Ευχές για το Νέο έτος

Όσοι είναι οι σπόροι ενός ροδιού τόσες και άλλες τόσες είναι οι ευχές μου για την καινούργια Χρονιά!

Σπάζοντας ένα ρόδι νοερά σε κάθε Ελληνικό σπίτι εύχομαι ο κρότος που θα ακουστεί να διώξει κάθε κακό και κάθε σπόρος να σκορπιστεί σε κάθε γωνιά σπέρνοντας αγάπη και τα νάματα του Ελληνισμού.

Κάθε σπόρος να φέρει στον καθένα ότι η ψυχή του βαθιά λαχταρά.

Χρόνια Πολλά Ελλάδα μου Ευτυχισμένος ο καινούργιος Χρόνος!!!

Ας κυλίσει ευνοϊκά για όλη την ανθρωπότητα και ας φέρει υγεία, ευτυχία και πολλή δύναμη σε κάθε ψυχή!

 Με αγάπη

ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟΣ

Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Η ευδιαθεσία

Ο Δημόκριτος από την πλούσια κατά τον πέμπτο αιώνα θρακική πόλη των Αβδήρων είναι γνωστός κυρίως για τη συμβολή του στην ανάπτυξη και συστηματοποίηση της ατομικής θεωρίας που είχε συλλάβει ο Λεύκιππος. Θεμελιώδης αρχή της θεωρίας αυτής είναι ότι η ύλη αποτελείται από αδιαίρετα σωματίδια, τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους από το κενό και διαφέρουν ως προς το σχήμα, τη διάταξη και την κατάστασή τους -διαφορές που εξηγούν την ποικιλία στη φύση. Όσα αποσπάσματα ωστόσο μας έχουν σωθεί από τον Δημόκριτο προέρχονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από τα ηθικά του έργα και εκφράζουν απόψεις παρόμοιες με αυτές του Επίκουρου. Το ηθικό ιδεώδες του Δημόκριτου συνίσταται στην προστασία των ατόμων της ψυχής από βίαιες ψυχικές αναστατώσεις. Στο παρατιθέμενο απόσπασμα από το έργο Περὶ εὐθυμίης (= Σχετικά με την ευδιαθεσία, την ψυχική γαλήνη) ο Δημόκριτος διατυπώνει την άποψη ότι η ευδιαθεσία επιτυγχάνεται με την αποφυγή των ακραίων καταστάσεων της στέρησης και του κορεσμού, και τη "συμμετρία" του βίου, δηλ. τη μετρημένη ζωή. Ενδεικτική της σχέσης των ηθικών απόψεων του Δημοκρίτου με τη φυσική του είναι η χρήση πολλών αφηρημένων όρων στην αρχή του αποσπάσματος.

Απόσπασμα 191

ἀνθρώποισι γὰρ εὐθυμίη γίνεται μετριότητι τέρψιος καὶ βίου συμμετρίῃ· τὰ δ᾽ ἐλλείποντα καὶ ὑπερβάλλοντα μεταπίπτειν τε φιλεῖ καὶ μεγάλας κινήσιας ἐμποιεῖν τῇ ψυχῇ. αἱ δ᾽ ἐκ μεγάλων διαστημάτων κινούμεναι τῶν ψυχέων οὔτε εὐσταθέες εἰσὶν οὔτε εὔθυμοι. ἐπὶ τοῖς δυνατοῖς οὖν δεῖ ἔχειν τὴν γνώμην καὶ τοῖς παρεοῦσιν ἀρκέεσθαι τῶν μὲν ζηλουμένων καὶ θαυμαζομένων ὀλίγην μνήμην ἔχοντα καὶ τῇ διανοίᾳ μὴ προσεδρεύοντα, τῶν δὲ ταλαιπωρεόντων τοὺς βίους θεωρέειν, ἐννοούμενον ἃ πάσχουσι κάρτα, ὅκως ἂν τὰ παρεόντα σοι καὶ ὑπάρχοντα μεγάλα καὶ ζηλωτὰ φαίνηται, καὶ μηκέτι πλειόνων ἐπιθυμέοντι συμβαίνῃ κακοπαθεῖν τῇ ψυχῇ. ὁ γὰρ θαυμάζων τοὺς ἔχοντας καὶ μακαριζομένους ὑπὸ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ τῇ μνήμῃ πᾶσαν ὥραν προσεδρεύων ἀεὶ ἐπικαινουργεῖν ἀναγκάζεται καὶ ἐπιβάλλεσθαι δι᾽ ἐπιθυμίην τοῦ τι πρήσσειν ἀνήκεστον ὧν νόμοι κωλύουσιν. διόπερ τὰ μὲν μὴ δίζεσθαι χρεών, ἐπὶ δὲ τοῖς εὐθυμέεσθαι χρεών, παραβάλλοντα τὸν ἑωυτοῦ βίον πρὸς τὸν τῶν φαυλότερον πρησσόντων καὶ μακαρίζειν ἑωυτὸν ἐνθυμεύμενον ἃ πάσχουσιν, ὁκόσῳ αὐτέων βέλτιον πρήσσει τε καὶ διάγει. ταύτης γὰρ ἐχόμενος τῆς γνώμης εὐθυμότερόν τε διάξεις καὶ οὐκ ὀλίγας κῆρας ἐν τῷ βίῳ διώσεαι, φθόνον καὶ ζῆλον καὶ δυσμενίην.

***
Γιατί την ψυχική γαλήνη τη φέρνει στους ανθρώπους η συγκρατημένη διασκέδαση και η σύμμετρη ζωή. Η στέρηση και η υπεραφθονία τείνουν να μετατρέπονται στο αντίθετό τους και να προκαλούν στην ψυχή μεγάλες κινήσεις· και οι ψυχές που κινούνται σε μεγάλη έκταση δεν είναι ούτε ευσταθείς ούτε γαλήνιες. Πρέπει λοιπόν να έχει κανείς το νου του σε πράγματα που ανταποκρίνονται στις δυνάμεις του και να είναι ευχαριστημένος με αυτά που έχει. Να μη δίνει μεγάλη σημασία στα όσα ζηλεύουν ή θαυμάζουν οι πολλοί και να μην τα σκέφτεται συνεχώς. Να κοιτάζει πώς ζουν οι ταλαίπωροι και να συναισθάνεται πόσο υποφέρουν. Με αυτό τον τρόπο, τα πράγματα που είναι κοντά του και τα έχει στη διάθεσή του μπορεί κάλλιστα να του φανούν μεγάλα και αξιοζήλευτα· η ψυχή του δεν θα υποφέρει πια επιθυμώντας περισσότερα. Γιατί όποιος θαυμάζει τους ανθρώπους που έχουν πλούτη και μακαρίζονται από τους άλλους, όποιος εντρυφεί συνεχώς στις αναμνήσεις του, αναγκάζεται να σκαρφίζεται πάντοτε κάτι καινούριο και να σπρώχνεται από την επιθυμία του σε πράξεις ανεπανόρθωτες και παράνομες. Γι᾽ αυτό ακριβώς δεν πρέπει κανείς να ψάχνει για πράγματα που είναι μακριά του, παρά να ικανοποιείται με τα όσα είναι κοντά του, συγκρίνοντας τη ζωή του με τη ζωή εκείνων που βρίσκονται σε χειρότερη θέση. Έχοντας στο νου του πόσα υποφέρουν εκείνοι, πρέπει να μακαρίζει τον εαυτό του για το πόσο καλύτερα ζει ο ίδιος. Γιατί αν το βάλεις αυτό καλά στο νου σου, θα ζεις πιο γαλήνια και θα αποτρέψεις όχι λίγα κακά στη ζωή σου -το φθόνο, τη ζήλια και την κακεντρέχεια.

Η αγάπη είναι μόνο μία

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.

    

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ’ αγαπώ, δεν έχω άλλον.

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.
Το Σ’ ΑΓΑΠΩ και ΣΟΥ ΔΕΙΧΝΩ ΟΤΙ Σ’ ΑΓΑΠΩ μπορεί να είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά για μένα και για σένα. Και εδώ, όπως και σε όλα τα θέματα, μπορεί να διαφωνούμε ριζικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ένας από τους δύο κάνει αναγκαστικά λάθος.
Παραδείγματος χάριν: ξέρω πως η μαμά μου μπορεί να σου δείχνει ότι σ’ αγαπάει με διάφορους τρόπους, όπως όταν σε καλεί στο σπίτι και φτιάχνει τα φαγητά που σου αρέσουν. Αν λοιπόν, για τη μέρα που σ’ έχει καλέσει, έχει ετοιμάσει δύο ή και τρία από εκείνα τα υπέροχα αραβικά φαγητά που για να τα φτιάξει χρειάστηκε να περάσει πεντ’ έξι μέρες στην κουζίνα ζυμώνοντας, ξεφλουδίζοντας, τεμαχίζοντας και βράζοντας τα υλικά, αυτό για τη μαμά μου σημαίνει ότι σ’ αγαπάει. Και αν δεν έχεις μάθει να ερμηνεύεις αυτόν τον τρόπο έκφρασης, μπορεί να μην καταλάβεις ότι γι’ αυτήν είναι το ίδιο σαν να λέει σ’ αγαπώ. Αυτό σημαίνει ότι είναι εκδηλωτική; Δεν ξέρω. Σε κάθε περίπτωση, είναι Ο ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ τρόπος να λέει σ’ αγαπώ. Αν δεν μάθω να διαβάζω το μήνυμα που εκφράζουν έμμεσα αυτές οι κινήσεις, δεν θα μπορέσω ποτέ να αποκωδικοποιήσω το μήνυμα που εκφράζει ο άλλος.

Όταν σ’ αγαπάει κάποιος, σου αφιερώνει ένα μέρος της ζωής, του χρόνου και του ενδιαφέροντός του.
Όταν σ’ αγαπάει κάποιος, οι πράξεις του σου λένε καθαρά πόσο πολύ νοιάζεται για σένα. Μπορεί ν’ αποφασίσω να κάνω κάτι που θέλεις, με τη φαντασίωση ότι θα καταλάβεις πόσο σ’ αγαπώ. Κάποια φορά μπορεί να το κάνω, άλλοτε μπορεί και όχι. Αν και δεν μου αρέσει, μπορεί να σηκωθώ από τα χαράματα να στολίσω το σπίτι και να ετοιμάσω το πρωινό γεμίζοντας τους τοίχους με αφίσες και το κρεβάτι με δώρα, και για το βράδυ να έχω καλέσει ένα σωρό κόσμο… Ξέροντας πόσο σε συγκινεί, είναι πιθανό κάποια φορά να το δεις να γίνεται, αν έχω διάθεση. Αν, όμως, επιβάλλεται να κάνω το ίδιο κάθε χρόνο, κι εγώ το επαναλαμβάνω μόνο και μόνο για να σ’ ευχαριστήσω… μην έχεις και την απαίτηση να το απολαμβάνω. Γιατί, αν δεν είναι κάτι που κι εγώ θέλω από μόνος μου, ίσως είναι καλύτερο και για τους δυο μας να μη το κάνω καθόλου.
Βέβαια, αν εγώ δεν έχω ποτέ διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο, ούτε και τίποτ’ απ’ αυτά που ξέρω ότι σου αρέσουν τότε κάτι συμβαίνει.
Δεν πιστεύω ότι όταν θυσιάζεται κανείς για τον άλλον, αυτό αποτελεί εγγύηση αγάπης, και ακόμη λιγότερο, ότι η θυσία αποδεικνύει την αγάπη μου για τον άλλο.

Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που εγγυάται την ικανότητα να χαιρόμαστε πράγματα μαζί, κι όχι ένα μέτρο για το πόσο είμαι διατεθειμένος να υποφέρω για σένα, ή πόσο είμαι έτοιμος να απαρνηθώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Η αγάπη μας μετριέται και δυναμώνει ανάλογα με το πόσο ικανοί είμαστε να περπατάμε μαζί σ’ αυτόν τον δρόμο, να απολαμβάνουμε κάθε βήμα όσο γίνεται περισσότερο, και να αυξάνουμε την ικανότητά μας να χαιρόμαστε ακριβώς αυτό: το ότι είμαστε μαζί.

Γαμετογένεση in vitro

Μια νέα τεχνική δημιουργίας σπερματοζωαρίων και ωαρίων στο εργαστήριο, η οποία όμως δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί στον άνθρωπο, θα μπορούσε να προσφέρει επιλογές τεκνοποίησης πρωτοφανείς στη φύση: παιδιά με δύο βιολογικούς μπαμπάδες, παιδιά με δυο μαμάδες, παιδιά με έναν γονιό, ακόμα και παιδιά με πολλούς βιολογικούς γονείς.

Όλοι αυτοί οι ανορθόδοξοι τρόποι αναπαραγωγής δείχνουν εφικτοί χάρη στην τεχνική της «γαμετογένεσης in vitro», ή IVG, δηλαδή της δημιουργίας σπερματοζωαρίων και ωαρίων (γαμέτες) στο δοκιμαστικό σωλήνα.

Η μέθοδος, η οποία έχει εφαρμοστεί με επιτυχία μόνο σε... ποντίκια, επιτρέπει την παραγωγή ωαρίων από αρσενικά άτομα και σπερματοζωαρίων από θηλυκά. Τα αναπαραγωγικά αυτά κύτταρα είναι θεωρητικά δυνατό να παραχθούν στο εργαστήριο από οποιονδήποτε τύπο ιστού, για παράδειγμα από το δέρμα.

Nέα μελέτη που δημοσιεύεται στο Journal of Law and the Biosciences (επιθεώρηση του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης) εξετάζει τώρα«τα δυνητικά οφέλη και τους κινδύνους της γαμετογένεσης in vitro, οι οποίοι εξαρτώνται από το κοινωνικό, επιστημονικό και νομικό πλαίσιο στο οποίο εφαρμόζεται».

Τη δημοσίευση υπογράφει η Σόνια Σούτερ, καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον, η οποία αναγνωρίζει ότι τα ηθικά διλήμματα για την μελέτη της IVG στον άνθρωπο θα είναι «εξαιρετικά δύσκολο» να απαντηθούν.

Θεωρητικά, όμως, η IVG θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για αναπαραγωγή από διάφορες ομάδες ανθρώπων:

• Ανθρώπους με προβλήματα γονιμότητας που δεν παράγουν δικούς τους γαμέτες. Για παράδειγμα, οι γυναίκες που δεν παράγουν δικά τους ωάρια δεν θα χρειάζονταν πλέον να στρέφονται σε δωρήτριες ωαρίων, αφού θα μπορούν να δημιουργήσουν δικά τους ωάρια στο εργαστήριο. Ομοίως, η IVG θα μπορούσε δυνητικά να καταστήσει περιττές τις δωρεές σπέρματος
• Μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες και κορίτσια προεφηβικής ηλικίας: θα μπορούσαν να δημιουργούν δικά τους ωάρια στο εργαστήριο.
• Ζευγάρια ανδρών: ο ένας άνδρας θα προσέφερε το σπέρμα του και ο άλλος θα δημιουργούσε ωάρια με το δικό του γενετικό υλικό μέσω IVG. Το έμβρυο που θα προέκυπτε με εξωσωματική γονιμοποίηση του ωαρίου θα μπορούσε να κυοφορηθεί από παρένθετη μητέρα. Το παιδί θα μπορούσε να είναι αγόρι ή κορίτσι, αφού οι άνδρες διαθέτουν αντίγραφο του θηλυκού χρωμοσώματος X.
• Ζευγάρια γυναικών: η μία γυναίκα θα προσέφερε τα ωάριά της και η άλλη θα αποκτούσε σπέρμα μέσω IVG. Το έμβρυο που θα προέκυπτε θα μπορούσε να κυοφορηθεί από οποιαδήποτε από τις δύο. Δεν θα μπορούσε όμως να είναι αγόρι, αφού οι γυναίκες δεν διαθέτουν αντίγραφο του ανδρικού χρωμοσώματος Υ.
• Ομάδες ανθρώπων: Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται, αφού υπάρχουν πολλά σενάρια. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια ομάδα τριών ανθρώπων που θέλουν να αποκτήσουν μαζί βιολογικό απόγονο. Σε πρώτη φάση, ένας άνδρας και μια γυναίκα της ομάδας χρησιμοποιούν εξωσωματική για να δημιουργήσουν ένα έμβρυο. Στην επόμενη φάση δημιουργούνται σπερματοζωάρια ή ωάρια από τα κύτταρα του εμβρύου και ενώνονται στο εργαστήριο με τα ωάρια ή τα σπερματοζωάρια του τρίτου ατόμου της ομάδας. Το παιδί που θα προέκυπτε θα είχε γενετική συγγένεια και με τους τρεις γονείς του.

Η Δρ Σούτερ τονίζει πάντως ότι η μέχρι σήμερα η IVG δεν έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε ανθρώπινα κύτταρα, επομένως τα αναπάντητα ερωτήματα ως προς την ασφάλεια της μεθόδου είναι πολλά. «Οι γνώσεις μας είναι ελάχιστες για τις συνέπειες της μετάβασης των κυττάρων από διαφοροποιημένη σε αδιαφοροποίητη κατάσταση» γράφει η καθηγήτρια.

Προειδοποιεί επίσης για άγνωστες παρενέργειες που θα μπορούσαν να προκύπτουν κατά την εφαρμογή της IVG, όταν οι ερευνητές διαγράφουν τους λεγόμενους επιγενετικούς παράγοντες, χημικούς διακόπτες που ρυθμίζουν την έκφραση των γονιδίων, οι οποίοι πρέπει γενικά να απουσιάζουν από τους γαμέτες.

Όμως, ο μόνος τρόπος να μάθουμε αν η IVG είναι ασφαλής και αποτελεσματική στον άνθρωπο θα ήταν να εφαρμοστεί η μέθοδος σε εθελοντές και να εξεταστούν οι απόγονοι που θα προέκυπταν, τονίζει η συντάκτρια της μελέτης.

Εφόσον όμως η γαμετογένεση in vitro αποδειχθεί ασφαλής, και γίνει αποδεκτή από την κοινωνία, η παραγωγή ωαρίων και σπερματοζωαρίων στο εργαστήριο θα μπορούσε να αποδειχθεί «απλώς ένας άλλος τρόπος για να κάνει κανείς παιδιά».

Η ΛΗΘΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΨΥΧΩΝ

Κάποτε η καρδιά μας, η ψυχή μας δηλαδή, ζούσε σε έναν κόσμο όπου τα πάντα συμβάδιζαν σύμφωνα με την ομορφιά της, οι Αρετές της δεν διαχώριζαν ποτέ το σκοτάδι από το φως, διότι έβλεπαν τα πάντα να είναι από φως, και κάθε της σκέψη ήταν προερχόμενη από το Αγαθό και την Αγάπη, και όλα γύρω της ήταν Ερεβοκτόνο Φως και Ζωή!

Και αφού γνώρισε, κατανόησε, και έζησε το φως σε όλη του την έκταση, και αφού κατανόησε την ομορφιά της ζωής, μέσα από την δημιουργία των σκέψεων από φως, θέλησε να κατανοήσει έναν άλλο κόσμο, ίσως για να του δώσει φως, την ομορφιά του πνεύματος, ώστε να γίνει κι αυτός ο κόσμος όμορφος όπως ο κόσμος του φωτός και να του δώσει την τέλεια πνευματική ζωή, διότι αυτός ο κόσμος δεν είχε φως, μα ούτε και τέλειο πνεύμα αλλά διπολικό των αντιθέτων.

Με μια του σκέψη μεταφέρθηκε σε αυτόν τον κόσμο τον δυαδικό, μια νέα δημιουργία, που αυτή την φορά αποτελούνταν από τις αντίθετες σκέψεις, και όχι όμοιες μόνον από φως, έτσι το πνεύμα, διασπασμένο πλέον, και πάνω στον πλανήτη Γη έγινε καρδιά, μια καρδιά κομμένη στα δύο, όπου η χαρά ακολουθούσε την λύπη, η ζωή ακολουθούσε τον θάνατο, η αγάπη το μίσος, η γνώση της αλήθειας το ψέμα, η έκσταση του αγαθού, στην έκσταση της πονηριάς και της κακίας, και όλα όσα ζούσε και αγαπούσε στον κόσμο του φωτός, πλέον είχαν και το αντίθετο τους μέσα στις σκέψεις της.

Από Φως και Ζωή, έγινε η καρδιά διχασμένη, ανάμεσα στο πάθος του έρωτα για την αγάπη, και το πάθος του σιχαμερού έρωτα χωρίς αγάπη.

..η ζωή πλέον δεν ήταν όπως την γνώριζε, και αμέσως ξέχασε ποια είναι η αληθινή και πραγματική της ουσία, και έγινε ένα με αυτόν τον δυαδικό κόσμο, και από τότε ζει η ψυχή ως διχασμένη καρδιά, μέσα σε έναν ξένο κόσμο γι'αυτήν, που προσπαθεί να τον κάνει δικό της δίνοντας την αγάπη απέναντι στις άλλες ψυχές που ξέχασαν ποιες είναι, και έγιναν ένα με το πάθος για τον έρωτα της σάρκας και την ύλη, δίχως την αγάπη, δίχως όμως να επικρατεί η αληθινή τους ουσία του φωτός, και έτσι ο κόσμος των ψυχών, έγινε κι αυτός διαδικός, διπολικός, και όποια ψυχή θυμηθεί τον εαυτό της, την αληθινή της ουσία, θα γνωρίσει την ευτυχία, και μαζί με αυτήν, θα φέρει το φως και σε αυτόν τον θνητό και διαδικό κόσμο που είναι δίχως το φως.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΤΟ ΝΕΟ... Από το σκοτάδι στο Ερεβοκτόνο φως

Καθώς διανύουμε τις τελευταίες ώρες του 2015, οι σκέψεις μου γυρίζουν σ’ αυτό το ατέρμονο σχήμα που παίρνει ο χρόνος στα μάτια μας. Φεύγει ο παλιός, έρχεται ο νέος. Φεύγουν οι πίκρες, έρχονται (ευχόμαστε να έρθουν) οι χαρές. Δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας ότι θα κάνουμε καλύτερες προσπάθειες, ότι θα τα καταφέρουμε καλύτερα. Η ενδοσκόπηση των πεπραγμένων μας, πότε σκληρή, πότε απαλή, μας απασχολεί στο τέλος της χρονιάς για να ριχτούμε στα βαθιά με τον ερχομό της νέας.

Αυτή η αέναη πάλη μέσα στη μυθολογία μας φαίνεται και από τους αγώνες των θεών, στις απαρχές της ζωής του ανθρώπου, εναντίον των τεράτων του χάους. Ο Δίας πολεμώντας τον Τυφωέα προβαίνει σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε θεότητες διαφορετικών γεννεών, μεταξύ παλιών και νέων θεών- μια πάλη για την κυριαρχία του κόσμου. Ο Απόλλων πολεμώντας εναντίον του Πύθωνα συμβολίζει την αναμέτρηση του φωτός με το σκοτάδι.

Η μάχη φωτός-σκότους προσλαμβάνει ακόμη πιο δραματική μορφή στην αιγυπτιακή μυθολογία και συνοψίζεται στην μεγάλη μάχη που διεξάγει ο θεός Ρά εναντίον του δράκοντα Άποφι και εξιστορείται σ’ ένα παράξενο βιβλίο, το «ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΜ-ΝΤΟΥΑΤ» ή «ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ», περιγράφοντας την υπόγεια διαδρομή του ήλιου κατά τις ώρες της νύχτας.

Να θυμηθούμε ότι ο Ρά στην Αίγυπτο είναι ο θεός του Ήλιου, ο επί κεφαλής του αιγυπτιακού πανθέου, ο υπέρτατος θεός με εξουσία πάνω σ’ ολόκληρο το σύμπαν, ο θεός που δημιουργεί και εκπέμπει ζωή.

Τι συμβαίνει, όμως, τις νυχτερινές ώρες; Γιατί πεθαίνει κάθε βράδυ και ξαναγεννιέται κάθε αυγή; Και τι θα συμβεί αν κάποια μέρα δεν εμφανιστεί;

Είναι αρκετές οι φορές που κατά τη διάρκεια της ημέρας πολεμά με το φίδι της αβύσσου που τον καταδιώκει και γυρεύει να τον καταβροχθίσει. Είναι τότε που ο ουρανός σκοτεινιάζει απ’ άκρη σ’ άκρη, ο δίσκος του χάνει τη λάμψη του και η ζωή πάνω στη γη σταματά.

Σήμερα αποκαλούμε αυτό το φαινόμενο «εκλειψη ηλίου», αλλά οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου φαινομένου ο ήλιος πάλευε, διέτρεχε κίνδυνο αφανισμού, και κάθε φορά που επανεμφανιζόταν ο κόσμος ανακουφιζόταν, αλλά πάντα έκρυβε μέσα του την αγωνία ότι ίσως κάποια φορά το φίδι θα τον κατάπινε και θα ερχόταν το τέλος του κόσμου.

Μα, αν το φίδι δεν σταματά το κυνηγητό την ημέρα, τις νύχτες που ο ήλιος είναι γυμνωμένος από το φως του και δεν έχει δυνάμεις τι συμβαίνει;

Αυτές οι σκοτεινές ώρες είναι ώρες αγωνίας και ο ήλιος είναι υποχρεωμένος να περάσει από μια σειρά δοκιμασιών.

Ο ήλιος στην Αίγυπτο ταξιδεύει με μια λέμβο που μετακινείται πάνω στον ποταμό, ο οποίος διασχίζει τον ουρανό και συνεχίζεται στο βασίλειο των νεκρών.

Ο θεός Ρά, επομένως, διατρέχει ολόκληρο το βασίλειο των νεκρών κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Όταν έρχεται το σούρουπο η λέμβος του κατευθύνεται προς τις πύλες της δύσης.
Εκεί, ο Ρά-Ήλιος αλλάζει λέμβο, εγκαταλείπει το αστραφτερό του άρμα για μια απλή, σκούρα βάρκα και εισέρχεται στο βασίλειο της σιωπής και του θανάτου.

Κατά την πρώτη ώρα διασχίζει ένα έρημο τοπίο μέχρι να προσεγγίσει τον τομέα των υποχθόνιων θεών.

Την δεύτερη ώρα οι θεοί του Κάτω Κόσμου του δίνουν τέσσερα πλοιάρια για συνοδεία και τον προστάζουν να πάει να υποβάλει τα σέβη του στον Όσιρι, τον θεό των νεκρών.

Την τρίτη ώρα ο Ρά βρίσκεται στον τομέα του Όσιρι και γίνεται δεκτός από τους νεκρούς με ενθουσιασμό.
Οι νεκροί σηκώνουν τα χέρια προς αυτόν, μόνο στη θέα του ανοίγουν τα μάτια και η καρδιά τους χαίρεται.
Ο Ρά- Ήλιος ακούει τις προσευχές εκείνου που κείτεται στο φέρετρό του, διώχνει τον πόνο από όλους τους νεκρούς και εξαφανίζει τα δεινά τους.
Και τότε, εκείνοι σπεύδουν να βοηθήσουν το θεό του φωτός: αρπάζουν το σχοινί του πλοιαρίου και το ρυμουλκούν καθ’ όλο το μήκος της όχθης.

Κατά την τέταρτη και πέμπτη ώρα ο Ήλιος διατρέχει δύο άκρως ιδιόμορφες περιοχές, «τις μυστικές σπηλιές της Δύσης», όπου βασιλεύει ένα άλλος θεός των νεκρών, ο Σόκαρις, ο οποίος τελεί υπό τις εντολές του Όσιρι.
Το σκοτάδι εκεί είναι τόσο πυκνό, ώστε ούτε ο Ρά βλέπει πέρα από τη μύτη του, ενώ οι νεκροί ακούν μόνο τη φωνή του, χωρίς να μπορούν να τον διακρίνουν, καθώς δίνει εντολές στο πλήρωμά του.

Ο ποταμός, σχεδόν άνυδρος, αποτραβιέται μέσα από μια απέραντη αμμώδη έκταση, την οποία λυμαίνονται φίδια.
Ακόμη και η βάρκα του Ρά πρέπει, για να μπορέσει να προχωρήσει, να μεταβληθεί σε φίδι- ένα φίδι που οι νεκροί εξακολουθούν να ρυμουλκούν κατά μήκος της σκοτεινής σήραγγας.

Την έκτη ώρα το νερό επανέρχεται και η λέμβος πλέει ξανά, αλλά,

Την έβδομη ώρα εμφανίζεται το φίδι Άποφις, ο δράκοντας της καταιγίδας. Τυλίγεται γύρω από ένα ύψωμα διακοσίων πενήντα μέτρων περίπου, καλύπτοντάς το με τις σπείρες του.

Ο Ρά προσπαθεί να τον αποφύγει, να περάσει όσο το δυνατόν μακρύτερα από το τρομερό ερπετό, «ακολουθώντας ένα δρόμο μυστικό, τον οποίο διανύει μέσα στην λέμβο του».

Ωστόσο, αυτό το μυστικό πέρασμα ενέχει έναν κίνδυνο: δεν έχει σχεδόν καθόλου νερό, μιας και το φίδι-δράκος το έχει πιεί, και ο Ρά πρέπει να καταφύγει στη μαγεία για να καταφέρει να προχωρήσει και να γλυτώσει από τις παγίδες του Άποφι.

Όταν η έβδομη ώρα τελειώνει, ο μεγάλος κίνδυνος έχει απομακρυνθεί.

Ο Ήλιος κατευθύνεται προς το βασίλειο του φωτός και τις απαστράπτουσες πύλες της αυγής.

Άλλη μια μάχη τελείωσε.

Η ελπίδα φυσικά και είναι εδώ!

Λίγο πριν τους τίτλους τέλους της χρονιάς που φεύγει! Λίγο πριν την καινούργια ανάσα, τα νέα όνειρα, τα νέα σχέδια, λίγο πριν φορέσουμε την ελπίδα με προσδοκία σε ότι μας περιμένει!

Λίγο πριν..
Το ίδιο πάλι σκηνικό στους δρόμους της πόλης που φοράει τα καλά της και μας «υποχρεώνει» να χαμογελάσουμε, να χορέψουμε, να ερωτευτούμε!
Άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν τον χρόνο που έρχεται, μαζί με αυτούς που αγαπούν, σε σπίτια ζεστά, σε χαμόγελα ζεστά, σε αγκαλιές έτοιμες να χωρέσουν το καλωσόρισμα..
Άνθρωποι λουσμένοι από την λάμψη την χαράς και της αισιοδοξίας, την λάμψη από τα φώτα των δρόμων, από τα τραγούδια της γιορτής, που με ένα ποτηράκι παραπάνω είναι έτοιμοι να ξεδιπλωθούν, να αναπολήσουν, να δακρύσουν, να γελάσουν, να ξεφαντώσουν.
Άνθρωποι και φώτα.. άνθρωποι και λάμψη.. άνθρωποι και ζωή..

