Η παραβολή του Τζελαλεντίν Ρουμί για τον Κινεζικό και τον Ελληνικό πολιτισμό.

Η παρακάτω παραβολή βρίσκεται στο  μεταφυσικού περιεχομένου βιβλίο, «Μαθναβί» γραμμένο από τον Πέρση ποιητή και δάσκαλο  Τζελαλεντίν Ρουμί το 1273. Στην Ιστορία αυτή  περιγράφεται η διαφορά ανάμεσα στους δυο κορυφαίους αρχαίους  πολιτισμούς,  των Ελλήνων και των Κινέζων. 

...Αν θες μια παραβολή της κρυμμένης γνώσης, πες την ιστορία των Ελλήνων και των Κινέζων.

-Είμαστε οι καλύτεροι καλλιτέχνες, είπαν οι Κινέζοι.

-Κι όμως εμείς υπερέχουμε! Είπαν οι Έλληνες.

Θα διαγωνιστείτε, είπε ο Σουλτάνος, και τότε  θα δούμε ποιος έχει δίκιο στον ισχυρισμό του.

Παραχωρήσατε μας ένα ορισμένο δωμάτιο και ένα άλλο στους Έλληνες, είπαν οι Κινέζοι.

Τα δωμάτια ήταν απέναντι πόρτα με πόρτα. Οι κινέζοι ζήτησαν από το βασιλιά εκατό χρώματα. Έτσι ο πλούσιος μονάρχης άνοιξε το θησαυροφυλάκιο του και κάθε μέρα οι Κινέζοι έπαιρναν από την επιχορήγηση του τα χρώματα τους.

Για τη δική μας δουλειά χρώματα και αποχρώσεις δεν είναι κατάλληλα, είπαν οι Έλληνες. Αυτό που θέλουμε είναι να απαλλαγούμε από τη σκουριά. Και βάλθηκαν να γυαλίσουν το δωμάτιο.Υπάρχει ένας δρόμος από το πολύχρωμο στο άχρωμο. Το χρώμα είναι σαν τα σύννεφα, το φεγγάρι είναι άχρωμο.

 

Οποιαδήποτε  ακτινοβολία και λαμπρότητα βλέπουμε στα σύννεφα, ας είμαστε σίγουροι ότι προέρχονται από τα άστρα το φεγγάρι και τον Ήλιο.

Μόλις τέλειωσαν οι Κινέζοι τη δουλειά τους άρχισαν  να χτυπούν τύμπανα από την χαρά τους. Ο Βασιλιάς ήρθε μέσα και είδε τις εικόνες τους και από τη στιγμή που αντίκρισε αυτό το θέαμα έχασε το μυαλό του.

Μετά προχώρησε προς το δωμάτιο των Ελλήνων, που μόλις τον είδαν τράβηξαν την κουρτίνα που χώριζε τα δυο δωμάτια, έτσι ώστε τα καταπληκτικά έργα των Κινέζων αντικατοπτρίστηκαν πάνω στους τοίχους , που τους είχαν βγάλει τη  σκουριά και τους είχαν γυαλίσει. Όλα εκείνα που ο βασιλιάς είχε δει στο δωμάτιο των Κινέζων φαίνονταν καλύτερα εδώ. Τόσο καλύτερα που τα μάτια του πετάχτηκαν έξω από τις κόγχες τους!

Οι Έλληνες πατέρα μου, είναι οι Σούφι χωρίς επαναλήψεις, βιβλία και διαβάσματα και όμως έχουν ελευθερώσει τα στήθη τους από την πλεονεξία, την απληστία, την φιλαργυρία και την κάκια. Η αγνότητα του καθρέφτη είναι χωρίς άλλο η καρδιά που δέχεται αμέτρητες εικόνες. Η αντανάκλαση κάθε εικόνας λάμπει για πάντα στην καρδιά και μόνον.

Και κάθε νέα εικόνα που εισχωρεί στην καρδιά προβάλλεται, απαλλαγμένη από κάθε ατέλεια.

Αυτοί που έχουν καθαρίσει την καρδιά τους έχουν ξεφύγει από τα αρώματα και τα  χρώματα. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ατενίζουν την ομορφιά¨

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν αθλούμαστε

Η άσκηση θεωρείται φάρμακο για καθετί στη ζωή: για την κατάθλιψη, την απώλεια μνήμης, το Αλτσχάιμερ, το Πάρκινσον και πολλά ακόμη. Ερευνητές ψάχνουν να ανακαλύψουν τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας και η συνεχής γυμναστική, μάς κάνει πιο ευτυχισμένους.

Οι περισσότεροι παρακολουθούμε τι γίνεται στο σώμα μας όταν γυμναζόμαστε. Χτίζουμε μύες και είμαστε σε φόρμα. Νιώθουμε πόσο πιο εύκολα κάνουμε καθημερινές ασκήσεις, όπως να ανεβαίνουμε σκάλες. Είναι λιγότερο σαφές, τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας.
Όταν ξεκινάμε την άσκηση, ο εγκέφαλος αναγνωρίζει ότι έρχεται μια στιγμή στρες. Καθώς αυξάνονται οι παλμοί της καρδιάς, ο εγκέφαλος πιστεύει ότι είτε αντιμετωπίζετε κάποιον εχθρό, είτε κάποιο άλλο εμπόδιο. Για να προστατευθεί από το στρες ο εγκέφαλος, αμέσως, απελευθερώνει μια πρωτεΐνη ονομαζόμενη BDΝF.
Αυτή η πρωτεΐνη προστατεύει και ταυτόχρονα επουλώνει τα νευρόνια της μνήμης και λειτουργεί σαν ένα ρολόι. Γι'αυτό νιώθουμε το μυαλό πιο καθαρό και πιθανότατα πιο ευτυχισμένοι μετά την γυμναστική.
Την ίδια στιγμή οι ενδορφίνες, ένας άλλος χημικός παράγοντας εναντίον του στρες απελευθερώνονται στον εγκέφαλό μας. Οι ενδορφίνες προσπαθούν να μειώσουν τα δυσάρεστα της άσκησης, να μπλοκάρουν το αίσθημα του πόνου και αυτό χαρίζει το αίσθημα της ευφορίας.
Έτσι, το BDNF και οι ενδορφίνες είναι αυτό που μας κάνει να νοιώθουμε τόσο καλά μετά την άσκηση. Γιατί έχουν την ίδια συμπεριφορά στο σώμα, όπως η μορφίνη, η ηρωίνη και η νικοτίνη. Με τη διαφορά ότι είναι καλά για εμάς.
Για να έχουμε αυτό το αίσθημα της ευτυχίας στο μάξιμουμ, είναι να μην υπερβάλλουμε στην άσκηση, αλλά να αθλούμαστε συχνά. Μια πρόσφατη έρευνα του αμερικανικού πανεπιστημίου Penn State, απέδειξε ότι το «τεστ ευτυχίας» το περνούν καλύτερα όσοι αθλούνται συχνά, παρά όσοι διάγουν καθιστική ζωή.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας μπεστ σέλλερ Gretchen Reynolds, έγραψε για το θέμα με τίτλο «The first 20 minutes». Αναφέρει ότι το υψηλότερο επίπεδο ευτυχίας και το κλειδί για άμεσες ωφέλειες, δεν έρχονται αν θελήσουμε να γίνουμε επαγγελματίες αθλητές.
Αντίθετα, χρειάζεται λιγότερος χρόνος καθημερινά για να φτάσουμε σε αυτά τα επίπεδα: «Τα πρώτα 20 λεπτά που τρέχουμε ή κινούμαστε είναι αυτά που δίνουν τα μεγαλύτερα οφέλη».

Αμομφάρετος ο Σπαρτιάτης

«Οι ψήφοι πρέπει να ζυγίζονται και όχι να μετριούνται». Φρίντριχ Σίλερ
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΨΗΦΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΒΑΛΕ ΤΗΝ ΑΞΙΩΣΗ ΝΑ ΜΕΤΡΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ

Η ψήφος του λοχαγού Αμομφάρετου πριν τη μάχη των Πλαταιών
Πλαταιές, 479π.Χ., στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων, λίγο πρὶν τὴν ἀποφασιστικὴ σύγκρουση μὲ τοὺς βαρβάρους, ποὺ θὰ κρίνει τὴν μελλοντικὴ ἱστορικὴ πορεία τῆς Εὐρώπης.
Οἱ Ἕλληνες στρατηγοί, προβληματισμένοι ἀπὸ τὴν τακτική του ἐχθροῦ, ἀναζητοῦν νέο πολεμικὸ σχέδιο ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴ Νίκη. Μέσα ἀπὸ σφοδρὴ ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων ἀποφασίζεται ἡ μετακίνηση τοῦ στρατεύματος σὲ μία νέα περιοχή, περὶ τὰ 2 χλμ δυτικότερα τῆς παρούσης τοποθεσίας. Μία νέα τοποθεσία μάχης ἔχει ἐπιλεγεῖ, ποὺ θὰ προσφέρει στοὺς Ἕλληνες τακτικὸ πλεονέκτημα ἔναντι τῶν Περσῶν. Τὸ σχέδιο προέβλεπε τὴν σύμπτυξη ἀρχικῶς τοῦ κέντρου, μετὰ τοῦ δεξιοῦ κέρατος καὶ τέλος τοῦ ἀριστεροῦ. Στὴν συνέχεια διατάσσεται ἡ δεξιὰ παράταξη (Λακεδαιμόνιοι καὶ Τεγεάτες) νὰ συμπτυχθεῖ κι ἐκείνη :
« Ὅλοι λοιπὸν οἱ ἀξιωματικοί της δεξιᾶς πτέρυγος μόλις ἔλαβον τὴν διαταγὴν τῆς συμπτύξεως, ἀμέσως ἐκίνησαν τὰ τμήματά τους πρὸς τὸν τόπον τοῦ προορισμοῦ των. Μόνος εἰς ἀξιωματικός, ὁ Σπαρτιάτης Ἀμομφάρετος, ὁ διοικητὴς τοῦ Πιτανάτου λόχου, ἠρνεῖτο νὰ ἐκτελέσει τὴν διαταγὴν αὐτὴν … Διατί; Ὁ ἀξιωματικὸς αὐτὸς μόλις ἐκείνην τὴν στιγμὴ διὰ πρώτη φορᾶν ἔλαβε γνῶσιν τῆς ὑποχωρήσεως, ὅταν ἤκουσεν ὅτι ἔπρεπε νὰ συμπτυχθεῖ ἀπορῶν διὰ τοῦτο, κατελήφθη ὑπὸ ἀγανακτήσεως καὶ ὀργῆς τόσης ὥστε ἠνωρθώθησαν καὶ αὐταὶ ἀκόμη αἳ τρίχες τῆς κεφαλῆς του. Πράγματι ὁ Ἀμομφάρετος δὲν ἠνείχετο αὐτὸς Σπαρτιάτης ὧν μετὰ Λακεδαιμονίων ὁπλιτῶν τῶν ὁποίων Ἦταν λοχαγὸς νὰ ἐγκαταλείψει τὴ θέσιν του !!!

Τότε ἐπενέβη ὁ Εὐρυάναξ, ὁ μετὰ τὸν Παυσανίαν ἀξιωματοῦχος τῶν Λακεδαιμονίων διὰ νὰ τὸν πείση. Ἀλλὰ καὶ πάλιν ὁ Ἀμομφάρετος ἐμμένων εἰς τὴν ἀπόφασίν του εἶπεν ὅτι “δεν ὑποχωρεῖ διότι δὲν θέλει νὰ καταισχύνη τὴν Σπάρτην, φεύγων τοὺς πολεμίους” (Ἠρόδ.ΙΧ 55 κ.ἔ). Κατόπιν προσέτρεξεν αὐτὸς οὗτος ὁ ἀρχιστράτηγος Παυσανίας διὰ νὰ μεταπείσει τὸν ἀπειθάρχητον αὐτὸν ἀξιωματικόν, εἰς μάτην ὅμως, διότι καὶ πάλιν ὁ Ἀμομφάρετος ἦτο ἀνένδοτος… Ὁ Παυσανίας ἀπηυδήσας νὰ τὸν συμβουλεύει τὸν ἠπείλησεν ὅτι θὰ τὸν « ἐγκαταλείψει μόνον, ἴνα ἀντιταχθῆ ἀν ἐπιθυμῆ εἰς τοὺς Πέρσας »… Ὁ Ἀμομφάρετος ὁ ὁποῖος παρέμενεν πιστὸς εἰς τας παραδόσεις τῆς πατρίδος του τοῦ ἀπήντησεν αὐστηρῶς ὅτι ἀδιαφορεῖ… Τότε ὁ Πασυσανίας ὠργίσθη διότι παρήρχετο ἡ νύκτα καὶ ὅτι ἐξ αἰτίας τοῦ λοχαγοῦ αὐτοῦ, οἱ Ἀθηναῖοι δὲν εἶχαν ἀκόμη ὑποχωρήσει… ΄Ἄσχημη ἡ τακτικὴ κατάστασις…
Ἔβλεπε λοιπὸν ὁ Παυσανίας ὅτι παρήρχετο ἡ ὥρα ἐξ αἰτίας τῆς ἀνυπακοῆς αὐτῆς τοῦ Ἀμομφαρέτου καὶ οὐδὲν εἶχε πράξει εἰς τὴν νέαν τοποθεσίαν. Ἀπηλπισμένος καὶ ὠργισμένος ἐναντίον τοῦ λοχαγοῦ του ἀπεφάσινεν νὰ τὸν ἀφήση μόνον. Τοῦ εἶπεν πὼς « ἡ ἀπόφασις τὴν ὁποίαν παραβαίνει ἐγένετο διὰ κοινῆς ὅλων τῶν ἀξιωματικῶν ψήφου »… Ὅταν ἄκουσε ὁ λοχαγὸς καὶ τὴν ἀπόκρισιν αὐτὴν τοῦ Παυσανίου, ἀκόμη περισσότερο ὀργισθεῖς, ἐλησμόνησεν ὅτι ἐμπρὸς τοῦ ἦτο ὁ ἀρχιστράτηγος !!! Ἐπηρεαζόμενος ὑπὸ μόνης της Σπαρτιατικῆς φιλοτιμίας ἔξαλλος ἀπὸ ἀγανάκτησιν ἤρπασεν δι” ἀμφοτέρων τῶν χειρῶν λίθον μέγα, καὶ ρίψας αὐτὸν πρὸ τῶν ποδῶν τοῦ Παυσανίου τοῦ ἐκραύγασεν : « ΙΔΟΥ, ΔΙΑ ΤΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΨΗΦΟΥ ΨΗΦΙΖΩ ΕΓΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩΜΕΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΟΥΣ »…. Ενόμιζεν μέχρι τέλους, ὅτι ὁ ἀρχιστράτηγος διέταξεν ὑποχώρησιν ἐκ τοῦ πεδίου τῆς μάχης καὶ ὄχι ὑποχώρησιν εἰς ἄλλο πεδίον μάχης…

Πίστη Vs εξωγήινων

 

Πιστεύετε στους εξωγήινους;
Μελέτη αποκαλύπτει πώς η θρησκεία επηρεάζει την πιθανότητα των πιστεύω μας για τους εξωγήινους μας λέει ο αστρονόμος David Weintraub από το Πανεπιστήμιο Vanderbilt στο Τενεσί και έχει γράψει ένα βιβλίο το οποίο αναφέρει το πόσο πιθανό είναι για τις θρησκείες να τους δεχτούν.

