Ιουλιανού ύμνοι

Ευχή πρός Ήλιον Και εγκώμιον του θείου Ιαμβλίχου υπο του Αυτοκράτορος Ιουλιανού
Είθε οι βασιλείς Θεοί να μου παράσχουν την εύνοια να υμνήσω και να τελέσω τα μυστήρια αυτών, ο δε Βασιλεύς Όλων Ήλιος ιδιαίτερως. Προελθών αιωνίως από την γόνιμον ουσία του Αγαθού, μέσος εν μέσω των Νοερών Θεών, εξασφαλίζει την συνοχήν αυτών, το απεριόριστον κάλλος, την ανεξάντλητη γονιμότητα, τον τέλειον νου, και προικίζει αθρόως και αχρόνως τα πάντα με αγαθά. Προβάλλοντας στο εμφανή σύμπαν την λάμψιν του εφ’ όλης της ορατής περιοχής εν μέσω των ουρανίων εκτάσεων τις οποίες διατρέχει − έδρα που του έχει αποδοθεί εξ’ αϊδίου − μεταδίδει στο εμφανή σύμπαν το νοητόν κάλλος και γεμίζει ολόκληρον τον ουρανό με τόσους Θεούς όσους αυτός περιέχει νοερώς στον εαυτόν του, οι οποίοι πληθύνονται αμερίστως γύρω από αυτών και είναι συνενωμένοι με αυτόν ενοειδώς. Αλλά και τον υπό σελήνην τόπο συνέχει διά της αειγενεσίας και τα εκ του κυκλικού σώματος ενδιδώμενα αγαθά, επιμελούμενος γενικώς του ανθρωπίνου γένους και ειδικώς της δικής μας πόλεως, όπως και εξ’ αϊδίου έδωσε υπόστασιν στην ψυχή μας και την κατέστησε οπαδό του. Γι’ αυτό και είθε οι προ ολίγου διατυπωθείσες ευχές μου να πραγματοποιηθούν παρ’ αυτού. Εύχομαι επίσης να παρέχει στην πόλι μας δια το καλόν όλων αιωνιότητα, και να χορηγεί την αγαθοποιόν του προστασία. Όσο για μένα τον ίδιο, είθε να μου χαρίσει την επιτυχία σε όλες τις ανθρώπινες και θείες πράξεις και ενέργειες, σε όλο τον ειμαρμένο βίο μου. Είθε ακόμη να με ευνοήσει να ζήσω και να κυβερνήσω με το μέτρον του πρέποντος και της ευδαιμονίας, το ευχάριστον τόσον είς εκείνον, όσον και σε μένα και τα συμφέροντα του Ρωμαϊκού κράτους.

Ιδού, φίλε Σαλούστιε, οι απόψεις μου για την τριπλή δημιουργία του Θεού, οι οποίες κατά το μέτρο των δυνάμεών μου, ήλθαν στην μνήμη μου κατά την διάρκεια το πολύ τριών νυκτών. Ετόλμησα να σου τις γράψω διότι και εκείνα που εξέθεσα πρότερον για τις εορτές του Κρόνου δεν φαίνεται να τα έκρινες ως τελείως άχρηστα. Αν επιθυμείς να γνωρίσεις τελειότερους και μυστικότερους λόγους για αυτά τα θέματα, τότε θα πρέπει να διαβάσεις τα συγγράμματα του Θείου Ιαμβλίχου πάνω σε αυτά, και εκεί θα βρεις την τελειότητα της ανθρώπινης σοφίας. Είθε ο Μέγας Ήλιος να μου χαρίσει να τον γνωρίσω όχι λιγότερο από εκείνον, δια να μπορέσω να διδάξω όλους δημοσίως, ιδίως όμως εκείνους που είναι άξιοι διδαχής.

Μέχρι της στιγμής που η ευχή μου αυτή πραγματοποιηθεί από τον Θεό, ας προσφέρουμε τιμές στον αγαπητό στον Θεό, τον Ιάμβλιχο. Αυτός είναι η πηγή των όσων ανέφερα εδώ, λίγα από τα πολλά, όσα ήλθαν στον νου μου. Γνωρίζω όμως καλά πως κανείς δεν μπορεί να εκφράσει κάτι τελειότερα από εκείνον, ούτε, ακόμα κι αν προσπαθήσει πολύ, θα μπορέσει να εκφράσει κάτι νέο, διότι είναι φυσικό να μην καταφέρει παρά να απομακρυνθεί από την αληθεστάτη νόησι του Θεού.
Θα ήταν λοιπόν ίσως μάταιο να προσπαθήσω να συνθέσω ό,τι δήποτε μετά τον Ιάμβλιχο πάνω στο ίδιο θέμα, αν είχα συνθέσει τούτο τον λόγο με σκοπό την διδασκαλία. Επειδή όμως η επιθυμία μου ήταν να συντάξω έναν Ύμνο προς τιμήν του Θεού, και θεώρησα ότι το καλλίτερο ήταν να μιλήσω περί της Ουσίας του, όσο μου ήταν δυνατόν, δια τούτο πιστεύω ότι δεν επεχείρησα μάταια την σύνταξι αυτού του λόγου. Διότι το παράγγελμα:
«Κατά την δύναμίν σου πρόσφερε θυσίες στους Αθανάτους Θεούς»
δεν ισχύει μόνον για τις θυσίες αλλά και για του Ύμνους μας προς τους Θεούς.
Για τρίτη φορά, λοιπόν, εύχομαι προς τον Ήλιο, τον Βασιλέα των Όλων, να είναι ευμενής προς εμένα για τούτη μου την προθυμία, και είθε να μου δώσει βίον αγαθόν, τελειοτέρα φρόνησιν, θείον νούν, και την πραότερη εκ της ειμαρμένης απαλλαγή του βίου την κατάλληλη στιγμή. Είθε, να με ανεβάσει μετά και να με κρατήσει δίπλα του στην αιωνιότητα αν είναι δυνατόν, αν όμως τούτο είναι περισσότερο από όσο αξίζουν οι πράξεις του βίου μου, ας είναι για πολλές μυριετείς περιόδους.

—Ιουλιανός, Εις Βασιλέα Ήλιον 43-44
--------------------
'Υμνος εις την μητέρα των θεών υπο του αυτοκράτορος Ιουλιανού


<H Ρέα ως «Μεγάλη Άρτεμις», Πότνια Θηρών με λέοντα και δεξιόστροφες τετρακτίδες !

Ω Θεών και ανθρώπων Μήτερ, ω Σύνθωκε και Σύνθρονε του Μεγάλου Διός, ω Πηγή των Νοητικών Θεών, Συ η οποία συντρέχεις με τας Αχράντους Ουσίας των Νοητών Θεών, η οποία εδέχθεις την κατ’ εξοχήν κοινήν αιτίαν εκ πάντων των όντων και την μεταβιβάζεις εις τους Νοερούς Θεούς, Ζωογόνε Θεά και Μήτις και Πρόνοια, των ημετέρων ψυχών Δημιουργέ, που αγαπάς τον Μέγαν Διόνυσον, Συ η οποία περιέσωσες και πάλιν τον Άττιν εκτεθέντα και τον μετεκάλεσες προς Σε, αφού εβυθίσθη εις τον άντρον της γης, Συ που ηγείσαι όλων των αγαθών στους Νοερούς Θεούς, που πληροίς με αυτά τον αισθητόν κόσμον, και χαρίζεις όλα τα αγαθά σε όλους. Χάρισε εις όλους τους ανθρώπους την ευδαιμονίαν, βάσις της οποίας είναι η γνώσις των Θεών, ιδιαιτέρως στον λαό των Ρωμαίων κάμε ώστε να απαλειφθεί η κηλίς της αθεΐας, και να επικρατήσει η ευμενής Τύχη ώστε διά της αγαθής συνεργασίας εξασφαλιστεί η αρίστη διακυβέρνησις εν τη Αυτοκρατορία επί πολλάς χιλιάδας ετών.

Όσον δι’ εμέ, δέξου όπως συλλέξω τον καρπόν της προς Σε υπηρεσίας μου, την Αλήθειαν έναντι των περί Θεών Δογμάτων, την τελειότητα εν τη Θεουργική ασκήσει, την αρετήν συνοδευομένην υπό της Αγαθής Τύχης εις όλας τας επιχειρήσεις πολιτικάς ή στρατιωτικάς. Ειθε το τέλος του βίου μου να είναι απηλλαγμένον θλίψεων και ευδόκιμον υποστηριζόμενον μετά της Αγαθής Ελπίδος.

—Ιουλιανός, Εις την Μητέρα των Θεών 20

Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΟ ΚΟΥΤΑΛΙ

”Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».

     

Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις. Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.

Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.

-«Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
-«Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»
Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.

-«Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης
-«Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει. Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.
-«Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
-«Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρο θα είναι δωρεάν»

Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.

-«Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»
-«Ευχαριστώ»
-«Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.
Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.
-«Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»
-«Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.
-«Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»

Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
-«Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»
Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:
-«Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»

ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΧΘΕΣΙΝΗΣ EUROVISION

ΟΤΑΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΦΡΑΓΚΟΛΕΒΑΝΤΙΝΟΣ - ΜΑΪΜΟΥ, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΤΟΥΝ ΜΠΑΝΑΝΕΣ...

Του Περικλή Γιαννόπουλου
 Δημοσιεύθηκε στο 4o τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «Νουμάς» στις 12 Ιανουαρίου του 1903.

 Εμείς οι ιδεολόγοι είμαστε οι πνευματικοί πατέρες του λαού, είμαστε οι πραγματικοί ποιμένες του. Εμείς κρατάμε στα χέρια μας, τη ψυχή του, τη καρδιά του, το πνεύμα του. Εμείς αν το θελήσουμε τον διαφθείρουμε ως το κόκκαλο. Εμείς αν θέλουμε τον αναρρώνουμε, τον αρρωσταίνουμε, τον πεθαίνουμε, του στερούμε κάθε καλό, κάθε χαρά. Εμείς αν θέλουμε τον βοηθούμε να ανθίσει, να είναι παραδειγματικός, θαυμάσιος. Ούτε ο Δεληγιάννης, ούτε ο Τρικούπης (πολιτικοί της εποχής) ούτε κάποιος άλλος φταίει, για ότι έγινε, ή για ότι γίνεται. Φταίνε κυρίως πρώτα οι άνθρωποι του πνεύματος και εμάς βαρύνει όλη η ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, αλλά και εξ’ ολοκλήρου η φοβερή ευθύνη για το μέλλον.

 Ιδού ποια είναι η δύναμή μας: Κάθε γη έχει τα μεταλλεύματά της, τα φυτά της, τα ζώα της, τους ανθρώπους της και οι εκδηλώσεις των ανθρώπων κάθε γης είναι φυσιολογικό να διαφέρουν. Συνεπώς άλλου είδους οικογένεια έχει ο Άγγλος, άλλη ο Γάλλος, άλλη ο Ιταλός, άλλη ο Γερμανός. Άλλο πατρικό αίσθημα έχει ο Άγγλος, άλλο μητρικό, άλλο αδελφικό. Άλλο ο Γάλλος, άλλο ο Ιταλός, άλλο ο Γερμανός. Άλλη λοιπόν είναι και η Ελληνική οικογένεια, διότι άλλη είναι η γη του.

