ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΜΟΣΧΟΣ - Εὐρώπη (108-152)

Ὣς φαμένη νώτοισιν ἐφίζανε μειδιόωσα,
αἱ δ᾽ ἄλλαι μέλλεσκον· ἄφαρ δ᾽ ἀνεπήλατο ταῦρος,
110ἣν θέλεν ἁρπάξας, ὠκὺς δ᾽ ἐπὶ πόντον ἵκανεν.
ἣ δὲ μεταστρεφθεῖσα φίλας καλέεσκεν ἑταίρας,
χεῖρας ὀρεγνυμένη· ταὶ δ᾽ οὐκ ἐδύναντο κιχάνειν.
ἀκτάων δ᾽ ἐπιβὰς πρόσσω θέεν, ἠύτε δελφίς,
χηλαῖς ἀβρεκτοῖσιν ἐπ᾽ εὐρέα κύματα βαίνων.
115ἡ δὲ τότ᾽ ἐρχομένοιο γαληνιάασκε θάλασσα,
κήτεα δ᾽ ἀμφὶς ἄταλλε Διὸς προπάροιθε ποδοῖιν,
γηθόσυνος δ᾽ ὑπὲρ οἶδμα κυβίστεε βυσσόθε δελφίς.
Νηρεΐδες δ᾽ ἀνέδυσαν ὑπὲξ ἁλός, αἳ δ᾽ ἄρα πᾶσαι
κητείοις νώτοισιν ἐφήμεναι ἐστιχόωντο.
120καὶ δ᾽ αὐτὸς βαρύδουπος ὑπεὶρ ἅλα Ἐννοσίγαιος
κῦμα κατιθύνων ἁλίης ἡγεῖτο κελεύθου
αὐτοκασιγνήτῳ· τοὶ δ᾽ ἀμφί μιν ἠγερέθοντο
Τρίτωνες, πόντοιο βαρύθροοι αὐλητῆρες,
κόχλοισιν ταναοῖς γάμιον μέλος ἠπύοντες.
125ἣ δ᾽ ἄρ᾽ ἐφεζομένη Ζηνὸς βοέοις ἐπὶ νώτοις
τῇ μὲν ἔχεν ταύρου δολιχὸν κέρας, ἐν χερὶ δ᾽ ἄλλῃ
εἴρυε πορφυρέην κόλπου πτύχα, ὄφρά κε μή μιν
δεύοι ἐφελκόμενον πολιῆς ἁλὸς ἄσπετον ὕδωρ.
κολπώθη δ᾽ ὤμοισι πέπλος βαθὺς Εὐρωπείης,
130ἱστίον οἷά τε νηός, ἐλαφρίζεσκε δὲ κούρην.
ἣ δ᾽ ὅτε δὴ γαίης ἀπὸ πατρίδος ἦεν ἄνευθεν,
φαίνετο δ᾽ οὔτ᾽ ἀκτή τις ἁλίρροθος οὔτ᾽ ὄρος αἰπύ,
ἀλλ᾽ ἀὴρ μὲν ὕπερθεν, ἔνερθε δὲ πόντος ἀπείρων,
ἀμφί ἑ παπτήνασα τόσην ἀνενείκατο φωνήν·
135«πῇ με φέρεις, θεόταυρε; τίς ἔπλεο; πῶς δὲ κέλευθα
ἀργαλέ᾽ εἰλιπόδεσσι διέρχεαι, οὐδὲ θάλασσαν
δειμαίνεις; νηυσὶν γὰρ ἐπίδρομός ἐστι θάλασσα
ὠκυάλοις, ταῦροι δ᾽ ἁλίην τρομέουσιν ἀταρπόν.
ποῖόν σοι ποτὸν ἡδύ, τίς ἐξ ἁλὸς ἔσσετ᾽ ἐδωδή;
140ἦ ἄρα τις θεός ἐσσι; θεοῖς γ᾽ ἐπεοικότα ῥέζεις.
οὔθ᾽ ἅλιοι δελφῖνες ἐπὶ χθονὸς οὔτε τι ταῦροι
ἐν πόντῳ στιχόωσι, σὺ δὲ χθόνα καὶ κατὰ πόντον
ἄτρομος ἀίσσεις, χηλαὶ δέ τοί εἰσιν ἐρετμά.
ἦ τάχα καὶ γλαυκῆς ὑπὲρ ἠέρος ὑψόσ᾽ ἀερθείς
145εἴκελος αἰψηροῖσι πετήσεαι οἰωνοῖσιν.
ὤμοι ἐγὼ μέγα δή τι δυσάμμορος, ἥ ῥά τε δῶμα
πατρὸς ἀποπρολιποῦσα καὶ ἑσπομένη βοῒ τῷδε
ξείνην ναυτιλίην ἐφέπω καὶ πλάζομαι οἴη.
ἀλλὰ σύ μοι, μεδέων πολιῆς ἁλὸς Ἐννοσίγαιε,
150ἵλαος ἀντιάσειας, ὃν ἔλπομαι εἰσοράασθαι
τόνδε κατιθύνοντα πλόον προκέλευθον ἐμεῖο.
οὐκ ἀθεεὶ γὰρ ταῦτα διέρχομαι ὑγρὰ κέλευθα.»
***
Είπε, και χαμογελαστή στην πλάτη του ανεβαίνει·έτοιμες κι οι άλλες, μα έξαφνα δίνει έναν πήδο ο ταύρος·110άρπαξε κείνη που ήθελε και προς το πέλαο τρέχει.Η Ευρώπη προς τις φίλες της γυρνάει, τα χέρια απλώνεικαι τις καλεί, μα δεν μπορούν εκείνες να τη φτάσουν.Ο ταύρος πέρ᾽ απ᾽ την αχτή προβαίνει σα δελφίνικαι μ᾽ άβρεχτες βαδίζει οπλές στην άπλα των κυμάτων.115Στο πέρασμά του η θάλασσα γαλήνευε, τα κήτημπροστά στου Δία χορεύανε το διάβα, το δελφίνιπάνω απ᾽ το κύμα, απ᾽ το βυθό, χαρά γεμάτο εσκίρτα.Κι απ᾽ το νερό προβάλλοντας, στα κήτη καβαλούσανκαι την πομπή συνόδευαν οι κόρες του Νηρέα.120Απάνω από το πέλαγο, το κύμα κυβερνώντας,το θαλασσόδρομο έδειχνε στον αδερφό του ο ίδιοςο Κοσμοσείστης, βροντερός· και μαζεμένοι γύρωοι Τρίτωνες, θαλασσινοί βαρύηχοι σαλπιχτάδες,τραγούδι γάμου λέγανε με τις μακριές κοχύλες.125Κι απάνω στη βοϊδόραχη του Δία καβάλα η κόρημε το ένα χέρι το μακρύ κρατούσε κέρατό του,το πορφυρό της φόρεμα ανασήκωνε με τ᾽ άλλο,για να μη σέρνεται κι ο αφρός της θάλασσας το βρέχει.Και φούσκωσε στους ώμους της πάνω ο πλατύς της πέπλος130σαν άρμενο και πιο λαφρύ τής έκανε το βάρος.Και σαν ξεμάκρυνε απ᾽ τη γη την πατρική της και ούτεβουερό ακρογιάλι ούτε ψηλό βουνό φαινόταν, μόνοπάνω ουρανός, και κάτωθε θάλασσα δίχως άκρη,έριξε η κόρη ολόγυρα τα βλέμματά της και είπε:135«Αχ, πού με πας, ταύρε θεϊκέ; Ποιός είσαι; Πώς διαβαίνειςδρόμους που στριφτοπόδικα δεν τους περνούνε βόδια;Δε σκιάζεσαι τη θάλασσα; Οι υγροί της δρόμοι κάνουνγια τα καράβια τα γοργά, μα οι ταύροι τούς φοβούνται.Και πού θα βρεις γλυκό νερό και τί τροφή απ᾽ το κύμα;140Το δίχως άλλο εισαι θεός· θεϊκά ᾽ναι αυτά που κάνεις.Δεν περπατούνε στη στεριά δελφίνια, κι ούτε ταύροιστο πέλαγο, μα ατρόμητος εσύ πηδάς και τρέχειςστο πέλαγο και στη στεριά· κι είναι κουπιά οι οπλές σου.Έτσι που πας, και στο γλαυκό, θαρρώ, ουρανό θ᾽ ανέβεις145και θα πετάς εκεί ψηλά σαν τα γοργόφτερα όρνια.Δυστυχισμένη που είμαι, αλί! Το πατρικό μου σπίτιπαράτησα κι ακλούθησα το βόδι αυτό, και μόνηγυρίζω εγώ αρμενίζοντας σε αλλόκοτο ταξίδι.Μα εσύ, της αφροθάλασσας αφέντη Κοσμοσείστη,150δείξου σ᾽ εμέ καλόβουλος· μου κάζεται σα να ᾽σαιμπροστά μου, σα να κυβερνάς το αρμένισμά μου. Δίχωςθεϊκιά βουλή δεν ακλουθώ το δρόμο του πελάγου.»

ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

 I

 

Εμφάνιση της πόλης, γένεση της φιλοσοφίας: ανάμεσα στις δύο τάξεις φαι­νομένων οι δεσμοί είναι τόσο πολύ σφιχτοί, που αποκλείεται η ορθολογική σκέψη, στην αφετηρία της, να μην παρουσιάζεται αλληλένδετη με τις ιδιαίτερες κοινωνι­κές και νοητικές δομές της ελληνικής πόλης.

 

Επανατοποθετούμενη έτσι στο ι­στορικό της βάθρο, η φιλοσοφία αποβάλλει εκείνο το χαρακτήρα απόλυτης απο­κάλυψης, που κάποτε της απέδωσαν όσοι χαιρέτιζαν στη νεαρή επιστήμη των Ιώνων τον άχρονο λόγο που ήρθε να ενσαρκωθεί στο Χρόνο. Η σχολή της Μιλή­του δεν είδε το Λόγο να γεννιέται, αλλά κατασκεύασε ένα Λόγο, μια πρώτη μορ­φή ορθολογικότητας. Ο ελληνικός αυτός λόγος δεν είναι ο πειραματικός ορθολο­γισμός της σύγχρονης επιστήμης, που προσανατολίζεται προς την εξερεύνηση του φυσικού περιβάλλοντος και της οποίας οι μέθοδοι, τα διανοητικά εργαλεία και τα νοητικά πλαίσια έτυχαν επεξεργασίας κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, στα πλαίσια της επίπονης και επίμονης προσπάθειας της να γνωρίσει και να καθυποτάξει τη Φύση. Όταν ο Αριστοτέλης ορίζει τον άνθρωπο ως «πολι­τικό ζώο», υπογραμμίζει αυτό που χωρίζει τον ελληνικό από το σημερινό Λόγο. Αν ο homo sapiens είναι στα μάτια του ένας homo politicus, αυτό συμβαίνει γιατί αυτός ο ίδιος ο Λόγος, στην ουσία του, είναι πολιτικός.

 

Πράγματι, στην Ελλάδα ο Λόγος αρχικά εκφράστηκε, συγκροτήθηκε, δια­μορφώθηκε στο πολιτικό επίπεδο. Η κοινωνική εμπειρία κατόρθωσε να γίνει στους Έλληνες αντικείμενο θετικής σκέψης, γιατί προσφερόταν, στα πλαίσια της πόλης, για μια δημόσια συζήτηση επιχειρημάτων. Η παρακμή του μύθου χρονολογείται από την ημέρα που οι πρώτοι Σοφοί έθεσαν υπό συζήτηση την ανθρώπινη τάξη και ζήτησαν να την ορίσουν αυτή καθεαυτήν, να την αποδώ­σουν με εκφράσεις προσιτές στο νου και να την υποβάλουν στον κανόνα της α­ρίθμησης και της μέτρησης. Έτσι προέκυψε, αρθρώθηκε, μια καθαρή πολιτική σκέψη, έξω από τη θρησκεία, με το λεξιλόγιο της, τις έννοιες της, τις αρχές της και τις θεωρητικές της θέσεις. Η σκέψη αυτή σημάδεψε βαθιά τη νοοτρο­πία του ανθρώπου της αρχαιότητας. Χαρακτηρίζει έναν πολιτισμό που δεν έ­παψε, όσο παρέμεινε ζωντανός, να θεωρεί τη δημόσια ζωή ως το αποκορύφω­μα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Για τον Έλληνα, ο άνθρωπος δεν διαχω­ρίζεται από τον πολίτη. Η φρόνηση, ο στοχασμός είναι προνόμιο των ελεύθε­ρων ανθρώπων, οι οποίοι ασκούν κατά τρόπο συνακόλουθο τον πολιτικό τους λόγο και τα πολιτικά τους δικαιώματα. Καθώς εξασφάλιζε στους πολίτες το πλαίσιο κατανόησης των αμοιβαίων τους σχέσεων, η πολιτική σκηνή προσα­νατόλισε ταυτόχρονα και διέπλασε τις μεθοδεύσεις του πνεύματος τους και σε άλλα πεδία.

 

Όταν η φιλοσοφία γεννιέται στη Μίλητο, έχει τις ρίζες της στην πολιτική αυτή σκέψη της οποίας διερμηνεύει τους θεμελιώδεις προβληματισμούς και α­πό την οποία δανείζεται ένα μέρος του λεξιλογίου της. Είναι αλήθεια ότι πολύ σύντομα αποδεικνύεται πιο ανεξάρτητη. Έχει ήδη βρει από τον Παρμενίδη το δικό της δρόμο. Εξερευνά ένα νέο πεδίο, θέτει προβλήματα που ανήκουν απο­κλειστικά σ' αυτήν. Οι φιλόσοφοι δεν διερωτώνται πια, όπως το έκαναν οι Μιλήσιοι, για το τι είναι η τάξη, πώς διαμορφώθηκε και πώς διατηρείται, αλλά ποια είναι η φύση του Είναι, του Είδέναι, και ποιες είναι οι σχέσεις τους. Οι Έλληνες προσθέτουν έτσι μια νέα διάσταση στην ιστορία της ανθρώπινης σκέ­ψης. Για να λύσει τις θεωρητικές δυσκολίες, τις "απορίες", που έφερε στην ε­πιφάνεια αυτή η ίδια η ανάπτυξη της, η φιλοσοφία χρειάστηκε να διαπλάσσει σιγά σιγά μιαν ιδιαίτερη γλώσσα, να κατεργαστεί τις έννοιες της, να οικοδομή­σει μια λογική, να κατασκευάσει μια δική της ορθολογικότητα. Στα πλαίσια ωστόσο αυτού του καθήκοντος δεν ήρθε σε μεγάλη επαφή με τη φυσική πραγ­ματικότητα. Πολύ λίγα πράγματα αποκόμισε από την παρατήρηση των φυσι­κών φαινομένων δεν πειραματίστηκε. Ακόμη κι αυτή η έννοια του πειραματι­σμού της έμεινε ξένη. Οικοδόμησε μια μαθηματική επιστήμη χωρίς να επιζη­τήσει να την χρησιμοποιήσει για την εξερεύνηση της φύσης. Ανάμεσα στα μα­θηματικά και στη φυσική, στον υπολογισμό και στην εμπειρία, έλειψε εκείνη η σύνδεση που μας φάνηκε στην αρχή ότι ένωνε τη γεωμετρία και την πολιτική. Για την ελληνική σκέψη, αν ο κοινωνικός κόσμος οφείλει να υποτάσσεται στον αριθμό και στο μέτρο, η φύση αντιπροσωπεύει μάλλον το πεδίο του περίπου, στο οποίο δεν εφαρμόζεται ούτε ακριβής υπολογισμός ούτε αυστηρός συλλογι­σμός. Ο ελληνικός λόγος δεν διαμορφώθηκε τόσο στα πλαίσια της ανθρώπινης επικοινωνίας με τα πράγματα όσο σ' εκείνα των σχέσεων των ανθρώπων με­ταξύ τους. Αναπτύχθηκε λιγότερο μέσα από τις τεχνικές που επενεργούν πά­νω στον κόσμο απ' όσο μέσα από εκείνες που εξασφαλίζουν την επιβολή πάνω στους άλλους και των οποίων η γλώσσα αποτελεί κοινό όργανο: την τέχνη του πολιτικού, του ρήτορα, του δάσκαλου. Ο ελληνικός λόγος είναι ο λόγος εκείνος που με τρόπο θετικό, στοχαστικό και μεθοδικό επιτρέπει να επενεργούμε πάνω στους ανθρώπους και όχι να μεταμορφώνουμε τη φύση. Τόσο ως προς τα όρια του όσο και ως προς τις καινοτομίες του είναι τέκνο της πόλης.

 

II

 

Η αντίθεση ανάμεσα στη μυθική και στη λογική σκέψη αποκτά σαφή και καθορισμένα περιγράμματα αν εξετάσει κανείς την αιτιολογική εξήγηση των φυσικών φαινομένων στην περιοχή αυτή προβάλλει με πλήρη αμεσό­τητα η ιστορική μεταβολή από τη μυθική στη λογική σκέψη. Για ό, τι αρ­χικά θεωρούνταν πράξη κάποιου θεού, δαίμονα ή ήρωα, αργότερα αναζητεί­ται μια επαρκής λογική αιτία. Η μυθική αιτιότητα όμως δεν περιορίζεται μόνο στα φυσικά φαινόμενα, για τα οποία η επιστημονική αιτιότητα μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση, αλλά ασχολείται κυρίως με τις αρχές των όντων και με τη ζωή, επομένως με προβλήματα που οι αιτίες τους δεν μπορούν να καθοριστούν με ακρίβεια. Προχωρεί μάλιστα και σε άλλες περιοχές, πέρα από τη φύση, και ανάγει τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις επιθυμίες και τις αποφάσεις του ανθρώπου σε επέμβαση των θεών. Η μυθική αιτιότητα ε­λέγχει έναν τομέα, ο οποίος αργότερα, μετά την ανακάλυψη του ψυχικού στοιχείου, ανήκει στην ψυχολογική αιτιότητα. Επειδή η μυθική σκέψη δεν περιορίζεται μόνο στην εξήγηση των αιτίων, αλλά συμβάλλει και στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, είναι προφανές ότι η μυθική και η λογική σκέψη δεν επικαλύπτονται. Πολλές απόψεις του μύθου δεν είναι προσιτές στη λογική, και πολλές αλήθειες που ανακάλυψε η λογική δεν υπήρχαν προηγουμένως στο μύθο. Η εφαρμογή της αντίθεσης ανάμεσα στο μύθο και τη λογική, έξω από την αιτιολογική ερμηνεία της φύσης δεν είναι απόλυτα ορθή, γιατί ο μύθος αναφέρεται στο περιεχόμενο της σκέψης, ενώ η λογική στη μορφή. Ωστόσο θεωρείται σκόπιμο να διατηρηθούν οι δύο έννοιες, γιατί χαρακτηρίζουν πετυχημένα δύο ιστορικά στάδια της ανθρώπινης σκέψης. Η μια όμως δεν αποκλείει απόλυτα την άλλη· αντίθετα, στη μυθική σκέψη υπάρχει χώρος για τη λογική, και αντίστροφα. Η μετάβαση από το μύθο στο λόγο πραγματοποιείται βαθμιαία και με αργό ρυθμό, ή ορθότερα: η διαδικασία αυτή δεν θα φτάσει ποτέ σε έναν πλήρη μετασχηματισμό.

 

Η μυθική σκέψη σχετίζεται στενά με τη σκέψη που εκφράζεται με εικόνες και παρομοιώσεις. Και οι δύο αυτοί τρόποι σκέψης διαχωρίζονται ψυχολογικά από τη λογική σκέψη, γιατί η τελευταία χρησιμοποιεί την έρευνα, ε­νώ οι εικόνες του μύθου και των παρομοιώσεων απευθύνονται στη φαντασία. Η διαφορά αυτή οδηγεί σε μια αντικειμενική διαφοροποίηση: Για τη λογική σκέψη η αλήθεια είναι κάτι που πρέπει να αναζητηθεί, να διευρευνηθεί και να βυθομετρηθεί, είναι ο άγνωστος Χ μιας εξίσωσης που πρέπει να επιλυθεί με μεθοδικότητα, ακρίβεια και με βάση τη λογική αρχή της αντίφασης· το αποτέλεσμα της εξίσωσης είναι υποχρεωτικό για όλους. Το νόημα και η σημασία των μυθικών μορφών, αντίθετα, είναι άμεσα και προφανή· η γλώσσα των εικόνων στις παρομοιώσεις είναι ζωντανή και άμεσα κατανοητή. Ο ακροατής νιώθει την παρουσία τους εξίσου ζωντανή όπως ο ποιητής, όταν τις δέχεται ως δώρο της μούσας ή τις αποκτά με τη βοήθεια της ενόρασης (ή όποια άλλη έκφραση προτιμούμε). Η μυθική σκέψη προϋποθέτει ευαισθησία, ενώ η λογική απαιτεί δραστηριότητα, η οποία εξελίσσεται από τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ενεργητικότητα που κλείνει μέσα του και τον ατομικό χαρακτήρα του πνεύματος του. Η λογική σκέψη απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, ενώ η μυθική σκέψη συνορεύει με το όνειρο, στο οποίο ει­κόνες και σκέψεις ρέουν, χωρίς να ελέγχονται από τη βούληση.

Σωκράτης και το ορθώς (δια)λογίζεσθαι. Το άγγιγμα της αλήθειας από την ψυχή

– Τί δὲ δὴ περὶ αὐτὴν τὴν τῆς φρονήσεως κτῆσιν; πό τερον ἐμπόδιον τὸ σῶμα ἢ οὔ, ἐάν τις αὐτὸ ἐν τῇ ζητήσει κοινωνὸν συμπαραλαμβάνῃ; οἷον τὸ τοιόνδε λέγω· ἆρα ἔχει ἀλήθειάν τινα ὄψις τε καὶ ἀκοὴ τοῖς ἀνθρώποις, ἢ τά γε τοιαῦτα καὶ οἱ ποιηταὶ ἡμῖν ἀεὶ θρυλοῦσιν, ὅτι οὔτ᾽ ἀκούομεν ἀκριβὲς οὐδὲν οὔτε ὁρῶμεν; καίτοι εἰ αὗται τῶν περὶ τὸ σῶμα αἰσθήσεων μὴ ἀκριβεῖς εἰσιν μηδὲ σαφεῖς, σχολῇ αἵ γε ἄλλαι· πᾶσαι γάρ που τούτων φαυλότεραί εἰσιν. ἢ σοὶ οὐ δοκοῦσιν;
– Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.
– Πότε οὖν, ἦ δ᾽ ὅς, ἡ ψυχὴ τῆς ἀληθείας ἅπτεται; ὅταν   μὲν γὰρ μετὰ τοῦ σώματος ἐπιχειρῇ τι σκοπεῖν, δῆλον ὅτι τότε ἐξαπατᾶται ὑπ᾽ αὐτοῦ.
– Ἀληθῆ λέγεις.
– Ἆρ᾽ οὖν οὐκ ἐν τῷ λογίζεσθαι εἴπερ που ἄλλοθι κατά δηλον αὐτῇ γίγνεταί τι τῶν ὄντων;
– Ναί.
– Λογίζεται δέ γέ που τότε κάλλιστα, ὅταν αὐτὴν τούτων μηδὲν παραλυπῇ, μήτε ἀκοὴ μήτε ὄψις μήτε ἀλγηδὼν μηδέ τις ἡδονή, ἀλλ᾽ ὅτι μάλιστα αὐτὴ καθ᾽ αὑτὴν γίγνηται ἐῶσα χαίρειν τὸ σῶμα, καὶ καθ᾽ ὅσον δύναται μὴ κοινωνοῦσα αὐτῷ μηδ᾽ ἁπτομένη ὀρέγηται τοῦ ὄντος.
– Ἔστι ταῦτα.
– Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα ἡ τοῦ φιλοσόφου ψυχὴ μάλιστα ἀτιμάζει τὸ σῶμα καὶ φεύγει ἀπ᾽ αὐτοῦ, ζητεῖ δὲ αὐτὴ καθ᾽ αὑτὴν γίγνεσθαι;
– Φαίνεται.
(Βλ., Πλάτων «Φαίδων« 65.a.9 – 65.d.3)

***
Δηλαδή:
– Για την απόκτηση της φρονήσεως τί γνώμη έχεις; Είναι το σώμα εμπόδιο ή όχι, αν κάποιος το έχει κοινωνό(συνεργάτη); Για παράδειγμα λέγω· Άραγε έχει αλήθεια η όραση και η ακοή στους ανθρώπους ή γίνονται αυτά που θρυλούν οι ποιητές ότι δεν ακούμε ούτε βλέπουμε τίποτα το ακριβές; Και έτσι, αν αυτές οι δύο σωματικές αισθήσεις δεν είναι ακριβείς και σαφείς, δύσκολα θα είναι οι άλλες· διότι όλες είναι άλλες είναι πιο φαύλες από αυτές· ή δεν συμφωνείς;
– Βέβαια, είπε ο Σιμμίας
– Πότε, λοιπόν, η ψυχή άπτεται της αλήθειας; Διότι, όταν επιχειρεί να ερευνήσει κάτι μετά του σώματος, εξαπατάται από αυτό.
– Αληθή λέγεις
– Άρα, με τον λογισμό, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, της γίνεται ολοφάνερο η ουσία των όντων;
– Ναι
– Λογίζεται, δε, κάλλιστα, όταν αυτή δεν την ενοχλούν τίποτε από αυτά, μήτε η ακοή, μήτε η όραση, μήτε το άλγος(πόνος), μήτε η ηδονή, αλλά αντίθετα γίνεται ένα με τον εαυτό της, χωρίς να λογαριάζει το σώμα, και όσο γίνεται να μην κοινωνεί, ούτε να άπτεται μαζί του, ορέγεται το ον.
– Έτσι είναι
– Και σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, η ψυχή του φιλοσόφου περιφρονεί το σώμα, φεύγει από αυτό και ζητά να μείνει μόνη με τον εαυτό της;
– Έτσι φαίνεται.

Ησιόδου: περί Δικαίου παραινέσεις

[212] Μα εσύ Πέρση, αφουγκράσου το δίκαιο και την βία μην τρέφεις· κακό για τον έρμο τον άνθρωπο η βία. Μήτ’ ο ευδαίμων μπορεί μ’ ευκολία να μεταφέρει το φορτίο της· λυγίζει από κάτω του σαν πέφτει σ’ αυταπάτες. Προτιμότερο τ´ αντίπερα μονοπάτι της Δικαιοσύνης· αυτή συντρίβει την Οργή στο τέλος κάθε αγώνα.

Αλλά για τον ανόητο, μόνο το πάθημα γίνεται μάθημα· ο Όρκος στο κατόπι παίρνει τις λαθεμένες αποφάσεις. Το Δίκαιο βοά σαν το τραβούν οι αργυρώνητοι όπου θελήσουν κι αυτοί που ποινές καταλογίζουν με κρίση διεφθαρμένη· κι εκείνο, οδυρώμενο, σαν ομίχλης πέπλο την πόλη τους σκεπάζει, στοιχειώνει και σε πειρασμό βάζει τους ανθρώπους να το προσπερνούν δίχως γι’ αυτό να νοιάζονται.

[225] Μα όσοι δίκαια κρίνουν είτε ξένους, είτε ντόπιους και βήμα δεν ξεφεύγουν από το σωστό, η πόλη τους ακμάζει κι ο λαός ευημερεί· ειρήνη τρέφει τα παιδιά τους κι απλώνεται στη χώρα, ο Δίας δε, μάρτυρας των πάντων, ουδέποτε ορίζει πολέμους ολέθριους γι’ αυτούς. Πείνα και καταστροφή ουδέποτε πέφτουν σε σώφρονες ανθρώπους· μοναδική τους μέριμνα τους αγρούς τους να φροντίζουν.

Τα χώματα θάλλουν ακούραστα και στα βουνά τα δέντρα βελανίδια τρέφουν στις κορφές και μέλισσες στη μέση. Τα πυκνόμαλλα τους πρόβατα περίσσιο κουβαλάνε μαλλί. Οι μανάδες μεγαλώνουνε παιδιά με τους γονιούς τους όμοια. Αδιάκοπα προκόβουν και με πλοία δεν ταξιδεύουν, αφού απλόχερα η γης τον πλούτο της τους δίνει.

[238] Αλλά σε ´κείνους που βίαια πράττουν κι αποτρόπαια, ο Δίας ο πανόπτης θεία δίκη τάζει. Συχνά μια πόλη ολόκληρη υποφέρει για κάποιον που αμαρτάνει και πράξεις απρεπείς μηχανεύεται· ο γιός του Κρόνου σκληρές δοκιμασίες ρίχνει στους ανθρώπους της, λιμό, συνάμα και πανώλη, ώστε ν᾽ αφανιστούν οι άντρες, παιδιά στον κόσμο να μη φέρνουν οι γυναίκες, οικογένειες δε, ολοένα και λιγότερες να γίνονται. Άλλοτ’ ο Δίας ο Ολύμπιος τον πολυπληθή στρατό αφανίζει ή τα τείχη καταστρέφει κι άλλοτε στη θάλασσα τα πλοία τους βυθίζει.

[248] Βάλτε κι εσείς καλά στο νού σας άρχοντες τούτη την τιμωρία· οι Αθάνατοι ανάμεσα σ’ ανθρώπους βρίσκονται και σφραγίζουν όσους βαραίνουν την ψυχή των συνανθρώπων τους με σφαλερές αποφάσεις αδιαφορώντας για την οργή των θεών. Γιατί πάνω στη γη την γενναιόδωρη, ο Δίας έσπειρε τρισμύριους άγρυπνους φύλακες των θνητών κι εκείνοι την προσοχή τους έχουν στραμμένη σε κρίσεις και πράξεις απρεπείς, έτσι όπως περιφέρονται ντυμένοι την ομίχλη σ᾽ ολάκερη την γη.

Είναι και η παρθένος Δικαιοσύνη, κόρη του Διός, σεβαστή και τιμημένη απ᾽τους άχρονους κατοίκους του Ολύμπου κι όποτε κάποιος την πληγώνει ψευδομαρτυρώντας, κάθεται πλάι στον πατέρα της, τον γιό του Κρόνου και του μιλά για την μοχθηρή καρδιά των ανθρώπων μέχρις ότου αυτοί πληρώσουν για την παιδαριώδη παράνοια των βασιλέων τους, οι οποίοι κακόβουλα και με διεφθαρμένη κρίση καταδικάζουν εσφαλμένα. Κρατηθείτε μακριά απ᾽αυτό πριγκιπάδες κι αποφανθείτε ορθά, εσείς που καταβροχθίζετε δωροδοκίες και με τις λανθασμένες σκέψεις σας δικάζετε στρεβλά.

[265] Ζημιώνει τον εαυτό του όποιος βλάπτει άλλον και το μοχθηρό του σχέδιο θίγει τον ίδιο πιότερο.

[267] Όλα τα βλέπει η άγρυπνη ματιά του Δία, όλα τα νοιώθει κι είναι θέλημα του να διακρίνει τι είδους δικαιοσύνη κρύβει μέσα της η πόλη. Όμως, ως εκ τούτου, ίσως να μην είμαι εγώ ο δικαιότερος των ανθρώπων —ούτε ο γιός μου— γιατί αν πράγματι των φαύλων το δίκαιο είναι το επικρατέστερο τότε είναι κακό να λέγεσαι ενάρετος. Όμως νομίζω ότι ο Πάνσοφος δε θ´ αφήσει να συμβούν όλα αυτά.

[274] Αλλά εσύ Πέρση, φύλαξε όλα τούτα στην καρδιά σου κι άκου το σωστό, σταματώντας συνάμα να σκέφτεσαι την βία. Διότι ο γιός του Κρόνου προχείρησε έτσι τους ανθρώπους. Τα ψάρια, τα ζώα και τα φτερωτά πτηνά να κατασπαράζουν το ένα το άλλο, επειδή το δίκαιο μέσα τους δεν ζεί, αλλά στην ανθρωπότητα χάρισε την δικαιοσύνη, προβιβασμός μακράν ο μεγαλύτερος όλων, όπως αποδεικνύεται.

Σ’ όποιον αναγνωρίζει το δίκαιο κι είναι έτοιμος να τ’ ομολογήσει, ο διορατικός Δίας παρέχει ευημερία· αλλά όποιος γίνεται επίορκος και σκόπιμα ψευδομαρτυρεί, πληγώνοντας έτσι την Δικαιοσύνη κι αμαρτάνωντας ανεπανόρθωτα, η γενιά του αφήνεται για πάντα στο σκοτάδι. Όμως το μέλλον του ανθρώπου που τιμά τον όρκο του, προδιαγράφεται καλύτερο.

[286] Σ᾽ εσένα ανόητε Πέρση θα μιλήσω για την σωστή κρίση. Η Κακία μπορεί ν᾽ αποκτηθεί αβίαστα και σ᾽ αφθονία: ο δρόμος προς αυτήν είν᾽ ομαλός, πάντα δε, περνά πολύ κοντά μας. Αλλ’ ανάμεσα σε ᾽μας και την Καλοσύνη οι θεοί απόθεσαν τον ιδρώτα του μετώπου μας: μακρύ, ανηφορικό κι ατέλειωτο το μονοπάτι που οδηγεί σ᾽αυτήν, τραχύ στα πρώτα βήματά του· αλλ᾽ όταν κάποιος φτάσει την κορφή μπορεί να την αγγίξει, απόμακρη κι αν φαινόταν στην αρχή.

[293] Γιατί ο άνθρωπος είναι συνολικά ανώτερος όταν υπολογίζει τα πάντα μόνος του, επιλέγοντας το καλύτερο για το επόμενο βήμα του αλλά και για το απώτερο μέλλον· είναι γι’ αυτόν όφελος να συμμορφώνεται με τις υποδείξεις κάποιου καλού συμβούλου· μα όποιοσδήποτε μήτε προνοεί για τον εαυτό του μήτε υπολογίζει ξένου συμβουλές, είναι ένας στείρος άνθρωπος. Αλλά εν πάση περιπτώσει, πάντα να’χεις κατά νού οτι σου ζητώ να εργάζεσαι, ευγενή Πέρση, ώστε η Πείνα να σε μισήσει και η σεβαστή Δήμητρα, με την αφθονία χρισμένη, να σ’ αγαπήσει γεμίζοντας τις αποθήκες σου μ’εφόδια· διότι η Πείνα, εκ βάθρων συντροφεύει τον οκνηρό.

Θεοί και άνθρωποι οργίζονται με κάποιον που ζεί ανούσια, επειδή για την φύση μοιάζει με τον άκεντρο κηφήνα που σπαταλά τον μόχθο των μελισσών, τρώγοντας δίχως να εργάζεται· είθε να φροντίζεις ορθά να οργανώνεις την δουλειά σου, ώστε σαν έρθει η εποχή οι αποθήκες σου να’ναι πλήρεις προμηθειών. Μέσω της εργασίας τόσο οι άνθρωποι όσο και οι ομάδες τους, ευημερούν, οι δε μοχθούντες χαίρουν της αγάπης των Αθανάτων. Δεν είναι ντροπή η δουλειά, η αδράνεια είναι. Αλλά εφόσον εργάζεσαι, σύντομα ο άπραγος τον πλούτο σου θα ζηλώση, επειδή η δόξα κι η υπόληψη στο κατόπι παίρνουν την ευμάρεια.

Ό,τι κι αν σου επιφυλάσσει η μοίρα, σου αρμόζει καλύτερα η δούλεψη, εφόσον αποστρέψεις την εσφαλμένη σκέψη σου από το βιός των άλλων κι ακολουθήσεις την ορμήνεια μου στο διάβα της ζωής σου. Όνειδος του ενδεούς ανθρώπου η συντροφιά, ντροπή που εξίσου μπορεί άλλοτε να πληγώνει κι άλλοτε να ευνοεί, όταν συστολἠ περιβάλλει τη φτώχεια, αλλά κι όταν αυτοπεποίθηση χαρίζει στον πλούτο.

[320] Στ’ αγαθά δεν αρμόζει η αρπαγή· η θεόσταλτη ευημερία υπερτερεί· γιατί αυτός που αποκτά μεγάλη περιουσία βίαια και καταναγκαστικά ή με τον λόγο του την αποσπά παράνομα, όπως συμβαίνει συχνά όταν το όφελος εξαπατά τη νοημοσύνη και η ατίμωση ποδοπατά την τιμή, οι θεοί σύντομα τον κηλιδώνουν, ευτελίζουν τη ζωή του κι εφήμερα ο πλούτος τον ακολουθεί.

Τα ίδια συμβαίνουν και μ’ αυτόν που αδικεί κάποιον ικέτη ή επισκέπτη ή αυτόν που ανεβαίνει στο κρεβάτι του αδελφού του κι ανομολόγητα με την συμβία εκείνου αμαρτάνει ή όποιον απομωραίνεται κι ορφανά παιδιά αδικεί, ή όποιον δεν σέβεται κι εξυβρίζει τον ηλικιωμένο πατέρα του στο διάβα του ζοφερού μονοπατιού των γεραμάτων· ο Δίας πράγματι εξοργίζεται κι εξαργυρώνει με το ίδιο νόμισμα τις δεινές πράξεις του.

Αλλά εσύ, μαζί με την ανόητη καρδιά σου, ν’ αποστραφείς όλα τούτα και για όσο είσαι ικανός να προσφέρεις στους Αθανάτους θυσίες με χέρια καθάρια και αγνά· πολύτιμα κρέατα να καίς και κατά καιρούς να τους εξευμενίζεις με σπονδές και θυμιάματα, όταν πέφτεις για ύπνο αλλά κι όταν το ιερό φως επιστρέφει, για να μπορούν με την αβρότητα τους ν’αγγίξουν την καρδιά και το πνεύμα σου κι έτσι ίσως μέλλει ν’ αγοράζεις τον κλήρο άλλων κι όχι άλλοι τον δικό σου.

[342] Προσκάλεσε τον φίλο σου, αλλ’ άσε μόνο τον εχθρό σου· να καλείς ιδιαίτερα αυτόν που μένει κοντά σου, γιατί αν συμβεἰ κάτι κακό στον τόπο σου, άζωστοι τρέχουν οι γειτόνοι ενώ οι συγγενείς κοιτάζουν πρώτα να ζωστούν. Η κακία ενός γείτονα είναι τόσο μεγάλο βάσανο όσο καλή είναι η ευλογία· το να᾽χεις καλό γείτονα είναι πολύτιμο αγαθό. Μήτε βόδι χάνεται εφόσον ο γείτονας δεν είναι κακοθελητής. Δανείσου με μέτρο από τον γείτονά σου και ξεπλήρωσέ τον με το παραπάνω, αν μπορείς, ώστε αν αργότερα βρεθείς στην ανάγκη, την βοήθειά του να’χεις σίγουρη.

[352] Μη βασίζεσαι στο κέρδος, φέρνει τόσα δεινά όσα η καταστροφή. Να᾽σαι φίλος με τους φίλιους και να επισκέπτεσαι όποιον σ᾽ επισκέπτεται. Να προσφέρεις μόνο στους δοτικούς. Χαρίζει κάποιος στον ανοιχτοχέρη, αλλά κανείς στον τσιγκούνη. Αγαθό το να δίνεις, ολέθρο σέρνει η αρπαγή. Επειδή αυτός που πρόθυμα προσφέρει, ακόμη κι αν πρόκειται για κάτι πολύτιμο, χαίρεται το δώρο του κι αγάλλετ’ η καρδιά του· εκείνος όμως που μεριάζει να περάσει η ντροπή κι αρπάζει κάτι για τον εαυτό του, όσο μικρό κι αν είναι παγώνει την καρδιά του.

Αυτός που τα υπάρχοντά του αυξάνει, θ’ αποφύγει της λαχτάρας την γυαλιστερή ματιά· γι αυτό βάζεις λίγο στο λίγο ώστε αν το κάνεις συχνά, γρήγορα το λίγο να γίνει πολύ. Ότι έχει κάποιος στο σπίτι του, σκοτούρες δεν τονε γεμίζει· προτιμότερο να’χεις κοντά το βιός σου γιατί οτιδήποτε βρίσκεται μακριά ίσως σημαίνει απώλεια. Καλό είναι να χρησιμοποιείς ό,τι έχεις· θλίβει βέβαια την καρδιά σου να’ χεις ανάγκη κάτι που σου λείπει και σε καλώ να το προσέξεις αυτό. Ξεδίψα όταν πρωτανοίγεις το βαρέλι και μέχρι να φτάσει στη μέση, αλλά μετά να’σαι φειδωλός· η κακή εξοικονόμηση θα σε βγάλει στο κατακάθι.

[370] Φρόντισε να κρατάς την υπόσχεσή σου απέναντι σε φίλο αλλά και στο χαμόγελο του αδελφού σου, έχε όμως κάποιον μάρτυρα· εμπιστοσύνη και δυσπιστία, ομοίως καταστρέφουν τους ανθρώπους.

[373] Μην αφήσεις γυναίκα επιδεικτική να σε καλοπιάσει και να σ’ εξαπατήσει περιγελώντας σε· το βιός σου κυνηγά. Αυτός που εμπιστεύεται γυναίκες επαφίεται στους απατεώνες.

[376] Μονάχα ένας γιός θα πρέπει να τρέφει το πατρικό του σπίτι για ν’ αυξάνεται ο πλούτος· αν όμως αφήσεις και δεύτερο παιδί, είθε στα βαθιά σου γεράματα να σβήσεις. Πιο εύκολο για τον Δία να μοιράσει μεγάλο πλούτο σε πολλούς. Περισσότερα χέρια σημαίνουν περισσότερη δουλειά κι ανάλογες έγνοιες.

[381] Αν η καρδιά σου επιθυμεί τον πλούτο, κάνε όλα τούτα και δουλειά στη δουλειά ν’απεργάζεσαι.

Όταν τα αγαπημένα πρόσωπα σε πληγώνουν

Άδειασμα
Και ποιος δεν έχει υποστεί κάποια στιγμή στη ζωή του ένα «άδειασμα;», μια μικρή ή μεγάλη προδοσία…
 Το αγαπημένο πρόσωπο που βρέθηκε να σας απατάει…
 Το αγαπημένο πρόσωπο που σας είπε ψέματα…
 Το αγαπημένο πρόσωπο που σας εκμεταλλεύτηκε..
 Το συγγενικό πρόσωπο με το χαμόγελο που πίσω από την πλάτη σας ενέργησε
εναντίον σας… Το ευγενικό άτομο στον επαγγελματικό σας χώρο που προσπάθησε να σας
βλάψει…
 Το φιλικό πρόσωπο που σας υποσχέθηκε κάτι αλλά σας ‘έριξε’…
 Το φιλικό πρόσωπο που άρχισε να διαδίδει ψέματα και φήμες για εσάς…
 Εγκατάλειψη, απώλεια, ψεύτικες υποσχέσεις, κούφια λόγια και καθόλου πράξεις…
 Ένας φίλος δε σας έκανε like, έγραψε αρνητικά σχόλια για εσάς, σας διέγραψε από
φίλο του στο Facebook..

Όλα τα παραπάνω είναι καθημερινά παραδείγματα «αδειάσματος», δηλαδή συναισθηματικής προδοσίας. Και η προδοσία πονάει… Όταν ανακαλύψουμε ότι ένα άτομο που αγαπάμε και εμπιστευόμαστε έχει στραφεί επίτηδες εναντίον μας, με κάποιον τρόπο, και μας έχει πληγώσει είναι μία από τις πιο άσχημες εμπειρίες που μπορεί να έχουμε.

Εμπιστοσύνη
Εμπιστοσύνη στις σχέσεις σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι το άλλο άτομο δεν θα κάνει κάτι ‘εκ προμελέτης’ για να μας στεναχωρήσει ή να μας βλάψει. Όταν λοιπόν κάποιος προδώσει την εμπιστοσύνη μας, τότε αρχίζουμε να γινόμαστε πιο καχύποπτοι και να μην εμπιστευόμαστε εύκολα. Πολλοί προδομένοι άνθρωποι παύουν να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και έτσι να δημιουργούνται ακόμα παραπάνω προβλήματα. Χωρίς εμπιστοσύνη καταλύεται η σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Χωρίς εμπιστοσύνη δε μπορεί να υπάρξει μια αληθινή ερωτική, φιλική, ή επαγγελματική σχέση. Η αίσθηση ότι κοιτάω διαρκώς πίσω από την πλάτη μου για να μη μου τη φέρουν πισώπλατα τρώει χρόνο και ενέργεια από το άτομο και, τελικά, διαβρώνει τις σχέσεις του.
Θρήνος

Μετά από ένα μεγάλο ‘άδειασμα’, όταν η εμπιστοσύνη έχει κατακερματιστεί, πολλοί άνθρωποι μπαίνουν στη διαδικασία του πένθους και του θρήνου (και εξίσου πολλοί μπαίνουν σε αυτή την κατάσταση και δεν το συνειδητοποιούν). Η πρώτη αντίδραση των περισσότερων ανθρώπων είναι το σοκ που αισθάνονται από την προδοσία και η αδυναμία τους να δεχτούν την κατάσταση. Είναι σαν να τους φεύγει η γη κάτω από τα πόδια. Ένας τρόπος να διαχειριστεί κανείς αυτόν τον πόνο είναι να δώσει λογικές εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του άλλου, κάτι δύσκολο και επίπονο. Ένας άλλος τρόπος διαχείρισης είναι να μπλοκάρει το θέμα και να το αγνοήσει –όσο μπορεί. Και μετά έρχεται ο θυμός. Και η επιθυμία για εκδίκηση. Τότε το άτομο μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο έντονου θυμού και επιθυμίας για εκδίκηση, και γίνεται δέσμιο των αρνητικών του συναισθημάτων. Κάτι τέτοιο όμως δεν το βοηθάει να μπει στη διαδικασία να βάλει πίσω του την προδοσία και να ισορροπήσει και πάλι ψυχολογικά.

Το άτομο που έχει υποστεί προδοσία αισθάνεται ευάλωτο και ότι δεν έχει τον έλεγχο των πραγμάτων. Επειδή η προδοσία είναι τόσο δύσκολο να γίνει αποδεκτή, πολλοί μπαίνουν στη διαδικασία να διαπραγματευτούν το πρόβλημα. Το μυαλό τους γεμίζει με σκέψεις τύπου «αν είχε γίνει αυτό» και «αν δεν είχε γίνει το άλλο» και «τι θα συνέβαινε αν..», με αποτέλεσμα να δημιουργείται άσχημη διάθεση ή ακόμα και κατάθλιψη. Η αποδοχή είναι το τελευταίο στάδιο του πένθους, όταν κανείς ξεπερνάει το θυμό και το κόλλημά του και βρίσκει ειρήνη και γαλήνη μέσα του.

Ο πόνος της προδοσίας
Ο πόνος της προδοσίας είναι έντονος και έρχεται και επανέρχεται με κάθε ευκαιρία. Όταν κανείς αποδεχτεί τον πόνο σαν φυσικό επακόλουθο μιας άσχημης εμπειρίας και δουλέψει πάνω σε αυτό το κομμάτι, τότε ο πόνος σταδιακά θα υποχωρήσει. Ο πόνος είναι ένας τρόπος για να αφυπνιστεί κανείς και να δουλέψει με τον εαυτό του ώστε να αναδυθεί από την άσχημη κατάσταση ως ένα πιο γερό, πιο δυνατό και πιο σοφό άτομο.

Κλονισμένη αυτοπεποίθηση
Είναι συχνό μετά από μια προδοσία να κλονιστεί η αυτοπεποίθηση του ατόμου, να αμφισβητήσει την αξία του, τον ίδιο του τον εαυτό. Όμως, μια τέτοια τακτική δεν είναι σωστή ούτε φέρνει κάποιο κέρδος. Εννοείται ότι κανείς θα πρέπει να κάνει μια εκτίμηση της κατάστασης, να δει τη συμβολή του σε αυτή –αν υπάρχει- και να πάρει θέση για το πώς πρέπει να φερθεί στη συνέχεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αφήσει την προδοσία να τον κάνει να νιώσει μειονεκτικά.

