Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (151.1-155.1)

151. ΛΕΩΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΜΥΝ [151.1] λέοντος κοιμωμένου μῦς τῷ στόματι διέδραμεν. ὁ δὲ ἐξαναστὰς πανταχοῦ περιειλίττετο ζητῶν τὸν προσεληλυθότα. ἀλώπηξ δὲ αὐτὸν θεασαμένη ὠνείδιζεν, εἰ λέων ὢν ἐφοβήθη μῦν. καὶ ὃς ἀπεκρίνατο· «οὐ τὸν μῦν ἐφοβήθην, ἀλλὰ κατὰ τῆς τόλμης αὐτοῦ τὴν ὀργὴν ἔχω».
[ὁ λόγος διδάσκει τοὺς φρονίμους τῶν ἀνθρώπων μηδὲ τῶν μετρίων πραγμάτων καταφρονεῖν.]

152. ΛΕΩΝ ΚΑΙ ΑΡΚΤΟΣ
[152.1] λέων καὶ ἄρκτος ἐλάφου νεβρὸν εὑρόντες περὶ τούτου ἐμάχοντο. δεινῶς δὲ ὑπ᾽ ἀλλήλων διατεθέντες ἐπειδὴ ἐσκοτώθησαν, ἡμιθανεῖς ἔκειντο. ἀλώπηξ δὲ παριοῦσα ὡς ἐθεάσατο τοὺς μὲν παρειμένους, τὸν δὲ νεβρὸν ἐν μέσῳ κείμενον, ἀραμένη αὐτὸν διὰ μέσου αὐτῶν ἀπηλλάττετο. οἱ δὲ ἐξαναστῆναι μὴ δυνάμενοι ἔφασαν· «ἄθλιοι ἡμεῖς, εἴ γε ἀλώπεκι ἐμοχθοῦμεν».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι εὐλόγως ἐκεῖνοι ἄχθονται, οἳ τῶν ἰδίων καμάτων τοὺς τυχόντας ὁρῶσι τὰς ἐπικαρπίας ἀποφερομένους.

153. ΛΕΩΝ ΚΑΙ ΛΑΓΩΟΣ
[153.1] λέων περιτυχὼν λαγωῷ κοιμωμένῳ τοῦτον ἔμελλε καταφαγεῖν. μεταξὺ δὲ θεασάμενος ἔλαφον παριοῦσαν ἀφεὶς τὸν λαγωὸν ἐκείνην ἐδίωκεν. ὁ μὲν οὖν ἀπὸ τῶν ψόφων ἐξαναστὰς ἔφυγεν· ὁ δὲ λέων ἐπὶ πολὺ διώξας τὴν ἔλαφον ἐπειδὴ καταλαβεῖν οὐκ ἠδυνήθη, ἐπανῆλθεν ἐπὶ τὸν λαγωόν. εὑρὼν δὲ καὶ αὐτὸν πεφευγότα ἔφη· «ἀλλ᾽ ἔγωγε δίκαια πέπονθα, ὅτι ἀφεὶς τὴν ἐν χερσὶν βορὰν ἐλπίδα μείζονα προὔκρινα».
οὕτως ἔνιοι τῶν ἀνθρώπων μετρίοις κέρδεσι μὴ ἀρκούμενοι λανθάνουσι καὶ τὰ ἐν χερσὶ προϊέμενοι.

154. ΛΕΩΝ, ΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΩΠΗΞ
[154.1] λέων καὶ ὄνος καὶ ἀλώπηξ κοινωνίαν πρὸς ἀλλήλους σπεισάμενοι ἐξῆλθον εἰς ἄγραν. πολλὴν δὲ ‹θήραν› αὐτῶν συλλαβόντων ὁ λέων προσέταξε τῷ ὄνῳ διελεῖν αὐτοῖς. τοῦ δὲ τρεῖς μοίρας ποιήσαντος καὶ ἐκλέξασθαι αὐτῷ παραινοῦντος ὁ λέων ἀγανακτήσας [ἁλλόμενος] κατεθοινήσατο αὐτὸν καὶ τῇ ἀλώπεκι μερίσαι προσέταξεν. ἡ δὲ πάντα εἰς μίαν μερίδα συναθροίσασα καὶ μικρὰ ἑαυτῇ ὑπολιπομένη παρῄνει αὐτῷ ἑλέσθαι. ἐρομένου δὲ αὐτὴν τοῦ λέοντος, [καὶ] τίς αὐτὴν οὕτω διανέμειν ἐδίδαξεν, ἡ ἀλώπηξ εἶπεν· «αἱ τοῦ ὄνου συμφοραί».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι σωφρονισμὸς γίνεται τοῖς ἀνθρώποις τὰ τῶν πέλας δυστυχήματα.

155. ΛΕΩΝ ΚΑΙ ΜΥΣ
[155.1] λέοντος κοιμωμένου μῦς τῷ σώματι ἐπέδραμεν· ὁ δὲ ἐξαναστὰς καὶ συλλαβὼν αὐτὸν οἷός τε ἦν καταθοινήσασθαι. τοῦ δὲ δεηθέντος μεθεῖναι αὐτὸν καὶ λέγοντος, ὅτι σωθεὶς χάριτας αὐτῷ ἀποδώσει, γελάσας ἀπέλυσεν αὐτόν. συνέβη δὲ αὐτὸν μετ᾽ οὐ πολὺ τῇ τοῦ μυὸς χάριτι περισωθῆναι. ἐπειδὴ γὰρ συλληφθεὶς ὑπό τινων κυνηγῶν κάλῳ ἐπεδέθη τινὶ δένδρῳ, τὸ τηνικαῦτα ἀκούσας ὁ μῦς αὐτοῦ στένοντος ἐλθὼν τὸν κάλων περιέτρωγε καὶ λύσας αὐτὸν ἔφη· «σὺ μὲν οὕτω μου τότε κατεγέλασας ὡς μὴ προσδεχόμενος παρ᾽ ἐμοῦ ἀμοιβὴν κομιεῖσθαι, νῦν δ᾽ εὖ ἴσθι, ὅτι ἔστι καὶ παρὰ μυσὶ χάρις».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι ἐν καιρῶν μεταβολαῖς καὶ οἱ σφόδρα δυνατοὶ τῶν ἀσθενεστέρων ἐνδεεῖς γίνονται.

***
151. Το λιοντάρι που φοβήθηκε τον ποντικό.
[151.1] Μια φορά το λιοντάρι το είχε ρίξει στον ύπνο, όταν αίφνης ο ποντικός πέρασε τρεχάτος πάνω από τη στοματάρα του. Αμέσως το θηρίο πετάχτηκε από το λήθαργο και βάλθηκε να στριφογυρίζει από εδώ και από εκεί γυρεύοντας ποιός το είχε πλησιάσει. Το είδε τότε η αλεπού και έπιασε να το περιγελά: «Καλά, τί λιοντάρι είσαι εσύ, άμα σκιάχτηκες τόσο το μικρό το ποντικάκι». Ο λέοντας όμως αποκρίθηκε: «Τί είναι αυτά που λες! Φυσικά και δεν φοβήθηκα το ποντικάκι. Απεναντίας, είμαι έξω φρενών με το θράσος του!».
[Το δίδαγμα του μύθου: Οι μυαλωμένοι άνθρωποι δεν πρέπει να καταφρονούν τίποτε, όσο ασήμαντο και αν φαίνεται.]

152. Το λιοντάρι και η αρκούδα.
[152.1] Μια φορά το λιοντάρι και η αρκούδα τσακώσανε το μικρό μιας ελαφίνας και βάλθηκαν να μαλώνουν ποιός θα το πάρει. Έτσι, που λέτε, κάνανε μεγάλη ζημιά ο ένας στον άλλο, ώσπου τελικά τους ήρθε σκοτοδίνη και έπεσαν κάτω μισοπεθαμένοι. Έτυχε τότε να περάσει από εκεί η αλεπού, και φυσικά τους είδε και τους δύο τάβλα κάτω σε κατάσταση λιποθυμίας, ενώ το ελαφάκι ήταν παρατημένο ανάμεσά τους. Βούτηξε λοιπόν η ίδια το ζωάκι από εκεί μέσα και το έβαλε στα πόδια. Τότε τα δύο θηρία, που δεν μπορούσαν ούτε καν να ανασηκωθούν, άρχισαν να μουρμουρίζουν: «Να πάρει η οργή, τί δυστυχία! Να τραβήξουμε τέτοιο ζόρι μόνο και μόνο για να κερδίσει η αλεπού!».
Το δίδαγμα του μύθου: Είναι φυσικό να στενοχωριούνται όσοι βλέπουν τον πρώτο τυχόντα να απολαμβάνει τα οφέλη από τον δικό τους κόπο.

153. Το λιοντάρι και ο λαγός.
[153.1] Ήταν κάποτε ένα λιοντάρι που έτυχε να βρει μπροστά του έναν λαγό, κοιμισμένον του καλού καιρού. Ετοιμαζόταν λοιπόν να τον καταβροχθίσει, όταν ξαφνικά πήρε το μάτι του μια ελαφίνα να περνάει από εκεί κοντά. Αμέσως, που λέτε, παράτησε τον λαγό και βάλθηκε να καταδιώκει το μεγαλύτερο θήραμα. Στο μεταξύ ο λαγός ξύπνησε από τη φασαρία, και φυσικά πετάχτηκε πάνω και το έβαλε στα πόδια, όπου φύγει-φύγει. Όσο για το λιοντάρι, κυνηγούσε για πολλή ώρα την ελαφίνα, αλλά δεν κατόρθωσε να την τσακώσει. Στο τέλος, λοιπόν, γύρισε πίσω να πιάσει τουλάχιστον τον λαγό. Διαπίστωσε όμως ότι και αυτός είχε γίνει άφαντος, οπότε σκέφτηκε: «Μωρέ καλά να πάθω. Τί ήθελα να παρατήσω το φαΐ που είχα σίγουρο στα χέρια μου, προτιμώντας τις μεγάλες προσδοκίες;».
Έτσι συμβαίνει και με μερικούς ανθρώπους: Δεν τους φτάνουν τα μικρά κέρδη, και τελικά, προτού καλά-καλά το καταλάβουν, κλοτσάνε μακριά ακόμη και τα λίγα που είχαν στην κατοχή τους.

154. Το λιοντάρι, ο γάιδαρος και η αλεπού.
[154.1] Μια φορά και έναν καιρό το λιοντάρι, ο γάιδαρος και η αλεπού σύναψαν επίσημη σύμβαση συνεργασίας μεταξύ τους και βγήκαν και οι τρεις μαζί για κυνήγι. Έπιασαν, που λέτε, πολλά θηράματα, και στο τέλος το λιοντάρι έδωσε εντολή στον γάιδαρο να κάνει τη μοιρασιά. Ο κακομοίρης ο κυρ-Μέντιος το πήρε κατά γράμμα, οπότε χώρισε τη λεία σε τρία ίσα μερίδια και παρακάλεσε τους άλλους να διαλέξουν. Του λιονταριού, φυσικά, του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με τούτο, και αμέσως πήδηξε πάνω στον γάιδαρο και τον κατασπάραξε. Έπειτα ανέθεσε εκ νέου στην αλεπού το καθήκον της διανομής. Ξέρετε λοιπόν τί έκανε εκείνη; Στοίβαξε σχεδόν ολόκληρη τη λεία από τη μία μεριά, σαν ένα μερίδιο, αφήνοντας από την άλλη μόνο κάτι ψιλοπράγματα για τον εαυτό της, και ύστερα κάλεσε το λιοντάρι να διαλέξει. Τότε τη ρώτησε το θηρίο ποιός της είχε μάθει να κάνει τη μοιρασιά τόσο καλά. Και η αλεπού απάντησε: «Το κακό το ριζικό του γάιδαρου, βέβαια!».
Το δίδαγμα του μύθου: Οι δυστυχίες των άλλων βάζουν στον άνθρωπο μυαλό.

155. Το λιοντάρι και ο ποντικός.
[155.1] Μια φορά το λιοντάρι το είχε ρίξει στον ύπνο, όταν ξαφνικά ο ποντικός πέρασε τρεχάτος πάνω από το σώμα του. Αμέσως το ζώο πετάχτηκε πάνω, τσάκωσε τον εισβολέα και ήταν έτοιμο να τον κάνει μια χαψιά. Ο ποντικός βάλθηκε βέβαια να εκλιπαρεί το θεριό: «Άφησέ με, άφησέ με να χαρείς!»· και δήλωνε κιόλας ότι θα του χρωστάει ένα μεγάλο ευχαριστώ αν του χαρίσει τη ζωή. Τότε το λιοντάρι έβαλε τα γέλια και τον αμόλησε να φύγει. Κοιτάξτε όμως πώς ήρθαν τα πράγματα μετά από λίγο και το θηρίο γλίτωσε τη ζωή του ακριβώς χάρη στην ευγνωμοσύνη του ποντικού. Κατέφτασαν, που λέτε, κάτι κυνηγοί και αιχμαλώτισαν το λιοντάρι, δένοντάς το με χοντρά σχοινιά πάνω σε ένα δέντρο. Βογκούσε τότε το έρμο, ώσπου με τα πολλά το άκουσε ο ποντικός. Αμέσως λοιπόν έσπευσε εκεί και άρχισε λίγο-λίγο να ροκανίζει τα σχοινιά γύρω-γύρω, μέχρι που ελευθέρωσε το παγιδευμένο ζώο. «Βλέπεις;», του είπε εντέλει ο ποντικός, «εσύ έβαλες τα γέλια τότε και δεν περίμενες ότι ήταν ποτέ δυνατόν να κερδίσεις από μένα ανταμοιβή. Τώρα όμως, φαντάζομαι, το κατάλαβες πια ότι ακόμη και ένα ποντίκι μπορεί να σου κάνει χάρη».
Το δίδαγμα του μύθου: Άμα αλλάξουν οι περιστάσεις, ακόμη και οι πιο ισχυροί μπορεί να βρεθούν να έχουν την ανάγκη των αδύναμων.

Άλλο θετική σκέψη, άλλο παραμυθιάζω τον εαυτό μου

Το ομολογώ. Είμαι υπέρ μιας θετικής ψυχολογίας που εστιάζει περισσότερο στα δυνατά μας σημασία και στην αξιοποίηση τους αντί να επικεντρώνεται στον εντοπισμό των αδυναμιών και στη διόρθωση τους.

Θετική θέαση των πραγμάτων με μέτρο
Το αποτέλεσμα ήταν το «σκέψου θετικά» ή «αντικατέστησε τις αρνητικές σκέψεις με θετικές», να παρουσιάζεται σαν συμβουλή-πανάκεια. Εννοείται πως μια θετικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων έχει οφέλη και συμβάλλει στην ψυχική και σωματική υγεία. Απαιτείται όμως μια ισορροπία. Η κατάχρηση δεν ωφελεί κανέναν.

Η θετική σκέψη βοηθάει υπό μία προϋπόθεση. Για να έχει αποτέλεσμα, χρειάζεται να την πιστεύετε έστω και λίγο, να έχει κάποια πειστικότητα. Ειδάλλως, θα νιώσετε σαν να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας και δεν θα αισθανθείτε καλύτερα. Το αντίθετο. Θυμηθείτε την τελευταία φορά που κάποιος προσπάθησε να φτιάξει την καλή σας διάθεση ή να σας ενθαρρύνει μετά από μια απογοήτευση με λόγια που δεν πιστεύατε καθόλου. Τι αποτέλεσμα είχε και πώς νιώσατε;

Η κατάχρηση θετικής σκέψης σπέρνει δεινά
Επιπλέον, η κατάχρηση της θετικής σκέψης δεν σας προετοιμάζει για πιθανές δυσκολίες. Η πραγματικότητα ενέχει και αρνητικές καταστάσεις και η πιθανή πρόβλεψή τους μπορεί να οδηγήσει σε κατάλληλη προετοιμασία για μια επιτυχή αντιμετώπιση.

Η θετική σκέψη δεν σημαίνει άγνοια αρνητικών πιθανοτήτων.

Επιλέξτε θετική σκέψη με επίγνωση… και καλή επιτυχία!

Ας μιλήσουμε για την ντροπή

Μπορείς να φέρεις στον νου σου μια κατάσταση όπου στάθηκες ανήμπορος να εκτεθείς μπροστά σε άλλους; Πόσες φορές έχεις ευχηθεί να «ανοίξει η γη να σε καταπιεί»; Έχεις βρεθεί ποτέ στην θέση όπου απέφυγες ένα άτομο μόνο και μόνο επειδή ένιωσες ότι το βλέμμα του σε διαπερνά; Αν κατάφερες να τοποθετήσεις τον εαυτό σου σε κάποιες από αυτές τις καταστάσεις τότε σίγουρα θα ένιωσες ένα συναίσθημα αρκετά γνώριμο: Αυτό της ντροπής.

Η περιπλοκότητα του συναισθήματος της ντροπής

Το συναίσθημα της ντροπής αποτελεί ένα αρκετά περίπλοκο και διαβρωτικό συναίσθημα. Το υποκείμενο που ντρέπεται, καταστέλλει την επιθυμία του να εκφράσει τα συναισθήματα του φοβούμενο ότι θα ρεζιλευτεί περιορίζοντας την ικανότητα του να αισθανθεί ελεύθερο και χαρούμενο για αυτό που πραγματικά είναι. Το αίσθημα της ντροπής συμπιέζει και τα αρνητικά συναισθήματα που τυχόν βιώνει το άτομο, όπως είναι ο φόβος, η λύπη, η ανησυχία, στερώντας του έτσι την δυνατότητα να αποφορτιστεί συναισθηματικά. Ζει λοιπόν, σε ένα καθεστώς όπου επικρατεί έντονο άγχος το οποίο πηγάζει από τον έντονο φόβο της απόρριψης από τους άλλους.

Το άτομο που ντρέπεται...

Το άτομο που ντρέπεται χαμηλώνει το βλέμμα και κοκκινίζει πολύ εύκολα. Πολύ συχνά υποτιμάει τον εαυτό και δεν χάνει ευκαιρία να απομονώνεται. Κατά την διάρκεια της διαδικασίας αποφεύγει το βλέμμα, και ομολογεί την επιθυμία του να είναι «αόρατο» και «να εξαφανιστεί από προσώπου γης». Είναι εμφανές δηλαδή ότι το υποκείμενο της ντροπής σταδιακά υποτιμάει τον εαυτό του τόσο που η υποτίμηση γίνεται συνώνυμο της ύπαρξης του.

Πώς όμως δημιουργήθηκε αυτή η απαξιωτική αίσθηση εαυτού;

Η πηγή λοιπόν της ντροπής για ένα άτομο μπορεί να είναι σωματική, ψυχική, ηθική, κοινωνική και οικογενειακή ή ένα σύμπλεγμα όλων αυτών.

Η σωματική, αφορά την κατάσταση του σώματός του, την πιθανή σωματική αναπηρία του, την έλλειψη καθαριότητας, την κακοσμία, την εξωτερική εμφάνιση και την πιθανή έκθεση της γύμνιας του σώματος του με βίαιο και ταπεινωτικό τρόπο αλλά και περιλαμβάνει και την γελιοποίηση και τον εξευτελισμό που προκύπτουν από τα παραπάνω.

Η ψυχική αφορά την απώλεια της αυτοεκτίμησης κ ότι μπορεί να την προκαλέσει οδηγώντας στην εσωτερική κατάρρευση του ατόμου. Η απαρχή της απώλειας συνήθως τοποθετείται όταν το παιδί προσπαθεί να δείξει τις ικανότητες του στους γονείς, αλλά εκείνοι έχοντας μια απορριπτική στάση δεν απαντούν με κατανόηση και προσοχή σε αυτή την προσπάθεια. Το παιδί από εκείνο το σημείο και έπειτα νιώθει ανίκανο να ικανοποιήσει τους γονείς του για αυτό που είναι αποκτώντας έτσι μειωμένη αξία εαυτού.

Η ηθική αφορά την παραβίαση κοινά αποδεκτών κοινωνικών κανόνων και αξιών. Η ντροπή που βιώνεται πρώτα ως απειλή απόρριψης από το κοινωνικό σύνολο, σχετίζεται πάντα με τις κυρίαρχες κοινωνικές αξίες, ηθικές επιταγές και κοινωνικές νόρμες που έχουν μέσω της εκπαίδευσης εσωτερικευθεί από το άτομο διαμορφώνοντας τον ιδανικό εαυτό ο οποίος διαμορφώνεται από τις τρέχουσες αξίες και πεποιθήσεις κάθε κοινωνίας. Όταν το άτομο παραβιάσει αυτούς τους κανόνες ντρέπεται, αφού ο εαυτός του όπως καθρεπτίζεται στο βλέμμα του άλλου απέχει κατά πολύ από τον ιδανικό εαυτό του που έχει φαντασιωθεί.

Η κοινωνική αφορά τον στιγματισμό του ατόμου λόγω της διαφορετικότητας του (θρησκεία, σεξουαλική ταυτότητα, κουλτούρα). Το άτομο όντας διαφορετικό βιώνει την απόρριψή του από το κοινωνικό σύνολο και κατ’ επέκταση και την αποξένωση του από αυτό, τροφοδοτώντας ολοένα και περισσότερο το αίσθημα της ντροπής του.

Η οικογενειακή αφορά το αίσθημα της αποτυχίας που ανατροφοδοτείται από την οικογένεια του ατόμου που ντρέπεται. Οι αιτίες της ντροπής μπορεί να είναι οι «κακές» πράξεις του παιδιού, με βάση πάντα την κρίση των γονιών του όπως η νυκτερινή ενούρηση, ο αυνανισμός, αλλά και διάφοροι άλλοι λόγοι που μπορεί να τους φέρουν σε κατάσταση γελιοποίησης μπροστά στους μεγάλους.

Βασική αιτία ντροπής μπορεί να είναι ότι το άτομο δεν αποτελούσε καρπός της επιθυμίας των γονιών του. Ακόμη, ντροπή μπορεί να νιώσει ένα παιδί όταν δέχεται ταπεινώσεις είτε λόγω των γονέων είτε ενώπιων τους χωρίς εκείνοι να κάνουν τίποτα για να το προστατεύσουν.

Η ενδοοικογενειακή βία επίσης μπορεί να βρίσκεται στην ρίζα της ντροπής. Επίσης, μια βασική πηγή ντροπής για ένα παιδί είναι η ντροπή για τους γονείς όταν εκείνοι δεν συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα κανονιστικά σχήματα που επικρατούν , τα οποία αφορούν το ντύσιμο, την εμφάνιση τη συμπεριφορά τους , τον τρόπο που μιλούν ή μια χρόνια ασθένεια. Το αίσθημα της ντροπής αφορά επίσης την οικονομική δυσμένεια που μπορεί να βιώνει ένα παιδί. Αυτή δεν είναι πηγή ντροπής από μόνη της, αλλά μπορεί να γίνει όταν οι συνθήκες ζωής γίνονται εξαιρετικά υποβαθμισμένες με αρνητικές επιπτώσεις στην υγιεινή του παιδιού και στην δυνατότητα του να ζει αξιοπρεπώς. Το παιδί σε αυτή την περίπτωση ντρέπεται για τον εαυτό του που σκέφτεται αρνητικά για την οικογενειακή του κατάσταση.

Το βλέμμα των άλλων στις παραπάνω περιπτώσεις γίνεται «γνώμονας» της ίδιας της ύπαρξης του ατόμου. Αυτό το βλέμμα κρίνει και κατακρίνει και φαίνεται να διαπερνά το άτομο εισχωρώντας βαθιά μέσα του και αποκαλύπτοντας τις αδυναμίες του και τις ανεπάρκειες του. Το άτομο που ντρέπεται ταυτίζεται με αυτό το βλέμμα, και ενστερνίζεται την απαξίωση του. Θεωρεί λοιπόν ότι δεν έχει αξία και ντρέπεται για αυτό. Η ντροπή τοποθετεί μέσα του έναν κριτή που του υπενθυμίζει ότι δεν αξίζει τίποτα και ότι είναι ένα μηδενικό χωρίς ελπίδα να γίνει κάτι καλύτερο. Ένα παιδί λοιπόν, που δεν έχει εισπράξει την αποδοχή για αυτό που είναι από τους γονείς του και έχει τύχει ειρωνικών σχολίων για το πως είναι από τους άλλους, θα αισθανθεί μια προσωπική αίσθηση ανεπάρκειας η οποία θα το ακολουθεί σαν συστατικό της ύπαρξής του και στις μετέπειτα διαπροσωπικές το σχέσεις.

Υπάρχει όμως κάποια θετική διάσταση στο συναίσθημα της ντροπής;

Στην σύγχρονη κοινωνία των «επιμελώς καμουφλαρισμένων συναισθημάτων» σπάνια παρατηρείται έστω και η χρήση της λέξης ντροπή. Η ντροπή δηλαδή ως συναίσθημα που από μόνο του ανήκει στα «μη λεκτά» τείνει να «αποσιωπάται» σαν να είναι «ταμπού».

Ντρεπόμαστε λοιπόν για την ίδια μας την ντροπή αφού η σκληρή πραγματικότητα έχει καταδικάσει το συγκεκριμένο συναίσθημα που παλαιότερα θεωρείτο ένδειξη αρετής και σοφίας.

Συνώνυμο της επιτυχίας στην έντονα ανταγωνιστική εποχή του σήμερα αποτελεί η σχεδόν επιβεβλημένη προβολή των επιτευγμάτων και των ικανοτήτων μας αποκλείοντας έτσι την οποιαδήποτε ένδειξη συστολής. Καταδικάζουμε λοιπόν την ντροπή μας αλλά παράλληλα όλα τα θετικά στοιχεία που δύναται να προσφέρει το συγκεκριμένο συναίσθημα, φορώντας ένα «προσωπείο» που ολοένα και μας απομακρύνει από τους συνανθρώπους μας.

Η ντροπή λοιπόν προκύπτει όταν εκθέτουμε στους άλλους τον εαυτόν μας. Τα συναίσθημα της ντροπής επομένως ανακύπτει είτε όταν βρισκόμαστε πολύ κοντά είτε πολύ μακριά από τους άλλους. Όταν είμαστε πολύ κοντά, ντρεπόμαστε γιατί νιώθουμε εκτεθειμένοι, δίνοντας την ευκαιρία στους άλλους να μας «παραβιάσουν» ώστε να επιβεβαιώσουν όλες τις πτυχές τις ύπαρξής μας. Όταν είμαστε απομακρυσμένο όμως, πάλι ντρεπόμαστε, καθώς αδιαφορούμε για την γνώμη των άλλων, βιώνοντας έτσι προκαταβολικά την απόρριψη τους. Το άτομο απομονώνεται ολοένα και περισσότερο φοβούμενο για το πώς θα εμφανιστεί στον άλλον. Δεν θρηνεί κρύβοντας την θλίψη του και δεν τρέμει κρύβοντας των φόβο και το άγχος του ζώντας έτσι σε μια «τρομοκρατία» της σύγχρονης εποχής όπου η αποφόρτιση των αρνητικών συναισθημάτων αποτελεί ένδειξη αδυναμίας.

Η ντροπή λοιπόν μπορεί να αποτελέσει εφόδιο για το άτομο όταν προκύπτει από κάτι υγιές μέσα του που θέλει να μείνει θετικά συνδεδεμένο με τους συνανθρώπους του , αποκτώντας έτσι , όπως είπαμε και παραπάνω την σωστή απόσταση από αυτούς.

Πώς μπορούμε όμως να γνωρίσουμε την θετική διάσταση της ντροπής μας;

Αρχικά, το άτομο που ντρέπεται τις περισσότερες φορές δεν παραδέχεται την ντροπή του. Το πρώτο βήμα επομένως σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία που έχει ως στόχο την αντιμετώπιση της ντροπής είναι το άτομο να μπορέσει να παραδεχτεί την ύπαρξη τους συγκεκριμένου συναισθήματος. Αυτό θα επιτευχθεί με το να μπορέσει να κατονομάσει την ντροπή του και να μιλήσει για αυτή, αποβάλλοντας έτσι το μεγαλύτερο εμπόδιο το οποίο είναι «η ντροπή της ντροπής». Το άτομο,  διαπιστώνει ποιοι είναι οι λόγοι που τον κάνουν να ντρέπεται και αν αυτοί είναι όντως υπαρκτοί και δικαιολογούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο του συγκεκριμένου συναισθήματος στη ζωή του.

