Η σοφία...

Ένας νέος πήγε κάποτε σε ένα σοφό και τον ρώτησε :«Κύριε, τι να κάνω για να γίνω σοφός;».Ο σοφός δεν απάντησε. Ο νέος επανέλαβε την ερώτηση και αφού μάταια περίμενε απάντηση, έφυγε τελικά για να επιστρέψει την επόμενη ημέρα. 

Ξανάκανε τότε την ίδια ερώτηση πολλές φορές, μα πάλι απάντηση δεν πήρε. Το έκανε αυτό για τρίτη μέρα και τότε ο σοφός τον οδήγησε σε ένα ποτάμι..

Όταν έφτασαν σε κάποιο σημείο που είχε αρκετό βάθος, ο σοφός, έπιασε το νέο από τους ώμους και του βούτηξε το κεφάλι μέσα στο νερό. Κάποια στιγμή μετά από λίγη ώρα τον ελευθέρωσε κι αφού τον άφησε να πάρει μερικές ανάσες τον ρώτησε:
 .

«Γιε μου, κάτω από το νερό τι ζητούσες περισσότερο»; Ο νέος απάντησε «αέρα, αέρα ήθελα». «Δεν θα προτιμούσες πλούτη, απολαύσεις, δύναμη ή αγάπη γιε μου;»  .

«Όχι ήθελα αέρα, και σκεφτόμουν μόνο αυτό», απάντησε ο νέος ξανά.

Τότε ο σοφός είπε: «Για να γίνεις σοφός, πρέπει να επιθυμείς τη σοφία με τόση ένταση, όση επιθυμούσες τον αέρα. Πρέπει να αγωνιστείς γι’ αυτήν, αποκλείοντας κάθε άλλο σκοπό».

Μοναδικό βακτήριο τρέφεται με ηλεκτρισμό!

Από όλες τις δίαιτες που έχουν εμφανιστεί ως σήμερα στη Γη, αυτή πρέπει να είναι η πιο περίεργη: ένα βακτήριο που φημίζεται για την ικανότητά του να τρέφεται με ό,τι βρει διαθέσιμο αποδεικνύεται τώρα ότι μπορεί να ζει με φως και λίγο ηλεκτρισμό. Το μοβ βακτήριο Rhodopseudomonas palustris προσελκύει εδώ και χρόνια το ενδιαφέρον των βιοτεχνολόγων χάρη στη μοναδική ικανότητά του να αλλάζει μεταβολισμό ανάλογα με τις συνθήκες. Απαντάται σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα, καθώς μπορεί να αντλεί ενέργεια είτε από το φως, μέσω της φωτοσύνθεσης, είτε από οργανικά ή ανόργανα μόρια. Παρόλο που το πλήρες γονιδίωμα του βακτηρίου είναι διαθέσιμο από το 2004, τα μεταβολικά κόλπα του δεν έχουν γίνει ακόμα κατανοητά. Στην τελευταία μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στο Nature Communications, ερευνητές του Χάρβαρντ αναφέρουν ότι το μικρόβιο μπορεί να αντλεί ηλεκτρόνια από ορυκτά του εδάφους, ακόμα και από ορυκτά που βρίσκονται αρκετά βαθιά κάτω από την επιφάνεια. «Όταν σκεφτόμαστε για τον ηλεκτρισμό και τους ζωντανούς οργανισμούς, οι περισσότεροι φέρνουν στο μυαλό τους τον Φρανκενστάιν της Μέρι Σέλεϊ. Γνωρίζουμε όμως εδώ και καιρό ότι όλοι οι οργανισμοί χρησιμοποιούν ηλεκτρόνια -των οποίων η ροή δημιουργεί το ηλεκτρικό ρεύμα- για να παράγουν έργο» εξηγεί ο Πίτερ Ζιργκουί, επικεφαλής της μελέτης. Πριν από περίπου 20 χρόνια, οι μικροβιολόγοι ανακάλυψαν ένα βακτήριο που «τρώει» σκουριά μεταφέροντας ηλεκτρόνια από το εσωτερικό των κυττάρων τους μέχρι τα άτομα οξυγόνου που υπάρχουν στη σκουριά (οξείδια του σιδήρου). Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι το βακτήριο δημιουργεί ένα ηλεκτρικό ρεύμα που ρέει από τα κύτταρα προς το περιβάλλον. Το Rhodopseudomonas palustris γίνεται τώρα ο πρώτος γνωστός οργανισμός που αντιστρέφει αυτή τη διαδικασία και αντλεί ηλεκτρόνια από το περιβάλλον στο εσωτερικό των κυττάρων. Τα ηλεκτρόνια μεταφέρονται σε άτομα σιδήρου, ο οποίος τελικά μετατρέπεται σε σκουριά. «Τα μικρόβια στα οποία αναφέρεται η τελευταία μελέτη είναι τα κατοπτρικά είδωλα των μικροβίων που τρώνε σκουριά. Αντί να χρησιμοποιούν οξείδια του σιδήρου για να αναπνέουν, παράγουν οξείδια του σιδήρου από ελεύθερο σίδηρο» αναφέρει ο Δρ Ζιργκουί. Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι το R.palustris μπορεί να οξειδώνει όχι μόνο τον σίδηρο με τον οποίο έρχεται σε άμεση επαφή αλλά ακόμα και το σίδηρο που κρύβεται μέσα στο χώμα. Ουσιαστικά το βακτήριο αντλεί ηλεκτρόνια από τα υπόγεια άτομα σιδήρου μέσα από «καλώδια», τα οποία αποτελούνται από τα αγώγιμα ορυκτά που υπάρχουν συνήθως στο έδαφος. Γιατί όμως έχει εξελίξει το βακτήριο αυτή την ασυνήθιστη ικανότητα να οξειδώνει σίδηρο σε μεγάλο βάθος; Οι ερευνητές υποθέτουν ότι η απάντηση έχει σχέση με τον τρόπο ζωής του μικροβίου, το οποίο προτιμά να ζει εκτεθειμένο στο φως που βοηθά στην παραγωγή ενέργειας. Η ηλεκτρική σύνδεση ανάμεσα στο βακτήριο και το υπέδαφος του επιτρέπει να βρίσκει τον σίδηρο που χρειάζεται ενώ ταυτόχρονα παραμένει στην ηλιόλουστη επιφάνεια. Πέρα όμως από το βιολογικό ενδιαφέρον της ανακάλυψης, οι ερευνητές δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο ανάπτυξης κυψελών καυσίμου που αξιοποιούν το μικρόβιο για τη μεταφορά ηλεκτρονίων ανάμεσα στα ηλεκτρόνια. Θεωρητικά το πολυμήχανο βακτήριο θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή υδρογόνου και βιοδιασπώμενων πλαστικών και σε άλλες εφαρμογές της βιοτεχνολογίας.

Δαλάι Λάμα, Τι είναι η αγάπη;

Τι ΖΗΤΑΜΕ ΣΤΗ ΖΩΗ; Ο Βούδας, ένας μοναχός που έζησε πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια, έδωσε μια απλή α­πάντηση: Όλοι ζητάμε την ευτυχία. Αλλά πώς γίνεται κά­ποιος ευτυχισμένος; Πολλοί πίστεψαν ότι το είχαν κατα­φέρει όταν έγιναν πλούσιοι, διάσημοι ή απέκτησαν μεγά­λη εξουσία. Όμως οι περισσότεροι διαπίστωσαν σύντομα ότι η ζωή τους, παρά τα πλούτη και την πολυτέλεια, ήταν κενή και ανούσια όπως πριν. Η συνταγή του Βούδα για να ευτυχήσεις είναι εκπληκτικά απλή: Προσπάθησε να γίνεις καλός άνθρωπος. Κι επειδή αυτό είναι εύκολο να το λες και δύσκολο να το κάνεις, μας έμαθε, σαν καλός προπο­νητής, μερικά κόλπα.

Όλα ξεκινάνε από το κεφάλι μας. Πρέπει να αλλάξουμε τη στάση και τον τρόπο σκέψης μας. Να κάνουμε το καλό και να αποφεύγουμε το κακό. Δε γεννηθήκαμε για να βλά­πτουμε τους άλλους. Αν αντιμετωπίζουμε κάθε άνθρωπο με φιλικό και εγκάρδιο τρόπο, η ζωή μας αποκτάει νόημα. Αυτή είναι η βάση της φιλοσοφίας μου. Το κλειδί για όλα είναι η αγάπη. Αλλά τι είναι αυτό; Τι είναι η αγάπη; Κάθε μέρα ακούμε χιλιάδες φορές τη λέξη «αγάπη». To πρωί στο ραδιόφωνο ακούς κάποιον να τραγουδάει με παθια­σμένη φωνή «Σ’ αγαπώ», το μεσημέρι ίσως τη λες καρδιοχτυπώντας σε κάποιο αγόρι ή κορίτσι που έχεις ερωτευτεί, ενώ το βράδυ η μαμά σου την ψιθυρίζει στο αφτί σου πριν σε καληνυχτίσει με ένα φιλί. Ασφαλώς θα έχεις ακούσει και τον πατέρα σου να λέει πως αγαπάει το αυτοκίνητό του ή τη συλλογή με τις βιντεοταινίες του.

Όμως εννοούν όλοι την ίδια αγάπη; Δε νομίζω. Πολλοί άν­θρωποι μπερδεύουν την αγάπη με την ευχαρίστηση ή με έ­να προσωρινό αίσθημα έλξης για κάποιο άτομο ή για κά­ποιο πράγμα. Αυτού του είδους η αγάπη είναι ασταθής και μεταβλητή όπως ο καιρός. Αγαπάς κάποιον επειδή έχει ω­ραία μάτια, επειδή λέει έξυπνες κουβέντες ή για χίλιους άλ­λους λόγους που γεννάει η φαντασία σου. Μόλις ο ήλιος πάψει να λάμπει, διαπιστώνεις ότι αυτή η αγάπη υπήρχε μό­νο στη φαντασία σου. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αντικεί­μενα, όπως τα ρούχα ή τα παιχνίδια. Για παράδειγμα, μπαί­νεις σε ένα κατάστημα και βλέπεις ξαφνικά κάτι που σου α­ρέσει. Λες: «Το θέλω». Εκείνη τη στιγμή αναπτύσσεται μια έλξη που κάνει το συνηθισμένο αντικείμενο κάτι ξεχωριστό. Αγοράζεις το αντικείμενο και διαπιστώνεις ότι τώρα που το απέκτησες είναι ακόμα ωραιότερο. Βέβαια, εξακολουθεί να είναι το ίδιο πράγμα, και υπάρχουν πολλά σαν κι αυτό στο κατάστημα, αλλά τώρα που το έχεις στην τσάντα σου αρχί­ζεις να το αγαπάς επειδή είναι δικό σου. Η αγάπη σε αυτή την περίπτωση είναι καθαρά ένα αίσθημα ιδιοκτησίας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ονειρεύονται μια ρομαντική α­γάπη όμορφη όσο στις χολιγουντιανές ταινίες, στις οποίες δυο άνθρωποι συναντιούνται, νιώθουν τη σπίθα να φουντώ­νει και την επόμενη στιγμή είναι τρελοί από αγάπη και από­λυτα ευτυχισμένοι. Δυστυχώς, η πείρα δείχνει ότι μια σχέση ή ένας γάμος σπανίως έχουν μεγάλη διάρκεια. Μια παθια­σμένη σχέση μοιάζει με σπίτι χτισμένο πάνω στον πάγο. Μό­λις ο πάγος λιώσει, το κτίριο καταρρέει. Μια τέτοια αγάπη πολύ εύκολα καταλήγει σε κορεσμό και ανία, ακόμα και σε μίσος, στη χειρότερη περίπτωση. Αυτό συμβαίνει, δυστυχώς, πολύ συχνά μεταξύ ανθρώπων που κάποτε αγαπήθηκαν. Ού­τε και αυτή, λοιπόν, είναι η σωστή, η αληθινή αγάπη.

 

Κάποτε με ρώτησε ένα ερωτευμένο ζευγάρι: «Μπορούμε να περιμένουμε από το σύντροφό μας να ανταποδώσει την α­γάπη μας;». Η απάντησή μου ήταν «Όχι». Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε φτηνή συναλλαγή: Αν μ’ αγαπάς, θα σ’ αγαπώ. Αυ­τή είναι λάθος αντιμετώπιση. Εγώ βλέπω αλλιώς την αγάπη. Η αληθινή αγάπη είναι αποδεσμευμένη από τη ζήλια, δε θέ­τει όρους, δεν έχει προκαταλήψεις. Πρόκειται για το είδος της αγάπης που ο Χριστός ονόμασε «αγάπη για τον πλησίον».

 

Μέσα σε κάθε άνθρωπο κοιμάται ο σπόρος της αγάπης. Αυ­τό το σπόρο που έχουμε στην καρδιά μπορούμε να τον βοη­θήσουμε να μεγαλώσει και αργότερα να ανθίσει σαν λου­λούδι. Εμείς οι μοναχοί προσπαθούμε να το πετύχουμε με το να ασκούμαστε σε θετικές πράξεις και να ενισχύουμε θε­τικές ιδιότητες. Τέτοιες είναι η ανεκτικότητα και ο σεβασμός απέναντι σε ό,τι μας περιβάλλει και, φυσικά, η αποφυγή κα­κών πράξεων όπως ο φόνος, η κλοπή, το ψέμα. Δε χρειάζε­ται να είσαι άγιος για να έχεις φιλικές και εγκάρδιες σχέσεις με τους ανθρώπους. Η αγάπη για την οποία σου μιλάω α­γκαλιάζει όλα τα ζωντανά πλάσματα του πλανήτη μας. Γι’ αυ­τό σε ρωτάω: Υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στην αγά­πη για τη μητέρα και στην αγάπη για ένα μυρμήγκι; Όχι!

