Με αυτόν τον τρόπο θα αρχίσω την απάντηση σε ένα θέμα που διακινούν οι χριστιανοί, ότι δηλαδή υπάρχουν δήθεν προφητείες αρχαίων Ελλήνων που μίλησαν για τον ερχομό του δήθεν μεσσία, δηλαδή του δήθεν σωτήρα των Ιουδαίων που έγινε τελικά το αγαπημένο παραμύθι των χριστιανών.
Με τον επικατάρατο εθνοδιαλυτικό ιουδαιοχριστιανισμό, αυτό το παρακλάδι, την παραφυάδα του ιουδαϊσμού δια της οποίας όλοι απέκτησαν εβραϊκή θρησκευτική νοοτροπία, έχει προκληθεί η μανία στους υπνωτισμένους και ποτισμένους με το δηλητήριο της θρησκευτικής ύπνωσης η οποία τους καθοδηγεί με μια εκβιαστική ανάγκη στην απεγνωσμένη αναζήτηση ενδείξεων που να υποστηρίζουν το χριστιανικό τους παραμύθι.
Υπερτονίζω εδώ ότι το τελικό χριστιανικό δόγμα δεν δέχτηκε την ύπαρξη ελληνικών προχριστιανικών προφητειών για τον «μεσσία» και απέρριψε πλήρως οποιαδήποτε τέτοια συνάφεια με το ελληνικό πνεύμα. Διαφορετικά θα έπρεπε να κατατάξει και τους Έλληνες σοφούς στην ίδια θέση με τους Εβραίους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ξέρουμε ότι αυτό φυσικά δεν έγινε. Όλο το χριστιανικό δόγμα και το θεολογικό τους οικοδόμημα στηρίζεται αποκλειστικά στις δήθεν προφητείες των Εβραίων προφητών που τις βρίσκει κανείς στην Παλαιά Διαθήκη των Ιουδαίων. Αν υπήρχαν ελληνικές «προφητείες» οι χριστιανοί θεολόγοι θα τις είχαν αξιοποιήσει και θα τις είχαν εκμεταλλευτεί στο έπακρο! Εκείνοι αντίθετα επιτέθηκαν σε οτιδήποτε ελληνικό με σκοπό να απαξιώσουν και να εξαφανίσουν την ελληνική παράδοση.
Οι χριστιανοί λοιπόν έχουν συγγένεια πνευματική ΜΟΝΟΝ με τους Ιουδαίους και την εβραϊκή πίστη. Με τους Έλληνες έκοψαν κάθε πνευματικό δεσμό. Αυτά είναι γνωστά σε όσους έχουν ασχοληθεί με την χριστιανική θεολογία και το χριστιανικό δόγμα. Σε λαϊκό επίπεδο ωστόσο προωθούνται οι θεωρίες του «ελληνοχριστιανισμού» για να διατηρήσουν το λαό τόσο κοντά στην αρχαιότητα όσο και κοντά στην «ορθοδοξία» πλάθοντας έτσι ένα ανιστόρητο αφήγημα.
Σε αυτό το πλαίσιο διακινούνται και οι μύθοι για τις δήθεν προφητείες των Ελλήνων για τον δήθεν ερχομό του χριστιανικού σωτήρα. Η προσφιλής προπαγάνδα λειτουργεί πάντα καλύτερα όταν αναμειγνύονται μερικά αυθεντικά χωρία μαζί με φανταστικά. Μαζί με την αναγκαία διαστρέβλωση και παρερμηνεία, αυτά αρκούν για να δημιουργήσουν σύγχυση και να διασπείρουν τα επιθυμητά ψεύδη. Αυτό που μένει ειδικά στους ανενημέρωτους είναι οι ψευδείς εντυπώσεις. Με τέτοιες ψευδείς εντυπώσεις κάποιοι έχουν παραπλανηθεί.
