ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ...

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ:

TAYTHN ΓΑΡ ΟΙΚΟΥΜΕΝ ΟΥΧ ΕΤΕΡΟΥΣ ΕΚΒΑΛΟΝΤΕΣ ΟΥΔ'ΕΡΗΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΝΤΕΣ ΟΥΔ'ΕΚ ΠΟΛΛΩΝ ΕΘΝΩΝ ΜΙΓΑΔΕΣ ΣΥΛΕΓΕΝΤΕΣ,ΑΛΛ'ΟΥΤΩ ΚΑΛΩΣ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΩΣ ΓΕΓΟΝΑΜΕΝ ΩΣΤ'ΕΞ ΗΣΠΕΡ ΕΦΥΜΕΝ,ΤΑΥΤΗΝ ΕΧΟΝΤΕΣ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟΝ ΔΙΑΤΕΛΟΥΜΕΝ, ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΟΙΣ ΑΥΤΟΙΣ ΟΙΣΠΕΡ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΙΟΤΑΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΕΧΟΝΤΕΣ ΠΡΟΣΕΙΠΕΙΝ.ΜΟΝΟΙΣ ΓΑΡ ΗΜΙΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΤΡΟΦΟΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΛΕΣΑΙ ΠΡΟΣΗΚΕ.

(Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24-25)

Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΙΣΟΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΗΣ (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ):

ΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ (ΕΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΓΗ ΜΑΣ) ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΔΙΩΞΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΕΡΗΜΗΝ
ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΛΛΩΝ (ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ), ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΛΕΞΕΙ ΜΙΓΑΔΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΕΘΝΗ, ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΚΑΛΩΣ KAI ΓΝΗΣΙΩΣ ΓΙΝΑΜΕ (ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΞΗΓΕΙ ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΙΝΑΜΕ) ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΕΛΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΞΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ!!!) ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΡΜΟΖΕΙ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ (ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ) ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ (ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ,ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ,ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ) ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΜΟΖΕΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΓΗ ΤΡΟΦΟ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ...
____________________
«Ποιος άλλος έχει πει για την πατρίδα του τόσο ωραίο εγκώμιο όσο ο Ευριπίδης :

Στ’ αλήθεια, λαός που δεν ήρθε απ’ αλλού, αλλά γεννηθήκαμε αυτόχθονες» (Πλούταρχος, «Περί Φυγής», 604D-E, 13).

«Του Θησέα το πατρικό γένος φτάνει ως τον Ερεχθέα και τους πρώτους αυτόχθονες» (Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι», Θησεύς», 3.).

«…παραλαμβάνοντας (η θεά Αθηνά) το σπέρμα σας από τη Γη και τον Ήφαιστο… (…) Όλη αυτήν την τάξη και την οργάνωση την έδωσε η θεά αρχικά σ’ εσάς, όταν ίδρυσε την πόλη σας. Επέλεξε τον συγκεκριμένο τόπο όπου γεννηθήκατε, επειδή προέβλεψε ότι το εύκρατο κλίμα του θα επιδράσει θετικά στη σωφροσύνη των ανθρώπων. Η θεά ήταν φίλη του πολέμου και της σοφίας. επέλεξε επομένως τον τόπο που θα γεννούσε ανθρώπους παρόμοιους με αυτήν και ίδρυσε την πρώτη της πόλη» (Πλάτων, «Τίμαιος», 23e & 24c).

«Από την Νιόβη δε και τον Δία (αυτή είναι η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία συνουσιάσθηκε ο Ζευς) γεννήθηκε ένα παιδί, ο Άργος, καθώς δε λέει ο Ακουσίλαος, και ο Πελασγός, από τον οποίο ονομάσθηκαν Πελασγοί οι κατοικούντες την Πελοπόννησο. Ο Ησίοδος όμως λέει ότι ο Πελασγός ήταν αυτόχθων (γεννήθηκε από τη γη)» (Απολλόδωρος, «Μυθολογία», II. 2, 3).
«Ην γαρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου το αρχαίον, και τον Πελασγόν αυτόχθονα λέγων» (Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς. «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» Ι 17).

Επίσης ο Οβίδιος, Λατίνος ποιητής, αναφερόμενος στα γεγονότα του Τρωικού πολέμου, ταυτίζει συνεχώς τους Πελασγούς με τους Έλληνες:
«Χίλια πλοία τον ακολούθησαν και κάθε φυλή των Πελασγών μαζί, δεμένοι με όρκο σε κοινή εκστρατεία» («Μεταμορφώσεις», Βιβλίο XII, στίχος 7).

«Ήδη ο τρόμος όλων των Φρυγών, στολίδι και προστάτης του έθνους των Πελασγών, ο Αιακίδης, ο αξεπέραστος στη μάχη…» («Μεταμορφώσεις», Βιβλίο XII, στίχος 611).

«Και τι το αναφέρει αυτό, όταν λέει πως για τον πελασγικό τον στόλο σήκωσε τα όπλα ενάντια σε Τρώες και τον Δία;» («Μεταμορφώσεις», Βιβλίο XIII, στίχος 268).

Αλλά και ο Όμηρος βάζει τον Έλληνα Αχιλλέα στην «Ιλιάδα» (Π 233-234) να αναφωνεί ορκιζόμενος στο όνομα του Δία: «Ζευ άνα Δωδωναίε Πελασγικέ».

Ο Στράβων, ταυτίζει τους Έλληνες με τους Πελασγούς, τους Δαναούς και τους Αργείους: «Νομίζω ότι η δόξα της πόλης είναι που προετοίμασε να ονομάζονται από αυτήν (δηλαδή από το Άργος, Αργείτες) οι Πελασγιώτες, οι Δαναοί, και οι Αργείοι και οι άλλοι Έλληνες» («Γεωγραφικά», Η΄, VI, 8).

ΔΙΟΓΕΝΕΙΣ EΛΛΗΝΕΣ ΘΕΙΚΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΝΣΠΕΡΜΙΑ 

Ο ΖΕΥΣ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ ΕΣΤΙ

Οι Έλληνες δεν Πιστεύουμε, ΓΙΓΝΩΣΚΟΥΜΕ!

Μας έχουν μάθει να λέμε και να νομίζουμε ότι “οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους Δώδεκα Ολύμπιους και σε άλλους αναρίθμητους Θεούς και Θεές”.
Αυτό είναι ψέμα.
Το ρήμα “πιστεύω” απουσιάζει παντελώς από την ορολογία των Αρχαίων Ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Ο όρoς “πίστη” παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού και ανεξέλεγχτου δόγματος ενώ το επίθετο “πιστός” χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο.

 Οι πρόγονοι μας όμως ήσαν άνθρωποι ελεύθεροι. Δεν “πίστευαν” στις Θεές και τους Θεούς. Απλά τους λά­τρευαν. Και η έννοια της λατρείας μας οδηγεί κατευθείαν σε εκείνην του Έρωτα.

 Διότι μόνον ο ερωτευμένος λατρεύει. Μόνον ο ερωτευμένος έλκεται από το κάλλος του υποκειμένου των συναισθημάτων του και το λατρεύει, όπωςακριβώς έλκεται η ψυχή από την ευωδιά και την ωραιότητα του σχήματος και των χρωμάτων του άνθους.

 Δεν “πίστευαν” λοιπόν οι πρόγονοί μας στις Θεές και τους Θεούς. Αντίθετα τους λάτρευαν διότι ήσαν ερωτευμένοι μαζί τους. Ήσαν ερωτευμένοι με την απαράμιλλη ομορφιά του ελληνικού τοπίου.

Ερωτευμένοι με το χάραμα, ερωτευμένοι με το δειλινό, ερωτευμένοι με τον γαλάζιο ουρανό, ερωτευμένοι με τα μεγαλόπρεπα βουνά, ερωτευμένοι με την πολύτροπη θάλασσα, ερωτευμένοι με τον χρυσαφένιο ζωοδότη Ήλιο,ερωτευμένοι με τη αργυρόμορφη αινιγματική Σελήνη, ερωτευμένοι με τη γονιμοποιό βροχή, ερωτευμένοι με τη νοτισμένη γη, που την καρπίζει η βροχή στα πλαίσια της θεσπέσιας συνουσίας της καταιγίδας.

 Οι πρόγονοί μας γνώριζαν ότι κινητήριος δύναμη κάθε έκφρασης της Ζωής είναι η ερωτική έλξη και για τούτο λάτρευαν τον Θεό Έρωτα. Κι επειδή το πρώτο όπλο της ερωτικής έλξης είναι το Κάλλος, οι πρόγονοί μας λάτρευαν την ομορφιά. Οι πρόγονοί μας ήξεραν ότι το μέσο για την κατανόηση του Σύμπαντος Κόσμου είναι η ευφυΐα του νου. Κι επειδή το υπέρτατο κόσμημα του νου είναι η Γνώση, οι πρόγονοί μας λάτρευαν τη σοφία.

 Τρεις λέξεις αρκούν για να περικλείσουν όλο τον πλούτο των λατρευτικών συναισθημάτων και όλη την ουσία των αρχαίων θρησκευτικών πεποιθήσεων:

 Φιλοπατρία, Φιλοκαλία, Φιλοσοφία.
Έρως προς την Πατρίδα, έρως προς το Κάλλος, έρως προς την Σοφία. Και οι ερωτευμένοι πρόγονοί μας με την Πατρίδα, το Κάλλος και τη Σοφία έπλασαν αναρίθμητους μύθους προκειμένου να προσφέρουν στις επόμενες γενιές – και σε μας εν τέλει με τρόπο ποιητικό άρα καλαίσθητο και διαχρονικό όλο το απόσταγμα αναρίθμητων αιώνων λαϊκής γνώσης και εμπειρίας. Ιδού η αξία των μύθων. Και οι μύθοι βέβαια μας μιλούν για τις Θεές και τους Θεούς

 Τι ήσαν λοιπόν οι Έλληνες Θεοί;
Μήπως πλάσματα της φαντασίας και των “ατελών” θρησκευτικών πεποιθήσεων των προγόνων μας ή μήπως κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό;
Μήπως υπέρτατες οντότητες που φώτισαν με τις διδασκαλίες τους, τους απολίτιστους προγόνους των προγόνων μας;
Μήπως “σπεπτομορφές” ικανές να παρεμβαίνουν στην καθημερινότητα;
Μήπως γοητευτικοί ήρωες ψεύτικων ιστοριών;
Μήπως άψυχα ξύλινα, πέτρινα ή μεταλλικά αγάλματα ωραiων ανδρών και γυναικών;
Μήπως χαμερπής εσμός ασυγκράτητων ερωτύλων που συνουσιάζονταν αδιάκοπα και γεννούσαν ομοίους τους;
Μήπως αρχαιότατοι ευγενείς πρόγονοι των προγόνων μας που ωφέλησαν με τα έργα τους τις ανθρώπινες κοινωνίες;
Ή μήπως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λειτουργία του! Σύμπαντος Κόσμου;

 Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα. Περικλείουν έναν τόσον απροσμέτρητο πλούτο εννοιών, γνώσεων και συναισθημάτων, ώστε τόμοι ολόκληροι εμπεριστα­τωμένων διατριβών δεν θα αρκούσαν προκειμένου να τον κατα­γράψουν.

 Οι Έλληνες Θεοί είναι πολύμορφοι, πολυποίκιλοι, πολυεπίπεδοι.
Την μια στιγμή εμφανίζονται ως τρυφεροί σύντροφοι στα όνειρα των παιδιών, ικανοί να τους εμπνεύσουν, διαμέσου της γοητείας της μυθικής αφήγησης, ύψιστα ιδανικά, καθοριστικά για όλο τους τον βίο, την επομένη παρουσιάζονται ως πρόθυμοι φίλοι και αρωγοί στην κάθε καθημερινή δυσχέρεια των ενηλίκων που τους επικαλούνται, κι έπειτα εμφανίζονται σε όσους το επιθυμούν, ως σοφότατοι και πάντα φιλικοί ιεροφάντες, ικανοί να αποκαλύψουν στους μύστες πλήθος ψηγμάτων αιώνιας κο­σμικής σοφίας.

 Οι Έλληνες Θεοί δεν βρίσκονται εκτός του Σύμπαντος Κό­σμου ούτε κατασκεύασαν τον Κόσμο.
Ο Κόσμος τούτος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει από μόνος του. Οι Θεές και οι Θεοί απλά τον κατοικούν και τον φροντίζουν.

 Είναι δυναμικά μέλη του Σύμπαντος Κόσμου, αναντικατάστατες συνιστώσες της λειτουργίας του.

 Ή – επαναλαμβάνω – ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λει­τουργία του Σύμπαντος Κόσμου!..

Βασικά και απλά βήματα για να γίνετε πρωϊνοί τύποι

 

Ξεκινώντας την ημέρα σας με ηρεμία, απόλυτη συνείδηση και ευγνωμοσύνη θα διαμορφώσει την ψυχολογία σας για ολόκληρη την μέρα. Οι πρωϊνές ώρες μπορεί να γίνουν οι αγαπημένες σας, αλλά για να γίνει αυτό θέλει και προσπάθεια αλλά και αλλαγή των καθημερινών ενεργειών και προγραμμάτων.

 

Κοιμηθείτε παραπάνω!
Αυτονόητο αλλά σημαντικό γιατί όλοι μας ευχόμαστε καθημερινά να είχαμε κοιμηθεί παραπάνω και όλοι μας το χρειαζόμαστε. Ακριβώς όπως πρέπει να βρίσκουμε χρόνο για την ημερήσια γυμναστική έτσι θα πρέπει να προγραμματίσετε 7 με 9 ώρες ύπνου ημερησίως, διότι είναι μία από τις πιο βασικές και θεμελιώδεις κινήσεις που πρέπει να ακολουθήσουμε προς όφελος της υγείας μας. 8 ώρες «καλού» νυχτερινού ύπνου δεν μπορούν να αντικατασταθούν από τίποτα άλλο.
Λόγω της έντονης καθημερινότητας όμως, πολλοί από εμάς επιμένουν ότι είναι πάρα πολύ απασχολημένοι για να βρουν χρόνο για περισσότερο ύπνο. Αλλά ας το καλοσκεφτούμε - ποιο είναι το νοήμα της επιτυχίας και καριέρας χωρίς υγεία; 
Το Ερευνητικό Τμήμα Υγείας του Πανεπιστημίου Harvard έχει συμπεράνει πως η υγιής καθημερινή δόση ύπνου συνδέεται με: δυνατή μνήμη, καλύτερο μεταβολισμό, υψηλή διάθεση, νοητική συγκέντρωση αλλά και χαμηλή πίεση αίματος και χαμηλά επίπεδα στρες. Όταν δεν κοιμόμαστε αρκετά, τα σώματα μας δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε νέες συνήθειες και τα παραγωγικά μας επίπεδα ώς εργαζόμενοι δεν είναι καθόλου ικανοποιητικά.

 

Όχι τηλεοράσεις και tablets στο υπνοδωμάτιο.
Εάν αυτό το μέτρο ακούγεται λίγο δραστικό, τουλάχιστον προσπαθήστε να τα «κλείνετε» όλα σε μία προκαθορισμένη ώρα. Όσο για τα κινητά – καθώς πολλοί από εμάς τα χρησιμοποιούμε ως ξυπνητήρια, θα ήταν καλό να μην ασχολούμαστε με αυτά πριν αποκοιμηθούμε καθώς το γεγονός ότι περνάμε σχεδόν όλοκληρες τις ημέρες μας κοιτάζοντας οθόνες, είτε στο γραφείο ή στο σπίτι, αποτελεί παράγοντα «σύγχυσης» για τον εγκέφαλο μας.

Δημιουργήστε ένα όμορφο και ζεστό «καταφύγιο» για ξεκούραση και ύπνο.
Εάν και σε πολλούς από εμάς, βλέποντας ένα επεισόδιο Game of Thrones ξαπλωμένοι στο κρεβάτι αποτελεί την υπέρτατη σημασία της χαλάρωσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όταν μετά προσπαθούμε να αποκοιμηθούμε ο εγκέφαλος μας καθυστερεί να προσαρμοστεί στη συγκεκριμένη μεταβίβαση της κατάστασης. Πρέπει να περιορίσουμε την επαφή μας με φωτεινές οθόνες τουλάχιστον μία ώρα πριν πέσουμε για ύπνο.

 

Φτιάξτε μία καθημερινή ρουτίνα ύπνου. 
Προσωπικά μιλώντας, μετά από το πλύσιμο του προσώπου και το βούρτσισμα των δοντιών, μου αρέσει να διαβάζω (έντυπα βιβλία, φυσικά!) και να πίνω ένα φλυτζάνι τσάι (το χαμομήλι και η λεβάντα έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα) για 40 λεπτά πριν προσπαθήσω να αποκοιμηθώ. Ότι και εάν διαλέξετε, σιγουρευτείτε να είναι κάτι που όντως σας ηρεμεί και που θα μπορείτε να το επαναλαμβάνετε κάθε βράδυ. Με την πάροδο του χρόνου, το σώμα σας θα συνηθίσει στο συγκεκριμένο τελετουργικό και θα γνωρίζει από μόνο του πότε είναι η ώρα για ύπνο. Επίσης και ο χώρος, αυτός καθαυτός, που κοιμόμαστε είναι πολύ καταλυτικός για έναν ομαλό και ξεκούραστο ύπνο. Ακατάστατα δωμάτια δεν βοηθούν στην ηρεμία του μυαλού και επομένως και του σώματος. Το υπνοδωμάτιο πρέπει πάντα να εκπέμπει ηρεμία και ζεστασιά και θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για ξεκούραση και ύπνο.

Σταματήστε να χουζουρεύετε.
Μία κακή συνήθεια την οποία υιοθετήσαμε όλοι από την επιλογή «snooze» (χουζουρεύω στα Αγγλικά) στα εξελιγμένα smartphone κινητά μας. Αν ξυπνήσουμε και νιώθουμε το μυαλό μας «θολωμενο», ακόμα και μετά από αρκετές ώρες ύπνου, είναι επειδή ένας κύκλος REM (Rapid Eye Movement – Γρήγορη Κίνηση των Ματιών) έχει διαταραχθεί ξαφνικά. Ο βαθύτερος ύπνος που κάνουμε συνήθως διαρκεί για 70 με 90 λεπτά και τότε είναι το στάδιο του κύκλου που ονειρευόμαστε. Είναι πάντα καλύτερα να ξυπνάμε στα αρχικά στάδια του REM κύκλου
όπου δεν κοιμόμαστε τόσο βαθιά. Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να αναφερθούμε σε εφαρμογές κινητών όπως το "Sleep Time". Ενεργοποιείς την ώρα που θέλεις να ξυπνήσεις και η εφαρμογή θα εντοπίσει τη συχνότητα των προσωπικών σας κυμάτων ύπνου και θα σας αφυπνήσει όταν δεν θα είστε στο βαθύ στάδιο. Μόλις ξυπνήσετε, σηκωθείτε αμέσως από το κρεβάτι. Όταν παραμένουμε ξαπλωμένοι, μετρώντας τα λεπτά που έχουν απομείνει για παραπάνω χουζούρεμα, το μόνο που κάνουμε είναι να παρατείνουμε την θολούρα στο μυαλό μας και να δυσκολεύουμε τις ζωές μας.

Πρέπει να ξυπνάτε την ίδια ώρα κάθε μέρα.
Σταδιακά, θα σταματήσετε να χρησιμοποιείτε και το ξυπνητήρι. Πόσες φορές όλοι μας έχουμε ξυπνήσει μερικά λεπτά πριν χτυπήσει. Δεν είναι κάτι το μαγικό. Με άλλα λόγια, αυτό είναι το εσωτερικό μας ρολόϊ και δεν πρέπει να «παίζουμε» μαζί του.
Μία συμβουλή – προσπαθήστε τα Σαββατοκύριακα να μην ξεφεύγετε πολύ από τις εβδομαδιαίες συνήθειες ύπνου σας.

Γυμναστική το πρωί.
Γνωρίζω τώρα ότι μάλλον θα σκέφτεστε «Είσαι τρελός; Ξυπνάω μετά βίας στην ώρα μου για να προλάβω να πιω καφέ, που να πάω και στο γυμναστήριο!». Εάν καταφέρετε όμως να υιοθετήσετε τη γυμναστική στην καθημερινότητα σας το πρωί, θα έχετε αυξημένο μεταβολισμό και ενέργεια, τα οποία θα αυξήσουν την παραγωγικότητα. Επίσης πάντα η γυμναστική οδηγεί τελικώς και στη σωστή διατροφή.

Πρέπει να εκθέτουμε καθημερινά τους εαυτούς μας στο φυσικό φως.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας πρέπει να απορροφούμε μία καλή δόση βιταμίνης D. Έρευνες αναφέρουν πως η λήψη φυσικού φωτός βοηθάει το βιολογικό μας ρολόϊ και συνδέεται με τη μείωση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης.

Πάντα να έχετε κάτι να περιμένετε.
Προγραμματίστε την εβδομάδα σας έτσι ώστε να ανυπομονείτε για κάτι που έχετε κανονίσει. Μην κάνετε σχέδια μόνο για την Παρασκευή το βράδυ ή το Σαββατοκύριακο. Πέρα από τη δουλειά, υπάρχουν και οι μικρές χαρές της ζωής. Ενα δείπνο με ένα φίλο, η δοκιμή ενός νέου εστιατορίου, μία καλή ταινία στο σινεμά . Μην ζείτε μόνο για το απόγευμα της Παρασκευής. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε την κάθε μέρα ξεχωριστή και να ξυπνάμε με όρεξη κάθε πρωί.

Κάνει λάθος ο Λαός, ή εμείς πρέπει να αλλάξουμε;

Για κάθε άνθρωπο υπάρχει μια ιεραρχία από ανάγκες...

Το 1943, ο ψυχολόγος Α. Μάσλοου (A. Maslow), προσπαθώντας να ξεφύγει από την κλινική και την ψυχαναλυτική παρακολούθηση συμπτωμάτων ψυχολογικών παθήσεων, εξέφρασε μια ιεραρχία η οποία αντικατοπτρίζει τις 5 βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Σε ένα άρθρο του, με τίτλο "Μια θεωρία των ανθρώπινων κινήτρων" [1] παρουσίασε αυτές τις βασικές ανάγκες. Στην συνέχεια, δια μέσου ακαδημαϊκού διαλόγου και άλλων διαπιστώσεων [2] , μέσα σε μερικές δεκαετίες, αυτές έγιναν 8 και διαμορφώθηκαν ως εξής:

Επίπεδο 1 - Βιολογικές και Φυσικές ανάγκες:
Στέγη, αέρας, τροφή, νερό, θέρμανση, ύπνος κλπ.

Επίπεδο 2 - Ανάγκες Ασφάλειας:
Προστασία από καιρικά φαινόμενα, προστασία από κινδύνους, νόμος, τάξη, σταθερότητα κλπ.

Επίπεδο 3 - Κοινωνικές ανάγκες:
Η αίσθηση του να ανήκει κανείς σε μια συλλογικότητα, εργασία, οικογένεια, αγάπη, σχέσεις κλπ.

Επίπεδο 4 - Ανάγκες εκτίμησης:
Αυτοεκτίμηση, προσωπικά επιτεύγματα, προσωπική ανεξαρτησία, κοινωνικό επίπεδο, υπευθυνότητα κλπ.

Επίπεδο 5 - Γνωστικές ανάγκες:
Γνώση, κατανόηση, νόημα κλπ.

Επίπεδο 6 - Ανάγκες αισθητικής:
Αναζήτηση της ομορφιάς, ισορροπίας, απλότητας, μορφής, τέχνες, μουσική κλπ.

Επίπεδο 7 - Ανάγκες αυτοπραγμάτωσης:
Πραγμάτωση προσωπικών ικανοτήτων/δυνατοτήτων, προσωπική πρόοδος, επαγγελματική/ακαδημαϊκή αναρρίχηση κλπ.

Επίπεδο 8 - Υπερβατικές Ανάγκες:
Η βοήθεια προς άλλους για να καταφέρουν και αυτοί την αυτοπραγμάτωση (αυτοεκπλήρωση) τους. Συλλογική υπεράσπιση συμφερόντων, Θρησκεία, Εθνικοί σκοποί, Κοινωνικοί/ταξικοί αγώνες κλπ.

Ο Μάσλοου επίσης είχε την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος, ποτέ δεν μένει στατικός, αλλά συνεχώς εξελίσσεται είτε προς μια θετική είτε προς μια αρνητική κατάσταση. Ο Μάσλοου εξέφρασε στο άρθρο του την ιδέα αυτή ως εξής:

«Αυτή [η αυτοπραγμάτωση] αναφέρεται στην επιθυμία του ανθρώπου για την αυτοεκλπήρωση, δηλαδή την τάση του να πραγματώσει αυτό που δυνητικά μπορεί να γίνει.
Η συγκεκριμένη μρφή που θα λάβουν αυτές οι ανάγκες, διαφέρουν φυσικά από άτομο σε άτομο. Σε ένα άτομο μπορεί να λάβει τη μορφή της επιθυμίας να είναι μια ιδανική μητέρα, σε άλλο να μπορεί να εκφράζεται αθλητικά και άλλη μπορεί να εκφράζεται σε πίνακες ζωγραφικής ή εφευρέσεις.»

Αυτό που ξεχνάμε πολλές φορές, είναι ότι ο κάθε άνθρωπος προσωπικά έχει κάποιες ανάγκες. Εάν αυτές δεν έχουν περίπτωση πραγμάτωσης η εκλείψουν, τότε επέρχεται αυτό που οι περισσότεροι από εμάς εκλαμβάνουμε ως ψυχολογική αποσάθρωση σε διάφορες μορφές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, ότι ο καθένας μας, εκτός και αν έχει καταφέρει να υπερβεί την ίδια την φύση του, θα πρέπει να μπορεί να πραγματώσει αυτές τις ανάγκες και μάλιστα σε συγκεκριμένη σειρά. Και ως αποτέλεσμα, δεν θα μπορέσει να αυτοπραγματωθεί, δηλαδή να κάνει πραγματικότητα τις δυνατότητες του και να εφαρμόσει στο έπακρο τις ικανότητές του. Με βάση αυτό, μπορούμε να πούμε λοιπόν, ότι δεν υπάρχει ποτέ σε προσωπικό επίπεδο και σε επέκταση σε κοινωνικό, ένα συγκεκριμένο και στατικό κατεστημένο, το οποίο έχει σταματήσει να διαμορφώνεται. Εάν μάλιστα θέλει να πραγματώσει κάποια υψηλότερη ανάγκη, θα πρέπει κατά κάποιον τρόπο να έχει πραγματώσει κάποιες χαμηλότερες, πριν το επιδιώξει.

Η απόφαση της πλειοψηφίας μπροστά στο δίλημμα, έχει την "λογική" της.
Φανταστείτε για λίγο τον εαυτό σας να βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα της εποχής. Φέρτε για λίγο αν θέλετε τον εαυτό σας στην κατάσταση όπου οι περιστάσεις σας αναγκάζουν να κάνετε την γνωστή σε όλους μας επιλογή. Η μια σας επιλογή, είναι πάντα με κάποιον τρόπο να στηρίξετε το υπάρχον σύστημα, είτε με την πληρωμή φόρων, είτε με την έμμεση ή την άμεση νομιμοποίησή του. Η άλλη, είναι να αντισταθείτε, χάνοντας πιθανώς τα προνόμια που σας δίνει η πρώτη επιλογή. Εσείς τι θα κάνατε εάν είσαστε μόνοι και αβοήθητοι; Τι θα κάνατε, εάν οι βασικές σας ανάγκες, όπως αυτές της διατροφής, στέγης, θέρμανσης κλπ. βρίσκονταν κοντά στο επίπεδο εξαφάνισης; Θα βάζατε το κεφάλι σας στον ντορβά, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό δεν έχει καμιά σημασία; Προφανώς όχι.

Η αντίσταση στο καθεστώς, έχει νόημα, λογική και αποτέλεσμα, μόνο όταν αυτή είναι συντεταγμένη και οργανωμένη. Ή με βάση τα γραφόμενα του Μάσλοου, η αντίσταση, δηλαδή η ανάγκες των υψηλότερων επίπεδων, δεν είναι δυνατές, ή καθίσταται πολύ δύσκολες, εάν οι βασικές ανάγκες δεν έχουν εκπληρωθεί ή έστω έχουν πιθανότητα βελτίωσης. Δηλαδή, εάν δεν διασφαλίζονται τα πιο βασικά για κάποιον, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε αγώνα από αυτόν. Σε αντίθετη περίπτωση, η ενασχόληση με κοινωνικούς αγώνες, φαντάζει απλά ως μια επιχείριση αυτοκτονίας. Έχουν δίκιο λοιπόν, οι συμπολίτες μας, εάν δούμε την κατάσταση στο πρωτογενές της επίπεδο.

Παρ όλα αυτά, δεν είναι λίγοι αυτοί, που έχουν αγανακτήσει με την κοινωνία μας. Δεν είναι λιγότεροι αυτοί, που πιστεύουν εφ όσον η κοινωνία συμπεριφέρθηκε έτσι όπως συμπεριφέρθηκε στις πρόσφατες εκλογές, τότε δεν υπάρχει καμιά ελπίδα πλέον. Τα αποτελέσματα των εκλογών εξέπληξαν αρνητικά και τον πιο απαισιόδοξο, εκτός πιθανώς, από αυτούς που αρνούνται να δουν την αλήθεια. Και η αλήθεια που κάθε νοήμων συμπολίτης μας είτε έχει καταλάβει ήδη, είτε θα καταλάβει σύντομα, είναι ότι η συνταγή του ξεπουλήματος, καταστροφής και γενοκτονίας θα συνεχίσει να εφαρμόζεται χωρίς κανένα απολύτως φρένο η καθυστέρηση, εάν δεν αλλάξει κάτι ριζικά.

Η πραγματικότητα που μας περιβάλλει, υπαγορεύει σε όλους μας πλέον και με κάθε πρακτικό και ρεαλιστικό τρόπο, ότι τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Μάλιστα, ο κατηφορικός δρόμος προς την επίτευξη του στόχου των επικυρίαρχων, θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχει επιταχυνθεί ακόμα περισσότερο. Οι ανακοινώσεις ή διαρροές περί περαιτέρω ξεπουλημάτων, όπως είναι αυτό των καλύτερων και ομορφότερων παραλιών της Πατρίδας μας, ή η συνέχιση γενικότερα όλης της πολιτικής που καταστρέφει ότι έχει μείνει όρθιο, φαίνεται ότι δεν κάνουν καμιά εντύπωση σε κανέναν πια. Κανείς μας δεν θα ξαφνιαστεί ούτε λίγο, εάν η επόμενη ανακοίνωση του καθεστώτος, θα σηματοδοτήσει την αρχή του ξεπουλήματος μιας ακόμα μερίδας του δημόσιου πλούτου.

 Ο διαχωρισμός του Λαού σε ομάδες, αναχαιτίζει την ανάγκη του για αυτο-οργάνωση.
Η δικαιολογία για όλα αυτά που βλέπουμε να γίνονται, υπάρχει πάντα διαθέσιμη, άσχετα εάν αυτή είναι διαφορετική για κάθε μερίδα του Λαού μας, που μπροστά στην λεηλασία, έχει τεχνικά μεν αλλά αποτελεσματικά δε, διαχωριστεί στις γνωστές ομάδες... Ο ένας θα σου πει, "έτσι είναι ο καπιταλισμός, τι να κάνουμε", ο άλλος θα πει εντελώς παράλογα ότι "παρ όλο που δεν φαίνεται ακόμα, όλα αυτά οδηγούν προς την ανάπτυξη", κάποιος άλλος, θα πει ότι "φταίει η συνταγή" και τέλος, κάποιος θα ισχυριστεί ότι για όλα φταίει ο λαθρομετανάστης. Το κοινό στοιχείο σε όλα αυτά; Ο διαχωρισμός και η διαίρεση της κοινωνίας μας.

Το αν κάποιος προτιμά να διαχωρίζει και να εντάσσει το εαυτό του σε αριστερά-δεξιά, πατριώτη-διεθνιστή, ρατσιστή-αντιρατσιστή ή ακόμα και παναθηναϊκό-ολυμπιακό, εδώ που φτάσαμε, δεν έχει και πολύ σημασία. Αρκεί που συμμετέχει κάποιος σε ένα ή περισσότερα από αυτά, όσο διαρκεί η αποδόμηση και της τελευταίας κοινωνικής συνοχής του Λαού μας, και όσο ολοκληρώνεται το πλήρες και προσεχτικό δέσιμο της χώρας και του Λαού στις αλυσίδες ενός παντοδύναμου χρέους. Αρκεί η πλειοψηφία να συμμετέχει στον διαχωρισμό, αρκεί να βρίσκεται συνεχώς μπροστά στον φόβο και τρόμο που προκαλεί η εμφανής ανάγκη για μια πραγματική και ουσιαστική αλλαγή της ταυτότητας του καθενός μας που μπορεί να επιφέρει πραγματικά θετικά αποτελέσματα.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το τραγικό της υπόθεσης: Ο σύγχρονος διαχωρισμός της κοινωνίας με τις επιλογές που παρουσιάζονται και με τον τρόπο που γίνεται, ισοδυναμεί με την καταστροφή της δυνατότητας εποικοδομητικής και ουσιαστικής πραγμάτωσης του 3ου επιπέδου (κοινωνικές ανάγκες). Και αυτό ισχύει, γιατί δια μέσου της άχρηστης συμμετοχής σε συλλογικότητες που δεν έχουν απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα, και μάλιστα αποδεδειγμένα, αποκλείεται η υγιής κοινωνικοποίηση. Δηλαδή, η συμμετοχή μας στις υπάρχουσες συστημικές συλλογικότητες, ενώ πραγματώνουν την θεμελιώδη ανάγκη του "ανήκειν" σε κάποια ομάδα στο βασικό τις επίπεδο, στην ουσία θανατώνει την οποιαδήποτε περίπτωση συμμετοχής σε συλλογικότητες που πραγματικά μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Η ανικανότητα της πλειοψηφίας να διανοηθεί ότι παρ όλο που έκανε ότι έκανε τόσο καιρό, με τον τρόπο που το έκανε, ξανά και ξανά, δεν υπήρξε κανένα ουσιαστικό θετικό αποτέλεσμα, θα προκαλούσε και τον πιο υπομονετικό λειτουργό του κλάδου της ψυχικής υγείας, να κάνει την τελεσίδικη διάγνωσή του: Περίπτωση Σχιζοφρένειας, συνδυασμένης με Σύνδρομο Στοκχόλμης και μιας γερής δόσης Μείζονος Κλινικής Κατάθλιψης.

Είναι απολύτως φυσικό λοιπόν ότι μπροστά σε όλα αυτά, ο καθένας μας εύκολα να πέσει στον πειρασμό να εκφράσει αμείλικτες κατηγορίες ενάντια στον Λαό μας, που όλοι μας γνωρίζουμε ότι εάν είχε κάνει την κίνησή του μερικά χρόνια πριν, μπορεί σήμερα να μην βρισκόμαστε προ των θυρών του αφανισμού μας. Αλλά είναι όμως έτσι; Είναι τόσο παράλογος και ηλίθιος ο Λαός μας; Είμαστε εμείς, που θέλουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αγνοί Πατριώτες, οι μόνοι λογικοί; Εγώ θα υποστηρίξω ότι όχι. Ούτε αυτοί είναι λογικοί, ούτε και εμείς. Ή, για να το εκφράσω διαφορετικά και πιο ήπια: Κανείς μας δεν πράττει με βάση μόνο την λογική.

 Το γνῶθι σαὐτόν, έρχεται μόνο δια μέσου του άλλου, και ποτέ με την εσωστρέφεια.
Ο στόχος κάθε πατριώτη είναι κοινωνικός. Η αναγέννηση του έθνους, η αφύπνιση , η Δημοκρατία και ακόμα και η δίκη των υπευθύνων, βρίσκονται την υψηλότερη βαθμίδα της πραγμάτωσης. Για να το πούμε πιο απλά, τα προτάγματα τα οποία προτάσσουμε, βρίσκονται στην κορωνίδα των στόχων που θα μπορούσε να έχει η οποιαδήποτε κοινωνία που ποθεί πραγματική ευημερία. Δηλαδή, έχουμε βάλει ως στόχο μας να κάνουμε τα πάντα για να εκπληρώσουμε τις ικανότητές και δυνατότητές του Λαού μας στο έπακρο, αρχίζοντας από το πιο δύσκολο και περίπλοκο. Θέλουμε δηλαδή να εκπληρώσουμε το 8ο επίπεδο, αυτό που αναφέρεται στους κοινωνικούς αγώνες και την υπέρβαση.

Και εδώ, πριν συνεχίσουμε, έχουμε την πρώτη σημαντική διαπίστωση η οποία πηγάζει από την λέξη υπέρβαση. Μέχρι τώρα, μιλάγαμε για "ανατροπή", την ίδια ώρα που το καθεστώς, μίλαγε και υποσχόταν την "σταθερότητα". Ας σταθούμε εδώ και ας αναλογιστούμε για λίγο, ας αναρωτηθούμε σε ποιο σημείο και ποιο επίπεδο των αναγκών του, ο Λαός μας, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο ζητά πρωτογενώς την περίφημη "ανατροπή"; Η απάντηση είναι σαφής. Σε κανένα.

Την ίδια στιγμή, όσο εμείς ζητάμε τα δύσκολα, ο Λαός μας αποζητά σε κάποιο τουλάχιστον επίπεδο, κάποια άλλα πιο βασικά πράγματα. Έτσι λοιπόν, το καθεστώς βρήκε την ευκαιρία να υποσχεθεί την "σταθερότητα", μπήκε "στον κόπο" να δώσει κάποιο πενιχρό "κοινωνικό μέρισμα" και υποσχέθηκε τρελούς αριθμούς νέων θέσεων εργασίας.

Ποιος υποσχέθηκε λοιπόν, και τι υποσχέθηκε, στην συγκεκριμένη περίσταση; Το αντικαθεστωτικό "μπλοκ" υπόσχεται μέχρι και σήμερα πράγματα, που καλώς ή κακώς, δεν συμπεριλαμβάνονται εγγενώς στις άμεσες και βασικές ανάγκες της πλειοψηφίας του Λαού μας. Αντίθετα, το καθεστώς, υπόσχεται - άσχετα με το αν είναι ψέμα - την σταθερότητα και μια σειρά από βασικές ανάγκες, οι οποίες είναι πιο εύκολες και πιο ρεαλιστικές από την μεγάλη ιδέα της αληθινής Δημοκρατίας και όλα τα άλλα πράγματα που έρχονται μαζί της.
Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το αντικείμενο των προσπαθειών μας, οφείλει αναγκαστικά να είναι ο δικός μας Λαός, οι δικοί μας άνθρωποι. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτός είναι ο κόσμος με τον οποίο πρέπει να συνεργαστούμε. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή είναι η κοινωνία για την οποία εμείς θέλουμε να αποτελέσουμε τον καταλύτη για την αναγέννησή του. Αυτόν λοιπόν, πρέπει να ακούσουμε. Αυτόν πρέπει να συμβουλευτούμε, αν θέλουμε να ξέρουμε πως μας αντιλαμβάνεται. Αυτόν πρέπει να ακούσουμε, αυτόν να αφουγκραστούμε προσεχτικότατα, αυτόν οφείλουμε να αγαπήσουμε, ώστε να μπορέσουμε να του δώσουμε την γνώση και τα εφόδια με τα οποία θα φέρει την υπέρβαση. Και δια μέσου αυτού, θα καταλάβουμε επιτέλους και τον δικό μας ρόλο, όχι όσον αφορά την δική μας θεώρηση, αλλά την θεώρηση του ίδιου του αντικειμένου μας.

Ο κάθε επαναστάτης, ο καθένας μας που πιστεύει ότι έχει να προσφέρει κάτι το προοδευτικό και καλό για την κοινωνία μας, έχει την υποχρέωση, όχι απλά να αναφέρει των απώτατο στόχο, τον οποίο δεν πρέπει ποτέ μας να ξεχνάμε, αλλά να κάνει ότι είναι δυνατόν για να πειστεί ο συνάνθρωπος μας, ότι οι υπόλοιπες ανάγκες του, μπορούν να εκπληρωθούν και χωρίς το υπάρχον καθεστώς. Και μάλιστα, ότι μπορούν να διασφαλιστούν πολύ καλύτερα απ ότι δια μέσου της λιγότερο από βασικής παροχής από το υπάρχον καθεστώς.

Τι οφείλει να κάνει ο Πατριώτης σήμερα, με βάση την σημερινή κατάσταση;
Αναφέρθηκε ήδη εμμέσως. Η άμεση απάντηση όμως είναι μία: Οργάνωση. Αλλά όχι οργάνωση απλά, έτσι αόριστα, ή οργάνωση για την προώθηση μόνο του απώτατου στόχου. Εδώ χρειάζεται οργάνωση, έτσι ώστε να μπορέσουμε να πραγματώσουμε όλες ή τουλάχιστον κάποιες από τις βασικές ανάγκες του Λαού μας...

- Οργάνωση για την εξασφάλιση των αναγκών επιβίωσης του Λαού μας.

- Οργάνωση για την εξασφάλιση της ασφάλειάς του ενάντια στις επιθέσεις που δέχεται από το καθεστώς.

- Οργάνωση, ώστε να καταλάβει ότι θα χρειαστεί νέες συλλογικότητες και τρόπους κοινωνικοποίησης οι οποίοι δεν θα είναι αναχώματα αλλά αποτελεσματικοί στον αγώνα.

- Οργάνωση, ώστε αυτός ο Λαός αυτοπροσώπως να μπορέσει να καταφέρει νίκες για να εξυψωθεί και να βελτιωθεί η ψυχολογική του κατάσταση.

- Οργάνωση, έτσι και ο τελευταίος συμπολίτης μας να αποκτήσει γνώσεις που θα τον βοηθήσουν πραγματικά.

- Οργάνωση, έτσι ώστε να αναγεννηθεί πνευματικά, μέσω πραγματικής τέχνης, μουσικής και των γραμμάτων.

- Οργάνωση, έτσι ώστε ο κάθε συμπολίτης μας να αρχίσει να εκπληρώνει τις πραγματικές του δυνατότητες και να μην μένει υποχείριο των επικυρίαρχων που τον θέλουν δούλο.

- Οργάνωση, ώστε η προσωπική μας πρόοδος, να περάσει και στο κοινωνικό επίπεδο, ώστε επιτέλους να υπερβούμε το υπάρχον οικονομικό, πολιτικό και πολιτειακό σύστημα.

 Ποιος είναι Πατριώτης που έμπρακτα αγαπά τον Λαό του;
Για να επιστρέψουμε στην αφορμή για το κείμενο αυτό, ας δούμε πως βλέπει ο Μάσλοου τα άτομα εκείνα που έχουν υψηλό βαθμό αυτοπραγμάτωσης. Το 1970, ο Maslow μελέτησε την ζωή και το έργο 18 ανθρώπων που κατά κοινή παραδοχή κατάφεραν ένα υψηλό επίπεδο αυτο-εκπλήρωσης. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ως κοινό τους στοιχείο τα παρακάτω χαρακτηριστικά. Ας αναρωτηθούμε όλοι μας, κατά πόσο έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά:

1 Αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα αποτελεσματικά και μπορούν να ανεχθούν την αβεβαιότητα.
2 Αποδέχονται τον εαυτό τους και τους άλλους όπως είναι.
3 Έχουν αυθόρμητισμό στη σκέψη και τη δράση.
4 Βλέπουν ως επίκεντρο την λύση του προβλήματος και όχι τον εαυτό τους.
5 Έχουν αίσθηση του χιούμορ.
6 Είναι ικανοί να κοιτάξουν τη ζωή αντικειμενικά.
7 Είναι ιδιαίτερα δημιουργικοί.
8 Είναι ανθεκτικοί στην επιβολή σεχταρισμού, αλλά συνάμα αντί-συμβατικοί.
9 Ανησυχούν για την ευημερία της ανθρωπότητας.
10 Ικανότητα βαθιάς εκτίμησης των βασικών εμπειριών της ζωής.
11 Καθιερώνουν βαθιές και ικανοποιητικές διαπροσωπικές σχέσεις με ανθρώπους.
12 Ποθούν μεγάλες εμπειρίες.
13 Βλέπουν την ανάγκη για προστασία της ιδιωτικής ζωής.
14 Είναι βαθειά Δημοκράτες.
15 Έχουν ισχυρή ηθική και ηθικά πρότυπα.

Τα έχουμε αυτά τα χαρακτηριστικά εμείς; Εάν δεν τα έχουμε, τι κάνουμε γι αυτό; Και ποιο σημαντικά: Εάν δεν τα έχουμε, πως περιμένουμε να αλλάξει η κατάσταση ή να γίνουμε εμείς οι καταλύτες για κάτι καλύτερο; Ξέρω, με αυτά που έγραψα, μόλις έκανα τον αγώνα δέκα φορές πιο δύσκολο. Αλλά μήπως δεν είχαμε πει από την αρχή, ότι είναι βαριά η καλογερική;

Καλή Λευτεριά!

[1] Maslow, A. - A theory of human motivation - http://psychclassics.yorku.ca/Maslow/motivation.htm
[2] McLeod,S. - Maslow's Hierarchy of Needs - http://www.simplypsychology.org/maslow.html

Το Κήρυγμα του εναλλακτικού τρόπου ζωής

Κάτι που είναι πάρα πολύ συχνό σε ανθρώπους που διδάσκουν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και προσωπικής ανάπτυξης είναι πως συχνότερα κάνουν κήρυγμα για αυτά και σπανιότερα σου δείχνουν τρόπους εφαρμογής. Ακόμη πιο σπάνια ζουν οι ίδιοι με τον τρόπο που κηρύσσουν.

 Η γνωστή παροιμία «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις» είναι συχνό φαινόμενο. Στην ζωή μου πάντα πίστευα πως ο άνθρωπος που λέει ή γράφει διάφορα πράγματα πρέπει πρώτα να μπορεί να τα υποστηρίξει σε ένα μεγάλο βαθμό στην ζωή του. Να είναι ο ίδιος ένα ζωντανό παράδειγμα της φιλοσοφίας του.

Υπάρχουν πολλοί που θα σας πουν «πως να κάνετε την ζωή σας καλύτερή» ή «πως να επιτύχετε την προσωπική σας ανάπτυξη». Για μένα αυτός που πραγματικά αξίζει από τους πολλούς είναι αυτός που έχει τα παρακάτω δύο στοιχεία:

1. Όταν εφαρμόζει αυτά που διδάσκει

Είναι τουλάχιστον παράταιρο το θέαμα ενός παχύσαρκου διαιτολόγου ή ενός θεραπευτή που επικαλείται τον υγιεινό τρόπο ζωής και ταυτόχρονα καπνίζει. Είναι για μένα σαν να πουλάει την ίδια του την θεωρία. Στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι κηρύττουν πράγματα που δεν εφαρμόζουν στην ίδια τους την ζωή. Έτσι ενώ το μήνυμα που θέλουν να περάσουν μπορεί να είναι σωστό ο τρόπος που ζουν κάνει το μήνυμα να φαίνεται ουτοπικό ή ανούσιο.

 2. Όταν μπορεί να σας διδάξει πως εφαρμόζονται

Όταν κάποιος σας λέει μια θεωρία ή μια διδασκαλία για κάτι, θα πρέπει να σας δείχνει και τρόπους που μπορείτε να εφαρμόζετε αυτό που λέει. Αν κάποιος έχει εφαρμόσει μια «φιλοσοφία» που άλλαξε την ζωή του θα πρέπει να μπορεί να σου δείξει τον τρόπο που το έκανε. Δεν σημαίνει πως αυτό θα το κάνει αυτομάτως έγκυρο τρόπο αλλά θα τον κάνει ένα πραγματοποιήσιμο τρόπο. Η αερολογία χωρίς πρακτική εφαρμογή είναι ανούσια και κουραστική. Το παράδειγμα για μένα είναι το καλύτερο σχολείο της ζωής. Οι άνθρωποι είναι πιο εύκολο να μάθουν κάτι όταν βλέπουν πως αυτό είναι εφικτό και εφαρμόσιμο.

Να θυμάστε πως όποιος άνθρωπος σας εμφανίζεται ως ειδικός ή τέλειος είναι αδύνατο να είναι τέλειος και είναι αδύνατον να αρέσει σε όλους. Πολλές φορές οι άνθρωποι αναφέρονται σε μένα ως άτομο που κηρύττει κάτι που δεν υπάρχει στην κοινωνία γιατί στα μάτια τους αυτό που λέω μοιάζει τέλειο και ουτοπικό. Πιστεύω πως ο ανθρωπισμός, η δικαιοσύνη, η αλήθεια, το τίμιο και καλό είναι η λύση απέναντι στα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία μας. Φυσικά θα μου πουν κάποιοι πως όλοι αυτό θέλουν αλλά όπως είναι έτσι η κοινωνία αυτό είναι αδύνατο. Για μένα «κοινωνία» είναι ο καθένας από εμάς. Αλλάζοντας τον εαυτό μας αλλάζουμε ένα κομμάτι της κοινωνίας. Φυσικά κάθε κριτική (καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη) είναι εποικοδομητική και με ωθεί να επιζητώ την περαιτέρω βελτίωση μου.

Να θυμάστε πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας που θα σας επικρίνουν σε κάθε σας λάθος αλλά θα πρέπει να τους δώσετε να καταλάβουν πως και τα λάθη έχουν την χρησιμότητα τους. Όποιος δοκιμάζει να αλλάξει τον τρόπο ζωής του θα κάνει και λάθη. Αυτό δεν κάνει λιγότερο πολύτιμο τον στόχο σας και ούτε πρέπει να σας κάνει να αισθανθείτε άσχημα ή αποτυχημένος.

Μαθαίνουμε. . .
10% αυτών που διαβάζουμε
20% αυτών που ακούμε
30% αυτών που βλέπουμε
50% αυτών που βλέπουμε και ακούμε
70% αυτών που συζητούμε
80% αυτών που βιώνουμε
95% αυτών που διδάσκουμε στους άλλους.

5 Καλές Συνήθειες για να Αγαπάτε το Παιδί σας Άνευ Όρων

- ακόμα και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα

Παραδεχτείτε το! Πόσες φορές δεν έχετε δηλώσει σε άλλους ή έχετε αναρωτηθεί μέσα σας «πότε το παιδί μου θα βγάλει την πάνα; Πότε θα πάψει να ψευδίζει; Πότε επιτέλους θα σταματήσει να με ξυπνάει τα βράδια; Πότε θα πάψει να μαλώνει με την αδερφή του; Πότε θα αρχίσει να παίρνει καλούς βαθμούς; Πότε θα πάψει να ντρέπεται; Πότε θα γίνει καλό στον αθλητισμό; Πότε θα ψηλώσει; Πότε θα αδυνατίσει;» και η λίστα με το τι θα θέλατε να αλλάξετε και να διορθώσετε στο παιδί σας τελειωμό δεν έχει….

Αυτό όμως είναι ακριβώς το αντίθετο με την έννοια της «άνευ όρων αγάπης», που σημαίνει ότι αγαπάμε το παιδί μας όπως ακριβώς είναι, με τα στραβά και τα ανάποδά του, και δεν βάζουμε όρους και πράγματα που θα πρέπει να κάνει το παιδί για να το αγαπάμε..

Η άνευ όρων αγάπη δε σχετίζεται μόνο με το πώς αισθανόμαστε εμείς οι γονείς! Σχετίζεται και με το πώς το παιδί εκλαμβάνει την αγάπη μας: αγάπη χωρίς όρους το πώς να γίνει ακόμα καλύτερο. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι ο γονιός δεν πρέπει να επιδιώκει να βελτιωθεί το παιδί του, σε οποιονδήποτε τομέα. Σημαίνει όμως ότι η αγάπη θα πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τις επιδόσεις και τις επιτυχίες που εμείς θέλουμε να έχει το παιδί μας.

Γιατί; Επειδή όταν κάποιος αισθάνεται διαρκώς ότι δεν είναι αρκετά καλός, ότι δεν καταφέρνει να φτάσει τις προσδοκίες των άλλων και ότι πρέπει συνέχεια να κάνει κάτι για να βελτιωθεί τελικά αυτός ο άνθρωπος παίρνει αμυντική στάση και δεν μπορεί να κάνει θετικές αλλαγές (σκεφτείτε αν σας στριμώξουν αντίστοιχα: τι είναι πιθανότερο, να κάνετε θετικές αλλαγές ή να πάρετε αμυντική στάση και να μην κάνετε τίποτα θετικό;).

Όταν τα παιδιά νιώθουν με σιγουριά την αγάπη του γονιού ανθίζουν! Και με αγάπη (αλλά και όρια!) είναι πιο πιθανό να δείτε αλλαγές και θετική πορεία!

Οι 5 καλές συνήθειες για να αγαπάτε το παιδί σας άνευ όρων
1. Εκτιμήστε τα αδύνατα σημεία του παιδιού σας. Θυμηθείτε ότι όλοι έχουμε ελαττώματα και συχνά μπορούμε να τα δούμε ως την άλλη πλευρά των προτερημάτων μας! Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν θεωρούμε ότι το ελάττωμα του παιδιού μας είναι ότι είναι πεισματάρικο και διαρκώς επιμένει να κερδίσει αυτό που θέλει, η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι πρόκειται για προτέρημα: επιμονή και πείσμα να πετύχει αυτό που θέλει, κάτι που όλοι οι γονείς επιθυμούν για τα παιδιά τους σε μεγαλύτερη ηλικία σε σχέση με τις σπουδές και την επαγγελματική τους εξέλιξη! Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, χαρακτηριστικό που το μοιράζονται πάμπολλα παιδιά, βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει ότι είναι καλό πράγμα να έχει επιμονή, αλλά μερικές φορές, όταν δεν ξέρει πότε να σταματήσει αυτό το θετικό στοιχείο γίνεται αρνητικό, νευριάζει τους άλλους και δημιουργεί προβλήματα. Χρειάζεται να μάθει να διαχειρίζεται την επιμονή του και να μη δρα παρορμητικά. Διδάσκοντας στο παιδί πώς να γνωρίζει τον εαυτό του και να ελέγχει τη συμπεριφορά του είναι ανεκτίμητα δώρα ζωής!

2. Θρηνείστε. Τι ονειρευόσασταν για το παιδί σας; Επιθυμούσατε αγόρι αλλά σας προέκυψε κορίτσι; Έχει προβλήματα υγείας, συμπεριφοράς, μαθησιακά, εξελικτικές δυσκολίες, ειδικές ανάγκες; Επιθυμούσατε ένα ήσυχο παιδί και είναι πολύ ζωηρό; Αν εύχεστε ότι κάτι έπρεπε να είναι εξαρχής διαφορετικό στο παιδί σας, ακόμα και αν δεν το εκφράζετε, το πιθανότερο είναι ότι το παιδί σας το διαισθάνεται με κάποιον μη λεκτικό τρόπο. Το παιδί νιώθει μέσα του ότι δεν είναι αρκετά καλό για εσάς. Ποια είναι η λύση; Επιτρέψτε στον εαυτό σας να νιώσει όλα τα συναισθήματα, λύπη, απογοήτευση, θυμό…. Μετά θρηνείστε γι’ αυτό που επιθυμούσατε αλλά δεν λάβατε. Στη συνέχεια αφήστε το να βγει από το σύστημά σας. Ο θρήνος είναι μια διαδικασία καθαρκτική, καθαρίζει και ανακουφίζει την ψυχή και αφήνει χώρο για θετικά συναισθήματα και συνέχιση της ζωής. Μετά από το θρήνο αγκαλιάστε κυριολεκτικά και μεταφορικά το παιδί σας, όπως είναι, και αφήστε τη φαντασίωση που είχατε γι’ αυτό.

3. Δέστε τα ελαττώματα του παιδιού σας από τη δική του οπτική γωνία. Όταν κρίνουμε κάποιον πάντα βλέπουμε τα πράγματα από τη δική μας οπτική γωνία και όχι από του άλλου, με αποτέλεσμα η κρίση μας να είναι αρνητική για τον άλλον. Ας πάρουμε το παράδειγμα κακής συμπεριφοράς του παιδιού: για μας είναι λάθος και ενοχλητική, για το παιδί όμως είναι ένας τρόπος να δηλώσει ότι κάτι δεν πάει καλά. Πίσω από την κακή συμπεριφορά υπάρχει πάντα κάποιος λόγος που εμείς οι γονείς πρέπει να ανακαλύψουμε. Αν βρούμε και διαχειριστούμε την αιτία, όχι την αφορμή, ούτε την ίδια την κακή συμπεριφορά, τότε λύνουμε και το πρόβλημα.

Για σκεφτείτε….
Ίσως το παιδί σας να σταματούσε να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται όλη την ώρα αν ένιωθε ότι το ακούτε και το καταλαβαίνετε, οπότε δε θα χρειαζόταν να φωνάζει για νιώσει ότι το «ακούτε» -κυριολεκτικά! («Ακούω τι μου λες καλό μου, καταλαβαίνω πόσο απογοητεύτηκες…»).

Ίσως το παιδί σας να φερόταν καλύτερα στο μικρό του αδερφάκι αν δεν ανησυχούσε ότι ίσως χάσει την αγάπη σας και την ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας- αυτό που χρειάζεται είναι περισσότερη συναισθηματική σύνδεση και εγγύτητα μαζί σας.

Ίσως το παιδί σας να μην είχε τόσο συχνά «ατυχήματα» τουαλέτας αν δεν έπαιζε με τόσο ενθουσιασμό και δεν ξεχνούσε να πάει στην τουαλέτα εγκαίρως. Και φυσικά, στα μάτια του παιδιού, το παιχνίδι είναι πολύ πιο σημαντικό από το διάλειμμα για τουαλέτα!

Ίσως το παιδί σας να μην έχανε τόσο συχνά τα πράγματά του αν του διδάσκατε στρατηγικές να τα βάζει στη θέση τους και να τα οργανώνει.
Να θυμάστε ότι όταν τα παιδιά έχουν κακή συμπεριφορά μας λένε με τις πράξεις τους κάτι: ότι χρειάζονται τη βοήθειά μας! Όταν λοιπόν δούμε την κακή συμπεριφορά από την οπτική γωνία του παιδιού, τότε παίρνει άλλο νόημα, κατανοούμε τις ρίζες της και μπορούμε να συγχωρέσουμε το παιδί. Έτσι τα εμπόδια ξεπερνιούνται και μπορούμε να αισθανθούμε άνευ όρων αγάπη για το παιδί μας.

4. Αποδεχτείτε τα συναισθήματα & Αποτρέψτε την κακή συμπεριφορά. Το να κατανοήσουμε πώς ακριβώς αισθάνεται το παιδί μας, χωρίς να το ακυρώσουμε, αυτό είναι έμπρακτη απόδειξη της αγάπης άνευ όρων. Το παιδί αισθάνεται αγάπη και αποδοχή, παρόλο που του βάζουμε όρια στο τι είναι αποδεκτή συμπεριφορά: «καταλαβαίνω πόσο θύμωσες που ο μικρός σου αδερφός σου χάλασε το παιχνίδι σου, όμως στο σπίτι μας δε χτυπάμε». Ακούστε προσεκτικά τι έχει να πει το παιδί. 

Πάρτε βαθιές, χαλαρωτικές ανάσες. Θυμηθείτε πόσο αγαπάτε το παιδί σας. Συνδεθείτε συναισθηματικά μαζί του και καλέστε το να εμπιστευτεί τα έντονα αρνητικά συναισθήματά του σε εσάς. Διδάξτε του συναισθηματική νοημοσύνη: «δούλεψες τόσο σκληρά για να φτιάξεις αυτό το παζλ και η αδερφή σου του έδωσε μία και το κατέστρεψε… Τώρα είσαι τόσο θυμωμένη που δε θέλεις να καθίσεις μαζί μας στο τραπέζι για φαγητό..».

Μη ξεχνάτε ότι το να δείξετε συναισθηματική κατανόηση δε σημαίνει ότι επιτρέπετε στο παιδί σας να έχει κακή συμπεριφορά. Αντίθετα, βάζετε όρια και επιμένετε σε αυτά και όταν ηρεμήσουν τα πράγματα κάνετε μια συζήτηση για το πώς αλλιώς μπορεί το παιδί να διαχειριστεί τη δύσκολη κατάσταση: «Ξέρω ότι είναι δύσκολο να παραμείνεις ήρεμη όταν η αδερφή σου καταστρέψει το παζλ σου ή κάτι που έκανες, αλλά ξέρεις ότι δεν χτυπάμε επειδή πονάει και δεν είναι σωστό. Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Για σκέψου μερικές ιδέες!».

5. Διαχειριστείτε το θυμό σας & Διατηρήστε την ψυχραιμία σας. Πέμπτη και φαρμακερή συμβουλή! Η δυσκολότερη, κατά γενική ομολογία! Άνευ όρων αγάπη, από την πλευρά του παιδιού, σημαίνει ότι το παιδί αισθάνεται ότι ο γονιός το αγαπάει έτσι και αλλιώς, χωρίς να χρειάζεται να κάνει το ίδιο κάτι (κατά την άποψή του χωρίς να χρειάζεται να έχει καλή συμπεριφορά). Όμως, είναι δύσκολο για τον γονιό να νιώσει και να δείξει αγάπη όταν το παιδί έχει κακή συμπεριφορά και τον βγάζει από τα ρούχα του! Έτσι, ο γονιός νευριάζει, οργίζεται, ξεσπάει με λόγια και χάνει την ψυχραιμία του! Φυσικά και ξέρει ότι αγαπάει το παιδί του, παρόλο που είναι θυμωμένος. Όμως, αν ρωτήσουμε το παιδί τι νομίζει ότι αισθάνεται ο γονιός του για το ίδιο εκείνη τη στιγμή αποκλείεται να μας πει ότι νιώθει αγάπη!

Το κακό είναι ότι ο θυμός και το ξέσπασμα διδάσκουν στο παιδί ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές! Όταν το παιδί έχει κακή συμπεριφορά, ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι να θέσει κανείς όρια με ψυχραιμία και νηφαλιότητα –κάτι ομολογουμένως δύσκολο- και στη συνέχεια να στηρίξει με αγάπη το παιδί του στη δύσκολη στιγμή που αυτό περνάει. Από την άλλη, μέγα μειονέκτημα του θυμού είναι ότι δείχνουμε στο παιδί ότι δεν είναι αρκετά καλό και ότι αυτό βάζει με νου του τα χειρότερα (ότι θυμώσαμε τόσο ώστε θα το εγκαταλείψουμε, θα το βάλουμε φυλακή, κλπ). 

Καλές, αλλά δύσκολες συνήθειες οι παραπάνω! Χρειάζεται εξάσκηση για να φτάσει κανείς να αντιλαμβάνεται με αυτό τον τρόπο τα πράγματα και να πράττει ανάλογα. Όμως, δεν είναι ακατόρθωτο. Και πρόκειται για μια διαδικασία ανατροφής παιδιού που ανταμείβει και τον γονιό: η συμπεριφορά του παιδιού βελτιώνεται δραματικά, η σχέση γονιού-παιδιού βελτιώνεται και το παιδί μαθαίνει ότι είναι καλό, αγαπητό και αποδεκτό έτσι όπως είναι. 

Αυτό θα πει αληθινήαγάπη, χωρίς όρους και όρια! 

Διαλέξτε αγάπη, ηρεμία, χαρά!

Αυτοί που σε κοιτούν κατάματα

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να αλλάζει τον άνθρωπο. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου.Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.
Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα… Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους…

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ’ αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάντζες.
Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του…

Placebo

Ο όρος placebo (πλασέμπο), προέρχεται από το λατινικό ρήμα placere (placebo= θ΄ αρέσω) και αναφέρεται σε ουσίες χωρίς φαρμακολογική δράση (π.χ. ζάχαρη, αλεύρι κ.λπ.) με φαρμακολογική όμως μορφή (χάπι, κάψουλα, ένεση κ.λπ.), δίδεται σε ασθενείς με το τυπικό και την «επισημότητα» του πραγματικού φαρμάκου, αλλά το μόνο δραστικό συστατικό του είναι η δύναμη της πίστης!
Δηλαδή οι θετικές προσδοκίες που γεννάει στους ασθενείς, οι οποίοι νομίζουν ότι πήραν πραγματικό φάρμακο! Η παράθεση και μόνο μερικών σχετικών πειραματικών δεδομένων δείχνουν τις εκπληκτικές δυνατότητες του ανθρώπινου ψυχισμού, αν αυτός «πυροδοτηθεί» με τον κατάλληλο τρόπο…

Το 1949, η φαρμακευτική βιομηχανία των ΗΠΑ επινόησε μια νέα κατηγορία φαρμάκων – τα αντισταμινικά – τα οποία είχαν αντιαλλεργική, αντι-ασθματική δράση και υποτίθεται ότι εμποδιζαν το … κρυολόγημα! Αμέσως η διαφημιστική μηχανή μπήκε σε δράση και ανακοίνωσε την εμφάνιση ενός νέου φαρμάκου – θαύματος ενάντια στα συμπτώματα του κρυολογήματος…

Ο στρατός των ΗΠΑ ενδιαφέρθηκε γι΄ αυτό το φάρμακο, δεδομένου ότι μεγάλος αριθμός στρατιωτών κρυολογούσαν κατά την διάρκεια των ασκήσεων και μέρος αυτών των κρυολογημάτων εξελισσόταν κατόπιν σε βρογχίτιδες και λοιπές παθήσεις των πνευμόνων. Επιφόρτισε λοιπόν τον στρατιωτικό γιατρό Hoagland να πραγματοποιήσει μια δοκιμασία (test) επαλήθευσης της θεραπευτικής δράσης των φαρμάκων, πριν δώσει παραγγελία. Ο Hoagland για να επιβεβαιώσει τη θεραπευτική δράση των φαρμάκων μοίρασε τους ασθενείς σε τρεις όμοιες ομάδες:
Η 1η ομάδα: δεν πήρε κανένα φάρμακο και το κρυολόγημα αφέθηκε να εξελιχθεί φυσικά.
Η 2η ομάδα: πήρε σε τακτά χρονικά διαστήματα χάπια αντισταμινικών (πραγματικό φάρμακο).
Τέλος η 3η ομάδα: πήρε σε τακτά χρονικά διαστήματα χάπια, ακριβώς της ίδιας εμφάνισης και χρώματος με τα προηγούμενα, αλλά τα οποία περιείχαν απλώς ζάχαρη (λακτόζη), χωρίς καμία φαρμακολογική δράση.

Σαράντα ώρες αργότερα η καταγραφή των αποτελεσμάτων έδειξε ότι: Οι ασθενείς της πρώτης ομάδας που δεν είχαν πάρει τίποτα συνέχισαν να υποφέρουν από κρυολόγημα – συνάχι. Το 35% των ασθενών της 2ης ομάδας που είχαν πάρει το πραγματικό φάρμακο, είχαν γίνει καλά. Αλλά το εκπληκτικό συνέβη με την τρίτη ομάδα, όπου επίσης το 35% των ασθενών που είχαν πάρει το εικονικό-φάρμακο (το ψευτοφάρμακο ή placebo) είχαν και αυτοί θεραπευτεί!!!
Ο Hoagland ανακοίνωσε τότε ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα του πειράματος, τα αντισταμινικά δεν άσκησαν ενάντια στο κρυολόγημα – συνάχι, παρά μόνον την δύναμη της υποβολής και στερούνται κάθε φαρμακολογικής δράσης. Ο στρατός των ΗΠΑ δεν έδωσε παραγγελία…

Το θέμα όμως έκανε μεγάλο θόρυβο και άρχισαν αμέσως δεκάδες πειραματικών ερευνών ίδιου τύπου χρησιμοποιώντας placebo… Από τότε χρονολογούνται οι έρευνες για την «πίστη» που είναι σίγουρο ότι θα αλλάξουν πολλά στην νοοτροπία και στην αντιμετώπιση των ασθενειών, καθώς θα γίνονται όλο και γνωστότερες. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε μερικές από αυτές:

• Μια χτυπητή περίπτωση του αποτελέσματος του πλασέμπο αφορά δυο ομάδες ασθενών με αιμορραγικά έλκη. Στη μια ομάδα ο γιατρός είπε ότι επρόκειτο να πάρουν ένα φάρμακο που αναμφίβολα θα τους ανακούφιζε. Στη δεύτερη ομάδα ειπώθηκε ότι θα τους έδιναν ένα νέο πειραματικό φάρμακο για την αποτελεσματικότητα του οποίου υπήρχαν ακόμη αμφιβολίες. Φυσικά το ίδιο ψευτο-φάρμακο (placebo) δόθηκε και στις δυο ομάδες. Το αποτέλεσμα; 70% των ασθενών της πρώτης ομάδας παρουσίασε σημαντική βελτίωση! Στη δεύτερη ομάδα μόνο το 25% παρουσίασαν βελτίωση στην κατάστασή τους. Είναι φανερό ότι η μοναδική διαφορά στη θεραπεία, ήταν η θετική προσδοκία που είχε η πρώτη ομάδα χάρη στην εισήγηση του γιατρού για το χάπι!
Αναρίθμητες άλλες μελέτες έχουν επιβεβαιώσει τα εκπληκτικά αποτελέσματα της θετικής προσδοκίας. Τα αποτελέσματα των ανωτέρων πειραμάτων πυροδότησαν μια νέα σειρά από έρευνες, αφού έγινε σαφές ότι η επιστήμη βρισκόταν μπροστά σε μια συγκλονιστική ανακάλυψη!

• Ο Δρ. Χένρι Κ. Μπίτσερ (Henry K. Beecher) και ο Δρ. Λούις Λαζάνια (Louis Lasagna) του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ μελέτησαν το μετεγχειρητικό πόνο. Σε μερικούς ασθενείς χορηγούσαν μορφίνη, σε άλλους πλασέμπο. Το 52% από τους ανθρώπους που πήραν μορφίνη ανέφεραν ανακούφιση. Αλλά την ίδια ανακούφιση ανέφεραν και το 42% από όσους πήραν πλασέμπο. Δηλαδή το πλασέμπο αποδείχθηκε σχεδόν το ίδιο αποτελεσματικό με τη μορφίνη! Εξίσου εντυπωσιακό όμως είναι πως οι Μπίτσερ και Λαζάνια ανακάλυψαν, ότι όσο πιο σοβαρός είναι ο πόνος, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι το πλασέμπο!

• Άλλη καταπληκτική περίπτωση αποτελούν οι 83 ασθενείς με αρθρίτιδα που τους δόθηκαν χάπια με ζάχαρη αντί για τα συνηθισμένα τους φάρμακα, όπως η ασπιρίνη και η κορτιζόνη. Παράλληλα μια δεύτερη ομάδα πήρε το συνηθισμένο της κανονικό φάρμακο. Το ποσοστό των ασθενών που ένιωσαν ανακούφιση, ήταντο ίδιο ανάμεσα σε εκείνους που πήραν χάπια ζάχαρης (πλασέμπο) και σε εκείνους που πήραν συμβατικά φάρμακα! Επιπλέον, όταν στους ασθενείς που είχαν πάρει χάπια και δεν είχαν αναφέρει ανακούφιση, έγιναν ενέσεις πλασέμπο – αυτή τη φορά με αποστειρωμένο νερό – το 64% από αυτούς ανέφεραν ανακούφιση ή βελτίωση! (Προφανώς οι ενέσεις ενέπνευσαν μεγαλύτερη θετική προσδοκία από ότι τα χάπια, αδιάφορης της ιατρικής αξίας και των δυο)!

• Υπεύθυνοι γιατροί του Εθνικού Ινστιτούτου Γηριατρικής στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας μελέτησαν τα αποτελέσματα ενός νέου φαρμάκου σχεδιασμένου να προάγει την υγεία και τη μακροζωία, ενεργοποιώντας το ενδοκρινικό σύστημα. Εκατόν πενήντα ομάδες των πενήντα. Η πρώτη ομάδα δεν πήρε το φάρμακο, η δεύτερη πήρε πλασέμπο και μόνο στην τρίτη δόθηκε το καινούργιο φάρμακο.

Οι γιατροί παρακολούθησαν και τις τρεις ομάδες επί αρκετά χρόνια. Τα μέλη της ομάδας που δεν πήρε τίποτε, είχαν παρόμοια ποσοστά θανάτου και συχνότητας ασθενειών, με συνομηλίκους τους στις ίδιες γεωγραφικές περιοχές και συνθήκες που ζούσαν κι αυτοί.
Τα άτομα της δεύτερης ομάδας (που είχε πάρει το πλασέμπο)έδειξαν ουσιαστική βελτίωση στην υγεία τους και μειωμένη αναλογία θανάτων σε σχέση με την πρώτη ομάδα! Η τρίτη ομάδα που είχε πάρει το κανονικό φάρμακο, έδειξε σε σχέση με τη δεύτερη, βελτίωση στην ίδια αναλογία που είχε δείξει η δεύτερη ομάδα σε σχέση με την πρώτη!

Συμπέρασμα: παρόλο που και το φάρμακο συνετέλεσε σημαντικά στη μακροζωία και στην υγεία των ατόμων που το πήραν, η επίδραση του πλασέμπο ήταν τέτοια, ώστε μπορούσε να προκαλεί από μόνο του βελτίωση και στην εξέλιξη της ασθένειας και στη διάρκεια της ζωής!

ΌΧΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΧΑΠΙΑ….
Τα αποτελέσματα του πλασέμπο δεν περιορίζονται μόνο στη λήψη χαπιών ζάχαρης… Σε ολόκληρη την ιστορία της ιατρικής έχει εφαρμοσθεί με αμέτρητους τρόπους. Ένας από τους πιο γνωστούς είναι η περιορισμένη αφαίμαξη του ασθενή που συνηθιζόταν το Μεσαίωνα. Η ίδια η αφαίμαξη δεν αποτελεί ουσιαστική μέθοδο θεραπείας, αλλά ήταν συχνά αποτελεσματική, προφανώς γιατί όλοι – συμπεριλαμβανομένου και του γιατρού – πίστευαν στην αποτελεσματικότητα της! Εδώ θα μπορούσαμε να αναφερθούμε βέβαια σε αναρίθμητες μεθόδους «λαϊκής» θεραπείας, που ενώ είχαν επιβεβαιωμένα αποτελέσματα, όταν απομυθοποιήθηκαν από τον δυτικό «επιστημονικό τρόπο σκέψης» σταμάτησαν πράγματι να λειτουργούν!

Η ίδια εξήγηση ισχύει και για μερικές χειρουργικές επεμβάσεις που ήταν της μόδας τα τελευταία πενήντα χρόνια. Φαίνονταν να έχουν αξιοσημείωτα αποτελέσματα, παρά το γεγονός ότι σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις οι επιστήμονες έχουν σοβαρές αμφιβολίες για την αξία τους. Έτσι παρατηρείται συχνά το φαινόμενο να αναφέρουν πολλοί ασθενείς ότι αισθάνονται καλύτερα από μη αναγκαίες αφαιρέσεις της… μήτρας ή των αμυγδαλών! Για άλλη μια φορά τα αποτελέσματα μπορούν να αποδοθούν, στην πίστη του ασθενή στην αποτελεσματικότητα της θεραπείας και στην εμΠΙΣΤ(Η)οσύνη του προς το γιατρό.

Το αποτέλεσμα εξαρτάται τόσο από τη μέθοδο και την πειστικότητα του γιατρού, όσον αφορά τη χορήγηση των φαρμάκων, όσο και από την διαδικασία με την οποία εγκρίνονται τα φάρμακα. Όλοι ξέρουν ότι κάθε νέο φάρμακο πρέπει να δοκιμαστεί πολύ από τις φαρμακευτικές εταιρείες, για να πάρει την έγκριση της πολιτείας. Η τελευταία συχνά αποσύρει βλαβερές τροφές και φάρμακα από την αγορά, πράγμα που εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη στο κοινό. Έτσι όταν η έρευνα, τα τεστ και η έγκριση μιας αξιόπιστης πολιτείας, συνδυάζονται με μερικές επιτυχίες που αναγνωρίζονται δημόσια, όπως συνέβη στην περίπτωση του εμβολίου της πολιομυελίτιδας, τότε το τυπικό της κοινωνικής αποδοχής της ιατρικής θεραπείας έχει συμπληρωθεί. Η πίστη του κοινού ότι το φάρμακο που συνιστάται από το γιατρό είναι αποτελεσματικό ενισχύεται, και η φαρμακευτική εταιρεία καρπώνεται και οφέλη… πλασέμπο!

• Ένα συγκλονιστικό σχετικό περιστατικό των θετικών αποτελεσμάτων του πλασέμπο έχει αναφερθεί από το Δρ. Μπρούνο Κλόπφερ (Bruno Klopfer), έναν ερευνητή που συμμετείχε στην πειραματική χορήγηση του φαρμάκου Krebiozen. Το Krebiozen είχε γνωρίσει στην Αμερική εντυπωσιακή δημοτικότητα το 1950, σαν «θεραπευτικό» του καρκίνου και είχε εγκριθεί από την Αμερικανική Εταιρεία και τη Διεύθυνση Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ. Ένας ασθενής του Δρα Κλόπφερ είχε λεμφοσάρκωμα, μια πολύ προχωρημένη κακοήθεια, διάσπαρτη στους λεμφαδένες. Ο ασθενής είχε πελώριες μάζες όγκων σε ολόκληρο το σώμα του και βρισκόταν σε τόσο απελπιστική κατάσταση σωματικά, ώστε έπρεπε συχνά να αναπνέει με μάσκα οξυγόνου και κάθε δυο μέρες, του αφαιρούσαν υγρό από το θώρακα. Όταν ανακάλυψε ότι ο Δρ. Κλόπφερ είχε σχέση με την έρευνα επάνω στο Krebiozen, τον παρακάλεσε να του κάνει θεραπεία. Ο Κλόπφερ συμφώνησε και η ανάρρωση του ασθενή υπήρξε καταπληκτική. Μέσα σε λίγο χρόνο οι όγκοι είχαν συρρικνωθεί θεαματικά και ο ασθενής μπορούσε πια να ξαναρχίσει φυσιολογικά τη ζωή, πετώντας ακόμη με το ιδιωτικό του αεροσκάφος!

Τότε όμως άρχισαν να δημοσιεύονται τα αρνητικά αποτελέσματα του Krebiozen από την Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία και τη Διεύθυνση Τροφίμων και Φαρμάκων… Αμέσως ο ασθενής πήρε δραματική στροφή προς το χειρότερο και επανήλθε στην προ-πλασέμπο κατάσταση!
Τότε ο Κλόπφερ αντιλαμβανόμενος ότι η εξέλιξη ήταν κρίσιμη για τον ασθενή και ότι αυτή η κρισιμότητα δικαιολογούσε κάποια «έκτακτα μέτρα», είπε στον άρρωστο ότι σ΄ αυτόν ειδικά είχε χορηγήσει ένα νέο υπερβελτιωμένο, πιο δυνατό Krebiozen, που έδινε καλύτερα αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα ο Κλόπφερ του έκανε ενέσεις απλού αποστειρωμένου νερού. Εντούτοις, η ανάρρωση του ασθενή ήταν ακόμα πιο θεματική! Για μια ακόμη φορά οι ογκώδεις μάζες διαλύθηκαν, το θωρακικό υγρό εξαφανίστηκε, ο ασθενής ξανάρχισε να περπατάει και γύρισε πάλι στις πτήσεις του. Δεν παρουσίασε συμπτώματα της ασθένειας για περισσότερους από δυο μήνες. Η πίστη του από μόνη της – και ανεξάρτητα από την αξία του φαρμάκου – είχε σαν αποτέλεσμα την ανάρρωση του.

Από ειρωνεία της τύχης όμως, ακριβώς τότε εμφανίστηκαν στον τύπο περισσότερα ρεπορτάζ για τα τεστ της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας που έλεγαν «πειραματικές έρευνες σε εθνικό επίπεδο έδειξαν ότι το Κrebiozen είναι άχρηστο στη θεραπεία του καρκίνου»… Μέσα σε λίγες μέρες ο ασθενής ήταν νεκρός!!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑΣ
• Αναβολή θανάτου λόγω γιορτής! Μπορούν τα άτομα να παρατείνουν τη ζωή τους μέχρις ότου συμβεί κάποιο ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός; Η απάντηση που επιβάλλει η καθημερινή εμπειρία είναι σίγουρα «ναι»!

Όπως αναφέρει και το «JAMA», το περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας, πολλές πρόσφατες μελέτες τείνουν να αποδείξουν ότι σε περίοδο γιορτής, οι άνθρωποι πεθαίνουν λιγότερο:
Στον κινέζικο πληθυσμό, η θνησιμότητα μειώνεται κατά 35,1% την εβδομάδα που προηγείται της γιορτής του «Οίκου της Σελήνης» και αυξάνεται αντίστοιχα, στη διάρκεια της επόμενης εβδομάδας! Η μελέτη που έγινε για τον κινεζικό πληθυσμό, αποδείχθηκε ιδιαίτερα εύγλωττη, αν λάβουμε υπόψη ότι παρόλο που η ημερομηνία της γιορτής αλλάζει κάθε χρόνο, τα αποτελέσματα παραμένουν σταθερά!

Οι δόκτορες Phillips και Κing απέδειξαν ακόμη, ότι η θνησιμότητα της εβραϊκής κοινότητας μειώνεται πριν από το εβραϊκό Πάσχα – επίσης κινητή γιορτή – και αυξάνεται αμέσως μετά. Στις μη εβραϊκές ομάδες ελέγχου, που παρατήρησαν οι δυο γιατροί, δεν διαπιστώθηκε καμία τέτοια μεταβολή. Οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι ορισμένοι Εβραίοι.. αναβάλουν το θάνατό τους, μέχρι το τέλος αυτής της τόσο σημαντικής γι΄ αυτούς γιορτής!

Το φαινόμενο placebo δεν περιορίζεται μόνο στην ιατρική και την ψυχολογία αλλά είναι ένα φαινόμενο με καθολική ισχύ, το οποίο συναντάται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις και φέρει διαφορετικό όνομα ανάλογα με τον επιστημονικό τομέα στον οποίο μελετάται. Π.χ στην ψυχοπαιδαγωγική ονομάζεται «φαινόμενο Πυγμαλίων». Τα σχετικά πειράματα – και στην Ελλάδα – έδειξαν ότι αν «πληροφορήσεις» έναν ανυποψίαστο εκπαιδευτικό, για το δήθεν υψηλό νοητικό επίπεδο της τάξης του, η απόδοση των παιδιών μετά από τέσσερις μήνες αυξάνεται κατακόρυφα! Στην κοινωνική ψυχολογία αποκαλείται φαινόμενο «Hawthorne». Αν οι εργαζόμενοι σε μια επιχείρηση θεωρούν ότι η διεύθυνση της επιχείρησης ενδιαφέρεται ειλικρινά για αυτούς τότε αλλάζει -ασυνείδητα- η συμπεριφορά τους κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αυξάνεται κατακόρυφα η παραγωγικότητα! Και αυτό ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη πραγματικού, αντικειμενικού και εμπράκτου ενδιαφέροντος της επιχείρησης!
Όλοι αυτοί οι τομείς έρευνας ταξινομούνται υπό τον γενικό τίτλο φαινόμενα αυτοπραγματοποιούμενης προφητείας.(self fulfilling prophecy)

Συνοψίζοντας τα πορίσματα των ερευνών αυτών μπορούμε να πούμε ότι:
• Τουλάχιστον το 30 με 40% των ατόμων που αντιμετωπίζονται με placebo ανταποκρίνονται θετικά!
• To αποτέλεσμα εξαρτάται από:
α) την ένταση της πίστης ή ελπίδας, για τη θετική έκβαση της όποιας υπόθεσής τους.
β) τη φαρμακευτική μορφή σε περίπτωση ψευτοφάρμακου. Η ενέσιμη μορφή είναι η πιο αποτελεσματική, επειδή γεννά μεγαλύτερες προσδοκίες απ΄ ότι το χάπι!
γ) το κύρος του γιατρού που χορηγεί το placebo και το βαθμό εμπιστοσύνης που του έχει ο ασθενής και γενικά το κύρος του προσώπου που δίνει τη θετική διαβεβαίωση!
Πρέπει τέλος ν΄ αναφέρουμε ότι έχουν συμβεί μέχρι και εγχειρήσεις placebo (απλή τομή του δέρματος χωρίς πραγματική παρέμβαση), που οδηγούν στο ίδιο ποσοστό θεραπείας με ορισμένες χειρουργικές επεμβάσεις της μόδας!

Η σύγχυση του νου δεν αναιρεί ιστορικές αλήθειες... Αναζητώντας την έννοια της ελευθερίας

Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι, θα μιλήσω για όνειρο… Ποιο άλλο από αυτό της ελευθερίας; Διάφορες ετυμολογικές εκδοχές έχουν αποδοθεί σ’ αυτή την Ελληνίδα λέξη, που την ξεχνάμε μέσα στην καθημερινή φρίκη και στον κοινωνικό αυτοματισμό ,που εθιστήκαμε να υπηρετούμε ! Η ελευθερία κι η δύσκολη κατάκτησή της από τον ορυμαγδό των ενάντιών της προκλήσεων στη σύγχρονη πραγματικότητα, είναι η έννοια- καταλύτης της κοινωνικής μας απελευθέρωσης σήμερα!
Πιστεύω η λέξη προέρχεται από τον παλιό τύπο του έρχομαι, το ελεύθω και τη λέξη έρως-έρωτ-ος(ερωτάω-ώ> ερώτηση)! Η ελευθερία λοιπόν έρχεται μέσα από τον έρωτα-ερώτηση της ψυχής ,η οποία δεν ησυχάζει ανά τους αιώνες να ερωτά για να γνωρίσει τον εαυτό της, το βάθος της ύπαρξής της, την ουσία και την αλήθεια της! 

Φιλοσοφία κι επιστήμη πασχίζουν να ελευθερώσουν τον άνθρωπο, αλλά η τεχνολογία τον σκλάβωσε περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, δημιουργώντας πλαστές ανάγκες και φόβους .Τον έκανε υποχείριο του υλικού ευδαιμονισμού ,ευνουχίζοντας κιόλας τις δημιουργικές του δυνάμεις και υποχρεώνοντας τον να ζει παρά φύσιν! Στις μέρες μας κλείνει ο κύκλος μιας μαύρης εποχής, που αποθέωσε την ύλη και ευτέλισε τον άνθρωπο. Η φυσική επιστήμη επιβεβαιώνει πια ότι ο υλικός κόσμος γύρω μας είναι μια ψευδαίσθηση! Ξοδέψαμε όλη μας την ύπαρξη σε μια ψευδαίσθηση και τώρα –πιο πολύ από ποτέ –οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές, τις αξίες και τον τρόπο αντίληψης των πάντων με βάση το πιο πολύτιμο «αγαθό», αυτό της ελευθερίας!

Δε μπορεί λοιπόν η ελευθερία να γίνει βίωμα-κατάκτηση, αν δεν αμφιβάλλουμε ,δεν ερωτήσουμε για τα πάντα εξαρχής σήμερα! Έτσι ή αλλιώς ο κόσμος, όπως στρεβλά τον «διαβάσαμε» και τον βιώσαμε καταρρέει εξαιτίας και δομικού παραλογισμού, του ίδιου του συστήματος και της κοσμοαντίληψης, που αυτό εξέθρεψε, για να επικρατήσει. Κάτω από το βάρος της αποθέωσης των υλικών πραγμάτων, ισοπεδώθηκε η ανθρώπινη φύση, η πνευματικότητα κι η αυταξία του! Η παλιά θέαση της ζωής, αυτή του υλικού «ευδαιμονισμού» ,τα στερεότυπα ,τα κοινωνικά πρότυπα «πάσχουν», σαπίζουν, πεθαίνουν-ευτυχώς-γιατί κάτι ελπιδοφόρο γεννιέται στη συνείδηση των ανθρώπων !

Η επιστήμη βεβαιώνει ότι τα πάντα στο σύμπαν υπάρχουν ως σχέσεις και δεν υπάρχει τίποτα αποκομμένο! Δεν υπάρχει η χωριστικότητα, η διαίρεση στο σύμπαν, δεν υπάρχει το «εγώ» ως ξεχωριστή ουσία. Η ουσία του ανθρώπου είναι ελεύθερη, γιατί ενυπάρχει μέσα σε όλα κι ο σκοπός της ύπαρξης είναι η πληρότητα μέσω της αυτογνωσίας και της πνευματικής μέθεξης .Το ερώτημα αναζητά την τελεία-τελειότητα, που θα τον ολοκληρώσει ως ύπαρξη, μέσα από το φυσικό δικαίωμα της επιλογής των παραμέτρων ζωής, που θα οδηγήσουν στην εσωτερική αρμονία και λύτρωση μέσα από την ενότητα των πάντων, την ουσία των πάντων ,που είναι η ελευθερία! Η ελευθερία λοιπόν είναι η επίγνωση της ουσίας μας, η αέναη αναζήτηση κι η ενθύμηση του εαυτού μας, που ενυπάρχει στο όλον κι είναι ο σύμπας κόσμος ,η συνείδηση που τείνει προς την τελείωση, προς το ενιαίο όλον!

Το ίδιο το σύμπαν γεννήθηκε από μια ερώτηση και το συνέχει η έλευση του έρωτος, η ελευθερία! Καταλαβαίνουμε το πώς απελευθερώνει πια η επιστήμη τον άνθρωπο της νέας εποχής, που ανατέλλει-θέλουν δε θέλουν οι διαφθαρμένες και διεστραμμένες «εξουσίες», που τελειώνουν μπροστά στο νέο κοσμοείδωλο, τη νέα λυτρωτική α-λήθεια!

 Οι αρχαίοι μύθοι σήμερα είναι η πραγματική ιστορία-τα αρχέτυπα του ανθρώπου ανά τους αιώνες! Η Μνημοσύνη, που γεννήθηκε από τον Ουρανό και τη Γη, αντιπροσωπεύει την ενθύμηση της ουσίας μας, την ενθύμηση της ελευθερίας! Αυτή γέννησε τις εννέα Μούσες και μας γεμίζει με «δώρα» πνευματικά. Αυτή αναγεννά τις δημιουργικές μας δυνάμεις ,τις τέχνες , την πνευματικότητα, που δίνει νόημα στη ζωή! Σκεφτήκαμε ποτέ γιατί ονομάσανε μνημόνιο το «συμβόλαιο» του εξανδραποδισμού μας; Τι πρέπει να θυμηθούμε; Μήπως ότι είμαστε στην ουσία μας ελεύθεροι;
Η ελπίδα ήταν ό,τι απέμεινε στο κουτί της Πανδώρας, για να οδηγήσει τον άνθρωπο στο φως της ελευθερίας!

 Αυτή η «μαγική» λέξη της ελευθερίας μπορεί να γυρίζει πίσω στην κάθε ανθρώπινη ύπαρξη τη χαμένη της δύναμη, να τη συμφιλιώνει με τον εαυτό της, με τις εσωτερικές της συγκρούσεις και αντιθέσεις, φτάνει να επιλεγεί ως βίωμα ζωής! Αυτή μπορεί να την ανυψώσει ως θεική ύπαρξη ,που υπάρχει μέσα στον ίδιο το Θεό, την ανώτερη νόηση, το πεδίο-όπως κι αν το πει κανείς δεν έχει σημασία- που συνέχει το σύμπαν!

Πίστεψε στο όνειρο, πίστεψε στην άλλη όχθη…
Μόνο έτσι θα βγεις στο φως!

Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, που λέει κι ο Μπουνιουέλ, είναι καλά κρυμμένη στους τρεις κύριους θεσμούς του καπιτα­λισμού, την Τράπεζα, την Ανώνυμη Εταιρεία και το Χρηματι­στήριο (…). Αν και η τράπεζα είναι θεσμός πολύ προγενέστερος του καπιταλισμού, εξ αυτής απορρέουν οι δυο αποκλειστικά καπιταλιστικοί θεσμοί, η ανώ­νυμος εταιρεία και το χρηματιστήριο. Κατά κάποιον τρόπο, η τράπεζα συνδέει τον καπιταλισμό με τα προηγούμενα κοινωνι­κά και οικονομικά συστήματα και τούτη η σύνδεση δείχνει πολύ παραστατικά πως το μεταγενέστερο σύστημα οργάνωσης της κοινωνικής ζωής βγαίνει από το προγενέστερο, με συνέπεια και αναγκαιότητα.

Ο Μαρξ ονόμασε το χρηματιστήριο ναό του καπιταλισμού. Όντως, η μόνη θεότητα που λατρεύεται εκεί μέσα είναι το χρή­μα και γενικότερα οι αξίες. Εννοείται, οι οικονομικές αξίες (τρα­πεζογραμμάτια, χρεόγραφα, μετοχές κ,λπ.) και όχι οι ηθικές. Ο καπιταλισμός έκανε κατανομή έργου. Τις ηθικές αξίες τις ενα­πόθεσε προς φύλαξη στις εκκλησίες. Όμως, αν εμπιστευτείς την Ελλάδα στον πατριωτισμό των Ελλήνων και την ηθική στο χριστιανισμό των Ελλήνων χριστια­νών, κάηκες. Άλλωστε, δεν θα ήταν δυνατό να έχουμε όλοι μας την ίδια άποψη για τον πατριωτισμό και την ηθική. Γι” αυτό ακριβώς και επεμβαίνει ο χωροφύλακας. Για να σου διδάξει εθνικοφροσύνη κατά τον επίσημο τρόπο. Ενώ ο παπάς επεμβαί­νει για να σου διδάξει την ηθική όπως αυτός την καταλαβαίνει. Αλλά δεν νομίζω πως είναι σε θέση να καταλάβει και πολλά πράγματα ένας παπάς. Αν μπορούσε να καταλάβει πολλά πράγματα ένας παπάς, θα έκανε ένα άλλο επάγγελμα, που προϋποθέτει μυαλό και σπουδές.

Η τράπεζα είναι ναός του χρήματος εν γένει: του φεουδαρχικού, του καπιταλιστικού, του σοσιαλισμού. Η τράπεζα είναι κάτι σαν την κόκκινη γραβάτα: φοριέται μ” όλα. Εννοώ όλα τα κοινωνικά συστήματα που χρησιμοποιούν χρήμα. Χρήμα ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες το χρήσιμο πράγμα. Η σοφή Eλληνική γλώσσα άλλη μια φορά κυριολεκτεί απολύτως. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως το χρήμα δεν είναι χρήσιμο πράγμα.

Το χρήμα προηγείται και λογικά και ιστορικά του νομίσματος. Χρήμα μπορεί να είναι οποιοδήποτε χρήσιμο πράγμα που ανταλλάσσει κανείς με οποιοδήποτε άλλο χρήσιμο πράγμα. Π.χ. μπορείς να δώσεις δυο κιλά αγγουράκια και να πάρεις από έναν άλλο παραγωγό ένα κιλό κολοκυθάκια. Θα πάρεις λιγότερα, διότι τα κολοκυθάκια χρειάζονται μεγαλύτερη φροντίδα και συνεπώς περισσότερη εργασία. Στο παράδειγμα το αγγούρι είναι χρήμα αφού σου χρησιμεύει για να το ανταλλάσσεις με άλλα χρήσιμα πράγματα. Θα μπορούσες όμως να χρησιμοποιήσεις το κολοκύ­θι σαν χρήμα. Κάθε χρήσιμο πράγμα μπορεί να ανταλλαγεί με ένα άλλο χρήσιμο πράγμα. Εμπόριο θα ήταν δυνατό να υπάρξει σ” αυτή την πρώτη, την ανταλλακτική μορφή που είναι, βέβαια, πάρα πολύ άβολη. Θα γίνει όμως βολική όταν το νόμισμα πάρει τη θέση χρήματος.

Νόμισμα είναι αυτό που… νομίζει κανείς. Αλλά με την αρ­χαιοελληνική έννοια του ρήματος. Νομίζω στα αρχαία ελληνικά σημαίνει θεωρώ, παραδέχομαι, αναγνωρίζω κάτι από έθος, από έθιμο, από συνήθεια, ή αποδέχομαι διά νόμου. Έτσι, «νομίζω τους θεούς» σημαίνει αναγνωρίζω τους θεούς, και συνεπώς πι­στεύω στους θεούς που πιστεύουν και οι άλλοι σ” ένα συγκεκρι­μένο τόπο. Ενώ «νομίζω θεούς» (χωρίς το άρθρο) σημαίνει πι­στεύω στον Θεό, έτσι γενικά.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, νόμισμα είναι αυτό που κατ” έθιμο ή κατά νόμο παραδεχόμαστε όλοι πως έχει μια αξία. Του αναγνωρίζουμε, δηλαδή, μια αξία που μπορεί και να μην την έχει, όπως ακριβώς κι ο Θεός. Το χαρτονόμισμα π.χ. δεν έχει καμία αξία καθεαυτό. Ένα χρωματιστό χαρτάκι είναι, που σαν ζωγραφιά αποσπά αμέσως την προσοχή του μωρού- αλλά και των μωρών. Όμως, αποφασίσαμε κάποτε να του δώσουμε μια αξία για να μπορούμε να κάνουμε εύκολα τη δουλειά μας όταν συναλλασσόμαστε με τους άλλους.

Το νόμισμα, νοούμενο σαν μια συμβολική, συμβατική αξία, που όμως παραπέμπει σε κάτι πολύ συγκεκριμένο (θα δούμε σε τι) είναι εφεύρεση μάλλον των Ελλήνων της Ιωνίας. Οι Ίωνες, οι δημιουργοί του ελληνικού πολιτισμού, ή κάποιος άλλος λαός της Μικράς Ασίας, είχαν τη φαεινή ιδέα να «υποχρεώσουν» τα εμπορεύματα να «αντιπροσωπευτούν» με κάτι που δεν είναι εμπόρευμα, αλλά θα μπορούσε να θεωρηθεί εμπόρευμα, αρκεί η κοινωνία να συμφωνούσε πως το κοινό ισοδύναμο όλων των εμπορευμάτων, το νόμισμα, έχει πράγματι μια αξία, παρόλο που δεν του φαίνεται άμεσα αφού η αξία του είναι συμβολική. Από τότε, λοιπόν, όταν οι άνθρωποι έχουν στην τσέπη τους Α ποσό νομισμάτων είναι σαν να έχουν οποιοδήποτε εμπόρευμα θα μπορούσε να αγοράσει κανείς μ” αυτό το ποσό.

Εντελώς εκπληκτική εφεύρεση το νόμισμα: σου επιτρέπει να βάζεις στην τσέπη σου ας πούμε εκατό κιλά πατάτες, ή να χώσεις στην τσάντα σου, ας πούμε, ένα αυτοκίνητο. Το νόμισμα ευκο­λύνει τις συναλλαγές. Ευκολύνει όμως και την κλοπή. Είναι δύ­σκολο να κλέψεις ένα αεροπλάνο, όμως είναι εύκολο να κλέψεις χρήμα ίσο προς την αξία ενός αεροπλάνου.

Το κοσμοϊστορικό γεγονός της κοπής του πρώτου στον κό­σμο επισήμου νομίσματος συνέβη γύρω στα 700 π.Χ., στην Ιω­νία. Αλλά οι Έλληνες, καλλιτέχνες απ” τη φύση τους (οι αρ­χαίοι Έλληνες, εννοώ) αντιμετώπισαν το νόμισμα εξαρχής σαν σύμβολο. Και γι” αυτό τα πρώτα νομίσματα που έκοψαν ήταν από ήλεκτρο. Σκεφτείτε να έχετε στο χέρι σας ένα κομπολόι από κεχριμπάρι (ήλεκτρο) και να κάνετε τις πληρωμές σας με χάντρες ελέγχοντας τις χάντρες που απομένουν στο κομπολόι και που όσο λιγοστεύουν, τόσο δυσκολεύει το «μπεγλέρι», το παιχνίδι με το κομπολόι. Όμως, το ήλεκτρο ήταν αρκετά άφθο­νο στην Μικρά Ασία. Κι έτσι, ο καθένας θα μπορούσε μάλλον άνετα να βάζει όσα κεχριμπαρένια νομίσματα ήθελε στο πορτο­φόλι του. Η παραχάραξη ήταν εύκολη.

Οι γείτονες των Ελλήνων της Ιωνίας, οι Λυδοί, διαπίστωσαν πως είναι αδύνατο να εμπιστευτείς την οικονομία στον «πα­τριωτισμό των Ελλήνων», γιατί εκτός από ευφυείς ήταν και πονηροί. Οι ακόμα πιο πονηροί Λυδοί, λοιπόν, οι γείτονες των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, τους την έφεραν. Αντικατέστησαν το κεχριμπάρι με χρυσάφι, που ήταν σπάνιο και δεν μπορούσε ο καθένας να το αρπάξει απ” τη φύση απλώνοντας το χέρι, όπως περίπου γινόταν με το κεχριμπάρι, που ήταν σχετικά άφθονο.

Οι Λυδοί λοιπόν είναι οι εφευρέτες του περίφημου χρυσού κανόνα: δεν αρκεί να έχεις στο χέρι σου ένα σύμβολο που το λεν νόμισμα, πρέπει αυτό το σύμβολο να μπορεί να αντικατα­στήσει τη συμβολική του αξία με πραγματική, ώστε να σταμα­τήσουν τα εκ του συμβολισμού απορρέοντα παρατράγουδα. Όντως, μετά την επέμβαση των Λυδών η πραγματική αξία του συμβολικού νομίσματος θα μετριέται με χρυσό. Στο εξής το νόμισμα δεν θα είναι απλώς σύμβολο όταν έχει αντίκρισμα σε χρυσό.

Πρέπει, λοιπόν, στις σημερινές εκδοτικές τράπεζες (είναι αυτές που εκδίδουν, που κόβουν το νόμισμα) να υπάρχει στα υπόγειά τους αντίκρισμα σε χρυσό, κάλυμμα του νομίσματος που κυκλο­φορεί σε χρυσό, πράγμα που δίνει πραγματική αξία στο συμβο­λισμό των νομισμάτων. Όλα τα νομίσματα που κυκλοφορούν και που δεν είναι χρυσά ή αργυρά, αλλά χάρτινα, πρέπει να είναι καλυμμένα, δηλαδή εγγυημένα με μια Α ποσότητα χρυσού το καθένα με τρόπον τέτοιο, που όταν πηγαίνεις στην τράπεζα και δίνεις Α ποσό νομισμάτων αυτή να μπορεί να σου δώσει αμέσως και χωρίς περιστροφές το αναλογούν σε αυτό το ποσό χρυσάφι.

Ο καπιταλισμός, ως αξιόπιστο οικονομικό σύστημα νοούμε­νος, χρωστάει πολλά στον πανάρχαιο χρυσό κανόνα. Όμως, πηγαίνετε σήμερα στην τράπεζα και πέστε στον υπάλληλο: Πάρε αυτά τα χρήματα και δώσε μου το χρυσάφι που αναλογεί. Θα ανοίξει το στόμα του με εύλογη απορία. Ίσως σε περάσει για εξωγήινο, αφού ακόμα δεν πληροφορήθηκες πως ο χρυσός κα­νόνας, το καύχημα και το αγλάισμα του καπιταλισμού, πήγε προ πολλού περίπατο και ότι το νόμισμα ξέφυγε από τη λογική των αρχαίων Λυδών και απόκτησε και πάλι μόνο συμβολική αξία, όπως τον καιρό των αρχαίων Ελλήνων Ιώνων.

Να πώς έγινε και καταργήθηκε ο χρυσός κανόνας. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα στην αναμπουμπούλα, τα χρυσωρυχεία ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Άλλα υπερπαρήγαγαν χρυσάφι, κι άλλα έκλεισαν, με συνέπεια να αναστατωθεί η παγκόσμια αγορά χρυσού. Τούτη η αναστάτωση, μεταξύ άλλων οδήγησε στη μεγάλη οικονομική κρίση του 1929.

Κατόπιν τούτου, οι οικονομολόγοι σκέφτηκαν και είπαν πως δεν είναι να έχεις εμπιστοσύνη στο χρυσό, γιατί η σπέκουλα έγινε πάρα πολύ εύκολη και μ” αυτόν. Ο στυλοβάτης του καπι­ταλισμού (κι όχι μόνο), το χρυσάφι, έγινε ο εφιάλτης του καπιταλισμού. Έπρεπε λοιπόν να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας. Κι έτσι, το Σεπτέμβριο του 1931 πρώτη η πάντα πρωτοπόρο Αγ­γλία, παρά την πανίσχυρη χρυσή της λίρα, καταργεί το χρυσό κανόνα.

Στο εξής μόνο η καλή πίστη και η εντιμότητα ή ο αυστηρός έλεγχος θα μπορούσαν να εγγυηθούν την αξία ενός νομίσματος. Κι έτσι άρχισαν να εμφανίζονται για πρώτη φορά στον κόσμο τα ισχυρά και τα ασθενή νομίσματα, ανάλογα με το πόσο αξιό­πιστη από οικονομικής απόψεως είναι η χώρα που εκδίδει ένα συγκεκριμένο νόμισμα, και όχι ανάλογα με το πόσο χρυσάφι έχει στα ταμεία η εκδοτική της τράπεζα.

Αντί, λοιπόν, για αντίκρισμα σε χρυσό που καλύπτει τα νο­μίσματα που δεν είναι χρυσά, οι τράπεζες σήμερα εγγυώνται την αξία του κυκλοφορούντος νομίσματος με ένα άλλο νόμισμα, ισχυρό.Kι έτσι, αντί να υπάρχει μόνο χρυσός στα υπόγεια των τραπεζών, υπάρχουν μαζί με το χρυσό και δολάρια και μάρκα και άλλα ισχυρά νομίσματα.

Η Ιστορία του Διαβόλου (History of the Devil)

Διάβολος, Σατανάς, Εωσφόρος, Βεελζεβούλ, Το Κτήνος, ο 666 είναι κάποια από τα ονόματα που του έχουν αποδοθεί. Ποιος όμως είναι στην πραγματικότητα; Πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία; Οι Εβραίοι ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για την ύπαρξη του; Ποια είναι η ιστορία που κουβαλάει ως θρησκευτική αλλά και θεολογική φιγούρα; Γιατί τον απεικονίζουν με τη συγκεκριμένη μορφή; Πώς διαμορφώθηκε η αντίληψη των ανθρώπων γύρω από αυτόν τον έκπτωτο άγγελο κατά τη διάρκεια των αιώνων; Ποια είναι τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί υπέρ της καταπολέμησης του; Είναι πράγματι το αντίπαλο δέος του Δημιουργού που προσπαθεί επί ματαίω να κυριεύσει τον κόσμο;

Ένα ντοκιμαντέρ που προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στα παραπάνω αλλά και σε πλήθος άλλων ερωτημάτων βασιζόμενο καθαρά σε ιστορικά στοιχεία. Μιλούν εκπρόσωποι της καθολικής εκκλησίας αλλά και υποστηρικτές του που έχουν ιδρύσει την πρώτη εκκλησία του Σατανά.Ένα εκπληκτικό σε όλα του ντοκιμαντέρ με απαντήσεις που θα σας προβληματίσουν.



****************************************************************************************
Ο περσικός ζωροαστρισμός και το ταοϊστικό γιν/γιανγ, ζει και βασιλεύει μέσα από τον εβραϊσμό, χριστιανισμό και ισλαμισμό.

Η γέενα του πυρός, είναι απλά ο σκουπιδότοπος στην Ιερουσαλήμ, που συχνά τον έβαζαν φωτιά λόγω δυσοσμίας. Εκεί έκαιγαν και τα πτώματα των κατάδικων.

Έτσι ο Ιησούς μιλά για το σκουπιδότοπο της Ιερουσαλήμ και όχι για μεταφυσικές περιοχές και συμβολισμούς.

Οι διωγμοί κατά των «αιρετικών» ήταν καθαρά οικονομικός πόλεμος εναντίων κάθε κατόχου γης, περιουσίας, πλούτου.

Και έτσι οι χριστιανοί , ισλαμιστές, φαρισσαίοι κλπ. έγιναν οι κληρονόμοι της Γης, εξοντώνοντας κάθε άνθρωπο που έβαζαν στο στόχαστρο, με την απλή διαδικασία συκοφαντίας ότι είναι αιρετικοί, σατανολάτρες, μάγοι, μάγισσες, διαβολόφιλοι και διαβολοφυλόφιλοι …

Η πραγματικότητα περιέχει περίσσια φαντασία από όση κάποιος μπορεί να φανταστεί σε όλη του τη ζωή.

Γράφτηκαν χριστιανικά βιβλία με οδηγίες στο πως να βρίσκουν μάγισσες, και διάβολους και τι αξίζουν όταν παραδοθούν αυτοί και αυτές στις αρχές. Ισλαμικά κείμενα «επεξήγησης» του Quran , χρησιμοποιούνται για την διευθέτηση του «καλού» και του «κακού» των πράξεων, χωρίς να αγγίζουν την μορφολογία της κατανόησης του καλού ή του κακού από ανθρωπολογική άποψη.

Υστερία και παραλογισμός ήταν η σωστή καθημερινή μορφολογία των χριστιανών. Αυτό υπάρχει έντονο στον ισλαμισμό, και οι διαφορετικές σχολές στις δύο θρησκείες είναι απόδειξη του παραλογισμού. Στις περισσότερες εβραϊκές κοινότητες πέραν των φανατικών τριχωτών με τις κρεμασμένες κορδέλες, παρατηρώ την εξάλλειψη της παραλογίας καλού και κακού. Η χριστιανική διαμαρτυρία ήταν τόσο σίγουρο ότι γίνονταν. Το λάθος ήταν στο λόγο που βασίστηκε για να διαμαρτυρηθεί και έτσι  η παραθρησκειολογία παρέμεινε και η κεντρική εξουσία του χριστιανισμού καταλύθηκε μέσα στον προτεσταντισμό.

Ο Διαφωτισμός κατέστρεψε τον χριστιανισμό όπως τον έζησαν πάνω από δεκατρείς αιώνες οι άνθρωποι στη Γη. Ο χριστιανισμός όπως κατάντησε σήμερα είναι αυτό το υπόλοιπο ρημάδι του αρχαίου καταστροφικού παραλογισμού.

Πολλοί νομίζουν ότι ο σημερινός χριστιανισμός είναι η αρχική μορφή που ο Ιησούς άφησε παρακαταθήκη στους ακόλουθους του.

Ο Ελληνισμός μέσω του Δια-Φωτισμού, επανανθρώπισε τον δικτατορικό χριστιανισμό που επέβαλε μια κάστα χριστιανικών παραγώγων εβραϊσμού.

Η λέξη χριστιανισμός είναι παλαιότερη του Ιησού. Κατά την βασιλεία του Ρωμαίου καίσαρα Τιβέριου, το κίνημα των εβραίων κατά της Ρώμης, έγινε από χριστιανούς εβραίους, όπως αυτοαποκαλούνταν.

Η βάση του Ισλάμ σε θεωρίες παραλλαγμένες από τα κείμενα του Αριστοτέλη, ελπίζω ότι και στο ισλάμ, κάποτε θα υπάρξει μια ελληνοπρεπής, λόγια διαμαρτυρία που θα καταλήξει και στον ισλαμικό διαφωτισμό. Δεν έχω ούτε την παραμικρή αίσθηση ή συναίσθηση το εάν και πότε θα συμβεί, αλλά ελπίζω να συμβεί πριν καταστραφεί κάθε τι μή ισλαμικό πριν την μετάλλαξη του, αλλά και η ολική επικράτηση του ισλάμ στον κόσμο να γίνει πραγματικότητα, τότε με σιγουριά θα προδικάσω ότι η διαμαρτυρία και ο διαφωτισμός θα γίνει ακόμα πιο γρήγορα , αφού η έλλειψη άπιστων και αλλόφυλων θα δώσει στο ισλάμ μια υποδεέστερη ανάγκη ύπαρξης σε πολεμικό συναγερμό. Στην ηρεμία και τη χαλάρωση των ιμάμηδων και των χαλίφηδων, το τέλος τους ανατέλει.

Νίκησαν θα πουν τον διάβολο, και στο τέλος μπορεί να καταλάβουν ότι τόσο καιρό στο σπίτι του ζουν…  διάβρωση ιδεών και διάλυση αγώνων είναι όλη μας η ζωή και η εμπειρίες.

Εμπειρία είναι … ότι δεν κατάφερες στη ζωή σου (Αρκάς)

Ας πεθάνουμε χαμογελώντας …

*****************************************************************************************
Rowan Atkinson Live: The Devil!

Πολυσύχναστοι Ουρανοί

Το φθινόπωρο του 2012, ο εκδοτικός οίκος Red Pill δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Η Αποκάλυψη: Κομήτες, Αστεροειδείς και Κυκλικές Καταστροφές* [The Apocalypse: Comets, Asteroids and Cyclical Catastrophes], της Λώρα Νάιτ Γιάτζικ.
Είναι μία συλλογή από διαδικτυακές εκθέσεις που αφορούν στην εμφάνιση κομητών, αστεροειδών, μετεωριτών και πύρινων σφαιρών στην ιστορία της γης μας και την επαναλαμβανόμενη φύση αυτών των ουράνιων σωμάτων στο ηλιακό μας σύστημα. Αυτό το βιβλίο έχει μία έκθεση που περιλαμβάνει ένα ακριβές χρονοδιάγραμμα συναντήσεων με αυτά τα αστρονομικά σώματα που καταγράφτηκαν στην ιστορία.
Παρόλο που δεν είναι εντελώς λεπτομερής, γιατί είναι πιθανό ότι πολλές συναντήσεις με κομήτες και μετεωρίτες παρατηρήθηκαν αλλά δεν καταγράφηκαν στις παλιές εποχές, το χρονοδιάγραμμα είναι τόσο ολοκληρωμένο όσο θα μπορούσε να βρει κανείς ερευνώντας τα αρχεία και τη λογοτεχνία αρχαίων πολιτισμών μέχρι και σήμερα.
Αυτό το χρονοδιάγραμμα είναι το θέμα της παραπάνω ταινίας, που ξεκινά από το 10700πΧ και το σχηματισμό των διάσημων Όρμων της Καρολίνα, μέχρι την πολύ πρόσφατη έκρηξη μετεωρίτη που παρατηρήθηκε στο Τσελύαμπινσκ, στη Ρωσία στις 15 Φεβρουαρίου, 2013. Με φόντο κλασσική μουσική και με τη χρήση πραγματικών βίντεο κλιπ και εικόνων από θεάσεις κομητών και πύρινων σφαιρών, οι Πολυσύχναστοι Ουρανοί χρησιμεύουν ως αλφαβητάρι για τη λεπτομερή ανάλυση και τη διεξοδική έρευνα που παρουσιάζεται στη δουλειά της Λώρα Νάιτ Γιάτζικ, συμπεριλαμβανομένων των βιβλίων Η Κρυφή Ιστορία του Κόσμου* [Secret History of the World] και Κομήτες και Τα Κέρατα του Μωυσή* [Comets and the Horns of Moses].
Παρά να είναι ένα γεγονός που συμβαίνει μία στη χιλιετία, η συγγραφέας μας δείχνει πως οι κυκλικές συναντήσεις με αντικείμενα κοντά στη γη είχαν καταστροφικές συνέπειες πολλές φορές δια μέσου της ιστορίας, και πως είμαστε σε προχωρημένη ώρα για άλλη μία, σύντομα. Αυτό αποδεικνύεται από τις πολυάριθμες θεάσεις πύρινων σφαιρών και τις ηχητικές βροντές διάσπασης του φράγματος του ήχου που έχουν αυξηθεί δραματικά μέσα στα τελευταία μόλις δέκα χρόνια.
Γι’ αυτό, χαμηλώστε τα φώτα, φορέστε τα ακουστικά σας, παίξτε την ταινία σε πλήρη οθόνη και απολαύστε το θέαμα!

Όταν ο Κρόνος «επιτέθηκε» στον Εγκέλαδο

Ο μύθος που είναι κοσμική πραγματικότητα. Μια φορά και έναν καιρό μέσα στο πυκνό σκοτάδι του Διαστήματος ζούσε ένας γίγαντας αερίου, ο Κρόνος, που ήταν γνωστός για τη ματαιοδοξία του. Σε αντίθεση με τους άλλους πλανήτες της γειτονιάς του εκείνος είχε καταφέρει να ξεχωρίζει χάρη στα πολλά και μεγάλα λαμπερά δαχτυλίδια του.
Κάποια στιγμή κοντά στον πλανήτη έκανε δειλά την εμφάνισή του ένα διαστημικό σώμα, ο Εγκέλαδος, που ήταν πολύ μικρότερο από αυτόν και έγινε γρήγορα δορυφόρος του. Ο δορυφόρος αυτός όμως ήταν επίσης πολύ φωτεινός και με όμορφη, λεία «επιδερμίδα».
Ο πλανήτης ζήλεψε και αποφάσισε να δείξει στον «αυθάδη» δορυφόρο ποιος είναι το αφεντικό. Τον πλησίασε και χρησιμοποιώντας τις πανίσχυρες βαρυτικές του δυνάμεις άρχιζε να τον «παρενοχλεί», να τον πιέζει. Ο δορυφόρος εκνευρίστηκε αφάνταστα και άρχισε να βράζει από μέσα του αφού δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον τεράστιο γείτονά του.
Αυτός ο «εκνευρισμός» όμως είχε επιπτώσεις στην εξωτερική εμφάνιση του δορυφόρου αφού τον έκανε να βγάζει καπνούς από τη… μύτη του και παράλληλα του προκάλεσε ρυτίδες στο πρόσωπο. Αυτή τη φορά ο Κρόνος δεν είχε φάει ένα από τα «παιδιά» του αλλά απλά το είχε υποχρεώσει να ασχημύνει. Επιπλέον ο Κρόνος αφού ασχήμυνε τον δορυφόρο του, τον υποχρέωσε να του προσφέρει εσαεί όλα εκείνα τα υλικά που ανανέωναν και βελτίωναν τη δική του εμφάνιση. Η ομορφιά του Εγκέλαδου προκάλεσε την οργή του Κρόνου

Ο Εγκέλαδος: Ο Εγκέλαδος είναι ένα παγωμένο φεγγάρι με διάμετρο μόλις 500 χιλιόμετρα και είναι καλυμμένος με πάγο που ανακλά το 90% του ηλιακού φωτός. Για τον λόγο αυτόν και οι επιστήμονες τον καταγράφουν ως το πιο ανακλαστικό σώμα του ηλιακού μας συστήματος.
Το διαστημικό σκάφος Cassini που εξερευνά τον Κρόνο και τα δεκάδες φεγγάρια του τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πολύ σημαντικές παρατηρήσεις στον Εγκέλαδο αναδεικνύοντάς τον σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σώματα του ηλιακού μας συστήματος. Η βασικότερη ανακάλυψη του Cassini ήταν κάποιοι πίδακες που ξεπηδούν με ορμή προς το Διάστημα μέσα από μεγάλες σχισμές (ρωγμές) στο έδαφος.
Οι πίδακες εκτοξεύουν στο Διάστημα μεγάλες ποσότητες υδρατμών και παγωμένων υλικών με τα οποία ο Κρόνος ενισχύει και ανανεώνει τα δαχτυλίδια του.

Οι ωκεανοί: Τα ως τώρα στοιχεία δείχνουν ότι αυτοί οι πίδακες του Εγκέλαδου τροφοδοτούνται από έναν ωκεανό που βρίσκεται κάτω από την παγωμένη επιφάνειά του. Οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει άλατα μέσα στους περίεργους πίδακες, κάτι που δείχνει ότι πιθανότατα ο υπόγειος ωκεανός βρίσκεται σε επαφή με τα πετρώματα στο εσωτερικό του δορυφόρου.
Αυτό καθιστά τον Εγκέλαδο σημαντικό στόχο για την αναζήτηση εξωγήινων μορφών ζωής, καθώς τα πετρώματα είναι πιθανό να τροφοδοτούν το νερό με χημικά συστατικά που είναι ζωτικά για την ανάπτυξη ζωής. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι οι διαστημικές υπηρεσίες εξετάζουν πολύ σοβαρά την οργάνωση μιας αποστολής εξερεύνησης στον παγωμένο δορυφόρο.

Επιβεβαίωση: Ομάδα ειδικών με επικεφαλής επιστήμονες του Ινστιτούτου Ερευνών Southwest στο Κολοράντο, μελετώντας τα διαθέσιμα στοιχεία που υπάρχουν για τον Εγκέλαδο, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπεύθυνη για τα γεωλογικά φαινόμενα του δορυφόρου είναι η βαρυτική επίδραση του Κρόνου.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η επίδραση αυτή συμπιέζει το εσωτερικό του Εγκέλαδου δημιουργώντας περιοχές με μεγάλη θερμότητα και έντονη γεωλογική δραστηριότητα, με συνέπεια, μεταξύ άλλων, να εκτινάσσονται οι πίδακες του νερού από επιφανειακές ρωγμές.
Η νέα μελέτη που επιβεβαιώνει τον «μύθο» του Κρόνου και του Εγκέλαδου μετατρέποντάς τον σε κοσμική πραγματικότητα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Ναι, μια τόσο δα μικρή λέξη

Αυτή η τόσο δα μικρή λέξη, δημιουργεί τρομερά μεγάλα προβλήματα.
Μία από τις πιο φοβερές ταμπέλες που καλείται να ξεριζώσει από μέσα του ο σύγχρονος, μέσος, δυτικός άνθρωπος, είναι αυτή του καλού παιδιού. Και φυσικά για να είσαι καλό παιδί… θα πρέπει να πεις “ΝΑΙ” σε όλα και σε όλους. Δεν πρέπει να χαλάσεις το χατίρι κανενός και, δεν πρέπει ποτέ να στεναχωρήσεις κανέναν, αλλιώς τόσα χρόνια προσπάθειας θα καταρρεύσουν!
Ένα βλέμμα απογοήτευσης, μια ειρωνία αρκεί για να σου πει ότι “δεν προσπαθείς αρκετά”. Μάθε όμως ότι στην πραγματικότητα, για κάθε “Ναι” που λες ενώ δεν το εννοείς και το κάνεις απλά γιατί δεν μπορείς να πεις όχι πλησιάζεις ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο.
Διότι ως γνωστόν τα καλά παιδιά πεθαίνουν νωρίς!
Δοκίμασε να κάνεις κάτι άλλο δοκίμασε για αλλαγή να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι καλός άνθρωπος υλοποιώντας τις επιθυμίες του. Όταν δεν θέλεις, πες “ΌΧΙ” Δεν φαντάζεσαι από πόσα προβλήματα υγείας θα γλιτώσεις.

Το νέο θαύμα της βιομιμητικής: Συσκευή δημιουργεί νερό στην απόλυτη ξηρασία

Εμπνευσμένο από έναν... κάτοικο ενός από τα ξηρότερα και πιο αφιλόξενα μέρη του πλανήτη μας, μια ομάδα ερευνητών με έδρα στο Πανεπιστήμιο Ράις δημιούργησε μια συσκευή που μπορεί να συλλέξει νερό από την ατμόσφαιρα ακόμα και στην έρημο.

Η έρημος Ναμίμπ είναι ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον. Η άμμος μπορεί να φτάσει τους 60 βαθμούς Κελσίου, ενώ οι θυελλώδεις άνεμοι και οι εξαιρετικά σπάνιες βροχοπτώσεις, κάνουν τη ζωή στην περιοχή αδιαμφισβήτητα πρόκληση.
Ωστόσο ένα έντομο έχει εξελιχθεί με έναν έξυπνο τρόπο προκειμένου να επιβιώσει στις ακραίες αυτές συνθήκες. Το σκαθάρι της ερήμου μπορεί να συλλάβει το πόσιμο νερό από περιοδικές ομίχλες νωρίς το πρωί που σαρώνουν όλη την έρημο μόνο δύο φορές το χρόνο χρησιμοποιώντας το κέλυφός του.
Η επιφάνεια της πλάτης του καλύπτεται από εξογκώματα που προσελκύουν τα μόρια του νερού, ενώ οι κοιλότητες είναι κηρώδεις ακριβώς όπως μια αντικολλητική επιφάνεια και απωθούν το νερό. Χάρη σε αυτή την αρχιτεκτονική το σκαθάρι είναι σε θέση να εισπράξει τα σταγονίδια νερού από την ομίχλη, στέλνοντας τα κατευθείαν στο σώμα του.
Προκειμένου να αναδημιουργήσουν αυτό το αξιόλογο σύστημα συλλογής νερού, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ευθυγραμμισμένους μικροσκοπικούς κυλίνδρους άνθρακα, ή νανοσωλήνες άνθρακα.
Στη συνέχεια, κάλυψαν και τις δύο πλευρές της συσκευής με πολυμερή, ένα εκ των οποίων ήταν υδρόφιλο προκειμένου να συλλάβει το νερό από τον αέρα και το άλλο υπερυδρόφοβο ώστε να αποτρέψει το νερό που συλλέχθηκε να διαφύγει.
Το αποτέλεσμα είναι μια δομή, που ονομάζεται «υγροσκοπικό ικρίωμα» και είναι σε θέση να αντλήσει την υγρασία από τον αέρα χωρίς να χρειάζεται εξωτερική πηγή ενέργειας.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η αποτελεσματικότητα του συστήματος εξαρτάται από την υγρασία. Όταν δοκιμάστηκε ένα μικρό κομμάτι του υλικού σε ξηρές συνθήκες ήταν σε θέση να αντλήσει 27,4% του βάρους του σε νερό επί μία περίοδο 11 ωρών, ενώ όταν δοκιμάστηκε σε ένα υγρό περιβάλλον, θα μπορούσε να συλλέγει το 80% του βάρους του για πάνω από 13 ώρες.
Αν και η ομάδα του πιστεύει ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα αποτελεσματικό σύστημα για την παραγωγή νερού σε άνυδρες περιοχές που δεν έχουν βροχές, επισημαίνουν ότι το κόστος παραγωγής θα πρέπει πρώτα να μειωθεί σημαντικά πριν να είναι βιώσιμο