Ακόμη σημαντικό βήμα της διαδικασίας είναι να επεξεργαστεί τις τραυματικές εμπειρίες που έχει βιώσει οι οποίες συντέλεσαν στην απορριπτική στάση που οικειοποιήθηκε για τον εαυτό του. ‘Όταν συμβούν τα παραπάνω και συστηθούμε με την ντροπή μας και κατ’ επέκταση με τον εαυτό μας θα μπορέσουμε να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας και παράλληλα να αποκτήσουμε ουσιαστικές σχέσεις με του συνανθρώπους μας.

Γνωρίζοντας την ντροπή μας … οικοδομούμε την υπερηφάνεια μας!

Αυτούς που παίζουν για να σε χάσουν, άστους να κερδίσουν

Δεν είναι λίγες οι φορές που διεκδικούμε την προσοχή, τη φροντίδα, την αποδοχή, την αγάπη, ανθρώπων που αργά ή γρήγορα μας απογοητεύουν, μας πληγώνουν, μας προκαλούν εσωτερικές συγκρούσεις και μας οδηγούν σε συναισθηματικές καταστάσεις δυσάρεστες έως νοσηρές.

Ανθρώπους που παίζουν με τα συναισθήματά μας και αδιαφορούν για τον τρόπο με τον οποίο μας επηρεάζουν αρνητικά, τεντώνοντας διαρκώς τα όριά μας με τη συμπεριφορά τους. Ανθρώπους που θα έλεγε κανείς πως παίζουν για να μας χάσουν. Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, ας τους αφήσουμε να κερδίσουν!

Είναι αλήθεια πως τα όριά μας τα βάζουμε μόνοι μας. Δηλώνοντας αυτά που δεν μας αρέσουν και ορίζοντας «ποινές» που θα πρέπει να τηρούνται πάσει θυσία αν χρειαστεί, προκειμένου να γίνουν σαφή και σεβαστά τα όρια αυτά. Στις πιο στενές μας σχέσεις όμως και σε εκείνες που έχουν ήδη εδραιωθεί από χρόνια σε μία βάση, είναι από δύσκολο έως σχεδόν ακατόρθωτο να γίνει αυτό χωρίς επιμονή και συνεχή προσπάθεια τήρησής τους, με κόστη που συχνά δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε. Έτσι παραμένουμε σε σχέσεις οικείες μα δυσλειτουργικές, σχέσεις που προκαλούν τοξικά συναισθήματα και οδηγούν σε ασθένειες, ψυχικές και σωματικές.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να διερευνούμε την ελαστικότητα των ορίων των άλλων και να διεκδικούμε την άμβλυνσή τους, ως απόδειξη της δικής μας δύναμης και επιρροής. Και αυτό συνήθως συμβαίνει στις σχέσεις – ακόμα και σε εκείνες που θεωρούνται καλές – αναπτύσσοντας έτσι στοιχεία που είναι από εξαρτητικά έως καταστροφικά. Ο καθένας όμως έχει καθήκον να προστατεύει τον εαυτό του μόνος του και να μην επιλέγει το ρόλο του θύματος δημιουργώντας θύτες που έπειτα κατηγορεί με ευκολία για την κατάστασή του.

Αν λοιπόν έχεις κι εσύ στη ζωή σου ανθρώπους που έλκυσες, επέλεξες, έδωσες και δεν πήρες αυτά που προσδοκούσες, αν έχεις κι εσύ στη ζωή σου ανθρώπους που δεν σέβονται τα όριά σου, που υποτιμούν τη νοημοσύνη σου, που προσβάλλουν την ηθική σου, αν έχεις κι εσύ στη ζωή σου ανθρώπους που παίζουν με τα συναισθήματά σου, με το μυαλό σου και ε την ψυχή σου, ανθρώπους που παίζουν για να σε χάσουν, τότε αυτούς τους ανθρώπους, άστους να κερδίσουν!

Όσα η φύση τολμά, ο άνθρωπος ούτε καν τα πλησιάζει

Πόση ομορφιά χωρά σε ένα λουλούδι και πόση σε έναν άνθρωπο; Πώς το “ναι χωρά” γίνεται πράξη στην φύση και πώς στον άνθρωπο; Μη μου πεις μόνο λόγια, τα λόγια τα ‘χω κι εγώ μέσα μου, πράξεις πες μου και παραδείγματα.

Θα αργήσεις να μου δείξεις, πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις κάτι αληθινό στους ανθρώπους, μα η φύση μου δείχνει αλήθειες κάθε μέρα. Κι αν επιλέγω το μακρυά σου άνθρωπε, είναι αυτό, που κουράστηκα μόνο να τα μιλώ. Η φύση εκφράζει, αναπνέει, ευωδιάζει, ανθίζει! Κι ο άνθρωπος τι;

Ένας χειμώνας που παγώνει κάθε ελπίδα για ζωή. Όσα η φύση τολμά, ο άνθρωπος ούτε καν τα πλησιάζει!

Όλοι μιλούν για μοναξιά στον άνθρωπο, λένε πως δεν θα τα καταφέρει μόνος, πως θα είναι άσχημα, δεν θα την παλέψει, θα χαθεί σε λαβυρίνθους απομόνωσης και πώς θα ζήσει; Φοβάται ο άνθρωπος το μετέωρο, δεν πληγιάζει τα χέρια του για να πιαστεί να ανέβει. Ένα δέντρο φυτρώνει ακόμη και στην άκρη ενός γκρεμού και στέκει αγέρωχο κι ας το χτυπούν οι άνεμοι κι ας το πονούν οι βράχοι!

Όσα η φύση τολμά, ο άνθρωπος ούτε καν τα πλησιάζει! Κι αν τα λουλούδια, τα δέντρα, τα πουλιά είναι της φύσης παιδιά, ο άνθρωπος από ποιας γέννας την κραυγή να ‘ρχίνισε και τη μισεί την φύση τόσο; Την ζηλεύει, την φθονεί και γιαυτό την καταστρέφει!

Τα μπλέκουν οι άνθρωποι τα πράγματα. Οι ζωές τους πατροναρισμένες σε κανονισμούς, σε συγκεκριμένες ασφαλτοδρομένες διαδρομές χωρίς ξέφωτα, διακλαδώσεις, χωρίς επιλογή!

Η φύση δεν βλέπει εμπόδια, ανοίγει δρόμους με την δύναμή της, δεν καταστρέφει, δημιουργεί καινούριες ευκαιρίες ζωής! Πόση ομορφιά χωρά σε ένα λουλούδι και πόση σε έναν άνθρωπο;

Η ομορφιά στη φύση στέκει μόνη. Τι να την κάνει την παρέα; Κι έτσι μονάχη συνεχίζει να μαγεύει, να γεμίζει ερωτηματικά, να αναπολεί, να γεύεται τα χρώματα που ευωδιάζουν από την δική της πηγή, από το δικό της χώμα, από τα δικά της έγκατα.

Δεν αντέχεις άνθρωπε την ομορφιά της φύσης γιατί αν μπορούσες να την χωρέσεις μέσα σου, χωρίς να σε πνίξει, θα μπορούσες να αγκαλιάσεις επιτέλους και το ίδιο σου τον εαυτό…

Και τελικά όσα η φύση τολμά, ο άνθρωπος ούτε καν τα πλησιάζει!

Φόβος, ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ζωής

«Καλύτερα να μετανιώσεις για όλα όσα έκανες, παρά για όσα δεν έκανες ποτέ» λένε κάποιοι.

Η ζωή όμως σε αλλάζει. Εκπλήξεις ευχάριστες, απρόβλεπτες συγκινήσεις, ή απλά περιστατικά ξαφνικά, που αντιστρέφουν την οπτική και σου δημιουργούν φόβο σε αλλάζουν, σε κάνουν να δεις μια άλλη εικόνα σου, ή τουλάχιστον μια άλλη εικόνα βγάζεις προς τα έξω, όσο κι αν το «μέσα» βράζει, πονάει, ή είναι σε πάλη. Στα τελευταία θα σταθώ.

Όταν επικρατεί σύγχυση και θολούρα στο μυαλό, όταν αισθάνεσαι πως κάποιες καταστάσεις σε υπερβαίνουν, όταν νιώθεις πως η πίεση σε κατακλύζει και είσαι έτοιμος για μια κίνηση σπασμωδική, ίσως παρορμητική και μοιραία μη αναστρέψιμη… πάρε μια ανάσα. Απλά δώσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου.

Όταν λειτουργούμε σε πανικό, οι πράξεις, μας οδηγούν σε φαύλους κύκλους, προφανέστατα χωρίς επιστροφή. Ο φόβος, πυροδοτεί το «εγώ», την ώρα που το «είναι» μας, δηλαδή η καρδιά, λέει απλά «Ηρέμησε, θα περάσει κι αυτό»…

Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ζωής. Δε βοηθάει σε καμία περίπτωση να δεις τα πράγματα καθαρά. Σε βάζει στην πρίζα και στην επιφάνεια βγαίνουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας από το μυαλό σου που το μόνο που σου προσθέτουν είναι, μάντεψε! Επιπλέον φόβο. Όταν είσαι σε πανικό, απλά πάρε μια ανάσα. Στο ξαναλέω. Γιατί το τριπάκι του, σε οδηγεί σε ενέργειες που ναι… αν δε μετάνιωσες ακόμα, θα το κάνεις σύντομα. Και εδώ φίλε μου… μιλάει και γράφει το βίωμα.

«Καλύτερα να μετανιώσεις για όλα όσα έκανες, παρά για όσα δεν έκανες ποτέ», ναι. Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Πόσο ανθρώπινο να μετανιώνεις για όλα αυτά που ο φόβος σε οδήγησε να πράξεις, τη στιγμή που η καθημερινότητα που κλινόσουν να αντιμετωπίσεις χρειαζόταν μάσκα οξυγόνου στην κυριολεξία; Πόσο ειλικρινές ένα «συγνώμη» που αισθάνεσαι απέναντι πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό, αλλά και σε ανθρώπους που ίσως πλήγωσες;

Πολλές φορές, κάνουμε τις καταστάσεις να μοιάζουν τόσο σύνθετες, ενώ επί της ουσίας, είναι σίγουρα πιο απλές. «Δε μπορείς να δώσεις λύση σε όλα τώρα. Έχεις μια ζωή μπροστά σου», μου ‘χε πει κάποτε ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος.

Με αυτό θα κλείσω συν το ότι το «μαστίγιο» στους εαυτούς μας επίσης δε βοηθάει. Αυτό που βοηθάει λέγεται «επίγνωση», την οποία σίγουρα χάνεις όταν είσαι στο τριπάκι του φόβου…

Είμαστε μικροί αλλά και κομμάτι αυτού του μεγάλου σύμπαντος

«Ο μοναχός είναι ένας άνθρωπος που έχει αποκοπεί από τα πάντα και βρίσκεται σε αρμονία με τα πάντα» – Ευάγριος Σχολαστικός

Το 1879, ο εξερευνητής Τζον Μιούιρ έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Αλάσκα. Καθώς εξερευνούσε τα φιόρδ και τα βραχώδη τοπία του διάσημου πλέον Εθνικού Πάρκου Γκλέισιερ Μπέι, ένιωσε ξαφνικά ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Ανέκαθεν ήταν ερωτευμένος με τη φύση, και εκεί, στο μοναδικό καλοκαιρινό κλίμα του μακρινού Βορρά, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ένιωθε ότι όλος ο κόσμος βρισκόταν σε συγχρονία.

Σαν να μπορούσε να δει ολόκληρο το οικοσύστημα και τον κύκλο της ζωής να περνούν μπροστά από τα μάτια του. Οι παλμοί του αυξήθηκαν, και εκείνος και η ομάδα του «ένιωσαν ζεστασιά, η οποία γρήγορα εξελίχθηκε σε ενσυναίσθηση για τα πάντα, σαν να είχαν μεταφερθεί πίσω στην καρδιά της φύσης», από την οποία όλοι προερχόμαστε.

Ευτυχώς ο Μιούιρ παρατήρησε και κατέγραψε στο ημερολόγιό του την όμορφη συνοχή του κόσμου γύρω του, κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει από τότε. Νιώθουμε τη ζωή και την κίνηση γύρω μας, όπως και την ομορφιά του σύμπαντος: οι παλίρροιες πάνε κι έρχονται με ακούραστη φιλοπονία, βρέχοντας τις όμορφες ακτές και κάνοντας τα σκουροκόκκινα φύκια στα ατελείωτα λιβάδια της θάλασσας να χορεύουν ρυθμικά, εκεί όπου τα ψάρια βρίσκουν τροφή, τα άγρια ποτάμια καταλήγουν σε λευκούς καταρράκτες, πάντα σε άνθιση, πάντα τραγουδώντας, κι απλώνοντας τους χειμάρρους τους σε χίλια βουνά.

Τα τεράστια δάση τρέφονται από τις ηλιαχτίδες που πέφτουν πάνω τους, κάθε κύτταρο σε μια δίνη απόλαυσης. Σμάρια από έντομα στροβιλίζονται στον αέρα, άγρια πρόβατα και κατσίκες στις καταπράσινες πλαγιές πάνω από τα δάση, αρκούδες χωμένες σε θάμνους με μούρα, μινκ και κάστορες και ενυδρίδες στο βάθος ενός ποταμού και μιας λίμνης.

Ινδιάνοι και εξερευνητές που συνεχίζουν τον μοναχικό τους δρόμο. Πουλιά που σκύβουν προσφέροντας τροφή στα μικρά τους – παντού, παντού ομορφιά και ζωή, και ευτυχισμένη, χαρούμενη δράση. Εκείνη τη στιγμή ο Μιούιρ βίωνε αυτό που οι στωικοί αποκαλούσαν συμπάθεια – μια στενή σύνδεση ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο.

Ο Γάλλος φιλόσοφος Πιέρ Αντό έχει αναφερθεί σε αυτό ως το «ωκεάνιο συναίσθημα». Μια αίσθηση ότι ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο, η συνειδητοποίηση ότι «τα ανθρώπινα πράγματα είναι ένα απειροελάχιστο σημείο στην απεραντοσύνη του σύμπαντος». Αυτές τις στιγμές δεν νιώθουμε απλώς ελεύθεροι, καλούμαστε επίσης να απαντήσουμε σε σημαντικά ερωτήματα: Ποιος είμαι; Τι κάνω; Ποιος ο ρόλος μου σε τούτο τον κόσμο;

Τίποτα δεν μας απομακρύνει πιο πολύ από αυτά τα ερωτήματα από την υλική επιτυχία – όταν είμαστε πάντα πολυάσχολοι, αγχωμένοι, πιεσμένοι, αποπροσανατολισμένοι, εξαρτημένοι, φορτωμένοι ευθύνες, αποσυνδεδεμένοι. Όταν είμαστε πλούσιοι και όλοι μας λένε ότι είμαστε σημαντικοί ή ισχυροί.

Το Εγώ μας λέει ότι το νόημα προκύπτει από τη δράση, ότι το να βρίσκεται κανείς στο επίκεντρο της προσοχής είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει. Όταν απουσιάζει η σύνδεση με κάτι ευρύτερο ή μεγαλύτερο από εμάς, είναι σαν να έχει χαθεί ένα κομμάτι της ψυχής μας. Σαν να έχουμε αποσχιστεί από τις παραδόσεις με τις οποίες σχετιζόμαστε, όποιες κι αν είναι αυτές (μια τέχνη, ένα άθλημα, μια αδελφότητα, μια οικογένεια).

Το Εγώ δεν μας αφήνει να δούμε την ομορφιά και την ιστορία του κόσμου. Στέκεται εμπόδιο στο δρόμο μας. Μην απορείτε λοιπόν όταν βλέπετε ότι η επιτυχία δεν σας γεμίζει. Μην απορείτε που αισθάνεστε εξαντλημένοι, που νιώθετε πως τρέχετε ασταμάτητα, σαν τα ποντίκια στον τροχό. Μην απορείτε που χάνετε την επαφή σας με την ενέργεια η οποία κάποτε σας έτρεφε.

Σας προτρέπω να δοκιμάσετε μια άσκηση. Περπατήστε σε ένα αρχαίο πεδίο μάχης ή σε έναν τόπο με ιστορική σημασία. Κοιτάξτε τα αγάλματα και σίγουρα θα παρατηρήσετε πόσο ίδιοι μοιάζουν οι άνθρωποι, πόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε – από πριν – αλλά και πώς θα είναι μετά. Εδώ έζησε κάποτε ένας σπουδαίος άνδρας. Εδώ πέθανε μια γενναία γυναίκα. Εδώ, σε αυτό το ανάκτορο, κατοικούσε κάποτε ένας σκληρός, πλούσιος άνδρας… Είναι η επίγνωση ότι γενιές άλλων ανθρώπων υπήρξαν εδώ πριν από εσάς.

Τέτοιες στιγμές βιώνουμε την αίσθηση της απεραντοσύνης του κόσμου. Το Εγώ δεν έχει θέση εκεί, επειδή αντιλαμβανόμαστε, έστω και αμυδρά, αυτό που εννοούσε ο συγγραφέας Ραλφ Γουόλντο Έμερσον όταν έλεγε: «Κάθε άνθρωπος είναι μια παράθεση όλων των προγόνων του».

Είναι κομμάτια μας, είμαστε κομμάτια μιας παράδοσης. Υιοθετήστε τη δύναμη αυτής της θέσης και μάθετε από αυτήν. Είναι συναρπαστικό το συναίσθημα να το συλλαμβάνετε όλο αυτό, ακριβώς όπως το ένιωσε ο Μιούιρ στην Αλάσκα.

Ναι, είμαστε μικροί. Αλλά είμαστε και κομμάτι αυτού του μεγάλου σύμπαντος και μια διεργασία του.

Πώς να παίρνετε τα πράγματα λιγότερο προσωπικά

Όταν οι άλλοι άνθρωποι σας αδικούν και εσείς παίρνετε τις πράξεις τους προσωπικά, το νιώθετε σαν γροθιά στο στομάχι. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να ακουστεί λίγο δραματικό, αλλά όταν είστε ευαίσθητοι- ή και υπερευαίσθητοι, όπως πολλοί το προσδιορίζουν- έχετε την τάση να παίρνετε τα περισσότερα πράγματα γύρω σας προσωπικά. Νιώθετε τα πάντα βαθιά μέσα σας, ακόμα κι αν τελικά τίποτα δεν έχει να κάνει με εσάς.

Αν οι άλλοι μιλήσουν για εσάς άσχημα (μπροστά σας ή πίσω από την πλάτη σας), αυτό είναι αρκετό για να καταστρέψει την αίσθηση αυτοεκτίμησή σας. Ορισμένες φορές, οι άνθρωποι δεν χρειάζεται καν να πούνε κάτι· το πιθανότερο είναι να ερμηνεύσετε τις αρνητικές εκφράσεις στο πρόσωπό τους ή τις κινήσεις τους ως απάντηση σε κάτι που κάνατε λάθος και αυτό σας κάνει να μαζευτείτε και τελικά να μην πείτε ή κάνετε κάτι που πιστεύετε ότι μπορεί να χειροτερέψει τα πράγματα.

Και είναι εύκολο για τους άλλους να σας πουν: «Μην το παίρνεις προσωπικά. Δεν έχει να κάνει με εσένα». Και παρά το γεγονός ότι μάλλον αυτή η δήλωση αληθεύει, είναι δύσκολο να το έχετε στο νου σας κάθε φορά που συναντάτε κάποιον κακοδιάθετο ή νευριασμένο άνθρωπο. Για ένα ευαίσθητο άτομο, μπορεί να φαίνεται ότι μόνο ένα ρομπότ θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο από τους άλλους. Κι ας το παραδεχτούμε. Η αλήθεια είναι ότι όλοι συνδεόμαστε συναισθηματικά με τον κόσμο γύρω μας- ειδικά τους κοντινούς μας ανθρώπους- οπότε και είναι αδύνατο να μη μας αγγίζει τίποτα.

Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι για να διαχειριστούμε καλύτερα την ευαισθησία μας και για να αποφύγουμε να παίρνουμε τα πάντα γύρω μας προσωπικά, κάτι που μπορεί να μας επηρεάζει άσχημα για μέρες ή να καταστρέφει την αυτοεκτίμησή μας.

Πώς να παίρνετε τα πράγματα λιγότερο προσωπικά

1. Αναγνωρίστε εσωτερικά την αξία σας

Αν γνωρίσετε τον εαυτό σας και την αξία σας ως άνθρωπο, δεν θα βιάζεστε τόσο να παίρνετε προσωπικά τις δηλώσεις των άλλων. Αφιερώστε χρόνο για να μάθετε τον εαυτό σας, χωρίς να λαμβάνετε υπόψη το πώς σας προσδιορίζουν οι άλλοι. Καταγράψτε σε μια λίστα πέντε πράγματα για τον εαυτό σας, για τα οποία να είστε ευγνώμονες και θυμηθείτε τα κάθε φορά που βρίσκεστε σε μια τέτοια κατάσταση.

2. Αντιληφθείτε τα ερεθίσματα εκείνα που πυροδοτούν συναισθήματα

Όλοι μας έχουμε ευαίσθητα σημεία από το παρελθόν, που μας επηρεάζουν συναισθηματικά. Και ορισμένες πράξεις που κάνουν οι άλλοι γύρω μας μπορεί να πυροδοτούν την ευαισθησία μας σε συγκεκριμένα πράγματα. Για παράδειγμα, αν ο πατέρας σας ήταν πάντα υπερβολικά επικριτικός και εσείς προσπαθούσατε συνεχώς να είστε τέλειοι για να τον ικανοποιήσετε, κάποιος που σας υποδεικνύει ένα λάθος σας, θα μπορούσε να πυροδοτήσει την ευαισθησία σας αυτή. Όταν αναστατωθείτε με μια τέτοια κατάσταση, ρωτήστε τον εαυτό σας: «Έχω στεναχωρηθεί γι’ αυτή την κατάσταση ή μήπως πρόκειται για ένα συναισθηματικό ερέθισμα από το παρελθόν;».

3. Εξασκήστε την αυθεντικότητα

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα χρειάζεστε πια να είστε κάποιος άλλος και ότι θα αποδεχτείτε αυτό που είστε. Αυτά είναι τα βήματα για να είστε αυθεντικά ο εαυτός σας. Εξασκήστε τη, κάνοντας το καλύτερο για εσάς, θέτοντας ως προτεραιότητα τον εαυτό σας και αναγνωρίζοντας τα βήματα εκείνα που θα αναδείξουν την καλύτερή σας εκδοχή.

4. Κάντε λάθη

Για να γίνουμε οι καλύτεροι εαυτοί μας, χρειάζεται πρώτα να γίνουμε οι χειρότεροι εαυτοί μας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να κάνει λάθη και καταλάβετε ότι είναι απλά μέρος της πορείας σας που θα σας οδηγήσει να γίνετε το άτομο που πάντα ευχόσασταν να γίνετε. Όταν όντως κάνετε ένα παραστράτημα, μην ξεχάσετε να συγχωρείτε τον εαυτό σας. Είναι σημαντικό να παίρνετε την ευθύνη των πράξεων σας, αλλά μην αυτοτιμωρείστε, αν κάποιος σας απορρίψει. Καταλάβετε ότι κανένας δεν μπορεί να είναι τέλειος και θυμηθείτε ότι δεν υπάρχουν λάθη, από τα οποία να μην μπορούμε να μάθουμε κάτι.

5. Θέστε όρια

Θέτοντας τα σωστά, υγιή όρια στις σχέσεις σας θα σας βοηθήσει να παίρνετε λιγότερο προσωπικά τα πράγματα γύρω σας. Και για να θέσετε τέτοια όρια, χρειάζεται ορισμένες φορές να λέτε όχι στη δουλειά, στις σχέσεις σας ή σε δραστηριότητες που απλά δεν θέλετε να κάνετε ή που ξέρετε ότι θα σας πληγώσουν συναισθηματικά. Κάνοντας τα πάντα για να ικανοποιήσετε τους άλλους μπορεί να προκαλέσει αυτή την ευαισθησία, όταν βλέπετε ότι κάτι δεν αρέσει ή εκνευρίζει τον συνομιλητή σας.

6. Απελευθερωθείτε από το παρελθόν

Χρησιμοποιήστε μια επώδυνη εμπειρία από το παρελθόν σας, για να σας βοηθήσει να πορευτείτε στο δρόμο της αυτοβελτίωσης. Χρησιμοποιήστε τη για να σας προσφέρει δύναμη, ενσυναίσθηση και χαρακτήρα. Όλοι έχουμε κάτι από το παρελθόν που μας έχει πληγώσει. Μην το αφήνετε όμως να σας προσδιορίσει. Αντιθέτως, χρησιμοποιήστε το για να ενδυναμωθείτε και για να νιώσετε περήφανοι για το επίτευγμά σας.

7. Να ξέρετε ότι η καλοσύνη δεν δίνει απαραιτήτως πρόσβαση στην αποδοχή

Έχουμε την τάση να περιμένουμε ότι αν είμαστε ευγενικοί και καλοί με όλους, αν προσφέρουμε όλο μας τον εαυτό στους άλλους, τότε εκείνοι θα μας συμπεριφερθούν με τον ίδιο τρόπο. Αλλά η καλοσύνη δεν εξαγοράζει πάντα την αποδοχή τους. Είναι λοιπόν καλύτερο να κάνουμε αυτό που θέλουμε, χωρίς να προσδοκούμε πάντα κάτι ως αντάλλαγμα.

8. Να χρησιμοποιείτε και τη λογική σας

Όταν κάτι σας αναστατώνει ή σας κάνει να νιώσετε άβολα, θα βοηθήσει να ρίξετε μια ματιά στην κατάσταση από μια πιο λογική οπτική. Δικαιολογεί η κατάσταση την αντίδραση που είχατε ή ήσασταν λίγο υπερβολικοί χωρίς να χρειάζεται; Όντως το άλλο άτομο κάνει κάτι λάθος ή απλά εσείς παίρνετε σοβαρά την κατάσταση; Αν κάποιος όντως σας πληγώνει, μπορείτε να του ζητήσετε αυτό που χρειάζεστε ή είναι καλύτερα να τον αγνοήσετε;

Αν δεν αναγνωρίζετε συνειδητά την ανικανοποίητη ανάγκη που πυροδοτεί τις συναισθηματικές σας αντιδράσεις, θα νιώθετε φυλακισμένοι από τα ίδια σας τα συναισθήματα. Από την άλλη πλευρά, αν εξετάσετε με ειλικρινή διάθεση τον εαυτό σας και αντιληφθείτε τις προσδοκίες από τις οποίες έχετε γραπωθεί, τότε θα μπορέσετε να δείτε και τη ζωή υπό πιο αντικειμενικό πρίσμα. Θα νιώσετε πιο απελευθερωμένοι ως προς τις αντιδράσεις σας απέναντι στους άλλους, θα παίρνετε περισσότερο την ευθύνη για εσάς και θα παραμένετε πιο ουδέτεροι συναισθηματικά.

Ορισμένες φορές, τα συναισθήματά μας απαιτούν να είμαστε πιο σκεπτικοί και προσεκτικοί και να χρησιμοποιούμε τη λογική μας πλευρά. Γι’ αυτό είναι κρίσιμης σημασίας η εκ των προτέρων εξερεύνηση των συναισθημάτων μας, της προέλευσής τους, των επιλογών διαχείρισής τους και της αντιμετώπισης μιας κατάστασης. Όταν γνωρίσετε όλο το υπόβαθρο των αντιδράσεών σας, τότε μπορείτε να τις μετατρέψετε σε πιο λογικές αποκρίσεις στο μέλλον.

Όποιος έχει καθ’ εαυτόν κάτι το αξιόλογο μπορεί ευκολότερα να τα βγάζει πέρα χωρίς τους ανθρώπους παρά μ’ αυτούς

«Δεν υπάρχει λωτός χωρίς μίσχο», λέγει μία ινδική παροιμία. Έτσι και η μοναχικότητα παρουσιάζει -μαζί με τα τόσα πλεονεκτήματα- και τα μικρά της επίσης μειονεκτήματα, τα μικρά της προβλήματα, τα όποια, όμως, συγκρινόμενα μ’ εκείνα της κοινωνικότητας, είναι ασήμαντα. Ως εκ τούτου, όποιος έχει καθ’ εαυτόν κάτι το αξιόλογο μπορεί ευκολότερα να τα βγάζει πέρα χωρίς τους ανθρώπους παρά μ’ αυτούς. Παρεμπιπτόντως, ανάμεσα σ’ εκείνα τα μειονεκτήματα της μοναχικότητας, υπάρχει κι ένα που δεν συνειδητοποιεί κανείς εύκολα όπως τα υπόλοιπα, και συγκεκριμένα το εξής: όπως, όταν παραμένουμε διαρκώς και παρατεταμένα μέσα στο σπίτι, το σώμα μας γίνεται τόσο ευαίσθητο σ’ εξωτερικές επιδράσεις που με κάθε δροσερό ρευματάκι αρρωσταίνει, έτσι και το πνεύμα μας, με τον διαρκώς αποτραβηγμένο και μοναχικό βίο, γίνεται τόσο ευαίσθητο που ανησυχούμε, θιγόμαστε ή πληγωνόμαστε από τα πλέον ασήμαντα συμβάντα, λόγια, μάλιστα και από μία απλή έκφραση του προσώπου· ενώ, αντίθετα, όποιος παραμένει διαρκώς στην οχλαγωγία δεν δίνει σημασία σε τέτοια πράγματα.

Σ’ εκείνον δε τον άνθρωπο, και ιδιαίτερα τον νεαρής ηλικίας, που δεν καταφέρνει να υπομείνει για πολύ την ερημιά της μοναξιάς, όσο συχνά και αν η δικαιολογημένη απέχθειά του για τους ανθρώπους τον έχει αναγκάσει να καταφύγει σ’ αυτήν, δίνω την συμβουλή να συνηθίσει να παίρνει μαζί του ένα μέρος της μοναξιάς του όποτε πρόκειται να βρεθεί με άλλους, να μάθει δηλ. να είναι σ’ έναν κάποιο βαθμό μόνος ακόμη και όταν βρίσκεται ανάμεσά τους. Τούτο σημαίνει πως δεν πρέπει να τους κοινοποιεί πάραυτα τις σκέψεις του ούτε να παίρνει τοις μετρητοίς τα όσα λέγουν, αλλά να ξέρει πως δεν πρέπει να περιμένει -τόσο από διανοητική όσο και από ηθική άποψη- και πάρα πολλά απ’ αυτούς κι έτσι ν’ αναπτύξει και να εδραιώσει μέσα του την αδιαφορία εκείνη για τις απόψεις τους που αποτελεί το ασφαλέστερο μέσο για να επιδεικνύει διαρκώς μία αξιέπαινη ανεκτικότητα. Τότε, παρότι ανάμεσα τους δεν θα βρίσκεται εντελώς μέσα στην κοινωνία τους, αλλά θα συμπεριφέρεται έναντι αυτής μάλλον κατά τρόπο αμιγώς αντικειμενικό- τούτο δε θα τον προστατεύει από την υπερβολική επαφή μαζί της κι επομένως και από κάθε αμαύρωση ή και πλήγωμα.

ARTHUR SCHOPENHAUER, ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Μελέτη περιγράφει πώς εκτελούνται μετρήσεις σε ψυχρά άτομα που μιμούνται ειδικές φασματοσκοπικές μελέτες των στερεών

Κανονικά είναι ευκολότερο να διαχειριστούμε άτομα σε ένα αέριο παρά ηλεκτρόνια σε ένα στερεό και αυτό είναι που οδηγεί τους φυσικούς να χρησιμοποιούν συχνά υπέρψυχρα αέρια ως ανάλογα των συστημάτων συμπυκνωμένης ύλης. Για να ερευνήσει αυτά τα υπέρψυχρα αέρια, μια αριθμητική μελέτη προτείνει τη χρήση ενός αναλόγου μιας πειραματικής τεχνικής συμπυκνωμένης ύλης, που αποκαλείται «angle-resolved photoemission spectroscopy», ή ARPES. Εάν, τέτοια πειράματα ARPES πραγματοποιηθούν θα δώσουν λεπτομερές φάσμα των ατόμων σε ένα υπέψυχρο αέριο. Η προσέγγιση θα μπορούσε επίσης να δώσει ένα νέο δρόμο για την εξερεύνηση της φυσικής που υποστηρίζει τους υπεραγωγούς υψηλής θερμοκρασίας.

Η ARPES είναι ένα κοινό εργαλείο για την διερεύνηση ισχυρά συσχετιζόμενων ηλεκτρονίων σε ένα στερεό, όπως τα τοπολογικά υλικά και οι υπεραγωγοί. Η μέθοδος χρησιμοποιεί μια δέσμη φωτός για να εκδιώξει ηλεκτρόνια των οποίων η ορμή και η ενέργεια μετά μετριούνται. Το φάσμα αυτών των φωτοεκπεμπόμενων ηλεκτρονίων αποκαλύπτει πληροφορίες σχετικά με τη δομή των ηλεκτρονικών δεσμών στο υλικό.

Η Annabelle Bohrdt, από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου στη Γερμανία και οι συνάδελφοί της οραματίστηκαν μετρήσεις ARPES στο πλαίσιο μικροσκοπίας κβαντικού αερίου. Η διάταξη που η ομάδα πρότεινε είναι ένα μονοδιάστατο (1D) οπτικό πλέγμα που περιέχει μια αλυσίδα υπέρψυχρων ατόμων. Μια συντονισμένη διαμόρφωση στα οπτικά πεδία του πλέγματος διεγείρει ένα άτομο από αυτό το 1D αέριο, κάνοντάς το να εκδιωχθεί σε ένα παράπλευρο πλέγμα «εντοπισμού» που είναι αρχικά άδειο. Οι συγγραφείς δείχνουν πώς η ορμή αυτού του «φωτοεκπεμπόμενου» ατόμου μπορεί να μετρηθεί αφήνοντάς το να κουδουνίσει μέσα στο πλέγμα εντοπισμού. Σε αριθμητικές προσομοιώσεις, η ομάδα δημιούργησε ένα ARPES φάσμα μεταβάλλοντας την ενέργεια διέγερσης για τα εκδιωκόμενα άτομα. Η τεχνική αυτή θα μπορούσε δυνητικά να χρησιμοποιηθεί για να μελετηθούν κβαντικοί συσχετισμοί μεταξύ ατόμων που προτίθενται να προσομοιώσουν ένα ιδιαίτερο μοντέλο συμπυκνωμένης ύλης. Ένα τέτοιο μοντέλο μπορεί να είναι το μοντέλο Fermi-Hubbard, το οποίο θεωρείται ότι σχετίζεται με την υπεραγωγιμότητα.

Γιατί το σύμπαν μας δεν είναι τελείως ομαλό;

cosmic-epochΤα αστέρια και οι γαλαξίες που βλέπουμε σήμερα δεν υπήρχαν πάντοτε, και όσο πιο πίσω πάμε στον χρόνο, τόσο σχεδόν τελείως ομαλό γίνεται το Σύμπαν, αλλά υπάρχει ένα όριο στην ομαλότητα που θα μπορούσε να πετύχει, γιατί αλλιώς δεν θα είχαμε καμιά δομή σήμερα. Για να εξηγήσουμε όλα αυτά, χρειαζόμαστε μια τροποποίηση στη θεωρία του Big Bang: τον κοσμολογικό πληθωρισμό.

Γιατί δεν είναι τελείως λείο το σύμπαν

Όταν εξετάζουμε το σύμπαν μας, βλέποντας τους πλανήτες, τα αστέρια, τους γαλαξίες και τα τεράστια κοσμικά κενά που τα χωρίζουν, η «ομαλότητα» δεν είναι ακριβώς η πρώτη λέξη που έρχεται στο νου. Ο τεράστιος κοσμικός ιστός είναι ένα από τα πιο συσσωρευμένα πράγματα που μπορεί να φανταστεί κανείς στο Σύμπαν, με έναν πλανήτη όπως η Γη που είναι, περίπου, 10 30φορές περισσότερο από τον μέσο όρο του σύμπαντος. Ωστόσο, το σύμπαν δεν ήταν πάντοτε τόσο άδειο, ή δεν θα ήταν έτσι ώστε να είχε εξελιχθεί και να εμφανιστεί ο τρόπος που το βλέπουμε σήμερα. Χρειάστηκε να γεννηθεί σχεδόν απόλυτα ομαλό, όπου οι ατέλειες ήταν πολύ μικρές και λίγες λίγα μόνο μέρη ανά 100.000 ή δεν θα χρειάζονταν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστούν οι πρώτοι γαλαξίες. Ωστόσο, αυτές οι μικροσκοπικές ατέλειες ήταν ζωτικής σημασίας ή δεν θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε τη δομή που βλέπουμε σήμερα! Μετά από αιώνες που δεν κατανοούσαμε πώς συνέβη αυτό, μία από τις πιο αμφιλεγόμενες θεωρίες της κοσμολογίας, ο πληθωρισμός, έδωσε την απάντηση. Και τώρα που οι μετρήσεις μας έχουν επιτύχει μια άνευ προηγουμένου ακρίβεια, οι προβλέψεις τους επιβεβαιώνονται θεαματικά. 
 
CMB-PlanckΤο Κοσμικό Μικροκυματικό Υπόβαθρο (CMB) είναι μια αχνή λάμψη που διεισδύει σε ολόκληρο τον ουρανό, που χρονολογείται μόλις 380.000 χρόνια μετά το Big Bang. Πριν από τότε το βρεφικό σύμπαν ήταν πολύ καυτό και πυκνό οπότε το φως ταξιδεύει χωρίς να αντιδράσει με την ύλη. Όταν ψύχθηκε σε σημείο που μπορούσαν να σχηματιστούν ουδέτερα άτομα, το φως ελευθερώθηκε για να κινηθεί ελεύθερα μέσα από το διάστημα χωρίς εμπόδια και έγινε έτσι η CMB. Εικόνα του διαστημικού παρατηρητηρίου Planck.
 
Τα αστέρια και οι γαλαξίες που βλέπουμε σήμερα δεν υπήρχαν πάντοτε, και όσο πιο μακριά πάμε, τόσο πιο κοντά τελείως ομαλό γίνεται το Σύμπαν, αλλά υπάρχει ένα όριο στην ομαλότητα που θα μπορούσε να πετύχει, γιατί αλλιώς δεν θα είχαμε καμιά δομή σήμερα. Για να εξηγήσουμε όλα αυτά, χρειαζόμαστε μια τροποποίηση στο Big Bang: τον κοσμολογικό πληθωρισμό.  
 
A visual history of the expanding Universe
Μια οπτική ιστορία του διαστελλόμενου Σύμπαντος περιλαμβάνει την καυτή, πυκνή κατάσταση που είναι γνωστή ως Μεγάλη Έκρηξη και η ανάπτυξη και ο σχηματισμός της δομής στη συνέχεια. Ωστόσο, για να πάρουμε τη δομή που βλέπουμε σήμερα, το Σύμπαν δεν θα μπορούσε να γεννηθεί τελείως ομαλό.
 
Σύμφωνα με τον κοσμικό πληθωρισμό, το καυτό Big Bang δεν ήταν η αρχή του χώρου και του χρόνου, αλλά ήταν απλά μια καυτή, ταχέως αναπτυσσόμενη πρώιμη κατάσταση. Ήταν ο κοσμικός πληθωρισμός, μια φάση όπου το σύμπαν κυριάρχησε όχι από την ύλη και την ακτινοβολία, αλλά από την ενέργεια που είναι εγγενής στον ίδιο το χώρο, που δημιούργησε το Big Bang. Αυτή η πληθωριστική φάση χαρακτηρίστηκε από μια εκθετική επέκταση του χώρου, όπου το Σύμπαν διπλασιάστηκε, στη συνέχεια τετραπλασιάστηκε, έπειτα οκταπλασιάστηκε κλπ ακαριαία σχεδόν. Μετά από μόλις 10 -33 δευτερόλεπτα, μια περιοχή του σύμπαντος μεγέθους μιας χορδής από τη θεωρία χορδών θα είχε τεντωθεί σε μια κλίμακα μεγαλύτερη από το παρατηρούμενο σύμπαν που είναι σήμερα. Με άλλα λόγια, ο κοσμικός πληθωρισμός παίρνει ό, τι υπήρχε εκ των προτέρων και το τέντωσε στην πράξη σχεδόν απόλυτα επίπεδο και ομαλό.
 
Inflation causes space to expand exponentiallyΟ πληθωρισμός προκαλεί εκθετική διαστολή του χώρου, γεγονός που μπορεί πολύ γρήγορα να οδηγήσει σε οποιαδήποτε προϋπάρχουσα καμπύλη ή μη ομαλή εμφάνιση χώρου. Εάν το Σύμπαν έχει κάποια καμπυλότητα σε αυτό, έχει μια ακτίνα καμπυλότητας εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από ό, τι μπορούμε να παρατηρήσουμε.
 
Αυτό φαίνεται, με την πρώτη ματιά, να θέτει ένα τεράστιο πρόβλημα. Εάν ο πληθωρισμός εκτείνει (διαστέλλει) τον χώρο ώστε να είναι επίπεδος, ομοιόμορφος και ομαλός, αδιαμφισβήτητα κοντά στην τελειότητα, τότε πώς φτάσαμε σε ένα συμπαγές Σύμπαν σήμερα; Τόσο η θεωρία της βαρύτητας του Νεύτωνα όσο και του Αϊνστάιν είναι ασταθείς ενάντια στις ατέλειες, πράγμα που σημαίνει ότι αν ξεκινήσετε με ένα σχεδόν ομαλό Σύμπαν, με την πάροδο του χρόνου, οι ατέλειες θα αυξηθούν και θα τελειώσετε με μια δομή. Αλλά αν ξεκινήσετε με τέλεια ομαλότητα, με κυριολεκτικά καμιά ατέλεια, θα παραμείνει ομαλό το σύμπαν για πάντα. Ωστόσο, αυτό δεν το βλέπουμε καθόλου στο Σύμπαν που παρατηρούμε. Έτσι αυτό έπρεπε να γεννηθεί με ατέλειες στην πυκνότητα της ύλης.
 
map of the clumping clustering pattern that galaxies in our UniversΈνας χάρτης του μοτίβου συσσώρευσης / ομαδοποίησης όπως βλέπουμε σήμερα τους μακρινούς γαλαξίες στο σύμπαν. Η απαίτηση να φθάσουμε εκεί είναι να υπάρχουν αρχικές ατέλειες στην πυκνότητα υλοενέργειας.
 
Αυτή η αφελής εικόνα του πληθωρισμού (σύμπαν τελείως ομαλό) πρέπει συνεπώς να είναι ατελής. Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος δημιουργίας αυτών των ατελειών, αλλιώς το Σύμπαν δεν θα υπήρχε όπως τον βλέπουμε. Αλλά μια σημαντική ιδιότητα του σύμπαντος και του πληθωρισμού έρχεται να το διασώσει με τους πιο θεαματικούς τρόπους. Βλέπετε, ο κενός χώρος δεν είναι απόλυτα επίπεδο και ομαλό μόνο του, αλλά μάλλον, στις μικρότερες κλίμακες, παρουσιάζει κβαντικές διακυμάνσεις.
 
quantum vacuum
Οπτικοποίηση εικονικών σωματιδίων στο κβαντικό κενό από τη θεωρία κβαντικού πεδίου. Ακόμη και στον άδειο – κενό χώρο, αυτή η ενέργεια του κενού είναι μη μηδενική
 
Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολλούς τρόπους: μια εγγενής αβεβαιότητα για την ενέργεια του ίδιου του χώρου. Ως διακυμάνσεις του κενού ή ως σύνολα ζευγών σωματιδίων-αντισωματιδίων που αναδύονται στην ύπαρξη και μετά εξαφανίζονται Αλλά ανεξάρτητα από το πώς το βλέπετε, ένα πράγμα παραμένει σαφές: αν γράψετε την ενεργειακή πυκνότητα του Σύμπαντος και την κοιτάξετε σε εξαιρετικά μικρές και κοκκώδεις κλίμακες, θα δείτε ότι αυτή δεν ήταν ομοιόμορφη και σταθερή στον χώρο ή το χρόνο, ακόμη και αν έχετε αφαιρέσει όλη την ύλη και την ακτινοβολία από αυτό το χώρο. Υπάρχουν κβαντικές διακυμάνσεις εγγενείς στο ιστό του ίδιου του χώρου.
 
An illustration of the early Universe
Μια απεικόνιση του πρώιμου σύμπαντος που αποτελείται από κβαντικό αφρό, όπου οι κβαντικές διακυμάνσεις είναι μεγάλες, ποικίλες και σημαντικές στις μικρότερες κλίμακες.
 
Κανονικά, αυτές οι διακυμάνσεις αντισταθμίζουν η μία την άλλη, κατά μέσο όρο, και έτσι φτάνετε σε μια μικρή ενέργεια μηδενικού σημείου που είναι θετική, εγγενής στον ίδιο το χώρο. Αλλά κατά τη διάρκεια του πληθωρισμού, αυτές οι κβαντικές διακυμάνσεις δεν έχουν την ευκαιρία να εξουδετερωθούν / αντισταθμιστούν, επειδή ο ίδιος ο χώρος επεκτείνεται με αυτόν τον εκθετικό τεράστιο ρυθμό!
 
Αντιθέτως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτές οι διακυμάνσεις τεντώνονται σε όλο το σύμπαν και έτσι η ιδέα μιας κβαντικής διακύμανσης δεν περιορίζεται πλέον σε πολύ μικρή κλίμακα. Σε χρονικές κλίμακες που είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου, αυτά τα κβαντικά μικροσκοπικά φαινόμενα μπορούν να “τεντωθούν” ώστε να είναι διακυμάνσεις της ενέργειας στις αστρικές,
 
The quantum fluctuationsΟι κβαντικές διακυμάνσεις που συμβαίνουν κατά τον πληθωρισμό πράγματι τεντώνονται σε όλο το Σύμπαν, αλλά προκαλούν και διακυμάνσεις της συνολικής ενεργειακής πυκνότητας, αφήνοντάς μας με κάποια μη μηδενική ποσότητα χωρικής καμπυλότητας που απομένει στο Σύμπαν σήμερα. Αυτές οι διακυμάνσεις πεδίου προκαλούν ατέλειες της πυκνότητας  στο πρώιμο Σύμπαν, που στη συνέχεια οδηγούν σε διακυμάνσεις της θερμοκρασίας που βιώνουμε στο κοσμικό μικροκυματικό υπόβαθρο.
 
Καθώς ο αρχέγονος πληθωρισμός συνεχίζεται, δημιουργούνται νέες διακυμάνσεις κβαντικής κλίμακας, με αποτέλεσμα επιπλέον διακυμάνσεις μικρότερης κλίμακας που υπερτερούν στις μεγαλύτερες κλίμακες. Αυτό συνεχίζεται, δημιουργώντας ένα μοτίβο διακυμάνσεων και τυχαίες περιοχές όλων των μεγεθών, άλλες που έχουν μεγαλύτερη και άλλες μικρότερη ενεργειακή πυκνότητα, όσο συνεχίζεται ο πληθωρισμός.
 
Στη συνέχεια, μετά από ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ο πληθωρισμός έρχεται προς το τέλος. Και όταν συμβεί αυτό, όλη αυτή η ενυπάρχουσα ενέργεια στον ίδιο το χώρο μετατρέπεται σε ύλη, αντιύλη και ακτινοβολία. Καθώς ο πληθωρισμός τελειώνει, αρχίζει το καυτό Big Bang και το Σύμπαν γεμίζει με ύλη.
 
The analogy of a ball sliding over a high surfaceΤο σκίτσο δείχνει την αναλογία μιας σφαίρας που ολισθαίνει πάνω σε μια μεγάλη επιφάνεια που είναι όταν ο πληθωρισμός επιμένει, ενώ η δομή που καταρρέει και απελευθερώνει ενέργεια αντιπροσωπεύει τη μετατροπή της ενέργειας σε σωματίδια.
 
Αλλά στις περιοχές που αρχικά ήταν υπέρπυκνες για να ξεκινήσει να εξελίσσεται το σύμπαν, λόγω των κβαντικών διακυμάνσεων κατά τον πληθωρισμό, θα πρέπει να υπάρχει εκεί μια ελάχιστη  ύλη, αντιύλη και ακτινοβολία περισσότερη από το μέσο όρο σε εκείνους τους τόπους. Σε περιοχές που η πυκνότητα ήταν κάτω από το μέσον όρο, θα υπήρχε ύλη, αντιύλη και ακτινοβολία κάτω από το μέσο όρο. Και αυτό το φάσμα πάνω και κάτω από τη μέση πυκνότητα θα πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη τόσο πιο ψυχρών όσο και θερμότερων περιοχών μέσα στο Σύμπαν.
 
Regions of space that are slightly denser
Οι περιοχές του χώρου που είναι ελαφρώς πυκνότερες από το μέσο όρο θα δημιουργήσουν μεγαλύτερα βαρυτικά δυναμικά πηγάδια, που είναι δύσκολο να βγει από εκεί το φως κλπ, πράγμα που σημαίνει ότι το φως που προκύπτει από αυτές τις περιοχές εμφανίζεται πιο ψυχρό από τη στιγμή που φτάνει στα μάτια μας. Αντίθετα, οι περιοχές με χαμηλή πυκνότητα θα μοιάζουν με καυτά σημεία, ενώ οι περιοχές με τέλεια μέση πυκνότητα θα έχουν τέλειες μέσες θερμοκρασίες.
 
Για λίγο αφού το Σύμπαν επεκτεινόταν και ψυχόταν, η βαρύτητα αρχίζει να λειτουργεί. Το γεγονός αυτό αυξάνει τις διακυμάνσεις που υπήρχαν σε κάθε κατεύθυνση που διέφεραν από το μέσο όρο. Στις ελαφρώς θερμότερες περιοχές, που είναι πιο χαμηλής πυκνότητας, η ύλη θα ξεφεύγει  πιο εύκολα από όσο στις πυκνότερες περιοχές. Οι ψυχρότερες περιοχές, που έχουν πυκνότητα μεγαλύτερη από το μέσον όρο, θα ελκύουν κατά προτίμηση την ύλη περισσότερο από τις περιοχές με χαμηλή ή μέση πυκνότητα.
 
ripplesΒαρυτική αστάθεια από μικρές διακυμάνσεις της πυκνότητας στο πρώιμο σύμπαν: Σχηματισμός αστεριών, γαλαξιών, σμηνών γαλαξιών
 
Υπάρχει μια περίπλοκη ισορροπία μεταξύ της βαρύτητας, η οποία λειτουργεί ελκυστικά σύμφωνα με την παραπάνω λογική, και της ακτινοβολίας, η οποία πιέζει αντίθετα σε περιοχές όπου γίνονται πολύ πυκνές (ψυχρές περιοχές) πολύ γρήγορα. Είναι αυτή η αλληλεπίδραση δυνάμεων, μεταξύ της βαρύτητας, της ακτινοβολίας και των αρχικών διακυμάνσεων από τον πληθωρισμό, οι οποίες προκαλούν τις ανωμαλίες, τις μικρές σπασμωδικές κινήσεις και τις ατέλειες που βλέπουμε στο κοσμικό μικροκυματικό υπόβαθρο.
 
The fluctuations in the CMB are based on primordial fluctuation
Οι διακυμάνσεις στην Μικροκυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου (CMB) βασίζονται στις πρωταρχικές διακυμάνσεις οι οποίες δημιουργήθηκαν από τον πληθωρισμό. Συγκεκριμένα, το «επίπεδο τμήμα» σε μεγάλες κλίμακες (στα αριστερά) δεν έχει καμία εξήγηση χωρίς τον πληθωρισμό και ακόμα το μέγεθος των διακυμάνσεων περιορίζεται στις μέγιστες ενεργειακές κλίμακες, που το σύμπαν έφτασε στο τέλος του πληθωρισμού. Είναι πολύ χαμηλότερο από την κλίμακα Planck.
 
Οι αρχικές διακυμάνσεις, κατά μέσο όρο, πρέπει να είχαν μια μέση τιμή από 1 μέρος σε 30.000 ή τόσο περίπου, έτσι ώστε να φτάσουμε στις διακυμάνσεις που παρατηρούμε στην παραμένουσα λάμψη του Big Bang. Αυτές οι διακυμάνσεις μετά αυξάνονται, μόλις το Σύμπαν έγινε ουδέτερο και η ακτινοβολία σταματά να διασκορπίζεται – σκεδάζεται από τα ηλεκτρόνια (τα φωτόνια δεν αντιδρούν, πλέον, συχνά με την ύλη στο σύμπαν που γίνεται πια ένα διαφανές σύμπαν), για να παράγει τη δομή της μεγάλης κλίμακας που βλέπουμε στο Σύμπαν σήμερα. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό οδήγησε στην βαρυτική ανάπτυξη, στα αστέρια, στους γαλαξίες, στα σμήνη και στα μεγάλα κοσμικά κενά που τα χωρίζουν.
 
A detailed look at the Universe
Μια λεπτομερής ματιά στο Σύμπαν αποκαλύπτει ότι είναι κατασκευασμένο από ύλη και όχι αντιύλη, ότι απαιτούνται να υπάρχουν τόσο η σκοτεινή ύλη όσο και η σκοτεινή ενέργεια, ενώ δεν γνωρίζουμε την προέλευση οποιουδήποτε από αυτά τα μυστήρια. Ωστόσο, οι διακυμάνσεις στην CMB, ο σχηματισμός και οι συσχετισμοί μεταξύ των δομών μεγάλης κλίμακας, ενώ και οι σύγχρονες παρατηρήσεις με τη βοήθεια των βαρυτικών φακών δείχνουν προς την ίδια εικόνα, που προέρχεται από τον κοσμικό πληθωρισμό.
 
Εάν το Σύμπαν γεννήθηκε απόλυτα ομαλό, δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος να αποκτήσουμε τη λεπτομερή δομή, τόσο σε μεγάλες κλίμακες όσο και σε μικρές, που έχουμε σήμερα. Οι παρατηρήσεις απαιτούν ότι με κάποιο τρόπο υπάρχουν διακυμάνσεις του ιδίου μεγέθους σε όλες τις κλίμακες και ότι το Σύμπαν χρειάζεται να γεννηθεί με τον τρόπο αυτό. Όταν ο πληθωρισμός γεννήθηκε αρχικά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, δεν υπήρχε τρόπος να γνωρίζουμε πώς θα αποδεικνύονταν αυτές οι διακυμάνσεις. Αυτό έφταιγε που ο πληθωρισμός δεν είχε επαληθευτεί για δεκαετίες! Ωστόσο, η επιβεβαίωση είναι εντυπωσιακή, καθώς καμία άλλη θεωρία δεν έχει τρόπο να δημιουργήσει αυτές τις διακυμάνσεις και οι παρατηρήσεις αντιστοιχούσαν στον πληθωρισμό, όπως προέβλεπε με τέλειο και αδιαμφισβήτητο τρόπο, ενώ κατέδειξαν με τα δεδομένα τους οι δορυφόροι όπως οι COBE, WMAP και, πρόσφατα, ο Planck
 
The quantum fluctuations that occur during inflation get stretched
Οι κβαντικές διακυμάνσεις που εμφανίζονται κατά τον πληθωρισμό εκτείνονται σε όλο το σύμπαν και όταν τελειώσει ο πληθωρισμός, γίνονται διακυμάνσεις της πυκνότητας. Αυτό οδηγεί, με την πάροδο του χρόνου, στην μεγάλης κλίμακας δομή όπως την βλέπουμε σήμερα στο Σύμπαν, καθώς και τις διακυμάνσεις της θερμοκρασίας που παρατηρούνται στην Μικρολυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου CMB.
 
Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία τόσο συναρπαστική και σε συμφωνία με τα δεδομένα που δεν υπάρχει σχεδόν καμία εναλλακτική λύση. Ο πληθωρισμός δεν είναι μόνο το πράγμα που συνέβη για να δημιουργήσει την Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) ή για να λύσει μια σειρά από προβλήματα που γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Η θεωρία του πληθωρισμού προέβη σε άριστες ποσοτικές προβλέψεις για το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε για να υπάρχει στο Σύμπαν, από τους πρώτους καιρούς μέχρι τους σύγχρονους καιρούς, καθώς και οι παρατηρήσεις το επιβεβαίωσαν. Ο πληθωρισμός και η κβαντική του φύση είναι ο λόγος για τον οποίο το Σύμπαν δεν είναι απόλυτα ομαλό σήμερα και αυτό είναι πολύ καλό πράγμα. Χωρίς αυτό το γεγονός δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να βρισκόμαστε εδώ για να το λέμε.

Κάποιοι Γελάνε Πολύ Μαζί Μας

Κάποιοι γελάνε πολύ μαζί μας, γελάνε πάρα πολύ μαζί μας, γελάνε με τα διλήμματα και τις προαποφασισμένες εκδοχές της πραγματικότητας μας, γελάνε διότι αυτό που θέλουν εν τέλει το παίρνουν και οι μόνοι ζημιωμένοι σε όλα τα επίπεδα είμαστε εμείς. Αν νομίζουμε ότι ο κόσμος είναι μαύρο ή άσπρο είμαστε οικτρά παραπλανημένοι, ο κόσμος δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, ο κόσμος και η πραγματικότητα μας είναι μια ρευστή διάσταση στην οποία εμείς είμαστε οι Δημιουργοί ή βασικά είμαστε δυνητικά.

> Αυτό που με θλίβει ιδιαίτερα είναι το ιδιόμορφο χάσμα που δημιουργείται ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες, από την μια ο φόβος από την άλλη η οργή ανακατεμένη με την θίγουσα αξιοπρέπεια ΚΑΙ ΑΝΤΙ να επιτρέπουμε να δημιουργούμε χαμόγελα σε αυτούς που σαν μαριονέτες μας χειρίζονται ως έθνος οφείλουμε να δράσουμε, όχι όπως έχουμε μάθει να ταΐζουμε ένα σύστημα το οποίο ξέρει να προβλέπει με μαθηματική ακρίβεια τις αντιδράσεις και τους διχασμούς μας και αυτό θα το κάνουμε σταματώντας να του δίνουμε την Ενέργεια μας η συλλογικότητα μας, οι μικρές μας πράξεις, η θυσία του εγωισμού μπροστά στο συλλογικό είναι εκείνες οι ΔΡΑΣΕΙΣ που οφείλουμε για την επιβίωση του Ανθρώπινου και την Τιμή των προγόνων μας. Ας γίνουμε έστω και Τώρα παρατηρητές και δράστες του Φυσικού, του Ανθρώπινου, όπως πράττουν καθημερινά οι σοφές κοινωνίες του ζωικού βασιλείου και είναι κατάντια για την Ανθρώπινη Ύπαρξη να εξελίσσεται καθημερινά με τις πράξεις τις προς την αντίθετη κατεύθυνση.

> Μονομερής ανθρωπισμός, αυτού του είδους η ιδεολογία είναι υπέρ του Ανθρώπου και κατά του Ανθρώπου ταυτόχρονα, τα δίποδα που τον ασπάζονται είναι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκείνων που δεν πιστεύουν και δεν θέλουν τον Άνθρωπο, εκείνων που σκοτώνουν, ακρωτηριάζουν και επιβάλλουν τον φονταμελισμο και την κάθε είδους απάνθρωπη ιδεολογία τους. Αυτούς λοιπόν τους προστατεύουν ένα είδος δίποδων με νύχια και με δόντια για να μην εξαφανιστούν από τον χάρτη επιτρέποντας ταυτόχρονα τον αφανισμό της άλλης πλευράς. Μιλάμε για μορφή μονομερούς φασιστικού ανθρωπισμού που εξυπηρετεί σκοτεινά κέντρα. Μιλάμε για μια ψυχιατρική διαταραχή που έχει τις ρίζες της στην ηλιθιότητα, δείγμα νοητικού άχυρου, γι αυτό εμείς αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο στην ηλιθιότητα και στην νεκροποίηση του ανθρώπου. Φτάνει πια, Φτάνει!

> Ούτε ο Αριστοφάνης δεν θα μπορούσε να φανταστεί την τραγελαφικότητα, την αστειότητα αλλά και το δράμα που διαδραματίζεται σήμερα στην Ελλάδα. Δηλαδή να σε ρωτάνε τι θέλεις λαέ μου, τον αργό ή τον γρήγορο θάνατο σου; Να δημιουργείται μια διχαστική και τραγελαφική κατάσταση. Να ρωτάει το αρχιπρόβατο το κοπάδι πώς θέλει να είναι το μέλλον του, με τους τσοπάνηδες και τους χασάπηδες απέξω να ακονίζουν τα ξίφη και τους μπαλτάδες τους. Ρίχνουν το μπαλάκι σε έναν λαό ανεύθυνο, γεμάτο άγνοια για την πραγματικότητα, έναν λαό χωρίς ενημέρωση και γνώση της ιστορικής στιγμής της κατάστασης. Δεν είναι το ζήτημα να πούμε Ναι ή Όχι σε κάτι που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Το ζήτημα είναι επιτέλους να πάρουμε στα χέρια μας την πραγματικότητα που βιώνουμε και να την μεταλλάξουμε σε ΕΥΘΥΝΗ. Καιρός ίσως να γυαλίσει το μάτι μας. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ και ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα.

Περαστικά μας!

Αγρογλυφικά: Παράξενα & Μυστηριώδη

Με τον όρο αγρογλυφικά -ο όρος δεν αντιστοιχεί ακριβώς στον αγγλικό όρο “Crop Circles” μα ένα υπερσύνολο στο οποίο ανήκουν και τα Crop Circles. Άλλος ίσως πλέον δόκιμος όρος μπορεί να είναι ο εδαφογλυφές– αναφερόμαστε σε τεραστίων διαστάσεων -για τα ανθρώπινα μέτρα- σχέδια, χαραγμένα σε μεγάλες εκτάσεις γης, μερικές φορές άγονες και ακατοίκητες.

Τα πιο γνωστά αρχαία αγρογλυφικά, βρίσκονται στο Περού τη χώρα των Ινκας, στη πεδιάδα της Νάζκα και στην Αγγλία των Κέλτικων παραδόσεων. Τα σχέδια της Νάζκα, ερευνήθηκαν, παρατηρήθηκαν και καθαρίστηκαν με επίπονες προσπάθειες από την Μαρία Ράιχε, αρχαιολόγο ειδικευμένη στα μαθηματικά και τη γεωγραφία, που αφιέρωσε 36 χρόνια (1940-1976) στη μελέτη του πολιτισμού Νάζκα, μέρος του Ινκαικού πολιτισμού.

Τα μυστηριώδη σχέδια βρίσκονται στο άγονο και πετρώδες έδαφος του λεκανοπεδίου του Ρίο Γκράντε στις επαρχίες Νάζκα και Πάλκα, στις πλαγιές της Κορδιλλιέρας, της οροσειράς των Ανδεων. Η αρχαιολόγος αποδίδει τα σχέδια στην κλασική περίοδο του πολιτισμού αυτού, που αντιστοιχεί στην πρώτη χιλιετία μ.κ.ε. Τα σχέδια αυτά αποτελούσαν ένα ουσιαστικό στοιχείο για την ημερολογιακή και αστρονομική επιστήμη των σοφών και των ιερέων της εποχής εκείνης. Οι διαφορετικές νοοτροπίες των σχεδίων, μπορούν να ταυτιστούν χρονολογικά με τις διαφορετικές περιόδους της κεραμικής, στοιχείο που σχετίζεται με την ιστορία των πολιτισμών της περιοχής. Τα σχέδια έχουν μήκη που ποικίλουν απο 46μ έως 188μ ή και 2 χιλιόμετρα. Είναι γεωμετρικά ή έχουν μορφές ζώων, όπως σκύλου, ερπετού, πιθήκου, ιγκουάνας ή ψαριού. Κάποια σημεία δείχνουν την ανατολή του ήλιου στο χειμερινό ή θερινό ηλιοστάσιο.

Τα σχέδια αυτά είναι χαραγμένα επιφανειακά και θα έπρεπε λογικά να έχουν εξαφανιστεί κάτω απο το πέρασμα του χρόνου. Η περιοχή αυτή, όμως, χαρακτηρίζεται από τη ξηρασία της και χαρακτηριστικά θα λέγαμε οτι βρέχει μισή ώρα κάθε δύο χρόνια. Οι άνεμοι τα κάλυψαν με σκόνη, αλλά έμειναν ανέπαφα. Από το 1968 βρίσκονται εκτεθειμένα στις επελάσεις των τουριστών, οι οποίοι χρησιμοποιώντας αυτοκίνητα για τις μετακινήσεις τους κινδυνεύουν να αλλοιώσουν τις χαραγμένες γραμμές. Ο ιστορικός Πώλ Κόσοκ χαρακτήρισε την περιοχή σαν «το μεγαλύτερο βιβλίο αστρονομίας του κόσμου»

Ο Εριχ Φον Νταίνικεν έχει ασχοληθεί στις μελέτες του, με τα αγρογλυφικά της περιοχής, αλλά αποδίδει την αιτία και προέλευση τους σε εξωγήινα όντα, όπως συνηθίζει, κάτι που δεν συμφωνεί με τις αρχαιολογικές μελέτες, αλλά ούτε και με αυτές των εσωτερικών παραδόσεων. Αλλα γνωστά αγρογλυφικά, αυτά της Αγγλίας, αποδίδονται στην Κέλτικη λατρεία, των παιδιών της Θεάς Ντανού ή Τουάθα ντε Ντανάν. Γνωστά σχέδια είναι, ο γίγαντας του Τσέρνι Αμπας, στο Ντόρσετ της Αγγλίας, που πιθανολογείται ότι δημιουργήθηκε στον 1ο αι. π.κ.ε. και το λευκό άλογο του Ούφφινγκτον, στο Οξφορντσάιρ της Αγγλίας, πιθανόν στον 1ο αι μ.κ.ε.



Ο γίγαντας έχει μήκος πάνω απο 55μ, κρατάει ρόπαλο, σαν τον Ηρακλή και έχει έντονα τα φαλλικά στοιχεία. Ειναι Θεός γονιμότητας, συνδέεται με αγροτικές τελετές με ετήσια παιχνίδια (γαιτανάκι) και γλέντια. Καθαρίζεται κάθε επτά χρόνια, την ημέρα της πρωτομαγιάς και ζευγάρια κοιμούνται μέσα στο περίγραμμα του γίγαντα, για να θεραπεύσουν την στειρότητα. Ακόμα και σήμερα, οι παλιές λατρείες κρατούνται στις λαϊκές παραδόσεις.

Το λευκό άλογο χαρακτηρίζει ενα τόπο αφιερωμένο σε κέλτικη αλογόμορφη θεότητα και ίσως ως τοποθεσία κανονικών τελετουργικών αγώνων και συναθροίσεων της φυλής. Ειναι 111μ μήκος απο τη μύτη ως την ουρά. Πιθανολογείται οτι κατασκευάστηκε απο Βέλγους Κέλτες, οι οποίοι έφθασαν το 300 π.κ.ε. στην Νότια Βρετανία και Ιρλανδία. Κοντά στο άλογο, βρίσκεται ενα ανάχωμα, γνωστό σαν λόφος του Δράκοντα, που συνδέεται με απόκρυφες δυνάμεις της Γής. Το άλογο υπήρχε σαν μορφή και στα νομίσματα της εποχής.

Στην περιοχή της Αγγλίας έχουν παρατηρηθεί κι άλλα αγρογλυφικά, πολλά από τα οποία σύμφωνα με τις επιστημονικές θεωρίες της αεροδυναμικής, οφείλονται στις κινήσεις των στροβίλων των ανέμων και σε άλλα φυσικά φαινόμενα. Από το 1989 άρχισαν να πληθαίνουν σε αριθμό και μετά το 1994 έγιναν ακόμα πολυπληθέστερα. Εκδόθηκαν βιβλία πάνω στο θέμα και διάφοροι ερευνητές, όπως ο Κόλιν Αντριους, ο Πάτ Ντελκάντο, ο Τζόν Μακνίς ασχολήθηκαν με το φαινόμενο. Λόγω του μυστηρίου που εγείρεται με τα αγρογλυφικά και τις εξωγήινες επισκέψεις, αποκαλύφθηκε ότι διάφοροι φιλόδοξοι, σχεδίαζαν με σύγχρονα μέσα, συμβολικά σχέδια στα χωράφια με τα σπαρτά.

Αφότου τράβηξαν το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης την δεκαετία του 1970, τα αγρογλυφικά έχουν γίνει αντικείμενα διαφόρων υποθέσεων από διάφορους ερευνητές φυσικών και παραφυσικών φαινομένων. Οι εξηγήσεις που δίνονται κυμαίνονται από εκκεντρικά μετεωρολογικά φαινόμενα (!!!) και μηνύματα από εξωγήινα όντα, έως το “δεν γνωρίζουμε τι είναι και πως κατασκευάζονται”. Μερικοί έχουν συσχετίσει τα αγρογλυφικά με την υπόθεση της Γαίας, υποστηρίζοντας ότι, η γη είναι ζωντανή και ότι τα αγρογλυφικά είναι μηνύματα ή αντιδράσεις σε ερεθίσματα όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη και η ανθρώπινη ρύπανση.

Η κύρια κριτική της μη ανθρώπινης δημιουργίας των αγρογλυφικών είναι ότι ενώ η απόδειξη της προέλευσης αυτής, εκτός από μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων, είναι ουσιαστικά απούσα, μερικές περιπτώσεις διαπιστώθηκε ότι ήταν έργο φαρσέρ με κακοσχεδιασμένες κατασκευές. Απαντώντας στις τοποθετήσεις ότι τα «εξωγήινα όντα» ή ΑΤΙΑ ήταν υπεύθυνα για τα αγρογλυφικά που εμφανίζονται στην Ινδονησία, η κυβέρνηση και η Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος (Lapan) τα χαρακτήρισε σαν ανθρώπινα κατασκευάσματα. Ο Thomas Djamaluddin, ερευνητής και καθηγητής της αστρονομίας και αστροφυσικής στο Lapan δήλωσε: «Αυτό το «κάτι» δεν μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά»

Πως ξεχωρίζουν τα γνήσια από τα ψεύτικα αγρογλυφικά
Κυρίως από την ανίχνευση ηλεκρομαγνητισμού στα γνήσια Όπως σε πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και σε συγκεκριμένους καθεδρικούς ναούς, έτσι και γύρω από γνήσιους αγρογλυφικούς σχηματισμούς ανιχνεύεται ηλεκρομαγνητική ενέργεια, κάτι που θα μας έκανε δικαιολογημένα να σκεφτούμε ότι οι σχηματισμοί αυτοί προφανώς αποτελούν (γεωγραφικώς) κάποια παρεμβαλόμενα σημεία του γενικού αόρατου ενεργειακού γήινου πλέγματος. Η συχνότητα της ενέργειας αυτής σχετίζεται άμεσα με αλλαγές στην εγκεφαλική λειτουργία και επηρεάζει το βιοφυσικό ρυθμό του ανθρώπινου σώματος. Έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο το να βλέπεις ανθρώπους να πειραματίζονται μέσα σε χωράφια με αγρογλυφικά πάνω σε ανώτερες καταστάσεις εγρήγορσης ή ακόμα και κάποιες μορφές θεραπειών. Κάποιοι άλλωστε ερευνητές πειραματίζονται εκεί πάνω στα αποτελέσματα ναυτίας, ζάλης και ιλίγγου που προκαλεί η παρατεταμένη έκθεση σε συχνότητες μικροκυμάτων ή υπερήχων.

Στους γνήσιους «θερισμένους κύκλους» έχει παρατηρηθεί αλλαγή της κρυσταλλικής δομής των φυτών. Έχει επίσης παρατηρηθεί μια διαστροφή του εμβρύου των σπόρων καθώς και εξογκώματα των κλαριών, σαν τα φυτά θα θερμάνθηκαν από μέσα προς τα έξω. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, τα φυτά δεν υπέστησαν καταστροφή, αλλά συνέχισαν να αναπτύσσονται και να ωριμάζουν υπό τη γωνία που είχαν διπλωθεί. Τα γνήσια αγρογλυφικά αναπτύσσονται σπειροειδώς ακολουθώντας τις μαθηματικές αναλογίες που εκφράζονται με τη Χρυσή Αναλογία, τη σπείρα δηλαδή που χρησιμοποιεί η Φύση για να κατασκευάσει οργανισμούς όπως το κοχύλι, το ηλιοτρόπιο, τους γαλαξίες, τη σχέση των αποστάσεων στα κόκαλα του ανθρώπινου χεριού, το σκελετό κάποιου είδους ψαριού που βρέθηκε στις θάλασσες της Σουηδίας, κλπ. Μαθηματικώς, οι γνήσιοι αγρογλυφικοί σχηματισμοί εμπεριέχουν κώδικες και θεωρήματα που βασίζονται στην ευκλείδεια γεωμετρία, όπως επίσης και αμετάβλητους κανόνες της απόκρυφης γεωμετρίας.

Έχουν την ικανότητα να μεταβάλουν το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της περιοχής εις τρόπον ώστε οι πυξίδες να μην καταφέρνουν να εντοπίσουν το Βορρά. Κάμερες, κινητά, και μπαταρίες δυσλειτουργούν, όπως επίσης και τα όργανα αεροπλάνων που πετούν από πάνω. Η ακτινοβολία στην περιοχή ανεβαίνει 300% πάνω από το κανονικό όριο, ενώ το σύνολο των ζώων που βρίσκονται εκεί κοντά αποφεύγουν να πλησιάσουν την περιοχή.

»Επειδή η ηλεκτρονική κουρτίνα που έχει τοποθετηθεί πάνω από τον Άνθρωπο και τη Γη είναι τόσο διάχυτη και ισχυρή όπου άλλα μεταδιδόμενα μηνύματα από τις δυνάμεις των ΑRI–AN και των ASA–RRR εμποδίζονται ή αλλοιώνονται. Σε μία προσπάθεια να επικοινωνήσουν με τους Ανθρώπους, ειδικά εκείνους που είναι ικανοί να να θυμηθούν ή να αποκρυπτογραφήσουν τα «σημάδια», στέλνονται ορατές ενδείξεις. Ονομάζονται «Crop Circles» (Αγρογλυφικά).

Τα αγρογλυφικά που απευθύνονται στις υπόγειες δυνάμεις από το Σείριο έχουν μία καταπληκτική ομοιότητα με τα αρχαία αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Τα αγρογλυφικά που απευθύνονται στις δυνάμεις του Κυρίου RA έχουν συχνά σχήμα σαν το μέγεθός ενός γηπέδου ποδοσφαίρου (το «στόμα του RA») ή έναν κύκλο με μία τελεία στο κέντρο του (ο «Θεός-Ήλιος RA»). Οι κύκλοι θυμίζουν τον Κέλτικο Σταυρό και άλλες «Σταυροειδείς» μορφές που απευθύνονται στους αντάρτες από το Σείριο για να ξέρουν ότι δεν τους έχουν ξεχάσει. Οι κύκλοι που απευθύνονται στις δυνάμεις των ARI–AN έχουν συνήθως μορφή φιδιού. Έντομα ή πλάσματα που μοιάζουν με έντομα είναι επίσης μέρος της προσπάθειας επικοινωνίας.

Οι μαθηματικοί σχηματισμοί (πχ. το Σύνολο Manderlbrot, Τρίγωνα κτλ.) είναι μηνύματα από τον Πρίγκιπα ΕΑ προς το θηρίο για να «κάνει υπομονή». Δεν ξεχνάει το «ρηξικέλευθο πείραμά του».

Μερικά αγρογλυφικά είναι «γκραφίτι» που έχουν τοποθετηθεί από «περαστικούς» θέλοντας να «παίξουν εκ του ασφαλούς». Κάποιοι έχουν εσκεμμένα αλλάξει τα αγρογλυφικά: είτε έχουν αλλοιωθεί από τις κυβερνήσεις, είτε από από κάποια άλλη υπηρεσία με σκοπό να εμποδίσουν την κυκλοφορία «περισσότερων πληροφοριών» διαθέσιμων για το κοινό. Ο κόσμος του Ανθρώπου-Θηρίου βομβαρδίζεται από τέτοια μηνύματα αυτού του συνεχούς πολέμου. «Σοκ μνήμης» με τη μορφή ταινιών, βιβλίων, διαφημίσεων, κόμικς, και διαφημιστικών υπάρχουν καθημερινά και είναι αντιληπτά, αρκεί ο Άνθρωπος –Θηρίο να κοιτάξει και να ακούσει. Είναι ενοχλητικό αυτό για την Ανθρωπότητα; Ναι!

Πλάτων: Φιλοσοφία ή Θρησκεία;

Πλάτων: Τι είναι η φιλοσοφική θρησκεία;
(Διαλεκτική φιλοσοφίας και θρησκείας)

§1

Η πλατωνική θεώρηση της θρησκείας συνυφαίνεται με την ενεργό συμβολή της φιλοσοφίας στην ερμηνεία του κόσμου. Η ενεργός της συμβολή στηρίζεται στο λόγο και εκτυλίσσεται ως αντίπαλο δέος στον μυθολογικό χαρακτήρα της λαϊκής θρησκείας. Γιατί ως αντίπαλο δέος; Επειδή η τελευταία δεν συλλαμβάνει την έννοια του θείου επαρκώς και με βάση τον λόγο ή τα βαθύτερα νοήματα που αυτός εκπέμπει, αλλά ερείδεται στη δεισιδαιμονία του πλήθους και σε ατεκμηρίωτες δοξασίες ή περιγραφές, που εμπλέκουν τους θεούς σε ανήθικες συμπεριφορές και σε ανθρωπομορφικές παραστάσεις.

Οι τελευταίες βέβαια δεν είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα μόνο της αρχαίας λαϊκής θρησκείας, αλλά και της σημερινής μονοθεϊστικής, στην αναλογία του δικού της λαϊκού χαρακτήρα. Ο λαϊκός χαρακτήρας υποδηλώνει πάντα υποβάθμιση ή απουσία διανοήματος, προκειμένου η θρησκεία να ανταποκρίνεται στα ακαλλιέργητα γούστα της άγνωμης μάζας, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για φτωχούς ή πλούσιους. Καθεμιά απ’ αυτές τις κατηγορίες εξαπατάται ανάλογα με τα δικά της ιδιαίτερα εσωτερικά κενά. Τότε συμβαίνει η εξής ιλαροτραγωδία: έρχονται στο προσκήνιο, ως απεσταλμένοι δήθεν του θεού, ποικίλης υφής διεφθαρμένοι άνθρωποι και κολακεύουν περισπούδαστα το κουρασμένο λαϊκό αίσθημα με αποβλακωμένα λόγια περί αιώνιας λύτρωσης, περί σωτηρίας πέρα από τον κόσμο τούτο, μειώνοντας έτσι και την έννοια του θείου.

§2

Γράφει σχετικά ο Πλάτων:
«Το πιο παράξενο από όλα είναι όσα λέγονται για τους θεούς και την αρετή, ότι τάχα και οι θεοί μοίρασαν σε πολλούς καλούς ανθρώπους συμφορές και μια θλιβερή ζωή, ενώ στους αντίθετους έστειλαν αντίθετη μοίρα. Αγύρτες και μάντεις συχνάζουν στις πόρτες των πλουσίων και τους πείθουν πως έχουν δύναμη, δοσμένη από τους θεούς, να κάνουν με θυσίες και με ξόρκια ώστε, αν οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους έχουν κάνει κάποιο αδίκημα, να τους συγχωρεθεί με απολαύσεις και πανηγύρια· ή πάλι, αν κάποιος θέλει να βλάψει κάποιον εχθρό του, ανεξάρτητα αν πρόκειται για δίκαιο ή άδικο άνθρωπο, χωρίς πολλά έξοδα να τον βλάψει με ορισμένα ξόρκια και μάγια, πείθοντας, όπως ισχυρίζονται, τους θεούς να γίνουν υπηρέτες τους» (Πολιτεία 364b) 

Τι μας λέει εδώ ο Πλάτων; Ότι ορισμένοι επιτήδειοι της πολιτικής και κοσμικής ζωής χρησιμοποιούν τη θρησκεία, για να παραπλανούν τους ανθρώπους; Και δύνανται να τους παραπλανούν λόγω της δεισιδαιμονίας που κυριαρχεί στις καρδιές και τα μυαλά του κόσμου. Πώς μπορεί κανείς να γλυτώσει από τέτοιες πλάνες και απάτες; Μέσα από τη φιλοσοφία, που σκέπτεται φιλοσοφικά τη και για τη θρησκεία. Βασικό μέλημα της φιλοσοφίας είναι να αξιοποιείται η δύναμη του διαλεκτικού λόγου, για να αποκαλύπτεται ο μυθολογικός χαρακτήρας της λαϊκής θρησκείας και να απομυθοποιείται πλήρως η τελευταία.

§3

Και τούτο υπό την προοπτική μιας ανερχόμενης ζωής, όπου και οι θεοί, που δεν είναι θεοί, συμμετέχουν στην αληθινή ιδέα του θείου: δεν αναδύεται το θείο από τους θεούς, αλλά οι θεοί από το θείο. Πού βρίσκεται όμως το θείο; Στον υπερουράνιο τόπο (Φαίδρος 249c). Στον τόπο αυτό της απόλυτης αρμονίας, των αποκαθαρμένων ψυχών από την πονηριά και το δόλο, τον τόπο των ιδεών κανείς αγύρτης δεν μπορεί να φτάσει, γιατί του λείπει το πνευματικό ύψος, δηλαδή η φιλοσοφικο-οντολογική του μεταστοιχείωση σε αληθινά ελεύθερο και δίκαιο άνθρωπο. Απεναντίας μπορούν να φτάσουν εκεί μόνο οι φιλοσοφικές ψυχές, που αφήνουν πίσω τους όλους τους αγύρτες και δημηγέρτες/δόλιους της θρησκευτικο-πολιτικής εξουσίας, με τις παιδαριώδεις περιγραφές και την ανεστραμμένη λογική. Η απομυθοποίηση είναι αποδόμηση. Πώς πραγματοποιείται; Όχι με μια εξωτερική αντιπαλότητα ή αντίθεση ανάμεσα στο διαλεκτικό λόγο και την παραδοσιακή θρησκεία, αλλά μέσα από την επίμονη κατάδειξη της παραπλάνησης που συνεπάγεται η δεισιδαιμονία του πλήθους. Ο Πλάτων δεν αναγνωρίζει το ψευτοδίλημμα: θεϊστής ή άθεος, που από τους βαρβάρους της σημερινής πολιτικο-θρησκευτικής εξουσίας χρησιμοποιείται ως όπιο για πνευματική νάρκωση ή για φανατισμό. Είναι ψευτοδίλημμα, γιατί άθεος δεν υπάρχει. Έκαστος έχει το δικό του θεό. Ένας έχει τον θρησκευτικό θεό, άλλος τον κομματικό-πολιτικό ή ιδεολογικό του «θεό», ένας τρίτος τον «θεό»: καρέκλα της εξουσίας και χρήμα, άλλος το φιλοσοφικό του «θεό»; Ποιος από όλους είναι ο αυθεντικός θεός; Ο τελευταίος που καθιστά τον άνθρωπο ισόθεο και τη θρησκεία με τις λαϊκές αφηγήσεις φιλοσοφική θρησκεία· δηλαδή την πιο εμπνευσμένη περιοχή του ανθρωπίνως υπάρχειν, η οποία στηρίζεται στον Λόγο. Με τούτη, περίπου, την έννοια «ένας άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να είναι θεός, μπορεί όμως να είναι θείος» (Σοφιστής 216b).