Πήγασος: Το θρυλικό ιπτάμενο άλογο του Βελλεροφόντη

Kατά τον Hσίοδο (Θεογονία 276-282), ο Πήγασος ήταν καρπός της ένωσης του Ποσειδώνα με τη Γοργώ Mέδουσα και ξεπήδησε από τον λαιμό της όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας με τη συνδρομή της Αθηνάς. Γόνος, λοιπόν, του θεού των υδάτων ο Πήγασος, επόμενο ήταν και το όνομά του να παραπέμπει στο υγρό στοιχείο, στην πηγή, αφού μάλιστα γεννήθηκε κοντά στις πηγές του Ωκεανού, του μυθικού ποταμού που περιβάλλει τον κόσμο (Θεογονία 281-283).

Eνας άλλος μύθος παραδίδει πως η Iπποκρήνη, μια πηγή στην κορυφή του Eλικώνα της Bοιωτίας από την οποία αντλούσαν οι Eλικωνιάδες Nύμφες την έμπνευσή τους, ανέβλυσε όταν ο Πήγασος χτύπησε με την οπλή του τον βράχο. Kι άλλες πηγές, σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες, ανέβλυσαν χάρη στο χτύπημα της οπλής του Πήγασου.

Άμεση σχέση και με τον δαμασμό του Πήγασου στην Kόρινθο από τον τοπικό ήρωα Bελλεροφόντη έχει η θεά Αθηνά. Eκεί, κοντά στην Kρήνη Πειρήνη, μια πηγή πλούσια σε νερά ακόμα και σήμερα, παραμόνεψε ο ήρωας το θεϊκό άλογο, κι όταν εκείνο πλησίασε να πιει νερό, το δάμασε περνώντας του -με την καθοδήγηση και συμπαράσταση της Αθηνάς- στο στόμα το χρυσό χαλινάρι, δώρο της ίδιας της θεάς των τεχνών (Πίνδ. O. XIII, 65. 78).

Πολλοί είναι οι άθλοι που πραγματοποίησε ο Bελλεροφόντης καβάλα στον Πήγασο και δεν θα τους ιστορήσουμε εδώ. Ξεχωρίζει, πάντως, σπουδαιότερος ανάμεσά τους, η εξόντωση της Xίμαιρας, ενός τέρατος με σώμα λιονταριού, κεφαλή τράγου στη ράχη του και μια έχιδνα στη θέση της ουράς, που έσπερνε τον όλεθρο, κατακαίγοντας τα πάντα με τη φωτιά που ξερνούσε απ' το στόμα του.



Δεν είχε, ωστόσο, παρά τα ανδραγαθήματά του, καλό τέλος ο Bελλεροφόντης. Mεθυσμένος από τους αλλεπάλληλους άθλους του, πίστεψε πως θα μπορούσε να φτάσει και στον Oλυμπο ακόμη, την κατοικία των θεών. αλλά την αποκοτιά του αυτή -ύβριν την έλεγαν οι αρχαίοι- την πλήρωσε ακριβά. Γιατί ο Πήγασος, από συντρόφος και βοηθός του, έγινε όργανο της θεϊκής Δίκης.

Tον πέταξε απ' τη ράχη του κι ο ήρωας τέλειωσε άθλια τη ζωή του, χωλός από την πτώση του και ταπεινωμένος. αντίθετα, ο Πήγασος συνέχισε την πτήση του προς τον Oλυμπο, όπου έμεινε στην υπηρεσία του Δία, ως φύλακας και φορέας των συμβόλων του, του κεραυνού και της αστραπής: υπαινιγμός, ίσως, στην υπερβατική και τελολογική αποστολή του. Eίναι σύμπτωση, άραγε, που οι θεοί του φωτός και του λόγου, δηλ. ο Hλιος και ο Απόλλωνας, αλλά και άλλοι αστρικοί θεοί, ταξιδεύουν έφιπποι, ή σε άρματα που τα σέρνουν άλογα φτερωτά;

H σχέση, εξάλλου, του Πήγασου με την Αθηνά υποδηλώνει και τον πολιτιστικό χαρακτήρα της προσφοράς του στους θνητούς. Γιατί ο δαμασμός του πρωταρχικού ίππου, του Πήγασου, από τον Bελλεροφόντη σημαίνει, κατ' επέκταση, το δαμασμό του ίππου από τον άνθρωπο. Tον δαμασμό του ίππου και το «ηνιοχείν» που δίδαξε η Αθηνά στους ανθρώπους, θεωρούσαν οι αρχαίοι προσφορά τόσο πολύτιμη ώστε να την παραβάλλουν με την ευεργεσία της Δήμητρας προς αυτούς, δηλαδή τη διδαχή της καλλιέργειας των σιτηρών.

Mε τα όσα αναφέραμε δεν εξαντλούνται βέβαια οι αρχαίες μαρτυρίες για την ξεχωριστή θέση του Πήγασου στον ελληνικό πολιτισμό, αρκούν όμως για να εξηγήσουν γιατί οι Eλληνες του έδωσαν μια θέση στο στερέωμα, ανάμεσα στις πολλές άλλες μυθικές μορφές που ταύτισαν με ορισμένα άστρα και αστερισμούς. O «καταστερισμός» του Πήγασου δεν είναι βέβαια άσχετος με την πτήση του στον Oλυμπο και την αποστολή που ανέλαβε έκτοτε εκεί.

«Iερός ίππος»


Tον 4ο αι. π.X. ο Eύδοξος, μαθητής του Πλάτωνα και εκπρόσωπος της πεποίθησης ότι η γη είναι σφαιρική, αναφέρεται για πρώτη φορά στον αστερισμό του «ιερού ίππου». από τότε ο αστερισμός του Πήγασου μνημονεύεται μαζί με τα άλλα ουράνια σώματα από τον Άρατο (315-240 π.X.) στο έργο του Φαινόμενα, καθώς και από τον αστρονόμο Iππαρχο (2ος αι. π.X.).

Kατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή η πτήση του Bελλεροφόντη στη ράχη του Πήγασου ταυτίστηκε με την ανύψωση του ανθρώπου στη σφαίρα του πνεύματος και της αρετής. Γι' αυτό πολλοί Pωμαίοι αυτοκράτορες ή άλλα πρόσωπα που η πολιτεία ήθελε να τιμήσει ως ήρωες ή και να θεοποιήσει, εικονίζονται συχνά να εφιππεύουν τον Πήγασο.

Tο θέμα των άθλων Bελλερεφόντη - Πήγασου, αλλά και μεμονωμένα ο Πήγασος, υιοθετείται από όλους τους λαούς της Mεσογείου έως πέρα από τις Hράκλειες Στήλες και μέχρι τη Bρετανία, καθώς και από λαούς της Ασίας. Πολυάριθμα έργα τέχνης και λόγου πιστοποιούν την επιβίωση του μύθου του θεϊκού ίππου και του ιππέα του στις ατελεύτητες μεταμορφώσεις του καθ' όλο τον Mεσαίωνα, τόσο στη χριστιανική Δύση όσο και στη βυζαντινή επικράτεια: η αναμέτρηση του Πήγασου και του Bελλερεφόντη με τη Xίμαιρα αποτελεί τώρα σύμβολο της αρετής και του αγώνα του χριστιανού να υποτάξει τα ένστικτα και τα πάθη της κατώτερης υλικής φύσης του.



Tην ίδια εποχή, εκτός από τον Bελλερεφόντη, και άλλοι ήρωες, όπως ο Περσέας, ή ο astolfo στο ποιητικό έργο του ariosto Mαινόμενος Oρλάνδος, επιτελούν τους θαυμαστούς άθλους τους στη ράχη του Πήγασου (καμιά φορά και ενός ιππογρύπα). Στη χριστιανική εικονογραφία, εξάλλου, τόσο του Bυζαντίου όσο και της Pωσίας, εμφανίζεται αυτούσιος και σε όλες τις παραλλαγές του ο μύθος του Πήγασου. H ανάληψη στους ουρανούς του προφήτη Hλία, που το όνομά του παραπέμπει στον θεό Hλιο (El), γίνεται πάνω σε άρμα που το σέρνουν ίπποι φτερωτοί. Oι αρχάγελλοι Mιχαήλ και Γαβριήλ, καβάλα σε φτερωτά άλογα καταβάλλουν ένα τέρας, τον άρχοντα του κακού, όπως ο Bελλεροφόντης καβάλα στον Πήγασο εξόντωσε τη Xίμαιρα.

Tην ίδια εποχή τα κείμενα των αρχαίων Eλλήνων αστρονόμων -ακατάπαυστα αντιγραφόμενα στην αρχική διατύπωσή τους στα Eλληνικά, ή σε μετάφραση στη Λατινική ή την Αραβική- συνοδεύονται από έγχρωμες παραστάσεις των μυθικών προσωποποιήσεων των αστερισμών, μεταξύ αυτών και του Πήγασου. Στα επεισόδια, εξάλλου, που συνέδεαν τον Πήγασο με τον Απόλλωνα και τις Mούσες στην Iπποκρήνη του Eλικώνα, το φτερωτό άλογο γίνεται σύμβολο πνευματικής ανάτασης περιβαλλόμενο από ηθικές αξίες, και μάλιστα σε έργα εκπροσώπων της χριστιανικής γραμματείας.

H Αναγέννηση


Oι βαθύτατες μεταβολές και ζυμώσεις που ξεκίνησαν να συντελούνται βαθμιαία στη Δύση από την εποχή του Kαρλομάγνου, καθώς και οι σημαντικές ανακατατάξεις -κοινωνικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές- που τις συνόδευαν, οδήγησαν τελικά στην αναγέννηση. Ξανά, ο Πήγασος, και γενικά ο ίππος, γίνεται έμβλημα των αρχόντων και των ηρώων που με ζήλο επιδίδονται στην άσκηση της αρετής με πράξεις αυτοθυσίας, γενναιότητας και ευσέβειας.

Δεν είναι τυχαίο ότι στη νέα αυτή φάση του πολιτισμού της Δύσης οι ήρωες που διαπρέπουν με τις ανδραγαθίες τους και εγκωμιάζονται στα πολυάριθμα επικά κείμενα είναι πάντα έφιπποι και ονομάζονται ιππότες (chevaliers), με πιο αντιπροσωπευτικούς ανάμεσά τους τους περίφημους Iππότες της Στρογγυλής Tραπέζης (Les chevaliers de la table ronde).

Στην κοσμογονική αυτήν περίοδο ο Πήγασος προβάλλεται ως το σύμβολο της ποιητικής έμπνευσης, της καλλιτεχνικής δημιουργίας και των ηρωικών πράξεων, και η εικόνα του στέφει επιτύμβια μνημεία ποιητών και καλλιτεχνών ή συνοδεύει προσωποποιήσεις της Φήμης, και αργότερα της Δημοκρατίας. Σε άλλες συνθέσεις, εμπνευσμένες από τον χώρο του Παρνασσού, ο Πήγασος παριστάνεται ανάμεσα στον Απόλλωνα και τις Mούσες ή εικονίζεται να εγκαταλείπει το ιερό όρος εξαιτίας της βεβήλωσής του από κάποιους ασεβείς.

O Πήγασος διατηρεί και στη συνέχεια τον πολύπλευρο συμβολισμό του και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για ποιητές, συγγραφείς, μουσουργούς και καλλιτέχνες. Oι συνθέτες Jean Baptiste Lolly (1679), Ch. Craopne (1708), a. Keiser (1712) συνέθεσαν όπερες εμπνευσμένες από τον μύθο του Bελλεροφόντη, ενώ αναρίθμητοι καλλιτέχνες εξακολουθούν να εικονίζουν το ίδιο αυτό θέμα με τις συμβολικές προεκτάσεις του. Σε ένα σχέδιο του Kοκόσκα, ο Πήγασος, βαρύς και ογκώδης, με φτερά πεσμένα και ατροφικά, δοκιμάζει να πετάξει, σε μια προσπάθεια μάταιη, φανερά καταδικασμένη σε αποτυχία.



 Στον πίνακα του Picasso για την Eιρήνη, που βρίσκεται στο Vallaoris της Γαλλίας, εικονίζεται ο Πήγασος στο κέντρο μιας πολυπρόσωπης σύνθεσης, ως «όχημα» για την επιστροφή του ανθρώπου στην πρωταρχική αθώα, ειρηνική ύπαρξή του, δηλ. στην παραδείσια κατάστασή του. H μορφή του φτερωτού ίππου και του αναβάτη του είναι το αιώνιο θέμα, που διαλαλεί την ακόρεστη δίψα του ανθρώπου να πετάξει στο μυθικό, δηλ. το αρχέγονο παρελθόν του.

O μύθος του Πήγασου, όπως άλλωστε και όλοι οι ελληνικοί μύθοι, αποτελούν σύμβολα μιας παγκόσμιας γλώσσας, μιας «κοινής» κατανοητής σε όλους μέσα στη βαβέλ των γλωσσών και των αντιθέσεων.ανήκει στα ακατάλυτα σύμβολα που προσφέρουν τη δυνατότητα στους θνητούς να επικοινωνούν με τη θεότητα αλλά και μεταξύ τους, στην εξυψωτική ατμόσφαιρα του αμοιβαίου σεβασμού και της αδελφοσύνης.

Το μέλλον της οικονομίας είναι στα ρομπότ

Η ρομποτική και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αναμένεται να αλλάξουν δραματικά τον τρόπο με τον οποίο ζουν οι άνθρωποι μέσα στα επόμενα 100 χρόνια.
Αυτές οι τεχνολογικές επαναστάσεις μπορεί επίσης να δημιουργήσουν ένα ακμάζον οικονομικό μέλλον, ακόμη κι αν ο παγκόσμιος πληθυσμός δε σημειώσει την ίδια άνοδο.
Η τεχνολογία μπορεί να καθοδηγήσει την πρόοδο και την ανάπτυξη, ακόμη κι αν ο πληθυσμός παραμείνει στατικός, υποστηρίζει ο John Aziz σε άρθρο του στο The Time.
Ο οικονομολόγος Thomas Malthus είχε προβλέψει ότι η πείνα θα οφείλεται στον πολλαπλασιασμό του πληθυσμού που θα έχει μόνο μια στατική ποσότητα γεωργικής γης. Εκεί που έκανε λάθος όμως –σημειώνει ο αρθρογράφος- ήταν στο ότι δεν προέβλεψε τις τεχνολογίες της μηχανοποιημένης γεωργίας που επέτρεψαν μεγαλύτερη απόδοση στις καλλιέργειες, οι οποίες έθρεψαν έναν ολοένα αυξανόμενο ανθρώπινο πληθυσμό.
Ομοίως, όσοι προβλέπουν σήμερα στασιμότητα λόγω ολοένα μειούμενης αύξησης του πληθυσμού, παραβλέπουν τις μεταβαλλόμενες τεχνολογικές δυναμικές της εποχής μας.
Ενώ ο ανθρώπινος πληθυσμός μπορεί να σταθεροποιείται, κινούμαστε ταχέως προς την κατεύθυνση ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι οι μόνοι παραγωγικοί παράγοντες.
Κινούμαστε προς την εποχή των ρομπότ.
Τα ρομπότ θα αναλάβουν πολλούς ρόλους στον τομέα της μεταποιητικής βιομηχανίας, καθώς επίσης και σε άλλους τομείς: τράπεζες, τηλεφωνικά κέντρα, ταξιδιωτικοί πράκτορες, δακτυλογράφοι, χρηματιστηριακή αγορά.
Όσο η παραγωγικότητα των ανθρώπων περιορίζεται από το δικό τους χρόνο και ενέργεια, με τη βοήθεια των ρομπότ η οικονομία μπορεί να παράγει περισσότερα χωρίς επιπλέον άτομα.
Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς εργάτες, συνεχίζει ο Aziz, τα ρομπότ δε χρειάζονται τροφή, ρούχα, στέγη και μισθό για την εργασία που παράγουν.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να προγραμματιστούν κατάλληλα, τροφοδοτούμενα με ηλεκτρική ενέργεια.
Κι ενώ η ηλεκτρική ενέργεια αποτελεί ένα εμπόδιο όσο εξαρτάται από τα ορυκτά καύσιμα, στην εποχή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, το εμπόδιο αυτό θα αρχίσει να εκλείπει.
Αν υπάρχει ανάγκη για περισσότερη ενέργεια, για την τροφοδότηση των ρομπότ, τότε τα ρομπότ θα συναρμολογούν περισσότερους ηλιακούς συλλέκτες ή ανεμογεννήτριες, προσθέτει ο ίδιος.
Φυσικά, σε ένα τόσο εκτεταμένο ρομποτικό μέλλον οι άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους και το πιο πιθανό είναι η ανισότητα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς να συνεχίσει να υπάρχει. Ωστόσο, με την κατάλληλη πολιτική βούληση θα μπορούσε ο πλούτος να αναδιανεμηθεί από τους πλούσιους στους φτωχούς.
Θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα καθολικό πρόγραμμα εισοδήματος, στο οποίο η κυβέρνηση θα φορολογεί τους ιδιοκτήτες των ρομπότ και θα πληρώνει σε κάθε πολίτη ένα εγγυημένο βασικό εισόδημα.
Επομένως, καταλήγει ο αρθρογράφος, η οικονομική ανάπτυξη από την επόμενη βιομηχανική επανάσταση είναι δυνατή, ακόμη κι αν η αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού πέσει στο μηδέν.
Αυτό που θα πρέπει να θυμόμαστε όμως είναι ότι αυτή δε θα σημαίνει απαραίτητα ότι θα ζούμε σε μια δίκαιη, συμπονετική κοινωνία.
Αυτό εξαρτάται από εμάς και μόνο… τους ανθρώπους.

"Ελληνικά Μυαλά σε Δράση": Εκτοξεύουν τον πρώτο ελληνικής κατασκευής μικροδορυφόρο

Oμάδα Ελλήνων επιστημόνων με εμπνευστή της προσπάθειας τον αστροφυσικό, καθηγητή Αεροδιαστημικής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ στη Silicon Valley της Καλιφόρνια Περικλή Παπαδόπουλο, δημιούργησε επί αμερικανικού εδάφους τον πρώτο «ελληνικής κατασκευής» low cost μικροδορυφόρο, η εκτόξευση του οποίου προγραμματίζεται να γίνει στις 17 Ιουνίου από το Mid-Atlantic Regional Spaceport της NASA στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ.

Μόνο τυχαία δεν είναι άλλωστε η ονομασία («Λ-Sat»), που επέλεξαν να δώσουν οι Ελληνες επιστήμονες στον συγκεκριμένο μικροδορυφόρο -όπως τον χαρακτηρίζουν λόγω των διαστάσεών του-, η προέλευση της οποίας παραπέμπει ευθέως στο γράμμα λάμδα του ελληνικού αλφαβήτου που θυμίζει Ελλάδα, ήλιο, λίθο (δηλαδή «Γη του φωτός»).
Στο πρόγραμμα κατασκευής του μικροδορυφόρου εργάστηκαν εθελοντικά περισσότεροι από 15 Ελληνες ερευνητές και εργαζόμενοι σε πανεπιστήμια και ιδρύματα σε όλο τον κόσμο!
«Ονόμασα την ομάδα που δούλεψε πάνω στο συγκεκριμένο πρόγραμμα “Greek Minds at Work” (Ελληνικά Μυαλά σε Δράση) και αυτό διότι για την κατασκευή του μικροδορυφόρου δούλεψαν αποκλειστικά ελληνικής καταγωγής επιστήμονες. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνεται και μία ομάδα 6 παιδιών που ήρθαν από την Ελλάδα και έμειναν στην Καλιφόρνια για περίπου 8 μήνες έως ότου να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, ενώ σημαντική ήταν επίσης και η συνεργασία μας με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και τον καθηγητή κ. Νικήτα Νικητάκο».

«Πρέπει να σημειώσω ότι αυτή τη στιγμή γίνεται μια μικρή επανάσταση στον χώρο της διαστημικής τεχνολογίας, όπου παρατηρείται στροφή στη χρήση μικροδορυφόρων.
Ενδεικτικά να επισημάνω πως για έναν κανονικό δορυφόρο, μεγέθους μερικών μεγάλων δωματίων, χρειάζονται περίπου 400-500 εκατ. δολάρια, ενώ για την κατασκευή και εκτόξευσή του απαιτούνται έως και 7 χρόνια. Η σημερινή τάση είναι να κατασκευάζονται πλέον μικρότερου μεγέθους δορυφόροι, με σημαντικά λιγότερο κόστος, πολύ πιο εύκολοι στο να εκτοξευτούν και με τη χρήση τελευταίας τεχνολογίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αρκετές εταιρείες στη Silicon Valley -τα πιο πολλά μέλη τους είναι μάλιστα μαθητές μας- να στρέφονται σ την κατασκευή μικροδορυφόρων», τονίζει ο κ. Παπαδόπουλος.
Η κατασκευή του ελληνικού μικροδορυφόρου κόστισε περίπου 100.000 δολάρια, ενώ για τη χρηματοδότησή του υπήρξε εξαιρετικά μεγάλη ανταπόκριση από πλευράς Ελλήνων και Ελληνοαμερικανών επιχειρηματιών.
Τελικά και αφού πρώτα αποκλείστηκαν όσοι ήθελαν να βοηθήσουν οικονομικά επιδιώκοντας να διαφημιστούν μέσω του δορυφόρου για προσωπικό όφελος, το σύνολο σχεδόν των χρημάτων δόθηκε από έναν Ελληνα ομογενή.
«Πρόκειται για έναν συμπατριώτη μας με μεγάλη αγάπη για τη χώρα, όχι πολύ πλούσιο. Επειδή ο ίδιος έχει ζητήσει να διατηρηθεί η ανωνυμία του, θα σας μόνο ότι κατάγεται από τη Μεσσηνία», μας λέει σχετικά ο κ. Παπαδόπουλος.
Ο «Λ-sat» θα παραμείνει σε τροχιά γύρω από τη Γη για περίπου έναν χρόνο, έχοντας κατά την παραμονή του δύο στόχους:
Πρώτον -στο πεδίο των τηλεπικοινωνιών-, να παρουσιάζει σε πραγματικό χρόνο την κίνηση όλων των ελληνικών εμπορικών πλοίων, ιδιαίτερα εκείνων που πλέουν στον Ινδικό ωκεανό και στα ανοιχτά των αφρικανικών ακτών, βοηθώντας έτσι στην προστασία τους από την πειρατεία μέσω του συστήματος AIS.
Το συγκεκριμένο σύστημα λαμβάνει ένα συγκεκριμένο σήμα από τα ελληνικά πλοία και το μεταδίδει σε έναν σταθμό εδάφους, ενημερώνοντας έτσι τα γειτονικά καράβια εάν υπάρχει κάποιος κίνδυνος ή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Δεύτερον -σε επιστημονικό πεδίο-, θα πραγματοποιηθεί παγκοσμίως το πρώτο test του γραφένιου στο Διάστημα. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά νέα «υλικά» της νανοτεχνολογίας, το οποίο σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθεί στα μελλοντικά τρανζίστορ, σε διάφανες και εύκαμπτες οθόνες, σε μπαταρίες του μέλλοντος και αρκετές ακόμη εφαρμογές
Ο «Λ-sat» έχει ήδη προσελκύσει παγκόσμιο ενδιαφέρον, ενώ η εκτόξευσή του θα μεταδοθεί ζωντανά τόσο από το www.lambdasat.com όσο και από την ιστοσελίδα της NASA στη διεύθυνση http://www.nasa.gov/multimedia/nasatv

Μπορούσαν να πετάξουν οι Αρχαίοι;

Στο πέρασμα της ιστορίας έχουν υπάρξει πολλοί κοινοί μύθοι και θρύλοι για ιπτάμενες μηχανές και συσκευές, όπως τα γνωστά ιπτάμενα χαλιά της Αραβίας, για Βιβλικές φιγούρες όπως ο Ιεζεκιήλ και ο Σολομών να πετούν από μέρος σε μέρος και για τους μαγικούς πολεμιστές, ή Βιμάνας (Vimanas) , της αρχαίας Ινδίας και Κίνας.

Υπάρχουν αρκετοί Κινέζικοι μύθοι για το πέταγμα, που συμπεριλαμβάνουν ένα θρυλικό ιπτάμενο πολεμιστή που ανήκε σε ένα Κινέζο Πρίγκιπα και τον πιο πρόσφατο Wan Hoο του 15ου αιώνα AD ή περίπου.

Αυτός έφτιαξε ένα συμπαγές ξύλινο πλαίσιο γύρω από μια άνετη καρέκλα και πρόσδεσε 47 εκτοξευτήρες στην πλάτη του καθίσματος. Στο πάνω μέρος έδεσε δυο μεγάλους αετούς. Μετά την πρόσδεση του στην καρέκλα, σήκωσε τα χέρια του και οι υπηρέτες που κρατούσαν αναμμένους πυρσούς κατευθύνθηκαν προς το όχημα και άναψαν τους πυραύλους. Σε λίγο έγινε μια πολύ ισχυρή έκρηξη που ακολουθήθηκε από ένα τεράστιο σύννεφο μαύρου καπνού. Ο Wan Hoo εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω του τίποτα άλλο από ένα θρύλο. Μεταξύ των πιο φημισμένων αρχαίων κειμένων που αναφέρουν ιπτάμενα οχήματα (Vimanas) είναι η Ramayana και η Mahabharata. Άλλα λιγότερο γνωστά κείμενα είναι το Samarangana Sutradhara, το Yuktikalpataru of Bhoja (12 αιώνας A.D.), το Mayamatan (αποδίδεται στον Αρχιτέκτονα Maya που εξυμνείται στην Mahabharata), το Rig veda, το Yajurveda και το Ataharvaveda.

Σύμφωνα με τον Ινδό ιστορικό Ramachandra Dikshitar που έγραψε ένα κλασικό κείμενο για τους πολέμους στην Αρχαία Ινδία, άλλα κείμενα που αναφέρουν εναέρια οχήματα και ταξίδια είναι τα: Satapathya Brahmanas, Rig Veda Samhita, Harivamsa, Makandeya Purana, Visnu Purana, Vikramaurvasiya, Uttararamacarita, Harsacarita, Tamil text Jivakocintamani Samaranganasutradhara. Στο Manusa, έχουν καταγραφεί οι επεξεργασμένες με την περισσότερη ακρίβεια λεπτομέρειες, για την κατασκευή εναέριων μηχανών. Στο Samarangana Sutradhara λέγεται ότι ήταν κατασκευασμένα από ελαφριά υλικά, με ένα ισχυρό καλοσχηματισμένο κορμό. Σίδηρος, χαλκός, υδράργυρος και μόλυβδος χρησιμοποιήθηκαν στις κατασκευές τους.

Μπορούσαν να πετάξουν για μεγάλες αποστάσεις και προωθούνταν μέσα στον αέρα από μηχανές. Το κείμενο Samarangana Sutradhara αφιερώνει 230 στάνζες στην κατασκευή αυτών των μηχανών, και την χρήση τους στην ειρήνη και τον πόλεμο. Το σώμα πρέπει να είναι σκληρό και ανθεκτικό, όπως ένα πτηνό με σπουδαίο πέταγμα, από ελαφρύ υλικό. Μέσα του κάποιος πρέπει να τοποθετήσει την μηχανή υδραργύρου, με την συσκευή θέρμανσης του σιδήρου από κάτω. Με την ισχύ που έδινε ο υδράργυρος για την δημιουργία του στροβίλου, ένας άνθρωπος καθισμένος μέσα μπορούσε να ταξιδέψει μια μεγάλη απόσταση στον ουρανό με ένα καταπληκτικό τρόπο.

Παρομοίως με την χρήση μιας προκαθορισμένης πορείας κάποιος μπορεί να χτίσει ένα Vimana τόσο μεγάλο όσο ο ναός του Θεού σε κίνηση. Τέσσερα γερά δοχεία υδραργύρου πρέπει να χτιστούν στο εσωτερικό της κατασκευής. Όταν αυτά θερμανθούν με ελεγχόμενη φωτιά από τα δοχεία του σιδήρου, το Vimana αναπτύσσει κεραυνοβόλο ισχύ μέσω του υδραργύρου. Και μονομιάς μετατρέπεται σε ουράνιο μαργαριτάρι.

Επιπλέον, αν αυτή η σιδερένια μηχανή με κατάλληλα κολλημένους συνδέσμους γεμιστεί με υδράργυρο, και η θερμότητα επαχθεί στο ανώτερο μέρος, αναπτύσσει ισχύ με βρυχηθμό λιονταριού.

Η Rαmayana περιγράφει το Vimana σαν κυλινδρικό αεροσκάφος με διπλό κατάστρωμα, διακριτή είσοδο και τρούλο. Πετούσε με την ταχύτητα του ανέμου και άφηνε πίσω του ένα μελωδικό ήχο. Τα Αρχαία Ινδικά κείμενα για τα Vimana είναι τόσα πολλά που θα έπαιρνε ολόκληρα βιβλία για να συσχετίσεις τα λεγόμενα τους. Οι Αρχαίοι Ινδοί οι ίδιοι έγραψαν ολόκληρα κείμενα οδηγιών για την λειτουργία των διαφόρων ειδών Vimana, και ιδιαίτερα για τέσσερα: Το Shakuna Vimana, το Sundara Vimana, το Rukma Vimana και το Tripura Vimana.

To Vaimanika Sastra είναι ίσως το πιο σπουδαίο εναπομείναν κείμενο για τα Vimana. Πρωτίστως αναφέρθηκε ότι βρέθηκε το 1918 στην βασιλική σανσκριτική βιβλιοθήκη στο Baroda. Το Baroda βρίσκεται βόρεια της Βομβάης και νότια του Αχμεδαβάτ στο Gujerat. Κανένα άλλο αντίγραφο δεν έχει αναφερθεί νωρίτερα, όμως ο Swami Dayananda Saraswati στην περιεκτική μελέτη του πάνω στη Rig Vada αναφέρει το Vaimanika Sastra στην βιβλιογραφία του, όπως και άλλα κείμενα για τα Vimana.

Το Vaimanika Sastra αναφέρεται σε 97 παρελθοντικές εργασίες και αυθεντίες, εκ των οποίων τουλάχιστον 20 ασχολούνται με τους μηχανισμούς εναέριων μηχανών, αλλά καμιά από αυτές δεν είναι τώρα ανιχνεύσιμη. Ο καθηγητής Σανκριτικής φιλολογίας Dileep Kumar Kanjilal, Ph.D. του West Bengal Senior Educational service, λεει ότι από τη στιγμή που η εγγραφή της εργασίας οριοθετείται χρονικά στις αρχές του εικοστού αιώνα η αυθεντικότητα του Vail Sastra μπορεί να αμφισβητηθεί.

Με προσεχτική μελέτη βρέθηκε ότι η εργασία διατήρησε ορισμένα αρχαία στοιχεία που αναφέρονται σε μια παλιά Sastra. Όπως στις Σούτρες του Panini οι κανόνες έχουν βεβαιωθεί δογματικά με ένα αφοριστικό στυλ με την αιτιολόγηση να εκφράζεται στις Vrittis και Karikas. Το στυλ της Σούτρας εντοπίζεται σε νωρίτερες εργασίες στην γραμματική, Smrti και φιλοσοφία, ενώ η χρήση των Karikas είναι τόσο παλιά όσο η Batsyayana, Kautilya και άλλα της πρώιμης Χριστιανικής περιόδου.

Ο Bharadwja ως συγγραφέας μιας Srauta Sastra και εργασίας Smrti είναι πασίγνωστος όπως και ένας σοφός Bharadwaja ως προφήτης της έκτης Μανδάλα της Rig Veda είναι επίσης γνωστός. Ο Panini επίσης που αναφέρθηκε σ' αυτόν στο VIII. II.63. Kautilya, είχε επίσης δείξει ότι ο Bharadwaja ήταν ένας αρχαίος συγγραφέας της πολιτικής. Η Mbh. (Mahabharata, Santiparva Ch. 58.3) αναφέρει τον Bharadwaja ως συγγραφέα της πολιτικής. Συγγραφείς της πολιτικής έχουν βρεθεί συχνά να γράφουν για τεχνολογικές επιστήμες επίσης. Η αυθεντικότητα, επομένως, όποιας πραγματείας, στις τεχνικές επιστήμες, συνετέθη από τον Bharadwaja δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Λέει γι' αυτό η Vaimanika Sastra: Σ' αυτό το βιβλίο περιγράφεται σε 8 πλήρη και σαγηνευτικά κεφάλαια, η τέχνη της κατασκευής διαφόρων ειδών αεροπλάνων για ήπιο και άνετο ταξίδι στον ουρανό, σαν ενοποιητική δύναμη για το σύμπαν, που συνεισφέρει στο καλό της ανθρωπότητας.
Αυτό που κινείται με την δική του ισχύ, σαν πουλί, στη γή, στο νερό ή στον αέρα, καλείται Vimana.
Αυτό που μπορεί να ταξιδέψει στον ουρανό, από μέρος σε μέρος, από γη σε γη, ή σφαίρα σε σφαίρα, καλείται Vimana από τους επιστήμονες της αεροναυπηγικής. Το αρχαίο χειρόγραφο ισχυρίζεται ότι δίνει:

Το μυστικό της κατασκευής αεροπλάνων, που δεν θα σπάσουν, που δεν θα κοπούν, που δεν θα πιάσουν φωτιά και δεν μπορούν να καταστραφούν.

· Το μυστικό για να γίνουν τα σκάφη ακίνητα.
· Το μυστικό για να γίνουν τα σκάφη αόρατα.
· Το μυστικό για να ακούς τις συζητήσεις και άλλους ήχους από τα εχθρικά αεροπλάνα.
· Το μυστικό της λήψης φωτογραφιών του εσωτερικού των εχθρικών αεροσκαφών.
· Το μυστικό της εξακρίβωσης της κατευθύνσης των εχθρικών αεροσκαφών που πλησιάζουν.
· Το μυστικό του να κάνεις τα άτομα του εχθρικού αεροσκάφους να χάνουν τις αισθήσεις τους.
· Το μυστικό της καταστροφής των εχθρικών αεροσκαφών.

Η Ινδία πριν από 15.000 χρόνια είναι σε κάποιους γνωστή σαν την αυτοκρατορία Rama, γη που ήταν σύγχρονη της Ατλαντίδας. Ένας μεγάλος πλούτος γραπτών που ακόμα υπάρχει στην Ινδία πιστοποιεί τον εξαιρετικά προοδευμένο πολιτισμό που λέγεται σ' αυτά ότι υπήρχε 26.000 χρόνια πριν. Τρομεροί πόλεμοι και επακόλουθες αλλαγές στην γη κατέστρεψαν αυτούς τους πολιτισμούς, αφήνοντας μόνο απομεινάρια.

Οι ισοπεδωτικοί πόλεμοι της Ramayana και ειδικά της Mahabharata λέγεται ότι είναι το μεσουράνημα των τρομερών πολέμων της τελευταίας Kali Yuga. Η διαδικασία της χρονικής τοποθέτησης είναι δύσκολη, κατά το ότι δεν υπάρχει καμιά ακριβής μέθοδος της αρίθμησης των Γιούγκα επειδή υπάρχουν κύκλοι μέσα στους κύκλους και Γιούγκες μέσα στις Γιούγκες. Ο μεγαλύτερος κύκλος της Γιούγκα λέγεται ότι κρατάει 6000 χρόνια ενώ ο μικρότερος κύκλος της Γιούγκα 360 χρόνια στην θεωρία που ανέπτυξε ο Dr. Kunwarlal Jain Vyas. Τα γραπτά του λένε ότι η Rama ανήκει στον εικοστό τέταρτο μικρό Γιούγκα κύκλο και ότι υπάρχει διάστημα 71 κύκλων μεταξύ της Manu και της Mahabharata περιόδου, που υπολογίζεται στα 26.000 χρόνια. Ο θρύλος της Ατλαντίδας, η Αρχαία αυτοκρατορία του Rama και των Vimanas φτάνουν σε μας σήμερα. Το μυστηριώδες κύμα αεροναυπηγικής της δεκαετίας του 1890 μπορεί να είναι κάλλιστα μια παρατήρηση αρχαίου αεροσκάφους, που λειτουργούσε ακόμα, πετώντας αργά κατά την προαεροναυπηγική περίοδο πριν τα τέλη του 19ου αιώνα στην Αμερική.

Τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα, έγινε ορατός ένας αριθμός ασυνήθιστων αεροσκαφών τα οποία μπορεί να είναι Vimana. Το 1873 στο Bonham του Τέξας, εργάτες σε καλλιέργεια βαμβακιού ξαφνικά είδαν ένα λαμπερό, ασημί αντικείμενο που ήρθε κατευθείαν από τον ουρανό κατά πάνω τους. Τρομοκρατημένοι, το έβαλαν στα πόδια, ενώ το μεγάλο ασημί ελικοειδώς κινούμενο αντικείμενο, όπως το περιέγραψαν μερικοί άνθρωποι, περιστράφηκε και τους επιτέθηκε ξανά. Μια ομάδα αλόγων το έσκασε, ο οδηγός πετάχτηκε κάτω από τις ρόδες του βαγονιού και σκοτώθηκε. Λίγες ώρες αργότερα την ίδια μέρα στο Fort Riley του Κάνσας, ένα παρόμοιο αεροσκάφος εφόρμησε από τον ουρανό σε μια παρέλαση του ιππικού και τρομοκράτησε τα άλογα σε τέτοιο βαθμό που τα γυμνάσια του ιππικού τέλειωσαν σε ταραχή.

Η μεγάλη πτήση του αεροσκάφους το 1897 στην πραγματικότητα άρχισε τον Νοέμβριο, το 1896 στο Σαν Φραντζίσκο της Καλιφόρνια, όταν εκατοντάδες κάτοικοι είδαν ένα τεράστιο, επιμήκη, μαύρο αντικείμενο που χρησιμοποιούσε λαμπερούς προβολείς και κατευθυνόταν αντίθετα στον άνεμο, ταξιδεύοντας βορειότερα κατά μήκος του Όακλαντ. Λίγες ώρες αργότερα αναφορές ήρθαν από άλλες βορειότερες πόλεις της Καλιφόρνια, όπως η Σάντα Ρόζα, το Χίκο, το Σακραμέντο και το Ρεντ Μπλάφ, και όλοι περιγράφουν αυτό που προκύπτει να είναι το ίδιο αεροσκάφος, ένα σκάφος που μοιάζει με πούρο. Είναι πολύ πιθανό αυτό το σκάφος να κατευθυνόταν στο Mount Shasta στη βόρεια Καλιφόρνια.

Το αεροσκάφος κινούνταν πολύ αργά και μεγαλοπρεπώς, πετώντας χαμηλά κάποιες στιγμές, και τη νύχτα φωτίζοντας το έδαφος με τους πανίσχυρους προβολείς του. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ,όπως ο Jacques Vallee έκανε στο βιβλίο του Dimentions, ότι μπορούσε να κάνει ακριβώς αυτό που το ένοιαζε, επειδή αντιθέτως με σήμερα, δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο να καταρριφτεί. Δεν υπήρχαν αεροπορικές μοίρες για να συμπλακούν με τον αέριο εισβολέα, ούτε αντιαεροπορικά όπλα ή πύραυλοι εδάφους-αέρος για να καταρρίψουν τον καταπατητή των αιθέρων.

Η ερώτηση που τίθεται μερικές φορές από τους μελετητές των Vimana είναι αν οι Αρχαίοι Ινδοί και Άτλαντες πήγαν ποτέ στο Φεγγάρι ή τον Άρη. Αν η ανθρωπότητα είχε τέτοια σκάφη στους αρχαίους καιρούς, θα είχαν σχεδιάσει βάσεις στο φεγγάρι και τον Άρη όπως εμείς σχεδιάζουμε να κάνουμε σήμερα; Αν είχαν στήσει μόνιμες βάσεις, τις καταλαμβάνουν μέχρι σήμερα;

Η τέχνη της μεταμόρφωσης των εσωτερικών ενεργειών

Τα δέντρα υπάρχουν, όπως υπάρχουν τα τριαντάφυλλα και τα μελωδικά πουλιά. Απλώς υπάρχουν και σκορπούν τριγύρω τους το άρωμά τους ή το τραγούδι τους. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι για την ύπαρξή τους γιατί είναι μέρος της ύπαρξης. Είναι εναρμονισμένα με την συμπαντική ενέργεια και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον εαυτό τους από αυτήν. Όλη αυτή η κατάσταση υπάρχει ασυνείδητα. Ο άνθρωπος όμως, έχοντας το προνόμιο της χρήσης του νου του, είναι το μοναδικό πλάσμα που μπορεί να κάνει κάτι για τον εαυτό του, το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που μπορεί να επιλέξει πως θα χρησιμοποιήσει τις ενέργειές του. Έχει την δυνατότητα να καταστείλει τις δράσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, στην προσπάθειά του να τις ελέγξει ή να προσπαθήσει να τις κατανοήσει και να τις μεταμορφώσει.

Έλεγχος και καταστολή σημαίνει εξαναγκασμός. Σημαίνει ότι αποκρύβουμε την αλήθεια απ’ τον εαυτό μας και τους γύρω μας, κρύβουμε αυτό που υπάρχει. Υπάρχει για παράδειγμα φόβος ή θυμός κι εμείς τον θάβουμε βαθιά στο υποσυνείδητό μας. Θάβουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας που αποποιούμαστε στην προσπάθεια ένταξής μας στην κοινωνία. Κανείς δεν γνωρίζει (κι εμείς ξεχνάμε με τον καιρό) τι αισθανόμαστε πλέον κι ο κόσμος μας επαινεί γιατί σε μια κατάσταση όπου οποιοσδήποτε άλλος θα θύμωνε ή θα φοβόταν, εμείς μένουμε ήρεμοι κι ατάραχοι. Νοιώθουμε βέβαια πως αυτή η ηρεμία είναι επιφανειακή και βαθιά μέσα μας υπάρχει μεγάλη αναταραχή. Στην προσπάθεια μας να την ελέγξουμε, συνεχίζουμε να καταπιέζουμε τα συναισθήματα όσο βαθύτερα μπορούμε κι έτσι συνεχίζουμε να συσσωρεύουμε στο υποσυνείδητό μας όλα όσα μας βαραίνουν. Ολόκληρη η ζωή μας γίνεται μια χωματερή έτοιμη να πάρει φωτιά. Υπάρχει ο κίνδυνος κάποιο εξόριστο συναίσθημα να γίνει τόσο μεγάλο που δε θα μπορούμε να το ελέγξουμε πια. Το εσωτερικό τότε ηφαίστειο εκτονώνεται με βίαιο συνήθως τρόπο καθώς έχει περιορισμένη χωρητικότητα και η κοινωνία τις περισσότερες φορές μένει έκπληκτη με τις αντιδράσεις μας. Είναι η ίδια κοινωνία που τροφοδοτεί με την απαιτούμενη ενέργεια το ηφαίστειο μας και το οδηγεί στην έκρηξη.

Ο άνθρωπος του ελέγχου, προσκολλημένος στο δυϊστικό του νου, είναι ο άνθρωπος που συνεχώς επιλέγει μεταξύ σωστού και λάθους και γι’ αυτό μαθαίνει να κρίνει, να αξιολογεί και να καταδικάζει τον εαυτό του αλλά και τους υπόλοιπους γύρω του. Λέει με σοβαρότητα: «αυτό είναι καλό, αυτό είναι κακό, αυτό θα σε οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο». Εάν ακολουθήσουμε τον δρόμο του ελέγχου θα καταλήξουμε μη αυθεντικοί άνθρωποι, επιφανειακοί και κίβδηλοι δηλαδή αυτό που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει στο μέσο σύγχρονο άνθρωπο. Κι αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό απλώς παρατηρήστε τον εαυτό σας, αυτό που λέτε στους ανθρώπους μπροστά τους κι αυτό που λέτε πίσω από την πλάτη τους. Αυτό που λέτε πίσω από την πλάτη κάποιου είναι πολύ πιο αληθινό, πολύ πιο κοντά στα αισθήματά σας από αυτό που λέτε μπροστά του. Γι’ αυτό ο Φρόιντ συνήθιζε να λέει πως εάν αποφασίζαμε μόνο για μια μέρα όλοι οι άνθρωποι να λέγαμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια μεταξύ μας, όλες οι φιλίες θα χάνονταν και όλες οι ερωτικές σχέσεις θα διαλύονταν.



Ο άνθρωπος όμως, όπως προείπαμε, αν δεν ακολουθήσει τον δρόμο της καταστολής αλλά τον δρόμο της μεταμόρφωσης των ενεργειών του, μπορεί να γίνει γνήσιος, αυθεντικός και αληθινός. Πως όμως πραγματοποιείται αυτή η μεταμόρφωση; Μέσω της συνεχούς μελέτης και παρατήρησης των αντιδράσεων του εαυτού χωρίς επιλογή και κριτική διάθεση, καθώς και της ανακάλυψης των αιτιών αυτών των αντιδράσεων. Κάθε άνθρωπος μπορεί να εκπαιδευτεί ώστε να αποκτήσει την ικανότητα να παρατηρεί όσα συμβαίνουν γύρω του και συγχρόνως να παραμένει συνειδητός καθώς εμφανίζονται οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι σκέψεις του. Ο σωστός παρατηρητής λοιπόν, παρατηρεί όχι μόνο τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά κυρίως την εσωτερική κίνηση των σκέψεων, των συναισθημάτων και των δράσεών του, σε συνάρτηση με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Ο σωστός παρατηρητής δεν κρίνει, δεν αξιολογεί και δεν καταδικάζει το αντικείμενο της παρατήρησής του, είτε είναι μια σκέψη, ένα συναίσθημα ή η δράση ενός συνανθρώπου του ή του ίδιου. Μένει απροσκόλλητος στην άκρη του δρόμου και απλώς παρακολουθεί την κυκλοφορία και τον θόρυβο της κίνησης. Και ο λόγος είναι ότι τη στιγμή που αρχίζει να κρίνει, π.χ. “αυτό που νοιώθω είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα”, χάνει την εγρήγορσή του και παύει να παρατηρεί γιατί εμπλέκεται στη διαδικασία της σκέψης.



Στην καταστολή των ενεργειών παίζουμε ενεργητικό ρόλο. Παλεύουμε με την ενέργεια και την αναγκάζουμε βίαια να περάσει στο υποσυνείδητο. Σφραγίζουμε την πόρτα στα αρνητικά συναισθήματα, αφού τα έχουμε τοποθετήσει στο υπόγειο της ύπαρξής μας, ώστε να μην τα αφήσουμε να ξεφύγουν. Κι από εκείνη τη θέση διαταράσσουν ολόκληρη τη ζωή μας. Τη νύχτα γίνονται εφιάλτες και την ημέρα επηρεάζουν τις πράξεις μας. Αν τώρα δεν παλεύαμε με το αρνητικό συναίσθημα τι θα συνέβαινε; Για παράδειγμα, αν υπήρχε θυμός, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Ο εκπαιδευμένος στην παρατήρηση άνθρωπος, (και χρειάζεται εκπαίδευση για να καταφέρεις να παρατηρήσεις μια τόσο έντονη ενέργεια όπως ο θυμός), θα τον κοιτούσε αποστασιοποιημένα και χωρίς κριτική διάθεση, όπως ακριβώς κοιτάμε ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον καθαρό ουρανό. Ο θυμός δεν είναι παρά ένα σύννεφο που κινείται στην οθόνη του νου μας. Ακριβώς όπως εμφανίστηκε θα εξαφανιστεί γρήγορα αρκεί να μην προσπαθήσουμε να τον απομακρύνουμε, να μην προσπαθήσουμε να επιδράσουμε επάνω του και να μην αισθανθούμε ντροπή που είμαστε θυμωμένοι. Απλώς κοιτάμε το περιεχόμενο του νου μας από απόσταση ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε: “αυτό είναι θυμός, αυτό είναι θλίψη, αυτό είναι αγωνία, αυτό είναι άγχος, κλπ” και τα αφήνουμε να υπάρχουν. Η παρατήρηση του συναισθήματος από απόσταση μειώνει την ένταση του συναισθήματος.



Αν μάθουμε να αφήνουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα να εξαφανίζονται θα αποκτήσουμε μια ιδιαίτερη διαύγεια συνείδησης. Συγχρόνως θα επιτρέψουμε στο καταπιεσμένο περιεχόμενο του υπογείου της ύπαρξής μας να βγει στην επιφάνεια. Δε θα περιμένει πλέον τη νύχτα να στοιχειώσει τον ύπνο μας και θα αρχίσει να αναδύεται. Αργά αλλά σταθερά το υποσυνείδητό μας θα αρχίσει να αδειάζει. Αυτό είναι το θαύμα της μεταμόρφωσης καθώς εάν το υποσυνείδητο αδειάσει, ο τοίχος ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο καταρρέει. Όλα γίνονται πλέον συνείδηση! Αρκεί λοιπόν να αφήσουμε ελεύθερους τους δαίμονες που φυλακίσαμε στο εσώτερο σκοτεινό μας δωμάτιο. Η κοσμική συνείδηση, μας ανοίγει τώρα τις πύλες της και μας προσκαλεί να περάσουμε καθώς έχουμε απελευθερωθεί από το βάρος που μας εμπόδιζε να προχωρήσουμε ελεύθερα και να τις διαβούμε. 



Όσο περισσότερο μαθαίνουμε την τέχνη της παρατήρησης τόσο περισσότερο ζούμε στο παρόν, προσεγγίζουμε την ευδαιμονία και φέρνουμε την γαλήνη και την σιγή στην ζωή μας ώστε να διαπερνούν την καθημερινότητά μας. Έτσι ο εγωισμός μας αμβλύνεται και το σώμα μας γεμίζει από ένα διαφορετικό πεδίο ενέργειας, σαν κάτι από άλλη διάσταση να εισέρχεται στο γήινο χώρο. Όσο περισσότερο η ικανότητα παρατήρησής μας οξύνεται, τόσο λιγότερο βλέπουμε τα γεγονότα της ζωής μας μέσα από εγωκεντρικό πρίσμα και από τη σκοπιά πως πρέπει να αντιδρούμε βασιζόμενοι στο πως θα δείξουμε στους άλλους, στο πως θα φανούμε στην κοινωνία. Μ’ αυτό τον τρόπο αρχίζουμε να επιτυγχάνουμε έναν βαθμό απελευθέρωσης από το μικρό μας εαυτό αφούκαταφέρνοντας να γίνουμε θεατές του εγώ, δεν είμαστε πλέον «εαυτός εγώ». Ο εαυτός εγώ υποχωρεί και ο αληθινός εαυτός γίνεται πια οικείο κομμάτι της ύπαρξής μας. Αρχίζουμε έτσι να υπάρχουμε ακριβώς όπως υπάρχουν τα δέντρα, τα ρόδα και τα μελωδικά πουλιά. Αρχίζουμε να υπάρχουμε σε απόλυτη αρμονία με τη συμπαντική ενέργεια, μόνο που η εναρμόνισή μας αυτή γίνεται τώρα συνειδητά.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ηθική: θέμα σχετικότητας ;

Τι είναι το καλό και τι το κακό; Ποια είναι τα όρια μεταξύ μιας ηθικής πράξης και μιας ανήθικης; Πως μπορούμε να “μετρήσουμε” ή και να “αυξήσουμε” την ηθικότητα μιας πράξης; Αυτά και παρόμοια ερωτήματα απασχολούν τους φιλοσόφους εδώ και αιώνες. Μεγάλα μυαλά της ανθρωπότητας έχουν προσπαθήσει να διερευνήσουν με τον δικό τους τρόπο ένα καθαρά ανθρώπινο χαρακτηριστικό: την ηθικότητα. Οι Καντ, Καρτέσιος, Αριστοτέλης, Πλάτωνας και Νίτσε είναι μόνο μερικά ενδεικτικά μεγάλα ονόματα φιλοσόφων που ο καθένας έδωσε τις δικές του απαντήσεις στο ερώτημα του τι είναι ηθικό και τι όχι.

Όπως ήταν φυσικό, ένα τόσο μεγάλο και πανανθρώπινο θέμα απασχολεί και την επιστήμη της ψυχολογίας, από πολλές διαφορετικές σκοπιές. Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, ίσως με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Δρ. Ζιμπάρντο, ενδιαφέρονται να δουν πως οι κοινωνικές συνθήκες μπορούν να αλλάξουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων κάνοντας τους περισσότερο ή λιγότερο ηθικούς. Τελικά αυτοί που προβαίνουν σε αποτρόπαιες πράξεις βίας, όπως δολοφονίες, βιασμούς, γενοκτονίες και βασανισμούς ανθρώπων είναι πράγματι λίγοι και αποτελούν τρανταχτές περιπτώσεις ατόμων με σοβαρά ψυχοκοινωνικά προβλήματα (ή και “κόμπλεξ”, όπως λέμε στην καθομιλουμένη), όπως πιστεύουν οι περισσότεροι; Ή μήπως ο καθένας από εμάς είναι σε θέση να βγάλει από μέσα του έναν μικρό ή μεγάλο “δαίμονα”, έτοιμο να διαπράξει το κακό όταν βρεθεί στις κατάλληλες συνθήκες;

Ο Δρ. Ζιμπάρντο στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Το φαινόμενο του Λούσιφερ: Πως καλοί άνθρωποι γίνονται κακοί” (Lucifer’s Effect: How Good People Turn Evil), υποστηρίζει πως όλα είναι σχετικά. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρα όρια μεταξυ καλού και κακού, αλλά αντίθετα η ηθικότητα εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από εξωτερικούς παράγοντες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας. Εάν είμαστε μέλη ενός συνόλου που βρίσκεται σε σύγκρουση με μια δαιμονοποιημένη εξω-ομάδα (Εμείς VS οι Άλλοι) τότε είναι πολύ πιο εύκολο να διαπράξουμε αποτρόπαιες πράξεις εναντίον των αντιπάλων όταν λειτουργούμε ως σύνολο. Η ευθύνη της πράξης δεν είναι προσωπική, αλλά αντίθετα “μοιράζεται” στα μέλη της ομάδας ή -πολύ συχνότερα- χρεώνεται σε έναν απώτερο, πάντοτε “καλό”, σκοπό και επομένως εξανεμίζεται.

Έρευνες όπως το πασίγνωστο πείραμα της φυλακής του Στανφορντ ή το πείραμα του Μίλγκραμ έδειξαν πως η ανθρώπινη ηθικότητα είναι αρκετά εύπλαστη. Αν βρεθούμε σε ένα βίαιο περιβάλλον ή κάποιος τον οποίο θεωρούμε ανώτερό αναλάβει την ευθύνη των (ανήθικων) πράξεών υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε και εμείς βίαιοι και σαδιστές, αντίθετα πάντα με τις ηθικές αξίες που πιστεύουμε πως έχουμε. Αυτά τα συμπεράσματα φαίνονται πως επαληθεύονται και με εγχώριες έρευνες, όπως αυτή της Δρ. Χαρίτου-Φατούρου, η οποία μέσω συνεντεύξεων των βασανιστών της χούντας (ΕΑΜ-ΕΣΑ) διαπίστωσε πως το περιβάλλον παίζει καταλυτικό ρόλο στη “δημιουργία” ατόμων έτοιμα να βασανίσουν τον οποιοδήποτε με μια και μόνη διαταγή.

Οι φιλόσοφοι και οι ψυχολόγοι που ασχολούνται με το αίσθημα της ηθικής στις έρευνές τους συχνά χρησιμοποιούν κάποια παραδείγματα στα οποία το υποκείμενο έρχεται αντιμέτωπο με ένα ηθικό δίλημμα και πρέπει να πάρει μια απόφαση η οποία έχει μια ηθική και μια ανήθικη πλευρά. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στην ερμηνεία που δίνουν τα άτομα στην επιλογή τους. Ένα πολύ κλασσικό παράδειγμα του οποίου παραλλαγές χρησιμοποιούνται συνέχεια είναι το ακόλουθο. Έστω πως ένα τραίνο γεμάτο με 8 ανθρώπους κατευθύνεται προς τον γκρεμό. Εσείς είστε σε ένα σταυροδρόμι και μπορείτε να αλλάξετε τροχιά στο τραίνο στέλνοντάς το προς μια άλλη κατεύθυνση -σώζοντας έτσι τη ζωή των 8 επιβατών- στην οποία όμως βρίσκονται άλλα 2 άτομα τα οποία και θα σκοτωθούν σε περίπτωση που το τραίνο περάσει από πάνω τους. Τι κάνετε; Αφήνετε το τραίνο να πέσει στον γκρεμό ή επεμβαίνετε και σώζετε τα 8 άτομα θυσιάζοντας τα 2;

Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού θα απαντούσε πως θα έσωζε τα 8 άτομα θυσιάζοντας τα άλλα δύο, με γνώμονα το γενικό καλό που θα έκαναν. Όταν όμως οι αριθμοί αλλάζουν, αλλάζουν και οι απαντήσεις. Όσο περισσότερα άτομα θυσιάζονται τόσο μεγαλύτερος αριθμός ατόμων πρέπει να σώζεται. Όταν οι αριθμοί είναι οριακοί (4 άτομα θυσιάζονται, 5 σώζονται) τόσο πιο άβολα νιώθουμε με την επιλογή μας.

Μήπως όμως η ηθικότητα δεν είναι απλά θέμα αριθμών, αλλά θέμα ερμηνείας; Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα ηθικού προβλήματος που κάνει εμφανές αυτό το ζήτημα.

Ένας επιχειρηματίας καλείται να πάρει μια απόφαση σχετικά με το εάν θα επεκτείνει την επιχείρησή του. Οι σύμβουλοί του του λένε πως εάν επεκτείνει την επιχείρησή του θα κάνει μεγάλο κακό στο περιβάλλον και θα εξαντλήσει όλους τους φυσικούς πόρους της περιοχής. Αυτός όμως απαντάει πως η πρώτη του προτεραιότητα είναι να αυξήσει το κέρδος του, οπότε δεν τον νοιάζει εάν θα καταστραφεί ή όχι το φυσικό περιβάλλον. Τελικά επεκτείνεται η επιχείρηση και πράγματι το περιβάλλον καταστρέφεται.

Πως κρίνετε την απόφαση του επιχειρηματία, βάσει της επίπτωσής της στο περιβάλλον; Ηθική ή όχι; Οι περισσότεροι απαντάνε πως η τελική απόφασή του είναι μάλλον ανήθικη καθώς ήξερε το κακό που θα κάνει στο περιβάλλον και παρόλα αυτά επέκτεινε την επιχείρησή του.

Ας δούμε τώρα το ίδιο πρόβλημα ελαφρώς διαφοροποιημένο (οι διαφορές είναι υπογραμμισμένες).

Ένας επιχειρηματίας καλείται να πάρει μια απόφαση σχετικά με το εάν θα επεκτείνει την επιχείρησή του. Οι  σύμβουλοί του του λένε πως εάν επεκτείνει την επιχείρησή του θα κάνει επίσης πολύ καλό στο περιβάλλον μιας και θα προστατεύσει την περιοχή και θα εμπλουτίσει τους φυσικούς πόρους της. Αυτός όμως απαντάει πως η πρώτη του προτεραιότητα είναι να αυξήσει το κέρδος του, οπότε δεν τον νοιάζει εάν θα καταστραφεί ή όχι το φυσικό περιβάλλον. Τελικά επεκτείνεται η επιχείρηση και πράγματι το περιβάλλον προστατεύεται και εμπλουτίζεται.

Πως κρίνετε τώρα την απόφαση του επιχειρηματία, βάσει της επίπτωσης που είχε στο περιβάλλον; Ηθική ή όχι; Οι μόνες διαφορές στις δύο ιστορίες είναι πως το τελικό αποτέλεσμα είναι θετικό στη μία και αρνητικό στην άλλη. Κάποιος θα περίμενε πως μιας και στην πρώτη ιστορία η απόφαση του επιχειρηματία κρίθηκε ως ανήθικη, στην δεύτερη θα έχει κριθεί ως ηθική. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, καθώς και πάλι οι περισσότεροι απαντάνε πως η πράξη του είναι ανήθικη γιατί σκοπός του δεν είναι να σώσει το περιβάλλον, αλλά να αυξήσει το κέρδος του. Η ερμηνεία των χαρακτήρων που γίνεται στις δύο ιστορίες είναι διαφορετική, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή των κριτηρίων βάσει των οποίων κρίνεται η ηθικότητα μιας πράξης.

Είναι γνωστό πως διαφοροποιώντας ελαφρώς τη διατύπωση μιας ερώτησης ή την περιγραφή ενός γεγονότος, μπορεί να αλλάξει και η τελική ερμηνεία τους, με αποτέλεσμα ανάπτυξη διαφορετικών συμπεριφορών. Παρόμοια αποτελέσματα μπορεί να έχει και η διατύπωση ενός ηθικού διλήμματος η οποία μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει μια τάση προς την μια ή την άλλη πλευρά. Αυτού του είδους οι διαπιστώσεις είναι γνωστές και στους πολιτικούς οι οποίοι, παίζοντας με τις λέξεις, προσπαθούν να πείσουν υπέρ της αναγκαιότητας και -κυρίως- της ηθικότητας των αποφάσεών τους.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως η ηθική εν τέλει φαίνεται πως είναι ένα πολύ σχετικό θέμα. Εξαρτάται από την διατύπωση του ηθικού ζητήματος, τις προδιαθέσεις μας, τις κοινωνικές συνθήκες αλλά και το αναμενόμενο τελικό αποτέλεσμα. Βλέπουμε πως το καλό και το κακό δεν έχουν ξεκάθαρα όρια. Μια πράξη που σε μια δεδομένη στιγμή μας φαίνεται απολύτως ηθική και δικαιολογημένη, μπορεί στο επόμενο λεπτό να είναι εντελώς ανήθικη. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε οι οποίες αποτελούν πρόσφορο έδαφος για κάθε είδους εχθρικά συναισθήματα απέναντι σε συνανθρώπους μας (πολυεπίπεδος ρατσισμός, ανταγωνιστικότητα, μεταναστευτικά ζητήματα, οικονομική ανέχεια κ.α.) πρέπει να έχουμε όλα αυτά στο νου μας όταν καλούμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις, κυρίως όταν βάσει αυτών διακυβεύεται η ζωή τρίτων.

Εύκολα ψέμματα

Ο άνθρωπος δεν είναι το μοναδικό πλάσμα του πλανήτη μας που προσπαθεί να ξεγελάσει ή να παραπλανήσει τους άλλους. Υπάρχουν ζώα που καμουφλάρονται για να κρυφτούν από τους θηρευτές, άλλα που βγάζουν ψεύτικους ήχους για να τραβήξουν την προσοχή των υποψήφιων θηραμάτων τους και άλλα που προσποιούνται ότι είναι νεκρά ώστε να τραβήξουν όσο το δυνατόν λιγότερη προσοχή. Αυτό που διαφοροποιεί όμως τον άνθρωπο από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο είναι το ψέμα, το οποίο είναι μια ιδιαίτερη μορφή παραπλάνησης και βασίζεται φυσικά στην λογική μας ικανότητα. Κάθε φορά που έχουμε την επιλογή να πούμε μια πικρή αλήθεια ή ένα εύκολο ψέμα, ζυγίζουμε τα υπερ και τα κατά και πράτουμε αναλόγως.

Θα πρέπει φυσικά να τονίσουμε πως -από ψυχολογικής απόψεως- ένα ψέμα δεν είναι πάντα χειρότερο από μια αλήθεια. Ας αναλογιστούμε για παράδειγμα την περίπτωση του placebo effect όπου ένα ψεύτικο φάρμακο είναι πολλές φορές πολύ πιο αποτελεσματικό από ένα πραγματικό. Η ικανότητά μας να ψευδόμαστε, ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό σε ασυνείδητο επίπεδο, ίσως να έχει και κάποια εξελικτική σημασία. Αρκεί να φανταστούμε τους προγόνους μας που έρχονταν αντιμέτωποι με άλλες πιο ισχυρές ομάδες ή θηρία και ήξεραν πως έπρεπε να βάλουν τα δυνατά τους για να νικήσουν έναν πιο δυνατό εχθρό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ομαδική εξαπάτηση της ομάδας ώστε να πιστεύει πως έχει να κάνει με έναν πιο αδύναμο εχθρό είχε σημαντικές επιπτώσεις στο τελικό αποτέλεσμα της μάχης/κυνηγιού. Ή -ένα άλλο παράδειγμα από πολιτικοκοινωνιολογική σκοπιά- νομίζω πως λίγοι θα μπορούσαν να κατηγορήσουν για παράδειγμα τον Claus von Stauffenberg που εξαπάτησε τους πάντες ώστε να προσπαθήσει να σκοτώσει τον Χίτλερ. Καλώς ή κακώς, το ψέμα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και όταν χρησιμοποιείται σωστά μπορεί να γίνει και ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη μελέτη αυτής της συμπεριφοράς είναι φυσικά οι συνθήκες υπό τις οποίες κάνει την εμφάνισή της. Πότε μας είναι πιο εύκολο να πούμε ψέμματα; Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Τορόντο, είναι πιο πιθανό να πούμε ψέμματα ή να εξαπατήσουμε κάποιον όταν αυτό μας είναι εξαιρετικά εύκολο και -κυρίως- όταν δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε ιδιαίτερα. Στην έρευνά τους πήραν μέρος κάποιοι φοιτητές του πανεπιστημίου οι οποίοι νόμιζαν ότι έπαιρναν μέρος σε κάποιο πείραμα που μετρούσε τις γνώσεις τους. Αυτό που έπρεπε να κάνουν ήταν να απαντήσουν σε μια σειρά από ερωτήσεις που εμφανίζονταν στην οθόνη του υπολογιστή τους. Αλλά τους εξηγήθηκε ότι υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι στο πρόγραμμα (bug), κάτι που τους επέτρεπε να δουν τις σωστές απαντήσεις. Στην μια ομάδα υποτίθεται ότι το bug ήταν πως εάν πατούσαν το spacebar η απάντηση θα εμφανιζόταν σύντομα στην οθόνη, ενώ στην δεύτερη ομάδα η απάντηση θα εμφανιζόταν σε λίγα δευτερόλεπτα εκτός και αν πατούσαν το κουμπί enter. Αυτό που βρήκε η συγκεκριμένη έρευνα είναι πως, σε σχέση με την πρώτη ομάδα, τα άτομα της δεύτερης ομάδας ήταν πιο πιθανό να προσπαθήσουν να δουν την απάντηση (“ξεχνώντας” να πατήσουν το enter). Με άλλα λόγια, η εξαπάτηση ήταν πιο εύκολη όταν δεν απαιτούσε κάποια φυσική ενέργεια από πλευράς των φοιτητών. Πολύ πιθανό με αυτόν τον τρόπο το άτομο υποσυνείδητα αποποιείται της ευθύνης του. Όταν δεν έχουμε έχουμε καταβάλει προσπάθεια να κάνουμε κάτι κακό, τότε πολύ απλά “νίπτουμε τας χείρας μας” για το τελικό αποτέλεσμα.

Φυσικά το θέμα της εξαπάτησης σχετίζεται άμεσα και με το θέμα της ηθικότητας. Για παράδειγμα, η ίδια έρευνα έδειξε πως όταν οι φοιτητές στο τέλος της έρευνας έπρεπε να τσεκάρουν σε ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στην ερώτηση εάν θα ήθελαν να βοηθήσουν κάποιον ανάπηρο συμφοιτητή τους να ολοκληρώσει το πείραμα, τότε ένα σεβαστό ποσοστό των συμμετεχόντων απάντησε πως θα ήθελε κάτι τέτοιο. Αντίθετα, όταν υπήρχε απλά η υποσημείωση πως εάν θέλουν να βοηθήσουν κάποιον ανάπηρο συμφοιτητή τους θα έπρεπε να το δηλώσουν στους πειραματιστές, το ποσοστό των πρόθυμων φοιτητών μειώθηκε κατακόρυφα. Αυτό που βλέπουμε πως υπογραμμίζουν τα εν λόγω πειράματα είναι η περίπλοκη φύση της ηθικότητας. Εάν μας ζητηθεί ενεργά να πράξουμε το καλό ή το κακό, τότε η πιθανότητα ηθικής συμπεριφοράς είναι αρκετά μεγάλη. Αντίθετα, εάν υπάρχει η περίπτωση να πράξουμε κάτι σχετικά ανήθικο δίχως να καταβάλουμε προσπάθεια, τότε η άμυνά μας πέφτει, οδηγώντας στην ανήθικη συμπεριφορά.

