Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Πλάτωνος «Π Ο Λ Ι Τ Ε Ι Α» -Η συζήτηση περί δικαιοσύνης και αδικίας

Α΄ βιβλίο

Η κατάβαση στον Πειραιά, στο σπίτι του Κέφαλου.

Η απόπειρα ορισμού: τι είναι δίκαιο;

Το πρώτο βιβλίο της Πολιτείας ανοίγει την αυλαία για το μεγάλο έργο. Μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα γιορτής, που γίνεται αφορμή για την κατάβαση του Σωκράτη στον Πειραιά, και την προσδοκία του θανάτου, που επιστεγάζει τα γηρατειά, όπως τη ζει και την εκφράζει ο Κέφαλος, ακολουθεί η συζήτηση για τη δικαιοσύνη, που κορυφώνεται σε μιαν έσχατη αναμέτρηση ανά­μεσα στον βίο του δικαίου και του αδίκου. Απέναντι στον φιλό­σοφο στέκει ο σοφιστής, απέναντι στον αληθινό πολιτικό ο τύραννος.

Ο Κέφαλος, ο γηραιός οικοδεσπότης, είναι ένας μέτοικος, πλούσιος έμπορος, όμως η ζωή του είναι κόσμια και τα πλούτη που κέρδισε, μετρημένα. 'Εχει την αίσθηση ότι έζησε μια δίκαιη ζωή, και ήρεμα, με αγαθή ελπίδα, αντικρύζει τώρα τον θάνατο. 'Οταν αποχωρεί όμως ο Κέφαλος, ο διάλογος αρχίζει έντονος.

Το θέμα ξεκινά από μια παραδοχή της αρχής, που είναι κοινά αποδεκτή και ακολουθεί τη συμβατική ηθική, για να φτάσει σε μια καίρια αμφισβήτηση γύρω από την αξία της ζωής και το μέτρο που κρίνει αυτή την αξία.

Στην πρώτη σκηνή ο Σωκράτης συζητά με τον Πολέμαρχο, τον γιο του Κέφαλου.

α. Ο παραδοσιακός ορισμός του δικαίου.

Η πρώτη προσπάθεια ορισμού, δηλ. της συνειδητοποίησης του τι είναι δίκαιο, αρχίζει.

Δίκαιο, λέει ο Πολέμαρχος, είναι να δίνει κανείς πίσω τα οφει­λόμενα. Με το πνεύμα αυτό αναμένεται να ενεργεί ένας καλός έμπορος στις δοσοληψίες του. Ο ορισμός επεξηγείται όμως: δίκαιο είναι να κάνει κανείς καλό στους φίλους και κακό στους εχθρούς. Και πάλι βρισκόμαστεστε στο επίπεδο μιας γενικά αποδεκτής παραδοσιακής ηθικής. Σε ποιο όμως θέμα; Ο Πολέμαρχος απαντά: στις συναλλαγές, όταν πρόκειται για χρήματα. Ο χώρος είναι, ωστόσο, πολύ στενός για τον καθορισμό του δικαίου.

            Ο Πλάτων σκόπιμα διάλεξε ως υποστηρικτή της συμβατικής ηθικής έναν εκπρόσωπο αυτής της αντίληψης που, ως μέτοικος, εύλογα δεν επικαλείται την "πόλη" και τα έθιμά της· ο κανόνας του Κεφάλου δεν χαρακτηρίζει ειδικά μία πόλιν αλλά ένα επάγγελμα. Η ηθική του γέροντα αυτού είναι ακριβώς η χαρακτηριστική ηθική του τιμίου εμπόρου κάθε τόπου. Δίκαιο είναι να εκπληρώνεις τις εμπορικές σου υποχρεώσεις και ο λόγος σιυ "να αποτελεί εγγύηση".

            Σ' όλες όμως τις σχέσεις που αφορούν τη χρήση χρημάτων για ωφέλεια ή βλάβη, προβαίνουν, παρατηρεί ο Σωκράτης, οι τέχνες: η τέχνη της πλοήγησης (κυβερνητική), η οικοδομική, η ιππική κτλ. Αυτές λένε τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό.

Η δικαιοσύνη όμως δεν έχει τόπο δικό της, είναι άχρηστη. Κι αν την ταυτίσει κανείς με την τέχνη της σωτηρίας χρημάτων, συμ­βαίνει το παράδοξο, αυτή να γίνεται μια τέχνη που δεν αποκλείει την κλοπή για σκοπούς συντήρησης των χρημάτων .

Στο επίπεδο λοιπόν της οποιασδήποτε τέχνης η δικαιοσύνη γίνεται άχρηστη ή συμμαχεί με την κλοπή (!), αφού όλες οι τέχνες αυτού του είδους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το καλό ή το κακό.

β. Ο ορισμός επανέρχεται: αν δίκαιο είναι να ωφελείς τους φίλους και να βλάπτεις τους εχθρούς, οι φίλοι είναι οι καλοί, οι εχθροί οι κακοί.

            Είναι όμως, παρατηρεί ο Σωκράτης, αυτοί που νομίζουμε ή αυτοί που πράγματι είναι καλοί; Αναμφισβήτητα, αυτοί που είναι πραγματικά καλοί. 'Ετσι τίθεται θέμα γνώμης, ενδεχομένως απα­τηλής, ή γνώσης της αλήθειας. Η δικαιοσύνη έχει να κάνει.όχι με το φαινομενικό, αλλά με την αλήθεια. Και ύστερα, παρατηρεί ο Σωκράτης, πώς είναι δυνατόν ο δίκαιος, που είναι καλός, να προ­ξενεί κακό βλάπτοντας τους εχθρούς;

Το δίκαιο είναι μια ηθική αξία ασυμβίβαστη με το άδικο και το κακό.

            Η άσκηση του δικαίου δεν μπορεί να οδηγεί στην ανταδικία. Αφήνεται λοιπόν εδώ να υπονοηθεί η επαναστατική για την εποχή της σωκρατική αρχή, ότι όχι μόνο δεν πρέπει να αδικούμε, αλλά και να μην ανταποδίδουμε την αδικία (μή ανταδικεϊν).

"οὐ δεῖ ἀδικεῖν, οὐδέ ἀνταδικεῖν ἀδικούμενος" (Κρίτων)

            Η αρχή λοιπόν της συμβατικής ηθικής, να ωφελείς τους φί­λους και να βλάπτεις τους εχθρούς, ναυαγεί μέσα στην ίδια την επιφανειακή της προσέγγιση, που δεν αντέχει ούτε στο κριτήριο της γνώσης ούτε στο κριτήριο του αληθινά καλού. Η ηθική στο επίπεδο της δοσοληψίας ερμηνευόμενη έτσι οδηγεί τον άνθρωπο στην ύβρη της πλεονεξίας.

            “Ο απλός αυτός κανόνας που ισχύει για τις εμπορικές συναλλαγές δε μπορεί να θεωρηθεί υπέρτατη ηθική αρχή· και τούτο για δύο λόγους :

α) Σε πολλές περιπτώσεις η ενδεχόμενη τήρησή του κατά γράμμα θα αποτελούσε προφανή παραβίαση του πνεύματος της δικαιοσύνης, και

β) Αν επιχειρήσουμε να τον διατυπώσουμε ως γενική αρχή, προκύπτει μια ηθική αρχή κακή.

Εναντίον της απόψεως του Πολεμάρχου ότι η ηθική ανάγεται στο "να δίνεις στον καθένα ότι δικαιούται", με το νόημα του να είσαι άκρως πολύτιμος φίλος για τους φίλους σου και άκρως επικίνδυνος εχθρός για τους εχθρούς σου, είναι ανάγκη να δειχτεί ότι για να δεχτεί η συνείδηση ενός τιμίου ανθρώπου τέτοιο κανόνα συμπεριφοράς, πρέπει τουλάχιστον να θεωρήσουμε ότι ως "φίλοι" και "εχθροί" μας εννοούνται, αντιστοίχως, "οι καλοί" και " οι κακοί". ακόμη και στην περίπτωση αυτή, όμως, μια τέτοια γενική αρχή καταδικάζεται από το γεγονός ότι θεσπίζει ως στοιχείο ηθικής την πρόκληση κακού σε κάποιον”.   
                                                                                                                                                                                                                                                  
Ο διάλογος με τον σοφιστή Θρασύμαχο

Στη δεύτερη σκηνή ο Σωκράτης συζητεί με τον σοφιστή Θρα­σύμαχο.

Κατά τη συζήτηση αυτή μεταφερόμαστε από την περιοχή των ιδιωτικών σχέσεων στην περιοχή των πολιτικών πραγμάτων, και από τη συμβατική παραδοσιακή ηθική στον επαναστατικό «αντιη­θικισμό».

Στο πρόσωπο του Θρασύμαχου έχουμε μιαν άλλη ενσάρκωση του σοφιστή, και στις απόψεις του εντοπίζονται οι αντίστοιχες περί δικαιοσύνης της Σοφιστικής. Αν ο Γοργίας είναι ο σοφιστής-ρήτορας, ο Καλλι­κλής ο σοφιστής-κήρυκας της βούλησης για δύναμη, ο Θρασύμα­χος είναι ο σοφιστής-εκπρόσωπος του τυράννου.

Κατά τον Θρασύμαχο δίκαιο είναι «τό τοῦ κρείττονος συμφέ­ρον», το συμφέρον δηλ. του πιο ισχυρού. Και ο πιο ισχυρός (ὁ κρείττων) είναι αυτός που κατέχει την εξουσία μέσα στην πόλη, ο ηγεμόνας. Όχι λοιπόν ο πλούσιος, ο χρηματιστής (Πολέμαρχος) στις ιδιωτικές του σχέσεις, αλλά ο τυραννικός άνδρας στα πράγ­ματα της πολιτείας, αυτός ενσαρκώνει τη δικαιοσύνη.

Δεν πρόκειται, απαντά στον Σωκράτη, για έναν οποιονδήποτε «δημιουργό» -τεχνίτη ή ειδικό μιας επιστήμης, αλλά γι ' αυτόν που έχει εξουσία πάνω σε όλους, τον ηγεμόνα της πολιτείας. (Και ο Γοργίας στον ομώνυμο διάλογο είχε πει ότι η ρητορική έχει όλες τις δυνάμεις υπό την εξουσία της). Ο αληθινός άρχοντας κάνει ό, τι τον συμφέρει, κι αυτή είναι η δικαιοσύνη.

Ωστόσο, αντιπαρατηρεί ο Σωκράτης, κάθε τέχνη αποβλέπει πάντοτε στο συμφέρον αυτού, για τον οποίο απεργάζεται το έργο της: ο γιατρός αποβλέπει στο συμφέρον του αρρώστου, ο κυβερνή­της του ταξιδεύοντος κτλ.

            Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τον άρχοντα-πολιτικό. Θα πρέπει κι αυτός με την τέχνη του να αποβλέ­πει στο συμφέρον των αρχομένων και όχι του ιδίου. Γι ' αυτό και υπάρχει σε κάθε τέχνη ο μισθός, για να ανταμείβει τον δημιουργό.

Η αντιστροφή των βίων

Ο Θρασύμαχος όμως είναι ανένδοτος. Η εμπειρία, λέει, της ζωής δείχνει ότι ο ποιμένας, όπως και ο άρχοντας, δεν αποβλέ­πουν στο συμφέρον της αγέλης ή του λαού τους, αλλά στο δικό τους. Ο τύραννος είναι αυτός που φτάνει στην τέλεια αδικία, γιατί κατορθώνει, σε αντίθεση προς τους κοινούς εγκληματίες, που συλλαμβάνονται, όχι μόνο ν' αρπάξει, χωρίς να γίνει αντιλη­πτός, όλα μαζί τα ξένα αγαθά, τα ιδιωτικά και τα δημόσια, τα ιερά και τα όσια, αλλά και να καταστήσει υποχείριούς του όλους τους άλλους. Αυτόν που υπεξαιρεί την ελευθερία των συμπολι­τών του είναι που ονομάζουμε ευδαιμονέστατο, ενώ τους άλλους, που δεν βαστάζει η καρδιά τους να αδικήσουν, αθλιώτατους. Η αδικία, συμπεραίνει, είναι «ἰσχυρότερον καί ἐλευθε­ριώτερον καί δεσποτικώτερον τῆς δικαιοσύνης».

Κατά τη συλλογιστική του στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ηθική υποχρέωση. Πρόκειται για τη θεωρία ότι η δικαιοσύνη ή η ηθική ισοδυναμεί με συμμόρφωση προς το νόμον (υπακοή δηλ. στους θεσμούς και παραδόσεις της κοινωνίας). Αλλά τους θεσμούς αυτούς τους επέβαλε αρχικά στο λαό η κυρίαρχη εξουσία, με μοναδικό στόχο το όφελός της, και ο μόνος λόγος που πρέπει να τους σεβόμαστε είναι ότι η εξουσία αυτή έχει τη δύναμη να κάνει να υποφέρει αυτόν που δεν τους τηρεί.

Πρόκειται ωστόσο, παρατηρεί ο Σωκράτης, ώ δαιμόνιε Θρα­σύμαχε, για μια πολύ μεγάλη υπόθεση, που δεν αφορά ένα μικρό πράγμα, αλλά την ίδια την «διαγωγήν του όλου βίου». Είναι η ίδια η ζωή μας που συζητείται και καταξιώνεται ή συντρίβεται μέσα στον διάλογο. Γι ' αυτήν πρόκειται, απαντά ο Θρασύμαχος. Κι ο τύραννος έχει τη δική του αξιολογική κλίμακα στηριγμένη στην πλεονεξία και την αδικία. Ο βίος του άδικου, σύμφωνα με την κλίμακα αυτή, είναι ανώτερος από εκείνον του δικαίου.

            Κατά συνέπεια:

- η δικαιοσύνη είναι ευγενής βλακεία. Η αδικία είναι ευβουλία

- οι άδικοι είναι φρόνιμοι και καλοί. Η αδικία είναι αρετή και σοφία.

            Η μεταστροφή των αξιών είναι λοιπόν πλήρης: ο βίος αναποδο­γυρίζεται όπως και τα κριτήρια που τον στηρίζουν. Το συμβατικό, παραδοσιακό νόημα των λέξεων, μεταβάλλει ριζικά τη σημασία του και περνούμε σε μια περιοχή αντισυμβατική, που εγκαθιδρύει μια νέα αντεστραμμένη ηθική, μιαν αντιηθική.

            Ο ισχυρισμός όμως του Θρασύμαχου αντιμετωπίζει τρία σημεία της κριτικής του Σωκράτη:

                α. Ότι το να άρχεις είναι γνώση. Η γνώση όμως είναι πάντα γνώση ενός μέτρου, όχι η αμετρία της πλεονεξίας. Η δικαιοσύνη γνωρίζει την περιοχή του δικαίου του άλλου, χωρίς όριο είναι η αδικία.

β. Η δύναμη δεν υπάρχει χωρίς γνώση, αλλιώς είναι αδυναμία.

γ. Κάθε ον έχει την αρετή του επιτελώντας το έργο του. Η αρετή της ψυχής είναι η δικαιοσύνη. Εφόσον είναι δίκαιη, θα ζήσει καλά (εὖ βιώσεται), θα είναι ευδαίμων.

Ο βίος του δικαίου είναι επομένως αυτός που εγγυάται την ευδαιμονία.

            Και τα τρία αυτά σημεία αποδεικνύουν την αντιφατικότητα του ισχυρισμού του Θρασύμαχου, που ορθώνεται σαν μια απειλή και οδηγεί ήδη μέσ' από την ίδια τη σύστασή της στην αυτοκατα­στροφή. Γιατί ο άδικος ζώντας μέσα σ' ένα συνεχή διχασμό δεν μπορεί να συμβιώσει ούτε με τους άλλους, ούτε με τον εαυτό του. Ο Θρασύμαχος με τον αυθάδη κυνισμό του μας φανερώνει έτσι το αντιείδωλο του πολιτικού, που επιχειρεί να ορθώσει ο Σωκράτης. Είναι κι αυτός ένα πρότυπο, που κυοφορείται σε μια εποχή, κατά την οποία η δημοκρατία έχει παραδοθεί στη δημαγω­γία και οι αξίες που συνιστούσαν την παραδεδομένη αρετή, έχουν φθαρεί.

Ο Σωκράτης όμως ξέρει ότι αυτό το πρότυπο είναι ένας έσχατος κίν­δυνος. Και γι’ αυτό επιχειρηματολογώντας προχωρεί έως τις ρίζες της ελληνικής ηθικής, που είναι ηθική του μέτρου.

Είναι αυτό το μέτρο και η αρμονία, που έχουν πηγή τους την πυθαγόρεια θεωρία της μουσικής και των αριθμών. Είναι η ηθική μιας οντολογικής τάξης, όπως την είδαμε στον Γοργία, που οικεί μέσα στη χορδή της λύρας, την όραση του ματιού, την υγεία του σώματος και την αρετή της ψυχής. Το μέτρο αυτό χαρακτηρίζει τον κόσμο στο σύνολό του ως μια τάξη και όχι ως αταξία και αμετρία.

Το προανάκρουσμα της αντιπαράθεσης των δύο παραδειγμά­των βίου θα αποτελέσει ένα κέντρο αναφοράς σ' όλη την Πολι­τεία, που σχεδιάζοντας τον αληθινό πολιτικό-φιλόσοφο θα βρί­σκεται σε συνεχή αναμέτρηση με το αντεστραμμένο είδωλό του, τον τύραννο ή τον σοφιστή, ώσπου στον μύθο που επιστεγάζει το έργο, η κρίση να γίνει από τη σκοπιά της μεταθανάτιας μοίρας της ψυχής.

                Η θεωρία του Θρασύμαχου στην πράξη θα συνέπιπτε με τη θεωρία του Καλλικλή στον “Γοργία”, αλλά υπάρχει η σημαντική διαφορά ότι οι δύο ανηθικιστές ξεκινούν από δύο αντίθετες παραδοχές. Ο Καλλικλής είναι οπαδός της “φύσεως”, δηλ. πιστεύει ειλικρινά ότι, ο εκ φύσεως ισχυρός έχει πράγματι το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται απόλυτα τη δύναμή του· αντίθετα ο Θρασύμαχος πρεσβεύει την άποψη ότι ολόκληρη η ηθική αποτελεί “σύμβαση”. Ένδειξη της ορθότητας της θεωρίας του αποτελεί το απλό γεγονός ότι όλα τα κράτη χαρακτηρίζουν ως βαρύτερο έγκλημα την “έσχατη προδοσία”, δηλ. την υπονόμευση της κυρίαρχης εξουσίας. Πρώτη μέριμνα κάθε κράτους είναι να διασφαλίσει το σύνταγμα, προστατεύοντάς το από την επανάσταση. Στη συνέχεια η διασφάλιση του συντάγματος ταυτίζεται με τη διασφάλιση των ιδιωτικών συμφερόντων των εκάστοτε συγκεκριμένων ατόμων που ασκούν την εξουσία. Κατόπιν μνημονεύεται η “ανάποδη όψη” του πολιτικού και του ιδιωτικού βίου, δηλ. η ασυνειδησία και η ιδιοτέλεια των πολιτικών και η ετοιμότητα των ιδιωτών να εξαπατούν τους συμπολίτες τους ή το δημόσιο, όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Η συλλογιστική του Θρασυμάχου βασίζεται στη πρόσθετη παραδοχή ότι η “ανάποδη όψη” της ζωής είναι και η μοναδική...

Και ο Σωκράτης, όταν έρχεται η σειρά του να απαντήσει, Δε δυσκολεύεται καθόλου να επικαλεστεί γεγονότα εξ ίσου “πραγματικά” αλλά πολύ διαφορετικά, λ.χ. το γεγονός ότι ο πολιτικός περιμένει κάποιου είδους ανταμοιβή για το έργο του, πράγμα που δείχνει ότι αυτό καθαυτό δεν είναι απαραίτητα “συμφερτικό”. Ακόμα και όπως έχει ο κόσμος η ζωή του “ισχυρού” δε συνίσταται μόνο σε απόκτηση χωρίς αντιπαροχή.
                                                                                                                                                                                                                                                                  
Β΄ βιβλίο

            Με την έναρξη του β΄ βιβλίου κάνουμε τη γνωριμία της γνήσιας διατύπωσης της ανηθικιστικής διδασκαλίας (της οποίας υπερβολική παραλλαγή παρουσίασε ο Θρασύμαχος), δηλαδή της θεωρίας ότι ο σεβασμός των ηθικών κανόνων αποτελεί την έσχατη λύση, αναπόφευκτη δυστυχώς για τους κοινούς ανθρώπους.

Η άποψη αυτή αναφέρεται γενικά ως θεωρία του Γλαύκωνα και του Αδειμάντου·· ας σημειωθεί όμως ότι ο Αδείμαντος δεν συμμετέχει στη διατύπωση της θεωρίας, και ο Γλαύκων, που την εξηγεί διεξοδικά, φροντίζει να διαχωρίσει τη θέση του·· την παρουσιάζει ως διαδεδομένη στους μορφωμένους κύκλους της εποχής της Α΄ φάσης του Πελοποννησιακού πολέμου (Αρχιδάμειου) και στηριγμένη σε επιχειρήματα αληθοφανή αλλά, αβάσιμα. Ο ίδιος κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου αναλαμβάνει να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τη θέση που χειρίστηκε αδέξια ο Θρασύμαχος, ώστε να καταστεί αυτή η θέση στη συζήτηση διαψεύσιμη, αφού εξεταστούν τυχόν θετικά της στοιχεία.

Η συλλογιστική του εστιάζεται στο ότι «οι άνθρωποι εφαρμόζουν τους κανόνες του δικαίου όχι από προτίμηση, αλλά επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή». Κατά βάθος καθένας επιδιώκει την ικανοποίηση των παθών του, η οποία όμως εξασφαλίζεται καλύτερα όταν υπάρχει ο φόβος των συνανθρώπων· αυτός αποτρέπει τις επιθετικές πράξεις σε βάρος τους. Όποιος έχει την ευκαιρία να ικανοποιήσει τα πάθη του χωρίς τύψεις, και είναι βέβαιος ότι δεν θα αποκαλυφθεί ούτε θα τιμωρηθεί, θα ήταν ανόητος να μην εκμεταλλευτεί την περίσταση.

Αυτό είναι το νόημα του παραστατικού μύθου «του δαχτυλιδιού του Γύγη».

                Το βασικό γεγονός που δίνει περιεχόμενο και αιχμή στο μύθο είναι απλώς ότι, πασίγνωστα, δεν υπάρχει ανθρώπινη αρετή που δε θα την διέφθειρε η βεβαιότητα της ασυλίας. Για κανένα μας δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα έβγαινε από μια τέτοια δοκιμασία με το χαρακτήρα του αλώβητο.

Παρακολουθούμε λοιπόν τον Γλαύκωνα στην αρχή του δευτέρου βιβλίου της «Πολιτείας» και λίγο πριν την παρουσίαση του μύθου του Γύγη να εκθέτει, κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου όπως προαναφέρθηκε, τις απόψεις του περί δικαιοσύνης :

            «Είναι, λέγουν από τη φύση καλό πράγμα να αδικεί κανείς, αλλά κακό να αδικείται, και μάλιστα πολύ περισσότερο κακό απ’ ότι είναι καλό να αδικεί· ώστε οι άνθρωποι, αφού με το να αδικούν και να αδικούνται μεταξύ των εδοκίμασαν και τα δύο, όσοι απ' αυτούς δεν είχαν τη δύναμη ούτε να αποφεύγουν τις αδικίες των άλλων, ούτε οι ίδιοι να αδικούν, εσχημάτισαν την ιδέα πως τους είναι συμφερώτερο να συμφωνήσουν μεταξύ τους μήτε να αδικούν μήτε να αδικούνται· και από τότε άρχισαν να βάζουν νομους και να κάνουν συμφωνίες μεταξύ τους και να ονομάζουν δίκαιο και νόμιμο εκείνο που προστάζει ο νόμος· και αυτό είναι η γέννηση και η ουσία της δικαιοσύνης, που είναι το μέσο μεταξύ του καλύτερου, δηλ. να αδικεί κανείς χωρίς να παθαίνει τίποτα, και του χειρότερου, δηλ. να μην έχει κανείς τη δύναμη να εκδικείται όταν τον αδικούν· το δίκαιο λοιπόν, που είναι το μέσον αυτών των δύο, ικανοποιεί όχι επειδή είναι αφεαυτού καλό πράγμα, αλλά επειδή η αδυναμία πολλών να αδικούν το κάνει να το τιμούν για τέτοιο· γιατί ένας που μπορεί να κάνει το άδικο και είναι πραγματικά άντρας, ποτέ δε θα μπορούσε να έρθει με κανένα σε τέτοιο συμβιβασμό, ώστε μήτε να αδικεί, μήτε να αδικείται· γιατί αυτό θα ήταν τρέλλα εκ μέρους του. Αυτή λοιπόν και τέτοια είναι, Σωκράτη, η φύση της δικαιοσύνης, και από τα τέτοια που είπαμε είναι που γεννήθηκε, καθώς λένε».

                Η δικαιοσύνη, ισχυρίζεται ο Γλαύκων, είναι προϊόν αδυναμίας, διότι εάν είχαν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία, και οι δίκαιοι και οι άδικοι, θα έκαν όλοι τα χειρότερα εγκλήματα για να κορέσουν τη φιληδονία τους. Η δικαιοσύνη συνεπώς δεν ανταποκρίνεται σε κάποια καθαρή ψυχική διάθεση, αλλά σε βιασμό της θελήσεως, είναι συμβιβασμός που επιτρέπει τη δύσκολη συνύπαρξη του συλλογικού με το ατομικό και τίποτε άλλο. Η απόδειξη που θα φέρει ο Γλαύκων για να στηρίξει τη θέση του είναι ο μύθος του Γύγη.

Έτσι ο Γλαύκων θα θέσει στο Σωκράτη το ερώτημα περί της ουσίας της δικαιοσύνης.

Σαμποτάζ στο λιμάνι…! 387 π.Χ.

Η ιστορία έχει καταγράψει στις σελίδες της αμέτρητες τολμηρές πράξεις αιφνιδιασμού και δολιοφθοράς. Κατορθώματα που αν μη τι άλλο θαυμάζονται για το απρόοπτο και το αίσιο του αποτελέσματός τους, με την εναλλαγή των γενεών και των πολιτικών καταστάσεων, περνάνε στο περιθώριο. Τελικά περιορίζονται σε λίγες παραγράφους κάποιων παλιών βιβλίων.
 
Ένα τέτοιο γεγονός, σημάδεψε τα ναυτικά χρονικά της αρχαιότητας και χαρακτηρίστηκε σαν μοναδικό: μέσα σε λίγες ώρες, ξημερώματα, κάπου στα 387 π.Χ. οι Σπαρτιάτες μπήκαν μέσα στο λιμάνι του Πειραιά, αχρήστευσαν πολλά πολεμικά αθηναϊκά πλοία, άρπαξαν άλλα εμπορικά μαζί με το πλήρωμά τους, απήγαγαν εμπόρους, ναυκλήρους κι έφυγαν ανενόχλητοι! Φαίνεται πως οι Αθηναίοι θα έκαναν αρκετό καιρό για να ξεπεράσουν τη ντροπή τους από το πάθημα.. και δεν ξέρουμε ποιοί λογοδότησαν για την αμέλειά τους.

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος είχε τελειώσει προ πολλού (431 – 404 π.Χ.).Η συρρικνωμένη και λαβωμένη πάλαι ποτέ αθηναϊκή ηγεμονία μπόρεσε με το κίνημα του Θρασύβουλου, που κατείχε το λόφο της Μουνιχίας (Καστέλλα) να διώξει τους τριάκοντα τυράννους από το Άστυ και τους εν Πειραιεί δέκα και να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία στα 403 π.Χ.  Η πειραϊκή οικονομία είχε μαραζώσει. Η πόλη ήταν γεμάτη άνεργους αγρότες, ναυτικούς κι εμπόρους. Οι συναλλαγές με τα ξένα λιμάνια είχαν μειωθεί, τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά η ζωή του μικτού εκείνου πληθυσμού που ζούσε σε αυτήν κυλούσε κανονικά.