Σε διάφορες διαδικτυακές σελίδες κυκλοφορούν και αναδημοσιεύονται λοιπόν τέτοιοι μύθοι και πλάνες. Τα αγαπημένα πρόσωπα αυτών των χριστιανικών παραεκκλησιαστικών μύθων είναι συνήθως ο Σωκράτης και ο Πλάτων. Όσοι είναι δογματικά κατατοπισμένοι γνωρίζουν πόσο η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία μισεί τον Πλάτωνα. Και όπου γίνεται αναφορά σε Σωκράτη πάλι πρέπει να μιλάμε για Πλάτωνα, γιατί όπου μιλά ο Σωκράτης συνήθως δεν μπορούμε να τον διακρίνουμε από τον Πλάτωνα. Ο Σωκράτης είναι ένας πρωταγωνιστής μέσα από τον οποίο ο Πλάτων περνά τις απόψεις τους στους διαλόγους των έργων του.
Διαβάζουμε λοιπόν μια προπαγάνδα για τον Σωκράτη που αναφέρει:
«Ο Σωκράτης στην απολογία του έλεγε: «Ω Αθηναίοι, σ' όλη σας τη ζωή θα κοιμάστε. Με καταδικάζετε σε θάνατο εμένα που κατάφερνα να σας ξυπνώ από τον ύπνο του σκοταδιού. Θα κοιμάστε μέχρι που να σας λυπηθεί ο Θεός και να στείλει σ' εσάς εκείνον, που θα σας ξυπνήσει πραγματικά.». (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτη, 31 Α)»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Η φράση: «Ω Αθηναίοι, σ' όλη σας τη ζωή θα κοιμάστε… Θα σας λυπηθεί ο Θεός και θα στείλει εκείνον που θα σας ξυπνήσει πραγματικά.» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. Στην Απολογία του Πλάτωνα (31A) δεν υπάρχει τέτοια φράση ούτε νόημα περί «μελλοντικού αποσταλμένου Θεού». Το αυθεντικό χωρίο μιλά για το δαιμόνιον του Σωκράτη και για το ότι ο ίδιος είναι «ὥσπερ μύωψ» (σαν αλογόμυγα) που ξυπνάει τους Αθηναίους.
Το μόνο σχετικό αυθεντικό απόσπασμα είναι: «ὑμᾶς ὁ θεὸς ἐμὲ ἐπ’ αὐτοὺς ἀνέθηκεν… ἐγείρων καὶ πείθων καὶ ὀνειδίζων» (Πλάτων, Ἀπολογία 30e–31a), δηλαδή «ο Θεός σας έβαλε εμένα να σας ξυπνώ». Από εδώ ωστόσο δεν συνάγεται καμία προφητεία και καμία αναφορά σε μελλοντικό «θεόπεμπτο διδάσκαλο». Και φυσικά κανείς δεν επιτρέπεται να κάνει αυθαίρετες ερμηνείες για τον Σωκράτη μέσω αποσπασματικής ανάγνωσης. Τα κείμενα του Πλάτωνα πρέπει να αναγιγνώσκονται και να ερμηνεύονται στο συνολικό πλαίσιο του πλατωνικού έργου. Άρα η φράση που κυκλοφορεί είναι νεοχριστιανική πλαστογραφία της σύγχρονης εποχής.
Ως προς τον Πλάτωνα, πάλι με αναφορές στον Σωκράτη, οι επιτήδειοι διαδίδουν και το παρακάτω κείμενο:
«Ο Πλάτων είχε γράψει στο βιβλίο του «Νόμος και Επινομείς»: «Ο δίκαιος χωρίς να έχει αδικήσει θα μαστιγωθεί, θα δαρεί και τέλος θα σταυρωθεί.». Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα (B, V , 362)επίσης περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ' αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης: «Θα απογυμνωθεί απ' όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι ήταν εκ φύσεως αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας, αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί. Και από τις πολλές πληγές στο πρόσωπό του θα κοκκινίσουν και θα φλογισθούν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε υψηλό ξύλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο, αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει» (B, V , 362).Ποιος τα προφητεύει αυτά και για Ποιον; Ο Σωκράτης βλέπει και μιλά για τον Πάσχοντα Θεάνθρωπο μέσα από το πολύβουο πλήθος της ειδωλολατρίας. Για να συμβουλεύσει και τον Αλκιβιάδη, σε σχετική επερώτησή του, ότι για το πώς πρέπει να προσευχόμαστε και τι να ζητούμε, θα μας το διδάξει Αυτός, που θα μας στείλει ο Θεός! Αυτά προδιαγγέλλει ο Σωκράτης».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Όλο το παραπάνω είναι ένα χριστιανικό παραλήρημα, αποκύημα χριστιανικής φαντασίας. Τονίζω δε πάλι εδώ ότι δεν πρέπει να γίνεται αποσπασματική ερμηνεία αλλά πρέπει να γίνεται κατανοητό στο ειδικότερο πλατωνικό πλαίσιο. Ο Πλάτων ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗΣ αλλά ούτε και αρεσκόταν να έχει κανέναν θρησκευτικό ρόλο. Αυτά είναι ξαναλέω νοοτροπίες που τροφοδοτούνται από το ιουδαϊκό πλαίσιο του χριστιανισμού που έχει την τάση να ερμηνεύει τα πάντα με το σχήμα «προφητεία => εκπλήρωση της προφητείας». Σχεδόν ψυχαναγκαστικά ο χριστιανός βλέπει παντού προφητείες και εκπλήρωση της προφητείας με βολικές πάντα ερμηνείες.
Σχετικά με τα παραπάνω ας δούμε το αυθεντικό κείμενο, που αναφέρει: ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦντας πρὸ δικαιοσύνης ἀδικίαν. ἐροῦσι δὲ τάδε, ὅτι οὕτω διακείμενος ὁ δίκαιος μαστιγώσεται, στρεβλώσεται, δεδήσεται, ἐκκαυθήσεται τὠφθαλμώ, τελευτῶν πάντα κακὰ παθὼν ἀνασχινδυλευθήσεται καὶ γνώσεται ὅτι οὐκ εἶναι δίκαιον ἀλλὰ δοκεῖν δεῖ ἐθέλειν.
Νεοελληνική απόδοση: «Σωκράτη, όσοι θεωρούν ότι η αδικία είναι προτιμότερη από τη δικαιοσύνη θα πουν το εξής: ότι ο απόλυτα δίκαιος άνθρωπος, ακριβώς επειδή είναι έτσι διατεθειμένος (δηλαδή πραγματικά δίκαιος), θα μαστιγωθεί, θα βασανιστεί στη στρεβλωτική μηχανή, θα φυλακιστεί, θα καεί στα μάτια, και στο τέλος, αφού πάθει κάθε κακό, θα ανασκολοπιστεί (παλουκωθεί), και έτσι θα μάθει πως δεν πρέπει να θέλει να είναι δίκαιος, αλλά μόνο να φαίνεται δίκαιος.»
Εδώ λοιπόν κατ’αρχάς ο Πλάτων ΔΕΝ μιλά για μελλοντικό πρόσωπο αλλά κάνει φιλοσοφικό πείραμα: πώς δηλαδή θα κρινόταν ο απόλυτα δίκαιος και ο απόλυτα άδικος αν εμφανίζονταν στην πόλη. Το συμπέρασμα του Πλάτωνα είναι ότι ο απόλυτα δίκαιος θα πάθει τα χειρότερα γιατί οι πολλοί δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τη δικαιοσύνη. Η οποιαδήποτε «ομοιότητα» με το χριστιανικό αφήγημα είναι επιφανειακή και σίγουρα χωρίς προφητικά χαρακτηριστικά. Αυτό αναγνωρίζεται και από σύγχρονους πλατωνιστές, κλασικούς φιλόλογους και ιστορικούς θρησκείας. Είναι φιλοσοφική εικόνα, και όχι χρησμός ή προφητεία.
