Πού οφείλονταν τα κατορθώματα των Αθηναίων στους Περσικούς πολέμους

Πού οφείλονταν τα κατορθώματα των Αθηναίων στους Περσικούς πολέμους: η αιδώς απέναντι στο νόμο περιόριζε την απόλυτη ελευθερία.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Και λοιπόν το θέμα των Περσών, ότι δηλαδή σήμερα δεν κυβερνούνται σωστά, ένεκα της υπερβολικής δουλείας και της απολυταρχίας, ας θεωρηθεί τελειωμένο.

ΜΕΓΙΛΛΟΣ: Μάλιστα.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Σχετικά τώρα με το αττικό πολίτευμα, είναι ανάγκη να το εξετάσουμε με όμοιο τρόπο, για να δούμε ότι η απόλυτη και χωρίς κανένα περιορισμό ελευθερία είναι πολύ χειρότερη από μια μετριοπαθή εξουσία, που ασκούν αιρετοί άρχοντες. Είναι αλήθεια πως σ’ εμάς την εποχή που έγινε η επίθεση των Περσών εναντίον των Ελλήνων, και ίσως εναντίον όλων σχεδόν των κατοίκων της Ευρώπης, υπήρχε ένα παλαιό πολίτευμα και την εξουσία ασκούσαν τέσσερις φορολογούμενες τάξεις. Βασίλευε ακόμη και η αιδώς προς τους τότε νόμους, που για χάρη της ήμασταν πρόθυμοι να ζούμε σαν υπηρέτες των νόμων. Μαζί με τα παραπάνω ο κολοσσιαίος όγκος του στρατεύματος που μας επιτέθηκε και από τη ξηρά και από τη θάλασσα επειδή μας προκάλεσε απέραντο φόβο, μας έκαμε να πειθαρχούμε ακόμη περισσότερο στους άρχοντες και τους νόμους σαν πιστοί υπηρέτες, και να αναπτυχθεί εξ αιτίας όλων αυτών απόλυτη φιλία ανάμεσά μας. Όπως είναι γνωστό, δέκα σχεδόν χρόνια πριν από τη ναυμαχία στη Σαλαμίνα είχε έρθει ο Δάτις επικεφαλής Περσικού στρατού, εναντίον των Αθηναίων και των Ερετριέων με την ρητή εντολή να τους υποδουλώσει και να τους φέρει πίσω σιδεροδέσμιους, με την απειλή θανατώσεως αν δε το κατόρθωνε. Και ο Δάτις μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ενίκησε κατά κράτος τους Ερετριείς με πολλές μυριάδες στρατού και άφησε να διαδοθεί στην πόλη μας η φοβερή φήμη ότι δε μπόρεσε να γλυτώσει κανένας από τους Ερετριείς. Ένωσαν τάχα οι στρατιώτες του Δάτιδος τα χέρια κι έπιασαν σαν μέσα σε δίχτυ όλη τη περιοχή. Η διάδοση, λοιπόν, αυτή είτε αληθινή είτε πλασμένη από κάποιους, και τους άλλους Έλληνες, περισσότερο όμως τους Αθηναίους, ετρομοκράτησε. Όταν όμως αυτοί έστελναν παντού πρεσβευτές για να ζητήσουν βοήθεια κανένας δεν έδειξε προθυμία εκτός από τους Σπαρτιάτες. Αλλά κι αυτοί απασχολημένοι με τον πόλεμο που είχαν τότε εναντίον των Μεσσηνίων ή για κάποιον άλλον λόγο, δεν ξέρουμε ποιον ακριβώς, έφτασαν μια μέρα αργότερα μετά τη μάχη στο Μαραθώνα. Κατόπιν όμως άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για μεγάλες προετοιμασίες κι έφθαναν συχνές απειλές από μέρος του βασιλιά των Περσών.

Όταν πέρασαν μερικά χρόνια, έγινε γνωστό πως πέθανε ο Δαρείος και πως ο γυιός του που είχε καταλάβει την εξουσία, νέος και ορμητικός, δεν είχε καθόλου την πρόθεση να παρατήσει τα σχέδια του πατέρα του. Οι Αθηναίοι, φυσικά, καταλάβαιναν ότι όλες αυτές οι προετοιμασίες είχαν για στόχο την πόλη τους γι’ αυτό που είχε γίνει στο Μαραθώνα και, επειδή πληροφορήθηκαν ότι ο Άθως διανοίγεται για να σχηματισθεί πέρασμα κι ο Ελλήσποντος ενώθηκε με γέφυρα, καθώς και πόσο μεγάλος ήταν ο στόλος, ενόμισαν πως δεν υπάρχει γι’ αυτούς σωτηρία, ούτε από την ξηρά, ούτε από τη θάλασσα. Γιατί δεν επρόκειτο να τους βοηθήσει κανείς ― επειδή δεν είχαν ξεχάσει, ότι, όταν είχαν έρθει οι Πέρσες για πρώτη φορά και κατάστρεψαν την Ερέτρια, αυτούς τουλάχιστον κανένας δεν τους είχε βοηθήσει τότε, ούτε θέλησε να διατρέξει κινδύνους πολεμώντας πλάι τους. Επομένως το ίδιο περίμεναν ότι θα συνέβαινε πάλι από τη ξηρά σίγουρα αλλά κι από τη θάλασσα δεν έβλεπαν ούτε αποκεί καμιά ελπίδα σωτηρίας αφού ερχόνταν εναντίον τους χίλια και περισσότερα πλοία. Σκέφτηκαν, λοιπόν, ότι τους απέμεινε μια ελπίδα σωτηρίας, απίθανη και απελπιστική, αλλά και μοναδική, αφού έλαβαν υπ’ όψη τους το προηγούμενο γεγονός, ότι δηλαδή και τότε ενίκησαν, καθώς φαίνεται, πολεμώντας χωρίς καμιά ελπίδα. Στηριζόμενοι σ’ αυτή την ελπίδα εύρισκαν ότι καταφύγιο για τον εαυτό τους ήταν οι ίδιοι και οι θεοί. Όλ’ αυτά ήταν φυσικό να τους εμπνεύσουν φιλία μεταξύ τους, δηλαδή ο φόβος που προκάλεσε ο Ξέρξης και ο φόβος εκείνος που πολλές φορές στη συζήτησή μας ονομάσαμε αιδώ. Στην αιδώ είπαμε ότι πρέπει να πειθαρχούν τυφλά εκείνοι που επιθυμούν να γίνουν ενάρετοι άνθρωποι και όποιος την φοβάται είναι ελεύθερος και άφοβος. Γιατί εκείνος που δεν ένιωσε τότε αυτόν τον φόβο, δε θα ήταν δυνατό να συνασπισθεί με τους άλλους και να αμυνθεί, ούτε να υπερασπίσει τα ιερά και τους τάφους και την πατρίδα και συγχρόνως όλους τους άλλους δικούς του και φίλους, όπως τους εβοήθησε τότε, αλλά θα χωριζόμασταν τότε όλοι μας σε μικρά τμήματα και θα σκορπιζόμασταν άλλος εδώ κι άλλος εκεί.

ΜΕΓΙΛΛΟΣ: Πολύ σωστά μίλησες, φίλε μου, και όπως ταιριάζει σε σένα και την πατρίδα σου.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Αυτή είναι η πραγματικότητα, Μέγιλλε. Κι είναι, βέβαια, δίκαιο να πω σε σένα όσα έγιναν εκείνο τον καιρό, γιατί αισθάνεσαι εξ αιτίας φυσικά των προγόνων σου φιλία για την Αθήνα. Πρόσεξε όμως τώρα και συ κι ο Κλεινίας αν λέμε πράγματα που έχουν σχέση με τη νομοθεσία. Γιατί βέβαια δεν μιλώ για να εξιστορώ μύθους αλλά για το ζήτημα που σας είπα. Και προσέξτε για να δείτε. Επειδή το ίδιο πάθημα κατά κάποιον τρόπο συνέβη και σε μας και στους Πέρσες ― σ’ εκείνους επειδή επιβάλανε στο λαό τους απόλυτη δουλεία, σ’ εμάς πάλι επειδή αφήσαμε απόλυτη ελευθερία στα πλήθη ― αν κατορθώσουμε να πούμε πως έγινε αυτό και αν μπορέσουμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, τότε η προηγούμενη συζήτησή μας έχει κάποια αξία.

Πλάτωνος Νόμοι 698a–699e

Απόκρυφος λόγος περί παλιγγενεσίας, Ερμής o Τρισμέγιστος

- Τώρα, πατέρα, είμαι έτοιμος αποξένωσα το πνεύμα μου από την πλάνη του κόσμου. Ετσι τώρα συμπλήρωσε τις ελλείψεις μου, σύμφωνα με όσα είχες πει όταν υποσχέθηκες ότι θα μου μεταδώσεις τη δοξασία της παλιγγενεσίας. Γιατί αγνοώ, Τρισμέγιστε, από ποια μήτρα μπορεί ο άνθρωπος να ξαναγεννηθεί και από ποιο σπέρμα.

- Η Σοφία, παιδί μου, είναι η μήτρα που κυοφορεί στη σιγή, ενώ το σπέρμα είναι το αληθινό αγαθό.

- Ποιος όμως είναι ο σπορέας πατέρα; Γιατί όλα αυτά τα ζητήματα τα αγνοώ.

- Είναι το θέλημα Θεού, παιδί μου.

- Πες μου κι αυτό. Ποιος συντελεί και ολοκληρώνει το έργο;

- Ενας άνθρωπος που είναι παιδί του Θεού και που ενεργεί με το θέλημα του Θεού.

- Και τι φύση είναι αυτός που γεννιέται πατέρα;

- Ασφαλώς, τι άλλο, είναι θεός, Θεός υιός, το παν μέσα στο καθετί. Δεν έχει μέρος της σωματικής ουσίας, αλλά μετέχει της νοητής ουσίας, αποτελούμενος από όλες τις δυνάμεις.

- Αινίγματα μου λες πατέρα.

- Αυτή η δοξασία δεν διδάσκεται παιδί μου, αλλά ο Θεός, όταν θελήσει, την επαναφέρει στην μνήμη μας.

- Αυτό που λες φαίνεται αδύνατον, και παραβιάζει τον κοινό νου. Γι’ αυτό δίκαια μπορώ να αντιτείνω: «Μήπως είμαι ξένος προς τη γενιά του πατέρα μου;» Μην είσαι απρόθυμος πατέρα, γνήσιος γιος σου είμαι. Δέξου να μου εκθέσεις σε πλάτος τον τρόπο της αναγέννησης.

- Τι να πω παιδί μου; Αυτό το πράγμα δεν διδάσκεται ούτε μπορείς να το αντιληφθείς με τα υλικά σου μάτια. Το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: Βλέπω μέσα μου μια άυλη ιδέα, γεννημένη χάρις στο έλεος του Θεού, κι εγώ ο ίδιος βγήκα από τον εαυτό μου και είναι σε ένα αθάνατο σώμα. Και είμαι τώρα όχι ό,τι ήμουν πριν, αλλά αναγεννήθηκα βέβαια στο νου και έχει διαλυθεί η πρώτη μου μορφή. Δεν είμαι πια χρωματισμένος, ούτε μπορεί κανείς να με αγγίξει, ούτε να με μετρήσει. Είμαι ξένος τώρα προς αυτά και προς όσα αντιλαμβάνεσαι βλέποντας με τη σωματική σου όραση. Με τέτοια μάτια δεν μπορεί να με δει κανείς παιδί μου.

- Σε μανία και οίστρο του νου με έριξες πατέρα. Μήπως κι εγώ δεν βλέπω τον εαυτό μου;

- Είθε παιδί μου, και σύ να βγεις από τον εαυτό σου και να δεις, όχι όπως εκείνοι που ονειροπολούν στον ύπνο, αλλά χωρίς ύπνο.

- Τώρα πατέρα, με έφερες σε απορία, γιατί βλέπω το παράστημά σου όπως ήταν και πριν, καθώς και τον ίδιο χαρακτήρα.

- Και σ’ αυτό πλανάσαι, γιατί η θνητή μορφή κάθε μέρα αλλάζει, μεταβάλλεται με τον χρόνο, αυξανόμενη και μειούμενη, σαν κάτι απατηλό.

 - Τι είναι λοιπόν αληθινό Τρισμέγιστε;

- Εκείνο που δεν θολώνει, που δεν περιορίζεται, που δεν έχει χρώμα και σχήμα, το γυμνό, το φωτεινό, το αντιληπτό στον εαυτό του, το αμετάβλητο, το αναλλοίωτο, το αγαθό.

- Είμαι πράγματι σε μανία πατέρα, έχοντας χάσει τη λογική που είχα ως τώρα. Νόμιζα ότι έχω γίνει σοφός από σένα, αλλά τώρα, λέγοντάς μου αυτά, δεν μπορώ να σε καταλάβω με τις αισθήσεις μου.

- Κι όμως έτσι έχουν τα πράγματα παιδί μου. Το ένα που κινείται ανοδικά, το άλλο που κινείται καθοδικά, το τρίτο που είναι υγρό ως ύδωρ, και ο αέρας που αναπνέουμε, γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις. Όμως εκείνο που είναι ανόμοιο προς αυτά πως είναι δυνατόν να το αντιληφθείς με τις αισθήσεις;

- Είμαι δηλαδή ανίκανος γι’ αυτό πατέρα;

- Μην το λες αυτό παιδί μου. Έλκυσέ το προς τον εαυτό σου και θα έρθει. Θέλησέ το και θα γίνει. Κατάργησε τις αισθήσεις του σώματος, και τότε θα λάβει χώρα η γέννηση της θεότητας. Πρέπει να καθαρίσεις τον εαυτό σου από τις άλογες τιμωρίες της ύλης.

- Έχω, λοιπόν, τιμωρούς μέσα μου, πατέρα;

- Όχι λίγους παιδί μου. Αλλά πολλούς και φοβερούς.

- Τους αγνοώ πατέρα.

- Ακριβώς αυτή η άγνοια είναι η πρώτη τιμωρία, δεύτερη είναι η λύπη, τρίτη η ακράτεια, τέταρτη η επιθυμία, πέμπτη η αδικία, έκτη η πλεονεξία, έβδομη η απάτη, όγδοη ο φθόνος, ένατη ο δόλος, δέκατη η οργή, ενδέκατη η προπέτεια, δωδέκατη η κακία. Αυτές όλες είναι δώδεκα. 
Όμως πίσω από αυτές κρύβονται πολλές άλλες, οι οποίες μέσω της αίσθησης αναγκάζουν τον άνθρωπο να πάσχει, δηλαδή εκείνον που είναι αλυσοδεμένος στο δεσμωτήριο του σώματος. 
Αντίθετα, απομακρύνονται ομαδικά, και έτσι συνίσταται ο Λόγος. 
Αυτός είναι ο τρόπος της παλιγγενεσίας. 
Γι’ αυτό σώπασε παιδί μου και πρόσεξε τις σκέψεις σου. 
Τότε δεν θα παύσει το έλεος να κατέρχεται σε μας από το Θεό. 
Οι δυνάμεις του Θεού σε εξαγνίζουν, έχουν έλθει για την ανασύσταση του λόγου. 
Ήλθε σε μας η γνώση του Θεού, και η άγνοια εξαφανίστηκε. 
Ήλθε σε μας η χαρά, η λύπη φεύγει προς εκείνους που έχουν χώρο γι’ αυτή. 
Την τρίτη δύναμη επικαλούμαι μετά τη χαρά, την εγκράτεια. 
Ας τη δεχθούμε με αγαλλίαση. Δες! 
Μόλις πλησίασε απώθησε την ακράτεια!
Ως τέταρτη τώρα επικαλούμαι την καρτερία, τη δύναμη που εναντιώνεται στην επιθυμία.
Και τώρα το βάθρο παιδί μου, που είναι η έδρα της δικαιοσύνης. 
Παρατήρησε πως απωθεί την αδικία. 
Ως έβδομη επικαλούμαι την αλήθεια. 
Και η πλάνη αμέσως σκορπίζεται.
 Δες πως μετά την εμφάνιση της αλήθειας, τελειούται το αγαθό και ο φθόνος απομακρύνεται μαζί με τις άλλες τιμωρίες. 
Έτσι ήλθε η αλήθεια ακολουθούμενη από αγαθό μαζί με τη ζωή. 
Με αυτό τον τρόπο παιδί μου συντέθηκε η νοητική ουσία και με τη γέννησή της μεταμορφωθήκαμε σε θεούς. 
Όποιος λοιπόν πέτυχε, μέσω του ελέους, τη θεϊκή γέννηση, εγκαταλείποντας τη σωματική αίσθηση, γνωρίζει ότι αποτελείται από δυνάμεις, και με τη γνώση αυτή ευφραίνεται.

- Αφού έγινα από το Θεό καινούρια ουσία πατέρα, βλέπω όχι με την όραση των ματιών, αλλά μέσω της νοητικής ενέργειας.

- Αυτή είναι η παλιγγενεσία παιδί μου, δηλαδή το να μη βλέπεις το σώμα με τις τρεις διαστάσεις του, αλλά το ασώματο.

- Βλέπω ότι τα πάντα είμαι εγώ πατέρα, καθώς κοιτάζω στο νου μου. Είμαι στον ουρανό, στη γη, στο ύδωρ, στον αέρα, είμαι στα ζώα, στα φυτά, στη μήτρα, πριν από την κοιλιά, πριν από τη σύλληψη και μετά τη γέννηση. Παρευρίσκομαι παντού.

- Τώρα κατάλαβες παιδί μου τον τρόπο της παλιγγενεσίας.

- Πες μου όμως πατέρα, αυτό το νέο σώμα, που αποτελείται από δυνάμεις, μπορεί να υποστεί διάλυση;

- Πρόσεξε μην λές πράγματα αδύνατα, γιατί θα δείξεις ασέβεια. Μπορεί να τυφλωθεί ο οφθαλμός του νου; Το αισθητό σώμα της φύσης πολύ απέχει από το ουσιώδες. Γιατί το μεν είναι διαλυτό, το δε άλλο αδιάλυτο. Το μεν θνητό, το δε αθάνατο. Αγνοείς ότι έγινες θεός και παιδί του Ενός, όπως και εγώ; "

Το όπλο του "Death Star" είναι εδώ: Το ισχυρότερο λέιζερ παγκοσμίως

Στο πανεπιστήμιο της Οσάκα στην Ιαπωνία, οι επιστήμονες κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα λέιζερ το οποίο διαφέρει αρκετά απ όλα τα γνωστά έως σήμερα λέιζερ.

Θεωρείται το πιο ισχυρό λέιζερ το οποίο έχει δημιουργηθεί από άνθρωπο έως σήμερα, καθώς έχει 1000 φορές την ισχύ του παγκοσμίου ηλεκτρισμού.

Λειτούργησε όμως πειραματικά και για μονάχα για ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, καθώς η ισχύς ήταν αρκετά μεγάλη για τα μηχανήματα.

H (100 μέτρα) συσκευή LFEX έχει στρατηγικά τοποθετημένες πλάκες από γυαλί που χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση της δέσμης λέιζερ

Η επιστημονική ομάδα κατάφερε να εκτοξεύσει με ένα ειδικό μηχάνημα 100 μέτρων ακτίνα λέιζερ με ενέργεια ύψους δύο τετράκις watt. Και αυτή τη στιγμή επεξεργάζονται για το πώς θα καταφέρουν την επόμενη φορά να εκτοξεύσουν λέιζερ μεγαλύτερης ενέργειας.

Στο πείραμα, η ενέργεια εφαρμόσθηκε σε τμήματα γυαλί χρησιμοποιώντας συσκευές παρόμοιες με λαμπτήρες φθορισμού. Αυτά τα φωτιστικά από γυαλί χρησιμοποιήθηκαν για να ενισχύσoyn την ενέργεια της δέσμης

Το πιο σημαντικό τις υπόθεσης είναι πως γίνονται τέτοιου είδους τεχνολογικά επιτεύγματα και προσπάθειες στην τεχνολογία οι οποίες θα είναι χρήσιμες στο μέλλον, ένα ακόμα παράδειγμα είναι η προσπάθεια του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ να εκτοξεύσει λέιζερ το οποίο θα προέρχεται από ανθρώπινα κύτταρα.

Ιαπωνία το ισχυρότερο λέιζερ παγκοσμίως για την παραγωγή ενέργειας ίση με την κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας 1.000 φορές του πλανήτη

Έρωτας με την πρώτη ματιά…

Πιστεύετε ότι μπορεί κανείς να ερωτευθεί με την πρώτη ματιά;

Ναι

Όχι

Υπολογίζεται ότι περί τα 2/3 των αμερικάνων πιστεύουν στον έρωτα με την πρώτη ματιά, ενώ από αυτούς, πάνω από τους μισούς δηλώνουν ότι έχουν βιώσει αυτή την εμπειρία…..

Τι είναι όμως αυτό που κάνει το θεό Έρωτα να σημαδέψει με το βέλος του με την πρώτη ματιά;
Τι αντικρίζουν τα μάτια του ερωτευμένου όταν πρωτοβλέπουν το ‘αντικείμενο του πόθου’ τους για πρώτη φορά;

Σε πρώτη φάση: όταν ένα άτομο βρίσκεται σε έναν χώρο (είτε πρόκειται για γραφείο, είτε για το χώρο ενός πάρτι), ελέγχει και ‘σκανάρει’ οπτικά το πεδίο για να δει ποιος/ά βρίσκεται εκεί. Με αυτή την πρώτη ματιά γίνεται ένα πρώτο ‘ξεσκαρτάρισμα’, ώστε τα άτομα που είναι εμφανώς ακατάλληλα –εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον-, να αποκλειστούν ως πιθανοί ερωτικοί σύντροφοι. Ένα πρώτο ‘φίλτρο’ ή κριτήριο είναι η εξωτερική εμφάνιση του ‘άλλου’: το ύψος, το βάρος, η φυλή, το ντύσιμο, και άλλα εξωτερικά χαρακτηριστικά περνούν από έναν γρήγορο έλεγχο προκειμένου οι υποψήφιοι να περάσουν τον αρχικό έλεγχο ή να απορριφθούν.

Αν λοιπόν το άτομο που ψάχνει για σύντροφο κρίνει ότι κάποιοι άνθρωποι γύρω του δεν πληρούν τις προϋποθέσεις, τους απορρίπτει και συνεχίζει την αναζήτηση (έστω και οπτικά σε αυτή τη φάση). Βέβαια, θα πρέπει να τονιστεί εδώ ότι οι άνθρωποι δεν απορρίπτουν αποκλειστικά τα άτομα που ‘δεν είναι όμορφα’, αλλά μπορεί να αποκλείσουν κάποιους ακριβώς εξαιτίας του ότι είναι όμορφοι ή έχουν κάποια χαρακτηριστικά τα οποία η κουλτούρα μας τα κρίνει ως επιθυμητά. Έτσι, το αν κάποιος έχει αυτοπεποίθηση (άσχετα με τη δική του εξωτερική εμφάνιση) θα καθορίσει και το ποια άτομα θα επιλέξει για ενδεχόμενους συντρόφους (ακόμα και αν εμφανισιακά είναι πολύ καλύτερα από το ίδιο). Έτσι, σε αυτή την πρώτη φάση, αυτός που αναζητά σύντροφο θα βάλει στο οπτικό του πεδίο πιθανούς ‘υποψήφιους/ιες’, ενώ κάποια άλλα άτομα θα παραμείνουν αόρατα.

Στη δεύτερη φάση: τα άτομα που έχουν προεπιλεγεί ήδη στην πρώτη φάση, γίνονται αντικείμενο προσεκτικότερης παρατήρησης και, αυτά που κρίνονται πιο κατάλληλα, επιλέγονται για περαιτέρω προσοχή και πιθανή επιλογή.

Το μεγάλο ερώτημα είναι: πόσο μπορεί να βασιστεί κανείς σε αυτή την πρώτη ματιά για να κρίνει αν το άλλο άτομο, το οποίο έχει επιλέξει για σύντροφο, είναι πράγματι κατάλληλο για μια μακρόχρονη, σταθερή σχέση και, καταληκτικά, για γάμο; Η απάντηση είναι προφανής: τελικά, δε μπορεί να βασιστεί κανείς και πολύ στις πρώτες ενδείξεις.

Γιατί τόσες πολλές σχέσεις που ξεκινούν υπέροχα και δυναμικά καταλήγουν σε διάλυση, σε πίκρα, θυμό, απογοήτευση;

Επειδή όταν ερωτευόμαστε κεραυνοβόλα, όπως συμβαίνει συχνά στις διακοπές, ακριβώς τη στιγμή που το βλέμμα μας ‘καρφώνεται’ σε κάποιον και νιώθουμε αυτό το σκίρτημα που αποκαλούμε «έρωτα με την πρώτη ματιά» αυτό που συμβαίνει είναι ότι στον εγκέφαλό μας δημιουργείται ένα δυνατό νευροχημικό κοκτέιλ: εκκρίνονται διάφοροι νευροδιαβιβαστές, χημικές ουσίες που βοηθούν στη μεταφορά μηνυμάτων στον εγκέφαλο, όπως ενδορφίνες, επινεφρίνη, ντοπαμίνη.
Το χημικό αυτό κοκτέιλ δείχνει ένα πράγμα: αυτό που συμβαίνει στον εγκέφαλο του ερωτευμένου εκείνη τη στιγμή είναι φυσιολογική διέγερση! Ωστόσο το αποκαλούμε ‘έρωτα με την πρώτη ματιά’, ενώ απέχει πολύ από το να είναι πραγματική αγάπη, όπως την εννοούμε σε βαθύτερο ψυχικό επίπεδο, συμπεριλαμβάνοντας και όλες τις ψυχικές αρετές που εμπλέκονται. Είναι έρωτας, είναι σεξουαλικό κάλεσμα, είναι μαγεία, είναι όλα αυτά τα ωραία πράγματα, αλλά δε σχετίζεται απαραιτήτως με αγάπη, εμπιστοσύνη, επικοινωνία, αλληλοσεβασμό, αμοιβαιότητα, συντροφικότητα και πολλές άλλες ποιότητες που χαρακτηρίζουν μια σταθερή, βαθιά σχέση αγάπης.

Με την πρώτη ματιά συνήθως ερωτευόμαστε τον άνθρωπο που επιθυμούμε να ερωτευτούμε, και όχι απαραιτήτως αυτόν που βλέπουμε μπροστά μας.
Αυτό που κάνουμε στον έρωτα με την πρώτη ματιά είναι να καλύπτουμε μια βαθύτερη ανάγκη μας για ευχαρίστηση, συντροφικότητα, κάλυψη κενών στη ζωή μας, να νιώσουμε ιδιαίτεροι και μοναδικοί. Έτσι, προβάλλουμε στον άλλον χαρακτηριστικά που εμείς επιθυμούμε να έχει –διότι αυτά χρειαζόμαστε- χωρίς να τον γνωρίζουμε, αλλά και χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να ελέγξουμε αν πράγματι διαθέτει όσα εμείς πιστεύουμε ότι διαθέτει.

 Για να πιστοποιήσουμε ότι κάποιο άτομο έχει καλή καρδιά, ειλικρίνεια, μεγαλοψυχία, τιμιότητα, δεν αρκεί να του ρίξουμε μια ματιά.. Χρειάζεται να το γνωρίσουμε μέσα από τη διαδικασία της οικειότητας και του μοιράσματος της προσωπικής μας ιστορίας. Γι’ αυτό και συχνά μπερδεύουμε τη φυσική έλξη και σεξουαλική διέγερση με την πρώτη ματιά με την αγάπη, που χρειάζεται το χρόνο της.

Ίσως πάλι για πολλούς να είναι κοινωνικά πιο αποδεκτό να μιλούν για ‘έρωτα με την πρώτη ματιά’ παρά για φυσική διέγερση και έξαψη που προκαλείται από τη θέα του άλλου και τη ‘χημεία’. Και δυστυχώς, οι άνθρωποι συχνά εμμένουν στα ίδια μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς, με αποτέλεσμα να δοκιμάζουν ξανά και ξανά την ίδια συνταγή στον τομέα των ερωτικών σχέσεων –με την πεποίθηση ότι κάτι θα αλλάξει και θα τα κατεφέρουν αυτή τη φορά- ενώ στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα είναι ‘μία από τα ίδια’.

Ο Αιώνιος Άνθρωπος

Αν θέλουμε να Κατανοήσουμε τι υπήρξε πραγματικά ο Πλάτωνας, τι «Είναι», σαν Καθαρή Ουσία, σαν Ζωντανή Ψυχή, που εκδηλώνεται πέρα από τον χρόνο, στην Αιωνιότητα, κι ετούτη την στιγμή, για όσα όντα ζουν μέσα στον χρόνο, θα πρέπει να Κατανοήσουμε τι συνέβη την Στιγμή της Αφύπνισής του, κατά την «Μύησή» του. Αυτό που Βίωσε εκείνη την στιγμή που καταργούσε τον χρόνο κι οδηγούσε πέρα από τον χρόνο, μεταμόρφωσε όλη την ύπαρξή του, την επίγνωση που είχε για την ύπαρξή του (και για την Ύπαρξη γενικά), Ελευθέρωσε την Ψυχή του και την Ανύψωσε Ως την Άχρονη Πηγή της, την Αληθινή Φύση κάθε Ψυχής, όλων των Ψυχών.

Πως συνέβη; Τι συνέβη; Κάτω από ποιες συνθήκες; Και «συνέβη»; Ή προκλήθηκε με «εξωτερική» βοήθεια; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι πολύ σημαντικά. Είπαμε ήδη ότι αυτός που Πραγματικά Μύησε στην Πραγματικότητα τον Πλάτωνα ήταν ο Σωκράτης. Και ήδη διατυπώσαμε κάποια ερωτήματα. Ποιος ήταν ο Σωκράτης; Τι ήταν; Τι δίδασκε; Δίδασκε «κάτι»; Ή απλά δίδασκε τον Δρόμο για να περάσει ο άνθρωπος «Πέραν»; Και πόσοι γύρω του, ακόμα κι οι «μαθητές» του, τον καταλάβαιναν; Μπορούμε να Κατανοήσουμε τον Σωκράτη μονάχα από τις συνέπειες της δράσης του. Ο Σωκράτης υπήρξε «εμπνευστής» όλων των φιλοσοφικών σχολών που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα.

Ο Σωκράτης υπήρξε Σημαντικός επειδή έζησε με Ορθό Τρόπο, όχι επειδή δίδαξε «κάτι». Υπήρξε ο ίδιος Υπόδειγμα Ανθρώπου. Κι αυτό που Δίδασκε (στις ζωντανές συζητήσεις του) ήταν «πώς να είναι κάποιος Πραγματικός Άνθρωπος», πώς να έχει Πραγματική Αυτογνωσία, πώς να Γνωρίσει την Αληθινή Φύση του. Δεν δίδασκε «κάτι» γιατί δεν υπάρχει τίποτα να διδαχθεί, ούτε έγραψε κάτι γιατί δεν υπάρχει τίποτα να «περιγραφεί» Μπορεί όμως να υποδειχθεί άμεσα, σε πραγματικό χρόνο (στην διάρκεια της ζωντανής συζήτησης) πώς να Ζήσουμε Ορθά, πώς να έχουμε Αυτογνωσία, κι Ορθή Δράση. Η «διδασκαλία» του Σωκράτη ήταν άμεση, ζωντανή και «πρακτική», δεν είχε τίποτα θεωρητικό.

Ο Σωκράτης δεν γνώριζε τίποτα («ουδέν οίδα») με την έννοια ότι δεν είχε (και δεν μπορούσε να «έχει») κάποια θεωρία για την Ύπαρξη, γιατί όλα αυτά (οι θεωρίες) είναι «διανοητικές κατασκευές». Μέσα όμως σε αυτή την Φιλοσοφική Άγνοια Χτυπά η Ζωντανή Καρδιά της Πραγματικότητας και Διαμορφώνει την Αληθινή Ζωή, την Ζωή της Αληθινής Φύσης μας. Εκκινώντας λοιπόν από αυτή την Σταθερή Θέση ότι η Πραγματικότητα είναι διανοητική άγνοια και Σιωπή (γιατί δεν μπορεί να συλληφθεί με την σκέψη), ο Σωκράτης μπορεί να οδηγήσει την διανόηση του «συνομιλητή» του, μέσα από την διαλεκτική διαδικασία της συζήτησης, στην «διάλυσή» της, στην «αυτοκατάργησή» της. Κι από εδώ πηγάζει η «Σωκρατική Ειρωνεία» (που δημιουργεί αμηχανία σε όσους νομίζουν ότι «γνωρίζουν»). Η Αλήθεια είναι πέρα από την διανόηση, στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας. Μόνο όταν υπερβούμε τα όρια της διανόησης και φτάσουμε στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας, έχουμε Αληθινή Όραση των πραγματικών πραγμάτων, και μπορούμε να επιστρέψουμε «φωτισμένοι, ξανά στην ανθρώπινη πραγματικότητα της δυαδικότητας, εντός του «Σπηλαίου» όπως έλεγε ο Πλάτωνας, και της πρακτικής άγνοιας.

Πέραν κάθε αμφιβολίας ο Σωκράτης υπήρξε Γνήσιος Ορφικός, με την έννοια ότι ακολουθούσε την γενική ελληνική παράδοση που είχε διαμορφωθεί αιώνες πριν, (θρησκεία, φιλοσοφία, γράμματα και τέχνες, θέατρο, πολιτική ιδεολογία της Δημοκρατίας, γιορτές, καθημερινή ζωή όλα είναι επηρεασμένα από τον Ορφισμό, στην εποχή του). Μάλιστα ήταν Μυημένος στα Μυστήρια. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Σωκράτης υπήρξε ένας Ολοκληρωμένος Φωτισμένος Άνθρωπος. Το έδειχνε με την ζωή του και το απέδειξε με την φιλοσοφική δράση του, που οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην Χώρα της Αλήθειας.

Ποια ήταν λοιπόν η Σχέση Σωκράτη-Πλάτωνα; Γιατί ο Πλάτωνας προσέγγισε τον Σωκράτη; Τι διδάχτηκε; Τι συζητούσαν; Τι του αποκάλυψε ο Σωκράτης; Αυτή ακριβώς η Ζωντανή Σχέση με τον Σωκράτη ήταν η «Μύηση» του Πλάτωνα στην Αλήθεια, στην Άμεση Όραση της Πραγματικότητας. Έμαθε να «λύνει» τα δεσμά της σκέψης και να ανυψώνεται ως τον Αληθινό Κόσμο των Αιωνίων Όντων. Κοντά στον Σωκράτη ο Πλάτωνας Βίωσε πως «Είναι» Πραγματικά. Ένοιωσε ότι η Ζωντανή Ψυχή που «συνδέεται» με το σώμα Είναι Ελεύθερη, Απέραντη, Αιώνια, Χωρίς Ιδιότητες, η Ίδια η Θεότητα. Αυτό (η «πραγμάτωση») υπήρξε αποτέλεσμα της διαλεκτικής σχέσης των δύο Μεγάλων Ανθρώπων. Και κάποια στιγμή Αποκαλύφθηκε η Αλήθεια, σαν Άμεσο Όραμα της Πραγματικότητας, σαν Απελευθέρωση της Ψυχής και «λύσι» από το σώμα, σαν Άπλωσι στην Απεραντοσύνη της Αληθινής Φύσης.

Αυτό ακριβώς που Βίωσε (κοντά στον Σωκράτη) ο Πλάτωνας μπορεί να μας βοηθήσει να Κατανοήσουμε όχι μόνο τι υπήρξε ο Πλάτωνας, τι «Είναι» ο Πλάτωνας μέσα στην Αιωνιότητα, αλλά και τι «είναι» ο Κάθε Άνθρωπος, τι είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος.

Ο Πλάτωνας, κατά την Αφύπνισή του, Βίωσε και Κατανόησε ότι «ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ», Άυλη, Άχρονη, Χωρίς Ιδιότητες, που «Χάνεται» στα Βάθη του ΑΡΧΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ, γιατί «Είναι η Ίδια Ουσία».. Αυτή η ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΨΥΧΗ Είναι η Βάση της Ενότητας της Ύπαρξης, το Βάθρο κάθε περεταίρω διαφοροποίησης και ιδιαιτερότητας. Αυτή η Αρχέγονη Ψυχή, η Φύση, η Αληθινή Φύση Όλων, Είναι η Ουσία των Πάντων. Η «Αληθινή Ουσία» της σαν Δράση και Δραστηριότητα είναι ο ΕΡΩΤΑΣ, η Παγκόσμια Ελκτική Δύναμη που Διατηρεί την Ενότητα της Ύπαρξης, την Ενότητα του «Είναι». Είναι ο Πρωτογενής Έρωτας Δημιουργός των Ορφικών Ύμνων που στον Θρησκευτικό Συμβολισμό λαβαίνει την Μορφή του Ζαγρέα, του Διονύσου-Απόλλωνα, του Βάκχου, αλλά στην Φιλοσοφική Γλώσσα είναι η Δύναμη που Κινεί την «Δημιουργία».

Μέσα σε αυτή την Ενότητα του Είναι, που την Κρατά Ανόθευτη η Δύναμη του Έρωτα (που ξεπερνά όλες τις διαφοροποιήσεις αποκαλύπτοντας την Ενότητα που Υπάρχει στο Βάθος) Εμφανίζεται η Διαφοροποίηση, η Ιδιαιτερότητα, που Γεννά την Πολλαπλότητα, η οποία όμως λειτουργεί πάντα μέσα στους Κόλπους της Ενότητας. Η Πολλαπλότητα, η Ατομικότητα, Στηρίζεται Πάντα στην Βάση της Ενότητας του Είναι και δεν «αποκόβεται» ποτέ. Όλα τα ιδιαίτερα κι ατομικά όντα έχουν στο Βάθος τους, την ΙΔΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ (που Αποτελεί την Αντίληψη της Ενότητας).

Έτσι Εμφανίζεται μέσα στους Κόλπους του Είναι (της Ενότητας της Ύπαρξης) ο Νους σαν Διαχωριστική Δύναμη Διαφοροποίησης, σαν Πυρήνας της Ιδιαιτερότητας και της Ατομικότητας. Δημιουργείται ο Νοητικός Κόσμος, όπου οι νόες-ατομικές οντότητες έχουν άμεση εμπειρία-όραση όλων των νοητικών προτύπων-ιδεών.

Η Ψυχή που Έχει Ήδη Ουράνια, Υπερούσια (του Είναι), Υπερνοητική, Προέλευση «Φορτίζει» τα νοητικά όντα με «δυναμισμό» (κι έτσι δημιουργείται η Περιοχή της Υπερφυσικής Ψυχής ή Μυστικής Φύσης), που «εκδηλώνονται» σαν «φαινόμενα» στον κόσμο των φαινομένων, της «ύλης».

Να σημειώσουμε εδώ ότι στην πραγματικότητα Υπάρχει «ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΥΣΙΑ» που Εκδηλώνεται σε Διαφορετικά Πεδία, με διάφορες μορφές και χαρακτηριστικά. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε Αυτήν την Μοναδική Ουσία είτε σαν ΆΥΛΗ, και τότε όλα είναι της Ίδιας Πραγματικής Άυλης Φύσης, άυλα, ακόμα κι αυτά που εμφανίζονται σαν «χειροπιαστή ύλη» (σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κι η σύγχρονη επιστήμη). Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε Αυτή την Μοναδική Ουσία σαν «Κάτι» που Είναι «Σωματικής Υφής», κι έτσι όλα, από το Αρχικό Χάος και το Είναι, μέχρι την «ύλη» είναι «Σωματικής Υφής». Το ουσιαστικό είναι ότι Υπάρχει μόνο ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ, όπως κι αν την «αντιληφθούμε» ή την «δούμε».

Έτσι, αυτό που Βίωσε και Κατανόησε ο Πλάτωνας είναι ότι η ΆΥΛΗ ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΨΥΧΗ, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Χωρίς Ιδιότητες, «Περιορίζεται» σε Νου- Ατομική Ύπαρξη, Ψυχή-Φύση και συνδέεται τελικά με το «σώμα». Όλα αυτά, το Αρχικό Χάος (το Αγαθόν του Πλάτωνα), το Είναι, ο Νους, η Ψυχή, το σώμα (η σύνδεση με το σώμα) είναι Υπαρξιακές Καταστάσεις, «ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ», πράγματα τα οποία η ΨΥΧΗ (σαν ΑΡΧΗ) έχει Εμπειρία τους, δεν είναι απλά διανοητικές συλλήψεις.

Για τον Πλάτωνα λοιπόν ο Πραγματικός Άνθρωπος, ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, είναι η ΨΥΧΗ που από την Απεραντοσύνη της «περιορίζεται» σε νου, ψυχή, και «κατοικεί» στο σώμα. Ερχόμενος στον κόσμο ο Άνθρωπος έχει ήδη μια Ουράνια Προέλευση και Προϊστορία, κι έχει ήδη εμπειρία των ιδεών και των νοητικών προτύπων και των «σχέσεών» τους στον Νοητικό Κόσμο. Από τον Χώρο της Ψυχής-Φύσης έχει γνώση των «κατευθύνσεων» της ύπαρξης (της βούλησης, των συναισθημάτων, των επιθυμιών). Κι εδώ, στον υλικό κόσμο, χρησιμοποιεί ακριβώς την «νοητική μνήμη» του για να την εφαρμόσει στην αντίληψη των εξωτερικών πραγμάτων. Ο Άνθρωπος «Εννοεί» Εσωτερικοποιεί τις εξωτερικές παραστάσεις σύμφωνα με την «μνήμη των ιδεών» που φέρνει όταν έρχεται στον κόσμο. Για αυτό η νοητική γνώση είναι στην πραγματικότητα «ανάμνηση».

Όταν λοιπόν ο Πλάτωνας αναφέρεται στο Αγαθόν, στο Είναι, στον Κόσμο των Ιδεών, στην Μυστική Ψυχή-Φύση, στην «ύλη» αναφέρεται σε πράγματα που υπάρχουν, όχι σε νοητικές συλλήψεις (της νόησης του συνηθισμένου ανθρώπου). Και τα θεωρεί όλα αυτά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γιατί τα Βιώνει, δεν τα «σκέφτεται» απλά. Είναι τελείως διαφορετικό.

Για όσους όμως προσεγγίζουν τον Πλάτωνα, εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία. Αν δεν «βιώνουν» αυτό που Βίωσε ο Πλάτωνας (ότι ο Άνθρωπος Είναι Ψυχή, Ελεύθερη, Απέραντη, Αιώνια) και θεωρούν τον άνθρωπο σαν έλλογο ζώο, δηλαδή σαν ζώο (σώμα) προικισμένο με λογική, τότε όλα αυτά (επειδή ακριβώς δεν τα βιώνουν), το Αγαθόν, το Είναι, ο Νους, η Ψυχή-Φύση, δεν είναι υπαρκτά πράγματα αλλά πράγματα που διανοούνται (που τα σκέπτονται). Αυτή η διανοητική ερμηνεία του Πλάτωνα και των αντιλήψεών του βέβαια δεν αφορά τον Πλάτωνα (είναι απλά η «δική» τους ερμηνεία). Αποδεικνύει μόνο την περιορισμένη όραση αυτών των ανθρώπων (που βλέπουν μέσα από την διανόηση, που «σκέπτονται» τα πράγματα). Αυτή είναι η δική τους ερμηνεία, δεν είναι η Αλήθεια για τον Πλάτωνα.

Έτσι δημιουργείται η σύγχυση και οι παρεξηγήσεις για το τι είναι τέλος πάντων τελικά οι ιδέες, πως σχετίζονται με τον εξωτερικό κόσμο και τα φαινόμενα, κλπ. Για τον Πλάτωνα ο Κόσμος των Ιδεών είναι Απόλυτα Πραγματικός κι είναι η Προηγούμενη Εμπειρία της Ψυχής (πριν έλθει στον υλικό κόσμο) Για αυτούς που ερμηνεύουν διανοητικά τον Πλάτωνα (και θεωρούν τον άνθρωπο απλά έλλογο ζώο στερημένο από την μεταφυσική ουσία του) οι ιδέες είναι έμφυτες ικανότητες του ανθρώπου που διανοείται (δηλαδή βρίσκονται μέσα στην νόησή του, μέσα στο κεφάλι του). Μια τέτοια ανόητη προσέγγιση του Πλάτωνα επιχείρησαν κάποιοι Δυτικοί Φιλόσοφοι, όπως ο Καντ κι άλλοι Γερμανοί Φιλόσοφοι (και όχι μόνο). Αυτοί που δεν είναι Μυημένοι, που δεν έχουν εμπειρία του Υπερβατικού νομίζουν ότι όλα είναι σκέψη (μέσα στο κεφάλι τους). Απλά, τόσο καταλαβαίνουν. Μεγάλοι Φιλόσοφοι οι Γερμανοί! Κι αξίζει να διδάσκονται στα Πανεπιστήμια(;). Ο Πλάτωνας όμως Ήταν Μυημένος στο Υπερβατικό και μιλούσε για υπαρκτά αντικειμενικά πράγματα κι όχι για διανοήματα.

Η Φιλοσοφία του Πλάτωνα είναι ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ. Ο Πλάτωνας δεν υπήρξε ποτέ ιδεαλιστής φιλόσοφος, μήτε δίχασε ποτέ την ύπαρξη σε πνευματική (διανοητική)-υλική. Αυτά είναι ανόητες ερμηνείες αυτών που χωρίς να Γνωρίζουν δηλώνουν ότι γνωρίζουν… όπως οι ανόητοι συνομιλητές του Σωκράτη στου Διαλόγους του Πλάτωνα.

Τελικά, για να ανασυγκροτήσουμε κάπως τον στοχασμό μας, τι Είναι ο Άνθρωπος για τον Πλάτωνα (και συνεπώς τι Είναι Αυτός ο Ίδιος ο Πλάτωνας); Είναι η ΑΓΝΩΣΤΗ ΟΥΣΙΑ (το ΧΑΟΣ των Ορφικών Ύμνων), η Υπερουσία, το Τελείως Είναι (που Είναι Πέραν του «Είναι»), το Υπέρτατο Αγαθόν, που «Εμφανίζεται» σαν ΕΙΝΑΙ, Ύπαρξη, Ενότητα Ύπαρξης με Συνδετική Δύναμη Ενοποίησης τον ΕΡΩΤΑ των επιμέρους για άλληλα και την Βαθιά Ορμή για ΕΝΟΤΗΤΑ, που «Περιορίζεται» και «Διαχωρίζεται» (φαινομενικά μόνο) σε Ατομικότητες, που λειτουργούν όμως Πάντα μέσα στο Κοινό Πλαίσιο της Ενότητας, κι «Εκφράζεται» Δυναμικά σαν Ψυχή-Φύση κι «Εισέρχεται» στο (σύμφωνα με τα νοητικά πρότυπα) κατασκευασμένο από «ύλη» σώμα.

Αυτός λοιπόν Είναι ο Αιώνιος Άνθρωπος:
Το Αγαθόν,
Το «Είναι»,
Ο Νους,
Η Ψυχή-Φύση,
Που «κατοικεί» στο σώμα.

Αλλά Αυτή η Αιώνια Φύση, η Αρχέγονη Ψυχή, μόνο προσωρινά περιορίζεται και μόνο προσωρινά κατοικεί στο σώμα. Ο Αιώνιος Προορισμός της είναι η Συνειδητοποίηση της Αληθινής Φύσης της, η Πραγματική Αυτογνωσία, η Απελευθέρωση της Ψυχής από την σύνδεση με το σώμα, που «μεταφράζεται» σε λανθασμένες αντιλήψεις για την Ύπαρξη και τον Κόσμο, σε άστοχες προσωπικές εμπειρίες με την συμμετοχή του σώματος και σε μάταιες, ως επί το πλείστον, εξωτερικές δραστηριότητες.

Η Αληθινή Απελευθέρωση για την Οποία Μιλούν αιώνες τώρα (πριν τον Πλάτωνα) οι Ορφικοί, οι Πυθαγόρειοι, οι Σοφοί σαν τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο, είναι η Απελευθέρωση της Αιώνιας Ψυχής από τα δεσμά της «σκέψης», του «σώματος», και της εξωτερικής δραστηριότητας. Γιατί η Πατρίδα της ΑΡΧΕΓΟΝΗΣ ΨΥΧΗΣ είναι ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Από τον Ουρανό Κατέβηκε στην γη, στο σώμα, και πάλι στον Ουρανό πρέπει να Αναληφθεί.

Αυτό δίδασκαν στους Ορφικούς Θιάσους, αυτό Δίδασκε ο Πυθαγόρας κι οι Πυθαγόρειοι, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους. Αυτό «Έδειξε» ο Μεγάλος Δάσκαλος Σωκράτης στον Πλάτωνα. Αυτό Συνειδητοποίησε ο Πλάτωνας κι αυτό «Δίδασκε» μετά στην Ακαδημία του. Η Ακαδημία ήταν ένα Μυητικό Κέντρο, όπως οι Ορφικοί Θίασοι κι οι Πυθαγόρειοι Σύλλογοι, όπου υπήρχαν, όπως οι Δελφοί, όπως η Ελευσίνα των Μυστηρίων. Η Ακαδημία δεν ήταν ένα πρωτόγονο πανεπιστήμιο όπου εξετάζονταν διανοητικά, η ύπαρξη, ο κόσμος και τα φαινόμενα, κι όπου μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων. Αυτά τα υποστηρίζουν οι αμαθείς. Οι αμαθείς που μπορεί να είναι και καθηγητές πανεπιστημίου και να διδάσκουν σε Πανεπιστήμια. Προφανώς μας έχουν «διδάξει» ολόκληρη την Ελληνική Ιστορία «λάθος».

Τι είναι λοιπόν η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ; Αληθινή Φιλοσοφία είναι η Βιωματική Ανύψωση στην Αληθινή Εσωτερική Φύση μας, στο Υπέρτατο Αγαθό. Είναι η Πραγματική αυτογνωσία που μας Αποκαλύπτει Εσωτερικά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, το ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ.

Αυτό το Εσωτερικό Ταξίδι είναι ένα Βύθισμα στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ, πέρα από τις εξωτερικές αισθήσεις, πέρα από τις διανοητικές δραστηριότητες κι όλες τις εξωτερικές διαδικασίες, στον ΗΡΕΜΟ ΩΚΕΑΝΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, του ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ. Χρειάζεται να Συγκεντρωθούμε στον ΕΑΥΤΟ, αποσύροντας όλες τις δραστηριότητες από έξω. Αυτό που μας Εμπνέει και μας Οδηγεί είναι ακριβώς ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ. Αυτός ο ΙΔΙΟΣ ΘΕΟΣ, ο ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΗΤΟΣ, που Συγκροτεί το «Είναι» σε Ενότητα. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, που Υπερβαίνει όλες τις διαφοροποιήσεις για να Αναπαυθεί στο Αληθινό Είναι, στο Τελείως Είναι, στο ΑΓΑΘΟ, στο ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ, Μέσα στο Οποίο Γεννιούνται Όλα, στο Οποίο Στηρίζονται Όλα, και στο Οποίο Επιστρέφουν Όλα.

Κι Αυτόν ακριβώς τον ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Εξυμνεί ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο που είναι ένα από τα πιο Σπουδαία Κείμενα της Ανθρωπότητας.

Να σημειώσουμε, παρεμπιπτόντως, ότι αξίζει, Πρέπει, να μελετήσει κάποιος, τουλάχιστον τους Τέσσερις πιο Σπουδαίους Διαλόγους του Πλάτωνα, τον Φαίδωνα, το Συμπόσιο, τον Φαίδρο και την Πολιτεία. Έστω και έμμεσα έχει κάποια ελπίδα να Κατανοήσει τον Πλάτωνα και να Ακολουθήσει τον Ουράνιο Δρόμο του που Οδηγεί στην Απελευθέρωση της Ψυχής στον ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ, του Σκοτεινού και Σιωπηλού, του Πιο Θαυμαστού και του πιο Αγαπημένου. Πρέπει κάποιος πραγματικά να Εμπνέεται από τον ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, για να Ανυψωθεί ως την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Η Γιορτή των Γενεθλίων είναι η Γιορτή του Θανάτου

Κάθε χρόνο, στα γενεθλιά μου, ξυπνάω το πρωί και τρέχω να κλείσω κινητά και τηλέφωνα. Η ημέρα που μέχρι και η τελευταία θεία από το τελευταίο χωριό θα πιάσει το ακουστικό για να μου ευχηθεί «Χρόνια Πολλά». Σίγουρα (εκτός από το ότι πρέπει να απαντάς συνεχώς σε αμέτρητα τηλεφωνήματα από θείες που δεν ακούνε και πολύ καλά..) τα γενέθλια είναι μια γιορτή χαράς και ευτυχίας και για αυτόν που γιορτάζει αλλά και για τους συγγενείς του. Αλλά πόσο πολύ στέκει το να χαιρόμαστε με τα χρόνια που φεύγουν; Πόσο μακάβριο είναι να σβήνουμε τα χρόνια μας; Συμμετέχουμε σε μια γιορτή της γέννησης μας ή και του θανάτου μας; Mήπως τελικά δεν είναι τόσο επιφανειακή αυτή η γιορτή και πλέον έχει χαθεί το νόημα της καταλήγοντας σε κάτι το εθιμοτυπικό;

Η γιορτή των γενεθλίων (γενεά + -θλον) ορίζεται ως η επέτειος της γέννησης κάποιου, σύμφωνα με την ημερομηνία και η γιορτή της. Εκτός όμως από την γιορτή για την γέννηση αν προσέξουμε την «ιεροτελεστία» και τα σύμβολα που χρησιμοποιούμε θα εκπλαγούμε από τα συμπεράσματα που μπορούμε να καταλήξουμε για την γιορτή αυτή. Αντίθετα με αυτό που νομίζουμε (ή επιπρόσθετα) δεν είναι γιορτή χαράς. Η δεν είναι μόνο αυτό. Για την ακρίβεια είναι γιορτή λύπης και νοσταλγίας.

 Αν θα θέλαμε να δώσουμε έναν αντί-ορισμό θα λέγαμε πως : η γιορτή των γενεθλίων είναι η γιορτή του θανάτου. Η Γιορτή προς τιμήν της αέναης παρέλασης προς τον θάνατο. Και αυτό το αντιλαμβανόμαστε πολύ εύκολα αν παρατηρήσουμε όλες τις λεπτομέρειες. Ο κάθε συμβολισμός του συμπεριλαμβάνει τον θάνατο αλλά όχι ως δυσάρεστο γεγονός αλλά ως συνήχηση της ζωής, ως εξέλιξη του ατόμου. Αρχικά ας αποσυμβολίσουμε λίγο το νούμερο ένα φετίχ των γενεθλίων. Η γενέθλια τούρτα (που προσωπικά την προτιμώ σκέτη σοκολάτα αν και μέχρι πέρσι δεν έτρωγα τις τούρτες από τα πάρτι που πήγαινα.) πέραν της γεύσης , χαρακτηριστικό γνώρισμα και στολίδι της είναι τα αναμμένα κεριά ανάλογα σε αριθμό με τα χρόνια που «κλίνει» το εορτάζων πρόσωπο. Εδώ λοιπόν συναντάμε δύο σύμβολα. Ένα τα αναμμένα κεριά και δεύτερον την αναλογία τους που είναι ίση με τα χρόνια του εορτάζων. Η φλόγα (που εδώ συμβολίζεται με τα αναμμένα κεριά) ήταν ανέκαθεν σύμβολο της ζωής και της γέννησης. Συμβολίζει αυτό που εγείρεται ή αυτό που γεννιέται. Η εορταστική φλόγα δε, έχει και έναν ακόμα συμβολισμό. Η εορταστική φωτιά, που ανάβει σε παραδοσιακές γιορτές συμβολίζει τη ρευστοποίηση και την εκμηδένιση από τη φωτιά, οτιδήποτε έχει χάσει την αξία του και οτιδήποτε έχει μείνει, παραμένει απλά παρελθόν, έχει τελειώσει τη χρήση του, σταθεροποιείται και μας αφήνει να συνεχίσουμε στη ζωή. Ο εορτάζων λοιπόν φυσάει τα κεριά του και τα σβήνει. Οπότε σβήνει την φλόγα των κεριών. Των κεριών που είναι τόσα όσα και τα χρόνια του που πέρασαν. Με το σβήσιμο των κεριών λοιπόν θέλουμε να δείξουμε το σβήσιμο της φλόγας της ζωής που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν και αφήσαμε πίσω μας , αφού ανήκουν στον θάνατο και πλέον είναι ζωντανά μόνο στην μνήμη μας.

Bλέπουμε λοιπόν πως ίσως τα γενέθλια να έχουν και μια σκοτεινή σημασία χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πως πρέπει να μας διατρέχουν καταθλιπτικά σύνδρομα κάθε φορά που γιορτάζουμε. Ίσως αν καταφέρναμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον θάνατο να μην μας τρόμαζε τόσο, ίσως να καταλαβαίναμε πως πολλές καταστάσεις στην ζωή μας περιέχουν τον συμβολισμό του θανάτου.

Όλες οι ανθρώπινες τελετές έχουν στοιχεία ζωής και θανάτου. Στην κβαντομηχανική υπάρχουν τελεστές δημιουργίας και καταστροφής σωματιδίων. Η υλενεργεια διατηρείται ποσοτικά αλλά όχι η μορφή της και σίγουρα και αλλού στην φυσική συναντάμε παρόμοια περιστατικά. Από παλιά οι άνθρωποι συμμετείχαν σε τελετές κατά την διάρκεια της ζωής τους που στην πλειονότητα τους δεν γνώριζαν τον λόγο και μπορεί ούτε σε επαρκές σημείο τον συμβολισμό τους. Όπως λέει κι ο Φάουστ, «εν αρχή ην η πράξης» ο λόγος και η αιτία μερικές φορές έρχονται σε δευτερεύουσα μοίρα. Ο καθένας μας όμως ας βρει το δικό του νόημα στην γιορτή των γενεθλίων του, στην γιορτή της μοναδικότητας του. Για το τέλος να σας πω πως έπρεπε να αντικρίσετε την αντίδραση των προσώπων όλων αυτών που τους αντευχόμουν «ζωή σε εσάς» όταν μου ευχόντουσαν «χρόνια πολλά» . Κακόγουστο αστείο φυσικά.

Η Ύψιστη Μορφή Αναρχίας Είναι Η Τρέλα

«Ψυχικά ασθενής είναι κάποιος που δεν μπορεί ή δεν θέλει να αναλάβει έναν καθιερωμένο κοινωνικό ρόλο».
Τόμας Σας
«Ο ψυχασθενής είναι ένας άνθρωπος χωρίς δικαιώματα, που μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις».
Φράνκο Μπαζάλια

Η ετικέτα του «ψυχασθενή» δίνεται στους ανθρώπους όχι επειδή κάνουν κάτι (όπως ο κλέφτης επειδή έκλεψε), αλλά επειδή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να παίξουν έναν απ” τους καθιερωμένους κοινωνικούς ρόλους.
Ο άνθρωπος που καταπιέζεται κοινωνικά για να συμμετέχει αναγκαστικά στον Μηχανισμό, στο Παιχνίδι, χρειάζεται να εκφοβιστεί, ώστε να συνεχίσει.
Ο καλύτερος τρόπος εκφοβισμού είναι ο «τρελός».
«Αν δεν θες να καταντήσεις σαν κι αυτόν συνέχιζε να μηρυκάζεις τη μιζέρια σου».

Η ύψιστη μορφή αναρχίας είναι η τρέλα.
Ο τρελός δεν αποδέχεται κανέναν τρόπο διακυβέρνησης, αφού βιώνει στον κόσμο ως παρέκκλιση. Κι αυτό είναι εξαιρετικά τρομαχτικό για την κοινωνία, γιατί υποδηλώνει ότι κάθε άνθρωπος έχει και μπορεί να εμφανίσει την απόλυτη άρνηση.

Σε αντίθεση με την πολιτική εναντίωση, την απεργιακή διεκδίκηση ή το κοινό έγκλημα που συνιστούν πράξη (και ποινικοποιείται σύμφωνα με την εκάστοτε αντίληψη της κοινωνίας) η «ψυχική αρρώστια» εκφράζει μια ασυνείδητη άρνηση της πραγματικότητας μέσω μιας μη-πράξης.
Πράγμα που καθιστά αδύνατη την ποινικοποίηση της. Έτσι η εξουσία βρίσκεται σε αδιέξοδο και ψάχνει τρόπο για να ταξινομήσει αυτή την κατηγορία ανθρώπων, των τρελών. Γιατί η μη-ταξινόμηση δεν είναι αποδεχτή.

Εκεί υπεισέρχεται η ψυχιατρική, ως κατασταλτικός θεσμός.
Ο ψυχίατρος χρησιμοποιεί την ψυχιατρική δικονομία, που στηρίζεται μόνο σε υποθέσεις και αυθαίρετα συμπεράσματα.
Ο ψυχιατρικός κατηγορούμενος απογυμνώνεται απ” όλες τις εγγυήσεις και τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στον ποινικά διωκόμενο.
Ο «ψυχικά ασθενής» κρίνεται για τη μη-πράξη του αποκλειστικά απ' τον ψυχίατρο, που είναι ο κατήγορος, ο ανακριτής και ο δικαστής.
Η ποινή του είναι ακαθόριστη χρονικά (μέχρι να θεραπευτεί!) και πέρα απ' τη στέρηση της ελευθερίας, συνοδεύεται από βασανιστήρια, όπως τα ηλεκτροσόκ ή ο κατακερματισμός της προσωπικότητας του με ψυχοφάρμακα ή ψυχοχειρουργική.
Αν κάτι ανάλογο συνέβαινε με κάποιον πολιτικό ή ποινικο κρατούμενο θα μιλούσαμε για κατάφωρη παραβίαση κάθε δικαιώματος.
Όμως συμβαίνει με τους ψυχικά ασθενείς και το θεωρούμε φυσιολογικό, λες και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πλέον άνθρωποι.

Υπάρχει ένα μυθολογικό τρίπτυχο (απολύτως ψευδοεπιστημονικό) που στηρίζει και νομιμοποιεί την ύπαρξη της ψυχιατρικής και τις μεθόδους της.
Οι «ψυχικά ασθενείς» πάσχουν και υποφέρουν (όπως υποθέτουν εκείνοι που δεν πάσχουν), γι' αυτό πρέπει να θεραπευτούν, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν θέλουν.
Οι πάσχοντες είναι ψυχολογικά κατώτεροι απ” τους μη-πάσχοντες (γι αυτό έχουν δικαίωμα να τους κάνουν ό,τι θέλουν).

Οι πάσχοντες είναι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους και τους άλλους.
Η επικινδυνότητα των «ψυχασθενών» είναι ένας επιμελώς κατασκευασμένος μύθος, καθώς«το ποσοστό των εγκλημάτων των ψυχιατρικά διαγνωσμένων «ψυχοπαθών» είναι εντυπωσιακά μικρότερο από εκείνο των εγκλημάτων που διαπράττονται από τους «υγιείς». (Διεθνής Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών, Unesco, 1973).
Η κατασκευή του «επικίνδυνου ψυχασθενή» δεν συμβαίνει μόνο επειδή ένας «σχιζοφρενής δολοφόνος με πριόνι» αποτελεί καλύτερο υλικό για τις ταινίες και τις ειδήσεις.
Το ατομικό έγκλημα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό των μαζικών εγκλημάτων, πόλεμος, γενοκτονίες, εκκαθαρίσεις, οικονομικές «παρεμβάσεις».
Παρά τα εκατομμύρια θύματα αυτών, ο «ψυχασθενής» παρουσιάζεται ως επικίνδυνος κι όχι ο πρόεδρος των ΗΠΑ ούτε η πρόεδρος του ΔΝΤ.
Ο «τρελός» παρουσιάζεται ως επικίνδυνος για να δικαιολογηθεί ο εγκλεισμός του και… για να τρομάξουν οι αστοί.

Οι άνθρωποι καταπιέζονται με δύο θεμελιώδεις τρόπους: σωματικά (με τη φυλακή, τα ψυχιατρεία κλπ) και συμβολικά (με τα επαγγέλματα, τους κοινωνικούς ρόλους, τις κοινωνικές απαγορεύσεις).
Ο «ψυχικά άρρωστος» αρνείται να ταξινομηθεί και ενσαρκώνει την αρνητική εικόνα του συμβιβασμένου και καλά προσαρμοσμένου ανθρώπου.
Έτσι παρουσιάζεται ως απειλή για το οικοδόμημα του πολιτισμού, που στηρίζεται στην «αναμφισβήτητη λογικότητα» του.
Ο «τρελός» είναι επικίνδυνος για τον Μηχανισμό, είναι αντιεξουσιαστής, αφού απορρίπτει ολόκληρο τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του Μηχανισμού.

Έτσι ο ψυχιατρικός κατηγορούμενος:
Δεν δικάζεται σύμφωνα με τη διαδικασία και τις εγγυήσεις που προβλέπονται απ” τον νόμο για όλες τις άλλες κατηγορίες διωκομένων.
Δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του έχοντας την υποστήριξη δικηγόρου, καλώντας για εξέταση μάρτυρες υπεράσπισης και ελέγχοντας την αξιοπιστία των κατήγορων.
Δεν μπορεί να εφεσιβάλει την απόφαση του οργάνου απ” το οποίο κρίνεται.
Είναι εσαεί υποκείμενο (αντικείμενο μάλλον) της έκτισης μιας ποινής με ακαθόριστη φύση και απροσδιόριστη διάρκεια, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η ανεξέλεγκτη δυνατότητα της διώκουσας αρχής (του ψυχιάτρου) να επενεργεί πάνω στο κορμί και στο μυαλό του (αυθαίρεται, κατά βούληση και για όσο καιρό θέλει) με χημικές, ηλεκτρικές ή χειρουργικές μεθόδους.
Ο «ψυχασθενής» είναι ένας άνθρωπος χωρίς δικαιώματα που μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις.
Και ο Ψυχίατρος, υπηρέτης μιας εξουσίας που του δίνεται άνωθεν και λειτουργός μιας ψευδοεπιστήμης, γίνεται ένα είδος Ιατροδικαστή, ένας Ιεροεξεταστής.

Πως η προφητείες και η εσχατολογία αλλοιώνουν το μέλλον μας!

Η παγκόσμια κατάσταση είναι πράγματι θλιβερή!

Ελάχιστα αρχαία θρησκευτικά βιβλία σέρνουν του λαούς της γης... κυριολεκτικά από τη μύτη, και μάλιστα με το επιχείρημα ότι προφητεύουν, το τέλος αυτού του κόσμου. Οι προφητείες για το τέλος του κόσμου, μπορούν να αξιολογηθούν απ’ τις τεράστιες ποσότητες αφοσίωσης και του πειθαναγκασμού που παράγουν υπέρ της πίστης. Ουσιαστικά είναι ρυθμιστικά φόβητρα που αιχμαλωτίζουν την προσοχή των ανθρώπων ή παρεμποδίσουν την ψύχραιμη υπευθυνότητά τους!

Προσέξτε πόσο ψυχρά το διατυπώνει αυτό ο Ιωάννης Χρυσόστομος: «Και από της προφητείας ρυθμίζεσθαι προς το δέον. Προφητείας δε τούτο το έργον μάλλον είναι. Τα μελλούμενα να προαναφέρει, είτε χρήσιμα είτε λυπηρά, ώστε τους μεν να αποσπά τους δεν να παρακωλύει… Υπάρχει δε και άλλο είδος προφητείας… περί της παύσεως των Ιουδαίων και περί του αφανισμού των Ελληνικών (Ελληνισμού)» Ιωάννης Χρυσόστομος Σύνοψις Παλαιάς και Καινή Διαθήκης (213) 56.316.31-48

H βιβλική "Αποκάλυψη", και κάθε άλλη θρησκευτική "αποκάλυψη", κλέβει επίσης την προσοχή των ανθρώπων και μας εθίζει στην αγωνιά της προσμονής και της προσαρμογής στο μήνημα της εσχατολογίας! Απόδειξη της γενικευμένης εσχατολογικής μανίας, το πρόσφατο Διεθνές Συνέδριο Προφητειών, που διοργανώθηκε στην Tulsa της Οκλαχόμα.

Κάθε ιερατείο που σέβεται τον εξουσιαστικό ρόλο του στην ιστορία, διαθέτει και καλλιεργεί στους οπαδούς του μια εσχατολογική μυθολογία. Δεν υπάρχει επιτυχημένο δόγμα, που να μην προβλέπει εσχατολογικά το τέλος του κόσμου, από τον ή τους θεούς που διακηρύττει. Αυτό άλλωστε είναι και η καλύτερη διαφήμιση του σωτηριακού εμπορεύματος της θεολογίας του.

Βέβαια, "κάποια" συντέλεια του κόσμου (με την ολοφάνερη πια κατάρρευση οικονομίας, θεσμών και οικοσυστημάτων) είναι πράγματι ορατή, αλλά αντίθετα με όσα πιστεύουν οι θρησκευόμενοι, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου "Σατανά" ή μιας θυμωμένης θεότητας, αλλά της παγκόσμιας αδιαφορίας που γέννησε ακριβώς αυτή η πληθωρική αφοσίωση των λαών χιλιετίες τώρα, στο φαύλο παγκόσμιο τρομολαγνικό θρησκευτισμό.

Εκπορευόμενη λοιπόν από τα εκατομμύρια κατηχητών, των απανταχού θρησκειών, η θρησκευτική παραμυθολογία για το "τέλος του κόσμου", κατακλύζει κυριολεκτικά την προσοχή των ανθρώπων, παράγοντας τρομώδη αφοσίωση στα ιερατεία τους, και αποσπώντας την προσοχή των λαών από το πραγματικό πρόβλημα της φθοράς των οικοσυστημάτων, δημιουργώντας μια ασυγχώρητη συμπεριφορά συγχυσμένων τρωκτικών στα πλήθη της πίστης παγκοσμίως. Και φυσικά τα ιερατεία, έχουν κάθε λόγο να αναπαράγουν αποχαυνωμένους απ΄ την προσδοκία ανθρώπους, που όλοι μαζί χαίρονται για την ενδεχόμενη επαλήθευση τους.

Δεν είναι όμως αυτή η μόνη ατυχία μας!

Το χειρότερο όλων είναι το εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο, κάποιοι όχι μόνο πανίσχυροι, αλλά και εντελώς σαλεμένοι, (για λόγους που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε αρκετά) να επιδιώκουν πράγματι και να χειραγωγούν το συγκεκριμένο "τέλος" του κόσμου! Αυτή η δεύτερη παράμετρος, είναι πράγματι πολύ χειρότερη της πρώτης. Και το άμεσο μέλλον έχει πολλά να μας αποκαλύψει, γύρω απ' το τρελό αυτό σενάριο! Επειδή όμως αυτοί είναι προβληματισμοί υψηλών οριζόντων. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στους δικούς μας χαμηλούς ορίζοντες προβληματισμών κι ας ρωτήσουμε: υπάρχει μηχανισμός επαλήθευσης προφητών; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ΝΑΙ, Και ονομάζεται όχι μόνο αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, αλλά και επιδιωκόμενη ή χειραγωγούμενη εκπλήρωση προφητείων.

Η ιδέα ότι κάποια καταχθόνια ιερατεία, σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν (σε κάποιο βαθμό) αυτές τις καταστροφολογικές και ανθρωποφθόρες προφητείες, δεν πρέπει να μας ξενίζει καθόλου! Πράγματι είναι φυσικό και αναμενόμενο, τα διεστραμμένα ιερατεία να θέλουν την επαλήθευση των προφητειών που υπερασπίζονται! Άλλωστε η πραγματική προφητεία, δεν είναι τίποτε άλλο από διαχρονικές εντολές προς εκπλήρωση!

Μην ξεχνάτε ότι το ιερατείο είναι μια διαχρονική οντότητα. Μπορεί λοιπόν να "προφητεύει" (παραγγέλνοντας ουσιαστικά) στις κατοπινές γενεές των ιερέων, την εκπλήρωση κάθε τύπου τρομολαγνικών φαντασιώσεων βαφτίζοντάς τες προφητείες!

Ο ίδιος ο αποθεωθείς Ιουδαίος Ιησούς, δεν έκανε τίποτε περισσότερο απ’ αυτό! Εν γνώση του και μεθοδικά, με ότι έκανε εκπλήρωνε συστηματικά προφητείες και η επαναλαμβανόμενη διάσημη ρήση του «ίνα πληρωθεί το ρηθέν» (για να εκπληρωθεί η προφητεία) αποδεικνύει αυτήν ακριβώς την πρόθεσή του. Σε μια περίπτωση μάλιστα, (Ματθαίος 21.5 και Μάρκος 11.6) είναι ολοφάνερη η επιμελής προσπάθεια εκπλήρωσης συγκεκριμένης προφητείας, αφού ο ίδιος ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές του να του βρουν ένα γαϊδούρι, ώστε να εισέλθει στην Ιερουσαλήμ ακριβώς όπως προέβλεπε η προφητεία του Δαυίδ.

Παρομοίως λοιπόν και σήμερα, τίποτε δεν αποκλείει το ενδεχόμενο, στα μυαλά των φανατικών χειραγωγών της ανθρώπινης ευπιστίας, οι καταστροφολογικές προφητείες της Βίβλου, να λειτουργούν ξανά σαν εντολές προς εκπλήρωση απ’ την μόνιμη μανία δικαίωσης και χειραγωγήσεις της ανθρώπινης ευπιστίας, που διακατέχονται οι φανατικοί της πίστης.

Μέγα παράδειγμα έπ’ αυτού είναι η εισαγωγή του αριθμού 666 στο γραμμικό κώδικα συναλλαγών, καθώς και στο λογισμικό των κομπιούτερ, που όλοι συμφωνούν πως o θα μπορούσε να αποφευχθεί (έτσι λένε τουλάχιστον), κι όμως είναι εκεί, γιατί ολοφάνερα κάποιοι φρόντισαν να ενσωματωθεί αυτός ο βιβλικός αριθμός στη ζωή μας, ώστε να αναζωπυρωθεί η πίστη στην βιβλική προφητεία, και να φουντώσει ξανά η προβατοειδής προσμονή εκπλήρωσης και των υπόλοιπων βιβλικών προφητειών.

Το χειρότερο βέβαια θα ήταν, από σκοτεινότερους εξουσιαστικούς κύκλους να επιχειρηθεί (αν δεν έχει συμβεί ήδη) η εκπλήρωση μεγάλων προφητεμένων βιβλικών καταστροφών, όπου κατ’ εντολή θεού... το τρίτο των δασών, των πλοίων και των κτισμάτων κατακαίονται... οι θάλασσες, οι ποταμοί και τα πόσιμα ύδατα μολύνονται (Αποκάλυψη 8.7-12) και ακολουθεί ο θάνατος μεγάλου πλήθους ανθρώπων από "θεόσταλτους" ανεξέλεγκτους λοιμούς.

Όσο λοιπόν η ανθρωπότητα σαν μαγεμένη παρακολουθεί τις καταστροφολογικές προφητείες της Βίβλου, άλλο τόσο θα ενθαρρύνονται κάποιοι σκοτεινοί εξουσιαστές, να πραγματοποιήσουν αυτές τις προφητεμένες (το σωστότερο είναι: προ-φυτεμένες) καταστροφές, κερδίζοντας τον θαυμασμό, την πίστη, αλλά και την διαιώνιση της εξουσίας τους.

Κορυφαίο παράδειγμα αυτής της τακτικής, αποτελεί η προφητεμένη επανίδρυση του Ισραήλ, που κατάκαιει ακόμα την Παλαιστίνη, αλλά και η αναμενόμενη αιματηρή εκπλήρωση της ανακατασκευής του ναού του Σολομώντα, που κατά τους εσχατολόγους, αποτελεί κορυφαίο πρόδρομο εκπλήρωσης της λεγόμενης τελικής εξόντωσης των εθνών που έχει το κωδικό όνομα "δευτέρα παρουσία".

Με τις προϋποθέσεις αυτές, κάποιοι αισθάνονται ότι ανεμπόδιστα μπορούν να δημιουργήσουν ένα εφιαλτικό μέλλον, βασισμένο στον προφητολάγνο προσανατολισμό μας. Στην κατεύθυνση αυτή, τους διευκολύνει αφάνταστα και τους εξωθεί, η τυφλή μας πίστη στις προφητείες τους... ή πίστη μας στις διαχρονικές εντολές προς εκπλήρωση που εμείς αφελώς ονομάζουμε προφητείες!

Η καλλιέργεια πίστη λοιπόν στις προφητείες, παράγει μια κατάλληλη κοινωνική χημεία, που σαν μαγνήτης τραβά πάνω μας την ιδέα της εκπλήρωσής τους! Είναι προφανές: Όσο πιστεύουμε στις προφητείες τόσο αυτές θα εκπληρώνονται!
Μια τέτοια ευρύτατα διαδεδομένη πίστη (λαϊκή προσμονή) μόνο να βλάψει μπορεί το ίδιο μας το μέλλον. Σίγουρα, εκτός των άλλων, συσκοτίζει το σημαντικό κορυφαίο καθήκον μας απέναντι στην επείγουσα διαχείριση και πρόνοια του μέλλοντός μας. Αυτή λοιπόν η επείγουσα λογική διαχείριση του πλανήτη, και η έγκαιρη πρόνοια για το μέλλον, δεν απουσιάζει τυχαία απ’ τους λαούς της γης. Απουσιάζει τραγικά απ’ τον ορίζοντα της φροντίδας μας, ακριβώς επειδή αντί να διαμορφώνουμε το μέλλον μας με ορθολογισμό, ελευθέρια, προσαρμοστικότητα, λογικές προτεραιότητες και φρόνηση, οι ορίζοντες μας είναι κατειλημμένοι από τα μαύρα σύννεφα παραμυθοπλασία της εσχατολογικής προφητείας.

Κάποιοι παίζουν επιτυχώς με το μέλλον μας, γιατί γνωρίζουν ότι είναι το μόνο αληθινό χρηματιστήριο. Σ’ ένα συνέδριο τραπεζιτών, άκουσα κάποτε με τα ίδια μου τ αυτιά την βαθιά τους επίγνωση για την αξία της διαμόρφωσης του μέλλοντος. Σύνθημα του συνέδριου ήταν: «Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που το διαμορφώνουν»

Δυστυχώς αληθεύει ακόμα ότι: «λύκοι θα υπάρχουν όσο υπάρχουν πρόβατα»

Πράσινος έγινε ο ουρανός πάνω από την Αργεντινή από μετεωρίτη που μπήκε στην ατμόσφαιρα

Πράσινος έγινε για λίγα δευτερόλεπτα ο ουρανός πάνω από την Αργεντινή από μετεωρίτη που μπήκε στην ατμόσφαιρα.

Το φωτεινό αντικείμενο ήταν ορατό από το Μπουένος Άιρες έως, τη πολιτεία του Ρίο Γκράντε της Βραζιλίας αλλά και την γειτονική Ουρουγουάη.

Οι περισσότεροι παρατηρητές αναφέρουν ότι το θέαμα κράτησε περίπου δέκα δευτερόλεπτα, ενώ ο μετεωρίτης κάηκε στην ατμόσφαιρα.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες δεν ακούστηκε κάποιος ήχος.
Δείτε το βίντεο:

Περίεργο φαινόμενο: Το δέρμα των αστροναυτών γίνεται πιο λεπτό όσο βρίσκονται στο Διάστημα

Μια πολυαναμενόμενη… ανθρώπινη αποστολή στον Κόκκινο Πλανήτη βρίσκεται ακόμη μακριά, καθώς η NASA σχεδιάζει το πρώτο επανδρωμένο ταξίδι στον Άρη τη δεκαετία του 2030.

Σε κάθε περίπτωση, όταν φθάσει εκείνη η ώρα, και μόνο η απόσταση των περισσότερων από 55 εκατομμυρίων χιλιομέτρων που θα έχουν να διανύσουν οι αστροναύτες επί τουλάχιστον μισό χρόνο προκειμένου να φθάσουν στον Άρη (χωρίς να αναφερθούμε και στο ταξίδι του γυρισμού) δημιουργεί τεράστιες προκλήσεις.
Μεταξύ του πλήθους των εμποδίων που πρέπει να ξεπεραστούν για ένα τέτοιο μακρινό ταξίδι, η υγεία των αστροναυτών κατά τη διάρκεια μιας τόσο μακράς περιόδου στο Διάστημα κρίνεται υψίστης σημασίας.

Το περίεργο φαινόμενο
Επιστήμονες στη Γερμανία χρησιμοποιούν προηγμένες απεικονιστικές τεχνικές προσπαθώντας να κατανοήσουν το εξής περίεργο φαινόμενο: για ποιον λόγο το δέρμα των αστροναυτών γίνεται πιο λεπτό όσο βρίσκονται στο Διάστημα.
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον καθηγητή Κάρστεν Κένιγκ από το Τμήμα Βιοφωτονικής και Τεχνολογίας Λέιζερ στο Πανεπιστήμιο Σάαρλαντ χρησιμοποιούν τομογραφίες του δέρματος υψηλής ανάλυσης προκειμένου να διερευνήσουν σε βάθος τα δερματικά κύτταρα αστροναυτών πριν και μετά το ταξίδι τους στο Διάστημα.
Οι ειδικοί που ανέπτυξαν την προηγμένη τεχνολογία λέιζερ αναφέρουν ότι η χωρική ανάλυσή της (η ικανότητα εστίασης) είναι χίλιες φορές μεγαλύτερη σε σύγκριση με εκείνη των συσκευών υπερήχων. Αυτή η τεχνολογία έχει μάλιστα την ικανότητα, σύμφωνα με τον καθηγητή Κένιγκ, να φέρει επανάσταση και στη διάγνωση εντός των νοσοκομείων.

Το προηγμένο σκανάρισμα
«Χρησιμοποιούμε παλμούς λέιζερ femtosecond. Σκανάρουμε το δέρμα και λαμβάνουμε σήματα από αυτό, ιδίως φθορίζοντα, καθώς και ένα άλλο σήμα που ονομάζεται δεύτερη αρμονική συχνότητα. Ετσι με αυτά τα δύο σήματα μπορούμε να «χτίσουμε» εικόνες και να δούμε το δέρμα σε υψηλή ανάλυση. Η ανάλυση αυτή είναι χίλιες φορές καλύτερη από εκείνη των υπερήχων. Ετσι μπορούμε πλέον να λαμβάνουμε τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε χωρίς τη διενέργεια βιοψίας, μέσα σε δευτερόλεπτα και με φανταστική ανάλυση» τόνισε ο Κένιγκ προσθέτοντας ότι οι εφαρμογές της μεθόδου περιλαμβάνουν από την ιστολογική ανάλυση για την πρώιμη διάγνωση του καρκίνου ως τον προσδιορισμό των επιδράσεων της γήρανσης του δέρματος.
Τον δρα Κένιγκ, ο οποίος είναι επίσης διευθυντής της γερμανικής εταιρείας JenLab, προσέγγισε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (European Space Agency, ESA) προκειμένου να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία femtosecond λέιζερ για το πρόγραμμα «Skin B», το οποίο στοχεύει στην κατανόηση «μηχανισμών γήρανσης του δέρματος που είναι πολύ αργοί στη Γη (με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αδύνατη η αποτελεσματική μελέτη τους) αλλά επιταχύνονται σημαντικά σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας».
Όπως λέει ο καθηγητής, «τόσο η ESA όσο και η NASA ήρθαν και μας ζήτησαν, αν είναι δυνατόν, να μελετήσουμε το δέρμα των αστροναυτών. Και αυτό διότι ήθελαν να γνωρίζουν αν λαμβάνει χώρα κάποια ταχεία διαδικασία γήρανσης του δέρματος στο Διάστημα και ποιες ακριβώς αλλαγές παρατηρούνται στους αστροναύτες, καθώς εργάζονται επί έξι μήνες μακριά από τη Γη. Και αυτό διότι πολλοί αστροναύτες παραπονιούνται για δερματικά προβλήματα».

Μελέτη «πριν και μετά»

Ο Ιταλός αστροναύτης Λούκα Παρμιτάνο (αριστερά) είναι επίσης ένα από τα… πειραματόζωα των επιστημόνων που μελετούν την επίδραση των διαστημικών συνθηκών στο δέρμα. O Γερμανός Αλεξάντερ Γκερστ συμμετείχε επίσης στο πείραμα του… δέρματος.

Μέχρι στιγμής η ερευνητική ομάδα έχει «σαρώσει» το δέρμα τριών αστροναυτών πριν και μετά το ταξίδι τους στο Διάστημα: πρόκειται για τους Ιταλούς Λούκα Παρμιτάνο και Σαμάνθα Κριστοφορέτι καθώς και τον Γερμανό Αλεξάντερ Γκερστ.
Η Κριστοφορέτι της ESA εξετάστηκε πριν από το ταξίδι της στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) τον Νοέμβριο του 2014. Οταν επέστρεψε στη Γη ύστερα από 199 ημέρες, στις 11 Ιουνίου του 2015, έγινε κάτοχος ενός νέου ρεκόρ παραμονής μιας μόνο γυναίκας στο Διάστημα (το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε η Σουνίτα Γουίλιαμς της NASA με 195 ημέρες παραμονής στο Διάστημα το 2006-2007). Τα δερματικά κύτταρα της Κριστοφορέτι εξετάστηκαν από τον δρα Κένιγκ με χρήση του πανίσχυρου λέιζερ μετά την επιστροφή της, οδηγώντας σε αναπάντεχα αποτελέσματα.

Συρρίκνωση της επιδερμίδας
«Έχουμε ήδη ενδιαφέροντα αποτελέσματα από τους τρεις αστροναύτες που έχουμε μελετήσει ως τώρα. Φαίνεται ότι στο Διάστημα λαμβάνει χώρα μεγάλη παραγωγή κολλαγόνου. Ξαφνικά οι αστροναύτες έχουν περισσότερο κολλαγόνο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποιου είδους αντιγηραντική επίδραση, τουλάχιστον στο κατώτερο τμήμα του δέρματος, τη δερμίδα. Συγχρόνως ανακαλύψαμε ότι η επιδερμίδα, κυρίως το τμήμα των ζώντων κυττάρων, συρρικνώνεται, οπότε το δέρμα γίνεται πιο λεπτό» εξήγησε ο καθηγητής Κένιγκ.
Συμπλήρωσε ότι δεν υπάρχει ακόμη εξήγηση για το φαινόμενο. Η ερευνητική ομάδα αναμένει να εξετάσει και άλλους αστροναύτες ώστε να καταλάβει τι συμβαίνει και έτσι να προστατεύσει τους ταξιδιώτες του Διαστήματος από τη… συρρίκνωση της επιδερμίδας τους.«Είδαμε ότι η επιδερμίδα λεπταίνει κατά σχεδόν 20% και μέχρι στιγμής δεν έχουμε εξήγηση για αυτό.
Ωστόσο αυτό συνέβη μέσα σε έξι μήνες. Το ερώτημα είναι αν κάποιος πάει στον Αρη – το ταξίδι αυτό απαιτεί ένα-δύο χρόνια ή και παραπάνω – τι θα γίνει με την επιδερμίδα του. Διότι δεν είναι προφανώς καλό να λεπταίνει συνεχώς».

Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν την ομάδα

Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να ακολουθούν την ομάδα αντί να χαράζουν τον δικό τους δρόμο σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που μελέτησε τα μαθηματικά μοντέλα που προβλέπουν και μελετούν την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι οι άνθρωποι τείνουμε να είμαστε κομφορμιστές και να ακολουθούμε το παράδειγμα των γύρω μας, αντιγράφοντας ό,τι είναι δημοφιλές στην κοινωνία που ζούμε. Αυτό είναι ένα καλό και χρήσιμο χαρακτηριστικό κατά κανόνα.

Για παράδειγμα οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κατανοούν το πώς τα μικρόβια προκαλούν ασθένειες ξέρουν όμως ότι πρέπει να πλένουν τα χέρια τους για να τα αποφεύγουν. Έτσι, συμβαίνει και με πολλές άλλες συνήθειες που ακολουθούμε χωρίς να ξέρουμε γιατί αλλά επειδή μας κάνουν καλό.
Όπως φάνηκε από την έρευνα, οι άνθρωποι με υψηλό IQ τείνουν να μην ακολουθούν την ομάδα αλλά να χαράζουν το δικό τους δρόμο ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι έχουν τη σωστή απάντηση. Όταν όμως από την άλλη ακολουθούν την ομάδα, επειδή για παράδειγμα δεν είναι βέβαιοι για κάτι, το αποφασίζουν πιο ένθερμα από ότι όσοι έχουν χαμηλότερο IQ.
Αυτή η έρευνα δείχνει γιατί υπάρχει και τόση ποικιλία στις ανθρώπινες συμπεριφορές, επειδή είναι κυρίως επίκτητες και όχι εγγεγραμμένες στα γονίδιά μας.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Evolution and Human Behavior.

Ισλανδία: Πανέμορφο φυσικό φαινόμενο, ένας καταρράκτης από σύννεφα

Στα τέλη του Ιουνίου στις βραχώδεις ακτές Latrabjarg στα βορειοανατολικά της Ισλανδίας, ένας άνδρας καταγράφει ένα πανέμορφο φυσικό φαινόμενο.

Μια μάζα νεφών συρόταν κάτω από ένα βράχο, για να καταλήξει στη θάλασσα 400 μέτρα πιο κάτω.

Κάποιοι αποκαλούν αυτό το φαινόμενο «καταρράκτη φάντασμα».

Δείτε το βίντεο:

Oι Ελληνίδες μαθηματικοί της αρχαιότητας

Εκτός από την Υπατία, 40 γυναίκες μαθηματικοί εντοπίστηκαν από τον 10ο αι. π.Χ έως τον 5ο αι.μ.Χ.

 

Άρωμα γυναίκας είχαν τα μαθηματικά στην αρχαία Ελλάδα, όπως αποδεικνύει η έρευνα.

Μπορεί να έμεινε στην Ιστορία ως η μητέρα του Θησέα, αλλά πόσοι γνωρίζουν πως η Αίθρα ήταν δασκάλα λογιστικής; Και πως στη σύντροφο του σπουδαίου μαθηματικού Πυθαγόρα, Θεανώ, φέρεται ότι οφείλεται η θεωρία της χρυσής τομής; Είναι δύο μόλις από τις 40 άγνωστες αρχαίες Ελληνίδες μαθηματικούς, που αν και συνέβαλαν στην εξέλιξη της επιστήμης βυθίστηκαν στη λήθη της Ιστορίας. Χρειάστηκε να περάσουν 31 αιώνες για να έρθουν και πάλι στο φως και να διεκδικήσουν μια θέση στον επιστημονικό κόσμο/

Η «σκυταλοδρομία» για την ανακάλυψη των άγνωστων αρχαίων Ελληνίδων μαθηματικών ξεκίνησε, όταν ένας μαθητής μου με ρώτησε «εκτός από την Υπατία, που αναφέρεται στο σχολικό βιβλίο της Γεωμετρίας, δεν υπήρχαν κι άλλες γυναίκες μαθηματικοί στην αρχαιότητα;».

 Μια ερευνητική περιπέτεια τεσσάρων ετών που είχε ως αποτέλεσμα να εντοπίσω συνολικά 40 γυναίκες μαθηματικούς από τον 10ο αι. π.Χ. έως τον 5ο αι. μ.Χ.

Ποιο ήταν το προφίλ τους; Προέρχονται από διάφορες γωνιές του ελληνικού κόσμου. Οι περισσότερες είχαν σπουδάσει πέραν της βασικής εκπαίδευσης. Εκείνες που ανήκαν στην Πυθαγόρειο Σχολή δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα, διότι ο Πυθαγόρας έκανε δεκτές γυναίκες στη σχολή του. Υπήρχαν και ορισμένες όμως όπως η Λασθενία από την Αρκαδία που φαίνεται πως φοίτησαν και στην Ακαδημία του Πλάτωνα ντυμένες ως άνδρες, επειδή δεν επιτρέπονταν γυναίκες. Ενδιαφέρον επίσης είναι πως ελάχιστες ήταν παντρεμένες και είχαν παιδιά.

Γιατί έμειναν στην αφάνεια; Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, από τη στάση των χριστιανικών κοινωνιών προς «τας πεπαιδευμένας γυναίκας», όπου η γυναίκα αντιμετωπιζόταν πάντα ως η διαφορετική, η διεφθαρμένη, η ανώμαλη ή η περίεργη που ξέφευγε από την κλασική εικόνα της νοικοκυράς, συζύγου και μητέρας. Κατά ένα μικρότερο όμως η άγνοιά μας για τις γυναίκες αυτές οφείλεται και στην καταστροφή διαφόρων ιστορικών μαρτυριών με προεξάρχουσα την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τους  χριστιανούς σκοταδιστές, ενώ ρόλο παίζει και το γεγονός πως υπάρχει μια αντιπάθεια τόσο προς τα μαθηματικά όσο και προς τα αρχαία ελληνικά.

Υπάρχει πιθανότητα να εντοπιστούν και άλλες γυναίκες επιστήμονες του αρχαίου κόσμου;
Η έρευνα συνεχίζεται και τα πάντα είναι πιθανά. Όσο ψάχνουμε ειδικά σε αραβικά χειρόγραφα τα οποία έχουν διασώσει σε μετάφραση αρχαία ελληνικά έργα που κάηκαν από τους  χριστιανούς σκοταδιστές μαζί με τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, υπάρχουν ελπίδες. Ακόμη και σήμερα όμως γυναίκες και μαθηματικά μοιάζουν με έννοιες ασύμβατες. Μάλιστα, ο πρόεδρος του Χάρβαρντ Λόρενς Σάμερς αναγκάστηκε να παραιτηθεί λίγο καιρό μετά τη δήλωσή του πως «οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένες για μαθηματικά!». «Ίσως η αντιμετώπιση των γυναικών που ασχολούνται με τα μαθηματικά να μην έχει αλλάξει πολύ από την αρχαιότητα», λέει στην εφημερίδα η καθηγήτρια στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Φραγκουλοπούλου. «Ακόμη και σήμερα πολλοί παραξενεύονται όταν ακούνε πως μια γυναίκα είναι μαθηματικός, γεγονός που ίσως οφείλεται στο ότι τα μαθηματικά θεωρούνται δύσκολα. Δεδομένου δε, πως εμείς λογιζόμαστε ως το ασθενές φύλο…».

Η πιο γνωστή μαθηματικός της αρχαιότητας και η πρώτη γυναίκα επιστήμονας της οποίας η ζωή έχει καταγραφεί με λεπτομέρειες, η ΥΠΑΤΙΑ η «Γεωμετρική» (4ος αι. μ.Χ.), ασχολήθηκε με τα μαθηματικά, την αστρονομία και τη μηχανική. Κατακρεουργήθηκε από χριστιανούς που έκαψαν το νεκρό σώμα της.

ΑΙΘΡΑ (10ος – 9ος π.Χ. αιώνας) κόρη του βασιλιά της Τροιζήνος Πιτθέα και μητέρα του Θησέως, με μία άλλη ιδιότητα άγνωστη στους πολλούς. Την ιδιότητα της δασκάλας της αριθμητικής. Ιέρεια λοιπόν των απαρχών της πλέον εγκεφαλικής επιστήμης, η Αίθρα μάθαινε αριθμητική στα παιδιά της Τροιζήνος, με εκείνη την πολύπλοκη μέθοδο, που προκαλεί δέος, μιας και δεν υπήρχε το μηδέν…και οι αριθμοί συμβολίζονταν πολύπλοκα, αφού τα σύμβολά τους απαιτούσαν πολλές επαναλήψεις (Κρητομυκηναϊκό σύστημα αρίθμησης).

ΠΟΛΥΓΝΩΤΗ (7ος – 6ος π.Χ. αιώνας) Ο ιστορικός Λόβων ο Αργείος αναφέρει την Πολυγνώτη ως σύντροφο και μαθήτρια του Θαλού.
Γνώστρια πολλών γεωμετρικών θεωρημάτων, λέγεται (μαρτυρία Βιτρουβίου), πως και αυτή συντέλεσε στην απλούστευση των αριθμητικών συμβόλων με την εισαγωγή της αρχής της ακροφωνίας, δηλαδή με την εισαγωγή αλφαβητικών γραμμάτων που αντιστοιχούσαν το καθένα σε το καθένα στο αρχικό γράμμα του ονόματος του αριθμού. Έτσι το Δ αρχικό του ΔΕΚΑ, παριστάνει τον αριθμό 10. Το Χ, αρχικό του ΧΙΛΙΑ παριστάνει τον αριθμό 1000 κοκ Κατά τον Βιτρούβιο η Πολυγνώτη διετύπωσε και απέδειξε πρώτη την πρόταση “ΕΝ ΚΥΚΛΩ Η ΕΝ ΤΩ ΗΜΙΚΥΚΛΙΩ ΓΩΝΙΑ ΟΡΘΗ ΕΣΤΙΝ”.

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΑ (6ος αιώνας π.Χ.). Ο Διογένης ο Λαέρτιος λόγιος-συγγραφέας την αναφέρει ως Αριστόκλεια ή Θεόκλεια. Ο Πυθαγόρας πήρε τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές από την Δελφική ιέρεια Θεμιστόκλεια, που συγχρόνως τον μύησε στις αρχές της αριθμοσοφίας και της γεωμετρίας. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστόξενο (4οςπ.Χ. αιώνας) η Θεμιστόκλεια δίδασκε μαθηματικά σε όσους από τους επισκέπτες των Δελφών είχαν την σχετική έφεση. Ο μύθος αναφέρει ότι η Θεμιστόκλεια είχε διακοσμήσει τον βωμό του Απόλλωνος με γεωμετρικά σχήματα. Κατά τον Αριστόξενο ο Πυθαγόρας θαύμαζε τις γνώσεις και την σοφία της Θεμιστόκλειας γεγονός που τον ώθησε να δέχεται αργότερα και στην Σχολή του γυναίκες.

ΘΕΑΝΩ (6ος π.Χ. αιώνας) Η Θεανώ από τον Κρότωνα, κόρη του γιατρού Βροντίνου, ήταν μαθήτρια και ένθερμη οπαδός του Πυθαγόρου. Παντρεύτηκε στην Σάμο τον μεγάλο Μύστη με τον οποίο είχε 36 χρόνια διαφορά ηλικίας. Δίδαξε στις πυθαγόρειες σχολές της Σάμου και του Κρότωνος. Η Θεανώ θεωρείται η ψυχή της θεωρίας των αριθμών, που έπαιξαν κυριαρχικό και καίριο ρόλο στην πυθαγόρεια διδασκαλεία. Στην ίδια αποδίδεται η πυθαγόρεια άποψη της “Χρυσής Τομής”. Της αποδίδονται ακόμα διάφορες κοσμολογικές θεωρίες. Μετά τον θάνατο του Πυθαγόρου ή Θεανώ τον διαδέχθηκε ως επικεφαλής της διασκορπισμένης πλέον κοινότητας. Με την βοήθεια των θυγατέρων της (Δαμούς, Μυίας ή Μυρίας και Αριγνώτης) διέδωσε το επιστημονικό και φιλοσοφικό πυθαγόρειο σύστημα σε όλη την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Με τον Πυθαγόρα απέκτησε, εκτός από τις θυγατέρες και δύο υιούς, τον Τηλαύγη και τον Μνήσαρχο. Ο Ιάμβλιχος την μνημονεύει ως ‘μαθηματικόν άξιαν μνήμης κατά παιδείαν’.

ΦΙΝΤΥΣ (6ος π.Χ. αιώνας).Αναφέρεται και ως Φίλτυς. Μαθήτρια του Πυθαγόρου, θυγατέρα του Θέοφρη από τον Κρότωνα και αδελφή του Βυνδάκου. Δίδαξε στην Σχολή του Κρότωνος. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Βοήθιος την αναφέρει ως εμπνεύστρια της ισότητος που συνδέει τις Πυθαγόρειες τριάδες.

ΜΕΛΙΣΣΑ (6ος π.Χ. αιώνας).Μαθήτρια του Πυθαγόρου. Ασχολήθηκε με την κατασκευή κανονικών πολυγώνων. Ο Λόβων ο Αργείος γράφει για μία άγνωστη εργασία της: “Ο ΚΥΚΛΟΣ ΦΥΣΙΝ (η Μελίσσα) ΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΥΓΩΝΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΕΣΤΙ”.

ΤΥΜΙΧΑ (6ος π.Χ. αιώνας).Η Τυμίχα γυναίκα του Κροτωνιάτου Μυλλίου ήταν (σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο) Σπαρτιάτισσα, γεννημένη στον Κρότωνα. Από πολύ νωρίς έγινε μέλος της Πυθαγόρειας κοινότητος. Αναφέρεται από τον Ιάμβλιχο ένα σύγγραμμά της σχετικά με τους “φίλους αριθμούς”(*6). Μετά την καταστροφή της σχολής από τους δημοκρατικούς του Κρότωνος η Τυμίχα κατέφυγε στις Συρακούσες. Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος απαίτησε από την Τυμίχα να του αποκαλύψει τα μυστικά της Πυθαγόρειας διδασκαλείας έναντι μεγάλης αμοιβής. Αυτή αρνήθηκε κατηγορηματικά και μάλιστα έκοψε με τα δόντια την γλώσσα της και την έφτυσε στο πρόσωπο του Διονυσίου. Το γεγονός αυτό αναφέρουν ο Ιππόβοτος και ο Νεάνθης.

ΠΤΟΛΕΜΑΪΣ (6ος π.Χ. αιώνας). Νεοπυθαγόρεια φιλόσοφος, μουσικός και μαθηματικός. Την αναφέρει ο Πορφύριος στο έργο του “ΕΙΣ ΤΑ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑ”. Κατά τον Πορφύριο (νέοπλατωνικό φιλόσοφο του 3ου μ.Χ. αιώνα) η Πτολεμαϊς μεταξύ άλλων απέδειξε και την πρόταση: “ΕΑΝ ΔΥΟ ΑΡΙΘΜΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΑΝΤΕΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΙΩΣΙ ΤΙΝΑΣ, ΟΙ ΓΕΓΟΜΕΝΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΙΣΟΙ ΑΛΛΗΛΟΙΣ ΕΣΟΝΤΑΙ” (δηλαδή αβ=βα).

ΠΥΘΑΓΟΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ (γύρω στον 6ον–5ον π.Χ. αιώνα). Ο Ιάμβλιχος στο έργο του “ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ” διέσωσε τα ονόματα δεκαεπτά πυθαγορείων γυναικών που ήταν γνώστριες της πυθαγόρειας φιλοσοφίας και των πυθαγορείων μαθηματικών. Ήδη έχουμε αναφέρει μερικές από αυτές. Οι υπόλοιπες είναι:
–    Ρυνδακώ, αδελφή Βυνδάκου.
–    Οκκελώ και Εκκελώ (αδελφές) από τις Λευκάνες.
–    Χειλωνίς, κόρη Χείλωνος του Λακεδαιμονίου.
–    Κρατησίκλεια, σύζυγος Κλεάνορος του Λακεδαιμονίου.
–    Λασθένεια η Αρκάς.
–    Αβροτέλεια κόρη Αβροτέλους του Ταραντίνου.
–    Εχεκράτεια η Φλιασία.
–    Θεανώ γυναίκα του Μεταποντίνου Βροντίνου. (Δεν πρέπει να συγχέεται με την Θεανώ την σύζυγο του Πυθαγόρου και κόρη του Κροτωνιάτη Βροντίνου)
–    Τυρσηνίς, η Συβαρίτις.
–    Πεισιρρόδη η Ταραντινίς.
–    Θεαδούσα η Λάκαινα.
–    Βοιώ η Αργεία.
–    Βαβέλυκα η Αργεία.
–    Κλεαίχμα αδελφή Αυτοχαρίδα του Λάκωνος.
–    Νισθαιαδούσα.

ΔΙΟΤΙΜΑ από την Μαντινεία (6ος–5ος π.Χ. αιώνας).Στο “Συμπόσιον” του Πλάτωνος, ο Σωκράτης αναφέρεται στην Δασκάλα του Διοτίμα, ιέρεια στην Μαντίνεια, που υπήρξε Πυθαγόρεια και γνώστρια της πυθαγόρειας αριθμοσοφίας. Κατά μαρτυρία του Ξενοφώντος, η Διοτίμα δεν ήταν άπειρη των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων.

ΒΙΤΑΛΗ (6ος–5ος π.Χ. αιώνας). Βιτάλη ή και Βιστάλα, κόρη της Δαμούς και εγγονή του Πυθαγόρου. Γνώστρια των πυθαγόρειων μαθηματικών. Η Δαμώ προτού πεθάνει της εμπιστεύτηκε τα “υπομνήματα”, δηλαδή τα φιλοσοφικά κείμενα του πατέρα της.

ΠΕΡΙΚΤΙΟΝΗ (5ος π.Χ. αιώνας). Πυθαγόρεια φιλόσοφος, συγγραφέας και μαθηματικός. Διάφορες πηγές την ταυτίζουν με την Περικτιόνη την μητέρα του Πλάτωνος και κόρη του Κριτίου. Ο μαθηματικός Πλάτων, όπως και ο φιλόσοφος Πλάτων, οφείλει την πρώτη γνωριμία του με τα μαθηματικά και την φιλοσοφία στην Περικτιόνη. Ο Πλάτων δεν αναφέρει το παραμικρό για την μητέρα του. Ήταν βαθιά χολωμένος μαζί της επειδή αυτή μετά από τον θάνατο του Αρίστωνος (του πατέρα του Πλάτωνος) παντρεύτηκε με κάποιον Αθηναίο, με το όνομα Πυριλάμπης στον οποίο αφοσιώθηκε. Στο γεγονός αυτό ίσως οφείλεται και ο “μισογυνισμός” του μεγάλου φιλοσόφου, που παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του άγαμος. Ο Στοβαίος στο “Ανθολόγιο” του, γράφει για την Περικτιόνη ότι κατείχε τα της γεωμετρίας και της αριθμητικής: “…ΓΑΜΕΤΡΙΑ ΜΕΝ ΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΛΛΑ ΤΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΙΝΑ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ ΚΑΤΑΣΧΟΛΕΟΝΤΑΙ, Α ΔΕ ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ, ΟΥΤΩΣ ΓΑΡ ΕΧΕΙ ΣΟΦΙΑ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΕΝΗ ΤΩΝ ΕΟΝΤΩΝ”.

ΛΑΣΘΕΝΕΙΑ (4ος π.Χ. αιώνας). Η Λασθενία από την Αρκαδία είχε μελετήσει τα έργα του Πλάτωνος και ήλθε στην Ακαδημία (του Πλάτωνος) για να σπουδάσει μαθηματικά και φιλοσοφία. Μετά τον θάνατο του Πλάτωνος συνέχισε τις σπουδές της κοντά στον ανεψιό του Σπεύσιππο. Αργότερα έγινε και αυτή φιλόσοφος και σύντροφος του Σπευσίππου. Σύμφωνα με τον Αριστοφάνη τον Περιπατητικό στην Λασθένεια οφείλεται και ο επόμενος ορισμός της σφαίρας: “ΣΦΑΙΡΑ ΕΣΤΙΝ ΣΧΗΜΑ ΣΤΕΡΕΟΝ ΥΠΟ ΜΙΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ, ΠΡΟΣ ΗΝ, ΑΦ’ ΕΝΟΣ ΣΗΜΕΙΟΥΤΩΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΠΑΣΑΙ ΑΙ ΠΡΟΣΠΙΠΤΟΥΣΑΙ ΕΥΘΕΙΑΙ ΙΣΑΙ ΑΛΛΗΛΑΙΣ ΕΙΣΙΝ”.

ΑΞΙΟΘΕΑ (4ος π.Χ. αιώνας).Μαθήτρια και αυτή, όπως και η Λασθένεια, της ακαδημίας του Πλάτωνος. Ήλθε στην Αθήνα από την Πελοποννησιακή πόλι Φλιούντα. Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και την φυσική φιλοσοφία. Αργότερα δίδαξε τις επιστήμες αυτές στην Κόρινθο και την Αθήνα.

ΝΙΚΑΡΕΤΗ η Κορίνθια. Αναφέρεται από τον Ν. Χατζηδάκη ως “ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΣ”. Την αναφέρει ακόμα και ο Ε. Σταμάτης. Από τους αρχαίους συγγραφείς την μνημονεύει ο Στοβαίος. Κατά τον Ν. Χατζηδάκι, στην Νικαρέτη οφείλεται η επαναδιατύπωσις και η απόδειξις του θεωρήματος: “ΠΑΝΤΟΣ ΤΡΙΓΩΝΟΥ ΜΙΑΣ ΤΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ ΠΡΟΣΕΚΒΛΕΙΘΕΙΣΗΣ, Η ΕΝΤΟΣ ΓΩΝΙΑ ΕΚΑΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΓΩΝΙΩΝ ΜΕΙΖΩΝ ΕΣΤΙ”.

ΑΡΕΤΗ η Κυρηνεία (4ος–3ος π.Χ. αιώνας). Κόρη του Αριστίππου, ιδρυτού της Κυρηναϊκής φιλοσοφικής σχολής, η Αρετή (συναντάται και ως Αρήτη) σπούδασε στην ακαδημία του Πλάτωνος. Λέγεται ότι δίδαξε μαθηματικά, φυσική και ηθική φιλοσοφία στην Αττική για αρκετά χρόνια και ότι έγγραψε σαράντα τουλάχιστον βιβλία ποικίλου περιεχομένου, από τα οποία τα δύο περιελάμβαναν και πραγματείες για τα μαθηματικά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, τον διαδέχθηκε, κατόπιν εκλογής στην διεύθυνσι της Σχολής. Χαρακτηριστικό είναι ότι ανάμεσα στους μαθητές της συγκαταλέγονταν και 100 περίπου φιλόσοφοι. Ο John Morans στο βιβλίο του “Women in Science” αναφέρει ότι το επίγραμμα του τάφου της έγγραφε: Το μεγαλείο της Ελλάδος, με την ομορφιά της Ελένης, την πέννα του Αριστίππου, την ψυχή του Σωκράτους και την γλώσσα του Ομήρου”.
Ο υιός της Αρετής, ο Αρίστιππος ο Νεώτερος, προήγαγε σημαντικά την Κυρηναϊκή φιλοσοφία. Κατά τον Αθηναίο (λόγιο, σοφιστή και συγγραφέα, 2ος – 3ος μ.Χ. αιώνας), η Αρετή διηγείτο στους μαθητές της το εξής ανέκδοτο: Όταν κάποιος μαθητής της Ακαδημίας ισχυρίστηκε ότι η τέχνη της αρίθμησης οφείλεται στον Παλαμήδη, ο Πλάτων τον ρώτησε “Ώστε χωρίς τον Παλαμήδη ο Αγαμέμνων δεν θα ήξερε πόσα πόδια του έδωσε η φύσις;”

ΠΥΘΑΪΣ (2ος π.Χ. αιώνας). Γεωμέτρης, κόρη του μαθηματικού Ζηνοδώρου. Ασχολήθηκε, μαζί με τον πατέρα της, με εμβαδά επιπέδων χωρίων. Την αναφέρει ο Ευτόκιος. Ο Θέων ο Αλεξανδρεύς (4ος μ.Χ. αιώνας) στα σχόλιά του στην “ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΙ” του Πτολεμαίου γράφει: “ΠΟΙΗΣΟΜΕΘΑ ΔΗ ΤΗΝ ΤΟΥΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΙΝ ΕΝ ΕΠΙΤΟΜΗ ΕΚ ΤΩΝ ΖΗΝΟΔΩΡΟΥ ΚΑΙ ΠΥΘΑΪΔΟΣ ΔΕΔΕΙΓΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΩ ΠΕΡΙ ΙΣΟΠΕΡΙΜΕΤΡΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ”.

ΠΑΝΔΡΟΣΙΩΝ (4ος μ.Χ. αιώνας). Συναντάται κει ως Πάνδροσος. Αλεξανδρινή γεωμέτρης, μάλλον μαθήτρια του Πάππου, ο οποίος της αφιερώνει και το γ’ βιβλίο της “ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ”. Η Πανδροσίων χωρίζει τα γεωμετρικά προβλήματα σε τρεις κατηγορίες: “ΤΡΙΑ ΓΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΝ ΑΥΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΑ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ, ΤΑ ΔΕ ΓΡΑΜΜΙΚΑ”.

• Οι γελοίες θέσεις των «Πατέρων» της Εκκλησίας
Ιωάννης ο Χρυσόστομος: « Μεταξύ όλων των θηρίων δεν υπάρχει ζώον περισσότερον άγριον και επιβλαβές της γυναικός….. »
Μέγας Αθανάσιος: «… Τις γυναίκες που δεν αξίζει να υπολογίζει κανείς τη γνώμη τους ούτε για τα πιο κοινά πράγματα, αυτοί οι αθεόφοβοι και βλάσφημοι ( οι Έλληνες) να τις σέβωνται και να τους αποδίδουν τιμές Θεού που μόνον αρσενικός είναι; (!!)

ΤΟ 583 μ.Χ συνήλθε η Σύνοδος της Magon με μοναδικό αντικείμενο συζητήσεως «εάν η γυναίκα ανήκει ή όχι στο ανθρώπινο γένος και εάν έχει ψυχή…» και οι Θεοφώτιστοι – μισογύνηδες πατριοί μας, απεφάνθησαν ότι : «η γυναίκα ούτε άνθρωπος είναι, ούτε ψυχή έχει …». Αυτό το υστερικό και παρακρουστικό παραλήρημα μισογυνισμού, φωνάζει εκ του μακρόθεν για το τι είδους «άνδρες» εκτρέφει ο χριστιανισμός, γεμάτους μίσος, χολή και δηλητήριο. (Τα αγοράκια όμως, τα αγαπούσαν πολύ…!)

Στο αντίποδα, ο μεγάλος μας Σοφοκλής υμνεί τις Σπαρτιάτισσες με τους σχιστούς χιτώνες στα πλάγια των μηρών, ( όπως οι σημερινές φούστες), τις λεγόμενες « φαινομηρούσες» :
« Και την νεαρή την βλέπεις, που ο άραφτος χιτώνας της απ’ τον ολάνοιχτο μηρό της γλυστράει Ερμιόνη…»

Επίλογος
Οι Αρχαίες Ελληνίδες, ήταν όμορφες, δυναμικές, μορφωμένες, προνομιούχες κι’ έπαιζαν ενεργό – πρωταγωνιστικό ρόλο, στις ελληνικές αρχαίες κοινωνίες. Δεν ήταν μόνον « επί κάλλει νικώσαι » αλλά και « εν πνεύματι νικώσαι ». Αντιθέτως, στα υπόλοιπα έθνη, οι γονείς, αντήλλασσαν τις κόρες τους με ….γαϊδούρια, με …. βώδια ή τις πωλούσαν σαν ..εργατικά χέρια. Μετά την καταστροφική εισβολή των εκβαρβαρισμένων χριστιανών στην δύσμοιρη χώρα μας, οι υπερήφανες Ελληνίδες υποβιβάστηκαν σε άφωνα- άτολμα πλάσματα, χωρίς να αντιλαμβάνονται την τεράστια δύναμή τους. Εάν οι σύγχρονες μητέρες αποφασίσουν να μελετήσουν τις σπουδαίες προγόνισσές τους και να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους με τις ατόφιες προ-χριστιανικές ελληνικές αξίες, κι’ όχι με τις χριστιανικές ανοησίες και μπουρδολογίες, εάν πάψουν να μασκαρεύουν κάθε Χριστούγεννα αυτά τα δύσμοιρα Ελληνόπουλα σε εβραίες «Μαρίες» και εβραίους « Ιωσήφ», μόνον τότε θα αποτινάξουμε την τυραννία του Ιουδαϊκού Ιερατείου και θα μεταμορφωθούμε σε ΄Έλληνες πολίτες, με δυναμική συμμετοχή στο γίγνεσθαι, διεκδικώντας την μερίδα του λέοντος σε αποφάσεις, οι οποίες καθορίζουν την ζωή μας, κι’ όχι να μας παίζουν στα ζάρια όπως σήμερα.

Η Εληνίδα μητέρα, είναι το μόνο φάρμακο της παραπαίουσας κι’ εκβαρβαρισμένης ελληνικής κοινωνίας, που βρίθει από Βία, Ναρκωτικά, Πορνεία, Αυτοκτονίες, πρόωρες απογοητεύσεις, και πρόωρους θανάτους. Οι Έλληνιδες μητέρες, ή θα δώσουν ελπίδα για ένα ευτυχισμένο μέλλον των παιδιών τους, βασισμένο στις ελληνικές αξίες ή θα την αποκλείσουν εντελώς, εξεβραϊζοντας τα ανύποπτα Ελληνόπουλα με την χριστιανική -απάνθρωπη «διδασκαλία» που εκτός από «Αγάπη», οτιδήποτε άλλο διδάσκει! Η εβραϊκή «Ορθόδοξη » θρησκεία που προσκυνούν με όση ευλάβεια, δεν είναι παρά μια στυγνή κατοχύρωση των εβραϊκών συμφερόντων, που στοχεύει στον αφανισμό των Ελλήνων από τον πλανήτη. Θέλουν λοιπόν οι Έλληνιδες μητέρες, τον αφανισμό των παιδιών τους;. Στο χέρι τους βρίσκεται η απαλλαγή μας από το Ιουδαϊκό Ιερατείο και η οριστική μας λύτρωση, γιατί οι ελληνίδες μητέρες, κρατούν στο χέρι τους ολόκληρη την Ελλάδα Καιρός ν’ αναλάβουν την σωτήρια δράση τους. Να τολμήσουν!

Γιατί η Ελλάδα, δεν έχει ανάγκη ούτε από χριστιανούς, ούτε από Δωδεκαθεϊστές καντηλανάφτες, τους οποίους οι ίδιοι οι εχθροί μας χρηματοδοτούν.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από την Επιστήμη της, την Φιλοσοφία της, την Τεχνολογία της, πράγματα που εκμεταλλεύονται οι δήμιοι της Ευρώπης σε βάρος μας και το πληρώνουμε ακριβά. Φθάνει πιά!