Η ηθική συμπεριφορά βεβαίως είναι κάτι πολύ σχετικό. Κάτι που είναι ηθικό στη μια περίπτωση, είναι ανήθικο στην άλλη. Ένα ψέμα ίσως έχει περισσότερα θετικά αποτελέσματα στο άτομο ή στην ομάδα από μια αλήθεια. Άυτή η σχετικότητα όμως είναι το αλατοπίπερο της ανθρώπινης φύσης. Δεν συμφωνείτε;

Υπάρχει μόνο ένα είδος νοημοσύνης;

Γιατί δεν αρκεί να είμαι έξυπνος;

Αν γυρίσουμε πίσω μερικά χρόνια θα θυμηθούμε φράσεις κλισέ που ακουγόταν από γονείς και δασκάλους και προέβλεπαν την πορεία του κάθε μαθητή στη ζωή: είναι καλός μαθητής, έξυπνος, διαβάζει, θα πετύχει, δεν 'παίρνει' τα γράμματα, δεν είναι έξυπνος... η επιτυχία στη ζωή σχετιζόταν άμεσα με την εξυπνάδα.

Όμως η εξυπνάδα, ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης δεν μπορεί από μόνος του να εξασφαλίσει ευτυχισμένη ζωή γιατί παραβλέπει το συναισθηματικό κομμάτι. Φτάνουμε λοιπόν στην 'ανακάλυψη' της συναισθηματικής νοημοσύνης. Μιλάμε για 8 διαφορετικά είδη νοημοσύνης, καθένα από αυτά έχει διαφορετικό βαθμό ανάπτυξης στον κάθε άνθρωπο και δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι στον κόσμο που να έχουν το ίδιο προφίλ!

Διαβάστε προσεκτικά και ' ανακαλύψτε' το δικό σας μοναδικό συνδυασμό:
1η αριθμητική νοημοσύνη:
Είναι η ικανότητα του ατόμου να ερευνά κατηγορίες και σχέσεις, να χειρίζεται εύκολα αριθμούς, να εκτελεί σύνθετους υπολογισμούς και η μνήμη του να συγκρατεί σειρά από λεπτομέρειες, να αναζητά τη σχέση αιτίας - αποτελέσματος σε όλα τα προβλήματα, μαθηματικά και μη. Επαγγέλματα στα οποία συναντάμε άτομα με υψηλή αριθμητική νοημοσύνη: μαθηματικοί, λογιστές , ντετέκτιβ.

2η λεκτική νοημοσύνη:
Αν έχετε αυτό το είδος νοημοσύνης αναπτυγμένο μπορείτε με άνεση να χρησιμοποιείται το λόγο, να κατανοείτε τις αποχρώσεις στην ποιότητα του λόγου όταν σας μιλούν, έχετε ικανότητα εκμάθησης και ομιλίας ξένων γλωσσών , ικανότητα εξήγησης: πράξεων, λέξεων, γεγονότων ορισμών, ικανότητα: ανάλυσης, μάθησης, μνήμης, διδασκαλίας. Ποιητές, λογοτέχνες, φιλόλογοι, δημοσιογράφοι διαθέτουν αυτό το είδος νοημοσύνης.

3η συναισθηματική νοημοσύνη:
Είναι η ικανότητα να καταλαβαίνετε τους άλλους: τα κίνητρά τους, τους σκοπούς, τον τρόπο σκέψης τους, να κατανοείτε τη συμπεριφορά τους. Μπορείτε να επικοινωνήσετε λεκτικά και μη λεκτικά αποτελεσματικά, μπορείτε να παρατηρείτε, να αναλύεται και να συνεργάζεστε με ευκολία. Είστε καλοί δάσκαλοι, ψυχολόγοι, πωλητές, πολιτικοί.

4η ενδοπροσωπική νοημοσύνη:
Έχετε ανεπτυγμένη ικανότητα επίγνωσης των βαθύτερων σκέψεων και επιθυμιών σας, μπορείτε να αντιληφθείτε και να κατανοήσετε πολλά και διαφορετικά συναισθήματα που σχετίζονται με την εκάστοτε συμπεριφορά σας. Γνωρίζετε αρκετά καλά τον εαυτό σας και τις αδυναμίες σας, είστε προσεκτικοί σε αποφάσεις και επιλογές, βλέπετε ολόπλευρα μια κατάσταση. Αυτή η νοημοσύνη είναι ξεχωριστή γιατί καταφέρνει να ενοποιήσει όλες τις άλλες μορφές νοημοσύνης αφού προωθεί την κατανόηση εαυτού και σαν μέρος της ευρύτερης πραγματικότητας, κι επομένως την καλύτερη προσαρμογή και αντιμετώπιση καταστάσεων. Μπορείτε να είστε ικανοί και πετυχημένοι σε οποιαδήποτε δουλειά σας αρέσει!

5η σωματική νοημοσύνη:
Έχετε ικανότητα να χρησιμοποιείται ανεξάρτητα και συνδυαστικά κινητικές δεξιότητες, έχετε ρεαλιστική αντίληψη σώματος και κίνησης. Εδώ το σώμα λειτουργεί συνεργατικά και αρμονικά με τον εγκέφαλο. Ανεπτυγμένη σωματική νοημοσύνη διαθέτουν οι ηθοποιοί ,τεχνίτες, χειρούργοι, χορευτές, γραφίστες, αθλητές.

6η χωρική νοημοσύνη:
Η χωρική νοημοσύνη έχει να κάνει με δραστική φαντασία, με καλό προσανατολισμό στο χώρο, ικανότητα να αναπαραστήσει κανείς νοητικά αυτό που βλέπει. Έχετε καλή θεώρηση πραγμάτων από διαφορετικές οπτικές γωνίες, σκέφτεστε πολύ με εικόνες. Πιλότοι, καπετάνιοι, οδηγοί, καλλιτέχνες, γλύπτες, διακοσμητές, έχουν αναπτυγμένη χωρική νοημοσύνη.

7η μουσική ρυθμική νοημοσύνη:
Μπορείτε να αντιλαμβάνεστε τη χροιά του ήχου, το ρυθμό, τη μελωδία, το συνδυασμό μουσικών οργάνων και μέτρων. διαθέτετε ικανότητα συναισθηματικής έκφρασης μέσα από τη μουσική. Όπως είναι φυσικό δεν μπορείς να γίνεις πετυχημένος : συνθέτης, μουσικός, τραγουδιστής χωρίς μουσική- ρυθμική ικανότητα.

8η νατουραλιστική νοημοσύνη:
Είναι η ικανότητα να διακρίνει κανείς διαδικασίες και αντικείμενα από τον φυσικό κόσμο, να αναγνωρίζει και να κατηγοριοποιεί πληροφορίες που αφορούν: χλωρίδα, πανίδα, φύση. Γεωργοί, βοτανολόγοι, σεφ έχουν νατουραλιστική ικανότητα.
Η διαδικασία ανάπτυξης νοημοσύνης είναι πολύπλοκη, καταλαβαίνουμε πόσα ερεθίσματα διαφορετικά χρειάζεται ένα παιδί για να αναπτύξει αποτελεσματικά όλο το φάσμα τις νοημοσύνης του. Θυμίζουμε ότι μέχρι τα 5 μας χρόνια έχουμε αναπτύξει το 50% των νοητικών δεδομένων για όλη τη ζωή μας. Κι επειδή όσοι διαβάζουν το άρθρο θα είναι πάνω από αυτή την ηλικία, προσπαθούμε για το υπόλοιπο 50% που μπορούμε να βελτιώσουμε!!!

Μάθετε πώς να αντιμετωπίσετε τις τροφικές δηλητηριάσεις

Οι τροφικές δηλητηριάσεις, που συνήθως προκύπτουν από μόλυνση της τροφής με παθογόνους μικροοργανισμούς ή τοξίνες, δεν οφείλονται μόνο στην αλλοίωση μιας τροφής. Πολλές φορές έχουν να κάνουν και με την κακή συντήρηση των τροφίμων (ψύξη, απόψυξη, προετοιμασία) αλλά και με το μαγείρεμά τους, αν δεν τηρούνται σωστά οι κανόνες υγιεινής. Έτσι, ακόμα και τα πλέον αγνά προϊόντα μπορούν να προκαλέσουν κάποια μορφή τροφικής δηλητηρίασης.
Από τα μικρόβια που ενοχοποιούνται για τις τροφικές δηλητηριάσεις τα πιο συνηθισμένα είναι τρία: Σαλμονέλα, Καμπυλοβακτηρίδιο και Σταφυλόκκοκος.

Γενικά συμπτώματα
Τα σημεία μιας τροφικής δηλητηρίασης είναι γνωστά σε όλους, αν και ως ένα βαθμό εξαρτώνται και από το παθογόνο. Στα κλασικά συμπτώματα περιλαμβάνονται έντονη εφίδρωση, ναυτία, έμετος, διάρροια και κοιλιακά άλγη ενώ επιπλέον μπορεί να εμφανιστούν αιμορραγικές προσμίξεις στις διαρροϊκές κενώσεις, πονοκέφαλος, πυρετός, αίσθημα αδυναμίας και αρθραλγίες. Τα παραπάνω συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν εντός 30 λεπτών από τη βρώση της επιμολυσμένης τροφής αλλά συνήθως απαιτούνται μερικές ημέρες ή και εβδομάδες και διαρκούν μία ή δύο ημέρες αλλά μπορούν να φτάσουν και τις 10.

TI NA KANETE
Συνήθως για την αντιμετώπιση μιας τροφικής δηλητηρίασης δεν απαιτείται ειδική θεραπεία με φάρμακα, παρά μόνο δίαιτα για να σταματήσετε τη διάρροια. Ο ασθενής πρέπει να πίνει πολλά υγρά, (εξαιρουμένου του γάλατος, των ποτών που περιέχουν καφεΐνη όπως τα αναψυκτικά και τα ενεργειακά ποτά αλλά και αποφυγή κατανάλωσης χυμών, και τσαγιού) προς αντικατάσταση των απολεσθέντων υγρών από τη διάρροια και τον έμετο, καθώς και κάποιο ηλεκτρολυτικό διάλυμα που θα πάρει από το στόμα (για τις πρώτες 12-14 ώρες), το οποίο διατίθεται στα φαρμακεία. Και αυτό γιατί η διάρροια, που σχεδόν πάντα συνοδεύει την τροφική δηλητηρίαση, μπορεί να προκαλέσει αφυδάτωση. Εάν δεν είναι εύκολη η εύρεση ηλεκτρολυτικού διαλύματος ή σκόνης μπορείτε να παρασκευάσετε το δικό σας διάλυμα κατά της αφυδάτωσης, αναμειγνύοντας 1/2 κουταλάκι του τσαγιού αλάτι, 1/2 κουταλάκι σόδα μαγειρέματος, 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη, 1/4 κουταλάκι χλωριούχο κάλιο και 1 λίτρο εμφιαλωμένο νερό.
Ο ασθενής πρέπει να αποφύγει τη λήψη στέρεων τροφών, μέχρι την πλήρη αποδρομή της διάρροιας καθώς και τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τα οποία μπορούν να επιδεινώσουν τη διάρροια (οφειλόμενη σε προσωρινή δυσανεξία στη λακτόζη). Πρέπει να ακολουθήσει ήπια δίαιτα με περιορισμό των λιπών και των φυτικών ινών δηλαδή τα λιπαρά τρόφιμα (τηγανιτά) και τα τρόφιμα με πολλές φυτικές ίνες όπως λαχανικά και φρούτα που επιβαρύνουν την εντερική λειτουργία Συνιστάται ήπια δίαιτα, αλλά προσοχή - όχι απαραιτήτως φτωχή σε θερμίδες!. Ένα παράδειγμα ήπιας δίαιτας είναι οι σούπες με βάση το ρύζι, τα ζυμαρικά και το κοτόπουλο.
Τα αντιδιαρροϊκά φάρμακα δεν συνιστώνται αλλά αν είναι απαραίτητη η λήψη τους πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγεται η κατάχρηση. Τα αντιβιοτικά σπανίως ενδείκνυνται καθώς η συντριπτική πλειονότητα των ασθενών γρήγορα αυτοϊάται. Μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, βαριές ή σε ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, αποφασίζεται η χορήγησή τους από τον υπεύθυνο ιατρό αφού συνήθως έχει προηγηθεί καλλιέργεια κοπράνων για να ταυτοποιηθεί το ένοχο μικρόβιο. Μερικές ομάδες πληθυσμού απαιτούν ιδιαίτερη φροντίδα, κυρίως για να προληφθεί ο κίνδυνος αφυδάτωσης.

ΠΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔEITE ΓIATPO EΠEIΓONTΩΣ !Κατά κανόνα, οι τροφικές δηλητηριάσεις δεν οδηγούν σε επιπλοκές. Ωστόσο, χρειάζεται να απευθυνθείτε χωρίς καθυστέρηση στο γιατρό ή στο νοσοκομείο αν ο ασθενής παρουσιάσει:
Στεγνά χείλη και μάτια με μαύρους κύκλους.
Ανορεξία που επιμένει.
Αίμα στις κενώσεις.
Ξαφνική αδυναμία που συνοδεύεται από μούδιασμα, δύσπνοια ή παραισθήσεις.
Διάρροια που συνοδεύεται από πυρετό για περισσότερες από 24 ώρες.
Έντονους πόνους στην κοιλιά που διαρκούν πάνω από 2 ώρες και συνοδεύονται από εμετούς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ Η τροφική δηλητηρίαση κρατάει μόνο λίγες μέρες, αλλά τα συμπτώματα είναι έντονα και ταλαιπωρούν τον ασθενή, όποτε ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι πάντα η πρόληψη και η προσοχή κατά την κατανάλωση της τροφής!

Θέατρα Ελέγχου: Ρόλοι που Παίζουμε Ασυνείδητα

“Μαύρος μάγος” γίνεται κανείς όταν παίζει ρόλους μέσα από τους οποίους προσπαθεί να αφαιρέσει ενέργεια από τους άλλους και όχι να δώσει.
Υπάρχουν πολλές καθημερινές ασυνείδητες και συνειδητές τεχνικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι ώστε να αφαιρούν ενέργεια από τους άλλους. Το βιβλίο “Ουράνια Προφητεία” έχει μία ωραία κατηγοριοποίηση αυτών των ρόλων. Είναι τέσσερις.

Ο πρώτος, είναι ο ρόλος του “θύματος”, μέσα από τον οποίο το άτομο προσπαθεί με τεχνικές του τύπου «λυπηθείτε με τον κακόμοιρο», ή «εγώ ο αδικημένος» κ.λπ., να τραβήξει την προσοχή των άλλων, άρα την ενέργεια τους. Συχνά οι ασθενείς έχουν τέτοια συμπεριφορά.

Ο δεύτερος, είναι ο ρόλος του “απόμακρου“, που δεν μιλάει πολύ, ή κάνει τον αδιάφορο, ή φεύγει (ώστε να τρέχουν πίσω του και να ασχολούνται μαζί του) προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή, άρα και την ενέργεια των άλλων.

Ο τρίτος, είναι ο ρόλος του “ανακριτή”, εκείνου δηλαδή που προσπαθεί να βάλει τον άλλον σε θέση απολογητική, να τον καταστήσει υπόλογο, να του αφαιρέσει δηλαδή την εξουσία, άρα και την ενέργεια του. Πολλοί γίνονται ανακριτικοί όταν προσπαθούν ασυνείδητα να απεκδυθούν τις ευθύνες τους. Επίσης ανακριτής είναι εκείνος που υποδεικνύει στους άλλους τα σφάλματα τους κάνοντας τους να νιώθουν “μικρότεροι”. Μία ακόμα ανακριτική τεχνική είναι να υποβάλει κανείς πολλές ερωτήσεις απαιτώντας απαντήσεις! Με αυτό τον τρόπο ένας “ανακριτής” σε “ρουφάει”.

Ο τέταρτος, είναι ο ρόλος του “τρομοκράτη“, ο οποίος με τη βία και με τις φωνές προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο, με ψυχολογικούς εκβιασμούς κλπ. Συνήθως τα “θύματα” έλκουν “τρομοκράτες” και αντιστρόφως, ενώ οι “απόμακροι” έλκουν “ανακριτές” και αντιστρόφως. Κάποιος, ας πούμε, γίνεται δειλός γιατί φοβάται να αντιμετωπίσει έναν “τρομοκράτη” κάνοντας τον έτσι να τον τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο. Ο “τρομοκράτης” προκαλεί περισσότερο στον άλλον τη συμπεριφορά του θύματος, και έτσι δημιουργείται μεταξύ τους ενεργειακή σχέση εξουσίας-ελέγχου, ένας δεσμός σαν ενεργειακά πλοκάμια μεταξύ των τριών κάτω chakras των εμπλεκομένων ατόμων. Ο “ανακριτής”, από την άλλη, απευθύνεται με ερωτήσεις στον “απόμακρο”, του τύπου «μα τι έχεις, πες μου, πες μου», όπως κάνουν πολλά ζευγαράκια μεταξύ τους. Κι έτσι τον κάνει ακόμα πιο απόμακρο.

Το ζητούμενο είναι να αναγνωρίσουμε αυτούς τους ρόλους, κι εμείς οι ίδιοι να μην παίρνουμε μέρος σε τέτοιους ανταγωνισμούς ενέργειας! Να μην κανακεύουμε, ας πούμε, έναν άρρωστο που συνεχώς κλαίγεται. Γιατί έτσι βολεύεται στην ασθένειά του και του αρέσει, πράγμα καθόλου τιμητικό για την ολότητα του εαυτού του. Ή, να μην ρωτάμε έναν απόμακρο συνεχώς τι έχει. Να διατηρούμε σε κάθε περίπτωση την αυτοπεποίθησή μας χωρίς να φοβόμαστε ότι ο άλλος μπορεί να παρεξηγηθεί. Και βεβαίως, να μην είμαστε ανακριτικοί για όσα λάθη νομίζουμε ότι βλέπουμε, ούτε να εμπλεκόμαστε σε ψυχολογικούς εκβιασμούς κλπ.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι να έχουμε αυτοπεποίθηση. Να είμαστε στο κέντρο μας χωρίς να επηρεαζόμαστεαπό τις συμπεριφορές των άλλων οι οποίοι άλλοτε πάνε να μας “ψαρώσουν”, άλλοτε να μας θυμώσουν κλπ. Το ζήτημα δεν βρίσκεται στο να αποβάλλουμε ό,τι θεωρούμε αρνητικό, αλλά στο να δημιουργούμε εμείς διαρκώς θετικότητα. Με αυτό τον τρόπο, αν δεν ποτίζουμε τα ζιζάνια, αυτά απλώς θα μαραθούν!

Ακουλουθεί ένα μικρό απόσπασμα βίντεο από την ταινία “Η Ουράνια Προφητεία“, του συγγραφέα του βιβλίου και σκηνοθέτη της ταινίας, James Redfield, και αφορά τα Θέατρα Ελέγχου.

 

 

Η Αυγή των Μάγων

Κι αν πράγματι υπάρχουν άλλοι κόσμοι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας ή με κάποιους από μας; Να επικοινωνήσουν με μια αίρεση ή με μια μυστική εταιρεία ή με κάποιους εσωτεριστές της γης μας;
Η εμπειρία μου μου λέει πριν να μπω στο κυρίως θέμα, ότι οι αστρονόμοι μας τους έχουν δει αυτούς τους κόσμους, καθώς και οι μετεωρολόγοι και οι σοφοί και όλοι οι ειδικοί, αλλά το σύστημα δεν τους επέτρεψε να κοινοποιήσουν τα αποτελέσματα.
Όσο κι αν είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος χαρακτήρας, κάθε φορά που επισκέπτομαι το “Αμερικάνικο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας” ο κυνισμός μου με οδηγεί στο τμήμα των “απολιθωμάτων”.
Τεράστια οστά τα έχουν ξαναφτιάξει με τέτοιο τρόπο, ώστε να ξανασυνθέσουν το σκελετό ενός δεινοσαύρου που να φαίνεται “σαν αληθινός”. Στον όροφο κάτω από το τμήμα των απολιθωμάτων, έχουν ανακατασκευάσει ένα πραγματικό παιδικό κρεβάτι εκείνης της εποχής. Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τον ίδιο το μύθο, τόσο όμορφο είναι φτιαγμένο. Έχουν παρουσιάσει το μύθο με απέραντη αγάπη και φροντίδα, για να σε πείθουν πως είναι πραγματικός.
Αλλά γιατί, αφού μας επισκεφτήκαν στο παρελθόν όντα από άλλους κόσμους, δεν μας επισκέπτονται πια;
Μπορώ να δώσω μια απάντηση απλή και λογικοφανή: Θα μπορούσαμε να μορφώσουμε και να εκπολιτίσουμε τα γουρούνια, πάπιες και αγελάδες; Θα ήμαστε ικανοί να έχουμε διπλωματικές σχέσεις με μια κότα που λειτουργεί μόνο για να μας ικανοποιήσει, με την απόλυτη έννοια της αποπεράτωσης αυτής της λειτουργίας;
Νομίζω πως είμαστε σταθερά όντα και αναγκαία, πως είμαστε τελικά ένα μέρος του ζωικού βασιλείου, είμαστε κτήνη.

Νομίζω πως ανήκουμε κάπου. Πιστεύω πως η γη σε κάποιες άλλες εποχές, ήταν μια έρημη χώρα, όπου κάποιοι άλλοι άνθρωποι τη είχαν επισκεφτεί πριν απο μας, την είχαν εξερευνήσει, την αποίκησαν και στο τέλος τσακώθηκαν μεταξύ τους.

Τώρα πια, κάτι περίεργο κατέχει η γη, που έγινε αιτία να απομακρυνθούν όλοι οι άποικοι. Εδώ και χρόνια δεν έχει εμφανιστεί κάτι που προέρχεται από τον έξω κόσμο και να είναι τόσο χειροπιαστό, όπως ας πούμε, ένας Χριστόφορος Κολόμβος, που ξεκινάει για το Σαν Σαλβαδόρ, ή ο Χάτσον που διέσχισε το ποτάμι που φέρνει το όνομά του. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που μας πείθουν για το αντίθετο, όσο αφορά λαθραίες επισκέψεις ή αποστολές από άλλους πλανήτες στη γη, και οι οποίοι μας έχουν δώσει πειστικές αποδείξεις πως μας αποφεύγουν.
Ξαναπιάνοντας αυτό το έργο στα χέρια μου, μου φάνηκε με τη σειρά μου, πως έπρεπε να αδιαφορήσω για κάποιες άλλες πλευρές της πραγματικότητας. Δε βλέπω πως είναι δυνατόν να καλύψεις με αυτό το βιβλίο όλους τους δυνατούς συνδυασμούς της ανθρωπότητας για να περιγράψεις ένα διαφορετικό τρόπο ύπαρξης ή ακόμα, να δικαιολογήσεις την κολακευτική ψευδαίσθηση, που μας θέλει να είμαστε χρήσιμοι για κάποιον ή για κάτι.
Τα γουρούνια, οι χήνες και οι αγελάδες θα πρέπει πρώτα να καταλάβουν πως τα κατέχουμε και κατόπιν να τα απασχολήσει γιατί τα κατέχουμε. Ίσως να είμαστε προορισμένοι για να μας χρησιμοποιούν, ίσως να υπάρχει κάποιος κανονισμός που να διαχωρίζεται σε πολλά μέρη: κάτι έχει πάνω μας, έννομο δικαίωμα, κάτι μας εξουσιάζει, αφού πρώτα πλήρωσε το αντίτιμο για να αποκτήσει την ιδιοκτησία που ανήκε παλιότερα σε μας.
Αυτή η συναλλαγή ήταν γνωστή, εδώ και αιώνες σε πολύ λίγους από μας και οι οποίοι θα ήταν οπαδοί κάποιας “λατρείας” ή κάποιας μυστικής εντολής και όπου τα μέλη της πρώτης τάξης, μας κατευθύνουν στο επίπεδο των παραδεδεγμένων γνώσεων και μας προσανατολίζουν προς αυτή τη μυστηριώδη λειτουργία μας.
Πιο παλιά πριν θεσμοθετηθεί η αρχή της νόμιμης κατοχής, ήρθαν στη γη μας κάτοικοι από ένα λαό του σύμπαντος. Πήδηξαν πάνω στη γη, με φτερά ή από παρέκκλιση της πορείας τους, κατευθύνθηκαν στις ακτές μας ο καθένας τους χωριστά ή σε ομάδες.
Μας επισκέπτονταν ευκαιριακά ή περιοδικά για κυνήγι, για λόγους ανταλλαγής ή έρευνας ή ακόμα και για να γεμίσουν τα χαρέμια τους. Έφτιαξαν σε διάφορα σημεία τις αποικίες τους και μετά χάθηκαν ή αναγκάστηκαν να ξαναφύγουν. Λαοί πολιτισμένοι ή πρωτόγονοι, όντα ή πράγματα, μορφές άσπρες, μαύρες ή κίτρινες.
***
“Η Αυγή των Μάγων” (1910)
L. PAUWELLS & J. BERGIER

Παγώνι, το θεικό ΤΑΩΣ

“Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας” λέει η πάνσοφη ρήση, αλλά απέφυγε να αναφέρει, τα μάτια του παγωνιού, που είναι και πολλά. Το παγώνι ή παγόνι (επιστ. λατ. Pavo, ελλ. ταώς) είναι πτηνό της οικογένειας των φασιανιδών, της τάξης των ορνιθόμορφων. Κατάγεται από τα δάση της Νότιας Ινδίας.
Στην Ευρώπη ήρθε από την αρχαιότητα και εξημερώθηκε με άγνωστο τρόπο. Ήταν γνωστό στη Μεσοποταμία, την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Ήταν πιστευτό ότι το προστάτευαν οι θεοί και ήταν συνηθισμένο να βρίσκεται στους ναούς και στις αυλές των πλούσιων σπιτιών. Σήμερα στην Ινδία το παγώνι είναι προστατευόμενο είδος.
Το παγώνι παρουσιάζει έντονο φυλετικό διμορφισμό, καθώς το αρσενικό έχει διαφορετική εμφάνιση από το θηλυκό. Το αρσενικό έχει μήκος 1,25 μ. χωρίς την ουρά του, η οποία του διπλασιάζει το μήκος. Το χρώμα του είναι πράσινο ή μπλε στο στήθος, την κοιλιά και το κεφάλι, έχει κοντές φτερούγες που του επιτρέπουν περιορισμένη πτήση και ένα λοφίο στην κορυφή του κεφαλιού. Έχει πολύ εντυπωσιακή ουρά με μακριά πηδαλιώδη φτερά με πράσινα, μπλε, μαύρα και πορτοκαλί οφθαλμοειδή στίγματα, που την ανοίγει σε σχήμα βεντάλιας.
Αντίθετα το θηλυκό δεν έχει αυτή την εντυπωσιακή όψη, δεν διαθέτει μακριά ουρά και το χρώμα του είναι καστανόγκριζο με σκούρες λωρίδες. Γεννάει μέχρι 5 αυγά, τα οποία κλωσσάει για χρονικό διάστημα περίπου ενός μήνα. Τα παγώνια ζευγαρώνουν κατά την περίοδο των βροχών.
Το παγώνι ζει στα ανοιχτά δάση και αναζητεί την τροφή του είτε στο χάραμα της ημέρας είτε αμέσως πριν από το ηλιοβασίλεμα. Είναι φυτοφάγο και σαρκοφάγο και η διατροφή του περιλαμβάνει σιτάρι, μούρα, σύκα καθώς επίσης και έντομα, μικρά θηλαστικά και ερπετά. Ζει έως 25 χρόνια.

Αυτά στην φυσική, όμως υπάρχει και η μετα φυσική πλευρά του ΤΑΩΣ …
Η επανάσταση του εωσφόρου αυγερινού, εναντίον του θεού, το τουρλουμπούκι των θρησκειών και οι παλιμπαιδίζοντες επαναστάτες ! Πόσο γέλιο να αντέξει ο άνθρωπος που “θέλει ν αγιάσει κι τα πλοκάμια του εωσφόρου δεν τον αφήνουν;”
“Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας” λέει η πάνσοφη ρήση, αλλά απέφυγε να αναφέρει, τα μάτια του παγωνιού, που είναι και πολλά. Βεβαία υπάρχει το “καμαρώνει σαν παγώνι” όταν θέλει να κοροϊδέψει όποιον καμαρώνει άνευ λόγου, ματαιόδοξα, ανόητα, “αυτός ο λαός καμαρώνει σαν παγώνι για τον πολιτισμό του, όταν οι άλλοι λαοί, γελάνε μαζί του, για την κατάντια του” π.χ.
Στο σύμπαν της ύλης, της μορφής, όλα εκδηλώνονται σε δίπολα, άσπρο vs μαύρο, κακό vs καλό, ήλιος vs σελήνη, άνδρας vs γυναίκα, αρσενικό vs θηλυκό κλπ, κλπ, έτσι γίνεται και με το θέμα “παγώνι” υπάρχει η μαύρη πλευρά του παγωνιού και η χρυσή πλευρά του, μαύρο παγώνι vs χρυσό παγώνι.
Κάθε δίπολο είναι, όπως “ο διάβολος με το θεό” μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Δεν υπάρχει ο θεός χωρίς τον διάβολο και δεν μπορεί να υπάρχει ο διάβολος χωρίς τον θεό. Όπως δεν μπορεί, αλλά και δεν υπάρχει ο Ήλιος χωρίς την Σελήνη.
Πολύ απλά, μέσα στις δημιουργίες της ύλης (…και η ψυχή είναι λεπτοφυής ύλη, εκδήλωση του άυλου Πνεύματος, μέσα στην δημιουργία) αυτά τα φαινομενικά διαφορετικά υλικά δημιουργήματα, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς δίπολα. Λες να μην το γνωρίζει αυτό ο δημιουργός των δημιουργιών; Εδώ το γνωρίζουμε εμείς.
Σκέψου τώρα, τους “ανθρώπους” που δογματικά (άλλος ένας –ισμός) λατρεύουν την ύλη θεωρώντας πως λατρεύουν, κάτι άυλο; Αμ δε, και οι σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα βρίσκονται στον κόσμο της ύλης, αφού βρίσκονται μέσα στον κόσμο της δημιουργίας. …και μάλιστα στα κατώτερα επίπεδα της ύλης, στα επίπεδα του “κόσμου του εγώ”.
Με απλά λόγια οτιδήποτε κι αν λατρεύεις είτε το φως είτε το σκοτάδι ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ γιατί απλούστατα δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Ο Ήλιος λάμπει στο σκοτάδι του Κοσμικού. Σε ένα Κοσμικό Φωτός δεν θα φαινόταν καν.
Τα μάτια του παγωνιού μπορεί να βλέπουν πολλές όψεις μιας μυθικής μορφοπλασίας, αλλά μια απλή ανάλυση πάνω στο σύμβολο της Θεάς Ήρας και όχι μόνο αυτής, μπορεί να οδηγήσει τον επίδοξο ερευνητή στο σημείο, αντί να τραβάει τα μαλλιά του, να θέλει να τσουρομαδήσει κάθε φτερό του καμαρωτού αυτού αγγέλου.
Το παγώνι, πέρα απ την οικογένεια των φασιανιδών και με καταγωγή από τα δάση της Ινδίας, ήταν κάποτε ένας άγγελος γεμάτος περηφάνια. Λατρευόταν σε ναούς και μαντριά για την παντεποπτική του ικανότητα και το ταλέντο να αντανακλά το θεϊκό και ακατάπαυστο πυρ, διασπώντας το σε φασματικές κουτσουλιές ύλης και προστατεύοντας τις εύθραυστες αυτές δημιουργίες του. Δυστυχώς όμως, όλο αυτό, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα οικογενειακής αντιδικίας.
Ήταν απλά, ο άσωτος, επαναστάτης, γιος και αδελφός, (ο πρώτος απ’ τους επτά) μιας διαγαλαξιακής φαμίλιας τσοπαναρέων, που αρνήθηκε να υποταχτεί στην προσταγή να μοιραστεί την λάμψη του με τα ευτελή ανθρωποειδή, αλλά εν τέλη ακολούθησε τον μαύρο και άχαρο δρόμο της προστασίας του βασιλείου των γαιοπλασμάτων.
Του δόθηκε το όνομα Μελέκ Ταούς, ή άγγελος παγώνι, ή Σεϊτάν, ή Εωσφόρος και λατρεύτηκε σε πολλούς μύθους, με πολλές οντολογικές διαμορφώσεις και σε πολλά χρώματα, για να ταιριάξει και με τη νοητική μας γκαρνταρόμπα. Άσπρο, χρυσό, μαύρο και με ιριδίζοντα κέρατα!
Έτσι, επιτέλους, φτερωτός και καμαρωτός, ο παντεπόπτης μπανιστιρτζής έσπευσε να κουμαντάρει τα πήλινα δοχεία που κληρονόμησε απαρχής χρόνου. ..και εκείνα όμως τον λατρέψανε, τοποθετώντας τον συμβολικά στον ουρανό, να ανατέλλει και να δύει ως Αυγερινός και Αποσπερίτης και να σουλατσάρει με ερπετικούς ελιγμούς στις δημιουργίες, χαρούμενος απ την οργασμική πανσπερμία της ίδιας του της λάμψης.
Μιλάμε δηλαδή για μεγάλη ψωνάρα και με την τάση, ενίοτε, να ξεγελά τους διάφορους πολιτισμούς και να παίρνει την γυναικεία μορφή και υπόσταση μια άλλης αδελφής ψυχής, της Αφροδίτης. Η εκδήλωση αυτής της κατεργαριάς του, προσδιορίστηκε από το κoπάδι των μελιστάλαχτων κατειλημένων ανθρωπιδών, ως Venus Project και έλαμψε στο στερέωμα ως η νέα εποχή πολεμικών αντεγκλήσεων, παλιμπαιδισμού και αποσάρθρωσης των εγκεφαλικών συνάψεων.
Η εποχή που θα μείνει γνωστή στα εκστασιασμένα πλήθη, ως η εποχή της θεϊκής μαστούρας, της επονομαζόμενης και Ιερής Μέθης του Εωσφορικού κελεύσματος και της θυσιαστικής καύσης των κυττάρων μας στην τελετουργική του υψικάμινο!

