Ο θάνατος του Σαρπηδόνα, Ύπνος , Θάνατος, Ερμής.

Ο Ευφρόνιος αποτύπωσε πάνω σε έναν αμφορέα, τη σκηνή του θανάτου του Σαρπηδόνα – αδελφού του Μίνωα και του Ραδάμανθυ. (Τελευταία δεκαετία του 6ου π.Χ. αιώνα. Μητροπολιτικό Μουσείο Ν. Υόρκης. Το όνομα του αγγειογράφου διακρίνεται επάνω αριστερά). Η παράσταση δείχνει τον Θάνατο ως άνθρωπο μαζί με τον αδελφό του τον Ύπνο, να κρατούν τον ημίθεο, ο πρώτος από την πλάτη και ο δεύτερος από τα πόδια.

Οι δύο αυτοί αδελφοί, ο Ύπνος και ο Θάνατος, αναπαραστάθηκαν επίσης στη λάρνακα του Κυψέλου, με τη Νύχτα να παρουσιάζεται με χαρακτηριστικά γυναίκας κρατώντας στα χέρια της δύο παιδιά: το ένα άσπρο, που συμβολίζει τον Θάνατο, να το κρατά με το δεξί της χέρι, ενώ το άλλο μαύρο, που συμβολίζει τον Ύπνο, να το κρατά με το αριστερό της χέρι. (Παυσανίας V, 18, 1) Ο Όμηρος στην Ιλιάδα ΙΙ 671, παρουσιάζει τον Σαρπηδόνα να πέφτει μπροστά στα τείχη της Τροίας, ενώ τα δύο δίδυμα αδέλφια, ο Ύπνος και ο Θάνατος, έτρεξαν κοντά του.

Ο ύπνος μοιάζει με τον θάνατο, γιατί και στις δύο περιπτώσεις χάνουμε τη συνειδητότητά μας. Όταν κοιμόμαστε, χάνουμε τη μνήμη όλων όσων συμβαίνουν στη διάρκεια της εγρήγορσής μας και αντίθετα, όταν ξυπνάμε, δεν έχουμε καμιά συνειδητότητα ή μνήμη από όσα συνέβησαν στη διάρκεια του ύπνου μας. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τον θάνατο και κατά την επαναγέννησή μας . Δεν θυμόμαστε απολύτως τίποτα είτε από τις προηγούμενες ζωές μας είτε από τη μεταθανάτια ζωή μας.

Δεν έχουμε ακόμη αποκτήσει συνέχεια συνειδητότητας, δηλαδή δεν είναι δυνατή η καταγραφή γεγονότων από τη συνειδητότητά μας συγχρόνως διαμέσου πολλαπλών και διαφορετικών διαστάσεων ζωής.

Στα Ελευσίνια Μυστήρια ο θάνατος εθεωρείτο ευεργέτης και οι μυημένοι διατύπωναν την έκφραση, «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος». Όπως αναφέρει η Ε.Π.Μ., «από πανάρχαιους χρόνους γενεές ολόκληρες από μύστες μελέτησαν διαδοχικά τα μυστήρια του Είναι, της ζωής, του θανάτου και της ενσάρκωσης. Με τη σειρά τους δίδαξαν μερικά, απ'αυτά που έμαθαν και στους άλλους.» (Κλειδί της Θεοσοφίας, σ.234)

Ένας από τους κυριότερους σκοπούς αυτής της μύησης ήταν να εξοικειώσει τον άνθρωπο με την ιδέα του θανάτου και να τον απαλλάξει από τον φόβο ου. Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος και κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στη μεταθανάτια περίοδο, τότε γίνεται γνώστης του μυστηρίου της ζωής.

Η ''δολοφονημένη'' αξία της Α Ρ Ε Τ Η Σ...

Σήμερον η λέξις ΑΡΕΤΗ εξωστρακίσθη εντέχνως από το λεξιλόγιον των Ελλήνων με την δέουσαν επιμέλειαν. Η λ ή θ η σκοπίμως έρριψε τον πέπλον της εις την μέγιστην ταύτην έννοιαν των Ελλήνων, προκειμένου μαζί με την σημασίαν της να εξοβελισθή και μέγα μέρος της φιλοσοφίας των προγόνων μας.

Το θέμα της "αρετής" είναι τεραστίων διαστάσεων και καταλαμβάνει μέγα μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
Το μέγεθος της σημασίας της προσεγγίζεται είς ύψιστον βαθμόν από τον Πλάτωνα εις την "Πολιτείαν" ή "Περί δικαίου Πολιτικός" και οι επιμέρους ιδιότητες της αναλύονται
εις πολλούς διαλόγους, ώστε ο ερευνητής να μή ευρίσκεται εις την π λ ά ν η ν ενός αναποδείκτου δόγματος περί "ηθικής", "πίστεως" και "αγάπης", αλλά ενώπιον συγκεκριμένων ιδιοτήτων, τας οποίας οφείλει να ελέγχη και να μελετά διαρκώς με αρχήν τα ¨ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ" των Πυθαγορείων του Ιεροκλέους.
Ο κορμός της φιλοσοφικής σκέψεως, από τον Πυθαγόρα εώς τους Νεοπλατωνικούς συθέμελος εδράζεται επί της εννοίας της ΑΡΕΤΗΣ.
Με την εμφάνισην της Αρετής στο νοητικό μας "προσκήνιο" και την προσήλωσιν εις τας λεπτομερείας της αναλύσεως της από τους Πυθαγόρα, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και τους Στωικούς, η ουσία του ήθους των Ελλήνων δεν θα ήτο δυνατόν να βληθεί!
Ως εκ τούτου οι δυνάμεις του σκοταδισμού και της πλάνης την κατεβύθισαν εντέχνως εις το έρεβος της σιωπής.
Ο διάλογος του Πλάτωνος "Κρατύλος" δίδει μιαν πρώτην όψιν της σημασίας της Αρετής, η οποία είναι μόνον η αρχή της μεγάλης πορείας δια την κατανόησιν και ιεράρχησην των ιδιοτήτων τας οποίας οφείλει να τελειοποιεί ο Έλλην, ιδία δια να επιτελεσθεί η κάθαρσις αμφοτέρων των φορέων του, τόσον του σωματικού όσον και του ψυχικού.
"ΑΡΕΤΗ ΔΕ ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ, ΗΝ ΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΑΤΙΜΑΖΩΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΕΛΛΑΤΟΝ ΑΥΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΣ ΗΞΕΙ"
(Η Αρετή είναι κτήμα αδέσποτον, ανάλογα προς την εκτίμησιν ή την περιφρόνησιν που θα της δείξει ο καθένας σας, θα πάρει και μεγαλύτερο, ή μικρότερο μερίδιο.)

Πλάτωνος "Πολιτεία" 617Ε.
Ο ορισμός τον οποίον δια της αναλύσεως δίδει ο Σωκράτης επισημαίνει την αεί ρέουσαν κατάστασιν της Αρετής, την οποίαν...
...οφείλουμεν συνεχώς να παρακολουθώμεν....

Προσοχή μη πέσει!

Δύο αδέλφια παίζουν με τις πετσέτες τους σε ένα έξυπνο κωμικό σόου.

Πώς να είστε πιο χαρούμενοι στη δουλειά

 Δεν έφτανε το παγκοσμίως αναγνωρισμένο σύνδρομο της Δευτέρας με τα παρελκόμενά του, ήρθαν σε αυτό να προστεθούν και η οικονομική κρίση με τα ποσοστά ανεργίας και τα επικριτικά βλέμματα πώς-τολμάς-να-μην-είσαι-χαρούμενος-στη-δουλειά-σου-όταν-άλλοι-είναι-άνεργοι. Κάπως όπως όταν ήμασταν μικροί, που έπρεπε να μας αρέσουν οι φακές, γιατί τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε.

Για να σας βοηθήσουμε να απαλύνετε τις τύψεις σας, αλλά και να μην περνάτε οκτώ ώρες από την ημέρα σας μουτρωμένοι, συγκεντρώνουμε μερικά απλά κόλπα για να σας αρέσουν οι φακές, εχμ… οι ώρες που περνάτε στη δουλειά.

Κάντε σχέδια για μετά: Θα το έχετε παρατηρήσει, ότι ο χρόνος περνά πιο γρήγορα, κι εσείς δουλεύετε με περισσότερη όρεξη, όταν έχετε κάτι να περιμένετε για το απόγευμα –είτε αυτό λέγεται σινεμά με φίλους, είτε ένα “after office” ποτό με τους συναδέλφους, είτε απλώς το να επιστρέψετε σπίτι για να κουλουριαστείτε στον καναπέ και να δείτε ταινίες με τον σύντροφο/ τον συγκάτοικο/ τον σκύλο σας.

Ομορφύνετε τον εργασιακό σας χώρο: Έρευνες έχουν δείξει ότι τα επίπεδα του εργασιακού στρες αυξάνονται κατακόρυφα όταν επικρατεί χάος στον χώρο εργασίας μας. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και συμμαζέψτε το γραφείο σας μια φορά την εβδομάδα. Έξτρα μπόνους, αν το διακοσμήσετε και με ένα-δυο προσωπικά αντικείμενα, όπως φωτογραφίες της οικογένειάς σας ή ένα μικρό πόστερ με μια εικόνα που σας ηρεμεί όταν την κοιτάτε. Γιατί νομίζετε ότι οι μεγάλες πολυεθνικές ενθαρρύνουν τέτοιες κινήσεις;

Κάντε φίλους στη δουλειά: Πιθανότατα ο νούμερο ένα παράγοντας για να κάνετε το οκτάωρό σας από ευχάριστο έως και διασκεδαστικό. Οι φίλοι μέσα στη δουλειά είναι, εκτός από σύμμαχοι όταν τα πράγματα πάνε στραβά (ή όταν χρειαστείτε κάλυψη για να φύγετε νωρίτερα για το πρώτο ραντεβού με τη γυναίκα ή τον άντρα των ονείρων σας), και εκείνοι που θα κάνουν τις βαρετές ώρες ευχάριστες και τα πεντάλεπτα διαλείμματα αρκετά για να επιστρέψετε με κέφι στη δουλειά.

Μην μπερδεύετε τη δουλειά με τη ζωή σας: Ένα πολύ σοφό ρητό λέει «να δουλεύεις για να ζεις, κι όχι να ζεις για να δουλεύεις». Όσο περισσότερο πιστεύετε ότι η ευτυχία σας, η επιτυχία σας ή η αυτοπεποίθησή σας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη δουλειά σας, τόσο σοβαρότερα θα παίρνετε οτιδήποτε προκύπτει κατά τη διάρκεια της ημέρας και τόσο λιγότερο χαρούμενοι θα νιώθετε. Να σας πούμε κι ένα μυστικό; Κανείς δεν έγινε ευτυχισμένος από την επαγγελματική του επιτυχία και μόνο. Πράγμα που σημαίνει, χαλαρώστε και μην παίρνετε τα πάντα στα σοβαρά.

Φάτε σωστά: Το ότι στην πλειοψηφία των ελληνικών επιχειρήσεων δεν προβλέπεται διάλειμμα για μεσημεριανό φαγητό, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να δουλεύετε όλη μέρα με άδειο στομάχι –το οποίο αποτελεί και εγγύηση για την κακή σας διάθεση. Πάρτε την πρωτοβουλία και «θυσιάστε» ένα μισάωρο από τον χρόνο σας για να φάτε κάτι ελαφρύ το μεσημέρι (τονίζουμε το «ελαφρύ» γιατί το βαρυστομάχιασμα έχει τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις στη διάθεσή σας για δουλειά με το άδειο στομάχι) ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να φύγετε μισή ώρα αργότερα το απόγευμα.

Βρείτε τι σας εμπνέει: Κάποιες από τις δουλειές που κάνουμε μέσα στην ημέρα μας αρέσουν, κάποιες άλλες όχι. Κάντε τις «αγγαρείες» την ώρα που αποδίδετε λιγότερο (για κάποιους αυτή η ώρα είναι νωρίς το πρωί, για άλλους μετά το μεσημεριανό και πάει λέγοντας) και αφιερώστε τις «καλές» σας ώρες στα πράγματα που σας εμπνέουν, ήτοι σε αυτά που κάνετε με όρεξη

Έξι μυστικά για να σκέφτομαι πριν φάω

Πόσες φορές έχει τύχει να γυρίσουμε σπίτι μετά τη δουλεία και να φάμε ό,τι βρούμε μέσα στο ντουλάπι της κουζίνας; Ή πόσες φορές καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση και μηχανικά αναζητούμε να φάμε μια λιχουδιά;

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να σκεφτούμε πολλές ακόμη στιγμές στην καθημερινότητά μας στις οποίες βάζουμε το συναίσθημα πριν από την λογική και καταλήγουμε να τρώμε κάτι λιγότερο υγιεινό.
Χρησιμοποιώντας ορισμένες απλές τεχνικές μπορούμε να μάθουμε να τρώμε με νου και σκέψη. Πριν λοιπόν υποκύψουμε σε έναν διατροφικό πειρασμό, ας εξασκήσουμε αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν “mindful eating”, δηλαδή παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας: πεινάμε πραγματικά ή είναι ένα παιχνίδι του μυαλού μας;
Ας δούμε ποια είναι τα μυστικά που μας βοηθούν να υιοθετήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής, όπως τα παρουσίασε το healthview
1. Μάθε να τρως αργά
Ξεκίνα με ένα γεύμα την εβδομάδα κατά το οποίο θα κάνεις το φαγητό προτεραιότητα. Μάσα κάθε πιρουνιά καλά και μεταξύ της κάθε μπουκιάς ακούμπησε τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι.
2. Απέφυγε ό,τι μπορεί να σου τραβήξει την προσοχή
Μην κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Δουλεύεις μπροστά στο υπολογιστή; Κάνε ένα γρήγορο διάλειμμα και φάε το σάντουιτς σου μακριά από το γραφείο σου. Έχεις συνηθίσει να τρως μπροστά στην τηλεόραση; Δοκίμασε να φας το βραδινό σου με κλειστή την τηλεόραση, συγκεντρώνοντας όλη την προσοχή στο γεύμα σου.
3. Μην περιμένεις μέχρι να πεινάσεις όσο δεν πάει άλλο για να φας
Προτίμησε να κρατάς το στομάχι σου γεμάτο τρώγοντας ανά 2 με 3 ώρες. Ένα μικρό σνακ πριν το κυρίως γεύμα σου, παραδείγματος χάριν ένα φρούτο, θα σε βοηθήσει να φτάσεις πιο χορτάτος/η στο τραπέζι. Έτσι δεν θα πέσεις «με τα μούτρα» στο φαγητό και θα μπορέσεις να κάνεις μια πιο σωστή επιλογή σε ό,τι αφορά την ποσότητα και την ποιότητα του γεύματός σου.
4. Σκέψου εάν πεινάς πραγματικά
Πριν τσιμπολογήσεις κάτι σκέψου ένα πραγματικά το έχεις ανάγκη. Από το 1 μέχρι το 10 πόσο πεινάς; Πριν ενδώσεις περίμενε 15 λεπτά και απασχόλησε το μυαλό σου με κάτι άλλο, για παράδειγμα πιες λίγο νερό, διάβασε τα email σου, πήγαινε μια βόλτα, και ένα συνεχίζεις να θες να φας κάτι αυτό σημαίνει πως πεινάς πραγματικά.
5. Μην αφήσεις τις αρνητικές σκέψεις να σε καταβάλουν
«Έχω φάει πολύ άσχημα σήμερα», «Ποτέ δεν θα μπορέσω να φτάσω στα κιλά που θέλω», «Πώς θα τα καταφέρω;». Οι σκέψεις δεν είναι γεγονότα, μην είσαι  αντιδραστικός με τα αρνητικά συναισθήματά σου.
6. Το φαγητό είναι απόλαυση!
Βγες από τον αυτόματο πιλότο, μην τρως το ίδιο πρωινό κάθε μέρα, άλλαξε την καθημερινότητα σου. Στρώσε όμορφα το τραπέζι πριν καθίσεις να φας, και διακόσμησε το πιάτο σου έτσι ώστε να είναι λαχταριστό! Τέλος χρησιμοποίησε όλες σου τις αισθήσεις για να φας, μύρισε μία φρεσκοκομμένη τυρόπιτα ή αισθάνσου την απαλή υφή ενός γιαουρτιού. Απόλαυσε το γεύμα σου από την αρχή μέχρι το τέλος.
Θέλει προσπάθεια, επιμονή και υπομονή για να κατανοήσεις την διαφορά μεταξύ συναισθηματικής πείνας, πραγματικής πείνας και του αισθήματος κορεσμού. Όταν όμως τα καταφέρεις η ηθική ανταμοιβή θα είναι μεγάλη!

Τι είναι συνείδηση;

Όλοι τη διαθέτουμε. (Ετσι δεν είναι;) Όλοι είμαστε άτομα με επίγνωση και με συνείδηση (Μια καλή μέρα). Έχουμε δει ότι η κβαντομηχανική έχει “ξεσκονίσει” για τα καλά τη συνείδηση στην αναζήτηση της για απαντήσεις για την πραγματικότητα και την αντίληψη. “Αυτή” είναι μαζί μας συνεχώς. Κάθε εμπειρία, σκέψη, πράξη και αλληλεπίδραση συμβαίνει στο πεδίο της συνείδησης.

 

Η συνείδηση είναι θεμελιώδης σε όλα όσα κάνουμε: τέχνη, επιστήμη, σχέσεις, ζωή· αποτελεί τη σταθερά της ζωής μας. Μολαταύτα, η επιστήμη δεν την έχει εξετάσει αρκετά εις βάθος. Στα 400 χρόνια της ζωής της, “η επιστήμη έκανε τεράστιες προόδους στην κατανόηση του φυσικού σύμπαντος, σε όλες τις κλίμακες, από κουάρκ μέχρι κβάζαρ”, λέει ο Herbert. Αλλά η συνείδηση παραμένει “μια πνευματική μαύρη τρύπα”.

Πολλοί επιστήμονες, τόσο στη φυσική όσο και στην ψυχολογία, που είναι ακόμη δεμένοι στο υλιστικό/νευτώνειο παράδειγμα, απορρίπτουν τη συνείδηση ως προϊόν λειτουργίας του εγκεφάλου. (Η λέξη που χρησιμοποιούν περισσότερο είναι επιφαινόμενο, το οποίο βασικά σημαίνει παρενέργεια ή δευτερεύον προϊόν.) Ουσιαστικά, αυτό λέει ότι η αίσθηση του “εγώ” του εαυτού σας είναι ένα τυχαίο γεγονός της εξέλιξης. Και ότι όταν ο εγκέφαλος πεθαίνει, αυτό το τυχαίο γεγονός χάνεται και η συσκευασία πετιέται μαζί με τα άλλα χρησιμοποιημένα περιτυλίγματα στα σκουπίδια.

 

Αν η συνείδηση είναι τόσο σημαντική και θεμελιώδης, γιατί ξέρουμε τόσα λίγα γι’ αυτή; Μια εξήγηση είναι ότι μοιάζει με την περίπτωση κατά την οποία ψάχνεις τα γυαλιά σου ενώ τα φοράς, έτσι κι αυτή είναι πάντα εκεί και εσείς το θεωρείτε αυτό δεδομένο. Ένας άλλος λόγος είναι ότι ζούμε σε μια άκρως υλιστική εποχή, στην οποία κυριαρχεί μια υλιστική επιστήμη· με άλλα λόγια, σαν κουλτούρα, ενδιαφερόμαστε για τα “πράγματα εκεί έξω” και δεν ενδιαφερόμαστε τόσο για το τι γίνεται “εδώ μέσα”.

 

Ακόμη και όταν στρέφουμε την προσοχή μας προς τα μέσα, μας ενδιαφέρει περισσότερο το περιεχόμενο της συνείδησης, το υλικό που κατοικεί στα νευρωνικά δίκτυα —σκέψεις, όνειρα, σχέδια, εικασίες— παρά στην ίδια τη συνείδηση.

 

Ενδιαφερόμαστε για τις εικόνες μιας κινηματογραφικής ταινίας, αλλά ξεχνάμε πως δίχως την οθόνη όπου προβάλλονται οι εικόνες, τίποτα δεν θα υπήρχε εκεί.

 

Πιθανώς, όμως, ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι η συνείδηση δεν ταιριάζει στο νευτώνειο παράδειγμα. Δεν είναι φτιαγμένη από μετρήσιμο υλικό. Δεν μπορείτε να μετρήσετε τη συνείδηση σας. Και έτσι οι περισσότεροι επιστήμονες παραμένουν προσκολλημένοι στην κοσμοθεωρία της διάσπασης, που διατυπώθηκε εκατοντάδες χρόνια πριν από τον Καρτέσιο: το αυλό ή το μη φυσικό ή το πνευματικό έχουν χωριστεί μια για πάντα από το φυσικό. Γι’ αυτό και για να εξηγήσουν τη συνείδηση, διαθέτουν μόνον το φαινόμενο του εγκεφάλου, αποτελούμενο από χημεία και νευρικά κυκλώματα. Σε αυτό το παράδειγμα, μάλιστα, οι επιστήμονες τράβηξαν τόσο το σχοινί ώστε να αποκαλούν τη συνείδηση- ανωμαλία.

 

Πώς είπατε; Η συνείδηση μου, η συνείδηση σας, το βασικό γεγονός της ύπαρξης μας, αποτελεί μια ανωμαλία, μια απόκλιση από το κανονικό;

 

Το γεγονός είναι πως, σήμερα, η επιστήμη δεν έχει το πλαίσιο για να κατανοήσει τη συνείδηση. Πρόκειται για μια “δύσκολη ερώτηση”, κι έτσι, ως επί το πλείστον, οι επιστήμονες έχουν στρέψει την πλάτη τους σε αυτή και ασχολούνται με άλλα πράγματα. Πρόκειται για συνηθισμένη διαδικασία όταν αμφισβητούνται τα παραδείγματα (και τίθεται σε κίνδυνο ο βιοπορισμός των ανθρώπων). Όταν πρωτοεμφανίζονται οι ανωμαλίες παραδείγματος”, παρατηρεί ο φυσικός και φιλόσοφος Peter Rusell, “συνήθως παραβλέπονται ή απορρίπτονται”.

Η ιστορία της σεξουαλικότητας

Ανάμεσα στην εξουσία και στο σεξ δεν καθιερώνεται ποτέ σχέση, παρά μονάχα με τρόπο αρνητικό: απόρριψη, αποκλεισμός, άρνηση, φραγμός ή ακόμα απόκρυψη ή προσωπείο. Η εξουσία δεν έχει τη “δύναμη” να κάνει τίποτε στο σεξ και στις ηδονές, εκτός από το να του λέει όχι. Αν φτιάχνει κάτι, είναι απουσίες και κενά. Εξαφανίζει στοιχεία, εισάγει ασυνέχειες, χωρίζει ότι είναι ενωμένο, χαράζει σύνορα. Οι ενέργειες της παίρνουν τη γενική μορφή του ορίου και της έλλειψης.

 

Η εξουσία είναι, βασικά, εκείνο που υπαγορεύει στο σεξ τον νόμο του. Πράγμα που σημαίνει πρώτα-πρώτα ότι το σεξ βρίσκεται τοποθετημένο απ’ αυτήν κάτω από ένα καθεστώς δυαδικό: θεμιτό και αθέμιτο, επιτρεπόμενο και απαγορευμένο. Πράγμα που σημαίνει, παραπέρα, ότι η εξουσία ορίζει στο σεξ μια “τάξη” που λειτουργεί ταυτόχρονα σαν μορφή νοητότητας: το σεξ αποκρυπτογραφείται με βάση τη σχέση του προς το νόμο. Πράγμα που σημαίνει, τέλος, ότι η εξουσία δρα ορίζοντας τον κανόνα: η ενέργεια της εξουσίας πάνω στο σεξ γίνεται με τη γλώσσα ή μάλλον με μια πράξη Λόγου που, απ’ αυτό το ίδιο το γεγονός ότι εκφέρεται, δημιουργεί μια κατάσταση δικαίου. Μιλάει και είναι ο κανόνας. Την καθαρή μορφή εξουσίας τη βρίσκει κανείς στο λειτούργημα του νομοθέτη. Και ο τρόπος ενέργειάς της αναφορικά προς το σεξ είναι νομικο-διασκεπτικού τύπου.

Δεν θα πλησιάσεις, δεν θ’ αγγίξεις, δεν θα αναλώσεις, δεν θα δοκιμάσεις ηδονή, δεν θα μιλήσεις, δεν θα φανείς. Σε τελευταία ανάλυση, δεν θα υπάρχεις παρά μόνο στη σκιά και στη μυστικότητα. Πάνω στο σεξ, η εξουσία εφαρμόζει μόνο ένα νόμο απαγορευτικό. Σκοπός της: ν’ απαρνηθεί το σεξ τον εαυτό του. Μέσα της: η απειλή της τιμωρίας που δεν είναι άλλη από την εξάλειψή του. Απαρνήσου τον εαυτό σου, αλλιώς βγαίνεις από τη μέση. Μην εμφανίζεσαι, αν δεν θες να εξαφανιστείς. Η ύπαρξη σου δεν θα διατηρηθεί παρά μόνο με το τίμημα της εκμηδένισης της. Η εξουσία δεν περιορίζει το σεξ, παρά με μια απαγόρευση που παίζει με την εναλλαγή ανάμεσα σε δυό ανυπαρξίες.

 

Αυτή η απαγόρευση υποτίθεται ότι παίρνει τρεις μορφές: να βεβαιώνει πως αυτό δεν επιτρέπεται, να εμποδίζει αυτό να ειπωθεί, να αρνιέται ότι αυτό υπάρχει…

 

Μισέλ Πωλ Φουκώ

Τα συστατικά του τέλειου γάμου

Τα συστατικά του τέλειου γάμου: Φαίνεται ότι μερικά εκ πρώτη όψεως μικρά πράγματα, όπως τα φιλιά και τα χάδια, είναι πολύ σημαντικά για την επιτυχία ενός γάμου. Αυτό τουλάχιστον προέκυψε από τις απαντήσεις που έδωσαν 1.000 Aμερικανοί οι οποίοι συμπλήρωσαν αναλυτικά ερωτηματολόγια για την ποιότητα του γάμου τους. Σύμφωνα με την έρευνα, οι μικρές "χειρονομίες" είναι που κάνουν ζευγάρια να διατηρούν την επαφή. Χωρίς αυτές, ο γάμος προκαλεί αποξένωση, οδηγεί σε βαρεμάρα και τελικά σε μοναξιά.

Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε την 30η Ιανουαρίου και 9 Φεβρουαρίου του 2014 από την εταιρεία ερευνών αγοράς OnePoll η οποία ρώτησε 1.000 παντρεμένους Αμερικανούς για το ποια νομίζουν πως είναι τα συστατικά του τέλειου γάμου.  Το συμπέρασμα ήταν ότι η βασική συνταγή για τον τέλειο γάμο είναι η εξής: σεξ τρεις φορές την εβδομάδα, συχνές αγκαλιές και χάδια, κάποιες ουσιαστικές συζητήσεις το μήνα και τρεις κοινές έξοδοι τον μήνα.

Αν υπάρχουν αυτά τα συστατικά, τρεις καυγάδες το μήνα δεν κάνουν κακό. Όμως οι καυγάδες ή οι αντιπαραθέσεις έχει σημασία πώς καταλήγουν. Στον τέλειο γάμο, λήγουν με φιλιά και σεξ πριν από τον ύπνο. Πολύ θετικό επίσης είναι όταν υπάρχουν απρόσμενες ρομαντικές χειρονομίες. Αν τα παραπάνω συνδυαστούν με κοινά χόμπι και κοινές εκδρομές ή διακοπές (έστω ολιγοήμερες), τότε ο γάμος έχει όλες τις προϋποθέσεις να πετύχει.

Κοινά ενδιαφέροντα και φιλία: Η έρευνα έδειξε ότι στα ευτυχισμένα ζευγάρια ο ένας σύντροφος δεν «πνίγει» τον άλλο. Σημαντικό συστατικό του ευτυχισμένου γάμου είναι επίσης η αποδοχή των ελαττωμάτων του άλλου, η αμοιβαία εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια, ο σεβασμός, η υποστήριξη, η ευγένεια και η τρυφερότητα. Έχει σημασία να λέει κάποιος «σ’ αγαπώ» αλλά και «συγνώμη» όταν κάνει λάθος.

Η δημοσκόπηση έδειξε επίσης κάτι ενδιαφέρον: ότι πάνω από το 50% των ερωτηθέντων υπήρξαν φίλοι πριν γίνουν ζευγάρι. Άρα η φιλία είναι σημαντική στο γάμο. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι κατά μέσο όρο ή γνωριμία κράτησε 3 χρόνια πριν αποφασίσουν τα ζευγάρια να παντρευτούν.

Μεταξύ όσων απάντησαν, το 92% ανέφερε ότι είναι ευτυχισμένοι με το γάμο τους. Από εκείνους που δεν ήταν, πολλοί κατηγόρησαν τα οικονομικά προβλήματα. Αυτό άλλο που φάνηκε να μη βοηθάει το γάμο ήταν η ανυπαρξία κοινών ενδιαφερόντων.

Η Βασκανία: Από την Αρχαιότητα έως Σήμερα!

Με τον όρο βασκανία εννοείται η δυσμενής και ολέθρια ψυχική επίδραση, η οποία εξασκείται τόσο στους ανθρώπους και στα ζώα όσο και στα φυτά αλλά ακόμη και στα αντικείμενα δια του βλέμματος και μόνο από άτομα τα οποία έχουν έμφυτη αυτή τη δύναμη. Έτσι το άτομο που ματιάζει κάνει κακό χωρίς κάποια συγκεκριμένη χειρονομία ή λόγια ή άλλη τελετουργική πράξη και συνήθως χωρίς να το θέλει ή να έχει συνείδηση της πράξεώς του. Αρκεί απλά το γεγονός του θαυμασμού ή της ιδιαίτερης ενασχόλησης  και παρατήρησης ή της ύπαρξης ζήλιας στις προθέσεις του ατόμου ώστε να ματιάσει κάποιον ή κάτι.

Πιστεύεται ότι το κακό μάτι ή βασκανία είναι αποτέλεσμα κακόβουλης ή και απλώς ζωώδους μαγνητικής επιδράσεως  η οποία είναι αρκετά ισχυρή σε μερικά άτομα. Με άλλα λόγια η βασκανία δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ασυνείδητη εκπομπή σε μεγάλη ένταση χαμηλού μαγνητικού δυναμισμού.  Ο βασκανηστής συνήθως άτομο προικισμένο με ισχυρή θέληση, μπορεί να επιβληθεί μόνον σε άτομα με ασθενή θέληση, σε άσχημη ψυχική κατάσταση, και γενικά πιο αδύναμα. 

Πιστεύετε ότι άτομα ηθικά, με υγιή ψυχική και πνευματική κατάσταση, που ζούνε έντιμα και σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, δύσκολα ματιάζονται. Βέβαια, ανέκαθεν πιστεύονταν ότι τα άτομα που μπορούσαν να ματιάσουν παρουσίαζαν κάποια συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά π.χ. το πράσινο χρώμα των ματιών και γενικότερα τα ανοικτόχρωμα μάτια, τα μικρά μάτια ή τα σμιχτά φρύδια, ενώ θεωρούνταν ότι οι σαββατογεννημένοι δεν ματιάζονται.

 

Στην Ελλάδα και ανάλογα με την περιοχή το μάτι θα το συναντήσουμε με διάφορες ονομασίες. Το βάσκαμα ή κακό μάτι στην Θεσσαλία το συναντάμε ως αρμένιασμα, στα Δωδεκάνησα ως ματικό, στην Κρήτη ως λάβωμα, φιαρμός ή θιάρισμα και στη Μάνη ως αποσκασμός.

 

Η Χριστιανική θρησκεία αν και δέχεται την ύπαρξή της και διαβάζει και ευχές για την εξουδετέρωση της αρνητικής αυτής ενέργειας δεν δέχεται την χρήση άλλων φυλακτών πλην του σταυρού, η πίστη στον οποίο είναι και το όπλο του χριστιανού ενάντια στο κακό μάτι και γενικά σε ό,τι κακό. Η ευχή της βασκανίας έχει ως εξής : «....ο ιατρός και θεραπευτής των ψυχών ημών, η ασφάλεια των εις Σε ελπιζόντων, Σου δεόμεθα και Σε παρακαλούμεν απόστησον, φυγάδευσόν και απέλασον πάσαν διαβολικήν ενέργειαν, πάσαν σατανικήν έφοδον και πάσαν επιβουλήν περιέργειαν Τε πονηράν και βλαβήν και οφθαλμών βασκανίαν...από του δούλου σου, και ή υπό ωραιότητος, ή ανδρείας, ή ευτυχίας, ή ζήλου και φθόνου ή βασκανίας συνέβη αυτός.....κατάπεμψον άγγελον ειρηνικόν, κραταιόν, ψυχής και σώματος φύλακα, ός επιτιμήσει και απελάσει πάσαν πονηράν βουλήν, πάσαν φαρμακείαν και βασκανίαν των φθοροποιών και φθονερών...»

 

Γενικά σήμερα την βασκανία και την πίστη σε αυτήν θα την συναντήσουμε σε ολόκληρη την υδρόγειο και στις περισσότερες θρησκείες καθώς και αντιβασκανικά τελετουργικά και φυλακτά ακόμη και χειρονομίες. Για παράδειγμα στην Ιταλία και την Γαλλία γίνεται ευρεία χρήση, ως αποτρεπτική του ματιού, της χειρονομίας που σχηματίζεται με τα δάκτυλα του ενός χεριού αν κλείσουμε με τον αντίχειρα τον μεσαίο και τον παράμεσο και κρατήσουμε τεντωμένα τον δείκτη και το μικρό δάκτυλο ( Γραβ. Ιατροσοφία 3, 794). Βέβαια οι χειρονομίες αποτελούν μόνο στιγμιαία προφύλαξη. Την πραγματική προστασία προσφέρουν τα φυλακτά και όπως αναφέρθηκε το ήθος και η κατάσταση του ατόμου.

 

Η πίστη για την ύπαρξη του κακού ματιού υπάρχει ριζωμένη ακόμη από τους αρχαίους λαούς, Χαλδαίους, Ασσύριους, Ιουδαίους, Αιγυπτίους, Έλληνες και Ρωμαίους μέσω των οποίων επικράτησε σε όλη την Ευρώπη και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να διατηρείται στους «πολιτισμένους» λαούς, απασχολώντας ακόμη και την επιστήμη.

 

Οι αρχαίοι Τριβαλλοί και Ιλλυριοί πίστευαν ότι υπάρχουν βάσκανα πρόσωπα ικανά να προκαλέσουν ακόμη και το θάνατο μόνο με το βλέμμα τους.

 

Οι Αφρικανοί πιστεύοντας ότι το κακό μάτι μπορεί να προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές ακόμη και να ξηράνει πηγές, να σκοτώσει κοπάδια ολόκληρα ή να μαράνει δέντρα κατέφευγαν στην προστασία τοτέμ. Κατεξοχήν μορφές που προστάτευαν ( και αυτό δεν ισχύει μόνον για τους αφρικανούς αλλά για όλους τους λαούς που πίστευαν και πιστεύουν στην ύπαρξη του κακού ματιού )ήταν τερατόμορφα πλάσματα που προκαλούσαν φόβο και απέχθεια, αλλά και διάφορα ζώα όπως ο ποντικός, ή ύαινα,  ο σκορπιός, ο λύκος , ο κόρακας, αλλά και το λιοντάρι , ο γυπαετός λόγω της δύναμης που απέπνεαν. Από το φυτικό βασίλειο αντιβασκανικά θεωρούντο το σκόρδο, η δάφνη, η λευκάκανθα και διάφορα φυτά αποκρουστικά στην μυρωδιά, την αφή, ή την όψη. Από το ορυκτό βασίλειο αντιβασκανικά θεωρούνται ο μαγνήτης, ο σίδηρος, ο ορείχαλκος, η γαλαζόπετρα κ.α. Από όλα αυτά κατασκευάζονταν τα διάφορα χαϊμαλιά ή φυλακτά.

 

Οι Αιγύπτιοι μεταχειρίζονταν φύλλα παπύρου με μυστηριώδεις γραφές που φορούσαν στα εσώρουχά τους. Οι Πέρσες έκαναν χρήση λωρίδων πάνω στις οποίες χάραζαν ξορκισμούς και έδεναν με αυτές διάφορα μέρη του σώματός τους. Οι Εβραίοι στα αντιβασκανικά φυλακτά τους έγραφαν κομμάτια από την παλαιά διαθήκη και τα φορούσαν είτε σαν περιβραχιόνια στο αριστερό τους χέρι είτε στο κεφάλι τους, επίσης στα φυλακτά τους συναντούμε και παραστάσεις φιδιών. Από τους Εβραίους θα πρέπει να επηρεάσθηκαν και οι Μωαμεθανοί ώστε στα φυλακτά τους συναντούμε ρητά του κορανίου.

Ιδιαίτερη λαογραφική σημασία παρουσιάζει η βασκανία στην αρχαία Ελλάδα γιατί υπάρχουν γραπτές αναφορές σε αυτήν. Αξιοσημείωτο είναι το πόσο απαράλλακτες μεταφέρθηκαν οι δοξασίες αυτές ως τις ημέρες μας. Το «οφθαλμίζειν», και «εποφθαλμίζειν» σήμαιναν ακριβώς ό,τι εννοούμε σήμερα λέγοντας «ματιάζω».

Το ματιάστηκε μόνος του πρωτοπαρατηρήθηκε  σαν αυτοβασκανία στους αρχαίους Ελληνες. Το μη λες μεγάλο λόγο ελέχθηκε από τον Σωκράτη « μη μέγα λέγε, μη τις βασκανία περιτρέψη τον λόγον τον μέλλοντα» (Πλατ. «Φαίδων» 95Β). Το «χτύπα ξύλο» αντιστοιχεί στο «άπτεσθαι ξύλου». Το «κουφό του διαβόλου το αυτί» είναι το αντιστρόφως ανάλογο του « προσκυνώ Αδράστειαν»( θεότητα του φθόνου και της εκδικήσεως των Αρχαίων). Επίσης έχει διατηρηθεί από την αρχαιότητα το «φτύσε τον κόρφο σου», ή το φτύνω τρεις φορές για να μην σε ματιάξω. Ο Θεόκριτος αναφέρει « ως μη βασκαθώ δε τρις εις εμόν έπτυσα κόλπον». Επίσης ο  Αριστοτέλης αναφέρει : «εμπτύει αυτοίς ως μη βασκανθώσιν» ( Αριστ. Απ. 347).

 

Το να κρεμάνε σκόρδο στην είσοδο του σπιτιού ή του καταστήματος έχει παραμείνει από τα αρχαία χρόνια. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μερικές αντιβασκανικές για τότε χειρονομίες μεταφέρθηκαν και χρησιμοποιούνται σήμερα ως υβριστικές π.χ. το φασκέλωμα ή η σχετική παραστατική χειρονομία του φαλλού. Υπήρχαν και τότε όπως και σήμερα τρόποι και μέσα διαγνώσεως της βασκανίας όπως το κοίταγμα του λαδιού της καντήλας. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι τρόποι αυτοί μαθαίνονται από συγκεκριμένα άτομα και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά με συγκεκριμένους τρόπους για να μην χάσουν την δύναμή τους. π.χ. πηγαίνει από άντρα σε γυναίκα εναλλάξ, ή από γιαγιά σε εγγόνι.

 

Συνεχίζοντας την περιήγηση στους αρχαίους Έλληνες ας αναφερθούμε στον μεγάλο ρήτορα της Αντιόχειας τον Λιβάνιο , ο οποίος αναφέρει πολλά περί μαγείας στην αυτοβιογραφία του, και ανάμεσα σε αυτά και το  ότι πίστευε στην βασκανία και μάλιστα ότι εκδηλώνεται έντονα σε αυτούς που όλοι επαινούν : «γνώριζα πως κάποιο κακό μάτι (βασκανία τις ) θα κάρφωνε το βλέμμα του στους γιούς σου. Από την  φύση του το κακό μάτι καρφώνει όποιον επαινούν οι άλλοι.....ο δαίμονας του φθόνου δεν μπορούσε όμως να ανεχθεί αυτούς τους επαίνους...» (σελ. 281, Έλληνες μάγοι)

Ο Δημοσθένης πολλές φορές και με μεγάλη επιμονή καταγγέλλει την βασκανία που προκαλεί δυστυχία και αποτυχία των προσπαθειών.

 

Ο Στράβων (63 - 25 π.κ.ε.) αναφέρει ότι σύμφωνα με τον Αρτεμίδωρο τους Εφεσίους τους είχε συκοφαντήσει ο ιστορικός Τιμαίος ο Ταυρομενέος τον οποίου μάλιστα  χαρακτηρίζει ως βάσκανο, δηλαδή κακόβουλο άνθρωπο ο οποίος μπορεί και ματιάζει.

Ο Πλούταρχος αναφέρει στα συμποσιακά μία συζήτηση αναφορικά με αυτούς που έχουν την ικανότητα να προκαλούν βασκανία, ενώ είναι αυτός που αναφέρει και την περίπτωση της αυτοβασκανίας.

 

Ο Φίλαρχος έλληνας ιστοριογράφος αναφέρει ότι κάποιοι λαοί, που κατοικούν κοντά στον Πόντο, προκαλούν ακόμη και το θάνατο σε παιδιά αλλά και άνδρες με το βλέμμα τους και μόνο.

Ο Δημόκριτος αναφέρει ότι εκπέμπουν τα μάτια του βασκάνου εικόνες που έχουν αισθήσεις και ορμή και φέρνουν μαζί τους τη μοχθηρία και το φθόνο του, επηρεάζοντας και προκαλώντας διαταραχές στον βασκανόμενο.

Κλείνοντας ας αναφερθούμε στο παλαιότερο σωζόμενο Ελληνικό κείμενο που περιγράφει το αποτέλεσμα του κακού ματιού. Η αναφορά γίνεται για τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου ο οποίος περιγράφει χαρακτηριστικά πως η Μήδεια με το κακό της μάτι κατάφερε να σταματήσει τον Ταλώ, τον χάλκινο άνδρα - ρομπότ που φύλαγε το νησί της Κρήτης, από το να πετάει τεράστιες πέτρες στο καράβι του Ιάσονα  εμποδίζοντας τον έτσι να πλησιάσει το νησί. Η Μήδεια, λοιπόν, τραγουδώντας μαγικά τραγούδια, κάλεσε τις θεές του θανάτου, τα μαγικά σκυλιά του Άδη, γονατιστή τα κάλεσε τρεις φορές με προσευχές. Έβαλε το κακό στο νου της και με το κακό της το μάτι έριξε κατάρα στα μάτια του Ταλώ.. «...πατέρα Δία, τρόμος με πιάνει και θαμπώνομαι σαν σκέφτομαι ότι ο φρικτός θάνατος μας βρίσκει όχι μόνο από αρρώστεια ή από λαβωματιά αλλά και από κάποιον που μας κάνει κακό από μακρυά....» (σελ. 187, η μαγεία στον Ελληνικό και Ρωμαϊκό κόσμο).