Ώσπου στα 393 π.Χ. έφτασε ο Κόνων με άφθονα χρήματα, έχοντας καταστρέψει το στόλο των Λακεδαιμονίων στην Κνίδο, αφού προηγουμένως τα «βρήκε» με τους Πέρσες. Άρχισε η ανοικοδόμηση των τειχών, χτίστηκαν καινούργιοι ναοί και δημόσια καταστήματα, επισκευάστηκαν οι λιμενικές εγκαταστάσεις.
Το Κονώνειον τείχος στην Πειραϊκή ακτή 19 αι .
Οι Σπαρτιάτες φυσικά δεν έπαψαν να παρενοχλούν – όποτε έβρισκαν ευκαιρία – τους Αθηναίους στη θάλασσα με τη μορφή πειρατικών επιθέσεων. Η μόνιμη αντιζηλία των Αθηναίων με την Αίγινα, που την αποκαλούσαν «η του Πειραιώς λήμη», δηλαδή τσίμπλα στο μάτι του Πειραιά, έκαναν το γειτονικό μας νησί σταθερό σύμμαχο της Σπάρτης. Από εκεί ορμώμενοι οι Σπαρτιάτες κι άλλοι σύμμαχοί τους εχθροί των Αθηναίων και μισθοφόροι, είχαν αποκλείσει τα νερά του Σαρωνικού, εμποδίζοντας τη ναυσιπλοΐα.

Στα 387 π.Χ. αρχηγός του σπαρτιατικού στόλου στην Αίγινα ήταν ο Γοργώπας.  Είχε φτάσει από την Έφεσο με δώδεκα πλοία, ένα απομεσήμερο κι αφού αποβιβάστηκε με τους στρατιώτες του, τους έβαλε να δειπνήσουν.

Το ίδιο διάστημα ο Αθηναίος Εύνομος, ξεκίνησε με το στόλο του, καθυστερώντας κάπως, με πορεία προς τον Πειραιά. Σα νύχτωσε, άναψε τα φανάρια του πλοίου του, όπως συνηθιζόταν κι οδηγούσε μπροστά, για να μη παραπλανηθούν και μπερδευτούν τα επόμενα που ακολουθούσαν.

Ο Γοργώπας επιβίβασε τους άνδρες του σε ακτή της Αττικής και παρακολουθούσε τους Αθηναίους σε απόσταση για να μη φαίνονται, έχοντας για σημάδι τον αναμμένο τους λαμπτήρα. Οι κελευστές του, αντί να χρησιμοποιούν τη βροντερή φωνή τους δίνοντας τα συνθήματα για το ρυθμό της κωπηλασίας, για να μην ακούγονται πολύ κτυπούσαν πέτρες κι έβγαζαν άναρθρους ήχους, ενώ τα κουπιά γλιστρούσαν αθόρυβα στα νερά.

Στο ύψος του Ζωστήρα (Βουλιαγμένη) ο Εύνομος πλησίασε στην ξηρά κι άρχισε τις διαδικασίες αποβίβασης.

Τότε, με το φως της σελήνης, επιτέθηκε ο Γοργώπας. Αιχμαλωτίστηκαν τέσσαρα αθηναϊκά πλοία, τα υπόλοιπα βρήκαν καταφύγιο στο λιμάνι του Πειραιά. Για αντίποινα ο Ευαγόρας με 800 πελταστές και δέκα τριήρεις κατευθύνθηκε στην Αίγινα κι όταν ήλθαν ενισχύσεις, οπλίτες με αρχηγό το Δημαίνετο, έστησε ενέδρα και σκότωσε πολλούς αντίπαλους – μεταξύ των οποίων και τον Γοργώπα.

Η θάλασσα ήταν πάλι ανοιχτή σα σε καιρό ειρήνης για τους Αθηναίους.Οι Λακεδαιμόνιοι έστειλαν αυτή τη φορά τον Τελευτία που μάζεψε τους στρατιώτες και τους έδωσε θάρρος με υποσχέσεις για γρήγορη εξασφάλιση των αναγκαίων τροφίμων και χρημάτων. Τους άφησε να φάνε, ό,τι κι όπως θέλουν, να προμηθευτούν όμως τρόφιμα μιας ημέρας κι αμέσως να πάνε στα πλοία για να αποπλεύσουν στην ώρα τους. Έτσι κι έγινε!

Έφυγαν μέσα στη νύχτα κι έπλεαν αργά προς τον Πειραιά, άλλοτε ξεκουράζοντάς τους και παραγγέλλοντας τους να κοιμούνται, άλλοτε προσκομίζοντάς τους στα κουπιά.

-Εάν κάποιος μας διακόψει λέγοντας, σημειώνει ο Ξενοφών στα Ελληνικά του, βιβλίο V, κεφάλαιο 1, παράγραφος 19, ότι ήταν τρέλα να προχωρά ο Τελευτίας με δώδεκα τριήρεις εναντίον των Αθηναίων που είχαν σαφώς περισσότερα πλοία, ας καταλάβει το συλλογισμό του: σκέφτηκε δηλαδή ότι μετά το θάνατο του Γοργώπα θα είχαν αμελήσει κάπως τη φύλαξη του λιμανιού τους, κι αν ήταν δυνατόν να υπάρχουν αγκυροβολημένες τριήρεις ήταν πιο εύκολο να επιτεθεί εκεί σε είκοσι αθηναϊκά πλοία, παρά εναντίον δέκα κάπου αλλού.

Ήξερε βέβαια, πως σε όποια καράβια ήταν σταματημένα έξω από το λιμάνι, οι ναύτες θα παρέμεναν οπωσδήποτε μέσα σε αυτά, σε εκείνα όμως που βρίσκονταν μέσα, οι μεν τριήραρχοι θα πήγαιναν στα σπίτια τους, οι δε ναύτες θα κατέλυαν από ’δω κι από ’κει, στα ποτοπωλεία και στους οίκους ανοχής.

Στάθηκε πέντε με έξι στάδια (κανένα χιλιόμετρο) μπροστά από το λιμάνι του Πειραιά κι έκανε απόλυτη ησυχία. Μόλις χάραξε, ξεκίνησε σταθερά κι οι άλλοι τον ακολούθησαν. Τους είχε διατάξει να μη βυθίσουν κανένα από τα στρογγύλα πλοία (φορτηγά), ούτε να καταστρέψουν οποιοδήποτε άλλο. Αν έβλεπαν κάποια αγκυροβολημένη τριήρη, αυτή να προσπαθήσουν να αχρηστέψουν για να μην πλέει.

Η δολιοφθορά έγινε σύμφωνα με το σχέδιο: όσα εμπορικά έβρισκαν, ακόμα και γεμάτα τα έδεναν με σκοινιά και τα τράβαγαν έξω από το λιμάνι.

Στα πιο μεγάλα, όπου μπορούσαν ανέβαιναν κι έπιαναν αιχμαλώτους. Υπήρξαν μερικοί, πιο ξεθαρρεμένοι που πήδηξαν στην προκυμαία, στο Δείγμα (εκθέτανε τα εισαγόμενα από το εξωτερικό προϊόντα) κι αρπάζοντας κάμποσους περαστικούς, έμπορους και ναύκληρους τους μετέφεραν στα πλοία τους.

Ενώ συνέβαιναν τα παραπάνω, όσοι από τους Πειραιώτες το πήραν είδηση έβγαιναν από τα σπίτια τους απορώντας τι ήταν αυτή η φασαρία.  Όσοι ήταν ήδη στους δρόμους, άλλοι έτρεχαν προς τα πλοία, άλλοι προς την Αθήνα για να το αναγγείλουν. Τότε οι Αθηναίοι έσπευσαν για βοήθεια με οπλίτες και ιππείς, νομίζοντας ότι είχε κυριευθεί ο Πειραιάς.

 Ήταν πλέον αργά. Κατεβαίνοντας στο λιμάνι, δεν είχαν παρά να σταθούν δίπλα στους ταραγμένους Πειραιώτες και να μετρούν απογοητευμένοι τις απώλειες.

Ο Τελευτίας έστειλε τα κουρσεμένα πλοία στην Αίγινα με τη συνοδεία τριών – τεσσάρων τριηρών.

Με τις υπόλοιπες, δρώντας έξυπνα έκανε τον περίπλου της Αττικής.

Καθώς φαινόταν να έρχεται από τον Πειραιά, δεν κίνησε τις υποψίες του κόσμου, έτσι συνέλαβε χωρίς αντίσταση πολλά αλιευτικά σκάφη και άλλα γεμάτα ανθρώπους (πορθμεία) που έρχονταν από τα νησιά.Φτάνοντας στο Σούνιο έπιασε και ολκάδες (φορτηγά ιστιοφόρα), άλλες γεμάτες με στάρι κι άλλες με εμπορεύματα.

Ύστερα επέστρεψε στην Αίγινα. Αφού πούλησε τα λάφυρα έδωσε προκαταβολικά στους στρατιώτες το μισθό ενός μηνός. Συνεχίζοντας να κάνει το ίδιο, είχε διπλό όφελος. Συντηρούσε και τα πλοία και τα πληρώματα, αλλά και τους στρατιώτες του είχε να τον υπηρετούν «ηδέως και ταχέως»!
-----------------------
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ: Το αρχαίο κείμενο. ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, βιβλίο 5, κεφ. 1, παράγραφοι 19 έως και 24. 
[19] ἐπειδὴ δὲ ἦλθον, ἐμβιβασάμενος αὐτοὺς εἰς τὰς ναῦς ἔπλει τῆς νυκτὸς εἰς τὸν λιμένα τῶν Ἀθηναίων, τοτὲ μὲν ἀναπαύων καὶ παραγγέλλων ἀποκοιμᾶσθαι, τοτὲ δὲ κώπαις προσκομιζόμενος. εἰ δέ τις ὑπολαμβάνει ὡς ἀφρόνως ἔπλει δώδεκα τριήρεις ἔχων ἐπὶ πολλὰς ναῦς κεκτημένους, ἐννοησάτω τὸν ἀναλογισμὸν αὐτοῦ.
[20] ἐκεῖνος γὰρ ἐνόμισεν ἀμελέστερον μὲν ἔχειν τοὺς Ἀθηναίους περὶ τὸ ἐν τῷ λιμένι ναυτικὸν Γοργώπα ἀπολωλότος: εἰ δὲ καὶ εἶεν τριήρεις ὁρμοῦσαι, ἀσφαλέστερον ἡγήσατο ἐπ’ εἴκοσι ναῦς Ἀθήνησιν οὔσας πλεῦσαι ἢ ἄλλοθι δέκα. τῶν μὲν γὰρ ἔξω ᾔδει ὅτι κατὰ ναῦν ἔμελλον οἱ ναῦται σκηνήσειν, τῶν δὲ Ἀθήνησιν ἐγίγνωσκεν ὅτι οἱ μὲν τριήραρχοι οἴκοι καθευδήσοιεν, οἱ δὲ ναῦται ἄλλος ἄλλῃ σκηνήσοιεν.
[21] ἔπλει μὲν δὴ ταῦτα διανοηθείς: ἐπειδὴ δὲ ἀπεῖχε πέντε ἢ ἓξ στάδια τοῦ λιμένος, ἡσυχίαν εἶχε καὶ ἀνέπαυεν. ὡς δὲ ἡμέρα ὑπέφαινεν, ἡγεῖτο: οἱ δὲ ἐπηκολούθουν. καὶ καταδύειν μὲν οὐδὲν εἴα στρογγύλον πλοῖον οὐδὲ λυμαίνεσθαι ταῖς ἑαυτῶν ναυσίν:
εἰ δέ που τριήρη ἴδοιεν ὁρμοῦσαν, ταύτην πειρᾶσθαι ἄπλουν ποιεῖν, τὰ δὲ φορτηγικὰ πλοῖα καὶ γέμοντα ἀναδουμένους ἄγειν ἔξω, ἐκ δὲ τῶν μειζόνων ἐμβαίνοντας ὅπου δύναιντο τοὺς ἀνθρώπους λαμβάνειν. ἦσαν δέ τινες οἳ καὶ ἐκπηδήσαντες εἰς τὸ Δεῖγμα ἐμπόρους τέ τινας καὶ ναυκλήρους συναρπάσαντες εἰς τὰς ναῦς εἰσήνεγκαν.
[22] ὁ μὲν δὴ ταῦτα ἐπεποιήκει. τῶν δὲ Ἀθηναίων οἱ μὲν αἰσθόμενοι ἔνδοθεν ἔθεον ἔξω, σκεψόμενοι τίς ἡ κραυγή, οἱ δὲ ἔξωθεν οἴκαδε ἐπὶ τὰ ὅπλα, οἱ δὲ καὶ εἰς ἄστυ ἀγγελοῦντες. πάντες δ’ Ἀθηναῖοι τότε ἐβοήθησαν καὶ ὁπλῖται καὶ ἱππεῖς, ὡς τοῦ Πειραιῶς ἑαλωκότος.
[23] ὁ δὲ τὰ μὲν πλοῖα ἀπέστειλεν εἰς Αἴγιναν, καὶ τῶν τριήρων τρεῖς ἢ τέτταρας συναπαγαγεῖν ἐκέλευσε, ταῖς δὲ ἄλλαις παραπλέων παρὰ τὴν Ἀττικήν, ἅτε ἐκ τοῦ λιμένος πλέων, πολλὰ καὶ ἁλιευτικὰ ἔλαβε καὶ πορθμεῖα ἀνθρώπων μεστά, καταπλέοντα ἀπὸ νήσων. ἐπὶ δὲ Σούνιον ἐλθὼν καὶ ὁλκάδας γεμούσας τὰς μέν τινας σίτου, τὰς δὲ καὶ ἐμπολῆς, ἔλαβε.
[24] ταῦτα δὲ ποιήσας ἀπέπλευσεν εἰς Αἴγιναν. καὶ ἀποδόμενος τὰ λάφυρα μηνὸς μισθὸν προέδωκε τοῖς στρατιώταις. καὶ τὸ λοιπὸν δὲ περιπλέων ἐλάμβανεν ὅ τι ἐδύνατο. καὶ ταῦτα ποιῶν πλήρεις τε τὰς ναῦς ἔτρεφε καὶ τοὺς στρατιώτας εἶχεν ἡδέως καὶ ταχέως ὑπηρετοῦντας.

Ποιοί ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ την ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΠΟΡΩΝ στην ΝΟΡΒΗΓΙΑ

Η γνωστή ως Παγκόσμια Τράπεζα Σπόρων, ή Κιβωτός των Σπόρων, δηλαδή η Svalbard Global Seed Vault, βρίσκεται στα παγωμένα βουνά της Νορβηγίας και δημιουργήθηκε σαν πείραμα για να δουν την αντοχή των σπόρων σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Όμως η τράπεζα μεταξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό...

Αρχικά σχεδιάστηκε στην δεκαετία του 1980 σε ένα πείραμα για τις αντοχές των σπόρων, μέσα σε διάστημα 100 χρόνων, σε πολύ κρύο περιβάλλον. Αυτή τη στιγμή φυλάσσονται εκεί πάνω από 500.000 δείγματα germplasms, στους -18 βαθμούς και κάθε μονάδα είναι απολύτως απομονωμένη από την άλλη προκειμένου να διασφαλιστούν διασταυρούμενες μολύνσεις.

Κάποια στιγμή χρειάστηκαν χρηματοδότηση. Έτσι, εμφανίστηκαν τα "επιφανή" ιδρύματα των Bill Gates, Rockefeller, η Monsanto και η Syngenta. Μόνο ο πρώτος επένδυσε 30 εκατομμύρια δολάρια.

Όμως το Svalbard vault έχει μεταβληθεί σε μία ακούσια χρησιμότητα και από "τράπεζα" μετατράπηκε σε "καταφύγιο" σπόρων.

Σύμφωνα με την Cary Fowler, που εργάστηκε κατά το διάστημα 2005-2012 ως διευθυντής της Global Crop Diversity Trust (που συνέδραμε στην δημιουργία του Svalbard vault), ο φαινομενικός στόχος του συστήματος αυτού είναι να διατηρηθεί η ποικιλομορφία των καλλιεργειών σε περιοχές που μαστίζονται από τον πόλεμο και την πολιτική αναταραχή.

Η Νορβηγία, λοιπόν, υποτίθεται ότι θα παρέχει υπηρεσίες προς όφελος ολόκληρου του πλανήτη, παρέχοντας τη δυνατότητα αναβίωσης απαραίτητων καλλιεργειών σε περίπτωση κάποιας απειλητικής καταστροφής, ύστερα από μια ιδιαίτερα επικίνδυνη επιδημία, ξηρασία, ή ακόμα και έναν πυρηνικό πόλεμο.

Ωστόσο αν και η "Κιβωτός της Αποκάλυψης", όπως εξελίχθηκε να λέγεται, ανήκει και διευθύνεται από τη Νορβηγία, η νορβηγική κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόσβαση σε ο,τι υπάρχει εκεί μέσα.

Και μετά, δεν είναι να αναρωτιέσαι; Τι γυρεύουν οι συγκεκριμένοι επενδυτές που οι μεν και οι δε έχουν γεμίσει τον κόσμο με μεταλλαγμένα;


Προστάτευσε τον εαυτό σου. Μάθε να βάζεις όρια στους άλλους.

4_muthoi_gia_ta_oria_pou_prepei_na_ksedialuneteΤα προσωπικά μας όρια που πρέπει να βάζουμε στους άλλους συνηθίζονται πολλές φορές να κατηγοριοποιούνται σε 7 κατηγορίες.
      
Αυτές τις κατηγορίες θα σας παρουσιάσω σήμερα, προσθέτοντας και τις δικές μου παρατηρήσεις.

Φυσικά όρια
Αναφέρονται στο σεβασμό που πρέπει να δείχνουν οι άλλοι για τον δικό σου προσωπικό χώρο. Παραβιάζονται όταν κάποιος μπαίνει στο δωμάτιό σου χωρίς να σου ζητήσει την άδεια, χρησιμοποιεί τα πράγματά σου χωρίς να σε ρωτήσει ή διαβάζει προσωπικές σου σημειώσεις όπως το ημερολόγιό σου, ακόμα και τα μηνύματα στο κινητό σου στα κρυφά. Στα φυσικά όρια συμπεριλαμβάνονται φυσικά και τα σωματικά, όταν κάποιος σε αγγίξει ή σε πειράξει σωματικά χωρίς να το θέλεις.

Διανοητικά όρια
Αναφέρονται στο σεβασμό για τις ιδέες και τις σκέψεις σου. Παραβιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να υποτιμήσει την αντίληψή σου λέγοντας πράγματα όπως «αυτό είναι μονάχα στη φαντασία σου» ή «αυτό δεν μπορεί να το πιστεύεις πραγματικά» κτλ.

Συναισθηματικά όρια
Συνεχίζονται με το σεβασμό για τα αισθήματά σου. Παραβιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να τα ακυρώσει ή τα αγνοεί. Επίσης όταν σε θεωρεί δεδομένο ή σου επιτίθεται μειώνοντάς σε ή ντροπιάζοντάς σε.

Κοινωνικά όρια
Αφορούν το σεβασμό για τις επιλογές των κοινωνικών σου επαφών. Παραβιάζονται όταν κάποιος σου κάνει κριτική γι αυτές τις επιλογές. Μα τι στο καλό θες μαζί της! Γιατί θες να πας να δεις την ταινία; Και όλα τα παρόμοια…

Σεξουαλικά όρια
Ορίζουν τον δικό σου ιδιωτικό χώρο : Ποιον θα αγγίξεις και ποιος θέλεις να σε αγγίξει. Έτσι, κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει σωματικά. Ορισμένες από τις παραβιάσεις αυτών των ορίων είναι προφανείς όπως ο βιασμός από έναν άγνωστο ή γνωστό. Άλλες όμως όπως το πονηρό βλέμμα το γδύσιμο με τα μάτια και το δήθεν αθώο πείραγμα είναι λιγότερο προφανείς γι αυτό και προκαλούν σύγχυση.

Οικονομικά όρια
Αναφέρονται στον δικό σου τρόπο να κερδίζεις να ξοδεύεις και να αποταμιεύεις τα χρήματά σου καθώς και στο ελάχιστο που χρειάζεσαι για να νιώσεις ασφάλεια. Οι διαφορετικές στάσεις απέναντι στο χρήμα μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στις σχέσεις ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει σεβασμός για τον τρόπο ζωής του άλλου ανθρώπου.

Χρονικά όρια
Αφορούν το σεβασμό για τους τρόπους διεκπεραίωσης των πραγμάτων τους δικούς μας και των άλλων. Μερικοί είναι ακριβείς και τακτοποιούν τις υποθέσεις τους έγκαιρα. Άλλοι πάλι είναι της τελευταίας στιγμής και προτιμούν να ζουν με την ένταση που φέρνει η εκπνοή μιας προθεσμίας.
Δυστυχώς αυτό που δεν είναι παρά ασαφή προσωπικά όρια συχνά παρερμηνεύεται. Εκλαμβάνεται ως προσβολή. Εγώ λόγου χάρη δεν είχα καλή σχέση με την ώρα. Πήγαινα πάντα καθυστερημένη. Αυτό προσέβαλλε τους ανθρώπους που με περίμεναν. Φαινόταν σαν να μην μπορούσα να σχεδιάσω τον χρόνο μου. Προγραμμάτιζα να κάνω πολλά πράγματα πριν συναντήσω κάποιον και έτσι δεν προλάβαινα να είμαι στην ώρα μου. Αυτός όμως ήταν ο προφανής λόγος. Στην πραγματικότητα χωρίς να το συνειδητοποιώ επέλεγα να πάω στο ραντεβού αργότερα από τον άλλο. Ήταν γιατί η αναμονή μου προξενούσε μεγάλο άγχος. Σκεφτόμουν ότι με ξέχασαν ότι με έστησαν ανησυχούσα για την απόρριψη. Καλύτερα λοιπόν να με περιμένουν παρά να τους περιμένω εγώ.

Η σύγχυση των ορίων
Τα όρια είναι ένας φράχτης γύρω από το σπίτι σου. Αυτοί οι συμβολικοί φραγμοί έχουν τρεις στόχους.
-Να κρατήσουν μακριά τους άλλους από τον δικό μας χώρο.
-Να μας κρατήσουν μακριά από τον χώρο των άλλων.
-Να μας δώσουν μια αίσθηση ολότητας.
Ένας χαμηλός φράχτης επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ των γειτόνων. Δεν εμποδίζει την ροή της ενέργειας (από και προς). Παρόλα αυτά ξέρουμε που τελειώνει ο ένας και που αρχίζει ο άλλος. Όμως όταν κάποιος φτιάξει έναν πολύ υψηλό τοίχο η επικοινωνία σταματά. Οι άνθρωποι που αντί να θέτουν όρια χτίζουν τείχη το κάνουν γιατί χρειάζονται επιπλέον προστασία και ασφάλεια. Αν όμως ήξεραν να χαράξουν σαφή όρια, ίσως δεν θα ήταν αναγκαίο να κλειστούν μέσα σε τείχη.

Χορεύουμε;

Μία μαγική ρυθμική και χορευτική διάθεση έχει το σώμα του ανθρώπου. Το οποίο έχει μέσα του ρυθμό και παλμό πάντα ανάλογο με την κάθε περίσταση που αντιμετωπίζει.

Τα είδη της μουσικής που υπάρχουν, τα οποία τα δημιούργησαν διάφοροι συνθέτες, μας δείχνουν τα είδη των στιγμών κάθε ανθρώπου.

Για παράδειγμα στις ήρεμες στιγμές μας, η μουσική που αναδύεται από το σώμα είναι ήρεμη. Όταν οι στιγμές μας είναι σε ένταση, η μουσική είναι μία έντονη σαν το ροκ. Όταν είμαστε σε κατάσταση οργής τότε έχουμε την δόνηση του HardRock.

Το σώμα μας λοιπόν που έχει τον δικό του ρυθμό και παλμό, ανάλογα την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε θα μας δώσει και την ανάλογη «μουσική υπόκρουση».
Αυτή είναι η εσωτερική μας αίσθηση η οποία εναρμονίζεται πάντα με όλα όσα βιώνουμε μέσα στην μέρα μας.

Ένας αγχώδης χαρακτήρας, που μέσα του έχει μόνιμα μία ένταση και οργή, γιατί πιστεύει ότι δεν προλαβαίνει, γιατί τρέχει να τα προλάβει όλα, γιατί πάντα βάζει στην καθημερινή του τροχιά παραπάνω από αυτά που μπορεί. Έχει μέσα του τον ρυθμό του Hard Rock. Γιατί ενώ έχει βάλει τόσα στη ζωή του για να τρέχει, παράλληλα τα μάχεται όλα αυτά.

Ένας άνθρωπος που έχει μέσα του οργή και τάση για να ξεσπάσει σε όλους και σε όλα έχει μέσα του την δόνηση του Heavymetal.
Οπότε καταλαβαίνουμε ότι ο ρυθμός και ο παλμός της καρδιάς μας, της ανάσας μας δονεί σύμφωνα με την εσωτερική μας αίσθηση. Η οποία συνήθως συνδυάζεται με τις σκέψεις και τότε γεννιέται το συναίσθημα.

Το συναίσθημα, οι σκέψεις είναι το «ζευγάρι» που θα ρυθμίζει με το σώμα μας τον ανάλογο «χορό». Ένας χορός που μας οδηγεί στην όποια μας εξελικτική διαδρομή για ολόκληρη την ύπαρξή μας.
Αν εμείς λοιπόν έχουμε μία τόσο μεγάλη ένταση μέσα μας, όπως αυτή της οργής και το σώμα μας έχει τον ρυθμό τουHeavy metal, που σημαίνει ότι έχουμε ένσταση για όλους και για όλα, τότε χρειάζεται να δώσουμε την ανάλογη δόνηση για να έρθει η ισορροπία σε μας.

Ποια είναι η ισορροπία μας ? Μα οι φυσικοί ρυθμοί, αυτοί που έχουν μέσα τους την ηρεμία, όπως ήχοι από τη φύση, ένα ποτάμι, πουλιά να κελαηδούν, κύματα της θάλασσας κλπ.
Όμως δεν γίνεται το σώμα μας να δονεί οργή = Heavy metalκαι εμείς να το κατευθύνουμε να ακούσει μία ήρεμη μελωδία. Γιατί τότε θα είναι σαν να ρίχνουμε πάνω στο χώμα νερό. Αυτό που θα καταφέρουμε θα είναι να δημιουργήσουμε μία λάσπη. Η λάσπη αυτή θα ανακατέψει τον έναν ήχο με τον άλλον και το αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό που περιμένουμε.

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι σήμερα που αναζητούν μία ήρεμη κατάσταση μέσα από διαλογιστική κατάσταση και οδηγούν τους εαυτούς τους ενώ είναι οργισμένοι να δημιουργούν ένα λασπωμένο τοπίο με μία ήρεμη μελωδία. Ύστερα από καιρό και αφού έχουν κάνει πολλές προσπάθειες, τα αποτελέσματα είναι άλλα από αυτά που θα περίμεναν. Η οργή- Heavy metalθα απλωθεί σε όλο το σώμα, αλλά και στο περιβάλλον. Θα αρχίσουν να συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα συμβάντα τόσο μέσα στο σώμα, αλλά και σε όλο το περιβάλλον.

Τότε η οργή θα μεγαλώσει και το Heavy metal θα κυριαρχεί μέσα στο σώμα. Ο ρυθμός και ο παλμός του σώματος θα είναι μία μόνιμη ένταση και ένσταση και ο άνθρωπος αυτός θα νιώθει έρμαιο. Δεν θα έχει ιδέα από πού να πιαστεί. Γιατί θα νιώθει κόπωση ύστερα από τις προσπάθειες που έχει κάνει μέσα από αυτήν την διαλογιστική υποβολή που έχει ακολουθήσει. Η οποία ήταν ακριβώς σαν να πάλευε με τα κύματα για να φτάσει στην ακτή και τελικά όσο περνούσε ο καιρός το μόνο που κατάφερε ήταν να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την ακτή, αφού δεν συνεργάστηκε ποτέ με τα κύματα, αλλά τους πήγε κόντρα.

Ο κάθε ρυθμός λοιπόν μέσα στο σώμα μας, είναι μία αναγνώριση αλήθειας. Μία αλήθεια και μία δύναμη.
Κάθε μας ρυθμός- αίσθηση είναι μία αλήθεια, μία δύναμη και ένας οδηγός για να μας δείξει ότι υπάρχουμε. Κάθε αίσθηση έχει μέσα της τουλάχιστον ένα γιατί που δημιουργήθηκε και σύμφωνα με αυτό το γιατί, μας οδηγεί να δημιουργήσουμε και τον ανάλογο χορό. Έναν χορό για τον συγκεκριμένο χρόνο. Κάθε τι στην ώρα του, έχουμε μάθει να λέμε και έτσι είναι. Το μόνο που χρειάζεται εμείς να κάνουμε είναι να αναγνωρίζουμε την αίσθηση αυτή και να αναζητήσουμε τον ρυθμό. Ύστερα να δημιουργήσουμε τον ανάλογο χορό.
Δηλαδή ένας θυμός, ένα άγχος, μία οργή είναι αισθήσεις που πηγάζουν μέσα από έναν δρόμο αλήθειας. Τουλάχιστον της δικής μας αλήθειας, μέσα από την δική μας οπτική γωνία. Αυτή η αλήθεια έχει ανάγκη να εκδηλωθεί.

Αυτό που γίνεται «λάθος» συνήθως, είναι το ότι αφήνουμε αυτή την αίσθηση να γίνει συναίσθημα και έτσι χάνουμε τον βηματισμό ισορροπίας.
Δηλαδή όταν δούμε στον δρόμο έναν άνθρωπο να χτυπάει ένα ζωάκι, ο ρυθμός της αίσθησης είναι ο θυμός. Αυτός ο θυμός θα μας οδηγήσει στην ανάλογη «χορευτική» διάθεση. Εδώ είναι το μυστικό, να μπορέσουμε να κάνουμε χρήση βήματα τέτοια που να μας δώσουν ένα αποτέλεσμα αρμονίας. Εκεί, σε μία τέτοια στιγμή συνήθως δεν προλαβαίνει το μυαλό να παρέμβει και έτσι δεν δημιουργούμε συναίσθημα. Άρα λειτουργούμε μέσα από τον φυσικό μας ρυθμό και θα δράσουμε ανάλογα.

Αυτό είναι που χρειάζεται σε μας εκπαίδευση. Αυτό είναι που έχει ανάγκη να μας διδάξουν τα βήματα και την ανάλογη «χορευτική φιγούρα».
Όταν μάθω τα «βήματα» τότε μπορώ να αρχίσω όλο το ρυθμικό κομμάτι του θυμού, ως ενέργεια να το εκπαιδεύσω με τα βήματα αυτά. Τότε ο χορός αυτός θα είναι πάντοτε ο σοφός μου σύμμαχος.
Έρχονται σε επόμενα κείμενα τα βήματα για κάθε μας τέτοια αίσθηση- ενέργεια. Έτσι θα καταφέρουμε να διδαχτούμε από τις ενέργειες αυτές και να σταματήσουμε να τις μαχόμαστε, με μεθόδους που το μόνο που κάνουν τελικά είναι να μας οδηγούν σε συμπλέγματα κατωτερότητας και αναξιότητας. Αλλά και σε ψυχαναγκαστικές διαδρομές με οδηγό το σιωπή. Γιατί μπορεί η σιωπή να είναι χρυσός, αλλά μόνο όταν είναι πραγματική σιωπή και όχι όταν είναι μία μορφή «σκάσε». Δηλαδή εμείς να έχουμε θυμό και μέσα από ανάσες ή ήρεμη μουσική να μάθουμε να λέμε στον ρυθμό θυμού, «σκάσε», γιατί τελικά αυτό θα το πληρώσουμε πάλι εμείς.

Τα συναισθήματα ως φίλοι

Αποτέλεσμα εικόνας για Τα συναισθήματα ως φίλοιΗ ικανότητα να έχουμε συναισθήματα είναι ένα δώρο κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Συχνά, όμως, μπορεί να μη σας αρέσει αυτό που αισθάνεστε. Κάθε συναίσθημα έχει ένα στόχο και θα παραμείνει μαζί σας μέχρι ο σκοπός αυτός να επιτευχθεί και να γίνει κατανοητός. Τα συναισθήματα είναι σαν αγγελιοφόροι από το υποσυνείδητο προς το συνειδητό μέρος του Εγώ σας. Μέχρι να λάβετε το μήνυμα, ο αγγελιοφόρος θα στέκεται υπομονετικά έξω από την πόρτα σας.

Ποια είναι τα μηνύματα που φέρνουν τα συναισθήματά σας;

Θυμός: εμφανίζεται για να σας πει ότι αυτό το οποίο σας συμβαίνει είναι ανεπιθύμητο.

Πόνος ή θλίψη: εμφανίζονται για να σας πουν ότι έχετε χάσει ή ότι σας λείπει κάτι που θέλετε ή χρειάζεστε.

Φόβος: εμφανίζεται για να σας προειδοποιήσει ότι υπάρχει το ενδεχόμενο αποτυχίας, απώλειας ή πόνου.

Ενοχή: εμφανίζεται για να σας υπενθυμίσει ότι κατά κάποιο τρόπο εσείς είστε υπεύθυνοι για την πρόκληση ενός ανεπιθύμητου αποτελέσματος ή μιας κατάστασης.

Ο τρόπος για να κατανοήσετε τα συναισθήματά σας και αυτά που σας λένε για τη ζωή σας είναι να τα εκδηλώσετε και να μιλήσετε γι’ αυτά. Δεν μπορείτε να καταλάβετε ό,τι μένει κρυφό. Μιλώντας με απόλυτη ειλικρίνεια για τα συναισθήματά σας, με τον καιρό θα μπορέσετε να αντιληφθείτε την αγάπη που βρίσκεται κρυμμένη κάτω από όλα τα αρνητικά σας συναισθήματα.

Γιατρεύοντας Απωθημένα Συναισθήματα
Η ερωτική σχέση είναι το ιδανικό σκηνικό για την ίαση απωθημένων συναισθημάτων. Όταν βρίσκετε κάποιον που σας προσφέρει ασφάλεια και αγάπη, όλα τα απωθημένα σας συναισθήματα αρχίζουν να αναδύονται σε μια προσπάθεια να θεραπευτούν. Μέσα από ελικρινείς και τρυφερές προσωπικές σχέσεις, μπορείτε όχι μόνο να μάθετε να ελέγχετε τις καθημερινές εντάσεις που δημιουργούνται ανάμεσε σ’ εσάς και σε ένα άλλο άτομο, αλλά και να χρησιμοποιήσετε τη σχέση σαν μια ευκαιρία να επουλώσετε παλιές πληγές.

Η ίαση των συναισθημάτων είναι μια συνεχής διαδικασία. Όποτε φτάνετε σε ένα καινούργιο επίπεδο αγάπης και επικοινωνίας στην ερωτική σας σχέση, ένα νέο στάδιο βαθιά απωθημένων συναισθημάτων θα ανεβεί στην επιφάνεια για να γιατρευτεί. Ο βαθμός της οικειότητας με το άλλο άτομο προσδιορίζει την ένταση της απελευθέρωσης.

Όταν ζείτε μόνοι, είναι πολύ εύκολο να συνεχίσετα να απωθείτε τα συναισθήματα σας. Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι αποφεύγουν τις σχέσεις. Θα απαιτούνταν πάρα πολύ προσπάθεια και ενέργεια για να συνεχίσουν την απώθηση των συναισθημάτων τους με έναν άλλο άνθρωπο κοντά τους. Αυτός είναι ο λόγος που τόσο πολλοί άνθρωποι φωνάζουν ότι πνίγονται μέσα στις σχέσεις τους.

Κυκλοφορούν με όλα αυτά τα απωθημένα συναισθήματα, τα οποία καταφέρνουν να κρατούν υπό έλεγχο, μέχρι να γυρίσουν στο σπίτι τους στο τέλος της ημέρας και να συναντηθούν με το σύντροφό τους.

Μόλις αρχίσουν να ανοίγονται στο σύντροφό τους, όλα τα ανέκφραστα συναισθήματα της ημέρας αρχίζουν να αναδύονται. Αντί να τα αντιμετωπίσουν, προτιμούν την εύκολη οδό, που είναι να τα κρατήσουν σφραγισμένα.

Αυτό δεν σημαίνει υπονόμευση της ανάγκης σας να μένετε μόνοι μερικές φορές. Όλοι έχουμε ανάγκη να μένουμε κάποιες στιγμές μόνοι, μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους, για να μη χάσουμε την επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας. Η ανάγκη για αυτονομία είναι εξίσου σημαντική με την ανάγκη να μοιραζόμαστε, αλλά δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την άρνηση των συναισθημάτων μας.

Είναι πολύ δύσκολο να απωθείς τα συναισθήματά σου όλη μέρα και κατόπιν να έρχεσαι στο σπίτι και να είσαι τρυφερός!

Γιατρεύοντας το Παρελθόν με Ψυχοθεραπεία
Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να γιατρέψουν τα απωθημένα τους συναισθήματα με τη βοήθεια ψυχοθεραπευτή. Πολλές ψυχοθεραπείες ασχολούνται μόνο με τις απωθημένες τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος και δεν διδάσκουν τον τρόπο επίλυσης των συναισθηματικών προβλημάτων του παρόντος. Δεν μπορείτε να επουλώσετε τα τραύματα του παρελθόντος χωρίς να μάθετε να αντιμετωπίζετε τα συναισθήματα του παρόντος. Αν αποφασίσετε να δουλέψετε με κάποιον ψυχοθεραπευτή, βεβαιωθείτε ότι μπορεί να σας καθοδηγήσει μέσα από όλα τα συναισθηματικά επίπεδα ως την αγάπη.

Μπορείτε να Θεραπεύσετε τα Συναισθήματα σας
Νιώθοντας τα συναισθήματά σας στο ακέραιο και μιλώντας με πλήρη ειλικρίνεια γι’ αυτά, θα μπορέσετε να θεραπεύσετε τις άλυτες συναισθηματικές εντάσεις και θα είστε ελεύθεροι να αγαπήσετε πιο ολοκληρωτικά. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να “ξεφορτώσετε” όλη σας την αρνητικότητα στα αγαπημένα σας άτομα. ‘Οταν εγκαταλείπετε την προηγούμενη εσωστρέφεια σας και αρχίζετε να μοιράζεστε αδιακρίτως όλα σας τα συναισθήματα, υπάρχει κίνδυνος να καταστρέψετε τη σχέση σας και να δημιουργήσετε μια επιπλέον τραυματική εμπειρία που θα πρέπει να αντιμετωπίσετε.

Δεν Είναι Εύκολο να Μοιράζεσαι Συναισθήματα
Στην αρχή μπορεί να είναι δύσκολο να πει κανείς όλη την αλήθεια, ίσως και οδυνηρό. Μακροπρόθεσμα, όμως, αυτή είναι η μόνη σας ελπίδα. Η ομολογία όλης της αλήθειας σημαίνει παραδοχή της αμφιβολίας ενώ θα μπορούσατε να προσποιηθείτε βεβαιότητα, συζήτηση για τα συναισθήματα σας ενώ θα προτιμούσατε να κατσουφιάσετε, να ζητάτε αυτά που θέλετε ενώ θα προτιμούσατε να προσποιηθείτε πως όλα είναι μια χαρά. Το να λες την αλήθεια είναι μια τέχνη, η οποία αποκτάται έπειτα από πολλή εξάσκηση.

Ότι καλύτερο μπορούμε...

Χωρίς ''αν'', "μήπως" και ατέλειωτες αρνητικές σκέψεις φόβου και απελπισίας, σε όποια δύσκολη κατάσταση και αν βρίσκεται κάποιος, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι, να κάνει ότι καλύτερο μπορεί τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους… μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο και από την πιο δύσκολη κατάσταση ακόμη, χωρίς φθορές στην υγεία και τη ζωή του.
Μικρή αλλά θαυματουργή συμβουλή!

Οι υποθέσεις ( αν και μήπως…) και οι αρνητικές σκέψεις φόβου
στις οποίες αυτές οδηγούν, διεγείρουν την αντίδραση του στρες στον εγκέφαλο, με όλες τις καταστροφικές επιπτώσεις στον οργανισμό που έχει αυτή, εάν διαρκέσει περισσότερο από τις αντοχές του. Συγχρόνως, τα αρνητικά συναισθήματα που αυτές προκαλούν, αποδιοργανώνουν το ενεργειακό πεδίο που δημιουργείται στο σώμα μας και εκπέμπεται από αυτό.

Αντίθετα κάνοντας κάποιος σε κάθε στιγμή, όσο δύσκολη και αν είναι αυτή, ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του και για τους άλλους, γεμίζει τη ψυχή του με θετικά συναισθήματα συμπόνιας, αγάπης και ελπίδας για κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Συναισθήματα που όχι μόνον σταματούν την αντίδραση του στρες αλλά και οδηγούν σε ομαλοποίηση όλων των ενεργειών του σώματος, πράγμα που οδηγεί σε καλύτερες καταστάσεις στη ζωή.

Γιατί είμαστε βιολογικοί δονητές (διαπασών)! Η επιστήμη το έχει πια παραδεχτεί. Εκπέμπουμε δονήσεις, ανάλογες με την ενεργειακή κατάσταση του οργανισμού μας και σαν διαπασών, (σύμφωνα με την φυσική), συντονιζόμαστε με τα άλλα διαπασών στη ζωή που εκπέμπουν τις ίδιες δονήσεις…

Με φόβους και ανησυχίες, οι δονήσεις μας δεν μπορούν να μας συντονίσουν με θετικές καταστάσεις που ονειρευόμαστε, δυστυχώς. Πρέπει να εκπέμπουμε εμείς παρόμοιες δονήσεις με τις καταστάσεις που ονειρευόμαστε, προκειμένου να συντονιστούμε μαζί τους.

Δεν αρκούν τα όνειρα δηλαδή και οι θετικές σκέψεις, εάν τα συναισθήματά μας παραμένουν αρνητικά. Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας στη ζωή. Μόνη της η πολλή προσπάθεια δεν φτάνει.
Χρειάζεται το όνειρο, να το ζει κάποιος, σαν να είναι ήδη πραγματοποιημένο. Τότε μόνον βρίσκεται ενεργειακά στην ίδια δόνηση με εκείνο και μπορεί να το δει να υλοποιείται.

Αυτό είναι και το νόημα της πρότασης « η πίστη κινεί βουνά».

Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μας, εκτός από όμορφα όνειρα, ότι καλύτερο μπορούμε, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους που υπάρχουν γύρω μας, χωρίς μίζερες σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα και συνεχή κριτική.

Έτσι μπορεί να αλλάξει όχι μόνον η δική μας ζωή αλλά και όλων των υπολοίπων.

Αυτογνωσία τι πάει να πει;

Αυτογνωσία.

Πολλοί εσωτερικοί θάνατοι και πολλές νέες γεννήσεις
σε διάφορα επίπεδα βάθους
μέσα σου.

Τη χαρά της ανακάλυψης διαδέχεται η απάρνηση
κάθε βεβαιότητας.

Και στο τέλος γίνεσαι τόσο σοφός
ώστε πλέον να γνωρίζεις
ότι δεν ξέρεις τίποτα!

Η ευλογία είναι όπου είσαι εσύ

Κι αναρωτιέται κανείς, τι νόημα έχει ν’ ακούτε τον ομιλητή και να μη ζείτε αυτά που λέει; Αν ακούτε κάτι που είναι αλήθεια και δεν κάνετε τίποτα γι’ αυτό, χαραμίζετε τη ζωή σας. Και η ζωή είναι εξαιρετικά πολύτιμη, είναι το μόνο που έχουμε.

 Όταν κανείς το συνειδητοποιεί όλο αυτό – όχι λογικά ή λεκτικά – όταν κανείς το νοιώθει όλο αυτό, τότε είναι που ζει πραγματικά μια θρησκευόμενη ζωή, Όχι όταν φοράς κάποιο κουρέλι επάνω σου, τριγυρνάς στις εκκλησίες ή μπαίνεις σε μοναστήρι — αυτά δεν είναι θρησκευόμενη ζωή.

 Η θρησκευόμενη ζωή αρχίζει όταν δεν υπάρχει κανενός είδους σύγκρουση, όταν υπάρχει το αίσθημα της αγάπης, όταν μπορείς να αγαπάς τον άλλον, τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου, αλλά αυτή την αγάπη να την μοιράζεται με όλα τα ανθρώπινα πλάσματα κι όχι να τη δίνεις σε ένα πρόσωπο κι έτσι να περιορίζεται.

Οπότε, όταν δίνεις έτσι όλη σου την καρδιά και τον νου, υπάρχει κάτι που είναι πέρα από κάθε χρόνο, είναι άχρονο· και σ’ αυτό είναι που υπάρχει ευλογία, όχι σε ναούς, όχι σε εκκλησίες, όχι σε τζαμιά.

Εκείνη η ευλογία τότε, είναι όπου είσαι εσύ.

Οι Αξίες της Νέας Πνευματικότητας

«Έχουν ΠΕΘΆΝΕΙ -ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ εκατομμύρια άνθρωποι, για την θρησκευτική πρόοδο της ανθρωπότητας, τόσοι που αναρωτιέμαι αν η ανθρωπότητα αποτελείται από ανθρώπους!»

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι τα περισσότερα ανθρώπινα ζώα θα ήθελαν, μέσα απ’ τα βάθη της καρδιάς τους, να σταματήσει ο οποιοσδήποτε θεός να ανακατεύεται στην καθημερινή τους ζωή και μαζί με αυτόν και οι εκπρόσωποι του. Γιατί αυτή η υπόθεση έχει απλωθεί τόσο πέρα και μακριά από την επίσημη ή ανεπίσημη θρησκεία; Γιατί ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και άλλοι αναγεννημένοι και όψιμοι χριστιανοί αναφέρονται στο «χέρι του θεού» που τους βοηθάει να πολεμούν, να καταστρέφουν και να δολοφονούν στην Μέση Ανατολή και όπου στον πλανήτη τους κάνει κέφι!

Η Δυτική κοινωνία με όλες τις χριστιανικές θρησκευτικές αιρέσεις, δοξασίες και δόγματα, σίγουρα είναι πολύ διαφορετική από την παραδοσιακή μουσουλμανική ή ινδουιστική αλλά υπάρχει κάτι το κοινό, τα ανθρώπινα ζώα όλων των θρησκευτικών κοινωνιών, πιστεύουν (χωρίς να γνωρίζουν) ότι κάποιος καλοκάγαθος τυπάκος που αποκαλούν θεό (με εκατοντάδες – χιλιάδες ονόματα) είναι με το πλευρό τους σε κάθε νοσηρότητα που λαμβάνει μέρος! Αυτό σημαίνει ότι πιστεύουν πως ξέρουν τι σκέφτεται ή ποιος είναι ο θεός –αξιοσημείωτη αλαζονική εγωπάθεια– που σημαίνει επίσης ότι ο καλοκάγαθος τυπάκος, είναι απεριόριστα παρόν και απεριόριστα υπερβατικός, κοσμικός και προσωπικός ταυτόχρονα, αόρατος και αδύνατον να τοποθετηθεί στο χρόνο και χώρο. Ταυτόχρονα τα ανθρώπινα ζώα συνεχίζουν και γκρινιάζουν σχετικά με τα λεγόμενα αρχαία ιερά κείμενα, τα οποία αξιώνουν να μεταδώσουν τι είναι αυτό που ο θεός τους πραγματικά θέλει να κάνουν. Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσουν την ταλαίπωρη Λογική του ΝΟΥ τους, είναι στην σφαίρα του λυκόφωτος άλλωστε η χρήση του Νου και του Λογικού δεν είναι ίδιον γνώρισμα του ζώου.

Ο μεγάλος Ινδός ποιητής Kabir έγραψε πως είχε διαβάσει όλα τα ιερά κείμενα, πλύθηκε σε όλες τις ιερές πισίνες και λίμνες, επισκέφτηκε όλους τους ιερούς τόπους και δεν βρήκε κανέναν θεό πουθενά. Οι περισσότεροι θρησκευόμενοι άνθρωποι θα θεωρούσαν το γεγονός αυτό απελπισία και οι πιο φανατικοί βλασφημία, ενώ ουσιαστικά εκεί βρίσκεται το κλειδί της Ανεξαρτησίας. Στη Vedanta, το πιο λογικό πνευματικό δόγμα του Ινδουισμού, ο θεός δεν θέλει τίποτα από τον άνθρωπο ζώο, πέρα από το να πάψει να είναι ζώο. Δεν θέλει να τον βρούνε, δεν έχει νόμους που το ζώο θα ‘πρεπε να εκτελεί υπάκουα, ποτέ δεν κρίνει, τιμωρεί ή έχει προσδοκίες.

Η αλήθεια είναι ότι όποιος θεός (είτε υπάρχει, είτε όχι) έχει αφήσει το ανθρώπινο ζώο μόνο του πριν από πολύ καιρό και αυτή δεν ήταν πράξη τιμωρίας ή εγκατάλειψης. Αυτή είναι μια ευκαιρία για το ζώο, να βρει την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ του και την Πνευματικότητα του και μέσα από αυτήν να ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ κάτι απλό, αλλά ακόμη βαθιά παγιωμένο και δυσκολονόητο, ο κάθε «θεός» είναι μέσα του είναι το ίδιο το ΠΝΕΥΜΑ καθεαυτό και γίνεται ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ στις σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό του, στις λέξεις που χρησιμοποιεί και στις πράξεις του.

Όμως το Πνεύμα δεν είναι ένα άδειο σκάφος, περιέχει κάθε δυαδικότητα, το καλό και το κακό, τη ζωή και το θάνατο, ελλιμενίζεται τον Εαυτό, τη μορφή της συνείδησης που μπορεί να αγκαλιάσει την ίδια την ύπαρξή του και να δημιουργήσει το δικό της όχημα που οδηγεί από την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ στην Ελευθερία.

Εάν βυθιστούμε αρκετά βαθιά στο Πνεύμα, (μακριά κι έξω από κάθε δόγμα θρησκευτικό, επίσημο ή ανεπίσημο) αφήνοντας στην άκρη όλα τα αντικείμενα και τις δοξασίες που μας περικυκλώνουν και αν βγάλουμε τη μάσκα του εαυτού (του εγώ) από τα μάτια μας, αν βάλουμε στο παρασκήνιο το εγώ μας και σταματήσουμε να κοιτάμε με το βλέμμα στην αγελάδας, τότε αρχίζουμε να Βλέπουμε ότι το Πνεύμα είναι αιώνιο και περιέχει το σπόρο του κάθε άλλου δημιουργημένου πράγματος.

Ο,τι υπάρχει και αποτελεί την αποκαλούμενη πραγματικότητα, είναι μόνο μια αντανάκλαση του Πνεύματος και του Πνευματικού Ανθρώπου σαν φορέα του, όλα τα σύμπαντα συμπεριλαμβάνοντας κι αυτό το πολύτιμο που επιβιώνουμε, πέφτουν στις τρεις κατηγορίες:
1. Συνείδηση που αντανακλάται στα υλικά αντικείμενα και γεγονότα.
2. Συνείδηση που αντανακλάται σε περισσότερο αφηρημένα αντικείμενα και γεγονότα.
3. Συνείδηση που αντανακλάται πάνω στο ΕΙΝΑΙ.

Τα δέντρα, βουνά, σύννεφα και ο άνθρωπος ζώο, στην σημερινή του κατάπτωση του ΕΓΩ, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Το θαυμαστό, η φαντασία τα όνειρα, τα ιδανικά και οι φιλοδοξίες ανήκουν στη δεύτερη. Ο Εαυτός ( στην κατάσταση του ΕΙΝΑΙ) ανήκει στη τρίτη.

Η κάθε αιτία, το κάθε ιδανικό και πνευματικό κίνημα ή πνευματικές διδασκαλίες έχουν να κάνουν με το ερώτημα: Ποιος είμαι; Οι φονταμενταλιστές και οι θρησκείες όλων των ειδών θέλουν να δώσουν απάντηση σε αυτή την ερώτηση, μια για πάντα και η κάθε μια ξεχωριστά έχουν την δήθεν «μοναδική απάντηση» την «μοναδική αλήθεια» και τσακώνονται αναμεταξύ τους ποιανού η αλήθεια είναι η καλύτερη, η ωραιότερη, η πιο τσαχπίνα !!!! Η παράνοια του ανθρώπου ζώου σε όλο της το μεγαλείο!

Μπορεί να πετύχουν στο να δαμάσουν την αμφιβολία και την δειλία τους για λίγο, στην απίθανη περίπτωση που κάτσουν να σκεφτούν με το ΛΟΓΙΚΟ, ότι ο κάθε θεός δεν έχει να πει τίποτα. Πόσο σωστά είναι τα λόγια του Thomas Merton: «Η αναζήτηση του ιδανικού θεού είναι να φτάνεις σε ένα μέρος και να ανακαλύπτεις ότι αυτός, μόλις έχει φύγει από ‘κει».

Έτσι πρέπει να είναι. Η ουσία της Ανθρώπινης Πνευματικής φύσης είναι να φτάνει πέρα από ό,τι ήδη ξέρει για τον εαυτό της και η ουσία είναι μακριά από κάθε θεό και κοντά στην Πνευματικότητα.

Αυτή τη στιγμή είμαστε αντιμέτωποι με την αναβράζουσα και λανθάνουσα σύγχυση από τις απαρχαιωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις και δοξασίες, που δίνουν αγώνα, για να αποδείξουν ότι δεν έχασαν την δύναμή τους στο ανθρώπινο ζωώδες κοπάδι που καθοδηγούν-ελέγχουν. Υπάρχει όμως ένας φυσικός νόμος που λέει ότι «η φύση δεν αποδέχεται το κενό» άρα αυτό σημαίνει, πολύ λογικά, ότι κανένας δεν μπορεί να απελευθερωθεί από οποιαδήποτε δοξασία αν δεν γεμίσει το κενό που θα άφηνε η δοξασία πίσω του.

Ο κάθε θεός μπορεί να εξελιχθεί, έτσι ελπίζει κανείς, σε κάτι διαφορετικό από την αυθεντική μορφή του με άσπρα γένια, μοχθηρία και τάση για εκδίκηση. Στις μετριοπαθείς αιρέσεις αυτός ο μετασχηματισμός έγινε πριν από παρά πολύ καιρό. Αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε έναν πιο ευγενικό, πιο λεπτεπίλεπτο και λογικό θεό. Τα εκατομμύρια ανθρώπινα ζώα αισθάνονται υπερβολικά άδεια και φοβισμένα, θυμωμένα και απειλούμενα, απομονωμένα και αποσυνδεμένα, για να ξαναπιστέψουν σε μια καλή και ευγενική θεϊκή παρουσία. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αποξένωση.

Τη διάγνωση αυτή έκανε ο Γιούγκ αλλά και όλοι οι άξιοι λόγου φιλόσοφοι, που υποδείκνυαν ότι η ανθρώπινη ψυχή (human psyche) υποφέρει τρομακτικά όταν είναι αποτραβηγμένη απότομα από την επαφή με τη Φύση, όταν οι παραδόσεις σταματάνε να είναι μία φλογερή φωλιά, όταν η εξάρθρωση και ο φόβος γίνονται καθημερινότητα. Σύμφωνα με τα γκάλοπ η αιτία που το 97% των Αμερικάνων που ποτέ δεν είχαν αμφιβολία για την ύπαρξη του δικού τους θεού, ούτε η σιγουριά τους για την ύπαρξη του, δεν είναι η ακλόνητη πίστη τους. Είναι ο φόβος από το εναλλακτικό, ο φόβος από τον φόβο, από το άγνωστο, ο φόβος από έναν κόσμο με τον οποίον θα κυβερνούσε το άγνωστο που θα έμενε πίσω από την εξαφάνιση του θεού.

Δηλ. ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ είναι που κάνει τον κάθε θεό και τους επίσημους και μη αντιπρόσωπους του, να υπάρχουν, να διοικούν, να ελέγχουν και να καταδυναστεύουν το φοβισμένο, ανθρώπινο ζώο.

Ό,τι και να πιστεύουν, όλοι πρέπει να γεμίσουν αυτό το κενό και το γεμίζουν με ανοησίες του ίδιου επιπέδου με τον κάθε θεό.

Η Φύση δεν αποδέχεται το κενό και ή θα το γεμίσεις εσύ, ως Αιτία ή θα το γεμίσει κάποιος άλλος και θα σε κάνει Αποτέλεσμα του.

Η Νέα Ανθρώπινη Πνευματικότητα: Θα ήταν πράξη καλής θέλησης αν τα Θρησκευτικά Δικαιώματα μπορούσαν να αποδεχτούν ότι σε θέματα Πνευματικότητας είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Θα ‘ταν μία ισότιμη πράξη καλοσύνης και θέλησης αν οι εχθροί των Θρησκευτικών Δικαιωμάτων έκαναν την ίδια παραχώρηση. Τότε η παρανοϊκά παράλογη θρησκευτικότητα θα υποχωρούσε και η θεϊκά ανώτερη Πνευματικότητα θα προχωρούσε μπροστά και σε οικουμενικό επίπεδο θα συνεχίζαμε την αναζήτηση του πώς να ενώσουμε κάθε πλάσμα ανθρώπινο με το Πνεύμα.

Είναι δυστυχώς αλήθεια ότι οι Ευαγγελιστές αυξάνονται, ακόμη και στα πιο παραδοσιακά και αγνά από την λαίλαπα της θρησκείας μέρη. Η Χώρα του Ισημερινού, που κάποτε ήταν φρούριο του ορθόδοξου καθολικισμού, υπολογίζεται ότι έχει πλέον πάνω από 25% Προτεστάντες, εξαιτίας των εισβολών και την χριστιανικής προπαγάνδας που έγιναν από τους προπαγανδιστές ιεραπόστολους των ΗΠΑ.

Όμως το μέλλον της Πνευματικότητας είναι στην Πνευματική Ανθρώπινη εξέλιξη και στην σύνδεση με το Πνεύμα που διαποτίζει και κυβερνά το Όλον. Το επόμενο βήμα εξέλιξης και ανάπτυξης είναι για τους πνευματικούς ανθρώπους που θα αρχίσουν να αφυπνίζονται, ο ένας μετά τον άλλον, αν και όταν τους το επιτρέψουν.

Οι παρακάτω τάσεις θ’ αρχίσουν να διαμορφώνουν την πνευματική ζωή των ανθρώπων, που θ’ αποκοπούν από την παγ(ι)ωμένη πρακτική των οργανωμένων και δογματικών εκκλησιών, αν αποφασίσουν επιτέλους να πάρουν το εαυτό τους από την κατάσταση του ανθρώπινου ζώου και να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στην Πνευματική Ανθρώπινη κατάσταση:
* Θα εξαφανιστεί η πίστη που είναι συνώνυμο της άγνοιας και οι άνθρωποι θα αρχίσουν να γνωρίζουν.
* Η Διαλογιστική – Στοχασμός θα γίνει το κυρίαρχο ρεύμα πνευματικότητας με νέα ανώτερη ολιστική μορφή, έξω και μακριά από τις οργανωμένες θρησκείες.
*Τα στοιχεία του «θαυμαστού» και του «παραφυσικού» θα αναγνωρίζονται όλο και πιο εκτεταμένα.
*Οι εναλλακτικές θεραπείας, σωματικές και ψυχολογικές, θα γίνουν κάτι συνηθισμένο.
* Η προσευχή θα εξαφανιστεί θα θεωρηθεί μη πραγματική και αναποτελεσματική.
* Η υλοποίηση της επιθυμίας και της θέλησης θα αναγνωριστεί ως ένα αληθινό φαινόμενο.
* Οι Άνθρωποι θα ξαναποκτήσουν την επαφή με την ψυχή τους.
* Οι άνθρωποι θα βρουν τις απαντήσεις στα πιο βαθιά τους πνευματικά ερωτήματα, εσωτερικά. Θα ανακαλύψουν ΜΟΝΟΙ τους, στις προσωπικές τους απαντήσεις και θα ζήσουν ανάλογα.
* Θα αναπτυχθούν καινούργιες πνευματικές και ταυτόχρονα ενεργητικές κοινότητες.
* Οι γκουρού, οι ιερείς και άλλες «πνευματικές αυθεντίες» θα χάσουν την δύναμη και την επιρροή τους.
* Η Φιλοσοφία θ’ αγκαλιάσει την Πνευματικότητα, έξω από το νεκρό δόγμα κάθε οργανωμένης θρησκείας.
* Η πίστη πλέον θα θεωρείται ως μια παράλογη αναχώρηση από τη λογική, την γνώση, την πνευματικότητα.
* Οι πόλεμοι θα ελαττώνονται σε τοπικές διενέξεις, ενώ η ειρήνη θα γίνεται όλο και περισσότερο μια κοινωνική πραγματικότητα.
* Η Φύση θα ξανακερδίσει τις ιερές της αξίες.

Πολλοί άνθρωποι ήδη ενσωματώνουν αυτές τις τάσεις και ιδέες μέσα στις ζωές τους. Συμμορφώνονται και ζουν σύμφωνα με τις Ανθρώπινες Αξίες της Νέας Πνευματικότητας γιατί αντιλαμβάνονται ότι αυτή η Νέα Πνευματικότητα τους προσφέρει –ψήγματα ακόμη- ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και Δύναμης. Τα γεγονότα μπορεί να κρύβουν την εκτεταμένη επανάσταση των Νέων Πνευματικών αξιών, αλλά τα εξωτερικά γεγονότα πάντα ήταν ο φτωχός οδηγός για το τι συμβαίνει στο επίπεδο της ανθρώπινης ψυχής και τις επιταγές του Πνεύματος.

«Δεν πιστεύω τίποτα. Δεν είναι δυνατον να δεχτώ ότι τα προιόντα του ΝΟΥ μπορούν να είναι αντικείμενα πίστης.»

Το να είσαι οπαδός κάποιου θεού ή άθεος είναι το ίδιο παράλογο

“Το να είσαι οπαδός κάποιου θεού ή άθεος για μένα είναι το ίδιο παράλογο. Αν ήξερες τι είναι Αλήθεια, τι είναι Θεός, δεν θα ήσουν ούτε θεϊστής ούτε άθεος, γιατί όταν υπάρχει αυτή η επίγνωση η πίστη είναι άχρηστη. Για να ανακαλύψεις, λοιπόν, τον Θεό ή την Αλήθεια, ο νους πρέπει να είναι ελεύθερος από όλα τα εμπόδια που βασίζονται στην αυτοπροστασία και στην ασφάλεια και έχουν δημιουργηθεί μέσα στους αιώνες.”

“Ακόμα και κάτω από κάθε πέτρα και πεσμένο φύλλο υπάρχει εκείνο που είναι αιώνιο, αλλά δεν ξέρουμε πώς να κοιτάζουμε γι’ αυτό.”

Μικροπράγματα που μπορείτε να κάνετε κάθε μέρα για να νιώσει το παιδί την αγάπη σας...

...Και να το βοηθήσετε να δημιουργήσει τις καλύτερες αναμνήσεις από την παιδική ηλικία του!

Κλείστε το κινητό σας
Όταν επιστρέφετε στο σπίτι ή όταν επιστρέφουν τα παιδιά από το σχολείο, τη στιγμή, γενικά, που μαζεύεται όλη η οικογένεια στο σπίτι, καθιερώστε τη συνήθεια να κλείνετε το κινητό σας και να τους προσφέρετε αμέριστη την προσοχή σας, έστω και μια μισή ή μία ώρα. Για τα παιδιά έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζουν ότι σας απασχολούν αποκλειστικά, χωρίς την πιθανότητα να ακουστεί ο ήχος ενός εισερχόμενου μηνύματος ή μιας κλήσης, όσο σας μιλούν για το πώς πέρασαν την ημέρα τους. Σχετική έρευνα που έγινε από τη Σουηδική κυβέρνηση έδειξε ότι το Νο1 παράπονο των παιδιών από τους γονείς τους (σε ποσοστό 33%) είναι ότι εκείνοι ασχολούνται συνέχεια με το κινητό τους!

Κλείστε την τηλεόραση, το tablet και κάθε άλλο gadget την ώρα του φαγητού
Τα οικογενειακά γεύματα πρέπει να είναι χαλαρά και χαρούμενα και να σας δίνουν τη δυνατότητα να συζητήσετε μεταξύ σας και να απολαύσετε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Μάλιστα, όταν γίνεται αυτό τα οφέλη είναι πολλαπλά: τα παιδιά τείνουν να τρώνε πιο υγιεινά, συσφίγγουν τις σχέσεις εμπιστοσύνης με τους γονείς τους και έχουν λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν στο μέλλον διατροφικές διαταραχές. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δεν πρόκειται να συμβεί εάν οι μισοί βλέπουν κάτι στην τηλεόραση ή χαζεύουν σε οθόνες.

Απολαύστε την ώρα του ύπνου!
Τα παιδιά -ιδιαίτερα τα μικρά αλλά και τα μεγαλύτερα, ακόμα κι αν δεν σας το πουν ποτέ- λατρεύουν να νιώθουν την αγκαλιά των γονιών τους λίγο πριν τα πάρει ο ύπνος. Εκμεταλλευτείτε αυτή την ώρα για να διαβάσετε παραμύθια, να πείτε ιστορίες, να κάνετε αγκαλιές και να τα βοηθήσετε να πέσουν για ύπνο χαλαρωμένα και ευτυχισμένα. Η αίσθηση αυτή είναι πολύ καθησυχαστική για τα παιδιά και τονώνουν τη μεταξύ σας σχέση. Επιπλέον, έρευνες έχουν δείξει ότι βοηθάει την ανάπτυξη του εγκεφάλου τους!

Κάντε αγκαλιές και φιλιά
Αναρίθμητες έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώθουν συχνά την αγάπη των γονιών τους. Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσουν υψηλή αυτοεκτίμηση. Δεν χρειάζεται να το «πλακώνετε» στα φιλιά -μια αγκαλιά ή ένα φιλί μερικές φορές την ημέρα όμως είναι απαραίτητα. Αργότερα, όταν μεγαλώνουν και αρχίσουν να αντιδρούν σε τέτοιου είδους τρυφερές εκδηλώσεις, μπορείτε να εκφράζεστε με λιγότερο διαχυτικούς τρόπους, όπως με ένα χτύπημα στην πλάτη ή μερικές κουβέντες που δείχνουν την υποστήριξή σας σε ό,τι κάνουν.

Περάστε χρόνο με κάθε παιδί ξεχωριστά
Κάθε τόσο, όταν υπάρχει η δυνατότητα, είναι πολύτιμο οι γονείς να περνούν λίγο χρόνο με κάθε ένα από τα παιδιά τους ξεχωριστά. Έτσι, το παιδί νιώθει ακόμα πιο «σπουδαίο», καθώς μονοπωλεί το ενδιαφέρον των γονιών του χωρίς να είναι παρόντα τα αδέρφια του. Ο χρόνος αυτός δεν χρειάζεται να είναι αφιερωμένος σε κάτι σημαντικό -μπορείτε απλώς να μαγειρέψετε μαζί, να κάνετε δουλειές του σπιτιού ή να παίξετε κάποιο παιχνίδι.

Κάντε το να πειθαρχεί με αγάπη και στοργή
Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμη γονείς που πιστεύουν ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να κάνουν ένα παιδί να πειθαρχήσει είναι να του… ρίξουν μία στον ποπό. Έτσι, όμως, το μόνο που διδάσκουν στα παιδιά είναι ότι η βία είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για να λύσουν μια διαφωνία. Οι πετυχημένοι γονείς δεν γυρίζουν το «διακόπτη» της αγάπης τους στο «on» μόνο όταν τα παιδιά φέρονται σωστά, αλλά κάνουν με αγάπη το οτιδήποτε τα αφορά.

Γράψτε τους αστεία και τρυφερά μηνυματάκια
Εάν φεύγετε από το σπίτι πριν ξυπνήσουν, αφήστε τους μια γλυκιά καλημέρα δίπλα στο μαξιλάρι. Σχεδιάστε μια αστεία φατσούλα στη σακούλα με το κολατσιό που παίρνουν στο σχολείο ή βάλτε ένα «ραβασάκι» στην τσάντα του. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, ένα αστείο, ένας κοινός σας κώδικας, ένα ποιηματάκι… Μόλις το δει θα νιώσει ότι ακόμα κι αν δεν βρίσκεστε δίπλα του το σκέφτεστε!

Κοιτάξτε το στα μάτια
Η απρόσκοπτη επικοινωνία με τα παιδιά απαιτεί να τα κοιτάμε στα μάτια. Η οπτική επαφή είναι πολύ σημαντική -και σπάνια στην εποχή μας που όλοι είμαστε λίγο πολύ κολλημένοι σε κάποια συσκευή, όπως το smartphone ή ο υπολογιστής μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παρατάτε καθετί που κάνετε όταν το ζητήσει το παιδί σας. Είναι οκ να του ζητήσετε να περιμένει (άλλωστε, η υπομονή είναι μια σημαντική αξία που πρέπει να του διδάξετε). Όταν όμως έρθει η ώρα που του υποσχεθήκατε ότι θα το ακούσετε, τότε οφείλετε να του δώσετε όλη την προσοχή σας.

Χαμογελάστε συχνά
Κάθε φορά που χαμογελάτε καθώς βλέπετε το παιδί σας να μπαίνει στο δωμάτιο, του στέλνετε ένα άμεσο μήνυμα αγάπης και ζεστασιάς. Με αυτή την απλή πράξη το παιδί επιβεβαιώνεται, νιώθοντας ότι η παρουσία του είναι πολύτιμη και όχι ενοχλητική.

Ζητήστε τη γνώμη του
Από τις πολύ μικρές αποφάσεις, όπως τι να φορέσει στο σχολείο, μέχρι και κάποιες πιο σημαντικές, όπως πού θα πάτε για οικογενειακές διακοπές, δείξτε στο παιδί σας ότι η γνώμη του μετράει. Έτσι θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και θα μάθει από μικρό να παίρνει αποφάσεις.

Βεβαιωθείτε ότι έχουν αρκετό χρόνο για να παίζουν
Σε έρευνες που έχουν γίνει με τη συμμετοχή παιδιών ακούγεται συχνά να λένε ότι το πρόγραμμά τους είναι υπερφορτωμένο και δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για να κάνουν ό,τι θέλουν. Και τι θέλουν να κάνουν; Απλά να παίζουν, να γελάνε και να διασκεδάζουν. Αν πιστεύετε ότι και το δικό σας παιδί έχει πολύ πιεσμένο πρόγραμμα, ίσως θα πρέπει να σκεφτείτε να διακόψετε κάποια από τις δραστηριότητές του για να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Η Συνομωσία Των Μετρίων…

Οι Μέτριοι ελέγχουν πια τις επιλογές μας.

Εκείνοι είναι που καθορίζουν τι ακούμε, τι βλέπουμε, τι διαβάζουμε, μας υποδεικνύουν ακόμη πως και ποιον συναναστρεφόμαστε, τι τρώμε, πως αγαπάμε, πως κάνουμε έρωτα, που διασκεδάζουμε, πως διασκεδάζουμε, πως πρέπει να ζούμε ώστε να ακολουθούμε τα πρότυπα μιας εξελιγμένης κοινωνίας. Κατασκεύασαν μια ιδιαίτερα δυνατή μηχανή την οποία αποκαλούν «πλασάρισμα ευτυχίας», μια μηχανή που δουλεύει ασταμάτητα, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

Είναι εύκολο να καταλάβουμε την λειτουργία αυτής της μηχανής, αναλογιζόμενοι τα παραπάνω. Η πραγματικότητα της μετριότητας όμως, είναι μια ψευδαίσθηση και στηρίζεται σε ασταθή θεμέλια. Αυτό προσπάθησαν να μας πουν κι εκείνες οι μικρές ομάδες αντίστασης, γνωστοί και ως «ερασιτέχνες» ή «ρομαντικοί». Πως τα θεμέλια αυτής της ψευδαίσθησης δεν είναι καθόλου δύσκολο να γκρεμιστούν, χρειάζεται όμως πίστη, ενδιαφέρον, παιδεία, αφύπνιση. Όλες οι αυτοκρατορίες, κάποια στιγμή πέφτουν.

Για σκεφτείτε το λιγάκι: Νιώσαμε ποτέ την ανάγκη να διασκεδάσουμε, παρακολουθώντας την ζωή μερικών ατόμων, έγκλειστα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κάμερες; Είχαμε ποτέ την ανάγκη να διασκεδάσουμε, ακούγοντας τις πονεμένες ιστορίες κάποιων ανθρώπων που διψάνε για λίγα λεπτά δημοσιότητας; Είναι απαραίτητο να βλέπουμε τηλεοπτικά προγράμματα, που το μόνο ενδιαφέρον που μπορεί να παρουσιάζουν είναι οι συνταγές μαγειρικής;

Πόσες φορές ακόμη θα υποστούμε επαναλήψεις και αντιγραφές σεναρίων σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, θα ανεχόμαστε ατάλαντους ηθοποιούς (ποιος άραγε απ΄ αυτούς «ποιεί ήθος»;), ενώ όλοι μας αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια είναι να πλέκουμε το εγκώμιο του παλιού καλού κινηματογράφου;
Ποιος δηλαδή είπε πως ότι έγινε δεν μπορεί να γίνει ξανά; Υπήρξε ποτέ αναγκαίο να ακούμε διαρκώς τα ίδια τραγούδια σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό; Δεν υπάρχουν άλλα τραγούδια; Δεν υπάρχει άλλο είδος μουσικής; Είναι αναγκαία η αυξανόμενη απομάκρυνση ζεστών φωνών από τις μπάντες των fm; Γιατί ενώ υπάρχει ένας εξαιρετικά πλούσιος κατάλογος συγγραφέων και βιβλίων, να είμαστε αναγκασμένοι να διαβάζουμε τις ερωτικές επιθυμίες κάθε «κουλτουριάρη» που διαρκώς επαναλαμβάνεται και αντιγράφει;

Έχουμε ανάγκη να δούμε να ακούσουμε και να διαβάσουμε νέα ταλέντα, όταν καλά – καλά δεν χωνέψαμε τα προηγούμενα; Έχουμε ανάγκη την διαφθορά, το ψέμα, την διαπλοκή, τους νέους νομοθέτες, την εκμετάλλευση, την αποξένωση, τον ευτελή τρόπο αντιμετώπισης αληθινών προβλημάτων;

Ο κατάλογος των κατασκευασμένων αναγκών, είναι πολύ μεγάλος και πάει πολύ μακριά. Πιστεύω πως το πιάσατε το νόημα. Εγώ, συνομιλώντας με τους αντιστασιακούς, ακούγοντας με προσοχή τα επιχειρήματα τους, ανακάλυψα πως δεν έχω, δεν είχα και ούτε θα έχω ανάγκη τίποτε από τα παραπάνω. Η τηλεόραση απομάκρυνε τους ανθρώπους ενώ υπήρχε τρόπος να τους φέρει κοντά. Το ραδιόφωνο υπήρξε πηγή γνώσεων, διασκέδασης και συντροφικότητας, ενώ τώρα υπάρχει απλά για να εξυπηρετεί συμφέροντα και να εκμεταλλεύεται τον κόσμο προωθώντας οτιδήποτε μπορεί να προωθηθεί. Ρωτήστε να σας πουν και κάποιους (αν υπάρχει δυστυχώς κανένας πια) που περνούσε τις μοναχικές ώρες του χειμώνα ακούγοντας στο ραδιόφωνο, προσέξτε: θέατρο!

Επίσης, το βιβλίο υπήρξε ανέκαθεν ένας φίλος, ένα εκπληκτικό μέσο ανταλλαγής απόψεων και συλλογισμών, μια ανεξάντλητη ροή πληροφορίας και μόρφωσης και τώρα, κατέληξε να κρύβει πίσω από εντυπωσιακά εξώφυλλα το λερωμένο πια, πρόσωπο του. Οι συγγραφείς κάποτε ήθελαν να μιλήσουν μέσα από σελίδες και τώρα ελπίζουν η ιστορία τους να παιχτεί στον κινηματογράφο.
Όμως, η συνομωσία της αδελφότητας αποκαλύπτεται από μόνη της. Η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, που ανέδειξε την φιλοσοφία σε τρόπο ζωής, κουβαλά ακόμη βαθιά μέσα της λίγα γονίδια από εκείνους τους σπουδαίους ανθρώπους που δεν γνώρισαν ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο, ούτε κινηματογράφο, μα κατά παράξενο τρόπο, ήξεραν να διασκεδάσουν.

Καταλήγοντας, θα επιστήσω την προσοχή σου μονάχα σε αυτό: Είναι απαράδεχτο να είμαστε μέτριοι. Δεν είμαστε καλοί, δεν είμαστε ούτε κακοί, είμαστε Μέτριοι! Δεν υπάρχουμε, δεν συμμετέχουμε, δεν προσφέρουμε. Κι όμως, κανείς δεν θέλει να είναι μέτριος.

Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε να ακολουθεί κανόνες μα για να τους δημιουργεί.Τοποθετώντας ψηλά τον πήχη των επιλογών μας, όσοι συμμετέχουν σε αυτές αναγκάζονται να τον υπερπηδήσουν. Όσο ο πήχης κατεβαίνει, κανείς δεν ενδιαφέρεται να προσπαθήσει, κανείς δεν πάει για ρεκόρ, ούτε οι τραγουδιστές, ούτε οι συνθέτες, ούτε οι ηθοποιοί, ούτε οι καναλάρχες, ούτε οι ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών σταθμών.

Ας προτιμήσουμε ένα ήσυχο βράδυ κουβεντιάζοντας με τους φίλους μας, από το νέο σόου ανάδειξης ταλέντων. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας, να θέσουμε τους κανόνες που όσοι απευθύνονται σε εμάς, πρέπει να υπακούσουν. «Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω»

«Τις προάλλες που βρεθήκαμε κάποιοι γνωστοί στο σπίτι ενός παλιόφιλου σοφού ποιητή, το μάτι μου έπεσε πάνω σ’ ένα βιβλίο που είχε τίτλο Η Συνομωσία Των Μετρίων, Το πήρα και το άνοιξα στην πρώτη του σελίδα διάβασα μερικές γραμμές κι αμέσως είδα, να με κοιτάζουν πονηρά και να μου κλείνουν μάτι αυτοί που χρόνια σέρνουν την ζωή μου κρεβάτι. Αυτοί που όταν πηγαίναμε ακόμη στο σχολείο αφήνανε για μένα το τελευταίο θρανίο, παλιοί αφισοκολλητές και χθεσινοί Ζαπάτα που τώρα είναι οπλισμένοι με κινητό και κάρτα»

Η μυστική Τέχνη της Διαπραγμάτευσης: Αφήστε το ‘εγώ’ σας εκτός

Νομίζετε ότι οι διαπραγματεύσεις είναι όλο μπλόφα και καυχήματα; Σκεφτείτε το ξανά. Σύμφωνα με την Rony Ross, ιδρυτή και διευθύνοντα σύμβουλο της Panorama Software, έναν πάροχο business intelligence software με 1.600 πελάτες σε 30 χώρες, το μυστικό στις επιτυχημένες διαπραγματεύσεις είναι να αφήνετε εκτός εξίσωσης το ‘εγώ’ σας.

Η Ross ανέπτυξε αυτή την διαπραγματευτική στρατηγική νωρίς στην καριέρα της. Με MBA και background στο πεδίο του computer science, ήταν από τις λίγες γυναίκες που εργάζονταν στο high-tech τομέα. “Ήταν πολύ ανταγωνιστικοί, κυρίως άντρες, νεαροί και εγωιστές”, οι άνθρωποι στο χώρο της, θυμάται. “Ως γυναίκα, αντιμετώπιζα ορισμένα μειονεκτήματα. Αν και ήμουν αρκετά φιλόδοξη όπως και οι υπόλοιποι, η υπερβολική φιλοδοξία ερμηνεύονταν ως επιθετικότητα”.

Η Ross ανέπτυξε ένα επιτυχημένο data-analysis software μέσα από την start-up επιχείρησή της Panorama, και το 1996, η Microsoft χτύπησε την πόρτα της. Μετά από παρουσίαση περίπου τριών ωρών του προϊόντος της, η ομάδα της Microsoft κάλεσε την Ross έξω, σε δείπνο και της πρόσφεραν να αγοράσουν την εταιρία της. “Η Panorama τότε είχε μόνο 20 εργαζόμενους και η Microsoft ήταν ήδη μια γιγαντιαία εταιρία” λέει η Ross. “Αυτήν ήταν μια πολύ προκλητική ευκαιρία για μένα να τσεκάρω την στρατηγική μου”.

Η διαπραγματευτική της προσέγγιση όχι μόνο πέτυχε, αλλά κατέληξε και σε μια συνεργασία που ήδη μετράει δεκαετίες με τον γίγαντα της πληροφορικής. Η Ross λέει ότι η τεχνική της εξυπηρετεί οποιαδήποτε διαπραγμάτευση – και εξηγεί πως δουλεύει.

Κρατήστε τη συζήτηση εστιασμένη στα Αποτελέσματα
“Πρέπει να είσαι πολύ άνετος με τον εαυτό σου και να διαπραγματεύεσαι κάτι χωρίς να βάζεις το ‘εγώ’, αλλά πραγματικά αυτό έχει δουλέψει υπέροχα για μένα” λέει η Ross. Προτείνει να διατηρείς την εστίαση στην διαπραγμάτευση, πάνω στα αποτελέσματα και σε ότι θα επιφέρει τη καλύτερη μακροπρόθεσμη συμφωνία και για τις δύο πλευρές. Με το να απομακρύνεις την έμφαση από τα πρόσωπα που εμπλέκονται και να την στρέφεις στα δεδομένα, η διαπραγμάτευση είναι λιγότερο πιθανό να καταστεί εχθρική. Παρόλο που είναι εύκολο να πάρεις τα πράματα προσωπικά— λαμβάνοντας υπόψη ότι οι περισσότερες επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις εξαρτώνται από τον προσδιορισμό της αξίας σε εσάς προσωπικά ή στο προϊόν σας—είναι σημαντικό λοιπόν να μην συγχέετε τον εαυτό σας με το ζήτημα.

Να είστε Σοφός, όχι Έξυπνος
“Να δείχνετε πάντα σεβασμό και κατανόηση στην άλλη πλευρά” συμβουλεύει η Ross. Διαμορφώνοντας την διαπραγμάτευση γύρω από αμοιβαία συμφέροντα αντί μόνο στα δικά σας συμφέροντα, βοηθάει και τις δύο πλευρές να αισθανθούν καλά σε αυτή τη διαδικασία. Και αν δείχνετε σεβασμό, είναι πολύ πιθανό ότι και η άλλη πλευρά θα ανταποδώσει. Η Ross προτείνει ότι οι διαπραγματευτές πρέπει “να είναι σοφοί, όχι έξυπνοι”. Αντί να αναζητάτε βραχυπρόθεσμη ικανοποίηση που τρέφει το ‘εγώ’ σας, όπως το να τηρείτε μια στάση ισχύος ή να κάνετε ένα αστείο εις βάρος κάποιου άλλου, είναι καλύτερα να εστιάζετε στο τελικό αποτέλεσμα και μόνο σε αυτό.

Θέστε όλες τις Ανησυχίες σας στο τραπέζι
Με το να είναι η πλευρά με το μικρότερο μέγεθος, η Ross αισθάνθηκε να απειλείται από τη Microsoft. Ανησυχούσε ότι μπορεί να μην ακολουθήσει (η Microsoft) τη Συμφωνία τους και αντ’ αυτού, να άρχιζε να αναπτύσσει το δικό της προϊόν, που μετά από λίγο καιρό, θα την έθετε εκτός business. Αποφάσισε να το παραδεχτεί και να το αναφέρει. Εξέφρασε τους φόβους της και τους είπε ότι ανησυχεί και ότι δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει όσον αφορά την δεδομένη κατάσταση. Την επόμενη μέρα, η ομάδα της Microsoft επανήλθε, δείχνοντάς της ορισμένα στατιστικά. Από όλες τις συμφωνίες που εξέτασαν τον τελευταίο χρόνο, ολοκληρώθηκαν δύο. Επίσης της παρείχαν στοιχεία επικοινωνίας με άλλους που είχαν βρεθεί παλαιότερα στην ίδια θέση και συνήψαν συμφωνία με την Microsoft, έτσι ώστε εάν ήθελε η Ross, να τους ρωτούσε. Συνεπώς η Ross λέει ότι κάθε φορά, που έχω ένα ζήτημα, στρέφομαι προς αυτούς και τους λέω “Έχω ένα πρόβλημα. Βοηθήστε με να το λύσω”.

Αποφύγετε αναφορές “Εγώ”
“Έχω βρεθεί σε τόσες πολλές διαπραγματεύσεις με άντρες που ξεκινούν με ‘ΕΓΩ θέλω αυτό, και ΕΓΩ θέλω το άλλο’” λέει η Ross. “Εάν ωστόσο μιλάς πως ‘χρειαζόμαστε να φτάσουμε σε μια λύση’ είναι μια πολύ διαφορετική προσέγγιση. Δεν ικανοποιεί ίσως το ‘εγώ’ σας,αλλά φτάνει σε μια αρκετά καλύτερη συμφωνία”. Τελικά, η Ross γύρισε τη συμφωνία σε απόκτηση τεχνολογίας και διατήρησε εαυτόν στην επιχείρηση. Η Ross επίσης προώθησε μακροπρόθεσμα την ανάπτυξη και άλλων προϊόντων με την Microsoft, κάτι το οποίο δεν θα ήταν δυνατόν εάν είχε φύγει από το τραπέζι, εάν αισθάνονταν αγχωμένη, προσβεβλημένη κλπ.

Εμπλακείτε με την Γλώσσα του Σώματος
Με τα χρόνια, η Ross παρατήρησε ότι συχνά – πυκνά, άνθρωποι σε διαπραγματεύσεις γέρνουν προς τα πίσω καθώς κάθονται στις καρέκλες τους αντί να γέρνουν προς τα μπρος, κάτι που δημιουργεί μια φυσική απόσταση μεταξύ των συμμετεχόντων στην διαπραγμάτευση. Η Ross προσπαθεί να επικοινωνήσει πιο ανοικτά και να δείξει το ενδιαφέρον της, καθήμενη στην άκρη της καρέκλας της, τοποθετώντας τους αγκώνες της πάνω στο τραπέζι και κλείνοντας προς αυτόν που συζητάει.
Με αυτά που λέω, την προσοχή που δίνω με τα μάτια μου σε αυτόν που έχω απέναντί μου και την γλώσσα του σώματος, δείχνω την ενεργητική συμμετοχή μου, στην διεξαγόμενη συζήτηση, αναφέρει η Ross.