 Η οικογένεια είναι η θρησκεία του Έλληνα. Είναι η βαθύτερη θρησκεία, από την προϊστορική εποχή έως τώρα, παντού όπου υπάρχουν Έλληνες. Θρησκευτικά τηρείται η ιεραρχία, δυνατότατος είναι ο δεσμός της αγάπης, των αισθημάτων, των καθηκόντων, του σεβασμού μεταξύ των μελών της. Απόλυτη η αφοσίωση του ενός προς τους άλλους και όλων προς έναν. Ο Έλληνας δεν έχει κάτι ιερότερο στον κόσμο από την οικογένεια, τίποτα άλλο δεν τηρεί υψηλότερα, αγνότερα. Ο πατέρας εργάζεται σε όλη του τη ζωή για το σπίτι του.

Η μητέρα…..Ω!! η Ελληνίδα μητέρα! Η ωραιοτάτη Παναγία…πονεί για όλους σε όλη της τη ζωή. Ο αδελφός, προσέχει την αδελφή σαν τα μάτια του. Ο γιός μόλις μάθει ότι η μητέρα του είναι άρρωστη, τρέχει από τα βάθη της Αιγύπτου, των Ινδιών, της Αγγλίας, από τα πέρατα του κόσμου, να βρεθεί κοντά της και όσο και αν άσπρισαν τα μαλλιά του, όσο και αν τον αγρίεψαν οι καταιγίδες, μόλις την δει κλαίει σαν μικρό παιδί.

 Εμείς οι ιδεολόγοι, οι ιδεογράφοι, έχουμε τη δύναμη αν θέλουμε να καταστρέψουμε το θαυμάσιο αυτό πράγμα, να σπάσουμε τους ιερούς και στενότατους αυτούς δεσμούς, να ξεριζώσουμε αυτά τα αισθήματα, να πετάξουμε την οικογένεια στους δρόμους, να τη διαλύσουμε στους τέσσερις ανέμους. Αυτή τη δύναμη έχουμε σε κάθε τι και με αυτή τη δύναμη μπορούμε να κάνουμε καλό ή κακό σε κάθε ζήτημα. Μπορούμε να κάνουμε το λαό να κρατήσει τα δικά του θαυμάσια πράγματα, ή να τα αλλάξει με άλλα ξένα, ποταπά. Βαθύτατη λοιπόν πρέπει να είναι η συναίσθηση της ευθύνης μας. Ο κάθε ιδεολόγος ή ιδεογράφος πρέπει να συναισθάνεται βαθύτατα όταν πιάνει την πένα του για το τι καλό ή κακό μπορεί να κάνει.

 Κανένα άλλο σκοπό πρέπει να έχουμε όταν πιάνουμε την πένα, παρά το πώς θα θέσουμε τις ιδέες στη θέση τους, για να θέσουμε κατόπιν και τα πράγματα. Κανένα άλλο σκοπό από το πώς θα δημιουργήσουμε την Ελληνική ζωή.

 Για να την δημιουργήσουμε και να την βοηθήσουμε να ανθίσει, πρέπει να μελετήσουμε αυτή που έχει και η οποία είναι θαυμάσια και ανώτερη κάθε Ευρωπαϊκής (μην ακούτε τους ξιπασμένους) να του συστήσουμε να κρατήσει με τα δόντια ότι έχει δικό του, να του δείξουμε ότι αυτό που έχει είναι ωραίο, να του το αποδείξουμε, να το επαναφέρουμε, να το κάνουμε πρώτοι εμείς, να είμαστε εμείς υπερήφανοι για ότι έχουμε δικό μας, να του συστήσουμε να είναι υπερήφανος όπως ήταν πάντοτε και θα ήταν και τώρα αν δεν τον αλλάζαμε εμείς.

 Πριν στραφούμε λοιπόν προς την Ελληνική ζωή, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, διότι είναι και το μόνο εμπόδιο, είναι να χτυπήσουμε κατακέφαλα από τη μία άκρη της ζωής, έως την άλλη, από την κούνια έως τον τάφο, τον ξενισμό. Να βοηθήσουμε τις λαϊκές τάξεις – οι οποίες κόλλησαν την ψώρα από την ανωτέρα και έγιναν γελοιωδέστατες. Ο καθένας λοιπόν είτε ιδεολογεί είτε ιδεογραφεί δια έργου και λόγου, έχει ως καθήκον να βοηθήσει αυτόν τον αγώνα με σκοπό το «πέταγμα» των ξένων πραγμάτων τα οποία πνίγουν τα δικά μας και εμποδίζουν τη δημιουργία δικών μας πραγμάτων από τα δικά μας υλικά μας και από τους δικούς μας τεχνίτες. Από τα πράγματα του σπιτιού έως την εφημερίδα, το περιοδικό, το θέατρο και τη φιλολογία.

 Είναι αδύνατον να υπάρξει Ελληνική ζωή ενόσω όλη η ζωή είναι πιασμένη από την ξένη.

Έτσι έκαναν τεστ εγκυμοσύνης στην Αρχαία Αίγυπτο

Κάποιοι αρχαίοι πολιτισμοί είναι βέβαιο πως κατείχαν γνώσεις που χάθηκαν μαζί με τον αφανισμό τους. Υπάρχουν όμως αραιά και που στοιχεία που καταδεικνύουν ότι ήξεραν πολύ περισσότερα από εμάς.

Στην Αρχαία Αίγυπτο λοιπόν αν κάποια γυναίκα ήθελε να μάθει αν είναι έγκυος,...
τότε έβαζε μερικούς σπόρους από σιτάρι και κριθάρι σε ένα δοχείο.

Στη συνέχεια ουρούσε στο δοχείο, το σκέπαζε με ένα κομμάτι ύφασμα και την επόμενη μέρα ανάλογα με την εξέλιξη ήξερε.

Αν οι σπόροι είχαν σκάσει τότε ναι ήταν έγκυος.

Από ότι φαίνεται η μέθοδος ναι δουλεύει αφού οι ουσίες που εντοπίζουν τα σύγχρονα τεστ εγκυμοσύνης είναι οι ίδιες που προκαλούσαν το σκάσιμο των σπόρων.

Μάλιστα κάποιοι ερευνητές τέσταραν τη μέθοδο κατά τη δεκαετία του '60 και είχαν καταλήξει ότι περίπου 70% έγκυρη.

Zef table: Το τραπέζι... κλιματιστικό

Μία πρωτότυπη ιδέα είχε ένας Γάλλος σχεδιαστής που κατάφερε να ενσωματώσει σε ένα τραπέζι μία κλιματιστική συσκευή η οποία δεν απαιτεί τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας για να δουλέψει!

Το τραπέζι ZEF μοιάζει σαν κάθε άλλο κοινό τραπέζι οξιάς με πόδια, αλλά κάνει οικονομία στο σπίτι του ιδιοκτήτη του κατά 60%.

“Θέλαμε να δούμε αν είναι πιθανό να ελέγξουμε την θερμοκρασία με την βοήθεια ενός επίπλου”, αναφέρουν οι δημιουργοί.

Κάτω από το τραπέζι οξιάς υπάρχουν σειρές από υλικό με σημείο τήξης 22 ° Κελσίου. Όταν η θερμοκρασία φτάνει τους 22 βαθμούς κελσίου τα μικροσφαιρίδια απελευθερώνουν την θερμότητα, με την βοήθεια του αλουμινίου που έχουν στην βάση τους και ρίχνουν την θερμοκρασία του δωματίου.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το τραπέζι έχει δυνατότητα να μειώσει την θερμότητα έως και 60% και να μειώσει την ανάγκες κλιματισμού κατά 30%.

Όταν η θερμοκρασία κυμαίνεται από το ζεστό στο κρύο σε σύντομο χρονικό διάστημα, το τραπέζι ZEF ειναι ιδιαίτερα χρήσιμο αφού αν ένα δωμάτιο ζεσταίνεται κατά μία ηλιόλουστη μέρα και στη συνέχει η θερμοκρασία πέφτει το τραπέζι διατηρεί την θερμοκρασία του δωματίου.

Πότε είμαι έτοιμος/η να κάνω σεξ;

Νίκος: «όταν είμαι ξυρισμένος».
Κώστας: «όταν έχω αλλάξει σεντόνια».
Μαρία: «όταν έχω ξυρίσει τα πόδια μου».
Τάκης: «όταν ξέρω πώς να βάλω το προφυλακτικό».

Καλά είναι όλα αυτά, ωστόσο, η άνεση δεν έρχεται από την εξωτερική προετοιμασία, αλλά από την εσωτερική.
Είμαι έτοιμος/η σημαίνει, είμαι σε μια σχέση, έχω εξαντλήσει τα προκαταρκτικά και έχω αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στο/η σύντροφό μου για να προχωρήσω πιο πέρα. Τότε, αυτό που φαίνεται δύσκολο, μακρινό ή με κάνει να ντρέπομαι, γίνεται κάτι απλό και πραγματικό, που έρχεται από μόνο του.
Για να αισθανθώ εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, χρειάζεται να μου έχουν δώσει εμπιστοσύνη από το περιβάλλον-οικογένειά μου ή και να έχω κάνει πράξεις που μου επιτρέπουν να αισθάνομαι άξιος/α.
Αν υπάρχουν έντονες ανασφάλειες και μόνο η ιδέα του ερωτικού πλησιάσματος φοβίζει:

• Φοβάμαι ότι με την ερωτική διέγερση, θα προκαλέσω κάτι στον άλλον ή στον εαυτό μου, που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω.