Η Δύναμη της Ταμπέλας

«Η Μαρία είναι χοντρή», «ο Κωστάκης είναι αυτιστικός», «ο Γιώργος είναι κουτσός», «ο γιος της διπλανής είναι σχιζοφρενής» είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που ακούμε καθημερινά γύρω μας.

 

Παρατηρούμε λοιπόν, πως έχουμε την τάση να ονομάζουμε κάποια άτομα ανάλογα με κάποιο στοιχείο της προσωπικότητάς τους ή της εξωτερικής τους εμφάνισης, δείχνοντας έτσι πως δεν βλέπουμε το άτομο αλλά την διαφορετικότητα. Όταν βάζουμε στα άτομα ταμπέλες με αρνητικούς χαρακτηρισμούς, τις περισσότερες φορές νιώθουν ότι δεν περιμένουμε από αυτά να αλλάξουν ή να βελτιωθούν.

 

Νιώθουν ότι θα πρέπει να ζήσουν τη ζωή τους με αυτούς τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς, και μάλιστα επιβεβαιώνοντάς τους. Επίσης, βάζοντας ταμπέλες στα άτομα, τους αναγκάζουμε και τους ίδιους να στρέφουν την προσοχή τους στο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, αφήνοντας ανεκμετάλλευτους τους τομείς της προσωπικότητάς τους. Έτσι λοιπόν τους στερούμε ένα λαμπρό μέλλον που πολύ πιθανόν θα είχαν, αν η αντιμετώπιση των υπολοίπων προς αυτά τα άτομα ήταν διαφορετική. Η ταμπέλα που «κολλάμε» στους ανθρώπους συνοδεύεται πολλές φορές από οίκτο και περιθωριοποίηση.

Στην εκπαίδευση μπορεί να συνοδεύεται από μειωμένες προσδοκίες και ελαχιστοποίηση της πρόσβαση στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Πιο συγκεκριμένα, εξαιτίας της «ταμπέλας» τα παιδιά βιώνουν τον αποκλεισμό από το σύνολο της κοινωνίας: «κανονικά» παιδιά έναντι «προβληματικών» παιδιών που χρειάζονται στην βοήθειά μας σε οποιαδήποτε κίνησή τους, μια βοήθεια που οι περισσότεροι την θεωρούν ελεημοσύνη, σε κάτι που δεν μπορεί να βελτιωθεί. Αυτό γίνεται από το μεγαλύτερο μέρος της «υγιούς» κοινωνίας, το σχολείο ή την γειτονιά, τους εκπαιδευτικούς, τους γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους που συναναστρέφεται το άτομο (τον περιπτερά, την πωλήτρια κτλ).

 

Τέλος, μεγάλη σημασία έχει να αντιληφθούμε πως τα άτομα δεν «είναι» κοντά, χοντρά, υπερκινητικά, δυσλεκτικά, διπολικά αλλά «έχουν» μικρότερο ύψος από κάποιους άλλους, περισσότερα κιλά από κάποιους άλλους, περισσότερη καταπιεσμένη ενέργεια από κάποιους άλλους, δυσκολία στην ανάγνωση και την γραφή από κάποιους άλλους, κάποια ψυχικά προβλήματα σε σχέση με τους υπόλοιπους.

 

Καλό θα ήταν την επόμενη φορά που θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ας…. τον αποκαλέσουμε απλά με το όνομά του. Οι ταμπέλες φτιάχτηκαν για τους δρόμους, και όχι για τους ανθρώπους. Χαρακτηρίζοντας κάποιον με μια συγκεκριμένη λέξη-ταμπέλα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να στρέψουμε όλο μας το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο μειονέκτημα του ατόμου. Είναι άδικο για το σύνολο αυτών των ανθρώπων να τους προσδιορίζουμε με κάτι στο οποίο υστερούν και εξαιρετικά αντιπαραγωγικό για το σύνολο της κοινωνίας μας να παραβλέπουμε τα θετικά κομμάτια τους και τους τομείς στους οποίους μπορούν να διαπρέψουν αυτοί οι «φακελωμένοι» συνάνθρωποί μας.

Οι κερασιές άνθισαν στο Τόκιο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γύρω στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου, οι κερασιές της Ιαπωνίας ανθίζουν, πνίγοντας τα πάρκα των πόλεων σε μια θάλασσα του λευκού και ανοιχτού ροζ.

 

Στο Τόκιο, το παραμυθένιο σκηνικό μαγεύει κάθε χρόνο ντόπιους και τουρίστες που φωτογραφίζουν μανιωδώς το μοναδικό υπερθέαμα της φύσης.

Η ανθοφορία των γιαπωνέζικων κερασιών (Σακούρα) συμβολίζει την αρχή μιας νέας ζωής και τιμάται με 15ημερα φεστιβάλ σε 11 πόλεις.

Ειδικά τη νύχτα, όταν οι κερασιές στα πάρκα φωτίζονται, το θέαμα που παρουσιάζουν είναι εξωπραγματικό και οι επισκέπτες νομίζουν ότι ζουν σε ένα ονειρικό σκηνικό θεάτρου.

 

Η γιορτή των κερασιών στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου ρυθμίζει και τη ζωή των ανθρώπων, Εκείνες τις ημέρες, οι Ιάπωνες επιβεβαιώνουν ημερομηνίες γάμων, αρχίζουν τη λειτουργία νέων επιχειρήσεων και, γενικά, η περίοδος αυτή αποτελεί σημείο στροφής στη ζωή τους.

Εμβόλια: Το ιατρικό Ερώτημα και η Ανθρωπιστική Διάσταση

Ωφελέειν ή μη βλάπτειν. «Να είσαι πάντα επωφελής ή να μην προκαλείς βλάβη».
Με την φράση αυτή ο Ιπποκράτης, ο μεγάλος ιατρός της αρχαιότητας αλλά ταυτόχρονα διαχρονικός είχε διατυπώσει την ανθρωπιστική του φιλοσοφία. Μια φιλοσοφία που αποτυπώθηκε στα έργα του και στην τέχνη της ιατρικής. Η ηθική και πνευματική του παρακαταθήκη μεγάλη, όμως τείνει να ξεθωριάσει την σημερινή εποχή, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από την απίστευτη ταχύτητα πληροφόρησης που ρέει άφθονη σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας τεχνολογίας η οποία έχει φτάσει τον άνθρωπο στο υλιστικό του απόγειο, μιας εποχής όμως που δείχνει τόσο έρημη από πνευματικά και ανθρωπιστικά στοιχεία.

Αυτήν την πορεία που έχει πάρει σήμερα ο άνθρωπος στην αντίληψη της πραγματικότητας του απεικονίζεται και στην επιστήμη. Μια επιστήμη που έχει ξεχάσει να αφουγκράζεται τη φύση, τις λεπτότερες ενέργειες της, μια επιστήμη που έχει ξεχάσει ότι αποτελεί τέχνη της ψυχής, μια τέχνη δημιουργίας και ανακάλυψης και φανέρωσης του αγνώστου στον άνθρωπο. Μια επιστήμη που απομόνωσε την πραγματικότητα στο εργαστήριο και έκοψε τους δεσμούς με την φύση, το μεγάλο εργαστήριο της ζωής. Έτσι στόχευσε στο μικρό, το μη φυσικό και το εξειδικευμένο, αποσυνδέθηκε από το ανθρώπινο και το ολιστικό για να καταλήξει στο μονομερές και το στατικό. [1] [2]

Η επιστήμη της ιατρικής έκανε τεράστια βήματα προόδου αλλά έσφαλε και στον τρόπο προσέγγισης της ανθρώπινης φυσιολογίας, και αποκωδικοποίησης του ανθρώπινου σώματος και των αναγκών του. Η παρέμβαση της υπήρξε και είναι βίαιη και μη φυσική, χωρίς να αφουγκράζεται τις ανάγκες του ανθρώπινου όντος ως ένα ολοκληρωμένο ψυχοσωματικό ον. Έτσι, σε αυτά τα μονοπάτια κατευθύνθηκε και ο πειραματισμός και η ανάπτυξη της τεχνολογίας της. Και εδώ θα εξετάσουμε όσο είναι δυνατόν τον ρόλο των εμβολίων στην υγεία και τον ρόλο που διαδραματίζουν στην φυσιολογία και την ανθρωπιστική διάσταση που μπορεί να πάρει το κρίσιμό αυτό θέμα στην σημερινή εποχή.

Τα εμβόλια ξεκίνησαν για να αποτελέσουν άλλη μια φιλοσοφική λίθο της ιατρικής. Για πολύ καιρό, οι επιστήμονες πίστευαν ότι μέσω των εμβολίων θα μπορούσαν να επιτύχουν εξάλειψη των περισσότερων ασθενειών που ταλανίζουν την ανθρωπότητα και μέσα από αυτό θα επιτύγχαναν την πολυπόθητη μακροζωία. Είναι όμως έτσι; Αποτελεί ο εμβολιασμός πανάκεια; Στην πορεία αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν αποτελεί πανάκεια αλλά είναι και επιζήμια για τον άνθρωπο. Γιατί όλα στηρίχτηκαν σε λανθασμένο υπόβαθρο αντιλήψεων και ιδεών για την ανθρώπινη φυσιολογία και την όλη αντίληψη που έχει διαμορφωθεί από μια επιστήμη που βλέπει μονομερώς την ανθρώπινη υπόσταση και πάντα κάτω από μηχανιστικές εξηγήσεις.

Τι ακριβώς κάνει ένα εμβόλιο; Σύμφωνα με την επίσημη επιστήμη η ανοσία έναντι των διάφορων λοιμογόνων μικροοργανισμών μπορεί να επιτευχθεί είτε με την ενεργητική είτε με την παθητική ανοσοποίηση. Η ανοσοποίηση²είναι μια διαδικασία κατά την οποία έχουμε την παραγωγή αντισωμάτων από τον οργανισμό έναντι των διάφορων λοιμογόνων μικροοργανισμών και άλλων παραγόντων που μπορεί να αποτελούν παράγοντες μόλυνσης και πρόκλησης βλάβης στην ομοιόσταση του οργανισμού.

Η ανοσοποίηση γίνεται είτε φυσικά, ( συνήθως με μεταφορά από την μητέρα στο έμβρυο αντισωμάτων και άλλων αντιμικροβιακών παραγόντων ή με προηγούμενη λοίμωξη από το μικροοργανισμό), είτε τεχνητά με χορήγηση εμβολίων ή αντισωμάτων. Ουσιαστικά, το εμβόλιο είναι μια τεχνητή παρέμβαση στον οργανισμό που στοχεύει να ενεργοποιήσει με τεχνητό τρόπο το ανοσοποιητικό μας έναντι ενός παθογόνου μικροοργανισμού. Έτσι, μέσα στα εμβόλια τοποθετούν τμήματα εξασθενημένων μικροοργανισμών προκειμένου το ανοσοποιητικό να παράγει αντισώματα και να δημιουργήσει κυτταρική μνήμη, ώστε σε πιθανή μόλυνση από τον μικροοργανισμό αυτό να αμυνθεί ταχύτερα και έτσι να μην εμφανιστούν τα επιβλαβή για τον άνθρωπο συμπτώματα και τελικώς η εμφάνιση της ασθένειας.

Ως εδώ, φαντάζει μια λογική και συνάμα πολύ έξυπνη ανακάλυψη από την πλευρά της ιατρικής κοινότητας και έτσι έντεχνα πλασάρεται στο κοινό. Όμως ποια είναι η αλήθεια; Μήπως η βάση στην οποία στηρίζεται η ιατρική επιστήμη είναι λανθασμένη; Μπορεί φαινομενικά να φαίνεται ότι βοηθάει και στηρίζει τον ανθρώπινο οργανισμό όμως αλήθεια κάνει κάτι τέτοιο; Ή μήπως είναι μια ανεπιθύμητη παρέμβαση στην ανθρώπινη ομοιοστασία και φυσιολογία; Τέτοια παραδείγματα έχουμε και στο περιβάλλον φυσικά. Ή άραγε ποιος μπορεί να εγγυηθεί στο κοινό ότι τα εμβόλια εξυπηρετούν τους σκοπούς για τους οποίους αυτοί εξαγγέλουν ότι υπηρετούν; Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να αποτελεί ένα χρήσιμο όπλο κατά της ανθρωπότητας;;

Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το κουβάρι αυτό. Καταρχάς, ας αναρωτηθούμε, τι είναι ασθένεια και τι την προκαλεί ; Πως ηχεί στα αυτιά μας η έννοια αυτή; Σίγουρα στην εποχή που ζούμε η ασθένεια ηχεί ως μια τρομακτική εμπειρία με ποικίλες επιπτώσεις στην καθημερινότητα και την ζωή μας… Ο ομοιοπαθητικός ιατρός Dr Kris Gaublomme⁴γράφει:

«Εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε ότι η ασθένεια είναι κάτι τρομερό, ένα λάθος της φύσης, κάτι απαράδεκτο για την μοντέρνα κοινωνία – ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί από την τεχνολογία μας. Μας λένε ότι η ασθένεια οφείλεται σε εχθρούς «απ’ έξω», μικρόβια που εισβάλλουν και διακυβεύουν την ζωή μας. Μας διδάσκουν ότι ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμήσουμε αυτόν τον εχθρό είναι ο εμβολιασμός. Η ασθένεια δεν είναι, ποτέ δεν ήταν, ένα λάθος της φύσης.

Ασθένεια είναι η ορατή αντίδραση ενός ζωντανού οργανισμού στην διαταραχή της ομοιοστασίας του. Το να εξαλείψει κανείς την ασθένεια σημαίνει την εξάλειψη της ικανότητας να επανακτήσει ισορροπία, με αποτέλεσμα ένα διαταραγμένο ανοσοποιητικό σύστημα, αλλεργίες, αυτοάνοσες ασθένειες, και τελικώς μια πλήρη κατάρρευση του αμυντικού μηχανισμού.

Ασθένεια δεν είναι το αποτέλεσμα της διείσδυσης μικροοργανισμών. Ως άνθρωποι ζούμε (όπως και άλλα ζώα) σε πλήρη αρμονία με εκατομμύρια μικροβίων πάνω μας. Ακόμη, είναι αδύνατον να επιβιώσουμε χωρίς αυτά. Κήρυξη πολέμου εναντίον όλων των μικροβίων σημαίνει κήρυξη πολέμου στην ίδια την φύση, περιλαμβανομένων και ημών. Έτσι πρέπει κανείς να διαθέτει άρρωστο μυαλό ώστε να σκέφτεται την ζωή και την ιατρική υπό όρους πολέμου και εξουδετέρωσης».

Το να μπορείς να αφουγκραστείς την φύση, την φυσιολογία σου, το ίδιο σου το σώμα αποτελεί την αρχή κάθε ίασης. Είναι καιρός να αρχίσουμε να αμφισβητούμε την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων είτε στην επιστήμη είτε στην κοινωνία και να αποτελέσουμε όντα σκεπτόμενα και όχι όντα καθοδηγούμενα σαν μαριονέτες σε μια ζωή που δεν ανήκει σε εμάς. Και συνεχίζει: « Ο εμβολιασμός δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο εξουδετέρωσης όλων των ασθενειών. Επιπλέον, είναι εξίσου ανήθικος και επιστημονικά παράλογος επειδή οδηγεί σε μια πρακτική που προκαλεί όλο και περισσότερο κακό αφού τα εμβόλια είναι λιγότερο αποτελεσματικά απ’ ότι μας λένε, και συγχρόνως προκαλούν περισσότερη βλάβη απ’ ότι υποψιάζεται ακόμη και ένας τίμιος, αλλά κακώς πληροφορημένος γιατρός ή ασθενής

Τα εμβόλια δεν εμποδίζουν την ασθένεια. Αντίθετα, δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερη ευαισθησία στις ασθένειες γενικά. Η ιδέα να προκαλέσουμε ειδική ανοσία στο άτομο παραμέλησε την σπουδαιότερη μη ειδική ανοσία. Αληθινή ανοσία σημαίνει ετοιμότητα για οποιαδήποτε λοίμωξη, οποτεδήποτε. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να εμβολιάσουμε έναντι όλων των βακτηριδίων, όλων των ιών, όλων των μυκήτων επί της γης. Εκτός αυτού δεν το χρειαζόμαστε, έχουμε ήδη ένα σπουδαίο όργανο που θα υπερασπίσει τους εαυτούς μας κατά των λοιμώξεων. Καθήκον μας είναι να του δώσουμε την δυνατότητα να λειτουργήσει, αντί να το καταστρέφουμε περαιτέρω. Τα εμβόλια δεν είναι ασφαλή. Προκαλούν ατέλειωτες παρενέργειες. Μερικές από αυτές είναι δραματικές, άλλες όχι. Αλλά όλες μπορούν να αποφευχθούν με τον μη εμβολιασμό».

Αποτελεί ένα μύθο, λοιπόν, ότι τα εμβόλια προστατεύουν. Διότι διαταράσσουν την ομοιοδυναμική κατάσταση της ανθρώπινης φυσιολογίας. Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει μάθει να επιβιώνει μαζί με εκατομμύρια μικροοργανισμούς καθημερινά καθώς συμβίωσε για μεγάλο εξελικτικό χρόνο μαζί τους. Όποτε δημιούργησε κάθε δυνατό μηχανισμό δικής του ανοσοποίησης. Φαίνεται ότι η εξέλιξη⁵ του ανοσοποιητικού συστήματος παράλληλα με τη φυλογένεση έφερε τα εξελισσόμενα ανοσοποιητικά στοιχεία σε επαφή με σχεδόν όλα τα οργανικά μεγαλομόρια τα οποία υπήρχαν ή δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της οργανισμικής εξέλιξης.

Αυτό καταδεικνύεται πανηγυρικά από το γεγονός ότι αν τα εισάγουμε στον ανθρώπινο οργανισμό, τότε το ανοσοποιητικό σύστημα του δέκτη αναγνωρίζει τους αντιγονικούς καθοριστές (η θέση πάνω σε ένα αντιγόνο που αναγνωρίζεται και δεσμεύεται από ένα συγκεκριμένο αντίσωμα) του δότη και αντιδρά με την παραγωγή αντισωμάτων (είναι αξιοπερίεργο δε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου αντιδρά και εναντίον τεχνητών ουσιών, τις οποίες (μάλλον) δεν «συνάντησε» ποτέ κατά την εξέλιξη του). Από τα παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που απαιτείται είναι ο άνθρωπος να ενισχύει τον οργανισμό του με φυσικά μέσα, με σωστή διατροφή και με στροφή στην πνευματική του φύση. Διότι ο άνθρωπος αποτελεί ένα ψυχοσωματικό όλον και όχι μια μεμονωμένη υλιστική οντότητα η οποία δρα ως μηχανή.

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη η σχέση ψυχολογίας, ψυχικής υγείας και ασθένειας. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και επηρεάζουν άμεσα το ανοσοποιητικό σύστημα που έχει άμεση σύνδεση με το νευρικό και αποτελεί ρυθμιστής και ισορροπιστής του. Οι παρατηρήσεις αυτές έχουν γίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια με πρωτοπόρο τον Ιπποκράτη. Εδώ, θα ήταν σκόπιμο παρόλο του γεγονότος ότι μπορεί να ξεφεύγουμε από το θέμα να παραθέσουμε μερικά γνωμικά του Ιπποκράτη³ που έχουν σχέση με την ασθένεια, την υγεία και τα φάρμακα:

«Στόχος της Ιατρικής τέχνης είναι να θεραπεύει με φρόνηση μάλλον παρά με τόλμη, με ήπιο μάλλον παρά με βίαιο τρόπο».

«Κάθε ασθένεια έχει τη δική της φύση ( ιδιαιτερότητα) και τη δική της δύναμη».

«Κάθε αρρώστια έχει τη δική της αιτία και καμία δεν γεννιέται χωρίς φυσική αιτία».

«Οι αρρώστιες δεν εμφανίζονται αμέσως, αλλά εξελισσόμενες σιγά σιγά εκδηλώνονται με σφοδρότητα».

«Από τις ασθένειες πολλές προέρχονται από τη διατροφή, άλλες από τον αέρα που αναπνέουμε και ζούμε».

«Φάρμακο πρέπει να χορηγεί κανείς ανάλογο με την κατάσταση του αρρώστου, εξετάζοντας τι αντοχή διαθέτει».

«Τα καλύτερα για την υγεία είναι εκείνα που, αν και εισάγονται σε πολύ μικρή ποσότητα, κρίνονται αρκετά( επαρκούν)».

Αυτά είναι λίγα από τα γνωμικά του μεγάλου ιατρού και ανθρωπιστή Ιπποκράτη. Είναι οι αρχές στις οποίες δυστυχώς δεν στηρίχτηκε ,κατά τα φαινόμενα, η δομή και η σκέψη της σύγχρονης ιατρικής. Δίνοντας έμφαση σε αυτό μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο σημαντική είναι η θεμελίωση της σωστής βάσης για μια επιστήμη που θα έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και την φύση του και όχι την επίτευξη παράπλευρων συμφερόντων που ως σκοπό έχουν να εξυπηρετήσουν άλλες ατζέντες και φαινόμενα. Πάνω σε σαθρό υπόστρωμα στηρίχτηκε η σύγχρονη ιατρική η οποία έχει βασιστεί πάνω στην υλιστική εξήγηση του ανθρώπινου σώματος και όλες οι τεχνολογίες που ανέπτυξε αφορούν μόνο το ένα κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασης και γι’ αυτό σήμερα παρατηρούμε ότι έχει έρθει σε ένα τέλμα όσον αφορά την εξέλιξη της. Πάνω σε αυτές τις κατευθύνσεις στηρίχθηκε η τεχνολογία των εμβολίων και διάφορων λοιπών φαρμακευτικών σκευασμάτων.

Σήμερα η παραγωγή των εμβολίων² στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην γενετική μηχανική. Ο σχεδιασμός των εμβολίων²περιλαμβάνει τα εξής:

α) εμβόλια με ολόκληρους μικροοργανισμούς (αδρανοποιημένα νεκρά η ζωντανά εξασθενημένα μη λοιμογόνα βακτηριακά κύτταρα ή ιικά σωματίδια.

β) εμβόλια με απομονωμένα μακρομόρια. Αυτά τα εμβόλια αναπτύχθηκαν προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι που συνδέονται με τα εξασθενημένα ή αδρανοποιημένα εμβόλια με ολόκληρους μικροοοργανισμούς. Τρία είδη αυτού του τύπου εμβολίων χρησιμοποιούνται σήμερα: αδρανοποιημένες εξωτοξίνες, πολυσακχαρίτες του ελύτρου και ανασυνδιασμένα μικροβιακά αντιγόνα. Τα παραπάνω φτιάχνονται με την συμβολή της γενετικής μηχανικής και σε λίγο καιρό θα χρησιμοποιηθούν και συνθετικά πεπτίδια προκειμένου να συμβάλλον στην ανοσοποίηση του ανθρώπινου οργανισμού.

γ) εμβόλια με γενετικά τροποποιημένους φορείς. Εδώ, αξίζει να αναλύσουμε τον τρόπο που δημιουργούνται τα συγκεκριμένα εμβόλια. Τα γονίδια που κωδικοποιούν για τα κυριότερα αντιγόνα ( αντίγονα είναι κάθε ουσία που δεσμεύεται από ένα αντίσωμα ή έναν υποδοχέα των Τ λεμφοκυττάρων μας) ορισμένων ιδιαίτερα παθογόνων μικροοργανισμών είναι δυνατόν να εισαχθούν μέσα σε εξασθενημένους ιούς ή βακτήρια. Αυτοί οι μικροοργανισμοί έχουν ρόλο φορέα, ο οποίος θα πολλαπλασιαστεί μέσα στον ξενιστή και θα εκφράσει το προϊόν του γονιδίου.

Ποιοι είναι αυτοί οι φορείς; Μερικοί από αυτούς είναι: ο ιός της δαμαλίτιδας, ο ιός της γρίπης των πτηνών, ο ιός της πολιομυελίτιδας, αδενοϊοί, στελέχη της Samlonella, ο ιός της ευλογιάς και πολλοί άλλοι φορείς ιοί και βακτήρια. Ένα ιδιαίτερο παράδειγμα που θα μας κάνει όλους να σκεφτούμε για την ανάπτυξη αυτής της τεχνολογίας είναι η χρήση εξασθενημένων στελεχών Salmonella στα οποία έχουν εισαχθεί γονίδια του βακτηρίου που προκαλεί την χολέρα!

δ) εμβόλια DNA. Αυτή η μέθοδος εμβολιασμού συνιστάται στην άμεση ενδομυϊκή χορήγηση πλασμιδιακού DNA. Το πλασμίδιο αποτελεί έναν γενετικό φορέα που χρησιμοποιείται από την γενετική μηχανική ώστε να εισάγει σε αυτό οποιοδήποτε γονίδιο θέλει ώστε να εισαχθεί σε έναν οργανισμό και αυτό με την σειρά του να εισάγει το γονίδιο στο γενετικό υλικό του οργανισμού. Αποτελεί την αρχή της μεθόδου για την δημιουργία γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων είτε αυτά είναι ζωικά είτε αυτά είναι φυτικά. Τα μυϊκά κύτταρα λοιπόν προσλαμβάνουν αυτό το πλασμιδιακό DNA και το εκφράζουν προκειμένου να ενεργοποιήσουν το ανοσοποιητικό μας! Αποτελεί σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα μια πολύ καλά υποσχόμενη λύση για τον μελλοντικό εμβολιασμό!

Σε συνδυασμό με τα πρόσθετα και τα συντηρητικά που χρησιμοποιούνται στα εμβόλια, όπως αυτό της θυμεροσάλης, ένα συντηρητικό που ενοχοποιήθηκε για την σχέση του με τον αυτισμό από τον παιδοψυχολόγο Leo Kanner το 1930 ή του υδραργύρου και του αλουμινίου που συνδέονται με την νόσο του Alzheimer εγείρουν έντονα τον προβληματισμό κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου και επιστήμονα που αναρωτιέται που σκοπεύουν όλα αυτά.

Διότι αμφιβάλλω εάν αυτά τα τόσο τεχνητά κατασκευασμένα εμβόλια που δεν συνάδουν με την ανθρώπινη φυσιολογία έχουν ως στόχο την υγεία και την προστασία μας αλλά αντιθέτως αποτελούν μυστικές ατζέντες που επιδιώκουν τον έλεγχο του ανθρώπινου πληθυσμού. Η στροφή προς την γενετική μηχανική και η επιστημονική «μανία» για αποκωδικοποίηση των ιδιοτήτων του γενετικού υλικού, και κατά πόσο αυτό συνδέεται με την χειραγώγηση και τον νοητικό έλεγχο, δεν ανήκουν πλέον στην επιστημονική φαντασία αλλά αποτελούν ίσως εκείνα τα «σημεία» που θα μας αφυπνίσουν για τους διάφορους σκοπούς τους.

Η στροφή προς της ανθρώπινη πλευρά με μια ευαισθητοποίηση η οποία θα έχει ως υπόβαθρό τον σεβασμό της ανθρώπινης οντότητας είναι και αποτελεί μια επιτακτική ανάγκη. Οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα, ούτε δείγματα για στατιστικές αναλύσεις και πειραματισμούς αλλά αποτελούν ενεργειακά όντα, ατομικότητες που εκδηλώνουν το κοσμικό. Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για την ανθρώπινη φυσιολογία και να δούμε με μια σκοπιά ενεργειακή την ανθρώπινη φυσιολογία και υγεία. Στο βιβλίο του μεγάλου Ομοιοπαθητικού κ. Βυθούλκα η Νέα Διάσταση στην Ιατρική¹ διαβάζουμε στο κεφάλαιο που μιλάει για το σύστημα άμυνας του οργανισμού τα εξής:

«Ο άνθρωπινος οργανισμός εμπεριέχει έναν πολυσύνθετο αμυντικό μηχανισμό που βοηθά στην διατήρηση της καλύτερης δυνατής ισορροπίας. Ο μηχανισμός αυτός υπερβαίνει τα επιμέρους οργανικά του συστατικά και λειτουργεί σ’ ένα ενεργειακό επίπεδο».

«Οι ασθένειες δεν υποδηλώνουν τίποτα άλλο παρά την ενεργοποίηση και την επακόλουθη εκδήλωση των εγγενών προδιαθέσεων του οργανισμού ως απάντηση στις πιέσεις (στρες)».

«Η συνολική απάντηση ενός οργανισμού σε στρες δημιουργεί ένα σύνολο συμπτωμάτων εξατομικευμένο και μοναδικό για κάθε συγκεκριμένο ασθενή. Σύμφωνα με αυτήν την αρχή, είναι αδύνατο να υπάρχει μια γενική, καθολική θεραπεία για ένα συγκεκριμένο τύπο διαταραχής».

«Όταν ένα έντονο ερέθισμά ασκεί ισχυρή επίδραση στον οργανισμό, η οδός της « οριακής ισορροπίας» ξεπερνιέται και ο οργανισμός μετακινείται μέσω ενός «κβαντικού άλματος» προς μια νέα δομή μικρότερης συνάφειας και μεγαλύτερης σύγχυσης. Φαίνεται ότι για κάθε δεδομένη κατάσταση υγείας υπάρχουν πολλές πιθανότητες (δυνατές θέσεις) στις οποίες ο οργανισμός μπορεί να καταλήξει μέσω ενός «κβαντικού άλματος», όταν βρίσκεται κάτω από την πίεση του οριακού ερεθίσματός».

«Η οριακή ισορροπία» ως όρος περιγράφει την λεπτή, ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ των βαθμών υγείας. Είναι γνωστό ότι οι τροχιές των ηλεκτρονίων νοούνται ως ενεργειακές περιοχές ή ως στάσιμα κύματα σύμφωνα με την κβαντική θεωρία. Επίσης γνωρίζουμε ότι τα ηλεκτρόνια αλλάζουν τροχιά ωθούμενα από έναν από τους παρακάτω παράγοντες:

α. εξωτερική διέγερση ( ενεργειακό περίσσευμα ή απώλεια),

β. πυρηνικές αναταραχές.

«Η προφανής εξαφάνιση και επανεμφάνιση του ηλεκτρονίου μεταξύ δυο τροχιών οφείλεται στο γεγονός ότι το ηλεκτρόνιο δεν έχει ταυτότητα παρά μέσω ενός πυρηνικού στάσιμου κύματος (δηλαδή μιας ενεργειακής περιοχής-ζώνης)»

Όσον αφορά τον οργανισμό, η εξωτερική διέγερση μπορεί να παρομοιαστεί με το εκλυτικό αίτιο και οι πυρηνικές αναταραχές με τις εγγενείς προδιαθέσεις. Μια πηγή έντασης μπορεί να νοηθεί σαν ένα « ηλεκτρόνιο» που αποφασίζει για την υγεία ή την ασθένεια. Δεν έχει καμία «ταυτότητα» ή δύναμη από μόνη της. Είναι μια ανύπαρκτη οντότητα όσον αφορά την πλευρά του οργανισμού, αλλά αποκτά ισχύ από τη στιγμή που θα υπάρξει κάποια έλξη ανάμεσα σε αυτήν και τον οργανισμό οπότε και θα υπάρξει ένας ισχυρός δεσμός μεταξύ τους.

Με άλλα λόγια, η ισχύς τις αντλείται και εκδηλώνεται από την ειδική ευαισθησία του οργανισμού προς την πηγή έντασης. Μια τέτοια πηγή μπορεί να είναι αρκετά τοξική και, παρ’ όλα αυτά, να μην έχει την ικανότητα να προκαλεί κάποιες αλλαγές σ’ ένα συγκεκριμένο οργανισμό.

Μόνο όταν οι εσωτερικές συνθήκες του οργανισμού γίνουν καλοί δέκτες για την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου παθολογικού παράγοντα, ξεκινά η διαδικασία της ασθένειας. Ο ιός ή το βακτηρίδιο μπορεί να βρίσκεται μέσα στον οργανισμό μας χωρίς να προκαλεί την εμφάνιση της ασθένειας. Για παράδειγμα γιατί εμφανίζεται ένα κρυολόγημα ή μια γριππώδης κατάσταση, όταν καταπονούμε τον εαυτό μας; Είναι φυσικό να υποθέσουμε ότι για να αναπτυχθεί ο ιός ή το μικρόβιο και να προσβάλλει τον οργανισμό, χρειάζεται πρώτα να μειωθεί η αντίσταση του μέχρι κάποιο σημείο. Οι αντιλήψεις αυτές είναι κοινοί τόποι, σχεδόν παγκόσμια αποδεκτές σήμερα και όμως δε λαμβάνονται υπόψη στην έρευνα ή τη θεραπευτική και είτε αγνοούνται, είτε παρανοούνται».

Η θεώρηση της ενεργειακής μας υπόστασης αποτελεί ένα νέο μοντέλο που μπορεί να δώσει νέες διαστάσεις στην ιατρική θεώρηση. Ένα μοντέλο στο οποίο θα βασίζεται σε ένα μοντέλο γνώσης και ολιστικής θεώρησης παρά σε ένα μοντέλο πίστης. Διότι η ιατρική έτσι πως εξασκείται σήμερα βασίζεται σε ένα μοντέλο πίστης που βλέπει μέσα από ένα παραμορφωμένο καθρέπτη την ανθρώπινη υγεία αντί να βασίζεται σε ένα σύστημα γνώσης που μελετά χωρίς αγκυλώσεις τον ανθρώπινο οργανισμό.

>Η ειδίκευση και η συνεχής εξειδίκευση καταλήγει σε α-στοχία καθώς δεν δύναται μετά να συνδεθούν τα ευρήματα και η σχέση του ειδικού με το γενικό. Έτσι και με τα εμβόλια, η λάθος αντίληψη του τρόπου που δρα το ανοσοποιητικό δημιούργησε μια μορφής παράνοια ότι ο εμβολιασμός είναι επιτακτική ανάγκη για την επιβίωση του ανθρώπου, όταν δεδομένα δείχνουν ότι οι εμβολιασμοί όχι μόνο δεν κατάφεραν να επιτύχουν τον αρχικό στόχο, αλλά συν τοις άλλοις σχετίζονται με την εμφάνιση πληθώρας νόσων στην Δυτική κοινωνία όπως είναι ο αυτισμός, τα αυτοάνοσα, ψυχικές διαταραχές, καρκίνος και πολλές άλλες που αποτελούν διαταραχή της ομοιοδυναμικής του οργανισμού.

Ενός οργανισμού, που κάτω από πίεση προσπαθεί να ισορροπήσει παρά τις συνεχείς επιθέσεις, και εν τέλει καταρρέει οδηγώντας πολλές φορές σε αυτοάνοσα νοσήματα, μια κατάσταση στην οποία ο οργανισμός στρέφεται εναντίον του ίδιου του εαυτού του.

Σε αυτήν την κρίσιμη εποχή για την ανθρωπότητα καλούμαστε να αναθεωρήσουμε το παλιό, εκείνο που έχει δημιουργήσει περισσότερα αδιέξοδα από ότι λύσεις, εκείνο που έχει φέρει την ανθρωπότητα στο τέλμα και την δυστυχία. Η φύση μας παρέχει απλόχερα όλα τα υλικά και τις ενέργειες της για να ζήσουμε ειρηνικά και ανθρώπιναμε αγάπη και συμπόνια για τους γύρω μας και το περιβάλλον. Η επιστήμη είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την ανθρωπότητα και παρόλο την πορεία που ακολουθεί στις μέρες μας ο Ιπποκράτης μας δίνει το εξής μήνυμα: «Όπου υπάρχει αγάπη προς τον άνθρωπο, υπάρχει και αγάπη για την επιστήμη (το λειτούργημα)».

Βιβλιογραφία

1. Η Νέα Διάσταση στην Ιατρική Εκδόσεις Μαράθια Αθήνα 2000, Γεώργιος Βυθούλκας

2. Ανοσολογία Ιατρικές Εκδόσεις Πασχαλίδη Richard Goldsby, Thomas Kindt, Barbara Osborne, Janis Kuby

3. Ιπποκράτης ο Κώος και Ιπποκρατικός Όρκος, Μανόλης Κιακόπας , Έκδοση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Κω Αθήνα 1996

4. Από το περιοδικό «Ομοιοπαθητική Ιατρική», τεύχος 19 το άρθρο του Dr Kris Gaublomme Εμβολιασμοί: το κάλεσμα των σειρήνων

5. Εισαγωγή στην αναπτυξιακή Βιολογία και Ιστολογία Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Αθήνα 2007 Σταύρος Κουσουλάκος

ΗΠΑ: «Μπουκώνουν» τα παιδιά με ψυχιατρικά φάρμακα

ΣΕ 20.000.000 ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΟΥΝΤΑΙ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΩΡΑ ΚΑΤΩ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ !
Επιστημονική μελέτη καταδεικνύει τα κορυφαία 10 ψυχοφάρμακα που προκαλούν στους λήπτες τους βίαιη συμπεριφορά. Το Ινστιτούτο Ασφάλειας Φαρμακευτικών Πρακτικών (The Institute for Safe Medication Practices – ISMP), προσφάτως δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό PloS, μια επιστημονική μελέτη η οποία καταδεικνύει ποιες είναι εκείνες οι φαρμακευτικές ουσίες που προκαλούν στους λήπτες τους την εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών. Μεταξύ των δέκα πιο επικίνδυνων από αυτές περιλαμβάνονται τα αντικαταθλιπτικά Pristiq (desvenlafaxine), Paxil (paroxetine) και Prozac (fluoxetine).

Έχουν εγείρει έναν έντονο προβληματισμό, οι ακραία αρνητικές παρενέργειες πολλών δημοφιλών αντικαταθλιπτικών και νευροληπτικών, καθώς, οι ουσίες αυτές, όχι μόνο προκαλούν σημαντικά προβλήματα υγείας στους χρήστες τους, αλλά αποτελούν και μια σημαντική κοινωνική απειλή. Η μελέτη του ISMP, αναφέρει ότι σύμφωνα με το σύστημα καταγραφής παρενεργειών, του οργανισμού FDA (Ομοσπονδιακός Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων ΗΠΑ), πολλά δημοφιλή φάρμακα έχουν συνδεθεί αιτιακά ακόμη και με αυτοκτονίες. Στον κατάλογο των δέκα επικινδυνότερων από αυτά, περιλαμβάνονται μαζί με αντικαταθλιπτικά και άλλα που χορηγούνται για την αντιμετώπιση, της αϋπνίας, της διαταραχής υπερκινητικότητας και ελλειμματικής προσοχής, της ελονοσίας και του καπνίσματος.

Όπως αναφέρεται στο TIME, ο κατάλογος των δέκα επικινδυνότερων είναι ο ακόλουθος:
10. Desvenlafaxine (Pristiq) – Ένα αντικαταθλιπτικό που επηρεάζει τη σεροτονίνη και τη νοραδρεναλίνη. Αυτό το φάρμακο έχει 7,9 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά στο χρήση, από ότι άλλα φάρμακα.
9. Venlafaxine (Effexor) – Είναι ένα αντικαταθλιπτικό που χρησιμοποιείται για την αγχώδη διαταραχή. Η πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά είναι 8,3 φορές μεγαλύτερη, από ό,τι άλλα φάρμακα.
8. Fluvoxamine (Luvox) – Ένα φάρμακο επιλεκτικός αναστολέας μη αναστροφής σεροτονίνης (SSRI) με 8,4 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα πρόκλησης βίαιης συμπεριφοράς, από ό,τι άλλα φάρμακα.
7. Triazolam (Halcion) – Είναι μια βενζοδιαζεπίνη για την αϋπνία, με πιθανότητα 8,7 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.
6. Atomoxetine (Strattera) – Ένα φάρμακο για το ADHD με πιθανότητα 9 φορές μεγαλύτερη να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.
5. Mefoquine (Lariam) – Ένα φάρμακο για την ελονοσία με 9,5 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.
4. Amphetamines – Είναι η γενική κατηγορία φαρμάκων που χορηγούνται για την αντιμετώπιση του ADHD με πιθανότητα 9,6 φορές μεγαλύτερη να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.
3. Paroxetine (Paxil) – Ένα αντικαταθλιπτικό τύπου SSRI με πιθανότητα 10,3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ότι άλλα φάρμακα. Επίσης, συνδέεται με σοβαρά στερητικά συμπτώματα και γενετικές βλάβες.
2. Fluoxetine (Prozac) – Είναι ένα δημοφιλές αντικαταθλιπτικό τύπου SSRI με πιθανότητα 10,9 φορές να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.
1. Varenicline (Chantix) – Είναι ένα αντικαπνιστικό φάρμακο με μια σοκαριστική 18 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να προκαλέσει βίαιη συμπεριφορά, από ό,τι άλλα φάρμακα.

Τη σταδιακή μείωση του όγκου του εγκεφάλου προκαλούν τα φάρμακα που χορηγούν οι ψυχίατροι σε άτομα που πάσχουν από ψυχώσεις, σύμφωνα με έρευνα που έκαναν Αμερικανοί επιστήμονες. Προς το παρόν πάντως συνιστούν στους γιατρούς να μην κάνουν αλλαγές στις φαρμακευτικές συνταγές. Εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια υπήρχαν οι ενδείξεις ότι οι σχιζοφρενείς έχουν κατά μέσο όρο μικρότερο εγκέφαλο (περίπου 5 – 7%) συγκριτικά με το μέσο όρο του πληθυσμού. Αυτό που δεν ήτανε γνωστό ήταν αν για τη συρρίκνωση αυτή ευθύνεται η ίδια η ασθένεια ή τα φάρμακα.

Η νέα έρευνα με επικεφαλή τον Αμερικάνο νευροεπιστήμονα και ψυχίατρο Μπενγκ Τσουν Χο του πανεπιστημίου της Αϊόβα, δείχνει πως τελικά τα αντιψυχωσικά φάρμακα παίζουν πρωτεύοντα ρόλο.

Χρησιμοποιώντας την τεχνική της μαγνητικής σε 211 ασθενείς για περίπου 7 χρόνια οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως η διάρκεια της φαρμακευτικής αγωγής, σε συνδυασμό με το είδος των φαρμάκων και τη δοσολογία, επηρεάζουν αρνητικά και το συνολικό όγκο του εγκεφάλου και ειδικότερα τη φαιά ουσία του εγκεφάλου. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο ψυχιατρικό περιοδικό «Archives of General Psychiatry» του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου.

ΗΠΑ: «Μπουκώνουν» τα παιδιά με ψυχιατρικά φάρμακα: Τον Ιούλιο, η εφημερίδα Washington Post σημείωνε ότι οι Αμερικανικές επιχειρήσεις αποθησαυρίζουν ποσά-ρεκόρ, συνολικά 1,8 τρις δολάρια, περιμένοντας επενδυτικές ευκαιρίες. Την ίδια στιγμή, καταγραφόταν ότι αριθμός-ρεκόρ παιδιών στην Αμερική λαμβάνουν με συνταγή ψυχιατρικά φάρμακα, ακόμη και σε πολύ τρυφερές ηλικίες. Susan Rosenthal (One million Kids on Antipsychotics) [1]

Τα δύο γεγονότα, υποστηρίζει σε άρθρο της η Σούζαν Ρόζενταλ, Καναδή γιατρός, συγγραφέας και μαχητική σοσιαλίστρια, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η τάξη των επιχειρηματιών –γράφει η Ρόζενταλ– έκλεψε τα τρισεκατομμύριά της εκμεταλλευόμενη εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό, πληρώνοντας λιγότερο από όσο αξίζει η εργασία τους, απολύοντας χιλιάδες κι αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να δουλεύουν πολύ σκληρότερα για πολύ λιγότερα. Και τώρα, κλέβει κι από τα παιδιά τους.

Η εκμετάλλευση και η ανέχεια προκαλούν εξάντληση, κατάθλιψη, οργή, άγχος και μια αίσθηση ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στους γονείς. Περίπου 15 εκατομμύρια παιδιά στην Αμερική, το ένα στα πέντε, ζει με ένα γονέα που υπέστη κρίση κατάθλιψης το 2009. Τα παιδιά αντιδρούν στη γονική συμπεριφορά με δικά τους συμπτώματα και συμπεριφορές. Όσο μεγαλύτερος ο πόνος του γονιού, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος του παιδιού. Σε αυτά τα παιδιά γιατροί κρεμούν ταμπέλες με ψυχιατρικές διαταραχές και τους δίνουν φάρμακα ώστε να «συμμορφώνονται»  Τους κλέβουν την υγεία τους και κάθε ελπίδα βελτίωσης της ζωής τους–τονίζει η Rosenthal.

Επί δεκαετίες, ερευνητές όπως οι Πίτερ και Τζίντζερ Μπρέγκιν τεκμηρίωναν την σοκαριστική έκταση της πραγματικότητας ότι στα παιδιά στην Αμερική χορηγούνται διεγερτικά και αντικαταθλιπτικά. Τώρα, χάρη στην δύναμη του marketing των φαρμακευτικών εταιριών, τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα λαμβάνουν ισχυρά αντιψυχωσικά. Στους ενήλικες, αυτές οι τοξικές χημικές συνθέσεις αυξάνουν τον κίνδυνο να υποστούν εγκεφαλικά, να εμφανίσουν καρδιολογικά προβλήματα, παχυσαρκία και διαβήτη, δημιουργούν αυτοκτονικές τάσεις, ενώ αυξάνουν τον κίνδυνο για βλάβες στο νευρικό σύστημα, μολύνσεις, ξαφνικό θάνατο και επιληπτικές κρίσεις. Οι συνέπειες στα παιδιά είναι άγνωστες.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η γνωστή κι αμαρτωλή FDA (U.S. Federal Drug & Food Administration, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ελέγχου Φαρμάκων & Τροφίμων των ΗΠΑ) σε έκθεσή της διαπίστωνε ότι η συνταγογράφηση αντιψυχωσικών σε παιδιά 0-17 ετών αυξήθηκε 22% τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Η FDA ερεύνησε έξι αντιψυχωσικά φάρμακα: τα Seroquel® (quetiapine)· Zyprexa® (olanzapine)· Risperdal® (risperidone)· Abilify® (aripiprazole)· Geodon® (ziprasidone)· και Invega® (paliperidone).

Το 2008, από τις 32 εκατ. συνταγές αυτών των φαρμάκων, οι 4,8 εκατ. αφορούσαν παιδιά (15% του συνόλου). Την ίδια χρονιά, ένα εκατομμύριο παιδιά έλαβαν με συνταγή αντιψυχωσικά (19% του συνόλου των 5,5 εκατ. ατόμων). Οι αριθμοί ανά ηλικιακή ομάδα:

* 1.770 παιδιά ηλικίας 0-2 ετών,

* 64.664 παιδιά ηλικίας 3-6 ετών,

* 414.451 παιδιά ηλικίας 7-12 ετών,

* 540.760 παιδιά ηλικίας 13-17 ετών.

Οι διαγνώσεις για τα βρέφη 0-2 ετών περιλάμβαναν όρους όπως Διαταραχή Έλλειψης Προσοχής, Ψυχικά/Συμπεριφορικά Προβλήματα, Άλλες Ψυχικές Διαταραχές, Συμπεριφορικά Προβλήματα και Κατάλοιπη Σχιζοφρένεια–η τελευταία διάγνωση συνήθως γίνεται στη βάση «παράδοξων πεποιθήσεων και ασυνήθιστων αντιληπτικών εμπειριών». Ίσως όμως, τονίζει η Ρόζενταλ, μια πιο ακριβής διάγνωση για τα συμπτώματα αυτών των παιδιών θα ήταν «γονεική κατάθλιψη λόγω της ανυπαρξίας κοινωνικής πολιτικής».

Πρόσφατη έρευνα του Urban Institute έδειξε ότι το 7% των βρεφών ηλικίας 9 μηνών ζουν με μητέρες με ψυχολογικά προβλήματα και το 41% με μητέρες που πάσχουν από κάποιας μορφής κατάθλιψη. Τα ποσοστά είναι ακόμα υψηλότερα μεταξύ των οικογενειών που ζουν στη φτώχεια, στις οποίες είναι επίσης πιθανότερο να εκδηλώνονται κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας. Μόνο ένα άρρωστο κοινωνικό σύστημα –καταλήγει η Ρόζενταλ– θα ευνοούσε τον πλουτισμό ολίγων δια της κλοπής των ζωών και των ελπίδων των πολλών.

Με ποιό τρόπο μετέτρεψαν τα σχολεία σε κλινικές; Με ποιό τρόπο και για ποιους λόγους τα μικρά παιδιά – ακόμα και μωρά- έγιναν στόχος της ψυχιατρικής; Σε εκατομμύρια παιδιά δίνονται ψυχιατρικές ταμπέλες για φυσιολογικές παιδικές συμπεριφορές και τους χορηγούνται ψυχοφάρμακα που τα οδηγούν σε βία και αυτοκτονία.

ΓΕΓΟΝΟΣ: ΣΕ 20.000.000 ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΟΥΝΤΑΙ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΩΡΑ ΚΑΤΩ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ !

[1] Susan Rosenthal (One million Kids on Antipsychotics)

***
Οι ψυχιατρικές διαταραχές, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ψηφίζονται για να υπάρξουν !

«Δεν υπάρχουν αντικειμενικά τεστ στην ψυχιατρική, με ακτίνες Χ, εργαστηρίου, ή κατόπιν εξετάσεων, που να λένε οριστικά ότι κάποιος έχει ή δεν έχει κάποια ψυχική διαταραχή».
—Άλεν Φράνσις, Πρώην Πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας για το DSM-IV

Εάν, Αλλά, Θα, Όταν … Λέξεις Τροχοπέδη Της Ζωής Σου

Εάν, Αλλά, Θα, Όταν, Προσπαθώ … Λέξεις Τροχοπέδη Της Ζωής Σου: Συνήθως οι άνθρωποι μπερδεύουν τις έννοιες και τους ορισμούς των λέξεων, μιας και υπάρχουν τόσες συνώνυμες λέξεις, αλλά και κάθε μια από αυτές έχει πολλούς ορισμούς με κάποιους απ’ αυτούς αμφίσημους κι αντιφατικούς. Στην καθομιλουμένη αυτό το μπέρδεμα γίνεται ακόμη χειρότερο. Μπερδεύουν την «επιθυμία» με την «απόφαση». Επιθυμείς ίσως να τελειώσεις ένα ποίημα, ένα άρθρο, το καθάρισμα του δωματίου, την τακτοποίηση της βιβλιοθήκης ή της αποθήκης. Εάν το επιτύχεις ή όχι, δεν εξαρτάται από το αν επιθυμείς αυτό το αποτέλεσμα, αλλά από το αν ΔΡΑΣΕΙΣ προς αυτό που επιδιώκεις και ΣΤΟΧΕΥΕΙΣ. Όταν αποφασίσεις να δράσεις προς την επιθυμία, του να καθαρίσεις το δωμάτιο τότε και μόνο τότε το δωμάτιο γίνεται καθαρό.

 Ποιος είναι ο στόχος σου; Τι θέλεις να επιτύχεις; Πόσο πολύ θέλεις να το επιτύχεις; Τι σε υποκινεί; Πόσο το αναβάλλεις; Λες πως θέλεις να ικανοποιήσεις την φιλοδοξία σου, την σκέψη σου, την επιθυμία σου, αλλά πόσο σοβαρολογείς; Ω ναι υπάρχει τρόπος να καταλάβεις -και εμείς- ότι δεν σοβαρολογείς καθόλου, σχετικά με αυτά που λες.  

Ένα μπορώ να σου πω με σιγουριά, η πιθανότητα να φτάσεις στο στόχο σου δε βασίζεται στο αληθινό λεκτικό ενδιαφέρον για το επίτευγμα, αλλά στο αν μπορείς να επιστρατεύσεις, πραγματική δύναμη, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΔΡΑΣΗ και ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα ή ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ από τις λέξεις που χρησιμοποιείς για να περιγράψεις αυτόν τον στόχο. Όποιος είναι τεχνίτης της ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ του ΟΛΟΦΑΝΕΡΟΥ, πανεύκολα μπορεί να καταλάβει, αν αυτός ο στόχος μπορεί να υλοποιηθεί ή θα παραμείνει στην σφαίρα του νου σου.

Γνωρίζω ανθρώπους που λένε πως θέλουν, πολύ να ξεκινήσουν μια δικιά τους επιχείρηση ή τη συγγραφή ενός βιβλίου και δεν αμφιβάλλω καθόλου για την ειλικρίνειά τους. Δεν έχω επίσης καμία αμφιβολία, ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, όταν τους ακούω να περιγράφουν, αυτό που λένε πως θέλουν. Γιατί;

Διότι η όμορφη επιθυμία για κάτι, δεν είναι το ίδιο με την Ενθουσιώδη Απόφαση για Δράση προς την Πραγματοποίησή της. Μόνο όταν μια ιδέα από όνειρο γίνει στόχος, από έμπνευση, γραπτό σχέδιο – τότε μόνο μπορούν τα πράγματα να συμβούν.

Γιατί τόσο μεγάλες ιδέες, για τις οποίες μιλούν κάποιοι με τόσο πάθος, έχουν στο τέλος οικτρή κατάληξη; Μα γιατί απλά κάποιος Δεν ΔΡΑ με Ενθουσιασμό για την υλοποίηση τους και χρησιμοποιεί ακατάλληλες λέξεις για την περιγραφή τους. Το πρόβλημα είναι ότι στο μυαλό υπονομεύεις τον στόχο σου με τα λόγια σου. Υποσκάπτεις την ίδια σου την επιτυχία και το κάνεις ολομόναχος. Είσαι έτοιμος να ενεργοποιήσεις τις δυνάμεις σου; Ή μήπως αμφιβάλλεις γι’ αυτές;

Να κάποιες λέξεις που χρειάζεται να προσέχεις στο μονοπάτι για την επιτυχία, «Εάν» «θα» «Προσπαθώ» και «Αλλά» κλπ. Εάν τις εντοπίσεις στο λόγο σου τότε «πιάνεσαι στα πράσα» ως λανθασμένα σκεπτόμενος και εκεί θα μείνεις, αν δεν κάνεις μια αλλαγή. Αυτές οι λέξεις -και κάμποσες ακόμη- είναι μια προειδοποίηση πως δεν σκοπεύεις να κάνεις, αυτά που λες, οπότε τι πιθανότητες έχεις, όταν γίνεσαι ήδη -πριν καν αρχίσεις- ψεύτης; Να τις δούμε μια-μία.

*Εάν: «Εάν καταφέρω τελικά και συντονίσω τους πωλητές μου, θα έχω ένα καταπληκτικό γράφημα στατιστικών πωλήσεων, στην επιχείρηση μου». ΕΑΝ και ΘΑ; Τι είδους γλώσσα είναι αυτή;

Όχι «ΕΑΝ» ούτε «ΘΑ» –  μόνο «ΝΑ» και «ΟΤΑΝ» ! Θεωρώ πως πρόκειται για έναν μεγάλο, καταπληκτικό στόχο, πως είναι σημαντική για σένα η αύξηση των πωλήσεων της επιχείρησης σου. Τότε γιατί ξεκινάς με ΕΑΝ και βάζεις κι εκείνο το ΘΑ; Σωστή πρόταση με πιθανότητες υλοποίησης είναι, «ΟΤΑΝ την Δευτέρα το πρωί, έρθουν οι στατιστικές πωλήσεων, ΝΑ καταφέρω τελικά ΝΑ συντονίσω τους πωλητές μου, για ΝΑ έχω ένα ανοδικό γράφημα στατιστικών πωλήσεων, στην επιχείρηση μου»

Δεν έχω ιδέα τι λέει το επιχειρηματικό σου σχέδιο, σχετικά με τις πωλήσεις σου και δεν γνωρίζω καν τους πωλητές σου, αλλά αν δεν το ΘΕΛΕΙΣ με όλη σου την καρδιά –και οι λέξεις που χρησιμοποιείς αυτό δείχνουν- δημιουργείς την τέλεια κατάσταση, να παραμείνει ένα μεγάλο «εάν». Όπως βλέπεις εδώ δεν αναφέρομαι καν στις σκέψεις σου, ούτε στα συναισθήματα σου, εδώ επικεντρωνόμαστε μόνο στις λέξεις που χρησιμοποιείς και οι οποίες καθρεφτίζουν και τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου, δηλ. δείχνουν Ολοφάνερα το δυναμικό σου, άρα και το τι μπορείς (έχεις την ανάλογη ενέργεια) να καταφέρεις.

Το «εάν» είναι αβέβαιο, αόριστο, αδρανές, καμία δόνηση για δράση, τίποτε που να ωθεί στην υλοποίηση μιας σκέψης. Η λέξη αυτή πρέπει να καταργηθεί από το λεξιλόγιο κάθε φέρελπι επιτυχημένου, ευτυχισμένου και σώφρονα ανθρώπου. Το «εάν» σημαίνει απλά ότι κάτι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Γιατί; Όταν έχεις σοβαρή ΠΡΟΘΕΣΗ ή αλλιώς ΘΕΛΗΣΗ, αυτή γίνεται πράξη. Οποιαδήποτε δυσπιστία στον εαυτό, καθιστά την υλοποίηση της προβληματική.

*Προσπαθώ: «Θα προσπαθήσω να καθαρίσω στο δωμάτιο μου, γιατί θα με πνίξουν τα ρούχα μου». Δηλ. ολόκληρη η πρόταση στον αόριστο και «Θα» και «Προσπαθήσω» Τι σημαίνει «θα προσπαθήσω;» Να το καθαρίσεις το δωμάτιο ή να μην το καθαρίσεις και να παραμείνει ακατάστατο. Κανείς στην ιστορία του πλανήτη, δεν «προσπάθησε» ποτέ να καθαρίσει το δωμάτιο του – είτε το έκανε, είτε όχι.

Η λέξη «προσπαθώ» προϊδεάζει για αποτυχία, γιατί εμπεριέχει σημαντικό βαθμό αποτυχίας. Η λέξη «προσπαθώ» χρησιμοποιείται συνήθως όταν υπάρχει αναμονή ήττας. Δεν μπορείς να λες ότι «θα προσπαθήσεις» και ταυτόχρονα ότι «θα αντιμετωπίσεις τον χαλασμό του δωματίου» αλλά ΝΑ τον αντιμετωπίσεις θαρραλέα, με μεθοδικότητα. Συνήθως η λέξη «προσπαθώ»  συνοδεύεται από το «θα», σπάνια λες «να προσπαθήσω να …» συνήθως λες «θα προσπαθήσω να …»  Μπορώ να σου εγγυηθώ, ότι Αν Προσπαθήσεις, δεν πρόκειται να έχεις κανένα αποτέλεσμα, ή στην καλύτερη περίπτωση μπορείς αφού προσπαθήσεις,  να έχεις ένα ασήμαντο αποτέλεσμα.

Σκέψου πως δεν προσπαθείς να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι – απλά σηκώνεσαι. Δεν προσπαθείς να αναπνεύσεις, να σκεφτείς, να φας, απλά το κάνεις χωρίς σκέψη. Αυτό είναι η ΘΕΛΗΣΗ. Απλά θέλεις να φας και τρως, θέλεις να κοιμηθείς και κοιμάσαι, θέλεις να αναπνεύσεις και απλά το κάνεις. Για να επιτύχεις ένα στόχο, δεν  προσπαθείς να το κάνεις, απλά το κάνεις.

*Αλλά: «Θα προσπαθήσω να μάθω αγγλικά αλλά  πρώτα να σταματήσουν τα προγράμματα εκπαίδευσης στην δουλειά». Η λέξη «αλλά» είναι η αντίστοιχη λέξη για την όπισθεν του αυτοκινήτου -όταν θέλεις να αναπτύξεις ταχύτητα προς τα μπρος- στον προφορικό λόγο. Αναιρεί αυτό που μόλις έχει ειπωθεί. Το «αλλά» είναι η καλύτερη γόμα, σβήνει όλες τις θετικές δονήσεις που εξέφρασες προηγουμένως. Εάν ένας φίλος σου πει: «Ελένη, φαίνεσαι πολύ καλά σήμερα, αλλά τα μαλλιά σου είναι χάλια», είναι προτιμότερο να μην είχε πει τίποτα. Εάν μια φίλη σου σχολιάσει την σοκολατένια σου μηλόπιτα με την καινούργια συνταγή κάπως έτσι, «η γεύση είναι θαυμάσια, αλλά με έπιασε η κοιλιά μου» είναι καλύτερα να μην είχες λάβει κανένα εγκώμιο.

Αν λοιπόν δεν είναι καλό για κάποιον άλλο να το κάνει σε σένα, τότε πώς μπορείς να δέχεσαι και το κάνεις εσύ στον εαυτό σου; Όταν κάποιος λέει «Ναι, αλλά …» να γνωρίζεις πως η έμφαση είναι στο «αλλά» και όχι στο «ναι».

Όταν εκφράζει κανείς την επιβεβαίωσή του, την πρόθεση του, δεν υπάρχει «αλλά» ούτε «προσπάθεια». Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάποιος εκφράζει την πρόθεση του να πετύχει κάποιον στόχο του, δεν χωράει ούτε «προσπάθεια» ούτε «αλλά».

Επιπλέον να θυμάσαι πως, σε μια πρόταση που χρησιμοποιούμε το «αλλά» δίνουμε έμφαση σε ότι το ακολουθεί. Δηλαδή στην πρόταση «Μαρία, φαίνεσαι πολύ καλά σήμερα, αλλά τα μαλλιά σου είναι χάλια», αν προσέξεις, αντιλαμβάνεσαι πως περισσότερη προσοχή τραβά το δεύτερο μισό της πρότασης παρά το πρώτο. Το «αλλά» είναι που το κάνει αυτό. Είναι μια τεχνική ελέγχου και προπαγάνδας αλλά και κατευνασμού αντιρρήσεων ή χρήση της λέξης «αλλά».

Λέει ο πωλητής χαμογελώντας με συγκατάβαση «Ξέρεις έχεις δίκιο το αυτοκίνητο είναι ακριβό αλλά έχει μεγαλύτερους χώρους» Αν σε νοιάζει η ευρυχωρία του αυτοκινήτου – και ο καλός πωλητής το ‘χει ήδη καταλάβει- τότε η πρόταση του πωλητή με το «αλλά» είναι ικανή να πετύχει την πώληση. Το πετυχαίνει απλά μετατοπίζοντας την προσοχή σου από την ακριβή τιμή, χρησιμοποιώντας το «αλλά» στις λέξεις που χρησιμοποιεί. Το αντίθετο του «αλλά» είναι το «και». Ας ξαναδούμε την πρόταση του πωλητή «Ξέρεις έχεις δίκιο το αυτοκίνητο είναι ακριβό και έχει μεγαλύτερους χώρους» πόση πιθανότητα έχει να το πουλήσει και να υποθέσω πως αντιλαμβάνεσαι τι ακούγεται.

Επίσης να υποθέσω πως κάνει κατανόηση, το τι ζημιά κάνουν οι λάθος λέξεις σε μια πρόταση, όταν ακούγονται. Σε αφήνω εδώ να φανταστείς πόση ζημιά κάνουν οι λέξεις όταν δεν εκφράζονται αλλά παραμένουν μέσα στον νου σαν σκέψεις. Είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο πως αυτές οι λάθος λέξεις δημιουργούν ανεξέλικτες σκέψεις – και τα συναισθήματα που τις συνοδεύουν- και εμφανίζουν τις σωματικές ασθένειες όπως επίσης και καθορίζουν την ζωή μας ολόκληρη. [Α][Β] [Γ]

«Η γλώσσα έχει ήθος, δεν έχει ηθική» αναφέρει ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης «και υπόκειται σε δεσμεύσεις ποιότητας, ειλικρίνειας και δηλωτικότητας στην επικοινωνία, αλλά δεν υποκύπτει σε κανόνες έξωθεν ή άνωθεν επιβαλλόμενους για το τι πρέπει (για λόγους ηθικής ή πολιτικής ορθότητας) να λέγεται και τι όχι. Η ίδια η κοινωνία καθορίζει συμβατικά το σύστημα, τους κώδικες, τα επίπεδα, τις προϋποθέσεις και τους λοιπούς παράγοντες της γλωσσικής επικοινωνίας διαμορφώνει τη γλώσσα που την εκφράζει. Κανένας άνθρωπος και καμιά ομάδα δεν μπορεί να επιβάλει τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται στη γλώσσα.

Η απαγόρευση λέξεων, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα σύγκρουση με την κοινωνία, με μεγαλύτερα ή μικρότερα κοινωνικά σύνολα που εκφράζονται με τις αντίστοιχες λέξεις. Αν η ίδια η κοινωνία παύσει να τις χρησιμοποιεί, αυτομάτως αίρεται η επικοινωνιακή ζωή και νομιμότητα των λέξεων, τότε οι λέξεις παύουν να υπάρχουν. Η αχρησία των λέξεων στην επικοινωνιακή πράξη και όχι η τεχνητή ή βίαιη απαγόρευσή τους είναι η φυσική κατάσταση εξαφάνισης των λέξεων από μια γλώσσα.»

Συμφωνώ μαζί του ειδικά αν σκεφτούμε πως οι λέξεις έχουν Ενεργειακές δονήσεις, κραδασμούς, διεγείρουν και κατευθύνουν αυτόν που τις προφέρει μα κι αυτόν που τις ακούει. Χρειάζεται να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο τι λέμε, ποιές λέξεις επιλέγουμε και πως τις χρησιμοποιούμε, με ποιόν τρόπο απευθυνόμαστε στο εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας. Η αχρησία μιας λέξης που δεν έχει τους κραδασμούς που είναι απαραίτητοι, στην επίτευξη των σκοπών μας, την καθιστά ανενεργή.

Γιατί νομίζεις πως έχουν αλλοιώσει τόσο πολύ τις έννοιες και τους ορισμούς των λέξεων που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι; Ένας λόγος είναι για να τους ελέγχουν, αλλά σημαντικότερος λόγος είναι για να περιορίσουν το δυναμικό των ανθρώπων σε επίπεδα που αυτοί επιλέγουν και αυτός είναι ο βασικός λόγος που αποτυγχάνεις σε ότι «προσπαθείς».

***
Λεξησαφήνιση:

*Αν [án] & εάν [eán] σύνδ. :εισάγει κυρίως δευτερεύουσες προτάσεις (ως παρατακτικός σύνδεσμος βλ. σημ. IV1β): I. υποθετικές: 1. δηλώνει την προϋπόθεση που πρέπει να ισχύει (υπόθεση) για να συμβεί αυτό που εκφράζει η κύρια πρόταση (απόδοση)· στην περίπτωση που, ανίσως, αν τυχόν, άμα: ~ θέλεις, προσφέρομαι να σε βοηθήσω. Εάν μπορούσα, θα σ΄ έπαιρνα μαζί μου. Θα πλούτιζες, ~ συνεταιριζόσουν μαζί του. (Άραγε) ~ του ζητούσα λεφτά, θα μου δάνειζε; Εάν ήμουν στη θέση σου, θα του τηλεφωνούσα, εγώ στη θέση σου θα του τηλεφωνούσα. Θα γελάσετε, ~ σας πω τι έπαθα, όταν σας πω. Tου είπαμε πως ~ έχανε, (τότε) θα χάναμε όλοι. || κάθε φορά που, όταν: ~ χρειάζεται κτ., τηλεφωνεί και της το φέρνουν. Mπορείς να φτιάξεις πράσινο χρώμα, ~ ανακατέψεις κίτρινο με μπλε. || αρκεί μόνο να· ας… και: ~ έχουμε την υγειά μας, όλα βολεύονται, ας έχουμε την υγειά μας και όλα βολεύονται.

*Όταν [ótan] σύνδ. χρον. : I. εισάγει δευτερεύουσες χρονικές προτάσεις. 1. δηλώνει πραγματικό γεγονός που έγινε: α. συγχρόνως με την πράξη που εκφράζει η κύρια πρόταση· τη στιγμή που: ~ τον είδε, ξεφώνισε από χαρά, μόλις. ~ έφτασαν, ήταν πολύ αργά. ~ τον γνωρίσεις,  αλλάζεις γνώμη. Έβρεχε, θυμάμαι, ~ τον πρωτογνώρισα.

*Αλλά [alá] σύνδ. αντιθ. : μα. I. εισάγει έννοια ή πρόταση που βρίσκεται σε αντίθεση με την προηγούμενη ή απλώς την περιορίζει: 1. (μερικές φορές ~ όμως) σε απλή αντιθετική σύνδεση: Tο σπιτάκι τους ήταν παλιό, ~ νοικοκυρεμένο. Πήγα να τους αποχαιρετήσω, ~ όμως δεν τους πρόλαβα. Είναι πανέξυπνος, ~ τεμπέλης. Δεν είναι όμορφος, ~ όμως μου αρέσει. Tου μίλησαν όχι άσχημα, ~ ευγενικά και συμβουλευτικά, δεν του μίλησαν άσχημα… Όχι σήμερα, ~ αύριο οπωσδήποτε θα ‘ρθω, αν όχι σήμερα, αύριο όμως… || συχνά η αντίθεση είναι προς κτ. που εννοείται: Δεν του τηλεφώνησα, ~ και τι να του έλεγα; τι να του έλεγα, αν του τηλεφωνούσα; || ύστερα από τελεία (βλ. και σημ. I4γ): Σας καθυστερώ. ~ δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

*και [ke & ké] & κι [ki] συχνά πριν από φωνήεν· σύνδ. συμπλεκτ. : με πολλαπλές σημασίες και λειτουργίες. I. συνδέει παρατακτικά δύο ή περισσότερους ισοδύναμους όρους ή προτάσεις· μπαίνει πριν από το τελευταίο συμπλεκόμενο μέρος ή, σε περιπτώσεις έμφασης, πριν από κάθε συμπλεκόμενο μέρος. 1. σε παρατακτική σύνδεση όρων: α. Πρωί ~ βράδυ. Εσύ κι εγώ. Ο Γιάννης ~ ο Γιώργος. Kαλός ~ εργατικός. Mιλάει αγγλικά ~ γαλλικά. ~ σήμερα ~ αύριο ~ πάντα.

|| σε αποφατική συμπλοκή: Aναφέρομαι στον κανόνα ~ όχι στην εξαίρεση. β. με προσθετική σημασία: Θα σου δώσω ~ αυτό, επιπλέον. Θέλω ~ άλλα πέντε μέτρα. Ξέρω επιπλέον ~ τη διεύθυνσή του.

|| σε κατά προσέγγιση υπολογισμό: Θα είναι πενήντα ~ χρονών, μάλλον ή σίγουρα πάνω από πενήντα. Είκοσι ~ βάλε. γ. με αντιθετική σημασία: ~ όμως, για έντονη ένσταση ή αντίρρηση με τα προηγούμενα: ~ όμως κάνεις λάθος, παρ΄ όλα αυτά. ~ όμως η γη κινείται. δ. με επιδοτική σημασία: ~ / ακόμη ~ / ~ μάλιστα: Aφού κι εσύ το ξέχασες, ακόμη κι εσύ. Aκόμη ~ δουλειά τού βρήκε. Tου το έστειλε ~ μάλιστα αεροπορικώς. Θα σε ειδοποιήσω ~ αμέσως μάλιστα. ΦΡ ~ συ τέκνον*, Bρούτε.

|| σε επιδοτική σύνδεση: Όχι μόνο τώρα, αλλά ~ για πάντα. ε. με διαχωριστική σημασία σε στερεότυπη εκφορά για να χαρακτηρίσει κτ. ως αδιάφορο, ανώφελο, μάταιο κτλ.: ~ αύριο ~ μεθαύριο, όποτε θέλεις έλα, είτε… είτε. στ. με συγκριτική σημασία ύστερα από λέξεις που δηλώνουν ταυτότητα ή ομοιότητα: όπως / καθώς ~, σαν ~: Γράφει όπως (κι) εσύ. Δουλεύει σαν κι εσένα.