Άνθρωποι πίσω από τα φώτα, πίσω από την λάμψη, λες και ξεχασμένοι απ’ την ζωή.. που ονειρεύονται αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα, δεδομένα, όσο λίγα και αν έχει ο καθένας μας, όσο και αν γκρινιάζουμε με το « κάθε πέρυσι και καλύτερα».

Άνθρωποι στον δρόμο, στον δρόμο που εμείς επιλέγουμε να δούμε μόνο την μαγεία του, τα φώτα του, τις στολισμένες βιτρίνες, τα πάρκα τις πλατείες. Κλείνουμε τα μάτια ή όχι , στο πρόσωπο μας πολλές φορές ζωγραφίζεται η λύπη, ο οίκτος.. μα προσπερνάμε..
Άλλες φορές ταΐζουμε την συνείδηση μας με την χαρά μιας υποτιθέμενης προσφοράς.. σε ρούχα, σε φαγητό, σε παιχνίδια.. σε ότι μας κάνει να πιστέψουμε πως κάναμε το χρέος μας!

Θα κοιμηθούμε ήσυχοι..
Θα απομακρύνουμε τον φόβο «μην συμβεί σε εμάς»..
Πόσοι από εμάς θελήσαμε στ’ αλήθεια να αλλάξουμε;
Δεν μας επιτρέπει ο φόβος ή έτσι μάθαμε άραγε;
Σε λίγες μέρες τα φώτα της πόλης θα σβήσουν. Όλοι θα κληθούμε να ανταποκριθούμε σε μια νέα χρονιά, στην ζωή που τρέχει. Θα πέσουμε με τα μούτρα στην καθημερινότητα μας. Δεν θα υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε τον ανθρώπινο πόνο, το δάκρυ που στέγνωσε στα μάτια των ανθρώπων που χωρίς να θέλουν βρέθηκαν «εκτός» της ρουτίνας που εμείς βιώνουμε.
Λίγο πριν..

Πριν σβήσουν τα φώτα..
Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα. Όλοι δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, όλοι δικαίωμα στην ζωή. Όλοι αξίζουμε την αγάπη!!

Ε Λ Π Ι Δ Α
Ας μην είναι μόνο μια ευχή για την νέα χρονιά!
Ας γίνουμε εμείς οι ελπίδα για όσους το χρειάζονται.
Για αυτούς που δε ζουν σε ένα ζεστό σπίτι.
Για αυτούς που έχουν ένα σπίτι αλλά δεν έχουν κοντά τους αυτούς που αγαπούν.
Για αυτούς που υποφέρουν ..που πονούν, που έχασαν κάποιον δικό τους.
Για αυτούς που δεν μπορούν να έχουν ότι αγαπούν.
Για αυτούς που θρηνούν για τις επιλογές τους.
Για αυτούς που δεν τολμούν να διεκδικήσουν.
Για αυτούς που έχασαν την ελπίδα!
Για όλους εμάς… και για όσο θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Αν προσφέρουμε ένα μικρό απόθεμα αγάπης, αυτής της ανεξάντλητης, υπέροχης, κινητήριας δύναμης που κουβαλάμε, θα βοηθήσουμε την ελπίδα να παραμείνει.

Μια υπόσχεση για το καινούργιο αύριο.. να μην φοβόμαστε να χαρίσουμε την αγάπη.
Είναι ότι μας έχει απομείνει …

Μια ελπίδα για την νέα χρονιά!

Γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου;

Σήμερα είναι πολλοί οι άνθρωποι που νιώθουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ατελείωτες καθημερινές τους υποχρεώσεις. Έχουν την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι αρκετός, οι απαιτήσεις είναι υπερβολικές και εκείνοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Λογαριασμοί μπορεί να μένουν απλήρωτοι, χρέη να διογκώνονται, σπουδές να μένουν ατελείωτες και όνειρα ανεκπλήρωτα. Ποιοι κινδυνεύουν όμως περισσότερο να κυριαρχήσουν στη ζωή τους η αποδιοργάνωση και το χάος; Aς δούμε τα βασικά στοιχεία που φαίνεται ότι χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους.

1. Όταν φταίει πάντα κάποιος άλλος
Δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές.
Για να ξεφύγουμε από την αποδιοργάνωση, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να κατηγορούμε τις περιστάσεις, τις κακές συνθήκες και τους άλλους. Aυτή η διαδικασία μπορεί να είναι πολύ επώδυνη, ειδικά όταν επί χρόνια αποδίδαμε τα προβλήματά μας στα ελλείμματα των άλλων και στις ατυχείς συνθήκες της ζωής μας. H αλήθεια όμως είναι ότι δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά κυρίως το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Aρκεί κανείς να αναλογιστεί ακόμη και δημόσια πρόσωπα που, ενώ έχουν τα πάντα -πλούτη, ταλέντα και υγεία-, έχουν μείνει στην ιστορία για τη μελαγχολία που τους διέκρινε. Aντίθετα, όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ή μια προσωπική τραγωδία, και όμως μας έχουν εντυπωσιάσει με το κουράγιο και τη μαχητικότητά τους απέναντι στη ζωή. Eπομένως, η ανάληψη της ευθύνης για τη ζωή μας μας αναγκάζει να παραιτηθούμε από τη φαντασίωση ότι κάποιος άλλος θα έρθει μια μέρα να μας σώσει, ότι κάτι θα γίνει έξω από μας και τα πράγματα θα αλλάξουν. Kαμία προσπάθεια όμως δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα αν δεν προϋπάρξει αυτή η αίσθηση, ότι όλα εξαρτώνται από τη δική μας πρωτοβουλία και μόνο!

2. Όταν δεν ξέρουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας επιθυμίες
H οργάνωση της ζωής μας προϋποθέτει να ξεκαθαρίσουμε τι επιθυμούμε πραγματικά και ποιοι είναι οι στόχοι μας, τι θέλουμε να πετύχουμε, τι επιθυμούμε πραγματικά από τη ζωή μας. Aυτό το ξεκαθάρισμα είναι εφικτό μονάχα αν αντιληφθούμε τον εαυτό μας ως ξεχωριστό και διαφοροποιημένο από τους άλλους, ακόμα και από αυτούς που αγαπάμε και είμαστε βαθιά δεμένοι μαζί τους.
Άλλες φορές είναι πολύ συνηθισμένο να εμπλεκόμαστε σε μια συνεχή δραστηριότητα, χωρίς όμως πρώτα να έχουμε ξεκαθαρίσει ποιοι είναι πραγματικά οι στόχοι μας, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά προσπαθούσαμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Έτσι, μπορεί να φαινόμαστε συνεχώς πολύ απασχολημένοι, χωρίς όμως να οδηγούμαστε πουθενά. Tα αποτελέσματα έρχονται και οι προσδοκίες υλοποιούνται μόνον όταν έχουμε προσδιορίσει πού θέλουμε να φτάσουμε.

H διευθέτηση του χρόνου μας: Mύθοι και πραγματικότητα
Όταν έχουμε ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, παρασυρόμαστε από παρορμήσεις της στιγμής.

• Aπό τότε που οι ρυθμοί τής ζωής έχουν ενταθεί, φέρνοντας σε απόγνωση πολλούς από μας, έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς διάφορες εκφράσεις, αντικείμενα και τεχνικές (time management, organizers) που προτείνουν τρόπους για τη σωστή διευθέτηση του χρόνου, μέσα από μία σειρά πολύπλοκα σχεδιαγράμματα και προγραμματισμό, τα οποία θα μας φέρουν την επιτυχία. Για κάποιο λόγο φαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που επιχειρούν να εφαρμόσουν τις τεχνικές αυτές δεν βλέπουν σημαντικά αποτελέσματα που να έχουν διάρκεια στο χρόνο. Aυτό συμβαίνει γιατί ό,τι στρατηγικές και τακτικές και να επιστρατεύσουμε, εάν δεν αναλάβουμε ως προσωπική μας υπόθεση τα ζητήματα που μας αφορούν, αυτές είναι καταδικασμένες μακροπρόθεσμα να αποτύχουν.

• Πώς να πούμε «όχι» στους φίλους μας που μας φωνάζουν τελευταία στιγμή να βγούμε έξω, όταν οι εξετάσεις για τις οποίες διαβάζουμε στην ουσία δεν είναι καν για μια σχολή της επιλογής μας; Πώς να βάλουμε τα οικονομικά μας σε τάξη όταν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας αν πραγματικά θέλουμε να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε τον προϋπολογισμό του σπιτιού μας; Γιατί να επιμείνουμε σε μια προσπάθεια μέσα στην εταιρεία όπου δουλεύουμε όταν πιστεύουμε ότι, έτσι και αλλιώς, η επιτυχία δεν εξαρτάται καθόλου και από μας τους ίδιους; Γιατί να συνεχίσουμε να προσπαθούμε όταν δεν βρισκόμαστε καν στον επαγγελματικό χώρο που επιθυμούμε;

• Όταν παραμένουμε με μια ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, είναι σχεδόν αδύνατον να μην παρασυρθούμε από παρορμήσεις της στιγμής, που μας αποσπούν από αυτό που υποτίθεται ότι θέλουμε να πετύχουμε. Όταν -αντίθετα- ξέρουμε τι θέλουμε, τότε ο προγραμματισμός όχι μόνο αποκτά ουσιαστικό νόημα, αλλά είναι και αποτελεσματικός. Mπορούμε πια να θέσουμε τις δικές μας προτεραιότητες και να αρνηθούμε κάποιες δραστηριότητες. Tο «όχι» αυτό μπορεί να ειπωθεί με έναν πειστικό τρόπο μόνον όταν υπάρχει ένα μεγαλύτερο «ναι» που μας «καίει». Λέμε, π.χ., «όχι» σε κάποιες δευτερεύουσας σημασίας κοινωνικές επαφές, γιατί έχουμε πραγματικά μια συνειδητοποιημένη και σαφή επιθυμία να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο σώμα μας, που εδώ και χρόνια το παραμελούμε, αλλά τώρα αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό.

Bγαίνοντας από το καθημερινό χάος Όταν «η Aλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων» ρωτάει ένα από τα περίεργα πλάσματα που συναντά στο διάβα της ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος, παίρνει την απάντηση ότι αυτό εξαρτάται βέβαια από το πού θέλει να πάει. Αλλά για να μάθει κανείς «πού θέλει να πάει», πρέπει να κατανοήσει ορισμένες βασικές πτυχές του εαυτού του. Βασισμένος κανείς στην αποδοχή των συναισθημάτων του, στις εμπειρίες του, στα πράγματα εκείνα που του προκαλούν ευχαρίστηση και τον ενδιαφέρουν, μπορεί να βρει τους στόχους του. Όταν δεν ξέρουμε ποια είναι η πραγματική μας επιθυμία, τι εμείς θέλουμε να πετύχουμε, καμία προσπάθεια δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Aντίθετα, όταν ξεκαθαρίσουμε τους πραγματικούς προσωπικούς μας στόχους, τότε η αυτοπειθαρχία και η αποτελεσματικότητα προκύπτουν αβίαστα και φυσικά. Eίναι το εσωτερικό μας κίνητρο που μας οδηγεί, σχεδόν μας «καίει», να επιμείνουμε και να προσπαθήσουμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας. Mόνον όταν το κίνητρό μας είναι ξεκάθαρο, μπορούμε να πούμε τα μικρά «όχι» που απαιτούν η τάξη και η καλή οργάνωση.

Όταν μας οδηγεί το εσωτερικό μας κίνητρο μπορούμε να επιμείνουμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας

Δείτε τον ισχυρότερο τεχνητό ανεμοστρόβιλο στον κόσμο

Το Mercedes-Benz Museum, το οποίο σχεδιάστηκε από τους Ολλανδούς αρχιτέκτονες της «UNStudio», είναι κάτι περισσότερο από ένας σύγχρονος εκθεσιακός χώρος που διαθέτει πάνω από 150 οχήματα. Αυτό που το καθιστά ιδιαίτερα μοναδικό είναι το γεγονός ότι διαθέτει τον ισχυρότερο τεχνητό ανεμοστρόβιλο του κόσμου.

Ο χώρος είναι χτισμένος παρόμοια με το μουσείο Guggenheim διαθέτοντας ένα κεντρικό αίθριο που είναι ορατό από την σπειροειδή ανάπτυξη όλων των ορόφων που το περιβάλλουν. Η τεχνητή δίνη αέρα βρίσκεται σε αυτόν τον ευρύχωρο κεντρικό χώρο και εκτείνεται από το ισόγειο μέχρι τον ανώτατο όροφο του κτηρίου.

Η προσομοίωση του ανεμοστρόβιλου αρχικά δημιουργήθηκε ως ένα προληπτικό μέτρο ασφαλείας σε περίπτωση πυρκαγιάς, αλλά όπως έχει αποδειχθεί προς το παρόν έλκει το κοινό στη Στουτγάρδη της Γερμανίας για να το θαυμάσει ως ατραξιόν. Όσον αφορά τη λειτουργία του, το σύστημα στροβιλιζόμενου αέρα έχει τη δυνατότητα να απομακρύνει τις εκπομπές καπνού από το εσωτερικό του κτιρίου. Λέγεται ότι παίρνει περίπου 7 λεπτά στα 144 συστήματα που βρίσκονται στο εσωτερικό των τοίχων για να απομακρύνουν 28 τόνους καπνού και να τους στείλουν στον ύψους 34 μέτρων ανεμοστρόβιλο, ο οποίος στην συνέχεια θα τους απομακρύνει μέσα από τα ανοίγματα της οροφής.
Δείτε το βίντεο με το τεχνολογικό αριστούργημα εν δράσει.

 

 Fire Tornado Science Demonstration Show

 

Τεχνολογίες του 2015 που μπορεί να μεταμορφώσουν την καθημερινότητα μας τα επόμενα χρόνια

Θαυματουργά νανο-υλικά: Στα σκαριά βρίσκεται μια νέα γενιά υλικών από μέταλλα, κεραμικά κ.α., που -χάρη στην επεξεργασία της δομής τους σε νανοκλίμακα- έχουν μοναδικές ιδιότητες, καθώς μπορούν να είναι ταυτόχρονα απίστευτα εύπλαστα, ελαφριά και ανθεκτικά. Όμως παραμένει η βασική πρόκληση πώς θα καταστεί εφικτό να παραχθούν σε μεγάλες ποσότητες.

Οι ειδικοί του ΜΙΤ επέλεξαν τις δέκα πιο ενδιαφέρουσες τεχνολογίες που παρουσιάστηκαν την χρονιά που φεύγει

– Επικοινωνία μεταξύ αυτοκινήτων: Η Mercedes, η General Motors και άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες ετοιμάζουν μοντέλα που θα επικοινωνούν μόνα τους με άλλα οχήματα στους δρόμους, κάτι που ελπίζεται να κάνει την οδήγηση ασφαλέστερη υπόθεση για τους ανθρώπους (όσο ακόμη χρειάζεται να οδηγούν…).

– Ίντερνετ από τη στρατόσφαιρα: H Alphabet-Google ετοιμάζεται να παρέχει πρόσβαση στο διαδίκτυο μέσω γιγάντιων μπαλονιών ηλίου που θα πετάνε στη στρατόσφαιρα, αρχής γενομένης από την Ινδονησία. Από κοντά και το Facebook που θα κάνει κάτι ανάλογο από drones σε μεγάλο υψόμετρο.

– Υγρή βιοψία: Κερδίζει συνεχώς έδαφος η διάγνωση καρκίνου μέσω ανίχνευσης μικροσκοπικών τμημάτων DNA από όγκους, τα οποία κυκλοφορούν στο αίμα του ασθενούς. Η ίδια μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προγενετική ανάλυση του εμβρύου μέσω του αίματος της μητέρας.

– Αφαλάτωση μεγάλης κλίμακας: Η αφαίρεση αλατιού από το θαλασσινό νερό γίνεται πια εφικτή σε πολύ μεγάλη κλίμακα, όπως αποδεικνύουν οι πρώτες μονάδες σε Ισραήλ, ΗΠΑ κ.α., οι οποίες παράγουν εκατοντάδες χιλιάδες κυβικά μέτρα γλυκού νερού τη μέρα.

– Το πορτοφόλι-τηλέφωνο: Το 2016 θα είναι η χρονιά που πολλοί περισσότεροι χρήστες-καταναλωτές θα χρησιμοποιήσουν το «έξυπνο» κινητό τους και υπηρεσίες όπως το Apple Ρay για να κάνουν τις συναλλαγές τους στα καταστήματα χωρίς χρήση μετρητών ή πιστωτικής/χρεωστικής κάρτας.

– Εγκέφαλοι εργαστηρίου: Η καλλιέργεια εγκεφαλικού ιστού παρόμοιου με αυτόν ενός ανθρώπινου εμβρύου ανοίγει το δρόμο για την καλύτερη μελέτη διαφόρων παθήσεων (Αλτσχάιμερ, σχιζοφρένειας, επιληψίας, αυτισμού κ.α.) σε μίνι-εγκεφάλους εργαστηρίου.

– «Τούρμπο» φωτοσύνθεση: Η δημιουργία ενός νέου τροποποιημένου φυτού ρυζιού με άκρως ενισχυμένες δυνατότητες φωτοσύνθεσης, ανοίγει το δρόμο για πολύ πιο αποδοτικές καλλιέργειες όχι μόνο ρυζιού, αλλά δημητριακών και άλλων φυτών, βοηθώντας έτσι στην αντιμετώπιση του προβλήματος του υποσιτισμού.

– Το Ίντερνετ των «τραπεζών» DNA: Καθώς η «ανάγνωση» (αλληλούχιση) του γονιδιώματος γίνεται ολοένα ευκολότερη και φθηνότερη και αυξάνονται έτσι οι κατά τόπους βάσεις (τράπεζες) γενετικών δεδομένων, ήλθε ή ώρα αυτές να διασυνδεθούν μεταξύ τους μέσω διαδικτύου, σπάζοντας την απομόνωσή τους και επιτρέποντας στους επιστήμονες να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε έναν πολύτιμο πλούτο βιολογικών πληροφοριών για τις ανθρώπινες ασθένειες (και όχι μόνο…).

Πώς θα κάνετε τα παιδιά σας πιο έξυπνα

Στο παρελθόν έχουν δημοσιευθεί πολλές έρευνες που αναφέρονται σε «μεθόδους» για να γίνονται τα παιδιά πιο χαρούμενα ή ποιος τύπος γονέων λειτουργεί καλύτερα στα παιδιά και στην ευτυχία των οικογενειών. Τώρα οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι έχουν βρει τη μέθοδο που εάν υιοθετηθεί από τη γέννηση του παιδιού έως τα 10 χρόνια του, βοηθάει για να γίνονται τα παιδιά πιο έξυπνα.

 

Αυτά είναι τα 10 βήματα για πιο έξυπνα παιδιά.

 

1. Μαθήματα μουσικής

 

Η έρευνα σε ομάδες εργασίας έχει δείξει ότι τα παιδιά που μαθαίνουν μουσική έχουν καλύτερες επιδόσεις σε τεστ νοημοσύνης. Τα μαθήματα μουσικής βοηθούν όλους και όχι μόνο τα παιδιά

 

2. Αθλητισμός

 

Είναι μύθος το στερεότυπο που θέλει τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό να είναι λιγότερο έξυπνα γιατί περνάνε πολλές ώρες στα γήπεδα αντί για τις βιβλιοθήκες. Το να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση αυξάνει την ικανότητα μάθησης. Έχει αποδειχθεί ότι μετά από άσκηση οι μαθητές έχουν κατά 20% μεγαλύτερη ευκολία να μάθουν νέες λέξεις. Η άσκηση συμβάλει και βιολογικά στην ενίσχυση της μαθησιακής ικανότητας.

 

3. Μην διαβάζετε τα παιδιά, διαβάστε μαζί τους

 

Έχει αποδειχθεί ότι τα παιδιά αντιδρούν καλύτερα όταν μπορούν να βρουν ενδιαφέρον στις λέξεις και οι γονείς δεν τους διαβάζουν απλά ένα κείμενο.

 

4. καλός ύπνος

 

Τα παιδιά που δεν κοιμούνται αρκετά έχει αποδειχθεί ότι περιορίζουν την ικανότητα μάθησης. Έχει αποδειχθεί ότι ένα εξάχρονο παιδί που αντιμετωπίζει προβλήματα ύπνου περιορίζει τις δυνατότητές του σε παιδί 4 ετών. Έχει επίσης αποδειχθεί ότι οι μαθητές του «Α» κοιμούνται τουλάχιστον 15 λεπτά περισσότερο από τους μαθητές του «Β».

 

5. Η ευφυΐα δεν έχει σημασία εάν δεν υπάρχει αυροσυγκράτηση

 

Η αυτοπειθαρχία έχει αποδειχθεί ότι είναι πιο «χρήσιμη» από το υψηλό IQ για μία πετυχημένη ζωή. Δεκάδες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η θέληση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για προσωπική επιτυχία.

 

6. Η μάθηση είναι μία ενεργητική διαδικασία

 

Η μάθηση δεν είναι μία παθητική διαδικασία αλλά μία ενεργητική. Τα μυαλό εξελίσσεται κάνοντας πράγματα και όχι ακούγοντας για τα πράγματα. Είναι καλύτερο να δαπανά το παιδί χρόνο για να εξηγεί και να λέει τι έμαθε από το να προσπαθεί να απομνημονεύσει νέες «γνώσεις».

 

7. Διατροφή

 

Οι έρευνες έχουν δείξει ότι η διατροφή σχετίζεται άμεσα με τους βαθμούς των παιδιών. Κανένα παιδί δεν τρέφεται απόλυτα σωστά αλλά πολλές φορές το «κακό» φαγητό μπορεί να αποφευχθεί. Δεν υπάρχει λόγος για απόλυτα αυστηρές απαγορεύσεις καθώς έχει αποδειχθεί ότι η καφεϊνη και η ζάχαρη ενισχύουν τη λειτουργία του μυαλού.

 

8. Τα χαρούμενα παιδιά είναι τα επιτυχημένα παιδιά

 

Τα χαρούμενα παιδιά είναι πολύ πιο εύκολο να εξελιχθούν σε επιτυχημένους και ολοκληρωμένους ενήλικες.

 

9. Οι ομάδες συμμαθητών βοηθούν

 

Τα βιολογικά παιδιά έχουν ικανότητες που σε γενικές γραμμές είναι παρόμοιες με αυτές των γονιών τους. Αυτό που κάνει τη διαφορά στη συμπεριφορά του παιδιού είναι οι επαφές με συνομηλίκους. Η πίεση και ο ανταγωνισμός που μπορεί να αναπτύσσεται με τους συμμαθητές δεν είναι απαραίτητα κακός. Τα παραδείγματα που παίρνει το παιδί από τους συμμαθητές είναι σημαντικό για την δική του ανάπτυξη.

 

10. Πιστέψτε στα παιδιά σας

 

Τα παιδιά που έχουν την εμπιστοσύνη των γονιών τους στις δυνατότητές τους γίνονται πιο έξυπνα από το μέσο όρο.

Πώς τα social media αλλάζουν την ψυχολογία μας

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας.Τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν στην κυριολεξία θραύση αφού στα δίκτυα τους είναι εκατομμύρια άνθρωποι παγιδευμένοι.

Ενώ η εφαρμογή του "βασιλιά" των social media, Facebook, δέχεται πολλές επευφημίες καθώς μεταλλάσει το κοινωνικό μας τοπίο συνδέοντας εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, σημαντικές έρευνες φωτίζουν μια άλλη εικόνα.

Μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν μέτρησε το πώς η χρήση social media, όπως το Facebook, επηρεάζει τις δυο παραμέτρους του να νιώθει κάποιος καλά: πώς αισθάνεται στο εδώ και τώρα και πόσο ικανοποιημένος είναι με τη ζωή του. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η χρήση του Facebook προβλέπει αρνητικές μεταβολές και στις δύο παραμέτρους σε βάθος χρόνου.
Συγκεκριμένα, όσο περισσότερο κάποιος χρησιμοποιεί το Facebook σε μια δεδομένη χρονική φάση τόσο χειρότερα νιώθει αμέσως μετά αλλά και όσο περισσότερο χρησιμοποιεί το Facebook στη διάρκεια δύο εβδομάδων τόσο περισσότερο μειώνονται τα επίπεδα ικανοποίησης από τη ζωή του.
Στον αντίποδα, τα άτομα που έρχονται σε φυσική επαφή και επικοινωνία με άλλους δεν είχαν τα ανάλογα αρνητικά αποτελέσματα.
Εν ολίγοις, η μελέτη αναδεικνύει ότι το Facebook αποτελεί μια αναξιόπιστη πηγή ικανοποίησης των βασικών ανθρώπινων αναγκών για κοινωνική επαφή και αντί να βελτιώνει την αίσθηση του ατόμου ότι είναι καλά τελικά συμβαίνει το αντίθετο.
Αν το Facebook μας κάνει να αισθανόμαστε χειρότερα γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον εαυτό μας από το να συνδεόμαστε στην πλατφόρμα του ξανά και ξανά;

"Fear Of Missing Out"
Ο σύγχρονος Αγγλικός όρος FOMO (Fear of Missing Out), που στα Ελληνικά σημαίνει Φόβος ότι "μένουμε έξω από κάτι", ότι χάνουμε κάτι καλό που οι άλλοι (ποιοι άλλοι στ’ αλήθεια;) μοιράζονται ή συμμετέχουν, πιθανώς καλύτερο ή πιο ενδιαφέρον από το οτιδήποτε κάνουμε εμείς αυτή τη στιγμή.
Η συνεχής σύνδεση σε όποιο ή ταυτόχρονα σε πολλά social media (twitter, facebook, instagram κλπ) καταπραΰνει το φόβο αυτό.
Επιπλέον πολλά άτομα, κυρίως εφηβικής ηλικίας, θεωρούν ότι χρειάζεται να είναι διαθέσιμοι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο στους φίλους τους γιατί οποιαδήποτε στιγμή κάτι μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Ένα φλερτ, ένας τσακωμός στο σχολείο, ένας καβγάς με τους γονείς.
Ζητούν άμεση ικανοποίηση κι ανακούφιση σχετικά με ότι τους συμβαίνει. Θεωρούν αδύνατον να περιμένουν, όχι γιατί δεν μπορούν στην πραγματικότητα, αλλά γιατί τελικά δε χρειάζεται.
Στο διαταύτα η σχέση μας με την τεχνολογία των social media γίνεται βουλιμική: καταναλώνουμε όση περισσότερη μπορούμε απλά και μόνο επειδή μπορούμε. Οι ερευνητές προκρίνουν ότι η συμπεριφορά μας απέναντι στην τεχνολογία είναι ανώριμη και ως εκ τούτου προβληματική.
Δεν προάγει ούτε συμπληρώνει τη φυσική κοινωνική συμπεριφορά κι επαφή. Δεν εμπεριέχει διάκριση του τι είναι σημαντικό και τι όχι για μας, αντιθέτως οδηγεί σε σοβαρά συναισθήματα φόβου και άγχους τα οποία προσπαθούμε να κατευνάσουμε διαμέσου ενός ψυχαναγκαστικού ελέγχου του λογαριασμού μας.

Ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια;
Έφηβοι αλλά και ενήλικες δημιουργούν μια πλασματική περσόνα με την οποία συνδέονται στα social media.
Το «χτίσιμο» της περσόνας γίνεται βάσει των αρχών αποδοχής από την κοινότητα: ομορφιά, νεότητα, κουλ ζωή, εντυπωσιακά χόμπι, πάρτι, διακοπές, κλπ. Ο κάθε χρήστης ψάχνει κάτι έξυπνο να ανεβάσει, κάτι που θα τραβήξει την προσοχή και πιο σημαντικά, κάτι που θα πάρει πολλά LIKE. Το κάθε like βιώνεται αφενός ως αποδοχή κι αφετέρου ως επιβράβευση.
Γνωρίζουμε παραταύτα ότι η πραγματική ζωή δεν είναι όπως όλα δείχνουν στο facebook. Η ζωή όλων συχνά γίνεται βαρετή, σκληρή, δύσκολη, μοναχική, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Κι όμως σχεδόν κανείς δε γράφει πόσο μόνος νιώθει, δεν ποστάρει φωτογραφίες από μια βαρετή Κυριακή στον καναπέ, δεν μοιράζεται τα πραγματικά του προβλήματα.
Νιώθουμε χάλια βλέποντας την «ευτυχισμένη» ζωή των «φίλων» μας αλλά συνεχίζουμε απτόητοι το κρυφτό φτιάχνοντας κι εμείς μια ενδιαφέρουσα κι ευτυχισμένη εικόνα διαδικτυακού εαυτού. Η περσόνα που δημιουργούμε είναι συχνά ένας εξιδανικευμένος εαυτός που συνήθως απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητά μας.

Η ανάγκη για αποκάλυψη
Έρευνα του τμήματος ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ πάει ένα βήμα παρακάτω φωτίζοντας και μια άλλη παράμετρο της προσκόλλησης στα social media. Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι η αποκάλυψη πληροφοριών για τον εαυτό μας ενεργοποιεί μια βιολογική επιβράβευση.
Η αυτό-αποκάλυψη συνδέεται έντονα με αυξημένη ενεργοποίηση σε εγκεφαλικές περιοχές που αποτελούν το μεσοφλοιικό σύστημα ντοπαμίνης που κοινώς σημαίνει ότι όταν κάποιος γνωρίζει ότι σκέψεις του ή στοιχεία από τη ζωή του γίνονται γνωστά σε άλλους ανθρώπους η επιβράβευση ενδυναμώνεται .
Η ανάγκη αυτή για αυτό-αποκάλυψη είναι βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη υπόσταση και φυσικά δεν προκύπτει μόνο σε σχέση με τα social media. Όμως τα μέσα αυτά αποτελούν μια προσιτή σε όλους πλατφόρμα για (επιλεγμένη) αποκάλυψη προσωπικών στοιχείων προς μεγάλο αριθμό ατόμων και με άμεση ανατροφοδότηση.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ένα ποσοστό χρηστών μέσων κοινωνικής δικτύωσης φτάνει σε σημείο πραγματικής εξάρτησης ανάλογης με εκείνης σε εθιστικές ουσίες.
Εν τέλει, τα social media κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Προσεγγίζουν εμπορικά σε καθημερινή βάση εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους γνωρίζοντας φυσικά τους βιολογικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς «εθισμού» των χρηστών τους. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς ως χρήστες.
Πόσο ενήμεροι είμαστε για τους μηχανισμούς αυτούς και τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για την ικανοποίησή τους (με πολύ συγκεκριμένο τρόπο) χρησιμοποιώντας τα μέσα αυτά;

Κατάθλιψη: 5 «κόλπα» του μυαλού για να την αντιστρέψετε

Η φαρμακευτική αγωγή μπορεί όντως να βοηθήσει τα άτομα που έχουν κατάθλιψη. Αλλά ένα είδος θεραπείας που ονομάζεται γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία και το οποίο επικεντρώνεται στην αλλαγή της καθημερινής συμπεριφοράς, είναι ένας εξίσου αποτελεσματικός τρόπος για να μειώσετε αισθητά τα συμπτώματα της κατάθλιψης.

Είναι μια μέθοδος που εστιάζει σε αυτά που που κάνετε ή/και σκέφτεστε και τα οποία σας προκαλούν συμπτώματα κατάθλιψης, υποστηρίζει ο δρ Simon Rego, διευθυντής του τμήματος Εκπαίδευσης στην Ψυχολογία στο Ιατρικό Κέντρο Montefiore στη Νέα Υόρκη.

Δείτε μερικές απλές αλλαγές που προτείνει να κάνετε στην καθημερινότητά σας, προκειμένου να “αντιστρέψετε” τα συμπτώματα της κατάθλιψης:

 Μην καταστροφολογείτε
Ένας τρόπος που σαμποτάρετε τον ίδιο σας τον εαυτό είναι να πάρετε ένα απλό γεγονός και να το αντιμετωπίσετε ως μια συνεχή πηγή αρνητικότητας. “Οι άνθρωποι που είναι άνεργοι να το κάνουν αυτό πολύ συχνά”, λέει ο Rego. “Έχουν χάσει τη δουλειά τους λόγω της οικονομίας και το κάνουν ένα προσωπικό πρόβλημα”.

Είναι επίσης ανθυγιεινό να καταστροφολογείτε, δηλαδή να εστιάζετε στην χειρότερη δυνατή έκβαση μιας κατάστασης, ακόμα κι αν αυτό είναι παράλογο. Για παράδειγμα, μην αφήνετε τις ανησυχίες σας για τα χρήματα να κλιμακώνονται σε τέτοιο βαθμό στο μυαλό σας, που να σκέφτεστε ότι θα μείνετε άστεγοι. Αυτό δεν θα σας βοηθήσει. Αντί της σκέψης, “δεν πρόκειται ποτέ να βρω μια άλλη δουλειά”, προσπαθήστε να πείτε στον εαυτό σας: “Θα βρω δουλειά, απλά μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο”.

 Ξεφύγετε από τις έμμονες σκέψεις
 Σας έχει τύχει σίγουρα κάποια στιγμή να έχετε κάποια λογομαχία ή διαφωνία ή τσακωμό με κάποιο άτομο και στη συνέχεια να σκέφτεστε διαρκώς όσα έγιναν, αυξάνοντας έτσι τον εκνευρισμό σας, το στρες και το άγχος που ενδεχομένως σας προκαλούν αυτές οι σκέψεις. Αυτό το είδος σκέψης συνδέεται με μεγαλύτερο κίνδυνο να πέσετε ή να παραμείνετε σε κατάθλιψη.

 Ενώ ο προβληματισμός και η ανάλυση του τι έγινε μπορεί να είναι ένα καλό πράγμα και μπορεί να σας βοηθήσει να λύσετε κάποια προβλήματα, ο “μηρυκασμός” και η εμμονή κάνει το αντίθετο. Εάν πιάσετε τον εαυτό σας να σκέφτεται έτσι, μελέτες δείχνουν ότι μπορεί να σας βοηθήσει αν προσπαθήσετε να αποσπάσετε το μυαλό σας με κάτι άλλο, ή αν κάνετε διαλογισμό ή αν με κάποιον τρόπο ανακατευθύνετε τις σκέψεις σας σε κάτι άλλο.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον
Οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη τείνουν να πείθουν τους εαυτούς τους ότι ξέρουν ακριβώς με ποιον τρόπο θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, τουλάχιστον στο άμεσο. Και κατά κανόνα αυτή η εξέλιξη “προβλέπει” άσχημες εξελίξεις, αν όχι εντελώς “καταστροφικές”. Προσπαθήστε σε κάθε περίπτωση να θυμάστε ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον και θα συνειδητοποιήσετε ότι θα ανακουφιστείτε από την σκέψη ότι πλέον οι αγωνίες θα “φαντάζουν” πολύ πιο διαχειρίσιμες.

Φορέματα από λουλούδια

Γοητευτικά φορέματα φτιαγμένα από λουλούδια. Χρειάζεται βέβαια μια προσοχή στις μέλισσες, αλλά κατά τα άλλα είναι μια ιδιαίτερα πρωτότυπη επιλογή.

Ο δεκάλογος του καλού ολιγάρχη

Σε κάθε εγκατεστημένη μορφή εξουσίας, πέραν των νομικών και κατασταλτικών προϋποθέσεων συντήρησης και ενίσχυσης της οικείας τάξης πραγμάτων, αναπτύσσονται και μορφές ιδεολογικής εκλογίκευσης και δικαίωσης της ανισότητας που το σύστημα παράγει. Εάν παρατηρούσαμε με προσοχή τις αντιδράσεις των εκπροσώπων της κομματικής ελίτ, (η οποία συνιστά μια παρασιτική κοινωνική ομάδα που λυμαίνεται τα δημόσια αγαθά, στηριζόμενη στις δυνατότητες που της παρέχει ο αποκλειστικός έλεγχος του κράτους), ενώπιον της επιχειρηματολογίας αποδόμησης των θεμελίων νομιμοποίησης της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων και κυρίως της κριτικής που την ταξινομεί στην ολιγαρχική οργάνωση του πολιτεύματος, θα διαπιστώναμε, ότι ανεξάρτητα απ΄ το ιδεολογικό σημείο εκκίνησης, οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων, υπερβαίνουν τις επιμέρους ιδεολογικές τους διαφορές, όπου στο εσωτερικό της κομματοκρατίας φαντάζουν αγεφύρωτες, όπως λόγου χάρη, η ένταση μεταξύ δεξιάς-αριστεράς και συσπειρώνονται γύρω από μια ενιαία εννοιολογική πλατφόρμα, με στόχο τη μη διασάλευση της νομοκατεστημένης πραγματικότητας, απ΄ την οποία αντλούν την αυτοτέλεια και τη δύναμή τους, δηλαδή την ολιγαρχική συνθήκη του πολιτεύματος.

Με άλλα λόγια, μόνο ο αληθινά αντισυστημικός λόγος μπορεί να συνενώσει εις βάρος του (Η ισχύς εν τη ενώσει), όλους τους ιδεολογικά αντίθετους μνηστήρες της εξουσίας, οι οποίοι οφείλουν την πολιτική τους υπόσταση στην ύπαρξη της θεμελιώδους και αυστηρής διάκρισης που επιβάλλει η ολιγαρχική φύση του πολιτεύματος, μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνωμένων. Ώστε παρατηρούμε τους κομματικούς εκπροσώπους της «δεξιάς», της «αριστεράς» και του «κέντρου», να εγκαταλείπουν τις αμοιβαία εχθρικές τους δια-θέσεις και να ενώνονται για να κατασπαράξουν όποιον δηλώνει εναντίος των κοινών εξουσιαστικών τους συμφερόντων. Το φαινόμενο αυτό, πιστοποιεί τις βαθύτερες, κοινές ιδεολογικές τους καταβολές, αλλά και την αμοιβαιότητα των συμφερόντων τους. Στη συνέχεια, γίνεται μια προσπάθεια να αποκωδικοποιηθούν οι τακτικές ιδεολογικής εκλογίκευσης της ολιγαρχίας.

1) «Η ασύμμετρη απειλή». Επίκληση εξωγενών παραγόντων, φυσικών και υπερπολιτικών νομοτελειών που ακυρώνουν υποτίθεται κάθε νομοθετική ή εκτελεστική πρωτοβουλία και δράση. Η τοποθέτηση αυτή τους δίνει τη δυνατότητα, τη στιγμή που ασκούν την εξουσία και ενώ λαμβάνουν με δική τους ευθύνη τις αποφάσεις, να φανερώνουν τους εαυτούς τους ως καλοπροαίρετες μαριονέτες ενός αδηφάγου και απρόσωπου κόσμου (ελεύθερη αγορά, διεθνείς σχέσεις κλπ), ο οποίος τους εξαναγκάζει σε συμβιβασμό.

2)Το μη χείρον βέλτιστον ενώπιον της καταστροφής. Αφού στηθεί μια ατμοσαφαίρα απόλυτου φόβου, στην οποία δε διαφαίνεται κάποια διέξοδος, είναι εύκολο να υποστούν, στην ατομική ψυχολογία, καθίζηση οι ατομικοί στόχοι και οι προσδοκίες, τα κριτήρια και οι απαιτήσεις, ενώ το «συλλογικό ασυνείδητο» να οδηγηθεί είτε στην πλήρη παθητικότητα, είτε σε συγκυριακές βίαιες αποφορτίσεις του βάρους της απελπισίας που επωμίστηκε. Η διαδικασία αυτή αποσκοπεί στην κατάφαση, από τη συλλογικότητα, της εκάστοτε προκρινόμενης, από την πολιτική ελίτ, ζημιογόνας λύσης μπροστά στην αναφορά μιας επαπειλούμενης ακόμη πιο ζοφερής κατάστασης.

3) Η απαράβατη αρχή της μη γενίκευσης. Για να μετατίθενται οι ευθύνες από τους θεσμούς και τις δομές τους συστήματος, που επιτρέπει τις προσωπικές αυθαιρεσίες των εξουσιαστών, επιλέγονται συγκεκριμένα άτομα που θα αναλάβουν, θέλοντας και μη, το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Η συνθήκη αυτή, απαγορεύει στην κοινή λογική την αναγνώριση των προσωπικών ευθυνών, πλην των αποδιοπομπαίων, ενώ ακυρώνει την απόπειρα άσκησης κριτικής στις ζωτικές δομές του συστήματος κυριαρχίας.

4) Ο ουτοπικός χαρακτήρας της ανατροπής. Με το να παρουσιάζονται ως μόνιμες και μη επιδεχόμενες την αλλαγή, κάποιες από τις βασικότερες διαστάσεις του οικονομικού και πολιτικού βίου, χρεώνεται στη σφαίρα της ουτοπίας, κάθε κριτική απόπειρα και πρόταγμα ανατροπής ή έστω μεταρρύθμισης. Έτσι κατοχυρώνεται σαν φυσικός και αναπότρεπτος ο χαρακτήρας της κυριαρχούμενης, απ΄ τους ολίγους, κοινωνικής οργάνωσης και αναιρείται, τουλάχιστον θεωρητικά, η ιστορικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία εγκλωβίζεται σε ένα διαρκές παρόν.

5) Η ενοχοποίηση της κοινωνίας. Η χρήση των εκλογών και των γενικότερων θεσμών της ψευδό-δημοκρατίας ως καθαρτηρίου ύδατος για τους διαφόρους εκλεγμένους. Στη βάση αυτού του συλλογισμού, η εκλογική διαδικασία αποτελεί το μηχανισμό, δια μέσου του οποίου οι πολίτες αποφασίζουν για τις ασκούμενες πολιτικές της κυβέρνησης, οι οποίες εξαρτώνται από το προγραμματικό σύμφωνο που συνάπτεται δια της ψήφου μεταξύ αρχόντων και αρχόμενων.
Άρα για τα όποια αποτελέσματα των πολιτικών επιλογών της εκάστοτε κυβέρνησης ευθύνονται οι ψηφοφόροι (με τον τρόπο αυτό ανασυγκροτείται ο αφορισμός του Πάγκαλου, το γραφικό «όλοι μαζί τα φάγαμε». Για να έχει αποτελεσματικότητα το άνωθεν «επιχείρημα», θα πρέπει να αποσιωπηθεί το γεγονός, ότι η ψήφος δεν προσδιορίζει κανενός είδους πολιτικό πρόγραμμα, ότι δεν υποκαθιστά την κυβερνητική βούληση, δηλαδή ότι δεν μπορεί να εμποδίσει την αυτονόμηση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, από το εκλογικό σώμα των πολιτών.

6) Η επίθεση στην ηθική συγκρότηση του κρίνοντος. Η ηθική απαξίωση του συνομιλητή σκοπό έχει να επηρεάσει την άποψη των ακροατών για την αξιοπιστία των λεγομένων του. Ψευδή περιστατικά, συκοφαντίες και ύβρεις, συνιστούν το βαρύ οπλισμό των υπερασπιστών του συστήματος κατά των κριτικών του.

7) Το δημοκρατικό επιχείρημα. Αφού κατοχυρώσει ιδεολογικά τη δημοκρατικότητά του, το ολιγαρχικό αυτό πολίτευμα, είναι εξαιρετικά εύκολο να προσάψει στους κριτικούς του εξίσου αυθαίρετα το στίγμα της ολοκληρωτικής ή ισοπεδωτικής ιδεολογικής αφετηρίας. Έτσι όποιος μιλά για την φαυλότητα του πολιτεύματος και την ανάγκη ανατροπής του, ταξινομείται ως θιασώτης εξτρεμιστικών και επικίνδυνων «τελικών λύσεων».

8) Η εκλογική αποχή ερμηνεύεται ως πολιτική αποχή. Η επιλογή του εκλογικού σώματος να εκφράσει την πολιτική του ανυπακοή, προς ένα πολίτευμα που δεν του αναγνωρίζει παρά τη λειτουργία του ως άλλοθι για τις μελλοντικές του αποφάσεις, χαλκεύεται, για να λάβει το νόημα της πολιτικής παθητικότητας και της έλλειψης ενδιαφέροντος για τα κοινά. Το οξύμωρο είναι ότι εγκαλούν τον απέχοντα, διότι κατά την λογική τους δίνει το δικαίωμα σε «άλλους» να αποφασίζουν για τη ζωή του, τη στιγμή που στο υφιστάμενο πολίτευμα, η συμμετοχή στις εκλογές συνιστά ακριβώς της παραίτηση του πολίτη από την ενεργό συμμετοχή του στην πολιτική και την εκχώρηση της πολιτικής του αρμοδιότητας σε «τρίτους».

9) Η προσωρινότητα των μέτρων. Συχνά επικαλούνται τον προσωρινό και κατ’ εξαίρεση χαρακτήρα των όσων μέτρων λαμβάνουν για την προάσπιση των ταξικών τους συμφερόντων. Η έκφραση «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» βρίσκει στο σημείο αυτό το πλήρες νόημά της.

10) Η αριστοκρατική αρχή ως κανόνας μετοχής στην πολιτική εξουσία. Το παραδοσιακό μοντέλο της πλατωνικής ηγεσίας, επανέρχεται για να στηρίξει τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του πολιτεύματος. Συνοπτικά υποστηρίζεται, πως οι άνθρωποι διακρίνονται μεταξύ τους από το αν είναι «κάτοχοι» ή όχι της πολιτικής αρετής. Η ηγετική ικανότητα αφορά μια μικρή μερίδα ανθρώπων σε κάθε κοινωνία. Οι πολλοί είναι ακατάλληλοι να άρχουν, εξαιτίας των παθών τους, της αμορφωσιάς και της λογικής τους ανεπάρκειας. Για τους λόγους αυτούς λοιπόν θα πρέπει οι πολλοί να αρκεστούν, το πολύ στην νομιμοποίηση των πολιτικών τους ηγεμόνων και να αφήσουν το πεδίο της πολιτικής εξουσίας στους ολίγους, ικανούς και ηθικά ακέραιους.

Όσοι χρησιμοποιούν αυτής της τάξεως την υπερασπιστική, προς την ολιγαρχία, γραμμή, αδυνατούν να απαντήσουν στα καίριας σημασίας ζητήματα που θέτει η ίδια η προβληματική τους. Όπως για παράδειγμα στο τι εννοούν με τον όρο πολιτική αρετή-ικανότητα και υπό ποιους όρους μπορεί να πιστοποιηθεί, η πολιτική αυτή ικανότητα σε συγκεκριμένα πρόσωπα; Τέλος, πως είναι εφικτό οι ακατάλληλοι για μετοχή στην αρχή της διακυβέρνησης πολίτες να αναγνωρίζονται ως πηγή των εξουσιών και εκλογείς των ηγετών τους;
Εκτός κι αν αποδεχτούμε την χυδαία ταυτολογία του κοινωνικού δαρβινισμού, ο οποίος αντιστρατευόμενος την κοινή λογική, είναι σε θέση να παραποιήσει την αιτιώδη συσχέτιση των πραγμάτων, κάνοντας δηλαδή τα αποτελέσματα να προηγούνται της αιτίας τους. Η ταυτολογία έχει ως εξής: Η αποκρυστάλλωση σχέσεων ανισότητας, έρχεται εκ των υστέρων να επιβεβαιώσει την ποιοτική ανωτερότητα των ισχυρών, η οποία υποτίθεται προηγείται της αποκρυστάλλωσής της (Ο πολιτικά ικανός, είναι ο ισχυρός πολιτικά και ο ισχυρός πολιτικά είναι ο πολιτικά ικανός). Φυσικά, ο κατάλογος μπορεί να διευρύνεται προς το άπειρο συνεχώς.
Σε όσα προηγήθηκαν, επιχειρήσαμε απλώς να συνοψίσουμε με κριτικό τρόπο τις σημαντικότερες τακτικές των κομματικών επιτετραμμένων, ώστε να μεταμφιέζουν, τα αμιγώς ιδιοτελή τους συμφέροντα, σε υψηλές αξίες και τις ταξικές του στρατηγικές σε λειτουργήματα με κοινωνικό περιεχόμενο, επιτυγχάνοντας έτσι τον εκβαρβαρισμό της πολιτικής και την περιθωριοποίηση των μαζών στα «υπόγεια» της ιστορίας. Το ερώτημα που προκύπτει, από όσα έχουν εκτεθεί, είναι, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, αφού αποδομηθούν τα βασικά επιχειρήματα της ολιγαρχίας, τι άλλο θα μπορούσε η ίδια να αντιτάξει ως πρώτο και έσχατο στήριγμα της ιδεολογικής της συνοχής; Ας περιμένουμε λοιπόν την απάντηση στην πρόκληση που της θέτουμε.

Άγιος Βασίλης - Ένας «πατροπαράδοτος», μεταλλαγμένος άγιος

Κατ' αρχάς, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα...
Η φιγούρα του ευτραφούς και συμπαθή Άγιου Βασίλη με τα δώρα, τα πλούσια λευκά γένια, την κόκκινη στολή με τον σκούφο, είναι μια καθαρά αμερικάνικη επινόηση.

Θα πουν αμέσως πολλοί, «ναι, το ξέρουμε, η εικόνα αυτή δημιουργήθηκε στα πλαίσια μιας διαφήμισης της Coca-Cola, το 1931».

Βασικά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όντως η κλασσική εικόνα του Άι Βασίλη, που όλοι γνωρίζουμε σήμερα, έγινε διάσημη απ' την Coca-Cola, αλλά δεν την πρωτοδημιούργησε αυτή.

Τα «πρωτεία» φαίνεται ν' ανήκουν στην, επίσης αμερικανική εταιρεία, White Rock Beverages, η οποία χρησιμοποίησε την εικόνα αυτή, σε μια διαφήμιση μεταλλικού νερού, το 1915. Μαρτυρούνται δε, και παλαιότερες αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες, η συγκεκριμένη εικόνα κοσμούσε ευχετήριες κάρτες, αλλά και σε στήλες εφημερίδων, από τα τέλη του 19ου στην Αμερική.

Φυσικά, λίγα Ελληνόπουλα γνωρίζουν (αλλά κι ενήλικες), ότι ο συμπαθής γέροντας με τα δώρα, που γιορτάζουν ως Άγιο Βασίλη, είναι στην πραγματικότητα, ο Άγιος Νικόλαος για τους καθολικούς. Στην πορεία, οι ξένοι πρόσθεσαν και κάποια άλλα στοιχεία στην εικόνα και την λατρεία του Αγίου Νικολάου (Άη Βασίλη για τους ελληνορθόδοξους), όπως σάκο με δώρα, έλκηθρο με τάρανδους, χριστουγεννιάτικο δέντρο κ.α.

Κάπου εδώ, φαίνεται να τα μπερδεύουν οι Έλληνες, οι οποίοι άρχισαν να γνωρίζουν τον «Άγιο της Coca-Cola», αρχικά μέσα από τις ευχετήριες επιστολές που ελάμβαναν από Έλληνες του εξωτερικού, κατά κύριον λόγο μετανάστες. Έτσι βλέπουμε να συνυπάρχουν στοιχεία, όπως το καραβάκι που παραπέμπει στον Άγιο Νικόλαο, των «προστάτη» των ναυτικών και η βασιλόπιτα που παραπέμπει στον Μέγα Βασίλειο, επισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας, ο οποίος (όπως και ο Άγιος Νικόλαος) ήταν «πετσί και κόκκαλο», μελαχροινός, ενώ, συν τοις άλλοις, δεν ήταν καθόλου γέροντας, καθώς πέθανε και σε σχετικά μικρή ηλικία (50 ετών).

Ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος θεωρείται και μέγας φιλάνθρωπος (ίδρυσε κοινωφελή ιδρύματα), φαίνεται να είναι, άθελά του, «υπεύθυνος» και για το σημερινό έθιμο της «βασιλόπιτας». Έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας, ο απλοϊκός μύθος, ότι ο Μέγας Βασίλειος έβαζε σε πίτες νομίσματα και μοίραζε τα κομμάτια στους φτωχούς.

Η ιστορία όμως, δεν είναι ακριβώς αυτή. Σύμφωνα με την παράδοση, οι κάτοικοι της περιοχής, προκειμένου να αποφύγουν την βαριά φορολογία από τον Ρωμαίο διοικητή, έδωσαν όλα τα τιμαλφή τους στον Μέγα Βασίλειο για να τα γλυτώσουν. Όταν ο κίνδυνος πέρασε και τα τιμαλφή έπρεπε να επιστραφούν, ο Μέγας Βασίλειος φαίνεται πως βρισκόταν μπροστά σε ένα σοβαρό πρόβλημα: Δεν είχε καταγράψει, ποιος του είχε δώσει τι.

Μπροστά σ' αυτό το αδιέξοδο, αποφάσισε να δώσει μια «σολομώντεια λύση» και μάλλον μεσοβέζικη. Έφτιαξε μεγάλες πίτες, μέσα στις οποίες έβαλε και όσα τιμαλφή ήθελε από αυτά που του είχαν εμπιστευθεί και κατόπιν μοίρασε τα κομμάτια στους κατοίκους. Έτσι λοιπόν, όποιος ήταν τυχερός, όλο και κάτι θα έπαιρνε πίσω, έστω και μ' αυτόν τον τρόπο.

Επίσης πρέπει να  θυμόμαστε και το ίδρυμα που είχε δημιουργήσει την Βασιλειάδα που φιλοξενούσε χήρες και ορφανά (τότε υπήρχαν πολλές νεαρές χήρες 17-30 ετών λόγω των πολέμων των κακουχιών και ασθενιών) με την "μικρή" υποχρέωση να του μεταβιβάσουν όλη την περιουσία τους (θυμηθήτε την ιστορία της δολοφονίας του Ανανία και της Σαπφείρας από τον Πέτρο).

Όλα αυτά όμως την σήμερον ημέρα, ελάχιστη σημασία έχουν, καθώς ο Άγιος Βασίλης, εκτός από αγαπημένο άγιο των παιδιών, αποτελεί και αγαπημένο άγιο των εμπόρων. Τι σημασία έχει λοιπόν η αλήθεια, μπροστά στην γοητεία του χρήματος, αλλά και το παραμύθι που ζουν τα παιδιά;
Καλές γιορτές...

Επιδημία του Αυτισμού

Υπάρχει Επιδημία του Αυτισμού;

 

Ο Αυτισμός δεν Είναι Ασθένεια Είναι Διαφορετικότητα

«Μέσα στο καβούκι του υπάρχει ολόκληρος ο κόσμος.
Μόνο που δεν είναι έτσι όπως τον βλέπουμε εμείς,
αλλά σπασμένος σε μικρές μικρές ανακατεμένες εικονίτσες.
Τόσες πολλές που χάνεσαι!
Είναι σαν να μην μπορείς να δεις τίποτα ολόκληρο.
Και άντε να τις ενώσεις.
Και εμένα που δεν μου αρέσουν καθόλου τα πάζλ»
 

Ο όρος αυτισμός προέρχεται από την λέξη Εαυτισμός που σημαίνει «κλεισμένος στον εαυτό», σε μια σιωπή που κραυγάζει από άγχος σα να σου λέει:«Απλά επειδή εγώ δεν μιλάω δεν σημαίνει ότι δεν έχω τίποτα να πω»!!! Αυτό το άτομο δεν θέλει να έχει καμιά επαφή με τους άλλους. Η ομιλία του, οι κινήσεις του, το βλέμμα του δεν μοιάζει με των άλλων, θέλει να είναι μόνο του. Κατά τους επιστήμονες, αυτή η περιγραφή αφορά ανθρώπους με κοινά κλινικά χαρακτηριστικά και διαταραχές της εξέλιξης, στους οποίους οι αιτίες μπορούν να είναι διαφορετικές ή και άγνωστες, να ποικίλλουν από άτομο σε άτομο ή και να συνυπάρχουν. Ακόμη πιο διευρυμένα, είναι μια ψυχική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από τον περιορισμό του ατόμου μέσα στον δικό του κόσμο των ιδεών και της ηθελημένης διακοπής της επαφής του με τον εξωτερικό κόσμο. Είναι η κυριαρχία του εσωτερικού βίου επί της ζωής, με όσο το δυνατόν πιο λίγη επαφή με την εξωτερική πραγματικότητα.
Αρχικά, ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε από τον Ελβετό ψυχίατρο Όιγκεν Μπλόιλερ (Eugen Bleuler) το 1911, για να χαρακτηρίσει κάποια άτομα με σχιζοφρένεια που είχαν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Στη συνέχεια, στις αρχές της δεκαετίας του 1940, δύο άλλοι ψυχίατροι, ο Λέο Κάννερ (Leo Kanner) και ο Χανς Ασπέργκερ (Hans Asperger) περιέγραψαν περιπτώσεις παιδιών που παρουσίαζαν ελλείμματα στην κοινωνική ανάπτυξη, ιδιόμορφη γλωσσική ανάπτυξη και περιορισμένα στερεότυπα ενδιαφέροντα Ο Κάννερ θεωρεί τον αυτισμό μια εγγενή διαταραχή του συναισθήματος, ο οποίος αργότερα δημοσίευσε συμπεράσματα από 11 περιπτώσεις αυτιστικών παιδιών (Happe 1998, Βαφιά 2008). Στο πλαίσιο αυτής της διαταραχής εμποδίζεται ή δυσκολεύεται η ανάπτυξη ορισμένων ψυχολογικών δεξιοτήτων, που είναι ζωτικές για την ψυχική και κοινωνική επάρκεια του ανθρώπου. Οι δεξιότητες αυτές σχετίζονται με την κοινωνική συναλλαγή, την αμοιβαιότητα, την επικοινωνία και την οργάνωση πρόσφορης και σκόπιμης δραστηριότητας.
Ο αυτισμός εμφανίζεται στην πρώιμη παιδική ηλικία –στους πρώτους 30 μήνες της ζωής– και τα αυτιστικά άτομα έχουν κανονική διάρκεια ζωής. Τα αγόρια επηρεάζονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από νευρολογικές διαταραχές και παρουσιάζουν αυτισμό σε ποσοστό 80% περίπου του συνόλου των περιπτώσεων. Οι γνώσεις μας για τις αιτίες του Πρώιμου Νηπιακού Αυτισμού είναι σχετικά αβέβαιες. Αυτό που έχουμε ως αποτέλεσμα είναι πως οι άνθρωποι με αυτισμό αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλη δυσκολία να συσχετίζονται με τους συνανθρώπους τους, έως και αρνούνται την παρουσία τους. Όταν όμως το βλέμμα τους τύχει και πέσει επάνω σου είναι σα να σου λέει:

«Ρωτάτε αν με πειράζει η κατάστασή μου; Τι να σας πω; Μπορεί να μην τα καταλαβαίνω όλα, αλλά αισθάνομαι. Νοιώθω πως οι γονείς μου μ’ αγαπάνε με ένα βουβό πόνο και με μια υποταγή σ’ αυτή την σκληρή μοίρα τους. Τα άλλα παιδιά τι να με κάνουν αφού δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στα πολύπλοκα παιγνίδια τους; Και να ήθελα δεν θα τα κατάφερνα. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, μου κάνουν λίγο παρέα οι πιο σπλαχνικοί και έπειτα φεύγουν να παίξουν με άλλα παιδιά που τα καταφέρνουν καλύτερα.
Άλλοι με λυπούνται γιατί δεν μπορώ να είμαι αυτό που απαιτεί η κοινωνία να είναι ο άνθρωπος, χαλάω λίγο την εξιδανικευμένη εικόνα του ατόμου που πρέπει να είναι έξυπνος και όμορφος. Άλλοι αδιαφορούν για την ύπαρξή μου, σα να μην υπάρχω, άλλοι γελούν μαζί μου, και άλλοι αναρωτιούνται γιατί με άφησαν να ζήσω. Μακάρι όμως να μπορούσατε να δείτε τον εαυτό σας και τον κόσμο σας μέσα από τα δικά μου μάτια. Πρέπει τέλος να σας πω πως, μπορώ να είμαι χαρούμενος και ευτυχισμένος ειδικά όταν εσείς μ’ αγγίζετε και μου μιλάτε χωρίς φόβο και ενοχές. Δεν ξέρω γιατί είμαι διαφορετικός από εσάς, αλλά γιατί θα πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση γι’ αυτό; Γιατί να μην αποδεχθούμε την κατάσταση, να συμφιλιωθούμε και να νοιώσουμε την χαρά της ψυχικής επαφής που δεν εμποδίζεται από κανένα μυαλό ή γονίδιο; Μπορεί όλα αυτά που είπα να σας φαίνονται απλοϊκά, μα για μένα είναι σημαντικά. Είναι η δική μου ζωή, ο δικός μου λόγος ύπαρξης και ας συνεχίζουν οι γιατροί να με εξετάζουν σαν άρρωστο»

