Ο πολιτισμός ενός ανθρώπου είναι η ζούγκλα ενός άλλου.

 "Πριν φτάσουν οι λευκοί αδελφοί μας για να μας εκπολιτίσουν δεν είχαμε κανένα είδος φυλακής.

Εξαιτίας αυτού, δεν είχαμε καθόλου παραβάτες. Χωρίς φυλακή, δεν μπορεί να υπάρχουν παραβάτες. Δεν είχαμε ούτε κλειδαριές, ούτε κλειδιά, επομένως, μεταξύ μας δεν υπήρχαν κλέφτες.

Στην περίπτωση που κάποιος ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά ένα άλογο, μια σκηνή ή μια κουβέρτα, αυτά τα έπαιρνε ως δώρο.

Παραήμασταν απολίτιστοι για να δίνουμε μεγάλη σημασία στην ιδιωτική περιουσία. Δεν ξέραμε οποιοδήποτε είδος χρήματος και κατά συνέπεια, η αξία ενός ανθρώπου δεν καθορίζονταν από τον πλούτο του.

Δεν είχαμε θεσπίσει γραπτούς νόμους, ούτε δικηγόρους, ούτε πολιτικούς, ως εκ τούτου, δεν ήμασταν σε θέση να κλέβουμε και να εξαπατούμε ο ένας τον άλλο. Ήμασταν πραγματικά σε κακή κατάσταση, προτού φτάσει ο λευκός άνθρωπος και δεν ξέρω πώς να εξηγήσω πώς ήμασταν σε θέση να τα βγάζουμε πέρα χωρίς αυτά τα θεμελιώδη πράγματα που (όπως μας λένε) είναι τόσο απαραίτητα για μια πολιτισμένη κοινωνία. "

John (Fire) Lame Deer Tick"

Η αθεΐα δεν χρειάζεται την ύπαρξη της «ψυχής»

Συνέντευξη του Αποστόλη Λυμπερίδη

Ερώτηση: Γιατί πιστεύετε ότι το ζήτημα του θανάτου και της ύπαρξης της ψυχής παίζει διαχρονικά σημαντικό ρόλο στις ανά τον κόσμο θρησκείες και φιλοσοφικές σχολές;

Αποστόλης Λυμπερίδης (Α.Λ.): Γιατί ήταν ακριβώς αυτά που έβαλαν το μυαλό του πρώτου νοήμονος ανθρώπου να φανταστεί και να δημιουργήσει αυτά που θα τον προστάτευαν, όχι μόνο από το φόβο όσο ζούσε, αλλά και από τον φόβο του θανάτου. Την ουτοπία του την είπε επέκεινα και φαίνεται ήταν λυτρωτική. Ο θάνατος γιατί τον φόβιζε και η σύλληψη της ιδέας της ψυχής του επέτρεπε να αντισταθεί στο θάνατο, ελπίζοντας ότι και μετά από αυτόν θα συνεχίσει να ζει σε έναν άλλο κόσμο. Άλλη λύση άλλωστε δεν είχε και η παρηγοριά αυτή διαιωνίστηκε αφού την υπερασπίστηκαν οι πιο σοφοί άνδρες της κοινότητας, οι μάγοι, που ήταν οι θεματοφύλακες της γνώσης και ολόκληρη η φυλή όφειλε τυφλή πίστη σε ότι έλεγαν αυτοί οι παράξενοι σοφοί.

Η τεράστια φιλολογία όλων των αρχαίων λαών, διατηρημένη αρχικά με την παράδοση, γνωστή σε μας σαν μύθος, αποδεικνύει ότι όλοι οι μύθοι έχουν ριγμένες τις ρίζες τους στον πρωτόγονο ανιμισμό, ξεκαθαρίζοντας με ακρίβεια το ζήτημα της καταγωγής των θρησκειών που σήμερα πραγματεύεται η ανθρωπολογία.

Οι πρώτες θρησκευτικές αντιλήψεις λοιπόν γεννήθηκαν πρώτα από τον φόβο για το θάνατο και μετά μέσω της φαντασίας, ο άνθρωπος προσπάθησε να ερμηνεύσει τους φόβους του, δίνοντας τη λύση που τον βόλευε. Φόβος και Ελπίδα είναι οι θεμελιώδες κολώνες της πίστης πάνω στις οποίες όχι μόνο από άγνοια οι πρώτοι άνθρωποι πίστεψαν, αλλά μέσω αυτών και σήμερα οι επιτήδειοι επινοητές, είτε από άγνοια και αυτοί, είτε από πρόθεση, συνεχίζουν να διαιωνίζουν τις πανάρχαιες αντιλήψεις για την anima (ψυχή) που υποτίθεται, σαν πνεύμα και πνοή, φιλοξενείται όσο αυτό αναπνέει. Η επίσκεψη στο όνειρο και η αναχώρηση στο θάνατο ήταν καλές «ενδείξεις» για να πιστέψει ακλόνητα σε τέτοιες δοξασίες.

Τα πνεύματα αυτά όχι μόνο προσωποποίησαν τα φυσικά φαινόμενα, για τα οποία είχαν άγνοια, αλλά μέσω του ανθρωπομορφισμού δημιούργησαν θεότητες που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας και σήμερα εκφράζουν την ίδια ακριβώς αυταπάτη που κάποιοι μάλιστα την ντύνουν και με επιστημονικό μανδύα.

Ερώτηση: Τι πρεσβεύει ο αθεϊσμός για την ύπαρξη της ψυχής και ποια η θέση του σχετικά με θεωρίες όπως η μετενσάρκωση;

Αποστόλης Λυμπερίδης (Α.Λ.): Ο αθεϊσμός φυσικά και δεν δέχεται τον όρο «ψυχή» έτσι όπως τον όρισε ο πρωτόγονος άνθρωπος και τον συντήρησε η πίστη στο Πνεύμα και το Θεό. Όμως για να μην αφήσει τη λέξη να χηρέψει έδωσε σ’ αυτήν την έννοια του «ψυχισμού» ντύνοντάς την με ένα υλιστικό υπόστρωμα, αυτό του πνεύματος, για τις γνωστικές διαδικασίες και αυτό της «ψυχής» για τις συναισθηματικές. Θεωρώντας τις εγκεφαλικές αυτές διαδικασίες αξεχώριστες, παρόλο που η μια εντοπίζεται στο φλοιό και η άλλη στα βαθύτερα εγκεφαλικά στρώματα, θα μπορούσαμε να τις κατατάξουμε στη συνείδηση, ορίζοντας σαν ψυχή του ανθρώπου τις εσωτερικευμένες σχέσεις του ανθρώπου με τον κόσμο και την κοινωνία όπου ζει. Ο ψυχισμός του ανθρώπου λοιπόν είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της φυλογένεσης, αλλά και της ανθρωπογέννησης και της κοινωνικής του ζωής και όχι ουσία που μας την δίνει ο θεός. Αυτό ακριβώς είναι που μόνο η νόηση μας διαφοροποιεί από το άλλο ζωικό βασίλειο, γι αυτό και ο άνθρωπος λέγεται «ζώον λογικόν», σε αντιδιαστολή με τις θρησκείες που θεωρούν ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή, παρόλο που τα ζώα εκφράζουν πλήθος συγκινήσεων και αναγκών με κινήσεις και κραυγές.

Μετά από όλα αυτά πώς θα ήταν δυνατόν ένας άθεος να πιστεύει στη θεωρία της μετενσάρκωσης; Η ψυχή, όπως είπαμε, δεν είναι ουσία που πάει από το ένα σώμα στο άλλο.

Οι πιστοί βρήκαν βολική την ψυχή για να δικαιολογήσουν μεταξύ άλλων και την ηθική ανταμοιβή, ενδύοντας τα σώματα, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης στο «Περί ψυχής» αναφερόμενος στον Πυθαγόρα. Ο τελευταίος, σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο, θυμόταν μέχρι και τις τέσσερις προηγούμενες ζωές του και από εκεί, ο λάτρης του Πυθαγόρα, Πλάτων, φαίνεται να επινόησε την ανάμνηση των ιδεών.

Εδώ θα ήταν καλύτερο να αφήσουμε τη λέξη να χηρέψει!

