Τό σύστημα ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος γιά τό σύστημα

Τό ὅποιο "σύστημα ἀνθρώπων", ἀπό τήν φύση του, ὅταν μένῃ κλειστό, σαπίζει. Γιατί σύστημα δέν εἶναι τρόπος διατάξεως ἀνθρώπων, ἀλλά ἐξαρτημάτων ἑνός μηχανήματος, ἑνός μηχανισμοῦ, τό πολύ μιᾶς μηχανικῆς διαδικασίας. Προκειμένου περί ζώων, τά συστήματα παραγωγῆς τά ταλαιπωροῦν, τά στεροῦν ἀπό τόν φυσικό τρόπο ζωῆς τους. Γιά τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη χειρότερα.

Τά συστήματα στά ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος ἐντάσσεται ἤ τά ὁποῖα τοῦ ἐπιβάλλονται, τόν ἀπο-ἀνθρωποποποιοῦν, τόν ἀποκτηνώνουν καί ἐν τέλει, ἐν μέσῳ σήψεως, τόν
ταριχεύουν καί τόν κάνουν πρᾶγμα. Σύστημα, εἶναι ἀκριβῶς μία τάξη πραγμάτων - νέα ἤ παλαιά, ἀποτελεσματική ἤ μή, δημιουργική ἤ καταστροφική ἤ αὐτοκαταστροφική.
Σύστημα εἶναι ἐν τέλει ὁ μαμωνᾶς, δηλαδή ἡ φιλάργυρη νοοτροπία, ὁ χῶρος τῆς τράπεζας ὅπου για΄δεῖπνο σερβίρονται χρήματα, πράγματα δηλαδή, ἕνα κενοτάφιο ὡς "τάφος κεκονιαμένος", ὅπου σάν τά μαμούνια οἱ ἄνθρωποι ἐπιδίδονται σέ ὁριζόντιες προκρούστειες περικοπές, ὁ ἕνας σέ βάρος τοῦ ἄλλου, μέ φρόνημα πλεονεξίας καί ἀδηφαγίας. Γι' αὐτό ὁ τόσος καννιβαλισμός. Ὁ ἕνας τρώει τόν ἄλλον.
Σύστημα κάνει ὁ ἄνθρωπος τό κάθε τί, προκειμένου νά τό ἐλέγξῃ καί νά τό κατευθύνῃ κατά τό θέλημά του, ἐν τέλει δέ, γιά νά ἐξασφαλισθῆ. Οὐτοπία, διότι ποτέ δέν ἐξασφαλίζεται πράγματι. Σύστημα λοιπόν εἶναι ἡ Οὐτοπία. Τοῦτο, καί στόν χῶρο, ἰδίως στόν χῶρο, τῆς πολιτικῆς.
Σύστημα εἶναι ἡ ἀπο-ἱεροποίηση τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων. Σέ ἕνα "σύστημα" γάμου, ὑπάρχουν ἑκατέρωθεν δικαιώματα καί ὑποχρεώσεις, ἀλλά οὔτε Θεός, οὔτε ἀγάπη. Γιά νά εἶναι ἀληθινός ὁ γάμος, πρέπει νά μήν μετατρέπεται σέ σύστημα. Σέ ἕνα πολιτικό "σύστημα", ὁμοίως: ρόλοι, ἀσυνειδησία, δουλοπρεπής ἐκτέλεση ἐντολῶν, χειρισμοί τῆς ἀλήθειας καί τῶν ἄλλων.
Ἕνα πολιτικό σύστημα, γιά νά μήν σαπίσῃ πρέπει νά εἶναι πραγματικά ἀνοικτό, δηλαδή νά παύσῃ νά εἶναι σύστημα ἐξουσίας καί νά εἶναι πηγή ἐμπνεύσεως, δημιουργικότητας, ἀξιῶν παραδόσεως καί προσαρμογῶν, δηλαδή κάτι ζωντανό καί ὄχι σύστημα. Καλλίτερα νά τό ποῦμε πολιτικό εἶναι και γίγνεσθαι. Ὄχι σύστημα. Διότι μέ τήν λέξη σύστημα (ἤ καθεστώς, ἤ τόξο ἤ ξίφος, ἤ κράτος, κ.ο.κ.), ὑπάρχει κίνδυνος νά ξεχάσουμε ὅτι μιλᾶμε γιά ἀνθρώπινη κοινωνία μέ εἶναι καί γίγνεσθαι.
Καί ἀνακύπτει τότε τό θέμα τοῦ "πολιτικοῦ ζώου", πού λέγεται ἄνθρωπος καί πού εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό χῶμα, humus, homme, huomo, human, man, Mensch. Εἶναι τραγικό τό ὅτι στίς γλῶσσες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, λείπει ἡ λέξη ἄνθρωπος. Humanismus εἶναι κάτι ὁριζόντιο, κάτι σάν νά λές "χωματισμός" καί νά τό πιστεύῃς γιά ...καλό! Ἐμεῖς δηλαδή καί οἱ ἄλλοι, ὅλοι δέ οἱ Human ἕνα, δόξαν δίδοντες καί λαμβάνοντες μεταξύ μας. 'Ενῶ, τό "ἄνθρωπος"... τί λέξη! : Ἄνω θρώσκει. Ἴδε ὁ ἄνθρωπος, ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος. Μήπως προλαβαίνουμε νά δανείσουμε τήν λέξη ἄνθρωπος σέ αὐτές τίς γλῶσσες; Δέν θα ζητήσουμε οὔτε γι' αὐτό πνευματικά δικαιώματα, διότι εἴμαστε ... ἄνθρωποι, κι ὄχι ἁπλῶς χωμάτινοι.
Δέν γίνεται λοιπόν πολιτικό εἶναι καί γίγνεσθαι χωρίς ἱερότητα διαπροσωπικῶν σχέσεων, χωρίς σχέση μέ τόν ἀληθινό Θεό. Πολιτικό ὅμως σύστημα χωρίς Θεό, ἤ χωρίς τόν ἀληθινό Θεό, γίνεται. Μόνο πού θά εἶναι ἀπάνθρωπο. Καί θά ὁδηγεῖ ἀναγκαστικά σέ ἀνθρωποθυσίες. Ἀπό θύματα-"ἀποδιοπομπαίους τράγους", μέχρι θύματα τούς ἐχθρούς (πού ἄν δέν ὑπάρχουν, ἐφευρίσκονται) καί μέχρι τίς γενοκτονίες.
Γι' αὐτό Τουρκία (δηλαδή σύστημα ἐξουσίας ἐπί ἀνθρώπων τό ὁποῖο ἀρνεῖται στά γένη τῶν ἐντός της λαῶν, ἀλλά καί γειτονικῶν της λαῶν, τήν ὕπαρξη, ἄρα ἀρνεῖται καί τόν ἀληθινό Θεό ὄς ἀγάπη ἐστί, μέ σπλάχνα οἰκτιρμῶν), Τουρκία λοιπόν πού νά μήν προκαλῆ ἑκατόμβες θυμάτων της, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ. Ἐν ὅσῳ , ἐννοεῖται, δέν ζητεῖ συγνώμη... μέ ἔστω λίγη ταπείνωση.
Στά καθ' ἡμᾶς. Ἔχοντας πολιτικό σύστημα ἀντί πολιτικοῦ εἶναι καί γίγνεσθαι, σαπίζουμε μέσα στήν μετριότητα καί ἐν τέλει καί στήν διαφθορά - μέχρι καταστροφῆς. Στίς μεγάλες δυτικές χῶρες, μέ τά ἴδια περίπου νομικά καί πολιτικά συστήματα, δέν ὑπάρχει καταστροφική διαφθορά, διότι διαχειρίζονται μεγάλη κυριαρχική δύναμη καί χρειάζονται ἱκανούς. Προσλαμβάνονται λοιπόν καί ἄξιοι γιά κρατικά ἀξιώματα. Σέ μᾶς ὅμως, κάθε κεφαλαιώδης συστημική ἐξουσία, πολιτική καί οἰκονομική, εἶναι δοτή ἤ ἔστω ἐπιτρεπτή, ἔξωθεν.
Συνεπῶς, δέν πολυφαίνεται ἡ κακή κεντρική διαχείριση ἀπό τήν ἀπώλεια ζωνῶν ἑπιρροῆς, πλούτου τοῦ λαοῦ μας, κ.λ.π., καί ὅταν φαίνεται, κρύπτεται πίσω ἀπό τό "δεν γινόταν ἀλλιῶς", "τοῦτο ἤ ἐκεῖνο εἶναι μονόδρομος" καί τέτοια.
Κάποιοι ξένοι, πού πάντα γιά τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο λόγο ἐνδιαφέρονται για΄τήν συντήρηση ἡμῶν σέ ἕνα παγιωμένο ἤ ταχέως ταριχεύσιμο περιβάλλον "πολιτικοῦ συστήματος", πληρώνουν κάποια ἀπό τά σπασμένα τῆς κακῆς διαχειρίσεως καί διατηροῦν στήν ἐξουσία ὡς ἀναγκαῖο κακό τούς ἴδιους ὀλίγον ἀξίους..., ὡς τό μή χεῖρον βέλτιστον.
Ἔτσι, μέ τήν ἀνοχή τῶν ξένων πού δεν βρίσκουν ἄλλους καλλίτερους, πέφτουν οἱ ἀλλοτριωμένοι "δικοί μας" εὔκολα στόν πειιρασμό νά μετατρέψουν τήν ἀναξιοκρατία εἰς τό ἄλφα καί τό ὠμέγα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἠμῶν... Ἡ ἀναξιοκρατία εἶναι ὁ κεντρικός πυλῶνας τῆς κομματοκρατίας καί τἀνάπαλιν. Ὕστερα, στόν ἕνα φταίει ὁ ἄλλος, καί ἀλληλοτρώγονται. Χάριν τῆς σταθερότητας τοῦ πολιτικοῦ συστήματος οἱ μέν, χάριν τῆς ἀνατροπῆς του ἤ ἀνανεώσεώς του οἱ δέ. Τό πολιτικό ὅμως εἶναι καί γίγνεσθαι ἡμῶν, ἀσφυκτιᾶ ἔτσι ὁλοένα καί περισσότερο.
Δέν χρειάζεται στ' ἀλήθεια, οὔτε σταθερότητα, οὔτε ἀνατροπή, οὔτε ἀνανέωση τοῦ "πολιτικοῦ συστήματος". Χρειάζεται ἁπλῶς, σεβασμός τοῦ πολιτικοῦ εἶναι καί γίγνεσθαι, ὅπως ἀρμόζει σέ ἐλευθέρους ἄν καί ἀκαλλιέργητους στήν ἀρετή ἀνθρώπους, μέ ἰσχυρή ροπή πρός τήν πνευματική ραθυμία καί τήν ἁμαρτία.
Ἤτοι, χρειάζεται διαρκής καλλιέργεια ἀρετῆς καί ὁμοψυχίας, ἐπιείκεια καί αὐστηρότητα σέ μεγαλύτερη γκάμα ἀπό ὅση κελεύει τό σαρκικό φρόνημα τῆς ἐπιβιώσεως καί ἰδιοτέλειας, ἐπιβολή τῆς ἐννόμου τάξεως χωρίς "δύο μέτρα καί δύο σταθμά", διαρκής πολιτικός καί πλήρης δικαστικός ἔλεγχος τῆς ἐξυπηρετήσεως ἤ μή τοῦ δημοσίου συμφέροντος ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία.
Δέν ὑπάρχουν δέ, νομικά ἤ τεχνολογικά μή προσπελάσιμα ὅρια τέτοιου ἐλέγχου, ὅταν διακυβεύεται ἡ ζωή μας ὡς ἀνθρώπων ἤ ἡ ἐλευθερία μας ὡς λαοῦ καί ὡς ἔθνους. Τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖο νά γίνεται, διότι παρά τά πλήγματα πού ἔχουμε δεχθῆ ὑφιστάμενοι ἐπί δεκαετίες πολιτισμικό (καί ὄχι μόνον) πόλεμο, τό μέγεθός μας εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό ὅσο φαίνεται στόν γεωγραφικό χάρτη.
Καθ' ὅσον, ἡ ἔστω μικρή ἐλευθερία μας ὡς λαοῦ καί ὡς ἔθνους καλλιεργεῖ τόν πολιτισμό καί τόν οὐσιαστικό διάλογο, πού ἄλλως θά ἦσαν ἕρμαια τῆς ὅποιας ναζιστικῆς ἤ μεταναζιστικῆς βουλησιαρχίας.
Ἱστορικά, ἡ δημοκρατική ἀρχή εἶναι δική μας "ἐφεύρεση" (καί γι' αὐτήν, ἐπίσης δέν ζητᾶμε πνευματικά δικαιώματα) , ἀκτινοβολεῖ δέ, διεθνῶς: Ὁ Ο.Η.Ε. δέν ἱδρύθηκε ὡς "σύστημα" ἡνωμένων κρατῶν ἤ αὐτοκρατοριῶν, ἀλλά ὡς " Ὀργανισμός" " Ἐθνῶν" καί δή Ἠνωμένων. Ἀπορρέει ἀπό αὐτόν τοῦτο τόν τίτλο, ἡ δημοκρατικκή ἀρχή τῆς αὐτοδιαθέσεως κάθε λαοῦ, ἱστορικά δικαιολογημένης ὅμως καί μετά σεβασμοῦ ὅλων τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Ὄχι ἁπλῶς ἕνα "σύστημα" διεθνοῦς δικαίου μεταξύ κρατῶν. ...
Οἳ ἄνθρωποι λοιπόν τοῦ ὅποιου συστήματος, πολιτικοῦ, οἰκονομικοῦ, χρηματοοικονομικοῦ κ.ο.κ., ὀφείλουν νά καταλάβουν ὅτι δέν ἔχει γίνει ὁ ἄνθρωπος γιά τό "σύστημα" καί τά "συστήματα" , ἀλλά τό "σύστημα" καί τά "συστήματα " γιά τόν ἄνθρωπο καί τούς ἀνθρώπους. Γι' αὐτό: Τό καλό δέν εἶναι καλό, ὅταν δέν γίνεται καλῶς – διά τοῦ κακοῦ δέ, δέν μπορεῖ ποτέ νά γίνῃ κάτι ἀληθινά καλό. Ἄρα: Ἡ ἀπόκτηση ἀπόλυτης ἤ ἔστω ὑπέρμετρα μεγάλης ἰσχύος, δέν πρέπει νά ἀποτελεῖ ποτέ αὐτοσκοπό, διότι τότε τρελλαίνονται τά ἀνθρώπινα πράγματα καί ὅλα ὁδεύουν στό νά γίνουν χωμάτινα. Τί νά τά κάνῃς τά ..."συστήματα" τότε;

