Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Το Big Bang ίσως «γέννησε» ένα παράλληλο σύμπαν όπου ο χρόνος κυλά αντίστροφα!

Χάρις στη Μεγάλη Έκρηξη, είναι πιθανόν να δημιουργήθηκαν δύο «κατοπτρικά» σύμπαντα, στα οποία τα «βέλη του χρόνου» έχουν αντίθετη κατεύθυνση, υποστηρίζουν Καναδοί και Βρετανοί επιστήμονες. Σύμφωνα με τη θεωρία που ανέπτυξαν, αν τα νοήμονα όντα σε κάθε «κόσμο» μπορούσαν να παρατηρήσουν το δεύτερο «κατοπτρικό» σύμπαν, τότε θα διαπίστωναν πως ο χρόνος κυλά σε αυτό αντίστροφα.
 
Η θεωρία διατυπώθηκε από τον Βρετανό δρα Τζούλιαν Μπάρμπουρ και τους Τιμ Κοσλόφσκι και Φλάβιο Μερκάτι, οι οποίοι εργάζονται στον Καναδά και πιο συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο του Νιου Μπράνσγουικ και το Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Perimeter, αντίστοιχα. Με αυτήν, οι τρεις φυσικοί επιχειρούν να απαντήσουν σε έναν από τους πιο περίπλοκους «γρίφους» σχετικά με τη λειτουργία του σύμπαντος που ζούμε: για ποιον λόγο όλα τα «αυθόρμητα» φυσικά φαινόμενα εξελίσσονται  πάντοτε προς μια κατεύθυνση – π.χ. όταν καίγεται, ένα κομμάτι ξύλο μετατρέπεται σε στάχτη, χωρίς να συμβαίνει ποτέ το αντίστροφο.
 
Αυτή η αναπόδραστη κίνηση του χρόνου «από το παρόν στο μέλλον» περιγράφεται από τη θερμοδυναμική, όπως έδειξε ήδη από τον 19ο αιώνα ο Αυστριακός φυσικός Λούντβιχ Μπόλτζμαν. Έτσι, αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν κατεύθυνση του «βέλους του χρόνου» δεν είναι τίποτε άλλο από την τάση που έχουν όλα τα συστήματα να μεταβαίνουν από καταστάσεις υψηλότερης οργάνωσης σε μεγαλύτερη αταξία. Αυτό το μέτρο της αταξίας ονομάζεται εντροπία, η οποία με βάση τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής δεν μπορεί να μειώνεται σε ένα κλειστό σύστημα – όπως είναι το σύμπαν.
 
Την ίδια στιγμή, όμως, όλες οι υπόλοιπες εξισώσεις που περιγράφουν το σύμπαν –είτε πρόκειται για τον νόμο της βαρύτητας, είτε για την κβαντομηχανική, είτε για τη θεωρία της σχετικότητας– δεν προβλέπουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για τον χρόνο. Κάτι που σημαίνει πως «δουλεύουν» εξίσου καλά, είτε ο χρόνος «κυλά προς τα εμπρός» είτε αντίστροφα.
 
«Είναι μυστήριο. Παρά τα όσα προβλέπουν οι εξισώσεις, το σύμπαν διαστέλλεται, ο άνθρωπος γερνάει και όλα δείχνουν να οδεύουν σε μεγαλύτερη αταξία», λέει χαρακτηριστικά ο Μπάρμπουρ στη βρετανική Daily Mail. Όπως σημειώνει στην εφημερίδα, το σύμπαν μοιάζει με ένα παγάκι το οποίο θα λιώσει, όταν βρεθεί μέσα σε νερό, μεταβαίνοντας έτσι σε μια πιο κατάσταση μικρότερης οργάνωσης.
 
Για να μελετήσουν το σύμπαν, οι τρεις φυσικοί ανέλυσαν μια προσομοίωση σε υπολογιστή 1.000 σημειακών σωματιδίων, τα οποία αλληλεπιδρούν μέσω της βαρύτητας – για μέτρο της αταξίας του συστήματος, χρησιμοποίησαν τις μεταξύ τους αποστάσεις. Στη συνέχεια, από μία κατάσταση μέγιστης ομοιομορφίας, που αναλογεί στη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, επέτρεψαν στο σύστημα να εξελιχθεί με δύο εναλλακτικά σενάρια, αντιστοιχώντας σε αυτά και διαφορετική κατεύθυνση για το «βέλος του χρόνου». Όπως διαπίστωσαν, και τα δύο σενάρια είχαν σαν αποτέλεσμα να σχηματισθούν οργανωμένες δομές, το ισοδύναμο των γαλαξιών και των πλανητών σε ένα «πραγματικό» σύμπαν.
 
Όπως αναφέρει το Scientific American, το αποτέλεσμα σημαίνει πως τα δύο μονοπάτια είναι ισοδύναμα προς την εξέλιξή τους. «Με άλλα λόγια, όπως έδειξε το μοντέλο, από το ίδιο παρελθόν είναι πιθανόν να προέκυψαν δύο διαφορετικά μέλλοντα», σημειώνει χαρακτηριστικά το περιοδικό. Κάτι που, από κοσμολογικής σκοπιάς, σημαίνει πως δεν αποκλείεται εκτός από το σύμπαν μας, ο ίδιος «πυρήνας» απειροελάχιστων διαστάσεων να δημιούργησε κι έναν δεύτερο «κατοπτρικό» κόσμο, όπου ο χρόνος «κυλά προς τα πίσω».

Επιβεβλημένη Φτώχεια

Η πραγματικότητα της φτώχειας
“Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους”
 Carlos Ruiz Zafón, 1964 Ισπανός συγγραφέας

Πολλά γράφονται κι ακούγονται για το μέγεθος της φτώχειας, δημοσιεύεται ένας σωρός μελετών με εκτιμώμενα ποσοστά σε διάφορες χώρες προσπαθώντας να απεικονίσουν με αριθμούς, ένα μέγεθος το οποίο δεν είναι ούτε μετρήσιμο ούτε αντικειμενικό.Η φτώχεια είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο από εκείνο του υποσιτισμού και της εξαθλίωσης.
Θα μπορούσαμε να ορίσουμε την φτώχεια, ως την ανισότητα, τη διαφορά, την αδυναμία δυνατότητας πρόσβασης σε αυτό που η κοινωνία καθορίζει σαν “καλό” και “ωραίο” αποκλεισμός από τον κυρίαρχο τρόπο ζωής. Ενας επιβεβλημένος τρόπος ζωής που δεν είναι ποτέ ο τρόπος ζωής της πλειοψηφίας του πληθυσμού, αλλά ο τρόπος ζωής των πλουσίων, που δίνει τον τόνο με τον επιδεικτικό και προνομιούχο καταναλωτισμό του. Αυτό που κάνει τους φτωχούς – φτωχούς, είναι η ασημαντότητα τους σε σύγκριση με ένα κοινωνικό-πολιτισμικό πρότυπο που προκαλεί και προσανατολίζει τις επιθυμίες.
Στο Περού, γίνεσαι φτωχός όταν είσαι ξυπόλητος, στην Κίνα όταν δεν έχεις ποδήλατο, στην Ευρώπη όταν δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο, στη δεκαετία του 1930 όταν δεν είχες τηλεφωνική συσκευή, στη δεκαετία του 1960 όταν δεν είχες τηλεόραση, το 1970 όταν δεν είχες έγχρωμη τηλεόραση κ.ο.κ.

Δημιουργείται το φαινόμενο του εκσυγχρονισμού της φτώχειας: το χρηματικό της επίπεδο ανεβαίνει επειδή τα καινούρια βιομηχανικά προϊόντα εμφανίζονται ως είδη πρώτης ανάγκης, διατηρώντας τα απρόσιτα για τον μεγαλύτερο αριθμό των ανθρώπων. Η μάζα πληρώνει όλο κι ακριβότερα, μία όλο και μεγαλύτερη ασημαντότητα.
Μόλις η μάζα κατορθώσει να αποκτήσει έναν τύπο προϊόντος, το προϊόν χάνει την αξία του, όπως στην περίπτωση του αυτοκινήτου, που απομειώνεται η αξία του από το γεγονός και μόνο ότι το χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Άλλες φορές πάλι, χωρίς το εκλαϊκευμένο προϊόν να χάσει την αξία χρήσης του, η βιομηχανία ρίχνει στην αγορά ένα “καλύτερο προϊόν” το προορίζει για την μειοψηφία και το εμφανίζει σαν την καινούρια μορφή “ευημερίας ώστε να διατηρηθεί η ανισότητα”.
Η ανανέωση αυτή καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι το καινούριο είναι καλύτερο, δημιουργεί περισσότερες ανάγκες από αυτές που ικανοποιεί κι εντείνει τις στερήσεις.
Το ποσοστό της αύξησης της στέρησης ξεπερνά κατά πολύ το ποσοστό αύξησης της παραγωγής. Η λογική του πάντα καλύτερα αντικαθιστά τη λογική του καλού ως δομικού στοιχείου της λειτουργικότητας. Με λίγα λόγια, αποδεικνύεται ότι κίνητρο της ανάπτυξης είναι η διατήρηση της ανισότητας: η υπάρχουσα δυναμική των κοινωνικών τάξεων παίζει το παιχνίδι των παραγωγών, που το επίτευγμα τους είναι μηδαμινό όσον αφορά στη βελτίωση του επιπέδου ζωής και που εξηγεί την ενίσχυση της ανάπτυξης μέσω της ζήτησης.
Τα αγαθά δεν αγοράζονται για την αξία χρήσης, αλλά για τη συμβολική λειτουργικότητα τους στην κοινωνική θέση, την απόδραση και την επικοινωνία, το άτομο χειραγωγείται κι εκπαιδεύεται στο να τα επιθυμεί. Το κοινωνικό περιβάλλον του επιβάλλει αυτόν τον τρόπο έκφρασης κι επιβεβαίωσης, ενώ παράλληλα του αρνείται τη δυνατότητα να αναπτύξει την προσωπικότητα του, στρέφοντας τις επιθυμίες του προς τον καταναλωτισμό.
Τι είναι εκείνο που διαστρεβλώνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες σε επιθυμίες κατανάλωσης; Το γεγονός ότι, για την ικανοποίηση κάθε ανάγκης, το άτομο εξαναγκάζεται πρώτα απ’ όλα να εξαρτάται από θεσμούς και γιγάντιους μηχανισμούς που ξεφεύγουν από τη διάσταση του και τον έλεγχο του.
Ακόμα και για τον (απολυμασμένο) αέρα που αναπνέει, για το (εμφιαλωμένο ή με συντηρητικά) νερό που πίνει, για τον ήλιο (που του πουλάει η τουριστική βιομηχανία) και τη χαλάρωση (που του προμηθεύουν η βιομηχανία του θεάματος και η ραδιοτηλεόραση), το άτομο εξαρτάται από εμπορικούς και γραφειοκρατικούς μεγα-μηχανισμούς των οποίων δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από πελάτης υποταγμένος, ανίσχυρος, εκμεταλλευόμενος και πάντα ανικανοποίητος.
Αφού λοιπόν γίνει παθητικός, καθοδηγείται στο να ζητά από τους μεγα-μηχανισμούς που απολαμβάνουν την παροχή αγαθών μόνο μία υπευθυνότητα πληρέστερη και καλύτερη σχετικά με τις ανάγκες του, υποταγμένος έτσι στο απόλυτο μονοπώλιο. Το απόλυτο μονοπώλιο εγκαθιδρύεται όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την έμφυτη ικανότητα τους να κάνουν μόνοι τους ότι μπορούν για τον εαυτό τους και για τους άλλους, με αντάλλαγμα κάτι καλύτερο, που μόνο ένα όργανο εξουσίας μπορεί να παράγει για λογαριασμό τους.
Αυτός ο δεσποτισμός του μηχανισμού επιβάλλει την αναγκαστική κατανάλωση, μετατρέποντας έτσι το άτομο σε παθητικό καταναλωτή μιας μαζικής παραγωγής που μόνο οι μεγάλες βιομηχανίες μπορούν να εξασφαλίσουν. Τελικά ούτε οι στοιχειώδεις ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιούνται εκτός εμπορίου.
Ότι δεν έχει τιμή, δεν έχει αξία. Δεν πειράζει, φωνάζουν οι νέο-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, θα δώσουμε εμείς αξία στα πράγματα που δεν την έχουν ακόμη, στον αέρα, στο νερό, στο φως κι εννοείται στην ανθρώπινη ζωή. Γιατί, φυσικά, ούτε αυτήν λυπόμαστε.
Προβάλλεται επιτακτικά η ανάγκη μιας αλλαγής του τρόπου παραγωγής, ολόκληρης της οικονομικής συλλογιστικής που στα πλαίσια αυτής της προοπτικής το ουσιώδες δεν είναι να καθοριστεί ένα νέο πλήρες πολιτικό πρόγραμμα, αλλά να καθοριστεί μια καινούρια φανταστική διάσταση των πραγμάτων, ριζική και ανατρεπτική, η μόνη που θα επιτρέψει την αλλαγή στην συλλογιστική της εξέλιξης μας.
Αυτή η πρόταση ρήξης διάλυσης του οικονομικού συστήματος, μόνον έξω από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και τον γραφειοκρατικό σοσιαλισμό μπορεί να τεθεί, και ακόμα, έξω από κάθε αναφορά σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, που αναπόφευκτα θα απαιτούσε παραχωρήσεις. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι μία αμφισβήτηση οποιασδήποτε νομιμότητας της εξουσίας και διπλή άρνηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ολοκληρωτικής ολοκλήρωσης.
Όποιος νομίζει ότι η φτώχεια υπάρχει μόνο στις άδειες τσέπες, στα άδεια πορτοφόλια και στα άδεια τραπέζια κάνει λάθος.
Έχει φωλιάσει σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα κι εκδήλωση, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στον πολιτισμό, στη δημιουργικότητα μας, στη φαντασία μας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη δημοκρατία.
Αυτή είναι η πραγματική φτώχεια μας κι όχι ένα μέγεθος αυστηρά υποκειμενικό και μη μετρήσιμο, όπως αυτό που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι.

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, ΜΥΓΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟ

Η μύγα δεν είναι το μικρότερο των πτηνών, άν την συγκρίνωμε προς τα διάφορα είδη των κουνουπιών και άλλα ακόμη μικρότερα έντομα πτερωτά, αλλά είναι τόσο μεγαλύτερη από αυτά, όσο αυτή είναι από την μέλισσα μικρότερη.Το δε φτέρωμά της διαφέρει από το φτέρωμα των άλλων από τα οποία άλλα μεν έχουν φτερά και πτίλα σε όλο το σώμα, άλλα δε πτέρυγες με μακριά φτερά. Η μύγα είναι υμενόπτερη, όπως οι ακρίδες, τα τζιτζίκια και οι μέλισσες, αλλά τα φτερά της είναι τόσο απαλότερα όσο και μαλακότερα από τα Ελληνικά και Ινδικά υφάσματα. Είναι δε πλουμιστή, όπως τα παγώνια, άν παρατηροήσουμε προσεκτικά, όταν πετά στον ήλιο. Δεν πετά, όπως οι νυχτερίδες , με συνεχή κίνηση των πτερύγων, ούτε όπως οι ακρίδες με πηδήματα, ούτε όπως οι σφίγγες με βόμβο, αλλά η πτήσις της είναι εύστροφη και ομαλή, είτε αντίθετα, είτε προς την διεύθυνση του ανέμου πετά. Εκτός αυτού δεν πετά σιωπηλή αλλά άδουσα. το δε άσμα της δεν είναι δυσάρεστο όπως των κουνουπιών, ούτε θορυβώδες όπως των μελισσών ή όπως των σφηκών ο φοβερός και απειλητικός βόμβος, αλλά είνται τόσο λιγυρότερο όσο γλυκύτεροι από την σάλπιγγα και τα κύμβαλα είναι οι αυλοί.

Ερχόμαστε στην περιγραφή του υπόλοιπου σώματός της. Η κεφαλή της συνδέεται λεπτότατα με τον αυχένα και εύκολα περιστρέφεται. δεν είναι κολλημένη στον κορμό και αλύγιστη όπως των ακρίδων. Οι δε οφθαλμοί της προέχουν πολύ μοιάζοντας με κέρατα. Το στήθος της είναι στερεό και τα πόδια της δεν είναι όπως των σφηκών πολύ σφιγμένα και δυσκίνητα. Η δε κοιλιά της , είναι , όπως και το στήθος προφυλαγμένη και φαίνεται να φορά θώρακα, με τις ζώνες και τις φολίδες, τις οποίες παρουσιάζει. Δεν έχει κεντρί στην ουρά, όπως η σφήκα και η μέλισσα, αλλ΄αμύνεται κατά των εχθρών της με το στόμα και την προβοσκίδα, την οποία έχει όμοια με τους ελέφανες και με την οποία βόσκει και συλλαμβάνει και προσκολλάται. Επιπλέον είναι λίαν επιτήδεια η προβοσκίδα, έχοντας κατά το άκρο το σχήμα κοτυληδόνος. Απ΄αυτήν φυτρώνει δόντι με το οποίο κεντά και πίνει αίμα. Γιατί πίνει μεν και γάλα, αλλ΄αγαπά και το αίμα, το οποίο αφαιρεί χωρίς να προξενεί μεγάλο πόνο.

' Εχει έξι πόδια , αλλά βαδίζει μόνο με τα τέσσερα, τα δε δύο μπροστινά μεταχειρίζεται σαν χέρια. Και μπορείτε να την δείτε ενώ βαδίζει με τα τέσσερα, να κρατά ψηλά με τα χέρια της κάτι φαγώσιμο , εντελώς σαν άνθρωπος.

Δεν γεννάται όπως την βλέπουμε, αλλά σκουλίκι κατ΄αρχάς από τα πτώματα ανθρώπων ή ζώων. έπειτα από λίγο φυτρώνουν πόδια και αποκτά φτερά και από ερπετό γίνεται πτηνό, το οποίο γεννά σκώληκα μικρό, ο οποίος πάλι κατόπιν γίνεται μύγα. Συμβιώνοντας με τους ανθρώπους, σαν συγκάτοικος και ομοτράπεζος, τρώει τα πάντα εκτός από λάδι, γιατί το λάδι την θανατώνει. Επειδή είναι βραχύβια ( γιατί πολύ μικρή είναι η διάρκεια της ζωής της) αγαπά το φως και της αρέσει να ζει σε μέρη φωτεινά. την δε νύχτα ησυχάζει και ούτε πετά, ούτε τραγουδά, αλλά μαζεύεται σε μιά άκρη και μένει ακίνητη.

Για να επαινέσω την νοημοσύνη της δεν έχω παρά ν΄αναφέρω πως διαφεύγει τις επιβουλές του δόλιου εχθρού της , της αράχνης. Ενώ η αράχνη ενεδρεύει, παρακολουθεί με προσοχή τις κινήσεις της και την προσβλέπει ατενώς. όταν δε ορμά εναντίον της το θηρίο , διαφεύγει εγκαίρως και επιτηδείως απ΄τον εχθρό και τις πλεκτάνες του. Την δε ανδρεία και τη δύναμή της δεν είναι ανάγκη να εξάρωμε εμείς, αφού ο μεγαλοφωνότατος των ποιητών, ο ΄Ομηρος, θέλοντας να επαινέσει τον άριστο από τους ήρωες , δεν παραβάλλει την ανδρεία του με αυτή του λέοντος, της παρδάλεως ή του κάπρου, αλλά με την τόλμη της μύγας και την απτόητη και ακούραστη επιμονή της. Δεν της αποδίδει δε θράσος, αλλά θάρρος. διότι και διωκόμενη, λέει, δεν δειλιάζει και δεν σταματά, αλλά επανέρχεται και δαγκάνει. Τόσο πολύ θαυμάζει και επαινεί την μύγα, ώστε πολλές φορές και όχι σύντομα την αναφέρει. έτσι δε φαίνεται ότι την θεωρεί σαν κόσμημα της ποίησής του. ΄Αλλοτε μεν παριστάνει σμήνη μυγών ιπτάμενα γύρα από αγγεία, τα οποία περιέχουν γάλα. άλλοτε δε όταν η Αθηνά απομακρύνει το βέλος, το οποίο διηυθύνετο κατά του Μενελάου και θα τον πληγωνε θανάσιμα, ο δε ποιητής την παρομοιάζει με μητέρα που αγρυπνά πάνω απ΄το κοιμώμενο βρέφος της, βάζει δε πάλι την μύγα στην παραβολή. Αλλά και με επίθετο από τα ωραιότερα τις κόσμησε, αποκαλώντας τες "αδινάς= πολυπληθείς) , τα δέ σμήνη τους "έθνη".

Τόσο δε δυνατή είναι, ώστε όταν δαγκώνει διατρυπά όχι μόνο ανθρώπου δέρμα αλλά και βοδιού και αλόγου και αυτόν τον ελέφαντα ενοχλεί, εισχωρώντας στις ρυτίδες του και την προβοσκίδα της βυθίζει ανάλογα του μεγέθους του ζώου. Στους έρωτες και τους γάμους τους έχουν πολλή ελευθερία οι μύγες. Ο αρσενικός δεν είναι γρήγορος όπως ο πετεινός στην ερωτική συνάντηση, αλλά ο εναγκαλισμός του με την θηλυκιά διαρκεί πολύ στον αέρα. και εξακολουθούν να πετούν, χωρίς η πτήση να διαταράσσει την ερωτική περίπτυξη.

Και άν αποκοπεί η κεφαλή της μύγας, το υπόλοιπο σώμα της εξακολουθεί να ζει και ν΄αναπνέει για πολύ χρόνο.

Αλλά το πιό θαυμαστό στη φύση της είναι εκείνο που θ΄αναφέρω. Μου φαίνεται ότι ο Πλάτωνας αυτό μόνο παρέλειψε σε όσα έγραψε περί ψυχής και αθανασίας. Γιατί όταν η μύγα πεθάνει, άν σκεπασθεί με στάχτη αναζεί και αρχίζει νέα ζωή, ούτως ώστε το παράδειγμά της να πείθει τους ανθρώπους ότι και αυτών η ψυχή είναι αθάνατη , αφού και όταν φύγει επανέρχεται, επανευρίσκει το σώμα και το ανασταίνει και κάνει την μύγα να πετά εκ νέου και επιβεβαιώνει τον περί του Ερμοτίμου του Κλαζομενίου μύθο. Είναι γνωστό αυτό που λέγεται σχετικά. ότι πολλές φορές η ψυχή του έφευγε , έπειτα δε επανερχόμενη έμπαινε στο σώμα και επανέφερε στη ζωή τον Ερμότιμο.

Χωρίς να εργάζεται και να κοπιάζει , η μύγα απολαμβάνει τους κόπους των άλλων και παντού έχει έτοιμο και πλούσιο τραπέζι. και κατσίκες γι΄αυτήν αρμέγονται και η μέλισσα κοπιάζει τόσο για την μύγα όσο και για τους ανθρώπους και οι μάγειροι της ετοιμάζουν νόστιμα εδέσματα, κάθεται στα τραπέζια των βασιλέων και πριν απ΄αυτούς δοκιμάζει τα φαγητά. περπατώντας δε μεταξύ των πιάτων, συντρώγει και συναπολαμβάνει τα πάντα.

Κατοικία ορισμένη, φωλιά δεν έχει, αλλά ζει περιπλανώμενο βίο , όπως οι Σκύθες , , όπου νυχτωθεί εκεί και κατοικία και κρεβάτι βρίσκει. Στο σκοτάδι , όπως είπα, ησυχάζει. Δεν καταδέχεται να κάνει τίποτε κρυφό, ούτε νομίζει πρέπον να κάνει κάτι κρυφό, για το οποίο θα ντρεπόταν άν το έκανε στο φως.

Κατά την μυθολογία, υπήρξε πάλαι ποτέ και γυναίκα -Μυία ονομαζόμενη-, πολύ όμορφη , αλλά φλύαρη με λόγια και άσματα, η οποία έγινε αντίζηλος της Σελήνης στον έρωτά της με τον Ενδυμίωνα. Επειδή συχνά σήκωνε από τον ύπνο τον νεανίσκο, με την αισθηματική της φλυαρία και τα ερωτικά της άσματα, ο μεν Ενδυμίων αγανάκτησε, η δε Σελήνη θύμωσε και την μεταμόρφωσε σε μύγα. Και γι΄αυτό ενθυμούμενη τον Ενδυμίωνα, ενοχλεί τώρα των ύπνο όλων των κοιμωμένων, κυρίως δε των νέων και τρυφερών. Και το δάγκωμά της και η επιθυμία του αίματος δεν σημαίνει αγριότητα, αλλά έρωτα και αγάπη προς τους ανθρώπους. όπως μπορεί απολαμβάνει και κάτι δρέπει απ΄την άνθηση του κάλλους.

Υπήρξε , κατά τις διηγήσεις των παλιών και ποιήτρια πολύ ωραία και σοφή. Μυία επίσης ονομαζόταν και μιά διάσημη εταίρα των Αθηνών, για την οποία ο κωμικός ποιητής είπε:

Η Μυία δ΄έδακνεν αυτόν άχρι της καρδίας.

Βλέπετε ότι ούτε η κωμική μούσα περιφρόνησε ούτε απέκλεισε από τη σκηνή το όνομα της μύγας , ούτε οι γονείς εντρέποντο να ονομάζουν Μυίας τις θυγατέρες τους. Αλλά και η τραγωδία με μεγάλο έπαινο αναφέρει την μύγα στα εξής :

Δεινόν γε την μυίαν αλκίμω σθένει
πηδάν επ΄ανδρών σώμαθ΄, ως πλησθή φόνου,
άνδρας δ΄οπλίτας, πολέμιον ταρβείν δόρυ

( Είναι ντροπή να βλέπουμε με ποιά τόλμη απτόητη οι μύγες επιπίπτουν κατά των ανθρώπων και πίνουν αίμα, άνδρες δε στρατιώτες να φοβούνται το πολέμιο δόρυ).

Πολλά θα είχα να πω και για τη Μυία, την κόρη του Πυθαγόρα, αλλά η ιστορία της είναι σε όλους γνωστή.

Υπάρχει δε και είδος μυγών , πολύ μεγαλόσωμων , τις οποίες ο λαός ονομάζει στρατιωτικές, άλλοι δε σκυλόμυγες. Οι μύγες αυτές έχουν τον βόμβο πολύ τραχύ και η πτήση τους είναι πολύ ταχεία. Είναι δε μακροβιότερες και όλο το χειμώνα τον περνούν χωρίς τροφή, κρυμμένες στα κοιλώματα των οροφών. Οι μύγες αυτού του είδους παρουσιάζουν αυτό το αξιοθαύματοστο.ότι σ΄αυτές το αρσενικό και θηλυκό συνυπάρχει σε κάθε μία. και είναι όπως ο γιός του Ερμή και της Αφροδίτης, ο οποίος έχει μικτή φύση και διττό το κάλλος.

΄Εχω και άλλα πολλά να πω, αλλά παύω εδώ, για να μην φανεί πως προσπαθώ, κατά την παροιμία να κάνω την μύγα, ελέφαντα.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΟΤΑΝ ΕΞΟΡΓΙΖΟΝΤΑΙ

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"

"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.

"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;"
ξαναρωτά ο σοφός.

"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος"

είπε ένας άλλος μαθητής
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
 
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.

"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ.. και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση..

Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν. 

Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;

Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.

Γιατί;

Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ,πολύ κοντά.
Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.
Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν παρά μονάχα ψιθυρίζουν.

Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.

Έτσι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:

"Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακρύνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού"

Ο φόβος είναι το "τείχος" για να μην περάσουμε "απέναντι" στην αλήθεια της ζωής!

Άραγε έχουμε δική μας σκέψη; Μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα; Και με ποιο κριτήριο;

Αν είμαστε και θεωρούμε τον εαυτό μας υπαρκτό, τότε θα πρέπει να είμαστε και αυτόνομα όντα στην σκέψη, άρα και στις πράξεις μας.

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν από την στιγμή που γεννιούνται μέσα σε ομάδες ανθρώπων, είτε σαν κράτος, είτε σε μια ομάδα θρησκείας, είτε σε ένα στενό κύκλο Α περιβάλλοντος.

Οι σκέψεις που αναπαράγουν, η δική τους αλήθεια, είναι η αλήθεια του περιβάλλοντος στο οποίο γαλουχήθηκαν και μεγάλωσαν. Και τα πιστεύω τους για την ζωή κυμαίνονται γύρω από αυτό, αφού ζουν μέσα σε αυτό.

Έτσι, οι αλήθειες των ανθρώπων στην ουσία είναι οι αλήθειες των ομάδων στις οποίες γεννήθηκαν μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν από αυτές.

Αν τώρα κάποιος ελέγχει αυτές τις ομάδες, τότε όλοι οι άνθρωποι ζουν και σκέφτονται όπως θέλει αυτός που τις κατασκεύασε, και πλέον ελέγχει το μυαλό και την ζωή των ανθρώπων.

Αν κάποιος άνθρωπος δει τι συμβαίνει, και κατανοήσει την αλήθεια, και προσπαθήσει να αφυπνίσει και τους υπολοίπους, τότε θα έρθει αντιμέτωπος με όλες τις ομάδες ανθρώπων, αφού θα καταρρίπτει την δική τους αλήθεια ως ένα μεγάλο ψέμα της ζωής τους. Οπότε θα τον απορρίψουν, αφού οι άνθρωποι έχουν πλέον μάθει να ζουν, μέσα σε μια ψεύτικη αλήθεια και να την στηρίζουν και υποστηρίζουν ακόμη και με την ίδια τους την ζωή.

Έτσι λοιπόν σήμερα, όπως και από παλιά, ζούμε σε έναν ψεύτικο κόσμο, όπου οι ιδέες, και τα πιστεύω των ανθρώπων για την ζωή και την αλήθεια, είναι ένας εικονικός ψεύτικος κόσμος με προστάτη τους αυτόν που δημιούργησε αυτές τις ομάδες. Και με κύριο αυτοσκοπό του, να τις κρατά καλά υπνωτισμένες ώστε να τις εκμεταλλεύεται σώμα και ψυχή για πάντα!

Αν λοιπόν θέλουμε να απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας, πρέπει να αποβάλλουμε από μέσα μας, όλα όσα μάθαμε ως αλήθεια, και να αρχίσουμε να αφουγκραζόμαστε την αλήθεια γύρω μας, αλλά και μέσα μας, με κριτήριο αυτό που νιώθουμε και δεν μας φοβίζει. Διότι ο φόβος είναι το "τείχος" για να μην περάσουμε "απέναντι" στην αλήθεια της ζωής!

Η αλήθεια βρίσκεται μέσα στην ψυχή μας, ας την ανακαλύψουμε όλοι μας.

Πονά η ψυχή; Ποιος σας στο έμαθε αυτό;
Κάνετε μεγάλο λάθος αν το πιστεύετε αυτό.
Τα αρνητικά συναισθήματα πονάνε!
Και η ψυχή ποτέ δεν έχει αρνητικά συναισθήματα, διότι έχει το δικό της τέλειο σώμα.
Μόνον το ανθρώπινο σώμα είναι επιρρεπή στα αρνητικά συναισθήματα. Γ'αυτό και η ψυχή μας δεν είναι θεϊκή αλλά ανθρώπινη.
Αλλά αυτό δεν θα σας το μάθει κανείς!

***Για να ελέγχουν το μυαλό σας.***



Είναι καιρός να ξεκολλήσουμε από την αρνητική αύρα των κολλημένων, και να συνεχίσουμε στο όμορφο μονοπάτι της ζωής με οδηγό πάντα την ψυχή μας.

Σε αυτό το μονοπάτι της ψυχής δεν χωράνε οι μίζεροι με την αρνητική σκέψη κατά των ανθρώπων, διότι αν θέλουμε έναν κόσμο ελεύθερο χωρίς φοβίες, πρέπει να επανέλθουμε επειγόντως στον ιδεατό και ελεύθερο κόσμο των ιδεών που μας μεταλαμπάδευσαν οι πρόγονοι μας.

Μακριά από φόβους που είναι ότι χειρότερο και αρνητικό στον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων.

Άλλωστε αν φτάσαμε σε όποια σήψη στην κοινωνία μας σήμερα, φταίνε αυτοί που μας κατευθύνουν μέσα από τον έλεγχο των σκέψεων μας, είτε πρόκειται για την επιστήμη είτε για τα ιερατεία.

Η αλήθεια βρίσκεται μέσα στην ψυχή μας, ας την ανακαλύψουμε όλοι μας.

Πως να «υπερασπίζεστε» τον εαυτό σας

Η διεκδίκηση των προσωπικών δικαιωμάτων είναι μια δεξιότητα που αναφέρεται στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πρόκειται για την ικανότητα μετάδοσης στους άλλους των επιθυμιών, αναγκών και συναισθημάτων σας χωρίς να προσβάλλονται τα δικαιώματα των άλλων ή τα δικά σας. Αναγνωρίζετε τα δικαιώματα σας, ενώ ταυτόχρονα σέβεστε τα δικαιώματα των άλλων. Πριν υπερασπίσετε τα προσωπικά σας δικαιώματα, πρέπει να ξέρετε ποια είναι αυτά. Τα πιο βασικά, όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις, είναι:

Το ΔΙΚΑΙΩΜΑ:
Α) Να λέτε «όχι» χωρίς ενοχές.
Β) Να λέτε «δεν ξέρω», «δεν καταλαβαίνω», «δεν με ενδιαφέρει» χωρίς ενοχές.
Γ) Να αλλάζετε γνώμη και στάση.
Δ) Να κάνετε λάθη για τα οποία θα αναλαμβάνετε την ευθύνη.
Ε) Να έχετε δική σας γνώμη και άποψη, όπως και συναισθήματα και να τα εκφράζετε όποτε χρειάζεται.
Στ) Να επιλέγετε ποιον και πότε θα βοηθήσετε.
Ζ) Να έχετε ιδιωτικές στιγμές.
Η) Να ρωτάτε και να ζητάτε από τους άλλους, κατανοώντας όμως και το δικό τους δικαίωμα να σας πουν «όχι».
Θ) Να διεκδικείτε τα δικαιώματα σας χωρίς ενοχές.

Το να διεκδικείτε τα δικαιώματα σας σημαίνει ότι δεν υποτιμάτε τον εαυτό σας, αλλά ούτε και τους άλλους. Είναι άλλο πράγμα η διεκδικητικότητα και άλλο η παθητικότητα, η εχθρικότητα ή ο χειρισμός των άλλων.
Με την παθητικότητα το άτομο αποφεύγει συστηματικά την σύγκρουση, την αντιπαράθεση με τους άλλους. Αποφεύγει την λήψη αποφάσεων και στοχεύει πάντα στην ευχαρίστηση των άλλων. Αν και σέβεται τα δικαιώματα των άλλων, δεν νοιάζεται διόλου για τα δικά του.
Ο αντίθετος τύπος, ο «εχθρικός», διεκδικεί με την συμπεριφορά του την υπερίσχυση των δικών του δικαιωμάτων (θέλει μόνο να νικήσει), αδιαφορώντας για τους άλλους.

Ο «χειριστικός» τύπος είναι έμμεσα διεκδικητικός: η επίθεση του είναι καλυμμένη. Αν και εμφανίζεται ως φιλικός και υποστηρικτικός, χρησιμοποιεί συναισθηματικό (ή και άλλο) εκβιασμό και έτσι υποτιμά τα δικαιώματα των άλλων.
Αντίθετα, το άτομο που διεκδικεί σωστά τα δικαιώματά του: α) παραδέχεται τις προσωπικές δυνατότητες και αδυναμίες, τις προσωπικές ανάγκες, και αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του, αλλά ταυτόχρονα, β) αποδέχεται και παραδέχεται τα δικαιώματα των άλλων. Διεκδικητικότητα σημαίνει: α) να αποφασίσετε τι θέλετε, β) να το ζητήσετε ξεκάθαρα (αναλαμβάνοντας το σχετικό ρίσκο γ) να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας (χρησιμοποιήστε τις δεξιότητες χαλάρωσης που μάθατε για να διατηρήσετε ή για να ξαναβρείτε την ηρεμία σας).

Γενικές οδηγίες
Όταν ετοιμάζεστε να διεκδικήσετε κάποιο δικαίωμά σας, να ζητήσετε ή να αρνηθείτε κάτι, χρήσιμα θα σας φανούν τα ακόλουθα:

1) Προετοιμαστείτε ώστε τα επιχειρήματά σας να είναι στέρεα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι εξαιρετικά επεξεργασμένα. Απλώς στέρεα. Συχνά, οι απλές εξηγήσεις και τα απλά αιτήματα είναι πιο αποτελεσματικά. Σκεφτείτε τα επιχειρήματά σας εκ των προτέρων και οργανώστε τα έτσι ώστε να δηλώνετε με σαφήνεια τι ζητάτε, τι θέλετε, πως νιώθετε. π.χ., «Τις τελευταίες τρεις φορές έπλυνα εγώ τα πιάτα χωρίς να είναι η σειρά μου. Νιώθω ότι με αδικείς. Τώρα είναι η σειρά σου. Θα τα πλύνεις εσύ.» Είναι χρήσιμο σε κάποιες περιπτώσεις, να κάνετε μια ‘πρόβα’ των επιχειρημάτων σας πριν τα εκθέσετε. Ένας φίλος μπορεί να σας φανεί χρήσιμος. Όσο πιο πολύ σίγουρος/η αισθάνεστε, τόσο πιο αποτελεσματικός/ή θα είστε.

2) Συχνά, ένας καλός τρόπος για να αρχίσετε την επιχειρηματολογία σας, είναι να χρησιμοποιήσετε μια φιλοφρόνηση ή να πείτε κάτι καλό, ώστε να μην προκαταβάλλετε τον άλλο αρνητικά. π.χ. «Είναι μια καλή ιδέα, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να εφαρμοστεί εδώ.» 3) Μην ασκείτε αρνητική κριτική στο πρόσωπο, αλλά μόνο στη συμπεριφορά. Αναφερθείτε στην κατάσταση και όχι στην προσωπικότητα του άλλου. 4) Αποφύγετε τα πολλά λόγια, τις θεωρίες ή τις γενικολογίες. Να είστε σύντομος και σαφής. 5) Μην περιμένετε οι άλλοι να αποδεχτούν αμέσως τις θέσεις σας. Μπορεί να προσπαθήσουν να υποβαθμίσουν τις προσπάθειες σας με ποικίλους τρόπους, όπως π.χ., να σας πουν ότι έχετε άδικο και ότι τους στενοχωρείτε, ή να σας κάνουν ‘κήρυγμα’ ή να σας φωνάξουν και να σας προσβάλλουν ή κατηγορήσουν.

Βασικές τεχνικές Υπάρχουν τρεις βασικές τεχνικές, χρήσιμες κατά την άσκηση της διεκδικητικής συμπεριφοράς:

1) Επιμονή: (ή η τεχνική του «χαλασμένου τηλεφώνου»). Συνήθως τα μη διεκδικητικά άτομα αποδέχονται το «όχι» εύκολα ως απάντηση. Όμως, μια βασική τεχνική διεκδικητικότητας είναι η επιμονή και η επανάληψη του αιτήματος ξανά (και ξανά, αν χρειαστεί), με ηρεμία. Αν κάποιος δεν δείχνει να συμμερίζεται το αίτημά σας, χαλαρώστε και επαναλάβετε ήρεμα το μήνυμά σας, ώσπου ο άλλος ή να το αποδεχθεί ή να διαπραγματευθεί μαζί σας. Επιμείνετε ακόμα και αν ο άλλος συμπεριφέρεται εχθρικά ή χειριστικά.

2) Παραδοχή της αλήθειας: Η διεκδικητική συμπεριφορά προκαλεί αρκετές φορές αρνητική κριτική εκ μέρους των άλλων, με στόχο να κάνουν το διεκδικητικό άτομο να νιώσει ενοχές και να αποσύρει το αίτημα. Συχνά σε ό,τι λέγεται υπάρχει κάποιο στοιχείο αλήθειας, αλλά αυτό μεγιστοποιείται ή τραγικοποιείται, π.χ. «Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια! Πάντα αργείς… Είσαι εγωιστής, σε νοιάζει μόνο για τον εαυτό σου… Δεν νοιάζεσαι διόλου για τους άλλους και τα προβλήματα τους…» Στην πραγματικότητα, το μόνο ίσως αληθινό είναι το «άργησες». Παραδοχή της αλήθειας σημαίνει να αποδεχθείτε την αλήθεια (και μόνο αυτή), π.χ. «Ναι, άργησα», και να επαναδιατυπώσετε ήρεμα και σταθερά την άποψή σας. Αυτό διατηρεί την κατάσταση ήρεμη και σας δίνει χρόνο να σκεφτείτε καθαρότερα.

 3) Διαπραγμάτευση: Ο στόχος της διεκδικητικής συμπεριφοράς δεν είναι πάντα η νίκη, με όποιο κόστος, αλλά η επίτευξη λύσης λογικής για όλες τις πλευρές. Αυτό σημαίνει διαπραγμάτευση. Διαπραγματευτείτε αφού έχετε κατανοήσει τι ακριβώς διαπραγματεύεστε, καθώς και τις θέσεις, ανάγκες και επιθυμίες του άλλου, διατηρώντας τη χαλαρή σας στάση χρησιμοποιώντας τις τεχνικές που μάθατε, ξεκαθαρίζοντας τη θέση σας και επαναλαμβάνοντας τη όσο χρειάζεται, αφού έχετε αποφασίσει εκ των προτέρων τι σας συμφέρει και ποιος πιθανός συμβιβασμός θα ήταν αποδεκτός για εσάς. Η διεκδικητική συμπεριφορά είναι μια πολύπλοκη δεξιότητα, της οποίας εδώ παρουσιάστηκαν μόνο κάποιες βασικές πλευρές. Παρά τούτο, αν εξασκηθείτε αρκετά στις πρακτικές που παρουσιάστηκαν, μπορείτε να ασκήσετε μια ορθή διεκδικητική συμπεριφορά. Προσέξτε, όμως, η συμπεριφορά σας να είναι διεκδικητική και όχι εχθρική, χειριστική ή αποφευκτική.
Επιθετική «Επιθετική», είναι η συμπεριφορά ενός ατόμου, που ενώ υπερασπίζεται συστηματικά τα δικαιώματα του, παραγνωρίζει, ή αδιαφορεί για τα δικαιώματα των άλλων. Πρωταρχικός στόχος του ατόμου αυτού στη διαπροσωπική επικοινωνία είναι να κυριαρχήσει ή να εξευτελίσει τους άλλους.
Διεκδικητική – Θετική «Διεκδικητική – Θετική», είναι το είδος εκείνο της διαπροσωπικής επικοινωνίας και συμπεριφοράς, όπου τα δίκαια του ατόμου που εκπέμπει αυτήν την συμπεριφορά, προασπίζονται χωρίς συγχρόνως να παραβιάζονται τα δίκαια των αποδεκτών τέτοιας συμπεριφοράς, θετική λοιπόν συμπεριφορά σημαίνει απλά να υπερασπίζομαι τα δίκαια μου, να εκφράζω τις γνώμες ή τις απόψεις ή τα αισθήματα μου τίμια, ευθέως και καταλλήλως, σεβόμενος ταυτόχρονα τα δίκαια των άλλων.

Χειριστική Η «χειριστική» είναι μια έμμεσα διεκδικητική συμπεριφορά. Σ’ αυτήν την περίπτωση η επίθεση του ατόμου είναι καλυμμένη. Αν και εμφανίζεται ως φιλικό και υποστηρικτικό, χρησιμοποιεί συναισθηματικό (ή και άλλο) εκβιασμό (ώστε να πετύχει τους στόχους του) και έτσι υποτιμά τα δικαιώματα των άλλων. Παθητική «Παθητική», είναι η συμπεριφορά εκείνη όπου το άτομο κατά κανόνα σέβεται τα ατομικά δικαιώματα των άλλων, αλλά δεν υπερασπίζεται ικανοποιητικά τα δικά του δικαιώματα. Κύριο μέλημα ή πρόθεση του ατόμου είναι να ευχαριστήσει τους άλλους.

Η δύναμη της συνήθειας

Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη για να καταλήξω ποια είναι παγκοσμίως η μεγαλύτερη δύναμη... Δυστυχώς...
Η δύναμη της συνήθειας ξεπερνάει τα πάντα, τους πάντες...
Ακόμη και την αγάπη...
Αυτή είναι και ο μεγαλύτερος μου φόβος...
Η συνήθεια ισοπεδώνει την εκτίμηση... Σαρώνει συναισθήματα κι αφήνει στην θέση της λάμψης μια σκόνη... Πούλβερη...
Μόνο σε μία, όχι και τόσο κόσμια αρετή, θα μπορούσα να στρέψω την σάλπιγγα της απόγνωσης...
Στη φαντασία!
Στην αστείρευτη εκείνη πηγή που πολλοί βαπτίζουν ως ανώριμη, παιδική, επικίνδυνη...
Εγώ σε αυτή στηρίζομαι για να διαφυλάξω τα πάντα από την ύπουλη εκείνη άρπαγα της ευτυχίας που χτίζεται από στιγμές μέχρι στιγμούλες... κι από εικόνες που προβάλλω στο μυαλό μου για να ξαναζώ την έκρηξη των αισθήσεων...

Ο άνθρωπος πουλί ...

-Θα ήθελα να ήμουν πουλί, είπες, να άνοιγα τα φτερά μου και να πετούσα μακριά.

Μακριά από όσα με πονούν, μακριά από ότι ματώνει τα ματιά μου.

Εκεί ψηλά, που ο αέρας εξευγενίζει τις μυρωδιές των ανθρώπων κι ο μοναδικός ήχος που ακούγεται, είναι αυτός που αφήνουν τα σύννεφα την ώρα που διαλύονται.

-Γιατί; σε ρώτησα.

-Γιατί τα πουλιά είναι ελευθέρα. Δες τα πόσο αμέριμνα πετούν. Κοίταξε Τις φτερούγες τους. Μόνο μια ματιά αρκεί, για να συλλάβεις την αρμονία που κρύβεται κάτω από το ζύγιασμα των φτερών τους. Και κάθε φορά που ανοίγουν αυτά τα μεγαλειώδη φτερά, ένα νέο ταξίδι ξεκινά. Κάθε φορά και διαφορετικό. Ανάλαφρο και ανεπιτήδευτο, σαν τον άνεμο που τα καθοδηγεί.

Χτες βράδυ ονειρεύτηκα πάλι ότι πετούσα. Πως είχαν φυτρώσει δυο φτερά στην πλάτη μου, μεγάλα σαν αγγέλου και άνοιγα τα χέρια μου για να τα δοκιμάσω.

Φοβήθηκα πως θα με βάραιναν, μα ήταν φτιαγμένα από πούπουλα κι όταν τα άνοιξα, η σκιά τους σκέπασε το θλιβερό δωμάτιο και βρέθηκα σε μια κορυφή, τόσο ψηλή, που από κει αντίκριζα όλο τον κόσμο. Έμοιαζε γκρίζος και μουντός, όπως ο ουρανός όταν βρέχει κι όλες μου οι αντιστάσεις κάμφθηκαν. Έλεγα πως έτσι που έγινε τώρα πια, ίσως και να του αξίζει να φύγω μακριά του.

Και μόνο με αυτή τη σκέψη, οι φτερούγες μου άνοιξαν, δίχως τη θέληση μου κι εγώ βρέθηκα να πετώ πάνω από πολιτείες έρημες από παιδιά, όπου κανένα γέλιο δεν αντηχούσε, πάνω από πόλεις που μύριζαν μπαρούτι και φόβο, όπου καμιά γυναίκα δεν είχε άντρα, πάνω από άδειες από ψάρια θάλασσες, που έμοιαζαν γυάλινες και πάνω από σπίτια που έσταζαν φρέσκο αίμα και εκδίκηση.

-Και δεν φοβήθηκες;

-Όχι, για μια στιγμή μόνο δείλιασα ,σαν αναλογίστηκα πως πετούσα μόνος μου προς την δική μου ελευθερία, δίχως να σκεφτώ να βάλω κάποιον κάτω από τις φτερούγες μου.

Ίσως εκείνο το παΐδι που υπέφερε από τα βάναυσα χτυπήματα του πατέρα του, ή το μικρό κορίτσι στην έρημο, που έκλαιγε πάνω από το κουφάρι της μάνας του, ή τον άντρα που σκεπτόταν να βάλει τέρμα στη ζωή του γιατί είχε χάσει τα πάντα, ή εκείνη τη γυναίκα που ούρλιαζε από συντριβή, δίπλα στα σφαγιασμένα της παιδιά.

-Είναι σκληρός ο κόσμος μας, μα δεν θα μπορούσες να τους σώσεις όλους. Κανείς μας δεν έχει αυτή τη δύναμη.

-Ήμουν πουλί, μα σκεπτόμουν σαν άνθρωπος. Ή μήπως σκεπτόμουν έτσι, γιατί είχα γίνει πια πουλί;

Ήμουν ο άνθρωπος πουλί και τα μάτια μου έβλεπαν κάτω από τις στέγες των ανθρώπων. Βαθιά μέσα στην ψυχή τους. Κάθε φτερούγισμα μου, με έφερνε ακόμα πιο κοντά στη θλίψη τους. Άγγιζα τη μοναξιά τους.

Κι η μοναξιά τους είχε το άρωμα της εγκατάλειψης και όλα τα σπίτια μύριζαν από σάπια φρούτα, σκουληκιασμένα από τη φθορά του χρόνου. Ακόμα και τα μικρά παιδιά είχαν αυτή τη μυρωδιά, σα να είχαν γεννηθεί με δαύτην, αδίστακτη τα ακολουθούσε, κολλημένη σφιχτά πάνω τους, σαν δεύτερο δέρμα.

Και τότε λύγισα.

Έκλεισα τις φτερούγες μου και κάθισα στη ρίζα ενός δέντρου. Γύρω μου όπου κοιτούσα, καμένη γη. Δέντρα που είχαν πεθάνει όρθια, χώμα στεγνό, άνυδρη γη, χωρίς ζωή. Ερείπιο η καρδιά μου στη μέση του τοπίου.

Και ένιωσα τα φτερά μου να βαραίνουν με κάθε σκέψη μου. Λίγο –λίγο το σώμα μου έγερνε από το βάρος τους και η μέση μου τσακίστηκε από τον κόπο. Ένας φρικτός πόνος με έκοψε στα δυο και έπεσα πάνω στη στεγνή γη.

Κοίταξα τα φτερά μου που είχαν μείνει ανέπαφα και τα είδα να σαλεύουν μόνα τους, λες και είχαν τη δική τους βούληση, που δεν την όριζε η δική μου. Αυτό είναι το σημάδι, είπα.

Ήμουν ο άνθρωπος πουλί και έπρεπε να πετάξω.

-Και τι έκανες;

-Σηκώθηκα αργά και άνοιξα διάπλατα τις φτερούγες μου στον ήλιο. Η σκιά τους κάλυψε τα δέντρα και τις ενοχές μου.

Θα έκανα πάλι την ίδια διαδρομή και θα μάζευα έναν- έναν τους ανθρώπους, κάτω από τα φτερά μου.

Όλους αυτούς που επιθυμούν να πετάξουν μακριά από την αδικία και δεν έχουν τρόπο.

Αυτούς που πασχίζουν καθημερινά να αλλάξουν τον κόσμο και μένουν μόνοι τους τις νύχτες, να παιδεύονται από τα οράματα που δεν μπορούν να πραγματώσουν.

Εκείνους που μοχθούν για μια καλύτερη ζωή, όταν η ίδια η ζωή τους έχει φυλακίσει σε ένα σώμα που δεν υπακούει.

Τα παιδιά που παλεύουν για την επιβίωση τους, αντιμέτωπα με το γκρίζο φάντασμα της πείνας και του ρατσισμού.

Τις μανάδες που αντιστέκονται στην εξαθλίωση και μηχανεύονται κάθε μέρα νέους τρόπους, για να κρατήσουν το χαμόγελο των παιδιών τους ζωντανό.

-Και το έκανες;

-Ναι, το έκανα. Κι οι άνθρωποι με καλοδέχτηκαν. Ύψωναν τα χέρια τους να φτάσουν τα φτερά μου.

Κι όταν φώλιαζαν κάτω από τις φτερούγες μου, η μυρωδιά της μοναξιάς τους διαλυόταν. Ένιωθα τους χτύπους από τις καρδιές τους να πάλλονται για πρώτη φορά από ευτυχία, κι ήταν ο χτύπος αυτός ,η πιο γλυκιά μελωδία που έπαιζε το σύμπαν.

Η πιο σπουδαία ανταμοιβή.

Και τότε το κατάλαβα. Θα γίνω ο άνθρωπος πουλί, όχι μονάχα στα όνειρα μου.

Η φιλοσοφία ενώπιον της πρόκλησης της εποχής μας

«Η φιλοσοφία είναι η εποχή της την οποία έχομε συλλάβει σε σκέψεις » Έγελος

Τι έχει να πει ή να κάμει η σκέψη στην εποχή μας;
Η απάντηση στο ερώτημα τούτο προϋποθέτει τη συνεννόηση για ορισμένα συναφή ζητήματα: Ποια η κατάσταση της εποχής μας και του ανθρώπου; Ποια τα κυριότερα προβλήματα και, αντιστοίχως, ποια τα αιτήματά του;
Καθώς τα ζητήματα αυτά είναι τεράστια, είναι προφανές ότι θα χρειαστεί να περιοριστούμε στα κυριότερα. Επιπλέον, λόγω της πολυπλοκότητας των θεμάτων, είναι αναπόφευκτο οι παρατηρήσεις μας να είναι ενδεικτικές, συντομογραφικές και ελλειπτικές.

Την αφορμή για τον προβληματισμό μας τον δίδει φυσικά η πρόσφατη και παρούσα ακόμη κρίση, η παγκόσμια καθώς και η ελληνική. Επειδή είναι εύλογο να υποθέσομε ότι η κρίση αυτή – σύνθετη, πολύπλοκη, συστημική – είναι επακόλουθο ή σύμπτωμα βαθύτερων αιτίων, θα επιχειρήσω μια συνολικότερη σκιαγράφηση, από την οποία θα φανούν καθαρότερα και τα συγκεκριμένα σύγχρονα προβλήματα.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κατάστασης της εποχής μας; Θα αναφερθώ πρώτα στα γενικότερα (τα καθολικά και οικουμενικά) και έπειτα θα επικεντρωθώ στα του τόπου μας.

Το πρώτιστο είναι ο πρακτικός, βιοτικός και πολιτισμικός υλισμός. Με τον όρο αυτόν εννοώ τον περιορισμό του ανθρώπου στην επιδίωξη μόνο ή κυρίως υλικών στόχων και αγαθών και γενικότερα σε μια ιεράρχηση των αξιών η οποία καταλήγει στην αναγνώριση της ευζωίας και της ευμάρειας ως του αυτονόητου υπέρτατου αγαθού και του τελικού σκοπού των ανθρωπίνων πράξεων και της ζωής. Λέγοντας βέβαια «υλικούς στόχους» εννοούμε εντέλει το χρήμα που από απλό μέσον κατέληξε να γίνει ο απόλυτος αυτοσκοπός και η πραγματική ανώτατη αξία. Με τούτα συνδέεται άμεσα η κερδοσκοπία, η άμετρη δημιουργία τεχνητών αναγκών, η υπέρογκη οικονομική ανάπτυξη, η επαπειλούμενη καταστροφή του πλανήτη μας. Είναι προφανές ότι οι σχετικές παθογένειες υπήρξαν ένα από τα κυριότερα αίτια της σημερινής κρίσης.

Ένα βασικό γνώρισμα της κατάστασης του ανθρώπου είναι η αισθησιοκρατία ή αισθησιαρχία: ο περιορισμός του αποκλειστικά ή κυρίως στην ιδιότητά του ως εμβίου όντος με αντίστοιχη απώθηση, ατροφία ή και εξοβελισμό των άλλων του πλευρών, ψυχικών και πνευματικών. Το σημείο αυτό φαίνεται καθαρά από τον τρόπο ζωής των περισσοτέρων ανθρώπων. Δεν μπορούν να μείνουν συγκεντρωμένοι έστω και ένα μικρό χρονικό διάστημα σε μια δημιουργική απασχόληση (π.χ. σε μια πνευματική εργασία), αλλά εξαρτώνται συνεχώς από πλήθος αισθητηριακά ερεθίσματα και περισπασμούς (π.χ. ηλεκτρονικές συσκευές κτλ.). Αλλά όπως λέει ο Πασκάλ: «Όλα τα παθήματα του ανθρώπου προέρχονται από το γεγονός ότι δεν μπορεί να μείνει ήσυχος στο δωμάτιό του».

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα είδος ανησυχίας ή φόβου να μείνει κανείς μόνος -ενώπιος ενωπίω- με τον εαυτό του. Γι’ αυτό θεωρεί ο Σοπενχάουερ ότι ένα κύριο μέλημα της νεότητας θα έπρεπε να είναι να μάθει να αντέχει τη μοναξιά – εννοείται όχι την άσκοπη μοναχικότητα αλλά, όταν χρειάζεται, τη δημιουργική απομόνωση. Ένα από τα μεγαλύτερα δεινά αλλά και φόβους του ανθρώπου χωρίς πνευματικά ενδιαφέροντα είναι η ανία και η πλήξη. Γι’ αυτό και αναζητούν οι περισσότεροι συνεχώς και απεγνωσμένα πλήθος τρόπων και διεξόδων να αποφύγουν την τρομερή αυτή απειλή. Έτσι εξηγείται η επιζήτηση των άπειρων διασκεδάσεων, συνήθως ασήμαντων και ανόητων, και φυσικά η άνθηση παντού και πάντοτε της περιβόητης πολιτισμικής βιομηχανίας.
Κυριότερη αιτία πάλι των φαινομένων αυτών είναι εντέλει η ουσιαστική απαιδευσία παρ’ όλη τη διάδοση της εκπαίδευσης ακόμη και της λεγόμενης ανώτατης. Με τον όρο αυτόν εννοώ βέβαια τη συρρίκνωση, τον περιορισμό ή και την έκπτωση της αληθινής και αυθεντικής καλλιέργειας, δηλαδή της ανθρωπιστικής παιδείας. Διότι η λοιπή τεχνική και επιστημονική εκπαίδευση μπορεί να είναι απαραίτητη ως εξειδικευμένη επαγγελματική κατάρτιση αλλά δεν συμβάλλει στην καλλιέργεια και την ανάπτυξη των ανώτερων πνευματικών ικανοτήτων κυρίως μέσω της γλώσσας. Ένα συναφές πρόβλημα που δεν έχει προσεχθεί ακόμα αποτελεί η αποκοπή του σημερινού ανθρώπου από την ιστορία, την πολιτισμική παράδοση και τη ζωντανή ιστορική συνείδηση.

Αλλά το βαθύτερο γνώρισμα της εποχής μας είναι ο μηδενισμός με τη σημασία όχι μόνο της κατάρρευσης της θρησκευτικής και της μεταφυσικής πίστης αλλά με τη γενικότερη σημασία της ολικής απώλειας νοήματος, δηλ. ενός «τέλους» (σκοπού) πέραν των υλικών επιδιώξεων: των ηδονών, του χρήματος, του πλούτου, της ευμάρειας.

Σύμφωνα με την εκπληκτική διάγνωση του Γκόττφρηντ Μπεν: «Όλα τα μεγάλα πνεύματα των λευκών λαών [εννοεί: από την Αναγέννηση και μετά]– αυτό είναι εντελώς πρόδηλο – δεν αισθάνθηκαν παρά μόνο μιαν εσωτερική αποστολή, να καλύψουν δημιουργικά τον μηδενισμό τους»

Μηδενισμός σημαίνει εντέλει την απώλεια, τη λήθη, την απόρριψη και την κατάρρευση των αξιών, έγκυρων και κοινά ανεγνωρισμένων: της φιλαλήθειας, της ευθύνης, της πίστης στο κοινό καλό, του ήθους, της αρετής – σημαίνει τον «αθεϊσμό του ηθικού κόσμου» κατά την καίρια διατύπωση του Έγελου.

Εάν έλθομε τώρα στον τόπο μας, τι διαπιστώνομε; Η Ελλάδα αποτελεί μιαν ιδιαίτερη περίπτωση, κατά κανόνα και δυστυχώς επί τα χείρω. Χωρίς να παραβλέπομε τα σημαντικά επιτεύγματα της χώρας μας, μπορούμε να συνοψίσομε το νεοελληνικό πρόβλημα ως την αποτυχημένη (ακόμα;) απόπειρα να γίνει μια αληθινά ευρωπαϊκή χώρα. Ποια να είναι άραγε τα αίτια; Προφανώς είναι ιστορικά (κυρίως η Τουρκοκρατία και τα επακόλουθά της, πόλεμοι, εσωτερικές διαμάχες, κομματοκρατία κτλ.) καθώς και ευρύτερα κοινωνικά και πολιτισμικά. Μπορούμε να τα συνοψίσομε ως την υπερίσχυση των αδυναμιών και των ελαττωμάτων μας («της αμάθειας, της αδιαφορίας και της ραθυμίας της ράτσας μας») επί των ενδεχόμενων αρετών μας (επικαλούμαι αψευδείς μάρτυρες: τον Ν. Καζαντζάκη και τον Φ. Πολίτη). Θα επιχειρήσω μια συνοπτική επισκόπηση ορισμένων βασικών προβλημάτων του δημόσιου βίου μας, ενδεικτικά και δίχως να ισχυρίζομαι ότι επισημαίνω εντελώς πρωτότυπα πράγματα.

Ένα από τα κυριότερα προβλήματά μας – ο πραγματικά μεγάλος ασθενής – είναι το Δημόσιο. Δεν έχομε κατορθώσει δυστυχώς στους περίπου δύο αιώνες του ελεύθερου βίου μας και παρ’ όλες τις προσπάθειες να αποκτήσομε κράτος πραγματικό. Μερικά χαρακτηριστικά του: η άμετρη διόγκωση και το πλεονάζον προσωπικό, η σπατάλη, η ραθυμία και η αντιδραστικότητα μεγάλου μέρους των υπαλλήλων. Γι’ αυτό και, όταν ακούμε για κρίση σε άλλες (ευρωπαϊκές) χώρες, αυτή δεν έχει την παραμικρή σχέση με την κρίση στην Ελλάδα. Διότι εκεί υπάρχει κράτος και διοίκηση που λειτουργεί εύρυθμα και απρόσκοπτα παρ’ όλες τις άλλες δυσχέρειες.

Ο δεύτερος μεγάλος ασθενής μας είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το θέμα είναι τεράστιο, οπότε θα θίξω ενδεικτικά ορισμένες μόνο πτυχές του. Ένας βασικός παράγοντας του όλου προβλήματος είναι το όχι πάντοτε ικανοποιητικό επίπεδο (επιστημονικό, διδακτικό και παιδαγωγικό) και η αδιαφορία μέρους του προσωπικού. Σοβαρό πρόβλημα αποτελεί επίσης η γενική πτώση του επιπέδου των πανεπιστημιακών σπουδών. Χωρίς υπερβολή μπορούμε πια να μιλούμε για παρωδία σπουδών (ειδικά στις ανθρωπιστικές επιστήμες), όπως γενικότερα ισχύει ο τρομερός αυτός χαρακτηρισμός για πλήθος θεσμών στην χώρα μας. Σε τούτο πάλι συντελούν κυρίως: το υπέρογκα μεγάλο ποσοστό των αποφοίτων της μέσης εκπαίδευσης που κατευθύνονται στα ΑΕΙ καθώς και το συνεχώς χαμηλότερο επίπεδο των διδασκόντων σε αυτά. Ένας από τους διαδεδομένους επίκαιρους μύθους για το Δημόσιο είναι η «έλλειψη προσωπικού» και η «υποχρηματοδότηση». Το μεν πρώτο σχετίζεται με την αδιαφορία είτε και την οκνηρία του πλεονάζοντος προσωπικού και θα μπορούσε να διορθωθεί με καλύτερη αξιοποίησή του. Ως προς το δεύτερο, εξακολουθεί να γίνεται –στη σημερινή δεινή συγκυρία- απίστευτη σπατάλη και διασπάθιση δημοσίου χρήματος.

Ένα από τα κυριότερα προβλήματα της πατρίδας μας που συναρτάται άμεσα με τα προηγούμενα, είναι η συχνά άκρως προβληματική σχέση –για την ακρίβεια: η μόνιμη αντιπαλότητα και αντιδικία- των πολιτών προς το κράτος. Συμπτώματα του φαινομένου αυτού που έχει πραγματικά διαστάσεις κοινωνικής παθολογίας είναι η έλλειψη σεβασμού προς τη νομιμότητα και η αυθαιρεσία μέχρι του σημείου της ανταρσίας, της ανομίας και της αναρχίας. Ειδικότερες εκδηλώσεις του φαινομένου αυτού αποτελούν οι συνεχείς βίαιες διαδηλώσεις, οι λεγόμενες «καταλήψεις» αλλά και η φριχτή κατάσταση και η πανάθλια εικόνα των δημοσίων κτηρίων και εκπαιδευτηρίων. Το γεγονός ότι έχομε συνηθίσει σχεδόν στην εικόνα αυτή δεν σημαίνει και ότι αυτή είναι παραδεκτή. Άλλωστε, ο άνθρωπος είναι το ον που μπορεί να συνηθίσει στα πάντα (Ντοστογιέφσκι).

Εν όψει της καταστάσεως αυτής τι έχει να συμβάλει η φιλοσοφία για τη διόρθωσή της; Ας κάνομε πρώτα τις αναγκαίες διευκρινίσεις. Πρέπει να διακρίνομε ανάμεσα στην φιλοσοφία με την τυπική και θεσμική σημασία (συνήθως πανεπιστημιακή και ακαδημαϊκή, εκείνη που ο Σοπενχάουερ αποκαλεί «μισθοφόρο» και την υποβάλλει σε ανυπέρβλητη κριτική) και στον ουσιαστικό ή αυθεντικό στοχασμό, ανεξάρτητα από τη θεσμική μορφή του, που εκφράζεται συχνά με το ελεύθερο δοκίμιο αλλά και με τη λογοτεχνία. Επιπλέον, αποφασιστική σημασία έχει το ζήτημα: Ποιο είδος φιλοσοφίας εννοούμε; Διότι άλλο ο θετικισμός και η σκέτη ιστορία της φιλοσοφίας (μια μορφή ιστορισμού), που πάσχει από τη λεγόμενη «ερμηνευτική νόσο» (δηλ. τη στείρα και σχολαστική αναζήτηση του «τι ακριβώς εννοεί ο Α ή ο Β», ακόμη και όταν τούτο είναι διαυγέστατο και άρα δεν χρήζει καμιάς ερμηνείας) και άλλο ο αυθεντικός στοχασμός με όργανο και κανόνα του τον Λόγο.

Έπειτα από τις διευκρινίσεις αυτές μπορούμε να πούμε βάσιμα: μόνος αρμόδιος για τα πραγματικά σημαντικά ζητήματα του ανθρώπου – τα ερωτήματα τα σχετικά με τον σκοπό ή τον προορισμό ή την αποστολή του και άρα για το νόημα του ανθρώπινου βίου- δεν είναι βέβαια οι ειδικές επιστήμες αλλά ο φιλοσοφικός στοχασμός, ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία εκδηλώνεται. Με το νόημα τούτο η φιλοσοφία κατανοήθηκε πάντοτε ως «βίου κυβερνήτης», ως θεωρία της τέχνης του βίου και των τελικών σκοπών του ανθρώπινου Λόγου, και μάλιστα ως ανώτατος κριτής και έσχατη βαθμίδα δικαιοδοσίας για όλα τα ζητήματα.

Το πρώτιστο λοιπόν στο οποίο μπορεί να συμβάλει ο φιλοσοφικός στοχασμός είναι η συνειδητοποίηση των προβλημάτων σε βάθος, δηλ. στις αληθινές τους διαστάσεις (ανθρωπολογικές, ιστορικές, κοινωνικές, ηθικές), και όχι απλώς σε επίπεδο στενά οικονομικό είτε και απλώς διαχειριστικό. Διότι στην πραγματικότητα η ορθολογική φιλοσοφική σκέψη συμβαδίζει με τον ορθώς εννοούμενο ρεαλισμό, και γνωρίζει ότι αναγκαίοι όροι της επίλυσης των προβλημάτων είναι, πρώτα, η διάγνωση της πραγματικής κατάστασης και των αιτίων της, και έπειτα η σοβαρή, συστηματική, στρατηγική και επιτελική αντιμετώπισή τους. Σε τούτα συμφωνούν όλοι οι σοβαροί στοχαστές (από τον Γκαίτε και τον Κλάουζεβιτς μέχρι τον Γκόττφρηντ Μπεν και τον Σεφέρη), ιδίως στην απόλυτη απέχθεια και απόρριψη της προχειρότητας και του ερασιτεχνισμού. Ο Γκαίτε έλεγε: «Μισώ την προχειρότητα σαν την αμαρτία, ιδίως σε κρατικά ζητήματα, οπότε μπορεί να προκληθεί μεγάλος όλεθρος για εκατομμύρια ανθρώπων». Αλλά τα στοιχεία αυτά ακριβώς αποτελούν δυστυχώς χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νεώτερης Ελλάδας.

Συναφές με το σημείο αυτό είναι η ανάγκη σεβασμού και αναγνώρισης της αλήθειας ακόμη και όταν αυτή είναι δυσάρεστη. Θυμούμαστε τον Α. Σολζενίτσιν που απαιτούσε την απόλυτη καταδίκη και αποκήρυξη του ψεύδους σε οποιαδήποτε μορφή του. Ελάχιστα ενδεικτικά παραδείγματα: Επί χρόνια ακούγαμε στην Ελλάδα για πολιτική «ήπιας προσαρμογής». Εντούτοις, εάν για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος, λ.χ. υγείας, είναι αναγκαία ορισμένα μέτρα, το ζητούμενο δεν είναι να είναι αυτά ήπια αλλά αποτελεσματικά. Άλλωστε, καλό (σε διάκριση από το απλώς ευχάριστο) σημαίνει τοπρακτικά αναγκαίο (Καντ). Πρόσφατα αποφασίστηκε πάλι για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια η ριζική μεταβολή της διοικητικής δομής της χώρας. Σε ποια σοβαρή χώρα αλλάζει η δομή αυτή τόσο συχνά; Τέλος, η εσπευσμένη και βεβιασμένη απονομή της ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες με ολοφάνερη ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Εντούτοις, αποφάσεις τέτοιας εμβέλειας και βαρύτητας με απροσμέτρητες επιπτώσεις για την πορεία ή ακόμη και για τη μοίρα ενός έθνους δεν θα έπρεπε να λαμβάνονται με μεγαλύτερη περίσκεψη και έπειτα από σοβαρή προετοιμασία και μελέτη;

Το πραγματικά ή, ορθότερα, το μόνο σημαντικό ζήτημα για τον άνθρωπο είναι: Ποιος είναι, ποιος πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός του; Ποια η αποστολή ή ο προορισμός του; Το ζήτημα τούτο προϋποθέτει απάντηση στο ερώτημα: Τι είναι ο άνθρωπος; Διότι η επίλυση του προηγούμενου ζητήματος θα είναι προφανώς εντελώς διαφορετική, αν κατανοήσομε τον άνθρωπο ως απλώς και μόνο φυσικό έμβιο ον ή αντιθέτως ως ον που μπορεί και οφείλει να γίνει έλλογο και πνευματικό. Στο ερώτημα λοιπόν για τον τελικό σκοπό και την αποστολή του ανθρώπου, οι δύο ενδεχόμενες απαντήσεις είναι: είτε η συντήρηση, η ευημερία, με μια λέξη: η ευδαιμονία του, δηλ. η ικανοποίηση όλων των επιθυμιών του ως εμβίου όντος۬ είτε η καλλιέργεια και ο πολιτισμός, δηλ. η ανάπτυξη όλων των ικανοτήτων του πέραν των ορίων του φυσικού ενστίκτου, άρα εφ’ όσον ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τους περιορισμούς της φυσικής ανάγκης και δρα ως έλλογο ον, με τελικό σκοπό την πληρέστερη δυνατή τελείωσή του.

Πρόκειται εντέλει για δύο τελείως διαφορετικά είδη ή μορφές βίου. Από το ένα μέρος, ο απλώς και μόνο ηδονικός ή απολαυστικός ή αστόχαστος βίος. Στη μορφή αυτή του βίου κυριαρχεί ένα πλήθος μύθων είτε ψευδών. Π. χ., ότι η ευτυχία εξαρτάται από τον πλούτο, τη συσσώρευση υλικών αγαθών, τη γνώμη των άλλων και την ευζωία, ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι η αληθινή ευδαιμονία δεν εξαρτάται από το τι έχει κάποιος και το τι νομίζουν οι άλλοι γι’ αυτόν, αλλά από το τι είναι, δηλ. την προσωπικότητα και τη δημιουργικότητα. Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο Σοπενχάουερ, κάθε περιορισμός συμβάλλει στην ευτυχία: η απλότητα, η λιτότητα, η άσκηση, η εσωτερική πειθαρχία, ακόμη και η ομοιομορφία της απλής καθημερινής ζωής. Γι’ αυτό προκαλεί κατάπληξη η απόρριψη της λιτότητας από πολλούς, ενώ θα έπρεπε να την επιδιώκουν όλοι. Αρκεί να γνώριζαν τη σημασία του εσωτερικού πλούτου, της ολιγάρκειας και της αυτάρκειας: «Η ευδαιμονία των αυτάρκων εστί» (Αριστοτέλης).

Οι παραπάνω μύθοι έχουν όμως ολέθριες επιπτώσεις: τη διαρκή επιζήτηση της ικανοποίησης υπέρμετρων (συνήθως πλασματικών) αναγκών, τον απεγνωσμένο αγώνα εναντίον της πλήξης (τη λεγόμενη «διασκέδαση»), το ανικανοποίητο και το εσωτερικό κενό. Για το είδος αυτό της ζωής ισχύει ακέραιη η διάγνωση του Καντ: «Ποιαν αξία έχει για μας η ζωή, όταν αποτιμάται απλώς σύμφωνα με εκείνα που απολαμβάνομε (τον φυσικό σκοπό του αθροίσματος όλων των κλίσεων, δηλ. την ευδαιμονία), είναι εύκολο να αποφανθούμε. Βυθίζεται κάτω από το μηδέν. Διότι ποιος θα ήθελε να ξαναρχίσει τη ζωή από την αρχή υπό τους ίδιους όρους ή έστω και σύμφωνα με ένα νέο σχέδιο, το οποίο όμως θα απέβλεπε απλώς στην απόλαυση; Δεν απομένει συνεπώς τίποτε άλλο από την αξία που δίδομε εμείς οι ίδιοι στη ζωή μας».

Από την άλλη πλευρά και σε αγεφύρωτη αντίθεση με τον προηγούμενο, βρίσκεται οδυνάμει άξιος ή αυθεντικός βίος του πνευματικού ανθρώπου. Γι’ αυτόν ισχύει ο κανόνας: «Να μην αναγνωρίζεις στο φρόνημά σου τίποτε που δεν δικαιώνεται από τον στοχασμό» (Έγελος). Εδώ βέβαια πρέπει να διακρίνομε ανάμεσα στον απλώς πνευματικό άνθρωπο, που τον χαρακτηρίζουν η καλλιέργεια ή η παιδεία, και στον πνευματικό δημιουργό. Ο Γκόττφρηντ Μπεν επισημαίνει εύστοχα ότι υπάρχουν δύο τάξεις ανθρώπων: οι πρακτικοί και οι βαθείς. Επειδή η ουσία του ανθρώπου είναι η «σφαίρα (το πεδίο) της διαμόρφωσης (δημιουργίας)» και ο «κόσμος της έκφρασης».

Από τούτα συνάγεται ότι η σπουδαιότερη λειτουργία της πολιτείας είναι η παιδεία. Από την επιτυχή ή μη εκπλήρωση της αποστολής αυτής θα εξαρτηθεί και η συνειδητοποίηση από τη νέα γενιά του διλήμματος που έχει μπροστά της σχετικά με τους στόχους της: είτε θα επιλέξει ως υπέρτατο αγαθό την υλική ευμάρεια και ευζωία με τίμημα τον εκβαρβαρισμό και την απανθρωπία, είτε θα προσπαθήσει να ανακαλύψει και να υπηρετήσει –καθένας κατά τις δυνάμεις του- τις «αληθινές αξίες της ζωής» (Φρόϋντ), ασφαλώς με μόχθο και αγώνες και θυσίες, συμβάλλοντας στην εξύψωση της ζωής και με μόνη ανταμοιβή την ικανοποίηση του δημιουργού από το έργο του.

Εύκολες λύσεις για τις δύσκολες αποφάσεις

Κάποια στιγμή στη ζωή μας χρειάζεται να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις είτε για τα προσωπικά μας, τις φιλίες μας ή την πορεία ενός γάμου, είτε για τα επαγγελματικά μας. Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ένα δίλημμα ή πρέπει να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση που θα φέρει αλλαγές στη ζωή μας καλό είναι να κάνουμε στον εαυτό μας 4 ερωτήσεις για να διαπιστώσουμε αν πήραμε τη σωστή απόφαση:

1. Τι θα συμβούλευα τους άλλους; Μερικές φορές κρατάμε τις καλύτερες και τις σοφότερες συμβουλές για τον σύζυγό μας, τα παιδιά μας ή τους φίλους μας. Είναι δύσκολο να σκεφτούμε τι είναι καλύτερο για εμάς για αυτό κάθε φορά που πρέπει να αποφασίσουμε κάτι μπορούμε να βάλουμε κάποιον άλλο στη θέση μας. Τι θα τον συμβουλεύαμε να κάνει;

2. Τι θα ήθελα να αποφασίσουν τα παιδιά μου; Όταν παίρνουμε αποφάσεις για τα παιδιά μας πάντα βρίσκουμε πρακτικές λύσεις και σοφές συμβουλές. Αν σκεφτούμε τι θα θέλαμε να κάνει το παιδί μας αν βρισκόταν σε παρόμοιο δίλημμα τότε θα ήταν πιο εύκολο να πάρουμε μια απόφαση.

3. Τι θα έκανε η αγαπημένη μου ηρωίδα; Όλοι θαυμάζουμε κάποιον για τον χαρακτήρα του ή έχουμε ένα αγαπημένο ήρωα κάποιας ταινίας. Μπορούμε να υιοθετήσουμε τα καλά χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε στους άλλους και να γίνουμε ηρωίδες στη δική μας ζωή, αν προσπαθήσουμε να ζήσουμε σύμφωνα με τις αξίες μας.

4. Παίρνω μια απόφαση από αγάπη ή από φόβο; Σκεφτείτε καλά πριν από κάθε απόφαση και αναλύστε τα συναισθήματά σας: Εστιάζετε σε αυτά που θα χάσετε ή σε αυτά που θα κερδίσετε; Το κίνητρό σας είναι η ελπίδα ή σας τρομάζει το άγνωστο; Όταν σκεφτόμαστε τα θέλω μας και τα πρέπει μας συνδυαστικά για να πάρουμε μια απόφαση συνήθως προχωράμε μπροστά, όταν, όμως, αποφασίζουμε επηρεαζόμενοι από μια φοβία μας τότε είναι πιθανό να πάρουμε λάθος αποφάσεις.

Δεν μπορώ να συγχωρήσω αυτό που μου είπες

Αυτός που δεν μπορεί να συγχωρήσει είναι ο δούλος της πικρίας, της αγανάκτησης και του θυμού του. Γεμίζει το σώμα του με αρνητικά συναισθήματα και αποθηκεύει στο είναι του συναισθηματικούς ρύπους που κρατούν τον πόνο ζωντανό. Η συσσώρευση αρνητικών συναισθημάτων με την πάροδο του χρόνου φτάνει να αλλοιώνει το χαρακτήρα του ατόμου και να τον κάνει καχύποπτο προς τους άλλους. Η μη συγχώρεση καταδικάζει το άτομο να συνεχίσει να ζει στο παρελθόν, χωρίς να είναι σε θέση να αλλάξει και να αναπτυχθεί αφού ζει και συνδέεται στενά με τις αναμνήσεις του. Το να δίνεις αλλά και να ζητάς συγχώρεση είναι στην ουσία η κατανόηση πως ουδείς είναι αλάνθαστος.
Κάποιες φόρες οι άνθρωποι θυμώνουν και κρατούν κακία για πράγματα που ο άλλος τους είπε. Και αυτό όμως είναι μεγάλο χάσιμο ενέργειας. Πολλές φορές κάποιος θα σας πει κάτι σκληρό είτε επειδή αυτή είναι η αλήθεια του, είτε επειδή θέλει να σας πονέσει. Αν εσείς ξέρετε πραγματικά ποιος είστε, τίποτα, μα τίποτα, από αυτά που θα πει δε θα σας αγγίξει και έτσι θα μπορέσετε να τον συγχωρέσετε για την μικροπρεπή του στάση. Αν όντως σας λέει την σκληρή αλήθεια, είναι βέβαιο ότι είναι πολύ καλύτερο να ακούσετε μια αυθόρμητη και αληθινή άποψη για κάτι πάρα ένα προσποιητό χαμόγελο που κρύβει μια κακή σκέψη για εσάς. Η ανεκτικότητα στην κριτική είναι ένα σημάδι ωριμότητας που σχεδόν σε όλους μας λείπει. Ωστόσο, η εποικοδομητική κριτική είναι χρήσιμη όταν έχετε το θάρρος να δείτε τα πράγματα αντικειμενικά και να μάθετε από αυτό χωρίς να φοβάστε πως θα γκρεμιστούν τα θεμέλια της ψυχής σας.

Αν μπορέσετε να αντέξετε την κριτική, θα μάθετε να συγχωρείτε τα λάθη των άλλων και θα δεχτείτε ότι μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά από εσάς. Κάθε πρόσωπο που σας βλέπει, σας κρίνει κατά την άποψή του. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει δίκιο, αλλά έχει το δικαίωμα να πιστεύει για εσάς ό,τι θέλει. Είναι απλό και το έχουμε πει πολλές φορές. Δεν μπορούμε να ικανοποιούμε τους πάντες, ούτε και είναι απαραίτητο. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να είστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό σας ώστε να μπορείτε να ανταπεξέρχεστε στις διάφορες δυσκολίες. Η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να είστε με ένα πρόσωπο σαν να μην είχε συμβεί πότε τίποτα και να ξεχάσετε τα πάντα, διότι αυτό στην ουσία θα ήταν άρνηση των γεγονότων. Συγχώρεση είναι να μην κρατήσετε κανένα αρνητικό συναίσθημα μέσα σας και να συνεχίσετε την ζωή σας στο μέλλον αφήνοντας πίσω αναποδιές και σφάλματα.

Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς είναι θεϊκό.
Alexander Pope

Τότε θα έχεις ζήσει για εσένα...


Σήμερα θέλω να πάρεις ένα καθρέφτη......και να εκφράσεις θυμό στον εαυτό σου ! Θέλω να εκφράσεις αγανάκτηση σε σένα για εσένα. Θέλω να σε ξυπνήσεις, να σε ενεργοποίησεις και να πεις . Οχι άλλο πια επεναλαμβανόμενα σκηνικά, όχι πια υπνωτισμένες , αυτοματοποιημένες κινήσεις και συμπεριφορές. Οχι πια ίδιες σκέψεις και ίδια αποτελέσματα!
Τέρμα πια στο ξεπούλημα του εαυτού σου για να αρέσεις. Τέρμα στην εξαρτημένη ανάγκη για επιδοκιμασία των άλλων σττην οποία βάσιζες την αξία σου , την ηρεμία και ευτυχία σου !
Μη βάζεις πια άλλα τούβλα στο τοίχο που σε χωρίζει από τους άλλους κρίνοντας τους και ρίχνοντας την ευθύνη για την δική σου ζωή.
Μην μένεις άλλο στη φυλακή που έκτισες με παγειωμένες συμπεριφορές , με την εξαρτηση σου από το οικείο και να δονείσαι σε μια διαρκή ανησυχία και αρνητικότητα για τα πάντα.

Μην βασανίζεις άλλο τον εαυτό σου υποτιμώντας τον , συγκρίνοντας τον με τους άλλους, να καταπίνεις αυτά που θέλεις να πεις , να μένεις στην αφάνεια και να επιτρέπεις να σε αποδυναμώνουν. Mhn κακοποιείς άλλο το εσωτερικό σου παιδί μετασχημάτισε τους φόβους σου σε ελευθερία και δύναμη.

Σήμερα θέλω να πάρεις ένα καθρέφτη και με δύναμη ψυχής να σε κοιτάξεις βαθειά στα μάτια και να αντικρύσεις τον υπέροχο δημιουργό της ζωής σου έτσι όπως κατέληξε να είναι. Εσένα !!!!
Να κοιτάξεις Εσένα και να το νιώσεις στο κύτταρο σου και να σε θαυμάσεις για όσα δημιουργησες! Και την ίδια στιγμή χωρίς νέες δικαιολογίες να επιλέξεις να βαδίσεις και να εξερευνήσεις νέα μονοπάτια και παρόλαυτα να νιώθεις ασφαλής.
Να σε γουστάρεις και να σε ερωτευτείς τόσο πολύ που να αδιαφορείς αν αρέσεις σε άλλους και παρολαυτά η αγάπη για τον εαυτό σου να τους μαγνητίζει. Να επιλέξεις εσένα, να σε βάλειςπροτεραιότητα και να σε εμπιστευτεις τυφλά.

Και οι άλλοι; Αυτοί που είχες αρχηγούς; Αυτοί που όριζαν τη ζωή σου μέχρι τώρα και στους οποίους παραχωρούσες την δύναμη σου και βάσιζες την αξία σου; Αυτοί είναι οι πρώτοι που θα σε θαυμάσουν και θα σου πουν μπράβο! Αυτοί είναι οι πρώτοι που θα εμπνευστούν από εσένα , την αγάπη σου για σένα και το κουράγο να είσαι ο εαυτός σου . Αυτοί είνιαι αυτοί που σκέφτονται τα καλύτερα για σένα και θα σου καθρεφτίσουν το θαυμασμό σου για τον εαυτό σου.

Να σου επιτρέψεις να ξεφορτώσεις , να ελαφρύνεις τις αποσκευές σου, να χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου για να απολαυσεις τη νέα διαδρομή και τις νέες εμπειρίες και ας χαθείς; Οι νέοι δρόμοι είναι οι δρόμοι της καρδιάς και της ψυχής ..
Επέτρεψε το αυτό στον Εαυτό σου πανέμορφη Θεά μου! Ακου την καρδιά σου , ανοιξε τα φτερά σου , άναψε το φως σου και πέταξε ψηλά . Και ας χαθείς !                                                   

Επειδή τότε θα έχεις ζήσεις!
Θα έχεις ζήσει για Σένα!

Ανθρώπινες Ερωτήσεις

Ανθρώπινες ΕρωτήσειςΑνθρώπινες Ερωτήσεις … Απαντήσεις;

Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία; Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας; Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία; Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία;
Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης; Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας;
Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μια άμορφη και ανώνυμη μάζα; Τι περιμένουν τα άτομα από μια ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας; Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει;
Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε; Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός; Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας; Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα; Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες; Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές; Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε;
Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες; Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή; Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος; Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης; Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες; Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους;
Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι; Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι; Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό; Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά;
Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο; Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα; Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων; Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε; Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα;
Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους; Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες; Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή; Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μια αξία για τα άτομα;

Η λίστα της Monsanto

Η λίστα της MonsantoΗ εταιρία μεταλλαγμένων τροφίμων Monsanto, παρά την πρόσφατη δικαστική ήττα της, προσπαθεί να οικοδομήσει ένα ισχυρό «κοινωνικό προφίλ». Σε αυτήν της την προσπάθεια βρήκε μία ισχυρότατη σύμμαχο με πολύ αυξημένη επιρροή: την πρώτη κυρία των ΗΠΑ Michelle Obama που θα συμμετάσχει στην καμπάνια προώθησης των νέων «θρεπτικών» τροφίμων για παιδιά που παράγει ο πολυεθνικός κολοσσός.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Associated Press, η Monsanto αναμένεται να δαπανήσει περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια εντός χρονικού διαστήματος 5 ετών για την υλοποίηση εκστρατεία προώθησης «υγιεινών» γενετικά τροποποιημένων τροφίμων ειδικά για παιδιά.
Η Monsanto ανακοίνωσε ότι αναμένεται να προσαρμόσει τα πρότυπα των συγκεκριμένων τροφίμων για παιδιά με τα νέα ομοσπονδιακά πρότυπα που έχουν θέσει οι Η.Π.Α για την κατάλληλη σήμανση και παρουσία θρεπτικών συστατικών στα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, μία ανακοίνωση που θεωρείται το λιγότερο οξύμωρη αν όχι εξοργιστική.
Η Michelle Obama ανέφερε τους λόγους για τους οποίους «επέλεξε» να συμμετάσχει στη συγκεκριμένη εκστρατεία:
«Όταν βλέπω μία εταιρεία σαν την Monsanto να ξεκινά μια τέτοια πρωτοβουλία, αισθάνομαι περισσότερο αισιόδοξη από ποτέ. Μπορούμε να βελτιώσουμε τον τρόπο παραγωγής και πώλησης τροφίμων στη χώρα μας».
Από τη πλευρά του ο Αντιπρόεδρος της Monsanto σε δηλώσεις που πραγματοποίησε τόνισε ότι “η συγκεκριμένη συνεργασία αποτελεί φυσική προέκταση των ενεργειών μας”.
Η καμπάνια της Michelle Obama με όνομα «Let’s Move» είναι μια προσπάθεια που έχει ως στόχο την αντιμετώπιση της παιδικής παχυσαρκίας και την προώθηση της υγιεινής διατροφής για τα παιδιά, δεν θα μπορούσε να καταλήξει σε πιο άστοχη και επικίνδυνη επιλογή.
Η επιρροή της Obama θα οδηγήσει εκατομμύρια παιδιά στις Η.Π.Α να τραφούν «υγιεινά με μεταλλαγμένα τρόφιμα» οδηγώντας σε άμεσο ή μακροπρόθεσμο κίνδυνο για την υγεία τους. Η παιδική υγεία και ευημερία γίνονται προφανέστατα θυσία στο βωμό του κέρδους και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του πολυεθνικού κολοσσού της Monsanto.
mosanto1 (1)Τα χειρότερα προϊόντα που έχουν φτιαχτεί από τον γίγαντα της βιοτεχνολογίας, Monsanto
Ζαχαρίνη. Η απλή ζαχαρίνη είναι τεχνητή γλυκαντική ουσία. Τον εικοστό αιώνα η Monsanto θέλησε να χρησιμοποιήσει την ζαχαρίνη στην μαζική παραγωγή για λογαριασμό της Coca Cola.
Αρχικά, η ουσία είχε επαινεθεί χάρη στην ιδιότητά της να προσφέρει γλυκιά γεύση χωρίς θερμίδες. Ωστόσο, τη δεκαετία του 1970, μία επιστημονική έρευνα αποκάλυψε ότι η ζαχαρίνη προκάλεσε καρκίνο σε ποντίκια πειραματόζωα. Για λίγο καιρό η ουσία μπήκε στην λίστα των καρκινογόνων ουσιών. Μετά από έντονες πιέσεις, η έρευνα χαρακτηρίστηκε εσφαλμένη και αποσύρθηκε, με αποτέλεσμα η ζαχαρίνη να βγει από την “μαύρη λίστα” να μπει ξανά στην παραγωγή. Σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως σε ποτά, γλυκά, μπισκότα, οδοντόκρεμες κ.ά.
PCB’s. Τα πολυχλωριωμένα διφαινύλια και τριφαινύλια (PCB/PCT) είναι ελαιώδεις σύνθετες χημικές ουσίες που είχαν χρησιμοποιηθεί ευρύτατα στο παρελθόν λόγων των μοναδικών φυσικοχημικών τους ιδιοτήτων ως διηλεκτρικά υγρά σε μετασχηματιστές (Μ/Σ) και πυκνωτές, σε συστήματα μεταφοράς θερμότητας, ως πρόσθετα υδραυλικών ελαίων, ως επιβραδυντικά φλόγας και σε άλλες εφαρμογές. Τα PCB/PCT είναι τοξικές ενώσεις τόσο για τον άνθρωπο όσο και για το υπέδαφος, τη χλωρίδα και την πανίδα.
Παρασκευάζονταν από το 1929 έως το 1979 ώσπου απαγορεύτηκαν. Τα PCB έχουν συνδεθεί με την πρόκληση καρκίνου, καθώς και με μια σειρά από αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπινου ανοσοποιητικού, αναπαραγωγικού, νευρικού και ενδοκρινικού συστήματος.
Ενώ έχουν απαγορευτεί από το 1979, μια μελέτη του 2011 αποκάλυψε ότι ακόμα εμφανίζονται στα αίμα εγκύων. Τα PCB χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή ειδών ευρείας κατανάλωσης όπως: καλώδια, πλαστικά, κόλλες, χρώματα κ.ά.
Πολυστυρένιο. Το πολυστυρένιο (πολυφαινυλαιθένιο) είναι ένας αρωματικός υδρογονάνθρακας. Χρησιμοποιείται για την παραγωγή υλικών με μονωτική χρήση αλλά και για ελαφρά, περίπλοκα σχήματα που χρησιμοποιούνται ως υλικά συσκευασίας και φόρμες για χύτευση μετάλλων. Η παραγωγή πολυστερίνης ξεκίνησε από την Monsanto το 1941.
Γιατί είναι κακό; Γιατί πρόκειται για μη βιοδιασπώμενο υλικό που επιβαρύνει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό το περιβάλλον. Η χρόνια έκθεση στο υλικό έχει συνδεθεί με συμπτώματα όπως: κατάθλιψη, πονοκέφαλοι, αδυναμία, κούραση.
Χρησιμοποιείται σχεδόν παντού, αλλά συχνότερα στις συσκευασίες τροφίμων (γνωστό ως φελιζόλ). Έχει σταθεροποιήσει τη θέση του στην παγκόσμια αγορά καθώς θεωρείται πιο ανθεκτικό σε σχέση με τις χάρτινες ή τις πλαστικές συσκευασίες, τις οποίες όμως μπορούμε να ανακυκλώσουμε…
Πυρηνικά όπλα. Ενδιαφέρον ο ρόλος που έπαιξε η Monsanto και στο θέμα των πυρηνικών όπλων. Η εταιρεία ανέπτυξε ένα τμήμα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο Manhattan Project από το 1943 έως το 1945. Το Manhattan Project, ήταν υπεύθυνο για την παραγωγή των πρώτων ατομικών βομβών για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
DDT. Το DDT (dichlorodiphenyltrichloroethane) ήταν ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο φυτοφάρμακο με στόχο την καταπολέμηση των κουνουπιών για την μη εξάπλωση της ελονοσίας. Η Monsanto υπήρξε ένας από τους πρώτους κατασκευαστές του εντομοκτόνου.
Απαγορεύτηκε το 1972 γιατί συνδέθηκε με την καταστροφή του ήπατος, τη μειωμένη αναπαραγωγική ικανότητα και με προσωρινές βλάβες στο νευρικό σύστημα.
Δυστυχώς η διάσπαση του DDT μπορεί να ξεπεράσει και τα 15 χρόνια και γι’ αυτό ακόμα εμφανίζονται ίχνη σε εδάφη. Ο άνθρωπος μπορεί να εκτεθεί στο DDT μέσα από την κατανάλωση μολυσμένων ψαριών, καλλιεργειών, είτε μέσω του αέρα.
Διοξίνη. Οι διοξίνες θεωρούνται από τα πιο τοξικά χημικά. Η Monsanto από το 1945, άρχισε να προωθεί τη χρήση των χημικών φυτοφαρμάκων στη γεωργία.
Το μεγαλύτερο κακό που προκαλούν οι διοξίνες είναι κυρίως η ικανότητά τους να συσσωρεύονται στην τροφική αλυσίδα. Σχετική έρευνε έδειξε ότι οι διοξίνες μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο στον άνθρωπο.
Ακριβώς αυτή η συσσώρευση φέρνει τις διοξίνες στο πιάτο μας!
Εντοπίζονται κυρίως στο κρέας και τα γαλακτοκομικά προϊόντα.

Agent Orange. Ένα ζιζανιοκτόνο που χρησιμοποιήθηκε για χημικό πόλεμο στο Βιετνάμ. Η Monsanto… έτυχε να είναι ένας από τους δύο μεγάλους κατασκευαστές του φονικού όπλου.
Το Agent Orange θεωρήθηκε υπεύθυνο για πάνω από 400.000 θανάτους και 500.000 γενετικές ανωμαλίες, ενώ ένα εκατομμύριο άνθρωποι υποφέρουν από προβλήματα υγείας που προκλήθηκαν από αυτό.
Οι επιπτώσεις του Agent Orange στο Βιετνάμ εξακολουθούν να είναι αισθητές. Η πρώτη επίσημη προσπάθεια καθαρισμού άρχισε μόλις το 2012. Ορισμένες χημικές ουσίες του Agent Orange μπορεί ακόμα να βρεθούν σε ορισμένα ζιζανιοκτόνα που χρησιμοποιούνται σήμερα.
Λιπάσματα με βάση το πετρέλαιο. Όπως υποδηλώνει το όνομα, τα λιπάσματα με βάση το πετρέλαιο χρησιμοποιούνται σε εδάφη για να βοηθήσουν στην γρήγορη ανάπτυξη των φυτών. Η Monsanto μπήκε στην παραγωγή τους το 1955, με την αγορά ενός μεγάλου διυλιστηρίου.
Τα συγκεκριμένα λιπάσματα έχει αποδειχθεί ότι καταστρέφουν τους ευεργετικούς μικροοργανισμούς του εδάφους. Αυτή η καταστροφή αποστειρώνει τελικά το έδαφος και το κάνει πλήρως εξαρτώμενο από εξωτερικούς παράγοντες, όπως τα λιπάσματα, για να αναπτυχθεί.
Δυστυχώς, χρησιμοποιούνται ευρέως σε όλο τον κόσμο καθώς οι αγρότες έχουν μεγαλύτερο έλεγχο της ποσότητας που παράγουν.
RoundUp. Το RoundUp είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο ζιζανιοκτόνο σε όλο τον κόσμο. Το 1970 η Monsanto έφτιαξε το τμήμα γεωργικών χημικών, με το RoundUp να είναι το βραβευμένο και Νο1 ζιζανιοκτόνο της.
Η ουσία Glyphosate που εμπεριέχει το ζιζανιοκτόνο έχει συνδεθεί με τον καρκίνο σε αρκετές μελέτες. Οι έρευνες έδειξαν ότι μπορεί να προκαλέσει χημική ενδοκρινική διαταραχή και να παρέμβει στο ορμονικό σύστημα των θηλαστικών. Προκαλεί διαταραχές της ανάπτυξης, γενετικές ανωμαλίες και καρκινικούς όγκους.
Το RoundUp έχει εγκριθεί και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα ως ζιζανιοκτόνο.
Ασπαρτάμη. Όπως η ζαχαρίνη έτσι και η ασπαρτάμη είναι τεχνητή γλυκαντική ουσία που χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο της ζάχαρης σε τρόφιμα και ποτά. Η Monsanto απέκτησε το 1985 την εταιρεία που είναι υπεύθυνη για την παραγωγή ασπαρτάμης. Πολλές έρευνες έχουν δείξει τις αρνητικές επιπτώσεις της ασπαρτάμης στον ανθρώπινο οργανισμό:
* Aspartame: The Bitter Truth Behind This Toxic Sweetener
* The Shocking Story of How Aspartame Became Legal
* Aspartame Damages The Brain At Any Dose
Η ασπαρτάμη χρησιμοποιείται ευρέως σε αναψυκτικά διαίτης, γιαούρτια, τσίχλες, σάλτσες, δημητριακά και πολλά άλλα προϊόντα.
Αυξητική Ορμόνη Βοοειδών (rBGH). Η rBGH αναπτύχθηκε από τη Monsanto και είναι μια γενετικά τροποποιημένη ορμόνη που χορηγείται με ένεση σε αγελάδες γαλακτοπαραγωγής για να παράγουν περισσότερο γάλα.
Με την τεχνητή αύξηση της παραγωγής γάλακτος, η rBGH αυξάνει επίσης τα επίπεδα πύον, τα κατάλοιπα αντιβιοτικών και την ορμόνη IGF-1 που επιταχύνει τον καρκίνο! Όταν καταναλώνεται από τους ανθρώπους συνεχίζει να ενεργεί ως επιταχυντής του καρκίνου και έχει συνδεθεί με τον καρκίνο του μαστού, του παχέος εντέρου και του προστάτη.
Η RBGH χρησιμοποιείται ακόμα, συνήθως με μια ένεση που γίνεται σε αγελάδες γαλακτοπαραγωγής κάθε δεύτερη εβδομάδα.
Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Monsanto ξεκίνησε την καμπάνια που προωθεί μέχρι σήμερα ότι βοηθάει ώστε όλος ο κόσμος να έχει φαγητό.
H Monsanto ασκεί τεράστιο έλεγχο στη βιομηχανίας σπόρων. Ήδη από το 1982, ξεκίνησε να αγοράζει μικρότερες εταιρείες σπόρων (μερικές από τις πιο σημαντικές αγορές της ήταν Asgrow (σόγια)  η Delta and Pine Land (βαμβάκι), DeKalb (καλαμπόκι)  Seminis (λαχανικά) και σπόρους του ιδρύματος Holden του) συμπιέζοντας τον ανταγωνισμό και ασκώντας τεράστιες πιέσεις στις αμερικανικές κυβερνήσεις ώστε να μην θέσουν αντιμονοπωλιακή νομοθεσία.
Παράλληλα, έχει δημιουργήσει και ένα τεράστιο μονοπώλιο στην παραγωγή ινδικού βαμβακιού. Στην Ινδία, πάνω από 250.000 αγρότες  δουλεύουν με σπόρους βαμβακιού της Monsanto, οι οποίοι δεν πραγματοποιούν όσα υπόσχονται. Οι σπόροι που χρησιμοποιούνται μπορεί να είναι η ιδιοκτησία των αγροτών, αλλά τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας ανήκουν στην Monsanto, δεσμεύοντας τους σπόρους ακόμα και τρίτης γενιάς.
Όπως γράφει η Βαντάνα Σίβα του Al Jazeera στο άρθρο με τίτλο «Σπόροι αυτοκτονίας και δουλείας εναντίον Σπόρων ζωής και ελευθερίας», η πραγματικότητα στο ινδικό έδαφος είναι εντελώς διαφορετική από τα χαμογελαστά πρόσωπα που προωθεί το μάρκετινγκ της Monsanto. Οι αγρότες ζουν μες στο χρέος, τη βαθιά αγωνία και εξαρτώνται από το μονοπώλιο των σπόρων της Monsanto.
Ελέγχει τα τρόφιμα και ιδιωτικοποιεί το νερό. Καθώς ο μισός πληθυσμός της γης θα αντιμετωπίζει σημαντική έλλειψη νερού μέχρι το 2030, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, εταιρείες όπως η Monsanto (μαζί με την Royal Dutch Shell και τη Nestle), συναγωνίζονται για ένα μέλλον στο οποίο ελεύθερη παροχή νερού θα ανήκει στο παρελθόν και οι φυσικοί, δημόσιοι πόροι θα ελέγχονται από ιδιωτικές υπηρεσίες.
Οι ιδιωτικές εταιρείες κατέχουν ήδη το 5% του γλυκού νερού στον κόσμο. Οι δισεκατομμυριούχοι και οι εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων της Monsanto, αγοράζουν τα δικαιώματα διαχείρισης των υπόγειων υδάτων και του υδροφόρου ορίζοντα. Η Monsanto κατηγορείται ήδη για μόλυνση των παροχών νερού με διάφορες ουσίες, συμπεριλαμβανομένων του PCB και άλλων διοξινών. Επιπλέον, βλέποντας μια κερδοφόρα αγορά, έχει ξεκινήσει την ιδιωτικοποίηση των πηγών νερού που ρυπαίνει, το φιλτράρισμα του και την πώλησή του πίσω στο κοινό.
Ασκεί κυβερνητικές πιέσεις και θέτει νομοθεσίες για την προστασία των συμφερόντων της. Πρώην στελέχη της Monsanto έχουν ιδρύσει την υπηρεσία Food and Drug Administration [FDA]  η οποία είναι επιφορτισμένη με τη διασφάλιση της ασφάλειας των τροφίμων για το αμερικανικό κοινό.
Αυτή η προφανής σύγκρουση συμφερόντων θα μπορούσε να εξηγήσει την έλλειψη κυβερνητικής έρευνας σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των γενετικά τροποποιημένων προϊόντων. Πρόσφατα, το Κογκρέσο των ΗΠΑ πέρασε ένα νόμο που έχει ονομαστεί «Πράξη Προστασίας Monsanto» που μεταξύ άλλων, απαγορεύει στα δικαστήρια την ανάσχεση της πώλησης των γενετικά τροποποιημένων σπόρων της Monsanto.
Διαιωνίζει τους περιβαλλοντικούς εφιάλτες. Όπως επισημαίνεται στο site Μillions Against Monsanto αλλά και σε άρθρο της Washington Post, ενώ η ίδια η Monsanto διαφημίζει τη τεχνολογία της ως σημαντική για την ανάπτυξη της παγκόσμιας γεωργίας, στην πραγματικότητα αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για την παγκόσμια παραγωγή τροφίμων και της βιώσιμης γεωργίας.
Το άρθρο σημειώνει, επίσης, ότι έχει αυξήσει η χρήση των ζιζανιοκτόνων, η οποία προκαλεί επιπτώσεις στην υγεία. Είναι σημαντικό ότι μια τέτοια αύξηση έχει προκαλέσει την εμφάνιση μολυσμένων γονιδίων ακόμα και σε μη μεταλλαγμένες καλλιέργειες.
Τέλος, σύμφωνα με έκθεση της Ένωσης Ανήσυχων Επιστημόνων (UCS) η Monsanto συμβάλλει ελάχιστα στο να τραφεί ο κόσμος, και έχει αποτύχει να υιοθετήσει σημαντικές τεχνολογίες που θα έδιναν λύση στο παγκόσμιο πρόβλημα σιτισμού.
Όπως φαίνεται οι μεταλλαγμένες πρώτες ύλες της βρίσκονται παντού. Αυτή είναι η λίστα των εταιρειών που χρησιμοποιούν τα προϊόντα της Monsanto. Αποφεύγοντάς τα, προστατεύουμε την υγεία μας και δεν χρηματοδοτούμε την εταιρεία.
Seeds-of-Destruction-monsantoo-10