Επιφανειακά, το να συγχωρήσετε τους γονείς σας (ή οποιονδήποτε άλλον) μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά το να συγχωρήσετε την μητέρα ή τον πατέρα σας είναι στην πραγματικότητα το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε για την ποιότητα της ζωής σας. Ακόμα και χαμηλής ποιότητας γονική επίπληξη και δυσαρέσκεια διαιωνίζουν έναν κύκλο συναισθηματικού πόνου και ταλαιπωρίας που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις ενήλικες σχέσεις σας, τα οικονομικά, και τη συνολική ευημερία, κυριολεκτικά εμποδίζοντας την αγάπη, την αφθονία, και την ευτυχία που επιθυμείτε και αξίζετε.
Αν δεν έχετε καμία σύγκριση, μπορεί να μην παρατηρήσετε το ποσόν της ενέργειας που χρειάζεται για να κρατιέστε σε μια συναισθηματική πληγή ή ακόμα και μια μικρή μνησικακία, αλλά το να κρατιέστε από τον θυμό, την αγανάκτηση, ή από οποιαδήποτε μορφή εχθρότητας απαιτεί τεράστια ποσότητα της ενέργειας της δύναμης της ζωής και η ενέργεια αυτή δεν επιστρέφεται.
Δεκαετίες οργής και αγανάκτησης μπορούν να κόψουν χρόνια από τη ζωή σας, και εσείς ούτε καν θα το γνωρίζετε. Σκεφτείτε το σαν να ρίχνετε χαρτονομίσματα εκατοντάδων δολαρίων στην τουαλέτα κάθε μέρα, εκτός του ότι η ενέργεια της δύναμης της ζωής είναι απείρως πιο πολύτιμη από όλα τα χρήματα του κόσμου.
Ο Κύκλος του Πόνου
Αν δεν επουλώσουμε τα τραύματα της παιδικής ηλικίας και στη συνέχεια να συγχωρέσουμε τους γονείς μας, μένουμε συναισθηματικά κολλημένοι στην ηλικία των πρώτων πληγών μας, και επειδή αυτό μας αναγκάζει να επαναλαμβάνουμε τον κύκλο του πόνου, συνεχίζουμε να βιώνουμε μια ενήλικη έκδοση των πληγών της παιδικής ηλικίας.
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι δεν έχετε συγχωρέσει την μαμά σας επειδή δεν ήταν στα γενέθλια σας όταν κλείνατε τα δέκα, ή για τα συναισθήματα εγκατάλειψης που ακολούθησαν σαν αποτέλεσμα. Κάθε φορά που αυτό το θέμα πυροδοτείται από μια τρέχουσα εμπειρία (π.χ. κάποιος ξεχνά να σας καλέσει), το αρχικό συναισθηματικό τραύμα ενεργοποιείται κι εσείς έχετε μια ασυνείδητη αντίδραση. Για πολλούς λόγους, γίνεστε ο δεκάχρονος πληγωμένος εαυτός σας, κι επειδή νιώθετε τον ίδιο πόνο που νιώσατε τότε, αντιδράτε με ξεσπάσματα ή κλείνεστε στον εαυτό σας.
Επειδή μια συναισθηματική αντίδραση είναι μια αυτόματη ανταπόκριση σε μια μη επουλωμένη πληγή, υπάρχει λίγος ή καθόλου έλεγχος των συναισθημάτων ή της συμπεριφοράς, και αυτή η δυναμική μπορεί να οδηγήσει σε μια σειρά από τρέχοντα ζητήματα σχέσεων. Χρόνο με το χρόνο, το σωρευτικό αποτέλεσμα των συναισθηματικών αντιδράσεων μπορεί να καταστρέψει την ποιότητα των πιο σημαντικών σχέσεων μας.
Ο Νόμος της Έλξης
Σύμφωνα με το νόμο της έλξης, ασυνείδητα προσελκύουμε ανθρώπους που πυροδοτούν τα συναισθηματικά μας τραύματα, και αυτός είναι ο λόγος που ένα άτομο με προβλήματα εγκατάλειψης προσελκύει πιθανούς συντρόφους οι οποίοι έχουν φόβους δέσμευσης. Όχι ως τιμωρία ή κάρμα, αλλά μάλλον επειδή ο ανώτερος εαυτός μας θέλει να γιατρευτούμε και θα χρησιμοποιήσει κάθε ευκαιρία για να φέρει τα τραύματα μας στο προσκήνιο. Δυστυχώς, αυτό σημαίνει ότι τα συναισθηματικά τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί μπορούν να σας εμποδίσουν να συναντήσετε τον ιδανικό σύντροφο ή τον σύντροφο της ψυχής σας, και ακόμη και αν βρείτε ο ένας τον άλλο, είναι γνωστό ότι η ταραχώδης φύση των συναισθηματικών τραυμάτων σαμποτάρει ακόμη και την πιο ιδανική συντροφική σχέση.
Η Κατηγόρια Διαιωνίζει τον Πόνο
Το να κατηγορείτε τους γονείς σας, όχι μόνον κρατά το τραύμα στη ζωή, λέει επίσης στον υποσυνείδητο νου σας ότι οι γονείς σας έχουν επί του παρόντος εξουσία επάνω σε εσάς ή τη ζωή σας, και, ως εκ τούτου, η κατηγόρια σας προγραμματίζει για αποδυνάμωση. Όπως ένας ιός, η δυναμική αυτή μπορεί να εξαπλωθεί σε κάθε πτυχή της ζωής σας, Επί πλέον, κάθε φορά που κατηγορούμε κάποιον άλλον, εμπλεκόμαστε με την ενέργεια του και παραμένουμε μπλεγμένοι μέχρι να το αφήσουμε πίσω μας, και, ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε πέρα από την γονική μας κατηγόρια.
Φυσικά, δεν είναι καμία μεγάλη έκπληξη ότι η συγχώρεση είναι το κλειδί για την συναισθηματική ελευθερία, αλλά, στις περισσότερες περιπτώσεις, η συγχώρεση είναι πιο εύκολη στα λόγια παρά στην πράξη. Αλλά γιατί;
Γιατί Είναι η Συγχώρεση Τόσο Δύσκολη;
Πρώτα, πρέπει να καταλάβετε ότι η κατηγόρια, ο θυμός, και διάφορα συναφή συναισθήματα είναι αμυντικές στρατηγικές που σας προστατεύουν από μελλοντική βλάβη. Εφόσον η αληθινή συγχώρεση απαιτεί από εσάς να αφήσετε αυτή την άμυνα, η ίδια η πράξη της συγχώρεσης δημιουργεί συναισθηματικό ρίσκο. Ως εκ τούτου, για να συγχωρήσετε τους γονείς σας, πρέπει να εμπιστευθείτε ότι δεν θα σας πληγώσουν ξανά, αλλά, η σκληρή αλήθεια είναι, δεν μπορείτε ποτέ να είστε βέβαιοι – δεν υπάρχει τρόπος να ελέγξετε ή να προβλέψετε την συμπεριφορά ενός άλλου ανθρώπου, και μερικές φορές οι άνθρωποι που αγαπούν κάνουν πράγματα που πληγώνουν.
Αν είστε ακόμη ευάλωτοι στο να πληγωθείτε, η συγχώρεση θα μπορούσε να καταστρέψει την μόνη άμυνα που έχετε, και, αν αυτό ισχύει στην περίπτωση σας, το προστατευτικό εγώ σας δεν θα σας επιτρέψει να συγχωρήσετε. Ως εκ τούτου, πριν μπορέσετε να συγχωρήσετε πρέπει να εξαλείψετε το ρίσκο της συναισθηματικής βλάβης, και αυτό αναπόφευκτα σημαίνει αυτό-υπευθυνότητα.
Υπευθυνότητα Πριν Από την Συγχώρεση
Δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγετε, εφ’ όσον κατηγορείτε ή μεταφέρετε την ευθύνη με οποιοδήποτε τρόπο, δίνετε στους άλλους την δύναμη να σας πληγώνουν, και εφ’ όσον δίνετε στους άλλους την δύναμη να σας πληγώνουν, θα πληγώνεστε. Ως εκ τούτου, ο μόνος τρόπος για να αποφύγετε την συναισθηματική βλάβη είναι εγκαταλείποντας την κατηγόρια και παίρνοντας την πλήρη ευθύνη για κάθε συναίσθημα που βιώνετε, αλλά δεν έχει νόημα να αναλάβετε την ευθύνη αν δεν ξεσκεπάσετε επίσης τα δυναμικά πίσω από τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Ως εκ τούτου, για να κάνετε τον εαυτό σας απρόσβλητο στο συναισθηματικό κακό, πρέπει να εντοπίσετε την κρυμμένη αιτία των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας, και από τη στιγμή που το κάνετε, θα σας δείξω πώς να την γιατρέψετε τώρα.
Κατανοώντας την Αληθινή Φύση των Συναισθηματικών Τραυμάτων
Συχνά μπερδεύουμε ένα συναισθηματικό τραύμα με το γεγονός ή την εμπειρία που προκάλεσε το τραύμα, αλλά το πραγματικό τραύμα δεν είναι η κατάσταση ή η περίσταση. Ένα συναισθηματικό τραύμα είναι η αποδυναμωτική πεποίθηση που υιοθετήσαμε ως απάντηση στην εμπειρία. Χωρίς να χρειάζεται να αναλύσουμε τις λεπτομέρειες, στον πυρήνα του το συναισθηματικό τραύμα είναι κυριολεκτικά πάντα η αναξιότητα, και, στην πραγματικότητα, η αναξιότητα (ή υπό όρους αξία) είναι το επίκεντρο οποιοδήποτε άλλου συναισθηματικού τραύματος.
Όλα τα παιδιά έχουν συναισθηματικές ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν για να αισθάνονται ότι αξίζουν την αγάπη και τη ζωή. Οι ανάγκες αυτές περιλαμβάνουν την επιδοκιμασία, την αποδοχή, την εκτίμηση, την κατανόηση, την επικύρωση, τον σεβασμό, κλπ. Αν και τα παιδιά απαιτούν να ικανοποιούνται όλες οι συναισθηματικές τους ανάγκες, μια συναισθηματική ανάγκη σχεδόν πάντα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, και επειδή αυτή είναι συνήθως η ανάγκη που ικανοποιείται λιγότερο, είναι η συναισθηματική ανάγκη που έχει μεγαλύτερη σχέση με την αξία, και, ως αποτέλεσμα, γίνεται η Πρωταρχική Συναισθηματική Ανάγκη του παιδιού.
Τα παιδιά φυσιολογικά υιοθετούν πεποιθήσεις που εξηγούν γιατί ο ένας ή και οι δύο γονείς δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν την συναισθηματική αυτήν ανάγκη, έτσι, όταν ένα παιδί δεν πάρει επιδοκιμασία, για παράδειγμα, το παιδί φυσιολογικά πιστεύει ότι δεν αξίζει την επιδοκιμασία, ή πιο πιθανόν, πιστεύει ότι πρέπει να πληροί κάποιους όρους για να αποδείξει ότι αξίζει. Υπερευαίσθητο στο να ικανοποιηθεί αυτή του η ανάγκη, αυτόματα ερμηνεύει την επιδοκιμασία ως απόδειξη της αξίας και την κριτική ως απόδειξη της αναξιότητας, και αυτός είναι ο λόγος που η κριτική μπορεί να προκαλέσει δυνατό συναισθηματικό πόνο ακόμη και στους ενήλικες.
Εδώ είναι το θέμα: όπως κάθε ανθρώπινο ον γεννηθήκατε με αξία χωρίς όρους, και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να μπορείτε να κάνετε για να αποδείξετε, να βελτιώσετε, ή να ανασκευάσετε αξία. Ως εκ τούτου, ο συναισθηματικός πόνος που συνδέεται με το γεγονός ότι πιστεύετε ότι δεν αξίζετε είναι απολύτως μη αληθινός! Ο συναισθηματικός πόνος είναι ένα προειδοποιητικό σύστημα που σας προειδοποιεί για ψεύτικες πεποιθήσεις.
Γιατί Χρειαζόμαστε να μας Προειδοποιούν για Ψεύτικες Πεποιθήσεις;
Όλες οι αποδυναμωτικές πεποιθήσεις, όπως της αναξιότητας, της αδυναμίας, και της θυματοποίησης, μας βάζουν σε κατάσταση επιβίωσης, και με την πάροδο του χρόνου μπορεί να προκαλέσουν χρόνια και οξεία θέματα με σοβαρές επιπτώσεις, και, ως εκ τούτου, χρειαζόμαστε ένα σύστημα προειδοποίησης που μας προειδοποιεί για εξουθενωτικές πεποιθήσεις. Το σύστημα αυτό προειδοποίησης είναι το συναίσθημα, και στην πραγματικότητα, σκοπός του συναισθηματικού πόνου είναι να σας ενημερώσει ότι το γεγονός που πιστεύετε είναι ψέμα. Ακριβώς όπως ο σωματικός πόνος σας ειδοποιεί και την στιγμή που τρυπάτε το δάκτυλο σας με ένα μαχαίρι, έτσι ώστε δεν καταλήγετε να κόψετε ολόκληρο το δάκτυλο σας, ο συναισθηματικός πόνος σας ειδοποιεί για τις επιβλαβείς πεποιθήσεις, ώστε να μπορείτε να τις εγκαταλείψετε.
Χωρίς να γνωρίζουμε ότι ο συναισθηματικός πόνος αποτελεί σημάδι κάποιας λανθασμένης πεποίθησης, οι περισσότεροι από εμάς ερμηνεύουμε τον πόνο αυτό λανθασμένα. Έτσι, κάθε φορά που αισθανόμαστε τον συναισθηματικό πόνο που σχετίζεται με την αναξιότητα, ο πόνος μας κάνει να πιστεύουμε ότι η πεποίθηση είναι αλήθεια, ενισχύοντας έτσι την πεποίθηση και βαθαίνοντας την πληγή, και αυτό διαιωνίζει τον κύκλο του συναισθηματικού πόνου.
Επί πλέον, το σύστημα αυτό εσωτερικής προειδοποίησης δεν θα σταματήσει με τίποτα να σας κάνει να συνειδητοποιήσετε μια εσφαλμένη πεποίθηση, και, στην πραγματικότητα, με δυναμώνοντας την ένταση, θα προσελκύεται συνεχώς ευκαιρίες που προκαλούν συναισθηματικό πόνο μέχρι που τελικά στρέψετε την προσοχή σας και ξεφορτωθείτε την εσφαλμένη πεποίθηση που είναι υπεύθυνη για τον πόνο. Η συναισθηματική επούλωση ξεφορτώνεται τις αποδυναμωτικές πεποιθήσεις. Παγιδευμένοι στην συνειδητή ή ασυνείδητη πεποίθηση ότι η αξία μας εξαρτάται από το να ικανοποιούν οι γονείς μας τις συναισθηματικές μας ανάγκες, φτάνουμε στην ενηλικίωση, ακόμη περιμένοντας ο ένας ή και οι δύο γονείς να μας δίνουν αυτό που χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ότι αξίζουμε. Αλλά αυτό, μόνο περισσότερο πόνο μπορεί να εξασφαλίσει επειδή δεν λειτουργεί ποτέ.
Γιατί οι Γονείς Δεν Ικανοποιούν τις Συναισθηματικές Ανάγκες των Παιδιών;
Πρώτα απ 'όλα, ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι γονείς συχνά δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους, και, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συναισθηματικές πληγές δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τη γονική αγάπη. Πολλές φορές, τα συναισθηματικά τραύματα της παιδικής ηλικίας είναι αποτέλεσμα του τρόπου της ανατροφής των παιδιών ή τραυμάτων των γονέως που δεν έχουν επουλωθεί ή οικογενειακών θεμάτων, όπως οικονομικές δυσκολίες, διαζύγιο, ή κάποιας εξάρτησης ενός μέλους της οικογένειάς, ασθένειας, ψυχικής ασθένειας ή χρόνιας κατάθλιψης.
Αν και η γονική κριτική, και η σύγκριση με τα αδέλφια ή άλλα παιδιά είναι οι πιο κοινές αιτίες του τραύματος της αξίας, σχεδόν κάθε δυναμική μπορεί να κάνει την αρχή, για παράδειγμα, όταν ένας γονέας είναι υπερ-προστατευτικός ή ελέγχει υπερβολικά, ένα παιδί μπορεί να αισθάνεται ότι δεν το σέβονται και να αναπτύξει την πεποίθηση ότι είναι ανάξιο σεβασμού, και μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι αναξιόπιστο, ή όταν σε ένα παιδί να φαίνεται αλλά δεν το ακούνε, μπορεί να αναπτύξει την πεποίθηση ότι δεν είναι άξιος να μιλάει, ή μπορεί να πιστεύει ότι δεν είναι σημαντικό.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συναισθηματικές πληγές ενός παιδιού με την πάροδο του χρόνου γίνονται πιο βαθιές, και καθώς το παιδί ωριμάζει στην ενήλικη ζωή, η πληγή ωριμάζει ανάλογα. Εκδηλώνεται ως προβληματικές σχέσεις, οικονομικές ανησυχίες, δυσκολίες στη καριέρα, καθώς και θέματα υγείας, ενώ, επίσης, το καθιστά δύσκολο να ακολουθήσει τα όνειρα και τις επιθυμίες του.
Πολλά ενήλικα παιδιά προστατεύουν τους εαυτούς τους από τη γονική κριτική και την χειραγώγηση κλείνοντας τις καρδιές τους και κτίζοντας ενεργητικά εμπόδια, αλλά παρά την αμυντική ποιότητα του θυμού και της επίρριψης ευθυνών, δεν προστατευόμαστε από το συναισθηματικό πόνο επειδή η ασπίδα κρατά στην πραγματικότητα τον πόνο στο εσωτερικό, ενώ επίσης εμποδίζει την επούλωση. Ανεξάρτητα από την ηλικία, κάθε φορά που οι γονείς σας δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν την Πρωταρχική Συναισθηματική Ανάγκη σας, συναισθήματα απογοήτευσης τροφοδοτούν την αναξιότητα και συχνά οδηγούν σε αποδυνάμωση.
Το Τραύμα της Αναξιότητας Δημιουργεί Αδυναμία
Χρειάζεστε ακόμα την γονική συναίνεση, την αποδοχή, την επικύρωση ή την άδεια να αισθάνεστε άξιοι; Αν ναι, καλύπτετε συμπεριφορές που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των γονιών σας;
Η δυναμική αυτή είναι αρκετά συνηθισμένη στους περισσότερους ενήλικες, αλλά υπάρχει ένα τεράστιο κόστος που συνεπάγεται, επειδή κάθε φορά που καταπιέζετε την αυθεντική έκφραση σε αντάλλαγμα για την έγκριση ή την αποδοχή, για παράδειγμα, χωρίς να το θέλετε παραδίνετε τη δύναμή σας. Στην πραγματικότητα, είναι αδύνατο να περιμένετε από τους γονείς σας να καλύψουν τις συναισθηματικές ανάγκες σας και να σας κάνουν να νιώσετε άξιοι χωρίς να τους δώσετε τη δύναμή σας.
Κατά συνέπεια, η σχέση βασίζεται σε δυσλειτουργικά δυναμικά όπου παραμένετε ένα ανίσχυρο παιδί που είναι ευάλωτο να πληγωθεί. Αυτό, όχι μόνον σας κάνει επιρρεπείς στη γονική κριτική, σας κάνει επίσης ευάλωτους στη χειραγώγηση μέσω της ενοχής και της υποχρέωσης.
Αν και η επίρριψη ευθυνών είναι μια φυσική αντίδραση στην αδυναμία, στην πραγματικότητα λέει στον υποσυνείδητο νου σας ότι ο γονιός που κατηγορείτε έχει δύναμη πάνω σας, και, ως εκ τούτου, η επίρριψη ευθυνών διαιωνίζει περισσότερη αδυναμία. Πράγματι, δεν θα μπορέσετε να θεραπεύσετε τα συναισθηματικά τραύματα σας ή να συγχωρήσετε τους γονείς σας εφ’ όσον τους κατηγορείτε ότι σας κάνουν να αισθάνεστε αδύναμοι και ανάξιοι. Αυτός είναι ο λόγος που η ανάληψη της ευθύνης του εαυτού είναι η θεραπεία, και, στην πραγματικότητα, η ευθύνη για τον εαυτό σας είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να λύσει τα προβλήματά σας.
Ευθύνη για τον εαυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κατέχετε την άνευ όρων αξία σας και πρέπει να πάρετε πίσω τη δύναμή σας αφήνοντας την προσδοκία οι γονείς σας να ικανοποιούν οποιαδήποτε από τις συναισθηματικές ανάγκες σας, και αυτό περιλαμβάνει, επίσης, απελευθερώνοντας την ανάγκη για συγγνώμη, αναγνώριση, ή τιμωρία.
Δώστε στον εαυτό σας αυτό που χρειάζεστε από τους γονείς σας!
Καθώς αναλαμβάνετε την ευθύνη για τη ζωή και τις επιλογές σας, πρέπει να σταματήσετε να επιζητάτε τη γονική άδεια και συναισθηματική υποστήριξη, και, στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεστε καν οι γονείς σας να πιστεύουν σε εσάς ή τα όνειρά σας. Οι ίδιοι λόγοι που οι γονείς σας δεν ικανοποιούσαν τις ανάγκες σας κατά την παιδική ηλικία είναι οι ίδιοι λόγοι που ακόμα δεν το κάνουν. Έτσι, μπορείτε να απαγκιστρωθείτε από αυτούς και να εγκαταλείψετε όλες τις προσδοκίες!
Τελικά, όταν γνωρίζετε την άνευ όρων αξία σας, και να έχετε στην κατοχή σας την εγγενή δύναμη σας, οι γονείς σας δεν μπορούν να σας βλάψουν συναισθηματικά, και , κατά συνέπεια, η συγχώρεση καθίσταται δυνατή.
Καθώς τα δυσλειτουργικά δυναμικά διαλύονται, δίνουν τη θέση του σε ένα νέο τρόπο σχέσεων που βασίζεται στην άνευ όρων αξία και την χειραφέτηση. Θεμέλιο αυτής της βαθύτερης σύνδεσης είναι τα σαφή όρια, και, στην πραγματικότητα, τα όρια μπορούν να σας μετατρέψουν από ένα ανίσχυρο παιδί σε έναν δυνατό ενήλικα σε μια στιγμή. Στην πραγματικότητα, η προσωπική σας δύναμη είναι τόσο ισχυρή όσο είναι τα όριά σας.
Τα Όρια είναι Κλειδί!
Ως ενήλικο παιδί, είναι στο χέρι σας να ορίσετε τα όρια με τους γονείς σας. Αρχικά, μπορεί να είναι άβολο, αλλά με το πέρασμα του χρόνου, τα δυνατά όρια θα δυναμώσουν τη σχέση και θα επιτρέψουν μια βαθύτερη σύνδεση. Έτσι, για να δημιουργήσετε μια θετική ενήλικη σχέση με τους γονείς σας, ποια όρια χρειάζεστε ως δυνατός ενήλικας;
Να έχετε υπόψη σας, ένα όριο σεβασμού, για παράδειγμα, είναι ασαφές και προφανώς χρειάζεστε να ορίσετε τις παραμέτρους του σεβασμού, έτσι, ξεκάθαρα και συγκεκριμένα διευκρινίστε το από την άποψη της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης. Κατά πάσα πιθανότητα, θα χρειαστεί να διδάξετε τους γονείς σας πώς να σας μεταχειρίζονται, να σας μιλούν, και να συμπεριφέρονται με τρόπους που αντανακλούν σεβασμό. Είναι επίσης μια καλή ιδέα να ζητήσετε από τη μαμά και τον μπαμπά σας να καθορίσουν τα δικά τους όριά και να κάνετε κι εσείς ό, τι μπορείτε για να τηρήσετε.
Τα όρια καθορίζονται μέσω της πρόθεσης, αλλά τηρούνται με την προσοχή!
Τα αποτελεσματικά όρια απαιτούν ακεραιότητα, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίζετε κάθε όριο με την κατάλληλη και συνεχή προσοχή. Ως εκ τούτου, μην περιμένετε οι γονείς σας να γνωρίζουν αυτόματα πότε παραβιάζουν ένα όριο. Όταν οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να συμπεριφέρονται με τους συνήθεις τρόπους, χρειάζεται χρόνος για να αναγνωρίσουν νέα όρια και να αναδιοργανώσουν νέα συμπεριφορά αναλόγως. Αυτό σημαίνει ότι είναι δική σας ευθύνη να προστατεύσετε τα όριά σας, και, ως εκ τούτου, εμπιστευτικά να δίνετε ξεκάθαρη ανατροφοδότηση. Να λέτε στην μαμά ή το μπαμπά σας πότε καταπατούν (ή πρόκειται να καταπατήσουν) ένα όριο.
Ωστόσο, αν ένας από τους γονείς δεν σέβεται τα όριά σας, μην φοβηθείτε να περιορίσετε τις επαφές σας ανάλογα, αλλά αφήστε τους να γνωρίζουν τον λόγο, έτσι ώστε να έχουν τις απαραίτητες πληροφορίες για να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι περισσότεροι γονείς τελικά θα μάθουν να σέβονται τα όρια, αλλά μόνο αν εσείς τα τηρείτε πρώτοι με συνέπεια.
Καρπωθείτε τα Οφέλη!
Άσχετα με το πώς φαίνεται, τα τραύματα της παιδικής ηλικίας φέρνουν πάντα κρυμμένα δώρα, όπως ανεξαρτησία, σοφία, συμπόνια, και χωρίς συναισθηματικές δυσκολίες, τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας δεν θα είχαν ίσως ποτέ αποκαλυφθεί. Αν δεν έχετε ακόμη αναγνωρίσει τις θετικές ιδιότητες που ξεπήδησαν από τις πληγές της παιδικής ηλικίας σας, τώρα είναι μια υπέροχη στιγμή να το κάνετε, επειδή η ίδια η αναγνώριση μπορεί να είναι εξαιρετικά θεραπευτική. Πράγματι, το θέμα είναι να επουλώσετε τα τραύματα, αλλά να κρατήσετε τα οφέλη!
Τέλος, να θυμάστε πάντα ότι η συγχώρεση δεν είναι ποτέ για το άτομο που συγχωρείται. Η συγχώρεση είναι το δώρο που δίνετε στον εαυτό σας.
Είστε αγάπη, είστε ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟ φως, και όλα είναι καλά!
Ὣς εἰπὼν παρέπεισεν ἀναινομένης φρένα κούρης