Ο ρωμαϊκός κι ο εβραϊκός Χριστιανισμός μέσα από τα Ευαγγέλια

Όπως θα αποδειχθεί μέσα από τούτη τη μελέτη, η Ρώμη ήταν αυτή που γεννοβόλησε τον Χριστιανισμό. Ο τελευταίος, δημιουργήθηκε, κωδικοποιήθηκε κι απέκτησε το αρχικό του τυπικό, από αριστοκράτες Ρωμαίους, μέσα στην ίδια τη Ρώμη.
Μερικοί ευτελείς συλλογισμοί φτάνουν, αν όχι να μας πείσουν γι' αυτό, τουλάχιστον να μας προβληματίσουν.
Πρώτον: Δεν υπάρχει ούτε μια εβραϊκή μαρτυρία του 1ου αιώνα, για χριστιανούς και Χριστιανισμό. Ούτε ο Φλάβιος Ιωσήφ, ούτε ο Ιούστος, ούτε ο Φίλωνας της Αλεξάνδρειας, λένε τίποτα για το ζήτημα. (Οι δυο περιβόητες αναφορές του Φλάβιου Ιωσήφ, έχουν πεταχτεί στ' άχρηστα, σαν κακόβουλες πλαστογραφήσεις, απ' την πρώτη στιγμή). Αντιθέτως, υπάρχουν δυο σημαντικές μαρτυρίες, από δυο κορυφαίους Ρωμαίους ιστορικούς, που γράφουν λίγα χρόνια αργότερα, απ' τους τρεις παραπάνω Εβραίους συγγραφείς. Του Τάκιτου και του Σουετώνιου. Κι οι δυο τους μιλούν για «Χριστό» και χριστιανούς. Και το κυριότερο: Μιλάνε για χριστιανούς που δρουν στη Ρώμη, κι όχι στην Ιουδαία. Την ίδια περίπου εποχή, ένας άλλος Ρωμαίος συγγραφέας, ο Πλίνιος ο «νεώτερος», κάνει λόγο για χριστιανούς στη Μικρά Ασία.
Δεύτερον: Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι επώνυμοι χριστιανοί, είναι «εθνικής» καταγωγής, κι η δράση τους εξελίσσεται, έξω απ' την Παλαιστίνη.
Τρίτον: Στα 133 μ.Χ. ξεσπά η επανάσταση του Εβραίου «Μεσσία» Μπαρ Κοχμπάς. Όλες οι πηγές συμφωνούν, ότι σ' αυτή συμμετείχε το σύνολο του εβραϊκού λαού. Η επανάσταση στρεφόταν ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές. Η χριστιανική φιλολογία, ισχυρίζεται ότι α Κοχμπάς κατέσφαξε πάμπολλους χριστιανούς. Αυτό, σημαίνει ότι οι χριστιανοί δεν βρίσκονται στην πλευρά των Εβραίων, μα των αντιπάλων τους, Ρωμαίων.
Τέταρτον: Η χριστιανική φιλολογία, αντανακλά όλες τις δοξασίες του «εθνικού» κόσμου, είτε θρησκευτικές, είτε φιλοσοφικές.
Πέμπτον: Υπάρχουν αναφορές Ρωμαίων συγγραφέων, ότι πολλοί Ρωμαίοι αριστοκράτες είχαν ασπαστεί τη λατρεία του Γιαχβέ.
Ο αποκλεισμός της ανθρωποκεντρικής μεθόδου απ' τις αναλύσεις τους, γρήγορα έφερε όλες τις διάφορες χριστολογικές σχολές σ' ένα αξεπέραστο αδιέξοδο. Αυτό εκφραζόταν μ' ένα ερώτημα. Ερώτημα, στο οποίο όλες οι τάσεις δήλωναν αδυναμία αντιμετώπισής του. Το ερώτημα τις καλούσε ν' απαντήσουν στο εξής: Με ποιόν τρόπο ο Χριστιανισμός ξεφεύγει απ' τα στενά, όσο κι αμελητέα όρια της Παλαιστίνης, όπου δρα σαν μια μικρή περιθωριακή αίρεση και «κατακλύζει» όλο το φάσμα του εθνικού χώρου, μέσα σ' εκατό μόλις χρόνια; Μέσω ποιών διαδικασιών, και γιατί, γνωρίζει αυτόν τον θρίαμβο; Τόσο στη ρωμαϊκή περιφέρεια, όσο και στην ανατολική Μεσόγειο, υπήρχαν δεκάδες εσχατολογικές δοξασίες. Πολλές απ’ αυτές, έσερναν πίσω τοςς ένα παρελθόν αιώνων κι επέζησαν άλλους πέντε περίπου αιώνες, μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού. Οι οπαδοί της ανέρχονταν σ' εκατομμύρια κι η εμβέλεια επιρροής τους, αγκάλιαζε όλο τον αρχαίο κόσμο. Π.χ. ο Ορφισμός ή ο Μιθραϊσμός. Κι απ' τις δυο αυτές θρησκείες, ο Χριστιανισμός αντέγραψε όλο σχεδόν το υλικό τους. Μέχρι και την ημερομηνία γέννησης του Μίθρα. Ποιές είναι λοιπόν οι ιστορικές προϋποθέσεις που καλύπτει, ώστε να υπερκεράσει κάποια στιγμή θρησκείες με τόσο βαθιές ρίζες;
Η απάντηση στο ερώτημα, που ανάγκασε όλες τις σχολές να σηκώσουν τα χέρια ψηλά, συνδέεται άμεσα με τη βασικότερη ομοφωνία τους: Καμμιά χριστολογική σχολή δεν αμφισβήτησε την εβραϊκή προέλευση του Χριστιανισμού. Καμμιά τους δεν στάθηκε ικανή να θέσει το κατά πολύ απλούστερο ερώτημα: Ήταν δυνατό οι εβραϊκές συνθήκες να επέτρεπαν ποτέ τη δημιουργία μη γιαχβικής αίρεσης, μέσα στους κόλπους τους; Κι αν υποθέσουμε ότι τα πράγματα έγιναν έτσι, όπως λένε τα χριστιανικά γραπτά, η αίρεση τελικά καταπνίγηκε. Πώς μπόρεσε μια ξοφλημένη στην ίδια την απόμερη γωνιά της, μικροαίρεση, να γνωρίσει την αποθέωση που γνώρισε;
Η εύκολη απάντηση, θα ήταν: Μέσω της εβραϊκής διασποράς. Αλλά, αυτή είναι όντως μια εύκολη απάντηση. Γιατί, αν ήταν έτσι, αν η εβραϊκή διασπορά είχε αυτή την ικανότητα, τότε όλος ο κόσμος θα είχε εδώ κι αιώνες ασπαστεί το γιαχβικό σχήμα.
Εκείνο που είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι πως ο Χριστιανισμός θα πρέπει να κάλυπτε ζωτικές ανάγκες κάποιων τμημάτων του «εθνικού» χώρου. Αλλιώς, δεν θα εξαπλωνόταν στο σημείο που εξαπλώθηκε. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να είχε κάποια οργανική σύνδεση με τούτα τα τμήματα. Με λίγα λόγια, θα πρέπει ν' αποτελούσε παράγωγο των διεργασιών τους. Έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι η εβραϊκή διασπορά, αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του «εθνικού» χώρου; Ασφαλώς όχι. Κι ειδικά, όταν γνωρίζουμε ότι σ' όλον τον τότε κόσμο, η εβραϊκή διασπορά αποτελούσε το μόνιμο στόχο όλων των παραγόντων του μέρους, όπου κομμάτια της «φιλοξενούνταν» (λαού, αρχών κ.λπ.). Η μόνιμη προσπάθειά της να διασώσει την εθνολογική της ταυτότητα, την οδηγούσε σ' αναγκαστική περιθωριοποίηση και κατ' επέκταση σε διαρκή διαμάχη με το γηγενές στοιχείο. Μόνο στην Αλεξάνδρεια μπόρεσε και γνώρισε την κοινωνική ανέλιξη. Μα η Αλεξάνδρεια, είναι αφ' ενός μια πόλη στον κόσμο, αφ' ετέρου μακριά απ' το αντικείμενό μας, που είναι η Ρώμη.
Μελετώντας προσεkτικά τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης», διαπιστώνουμε δυο πράγματα, που το ένα αποτελεί λειτουργική συνέπεια του άλλου.
α) Έναν λαβύρινθο από αντιφάσεις, σκόπιμες παραπλανήσεις και στυγνές διαστρεβλώσεις της Ιστορίας, που προφανή στόχο έχουν την αποθάρρυνση μελλοντικών ερευνών.
β) Μια αγχώδη προσπάθεια να πείσουν για την εβραϊκή γιαχβική καταγωγή του «Ιησού». Οι περισσότερες απ' τις διαστρεβλώσεις που επιχειρούν οι ανώνυμοι αντιγραφείς του 4ου αιώνα, στοχεύουν σ' έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο. Οτιδήποτε θα μπορούσε να προσδώσει «εθνική» χροιά στην προέλευση του Χριστιανισμού, πλαστογραφείται ανηλεώς και προσαρμόζεται στην εβραϊκή παράδοση. Στα κείμενα, που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να γίνει αυτό, η κατάσταση καταντάει κωμική. Πάνω στο «εθνικό» αρχικό στρώμα αφηγήσεων, προστίθεται ένα αντίστοιχο εβραϊκό. Αποτέλεσμα, η δημιουργία ενός τραγέλαφου, όπου η μια παράγραφος αναιρεί την άλλη. Το δυστύχημα είναι, ότι οι χριστιανοί πλαστογράφοι, κατάφεραν να πετύχουν αυτό που επεδίωκαν. Η έρευνα στο χριστολογικό ζήτημα, έπεσε στην παγίδα της δήθεν εβραϊκής καταγωγής του Χριστιανισμού. Άμεσο επακόλουθο, ο αποπροσανατολισμός της προσπάθειας, για μια επιστημονική ανασύνθεση των αληθινών συνθηκών, που γέννησαν τη χριστιανική θρησκεία. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που θέλησαν να δουν το ζήτημα, από μια διαφορετική οπτική γωνία.
Αλλά κι αυτοί, σύντομα βάλτωσαν στον ωκεανό των παραποιήσεων. Στην καλύτερη περίπτωση, κατατρίβονταν αναλισκόμενοι στην αναζήτηση συγγενικών προς τον Χριστιανισμό, «εθνικών» στοιχείων. Οπωσδήποτε, η χεγκελιανή συγκριτική μέθοδος, πρόσφερε τεράστιες υπηρεσίες στην αυγή της έρευνας του χριστολογικού. Από κάποια στιγμή όμως και μετά, κατάντησε στείρα επανάληψη.
Ο μόνος που μπόρεσε να διασπάσει το εβραϊκό τείχος των πλαστογραφήσεων, ήταν ο Μπάουερ (1809-1882), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Τα μεγαλοφυή συμπεράσματά του όμως, όταν δεν χλευάστηκαν, κατακρίθηκαν σαν «εξτρεμιστικά». Ο Μπάουερ, αναλύοντας όλα τα στοιχεία του φακέλου, φτάνει στο σημαντικό για την εποχή του συμπέρασμα, πως τα λίκνα του Χριστιανισμού υπήρξαν η Ρώμη κι η Αλεξάνδρεια κι όχι η Ιουδαία.
Στα τέσσερα «Ευαγγέλια» του «Κανόνα», διακρίνονται καθαρά και τα δυό στοιχεία που αναφέραμε. Με βάση έναν υπεραπλουστευμένο πυρήνα, περιστρέφονται πάμπολλες αντιφατικές εκδοχές. Το βασικό πρόβλημα είναι να βρούμε το γιατί υπάρχουν αυτές οι αντιφάσεις. Οφείλονται στην ηλιθιότητα των αντιγραφέων, που δεν φρόντισαν να εναρμονίσουν τις πλαστογραφήσεις; Κάτι τέτοιο, δεν στέκει σε καμιά σοβαρή ανάλυση. Ακόμα κι ένας «αγαθός» χριστιανός, όπως επιδιώκει να εμφανίζεται ο Βιτόριο Μεσόρι, είναι σε θέση να εξουδετερώσει την παραπάνω άποψη, μ’ ένα εύλογο ερώτημα: «Γιατί όμως οι συντάκτες των Ευαγγελίων δεν εκμεταλλεύτηκαν το ότι ο Ιησούς δεν είχε αφήσει κανένα γραπτό; Γιατί δεν εξάντλησαν όλες τις ευκαιρίες, που κρατούσαν άφθονες στα χέρια τους, προκειμένου ν' απαλείψουν όλες τις αντιφάσεις που υπάρχουν στα κείμενά τους;». Το ερώτημα του Μεσόρι, αποτελεί και τη λογικότερη απάντηση, στους ισχυρισμούς για ηλιθιότητα, των αντιγραφέων. Στην πραγματικότητα αυτές οι περίφημες αντιφάσεις των «Ευαγγελιστών», δεν οφείλονται σ' απλή δυσαρμονία. Απλά, αποτελούν αντανάκλαση της θανάσιμης διαμάχης, ανάμεσα στον αρχικό ρωμαϊκό Χριστιανισμό, και στη μετέπειτα εβραϊκή του παράφραση.
Το γεγονός της ρωμαϊκής προέλευσης των συντακτών των «Ευαγγελίων», πιστοποιείται από ένα πλήθος ντοκουμέντων. Κυριότερο, η πλήρης άγνοιά τους για οτιδήποτε έχει σχέση με την Παλαιστίνη. Οι περιοχές που βάζουν τον «Ιησού» να κινείται, είναι φοβερά μικρές. Τα ονόματα των τοποθεσιών πού αναφέρουν, όταν δεν είναι ανύπαρκτα, είναι τόσο γνωστά, που θα τα ήξερε οποιοσδήποτε είχε ακούσει κάτι για Παλαιστίνη. Τη μικρή λίμνη, με το γλυκό νερό, Γενησαρέτ, την αποκαλούν «θάλασσα της Γαλιλαίας». Τη δεύτερη σε σημαντικότητα πόλη της Ιουδαίας, την Τιβεριάδα, την αγνοούν. Αγνοούν επίσης, κι αυτή τη Νεκρά Θάλασσα. Απ' τα τόσα βουνά, που υποτίθεται ότι ανέβηκε ο «Ιησούς», δεν αναφέρεται κανενός η ονομασία. Δεν γίνεται κανένας λόγος για τους χείμαρρους του Ιορδάνη, πού ορισμένοι απ’ αυτούς, όπως ο Γιαρμούκ κι ο Γιαμπόκ, ήταν πασίγνωστοι. Δεν αναφέρεται καμιά ονομασία τόπου, απ' τις δεκάδες που υπάρχουν ανάμεσα στις Σαμάρεια, Περαία, Ιερουσαλήμ. Αντιθέτως, όπου αναφέρονται τοποθεσίες με τ' όνομά τους, είναι σαφώς κατασκευασμένες κι αυτές κι αυτά. Λ.χ. η «Μπετσάιντα», η «Μπεγκατάν» κι η «Μπετφάγκε», του «Ματθαίου». Επίσης η «Ντολμανούτα», του «Μάρκου», η «Ναΐν», του «Λουκά» κι οι «Ενόν», «Κανά», «Σαλίμ», του «Ιωάννη». Ακόμα, τα λεγόμενα «Ευαγγέλια», δεν αναφέρουν ούτε ένα απ' τα ζώα ή τα φυτά, που συντελούν στην όποια ιδιορρυθμία της Παλαιστίνης. Το λιοντάρι, η ύαινα, το τσακάλι, ο χαμαιλέοντας, ζώα που εκείνη την εποχή αφθονούσαν στην περιοχή, δεν αναφέρονται καθόλου. Αναφέρονται ο λύκος, το κοράκι, η σαύρα -ζώα που αποτελούν σημείο αλληγορίας στην Ελλάδα, στη Μικρά Ασία, και στην Ιταλία. Ο «Μάρκος» μιλάει για ένα κοπάδι...2.000(!) γουρουνιών, σαν να πρόκειται για κοινό θέαμα. Κι αυτό, σε μια χώρα που το χοιρινό κρέας θεωρείται απαγορευμένη τροφή. Τα πλέον κοινά δέντρα της Παλαιστίνης, όπως η πορτοκαλιά, η ελιά, η αμυγδαλιά, και κυρίως η χουρμαδιά, είναι σαν να μην υπάρχουν.
Γίνεται λοιπόν φανερό, πως οι συγγραφείς των «Ευαγγελίων», δεν έχουν καμμιά άμεση σχέση με την Παλαιστίνη. Ό,τι γνωρίζουν, το γνωρίζουν είτε απ' τα έργα των Φλάβιου Ιωσήφ, Φίλωνα, Ιούστου, είτε απ' τις αφηγήσεις των Εβραίων της διασποράς. Η καταγωγή τους θα πρέπει σίγουρα ν' αναζητηθεί στη ρωμαϊκή περιφέρεια. Κι αυτό, γιατί τα «Ευαγγέλια» αντανακλούν, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, τις περισσότερες δοξασίες, που κυκλοφορούν σ’ όλη την απέραντη αυτοκρατορία κι όχι μόνο σ' αυτή.
Η χριστιανική Εκκλησία, θεωρεί τα τέσσερα «Ευαγγέλια», σαν τ' αρχαιότερα κείμενα του «Κανόνα». Η επιστημονική όμως έρευνα, έχει υπερκεράσει, εδώ και καιρό, αυτή τη «θέση». Στην πραγματικότητα, τα «Ευαγγέλια» αποτελούν τα νεώτερα κείμενα της «Καινής Διαθήκης». Και βέβαια υπάρχουν μέσα τους στρώματα αφηγήσεων, πολύ παλιότερα απ’ την τελική επεξεργασία των κειμένων τους. Πλην όμως, η τελική διατύπωσή τους, δεν έγινε κατορθωτή, παρά μόνο στα τέλη του 4ου αιώνα, ύστερα απ' οξύτατες αντεγκλήσεις.
Μετά απ' το σφυροκόπημα της χριστολογικής έρευνας, πολλοί θεολόγοι, αναγκάστηκαν ν' αναθεωρήσουν κάπως την επίσημη θέση της Εκκλησίας για την αρχαιότητα των «Ευαγγελίων». Αρπάζονται απ' την ελαστικότητα της πρόθεσης «κατά», όπως ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του. Έτσι, ναι μεν ο «Ματθαίος» ή ο «Λουκάς», έζησαν την εποχή που τους τοποθετεί η παράδοση, αλλά τα «Ευαγγέλια» γράφτηκαν πάνω στις αφηγήσεις τους βέβαια, αρκετά αργότερα. Και πώς να κάνουν διαφορετικά; Οι ιστορικές ανακρίβειες που περιέχουν, είναι τόσο έντονες, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αντίδρασης. Η μόνη αιτιολόγηση, που θα μπορούσε να σταθεί γι' αυτές, είναι ότι οι συντάκτες τους, γράψουν σε μια εποχή μακρινή απ' τα συμβάντα που περιγράφουν. Είναι όμως έτσι; Μήπως αυτή η αιτιολόγηση προσφέρει ένα ατράνταχτο άλλοθι για τις ανακρίβειες; Θέλουμε να πούμε, μήπως οι συγκεκριμένες ιστορικές ανακρίβειες, δεν οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην ασχετοσύνη των «Ευαγγελιστών»; Εν πάση περιπτώσει, μήπως βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα θεληματικό ανακάτωμα προσώπων και πραγμάτων; Ο επιδιωκόμενος στόχος, θα μπορούσε να ήταν μια παραπλόνηση, και συνεπώς μια απομάκρυνση, των μελλοντικών ερευνών απ' την αλήθεια.
Αλλά, ας δούμε μερικές απ’ αυτές τις ιστορικές ανακρίβειες...
Ο «Λουκάς», λοιπόν, τοποθετεί τον Κυρήνιο, κυβερνήτη της Συρίας τον καιρό του Ηρώδη του Μεγάλου. Πρόκειται για χοντροκομμένο λάθος. Είναι απολύτως εξακριβωμένο, πως ο Κυρήνιος χρημάτισε σ' αυτή τη θέση, στα χρόνια του γιου τού Ηρώδη, Ηρώδη Αντίπα. Ο τελευταίος, με τη σειρά του, δεν ήταν βασιλιάς, όπως τον θέλει ο «Μάρκος», μα τετράρχης. Ο Άννας πάλι, δεν υπήρξε συναρχιερέας με τον Καϊάφα, για τον απλούστατο λόγο, πως ποτέ δεν υπήρξαν στην Ιερουσαλήμ δυο αρχιερείς, ταυτόχρονα. Στην πραγματικότητα, ο Άννας υπήρξε αρχιερέας απ' το 6 μ.Χ. έως το 15 μ.Χ., ενώ ο Καϊάφας που ήταν γαμπρός του, απ’ το 18 μ.Χ. έως το 36 μ.Χ. Ενδιάμεσά τους, τη θέση κατείχαν άλλοι τρεις αρχιερείς, που όμως δεν διασώθηκαν τα ονόματά τους. Η περίφημη απογραφή πάλι, δεν έγινε το 1 μ.Χ. μα το 6 μ.Χ. Δέκα ολόκληρα χρόνια, δηλαδή, ύστερα απ' τον θάνατο του Ηρώδη του Μεγάλου, ο οποίος πέθανε αποδεδειγμένα το 4 π.Χ. Η τετραρχία «Αμπιλινία», τέλος, που ο «Λουκάς» τη χαρίζει απλόχερα σε κάποιον Λυσανία, θα πρέπει να υπήρξε μόνο στα όνειρά του. (Ιστορικά γνωρίζουμε τον Λυσανία, τον βασιλιά της Χάλκης, που εκτελέστηκε με διαταγή της Κλεοπάτρας. Όπως καταλαβαίνουμε, είναι αδύνατον να ταυτιστεί με τον Λυσανία του Λουκά. Ο Ευσέβιος της Καισαρείας, στην προσπάθειά του να διασώσει το κύρος των ιστορικών αναφορών που παραθέτουν τα «Ευαγγέλια», χαρακτηρίζει τον Λυσανία ως γιο του Ηρώδη του Μεγάλου, κάτι δηλαδή που είναι καθαρή μυθοπλασία).
Μιλήσαμε για τις αντεγκλήσεις πού αντανακλούν τα κείμενα των «Ευαγγελίων». Οι αντεγκλήσεις τούτες, είναι εμφανέστατες σε κάθε χριστιανικό κείμενο. Υπάρχουν ακόμα και σ' αυτή τη σύνθεση των τριών παλαιότερων χειρόγραφων της «Καινής Διαθήκης». Στον «Σιναϊτικό Κώδικα», στον «Κώδικα του Βατικανού» και στον «Αλεξανδρινό Κώδικα».16
Το κυριαρχικό στοιχείο στα «Ευαγγέλια», είναι η ιδέα του Θεού που πεθαίνει κι ανασταίνεται. Μια τελετουργία λύτρωσης λοιπόν. Οι ανθρωποθυσίες τούτες, απεικονίζουν την κοινή σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης πίστη, για τον Θεό που πεθαίνει κι ανασταίνεται.
Η παλιότερη μαρτυρία που διαθέτουμε για «Ευαγγέλια» κι «Ευαγγελιστές», είναι αυτή του Παπία, διασωσμένη μέσα απ' τα έργα των Ειρηναίου, Ευσέβιου κ.λπ. Ο Παπίας, (80-160), που χρημάτισε επίσκοπος της Φρυγίας, γνωρίζει μόνο τα «Ευαγγέλια» των «Μάρκου» και «Ματθαίου». Ακόμα χειρότερα, λίγα χρόνια αργότερα ο Ιουστίνος (100-165 μ.Χ.) γνωρίζει ένα μόνο «Ευαγγέλιο», που τ' ονομάζει «Αναμνήσεις των Αποστόλων». Πολλοί θεολόγοι, στην προσπάθειά τους να σώσουν τις «επίσημες» χρονολογήσεις της Εκκλησίας, ταυτίζουν το κείμενο που αναφέρει ο Ιουστίνος, με το λεγόμενο «Ευαγγέλιο των Εβραίων». Το τελευταίο, υποτίθεται ότι αποτελεί το αρχικό πρόπλασμα του «Κατά Ματθαίον».
Το ότι τα «Ευαγγέλια» των «Λουκά» και «Ιωάννη», δεν αναφέρονται γύρω στο 150 μ.Χ., σε καμμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν έχουν γραφτεί ακόμα. Η «Αποκάλυψις» λ.χ., που σύμφωνα με τις νεώτερες ερμηνείες είναι το πρώτο γραπτό μνημείο του Χριστιανισμού, ακόμα και στα τέλη του 3ου αιώνα, απουσιάζει απ' τα έργα αρκετών «πατέρων». Η απουσία των δυο «Ευαγγελίων» απ' τις αναφορές του 150 μ.Χ., απλά τονίζει τη διαμάχη που υπήρχε στους χριστιανικούς κόλπους, γύρω απ' το ποιά κείμενα θα μπουν στον «Κανόνα».
Ο πρώτος που μιλάει για τα «Ευαγγέλια» των «Λουκά» κι «Ιωάννη», είναι ο Ειρηναίος (130-200), που γράφει στην τελευταία δεκαετία του 2ου αιώνα. Ο Ειρηναίος ήταν επίσκοπος της Λυών. Απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα, πριν απ' τον Ειρηναίο κι ο «αιρετικός» Μαρκίων έκανε λόγο για τους «Λουκά» κι «Ιωάννη».
Χαρακτηριστικό των διχογνωμιών, γύρω απ' την εγκυρότητα των «Ευαγγελίων», είναι και το εξής: Στα 1958, βρέθηκε κοντά στο Κουμράν της Νεκράς Θάλασσας, ένα αντίγραφο μιας επιστολής του Κλήμη της Αλεξάνδρειας, προς κάποιον Θεόδωρο. Σ' αυτήν, του εμπιστεύεται ότι το «Ευαγγέλιο» του «Μάρκου», φυλάγεται κρυμμένο στην εκκλησία της Αλεξάνδρειας, γιατί προβαίνει σε πολλές αποκαλύψεις. Αλλά ο Κλήμης, δεν διευκρινίζει τι εννοεί. Γιατί το κρύβουν; Τί είναι αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί επιλήψιμο στον «Μάρκο»; Πιθανότατα, το πρόβλημα δεν έχει σχέση με ορισμένα αποσπάσματα του «Μάρκου», μα με το σύνολό του. Κι αυτό, γιατί με το «Μάρκο» εγκαινιάζεται η περίοδος της άμεσης εβραιοποίησης του Θεού-Χριστού. Τούτη η εβραιοποίηση όμως, συνάντησε οξύτατες αντιδράσεις απ' τους λειτουργούς της αρχικής χριστιανικής θεώρησης. Απ' ό,τι φαίνεται, τη στιγμή που ο Κλήμης γράφει την επιστολή του, οι «Ρωμαίοι-χριστιανοί» έχουν το πάνω χέρι στην Αλεξάνδρεια.
Το σύνολο των ερευνητών, θεωρεί το Ευαγγέλιο του «Μάρκου» ως το αρχαιότερο απ' όλα τα «Ευαγγέλια». Ο πρώτος που εξέφρασε τούτη τη γνώμη, ήταν ο Βάισε («Critique des Evangiles»). Το σημείο εκκίνησής του, στάθηκε η απουσία απ' τον «Μάρκο», όλων των σχετικών με τη γέννηση του «Ιησού». Πράγματι, ο «Μάρκος» αρχίζει την αφήγησή του, με τον «Ιησού» σε ώριμη ηλικία, να βαπτίζεται στα νερά του Ιορδάνη, απ' τον Ιωάννη τον «Πρόδρομο». Πρόκειται για μια εξιλαστήρια τελετή, γνώριμη στους λαούς της Ανατολής, που σε μερικά μέρη διατηρείται ακόμη.
Ο Στίβενσον («The four Christian Gospels») πιστεύει, πως το αρχικό κείμενο του «Μάρκου», δεν πρέπει ν' ανέφερε, παρά ελάχιστα, για την επίγεια ζωή του «Ιησού». Τόσα, όσα κι οι άλλες θρησκείες της εποχής απέδιδαν στους θεούς τους. Την ίδια γνώμη, εκφράζει κι ο Κράους («The myth of Jesus»). Προσθέτει, μάλιστα, πως «ο πρωτο-Μάρκος», αποτελούσε προπαγανδιστική απολογία των χριστιανών, στις δυσφημιστικές επιθέσεις των «εθνικών» συγγραφέων. Κι οι δυο τους, όμως, ξεκινάνε απ' τη δεδομένη για όλες τις σχολές βάση, πως ο «Μάρκος» είναι το αρχαιότερο Ευαγγέλιο. Αλλά όλοι τους παρακάμπτουν μια απλή αλήθεια. Αν ο «Μάρκος» δεν έλεγε τίποτα για την επίγεια ζωή του «Ιησού», τότε δεν θα το έβαζαν στον «Κανόνα». Θα το αντικαθιστούσαν μ' ένα απ' τα πολλά «Ευαγγέλια», που γνωρίζουμε ότι κυκλοφορούσαν στους πρώτους αιώνες.
Το «Κατά Ματθαίον» απηχεί την κύρια προσπάθεια εβραιοποίησης του Χριστιανισμού. Ο Επιφάνιος της Σαλαμίνας της Κύπρου (315-403), μας πληροφορεί πως οι χριστιανοί της Ιουδαίας το προτιμούσαν, γιατί ήταν το μόνο που είχε γραφτεί στα Εβραϊκά. Στον «Ματθαίο», υπάρχει μια καθαρά κατασκευασμένη γενεαλογία του «Ιησού». Τα ονόματα είναι έτσι τοποθετημένα, ώστε να σχηματίζουν τρεις φορές τον αριθμό 14. (Κατά Ματθαίον, 1: 17). Εκείνο που προξενεί ερωτηματικά, είναι το γιατί, τόσο ο «Ματθαίος», όσο κι οι χριστιανοί, προσπαθούν ν' αποδώσουν βασιλική καταγωγή στον «Ιησού»; Για ποιόν λόγο κάθονται και σκαρώνουν ολόκληρες γενεαλογίες, προκειμένου να του δώσουν άμεση σχέση με τον Δαβίδ; Η σύντομη απάντηση είναι, πως η απόδοση βασιλικής καταγωγής στον «Ιησού», προορίζεται σαν αντίδοτο στη λατρεία, απ' τον απλό λαό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στους αυτοκράτορες γενικά, στον Νέρωνα ειδικότερα.
Στον «Ματθαίο», τα μυθολογικά στοιχεία κατέχουν κυριαρχικό ρόλο. Λ.χ. ο τερατώδης αυτοσχεδιασμός των συντακτών του, που θέλει τον Ηρώδη σφαγέα νηπίων (Κατά Ματθαίον, 2: 16-18). Η φήμη αυτή δεν επικυρώνεται από πουθενά. Ούτε απ' τον Φλάβιο Ιωσήφ, που όταν πρόκειται να παρουσιάσει τα εγκλήματα του Ηρώδη γίνεται αρκετά λεπτολόγος, ούτε κι απ' τον αγιογράφο του Ηρώδη, Νικάνορα, που δεν θα έχανε την ευκαιρία να τον δικαιολογήσει, αν όντως είχε κάνει μια παρόμοια πράξη.
Στον «Ματθαίο», κάθε επεισόδιο απ' τη ζωή του «Ιησού», προορίζεται για να «πληρωθεί» κάποια προφητεία της «Παλαιάς Διαθήκης». Στην προκειμένη περίπτωση αυτή του Ιερεμία (31: 15-17): «Ούτω λέγει Κύριος φωνή ηκούσθη εν Ραμά. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Η Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, δεν ήθελε παρηγορηθή διά τα τέκνα αυτής, διότι δεν υπάρχουσι. Ούτω λέγει Κύριος. Παύσον την φωνήν σου από κλαυθμού και τους οφθαλμούς σου από δακρύων. Διότι το έργον σου θέλει ανταμειφθή, λέγει Κύριος, και θέλουσιν επιστρέφει εκ της γης του εχθρού. Και είναι ελπίς εις τα έσχατά σου, λέγει Κύριος και τα τέκνα σου θέλουσιν επιστρέφει εις τα όρια αυτών». Το απόσπασμα αυτό αναφέρεται στην κατάληψη της Ιερουσαλήμ τον Ιούλιο του 587 π.Χ., από τον στρατηγό του Ναβουχοδονόσορα, Νεβουζορντάν, που είχε ως αποτέλεσμα τη μεταφορά 600.000 περίπου Εβραίων στη Βαβυλώνα. Η «προφητεία» του Ιερεμία -που κάθε άλλο παρά προφητεία είναι, δεδομένου πως η επιστροφή στην Ιουδαία γίνεται το 536 π.Χ., ενώ το βιβλίο του δημιουργείται γύρω στα 500 π.Χ.- με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να συσχετιστεί με τη «σφαγή των νηπίων». Μόνο σχιζοφρενείς επιχειρούν κάτι τέτοιο.
Αυτό το κατάλαβαν σύντομα οι νεώτεροι απολογητές του Χριστιανισμού. Απ' τις απαρχές ήδη της έρευνας για το χριστολογικό, φρόντισαν να μεταφέρουν το θέμα στο συμβολικό πεδίο. Έτσι, μαθαίνουμε πως τα Ευαγγέλια δεν κάνουν ιστορία, μα συμβολική μεταφυσική.
Το «Κατά Λουκάν», εμφανίζεται στα μέσα με τέλη του 2ου αιώνα. Ο Ευσέβιος, μας μεταφέρει μερικά αποσπάσματα απ' το έργο ενός Ηγήσιππου, «Υπομνήματα εκκλησιαστικών πράξεων». Σ' ένα απ' αυτά, ο Ηγήσιππος, βάζει τον Ιάκωβο τον Μικρό να ψιθυρίζει, τη στιγμή που ξεψυχάει, ύστερα απ' τον λιθοβολισμό που του επέβαλε το εβραϊκό δικαστήριο, τα πιο κάτω: «Κύριε Θεέ πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν». Την ίδια ακριβώς φράση όμως, χρησιμοποιεί κι ο «Λουκάς», όταν κάνει λόγο για τις τελευταίες στιγμές του «Ιησού». (Κατά Λουκάν, 3: 34). Τούτη η φράση, υπάρχει επίσης και στις «Πράξεις των Αποστόλων». Εκείνος που την εκστομίζει αυτή τη φορά, είναι ο «πρωτομάρτυρας Στέφανος» (Πράξεις Αποστόλων, 7: 60). Υποτιθέμενος συντάκτης και των «Πράξεων», είναι ο «Λουκάς». Ο Ηγήσιππος, πρέπει να έγραψε τα τελευταία 20 χρόνια του 2ου αιώνα. Αναφέρεται σαν επίσκοπος της Ρώμης, ύστερα απ' τον Ελευθέριο, που γνωρίζουμε πως χρημάτισε στην ίδια θέση απ' το 175 έως το 189 μ.Χ.
Ο Τερτυλλιανός (160-226 μ.Χ.) υποστηρίζει στο «Κατά Μαρκίωνος», ότι ο αληθινός συγγραφέας του «Κατά Λουκάν», είναι ο «Παύλος» κι όχι ο «γραμματέας» του «Λουκάς». Φαίνεται πως ο Τερτυλλιανός ωθείται σ' αυτή τη γνώμη, επειδή θέλει να διασώσει το κλονισμένο, εκείνη την εποχή, κύρος του «Παυλιανισμού». Το ωραίο είναι, πως η άποψή του υποστηρίχτηκε από κάμποσους θεολόγους που ανέτρεξαν στη φράση του «Παύλου», για το «Ευαγγέλιό μου» (Προς Ρωμαίους, 1: 16 & 16: 25). Οπωσδήποτε όμως, το θέμα δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση.
Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, το «Κατά Λουκάν» εκθέτει τα κηρύγματα του «Παύλου», με τον ίδιο τρόπο που το «Κατά Μάρκον», εκθέτει τη διδασκαλία του «Πέτρου». Τούτη την άποψη πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη σοβαρότητα, απ' όση προδιαθέτει η αφελής διατύπωσή της. Σημαίνει, πως -αφαιρώντας τις ανοησίες για «Πέτρους» και «Παύλους»- το κάθε «Ευαγγέλιο», ήταν προϊόν των ζυμώσεων ενός συγκεκριμένου χώρου. Στον ίδιο χώρο απευθυνόταν κιόλας. Στον «Λουκά» π.χ., διαπιστώνουμε πως τόσο το ύφος, όσο κι η γλώσσα του, συγγενεύουν άμεσα με τη λογοτεχνική αττική διάλεκτο της εποχής. Οι δε χρονολογήσεις που δίνει στα διάφορα περιστατικά, έχουν σαν βάση τα γεγονότα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ταυτόχρονα το μέρος πού αφορά τη δράση του «Ιησού» στη Παλαιστίνη, είναι ελάχιστο. Ηλίου φαεινότερο ότι απευθυνόταν σ' «εθνικό» ακροατήριο. Τούτο επιβεβαιώνεται, αν το συσχετίσουμε με τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν κατά καιρούς, ενάντια στη «παυλιανική» προσέγγιση των «ειδωλολατρικών» πληθυσμών.
Το πλέον χαρακτηριστικό σημείο του «Κατά Λουκάν», που δικαιώνει αυτή τη θέση, είναι η διαφορετική απ' τον «Ματθαίο» γενεαλογία, που αποδίδει στον «Ιησού». Η αντίφαση, ανάμεσα στις δυο γενεαλογίες είναι πλήρης. Ο «Ματθαίος» δίνει 40 ονόματα, ενώ ο Λουκάς 55. Εκτός αυτού, δεν συμπίπτει ούτε ένα όνομα. Πολλοί εκκλησιαστικοί άντρες, δοκίμασαν να μπαλώσουν τα πράγματα, με γελοίες προφάσεις. Η πιο γελοία, σίγουρα, είναι εκείνη του Ιούλιου του Αφρικανού, όπως εκφράζεται σε μια επιστολή του προς τον Αριστείδη (2ος αιώνας). Σ' αυτήν, επικαλείται ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο των νόμων του Ισραήλ, το «Δευτερονόμιον» (25: 5-6). Σύμφωνα με το απόσπασμα, το νεογέννητο ενός νεκρού πατέρα, χρεωνόταν στον αληθινό του γονιό, όταν πέθαινε. Όσο ζούσε όμως, έφερνε τ' όνομα εκείνου που το είχε υιοθετήσει. Ο Αφρικανός, επιχειρεί μ’ ανόητες ακροβασίες, να εμφανίσει όλες τις προμάμμες του Ιησού, χήρες ή άτεκνες. Γι' αυτόν τον λόγο, όλες τους παντρεύονται τους αδελφούς των αντρών τους, προκειμένου να τεκνοποιήσουν!
Αλλά και η κριτική που επιχειρούν οι περισσότεροι ερευνητές πάνω στο θέμα, δεν είναι λιγότερο ρηχή, απ' αυτήν του Αφρικανού. Το να λέμε πως η διαφορά στις γενεαλογίες οφείλεται σε απλό μη συγχρονισμό, είναι σκέτη ανοησία. Εν πάση περιπτώσει δεν οδηγεί πουθενά. Η Εκκλησία είχε ένα τεράστιο χρονικό διάστημα στη διάθεσή της, για να εναρμονίσει τα κείμενα, Το γιατί δεν το έκανε, οφείλεται στο ότι η εβραιοποίηοη του Χριστιανισμού, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις απ' τους οπαδούς του αρχέγονου ρωμαϊκού Χριστιανισμού. Αυτό που τελικά συνέβη, ήταν ένας συμβιβασμός των δυο τάσεων. Συμβιβασμός, που απεικονίζεται τέλεια στα κείμενα του «Κανόνα».
Μια άλλη διαφωνία μεταξύ των «Λουκά» και «Ματθαίου», εκδηλώνεται στη χρονολογία γέννησης του «Ιησού». Στον «Ματθαίο» γεννιέται την εποχή του Ηρώδη του Μεγάλου. Δηλαδή το 5 π.Χ., εφόσον ξέρουμε ότι ο Ηρώδης πέθανε το 4 π.Χ. Στον «Λουκά» (2: 1-7) γεννιέται την εποχή της απογραφής που διέταξε ο κυβερνήτης της Συρίας, Κυρήνιος. Με άλλα λόγια, το 6 μ.Χ., 11 χρόνια αργότερα!
Κι εδώ τα αίτια της διαφωνίας, πρέπει ν' αναζητηθούν στις διαφορετικές κοινωνικοΐδεολογικές τοποθετήσεις των δυο «Ευαγγελιστών». Ο «γνήσιος Εβραίος» «Ματθαίος», τοποθετεί τη γέννηση του «Ιησού» στις μέρες του Ηρώδη, μόνο και μόνο για να σπιλώσει, με τη σφαγή των νηπίων που του αποδίδει, τους Ισραηλίτες μονοθεϊστές που τον στηρίζουν. Ας ληφθεί υπ' όψιν πως ο Ηρώδης είχε ιδουμαϊκή καταγωγή. Κατά συνέπεια, καταπίεζε τους γηγενείς Εβραίους. Ο «Λουκάς», απ' τη μεριά του, μετατοπίζει 11 χρόνια τη γέννηση του «Ιησού», σε μια προσπάθεια διάψευσης του «Ματθαίου». Κι αυτό, γιατί η φήμη για τη σφαγή, βάζει σε δοκιμασία -με το να διατρανώνει την κρατική δολοφονικότητα- και το συντηρητικότατο χριστιανικό ιερατείο, του οποίου τα μέλη προέρχονται αποκλειστικά απ' την αριστοκρατία. Ο «Λουκάς», παρουσιάζει τον «Ιησού» να γεννιέται επί των ημερών του Ρωμαίου Κυρήνιου, που κρατά «μια υπέροχη στάση, απέναντι στον νέο κυρίαρχο του κόσμου». Δεν τον ζηλεύει, ούτε και προσπαθεί να τον ξεπαστρέψει διατάσσοντας μια παρόμοια σφαγή.
Κλείνοντας το θέμα του «Λουκά», ας σημειώσουμε πως τ' αρχικό του κείμενο έχει γνωρίσει μεγάλες παραχαράξεις. Παραχαράξεις, που καθρεφτίζουν τέλεια τ' ανεβοκατεβάσματα των διαφόρων τάσεων, στην ηγεσία της Εκκλησίας του 3ου και 4ου αιώνα. Μέχρι σήμερα, έχουν βρεθεί περισσότερα από 3.000 εδάφιά του με διαφορετική διατύπωση. Άλλωστε, το ότι η Εκκλησία των πρώτων αιώνων επιδίδονταν σε πλαστογραφήσεις, τ' ομολογούν κι οι ίδιοι οι ηγέτες της. Λ.χ. ο Ωριγένης, που σημειώνει: «Ει μεν μη περί άλλων πολλών διαφωνία ην προς άλληλα των αντιγραφέων έσται πάντα· τα κατά Ματθαίον μη συνάδειν αλλήλοις, ομοίως δε και τα λοιπά ευαγγέλια, νυν δε, δηλονότι πολλή γέγονεν η αντιγράφων διαφορά, είτε από ραθυμίας τινών αντιγραφέων, είτε από τόλμης τινών μοχθηρός διαθέσεως των γραφομένων, είτε από των τα εαυτοίς δοκούντα εν τη διορθώσει προστεθέντων ή αφαιρουμένων» («Υπόμνημα εις Ματθαίον»). Ο Ρουφίνος πάλι, μεταφράζοντας στα Λατινικά, απ' τα Ελληνικά, το έργο του Ωριγένη «Περί Αρχών», παραδέχεται ότι: «Κάθε φορά που συναντούσα στο ελληνικό πρωτότυπο κάποιο σκανδαλώδες εδάφιο, το διασκεύαζα, το μίκραινα, ή και το αφαιρούσα ακόμα, ώστε ο αναγνώστης να μη συναντάει τίποτα, που να του κλονίζει την πίστη» («Principatibus»). Ο Ειρηναίος γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις παραποιήσεις που γίνονται, ικετεύει τους μελλοντικούς αντιγραφείς του: «Να παραβάλεις το αντίγραφό σου με το αρχικό τούτο κείμενο κι ακόμα μη παραλείψεις να μεταφέρεις στο αντίγραφο αυτή μου την παράκληση» («Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως» ). Ενδεικτικό είναι και το ακόλουθο κομμάτι του 2ου αιώνα: «Άκουσα μερικούς να λένε ότι δεν πιστεύουν σ' αυτά που γράφει το Ευαγγέλιο, αν δεν τα δουν γραμμένα στα πιο αρχαία κείμενα. Όταν τους απαντούσα πως τα ίδια λέγαν κι αυτά, μου λέγανε: “Απόδειξέ το”» (Επιστολή Ιγνάτιου προς Φιλαδελφείς).
Το τελευταίο από τα «Ευαγγέλια», το «Κατά Ιωάννην», προοριζόταν για τις ελληνορωμαϊκές μάζες της ρωμαϊκής περιφέρειας. Οι μάζες αυτές κατείχαν, ούτως ή άλλως, ένα κάποιο επίπεδο γνώσης. Εδώ, αρκετά απ' τα γραφόμενα των «συνοπτικών», ανασκευάζονται ή αφαιρούνται. Ο Κλήμης το χαρακτηρίζει σαν ένα «πνευματώδες» «Ευαγγέλιο», δημιούργημα μιας μεγάλης έμπνευσης του «Ιωάννη».
Τα πρώτα λόγια του «Ιωάννη», αποτελούν ένα κράμα εβραιοελληνίζουσας φιλοσοφικής έκφρασης, όμοιας μ' εκείνη που χρησιμοποιούσαν ο Φίλωνας κι οι Αλεξανδρινοί Εβραίοι. «Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι' αυτού εγένοντο και χωρίς αυτόν εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (1: 1-4).
Οι συντάκτες του «Κατά Ιωάννην», γνωρίζουν άριστα την εβραϊκή θρησκευτική φιλολογία και φιλοσοφία. Εκτός αυτού όμως, χειρίζονται θαυμάσια και την ελληνική γλώσσα. Αναμφίβολα, πρόκειται για Εβραίους της διασποράς. Ποιάς περιοχής; Αν κρίνουμε απ' το φιλωνικό ύφος του, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι πρόκειται για Εβραίους της Αλεξάνδρειας. Αυτό όμως, μας βάζει σ' αρκετές σκέψεις, ως προς την ηλικία τούτου του «Ευαγγελίου», που γενικά θεωρείται ως το νεώτερο της «Καινής Διαθήκης». Κι αυτό, γιατί ο Φίλωνας έζησε γύρω στα 30 π.Χ.-55 μ.Χ. Κατά συνέπεια, το «Κατά Ιωάννην», θα πρέπει να γράφτηκε στα τέλη, περίπου, του 1ου αιώνα.
Οι ιδέες του Φίλωνα ήταν αρκετά δημοφιλείς στους χριστιανικούς κύκλους των πρώτων αιώνων. Ο «άγιος» Αμβρόσιος τον θεωρούσε σαν έναν απ' τους δημιουργούς της χριστιανικής «ιδεολογίας». Οι ιδέες του Φίλωνα, που οξυδερκέστατα ο Ένγκελς τον αποκαλεί «πατέρα του Χριστιανισμού», περιστρέφονται γύρω απ' την ακόλουθη κεντρική θεώρηση: Ο Θεός είναι απόλυτος κι αιώνιος· επιβλέπει τον κόσμο μ' ενδιάμεση κατάσταση τον γιο του, τον «Λόγο»· ο «Λόγος» μεσιτεύει στον Θεό για χάρη των ανθρώπων. Οι άνθρωποι μπορούν να λυτρωθούν απ' τη σφραγίδα του προπατορικού αμαρτήματος, μόνο όταν ελευθερωθούν απ’ τα δεσμά της «άθλιας ύλης». Ο «Λόγος» είναι πρωτογενής κι επομένως πανομοιότυπος με τον Θεό. Μια προέκταση του Θεού, με άλλα λόγια. Είναι αυτός που ικετεύει για χάρη της ανθρωπότητας. Αποτελεί το αρχέτυπο του ανθρώπου. Ο «κατ' εικόνα άνθρωπος και αρχέτυπο του αιτίου».
Στον «Ιωάννη», τούτη ακριβώς η θέση κυριαρχεί. Ο «Ιησούς» είναι ο «Λόγος» που ενανθρωπίζεται και μέσω της «θυσίας» του, μεσιτεύει στον Θεό για τους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, στον αρχικό «Ιωάννη», ο «Ιησούς» έχει μια καθαρά μεσσιανική υπόσταση, κατά πολύ απομακρυσμένη από τη μετέπειτα ανθρωποποίησή του.
Ενισχυτικό της αρχαιότητας του «Κατά Ιωάννην», είναι κι η ανακάλυψη του «άγνωστου Ευαγγέλιου» στα 1935. Πρόκειται για δυο πάπυρους που το κείμενό τους προσδιορίζεται πως έχει γραφτεί γύρω στα 160 μ.Χ. Περιέχει αποσπάσματα από τρία άγνωστα σε μας «Ευαγγέλια». Η φιλοσοφική δομή αυτών των αποσπασμάτων, καθώς και το ύφος διατύπωσής τους, συγγενεύουν πάρα πολύ με το γενικό κλίμα του «Κατά Ιωάννην». Το πιθανότερο είναι, ότι πρόκειται για τρία διαφορετικά σχεδιάσματά του, που αργότερα συνενώθηκαν σ’ ένα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που συναντάμε στον «Ιωάννη», είναι και το εξής: Βάζει στο στόμα του «Θωμά» την ακόλουθη φράση, με την οποία υπονοεί τον «Ιησού»: «Ο Κύριός μου και Θεός μου» (20: 28). Απ' το Σουετώνιο όμως γνωρίζουμε, πως ο Δομιτιανός «κατόρθωσε» να επιβάλλει προς τους κυβερνήτες των ρωμαϊκών επαρχιών, την ίδια ακριβώς προσφώνηση προς το πρόσωπό του. Όλοι όσοι απευθύνονταν σ' αυτόν, είτε γραπτώς, είτε προφορικώς, ξεκινούσαν πάντα με τη φράση: «Στον Κύριόν μου και Θεό» («Οι δώδεκα καίσαρες»). Βλέπουμε λοιπόν, πως ο «Ιησούς» προσφωνείται με τον ίδιο τρόπο, που προσφωνείται κι ο αυτοκράτορας της Ρώμης. Αυτή η επισήμανση αποτελεί άλλη μια ατράνταχτη συνηγορία στην άποψη, ότι η απόδοση βασιλικής ταυτότητας στον «Ιησού», προοριζόταν σαν αντίβαρο στη λατρεία του αυτοκράτορα.
Μια καθαρά επιστημονική, όσο κι απροκατάληπτη ανάλυση των ντοκουμέντων, που έφερε στο φως η χριστολογική έρευνα δύο αιώνων, μας οδηγεί στα πιο κάτω συμπεράσματα. Ο «Ιησούς» που προβάλλει απ’ τα 4 «Ευαγγέλια», είν’ ένα υπερφυσικό ον, μια προχρι-σπανική θεότητα, που με το πέρασμα του χρόνου εξανθρωπίζεται.
Με σταθερή αυτή τη βάση, διαπιστώνουμε ότι τ’ αρχαιότερο σε ηλικία στρώμα στο υλικό των «Ευαγγελίων», βρίσκεται αναμφίβολα στο τέταρτο «Ευαγγέλιο».
Η κυρίαρχη ως τα σήμερα εντύπωση, ήταν ότι το αρχαιότερο «Ευαγγέλιο» ήταν εκείνο του «Μάρκου». Κι αυτό, γιατί εκεί ο Ιησούς παρουσιάζεται πολύ πιο προσιτός κι ανθρώπινος απ' ό,τι στα υπόλοιπα. Τα θαύματα που αποδίδει στον «Ιησού», είναι σαφώς πιο περιορισμένα. Ο Καρλ Κάουτσκι, που στάθηκε ο γενάρχης μιας γενιάς μαρξιστών χριστιανολόγων, υπερθεματίζει για την αρχαιότητα του «Μάρκου» («Η καταγωγή του Χριστιανισμού»). Σ' αυτό ωθείται απ' τη βεβαιότητά του, πως ο Χριστιανισμός υπήρξε στο πρώτο του στάδιο η θρησκεία των καταπιεσμένων. Στα πλαίσια αυτής της σκέψης κινούμενος, επιχειρεί να παρουσιάσει τον αρχικό «Ιησού», σαν ένα συμπάσχοντα με τον απλό λαό, άνθρωπο. Δυστυχώς γι' αυτόν και για τη συντριπτική πλειοψηφία των μαρξιστών που ακολούθησαν τη γνώμη του (επιχειρώντας έτσι να «παντρέψουν» τον Χριστιανισμό με τον Μαρξισμό), η άποψη αυτή δεν στηρίζεται πουθενά. Ο Χριστιανισμός ποτέ του δεν υπήρξε θρησκεία των καταπιεσμένων. Απεναντίας, δημιουργείται απ' τα πιο σάπια τμήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μ' έναν σαφέστατο στόχο: Να κονιορτοποιήσει κάθε διεκδίκηση των χαμηλών στρωμάτων...

---

Πηγή: Προσαρμοσμένα αποσπάσματα από το βιβλίο «Νέρων και Χριστός - Η αληθινή καταγωγή του Χριστιανισμού» του Νίκου Βεργίδη

 

Όταν ο καρκίνος μας στέλνει σημάδια

Ο καρκίνος μπορεί να προσβάλει σχεδόν οποιοδήποτε μέρος του ανθρώπινου σώματος. Διάφορες μορφές καρκίνου παρουσιάζουν ποικίλα συμπτώματα που μας προειδοποιούν. Από τα συμπτώματα εξαρτάται και η μορφή του καρκίνου.

Στην περίπτωση που ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί (μετάσταση), τα συμπτώματα μπορεί να εμφανίζονται σε διαφορετικά μέρη του σώματος και δεδομένου ότι ο καρκίνος αναπτύσσεται, μπορεί να αρχίσει να εμφανίζεται σε κοντινά όργανα, στα αιμοφόρα αγγεία και τα νεύρα. Αυτή η πίεση προκαλεί μερικά από τα σημάδια και τα συμπτώματα του καρκίνου.

Ποια είναι τα γενικά συμπτώματα του καρκίνου;

Διάφορες μορφές καρκίνου εμφανίζουν ορισμένα συμπτώματα. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι εάν παρουσιάσετε τα συμπτώματα αυτά, πάσχετε απαραίτητα από καρκίνο. Αν όμως, έχετε κάποιο από τα ακόλουθα συμπτώματα και αυτά διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή επιδεινώνονται με την πάροδο του χρόνου, καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας.

Ανεξήγητη απώλεια βάρους
 
Οι περισσότεροι άνθρωποι με καρκίνο χάνουν βάρος κάποια στιγμή. Μια ανεξήγητη απώλεια βάρους των 5 κιλών ή περισσότερο για παράδειγμα μπορεί να είναι το πρώτο σημάδι του καρκίνου. Αυτό συμβαίνει πιο συχνά με καρκίνους του παγκρέατος, του στομάχου, του οισοφάγου ή των πνευμόνων.

Πυρετός

Ο πυρετός είναι πολύ κοινό χαρακτηριστικό του καρκίνο, αλλά πιο συχνά συμβαίνει αφού έχει εξαπλωθεί η ασθένεια. Σχεδόν όλοι οι ασθενείς με καρκίνο έχουν πυρετό κάποιο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα εάν ο καρκίνος ή η θεραπεία του επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα. Λιγότερο συχνά, ο πυρετός μπορεί να είναι πρώιμο σημάδι καρκίνου, όπως ο καρκίνος του αίματος, δηλαδή η λευχαιμία ή το λέμφωμα.

Κόπωση
 
Η κόπωση είναι η υπερβολική κούραση, που δε βελτιώνεται με την ανάπαυση. Μπορεί να είναι ένα σημαντικό σύμπτωμα, που προμηνύει ότι ο καρκίνος αναπτύσσεται. Σε ορισμένες μορφές καρκίνου, όπως η λευχαιμία, αυτό μπορεί να αποτελεί ένα πρώιμο σύμπτωμα. Ορισμένοι καρκίνοι του παχέος εντέρου ή του στομάχου μπορεί να προκαλέσουν επίσης απώλεια αίματος που δεν είναι προφανής. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος, όπου ο καρκίνος μπορεί να προκαλέσει κόπωση.

Πόνος
 
Ο πόνος μπορεί να είναι ένα πρώιμο σύμπτωμα με ορισμένες μορφές καρκίνου, όπως αυτός των οστών ή των όρχεων. Ένας παρατεταμένος και έντονος πονοκέφαλος μπορεί να είναι ένα σύμπτωμα του όγκου στον εγκέφαλο. Ο πόνος στην πλάτη μπορεί να είναι ένα σύμπτωμα του καρκίνου του παχέος εντέρου, του ορθού ή των ωοθηκών, ενώ τις περισσότερες φορές, ο πόνος οφείλεται σε μετάσταση του καρκίνου.

Δερματικές αλλοιώσεις

Στην περίπτωση των δερματικών καρκίνων τα συμπτώματα συνήθως περιλαμβάνουν:

• πιο σκούρο δέρμα (υπέρχρωση, όπως και η περίπτωση των αλλοιωμένων ή παραμορφωμένων σπίλων)

• κιτρινωπό δέρμα και μάτια (ίκτερος)

• κοκκίνισμα του δέρματος (ερύθημα)

• φαγούρα (κνησμός)

• υπερβολική τριχοφυΐα.

Σημάδια και συμπτώματα συγκεκριμένων μορφών καρκίνου
 
Μαζί με τα γενικά συμπτώματα, θα πρέπει να προσέξετε και ορισμένα άλλα κοινά σημεία, που θα μπορούσαν να υποδηλώνουν καρκίνο. Ωστόσο, σε οποιαδήποτε περίπτωση, πρέπει να επικοινωνήσετε με τον γιατρό σας για πιο εμπεριστατωμένη διάγνωση.

Αλλαγή στις συνήθειες του εντέρου ή στη λειτουργία της ουροδόχου κύστης
 
Η μακροπρόθεσμη δυσκοιλιότητα, η διάρροια ή μια αλλαγή στο μέγεθος των κοπράνων μπορεί να είναι ένα σημάδι καρκίνου του παχέος εντέρου. Ο πόνος κατά την ούρηση, το αίμα στα ούρα ή μια αλλαγή στη λειτουργία της κύστης θα μπορούσαν να σχετίζονται με καρκίνο στην ουροδόχο κύστη ή στον προστάτη. Αναφέρετε τυχόν αλλαγές στην ουροδόχο κύστη ή τη λειτουργία του εντέρου στο γιατρό σας.

Πληγές που δεν επουλώνονται

Οι καρκίνοι του δέρματος μπορεί να παρουσιάζουν αιμορραγίες και να μοιάζουν με πληγές, που δεν επουλώνονται. Μια μακροχρόνια πληγή στο στόμα θα μπορούσε να προμηνύει καρκίνο του στόματος. Αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί αμέσως, ειδικά σε άτομα που καπνίζουν ή πίνουν συχνά αλκοόλ. Οι πληγές στο πέος ή στον κόλπο μπορεί να είναι είτε σημάδια λοίμωξης ή πρώιμος καρκίνος και θα πρέπει να εξεταστούν από ένα ειδικό γιατρό.

Άσπρα «μπαλώματα» στο εσωτερικό του στόματος ή λευκές κηλίδες στη γλώσσα
 
Τα άσπρα «μπαλώματα» στο εσωτερικό του στόματος και οι λευκές κηλίδες στη γλώσσα μπορεί να είναι λευκοπλακία, δηλαδή μια προκαρκινική περιοχή, που συχνά προκαλεί ενόχληση. Οι αιτίες συνήθως είναι το κάπνισμα ή άλλη χρήση του καπνού. Οι καπνιστές έχουν αυξημένο κίνδυνο για λευκοπλακία και εάν δεν αντιμετωπιστεί μπορεί προκαλέσει καρκίνο του στόματος.

Ασυνήθιστη αιμορραγία

Η ασυνήθιστη αιμορραγία μπορεί να συμβεί στις αρχές ή σε προχωρημένα στάδια καρκίνου. Ο βήχας με αίμα στα πτύελα (φλέγμα) μπορεί να είναι ένα σημάδι καρκίνου του πνεύμονα ενώ το αίμα στα κόπρανα (τα οποία μπορεί να μοιάζουν πολύ σκούρα ή μαύρα) θα μπορούσε να είναι ένα σημάδι καρκίνου του παχέος εντέρου ή του ορθού.

Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας ή του ενδομητρίου μπορούν επίσης να προκαλέσουν ανώμαλη κολπική αιμορραγία. Το αίμα στα ούρα μπορεί να είναι ένα σημάδι καρκίνου της ουροδόχου κύστης ή του νεφρού, ενώ μια αιματηρή έκκριση από τη θηλή μπορεί να είναι ένα σημάδι του καρκίνου του μαστού.

Πάχυνση ή εξόγκωμα στο στήθος ή άλλα μέρη του σώματος

Πολλοί καρκίνοι μπορεί να γίνουν αισθητοί μέσα από διάφορες παραλλαγές του δέρματος. Αυτές οι μορφές καρκίνου εμφανίζονται κυρίως στο στήθος, τους όρχεις, τους λεμφαδένες και τους μαλακούς ιστούς του σώματος.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΕΣΚΕΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ «ΠΑΙΔΙ» ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Παιδικές θύμησες! Πόσα χρόνια πίσω…Ένα παιδί ήμουν που δεν μου ανήκα. Είχα τις προσωπικές μου σκέψεις, μα διακόπτονταν με τη φωνή της μητέρας μου και του πατέρα μου. Είχα τα δικά μου ρούχα, αλλά το πώς και πότε θα τα φορέσω ήταν επιλογή των γονιών μου. Είχα τα παιχνίδια μου, αλλά το πότε θα τα χρησιμοποιούσα ήταν θέμα συζήτησης επίσης των γονιών μου. Είχα ελεύθερο χρόνο, αλλά πάντα η έγκριση για το πώς θα τον σπαταλήσω ήταν της οικογένειάς μου.

Και σήμερα, μητέρα πια, ανεξάρτητος και με τις δικές μου εμπειρίες, με πιάνει μια παράξενη μελαγχολία και μια περίεργη θλίψη όταν σκέφτομαι την έλλειψη βούλησης και επιθυμίας που με σκέπαζε και με βάραινε καθώς αδυνατούσα ν αντισταθώ στα θέλω των άλλων. Ήμουν εγώ, ή η Σοφία των άλλων; Θυμάμαι εικόνες παιδικής ανεμελιάς, που καλοκαίρια έπαιζα με τα κύματα στις παραλίες του Σαρωνικού, βολτούλες και μυστικά που αντάλλασα με φίλους, και τα πρώτα καρδιοχτύπια όταν ένα κορίτσι με κοιτούσε και μου πέταγε με τρόπο ένα χαρτάκι που έγραφε «σ΄αγαπώ». Και το φύλαγα σα φυλαχτό, αισθανόμουν πρίγκιπας!

Πάντα έκανα προσπάθεια να ενταχτώ με επιτυχία στο πρόγραμμα των γονιών μου, στις δικές τους απαιτήσεις, να γίνω αυτό που ήθελαν. Κατά κάποιο τρόπο, το κατάφερνα με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Κάποιες άλλες όμως, γινόμουν αντιδραστικός. Αρνιόμουν να φάω αυτά που θα βοηθούσαν την ανάπτυξή μου, αρνιόμουν να πάω για ύπνο την προκαθορισμένη ώρα, καθώς και να μιλήσω στο τηλέφωνο στη «φίλο» ή στην «ξάδελφο» όταν γιόρταζαν δείχνοντας τον καλό μου εαυτό και πιστοποιώντας την εικόνα του καλού παιδιού που με κόπο η οικογένειά μου έχτισε για εκείνον. Έτσι, άρχισαν σιγά σιγά, να είναι προβλέψιμες οι συμπεριφορές τόσο του πατέρα όσο και της μητέρας μου. Και όσο πιο αντιληπτές γίνονταν σε μένα, τόσο πιο αντιδραστικά εκφραζόμουν. Πίστευα ότι έτσι θα τους άλλαζα και μαζί με την αλλαγή τους θα άλλαζαν και αυτά που με συμβούλευαν να πράξω. Μάταιος κόπος.

Ανυπομονούσα να μεγαλώσω, να κάνω ότι θέλω. Να μη με ορίζει κανείς. Να ορίζω εγώ εμένα και κανένας άλλος. Τότε, μπορεί να μην κατάφερα να κάνω ότι θέλω, κατάφερα όμως αυτό που επιθυμούσα, να το εφαρμόσω στα παιδιά μου. Στο να κάνουν αυτό που θέλουν, σκεπτόμενα όσο μπορούν βέβαια ότι κάθε πράξη τους, θα έχει και συνέπειες. Και πως στη ζωή, θα αντιμετωπίσουν πρόσωπα και καταστάσεις που δε θα τους αρέσουν, που θα τους εκνευρίζουν, που θα πρέπει θέλοντας και μη να συμβιβάζονται αναγκαστικά.

Πρωτίστως όμως να απολαμβάνουν τους εαυτούς τους και να μην τους παρατάνε με την πρώτη δυσκολία. Να μάθουν να τους ορίζουν και να βάζουν τα όριά τους. Να μην επιτρέπουν να εισβάλουν στον μικρόκοσμό τους εισβολείς που θα εγκλωβίσουν τις αξίες και τα όνειρά τους. Και ας λαθέψουν. Όμως, το λάθος θα είναι καθαρά δική τους επιλογή. Και θα υποστούν τις συνέπειες. Που θα είναι και αυτές δικές τους. Έτσι, κατά τι ώριμος –εσωτερικά- και αρκετά κατασταλαγμένος, πιστεύω στην ατομική και σωστά δομημένη ελευθερία του λόγου, των κινήσεων, των πράξεων, χωρίς υπερβολές, επικίνδυνες εκτοξεύσεις και ξεσπάσματα. Πιστεύω στην παιδική ωριμότητα της ψυχής, στο αυθόρμητο και στο απρόβλεπτο –πλην όχι απερίσκεπτο- πρόσωπο της μαγείας του παιδικού μου μυαλού-. Με λίγα λόγια, Πιστεύω σε Μένα.

Το σώμα ως έργο σε εξέλιξη

Το σώμα γίνεται ένα έργο σε εξέλιξη, ένας καμβάς πάνω στον οποίο ο άνθρωπος εγγράφει τα βιώματα του, αλλά και αναδημιουργεί τον εαυτό του.
Το σώμα είναι το ορατό «σύνορο» της ύπαρξής μας, το μέσο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον και αλληλεπιδρούμε με αυτό. Είναι όμως το σώμα μόνο αυτό;
Η εικόνα του σώματος υπάρχει ως σύμβολο πριν τη γέννηση και αφού ο άνθρωπος πεθάνει. O Bion μας λέει ότι το σώμα του μωρού υπάρχει ως προ-σύλληψη (pre-conception) στο νου των γονέων πριν αυτό γεννηθεί.
Όμως η εικόνα που αποκτά το βρέφος για τον εαυτό του εξαρτάται από την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον και ιδιαίτερα με τους χειρισμούς της μητέρας προς αυτό.
Το βλέμμα της μητέρας το οποίο το βρέφος μαθαίνει γρήγορα να ακολουθεί και το χάδι της στο δέρμα του που αποτελεί το φυσικό όριο του σώματός του, συντελούν στην αρχική σκιαγράφηση των ορίων του σώματος.

Η πρώιμη επίγνωση της εικόνας του σώματος συναποτελείται σύμφωνα με τον Αναστασόπουλο από το άθροισμα των αισθητηριακών αντιλήψεων, των πρώιμων εμπειριών με εξωτερικά αντικείμενα, της φαντασιωσικής εικόνας και τα όρια του ξεχωριστού εαυτού από το αντικείμενο.
Παράλληλα με το σχηματισμό του σωματικού εαυτού διαμορφώνεται και η εικόνα σώματος η οποία σχηματίζει τα όρια του εαυτού, διαφοροποιεί το υποκείμενο από το αντικείμενο και διακρίνει το εσωτερικό σώμα (που συνήθως γίνεται πιο αντιληπτό σε περίπτωση πόνου ή δυσφορίας) από το εξωτερικό σώμα. Η άρτια εικόνα του σώματος είναι απαραίτητη για τη διαμόρφωση της ταυτότητας του ατόμου.
Οι ανθρωπολόγοι μας λένε πως το «σώμα έχει ιστορία», αφού πάνω του εγγράφεται η πορεία και η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Στη δυτική φιλοσοφία, όπως υποστηρίζει οTurner, το σώμα εμφανίζεται ως περιορισμός και ως δυνατότητα με την έννοια ότι το σώμα είναι και φορέας κοινωνικής δράσης που υλοποιεί τις κοινωνικές και πολιτισμικές επιλογές. Λαμβάνοντας υπόψη αυτή την πρόταση δε μπορεί να μην επισημάνει κανείς πως το σώμα ως έννοια έχει διαφοροποιηθεί από το παρελθόν στο παρόν.
Αρχικά το σώμα θεωρείται ως ένα φυσικό στοιχείο ένα πρωτογενές υλικό του οποίου τα μυστικά γνωρίζει μόνο η ιατρική επιστήμη. Σε ότι αφορά τον μη εξειδικευμένο άνθρωπο, το σώμα του είναι μια άμεση και προσιτή εμπειρία σε όλους, συνδεδεμένη άρρηκτα με την καθημερινότητα.
Ο Foucault σημειώνει πως αρχικά το σώμα και οι λειτουργίες του απεικονίζουν και καταγράφουν μια φυσική πραγματικότητα. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την πρόοδο της επιστήμης το σώμα χαρτογραφείται, ανατέμνεται και εξετάζεται σε βάθος και μελετάται εξονυχιστικά –από τα συστατικά του στοιχεία τα αμινοξέα και πρωτεΐνες που συναποτελούν το ανθρώπινο γονιδίωμα έως τις νευρικές συνάψεις του εγκεφάλου-.
Το σώμα απομυθοποιείται από τη μια μεριά εξαιτίας της αυξημένης πλέον γνώσης για το ίδιο και τις λειτουργίες του, την κατάσταση της υγείας και της ασθένειάς του, όμως σταδιακά αποκτά μια νέα νοηματοδότηση.
Γίνεται με έναν τρόπο ένας καμβάς πάνω στον οποίο εκφράζεται ο άνθρωπος, αντιμετωπίζεται ως σύμβολο και μπορεί να τροποποιηθεί σημαντικά ανάλογα με τις επιθυμίες του ανθρώπου.
Τα βιολογικά όρια δεν είναι πια καθοριστικά για το σώμα, αφού η επιστήμη μπορεί να επέμβει για να αλλάξει το σχήμα, να καταπολεμήσει το γήρας, να αλλάξει το φύλο ακόμα και το χρώμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της παρέμβασης του ανθρώπου στη φύση του σώματός του αποτέλεσε ο Michael Jackson, ο οποίος ενώ γεννήθηκε έγχρωμος υποβλήθηκε σε πολλές πλαστικές επεμβάσεις για να αλλάξει όχι μόνο το χρώμα της επιδερμίδας του αλλά και για να μοιάσει φυσιογνωμικά της αγαπημένης του σταρ Diana Ross.
O Turner σημειώνει ότι «στην ανάπτυξη της καταναλωτικής κοινωνίας, η οποία εστιάζει στο αθλητικό – όμορφο σώμα, παρατηρούμε μια σημαντική τροποποίηση των αξιών των δυτικών κοινωνιών από την εστίαση στον εσωτερικό έλεγχο του σώματος για ασκητικούς λόγους στον έλεγχο του εξωτερικού του για αισθητικούς σκοπούς». Αυτή η νέα στάση απέναντι στο σώμα, επισημαίνει ο Αλεξιάς, το μετατρέπει από μια δεδομένη βιολογική και αμετάβλητη οντότητα σε ένα εύπλαστο υλικό προς ατομική και κοινωνική μορφοποίηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον κόσμο της τέχνης η Αμερικανίδα εικαστικός Cindy Sherman ξεκινάει ήδη από το 1978 να πειραματίζεται με την έννοια της ταυτότητας και της συνάντησής της με το σώμα. Στη φωτογραφική της συλλογή με τίτλο «Untitled Film Stills», η Sherman, παίζει με τους στερεότυπους ρόλους της γυναίκας και φωτογραφίζεται άλλοτε ως γυναίκα καριέρας κι άλλοτε ως ευκατάστατη οικοκυρά.
Η εικαστικός χρησιμοποιεί το σώμα της ως καμβά – κάποιες φορές μάλιστα υποβάλλεται και σε επώδυνες χειρουργικές επεμβάσεις- για να ανοίξει ένα διάλογο με το κοινό σχετικά με την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας σήμερα. Η ίδια καλλιτέχνιδα, συνέχισε να πειραματίζεται πάνω σε πολλές εκφάνσεις της γυναικείας ταυτότητας από τις νεράιδες στα παραμύθια (της έκθεσης «Fairy Tales» του 1984) ως τη γυναίκα- θύμα κακοποίησης και βίαιων συμπεριφορών («Disaster Series» του 1986).
Το 1992 με τη σειρά φωτογραφιών «Sex Pictures», η Cindy Sherman, επιστρατεύει τεχνητά μέλη, έντονο μακιγιάζ , πρόσθετες οδοντοστοιχίες για να κάνει τα πορτραίτα μεσήλικων γυναικών που σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας και των τάσεων του δυτικού κόσμου κάνουν ότι μπορούν για να δείχνουν ελκυστικές και για πάντα νέες.
Το σώμα του σύγχρονου ανθρώπου περισσότερο από ότι στο παρελθόν έχει αποκτήσει μια νέα διάσταση πέρα από την οντολογική. Το σώμα γίνεται ένα έργο σε εξέλιξη, ένας καμβάς πάνω στον οποίο ο άνθρωπος εγγράφει τα βιώματα του, αλλά και αναδημιουργεί τον εαυτό του και μέσω του σώματος δημιουργεί τόσο την εικόνα που θέλει να βλέπει στον καθρέφτη όσο και εκείνη που ελπίζει να βλέπουν οι άλλοι σε αυτόν.
Ενδεικτική βιβλιογραφία:
Bion W, “A theory of thinking” στο άρθρο του Αναστασόπουλου Δημήτρη στο περιοδικό «Παιδί και έφηβος : Ψυχική Υγεία και Ψυχοπαθολογία», τόμος 1, τ.2, Εκδ. Καστανιώτη
Foucault M, στο Αλεξιάς Γ, «Κοινωνιολογία του σώματος» εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2009
Turner B, “Body and Society explorations in social theory”, Basic Blackwell
Αλεξιάς Γ, «Κοινωνιολογία του σώματος», εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2009.
Αναστασόπουλος Δ, «Η εικόνα σώματος στην εφηβεία και οι διαταραχές της», στο περιοδικό «Παιδί και έφηβος : Ψυχική Υγεία και Ψυχοπαθολογία», τόμος 1, τ.2, Εκδ. Καστανιώτη

Αέναη κίνηση

Μυστήρια Άνοιξη η φετινή, από κάθε πλευρά. Λίγο πριν τα δάχτυλα μου πατήσουν τα πλήκτρα του υπολογιστή μου έμεινα ακίνητος για τουλάχιστον πέντε λεπτά. Το μυαλό μου έμοιαζε σαν να είχε στερέψει μπροστά στη λευκή οθόνη. Έπρεπε να σκεφτώ αν όχι μια έξυπνη ιδέα, ένα θέμα για να αρχίσω να γράφω …
Η λέξη «ακίνητος» είναι μια λέξη παρεξηγημένη μάλλον τελικά. Τι θα πει έμεινα ακίνητη…;;; Σκέψη ακίνητο σε ένα σώμα και ένα πνεύμα που στέλνει συνεχώς δονήσεις προς τόσες κατευθύνσεις και είναι πάνω σε μια καρέκλα γραφείου( το σώμα )το οποίο όμως βρίσκεται σε ένα δωμάτιο το οποίο αποτελεί μέρος ενός κτηρίου, που στηρίζεται πάνω στη γη, που πάντα κινείται! Τότε πως είναι εφικτό εγώ να μένω ακίνητος; Οπότε οι λέξεις ακινησία και κίνηση είναι έννοιες μεταφορικές, μου απαντάει η φωνή από μέσα μου…
Στασιμότητα, σε θέση αναμονής.

Είναι μεγάλοι ή μικρότεροι περίοδοι στη ζωή όλων που νιώθουμε στάσιμοι, πως όλα κινούνται χωρίς κανένα διάλειμμα κι εμείς μένουμε εκεί στο ίδιο σημείο να παλεύουμε με τους δαίμονες μας. Οι ταχύτητες είναι τρελές. Ο χρόνος αν και μια έννοια εξίσου μεταφορική δε παύει να υπάρχει και να αγχώνει.
-«Τι κάνω στη ζωή μου;»
- « Τι πέτυχα;»
« Τι έχτισα;»
«Τι έζησα;»
Αυτά τα ερωτήματα είναι ή που κινητοποιούν ή που αδρανοποιούν τη θέληση. Γιατί αν υπάρχει η θέληση όλα γίνονται και το πιστευώ ακράδαντα αυτό. Μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας μόνος του.
Όμως όλο αυτό το άγχος που υπάρχει στην κοινωνία απορροφά τόση γόνιμη ενέργεια και την κάνει μιζέρια….
Βλέπω γύρω μου, γνωρίζω τον κόσμο κι αυτό που διαπιστώνω είναι ότι οι άνθρωποι πάντα κινούνται. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πολλοί από αυτούς γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Ότι πρώτον δε ξέρουν σε ποια κατεύθυνση να πάνε και ανακυκλώνονται και δεύτερον ότι γίνονται όλο και πιο πολύ ατομικιστές. Σίγουρα το να τα έχεις καλά με το εγώ σου βοηθάει το σύνολο, όμως άλλο να διορθώνεσαι κι άλλο να μάχεσαι μόνιμα τον εαυτό σου για να αποδείξεις ότι αξίζεις ή ότι δεν αξίζεις.
Αυτό είναι η αρχή της ακινησίας, μια έννοια μεταφορική που λέγαμε. Ο πληθυσμός της γης πλέον αποτελείται από άτομα που κάνουν συνεχείς στροφές γύρω από το εγώ τους και ποτέ δεν νιώθουν πλήρεις κι ας ακουμπάει το σημείο εκκίνησης το σημείο τερματισμού. Γιατί δεν έχει σημασία μόνο η πορεία αλλά και τι αποκόμισες από αυτή. Αν περπατήσεις μια πανέμορφη διαδρομή στο δάσος με δεμένα τα μάτια, το μόνο που θα κάνεις είναι να κατηγορείς τους πάντες που σκόνταφτες στις πέτρες και στις ρίζες δέντρων και τον εαυτό σου που δεν ήσουν άξιος να τα αποφύγεις. Μα πώς να είσαι άξιος όταν ξεκινάς με λιγότερα εφόδια όπως το να έχεις όραση.
Εδώ έρχεται το κομβικό σημείο που έχει να κάνει με τις αισθήσεις. Η ζωή είναι ένας δρόμος με αφετηρία το σημείο Α (το σπέρμα στη κοιλιά-εσύ) και το Β (το νεκρό σώμα στη γη-εσύ).
Όμως τίποτα δεν έχει αξία σε αυτή τη διαδρομή, σε αυτό το ταξίδι, αν δεν έχουμε όλες τις κεραίες των αισθήσεων καθαρές. Να τονίσω ότι το παράδειγμα με το δάσος και τον άνθρωπο χωρίς όραση δεν έχει να κάνει με τύφλωση σωματική αλλά πνευματική. Οι αισθήσεις μας είναι τα δώρα μας. Αυτές μας κάνουν να νιώσουμε το ταξίδι και να διασκεδάσουμε τη διαδρομή. Όλοι εφοδιαστήκαμε με δώρα από τη φύση μένει να τα αξιοποιήσουμε. Να έχουμε ανοιχτά τα μάτια την καρδιά και το μυαλό.
Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος δε θα σταματήσει για σένα και μόνο… όπως το ίδιο σίγουρο είναι ότι δεν είναι απαραίτητο να ακολουθήσεις τα χρονικά μεγέθη άλλων ανθρώπων. Μείνε ο εαυτός σου πίστεψε σε αυτόν και είμαι σίγουρος πως ο χρόνος σου στη γη δε πήγε χαμένος.
Keep walking!

8 τύποι φίλων που αξίζει να έχουμε !

Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε λέει ένα ρητό και πράγματι, στην πράξη ο κοινωνικός μας περίγυρος καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα μας. Προκειμένου αυτή να κυλάει ομαλά, υπάρχουν οκτώ τύποι φίλων που κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να έχει.

Δείτε ποιοι φίλοι είναι αυτοί και αναρωτηθείτε σε ποια κατηγορία ανήκετε εσείς για τους γύρω σας.

1. Ενας πιστός κολλητός Μερικές φορές, ένας πιστός καλύτερος φίλος είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεστε για να μείνετε υγιής. Ο καθένας χρειάζεται έναν μη επικριτικό φίλο που θα τους υποστηρίξει στα πάντα. Αλλωστε οι καλοί φίλοι δε σε αφήνουν να κάνεις βλακείες...μόνος σου! Αυτό είναι το είδος του φίλου που γνωρίζει όλα τα βαθιά και σκοτεινά μυστικά σας, αλλά εξακολουθεί να σας αγαπάει το ίδιο .

2. Ατρόμητος, περιπετειώδης, τυχοδιώκτης Ζούμε σε έναν μεγάλο κόσμο όπου υπάρχουν τόσα πολλά μέρη για να δείτε, ανθρώπους να συναντήσετε και νέες εμπειρίες να δοκιμάστε, αλλά πολλοί από εμάς έχουμε κολλήσει στη δική μας ρουτίνα και ξεχνάμε να ζήσουμε. Ολοι χρειαζόμαστε έναν περιπετειώδη φίλο που θα μας τραβήξει έξω από τα σπίτια μας και θα μας βάλει σε νέες ιδέες, νέες κουλτούρες, φιλοσοφίες και δραστηριότητες .

3. Ο υπερβολικά (έως και βάναυσα) ειλικρινής Υπάρχουν ορισμένες καταστάσεις στη ζωή όπου πρέπει να ακούσουμε τη σκληρή αλήθεια. Αν είστε σε μια κακή σχέση και ο καθένας σας λέει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να σας απατάει το αγόρι σας για 8η φορά τα τελευταία 2 χρόνια, ο βάναυσα ειλικρινής θα σας βγάλει τα ροζ γυαλιά σας και θα σας αφυπνίσει θυμίζοντας ότι αξίζετε κάτι καλύτερο.

4. Ο σοφός μέντορας Ο Τζέσε Τζάκσον είπε κάποτε «ποτέ σου μην κοιτάς κάποιον αφ' υψηλού, αν δεν σκοπεύεις να τον βοηθήσεις να ανέβει». Αν έχετε κάποιον φίλο έξυπνο, εμπνευσμένο και αξιοθαύμαστο που εφαρμόζει αυτή τη φιλοσοφία είστε τυχεροί. Ολοι χρειαζόμαστε ένα φίλο που μας εμπνέει να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χωρίς να μας κάνει να αισθάνομαστε ανεπαρκείς. Η συναναστροφή με ένα τέτοιο άτομο θα αποτελέσει πρόκληση για μας να βελτιώνουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα.

5. Ενα φίλο από διαφορετική κουλτούρα Το τελευταίο πράγμα που θέλετε είναι κάποιος που είναι κολλημένος με τους τρόπους τους. Αν ο καθένας είχε ένα φίλο από μια διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος. Μία διαπολιτισμική φιλία σας επιτρέπει να εξερευνήσετε τα έθιμα, τις αξίες και τις παραδόσεις, έξω από το δικό σας πολιτισμό. Μερικές φορές μπορεί να υιοθετήσετε ακόμη και νέους τρόπους για να κάνετε πράγματα.

6. Ενα φίλο ακριβώς αντίθετο από' σας Εάν αναπτύξετε μόνο φιλίες με άτομα που ακολουθούν τις ίδιες πεποιθήσεις, έθιμα και αξίες με σας, οι πιθανότητες είναι να είστε κάπως αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και να διαιωνίζετε στερεότυπα για όποιον κατέχει μια διαφορετική κοσμοθεωρία από εσάς. Αντί, λοιπόν, συνεχώς να περιστρέφεστε γύρω από τον εαυτό σας και τους ομοϊδεάτες σας, προσπαθήστε να ξεφύγετε από τη ζώνη άνεσης σας και να συναναστραφείτε με ανθρώπους που έχουν αντίθετες απόψεις. Θα σας βοηθήσει να ανοίξετε τα μάτια σας σε διαφορετικές θεωρήσεις του κόσμου και να μάθετε να αποδέχεστε ανθρώπους που δεν βλέπουν τον κόσμο ακριβώς με τον τρόπο που τον βλέπετε εσείς.

7. Εναν φίλο γείτονα Στις μέρες μας, πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν τους γείτονες τους. Είναι κρίμα, γιατί κάποιοι γείτονες μπορεί να είναι υπέροχοι άνθρωποι και καλοί φίλοι. Αν είστε σε διακοπές, και ξαφνικά συνειδητοποιείτε ότι έχετε ξεχάσει να κλειδώσετε την πόρτα, μπορείτε να καλέσετε τον γείτονα σας και να του ζητήσετε να σας βοηθήσει. Οι καλοί, αξιόπιστοι γείτονες που βοηθούν τους άλλους είναι ένα είδος προς εξαφάνιση, γι' αυτό είναι σημαντικό να δημιουργούμε καλές σχέσεις με τους γύρω μας.

8. Ο φίλος από τη δουλειά Ξέρατε ότι με μια εργασία πλήρους απασχόλησης , θα περάσετε τουλάχιστον το 50% των ωρών που είστε ξύπνιοι στη δουλειά; Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι πιο απομονωμένοι εργαζόμενοι εμφανίζουν συχνά κατάθλιψη. Γι 'αυτό είναι σημαντικό να έχετε ένα φίλο στη δουλειά, για να περνάτε ευχάριστα μαζί την ώρα στο γραφείο ή να βγαίνετε για φαγητό μετά.

Εχοντας μία ομάδα με όλους αυτούς τους τύπους φίλων γύρω σας, είναι σίγουρο ότι θα περάσετε μία ευχάριστη ζωή.

Θεραπεία: ένας δρόμος για δυο

Κάποτε, ένας σπουδαίος θεραπευτής, μου είχε πει, «ξέρεις ότι έχεις βρει το σωστό φάρμακο όταν αρχίζουν τα συμπτώματα να θεριεύουν, να βρίσκονται σε έξαρση.

Είναι προσωρινό και ένδειξη ότι έχεις εντοπίσει την ουσία του προβλήματος, οπότε ακολουθεί αναπόφευκτα και η θεραπεία».

Σήμερα, δεν κατανοούμε την έννοια της ασθένειας ούτε τη διαδικασία της θεραπείας. Βρισκόμαστε τόσο αποξενωμένοι από τον Εαυτό μας, από τη ζωή, από τους γύρω μας και την ουσία, που έχουμε μετατρέψει τη λειτουργία της θεραπείας σε μηχανιστική, εξωτερική παρέμβαση. Με αμφίβολα αποτελέσματα φυσικά και επιβαρυμένη με άπειρες προκαταλήψεις και φόβο. Ακόμα και η εναλλακτική ιατρική, όλες οι φυσικές μέθοδοι που έχουν είτε ανακαλυφθεί είτε έχουν εισαχθεί από την Ανατολή, δεν έχουν προσφέρει την υγεία που είναι απαραίτητη για μια ζωή ουσίας και νοήματος.

Η ασθένεια και η θεραπεία της είναι ένας δρόμος, μια διαδρομή με πολλά στάδια, τα οποία είναι απαραίτητο να διαπεράσουν, ασθενής και θεραπευτής μαζί! Πόσοι το κατανοούν ή το ακολουθούν αυτό; Το λειτούργημα του θεραπευτή είναι σπάνιο γιατί και ο ασθενής έχει παραχωρήσει τη δύναμη της αυτό-θεραπείας του σε άλλους, παραχωρώντας οποιαδήποτε ουσία της δικής του ύπαρξης, σε ξένα χέρια.

Πολλές παρανοήσεις και περιοριστικές πεποιθήσεις ενισχύουν τη σύγχρονη φοβική κατάσταση της ασθένειας και πλουτίζουν το σύστημα του ψεύδους, που επίσης λανθασμένα έχει εστιαστεί στο χρήμα. Ο εύκολος ένοχος!

Ο δρόμος της θεραπείας όμως αφορά και περιλαμβάνει πάντα δυο: τον θεραπευτή και τον ασθενή. Και οι δυο συμμετέχουν ταυτόχρονα και ισότιμα, στην ασθένεια και όχι μόνο στη θεραπεία. Οι περισσότεροι σύγχρονοι θεραπευτές, κάθονται βολικά «απ’ έξω», αγωνιώντας για τη φήμη και την αποτελεσματικότητά τους, εστιάζοντας μόνο στη θεραπεία. Ως αποτέλεσμα, η ασθένεια επιμένει, υποτροπιάζει ή έχουμε νέα συμπτώματα, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους. Ο θεραπευτής, εξακολουθεί να έχει «πελάτες» και να ενισχύει την ανάγκη της ασθένειας. Ο ασθενής, εξακολουθεί να μην έχει κατανοήσει την ουσία, που βρίσκεται πάντα πολύ πιο πέρα από το φυσικό/συναισθηματικό επίπεδο και να παραχωρεί τη δύναμή του σε ψευδαισθήσεις, κυνηγώντας, μακριά από τον Εαυτό του, τη λύτρωσή του.

Σε αυτό το άρθρο, θα ήθελα μόνο να εστιαστώ, χωρίς περαιτέρω αναλύσεις στο συγκεκριμένο σημαντικό σημείο, που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να γίνει βιωματικά κατανοητό:

Η ασθένεια αφορά πάντα δυο: τον ασθενή και τον θεραπευτή!

Τα στάδια που χρειάζεται να περπατήσουν μαζί και η διαδικασία που απαιτείται είναι πάντα ατομική και διαφορετική για τον κάθε ασθενή. Αυτά συζητιούνται και γίνονται από κοινού αποδεκτά ανάμεσα στον ασθενή και τον επιλεγμένο θεραπευτή του. Δεν μπορεί να είναι μια μέθοδος που λειτουργεί για όλους, δεν μπορεί να είναι μια συγκεκριμένη πρακτική σε στενά πλαίσια πεποιθήσεων του θεραπευτή, δεν μπορεί επ' ουδενί να είναι άνιση στάση εξαίρεσης του θεραπευτή από τον πόνο ή ανευθυνότητα εκ μέρους του ασθενή!

Η ευθύνη και των δυο που επιλέγουν να συμμετέχουν σε αυτό το ταξίδι είναι τεράστια και χρειάζεται να είναι ισότιμη και ειλικρινείς. Περιλαμβάνει φυσικά ολόκληρη τη ζωή, την προσωπικότητα, τις συνήθειες, τον τρόπο σκέψης του ασθενή και όχι μόνο τα φυσικά συμπτώματα. Οτιδήποτε λιγότερο ή οτιδήποτε λείπει από την όλη διαδικασία, έχει ως αποτέλεσμα τις υποτροπιάσεις, την αποτυχία ή νέες ασθένειες που αναπόφευκτα απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη προσοχή και μακρύτερη διαδικασία ίαης.

Η κάθε ασθένεια είναι πάντα μια ένδειξη, μια αναγκαία διαδικασία που ζητά την εστίαση της προσοχής μας. Όμως όχι στην ίδια την ασθένεια ως σύμπτωμα, μα πίσω από αυτήν, στην ουσία του Είναι μας, με σκοπό τη σύνθεση του Εαυτού μας. Οι επιγνώσεις που κρύβονται πίσω από το φόβο, την προσωπική παραίτηση, τις παρερμηνείες της ουσίας της ζωής, εξακολουθούν να παραμένουν άπιαστες, μέχρις ότου αναλάβουμε την ευθύνη να βρούμε διαισθητικά τον θεραπευτή που θα διανύσει μαζί μας τη διαδρομή, έχοντας αναλάβει απόλυτα, οι ίδιοι, τη δική μας ευθύνη αυτό-θεραπείας. Ούτως ή άλλως, η θεραπεία είναι πάντα εσωτερική υπόθεση. Και σε κάθε θεραπεία, πάντα θεραπεύονται δυο: ο θεραπευτής και ο ασθενής. Είναι μια ισότιμη σχέση ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης, αφοσίωσης και πειθαρχίας.

Γι’ αυτό είναι εξίσου σημαντικό, ο θεραπευτής να επιλέγει τους ασθενείς του. Δεν μπορεί να αναλάβει το βάρος της ευθύνης της θεραπείας όταν ο ασθενής δεν θέλει να συμμετέχει σε αυτήν, αλλά αφήνει ολόκληρη την ευθύνη στον θεραπευτή.. όπως έχει καταντήσει η σύγχρονη ιατρική και τρόπος σκέψης των μαζών. Συνεχίζουμε να πληρώνουμε (ακριβά) το ψέμα αλλά να αρνούμαστε να πληρώνουμε την αλήθεια...

Παράλληλη σκέψη

Κάποιες συμβολικές λέξεις, όπως το «όλον» που κάποτε μεταφράστηκε σε «σύμπαν» και αργότερα σε «πολυσύμπαν» -προκειμένου να καταλάβουμε πως μιλάμε για κάτι μεγάλο-, ίσως να μας μπερδεύουν. Χαρακτηρίζουμε, λοιπόν, το σύμπαν «ποικιλόμορφο» και όχι «ομοιόμορφο» προκειμένου να του προσδώσουμε όλα εκείνα τα φαινόμενα που μπερδεύουν το νου, και στη συνέχεια το χωρίζουμε σε διαστάσεις.

Διαστάσεις; Φαντάσου πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε με διαστάσεις πέρα των τεσσάρων γνωστών (3 του χώρου και 1 του χρόνου)!

Ό,τι υποπίπτει στην αντίληψη μας και ό,τι όχι, ό,τι βλέπουμε και ό,τι δεν βλέπουμε, φαινόμενα που μπορούμε να ερμηνεύσουμε και άλλα που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε, όλα ενωμένα κάτω από ένα πέπλο φωτός… Σκουληκότρυπες να συνδέουν παράλληλα σύμπαντα, εξωγήινα όντα να ταξιδεύουν σε αυτά τα σύμπαντα συνα-ντώντας άλλα εξωγήινα όντα με τελείως διαφορετικά χαρα-κτηριστικά, ανάλογα με τις συνθήκες όπου διαβιούν.

 Ύλη και αντιύλη (ή σκοτεινή ύλη) να ανακατεύονται με τη συνείδηση, ενωμένες κάτω από τους «χαλαρούς» όρους που ανακαλύπτει η κβαντική φυσική καθώς συναντά τις υπερχορδές. Τις υπερχορδές μέσα από τις οποίες πάλλονται τα παράλληλα σύμπαντα, και η γνώση των οποίων ανοίγει την προοπτική της ύπαρξης δέκα ή έντεκα διαστάσεων, «τυλιγμένων» η μια μέσα στην άλλη. Φαντάσου οι κόσμοι-φυσαλίδες να συνδέονται με το Big Bang και αυτό με τη σειρά του με τα παράλληλα σύμπαντα. Αυτά να δημιουργούν παράλληλους κόσμους οι οποίοι με τη σειρά τους να εξαρτώνται από μία σκέψη που εσύ έκανες περπατώντας σε έναν από αυτούς τους κόσμους.

Φαντάσου μια εικόνα πολέμου! Το ξέρεις ότι αυτός ο πόλεμος που φαντάστηκες, μόλις διεξήχθη σε ένα πεδίο που βρίσκεται δίπλα σου αλλά δεν το βλέπεις; Το ξέρεις ότι η έκβασή του και η τύχη των συμμετεχόντων θα έχει ακριβώς την έκβαση που φαντάστηκες; Άρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμμε-τέχεις κι εσύ σε αυτό το οποίο σκέφτεσαι. Οι επιστήμονες πρότειναν την αντικατάσταση του όρου «παρατηρητής» στα πειράματα με τον όρο «συμμετέχων»! Αυτή η παράλληλη σκέψη μας είναι που συνδέει τα πάντα, ενοποιεί και εξηγεί τα πάντα, με αφετηρία τον ίδιο τον εαυτό μας ως μέρος του Όλου. Πώς; Συνδέοντας τα πάντα σε επίπεδο παράλληλων συμπάντων!

Ένας ερευνητής του Cambridge, ο John Gribbin, είπε ότι έχουμε μπει πλέον σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη περιπέτεια, αφού γίναμε όλοι συμμέτοχοι κι επηρεάζουμε τον κόσμο σε κβαντικό επίπεδο μόνο και μόνο από το γεγονός της ύπαρξής μας. Συνδυάζοντας τις απόψεις που ακούγονται κατά καιρούς από ερευνητές και επιστήμονες, την ίδια ώρα (θεωρώντας συμβολικό το χρόνο) κάποιοι «συνάδελφοι» αποδέχονται την ύπαρξη ATIA, ενώ δίπλα τους (θεωρώντας συμβολικό και το χώρο) ο Κάρρολ έγραφε για μια Αλίκη που έπεσε σε μια λαγουδότρυπα και από κει μεταφέρθηκε στη χώρα των θαυμάτων! Μια λαγουδότρυπα στον κήπο μας μάς (τηλε)μεταφέρει σε έναν άλλο, παράλληλο κόσμο. Μένει να σκεφτούμε σε ποιον κόσμο θα θέλαμε να πάμε... Στον Παράδεισο, στον Υφαντόκοσμο, στη Χώρα των Θαυμάτων;

Παράλληλη… σκέψη!

Κατά καιρούς η περιέργεια που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, μας ωθεί στο να κάνουμε συνδυασμούς και να συσχετίζουμε καταστάσεις, φαινόμενα, νόμους και σκέψεις. Νιώθουμε την ανάγκη να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω μας γιατί αναζητούμε μια ουσία, έναν στόχο τον οποίο καλούμαστε να υπηρετήσουμε μέχρι τέλους. Μελετώντας, ας πούμε, κάποια φιλοσοφικά συστήματα της Ανατολής, διαπιστώνουμε πως είμαστε «καταδικασμένοι» να επιστρέφουμε συνεχώς σε παλιά γνώριμα μέρη, με παρόμοιες μορφές σε διαφορετικούς χρόνους ή χώρους. Αυτή η ιδέα όμως προϋποθέτει ότι έχουμε ορίσει το χώρο και το χρόνο, πράγμα που είναι σχετικό. Έτσι λοιπόν, δημιουργούμε αλυσίδες συνειρμών, συνδέοντας διάφορα στοιχεία -ορατά και αόρατα- και διαγράφοντας κύκλους μες στο νου μας.

Το χάσμα μεταξύ φύσης και μεταφύσης, φυσικής και μεταφυσικής, θρησκείας και επιστήμης, είναι φαινομενικό, αφού όμως το δημιουργούμε, προσπαθούμε στη συνέχεια να γεφυρώσουμε. Σκεφτείτε τι θα προέκυπτε αν τα συνδέαμε όλα αυτά σε μια καινούργια μεγάλη Ιδέα! Οι επιστήμονες ήδη αναζητούν τη θεωρία του ενιαίου πεδίου…

Συναισθηματική ή ψυχολογική κακοποίηση των ανδρών

Μπορεί ακόμα και σήμερα να ακούγεται περισσότερο ως ανέκδοτο, αλλά ήδη από το 1974 ο Gelles διαπίστωσε ότι οι άντρες σύζυγοι έπεφταν θύματα βίας σχεδόν με την ίδια συχνότητα όσο και οι γυναίκες.
Ψυχολογική Κακοποίηση
Η συναισθηματική ή ψυχολογική κακοποίηση των ανδρών αναφέρεται σε συμπεριφορές που έχουν ως σκοπό να ταπεινώσουν, να εξευτελίσουν και να ντροπιάσουν τον άνδρα, να τον κάνουν να νιώσει ανίκανος, άχρηστος, ένοχος και τελικά να του μειώσουν το αυτοσυναίσθημα.
Τέτοιες συμπεριφορές εκ μέρους των γυναικών είναι οι φωνές, η διαρκής γκρίνια, οι τσιρίδες, οι προσβολές, οι ειρωνείες και ο σαρκασμός, η γελοιοποίηση μπροστά σε άλλους, ο οικονομικός έλεγχος, η αποκοπή του άνδρα από συγγενείς και φίλους, η εσκεμμένη διακοπή της λεκτικής επικοινωνίας από τη σύζυγο, η άσκηση ελέγχου σε κάθε πτυχή της ζωής του άνδρα, η διαρκής αρνητική κριτική κλπ.
Σε πολλές περιπτώσεις η ψυχολογική κακοποίηση μπορεί να συνυπάρχει με τη φυσική.

Τα στοιχεία είναι συντριπτικά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανδρών θα βιώσει σε κάποια στιγμή της ζωής του συναισθηματική βία από τη σύντροφό του, αλλά σπάνια ή ποτέ δεν θα το αναφέρει στους φίλους και πολύ περισσότερο στις αρχές.
Κι όμως οι συνέπειές της θα είναι καθοριστικές, δεδομένου ότι θα επηρεαστεί αρνητικά η αυτοεκτίμησή του, η εργασιακή του απόδοση, η κοινωνική του ζωή και η προσωπική και πνευματική του εξέλιξη.
Οι νεαροί άνδρες διατρέχουν πέντε φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν ψυχολογικήκακοποίηση σε σύγκριση με τους μεγαλυτέρους και κρίσιμες φάσεις της ζωής του ζευγαριού (πχ. Συνταξιοδότηση, αλλαγή επαγγέλματος, απώλεια δουλειάς, χαμηλό εισόδημα, υπερωρίες, γέννηση παιδιών) θα επιτείνουν το φαινόμενο.
Έχει πλέον διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες που βιώνουν οι ίδιες έντονες κοινωνικές και διαπροσωπικές συγκρούσεις, διαθέτουν μεταιχμιακή προσωπικότητα, καταναλώνουν υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ, πάσχουν από κατάθλιψη ή κυκλοθυμίες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ασκήσουν ψυχολογική κακοποίηση στους συντρόφους τους.
Η συμπεριφορά αυτή, κατά κανόνα, αντανακλά δικές τους εσωτερικές συγκρούσεις, παιδικά τραύματα ή ανασφάλειες.
Φωνάζουν στους άντρες τους θεωρώντας τους υπεύθυνους για οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει, αντί να παραδεχτούν το πρόβλημά τους, έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες και απαιτήσεις από αυτούς, τους θεωρούν ένοχους για τα δικά τους συναισθήματα και τους κατηγορούν ότι αυτοί δεν κάνουν κάτι για να τα αλλάξουν.
Διαβλέπουν κακή πρόθεση σε κάθε τους ενέργεια και φροντίζουν να τους μειώνουν σε κάθε περίσταση. Συχνά ενδύονται την εικόνα του θύματος και πολλές φορές κερδίζουν την υποστήριξη φίλων που δεν γνωρίζουν ποια ακριβώς είναι η αλήθεια.
Το ανδρικό στερεότυπο, που θέλει τον άνδρα ισχυρό, σίγουρο, ανεξάρτητο, αυτάρκη πλήττεται και αυτό προκαλεί έντονα συναισθήματα στον κακοποιημένο σύντροφο, ο οποίος, εάν το αναφέρει, θα αντιμετωπίσει σκεπτικισμό, έκπληξη και ειρωνεία.
Η εσωτερίκευση του γεγονότος, όμως, θα προκαλέσει συναισθηματική ανισορροπία και θα καταρρακώσει το αυτοσυναίσθημα του άντρα, που αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση που διαρκώς επιδεινώνεται. Πολλά θύματα ψυχολογικής κακοποίησης δήλωσαν ότι η γελοιοποίηση μπροστά σε φίλους προκαλούσε πιο οδυνηρά συναισθήματα ακόμα και από τη φυσική βία εκ μέρους των γυναικών.
Η πορεία της ψυχολογικής κακοποίησης μερικές φορές ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία: Αρχικά η γυναίκα είναι εκνευρισμένη για κάποια αιτία που δεν αποκαλύπτει στο σύντροφό της. Ο άνδρας διαπιστώνει τη δυσθυμία της και φοβούμενος έκρηξη θυμού αρχίζει να τη ρωτά τι έχει, υποψιαζόμενος ότι κάτι έχει κάνει που την ενόχλησε.
Η γυναίκα θέλει να του μιλήσει, ώστε να αισθανθεί λιγότερη μοναξιά. Αρχικά αποδίδει τη σύγκρουση στον άνδρα και αυτός σε αντίδραση απομονώνεται συναισθηματικά και επιχειρεί να της εξηγήσει με λογικά πλέον επιχειρήματα. Η γυναίκα τότε, που περιμένει συναισθηματική υποστήριξη, νιώθει αγνοημένη, βιώνει έλλειψη συναισθηματικής στήριξης, δεν κατανοεί κανένα από τα λογικά του επιχειρήματα ή διαστρεβλώνει συναισθηματικά το λογικό μήνυμά τους, οργίζεται εναντίον ενός άντρα που δεν διαβλέπει κάποιο σημαντικό πρόβλημα, που για εκείνη είναι βασικό.
Η γυναίκα οργίζεται και αρχίζει να αποδίδει σε αυτόν τις αιτίες όλων των προβλημάτων στη σχέση τους. Αναρωτιέται εάν ο άντρας της έχει καθόλου συναισθήματα ή γιατί δεν της τα αποκαλύπτει. Τελικά επιτίθεται σε αυτόν, τον χαρακτηρίζει ψεύτη και εμπλέκει στο λόγο της και πρόσωπα του συγγενικού ή φιλικού του περιβάλλοντος.
Τον αποκαλεί ανίκανο και άχρηστο. Απομονώνεται στο δωμάτιό της και καταφεύγει σε ψυχολογικό πόλεμο.
Η κατάσταση αυτή μπορεί να κρατήσει για εβδομάδες και να καταλήξει στην πλήρη απαξίωση του άνδρα. Ο σύντροφος τότε ενοχοποιεί τον εαυτό του, νιώθει ανίκανος να την καταλάβει και απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Ο κίνδυνος για ψυχολογική βία αυξάνεται όταν μπροστά στο σκηνικό βρίσκονται παιδιά, στα οποία η γυναίκα κοινοποιεί πόσο φαύλος είναι ο πατέρας τους.
Αυτό ολοκληρώνει τη συναισθηματική συντριβή του άνδρα. Σε κάποια στιγμή ο άνδρας φτάνει στα όριά του, σπάει κάτι, χτυπά τη γροθιά του στο τραπέζι, για να της δείξει ότι αυτό είναι το τελευταίο που μπορεί να δεχτεί, ότι και αυτός είναι εξοργισμένος.
Επιτυγχάνει, όμως, το ακριβώς αντίθετο. Τόσο καιρό δεν της έδειχνε τα συναισθήματά του. Ποτέ δεν της έδωσε να καταλάβει ότι μπορεί να ελέγξει την κατάσταση. Πάντα υποχωρούσε ή αντιδρούσε παθητικά στην ποικιλία ψυχολογικής βία, που του εξασκούσε.
Άρα ο θυμός του είναι εύκολα διαχειρίσιμος. Αντί να καταλάβει ότι η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου, τον προκαλεί λέγοντάς του ' Τι θα κάνεις, θα με χτυπήσεις. Κάντο και θα σε καταστρέψω οικονομικά. Δεν θα δεις ποτέ ξανά τα παιδιά σου.'
Ο άνδρας αποχωρεί και αυτό την εξοργίζει ακόμα περισσότερο.
Ο κύκλος της ψυχολογικής βίας έχει διαιωνιστεί, αλλά αυτό ήταν εκείνο που η ίδια επεδίωκε υποσυνείδητα.
Το ερώτημα που γεννάται είναι γιατί οι σύντροφοι επιλέγουν να μείνουν με κάποιον που τους κακοποιεί σωματικά ή συναισθηματικά.
Για τις γυναίκες η βιβλιογραφία αναφέρει ποικίλους κοινωνικούς ή πολιτισμικούς ρόλους, συναισθηματική εξάρτηση από το σύντροφο και φόβο ότι θα εκδικηθεί τον ενδεχόμενο χωρισμό.
Για τους άνδρες, οι οποίοι συνήθως έχουν και τα οικονομικά μέσα να χωρίσουν και ο κοινωνικός στιγματισμός δεν είναι τόσο έντονος, ο κυριότερος λόγος είναι η δέσμευση που συνεπάγεται ο γάμος. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι συνήθως ο άντρας αυτός που επιλέγει να χωρίσει, αλλά οι γυναίκες.
Ταυτόχρονα, η νομοθεσία είναι απόλυτα άδικη εις βάρος των ανδρών.
Ο άνδρας θα αναγκαστεί να αλλάξει τρόπο ζωής, θα βλέπει τα παιδιά του υπό εξευτελιστικές και οριοθετημένες συνθήκες, τα οικονομικά του θα επιδεινωθούν. Ο γονεικός τους ρόλος επισκιάζεται εσφαλμένα από αυτόν της μητρότητας, οι επιπτώσεις ενός διαζυγίου επιβαρύνουν περισσότερο τους άνδρες και η βίωση του χωρισμού είναι πολύ εντονότερη.
Σε πανελλήνια έρευνα (Παπάνης 2004) βρέθηκε ότι οι χωρισμένες γυναίκες είχαν πολύ υψηλότερα ποσοστά αυτοεκτίμησης σε σύγκριση με τους διαζευγμένους άντρες, οι οποίοι καθηλώνονταν για πολλά χρόνια στην τραυματική φάση του χωρισμού.
Τέλος, τα κοινωνικά στερεότυπα του 'ισχυρού' φύλου θα αναγκάσουν τον κακοποιημένο άνδρα να υποστεί το σαρκασμό, τα πειράγματα και τη γελοιοποίηση, αν διανοηθεί να καταγγείλει το γεγονός.
'Είναι καιρός η κοινωνία μας να απαγκιστρωθεί από τα στερεότυπα όσον αφορά τα δύο φύλα και να επαναπροσδιορίσει το ρόλο τους με πιο ορθολογικά κριτήρια και λιγότερες υστερικές φωνές'.

Άργος: Μονάχα αυτός, σε ολόκληρη την Οδύσσεια, αναγνωρίζει τον Οδυσσέα μόλις τον βλέπει, δίχως να έχει ανάγκη , όπως οι άνθρωποι, από αποδείξεις και σημεία

Όταν φτάνουν μπροστά στο παλάτι, ο Οδυσσέας θαυμάζει την κατασκευή του, την αυλή, τις γερές καλοφτιαγμένες πύλες. Έρχεται τσίκνα από το τζάκι κι ακούγονται μουσικές.
Μέσα στο σπίτι οι Μνηστήρες γλεντούν και ο Φήμιος τραγουδάει με τη λύρα του.

Μπροστά από τις πύλες του παλατιού, πάνω σε ένα σωρό κοπριά, είναι ξαπλωμένος ο Άργος, το γέρικο σκυλί του Οδυσσέα. Μικρό, όταν ο αφέντης του ζούσε ακόμη στο παλάτι, ήταν γρήγορο και πανέξυπνο, όπως λέει και το όνομά του, και κυνηγούσε μες στο δάσος αγριοκάτσικα, ζαρκάδια και λαγούς.

Ύστερα, ο αφέντης του έφυγε για την Τροία, έμεινε μακριά είκοσι χρόνια, το σκυλί γέρασε, οι γυναίκες του σπιτιού δεν το νοιάζονται και τό'χουν παρατημένο να ψοφήσει, γεμάτο τσιμπούρια, πάνω στην κοπριά.

Μόλις βλέπει τον αφέντη του, ο Άργος τον αναγνωρίζει, παρά τα κουρέλια που φοράει. Κουνά την ουρά του, ρίχνει τ'αυτιά, όμως από τα γηρατειά δεν μπορεί να πάει κοντά του.

Ο Οδυσσέας το βλέπει, γυρίζει αλλού το βλέμμα και δίχως να τον δουν σκουπίζει ένα δάκρυ.

Την ώρα που εκείνος, μετά από είκοσι χρόνια ξενιτιάς μπαίνει στο παλάτι, ο Άργος πεθαίνει. Δεν ξέρουμε αν ο Οδυσσέας το καταλαβαίνει.

Στην Οδύσσεια φτάνουν οι τελευταίες, εξασθενημένες αχτίδες της χρυσής εποχής, τότε που οι θεοί, οι άνθρωποι και τα ζώα ζούσαν μαζί και επικοινωνούσαν.

Ο Άργος ζει πια σ'έναν κόσμο ανθρωποποιημένο. Είναι πιστός στον Οδυσσέα, όπως ο Εύμαιος, έχει την αφοσίωση του τέλειου δούλου και η νοσταλγία του για τον αφέντη του είναι τόσο έντονη, όσο κι εκείνη του Οδυσσέα για την πατρίδα.

Όμως έχει κάποια χαρίσματα που οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν απολέσει. Τα σκυλιά του Εύμαιου ένιωθαν με φυσικό τρόπο την θεϊκή παρουσία, την οποία δεν αντιλαμβανόταν ο Τηλέμαχος. Και ο Άργος επίσης έχει την ίδια αντιληπτικότητα και μια σιγουριά των αισθήσεων, μια διαίσθηση του άλλου, πάνω στην οποία θεμελιωνόταν η αρχαϊκή γνώση των σχέσεων μεταξύ θεών, ανθρώπων, ζώων και πραγμάτων.

Μονάχα αυτός, σε ολόκληρη την Οδύσσεια, αναγνωρίζει τον Οδυσσέα μόλις τον βλέπει, δίχως να έχει ανάγκη , όπως οι άνθρωποι, από αποδείξεις και σημεία.

Κανένας Λαέρτης και καμμιά Πηνελόπη δεν ζει τόσο κοντά στο κορμί και την καρδιά του Οδυσσέα.

Επειδή στη ζωή χρειάζεται και το γέλιο…

Έστρωσα χτες σατέν σεντόνια…..
Έβαλα σατέν πυτζάμες και έπεσα για ύπνο…..
Ξύπνησα σήμερα 5 χλμ νοτιοανατολικά!

Αν δε φύγει σύντομα το μανάρι από δίπλα μου, με βλέπω να πηγαίνω από ανακοπή ρουφήγματος κοιλιάς…

Το πρώτο τάμπλετ της ιστορίας ήταν χαλαρά το Καρέλια κασετίνα.Έγραφες από διευθύνσεις και τηλέφωνα έως και σχεδιάγραμμα οικοδομής!

Κι άλλη άσπρη τρίχα! Μάλλον μεταμορφώνομαι σε κύκνο (.)

Το σωστό ζεϊμπέκικο χορεύεται προσπαθώντας να βγεις από θάλασσα που έχει κάτω πέτρες.

Άμα αργήσει και άλλο ο τύπος στο ΑΤΜ, θα πάω να τον ρωτήσω σε ποια πίστα είναι.

Τρίτη μέρα δίαιτας και άρχισα να ρουφάω τα σουσάμια μέσα απ ‘το πληκτρολόγιο….

Περνάω από το ντουλάπι και ακούω την μερέντα να τραγουδάει….
-Έεεεελα να με τελειώσεις….μόοοονο εσύ μπορείς…

Ώρες – ώρες με πιάνει μια τρέλα… Τις υπόλοιπες παίρνω τα χάπια μου..

- Γιατί κλαις; – Με είπε άσχημη…
– Eλα, μην κλαις… Καμιά γυναίκα δεν είναι άσχημη…. Σήκωσε το προσωπάκ… Ο XPIΣTOΣ ΚΑΙ Η ΠANAΓIA!!

- Καταστροφή λέγεται το φτέρνισμα την ώρα που κατουράς…..!!!!!

- Όταν λέει ένας άντρας “θα το φτιάξω”, εμπιστέψου τον. Θα το φτιάξει. Δεν είναι ανάγκη να του το θυμίζεις κάθε μήνα…!

- Όταν ακούς γυναίκα να λέει λέξεις όπως ”συστημικό”, ”ρεφορμισμός”, ”ιδεολογικοπολιτική” να ξέρεις ότι δεν ξέρει να μαγειρεύει….

Μειώθηκαν, λέει, οι ληστείες στα καταστήματα…
ΑΦΟΥ ΤΑ ΜΙΣΑ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΙΣΕΙ!

- Αρχίζω πάλι να μετράω πρόβατα για να κοιμηθώ. Τι να δω; Λείπανε δύο. Αστυνομία, κακό, τέσσερις το πρωί κοιμήθηκα. Είναι να μη σου τύχει…

-Έβαλα τα συμπτώματά μου στο internet κι απ’ ο,τι φαίνεται έχω πεθάνει εδώ και περίπου πέντε μέρες.

- Σήμερα ξέχασα να πάω γυμναστήριο για δέκατη συνεχή χρονιά.

- Αυτό που σε ρωτάει ο γιατρός “πού πονάς” και μετά σε πιέζει ακριβώς εκεί; Ύπουλο καθίκι.

- Τζάμπα στεναχωριέσαι.
- Γιατί, εσύ πληρώνεσαι;

- Αν ο καφές μας ξυπνούσε, η κυβέρνηση θα τον είχε κηρύξει παράνομο.

- Ρε μάνα, σου’ πα την πίτσα να μου την κόβεις σε 6 κομμάτια, όχι 8, αν φάω 8 θα σκάσω. Τι δεν καταλαβαίνεις; !!!!!

- Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που πάνε και τρέχουν ;;; Έτσι απλά ;;; Χωρίς να τους κυνηγάνε ;;;;

- Πάλι χώμα έβρεξε προχθές. Τελικά δεν μας ψεκάζουν… μας θάβουν σιγά σιγά…..

- Η μόνη περίπτωση να πας σε δουλειά και να βρεις χαμογελαστούς και χαλαρούς συνεργάτες, είναι να δουλεύεις σε φυτεία χασισιού…..

- Να ρωτήσω, μια που είπε ο Σαμαράς ότι θα ξαναβάλει την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη, θέλετε να μπούμε δίπλα στις Μαλδίβες που δεν έχω πάει;

- Όταν ένας άντρας ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου του στη γυναίκα του, μπορεί να σημαίνει δυο πράγματα: Είτε το αυτοκίνητο είναι καινούργιο, είτε η γυναίκα.

Ανοίγω την πόρτα κύριε δικαστά και την βλέπω γυμνή…
Μου λέει “χτύπα ρε μαλάκα”, της έριξα κι εγώ τρία χαστούκια…
Που να καταλάβω ότι εννοούσε την πόρτα…;;;!!!

- Αγόρασα σήμερα έναν αναπτήρα με μεγάλη φλόγα για να μην σβήνει από τον δυνατό αέρα!!! Γαμάτος λέμε!!! Επίσης, νομίζω ότι είμαι πιο ωραίος και χωρίς φρύδια…

Γιατί το σινικό τοίχος αποτελεί ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου;
- Γιατί είναι το μόνο κινέζικο προϊόν που κράτησε πάνω από 1 χρόνο…

Πότε όλοι οι άντρες έχουν τις γυναίκες στα … ώπα ώπα………
……Όταν παρκάρουν !!!!

Αλάτι με μέτρο

Η αυξημένη ποσότητα αλατιού στα φαγητά που καταναλώνει κανείς, μπορεί να «σπρώχνει» το ανοσοποιητικό σύστημα να στρέφεται εναντίον του, με συνέπεια να εμφανίζονται ή να επιδεινώνονται διάφορες αυτοάνοσες παθήσεις, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, ο διαβήτης τύπου 1, η ψωρίαση και η ρευματοειδής αρθρίτιδα, σύμφωνα με τα πρώτα συμπεράσματα τριών νέων αμερικανικών επιστημονικών ερευνών.

Το αλάτι -που είναι ήδη γνωστό πως αυξάνει τον αγγειακό κίνδυνο για την καρδιά και τον εγκέφαλο- φαίνεται πως επίσης μπορεί να «πυροδοτήσει» ένα τμήμα του ανοσοποιητικού συστήματος, έτσι ώστε το τελευταίο να στραφεί εναντίον των υγιών ιστών, αντί να αποτελεί την άμυνα του οργανισμού και να καταπολεμά τους παθογόνους μικροοργανισμούς.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί σημαντικά τα περιστατικά αυτοάνοσων παθήσεων διεθνώς. Έως τώρα οι επιστήμονες πίστευαν ότι τόσο οι γενετικοί, όσο και οι περιβαλλοντικοί παράγοντες (κάπνισμα, έλλειψη βιταμίνης D, μόλυνση από ιούς κ.α.) αυξάνουν τον κίνδυνο για την εμφάνιση των αυτοάνοσων παθήσεων.

Τώρα, για πρώτη φορά, σύμφωνα με το BBC, το πρακτορείο Ρόιτερ και το «Science», προκύπτουν στοιχεία ότι και το αλάτι μπορεί να παίζει το δικό του όχι αμελητέο ρόλο, αν και σε ποιό βαθμό ακριβώς συμβαίνει αυτό, παραμένει ακόμα άγνωστο.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, ποντίκια που στο εργαστήριο υποβάλλονταν σε διατροφή πλούσια σε αλάτι, ήταν πιθανότερο να εμφανίσουν μια ασθένεια παρόμοια με τη σκλήρυνση κατά πλάκας (την αυτοάνοση εγκεφαλομυελίτιδα).

Μπορείτε να καταναλώσετε ανθό αλατιού -πάντα με μέτρο- βιολογικό αρωματισμένο με αρωματικά βότανα για έξτρα γεύση και αρώματα στην διατροφή σας.