Ας δούμε λοιπόν παρακάτω πως βλέπουμε εμείς όλα αυτά τα άτομα: Η επιστημονική κοινότητα εικάζει πως υπάρχει μια αλυσίδα αιτιών που μπορεί να έθεσαν το μωρό σε κίνδυνο, και κάθε μία από αυτές να επηρέασαν την εξέλιξη ορισμένων περιοχών του εγκεφάλου –σε κάποια στιγμή της κύησης ή της ανάπτυξης– με αποτέλεσμα, την ελαττωματική «καλωδίωση» του εγκεφάλου και συνέπεια την ανικανότητα του παιδιού να συλλάβει γνωστικά τον κόσμο όπως όλοι μας, και να τον δημιουργήσει με ένα κωδικοποιημένο και συμβολικό τρόπο που κάνουμε όλοι εμείς οι άλλοι. Στην Ευρώπη των 375.000.000 κατοίκων, υπολογίζεται ότι πάνω από 1.000.000 περίπου ανήκει στην κατηγορία αυτή.
Μήπως ήρθε ο καιρός να ρωτήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά; Ή μαζί μ’ αυτά; Τι πρέπει να γίνει ώστε να διευκολυνθεί ο περίγυρός τους και να τα δεχθεί η κοινωνία, όχι σαν άρρωστα αλλά σαν παιδιά με διαφορετικότητα, μέσα στο σύνολό της; Μήπως πρέπει, επίσης, να αναρωτηθούμε τι θέλουν να μας δείξουν αυτά τα παιδιά; Ίσως και να θέλουν να καθρεφτίσουν με την ίδια τους την ζωή την κοινωνία που φτιάξαμε!!! Ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο είναι πως, η σιωπή εδραιώνει την απομόνωση. Η γνώση όμως και η δράση είναι τα πιο ισχυρά όπλα για την καταπολέμησή της και μια τέτοια απελευθέρωση θα φέρει τέλος στην «εκκωφαντική σιωπή των αμνών» και ίσως πάλι, μπορεί και να σταματήσει το «μεγαλείο του ισχυρού» matrix

Στην Εποχή της Πληροφορίας και της Θετικής Ενέργειας
Τα αυτιστικά παιδιά κλεισμένα ερμητικά στον εαυτό τους, δυσκολεύονται έως και αρνούνται την μίμηση και την ομιλία που όλοι εμείς μάθαμε για να διοχετεύουμε συνεχώς τον κόσμο μας με πληρο-φορίες. Δεν έχουν ποτέ στενές επαφές με άλλα άτομα και προτιμούν να κλείνονται στον δικό τους πνευματικό κόσμο. Όλοι οι αυτιστικοί ανεξαιρέτως, λοιπόν, παρουσιάζουν πρόβλημα στην επικοινωνία, ενώ πολλοί είναι μουγγοί. Ασχολούνται με πολύ συγκεκριμένες και επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες, ενώ δεν δέχονται με τίποτα να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό. Και η οποιαδήποτε παιδαγωγική μέθοδος για να αποδώσει στο να κάνουμε τον κόσμο τους λίγο καλύτερο και ευκολότερο, πρέπει να πραγματοποιείται μέσα σε μια ατμόσφαιρα που να την χαρακτηρίζουν ηρεμία, απλότητα συμπεριφοράς, σταθερή και έμπρακτη εμπιστοσύνη στο αυτιστικό παιδί, ασφάλεια, έμπρακτο επίσης ενδιαφέρον και αγάπη.
Τα διαθέτουμε όλα αυτά τα στοιχεία στην εποχή των πολλών ταχυτήτων, της φίρμας και της συνεχούς επιδίωξης για αυτοκαταξίωση; Αν μπορέσουμε να κάνουμε την υπέρβασή μας, τότε μπορούμε να φορτίσουμε με θετική ενέργεια και κάθε τι καθώς και κάθε έναν γύρω μας. Και τότε ίσως να πούμε πως εμείς είμαστε υγιείς και τα αυτιστικά άτομα ασθενείς. Μέχρι τότε όμως, καλούμαστε από ότι φαίνεται να βλέπουμε την κοινωνία μας να καθρεφτίζεται σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό αυτιστικών παιδιών.
Μέσα στην αυτιστική κατάσταση φαίνεται πως θίγονται οι σχέσεις του παιδιού με το κοινωνικό περιβάλλον, το παιχνίδι του, οι αντιδράσεις του σε ακουστικά ή οπτικά ερεθίσματα, στον πόνο και στον τρόπο που κρατά το σώμα του. Επίσης, φαίνεται πως θίγεται ο τομέας της προλεκτικής και λεκτικής επικοινωνίας και λόγω αυτού εκφράζεται η λανθασμένη άποψη ότι το αυτιστικό παιδί δεν μπορεί να επικοινωνήσει. Η αλήθεια ωστόσο είναι λίγο διαφορετική. Η επικοινωνία μ’ ένα αυτιστικό παιδί, παραμένει επικοινωνία με μια έντονη και πλήρη παρουσία. Γιατί πολύ συχνά, η οχυρωμένη μοναξιά του αυτιστικού παιδιού δεν κρύβει το κενό, αλλά αντίθετα ένα σημαντικό εκφραστικό υλικό που αναζητεί με εξαιρετική διαστακτικότητα και ατολμία κάποιο ημίφως για να εκφραστεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
Αυτήν ακριβώς την έκφραση προσπαθούν να διευκολύνουν με κάθε δυνατό τρόπο όλες οι θεραπευτικές προσπάθειες και οι εναλλακτικές στρατηγικές. Γιατί, κατά τα λεγόμενα του ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, ένα προβληματικό άτομο δεν χρειάζεται γιατρό να το κουράρει, ούτε πατέρα και μητέρα να το φροντίζει μόνο. Αυτό που χρειάζεται είναι έναν δάσκαλο να του δείξει σε ποιο σημείο του δρόμου χάθηκε. Τώρα, ποια από τις δυο πλευρές –αυτιστικά παιδιά και «υγιής» κοινωνία– βρίσκεται στην θέση του προβληματικού, ας ρωτήσει η κάθε μια από εμάς και ο καθένας τον εαυτό του για να βρούμε ποιος είναι ο χαμένος τελικά.
Όταν το επίπεδο νοημοσύνης τους είναι ικανοποιητικό (το ¼ των παιδιών αυτών έχει φυσιολογική νοημοσύνη) και αν η ομιλία έχει εμφανιστεί έως τα 5 τους χρόνια, η προοπτική θετικής περαιτέρω βελτίωσης είναι σημαντική. Σε μικρό ποσοστό παρουσιάζουν εξειδικευμένες ικανότητες π.χ. μουσική, ζωγραφική. Μερικές δεκαετίες πριν, συγχέονταν η συμπτωματολογία του αυτισμού με αυτή της σχιζοφρένειας ή άλλων ψυχωσικών διαταραχών. Στη συνέχεια θεωρήθηκε ως ένα είδος συναισθηματικής διαταραχής, ενώ αργότερα περιελήφθη στα «λοιπά προβλήματα υγείας», προκειμένου να κατηγοριοποιηθεί ως είδος αναπηρίας. Μόλις στη δεκαετία του 1990 αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη και ανεξάρτητη διαγνωστική κατηγορία.
Μία εναλλακτική εξήγηση της αύξησης των ποσοστών του αυτισμού είναι και η αλλαγή των κριτηρίων στις πρακτικές διάγνωσης. Με το πέρασμα των χρόνων τα κριτήρια διάγνωσης της ασθένειας άλλαξαν, «χαλάρωσαν», με αποτέλεσμα να θεωρούνται αυτιστικοί και άνθρωποι που έχουν σε εξαιρετικά ελαφριά μορφή την ασθένεια. Τα τελευταία χρόνια όμως, αυξάνονται όλο και περισσότερο τα αποτελέσματα της εκπαιδευτικής πράξης, που δείχνουν ότι τα άτομα με αυτισμό διαθέτουν και μπορούν να αναπτύξουν ουσιαστικές ικανότητες, αρκεί να τους προσφερθούν τα κατάλληλα μέσα. Η εκπαίδευση, κατ’ επέκταση και η φυσική αγωγή, ως ένας από τους σημαντικότερους παιδαγωγικούς κλάδους, μαζί με την αγάπη και την αγκαλιά αποτελούν το αποτελεσματικότερο ίσως μέσο στη διαμόρφωση και εξέλιξη όλων των πλευρών της προσωπικότητας κάθε ατόμου με αυτισμό στον καλύτερο δυνατό βαθμό.

Ο Δύσκολος Δρόμος της Διαφορετικότητας
Είναι γνωστό ότι η χρήση μορφίνης και άλλων οπιούχων μειώνει την αντιδραστικότητά μας στον πόνο όπως και το γεγονός ότι το σώμα μας παράγει τα δικά του οπιοειδή. Σε κάποιες μελέτες βρέθηκε ότι τα αυτιστικά παιδιά είχαν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ενδορφινών στον οργανισμό τους, που ίσως σημαίνει ότι ο εγκέφαλος τους απελευθερώνει πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές, που χρειάζεται ένας φυσιολογικός οργανισμός. Η παρουσία των ενδορφινών εξηγεί ικανοποιητικά και την αντοχή τους στον πόνο, όπως και την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Και η επιστημονική έρευνα εστιάζεται στην δημιουργία ανταγωνιστών των ενδορφινών, να μειώσουν δηλαδή το πλεόνασμα που εμφανίζεται, ούτως ώστε να μειωθεί η αυτοκαταστροφική τους συμπεριφορά.
Είναι δε γνωστή η κίνηση των αυτιστικών παιδιών μπρος-πίσω, μα το καθένα διαθέτει το δικό του ρεπερτόριο τελετουργιών –μερικές φορές αρκετά σκληρό– και είναι αδύνατο να το αποτρέψει κάποιος. Μάλιστα μπορεί να κάνει αυτές τις επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές χωρίς να διακόψει, για πολλές ώρες. Αν κάποιος προσπαθήσει να το εμποδίσει, είναι έκδηλη η αναστάτωση με φωνές και εκνευρισμό. Επειδή έχουν και αισθητικές στρεβλώσεις, ακόμα και τα πιο απλά οπτικά ή ακουστικά ερεθίσματα τους δημιουργούν μεγάλο φόβο και εντείνουν την απόσυρσή τους.
Τα χαρακτηριστικά του αυτισμού τώρα, μοιάζουν με αυτά της σχιζοφρένειας αλλά σχεδόν ποτέ δεν εξελίσσονται σε σχιζοφρένεια, στην ενήλικη ζωή. Το βασικό κριτήριο πάντως είναι ηλικιακό: Η σχιζοφρένεια εμφανίζεται μεταξύ 15 και 30 ετών ενώ ο αυτισμός από μερικών μηνών μέχρι 3 ετών.

Τα αίτια του αυτισμού παραμένουν αινιγματικά, εντούτοις μελέτες σε δίδυμα παιδιά έδειξαν πως οι γενετικοί παράγοντες παίζουν σημαντικότατο ρόλο, χωρίς όμως να θεωρούνται και οι μοναδικοί υπαίτιοι για τη ραγδαία και πρωτοφανή ανάπτυξη της ασθένειας σε λίγα μόνο χρόνια.
Στο προχώρημά τους οι ερευνητές στράφηκαν προς τους περιβαλλοντικούς και τους αιτιολογικούς παράγοντες μέσα στους οποίους συγκαταλέγονται τα αντιβιοτικά, οι ιοί, οι αλλεργίες, η έντονη επιθυμία των γονέων με ελαφρά αυτιστικά χαρακτηριστικά να τεκνοποιήσουν, αλλά και, βάσει μίας πρόσφατης μελέτης, τα αυξημένα ποσοστά των ωρών που βλέπουν τα παιδιά τηλεόραση. Επίσης, η αύξηση των περιστατικών του αυτισμού είναι παράλληλη με την τεράστια αύξηση στη χρήση κινητών τηλεφώνων και WiFi από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ελάχιστα από αυτά τα αίτια έχουν μελετηθεί συστηματικά, με την πλειονότητά τους να παραμένουν σε υποθετικό επίπεδο.

Υπάρχει Επιδημία; Και αν Ναι, πως Έγινε; Ποιους και τι θα Εξυπηρετήσει;
Τη διακύμανση των επιπέδων τεστοστερόνης κατά την περίοδο ανάπτυξης του εμβρύου υποδεικνύει ως πιθανή αιτία αυτισμού, νέα επιστημονική έρευνα. Συγκεκριμένα, ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Cambridge ανακάλυψε, ότι η αυξημένη παραγωγή της εν λόγω αρσενικής ορμόνης, κατά την κύηση έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν συμπτώματα αυτισμού. Τα ευρήματα της συγκλίνουν, ότι τα αίτια της ασθένειας αυτής είναι πιθανότατα γενετικά, ενώ ενισχύεται και η άποψη, ότι κατά βάση αυτισμός είναι ο ακραίος τρόπος έκφρασης του ανδρικού τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς.
Σύμφωνα με έναν ευρέως διαδεδομένο υπολογισμό, 1 στα 166 είναι το ποσοστό των παιδιών που πάσχουν από αυτισμό. Μια πιο κοντινή ματιά στις στατιστικές δείχνει πως είναι κάτι παραπάνω από απλή αύξηση των κρουσμάτων. Το ποσοστό αυτό είναι εξαιρετικά υψηλό σε σύγκριση με το 1 στα 2.500 που παραδέχονταν οι ερευνητές για δεκαετίες. Σε χρονικό διάστημα μίας δεκαετίας –από το 1993 μέχρι το 2003 (έτσι ξαφνικά!)– οι στατιστικές του Αμερικανικού Υπουργείου Παιδείας παρουσίασαν μία αύξηση του ποσοστού των αυτιστικών παιδιών, της τάξεως του 657% σε εθνικό επίπεδο.
Χωρίς να αποτελέσει καμία έκπληξη, αυτά τα αυξημένα ποσοστά οδήγησαν πολλούς ερευνητές και ακαδημαϊκούς να κάνουν λόγο για μία «επιδημία αυτισμού». Ο Dan Burton, από την Ιντιάνα, δήλωσε επίσης το 2001 πως «έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία επιδημία». Όπως είπε κάποτε ο Κοινωνιολόγος Marcello Truzzi «οι εξαιρετικοί ισχυρισμοί απαιτούν και εξαιρετικές αποδείξεις». Ο ισχυρισμός για μία τεράστια επιδημία αυτισμού χρειάζεται και μία τεράστια απόδειξη και αυτή η απόδειξη αποτελεί επιθυμία πολλών. Αν διευρύνουμε το παράθυρο της διορατικότητάς μας θα δούμε όσο θα υπάρχει αύξηση της κοινωνικής αποδιοργάνωσης θα υπάρχει φυσικά και αύξηση του αυτισμού στα άτομα που απαρτίζουν αυτή την κοινωνία. Και όταν είναι μικρά παιδιά αυτοί οι καθρέφτες της κοινωνίας μας δικαιώνουν την λαϊκή παροιμία που λέει πως «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».

Ο αυτισμός δεν είναι επιδημία γιατί ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια
Καλούμαστε όμως όλοι, να δείξουμε την «επιδημία» των ατόμων που θεωρούν τον αυτισμό ως ασθένεια, γιατί καθρεφτίζεται η κοινωνία μας μέσα από τα αυτιστικά άτομα. Είναι καιρός να δείξουμε την «επιδημία» των ανησυχητικών στατιστικών δεδομένων, που αυξάνονται ετησίως και την «επιδημία» μερικών ιθυνόντων των κυβερνήσεων που κάθονται με σταυρωμένα χέρια και δεν κάνουν κάτι για να υποστηρίξουν οικονομικά και ηθικά αυτές τις οικογένειες. Θέλω να πιστεύω πως ο τίτλος «Επιδημία Αυτισμού» δεν θεωρεί τον αυτισμό ασθένεια αλλά στοχεύει σε άλλους τομείς που έχουν τα χαρακτηριστικά της «επιδημίας» και ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξει ο τρόπος που σκέφτονται μερικοί για τον αυτισμό.
Νομίζω πάλι ότι θα άλλαζα τον τίτλο «Επιδημία του Αυτισμού» με τον τίτλο «Αγαπήστε τους Αυτιστικούς» για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τα αυτιστικά παιδιά να γίνουν λειτουργικά τελικά, χωρίς να τα μετατρέπουμε σε «νευροτυπικά». Επίσης, μπορώ να καταλάβω μέχρις ενός σημείου τη σημασία του να τρομοκρατηθεί η κοινωνία χρησιμοποιώντας το όρο «επιδημία» αφού τελικά η ανάγκη είναι, η κοινωνία να αντικρύσει το θέμα του αυτισμού και ίσως καταφέρει να δει και αυτή την αυτιστική συμπεριφορά της. Σίγουρα αυτοί που βγάλανε αυτά τα στατιστικά στοιχεία δεν είχαν αυτό στο μυαλό τους, μα δέστε όμως την κατάντια, που όχι μόνο δεν κρύβεται από πίσω, αλλά μας την πασάρουν μπροστά στα μούτρα μας(!!!).
Μόνο, δηλαδή, δια μέσου της τρομοκρατίας χρειάζεται εμείς να καταλαβαίνουμε; Και αν καταλάβουμε τελικά! Αυτό που διαφαίνεται εδώ είναι πως παίζονται ακόμη μια φορά πολιτικο-οικονομικά παιγνίδια τα οποία βοηθάνε επικίνδυνα την φαρμακευτική βιομηχανία που στήνεται πάνω στον αυτισμό. Οι φαρμακοβιομηχανίες θα πατήσουν και στις πλάτες (στην κυριολεξία στα κεφάλια) και των αυτιστικών παιδιών, όπως έγινε και με τόσες άλλες παθήσεις, για να κερδοφορίσουν ακόμη μια φορά.

Αυτισμός και Εμβόλια
Μεγάλη αναστάτωση έχει προκαλέσει παγκοσμίως η συσχέτιση των βαρέων μετάλλων και ειδικώς της ποσότητας που λαμβάνουν τα βρέφη όταν εμβολιάζονται (εμβόλιο MMR ή τριπλούν), με την αύξηση των κρουσμάτων αυτισμού που παρατηρείται από τη δεκαετία του 1980 στις ανεπτυγμένες χώρες. Η θεωρία της σχέσης μεταξύ βαρέων μετάλλων και αυτισμού ξεκίνησε από την Αμερική. To 1990, ερευνητές ανακάλυψαν ότι αρκετά από τα αυτιστικά παιδιά έπασχαν από Χρόνια Νόσο του Εντέρου (chronic bowel disease), γεγονός που αργότερα ώθησε στη θεωρία της συσχέτισης μεταξύ ενός ευρέως διαδεδομένων παιδικού εμβολίου (και δη ενός συστατικού του, που ήταν παράγωγο του υδραργύρου) και της εμφάνισης αυτισμού. (Να σημειώσουμε πως ο πεπτικός εγκέφαλος είναι ένα τεράστιο εργοστάσιο, το οποίο παράγει και ρυθμίζει με ακρίβεια, τουλάχιστον 40 νευροδιαβιβαστές).
Στο τέλος της δεκαετίας του 1990, η πρώτη αληθοφανής υπόθεση συνέδεσε το τριπλό εμβόλιο για τις μαγουλάδες, την ιλαρά και την ερυθρά (το αποκαλούμενο MMR, που προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων Measles, Mumps, Rubella) που χορηγούνταν υποχρεωτικά σε βρέφη στην Αμερική, με τον αυξημένο αριθμό των κρουσμάτων αυτισμού. Οι μηνύσεις γίνονταν σχεδόν κατά ομαδικό τρόπο και μεγάλα δικηγορικά γραφεία επικέντρωσαν τις προσπάθειές τους να αποδείξουν, ότι η Αμερική βρίσκονταν ενώπιον ενός σκανδάλου μεγαλύτερου και από αυτό της θαλιδομίδης (επρόκειτο για φάρμακο που δίνονταν στις έγκυες γυναίκες προς ανακούφιση των συμπτωμάτων ναυτίας και συνδέθηκε χωρίς αμφιβολία με πλήθος «τερατογενέσεων», κυρίως βρέφη που έρχονταν στον κόσμο χωρίς πλήρως ανεπτυγμένα άκρα –γνωστά ως «παιδιά της θαλιδομίδης»).
Ο μεγάλος θόρυβος που επικράτησε γύρω από τη σχέση εμβολίων και αυτισμού προκλήθηκε από την μεγάλη έρευνα που διεξήγαγε το 1998 ο Βρετανός γαστρεντερολόγος Andrew Wakefield και οι συνεργάτες του σε 12 παιδιά. Η πρώτη μελέτη, που έμεινε γνωστή και ως η μελέτη του Γουέικφιλντ (Wakefield study) δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Lancet το 1998 και συνέδεε άμεσα τον αυτισμό με το εμβόλιο MMR. Η μελέτη αποκάλυψε πως τα συμπτώματα του αυτισμού εμφανίζονταν λίγο μετά τον εμβολιασμό των παιδιών με το εμβόλιο MMR. Αξίζει σε αυτό το σημείο να σημειωθεί πως 10 από τους 13 συγγραφείς της μελέτης ανακάλεσαν από τότε τα αποτελέσματά της και ο Wakefield φέρεται, σήμερα, ότι πληρώθηκε κάποιες χιλιάδες δολάρια για να υποστηρίξει την άποψη ότι το MMR προκαλεί αυτισμό (!!!). Εεεε “κοντά στον νου κι η γνώση”
Με μια πρώτη ματιά τα εμβόλια μπορούν να θεωρηθούν υπαίτια για την επιδημία. Τα συμπτώματα του αυτισμού γίνονται τυπικά εμφανή λίγο μετά την ηλικία των δύο μηνών, τότε που τα βρέφη κάνουν τα πρώτα τους εμβόλια για να αναπτύξουν αντισώματα για διάφορες ασθένειες. Πολλοί γονείς ανέφεραν πως τα παιδιά τους εμφάνισαν συμπτώματα αυτισμού μετά τον εμβολιασμό τους είτε με εμβόλιο κατά της παρωτίτιδας, της ιλαράς και της ερυθράς (γνωστό και ως εμβόλιο MMR) είτε με εμβόλιο που περιείχε την τοξική ουσία thimerosal (θειοµερσάλη) ένα συντηρητικό του εμβολίου που περιέχει υδράργυρο.
Έρευνες στην Αγγλία συνιστούν ότι τα κρούσματα αυτισμού αυξάνονται σταθερά από το 1979 χωρίς καμία αλματώδη αύξηση από το 1988 και έπειτα, οπότε πρωτο-εισήχθη το εμβόλιο MMR στη Μεγάλη Βρετανία. Επιπροσθέτως, δεν παρατηρήθηκε πρώιμη ή όψιμη έναρξη του αυτισμού σε παιδιά που εμβολιάστηκαν νωρίτερα ή αργότερα κατά την παιδική ηλικία σε σύγκριση με παιδιά που δεν είχαν εμβολιαστεί αλλά εμφάνισαν αυτισμό. Τέλος, οι εν λόγω έρευνες διαπίστωσαν ότι υπήρχε μία έντονη ανησυχία στους γονείς των παιδιών που εμβολιάζονταν για διάστημα έξι μηνών μετά το εμβόλιο. Ανάλογη έρευνα στη Σουηδία το 1998 δεν είχε στηρίξει τη σχέση μεταξύ εμβολίου MMR και αυτισμού. Η περίπτωση της Ελλάδας, όπου κατεγράφη ένα ξέσπασμα των κρουσμάτων ερυθράς, ελλείψει πολιτικής εμβολιασμών κατά του ιού σε αντιδιαστολή με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που την ίδια περίοδο είχαν θέσει σε εφαρμογή προγράμματα εμβολιασμών, αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως επιχείρημα υπέρ της πολιτικής με εμβολιασμούς MMR στα βρέφη.
Αρχές τις δεκαετίας του 2000 η Αμερική βρέθηκε διχασμένη όσο ποτέ άλλοτε ως προς τα αίτια του αυτισμού. Εκατοντάδες άρθρα δημοσιεύονταν στο διαδίκτυο και σε περιοδικά επί του θέματος. Οι μηνύσεις έφτασαν στο απόγειό τους και ο κόσμος άρχισε να πιστεύει, ότι το πρόβλημα της αύξησης των κρουσμάτων αυτισμού συνδέονταν με ανθρώπινη παρέμβαση. Αργότερα, το 2002, ο προβληματισμός πέρασε και σε Ευρωπαϊκό έδαφος, με την πρώτη έρευνα επί Αγγλικού εδάφους, που συνέδεε το εμβόλιο με την εμφάνιση αυτισμού. Αυτό που θα πρέπει να γνωρίζουμε είναι πως, οι ιοί που ενυπάρχουν στα εμβόλια –είτε σκόπιμα για λόγους ανοσοποίησης, είτε ως αποτέλεσμα του τρόπου παρασκευής των εμβολίων– μπορούν να παραμείνουν και να μεταλλάσσονται στο ανθρώπινο σώμα για χρόνια, καθώς και να αλληλοεπιδράσουν όχι μόνο με το ανοσολογικό σύστημα του κάθε ατόμου αλλά και με το DNA του, με άγνωστες συνέπειες όχι μόνο για τα ίδια τα άτομα μα και για τις επόμενες γενεές.

Νευρωνικά Κάτοπτρα και “Καθρέφτη, Καθεφτράκι μου”
Το 1944 ο Αυστριακός παιδίατρος Χανς Ας Πέργκερ περιέγραφε ένα σύνδρομο που πήρε το όνομά του. Επρόκειτο για μια ήπια μορφή του αυτισμού. Στην περίπτωση αυτή οι ασθενείς έχουν ακουστική επικοινωνία, μπορούν να μιλήσουν και παρουσιάζουν μια ευφυΐα μέσου όρου. Έχουν, όμως, δύσκολη επικοινωνιακή ψυχική επαφή με άλλους ανθρώπους. Χαρακτηριστικό του Συνδρόμου Ασπεργκερ είναι το φιλμ “Ο άνθρωπος της Βροχής” με τον Ντάστιν Χόφμαν. Το σύνδρομο αυτό έγινε διεθνώς γνωστό το 1981 και μόλις το 1991 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας το αναγνώρισε σαν αυτόνομη ασθένεια. Το Σύνδρομο Ασπεργκερ είναι μια απόκλιση του αυτισμού σε παιδιά που δύσκολα διαγιγνώσκετε. Η έγκαιρη διάγνωση είναι υψίστης σημασίας γιατί μπορεί να βοηθήσει παιδιά να ξεφύγουν από την απομόνωση.
Στα παιδιά με το Σύνδρομο Ασπεργκερ ο στόχος είναι πάντα ο δρόμος. Με σταθερό βλέμμα, χωρίς απόκλιση βαδίζουν κατευθείαν στο σημείο που θέλουν και δε δέχονται την παραμικρή επέμβαση από το εξωτερικό περιβάλλον. Δεν επιτρέπουν ούτε στους γονείς να τους βγάλουν από το ρυθμό τους, έχουν σταθερές συνήθειες και αντανακλαστικά, τρώνε σχεδόν πάντα τα ίδια φαγητά. Έχουν σχεδόν πλήρη ανικανότητα να συνάψουν σχέσεις και φιλίες, η έκφραση και η μιμητική τους είναι περιορισμένες, οι κινήσεις στις αρθρώσεις σαν κουρδισμένες. Πολύ τακτικά παρουσιάζουν χωρίς λόγο εκρήξεις.
Ό,τι παρουσιάζουν τα δυσλεκτικά παιδιά σε σχέση με τη γραφή, το δείχνουν τα παιδιά με αυτό το σύνδρομο με την άρνηση και τη συμπάθεια. Χαρακτηρίζονται από μια «τύφλωση της σκέψης», δείχνουν ελάχιστη κατανόηση για συνανθρώπους τις ιδέες τους, τα συναισθήματά τους και τις σκέψεις τους. Ενώ παρουσιάζουν σχετικά μεγάλο γλωσσικό πλούτο οι συζητήσεις τους, είναι σχετικά μονότονες και αντιεπικοινωνιακές. Παρουσιάζουν τακτικά κινητική ανησυχία και είναι ιδιαίτερα ευερέθιστα με ιδιαίτερη ευαισθησία σε ότι αφορά οσμή και ακοή. Δυνατόν δυσάρεστες για αυτά οσμές ή μη ευχάριστοι ήχοι να τα οδηγήσουν σε κρίσεις πανικού.
Ο Vilayanur Ramachandran, ένας ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, αναφέρει ότι ο αυτισμός και το σύνδρομο Άσπεργκερ είναι μια δυσλειτουργία των νευρώνων που είναι γνωστοί ως νευρώνες κάτοπτρα και βρίσκονται σε περιοχή του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, που αντιστοιχεί στην περιοχή Βroca του αριστερού ημισφαιρίου. Ένας νευρώνας κάτοπτρο είναι αυτός, ο οποίος είναι ενεργός τόσο κατά την διάρκεια της εκτέλεσης μιας συγκεκριμένης ενέργειας ή της παραγωγής ενός συναισθήματος από το ίδιο το άτομο, όσο και όταν το άτομο παρατηρεί την ίδια ενέργεια ή συναίσθημα σε ένα άλλο άτομο. Με άλλα λόγια αντικατροπτίζει τις ενέργειες και σκέψεις των άλλων. Αυτός και η ομάδα του, ότι το σύστημα των νευρώνων κατόπτρου δεν λειτουργεί σωστά σε αυτιστικά παιδιά και προβλέπει ότι οι νευρώνες καθρέφτες θα κάνουν για την ψυχολογία, ότι έκανε το DNA για την βιολογία.
Μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο προοπτικές. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως σήμερα είναι, να προσπαθήσουμε ως μέλη «μιας άλλης αυτιστικής κοινωνίας» να κάνουμε την υπέρβασή μας και ας καθρεφτιστούμε στα λόγια της μάνας ενός αυτιστικού αγοριού: «Ο γιος μου είναι διαφορετικός. Εκείνος είναι ένα σύνθετο άτομο, που μου έχει διδάξει την υπομονή, την ανοχή, τη συμπόνια και την κατανόηση. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που τον έχει γιο». Θα μπορέσει άραγε αυτή ή μάνα ή κάποιος δάσκαλος, στην εποχή της πληροφορίας, να πει στο αυτιστικό παιδί τα λόγια από το ποίημα του Καβάφη: «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις»; Ποιος ξέρει; Ίσως!
Ίσως πάλι, γίνανε τόσα πολλά τα αυτιστικά παιδιά και να φτάσανε τον μέγιστο μορφογενετικό αριθμό «του εκατοστού πιθήκου» για να δείξουν σε μας κάτι, που αν τελικά δεν καθρεφτιστούμε στα πρόσωπά τους (όσο υπάρχει ακόμη καιρός) κι αυτό το κάτι διαφορετικό που έχουν να μας δείξουν, θα χάσουμε και μπορεί τελικά οι φαρμακοβιομηχανίες και οι πολιτικές ελέγχου του πληθυσμού, να κερδίσουν το παιγνίδι τους. Γιατί, όπως είπε ο φιλόσοφος Ζαν Κλώντ Μισεά: «Ο καπιταλισμός δημιουργεί την αρρώστια για να πουλήσει τη θεραπεία».