Αναλυτικότερα, το χωρίο αυτό ανήκει στον λόγο του ΓΛΑΥΚΩΝΑ, ο οποίος προσπαθεί να αναγκάσει τον Σωκράτη να υπερασπιστεί τη δικαιοσύνη. Ο Γλαύκων προτείνει ένα φιλοσοφικό πείραμα.
Πρώτα δείχνει τον απόλυτα άδικο άνθρωπο, που φαίνεται δίκαιος και ζει με τιμές.
Έπειτα δείχνει τον απόλυτα δίκαιο άνθρωπο, που φαίνεται άδικος και θα πάθει όσα μπορεί να πάθει ένας αθώος.
Σκοπός είναι να δείξει πως η κοινωνία ανταμείβει το «φαίνεσθαι» αντί του «είναι».
Φυσικά αυτό δεν είναι προφητεία αλλά φιλοσοφικός συλλογισμός. Είναι υποθετική αφήγηση για να αναδειχθεί το φιλοσοφικό πρόβλημα: ποια είναι η αξία της δικαιοσύνης καθαυτής.
Γιατί λοιπόν πολλοί το συνδέουν με τον εβραϊκό μεσσία; Επειδή βλέπουν εξωτερικές ομοιότητες και βρίσκουν την ευκαιρία να το συσχετίσουν με το χριστιανικό αφήγημα επειδή συμπτωματικά τους βολεύει, ξεχνώντας ότι κανένας χριστιανός θεολόγος δεν έκανε ποτέ χρήση αυτού του αποσπάσματος για λόγους στήριξης του δόγματος. Αν το έκαναν θα έπρεπε να θεωρήσουν και τον Πλάτωνα ως ισάξιο με τους Εβραίους προφήτες και να τον τιμούν. Αντίθετα, τον Πλάτωνα τον πολέμησαν περισσότερο από όλους τους Έλληνες φιλοσόφους και τον μνημονεύουν ακόμη και στους αναθεματισμούς (Τοῖς μετὰ τῶν ἄλλων μυθικῶν πλασμάτων, ἐφ᾿ ἑαυτῶν καὶ τὴν καθ᾿ ἡμᾶς κλίσιν μεταπλάττουσι, καὶ τὰς πλατωνικὰς ἰδέας ὡς ἀληθεῖς δεχομένοις…. ἀνάθεμα τρίς).
Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ; Τι ομοιότητες βλέπουν οι σύγχρονοι «ερμηνευτές»; Πρώτα εστιάζουν το ότι ο Πλάτων περιγράφει έναν δίκαιο που κατηγορείται άδικα, βασανίζεται και θανατώνεται. Η φράση «ἀνασχινδυλευθήσεται» (ανασκολοπισμός, παλούκωμα) μοιάζει με την ιδέα της εκτέλεση σε ξύλο. Οι Έλληνες συχνά έδεναν κάποιον σε έναν πάσσαλο για να τον εκτελέσουν. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την ρωμαϊκή «σταύρωση».
Έπειτα, οι δύο περιπτώσεις έχουν ως μοτίβα την αδικία, την συκοφαντία, και το μαρτύριο για το δίκαιο. Όμως εδώ δεν έχουμε προφητεία, επειδή ο Πλάτων δεν μιλά για μελλοντικό πρόσωπο. Η περιγραφή είναι μέρος φιλοσοφικού επιχειρήματος, όχι θρησκευτική μαντεία ή (ειδικά για την χριστιανική θεολογία) προφητεία.
Ποιο είναι το συμπέρασμα των ακαδημαϊκών; Το χωρίο 362a είναι 100% αυθεντικό, αλλά:
-δεν μιλάει για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο,
-δεν είναι προφητεία.
- Είναι υποθετικό παράδειγμα για να φανεί η ανθρώπινη αδικία.
- Η ομοιότητα με τον εβραϊκό μεσσία είναι μερική και επιφανειακή, όχι ιστορική ή θεολογική.
Ο Πλάτων θέλει να δείξει πόσο η κοινωνία μισεί τον αληθινό δίκαιο και αγαπά τον ψεύτικο. Αλλά είναι εξαιρετικά τραβηγμένο αυτό να το ερμηνεύει κανείς υπό το χριστιανικό θεολογικό πρίσμα γιατί βρίσκεται εντελώς έξω από την πλατωνική φιλοσοφία την οποία πρέπει να την αξιολογεί κανείς συνολικά και όχι αποσπασματικά και μάλιστα από 3 γραμμές ανάμεσα σε ένα τεράστιο συγκείμενο.
Οι Επιτήδειοι δεν άφησαν εκτός ούτε τον Σόλωνα, αλλά διασύρουν και τον μεγάλο Αθηναίο σοφό στον βούρκο των ιουδαιοχριστιανικών ασυναρτησιών. Έτσι λοιπόν λένε ότι δήθεν ο Σόλων γράφει:
«Οποτεδήποτε εις την διηρημένην ανθρωπότητα η άσαρκος Θεότης θα λάβει σάρκα. Αυτή η Θεότης θα φέρει την απαλλαγή από τα πάθη. Ο άσαρκος αυτός Θεός θα κρεμασθεί υπό αγνώμονος λαού και όλα τα πάθη θεληματικά θα υποστεί.»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Η φράση: «Ο άσαρκος Θεός θα λάβει σάρκα…θα κρεμασθεί από αγνώμονα λαό…» είναι 100% ψευδεπίγραφη. Δεν υπάρχει σε κανένα σωζόμενο έργο του Σόλωνα.
Τέτοιες φράσεις εμφανίζονται ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ σε μεσαιωνικά χριστιανικά απολογητικά κείμενα και σε ψευδείς συλλογές «Χρησμοί Σόλωνος» που στην πραγματικότητα είναι ψευδο-Σιβυλλικοί χρησμοί χριστιανικής εποχής.
Ο Σόλων έγραψε πολιτικά ποιήματα, στοχασμούς και φυσικά νόμους. Δεν έκανε ποτέ καμία αναφορά σε «άσαρκο Θεό», ενσάρκωση ή σταύρωση. Αυτά είναι έννοιες καθαρά χριστιανικής θεολογίας, παντελώς ξένες προς τον 6ο αιώνα π.κ.χ. που έζησε ο Σόλων.
Άρα στα παραπάνω ΜΟΝΟ το χωρίο της Πολιτείας (362a–b) είναι αυθεντικό. Αλλά δεν είναι προφητεία, είναι υποθετική φιλοσοφική άσκηση, ενώ η ομοιότητα με τον εβραϊκό μεσσία είναι εξωτερική και επουσιώδης.
Όλα τα άλλα αποσπάσματα Σωκράτη–Πλάτωνα–Σόλωνα είναι ψευδεπίγραφα.
Προέρχονται από χριστιανούς μεσαιωνικούς απολογητές, συγγραφείς των ψευδο-Σιβυλλικών Χρησμών, μεσαιωνικούς σχολιαστές, λαϊκές συλλογές «προφητειών».
Οι μελετητές τα αξιολογούν ως αναχρονισμούς, εκχριστιανισμένες παραφράσεις, σύγχρονη δημιουργική χριστιανική απολογητική και φυσικά πλήρεις πλαστογραφίες. Είναι μη αυθεντικά, μεταγενέστερα και απολογητικά κατασκευασμένα, για να δείξουν ότι δήθεν «ακόμα και οι σοφοί των Ελλήνων προείπαν τον Χριστό».
Τέλος, αναφορικά με τις δήθεν Σιβυλλικές προφητείες για τον ψευδομεσσία θα πω προκαταβολικά όπως ήδη πιο πάνω ανέφερα ότι είναι προϊόντα των χριστιανικών χρόνων. Κανένα ελληνικό μαντείο δεν έδωσε ποτέ κάποιο χρησμό που να σχετίζεται με τον εβραϊκό μεσσία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανακυκλώσω λοιπόν και εγώ εδώ περισσότερα χριστιανικά ψεύδη. Άλλωστε τα ελληνικά μαντεία ως αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής θρησκείας έγιναν ο πρώτος στόχος της χριστιανικής μισαλλοδοξίας.
Αν πραγματικά είχαν οποιαδήποτε συνάφεια με τους ιουδαιοχριστιανούς τότε θα έμεναν όρθια και δεν θα είχαν κατεδαφιστεί και φυσικά θα βοηθούσαν στην ομαλή και όχι βίαιη μεταστροφή των Ελλήνων στον ιουδαιοχριστιανισμό. Οι ψευδο-σιβυλλικές προφητείες είχαν βέβαια αυτόν τον σκοπό. Ήταν προφανώς όργανα προπαγάνδας των χριστιανών για να προσηλυτίσουν τους Έλληνες στον χριστιανισμό, χωρίς επιτυχία. Γιατί ο χριστιανισμός τελικά νίκησε μόνον δια της βίας τους Έλληνες.
Ο Σωκράτης κήρυττε δήθεν για ΕΝΑΝ θεό προπαγανδίζουν οι χριστιανοί διαστρεβλωτές, εννοώντας δήθεν τον δικό τους εβραϊκό θεό.
Ξεχνούν βέβαια την προσευχή του Σωκράτη στον Πάνα («Ώ αγαπητέ μου Πάνα και εσείς οι άλλοι ΘΕΟΙ της περιοχής εδώ....). Ξεχνούν και ότι λίγο πριν πιει το δηλητήριο ζήτησε από τους μαθητές του να θυσιάσουν κόκορα στον θεό της ιατρικής, τον Ασκληπιό, ευχαριστώντας την ιατρική για το μέσο αυτό του θανάτου.
Γενικά τα χριστιανά όλα τα ερμηνεύουν όπως τους βολεύει κάθε φορά μέσα από το διεστραμμένο πρίσμα της δικής τους φανατικής πίστης.
Το να διεκδικούν Έλληνες φιλοσόφους ως δικούς τους προχριστιανικούς εκπροσώπους και το να τους εκχριστιανίζουν αναδρομικά, εκτός από παράνοια και αντίφαση, είναι και πολιτισμική οικειοποίηση και γνωστική ασυμφωνία!
Ας μείνουν στους δικούς τους ανθέλληνες θεολόγους και ας αφήσουν ήσυχους τους Έλληνες.
Τι ξέρουμε για τις «προφητείες» αυτές;
Η πιο γνωστή συλλογή που συχνά επικαλούνται ως «προφητείες» είναι οι «Sibylline Oracles», δηλαδή σύνολο «μαντικών λόγων» που αποδίδονται στις Σίβυλλες (μάντισσες της αρχαιότητας). Ωστόσο, οι Sibylline Oracles που σώζονται σήμερα δεν είναι έργα αυστηρά «αρχαιοελληνικά», είναι, κατά βάση, πολυεθνικά, με εβραϊκές, ιουδαϊκές και χριστιανικές επιδράσεις και μεταγραφές, κατά τη διάρκεια των αιώνων. Δηλαδή πολλά από τα δήθεν «προφητικά» στοιχεία για Μεσσία, σταύρωση, ανάσταση κ.λπ. φαίνεται πως έχουν προστεθεί μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού, από χριστιανούς συγγραφείς που επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν γνωστές «παραδοσιακές» μορφές προφητείας προς όφελος της νέας θρησκείας.
Η θέση της ακαδημαϊκής έρευνας / ιστορικής – φιλολογικής κριτικής
Οι μελετητές που έχουν εξετάσει την προέλευση και δομή των «Προφητειών» συμφωνούν πως τα βιβλία αυτά είναι προϊόν «συμπαραγωγής» πολιτισμών - εβραϊκού, χριστιανικού, και ελληνιστικού/ρωμαϊκού. Δεν αποτελούν απευθείας «προφητείες» αρχαίας Ελλάδας. Συγκεκριμένα, υπάρχει μεγάλη αμφιβολία για τα παλαιότερα στρώματα των «προφητειών». Πολλές «προφητείες», οι περιγραφές για γέννηση από παρθένα, σταύρωση, ανάσταση, σωτηρία — έχουν στενή ορολογία, δομή και εικόνες παρόμοιες με τα Ευαγγέλια και άλλες χριστιανικές πηγές, κάτι που υποδηλώνει ότι προέρχονται από μεταγενέστερη επεξεργασία ή «δανεισμό» χριστιανικών αφηγήσεων. Γι’ αυτό και οι «προφητείες» θεωρούνται συχνά ως «ψευδεπίγραφα» δηλαδή έργα όπου κάποιος, όχι πραγματικά η Σίβυλλα της αρχαιότητας, υποτίθεται ότι προφητεύει, αλλά στην πραγματικότητα γράφεται πολύ αργότερα.
Γιατί τέτοιες θεωρίες («προφητειών») θεωρούνται αναξιόπιστες;
Η ιστορική – χειρόγραφη μαρτυρία είναι ελλειμματική: τα χειρόγραφα των Sibylline Oracles που σώζονται χρονολογούνται αρκετά μεταγενέστερα (4ος–7ος αιώνας κ.ε. και μετά), δεν έχουμε βέβαιο, ανεξάρτητο χειρόγραφο από την κλασική αρχαιότητα. Η γλώσσα, η θεματολογία αλλά και τα θεολογικά μοτίβα (Μεσσίας, σταύρωσης, Χριστού, σωτηρίας, χριστιανικής τριαδικότητας κ.λπ.) περισσότερο μοιάζουν με χριστιανικές δοξασίες παρά με αρχαιοελληνική θρησκεία ή φιλοσοφία. Δηλαδή δεν θυμίζουν ό,τι γνωρίζουμε για τη θρησκευτική ή μυθολογική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων.
Πολλές φορές, όπως επισημαίνουν μελετητές, οι «προφητείες» δείχνουν να έχουν συνταχθεί μετά τα γεγονότα που “προφητεύουν” (χαρακτηριστικό ψευδο-προφητείας), με στόχο να προσδώσουν νομιμότητα και συνέχεια της χριστιανικής πίστης με την αρχαία παράδοση.
Εν κατακλείδι λοιπόν η επικρατούσα άποψη στην ακαδημαϊκή κοινότητα είναι ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη τεκμηρίωση πως οι αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή οι πραγματικοί, προχριστιανικοί Έλληνες, προφήτευσαν πραγματικά την έλευση του εβραϊκού μεσσία με τα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται (σάρκα, σταύρωση, ανάσταση κ.λπ.).
Οι «προφητείες» όπως αυτές που επικαλούνται τα άρθρα που κυκλοφορούν οι πλανημένοι ή οι επιτήδειοι βασίζονται σε μεταγενέστερα κείμενα (π.χ. τις Sibylline Oracles μετά τη διαμόρφωση του χριστιανισμού), τα οποία γράφτηκαν για λόγους απολογητικούς και προπαγανδιστικούς.
Άρα οι συγκεκριμένοι ισχυρισμοί δεν έχουν επιστημονικά αξιόπιστη, ανεξάρτητη βάση• είναι μάλλον μέρος της προσπάθειας του πρώιμου χριστιανισμού αλλά και σύγχρονων χριστιανικών κύκλων να δείξουν ότι η χριστιανική πίστη είχε «προετοιμαστεί» και από άλλους πολιτισμούς πέρα από τον ιουδαϊκό χωρίς όμως να είναι πραγματικές και γνήσιες προφητείες της Ελληνικής αρχαιότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου