ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ Ο ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ

Περίανδρος ο Κορίνθιος περίπου 667-587 π.X.

 

Ο σοφός τύραννος

 

Ο Περίανδρος ήταν γιος του Κύψελου, πρώτου τυράννου της Κορίνθου, ο οποίος όφειλε το όνομά του στο γεγονός ότι, όταν ήταν βρέφος, η μητέρα του Λάβδα τον είχε κλείσει σε ένα κιβώτιο (κυψέλη) για να τον σώσει από τους Βακχιάδες που κυβερνούσαν τότε την Κόρινθο. Οι Βακχιάδες, στο γένος των οποίων ανήκε και η μητέρα του Κύψελου, φοβούνταν ότι, σύμφωνα με δελφικό χρησμό, το βρέφος αυτό, όταν θα ανδρωνόταν, θα τους ανέτρεπε και θα τους έπαιρνε την εξουσία.

 

            Ο χρησμός βγήκε αληθινός. Ο Κύψελος ανέτρεψε τους Βακχιάδες και διετέλεσε τύραννος της Κορίνθου επί 30 χρόνια. Παρ’ ότι τύραννος, ο Κύψελος φαίνεται ότι ήταν δημοφιλής και δεν χρησιμοποιούσε προσωπική φρουρά.

 

Τα καλύτερα βλαστάρια

Όταν πέθανε ο Κύψελος, το 627 π.X., τον διαδέχθηκε ο Περίανδρος, ο οποίος αποδείχθηκε ευφυέστερος του πατέρα του αλλά και ασύγκριτα σκληρότερος. Αντίθετα από τον Κύψελο, ο Περίανδρος διατηρούσε προσωπική φρουρά 300 δορυφόρων (έφεραν δόρυ) και για να παραμείνει στην εξουσία εφήρμοσε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό τη συμβουλή που του έδωσε – εν είδει παραβολής – ο τύραννος της Μιλήτου Θρασύβουλος.

 

Ο Ηρόδοτος αφηγείται ότι ο Περίανδρος έστειλε κάποιον έμπιστό του στον Θρασύβουλο για να του ζητήσει τη συμβουλή του σχετικά με την επιτυχία της τυραννίδας του. Ο Θρασύβουλος πήρε τον απεσταλμένο του Περίανδρου σε ένα χωράφι με σπαρτά και, χωρίς να βγάλει κουβέντα από το στόμα του, με ένα ραβδί άρχισε να χτυπά και να τσακίζει όλους τους μεγαλύτερους και ευρωστότερους βλαστούς. Ύστερα από αυτή την παράξενη βόλτα στο χωράφι ο απεσταλμένος του Περίανδρου ρώτησε τον Θρασύβουλο να του πει τι παράγγελνε στον αφέντη του. Και ο τύραννος της Μιλήτου του απάντησε ότι έπρεπε να αφηγηθεί στον κύριό του τη βόλτα τους στο χωράφι.

 

Πράγματι, επιστρέφοντας στην Κόρινθο, ο απεσταλμένος αφηγήθηκε στον Περίανδρο το περιστατικό. Ο Περίανδρος κατάλαβε αμέσως τι εννοούσε ο Θρασύβουλος και θανάτωσε όλους τους πλέον προβεβλημένους πολίτες της Κορίνθου εξοντώνοντας έτσι όλους τους πιθανούς ανταγωνιστές του.

Βίαιος με τους πάντες

H σκληρότητα και η αγριότητα του Περίανδρου δεν είχαν όρια. Φαίνεται ότι, είτε με κλωτσιές είτε γκρεμίζοντάς την από μια σκάλα, σκότωσε και την ίδια του τη σύζυγο, τη Λυσιδίκη, κόρη του τυράννου της Επιδαύρου Προκλέους, την οποία ο ίδιος αποκαλούσε Μέλισσα. Στη συνέχεια, κατά την αφήγηση του Διογένη Λαέρτιου, έκαψε ζωντανές τις παλλακίδες του, οι οποίες είχαν κατηγορήσει άδικα τη Μέλισσα και, εξαγριώνοντάς τον, τον είχαν κάνει συζυγοκτόνο.

 

Από τη Μέλισσα ο Περίανδρος είχε δύο γιους, τον Κύψελο και τον Λυκόφρονα. Ο Κύψελος ήταν καθυστερημένος πνευματικά αλλά ο Λυκόφρων ήταν ένας ευφυής και ευαίσθητος νέος ο οποίος, μετά τον θάνατο της μητέρας του, έφυγε και πήγε στον παππού του, τον Προκλέα, με τη βοήθεια του οποίου αποπειράθηκε να εγκαταστήσει δική του τυραννίδα σε μια περιοχή της Κορινθίας κοντά στην Επιδαυρία. Ο Περίανδρος φυσικά δεν το δέχθηκε αυτό και εξεστράτευσε εναντίον του πεθερού του, τον ανέτρεψε και προσάρτησε την Επίδαυρο στην επικράτειά του. Τον Λυκόφρονα τον έστειλε στην Κέρκυρα, όπου στο παρελθόν οι κάτοικοι του νησιού είχαν σκοτώσει τον ετεροθαλή αδελφό του Λυκόφρονα Νικόλαο, καρπό εξωσυζυγικής σχέσης του Περίανδρου, όπως ήταν και οι δύο άλλοι γιοι του Περίανδρου, ο Ευαγόρας και ο Γόργος.

 

Προς το τέλος της ζωής του και αφού όλοι οι άλλοι γιοι του είχαν πεθάνει, ο Περίανδρος προσπάθησε να συμφιλιωθεί με τον Λυκόφρονα και να τον ονομάσει διάδοχό του. Μαντεύοντας όμως την επιθυμία του Περίανδρου οι Κερκυραίοι σκότωσαν τον Λυκόφρονα. Εξαλλος ο Περίανδρος κυρίεψε το νησί, σκότωσε τους πρωταιτίους και πήρε 300 νέους αριστοκρατικών οικογενειών και τους έστειλε στη Λυδία για να ευνουχιστούν. Καθώς όμως το πλοίο με τους άτυχους νέους πλησίαζε στη Σάμο, η Ηρα εισάκουσε τις παρακλήσεις τους και έστειλε τους Σαμιώτες να τους σώσουν.

 

Επίλυση προβλημάτων

Ωστόσο, παρά την επιβολή και διατήρηση της εξουσίας του με υπερβολική αγριότητα, ο Περίανδρος φαίνεται ότι υπήρξε φωτισμένος ηγέτης και στην εποχή του η Κόρινθος γνώρισε μεγάλη ακμή. Στο κοινωνικό επίπεδο ο Περίανδρος έλαβε μέτρα που αποσκοπούσαν κυρίως στην εκτόνωση των κοινωνικών εντάσεων, οι οποίες ήταν ενδημικές σε όλες γενικώς τις ελληνικές πόλεις της αρχαϊκής εποχής. Για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος ο Περίανδρος συνέχισε την αποικιακή πολιτική του πατέρα του Κύψελου ιδρύοντας στη Βόρεια Ηπειρο την Απολλωνία και στη Χαλκιδική την Ποτίδαια. Εξάλλου και η κατάκτηση της Κέρκυρας αποσκοπούσε στη διευκόλυνση του εμπορίου με τα ιταλικά και τα σικελικά παράλια.

 

Παράλληλα ο Περίανδρος προστάτευσε τους μικροκαλλιεργητές απαγορεύοντας στους πλουσίους να αγοράζουν καινούργιους δούλους και να τους χρησιμοποιούν χωρίς περιορισμούς στην καλλιέργεια των κτημάτων τους αυξάνοντας υπερβολικά τη δική τους παραγωγή. Από την άλλη, απαγόρευσε στους αγρότες να εγκαθίστανται στην πόλη ούτως ώστε να μπορεί να χρησιμοποιεί τον φτωχό αστικό πληθυσμό στα οικοδομικά έργα που είχε προγραμματίσει. Με τον τρόπο αυτόν εξισορρόπησε αρκετά ικανοποιητικά το βιοτικό επίπεδο τόσο των αγροτών όσο και της κατώτερης τάξης της πόλης.

 

Τεχνικά έργα

Ο Περίανδρος δημιούργησε το υδραγωγείο της πόλης εκμεταλλευόμενος το νερό της πηγής Πειρήνης, προσπάθησε να ανοίξει τον Ισθμό αλλά τα μέσα της εποχής δεν του το επέτρεψαν και γι’ αυτό κατασκεύασε τον Δίολκο. Ο Δίολκος κατασκευάστηκε στις αρχές του 6ου αιώνα π.X. Ηταν ένας δρόμος που χρησίμευε για τη μεταφορά των πλοίων από τη μία πλευρά του Ισθμού στην άλλη. Με τον τρόπο αυτόν αξιοποίησε τα λιμάνια των κόλπων Κορινθιακού και Σαρωνικού και αύξησε τη ναυτική δύναμη και το εμπόριο της Κορίνθου. Τα έσοδα από τους δασμούς των εμπορευμάτων στα κορινθιακά λιμάνια ήταν τόσο μεγάλα ώστε ο Περίανδρος δεν επέβαλε κανέναν άλλον φόρο στους υπηκόους του.

 

Καλύτερη η δημοκρατία

 Με τα πολιτικά αυτά μέτρα η Κόρινθος ανθούσε και ο Περίανδρος, δημιουργώντας φιλικές σχέσεις με διαφόρους ισχυρούς ηγεμόνες – από τον Θρασύβουλο της Μιλήτου και τον βασιλιά της Λυδίας Αλυάττη ως τον φαραώ της Αιγύπτου Ψαμμήτιχο B’, του οποίου το όνομα έδωσε στον ανιψιό και τελικά διάδοχό του -, εδραίωσε τη φήμη του ως ευφυούς και φωτισμένου ηγεμόνα. Ιδιαίτερα η πρακτική σοφία του Περίανδρου που βρήκε εφαρμογή στις διαιτησίες για την επίλυση διαφορών μεταξύ άλλων ελληνικών πόλεων τον κατέταξε ανάμεσα στους Επτά Σοφούς της αρχαιότητας. Ο Πλάτων ωστόσο στην Πολιτεία του, κρίνοντας το καθεστώς της τυραννίδας, δεν θεωρεί τον Περίανδρο και τόσο σοφό.

 

Κατά την τυραννίδα του Περίανδρου άνθησαν τα γράμματα και οι τέχνες. Τα κορινθιακά κεραμικά έγιναν διάσημα σε όλη τη Μεσόγειο και ο ποιητής Αρίων, ο οποίος λέγεται ότι τελειοποίησε τον διθύραμβο, έφυγε από τη γενέτειρά του Λέσβο και εγκαταστάθηκε στην Αυλή του Περίανδρου. Ο ίδιος ο Περίανδρος φαίνεται ότι έγραψε 2.000 στίχους σε ελεγειακό μέτρο με τον τίτλο Υποθήκες στον ανθρώπινο βίο. Εξάλλου του αποδίδονται διάφορα αποφθέγματα, όπως «Μελέτα το παν», «Καλόν ησυχία» αλλά επίσης και το «Δημοκρατία κρείττον τυραννίδος».

 

Ο Περίανδρος πέθανε από φυσικό θάνατο στα 80 του περίπου χρόνια έχοντας παραμείνει στην εξουσία 40. Όλοι οι γιοι του πέθαναν πριν από αυτόν και έτσι τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Ψαμμήτιχος, ο οποίος όμως πολύ γρήγορα ανατράπηκε και η Κόρινθος απαλλάχθηκε από τους τυράννους.

Κάθε χάραμα είναι μια νέα ευκαιρία

Υπάρχει αξία σε πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μας τα οποία αγνοούμε. Αξία η οποία δεν μπορεί να μετρηθεί, να προσδιοριστεί, να εκφραστεί. Σε πράγματα τα οποία κοιτάζουμε, αλλά στ’ αλήθεια ποτέ δε βλέπουμε. Έτσι, οι άνθρωποι ανέκαθεν έδιναν αξία στο ηλιοβασίλεμα. Σε αυτήν την ειδυλλιακή βουτιά του ήλιου σε έναν ωκεανό που υποδέχεται λαμπρά το τέλος μιας ακόμη μέρας. Λίγοι, όμως, υπήρξαν εκείνοι που εξύμνησαν το χάραμα, αυτό το ένδοξο διάστημα λίγων λεπτών, τη μοναδική στιγμή της ημέρας που σηματοδοτεί ταυτόχρονα το τέλος και την αρχή.

Είναι που είμαστε περίεργα όντα και μας ελκύει το «τέλος». Ανέκαθεν το επαινούμε και δίνουμε σε αυτό τον καλύτερό μας εαυτό, φορώντας τη γοητευτική μελαγχολία –που τόσο μας πηγαίνει– για να παριστάνουμε τους ήρωες σε ταινίες των 70’s.

Ο μεγαλύτερος εχθρός της χαραυγής είναι η ίδια μας η καθημερινότητα. Ο καθένας προτιμάει να χουζουρέψει στο κρεβάτι μέχρι το ξυπνητήρι της ύστατης στιγμής, στο οποίο δε χωράνε αναβολές κι όταν τελικά καταφέρει να βγει απ’ τα σκεπάσματα προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να προετοιμαστεί για μια ακόμη μέρα βιοπάλης. Σε μέρες φυσικά που δε χρειάζεται να πάει στη δουλειά θα κοιμηθεί μέχρι το επόμενο μεσημέρι.

Ειδικά σε μια πόλη το να δει κανείς το χάραμα δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι εκεί για εσένα. Όταν ξενυχτάς στο μπαλκόνι γεμίζοντας τασάκια κι αντί για το τηλεφώνημα που περίμενες έρχονται οι πρώτες αχτίδες του ήλιου να απελευθερώσουν κάθε παγωμένη –για καιρό– προσδοκία. Όταν οδηγείς συνοφρυωμένος στο δρόμο για τη δουλειά γκρινιάζοντας για το κρύο και ζητώντας απελπισμένα τον καυτό καφέ σου. Όταν επιστρέφεις από ξέφρενο night out και βγαίνεις απ’ το πρώτο μετρό της ημέρας με κλειστά ακόμη μάτια στις κυλιόμενες. Είναι εκεί για να σου δώσει την ευκαιρία που κανείς στ’ αλήθεια δε θα τολμήσει πια, αφού μάθαμε όλοι να είμαστε λιγόψυχοι και να μετράμε τις ευκαιρίες όπως ακριβώς κι ο φοιτητής τα ψιλά που του απέμειναν για να περάσει τον μήνα.

Το χάραμα έρχεσαι κατά πρόσωπο με την πραγματική μοναξιά σου. Τι κι αν ξέρεις πως υπάρχει η πιθανότητα να είσαι στα όνειρα κάποιου; Αυτή πάντα υπάρχει. Τη δεδομένη στιγμή, όμως, δεν είσαι στη σκέψη κανενός. Υπάρχεις μόνο εσύ κι ένας ουρανός που και πάλι δεν έχει να σου δώσει απαντήσεις, αλλά μονάχα ένα θεαματικό ζευγάρωμα χρωμάτων αποκλειστικά για τα μάτια σου. Νιώθεις λες κι είσαι μόνος σε ένα σύμπαν απ’ άκρη σ’ άκρη δικό σου και το μόνο που αποδεικνύει την ύπαρξη ζωής είναι τα πουλιά που κελαηδούν και που ανέκαθεν σε εκνεύριζαν, αφού ποτέ δεν έβρισκες τον λόγο για να το κάνουν.

Αν ένιωθες ασήμαντος στο πλήθος του χαοτικού κόσμου, φαντάσου πώς αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή που αυτός ο κόσμος ανοίγει τις πύλες του για λίγους. Για εκείνους με τα ανοιχτά μάτια που δεν εστιάζουν σε ένα τιμόνι, σε ένα φανάρι, σε ένα ρολόι, αλλά μονάχα στον ουρανό.

Σε αυτά τα λίγα λεπτά αισθάνεσαι όπως ακριβώς όταν ακούς ένα τραγούδι το οποίο εναρμονίζεται απόλυτα με το φουρτουνιασμένο μέσα σου κι εκφράζει όσα εσύ με λόγια δε θα κατάφερνες ποτέ. Ο κρύος αέρας μοιάζει πιο καθαρός και πιο δικός σου από ποτέ. Δεν είναι ένα μείγμα καυσαερίου και μικροβίων, αλλά μια ανάσα πριν τη δεύτερη ευκαιρία σου. Πριν τη δική σου βουτιά σε έναν κόσμο γεμάτο καρχαρίες, μεν, αλλά κι όστρακα, δε.

Κανένα χάραμα δεν είναι το ίδιο. Όπως ο καθένας μας έχει κάτι να δώσει, κάτι που διαφέρει από μέρα σε μέρα, έτσι κι ο ήλιος. Άλλοτε θα δεις έναν ουρανό πεντακάθαρο να φλέγεται στην ηδονή ροζ και πορτοκαλί αποχρώσεων, άλλοτε να ξεπροβάλλουν ηλιαχτίδες μέσα από γκρίζα σύννεφα κι άλλοτε θα βλέπεις μονάχα σύννεφα. Ίσως έχει κι εκείνος τις μαύρες του, άλλωστε όλοι έχουμε δικαίωμα στο day off! Ανέκαθεν, όμως, θα είναι εκεί για να σηματοδοτεί τη δεύτερη ευκαιρία στην οποία πολλές φορές κάνεις τα στραβά μάτια, φοβούμενος το μπουσούλημα της νέας αρχής.

Κι όσο για τα όνειρα, εκείνα που ευχήθηκες να πραγματοποιηθούν ως τα χαράματα ελπίζοντας πολλές φορές σε ένα θαύμα, μη λυπάσαι. Αν τα όνειρα χάνονταν στο άγγιγμα της πρώτης ηλιαχτίδας, δε θα επενδύαμε τόσο σε αυτά. Ίσως το όνειρό σου να μην πραγματοποιήθηκε όταν το είχες απελπισμένα ανάγκη να συμβεί, αλλά παραμένει μέσα σου. Θα είναι εκεί ως το ξημέρωμα που θα σε βρει πλάι στον άνθρωπο που θα το αξιοποιήσει όπως ακριβώς του αξίζει.

Το περιθώριο για μια νέα αρχή θα το βρεις μεταξύ του ορίζοντα και του ήλιου που ανατέλλει. Κι αν τελικά το χάραμα μερικές φορές πονάει περισσότερο απ’ το ηλιοβασίλεμα, είναι ακριβώς επειδή αυτό που σου προσφέρει αξίζει περισσότερο από καθετί.

Αυτοπεποίθηση είναι ένα ρούχο πολύτιμο, που ταιριάζει στον καθένα

Η αυτοπεποίθηση είναι κατά μια έννοια “η πίστη στον εαυτό μας”. Η πίστη ότι αξίζουμε, ότι μπορούμε, ότι η γνώμη μας, ο λόγος μας, η άποψή μας έχουν σημασία και... κατά συνέπεια, αυτοπεποίθηση σημαίνει να μπορούμε να εκφραζόμαστε, ελεύθερα, χωρίς φόβο, χωρίς την ανασφάλεια της επίκρισης, της απόρριψης και της μη- αποδοχής...

Αυτοπεποίθηση σημαίνει θέλω και σημαίνει μπορώ, αυτοπεποίθηση είναι η θετική αύρα που κατακτά τους άλλους, η αυτοπεποίθηση είναι σαγήνη και σιγουριά μαζί. Είναι ένα ρούχο πολύτιμο, που ταιριάζει στον καθένα, και προσαρμόζεται στα μέτρα του καθενός...

 

Να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η κάθε άποψη είναι μοναδική και ο κάθε ένας δικαιούται να έχει την δική του! Αρκεί να μην πιστεύουμε ότι πρέπει και οι άλλοι οπωσδήποτε να συμφωνούν μαζί μας...

 

Να αγαπάμε την εικόνα μας, την εικόνα του προσώπου και του σώματός μας. Ψηλοί, κοντοί, χοντροί, λεπτοί, ανοιχτόχρωμοι, μελαχρινοί, πλούσιοι ή φτωχοί, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Ο καθένας μας έχει την αξία του, την ομορφιά του, την χάρη του! Βρες κι εσύ την δική σου χάρη, αγκάλιασε την και αγάπησέ την!

 

Να μην κρεμόμαστε από την γνώμη των άλλων. Όπως είπαμε, ο κάθε ένας έχει την άποψή του: για την ζωή, για τον κόσμο, για τα πάντα! Αλίμονο αν συμφωνούσαμε όλοι μεταξύ μας! Αποκλείεται... Άρα, αναπόφευκτα, κάποιοι θα διαφωνούσαν μαζί μας, αποκλείεται να αρέσουμε σε όλους... Ας το πάρουμε απόφαση!

 

Να αποδεχτούμε τα δεδομένα της ύπαρξης, που ορίζουν τη ζωή μας. Όσο νωρίτερα το καταφέρουμε τόσο πιο ανάλαφρα και πιο δυνατά θα πορευτούμε για την συνέχεια, απολαμβάνοντας το μόνο που πραγματικά υπάρχει: την ίδια μας τη Ζωή!

Χρειάζεται ο Θεός μεσάζοντες;

Λέγεται ότι, κάποτε, ο Βούδας πήγε σ’ ένα χωριό που βρισκόταν κοντά σ’ ένα μοναστήρι. Πολύς κόσμος τον πλησίαζε και τον ρωτούσε για ποιο λόγο δεν του άρεσαν οι μοναχοί και οι θρησκείες.

Λένε πως ο Βούδας απάντησε ότι δεν καταλάβαινε τον ρόλο των μοναχών και το νόημα των θρησκειών.

Μια μέρα έρχονται να τον δουν μερικοί μοναχοί μ’ ένα καλάθι γεμάτο φρούτα, ένα στεφάνι από λουλούδια και τους σεβάσμιους χαιρετισμούς του ηγούμενου του μοναστηριού.

“Ακούσαμε τα λόγια σου” του λέει ένας μοναχός, “και ήρθαμε να σου εξηγήσουμε ότι εμείς είμαστε κάτι σαν μεσάζοντες μεταξύ Θεού και ανθρώπων… και το ξέρουμε.”

Ακούγοντας αυτό το σχόλιο, ρωτάει ο Βούδας:
“Χρειάζεται ο Θεός μεσάζοντες; Μήπως δεν είναι παρών σε κάθε άνθρωπο και κάθε τόπο;”

Ο μοναχός τότε του εξηγεί:
“Όχι, δεν χρειάζεται ο Θεός μεσάζοντες, οι άνθρωποι όμως πρέπει να τον ανακαλύψουν. Ο μεγάλος μας δάσκαλος μας λέει ότι εμείς απλώς πουλάμε νερό στην όχθη του ποταμού, με την ελπίδα μια μέρα να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι μπορούν και μόνοι τους να πάρουν νερό από το ποτάμι.”
Ο Βούδας βάζει τα γέλια…

Οι μοναχοί τον ρωτάνε που βρίσκει το αστείο σ’ αυτόν τον συλλογισμό.

“Λέτε, δηλαδή, ότι κάνετε με τόσο ζήλο μια προσωρινή δουλειά περιμένοντας τη στιγμή που δεν θα είναι πια αναγκαία, αντί να παραδεχτείτε ότι αν δεν ήσαστε εκεί να πουλάτε νερό, θα έπαιρνε πολύ λιγότερο χρόνο στους ανθρώπους ώσπου να καταλάβουν ότι μπορούν και μόνοι τους.”

Οι θεοί χρησιμοποιούν τους ανθρώπους σαν μπάλες

Ο κόσμος είναι ανίκανος να γιατρευτεί· δυσκολεύεται τόσο να υπομείνει αυτό που τον βασανίζει που κοιτάζει μόνο πώς θα απαλλαγεί, χωρίς να νοιάζεται για το αντίτιμο.

Σε χιλιάδες παραδείγματα βλέπουμε ότι συνήθως θεραπεύεται με δικό του κόστος, η απαλλαγή από το κακό που υπάρχει δεν είναι θεραπεία, αν δεν επιφέρει συνολική βελτίωση της υγείας.

Σκοπός του χειρουργού δεν είναι να αφαιρέσει την άρρωστη σάρκα, αυτό είναι ο δρόμος προς τη θεραπεία. Κοιτάζει πιο πέρα, να κάνει τη φυσιολογική να αναπτυχθεί ξανά και να επαναφέρει το μέλος στην κανονική του κατάσταση.

Όποιος προτίθεται μόνο να απομακρύνει εκείνο που τον κάνει να υποφέρει δεν πετυχαίνει το σκοπό του, γιατί το καλό δεν διαδέχεται απαραίτητα το κακό, ένα άλλο κακό μπορεί να το διαδεχθεί, και μάλιστα χειρότερο, όπως συνέβη στου ς δολοφόνους του Καίσαρα, οι οποίοι οδήγησαν τα δημόσια πράγματα σε τέτοια κατάσταση, που δικαιολογημένα μετάνιωσαν που ανακατεύτηκαν.

Σε πολλούς από τότε, μέχρι την εποχή μας, συνέβη το ίδιο.

Οι Γάλλοι, οι σύγχρονοί μου, μπορούν να πουν πολλά γι’ αυτό.

Όλες οι μεγάλες αλλαγές συγκλονίζουν το κράτος και το απορυθμίζουν.

Όποιος θα απέβλεπε κατευθείαν στη θεραπεία του Κράτους και το σκεφτόταν προτού κάνει κάτι, θα αποθαρρυνόταν εύκολα.

Ο Πακούβιος Καλάβιος διόρθωσε το λάθος αυτής της συμπεριφοράς με ένα καταπληκτικό παράδειγμα.

Οι συμπολίτες του ήταν ξεσηκωμένοι ενάντια στους κυβερνήτες τους. Ο ίδιος, πρόσωπο με μεγάλη εξουσία στην πόλη της Καπούα, βρήκε μια μέρα τρόπο να κλείσει τη Γερουσία στο παλάτι, και καλώντας το λαό στην πλατεία, τους είπε ότι έφτασε η μέρα που μπορούσαν ελεύθερα να πάρουν εκδίκηση από τους τυράννους που τόσο καιρό τους καταπίεζαν και οι οποίοι τώρα βρίσκονταν στο έλεός τους μόνοι και άοπλοι. Πρότεινε να τους φέρνουν έξω τον έναν μετά τον άλλον στην τύχη και να κρίνουν ξεχωριστά τον καθένα, εκτελώντας επιτόπου την απόφαση, υπό τον όρο επίσης ότι συγχρόνως θα έπρεπε να υποδείξουν κάποιον αξιοσέβαστο άνθρωπο για να αντικαταστήσει τον καταδικασμένο, ώστε η θέση να μην μείνει κενή.

Δεν πρόλαβαν να ακούσουν το όνομα του πρώτου Γερουσιαστή και μια κραυγή γενικευμένης δυσαρέσκειας ξεσηκώθηκε εναντίον του.

Καταλαβαίνω, είπε ο Πακούβιος, πρέπει να τον διώξουμε, είναι ένας αχρείος, ας βρούμε έναν καλό για να τον αντικαταστήσουμε.

Έπεσε ξαφνική σιγή, αφού όλοι δυσκολεύονταν να προτείνουν κάποιον.

Στον πρώτο τολμηρό που είπε το όνομα της δικής του επιλογής, η ομόφωνη αντίδραση όλων προς το συγκεκριμένο πρόσωπο ήταν ακόμη πιο μεγάλη, βρίσκοντας ένα σωρό ατέλειες και λόγους για να τον απορρίψουν.

Αφού άναψαν τα πνεύματα από τις αντικρουόμενες απόψεις, συνέβησαν ακόμη χειρότερα με τον δεύτερο Γερουσιαστή και τον τρίτο· όσο συμφωνούσαν στην αποπομπή τόσο διαφωνούσαν στη νέα εκλογή.

Έχοντας κουραστεί από αυτή τη διαμάχη χωρίς αποτέλεσμα, αρχίζουν, άλλος από εδώ άλλος από εκεί, να φεύγουν ένας ένας από τη συγκέντρωση, αποκομίζοντας ο καθένας για τον εαυτό του το συμπέρασμα ότι το πιο παλιό και πιο γνωστό κακό είναι πάντα πιο ανεκτό από ένα καινούργιο και μη δοκιμασμένο.

Ωστόσο, ίσως να μην είμαστε στα τελευταία μας. Η διατήρηση των κρατών είναι που πιθανότατα ξεπερνάει τη σκέψη μας.

Όπως λέει ο Πλάτωνας, η πολιτική οργάνωση ενός κράτους είναι κάτι δυνατό που δύσκολα διαλύεται. Αντέχει συχνά ενάντια σε θανάσιμες και εσωτερικές ασθένειες, ενάντια στο κακό των άδικων νόμων, ενάντια στην τυραννία, ενάντια στην υπερβολή και την άγνοια των διοικούντων, την ελευθεριότητα και την εξέγερση του λαού.

Σε κάθε καλό που μας τυχαίνει, συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με εκείνο που είναι ανώτερο από εμάς και κοιτάμε όσους ευημερούν περισσότερο· ας αναμετρηθούμε με το κατώτερο, δεν υπάρχει κανείς τόσο κακόμοιρος που να μη βρίσκει ένα σωρό παραδείγματα για να παρηγορηθεί.

Το λάθος μας είναι ότι στεναχωριόμαστε περισσότερο βλέποντας ανθρώπους που είναι ανώτεροί μας αντί να χαιρόμαστε βλέποντας τους κατώτερούς μας.