Ντροπή
Τέλος, μετά την προδοσία πολλοί άνθρωποι ντρέπονται και κάνουν αρνητικές σκέψεις που γίνονται τροχοπέδη στην εξέλιξή τους: σκέψεις τύπου «έπρεπε να το είχα δει νωρίτερα», «εγώ φταίω», κλπ. Αυτές οι επικριτικές σκέψεις όμως εμποδίζουν την ψυχική ανάρρωση. Επειδή κάποιος προδόθηκε δε σημαίνει ότι είναι αδύναμος χαρακτήρας ή ότι έκανε κάτι λάθος.

Πώς ξεπερνιέται η προδοσία;
Η διαδικασία της ίασης και ο χρόνος που χρειάζεται είναι διαφορετικά για κάθε άτομο.
Χρειάζεται χρόνος και χρειάζεται το άτομο να αντιληφθεί ότι δεν πρέπει να πολεμάει τον ίδιο του τον εαυτό. Το να σκέφτεται κανείς τα ίδια και τα ίδια με εμμονή, το να πέσει σε ένα τέλμα θλίψης, απομόνωσης, ψυχικής μιζέρια και αυτολύπησης δεν πρόκειται να τον βοηθήσει. Το να μάθει πώς να ξεπεράσει το τραύμα του με αξιοπρέπεια, με αυτοπεποίθηση και αίσθηση της προσωπικής του αξίας είναι πολύ σημαντικό. Έτσι, στη διαδικασία της ίασης το άτομο θα πρέπει να επικεντρωθεί στα προτερήματά του και τα δυνατά του σημεία, στην ψυχική του δύναμη και ανθεκτικότητα και όχι στην αδυναμία και τον πόνο που ένιωσε. Τονώνοντας την αυτοπεποίθησή του, την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, τη διάθεσή του και την ιδέα που έχει κανείς για τον εαυτό του θα μπορέσει να βγει από τη θλίψη και τον πόνο της προδοσίας.

Πώς αλλάζει ο τρόπος που σε βλέπουν οι άλλοι

Μην ψάχνετε για φως. Αποκτήστε το δικό σας φως και οι άλλοι θα το δουν.

Αν γνωρίζετε το μυστικό του μαγνήτη της καρδιάς, θα είστε σε θέση να αποκτήσετε αυτό που ψάχνετε πολύ πιο εύκολα.

Δώστε το οι ίδιοι στον εαυτό σας και ταυτόχρονα ρυθμίστε το μαγνήτη της καρδιάς σας με τα συναισθήματα που μελλοντικά θα μαγνητίσετε στη ζωή σας.

Αν επιθυμείτε να σας ανοίξει ο άλλος την καρδιά του… ανοίξτε του εσείς τη δική σας. Δεν μπορεί να κάνει κάτι που ούτε εσείς μπορείτε να κάνετε. Είναι ο καθρέφτης σας. Και ακόμα κι αν ο άλλος κάνει το πρώτο βήμα, δεν πρόκειται να το αντιληφθείτε αν δεν έχετε ανοίξει την καρδιά σας.

Αν επιθυμείτε να βελτιώσετε τη σχέση που έχετε με έναν άνθρωπο, βελτιώστε τη σχέση που έχετε με τον ίδιο σας τον εαυτό.

Αν επιθυμείτε να νιώσετε περισσότερη εμπιστοσύνη, εμπιστευθείτε περισσότερο τον ίδιο σας τον εαυτό.

Αν επιθυμείτε να αισθανθείτε περισσότερη αγάπη, αγαπήστε πιο πολύ τον εαυτό σας.

Αν ψάχνετε για ασφάλεια, προσφέρετε από μόνοι σας σιγουριά στον εαυτό σας.

Αν επιθυμείτε να σας συμπεριφέρονται καλύτερα, να συμπεριφέρεστε καλύτερα στον ίδιο σας τον εαυτό.

Αν επιθυμείτε να βιώσετε τον πλούτο, νιώστε πρώτα εσείς οι ίδιοι πλούσιοι και ολοκληρωμένοι. Δε χρειάζεστε χρήματα γι? αυτό, αλλά τον ανάλογο προσανατολισμό της αντίληψης σας.

Αν ποθείτε νέες παρορμήσεις, ελευθερία και περιπέτεια, κάντε το από μόνοι σας. Ξεκινήστε από τα μικρά και μετά θα ακολουθήσουν και τα μεγαλύτερα.

Αν δε θέλετε να σας εξαπατούν, δείτε προσεχτικά μήπως κάπου εξαπατάτε εσείς οι ίδιοι τον εαυτό σας.

Αν θέλετε να σας σέβονται, σεβαστείτε τον ίδιο σας τον εαυτό.

Αν θέλετε να έχετε μεγαλύτερη ελευθερία αποφάσεων αλλά δεν τη λαμβάνετε, τότε αποφασίστε από μόνοι σας.

Ό,τι κι αν ψάχνετε: βρείτε το πρώτα μέσα σας. Και αν έχετε τη διάθεση, μετά το μεταδίδετε και στους άλλους. Στη συνέχεια θα γυρίσει πίσω σε σας γιατί δρα σαν το μαγνήτη σας.

Οι σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται όλο και περισσότερο να υπάρχει μεγάλη διαφορά ηλικίας στα ζευγάρια και συνήθως ο άντρας να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα.

Ποιοι είναι οι λόγοι που δημιουργούν αυτή τη μορφή σχέσεων; Τι οδηγεί τον άντρα να επιλέξει για σύντροφο νεότερη γυναίκα και τι οδηγεί τη γυναίκα να επιλέξει μεγαλύτερο άντρα; Απλά προκύπτει να ερωτευτούν δύο άνθρωποι με μεγάλη διαφορά ηλικίας ή υπάρχει κάποιο συμφέρον;

Όσον αφορά τον άντρα μέσης ηλικίας συνάπτοντας ερωτική σχέση με νεότερη γυναίκα, νιώθει ότι παρατείνεται η ζωή του και νιώθει νεότερος. Ταυτόχρονα, ενισχύεται το εγώ του, τονώνεται η αυτοπεποίθησή του λόγω του θαυμασμού που απολαμβάνει από τη γυναίκα και επιβεβαιώνει ότι ακόμη μπορεί να γοητεύσει μία γυναίκα. Έτσι με αυτό τον τρόπο αισθάνεται ότι νικάει το χρόνο που περνάει. Είναι η λεγόμενη κρίση που λέγεται ότι περνάει ο άντρας σε αυτή την περίοδο της ζωής του.

Αντίστοιχα, η γυναίκα αισθάνεται ότι αντλεί κύρος, καταξίωση από το μεγαλύτερο σύντροφό της, κερδίζει την εμπειρία και τη γνώση που ο ίδιος έχει αποκτήσει με τα χρόνια και επιπλέον νιώθει σημαντική λόγω της κοινωνικής ή οικονομικής του επιφάνειας. Αυτή η επιλογή από την πλευρά της γυναίκας μπορεί να σχετίζεται με το πατρικό πρότυπο που έχει ή ακόμη και να λειτουργεί ο σύντροφος ως υποκατάστατο του πατέρα της. Ακόμη, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η ανασφάλεια μπορεί να δημιουργεί την ανάγκη σύναψης σχέσης με μεγαλύτερο άντρα.

Μέσα από αυτά λοιπόν παρατηρούμε τη διαφορά σκέψης ανάμεσα στα δύο φύλα, ο άντρας επιλέγει συνήθως με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, ενώ η γυναίκα αναζητά να νιώσει συναισθηματική και οικονομική ασφάλεια.

Το ένα πιθανό αποτέλεσμα λοιπόν αυτών των σχέσεων είναι να υπάρχουν διαφωνίες είτε επειδή υπάρχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα όπως στον τρόπο διασκέδασης, διαφορετικός τρόπος ζωής γενικά ή διαφορετικές σκέψεις, επιθυμίες λόγω διαφορετικής γενιάς ή υπάρχει έντονη ζήλεια από την πλευρά του άντρα ή το οικογενειακό περιβάλλον της γυναίκας δεν εγκρίνει τη σχέση. Άλλο ενδεχόμενο είναι η σχέση να βασίζεται στην οικονομική εκμετάλλευση οπότε όταν τελειώσουν τα χρήματα του άντρα να εξαφανίζεται και η γυναίκα. Και πολλές φορές μάλιστα οι άντρες έχουν αφήσει το γάμο τους μετά από 20 ή 30 χρόνια για μία νεότερη γυναίκα. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι ίσως παίζουν ρόλο οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής που ζούμε και η ανασφάλεια που υπάρχει. Άλλες πάλι φορές η σχέση τελειώνει σύντομα με τη δικαιολογία «δε θέλω να σου στερήσω το μέλλον σου», καθώς στην ουσία ο άντρας δε θέλει σοβαρή δέσμευση αλλά απλώς εναλλαγή ερωτικών συντρόφων.

Όπως ξέρουμε όμως σε κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν ζευγάρια που έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας, είναι ευτυχισμένα και η σχέση αντέχει στο χρόνο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ενοχοποιείται κανείς για την επιλογή του, ιδιαίτερα όταν αυτή τον γεμίζει με ικανοποίηση. Και ας μην ξεχνάμε ότι κάθε σχέση είναι μοναδική και αυτό που χρειάζεται είναι αγάπη και επικοινωνία.

Μπορεί μια φιλία να είναι πιο σημαντική και από τον έρωτα;

Αγάπη και φιληδονία!

Αλήθεια, πόσο διαφορετικά ακούγονται στις καρδιές μας οι δυο αυτές λέξεις. Κι όμως, θα μπορούσαν να εκφράζουν και οι δυο αυτές λέξεις το ίδιο ένστικτο, βαφτισμένο δυο φορές.

Η πρώτη εγκωμιαστικά, απ' την άποψη των ανικανοποίητων και των ακόρεστων που βρίσκουν «καλό» το ένστικτο αυτό· τη δεύτερη με τη χυδαία έννοια, από την άποψη εκείνων που γνωρίζουν καλά πλέον, που έχουν ένα ένστικτο κατοχής κατασιγασμένο κάπως, και που τώρα φοβούνται για τα «αγαθά» τους.

Η «αγάπη για τον συνάνθρωπό» μας δεν είναι τάχα επιτακτική ανάγκη για μια καινούρια ιδιοκτησία; Και αλήθεια, το ίδιο μήπως δεν συμβαίνει και με την αγάπη μας για τη γνώση, για την αλήθεια; Και γενικότερα για κάθε επιθυμία καινούριου;

Κουραζόμαστε με το παλιό, για ό,τι γνωρίζουμε καλά και σίγουρα, έχουμε ανάγκη να τεντώσουμε τα χέρια μας ακόμα πιο μακριά. Και το πιο όμορφο τοπίο, όταν το ζήσουμε, όταν το έχουμε μπροστά στα μάτια μας για τρεις ολόκληρους μήνες, μας κουράζει· δεν είμαστε βέβαιοι για την αγάπη μας γι' αυτό. Κάποια άλλη μακρινή όχθη, μας τραβάει περισσότερο.

Γενικότερα, μια κατοχή μειώνεται με τη χρήση.

Η ευχαρίστηση που αισθανόμαστε για τον εαυτόν μας προσπαθεί να διατηρηθεί με το να μεταμορφώνει πάντοτε κάποιο καινούριο πράγμα μέσα μας· κι αυτό ακριβώς ονομάζεται «κατοχή». Όταν κουραζόμαστε από ένα απόκτημα, κουραζόμαστε με τον ίδιο μας τον εαυτό. (Μπορούμε και να υποφέρουμε απ' το παραπανίσιο· επίσης, και η ανάγκη του να πετάμε, να προσφέρουμε, μπορεί και αυτή να πάρει το κολακευτικό όνομα «αγάπη»).

Όταν βλέπουμε κάποιον να υποφέρει, με μεγάλη προθυμία αρπάζουμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται. Αυτό κάνει ο φιλεύσπλαχνος, ο συμπονετικός άνθρωπος· και αυτός, ονομάζει «αγάπη» την επιθυμία ενός νέου αποκτήματος που έχει ξυπνήσει μέσα στη ζωή του και την χαίρεται, όπως χαίρεται κανείς την πρόσκληση μιας καινούριας κατάστασης.

Αλλά εκείνο που παρουσιάζεται σαν επιθυμία απόκτησης είναι η φυλετική αγάπη. Αυτός που αγαπά θέλει να γνωρίζει αποκλειστικά το πρόσωπο που επιθυμεί, θέλει να εξουσιάζει απόλυτα, τόσο την ψυχή του, όσο και το σώμα του, θέλει να αγαπιέται μονάχα αυτός, να κυριαρχεί και να βασιλεύει μέσα στην άλλη ψυχή, σαν το υψηλότερο και πιο επιθυμητό αγαθό.

Αν καθίσουμε και σκεφτούμε προσεκτικά όλα τα παραπάνω, θα δούμε πως αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν φανερώνει τίποτ' άλλο παρά απ' το να αποκλείουμε ολόκληρο τον κόσμο απ' την απόλαυση ενός αγαθού και μιας πολυτιμότατης ευτυχίας, αν σκεφτούμε πως αυτός που αγαπά προσπαθεί να κάνει φτωχούς και να στερήσει όλους τους άλλους αντιπάλους, και να γίνει ο δράκουλας του θησαυρού του σαν τον πιο αδιάκριτο «κατακτητή» και τον πιο εγωιστή εκμεταλλευτή· αν, τέλος, υποθέσουμε πως ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος του είναι τελείως αδιάφορος, χωρίς χρώματα και χωρίς καμιά άξια, και πως είναι έτοιμος να κάνει κάθε θυσία, να διαταράξει κάθε καθιερωμένη τάξη, να βγάλει στο περιθώριο κάθε ενδιαφέρον, θα μείνουμε κατάπληκτοι!...

Ναι! Θα μείνουμε κατάπληκτοι και Θα αναρωτηθούμε: Πως αυτή η άγρια φιληδονία, αυτή η παράφρονη αδικία της σεξουαλικής αγάπης, υμνήθηκε και θεοποιήθηκε τόσο πολύ σε όλες τις εποχές της ιστορίας, και ακόμα, πως έβγαλαν από την αγάπη αυτή την ιδέα της αγάπης σαν αντίθετο του εγωισμού, ενώ ίσως αντιπροσωπεύει την πιο αυθόρμητη έκφρασή του.

Η συνήθεια, σ' αυτή την περίπτωση, θα δημιουργήθηκε από αυτούς που δεν είχαν τίποτα και που επιθυμούσαν να αποκτήσουν κάτι.

Είναι σίγουρο πως πάντα θα υπήρχαν και οι παραπανήσιοι. Όσοι άνθρωποι είχαν την τύχη να γνωρίσουν πολλά, να κορεστούν δηλαδή, πετούσαν κάπου κάπου τη λέξη «μανιασμένος δαίμονας», όπως ο αρχαίος Σοφοκλής, ο πιο αξιαγάπητος στους Αθηναίους. Αλλά ο Έρωτας πάντα κοροϊδεύει κάτι τέτοιους βλάσφημους· είναι οι μεγαλύτεροι ευνοούμενοί του.

Βέβαια, υπάρχει εδώ κι εκεί πάνω σ' ολόκληρη τη γη κι ένα είδος επέκτασης του έρωτα, όπου η φιλήδονη επιθυμία που αισθάνονται δυο άνθρωποι ο ένας για τον άλλον, παραχωρεί τη θέση της σε μια καινούρια επιθυμία, σ' έναν καινούριο πόθο, σε μια ύψιστη, κοινή επιθυμία, την επιθυμία ενός ιδανικού που να τους υπερβάλλει και τους δυο τους. Αλλά ποιός γνωρίζει αυτή την αγάπη; Ποιός άνθρωπος την έζησε;

Το όνομά της, το αληθινό της όνομα, είναι ΦΙΛΙΑ.

 Φρίντριχ Νίτσε: «Η θεωρία του σκοπού της ζωής»

Πώς προχωράμε μπροστά όταν τίποτα δεν μας δίνει χαρά;

Υπάρχουν στιγμές που τίποτα δεν μας δίνει χαρά. Ο κόσμος χάνει τη γοητεία του, τα τραγούδια χάνουν τη μουσική τους και η χαρά των γύρω μας δεν είναι πια μεταδοτική.
Κατά τις στιγμές αυτές δεν είναι εύκολο να προχωρήσουμε μπροστά, αν δεν βρούμε έναν αρκετά καλό λόγο για να ξυπνάμε κάθε μέρα. Ωστόσο είναι εύκολο να βρεθεί ο λόγος: εμείς.
Όταν δεν φροντίζουμε για τις συναισθηματικές μας ανάγκες και αφήνουμε τους άλλους να μας περικυκλώνουν και να μας παγιδεύουν με τρόπους που μας πνίγουν, να παίρνουν την ενέργειά μας και να ελέγχουν τη ζωή μας, ο κόσμος μας έρχεται πάνω κάτω.
Μπορεί να προσπαθήσουν να μας φτιάξουν το κέφι με το παλιό ρητό, «ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα», όμως αν δεν πάρουμε τα ηνία των καταστάσεων στο προσωπικό σύμπαν μας, η ενθάρρυνση και τα παρηγορητικά αγγίγματα στην πλάτη δεν έχουν κανένα όφελος.
Πολλές φορές, στην ουσία τίποτα δεν μας δίνει χαρά. Όμως δεν μπορούμε να αφήσουμε μια δυσάρεστη στιγμή να γίνει μια δυσάρεστη ζωή.

Θα σας πούμε τι πρέπει να κάνετε.
Στρατηγικές αντιμετώπισης όταν τίποτα δεν σας δίνει χαρά
Όταν τίποτα δεν σας δίνει χαρά και έχετε κακή διάθεση για πάνω από τρεις μήνες, με αϋπνία, έλλειψη όρεξης και μια αίσθηση απάθειας απέναντι σε όλα όσα σας ενδιέφεραν προηγουμένως, σας συνιστούμε να μιλήσετε στο γιατρό σας.
Μπορεί να υποφέρετε από κατάθλιψη και θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να λάβετε διάγνωση από κάποιον επαγγελματία και να ακολουθήσετε τις οδηγίες του, ανάλογα με τις ανάγκες σας.
Μόλις απορρίψετε ή αποκλείσετε την ύπαρξη ενός βαθύτερου ψυχολογικού προβλήματος, είναι απαραίτητο να αναλογιστείτε τις παρακάτω διαστάσεις και να προσπαθείτε να τις λαμβάνετε υπόψη κάθε μέρα.

Σεβαστείτε τους ρυθμούς σας: ο κόσμος γυρίζει πιο αργά
Δεν αισθάνεστε καλά και δεν μπορείτε ούτε πρέπει να προσποιηθείτε ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τι νόημα έχει να χαμογελάτε και να φοράτε μια μάσκα όταν το μόνο που νιώθετε είναι θλίψη και απάθεια;
Μην προσποιείστε όσον αφορά στο τι αισθάνεστε, γιατί ο πόνος σας θα γίνει μεγαλύτερος.
Έχετε το δικαίωμα να βιώσετε αυτή την εύθραυστη στιγμή της θλίψης. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, τα αρνητικά συναισθήματα έχουν ένα σκοπό, ο οποίος είναι να καταλάβετε ότι «υπάρχει κάτι που πρέπει να αλλάξετε» για να προσαρμοστείτε καλύτερα στο περιβάλλον σας.
Σεβαστείτε αυτόν τον πιο αργό ρυθμό που χρειάζεται τώρα το σώμα και το πνεύμα σας. Χρειάζεστε χρόνο για ενδοσκόπηση, για να θέσετε ερωτήματα στον εαυτό σας και να ανακαλύψετε τι συμβαίνει μέσα σας.
Αφήστε πίσω σας αυτό που αισθάνεστε και ανακαλύψτε αυτό που χρειάζεστε
Γνωρίζετε ότι δεν αισθάνεστε καλά -βιώνετε στιγμές θλίψης ακολουθούμενες από απογοήτευση και μετά άλλες στιγμές όταν το μόνο που θέλετε είναι να κοιμηθείτε, ενώ αργότερα έχετε την ανάγκη να μιλήσετε σε κάποιον.

Δεδομένου ότι γνωρίζετε ότι βρίσκεστε σε μια περίπλοκη, κυκλοθυμική συναισθηματική κατάσταση, είναι ώρα να βάλετε στην άκρη τα συναισθήματα και να βρείτε τι είναι αυτό που χρειάζεστε.
Χρειάζεστε να αισθανθείτε καλύτερα.
Χρειάζεστε χρόνο μόνοι σας.
Χρειάζεστε καινούργια όνειρα.
Χρειάζεστε να ξεκινήσετε από την αρχή.
Θέλετε να αισθάνεστε χρήσιμοι.
Θέλετε να δώσετε στον εαυτό σας την αγάπη που του αξίζει.

Μικρές καθημερινές αλλαγές
Κανένας δεν αρχίζει να αισθάνεται καλά από τη μια στιγμή στην άλλη ή από τη μια μέρα στην άλλη. Τροποποιώντας λίγο-λίγο τον τρόπο σκέψης μας και κάνοντας μικρές αλλαγές, προχωράμε προς μια μεγαλύτερη ευημερία κάθε μέρα.
Σήμερα θα κάνω ένα μεγάλο περίπατο, τον οποίο θα απολαύσω στον υπέρτατο βαθμό.
Σήμερα θα ελέγξω τις αρνητικές σκέψεις μου.
Σήμερα θα περάσω χρόνο με φίλους και θα προσπαθήσω να μιλήσω για μελλοντικά σχέδια.
Σήμερα θα θέσω τον εαυτό μου σε προτεραιότητα, θα αφιερώσω στον εαυτό μου χρόνο και απολαυστικές στιγμές.
Σήμερα θα ξεκινήσω ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο: θα γραφτώ σε κάποιο μάθημα ή θα οργανώσω ένα ταξίδι.

Αυτές οι μικρές αλλαγές στην καθημερινή μας ρουτίνα οδηγούν σε σημαντική συναισθηματική βελτίωση, η οποία λίγο-λίγο αποκαθιστά την ευημερία μας.

Για να είστε ευτυχισμένοι, εγκαταλείψτε κάποια πράγματα
Μερικές φορές, για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να μπορούμε να θυσιάσουμε κάποια πράγματα ή ακόμα και κάποιες σχέσεις με ανθρώπους. Όλα αυτά είναι θαρραλέες πράξεις που δεν πραγματοποιούνται πάντα εύκολα.

Πρέπει να μάθουμε να ακούμε τις ανάγκες και τη συνείδησή μας. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν το περιβάλλον μας μας απομακρύνει από την ουσία μας, τότε παραιτούμαστε από την ευτυχία μας.

Το να εγκαταλείπουμε σημαίνει ότι κλείνουμε κύκλους και ολοκληρώνουμε στάδια. Σημαίνει ότι ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τι δεν είναι πλέον σημαντικό, τι δεν μας εμπλουτίζει πια και τι μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα.

Πρέπει επίσης να έχετε υπόψη σας ότι μερικές φορές δεν ευθύνεται κάποιος άλλος για τη δυστυχία μας. Μερικές φορές είναι οι δικοί μας φόβοι και οι δικές μας ανασφάλειες που κλείνουν την πόρτα στην ευημερία μας.

Μάθετε να αναγνωρίζετε τις πηγές του εσωτερικού σαμποτάζ και να τις νικάτε. Αξίζει πάντα τον κόπο.

Προσωπική απογραφή

Στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, όλοι προσπαθούμε να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά.

Αναλογιζόμαστε το πώς πέρασε ο χρόνος που αφήσαμε πίσω μας, τι μας έφερε, τι μας πήρε, φέρνοντας στο μυαλό μας στιγμές που θα θέλαμε να ζήσουμε πάλι ή κακές αναμνήσεις που θα δίναμε τα πάντα να σβηστούν από τη μνήμη μας. Κάπως έτσι πραγματοποιούμε την προσωπική μας απογραφή.

Η προσωπική απογραφή σχετίζεται κυρίως με το παρελθόν. Σε αυτή λοιπόν την παρελθοντική φάση, εξετάζουμε τα όσα συνέβησαν στη ζωή μας τη χρονιά που πέρασε. Αναλύουμε τα γεγονότα με μοναδικό σκοπό την κατανόηση των όσων έγιναν. Το γιατί δηλαδή συνέβησαν κάποια γεγονότα, είτε θετικά, είτε αρνητικά και τι αντίκτυπο είχαν στη ζωή μας.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως η απογραφή που κάνουμε στον εαυτό μας σχετίζεται πολλές φορές με ανθρώπους είτε που μπήκαν με απρόσμενο τρόπο στη ζωή μας, είτε με άτομα που διώξαμε εμείς ή που έφυγαν μόνα τους από τη ζωή μας. Και στις δύο περιπτώσεις είναι βασικό να έχουμε καταλάβει το γιατί. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε με πιο ξεκάθαρες σκέψεις στη νέα χρονιά.

Στο κομμάτι αυτό, πρέπει να προστεθούν και τα συναισθήματα τα οποία βιώσαμε μέσα από καταστάσεις ή ανθρώπους τη χρονιά που πέρασε. Ποιος και γιατί μας έκανε να αισθανόμαστε διάφορα συναισθήματα. Και αυτό είναι το σημείο που πρέπει να κρατήσουμε τα όμορφα σαν εμπειρίες και τα άσχημα που μας συνέβησαν σαν μαθήματα για τη νέα χρονιά ώστε να μην ξανασυμβούν!

Ερχόμενοι λοιπόν αντιμέτωποι με το νέο έτος, πρέπει να είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι ζητάμε έχοντας πάντα ως δεδομένα μέσα μας αυτά που μας άφησε πίσω η προηγούμενη χρονιά. Αυτό σημαίνει πως γνωρίζουμε καλά τι κάναμε λάθος και τι σωστά την περασμένη χρονιά και ότι είμαστε πλέον κατάλληλα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των ημερών που έρχονται.

Ο σκοπός της προσωπικής απογραφής είναι μόνο ένας. Να θέσουμε νέους στόχους για τη νέα χρονιά οι οποίοι θα μας γεμίσουν με δύναμη, αισιοδοξία και ελπίδα. Να θυμάστε πως όσο πιο καλά είμαστε προετοιμασμένοι τόσο πιο εύκολα θα ανταποκριθούμε στη νέα πραγματικότητα που έρχεται.

Οι ανιχνευτές λαθών

Η ανίχνευση λαθών είναι μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή ψυχασθένειας. Πολλοί άνθρωποι είναι περήφανοι για την ικανότητά τους να προβλέπουν πιθανά προβλήματα, να αναγνωρίζουν λάθη σε άλλους ανθρώπους και να θυμούνται παλιά λάθη.

Θεωρούν τις λαθο-ανιχνευτικές ικανότητές τους απαραίτητες και σημαντικές. Υποστηρίζουν λογικά τη συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης τους λέγοντας πράγματα του τύπου "Πρέπει να διδασκόμαστε από την Ιστορία" και "Πρέπει να έχει κανείς τα μάτια του ανοιχτά για προβλήματα που μπορούν να προκύψουν".

Οι ανιχνευτές λαθών συχνά στερούν την αυτοεκτίμηση από τα παιδιά τους. Δίνουν τόση έμφαση στους τρόπους με τους οποίους αυτά θα μπορούσαν να βελτιωθούν, που αμελούν εντελώς να απολαύσουν την παρουσία τους. Τα παιδιά συχνά ερμηνεύουν αυτή τη στάση των γονιών τους ως απόδειξη ότι δεν είναι σωστά. Οι ίδιοι οι ανιχνευτές λαθών είναι άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Αντί να βιώνουν τα γεγονότα της ζωής τους, εφευρίσκουν συνεχώς τρόπους για να βελτιώνουν την εμπειρία τους. Άσχετα με το πόσο βελτιώνονται τα πράγματα, αυτοί αναζητούν όλο και περισσότερα.

Ένας ανιχνευτής λαθών δεν μπορεί ποτέ να είναι ικανοποιημένος, επειδή χρησιμοποιεί τη σκέψη του εναντίον του εαυτού του. Ασχολείται υπερβολικά με την ανάλυση της ζωής του και δεν μπορεί να την απολαύσει. Παίρνει την πιο ασήμαντη ατέλεια και την κάνει "Ανατολικό ζήτημα". Ακόμα κι όταν κάτι του αρέσει, το συγκρίνει με κάτι άλλο.

Ασφαλώς δεν υπάρχει πρόβλημα όταν θέλει κανείς να βελτιώνεται, να διακρίνεται, να πραγματοποιεί στόχους ή να κάνει συγκρίσεις. Υπάρχει όμως πρόβλημα και βλάπτεται η ανθρώπινη ψυχή, όταν αυτή αντί να είναι ανοιχτή και δεκτική στην ομορφιά της ζωής κυριεύεται από τη μανία για συγκρίσεις, κρίσεις, υποδείξεις και αναλύσεις ατελειών.

Η ζωή δεν χρειάζεται να είναι ένας διαγωνισμός για το ποιος θα βρει τα περισσότερα λάθη. Η ζωή μπορεί να είναι όμορφη και θα γίνει, όταν αρχίσεις να απομακρύνεις τις σκέψεις που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα γι' αυτήν, που σου καταστρέφουν τα συναισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης, που καταπιέζουν την υγιή ψυχολογική λειτουργία σου.

Τα κριτήρια ανδρών και γυναικών στην επιλογή συντρόφου

Παράξενος είσαι, το ξέρεις; Δεν καταλαβαίνεις ότι ένας πλούσιος άντρας είναι σαν ένα χαριτωμένο κορίτσι; Εσύ μπορεί να μην παντρευτείς ένα κορίτσι μόνο και μόνο επειδή είναι χαριτωμένο, αλλά για όνομα του θεού δεν βοηθάει αυτό;

Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες στην επιλογή συντρόφου φαίνεται να επηρεάζονται από την εξωτερική εμφάνιση αλλά και από την κοινωνικοοικονομική θέση του συντρόφου, δίνοντας όμως τα δύο φύλα διαφορετικό βάρος σε αυτούς τους δύο τομείς, ενώ διαφέρει και η ιεράρχηση των χαρακτηριστικών.

Οι άντρες παρακινούνται περισσότερο από το οπτικό ερέθισμα.
Για τους περισσότερους τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μίας γυναίκας είναι αυτά που τους καθορίζουν σε πρώτο επίπεδο αν επιθυμούν να έχουν μία σεξουαλική σχέση μαζί της. Μετά απ' αυτό διαπιστώνουν την ανάγκη ή την επιθυμία τους για μία πιο στενή σχέση. Αρχικά λοιπόν, προσδιορίζουν ποιες γυναίκες είναι αποδεκτές για σεξουαλικές σχέσεις και έπειτα θα αξιολογούν ποιες αξίζουν μεγαλύτερη προσοχή.

Αντίθετα για τις γυναίκες το κυρίαρχο ερέθισμα για την προσέγγιση ενός άνδρα είναι η κοινωνικοοικονομική του θέση.

Μέσα από μία ασυνείδητη διανοητική διαδικασία, η υψηλή κοινωνική και οικονομική θέση του άντρα έχουν την ικανότητα να μεταβάλλουν το πόσο ελκυστικός εξωτερικά και επιθυμητός σεξουαλικά είναι αυτός ο άντρας στα μάτια των περισσότερων γυναικών. Αρχικά λοιπόν προσδιορίζουν ποιοι άντρες είναι κοινωνικά, εμφανισιακά και προσωπικά αποδεκτοί και μετά αποφασίζουν ποιοι θα μπορούσαν να είναι αποδεκτοί για σεξουαλικές σχέσεις.

Τα Κριτήρια Των Ανδρών Για Την Επιλογή ΣυντρόφουΓια την πλειοψηφία των ανδρών τα βασικά κριτήρια για την επιλογή συντρόφου είναι:

Η εμφάνιση της γυναίκας ώστε να τον διεγείρει σεξουαλικά (η εμφάνιση είναι ένας υποκειμενικός ορισμός. Παρόλο που υπάρχουν τα κοινωνικά πρότυπα που ασκούν μεγάλη επιρροή στο άτομο, ο κάθε άνδρας μπορεί να δίνει και έναν δικό του ορισμό για την ομορφιά της γυναίκας).

Να βρίσκεται σε παρόμοιο με το δικό του κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Να είναι έξυπνη και κοινωνική – Θέλει να προκαλεί το θαυμασμό των άλλων αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και κτητικότητα. Θέλει να νιώθει την ασφάλεια ότι η συγκεκριμένη γυναίκα είναι "δική" του.

Να τον προδιαθέτει ότι θα είναι καλή μητέρα, σύζυγος και σύντροφος (έχοντας ως πρότυπο συνήθως τη δική του μητέρα)

Να ταιριάζουν μεταξύ τους σαν άτομα, να αποδέχεται την προσωπικότητά της – να έχουν κοινά ενδιαφέροντα, να μπορούν να επικοινωνούν.

Τα Κριτήρια Των Γυναικών Για Την Επιλογή Συντρόφου Για την πλειοψηφία των γυναικών τα βασικά κριτήρια για την επιλογή συντρόφου είναι:

Οι οικονομικές απολαβές, η μόρφωση του άνδρα και η κοινωνική του θέση, (να κερδίζει αρκετά χρήματα από τη δουλειά του, να είναι δυναμικός και φιλόδοξος, να προέρχεται από καλή οικογένεια, να είναι αρεστός στους άλλους, να της προκαλεί θαυμασμό).

Η ποιοτική συναισθηματική επικοινωνία, (να δείχνει κατανόηση, να υπάρχει σεβασμός μεταξύ τους, τρυφερότητα)

Να την κάνει να νιώθει συναισθηματικά ασφαλής.

Να την προδιαθέτει ότι θα είναι πιστός σύντροφος και καλός πατέρας.

Να μην την υποτιμά, να την υπολογίζει ,να την αναγνωρίζει και να την επιβεβαιώνει.

Να έλκεται από την εξωτερική του εμφάνιση.

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνδρες στο μεγαλύτερο ποσοστό τους επιλέγουν γυναίκες κατώτερές τους ως προς το επάγγελμα, τη μόρφωση και το εισόδημα για τους εξής λόγους:

Οι ίδιες οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους προτιμούν να έχουν σχέση και να παντρεύονται άντρες που βρίσκονται σε υψηλότερο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Συχνά οι γυναίκες καριέρας δεν καλύπτουν τις προδιαγραφές τους, όσον αφορά στην εξωτερική εμφάνιση (ντύνονται πιο συντηρητικά, δεν ακολουθούν ιδιαίτερα τη μόδα της εποχής).

Οι περισσότεροι άνδρες θέλουν γυναίκες που θα μπορούν να διακόψουν προσωρινά την καριέρα τους, όταν το ζευγάρι θα έχει μικρά παιδιά.

Συνήθως οι άντρες συμβαδίζουν με τα κοινωνικά στερεότυπα που τον θέλουν "ισχυρότερο" από τη γυναίκα. Μία σύντροφος το ίδιο "ισχυρή" με αυτόν πολλές φορές δημιουργεί ανταγωνιστική διάθεση και αυτό προκαλεί φόβο στον άνδρα.

Τα κριτήρια των γυναικών είναι πιο ελαστικά και πιο ποικίλα από αυτά των ανδρών.

Για τις γυναίκες καθώς περνούν τα χρόνια, η ηλικία των επιθυμητών συντρόφων αυξάνει ανάλογα, ενώ στους άντρες παρατηρούμε την τάση να προτιμούν νεότερες γυναίκες, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η διαφορά ηλικίας. Όσο βελτιώνεται το εισόδημα και η κοινωνική θέση των γυναικών, οι προδιαγραφές τους για τους συντρόφους τους ανεβαίνουν αντίστοιχα. Καθώς οι γυναίκες αναρριχώνται στα ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, παρατηρείται ότι τα κριτήριά τους αλλάζουν γιατί επέρχεται σύγκριση, τόσο μεταξύ των ανδρών που συναντούν στο νέο περιβάλλον, όσο και με αυτά που έχουν καταφέρει οι ίδιες.

Αυτό τις κατευθύνει προς τους άντρες εκείνους που θα τους εξασφαλίσουν κάποιο όφελος, που θα μπορούν να τις στηρίζουν, να τις φροντίζουν και να τις βοηθούν, ώστε να νιώθουν την ασφάλεια και την ευτυχία που ζητούν. Ωστόσο θα πρέπει να αναφερθεί ότι τα κριτήρια ποικίλλουν και μεταξύ των ίδιων των γυναικών, γιατί εξαρτώνται και από την κατάσταση την οποία βρίσκεται και η ίδια η γυναίκα. Δηλαδή, από την ηλικία της, το εισόδημά της, τον τρόπο ζωής της, τις συναισθηματικές και υλικές τις ανάγκες καθώς και με τα όσα μπορεί και εκείνη να αποκτήσει σύμφωνα με τις δυνατότητες αλλά και τις φιλοδοξίες της.

Τι μπορεί να φταίει για τις "λάθος" επιλογές συντρόφων.

Όταν η επιλογή συντρόφου γίνεται κάτω από την πίεση του χρόνου. Πολλές φορές "η κοινωνική προσταγή" του γάμου αγχώνει εφόσον τα χρόνια περνούν – ειδικότερα όσον αφορά το γυναικείο φύλο, που το βιολογικό ρολόι για τη μητρότητα έχει ημερομηνία λήξης. Έτσι γίνεται ένας συμβιβασμός και επιλέγουμε έναν σύντροφο που συνήθως δεν πληρεί τα κριτήριά μας, προκειμένου να απαντήσουμε σε πρώτο επίπεδο ίσως στην ανάγκη , την πίεση ή τα μηνύματα της πατρικής μας οικογένειας ,αλλά και της κοινωνίας εφόσον ο γάμος ορίζεται ως στόχος για την ανθρώπινη ολοκλήρωση.

Τα προσωπικά βιώματα μέσα από την πατρική οικογένεια και οι τραυματικές εμπειρίες που πιθανότατα έχουμε από τη σχέση των γονιών μας, πολλές φορές εμπλέκονται και στην προσωπική μας ζωή. Είναι πιθανό, λοιπόν, να επαναλάβουμε την προβληματική σχέση, που έχουμε ήδη βιώσει και μας είναι οικεία, ή ασυνείδητα να την προκαλέσουμε.

Η εξάρτηση που απορρέει από μία μακρόχρονη συμβίωση σε συνδυασμό με το φόβο και την ανασφάλεια που μπορεί να μας προκαλεί η ιδέα του καινούργιου συντρόφου.

Η έλλειψη αυτογνωσίας. Δεν έχουμε προσδιορίσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας μέσα στη σχέση.

Ο αρχικός παρορμητισμός που μπορεί να ξεκινήσει μία σχέση και στη συνέχεια η αδυναμία μας να τη διακόψουμε.

Η χαμηλή αυτό-εκτίμηση είναι άλλος ένας λόγος για να εγκλωβιστούμε σε μία σχέση.

7 Βήματα Για Μια Πιο Συνειδητή & Καλύτερη Επιλογή Συντρόφου

Προσπάθησε να μη μεταφέρεις τραυματικές εμπειρίες, φόβο και απωθημένα από το παρελθόν.

Εντόπισε λάθη που μπορεί να έγιναν σε προηγούμενες σχέσεις και προσπάθησε να μην τα επαναλάβεις

Αναγνώρισε τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου και επέλεξε έναν σύντροφο που θα μπορέσει να σου τις ικανοποιήσει.

Βάλε τα όριά σου. Αυτό θα ενισχύσει την αυτό-εκτίμησή σου, ενώ θα κερδίσεις και το σεβασμό του συντρόφου σου.

Δημιούργησε την εικόνα της σχέσης που θα σου άρεσε και πως προσδιόρισε πώς ακριβώς θα ήθελες ένα σύντροφο δίπλα σου.

Στις κοινωνικές σου εκδηλώσεις προσπάθησε να μη σου γίνει "έμμονη ιδέα" να βρεις ένα σύντροφο. Είναι σημαντικό να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της ζωής σου και ταυτόχρονα να είσαι ανοιχτός/ή στις προσεγγίσεις από το αντίθετο φύλο.

Προσπάθησε να επικοινωνείς με τους άλλους με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια.

Είναι αλήθεια, ότι μπορεί να χρειαστεί πολύς καιρός, αναζητώντας τον κατάλληλο σύντροφο. Είναι, όμως επίσης αλήθεια, ότι μπορεί να χάσετε πολύ χρόνο, αν δεν θα είστε αρκετά επιλεκτικοί, και, επιπλέον, συχνά θα βιώνετε, ματαιώσεις και απογοητεύσεις.

Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι όλα αυτά τα κριτήρια που αναφέραμε παραπάνω δεν είναι απόλυτα. Διαφοροποιούνται σύμφωνα με τον τόπο και την κουλτούρα, την εποχή, το κοινωνικό στρώμα, το μορφωτικό επίπεδο, αλλά και το ίδιο το άτομο εφόσον λάβουμε υπόψη μας ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει τα δικά του προσωπικά βιώματα.

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 Η «ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ» ούτε συλλαμβάνεται (με κάποιο αντιληπτικό όργανο ή κάποια αντιληπτική διαδικασία) στο ΒΑΘΟΣ της, ούτε προσδιορίζεται πραγματικά, ούτε μπορεί να αναλυθεί ουσιαστικά. Στην πραγματικότητα και «Είναι» και «Δεν είναι» ταυτόχρονα. Είναι Άπειρη και Πεπερασμένη. Είναι Παντού κι Εδώ. Είναι Χωρίς Ιδιότητες και ταυτόχρονα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι Άχρονη και Έγχρονη επίσης. Το τι είναι (ή δεν είναι) εξαρτάται από την Κατάσταση της Συνειδητότητας που βρίσκεται, από το Περιεχόμενο της «Επίγνωσης» που έχει.

Μιλώντας διαφορετικά ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» είναι μια Δυναμική Οντότητα που βιώνει διάφορες, διαφορετικές, καταστάσεις. Αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι ο Άνθρωπος, οι άνθρωποι, μπορούν να βιώνουν την ύπαρξη, την ζωή (την έγχρονη ύπαρξη, την μεταφυσική ζωή, την εγκόσμια ζωή) με διαφορετικό τρόπο αλλά και ότι από την όποια κατάσταση βιώνουν, αντιλαμβάνονται διαφορετικά την ύπαρξη, την ζωή, τον κόσμο, την «καταγράφουν» διαφορετικά, την περιγράφουν (στον εαυτό τους ή στους άλλους) διαφορετικά. Αυτό οδηγεί αμέσως σε ένα άλλο συμπέρασμα. Ότι όλες οι αντιλήψεις είναι σχετικές ή αλλιώς ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια όσο βρισκόμαστε μέσα σε μια διαδικασία «εξέλιξης». Προφανώς όσο πιο υψηλά βρισκόμαστε στην εξέλιξη ή αλλιώς όσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωσή μας ή ευρύτερη είναι η συνειδητότητά μας, έχουμε μια πιο σαφή αντίληψη της πραγματικότητας (αν και όχι την απόλυτη αλήθεια). Μόνο με αυτή την έννοια έχει πραγματικό περιεχόμενο η «γνώση» (η όποια γνώση), ο λόγος, η επικοινωνία.

Εννοείται ότι είμαστε αρκετά υπεύθυνοι να έχουμε σχετική αυτογνωσία της κατάστασής μας και ότι είμαστε αρκετά τίμιοι να μιλάμε για ό,τι και όσα κατανοούμε κι όχι για πράγματα που δεν έχουμε εμπειρία. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν έχουν αυτή την ηθική ποιότητα ούτε την ακεραιότητα για να περιορίζονται μονάχα σε ό,τι έχουν οι ίδιοι επιβεβαιώσει με την εμπειρία τους. Καθώς ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην διανόηση, στην μνήμη και στην «πληροφορία», οι άνθρωποι ανατρέφονται με την αντίληψη ότι αρκεί να σκέφτεται ή να πληροφορείται κάποιος για κάτι για να είναι πεπεισμένος ότι το γνωρίζει. Αυτή η γνώση όμως είναι μόνο διανοητική σύλληψη. Προφανώς η διανοητική σύλληψη ενός πράγματος δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την άμεση επαφή με το πράγμα. Ποτέ η περιγραφή της τροφής δεν χόρτασε κανέναν. Η διανόηση δεν είναι ζωή. Η πραγματική ζωή είναι άμεση επαφή με τα πράγματα, εμπειρία των πραγμάτων.

 Για να μιλήσουμε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, η Ηθική επιβάλλει να έχουμε βιώσει αυτή την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κι η Τιμιότητα απαιτεί να φτάσουμε μέχρι εκεί που γνωρίζουμε από εμπειρία. Τι σημαίνει λοιπόν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Να είναι κάποιος ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ; Ελεύθερος από τι; Προφανώς Ελευθερία σημαίνει να βιώνουμε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ μας, στο ΒΑΘΟΣ της, πέρα από τους όποιους περιορισμούς μπορεί να επιβάλλει η εμπειρική ύπαρξη, πέρα από όλα τα «επικαθήματα» της εμπειρικής ζωής, πέρα από όλες τις διαστρεβλώσεις που μπορεί να επιβάλλει ο περιορισμός της επίγνωσης, η άγνοια. Αυτό σημαίνει, με άλλα λόγια, την ανύψωση της επίγνωσης, την διεύρυνση της συνειδητότητας, μέχρι το σημείο να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε καθαρά, να έχουμε άμεση επαφή με την πραγματικότητα.

Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει ακριβώς να είμαστε σε μια κατάσταση ανεπηρέαστης αντίληψης ή αλλιώς να λειτουργούμε από μια κατάσταση εσωτερικής ησυχίας, σιωπής, έτσι ώστε η αντίληψη, σαν πρωτογενές βίωμα της ύπαρξης να μένει ανόθευτο και ακέραιο και πλήρες, σαν αποκάλυψη της πραγματικότητας, χωρίς καμιά περαιτέρω επεξεργασία, ανάλυση ή διόρθωση. Αυτή η Άμεση Θέαση της Πραγματικότητας, στην πραγματικότητα, είναι αυθόρμητη, φυσική κι ολοκληρωμένη. Είναι μια Φυσική Δυνατότητα του Ανθρώπου. Δεν είναι κάτι Μυστηριώδες ή Μεταφυσικό. Είναι η Ίδια η Λειτουργία της Ζωής στην Φυσικότητά της. Το να είμαστε και να κρατιόμαστε σε αυτή την άμεση επαφή με την πραγματικότητα είναι κάτι αληθινό, κάτι που συμβαίνει πραγματικά. Κι αυτό γίνεται Τώρα, Εδώ, στο Απόλυτο Παρόν. Και σε αυτή την Εμπειρία της Πραγματικότητας, Εδώ, Τώρα, Συμπεριλαμβάνονται Όλα, Όλη η Ύπαρξη, Όλες οι Καταστάσεις που βιώνουμε ή μπορούμε να βιώσουμε.

Στην πραγματικότητα σε αυτό το ΕΔΩ μπορούμε να Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας μέχρι το ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ κι ακόμα στο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ», ή μπορούμε να στραφούμε προς ό,τι γίνεται αντιληπτό σαν κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Εσωτερικό, Εξωτερικό. Υπάρχουν μόνο αντιλήψεις. Αντίληψη του ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΒΑΘΟΥΣ του Είναι μας ή Διερεύνηση και σύλληψη του χώρου μας (του χώρου μέσα στον οποίο εκδηλωνόμαστε και ζούμε). Διατηρώντας την Αντίληψή μας σε αυτή την Αρχική Ανόθευτη Δράση της μπορούμε να έχουμε επίγνωση όλων όσων εμπίπτουν στην επίγνωσή μας σαν μιας ΕΝΟΤΗΤΑΣ, όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός υποκειμένου-αντικειμένου.

Η αντίληψη ενός υποκειμένου αποκομμένου από τον κόσμο δεν είναι παρά μια αντίληψη, ένα «επικάθημα» στην αντίληψή μας που μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μια άλλη προοπτική, μέσα από ένα αντιληπτικό κέντρο και μέσα από την δυαδικότητα και τον διαχωρισμό του εγώ από τον κόσμο γύρω μας. Μια τέτοια αντίληψη, εφόσον την υιοθετούμε και την τροφοδοτούμε, μας εισάγει σε μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας. Ουσιαστικά εισερχόμαστε στο πεδίο της προσωπικής δράσης, έχουμε εμπειρία ενός «εξωτερικού» κόσμου. Είναι ακριβώς ο σχηματισμός αυτού του υπαρξιακού πυρήνα που μας κρατά μέσα στην σφαίρα της εμπειρικής εξωτερικής ζωής κι είναι η επιθυμία για αυτή την εμπειρία που μας κρατά δέσμιους. Η άμεση επαφή με τον κόσμο των μορφών, η εξάρτηση από εμπειρίες, καταστάσεις, αντικείμενα, δεν μας αφήνουν να ξεφύγουμε από την υλική ζωή.

Πέρα όμως από μεταφυσικές θεωρήσεις οι άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα, εκπαιδεύονται όχι να αντιλαμβάνονται πραγματικά ό,τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά να αντιλαμβάνονται με ορισμένο τρόπο. Αυτή η διαμόρφωση της αντίληψης και του τρόπου της λειτουργίας της αντίληψης είναι για τους ανθρώπους «γνώση», σωστός τρόπος αντίληψης της ζωής. Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται σε αυτό. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται (με καθαρό, ανόθευτο, φυσικό τρόπο), σκέπτονται, ερμηνεύουν την πραγματικότητα και μέσα από την γενική (και προσωπική) κοσμοθεωρία τους προσανατολίζουν την ζωή τους, τις επιθυμίες τους και καθορίζουν τις πράξεις τους, που υποτίθεται ότι θα τους οδηγήσουν στην ολοκλήρωση, στην ευτυχία, στην εξέλιξη, κλπ.

Μάλιστα, οι άνθρωποι, όχι μόνο εκπαιδεύονται μέσα από την κοινωνικοποίησή τους να αντιλαμβάνονται με ορισμένο τρόπο αλλά, μέσα στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, θεμελιώνουν και θεωρητικές επιστήμες, όπως η Θεολογία, η Φιλοσοφία, η Ψυχολογία, για να υποστηρίξουν την άποψή τους ή να περιγράψουν την συμπεριφορά τους.

Επιστήμες; Η ψευτοεπιστήμες; Η Ψυχολογία των ανθρώπων είναι επιστήμη; Γνωρίζουν τι είναι ΨΥΧΗ για να κάνουν λόγο περί ψυχής; Αυτό που εξετάζουν (με επιστημονική σοβαρότητα) είναι στην πραγματικότητα η διαμορφωμένη συνείδηση, η περιορισμένη επίγνωση και η καθορισμένη συμπεριφορά. Κι όλα αυτά που βρίσκουν, ως ένα σημείο, συμβαίνουν κι ο λόγος της Ψυχολογίας μπορεί να είναι επιστημονικός από αυτή την άποψη. Αλλά όλα αυτά είναι στον «αέρα».

Το πρώτο που πρέπει να αναρωτηθεί μια Επιστήμη (η μια Αληθινή Γνώση) είναι η ίδια βάση της, το αντικείμενό της. Αν θέλουμε να βρούμε την Αλήθεια πρέπει να αναρωτηθούμε για την ίδια την ανθρώπινη συνείδηση. Γιατί διαμορφώνεται; Πως διαμορφώνεται; Πρέπει να διαμορφώνεται; Ποιοι και γιατί την διαμορφώνουν; Και που και πως καθοδηγούνται οι άνθρωποι; Μήπως οι άνθρωποι χειραγωγούνται όχι από κάποια αφηρημένη κοινωνία αλλά από ισχυρές ομάδες ή ανθρώπους για άλλους σκοπούς; Και η πορεία της κοινωνίας από ποιους καθορίζεται; Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι «κύριοι» (κυρίαρχοι) της ζωής τους; Γιατί αποφασίζουν άλλοι για αυτούς;

Τελικά, ο άνθρωπος δεν είναι απλά σε μεταφυσική ή υπαρξιακή άγνοια, ο άνθρωπος ζει μέσα σε μια παγκόσμια (και ταυτόχρονα προσωπική) αυταπάτη, μέσα σε μια κοινωνία που είναι ανώριμη κι ανέτοιμη να λύσει βασικά ανθρώπινα προβλήματα, όπως είναι η αληθινή γνώση (στο μέτρο που μπορεί να πραγματοποιηθεί), η πραγματική κοινωνική συμβίωση που να βασίζεται στην δικαιοσύνη, η αξιοπρεπής διαβίωση για όλους. Για ποιο πολιτισμό μιλούν οι άνθρωποι; Για ποια κοινωνία; Για ποια ζωή; Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται να είναι απομονωμένοι (απομονωμένα εγώ) και ταυτόχρονα καταδικάζονται να ζουν μαζί με άλλους. Στην πραγματικότητα η κατάσταση του ανθρώπου, χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι σχιζοφρενική. Κι όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δυστυχισμένοι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πλούτο κι άνθρωποι φτωχοί. Αλλά όλοι νοιώθουν μέσα τους «κενοί», άδειοι. Οι φυσικές απολαύσεις δεν οδηγούν πέρα από την ευχαρίστηση του ζώου. Αλλά ο άνθρωπος είναι κάτι περισσότερο. Τι περισσότερο;

 Πέρα από όλες τις ανθρώπινες αντιλήψεις, πέρα από όση ανοησία έχουμε συσσωρεύσει, σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι, τι είναι τελικά ο άνθρωπος; Ποιος είναι ο προορισμός του; Ποια πρέπει να είναι η ζωή του; Στην πραγματικότητα, ο Άνθρωπος, σαν Άνθρωπος, στην Αληθινή Φύση του, είναι Υπερβατικός, Παγκόσμιος και Προσωπικός, Άχρονος κι Έγχρονος, Παντού κι Εδώ στο σώμα.

Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να κατανοήσει «αυτό που είναι πραγματικά» πρέπει ακριβώς να διευρύνει την συνειδητότητά του, να επεκτείνει την επίγνωσή του, να ελευθερωθεί από τους περιορισμούς που του επιβάλει η φύση, η κοινωνία, η ζωή. Να ελευθερωθεί. Να μάθει πώς να πετάξει, πως να απορρίψει, όλη την ανθρώπινη πολιτιστική σαβούρα που τον κρατά στο βάλτο της ανοησίας. Να αναδυθεί στο Φως της Πραγματικής Ζωής. Ο άνθρωπος πρέπει να ξαναβρεί μέσα του το Πρωταρχικό Βίωμα της Ζωής, την Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, την Καθαρότητα της Όρασης, την Αληθινή Ζωή.

Στην πραγματικότητα Όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας δεν δίδαξαν τίποτα περισσότερο στον άνθρωπο από το να είναι ο «αληθινός εαυτός» του, η «ανόθευτη ανθρώπινη φύση», που βλέπει, που γνωρίζει, που ζει σε αρμονία με όλα, μέσα στην «επίγνωση της ενότητας της ύπαρξης». Το να Ζεις με Ορθό Τρόπο είναι η Ίδια η Ζωή. Κι αυτή η Αληθινή Ζωή είναι ταυτόχρονα ο Σκοπός και το Τέρμα του Ανθρώπου. Το Τέρμα της έγχρονης ύπαρξής του και η Είσοδος στο Άχρονο, στο Αληθινό, στην Πραγματικότητα.

Κι άραγε χρειάζεται να ρωτήσει κάποιος πώς να ελευθερωθεί; Πώς να αρχίσει να ζει πραγματικά; Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να γίνεις αυτό που είσαι. Δεν χρειάζεται προσπάθεια. Το δυστύχημα είναι ότι δεν βιώνουμε αυτό που είμαστε αλλά όλες τις διαστρεβλώσεις που μας έχει φορτώσει ή έχουμε φορτωθεί. Αν πρέπει λοιπόν να κάνουμε κάτι είναι ακριβώς να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις στρεβλώσεις. Προφανώς δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον «δες» (δηλαδή έχε άμεση επαφή με αυτό που συμβαίνει) και να ρωτάει «πώς να το κάνω». Δεν έχει νόημα να λες σε κάποιον να «βλέπει χωρίς σκέψη» και να σκέφτεται «πώς να το κάνει». Κάπου δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει.

Και τελικά αναρωτιόμαστε. Πραγματικά, οι άνθρωποι δεν έχουν νοημοσύνη; Δεν καταλαβαίνουν; Ή μήπως δεν θέλουν να καταλάβουν; Μήπως το πρόβλημα των ανθρώπων είναι απλά ηθικό; Μήπως οι άνθρωποι μισούν την Αλήθεια, το Φως, το Καλό, όχι γιατί δεν το κατανοούν αλλά γιατί δεν το θέλουν;

Τελικά, μήπως Εκείνος ο Ταπεινός Σοφός είχε δίκηο όταν έλεγε ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν το φως, μισούν το φως, γιατί απλά είναι ή έμαθαν να είναι άνθρωποι της Σκιάς;

Βέβαια η πορεία του κόσμου δεν εξαρτάται από το τι θέλουν ή τι κάνουν οι άνθρωποι της γης. Στο κάτω-κάτω υπάρχουν εκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες στο σύμπαν. Μήπως νομίζετε ότι το σύμπαν είναι η γειτονιά μας; Ή μήπως νομίζετε ότι ο κόσμος είναι μονάχα ό,τι βλέπετε; Αδελφοί! Είναι καιρός να ανοίξουμε τα μάτια μας στην Αλήθεια!

PowerRay: Tο υποβρύχιο drone που προσελκύει τα ψάρια

Αν σας αρέσει το ψάρεμα το νέο υποβρύχιο drone της PowerVision μάλλον ήρθε για εσάς. Η εταιρεία στην CES το PowerRay, ένα υποβρύχιο drone που χρησιμοποιεί τεχνολογία sonar και «εσωτερικά φώτα για να δελεάσει τα ψάρια.» Έτσι μπορεί να εντοπίσει και να προσελκύσει ψάρια μέχρι και 30 μέτρα κάτω από το νερό. Είναι σχεδιασμένο για να «επαναπροσδιορίσει την ερασιτεχνική αλιεία,» σύμφωνα με τους κατασκευαστές. Το drone αξιοποιεί την ισχυρή συνιστώσα του «ανιχνευτή ψαριών» για τον εντοπισμό τους, αλλά και μιας βιντεοκάμερας που σας δίνει την δυνατότητα να τραβήξετε βίντεο σε ανάλυση 4K.
Η συσκευή είναι επίσης εξοπλισμένη με μια σύνδεση Wi-Fi που σας επιτρέπει των βίντεο και των φωτογραφιών κατ ‘ευθείαν στο smartphone σας μέσω των ειδικών εφαρμογών για iOS και Android.
Αυτό που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό στο PowerRay είναι ότι υποστηρίζει επίσης την ενσωμάτωση εικονικής πραγματικότητας.

 

Η PowerVision φέρεται να ανέπτυξε μια λειτουργία που επιτρέπει στους χρήστες να αντιστοιχίσουν το drone με τα γυαλιά VR της εταιρείας για μια πιο συναρπαστική εμπειρία. Εκτός από αυτό, η συσκευή λειτουργεί μα «βαρύτητα και χειρονομίες» ή “gravity and gestures.” Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να ελέγξετε το drone απλά μετακινώντας το κεφάλι σας.



Το νέο υποβρύχιο drone θα είναι διαθέσιμο για προ-παραγγελίες σε μια τιμή που δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη τον Φεβρουάριο που μας έρχεται.

Περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες και video στο επίσημο site της PowerVision

Το Chandra βρίσκει ότι η μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας καταβροχθίζει αστεροειδείς

Για πολλά χρόνια το Chandra εντόπιζε εκλάμψεις ακτίνων-Χ, περίπου, μία φορά την ημέρα στην περιοχή της υπερβαρέας μαύρης τρύπας στο κέντρο του Γαλαξία μας, που είναι γνωστή ως Τοξότης Α* (Sgr Α*). Οι εκλάμψεις αυτές διαρκούν λίγες ώρες με τη φωτεινότητα τους να κυμαίνονται μερικές φορές στο 100-πλάσιο αυτής της μαύρης τρύπας. Οι εκλάμψεις, επίσης, έχουν παρατηρηθεί και σε υπέρυθρα δεδομένα από το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του ESO στη Χιλή.

Η εικόνα δείχνει αστεροειδείς και κομήτες σε τροχιά γύρω από τη μαύρη τρύπα Sgr Α*

Σε μια έρευνα υπό την καθοδήγηση του Kastytis Zubovas του Πανεπιστημίου του Leicester,  αποδείχθηκε ότι υπάρχει ένα νέφος γύρω από το Sgr Α* που περιέχει τρισεκατομμύρια αστεροειδών και κομητών, που ξέφυγαν από τα γονικά άστρα τους. Οι αστεροειδείς περνώντας περίπου 100 εκατομμύρια χιλιόμετρα κοντά από τη μαύρη τρύπα (η απόσταση περίπου μεταξύ της Γης και του Ήλιου), θα πρέπει να σχίζονται σε κομμάτια από τις παλιρροιακές δυνάμεις της μαύρης τρύπας.

 

Η υπερβαρέα μαύρη τρύπα Τοξότης Α* στο κέντρο του Γαλαξία μας στις ακτίνες-Χ από το τηλεσκόπιο Chadra. Αριστερά βλέπουμε την περιοχή γύρω από τη μαύρη τρύπα και για χρονικό διάστημα περίπου ένα εκατομμύριο δευτερόλεπτα. Το κόκκινο χρώμα παριστάνει τις χαμηλής ενέργειας ακτίνες Χ, το πράσινο τις ενδιάμεσες και το μπλε τις ακτίνες Χ με τις υψηλότερες ενέργειες. Οι εικόνες δεξιά δείχνουν έναν αστεροειδή (από τους αμέτρητους που είναι κοντά στη μαύρη τρύπα) να συγκρούεται με κάποιο άλλο αντικείμενο και κατευθύνεται προς την μαύρη τρύπα SgrΑ* (πάνω δεξιά εικόνα). Όταν ο αστεροειδής φτάσει σε απόσταση περίπου 100 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη μαύρη τρύπα τότε σχίζεται λόγω των παλιρροιακών δυνάμεων (μεσαία δεξιά εικόνα). Τα κομμάτια του αστεροειδούς εξατμίζονται από την τριβή καθώς διέρχονται μέσα από το θερμό, λεπτό αέριο που ρέει προς τη Sgr Α * και παράγεται μια έκλαμψη (κάτω δεξιά εικόνα), δείχνοντας ότι μαύρη τρύπα “κατάπιε” τα υπολείμματα του αστεροειδούς

 

Αυτά τα κομμάτια τότε θα εξατμίζονται από την τριβή καθώς περνούν μέσα από το καυτό, λεπτό αέριο που διέρχεται από το Sgr Α*, παρόμοια με έναν μετεωρίτη που θερμαίνεται και λάμπει καθώς πέφτει μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης. Τότε παράγεται μια έκλαμψη  και τα κατάλοιπα του αστεροειδή τελικά απορροφούνται από τη μαύρη τρύπα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον Ήλιο μας. Οι αστρονόμοι υπολογίζουν ότι περίπου μία φορά κάθε τρεις ημέρες ένας κομήτης καταστρέφεται όταν διέρχεται κοντά στην θερμή ατμόσφαιρα του Ήλιου.

 

Η τροχιά ενός αστεροειδή μπορεί να αλλάξει αν επιχειρήσει να διέλθει πολύ κοντά σε ένα αστέρι ή ένα πλανήτης δίπλα στο Sgr Α*. Αν δε πέσει προς τη μαύρη τρύπα, είναι ασφαλώς καταδικασμένος.
 

Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι χρειάζονται αστεροειδείς μήκους μεγαλύτεροι από 10 χιλιόμετρα για να δημιουργήσουν τις εκλάμψεις που παρατηρήθηκαν από το Chandra.

 

Αυτά τα αποτελέσματα συμφωνούν με τα μοντέλα που εκτιμούν πόσοι αστεροειδείς είναι πιθανό να βρίσκονται στην περιοχή αυτή, υποθέτοντας ότι ο αριθμός των άστρων κοντά στη Γη είναι παρόμοιος με τον αριθμό των άστρων κοντά στο κέντρο του Γαλαξία μας.

 

Κάτι  δε παρόμοιο συμβαίνει και με τους πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιές πολύ κοντά στη μαύρη τρύπα. Επίσης, θα πρέπει να διαταράσσονται από παλιρροιακές δυνάμεις, αν και αυτό θα συμβαίνει πολύ λιγότερο συχνά από ό,τι στους αστεροειδείς, γιατί οι πλανήτες δεν είναι και τόσο πολλοί όσο οι αστεροειδείς.

 

Ένα τέτοιο σενάριο μπορεί να είναι υπεύθυνο για μια παλιά έξαρση φωτεινότητας ακτίνων Χ κοντά στο Sgr Α*, κατά περίπου έναν παράγοντα ένα εκατομμύριο πριν από έναν αιώνα. Ενώ αυτό το γεγονός συνέβη πριν από πολλές δεκαετίες, που δεν υπήρχαν φυσικά τηλεσκόπια ακτίνων Χ, το Chandra και άλλες αποστολές ακτίνων-Χ έχουν δει αντηχήσεις ακτίνων X, οι οποίες οφείλονται σε αντανακλάσεις των ακτίνων-Χ στα γύρω νέφη. Έδωσε λοιπόν αυτή η ηχώ ένα μέτρο της φωτεινότητας και του χρονοδιαγράμματος αυτής της έκλαμψης.

Κρυμμένοι γαλαξίες από σκοτεινή ύλη μπορεί να είναι άφθονοι στην γαλαξιακή γειτονιά μας

Ερευνητές πιστεύουν ότι μπορεί να ανίχνευσαν νάνους δορυφόρους γαλαξίες από σκοτεινή ύλη, οι οποίοι πρέπει να περιστρέφονται γύρω από τον δικό μας Γαλαξία. Αυτά τα αντικείμενα πρέπει να ελκύουν μάζες αερίου και άλλων μορφών της κανονικής ύλης, η οποία θα πρέπει να είναι ορατή με τα υπάρχοντα τηλεσκόπια.

Έτσι σχεδίασε ένας καλλιτέχνης τις τέσσερις ουρές του νάνου γαλαξία Τοξότη (μια πορτοκαλί συγκέντρωση – σαν τούφα – στα αριστερά της εικόνας) σε τροχιά γύρω από τον Γαλαξία μας. Ο φωτεινός κίτρινος κύκλος προς τα δεξιά από το κέντρο του Γαλαξία μας είναι ο ήλιος μας (όχι σε κλίμακα). Μπορούμε να δούμε τις ουρές (από άστρα) του γαλαξία Τοξότη που εκτείνονται σε όλο τον ουρανό.

Η θεωρία της σκοτεινής ύλης — το μεγαλύτερο μέρος του σύμπαντος αποτελείται από αυτή την αόρατη ουσία η οποία αλληλεπιδρά με την κανονική ύλη μόνο μέσω της βαρύτητας και η γέννηση της εμφανίστηκε ως αναγκαιότητα για να εξηγήσει την ελλείπουσα μάζα του Σύμπαντος — προβλέπει ότι χιλιάδες μικροσκοπικές συγκεντρώσεις σκοτεινής ύλης (νάνοι γαλαξίες) μπορούν να βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Γαλαξία μας και στον γειτονικό του, τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Πολλές από αυτές τις συγκεντρώσεις θα ελκύουν αέριο για να σχηματίσουν άστρα που λάμπουν στο ορατό φως.

Η σκοτεινή ύλη εμφανίστηκε ως αναγκαιότητα για να εξηγήσει την ελλείπουσα μάζα του Σύμπαντος. Για να δουλεύουν καλά οι εξισώσεις το υλικό αυτό πρέπει να έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδιότητες, οι οποίες θα την ενσταλάζουν με ένα συγκεκριμένο τύπο συμπεριφοράς.

Εάν κάθε ένα από αυτά τα δεδομένα της σκοτεινής ύλης είναι αληθή, τότε θα πρέπει να υπάρχουν μεγάλες μάζες από σκοτεινή ύλη γύρω από το Γαλαξία, καθώς και όλους τους άλλους μεγάλους γαλαξίες, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για σπειροειδείς, ραβδοειδείς ή ελλειπτικούς. Ωστόσο, οι παρατηρήσεις έδειξαν έναν περιορισμένο – περίπου 60 – αριθμό τέτοιων νάνων δορυφόρων γαλαξιών.

Σύμφωνα με τους αστρονόμους, η σκοτεινή ύλη αλληλεπιδρά με την κανονική ύλη μόνο μέσω της βαρύτητας. Ως εκ τούτου, μάζες που φτιάχνονται από αυτό το υλικό θα πρέπει να είναι σε θέση να ελκύουν τουλάχιστον μερικά μεγάλα νέφη αερίου, που θα εκπέμπουν αρκετό φως στα ορατά μήκη κύματος για να μπορούμε να τα ανιχνεύουμε.

Όταν η ιδέα αυτή εφαρμόστηκε στην πράξη, οι ειδικοί βρήκαν περίπου 60 συντρόφους του δικού μας Γαλαξία, αλλά όχι τις χιλιάδες που ανέμεναν. Ωστόσο, ειδικοί από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια – όπως η αστροφυσικός Jana Grcevich – λένε ότι η έρευνα απέτυχε επειδή οι προκάτοχοί τους έψαχναν μόνο για αστέρια.

Με τη χρήση μιας έρευνας του ραδιοτηλεσκοπίου Arecibo (GALFA-HI) ως αφετηρία, η ομάδα αποφάσισε να αναζητήσει όχι άστρα αλλά συσσωρεύσεις αερίου υδρογόνου. Αυτές οφείλουν να είναι λιγότερο ορατές, αλλά πιο συχνές. Το Παρατηρητήριο Arecibo είναι το μεγαλύτερο, ενιαίου ανοίγματος, ραδιοτηλεσκόπιου στον κόσμο.

"Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτά που δείχνουν τα μοντέλα της ψυχρής σκοτεινής ύλης και οι παρατηρήσεις όσον αφορά τον αριθμό των χαμηλής μάζας γαλαξιών – το πρόβλημα των χαμένων δορυφόρων," εξηγεί η Jana Grcevich, η οποία μαζί με την ομάδα της εντόπισε 54 επιπλέον υποψηφίους μίνι δορυφόρους.

Μια γαλαξιακή μαγεία

Αυτή η εικόνα δείχνει την κεντρική περιοχή του σπειροειδούς γαλαξία NGC 4631 «Η φάλαινα», που βρίσκεται 30 έτη φωτός μακριά προς τον μικρό αστερισμό Κύνες Θηρευτικοί, όπως τραβήχτηκε από το Παρατηρητήριο ακτίνων-Χ Chandra της NASA και το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Τα δεδομένα του Chandra εμφανίζονται σε μπλε και μοβ χρώμα, δίνουν την πρώτη σαφή απόδειξη ότι ένα φωτοστέφανο (άλως) θερμού αερίου περιβάλλει έναν γαλαξία παρόμοιο με τον Γαλαξία μας.

 

Επειδή τον βλέπουμε στα πλάγια από την Γη μας αποκαλύπτεται λεπτομερώς η δομή του. Η δομή κατά μήκος του μέσου της εικόνας και οι εκτεταμένες εξασθενημένες ίνες (με το πορτοκαλί χρώμα) αντιπροσωπεύουν τις παρατηρήσεις με το Hubble, που μας αποκάλυψε γιγαντιαίες φυσαλίδες. Οι τελευταίες δημιουργούνται από τις εκρήξεις άστρων μέσα στα σμήνη. Οι αστρονόμοι εδώ και 40 χρόνια ερευνούσαν για το αν ο Γαλαξίας μας έχει ένα εκτεταμένο στέμμα, ή φωτοστέφανο, από θερμό αέριο. Τώρα, οι παρατηρήσεις του γαλαξία NGC 4631, όπως και παρόμοιων άλλων γαλαξιών, δίνουν στους αστρονόμους ένα σημαντικό εργαλείο για την κατανόηση του δικού μας γαλαξιακού περιβάλλοντος μας.

 

Τα πιο μεγάλα αστέρια που σχηματίζονται σε περιοχές σχηματισμού άστρων, καίνε μόνο αέριο υδρογόνο μέσω σύντηξης για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, μετά το οποίο υφίστανται μια υπερκαινοφανή έκρηξη ή σουπερνόβα. Τα περισσότερα σουπερνόβα που εξερράγησαν στην κεντρική περιοχή, και που εκτοξεύουν αέριο έξω από το γαλαξιακό επίπεδο δημιουργώντας σούπερ ανέμους, μπορούμε να τα δούμε σε ακτίνες Χ καθώς και σε φασματικές γραμμές εκπομπής. Το αέριο από αυτούς τους σούπερ ανέμους έχει δημιουργήσει μια τεράστια, διάχυτη κορώνα (στέμμα) από καυτά αέρια που εκπέμπουν ακτίνες-Χ γύρω από ολόκληρο τον γαλαξία (σε μπλε χρώμα).

Ιωάννης ο Βαπτιστής και ευαγγελικοί τραγέλαφοι

Όπως μαθαίνουμε από τις «ιερές» γραφές, ο άνθρωπος που προετοίμασε το έδαφος για τον ερχομό και την διδασκαλία του Ιησού, ήταν ο γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο Ιωάννης. Ο Ιωάννης (που αξίζει ν' αναφερθεί ότι γεννήθηκε «θαυματουργικώς» από στείρα γυναίκα, μετά από παρέμβαση «αγγέλου Κυρίου») για τον λόγο αυτόν ονομάστηκε «Πρόδρομος». Προς τον σκοπό αυτό, ζώντας σαν ασκητής και τρώγοντας ακρίδες, κήρυττε το «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών» κι άρχισε να βαπτίζει τον κόσμο και να τον προετοιμάζει για την «βασιλεία των ουρανών». Κατ' εντολήν του ίδιου του Θεού, ανέλαβε να βαπτίσει τον Ιησού και γι' αυτό ονομάστηκε και «Βαπτιστής».

Ο Ιωάννης, που ήταν σχεδόν συνομήλικος του Ιησού, δεν γνώριζε προσωπικά τον «Μεσσία». Σύμφωνα με το «Κατά Ιωάννην» ευαγγέλιο (1: 33), ο Θεός του είπε ότι θα τον αναγνώριζε από το Άγιο Πνεύμα που θα καθόταν πάνω από το κεφάλι του, όταν θα τον βάπτιζε. Όπως και συνέβη, σύμφωνα με τα «Κατά Ματθαίον» (3: 16-17), «Κατά Μάρκον» (1: 10-11) και «Κατά Λουκάν» (3: 21-22) ευαγγέλια... Το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε με την μορφή περιστεριού και κάθησε πάνω από τον Ιησού, ενώ την ίδια στιγμή ακούστηκε η φωνή του Θεού να λέει: «Αυτός είναι ο γιος μου ο αγαπητός, στον οποίο δείχνω την εύνοιά μου». Το «Κατά Ιωάννην» όμως, παρ' ότι κάνει κι αυτό αναφορά στο «πουλί», δεν λέει λέξη για την «φωνή Κυρίου». Επιπλέον, σύμφωνα με το ίδιο ευαγγέλιο, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, δεν φαίνεται να περιμένει καθόλου την εμφάνιση του «πουλιού» για να αναγνωρίσει ποιον πραγματικά βαπτίζει. Χωρίς, όπως έχει προαναφερθεί, να γνωρίζει τον Ιησού, με το που τον βλέπει, λέει: «Αυτός είναι ο αμνός του Θεού!» (1: 29).

Βέβαια, εδώ προκύπτει ένα ουσιώδες ερώτημα: Γιατί θα έπρεπε να βαπτιστεί ο Ιησούς; Ως γνωστόν, η βάπτιση τελείται προς εξαγνισμό των ανθρώπων από το «προπατορικό αμάρτημα», το οποίο -σύμφωνα με την ιουδαιοχριστιανική παράδοση- φέρουν όλοι όσοι έρχονται στη ζωή. Όλοι δηλαδή, οι άνθρωποι, γεννιούνται «αμαρτωλοί». Ο Ιησούς όμως, όπως λένε, δεν γεννήθηκε όπως οι κοινοί θνητοί, αλλά μέσω της «αμώμου συλλήψεως» διά του Αγίου Πνεύματος, από «παρθένα» μητέρα. Αφού λοιπόν ο Ιησούς, ως «μονογενής υιός του Θεού» γεννήθηκε αναμάρτητος, προς τι η χρεία της βάπτισης; Για ποιο πράγμα θα έπρεπε να «μετανοήσει»; Μήπως θα μπορούσε να μας διαφωτίσει σ' αυτό το σημείο ο «Ύψιστος»;

Ο τραγέλαφος και οι «ιερές» αντιφάσεις όμως, συνεχίζονται λίγο παρακάτω, όπου ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, παρ' ότι έχει δει αυτά τα θεΐκά σημάδια (ή σύμφωνα με το «Κατά Ιωάννην» δεν τα χρειάστηκε καν), λίγο αργότερα κι ενώ βρίσκεται στη φυλακή, στέλνει δύο απ' τους μαθητές του Ιησού, να τον ρωτήσουν, τι, λέτε; Άκουσον, άκουσον! Εάν «Εσύ είσαι ο Mεσσίας που είναι να έρθει ή περιμένουμε άλλον;»!!! («Κατά Ματθαίον» 11: 2-3 και «Κατά Λουκάν» 7: 19). Ο άνθρωπος που κατά θείαν εντολή, προετοίμαζε το έδαφος για τον ερχομό του «Μεσσία»· ο άνθρωπος που τον βάπτισε· ο άνθρωπος που είδε -κι όχι μόνο αυτός- το «πουλί» να κάθεται πάνω στον Ιησού· ο άνθρωπος που άκουσε -όπως και όλοι οι παρεβρισκόμενοι- την φωνή του Θεού να εκδηλώνει την εύνοιά του στον «γιο» του, εμφανίζεται κλονισμένος και εκφράζει αμφιβολίες! Γιατί άραγε; Τι άλλο ήθελε για να πειστεί;

Οι ευαγγελικοί τραγέλαφοι δεν σταματούν εδώ. Ο Ιησούς αναλαμβάνει να διαλύσει τις αμφιβολίες του Ιωάννη. Η απλή λογική λέει πως, τι καλύτερο επιχείρημα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εκτός από τα ίδια τα θεΐκά σημάδια; Το «πουλί» και την «φωνή Κυρίου» που ακούστηκε; Είναι γνωστόν όμως ότι οι «ιερές» γραφές στερούνται πάσης λογικής, οπότε θα ήταν ευσεβής πόθος και κάτι το ανεδαφικό, να την συναντούσαμε εδώ, ακόμη κι απ' τον ίδιο τον Ιησού. Έτσι, ο «Μεσσίας» αντί να επικαλεστεί αυτά τα «σημάδια», προτιμά να επικαλεστεί τα...ανύπαρκτα «θαύματά» του... («Κατά Ματθαίον» 11: 4-5 και «Κατά Λουκάν» 7: 22-23). Πιάσ' τ' αβγό και κούρευ' το δηλαδή...

Τελικά, αν δεν πάρει κάποιος μερικά χαπάκια «Έκστασις», δεν υπάρχει περίπτωση να βρει ειρμό και λογική συνέχεια στις «θεόπνευστες» και «ιερές» γραφές...