Να θυμάστε: η σεξουαλική διέγερση είναι μια διαφορετική κατάσταση από την πραγματοποίηση της ερωτικής φαντασίωσης με το φίλο μου ή τη φίλη μου.
Στη σημερινή κοινωνία της εύκολης κατανάλωσης αντικειμένων, αλλά και ανθρώπων, που χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα, και της άμεσης ευχαρίστησης, ξεχνάμε, συχνά, ότι έρωτας σημαίνει συνάντηση δύο σωμάτων και δύο ψυχισμών.
Για να γίνει αισθητή η ευχαρίστηση χρειάζεται συναίσθημα, ψυχική συμμετοχή και παρέμβαση της φαντασίωσης.
Καλό είναι να δώσεις στον εαυτό σου και στο σώμα σου την ευκαιρία να πειραματιστεί. Έτσι, θα εξελιχθείς σιγά-σιγά μέσα απ' τα ερωτικά παιχνίδια και τις σχέσεις με αυτούς που επιθυμείς, πριν συνειδητοποιήσεις ότι όλα αυτά οδηγούν στο να κάνουμε παιδιά. Αυτό μπορεί να πάρει αρκετά χρόνια, όσα χρειάζονται στον καθένα, για να εξερευνήσει το μυστηριώδη και ανακουφιστικό κόσμο της ερωτικής ευχαρίστησης. Η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι πάντα διαφορετική απ' αυτήν που περιμέναμε.
Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη περίπτωση: κάνω έρωτα με την κοπέλα μου ή το αγόρι μου, για να μπορώ να λέω στους φίλους μου, ότι «εγώ το έκανα» ή ότι «δεν είμαι πια παρθένα/ος», και αυτό χωρίς εσωτερική προετοιμασία.
Στην περίπτωση αυτή, συνήθως, οι νέοι φοβούνται τα ερωτικά παιχνίδια και περνούν στο επόμενο στάδιο, πιστεύοντας ότι έχουν κατακτήσει την ωριμότητα.
Εδώ, συχνά, πρόκειται για εφήβους που δεν έζησαν μια καλή συναισθηματική σχέση με τη μητέρα τους ή μ' ένα μητρικό πρότυπο. Έτσι, ουσιαστικά, πιστεύουν πως ο ερωτικός σύντροφος θα αναπληρώσει αυτή τη συναισθηματική σχέση, που δεν υπήρξε. Στις περιπτώσεις αυτές, η ερωτική σχέση παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο, σε σημείο, που το κορίτσι ή το αγόρι ασχολείται μόνο με αυτήν και παραμελεί τα άλλα του ενδιαφέροντα ή υποχρεώσεις.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, η επιθυμητή σχέση δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί η σχέση βασίζεται στη συναισθηματική ανωριμότητα και το άτομο δεν έχει δώσει στον εαυτό του το χρόνο να εξελιχθεί ερωτικά σιγά-σιγά.
Θυμάμαι μια φίλη, η οποία, με όποιον γνώριζε, έκανε έρωτα μαζί του σχεδόν αμέσως. Έτσι πίστευε ότι έπρεπε να κάνει για να τη θεωρούν έμπειρη. Τελικά, αποφάσισε να διηγηθεί τις δυστυχείς περιπέτειές της σε μια μεγαλύτερη φίλη της, η οποία της είπε ότι δεν είναι καθόλου έτσι και ότι οι μεγαλύτερες περιμένουν να γνωρίσουν κάποιον, να δουν αν ταιριάζουν, μετά να προχωρήσουν στα προκαταρκτικά και ύστερα στο «κρεβάτι».
Οι άντρες και οι γυναίκες λειτουργούν διαφορετικά ως ψυχισμοί και βιώνουν την ευχαρίστηση διαφορετικά στο σώμα τους.
Γενικά, για τα κορίτσια ισχύει ότι η πρώτη φορά δε δημιουργεί ιδιαίτερη ευχαρίστηση, ακόμα και αν υπάρχει αγάπη. Η εξοικείωση έρχεται σιγά-σιγά, καθώς, προοδευτικά, ανακαλύπτουν το σώμα τους.
Δεν υπάρχει λόγος ένα κορίτσι να προσποιείται την ευχαρίστηση, άλλωστε, αυτό δημιουργεί ύστερα έντονο αίσθημα κενού, εφ' όσον δεν υπάρχει συνάντηση με τον άλλον.
Στα αγόρια από την άλλη, η ευχαρίστηση είναι πιο εύκολη και έρχεται από τις πρώτες επαφές. Και ενώ στα αγόρια υπάρχει κατά τη διάρκεια της πράξης μυϊκή ένταση, στα κορίτσια, αντίθετα, η ευχαρίστηση συνοδεύεται με την πλήρη μυϊκή χαλάρωση.
Για τα κορίτσια, το να ευχαριστηθούν τον έρωτα σημαίνει να οδηγήσουν οι ίδιες το σύντροφό τους, λέγοντάς του, τι τις ευχαριστεί και πώς. Στα κορίτσια αρέσουν τα χάδια. Το χάδι επιτρέπει να υπάρξει ένα αίσθημα ασφάλειας, εξοικείωση με το σώμα και ερωτική διέγερση.
Για τα αγόρια, «ευχαριστιέμαι» σημαίνει, μαθαίνω τι αρέσει στη σύντροφό μου και της το προσφέρω, όπως και της δείχνω τι με ευχαριστεί εμένα που είμαι διαφορετικός.
Μη ξεχνάτε πως:

• Τρυφερότητα, εμπιστοσύνη και αγάπη είναι πάντα μαζί.
• Ο έρωτας μπορεί να γίνει μια συνάντηση πραγματική με την ψυχή και το σώμα του άλλου και τότε μπορεί να μας αλλάξει.

Η Κατάθλιψη στην Εφηβεία

Πολλές φορές, οι ενήλικες που επηρεάζουν τον έφηβο με τη συμπεριφορά τους δεν του επιτρέπουν να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που οι ίδιοι επιθυμούν. Έτσι, ο έφηβος κινητοποιείται μέσα στην επιθυμία τους. Καθώς μεγαλώνει, αυτός ο απόλυτα ιδανικός εαυτός (π.χ. «θέλω να γίνω ο E. Clapton») είναι πιο ισχυρός και φιμώνει την υγιή επιθυμία του να κάνει κάτι που θέλει και μπορεί (π.χ. «θέλω να γίνω ένας καλός κιθαρίστας»).

Αυτό το αδιέξοδο οδηγεί στην κατάθλιψη, που εκφράζεται είτε με θορυβώδη, είτε με αθητικό, είτε, στη χειρότερη περίπτωση, με ψυχωτικό τρόπο.

Όταν επιτραπεί στο έφηβο από τον εαυτό του ή από το περιβάλλον του, να αποδυναμώσει το απόλυτα ιδανικό εγώ, η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί ομαλά.

Είναι γεγονός, πως η σεξουαλική ωριμότητα αλλάζει, στον ψυχισμό μας, τη σημασία που έχει το σώμα μας για μας.

Συμβαίνει, λοιπόν, σε κάποιους εφήβους, στην εποχή μας, να αρνούνται το σώμα τους, κάποιες φορές με τρόπο πιο βίαιο, όπως με τη νευρική ανορεξία, τη βουλιμία, την εξάρτηση από το διαδύκτιο, τον τρανσεξουαλισμό και την αλλαγή φύλου, την τοξικομανία ή τα ατυχήματα κ.ά. Δηλαδή, ο νέος απεχθάνεται το σώμα του και αναζητά να το αποποιηθεί.

Η κατάθλιψη

Παρατηρείται, στις μέρες μας, ότι κάποιοι νέοι συμπεριφέρονται είτε με θορυβώδητρόπο (έντονη σεξουαλικότητα, βίαιη συμπεριφορά), είτε με μια παθητικότητα, που επιδεικνύεται με μια απόσυρση από τα ενδιαφέροντα, χρωματισμένη με αρνητισμό, με αυτοτραυματισμούς ή απόπειρες αυτοκτονίας.

Πρόκειται εδώ, για μια θλίψη, στην οποία δεν υπάρχει διεργασία πένθους. Δηλαδή, αυτοί οι νέοι δεν έχουν επεξεργαστεί την απομάκρυνσή τους από την παιδική ηλικία και την αυτονόμησή τους από το περιβάλλον. Δεν έχουν επεξεργαστεί τη νέα σημασία που τώρα αποκτά το σώμα τους και δεν έχουν παραιτηθεί από την απόλυτα ιδανική εικόνα του εαυτού τους. Το άτομο βρίσκεται σε αδιέξοδο και δεν μπορεί να πάει ούτε μπρος ούτε πίσω.

Όταν το άτομο είναι σε κατάθλιψη κατακλύζεται από αισθήματα απαξίας για τον εαυτό του, από αισθήματα έντονης μοναξιάς και εγκατάλειψης. Τότε, αν δεν μπορεί να μεταφράσει σε λόγια αυτά που νιώθει, αμύνεται με πράξεις, οι οποίες κάποιες φορές συμβολίζουν την τιμωρία του εαυτού (όπως π.χ. ο αυτοτραυματισμός) ή και των άλλων. Ο εαυτός παραιτείται, καταρρέει απέναντι στις απαιτήσεις του ιδανικού εαυτού που δεν μπόρεσε να υπάρξει, όπως θα επιθυμούσε το περιβάλλον.

Όπως αναφέραμε, είναι αδύνατο να φτάσετε την ιδανική εικόνα που θέλουν οι άλλοι για σας ή εσείς για τον εαυτό σας, γιατί αυτή δεν υπάρχει, είναι φανταστική. Γίνεται, όμως, να την πλησιάσετε, αν προσπαθήσετε.

Όταν, πάλι, το άτομο βρίσκεται σε ευφορία ή μανία, ή έχει θορυβώδη συμπεριφορά, μπορεί να αρνηθεί όλα τα προηγούμενα. Αισθάνεται ότι είναι δυνατός/ή, ότι ελέγχει τα πάντα, ότι είναι υπέροχος/η. Τότε πάλι, μπορεί να βάλει τον εαυτό του σε δύσκολες καταστάσεις, γιατί δε νιώθει τον κίνδυνο.

Και στις δύο περιπτώσεις, ο έφηβος βιώνει έντονο άγχος, που έχει να κάνει με την ανεπαρκή συνοχή στην αναπαράσταση του εαυτού. Αυτό δηλώνει ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στον εαυτό του και στον άλλο, ανάμεσα στον εαυτό του και στα ενδιαφέροντά του. Δηλαδή, ο έφηβος δυσκολεύεται να αναγνωρίσει και αποδεχτεί τη διαφορετικότητά του. Έτσι, όταν οι άλλοι προσβάλλουν την ποδοσφαιρική του ομάδα, το αγαπημένο του συγκρότημα ή αυτό που θέλει να κάνει, είναι σα να προσβάλλουν τον ίδιο. Τότε, αισθάνεται ότι θα έκανε τα πάντα για να υπερασπιστεί τα είδωλά του, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα διακινδυνέψει τη σωματική του ακεραιότητα, ίσως και μέχρι το θάνατο.

Αυτό που κρύβεται πίσω από την παρόρμηση για επικίνδυνες συμπεριφορές ή τηναυτοκτονία είναι η μεγάλη δυσκολία του ατόμου να αποδεχτεί την «άχαρη» πραγματικότητα του «εαυτού» και του «άλλου».

Τότε, μπορεί να οδηγηθεί να χάσει την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή του, όπως τη θέλει αυτός.

«Μια μεγάλη επιθυμία για θάνατο είναι, επίσης, μια μεγάλη επιθυμία

να ζήσετε μια άλλη ζωή από αυτήν που ζείτε». (F. Dolto)

Θα σας πληροφορήσουμε για τουλάχιστον τρεις καταστάσεις, που σε περίπτωση που προκύψουν, σημαίνει ότι ο νέος ή η νέα χρειάζεται βοήθεια από ειδικό.

Α) Όταν ο νέος ή η νέα αρνούνται τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα τους και συμπεριφέρονται σα να μην συμβαίνει τίποτα.

Εγκαθίσταται, τότε, μια κατάσταση, όπου απορρίπτεται η συνείδηση των αλλαγών που συμβαίνουν στο σώμα του εφήβου, με αποτέλεσμα να προωθεί μόνο την ενασχόληση με πνευματικές δραστηριότητες.

Θα λέγαμε, πως είναι σα να συνεχίζει να βρίσκεται στην ίδια συναισθηματική κατάσταση με αυτήν της παιδικής ηλικίας, όπου τα σωματικά ερεθίσματα δεν έχουν για το άτομο την ανάλογη ερωτική σημασία. Η συμπεριφορά αυτή εγγράφεται σε μια προσπάθεια να σβήσουμε ό,τι έχει να κάνει με τη διαμάχη της ιδανικής εικόνας του εαυτού με την πραγματική, γεγονός που, όπως είπαμε, προκαλεί ιδιαίτερη θλίψη, έλλειψη ενδιαφερόντων ή μια αδύναμη επένδυση σε ενδιαφέροντα.

Β) Μια άλλη περίπτωση είναι η κατάθλιψη, που συνοδεύεται από αναστολή των πνευματικών και δημιουργικών δραστηριοτήτων, όπου ο νέος ή η νέα οδηγείται σε πλήρη σεξουαλική δραστηριότητα. Μπορεί, δηλαδή, να έχει την εμπειρία της σεξουαλικότητας, όμως, μετά από την απομάκρυνσή του/της από τον άλλον, τον/την συνοδεύει ένα έντονο συναίσθημα άγχους και μοναξιάς.

Γ) Τέλος, υπάρχει η περίπτωση όπου η ρήξη ανάμεσα στο έμφυλο σώμα του εφήβου και στο σώμα του παιδιού είναι σα να έχει ήδη συμβεί.

Εδώ, ο νέος ή η νέα, διαμέσου των σωματικών και ψυχικών μεταμορφώσεων της εφηβείας, βρίσκει την προσωπική του μεταμόρφωση ως μη αναγνωρίσιμη από τον ίδιο. Αισθάνεται ξένος προς τον εαυτό του, προς τα ενδιαφέροντά του και τους άλλους και όλα του φαίνονται εντελώς μπλεγμένα. Νιώθει πως διαλύεται μέσα του και προσπαθεί με τη σκέψη του να ξαναφτιάξει τον κόσμο και τον εαυτό του, χωρίς να μπορεί να τιθασεύσει το άγχος του. Είναι η περίπτωση της ψύχωσης. (Διαβάστε παρακάτω για το οξύ παραληρητικό επεισόδιο).

Σε κάθε περίπτωση, τι μπορούμε να πούμε σε κάποιον φίλο/η που αισθάνεται απέραντη θλίψη, απόγνωση ή θυμό και σκέφτεται να αυτοκτονήσει;

Ας πούμε πως ο θυμός προς τον άλλο βιώνεται, στις περιπτώσεις αυτές, ως επιθυμία θανάτου. Όμως, αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι το άτομο αισθάνεται κατ' αρχήν θυμό για τον άλλον (για το φίλο, το γονιό, τον καθηγητή κ.λ.π.), ο θυμός αυτός μετατρέπεται σε επιθυμία καταστροφής του εαυτού, που αντιστοιχεί με καταστροφή του άλλου.

Πριν χάσει, όμως, την ευκαιρία να ζήσει

ας δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να πει.

Θα ήταν καλύτερο και για τους δύο, ο θυμός να εκφραστεί με λόγια. Αυτό θα επέτρεπε στον άλλο (το γονιό, το φίλο, τον καθηγητή) να καταλάβει τι συμβαίνει. Θα επέτρεπε, όμως, και σ' αυτόν που αισθάνεται ότι έχει αδικηθεί, να εκφραστεί και να τοποθετηθεί, ακόμη και αν ο άλλος δε συμφωνήσει τελικά. Έτσι, θα άλλαζε σιγά-σιγά τη ζωή του, χωρίς να τη χάσει.

Να θυμάστε πως όλοι έχουμε δικαίωμα στην ψυχική φροντίδα και την προστασία, όταν δεν είμαστε καλά και όταν το περιβάλλον μας δε μας καταλαβαίνει.

Είναι αλήθεια πως συχνά τα λόγια είναι πιο ανακουφιστικά από τα κρύα κρεβάτια των νοσοκομείων και τα φάρμακα, που κατευνάζουν τα συναισθήματα, αλλά δεν παράγουν λόγια.

Η απόπειρα αυτοκτονίας ή η αυτοκτονία είναι μια προσπάθεια να ειπωθεί κάτι. Ποιος, όμως, γνωρίζει τι ακριβώς θέλετε να πείτε, αν δεν το πείτε, αν δεν εντάξετε το λόγο αυτό στην ιστορία σας;

Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία. Αυτό οι άλλοι θα το νιώσουν όταν πείτε αυτό που θέλετε με λόγια και επιχειρήματα και όχι όταν σας συναντήσουν στο νοσοκομείο. Γιατί, το θέμα δεν είναι μόνο να σας φροντίζουν όταν αρρωσταίνετε και να βρίσκονται στο προσκέφαλό σας, αλλά να δεχτούν ότι, παρ' ότι είστε διαφορετικοί, μπορείτε να έχετε μια σχέση μαζί τους. Αυτό σημαίνει, «οι γονείς μου, οι άλλοι, είναι στο προσκεφάλι μου, δηλαδή, είναι κοντά μου». Βέβαια, και σεις χρειάζεται να το ακούσετε μέσα σας αυτό, καθώς και το ότι οι γονείς ή οι άλλοι είχαν και έχουν τη δική τους ζωή και απόψεις, οι οποίες συχνά δεν αλλάζουν.

Δεν έχει ενδιαφέρον να είμαστε όλοι ίδιοι. Και ως διαφορετικοί μπορούμε να συνυπάρχουμε και να ανταλλάσσουμε λόγια. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ανακούφιση, που προκύπτει από τα λόγια, που πολλές φορές δεν μπορούμε να πούμε ή δε βρίσκουμε τον τρόπο να τα πούμε.

Βιβλιογραφία

F. Dolto, Paroles pour adolescents,
Paris, Hatier, 1989.
F. Richard, Psychothérapie des dépressions narcissiques,
Paris. P.U.F., 1989.
E. Kestemberg, «Notule sur la crise de l´adolescence.
De la déception à la conquête», R.F.P., 3-4, 1980.
F. Ladame, «Adolescence dépressive,
pathologie du narcissisme et échecs thérapeutiques»,
Revue Adolescence, Tome 1, Numéro 1, 1983.
M. Laufer, «The Break down»,
Revue adolescence, Tome 1, Numéro 1, 1983.
P. Lacadée, «Τι είναι η κρίση της εφηβείας»

Η Εκδίκηση των Ονειροπαρμένων

Μικρά καθημερινά μαγικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να αλλάξετε την πραγματικότητα!
* Ανοίγοντας τα μάτια το πρωί νιώστε βαθιά ευγνωμοσύνη για την καινούργια μέρα που ξεκινά.

* Προτείνετε σε κάποιο φίλο ή συνάδελφο σας να διαβάσει το αγαπημένο σας βιβλίο.

* Να είστε σε εγρήγορση σε σχέση με το ανοσοποιητικό σας. Αν καταλάβετε ότι υπάρχει πιθανότητα να αρρωστήσετε φτιάξτε ένα λάδι μασάζ χρησιμοποιώντας αιθέρια έλαια δενδρολίβανου και λεβάντας. Επίσης προσθέστε λίγες σταγόνες ευκαλύπτου και κατζεπούτ σε ζεστό νερό και κάντε εισπνοές.

* Μην αφήσετε ούτε λεπτό να πάει χαμένο… κλείστε την τηλεόραση ή τουλάχιστον παρακολουθήστε μόνο την αγαπημένη σας εκπομπή και μην αναλώνεστε στο ζάπινγκ!

* Σπάστε την ιεραρχία της ημέρας! (στην ανάγκη κάντε κοπάνα από τη δουλειά…)

* Μη "ξοδεύετε" άσκοπα το συναίσθημα και την ενέργεια σας και μη δεσμεύεστε συναισθηματικά με μία δουλειά την οποία κάνετε αποκλειστικά για βιοποριστικούς λόγους. Αν δεν μπορείτε να κερδίσετε σε χρόνο, κερδίστε τουλάχιστον σε ενέργεια.

* Αν κάποιος προσπαθήσει να σας την "πει" οραματιστείτε ένα καθρέφτη και αφήστε τον να μιλάει στον εαυτό του…

* Εξομολογηθείτε τον έρωτα σας στο πρόσωπο που αγαπάτε… Σίγουρα θα του φτιάξετε τη μέρα! Αν πάλι δε ξέρει τίποτα για τα αισθήματα σας θα έχετε την ευκαιρία ή να ζήσετε ένα καινούργιο ειδύλλιο ή να συνεχίσετε με τη ζωή σας!

* Μαγειρέψτε τελετουργικά! Επιλέξτε ένα ιδιαίτερο φαγητό που σας εμπνέει και εκτελέστε την συνταγή σαν να φτιάχνατε το μαγικό ζωμό…

* Αναλογιστείτε τι δεν σας αρέσει στον εαυτό σας και, απλά, αλλάξτε το.

* Κάντε κάτι δημιουργικό… ζωγραφίστε, κάντε μία κατασκευή, γράψτε κάτι σε ένα χαρτί ή απλώς μουτζουρώστε το με πολύχρωμα μολύβια. Θα σας εκπλήξει το υποσυνείδητο σας με αυτά που μπορεί να προκύψουν.

* Όταν βγείτε έξω ψάξτε για ασυνήθιστα σημάδια στη συμπεριφορά των ανθρώπων ή παρατηρήστε περίεργα σύμβολα στους δρόμους. Σημειώστε τα και αναλογιστείτε αν μπορεί να υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους.

* Δεν είναι ανάγκη να υποκριθείτε την ευγένεια. Νιώστε την! Αν πάλι δε σας βγαίνει καλύτερα να μείνετε απαθείς. Είναι σοφότερο και σίγουρα πιο ειλικρινές.

* Να είστε πάντα συνειδητοί σε σχέση με αυτά που λέτε και κάνετε.

* Πριν πέσετε για ύπνο κάντε μια ανασκόπηση των γεγονότων της ημέρας ξεκινώντας από το τέλος. Μετά φανταστείτε που θα θέλατε να βρεθείτε και αφεθείτε να σας πάρει ο ύπνος έχοντας αυτήν την τελευταία σκέψη στο μυαλό.

* Το ηλιοβασίλεμα φροντίστε να σας βρει είτε μόνους είτε με κάποιον δικό σας έτσι ώστε να μπορέσετε να αποχαιρετίσετε τον ήλιο που δύει.

* Κανονίστε να κάνετε ένα ολονύχτιο πάρτυ καλώντας μόνο τους πιο αγαπημένους σας φίλους ή τον "κολλητό" σας.

* Ψάξτε να γνωρίσετε τα ελεύθερα ζώα της γειτονιάς σας και φροντίστε να τους παρέχεται κάποια μικρά δωράκια όπως λίγη τροφή, καθαρό νερό, ένα κολάρο για τα τσιμπούρια – αλλά μην τα αναλάβετε πλήρως αν δεν είστε σε θέση να τους παρέχεται τις ίδιες φροντίδες για όλη τους τη ζωή.

* Κάντε κάτι που θα σας "ξεβολέψει". Είναι καλό να κάνουμε κάτι τέτοιο κατά καιρούς μόνο και μόνο για να θέτουμε τον εαυτό μας σε εγρήγορση.

* Κλείστε τα μάτια και οραματιστείτε τον εαυτό σας όπως είναι πραγματικά και όχι όπως νομίζετε ότι είναι. Θα εκπλαγείτε όταν ανακαλύψετε ότι στην πραγματικότητα δεν είστε αυτός που νομίζατε ότι είστε! Άλλο πράγμα το Εγώ και άλλο το Είμαι.

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ

Είναι η τύχη, η αναπότρεπτη μοίρα, το πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου, που περιλαμβάνει και προδιαγράφει ολόκληρη τη ζωή του.Το όνομα “Ειμαρμένη” σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη “μοίρα”.
Η λέξη προκύπτει από το αρχαίο ρήμα μείρομαι, που σημαίνει λαμβάνω σε διαμοιρασμό το μερίδιό μου.
Ο τύπος του ρήματος αυτού στον παρακείμενο χρόνο της παθητικής φωνής είναι «είμαρμαι» Ως κύριο όνομα, είναι η προσωποποίηση της μεγαλύτερης δύναμης, που κυριαρχεί στη Φύση και κανονίζει τις ενέργειες των Θεών. Θεωρείται η κυρίαρχος των Μοιρών καθώς καθορίζει το θέλημα τους . Η Ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το αναπόφευκτο, που πολύ συχνά ταυτίζεται με την Ανάγκη σε έναν Κόσμο συνύπαρξης Θεών και ανθρώπων, ο οποίος διέπεται από αυστηρή νομοτέλεια. Η Ειμαρμένη αποτελεί το καθορισθέν υπό της Μοίρας, τον «Λόγο του Κόσμου».
Θεωρείται ως μία αδιάσπαστη αλυσίδα αιτιοτήτων, την οποία οι Στωικοί αντιλαμβάνονται ως φυσική και ηθική δύναμη, σχεδόν ταυτιζόμενη με τον Θεό, αλλά και με την Δικαιοσύνη και την Πρόνοια, σύμφωνα και με τις απόψεις του Παρμενίδου και του Δημοκρίτου. Είναι η αμείλικτη εξέλιξη των φυσικών τάσεων του Παντός.

Την επικράτηση της αναγκαιότητος και της Ειμαρμένης σε όλον τον Κόσμο, δέχονται και οι Ατομικοί Λεύκιππος και Δημόκριτος (Διογένης Λαέρτιος, 9, 33 και 45) ενώ κατά τον Ξενοκρά­τη, οι Μοίρες παραστέκουν στην ανθρώπινη Γνώση, ορίζοντας η κάθε μία από ένα εκ των τριών τμημάτων της τελευταίας (Επιστήμη – Αίσθηση – Δόξα).
Κατά τον Στωικό Χρύσιππο, η Ειμαρμένη είναι «μια ορισμένη φυσική και συγκροτημένη διάταξη των πάντων μέσα στην αιωνιότητα, όπου μια ομάδα πραγμάτων αενάως απορρέει από άλλη και εμπλέκεται με άλλη, σε μία απαραβίαστη αλληλουχία» (Γέλλιος, «Αττικές Νύκτες» η.ι.3).
Η Ειμαρμένη δημιουργεί γεγονότα όχι όμως ανθρώπινες ποιότητες, οι οποίες είναι αποτέλεσμα αποκλειστικώς της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης.
Οι Πυθαγόρειοι τοποθετούν τον ανθρώπινο βίο ανάμεσα σε δύο πόλους, την εξαναγκαστική Ανάγκη και την ελευθεροβουλητική Δύναμη (Ιεροκλής, «Χρυσά Έπη», 8), ενώ η Ειμαρμένη, απαντάται και στον Ηράκλειτο, κατά τον οποίο τα πάντα γίνονται «καθ’ ειμαρμένην», υπό την έννοια όμως του «κατ’ αναλογίαν».
Οι Στωικοί ορίζουν από την πλευρά τους την Ειμαρμένη, ως μία ταυτοχρόνως φυσική και θεϊκή οργανωτική δύναμη του Κόσμου, που αποτελεί τον Λόγο και την νομοτέλεια του Παντός, δύναμη, που διατηρεί και διατηρείται κυβερνώντας και περιλαμβάνοντας τα ενάντια, ταυτόσημη με την Μοίρα, την Πρόνοια, την Φύση, το Σύμπαν, και εν τέλει με τον ίδιο τον Θεό Δία.
Κατά τον Χρύσιππο, όλα τα παρελθόντα συνέβησαν, τα παρόντα συμβαίνουν και τα μέλλοντα θα συμβούν
Η Ειμαρμένη ή η Πρόνοια είναι αυτό που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο και η Ελευθερία ή το Αυτεξούσιο είναι το δεδομένο και το ζητούμενο του βίου των θνητών στη μακρά οδό προς την τελείωσή τους, που είναι η γνωριμία τους με τους Θεούς ως Θεοσοφιστές.
Φιλολογική Εξέλιξη
Η ειμαρμένη ως όρος δεν υπάρχει στους τραγικούς, είναι όμως συχνός στον Πλάτωνα, στους Αττικούς ρήτορες και προπάντων στη Στωική Φιλοσοφία, της οποίας αποτελεί ως έννοια το σημαντικότερο θέμα και πρόβλημα.
Πρώτος ο ιδρυτής της Στοάς Ζήνων (335-262 π.Χ.) έγραψε βιβλίο “Περί Ειμαρμένης”.
Η αναλυτική φιλοσοφία της έννοιας της Ειμαρμένης συνεχίσθηκε χωρίς διακοπή και από διάφορους διανοουμένους.
Ο Επίκουρος, απαντώντας στον Ζήνωνα, έγραψε και αυτός “Περί Ειμαρμένης”, επίσης ο Χρύσιππος, ο μεγαλύτερος θεωρητικός της Στοάς (3ος αιώνας π.Χ.), ο Ποσειδώνιος, ο Πλούταρχος, ο Αφροδισιεύς Αλέξανδρος, ο Ιεροκλής, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Ιωάννης Χρυσόστομος.
Το περιεχόμενο της έννοιας παρουσιάζεται ποικίλο, με κεντρική ιδέα όμως την αναγκαιότητα της μοίρας. Οι Ίωνες φιλόσοφοι και ο Πυθαγόρας την αντιλαμβάνονται ως παγκόσμιο νόμο, που επηρεάζει και τον άνθρωπο από τη γέννηση ως τον θάνατό του. Όπως είδαμε ο Δημιουργός, κατά την περιφορά των ψυχών και αφού τους έδειξε την φύση του παντός τους ανακοίνωσε τους νόμους της ειμαρμένης οι οποίοι και θα διέπουν την ζωή τους μέσα στον κόσμο της γέννησης.
Τόσο το ότι ο Δημιουργός “μιλάει¨ και απευθύνεται είτε στους νέους θεούς είτε στις ψυχές, όσο και τα περί γυναικών και θηρίων είναι συμβολικά, τα ξεκαθαρίζει σαφέστατα ο Πρόκλος και θα ασχοληθούμε με αυτά στην πορεία.
1. Πρέπει να σπαρούν οι Ψυχές.
2. Πρέπει να υπάρχει για όλες μια κοινή κάθοδος σε κάθε περίοδο.
3. Πρέπει η ψυχή που κατεβαίνει κατά την πρώτη γέννηση, να κατέβει στο θεοσεβές ζωντανό Ον.
4. Πρέπει η Ψυχή που κατεβαίνει στην ανθρώπινη φύση να εισέλθει πρώτα στο γένος του άντρα.
5. Πρέπει η ψυχή μέσα στο σώμα να γεννήσει επιμέρους και υλικές ζωές.
6. Πρέπει η ψυχή που κυριαρχεί στην υλική ζωή να είναι δίκαιη, ενώ αυτή που κυριαρχείται από την υλική ζωή να είναι άδικη.
7. Πρέπει ο δίκαιος να επιστρέφει στο συγγενές άστρο.
8. Πρέπει όποιος σφάλλει να κατέβει και πάλι στην φύση γυναίκας κατά την δεύτερη περίοδο.
9 Πρέπει όποιος σφάλλει κατά την δεύτερη γέννηση να μεταβληθεί κατά την Τρίτη απομάκρυνση σε φύση θηρίου.
10. Μοναδική σωτηρία της ψυχής που σταματά τον κύκλο των επαναγεννήσεων είναι η ζωή που ανυψώνει προς περιφορά της ταυτότητας και της ομοιότητας.
Πρόκλος – Σχόλια στον Τίμαιο E 302.1
Ο Πλάτων αρχικά δεν δέχεται την απόλυτη αναγκαιότητα της Ειμαρμένης στον Γοργία και στον Φαίδρο, αργότερα όμως στην Πολιτεία και στους Νόμους, παραδέχεται την απεριόριστα καθοριστική δύναμη της και στον άνθρωπο και στον Κόσμο, αλλά δεν τη θεωρεί ως αυθύπαρκτη ουσία πιστεύει μόνο ότι πρόκειται για νόμο κατά τον οποίο τελείται το γίγνεσθαι, δηλαδή το θέλημα των Θεών.
Η Ειμαρμένη θεοποιήθηκε από τους Στωικούς και ανυψώθηκε σε μέγιστη θεότητα που καθορίζει τα πάντα. Οι ιδέες αυτές των Στωικών είναι παράλληλες και σαφώς επηρεασμένες από την θεολογία των Βαβυλωνίων, των οποίων οι αντιλήψεις έγιναν γνωστότερες στον Ελληνικό Κόσμο από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Από τότε διαδόθηκε ευρύτατα και στον λαό η αστρολογική αντίληψη της Ειμαρμένης —ότι δηλαδή η θέση των άστρων καθορίζει και τη μοίρα του ανθρώπου από τη γέννησή του. Η άποψη αυτή διατηρήθηκε και κατά τον Μεσαίωνα, με τεράστιες συνέπειες για την πορεία της ανθρωπότητας, ώσπου έγινε κανόνας σήμερα για την πρόσληψη εργαζομένων σε συγκεκριμένες θέσεις με συγκεκριμένα αστρολογικά κριτήρια.

Ξέχνα ότι μ’ αγαπάς και αγάπησέ με πάλι

Επειδή τις μέρες σκοντάφτεις στην καθημερινότητα και σε στήνω στα πόδια σου προτού να καταρρεύσεις, κι επειδή σου έχω φυλαγμένη μια καληνύχτα για κάθε νύχτα που σε ξεκουφαίνει η σιωπή,γι’ αυτό μ’ αγαπάς.

Επειδή όταν πεινάς τα λόγια μου γίνονται ψωμί και σε στηλώνουν, κι όταν διψάς στύβω τις μαξιλαροθήκες που είναι ποτισμένες στο δάκρυ μου που στραγγίζω από την αλμύρα και σου δίνω να πιείς, γι’ αυτό μ’αγαπάς.

Επειδή για να μη θυμάσαι εσύ, έμαθα κι εγώ να ξεχνώ, για να γελάς εσύ, ξέχασα να γελώ, επειδή για να έχεις φωνή, έχασα τη φωνή μου.

Επειδή έπαψες να προχωράς, έπαψα να κοιτάζω το δρόμο και αφού ο χρόνος δεν σταματά να κυλά κι εσύ δεν θέλεις να μεγαλώσεις, έσπασα τα ρολόγια.

Εσύ δεν μεγαλώνεις, μόνο γερνάς, κι εγώ λατρεύω τα σημάδια που αφήνουν τα χρόνια στο πρόσωπό σου, πιο πολύ από τα νιάτα σου.

Γι’αυτό μου λες σ’ αγαπώ, σαν να ξέρεις τι σημαίνει.

Κι εγώ κάνω πως δεν ξέρω τι πραγματικά εννοείς όταν λες πως μ’ αγαπάς, πως γνώρισα τον έρωτα μόνο με τη μορφή που αποκτά όταν γίνεται δεδομένος.
Πως δεν μου πήρες τίποτα πίσω, πως ποτέ δεν μου έδωσες, πως δεν πειράζει που πετάμε χαμηλά, πως φοβάμαι τα ύψη.

Κι αν οι άνθρωποι εξακολουθούν να αγαπούν όσους αφήνουν τον έρωτα να μπερδευτεί με τη συνήθεια και τον εγωισμό, είναι γιατί ελπίζουν πως το να αγαπά ο ένας για τους δυο, είναι αρκετό.

Επειδή όμως τις μέρες εγώ σκοντάφτω στις ήττες μου και σωριάζομαι, χωρίς να έχω χέρι να πιαστώ να σηκωθώ, κι επειδή τις νύχτες ψάχνω παντού, μα δεν βρίσκω καληνύχτα και τα αυτιά μου βουίζουν από τη σιωπή που στριγγλίζει καθώς την κυριεύει η μοναξιά, αγάπησέ με πάλι.

Κι επειδή το φαγητό μου είναι κρύο και καταπίνω ψίχουλα αντί για μπουκιές και πεινάω, και το νερό που πίνω είναι στυφό και ξεραίνει τα χείλη μου, αγάπησέ με πάλι. Επειδή θέλω να θυμηθώ πως είναι να μ’αγαπάς, σαν τότε που η αγάπη μου δεν ήταν δεδομένη, και θέλω να γελάσω, να φωνάξω, να βγω στο δρόμο και να προχωρήσω, μαζί σου.

Και κυρίως, επειδή και μεγαλώνω και γερνώ και οι ρυτίδες που θα’ρθουν στο πρόσωπό μου δεν έχουν καμία ελπίδα να τις λατρέψεις αν πρώτα δεν χαρείς τα νιάτα μου, ξέχνα ότι μ’ αγαπάς και αγάπησέ με πάλι, όπως δεν με αγάπησες ποτέ.
Επειδή σ' αγαπώ ακόμα.

Ο Κοραής κατακεραυνώνει την χριστιανική υποκρισία

Ο Κοραής, υπήρξε σφοδρός επικριτής της θρησκευτικής υποκρισίας, αλλά και τολμηρότατος αποκαλυπτής κάθε θεουργίας και έντεχνης θεοκαπηλίας.
Είχε παιδιόθεν, πράγματι, μια βαθύτατη θεολογική παιδεία και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συχνά στα κείμενα του, εκφράζεται ακριβώς όπως ένας τυπικός… αλλά βαθυστόχαστος χριστιανός. Ο όποιος χριστιανισμός του όμως, δεν φαίνεται ποτέ να θόλωσε ή να παρέκαμψε τον ξεκάθαρο ορθολογισμό του.
Οι θρησκευτικές απεραντολογίες, οι αγιοπατερικές αλχημείες και οι ετσιθελικοί δογματισμοί, η ουρανόσταλτη ηθική, οι ανατολίτικες μεταθανατολογίες, οι αρχαιοεβραϊκές προφητείες και άλλες τέτοιες θεολογικές και μυστηριακές θολούρες, ποτέ δεν υποκατέστησαν τις ξεκάθαρες ελληνικές αρετές του Κοραή! Ο ορθός λόγος, η ιστορική ανάλυση και η επιστημονική κριτική, ήταν για τον Κοραή αξίες αδιαπραγμάτευτες.
Για τους κατ’ όνομα θεοφοβούμενους βυζαντινούς αυτοκράτορες, αλλά και για την αισχρή διαχρονική συνέργια της εκκλησίας μαζί τους, γράφει ο θαυμάσιος Κοραής:
«Χριστιανοί έγιναν, για να φυλάξουν της εξουσίας το βλάσφημον όνομα, Αυτοκράτωρ. Ιδιοποιήθησαν λοιπόν την εξουσία (δια) να τρέφονται απ’ τους ιδρώτες του λαού, χωρίς να σέβονται πλέον ούτε κτήματα, ούτε τιμή, μήτ’ αυτήν των υπηκόων την ζωή… Τόση καταδυνάστευση, φυσικά, (θα) έπρεπε να κινεί σε γογγυσμούς και κάποτε να διεγείρει και τον καταθλιβόμενο λαό σε εξεγέρσεις. Ευρέθη (όμως) και εις τούτο θεραπεία, η καθ’ υποκρισίαν ευλάβεια εις τα θεία και ακολούθως, η προς τους υπηρέτες των θείων (ιερείς) καταφυγή. Και πολλούς των ιερωμένων, βλέπουμε να φορολογούν τον λαό, με την πρόφαση της εξάλειψης πάσας αδικίας, με τις προς τον θεόν πρεσβείες τους.[1]
Ανήγειραν λοιπόν, από του αναστενάζοντος λαού τους ιδρώτες, μεγαλοπρεπέστατους ναούς… και μετέβαλαν τους ταπεινούς ευκτηρίους οίκους, σε πολυτελέστατα πολυπληθή ιερά.
Κατεστόλισαν τους ιερουργούντας τα μυστήρια, με χρυσοΰφαντα[2] και ποικιλτά ενδύματα, πολυτελέστερα της στολής του Ααρών,[3] μ’ όλον ότι, η θρησκεία έπαυσε να είναι πλέον κατά την τάξιν Ααρών.[4] Τους κατεπλούτισαν με σατραπικά εισοδήματα και τους εκραταίωσαν υπέρ τους σατράπας, συγχώρησαν δε εις αυτούς, τέτοια μερίδα εξουσίας, που με τον καιρόν έμελλε τόσο ν’ αυξηθεί, ώστε να κατασταθεί φοβερά και εις αυτούς ακόμα τους βασιλείς.
Δεν ηρκέσθησαν δε εις τούτο, αλλ’ έκτισαν και φρούρια, ονομάσαντες αυτά Μοναστήρια και τα επροίκισαν από τα κοινά των πολιτών κτήματα, δια να κατοικούν σ’ αυτά όχι στρατιώτες φύλακες της κοινής ελευθερίας, ή εργάτες αναγκαίοι εις την προκοπήν της βιομηχανίας,[5] αλλ’ άνθρωποι αργοί, επαγγελόμενοι άρνησιν του κόσμου, οι οποίοι άλλην αμοιβή δεν έμελλε να δώσουν στον εργαζόμενο γι’ αυτούς ταλαίπωρο λαό, παρά να κολακεύουν τους τυράννους του[6] και να συμμερίζονται την βία και τον δόλο των τυράννων κατά του λαού και να κυβερνούν και αυτοί… αναγκαστικώς και αισχροκερδώς, ως κοσμικοί τύραννοι, τον λαόν…»
Για όλα τα ανωτέρω, αλλά και για την σκανδαλώδη αγαμία του κλήρου,[7] ακάθεκτος καταλήγει ο Κοραής:

«η τοιαύτη δε δίψα (πλουτισμού) γίνεται έτι φλογεροτέρα όταν (οι κληρικοί) επαγγέλλονται την αγαμία… Όστις έχει τέκνα και γυναίκα, μετριάζει τα πάθη… αλλ’ ο άγαμος (ιερέας) οπλισμένος με χρυσάφι και εξουσία, σπουδάζει ν’ απολαύσει κατακόρως όλες του χρυσού και της εξουσίας τις ηδονές… Τέτοια ψυχική διάθεση, έχει φυσικά σύντροφο την βία και επειδή η βία, όσον κραταιά και αν είναι, απαντά πολλάκις απροσδόκητα εμπόδια, αναγκάζεται (ο ιερέας) να προσλάβει σύμμαχον αυτής τον δόλο και την υποκρισία και τότε γίνεται αληθής λύκος, ενδεδυμένος δέρμα προβάτου και όχι ιερεύς στολισμένος δικαιοσύνη.
Από τέτοια δε ελεεινή μεταμόρφωση, εγεννήθησαν πολλές (ψευδείς) ιεροπραξίες… επλάσθησαν πολλά λείψανα μαρτύρων[8] και θαύματα ετολμήθησαν άγνωστα… και το χειρότερο, αμελήθη παντάπασιν η παιδεία του λαού. Εις ανθρώπους, οι οποίοι έκαμαν πορισμόν την ευσέβειαν (βιοποριστικό επάγγελμα) και την εκκλησία μετέβαλαν εις μεταπράτου εργαστήριον, δεν εσύμφερε πλέον λαός φωτισμένος». Άτακτα Προλεγόμενα Γ΄ τόμου.
Το θέμα που θίγει ο Κοραής είναι τεράστιο! Οι ιερείς θα έπρεπε να έχουν ξεχωριστό βιοποριστικό επάγγελμα και να ασκούν δωρεάν το λειτούργημα του ιερέως! Αυτό θα ήταν και ένα καλό μέτρο εξακρίβωσης αγνών προθέσεων.
Η δικαιολογία ότι δεν θα μπορούσε ένας ιερέας να ανταποκριθεί στις ανάγκες των ενοριτών του είναι πλασματική, αφού θα μπορούσαν στην ίδια περιοχή να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι εθελοντές ιερείς.
Το επαγγελματικό ιερατείο, είναι δόλια συντεχνία που λυμαίνεται την λαϊκή ευσέβεια. Εξελίχθηκε δε σε κοινωνική μάστιγα και πραγματική λυκοφιλία, γιατί αυτοί οι ερωτευμένοι με τα πρόβατα λύκοι, έχουν κάθε λόγο να προωθούν την θεοκρατία και να πουλάνε κοινωνική γοητεία, τυλίγοντάς την σε υπέροχα μεταθανάτια οράματα!
Ο Κοραής δεν μασούσε τα λόγια του, οι λυκοφιλίες ήταν ύποπτες! Οι «λύκοι με ένδυμα πρόβατου» που κατασπάραζαν τον Ελληνισμό, φορούσαν το πρόσχημα του σωτήρα… την ‘‘προβιά’‘ (εδώ άμφια) του κληρικού και του μοναχού! Στην «ιστορία Ιωνίων Νήσων» έγραφε ο Γ. Μαυρογιάννης: «Οι μεγαλύτεροι εχθροί της ελευθερίας των Ελλήνων δεν είναι οι Τούρκοι αλλά οι Έλληνες λαϊκοί και κληρικοί του Φαναρίου».
«Οι εκατό χιλιάδες ρασοφόροι της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος, ήταν ο καλύτερος σουλτανικός στρατός, που ασκούσε την φοβερότερη τρομοκρατία στους ραγιάδες, διατηρώντας και μακραίνοντας την σκλαβιά εκμεταλλευόμενοι την θρησκοληψία, την αμάθεια και την (κακοποιημένη) θεοσέβεια ενός τόσο τυραννισμένου λαού».[9]
Ο Κοραής γράφει για μια ολόκληρη στρατιά καλογέρων: «ο ενθουσιασμός της μοναχικής ζωής εξήφθη και εις την Ανατολήν και εις την Δύσην εις αληθή μανία ώστε από τους αναρίθμητους μοναχούς, ως μαρτυρεί η ιστορία, ήτο δυνατόν να στρατολογηθώσιν ολόκληρα πολεμικά τάγματα, με ανεπαίσθητον ελάττωσιν του αριθμού» Προλεγόμενα προς Τιμόθεον και Τίτον.
Ο βιογράφος του Κοραή Θερινός γράφει: «οι ιεροί αυτοί δάσκαλοι (καλόγεροι και μεγαλο-κληρικοί) έθιζαν τους χριστιανούς στην ελπίδα της θειας πρόνοιας και (προέτρεπαν) μόνο εξ αυτής να προσδοκούν την γιατρειά των συμφορών, να υπομένουν τις συμφορές αγογγύστως και να την επικαλούνται μετά δακρύων… σε όλα οι χριστιανοί να δέχονται την ειμαρμένη (μοίρα) και να υποκλίνονται προς την κρατούσα τάξη»! Ποιόν ελληνισμό λοιπόν και ποια γλώσσα, μπορεί να διέσωσαν αυτοί… οι κολασμένοι ζήτουλες του παραδείσου… οι προβατόγλωσσοι αυτοί προδότες;
Ο Απόστολος Παπαγιαννόπουλος γράφει: «τα μοναστήρια είχαν κατακλυσθεί από καλόγερους, που μέσα σ’ ένα περιβάλλον ασφάλειας και σιγουριάς, με τον επιούσιο απόλυτα εξασφαλισμένο, ζητούσαν νυχθημερόν με προσευχές την εξ ουρανού σωτηρία, όχι της πατρίδας τους, αλλά του εαυτού τους».
Στην συνέχεια παρουσιάζει τις τότε οδηγίες προς τους ησυχάζοντες μοναχούς: «κάτσε στο κελί σου όλη την εβδομάδα και μόνο το Σάββατο βγες για τις απαραίτητες δουλειές σου. Προσκύνα λίγες μετάνοιες ή διάβαζε κάτι απ’ το ψαλτήρι και ξανακάτσε στο εργόχειρό σου… μετά φάγε, σήκω, ευχαρίστησε τον θεό και ησύχαζε λέγοντας, Κύριε ελέησον… μετά ψάλλε το απόδειπνο κάνε προσκυνήματα και… κοιμήσου». «Ρωσσαγγλογάλλος» σελ, 62.
Στο έργο του Βυζαντινός πολιτισμός ο Δ. Έσσαλιγκ γράφει για τους θρησκευόμενους: «Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να τους ξυπνήσει απ’ την διανοητική τους αποχαύνωση, εκτός αν θεωρούσαν κάτι (δίκαια ή άδικα) προσβλητικό για την θρησκεία τους». Διαφθορεία ψυχών και σπήλαια οκνηρίας, ήταν λοιπόν αυτά τα μοναστήρια, στα μάτια του Κοραή, που δεν δίστασε να τα ονομάσει: «εργαστήρια μεταπρατών» της εμπορεύσιμης σωτηρίας!
Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια, ήταν επισήμως θεολογικά εργαστήρια παραγωγής πνευματικής αποχαύνωσης αλλά και θεϊκής ηδονής: «οι ησυχάζοντες (μοναχοί) προσευχόμενοι αθορύβως, αγαλλίασιν τε τινά και άρρητον ηδονήν και θείαν επιδέχονται εν τη ψυχή και φως ορώσι τοις σωματικοίς οφθαλμοίς αστράπτον περί αυτούς». Ιωανν. Καντακουζηνός 1.544.
Γνωρίζατε ότι η θεολογία ηδονίζει; Ναι, είναι πλέον και επιστημονικά αποδεκτό, ότι με την αέναη επανάληψη ύμνων και ευχών, η πνευματική χαλάρωση που επιτυγχάνεται, είναι ανάλογη των ηδονιστικών ουσιών! Η απόλυτη και πολυποίκιλη ψευδαίσθηση (που παρέχει αφειδώς κάθε θρησκεία) σε συνδυασμό με την καθημερινή επικοινωνία, απευθείας με το υπέρτατο Ον, προκαλεί αισθήματα άκρατης εφορίας, ανάλογα με αυτά που προκαλούν οι χημικές ηδονιστικές ουσίες.[10]
Στο λυκόφως της παρατεταμένης νύστας, αν προσθέσετε τις νανουριστικές ψαλμωδίες και τις πιθανές παραισθήσεις απ’ τα εθιστικά παραισθησιογόνα θυμιάματα,[11] τότε καταλαβαίνετε ότι στον κόσμο των ησυχαστών, υπάρχει πράγματι μια παράξενη θεϊκή ηδονή, που δένει πολλούς από τους ομφαλοσκόπους αυτούς με τις ηδονές του μοναχισμού! Το μόνο που δεν μας αποκαλύπτουν είναι, αν βλέπουν το θεϊκό φως να περιβάλει το τεμπέλικο κορμί τους, πριν, ή μετά τον μακάριο ύπνο τους!
Το 14ο αιώνα, ένας Έλληνας αποστάτης μοναχός, με το καθαρόαιμο εβραϊκό όνομα[12] Βαρλαάμ, από την Καλαβρία της Ιταλίας, αφού απηύδησε απ’ την αθλιότητα της μοναστικής ζωής, κατέληξε να διευθύνει σχολή φιλοσοφίας στην Θεσσαλονίκη! Όταν έμαθε ότι οι καλόγεροι του Αγίου Όρους, αυτοσυγκεντρώνονται κοιτώντας τον αφαλό τους, για να δουν το θεϊκό φως να βγαίνει απ’ το κορμί τους, εξοργισμένος τους αποκάλεσε «Ευχίτες», «Μασσαλιανούς[13] απατεώνες», «Ομφαλόψυχους» και «Ομφαλοσκόπους»![14]
Με το πρόσχημα λοιπόν, της σωτηρίας, εαυτών και αλλήλων, τα ρασοφορεμένα ρεμάλια,[15] συναγωνιζόταν στην παραγωγή θεολογικής αποβλάκωσης, απομυζώντας εντέχνως τους μόχθους και το ταπεινό υστέρημα των υπόδουλων Ελλήνων.
Όλα δείχνουν ότι, (σε αντίθεση με πολλούς σήμερα), ο Κοραής έβλεπε καθαρά, ποιός είναι τι και με τους κεραυνούς της κριτικής του, ήθελε να δείξει στις ξεσαλωμένες ορδές των θεολόγων, ότι πρέπει να παραμερίσουν, ή να τεθούν στην υπηρεσία του έθνους και της παιδείας και όχι το αντίθετο. Για τον οξυδερκή Κοραή, οι θεοκάπηλες μεγαλοστομίες και η ακατάσχετη αγιολογία, δεν αποτελούσαν, ικανές δικαιολογίες, για ελέω θεού απρέπειες.
Ο Κοραής μισούσε αφάνταστα τα σωτηριακά ψεύδη και την θεολογική υποκρισία. Σε κάθε ευκαιρία, αποκάλυπτε τις ιερατικές απάτες, που καλλιεργούσαν την λαϊκή δεισιδαιμονία και έκλεβαν την προσοχή και τις οικονομίες των απλών, φιλόθεων και απονήρευτων Ελλήνων.

[1]Σε αντίθεση με ότι πιστεύεται, στην ορθόδοξο εκκλησιαστική ιστορία έχουμε δεκάδες διαφορετικά συγχωροχάρτια, που με μικρό αντίτιμο, βεβαίωναν την άφεση αμαρτιών. Βλ. Αλέκος Αγγελίδης «Ρασοφόροι ημέρες και έργα Ιερατείου» εκδ. Πλάτωνος σελ. 218, 252, 326.
[2] Κάθε χρυσοποίκιλτη στολή μεγαλο-ιεράρχη έχει κόστος δεκάδες εκατομμύρια δραχμές!
[3] Ο Ααρών είναι ο αδελφός του Μωϋσή και ο πρώτος Αρχιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας. Τα ιερατικά άμφια του φορτωμένα με χρυσά και πολύτιμες πέτρες, που ξεπερνούν κάθε όριο πολυτέλειας περιγράφονται στην Έξοδο 28. 1-43
[4] Προς Εβραίους 6.20 & 7.1-21. Έχει περίτρανα πλέον αποδειχθεί, ότι ενώ το χριστιανικό ιερατείο έπαψε να είναι κατά την τάξη Ααρών, οι ιστορικές σκοπιμότητες του Ααρωνικού ιερατείου συνεχίζονται. Βλέπε Αβραάμ ο Μάγος: «Οι εβραιόφρονες ‘‘πατέρες’‘ της εκκλησίας κατασύντριψαν την ελληνική αρχαιότητα».
[5] Η εκβιομηχάνιση της οικονομίας είχε ήδη προχωρήσει και ο Κοραής γνωρίζει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που όφειλαν να δρομολογηθούν στο νεοσυσταθέν έθνος. Έκτοτε όμως, γνωρίζουμε ότι η μόνη βιομηχανία που ανθεί είναι η εκρηκτική εξάπλωση των εκκλησιαστικών κτισμάτων (Μονές, Ναοί, Ναΐσκοι, Ξωκκλήσια, Ιδρύματα κλπ) που μέχρι σήμερα έχουν κατατάξει την Ελλάδα στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη σε εκκλησιαστικά κτίρια χώρα στον κόσμο! Με απλούς δε υπολογισμούς φαίνεται, ότι ένας στους δέκα Έλληνες έχει οικονομικές σχέσεις με την Εκκλησία!
[6] Η συστηματική κολακεία των εξουσιαστών από τους καλόγερους των μονών, άφησε πίσω τους απεχθή ιστορία προδοσίας και ιδιοτέλειας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Μονής του Αγ. Προδρόμου Σερρών. Σε βιβλιαράκι, που αδιάντροπα πωλείται μέσα στην ίδια την Μονή, διαβάζουμε: «Άραβας ιστορικός που έγραψε Οθωμανική ιστορία γράφει: Όταν βασίλευε ο γενναίος και ένδοξος Σουλτάνος Οσμάν (1290-1326), ο ιδρυτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ευρισκόμενος στην Προύσα, έλαβε μια αναφορά από δυο επίσημα πρόσωπα. Η αναφορά (πρόταση-συναλλαγής και υποτέλειας) είχε σταλεί από το μοναστήρι του Προδρόμου. Μ’ αυτήν (την πρόταση) παρακαλούσαν οι Μοναχοί της Μονής την Μεγαλειότητά του, αν ευδοκήσει ο Θεός (!!!) κι έλθουν τα Οθωμανικά στρατεύματα στα μέρη τους (στις Σέρρες) να διατάξει η Μεγαλειότητά του να προστατευτεί η Μονή. Να φυλαχτεί και να μείνει απείραχτη μαζί με όλα τα χωράφια της και τα κτήματά της. Ο Σουλτάνος Οσμάν ευχαριστήθηκε από το (προδοτικό) περιεχόμενο της αναφοράς. Λίγο κολακεύτηκε. Θωπεύτηκε ο εγωισμός του γιατί και σ’ άλλα μέρη τον περίμεναν να πάει (και άλλοι μοναχοί και μοναστήρια του είχαν στείλει προδοτικά καλέσματα). Έγραψε λοιπόν και επικύρωσε με την σφραγίδα του και την υπογραφή του. Είναι δεκτά τα αιτήματα των Καλογήρων του Μοναστηριού». Το μόνο που δεν μας εξηγείται, είναι τι ανταλλάγματα ζήτησε ο Σουλτάνος από το Μοναστήρι για να του παραχώρηση μια τέτοια ανεξαρτησία, αυτονομία και εύνοια! Όσοι νομίζουν δε, ότι μια τέτοια στάση δεν αποτελεί προ-δοσιά παραπέμπω στην κυριολεκτική σημασία της λέξης που φαίνεται να σημαίνει, σπεύδω να δώσω!
[7] Η Βίβλος δηλώνει ξεκάθαρα: «ας είναι δε ο επίσκοπος μιας γυναικός ανήρ» Α΄ Τιμόθ.3.2. έτσι καμία άλλη δικαιολογία δεν υπάρχει για την επιβολή αγαμίας στους υψηλόβαθμους κληρικούς, εκτός απ’ τους οικονομικούς λόγους, που διασφαλίζουν την μη διασπορά των επισκοπικών εσόδων, στα πολυάριθμα τέκνα των εγγάμων ιεραρχών. Το μέτρο επεβλήθη τον 7ο αιώνα.
[8] Η λειψανολατρεία είναι μέχρι τις ημέρες μας, η απεχθέστερη μορφή θανατολαγνείας: «Στα εγκαίνια κάθε ναού, μικρού ή μεγάλου, κάτω απ’ την αγία τράπεζα τοποθετούνται λείψανα μαρτύρων… Ανεμποδίστως δε δίδονται αυτά απο την αρχιεπισκοπή όπου φυλάσσονται. Συρράπτονται δε και μερίδες λείψανων σε μικρό λινό ύφασμα ή σινδόνα που σκεπάζουν την αγία τράπεζα. Ιερείς που εγκαινιάζουν ναό χωρίς λείψανα μαρτύρων καθαιρούνται». Πηδάλιο σελ 329. Αν δεν βρίσκονται τέτοια λείψανα μαρτύρων, καταφεύγουν στα λείψανα μικρών παιδιών, των δήθεν σφαγιασθέντων νηπίων… απ’ τον Ηρώδη!
[9]«Ρασοφόροι οι συμφορά του έθνους» Γ. Καρανικόλα σελ 111.
[10] Σήμερα η ακατάπαυστη κατηχητική ελπιδολαγνεία, χαρακτηρίζεται από μελετητές, όπως ο Δρ. κοινωνιολογίας Γ. Μουστάκης ως: «κοινωνικό ψυχοναρκωτικό».
[11] «Θυμιαμάτων καρωτικών τε και υπνωτικών, έτερων δε και φαντασίας ποιητικών» Ευσέβιος Ευαγγ. Προπαρασκευή 4.1.8.14.
[12] Είναι πάγια τακτική των μοναστηριών, να δίνουν Εβραϊκά ονόματα στους μονάζοντες.
[13] Οι Μασσαλιανοί μεταξύ των άλλων πίστευαν ότι: «έτσι η ψυχή αισθάνεται την κοινωνία του ουράνιου νυμφίου, όπως η γυναίκα την συνουσία του ανδρός». Ι. Δαμασκηνός περί αιρέσεων 80.21.
[14 Βλ. Δαυλός /252 Και: Φωτιάδης «η επανάσταση του 21» σελ.95. Εκδ. Μέλισσα.
[15] Ανεπιφύλακτα συστήνω το εκπληκτικό βιβλίο του Βασίλη Μισύρη «τα Αγια ρεμάλια» εκδ. Ευρώτας 1989

Η σφυρίχτρα του θανάτου των Αζτέκων

Το να στέκεσαι αβοήθητος περιμένοντας να εκτελεστείς από έναν αζτέκο ιερέα ως θυσία στους θεούς είναι βέβαιον ότι ήταν παραπάνω από τρομακτικό.

 

Η αγωνία και ο φόβος του επικείμενου τέλους θα πρέπει ωστόσο να μετατρέπονταν σε απύθμενη φρίκη στο άκουσμα της μουσικής υπόκρουσης που, όπως φαίνεται, συνόδευε την τελετή.

Ειδικοί που «ανέστησαν» τον ήχο τον οποίον έβγαζαν οι παράξενες σφυρίχτρες σε σχήμα νεκροκεφαλής των Αζτέκων διαπίστωσαν ότι ακούγεται σαν ανθρώπινη επιθανάτια κραυγή – σαν «το ουρλιαχτό χιλιάδων πτωμάτων», όπως είπε χαρακτηριστικά ένας από αυτούς.

Υποστηρίζουν ότι το απόκοσμο μουσικό όργανο χρησίμευε ως ψυχολογικό όπλο για να προκαλεί «σοκ και δέος» όχι μόνο στα θύματα των ανθρωποθυσιών αλλά και στους εχθρούς την ώρα της μάχης.

Ο ήχος από τις σφυρίχτρες του θανάτου ήταν ανατριχιαστικός

Οι κεραμικές σφυρίχτρες σε σχήμα ανθρώπινου κρανίου που χρησιμοποιούσαν οι Αζτέκοι έχουν ανακαλυφθεί εδώ και δεκαετίες από τους αρχαιολόγους – εκτίθενται μάλιστα σε μουσεία.

Μόνο πρόσφατα ωστόσο άρχισαν να δημοσιεύονται μελέτες σχετικά με τον ήχο που μπορεί να παρήγαν, ενώ το πρώτο «αγγλόφωνο» σχετικό άρθρο που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο θεωρείται αυτό που έγραψε πρόσφατα στο «Mexicolore» ο Ρομπέρτο Βελάσκες Καμπρέρα, 66χρονος μηχανολόγος μηχανικός, ο οποίος έχει αφιερώσει πολλά χρόνια στην προσπάθεια αναπαραγωγής των αρχαίων οργάνων προκειμένου να μελετήσει τον ήχο τους.

Το αποτέλεσμα που προέκυψε όταν τελικά κατόρθωσε να φτιάξει το πρώτο αντίγραφο ήταν μάλλον τρομακτικό: μπορείτε να το ακούσετε στο βίντεο, σε επίδειξη από τον Χαβιέρ Κίχας Ισαγιότλ, μουσικό και ειδικό στην κατασκευή παραδοσιακών κεραμικών φλογερών των Αζτέκων και των Μάγιας, ο οποίος ασχολήθηκε επίσης με την κατασκευή της αρχαίας σφυρίχτρας.

Μόνο και μόνο το σχήμα τους ήταν αρκετό για να ονομαστούν οι σφυρίχτρες-κρανία «σφυρίχτρες του θανάτου». Η αναβίωση του ήχου τους φαίνεται όμως να δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο τους. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι Αζτέκοι τις χρησιμοποιούσαν κατά τις ανθρωποθυσίες για να βοηθήσουν την ψυχή του θύματος να ταξιδέψει στον άλλον κόσμο.

Το γεγονός μάλιστα ότι δύο τέτοιες σφυρίχτρες βρέθηκαν στα χέρια του σκελετού ενός 20χρονου άνδρα ο οποίος υπήρξε θύμα ανθρωποθυσίας και βρέθηκε θαμμένος μπροστά στον ναό του θεού του ανέμου Εεκάτλ κάνει τους αρχαιολόγους να πιστεύουν ότι συνδέονταν με τον συγκεκριμένο θεό, καθώς και με τον θεό του θανάτου Μικτλαντεκούτλι.

Ο Εεκάτλ, θεός της δημιουργίας των Αζτέκων και άλλων λαών της προκολομβιανής Κεντρικής Αμερικής, ο οποίος συνδεόταν επίσης με τον θεό-φτερωτό φίδι Κετσαλκοάτλ, απεικονιζόταν συχνά με δύο μάσκες μέσα από τις οποίες φυσούσε ο άνεμος, ενώ οι ναοί του χτίζονταν σε κυλινδρικό σχήμα ώστε ο αέρας να κυκλοφορεί χωρίς αντίσταση.

Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει σφυρίχτρες των Αζτέκων σε διάφορα σχήματα και πιστεύουν ότι η καθεμιά χρησίμευε για διαφορετικούς σκοπούς και τελετουργικά: αυτές σε σχήμα νεκροκεφαλής είναι πάντως βέβαιον ότι συνδέονταν με τον θάνατο.

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, οι «σφυρίχτρες του θανάτου» μπορεί επίσης να αποτελούσαν ένα είδος «συμπληρωματικής ιαχής» κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μπορεί, δηλαδή, να χρησιμοποιούνταν από τους πολεμιστές πριν από την έναρξη μιας μάχης για να φοβίζουν τους εχθρούς – κάτι σαν «προληπτικό όπλο σοκ και δέους» της εποχής.

Αν και φαντάζει απολύτως αθώο σε σχέση με τα σημερινά όπλα μαζικής καταστροφής, το «εφέ» δεν θα πρέπει να ήταν ευκαταφρόνητο. «Επαιζαν περισσότερα από εκατό τέτοια όργανα μαζί, εκατό σφυρίχτρες θανάτου που προήλαυναν ταυτόχρονα για να προκαλέσουν μεγάλη ψυχολογική επίδραση στον εχθρό» εξηγεί σε βίντεο ο κ. Ισαγιότλ, προσθέτοντας πως ενδεχομένως χρησιμοποιούνταν και σε ειδικές τελετές τίμησης των νεκρών.

Εκτός από τις νεκροκεφαλές, πιστεύεται ότι πένθιμη νότα θα πρέπει να είχαν επίσης οι σφυρίχτρες σε σχήμα κουκουβάγιας που έχουν βρεθεί – η κουκουβάγια είναι ένα πτηνό που ακόμη και σήμερα συνδέεται με τον επικείμενο θάνατο από τους λαούς της Κεντρικής Αμερικής.

Οπως μάλιστα επισημαίνει στο άρθρο του ο κ. Βελάσκες Καμπρέρας, η πρώτη μελέτη σχετικά με τα αρχαία μεξικανικά «αερόφωνα» που δημοσιεύθηκε το 1971 αφορούσε μια σφυρίχτρα σε σχήμα κεφαλιού κουκουβάγιας. Ο συγγραφέας της Λουίς Φράνκο περιέγραφε την εσωτερική δομή της και εξέφραζε την άποψη ότι θα πρέπει να είχε κάποια χρήση σε τελετές που σχετίζονταν με τον θάνατο, χωρίς ωστόσο να έχει γνώση του ήχου που παρήγε.

Ο απόκοσμος ήχος έγινε γνωστός όταν ο κ. Βελάσκες Καμπρέρας έφτιαξε τα σχέδια για την αναπαραγωγή του πρώτου πιστού αντιγράφου με βάση ένα θραύσμα από μια κεραμική σφυρίχτρα σε σχήμα νεκροκεφαλής που χρονολογείται στο 1250-1380 μ.Χ.

Ο 66χρονος μηχανικός σχεδιάζει τώρα περισσότερες έρευνες σχετικά με το «σάουντρακ» που παρήγαν αυτά τα όργανα. Οπως γράφει, οι ως τώρα μελέτες έχουν δείξει ότι όταν δύο ή περισσότερες σφυρίχτρες «παίζονταν» μαζί, ο συνδυασμός τους μπορούσε να δημιουργήσει διάφορα ηχητικά εφέ τα οποία αξίζει να διερευνηθούν.

Η μεγαλύτερη πτήση με ένα hoverboard

Ο Καναδός Catalin Alexandru Duru δημιούργησε ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ για την μεγαλύτερη πτήση με ένα hoverboard, ένα πρωτότυπο που έχει κατασκευαστεί ο ίδιος.

Ενώ έπρεπε να διανύσει μια ελάχιστη απόσταση 50 μέτρων για την επικύρωση του ρεκόρ, κατάφερε να πετά για 275 μέτρα.

Το Hoverboard του χρησιμοποιεί έλικες για να σταθεί στον αέρα, ενώ ελέγχεται με την κίνηση των ποδιών, όπως ακριβώς και στην ταινία “Back to the Future”.
Αυτό είναι ίσως το πρώτο πραγματικό Hoverboard που έχουμε δει.