Η μελέτη αποκαλύπτει:

Το 55% των Άθεων πιστεύουν ότι υπάρχουν εξωγήινοι
Το 44% των μουσουλμάνων
Το 37% από τους Εβραίους
Το 32% των Χριστιανών πιστεύουν σε εξωγήινους

Ο καθηγητής Weintraub πιστεύει ότι οι ασιατικές θρησκείες θα έχουν τις λιγότερες δυσκολίες στην αποδοχή της ανακάλυψης εξωγήινης ζωής
Με περίπου το ένα τρίτο των Αμερικανών να πιστεύουν σε εξωγήινους, και εξωπλανήτες που ανακαλύφθηκαν που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ζωή, δεν είναι πλέον ασυνήθιστο να πιστεύουν στην ύπαρξη τους.

Πολύ λίγοι από εμάς έχουν σκεφτεί σοβαρά για την εξωγήινη ζωή, αν πρόκειται για ιούς ή μονοκύτταρα πλάσματα ή δίποδα με πιλοτικά διαγαλαξιακά διαστημόπλοια, και τι μπορεί να σημαίνει για τις προσωπικές μας πεποιθήσεις [και] τις σχέσεις μας με το θείο.
Ο καθηγητής Weintraub πιστεύει επίσης ότι οι ασιατικές θρησκείες θα έχουν τις λιγότερες δυσκολίες στην αποδοχή της ανακάλυψης εξωγήινης ζωής, γιατί οι ινδουιστές στοχαστές έχουν σκεφτεί ότι οι άνθρωποι μπορούν να μετενσαρκωθούν ως εξωγήινοι, και το αντίστροφο, ενώ στη βουδιστική κοσμολογία περιλαμβάνει χιλιάδες κατοικημένων κόσμων.

Το Κοράνι φαίνεται να υποστηρίζει την ιδέα ότι υπάρχουν πνευματικά όντα σε άλλους πλανήτες, αλλά σημειώνει ότι αυτά τα όντα δεν μπορούν να ασκήσουν το Ισλάμ όπως ασκείται στη Γη.
Ωστόσο, ο καθηγητής Weintraub βρήκε από ιουδαϊκές γραφές και γραπτά ραβίνων που υπαινίσσονται την ύπαρξη των εξωγήινων. Οι λίγοι Ταλμούδ και Καμπάλα σχετικά με το θέμα ισχυρίζονται ότι ο χώρος είναι άπειρος και περιέχει ένα δυνητικά άπειρο αριθμό κόσμων και ότι τίποτα δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη εξωγήινης ζωής.

Οι Εβραίοι δεν πιστεύουν ότι η ανακάλυψη της εξωγήινης νοημοσύνης θα έχει μεγάλη επίδραση πάνω τους, παραθέτοντας έναν εβραϊκό ανθρωπολόγο και λόγιο, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η σχέση μεταξύ Εβραίων και Θεού δεν θα πρέπει να επηρεαστεί στο παραμικρό από «την ύπαρξη άλλων μορφών ζωής, που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα από επιστημονικές πραγματικότητες ή παν-ανθρώπινες αλλαγές συμπεριφοράς.

Κέλσος: "Ποιος θεός δίνει κάτι για να ζητήσει να του επιστραφεί;"

"Οι Έλληνες, χωρίς εντάσεις και φωνές, χωρίς να επαγγέλλονται ότι κηρύττουν τον λόγο του θεού ή του υιού του, έχουν μιλήσει γι' αυτά καλύτερα. Αρχαίοι λοιπόν άνδρες και σοφοί φανέρωσαν κάποια πράγματα για όσους είναι ικανοί να τα καταλάβουν μάλιστα, ακόμα και ο Πλάτων του Αρίστωνα, σε κάποια επιστολή του εξηγούσε τα σχετικά με το Πρώτο Αγαθό· έλεγε ότι το Πρώτο Αγαθό 
"Δεν γίνεται να εκφραστεί με λόγια" αλλά γεννιέται "με την πολλή συναναστροφή", και "ξαφνικά, σαν φωτιά που φουντώνει απότομα, ανάβει φως μες στην ψυχή".
Λέει ακόμη: "Και αν μου φαινόταν ότι μπορούν να εκφραστούν με λόγια και να γραφούν με επάρκεια προς χρήση των πολλών, τι καλύτερο θα μπορούσαμε να κάνουμε στη ζωή μας από το να τα γράψουμε και να φέρουμε τη φύση (του Πρώτου Αγαθού) στο φως, προς μεγάλο όφελος των ανθρώπων;"...

Άλλοι πλατωνικοί λόγοι αποκαλύπτουν ότι "λίγοι άνθρωποι" έχουν γνώση του Αγαθού, διότι οι πολλοί, γεμάτοι "άδικη περιφρόνηση" και "αλαζονική και νωθρή ελπίδα", επειδή τάχα κατέχουν "κάποια σπουδαία πράγματα" τα θεωρούν αληθινά...

Όμως ο Πλάτωνας, που τα έχει πει αυτά από παλιά, δεν το ρίχνει στις τερατολογίες ούτε βουλώνει το στόμα όποιου θέλει να έχει άποψη πάνω στα όσα τέλος πάντων κηρύσσει ο ίδιος, ούτε μας προστάζει να πιστέψουμε ότι τέτοιος είναι ο θεός και τέτοιο γιο έχει και ότι ο γιος "κατέβηκε στη γη και μου μίλησε".
Λέει:
"Κι ακόμα περισσότερα μου 'ρθε στο νου να πω γι' αυτά, και λέγοντας τα, ίσως κάτι από αυτά για τα οποία μιλάω θα μπορούσε να γίνει πιο ξεκάθαρο. Γιατί υπάρχει κάποιος αληθής λόγος που στέκεται αντίκρυ σ' αυτόν που τολμά να γράψει γι' αυτά, και που τον έχω αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά φαίνεται πως και τώρα θα πρέπει να τον πω για άλλη μια φορά. Σε καθένα από τα όντα υπάρχουν τρία πράγματα που κάνουν την γνώση του εφικτή· η δε γνώση του (η επιστήμη) είναι το τέταρτο· και ως πέμπτο πρέπει να θέσουμε αυτό που είναι πράγματι γνωστό και αληθές. Το ένα είναι βέβαια το όνομα, το δεύτερο ο λόγος, το τρίτο η μορφή, το τέταρτο η επιστήμη".



Βλέπετε λοιπόν ότι ο Πλάτωνας, ναι μεν διαβεβαιώνει ότι ο θεός δεν είναι "ρητός", για να μη φτάσει όμως σε θέσεις που δεν θα μπορεί κανείς να ελέγξει, υποστηρίζει αυτή τη δυσχέρεια με επιχειρήματα. Γιατί θα μπορούσε, ακόμα και το μηδέν να είναι "ρητό". Ο Πλάτων δεν κομπάζει ούτε ψεύδεται, ότι δήθεν βρήκε κάτι καινούριο ή ότι κατέβηκε από τον ουρανό για να κηρύξει, αλλά ομολογεί από πού προέρχονται αυτά που λέει. Ενώ οι χριστιανοί λένε σ' όποιον τους πλησιάζει, "πρώτα πίστεψε ότι αυτός που σου παρουσιάζω είναι γιος του θεού, κι ας είναι δεμένος με τον πιο ατιμωτικό τρόπο ή τιμωρημένος τόσο επονείδιστα, κι ας κυλιόταν μέχρι χτες και προχτές μπροστά στα μάτια όλων σε σημείο να γίνει ρεζίλι των σκυλιών".
Άμα είναι έτσι, ετούτοι να μας παρουσιάζουν αυτόν και άλλοι κάποιον άλλον, κι όλοι τους να λένε με το πρώτο,"πίστεψε αν θέλεις να σωθείς, αλλιώς δίνε του", τότε ένας που θέλει πραγματικά να σωθεί, τι πρέπει να κάνει; Να ρίξει ζάρια για να βρει προς τα πού θα στραφεί και με τίνος το μέρος θα πάει;
Ισχυρίζονται ότι η σοφία των ανθρώπων είναι αφροσύνη για τον θεό. Την αιτία γι αυτό την είπαμε και προηγουμένως -επιδιώκουν με τον τρόπο αυτό να προσελκύσουν μόνο τους αμόρφωτους και τους ηλίθιους.
Αλλά ακόμα και αυτή την ιδέα την πήραν από τους Έλληνες σοφούς και τη διαμόρφωσαν όπως ήθελαν. Γιατί οι Έλληνες είπαν ότι άλλη είναι η ανθρώπινη σοφία και άλλη η θεία.

Και παραθέτω τα λεγόμενα του Ηράκλειτου:
"Οι τρόποι των ανθρώπων δεν ορίζονται από τη λογική κρίση, σε αντίθεση με τους τρόπους των θεών"· και: "ο ανόητος άνθρωπος άκουσε το θεό, όπως ακούει το παιδί τον άντρα". Και από την απολογία του Σωκράτη, γραμμένη από τον Πλάτωνα, παραθέτω τα εξής: "Η αιτία που έβγαλα τέτοια φήμη, ω Αθηναίοι, δεν ήταν άλλη από την σοφία. Ποια σοφία όμως; Αυτήν που είναι ίσως ανθρώπινη σοφία. Γιατί πραγματικά κινδυνεύω, με τέτοια σοφία να είμαι σοφός".
Είναι λοιπόν ολωσδιόλου αστοιχείωτοι και δουλοπρεπείς και αμαθείς όσοι δεν έχουν μορφωθεί με τις διδασκαλίες των Ελλήνων -κι οι χριστιανοί δεν είναι παρά απατεώνες που παίρνουν δρόμο όταν έχουν να κάνουν με ανθρώπους ευφυείς που δύσκολα εξαπατώνται, ενώ καταπιάνονται με ζήλο με τους αμόρφωτους.
Ακόμη, πιστεύω ότι η ταπεινοφροσύνη είναι παρανόηση των λόγων του Πλάτωνα, που λέει κάπου στους Νόμους:"Πάντως ο θεός, όπως λέει και η παράδοση, ελέγχει την αρχή τη μέση και το τέλος όλων των όντων, και προχωρεί σε ευθεία, σύμφωνα με τη φύση. Και πάντα τον ακολουθεί η δικαιοσύνη που τιμωρεί αυτούς που στερούνται τον θείο νόμο και τη δικαιοσύνη την ακολουθεί από κοντά, ταπεινός και κόσμιος, αυτός που θα κερδίσει την ευτυχία". Ενώ αυτός που σκέφτεται με τρόπο ταπεινό, εξευτελίζεται άσχημα και ντροπιαστικά, ριγμένος στα γόνατα και με το μούτρο κατεβασμένο, ντυμένος με ρούχο ζητιανιάς και γεμίζοντας σκόνη.
Η εναντίον των πλουσίων κρίση του Ιησού, που είπε, "πιο εύκολο είναι να περάσει καμήλα από τρύπα βελόνας παρά πλούσιος στη βασιλεία του θεού", ειπώθηκε ακριβώς από τον Πλάτωνα.
Ο Ιησούς παρέφθειρε τα λόγια του Πλάτωνα, που είπε, "είναι αδύνατο να είναι κανείς εξαιρετικά αγαθός και εξαιρετικά πλούσιος". Λέει ακόμη ο Πλάτων: ότι :
"όλα γυρίζουν γύρω από το βασιλέα των πάντων και όλα υπάρχουν γι' αυτόν, και κείνος είναι η αιτία όλων των ωραίων πραγμάτων και είναι δεύτερος για τα δεύτερα (δευτερεύοντα) και τρίτος για τα τριτεύοντα. Η ανθρώπινη ψυχή λοιπόν επιθυμεί να μάθει τι είναι όλα αυτά και στρέφεται να κοιτάξει τα πράγματα με τα οποία συγγενεύει και από τα οποία κανένα δεν είναι τέλειο. Ενώ τίποτα από αυτά που έχουν να κάνουν με τον βασιλιά, για τα οποία και μίλησα, δεν είναι ατελές".
Κάποιοι χριστιανοί, έχοντας παρανοήσει τους λόγους του Πλάτωνα, καυχώνται για τον υπερουράνιο θεό και τον τοποθετούν πάνω από τον ουρανό των Ιουδαίων.

Ο Πλάτων όμως λέει: 
"Τον υπερουράνιο τόπο δεν τον ύμνησε ποτέ μέχρι τώρα κάποιος ποιητής ούτε πρόκειται να τον υμνήσει όπως του αξίζει", και "η δίχως χρώμα και σχήμα ουσία, που είναι αδύνατο να ψηλαφηθεί, είναι ορατή μόνο στο νου, τον κυβερνήτη της ψυχής, κι εκεί κατοικεί, στον τόπο εκείνο που τον περιβάλλει το αληθινό γένος της επιστήμης".

Οι χριστιανοί ελπίζουν ότι ύστερα από τα επίγεια βάσανα θα φτάσουν στα πέρατα των ουρανών, πιστεύοντας ότι υπάρχουν επτά ουρανοί. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η ψυχή ακολουθεί το δρόμο των πλανητών. Αυτά υπαινίσσονται και οι λόγοι των Περσών και η τελετή του Μίθρα που γίνεται στη χώρα τους. Γιατί υπάρχει σ' αυτήν το σύμβολο των δύο κύκλων του ουρανού -του κύκλου των απλανών και του κύκλου των πλανητών αλλά κι ένα διάγραμμα της διάβασης της ψυχής μέσα από αυτούς: Μια κλίμακα με επτά πύλες και πάνω απ' αυτήν υπάρχει μια όγδοη πύλη.
Η πρώτη πύλη είναι από μόλυβδο, η δεύτερη από κασσίτερο, η τρίτη χάλκινη, η τέταρτη σιδερένια, η πέμπτη από κράμα μετάλλων, η έκτη από άργυρο και η έβδομη είναι χρυσή.
Η πρώτη είναι, λένε, του Κρόνου, δικαιολογώντας με το μόλυβδο τη βραδύτητα του άστρου, η δεύτερη τηςΑφροδίτης, παραβάλλοντας τη λάμψη και την ευκαμψία του κασσίτερου με τη θεά,
η τρίτη που 'ναι στερεή και δουλεμένη με χαλκό, του Δία·
η τέταρτη του Ερμή που 'ναι καρτερικός σ' όλες τις δουλειές και καταγίνεται με τα χρήματα (και επειδή το σίδερο θέλει πολλή δουλειά και κατεργασία)·
η πέμπτη του Άρη, επειδή φτιαγμένη καθώς είναι από κράμα, είναι περίπλοκη και χωρίς ομαλότητα· η έκτη, η αργυρή, της Σελήνης,
κι η έβδομη, η χρυσή, του Ήλιου -οι δυο τελευταίες παίρνουν από τα χρώματα της Σελήνης και του Ήλιου.
Θα μπορούσε κανείς, αν ήθελε, να βάλει πλάι-πλάι τα περσικά και τα χριστιανικά και να βρει τις διαφορές. Έχω δει ένα (χριστιανικό) διάγραμμα, με δέκα κύκλους ξεχωριστούς, που συνδέονταν από ένα μεγαλύτερο κύκλο που, όπως έγραφε, ήταν η ψυχή των όλων και ονομαζόταν "Λεβιάθαν".
Το διάγραμμα χωριζόταν στη μέση από μια παχιά μαύρη γραμμή, κι αυτή ήταν, λέει, η Γέενα ή αλλιώς Τάρταρος. Μιλούν και για μια σφραγίδα, την οποία έθεσε ο επονομαζόμενος πατέρας, ενώ αυτός που σφραγίστηκε ονομάζεται υιός και αποκρίνεται: "Χρίστηκα με χρίσμα λευκό από το ξύλο της ζωής". Τα ίδια λόγια προφέρουν και οι επτά άγγελοι που παραδίδουν την σφραγίδα και στέκονται κι από τις δυο πλευρές της ψυχής που εγκαταλείπει το σώμα όταν κάποιος πεθαίνει· και οι μεν ονομάζονται άγγελοι του φωτός ενώ οι άλλοι ονομάζονται αρχοντικοί. Ο αρχηγός των "αρχοντικών" αποκαλείται καταραμένος θεός. Κι υπάρχουν κάποιοι που "καταραμένο θεό" λένε τον θεό των Ιουδαίων που ρίχνει βροχή και βροντές κι είναι ο δημιουργός αυτού του κόσμου -δηλαδή ο θεός της κατά Μωυσή κοσμογονίας. Κι είναι, λένε, άξιος κατάρας ετούτος ο θεός, επειδή κι αυτός είχε καταραστεί το φίδι που φανέρωσε στους πρώτους ανθρώπους τη γνώση του καλού και του κακού!
Τι πιο ηλίθιο ή πιο παράφορο από αυτήν την αναίσθητη σοφία! Πού ακριβώς έσφαλε δηλαδή ο νομοθέτης των Εβραίων; Και πώς δέχεσαι τότε την κοσμογονία του ως αλληγορία που τα περικλείει όλα;
Επαινείς χωρίς να το πιστεύεις, ω ασεβέστατε, τον δημιουργό του κόσμου, αυτόν που υπόσχεται στους Εβραίους τα πάντα, που ανήγγειλε ότι θα απλώσει το γένος τους μέχρι τα πέρατα της γης και θ' αναστήσει τους νεκρούς με την ίδια τους τη σάρκα και το αίμα, αυτόν που εμπνέει τους προφήτες -κι από την άλλη πας και τον κακολογείς; Βέβαια, όταν σε ζορίζουν οι Εβραίοι, ομολογείς ότι λατρεύεις τον ίδιο θεό μ αυτούς. Και όταν βλέπεις ότι ο δάσκαλός σου ο Ιησούς και ο δάσκαλος των Ιουδαίων ο Μωυσής θέτουν αντιμαχόμενους νόμους, ψάχνεις να βρεις άλλον θεό στη θέση του πατέρα.

Για να επανέλθουμε τώρα στους επτά άρχοντες αγγέλους: 
Ο πρώτος παριστάνεται με τη μορφή λιονταριού, ο δεύτερος είναι ταύρος, ο τρίτος κάποιο φρικιαστικό αμφίβιο που σφυρίζει, ο τέταρτος έχει μορφή αετού, ο πέμπτος πρόσωπο αρκούδας, ο έκτος κεφάλι σκύλου, κι ο έβδομος γαϊδάρου και ονομάζεται Θαφαβαώθ ή Ονοήλ.
Οι χριστιανοί προσθέτουν κι άλλα, μιλούν για λόγια προφητών και για κύκλους επί κύκλων, και για εκπόρευση της επίγειας εκκλησίας και της περιτομής και για δύναμη που ρέει από κάποια προυνική παρθένο και για ζώσα ψυχή και έναν ουρανό που σφάζεται για να ζήσει και μια γη που σφάζεται με μαχαίρι και για πολλούς που σφάζονται κι αυτοί για να ζήσουν, και για τον θάνατο που θα πάψει να υπάρχει στον κόσμο όταν πεθάνει η αμαρτία του κόσμου, και για μια κάθοδο δύσκολη και για πύλες που ανοίγουν αυτόματα.
Και σ' όλα αυτά, παντού ανακατεύουν και το ξύλο της ζωής και την ανάσταση της σάρκας από το ξύλο -φαντάζομαι γιατί ο δάσκαλός τους καρφώθηκε πάνω σε σταυρό και γιατί ήταν μαραγκός στο επάγγελμα.Αν τύχαινε δηλαδή να τον είχαν ρίξει από κανένα γκρεμό ή να τον είχαν σπρώξει σε βάραθρο ή να τον είχαν πνίξει στην κρεμάλα, κι αν τύχαινε ακόμα να ήταν δερματάς ή σιδεράς ή λιθοξόος στο επάγγελμα, τότε θα υπήρχε πάνω από τα ουράνια ο γκρεμός της ζωής ή το βάραθρο της ανάστασης ή το σχοινί της αθανασίας ή ο λίθος της ευτυχίας ή το σίδερο της αγάπης ή το άγιο δέρμα.
Ποια γριά δεν θα ντρεπόταν να ψιθυρίσει τέτοια πράγματα για να νανουρίσει με παραμύθια ένα παιδί;
Και δεν είναι λιγότερο παράδοξο το παρακάτω: Κάποια πράγματα είναι, λένε αναγεγραμμένα ανάμεσα στους δύο ανώτερους υπερουράνιους κύκλους, μεταξύ των οποίων και το ότι ο μεγαλύτερος και ο μικρότερος κύκλος είναι "του υιού και του πατέρα".
Όπως οι αγύρτες που χρησιμοποιούν μαγικά τεχνάσματα και απάτες και φωνάζουν βαρβαρικά ονόματα θεών -και σαν εκείνους που ξεφουρνίζουν τερατολογίες σε όσους έχουν την τάση να υποκύπτουν σ' αυτές-, έτσι κι οι χριστιανοί: Τα ίδια κάνουν στους ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι άλλα ονόματα έχουν πάρει οι θεοί από τους Έλληνες και άλλα, λόγου χάρη, από τους Σκύθες, που όπως λέει κι ο Ηρόδοτος, τον Απόλλωνα τον λένε Γογγόσυρο, τον Ποσειδώνα Θαγιμάσαδα, την Αφροδίτη Αργίμπασα και την Εστία Ταβιτί.
Είναι ανάγκη τώρα να αναφερθώ λεπτομερειακά σ' όλους όσους έχουν να μας παρουσιάσουν εξαγνισμούς ή λυτρωτικά άσματα ή ξόρκια ή κρότους ή δαιμονικά σχήματα και κάθε είδους αντίδοτα είτε από αριθμούς είτε από λίθους ή εσθήτες ή φυτά ή ρίζες;
Έχω δει πάντως χριστιανούς ιερείς να κρατούν βιβλία βαρβαρικά, γεμάτα ονομασίες δαιμόνων και μαγγανείες.Όλα τούτα είναι για κακό· τίποτα το ωφέλιμο δεν υπόσχονται oι άνθρωποι αυτοί. Ένας Αιγύπτιος μουσικός ονόματιΔιόνυσος, μια εποχή που κάναμε παρέα, μιλώντας για τη μαγεία, μου είπε ότι αυτή μπορεί να έχει επίδραση πάνω στους αμόρφωτους και τους ηθικά διεφθαρμένους, ενώ τους φιλοσοφημένους ανθρώπους δεν έχει τη δύναμη να τους αγγίξει γιατί φροντίζουν ώστε ο τρόπος ζωής τους να είναι πνευματικά υγιής.

Οι χριστιανοί, κολυμπώντας μέσα σε μέγιστη αμάθεια και μη μπορώντας να συλλάβουν τα θεία αινίγματα, κοντά στα άλλα είχαν την ασέβεια να κατασκευάσουν κάποιον αντίπαλο του θεού, που τον ονομάζουν Διάβολο ή Σατανά στα εβραϊκά.
Είναι βέβαια λογική ολωσδιόλου ανθρώπινη και θνητή και καθόλου συγχωρητέα, το να ισχυρίζεσαι ότι ο μέγιστος θεός, παρ' όλο που θέλει σε κάτι να ωφελήσει τους ανθρώπους, δεν μπορεί επειδή του κάνει αντίπραξη ο αντίπαλος. Και ως εκ τούτου ο γιος του θεού νικιέται από τον διάβολο κι υποφέροντας από δαύτον. Διδάσκει και εμάς να περιφρονούμε τα μαρτύρια που μας προκαλεί ο διάβολος, και επί πλέον μας προειδοποιεί ότι ο Σατανάς εμφανιζόμενος κι αυτός με τον ίδιο τρόπο θα παρουσιάσει μεγάλα και θαυμαστά έργα, σφετεριζόμενος τη δόξα του θεού. Τα έργα αυτά δεν θα πρέπει, λέει, να παραπλανήσουν όσους έχουν την προδιάθεση να παρασυρθούν, παρά θα πρέπει μόνο σ' εκείνον να πιστεύουν και σε κανέναν άλλον. Αυτά, ολοφάνερα, είναι λόγια ανθρώπου απατεώνα που εργάζεται για το προσωπικό του όφελος και παίρνει τα μέτρα του ενάντια στους διαφωνούντες και σ' αυτούς που πάνε να του φάνε τη δουλειά.

Οι αρχαίοι μίλησαν αινιγματικά για κάποιον θεϊκό πόλεμο, ο Ηράκλειτος μάλιστα είπε τα εξής: "Πρέπει να ξέρουμε ότι ο πόλεμος μας συνέχει όλους, ότι η δικαιοσύνη είναι έριδα, και ότι όλα με την έριδα γεννιούνται και χάνονται".
Kαι ο Φερεκύδης που ήταν πολύ παλιότερος από τον Ηράκλειτο, κατασκεύασε ένα μύθο όπου αντιπαρατάχθηκαν δυο αντίπαλες στρατιές, και στη μία έβαλε αρχηγό τον Κρόνο ενώ στην άλλη τον Οφιονέα και εξιστόρησε τις προκλήσεις και τις συμπλοκές τους, καθώς και το ότι έκαναν τη συμφωνία, όποια από τις δυο έπεφτε μέσα στονΩγηνό θα ήταν η ηττημένη ενώ η άλλη, η νικήτρια θα κέρδιζε τον ουρανό. Έτσι θέλει ο μύθος και τα σχετικά με τις μυστικές ιστορίες των Τιτάνων και των Γιγάντων που μάχονταν ενάντια στους θεούς, αλλά και των Αιγυπτίων η μυθολογία που μιλάει για τον Τυφώνα, τον Ώρο και τον Όσιρι.

Όλα αυτά όμως δεν μοιάζουν με την υπόθεση του διαβολικού θεού ή (πράγμα αληθοφανέστερο) του απατεώνα ανθρώπου που έχει αντίθετη γνώμη.
Κι ο Όμηρος ακόμα, λίγο πολύ τα ίδια υπαινίσσεται με τον Ηράκλειτο και τον Φερεκύδη και όσους μιλούν για Τιτάνες και Γίγαντες, όταν βάζει τον Ήφαιστο να λέει στην Ήρα: "Kαι την άλλη φορά που πήγα να πάρω το μέρος σου μ' έπιασε από το πόδι και με πέταξε από την θεϊκή κατοικία" και τον Δία να λέει στην Ήρα τα παρακάτω: "Αλήθεια δεν θυμάσαι, που κρεμόσουνα από ψηλά κι είχες στα πόδια δυο αμόνια και γύρω από τα χέρια δεσμά χρυσά που 'ταν αδύνατο να σπάσεις; και κρεμόσουν στον αιθέρα και στα σύννεφα. Τι κι αν σε λυπήθηκαν οι θεοί μακριά από τον Όλυμπο, να σε λύσουν δεν μπόρεσαν σαν ήρθαν κοντά σου και τον άρπαξα και τον πέταξα από το κατώφλι κι έπεσε αδύναμος πάνω στη γη".

Οι λόγοι του Δία προς την Ήρα είναι λόγοι του θεού προς την ύλη. Κι οι λόγοι προς την ύλη μάς αφήνουν να καταλάβουμε ότι ο θεός, θεωρώντας ότι προηγουμένως η ύλη βρισκόταν σε αταξία, την ένωσε και την προίκισε με κάποιες συμμετρίες. Και τις θεότητες που την περιτριγύριζαν, όσες ήταν θρασείς, τις πέταξε μακριά τιμωρώντας τες με τον τρόπο αυτό.
Έτσι αντιλαμβανόμενος τα ομηρικά έπη ο Φερεκύδης είπε: "Κάτω από κείνη την περιοχή είναι η περιοχή του Ταρτάρου. Την φυλάγουν οι θυγατέρες του Βορέα, οι Άρπυιες κι η Θύελλα, και εκεί ξαποστέλνει ο Δίας όποιον θεό αποθρασυνθεί".
Οι ίδιες ιδέες εκφράζονται και με τον πέπλο που τυλίγει την Αθηνά και που όλοι τον βλέπουν όταν γίνεται η πομπή των Παναθηναίων. Συμβολίζει το ότι κάποια αγνή θεά που δεν γεννήθηκε από μητέρα επιβάλλει την ισχύ της πάνω στους αυτόχθονες θεούς που αποθρασύνθηκαν.

Τέτοια νοήματα έχουν οι μύθοι των Ελλήνων ενώ οι χριστιανικοί, που μας λένε ότι ο γιος του θεού τιμωρείται από τον διάβολο και μας δασκαλεύουν να είμαστε καρτερικοί όταν μας συμβαίνει το ίδιο, είναι ολωσδιόλου για γέλια.Εγώ νομίζω πως ο γιος του θεού θα πρεπε τον διάβολο να τιμωρήσει κι όχι να φοβερίζει τους ανθρώπους που έπεσαν θύματα της απάτης του διαβόλου.
Όσο για το πώς τους ήρθε στο μυαλό να ονομάσουν κάποιον γιο του θεού, το ξεκαθαρίζω κι αυτό.
Κάποιοι αρχαίοι, θεωρώντας ότι τον κόσμο αυτόν τον έπλασε ο θεός, ονόμασαν τον κόσμο παιδί του θεού και"παλικάρι" του. Είναι λοιπόν ένα και το αυτό ο κόσμος με το "παιδί" εκείνο του θεού. Φυσικά η (χριστιανική) κοσμογονία κι η αφήγηση για τη γέννηση του ανθρώπου που πλάστηκε "κατ' εικόνα του θεού", είναι ό,τι πιο ανόητο. Και δεν καταλαβαίνω ούτε τον "παράδεισο" που φύτεψε ο θεός ούτε την προηγούμενη ζωή του ανθρώπου μέσα σ' αυτόν ούτε το πώς άλλαξε η ζωή όταν ο άνθρωπος εξορίστηκε εξαιτίας της αμαρτίας κι έζησε μακριά από τον "παράδεισο της τρυφής".

Χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα ο Μωυσής έκατσε και τα "γράψε όλα αυτά, με τον ίδιο τρόπο που οι αρχαίοι κωμωδοί έγραφαν για την πλάκα τους, "ο Προίτος παντρεύτηκε τον Βελερεφόντη ενώ ο Πήγασος ήταν από την Αρκαδία".
Οι προφήτες που μας άφησαν συγγράμματα και ο Μωυσής, μη έχοντας ιδέα για τη φύση του ανθρώπου και του σύμπαντος, συνέθεσαν ένα απύθμενο παραμιλητό: Μας μιλούν για "ημέρες" -που διαδέχονταν η μία την άλλη πριν ακόμα υπάρξει φως και ουρανός, ήλιος, σελήνη και άστρα. Μήπως ο δημιουργός χρειάστηκε εκεί πάνω το φως, όπως ο άνθρωπος που ανάβει το λυχνάρι του παίρνοντας από του γείτονα; Και αν όλα αυτά ήσαν έργα του καταραμένου θεού που 'ναι αντίπαλος του μεγάλου θεού, κι έγιναν παρά τη θέληση του τελευταίου, τότε γιατί αυτός να του δανείσει το φως;
Εγώ αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να κάνω λόγο για τη γένεση του κόσμου και τη φθορά του, ούτε για το αν δεν έχει αρχή κι είναι άφθαρτος ή έχει μεν αρχή αλλά πάλι είναι άφθαρτος ή το αντίστροφο.
Δεν δέχομαι όμως ότι το πνεύμα του θεού (μετά τη δημιουργία) κατέβηκε, όπως ισχυρίζονται, στη γη κι ήταν σαν να βρέθηκε σε εχθρικό περιβάλλον. Και ότι επειδή ο άλλος θεός, ο δημιουργός, με την ανοχή του μεγάλου θεού κατασκεύασε άσχημα κάποια πράγματα και ενάντια στο πνεύμα του τελευταίου, πρέπει αυτά να καταστραφούν.

Κάπου άκουσαν ότι ο μέγας θεός, ενώ είχε δώσει το πνεύμα του στον άλλο, στο δημιουργό, τώρα το ζητάει πίσω.Ποιος θεός δίνει κάτι για να ζητήσει να του επιστραφεί; Ζητάει μόνο όποιος έχει ανάγκη· ο θεός όμως δεν έχει ανάγκη από τίποτα.
Κι όταν δάνειζε, δεν ήξερε ότι δανείζει σε κάποιον που ήταν κακός;
Γιατί ανέχεται να του κάνει αντίπραξη κάποιος φαύλος δημιουργός;
Γιατί στέλνει κρυφά και καταστρέφει τα δημιουργήματά του; Γιατί επιβάλλεται κρυφίως και παραπλανά και εξαπατά;
Και γιατί τους καταδικασμένους ή καταραμένους, όπως λέτε, τους καλεί να ανέβουν από τον Άδη και τους απαγάγει, θαρρείς κι είναι κανένας δουλέμπορος;
Γιατί τους δασκαλεύει να δραπετεύσουν από τον κύριό τους;
Γιατί να φύγουν από τον πατέρα, και αφού ο πατέρας δεν τους συγχωρεί γιατί τους υιοθετεί αυτός; Γιατίεπαγγέλλεται πως είναι πατέρας ξένων παιδιών;
Σπουδαίος θεός, αλήθεια, που θέλει να είναι πατέρας αμαρτωλών που άλλος τους καταδίκασε, πατέρας ακλήρων και σκυβάλων όπως λεν κι οι ίδιοι· ένας θεός που αδυνατεί να πιάσει και να τιμωρήσει αυτόν που ο ίδιος ξαπόστειλε.
Αν όμως όλα αυτά είναι δικά του έργα, πώς γίνεται ο θεός να έφτιαξε κακά πράγματα; Και πώς γίνεται να μην έχει τη δύναμη να πείθει και να νουθετεί; Πώς γίνεται να μετανοεί γι' αυτούς που έγιναν αχάριστοι και φαύλοι και να μέμφεται την ίδια του την τέχνη και να μισεί και να απειλεί και να καταστρέφει τα ίδια του τα παιδιά; Κι όταν τα αποβάλλει από τον κόσμο τούτο που τον έφτιαξε ο ίδιος, πού τα πηγαίνει;
Εκείνη πάλι η διαίρεση της κοσμογονίας σε ημέρες προτού ακόμα υπάρξουν ημέρες είναι άκρως ηλίθια. Χωρίς να 'χει δημιουργηθεί ουρανός, χωρίς να έχει στερεωθεί η γη, χωρίς ακόμη να την έχει επισκεφτεί ο ήλιος, πώς υπήρχαν ημέρες;
Κι ακόμη, με βάση τα προηγούμενα ας σκεφτούμε σοβαρά: Δεν θα ήταν παράλογο, ο πρώτος και μέγιστος θεός να δίνει διαταγές να γίνει ετούτο, να γίνει εκείνο, να γίνει τ' άλλο, και τη μια μέρα τόσα να χτίζει και τη δεύτερη άλλα τόσα όπως και την τρίτη, την τέταρτη, την πέμπτη και την έκτη; 
Κι ύστερα απ' αυτά, να εμφανίζεται σαν ταλαίπωρος χειρώνακτας που απόκαμε κι έχει ανάγκη από ανάπαυση.
Όμως δεν είναι σωστό, ο πρώτος θεός να κουράζεται ούτε να εργάζεται ούτε να δίνει προσταγές. Ούτε στόμα έχει ούτε μιλιά. 
Άλλα γνωρίσματα έχει ο θεός, διαφορετικά από ο,τιδήποτε έχουμε υπ' όψην μας εμείς οι άνθρωποι. Και ούτε δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα του· διότι δεν είναι έτσι ο θεός κι ούτε μοιάζει με κανέναν στην όψη. Δεν έχει σχήμα ο θεός ούτε χρώμα. Δεν μετέχει στην ύλη ο θεός -μάλλον μετέχεται παρά μετέχει. Κι ούτε μπορούμε να τον πλησιάσουμε με τον Λόγο διότι δεν του συμβαίνει τίποτα που να μπορούμε να το κατανοήσουμε κατονομάζοντάς το· τέλος, ο θεός βρίσκεται μακριά από κάθε ανθρώπινο πάθος."

Πηγή: «Κέλσος: Αληθής Λόγος κατά χριστιανών - Στο φως ύστερα από 18 αιώνες»

Άρτεμη: Η θεά του κυνηγιού και της φύσης

H Άρτεμη είναι μια από τις παλαιότερες, πιο περίπλοκες αλλά και πιο ενδιαφέρουσες μορφές του ελληνικού πανθέου. Κόρη του Δία και της Λητώς, δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα, βασίλισσα των βουνών και των δασών, θεά του κυνηγιού, προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων.

Η γέννηση της ιδιόρρυθμης θεάς τοποθετείται στο νησί Ορτυγία. Σε αυτό το άγονο πετρονήσι και μετά από φοβερές ταλαιπωρίες και περιπλανήσεις είχε καταφύγει η έγκυος Λητώ προκειμένου να κρυφτεί και να προφυλαχτεί από την καταδιωκτική μανία της νόμιμης συζύγου του Δία, της Ήρας. Εκεί και με τη βοήθεια όλων των γυναικείων θεοτήτων (εκτός της Ήρας) ήρθε στο φως η Άρτεμη και λίγο αργότερα ο αδερφός της ο Απόλλωνας.

Από τις πρώτες κιόλας ώρες της γέννησής της η Άρτεμη παίρνει πρωτοβουλίες. Αν και νεογέννητο βρέφος, βοηθά την εξουθενωμένη μητέρα της να ξεγεννήσει και το δεύτερο της παιδί και ταυτίζεται με τον τρόπο αυτόν με την Ειλείθυια, τη θεά του τοκετού. Πανέμορφη και πανέξυπνη η Άρτεμη, είχε από πολύ νωρίς κερδίσει την εκτίμηση των άλλων θεών. Ήδη από τα τρία της χρόνια είχε συγκεκριμένες απαιτήσεις, που αφορούσαν την ενδυμασία της, τον εξοπλισμό της και την ακολουθία της στην πιο αγαπημένη της ενασχόληση, το κυνήγι. Ήταν παιδί που ήξερε τι ήθελε και πραγματικά σταθερό και άκαμπτο στις αποφάσεις του.

Ο Δίας τη θαύμαζε για την επιμονή της και, λόγω της ευστροφίας της, της έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη και ικανοποιούσε όλες της τις επιθυμίες. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ζήτησε η Άρτεμη σαν δώρο από τον πατέρα της ήταν η αιώνια αγνότητα και παρθενία. Πιστή και σταθερή σε ό,τι ζητούσε και τη δέσμευε, η παρθενική θεά δε σπίλωσε ποτέ ούτε το ήθος της, ούτε και το χαρακτήρα της. Σοβαρή και περήφανη, διατήρησε την αγνότητά της περιφρονώντας ερωτικές πολιορκίες κι επιθέσεις. Αφοσιωμένη στο κυνήγι και τη φύση, αδιαφόρησε για τις χαρές του γάμου και τις απολαύσεις του έρωτα. Με επιβολή και αυστηρότητα απαίτησε την αθωότητα και την παρθενικότητα όχι μόνο του εαυτού της, αλλά και των Νυμφών που την περιστοίχιζαν κι επίσης αυτών που με τις υπηρεσίες τους την τιμούσαν.

Η Άρτεμη ήταν μια θεά αμείλικτη που ποτέ σχεδόν δε συγχωρούσε. Οποιαδήποτε παρατυπία σε βάρος της, οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα πιστεύω της και τις αρχές της άξιζε την τιμωρία της. Η αδυσώπητη οργή της ήταν έτοιμη να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή απέναντι στον παραβάτη των αυστηρών της κανόνων. Τα θανατηφόρα της βέλη στόχευαν διαρκώς θνητούς, θεούς και ήρωες που παρέβλεπαν την ύπαρξή της ή αμελούσαν τις αρχές και τη λατρεία της.

Κάποτε ο Ακταίωνας, ο γιος της Αυτονόης και του Αρισταίου, έτυχε να δει την Άρτεμη γυμνή, την ώρα που έκανε το λουτρό της. Η θεά από φόβο μήπως διαδοθεί το περιστατικό, τον μεταμόρφωσε σε ελάφι κι έβαλε τα πενήντα σκυλιά που τον συνόδευαν να τον κατασπαράξουν. Σε μια άλλη περίπτωση η Καλλιστώ, η κόρη του Λυκάονα (και μια από τις συνοδούς της Άρτεμης στο κυνήγι) κόντεψε να χάσει τη ζωή της από τα βέλη της θεάς γιατί αποπλανημένη από τον Δία είχε χάσει την αγνότητά της και είχε μείνει έγκυος.Επίσης η Άρτεμη σκότωσε και την Αριάδνη, γιατί σύμφωνα με το μύθο είχε απαχθεί και αποπλανηθεί από τον Θησέα στη Νάξο.Τέλος ο Ωρίωνας, ο γιος του Ποσειδώνα, βρήκε κι αυτός τραγικό θάνατο από τα βέλη της Άρτεμης, γιατί σύμφωνα με μια παράδοση είχε σμίξει με τη θεά της αυγής Ηώ, ή γιατί σύμφωνα με κάποια άλλη παράδοση είχε καυχηθεί ότι ήταν καλύτερος απ' αυτήν στην τέχνη του τόξου.Η Άρτεμη είχε ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά και τους έφηβους. Νέοι και νέες που διατηρούσαν την αθωότητά τους και που ζούσαν σύμφωνα με τις αρχές της ήταν πάντοτε ευνοούμενοί της και βρίσκονταν διαρκώς κάτω από την προστασία της. Ο Ιππόλυτος, μάλιστα, που ήταν αφοσιωμένος σε αυτήν και τη λατρεία της, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα αυτής της τακτικής και αδυναμίας της θεάς.

Ο Ιππόλυτος, λοιπόν, δεινός κυνηγός κι αλογοδαμαστής, είχε αφιερώσει τη ζωή του στην πανέμορφη Άρτεμη και στο ιδανικό που η ίδια πρέσβευε. Καμιά πρόκληση, καμιά γυναίκα δε στάθηκε ποτέ ικανή να τον παρασύρει. Ούτε και η Φαίδρα, η γυναίκα του Θησέα, μπόρεσε με τη γοητεία της να τον αποπλανήσει. Η υποδειγματική του συμπεριφορά έκανε τη θεά να συγκινηθεί και να του χαρίσει τιμές, δόξες και αιώνια -μετά το θάνατό του- μνήμη του ονόματός του. Η Άρτεμη ήταν μια από τις ομορφότερες και κομψότερες θεές του Ολύμπου. Οι αρχαίοι Έλληνες πραγματικά τη θαύμαζαν. Τη φαντάζονταν ψηλή, με ευγενική ομορφιά, αγέρωχη κορμοστασιά και περήφανο περπάτημα.

Γενικά, η Άρτεμη ήταν θεά δραστήρια, σκληρή και αεικίνητη. Στις περισσότερες της εκδηλώσεις εμφανίζεται συνειδητοποιημένη, ώριμη κι αποφασιστική, ενώ λίγα ήταν τα περιστατικά εκείνα στα οποία παρουσίαζε μια εικόνα τελείως διαφορετική.

Κατά τη θεομαχία, η περήφανη και απαιτητική κόρη του Δία, εμφανίζεται σαν ένα μικρό ανώριμο κορίτσι που οφείλει να υπακούει, να σέβεται και να συμμορφώνεται στις επιταγές της γυναίκας του πατέρα της και του αδερφού της.

Απέναντι στη διστακτικότητα του Απόλλωνα να μονομαχήσει με τον Ποσειδώνα, η Άρτεμη κρατά στάση αρνητική και αντιμετωπίζει το δίδυμο αδερφό της με λόγια ειρωνικά, αναιδή και περιφρονητικά. Η Ήρα, παρούσα στο περιστατικό, εξοργίζεται με τη συμπεριφορά της και με μανία αρχίζει να τη χτυπά με τα ίδια της τα βέλη.

Μια από τις πιο αγαπημένες ενασχολήσεις της Άρτεμης ήταν το κυνήγι. Γυναίκα δραστήρια, ορμητική και ευκίνητη, η ελεύθερη και αεικίνητη θεά διοχέτευε το μεγαλύτερο μέρος της ενεργητικότητάς της στην αναζήτηση και καταδίωξη θηραμάτων στα βουνά. Συνοδευόμενη από δροσερές και όμορφες νύμφες και περιστοιχισμένη από άγρια κυνηγόσκυλα, έτρεχε γύρω από λίμνες, ποτάμια, λιβάδια και βουνά προκειμένου να απαντηθεί με άγρια κυρίως ζώα. Ντυμένη με λιτό ελαφρύ ρούχο και εφοδιασμένη με τον κατάλληλο για την περίσταση εξοπλισμό ριχνόταν με ενθουσιασμό και μανία σ' αυτό που κυρίως την ενδιέφερε. Αδάμαστη, σκληρή κι αγέρωχη, δεινή γνώστρια της τοξευτικής τέχνης και πολύ ικανή δρομέας και κυνηγός, επιδίδονταν με πάθος στο κυνήγι.

Ένα από τα βασικότερα γνωρίσματα της Άρτεμης ήταν η καθολική της κυριαρχία στη φύση. Ήμερα και άγρια ζώα, ψάρια στα νερά και πουλιά στον αέρα ήταν όλα τους κάτω από την προστασία της.

Ως θεά και προστάτιδα της φύσης η Άρτεμη θεωρούνταν υπεύθυνη τόσο για τη γεωργία όσο και για την κτηνοτροφία. Περιοχές που τη λάτρευαν και την τιμούσαν ανελλιπώς είχαν πάντα εύφορη γη, κατάσπαρτα χωράφια, πλούσια συγκομιδή και ζώα υγιή και γόνιμα. Αντίθετα, όσες από τις περιοχές δεν τηρούσαν σωστά τις υποχρεώσεις τους απέναντί της και επιπλέον παρέβλεπαν την ύπαρξή της, είχαν να αντιμετωπίσουν την εκδικητική οργή και μανία της, που ισοδυναμούσε με καταστροφή των σπαρτών και αποδεκατισμό των κοπαδιών.

Ο Άδμητος και ο Οινέας αντιμετώπισαν, εξαιτίας της αμέλειας και της αδιαφορίας που έδειξαν, την οργή της θεάς.Ο Άδμητος στη γαμήλια γιορτή του είχε ξεχάσει να θυσιάσει -όπως επιβαλλόταν- στην Άρτεμη. Η Άρτεμη οργισμένη από αυτή την παρατυπία του έστειλε στο νυφικό του κρεβάτι ένα κοπάδι από φίδια, ενώ ετοιμάστηκε να του αφαιρέσει τη ζωή. Μάταια ο Απόλλωνας προσπάθησε να την καλοπιάσει. Τελικά ο ίδιος πείθει τις Μοίρες να του χαρίσουν τη ζωή και σαν αντάλλαγμα να πάρουν τη ζωή κάποιου άλλου δικού του ανθρώπου. Στην απαίτηση αυτή των Μοιρών μόνο η γυναίκα του Άλκηστη προθυμοποιείται να προσφερθεί. Τελευταία όμως στιγμή η επέμβαση του Ηρακλή τη σώζει προτού ακόμη προλάβει η ψυχή της να κατέβει στον Άδη.

Ο Οινέας κάποτε είχε ξεχάσει να θυσιάσει στην προστάτιδα της πόλης του Καλυδώνας, δηλαδή στην Άρτεμη. Η αδιαφορία του αυτή κόστισε τόσο στην πόλη, όσο και στο λαό της. Ένας τεράστιος κάπρος σταλμένος από τη θεά προκάλεσε τεράστιες καταστροφές σε γη, σε ζώα και ανθρώπους. Κανείς δε τολμούσε να τον σκοτώσει. Ο Μελέαγρος μόνο, ο γιος του Οινέα, ήταν τελικά εκείνος που τον εξόντωσε αλλά στη συνέχεια σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή γύρω από τη μοιρασιά. Η γυναίκα και η μητέρα του Μελέαγρου μη αντέχοντας τη θλίψη του θανάτου του αυτοκτόνησαν από τη στεναχώρια τους. Οι αδερφές του, τέλος, που αδιάκοπα τον θρηνούσαν, μεταμορφώθηκαν από την Άρτεμη σε φραγκόκοτες.

Πέρα από τη συμμετοχή της σε όλα τα παραπάνω περιστατικά, η θεά του κυνηγιού παίρνει ενεργό μέρος και σε έναν από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή. Ο Ηρακλής για μεγάλο διάστημα καταδίωκε μια πανέμορφη ελαφίνα με χρυσά κέρατα και χάλκινα πόδια, ιδιοκτησία της θεάς Άρτεμης. Η Άρτεμη, με τη συνδρομή του αδερφού της, του Απόλλωνα, τον εμποδίζει να σκοτώσει το άγριο ζώο και τον προτρέπει να το παραδώσει στην Τίρυνθα, στο βασιλιά Ευρυσθέα. Με την παραλαβή του ζώου ο Ευρυσθέας αναλαμβάνει να της το ξαναφιερώσει.Όπως στο μύθο με τον Ηρακλή, έτσι και σε πολλά άλλα περιστατικά η Άρτεμη συμπράττει με τον αδερφό της τον Απόλλωνα για την επίτευξη κάποιου σκοπού.Στην περίπτωση της Νιόβης που παινεύτηκε (συγκριτικά με τη Λητώ) για τα πολλά και όμορφα παιδιά της έχουμε τη συνεργασία των δυο δίδυμων αδερφών στην τιμωρία της. Επτά βέλη της Άρτεμης κι επτά του Απόλλωνα καρφώθηκαν στα δεκατέσσερα παιδιά της και τα σκότωσαν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και για τον ίδιο λόγο η Άρτεμη σκότωσε κάποτε τη Χιόνη (την κόρη του Δαιδαλίωνα και ερωμένη του Απόλλωνα), γιατί είχε καυχηθεί ότι η ομορφιά της ήταν τέτοια που ξεπερνούσε ακόμα κι αυτήν της πανέμορφης θεάς.

Ο πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Τρώων δε βρίσκει την Άρτεμη αδιάφορη. Μαζί με τον αδερφό της τον Απόλλωνα, τον Άρη, την Αφροδίτη και τη Λητώ συμμετέχει ενεργά με το μέρος των Τρώων. Ένα από τα πρώτα περιστατικά που συνέβησαν προτού ακόμη ξεκινήσει ο πόλεμος οφειλόταν στο θυμό και την οργή της Άρτεμης. Ο ελληνικός στόλος, εξαιτίας της άπνοιας που είχε δημιουργήσει η θεά, δεν μπορούσε να ξεκινήσει. Ένα τυχαίο περιστατικό του αρχηγού των Αχαιών Αγαμέμνονα είχε προκαλέσει την κατάσταση αυτή. Κάποτε χωρίς ο ίδιος να το αντιληφθεί είχε εισβάλει σε ένα άλσος αφιερωμένο στην Άρτεμη και είχε σκοτώσει ένα ιερό ελάφι. Η θεά εξοργίστηκε τόσο πολύ που απαίτησε τη θυσία της κόρης του Ιφιγένειας προκειμένου ευνοϊκοί άνεμοι να βοηθήσουν το σαλπάρισμα των ελληνικών καραβιών.

Ο πληγωμένος από τον Διομήδη, τέλος, Αινείας είχε στη διάρκεια του πολέμου δεχτεί τη βοήθεια της Άρτεμης και της Λητώς και είχε κατορθώσει χάρη σε αυτές να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να επιστρέψει στη μάχη.

Τα σύμβολα της Άρτεμης ήταν πολλά και ποικίλα. Ξεκινούσαν από ζώα και φυτά και κατέληγαν σε όπλα: κατσίκα, τράγος, ελάφι, αρκούδα, σκύλος, φίδι, δάφνη, φοίνικας, κυπαρίσσι, σπαθί, φαρέτρα, ακόντιο και άλλα.

Ανέκδοτα για παπάδες

Συζητούν τρεις παπάδες, ένας από το Άγιο Όρος, ένας από Αθήνα και ένας Κεφαλλονίτης για το πως κατανέμουν τα έσοδα των εκκλησιών τους.
Λέει ο παπάς από το Άγιο Όρος:
- Εγώ πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα και όσα έρθουν κορώνα είναι του Θεού και τα δίνω για τις ανάγκες της εκκλησίας και όσα έρθουν γράμματα είναι δικά μου.
Λέει με τη σειρά του ο Αθηναίος παπάς:
- Και εγώ πετάω τα νομίσματα στον αέρα και όσα σταθούν όρθια είναι του Θεού και της εκκλησίας, ενώ όσα πέσουν στο πλάι (κορώνα ή γράμματα) είναι σαφώς δικά μου.
Και στο τέλος ο Κεφαλλονίτης ο παπάς:
- Εγώ κύριοι συνάδελφοι κάνω το ίδιο που κάνετε και εσείς με πιο απλές διαδικασίες για να μη χάνουμε και χρόνο. Πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα. Όσα θέλει, τα κρατάει ο Θεός και όσα πέσουν κάτω είναι δικά μου!

---

Μια χωρική κάποτε καθώς πλησίαζε το Πάσχα, καλή ώρα όπως και φέτος, πήγε να εξομολογηθεί στον παπά του χωριού:
- Παπά μου, έκανα πολλές αμαρτίες.
- Λέγε τέκνο μου!
- Παπά μου, απάτησα τον άντρα μου.
- Ναι, τίποτε άλλο;
- Να, ξέρεις, πήγα με πολλούς άντρες.
- Μάλιστα, έχει κι άλλο;
- Έχει πάτερ. Το χειρότερο είναι που πήγα και με τον παπά του διπλανού χωριού.
- Α! αυτό είναι μεγάλο κρίμα, ασυγχώρητο!
- Τί να κάνω παπά μου να συγχωρηθώ;
- Ανέβα στο καμπαναριό και πήδα κάτω.
- Μα παπά μου, θα γκρεμοτσακιστώ!
- Κομμάτια να γίνεις αμαρτωλή! Δεν είχε παπά το χωριό;

---

Μια γυναίκα αγαπούσε τρελά έναν καλόγερο και από ντροπή δεν τολμούσε να του το πει. Μια μέρα, λοιπόν, έκανε πως ήταν άρρωστη και πως πονάει πολύ η πλάτη της και έτσι παρακάλεσε τον καλόγερο, μια και ήταν μόνη, να την τρίψει, για να της φύγει ο πόνος. Ο καλόγερος απονήρευτος, την έτριβε αρκετή ώρα στην πλάτη. Τότε εκείνη έχασε την υπομονή της και του το είπε: «Αλλού με τρίβεις, δέσποτα, κι αλλού 'χω γω τον πόνο».

---

Ο παπάς με τον καντηλανάφτη, περνούσαν ένα ποτάμι. Σε μια στιγμή, ο παπάς, μπήκε σε μια λακκούβα βαθιά, και επειδή δεν ήξερε κολύμπι, πνίγηκε. Γύρισε στο χωριό ο καντηλανάφτης, και έφερε το κακό μαντάτο. Κάθισε η παπαδιά, και έκλαιγε τον παπά. Σε μια στιγμή, λέει στον καντηλανάφτη:
- Πώς έγινε και πνίγηκε ; Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα, για να τον γλυτώσεις ;
- Τι να έκανα παπαδιά; απάντησε ο καντηλανάφτης. Όταν είδα και βούλιαζε, του άπλωσα το χέρι μου και του φώναξα: «Πάτερ, δώσε μου το χέρι σου». Εκείνος όμως, δεν μου το έδωσε, με αποτέλεσμα να τον πάρει το ποτάμι και να πνιγεί.
- Αχ, ευλογημένε. Τόσα χρόνια είσαστε μαζί, δεν τον έμαθες πια ; Δεν έπρεπε να του πεις «Δώσε μου το χέρι σου» αλλά «Πάρε το χέρι μου». Παπάς άνθρωπος ήταν. Μια ζωή, είχε μάθει να παίρνει. Τώρα θα έδινε;

---

Ο παπάς που άκουσε κάποιον να λέει ότι θα «πήγαινε» με την όμορφη χήρα του μακαρίτη του Γιάννη, που την εξομολογούσε και ήξερε ότι ήταν πιστή, θύμωσε και έβαλε στοίχημα τον γάιδαρό του, ότι δεν θα την «βγάλει». Κανόνισαν λοιπόν την άλλη μέρα στις 8 στο δέντρο δίπλα στο μικρό δασάκι. Ο παπάς ανέβηκε εγκαίρως και περίμενε.
Ο μάγκας πήγε στο νεκροταφείο και περίμενε τη χήρα που ήξερε πως πήγαινε κάθε μέρα να κλάψει τον μακαρίτη.
Μόλις είδε και ερχότανε, έπεσε σε ένα διπλανό μνήμα και έκλαιγε με μαύρο δάκρυ. Χτύπαγε το κεφάλι του στον σταυρό και μοιρολογούσε δυνατά:
-Γιατί σου το έκανα αυτό γυναικούλα μου...
Η χήρα τον πλησίασε να τον παρηγορήσει:
- Τι έχεις καλέ μου άνθρωπε; Γιατί κλαις τόσο απαρηγόρητα;
Αυτός της είπε πως είναι φαρμακόπουτσας και ενώ έκανε έρωτα με τη γυναίκα του τη φαρμάκωσε.
Η χήρα που ήθελε να πάει κοντά στον άνδρα της αλλά δεν ήξερε πώς, τον παρακάλεσε να την φαρμακώσει αυτός. Με τα χίλια παρακάλια, την πήρε και πήγαν κάτω από το δέντρο που είχαν κανονίσει με τον παπά. Εκεί που η χήρα...φαρμακωνότανε κοιτάζοντας προς τον ουρανό, είδε τον παπά ανάμεσα στο φύλλωμα του δέντρου.
- Παπά μου, αναφώνησε νιώθοντας το «δηλητήριο», συγχώρεσέ με τώρα που πεθαίνω.
- Α! Μωρή παλιοπουτάνα. Εσύ πεθαίνεις και εγώ χάνω το γαϊδουράκι μου.

---

Κάποιος παπάς τα παλιά χρόνια πήγε σε μια ζωοπανήγυρη ν' αγοράσει ένα βόδι και τελικά το αγόρασε. Οι χωριανοί όμως -μεγάλα πειραχτήρια- ήθελαν σώνει και καλά να τον πείσουν πως αγόρασε άλογο. Χώρισαν την απόσταση από το μέρος του πανηγυριού μέχρι το χωριό σε στάσεις, και στην κάθε στάση κάθισαν από δυο χωριανοί.
Μόλις πλησίαζε ο παπάς τον χαιρετούσαν και του παίνευαν το...άλογο.
- Δεν είναι άλογο -έλεγε εκείνος- είναι βόδι.
- Στραβός είσαι παππούλη μου; του έλεγαν. Φως φανάρι, αγόρασες το καλύτερο άλογο της περιοχής.
- Μωρέ παιδιά, δεν είναι άλογο, βόδι είναι.
- Δεν έχεις δίκιο, του ξανάλεγαν. Πιο όμορφο και γεροδεμένο άλογο δεν ξανάδαν τα μάτια μας στον κόσμο.
Είδε κι απόειδε ο παπάς, στο τέλος το πίστεψε. Μπαίνει λοιπόν καβάλα στο...άλογο έτσι για να το δοκιμάσει αν είναι ήμερο, δίνει μια κλοτσιά στον αέρα το βόδι και τον πετάει χάμω.
Κι ο παπάς σακατεμένος απ’ το πέσιμο:
- Μωρέ σ' είδα εγώ βοϊδάκι μ', αλλά μ' άφηναν ήσυχο οι διαβόλοι;

---

Ο καινούργιος παπάς της ενορίας ήταν τόσο νευρικός στην πρώτη του λειτουργία, που δεν μπορούσε να μιλήσει. Πριν από την επόμενη λειτουργία ρωτάει τον αρχιεπίσκοπο, τι θα μπορούσε να κάνει για να χαλαρώσει. Ο αρχιεπίσκοπος τον συμβουλεύει ως εξής:
- Την επόμενη φορά ρίξε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό που θα πιεις και θα δεις πώς θα χαλαρώσεις.
Την Κυριακή ο παπάς ακολουθεί τη συμβουλή και πραγματικά νιώθει ότι θα μπορούσε να κάνει κήρυγμα χωρίς άγχος ακόμα και αν λυσσομανούσε καταιγίδα. Μετά τη λειτουργία επιστρέφει στο σπίτι του, όπου μετά από λίγο εμφανίζεται ο διάκος του αρχιεπισκόπου και του παραδίδει ένα σημείωμα που έγραφε τα εξής:
«Αγαπητέ πάτερ, την επόμενη φορά να ρίξετε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό κι όχι μερικές σταγόνες νερό στη βότκα. Σας παραθέτω μερικές παρατηρήσεις, για να μην επαναληφθούν τα σημερινά.
Δεν χρειάζεται να τοποθετείτε φέτα λεμονιού στο χείλος του δισκοπότηρου.
Το κουβούκλιο στην πλευρά της εκκλησίας είναι το εξομολογητήριο, όχι το μπάνιο.
Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο: "Χαίρε κεχαριτωμένη", όχι "Γεια σου πιπίνι".
Καλό θα είναι να μην ακουμπάτε στο άγαλμα της Παναγίας πόσο μάλλον να το αγκαλιάζετε και να το φιλάτε με τέτοιο πάθος.
Οι εντολές είναι 10 και όχι 12.
Οι απόστολοι ήταν 12 και όχι 7. Κανείς τους δεν ήταν νάνος.
Δεν αναφερόμαστε στον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους ως "Ι.Χ. και Σία".
Ο Ιούδας ήταν προδότης, όχι "σκατορουφιάνος του κερατά" που είπες εσύ στους χριστιανούς.
Ο Χριστός μας είπε στον Πέτρο ότι "πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, θα με αρνηθείς", δεν του είπε: "Μέχρι να λαλήσουν τα κοκόρια θα μ' έχεις γράψει στ' αρχίδια σου".
Δεν επιτρέπεται να αποκαλούμε την κεφαλή της εκκλησίας μας "Νονό".
Το καθαγιασμένο ύδωρ είναι για να ευλογούμε, όχι για να δροσίζουμε τον σβέρκο μας.
Ποτέ δεν κηρύττουμε καθισμένοι στα σκαλιά του ιερού και σε καμία περίπτωση δεν ακουμπάμε το πόδι μας πάνω στη Βίβλο.
Ο άρτος χρησιμεύει για τη Θεία Ευχαριστία όχι ως απεριτίφ που συνοδεύει το κρασί.
Η παρότρυνση να χορέψει το ποίμνιο ήταν ενδιαφέρουσα, δεν χρειαζόταν όμως και να χορέψει γιάνκα γύρω από την εκκλησία.
Και τέλος, την λειτουργία την τελειώνουμε με "Αμήν", όχι με "Ολέ!"
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτός που καθόταν στην άκρη του ιερού και τον οποίο αποκαλέσατε "αδερφάρα" και "τραβεστί με μάξι" ήμουν εγώ! Τις σκάλες του άμβωνα τις κατεβαίνουμε κανονικά, όχι τσουλήθρα στο κάγκελο. Ελπίζω αυτά τα λάθη να διορθωθούν την ερχόμενη Κυριακή.

Με τιμή,
Ο Αρχιεπίσκοπος»

---

Δύο παιδεραστές, διαπληκτίζονται κρατώντας ένα μικρό βαμβακερό εσώρουχο:
- Σου λέω, από 9χρονη είναι... (μυρίζοντάς το).
- Τι λες ρε, είναι φανερό ότι είναι από 7χρονη...
Περνάει ένας παπάς από δίπλα, τους βλέπει και επεμβαίνει:
- Γιατί τσακώνεστε τέκνα μου;
- Μα πάτερ, δε βλέπεις; Ο άσχετος μου λέει ότι αυτό είναι από 9χρονη, ενώ είναι φανερό ότι είναι από 7χρονη...
Το παίρνει ο παπάς, μυρίζει και αυτός... Και...
- Έχεις δίκιο τέκνο μου, από 7χρονη είναι... αλλά... δεν είναι από την ενορία μας!

---

Ένας παπάς, αποφασίζει να δώσει άλλη βαρύτητα στο κυριακάτικο κήρυγμα, κάνοντας επίδειξη μιας παραβολής και γι' αυτό έβαλε 4 σκουλήκια σε 4 μπουκάλια.
Το πρώτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε οινόπνευμα.
Το δεύτερο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καπνό.
Το τρίτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε σπέρμα.
Το τέταρτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καθαρό νερό.
Στο τέλος του κηρύγματός του ο παπάς δίνει τα αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής:
Το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του αλκοόλ, πέθανε.
Το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του καπνού, πέθανε.
Το σκουλήκι που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι με το σπέρμα, πέθανε.
Μόνο το σκουλήκι που τοποθετήθηκε μέσα στο καθαρό νερό έζησε.
Ο παπάς απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα ρώτησε:
- Ποιό είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα, από αυτήν την παραβολή;
Και μια γριούλα από το βάθος της εκκλησίας αναφωνεί:
- Ότι όσο πίνουμε, καπνίζουμε και πηδιόμαστε δεν θα πιάσουμε σκουλήκια!

---

Επισκέπτεται κάποιος πιστός την μητρόπολη και ζητεί τον μητροπολίτη...
- Πού είναι ο σεβασμιότατος; Ρωτάει στην είσοδο του γραφείου.
- Κοιμάται, απαντάει ο γραμματέας/κλητήρας.
- Αααα, βρίσκεται στην αγκαλιά του Μορφέα...
- Δεν ξέρω πώς το λένε το παιδί, ναύτης είναι...

---

Ένας παπάς καθώς οδηγά το αμάξι του, συναντά έναν άνθρωπο που έχει σταματήσει το δικό του αμάξι στην άκρη του δρόμου και προσπαθεί να το επισκευάσει. Σταματάει ο παπάς να τον ρωτήσει αν θέλει βοήθεια. Οπότε ακούει τον οδηγό να βρίζει και να κατεβάζει καντήλια, εικονίσματα και στο τέλος και τους αγίους πάντες, να κάνει κάτι στην μηχανή, να μπαίνει στο αμάξι να γυρνά το κλειδί και αυτό τίποτα! Οπότε του λέει ο παπάς:
- Τέκνον μου, μην κάνεις τίποτα! Πες «Παναγία μου και Χριστέ μου βοήθα να πάρει μπροστά το αμάξι» και να δεις που θα πάρει!
Με το που ακούει ο άνθρωπος τον παπά να λέει τέτοιες παπαριές, τον αρχίζει αυτόν στα καντήλια, και συνεχίζει να προσπαθεί. Κάποια στιγμή μετά από πολλές προσπάθειες αγανάκτησε και μη έχοντας και τίποτα να χάσει, σκέφτηκε να ακολουθήσει την συμβουλή του παπά που τόση ώρα καθόταν εκεί και τον παρακολουθούσε. Κάνει λοιπόν τον σταυρό του και λέει:
- Παναγιά μου και Χριστέ μου, σας παρακαλώ κάντε να πάρει μπρος το αμάξι μου...
Κατόπιν γυρνά το κλειδί και βρουουουουμ! Παίρνει μπροστά το αμάξι!
Οπότε γυρνάει έκπληκτος ο παπάς και με γουρλωμένα μάτια,λέει:
- Ε, άι στον Διάολο!...
____________________________

Ένας μοναχός καυλόγερος ένα ειδυλλιακό βραδάκι πήγε στο κοντινό μοναστήρι καυλογριών, και συναντά πρώτη και ομορφότερη την ηγουμένη.
―Γεια σου καλή μου αδελφή, της λέγει, μπορώ να μπω μέσα;
―Κανονικά δεν μπορείς γιατί έδυσε ο ήλιος, αλλά θα σε αφήσω σαν καλό αδελφό να περάσεις. Τί θέλεις;
Της δείχνει προς τον μισοστημένο ψώλο του και της λέγει:
―Αυτός εδώ είναι ο διάολος.
Μετά της δείχνει προς το μουνί της και της λέγει:
― Αυτό εκεί μέσα είναι η κόλαση.
Και συνεχίζει:
― Ο θεός ευαρεστείται όταν ο διάολος είναι στην κόλαση. Ήλθα λοιπόν για να ευχαριστήσομε μαζί τον θεό. Έλα να βάλομε τον διάολο στην κόλαση…
Αμέσως μετά, η ηγουμένη αισθάνθηκε κάτι να σαλεύει αγρίως και δαιμονίως μέσα της, και κατάλαβε ότι πρέπει να ήταν ο διάολος που την ενοχλεί, και του λέει:
―Συμφωνώ απολύτως, να τον βάλομε τον κερατά στην κόλαση και να πάει στην οργή, αλλά θέλω 70 φορές.
―Μα καλά, της λέει αυτός τρομαγμένος, αυτό είναι φύσει αδύνατον. Είπαμε και είπαμε να τον βάλομε, αλλά και με το μαλακό.
Τότε του λέγει αυτή ανυπόμονα:
―Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω θεώ εστί. Τηλεφώνησε γρήγορα στον αριθμό 69 666 666 69 και θα σου πούνε πως γίνεται.
―Μα τι διάολο αριθμός είναι πάλι αυτός; Αναφωνεί!
―Πολύ σωστά κατάλαβες, του λέγει, αυτός είναι ο αριθμός του κινητού τηλεφώνου του αρχιδια:όλου του Αζαζήλ και αυτός θα σου πει πως γίνεται.
Παίρνει λοιπόν τηλέφωνο τον σατανά και του εξηγεί λεπτομερώς τι θέλει. Τότε ο Αζαζήλ εξανίσταται και του απαντά:
―Μα αυτό είναι πολύ απλό, δεν έχεις φώτιση από το άγιο πνεύμα μόνο ήλθες
σε μένα τέτοια ώρα που έχω πολύ πιο ενδιαφέρουσες δουλειές να κάνω με κάτι νιόπαντρους σαν τον Τωβίτ της Παλαιάς Διαθήκης; Τόσα χρόνια καυλόγερος και δεν έμαθες πως γίνεται και τώρα ήλθες και ρωτάς εμένα που με απόταξες;
― Μην μου αρνηθείς, σε παρακαλώ, πες μου πως γίνεται διότι το θέμα είναι υπερεπείγον, και μπορεί να γίνει ατυχύσημα.
― Καλά λοιπόν θα σου κάνω την χάρη. Άκουσον τέκνον εν Κυρίω αγαπητό:
Πάτα της πρώτα εξαντλητικό 69 και μετά 1 γερό σκληρό τεμάχιο που να φτάσει μέχρι τα μπούνια. (Προσοχή, όχι μέχρι τις αμυγδαλές. Άστο αυτό για το πρωί.). Αφού λοιπόν αυτή κάνει πολλές βαθιές συριστικές εκπνοές και εισπνοές, πάνω από 36 φορές, μετά θα της πεις: να ‘τα: 69 + 1 = 70. Να είσαι σίγουρος, σου το εγγυώμαι, θα μείνει άναυδη μέχρι το πρωί. Το πρωί, έτσι για το καυλό, δώσε της και ένα επιδόρπιο που να φτάσει μέχρι τις αμυγδαλές, αλλά πρόσεξε μην της πετάξεις τα μάτια έξω γιατί μετά δεν θα μπορώ να της τα βάλλω μέσα. Μόνο ο Ιησούς θα μπορεί και τότε θα σε πάρουνε χαμπάρι, κακόμοιρε!
Μετά όλο χαρά, πέταγε στα ουράνια, έκανε ότι του είπε μέχρι το πρωί και φτάσανε μέχρι την βασιλεία των ουρανών. Το πρωί της έδωσε και το επιδόρπιο και παρά λίγο να της πετάξει τα μάτια, αλλά ευτυχώς ήλθαν στο όριο τους και ίσα-ίσα που μείνανε μέσα. Έτσι την γλίτωσε στην τρίχα και δεν τον πήρε χαμπάρι ο Ιησούς.
Και χύσανε αυτοί καλά και ‘μεις καλλίτερα!
Η χάρις, ευλογία Κυρίου και έλεος είη μετά πάντων
________________________________

Πεθαίνει ένας παπάς και πάει στο παράδεισό..στέκεται μπροστά από τη πύλη όπου άγγελος με πύρινη ρομφαία φυλάει την πόρτα και δεν του επιτρέπει να μπεί.
-Δεν γίνεται να σε αφήσω να μπείς έχω εντολές
-Μα εγώ αγγελέ μου δεν είμαι όποιος και όποιος..είμαι ο εκπρόσωπος του χριστού στη γή..
-Ποιανού? ρωτάει απορημένος ο άγγελος..
-Μα αγγελέ μου του ΧΡΙΣΤΟΥ! αναφωνεί ο παπάς
- Δεν το ξέρω αυτόν λέει ο άγγελος
-Μα άγγελε μου (Με υψωμένη φωνή ο πάπας) του χριστού σου λέω δε καταλαβαίνεις! του ιησού!
-Α για τον ιησού μιλας τόση ώρα απάντα ο άγγελος..γυρνάει το κεφάλι προς τα μέσα και με δυνατή φωνή φωνάζει..''Παιδιά φωνάξτε μου τον ιησού''!
-Σε λιγάκι πράγματι εμφανίζεται ο ιησούς στη πύλη.Ο παπάς μόλις τον αντικρύζει πέφτει στα γόνατα,κλαίει ,χτυπιέται και γελάει ταυτόχρονα..''χριστέ μου είσαι αληθινός''! σώσε με,ελέησον με και βοήθα με να είσέλθω στη αγκαλιά σου!
-Α! λέει ο χριστός στον άγγελο βλέποντας τον κόρακα να χτυπιέται..θυμάσαι όταν σου είπα όταν είμουν στη γή κάποιοι ψαράδες στη γαλιλαία μου είχαν κάνει ένα fan club?
______________________

Πάει ένας να εξομολογηθεί στον παπά:
- Παπά μου, έχω κάνει πολλές αμαρτίες στη ζωή μου.
- Πες μου, τέκνον μου.
- Κάποτε σκότωσα τη μάνα μου.
- Μεγάλη αμαρτία, τέκνον μου.
- Στα αρχίδια μου, παπά μου.
- Συνέχισε παιδί μου, του λέει ο παπάς.
- Μια άλλη φορά, σκότωσα τον πατέρα μου, λέει ο άνθρωπος.
- Μεγάλη αμαρτία, τέκνον μου.
- Στα αρχίδια μου, παπά μου.
- Τι άλλο έχεις κάνει παιδί μου;
- Μια άλλη φορά πάλι, σκότωσα τα αδέρφια μου.
- Μεγάλη αμαρτία, τέκνον μου.
- Στα αρχίδια μου, παπά μου, απαντάει πάλι ο άνθρωπος. Τί να κάνω τώρα για να εξαγνιστώ;
Και ο παπάς του απαντάει:
- Βλέπεις εκείνη την ψηλή κορφή του βουνού; Θα πας εκεί και θα πηδήξεις στο κενό.
- Μα θα σκοτωθώ, απαντάει ο άνθρωπος. Και τότε του λέει ο παπάς:
- Στα αρχίδια μου, τέκνον μου.
Ένας τύπος παίρνει τηλέφωνο σε ένα μοναστήρι και απαντά η ηγουμένη:
- Παρακαλώ τι θα θέλατε;
- Γεια σας, θα ήθελα να μιλήσω στην Παρθένα.
- Δέν έχουμε καμία Παρθένα στο μοναστήρι μας, κύριε.
- Μα καλά όλες πουτάνες είστε εκεί μέσα;
Ρωτάει η δασκάλα:
- Που βρίσκεται ο θεός;
- Στην τουαλέτα του σπιτιού μου, πετάγεται ο Τοτός.
- Καλά πως σου ήρθε αυτό;
- Να, κάθε πρωί ο πατέρας στέκεται έξω από την τουαλέτα και φωνάζει: "Θεέ μου!! Ακόμα μέσα είσαι;"
Είναι δύο πολύ άτακτα παιδιά και μια μέρα τα παίρνει η μάνα τους και τα πάει στην εκκλησία. Λέει ο παπάς σ' έναν απ' τους δύο:
- Που είναι ο θεός;
Τίποτα το πιτσιρίκι.
- Που είναι ο θεός;
Έντρομο το πιτσιρίκι πάει στον αδερφό του και του λέει:
- Ρε συ! Αυτοί έχουν χάσει έναν θεό, και νομίζουν πως τον βουτήξαμε εμείς!!!!!!!!!!
Λέει η Μαρία στον Τάκη:
- Γιατί η γιαγιά σου διαβάζει την Αγία Γραφή;
- Ετοιμάζεται για τις εισαγωγικές εξετάσεις στον άλλο κόσμο!
- Τι γλυκό τρώνε οι προφήτες;
- Προφητερόλ!!!!!
Πεθαίνουν 2 μελαχρινές και μια ξανθιά και πάνε στο αγιο-Πέτρο.
- Που να στείλω την μελαχρινή; ρωτά ο άγιος-Πέτρος τον Χριστό.
- Στον παράδεισο.
- Την δεύτερη μελαχρινή;
- Στον παράδεισο.
- Και την ξανθιά;
- Στο δωμάτιό μου.
Ο Μήτσος ζούσε επάνω από το εστιατόριό του μόνο με το αγαπημένο του σκυλί. Μια ημέρα το σκυλί πέθανε και ο Μήτσος πήγε στον ιερέα της κοινότητας και ρώτησε:
- Πατέρα, το σκυλί μου πέθανε. Θα μπορούσατε να κάνετε μία τελετή για το φτωχό μου ζώο; Ήταν όπως ένας γιος για μένα που δεν έχω άλλον κανένα.
Ο παπά-Νίκος κούνησε το κεφάλι του και απάντησε:
- Πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορούμε να έχουμε τέτοιες υπηρεσίες για ένα ζώο στην εκκλησία. Αλλά, υπάρχει μια ενωτική εκκλησία στον επόμενο στενό, και ο Θεός ξέρει τι κάνουν εκεί. Ίσως εκεί κάνουν κάτι για το σκυλί σας.
Ο Μήτσος είπε τότε:
- Θα πάω αμέσως, παπά-Νίκο. Σκέφτεστε ότι $5.000 είναι αρκετά για την υπηρεσία;
Ο πατέρας Νίκος αναφώνησε:
- Κύριε Ελέησον! Βρε Μήτσο, γιατί δεν μου είπες ότι το σκυλί σου ήταν ελληνικό ορθόδοξο;
Και δύο ανέκδοτα για τον Ιησού:
Ο Χριστός κατεβαίνει στη Γη για να τσεκάρει γενικώς την κατάσταση. Μπαίνει σε ένα μπαράκι όπου μπεκροπίνουν ένας Γερμανός, ένας Γάλλος και ένας Έλληνας. Κάθεται στην μπάρα και ο Χριστός, ξανθός, μακρυμάλλης, ψιλολετσέ, τον βλέπει ο Γερμανός και λεει του μπάρμαν:
- Κέρασε, ρε, το παλικάρι μια μπιρίτσα, γιατί τον βλέπω διψασμένο!
Κερνάει ο μπάρμαν, πίνει ο Χριστός, όλα καλά.
Ύστερα από λίγο, φωνάζει ο Γάλλος στον μπάρμαν:
- Κέρασε, ρε, το παλικάρι ένα μπουκάλι κρασί. Ντροπή να κάθεται στον πάγκο έτσι σκέτος, χρονιάρες μέρες.
Κερνάει ο μπάρμαν, πίνει ο Χριστός, όλα καλά. Ύστερα από λίγο, πετιέται και ο Έλληνας:
- Κέρασε, ρε, λέει του μπάρμαν, το παλικάρι ένα καραφάκι ούζο με μια σπέσιαλ ποικιλία, γιατί τον βλέπω πεινασμένο και δεν κάνει...
Πίνει ο Χριστός, τρώει και μετά σηκώνεται. Πάει στο τραπέζι της παρέας και αγγίζει τον Γερμανό στον ώμο. Αυτός πετιέται, του φιλάει το χέρι και του λέει:
- Χριστέ μου! Σε ευχαριστώ! Τώρα κατάλαβα ποιος είσαι που μου πέρασαν μεμιάς τα αρθριτικά μου!
Αγγίζει και τον Γάλλο στον ώμο ο Χριστός, πετιέται αυτός, του φιλάει το χέρι και του λεει:
- Χριστέ μου! Σε ευχαριστώ! Πάει το άσθμα μου, πέρασε! Το νιώθω!
Κάνει να αγγίξει και τον Έλληνα ο Χριστός, οπότε τραβιέται πίσω αυτός και λεει:
- Χριστούλη μου, να σαι καλά, αλλά... χειρονομίες δεν γουστάρω! Είδα κι έπαθα να τη βγάλω την... αναπηρική σύνταξη!
Είναι ο Χριστός σε μια πόλη και κάνει κήρυγμα. Κάποια στιγμή εμφανίζονται κάτι παιδιά κι άρχισαν να τον βρίζουν.
- Ρε κωλόπαιδα, φύγετε από το Χριστό, λέει ο Πέτρος.
- Ασε Πέτρο τα παιδάκια να 'ρθουν κοντά μου, είπε ήρεμα ο Χριστός.
Μετά από λίγο ξαναεμφανίζονται τα παιδιά κι αρχίζουν να βαράνε το Χριστό.
- Ρε μαλακισμένα, φύγετε από το Χριστό, είπε ο Πέτρος.
- Ασε Πέτρο, τα παιδάκια να 'ρθουν κοντά μου, είπε πάλι ήρεμα ο Χριστός.
Μετά από κάνα πεντάλεπτο εμφανίζονται πάλι τα παιδιά και ρίχνουν ξύλα στο Χριστό.
- Ρε γαμημένα, δε σας είπα να φύγετε;
- Ασε Πέτρο τα παιδάκια να 'ρθουν κοντά μου, είπε ο Χριστός. Δε θα πιάσω ένα; Θα το ξεσκίσω.....

Η Έρις ως κόρη Χάους

Η Έριδα (αρχ.Ἔρις) θεότητα της αρχαιότητας. Ήταν κόρη της Νυκτός και του Χάους, θεά της ζήλιας, της διχόνοιας, του τσακωμού και του καυγά. Αδελφή του Άρη έσπερνε τη διχόνοια ανάμεσα σε θεούς και σε ανθρώπους. Κόρη του Χάους έφερνε την αλλαγή, την ανανέωση, την ελευθερία, όπου η ελευθερία δεν είναι σκλαβιά, είναι η ελευθερία που προσφέρει επιλογές η ελευθερία όπου ο χρόνος και ο χώρος είναι φορέας αναγέννησης κι όχι θανάτου. Την Θεά Εριδα μαζί με την Θεά Υβρη και την Θεά Νέμεση την έτρεμαν Θεοί και άνθρωποι. Γι αυτό ο Δίας έδιωξε απ’ αυτόν την πιθανότητα να μπλέξει με τις Θεές και τις έστειλε σε ένα θνητό τον Πάρη κι έμπλεξαν οι άνθρωποι.

Οι Ρωμαίοι είχανε μία ανάλογη θεά, που την ονόμαζαν Ντισκόρντια (λατ. Discordia). Υπάρχει και νεοθρησκεία βασισμένη σε αυτό το όνομα, ο γνωστός κι αστείος Ntiskorntianismos, μια θρησκεία παρωδία με μπόλικο γέλιο και χιούμορ.

Παριστάνεται η θεά Ερις, συνήθως να κουτσαίνει ή να καμπουριάζει, εκτός όταν σπέρνει τα ζιζάνια, οπότε ομορφαίνει και παίρνει καλό παρουσιαστικό, όπως μας λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Ο Ησίοδος γράφει στα «Έργα και Ημέραι», ότι όταν είναι καλή μας παροτρύνει να είμαστε εργατικοί.

Η Έρις και τα καπρίτσια της, όταν την προσβάλουν: Ο Δίας είχε την θεϊκή ιδέα να μην την καλέσει στον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδος, λόγω της έμφυτης ικανότητάς της να τα κάνει όλα μπάχαλο, αυτή από θυμό, πήγε κρυφά στον γάμο και άφησε με τρόπο ένα χρυσό μήλο, το κατόπιν γνωστό και ως «μήλο της Έριδος», να κατρακυλήσει ώστε να το δουν οι καλεσμένοι θεοί και να το ζηλέψουν. Το μήλο αυτό έφερε την επιγραφή «τῇ καλλίστῃ«, δηλαδή αφιερωμένο στην ομορφότερη Θεά.

Ήταν φυσικό λοιπόν οι τρεις παρευρισκόμενες όμορφες Θεές, η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη να διεκδικήσουν το μήλο, η κάθε μία για τον εαυτό της. Είδε ο Δίας τον τσακωμό κι έχοντας μια δεύτερη θεϊκή ιδέα, (να τον πάρουμε, να μας δίνει ιδέες ο Ζου-Ζου) είπε στον Ερμή να τις πάει γρήγορα στον Πάρη, για να διαλέξει αυτός, τρόπον καλλιστειών, ποια θα πάρει το μήλο. Έτσι και έγινε, τελειώνοντας ο γάμος του Πηλέα και της Θέτιδας … ξεκίνησε του Κουτρούλη ο γάμος και έγινε και το ανάλογο γλέντι με έναν παγκόσμιο -για την εποχή- πόλεμο.

Για να τον καλοπιάσει, η Αθηνά του έταξε πνευματική σοφία και η Ήρα δύναμη σωματική. Η Αφροδίτη όμως του έταξε την ωραία Ελένη, την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Ο Πάρης, μην ξέροντας ότι η ωραία Ελένη ήταν γυναίκα του Μενελάου, (ήξερε τι έκανε η Ερις) έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη. Με την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη άρχισε ο Τρωικός πόλεμος και η Έρις πέτυχε αυτό που ήθελε να προκαλέσει ένα τεράστιο Χάος και σαν άξια κόρη του πατέρα της, έριξε όλα τα παιδιά της στο παιχνίδι.

«Αρχική Προσβολή» Πάντα να καλείτε την Έριδα στις συγκεντρώσεις σας και στις γιορτές σας και να της προσφέρετε χώρο στην ζωή σας. Αν ακόμη δεν καταλάβατε το νόημα της πιο πάνω γνωστής ιστορίας είναι πως όσο και να θέλεις την τάξη και την ασφάλεια, αν δεν αφήσεις το Χάος να κατέχει κυρίαρχη θέση στην ζωή σου αυτό πάντα βρίσκει μια χαραμάδα, έναν τρόπο και τρυπώνει. Άλλωστε γι αυτό έχει κόρη την Έριδα. Όσο πιο πολύ το διώχνετε τόσο μεγαλύτερη ζημιά, κάνει η εμφάνιση του. Επίσης μην περιμένετε τσουνάμι, σεισμούς και θεϊκούς κεραυνούς, ένα απλό μήλο -με τις κατάλληλες λέξεις- είναι υπέρ αρκετό να κάνει την τόσο τακτοποιημένη ζωή σας, σκέψη σας, πεποιθήσεις σας χαώδη.

…και εγένετο ο Ntiskorntianismos: Ο Ntiskorntianismos προτείνει την ανοησία ως σωτηρία. Η ανθρωπότητα καλά θα κάνει να σταματήσει να παίρνει τα πράγματα τόσο σοβαρά και να γελάει περισσότερο, ακόμα και με τον ίδιο της τον εαυτό. Να αναπτύξει την έμφυτη αγάπη της για την αταξία και να παίξει με τη Θεά Έριδα. Αν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε το χάος όσο καλά έχουμε ήδη μάθει να αγκαλιάζουμε την τάξη, τότε και τα δύο θα μας αποκαλυφθούν ως αυτό που πραγματικά είναι: Ένας γελοίος παραλογισμός.

Από την επίγνωση της Επίγνωσης, ο άνθρωπος αρχίζει να αισθάνεται Α Ν Ε Ξ Α Ρ Τ Η Τ Ο Σ, παρά τους περιορισμούς του περιβάλλοντος. Αρχίζει να παίζει παιχνίδια με την τάξη και να τα μεταλλάζει κατά βούληση. Είναι σχεδόν ελεύθερος να παίζει παιχνίδια με το χάος μόνο και μόνο για το κέφι του. Είναι σχεδόν ελεύθερος, να μην παίξει τίποτε απ’ τα δύο. Και σαν σχεδόν κύριος των παιχνιδιών του, παίζει χωρίς φόβο, άρα και χωρίς απογοήτευση, άρα με καλή θέληση στην ψυχή του και αγάπη στην ύπαρξή του.

{Ως Ntiskorntiani πρέπει να αγκαλιάζουμε πρόθυμα την δημιουργική πλευρά του Χάους και της Τάξης όπως και να είμαστε πρόθυμοι να απορρίψουμε την αρνητική πλευρά του Χάους σαν ένα ανεπιθύμητο αντίστοιχο της αρνητικής Τάξης.}

Ο Ntiskorntianismos η λατρεία της Έριδος, είναι μια παρωδία θρησκείας, μεταμφιεσμένη σε αστείο και ένα αστείο μεταμφιεσμένο σε θρησκεία ταυτόχρονα. Είναι μια παρωδία θρησκείας, μια παρωδία του κόσμου και των συστημάτων ελέγχου αλλά πίσω από την παρωδία, κρύβει ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο. Την ιδέα ότι η έννοια του Χάους, της Αταξίας, της μη γραμμικής αλληλεπίδρασης είναι τόσο σημαντική και αναπόφευκτη όσο η έννοια της Τάξης. Το σύμβολο των Ντισκορντιανιστών, το οποίο έχει χρησιμοποιήσει παλιά σαν αβατάρ του ο Δαίδαλος, είναι το Ιερό Χάος (Sacred Chao, που το θεωρούν σαν τον υποτιθέμενο ενικό του Χάους, λες και το Chaos – χάος, να ήταν πληθυντικός αριθμός, και το προφέρουν σαν «cow» = αγελάδα!

Το σύμβολο αυτό αντιπροσωπεύει τις δυο αντιτιθέμενες δυνάμεις του σύμπαντος: την Hodge (που παριστάνει τη γραφειοκρατία και την συμμόρφωση) και την Podge (που παριστάνει το χάος και το άγνωστο). Αυτό μοιάζει με το σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ, με ένα μήλο (το μήλο της έριδος) με το όνομα «Καλλίστη» στο μέρος της Podge, κι ένα πεντάγωνο στο μέρος της Hodge.

Αξίζει εδώ αν σημειώσουμε ότι Hodge-Podge ή Hotch-Potch στα αγγλικά σημαίνει:

1. Ένα συνονθύλευμα διαφόρων ετερόκλητων στοιχειών

2. Μια παχιά σούπα με κρέας και λαχανικά και

3. Μια θεωρία ή επιχείρημα που συντίθεται από διάφορες ετερόκλητες ή αταίριαστες ιδέες….

Η catma τώρα ή σύνολο «θείων» εντολών του Ντισκορντιανισμού, που ονομάζεται επίσης Pentabarf (παρωδία της Πεντατεύχου) περιλαμβάνει, σύμφωνα με την Principia Discordia τα εξής:

*Δεν υπάρχει καμία άλλη θεά από τη θεά και αυτή η θεά είναι η Θεά Έρις.

*Δεν υπάρχει κανένα Κίνημα της Έριδος, παρά μόνον το Κίνημα της Έριδος και αυτό είναι το Κίνημα της Έριδος….

*Το σώμα κάθε Χρυσού Μήλου είναι η αγαπημένη οικία ενός Χρυσού Σκουληκιού…. 

Ntiskorntianism catmas (γέρνει προς τον δογματ-ισμό, αλλά τουλάχιστον έχει πλάκα)

*Μην εμπιστεύεσαι κανέναν.

*Αρνήσου τα πάντα.

* Να έχεις πάντα πρόχειρο τον αναπτήρα σου.

*Όλα τα πράγματα είναι υποκειμενικά.

*Υπάρχει μια εξαίρεση σε όλα τα πράγματα.

*Να σκέφτεσαι για τον Εαυτό σου.

*Οι καταδίκες δημιουργούν κατάδικους.

*Το συμπέρασμα στο οποίο πηδάς μπορεί να είναι δικό σου.

*Το Λογοπαίγνιο είναι Δυνατότερο από το Ξίφος.

*Αλήθεια: Δεν είναι ένα πράγμα, είναι ένα άλλο.

*Πραγματικότητα: Τα πάντα εξαρτώνται από το πώς την κοιτάς.

*The Enlightened take things Lightly.

*Ποτέ δυο ίσα δεν είναι τα ίδια.

*Τis είναι ένας άρρωστος άνεμος που δεν φυσά κανένα μυαλό.

*Είναι η σκέψη ενός μονοκέρου μια πραγματική σκέψη;

*Τιθασεύστε το δόγμα σας.

Έρις (επίσημη ονομασία 136199 Έρις), είναι η ονομασία του πέμπτου κατά σειρά πλανήτη νάνου (μετά τον Πλούτωνα, την Δήμητρα, τον Μακεμάκε και την Χαουμέια) στο ηλιακό μας σύστημα και το ένατο μεγαλύτερο γνωστό σώμα που περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο χωρίς να είναι δορυφόρος. Είναι ένας από τους πλανήτες νάνους των μετα-Ποσειδώνιων σωμάτων που λέγονται ΑΔΔ. Η προσωρινή ονομασία της Έριδος ήταν 2003 UB313.

Αυτός ο πλανήτης νάνος ανακαλύφθηκε στις αρχές του Ιανουαρίου του 2005 από φωτογραφίες που πάρθηκαν το έτος 2003. Είναι το πιο απόμακρο αντικείμενο του ηλιακού μας συστήματος που έχει ανακαλυφθεί μέχρι τώρα, με εξαίρεση κάποιους κομήτες. Η απόστασή της από τον ήλιο είναι 97 ΑΜ (Αστρονομικές Μονάδες, όπου 1ΑΜ=150 εκατομμύρια χιλιόμετρα). Αυτό σημαίνει ότι η απόσταση του αναφερόμενου πλανήτη νάνου είναι 14,5 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Συνεπώς είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η ακριβής διάμετρός του που περίπου υπολογίζεται στα 2.500 χιλιόμετρα σε σχέση με τον Πλούτωνα, που φτάνει μόλις τα 2.306 χλμ.

Η Έρις έχει και έναν μικρό δορυφόρο, την κόρη της Δυσνομία.

Η περιφορά της Έριδος διαρκεί 560 περίπου χρόνια και προς το παρόν είναι το πιο απομακρυσμένο γνωστό αντικείμενο σε απόσταση 96,7 ΑΜ. Πέρασε από το περιήλιό της μεταξύ 1698 και 1699[9] και από το αφήλιό της το 1977[10] και θα επιστρέψει στο περίηλιό της μεταξύ 2256[10] και 2258[11]. Αν και προς το παρόν είναι το πιο απομακρυσμένο αντικείμενο, η Σέντνα και το (87269) 2000 OO67 έχουν μέση απόσταση από τον ήλιο πολύ μεγαλύτερη από 68 ΑΜ, αν και προς το παρόν είναι πιο κοντά στον Ήλιο από την Έριδα.

Πέρα από την μεγάλη εκκεντρότητα (0,43), η Έρις έχει μεγάλη κλίση προς την εκλειπτική, περίπου 44 μοίρες, σε αντίθεση με τους πλανήτες, οι οποίοι περιφέρονται πάνω στο επίπεδο της εκλειπτικής. Το 2005 το παρατηρητήριο Κεκ παρατήρησε τα τέσσερα μεγαλύτερα μεταποσειδώνια αντικείμενα (Πλούτωνα, Μακεμάκε, Χαουμέια και Έρις). Στις 10 Σεπτεμβρίου αποκαλύφθηκε ένα φεγγάρι γύρω από την Έριδα. Αυτό το φεγγάρι πήρε το παρατσούκλι Γκαμπριέλα από τον Μπράουν και έπειτα το επίσημο όνομα Δυσνομία. Έχει διάμετρο 100 με 250 χιλιόμετρα και περιφέρεται σε απόσταση 37000 χιλιόμετρα από την Έριδα.

Ως παιδιά της Έριδος και προτεργάτες του πολέμου θεωρούνται:

*Άλγεα: Τα δυσάρεστα, τα επώδυνα, τα θλιβερά.

*Άτη: Αναστάτωση, αναταραχή, σύγχυση, απάτη, αφανισμός.σφάλμα,παράβαση

*Αμφιλογίες: Διαμάχη-Διαπάλη μέσω του λόγου, οι Διαφωνίες

*Ανδροκτασίες: Σφαγή ανδρών.

*Δυσνομία: Παραμόρφωση και διαταραχή των Νόμων. Η Δυσνομία (Αγγλ. Dysnomia) είναι ένας μικροσκοπικός δορυφόρος του πλανήτη νάνου «Έρις», που κινείται μαζί του στις τροχιές των μετα-Ποσειδώνιων πλανητοειδών. Ονομάσθηκε έτσι, σε αναλογία με την Έριδα, επειδή με την ανακάλυψη των σωμάτων αυτών, δημιουργήθηκε στους κόλπους των Αστρονόμων μεγάλο νομικό θέμα και έριδα, για το τι θεωρείται πλανήτης.

Στην αρχή είχε ονομαστεί προσωρινά «Γαβριέλα», με διάθεση αστεϊσμού, από τον αστρονόμο που πρωτοπαρατήρησε τα δύο σώματα, τον Μάικλ Μπράουν. Ο ίδιος μετά έδωσε την επίσημη αυτή ονομασία τους. Η άλλη του σημερινή ονομασία είναι Έρις I ενώ η αρχική προσωρινή ονομασία που του είχε δοθεί ήταν S/2005 (2003 UB313) 1. Η Δυσνομία είναι οκτώ φορές μικρότερη από τη Σελήνη, και κινείται σε τροχιά περίπου το 1/10 της απόστασης Γης – Σελήνης. Λόγω της απόστασής της από τον Ήλιο, είναι ένα παγωμένο ουράνιο σώμα.

*Υσμίνες: Συμπλοκές, θεές της μάχης.

*Φιλονικία: λογομαχία, μάλωμα, ανταγωνισμός, αντιμαχία.

*Λιμός: πείνα από έλλειψη αγαθών

*Λήθη: Λησμονιά, αγνωμοσύνη. Στην ελληνική μυθολογία, κατά τον Ησίοδο, η Λήθη ήταν θυγατέρα της Έριδας και προσωποποίηση της λήθης, δηλαδή της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης. Την θεωρούσαν μία από τις Ναϊάδες Νύμφες. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η Λήθη ήταν η μητέρα των τριών Χαρίτων. Από τη Λήθη πήραν το όνομά τους μία πηγή και ένας από τους πέντε ποταμούς του Αδη, από τα ύδατα του οποίου έπιναν οι κατερχόμενοι νεκροί για να λησμονήσουν το παρελθόν, την επίγεια ζωή τους. Τον ποταμό Λήθη παρίσταναν ως ένα γέροντα που κρατούσε στο ένα χέρι υδρία και στο άλλο κύπελλο.

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι υπήρχε βωμός της Λήθης στο Ερέχθειο των Αθηνών. Επίσης, στη Βοιωτία υπήρχε κοντά στο Μαντείο του Τροφωνίου η πηγή της Λήθης, όπως και η πηγή της Μνημοσύνης. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η Λήθη ήταν αδελφή του Θανάτου και του Ύπνου.

* Νείκεα: Οι φιλονικίες, μαλώματα, επίπληξη.

*Όρκος: Τιμωρούσε τους επίορκους. Στην ελληνική και στη ρωμαϊκή μυθολογία με το όνομα Όρκος είναι γνωστή μία θεότητα την οποία οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν προσωποποίηση του όρκου που δίνεται. Ο Όρκος μυθολογείται ως γιος της θεάς Έριδας ή του Αιθέρα και της θεάς Γαίας. Ο Όρκος τιμωρούσε τους επίορκους, όσους δηλαδή καταπατούσαν τον όρκο που είχαν δώσει. Στη ρωμαϊκή μυθολογία ο Όρκος ταυτίζεται μερικώς με τον Πλούτωνα ή Άδη. Ο αστεροειδής 90482 Όρκος (90482 Orcus), που ανακαλύφθηκε το 2004, πήρε το όνομά του από τη θεότητα αυτή.

*Φόνοι: Αφαίρεση της Ζωής

*Ψεύδεα: Η μή απόδοση της Αλήθειας

Τα παιδιά της Έριδος και ειδικά ο πατέρας της το Χάος, συντοφεύουν κι εκπαιδεύουν τους ανθρώπους στη διάρκεια της ζωής τους, αν έχουν την εξυπνάδα να τους κάνουν φίλους τους και αν παραδειγματιστού από τον Τρωϊκό πόλεμο … αλλά φευ !!!

Ως επίλογος … δεν υπάρχει επίλογος σε ένα χαώδες και φρακταλικό συμπαν. Μην απορρίπτετε πλήρως τίποτα, αλλά μην αποδέχεστε πλήρως και τίποτα, η σιγουριά της αμφιβολίας είναι το μότο. Ανάμεσα στο Ναι και στο Όχι, υπάρχει το Χάος κι ένα τεράστιο παιχνίδι με την Εριδα και τα παιδιά της να πρωτοστατούν. Τα πάντα είναι διαβαθμίσεις πιθανοτήτων, φρακταλικά πολύπλοκων και παράξενα περίπλοκων, εσείς ανοίξτε τον εαυτό σας στο Χάος και παίξτε με την Έριδα. Τώρα γιατί να υπάρχει θρησκεία και δόγμα και ιεραρχεία για να επικαλείσαι το Χάος …την κόρη του Εριδα … αλλά και παιδιά της, τι να πω… μόνο η απίστευτη βλακεία των ανθρώπων μπορεί να το πετύχει κι αυτό !!!