Η κιβωτός των σπόρων όλου του κόσμου

Η επιτάχυνση της κλιματικής αλλαγής, οι φυσικές καταστροφές, οι πόλεμοι, αλλά και η ενορχηστρωμένη προσπάθεια ελέγχου των σπόρων και της παραγωγής τροφίμωνπαγκοσμίως θέτουν σε κίνδυνο την ύπαρξη πλειάδας σπόρων. Η Παγκόσμια Τράπεζα Σπόρων του Σβάλμπαρντ που δημιουργήθηκε πριν από έξι χρόνια αποτελεί μια πραγματική Κιβωτό που φυλάσσει και διατηρεί αυτή την πολύτιμη κληρονομιά του πλανήτη μας.
Κατά το τέλος Φεβρουαρίου, με αφορμή τα δέκατα γενέθλια του Ταμείου Διατήρησης της Βιοποικιλότητας των Φυτών (GCDT), του φορέα που διαχειρίζεται την τράπεζα σπόρων, παρελήφθη φορτίο με 20.000 δείγματα σπόρων από ολόκληρο τον κόσμο.
Μεταξύ άλλων μεταφέρθηκαν στο Σβάλμπαρντ ένα σημαντικό φορτίο σπόρων από την Ιαπωνία, για πρώτη φορά, εκατοντάδες δείγματα φασολιών από τη Βραζιλία, άγριες ποικιλίες ρυζιού, σταριού, αραβοσίτου και άλλα είδη και ποικιλίες από περισσότερες από 100 χώρες και οργανισμούς.
Αυτά θα προστεθούν στα 820.619 δείγματα καλλιεργειών τροφίμων, η συλλογή και αποθήκευση των οποίων αποσκοπεί στη διασφάλιση της τροφής, αλλά και στη διαφύλαξη της βιοποικιλότητας στον πλανήτη.
Οι σπόροι χάνονται, τα τρόφιμα μειώνονται. «Πρέπει να διατηρήσουμε την ποικιλότητα των βασικών καλλιεργειών, προκειμένου να μπορούμε να θρέψουμε τον κόσμο στο μέλλον. Αυτή η ποικιλότητα αποτελεί θεμέλιο λίθο για το μέλλον της γεωργίας, η οποία θα αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις», δήλωσε στην Deutsche Welle η εκτελεστική διευθύντρια του GCDT Μαρί Χάγκα.
«Πρέπει να θρέψουμε ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους επιπλέον μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια και αυτό πρέπει να γίνει εν μέσω κλιματικής αλλαγής.»
Όπως εξήγησε η ίδια, μία ακόμη πρόκληση είναι ο αφανισμός πολλών ειδών. Ενδεικτικά, από τις αρχές του 20ού αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες «έχουν χάσει το 90% της ποικιλότητας των φρούτων και των λαχανικών στα χωράφια», επισήμανε.
“Κατά τη δεκαετία του 1970, στην Ισπανία υπήρχαν 400 ποικιλίες πεπονιού. Σήμερα μόνο 12. Χάνουμε τη βιοποικιλότητα εξαιτίας του τρόπου που καλλιεργούμε τη γη” πρόσθεσε.
Φυσικές καταστροφές και άλλες αιτίες έχουν συντελέσει στην καταστροφή τραπεζών γονιδίων στις Φιλιππίνες και το Αφγανιστάν. Πλέον κινδυνεύει λόγω του πολέμου μια σημαντική τράπεζα στο Χαλέπι της Συρίας. Η Παγκόσμια Τράπεζα Σπόρων, γνωστή και ως «Κιβωτός της Ημέρας της Κρίσης», ανεγέρθηκε μέσα σε 12 μήνες με κόστος 8 εκατομμυρίων δολαρίων με χρηματοδότηση από τη νορβηγική κυβέρνηση.
Η κιβωτός βρίσκεται στη νήσο Σπιτσβέργη του Αρχιπελάγους Σβάλμπαρντ, μια συστάδα 11 νησιών στον Αρκτικό Ωκεανό, σε μόνιμα παγωμένο έδαφος (permafrost) 1500 χιλιόμετρα μακρυά από τον Βόρειο Πόλο. Η γεωγραφία της περιοχής, αλλά και η συγκεκριμένη τοποθεσία όπου βρίσκεται το κτίσμα,σφηνωμένο ανάμεσα σε βράχους, διασφαλίζουν ότι ακόμη και σε περίπτωση διακοπής της ηλεκτροδότησης, τα δείγματα θα παραμείνουν κατεψυγμένα και ζωντανά.
Οι εγκαταστάσεις είναι επίσης σχεδιασμένες να αντέξουν στις πιθανές συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά και σε σεισμούς ή ακόμη και πυρηνικές επιθέσεις.
Μεγαλύτερος ευεργέτης της «Κιβωτού» είναι η αμερικανική τράπεζα σπόρων, ενώ τα δείγματα που περιλαμβάνει πιστεύεται ότι αντιστοιχούν τουλάχιστον στα τρία τέταρτα των καλλιεργειών ολόκληρου του κόσμου.

Εικονική Πραγματικότητα

Η Εικονική Πραγματικότητα (αγγλ. Virtual Reality (VR) είναι η προσομοίωση ενός περιβάλλοντος από έναν υπολογιστή.

Ορισμός: Επειδή δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος και αυστηρός ορισμός για τον όρο Εικονική Πραγματικότητα, δίνονται παρακάτω κάποιοι από τους επικρατέστερους. Ο ίδιος ο όρος βέβαια είναι αντιφατικός και οδηγεί σε παρεξηγήσεις και σε πολύωρες φιλοσοφικές συζητήσεις.

Ο πατέρας του όρου Jaron Lanier, έδωσε τον εξής ορισμό το 1989: «Ένα αλληλεπιδραστικό, τρισδιάστατο περιβάλλον, φτιαγμένο από υπολογιστή, στο οποίο μπορεί κάποιος να εμβυθιστεί.»

Από εκεί και έπειτα, δόθηκαν ποικίλοι ορισμοί, μερικοί από τους οποίους δίνονται παρακάτω:

«Η Εικονική Πραγματικότητα, αποτελεί ένα όρο που έχει γίνει πρόσφατα γνωστός αλλά και από τους πλέον διαδεδομένους στο χώρο των υπολογιστών, ο οποίος μεταφέρει το χρήστη ή τους χρήστες, σε ένα συνθετικό, τεχνητό, εικονικό και φτιαγμένο από υπολογιστή περιβάλλον.» M.Krueger (1991)

«Αλληλεπιδραστικά γραφικά πραγματικού χρόνου (real-time) με τρισδιάστατα μοντέλα, συνδυασμένα με μια τεχνολογία απεικόνισης η οποία δίνει τη δυνατότητα στο χρήστη για εμβύθιση στον μοντελοποιημένο κόσμο και τη δυνατότητα για απευθείας χειρισμό.» Fuchs, H., Bishop, et al. (1992)

«Η ψευδαίσθηση της συμμετοχής σε ένα συνθετικό περιβάλλον αντί για την εξωτερική παρατήρηση ενός τέτοιου περιβάλλοντος. Η Εικονική Πραγματικότητα βασίζεται σε τρισδιάστατες, στερεοσκοπικές μονάδες απεικόνισης, με ανιχνευτή της κίνησης του κεφαλιού, του χεριού ή του σώματος και στερεοσκοπικό ήχο. Η Εικονική Πραγματικότητα είναι μια εμπειρία εμβύθισης που χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις.» Gigante, M. (1993)

«Η Εικονική Πραγματικότητα αναφέρεται σε αλληλεπιδραστικά, πολυ-αισθητικά, βασισμένα στη όραση, τρισδιάστατα, περιβάλλοντα εμβύθισης, δημιουργημένα από υπολογιστή, καθώς και ο συνδυασμός των τεχνολογιών που απαιτούνται για την ανάπτυξη τέτοιων περιβαλλόντων.» Cruz-Neira, C. (1993)

«Μπορεί να οριστεί σαν ένας νέος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. Ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι η υιοθέτηση συσκευών απεικόνισης και αλληλεπίδρασης των ανθρώπινων αισθήσεων. Στερεοσκοπικά συστήματα απεικόνισης, δίνουν τη εντύπωση πραγματικής χωρικής αντίληψης των τρισδιάστατων εικόνων οι οποίες παράγονται από τον υπολογιστή. Επιπλέον, η αίσθηση του ότι είσαι εμβυθισμένος σε ένα εικονικό περιβάλλον, δυναμώνει με τη χρήση συσκευών όπως το γάντι (data glove), το οποίο επιτρέπει πιο φυσική και ενστικτώδη απευθείας αλληλεπίδραση.» Ellis, S. R. (1994)

«Ένα υπολογιστικό σύστημα το οποίο χρησιμοποιείται για τη δημιουργία εικονικών κόσμων, στους οποίους ο χρήστης έχει την εντύπωση της ύπαρξης του σε αυτούς και επιπλέον έχει την ικανότητα να πλοηγηθεί και να χειριστεί τα αντικείμενά τους.» C.Manetta, & Blade R. (1995)

«Η Εικονική Πραγματικότητα είναι τα από τον υπολογιστή φτιαγμένα, τρισδιάστατα, εξομοιωμένα περιβάλλοντα τα οποία απαντώνται σε πραγματικό χρόνο (real-time), καθώς τα διαχειρίζεται ο χρήστης.» Mills, S., Noyes, J. (1999)

«Βασικά είναι μία διεπαφή, η οποία συνδυάζει διαφορετικά τεχνικά συστήματα με σκοπό να δώσει τη δυνατότητα στον χρήστη να αλληλεπιδράσει σε πραγματικό χρόνο με μία εφαρμογή για την απεικόνιση (visualization), την περιγραφή της κίνησης (animation), την παραγωγή (generation) και την μεταβολή (modification) τρισδιάστατων δεδομένων, δημιουργημένων από υπολογιστή τα οποία βλέπει στερεοσκοπικά. Ένας όρος που περικλείει τα πάντα και περιγράφει την τεχνολογία και όλο το πεδίο γενικότερα.» VIEW of the future Project (2001)

«Η εξομοίωση ενός πραγματικού ή φανταστικού περιβάλλοντος, το οποίο μπορεί να το βιώσει ο χρήστης οπτικά στις τρεις διαστάσεις του πλάτους, ύψους και βάθους και το οποίο μπορεί επιπροσθέτως να παρέχει μια αλληλεπιδραστική οπτική εμπειρία με κίνηση σε πραγματικό χρόνο (real-time) με ήχο και πιθανώς και απτικές ή άλλες μορφές ανάδρασης.» Whatis.com full reference (2003)

«Ένα μέσο το οποίο αποτελείται από αλληλεπιδραστικές εξομοιώσεις με υπολογιστή, οι οποίες ‘αισθάνονται’ την θέση και τις ενέργειες του χρήστη, και αντικαθιστούν ή επαυξάνουν την ανάδραση σε μία ή παραπάνω αισθήσεις, δίνοντας το αίσθημα της πνευματικής εμβύθισης ή παρουσίας στην εξομοίωση (ένας εικονικός κόσμος).» Sherman, W. R., Craig, A., B. (2003)

Τελευταία στην επιστημονική κοινότητα αποφεύγεται η χρήση του όρου Εικονική Πραγματικότητα λόγω της αντιφατικότητάς του και χρησιμοποιείται ο όρος Εικονικό Περιβάλλον, Virtual Environment στα αγγλικά, (αγγλική συντομογραφία VE).

Ο όρος Εικονική Πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Jaron Lanier (Τζάρον Λέινιερ) το 1989. Ο Lanier είναι ένας από τους πρωτοπόρους της Εικονικής Πραγματικότητας και ιδρυτής της εταιρείας VPL Research (από τη φράση Virtual Programming Languages) η οποία ανέπτυξε μερικά από τα πρώτα συστήματα τη δεκαετία του 1980.

Η Εικονική Πραγματικότητα χρησιμοποιεί ηλεκτρονικούς υπολογιστές, για να δημιουργήσει και να προσομοιώσει υπαρκτά ή μη περιβάλλοντα, από τα οποία ο χρήστης έχει την ψευδαίσθηση ότι περιβάλλεται και στα οποία μπορεί να κινηθεί ελεύθερα, αλληλεπιδρώντας παράλληλα με τα αντικείμενα που περιλαμβάνουν, όπως θα έκανε και στον πραγματικό κόσμο.

Για να είναι όσο πιο πετυχημένη γίνεται η εμβύθιση ενός χρήστη σε ένα περιβάλλον Εικονικής Πραγματικότητας, είναι σημαντικό να απομονωθεί ο χρήστης και οι αισθήσεις του από το πραγματικό κόσμο, επικαλύπτοντας τα ερεθίσματα του πραγματικού κόσμου με αντίστοιχα εικονικά, φτιαγμένα από το σύστημα της Εικονικής Πραγματικότητας. Από τις πέντε (ή μήπως εφτά) αισθήσεις, οι πιο σημαντικές κατά φθίνουσα σειρά είναι η όραση, η ακοή και η αφή.

Έτσι είναι πρωταρχικής σημασίας ένα σύστημα Εικονικής Πραγματικότητας να παρέχει στερεοσκοπική εικόνα, δηλαδή δύο εικόνες από διαφορετική οπτική γωνία, μία για κάθε μάτι του χρήστη, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η αίσθηση του βάθους στο χώρο. Παράλληλα η ύπαρξη στέρεοσκοπικού ήχου βοηθάει το χρήστη να κατανοεί τι γίνεται γύρω του στον εικονικό χώρο που τον περιβάλλει με πολύ φυσικό τρόπο, ενώ ταυτόχρονα αποκλείει τον χρήστη από τους ήχους του πραγματικού κόσμου, οι οποίοι θα μπορούσαν να καταστρέψουν την εικονική του εμπειρία.

Τέλος η αφή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί με κατάλληλες συσκευές είτε για να μπορεί ο χρήστης να νιώθει τον κόσμο, π.χ. να ακουμπά ένα αντικείμενο και να νιώθει αντίσταση, είτε για να καθοδηγήσουμε το χρήστη διευκολύνοντάς τον στην εκτέλεση κάποιων συγκεκριμένων ενεργειών, π.χ. μοντελοποίηση τρισδιάστατων αντικειμένων. Αν όλα τα παραπάνω συνδυαστούν και με την ανίχνευση των κινήσεων του χρήστη με κατάλληλες συσκευές ανίχνευσης, έτσι ώστε το εικονικό περιβάλλον να συμπεριφέρεται όπως και το πραγματικό, τότε η όλη εμπειρία που θα αποκτήσει ο χρήστης μπορεί να είναι άκρως ρεαλιστική.

Η ιστορία της Εικονικής Πραγματικότητας, ξεκινά από τις πρώτες στιγμές που ο άνθρωπος θέλησε να εκφραστεί, περίπου 15000 χρόνια π.κ.ε., με τις προϊστορικές ζωγραφιές σε σπηλιές, όπως το σπήλαιο Λασκώ στη νότια Γαλλία αλλά και με τα διάφορα θρησκευτικά τελετουργικά, που προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις και να προκαλέσουν δέος και θαυμασμό. Τέτοια παραδείγματα εμβύθισης στην ιστορία της τέχνης υπάρχουν πάρα πολλά. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το αρχαίο ελληνικό δράμα και τα Διονύσια.

Επίσης κατά τον 5ο αιώνα π.κ.ε., όπου γίνονται οι πρώτες ιστορικές αναφορές στην τέχνη από τον Πλάτωνα και τους σύγχρονούς του, δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στη δραματική χρήση της προοπτικής στα σκηνικά των έργων του Αισχύλου και του Σοφοκλή. Μάλιστα ένας από τους πιο καινοτόμους σκηνογράφους, ο Αγάθαρχος, έγραψε σημειώσεις για το πώς χρησιμοποιούσε ο ίδιος την προοπτική σύγκλιση, οι οποίες ενέπνευσαν πολλούς Έλληνες γεωμέτρες εκείνης της εποχής να αναλύσουν μαθηματικά το μετασχηματισμό προβολής.

Δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί αρχαία ελληνικά σκίτσα ή ζωγραφιές που χρησιμοποιούν την προοπτική, αλλά μπορούμε ίσως να πάρουμε μια γεύση από τα Ρωμαϊκά αντίγραφα, φτιαγμένα μάλλον από Έλληνες ζωγράφους στην Πομπηία του πρώτου αιώνα μ.Χ. Φαίνεται ότι οι Έλληνες και Ρωμαίοι ζωγράφοι έφταναν σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο τρισδιάστατου ρεαλισμού στα έργα τους χρησιμοποιώντας τη διαίσθησή τους, παρά σχεδιάζοντας τα πάντα από την αρχή με ακρίβεια.

Θα πρέπει να φτάσουμε στο 14ο αιώνα, στη Φλωρεντία, όπου ο Giotto di Bondone ανακάλυψε εντελώς ξαφνικά ένα διαισθητικό τρόπο για την προβολή 3Δ προοπτικής σε μια 2Δ επιφάνεια, όπως είναι ο καμβάς. Η μέθοδος αυτή βασίζεται στην οργάνωση των αντικειμένων και των σχέσεων τους σαν να υπάρχει ένα και μοναδικό σημείο θέασης, πράγμα που δημιουργεί μια αίσθηση βάθους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι θεωρείται ο ιδρυτικής της Δυτικής ζωγραφικής.

Η επόμενη εξέλιξη στον τομέα της Εικονικής Πραγματικότητας, έρχεται το 1778, όταν ο Σκωτζέζος ζωγράφος Robert Barker ζωγράφισε μια άποψη της πόλης του Εδιμβούργου 360 μοιρών. Ο καμβάς ύψους περίπου 3 μέτρων τοποθετήθηκε σε ένα κυκλικό δωμάτιο με διάμετρο περίπου 18 μέτρα. Οι θεατές εισέρχονταν στο κέντρο του δωματίου και βρίσκονταν περικυκλωμένοι από τη σκηνή. Ο Barker αρχικά ονόμασε την εφεύρεσή του ‘la nature á coup d’ oeil’, αλλά σε διαφημίσεις του 1791 για μια αντίστοιχη ζωγραφιά για το Λονδίνο, χρησιμοποίησε τον όρο ‘Πανόραμα’ από τις ελληνικές λέξεις παν και όραμα.

Στα μέσα του 18ου αιώνα, η νέα τεχνολογία της φωτογραφίας γίνεται δημοφιλής, δίνοντας τη δυνατότητα στον άνθρωπο για πρώτη φορά στην ιστορία του να παίρνει και να ξαναδημιουργεί πιστά αντίγραφα εικόνων, γεωγραφικών τόπων, ανθρώπων ή γεγονότων. Το 1833 o Wheatstone, επινόησε τη στερεοσκοπική οθόνη, η οποία επέτρεπε τη θέαση στερεοσκοπικών εικόνων, δίνοντας έτσι στο θεατή μια αίσθηση του βάθους. Ο David Brewster επεξεργάστηκε ακόμα περισσότερο την εφεύρεση αυτή το 1844, πράγμα που έκανε δυνατή την δημιουργία ενός προϊόντος ευρείας κατανάλωσης με το όνομα Viewmaster στα μέσα του 19ου αιώνα.

To 1929 o Edward Link κατασκευάζει τον πρώτο απλό μηχανικό εξομοιωτή πτήσης, για την εκπαίδευση πιλότων σε εσωτερικούς χώρους και μακριά από πραγματικά αεροπλάνα. Το 1946 κατασκευάζεται ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής, με την ονομασία ENIAC, από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, για τον αμερικάνικο στρατό. Στη δεκαετία του 1950 ο Αμερικανός κινηματογραφιστής Morton Heilig προτείνει «το σινεμά του μέλλοντος», το οποίο θα περικυκλώνει το θεατή με αισθήσεις φτιαγμένες από μηχανήματα και θα μεταφέρει τους θεατές σε μια άλλη διάσταση.

Το Sensorama που κατασκευάζεται από τον ίδιο το 1956, προσφέρει μια βόλτα με μοτοσυκλέτα στους δρόμους του Μανχάταν. Χρησιμοποιούνται 3Δ γραφικά, στερεοσκοπικός ήχος και δονητές. Ο χρήστης του μπορεί επίσης να νοιώσει τον αέρα να τον χτυπάει στο πρόσωπο και να μυρίσει αρώματα της πόλης, όπως γιασεμί και ιβίσκο. Τελικά όμως το Sensorama αποδεικνύεται πολύ επαναστατικό για την εποχή του και αποτυγχάνει.

Το 1961 οι μηχανικοί της εταιρίας Philco Comeau και Bryan δημιουργούν ένα HMD (Head Mounted Display) με την ονομασία Headsight TV Surveillance System απομακρυσμένης παρακολούθησης, με ανίχνευση της κίνησης του κεφαλιού. Για να το επιτύχουν αυτό χρησιμοποιούν ένα ειδικά κατασκευσμένο ηλεκτρομαγνητικό σύστημα. Το HMD αυτό χρησιμοποιήθηκε για την απομακρυσμένη παρακολούθηση επικίνδυνων καταστάσεων. To 1963 o διδακτορικός φοιτητής του MIT Ivan Sutherland εισάγει τα αλληλεπιδραστικά γραφικά μέσω υπολογιστή με την εφαρμογή του Sketchpad.

Η συγκεκριμένη εφαρμογή χρησιμοποιεί ένα ελαφρύ στυλό για την επιλογή αντικειμένων, παράλληλα με τη χρήση του πληκτρολογίου. Ο ίδιος το 1965 κάνει τα πρώτα βήματα στο να συνδυάσει τους υπολογιστές και τη δημιουργία Εικονικών Κόσμων με την εργασία του «The ultimate display». Στην εργασία αυτή ουσιαστικά περιγράφει ένα δωμάτιο, όπου τα πάντα ελέγχονται από τον υπολογιστή και όλες οι ενέργειες του χρήστη μέσα σε αυτό έχουν τον ίδιο αντίκτυπο που θα είχαν και στον πραγματικό κόσμο. Όπως αναφέρει και ο ίδιος «It is a looking glass into a mathematical wonderland».

Το 1967, o Fred Brooks επηρεασμένος από την εργασία του Sutherland, ξεκινάει το project GROPE, που έχει σαν στόχο να εξερευνήσει τη χρήση απτικής αλληλεπίδρασης για να βοηθήσει τους βιοχημικούς να «αισθανθούν» τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ μορίων πρωτεΐνης. Το 1968, ο Sutherland κατασκευάζει το Sword of Damocles (Σπαθί του Δαμοκλή), ένα HDM το οποίο πήρε το όνομα του από το γεγονός ότι κρεμόταν από το ταβάνι. Χρησιμοποιούσε καθοδικές λυχνίες, είχε μηχανική ανίχνευση της κίνησης του κεφαλιού και πρόβαλλε εικόνες πάνω στον πραγματικό κόσμο.

Το εύρος πεδίου του ήταν 40 μοίρες και ο χρήστης μπορούσε να δει σε πραγματικό χρόνο, αντικείμενα σε wireframe μορφή να προβάλλονται πάνω στον πραγματικό κόσμο. Την ίδια χρονιά ο ίδιος και o David Evans ιδρύουν την εταιρία Evans and Sutherland Computer Corp. (E&S), η οποία ασχολείται με συστήματα οπτικοποίησης τα οποία χρησιμοποιούνται στο στρατό, σε εμπορικούς εξομοιωτές καθώς και σε πλανητάρια και αλληλεπιδραστικά θέατρα. Η εταιρία αυτή εξακολουθεί να υπάρχει! Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της http://www.es.com/.

Tο 1972, η εταιρία Atari προσφέρει στο ευρύ κοινό αλληλεπιδραστικά γραφικά πραγματικού χρόνου, με το παιχνίδι Pong. Η ίδια εταιρία στη συνέχεια θα συγκεντρώσει στους κόλπους της πολλούς μελλοντικούς πρωτοπόρους της Εικονικής Πραγματικότητας, όπως είναι οι Alan Kay, Fisher, Bricken, Foster, Laurel, Walser, Robinett και Zimmerman. Το 1974 ο Myron Krueger δημιουργεί τα πρωτοποριακά του έργα, Metaplay και Videoplace, όπου εξερευνά τις δυνατότητες της αλληλεπίδρασης με τη βοήθεια υπολογιστή. Δημιουργούνται έτσι αλληλεπιδραστικά καλλιτεχνικά περιβάλλοντα, σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνουν στους χρήστες τους τη δυνατότητα ελευθερίας επιλογής και προσωπικής έκφρασης. Το 1976 κατασκευάζεται το GROPE II, από τους P. J. Kilpatrick και Fred Brooks, το οποίο παρείχε force feedback (ανάδραση δύναμης) και χρησιμοποιούσε μηχανικούς βραχίονες, για να μεταφερθούν οι κινήσεις των χεριών των χημικών που χρησιμοποιούσαν το σύστημα, στα άτομα φαρμάκων και να μεταβάλλουν τη συμπεριφορά τους.

Σε αντίθεση με το παρελθόν, το οποίο ήταν γεμάτο υποσχέσεις οι οποίες τελικά ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί οι τεχνολογίες και οι συνθήκες που επικρατούσαν δεν ήταν αρκετά ώριμες, το μέλλον της Εικονικής Πραγματικότητας υπόσχεται μια συνεχή ανάπτυξη σε πιο στέρεες και λιγότερο ουτοπικές βάσεις. Πλέον η βιομηχανία αρχίζει να βρίσκει πρακτικές εφαρμογές στη χρήση των Εικονικών Περιβαλλόντων, όπως είναι η σχεδίαση αυτοκινήτων ή η εκπαίδευση αστροναυτών, και μαζί με τα διάφορα κρατικά ερευνητικά προγράμματα προσφέρουν μια σταθερή χρηματοδότηση για την έρευνα και την ανάπτυξη τέτοιων συστημάτων, καθώς και την εύρεση νέων εφαρμογών τους.

Μάλιστα τελευταία γίνονται προσπάθειες να συγκεντρωθεί όλη η γνώση που έχει συσσωρευτεί διάσπαρτη σε ερευνητικά ιδρύματα και εταιρείες που ασχολούνται με την Εικονική Πραγματικότητα, με σκοπό την κατανόηση των αναγκών τέτοιων περιβαλλόντων καθώς και την ανάπτυξη οδηγιών για τη σχεδίαση και υλοποίησή τους. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συνεχής ανάπτυξη της τεχνολογίας, δίνει τη δυνατότητα για αναβάθμιση της ποιότητας της εμβύθινσης που μπορεί να γίνει αντιληπτή από το χρήστη, μέσω της βελτίωσης των συσκευών εισόδου και εξόδου, ενώ παράλληλα μειώνεται και το κόστος αυτών των συσκευών, που τουλάχιστον μέχρι τώρα είναι απαγορευτικό για το μέσο χρήστη. Έτσι θα λέγαμε ότι δεν θα αργήσει η μέρα που η Εικονική Πραγματικότητα θα βρεθεί σε κάθε σπίτι, ιδιαίτερα αν υποστηριχθεί από τον τομέα της ψυχαγωγίας και των παιχνιδιών.

Η Εικονική Πραγματικότητα στην Επιστημονική Φαντασία

Πολλά βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας δημιούργησαν χαρακτήρες «παγιδευμένους στην Εικονική Πραγματικότητα». Η πρώτη σύγχρονη δουλειά που χρησιμοποίησε αυτή την ιδέα είναι η νουβέλα Simulacron-3 γραμμένη από τον Daniel F. Galouye, η οποία χρησιμοποιήθηκε στη Γερμανία για το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς Welt am Draht (Ο κόσμος σε ένα Σύρμα). Η πρώτη ταινία μαζικής αποδοχής του Χόλιγουντ που εξερευνούσε αυτή την ιδέα ήταν η ταινία Τρον του Στίβεν Λίσμπεργκερ. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι ταινίες Ολική Επαναφορά (1990), Ο μνημονικός Τζόνι (1992), Επαφές μιας ξεχωριστής πραγματικότητας (Lawnmower man, 1992), Το δέκατο τρίτο πάτωμα 1999 και eXistenZ 1999 του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Οι πιο γνωστές ταινίες όμως με αναφορά στην Εικονική Πραγματικότητα είναι οι ταινίες των αδερφών Γουατσόφσκι, Μάτριξ (1999), The Matrix Reloaded (2003) και The Matrix Revolutions (2003).

Η κωμωδία National Lampoon’s Last Resort ήταν σημαντική στο ότι παρουσίαζε την Εικονική Πραγματικότητα και την πραγματικότητα να αλληλοκαλύπτονται, και μερικές φορές να είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσεις. Επίσης, η βρετανική κωμωδία Red Dwarf για πολλά επεισόδια χρησιμοποιούσε την ιδέα ότι η ζωή (ή τουλάχιστον η ζωή της σειράς αυτής) είναι ένα παιχνίδι Εικονικής Πραγματικότητας. Αυτή η ιδέα χρησιμοποιήθηκε επίσης και στο Spy Kids 3-D: Game Over. Το .Hack επικεντρώνεται γύρω από ένα παιχνίδι Εικονικής Πραγματικότητας.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι εύκολο να διακρίνεις την Εικονική Πραγματικότητα από την πραγματικότητα. Οι εικόνες δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικές, υπάρχει χρονική καθυστέρηση στην ανταπόκριση του συστήματος στις κινήσεις του χρήστη, και επιπλέον τις περισσότερες φορές αισθήσεις όπως η αφή, η οσμή και η γεύση δεν δέχονται ερεθίσματα από τον εικονικό κόσμο.

Άλλα βιβλία επιστημονικής φαντασίας έχουν προάγει την Εικονική Πραγματικότητα σαν μια μερική αντικατάσταση της δυστυχίας της πραγματικότητας, με την έννοια ότι ένας άπορος στον πραγματικό κόσμο μπορεί να είναι βασιλιάς σε ένα σύστημα Εικονικής Πραγματικότητας, ή σαν ένα τρόπο για την δημιουργία φαντασμαγορικών εικονικών κόσμων στους οποίους οι άνθρωποι ζουν, παίζουν και κοινωνικοποιούνται. Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα και των δύο ιδεών είναι η νουβέλα του Νιλ Στίβενσον με τον τίτλο Snow Crash. Ωστόσο, το 2003, ο Στίβενσον παραδέχτηκε στο περιοδικό Wired ότι το Snow Crash ήταν μια «αποτυχημένη προφητεία».

Στο παιχνίδι ρόλων Mage: The Ascension, υπάρχει μια μυστική μαγική κοινότητα με το όνομα Virtual Adepts η οποία παρουσιάζεται ότι δημιούργησε την Εικονική Πραγματικότητα. Ο απόλυτος στόχος αυτής της κοινότητας είναι η μετακίνηση τους στην Εικονική Πραγματικότητα, αλλάζοντας το πραγματικό τους σώμα με ένα καλύτερο εικονικό.

 Υπάρχουν αρχέγονες ερωτήσεις που δεν επιδέχονται μονάχα μια απάντηση, λες κι έχουν σκοπό τους,  να κάνουν την ζωή μας δύσκολη και το μυαλό μας να δουλεύει ασταμάτητα. Μια απ αυτές είναι «Ποια είναι η αρχέγονη πραγματικότητα;»  και «Υπάρχει μια πραγματικότητα;»  και «αν δεν υπάρχει μόνο μια πραγματικότητα πόσες υπάρχουν;» και «Είναι όλες πραγματικές ή φανταστικές;» Κι «αν είναι φανταστικές πως έχουμε πρόσβαση σε αυτές;» Και «ποια είναι η πραγματική η μία πραγματικότητα;» «Ποιος την έφτιαξε;» ….  Βλέπετε… ξεκινάς με μια ερώτηση και … καταλήγεις στο ΧΑΟΣ των ερωτήσεων.

Το διήγημα που θα διαβάσετε του  Charles Leonard Harness  «Η ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» [1] δεν απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις της σχετικής σχετικότητας ή της κβαντικής, γνώσεις φυσικές ή μεταφυσικές, απαιτεί όμως να έχετε μυαλό που δουλεύει ρέοντας, αναλύοντας και διαφοροποιώντας αφηρημένες έννοιες. Μόνο τότε μπορείτε να απαντήσετε σε 1-2 από τις πιο πάνω ερωτήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τις απαντήσετε όλες ή πως δεν θα γεννηθούν νέες ! Ουτε σημαίνει πως η όποια απάντηση δώσετε, θα είναι η σωστή ή η μοναδική … ΟΥΦ …ΝΑΙ ΧΑΟΣ

Θα (ξανά) ανακαλύψετε επίσης ό,τι αυτό που μπορεί να κάνει την διαφορά –και το αναφέρουμε συνεχώς στο terrapapers- είναι το μικρό, το ασήμαντο, αυτό που δεν το πιάνει το μάτι σου ή δεν το θεωρεί σημαντικό και άξιο λόγου ο νους σου – όπως ένα ποντίκι ή ένα φωτόνιο- είναι αυτό ακριβώς που κάνει την διαφορά, αυτό που υπό προϋποθέσεις, δημιουργεί ή καταστρέφει ξαναδημιουργεί και ξανά-καταστρέφει στο διηνεκές. Είναι ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ της θεωρίας του ΧΑΟΥΣ είναι ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ … αλήθεια ξέρεις ποιός είναι ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ;

Σκέψου το γνωστό ανέκδοτο.

Ρητορική ερώτηση, ανάμεσα σε φίλους που πίνουν ξαπλωμένοι στην αμουδιά, «Ποιος πρωτοέφτιαξε άραγε τον κόσμο; Ποιά είναι η Αρχέγονη Αρχή»
Απαντά ο χειρούργος ΕΓΩ γιατί με γνώσεις χειρουργικής ο θεός έφτιαξε την Εύα και άρα … υπάρχουμε!
Απαντά ο αρχιτέκτονας ΕΓΩ γιατί ο θεός έφτιαξε πρώτα τον κόσμο και μετά τους ανθρώπους … !
Απαντά ο δικηγόρος στους άλλους δύο …ΕΓΩ ποιος νομίζετε πως έφτιαξε το ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΧΑΟΣ;