Ζωολογικοί κήποι για ανθρώπους… μια τραγική πραγματικότητα!

Απίστευτο κι όμως αληθινό...
Οι ανθρώπινοι «ζωολογικοί» κήποι, που ονομάζονταν επίσης «εθνολογικές εκθέσεις» ή «Negro Villages», ήταν χώροι (περιφραγμένα θεματικά πάρκα) στα οποία εκθέτονταν δημόσια ζωντανοί άνθρωποι τον 180, τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Αυτό συνέβαινε ώστε οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι να δείξουν και να τονίσουν τις πολιτιστικές διαφορές μεταξύ εκείνων δηλαδή του δυτικού πολιτισμού και των μη ευρωπαϊκών λαών. Όπως ήταν επόμενο αυτά τα θεματικά πάρκα χρησιμοποιήθηκαν συχνά ή μόνο για ρατσιστικούς σκοπούς και για να επιβεβαιώσουν έτσι την θεωρία του Δαρβίνου.
Ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους βρίσκουμε στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τη Βαρσοβία, τη Βαρκελώνη, το Αμβούργο και άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Ένα «Negro Village» ήταν ο πόλος έλξης για τους παριζιάνους το 1889. Πάνω από 28 εκατομμύρια τον επισκέφτηκαν.
Τους Αφρικανούς τους φωτογράφιζαν δίπλα σε πιθήκους και χιμπατζήδες για να δείξουν στους επισκέπτες, ότι ήταν πιο «συγγενείς» με τα ζώα παρά με τον άνθρωπο. Το 1860, ο Ζωολογικός Κήπος του Παρισιού περιελάμβανε και αιχμάλωτους Ζουλού, Σενεγαλέζους και μαύρους από την Γκαμπόν. Το 1878 στον Ζωολογικό Κήπο του Βερολίνου βρίσκονταν Λάπωνες και Πυγμαίοι.
Το ίδιο έτος, ένας περιοδεύων ζωολογικός κήπος περιέφερε στη Γερμανία Νούβιους, Λάπωνες, Εσκιμώους, Καλμούχους, βουδιστές μοναχούς, Σουδανούς και Ινδιάνους, τους οποίους μάλιστα παρουσίαζε ως εξωτικά είδη. Ευτυχώς το αίσχος αυτό σταμάτησε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι όμως και για τα ζώα.
Για τα ζώα το μαρτύριο συνεχίζεται…
Η αιχμαλωσία ζώων έχει τις ρίζες της στους αρχαίους χρόνους. Το πρώτο θηριοτροφείο θεμελιώθηκε την εποχή των φαραώ, από γυναίκα φαραώ. Αλλού αναφέρεται, ότι πρώτος ο Μέγας Αλέξανδρος δημιούργησε θηριοτροφείο στη Βαβυλώνα, κι αλλού ότι ο πρώτος ζωολογικός κήπος ανήκε στην αρχαία Κίνα.
Τα περιοδεύοντα θηριοτροφεία εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα. Ήταν οι πρόδρομοι των σύγχρονων τσίρκο, τα οποία συνήθως συμπεριλάμβαναν όχι μόνο την έκθεση ζώων, αλλά και πρωτόγονων ανθρώπινων φυλών, καθώς και εκθέσεις ανθρώπων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (Freakshows).
Στους νεότερους χρόνους, στις περισσότερες πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις υπήρχαν ζωολογικοί κήποι με μεγάλους αριθμούς άγριων ζώων. Σήμερα τα ζωολογικά πάρκα, δεν έχουν καμιά σχέση με τα κολαστήρια των ζωολογικών κήπων τού χθες. Όμως για τα ζώα δεν αλλάζει τίποτε, αφού γεννιούνται και πεθαίνουν ως ζωντανά μουσειακά εκθέματα, αιχμάλωτα στα χέρια των ανθρώπων.
Σήμερα πλέον, οι ζωολογικοί κήποι έχουν πάψει να εκθέτουν μέλη του δικού μας είδους σε κλουβιά, αλλά συνεχίζεται η σύλληψη άλλων ζώων, η φυλάκισή τους, ο «εγκλιματισμός» τους και η χρήση τους για λόγους ψυχαγωγίας ή απλώς για την ικανοποίηση της ανθρώπινης περιέργειας. Στη νέα ηθική που εδραιώνεται στις μέρες μας, τα ζωολογικά πάρκα δεν έχουν καμιά θέση.
Άλμπερτ Σβάιτσερ: «Ποτέ δεν πάω σε ζωολογικό κήπο, γιατί δεν αντέχω τη λυπηρή εικόνα των ζώων σε αιχμαλωσία».

“Ο κόσμος όπως τον βλέπω εγώ” – Αϊνστάιν ,1931

Ακούμπα τα χέρια σου σε μια ζεστή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σου φανεί σαν αιώνας. Κάτσε δίπλα σε ένα ωραίο κορίτσι για μια ώρα και θα σου φανεί ότι πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι η σχετικότητα....

 

 

“Σε τι  παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη· δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας – καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας.
Εκατό φορές κάθε μέρα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και εξωτερική ζωή μου εξαρτάται από την εργασία των άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και ότι πρέπει να υπερβάλω εαυτόν για να μπορέσω να δώσω στο ίδιο μέτρο με το οποίο έχω λάβει και συνεχίζω να λαμβάνω. Με ελκύει η απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από το αίσθημα ότι απορροφώ μια μη αναγκαία ποσότητα από την εργασία των συνανθρώπων μου. Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς την δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στον εξαναγκασμό. Θεωρώ επίσης ότι η απέριττη ζωή κάνει καλό σε όλους, φυσικά και πνευματικά.

Σίγουρα δεν πιστεύω στην ανθρώπινη ελευθερία με την φιλοσοφική έννοια. Όλοι δρουν όχι μόνο υπό την επιρροή ενός εξωτερικού καταναγκασμού αλλά επίσης σύμφωνα και με μια εσωτερική ανάγκη. Η ρήση του Σοπενχάουερ, ότι “ο άνθρωπος μπορεί να δρα όπως αυτός θέλει, αλλά όχι να θέλει όπως αυτός θέλει” αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εμένα από την νεότητα μου και μια συνεχή παρηγοριά και μια αμείωτη πηγή υπομονής στις δυσκολίες της ζωής, της δικιάς μου και των άλλων. Αυτό το συναίσθημα φιλεύσπλαχνα μετριάζει την αίσθηση υπευθυνότητας που τόσο εύκολα μπορεί να σε παραλύσει, και μας εμποδίζει στο να πάρουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους πολύ σοβαρά· συντελεί σε μια άποψη της ζωής στην οποία το χιούμορ, προπαντός, έχει την θέση που του αρμόζει.

Το να αναρωτιέσαι το νόημα ή το αντικείμενο της ύπαρξης σου ή της δημιουργίας γενικά μου έμοιαζε πάντα παράλογο από αντικειμενικής απόψεως. Και όμως ο καθένας έχει συγκεκριμένα ιδανικά που καθορίζουν την κατεύθυνση των προσπαθειών του και των κρίσεων του. Υπό αυτήν την έννοια ποτέ δεν κοίταξα την ευκολία και την ευτυχία σαν αυτοσκοπούς – μια τέτοια ηθική βάση βρίσκω ως πιο αρμόζουσα για ένα κοπάδι γουρούνια. Τα ιδανικά που φώτισαν τον δρόμο μου και κατ’ επανάληψη μου έδωσαν κουράγιο να αντιμετωπίζω την ζωή πρόσχαρα, ήταν η Αλήθεια, η Καλοσύνη και η Ομορφιά. Χωρίς την αίσθηση συντροφικότητας με ανθρώπους του ιδίου πνεύματος, της ενασχόλησης με τον στόχο, τον αιώνια ανέφικτο στον τομέα της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας, η ζωή θα μου φαινόταν κενή. Τα συνηθισμένα αντικείμενα της ανθρώπινης προσπάθειας – ιδιοκτησία, εξωτερική επιτυχία, πολυτέλεια – μου φαινόντουσαν πάντα άξια περιφρονήσεως.

Η παθιασμένη αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπευθυνότητας πάντα αντιπαραβαλλόταν παράξενα με την σαφή μου ελευθερία από την ανάγκη για απευθείας επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα και κοινότητες. Βαδίζω το δικό μου δρόμο και ποτέ δεν άνηκα στη χώρα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου ή ακόμα και στην οικογένεια μου, με όλη μου την καρδιά· αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους δεσμούς ποτέ δεν έχασα το επίμονο αίσθημα της απόσπασης, της ανάγκης για μοναξιά – ένα αίσθημα που αυξάνεται με τα χρόνια. Οι άνθρωποι αποκτούν απότομα συνείδηση, χωρίς να το μετανιώσουν, των ορίων της πιθανότητας για αμοιβαία κατανόηση και συμπόνοια με τους συνανθρώπους τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς αμφιβολία χάνει ένα μέρος της εγκαρδιότητας και της αθωότητας· από την άλλη, είναι κατά πολύ περισσότερο ανεξάρτητος από απόψεις, συνήθειες και κρίσεις των συνανθρώπων του και αποφεύγει τον πειρασμό να βασιστεί σε τέτοια ανασφαλή θεμέλια.

Το πολιτικό ιδεώδες μου είναι αυτό της δημοκρατίας. Ας είναι ο κάθε άνθρωπος σεβαστός σαν άτομο και κανένας να μην γίνεται είδωλο. Είναι μια ειρωνεία της μοίρας ότι εγώ ο ίδιος έχω γίνει αποδέκτης υπερβολικού θαυμασμού και σεβασμού από τους συνανθρώπους μου χωρίς εγώ ούτε να ευθύνομαι και ούτε να το αξίζω. Η αιτία για αυτό ίσως να είναι η επιθυμία, ανέφικτη για τους πολλούς, να κατανοήσουν την μία ή δύο ιδέες τις οποίες έχω με τις ασθενικές δυνάμεις μου επιτύχει μέσω ακατάπαυστου αγώνα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι απαραίτητο για την επιτυχία κάθε σύνθετου εγχειρήματος, ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να κάνει την σκέψη και να κατευθύνει και γενικά να φέρει την ευθύνη. Αλλά αυτοί που καθοδηγούνται δεν πρέπει να αναγκάζονται, θα πρέπει να μπορούν να διαλέγουν τον αρχηγό τους. Ένα αυταρχικό σύστημα καταναγκασμού, κατά την άποψη μου, σύντομα αποσυντίθεται. Γιατί η δύναμη πάντα έλκει ανθρώπους χαμηλής ηθικής, και πιστεύω ότι είναι ένας αμετάβλητος κανόνας ότι τους ιδιοφυείς τυράννους, τους διαδέχονται αχρείοι. Γι’ αυτό το λόγο πάντα εναντιώθηκα σε συστήματα όπως αυτά που βλέπουμε στην Ιταλία και την Ρωσία σήμερα. Αυτό το οποίο έχει επιφέρει δυσφήμιση στην επικρατούσα σημερινή μορφή δημοκρατίας της Ευρώπης δεν μπορεί να αποδοθεί στην ιδέα της δημοκρατίας, αλλά στην έλλειψη σταθερότητας των αρχηγών των κυβερνήσεων και στον απρόσωπο χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος. Πιστεύω ότι από αυτήν την άποψη οι ΗΠΑ έχουν οργανωθεί καλύτερα. Έχουν ένα υπεύθυνο Πρόεδρο που εκλέγεται για μια επαρκή περίοδο και έχει επαρκή αρμοδιότητα για να είναι υπεύθυνος στις πράξεις του. Από την άλλη, αυτό που εκτιμώ στο δικό μας πολιτικό σύστημα είναι η πιο εκτεταμένη πρόνοια που υπάρχει για το άτομο σε περίπτωση ασθένειας ή ανάγκης. Αυτό που πραγματικά αξίζει στην παρέλαση της ανθρώπινης ζωής μου φαίνεται ότι δεν είναι η Πολιτεία αλλά το δημιουργικό, ευαίσθητο άτομο, η ατομικότητα· αυτή μόνη της δημιουργεί το ευγενές και το μεγαλειώδες, ενώ το κοπάδι σαν τέτοιο παραμένει αμβλύ στη σκέψη και αμβλύ στο συναίσθημα.

Αυτό το θέμα με φέρνει στο χειρότερο γνώρισμα της φύσης του κοπαδιού, το στρατιωτικό σύστημα, το οποίο απεχθάνομαι. Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση στο να παρελαύνει σε σχηματισμό στον τόνο μιας μπάντας είναι αρκετό για να με κάνει να τον περιφρονήσω. Ο μεγάλος εγκέφαλος του, του δόθηκε από λάθος· μια σπονδυλική στήλη ήταν όλο κι όλο ότι χρειαζόταν. Αυτό το σημάδι πανώλης του πολιτισμού θα έπρεπε να καταργηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ηρωισμός από διαταγή, παράλογη βία, και όλες οι δηλητηριώδεις ανοησίες που κάνει στο όνομα του πατριωτισμού – πόσο τα μισώ όλα αυτά! Ο πόλεμος μου φαίνεται ένα πρόστυχο και ποταπό πράγμα: Καλύτερα να με κόβανε κομμάτια από το να πάρω μέρος σε τέτοιο αποτροπιασμό. Και όμως, παρ’ όλα αυτά, τόσο υψηλή είναι η άποψη μου για την ανθρώπινη φυλή που πιστεύω ότι αυτή η λάμια θα είχε από καιρό εξαφανιστεί, αν ο υγιής νους των εθνών δεν είχε συστηματικά διαφθαρεί από τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα που ενεργοποιούνται μέσω των σχολείων και του Τύπου.

Το ωραιότερο πράγμα που μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του είναι το μυστηριώδες. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα το οποίο βρίσκεται στο λίκνο της αληθινής τέχνης και της αληθινής επιστήμης. Αυτός που το γνωρίζει και δεν μπορεί πια να το θαυμάσει, να αισθανθεί έκπληξη, είναι σαν νεκρός, ένα σβησμένο κερί. Η εμπειρία του μυστηρίου – ακόμα κι αν ήταν αναμεμειγμένη με φόβο – ήταν αυτή που προκάλεσε την θρησκεία. Η γνώση της ύπαρξης πραγμάτων στα οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, των εκδηλώσεων της βαθύτερης λογικής και της πιο αστραποβολούσας ομορφιάς , τα οποία είναι προσβάσιμα στη λογική μας στις πιο βασικές τους μορφές – είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που συνιστούν την πραγματικά θρησκευτική συμπεριφορά· υπό αυτήν την έννοια και μόνο υπό αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν μπορώ να συλλάβω ένα Θεό που ανταμείβει και τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ή έχει θέληση του ίδιου είδους μ’ αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε στους εαυτούς μας. Ένας άνθρωπος που μπορεί να επιζήσει του φυσικού θανάτου του είναι επίσης πέρα από την κατανόηση μου, ούτε θα επιθυμούσα να ήταν αλλιώς· τέτοιες ιδέες είναι για τους φόβους ενός παράλογου εγωισμού αδύναμων ψυχών. Είναι αρκετό για εμένα το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής, και ο υπαινιγμός της θαυμαστής δομής της πραγματικότητας, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσω ένα μέρος, που δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο μικρό, του λόγου που αποκαλύπτει τον εαυτό του στη φύση.”

Μουσική υπόκρουση : SECRET GARDEN - ADAGIO

 

Πυγμαλίωνας και Γαλάτεια

 

Οι Έλληνες αγαπούσαν τη γλυπτική και γέμιζαν τα σπί­τια, τους δρόμους και τους ναούς τους με αγάλματα. Και στους τάφους ακόμα τοποθετούσαν ανάγλυφες στήλες κι εκεί, πάνω στην πέτρα, οι τεχνίτες παρουσίαζαν καθημερινές σκηνές από τη ζωή των απλών ανθρώπων.

Ένας τέτοιος περίφημος γλύπτης ήταν και ο Πυγμαλίωνας, ο βασι­λιάς της Κύπρου, που μελετούσε προσεχτικά τις κινήσεις των ανθρώπων, τα παλικάρια που έτρεχαν στο στίβο, τα χέρια και τα πόδια τους καθώς δρασκέλιζαν τις αποστάσεις, και συγκέντρωνε στοιχεία για το πώς θα τα "λα­ξεύσει" στο μάρμαρο. Γι' αυτό, τα αγάλματα του ήτανε σαν πλάσματα ζωντανά κι όχι ακίνητα κομ­μάτια πέτρας. 
.

Όταν ύστερα από αδιάκοπη δουλειά τέλειωνε ένα γλυπτό, καθόταν και του...μιλού­σε. Του μιλούσε με τις ώρες, γιατί ένιωθε την ανάγκη να κουβεντιάζει με κάποιον πολύ δικό του, εκεί σε μια γωνιά, και να του ψιθυρίζει τον πόνο του, να του ανοίγει την ψυχή του.  Τι κι αν ήταν βασιλιάς;  
 .

Η δόξα δεν του έδινε χαρά. Ούτε τα δώρα που του χάριζαν τον ικανοποιούσαν. Ούτε το χρυσάφι που σκόρπιζαν στα πόδια του οι δυνατοί της γης, για να σκαλίσει τις προτομές τους στο μάρμαρο και να τους κάνει αθάνατους, του έκανε εντύπωση.

Σ' αυτή τη μοναξιά της ψυχής του, οι μόνοι του σύντροφοι ήταν τα αγάλματα. Αυτά ένιωθε δικούς του, φίλους του. Και μόνο με τη χαρά της δημιουργίας ένιωθε ευτυχισμένος.  

Ευτυχισμένος ένιωσε τότε που «έπλασε» την Αφροδίτη, τη θεά της ομορφιάς, την ώρα που αναδύεται μέ­σα από τα νερά, με τη βρεγμένη εσθήτα να κολλά πάνω της και να α­ναδεικνύει, αντί να κρύβει, την ομορφιά του κορμιού της... 
. 

 Η Αφροδίτη του λες κι ήταν έτοιμη να του μιλήσει. Να  του διηγηθεί πώς παρουσιάστηκε μπροστά της η Αμφιτρίτη και της χάρισε ένα τεράστιο κοχύλι. Πώς ξά­πλωσε μέσα του να ξεκουραστεί και ο άνεμος σπρώ­χνοντας την, αγάλι αγάλι, την έφερε στην Πάφο της Κύπρου.
 .

Μπροστά σ' αυτό το τόσο ζωντανό έργο του, τη θεά του έρωτα, ο Πυγμαλίωνας ξέσπασε: « Μου λείπει η Αγάπη, Αφροδίτη. Μου λείπει μια γυ­ναίκα, να της αφοσιωθώ, να την αγαπώ πέρα από το χρόνο. Κατάφερα να κάνω ποίηση την τέχνη μου, αλλά μου λείπει η αγάπη, που κάνει ποίηση τη ζωή».
. 

Ένα ανοιξιάτικο δειλινό, γεμάτο μυρωδιές, την ώρα  που ο ήλιος τραβούσε σιγά σιγά προς τη δύση, μια νυ­σταγμένη αναλαμπή του χώθηκε στο εργαστήρι του Πυγμαλίωνα και το γέμισε χρώματα τριανταφυλλένια. Εκείνη τη μέρα του είχαν στείλει ένα κομμάτι μάρ­μαρο από την Πάρο. Μ' εκείνη τη ρόδινη αναλαμπή ο ά­μορφος όγκος πήρε ένα χρώμα απαλό. Η λεία και κα­θαρή του επιφάνεια θα μπορούσε ν' αποδώσει θαυμάσια ένα γυναικείο πρόσωπο με ροδαλή επιδερμίδα.

Ο Πυγμαλίωνας άρπαξε τη σμίλη του κι άρχισε να δουλεύει. Με πάθος και πόνο. Ήθελε να σμιλέψει μια γυ­ναίκα γεμάτη χάρη, με γυμνά μπράτσα, μ' ένα διάφανο  πέπλο διπλωμένο πάνω στους ώμους της, καρφιτσωμένο με πόρπη.

Οι κινήσεις του ήταν ανυπόμονες. Μαρτυρούσαν το μέγε­θος της μοναξιάς του, τη λαχτάρα του να βρεθεί αντιμέτωπος με μια τέτοια θεία γυναίκα, δημιούργημα της τέχνης του. Αφαιρούσε γρήγορα ό,τι νόμιζε περιττό. Το χέρι; του πήγαινε μόνο οδηγημένο από μια θεϊκή δύναμη.

Οι δυσκολίες που συναντούσε τον προκαλούσαν. Μα είχε την πειθαρχία που χρειαζόταν για να τιθασεύσει το μάρμαρο.  Όταν τέλειωσε το άγαλμα ο Πυγμαλίωνας κάθισε ένα σκαμνί να ξαποστάσει. Το χέρι του έτρεμε. Παράτησε τη σμίλη του. Δεν είχε φάει, δεν είχε πιει, δεν ήξερε καν πόσος χρόνος είχε περάσει. Το κορμί του τον πονούσε, το κεφάλι του στριφογύριζε, η καρδιά του χτυ­πούσε μέσα στο στήθος του σαν σφυρί.
 .

Ακίνητος, κοίταξε το άγαλμα που είχε φτιάξει. Η γυναίκα που είχε πλάσει ήταν θαρρείς ζωντανή. Θαρρείς πως θα του μίλαγε. Πως θ' άπλωνε το χέρι τον αγγίξει. Πως, αν πρόβαλε το πόδι της, θ’ άρχιζε να περπατά.  Η φλόγα του λυχναριού τρεμόπαιξε. Του φάνηκε πως το άγαλμα τρεμόπαιξε κι εκείνο τα μάτια του. Ο Πυγμαλίωνας ανοιγόκλεισε δυο τρεις φορές τα δικά του για διαπιστώσει αν ονειρεύεται. Μπροστά του έστεκε μια γυναίκα κάτασπρη σαν το γάλα.
 

«Γαλάτεια»,  ψιθύρισε.  Το όνομα αυτό του ήρθε αυθόρμητα στα χείλη, και λιποθύμησε. Μ' ένα σιγανό τρίξιμο η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η θεά Αφροδίτη. Προχώρησε, πανέμορφη με το χρυσό φως που τη στεφάνωνε, κι απόθεσε στο κεφάλι της Γαλάτειας ένα λουλουδένιο στεφάνι. Το άγαλμα υποκλίθηκε και χαμογέλασε στη θεά.
 .

Ο Πυγμαλίωνας τινάχτηκε τρομαγμένος από το σημείο όπου είχε πέσει. Έτριψε τα μάτια του, έβα­λε τα χέρια στα μαλλιά του σαν για να τα ξεριζώ­σει....               Έχω παραισθήσεις, σκέφθηκε, όπου να' ναι, αυτή η μοναξιά θα με τρελάνει.

Το άλλο πρωί ο Πυγμαλίωνας κίνησε για τ' ακρογιάλι, όπου υπήρχε ο βωμός της Αφροδίτης. Ένας δούλος κουβαλούσε ένα δαμάλι να το θυσιάσει στη χάρη της.
 .

Στολισμένος ο βωμός και τα θυμιάματα μπλέκο­νταν με την αρμύρα της 
θάλασσας. Οι ιέρειες πρό­βαλαν στεφανωμένες κρατώντας δυο δοχεία με νε­ρό και κρασί που τοποθέτησαν πάνω σε τρίποδες. Η μία ιέρεια έχυσε το κρασί στο χώμα κι ο  Πυγμαλίωνας πήρε μια χούφτα αλεύρι από ένα χρυσό δίσκο και το έριξε στην πλάτη του ζώου. Ύστερα μ' ένα μικρό μαχαίρι πρόσφερε το ζώο θυσία στη θεά.
 

 Ο Πυγμαλίωνας πρόσπεσε στο βωμό με ανοι­χτά τα χέρια και προσευχήθηκε στην αφρογέννητη, να του δώσει μια σύντροφο για την έρημη ζωή του. Μια γαλάζια φλογίτσα ξεπετάχτηκε τότε από τη φωτιά που άναψαν οι ιέρειες. Σίγουρα ήταν θε­ϊκό σημάδι.Μετά απ' αυτό και μετά από την οπτασία που είχε δει το προηγούμενο βράδυ, ο Πυγμαλίωνας ή­τανε πια σίγουρος ότι κάτι διαφορετικό θα έδινε χρώμα στη ζωή του. Ίσως η θεά να είχε εισακούσει τις προσευχές του.

Με βήμα γοργό γύρισε στο εργαστήρι του.  Άνοιξε την πόρτα με μια ελπίδα στην καρδιά. Κοίταξε το άγαλμα. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα δισταχτικά. Η Γαλάτεια κούνησε το κεφάλι χαμογελαστή. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε από την ανάσα της. Στα μάτια της τρεμόπαιζαν δυο φλογίτσες. Το βλέμμα της καρφώθηκε με τρυφερότητα στο πρό­σωπο του. Άπλωσε τα χέρια της να τον αγκαλιά­σει.

Όχι! Δεν ήταν παιχνίδι της φαντασίας του. Ή­ταν αλήθεια.  Καθώς την πλησίαζε ένιωσε ένα κύμα, σαν άρωμα, να ξεφεύγει από τα μαλλιά και το κορμί της.

«Γαλάτεια»; ψιθύρισε χωρίς ακόμα να πιστε­ύει στο θαύμα..!!

«Ναι»; άκουσε τη φωνή της να του απαντά.

­

 

 

Μια ηλιαχτίδα περίεργη χώθηκε τότε στο εργαστήρι απλώνοντας τριανταφυλλένια χρώματα για να φωτίσει τη δύναμη της αγάπης, μιας αγάπης που δεν την χωρά­ει ο ανθρώπινος νους, τόσο με­γάλης που να σ' ανεβάζει στα σύννεφα.

Γιαπωνέζικο ουίσκι: αξίζει την προσοχή σας

 Ισχυρίζεστε ότι σας αρέσει το ουίσκι και ότι είστε ειδήμων σε αυτό, αλλά έχετε δοκιμάσει το γιαπωνέζικο ουίσκι;

Το γιαπωνέζικο ουίσκι φτιάχνεται, όχι από ρύζι όπως το γιαπωνέζικο σάκε, αλλά με τον παραδοσιακό σκωτσέζικο τρόπο, χρησιμοποιώντας κριθάρι, νερό και μαγιά. Τα περισσότερα μάλιστα, γιαπωνέζικα ουίσκι έχουν πιο ελαφριά, πιο γλυκιά γεύση από εκείνη των αντίστοιχων της Σκωτίας, ενώ από την άλλη θυμίζουν περισσότερο τα ιρλανδέζικα.
Το γιαπωνέζικο ουίσκι είναι πιο εκλεπτυσμένο και βελούδινο στην υφή, από το πιο έντονο και βαρύ αποτέλεσμα που αφήνει το ουίσκι στους ουρανίσκους των highlanders. Η Ιαπωνία όμως, δεν ανακάλυψε τα τελευταία χρόνια το ουίσκι, απλά η Δύση άργησε να δώσει τη βάση και τη σημασία που αξίζει στην ιαπωνική παραγωγή. Η Άπω Ανατολή ασχολείται με την απόσταξη εδώ και έναν αιώνα περίπου και η πιο διάσημη μάρκα της -τότε Yamazaki, σήμερα Suntory- γιόρτασε πέρυσι τα 90α της γενέθλια.
Το ιστορικό
Η ιστορία λέει ότι όταν ένα κιβώτιο σκωτσέζικο ουίσκι έφτασε στην Ιαπωνία το 1872, είχε τόση απήχηση στους Ασιάτες, που ξεκίνησε η οικιακή παραγωγή του ποτού, η οποία εν τέλει οδήγησε στην ίδρυση του πρώτου αποστακτηρίου του Yamazaki το 1923, το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Suntory, που είναι και η διασημότερη μάρκα ιαπωνικού ουίσκι εκτός συνόρων.
Suntory
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο μαγαζάτορας και οινοπαραγωγός Torii Shinjiro, αποφάσισε να κάνει την αγάπη του επάγγελμα και επέκτεινε την επιχείρηση με την παραγωγή ουίσκι. Σημαντικό ρόλο σε αυτό το εγχείρημα έπαιξε η στρατολόγηση του Masataka Taketsuru, ο οποίος είχε μόλις επισκεφτεί τη Σκωτία και είχε φροντίσει να μάθει τη διαδικασία της απόσταξης του ουίσκι.
Αναφερόμαστε στο 1923, όταν ξεκίνησε ουσιαστικά η επίσημη παραγωγή και άνοιξε το αποστακτήριο του Yamazaki, ξεκινώντας με ένα malt ουίσκι. Σήμερα η εταιρεία βγάζει περισσότερες ετικέτες, λίγες από τις οποίες όμως, διατίθενται εκτός Ιαπωνίας και οι οποίες είναι οι εξής: το 12- και 18- ετών Yamazaki, το 12ετές Hibiki (που είναι και ένα από τα αγαπημένα των Ιαπώνων) και πρόσφατα το 12ετές Hakushu.
Nikka Whisky

Η Suntory όμως, δεν έχει το μονοπώλιο της απόσταξης στην Ιαπωνία, καθώς ο άνθρωπος-κλειδί της Suntory, Masataka Taketsuru, άνοιξε το δικό του αποστακτήριο, μόλις έληξε το συμβόλαιό του με τον Shinjiro, υπό την επωνυμία Nikka Whisky. Πρόσφατα λάνσαρε μάλιστα, δυο ετικέτες: το 12ετές Taketsuru Pure Malt, που είναι μίγμα δυο αποστάξεων, η μία εκ των οποίων γίνεται στα βουνά του Sendai και το χαρακτηρίζει μια φρουτώδης γεύση και περισσότερο γλυκιά και βελούδινη αίσθηση. Το δεύτερο είναι το 15ετές Yoichi Single Malt, το οποίο θυμίζει περισσότερο τις σκωτσέζικες καπνιστές ποικιλίες.
Διαφορές και ομοιότητες
Τι είναι αυτό όμως, που διαφοροποιεί το ιαπωνικό από όλα τα άλλα ουίσκι του κόσμου; Οι κανόνες παρασκευής του ποτού στην Ιαπωνία δεν έχουν πολλές ομοιότητες με εκείνες της Σκωτίας. Στην Άπω Ανατολή τα ουίσκι κατηγορίας malt, προέρχονται από βρασμένο κριθάρι ενός και μόνο αποστακτηρίου, ενώ επιτρέπεται η ανάμιξη διαφόρων παρτίδων μεταξύ τους. Τα ουίσκι κατηγορίας blended, συνδυάζουν μέρη από malt και μη, ουίσκι, διαφόρων  ηλικιών και από διαφορετικά μάλιστα αποστακτήρια.
Αντίθετα με αυτό που συνηθίζεται στα σκωτσέζικα αποστακτήρια, όπου οι ποτοποιοί αναμιγνύουν ελεύθερα τα βαρέλια από διάφορες μάρκες μεταξύ τους για να δημιουργήσουν νέες ποικιλίες, στο ιαπωνικό σύστημα οι εταιρείες δημιουργούν νέες ποικιλίες μπλέκοντας βαρέλια της ίδιας και μόνο εταιρείας και αποστακτηρίου, διατηρώντας όλες τις διαδικασίες «εντός των τειχών».
Για την παλαίωση του ουίσκι  μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε είδος βελανιδιάς, ενώ ακόμα ένας παράγοντας που διαχωρίζει το ιαπωνικό από τα άλλα της κατηγορίας του, είναι η χρήση της ιαπωνικής ποικιλίας βελανιδιάς  Mizunara. Το συγκεκριμένο δέντρο είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που δίνει στο ουίσκι ένα ιδιαίτερο γλυκό και πιπεράτο άρωμα. Η χρήση δε, διαφορετικών ξύλων για το ίδιο προϊόν, έχει σαν αποτέλεσμα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους προϊόντα.
Κάτι επίσης, σημαντικό στοιχείο για την ποιότητα του προϊόντος είναι η καθαρότητα του νερού που χρησιμοποιείται στην παραγωγή τους και όχι μόνο. Το νερό από τις βουνίσιες πηγές, όχι μόνο συμβάλει στην ποιότητα του ποτού, αλλά οι Γιαπωνέζοι μπάρμαν φροντίζουν ακόμα και στο σερβίρισμα για την ποιότητα του προϊόντος, χρησιμοποιώντας πολύπλευρα παγάκια τα οποία λιώνουν  πιο αργά από τα συνηθισμένα και λάμπουν σαν διαμάντια μέσα στο ποτήρι, δίνοντας ακόμα πιο γοητευτική αίσθηση στο ουίσκι.
Εν ολίγοις...

Έχετε ακόμα υπόψη σας πως αν το καλό ουίσκι είναι ένα ποτό για πλουσίους, το γιαπωνέζικο ουίσκι είναι ένα ποτό για πολύ πλουσίους, αλλά αν είστε λάτρης των ποιοτικών γεύσεων, αξίζει η επένδυση. Το συμπέρασμα είναι πως ακόμα και αν στην Ελλάδα δεν το πολυγνωρίζουμε, η Ιαπωνία έχει  μακρά ιστορία στην απόσταξη, περισσότερο κατηγορίας single malt, παλαίωσης 12 ετών και άνω, ενώ οι New York Times κατέγραψαν πέρυσι άνοδο των πωλήσεων του Suntory, κατά το εντυπωσιακό ποσοστό του 44%.
Ο άνθρωπος πίσω από την απόσταξη του πιο διάσημου γιαπωνέζικου ουίσκι, Suntory, εξομολογείται πως αν και στους Ιάπωνες δεν αρέσει το βαρύ αλκοόλ, το ουίσκι τους αρέσει και το πίνουν πολύ ευχάριστα.
Και αν δεν σας πείθουν οι Ιάπωνες για γνώστες από καλό ουίσκι, τότε σίγουρα σας πείθει ο Bill Murray, στην ταινία της Σοφίας Κόπολα «Χαμένοι στη Μετάφραση», που πίνει πολύ Suntory και είναι εν μέρει υπεύθυνος για αυτό το 44%!

ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΚΑΙ ΓΛΑΥΚΟΣ: Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΕΚ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Ο Γλαύκος και ο Διομήδης ανταλλάσσουν τον οπλισμό τους. Αττική πελίκη του «Ζωγράφου του Hasselmann», περ. 420 π.Χ..

«…Έγχεα δ’ αλλήλων αλλεώμεθα καί δι’ ομίλου.

Πολλοί μέν γάρ εμοί Τρώες κλειτοί τ’ επίκουροι,

κτείνειν όν κε θεός γε πόρη καί ποσσί κιχείω,

πολλοί δ’ αύ σοί Αχαιοί εναιρέμεν όν κε δύνηαι.

Τεύχεα δ’ αλλήλοις επαμείψομεν, όφρα καί οίδε

γνώσιν ότι ξείνοι πατρώϊοι ευχόμεθ’ είναι.

Ώς άρα φωνήσανται, καθ’ ίππων αΐξαντε,

Χείράς τ’ αλλήλων λαβέτην καί πιστώσαντο…»

«…Τα ακόντια ενός εκάστου ας αποφεύγουμε και κατά την ομαδικήν

σύγκρουσιν.

Διότι πολλοί είναι δι’ εμένα Τρώες και ένδοξοι επίκουροι,

διά να σκοτώσω, όποιον ο θεός εμπρός μου φέρει, ή τρέχοντας τον φθάσω,

αλλά κι εσύ πολλούς Αχαιούς έχεις διά να σκοτώσεις όποιον δύνασαι.

Τα όπλα λοιπόν ας ανταλλάξουμε, ώστε κι αυτοί να έχουν

γνώσιν ότι φίλοι πατρογονικοί καυχόμαστε ότι είμαστε.

Έτσι αφού εφώναξαν, κατέβηκαν από τους ίππους,

έδωσαν μεταξύ τους τα χέρια και ορκίσθηκαν πίστιν…»

(Ιλιάς, Ραψωδία Ζ΄ 226 – 233).

Μία από τις ισχυρότερες σχέσεις, τις οποίες οι Έλληνες από τους προομηρικούς ακόμη χρόνους θεωρούσαν ως ιερήν και την ετιμούσαν και διετηρούσαν άφθαρτον δι’ αρκετές γενεές, ήταν η φιλία εκ φιλοξενίας. Και ήταν ιερή, διότι την επέβαλεν ο Ξένιος Ζεύς, και η επισφράγισίς της εγίγνετο με όρκους και ανταλλαγή δώρων, μεταξύ των προσώπων, τα οποία συνεδέοντο διά της σχέσεως αυτής.

Με περισσήν σπουδήν διεφύλασσαν την φιλίαν εκ φιλοξενίας, και ο δεσμός της εθεωρήτο το ίδιον δυνατός με τον εξ αίματος αδελφικόν δεσμόν. Ο ξένος ομοεθνής φιλοξενούμενος, ήταν ως εκ τούτου ιερόν πρόσωπον, και η ξενία, η γενναιόδωρη δηλαδή φιλοξενία του ομοεθνούς επισκέπτη, ήταν θεσμός βασιζόμενος στην πνευματικήν γενναιοδωρίαν του Έλληνος.

Ο μέγιστος επικός μας ποιητής Όμηρος περιγράφει με έμφασιν και με μεγάλην σαφήνειαν στην Ζ΄ Ραψωδία της Ιλιάδος του, μία τέτοια σχέσιν, με την οποίαν ήταν συνδεδεμένοι δύο άνδρες, αντίπαλοι στην μάχην: Ο Αχαιός Διομήδης, στρατηγεύων στον Τρωϊκόν πόλεμον των Αργείων και ο Λύκιος, αλλά από Ελληνικήν γενεάν, Γλαύκος, ο οποίος επολεμούσε ως σύμμαχος των Τρώων και ταγός του στρατεύματος των Λυκίων. 

Πάππος του Τυδείδου Διομήδους, ήταν ο βασιλεύς της Καλυδώνος Οινεύς, ενώ ο Ιππολόχιος Γλαύκος είχε πάππον του, τον ένδοξον Εφυραίον (Κορίνθιον) Βελλεροφόντην, τον οποίον ο Προίτος, βασιλεύς του Άργους, είχεν εκδιώξει στην Λυκίαν. 

Κάποτε, όταν ο Βελλεροφόντης ήταν ακόμη στην Ελλάδα, πέρασε από την Καλυδώνα, όπου ο βασιλεύς της Οινεύς, τον εφιλοξένησε στο μέγαρόν του διά είκοσι ημέρες. Η φιλοξενία αυτή τους έδεσε με φιλικούς δεσμούς, οι οποίοι πιστοποιήθηκαν με την ανταλλαγήν δώρων. Ο Οινεύς είχε χαρίσει στον Βελλεροφόντη μία πολύτιμον ερυρθρόχρυση ζώνην, και ο Βελλεροφόντης προσέφερε στον Οινέα χρυσόν κύπελλον με δύο χειρολαβές, και το οποίον μετά τον θάνατον του πατρός του Τυδέως, το εκληρονόμησεν ο Διομήδης.

Οι δύο αντίπαλοι, Διομήδης και Γλαύκος βρέθηκαν αντιμέτωποι στο πεδίον της μάχης, την ημέραν κατά την οποίαν ο Διομήδης με μεγάλη γενναιότητα είχε σκορπίσει τον τρόμο στις τάξεις των Τρώων, σκοτώνοντας πολλούς ένδοξους άνδρες τους και τραυματίζοντας μάλιστα ακόμη και τους θεούς Αφροδίτην και Άρη, οι οποίοι είχαν αναμειχθεί στην μάχην!

Καθώς ετοιμαζόταν διά να μονομαχήσουν, ανεγνώρισαν ο ένας τον άλλον από την προσφώνησιν,. την οποίαν συνήθιζαν να κάνουν οι αντίπαλοι πριν να εμπλακούν στον θανάσιμον αγώνα, και τότε μέσα στην σφοδρότητα της μάχης, και ενώ γύρω τους ο θάνατος έστηνε μακάβριον χορόν, διεδραματίσθη μία υπέροχη σκηνή:

Οι υποψήφιοι μονομάχοι, οι οποίοι πριν λίγο κυριευμένοι από τον οίστρον της μάχης ήσαν έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν, ξεπέζεψαν από τα άλογά τους, κάρφωσαν στο χώμα τα ακόντιά τους, έδωσαν σαν αδελφικοί φίλοι τα χέρια και ανανέωσαν την φιλικήν τους πίστην με μίαν πράξιν, την οποίαν πρώτην φοράν συναντά κανείς σε ενεργόν πεδίον μάχης: Αντήλλαξαν τα όπλα τους, κάτω από τα βλέμματα των αντιμαχομένων ανδρών και συνεφώνησαν να μην έλθουν ξανά αντίπαλοι σε καμία από τις μάχες του πολέμου, αλλά να στρέφουν την μαχητικήν τους ορμήν σε άλλους αντιπάλους!

Ο Διομήδης του Τυδέως και ο Γλαύκος του Ιππολόχου, οι δύο αυτοί ήρωες του Τρωϊκού πολέμου, έδειξαν με αυτόν τον υπέροχον τρόπον, τι εσήμαινε θεσμός διά τους Έλληνες και πόσην δύναμιν είχε η εκ φιλοξενίας φιλία, ώστε να επιβεβαιώνεται και να υπερνικά ακόμη και τα έντονα πάθη, τα οποία αναπτύσσονται μέσα στην ορμήν της μάχης!

Μεταμορφώνοντας έναν αναπτήρα!

Ένας πρωτότυπος τρόπος …αξιοποίησης των παλιών αναπτήρων. Στις εικόνες βλέπουμε σταδιακά πώς δύο παλιοί αναπτήρες χρησιμοποιούνται για να κατασκευαστούν δύο όμορφες μοτοσυκλέτες.
Χρειάζεται απλά ελεύθερος χρόνος και μεράκι.

Σπήλαιο του Πλάτωνα & Τραπεζόεδρο του Λάβκραφτ

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ

To 2001, ο φυσικός και συγγραφέας David Langford περιέγραψε το έργο του μαθηματικού Charles H. Hinton, Τhe Fourth Dimension (1904), σαν το «πρώτο γριμόριο του 20ου αιώνα» αλλά και σαν το κλειδί για την εξερεύνηση της εφιαλτικής αρχιτεκτονικής της βυθισμένης Ρ'λυέ και του παράξενου κόσμου των Μεγάλων Παλαιών του Χ.Φ. Λάβκραφτ. Η παρατήρηση του, φυσικά, δεν ήταν άστοχη! Στο άρθρο μου για τα Παράξενα Μαθηματικά του Λάβκραφτ (Mystery, τ. 89) είδαμε πώς ο πατέρας της Μυθολογίας Κθούλου αξιοποίησε αλλόκοτες γεωμετρικές έννοιες για να προσδώσει στο έργο του μια ιδιαίτερη νότα εξωκοσμικού τρόμου.

Κατά πόσο όμως έχει δίκιο ο αρθρογράφος – που, συμπτωματικά (;) ανήκει στην ομάδα που δημιούργησε το Necronomicon: Book of Dead Names, μια αρκετά γνωστή εκδοχή του Μαύρου Βιβλίου – στο να αποκαλεί το έργο του Hinton «γριμόριο»; Κρύβεται μήπως κάποια εσωτερική αλήθεια στα πολύπλοκα μαθηματικά των τοπολόγων και των θεωρητικών φυσικών; Μη βιαστείτε να δώσετε αρνητική απάντηση γιατί, όπως θα δούμε παρακάτω, ο κόσμος των ανώτερων διαστάσεων ίσως κρύβει περισσότερα μυστικά από ότι νομίζουμε.

Εισαγωγή στον κόσμο των χορδών

Αν κάποιο επίτευγμα της σύγχρονης Φυσικής αξίζει τον τίτλο του «επαναστατικού», αυτό είναι σίγουρα η θεωρία χορδών. Διατυπώθηκε αρχικά τη δεκαετία του 1960 και από τότε έχει γνωρίσει μεγάλη εξέλιξη, φτάνοντας να είναι το αντικείμενο έρευνας για εκατοντάδες εργαστήρια ανά τον κόσμο. Οι διαφορετικές οδοί μελέτης οδήγησαν στην ανάπτυξη διαφορετικών, και συχνά αντικρουόμενων, παρακλαδιών, καθένα από τα οποία ερμήνευε διαφορετικά χαρακτηριστικά του σύμπαντος. Πλέον όμως όλες οι διαφορετικές θεωρίες χορδών έχουν συμπτυχθεί σε μια κοινή, ενοποιημένη θεωρία, γνωστή και ως θεωρία Μ.

Βασική θέση της θεωρίας χορδών είναι πως, σε αντίθεση με την κλασική οπτική, τα υποατομικά σωματίδια δεν είναι σημειακά, χωρίς διαστάσεις. Αντίθετα, αντιμετωπίζονται πλέον σαν “χορδές”, που πάλλονται και κινούνται. Αυτή η κίνηση είναι που προσδίδει στα άτομα και τα μόρια φορτίο, βάρος και γενικά όλες τις ιδιότητές τους. Πίσω από αυτήν την ιδέα, φυσικά, κρύβονται δεκάδες περίπλοκες εξισώσεις και υποθέσεις, που ξεφεύγουν από τα όρια ενός άρθρου. Σε κάθε περίπτωση, χάρη στα επιτεύγματά της, η θεωρία χορδών έχει κατορθώσει να ερμηνεύσει μερικά από τα πιο δυσνόητα αινίγματα, από τη συμπεριφορά των σωματιδίων ως τις μαύρες τρύπες, ενώ αποτελεί πλέον ένα από τους πιο σημαντικούς υποψήφιους για τον τίτλο της θεωρίας που θα κατορθώσει να εξηγήσει κάθε φυσικό φαινόμενο, της περιβόητης «θεωρίας των πάντων»!

Ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό της θεωρίας χορδών όμως είναι το ότι προϋποθέτει την ύπαρξη ανώτερων διαστάσεων! Για τη θεωρία Μ και τους ερευνητές της το σύμπαν έχει 11 διαστάσεις, οι οποίες συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο. Και είναι η ιδιαίτερη οπτική της θεωρίας χορδών γι αυτές τις διαστάσεις που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια...

Η σφαιρική οπτική του Σύμπαντος του Δάντη. © Mark A. Peterson.

Η γεωμετρία του Δάντη

Ένα χαρακτηριστικό κοινό σε όλες τις εκδοχές της θεωρίας χορδών είναι ότι οι επιπλέον διαστάσεις της δεν είναι επίπεδες. Αντίθετα, ακολουθούν τους κανόνες της μαθηματικής τοπολογίας και της εικασίας Πουανκαρέ και έτσι διπλώνονται σε ένα είδος κυκλικών ή σφαιρικών σχηματισμών ή, πιο ρεαλιστικά, με τη μορφή πολλαπλοτήτων όπως η Calabi-Yau και τα Orbifolds. Παραδόξως, όμως, αυτή η υπερσφαιρική απεικόνιση δεν είναι κάτι πραγματικά καινούριο, καθώς βρίσκεται κρυμμένη σε ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας: τη Θεία Κωμωδία του Δάντη!

Στον Παράδεισο (Paradiso), το τρίτο βιβλίο του αλληγορικού ταξιδιού του Δάντη στους κόσμους του επέκεινα, ο ποιητής περιγράφει την άνοδό του, από σφαίρα σε σφαίρα, μέσα από τον Αριστοτελικό κόσμο των επτά πλανητών ως τη σφαίρα του Πρώτου Κινούντος. Πέρα από αυτό βρίσκεται το Εμπύρειο, ο υπέρτατος Παράδεισος. Ο Δάντης παρουσιάζει αυτό το ύστατο άκρο σαν ένα σημειακό Φως, αντιπροσωπευτικό του Θείου, περικυκλωμένο από εννιά ομόκεντρες σφαίρες για τις αγγελικές ιεραρχίες. Όπως όμως παρατηρεί ο φυσικός Mark Peterson (The American Journal of Physics Vol. 42 No. 12, 1979) η περιγραφή που ακολουθεί στο ποίημα παρουσιάζει τις σφαίρες των αγγέλων να αναδιπλώνονται δημιουργώντας ένα πολυδιαστατικό ημισφαίριο, ενώ αντίστοιχα αναδιπλώνονται οι σφαίρες του Αριστοτελικού κόσμου, με το Πρώτο Κινούν – στο οποίο βρίσκεται ο ποιητής – να λαμβάνει το ρόλο του ισημερινού. Σύμφωνα με τον Peterson, αυτός ο σχηματισμός είναι το ποιητικό αντίστοιχο μιας υπερσφαίρας!

Ο φυσικός τονίζει πως ο Δάντης στο έργο του αντιλαμβάνεται αναλογικά τις Αριστοτελικές και τις ουράνιες σφαίρες, με την καθεμία να περιστρέφεται σε διαφορετική ταχύτητα. Το αποτέλεσμα, υποστηρίζει ο Peterson, θυμίζει οπτικά ένα σχήμα στο οποίο η τρισδιάστατη σφαίρα του Κόσμου αιωρείται σε ένα ανώτατο και ένα κατώτατο σημείο, αλλάζοντας συνεχώς μέγεθος και τρόπο περιστροφής: αυτό δηλαδή που οι σύγχρονοι μαθηματικοί οραματίζονται σαν την προβολή μιας πολυδιάστατης υπερσφαίρας στις τρεις διαστάσεις.

Η περίπτωση του Δάντη, βέβαια, δεν είναι μοναδική. Οι ασχολούμενοι με την Καμπάλα σήμερα είναι σίγουρα εξοικειωμένοι με το Δέντρο της Ζωής, ωστόσο αυτό είναι μία μόνο από τις εναλλακτικές απεικονίσεις του καμπαλιστικού Σύμπαντος. Στην πραγματικότητα, παλιότερα πολλοί καμπαλιστές επέλεγαν να οραματίζονται τα Σεφιρώθ όχι γραμμικά (Yosher) σαν Δέντρο, αλλά με τη μορφή ομόκεντρων, αναδιπλούμενων μεταξύ τους σφαιρών (Iggulim) που εκπορεύονται από το Ain Soph Aur. Αντίστοιχα, τόσο ο νεοπλατωνισμός όσο και πολλές σχολές του Γνωστικισμού, όπως οι Βασιλλείδες, επέλεξαν σφαιρικές απεικονίσεις (Ουρανοί) σαν κοσμολογικά μοντέλα.

Όλα αυτά θυμίζουν τόσο το σχήμα του Δάντη όσο και τη θεωρία του Peterson. Ο συσχετισμός των παραπάνω όμως με την πολυδιαστατική γεωμετρία και την κβαντική Φυσική μας ανοίγει την πόρτα για την εξερεύνηση μιας ιδέας στην οποία έχουν κοινές ρίζες τόσο η δυτική μυστηριακή παράδοση, όσο και η θεωρία Μ.

Είναι ο Κόσμος ένα ολόγραμμα;

Στο έβδομο βιβλίο της Πολιτείας (380 – 360 π.Χ.) ο Πλάτωνας παρουσίασε την περιβόητη αλληγορία του σπηλαίου. Ο φιλόσοφος μας ζητά να οραματιστούμε μια ομάδα ανθρώπων που ζουν αλυσοδεμένοι σε ένα μεγάλο σπήλαιο για όλη τους τη ζωή. Το μόνο που μπορούν να δουν μπροστά τους είναι ένας άδειος τοίχος, πάνω στον οποίο πέφτουν οι σκιές μιας παράστασης που παίζεται πίσω τους, φωτισμένης από μια μεγάλη φωτιά. Σύμφωνα με το φιλόσοφο, αυτό το θολό θέατρο σκιών αποτελεί το σύνολο της ύπαρξης γι αυτούς τους ανθρώπους. Δεν διανοούνται ότι μπορεί να υπάρξει οτιδήποτε πέρα από όσα βλέπουν στον τοίχο. Αν κάποιος δραπετεύσει από το σπήλαιο, θα βιώσει τον αληθινό κόσμο έξω από αυτό, όταν όμως προσπαθήσει να απελευθερώσει τους υπόλοιπους από την πλάνη, θα γνωρίσει τη χλεύη και την περιφρόνησή τους.

Από πολλούς η αλληγορία ερμηνεύεται ως ο καθορισμός της θέσης του φιλόσοφου μέσα στην κοινωνία, σαν αφυπνιστή και απελευθερωτή των «φυλακισμένων», αλλά και σαν σύμβολο της άσβεστης δίψας του ανθρώπου για γνώση. Παρ' όλ' αυτά, εμείς θα μείνουμε στην κεντρική ιδέα του Σπηλαίου, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος που ζούμε δεν είναι ο πραγματικός, αλλά σκιές σε έναν τοίχο. Και αυτό γιατί μια παράξενη υπόθεση της σύγχρονης φυσικής υποστηρίζει το ίδιο ακριβώς!

Το 1993, στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει το παράδοξο εξαφάνισης της πληροφορίας στις μαύρες τρύπες, ο Ολλανδός φυσικός Gerard t'Hooft διατύπωσε μια ιδιαίτερα τολμηρή πρόταση. Υποστήριξε ότι το σύνολο της πληροφορίας που περιέχεται σε ένα συγκεκριμένο χώρο μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ολόγραμμα που προβάλλεται από τα σύνορα αυτού του χώρου. Οποιοδήποτε φυσικό φαινόμενο παρατηρείται, είναι στην πραγματικότητα η προβολή μιας πληροφορίας αποτυπωμένης σε μια οριακή επιφάνεια που διαθέτει το πολύ ένα βαθμό ελευθερίας ανά μονάδα επιφάνειας Planck.

Η παραπάνω πρόταση, γνωστή σαν ολογραφική αρχή, οδηγεί σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα: αν η υπόθεση ισχύει, αυτό σημαίνει πως κάθε τρισδιάστατος χώρος, ακόμη και ολόκληρο το Σύμπαν, είναι στην πραγματικότητα ένα ολόγραμμα. Σκεφτείτε πόσο θυμίζουν όλα αυτά την αλληγορία του Σπηλαίου! Ουσιαστικά, σύμφωνα με την ολογραφική αρχή, όλα όσα βιώνουμε στον κόσμο γύρω μας, ολόκληρη η ζωή μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εικονική πραγματικότητα, ένα θέατρο σκιών γραμμένο σε κάποιον μεγάλο τοίχο στα άκρα του Σύμπαντος που ζούμε.

Αυτό βέβαια γεννάει και το ακόλουθο ερώτημα: αν όντως οι ζωές μας είναι μια παράσταση, σε τι χαρτί γράφεται το σενάριο; Η θεωρία Μ, για την οποία η ολογραφική αρχή αποτελεί θεμελιώδες συστατικό, έχει την απάντηση: στις ανώτερες διαστάσεις! Για τους φυσικούς που μελετούν τις χορδές, ουσιαστικά εμείς είμαστε οι σκιές στον τοίχο. Ο αληθινός κόσμος είναι στην πραγματικότητα ένας μεγαλύτερος πολυδιαστατικός χωροχρόνος, και η τετραδιάστατη αντίληψή μας (θεωρώντας τον χρόνο σαν τέταρτη διάσταση) είναι το όριο ή ο τοίχος του Σπηλαίου. Προσπαθώντας να μετακινηθούμε μακριά από τον τοίχο εισερχόμαστε σε μια νέα διάσταση του χώρου, μια πέμπτη διάσταση, ή μια τέταρτη αν δεν λάβουμε υπόψη μας το χρόνο.
Τα μυστήρια των ανώτερων διαστάσεων όμως δεν σταματούν εδώ...

Η μεταφυσική των Ανώτερων Διαστάσεων

Εξερευνώντας τη γεωμετρία των ανώτερων διαστάσεων στο βιβλίο του Geometry, Relativity and the Fourth Dimension (1977), ο μαθηματικός Rudolf Rucker πρότεινε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θεωρία: πως το περιβόητο αστρικό πεδίο είναι στην πραγματικότητα η τέταρτη χωρική διάσταση! Σύμφωνα με το συγγραφέα, τα μαθηματικά υποδεικνύουν πως είμαστε στην πραγματικότητα 4D-όντα, και πως με διαδικασίες όπως η αστρική προβολή και τα διαυγή όνειρα βιώνουμε τον πραγματικό κόσμο των ανώτερων διαστάσεων.

