Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ισότητα του δικαιώματος συμμετοχής των πολιτών στην εκκλησία του δήμου, να εισακούονται από αυτήν και να κατέχουν δημόσια αξιώματα, παρόλο που ασφαλώς δεν οδηγούσε στην πλήρη εξασφάλιση ίσης εξουσίας για όλους τους πολίτες, ήταν αρκετή για να ανησυχήσει τους πιο γνωστούς επικριτές της αθηναϊκής δημοκρατίας, ένας από τους οποίους ήταν και ο Πλάτωνας.
Η δημοκρατία, κατά τον Πλάτωνα, παρουσιάζει μια σειρά ελλείψεις που συνδέονται η μία με την άλλη. Αυτές αναπτύσσονται σε αρκετά σημεία του πλατωνικού έργου, και ειδικότερα στις δύο περίφημες παραβολές της Πολιτείας για τον κυβερνήτη του πλοίου (408a) και το φύλακα ενός «μεγάλου δυνατού και καλοτρεφούμενου ζώου» (493a). Αξίζει να αρχίσουμε με την παραβολή του καραβοκύρη:

«Φαντάσου λοιπόν ο καραβοκύρης πρώτα να είναι πιο σωματώδης και πιο δυνατός απ’ όλους που είναι μες στο καράβι, μα να είναι μαζί και κάπως κουφός, να μη βλέπει και πολύ καλά και να μην καταλαβαίνει και πάρα πολλά πράματα από τη ναυτική τέχνη· οι ναύτες να μαλώνουν μεταξύ τους για την κυβέρνηση του πλοίου και να έχει ο καθένας την αξίωση να την πάρει αυτός απάνω του, χωρίς ποτέ του να έχει μάθει την τέχνη κι ούτε να μπορεί να μη πει μήτε με ποιον δάσκαλο μήτε ποιον καιρό την έμαθε, αλλά, μάλιστα και να υποστηρίζει πως αυτή δεν είναι πράγμα που διδάσκεται, κι αν κανείς λέει το εναντίον, να είναι έτοιμος να τον κομματιάσουν· φαντάσου τους ακόμα να κρέμονται όλοι τους απάνω στον καραβοκύρη και να τον παρακαλούν και να κάνουν το παν για να τους δώσει στο χέρι το τιμόνι, κι αν δεν το επιτύχουν και προτιμηθούν άλλοι, να τους σκοτώσουν και να τους ρίχνουν στη θάλασσα, έπειτα να μεθύσουν τον καλό τους καραβοκύρη ή να τον ποτίσουν με κανένα ναρκωτικό, ή να τον ξεφορτωθούν με όποιον άλλο τρόπο, και τότε να γίνουν αυτοί κύριοι του καραβιού, να ριχτούν στις προμήθειες και να το στρώσουν στο φαγοπότι και στο γλέντι, ενώ το καράβι θα πηγαίνει όπως φαντάζεται πια κανείς πως θα πηγαίνει· κι εκτός απ’ αυτά, να επαινούν και να ονομάζουν άξιο ναυτικό και κυβερνήτη και έμπειρο σ’ όλα τα ζητήματα της τέχνης εκείνον που τα καταφέρνει μια χαρά να τους βοηθήσει να πάρουν με το καλό ή με το κακό τη διοίκηση από τα χέρια του καραβοκύρη, ενώ κάθε άλλον που δεν είναι τέτοιος, τον κατηγορούν γι’ άχρηστο, χωρίς να είναι σε θέση να καταλαβαίνουν πως ο αληθινός κυβερνήτης πρέπει να το έχει δουλειά του να ξέρει τα γυρίσματα της χρονιάς, τις ώρες και τις εποχές, τον ουρανό, τ’ άστρα, τους ανέμους και ότι άλλο σχετίζεται με την τέχνη, αν πρόκειται να είναι στ’ αλήθεια κυβερνήτης του καραβιού· πως όμως θα το κυβερνήσει, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν μερικοί από το πλήρωμα, αυτό νομίζουν πως δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη μάθηση ή τέχνη που να μπορεί να την αποκτήσει κανείς εκτός από την καθαυτό κυβερνητική· σε ένα λοιπόν καράβι που συμβαίνουν όλ’ αυτά, και βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση τα πληρώματα, ποιαν ιδέα νομίζεις πως θα είχαν οι ναύτες για έναν αληθινό κυβερνήτη; Δε θα τον ονόμαζαν πραγματικά μωρολόγο άνθρωπο και μετεωροσκόπο και άχρηστο γι’ αυτούς;» (Πλάτωνα, Πολιτεία, 488a-489a).

Λέγοντας «αληθινός κυβερνήτης», ο Πλάτωνας εννοεί τη μειοψηφία που, με τις ικανότητες και την εμπειρία της, έχει το ισχυρότερο νόμιμο δικαίωμα να κυβερνήσει το σκάφος. Και τούτο επειδή ο λαός (οι ναύτες) χειρίζεται τις υποθέσεις του με βάση τις παρορμήσεις, τα συναισθήματα και τις προκαταλήψεις του. Ο λαός δεν έχει ούτε την εμπειρία ούτε τις γνώσεις γι’ ασφαλή ναυσιπλοΐα, δηλαδή δεν διαθέτει πολιτική κρίση. Επιπλέον, ο μόνος άρχοντας που θαυμάζει ο λαός είναι ο συκοφάντης, «αυτός που διακηρύττει ότι είναι φίλος και προστάτης των συμφερόντων του λαού» (Πολιτεία, 558b, 558c). Όλοι αυτοί που «συναγελάζονται με το πλήθος και θέλουν να είναι αρεστοί απ’ αυτό» μπορούν άμεσα «να συγκριθούν με τους ναύτες» (489c). Σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει σωστή ηγεσία· οι ηγέτες εξαρτώνται από τη λαϊκή επιδοκιμασία και επομένως συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρούν τη δημοτικότητα τους και το αξίωμά τους. Η πολιτική ηγεσία εξασθενεί εξαιτίας των υποχωρήσεων προς τις λαϊκές απαιτήσεις και επειδή η πολιτική στρατηγική βασίζεται σε ότι μπορεί να «πουληθεί». Η συνετή κρίση, οι δύσκολες αποφάσεις, οι σκληρές επιλογές, οι δυσάρεστες αλήθειες αναγκαστικά θα αποφεύγονται. Η δημοκρατία περιθωριοποιεί τους σώφρονες.

Επιπλέον, το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας είναι ασυμβίβαστο με τη διατήρηση της εξουσίας, της τάξης και της σταθερότητας. Όταν τα άτομα είναι ελεύθερα να κάνουν ότι θέλουν και απαιτούν ίσα δικαιώματα, ανεξάρτητα από τις ικανότητες και τη συνεισφορά τους, βραχυπρόθεσμα το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία μιας φαινομενικά όμορφης κοινωνίας με «κάθε λογής ήθη και χαρακτήρες». Ωστόσο, μακροπρόθεσμα το αποτέλεσμα θα είναι η ενδοτικότητα και η ανοχή απέναντι στις «πονηρές» επιθυμίες, γεγονός που υπονομεύει το σεβασμό στις πολιτικές και ηθικές αρχές. Οι νέοι παύουν να φοβούνται και να σέβονται τους δασκάλους τους· διαρκώς προκαλούν τους μεγαλύτερους και οι τελευταίοι «μιμούνται τους νέους» (Πολιτεία, 563b). Κοντολογίς, «η ψυχή των πολιτών γίνεται τόσο ευπαθής, ώστε και στην ελάχιστη υποψία καταναγκασμού αγανακτούν και εξεγείρονται. Στο τέλος καταντούν να μη λογαριάζουν καθόλου τους νόμους  για να μην έχουν κανέναν απολύτως κύριο» (Πολιτεία, 563b). Η «ύβρις» αποκαλείται «καλή ανατροφή, η αναρχία ελευθερία, η ακολασία μεγαλοπρέπεια και η αναίδεια ανδρεία» (560e). Η ψευδής «ισότητα στις ηδονές» οδηγεί «το δημοκρατικό άνθρωπο» να περνάει τη ζωή του «από μέρα σε μέρα». Αντίστοιχα, η κοινωνική συνοχή απειλείται, η πολιτική ζωή γίνεται όλο και πιο αποσπασματική και η πολιτική φορτίζεται με τις έριδες των φατριών. Αναπόφευκτα ξεσπούν σφοδρές συγκρούσεις ανάμεσα στα επιμέρους συμφέροντα, καθώς κάθε φατρία πιέζει για το δικό της συμφέρον και όχι για το συμφέρον του κράτους ως σύνολον. Η συνειδητή αφοσίωση στο καλό της κοινότητας και στην κοινωνική δικαιοσύνη καθίσταται αδύνατη.

Αυτή η κατάσταση αναπόφευκτα οδηγεί σε ατελείωτες μηχανορραφίες, ελιγμούς και πολιτική αστάθεια: πολιτική κυριαρχείται από αχαλίνωτες επιθυμίες και φιλοδοξίες. Όλοι ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα της κοινότητας, αλλά στην πραγματικότητα ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του και την εγωιστική δίψα για εξουσία. Αυτοί που έχουν κάποιους πόρους, είτε από πλούτο είτε από μια θέση κύρους, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, αναπόφευκτα θα βρεθούν κατηγορούμενοι· και η σύγκρουση ανάμεσα στους πλούσιους και στους πτωχούς θα πάρει οξύτατες διαστάσεις. Στις συνθήκες αυτές, η αποσύνθεση της δημοκρατίας είναι, υποστηρίζει ο Πλάτων, πολύ πιθανή. «Η υπερβολή σε κάθε πράγμα φέρνει τη μετάπτωση στην αντίθετη υπερβολή» και η «υπερβολική ελευθερία οδηγεί στην υποδούλωση» (Πολιτεία, 563a, 564a). Καθώς η δημοκρατία παρασύρεται στη δίνει των διαφωνιών και των συγκρούσεων, φαίνεται ότι οι δημοφιλείς ήρωες προσφέρουν καθαρή άποψη, καθαρή καθοδήγηση και την υπόσχεση να καταπνίξουν την αντιπολίτευση. Έτσι μπαίνει κανείς στον πειρασμό να υποστηρίζει τον τύραννο της επιλογής του. Αλλά φυσικά, από τη στιγμή που θα καταλάβουν την κρατική εξουσία, οι τύραννοι τείνουν να τη χρησιμοποιήσουν αποκλειστικά προς όφελός τους.

Ο Πλάτωνας δεν πίστευε ότι η τυραννία καθεαυτή αποτελούσε βιώσιμη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Οι τύραννοι σπάνια είναι «αληθινοί καραβοκύρηδες». Στη δεύτερη περίφημη παραβολή με το «μεγάλο και πανίσχυρο ζώο» (τη μάζα του λαού), ο Πλάτωνας καθιστά σαφές ότι δεν αρκεί να ξέρει ο φύλακας πώς να ελέγχει το ζώο μέσω της μελέτης των διαθέσεων, των αναγκών και των συνηθειών του. Για τη σωστή φροντίδα και εκπαίδευση του ζώου απαιτείται να ξέρει κανείς ποιες από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες αυτού του πλάσματος είναι «καλές ή κακές, ωραίες ή άσχημες, δίκαιες ή άδικες» (Πολιτεία, 5933b,c). Με λίγα λόγια, η θέση του Πλάτωνα είναι ότι τα προβλήματα του κόσμου δεν μπορούν να επιλυθούν παρά μόνο αν κυβερνήσουν οι φιλόσοφοι, επειδή μόνο αυτοί, όταν είναι ολόπλευρα μορφωμένοι και εκπαιδευμένοι, έχουν την ικανότητα να εναρμονίσουν όλα τα στοιχεία της ανθρώπινης ζωής υπό «την κυριαρχία της σοφίας». Ακολουθώντας τον Σωκράτη, ο Πλάτωνας πίστευε ότι «η γνώση είναι αρετή», δηλαδή ότι η «καλή ζωή», τόσο για τα άτομα όσο και για τις ομάδες, είναι ένα αντικειμενικό φαινόμενο: υπάρχει ανεξάρτητα από τις παρούσες, άμεσες καταστάσεις και μπορεί να κατακτηθεί μέσα από τη συστηματική σπουδή. Η γνώση του φιλοσόφου, που έχει κατακτηθεί με προσπάθεια είναι αυτό που δικαιώνει την καταλληλότητα του να κυβερνήσει. Η ικανότητά του να ρυθμίζει τα πράγματα με τον πιο πλεονεκτικό τρόπο δείχνει ότι η αρχή του πολιτεύματος πρέπει να είναι η αρχή της πεφωτισμένης δεσποτείας.

Αρχίζοντας από μια αντίληψη ενός φυσικού καταμερισμού της εργασίας, όπου οι τάξεις των ατόμων βρίσκουν τον κατάλληλο ρόλο τους (σε γενικές γραμμές, ως ηγέτες, στρατιώτες ή εργάτες) καθήκον του φιλοσόφου είναι η διερεύνηση αυτού του καταμερισμού, προκειμένου: (α) να ενθαρρύνονται οι ιδιαίτερες αρετές που απαιτούνται για κάθε είδος εργασίας (σοφία, θάρρος, εγκράτεια) και (β) να εξασφαλίζεται ότι τα άτομα εκτελούν τις σωστές λειτουργίες τους. Τα άτομα και τα κράτη αντιμετωπίζονται ως οργανικές ολότητες όπου, όταν το όλον είναι υγιές, οι άνθρωποι μπορούν να επιτελέσουν τις λειτουργίες τους, να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, να ολοκληρώνουν τον εαυτό τους και, επομένως, να ζουν σε ένα σωστό, ασφαλές και δυνατό κράτος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορεί να θριαμβεύσει η δικαιοσύνη και να επιτευχθεί η καλή ζωή.

Πρέπει να επισημανθεί ότι στην αντίληψη του Πλάτωνα, και γενικότερα στην αρχαία ελληνική σκέψη, η ελευθερία, την οποία διασφαλίζει το κράτος, δεν περιορίζεται τόσο για το άτομο καθεαυτό όσο για την ικανότητα του να εκπληρώσει το ρόλο του στο σύμπαν.

Η θέση που ανέπτυξε ο Πλάτωνας στην Πολιτεία τροποποιήθηκε ως ένα βαθμό στα μετέπειτα έργα του, κυρίως στον Πολιτικό και τους Νόμους. Στα έργα αυτά γίνεται η παραδοχή ότι στο πραγματικό, σε αντιδιαστολή με το ιδεατό, κράτος, η εξουσία δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς κάποια μορφή λαϊκής συναίνεσης και συμμετοχής. Επίσης εδώ επιβεβαιώνεται η σημασία της κυριαρχίας του νόμου ως τρόπου οριοθέτησης της νόμιμης δράσης αυτών που ασκούν «δημόσια» εξουσία – δηλαδή των φιλόσοφων-βασιλέων. Είναι επίσης σημαντικό ότι εισάγεται η θεωρία ενός «μικτού κράτους», που συνδυάζει στοιχεία μοναρχίας και δημοκρατίας, προαναγγέλλοντας κάποιες θέσεις που αναπτύχθηκαν αργότερα από τον Αριστοτέλη και (με μια χαλαρή έννοια από τον Montesquieu. Ο Πλάτων μάλιστα συνέλαβε και ένα σύστημα πολλαπλής ψήφου, του οποίου κάτι αντίστοιχο εμφανίστηκε αργότερα, στα κείμενα διακεκριμένων θεωρητικών, όπως του John Stuart Mill. Αλλά οι ιδέες αυτές στο σύνολό τους δεν αναπτύχθηκαν συστηματικά και η απόπειρα του Πλάτωνα να εμπλουτίσει την αντίληψή του περί ενός επιθυμητού συστήματος εξουσίας με κάποια δημοκρατικά στοιχεία, δεν κατέληξε σε ένα νέο δημοκρατικό μοντέλο.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

 Απόσπασμα από το έργο του Egon Friedell
«Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ»

Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αληθινό ιερατείο. Ο ιερέας διακονεί τον ναό, θυσιάζει για τους πιστούς, διαχειρίζεται τα έσοδα του ναού και διερμηνεύει τη βούληση της θεότητας. Είναι ένας συνηθισμένος κρατικός υπάλληλος ή και απλός ιδιώτης, που διαθέτει ή προφασίζεται ότι διαθέτει ορισμένες τεχνικές γνώσεις. Δεν περιβάλλεται από καμιά ξεχωριστή οσιότητα, το πολύ πολύ του κρατάνε μια προνομιούχα θέση στο θέατρο και στις λαϊκές συνελεύσεις. Δεν ανήκει σε καμιά «αόρατη» Εκκλησία ούτε σε καμιά άλλη ανώτερη κοινότητα, ούτε κηρύγματα κάνει ούτε τους νέους κατηχεί. Στους μεγάλους ναούς διευθύνει ένα πολυάριθμο προσωπικό από υπηρέτες και δούλους, φύλακες και ταμίες, αλλά κατά τα άλλα δεν υπήρχε κανενός είδους ιεραρχία, εκτός από αυτή που καθόριζε η προσωπική υπόληψη. Ίσως το σωστότερο θα ήταν να συγκρίνουμε τη θέση του αρχαίου Έλληνα ιερέα μ’ εκείνη των δικών μας καθηγητών και διδακτόρων, που τους συμβουλεύεται κανείς σε κάθε λογής επιστημονικά ζητήματα και τους εκτιμά ανάλογα με τη φήμη τους και το κύρος του ιδρύματος στο οποίο εργάζονται, αλλά δεν τους θεωρεί ούτε αναντικατάστατους ούτε ιερούς. Για την επικοινωνία του πιστού με τη θεότητα δεν χρειαζόταν κανένας μεσολαβητής: ο βασιλιάς θυσίαζε εξ ονόματος της κοινότητας, ο οικογενειάρχης εξ ονόματος της οικογένειας. Η οικιακή λατρεία υπήρξε πάντα η σημαντικότερη θρησκευτική εκδήλωση στην αρχαία Ελλάδα. Οι κρατικές γιορτές είχαν πάντοτε θρησκευτικό χαρακτήρα· οι επίσημες αργίες δεν υστερούσαν αριθμητικά από τις δικές μας· αλλά δεν υπήρχε κάτι ανάλογο με τη δική μας Κυριακή.

Ο Γιάκομπ Μπούρκχαρτ αποκαλεί, πολύ εύστοχα, την αρχαία ελληνική θρησκεία «μια πτυχή της ιδιοσυγκρασίας του ελληνικού λαού». Ήταν η συναρπαστικότερη μυθολογία που έπλασε ποτέ ένας λαός xat αργότερα μερικοί φιλόσοφοι την έκαναν μεταφυσική και ηθική, αλλά δεν μπορούμε να την ονομάσουμε θρησκεία με την ανώτερη έννοια, αν όχι γι’ άλλο λόγο τουλάχιστον επειδή δεν απαλλάχτηκε ποτέ από την έννοια της μοίρας. Όπως όλες οι θρησκευτικές αντιλήψεις των Ελλήνων, έτσι κι αυτή είναι κάτι πολύ αντιφατικό: πότε σημαίνει αναπόδραστη αναγκαιότητα, πότε μια ιδιοτροπία της τύχης, πότε θεία δίκη, πότε μια μυστική κληρονομική κατάρα, αλλά πάντοτε καθρεφτίζει μια εξαιρετικά μοιρολατρική αντίληψη. Η ανάγκη είναι το απρόσωπο, αναίσθητο πεπρωμένο, η ειμαρμένη ο αναπόδραστος προορισμός, η αἴσα (=η ἴση, επικά: ἐίση) είναι το κοινό για όλους ριζικό- η τύχη είναι η αστάθμητη καλοτυχία (ή κακοτυχία), ο πότμος ο λαχνός που πέφτει στον καθένα, η ἄτη η θεόσταλτη παραφροσύνη· ακόμα και το άγος, το ανοσιούργημα, και ο ἀλάστωρ, ο δαίμονας της εκδίκησης, είναι, όπως καθένας ξέρει από τις αρχαίες τραγωδίες, τυφλές δυνάμεις. Αλλά η πιο τρέχουσα έννοια ήταν η μοί­ρα, δηλαδή ο κλήρος, το μερίδιο που ορίζεται στον κάθε άνθρωπο μόλις γεννιέται. Τη μοίρα δεν μπορούν να την αλλάξουν ούτε οι ίδιοι οι θεοί, τουλάχιστο κατά κανόνα: γιατί μερικές φορές φαίνεται σάμπως η μοίρα να είναι όργανό τους.

Μερικές φορές πάλι προσπαθούν τουλάχιστο να την επηρεάσουν ή, ας πούμε, να συνεργασθούν μαζί της. Και υπάρχουν, ακόμα, περιπτώσεις που μερικοί ιδιαίτερα προικισμένοι ή υβριστές άνθρωποι βαδίζουν ενάντια στους θεούς και τη μοίρα: αυτό είναι τοὑπέρμορον, αυτό δηλαδή που ξεπερνάει τα όρια της μοίρας και που είναι κάτι φοβερό όσο και αξιοθαύμαστο, κάτι που συνεπιφέρει ενοχή όσο και ανταμοιβή.

Έπειτα απ’ όλα αυτά καταλαβαίνουμε γιατί οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καμιά λέξη για τη «θρησκεία». Η λέξη ευσεβής (από το ρήμα σέβειν = λατρεύω, τιμώ, σέβομαι) σημαίνει «πιστός στα ιερά έθιμα», και η ευσέβεια είναι, σύμφωνα με τον ορισμό των Στωικών, δικαιοσύνη προς θεούς, δηλαδή το ν’ αποδίδει κανείς στους θεούς τις τιμές που τους αξίζουν. Για τους αρχαίους Έλληνες, ευσέβεια σήμαινε να λατρεύουν τους θεούς και τίποτ’ άλλο. Αφού οι θεοί δεν διευθύνουν τις τύχες του κόσμου, δεν υπάρχει λόγος να θεωρούνται ιδιαίτερα ηθικοί. Ο Βιλαμόβιτς λέει: «Την ηθική δεν τη δίδαξαν οι θεοί, μπορούμε να πούμε ότι την έμαθαν από τους, ανθρώπους». Η οργή τους δεν είναι καθόλου απαραίτητο να οφείλεται πάντοτε σε κάποια ανθρώπινη αμαρτία και ο άνθρωπος δεν τη θεωρεί τιμωρία, παρά απλώς συμφορά. Οι θεοί θυμώνουν περισσότερο όταν ο θνητός έχει την αποκοτιά να θέλει να παραβγεί μαζί τους, και το ισχυρότερο ελατήριό τους είναι ο φθόνος: απ’ αυτό καταλαβαίνουμε πόσο φθονεροί πρέπει να ήταν οι ίδιοι οι Έλληνες. Η βασική σχέση του θνητού μαζί τους είναι η δυσπιστία, κι όταν κανείς υπακούει στις εντολές τους δεν το κάνει από αφοσίωση παρά από φρονιμάδα, για να μη τους εξερεθίσει. Ασέβεια είναι το να τους προσβάλλει κανείς· οι άλλες αδικίες δεν προκαλούν την αγανάκτησή τους. Οι δίκες λόγω «προσβολής των θεών» ήταν αρκετά συχνές· αλλά αναρωτιόμαστε τι μπορούσε να προσβάλει κανείς σ’ αυτούς τους θεούς. Οίκτο – που συχνά μάλιστα ήταν τελείως άτοπος – ένιωθαν μόνο για τους ευνοούμενούς τους· κατά τα άλλα ήταν άσπλαχνοι. Ούτε και μεταξύ τους αγαπιόντουσαν. Στην Ιλιάδα, η κατάσταση που επικρατεί στον ουρανό ανταποκρίνεται πέρα για πέρα στην κατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας: ο Δίας είναι ο Αγαμέμνων, οι θεοί είναι τυπικά υποτελείς, αλλά ισάξιοί του και πάντα έτοιμοι να σηκώσουν κεφάλι. Ο Όλυμπος είναι μια ακρόπολη που την κατοικούν έξυπνοι και μπουνταλάδες, όλοι όμως το ίδιο θεϊκοί, το ίδιο άφθαρτοι, θρεμμένοι με νέκταρ και αμβροσία.

Η φύση και γενικά η «πραγματικότητα» δεν έχει καμιά ηθική. Επομένως, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για γνήσια θρησκεία παρά μόνον όταν στον φυσικό κόσμο αντιπαρατίθεται ένας άλλος, ανώτερος. Αυτό όμως δεν το κάνει ποτέ η ομηρική θρησκεία: ο θείος κόσμος που μας παρουσιάζει είναι μια επανάληψη του γήινου στον υπερθετικό βαθμό: οι θεοί είναι μακάρια ζωώδεις, όλα διέπονται από μια άψογη φυσική. Το μόνο που ξεχωρίζει τους Ολύμπιους από τους κατοίκους της γης είναι ότι είναι αθάνατοι, επομένως στα πρόσωπά τους διαγωνίζεται η ανθρώπινη ατέλεια, και δεν τους αγγίζουν ούτε γεράματα, ούτε λύπες, ούτε αρρώστιες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι εξαιρέσεις: ούτε η δική τους ύπαρξη είναι πάντα ανέφελη (αν όχι τίποτ’ άλλο, τους την κάνει ξινή η αιώνια ζηλοφθονία τους)· έχουν ένα γιατρό, τον Παιώνα, που γιατρεύει τις πληγές του Άδη και του Άρη, ενώ η Αφροδίτη τραυματίζεται· ο Ερμής κουράζεται απ’ τις μακρινές αποστάσεις που διανύει, τον Δία μάλιστα τον παίρνει μια φορά ο ύπνος. Το αποκορύφωμα αυτού του ρεαλισμού, του γοητευτικού στην αφέλεια και την παραστατικότητά του, είναι η στιγμή που ο Άρης ξαποσταίνει απ’ τη μάχη μέσα στο σύννεφο που του χρησιμεύει ως ρούχο, κρεβάτι, μεταφορικό μέσο και μεταμφίεση, κι ακουμπάει το δόρατό του πάνω στο σύννεφο. Ο ορφισμός, που περιέκλειε σπέρματα μιας πραγματικής θεολογίας, δεν υπήρξε ποτέ εθνική θρησκεία, δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε καν αίρεση (όπως την χαρακτηρίσαμε πιο πάνω), αφού δεν υπήρχε η αντίθετη έννοια της ορθόδοξης Εκκλησίας. Η θρησκεία περιοριζόταν σε λατρευτικές εκδηλώσεις. Μόνον αυτές αποτελούσαν καθήκον, μόνον η παράβασή τους ήταν αθεία, «ασέβεια». Συνέβαινε ό, τι περίπου και στην Αναγέννηση, όπου μπορούσε κανείς να σκέφτεται, να λέει και να γράφει ό, τι ήθελε, αρκεί να υποταζόταν στην Εκκλησία, στην εξουσία της και στο τελετουργικό της: στην αρχαία Ελλάδα αυτόν τον ρόλο τον έπαιζε η πόλις.

Σε τελευταία ανάλυση, ολόκληρη αυτή η αντίληψη για τη σκοτεινή, αναίσθητη μοίρα, την τύχη που ρίχνει τα ζάρια, τους ματαιόδοξους και οργίλους θεούς υπήρχε ακριβώς εξαιτίας του ανορθολογικού χαρακτήρα της, για να υπάρχει κάποιος φταίχτης όταν ο άνθρωπος δεν ήθελε ν’ αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του, των καρπών του πάθους του και της μωρίας του. Η θεότητα δεν είναι το αρνί που κουβαλάει πάνω του την κληρονομική ενοχή της ανθρωπότητας, παρά ο τράγος, στον οποίο φορτώνεται η αμαρτία. Μόνο μια τέτοια θρησκεία έκανε υποφερτό το βάρος του κρίματος. Ένας ηθικός θεός θα προκαλούσε τη συντριβή ενός Έλληνα με μέση ηθική. Δεν μιλάμε εδώ για τους εξαιρετικούς χαρακτήρες, που θα συναντήσουμε σε πολλά σημεία της διαδρομής μας. Η θεότητα στην οποία πίστευε ο Σωκράτης, λόγου χάρη, ήταν τόσο ακατανόητη για τον πολύ λαό ώστε ο κόσμος θεωρούσε τον Σωκράτη βλάσφημο, και μάλιστα με απόλυτη ειλικρίνεια.

Στον Όμηρο, όπως είναι γνωστό, όλα είναι θεία: όχι μόνον ο ήλιος και η αυγή, η μέρα και η νύχτα, παρά και η ελιά και το κλήμα, ο γιατρός και ο κήρυκας, ο ζητιάνος και ο γουρουνάρης, ακόμα και ο αξιοκαταφρόνητος Πάρις και ο βδελυρός εσμός των μνηστήρων, και λίγο έλειπε ν’ ανακηρυχθεί θεϊκός ακόμα και ο Θερσίτης. Οι Έλληνες υπήρξαν οι δάσκαλοι της ανθρωπιάς, αλλά με μια ολότελα διαφορετική έννοια απ’ αυτή που έδωσε στη λέξη ο νεοουμανισμός, δηλαδή με την έννοια ότι έβλεπαν τα πάντα ανθρωπομορφικά και με ανθρώπινες διαστάσεις. Η ρήση «παντός μέτρον άνθρωπος», με την οποία οι Σοφιστές συνόψιζαν το πρόγραμμά τους, ήταν απ’ την αρχή το αστέρι που οδηγούσε τους Έλληνες στα μονοπάτια της Ιστορίας. Γι’ αυτό και οι Έλληνες δεν έμαθαν ποτέ το νόημα της ύπαρξης· αλλά και γι’ αυτό ακριβώς έγιναν ο καλλιτεχνικότερος λαός της ιστορίας.

Οι Έλληνες λοιπόν δεν πίστευαν κατά βάθος σε τίποτα, εκτός από μερικές υπερβολικά ανθρώπινες προκαταλήψεις· όταν με τον καιρό διαλύθηκαν κι αυτές, δεν έμεινε στη θέση τους παρά ένας πλαδαρός ντεϊσμός ή ένας απροκάλυπτος αθεϊσμός. Κι ωστόσο, χωρίς να το υποψιασθούν, το δάχτυλο του Θεού φανερώθηκε περίτρανα στην ιστορική τους μοίρα. Ή ίσως να μην ήταν το δάχτυλο του Θεού, παρά η εξουσία των δικών τους θεών, που, σύμβολα της ελληνικής ψυχής, οδηγούσαν ύπουλα τους ανθρώπους στην ύβρη. Παράλληλα όμως, επειδή κάθε λαός γράφει ο ίδιος την ιστορία του, όπως και κάθε άτομο γράφει το ίδιο τη βιογραφία του (σ’ αυτό συνίσταται η ελευθερία της βούλησης), η ελληνική ιστορία, με την άνοδο και την ακμή, την κρίση και την παρακμή, είναι κι αυτή ένα ολοκληρωμένο πλαστικό καλλιτέχνημα, σμιλευμένο απ’ το χέρι ενός έθνους που υπήρξε ο πιο προικισμένος γλύπτης απ’ όλους τους λαούς του κόσμου. Οι επιμέρους «περίοδοι», που συνήθως γεννούν δικαιολογημένα την υποψία ότι είναι υποκειμενικές αυθαιρεσίες ή εγκεφαλικές κατασκευές, εδώ ξεχωρίζουν από μόνες τους, σαν ένα λαμπρό παράδειγμα της ανθοφορίας, της ωρίμανσης και του μαρασμού του ανθρώπινου φυτού. Θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με τη δομή ενός αετώματος ή μιας τραγωδίας ή και με τη σαφή, αυστηρή κι ωστόσο αβίαστη διάρθρωση του ελληνικού κίονα. Αυτή η τελευταία παρομοίωση, μάλιστα, θα δικαίωνε επιτέλους την όψιμη περίοδο του οικουμενικού ελληνισμού, που θα έπαιζε έτσι τον ρόλο του πλούσιου κιονόκρανου.

Απολλώνιος ο Ρόδιος: Κάνωβος, Η κτίση της Ναύκρατης, Κτίση της Ρόδου, Η Κτίση της Λέσβου

Βιογραφικά στοιχεία

 Ο Απολλώνιος υπήρξε μια από τις λογιότερες μορφές του 3ου αιώνα π.Χ. που έζησαν στην Αλεξάνδρεια. Το προσωνύμιο Ρόδιος το οφείλει στο ότι έζησε ένα διάστημα στη Ρόδο, είτε στο ότι πιθανόν ο ίδιος ή η οικογένειά του καταγόταν από εκεί. Έδρασε στην Αλεξάνδρεια ως διευθυντής της βιβλιοθήκης και βασιλικός δάσκαλος του μελλοντικού βασιλιά Πτολεμαίου Γ΄ του Ευεργέτη (246-221 π.Χ.). πριν από τον Ερατοσθένη και μετά το Ζηνόδοτο. Η περίοδος αυτή της ζωής του (περ. 270-45 π.Χ.) φαίνεται να είναι η εποχή συγγραφής του σπουδαιότερου έργου του, των Αργοναυτικών, του μόνου σωζόμενου ελληνικού έπους μετά τον Όμηρο και τον Ησίοδο ως τη ρωμαϊκή περίοδο. Σύμφωνα με την παράδοση έφυγε στη Ρόδο, όταν η ποίησή του δεν έγινε δεκτή με αρκετό ενθουσιασμό στην Αλεξάνδρεια, αλλά επέστρεψε στην πρωτεύουσα των Πτολεμαίων, όπου θάφτηκε δίπλα στον Καλλίμαχο. Εκτός από το μεγάλο του έπος, τα Αργοναυτικά, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος επιδόθηκε και στη συγγραφή συλλογής ποιημάτων σε εξάμετρο στίχο για την κτίση διαφόρων πόλεων, όπως της Αλεξάνδρειας, της Ναύκρατης, της Κνίδου, της Καύνου, της Ρόδου και της Λέσβου. Σε χωλιάμβους συνέθεσε και το ποίημα Κάνωβος, το οποίο αναφερόταν στη γειτονική με την Αλεξάνδρεια αιγυπτιακή πόλη (στο Δέλτα του Νείλου) και στον ομώνυμο ήρωά της. Έχουμε στη διάθεσή μας λίγους στίχους ή απλές αναφορές σ' αυτά τα ποιήματα. Έργα του σε πεζό λόγο: Προς Ζηνόδοτον (για ομηρικά θέματα), Περί Αρχιλόχου κ.ά.

Βίος Απολλώνιου του Ρόδιου (p. 2 Wendel):
«Ο Απολλώνιος ο ποιητής ήταν στην καταγωγή Αλεξανδρεύς. Πατέρας του ήταν ο Σιλλέας ή Ιλλέας και μητέρα του η Ρόδη. Μαθήτευσε στην Αλεξάνδρεια πλάι στον Καλλίμαχο που ήταν γραμματικός, και αφού συνέγραψε αυτά τα ποιήματα (=τα Αργοναυτικά), έκανε μια επίδειξή τους. Εξαιτίας όμως της μεγάλης του αποτυχίας και ντροπιασμένος, πήγε στη Ρόδο, όπου περνούσε τη ζωή του γράφοντας έντεχνους ρητορικούς λόγους. Γι' αυτό και θέλουν να τον αποκαλούν Ρόδιο. Ζώντας λοιπόν εκεί και «χτενίζοντας» τα ποιήματά του, έκανε κατόπιν επίδειξή τους, με την οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ώστε αξιώθηκε να λάβει τα πολιτικά δικαιώματα και τις τιμές των Ροδίων. Μερικοί ισχυρίζονται ότι επανήλθε στην Αλεξάνδρεια και ότι, αφού έκανε ξανά επίδειξη εκεί του έργου του, γνώρισε τη μέγιστη καταξίωση, ώστε να αξιωθεί να γίνει επικεφαλής της βιβλιοθήκης και του Μουσείου και να ταφεί μαζί με τον ίδιο τον Καλλίμαχο».

Κάνωβος
Στο ποίημα αυτό ο Απολλώνιος ασχολούνταν με την ίδρυση της αιγυπτιακής πόλης Κάνωβος σε συνδυασμό με τη μυθική ιστορία του Κανώβου, κυβερνήτη του πλοίου του Μενέλαου, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε αστερισμό. Ο Κάνωβος από τις Αμύκλες της Λακωνίας, πλοηγός του Μενέλαου στις περιπλανήσεις του μετά τον πόλεμο της Τροίας, περιφρόνησε την αγάπη της Θεονόης, κόρης του βασιλιά της Αιγύπτου Πρωτέα. Ο Κάνωβος πέθανε από δάγκωμα φιδιού και ο Μενέλαος τον έθαψε στο νησί της Κανώβου.

α.
(Στεφ. Βυζ. στο λήμμα Κόρινθος:)
Λέει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στο ποίημά του Κάνωβος:
Το σχήμα των κιόνων του είναι Κορινθιακό[1].

β.
(Στεφ. Βυζ. στο λήμμα χώρα:)
Λέει ο Απολλώνιος στον Κάνωβο:
Θα σε τέρψει ο γλυκός για τους χωρικούς πλους των καραβιών
που φέρνει τα δώρα του πλούσιου Νείλου.

γ.
(Σχόλ. στα Θηριακά 305 του Νικάνδρου:)
Ο Απολλώνιος λέει ότι σκάζουν ακόμη και οι πληγές σε όσους τους έχει τσιμπήσει το φίδι αιμορροΐς.[2]
(Σχόλ. στα Θηριακά 312, του Νικάνδρου:)
Το φίδι αιμορροΐς δάγκωσε τον Κάνωβο, τον κυβερνήτη του Μενέλαου, την ώρα που κοιμόταν στην ακρογιαλιά που έβλεπε προς την Αίγυπτο, και έχυσε μέσα του το δηλητήριό του.

Η κτίση της Ναύκρατης

α.
(Aθήν. 7. 283 Ε:) Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ή Ναυκρατίτης[3] ισχυρίζεται στην Κτίση της Ναύκρατης ότι ο Πομπίλος, που ήταν πρώτα άνθρωπος, μεταμορφώθηκε σε ψάρι, εξαιτίας κάποιας ερωτικής ιστορίας του Απόλλωνα. Γιατί πλάι στην πόλη των Σαμίων κυλά ο ποταμός Ίμβρασος, [4]
που κάποτε τη νύμφη Ωκυρρόη, θυγατέρα πανέμορφη,
του γέννησε η Χησιάς, καλού πατέρα κόρη, σαν έσμιξε ερωτικά μαζί του,
την Ωκυρρόη, που αμέτρητη ομορφιά της χάρισαν οι Ώρες.

β.
(Aθην. 7. 283 F:) Αυτήν λοιπόν (δηλ. την Ωκυρρόη) την αγάπησε ο Απόλλωνας και προσπάθησε να την απαγάγει. Όταν λοιπόν εκείνη πέρασε απέναντι στη Μίλητο για κάποια γιορτή της Αρτέμιδος και επρόκειτο να την απαγάγει ο θεός, φρόντισε να ικετεύσει τον Πομπίλο, έναν ψαρά που ήταν φίλος του πατέρα της, να τη σώσει γυρίζοντάς την στην πατρίδα της, και του είπε :
τιμώντας την αρμονική με σε ψυχή του αγαπημένου μου πατέρα,
Πομπίλε, γνώστη των ευκίνητων βυθών του κακόηχου πόντου,
σώσε με.

γ.
(Αθην. 7. 284 Α:) Αυτός (ο Πομπίλος) την οδήγησε στην ακτή και προσπαθούσε να την περάσει απέναντι. Όμως εμφανίστηκε ξαφνικά ο Απόλλωνας και άρπαξε την κόρη, απολίθωσε το πλοίο και μεταμόρφωσε τον Πομπίλο στο ομώνυμο ψάρι κάνοντάς τον :
πομπίλο, στα γοργοθάλασσα σκαριά των καραβιών βοηθό.

Κτίση της Ρόδου

α.
(Στεφ. Βυζ. στο λήμμα Δώτιον:)
Πόλη της Θεσσαλίας, όπου μετοίκησαν οι Κνίδιοι, των οποίων η χώρα λέγεται Κνιδία... Ο Μνασέας λέει ότι ονομάστηκε έτσι από το Δώτο, γιο του Πελασγού... Το θηλυκό Δωτηΐς... και Δωτιάς... Και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στην Κτίση της Ρόδου λέει:
Όσα έργα κάνανε στης Δωτιάδος τη γη
οι προγενέστεροι Αιμονιείς. [5]

β.
(Σχόλ. Πίνδ. Ολ. 7. 86:) Και ο Απολλώνιος ο ποιητής ισχυρίζεται ότι οι Ρόδιοι κάνουν τις θυσίες τους δίχως φωτιά, λόγω της έχθρας τους προς τον Ήφαιστο, εξαιτίας των γάμων του, επειδή καταδίωξε την Αθηνά θέλοντας να σμίξει μαζί της.

Η Κτίση της Λέσβου[6]

(Παρθ. Ερωτ. Παθ. 21 – η ιστορία της Πεισιδίκης): Λέγεται λοιπόν ότι όταν ο Αχιλλέας πλέοντας εκπορθούσε τα νησιά που είναι κοντά στην ηπειρωτική χώρα, έπιασε λιμάνι στη Λέσβο.[7] Εκεί, πηγαίνοντας εναντίον της κάθε πόλης χωριστά, τις λεηλατούσε. Καθώς λοιπόν οι κάτοικοι της Μήθυμνας πρόβαλαν πολύ ισχυρή αντίσταση και ο Αχιλλέας βρισκόταν σε μεγάλη αμηχανία, επειδή δεν μπορούσε να πάρει την πόλη, η Πεισιδίκη, μια Μηθυμναία, κόρη του βασιλιά, όταν αντίκρισε τον Αχιλλέα από το τείχος, τον ερωτεύτηκε. Έτσι, έστειλε κρυφά την τροφό της για να του υποσχεθεί ότι θα του παραδώσει την πόλη, αν πρόκειται να την κάνει γυναίκα του. Ο Αχιλλέας τη στιγμή εκείνη συμφώνησε. Όταν όμως έγινε κύριος της πόλης, ένιωσε αποστροφή για την πράξη της και διέταξε τους στρατιώτες του να λιθοβολήσουν την κοπέλα. Μνημονεύει αυτό της το πάθημα και ο συγγραφέας της Κτίσης της Λέσβου με τα ακόλουθα λόγια :
Σκότωσε τότε του Πηλέα ο γιος[8] τον Λάμπετο, [9] το γιο του Ίρου,
σκότωσε και τον Ικετάονα το γιο του αυτόχθονα Λεπέτυμνου[10]
και της Μυθήμνης, μα και τον δυνατότερο απ' τους άλλους μες στη χώρα,
τον αδερφό του Ελικώνα, το μέγα Υψίπυλο.
Θαλερή η Αφροδίτη τους κατάστρεψε.
Γιατί μες στο μυαλό μιας κοπελιάς, της Πεισιδίκης,
πάθος ξεσήκωσε για του Αιακού τον εγγονό.
Σαν τον αντίκρισε αυτή
μέσα στους αρχηγούς των Αχαιών να χαίρεται τη μάχη,
τα χέρια άπλωσε[11] μες στον υγρό αέρα ποθώντας την αγάπη του.
Έβαλε τότε αμέσως το στρατό των Αχαιών μες στην πατρίδα
η παρθένα, βγάζοντας με μοχλό τα μάνταλα της πύλης,
και άντεξε να δει μπροστά στα μάτια της
να σφάζονται με το χαλκό οι γονείς της, των γυναικών τα δουλικά δεσμά,
καθώς τις σέρνανε στα πλοία, με την υπόσχεση του Αχιλλέα στο νου,
ότι θα γίνει νύφη της λαμπερής της Θέτιδας,
ότι ο οίκος του Αιακού θα είναι τα πεθερικά της ,
ότι στης Φθίας το παλάτι θα μένει, γυναίκα συνετή άριστου άνδρα
(που όμως δεν επρόκειτο αυτά τα σχέδια να φέρει εις πέρας).
Έτσι αυτή χαιρότανε για της πατρίδα της την ολέθρια μοίρα.
Τότε η δύσμοιρη του Αχιλλέα το γάμο φοβερότατο αντίκρισε
από των Αχαιών τα χέρια, που τη θανατώσαν,
μ' άφθονες πέτρες όλοι μαζί λιθοβολώντας την.
--------------------

[1] Ο στίχος αφορά κάποιον ναό, ίσως του ήρωα Κανώβου. Πβ. και Διον. Περιηγ. 13: «περίφημο τέμενος του Κανώβου από τις Αμύκλες».
[2] Είδος φιδιού που το δάγκωμά του προκαλεί αιμορραγία απ' όλο το σώμα.
[3] Ο χαρακτηρισμός Ναυκρατίτης πρέπει να σχετίζεται ακριβώς με το ποίημα που έγραψε για την ίδρυση της Ναύκρατης.
[4] Ποταμός της Σάμου δίπλα στο Ηραίο, όπου λεγόταν ότι η Ήρα λουζόταν και επανακτούσε την παρθενία της. Γι' αυτό λεγόταν και Παρθένιος.
[5] Προγενέστερο όνομα των Θεσσαλών, από τον Αίμονα, πατέρα του Θεσσαλού.
[6] Οι στίχοι που ακολουθούν παραδίδονται από τον Παρθένιο ανώνυμα. Τόσο όμως το μέτρο, όσο και το λεξιλόγιο, υποδεικνύουν τον Απολλώνιο το Ρόδιο ως συγγραφέα. Εξάλλου η ιστορία της Πεισιδίκης μοιάζει πολύ με την ιστορία της Μήδειας από τα Αργοναυτικά: και οι δύο είναι πριγκίπισσες, ερωτεύονται έναν ξένο με την πρώτη ματιά, συνεργάζονται μαζί του και προδίδουν τους δικούς τους για χάρη τους.
[7] Η πολιορκία της Λέσβου από τον Αχιλλέα αναφέρεται και στην Ιλιάδα (Ι 129), αλλά η Πεισιδίκη είναι άγνωστη από άλλες πηγές. Το ονόμά της έχει ερμηνευτεί ως αιολική μορφή του ονόματος Τεισιδίκη (Πισίδικος = Τεισίδικος σε επιγραφή του 3ου αιώνα π.Χ. από τον Ορχομενό = ΙG vii 3179, 10). Τότε θα σήμαινε «αυτή η οποία τιμωρήθηκε», μια σημασία πολύ ταιριαστή με τη μοίρα του λιθοβολισμού που της επιφύλαξε ο Αχιλλέας.
[8] Ο Αχιλλέας ήταν γιος του Πηλέα και εγγονός του Αιακού.
[9] Τάφος του ήρωα με το όνομα Λαμπέτειον υπήρχε στη Λέσβο, όπως μας πληροφορεί ο Στέφανος ο Βυζάντιος.
[10] Μυθικός βασιλιάς της Μήθυμνας και βουνό στα βόρεια της Λέσβου. Πάνω σ’ αυτό το βουνό υπήρχε το ηρώο του βασιλιά.
[11] Σε ικεσία στην Αφροδίτη ή προς τη μεριά του Αχιλλέα.

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ

Όστις αυτός ή φρονείν μόνος δοκεί, ή γλώσσαν, ήν ουκ άλλος, ή ψυχήν έχειν, ούτοι διαπτυχθέντες ώφθησαν κενοί
(Όποιος νομίζει πως μόνο αυτός σκέπτεται λογικά, ή πως έχει λόγο ή ψυχή, που άλλος δεν τα έχει, κενός αυτός θα ευρεθεί, όταν κοιτάξουν μέσα του)
Σοφοκλής (Αντιγόνη 707-709)

Η αλαζονεία, κατά την Ψυχολογία, είναι το γνώρισμα της συμπεριφοράς του ανθρώπου, που πηγάζει από την υπερτίμηση του εαυτού του. Ή αλλιώς:
«Αλαζονεία έξις προσποιητή (εστί), αγαθών μη υπαρχόντων», κατά τον Πλάτωνα και «η αλαζονεία δόξει είναι προσποίησις τις αγαθών ουκ όντων» (Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ) (Θεόφραστος: Χαρακτήρες 23).

Ο αλαζόνας απομονώνει ουσιαστικά τον εαυτό του από τους συνανθρώπους του και, θεωρώντας τους άλλους κατώτερους, τους χρησιμοποιεί πολλές φορές σαν αντικείμενα και τους ταπεινώνει. Το πιο προσφιλές του μέσον είναι η καθ' αυτό ειρωνεία [όχι, δηλαδή, η λεγόμενη λογοτεχνική ή αυτή η χάριν αστειασμού λεγόμενη].

Ο αλαζόνας βρίσκεται ψηλά στην συνείδηση του και την αυτοεκτίμησή του, αλλά χαμηλά στην συνείδηση των συνανθρώπων του και την εκτίμηση των γύρω του.Ο “κακοήθης”, θα λέγαμε, εγωισμός είναι η τάση του ατόμου να προβάλει και να αγαπά τον εαυτό του. Ο ατομισμός, η έπαρση, η υπεροψία και φυσικά η αλαζονεία είναι αποχρώσεις του ίδιου του εγωισμού, σε ακραία μορφή. [Πάντως δεν θα πρέπει ο εγωισμός ή υπερηφάνεια, ως έννοια, να παίρνει συλλήβδην αρνητικά χαρακτηριστικά, διότι υπάρχει και ο καλός νοούμενος εγωισμός που οδηγεί στην άμιλλα και στην πρόοδο, επιστημονική, κοινωνική, ιατρική, κ.α. Άλλωστε, σύγχρονες έρευνες έδειξαν ότι η έκφραση της υπερηφάνειας είναι παγκόσμια σε όλους τους πολιτισμούς και υπάρχει και στα παιδιά από την ηλικία των τεσσάρων ετών.]

Αντίθετα η αυτογνωσία, που είναι η γνώση του εαυτού μας, των αρετών ή αδυναμιών μας, φαίνεται ως κάτι το σκληρό γι’ αυτούς που θέλουν να διατηρούν προσωπείο, είναι όμως ευλογία για όσους αγαπούν την αλήθεια.

Από τους Προωκρατικούς ακόμη φιλοσόφους διακρίνουμε την αποστροφή των Αρχαίων προς το πάθος αυτό και τους ανθρώπους που κατέχονται απ' αυτό. Έτσι ο Ηράκλειτος έλεγε: «Οίησις προκοπής εγκοπή», δηλαδή, η αλαζονεία είναι εμπόδιο στην προκοπή.

Ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος πίστευε πως: “τα μεν υψηλά ταπεινούν, τα δε ταπεινά υψούν”. Ο Βίας, ένας άλλος σοφός, έλεγε «ό,τι αν αγαθό πράττης, θεούς, μη σεαυτόν αιτιών», ότι καλό κάνεις να το αποδίδεις όχι στον εαυτό σου αλλά στους θεούς, ενώ ο Όμηρος συμπλήρωνε: «Συγκράτησε την περήφανη καρδιά σου γιατί δεν ταιριάζει να έχεις ανήλεη ψυχή, ακόμα και οι Θεοί λυγίζουν που έχουν από όλα μεγαλύτερο, (και) το μεγαλείο και τη δύναμη.»

Αιώνες αργότερα ο Πλάτων δείχνει τους αντίθετους δρόμους που ακολουθούν η διακαιοσύνη και η αλαζονεία: «Εκείνος που θέλει να γίνει άριστος, δεν πρέπει να αγαπά περισσότερο τον εαυτό του, μήτε τα δικά του, αλλά τα δίκαια.» (Νόμοι, 732 Α), ενώ ο περισσότερο ορθολογιστής Αριστοτέλης διατείνεται: «Ο εγωισμός, είναι το είδος της αγάπης το οποίο δικαίως δυσφημίστηκε, γιατί δεν είναι η αγάπη προς τον εαυτό μας, αλλά ένα πάθος αχαλίνωτο από τον εαυτό μας, πάθος ολέθριο το οποίο παρασύρει το φιλάργυρο τους».

Η Κάθοδος των Γαλατών

Η Μάχη στα «Κοκκάλια» και το ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΓΑΛΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ-ΒΕΛΓΕΣ.

Ο τύμβος στα κοκκάλια

Στα καταπράσινα βουνά της Ευρυτανίας, οι Γαλάτες με αρχηγό το Βρέννο Β’, πραγματοποιούν το 279 π.Χ., εισβολή, με πολυάνθρωπη στρατιά (περίπου 200 χιλιάδες) στη Μακεδονία και προχωρούν στη Θεσσαλία, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα.
Προέρχονταν από την κεντροδυτική Ευρώπη, είναι ψηλοί, υπερήφανοι, ξανθοί και πάλλευκοι κατά τον Πλούταρχο και φοβερά πολεμικός λαός.

Οι τότε, ελεύθερες πόλεις της κεντρικής Ελλάδος, της Αθήνας, Αιτωλίας, Βοιωτίας, Λοκρίδας, Φωκίδας και των Μεγάρων, μπροστά σ” αυτόν τον κίνδυνο, συμμαχούν και αναθέτουν την αρχηγία, του ελληνικού στρατού, (30 χιλιάδων περίπου), παρά το γεγονός ότι το κύρος των Αθηναίων ήταν πεσμένο αυτή την εποχή, στον Αθηναίο στρατηγό Κάλλιππο,. Οι Πελοποννήσιοι, εκτός από τους Πατρείς, αδιαφόρησαν ή αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην αντιμετώπιση των Γαλατών του Βρέννου, ίσως γιατί ήθελαν, να φθαρούν οι Αιτωλοί και να πέσει το γόητρό τους.

Οι Γαλάτες, έχοντας ως πρώτο στόχο το Μαντείο των Δελφών όπου υπήρχαν θησαυροί, κατεβαίνουν από τη Θεσσαλία στη Φθιώτιδα και, αφού περνούν το Σπερχειό, λεηλατούν την Ηράκλεια και επιτίθενται στους “Ελληνες που έχουν πάρει θέσεις στο στενό των Θερμοπυλών. Στη σύγκρουση οι Έλληνες, αν και είναι πολύ λιγότεροι, αντιστέκονται με γενναιότητα και αναγκάζουν τους Γαλάτες να υποχωρήσουν.

Οι Αιτωλοί συμμετέχουν στις Θερμοπύλες, σ” αυτή την ιστορική πύλη εισόδου προς τη νότια Ελλάδα, με κάτι παραπάνω από 7000 οπλίτες και ιππείς και 790 ψιλούς (ελαφρά οπλισμένους) με τρεις στρατηγούς: τον Πολύαρχο, τον Πολύφρονα και το Λαοκράτη.

Ο Βρέννος, για να εξασθενήσει την παράταξη των Ελλήνων, για αντιπερισπασμό στέλνει 40 χιλιάδες Γαλάτες εναντίον της Αιτωλίας με την ελπίδα ότι, έτσι, θα ανάγκαζε τους Αιτωλούς να φύγουν από τις Θερμοπύλες για να υπερασπιστούν τη χώρα τους. Οι Γαλάτες με αρχηγούς τον Ορεστόριο και τον Κόμβουτιν, περνούν το Σπερχειό προς τα πίσω, και μέσω της Θεσσαλίας εισβάλλουν στην Ευρυτανία που αποτελεί μέρος της Αιτωλίας. Οι βάρβαροι βρίσκουν τη χώρα των Αιτωλών ανυπεράσπιστη και διαπράττουν φοβερά ανοσιουργήματα. Σφάζουν γέροντες και νήπια, απ” τα οποία πίνουν το αίμα και τρώνε τις σάρκες, τις δε γυναίκες μεταχειρίζονται με φοβερούς εξευτελισμούς, βιάζοντάς τες μέχρι θανάτου. Την καταστροφική μανία των Γαλατών δέχεται το Κάλλιο, που φέρεται να είναι πρωτεύουσα της Αιτωλίας και εντοπίζεται στο χώρο του σημερινού Κλαυσείου. Όταν οι Γαλάτες ολοκληρώνουν την καταστροφή καίγοντας το Κάλλιο, επιστρέφουν από τον ίδιο δρόμο για να ενωθούν με το κύριο σώμα του Γαλατικού στρατού στις Θερμοπύλες.

Αλλ” ο ίδιος δρόμος τους έφερε πάλι στον φυσικό αυχένα θέσηΚοκκάλια, από τον οποίο είχαν εισβάλει στην Αιτωλία. Εκεί βρίσκονται αντιμέτωποι με τις οκτώ πλέον χιλιάδες Αιτωλούς που κατέφθασαν από τις Θερμοπύλες με τους τρεις στρατηγούς τους. Αλλά και οι Καλλιείς όπως και οι άλλοι Ευρυτάνες, άνδρες και γυναίκες, οπλισμένοι με πρόχειρα όπλα, γεωργικά εργαλεία και ρόπαλα και τους προξένησαν τρομερό θανατικό, κατεδίωξαν τους επιδρομείς, ζητώντας εκδίκηση για όσα έπραξαν σε βάρος τους. Οι Γαλάτες είχαν κυκλωθεί και οι περισσότεροι εξοντώθηκαν από τους Αιτωλούς.

Από την δύναμη των Γαλατών, που συμμετείχε στην επιδρομή στην Αιτωλία, γύρισαν στις Θερμοπύλες λιγότεροι από τους μισούς. Ο τόπος της σύγκρουσης γέμισε από πτώματα των βαρβάρων επιδρομέων και τα κόκαλά τους άσπριζαν για πολλά χρόνια στην επιφάνεια της γης. Λείψανα από την φονικότατη εκείνη μάχη υπάρχουν και σήμερα. Οι γεωργοί έβρισκαν ως πριν από λίγα χρόνια στα χωράφια τους, σύμφωνα με την παράδοση, σκουριασμένα κομμάτια από μεταλλικά όπλα, απειράριθμα θρυμματισμένα κόκαλα σκορπισμένα στο έδαφος, απ” τα οποία η τοποθεσία ονομάζεται «ΚΟΚΚΑΛΙΑ».

Όσοι από τους Γαλάτες κατόρθωσαν να σωθούν, έτρεξαν να περάσουν το Σπερχειό, για να ενωθούν με το κύριο σώμα του βαρβαρικού στρατού στις Θερμοπύλες. Εκεί όμως τους περιμένουν οι Θεσσαλοί και οι Μαλιείς που τόσους πολλούς σκότωσαν από αυτούς, ώστε δεν σώθηκε κανένας να φθάσει στην πατρίδα του.

Αλλά και οι άλλοι Γαλάτες, ο κύριος όγκος, αν και διέσπασαν την άμυνα των Ελλήνων στις Θερμοπύλες με κυκλωτικό ελιγμό μέσω της Οίτης, και βάδισαν εναντίον των Δελφών, δεν είχαν καλύτερη τύχη, γιατί νικήθηκαν. Ο ίδιος ο Βρέννος, αφού τραυματίστηκε, αυτοκτόνησε, πίνοντας άφθονο δυνατό κρασί (άκρατον οίνον). Οι υπόλοιποι Γαλάτες επιστρέφοντας μέσω Θεσσαλίας προς τη Μακεδονία και Θράκη, αποδεκατίστηκαν από λοιμούς και το ψύχος.

Η αξιόπιστη πηγή, το κείμενο δηλαδή του Παυσανία, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το αρχαίο Κάλλιο ταυτίζεται με το σημερινό χωριό Κλαψί ή Κλαυσί ή Κλαυσείον, που βρίσκεται ανάμεσα στο λεκανοπέδιο της Ποταμιάς του Καρπενησίου, Ο Ευρυτάνας ερευνητής Δημήτριος Φαλλής υποστηρίζει σθεναρά και με πολλά επιχειρήματα, (παρά την αντίθεση πολλών αρχαιολόγων), την ταύτιση του Κάλλιου με το Κλαυσί της Ευρυτανίας, όνομα που πήρε η αρχαία πόλη μετά τους κλαυθμούς και κοπετούς της καταστροφής της από τους Γαλάτες.

Η γεωγραφική θέση του Κλαυσιού, κοντά στην εύφορη κοιλάδα της Ποταμιάς Καρπενησίου και στην απόμερη πλαγιά του Κώνισκου, υπογραμμίζουν την πιθανότητα να χτίσθηκε εκεί μια σπουδαία πόλη, όπως επιμαρτυρούν τα λίγα ευρήματα. Απ” αυτά ξεχωρίζει σε μοναδικότητα το ανασκαμμένο δάπεδο της παλιάς χριστιανικής βασιλικής τουΑγίου Λεωνίδη, που ήρθε στο φως με τις ανασκαφές το 1957 – 58. Η ύπαρξη της εκεί φανερώνει τη μεγάλη ακμή που γνώριζε τα χρόνια τις ίδρυσης του ναού, ο οικισμός (5ος αιών.).

Ανάλογη με τον κίνδυνο, που διέτρεξε η Ελλάδα από την επιδρομή εκείνη των Γαλατών, υπήρξε η αναγνώριση και η τιμή προς τους Αιτωλούς από τους άλλους Έλληνες, γιατί αυτοί, οι Αιτωλοί, κυριολεκτικά συντρίψανε τους Γαλάτες στα ΚΟΚΚΑΛΙΑ και διέσωσαν την ελευθερία της Ελλάδος, όπως άλλοτε οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα.

Οι Αιτωλοί, τέλος, φιλοτέχνησαν ηρωϊκή μορφή οπλισμένης γυναίκας, που καθόταν επάνω σε γαλατικές ασπίδες και συμβόλιζε την Αιτωλία. Το μνημείο αυτό της νίκης στα ΚΟΚΚΑΛΙΑ, ανέθεσαν οι Αιτωλοί στο ιερό των Δελφών.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ;

 ΟΙ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ Η ΟΠΟΙΑ ΗΔΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ.


Τα τελευταία χρόνια στις περισσότερες έδρες σπουδών του εξωτερικού, δυστυχώς όμως όχι και στις ελληνικές πανεπιστημιακές έδρες, υπάρχει μια αλλαγή στάσης απέναντι στα Αρχαία Ελληνικά συγγράμματα. Μετά την ανακάλυψη του αστρολάβου των Αντικυθήρων και των λειτουργιών που εκτελούσε, πολλοί ειδήμονες αντιλήφθηκαν ότι αυτά που γνώριζαν για την Αρχαία Ελλάδα είναι ελλιπέστατα.
Ο υπολογιστής των Αντικυθήρων υπολογίζει τις κινήσεις των αστεριών και είναι για την Αρχαιότητα υψηλής τεχνολογίας και από πλευράς ακρίβειας κατασκευής και από πλευράς μαθηματικής δομής (οι Αμερικανοί έχουν φέρει ειδικό τομογράφο για να «δουν» στο εσωτερικό του και ίσως πλέον ότι έχει μέσα «διαφορικά» γρανάζια). Αντιλήφθηκαν, λοιπόν, ότι αυτό που ονομάζουμε Μυθολογία είναι ουσιαστικά και σε μεγάλο βαθμό κωδικοποιημένη, κρυφή Ιστορία η οποία αποκρύπτεται εσκεμμένα από αφανή κέντρα, που προωθούν την «Παγκοσμιοποίηση».

Για να κατασκευαστεί ένα τέτοιο μηχάνημα πρέπει να γνωρίζουν άψογα μεταλλουργία (φαντάζεστε τι χρειάζεται για να φτιαχτεί ένα γρανάζι, ενός εκατοστού;
Πόσο καθαρό πρέπει να είναι το μέταλλο;
Πώς φτιάχτηκε τόσο λεπτό έλασμα;
Πώς κόπηκαν όλα τα δόντια ίσα;
Φυσικά, αυτός που έφτιαξε το μηχάνημα γνώριζε το ηλιοκεντρικό σύστημα γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε το μηχάνημα τις κινήσεις των πλανητών.

Το τραγικό για την Ελλάδα και κάποιες άλλες χώρες του εξωτερικού είναι ότι διδάσκεται ακόμα στα σχολεία όλων των βαθμίδων ότι οι Έλληνες πίστευαν ότι η Γή είναι επίπεδη και επιπλέει στα νερά!
Οι κατεστημένες λοιπόν αντιλήψεις περί Μυθολογίας είναι μεσαιωνικές και πρέπει να αρχίσει μια νέα αντίληψη η οποία ήδη κατοχυρώνεται με καινούριες έρευνες και ανακαλύψεις.

Πώς φτάσαμε να διδασκόμαστε για την Ινδοευρωπαϊκή καταγωγή των Ελλήνων από το κέντρο της Ασίας και για την καταγωγή του ελληνικού αλφαβήτου από το φοινικικό όταν δεν έχουν βρεθεί πινακίδες ή άλλα αρχαιολογικά ευρήματα που να πιστοποιούν την ύπαρξη Ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού όπως αναφέρεται στην κεντρική Ασία;

Όλοι ξέρουμε ότι από το σύνολο της ελληνικής βιβλιογραφίας έχει σωθεί μόνο το 2% και αυτό το 2% είναι χιλιάδες βιβλία.

Πώς γίνεται εμείς, πήραμε το αλφάβητο από τους Φοίνικες, φτιάξαμε τεράστιο πολιτισμό και αφήσαμε χιλιάδες συγγράμματα, ενώ οι Φοίνικες, οι υποτιθέμενοι του αλφαβήτου δεν έχουν αφήσει ούτε βιβλία, ούτε μαρμάρινες πλάκες σε ελληνική αλφάβητο και φυσικά ούτε αστρονόμους ούτε φιλόσοφους. Ούτε έναν για δείγμα.

Η απάντηση για αυτά τα παράδοξα βρίσκεται αν εξετάσει κανείς ποια κέντρα προωθούν την Ινδοευρωπαϊκή θεωρία και ποιοι τους χρηματοδοτούν.
Τον τελευταίο χρόνο ένα επιπλέον στοιχείο και περίεργο γεγονός δημιουργεί περισσότερα ερωτηματικά:

Η ιστορία ξεκινάει όταν ο Μ. Ναπολέων κατέλαβε το Βατικανό και έστειλε ανθρώπους του να ερευνήσουν τις απέραντες στοές με τις βιβλιοθήκες του.

(Είναι γνωστό στους ερευνητές ότι υπάρχουν χιλιάδες παμπάλαια συγγράμματα στις στοές του Βατικανού, κυρίως στην Αρχαία Ελληνική και λατινική γλώσσα, τα οποία δεν είναι καν αρχειοθετημένα. Τελευταία έχει αρχίσει η αρχειοθέτησή τους).

Κάποια από τα βιβλία τα κατάσχεσε, τα πήρε στο Παρίσι για να τα μελετήσουν οι Γάλλοι καθηγητές ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Έλληνας Αθανάσιος Σταγειρίτης (Τότε ο μόνος τρόπος μελέτης ήταν η ανάγνωση και η κράτηση σημειώσεων καθώς δεν ήταν εύκολη η αντιγραφή).
Μετά την ήττα του Ναπολέοντα το Βατικανό τα διεκδίκησε δικαστικά και τα ξαναέκλεισε στα υπόγειά του και δεν επιτρέπεται η μελέτη τους από τους ερευνητές!

Ο Σταγειρίτης με τις σημειώσεις του μετά από χρόνια εξέδωσε πέντε τόμους οι οποίοι εκδόθηκαν λίγο πριν το θάνατό του. Το περίεργο είναι ότι το Βατικανό ενοχλήθηκε και προφασιζόμενο πνευματικά δικαιώματα ζήτησε και πέτυχε την απόσυρση των βιβλίων από την αγορά εκείνης της εποχής.
Ξαφνικά…
… ένας εκδότης παραλαμβάνει άγνωστο πώς, μικροφίλμ με τα βιβλία του Σταγειρίτη και επανεξέδωσε τα βιβλία. Κυκλοφόρησαν σε κάποια αντίτυπα και είναι δύσκολο να βρεθούν, εκτός από κάποια βιβλιοπωλεία της Αθήνας κυρίως, με τον τίτλο ΩΓΥΓΙΑ.

Όταν οι Αρχαίοι ήθελαν να μιλήσουν για την Αρχαία Ιστορία τους τότε έλεγαν: «Την εποχή του Ωγύγου, έγινε το τάδε γεγονός….». Ο Ωγυγος ήταν πανάρχαιος πρόγονος για τους Αρχαίους μας προγόνους. Τότε έγινε ο κατακλυσμός του Ωγύγου (η Αρχαία Ελληνική Μυθιστορία αναφέρει τρείς κατακλυσμούς, σε αντίθεση με τη Παλαιά Διαθήκη που περιγράφει μόνο έναν). Ωγυγία λοιπόν είναι η Ιστορία των Αρχαίων μας προγόνων , οι Τιτάνες, οι Θεοί, οι ήρωες, οι άθλοι τους, πρέπει να θεωρούνται πια πραγματικά γεγονότα και πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού πραγματοποιούν τις έρευνές τους με βάση αυτή τη παραδοχή (ψάξτε τις έρευνες στην Λατινική Αμερική, στην Ινδονησία, την αποστολή της Μυθωδίας με ραδιοτηλεσκόπιο στο Διάστημα-θα να φερθούμε σε άλλο άρθρο).
Το γεγονός ότι κι εμείς τους ονομάζουμε μύθους και όχι παραμύθια δείχνει ότι έχουν κάποιο μακρινό συμβολισμό;

Γιατί δεν κυκλοφορούν αυτά τα βιβλία; Όποιος μπορέσει να βρει αντίτυπο και να το μελετήσει πραγματικά αξίζει…

Είναι φανερό ότι ζούμε σε πολύ σκοτεινές εποχές.

Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ! - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ!

Η αρχαιότητα της Μυστικής Διδασκαλίας αποδεικνύεται καλύτερα, αν εξετάσουμε σε ποια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας βεβηλώθηκαν τα Μυστήρια και τέθηκαν στην υπηρεσία της προσωπικής φιλοδοξίας δεσποτικών βασιλέων και πανούργων ιερατείων. Τα εμφανώς φιλοσοφικά και επιστημονικά σχεδιασμένα λατρευτικά «δράματα», τα οποία περιείχαν τις μέγιστες αλήθειες του Απόκρυφου ή Πνευματικού Σύμπαντος καθώς και την κρυφή γνώση της ιερής μάθησης, υπέστησαν διωγμούς πολύ πριν από την εποχή κατά την οποία άνθισαν οι Σχολές του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα. Ωστόσο, η αρχική αποκάλυψη της αλήθειας προς την Ανθρωπότητα δεν πέθανε μαζί με την ιερότητα των Μυστηρίων, διότι διατηρείται ακόμη σήμερα στις μυθολογικές εξιστορήσεις, που είναι η κληρονομιά για τις μελλοντικές και πιο εξελιγμένες πνευματικά γενιές των ανθρώπων.

Έχω γράψει ότι από την εποχή του Αριστοτέλη, τα Μυστήρια είχαν ήδη απολέσει την αρχική τους αίγλη και ιερότητα. Οι τελετουργίες τους είχαν ξεπέσει και σε αρκετά μεγάλο βαθμό μετατραπεί σε απλά ιερατικά θεάματα και θρησκευτικές απάτες και υποκρισίες. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε πότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην 'Ελλάδα και την Ευρώπη, εφόσον προς το παρόν, τα γεγονότα θεωρούνται ως ιστορικά αποδεδειγμένα μόνο από την εποχή του Αριστοτέλη και έπειτα, ενώ οτιδήποτε συνέβη πριν καλύπτεται από μια ιδιαίτερα πυκνή ομίχλη όσον αφορά τη χρονολογία τους. Θα πω όμως ότι στην Αίγυπτο τα Μυστήρια ήταν γνωστά από την εποχή του Μένες, και ότι οι αρχαίοι Έλληνες τα παρέλαβαν από τον Ορφέα.

Σ' ένα άρθρο με τίτλο «Ήταν γνωστή η γραφή στην Ινδία πριν από το Πανίνι;» αναφέρεται ότι οι Pandus είχαν μια τεράστια αυτοκρατορία και είχαν διδάξει τα «θυσιαστικά» Μυστήρια σε άλλες φυλές από το 3.300 π.Χ.. Πράγματι, όταν ο Ορφέας, ο γιος του Απόλλωνα ή του Ήλιο έλαβε από τον πατέρα του την επτάχορδη λύρα, σύμβολο του επταπλού μυστηρίου της Μύησης, αυτά τα Μυστήρια ήταν ήδη διαδεδομένα στην κεντρική Ασία και την Ινδία. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Ορφέας τα έφερε από την Ινδία και όπως είναι γνωστό, έζησε πολύ πριν από τον Όμηρο και τον Ησίοδο.

Την εποχή του Αριστοτέλη υπήρχαν ελάχιστοι Μύστες στην Ευρώπη, αλλά και στην Αίγυπτο ακόμη. Οι διάδοχοι εκείνων που είχαν παλαιοτέρα διασκορπιστεί κυνηγημένοι από το ξίφος διαφόρων κατακτητών της Αιγύπτου, είχαν τώρα με τη σειρά τους διασκορπιστεί επίσης. Όπως 8.000 ή 9.000 χρόνια νωρίτερα το ρεύμα της γνώσης έρεε αργά από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας προς την Ινδία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική, έτσι γύρω στο 500 π.Χ. άρχισε να επιστρέφει στον τόπο απ΄ όπου είχε ξεκινήσει τότε. Στη διάρκεια των δύο χιλιετιών που ακολούθησαν, χάθηκε σχεδόν ολοσχερώς η γνώση της ύπαρξης των μεγάλων Μυστών. Ωστόσο, σε κάποιους μυστικούς και κρυφούς τόπους, τα Μυστήρια γινόταν διατηρώντας την παλαιά τους αγνότητα. Ο «Ήλιος της Δικαιοσύνης» ακόμη έλαμπε ψηλά στον «ουρανό του Μεσονυκτίου» και, ενώ το σκότος απλωνόταν στο πρόσωπο του προφανούς γνωστού κόσμου, υπήρχε ζωηρό το αιώνιο φως στα Άδυτα (ελλ. Στο κείμενο - Ιλισός) τις νύκτες, στη διάρκεια των οποίων λάμβανε η Μύηση.

Τα αληθινά Μυστήρια δεν είχαν γίνει ποτέ γνωστά. Τα Ελευσίνια και τα Μυστήρια της Άγρας ήταν για τους πολλούς, και ο θεός «Ευβουλή» (ελλ. Στο κείμενο - Ιλισός), «ο θεός της καλής συμβουλής» ο μέγας Ορφικός θεός ήταν για τους νεόφυτος. Ποιος ήταν λοιπόν ο θεός των Μυστηρίων που οι συμβολιστές μας εσφαλμένα θεώρησαν ως τον Ήλιο; Όποιος έχει την παραμικρή ιδέα για την εξωτερική πίστη της αρχαίας Αιγύπτου, θα πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζει ότι για το πλήθος ο Όσιρις ήταν ο Ήλιος στον Ουρανό «ο Ουράνιους Βασιλιάς» ο Ro - Imphab.

Ότι οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τον Ήλιο «οφθαλμό του Διός» και οι σύγχρονοι ορθόδοξοι Πάρσοι «οφθαλμό του Ορμούζ». Επιπλέον, ότι ο Ήλιος αποκαλούνταν «πολυόφθταλμος» (ελλ. Στο κείμενο - Ιλισός), «Θεός - Σωτήρ» και «Θεός που σώζει», «αίτιον της σωτηρίας» (ελλ. Στο κείμενο - Ιλισός). Διαβάστε το κείμενο στον πάπυρο του Papheronmes που βρίσκεται στο Βερολίνο καθώς και τη στήλη, όπως αποδόθηκαν από τον Auguste Mariette - Bey, και θα δείτε τι λέγουν:

«Δόξα σε σένα, ω Ήλιε, Θείο τέκνο ... οι ακτίνες σου μεταφέρουν ζωή στους αγνούς και σ' εκείνους που είναι έτοιμοι ... Οι θεοί (οι «Γιοι του Θεού» που σε πλησιάζουν, τρέμουν από δέος κι ευχαρίστηση ... Εσύ είσαι ο πρωτογεννημένος, ο Υιός του θεού, ο Λόγος»
Εκείνος που λαμβάνει τη Μύηση ονομάζεται «πρωτογεννημένος» και στην Ινδία γίνεταιdwija, «διπλογεννημένος» μόνο μετά από την τελική και υπέρτατη Μύηση. Κάθε Μύστης είναι ένας «Υιός Θεού» και ένας «Υιός του Φωτός» όταν έχει λάβει το «Λόγο», ενώ ο ίδιος γίνεται «Λόγος» όταν λάβει τις επτά θείες ιδιότητες ή την επτάχορδη «λύρα του Απόλλωνα». Η Εκκλησία έχει αρπάξει αυτούς τους όρους και βλέπει στις εκφράσεις των μυητικών τυπικών και προφητικών εκφωνήσεων των Παγανιστικών Χρησμών, αόριστα κακά προμηνύματα για τον επερχόμενο Χριστό

Δεν Υπάρχει τίποτε κακό σ' αυτές διότι τέτοια λόγια χρησιμοποιούνται για κάθε άξιο Μυημένο.

Εάν οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνταν στα αρχαία ιερατικά κείμενα και τα ιερογλυφικά χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή μας, υπάρχουν σήμερα τόσο στους ύμνους όσο και στις προσευχές της Χριστιανικής Εκκλησίας, αυτό οφείλεται στο απλό γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν δίχως ντροπή κι αναστολές από τη Λατινική Εκκλησία με την ελπίδα ότι κανείς μεταγενέστερος δεν θα τις αντιλαμβανόταν ποτέ. Είχαν γίνει ήδη όλα όσα ήταν δυνατόν να γίνουν ώστε να καταστραφούν τα πρωτότυπα παγανιστικά χειρόγραφα και άλλα κείμενα, και έτσι η Δυτική Εκκλησία αισθανόταν πλέον ασφαλής. Ο Χριστιανισμός είχε βέβαια, δίχως αμφιβολία, τους δικούς τους μεγάλους Διορατικούς και Προφήτες όπως και κάθε άλλη θρησκεία άλλωστε. Αλλά οι διδασκαλίες τους και οι ισχυρισμοί τους δεν ενδυναμώνουν με τον αφανισμό των προκατόχων τους.

Ο Πλάτων έγραφε πως όταν μιλούσε για την εκπόρευση του Αγαθού, εννοούσε τον Ήλιο διότι ο Ήλιος έχει μια τέλεια αναλογία με τον Πατέρα του. Ο Ιάμβλιχος αποκαλούσε τον Ήλιο «εικόνα της Θείας Νοημοσύνης ή Σόφιας». Ο Ευσέβιος, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Πλάτωνα, ονομάζει τον ανατέλλοντα Ήλιο, την «ανατολή» (ελλ. Στο κείμενο - Ιλισός) Αρχάγγελο τον αρχαιότατο, προσθέτοντας ότι ο Αρχάγγελος που είναι «πολυώνημος» (ελλ. Στο κείμενο - Ιλισός) είναι ο Λόγος (Verbum) ή Χρηστός. Αν θυμηθούμε ότι η λέξη «sol»προέρχεται από το «solus», ο Ένας ή «Αυτός μόνος», και ότι το Ελληνικό όνομα «Helios» σημαίνει «ο Ύψιστος», το νόημα αυτού του εμβλήματος γίνεται διαφορά ανάμεσα στον Ήλιο και το πρωτότυπο του.

Ο Σωκράτης χαιρετούσε τον ανατέλλοντα ήλιο όπως κάνει και ο σημερινός αληθινός Πάρσος ή ο πιστός του Ζωροάστρη. Ο Όμηρος και ο Ευριπίδης, όπως και ο Πλατών αργότερα, ανέφεραν τον Δία - Λόγο, τη «Λέξη» η τον «Ήλιο». Ωστόσο οι χριστιανοί ισχυρίζονται ότι, εφόσον ο χρησμός για τον θεό Ιαώ υπέδειξε τον Ήλιο - «Είναι ο Ήλιος» και ότι «ο Ιαώ είναι ο Ιερωβα» τότε:

«Ο Ιεχωβά των Εβραίων ήταν πολύ γνωστός στους παγανιστές και στους Έλληνες»
(De Mirville, «Des Esprits»)

Το πρώτο μέρος της παραπάνω υπόθεσης τους δεν έχει καμία σχέση με το δεύτερο όπως φαίνεται, και η κατάληξη δεν μπορεί με κανένα τρόπο να θεωρηθεί σωστή. Αλλά ενώ οι χριστιανοί φανερώνουν ιδιαίτερη ανυπομονησία να αποδείξουν την ταυτότητα των αυτών, οι Αποκρυφιστές δεν προτάσσουν τίποτε εναντίον του αλλά σ' αυτή την περίπτωση ο Ιεχωβά είναι επίσης ο Βάκχος. Είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι οι σημερινοί πολιτισμένοι χριστιανοί παραμένουν ακόμη τόσο απελπισμένα προσκολλημένοι στα «φουστάνια» των ειδωλολατρών Εβραίο-Σαβαταίων και άλλων ηλιολατρών όπως όχλος της Χαλδαίας - και ότι αποτυγχάνουν να αντιληφθούν πως ο μετέπειτα Ιεχωβά είναι μόνο ένα Εβραϊκό παράγωγο του Ya-Va ή Ιαώ την Φοινίκων. Και ότι, με λίγα λόγια, το όνομα αυτό ήταν το μυστικό όνομα ενός θεού των Μυστηρίων, ενός από τους πολλούς Κάβειρους. «'Ύψιστος Θεός» ήταν ένα μικρό έθνος αλλά ποτέ δεν θεωρήθηκε ως τέτοιος θεός από τους Μύστες που κατηύθυναν τα Μυστήρια. Για εκείνους ήταν μόνο ένα Πλανητικό Πνεύμα προσκολλημένο στον ορατό Ήλιο, και ο ορατός ήλιος είναι μόνο το κεντρικό άστρο του συστήματος μας και όχι ο Κεντρικός Πνευματικός Ήλιος.
«Και ο Άγγελος του Κυρίου είπε: ΄Γιατί ρωτάς το όνομα μου αφού βλέπεις ότι είναι κρυφό;» (Βασιλείς ΙΙ)

'Όπως κα να είναι, η ταυτότητα του Ιεχωβά τους όρους Σίνα με το θεό Βάκχο δύσκολα αμφισβητείται και πρόκειται σίγουρα για το Διόνυσο - όπως αποδείχθηκε στην «Αποκαλυμμένη Ίσιδα». Σε οποιοδήποτε τόπο λατρευόταν ο Διόνυσος υπήρχε μια παράδοση για τι Νύσσα και ένα σπήλαιο μέσα στο οποίο μπορούσαν να επικοινωνήσουν με το θεό. Στη Σκυθόπολη ή Beth San της Παλαιστίνης υπήρχε μια τέτοια παράδοση, και το ίδιο Νύσσα βρισκόταν ανάμεσα στη Φοινίκη και την Αίγυπτο. Ο Ευριπίδης αναφέρει ότι ο Διόνυσος ήρθε στην Ελλάδα από την Ινδία, και ο Διόδωρος προσθέτει:

«Ο Όσιρις μεγάλωσε στη Νύσσα, στην Αραβία την Ευτυχισμένη. Ήταν γιος του Διός και πήρε το όνομα του από τον πατέρα του και τον τόπο της γέννησής του, 'Διο-νυσος', ο Δίας της Νύσσας. Στην Ελλάδα ο Διόνυσος ήταν δεύτερος μόνο μετ'α τον πατέρα Δία, και ο Πίνδαρος λέει ότι ο πατέρας Δία κυβερνά τα πράγματα και ο Βάκχος επίσης.
Εκτός Ελλάδος, ο Βάκχος ήταν ο ισχυρός 'Ζαγρεύς ο ύψιστος των Θεών', και αυτόν υπηρετούσε και λάτρευε ο Ορφεύς, ο ιδρυτής των Μυστηρίων.»

Τώρα εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι ο Μωυσής ήταν ένας μυημένος ιερέας, ένα Μύστης, όλες οι πράξεις του οποίου περιγράφονται με αλληγορικό τρόπο, τότε θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο ίδιος όσο και οι Ισραηλίτες του λάτρευαν τον Βάκχο. «Κι ο Μωυσής έκτισε ένα βωμό και του έδωσε το όνομα Ιεχωβά Νύσι» (Έξοδος. ΧVII)

'Η Ιαώ-νύσι η πάλι, Διόνυσο. Για να ενισχύσουμε αυτή τη δήλωση, θα πρέπει να θυμηθούμε επίσης ότι ο τόπος όπου ο Όσιρις, ο Ζαγρεύς ή Βάκχος των Αιγυπτίων γεννήθηκε ήταν το όρος Σινά , που αποκαλείται από τους Αιγυπτίους όρους Νύσσα. Ο χάλκινος όφις ήταν ένα nahash και ο μήνας του εβραϊκού Πάσχα λεγόταν Nisan.

ΕΛΙΚΩΝΑΣ - ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ

 Ο Ελικώνας είναι βουνό της Βοιωτίας στο νοτιοδυτικό της μέρος, ανάμεσα στον Παρνασσό και τον Κιθαιρώνα. Αποτελείται από μικρούς ορεινούς όγκους και φτάνει ως τις ακτές του Κορινθιακού κόλπου. Περιτριγυρίζεται από την πεδιάδα των Θεσπιών, τη λεκάνη της Κωπαϊδας και την κοιλάδα του Διστόμου. Είναι συνέχεια του Παρνασσού και έχει ψηλότερες κορυφές την Παλιοβούνα (1.748 μ.), το Τσιβέρι (1.561 μ.), τη Μεγάλη Λούτσα (1.549 μ.) και τη Μοτσάρα (1.526 μ.) του Ζαγαρά.

Έχει ακανόνιστο σχήμα και αποτελείται από πολλές συμπλεκόμενες οροσειρές. Το μήκος του φτάνει περίπου τα 35 χλμ. και το πλάτος του διαφέρει κατά περιοχές. Στους πρόποδές του βρίσκεται μεγάλο κατακόρυφο βάραθρο βάθους 90 μ.

Χωρίζεται σε τρία τμήματα:
Στο α' τμήμα, τον κυρίως Ελικώνα, το σημερινό Ζαγαρά, βρισκόταν στην αρχαιότητα ο Βωμός του Ελικωνίου Διός και η Ιπποκρήνη, που δημιουργήθηκε από χτύπημα στο έδαφος της οπλής του Πήγασου. Σήμερα η πηγή αυτή λέγεται Κρύο Πηγάδι. Στην ανατολική πλευρά, κοντά στην πόλη Άσκρη, πατρίδα του Ησιόδου, βρισκόταν το "Άλσος των Μουσών" στο οποίο υπήρχαν πολλά αγάλματα και άλλα αφιερώματα.

Το β' τμήμα, ο κεντρικός Ελικώνας, καταλήγει προς τα νότια στην κορυφή της Παλιοβούνας ύψους 1.748 μ.

Το γ' τμήμα περιλαμβάνει το δυτικό Ελικώνα με την οροσειρά Κολιέδες και Λούτσα, στους πρόποδες των οποίων βρίσκεται η περίφημη Μονή του Οσίου Λουκά.

Οι πλαγιές του είναι σκεπασμένες με δάση (δρυς, έλατα, οξιές), με ιαματικά φυτά και λογής λογής θάμνους. Ο Ελικώνας αν και δεν διατηρεί πλέον τον αρχαίο δασικό του πλούτο, είναι και σήμερα ένα ωραιότατο βουνό με φυσικές ομορφιές και κρυστάλλινες πηγές.

Εκεί πίστευαν οι αρχαίοι ότι είχαν την κατοικία τους οι Μούσες και γι' αυτό τις ονόμασαν Ελικωνιάδες. Ο Παυσανίας έχει περιγράψει στο έργο του τα καλλιτεχνικά μνημεία που σώζονταν στην εποχή του μέσα στο "Άλσος των Μουσών" και γενικά στον Ελικώνα.

Κατά τη μυθολογία, ο Ελικώνας και ο Κιθαιρώνας ήταν αδέλφια, με χαρακτήρες αντίθετους. Ο πρώτος ήταν καλός και περιποιητικός προς τους γονείς του, ενώ ο δεύτερος ήταν άγριος, βάρβαρος και πλεονέκτης. Η πλεονεξία οδήγησε τον Κιθαιρώνα να σκοτώσει τον πατέρα του κι ύστερα με δόλιο τρόπο να γκρεμίσει τον αδελφό του Ελικώνα από ένα βράχο. Όμως από την ορμή του παρασύρθηκε κι ο ίδιος κι έγινε συντρίμμια. Οι Θεοί μεταμόρφωσαν τα δύο αδέλφια στα αντίστοιχα βουνά. Ο Κιθαιρώνας όμως έγινε κατοικία των Ερινύων, ενώ ο Ελικώνας των Μουσών.

Στον Ελικώνα υπάρχουν κοιτάσματα βωξίτη. Στις νότιες υπώριές του έχει χτιστεί εργοστάσιο αλουμινίου. Σήμερα ο Ελικώνας είναι ένα βουνό "τραυματισμένο" από τις επεμβάσεις του ανθρώπου. Οι πιο επιζήμιες επεμβάσεις είναι οι πυρκαγιές, η υπερβόσκηση, η παράνομη υλοτομία, τα περίπου 60 ανενεργά και ενεργά μεταλλεία βωξίτη που έχουν κατατραυματίσει το τοπίο, το εργοστάσιο αλουμινίου, η διάνοιξη πολλών δρόμων για την εξυπηρέτηση μεταλλείων και βοσκών και η άναρχη και αυθαίρετη δόμηση.

Παρότι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, ο Ελικώνας παραμένει ένα άγνωστο σε πολλούς βουνό. Ίσως γιατί το "προστατεύει" το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού. Οι πλαγιές του προσφέρονται για πεζοπορία. Οι πιο διαδεδομένες διαδρομές είναι το πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι 22, που διασχίζει τον Ελικώνα σε πανέμορφα σημεία του, η διαδρομή στο φαράγγι της Κλεισούρας, που καταλήγει στον κόλπο της Αντίκυρας (διάρκεια 6 ώρες) και το μονοπάτι που οδηγεί από το Κυριάκι στην κορυφογραμμή της Μεγάλης Λούτσας και από εκεί στο Ζερίκι(Ελικώνας).

 

 

 

Αλέξανδρος ο Εφέσιος: Φαινόμενα (η μουσική των σφαιρών)

Ο Αλέξανδρος ο Εφέσιος υπήρξε ρήτορας, πολιτικός, ιστορικός (έγραψε ιστορία των πολέμων της Ρώμης με τους Μαρσούς) και επικός ποιητής στα ίχνη της διδακτικής παράδοσης του Ησίοδου. Ήταν σύγχρονος του Κικέρωνα, ο οποίος άσκησε δυσμενή κριτική σε βάρος των έργων του Αλέξανδρου, όταν τα ανέγνωσε το 59 π.Χ. (Att. 2, 22, 7) Έγραψε Φαινόμενα, είδος αστρονομικού ποιήματος, καθώς και ένα γεωγραφικό ποίημα που διαιρούνταν σε τρία τμήματα, για την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική.

(Στράβων 14, 1, 25): «Και ο Ιππώναξ ο ποιητής είναι από την Έφεσο και ο Παρράσιος ο ζωγράφος και ο Απελλής, ενώ από τους νεότερους ο ρήτορας Αλέξανδρος, τον οποίον αποκάλεσαν Λύχνο. Αυτός υπήρξε και πολιτικός και συνέγραψε ιστορία και επικά ποιήματα άφησε πίσω του, στα οποία και τα ουράνια φαινόμενα εξέθεσε και περιέγραψε τη γεωγραφία των ηπείρων, εκδίδοντας ξεχωριστό ποίημα για την κάθε περίπτωση».

Φαινόμενα
Από το ποίημα αυτό έχουμε ένα αρκετά εκτεταμένο απόσπασμα που διαφύλαξε ο Θέων ο Σμυρναίος και στο οποίο υπάρχει περιγραφή της αρμονίας των ουρανίων σφαιρών, ένα θέμα που ξαναβρίσκουμε στον Ερμή του Ερατοσθένη, τον οποίο άλλωστε ο Αλέξανδρος προσπαθούσε να μιμηθεί. Πρότυπο του Αλέξανδρου μπορεί να υπήρξε και κάποιο ψευδοπυθαγόρειο αστρονομικό σύγγραμμα της ελληνιστικής εποχής, στο οποίο ίσως έπαιρνε οριστική μορφή η ιδέα ότι η μουσική των σφαιρών είναι ο φορέας του ήχου των ουρανίων σωμάτων και εξαρτάται από την απόσταση των πλανητών από το υποτιθέμενο κέντρο, τη γη. Γεγονός είναι ότι ο Αλέξανδρος φαίνεται από το απόσπασμα να αγνοεί βασικές παραμέτρους της αρχαίας μουσικής θεωρίας, με αποτέλεσμα να υποπίπτει σε λάθη και ανακρίβειες, οι οποίες προκαλούν την καταλυτική κριτική του Θέωνος.

              (Θέων Σμ. 138, 9 Hiller): Η κατά τόπο θέση και τάξη των σφαιρών ή κύκλων, στους οποίους τοποθετημένοι περιφέρονται οι πλανήτες, θεωρείται από μερικούς Πυθαγορείους η ακόλουθη: πιο κοντά στη γη απ' όλους είναι ο κύκλος της Σελήνης, δεύτερος πάνω απ' αυτόν είναι του Ερμή, μετά της Αφροδίτης, τέταρτος του Ήλιου, κατόπιν του Άρη, μετά του Δία, ενώ τελευταίος και εγγύτερος στους απλανείς αστέρες είναι ο κύκλος του Κρόνου. Αυτοί θέλουν τον κύκλο του Ήλιου να είναι στη μέση των πλανητών, διότι είναι ο ηγεμονικότερος όλων και κάτι σαν καρδιά του παντός. Τα δηλώνει αυτά και ο Αλέξανδρος ο Αιτωλός,[1]λέγοντας τα εξής:

Ψηλά ο ένας πλανήτης πάνω απ' τον άλλο έλαχε κύκλο να έχει:
πιο κοντά απ' όλους στη γη η θεία Σελήνη,
δεύτερος πάλι ο Στίλβων, [2] ο κύκλος του Ερμή
που της χελώνας το καύκαλο δούλεψε, [3]
και μετά απ' αυτόν ο φωτεινότατος είναι Φωσφόρος της Αφροδίτης,
τέταρτος από πάνω στα άλογά του γυρνάει ο Ήλιος,
πέμπτος πάλι ο Πυρόεις του γεμάτου με αίματα Θράκιου Άρη,
έκτος ο Φαέθων στέκεται του Δία αστέρι λαμπρό,
έβδομος πάλι υπάρχει ο Φαίνων του Κρόνου στα άστρα κοντά.
Κι όλοι τους μία αρμονία ξεχύνουν
ταιριαστή με τους φθόγγους της επτάτονης λύρας,
ο καθένας και σε άλλο διάστημα. [4]

Γιατί και αυτό είναι Πυθαγόρειο, δηλαδή ότι η δομή του κόσμου αποτελεί μια αρμονία και ότι τα ουράνια σώματα έχουν αποστάσεις σύμφωνες με τους λόγους των εναρμόνιων και σύντονων φθόγγων, και ότι παράγουν, στη ρύμη και την ταχύτητα της φοράς τους, φθόγγους εναρμόνιους και σύντονους. Γι' αυτό λέει παρακάτω ο Αλέξανδρος:

            Και η γη λοιπόν υπάτη [5] και βαριά κατοικεί στο κέντρο.
Των απλανών η σφαίρα έγινε η συνημμένη νήτη. [6]
Των πλανητών τη μέση θέση πήρε ο Ήλιος. [7]
Πέρα απ' αυτόν για μια τετάρτη[8] κύκλος υπάρχει ψυχρός.
Εκείνου ένα ημιτόνιο αφήνει ο Φαίνων χαλαρός,
κι αυτού τόσο ο Φαέθων, όσο και το δυνατό αστέρι του Άρη.
Κι ο Ήλιος που τέρπει τους θνητούς κάτω απ' αυτούς τόνο κρατάει.
Ενώ η Αφροδίτη απ' τη λαμπρότητα του Ήλιου τριημιτόνιο. [9]
Ημιτόνιο κάτω απ' αυτήν ο Στίλβων του Ερμή περιφέρεται,
όσο και η Σελήνη η μολυσμένη στην περίπλοκη φύση της.
Η Γη έλαχε απόσταση διαστήματος πέμπτης[10]
απ' το κέντρο του Ήλιου.
Και είναι η ίδια πεντάζωνη απ' τον αέρα ως τη φλογισμένη φωτιά
φτιαγμένη από ακτίνες πυρός και πάχνες κρύες,
και του ουρανού του εξάτονου κρατά η ίδια τη διαπασών.
Τέτοια Σειρήνα[11] έφτιαξε ο Ερμής, του Δία ο γιος,
κιθάρα επτάτονη, εικόνα του θεοβούλητου κόσμου.

Σ' αυτούς τους στίχους τη διάταξη των σφαιρών την παρέθεσε όπως επιθυμούσε, ενώ τις αποστάσεις τους και σχεδόν όλα τα άλλα φαίνεται να τα έκανε στην τύχη. Γιατί ενώ λέει ότι ο Ερμής έφτιαξε την επτάχορδη λύρα ως εικόνα του κόσμου, αρμοσμένη στη διαπασών συμφωνία, παριστάνει το όλο εννεάχορδο, περιέχοντας όμως μόνο έξι φθόγγους. Και το φθόγγο της υπάτης αποδίδει στη Γη, γιατί είναι η πιο βαριά απ' όλους. Κι όμως αυτή που είναι ακίνητη στο μέσο, δεν παράγει κανένα φθόγγο. Το φθόγγο της συνημμένης νήτης τον αποδίδει στη σφαίρα των απλανών... Στο ενδιάμεσο τοποθετεί τους φθόγγους των πλανητών. Στον Ήλιο αποδίδει πάλι το φθόγγο της μέσης, τη στιγμή που η υπάτη ούτε απέχει μια πέμπτη από τη μέση, αλλά μια τετάρτη, ούτε μια διαπασών (=ογδόη) από τη νήτη τη συνημμένη, αλλά από τη διαζευγμένη νήτη. Επίσης το σύστημά του στο σύνολο δεν ταιριάζει ούτε με τη διατονικόγένος.[12]Γιατί ούτε τριημιτόνιο ασύνθετο, ούτε περισσότερα του ενός ημιτόνια στη σειρά ψάλλονται σ' αυτό το μουσικό γένος. Ούτε ταιριάζει όμως με το χρωματικό γένος.[13]Γιατί στο χρωματικό μουσικό γένος δε μελοποιείται τόνος ασύνθετος... Και το να βάζεις περισσότερα από δύο ημιτόνια στη σειρά δεν είναι καθόλου μελωδικό. Όμως αυτά είναι άγνωστα σε όσους δεν έχουν μυηθεί στη μουσική.

------------

[1] Ο Θέων αποκαλεί τον Αλέξανδρο «Αιτωλό» προφανώς από παραδρομή, διότι όλες οι άλλες πηγές που παραδίδουν τμήματα του αποσπάσματος αναφέρουν ως συγγραφέα του τον Αλέξανδρο τον Εφέσιο.
[2] Άλλο όνομα του πλανήτη Ερμή. Βλ. και παρακάτω Φωσφόρος = Αφροδίτη, Πυρόεις = Άρης κ.τ.λ.
[3] Για να φτιάξει τη λύρα του.
[4] Ενν. μουσικό διάστημα.
[5] Τόσο ο όρος υπάτη, όσο και οι όροι νήτη και μέση που αναφέρονται παρακάτω, προέρχονται από το πεδίο της αρχαίας μουσικής θεωρίας. Αναφέρονται βασικά στις χορδές της λύρας, πέρασαν όμως και στους αντίστοιχους φθόγγους. Οι ονομασίες σχετίζονται με τον τρόπο με τον οποίο κρατούσαν τη λύρα και πρέπει να προέρχονται από ένα τρόπο λαβής του οργάνου, όπου η χαμηλότερη τονικά χορδή (= υπάτη) είναι η κοντινότερη στο σώμα. Κι αυτό διότι, όπως αναφέρει ο Αριστείδης Κοϊντιλιανός (1, 6), οι ηλικιωμένοι συνήθιζαν να ονομάζουν τον πρώτο ύπατον και τον τελευταίο νέατον. Υπάτη λοιπόν είναι ο υψηλότερος φθόγγος, ο οποίος παράγεται από τη χορδή με το χαμηλότερο τονικό ύψος.
[6] Νήτη είναι η υψηλότερη χορδή, η οποία παράγει το χαμηλότερο φθόγγο. Η νήτη λεγόταν συνημμένη ή συνηθέστερα νήτη συνημμένων, όταν από ένα σύστημα δύο τετραχόρδων ο τελευταίος φθόγγος του ενός ήταν ο αρχικός φθόγγος του άλλου. Αντίθετα νήτη διαζευγμένων έχουμε όταν στο σύστημα των δύο τετραχόρδων ο πρώτος φθόγγος του ενός ήταν κατά ένα τόνο βαρύτερος από τον τελευταίο φθόγγο του άλλου.
[7] Γι' αυτό και παράγει το μέσο φθόγγο (= μέση).
[8] Διάστημα τεσσάρων διαδοχικών φθόγγων.
[9] Μουσικό διάστημα που ισούται με ένα τόνο συν ένα ημιτόνιο.
[10] Μουσικό διάστημα πέντε διαδοχικών φθόγγων.
[11] Μυθικά όντα γνωστά για τη μελωδικότητα της φωνής τους. Οι (οκτώ) Σειρήνες παριστάνουν κατά των Πλάτωνα (Πολιτεία 617C) την αρμονία των σφαιρών.
[12] Θέων Σμ. 54, 6: «το μουσικό σύστημα που ψάλθηκε μ' αυτόν τον τρόπο λέγεται τετράχορδο και αποτελείται από τρία διαστήματα, ημιτόνιο και τόνο και τόνο, και από τέσσερις φθόγγους, από τους οποίους οι ακραίοι, δηλαδή ο πιο βαρύς και ο πιο οξύς, παράγουν ευθύς τη συμφωνία που είπαμε ότι λέγεται δια τεσσάρων, η οποία αποτελείται από δύο τόνους και ένα ημιτόνιο. Αυτό το γένος της μελωδία καλείταιδιατονικό...».
[13] Θέων Σμ. 55, 4: «Επομένως η μελωδία αυτή αποτελείται από ένα ημιτόνιο και ένα ημιτόνιο και ένα ασύνθετο τριημιτόνιο. Και το γένος πάλι αυτό της μελωδίας καλείται χρωματικό...». Το τρίτο γένος της αρχαίας μουσικής ήταν το εναρμόνιο: δίεση - δίεση - δίτονο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ

Η Αμφίπολη ήταν αρχαία πόλη χτισμένη στην ανατολική Μακεδονία, στις όχθες του ποταμού Στρυμόνα, στη θέση πόλης που παλαιότερα ονομαζόταν "Εννέα Οδοί" ή πολύ κοντά σε αυτήν. Η Αμφίπολη ιδρύθηκε από Αθηναίους το 437 π.Χ. με στόχο τον έλεγχο της πλούσιας σε πρώτες ύλες περιοχή και εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 8ο αιώνα μ.Χ. Σήμερα στην περιοχή είναι χτισμένος ο ομώνυμος σύγχρονος οικισμός, που βρίσκεται περίπου 60 χλμ. νοτιοανατολικά των Σερρών.
Η αρχαιολογική έρευνα έχει αποκαλύψει ερείπια ανθρώπινης εγκατάστασης που χρονολογούνται γύρω στο 3.000 π.Χ. Εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης η περιοχή είχε οχυρωθεί από πολύ νωρίς Το 480 π.Χ. ο Ξέρξης περνώντας από την περιοχή έθαψε ζωντανούς εννέα νεαρούς άντρες και εννέα παρθένες ως θυσία σε ποτάμιο θεό. Ένα χρόνο μετά στην Αμφίπολη ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α΄ νίκησε τα υπολείμματα του στρατού του Ξέρξη.

Το λιοντάρι της Αμφίπολης

Τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Αθηναίοι επιχείρησαν να αποικίσουν την περιοχή που είχε άμεση πρόσβαση σε σημαντικές πρώτες ύλες, όπως ο χρυσός και ο άργυρος του Παγγαίου και τα πυκνά δάση της περιοχής -τα τελευταία ενδιέφεραν του Αθηναίους για την ξυλεία τους. Η πρώτη απόπειρα της Αθήνας, το 465 π.Χ., να αποικήσει την περιοχή απέτυχε. Θράκες πελταστές συνέτριψαν στον Δραβήσκο την οπλιτική φάλαγγα 2.500-3.000 Αθηναίων αποίκων της πόλης των Εννέα Οδών, οι οποίοι προχωρούσαν στη θρακική ενδοχώρα με σκοπό την κατάληψη των προσοδοφόρων χρυσωρυχείων της. Η Αθήνα επανήλθε την εποχή του Περικλή, το 437 π.Χ., ιδρύοντας την Αμφίπολη. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη η πόλη ονομάστηκε έτσι επειδή ο ποταμός Στρυμόνας ρέει γύρω από την πόλη περιβάλλοντάς την, αλλά για την ετυμολογία υπάρχουν και άλλες θεωρίες.
Στην συνέχεια η Αμφίπολη έγινε η κύρια βάση των Αθηναίων στην Θράκη και στόχος των Σπαρτιατών. Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν την πόλη. Για την σωτηρία της πόλης στάλθηκε από τους Αθηναίους μία αποστολή υπό την ηγεσία του Θουκυδίδη (του μετέπειτα ιστορικού). Η αποστολή απέτυχε, γεγονός που οδήγησε τον Θουκυδίδη στην εξορία. Στην συνέχεια στάλθηκε ο Κλέων ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη μάχη της Αμφίπολης, μίας σφοδρής σύγκρουσης στην οποία βρήκε τον θάνατο και ο Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας. Με την Ειρήνη του Νικία ή Νικίειο ειρήνη, η Σπάρτη δεσμευόταν να αποδώσει την Αμφίπολη στην Αθήνα, κάτι που δεν έγινε και αποτέλεσε σημείο νέων τριβών και ένα από τα θέματα που στάθηκαν αιτία να παραβιαστεί η ειρήνη και να ξαναρχίσει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος.


Οι Αθηναίοι δεν κατάφεραν να ανακαταλάβουν την πόλη ξανά παρά τις πολλές απόπειρες που έκαναν τα επόμενα χρόνια. Τελευταία ήταν το 358 π.Χ., η οποία δεν είχε αίσια έκβαση γι' αυτούς και έναν χρόνο μετά η πόλη καταλήφθηκε από τον Φίλιππο και έγινε μέρος του Βασιλείου των Μακεδόνων. Ο Φίλιππος φρόντισε να μεταφέρει εκεί μεγάλο αριθμό υπηκόων του για να αλλάξει τη σύσταση του πληθυσμού προς όφελός του.

Την περίοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Αμφίπολη και το επίνειό της στο Αιγαίο είχαν εξελιχθεί σε πολύ σημαντική ναυτική βάση των Μακεδόνων, και γενέτειρα τριών σημαντικών ναυάρχων, του Νέαρχου, του Ανδροσθένη και του Λαομέδοντα. Από εκεί ξεκίνησε και ο στόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου για την Ασία. Στην ελληνιστική εποχή, άποικοι από την πόλη ίδρυσαν -με προτροπή του Σελεύκου- μια ομώνυμη πόλη στις όχθες του Ευφράτη, επί της παλαιοτέρας αραμαϊκής Θαψάκου.

Με την πτώση του Μακεδονικού Βασιλείου από τους Ρωμαίους η Αμφίπολη έγινε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η πόλη ορίστηκε πρωτεύουσα μίας από τις τέσσερις διοικητικές περιφέρεις στις οποία χώρισαν οι Ρωμαίοι την Μακεδονία, τις επονομαζόμενες μερίδες. Η μερίδα της Αμφίπολης στην συνέχεια ενσωματώθηκε στην επαρχία της Θράκης. Από την πόλη διερχόταν η περίφημη Εγνατία οδός.

Τα τελευταία χρόνια της αρχαιότητας η Αμφίπολη ευνοήθηκε από την οικονομική ανάπτυξη της Μακεδονίας, κάτι που μαρτυρούν και οι πολλές εκκλησίες της πόλης. Στην Αμφίπολη ανασκάφηκαν εντυπωσιακές σε μέγεθος και διακόσμηση εκκλησίες του 5ου και 6ου αιώνα μ.Χ. Μετά τις επιδρομές των Σλάβων στα τέλη του 6ου αιώνα μ.Χ. η Αμφίπολη ερήμωσε σταδιακά για να εγκαταλειφθεί εντελώς τον 8ο αιώνα όταν οι περισσότεροι κάτοικοι κατέφυγαν στην κοντινή παραθαλάσσια πόλη Ηιώνα (Ἠϊών), που πλέον είχε μετονομαστεί από τους Βυζαντινούς σε Χρυσόπολη.

Στην περιοχή έχουν βρεθεί πολλές επιτύμβιες στήλες, αναθηματικά ανάγλυφα και αγάλματα, όπως και χρυσά κοσμήματα (στους τάφους). Επίσης βρέθηκαν πολλά αγγεία που μαρτυρούν έντονη εμπορική κίνηση. Εκτός από τα αρχαιότερα ευρήματα, τμήματα των αρχαίων τειχών και το ιερό της μούσας Κλειώς διασώζονται επίσης τμήματα σπιτιών της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής. Πολλά ευρήματα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αμφίπολης.

Αυτή είναι η πόλη που έχει κερδίσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον της αρχαιολογικής επιστήμης γύρω από τον τύμβο που όλοι περιμένουν με αγωνία να δουν τι κρύβει στο εσωτερικό του.

Βρέθηκε θαλάσσιο πλαγκτόν στην εξωτερική επιφάνεια του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού!

Ρώσοι επιστήμονες λένε ότι έκαναν μια «μοναδική» ανακάλυψη ενώ ανέλυαν δείγματα από το εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού – ίχνη από μικροσκοπικά θαλάσσια πλάσματα στα παράθυρα και τους τοίχους του σταθμού. Παραμένει ασαφές πώς θαλάσσιο πλαγκτόν κατέληξε στο διάστημα.

Τα αποτελέσματα των τελευταίων πειραμάτων αποδεικνύουν ότι κάποιοι οργανισμοί είναι σε θέση να ζουν στην εξωτερική επιφάνεια του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), αποκάλυψε ο Vladimir Solovyev, επικεφαλής του ρωσικού τμήματος του ISS.

Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι αυτοί οι οργανισμοί μπορούν ακόμη και να εξελιχθούν στις εχθρικές συνθήκες της διαστημικής πτήσης, οι οποίες περιλαμβάνουν κενό, χαμηλές θερμοκρασίες, ακτινοβολία και άλλα, πρόσθεσε.

«Τα αποτελέσματα του λεγόμενου πειράματος «Δοκιμή» είναι μοναδικά. Στην επιφάνεια των [ISS] παραθύρων βρήκαμε ίχνη από το θαλάσσιο πλαγκτόν – τα μικροσωματίδια – που θα αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω μελέτης», είπε στο Itar-Tass ο Solovyev.

Ενώ τα πειράματα σχετικά με το θέμα ολοκληρώθηκαν πέρυσι, εξακολουθεί να είναι ασαφές πώς τα μικροσωματίδια θα μπορούσαν να πάνε προς τον ISS, είπε ο Solovyev.

«Το πλαγκτόν σε τέτοιες φάσεις ανάπτυξης βρίσκεται στην επιφάνεια του ωκεανού. Δεν είναι χαρακτηριστικό για το Μπαϊκονούρ», εξήγησε, αναφερόμενος στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν από όπου ξεκίνησαν οι παραδόσεις του πληρώματος και του φορτίου στο ΔΔΣ.

«Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν κάποια ανοδικά ρεύματα του αέρα, τα οποία εγκαθίστανται στην επιφάνεια του σταθμού», πρόσθεσε ο Solovyev.

Ο πρώην κοσμοναύτης, ο οποίος πέρασε σχεδόν ένα χρόνο σε τροχιά πίσω στη δεκαετία του 1980, είπε ότι η εξωτερική επιφάνεια του ISS είναι «σημαντικά μολυσμένη» από τα απόβλητα των κινητήρων των διαστημόπλοιων που φθάνουν στο σταθμό και ατμοσφαιρικές απορρίψεις από το σταθμό κατά τη διάρκεια των διαστημικών περιπάτων από το πλήρωμα και άλλους παράγοντες.


«Διεξάγουμε ειδικές επιχειρήσεις για να μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να γυαλίσουμε και να καθαρίσουμε τα παράθυρα [στο ISS]. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό κατά τη διάρκεια μακροχρόνιων διαστημικών πτήσεων», κατέληξε ο Solovyev.

Η συναρμολόγηση του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού άρχισε το 1998. Από τότε έχει περάσει σχεδόν 6.000 ημέρες στην τροχιά της Γης.

Η Ρωσία λέει ότι δεν έχει σχέδια για να συνεχίσει τη συνεργασία της με τον σταθμό μετά το 2020, ενώ το τμήμα των ΗΠΑ του σταθμού χρηματοδοτείται μέχρι το 2024

Η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos πρότεινε τη χρήση κομματιων του του ISS για ένα νέο διαστημικό σταθμό, που θα ονομάζεται OPSEK.

Να Αναγνωριστεί η Γενοκτονία των Ελλήνων από τους χριστιανούς στο Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο

Με ανακοίνωσή του το Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ) αναφέρεται σε… αλά καρτ «αντιρατσιστικό νόμο» και ζητά να αναγνωριστούν ως γενοκτονία οι σφαγές των Ελλήνων από τους χριστιανούς που διήρκεσαν από την ύστερη αρχαιότητα έως και την Αναγέννηση.

 Διαβάστε την ανακοίνωση του ΥΣΕΕ, που είναι ο φορέας που εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Εθνικών στη χώρα μας:

-Ακόμα και οι «ναι σε όλα» βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου φαίνεται ότι, εάν και όποτε το θέλουν, μπορούν να αποδειχθούν ευρηματικοί. Για να καθυστερήσουν την ψήφιση του παραπλανητικά ονομαζόμενου «αντιρατσιστικού νόμου», και λέμε «καθυστερήσουν» γιατί η ψήφισή του έχει ήδη διαταχθεί, 38 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας απειλούν με καταψήφιση εάν δεν προστεθεί αναφορά στην άρνηση της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων, Ασσυρίων) ως ποινικό αδίκημα, όπως ποινικό θα είναι, a la carte, η άρνηση της εξόντωσης των Εβραίων από τους ναζί.

H ποινικοποίηση της άποψης, της κάθε είδους άποψης, είναι η ωμότερη μορφή τυραννίας, αν και, εμφανώς, κάτι τέτοιες «ευαισθησίες» αποτελούν «ψιλά γράμματα» για τους πολιτικούς αυτής της χώρας, όπως και όλων των άλλων χωρών που έχουν περάσει νόμους που ποινικοποιούν την άποψη. Μια και όμως ήδη, δια των 38 νεοδημοκρατών βουλευτών, πιάσαμε τον ιστορικό πήχυ για να διευρύνουμε τις γενοκτονίες που απαγορεύεται να μην αναγνωρίζονται από όλους αυτομάτως και υποχρεωτικώς ως τέτοιες, εμείς, ως Έλληνες, κάνουμε γνωστό στους 38 αλλά και σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο που βλέπει ως φυσιολογική την ψήφιση ενός τέτοιου νόμου, ότι σε ευρύτατη γενοκτονία προέβη κατά την περίοδο της εξάπλωσής του και ο Χριστιανισμός.

Εκτός από το «ολοκαύτωμα» των Εβραίων και τις σφαγές χριστιανικών πληθυσμών, συμβάντα αμφότερα του 20ου αιώνα, υπάρχουν και οι αμέτρητες γενοκτονίες των εθνών που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες Θρησκείες τους με χρήση τρομερών θηριωδιών και ωμοτήτων. Η Σκυθόπολη για τους Έλληνες, το Βερντέν για τους Σάξωνες, οι σταυροφορίες, οι κατασφαγές των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου, είναι μερικά μόνον από τα άπειρα ανδραγαθήματα του επεκτατικού «μονοθεϊσμού».

Η ποινικοποίηση που επιχειρείται με τον εν λόγω ψευδεπίγραφο και κατα διαταγήν νόμο, δεν είναι ποινικοποίηση του «ρατσισμού», γιατί απλώς αυτός δεν ενδιαφέρεται να καταστείλει το μίσος για ανθρώπους άλλης ράτσας. Τα «ολοκαυτώματα» Εβραίων και οι σφαγές χριστιανικών πληθυσμών είναι ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ μαζικά εγκλήματα που έκαναν οι θετικοχριστιανοί ναζί και οι μωαμεθανοί Τούρκοι κατά ομοθρήσκων τους που ανήκαν σε άλλη μορφή του «μονοθεϊσμού». Αφού λοιπόν ο νόμος θα αφορά ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ μαζικά εγκλήματα, εμείς, ως Έλληνες και Ευρωπαίοι, ζητάμε να προστεθεί και αναφορά ως ποινικό αδίκημα στην άρνηση των επί αιώνες γενοκτονιών των «ειδωλολατρών» της Ελλάδος και της Ευρώπης (και, κατ” επέκταση, κάθε ηπείρου όπου επέδραμε ο επεκτατικός «μονοθεϊσμός»).

Απευθυνόμαστε σε ολόκληρο τον πολιτικό, «πνευματικό» (αν έχει απομείνει…) και δημοσιογραφικό κόσμο αυτού του τόπου. Και οι Έλληνες (δεν εννοούμε Ρωμιοί) έχουμε υποστεί γενοκτονίες, και μάλιστα πολλές. Αυτό που υποτίθεται ότι θέλει να καταπολεμήσει ο ψευδώνυμος και κατά διαταγήν αυτός νόμος, δεν γεννήθηκε στον 20ο αώνα της χρονολόγησης των χριστιανών, αλλά πολύ παλαιότερα. Η ληξιαρχική του πράξη βρίσκεται μέσα σε αυτό που οι «μονοθεϊστές» ονομάζουν «Βίβλο» και βάσει αυτού έχουν έως σήμερα ανδραγαθήσει και οδηγήσει την ανθρωπότητα στην πλήρη κλειστότητα του μυαλού, την μασκαρεμένη ή ανοικτή μισαλλοδοξία και την απολύτη βαρβαρότητα.

Αντί λοιπόν αυτού του a la carte «αντιρατσιστικού» νόμου, ας συντάξει και ψηφίσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο, έναν νόμο «κατά της μισαλλοδοξίας», που να κατωχυρώνει ιστορικά και τις γενοκτονίες κατά των Ελλήνων Εθνικών. Αν τα μέλη του έχουν την τόλμη και εάν ενδιαφέρονται να εξακολουθήσουν να παριστάνουν τους Έλληνες.-

 ΥΣΕΕ

Σαμανισμός, "οι Τέσσερις Άνεμοι"

Ο ψυχολόγος Alberto Villoldo, ταξίδεψε στο Περού για να κάνει έρευνες σχετικά με το τροπικό φυτό Ayahuasca που οι Ινδιάνοι αποκαλούν “Κλήμα του Θανάτου”. Το συγκεκριμένο αναρριχητικό φυτό χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια από τους εκεί Σαμάνους για να τους οδηγήσει “σε μέρη δύναμης και αρχέγονης γνώσης”.

Σε μία ανάλογη με εκείνη του Κάρλος Καστανέντα μαθήτευση δίπλα σ’ έναν ινδιάνο Σαμάνο που ονομαζόταν Δον Χικαράμ, ο Α. Villoldo μυήθηκε στη Σαμανική κοσμοθέαση. Αποτέλεσμά της το βιβλίο του “The Four Wilds” («Οι Τέσσερις Άνεμοι») που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Harper & Row. Οι προσωπικές παρατηρήσεις του Villoldo που δημοσιεύουμε στο παρόν τεύχος, θα βοηθήσουν τον αναγνώστη σε πλησιέστερη προσέγγιση εκείνου του συγκλονιστικού κόσμου, που κρύβει πίσω της η πανάρχαια παράδοση των Σαμάνων, την οποία οι ευρωπαίοι εθνολόγοι και ιεραπόστολοι εξέλαβαν λαθεμένα σαν… «Ινδιάνικη Θρησκεία»

Αν ρίξουμε μία ματιά στους καιρούς που η ανθρωπότητα κατάφερε κάποια μεγάλα εξελικτικά άλματα θα δούμε πως όλοι τους ήταν καιροί που την απειλούσαν με πιθανό αφανισμό. Όταν όλα πάνε καλά, δεν υπάρχει φυσικά καμμία ανάγκη για αλλαγή. Μόνο μπροστά στην άμεση απειλή αφανισμού της η ανθρωπότητα καταφέρνει να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό της και σε μία τέτοια απειλή βρισκόμαστε ξανά μπροστά σήμερα. Έτσι αρκετοί υποχρεωνόμαστε να επανανακαλύψουμε τα ξεχασμένα νευραλγικά μας κλειδιά για να πραγματοποιήσουμε το απαραίτητο “πέρασμά” μας προς τον χωροχρόνο που μας αποκάλυψαν πολλές φορές στο παρελθόν μας προικισμένοι medicine men (αυτό που χυδαία λέμε «μάγοι της φυλής») και οι οραματιστές.

Πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος σχεδόν διπλασιάσθηκε σε μέγεθος και ο ίδιος απέκτησε ένα ολοκαίνουργιο νευρικό κομπιούτερ που ακόμα και σήμερα ελάχιστες από τις λειτουργίες του έχει καταφέρει να κατανοήσει. Η κατανόηση κι αφύπνιση κάποιων απαραβίαστων από την μεγάλη μάζα τμημάτων του μυαλού απετέλεσε για χιλιετίες την κατευθυντήρια δύναμη πίσω από τους προφήτες, τους οραματιστές, τις επιστημονικές διάνοιες και τους μεγάλους «medicine» άντρες και γυναίκες. Με παραβιασμένο ένα τέτοιο κομμάτι του, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ποτέ του δεν ξαναγυρίζει στις καθιερωμένες αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου.

Κάποιες μάλιστα ζορισμένες από τους καίριους χρόνους που διανύουμε ανάλογες παραβιάσεις στον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου, στο μέτρο που αυτός αδυνατεί να κατανοήσει τις δυνατότητές του, τελικά στρέφονται εναντίον του, δημιουργώντας ψυχοσωματικές αρρώστιες κι ανωμαλίες.

Ωστόσο την ίδια στιγμή άσχετα από τις δικές μας ικανότητες να τις κατανοήσουμε, μας προσφέρουνε δυνάμεις αυτο-θεραπείας και υπεύθυνης επιλογής των προσωπικών μας “πεπρωμένων”. Πάνω από κάθε τι άλλο όμως μας προσφέρουν την δυνατότητα ν’ αντιληφθούμε ολικά αυτό που αποτελεί την ανθρώπινη γνώση μέσα από τα media και μέσα από την παρατήρηση της φύσης. Ο Σαμανισμός δεν είναι παρά ένας πανάρχαιος χάρτης θετικού χειρισμού όλων εκείνων των -φανερών και κρυμμένων- νοητικών μας δυνατοτήτων.

Ο Σαμανισμός πρώτα και κύρια προσφέρει μία πολύ διαφορετική μυθολογία σχετικά με την προέλευσή μας καθεαυτή. Πιο βασική του επέμβαση στην “δυτική” μας μυθολογία και κοσμοθεώρηση, είναι η απροκάλυπτη καταγγελία του γνωστού μύθου που μας παρουσιάζει έκπτωτους από την φύση και τελείως ξένους, αν όχι εχθρικούς προς αυτήν. Η ιουδαιοχριστιανική μυθολογία δεν είναι απελευθερωτική, αλλά εξιλεωτική. Απ’ ό,τι τουλάχιστον ξέρω, είναι η μοναδική μυθολογία που παρουσιάζει τους ανθρώπους της να εξορίζονται από τον παράδεισο και να υποχρεώνονται να αποκτήσουν το δικαίωμα επιστροφής τους μόνο μέσα από μετάνοιες, ταπεινώσεις και βάσανα.

 Η Οικολογία που εμείς την ανακαλύψαμε μόνο πολύ απελπιστικά πρόσφατα, έρχεται από μόνη της και απόλυτα φυσικά στον Ινδιάνο και τον Σαμάνο γιατί ποτέ τους δεν εκδιώχθηκαν έξω από αυτό που τελικά είναι ο Παράδεισος. Δεν είναι κάτι που πρέπει να κοπιάσεις για να το βρεις, κάτι που πρέπει να το πράξεις. Είναι κάτι που το ζεις. Είναι το ινδιάνικο ιδανικό τού “να βαδίζεις με ομορφιά” επάνω στη Γη.

Η γνωριμία μου με τους περουβιανούς Σαμάνους με πέρασε από μία μυθολογία ολοκληρωτικής απελευθέρωσης. Ένας από τους βασικούς λόγους που η Εκκλησία και το Κράτος επί αιώνες κατεδίωξαν τον Σαμανισμό, είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτει αυτός ένα όραμα Απόλυτης Ελευθερίας. Προτείνει μία άμεση Μετάληψη του Θείου, αλλά και την δυνατότητα του ατόμου να μεταβάλει την μοίρα του.

Ο Σαμανισμός δεν είναι θρησκεία. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν κανένας ιδρυτής Χριστός ή Βούδας, κανένας που να βγαίνει και να φωνάζει “Ακολουθείστε με!” Ο Σαμανισμός απαιτεί από τον καθένα μας, να περπατήσει μοναχός του, στο δικό του μονοπάτι και τα βήματά του να’ χουν προσωπικό κουράγιο, συμπάθεια για τους άλλους και ένα τίμιο Όραμα που να καλύπτει το Σύμπαν ολόκληρο.

Σε υποχρεώνει να μάθεις πώς να διδάσκεσαι από τη Φύση. Σε διδάσκει πώς να συναντάς άμεσα την δύναμη, πώς να την αγκαλιάζεις και πώς να την διεκδικείς.

Οδηγός κι εργαλείο του Σαμάνου είναι ο “Θεραπευτικός Τροχός”. Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήματα του ανθρώπου προς την δύναμη και τη γνώση. Η κάθε του κατεύθυνση έχει κι έναν συγκεκριμένο τομέα με τον οποίο σχετίζεται και τον οποίο φυσικά αντιπροσωπεύει.

Ο Νότος είναι ο τομέας του Φιδιού. Το Μονοπάτι του Θεραπευτή. Η δουλειά εδώ είναι η απόρριψη του παρελθόντος σου. Απαλλάσσεται απ’ το παρελθόν σου, όπως ακριβώς το Φίδι απαλλάσσεται απ’ το φιδοτόμαρό του. Μονομιάς. Για τον Σαμάνο, αυτό είναι μία πράξη δύναμης. Αφήνεις ξοπίσω σου, όχι μόνο τον πόνο του παρελθόντος σου, αλλά και τις χαρές του. Συγχωρείς εκείνους που σε βλάψανε και συμπονάς εκείνους που έβλαψες εσύ.

Η ψυχολογία, προσπαθεί ν’ απελευθερώσει τα άτομα από το παρελθόν τους ανατέμνοντας τις τραυματικές εμπειρίες της ζωής τους. Ο Σαμανισμός, απαιτεί απ’ αυτά να εκδιώξουν μονομιάς όλα τα πνεύματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν το Είναι τους. Και μιλώντας για πνεύματα, δεν μιλάμε μόνο για ανθρώπους νεκρούς, αλλά για ανθρώπους που μπορεί κάλλιστα να είναι εν ζωή, αλλά κατά τον α ή β τρόπο να έχεις παγιδέψει κάποια κομμάτια σου μέσα στην ψυχική τους επικράτεια.



Η επόμενη κατεύθυνση είναι η Δύση. Ο Δρόμος του Πολεμιστή. Συμβολίζει κι αντιπροσωπεύεται από τον Ιαγουάρο και είναι ο τομέας της πανουργίας, της αρπαγής και της ηρεμιστικής αυτοπεποίθησης. Εστιάζεται στην δυνατότητα να χτυπάς στιγμιαία κι άμεσα. Όταν διδασκόμουν επάνω σε αυτό το μονοπάτι, ο σε αυτό Σαμάνος δάσκαλος μου Δον Ραμόν, μου ζήτησε να περπατήσω μέσα στην ζούγκλα του Αμαζονίου δίχως να κάνω τους ήχους της να βουβαθούνε. Στην πρώτη μου προσπάθεια, με τα πρώτα κιόλας βήματά μου, οι παπαγάλοι σταμάτησαν να στριγκλίζουν και σύντομα σώπασαν ορισιτκά.

Ο Ραμόν μου ‘πε πως αυτό έγινε γιατί τα ζώα, μυρίσανε τη βία που εγώ έκρυβα μέσα μου. Αυτός αντίθετα περπάτησε μέσα στη ζούγκλα και ο θόρυβος της δεν διακόπηκε ούτε στιγμή. Τα ζώα δεν κατάλαβαν ποτέ την εκεί παρουσία του. Του ’πα πως ίσως ο λόγος ήταν ότι το κορμί του μύριζε σαν την ζούγκλα και πως αν κι εγώ μύριζα παρόμοια, πιθανόν τα ζώα να μη μ’ αντιλαμβάνονταν επίσης. Αργότερα συναντήσαμε δύο ινδιάνους κυνηγούς, που λειώνανε κοντά σ’ ένα ποτάμι το λίπος απ’ τα θηράματά τους. Τους ζήτησα λίγο υγρό λίπος κι έτριψα μ’ αυτό το κορμί μου. Τα ρουθούνια μου δεν άντεχαν την βρώμα.

Ξαναμπήκα στη ζούγκλα. Το πρώτο και δεύτερο βήμα μου, ήταν πετυχημένα. Τα ζώα φάνηκε να μην καταλαβαίνουνε τίποτα. Όμως με το τρίτο βήμα μου, κάθε ήχος -και κυριολεκτώ σε αυτό- σταμάτησε οριστικά. Μου χρειάστηκε προσπάθεια πέντε ολόκληρων χρόνων για να πετύχω ό,τι έκανε ο Δον Ραμόν. Πέντε ολόκληρα χρόνια.

Το τρίτο σημείο του “Θεραπευτικού Τροχού” είναι ο Βορράς, που σηματοδοτεί τον Δρόμο της Κυριαρχίας και της Υπεροχής. Συμβολίζεται από τον Άσπρο Βούβαλο, από τη Χιονολεοπάρδαλη και από τον Δράκοντα. Στον τομέα αυτό, ο Σαμάνος κατανοεί τις λειτουργίες της Γης και τ’ Ουρανού κι αποκτάει την Δύναμη να χειρίζεται τις δυνάμεις της Φύσης και την ικανότητα να επηρεάζει το συλλογικό μας πεπρωμένο. Ο περίφημος Rolling Thunder, ο μάγος-θεραπευτής της φυλής των βορειοαμερικανών Ινδιάνων Σοσόνι, θα μείνει στην ιστορία για την αναμφισβήτητη ικανότητά του να επηρεάζει τον καιρό. Τον είχα δει παλιά, να προκαλεί από το τίποτα μια ολόκληρη καταιγίδα, στο μέσον μίας μεγάλης ξηρασίας.

Η κάθετη από Βορρά προς Νότο διάμετρος του “Θεραπευτικού Κύκλου” αποφεύγεται από τους Σαμάνους. Είναι επικίνδυνη και πολλές φορές οδηγεί στην κατάχρηση της δύναμης και την μανία για εξουσία.

Η Ανατολή, τέλος, αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τον τομέα της θεραπευτικής μέσα από την Δύναμη του Οράματος. Δίνει έμφαση στο πιθανό και το πραγματοποιήσιμο. Συμβολίζεται από τον Αετό και διδάσκει στον Σαμάνο την χρήση του Οράματος. Το Όραμα είναι πολυτιμότερο από την Όραση, είναι μία δύναμη δημιουργίας και σχηματισμού ενός μέλλοντος που επιθυμούμε εμείς.

Η οριζόντια τέλος από Ανατολή προς Δύση διάμετρος του “Κύκλου” είναι η πορεία της κατανόησης, της συμπόνοιας και του Οράματος. Είναι ο Ορίζοντας που εκεί ακριβώς κινείται και δρά ο Σαμάνος. Επιτρέπει τον χειρισμό της Δύναμης, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται κι από συμπόνοια κι αρωγή. Στα γραπτά τού Κάρλος Καστανέντα βλέπουμε, ότι αυτή η διάσταση απουσιάζει σχεδόν καθολικά. Ο δάσκαλός του, ο Δον Χουάν, είναι περισσότερο Μάγος παρά Σαμάνος. Σε καμμία από τις σελίδες τού Καστανέντα δε συναντάμε πρόθεση θεραπευτική. Εκτιμώ τα γραπτά του, είναι καλός αφηγητής, ωστόσο όμως εκείνα που περιγράφει τελικά, δεν είναι Σαμανισμός. Ο Δον Χουάν είναι ένας Μάγος, δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορεί να συγκεντρώνει, να συσσωρεύει και να χειρίζεται τη Δύναμη. Ο Σαμανισμός χειρίζεται την Δύναμη μόνο για να θεραπεύει και να βοηθά.

Ο ρόλος του Σαμάνου είναι σύνθετος και μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις μικρότερους ρόλους: Θεραπευτής, Μάγος, Ιερέας-Μεσολαβητής και τέλος Μυθοπλάστης.

 Οι δικοί μας ιερείς, επαλαμβάνουν απαράλλακτα τις παλιές ιστορίες και διαιωνίζουν την ίδια συμπαγή «κυρίαρχη μυθολογία», ενώ ο Σαμάνος προσπαθεί πάντα να μας συνδέσει απευθείας με την Γνώση που κρύβεται επιδέξια πίσω από τον όποιο μύθο.

Πολιτισμοί που θέλουνε τον ιερέα να κάθεται στην κορυφή μιας αυστηρής κοινωνικής ιεραρχίας κρατώντας φιλάρεσκα τη γνώση στα χέρια του και μακριά από τον λαό, δεν μπορούν φυσικά να ανεχθούν τη Σαμανιστική αντίληψη και λειτουργία.

Εκεί είναι και που ξεκινούν την προσπάθεια για αφανισμό των Σαμάνων. Θα βρείτε ακόμα Σαμάνους στην Βόρεια Αμερική σήμερα, ωστόσο οι πιο ανέγγιχτοι απ’ αυτούς θα βρεθούν μόνον στον Αμαζόνιο και στις νοτιοαμερικάνικες οροσειρές, όπως οι Άνδεις.

Οι ιερείς των Θρησκειών της πεπατημένης, ενδιαφέρονται περισσότερο για “απαντήσεις”. Ο Σαμάνος αντίθετα, ενδιαφέρεται περισσότερο να σε προκαλέσει να κάνεις ερωτήσεις που θα σ’ οδηγήσουν σε παράδοξα και δυαδικότητες.

Θέλει να σε κάνει να μάθεις, πώς μπορείς να δραπετεύσεις από τον μονοχρονικό Χρόνο, τον γραμμικό Χρόνο, που μοιάζει μεν γραμμικός, πλην όμως ξεδιπλώνεται προς τα εμπρός πατώντας πάνω στον ίδιο του τον εαυτό.

Στις περισσότερες μη - ιουδαιοχριστιανικές κουλτούρες, βλέπουμε συχνά το Χρόνο και την Ιστορία να επαναλαμβάνονται. Κι εαν μπορέσεις να κατανοήσεις τους κύκλους της Ιστορίας, τότε προβλέπεις και το μέλλον της. Αν έχεις κατανοήσει τις εποχές, τότε γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως η άνοιξη πάντα διαδέχεται και θα διαδέχεται τον χειμώνα και πως αυτός ο κάθε χειμώνας, είναι η εποχή που τα πάντα αναδιπλώνονται. Άπαξ και συντονισθείς με την περιοδικότητα της Φύσης, αρχίζεις ταυτόχρονα να κατανοείς την ύπαρξη των δυνατοτήτων δραπέτευσης από τον συμβατικό Χρόνο στον Ονειρόχρονο. Εκεί δεν θα κουβαλήσεις μαζί σου το Εγώ σου, αλλά μόνο τις Προθέσεις σου. Η “προσωπικότητα” δεν σημαίνει εκεί τίποτε απολύτως.

Η περί χρόνου αντίληψη του Σαμάνου, δεν είναι γραμμική. Τρομερό ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Σαμάνος αντικρίζει το μέλλον. Πιστεύει πως αυτό είναι που μπορεί να επηρεασθεί, σε βαθμό ανάλογο με την “Θεωρία του Χάους”, που μας δηλώνει πως μια καταιγίδα που σαρώνει το Τέξας, υπάρχει πιθανότητα να προκλήθηκε ουσιαστικά κάποιες μέρες πριν από μία ασήμαντη πεταλούδα που φτερούγιζε αθόρυβα στο Πεκίνο.

Ο Σαμάνος μας διδάσκει πως οφείλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας, με ψυχική δύναμη, αξιοπρέπεια και τιμή. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να φαντασθούμε τον εαυτό μας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ‘θελα να είχα προσπαθήσει –προσπαθήσει, όχι πετύχει- αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα με είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα;

Οι Σαμάνοι διδάσκουν πως όλοι μας έχουμε από ένα μέλλον, μα μόνο μερικοί άνθρωποι έχουν έναν προορισμό. Δηλαδή κάτι που πρέπει να επιτελέσουν. Και διδάσκουν επίσης ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεχάσουμε οριστικά τις μυθολογίες που μας θέλουν εκπέσαντες τάχα κακούργους και εξόριστους εξαθλιωμένους ανθρώπους, διωγμένους από κάποιον αόριστο παράδεισο, και να υιοθετήσουμε υγιείς μυθολογίες που θέλουν “να συνεχίσουμε να περπατάμε με ομορφιά επάνω στην Γη”.

Και πως για να γίνει αυτό, πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας με Μεγαλείο και με Οράματα, συμφιλιωμένοι παράλληλα με τη συνειδητοποίηση ότι κάθε άλλος άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται και να αντιλαμβάνεται όμοια με εμάς. Μιλάμε για μία Εσωτερική και Προσωπική μας Οικολογία. Αυτή είναι και η μοναδική πρακτική του Σαμανισμού.