Εντούτοις, ο Σόλων έλεγε ότι αν κάποιος συγκέντρωνε όλα τα κακά μαζί, δεν θα υπήρχε κανένας που θα διάλεγε, αντί για τα δικά του, να μοιραστεί δίκαια με τους άλλους ανθρώπους όλον αυτόν το σωρό των κακών και να πάρει το μερίδιο που θα του αναλογούσε.

Το κράτος μας πάσχει· υπήρξαν όμως άλλα πολύ πιο άρρωστα που δεν πέθαναν.

Οι θεοί παίζουν μαζί μας σαν να ήμασταν μπάλα και μας πετάνε από δω κι από κει.

“Οι θεοί χρησιμοποιούν τους ανθρώπους σαν μπάλες” (ΠΛΑΥΤΟΣ)

Michel de Montaigne, Περί δόξας και Περί ματαιότητας

Μια παράξενη πυρηνική σφαίρα παράγει ενέργεια από σύντηξη

Φυσικοί δοκιμάζουν μια παράξενη πυρηνική σφαίρα που θα μπορούσε να αποτελέσει επανάσταση στην παραγωγή ενέργειας από σύντηξη.

Δεν έχουμε ξαναδεί τίποτα παρόμοιο.
Είναι βέβαιο ότι η πυρηνική σύντηξη – η αντίδραση που πυροδοτεί τον Ήλιο μας – θα μπορούσε να είναι το κλειδί για καθαρή, απεριόριστη ενέργεια εδώ στη Γη.Αλλά μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της σύγχρονης επιστήμης είναι πώς να αξιοποιήσει την αντίδραση της σύντηξης έτσι ώστε να παράγει περισσότερη ενέργεια από όση καταναλώνει. Και μια νέα δημοσίευση ισχυρίζεται ότι έχει βρει έναν τρόπο να κάνει ακριβώς αυτό.Αντί να γίνει άλλη μία προσπάθεια βελτιστοποίησης των γνωστών σχεδίων αντιδραστήρων σύντηξης, όπως οι tokamaks ή οι stellerators, μια ομάδα φυσικών, εξέτασε πειραματικά μερικούς νέους τύπους αντιδραστήρων.

Διαπίστωσαν ότι ένας περίεργος σχεδιασμός σφαίρας θα μπορούσε να αποτελέσει το κλειδί για την επίτευξη καθαρά θετικού ισοζυγίου σύντηξης, διότι, προς μεγάλη τους έκπληξη, έχει τη δυνατότητα να παράγει περισσότερη ενέργεια από όση χρησιμοποιεί.

Η βασική διαφορά, πέραν του σχήματός της, είναι ότι αυτή η πυρηνική σφαίρα συντήκει υδρογόνο και βόριο, αντί των ισότοπων υδρογόνου, δευτέριο (2H ή D) και τρίτιο (3H ή T). Και χρησιμοποιεί λέιζερ για να θερμάνει τον πυρήνα της αντίδρασης μέχρι 200 ​​φορές πιο καυτό από το κέντρο του Ήλιου.

Μή νετρονικές αντιδράσεις σύντηξης
Δευτέριο – Ήλιο-3 2D + 3He → 4He + 1p + 18.3 MeV
Δευτέριο – Λίθιο-6 2D + 6Li → 2 4He + 22.4 MeV
Υδρογόνο – Λίθιο-6 1p + 6Li → 4He + 3He + 4.0 MeV
Ήλιο-3 – Λίθιο-6 3He + 6Li → 2 4He + 1p + 16.9 MeV
Ήλιο-3 – Ήλιο-3 3He + 3He → 4He + 2 1p + 12.86 MeV
Υδρογόνο – Λίθιο-7 1p + 7Li → 2 4He + 17.2 MeV
Υδρογόνο – Βόριο 1p + 11B → 3 4He + 8.7 MeV
Υδρογόνο – Άζωτο 1p + 15N → 12C + 4He + 5.0 MeV

Εάν οι υπολογισμοί της ομάδας είναι σωστοί, η συσκευή αντιδραστήρα υδρογόνου-βορίου θα μπορούσε να κατασκευαστεί και να παράγει καθαρή θετική ενέργεια πριν από την ολοκλήρωση οποιουδήποτε από τους υπό δοκιμή γνωστούς αντιδραστήρες.

Ακόμη καλύτερα, όπως βλέπετε στον πίνακα, η αντίδραση υδρογόνου-βορίου δεν παράγει νετρόνια και συνεπώς δεν δημιουργεί ραδιενεργά απόβλητα ως υποπροϊόν.

“Είναι απόλυτα συναρπαστικό να βλέπουμε αυτές τις αντιδράσεις να επιβεβαιώνονται σε πρόσφατα πειράματα και προσομοιώσεις”, λέει η επικεφαλής ερευνήτρια Heinrich Hora, από το Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία.

“Νομίζω ότι αυτό θέτει την προσέγγισή μας μπροστά από όλες τις άλλες τεχνολογίες ενέργειας σύντηξης.

Οι αντιδράσεις σύντηξης αποτελούν την αντίθετη προσέγγιση στις αντιδράσεις πυρηνικής σχάσης στις οποίες βασιζόμαστε σήμερα για την πυρηνική μας ενέργεια: αντί να χωρίζονται οι πυρήνες των ατόμων σε μικρότερους, συνδυάζονται ή συγχωνεύονται δημιουργώντας έναν μεγαλύτερο.

Είναι παρόμοιες με τις αντιδράσεις που θερμαίνουν τον Ήλιο, καθώς οι ελαφρύτεροι πυρήνες συντήκονται για να δημιουργήσουν βαρύτερους με τη βοήθεια απίστευτων θερμοκρασιών και πιέσεων.

Όσο σπουδαίο ακούγεται αυτό θεωρητικά, άλλο τόσο αποδεικνύεται δύσκολο να αξιοποιηθεί στην πράξη. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν καταγράψει ρεκόρ οι αντιδραστήρες σύντηξης σε όλο τον κόσμο, με τη Γερμανία να ενεργοποιεί τον πολλά υποσχόμενο αντιδραστήρα stellerator Wendelstein 7-X.

Αλλά παρά τις προόδους μας, δεν είμαστε πολύ κοντά στη δημιουργία καθαρού θετικού ισοζυγίου πυρηνικής σύντηξης. Απλώς, αυτό συμβαίνει επειδή αυτά τα μηχανήματα λαμβάνουν ακριβώς τόση ενέργεια για να παράγουν πλάσμα.

Στην πραγματικότητα, το Wendelstein 7-X δεν έχει σκοπό να παράγει ποτέ αξιοποιήσιμες ποσότητες ενέργειας. Είναι απλώς μια απόδειξη της θεωρητικής προσέγγισης.

Όμως, εδώ και χρόνια, η Hora και η ομάδα της δουλεύουν πάνω σε εναλλακτικά σχέδια. Και σε αυτή την μελέτη, τα εξέτασαν και πειραματικά καθώς και μέσω προσομοιώσεων.

Ο αντιδραστήρας υδρογόνου-βορίου που κατασκεύασαν λειτουργεί ενεργοποιώντας μια σύντηξη “χιονοστιβάδας” με μια ακτίνα λέιζερ που προσφέρει ένα τετρακις εκατομμύριο Watt σε ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου.

Στο παρακάτω σχήμα βλέπετε με τι μοιάζει η σφαίρα σύντηξης που κατασκεύασε η ομάδα.Διάγραμμα που δείχνει αντίδραση υδρογόνου-βορίου. (UNSW)

Οι τελευταίες δοκιμές έδωσαν στην προσέγγιση υδρογόνου-βορίου μια ώθηση μπροστά από άλλες παρόμοιες τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένης της σύντηξης δευτερίου-τριτίου, η οποία διερευνάται από την National Ignition Facility στις ΗΠΑ (και έχει επίσης το μειονέκτημα της παραγωγής ραδιενεργών αποβλήτων).

Η ομάδα συνέταξε χάρτη πορείας για την περαιτέρω ανάπτυξη της σύντηξης υδρογόνου-βορίου.


Τα καλύτερα νέα: Εάν στις μελλοντικές έρευνες δεν προκύψουν σημαντικά εμπόδια στην υλοποίηση της προσέγγισης αυτής, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι ένας πρωτότυπος αντιδραστήρας θα μπορούσε να κατασκευαστεί μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές προκλήσεις όσον αφορά τη βελτιστοποίηση των απαραίτητων αντιδράσεων και τη διατήρησή τους ώστε να είναι αρκετά σταθερές για να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια, αυτή η νέα τεχνική σύντηξης, εφ’ όσον λειτουργήσει, θα μπορούσε να προσφέρει τεράστια οφέλη για όλη την ανθρωπότητα.

“Τα καύσιμα και τα απόβλητα είναι ασφαλή, ο αντιδραστήρας δεν θα χρειαστεί εναλλάκτη θερμότητας ούτε γεννήτρια με ατμοστρόβιλο ενώ τα λέιζερ που χρειαζόμαστε μπορούν να αγοραστούν από το ράφι κάποιου καταστήματος”, λέει ο Warren McKenzie, διευθύνων σύμβουλος της HB 11, ο οποίος είναι και ο κάτοχος των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας της νέας τεχνολογίας.

Η έρευνα έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Laser and Particle Beams

Λιαντίνης: Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό

Όταν σήμερα μιλάμε για υποκρισία, η αναφορά μας γίνεται σε κάτι τόσο αυτονόητο, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Το συνήθισε το αίμα μας το καυσαέριο…

Όλες οι σκέψεις μας, όλες οι λέξεις και οι πράξεις μας είναι κίβδηλες ως το τελευταίο τους κύτταρο. Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Κι όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας.

Η υποκρισία μας σκεπάζει, όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη.

Μας προστατεύει, όπως η νύχτα τις νυχτερίδες.

Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οι πάγοι τις πολικές αρκούδες.

Αν ξεφύγουμε λίγο από την προστασία της, κινδυνεύουμε να βρεθούμε είτε κατεργαραίοι του νόμου, είτε αφορεσμένοι από τις εκκλησίες, είτε πελάτες των ψυχιατρείων. Ριντίκολα, σαν το Θεόφιλο στην Πορταριά. Ή αυτόχειρες, σαν το Συκουτρή στον Ακροκόρινθο…

Αν μας γεννιέται η απορία ότι την υποκρισία (πανταχού παρούσα τριγύρω μας) δεν την βλέπουμε πουθενά, είναι γιατί μας λείπει παντελώς το αντικείμενο της παραβολής και το μέτρο της σύγκρισης.

Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;

Εκείνος-η που δεν βγήκε ποτέ του από το γηροκομείο, είναι φυσικό να μη φαντάζεται ότι στους δρόμους κυκλοφορούν ωραίοι έφηβοι και τρυφερά κορίτσια…

Σπάσε τη Συνήθεια να είσαι ο εαυτός σου

Ας σκεφτούμε το εξής: τα πάντα στο σύμπαν αποτελούνται από υποατομικά σωματίδια, όπως είναι τα ηλεκτρόνια. Από τη φύση τους, τα σωματίδια αυτά, όταν υπάρχουν ως πιθανότητα, βρίσκονται σε κυματική κατάσταση, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι αντικείμενα παρατήρησης.

Είναι εν δυνάμει «τα πάντα» και «τίποτα», έως ότου παρατηρηθούν. Υπάρχουν παντού και πουθενά, μέχρι να τα παρατηρήσουμε. Επομένως, τα πάντα στη φυσική πραγματικότητα υπάρχουν ως καθαρή δυνατότητα.

Εάν τα υποατομικά σωματίδια μπορούν να βρεθούν σε έναν άπειρο αριθμό πιθανών θέσεων ταυτόχρονα, είμαστε σε θέση να μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν άπειρο αριθμό πιθανών πραγματικοτήτων. Με άλλα λόγια, εάν μπορούμε να φανταστούμε ένα μελλοντικό γεγονός της ζωής μας το οποίο βασίζεται στις προσωπικές επιθυμίες μας, τότε η πραγματικότητα αυτή υπάρχει ήδη ως πιθανότητα στο κβαντικό πεδίο και μας περιμένει να την παρατηρήσουμε.

Εάν το μυαλό μας μπορεί να επηρεάσει την εμφάνιση ενός ηλεκτρονίου, τότε θεωρητικά μπορεί να επηρεάσει την εμφάνιση οποιασδήποτε πιθανότητας.

Αυτό σημαίνει ότι το κβαντικό πεδίο περιέχει μια πραγματικότητα στην οποία είμαστε υγιείς, πλούσιοι και ευτυχισμένοι, και η οποία εμπεριέχει όλες τις ιδιότητες και τις δυνατότητες του ιδεατού εαυτού που έχουμε στο μυαλό μας.

Μείνετε μαζί μου και θα δούμε ότι με ηθελημένη προσοχή, ειλικρινή εφαρμογή των καινούργιων γνώσεων και καθημερινές προσπάθειες, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας, ως παρατηρητές, για να προκαλέσουμε την «κατάρρευση» των κβαντικών σωματιδίων και να μετατρέψουμε έναν απέραντο αριθμό από υποατομικά κύματα πιθανοτήτων, στο επιθυμητό φυσικό γεγονός που ονομάζεται βίωμα.

Όπως ο πηλός, έτσι και η ενέργεια των άπειρων πιθανοτήτων, παίρνει μορφή από τη συνειδητότητα, από τη νοητική μας υπόσταση.

Και αν όλη η ύλη αποτελείται από ενέργεια, είναι λογικό η συνείδηση («ο νους» σε αυτήν την περίπτωση, όπως το ονόμαζαν ο Νεύτωνας και ο Ντεκάρτ) και η ενέργεια («η ύλη», σύμφωνα με το κβαντικό μοντέλο) να σχηματίζουν έναν τόσο ισχυρό δεσμό μεταξύ τους που γίνονται ένα. Ο νους και η ύλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η συνείδηση μας (νους) επηρεάζει την ενέργεια (ύλη), γιατί η συνείδηση μας είναι ενέργεια και η ενέργεια έχει συνείδηση.

Στο κβαντικό μοντέλο, το σύμπαν είναι ένα άυλο, αλληλένδετο, ενοποιημένο πεδίο πληροφοριών, εν δυνάμει τα πάντα, αλλά ως προς την ύλη του τίποτα.

Το κβαντικό σύμπαν περιμένει έναν ενσυνείδητο παρατηρητή (εσένα ή εμένα) να επηρεάσει την ενέργεια με τη μορφή ενδεχόμενης ύλης, χρησιμοποιώντας το νου και τη συνείδηση (τα οποία από μόνα τους είναι ενέργεια), για να μετατρέψει τα κύματα ενεργειακών πιθανοτήτων σε ύλη.

Όπως ακριβώς το κύμα πιθανότητας του ηλεκτρονίου εμφανίζεται ως σωματίδιο μέσα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, έτσι κι εμείς ως παρατηρητές επηρεάζουμε ένα σωματίδιο ή ένα σύνολο σωματιδίων να προκαλέσουν βιώματα με τη μορφή γεγονότων στη ζωή μας.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό για να κατανοήσουμε πώς μπορούμε να ασκήσουμε επιρροή ή να κάνουμε μια αλλαγή στη ζωή μας. Όταν μαθαίνουμε πώς να οξύνουμε την παρατηρητικότητα μας με στόχο να επηρεάσουμε εσκεμμένα το πεπρωμένο μας, πλησιάζουμε στο να βιώσουμε την ιδανική εκδοχή της ζωής, ενσαρκώνοντας την ιδεατή εκδοχή του εαυτού μας.

Είμαστε συνδεδεμένοι με τα πάντα στο κβαντικό πεδίο
Είμαστε, κατά κάποιον τρόπο, συνδεδεμένοι με μια πληθώρα πληροφοριών σε μια διάσταση πέρα από το χώρο και το χρόνο, όπως άλλωστε τα πάντα στο σύμπαν. Δεν χρειάζεται να αγγίζουμε ή να βρισκόμαστε κοντά στα φυσικά στοιχεία εντός του κβαντικού πεδίου, για να τα επηρεάσουμε ή να επηρεαστούμε από αυτά. Το σώμα μας είναι ένα σύνολο από οργανωμένα μοτίβα ενέργειας και πληροφοριών, που στο κβαντικό πεδίο, συνδέονται με τα πάντα.

Κάθε ένας από μας εκπέμπει ένα ξεχωριστό μοτίβο ενέργειας ή αλλιώς υπογραφή. Στην πραγματικότητα, οτιδήποτε έχει υλική υπόσταση εκπέμπει πάντα συγκεκριμένα μοτίβα ενέργειας. Και η ενέργεια αυτή μεταφέρει πληροφορίες.

Οι μεταβαλλόμενες διαθέσεις μας αλλάζουν στιγμιαία αυτήν την υπογραφή, συνειδητά ή ασυνείδητα, γιατί είμαστε κάτι περισσότερο από ένα σώμα, είμαστε συνείδηση και χρησιμοποιούμε το σώμα και το νου μας για να εκφράσουμε διαφορετικές νοητικές καταστάσεις.

Ένας άλλος τρόπος για να κατανοήσουμε πώς εμείς οι άνθρωποι αλληλοσυνδεόμαστε με το κβαντικό πεδίο, είναι η έννοια της κβαντικής διεμπλοκής ή αλλιώς κβαντικής σύζευξης. Ουσιαστικά, άπαξ και δύο σωματίδια συνδεθούν με κάποιον τρόπο, ο δεσμός τους θα ισχύει για πάντα, πέρα από το χώρο και το χρόνο.

Ως αποτέλεσμα, οτιδήποτε συμβεί στο ένα σωματίδιο θα συμβεί και στο άλλο, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει ότι, εφόσον αποτελούμαστε κι εμείς από σωματίδια, συνδεόμαστε έμμεσα πέρα από το χώρο και το χρόνο. Αυτό που κάνουμε στους άλλους, το κάνουμε και σε μας.

Σκεφτείτε τη σημασία της παραπάνω διαπίστωσης. Εάν καταφέρουμε να αποδεχτούμε αυτήν την έννοια, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι το «εμείς», που υπάρχει σε ένα πιθανό μέλλον, συνδέεται ήδη με το «εμείς» του τώρα, σε μια διάσταση πέρα από το χρόνο και το χώρο.

Επιστήμονες σχεδίασαν μια μορφή ζωής με βάση τις συνθήκες του δορυφόρου του Κρόνου

Ο Τιτάνας, ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Κρόνου, βρίσκεται σύμφωνα με τους επιστήμονες σε μια γεωλογική και ατμοσφαιρική κατάσταση παρόμοια με εκείνη της πρώιμης Γης.

Για αυτόν τον λόγο, εδώ και μια δεκαετία αποτελεί μόνιμο στόχο των ερευνητών, αφού η μελέτη του είναι πιθανό να αποκαλύψει πολλά στοιχεία για την εξέλιξη του πλανήτη μας αλλά και την παρουσία της ζωής τόσο στη Γη όσο και σε άλλους πλανήτες.

Με βάση της συνθήκες που επικρατούν αυτή τη στιγμή στον Τιτάνα ομάδα ειδικών στη μοριακή δυναμική του Πανεπιστημίου Κορνέλ στις ΗΠΑ σχεδίασε μια μονοκύτταρη μορφή ζωής που θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί και να ζει στον δορυφόρο.

Πρόκειται για μια μορφή ζωής που βασίζεται όχι στο οξυγόνο αλλά στο μεθάνιο το οποίο αφθονεί στον Τιτάνα.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτή η μορφή ζωής θα μπορούσε να επιβιώνει και να αναπαράγεται με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και οι αντίστοιχες κυτταρικές μορφές ζωής στη Γη.

Η εργασία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science Advances».

Χρόνος Δεσμώτης και Χρόνος Λυόμενος

Ευδαίμων και ποιητικός ο νέος χρόνος! Όπου ποίηση εννοείται «όχι μόνο η σύνθεση στίχων αλλά και η ανασύνθεση ζωής μεταφορικά και κυριολεκτικά».

TΟΝ ΕΚΛΕΙΣΑΜΕ σ’ ένα μικρό κουτί μεταλλικό που τ’ ονομάσαμε «ωρολόγιον», και ησυχάσαμε. Όμως αυτό το κλασικό τικ τακ που απασχολούσε τους παλαιούς μυθιστοριογράφους μπορεί να είναι μέτρηση, μπορεί και διαμαρτυρία. Τίνος είναι, ο ένας του άλλου, δεσμώτης; Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να κάνουμε τον ήλιο τον ανίδεο μετρητή μας; Και τι ’ναι τα ημερονύχτια; Κέρματα που τα ρίχνουμε σ’ ένα τρύπιο κουμπαρά;

 

Οι σοφοί, μερικοί σοφοί τουλάχιστον, διατείνονται ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Άλλοι το αντίθετο. Ας τα βρούνε μεταξύ τους. Εμείς, που δεν διαθέτουμε παρά τις γνώσεις ενός μέτριου μαθητή λυκείου, ας τα πούμε αλλιώς. Απλοϊκά. Όσο απλοϊκός είναι κι ο τρόπος που βλέπουμε να προσπαθούν οι περισσότεροι ν’ αντιμετωπίσουν και να εξουδετερώσουν τον υποθετικό τους εχθρό, που τον φαντάζονται να καραδοκεί σε κάποια γωνία το πέρασμά τους, μ’ ένα σακούλι, γεμάτο ρυτίδες και λευκά μαλλιά, στο χέρι. Αξίζει να τους ιδούμε.

 

Υπάρχουν, εν πρώτοις, οι εκατομμυριούχοι των βιωμάτων, που με απανωτές περιπέτειες, ταξίδια, γάμους, επιχειρήσεις, δολοπλοκίες, μυστικές συμφωνίες και τα παρόμοια ζητούν να τον γεμίσουν, να τον στουμπώσουν σε τέτοιο σημείο, που κυριολεκτικά να μη βρίσκει τρόπο να υποδηλώσει την παρουσία του· να ’ναι σαν να μην αφορά τουλάχιστον τη δική τους περίπτωση.

 

Στο άλλο άκρο υπάρχουν οι μοναχικές υπάρξεις, οι ασκητές, οι στυλίτες στο είδος τους, που του αρνούνται τροφή κι αισθάνονται ότι έτσι του έχουν αφαιρέσει κάθε υπόσταση· ότι ζούνε χωρίς να υπάγονται στους δικούς τους νόμους.

 

Τέλος, υπάρχουμε κι εμείς, οι άλλοι, που βαυκαλιζόμαστε προς στιγμήν με την ιδέα ότι εάν δεν υπήρχε ο χρόνος θα μπορούσαμε να ’μαστε οι αιώνιοι νεόνυμφοι μιας αγνώστου ταυτότητας ευτυχίας. Ύστερα, το βάζουμε κάτω, και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Κανείς μας δεν έδειξε την πρόθεση να τον κτυπήσει στο αδύνατο σημείο του, που είναι η συμβατική του υπόσταση, αυτή που εμείς οι ίδιοι του προσδώσαμε απλώς για να διευκολύνει τις καθημερινές μας συναλλαγές. Μας τρομάζει το ποσοστό της αυθαίρετης σκέψης που απαιτείται για να σπάσουμε το φράγμα του κοινώς νοείν και ν’ αντιληφθούμε ότι τα κομμάτια της ζωής που προσκτάται και συμπαρασύρει στην ευθύγραμμη πορεία του ο χρόνος είναι δυνατόν να νοούνται ως ανεξάρτητα, ν’ αρμόζονται από διαφορετικές πλευρές και να σχηματίζουν μιαν άλλου είδους αλληλουχία, εξίσου αν όχι και περισσότερο έγκυρη, από την άποψη ότι προβάλλει ανάγλυφη την ονειρική φύση της ζωής μας και την κατακυρώνει.

 

Χρειάζεται να αποβάλεις το λίπος του τυπικού των καθημερινών σου αναγκών, καθώς και όλα τα ουδέτερα ή άχροα στοιχεία που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα σημαντικά της ζωής σου και τ’ αποδυναμώνουν, για να νιώσεις τις πραγματικές σου διαστάσεις. Διαφορετικά, χάνεις τα μέτρα σου, περιπίπτεις από ’να σε άλλο αδιέξοδο, και στα ύστερα συνθηκολογείς. Δέχεσαι να ενσαρκώνεις το περίφημο πρακτικό πνεύμα, που μπορεί να αποσπά τον έπαινο των δικών σου επειδή σου παρέχει πλουσιοπάροχα να φας και να πιεις, την ίδια στιγμή όμως σε προσβάλλει με τον ιό της πλήξης και της μοναξιάς.

 

Άμε ύστερα, όσο κι αν ξαναρίχνεις την τράπουλα, να βρεις την ντάμα σπαθί της ζωής σου. Έχει γίνει αέρας. Ψάχνεις μέσα στο απορριμματοφόρο της μνήμης σου. Τίποτα. Μόνον καμία φορά, τις νύχτες που η στεναχώρια σε πνίγει, σαν να υποψιάζεσαι ότι κάτι μισοαρχινισμένες σκηνές της ζωής σου, που δεν τους είχες δώσει τη δέουσα σημασία, παραμένουν ακόμα ζωντανές, σαλεύουν, και, μόλο που τις διώχνεις, εκείνες επανέρχονται και σε παρενοχλούν μέσα στο παραΰπνι σου. Δεν καταλαβαίνεις γιατί. Και όμως. Ζητούν να συνεχίσουν κάτι που αγνοείς επειδή το έχεις ήδη απολέσει, και να συνεχιστούν από κάτι άλλο, που επίσης αγνοείς επειδή δεν έχει επισυμβεί ακόμη, θα σημάνει όμως η ώρα του, έστω και ερήμην της δικής σου παρουσίας.

 

Χρησιμοποιώ εξεπίτηδες την υπερβολή, που συνήθως με απωθεί, αλλ’ ακριβώς στην περίπτωση αυτή με βοηθά να πλησιάσω και να πλευρίσω το παράλογο μέρος μιας τέτοιας υπόθεσης. Όπου ανάμεσα σε μιαν υπέρμετρη αποτίμηση κι έναν άστοχο παραλληλισμό ζητώ να βρω τον κοινό τους παρονομαστή. Αλλά μήπως τι άλλο ζητάμε να κάνουμε όλοι μας, από τη γέννηση ως τον θάνατό μας, παραπλανημένοι μέσα στις συμπτώσεις και τις τυχαιότητες, που άλλοτε βλέπουμε να μας αποκλείουν την έξοδο, άλλοτε πάλι μας διανοίγουν ευρείες λεωφόρους.

 

Κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να μπει σ’ ένα τέτοιο επικίνδυνο παιχνίδι, προπάντων αν συμβαίνει να είναι, όπως λέμε στα νομικά, «συνετός οικογενειάρχης». Αρκεί εντούτοις να ρίξει λίγο διαλυτικό στο άθροισμα των ημερών του, για να δεις ότι προ πολλού έχει μπει κι εκείνος, χωρίς ίσως να έχει πλήρη επίγνωση. Κακά τα ψέματα. Πρόκειται για μια υπόθεση που τη σηκώνει ο καθένας μας, αλλά την υποδύεται και την ερμηνεύει κατά διαστήματα και σε γραμμή ευθεία, τη στιγμή που ο αόρατος σκηνοθέτης με αλλεπάλληλους τεχνικούς χειρισμούς ολοκληρώνει ένα σενάριο δικό του όπου πρωταγωνιστείς, είναι όμως αμφίβολο –ή μάλλον από σένα εξαρτάται– αν θα παραστείς ποτέ στην προβολή του. Έτσι, και το πιο παράδοξο αποκαλύπτεται φυσικό, ή αντιστρόφως.

 

Αλλά μια που φτάσαμε παίζοντας ίσαμε δω, ας κάνουμε κι ένα βήμα πιο πέρα. Έχουν να λένε ότι, έαν υπήρχε τρόπος να ξεπεράσουμε την ταχύτητα του φωτός, θα προφταίναμε στο διάστημα σκηνές της ιστορίας που η αληθινή τους φύση μας διαφεύγει. Ακόμη πιο αποκαλυπτικό, προσθέτω εγώ, θα ήτανε αν διαθέταμε και διαφορετικές ταχύτητες και τις βάζαμε αδίστακτα σε ενέργεια. Οπόταν θα βλέπαμε το ίδιο φαινόμενο να επαναλαμβάνεται από την ατομική στην κοσμική κλίμακα.

 

Μη γελάμε. Υπάρχει για όλα τα πράγματα μια έσχατη εκδοχή, που δεν ωφελεί σε τίποτα να την αγνοούμε ή να την περιπαίζουμε. Τα εμπόδια που μας τίθενται σήμερα τελούν υπό συνεχή άρση και ανατροπή. Μια μέρα τα βαλανίδια δεν θα πέφτουν κάτω από τη βαλανιδιά, ενώ τα κατορθώματά μας θα περνάν ψηλά, πολύ πέραν από τις προθέσεις μας. Τότε και η ποίηση, που συλλαμβάνει και αποδίδει την ψυχή του ανθρώπου με ακρίβεια δεκάτων του δευτερολέπτου, δεν θα μας φαίνεται πλέον ακατανόητη.

Μουσικήν ποιείτε, ω φίλοι!

Οδυσσέας Ελύτης, Εν λευκώ