Ο Rucker, βέβαια, δεν προχώρησε περισσότερο στην υπόθεσή του. Ωστόσο αυτό δεν σταμάτησε εκείνους τους εραστές του απόκρυφου που ταυτόχρονα έδειχναν ενδιαφέρον προς τις θετικές επιστήμες! Έτσι, μέσα από πολύπλοκες εξισώσεις και καινοτόμες ιδέες, ο «πατέρας» της Χαοτικής Μαγείας αλλά και θεωρητικός φυσικός Peter J. Carroll δίνει στο έργο του Psybermagick (1995), και αργότερα στο Apophenion: A Chaos Magic Paradigm (2008), ένα μοντέλο πολλαπλών διαστάσεων, τόσο για τον υλικό κόσμο όσο και για αυτό που οι μάγοι αποκαλούν «αστρικό». Αλλά και οι Dolores Ashcroft-Nowicki και James Herbert Brennan (Η Μαγική Χρήση της Σκέψης, Αρχέτυπο 2008) επιλέγουν να συνδέσουν τα πολυδιαστατικά μαθηματικά με τις αστρικές αισθήσεις του ανθρώπου, καθώς και με τη δημιουργία και τη διαχείριση των σκεπτομορφών.

Κατά πόσο όμως ισχύουν αυτοί οι συσχετισμοί; Απλά σκεφτείτε για λίγο τις δυνατότητες που, θεωρητικά, θα είχε κάποιος που διαχειρίζεται τις ανώτερες διαστάσεις. Φέρτε στο νου σας τη σφαίρα από το Flatland του Edwin Abbott που, στον δισδιάστατο κόσμο της επιπεδοχώρας, μπορούσε να υπερβεί τους τοίχους και να ληστεύει χρηματοκιβώτια χωρίς καν να τα ανοίγει. Θυμηθείτε τον Γουώλτερ Γκίλμαν και την Κέζια Μέησον από τα Όνειρα στο Σπίτι της Μάγισσας του Χ.Φ. Λάβκραφτ οι οποίοι, έχοντας κατανοήσει σε βάθος τη φύση των γωνιών και των ανώτερων διαστάσεων, μπορούσαν να κινούνται στο χωροχρόνο και να ταξιδεύουν με τρόπους αδύνατους για το υλικό σώμα. Και μετά συγκρίνετε τα παραπάνω με τις εμπειρίες όσων έχουν επιτύχει αστρικό ταξίδι ή διαυγές όνειρο. Θα διαπιστώσετε πως οι ομοιότητες είναι πάρα πολλές.

Προσέξτε όμως και το εξής: όπως παρατηρούν οι Ashcroft-Nowicki και Brennan αλλά και ο Donald Tyson (Αστρική Προβολή, Αρχέτυπο 2008), η απτή πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ένα προβολικό όραμα κατασκευασμένο από το νου, που η αληθινή του φύση είναι το περιβόητο «πεδίο της φαντασίας», το «συλλογικό ασυνείδητο» του Καρλ Γιουνγκ ή, πολύ απλά, το «αστρικό πεδίο». Την ίδια ιδέα όμως, όπως είδαμε ήδη, παρουσιάζει και η θεωρία Μ με την ολογραφική αρχή, εμπλέκοντας τις ανώτερες διαστάσεις! Ίσως, λοιπόν, αυτό που αποκαλούμε «αστρική προβολή» να είναι όντως ένα πέρασμα σε μια συνειδησιακή κατάσταση στην οποία μπορούμε να βιώσουμε και να διαχειριστούμε τις διαστάσεις που δεν μπορούμε να δούμε υλικά.

Η μαγική θεώρηση των ανώτερων διαστάσεων βέβαια δεν είναι κάτι πρόσφατο. Ήδη από τo 1889, λίγα χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση του Hinton, o Oliver Lodge, φυσικός και πρόεδρος της Βρετανικής Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών είχε παρατηρήσει πως η νεοεμφανιζόμενη τότε πολυδιαστατική θεώρηση του κόσμου ίσως είναι το κλειδί για την ερμηνεία πολλών πνευματιστικών φαινομένων. Και το θέμα δεν ξέφυγε ούτε από την προσοχή των μεγάλων μορφών του δυτικού εσωτερισμού της εποχής.

Έτσι, τα μυστήρια της Τέταρτης Διάστασης του χώρου απασχόλησαν τόσο τον Peter Ouspensky της Τέταρτης Οδού (Tertium Organum, 1912) όσο και τον ιδρυτή της Ανθρωποσοφίας, Rudolf Steiner (The Fourth Dimension: Sacred Geometry, Alchemy and Mathematics, 1925). Η τέταρτη διάσταση αποτέλεσε το όχημα αυτών των δύο μεγάλων δασκάλων για την ανάπτυξη ποικίλων φιλοσοφικών και μεταφυσικών ιδεών, τόσο για την ερμηνεία του Μαγικού Έργου όσο και για τη φύση της πραγματικότητας. Με τις ανώτερες διαστάσεις όμως ασχολήθηκε και ο περιβόητος Άλιστερ Κρόουλυ, μέσα από το αλληγορικό μυθιστόρημά του, Moonchild (1917), ενώ το 1947 ο ιδρυτής του τάγματος των Χτιστών του Αδύτου, Paul Foster Case, παρουσίασε για πρώτη φορά μια ριζοσπαστική θεωρία σύμφωνα με την οποία η πραγματική διάταξη των γραμμάτων στο καμπαλιστικό Sepher Yetzirah δεν είναι αυτή του Δέντρου της Ζωής, αλλά αυτή του πολυδιαστατικού Κύβου του Χώρου!

Όλοι οι παραπάνω μάλιστα χρησιμοποίησαν το έργο του Hinton και τον υπερκύβο Tesseract σαν βάση για τα έργα τους. Η προσέγγισή τους βέβαια παρέμεινε, σε μεγάλο βαθμό, θεωρητική. Καθώς όμως οι δεκαετίες περνούσαν, και με την εμφάνιση της Χαοτικής Μαγείας και άλλων σχολών εσωτερικής σκέψης που έδιναν έμφαση στην καινοτομία και την εφευρετικότητα, η θεωρία έγινε σύντομα πράξη...

Εισαγωγή στην Πολυδιαστατική Μαγεία

Στο διήγημα του Χ.Φ. Λάβκραφτ, Ο Στοιχειωτής του Σκοταδιού (1935), κεντρικό ρόλο διαδραματίζει ένα παράξενο αντικείμενο, γνωστό σαν Αστραφτερό Τραπεζόεδρο. Τα μέλη της μυστηριώδους Εκκλησίας της Αστρικής Σοφίας χρησιμοποιούσαν αυτό το προκατακλυσμιαίο κατασκεύασμα σαν ένα παράθυρο στο χωροχρόνο και σαν μέσο επίκλησης του Νυαρλαθοτέπ. Ο Λάβκραφτ περιγράφει το αντικείμενο σαν ένα ακανόνιστο γεωμετρικό στερεό με παράξενες, μη-Ευκλείδιες γωνίες, του οποίου οι πρισματικές όψεις είναι ικανές να ανοίξουν πύλες προς τις ανώτερες διαστάσεις και τους παράξενους και φριχτούς κόσμους των Μεγάλων Παλαιών, αλλά και να φέρουν την τρέλα σε όποιον κάνει το λάθος να εστιάσει το βλέμμα του σε αυτές.

Το Τραπεζόεδρο του Λάβκραφτ δεν είναι το μόνο παράδειγμα τέτοιου αντικειμένου στη λογοτεχνία, φυσικά. Αντίστοιχο ρόλο διαδραματίζουν ο μυστηριώδης Κύβος του Λεμαρσάν (Mystery τ. 49) στο The Hellbound Heart του Clive Barker, αλλά και ο εξηκοντάλιθος Ixaxaar από τη Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας του Άρθουρ Μάχεν, το λατρευτικό αντικείμενο μιας εξαφανισμένης φυλής ανώτερων όντων. Αλλά και η μαγική παράδοση μας παρουσιάζει ανάλογα παραδείγματα, όπως τον περιβόητο Κύβο του αρχάγγελου Μέτατρον, μια γεωμετρική προβολή των Πλατωνικών Στερεών που πιστεύεται ότι κρύβει μέσα στην ιερή γεωμετρία του το μυστικό για την άνοδο στα πλάνα και το όραμα του Θρόνου του Θεού (βλ. Παράδοση Μέρκαμπα).

Κατά καιρούς, λοιπόν, διάφορες μαγικές σέκτες και ομάδες έχουν αναπτύξει μεθόδους για να επιτύχουν το αποτέλεσμα αυτών των αντικειμένων και να ανοίξουν ένα δίαυλο επικοινωνίας με τις ανώτερες διαστάσεις και την Άλλη Πλευρά. Μια από τις πρώτες προσπάθειες ήταν αυτή του Ebony Anpu (Charles Reese) και της Θελημικής ομάδας Hawk & Jackal, ο οποίος επινόησε μια μέθοδο εργασίας ατραπού (pathworking) έχοντας σαν βάση τον τετραδιάστατο κύβο του Hinton, τα Ταρώ του Θωθ του Κρόουλυ και, φυσικά, την κυβική οπτική για το Sepher Yetzirah.

Σύμφωνα με τον Anpu, η εξάσκηση αυτής της πολυδιαστατικής εργασίας επιτρέπει στο μύστη να βιώσει τη ζωή σε παράλληλα σύμπαντα και ανώτερες διαστατικές καταστάσεις αλλά και να μεταφερθεί ίσως σε αυτές! Πολλές από τις μαρτυρίες της Hawk & Jackal για το τυπικό, βέβαια, είναι σίγουρα υπερβολικές (όπως ο ισχυρισμός ενός μέλους ότι γλίτωσε από ένα τροχαίο δυστύχημα με το να μεταφέρει, μέσω του τυπικού, το σώμα του από το αυτοκίνητο πίσω στο διαμέρισμά του) και πρέπει να εξετάζονται με επιφύλαξη. Ωστόσο, η μέθοδος δεν χάνει το ενδιαφέρον της. Όπως τονίζει ο Anpu, η χρήση του υπερκύβου στο τυπικό επιτρέπει στο νου να ανοιχθεί σε νέες συνειδησιακές καταστάσεις, να εξερευνήσει το σύμπαν των γωνιών και της γεωμετρίας των Πλατωνικών Στερεών και να βιώσει οράματα από τους κόσμους των ανώτερων διαστάσεων.

Περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Ebony Anpu μπορείτε να βρείτε στο Necronomicon του Γιώργου Ιωαννίδη (Αρχέτυπο, 2008). Στο μεταξύ, ο Michael Bertiaux της La Couleuvre Noire είχε ήδη αναπτύξει και παρουσιάσει έναν αντίστοιχο πολυδιαστατικό κύβο, γνωστό σαν Σύμβολο της Απελευθέρωσης. Σε αντίθεση, όμως, με τους πομπώδεις ισχυρισμούς της Hawk & Jackal, ο Bertiaux παρουσιάζει το δικό του τελετουργικό σαν έναν αντινόμιο καμπαλιστικό χάρτη του Σύμπαντος: έχοντας ως βάση θεωρίες που ο ίδιος αποκαλεί «Μαατική Φυσική», ο μάγος από το Seattle ουσιαστικά επινοεί ένα μέσο για το μαγικό συντονισμό με το, αμφιλεγόμενο από πολλούς «ορθόδοξους» Θελημίτες, Ρεύμα της Μάατ, προσδίδοντάς δηλαδή στο Tesseract ένα ρόλο πολύ παρόμοιο με αυτόν του Κύβου του Μέτατρον.

To άνοιγμα του Τραπεζόεδρου

Αυτές φυσικά δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις μαγικής εφαρμογής του Υπερκύβου, για τις οποίες θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο. Ωστόσο, από τα δύο παραπάνω παραδείγματα φαίνεται ολοκάθαρα η ομοιότητα της πρακτικής με το Αστραφτερό Τραπεζόεδρο της Μυθολογίας Κθούλου. Έτσι, έχουν δημιουργηθεί πολλές εκδοχές τέτοιων εργασιών με υπόβαθρο βασισμένο στο λαβκραφτικό έργο. Ο ίδιος ο Bertiaux εφαρμόζει τον Κύβο του σε εργασίες μέσα στα πλαίσια της ιδιαίτερης προσέγγισής του στο φαινόμενο Νεκρονομικόν. Ο πατέρας της Τυφώνειας Παράδοσης, Kenneth Grant, έντονα επηρεασμένος από τη La Couleuvre Noire, αφιερώνει επίσης μεγάλο μέρος του ογκώδους έργου του στην πολυδιαστατική φύση των Μεγάλων Παλαιών. Σε πιο πρακτικά ζητήματα, τέλος, το αγγλικό Nu-Isis Group χρησιμοποιεί τον οραματισμό του Tesseract σαν πύλη στις επικλήσεις του προς τον Γιογκ-Σοθώθ, ενώ και ο Γιώργος Ιωαννίδης παρουσιάζει στο βιβλίο του μια αντίστοιχη εργασία, βασισμένη εν μέρει στο τυπικό του Ebony Anpu αλλά με υπόβαθρο προερχόμενο από τη Μυθολογία Κθούλου.

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν περίτρανα τον ισχυρισμό του Langford: το έργο του Hinton ουσιαστικά έχει λειτουργήσει σαν ένα ιδιόμορφο γριμόριο, δίνοντας τα μέσα για τη δημιουργία και τη χρήση των παραπάνω τεχνικών, αλλά και για τη μαγική εργασία στα πλαίσια του λαβκραφτικού έργου. Αυτοί που θα επιλέξουν να ασχοληθούν πρακτικά με τη μαγεία των διαστάσεων θα πρέπει να μελετήσουν προσεκτικά τόσο τα έργα των παραπάνω μάγων, όσο και την ίδια την έννοια και τη φύση των ανώτερων διαστάσεων, μέσα από έργα όπως αυτά των Hinton και Rucker.

Προσοχή όμως! Όπως προειδοποιούν όλοι όσοι δουλεύουν πάνω στη μαγεία του υπερκύβου, εργασίες αυτού του είδους προκαλούν δραματικές αλλαγές στη συνειδησιακή κατάσταση του ατόμου. Η έκθεση του νου στις ανώτερες διαστάσεις ανοίγει βίαια τις πύλες για μια συνάντηση με τη Σκιά του, η οποία μπορεί να σημάνει την αρχή μιας αλχημικής πορείας προς την γιουνγκική εξατομίκευση, η οποία δεν θα διαφέρει και πολύ από την υψηλή Θεουργία. Μπορεί όμως και να παγιδεύσει μια εύθραυστη προσωπικότητα ή έναν ευκαιριακό αναζητητή σε ένα συνεχές Nigredo φόβου και τρέλας, ακριβώς όπως το Αστραφτερό Τραπεζόεδρο παγίδευσε όσους κοίταξαν μέσα του.
Πρακτικές αυτού του είδους, λοιπόν, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιχειρούνται ασυλλόγιστα. Εκείνοι, πάντως, που νιώθουν αρκετά σίγουροι ώστε να ασχοληθούν προσεκτικά, σοβαρά και επιμελώς με το ζήτημα, θα δουν να ανοίγεται μπροστά τους ένας νέος, άγνωστος και τρομακτικός μα συνάμα συναρπαστικός κόσμος. Και – ποιος ξέρει; – ίσως κατορθώσουν να βρουν το δρόμο προς τον ύστατο στόχο της λαβκραφτικής μαγείας: το πυρηνικό κέντρο του Χάους και τον θρόνο του Άζαθωθ...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Abbott, E.A., Flatland: A Romance of Many Dimensions. Dover Publications Inc., 2007
Armstrong, M.A., Basic Topology. Springer, 2000
Ashcroft-Nowicki, D., Brennan, J.H., Η Μαγική Χρήση της Σκέψης. Αρχέτυπο, 2008
Barker, C., The Hellbound Heart. Harper Torch, 1991
Bertiaux, M., The Voudon-Gnostic Workbook. Magickal Childe Inc., 1988
Carroll, P.J., Psybermagick: Advanced Ideas in Chaos Magick. New Falcon, 2000
Crowley, A., Moonchild. Weiser Books, 1972
Dante, The Divine Comedy of Dante Aligheri. Pennsylvania State University, 1998
Drob, S.L., Iggulim and Yosher: the Kabbalistic Theory of “Circles” and “Lines”. The New Kabbalah. Retrieved April, 2013. url: http://www.newkabbalah.com/iggul.html
Frater T.S., Ye Rite to Calle Yogge-Sothothe. Celephais Press, 2003
Grant, K. Cults of the Shadow. Frederic Muller, 1975
Hawking, S.W., M-Theory, the Theory Formerly Known as Strings. The Stephen Hawking Centre for Theoretical Cosmology. Retrieved April, 2013.
url: http://www.ctc.cam.ac.uk/outreach/origins/quantum_cosmology_four.php
Hawking, S.W., The Holographic Principle and M-theory. The Stephen Hawking Centre for Theoretical Cosmology. Retrieved April, 2013.
url: http://www.ctc.cam.ac.uk/outreach/origins/quantum_cosmology_five.php
Hinton, C.H., The Fourth Dimension. Celephais Press, 2004
Hull, T., H.P. Lovecraft: a Horror in Higher Dimensions, Math Horizons, Vol. 13 No. 3 (Feb. 2006), pp. 10-12
Hulse, D.A., New Dimensions for the Cube of Space. Samuel Weiser, 2000
Ιωαννίδης, Γ., Necronomicon. Αρχέτυπο, 2008
Ιωαννίδης, Γ., Necronomicon: Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού. Αρχέτυπο, 2011
Ιωαννίδης, Γ., Υπάρχει ο Κυβόλιθος του Λεμαρσάν;. Mystery τ. 49, Φεβρουάριος 2009
Kaplan, A., Sepher Yetzirah. Weiser Books, 1997
Langford, D., Curiosities: The Fourth Dimension, by C. Howard Hinton (Review). Fantasy & Science Fiction, January 2001
Langford, D., Unspeakable Horrors. Fortean Times No. 95, Feb. 1997
Lodge, O., F.R.S., A Record of Observations of Certain Phenomena in Trance – Part 1. Proceedings of the Society for Psychical Research Vol. 6 (1889-90), p. 443
Lovecraft, H.P., Supernatural Horror in Literature. Courier Dover Publications, 1975
Lovecraft, H.P., The Call of Cthulhu and Other Weird Stories. Penguin Classics, 2002
Lovecraft, H.P., The Thing on the Doorstep and Other Weird Stories. Penguin Classics, 2005
Lovecraft, H.P., The Dreams in the Witch-House and Other Weird Stories. Penguin Classics, 2005
Machen, A., The Three Impostors. Project Gutenberg of Australia, 2003
Μπαλτούμας, Φ., Τα Παράξενα Μαθηματικά του Λάβκραφτ. Mystery τ. 89, Μάρτιος 2013
Ouspensky, P.D., Tertium Organum. Cosimo Classics, 2005
Πλάτων, Πολιτεία. Εκδόσεις Πόλις, 2001
Peterson, M.A., Dante and the 3-Sphere. American Journal of Physics 47 (12), Dec. 1979
Reese, C.L. (Ebony Anpu), Multidimensional Magick. Cabal of the Hawk and Jackal, 1997
Rucker, R., Geometry, Relativity and the Fourth Dimension. Dover Publications Inc., 1977
Rucker, R., The Fourth Dimension: A Guided Tour of the Higher Universes. Mariner Books, 1985
Steiner, R., The Fourth Dimension: Sacred Geometry, Alchemy and Mathematics. Anthroposophic Press, 2001
Susskind, L., The World as a Hologram. Journal of Mathematical Physics 36 (11), 6377-6396, 1995
't Hooft, G., Dimensional Reduction in Quantum Gravity. Institute for Theoretical Physics, Utrecht University, Oct. 1993
Tyson, D., Αστρική Προβολή. Αρχέτυπο, 2008
Webb, S., Out of this World: Colliding Universes, Branes, Strings and Other Wild Ideas of Modern Physics. Copernicus Books, Springer Science, 2004
Wetzel, J., The Forgotten Ones: Remaping Lovecraftian Myth. Kaos Magick Journal Vol. 2, No. 1, Spring Edition 1999

Florian Kohler: Ο ΜΑΓΟΣ του μπιλιάρδου

Ο επαγγελματίας παίκτης του μπιλιάρδου, Φλόριαν Κόλερ, είναι επίσης γνωστός για τα εκπληκτικά κόλπα που πραγματοποιεί με τη στέκα του.

Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας περιοδείας του, επισκεπτόμενος 9 χώρες σε πέντε εβδομάδες, χάρισε κάποιες μοναδικές στιγμές επάνω στο μπιλιάρδο.

 

 

Τελικά, τι πρέπει να διαθέτει κάποιος, για να γίνει ένας καλός παίκτης του πόκερ;

Πολλοί από εσάς, θα έχετε αναρωτηθεί γιατί τόσος κόσμος παίζει πόκερ.

Τι αξία έχει άραγε αυτό το παιχνίδι; Γιατί ο κόσμος εθίζεται τόσο πολύ;
Τι πρέπει να διαθέτεις για να γίνεις ένας καλός παίκτης του πόκερ;
Τύχη;
Ευστροφία;
Μνήμη;
Ικανότητες;
Τεχνική;
Μήπως τελικά, η έκφραση του προσώπου σου και μόνο, είναι αρκετή για να σε κάνει ανίκητο;
Δείτε το βίντεο και αναθεωρήστε.
 

Ο κόσμος του Ακχενάτεν

Περί τα 1892 ο πρωτεργάτης της μοντέρνας Αιγυπτιολογίας Sir Flinders Petrie ανακάλυψε μια μεγαλοπρεπή πόλη,την Αμάρνα.

Κάτι περίεργο όμως υπήρχε σε αυτήν την πόλη, που την έκανε να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. Έκπληκτος ανακάλυψε ένα γλυπτό ενός δύσμορφου Φαραώ, με μακρύ πηγούνι, θηλυπρεπή χαρακτηριστικά, μακρύ κρανίο και περιφέρεια. Ο Φαραώ αυτός ήταν ο Aκχενάτεν.
Ποιος ήταν όμως ο Ακχενάτεν;

Ο Αμενχοτέπ ο 4ος ήταν γιος του Αμενχοτέπ του 3ου. Ήταν παραγκωνισμένος από την οικογένειά του και αποκλεισμένος από τις θρησκευτικές εορτές των Θηβών, πιθανότατα λόγω του παρουσιαστικού του , της περίεργης φύσης του και των περιέργων ιδεών του.
Δεν αναπαριστάνεται μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της βασιλικής οικογένειας, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για τα δεδομένα της αιγυπτιακής αρχαίας παράδοσης. Η ασθένεια όμως του πατέρα του και η επιρροή της βασιλομήτορος Τι, οδήγησε στην ενθρόνισή του παρά τον αρχικό αποκλεισμό του από την οικογένεια.
Ο νεαρός Αμεναχοτέπ, ίσως για να εκδικηθεί  την οικογένειά του που τον είχε αποκλείσει από όλη τη μεγαλοπρέπεια των μεγάλων τελετών, ίσως επειδή το πρόσταζε η αιρετική του φύση, από πολύ νωρίς άρχισε να επαναστατεί κατά τον πανάρχαιων παραδόσεων της Αιγύπτου ξεκινώντας από την Τέχνη.
Με την κατασκευή του Ναού του στο Καρνάκ, έθεσε νέους όρους αισθητικής. Για πρώτη φορά ο Φαραώ απεικονίζεται δύσμορφος με μακριά δάκτυλα, περιφέρεια και γυναικείο στήθος. Τα γιγάντια γλυπτά μπροστά από το ναό, τον παρουσίαζαν ακόμα πιο αλλοπρόσαλλο, με έντονα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, στα όρια της καρικατούρας.
Κόντρα στην αυστηρή γλυπτική του παρελθόντος που παρουσίαζε τους Φαραώ εξιδανικευμένους και αξιοπρεπείς, ο Αμενχοτέπ ο 3ος εισήγαγε για πρώτη φορά μια πιο ρεαλιστική (παρά την υπερβολή )Τέχνη. Με έμφαση στον άνθρωπο με όλα του τα χαρακτηριστικά.
Ο Φαραώ παρουσιάζεται μαζί με την γυναίκα του, Νεφερτίτι, σε οικογενειακές σκηνές να κανακεύουν τα παιδιά τους. Οι γυναίκες επίσης απεικονίζονται πιο ανοιχτόχρωμες από τους άνδρες. Οι σκανδαλιστικοί αυτοί νεωτερισμοί στην αυστηρή Τέχνη της Αρχαίας Αιγύπτου, που δεν είχε αλλάξει για περίπου 3000 χρόνια, έδειξαν τη φιλοδοξία του νέου Βασιλιά να αλλάξει μια για πάντα την Αιγυπτιακή παράδοση. Το άλλο σοκαριστικό χτύπημα ήταν ενάντια της πανίσχυρης Αιγυπτιακής Θρησκείας.
Ο Αμενχοτέπ σταμάτησε να τιμά τους πολλούς περίεργους θεούς και υποστήριξε τη λατρεία  μόνο ενός, του Άτεν. Στις τοιχογραφίες απεικονίζεται σαν ηλιακή σφαίρα με ακτίνες που καταλήγουν σε χέρια.
Η σύγκρουση όμως με την παράδοση  εδραιώθηκε με τη μεταφορά της πρωτεύουσας τον πέμπτο χρόνο της βασιλείας του σε μια νέα τοποθεσία180 μίλιαβόρεια των Θηβών. Αυτή η πόλη ήταν η Αμάρνα.
Την τοποθεσία την είχε υποδείξει ο ίδιος ο θεός Άτεν, όταν σε ένα ταξίδι του ο Φαραώ είδε στην έρημο τον ήλιο στον ορίζοντα ανάμεσα σε δύο κορυφές βουνών. Ταυτόχρονα, άλλαξε το όνομά του από Αμενχοτέπ σε Ακχενάτεν, δηλαδή «εκείνος που προσφέρει υπηρεσία στον ‘Ατεν». Την πόλη επίσης ονόμασε Ακετάτεν, δηλαδή ο «ορίζοντας του Άτεν». (Στα αρχαία Αιγυπτιακά ο ορίζοντας ονομάζεται Ακετ και απεικονίζεται με έναν ήλιο ανάμεσα σε δύο βουνά).
Ιερογλυφικό της λέξης Ορίζοντας

Η νέα πόλη ήταν μεγαλοπρεπής και παντού έβλεπες δείγματα της νέας τέχνης αλλά και ναούς προς τιμήν του μοναδικού θεού Άτεν. Ο Ακχενάτεν ήταν ο πρώτος μονοθεϊστής της Ιστορίας του κόσμου.
Άποψη της Αμάρνα-ψηφιακή απεικόνιση

Η Βασιλεία του Ακχενάτεν δεν κράτησε πολύ. Στα 30 του χρόνια και μετά από το θάνατο των αγαπημένων του συζύγων Νεφερτίτι και Κια, πέθανε και άφησε πίσω του μια αποδυναμωμένη Αίγυπτο και μια σπουδαία πόλη που σύντομα ερήμωσε μια για πάντα.
Οι ιερείς που έχασαν τη δύναμή τους την περίοδο της βασιλείας του επανέφεραν τους παλιούς θεούς και τα παλιά έθιμα. Ο νεαρός Τουτανχαμούν, γιος του Ακχενάτεν, πρόσθεσε στο όνομά του τη λέξη Αμούν, δηλαδή ο παλιός παραδοσιακός θεός του Ήλιου αντί του Άτεν. Αν η πορεία της ιστορίας ήταν διαφορετική,  ίσως ο γνωστός σε όλους Φαραώ να είχε μείνει γνωστός σε εμάς ως Τουτανχάτεν.
Το όνομα του «Ακχενάτεν» θα σβηστεί από τους μεταγενέστερούς του από τα cartouche. Το ίδιο και η φιγούρα του από τις τοιχογραφίες αλλά και το πρόσωπό του από τη σαρκοφάγο του με σκοπό την εξαφάνιση του ονόματός του από την ιστορική μνήμη.
Η περίεργες μορφές των ανθρώπων στα γλυπτά της περιόδου έχουν γίνει σήμερα αφορμή για εκμετάλλευση του κόσμου από ψευδοεπιστήμονες που ισχυρίζονται ότι ο Ακχενάτεν και η οικογένειά του ήταν εξωγήινοι και η ηλιακή σφαίρα ιπτάμενος δίσκος. Οι ισχυρισμοί αυτοί συνδέονται φυσικά με μυθεύματα σύμφωνα με τα οποία οι πυραμίδες και η Σφίγγα δεν χτίστηκαν από ανθρώπους.

Απάντηση στους ανυπόστατους ισχυρισμούς των ψευδοεπιστημόνων δίνει η ανακάλυψη του Τάφου του Ακχενάτεν, αλλά και η κατά πάσα πιθανότητα μούμια του στον τάφο KV55 της Κοιλάδας των Βασιλέων, καθώς και η έρευνα που έγινε στα υφάσματα του Τουτανχαμούν, υιού του Ακενάτεν, από την ομάδα του δόκτορα Zahi Hawass*.
Το κρανίο του σκελετού του Ακχενάτεν παρουσιάζει παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά των γλυπτών, ενώ η επιστημονική έρευνα που έγινε στα υφάσματα που βρέθηκαν στον άθικτο τάφο του Τουτανχαμούν δείχνουν πως είχε έντονη περιφέρεια, όπως ακριβώς η υπόλοιπη οικογένεια.
Επίσης, ερευνητές του Πανεπιστημίου του Meryland συμφώνα με μελέτη τους πάνω στον σωματότυπο του Ακχενάτεν, καταλήγουν πως πιθανόν ο Φαραώ να έπασχε από το σύνδρομο Froehlich και από κρανιοσυνοστέωση.

Παρόλα αυτά, θεωρώ πως η περίεργη μορφή των ανθρώπων στα γλυπτά της περιόδου δεν οφείλεται μόνο στην προσπάθεια ρεαλιστικής απεικόνισης αλλά και στη διάθεση του Ακχενάτεν να αποκοπεί από την αυστηρότητα και τελειότητα των προηγούμενων αιώνων.
Στην διάθεσή του να συγκρουστεί και να χλευάσει, έστω και με την επιβολή μιας παράξενης και αντιαισθητικής προσέγγισης,  έναν ολόκληρο κόσμο που λόγω της διαφορετικότητάς του τον αφόρισε.
* ο Δρ.Zahi Hawass είναι ένας εκ των σπουδαιότερων και διασημότερων αιγυπτιολόγων στον κόσμο.

Προσπάθησε να περπατήσει στο νερό σαν τον Χριστό. Αποτέλεσμα; Πνίγηκε!

Το περπάτημα στο νερό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Δεν έχουν πάρα πολλοί άνθρωποι αυτή την ικανότητα. Ο Ιησούς το έκανε. Δυστυχώς όμως, ένας πάστορας στη δυτική ακτή της Αφρικής, στην προσπάθειά του να γίνει ο δεύτερος άνθρωπος που θα κάνει αυτό το αδύνατο κατόρθωμα του στοίχησε τη ζωή του.
Ο 35-χρονος Πάστορας Φράνκ Καμπελέ, είπε στο ποίμνιό του ότι ήταν σε θέση να κάνει τα ίδια θαύματα του Ιησού Χριστού. Αποφάσισε να το κάνει σαφές μέσα από μια επίδειξη στην παραλία της Γκαμπόν στην πρωτεύουσα της Λιμπρεβίλ.
Παραπέμποντας στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου 14:22-33, ο Καμπελέ είπε ότι έλαβε μια αποκάλυψη που του είπε ότι με αρκετή πίστη θα μπορούσε να επιτύχει αυτό που έκανε και ο Ιησούς.
Σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, ο Καμπελέ πήρε το ποίμνιό του σε μια παραλία. Τους είπε ότι θα διασχίσει την εκβολή Kombo με τα πόδια, η οποία είναι συνήθως μια απόσταση 20 λεπτών με καραβάκι.
Δυστυχώς από το δεύτερο βήμα στο νερό ο Καμπελέ βρέθηκε εντελώς βυθισμένος. Δεν επέστρεψε ποτέ.

Αυτό δεν είναι το πρώτο περιστατικό αυτού του είδους στην Αφρική. Στο ζωολογικό κήπο Ιμπαντον στη νοτιοδυτική Νιγηρία, ένας αυτοαποκαλούμενος προφήτης φέρεται να ήταν σε θέση να κάνει ό, τι ο Δανιήλ της Βίβλου σε ένα κρησφύγετο γεμάτο με λιοντάρια.
Αν και είχε προειδοποιηθεί πολλές φορές από τους φύλακες ζωολογικών κήπων, ο Προφήτης με ένα πλήθος ανθρώπων που παρακολουθούσε, έβαλε μια μεγάλη κόκκινη ρόμπα και μπήκε στο κλουβί που ήταν γεμάτο με λιοντάρια.
Μέσα σε δευτερόλεπτα από το άνοιγμα της πόρτας, τα λιοντάρια κατασπάραξαν τον Προφήτη από τη σάρκα μέχρι τα οστά. Η Βίβλος θα πρέπει να έρχεται με μια προειδοποιητική ετικέτα:

«Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι».

*********************************
Μόνο ο Χριστός το μπορούσε: