ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (26.1-30.1)

26. ΑΛΙΕΥΣ [26.1] ἁλιεὺς ἔν τινι ποταμῷ ἡλίευε. καὶ δὴ κατατείνας τὰ δίκτυα ὡς ἐμπεριέλαβεν ἑκατέρωθεν τὸ ῥεῦμα, προσδήσας κάλῳ λίθον ἔτυπτε τὸ ὕδωρ, ὅπως οἱ ἰχθύες φεύγοντες ἀπροφυλάκτως τοῖς βρόχοις ἐμπέσωσι. τῶν δὲ περὶ τὸν τόπον οἰκούντων τις θεασάμενος αὐτὸν τοῦτο ποιοῦντα ἐμέμφετο αὐτὸν ὡς τὸν ποταμὸν θολοῦντα καὶ μὴ ἐῶντα αὐτοὺς διαυγὲς ὕδωρ πίνειν. ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «ἀλλ᾽ ἐὰν μὴ οὕτως ὁ ποταμὸς ταράσσηται, ἐμὲ δεήσει λιμώττοντα ἀποθανεῖν».
οὕτω καὶ τῶν πόλεων οἱ δημαγωγοὶ τότε μάλιστα ἐνεργάζονται, ὅταν τὰς πατρίδας εἰς στάσεις περιάγωσιν.

27. ΑΛΩΠΗΞ ΠΡΟΣ ΜΟΡΜΟΛΥΚΕΙΟΝ
[27.1] ἀλώπηξ εἰσελθοῦσα εἰς πλάστου ἐργαστήριον καὶ ἕκαστον τῶν ἐνόντων διερευνῶσα ὡς περιέτυχε τραγῳδοῦ προσωπείῳ, τοῦτο ἐπάρασα εἶπεν· «οἵα κεφαλὴ ἐγκέφαλον οὐκ ἔχει».
ὁ λόγος εὔκαιρος πρὸς ἄνδρα μεγαλοπρεπῆ μὲν σώματι, κατὰ ψυχὴν δὲ ἀλόγιστον.

28. ΑΝΗΡ ΦΕΝΑΞ
[28.1] ἀνὴρ πένης νοσῶν καὶ κακῶς διακείμενος ηὔξατο τοῖς θεοῖς ἑκατόμβην τελέσαι, εἰ περισώσειαν αὐτόν. οἱ δὲ ἀπόπειραν αὐτοῦ ποιήσασθαι βουλόμενοι ῥαΐσαι τάχιστα αὐτὸν παρεσκεύασαν. κἀκεῖνος ἐξαναστὰς ἐπειδὴ ἀληθινῶν βοῶν ἠπόρει, στεατίνους ἑκατὸν πλάσας ἐπί τινος βωμοῦ κατέκαυσεν εἰπών· «ἀπέχετε τὴν εὐχήν, ὦ δαίμονες». οἱ δὲ θεοὶ βουλόμενοι αὐτὸν ἐν μέρει ἀντιβουκολῆσαι ὄναρ αὐτῷ ἔπεμψαν, παραινοῦντες ἐλθεῖν εἰς τὸν αἰγιαλόν· ἐκεῖ γὰρ εὑρήσει Ἀττικὰς χιλίας. καὶ ὃς περιχαρὴς γενόμενος δρομαῖος ἧκεν ἐπὶ τὴν ἠϊόνα. ἔνθα δὴ λῃσταῖς περιπεσὼν ἀπήχθη καὶ ὑπ᾽ αὐτῶν πωλούμενος εὗρε δραχμὰς χιλίας.
ὁ λόγος εὔκαιρος πρὸς ἄνδρα ψευδολόγον.

29. ΑΝΘΡΑΚΕΥΣ ΚΑΙ ΓΝΑΦΕΥΣ
[29.1] ἀνθρακεὺς ἐπί τινος οἰκίας ἐργαζόμενος ὡς ἐθεάσατο γναφέα προσελθόντα, παρεκάλει αὐτόν, ὅπως αὐτῷ σύνοικος γένηται διεξιών, ὡς οἰκειότεροι ἀλλήλοις ἔσονται καὶ λυσιτελέστερον διάξουσι μίαν ἔπαυλιν οἰκοῦντες. καὶ ὁ γναφεὺς ὑποτυχὼν ἔφη· «ἀλλ᾽ ἔμοιγε τοῦτο παντελῶς ἐστιν ἀδύνατον. ἃ γὰρ ἐγὼ λευκανῶ, σὺ ἀσβολώσεις».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι πᾶν τὸ ἀνόμοιον ἀκοινώνητόν ἐστιν.

30. ΝΑΥΑΓΟΣ
[30.1] ἀνὴρ πλούσιος Ἀθηναῖος μεθ᾽ ἑτέρων τινῶν ἔπλει. καὶ δὴ χειμῶνος σφοδροῦ γενομένου καὶ τῆς νηὸς περιτραπείσης οἱ μὲν λοιποὶ πάντες διενήχοντο, ὁ δὲ Ἀθηναῖος παρ᾽ ἕκαστα τὴν Ἀθηνᾶν ἐπικαλούμενος μυρία ἐπηγγέλλετο, εἰ περισωθείη. εἷς δέ τις τῶν συννεναυαγηκότων παρανηχόμενος ἔφη πρὸς αὐτόν· «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει».
ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς μετὰ τῆς τῶν θεῶν παρακλήσεως χρὴ καὶ αὐτούς τι ὑπὲρ αὑτῶν λογιζομένους δρᾶν.

***
26. Ο ψαράς.
[26.1] Ήταν ένας ψαράς που πήγε να ψαρέψει στο ποτάμι. Πρώτα-πρώτα τέντωσε τα δίχτυα του κατά τέτοιο τρόπο ώστε να περικυκλώσει το ρεύμα του ποταμού από όλες τις πλευρές. Έπειτα έδεσε μια πέτρα σε παλαμάρι και βάλθηκε να κοπανάει με δαύτην τα νερά, έτσι ώστε τα ψάρια να τραπούν σε φυγή χωρίς προφυλάξεις και να πέσουν μέσα στα δίχτυα. Πάνω εκεί πήρε είδηση τον άνθρωπό μας και τις δουλειές του ένας από τους ντόπιους, που κατοικούσαν τριγύρω στην περιοχή. Αυτός του έβαλε αμέσως τις φωνές που θόλωνε έτσι το ποτάμι, μην αφήνοντας καθαρό νερό για να πίνει ο κόσμος. Ο ψαράς όμως αντιγύρισε: «Σωστά, σωστά, πλην όμως, αν δεν αναταράξω έτσι το ποτάμι, θα πρέπει εγώ ο ίδιος να πεθάνω της πείνας».
Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν οι πολιτικάντηδες στη δημόσια ζωή: Εξυπηρετούν τους σκοπούς τους καλύτερα όταν προξενούν πολιτικές έριδες ανάμεσα στον πληθυσμό της χώρας τους.

27. Η αλεπού και η τρομακτική μουτσούνα.
[27.1] Μια φορά η αλεπού τρύπωσε μέσα στο εργαστήριο ενός γλύπτη και έπιασε να περιεργάζεται ένα-ένα τα έργα εκεί μέσα. Βρίσκοντας ανάμεσά τους ένα προσωπείο τραγικού ηθοποιού, το σήκωσε στα χέρια της και αναλογίστηκε: «Τί εντυπωσιακό κεφάλι! Κρίμα να μην έχει καθόλου μυαλό».
Ο μύθος αυτός ταιριάζει σε άνθρωπο που έχει μεγαλοπρεπή εμφάνιση αλλά είναι ανόητος στο πνεύμα.

28. Ο απατεώνας.
[28.1] Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος φτωχός, άρρωστος και σε κακή κατάσταση. Προσευχήθηκε, που λέτε, στους θεούς, τάζοντάς τους ολόκληρη εκατόμβη αν τον σώσουν. Ο θεοί τότε αποφάσισαν να τον δοκιμάσουν και τον έκαναν να αναρρώσει πολύ γρήγορα. Σηκώθηκε εκείνος από το κρεβάτι, αλλά πού να βρει αληθινά βόδια μέσα στη φτώχεια του; Έπλασε λοιπόν εκατό ομοιώματα βοδιών από ζύμη, τα απόθεσε στον βωμό και τους έβαλε φωτιά εκεί πάνω, αναφωνώντας: «Νά, θεοί μου, εκπλήρωσα το τάμα μου!». Οι θεοί, βέβαια, το έβαλαν σκοπό να τον ξεγελάσουν και αυτοί με τη σειρά τους, για αντίποινα. Του έστειλαν λοιπόν όνειρο, όπου τον παρακινούσαν να πάει στην ακρογιαλιά, διότι εκεί θα έβρισκε τάχα χίλιες δραχμές, σε αθηναϊκό νόμισμα. Ο άνθρωπός μας πέταξε από τη χαρά του και έσπευσε αμέσως να φτάσει στην ακτή. Έλα όμως που πάνω στην ώρα έτυχε να περνούν από εκεί πειρατές, και ο θεομπαίχτης έπεσε στα χέρια τους. Αυτοί τον απήγαγαν και τον πούλησαν δούλο, με αντίτιμο ακριβώς χίλιες δραχμές.
Ο μύθος αυτός ταιριάζει για άνθρωπο που λέει ψέματα.

29. Ο καρβουνιάρης και ο λευκαντής.
[29.1] Ήταν μια φορά ένας καρβουνιάρης που δούλευε στο σπίτι του, όταν πρόσεξε αίφνης κάποιον λευκαντή ρούχων να πλησιάζει. Πήγε λοιπόν και του πρότεινε να συγκατοικήσουν οι δυο τους, εξηγώντας του καταλεπτώς τα πλεονεκτήματα: όχι μόνο θα αποκτούσαν μεγαλύτερη οικειότητα μεταξύ τους, αλλά θα την έβγαζαν και πιο οικονομικά, αφού θα έμεναν και οι δύο σε ένα υποστατικό. Εντούτοις ο λευκαντής τον διέκοψε και έφερε αντίρρηση: «Καλά αυτά, πλην όμως εμένα μου είναι εντελώς αδύνατον κάτι τέτοιο. Για σκέψου: όσα θα λευκαίνω εγώ, εσύ θα τα λερώνεις με την καρβουνόσκονή σου».
Το δίδαγμα του μύθου: Όσοι δεν μοιάζουνε, δεν κάνουνε παρέα.

30. Ο ναυαγός.
[30.1] Κάποτε ένας πλούσιος Αθηναίος ήταν επιβάτης σε πλοίο μαζί με διάφορους άλλους. Σε κάποια στιγμή, που λέτε, ξέσπασε σφοδρή καταιγίδα και το καράβι αναποδογύρισε. Όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες βάλθηκαν φυσικά να κολυμπούν. Μόνο ο Αθηναίος το έριξε στις προσευχές προς την Αθηνά και της υποσχόταν ξανά και ξανά αμέτρητα τάματα, άμα κατορθώσει και σωθεί. Τότε κάποιος άλλος από τους ναυαγούς του ίδιου πλοίου, ο οποίος κολυμπούσε εκεί δίπλα, πέταξε στον πλούσιο: «Φιλαράκι, συν Αθηνά και χείρα κίνει — καλές οι προσευχές αλλά κούνα λίγο και τα ξερά σου».
Το ίδιο ισχύει και για εμάς: Μαζί με τις παρακλήσεις προς τους θεούς, πρέπει και από μόνοι μας να σκεφτόμαστε το καλό μας και να το κάνουμε πράξη.

Αποδοχή: Το κλειδί της ευτυχίας

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι γελαστοί, χαρούμενοι και αισιόδοξοι ό,τι κι αν τους συμβαίνει; Θεωρείς πως αυτοί είναι οι προνομιούχοι της ζωής που τους τα έφερε όλα δεξιά και γι’ αυτό δεν παραπονιούνται; Ή μήπως θεωρείς πως η τύχη υπήρξε πάντα με το μέρος τους και δεν έχουν απογοητευτεί, δεν έχουν κλάψει, δεν έχουν πονέσει ποτέ;

Η απάντηση είναι πως όχι. Δεν είναι διαφορετικοί από εσένα κι εμένα, η ζωή τους επιφύλαξε και τους επιφυλάσσει αναποδιές, ακριβώς όπως κάνει με όλους. Με μια ειδοποιό διαφορά όμως. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μάθει να αποδέχονται τη ζωή και όσα τους φέρνει. Είναι αυτοί που, αρκετά ρεαλιστές, έχουν την ικανότητα να αποδραματοποιούν τις δύσκολες καταστάσεις και μπορούν να κοιτάζουν μακριά όταν κάτι δυσάρεστο τους συμβαίνει. Όχι με άρνηση σ’ αυτό που συμβαίνει, αλλά με αποδοχή. Συνειδητή αποδοχή γι’ αυτό που ήρθε, αυτό που προκλήθηκε από τους ίδιους ίσως, ή αυτό που απλά συνέβη και δεν θα μπορούσε να ελέγξει κανείς.

Γιατί αυτοί γνωρίζουν πως η αποδοχή είναι το κλειδί της ηρεμίας, της γαλήνης, της ισορροπίας, της ευτυχίας. Γιατί πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν δεν έχεις τα παραπάνω; Για να μπορείς όμως να αποδεχθείς , πρέπει να μπορείς να συγχωρέσεις. Να συγχωρέσεις τους άλλους, αλλά πρωτίστως τον εαυτό σου. Για όλα όσα έκανες, για όλα όσα δεν πρόλαβες ίσως να κάνεις… να συγχωρέσεις τις αδυναμίες σου, τις αδυναμίες των άλλων, να συγχωρέσεις το θάνατο – κυριολεκτικό ή μεταφορικό – και να προχωρήσεις κοιτώντας μπροστά.

Να αποδεχθείς τα λάθη σου, τα λάθη των άλλων, τις αδυναμίες της ίδιας της ζωής. Και να κάνεις ένα βήμα πιο πέρα… ένα βήμα που θα αφήσει πίσω όσα και όσους σε πλήγωσαν, αναγνωρίζοντας πως τα λάθη είναι ανθρώπινα. Και αν αυτά διορθώνονται, τότε έχεις χίλιους λόγους να χαίρεσαι. Κι αν δεν διορθώνονται, τότε δεν κερδίζεις απολύτως τίποτα μεμψιμοιρώντας.

Γι’ αυτό αποδέξου τη ζωή και τη διπολική φύση της, αποδέξου τα λάθη σου, αποδέξου την αλλαγή. Συγχώρεσε και διόρθωσε όσα μπορείς και αποδέξου όσα δεν θα διορθωθούν ίσως ποτέ. Γιατί αποδοχή δεν σημαίνει πως χαίρεσαι γι’ αυτό που συμβαίνει ή πως συμφωνείς απαραίτητα με αυτό. Σημαίνει πως έχεις την ωριμότητα να αντιληφθείς πως δεν είσαι παντοδύναμος, δεν είσαι αλάνθαστος, δεν είσαι θεός.

Σημαίνει πως έχεις την αντιληπτική ικανότητα να αποδεχθείς πως δεν εξαρτώνται όλα από σένα. Από σένα όμως εξαρτάται ο τρόπος που θα τα αντιμετωπίσεις και πόσο θα τα αφήσεις να σε επηρεάσουν. Γιατί τώρα ξέρεις πως το κλειδί της ευτυχίας, είναι η αποδοχή. Κι αυτό το κλειδί, το κρατάς ήδη στο χέρι σου…

Η αγάπη, δεν παζαρεύεται, δεν παζαρεύει... μόνο απελευθερώνει

Το βέβαιο είναι πως την εποχή μας έτσι όπως έχουν αποφασίσει να μας την παρουσιάσουν δεν ενδείκνυται για αγάπη.

Αλλά είναι μαγική η αγάπη, έχει τεράστιες δυνατότητες.
Η αγάπη, φίλοι μου, δεν παζαρεύει ούτε παζαρεύεται.

Η αγάπη είναι το καταφύγιο των φόβων μας, είναι ο γιατρός της ψυχής μας, είναι η λιακάδα στην εσωτερική μας συννεφιά, είναι η πιο σοφή επένδυση της ζωής μας.

Αγάπησες και αγαπήθηκες, αυτό πάει να πει πως αναγεννήθηκες και αναζωογονήθηκες.

Βρήκες την χρυσή ευκαιρία που έψαχνες να ξεκινήσεις να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις σε αυτές τις καλύτερες ημέρες που αξίζεις.

Με λίγα λόγια η αγάπη είναι το βάλσαμό μας στην τυραννία της ψυχής και φτάνεις σε εκείνο το σημείο που σταματάς πια να καταρρέεις.

Πατάς πλέον γερά στη γη γιατί υπάρχει δίπλα σου εκείνο το μαγικό χέρι που θα σε σηκώσει πάνω και με αγάπη θα σε παροτρύνει να συνεχίσεις να κάνεις όνειρα και να προσπαθείς για αυτά.

Σταματούν τα σκοτάδια και οι σκιές της μοναξιάς σου αφού ο ήλιος ανατέλλει για δυο και έχει πια άλλο νόημα το πρωινό σου, πιο δημιουργικό, πιο ελπιδοφόρο.
Η καινούργια μέρα παίρνει σάρκα και οστά, ξυπνάς, σηκώνεσαι, αγαπάς, τινάζεις την σκόνη των υποδημάτων σου και με το θάρρος της αγάπης προχωράς μπροστά, χωρίς το παραμικρό ίχνος φόβου στην ψυχή σου.

Ξεκινάς να δημιουργείς, είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος και τίποτα δεν μπορεί πλέον να σε επισκιάσει.

Σταματάς να πιστεύεις ότι χάνεις τον χρόνο σου άσκοπα και κάθε λεπτό που περνάει σε εμπιστεύεσαι περισσότερο.

Εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στις δυνάμεις σου, μεγάλο δώρο σου κάνει η αγάπη, εκτίμησέ το!

Και λάμπεις έξω και μέσα σου, σταματούν όλοι να σε υποτιμούν, σε υπολογίζουν αλλά δεν σε ενδιαφέρει κιόλας.

Τώρα ευλογήθηκες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς και η γνώμη των τρίτων σου είναι περιφρονητική και αδιάφορη.

Και όλος ο κόσμος σου, μεταμορφώνεται, σταματάει η δυσπιστία και η τσιγγουνιά των συναισθημάτων.

Ξεκινάνε τα τρυφερά βλέμματα, οι ζεστές αγκαλιές, τα συναισθήματα ωριμάζουν, θεριεύουν και έχουν ατελείωτη δύναμη μέσα τους, φωλιάζουν όλα αυτά όμορφα στην ψυχή σου.

Ειλικρινά κανείς δεν θα θέλει να ξεφύγει από αυτό.

Οι πληγές επουλώνονται και τα σημάδια ίσως και να εξαφανίζονται. Σταματάς να παραίτησε από την ελπίδα και προχωράς μπροστά.

Νέες προοπτικές, νέα ζωή, νέοι άνθρωποι, όλοι και όλα μπροστά σου.

Και εσύ πια ήρεμη, ανακουφισμένη και απόλυτα ισορροπημένη αποκτάς τη δύναμη της αγάπης, κινείσαι πλέον με βάση αυτήν στο μυαλό σου.

Η αγάπη σε έκανε να δραπετεύσεις από την μιζέρια σου.

Προχώρα μπροστά και δημιούργησε.

Άκουσε καλά αυτά που σου προστάζει.

Πως αναπτύσσεται το εγώ

Τα εγώ αναπτύσσονται όταν σας επαινούν, όταν σας δωροδοκούν, όταν σας κολακεύουν. Αυτό το εγώ αναπτύσσεται στο φυσικό επίπεδο, στο συναισθηματικό επίπεδο και στο νοητικό επίπεδο. Στο φυσικό επίπεδο αναπτύσσεται κυρίως όταν βοηθάτε κάποιον πάρα πολύ. Αναπτύσσει το εγώ γιατί σκέφτεται ότι είναι κάτι και γι' αυτό τον βοηθάτε. Η βοήθειά σας πρέπει να είναι πολύ έξυπνη, πολύ σοφή για αυτόν που βοηθάτε. Τα περισσότερα από τα προβλήματα της ανθρωπότητας προκαλούνται από λάθος βοήθεια σε λάθος μέρος σε λάθος χρόνο. "Α, είμαι κάτι." Γίνεται ένα μυρμήγκι στο μέτωπο του ελέφαντα.

Μια μέρα ένας ελέφαντας εισερχόταν με έναν νικηφόρο βασιλιά σε μια πόλη. Μια μύγα στη μύτη του ελέφαντα είπε: "Κοίτα, όλοι με επευφημούν." Μερικές φορές είμαστε αυτή η μύγα. Νομίζουμε ότι οι άνθρωποι μας επευφημούν. Δεν μας επευφημούν μερικές φορές. Επευφημούν τον βασιλιά, αλλά η μύγα λέει: "Είναι για μένα".

Εάν σας κολακεύουν, αν δεν σας λένε τα λάθη σας, αναπτύσσετε αμέσως ένα εγώ. Ο Δάσκαλος σάς παίρνει και σας λέει ότι είστε έτσι κι έτσι. Αν το άτομο πληγωθεί, σημαίνει ότι ο Δάσκαλος σπάει την θυμαπάτη, τις ψευδαισθήσεις, το Κατώφλι. Αυτός είναι ο ρόλος που μερικές φορές ο Δάσκαλος παίζει για να σπάσει αυτά τα πράγματα.

Αν μιλήσετε για τις αυταπάτες και τις θυμαπάτες και την ανοησία του και την ματαιοδοξία και το εγώ του, θα αντιδράσει, όχι στο εξωτερικό επίπεδο ενίοτε, αλλά ο εσωτερικός του μηχανισμός αρχίζει να λειτουργεί. "Ο άτιμος... Έκανα αυτά τα πράγματα γι' αυτόν και ακόμα δεν του αρέσω." Το εσωτερικό κασετόφωνο παίζει μέρα και νύχτα για να δικαιολογήσει τον εαυτό του ότι είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος και ο Δάσκαλος είναι λάθος. Εάν υπάρξει αυτή η αντίδραση, δεν υπάρχει καμία ελπίδα προς το παρόν. Μερικές φορές οι Δάσκαλοι, για να δοκιμάσουν το εγώ σας, λένε ότι κάτι είναι λάθος που είναι σωστό και αντιδράτε. Είναι η αντίδραση που έχει σημασία.

Το εγώ αναπτύσσεται με τον έπαινο και με την αποδοχή ενός ατόμου όπως είναι. Για παράδειγμα, αποδεχόμαστε γενικά τους φίλους μας όπως είναι, αλλά αυτό είναι μια πολύ κακή κατάσταση της συνειδητότητας. Μια μέρα είδα μια κυρία που είχε μια πολύ συμπαθητική φίλη που αργούσε για το δείπνο. Της είπε: "Πρέπει να έρχεσαι εδώ την κατάλληλη ώρα, όχι δύο ώρες αργότερα". Μου άρεσε αυτό επειδή την διόρθωσε. Δεν είπε: "Να έρχεσαι όποτε θέλεις, τρώμε το δείπνο μας και ας έρχεσαι δύο ώρες αργότερα για να ικανοποιήσεις την θυμαπάτη σου". Να έχετε ευθείες κουβέντες με τους φίλους σας, ή μερικές φορές να κρατάτε μακρά σιωπή μέχρι να είστε σίγουροι ότι έχετε δίκιο. Αυτό βοηθά το άτομο να καταστρέψει το εγώ του.

Οι δυνατοί επιλέγουν την μοναξιά τους, γιατί δεν έμαθαν να κάνουν εκπτώσεις στα συναισθήματά τους

Δεν μένουνε μόνοι τους οι άνθρωποι επειδή είναι αδύναμοι. Μένουνε μόνοι τους επειδή είναι δυνατοί.
Επειδή δεν κουμπώνουν εύκολα σε όλες τις αγκαλιές.
Δεν κάνουνε εκπτώσεις στα συναισθήματα τους.
Δεν μένουνε μόνοι επειδή έχουνε κολλήσει στο παρελθόν.
Απλά κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τους και δεν θέλουνε να προχωρήσουνε.
Όχι από αδυναμία αλλά από αδιαφορία.
Αδιάφοροι είναι.
Βαριούνται να εξηγούνε, βαριούνται να ξαναρχίζουν.
Τους είναι πολύ εύκολο να κοιμούνται μόνοι τους ,παρά να κοιμίζουνε μέτριες αγάπες και μέτρια αισθήματα στο στήθος τους.
Τους είναι πολύ οικείο να τρώνε μόνοι τους,παρά να διασκεδάζουνε έξω με κάποιον που δεν θα ονομάσουνε ποτέ Ζωή τους.

 Για αυτό αφήστε αυτούς τους περήφανους, τους ανόητους ρομαντικούς μόνους τους.
Δεν έχουνε να απολογηθούνε για την μοναξιά τους.
Κάποτε αγάπησαν, κάποτε λάτρεψαν, κάποτε πέθαναν για έναν έρωτα.
Δεν αγαπάνε κάθε μέρα και κάθε σαιζόν.
Αγαπάνε μια φορά και για πάντα.
Μην ασχολείστε με τους ανθρώπους τους μοναχικούς.
Δεν επέλεξε η μοναξιά εκείνους.
Εκείνοι την διάλεξαν,σε αντίθεση απο μία μίζερη και άνοστη ζωή.
Αφήστε τους μόνους τους.
Είναι το καλύτερο τους.
Μέσα στα σκοτάδια που άλλους τους τρομάζουν, εκείνοι φτιάχνουν τον δικό τους παράδεισο.
Η μοναξιά δεν είναι αναγκαστική για εκείνους.
Είναι λύτρωση.
Είναι απόλαυση.
Γιατί μοναξιά δεν είναι η απουσία της αγάπης απο την ζωή μας.
Είναι η αρετή που μέσα από εκείνη, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την αγάπη.

Ντοστογιέφσκι: Όνειρα

Ή ήρωας ή βούρκος, μέσος όρος δεν υπήρχε. Αυτό ήταν που με κατάστρεψε, γιατί στο βούρκο παρηγοριόμουν με το να ονειρεύομαι τον εαυτό μου ήρωα σ’ άλλες στιγμές κι ο ήρωας σκέπαζε όλο το βούρκο.

Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, σκεφτόμουνα, ντρέπεται να βουτηχτεί στο βούρκο, μα ο ήρωας είναι πολύ ψηλός για να λασπωθεί ολόκληρος, επομένως μπορεί κανείς να μπαίνει στο βούρκο.

Είναι αξιοσημείωτο πως αυτές οι πλημμύρες κάθε ωραίου και υψηλού μ’ έβρισκαν και την ώρα της μικροπαρεκτροπής και κυρίως τη στιγμή που βρισκόμουν στο βυθό, μ’ έβρισκαν τμηματικά σε χωριστές μικρές αναλαμπές σα να ’θελαν να μου θυμίσουν τον εαυτό τους, δεν εξαφάνιζαν όμως την μικροπαρεκτροπή με την εμφάνισή τους.

Μα πόση αγάπη, Θεέ μου, πόση αγάπη δοκίμαζα σ’ αυτά τα όνειρά μου, σ’ αυτά τα ταξίδια μέσα στο κάθε «ωραίο και υψηλό».

 Κι ας ήταν αγάπη φανταστική που σε τίποτε ανθρώπινο στην πραγματικότητα δεν προσαρμοζόταν, ήταν όμως τόσο πολλή, που ύστερα στην πραγματικότητα μήτε καν αισθανόμουν την ανάγκη να την προσαρμόσω κάπου – αυτό πια θα ’ταν μια περιττή πολυτέλεια.

 Όλα, άλλωστε, ωραιότατα τέλειωναν με την οκνηρή και απολαυστική μεταπήδηση στην τέχνη, δηλαδή στις ομορφότερες φόρμες της ζωής, εντελώς έτοιμες, κατακλεμμένες απ’ τους ποιητές και τους μυθιστοριογράφους και προσαρμοσμένες σε κάθε λογής παραποιήσεις κι απαιτήσεις. Εγώ, π.χ., θριαμβεύω πάνω σ’ όλους.

Όλοι, εννοείται, πέφτουν μπρούμυτα κι αναγκάζονται θεληματικά ν’ αναγνωρίσουν όλες τις τελειότητές μου, κι εγώ πάλι τους συγχωρώ.

 Ερωτεύομαι καθώς είμαι ένας διάσημος ποιητής και βαθμούχος.

 Παίρνω αμέτρητα εκατομμύρια κι αμέσως τα θυσιάζω για τους ανθρώπους και ταυτόχρονα ξομολογιέμαι μπροστά σ’ όλον τον κόσμο τα αίσχη μου, που, εννοείται, δεν είναι απλώς αίσχη, μα περικλείουν πάρα πολύ από κάθε «ωραίο και υψηλό», κάτι το Μαμφρεδικό.

 Όλοι κλαίνε και με φιλούν, (αλλιώς τι είδους βλάκες θα ’ταν;) κι εγώ προχωρώ ξυπόλητος και πεινασμένος να διδάξω τις νέες ιδέες».

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Το υπόγειο

Η μεγαλύτερη αντίσταση στην απελευθέρωση από το Εγώ

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς για να απελευθερωθεί από την τυραννία του Εγώ:

 να παρατηρεί και να αμφισβητεί τον προγραμματισμό του, να κατανοήσει ότι οι σκέψεις μπορεί να κάνουν και λάθος, να δει ότι τα συναισθήματα δεν δηλώνουν κάτι για μια κατάσταση, να γνωρίσει την παροδική φύση των σκέψεων και των συναισθημάτων, κ.ά.

  Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η δυστυχία τους προέρχεται από τους ίδιους. Δεν παραδέχονται ότι χρειάζονται βοήθεια γιατί νιώθουν ότι έχουν δίκιο σε όλα όσα σκέφτονται και δεν δείχνουν καμία πρόθεση να αλλάξουν το παραμικρό.

Αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν την ισχυρότερη μορφή αντίστασης απέναντι στην απελευθέρωση από το Εγώ. Και αυτή η αντίσταση έχει τη μορφή της πεποίθησης "εγώ έχω δίκιο" (σε ό,τι σκέφτομαι και ό,τι κάνω).

Η πεποίθηση "εγώ έχω δίκιο" δηλώνει ότι το Εγώ υποστηρίζει τον εαυτό του και δεν έχει καμία πρόθεση να αλλάξει, να αφήσει κάποιο άνοιγμα ή κάποιο ενδεχόμενο να παραδεχτεί ότι οι σκέψεις μπορεί και να ερμηνεύουν με λάθος τρόπο τις καταστάσεις.

Το "εγώ έχω δίκιο" εμποδίζει κάποιον να αναζητήσει βοήθεια, αφού ο νους παίρνει σαν δεδομένο ότι η πηγή των σκέψεων είναι αλάνθαστη. Η πηγή αυτή είναι το Εγώ, κάτι που φανερώνεται από την έκφραση "εγώ σκέφτομαι", αντί του "εγώ παρατηρώ ότι εμφανίστηκε η τάδε σκέψη" (σ' αυτή την περίπτωση το Εγώ θα αναφερόταν στην Επίγνωση).

Εκφράσεις του τύπου "εγώ ξέρω ότι έτσι είναι τα πράγματα", "εγώ ξέρω ότι έχω δίκιο", "εγώ ξέρω ότι ο άλλος φταίει", κ.ά, δείχνουν ότι απουσιάζει εντελώς το άνοιγμα της αμφισβήτησης του νου και του προγραμματισμού.

 Και σ' αυτές τις πιο δύσκολες περιπτώσεις, η προϋπόθεση για την απελευθέρωση είναι η ίδια: να συμβεί με κάποιο τρόπο η διάρρηξη του σκληρού κελύφους του

Εγώ και να ακολουθήσει η διαπίστωση ότι όσα θεωρούσαμε βεβαιότητες τα προηγούμενα χρόνια, δεν ήταν παρά ερμηνείες που είχαμε ντύσει με το μανδύα της αλήθειας.

Ο πυρήνας της Γης κρύβει τα μεγαλύτερα μυστικά του πλανήτη

Ο πυρήνας της Γης αποτελεί ένα μυστήριο που πολύ δύσκολα θα λυθεί.

Πόσο βαθειά πρέπει να φτάσουμε για να ανακαλύψουμε το πιο ενδιαφέρον μέρος του πλανήτη;

Χωρίς να μπορούμε να ταξιδέψουμε στο «αφιλόξενο» εσωτερικό της Γης, όποια θεωρία για αυτό παραμένει επιστημονικά «αδύναμη. Η απουσία απτών στοιχείων για τον πυρήνα κάνει τις μελέτες να περιορίζονται σε… εικασίες, με λιγοστά στοιχεία να τις στηρίζουν.

Για αυτό το λόγο υπάρχουν εκατοντάδες συναρπαστικές θεωρίες, σε ένα ζήτημα που περιέχει τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον.

Είναι ο πυρήνας της Γης μια τεράστια αποθήκη θείου; Εχει σύσταση παρόμοια με αυτήν του Ηλίου; Εχει μήπως την μορφή ενός πανέμορφου κρυσταλλικού δάσους; Πόσο βαθειά πρέπει να φτάσουμε για να ανακαλύψουμε το πιο ενδιαφέρον μέρος του πλανήτη; Μέχρι που έχουμε φτάσει έως και σήμερα;

Η βαθύτερη τρύπα στον κόσμο – Μια προσπάθεια της Σοβιετικής Ενωσης που τελείωσε άδοξα
Οι επιστήμονες της Σοβιετικής Ενωσης, σε μια προσπάθεια να καταφέρουν το ακατόρθωτο, την άνοιξη του 1970 ξεκίνησαν να σκάβουν με στόχο να φτάσουν όσο πιο κοντά μπορούν στον πυρήνα της Γης. Η διαδικασία διήρκεσε 24 ολόκληρα χρόνια, αφήνοντας εν τέλει ανάμεικτα συναισθήματα στους συμμετέχοντες.

Η τρύπα που βρίσκεται στην χερσόνησο Κόλα είναι πράγματι η βαθύτερη που υπάρχει στον πλανήτη. Με βάθος που ξεπερνά τα 12 χιλιόμετρα είναι ικανή να… χωρέσει ενάμισι Εβερεστ. Μέσα της, οι επιστήμονες βρήκαν ένα σύνολο από πέτρες ηλικίας περίπου 2.7 δισεκατομμυρίων ετών.

Παρά τις όποιες επιτυχίες είχε η προσπάθεια, το σκάψιμο σταμάτησε όταν η θερμοκρασία ανέβηκε στους 150 βαθμούς Κελσίου, μαλακώνοντας τις πέτρες και εμποδίζοντας το τρυπάνι να προσχωρήσει βαθύτερα στα έγκατα του πλανήτη.

Αν αναλογιστεί κανείς πως η μέση ακτίνα της Γης έχει μήκος 6.371 χιλιόμετρα, καταλαβαίνει πως η διαδικασία σταμάτησε πριν καν αρχίσει. Αν ο πλανήτης είχε την μορφή μήλου, τότε η τρύπα στην Κόλα δεν θα περνούσε ούτε την φλούδα του.

Το χημικό στοιχείο που κάνει τον πυρήνα της Γης να μοιάζει με… επίγεια κόλαση  
Στα πρώτα στάδια της δημιουργίας της Γης, πριν από 4.5 δισεκατομμύρια χρόνια, ο πλανήτης πέρασε μια διαδικασία που ονομάζεται πλανητική διαφοροποίηση. Τα πυκνότερα υλικά, λόγω της βαρύτητας, έρρευσαν προς το κέντρο ενώ τα υπόλοιπα δημιούργησαν τα υπόλοιπα στρώματα. Για αυτόν τον λόγο, υπολογίζεται πως ο πυρήνας της Γης αποτελείται κυρίως από σίδηρο (περίπου 80%) και νικέλιο.

Πριν κάποιους μήνες ωστόσο, επιστήμονες από τις Η.Π.Α την Γαλλία και την Ελβετία υπολόγισαν πως μέσα στον πυρήνα βρίσκεται μια τεράστια ποσότητα θείου, που αντιστοιχεί περίπου στο 1/10 της συνολικής μάζας της Σελήνης. Αυτή η ανακάλυψη μάλιστα, ενισχύει τη θεωρία ότι το φεγγάρι δημιουργήθηκε μετά από μια πλανητική σύγκρουση, πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

Χρησιμοποιώντας το γεγονός ότι ο πυρήνας είναι αρκετά ελαφρύτερος από όσο θα έπρεπε, αν αποτελούνταν αποκλειστικά από «βαριά» χημικά στοιχεία, οι επιστήμονες κάνοντας κατάλληλες αναλύσεις κατέληξαν πως το κέντρο της Γης είναι μια τεράστια αποθήκη θείου. Σύμφωνα με τις αναλύσεις, το θείο στον πυρήνα είναι δεκαπλάσιο από αυτό που βρίσκεται στην επιφάνεια του πλανήτη. Εάν οι προβλέψεις αυτές ισχύουν, τότε το εσωτερικό της Γης είναι πολύ πιθανό να μοιάζει με… κόλαση. Με κίτρινο-κόκκινο χρώμα και θειάφι να κοχλάζει από τις απίστευτα υψηλές θερμοκρασίες.

Το κρυσταλλικό δάσος που κρύβεται στα έγκατα του πλανήτη – Θεωρίες που προκαλούν εντυπώσεις
Μια λιγότερο δημοφιλής θεωρία, θέλει τον πυρήνα να αποτελείται από υδρογόνο και ήλιο, σε παρόμοια κατάσταση με αυτή που εικάζεται πως υπάρχει στο εσωτερικό του Ηλίου. Αν και οι επιστήμονες δεν δίνουν πολλές πιθανότητες σε αυτό το σενάριο, καμία θεωρία δεν μπορεί να απορριφθεί.

Κάθε μελέτη που γίνεται, βασίζεται στα δεδομένα της επιφάνειας του πλανήτη και ως εκ τούτου παραμένει ξεκάθαρα θεωρητική, χωρίς να μπορεί να αποδειχτεί.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ιάπωνας γεοφυσικός Kei Hirose, πριν από 4 χρόνια, ανέπτυξε μια θεωρία που παρουσιάζει την εικόνα του πυρήνα της Γης. Σύμφωνα με τον κ. Hirose, περίπου 5.000 μέτρα κάτω από τα πόδια μας, υπάρχει ένα… περίεργο δάσος από κρυστάλλους διάφορων μετάλλων.

Ο καθηγητής δημιούργησε στο εργαστήριο του συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό του πλανήτη, για να καταλήξει πως από την τεράστια θερμοκρασία και την πίεση σχηματίστηκε αυτό το ιδιόμορφο δάσος κρυστάλλων.

Κάνοντας ταλαντώσεις των νετρίνων στον πάγο

Η αποστολή IceCube στον πάγο της Ανταρκτικής έχει μετρήσει ταλαντώσεις των νετρίνων σε ενέργειες υψηλότερες από οποιαδήποτε προηγούμενη παρατήρηση. Τα ατμοσφαιρικά νετρίνα – που δημιουργούνται όταν οι κοσμικές ακτίνες συγκρούονται με μόρια στην ανώτερη ατμόσφαιρα – μπορούν να ταλαντεύονται από τη μια γεύση στην άλλη καθώς μετακινούνται προς τους ανιχνευτές στο έδαφος. Το παρατηρητήριο νετρίνων του IceCube, που βρίσκεται στον Νότιο Πόλο, έχει μετρήσει την ταλάντωση των ατμοσφαιρικών νετρίνων σε μια περιοχή ενέργειας κατά έναν παράγοντα 10 – πλάσιο από τα προηγούμενα πειράματα. Τα αποτελέσματα αυτά μειώνουν την αβεβαιότητα ορισμένων παραμέτρων ταλάντωσης, συμβάλλοντας έτσι στην επίλυση μιας έντασης στις πρόσφατες μετρήσεις.

 

Τα πειράματα που παρατηρούν τα ατμοσφαιρικά νετρίνα καταγράφουν όχι μόνο τα νετρίνα που δημιουργούνται 10 χιλιόμετρα ψηλά και πέφτουν μετά προς τα κάτω στον ανιχνευτή, αλλά και εκείνα που διαπερνούν περίπου 10.000 χιλιόμετρα μέσα από τη Γη και εμφανίζονται κινούμενα προς τα πάνω μέσα στον ανιχνευτή. Οι παλαιότερες μελέτες, εξετάζοντας τις ενέργειες του νετρίνο γύρω στο 1 GeV, εντόπισαν ένα έλλειμμα νετρίνων του μιονίου που κινούνται προς τα πάνω. Η καλύτερη εξήγηση είναι ότι καθώς περνούν από τη Γη, τα νετρίνα του μιονίου ταλαντεύονται σε νετρίνα ταυ με ένα μεγάλο εύρος «ανάμειξης». Ωστόσο, τα πρόσφατα πειράματα που χρησιμοποιούν δέσμες νετρίνων από τους επιταχυντές έχουν διαφωνήσει σχετικά με την τιμή του εύρους μίξης του νετρίνου ταυ.

 

Το πείραμα IceCube – μια σειρά με πάνω από 5000 φωτοανιχνευτές σε ένα κυβικό χιλιόμετρο πάγου της Ανταρκτικής – μπορεί να στοχεύει σε νετρίνα υψηλότερης ενέργειας από τους μικρότερους ανιχνευτές που έχουν βάση το νερό. Οι συγκρούσεις μεταξύ αυτών των νετρίνων και των νουκλεονίων στον πάγο μπορούν να δημιουργήσουν καταρράκτες σωματιδίων που παράγουν ένα ανιχνεύσιμο σήμα φωτός Cherenkov στον μεγάλο όγκο του ανιχνευτή.

 

Η συνεργασία IceCube έχει αναλύσει τα δεδομένα από το 2012 έως το 2015, προσδιορίζοντας τα ατμοσφαιρικά νετρίνα στην περιοχή των 5 έως 50 GeV. Οι παρατηρήσεις τους σχετικά με την εξαφάνιση του νετρίνου του μιονίου θέτουν νέους περιορισμούς σε ορισμένες από τις σχετικές παραμέτρους ταλάντωσης. Συγκεκριμένα, τα αποτελέσματα συμφωνούν με αυτά τα πειράματα που δείχνουν ότι το εύρος ανάμειξης μεταξύ των νετρονίων του μιονίου και του ταυ είναι κοντά στη μέγιστη επιτρεπόμενη από τη θεωρία τιμή.

Ηράκλειτος: τι είναι ο απαίδευτος άνθρωπος;

Πώς να σκεφτόμαστε τον κόσμο;

§1

απόσπασμα B 13

Κείμενο ‒ μετάφραση:

«δεῖ γὰρ τὸν χαρίεντα μήτε ῥυπᾶν μήτε αὐχμεῖν μήτε βορβόρῳ χαίρειν καθ' Ἡράκλειτον.
ὕες βορβόρῳ μᾶλλον χαίρουσιν ἢ καθαρῷ ὕδατι».

***
«Γιατί ο άνθρωπος ο πεπαιδευμένος δεν πρέπει να είναι ούτε ρυπαρός ούτε άπλυτος ούτε να χαίρεται στο βόρβορο.
Τα γουρούνια τέρπονται πιο πολύ στο βόρβορο παρά στο καθαρό νερό».

§2
Ερμηνεία ‒ κατανόηση:

     Ι. Ο πεπαιδευμένος άνθρωπος συνιστά πάντα θεμελιώδης προϋπόθεση για να μπορεί να ευδοκιμήσει μια κοινότητα των ανθρώπων. Ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει το γεγονός ότι αυτοί που άρχουν σε μια πολιτεία θα πρέπει να είναι οι πιο πεπαιδευμένοι, ώστε να νομιμοποιούνται να άρχουν τους άλλους και συγχρόνως να τους οδηγούν σε υψηλά μονοπάτια σκέψης και φρόνησης.

     ΙΙ. Η πραγματικότητα του σήμερα όμως, σε παγκόσμιο-πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και κατ’ εξοχήν στην Ελλάδα, μαρτυρά πως οι άρχοντες, ως όλο, μόνο πεπαιδευμένοι δεν είναι· άρα μόνο άρχοντες ευγενείς δεν είναι παρά τρωκτικά του συμφέροντος, της ιδιοτέλειας, της αχαλίνωτης αρχομανίας και όλων των παρεπόμενων μιας τέτοιας αρχομανίας. Κύριο παρεπόμενο, μεταξύ των άλλων, είναι η δειλία, η ανανδρία, η δικτατορία του ψεύδους και της πολιτικής απάτης με φωτοστέφανο τον εθνομηδενισό και την εθνική μειοδοσία.

     ΙΙΙ. Τα ως άνω γνωρίσματα είναι πιο έντονα χαραγμένα στις συνειδήσεις των νεοφασιστών της καθεστωτικής αριστεράς, η οποία, ακριβώς επειδή είναι κυλισμένη στο βούρκο, όπως μας λέει ο Ηράκλειτος, μπερδεύει, στις πολιτικές της, τις χαρωπές γι’ αυτήν αλλά παράνομες ακόμη και για τον κοινό νου καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων κ.λπ. με τη νόμιμη υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας. Βέβαια μια τέτοια υπεράσπιση θέλει «αρετήν και τόλμη» (Κάλβος), που τέτοιοι κλεφτοκοτάδες δεν τη διαθέτουν· γι’ αυτό κι έχουν εγκαταλείψει τη σωτηρία της χώρας, καθ’ όλα τα επίπεδα, στην «καλή βούληση» των δημίων της, δηλαδή στα ξένα αφεντικά, τα οποία υπηρετούν πιστά οι αριστεροί νεοφασίστες, με τίμημα την παραμονή τους στην εξουσία.

     ΙV. Το απόσπασμα της §1 επιχειρεί να αποτυπώσει, με πάσα δυνατή ακρίβεια, το πνεύμα του Ηρακλείτου σχετικά με τη διάκριση των ανθρώπων, με βάση την ενδότερη σχέση με τον Λόγο και τη σκέψη: ρητή διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους που ακολουθούν τον καθολικό Λόγο, την κατανοητική σκέψη, και την πλειονότητα που έχει ιδιωτική σκέψη. Κατ’ αυτό το πνεύμα, πεπαιδευμένος δεν είναι ο άνθρωπος της τυπικής εκπαίδευσης, με σημερινούς όρους, αλλά εκείνος που προχωρεί σε μια βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων. Μια τέτοια κατανόηση δηλαδή, που να μετασχηματίζει και τον ίδιο το στοχαστή: να τον καθιστά αληθινό άρχοντα της σκέψης και όχι κίβδηλο εξουσιαστή αθώων ανθρώπων.

     V. Οι πεπαιδευμένοι σκέπτονται και ενεργούν με βάση την αίσθηση του μέτρου, την ερμηνευτική διαύγαση του κόσμου, του Είναι· έτσι υψώνονται πάνω από τη μονοσήμαντη προσκόλληση στον υλικό κόσμο, στις αντινομίες του, στο διχασμό της ψυχής, στη μεγαλομανία, στη φιλαρχία, εν τέλει στον αρνητικό μηδενισμό. Να γιατί από μόνη της μια τέτοια προσκόλληση υποδηλώνει καθήλωση της ανθρώπινης ύπαρξης στο βόρβορο σαν τα γουρούνια.

     VI. Οι απαίδευτοι είναι οι καθεύδοντες και παρομοιάζονται σαν γουρούνια, που βρίσκουν τη μέγιστη ηδονή τους μέσα στο βούρκο: ύψιστη αρχή του βίου τους είναι η πάσης μορφής φιληδονία και η μόνη «αρετή» της ψυχής είναι η ανοσιότητα, η ανηθικότητα, η εξαπάτηση, η φαυλότητα, με μια λέξη: όλες οι σημάνσεις που περικλείει η λέξη βούρκος.

     VII. Ο Ηράκλειτος λοιπόν φέρνει σε συζήτηση την αντίθεση ανάμεσα στην αξιακή εκτίμηση και προτίμηση των πραγμάτων ανάλογα με τη φύση, το Είναι των όντων: τα ζωικά όντα, εδώ τα γουρούνια, που δεν έχουν καμιά πρόσβαση στον Λόγο, βρίσκουν τη χαρά της ύπαρξής τους στο βούρκο, ενώ τα ανθρώπινα όντα, δυνάμει του Λόγου, γίνονται έμφρονα και χαίρονται με ή στο καθαρό νερό: ο ρυθμός του Είναι τους αναζητείται στη διαύγασή τους ως όντων που σκέφτονται το Είναι (τους).