Ερώτηση: Μιας και έχετε μελετήσει επισταμένα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, θα μπορούσατε να μας αναφέρετε κάποιες αρχαίες σχολές που να προσεγγίζουν το ζήτημα του θανάτου και της ψυχής με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι σύγχρονοι άθεοι;

Αποστόλης Λυμπερίδης (Α.Λ.): Στη φυσιοκρατία των αρχαίων χρόνων μέσω του Θαλή, Δημόκριτου και Επίκουρου η ψυχή εμφανίζεται σαν ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου, αλληλένδετη με τα αισθήματα και τη νόηση του ανθρώπου. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τον ψυχισμό που υποστηρίζουμε εμείς!

Ο Αντιφών μάλιστα, συνομήλικος του Σωκράτη, ήταν ο πρώτος Αθηναίος σοφιστής που διακήρυττε ότι η ρίζα των ψυχικά ασθενών βρίσκεται στο νου μας και η θεραπεία που επιδείκνυε ήταν η σωστή συνέτιση. Λέγεται μάλιστα ότι είχε ανοίξει και κλινική στην Κόρινθο για τη θεραπεία της μελαγχολίας. Καθόλου παράξενο που ο ψυχισμός σήμερα αποτελεί αντικείμενο της Ψυχολογίας.

Εκεί όμως που η ψυχή των ιδεαλιστών απομυθοποιείται και πλήρως καταπολεμείται ο φόβος του θανάτου είναι στον Επίκουρο.

Μεγάλο παράγοντα φόβου θεωρούσε ο Επίκουρος το θάνατο, που ο σώφρων έπρεπε να διώξει πάση θυσία. «Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα» έλεγε στον μαθητή του Μενοικέα «ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς!»

Η αισθησιοκρατία του άλλωστε πρόσταζε «…ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται κι ό,τι δεν αισθάνεται δε μας αφορά».

Η λεγόμενη Τετραφάρμακος είναι η Επικούρεια συνταγή για την ευτυχία της ζωής «Ο θεός δεν είναι επίφοβος, ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία, το καλό κερδίζεται εύκολα και το κακό εύκολα αντέχεται».

«Η ζωή είναι γλυκιά όταν λείπει ο φόβος του θανάτου» θα συμπληρώσει ο Διογένης Οινοανδέας δύο αιώνες αργότερα.

Και ο Ρωμαίος επικούρειος ποιητής και φιλόσοφος Λουκρήτιος Κάρος το τελευταίο αιώνα πριν την νέα χρονολόγησή μας, τόσο λυρικά μας εκθέτει ποιήματα προκειμένου να σκορπίσει τα μυστικιστικά σκοτάδια και τις δεισιδαιμονίες των καιρών του. «…αυτό το φόβο λοιπόν, αυτά τα σκοτάδια της ψυχής, ας μην περιμένουμε να τα σκορπίσουν οι αχτίδες του ήλιου, μήτε τα φωτεινά βέλη της μέρας, μόνο η μελέτη κι η ερμηνεία της φύσης μπορεί να τα διαλύσει»

Έπειτα ήρθε ο χριστιανισμός και έπεσε βαθύ σκοτάδι, μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού και του Διαλεκτικού Υλισμού, που οι αχτίδες τους διέλυσαν τα σκοτάδια του Μεσαίωνα ανακαλύπτοντας τους νόμους που κινούσαν την ύλη και γελοιοποιούσαν το θάνατο.

Το επέκεινα τελικά ήταν ένας καλός τρόπος χειραγώγησης του νου και της συνείδησης του ανθρώπου, αρκεί ο άνθρωπος να ήταν δεμένος στο άρμα του Ιδεαλισμού και βαθύτατα θρήσκος.

Σήμερα δεν χρειάζεται να είσαι ιδιαίτερα θρήσκος. Η πλύση του εγκεφάλου είναι τέτοια που το επέκεινα το θεωρείς δεδομένο.

Ερώτηση: Επιβίωσαν αυτές οι απόψεις στον κόσμο προ Διαφωτισμού; Ποια ήταν τα κινήματα ή οι προσωπικότητες που υποστήριξαν αυτές τις θέσεις;

Αποστόλης Λυμπερίδης (Α.Λ.): Το 1625 ο Πιέρ Γκασεντί καταπιανόταν με την αστρονομία και την επικούρεια φιλοσοφία και οι υλιστικές ιδέες αναβιώνουν και πάλι. Εμπλουτίζονται με τον Τόμας Χομπς που θεωρείται ο θεμελιωτής του μηχανιστικού υλισμού.

Παρακολουθώντας την εξέλιξη της Φιλοσοφικής σκέψης, μετά το 16ο αιώνα, παρατηρείται ραγδαία εξάπλωση του Ντεϊσμού, των φυσικών θρησκειών και των πανθεϊστικών αντιλήψεων (Σπινόζα).

Ο άνθρωπος, επιτέλους κατάλαβε ότι η ανθρώπινη συνείδηση όχι μόνο εξαρτάται από τη λειτουργία του εγκεφάλου αλλά είναι και προϊόν της (Ντιντερώ, Λαμετρί).

Ο άνθρωπος είναι μια μηχανή και η νόησή του μία λειτουργία του εγκεφάλου. Η φύσις επίσης διέπεται από φυσικούς νόμους (Χόλμπαχ).

Ο άνθρωπος, έλεγε ο Πιέρ Μπάυλ τον 17ο αιώνα γίνεται κατώτερος όχι με τον αθεϊσμό αλλά με τις δεισιδαιμονίες!

Η σκέψη, τόνιζε ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ τον 19ο αιώνα εξαρτάται από τον εγκέφαλο και γι αυτό, πίστευε ότι, η νόηση είναι αναπόσπαστη από την ύλη.

«Το Είναι δεν μπορεί να μείνει χωρισμένο από τη συνείδηση. Ούτε η συνείδηση από το Είναι» έλεγε ο Μάρξ και ο Ένγκελς στα τέλη του ίδιου αιώνα, διατυπώνοντας την Διαλεκτική της Φύσης.

Η φιλοσοφία είχε γίνει πια επιστημονική και στη φύση, όπως έλεγε ο Λαπλάς, δεν υπήρχε θέση για το θεό.

Ερώτηση: Ποια είναι η γνώμη σας για τις λεγόμενες «επιθανάτιες εμπειρίες» που βιώνουν ορισμένοι ασθενείς και που συχνά χρησιμοποιούνται ως ενδείξεις της ύπαρξης μιας μεταθανάτιας πραγματικότητας;

Αποστόλης Λυμπερίδης (Α.Λ.): Οι λεγόμενες «επιθανάτιες εμπειρίες» σαν ανάμνηση από την εμπειρία νεκροφανειών, κατά τη γνώμη μου, δεν αποτελούν καμιά ένδειξη ύπαρξης μεταθανάτιας πραγματικότητας. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Τα συμπεράσματα που κατά καιρούς ακούγονται και συνήθως φουσκώνονται για προφανείς λόγους είναι παντελώς αυθαίρετα.

Είπαμε πιο πάνω ότι ο ψυχισμός του ανθρώπου είναι ζωντανός όσο αυτός έχει συνείδηση, όσο δηλαδή ο εγκέφαλός του οξυγονώνεται και δραστηριοποιείται. Όταν αυτός διακοπεί μαζί του διακόπτεται, πρώτα η συνείδηση και μαζί και η βιολογική του ζωή. Το άτομο τότε θεωρείται κλινικά νεκρό.

Κάποιοι ανανήψαντες από κάποια νεκροφάνεια περιγράφουν πανομοιότυπα σχεδόν τις ίδιες «εμπειρίες» που λόγω πίστης εκλαμβάνονται σαν απόδειξη ότι είχαν τάχα μία εξωσωματική εμπειρία. Όμως η αλήθεια είναι ότι μάλλον κάποιοι αισθητηριακοί οδοί στον εγκέφαλο των συγκεκριμένων ασθενών πρέπει να παραμένουν ενεργοί, επιτρέποντάς τους έτσι να αντιλαμβάνονται κάποια από τα ερεθίσματα του άμεσου περιβάλλοντός τους, όπως του φωτός, ειδικά κατά την στιγμή όπου αρχίζουν να συνειδητοποιούν την πραγματικότητα. Ήχοι και φώτα είναι κοινές εμπειρίες ακόμα και όσων έχουν λιποθυμήσει συνειδητοποιώντας τα ερεθίσματα κατά τη στιγμή που συνέρχονται.

Όσο για το φαινόμενο της νεκροφάνειας, δεν είναι του παρόντος και φυσικά καμιά σχέση με το θέμα του επέκεινα δεν έχει.

Ερώτηση: Τι θα συμβουλεύατε κάποιον συνάνθρωπό σας τον οποίον απασχολούν έντονα σκέψεις αναφορικά με το επέκεινα;

Αποστόλης Λυμπερίδης (Α.Λ.): Θα του πρότεινα να διαβάσει, ανεπιφύλακτα, Επίκουρο και Λουκρήτιο! Σας εξήγησα, πιο πάνω, γιατί.

Ερώτηση: Ποια πλεονεκτήματα θα βλέπατε σε μία κοινωνία τα μέλη της οποίας δεν θα γνώριζαν τι εστί φόβος θανάτου;

Αποστόλης Λυμπερίδης (Α.Λ.): Φόβος για το θάνατο υπάρχει όσο υπάρχει το ενδεχόμενο της ψυχής. Όταν ο άνθρωπος αντιληφθεί ότι με το θάνατο του σώματος καμιά ψυχή δεν επιβιώνει σταματά να τον απασχολεί το επέκεινα. Χωρίς το φόβο του θανάτου, της ανταμοιβής και της τιμωρίας στο επέκεινα, η συνείδηση δεν τιθασεύεται από καμιά υπερφυσική πίστη και οι θρησκείες γίνονται χίμαιρα που τις παίρνει ο αέρας.

Πιο πάνω σας απαρίθμησα φιλοσόφους ολκής που άλλαξαν τα δεδομένα του φιλοσοφικού στοχασμού και απάντησαν στα «αναπάντητα» ερωτήματα που έβαζε η θρησκευτική πίστη αποκρύπτοντας την αλήθεια. Όμως μπροστά στην πρόκληση αυτού του ερωτήματος θα δρέψω καρπούς με την κοινή λογική ενός ιερέα του 18ου αιώνα. Του Ζαν Μελιέ, που πριν πεθάνει κατάφερε να γράψει ένα πόνημα εκφράζοντας τον φιλοσοφικό του στοχασμό ότι τελικά θεός δεν υπάρχει. Πρέπει να ήταν υπερήφανος όταν εκ του ασφαλούς προειδοποιούσε την Εκκλησία με τα εξής λόγια «Αδιαφορώ για τους προβληματισμούς που θα σας προκαλέσω, όμως δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα! Οι νεκροί είναι εκτός πεδίου της δράσης των ζωντανών! Οι ιερείς, οι ιεροκήρυκες ας κάνουν το κορμί μου ό,τι θέλουν. Ας το ξεσκίσουν, ας το κατακομματιάσουν, ας το ψήσουν ή ας το κάνουν φρικασέ και ας το φάνε ακόμα με τα μπαχαρικά της αρεσκείας τους, εγώ ουδόλως ανησυχώ. Θα βρίσκουμε από δω και στο εξής έξω από τη δικαιοδοσία τους, τίποτε δε θα μπορεί πια να με τρομάξει».

Ο Μελιέ πραγματικά ήταν άτρωτος πια. Τον αγώνα του τον έκανε μέσα από την ανυπαρξία του, καθιστώντας όμως τον ίδιο αθάνατο στις συνειδήσεις των έντιμων αγωνιστών που θα συνεχίσουν στο μέλλον να αγωνίζονται για την αλήθεια αιώνια, καθιστώντας την τελευταία στο βάθρο της και καταβαραθρώνοντας το ψέμα και τη δεισιδαιμονία. Στη διάρκεια της ζωής του είδε να θανατώνονται αρκετοί συνάδελφοί του για τις αντιθρησκευτικές τους θέσεις επειδή δεν ήταν αρεστές στην Εκκλησία.

Αναμφίβολα ο παπάς Μελιέ σηματοδότησε την εποχή του, επηρεάζοντας τους κατοπινούς αγωνιστές υπέρ της ελευθερίας της συνείδησης και του Αθεϊσμού, βάζοντας τέρμα στο ψέμα, την υποκρισία και τη δεισιδαιμονία που αμαυρώνουν τη λογική και συσκοτίζουν την αλήθεια.

Ο αγώνας υπέρ του Αθεϊσμού λοιπόν μπορούσε να ξεκινήσει ακόμα και με έναν παπά, που οι ιδέες του αναμφίβολα είναι ειλικρινείς και ο αυθορμητισμός του ακαταμάχητος! Πριν επιχειρήσουμε λοιπόν να αλλάξουμε τον κόσμο, ας κάνει ο καθένας τη δική του προσωπική επανάσταση. Τέτοια είναι η δύναμή του νου. Με την βοήθεια της λογικής, όχι μόνο απομακρύνουμε το φόβο του θανάτου, αλλά μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο!

Μικροί φαύλοι κύκλοι.

 
«Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος από χρώματα από αινίγματα και σημασίες, όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας ανήκει. Τίποτα στην ουσία δεν κατέχουμε. Ακόμα κι εκείνοι που μπορούν και στοχάζονται, βρίσκονται δέσμιοι στα κλουβιά που μοναχοί τους έφτιαξαν, αιχμαλωτισμένοι στο βάθος της γνώσης τους και περιφέρονται μέσα στο στενό τους χώρο, με το βλέμμα καρφωμένο στα κάγκελα. Ο ευτυχέστερος όλων, είναι εκείνος που μπορεί μέσα από ένα κενό, να βλέπει κάτι απ’ έξω, κάτι από το υπερπέραν»

Το όραμα, ο στόχος, η προσπάθεια, η επιτυχία, ευκλεής αποδοχή και έπειτα τι;

 

Η διαχείριση της χαράς είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και δύσκολο. Ο ίσος καταμερισμός των εξαιρετικών συναισθημάτων που μεθούν, στα σωστά σημεία, επίσης κάτι ανάλογο.

 

Η χαρά ακολουθείται από τη λύπη. Η άνοδος από την πτώση και αντιστρόφως βεβαίως.

 

Η επίτευξη –ενός στόχου- δεν είναι παρά μόνον η αρχή. Δεν είναι το τέλος –το αίσιο- όπως εσφαλμένα θεωρείται. Είναι η αρχή ή έστω μία κουκίδα στην μέση της περιφέρειας του κύκλου που διαγράψει τη καμπύλη γραμμή του από την στιγμή της απόφασης. Από την ώρα της στοχοθεσίας.

 

Το μετέπειτα συναίσθημα, η ανάπαυση, εγκυμονεί. Φέρει εκτός από δάφνες και αγωνία. Η διατήρηση της φήμης, του οφέλους, της χαράς της πρώτης επιτυχίας, όλα συνθέτουν το σκηνικό της επόμενης ή της μεθεπόμενης μέρας.

 

Όλα συνηγορούν, όλα παλεύουν ορίζοντας πως ο όταν ο κύκλος επιτέλους κλείσει θα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Όμοιοι μέσα στους εαυτούς μας ακόμα να ζητάμε, να αναζητάμε (σε μία καλή περίπτωση) ή να αναρωτιόμαστε. Να κάνουμε τις προσθέσεις και η σούμα να διαφέρει από κόπους, από θυσίες και από όλα εκείνα που αρχικά υποσχόταν το εγχείρημα (στην πίσω του όψη). Διότι στο τέλος αυτή πρωτοστατεί. Το έσχατο υπόλοιπο που στέκει όπισθεν της υποδιαστολής. Ο λόγος των πάντων και η διαχρονική τους αξία. Το λαμπρό ρεζουμέ.

 

Η γνώση! Το μόνο και άξιο κέρδος.

 

Παιχνίδι για το παιχνίδι λοιπόν; (μια και το –ουσιώδες- κέρδος ποτέ δεν είναι εμφανές.) Θα έλεγα πως όχι.

Παιχνίδι για την ευμενή αντιμετώπιση των έντιμων συναισθημάτων και ας προκύψει εκείνο που είναι να προκύψει.

 

Αγώνας για την πειθώ ενός εαυτού που καλεί παρακαλώντας εαυτόν.

 

Του εαυτού εκείνου που ακόμα δεν γνωρίζει ότι το μέγα ‘’καλό’’ συντελείται από εμάς για εμάς, καθώς πίσω από κάθε επιτυχία ευεργετούμε πρωτίστως τον υπόγειο –και πλέον ουσιώδη- ψυχισμό μας και κατόπιν το πρόσωπο –το δικό μας- που χαμογελά στους γύρω την στιγμή που όλα αυτά συμβαίνουν στο μέσον του κύκλου, καθ’ οδόν, διότι η υπόθεση δεν έχει οριστικά κλείσει. Ο πόλεμος δεν έχει ακόμα τελειώσει. Επίκειται ο κόπος της διατήρησης των κεκτημένων. Της συνέχισης των επιτυχιών. Της απόδειξης του άξιου των επαίνων. Τα συμπαρομαρτούντα. (Συν+παρά+αμαρτία)

 

Την όποια ανάπαυση-εφησυχασμό, ακολουθεί η λησμονιά. Το προσωπικό όνειδος. Η αυτομομφή. Η χρέωση πως τάχα μέχρι εδώ ήταν...

 

‘’Ο εχθρός του ονείρου είναι η πραγματικότητα’’ έγραψα σε κάποιο μέρος του βιβλίου μου Ήφαες Αδελαή, μα όταν το έγραφα δεν είχα αναλογισθεί –παρασυρόμενος από τη ροή της γραφής- όλες τις προεκτάσεις που θα μπορούσε να ενέχει η πρόταση.

 

Δεν είχα κοιτάξει ότι πίσω από την επίτευξη-εκπλήρωση, ελλοχεύει η πτώση, άλλως το μάταιο. Το σκοτεινό μάταιο, που φωτίζεται όμως από εκείνο το είδος της συναίσθησης, εκείνο το είδος της ιδέας, όπου χωρίς κομπασμό, μετά τη κατάκτηση –του ονείρου- καταφέρνει να κάνει τη κρίση του ατόμου κατά τι καλύτερη. Επιεικέστερη, θα ήταν ίσως η σωστότερη λέξη μια και όλοι εμπίπτουμε στο σύνδρομο της πίστης της υπερβολικής αξίας των λόγων μας.

 

Η ιδέα. Αυτή είναι το δώρο στο κουτί που παλεύαμε να ανοίξουμε. Αυτή η χαρά μαζί με την γνώση που είπαμε παραπάνω. Εκεί θα πρέπει να εστιάσει ο κάθε επιτυχών/ουσα ώστε να καταφέρει να κρατήσει το άριστο των κερδών στο σημείο της συμβολής, στο σημείο της ολοκλήρωσης του κύκλου, πριν την έναρξη της επόμενης καμπύλης τροχιάς. (1)

 

Τότε ο στόχος σαρώνεται. Τότε και μόνο τότε ο κύκλος λύεται –αλλιώς καταντά φαύλος-, όταν θα καταφέρει να αναλογισθεί το υποκείμενο ότι τα πάντα εμπίπτουν στο πεπερασμένο του χρόνου και άρα η οδός της ευτυχίας-ολοκλήρωσης-αυτάρκειας, (του ατόμου) κρίνεται ως μόνος ολοφώτεινος σκοπός. Κουκίδα ομοίως σε ένα κύκλο δίχως αρχή αλλά με σίγουρο τέλος.

------------------

1«Και φαντάσου πως τίποτα δεν είσαι. Τίποτα παραπάνω από ότι νομίζουν οι κάποιοι για σένα, ό,τι και εάν λες»

Η δράση

Και εκεί που για χρόνια καθόμουν και σχέδια έκανα, ανακάλυψα ότι ενώ είχα μαζέψει όνειρα σωρό, όσο καθόμουν, ούτε ένα δεν είχα κάνει πραγματικότητα.

Και εκεί που ατένιζα το μέλλον μου πόσο μακρινό μου φαινόταν, ανακάλυψα ότι τελικά, όποτε προς αυτό βήματα έκανα, εκείνο πιο κοντά ερχόταν.

Και εκεί που έβλεπα τα πόδια μου από το φόβο να είναι βαριά, μόλις σήκωσα το κεφάλι μου ορθό και κοίταξα εμπρός, τα πόδια ακολουθούσαν το βλέμμα μου.

Και εκεί που πίστευα πως μια ευκαιρία μου λείπει, μόλις άρχισα τις ικανότητές μου και την αντίληψή μου να καλλιεργώ, είδα τις ευκαιρίες να είναι ένα σωρό.

Και εκεί που νόμιζα πως των άλλων το δρόμο πρέπει να αντιγράψω, σαν πρόσεξα το μονοπάτι μου “αυστηρώς προσωπικό” έγραφε, και μόνος θα το λαξεύσω.

Και εκεί που τις νύχτες ίδρωνα από τους εφιάλτες περικυκλωμένος από την αμφιβολία, την ένταση, και την αγωνία, ανακάλυψα ότι όταν το πρωί για τα όνειρά μου κίναγα, ακόμα και ιδρωμένος που ήμουν, τα όνειρα άρχισα να απολαμβάνω.

Επειδή, ότι και να νόμιζα, ότι και αν θεωρούσα για τον κόσμο όλο, η δράση είναι αυτή που αποτέλεσμα θα φέρει. Αν δρω προς την καθήλωσή μου, καθήλωση θα βρω. Αν δρω προς την ανάπτυξή μου, ανάπτυξη θα απολαύσω.

Η μητέρα όλων των μαχών, είναι να γίνει μέσα μας. Όπως τα μέσα μας, έτσι και τα έξω μας λέει η σοφία. Η πρώτη δράση είναι για τις πεποιθήσεις μας. Κανείς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα, αν η δράση του συγκρούεται με τα πιστεύω του.

Το να θέλεις, δεν αρκεί.

Πρέπει και να το πιστεύεις.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στο Μαντείο τους, όχι επειδή ήταν προληπτικοί και ανόητοι, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να πιστεύουν σ΄ αυτό

"Ξέρω καλά ότι ο θεός έτσι πάντα ενεργεί: τον σοφό παρακινεί μ΄ αινιγματικά λόγια, και τους ανόητους διδάσκει καθαρά και σύντομα" Σοφοκλής.

Η ετυμολογία της μαντικής και της μαντείας ανάγεται στο ρήμα μαίνεσθαι. Δηλαδή τα σχετικά φαινόμενα θεωρούνταν καταστάσεις ιερής μανίας, δηλαδή έκστασης κάτι που σημαίνει την, έως ένα βαθμό, απώλεια του εγώ όσο διαρκούσε η κατάσταση αυτή. Στον αρχαίο κόσμο η μαντική συνδεόταν με κάποια θεότητα, που πρόσφερε την πληροφορία που λάμβανε ο μάντης, ο οποίος ήταν το διάμεσο μέσω του οποίου η θεότητα πληροφορούσε για το μέλλον.

Υπήρχαν τεχνητοί τρόποι για να μεταβεί το πρόσωπο σε κατάσταση «διαμεσότητας». Ας θυμηθούμε τα φύλλα δάφνης της Πυθίας ως ένα μικρό παράδειγμα. Κατά τον Πλούταρχο η πρόβλεψη του μέλλοντος είναι αποτέλεσμα συντονισμού της ψυχής του μάντη με τον κόσμο του υπερπέραν, ο οποίος φωτίζεται από τον Απόλλωνα - θεό του φωτός και του Ήλιου - οι ακτίνες του οποίου ξεδιαλύνουν το σκότος και τίποτα δεν είναι κρυφό από αυτόν. Η Κασσάνδρα, οι Σίβυλλες και οι Πυθίες θεωρούνταν « 'εξ 'Απόλλωνος μαινόμεναι ».

Η αγωνία και ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο και η επιθυμία του να προσεγγίσει την αιωνιότητα, αποτελούν βασικό έναυσμα της προσπάθειάς του να εξηγήσει και να αναλύσει τα συμβάντα του παρελθόντος αλλά και να έχει επίγνωση των συμβάντων του μέλλοντος με κάθε μέσο. Ένα απ’ αυτά τα μέσα αποτελεί η μαντεία. Μαντεία λοιπόν είναι η τέχνη πρόβλεψης του μέλλοντος και ερμηνείας του παρόντος και του παρελθόντος με μέσα που δεν βασίζονται στη λογική και στην επιστήμη. Βασικό της στοιχείο είναι αναμφισβήτητα ο νόμος της αιτιότητας, δηλαδή η αναζήτηση των αιτιών μιας ενέργειας για να είναι εφικτή η πρόγνωση του μέλλοντος. Επίσης ίσως, όπως μας λέει η Εύα Πάλμερ στο βιβλίο της "Ιερός Πανικός", "μερικές φορές, κατά τη διάρκεια ενός κύκλου εμπειριών, μια αστραπή από έναν κύκλο να ξεφεύγει και να διαπερνά το σπίτι κάποιου, έτσι που η όρασή του να θαμπώνεται από το περίσσειο φως" ή, να προσθέσουμε, η εσωτερική όρασή του να μεγθύνεται έως του σημείου ένας ανώτερος εαυτός να δίνει απαντήσεις σε χρόνια διατυπωμένα ερωτήματα...

Ο Σωκράτης πίστευε πως η μαντική μπορεί να γίνει κτήμα κάθε ανθρώπου μέσω της αυτογνωσίας. Για τους Στωικούς κάθε συμβάν συνδέεται με το σύνολο των γεγονότων, παρελθόντων, παρόντων και μελλόντων. Κατά τον Δημόκριτο οι ψυχές των προφητών και των τρελλών έχουν διαφορετική σύνθεση από τις ψυχές των υπόλοιπων ανθρώπων. Προκειμένου να επιτευχθεί η πρόγνωση είναι απαραίτητο η ψυχή να ελευθερωθεί από τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου. Γι' αυτό και οι μαντικές ικανότητες αυξάνονται στο μέγιστο σε κατάσταση ύπνωσης ή έκστασης.

Η ανίχνευση του αγνώστου κατά τους αρχαίους Έλληνες γινόταν μέσω των Θεών ή των σημείων που εκείνοι δίνουν στους ανθρώπους. Αυτό επιτυγχάνονταν με άμεσο, έμμεσο, σαφή ή συμβολικό τρόπο.

Οι αρχαίοι Έλληνες διαιρούσαν τη μαντική τέχνη σε δύο κατηγορίες: στην άτεχνη και την έντεχνη, ονόματα τα οποία αποδόθηκαν από τον Κικέρων στο Περί Μαντείας (De Divinatione). Η φυσική ή άτεχνος μαντεία ήταν μια «έμφυτη» ικανότητα προφητείας, μια θεόπνευστη ορμή, που μ’ αυτήν ο άνθρωπος γινόταν όργανο θείου πνεύματος. Αποτελούσε ένα χάρισμα που ασκούνταν με άμεσο τρόπο από ένα αγνό άτομο και ήταν κάθε στιγμή έτοιμο να δεχθεί την έμπνευση και να αποκαλύψει τη θεία βούληση. Από την άλλη πλευρά, η έντεχνη ή επαγωγική μαντεία διδασκόταν και συμπληρωνόταν από μακροχρόνια προσωπική πείρα. Διακρινόταν σε μαντική από έμψυχα όντα ή φυτά και σε μαντική από άψυχα αντικείμενα.

Οι Έλληνες θεωρούσαν πιο παλιά και επομένως πιο σεβαστή την άτεχνη μαντεία. Υπάρχουν δύο τρόποι άσκησης της άτεχνης μαντείας: α) «διά εμπνεύσεως» και β) «δια χρησμών» . Η πρώτη εξασκούταν μόνο από άτομα τα οποία βρίσκονταν σε κατάσταση έμπνευσης και δεν ήταν απαραιτήτως ιερείς. Αντίθετα η δεύτερη εξασκούταν από μάντεις, ιερείς, κλπ οι οποίοι έπεφταν σε έκσταση με διάφορα τεχνητά μέσα.

Ο πρώτος τρόπος άσκησης της άτεχνης μαντείας, δηλαδή «διά εμπνεύσεως» ασκούταν από τριών ειδών μάντεις: τους δαιμονόληπτες, τους ενθουσιαστικούς και τους εκστατικούς. Οι δαιμονόληπτοι αποκαλούνταν «πυθωνικοί ή πύθωνες» και «εγγαστρίμυθοι ή εγγαστρίται» σε περίπτωση που έφεραν στην κοιλιά τους δαίμονες/θεούς. Ο πρώτος που δίδαξε αυτήν την τεχνική ήταν ο Ευρυκλής. Οι ενθουσιαστικοί (Ορφεύς, Μουσαίος, Αμφίων κλπ) ήταν μάντεις ή άλλα πρόσωπα που περιέπεφταν ξαφνικά σε μαντική έξαρση. Τέλος, οι εκστατικοί περιέπεφταν σε πλήρη αναισθησία για πολύ ώρα, κατά την οποία η ψυχή τους απελευθερωνόταν από το σώμα και αποκτούσε πολύ ισχυρές δυνάμεις. Χαρακτηριστικά παράδειγμα αποτελούν ο μάντης Επιμενίδης και από γυναίκες η Κασσάνδρα, η Πυθία και οι Σίβυλλες. Τέλος στη θεία έμπνευση εντάσσονται και τα όνειρα, τα οποία στέλνονταν από τους θεούς (π.χ. ο Όνειρος). Στα όνειρα εμφανίζονταν θεότητες ή σκιές πεθαμένων και με έναν συμβολικό τρόπο δήλωναν τη βούληση των θεών. Υπήρχαν όμως και φορές που οι θεοί έστελναν όνειρα απατηλά.

Ο δεύτερος τρόπος άσκησης της άτεχνης μαντικής τέχνης («δια χρησμών») ασκούνταν κυρίως από τα μαντεία ή χρηστήρια και οι χρησμοί δίνονταν με διαφορετικό τρόπο από μαντείο σε μαντείο. Άλλες ονομασίες των χρησμών ήταν μαντεύματα, θεοπρόπια, φήμες, θέσφατα και λόγια και των μάντεων χρησμωδός ή χρησμολόγος (=εξηγητής / συλλέκτης χρησμών). Οι χρησμοί συχνά επηρέαζαν τις πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις ενός έθνους.

Η έντεχνη μαντεία εξαρτιόταν από σημεία που προϋπέθεταν σπουδή και γνώση, ενώ ερμηνεύονταν με βάση δεισιδαιμονίες και προλήψεις από γιατρούς, μάντεις, κήρυκες κλπ, οι οποίοι αποτελούσαν υψηλή κοινωνική τάξη. Τα σημεία αυτά θεωρούνταν ότι τα έστελνε ο Δίας και για αυτό το λόγο ονομάζονταν «διοσημίες», π.χ. αστραπές, κεραυνοί, βροντές κλπ. Η υπεροχή της έντεχνης μαντικής κατά τους πρώιμους χρόνους φαίνεται και από την εκτενή πραγμάτευσή της από τον Όμηρο, όπου τα διάφορα είδη της κατείχαν σημαντικό ρόλο τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο βίο: Η οιωνοσκοπία π.χ, καθώς και η εμπυρομαντεία, αναφέρονται πάρα πολύ συχνά ως τρόποι ερηνείας της θείας βούλησης και ως αρωγοί στη λήψη καθοριστικών αποφάσεων.

Παρ΄ όλα αυτά, η εμπνευσμένη μαντική στον Όμηρο δεν ήταν εντελών άγνωστη. Άτομα όπως ο Κάλχας και ο Έλενος εμφανίζονται να προφητεύουν κατόπιν θείκής εμπνεύσεως, δίχως τη βοήθεια θεϊκών σημαδιών, ενώ μια φορά στην Ιλιάδα αναφέρεται το όνομα "Πυθώ πετρήεσσα", το οποίο μάλλον αναφέρεται στην Πυθία των Δελφών. Δείγματα άσκησης της εμπνευσμένης μαντικής έχουμε σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας και για στις κύριες μεθόδους της θ΄ αναφερθούμε στην δημοσίευση της ερχόμενης Δευτέρας.

Ωστόσο, αξίζει ν΄ αναφερθεί πως ο ιστορικός μελετητής του αρχαίου κόσμου Έρικ Ρόμπερτσον Ντοντς μας λέει ότι "Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στο Μαντείο τους, όχι επειδή ήταν προληπτικοί και ανόητοι, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να πιστεύουν σ΄ αυτό". Το μαντείο σήμαινε πίστη και θρησκεία.

Όνειρα γονέων παιδεύουσι τέκνα

Οι γονείς αποτελούν δύο από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή των παιδιών και η επιρροή τους είναι αναμφισβήτητα μεγάλη στην εξέλιξη της προσωπικότητας και της ζωής τους. Δεν χωρά αμφιβολία πως όλοι οι γονείς κάνουν όνειρα για τα παιδιά τους στα οποία τα βλέπουν να είναι υγιή, ευτυχισμένα και να διαπρέπουν επαγγελματικά. Τα όνειρα, όμως, δημιουργούν ελπίδες οι οποίες με τη σειρά τους προκαλούν προσδοκίες που μπορούν να καταντήσουν θηλιά στο λαιμό των παιδιών καθώς τα ίδια θα προσπαθούν συνεχώς να ανταποκριθούν στα υψηλά πρότυπα που έχουν θέσει οι γονείς τους.

Από την εφηβεία στην ενηλικίωση, το παιδί έχει να οραματιστεί τα προσωπικά του όνειρα και να διαχειριστεί τις προσδοκίες των γονέων, τα οποία αρκετές φορές δεν συνάδουν. Όταν οι επιθυμίες των γονιών συμβαδίζουν με των παιδιών τότε το παιδί νιώθει αποδεκτό από το οικογενειακό περιβάλλον και αισθάνεται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση να συνεχίσει σε αυτό που θέλει. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις οικογενειών που τα μέλη τους συγκρούονται καθώς τα όνειρα των γονέων έρχονται αντιμέτωπα με τα θέλω των παιδιών. Τότε, οι γονείς γίνονται χειριστικοί και επιβάλλουν στο παιδί τους να ζήσει μία ζωή όπως οι ίδιοι έχουν ονειρευτεί. Βασισμένοι στο πρόσχημα της γνώσης λόγω εμπειρίας, οι γονείς, εξυπηρετώντας εγωιστικά κίνητρα, δημιουργούν αισθήματα άγχους, θλίψης, πίεσης και απογοήτευσης στο παιδί το οποίο μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο όπου προσπαθεί να ζήσει μία ζωή βασισμένη στα θέλω των άλλων.

Ως ενήλικας όμως πλέον, το άτομο αρχίζει να συνειδητοποιεί τη ζωή του και την πορεία της, με αποτέλεσμα να αντιδρά και να έχει απωθημένα τα οποία, όμως, δυσκολεύεται να εκπληρώσει λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης και υποτίμησης των δυνατοτήτων του. Τα συγκεκριμένα άτομα φαίνεται να είναι επιρρεπείς σε συμπτώματα κατάθλιψης, κρίσεων πανικού και διαταραχών άγχους καθώς δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το αίσθημα ανεκπλήρωτου που έχουν λόγω υπέρμετρης ανασφάλειας.

Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να αποδέχονται το παιδί τους όπως ακριβώς είναι και να μην προσπαθούν να το “μεταμορφώσουν” σε μία νεότερη εκδοχή του εαυτού τους η οποία καλείται να καταφέρει σε ότι απέτυχε η παλαιότερη εκδοχή-γενιά. Αυτό δεν σημαίνει πως οι γονείς παύουν να προσπαθούν για την εξέλιξη του παιδιού τους αλλά αυτή η προσπάθεια θα είναι προσαρμοσμένη στα μέτρα της προσωπικότητας του απογόνου.

Η κριτική των γονέων απέναντι στις πράξεις των παιδιών τους είναι αναμενόμενη όμως καλό θα ήταν να είναι εποικοδομητική και όχι απόλυτη και αφοριστική καθώς μέσω της υγιούς συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων πετυχαίνονται καλύτερα αποτελέσματα. Η όποια προσωπική επιλογή του παιδιού (ακόμα και αντίθετη με τις προσδοκίες των γονέων) είναι άσχετη με τα συναισθήματα που τρέφει για τους γονείς του οπότε δεν πρέπει να συγχέονται. Ο σεβασμός στα όνειρα του παιδιού υποδηλώνει και εκτίμηση της προσωπικής του αξίας από τους γονείς οπότε καλλιεργείται η ιδέα πως οι επιθυμίες του είναι σημαντικές και αξίζουν προσοχή από τους άλλους.

Έχοντας πλέον αυτοπεποίθηση, πίστη στον εαυτό του και αποδοχή από την οικογένεια το παιδί ή ο ενήλικας προχωρά στη ζωή με δυνατά εφόδια δίχως δεκανίκια αλλά βασιζόμενο στις δικές του δυνάμεις. Όταν οι γονείς ωθούν τα παιδιά τους στην εξέλιξη των δυνατοτήτων τους και στην καλλιέργεια των επιθυμιών τους τότε το παιδί γίνεται ένας ευτυχισμένος, χαρούμενος και ικανός ενήλικας. Η ευτυχία έρχεται μέσα από τη δημιουργία και την επίτευξη και όχι μέσα από τη μίμηση και την καταπίεση.

ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΟ;

Το φαγητό λένε πως είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής και τα τελευταία χρόνια έχει τείνει να γίνει αγχολυτικό «φάρμακο» για πολλές γυναίκες και άνδρες.

 Η σχέση του ανθρώπου με το φαγητό ξεκινά από την εμβρυική ζωή και συνεχίζεται μέχρι το τέλος γιατί η λήψη τροφής είναι ευχαρίστηση οπότε και ο ανθρώπινος εγκέφαλος ζητά την επανάληψη των πράξεων που προκαλούν ευφορία και χαρά.

Σύγχρονες μελέτες έχουν δείξει πως κάποιοι άνθρωποι όταν νιώσουν θλίψη, στρες, άγχος ή και θυμό ξεσπούν στο φαγητό νιώθοντας αρχικά καλύτερα λόγω συναισθηματικής εκτόνωσης. Έπειτα όμως, ξεκινούν οι τύψεις και οι ενοχές για την αύξηση του σωματικού βάρους και τότε δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος μέσα στον οποίο η λήψη τροφής γίνεται από πρόσκαιρη ευτυχία σε θλίψη και ενίοτε καταλήγει σε απομόνωση.

Συναισθηματική απογοήτευση, εργασιακό στρες, άγχος εξετάσεων, απώλεια δουλειάς, διαζύγιο είναι μερικές από τις αιτίες που πολλοί άνθρωποι εκτονώνουν τα αρνητικά τους συναισθήματα στο φαγητό. Θέλοντας να νιώσουν μία προσωρινή χαρά ξεσπούν στις τροφές ιδιαίτερα σε αυτές που είναι πλούσιες σε λιπαρά και εύκολες στη λήψη (chips, μπισκότα, σοκολάτες).

Πιο επιρρεπείς είναι οι γυναίκες οι οποίες έχοντας περισσότερο ανεπτυγμένη την συναισθηματική νοημοσύνη βρίσκουν στο φαγητό ένα συναισθηματικό καταφύγιο. Η διαστρεβλωμένη εικόνα του σώματος σε συνδυασμό με τη χαμηλή αυτοπεποίθηση μπορούν να οδηγήσουν σε επεισόδια αφαγίας ή υπερφαγίας δημιουργώντας μία ατέρμονη κατάσταση που το βάρος και η συντήρηση του γίνεται εμμονή.

Ο τρόπος να μπορέσουμε να αποφύγουμε αυτό το φαύλο κύκλο του φαγητού είναι να αναγνωρίσουμε το φαγητό ως ανάγκη και ευχαρίστηση ενώ παράλληλα να φροντίσουμε την συναισθηματική μας φόρτιση (αρνητικά συναισθήματα όπως άγχος, στρες, θλίψη) να την εκτονώνουμε με θετικό τρόπο.

Η εύρεση κάποιου χόμπι ή ασχολίας, οι επαφές με φίλους, η ενασχόληση με τη μουσική και τη φύση μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτικούς τρόπους βοήθειας ενός ανθρώπου ο οποίος θεωρεί το φαγητό ως φάρμακο κατά του άγχους και της θλίψης.

Η νιότη είναι μια κατάσταση του νου

“Οι νέοι είναι χαρούμενοι, γιατί έχουν την ικανότητα να βλέπουν την Ομορφιά. Όποιος διατηρεί αυτή την ικανότητα, δε γερνά ποτέ” – Φραντς Κάφκα

Να είστε νέοι
Η νεότητα δεν είναι περίοδος της ζωής
Είναι κατάσταση του νου, η συνέπεια της προθυμίας
Η ιδιότητα της φαντασίας, η συναισθηματική δύναμη
Η νίκη του θάρρος ενάντια στη δειλία
Η νίκη της λαχτάρας για περιπέτεια ενάντια στο βόλεμα μιας άχρωμης ζωής.
Δεν γερνάμε γιατί διανύουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό ετών
Γερνάμε γιατί εγκαταλείπουμε τον ενθουσιασμό μας
Τα χρόνια ρυτιδώνουν το δέρμα, η απουσία ενθουσιασμού ρυτιδώνει την ψυχή
Η ανησυχία, η αμφιβολία, ο φόβος, η απελπισία
είναι εχθροί που σιγά σιγά μας κάνουν να γέρνουμε προς το έδαφος
και να γινόμαστε σκόνη πριν από το θάνατο…
Νέος είναι αυτός που αιφνιδιάζεται και θαυμάζει.
Που ρωτάει σαν αχόρταγο παιδί: “Και μετά;”
Προκαλείται από τα γεγονότα
και βρίσκει χαρά στο παιχνίδι της ζωής.
Είστε όσο νέα είναι η πίστη σας. Οσο ηλικιωμένη είναι η αμφιβολία σας
Οσο νέα η αυτοπεποίθησή σας
Οσο νέα είναι η ελπίδα σας. Οσο ηλικιωμένη είναι η απελπισία σας
Οσο νέα είναι η αγάπη που νιώθετε για τον εαυτό σας
Οσο ηλικιωμένη είναι η κριτική που ασκείτε σ΄εσάς και στους άλλους…
Θα μείνετε νέοι για όσο καιρό παραμένετε δεκτικοί και ανοιχτοί
Δεκτικοί στο ωραίο, στο καλό, στο μεγάλο.
Ανοιχτοί στα μηνύματα του σώματός σας, της φύσης, του ανθρώπου, του απείρου….
Αν μια μέρα η καρδιά σας ταραχτεί από την απαισιοδοξία
θυμηθείτε ότι το χαμόγελο και το γέλιο
μπορούν να φωτίσουν ξανά την αιώνια νεότητά σας!

Εμπνευσμένο από το ποίημα ''Η νεότητα'' του Σάμιουελ Ούλμαν

Ευτυχισμένες μηχανές

Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στο δικό μας κόσμο δε θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από το φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε-όλα! Ήδη τώρα καταστρέφουμε τις συνήθειες της σκέψης που έχουν επιζήσει από την Προ-Επαναστατική εποχή. Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή το φίλο του.

Στο μέλλον όμως δε θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιώνται όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα. Το σεξουαλικό ένστικτο θα ξεριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων. Δε θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό.

Δε θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι δε θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη. Δε θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δε θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής. Δε θα υπάρχει άμιλλα.
- Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε ένα άλλο, Ουίνστων;
Ο Ουίνστων σκέφτηκε:
-Κάνοντας τον να υποφέρει, είπε.
-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί. Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;
- Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος.

Ο πόλεμος, όπως θα δούμε, όχι μόνο εκπληρώνει τις απαραίτητες καταστροφές, αλλά τις εκπληρώνει με έναν τρόπο ψυχολογικά αποδεκτό. Κατ’ αρχήν, θα ήταν πολύ απλό να σπαταληθεί το πλεόνασμα του μόχθου των ανθρώπων κτίζοντας ναούς και πυραμίδες, ανοίγοντας λάκκους και γεμίζοντας τους πάλι, ή ακόμα παράγοντας μεγάλες ποσότητες αγαθών και βάζοντας τους έπειτα, φωτιά. Αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετό για την οικονομική, και όχι για την συναισθηματική βάση μιας ιεραρχικής κοινωνίας. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ, δεν είναι το ηθικό των μαζών, των οποίων η στάση δεν έχει καμμία βαρύτητα – αρκεί να συνεχίσουν να εργάζονται- αλλά το ηθικό του ίδιου του Κόμματος.

Αποσπάσματα απο το “1984” του Τζώρτζ Όργουελ
Καθε ομοιότητα με την πραγματικότητα, είναι αληθινή.

«Local Bubble» Zούμε μέσα σε μια φούσκα;

Τι αναφέρει έρευνα από το πανεπιστήμιο του Μαϊάμι. Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγε κάποιος ότι ζείτε μέσα σε μια τεράστια «φούσκα»; Σε αυτήν την περίπτωση δε μιλάμε για «φούσκες» χρηματιστηριακές, οικονομικές ή πολιτικές, αλλά για «φούσκες» διαστημικές!

Ερευνητές υποστηρίζουν, ότι έχουν απτές αποδείξεις, πως το ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται μέσα σε μια τεράστια «φούσκα». Ισχυρίζονται, ότι πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια μια κοντινή συστάδα σουπερνόβα «έσκασε» σαν ποπ κορν και δημιούργησε μια γιγαντιαία φυσαλίδα στο διαστρικό μέσο, μέσα στην οποία κατοικούμε κι εμείς.

Οι ερευνητές την ονόμασαν «Local Bubble». Λένε ότι έχει το σχήμα ενός φιστικιού και πως εξηγεί γιατί υπάρχει πολύ λίγη από τη σκόνη και τα αέρια που βλέπουν οι επιστήμονες αλλού στο σύμπαν γύρω μας.

Η θεωρία της «Local Bubble» πρωτοεισήχθη τις δεκαετίες του 1970-1980, όμως η ύπαρξή της είχε αμφισβητηθεί έντονα, αναφέρει δημοσίευμα στον ιστότοπο της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail.
Εκείνη την εποχή, όταν οι αστρονόμοι ερευνούσαν το ηλιακό μας σύστημα, βρήκαν μια περίεργη έλλειψη αερίων και σκόνης στο διαστρικό μέσο κάπου αλλού στο σύμπαν. Εν τω μεταξύ, οι αστρονόμοι είχαν αρχίσει να ανιχνεύουν μια αφθονία ακτινοβολίας Χ γύρω από τη Γη.

Αυτό υποδήλωνε ότι το ηλιακό μας σύστημα ήταν ως επί το πλείστον «άδειο», επειδή η ακτινοβολία από τα σούπερνοβα είχε προκαλέσει έκρηξη στο διαστρικό μέσο.

Κι ενώ αυτά τα σούπερνοβα δεν ήταν αρκετά για να εξαλείψουν τη ζωή στη Γη, βρίσκονταν αρκετά κοντά στο ηλιακό μας σύστημα για να το «τυλίξουν» μέσα σε μια φούσκα ζεστών αερίων που υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

Αντικρούοντας τη θεωρία αυτή, μερικοί επιστήμονες αναφέρουν ότι οι ακτίνες Χ θα μπορούσαν να εξηγηθούν από τον Ήλιο. Ισχυρίζονται ότι θα μπορούσε να ευθύνεται ένα φαινόμενο, που είναι γνωστό ως «ανταλλαγή φορτίου», σύμφωνα με το οποίο ο ηλιακός άνεμος προκαλεί την ακτινοβολία X «κλέβοντας» ηλεκτρόνια από ουδέτερα αέρια στο Διάστημα.

Για να εξετάσουν ποια από τις δύο θεωρίες ισχύει, ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Μαϊάμι εκτόξευσαν το 2012 έναν πύραυλο –από αυτούς που κάνουν ένα «σύντομο ταξίδι» στο Διάστημα κι επιστρέφουν στη Γη- από τη βάση White Sands Missile Range στο Νέο Μεξικό.

Ο πύραυλος ανέβηκε 260 χιλιόμετρα και έμεινε για 5 λεπτά πάνω από την ατμόσφαιρα της Γης. Επάνω του έφερε έναν ανιχνευτή ακτίνων χ (DXL). Κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο ανιχνευτής βρήκε ότι το 40% των μαλακών ακτίνων χ που ανιχνεύτηκαν, προέρχονταν από το ηλιακό σύστημα.

Οι υπόλοιπες, όπως συμπέραναν οι ερευνητές στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, μπορεί να προέρχονται από μια «φούσκα» (Local Bubble) ζεστών αερίων, που έμειναν από εκρήξεις σούπερνοβα.

«Πρόκειται για μια πολύ σημαντική ανακάλυψη» δήλωσε ο καθηγητής Massimiliano Galeazzi, που ηγήθηκε των ερευνών. «Επηρεάζει την κατανόησή μας για την περιοχή του γαλαξία κοντά στο δικό μας Ήλιο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για τη δημιουργία μελλοντικών μοντέλων γύρω από τη δομή του» τόνισε.

Ο Galeazzi και οι συνεργάτες του, καταλήγει το δημοσίευμα, ετοιμάζουν ήδη την επόμενη πτήση του DXL, με πρόσθετο εξοπλισμό για καλύτερη καταγραφή των εκπομπών.
Η εκτόξευσή του προγραμματίζεται για το Δεκέμβρη του 2015.

Ποιες λέξεις προκαλούν πόνο στον εγκέφαλο;

Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το Friedrich Schiller University Jena και δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση «Pain», οι λέξεις που αναφέρονται στον πόνο έχουν από μόνες τους την ικανότητα να προκαλέσουν την αίσθηση του πόνου, αφού όπως αποδείχθηκε, ο εγκέφαλος αντιδρά στις λέξεις έτσι όπως αντιδρά και στον σωματικό πόνο.

Για παράδειγμα, όταν ο γιατρός πριν την ένεση μας λέει «αυτό θα πονέσει λίγο», πριν ακουμπήσει καλά-καλά η βελόνα το δέρμα μας έχουμε νιώσει τον πόνο του τρυπήματος, σύμφωνα με τον ερευνητή dr. Thomas Weiss.

Με το που ακούμε λέξεις όπως «βασανίζω», «εξαντλώ», «μαστίζει» ενεργοποιούνται οι περιοχές εκείνες του εγκεφάλου οι που εκκινούν την διαδικασία ανταπόκρισης του οργανισμού στα ερεθίσματα αυτά.

Κατά την έρευνα, 16 υγιή άτομα πέρασαν από λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο την ώρα που επεξεργάζονταν λέξεις που αναφέρονται στον πόνο, καθώς και άλλες λέξεις αρνητικά φορτισμένες όπως «αηδιαστικός» ή «βρώμικος». Σκοπός της έρευνας αυτής, σύμφωνα με τον Thomas Weiss ήταν να εξακριβωθεί ποια είναι τα κέντρα επεξεργασίας του πόνου στον εγκέφαλο.
Μάλιστα, τα ευρήματα της μελέτης αναμένεται να φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμα κατά την θεραπεία ασθενών με διαταραχές χρόνιου πόνου.

Η δύναμη του Ναι και του Όχι
H λέξη “όχι” μπορεί να κάνει ζημιά στον εγκέφαλο και του ομιλητή αλλά και του ακροατή, καθώς το άκουσμα της λέξης έχει σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση δεκάδων ορμονών που παράγουν το στρες καθώς επίσης και νευροπομπών. Αυτές οι χημικές ουσίες παρενοχλούν άμεσα την κανονική λειτουργία του εγκεφάλου, καταστρέφοντας τη λογική, την αιτία, τη διαδικασία άρθρωσης της γλώσσας και την επικοινωνία.

Στην πραγματικότητα, η απλή ματιά σε μια λίστα από αρνητικές λέξεις για μερικά δευτερόλεπτα, μπορεί να κάνει ένα άτομο που υποφέρει από υψηλό στρες ή κατάθλιψη να αισθανθεί ακόμα χειρότερα, και όσο πιο πολύ τις συλλογίζεται τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να καταστρέψει εκείνες τις υποδομές που ρυθμίζουν την μνήμη, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα.

Οι λέξεις που εμπνέουν φόβο –όπως η φτώχεια, η αρρώστια και ο θάνατος –επίσης οδηγούν τον εγκέφαλο σε αρνητικές πτυχές. Ακόμα και αν αυτές οι σκέψεις που προκαλούν φόβο δεν είναι αληθινές, κάποια άλλα μέρη του εγκεφάλου (όπως είναι η αμυγδάλα) αντιδρούν σε αυτές τις τρομακτικές φαντασίες καθώς σκέφτονται ότι είναι πραγματικές απειλές που συμβαίνουν στον έξω κόσμο.

Περιέργως, φαινόμαστε καλωδιωμένοι να ανησυχούμε, ίσως εξαιτίας της μνήμης μας σε παλιά περιστατικά φόβου όπου στους αρχαίους χρόνους οι απειλές ήταν αμέτρητες για την επιβίωση των ανθρώπων.

Η Barbara Fredrickson, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του κέντρου Θετικής Ψυχολογίας, ανακάλυψε πως πρέπει να παράγουμε τουλάχιστον τρεις θετικές σκέψεις και αισθήματα για κάθε μορφή αρνητικού συναισθήματος. Αν εκφράσεις λιγότερο από τρία, πιθανότατα να αποτύχεις σε ότι έχει να κάνει με προσωπικές ή επαγγελματικές σχέσεις.

Αν θες να κάνεις τις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις να ανθίσουν, πρέπει να κάνεις τουλάχιστον πέντε θετικές σκέψεις για κάποιο αρνητικό συναίσθημα. Για παράδειγμα οι εκφράσεις ‘’είμαι απογοητευμένος’’ ή ‘’αυτό δεν έγινε όπως ήλπιζα’’ αποτελούν μέρος του αρνητισμού, όπως και το συνοφρύωμα ή το νεύμα του κεφαλιού.

Οι θετικές λέξεις και σκέψεις ωθούν τα κέντρα κίνησης του εγκεφάλου να δράσουν και μπορούν να μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε ένα αίσθημα ευθυμίας όταν αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής. Σύμφωνα με την Sonja Lyubomirsky, μια από τις κύριες ερευνήτριες της ευτυχίας παγκοσμίως, αν επιθυμείς να αποκτήσεις ισόβια ικανοποίηση πρέπει να εντρυφήσεις στις θετικές σκέψεις για τον εαυτό σου, να μοιράζεσαι τις όμορφες στιγμές με τους άλλους και να γεύεσαι κάθε θετική εμπειρία στη ζωή σου.

Η συμβουλή μου: διάλεξε σοφές θετικές λέξεις και να τις απαγγέλεις απαλά και σιγανά. Αυτό θα σε βοηθήσει να εμποδίσεις το μέρος εκείνο του εγκεφάλου σου που σκέφτεται αρνητικά, και καθώς πρόσφατη έρευνα έχει δείξει πως η συνεχής επανάληψη των θετικών λέξεων, όπως είναι η αγάπη, η ειρήνη και η συμπόνια θα επαναφέρουν αυτά τα γονίδια που μειώνουν το φυσικό και συναισθηματικό στρες. Θα αισθάνεσαι καλύτερα, θα ζεις περισσότερο και θα αναπτύξεις μια βαθύτερη σχέση με τους άλλους που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη, τόσο στο σπίτι όσο και στο χώρο εργασίας.

Όπως οι ερευνητές επισημαίνουν, αν αναφέρεις έστω και πέντε θετικές σκέψεις για κάθε αρνητικό συναίσθημα θα σε βοηθήσει να βιώσεις μια ‘’άριστη ποικιλία της ανθρώπινης λειτουργίας’’. Αυτή είναι η δύναμη του ‘’ΝΑΙ’’.