 

Ακόμα κι αν σου φαίνεται απίστευτο, μπορούμε να αγαπά­με τους εχθρούς μας. Είναι, μάλιστα, πολύ σημαντικό να μάθουμε να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Κανονικά, βλέπεις ως αντίπαλο κάποιον που σε εκνευρίζει και σου δημιουργεί δυσκολίες. Αυτό είναι λάθος αντιμετώπιση. Το άτομο που θεωρείς αντίπαλο δεν παύει να είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα. Αν αγαπάμε όλη την ανθρωπότητα, πώς είναι δυνατόν να α­ποκλείουμε τους εχθρούς μας; Πρέπει να δώσουμε το χέρι και σε αυτούς. Παραδέχομαι πως είναι δύσκολο να αγα­πάμε τους εχθρούς μας. Όμως μπορώ να σου δώσω ένα πα­ράδειγμα: Όταν ήμουν δεκαπέντε ετών ο κινεζικός στρατός εισέβαλε στη Λάσα, την πρωτεύουσα του Θιβέτ. Ως πνευ­ματικός και κοσμικός ηγέτης του λαού μου, προσπάθησα να βρω μια ειρηνική λύση στο πρόβλημα. Δυστυχώς, μάταια. Το 1959 τα κομουνιστικά στρατεύματα του Μάο σκότωσαν χιλιάδες συμπατριώτες μου και κατέλαβαν τη χώρα. Εγώ πέρασα τα Ιμαλάια και κατέφυγα στη γειτονική Ινδία, όπου ζω εξόριστος από τότε. Οι Θιβετιανοί, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να μισούν τους Κινέζους για το απερίγραπτο κακό που προξένησαν στο λαό μου. Όταν όμως ξυπνάνε τέτοια συ­ναισθήματα, καλό είναι να αυτοσυγκεντρωνόμαστε και να προσπαθούμε να συναισθανθούμε και τους Κινέζους, να μπούμε στη θέση τους. Ο εχθρός παραμένει άνθρωπος, ό,τι κι αν έχει κάνει. Ως άτομο, ως ανθρώπινο πλάσμα, συνεχί­ζει να αξίζει το σεβασμό και την αγάπη μας. Όμως τις κα­κόβουλες πράξεις του τις καταδικάζουμε, βέβαια. Κι αν χρειαστεί, πρέπει να προστατευτούμε από αυτές.

Πώς μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε; Αυτή είναι μια ε­ρώτηση που ασφαλώς θα θέλεις να μου κάνεις. Δεν υπάρ­χει συνταγή, ούτε κάποιος συγκεκριμένος τρόπος. Για μέ­να η αγάπη είναι περίπου σαν τη μαγειρική τέχνη: Κάθε φαγητό μαγειρεύεται αλλιώς και απαιτεί μεγάλη δεξιοτε- χνία. Στο ένα φαγητό πρέπει να βράσεις πρώτα τα λαχα­νικά, έπειτα να τα τηγανίσεις και να βάλεις τα μπαχαρικά στο τέλος. Σε άλλο, πάλι, αρχίζεις ανάποδα, ρίχνοντας μια γερή δόση αλάτι. Για να πετύχει το φαγητό πρέπει να λαμ­βάνεις πάντα υπόψη σου πολλούς παράγοντες. Το ίδιο ι­σχύει και στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους.

Γι αυτό δεν αρκούμαι στο να πω: «Κοιτάξτε όλοι σι ο εξής να αγαπάτε και να κατανοείτε ο ένας τον άλλο περισσότερο». Η πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι να συναισθανόμαστε τον άλλο, να προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς σκέφτεται και πώς νιώθει, τι τον κάνει να υποφέρει. Γι’ αυτό εμείς οι μο­ναχοί προσπαθούμε καθημερινά να αναπτύξουμε και να δυ­ναμώσουμε την ενσυναίσθηση με διάφορες ασκήσεις. Φα­νταζόμαστε κάποια κατάσταση στην οποία ένα πλάσμα με αισθήματα νιώθει πόνο, όπως, για παράδειγμα, ένα πρόβα­το που πάει για σφαγή. Προσπαθούμε να σκεφτοΰμε πόσο υποφέρει αυτό το πρόβατο, φέρνοντας στο μυαλό μας το φό­βο του θανάτου, τους πόνους, το αίμα. Ή φανταζόμαστε κά­ποιο αγαπημένο πρόσωπο να υποφέρει και αναρωτιόμαστε πώς θα αντιδροΰσαμε εμείς στη θέση του. Με αυτό τον τρό­πο καταφέρνουμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα τα συναι­σθήματα και τις εμπειρίες των ανθρώπων, αναπτύσσουμε την ενσυναίσθηση και μαθαίνουμε να συμμεριζόμαστε τον πόνο των άλλων και να μην παραμένουμε απαθείς.

Η ικανότητα να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και να σκε­φτόμαστε τι θα κάναμε εμείς είναι πού χρήσιμη, αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς κάποιον. Αλλά αυτή η μέθοδος απαι­τεί πολύ θάρρος. Χρειάζεται θάρρος για να φανταστείς πώς θα ήταν αν βρισκόσουν στη θέση του άλλου. Αυτό βοηθάει συνήθως να αμβλυνθεί η οξύτητα μιας διαμάχης, επειδή σε κάνει να κατανοείς καλύτερα τα συναισθήματα των άλλων και σε μαθαίνει να τα σέβεσαι. Είναι απαραίτητο να κα­τοικεί η αγάπη στις καρδιές μας, αν θέλουμε πραγματικά να μην υποφέρουν οι άλλοι και να μην υπάρχουν πια επι­θετικότητα και μίσος. Στη γλώσσα μου η ενσυναίσθηση λέ­γεται «τσε-βα». Η λέξη αυτή μπορεί να μεταφραστεί και ως «σεβασμός και υπευθυνότητα». Μια άλλη σημασία της στη γλώσσα μου είναι «η επιθυμία του δικού μας καλού». Ο ευ­κολότερος δρόμος είναι ο εξής: Καταρχήν, πρέπει να θέλεις ο ίδιος να είσαι καλός και ελεύθερος από έγνοιες. Έπειτα αφήνεις αυτό το συναίσθημα να μεγαλώσει μέσα σου, κι ό­ταν μεγαλώσει αρκετά, το αφήνεις να απλωθεί σιγά σιγά και να μεταδοθεί τελικά και σε άλλους ανθρώπους.

Όπως βλέπεις, αυτή η μορφή αγάπης είναι ανεξάρτητη α­πό το αν συμπαθείς το ένα ή το άλλο πρόσωπο. Όλα τα ζωντανά πλάσματα έχουν έμφυτη την επιθυμία να ευτυχή­σουν, και, όπως εσύ και εγώ, έχουν το δικαίωμα να εκπλη­ρώσουν την επιθυμία τους. Γι’ αυτό όποτε συναντάω αν­θρώπους τους πλησιάζω με αυτό το συναίσθημα. Επειδή ξέ­ρω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μας συνδέουν. Όλοι μας έχουμε σώμα, πνεύμα και συναισθήματα. Όλους μάς έφερε στον κόσμο μια μάνα. Όλοι πρέπει μια μέρα να εγκαταλείψουμε αυτό τον κόσμο. Και όλοι μας επιθυμούμε την ευτυχία και όχι τη δυστυχία στη ζωή. Κι ας έχουμε δια­φορετικό χρώμα δέρματος, ας ασπαζόμαστε άλλη θρη­σκεία, ας φοράμε άλλο νούμερο παπουτσιού. Βλέποντας τον κάθε άνθρωπο από αυτή τη σκοπιά, νιώθω ότι όλοι ό­σους συναντάω είναι ακριβώς όπως εγώ.

ΜΕΓΑΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ!!!

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΔΟΓΜΑ 

Από την αρχή ο Kωνσταντίνος, εκτός από τα ανεπιτυχή διατάγματά του, είχε πλημμυρίσει την εκκλησία με πλούτο και προνόμια. Ένα ρεύμα χρυσού έρεε από το παλάτι και οι ναοί άρχισαν να αυξάνονται. Στο δικαστήριο και στο στρατό ο καλύτερος τρόπος, εάν όχι ο μόνος τρόπος, για να εξασφαλίσει κανείς την προαγωγή ήταν να ασπαστεί τα στοιχεία αυτής της θρησκείας. Ακόμη και οι απλοί πολίτες ανταμείβονταν με μια βαπτιστική τήβεννο και ένα κομμάτι χρυσού. Τα χωριά αναβαθμίζονταν στην τάξη των πόλεων εάν όλοι οι κάτοικοί τους αντάλλαζαν τον Δία με τον Χριστό. Σε δέκα έτη, ο αυτοκρατορικός χρυσός είχε κάνει περισσότερα από όσο το αίμα όλων των μαρτύρων, τα θαύματα όλων των Αγίων, και τα επιχείρηματα όλων των απολογητών.

Εκτός από το ότι ο πλούτος συνέχιζε να φθάνει στη ρωμαϊκή ιεροσύνη, η πρόοδος της εκκλησίας στη δύση ανεστάλη με την κίνηση προς την Κωνσταντινούπολη. Η πόλη αφιερώθηκε στο χριστιανικό Θεό στα 330 μ.χ. και ο κόσμος είχε πλέον μια χριστιανική μητρόπολη μια θαυμάσια πόλη. Περισσότερα από τα τρία τέταρτα των Χριστιανών ήταν στην ανατολή, και ενθαρρύνονταν τώρα να επιτεθούν στους ειδωλολατρικούς ναούς και να δείξουν ανοιχτά την περιφρόνησή τους. Λίγοι παγανιστές θα μπορούσαν να κάνουν πρόοδο στην ανατολή. Ο Kωνσταντίνος είχε χάσει όλο το σθένος και το διαυγές του πνεύμα. Ντυμένος με θηλυπρεπείς τηβέννους, φορτωμένες με κοσμήματα, και στεφανωμένος με ψεύτικα μαλλιά, κάθονταν μεταξύ των γυναικών και των ιερέων που τώρα “προσυλήτιζαν” τον κόσμο με τη βοήθεια των χρημάτων και των ευνοιών του. Μόνο όταν ξαναξέσπασε ο παλαιός θυμός, όταν παρουσιάστηκαν φιλονικίες στην εκκλησία, από την Αφρική εως τη Μεσοποταμία, είδε πόσο ανώφελο ήταν το όνειρό του για μια πνευματική αυτοκρατορία. Βαφτίστηκε, και πέθανε, το 337.

Το καθυστερημένο βάπτισμα μέχρι το χείλος του θανάτου ήταν ένα δημοφιλές πρακτικό μέτρο για τους νεοφώτιστους. Το βάπτισμα κρατήθηκε για να ξεπλύνει όλες τις προηγούμενες αμαρτίες, και ένας τόσο αμαρτωλός θα μόλυνε την τελειότητα του βαπτίσματος. Ο Kωνσταντίνος σκότωσε τη σύζυγο και τον μεγαλύτερο γιό του, σοβαρά εγκλήματα ακόμη και για έναν αυτοκράτορα και απο αυτά που μάλλον ξεπλένονταν με το βάπτισμα πριν από το θάνατο. Το βάπτισμα έδωσε επίσης τέτοια εξουσία στην ιεροσύνη πάνω στην ψυχή των ανθρώπων, που οι πρακτικοί άνθρωποι άφηναν την τελική πράξη της μεταστροφής, το βάπτισμα, ως την τελική πράξη των ζωών τους για να εξαγνιστούν μια και καλή.

Το οράτιον, που δόθηκε από τον Ευσέβιο στον Kωνσταντίνο το 336, αποκαλύπτει τη σχέση μεταξύ της εκκλησίας και του κράτους που ο Kωνσταντίνος είχε επιδιώξει από τους Χριστιανούς , ως όρο για την αποδοχή του Χριστιανισμού σαν μια θρησκεία ελέγχου μέσα στην αυτοκρατορία. Ήταν ευτυχής να δεχτεί ότι υπήρξε ένας κυβερνήτης στον ουρανό, ο Θεός, και ένας θείος νόμος, ο χριστιανικός νόμος. Σε αντάλλαγμα, οι Χριστιανοί ηγέτες δέχτηκαν την απόλυτη εξουσία του Ρωμαίου αυτοκράτορα πάνω στη γη, που αναγνωρίστηκε ως αντιπρόσωπος του Θεού στη γη, και ένα κοσμικό νόμο, το νόμο της Ρώμης. Ο Ευσέβιος δήλωσε ότι ο Kωνσταντίνος ήταν η γήινη αντανάκλαση του Λόγου του Θεού η αρχή από την οποία ο Θεός έδωσε τη τάξη στον κόσμο. Στην πραγματικότητα, αναγνωρίστηκε ως ενσαρκωμένος Χριστός ! Ο Εβραίος ηγέτης των Εβιωνιτών ,έγινε ηγεμόνας στον ουρανό και ένας πραγματικός βασιλιάς στη γή ως Ρωμαίος αυτοκράτορας.Ο Χριστός ως αυτοκράτορας ήταν η έννοια του Χριστού για την επόμενη χιλιετία, και οι επίσκοποι ήταν ευτυχείς να θεωρηθούν ως Χριστοί-βρέφοι στις επισκοπές τους.

Ο βασικός παράγοντας της επικράτησης της εκκλησίας ήταν η οργανωτική δύναμη που της δόθηκε από τον Kωνσταντίνο, παρέχοντάς της νομικά προνόμια που της επέτρεψαν να συσωρεύσει τη δύναμη και τον πλούτο ώστε να εξουσιάσει την Ευρώπη μερικούς αιώνες αργότερα. Με τη εξουσία στο πλευρό τους, οι επίσκοποι σταμάτησαν αμέσως τους Χριστιανούς από την επιλογή του επισκόπου τους. Οι επίσκοποι επρόκειτο να γίνουν επίσκοποι από άλλους επισκόπους, και έτσι έγιναν αυτοεκλεγόμενοι ως ανεξάρτητα σώματα απο τα πρόβατά τους και συνολικά ικανοί να κάνουν και να αποφασίζουν οτι τους άρεσε. Ο Kωνσταντίνος έκανε ότι του ζητούσαν οι επίσκοποι για την αντιμετώπιση ορισμένων εγκλημάτων. Κατ’ αρχάς, σταμάτησε τη σταύρωση ως μορφή εκτέλεσης, όχι επειδή ήταν τόσο φοβερή αλλά επειδή ήταν τόσο ιερή. Αντ’ αυτού εισήχθησαν νέες τιμωρίες οι άνθρωποι αναγκάζονταν να βγάλουν τα μάτια τους ή να ακρωτηριάσουν τα μέλη τους αλλά το μαρκάρισμα των σκλάβων στο πρόσωπό επρόκειτο να τελειώσει. Αντ’ αυτού, βάσει ενός νέου νόμου, ο κύριός τους θα μπορούσε να τους κτυπήσει μέχρι θανάτου και δεν τους επιτρέπονταν να επιδιώξουν άσυλο σε μια χριστιανική εκκλησία. Οι επίσκοποι τους επέστρεφαν αμέσως στους ιδιοκτήτες τους. Και όπως θα αναμέναμε, οι αυστηρότεροι νόμοι επρόκειτο να εφαρμοστούν στα σεξουαλικά εγκλήματα, την μοιχεία και την πορνεία .

Αλλά ο προσυλητισμός ήταν μια πολύ αργή και ανώμαλη διαδικασία με πολλές τοπικές παραλλαγές. Οι αυτοκράτορες ποικίλαν στο πώς να μεταχειρίζονται τις χριστιανικές και ειδωλολατρικές πρακτικές μετά από τον Kωνσταντίνο, με πρώτο τον Ιουλιανό τον MEΓΑ που ήρθε σε ρίξη με τον Χριστιανισμό. Θα μπορούσε ο Ιουλιανός να αντιστρέψει την παλίρροια; Ίσως , εάν είχε βασιλέψει για είκοσι έτη παρά λιγότερο από δύο.

Χριστιανικός βαρβαρισμός

Η περίοδος μετά από τον θάνατο του Kωνσταντίνου ήταν μπερδεμένη, ως διεσπασμένη αυτοκρατορία και με αυτοκράτορες που άλλαζαν συχνά, ειδικά στη δύση. Ο γιός του Kωνσταντίνου, ο Κωνστάντιος (337-361), έκανε τις τελετουργικές θυσίες των παγανιστών μια κύρια παράβαση. Σε ένα διάταγμα του 341, διέταξε όλες “τις δεισιδαιμονίες” να πάψουν και τις θυσίες να καταργηθούν. Ένα πιό πρόσφατο διάταγμα αυτού του ίδιου Χριστιανού αυτοκράτορα διέταξε το κλείσιμο όλων των Ελληνικων ναών, και οι άνθρωποι που ήταν ένοχοι της προσφοράς θυσιών επρόκειτο να θανατωθούν. Οι όχλοι των ενθουσιωδών Χριστιανών το εξέλαβαν ως εξουσιοδότηση να εισβάλουν στους ειδωλολατρικούς ναούς αρχίζοντας την ανατροπή . Αυτοί οι καταπιεστικοί νόμοι ξύπνησαν τον θυμό των παγανιστών της αυτοκρατορίας. Οι παγανιστές εκδικήθηκαν με ταραχές και παρόμοιες ενέργειες στις χριστιανικές εκκλησίες.

Καθένας που λάτρευε τους παλαιούς Θεούς ήταν μάγος και έτσι έριχνε ξόρκια στους ανθρώπους. Το να ρίχνεις ξόρκια στους ανθρώπους τιμωρούνταν με θανατική ποινή στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία όπως και πολλά άλλα εγκλήματα. Οι ειδωλολατρικοί Ρωμαίοι δεν συμπάθησαν τους μάγους και τις μάγισσες αλλά δεν θεωρήθηκαν ποτέ ως τίποτα άλλο εκτός από κάτι το μεμονωμένο. Με το θρίαμβο του Χριστιανισμού η μαγεία έγινε μια μαζική συνωμοσία του Σατανά .

Οι Χριστιανοί είχαν την υποχρέωση να πιστέψουν οτι η μαγεία ήταν αποτελεσματική με την επίκληση των δαιμόνων, δεδομένου ότι ο απόλυτος Θεός δεν θα χρησιμοποιούταν ποτέ κατ’ αυτό τον τρόπο. Και υπήρξαν πολλοί ισχυροί δαίμονες αυτοί ήταν οι ειδωλολατρικοί Θεοί που οι Χριστιανοί είχαν απαγορεύσει! Ο χριστιανικός τρόμος για τη δύναμη της μαγείας εξαρτήθηκε από την επιτυχία της εκκλησίας να χρωματίσει τις παλαιές θρησκείες ως εργασία του διαβόλου. Οι άνθρωποι, μέχρι τον Θεοδόσιο, είχαν πιστέψει στην αποτελεσματικότητα των Θεών των μυστηριακών θρησκειών τόσο έντονα όσο οι Χριστιανοί πίστεψαν στο δικό τους Θεό . Οι παγανιστές γονείς είχαν πει στα παιδιά τους για την πίστη στο Θεό τους, αλλά οι Χριστιανοί διάκονοι , κατόπιν ,είπαν στα παιδιά ότι αυτοί ήταν διάβολοι. Έτσι, η ιδέα της μαύρης μαγείας, όπως η ύπαρξη ενός ισχυρού εχθρού του καλού Θεού , έγινε σταθερή στα μυαλά των ανθρώπων.

Ο Χριστιανισμός έσπασε επίσης, με το σχίσμα μεταξύ των Καθολικών και των Ορθόδοξων, μετά απο τις πιέσεις των διαφορετικών προσεγγίσεων στη θεότητα, την ευχαριστεία και τον εορτασμό, και τελικά αυτόν της εικονοκλασίας. Η ρωμαϊκή εκκλησία επιδίωξε να εναρμονίσει τις τοπικές εκκλησίες, συχνά με τις περιφερειακές ή πολιτικές παραλλαγές, με το επίσημο δόγμα των εκκλησιών. Όλη αυτή η εσωτερική σύγκρουση περιόρισε τον πόλεμο ενάντια στους παγανιστές.

Το 361, οι Γαλατικές λεγεώνες επαναστάτησαν και επευφήμησαν ως αυτοκράτορα τον Ιουλιανό, ξάδελφο του Κωνστάντιου και αποστάτη από τον Χριστιανισμό. Ο Κωνστάντιος πέθανε στον δρόμο για να καταστήλει την αποστασία, και για πρώτη φορά μετά από τον Λικίνιο η αυτοκρατορία κυβερνήθηκε από έναν Εθνικό. Ο Ιουλιανός, εντούτοις, κυβέρνησε μόνο για δύο έτη.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Γρατιανού (378-383), παρά την αντίθεση των άλλων ειδωλολατρικών γερουσιαστών, ο Γρατιανός, που επηρεάστηκε από τον Αγιο Αμβρόσιο, επίσκοπο του Μιλάνου, αρνήθηκε τον τίτλο του Pontifex Maximus, και αφαίρεσε το βωμό της νίκης από τη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Απέσυρε επίσης τα προνόμια των παγανιστών ιερέων που είχαν προηγουμένως.

Ωστόσο, ο παγανισμός δεν είχε απαγορευτεί επίσημα μέχρι το 392, όταν ο Ισπανός αυτοκράτορας Θεοδόσιος (379-395) απαγόρευσε και πάλι την προσφορά θυσιών και τις παγανιστικές ιεροτελεστίες του εφέστιου Θεού. Ένα πρόσωπο ένοχο της θυσίας επρόκειτο να τεθεί στο θάνατο, ενώ ο καθένας που ασκούσε άλλες ειδωλολατρικές ιεροτελεστίες του δημεύονταν η ιδιοκτησία του, ένας κοινός τρόπος με τον οποίο οι Χριστιανοί λήστευαν τους παγανιστές Οι νόμοι ενάντια σε όλες τις μορφές ειδωλολατρείας συνεχίστηκαν από τους διαδόχους του Θεοδοσίου. Στο τελευταίο τέταρτο του τέταρτου αιώνα, οι μη-Χριστιανοί, που αποκαλούνταν μέχρι τότε “Εθνικοί,” άρχισαν να καλούνται “pagani.” Απλά, η Ελληνικη θρησκεια αναγνωρίζονταν ως περιορισμένη στους ανθρώπους της επαρχίας ,αι έτσι τα αστικά κέντρα ήταν στέρεα χριστιανικά.

Ο Ολυμπιόδωρος λέει την ιστορία, ότι όταν άρχισαν οι Χριστιανοί να εξαγνίζουν τις ειδωλολατρικές θρησκείες, οι άνθρωποι της Θράκης αποφάσισαν να λάβουν ένα προφυλακτικό μέτρο. Είχαν τρία ασημένια αγάλματα μορφών με μακριά μαλλιά και επιμελημένες τηβέννους και με τα χέρια δεμένα συμβολικά πίσω από τις πλάτες τους. Ήταν στην παγανιστική μόδα και τοποθετήθηκαν σε ένα στρατηγικό πέρασμα που κοιτούσε στον Βορρά ώστε να αποκρούσουν τους βαρβάρους. Για να κρατήσουν την σωτήρια επίδρασή τους ,αλλά και να τα σώσουν από τους χριστιανούς βαρβάρους, οι ντόπιοι τα έθαψαν επί τόπου, βάζοντάς τα να κοιτάζουν ακόμα προς τον Βορρά για να αποκρούσουν τους εισβολείς.Το 421, ο Χριστιανός αυτοκράτορας, άκουσε για τα τρία λατρευτικά αγάλματα και διέταξε να ξεθαφτούν και να απομακρυθούν. Όχι πολύ αργότερα , τρεις διαφορετικές βάρβαρες φυλές εισήλθαν στην κοιλάδα από το Βορρά, λεηλατώντας τη γή. Για τους Θράκες, η απομάκρυνση των τριών προστατευτικών Θεών τους σήμαινε την πτώση της αυτοκρατορίας, και μισό αιώνα μετά όντως έπεσε.

Μετά από το διάταγμα του Θεοδόσιου που απαγόρευσε την Ελληνικη θρησκεια το 392, οι παλαιές θρησκείες συνεχίσαν αδιαφιλονίκητα, είτε υπόγεια , είτε σαν πιο ανεκτές σε μερικές περιοχές για άλλα τουλάχιστον 200 έτη . Η μοίρα τους, εν τούτοις ,είχε σφραγιστεί. Οι Χριστιανοί είχαν όλη τη δύναμη του κράτους απο πίσω τους και αποφάσισαν να καταστρέψουν όλες τις ανεπίσημες θρησκείες. Οι περισσότεροι ειδωλολατρικοί βωμοί και ναοί καταστράφηκαν. Η έλλειψη της γνώσης μας για τα παγανιστικά εθιμοτυπικά και τελετουργικά είναι εν μέρει, εάν όχι κατά ένα μεγάλο μέρος, επειδή οι Χριστιανοί κατέστρεψαν τα ειδωλολατρικά αρχεία των λειτουργιών τους και των ύμνων τους όταν απαγόρευσαν αυτές τις θρησκείες. Εν τω μεταξύ, οι Χριστιανοί ιδιοποιήθηκαν τα πρακτικά και τις γιορτές των παλαιών θρησκειών για να βοηθήσουν τους απρόθυμους να μεταστραφούν στη νέα τάξη Τέλος οι ιουδαιοχριστιανοι προχώρησαν σε μαζικές σφαγές Ελλήνων.Ο Κωνσταντίνος έμεινε στην ιστορία  σαν ένας από τους πιο μεγάλους εγκληματίες!! Ο αυτοκράτορας που σκότωσε την γυναίκα του και το παιδί του με άγριο τρόπο!!Αυτόν τον υπάνθρωπο οι ιουδαιοχριστιανοι τον αγιοποίησαν!!

Δέκα δηλητηριώδεις τροφές που υπάρχουν σε κάθε σπίτι

Είμαστε σίγουρα πολύ προσεκτικοί όταν επιλέγουμε μανιτάρια, όμως υπάρχουν και άλλες τροφές που μπορεί να μας δηλητηριάσουν. Μάλιστα, μερικές από αυτές είναι τόσο συνηθισμένες που μπορεί να τις καταναλώνουμε σε καθημερινή βάση.

 

Δείτε ποιες είναι αυτές οι τροφές όπως τις συγκέντρωσε το Onmed

1. Κεράσι

Το κουκούτσι από το κεράσι περιέχει υδροκυανικό οξύ. Αν καταπιούμε κατά λάθος το κουκούτσι, μπορεί να καταλήξουμε στα επείγοντα.

2. Μοσχοκάρυδο

Το μοσχοκάρυδο είναι γνωστό παραισθησιογόνο. Μπορεί να προκαλέσει παραλήρημα και ψευδαισθήσεις και η κατανάλωση 100 περίπου γραμμαρίων μπορεί να οδηγήσει στην επιληπτική κρίση.

3. Πατάτα

Τα φύλλα και ο βλαστός της πατάτας περιέχουν γλυκοαλκαλοειδή. Οι ουσίες αυτές συσσωρεύονται στην πατάτα με τον καιρό, ιδιαίτερα λόγω της έκθεσης στον ήλιο. Τα γλυκοαλκαλοειδή μπορεί να προκαλέσουν κράμπες, διάρροια, έντονο πονοκέφαλο ή σε ακραίες περιπτώσεις το θάνατο.

4. Αμύγδαλα

Υπάρχουν δύο ποικιλίες αμύγδαλου, το γλυκό αμύγδαλο και το πικραμύγδαλο. Το πικραμύγδαλο περιέχει μεγάλη ποσότητα υδροκυανικού οξέος. Ακόμη και 7-10 ωμά πικραμύγδαλα μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνα για τους ενήλικες ή θανατηφόρα για τα παιδιά.

5. Μέλι

Το μέλι που δεν έχει υποστεί παστερίωση περιέχει επικίνδυνες τοξίνες οι οποίες ονομάζονται γκρεϊγιανοτοξίνες. Μπορεί να προκαλέσουν ζαλάδα, αδυναμία, έντονη εφίδρωση, ναυτία και τάση προς έμετο.

6. Τομάτα

Το κοτσάνι και το φύλλο της τομάτας περιέχει αλκαλικές ουσίες που προκαλούν ερεθισμό στο στομάχι. Οι άγουρες πράσινες τομάτες έχουν την ίδια επίδραση στον οργανισμό.

7. Τόνος

Ο τόνος είναι επικίνδυνος λόγω του υδραργύρου που απορροφά το ψάρι. Όταν ο υδράργυρος μπει στο σώμα μας, περνά από τα νεφρά ή μεταφέρεται στον εγκέφαλο και μπορεί να προκαλέσει ακόμη και την παράνοια. Οι ειδικοί συνιστούν σε παιδιά και εγκύους να αποφεύγουν την κατανάλωση τόνου.

8. Κάσιους

Τα ωμά κάσιους περιέχουν ένα τοξικό έλαιο (urushiol) που υπάρχει επίσης στο δηλητηριώδη κισσό. Τα υψηλά επίπεδα της ουσίας μπορεί να αποδειχθούν θανατηφόρα.

9. Ρύζι

Το ρύζι μπορεί να περιέχει αρσενικό, μια τοξική ουσία που προκαλεί τάση προς έμετο, πόνο στην περιοχή της κοιλιάς και ίλιγγο. Η μακρόχρονη έκθεση στη βλαβερή τοξίνη συνδέεται με τον αυξημένο κίνδυνο καρδιοπάθειας και καρκίνου. Σύμφωνα με τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων, είναι πρακτικά αδύνατο να πεθάνει κανείς από υπερβολική κατανάλωση ρυζιού.

10. Ραβέντι (ρήο)

Τα φύλλα του περιέχουν οξαλικό οξύ, το οποίο προκαλεί πέτρες στα νεφρά. Χρειάζεται να καταναλώσουμε περίπου 5 κιλά φύλλα για να προκύψει κίνδυνος για τη ζωή μας, όμως πολύ μικρότερη ποσότητα είναι αρκετή για να αρρωστήσουμε.

Ζούμε στο δικό μας παραμύθι

Οι Τέσσερις Συμφωνίες ως δημοφιλή εργαλεία: Γνωρίζουμε ήδη τον τρόπο να δημιουργούμε μια εικονική πραγματικότητα -το όνειρο της ζωής μας- και πώς η ζωή μας είναι ένα παραμύθι. Τώρα κατέχοντας αυτή την επίγνωση, η ερώτηση είναι: Είμαστε ευτυχισμένοι με το παραμύθι μας; Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι ότι μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε θέλουμε να είμαστε, μια και ο καλλιτέχνης είμαστε εμείς και η ζωή μας είναι η δημιουργία μας. Το παραμύθι είναι δικό μας. Είναι η κωμωδία ή το δράμα μας και, αν τελικά το παραμύθι αλλάζει συνεχώς, τότε γιατί να μην κατευθύνουμε αυτή την αλλαγή με επίγνωση;

Τώρα που είμαστε καλλιτέχνες με επίγνωση, μπορούμε να δούμε αν μας αρέσει η τέχνη μας και μπορούμε να εξασκηθούμε ώστε να την κάνουμε καλύτερη. Η εξάσκηση φέρνει την επίτευξη. Όμως η δράση κάνει τη διαφορά. ‘Όταν το ανακάλυψα, αυτό που έκανα ήταν να αναλάβω την ευθύνη για την τέχνη μου και να εξαγνίσω το πρόγραμμά μου. Ως καλλιτέχνης, άρχισα να εξερευνώ τις δυνατότητες – κάθε δράση και κάθε αντίδραση. Μιας και το έφερε η συζήτηση, αυτή είναι η πραγματική μας φύση, να εξερευνούμε. Τι να εξερευνήσουμε; Τη ζωή! Τι άλλο μπορούμε να εξερευνήσουμε;

Το να αλλάξουμε το παραμύθι της ζωής μας είναι αυτό που οι Τολτέκοι ονομάζουν επίτευξη της μεταμόρφωσης. Έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση του εαυτού μας, του παραμυθά, αυτού που ονειρεύεται. Η ζωή αλλάζει τόσο γρήγορα και μπορούμε να δούμε ότι μεταμορφωνόμαστε διαρκώς, αλλά οδηγούμαστε στην επίτευξη αυτής της μεταμόρφωσης μόνο όταν πάψουμε να αντιστεκόμαστε στην αλλαγή. Αντιθέτως, μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε και να απολαμβάνουμε την αλλαγή. Η επίτευξη της μεταμόρφωσης σημαίνει να ζούμε διαρκώς στην παρούσα στιγμή, στο εδώ και τώρα. Η ζωή είναι ένα αιώνιο παρόν, επειδή η δύναμη της ζωής δημιουργεί τώρα το κάθε τι και μεταμορφώνει τα πάντα επίσης τώρα.

Πώς να αλλάξουμε το παραμύθι μας; Γνωρίζουμε πια ότι δημιουργούμε το παραμύθι μας σύμφωνα με αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Για να μεταμορφώσουμε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, πρέπει να ξεμάθουμε αυτά που ήδη έχουμε μάθει. Όταν τα ξεμάθουμε, η πίστη μας επιστρέφει σε εμάς. Η προσωπική μας δύναμη αυξάνεται και μπορούμε να την επενδύσουμε σε νέα πιστεύω.

Αν θέλουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια, εάν είμαστε έτοιμοι να αποσύρουμε την πίστη μας από τα ψέματα, τότε πρέπει να θυμόμαστε τους δύο κανόνες: Μην πιστεύετε τον εαυτό σας και μην πιστεύετε κανέναν άλλο. [2] Αυτό σας δίνει διαύγεια γύρω από πολλά πράγματα, αλλά μπορεί να χρειαστούμε λίγη υποστήριξη ώστε να σταματήσουμε να πιστεύουμε στα ψέματα και να αρχίσουμε να σπάμε όλες τις συμφωνίες [1] που στρέφονται ενάντια σε εμάς τους ίδιους. Αυτή την υποστήριξη την προσφέρουν οι Τέσσερις Συμφωνίες. Υπάρχουν μόνο για εμάς, για τον πρωταγωνιστή του παραμυθιού μας. Αυτές οι τέσσερις απλές συμφωνίες μπορούν να μας οδηγήσουν στην ατομικότητά μας:

Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας.
Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά.
Να μην κάνουμε υποθέσεις.
Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αλλάξουμε το παραμύθι μας, αλλά οι Τέσσερις Συμφωνίες είναι τα αγαπημένα μου εργαλεία για τη μεταμόρφωση. Γιατί; Επειδή έχουν τη δύναμη να μας βοηθήσουν να ξεμάθουμε όλους εκείνους τους τρόπους που έχουμε μάθει ώστε να χρησιμοποιούμε τον λόγο μας ενάντια στον εαυτό μας. Απλώς ακολουθώντας αυτές τις συμφωνίες, αμφισβητούμε [2] όλες εκείνες τις απόψεις που δεν είναι τίποτε παραπάνω από δεισιδαιμονίες και ψέματα.

*Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας επειδή τον χρησιμοποιούμε για να δημιουργούμε το παραμύθι μας.

*Να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά, επειδή ζούμε στο δικό μας παραμύθι και οι άλλοι άνθρωποι ζουν στο δικό τους.

*Να μην κάνουμε υποθέσεις, επειδή οι περισσότερες δεν είναι αληθινές είναι φανταστικές, και όταν ο παραμυθάς φτιάχνει παραμύθια -ειδικά για τους άλλους παραμυθάδες- τότε δημιουργεί μεγάλα δράματα.

*Να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε, επειδή αυτό εμποδίζει τη φωνή της γνώσης να μας δικάσει και όταν αναλαμβάνουμε δράση, εμποδίζουμε τη φωνή να μας μιλάει.

Ο παραμυθάς, ο ψεύτης μέσα στο κεφάλι μας, μας επιβάλλει να χρησιμοποιούμε τον λόγο μας ενάντια στον εαυτό μας. Μας επιβάλλει να παίρνουμε προσωπικά τα πάντα, κάνει πολλές υποθέσεις και μας επιβάλλει να αποτύχουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

Η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας, είναι η υπέρτατη συμφωνία επειδή μας βοηθάει να αναγνωρίζουμε όλα τα ψέματα που κυβερνούν τη ζωή μας. Το να είμαστε άμεμπτοι σημαίνει να χρησιμοποιούμε τη δύναμη των λόγων μας προς την κατεύθυνση της αλήθειας και της αγάπης. Οι άλλες τρεις συμφωνίες είναι υποστηρικτικές στην πρώτη συμφωνία -είναι η εξάσκηση που φέρνει την επίτευξη- αλλά ο στόχος είναι η πρώτη συμφωνία. Όταν εξασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες, έρχεται η στιγμή που βιώνουμε την αλήθεια και η συναισθηματική μας αντίδραση είναι απίστευτη.

Έχω γράψει ένα βιβλίο σχετικά με τις Τέσσερις Συμφωνίες και προσπάθησα να το κάνω όσο πιο απλό γίνεται. Το βιβλίο μπορεί να σας κάνει να αισθανθείτε ότι ήδη τις γνωρίζετε. Και αυτό είναι αλήθεια, επειδή οι συμφωνίες πηγάζουν από τον πραγματικό εαυτό μας – και ο πραγματικός εαυτός σας είναι ίδιος με τον δικό μου πραγματικό εαυτό. Το πνεύμα σας σάς λέει το ίδιο πράγμα, και είναι καθαρή, απλή λογική. Το βιβλίο αυτό είναι ένας αγγελιαφόρος αγάπης. Είναι σαν μια ανοικτή πόρτα που θα σας οδηγήσει στον πραγματικό εαυτό σας, αλλά εκείνος που πρέπει να κάνει τα βήματα είστε εσείς. Χρειάζεται να έχουμε κουράγιο για να χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία ώστε να βρούμε τον εαυτό μας και να ξαναδημιουργήσουμε το παραμύθι μας με τον δικό μας τρόπο. Μπορούμε να μεταμορφώσουμε όλο το παραμύθι μας εξασκώντας απλώς τις Τέσσερις Συμφωνίες. Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε κάθε συμφωνία.

Η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας, σημαίνει ότι στη δημιουργία του παραμυθιού μας δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τη δύναμη του λόγου ενάντια στον εαυτό μας. Με τη λέξη άμεμπτος εννοούμε «αναμάρτητος». Οτιδήποτε κάνουμε και είναι ενάντια στον εαυτό μας είναι αμαρτία. Όταν πιστεύουμε σε ψέματα, χρησιμοποιούμε τη δύναμη του λόγου ενάντια στον εαυτό μας. Όταν πιστεύουμε ότι κανείς δεν μας συμπαθεί, ότι κανείς δεν μας καταλαβαίνει, ότι δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ, τότε χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια στον εαυτό μας. [4]

Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν πολλές φιλοσοφίες που αναγνωρίζουν ότι τα ψέματα είναι μια διαστρέβλωση του λόγου και ορισμένες παραδόσεις ονομάζουν τη διαστρέβλωση αυτή κακό. Προτιμώ να λέω ότι χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια στον εαυτό μας, κι αυτό επειδή όταν δικάζουμε τον εαυτό μας και τον ονομάζουμε ένοχο, δεν τον ονομάζουμε κακό. Δεν ονομάζουμε κακό το να απορρίπτουμε τον εαυτό μας και να του φερόμαστε πολύ χειρότερα απ’ ό,τι στα κατοικίδιά μας.

‘Όταν είμαστε άμεμπτοι, ποτέ δεν μιλάμε ενάντια στον εαυτό μας, δεν έχουμε πιστεύω που πηγαίνουν ενάντια σε αυτόν και ποτέ δεν βοηθάμε κάποιον άλλο να στραφεί εναντίον μας. Το να είμαστε άμεμπτοι σημαίνει να μη χρησιμοποιούμε τη γνώση μας ενάντια στον εαυτό μας και να μην επιτρέπουμε να μας κακοποιεί η φωνή μέσα στο κεφάλι μας. Πιθανόν τώρα να αποκτά περισσότερο νόημα η πρώτη συμφωνία, να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο λόγος είναι η δύναμή μας, επειδή τον χρησιμοποιούμε για να δημιουργήσουμε την εικονική μας πραγματικότητα. Χρησιμοποιούμε τον λόγο για να δημιουργήσουμε τον πρωταγωνιστή στο παραμύθι μας. Κάθε προσωπική άποψη και πεποίθηση αποτελείται από λέξεις: «Είμαι έξυπνος, είμαι χαζός, είμαι όμορφος, είμαι άσχημος». Αυτό είναι πολύ ισχυρό.

Ωστόσο, ο λόγος μας είναι ακόμη πιο ισχυρός, καθώς μας αντιπροσωπεύει όταν αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους που ονειρεύονται. Κάθε φορά που μιλάμε, η σκέψη μας γίνεται ήχος. Η σκέψη μας γίνεται λόγος και τώρα πια μπορεί να τρυπώσει στον νου των άλλων ανθρώπων. Εάν είναι γόνιμος ο νους τους γι’ αυτό το είδος σπόρου, τον τρώνε και αυτή η σκέψη πλέον ριζώνει μέσα τους.

Ο λόγος είναι μια δύναμη που δεν μπορούμε να τη δούμε, αλλά μπορούμε να δούμε την εκδήλωση της, την έκφραση δηλαδή του λόγου που είναι η ζωή μας. Μετράμε το πώς χρησιμοποιούμε τον λόγο μέσα από τη συναισθηματική μας αντίδραση. Πώς ξέρουμε ότι χρησιμοποιούμε τον λόγο άμεμπτα; Απλώς θα το ξέρουμε επειδή θα είμαστε ευτυχισμένοι, θα αισθανόμαστε αγάπη και όμορφα με τον εαυτό μας. Πώς ξέρουμε ότι χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια στον εαυτό μας; Θα υποφέρουμε από ζήλια, θυμό και θλίψη.

Όταν χρησιμοποιούμε λάθος τον λόγο, το αποτέλεσμα είναι κάθε είδους δυστυχία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν πιστεύουμε σε γνώση που έχει μολυνθεί από το ψέμα. Αν καθαρίσουμε τον λόγο, ανακτούμε τον άμεμπτο λόγο και ποτέ δεν προδίδουμε τον εαυτό μας. Εάν συμφωνήσουμε να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας, είναι αρκετό για να επιστρέψουμε στον παράδεισο που χάσαμε. Είναι αρκετό για να μας επαναφέρει στην αλήθεια και να μεταμορφώσει όλο μας το παραμύθι. Να είμαστε άμεμπτοι με τον λόγο μας. Έτσι απλά.

Η δεύτερη συμφωνία, να μην παίρνουμε τίποτε προσωπικά, μας βοηθά να σπάσουμε πολλές συμφωνίες που κάναμε με διάφορα ψέματα και τα πιστέψαμε. ‘Όταν παίρνουμε προσωπικά τα πράγματα, αντιδράμε και αισθανόμαστε πληγωμένοι κι αυτό δημιουργεί συναισθηματικό δηλητήριο. Μετά θέλουμε εκδίκηση, να πάρουμε το αίμα μας πίσω, κι έτσι χρησιμοποιούμε τον λόγο ενάντια σε άλλους ανθρώπους. Τώρα πια ξέρουμε ότι όλα εκείνα που προβάλλει κάποιος επάνω μας είναι όπως ο Πικάσο που λέει: «Αυτό… είσαι εσύ». Ξέρουμε πια ότι είναι απλώς ο παραμυθάς των άλλων που μας λέει ένα παραμύθι. Αν δεν παίρνουμε προσωπικά αυτά τα πράγματα, τότε αποκτάμε ανοσία στο συναισθηματικό δηλητήριο, σε όλες μας τις σχέσεις. Δεν χάνουμε πια τον έλεγχο και δεν πληγωνόμαστε συναισθηματικά. Πράγμα που μας χαρίζει μια καθαρότητα, η οποία μας τοποθετεί ένα βήμα μπροστά από τους άλλους που δεν μπορούν να δουν το δικό τους παραμύθι.

Η δεύτερη συμφωνία μάς καθοδηγεί ώστε να σπάσουμε εκατοντάδες μικρά ψέματα, μέχρι που φτάνει να χτυπήσει τον πυρήνα όλων των ψεμάτων της ζωής μας. Όταν συμβεί αυτό, καταρρέει όλο το οικοδόμημα της γνώσης κι έτσι έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να δημιουργήσουμε με τον δικό μας τρόπο ένα άλλο παραμύθι. Οι Τολτέκοι το ονομάζουν αυτό απώλεια της ανθρώπινης μορφής. Όταν χάνουμε την ανθρώπινη μορφή, τότε έχουμε την ευκαιρία να επιλέξουμε σύμφωνα με την ατομικότητά μας το τι θέλουμε να πιστεύουμε. ‘Όταν ήμασταν παιδιά, χρησιμοποιήσαμε την προσοχή μας ώστε να δημιουργήσουμε το πρώτο όνειρο της ζωής μας. Ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε επιλογή σχετικά με το τι να πιστέψουμε.

Κάθε τι που συμφωνήσαμε να πιστέψουμε μας το είχαν επιβάλει. Τώρα έχουμε μια ευκαιρία που δεν την είχαμε όταν ήμασταν παιδιά. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την προσοχή μας για δεύτερη φορά, ώστε να θεμελιώσουμε το παραμύθι μας στην αλήθεια και όχι στο ψέμα. Οι Τολτέκοι το ονομάζουν αυτό το όνειρο της δεύτερης προσοχής. Εγώ πάλι το ονομάζω το δεύτερο παραμύθι μας, επειδή είναι κι αυτό ένα ακόμα όνειρο, ένα παραμύθι, με τη διαφορά όμως ότι τώρα είναι επιλογή μας.

Όταν χάνουμε την ανθρώπινη μορφή μας, τότε η βούλησή μας είναι ξανά ελεύθερη. Ανακτάμε τη δύναμη της πίστης μας και αυτό που μπορούμε να κάνουμε με αυτή την πίστη δεν έχει όρια. Μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε τη ζωή μας με έναν σπουδαίο τρόπο, αν αυτό θέλουμε. Αλλά ο στόχος δεν είναι να σώσουμε τον κόσμο. Όχι, η μόνη αποστολή που έχουμε στη ζωή είναι να κάνουμε ευτυχισμένο τον εαυτό μας. Αυτό είναι. Είναι τόσο απλό. Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να κάνουμε ευτυχισμένο τον εαυτό μας είναι να δημιουργούμε ένα παραμύθι που θα μας κάνει ευτυχισμένους.

Σε όλους μας μπορούν να συμβούν τα πάντα. Δεν μπορούμε να ελέγχουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ωστόσο μπορούμε να ελέγξουμε τον τρόπο που δημιουργούμε το παραμύθι μας. Μπορούμε να διηγούμαστε το παραμύθι μας σαν να ήταν ένα μεγάλο μελόδραμα και να είμαστε στεναχωρημένοι και θλιμμένοι με το κάθε τι που μας συμβαίνει, ή μπορούμε να διηγούμαστε το παραμύθι χωρίς όλα αυτά τα δράματα.

Η τρίτη συμφωνία, να μην κάνουμε υποθέσεις, είναι το εισιτήριο στην προσωπική μας ελευθερία. Τι συμβαίνει όταν υποθέτουμε; Ο παραμυθάς κατασκευάζει ένα παραμύθι, εμείς το πιστεύουμε και αποτυγχάνουμε να κάνουμε ερωτήσεις που θα έριχναν λίγο φως στην αλήθεια. Το μεγαλύτερο μέρος του ονείρου μας βασίζεται σε υποθέσεις, κι αυτές οι υποθέσεις δημιουργούν έναν ολόκληρο κόσμο από αυταπάτες που δεν είναι καθόλου αληθινές, ωστόσο εμείς τις πιστεύουμε. Το να κάνουμε υποθέσεις και στη συνέχεια να τις παίρνουμε προσωπικά είναι η αρχή της κόλασης σε αυτό τον κόσμο. Δημιουργούμε τόσα πολλά προβλήματα επειδή κάνουμε υποθέσεις και πιστεύουμε ότι είναι αληθινές. Σχεδόν όλες οι συγκρούσεις μας βασίζονται σε αυτές.

Επίγνωση σημαίνει να βλέπουμε τι είναι αλήθεια, να βλέπουμε το -κάθε τι όπως είναι, όχι όπως θέλουμε να είναι, προκειμένου να δικαιολογήσουμε αυτό που ήδη πιστεύουμε. Η επίτευξη της επίγνωσης είναι η πρώτη επίτευξη των Τολτέκων και μπορούμε να την ονομάσουμε η επίτευξη της αλήθειας. Πρώτα, χρειάζεται να έχουμε επίγνωση ότι η φωνή μέσα στο κεφάλι μας μάς λέει πάντοτε ένα παραμύθι. Ονειρευόμαστε συνέχεια. Είναι αλήθεια ότι αντιλαμβανόμαστε το τι μας συμβαίνει, αλλά ο τρόπος που ο παραμυθάς δικαιολογεί, εξηγεί και κάνει υποθέσεις γύρω απ’ όσα αντιλαμβανόμαστε δεν είναι αλήθεια` είναι απλώς ένα παραμύθι.

Στη συνέχεια, χρειάζεται να έχουμε την επίγνωση ότι η φωνή του παραμυθά μέσα στο κεφάλι μας δεν είναι απαραίτητα και δική μας φωνή. Κάθε έννοια μέσα στο κεφάλι μας έχει μια φωνή και θέλει να εκφραστεί. Ονειρεύεται. Είναι απλώς άλλο ένα παραμύθι που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Το άλλο κομμάτι μας, το μέρος που ακούει, αυτό που βλέπει το όνειρο, είναι αυτό που κακοποιείται.

Τελικά, χρειάζεται να εξασκηθούμε στην επίγνωση μέχρι να την κατακτήσουμε. Όταν το καταφέρουμε και κάνουμε την επίγνωση συνήθεια, τότε θα βλέπουμε πάντα τη ζωή έτσι όπως είναι και όχι» όπως θέλουμε να τη βλέπουμε. Δεν θα προσπαθούμε πια να εκφράσουμε τα πράγματα με λέξεις, να εξηγήσουμε στον εαυτό μας οτιδήποτε και έτσι η επίτευξη της επίγνωσης θα είναι ένα πραγματικό εμπόδιο απέναντι σ’ αυτά που υποθέτουμε. Τότε, θα χρησιμοποιούμε τον λόγο μόνο για να επικοινωνούμε με τους άλλους, γνωρίζοντας ότι η επικοινωνία μας βασίζεται απλώς σε μία άποψη σύμφωνη με αυτά που πιστεύουμε. Αυτό που πιστεύουμε είναι μόνο ένα πρόγραμμα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ιδέες που στην πλειοψηφία τους είναι ψευδείς. Γι’ αυτό χρειάζεται να ακούμε και να κάνουμε ερωτήσεις. Με τη σαφή επικοινωνία οι άνθρωποι θα μας δώσουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και δεν θα χρειάζεται πια να κάνουμε υποθέσεις.

Η τέταρτη συμφωνία είναι να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε. Όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, τότε δεν δίνουμε ευκαιρία στη φωνή της γνώσης να μας δικάσει. Αν δεν μας δικάσει η φωνή, τότε δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε ένοχοι ή να τιμωρούμε τον εαυτό μας. Όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, είμαστε παραγωγικοί και αυτό σημαίνει ότι θα μπούμε σε δράση. Κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε, αναλαμβάνουμε δράση και κάνουμε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε, επειδή αυτή η δραστηριότητα μάς κάνει ευτυχισμένους. Το κάνουμε επειδή θέλουμε να το κάνουμε και όχι επειδή πρέπει να το κάνουμε.

Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μας είναι όταν είμαστε αυθεντικοί, όταν είμαστε ο εαυτός μας. Όταν είμαστε μέσα στη δημιουργία μας και κάνουμε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε, τότε γινόμαστε ξανά αυτό που είμαστε πραγματικά. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμαστε, αλλά εκφραζόμαστε. Όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε μέσα στη δημιουργία μας, ο νους μας σταματά και είμαστε ξανά ζωντανοί. Εξωτερικεύονται αβίαστα τα συναισθήματά μας και δεν προσέχουμε καν το πόσο υπέροχα αισθανόμαστε. Η δράση, απλώς η δράση, μας κάνει να αισθανόμαστε υπέροχα. ‘Όταν όμως βρισκόμαστε σε ακινησία, τότε πρέπει να αναλάβει δράση ο νους μας και αυτό είναι μια ανοιχτή πρόσκληση για τη φωνή της γνώσης. Όντας απορροφημένοι σε αυτό που κάνουμε, ο νους δεν μιλάει σχεδόν καθόλου.

Όταν δημιουργούμε, η φωνή της γνώσης απουσιάζει, ακόμα κι αν στην τέχνη μας χρησιμοποιούμε λέξεις. Αν γράφουμε ένα ποίημα, δεν σκεφτόμαστε τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε` απλώς εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Οι λέξεις είναι το εργαλείο, είναι ο κώδικας που χρησιμοποιούμε για να εκφραστούμε. Αν είμαστε μουσικοί, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τη μουσική. Την ίδια στιγμή που δημιουργούμε τη μουσική, είμαστε εμείς αυτοί που απολαμβάνουμε την κάθε νότα και ήχο. Γινόμαστε ένα με αυτό που κάνουμε. Είναι μια υπέρτατη απόλαυση. Όποιος είναι μουσικός θα ξέρει για τι ακριβώς μιλάω. Εκφράζουμε αυτό που πραγματικά είμαστε κι αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε από εμάς. Το να εκφράζουμε τον εαυτό μας απλώς, μας οδηγεί σε έκσταση επειδή δημιουργούμε. Αυτή είναι η ζωή ως τέχνη.

Το να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σημαίνει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τη Δημιουργία, τη δύναμη της ζωής. Βάζουμε έναν στόχο και τον σημαδεύουμε 100%, χωρίς προσκόλληση στην κατάκτηση του. Δεν γνωρίζουμε αν θα φτάσουμε τον στόχο μας και δεν μας ενδιαφέρει αν θα το κάνουμε. Προσπαθούμε να τον πετύχουμε και όταν τα καταφέρουμε είναι υπέροχο, αλλά και αν δεν φτάσουμε τον στόχο και αυτό είναι υπέροχο επίσης. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είμαστε ολοκληρωμένοι, επειδή η αγάπη σε κίνηση είναι ένα υπέροχο πράγμα. Το να μπαίνουμε σε δράση είναι μια έκφραση του εαυτού μας, είναι η έκφραση του πνεύματος και είναι δική μας δημιουργία.

Σας ενθαρρύνω να αναλαμβάνετε και εσείς την ευθύνη για κάθε απόφαση που παίρνετε στη ζωή σας. Καμιά απόφαση δεν είναι σωστή ή λάθος: αυτό που έχει σημασία είναι η δράση που θα ακολουθήσει τις επιλογές μας. Κάθε τι στη ζωή είναι απλώς και μόνο μια επιλογή. Το όνειρο το ελέγχουμε κάνοντας επιλογές. Κάθε επιλογή έχει και μια συνέπεια και ο κυρίαρχος των ονείρων έχει επίγνωση των συνεπειών. Μπορούμε να πούμε επίσης ότι για κάθε δράση βιώνουμε μια αντίδραση. Εάν η δράση είναι η γνώση μας, και τα συναισθήματά μας η αντίδραση, τότε μπορούμε να δούμε γιατί είναι τόσο σημαντικό το να έχουμε επίγνωση της φωνής της γνώσης.

Η φωνή της γνώσης σαμποτάρει πάντα την ευτυχία μας. Στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας παίζουμε` συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά. Αλλά η φωνή έρχεται μέσα στο κεφάλι μας και λέει: «Αυτό είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Ας πατήσουμε γερά στο έδαφος και ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα». Η πραγματικότητα για την οποία μιλάει η φωνή της γνώσης είναι η δυστυχία.

Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη. Εάν αγαπάμε τον εαυτό μας, εάν ασκούμαστε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, τότε σε λίγο θα μας γίνει συνήθεια. Όταν μας γίνει συνήθεια

να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, κάθε τι θα είναι ένα παιχνίδι για να είμαστε ευτυχισμένοι, όπως όταν ήμασταν πολύ μικρά παιδιά. Αλλά πρώτα χρειάζεται να σταματήσουμε την εσωτερική φλυαρία. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα που μπορεί να βιώσει οποιοσδήποτε άνθρωπος. Αν μπορούμε να σταματήσουμε τη φωνή, τότε είμαστε σχεδόν απελευθερωμένοι από την κακοποίηση που μας προξενούν όλα τα ψέματα.

Με έχουν ρωτήσει πολλοί άνθρωποι αν συμβουλεύω τη χρήση των μάντρα ώστε να εξαλείψουμε τον εσωτερικό διάλογο. Σας ενθαρρύνω να χρησιμοποιείτε οποιονδήποτε τρόπο μπορείτε να βρείτε προκειμένου να σταματήσετε τη φλυαρία. Δεν υπάρχει συνταγή. Μπορούμε να δοκιμάσουμε όσους τρόπους θέλουμε μέχρι να βρούμε αυτόν που μας ταιριάζει. Για ορισμένους ανθρώπους, ένα μάντρα μπορεί να είναι το θαύμα. Για άλλους πάλι μπορεί να είναι ο διαλογισμός, ο στοχασμός ή η μουσική. Για άλλους μπορεί να είναι ο περίπατος στο ύπαιθρο ή απλώς να στολίζουν το περιβάλλον τους με φυσική ομορφιά. Μπορεί να είναι ο χορός, η γιόγκα, το τρέξιμο, το κολύμπι ή οποιαδήποτε άλλη άσκηση. Εξαρτάται από τον καθένα μας.

Όταν ήμουν έφηβος, μου είπε ο παππούς μου: «Η μουσική είναι η λύση για να σταματήσεις τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου. Αντικατάστησε τη φωνή με τη μουσική επειδή δεν μπορείς να εξηγείς τη μουσική. Πώς μπορείς να εξηγήσεις την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν; Μπορείς να χρησιμοποιείς τις απόψεις σου αλλά δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Πρέπει να την παίξεις».

Κατάλαβα τι μου είπε, αλλά δεν μου άρεσε η επιλογή της μουσικής. Του άρεσε η κλασική μουσική κι έτσι απαρνήθηκα εντελώς αυτήν τη μέθοδο. Του είπα: «Δε νομίζω. Είναι βαρετή». Βέβαια, άκουγα ήδη μουσική αλλά η μουσική που μου άρεσε ήταν οι Beatles. Οι στίχοι ήταν στ’ αγγλικά κι εκείνο τον καιρό μιλούσα μόνο ισπανικά. Μπορούσα να προφέρω κάθε λέξη από τα τραγούδια, αλλά δεν είχαν κανένα νόημα καθώς δεν ήξερα τι σημαίνουν. Αν τα τραγούδια μιλούσαν για δράματα, δεν τα αντιλαμβανόμουν ως δράματα, τα αντιλαμβανόμουν ως ομορφιά.

Το να ακούω τους Beatles -χωρίς να καταλαβαίνω τις λέξεις- δούλεψε πολύ καλά πάνω μου, μια και οι φωνές ήταν άλλο ένα εργαλείο, ενώ η μουσική κατοικούσε στον χώρο που μέχρι τώρα καταλάμβανε η φωνή της γνώσης. Υπήρχαν στιγμές που η φωνή ήταν εκεί, αλλά υπήρχαν και στιγμές που απουσίαζε. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η μουσική, που δεν άφηνα την προσοχή μου να ξεγλιστρήσει σε κάτι άλλο – μέσα στο κεφάλι μου υπήρχε μόνο η μουσική. Ξεκίνησα να το κάνω χωρίς επίγνωση, επειδή, παρόλο που είχα ακούσει αυτά που μου είπε ο παππούς μου, είχα κάνει την υπόθεση ότι μιλούσε μόνο για κλασική μουσική. Η μουσική μπορεί να είναι κρουστά, σάλπιγγες ή οποιοδήποτε είδος οργάνου, αρκεί να μην υπάρχουν λέξεις σε γλώσσα που γνωρίζουμε οπότε μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή μας. Το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που η μουσική συνοδεύεται από λέξεις που τις καταλαβαίνουμε και έχουν νόημα για μας, επομένως μπορούμε να σκεφτούμε πάνω σ’ αυτές.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γαληνέψουμε τον νου, αρκεί μόνο να τους χρησιμοποιήσουμε. Ωστόσο, κατά την άποψή μου ο καλύτερος τρόπος είναι να ασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες. Αυτές οι συμφωνίες έχουν τη δύναμη να σπάσουν χιλιάδες από τις μικρές συμφωνίες που καταφέρονται ενάντια στον εαυτό μας, αλλά δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Πολλοί άνθρωποι λένε: «Καταλαβαίνω τις Τέσσερις Συμφωνίες και αλλάζουν τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω από ένα συγκεκριμένο σημείο και μετά». Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε επειδή εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια ισχυρή πεποίθηση. Η πίστη (θέληση) που επενδύσαμε σε αυτήν την πεποίθηση είναι πιο ισχυρή από την πίστη που διαθέτουμε για να την αλλάξουμε. Γι’ αυτόν το λόγο είναι σημαντικό να εξασκηθούμε πρώτα στην ανάκτηση της πίστης από τις μικρές πεποιθήσεις.

Κάθε φορά που εξασκούμε τις Τέσσερις Συμφωνίες, η έννοιά τους πηγαίνει όλο και πιο βαθιά. Όταν διαβάζουμε το βιβλίο Οι Τέσσερις Συμφωνίες, για δεύτερη ή για τρίτη φορά, από ένα σημείο και μετά μοιάζει σαν να διαβάζουμε ένα διαφορετικό βιβλίο. Μοιάζει αλλιώτικο, επειδή έχουμε σπάσει κιόλας ορισμένες μικρές συμφωνίες. Τώρα, μπορούμε να πάμε λίγο πιο βαθιά, και πάμε όλο και πιο βαθιά μέχρι που θα έρθει η στιγμή που θα ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια. Οταν τελικά καταφέρουμε να μεταμορφωθούμε, η ζωή μας γίνεται ένα όνειρο που είναι έργο τέχνης, μια έκφραση του συναισθηματικού μας σώματος, όπως ήταν πριν τη γνώση.   

Έρχονται τα πολύχρωμα αυτοκόλλητα -usb !

Η εξέλιξη της τεχνολογίας πραγματοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς, ενώ τα επιτεύγματα ειδικά στον τομέα των υπολογιστών αποκτούν συνεχώς όλο και μικρότερο μέγεθος.

 

Ο λόγος τα «dataStickies» τα οποία δίνουν, πλέον, άλλο νόημα στην έννοια της μεταφοράς δεδομένων, μιας και δεν θα χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τα «κλασικά» πλέον usb .

 

Τα «dataSTICKIES» όπως «προδίδει» και η ονομασία τους θα προσκολλούν πάνω σε οποιοδήποτε «Optical Data Transfer Surface» της ηλεκτρονικής συσκευής, ενώ αυτομάτως θα εμφανίζεται μία φωτεινή ένδειξη στην άκρη, και θα μεταφέρουν δεδομένα.

 

Θα έχει την δυνατότητα να επικολληθεί στην μπροστινή επιφάνεια των συσκευών, όπως στην οθόνη ενός υπολογιστή, στην τηλεόραση και σε ηχοσύστηματα, ενώ, βασικό πλεονέκτημα της νέας μορφής μέσων αποθήκευσης είναι η πολυλειτουργικότητα, καθώς μπορούν να λειτουργήσουν σε μία συσκευή περισσότερα από ένα, δίνοντας έτσι στον χρήστη την ευχέρεια μεγαλύτερου αποθηκευτικού χώρου.

 

Η πολυχρωμία τους, η απλούστερη χρήση, η αίσθηση ότι δύσκολα θα χάσεις ένα αυτοκόλλητο, αλλά και το ότι λειτουργεί σαν μία γέφυρα του ψηφιακού και πραγματικού κόσμου, αφού έχει την μορφή του πιο χρηστικού σημειωματάριου και την χρησιμότητα του πιο διάσημου «μεταφορέα» δεδομένων, θα το καταστήσουν απαραίτητο και εύχρηστο αντικείμενο για τον χρήστη.

 

Η τεχνολογία αυτή βρίσκεται ακόμη σε κατασκευαστικό στάδιο και αναμένεται σύντομα να ολοκληρωθεί. Η χωρητικότητα τους θα φτάνει μέχρι τα 32 GB και υπεύθυνοι για την δημιουργία είναι ένα ζευγάρι σχεδιαστών από το Νέο Δελχί

Φυτό σκοτώνει το 98% των καρκινικών κυττάρων μέσα σε 16 ώρες!!

Οι επιστήμονες προσπαθούν συνεχώς και με αρκετούς τρόπους να καταφέρουν να θεραπεύσουν την επάρατη νόσο και να οδηγήσουν στο οριστικό τέλος του καρκίνου.
Σύμφωνα με επιστημονικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο έντυπο Life Science η αρτεμισινίνη, παράγωγο του «Sweet wormwood» ή του «Artemisia Annua», που χρησιμοποιούταν από την Κινεζική ιατρική μπορεί να «σκοτώσει» το 98% των καρκινικών κυττάρων εντός μόλις 16 ωρών.
«Οι κύριοι τύποι φαινολικών συστατικών στα περισσότερα από τα βότανα που ελέγχθησαν αναγνωρίστηκαν πρωταρχικά και αναλύθηκαν, περιέχοντας κυρίως φαινολικά οξέα, φλαβονοειδή, τανίνες, κουμαρίνες, λιγνάνες, κινόνες, στιλβένες και κουρκουμινοειδή. Τα συγκεκριμένα φαρμακευτικά βότανα έχουν εμφανίσει έως τώρα πολύ ισχυρότερη αντιοξειδωτική δράση και περιέχουν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα φαινολικών συστατικών από τα κοινά φυτά και φρούτα. Τα Παραδοσιακά Κινεζικά φαρμακευτικά φυτά που σχετίζονται με αντικαρκινικές ιδιότητες μπορεί να αποτελούν πιθανές πηγές ισχυρών φυσικών αντιοξειδωτικών και ωφέλιμων παραγόντων αναστολής, καθυστέρηση ή αναστροφής της καρκινογένεσης (σ.σ. pentapostagma.gr – chemopreventive agents)» αναφέρει η επιστημονική ομάδα στην σύνοψη του άρθρου στο επιστημονικό περιοδικό Life Sciences.
Το εν λόγω βότανο, εάν χρησιμοποιηθεί από μόνο του, μειώνει τα καρκινικά κύτταρα κατά 28%, αλλά σε συνδυασμό με το σίδηρο η “Artemisia Annua” καταφέρνει να «εξολοθρεύσει» επιτυχώς τον καρκίνο. Παράλληλα, στα πειράματα που διενεργήθησαν η αρτεμισινίνη δεν προκαλούσε βλάβες στα υγιή κύτταρα του πνεύμονα.
Η αρτεμισινίνη χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν ως μία ισχυρή θεραπεία κατά της ελονοσίας. Πλέον, όμως, αποδεικνύεται ένας εξαιρετικός σύμμαχος στη μάχη κατά του καρκίνου.
Όταν οι επιστήμονες προσέθεσαν σίδηρο κατά τη διάρκεια της μελέτης, και στη συνέχεια τον «ενσωμάτωσαν» στους ιστούς του πνεύμονα και ειδικότερα στα καρκινικά κύτταρα του πνεύμονα, η αρτεμισινίνη επιτέθηκε επιλεκτικά κατά των καρκινικών κυττάρων δίχως να προξενεί βλάβες στα υγιή κύτταρα..
“Εν γένει, τα αποτελέσματα μας δείχνουν ότι η αρτεμισινίνη σταματά επιτυχώς τον παράγοντα μεταγραφής E2F1 και παρεμβαίνει στην διαδικασία καταστροφής των καρκινικών κυττάρων, εννοώντας ότι παρουσιάζει έναν νέο τρόπο μεταγραφής βάσει του οποίου η αρτεμισινίνη ελέγχει την διαδικασία αναπαραγωγής και ανάπτυξης των καρκινικών κυττάρων”, ήταν το συμπέρασμα των ερευνών που διεξήχθησαν στο εργαστήριο μελετών κατά του καρκίνου στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια.

Η Αρτεμισία (αψιθιά) ανήκει στα αγγειόσπερμα δικοτυλήδονα, στην οικογένεια Asteraceae (Compositae). Υπάρχουν πολλά υποείδη και τα πιο γνωστά είναι η Artemisia annua L  που είναι φυτό της Ασίας και η Artemisia arborescens L που είναι φυτό της Κρήτης. Στην πρώτη γραμμή των φυσικών μέσων για την καταπολέμηση του καρκίνου που έχουν ήδη αναπτυχθεί και επιτρέπουν στο σώμα να θεραπεύσει τον εαυτό του, είναι ένα νέο παράγωγο του φυτού αρτεμισία που είναι πολύ αποτελεσματικό.

Η Αρτεμισινίνη έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ως ένα ισχυρό αντιελονοσιακό βότανο, αλλά τώρα έχει αποδειχθεί ότι είναι χρήσιμο και κατά του καρκίνου. Στη μελέτη, όταν δίνεται ένα συμπλήρωμα σιδήρου, που συχνά συσσωρεύεται στον ιστό του μαστού, αλλά ιδιαίτερα στα καρκινικά κύτταρα, όταν δοθεί και  αρτεμισινίνη αυτή είναι πράγματι σε θέση να στοχεύει τα  «κακά» κύτταρα και να αφήνει ανέπαφα  τα «καλά».

Λαμβανόμενα μαζί (σίδηρος και αρτεμισίνη), τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι προκαλούν διαταραχή της έκφρασης του παράγοντα μεταγραφής E2F1 και συμβάλλουν στην αναστολή του κυτταρικού κύκλου των ανθρώπινων κυττάρων καρκίνου του μαστού. Ο παράγοντας μεταγραφής E2F1 αντιπροσωπεύει ένα κρίσιμο μεταγραφικό μονοπάτι με το οποίο η αρτεμισινίνη ελέγχει την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων.

Ο Σίδηρος συσσωρεύεται στα καρκινικά κύτταρα λόγω ειδικών υποδοχέων και βοηθάει στην κυτταρική διαίρεση, με τους υποδοχείς τρανσφερίνης. Ο σίδηρος είναι απαραίτητος επειδή τα κανονικά κύτταρα έχουν πιθανόν αυτούς τους υποδοχείς, αλλά τα καρκινικά κύτταρα που έχουν σε μεγάλη αφθονία αυτούς τους υποδοχείς, μπορεί να στοχεύονται από το συνδυασμό σιδήρου – αρτεμισινίνης.

Πολλές μελέτες έχουν, ήδη, διεξαχθεί για να αποδείξουν ότι το εκχύλισμα αρτεμισίας  ArtemisiaannuaL,  μπορεί να εξαλείψει αποτελεσματικά τη νόσο  παρουσία σιδήρου. Στην πραγματικότητα, η χρήση της χρονολογείται από χιλιάδες χρόνια στην Κίνα όπου χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ελονοσίας. Όπως, και τα καρκινικά κύτταρα, το παράσιτο της ελονοσίας δεν μπορεί να ζήσει  παρουσία αρτεμισινίνης, επειδή είναι πλούσιο σε σίδηρο.

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα από τα πολλά βότανα που έχουν βρεθεί ότι προκαλούν απόπτωση των καρκινικών κυττάρων. Επειδή το βότανο Αρτεμισία είναι δύσκολο να βρεθεί, οι εταιρείες βιοτεχνολογίας θα παράγουν συνθετικά αυτό το φαρμακευτικό φυτό. Αν το βότανο μπορεί να διατηρήσει την ποιότητα ζωής υπάρχει μεγάλη προοπτική να βοηθήσει τους ασθενείς με καρκίνο και να τους θεραπεύσει.

Ιστορία και παράδοση: Το όνομά της Artemisia (αψιθιά) το πήρε από τη θεά Άρτεμη, σε αναγνώριση των πολύτιμων ιδιοτήτων της.

Ο Διοσκουρίδης την ονόμαζε βαθύπικρον και τη σύστηνε κατά της ανορεξίας και των ίκτερων, σε αφέψημα και σε έγχυμα. Έλεγε ακόμα ότι ανακατεύοντας το μελάνι με έγχυμα αψιθιάς τα ποντίκια δεν αγγίζουν τους πάπυρους.

O Θεσσαλός (1ος αι. μ.κ.ε.) και ο Γαληνός (130-199), χρησιμοποιούσαν από τότε την Αρτεμισία για τη θεραπεία του τριταίου και του τεταρταίου πυρετού.

Από την αψιθιά παράγονταν το αψέντι, ένα δημοφιλές ποτό στη Γαλλία το 19ο αιώνα. Το αψέντι είναι τοξικό του κεντρικού νευρικού συστήματος και η παρατεταμένη χρήση του προκαλεί εκφυλισμό των νεύρων (αψεντισμό), για αυτό και το ποτό αυτό έχει απαγορευτεί σε πολλές χώρες. Ο αψεντισμός προκαλείτε από ένα αιθέριο έλαιο του αψινθίου, το θούιον, που είναι δηλητηριώδες.

Κατά το παρελθόν, η αψιθιά ήταν ένα από τα κύρια αρωματικά συστατικά του βερμούτ (το wermut προέρχεται από τη γερμανική λέξη για την αψιθιά.  Σαν λαϊκό φάρμακο, η αψιθιά έχει μεγάλη φήμη ως τονωτικό, εναντίον της φυματίωσης, της αναιμίας, της αρθρίτιδας και των σκωλήκων των εντέρων και από αυτό πήρε το αγγλικό όνομα wormwood (σκουληκόξυλο). Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιήθηκε κατά της χολικής ανεπάρκειας και κατά του σακχαρώδη διαβήτη.

Χαρακτηριστικά της Αρτεμισίας (αψιθιά): Είναι πολυετής θάμνος σαν φτέρη με φωτεινά κίτρινα άνθη, και μυρωδιά καμφοράς. Στην Κρήτη η Αρτεμισία ονομάζεται αψιθιά ή πισιδιά, Artemisia arborescens L. και είναι πολυετής θάμνος αρωματικός, πικρός, καλυμμένος με ασημόλευκο χνούδι. Οι βλαστοί του είναι 50-100 εκ. Τα φύλλα πτερόλοβα με λοβούς στενούς, στρογυλλεμένους στην άκρη. Κεφάλια στρογγυλωπά, 6-7 χιλ. που σχηματίζουν μεγάλες πολύανθες φόβες.  Η Αρτεμισία ζει σε χαμηλό υψόμετρο, σε άκρες δρόμων και σε χέρσους αγρούς.

Θεραπευτικές χρήσεις της Αρτεμισίας (αψιθιά): Στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική  η Artemisia annua  είναι ένα βότανο που χρησιμοποιείται παραδοσιακά ως θεραπεία πυρετού.  Έχει παραχθεί ημισυνθετικά ως ανθελονοσιακό φάρμακο. Ο προτεινόμενος μηχανισμός δράσης της αρτεμισινίνης περιλαμβάνει τη διάσπαση των γεφυρών ενδοπεροξειδίου του σιδήρου, που παράγουν ελεύθερες ρίζες, οι οποίες προκαλούν οξειδωτικό στρες στα κύτταρα του παρασίτου. Η ελονοσία προκαλείται από το Plasmodium falciparum  (κυρίως), που κατοικεί σε μεγάλο βαθμό στα ερυθρά αιμοσφαίρια που περιέχουν σίδηρο αίμης.

Είναι διεγερτικό του πεπτικού, δηλαδή εξαιρετικά χρήσιμο φάρμακο για αυτούς που έχουν κακή πέψη. Αυξάνει την οξύτητα του στομάχου και την παραγωγή της χολής και βελτιώνει την πέψη και την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, βοηθώντας έτσι σε άλλες παθήσεις. Γενικά, το φυτό, σε μέτριες δόσεις, ερεθίζει το στομάχι, αυξάνει την όρεξη, διευκολύνει την πέψη, επιταχύνει την κυκλοφορία του αίματος, προκαλεί εκκρίσεις, συντελεί στο αδυνάτισμα και χωνεύει τα λίπη.

Η Αρτεμισία (αψιθιά) στη θεραπεία του καρκίνου: Η αρτεμισινίνη αντιδρά με σίδηρο για να σχηματίσει ελεύθερες ρίζες που σκοτώνουν τα κύτταρα. Δεδομένου ότι τα καρκινικά κύτταρα προσλαμβάνουν μεγαλύτερη ποσότητα σιδήρου από ό, τι τα φυσιολογικά κύτταρα, είναι πιο ευαίσθητα στην τοξική επίδραση της αρτεμισινίνης. Μπορούν ομοιοπολικά συνδεδεμένα προς την αρτεμισινίνη σιδήρου να μεταφέρουν την γλυκοπρωτεΐνη του πλάσματος την τρανσφερίνη. Η μελέτη διαπίστωσε ότι η holotransferrin – tagged αρτεμισινίνη, είναι πολύ ισχυρή και εκλεκτική στη θανάτωση των καρκινικών κυττάρων. Έχει αποδειχθεί ότι μειώνει την αγγειογένεση και την έκφραση του αγγειακού ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα σε ορισμένες καλλιέργειες ιστών. Έτσι, είναι μια αποτελεσματική  θεραπεία του καρκίνου.

Η μελέτη των επιστημόνων δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Life Sciences, και είναι άκρως ενθαρρυντική για τη μάχη και την καταπολέμηση του καρκίνου. Αρχικά οι επιστήμονες χορήγησαν αρτεμισινίνη από την αψιθιά και διαπίστωσαν ότι υπήρχε μείωση των καρκινικών κυττάρων κατά 30%. Στη συνέχεια η θεραπεία συνδυάστηκε με σίδηρο και τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Το 98% των καρκινικών κυττάρων είχε εξαφανιστεί μέσα σε 16 ώρες και το σπουδαιότερο, τα υγιή κύτταρα δεν είχαν επηρεαστεί καθόλου.

Οι θεραπευτικές ιδιότητες της αψιθιάς δεν είναι προσφάτως γνωστές. Στην αρχαία Ελλάδα τη χρησιμοποιούσαν ευρέως, ενώ έχει διαπιστωθεί επίσης και χρησιμοποιείται κατά της ελονοσίας, σε περιπτώσεις κατάθλιψης και στην έμμηνο ρύση (την εξομαλύνει). Επίσης, χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση του διαβήτη.

Με απόσταξη των φύλλων και των ανθέων συλλέγεται ένα λάδι ανθελμινθικό, τονωτικό, εφιδρωτικό, αντισηπτικό, ανικαρκινικό και αντιπυρετικό.

Πολλοί ήταν εκείνοι που παραδόθηκαν στη σαγήνη του και το ύμνησαν (Edouard Manet, Charles Baudelaire, Paul Gauugin, Tolouse Lautrec, Van Gog). Λέγεται μάλιστα ότι ο Van Gog τρελλάθηκε από τον αψεντισμό.

Συνταγές για την αψιθιά

-Τα αποξηραμένα άνθη, σε αφέψημα, τρία φλιτζάνια την ημέρα, για διούρηση, για τους κολικούς νεφρών, την αμμηνόρροια, τις στομαχικές διαταραχές και τον πυρετό.

-Για την υδρωπικία 18-30 γραμμάρια σκόνης από αποξηραμένη αψιθιά σε ένα λίτρο νερό, ανά ένα ποτήρι την ημέρα.

-Μια φούχτα φύλλα σε ένα λίτρο άσπρο κρασί για δύο εβδομάδες δίνει ρόφημα ικανό να διεγείρει την όρεξη (ένα ποτήρι του λικέρ τη μέρα, πριν το γεύμα, για τρεις ημέρες, όχι παραπάνω).

-Το ίδιο ρόφημα μετά το γεύμα αναδεικνύεται ευστόμαχο, ενώ το πρωί, πριν το πρόγευμα, είναι αποτελεσματικό για αυτούς που υποφέρουν από σκώληκες εντέρων (ταινία, ασκαρίδες, οξύουρους, σχιστοσωμίαση).

-Για τον καρκίνο δίνονται όλες οι ανωτέρω συνταγές μαζί με συμπλήρωμα σιδήρου 2-3 φορές την ημέρα.

Η Αρτεμισινίνη δεν είναι διαλυτή στο νερό, ως εκ τούτου, το τσάι Artemisia annua θεωρείται ότι δεν περιέχει φαρμακολογικά σημαντικές ποσότητες artemesinin. Το ζεστό νερό (85°C), και όχι βραστό νερό, θα πρέπει να χρησιμοποιείται για την παρασκευή του τσαγιού.

Η αψιθιά χρησιμοποιείται, επίσης, στην παρασκευή χρωμάτων και στον αρωματισμό διαφόρων ποτών.

Οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι βλαστοί αποκρούουν τα έντομα και τα ποντίκια.

Τα ξεραμένα φύλλα τους όταν τοποθετηθούν στα ρούχα αποκρούουν τους σκώρους. Αποθαρρύνει τους γυμνοσάλιαγκες και τα έντομα και για αυτό σήμερα χρησιμοποιείται στην παρασκευή εντομοαπωθητικών.

Απαγορεύεται στις θηλάζουσες, στις εγκυμονούσες γιατί διεγείρει τη μήτρα, στους νευρικούς και ευέξαπτους, όπως, επίσης, και αυτούς που υποφέρουν από στοματικές και γαστρεντερικές παθήσεις. Το πλούσιο αιθέριο έλαιό του, εάν γίνει κατάχρηση, μπορεί να προκαλέσει νευρικές διαταραχές.

Ήδη η φαρμακευτική εταιρία Sanofi, έχει ξεκινήσει την παραγγελία 60 τόνων αρτεμισινίνης το χρόνο, και σύντομα υπάρχει αισιοδοξία ότι ένα όπλο στη μάχη κατά του καρκίνου θα προστεθεί στη φαρέτρα των επιστημόνων.

Τα ημισυνθετικά παράγωγα αρτεμισινίνης:

        Artesunate (υδατοδιαλυτή: για στοματική, πρωκτική, ενδομυϊκή ή ενδοφλέβια χρήση)
        Artemether (λιποδιαλυτή: για στοματική, πρωκτική ή ενδομυϊκή χρήση)
        Dihydroartemisinin
        Artelinic οξύ
        Artemotil

Η αρτεμισίνη δεν χρησιμοποιείται για την προφύλαξη της ελονοσίας (πρόληψη) λόγω της εξαιρετικά σύντομης δραστηριότητας (χρόνος ημιζωής ) του φαρμάκου. Για να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει να χορηγείται πολλές φορές κάθε μέρα. Τα παράγωγα αρτεμισινίνης έχουν ημιζωή της τάξης της μιας ώρας, γι’ αυτό πρέπει να χρησιμοποιούνται, συχνά.

Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού και ειδικά όταν παίρνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα ή βότανα.

Μελέτη αρχαίων κειμένων υποδεικνύει ότι οι αλκυονίδες ημέρες είναι ένα σταθερό φαινόμενο

Αλκυονίδες Μέρες - Halcyon Days
Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα
Αλκυονίδες μέρες ονομάζονται οι μέρες εκείνες του Ιανουαρίου, οι οποίες έχουν καλό καιρό και ηλιοφάνεια. Πρόκειται για αρχαία Ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ' τον Αριστοτέλη.

Μετεωρολογικά εξηγείται με την εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της Νοτίου και Βορείου Ευρώπης, ενώ μυθολογικά υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες για το φαινόμενο αυτό
Μελέτη αρχαίων κειμένων υποδεικνύει ότι οι αλκυονίδες ημέρες είναι ένα σταθερό φαινόμενο
Τα έργα των αρχαίων δραματουργών φαίνεται ότι μπορούν να προσφέρουν στοιχεία για το αρχαίο κλίμα: Η μελέτη 43 έργων που παίζονταν στα ελληνικά θέατρα κατά τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή υποδεικνύει ότι οι περίφημες αλκυονίδες μέρες είναι ένα σταθερό μετεωρολογικό φαινόμενο που χάριζε και τότε λίγη λιακάδα στη χειμωνιάτικη Αθήνα.
Θεατρικές αλκυονίδες

Έλληνες ερευνητές ήταν περίεργοι να μάθουν κάτω από ποιες καιρικές συνθήκες παίζονταν οι θεατρικές παραστάσεις στα Λήναια, μια γιορτή προς τιμήν του Διονύσου που λάμβανε χώρα στην Αθήνα κατά τον μήνα Γαμηλιώνα του αττικού ημερολογίου, από τις 15 Ιανουαρίου έως τις 15 Φεβρουαρίου.
Στη διάρκεια των Ληναίων δίνονταν παραστάσεις στο Θέατρο του Διονύσου κάτω από την Ακρόπολη, ένδειξη ότι ο καιρός πρέπει να ήταν καλός αυτές τις μέρες του καταχείμωνου.

Αλκυόνες, αι παρ αενάοις θαλάσσης κύμασι κύμασι στωμύλλετε

Αλκυόνες, εσείς που δίπλα στα αιώνια κύματα της θάλασσας με κύματα κουβεντιάζετε. Βάτραχοι του Αριστοφάνη, 405 π.Χ.
Για να επιβεβαιώσουν τις υποψίες τους ότι τα Λήναια έπεφταν σε μέρες καλοκαιρίας, τις αλκυονίδες μέρες, η Χριστίνα Μαυροπούλου του Εθνικού και Καποδιστρειακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Αναστάσιος Μαυρίδης του Παντείου αναζήτησαν αναφορές για τις καιρικές συνθήκες σε 43 έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη από τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ.
Τα έργα περιείχαν συνολικά επτά αναφορές για ηλιόλουστες μέρες μέσα στο καταχείμωνο, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Weather.
«Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, ειδικά αυτές που παρουσιάζονταν στα Λήναια, συχνά αναφέρονται στις αλκυονίδες μέρες» γράφουν οι ερευνητές.
Η τιμωρία του Δία
Στην αρχαιοελληνική μυθολογία, η θεά Αλκυόνη, κόρη του Αίολου, προσέβαλε τον Δία, ο οποίος για να την τιμωρήσει τη μετέτρεψε σε πτηνό που μπορούσε να γεννά τα αβγά του μόνο τον χειμώνα. Αργότερα όμως υποχώρησε στα παρακάλια της και της προσέφερε δύο εβδομάδες καλοκαιρίας το χειμώνα για να τη βοηθήσει στο φώλιασμα.

Η αλκυόνη, πανέμορφο μεταναστευτικό θαλασσοπούλι, περνά το χειμώνα στην Ελλάδα και φωλιάζει σε αμμώδεις ή θαμνώδεις πλαγιές κοντά στη θάλασσα ή σε ποτάμια.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι η καλοκαιρία δεν οφείλεται σε παιχνίδια των θεών αλλά σε στάσιμα συστήματα υψηλής ατμοσφαιρικής πίεσης. Οι αλκυονίδες μέρες, γράφουν οι ερευνητές, παρατηρούνται στη νοτιοανατολική Ευρώπη, και ειδικά στην Ελλάδα και την Αττική, ανάμεσα στις 15 Δεκεμβρίου και τις 15 Φεβρουαρίου, πιο συχνά όμως ανάμεσα στις 15 και τις 31 Ιανουαρίου.
Σταθερό φαινόμενο
Δεδομένου ότι ο μύθος είναι αρχαίος, οι αλκυονίδες μέρες προφανώς υπήρχαν και στην αρχαιότητα. Η τελευταία μελέτη όμως υποδεικνύει ότι ήταν ένα σχετικά σταθερό μετεωρολογικό φαινόμενο που συνέβαινε «σχεδόν κάθε χρόνο» κατά τον 5ο και πιθανώς και τον 4ο αιώνα π.Χ.
Το συμπέρασμα δεν βασίζεται μόνο στην ανάλυση των αρχαίων κειμένων αλλά και σε εικονογραφήσεις αγγείων και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία δείχνουν για παράδειγμα ότι οι Αθηναίοι φορούσαν μάλλον ελαφρές ενδυμασίες στη διάρκεια των Λήναιων.
Τότε όπως και τώρα, οι Αθηναίοι έχουν να ευχαριστήσουν την αλκυόνη για αυτή την ευχάριστη μετεωρολογική παράδοση.

Χρονο-οφθαλμαπάτες: ένα μυστηριώδες φαινόμενο

Οι χρονο-οφθαλμαπάτες είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο και ελάχιστα μελετημένο αυτή τη στιγμή, αν και είναι γνωστό στην ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων.

Η πρώτη αναφορά για τις «παράξενες οφθαλμαπάτες» γίνονται σε αρχαίες αιγυπτιακές πηγές. Τι είναι όμως οι χρονο-οφθαλμαπάτες;
Μια οπτική παραίσθηση ή ένα τούνελ του παρελθόντα χρόνου; Στην ερώτηση αυτή, απάντηση στη «Φωνή της Ρωσίας» ο Αλεξάντρ Μαχόφ, φωτογράφος, ο οποίος έρχεται σε άμεση επαφή με αυτό το φαινόμενο:

Για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τη χρονο-οφθαλμαπάτη κατά τη διάρκεια μιας αποστολής μου στην Κρήτη. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Αν δεν το είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια – δεν θα το πίστευα! Κυριολεκτικά μερικά μέτρα πάνω από τη θάλασσα γινόταν μια πραγματική μάχη. Ακουγόταν μάλιστα ο ήχος των σπαθιών και των αρματωσιών. Πήγα να πιάσω τη φωτογραφική μου μηχανή για να καταγράψω το συμβάν, αλλά η τεχνολογία δεν τα κατάφερε. Στη συνέχεια, ντόπιοι κάτοικοι μου διηγήθηκαν ότι δεν είμαι ο πρώτος που το είδα. Έκτοτε και μέχρι σήμερα «κυνηγώ» της χρονο-οφθαλμαπάτες.

Τη χρονο-οφθαλμαπάτη θα πρέπει να τη διαχωρίζουμε από τη συνήθη οφθαλμαπάτη. Δηλαδή δεν είναι ένα απλό ατμοσφαιρικό φαινόμενο, το οποίο επιτρέπει με τη βοήθεια οπτικών αντανακλάσεων να δει κανείς μετατοπισμένα στο χώρο γεγονότα, τα οποία συμβαίνουν στο παρόν.
Η χρονο-οφθαλμαπάτη είναι ορατές μορφές, οι οποίες στην πραγματικότητα συνέβησαν στο παρελθόν, και σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, μπορούν να συμβούν και στο μέλλον.
Ορισμένοι επιστήμονες, οι οποίοι μελετούν το φαινόμενο, υποθέτουν πως οι χρονο-οφθαλμαπάτες είναι ιδιόρρυθμες σήραγγες του χρόνου. Είναι γνωστά περιστατικά, όπου άνθρωποι βρέθηκαν στο εσωτερικό χρονο-οφθαλμαπατών. Στη συνέχεια τις περιέγραψαν σαν κατάσταση πολύ «βασανιστική και καταπιεστική». Είναι πιθανό ότι σε αυτές τις ζώνες έχει αυξηθεί σε εξαιρετικό βαθμό η γεωμαγνητική ακτινοβολία, η οποία και επιδρά καταλυτική στην ανθρώπινη ψυχολογία.
Μία από τις ειδοποιούς διαφορές των χρονο-οφθαλμαπατών είναι η αδυναμία καταγραφής τους σε φωτογραφία, βίντεο ή να καταγραφούν ηχητικά, δηλαδή το φαινόμενο μπορεί να το δει κανείς μόνο με την ανθρώπινη όραση. Υπάρχει μια σειρά υποθέσεων, οι οποίες εξηγούν τη φύση των χρονο-οφθαλμαπατών.
Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες έχει διατυπωθεί από τον ερευνητή Χένρι Σιλάνοφ. Σύμφωνα με αυτή, υπάρχει ένα ειδικό πεδίο, το οποίο σαν μαγνητική ταινία καταγράφει όλα τα γεγονότα και τις μορφές. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορείς να κοιτάξεις και να δεις γεγονότα του παρελθόντος. Ο Αλεξάντρ Μαχόφ θεωρεί πως η σοβαρή μελέτη των χρονο-οφθαλμαπατών μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την επιστήμη:
Εγώ ως φωτογράφος λυπάμαι πολύ που στη συγκεκριμένη στιγμή είναι αδύνατο με φυσικά μέσα να καταγραφεί η μυστηριώδης ομορφιά των χρονο-οφθαλμαπατών και να γίνει προσιτή στους ανθρώπους.
Είναι πιθανόν, πολλοί να έβλεπαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο αυτή την πραγματικότητα, στην οποία ζούμε. Ο κόσμος είναι πολύ πιο σύνθετος και ενδιαφέρον απ’ ότι νομίζουμε. Ποιος ξέρει, ξαφνικά οι χρονο-οφθαλμαπάτες μπορεί να είναι ιδιότυπες «σήραγγες χρόνου», οι οποίες ενώνουν το παρελθόν με το παρόν.
Χρονο-οθφαλμαπάτες έχουν καταγραφεί και στη Ρωσία – στο Μιασνόι Μπορ, το γνωστό δάσος της περιοχής του Νόβγκοροντ, όπου κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου έγιναν σκληρές μάχες, και όπου σκοτώθηκε πλήθος σοβιετικών και γερμανών στρατιωτών. Για την τοποθεσία όμως αυτή θα μιλήσουμε σε άλλο μας σημείωμα.

Πόσα megapixels είναι η ανάλυση του ανθρώπινου ματιού;

Έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ότι ο αριθμός των megapixels δεν αρκεί από μόνος του για να κριθεί μια κάμερα καλύτερη από μια άλλη, ωστόσο (και δυστυχώς), ο μέσος καταναλωτής έμαθε να κοιτά πρώτα εκεί.

Παρόλα αυτά, όλοι μας γνωρίζουμε ότι καμία κάμερα δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει την εικόνα όπως την βλέπει στην πραγματικότητα το ανθρώπινο μάτι (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) και τότε τίθεται το ερώτημα:
Πόσα megapixels διαθέτει ο αισθητήρας του ανθρώπινου ματιού;
Η απάντηση είναι 576MP, αλλά η ανάλυση της ομάδας Vsauce είναι αρκετά ενδιαφέρουσα!

 

 

Subtitles

• subtitles off

Captions

• captions off

Chapters

Chapters

 

Loading video...

 

Replay

Share

• Embed on your site

Powered by

Report an issue

More information about this issue would be really helpful.

Thank you for your feedback!