Κάποιοι άνθρωποι ξεκινούν την μόρφωσή τους απ’ την λάθος πλευρά

 Κάποιοι άνθρωποι ξεκινούν την μόρφωσή τους απ’ την λάθος πλευρά. Πηγαίνουν σε πανεπιστήμια να μάθουν την αιτία των κοινωνικών προβλημάτων πριν μελετήσουν την αιτία των δικών τους προβλημάτων. Θυμάμαι έναν φίλο μου που πήγε να σπουδάσει την επιστήμη των διεθνών σχέσεων και τελικά πήρε το διδακτορικό του. Μια μέρα ήρθε σε μένα και είπε, “Είμαι σε τραγική κατάσταση. Η γυναίκα μου κι εγώ κάνουμε ο ένας τον άλλον δυστυχισμένο. Δεν υπάρχει αρμονία ή ειρήνη μέσα στην οικογένειά μας. Όλα είναι χάος.”

“Λοιπόν,” είπα, “Που είναι το διδακτορικό σου στις διεθνείς σχέσεις;”
“Έλα τώρα...”
“Λοιπόν, εάν έμαθες κάποιες αρχές ή νόμους στις σπουδές σου, προσπάθησε να τις εφαρμόσεις στην οικογενειακή σου ζωή.”
“Δεν δουλεύει αυτό. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον.”

“Αυτό είναι αλήθεια γιατί δεν ξέρετε πραγματικά τι είστε, πως είστε ή που είστε.”

Αυτός ο Δόκτορας έφυγε λέγοντάς μου, “Δεν ήρθα εδώ για να αστειευτώ μαζί σου. Χρειάζομαι βοήθεια.”

Τα θεμέλια είναι ο άνδρας και η γυναίκα. Εκτός αν τα θεμέλια είναι καλά, δεν θα είστε σε θέση να χτίσετε ορθές διεθνείς σχέσεις. Οι ορθές διεθνείς σχέσεις ξεκινούν από εκείνα τα άτομα που έχουν ηθική ακεραιότητα, αξιοπρέπεια, εντιμότητα και ομορφιά.

Συντροφικές σχέσεις: Πόσο κοντά σε αντέχω;

Η οικειότητα, είναι μια κατάσταση πραγματικής γνωριμίας και πλησιάσματος με τον άλλο. Συμβαίνει όταν ρίχνεις τις μάσκες, και αφήνεις τον άλλο να δει ποιος πραγματικά είσαι.

«Το αγαπημένο «παιχνίδι» του Γιάννη και της Μαρίας ήταν ο «σαματάς». Ήξεραν και οι δύο την πρώτη κίνηση του παιχνιδιού: μια σιωπηλή συμπεριφορά, όπως τα μούτρα, τα απανωτά τσιγάρα, η απόσυρση ή ο εκνευρισμός. Έτσι μπορούσαν να στήσουν και να αρχίσουν το «παιχνίδι» τους. Όταν ο συμπαίχτης είχε πια πιαστεί στο παιχνίδι, ξεκινούσαν. Μόλις άρχιζε, ακολουθούσε μια προβλεπόμενη σειρά από συναλλαγές, όπου κάποιος από τους δύο εισέπραττε μια κατηγορία, ή μια ταπείνωση και κατέληγαν σε δυνατό καυγά. Έτσι, απομακρύνονταν ο ένας από τον άλλο. Αυτό ήταν το κέρδος που αποκόμιζαν από το «παιχνίδι», η αποφυγή της οικειότητας».
Η αποφυγή της οικειότητας!

Συχνά, δηλώνουμε σε ένα φίλο «άσε, είμαι χάλια. Πάλι τσακωθήκαμε με τον Χ.» Και όταν αυτός μας ρωτήσει για ποιο λόγο, διστάζουμε, συλλογιζόμαστε και λέμε: « για βλακείες..πραγματικά δεν ξέρω..έγινε όμως ένας τρικούβερτος καυγάς!».
Ή κάποτε ίσως έχει τύχει να πούμε: «φοβάμαι να του πω πως τον αγαπώ μήπως τρομάξει», ή «εγώ ήμουν έτοιμος/η να του/της δώσω τα πάντα, και αυτός/ή μου είπε να χωρίσουμε».
Όπως ο Γιάννης και η Μαρία, είμαστε ικανοί, να επινοήσουμε τον κάθε λογής τρόπο, συνήθως ασυνείδητα, προκειμένου να αποφύγουμε την ουσιαστική δέσμευση και οικειότητα. Ολόκληροι γάμοι βασίζονται σε τέτοιου είδους ασυνείδητες συμφωνίες μεταξύ των μελλοντικώς συζύγων! Διαλέγουμε εκείνον, που θα μπορεί να παίξει τα «παιχνίδια» μας, και εκείνος μας διαλέγει, γιατί μπορούμε να παίξουμε τα δικά του. Φαίνεται πως μια σχέση, μπορεί να εξυπηρετεί αυτήν την ανάγκη, το αέναο παίξιμο των παιχνιδιών, που από κάτω κρύβει την αποφυγή της αυθεντικής επαφής.
Η τελική κατάληξη είναι το εξής αντιφατικό: να «συζούμε χώρια» ! Όπως αναφέρει χαριτολογώντας ο Λ.Μπουσκάλια στο βιβλίο του «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» : «Κοιμόμαστε σε χωριστά δωμάτια, τρώμε χωριστά, πηγαίνουμε διακοπές χωριστά, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί!».
Τι είναι λοιπόν αυτή η οικειότητα, και γιατί τόσο πολύ τη φοβόμαστε;
Η οικειότητα, είναι μια κατάσταση πραγματικής γνωριμίας και πλησιάσματος με τον άλλο. Συμβαίνει όταν ρίχνεις τις μάσκες, και αφήνεις τον άλλο να δει ποιος πραγματικά είσαι. Σημαίνει εμπιστοσύνη ότι ο άλλος θα σε δεχτεί και θα σε αγαπήσει, όπως ακριβώς είσαι. Δύσκολο εγχείρημα ! Γιατί , « αν δει ποιος πραγματικά είμαι, θα με θέλει ακόμα; Καλύτερα να συνεχίζω να υπάρχω μέσα από τις ταμπέλες, τους ρόλους, τους τίτλους μου, να ρίχνουμε πού και πού και κανά καυγά, να ξανα-απομακρυνόμαστε, και έτσι θα λειτουργεί καλύτερα, θα είναι ασφαλέστερα».
Πιστεύω ότι το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι αν το ρισκάραμε, ο άλλος θα ήταν διατεθειμένος ακόμα να μας αγαπά, ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο για εκείνον να μας αγαπήσει με τις αδυναμίες μας, από ό,τι εμείς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με τις αδυναμίες μας. Να του συγχωρέσουμε την αδυναμία μας να είμαστε τέλειοι υπεράνθρωποι ή απλώς άνθρωποι!
Σε αυτήν την κοινωνία, όπου από μικρούς μας μαθαίνει να μπαίνουμε σε καλούπια, να λειτουργούμε «όπως πρέπει», να φοράμε μάσκες, να παίζουμε ρόλους και παιχνίδια, να είμαστε επιφυλακτικοί με τους άλλους, με άλλα λόγια μας μαθαίνει να αποξενωνόμαστε από τον πραγματικό εαυτό μας και να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι πραγματικά δύσκολο να επιτρέπουμε στην οικειότητα να υπάρχει , να πραγματώνεται.
Ωστόσο, όλοι έχουμε ζήσει στιγμές με το σύντροφό μας όπως η ανταλλαγή μιας ματιάς γεμάτης νόημα, που κανείς άλλος στην παρέα δεν καταλαβαίνει, ένα τρυφερό άγγιγμα, μια αγκαλιά που μπορεί μεμιάς να σου πάρει όλον τον πόνο, ένα χαμόγελο κατανόησης και αποδοχής που ξαφνικά σε αφοπλίζει και σου δίνει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν πραγματικά κάποιες στιγμές μαγικές, όπου μπορούμε να νιώσουμε κοντά, να νιώσουμε την αγάπη !
Αξίζει να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, όσο περισσότερο, για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας όσο περισσότερο, για να μάθουμε να ρισκάρουμε όλο και περισσότερο να είμαστε αυτοί που πραγματικά είμαστε και να αφήνουμε αυτές τις στιγμές της οικειότητας να συμβαίνουν όλο και πιο συχνά!

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ...

Η αγάπη δε χρειάζεται να πληγώνει, δυστυχώς όμως φαίνεται ότι σε μερικές περιπτώσεις αυτό ακριβώς κάνει.

Όταν ακούμε τραγούδια αγάπης, είτε με ελληνικό είτε με ξένο στίχο, το κεντρικό θέμα τους είναι συνήθως η ανεκπλήρωτη αγάπη. Κάποιος που έφυγε, που απάτησε, που υποσχέθηκε και δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, που ζήλεψε ή έκανε τον άλλον να ζηλέψει, θυελλώδη συναισθήματα, προδοσίες, λύπη, μοναξιά.....Η αγάπη είναι τόσο έντονα θετικό συναίσθημα από μόνη της, που ίσως τελικά είναι αναπόφευκτο να φέρνει και κάποιον πόνο σε ορισμένες περιπτώσεις. Κατά κάποιον τρόπο πρόκειται για το νόμο της φύσης σχετικά με τα αντίθετα: για κάθε δύναμη υπάρχει και μια ίση αλλά αντίθετη δύναμη η οποία εξισορροπεί την πρώτη. Για κάθε περίπτωση όπου η αγάπη ανυψώνει τον άνθρωπο στα ουράνια, υπάρχει και ο νόμος τη βαρύτητας που τον προσγειώνει στη γη...άλλοτε με απότομη πτώση και άλλοτε με μια ανάλαφρη, σταθερή πορεία προσγείωσης.

Το πάθος
Το πάθος είναι μια πολύχρωμη πεταλούδα που πετάει ελεύθερη στον αέρα, ανεβαίνει στα ουράνια, αλλά δύσκολα φυλακίζεται στο δίχτυ. Το πάθος είναι μια κατάσταση τεράστιας ψυχικής απόλαυσης. Ενδυναμώνει την ψυχή, συναρπάζει, ενθουσιάζει, ερεθίζει, εντυπωσιάζει....Οι άνθρωποι θυμούνται την πρώτη τους αγάπη και το καρδιοχτύπι που συνδέεται με αυτή. Σε μια μακροχρόνια σχέση οι άνθρωποι θυμούνται με λαχτάρα το πρώτο τους ραντεβού. Η πρώτη αγάπη και το πάθος του πρώτου ραντεβού μιας σχέσης ξεκλειδώνουν συναισθήματα που μπορεί να ήταν ξεχασμένα για καιρό: ψυχική ευφορία, γαλήνη, τρυφερότητα, διέγερση, ζήλεια, ενθουσιασμό, τέλεια ένωση, και η λίστα συνεχίζεται....Το πάθος είναι μια γλυκιά αναισθησία που τυφλώνει τον άνθρωπο σε κάθε τι που μπορεί να παρέμβει ανάμεσα στον ίδιο και το αντικείμενο του πάθους του. Η αγάπη, στη σκηνή του πάθους, έχει μια τεράστια δύναμη εκείνη τη στιγμή, που μπορεί να ξεπεράσει το κάθε τι.

Όταν η κρίση αντικαθίσταται με μια γερή δόση πάθους, τότε οι άνθρωποι έχουν την τάση να παίρνοουν αποφάσεις διαφορετικές από αυτές που θα έπαιρναν συνήθως. Ο άντρας ή η γυναίκα που λειτουργεί με βάση το πάθος και λιγότερο τη λογική εμπλέκεται σε μια σχέση με ένα άτομο που είναι παντρεμένο ή με κάποιον άλλο τρόπο μη διαθέσιμο. Κάνει σχέση ή ακόμα και παντρεύεται ένα άτομο με το οποίο αντιλαμβάνεται ότι έχει μεγάλες διαφορές, αλλά ελπίζει ότι αυτές θα εξομαλυνθούν με το πέρασμα του χρόνου (κάτι που δε γίνεται και οδηγεί σε άλλα προβλήματα). Όταν το πάθος εξατμίζεται, όπως συμβαίνει πάντα, τότε τα πράγματα, τα ελαττώματα, οι αδυναμίες, τα προβλήματα εμφανίζονται στι πραγματικές τους διαστάσεις. Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε χωρισμό. Το άτομο πληγώνεται. Η αίσθηση που έχει είναι ότι δεν αγαπήθηκε, ότι δεν πήρε όσα έδωσε. Τότε φαίνεται ότι η αγάπη πληγώνει.

Τι είναι αυτό που πληγώνει;
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για την αγάπη καθαυτή που πληγώνει, αλλά για το ότι το άτομο παύει να είναι ερωτευμένο και απομακρύνεται, προξενώντας στον σύντροφό του στεναχώρια. Και όσο πιο ερωτευμένος είναι κανείς, όσο μεγαλύτερο πάθος έχει, τόσο μεγαλύτερη και πιο απότομη είναι η πτώση του. Ένας χωρισμός, διαζύγιο, θάνατος ή εγκατάλειψη είναι από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες, επειδή μας λείπει η αγάπη τόσο πολύ.

Τι χρειαζόμαστε στη ζωή;
Δυο βασικά πράγματα που χρειαζόμαστε στη ζωή είναι α) να μην είμαστε ή να μην αισθανόμαστε μόνοι και β) να αισθανόμαστε ότι οι άλλοι μας εκτιμούν και μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε. Η αγάπη μας φέρνει κοντά, ενώ η μοναξιά μας υπενθυμίζει ότι κάτι μας λείπει στη ζωή. Έτσι, όταν υπάρχει μονόπλευρη αγάπη, δηλαδή όταν κάποιος αγαπάει ένα άλλο άτομο που δεν ανταποκρίνεται, στην πραγματικότητα έχει τόση ανάγκη ν’ αγαπηθεί και να μην είναι μόνος, που διαλέγει το λάθος ‘αντικείμενο’ και δεν μπορεί να το αφήσει για κάτι πιο ταιριαστό. Συχνά οι άνθρωποι ψάχνουν την ψυχική ικανοποίηση μέσα από την αγάπη των άλλων, ενώ το μόνο που έχουν να κάνουν είναι καταρχήν ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους.

Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι....
Το άτομο που βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση ν’ αγαπάει χωρίς ανταπόκριση, είτε εισπράττει πλήρη άρνηση και αδιαφορία από τον άλλον, είτε πρέπει να αρκεστεί στο ότι ο άλλος του προσφέρει μόνο τη φιλία του. Όσο ο έρωτας του ενός φουντώνει, τόσο η ερωτική αδιαφορία του άλλου γίνεται εμφανέστερη και γι’ αυτό πληγώνει περισσότερο. Κι επειδή πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο, που λίγο-πολύ καθένας έχει την εμπειρία του, γι’ αυτό το λόγο και η αγάπη χωρίς ανταπόκριση αποτελεί βασικό θέμα πολλών ταινιών και τραγουδιών.

Όταν η αγάπη υπάρχει μόνο από τη μία πλευρά και το άτομο αυτό καταφέρει με κάποιον τρόπο να πείσει ή να αναγκάσει το άλλο άτομο που δεν ανταποκρίνεται να δημιουργήσουν μια σχέση έστω και δοκιμαστικά, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό, γιατί οδηγεί στην εγκατάλειψη και τη στεναχώρια.

Η συνταγή της μιζέριας
Πέρα από την αγάπη χωρίς ανταπόκριση, υπάρχουν και πολλά άλλα συναισθήματα που αναμιγνύονται σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχει πάθος, που γίνεται έμμονη ιδέα με το άλλο άτομο που δεν ανταποκρίνεται. Σε αυτό προσθέτουμε τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, τα όνειρα, τη φαντασίωση ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει ξαφνικά και να αλλάξει την κατάσταση...Και βέβαια, το συναίσθημα της απόρριψης από το άλλο άτομο είναι παρόν και έντονο. Υπάρχει ζήλεια, αυτολύπηση και, βέβαια, η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Το όλο συναισθηματικό μίγμα είναι η συνταγή για να νιώθει κανείς μίζερα και χωρίς ελπίδα.

 Όταν μάλιστα το άτομο που δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη του άλλου δεν λέει ξεκάθαρα ότι δεν ενδιαφέρεται ή όταν είναι φιλικό και ευγενικό, χωρίς περαιτέρω ερωτικές προθέσεις, τότε δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες στον ερωτευμένο καθώς και εξάρτηση. Και όταν ξεκαθαριστεί κάποια στιγμή ότι η στάση του είναι καθαρά φιλική, το άτομο που ήταν ερωτευμένο χωρίς ανταπόκριση αισθάνεται ότι γκρεμίζεται από την κορυφή του πύργου των ονείρων και των επιθυμιών του και προσγειώνεται με τα μούτρα στη σκληρή πραγματικότητα.
Σύμφωνα με το μοντέλο της συμπεριφορικής ψυχολογίας, ο λόγος που η ευγενική και φιλική συμπεριφορά αυτού που δεν είναι ερωτευμένος προς τον ερωτευμένο του γίνεται έμμονη ιδέα και του προκαλεί εξάρτηση είναι επειδή πρόκειται για επιβράβευση των προσδοκιών του ερωτευμένου. Και όσο πιο πολύ επιβραβεύουμε μια συμπεριφορά, σε τυχαία χρονικά διαστήματα, τόσο περισσότερη εξάρτηση δημιουργούμε. Έτσι δημιουργούνται οι φρούδες ελπίδες και στη συνέχεια έρχεται ο ψυχικός πόνος.....

Πες τε «όχι» στη μιζέρια! Τι μπορεί να γίνει
Αν είστε στη θέση του ατόμου που δεν ανταποκρίνεστε στα αισθήματα που εκφράζει για σας κάποιος άλλος, θα πρέπει να είστε εντελώς ξεκάθαροι και ειλικρινείς με το άλλο άτομο. Η επικοινωνία είναι το κλειδί της επιτυχίας, ώστε ούτε το άλλο άτομο να αισθανθεί συντετριμμένο ούτε εσείς να έχετε τύψεις. Το σημαντικότερο είναι να πει κανείς ξεκάθαρα –χωρίς να είναι ανελέητος- ότι δεν ενδιαφέρεται και να λήξει το ζήτημα εκεί. Το να χρυσώσει κανείς το χάπι, να αφήσει να εννοηθεί ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει και να πει το ‘όχι, αλλά ίσως..’, αφήνοντας ψεύτικες προσδοκίες δεν είναι καλή τακτική, μια που διαιωνίζει το πρόβλημα και θα προκαλέσει δυσάρεστες καταστάσεις.

Αν είστε στη θέση του ατόμου που αγαπά χωρίς ανταπόκριση, θα πρέπει να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας στο πώς βλέπετε και αντιμετωπίζετε τα πράγματα. Η απόρριψη από ένα άτομο δε σημαίνει ότι είστε καταδικασμένοι σε μόνιμη αποτυχία. Το να γίνει σκοπός της ζωής σας το να κατακτήσετε αυτό το άτομο ή το να σας γίνει έμμονη ιδέα και να σκέφτεστε διαρκώς όλες τις πτυχές του ζητήματος ή να το αναλύετε σε βάθος και πλάτος ούτε αυτό ωφελεί. 

Μπορείτε να ομολογήσετε ειλικρινά στον εαυτό σας ότι ερωτευτήκατε, ότι κάνατε λάθος επιλογή ατόμου, ότι παρασυρθήκατε και ότι πιθανότατα είναι ο πληγωμένος σας εγωισμός που δε σας αφήνει να ξεκολλήσετε. 

Αν μπορέσετε ν’ αντιληφθείτε ότι από τη στιγμή που ο άλλος δε σας θέλει αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι δεν είναι αρκετά καλός για σας και ότι θα υπάρξει κάποιο άλλο άτομο να ερωτευθείτε και να σας ερωτευθεί στη συνέχεια, τότε θα σας είναι πολύ πιο εύκολο ν’ αφήσετε πίσω σας τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση.

Κι έπειτα, θα πρέπει να θυμάστε ότι δεν είστε το μόνο άτομο στον κόσμο που του συνέβη κάτι τέτοιο, μια που αυτή η κατάσταση είναι πάρα πολύ συχνή, στην αληθινή ζωή και στον κινηματογράφο, και ότι το ‘happy ending’, το αίσιο τέλος έρχεται, ίσως όχι με τη μορφή και τον άνθρωπο που θα θέλατε εκείνη τη στιγμή, αλλά έρχεται!

ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ

Κάποιες από αυτές συμβαίνουν σε ατομικό επίπεδο και λίγη σημασία έχουν για τον ρου της ιστορίας, άλλες κάνουν εντύπωση εξαιτίας της επαναληψιμότητας τους ή ακόμα και της προφητικότητας που τις χαρακτηρίζει. Τέλος υπάρχουν και κάποιες που κατάφεραν να καθορίσουν και να αλλάξουν την πορεία του κόσμου. Τι τελικά ορίζουμε ως σύμπτωση; Από τι επηρεάζονται και πως αλληλεπιδρούν με τα δεδομένα της ζωής; Είναι όντως τυχαίες και ποιος ο ρόλος του πεπρωμένου και της ελεύθερης βούλησης μέσα σε αυτό το σκηνικό;
Αλήθεια, τι σκέφτεστε όταν ακούτε την λέξη σύμπτωση; Κατά πάσα πιθανότητα, φέρνετε στην σκέψη σας ένα τυχαίο περιστατικό, σημαντικό ή αμελητέο, που αφού συνέβη, άλλαξε την λογική σειρά των γεγονότων όπως αυτά θα συνέβαιναν, καθώς και ότι –το πιο σημαντικό- δεν μπορείτε να εξηγήσετε, να αιτιολογήσετε ή να βασίσετε το γεγονός ότι συνέβη με κανέναν λογικό ή προφανή τρόπο. Ποιος λοιπόν κινεί τα νήματα και κάνει τις συμπτώσεις να συμβαίνουν; Υπάρχει αιτιατή σχέση που να συνδέει τις συμπτώσεις με τις προσωπικές μας επιλογές και την ελεύθερη βούληση; Μήπως οι αρχαίοι Ελληνες που είχαν τόσες διαφορετικές λέξεις για να δηλώσουν το «γραφτό» είχαν δίκιο; Είναι η μοίρα, το πεπρωμένο ή η τύχη, παντοδύναμα απέναντι στον άνθρωπο; Εχουμε την θέση της μαριονέτας σε ένα κουκλοθέατρο που τις κλωστές μας κινεί και ορίζει η ειμαρμένη; Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα ζητήματα αυτά.

Η επιστημονική ανάλυση της σύμπτωσης
Τα τυχαία περιστατικά μπορούν να καταγραφούν, κατά περίπτωση να εξηγηθούν και να αναλυθεί η σημασία τους. Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο μιας εμπεριστατωμένης στατιστικής μελέτης ή μιας εργαστηριακής έρευνας ακριβώς γιατί ως τυχαία, οι συνθήκες της δημιουργίας τους δεν μπορούν να αναπαραχθούν. Το γεγονός αυτό έχει συμβάλει στην περιθωριοποίηση του ζητήματος των συμπτώσεων από μεγάλη μερίδα της επιστημονικής κοινότητας που –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- έχει προτιμήσει να στρέψει το κεφάλι από την άλλη πλευρά, υποβαθμίζοντας την σημασία τους, την καθολικότητα τους, το εύρος και την συχνότητα που παρατηρούνται.
Φωτεινές εξαιρέσεις επιστημόνων που έκαναν προσπάθειες να επεξηγήσουν την ύπαρξη των συμπτώσεων αποτέλεσαν ο γιατρός και ψυχολόγος Carl Gustav Jung, ο συγγραφέας Arthur Koestler, ο βιολόγος Paul Kammerer, ο καθηγητής Χρήστος Μαρκόπουλος –με σπουδές παιδαγωγικής, ψυχολογίας, Χημείας, Πυρηνικής Χημείας και έναν μεγάλο αριθμό δημοσιευμένων ερευνών αλλά και πιο πρόσφατα οι συγγραφείς Martin Plimmer και Brian King. Οι τελευταίοι έγραψαν πριν μερικά χρόνια ένα βιβλίο με τίτλο «Πίσω από τις συμπτώσεις», στο οποίο επιχειρούν να εντοπίσουν και να καταδείξουν τα μαθηματικά μοντέλα στα οποία βασίζονται οι συμπτώσεις. Οι συγγραφείς κινήθηκαν με βάση την υπόθεση πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά όλα εξηγούνται από φυσικούς νόμους τους οποίους απλά ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει.
Ο Paul Kammerer, στο βιβλίο του «Ο νόμος των σειρών», έχει ασχοληθεί περισσότερο με την τυπολογία των συμπτώσεων ανάλογα με την ισχύ τους, την επαναληψιμότητα τους και τα κοινά τους χαρακτηριστικά, με βάση περιστατικά που κατέγραψε ο ίδιος μέσα σε μια περίοδο 20 ετών. Με τον διαχωρισμό αυτόν, καταδεικνύει πως όλες οι συμπτώσεις στις οποίες αναφέρεται υπακούν σε έναν νόμο των σειρών. Στην συνέχεια επιχειρεί να αποδείξει πως ο νόμος αυτός διέπει το σύμπαν, την φύση και συνολικά την ζωή, ενώ προτείνει πως εκτός από τις αρχές της αιτιότητας υπάρχει και η αρχή της μη-αιτιότητας η οποία τείνει να ομαδοποιεί φαινόμενα και γεγονότα στον χώρο και τον χρόνο.
Ο Carl Jung, έχοντας δείξει από νεαρή ηλικία την ροπή του προς τον πνευματισμό και την παραψυχολογία αλλά και όντας γοητευμένος από κάθε είδους παραδοξότητες -συνεπώς και τις συμπτώσεις-, δημοσιεύει το 1952 σε συνεργασία με τον βιολόγο Βόλφγκανγκ Πάουλι την «Ερμηνεία της Φύσης και της Ψυχής». Το κομμάτι στο οποίο εργάστηκε ο Jung είχε τον τίτλο «Συγχρονικότητα, μια μη αιτιακή συνεκτική αρχή» και αφορούσε, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, τις συμπτώσεις. Σε αυτό, επηρεασμένος καταφανώς από τις πεποιθήσεις του για την ύπαρξη «συλλογικού ασυνείδητου» και τα «αρχέτυπα» που το διαμορφώνουν, καθώς και την πεποίθηση που έτρεφε ότι συνείδηση και ύλη έχουν την δυνατότητα να αλληλεπιδρούν, ο πατέρας της αναλυτικής ψυχολογίας πρότεινε πως δύο φαινόμενα μπορούν να μην συνδέονται αιτιοκρατικά μεταξύ τους, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να υπάρχει εννοιολογική σύνδεση αναμεταξύ τους. Ετσι επιχείρησε να δώσει εξήγηση στην ύπαρξη των συμπτώσεων εισηγούμενος τη θεωρία πως αυτά τα μη-αιτιοκρατικά συνδεδεμένα γεγονότα μπορούν να παρουσιάζουν ομοιότητες στην ουσία, το νόημα και τις συνέπειες τους. Μέσα στον κυκεώνα των αναλύσεων της ορολογίας, όμως, ο Jung φαίνεται πως έχασε τον αρχικό του στόχο, να συνδέσει δηλαδή τα αρχέτυπα και το συλλογικό ασυνείδητο με την δημιουργία και πρόκληση των συμπτώσεων, κάτι που επεσήμανε αργότερα, το 1972, ο Arthur Koestler στο βιβλίο του «Οι ρίζες της σύμπτωσης». Ο Βρετανός συγγραφέας χαρακτηρίζει ασαφή και σε κάποιο βαθμό αφελή την τοποθέτηση του Jung και επιχειρεί μια εισαγωγή σε θεωρίες της παραψυχολογίας, όπως η αντίληψη μέσω αισθήσεων και η ψυχοκίνηση, μπερδεύοντας τες με έννοιες κβαντομηχανικής όπως την συμπεριφορά των νετρίνων και την αλληλεπίδραση τους με τον χρόνο. Ολα αυτά βέβαια ο Koestler τα θέτει υπό την ομπρέλα της έννοιας της «Συγχρονικότητας» του Jung.
Ο Χρήστος Μαρκόπουλος από την άλλη, σε μια ιδιαίτερα εμπεριστατωμένη προσπάθεια ανάλυσης του φαινομένου, επιχειρεί μέσα από το βιβλίο του «Τύχη και τάξη: Η κυριαρχία των πρώτων» να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην τυχαιότητα και την αιτιοκρατία μέσω της πρότασης πως η τυχαιότητα της προέλευσης της ζωής μπορεί να αποδειχθεί μέσα από την αλληλουχία των συστατικών των βιολογικών μορίων. Αυτό που υποστηρίζει, δηλαδή, είναι πως η τυχαιότητα που διακρίνει τους συσχετισμούς και τις αλληλουχίες σε ένα μαθηματικό παίγνιο τύχης, συναντάται αυτούσια στο σύμπαν και την διαδικασία γέννησης της ίδιας της ζωής. Αποτελεί την μήτρα που γεννάει την διαφορετικότητα των γονιδίων τα οποία δίνουν εν τέλει την μεγάλη ποικιλία των έμβιων όντων. Μέσα από την διαδικασία των αλλεπάλληλων αλληλουχιών εμφανίζεται ο «Νόμος της Κυριαρχίας των Πρώτων», όπως τον ονομάζει ο Μαρκόπουλος, εννοώντας πως αυτό που τυχαία θα εμφανιστεί πρώτο, είτε σε ένα τυχερό παιχνίδι, είτε σε ένα βιολογικό σύστημα, έχει περισσότερες πιθανότητες να εμφανιστεί στην συνέχεια.
Αυτό είναι ένα αξίωμα που αν μη τι άλλο μπορεί να στηριχτεί στατιστικά, με παράδειγμα το «κορώνα-γράμματα» και την πλευρά που θα εμφανιστεί την πρώτη φορά να έχει περισσότερες πιθανότητες να εμφανιστεί και στην συνέχεια, τους λήγοντες αριθμούς του λαχείου, με αυτούς που θα κληρωθούν σε μια κλήρωση να εμφανίζονται συχνότερα στην συνέχεια, αλλά και τα αμινοξέα που πρώτα θα εμφανιστούν κατά τον σχηματισμό μιας πρωτεΐνης και θα καθορίσουν τα βασικά χαρακτηριστικά της, να τείνουν να εμφανίζονται συχνότερα στην σύσταση άλλων, νέων πρωτεϊνών. Ο Μαρκόπουλος λοιπόν, επιτυγχάνοντας σε μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους να συνδέσει το συμπτωματικό με το αιτιακό, διαπιστώνοντας πειραματικά την αλήθεια της κυριαρχίας των πρώτων, πρότεινε μέσα από το βιβλίο του πως με την ενδελεχή και λεπτομερή εξέταση των «τυχαιοτήτων» του παρελθόντος μπορούμε να προβλέψουμε τις «τυχαιότητες» του μέλλοντος. Ενα σημαντικό βήμα για την εξήγηση των συμπτώσεων που όμως ακόμα και αυτό δεν αποκαλύπτει ολοκληρωτικά την φόρμουλα λειτουργίας τους.
Προφητικά μυθιστορήματα
Ο χαρακτηρισμός «προφητική» στο ουσιαστικό «σύμπτωση», μπορεί να φαίνεται υπερβολικός με μια πρώτη σκέψη. Ομως τα παραδείγματα τέτοιων συμπτωματικών γεγονότων μάλλον θα καταφέρουν να αμβλύνουν τις τυχόν αντιθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το μυθιστόρημα του Morgan Robertson με τίτλο «Futility» (ματαιοπονία) που εκδόθηκε το 1898. Θέμα του μυθιστορήματος, ένα υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο που λέγεται «Titan» και στο παρθενικό του ταξίδι συγκρούεται με παγόβουνο, βυθίζεται –ενώ σε προηγούμενες σελίδες έχει χαρακτηριστεί αβύθιστο- και χιλιάδες άνθρωποι χάνουν την ζωή τους.
Η ιστορία μάλλον σας φαίνεται οικεία και φυσικά είναι τέτοια, αφού ακριβώς έτσι έγιναν τα πράγματα με ένα άλλο υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο που υπήρξε πραγματικά, τον Τιτανικό. Το παράδοξο με την συγκεκριμένη σύμπτωση είναι πως το κείμενο του Robertson προηγήθηκε της πραγματικής τραγωδίας κατά 13 χρόνια. Και αν ορθολογικά υποθέσουμε πως το μεγαλείο του πλοίου του μυθιστορήματος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους δημιουργούς του Τιτανικού, θα ήταν τουλάχιστον άρρωστο να επιχειρήσουμε μια σύνδεση ανάμεσα στις δύο τραγωδίες. Και αν ακόμα αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αποδίδοντας το γεγονός της τραγικής βύθισης στην μοίρα, σίγουρα δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για τις πολλές, μικρότερης σημασίας, λεπτομέρειες που είναι κοινές ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Πραγματικό και φανταστικό ναυάγιο έγιναν τον μήνα Απρίλιο, 3.000 επιβάτες και 24 σωστικές λέμβοι υπήρχαν στο «Titan», 2.207 και 20 λέμβοι στον Τιτανικό, ενώ χιλιάδες ψυχές χάθηκαν και στα δύο.
Μια ακόμα σατανική και προφητική σύμπτωση, έχει να κάνει με την τραγωδία που σημάδεψε τις ΗΠΑ την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ο συγγραφέας από το Εκουαδόρ, Joseph Borja, έγραψε το 1981 ένα βιβλίο –με ύφος απομνημονευμάτων- με τίτλο «Ετσι υποφέρει η Λατινική Αμερική», το δημοσίευσε το 1983 και το εξώφυλλο κοσμούσε μια εικόνα των Δίδυμων Πύργων, την στιγμή που ο ένας φλέγεται και κόβεται κυριολεκτικά στην μέση. Η εικόνα αυτή παρουσίασε εκπληκτική ομοιότητα με αυτήν που μεταδόθηκε από έντυπα και τηλεοπτικά δίκτυα σε όλο τον κόσμο κατά την καταστροφή του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου 18 χρόνια αργότερα. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε με επιφύλαξη πως μια εικόνα με τόσο έντονη δυναμική θα μπορούσε να έχει έστω και υποσυνείδητα επηρεάσει μια τρομοκρατική οργάνωση που αναζητά έναν τρόπο με έντονη και βαθειά σημειολογία για να επιτύχει το σκοπό της. Οι πιθανότητες βέβαια να είναι συνέβη κάτι τέτοιο, είναι μάλλον εξαιρετικά μικρές, καθώς το βιβλίο του Borja, δεν είχε προκαλέσει τόσο μεγάλη αίσθηση, ούτε είχε μεγάλη απήχηση όταν κυκλοφόρησε.
Βίοι (και φόνοι) παράλληλοι
Μια σειρά σατανικών συμπτώσεων έχει συνδέσει τις ζωές και τον θάνατο δύο προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών, αποτελώντας μάλιστα μια από τις πιο διαδεδομένες περιπτώσεις συμπτωσιολογίας διαχρονικά. Ο Abraham Lincoln και ο John F. Kennedy έγιναν οι πρωταγωνιστές μιας ιστορίας με κοινές συμπτώσεις, που κάνουν και τον πλέον δύσπιστο ορθολογιστή να αποδέχεται πως πρέπει να υπάρχει τάξη μέσα στο φαινομενικό χάος, μαθηματικοί αλγόριθμοι μέσα στην παραδοξότητα του σύμπαντος, ειμαρμένη και πεπρωμένο που θα πληρώσουν τους σκοπούς τους ανεξάρτητα από την προσωπική βούληση του ατόμου που παίρνει την θέση του αντικειμένου, αφήνοντας την μοίρα να γίνει το υποκείμενο.
Μερικές από τις μοιραίες και πραγματικά ανεξήγητες συμπτώσεις ανάμεσα στους δύο χαρισματικούς προέδρους είναι οι εξής: Ο Lincoln εκλέχτηκε γερουσιαστής στο Κογκρέσο το 1846, ενώ ο Kennedy ακριβώς έναν αιώνα μετά, το 1946. Μετά από πολιτική σταδιοδρομία 14 ετών, ο πρώτος εκλέχτηκε για το ύπατο αξίωμα το 1860 και ο δεύτερος το 1960. Αμφότεροι δολοφονήθηκαν Παρασκευή, με μια σφαίρα στο κεφάλι, παρουσία των συζύγων τους. Κατά μια ακόμα σατανική σύμπτωση, η γραμματέας του Kennedy λεγόταν Lincoln, ενώ του Lincoln λεγόταν Kennedy. Και οι δύο κυρίες είχαν άσχημο προαίσθημα για τις ημέρες που έγιναν οι δολοφονίες, ενώ έχει γραφτεί πως και οι δύο είχαν επιχειρήσει να αποτρέψουν τους προέδρους να πάνε εκείνη την ημέρα στα μέρη που έμελε να δολοφονηθούν. Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο, αξίζει να αναφέρουμε πως ο πρόεδρος Lincoln έπεσε νεκρός στο θέατρο Kennedy, ενώ ο J.F.K. πυροβολήθηκε ενώ βρισκόταν σε αυτοκίνητο μάρκας Lincoln.
Οι δολοφόνοι συνελλήφθηκαν και διαπιστώθηκε ότι ήταν και οι δύο Νότιοι, με ονόματα αποτελούμενα από τρεις λέξεις. Ο John Wilkes Booth, δολοφόνος του Lincoln γεννήθηκε το 1839, ενώ ο Lee Harvey Oswald που φέρεται να δολοφόνησε τον Kennedy ακριβώς μετά από 100 χρόνια. Τηρώντας την σειρά των συμπτώσεων, και οι δύο δράστες δολοφονήθηκαν πριν την δίκη τους.
Διάδοχοι των δύο προέδρων μετά τις δολοφονίες, ανέλαβαν στην πρώτη περίπτωση ο Andrew Johnson, γεννημένος το 1808 και στην δεύτερη ο Lyndon Johnson, γεννημένος το 1908. Και οι δύο Johnson ήταν Νότιοι.
Και επειδή οι συμπτωσιολόγοι δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, μια ακόμα κοινή πτυχή είναι πως μια εβδομάδα πριν την δολοφονία ο Lincoln βρισκόταν στην πόλη Μονρό του Μέρυλαντ, ενώ ο Kennedy περνούσε χρόνο με την ερωμένη του Marilyn Monroe.
Προφητικές, δολοφονικές, μυστηριώδεις και ανεξήγητες!
Με την ανάλυση των συμπτώσεων να πέφτει πολλές φορές στο κενό, στην περίπτωση που δεν καταλήγει σε αδιέξοδο, μακράν πιο εύγλωττα μοιάζουν τα αμέτρητα περιστατικά καταγεγραμμένων συμπτώσεων που άλλοτε προκάλεσαν απορία και έκπληξη και άλλοτε σόκαραν με την προφητικότητα τους. Γεγονότα πολύ συχνά εξωφρενικά, που φαίνεται να «κοροϊδεύουν» τον Νόμο των Πιθανοτήτων, αφού ως σύμπτωση ορίζεται κάτι που έχει ελάχιστες έως μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί και όμως όχι απλά συμβαίνει αλλά σε κάποιες σατανικές περιπτώσεις, επαναλαμβάνονται.
Ο κ. Δημήτρης Χορόσκελης, κοινωνιολόγος και συγγραφέας, πατώντας πάνω στην επαναληψιμότητα των συμπτώσεων, αναφέρει στο βιβλίο του «Η τρομερή ανάγκη» (εκδ. Δίον) πως «…οποιοδήποτε ασυνήθιστο γεγονός επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να αποτελεί σύμπτωση, αλλά σύμπτωμα μιας αόρατης και ακατανόητης για τον άνθρωπο κατάστασης».
Προδιαγεγραμμένες ζωές;
Μετά την παράθεση τόσων παραδειγμάτων, αλλά και την ανάλυση πολλών ακόμα που δεν παρατέθηκαν, με πόση βεβαιότητα θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως κάποια πράγματα δεν είναι «γραφτό» να γίνουν; Πως γίνεται τόση μαεστρία σε φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα να είναι ενορχηστρωμένη από την Τύχη; Μήπως οι αρνητές της αιτιοκρατίας που διέπει τις συμπτώσεις έχουν βολικά δώσει τον χαρακτηρισμό «τυχαίο» σε όσα αδυνατούν να εξηγήσουν;… Τυχαία ή όχι, κάποια στιγμή θα πάρουμε απαντήσεις!

Στάσεις και ενστάσεις

Από τη μικρή μας ηλικία, ακούμενα μας λένε να κρατάμε «ίσιο» , «στητό», «σωστά» το σώμα μας. Ακούγεται όμορφο , λογικό και υγιές. Τι θα γίνει όμως αν δεν κρατάμε το σώμα μας στη «σωστή» στάση;
Στάσεις και ενστάσεις
Από τη μικρή μας ηλικία, ακούμενα μας λένε να κρατάμε «ίσιο» , «στητό», «σωστά» το σώμα μας. Ακούγεται όμορφο , λογικό και υγιές. Τι θα γίνει όμως αν δεν κρατάμε το σώμα μας στη «σωστή» στάση;
Μάλλον θα κάνουμε καμπούρα, θα πεθάνουμε πονώντας κλπ. Ας αρχίσουμε λ ίγο να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους:
Η λεγόμενη «κακή στάση» δεν σχετίζεται με τον όποιο πόνο νοιώθει κανείς. Εάν αυτό ίσχυε, τότε τα άτομα με μεγάλες παραμορφώσεις θα έπρπε να πονούν περισσότερο από τον υπόλοιπο πληθυσμό, πράγμα που δε συμβαίνει. (Kelsey et al 1985, Franklin et al 1998, Christensen et al 2008).

Αυτό λοιπόν που δείχνει η έρευνα, είναι ότι η στάση του σώματος από μόνη της ούτε προβλέπει, ούτε επιταχύνει, ούτε διαιωνίζει τον πόνο.
Κατά συνέπεια ένα άλλο πράγμα που πρέπει να σταματήσει να μας ανησυχεί, είναι το ότι δε χρειάζεται να έχουμε το νου μας συνεχώς στο να διατηρήσουμε αυτή την «σωστή» στάση. Το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο για να λειτουργεί σε πολλές καθημερινές δραστηριότητες στον «αυτόματο πιλότο». Είναι αδύνατο να κινούμαστε σκεφτόμενοι συνειδητά κάθε μυ που πρέπει να επιστρατεύσουμε για να φέρουμε εμπρός το δεξί πόδι, να στηριχθούμε όμως ταυτόχρονα στο αριστερό, να κινήσουμε το αντίθετο χέρι από το πόδι που θα φέρουμε εμπρός, να κρατήσουμε τον κορμό σε σωστή θέση ευθεία, ή να στρίψουμε προς μια κατεύθυνση εάν μας φωνάξει κάποιος ενώ περπατάμε, ενώ ταυτόχρονα να θυμόμαστε να αναπνέουμε.... Ακόμη όμως και αν κάποιος προσπαθήσει να το κάνει αυτό, εκτός από το ότι θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι μπροστά με μια βιντεοκάμερα, το σίγουρο είναι ότι ξαφνικά θα επιβαρύνει τον εγκέφαλό του με τέτοιο φόρτο εργασίας, που αν δεν παρατήσει την προσπάθεια σε μερικά λεπτά, ή θα γίνουν οι κινήσεις του τόσο αργές, ή η κίνησή του θα γίνει τουλάχιστον κωμική.

  Πολλοί νομίζουν επίσης, ότι η «κακή στάση» που έχουν είναι αποτέλεσμα της «τεμπελιάς» και της αδυναμίας των αντίστοιχων μυών. Οπότε, για να είναι ικανοί να διατηρούν τη σωστή στάση, πρέπει να εκπαιδεύουν τους αντίστοιχους μύες με σκοπό να αποκτήσουν περισσότερη αντοχή. Βέβαια, το σώμα λειτουργεί με βάση την οικονομία δυνάμεων, συνεπώς προσπαθεί να εξοικονομεί και όχι να δαπανά ενέργεια. Όπως ξέρουμε, η όποια μυική προσπάθεια απαιτεί και την ανάλογη ενεργειακή δαπάνη. Η καλύτερη λοιπόν λύση , είναι να βρει κανείς τη στάση που χρειάζεται τη λιγότερη ενεργειακή δαπάνη για να διατηρηθεί! Άρα, μια καλύτερη στάση από αυτή που έχει κανείς σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, θα πρέπει να είναι πιο εύκολο και όχι πιο δύσκολο να τη διατηρήσει ο ενδιαφερόμενος. Αν λοιπόν η στάση που θεωρώ ή μου πρότειναν ως καλύτερη από αυτή που έχω τώρα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για τη διατηρήσω, μάλλον δεν αποτελεί καλή επιλογή. Ο εγκέφαλός μου που πάντα λειτουργεί με βάση την οικονομία και την αποτελεσματικότητα, θα εγκαταλείψει την προσπάθειά μου αυτή αμέσως μόλις σταματήσω να προσπαθώ συνειδητά να διατηρήσω αυτή τη στάση.

Ένα άλλο ζήτημα είναι το ότι κάποιοι ίσως μπερδεύουν τη σωστή στάση με την ακινησία στη στάση αυτή. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δυσκαμψία και έχει και σαν αποτέλεσμα να αλλάζουν πολλά πράγματα στη σωστή επιστράτευση – ενεργοποίηση των κατάλληλων μυών που χρειάζονται για τη διατήρηση της στάσης. Πιθανόν επίσης να επηρεαστεί και ο τρόπος που αναπνέει κανείς. Εάν μάλιστα συνδυάζει κανείς τη «σωστή στάση» με διατήρηση της κοιλιάς ρουφηγμένης, τότε αλλάζει κατά πολύ το κινητικό πρότυπο (τον τρόπο που δουλεύουν δηλαδή) κάποιοι μύες κατά την αναπνοή. Κάτι εξ' ίσου σημαντικό, είναι ότι ακόμη και όταν στεκόμαστε «ακίνητοι» , στην ουσία εκτελούμε μικρές κινήσεις με το σώμα μας ανά πάσα στιγμή, σχεδόν προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπάρχει ένα οξύμωρο: «Η στάση, είναι επι της ουσίας μια ασταθής θέση στην οποία ισορροπούμε ανά πάσα στιγμή».

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι για να διατηρήσουμε τη στάση όλο το σώμα κάνει μικροκινήσεις – μικροδιορθώσεις, όπου το κεφάλι κινείται σε σχέση με τα πόδια είτε σε μια κυκλική τροχιά είτε σε μια τροχιά ενός νοητού σχήματος οκτώ. Κατά συνέπεια, η στάση δε σχετίζεται με το να εμποδίζεται κάθε μορφής κίνηση, αλλά με το να γίνεται κάποιου βαθμού κίνηση ελεύθερα γύρω από κάποιο κεντρικό σημείο.

Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό της διατήρησης στης στάσης, είναι ότι αυτή πρέπει να γίνεται με ελάχιστη προσπάθεια και προετοιμασία. Αυτή η αρχή ισχύει τόσο για τις απλές καθημερινές δραστηριότητες, όσο και για τα αθλήματα, όπου ο εγκέφαλος βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση αναμένοντας την επόμενη κίνησή μας προετοιμάζοντας τη στάση του σώματος γι' αυτές.
Ένα καλό παράδειγμα, είναι το πόσο συχνά στρίβουμε το κεφάλι μας δεξιά και αριστερά για να δούμε κάτι που μας ενδιαφέρει. Για να επιτευχθεί αυτό, συμβαίνει ταυτόχρονα και μια αλληλουχία άλλων αντισταθμιστικών κινήσεων στον κορμό , τη λεκάνη κλπ. Αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε εάν στρίψουμε το κεφάλι μας με διαφορετική στάσης τον κορμό κάθε φορά. Θα νοιώσουμε κινήσεις σε άλλα σημεία του κορμού που ανάλογα με τη στάση που βρίσκεται το σώμα μας, θα έχουν ποιοτικές και ποσοτικές διαφορές μεταξύ τους. Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε, ότι η στάση δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση ακαμψίας, αλλά μια δυναμική και συνεχώς εξελισσόμενη ακούσια δράση κάποιων μυών που απαιτεί χαμηλή κατανάλωση ενέργειας, πολύ μικρή μυϊκή προσπάθεια, φυσιολογική αναπνοή και είναι βολική.
Ένας άλλος μύθος είναι ότι η καλή στάση συνδέεται με τη συμμετρία και την ευθυγράμμιση. Μια και κανείς ούτε γεννιέται συμμετρικός, ούτε όλοι όσοι έχουν ασυμμετρίες έχουν πόνους, το σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν έχει νόημα να δίνουμε σημασία στο πώς φαίνεται η στάση μας, αλλά στο πώς νοιώθουμε και στο πώς η στάση μας βοηθά να λειτουργούμε. Το πιθανότερο είναι ότι λειτουργούμε υπο το καθεστώς των ιδανικών προτύπων από ταινίες, περιοδικά, βιβλία κλπ .

Κάθε άνθρωπος έχει ένα σκελετό με ιδιαίτερα δομικά χαρακτηριστικά, μια και ο σκελετός δε βγαίνει από ένα καλούπι, συνεπώς η ιδανική στάση διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όλοι μας είμαστε γεννημένοι με κάποιες ασυμμετρίες , άλλοι με μικρότερες άλλοι με μεγαλύτερες, οι οποίες όμως μας επιτρέπουν να λειτουργούμε χωρίς να πονάμε. Ο σκελετός μας υπόκειται με τα χρόνια σε αλλαγές που οφείλονται στη γενετική προδιάθεσή μας, αλλά και στις διάφορες δυνάμεις που ασκούνται επάνω του από τους μύες ή τα φορτία που δέχεται. Κατά συνέπεια, η ασυμμετρία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Κάθε προσπάθεια λοιπόν να αλλάξουμε τη στάση μέσω αλλαγής των κυρτωμάτων της σπονδυλικής στήλης, πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε αύξηση της τάσης και των φορτίων χωρίς κανένα νόημα.
Άρα ποια είναι η καλή –ιδανική στάση;

Είναι αυτή που είναι αποτελεσματική για τον κάθε άνθρωπο. Είναι ανώδυνη και απαιτεί ελάχιστη ενεργειακή κατανάλωση από το μυοσκελετικό σύστημα για να διατηρείται. Η καλή στάση δεν πρέπει να εμποδίζει δραστηριότητες που είναι επαναλαμβανόμενες και να διευκολύνει τη μετάβαση – μετάπτωση στην επόμενη κίνηση ή δραστηριότητα που θέλει να κάνει τα άτομο.

Βέβαια, αυτό σχετίζεται με το τι θέλω κάθε φορά να κάνω. Για παράδειγμα, το ξάπλωμα είναι μια πολύ καλή και αποτελεσματική στάση, αλλά δε μπορεί να κάνει κανείς πολλές δραστηριότητες ξαπλωμένος. Το κάθισμα, είναι μια επίσης καλή στάση που επιτρέπει περισσότερες δραστηριότητες, αλλά δε βοηθά στην προετοιμασία ενός δρομέα. Άρα η ιδανική στάση σχετίζεται κάθε φορά με αυτό που σκοπεύω να κάνω!

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της σωστής στάσης είναι η αποτελεσματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι η δραστηριότητα που κάνω γίνεται με ελάχιστη προσπάθεια και καταπόνηση. Μιλώντας για τη στάση λοιπόν, μιλάμε για μυική δραστηριότητα ενάντια στη βαρύτητα, με ελάχιστη προσπάθεια και χαμηλό ενεργειακό κόστος. Η κατηγοριοποίηση των μυών σε «μυες στάσης» (postural muscles) και «μύες κίνησης» (phasic muscles), ενώ είναι σωστή, οδήγησε στο να δοθεί έμφαση στην «εκπαίδευση» και «ενδυνάμωση» κάποιων από τους μυες αυτούς, όπως ο Πολυσχιδής, ο Εγκάρσιος Κοιλιακός κατ' αποκλειστικότητα, ενώ άφησε έξω από την προσέγγιση αυτή τους υπόλοιπους μύες. Το σώμα μας όμως λειτουργεί σαν ορχήστρα, όπου ο κάθε μυς σαν ένα μουσικό όργανο, έχει το δικό του μικρό η μεγάλο ρόλο, ανάλογα με την «κινητική μελωδία» που χρειάζεται να εκτελέσει το σώμα κάθε φορά. Κάθε ένας λοιπόν από τους 500 και περισσότερους μύες μας, μπορεί να βοηθάει, να αντιστέκεται, να σταθεροποιεί μόνος ή σε συνδυασμό με άλλους που βρίσκονται κοντά του ή μακριά για να γίνει μια αλληλουχία κινήσεων και φαίνεται πολύ απλοϊκό και ελλιπές το να πρέπει να ασχοληθεί κανείς με την εκπαίδευση ενός ή δυο «μαγικών μυών» μη λαμβάνοντας υπ' όψιν τους υπόλοιπους.
Τελικά, η καλή στάση είναι αυτή που μας επιτρέπει να κάνουμε ανεμπόδιστα όλες τις καθημερινές δραστηριότητες όπως η αναπνοή, το να βλέπουμε τον ορίζοντα, να γράφουμε, να τρώμε, να ασκούμαστε κλπ. Άρα κακή στάση είναι αυτή που εμποδίζει την ελεύθερη κίνηση του σώματος ή/και αυξάνει την ενεργειακή κατανάλωση και τα φορτία στο μυοσκελετικό σύστημα και τα επίπεδα του στρες. Μια θεωρούμενη κακή στάση π.χ. κυφωτική με χαλαρό όλο το σώμα, δεν είναι απαραίτητα επιζήμια περισσότερο από την πλήρως ευθυτενή εάν δεν υιοθετείται συνεχώς. Συνεπώς, δεν είναι τόσο η στάση που κρατάει κανείς, αλλά ο χρόνος κατά τον οποίο παραμένει στη στάση αυτή σε συνδυασμό με τη δραστηριότητα που κάνει.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΜΕ 4 ΑΠΛΑ ΒΗΜΑΤΑ

Οι κρίσεις πανικού είναι ένα συχνό πρόβλημα που βασανίζει πολύ κόσμο. 

Συχνά σχετίζεται με έντονο στρες, μια έντονη φάση ζωής που περνάει ή που έχει περάσει το άτομο ή ψυχικά τραύματα που έχουν συσσωρευτεί στο παρελθόν του. Το σημαντικότερο είναι να αναγνωρίσει κανείς ότι έχει ένα πραγματικό πρόβλημα και να κάνει κάτι γι’ αυτό. Ο λόγος που λέω ότι πρέπει να αναγνωρίσει κανείς ότι πρόκειται για υπαρκτό πρόβλημα είναι ότι πολύ άνθρωποι, λόγω της φύσης των συμπτωμάτων των κρίσεων πανικού καταλήγουν στα επείγοντα ή ξεκινούν έναν Γολγοθά εξετάσεων για να τους πουν στο τέλος οι γιατροί «δεν έχεις τίποτα». Αυτό είναι σωστό από φυσιολογική άποψη, εφόσον η καρδιά ή το γαστρεντερικό ή το αναπνευστικό σύστημα του ανθρώπου με τις κρίσεις πανικού δεν έχει κάτι παθολογικό και λειτουργεί φυσιολογικά. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος με κρίσεις πανικού έχει «κάτι», τις κρίσεις πανικού από τις οποίες υποφέρει.

Αν υποφέρετε από συχνές κρίσεις πανικού, καλό θα είναι να δουλέψετε με έναν ψυχολόγο για να βρείτε την αιτία του προβλήματος και να την εξαλείψετε. Αν οι κρίσεις είναι πιο αραιές και όχι ιδιαίτερα έντονες, υπάρχουν πολλά που μπορείτε να κάνετε για να τις διαχειριστείτε. Καταρχήν, το βασικότερο είναι να πάρετε σωστές πληροφορίες για την κατάστασή σας.

Η κρίση πανικού είναι μια ξαφνική ‘επιδρομή’ από φυσικά συμπτώματα:
ü Ταχυκαρδία
ü Ζαλάδα
ü Αίσθηση ότι το άτομο είναι έξω από το σώμα του
ü Δύσπνοια
ü Αίσθηση ότι πνίγεται
ü Τάση για έμετο
ü Τρέμουλο & ιδρώτας
ü Κούραση & αδυναμία
ü Πόνος στο στήθος & καούρα
ü Μυικοί σπασμοί
ü Ξαφνικά ζεσταίνεται πολύ ή έχει ρίγη
ü Μούδιασμα στα άκρα
ü Φόβος του ατόμου ότι τρελαίνεται
ü Φόβος του ατόμου ότι κάτι φρικτό πρόκειται να συμβεί
ü Φόβος του ατόμου ότι είναι πολύ άρρωστο και θα πεθάνει

Με το ρολόι…
Χρειάζονται 3 λεπτά για τα επινεφρίδια (δομές που εκκρίνουν αδρεναλίνη) για να γεμίσουν το σώμα σας αδρεναλίνη, αυτό που συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πανικού. Επίσης χρειάζονται 3 λεπτά στο σώμα σας για να σταματήσει αυτόν τον ‘καταρράκτη’ αδρεναλίνης. Αν σταματήσετε την κρίση πανικού την ώρα που ξεκινάει, η αντίδραση της αδρεναλίνης θα πάρει μόνο 3 λεπτά και μετά… Τέλος!

Τα 4 βήματα για να σταματήσετε μια κρίση πανικού
Αν υποφέρετε από κρίσεις πανικού, καλό θα είναι να γράψετε αυτά τα 4 βήματα σε μια κάρτα ώστε να θυμάστε τη σειρά τους και να τα εφαρμόσετε με το που αισθανθείτε ότι ξεκινάει η κρίση.
Στην πίσω μεριά της κάρτας σημειώστε μερικές τεχνικές διαχείρισης, για να θυμάστε τι πρέπει να κάνετε.
Έχετε πάντα αυτή την κάρτα μαζί σας.
Τα 4 Βήματα:
Χαλαρώστε.
Σταματήστε τις αρνητικές σκέψεις.
Χρησιμοποιήστε ρεαλιστικές δηλώσεις που δείχνουν ικανότητα διαχείρισης της κατάστασης.
Αποδεχτείτε τα συναισθήματά σας.

Βήμα 1. Χαλαρώστε.
Καταρχήν υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι έχετε ξαναπεράσει την ίδια άσχημη κατάσταση και παρόλο που είναι κάτι επώδυνο, δε σας συμβαίνει το χειρότερο που φοβάστε. Αρχίστε να παίρνετε βαθιές, αργές αναπνοές, λέγοντας «εισπνέω 1», «εκπνέω 2». Επικεντρώνοντας την προσοχή σας στην αναπνοή σας σταματάτε να σκέφτεστε όλες τις αρνητικές σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σας και χαλαρώνετε το σώμα σας, κάτι το οποίο είναι το πρώτο βήμα για να σταματήσετε την έκλυση αδρεναλίνης.

Βήμα 2. Σταματήστε τις αρνητικές σκέψεις.
ΣΤΟΠ! Φωνάξτε από μέσα σας, και φανταστείτε ένα μεγάλο σήμα stop σαν αυτά που έχει στο δρόμο. Έτσι διακόπτετε τη μετάδοση του μηνύματος εκτάκτου ανάγκης που ο εγκέφαλός σας στέλνει στα επινεφρίδιά σας. Στις κρίσεις πανικού το άτομο μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο ιδιαίτερα αρνητικών σκέψεων, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κακές σκέψεις, με αποτέλεσμα να διατηρεί άθελά του την κρίση πανικού. Διακόπτοντας το αρνητικό ή τρομακτικό μήνυμα που λέτε στον εαυτό σας, έχετε την ευκαιρία να το αντικαταστήσετε με ένα μήνυμα χαλάρωσης και ηρεμίας και έτσι να βάλετε τέλος στην κρίση πανικού.

Βήμα 3. Χρησιμοποιήστε ρεαλιστικές δηλώσεις που δείχνουν ικανότητα διαχείρισης της κατάστασης.
Γράψτε μια σειρά από θετικές ή ρεαλιστικές δηλώσεις που έχουν την ίδια δύναμη με το αρνητικό μήνυμα που επαναλαμβάνετε στον εαυτό σας και το οποίο σας τρομάζει.
Αντικαταστήστε την κάθε αρνητική σκέψη με μία θετική.

Παράδειγμα: αν στην κρίση πανικού φοβάστε ότι παθαίνετε καρδιακή προσβολή και θα πεθάνετε (πολύ συχνός φόβος στις κρίσεις πανικού), το πιθανότερο είναι ότι λέτε μέσα σας κάτι τύπου «Θεε μου, η καρδιά μου, πεθαίνω, αυτό είναι το τέλος μου!».
Φωνάξτε από μέσα σας ΣΤΟΠ!, και φανταστείτε ένα μεγάλο σήμα stop σαν αυτά που έχει στο δρόμο.
Αντικαταστήστε την αρνητική σας σκέψη με μια θετική δήλωση που σας βοηθάει να διαχειριστείτε την κατάσταση, πχ «ξέρω τι είναι, είναι μια κρίση πανικού και δεν πρόκειται να πεθάνω, αν χαλαρώσω θα περάσει πολύ σύντομα» ή «ο φόβος κάνει την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα, έχω κάνει εξετάσεις και είμαι απολύτως υγιής, δεν έχω κανένα πρόβλημα καρδιάς».

Άλλες θετικές δηλώσεις για να διαχειριστείτε την κατάσταση:
Ø «Έχω ξαναπεράσει τα ίδια και στο παρελθόν, ξέρω τι είναι και δεν κινδυνεύω από αυτό».
Ø «Είμαι καλά, σε λίγο θα περάσει».
Ø «Ηρεμώ, χαλαρώνω και διώχνω τον φόβο και τις κακές σκέψεις».
Ø Επαναλάβετε μέσα σας μια προσευχή.

Βήμα 4. Αποδεχτείτε τα συναισθήματά σας.
Αποδεχτείτε τα συναισθήματά σας. Είναι πολύ σημαντικό. Αν προσπαθείτε να μειώσετε την εμπειρία σας, αυτό έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και τελικά την εντείνει.
Ξεκινήστε με το να εντοπίσετε ποιο συναίσθημα ακριβώς αισθάνεστε. Οι περισσότερες κρίσεις πανικού σχετίζονται με φόβο ή κάποια παραλλαγή του φόβου.
Εντοπίστε για ποιο λόγο φοβάστε.
Επικυρώστε το συναίσθημα και τον λόγο για το οποίο το νιώθετε.
Να θυμάστε ότι ο φόβος έχει ένα λόγο: να μας χτυπήσει το καμπανάκι κινδύνου ότι κάτι δεν πάει καλά. Πολλοί άνθρωποι σταμάτησαν να έχουν κρίσεις πανικού αφού εφάρμοσαν τα παραπάνω 4 βήματα. Ωστόσο, υπάρχουν και βαθύτερες λύσεις για να επιλυθούν μια για πάντα οι κρίσεις πανικού και το άγχος, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται μέσα από σύντομη, εντοπισμένη ψυχοθεραπεία και σας προσφέρει συναισθηματική ελευθερία και χαρά.

Δώστε το καλύτερο δώρο στον εαυτό σας: ψυχική ηρεμία, χαρά, και προσωπική ανάπτυξη!

να είσαι...

...να είσαι αρκετά μεγάλος για τη στενοχώρια, αρκετά ευγενικός για το θυμό, αρκετά δυνατός για το φόβο και αρκετά ευτυχισμένος για να σε αγγίζει η στενοχώρια.
να ενθουσιάζεσαι με τις επιτυχίες των άλλων όσο και με τις δικές σου.
να είσαι τόσο δυνατός που τίποτα να μην μπορεί να διαταράξει την ηρεμία του νου σου.
να μιλάς για υγεία, ευτυχία και ευημερία σε όποιον συναντάς.
να σκέφτεσαι μόνο το καλύτερο, να εργάζεσαι μόνο για το καλύτερο και να περιμένεις μόνο το καλύτερο.
να σκέφτεσαι θετικά για τον εαυτό σου και να το διακηρύττεις με έργα σπουδαία κι όχι με λόγια επιδεικτικά.
να βλέπεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής, για να κάνεις αληθινή την αισιοδοξία σου.
να κάνεις τους φίλους σου να νιώθουν πως υπάρχει κάτι που αξίζει μέσα τους.
να συγχωρείς τα λάθη του παρελθόντος και να συνεχίσεις να δουλεύεις εντατικά για τα πιο σπουδαία έργα του μέλλοντος
να αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο για τη βελτίωση του εαυτού σου που να μην έχεις χρόνο να κρίνεις τους άλλους
να έχεις πάντα ύφος χαρωπό, όλες τις ώρες, κι ένα χαμόγελο στα χείλη έτοιμο για όποιον συναντάς.
να ζεις με την πεποίθηση πως ο κόσμος θα είναι στο πλευρό σου, όσο εσύ θα είσαι πιστός σε ότι καλύτερο υπάρχει μέσα σου.

Όταν γίνεσαι η αλλαγή που επιθυμείς

Αν δεν δακρύζεις πες μου από πού ραγίζεις...
Όταν υψώνουμε τείχη προστασίας χρειάζεται να ξέρουμε ότι δεν κρατάμε μόνο τους άλλους απ’ έξω αλλά και εμάς τους ίδιους γερά κλειδωμένους μέσα.
Κι αναρωτιέμαι μέσα που; Μέσα στην αγάπη, την ελευθερία, στην Ανώτερη μας Ποιότητα; Που άραγε;
Γιατί αν ήταν να μπορούμε να κλειδωνόμαστε μέσα σε όλες αυτές τις όμορφες ποιότητες τότε καλά θα κάναμε να μην φεύγαμε ποτέ από εκεί. Όμως η αγάπη και η ελευθερία δεν θέλουν τα τείχη. Δεν χρειάζονται τα τείχη. Δεν περιορίζονται, γίνονται ζωή. Τα τείχη, τα μνήματα είναι για τους πεθαμένους φωνάζουν...
Κι η Ανώτερη μας ποιότητα, ο Ανώτερος Εαυτός μας δεν έχει καμιά σχέση με φοβικές συμπεριφορές και δονήσεις που δεν ανήκουν στη σφαίρα της αγάπης γιατί είναι φτιαγμένος από την αγνή καθαρή Αγάπη του Θεϊκού...

 Το παρελθόν μας δεν μπορούμε να το αλλάξουμε και το μέλλον παίρνει πάντα το σχήμα της σκέψης που έχουμε σήμερα. Ας σταματήσουμε να αυτοπεριοριζόμαστε κι ας γευτούμε τη ζωή και αυτό θα το κατορθώσουμε αλλάζοντας τη στάση μας απέναντι σε όλα αυτά που μας πλήγωσαν, μας πόνεσαν, που κομμάτιασαν την αθωότητα μας, που μας γέννησαν φόβο και έπαιξαν μέσα μας την εμπιστοσύνη.
Ο κάθε άνθρωπος, είναι αποκλειστικά ο ίδιος υπεύθυνος για το καθετί που του συμβαίνει στη ζωή του. Είναι υπεύθυνος για τις όμορφες αλλά και τις δύσκολες εμπειρίες που βιώνει γιατί τις δημιουργεί με τις σκέψεις, τα λόγια και τις αισθήσεις του. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς αυτό δεν το αναγνωρίζουν και ¨φορτώνουν¨ την ευθύνη για τις απογοητεύσεις τους στους άλλους παραχωρώντας τους ταυτόχρονα και τη ¨δύναμη¨ τους.

«Κανένας άνθρωπος, κανένας τόπος, κανένα πράγμα δεν ασκεί την παραμικρή δύναμη πάνω μας, γιατί είμαστε οι μοναδικοί κύριοι των σκέψεων μας. Εμείς και μόνον εμείς δημιουργούμε τις εμπειρίες μας, την πραγματικότητά μας.
Μη ξεχνάς είσαι το μοναδικό πρόσωπο που σκέφτεται με το μυαλό σου. Εσύ είσαι η δύναμη και η εξουσία στον κόσμο σου...»

Louise Hay

Αν αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και σταματήσουμε να ξοδεύουμε την ενέργεια μας κατηγορώντας τους άλλους...
Αν γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και βλέποντας τι είναι δικό μας και τι όχι αποδεσμευτούμε από προσδιορισμούς και στερεότυπα...
Αν αποταυτιστούμε από τις ¨δύσκολες¨ εμπειρίες του παρελθόντος και συνειδητοποιήσουμε ποια είναι τα εφόδια που μας χάρισαν και ποια πολύτιμα εργαλεία μας έδωσαν για να βάλουμε μέσα στο δισάκι της ζωής...
Αν κάνουμε την κατανόηση και την αποδοχή συμμάχους μας...
Αν επιτρέψουμε στην συγχώρεση να εξυγιάνει τις σκέψεις μας...
Αν αρχίσουμε να εκφράζουμε ευγνωμοσύνη στην Ύπαρξη για όλη την ομορφιά που μας χαρίζει καθημερινά...
Αν σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε «αξίζω την Αγάπη» και της επιτρέψουμε να μπει στη ζωή μας και να μαλακώσει την καρδιά και το μυαλό μας
Τότε θα αρχίσουμε να περπατάμε στο μονοπάτι της συνολικής αφθονίας και το μέλλον μας θα λάμπει φωτεινό μπροστά μας

Αν επιθυμείς την αλλαγή
Αν επιθυμείς πραγματικά να αλλάξεις τη ζωή σου τότε χρειάζεται να ξέρεις ότι ήδη μέσα σου έχει αρχίσει να συμβαίνει. Και αυτή σου η σκέψη, αυτή σου η επιθυμία θα φέρει στο δρόμο σου, τα κατάλληλα βιβλία, τους καταλλήλους ανθρώπους, τις κατάλληλες τεχνικές ώστε να ασκηθείς πάνω στην αλλαγή αυτή με τη σωστή καθοδήγηση.
Κάτι που βοηθά πολύ, είναι να κάνεις μια σωματική άσκηση που σου αρέσει. Να τρέφεσαι σωστά και να βρίσκεις χρόνο για να χαλαρώνεις. Οι διαλογιστικές ασκήσεις είναι εξαιρετικές γιατί χαλαρώνουν το σώμα και ¨αδειάζουν¨ το μυαλό. Ακόμα οι νοερές εικόνες έχουν τεράστια δύναμη αλλαγής.
Το σημείο της δύναμης βρίσκεται πάντα στην τωρινή στιγμή γι’ αυτό αν το θέλεις η αλλαγή μπορεί να αρχίσει από αυτήν τη στιγμή.

Λίστα θετικών δηλώσεων
Μια λίστα με όλα αυτά που θες να αλλάξουν θα ήταν πολύ βοηθητική. Αν η λίστα σου γεμίσει από αρνητικές δηλώσεις μετέτρεψε ‘τες σε θετικές. Για παράδειγμα αν γράψεις: «Κανείς δεν με αγαπά και θέλω να το αλλάξω αυτό» ή «η ζωή μου είναι χάλια»
Άλλαξε τα σε: «Νιώθω την αγάπη όπου κι αν βρίσκομαι» και «έχω εμπιστοσύνη στην πορεία της ζωής μου γιατί ξέρω ότι με οδηγεί στην Αφθονία σε όλα τα επίπεδα. Στο συναισθηματικό, στο πνευματικό και στο υλικό».

Νοερές εικόνες
Φαντάσου τον εαυτό σου στο μέλλον όπως θα ήθελες να είσαι. Δες το με όλες τις λεπτομέρειες. Νιώσε το με όλες τις αισθήσεις σου. Δες το, άκουσε το, μύρισε το, άγγιξε το, γεύσου το....
Μέσα σε αυτήν την νοερή σου εικόνα παρατήρησε πως δέχονται οι άλλοι την αλλαγή σου. Πως αντιδρούν. Σε αυτό το έργο εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής αλλά εσύ κι ο σκηνοθέτης, ο συγγραφέας, ο σκηνογράφος. Φτιάξε το όπως ακριβώς το θες εσύ και φρόντισε να σου πηγαίνουν όλα καλά ανεξάρτητα από το τι θέλουν οι άλλοι και πως σου συμπεριφέρονται...

Άσκηση: αξίζω το καλύτερο
Από το βιβλίο «μεταμορφώστε τη ζωή σας» της Louise Hay.
.
Πιστεύεις πως αξίζεις να αποκτήσεις αυτό που επιθυμείς; Αν δεν το πιστεύεις, τότε δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να το αποκτήσει. Καταστάσεις που δεν τις ελέγχεις ξεφυτρώνουν συνέχεια για να σε απογοητεύουν.
Κοίταξε τον εαυτό σου μέσα σε έναν καθρέφτη και πες: "Αξίζω να έχω... ή να είμαι... και το δέχομαι τώρα".
Πες το δύο ή τρεις φορές. Πώς αισθάνεσαι;
Στρέψε την προσοχή σου στα συναισθήματά σου και σ’ αυτό που συμβαίνει μέσα στο σώμα σου. Το νιώθεις αληθινά ή μήπως εξακολουθείς να πιστεύεις πως δεν αξίζεις τίποτε;
Αν δεις ότι τα συναισθήματά σου είναι αρνητικά, τότε ξεκίνα πάλι με τη δήλωση: "Απελευθερώνω από τη συνειδητότητά μου το πρότυπο που γεννάει την αντίσταση σε κάθε καλό που σκέφτομαι. "Αξίζω να έχω... ή να είμαι... και το δέχομαι τώρα".
Επαναλάμβανέ το ξανά και ξανά, μέχρι να νιώσεις το συναίσθημα της αποδοχής, έστω και αν χρειαστεί να το κάνεις πολλές μέρες.

Θετικές δηλώσεις
Στην απεραντοσύνη της ζωής που βρίσκομαι όλα είναι τέλεια, ακέραια και πλήρη.
Νιώθω πάντα θεϊκή προστασία και καθοδήγηση.
Αισθάνομαι ασφαλής όταν κοιτάζω μέσα μου.
Νιώθω ασφαλής κοιτάζοντας το παρελθόν.
Αισθάνομαι ασφαλής όταν διευρύνω την άποψή μου για τη ζωή.
Είμαι κάτι πολύ περισσότερο από την προσωπικότητά μου την παλιά, την τωρινή ή τη μελλοντική.
Επιλέγω τώρα να ξεπεράσω τα προβλήματα της προσωπικότητάς μου και αναγνωρίζω το μεγαλείο της ύπαρξής μου.
Επιθυμώ βαθιά, να μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου.
Στον κόσμο μου όλα πηγαίνουν καλά

Όταν αισθάνεσαι τη ζωή και τη ζεις στην ολότητα της, όταν τη ζεις με πάθος και ένταση, κάθε στιγμή γίνεται μια στιγμή αιωνιότητας.
Όποτε ζεις τη ζωή με πάθος, με ένταση με όλο σου τον εαυτό, ξεχνάς το παρελθόν και το μέλλον και τότε εκείνη η στιγμή σου δίνει μια γεύση αιωνιότητας...

Όταν οι φίλοι μας προχωράνε

Λένε, πως στο τέλος της ζωής μας, αν είμαστε τυχεροί, μπορούμε να μετρήσουμε τους φίλους μας στα δάκτυλα του ενός χεριού. Μάλλον δεν έχουν άδικο, αν σκεφτεί κανείς πως οι πραγματικοί φίλοι, είναι δύσκολο όχι μόνο να βρεθούν αλλά και να διατηρηθούν μέσα στις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή του καθενός μας.

Όταν η Ζωή μας Οδηγεί
Οι επιπτώσεις που έχουν στη ζωή μας σημαντικά γεγονότα και αποφάσεις, όπως ο γάμος, η μητρότητα, μια απόλυση ή μια προαγωγή, επηρεάζουν τόσο εμάς όσο και τους φίλους μας. Είναι φορές μάλιστα, που οι αλλαγές αυτές, μπορεί ακόμα και να μας κοστίσουν μια φιλία.

Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία της Κωνσταντίνας, 32 ετών, που επιβεβαιώνει τα παραπάνω καθώς σκέφτεται με νοσταλγία και θλίψη μια φιλία που χάθηκε άδοξα με το πέρασμα του χρόνου. «Με την Μαριάννα είμασταν φίλες απο παιδιά. Όταν μετακόμισε σε άλλη πόλη λόγω δουλειάς οι επαφές μας, όπως ήταν λογικό, περιορίστηκαν. Και όταν πια παντρεύτηκα και έκανα και παιδί, οι τελευταίες παραπαίουσες προσπάθειές να διατηρήσουμε τη φιλία μας έπεσαν στο κενό. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι έχασα ή, ακόμα χειρότερα, ότι άφησα να χαθεί μια σημαντική φιλία χωρίς ιδιαίτερο λόγο, χωρίς δηλαδή να μαλώσουμε ή να αποφασίσουμε πως δεν ταιριάζουμε πια.»

Αλλαγή Πλεύσης
Αναπόφευκτα, κάποια γεγονότα της ζωής μας μπορούν να επηρεάσουν τις φιλίες μας, καθώς τις περισσότερες φορές αυτές στηρίζονται σε κοινούς στόχους και ενδιαφέροντα. «Όταν γέννηθηκε η κόρη μου, καμία από τις δύο κολλητές μου φίλες δεν είχε καν παντρευτεί. Είχαν και οι δύο άλλες ανησυχίες και ενδιαφέροντα, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως ξαφνικά όλες μου οι προτεραιότητες αφορούσαν κυρίως το παιδί μου», λέει η Λυδία, 37 ετών.... «Αν και στην αρχή θεωρούσα ότι με παραμελούσαν, στην πορεία συνειδητοποίησα ότι απλά «εκπέμπουμε» σε άλλο μήκος κύματος, χωρίς όμως αυτό να αλλάζει το ότι τις αγαπώ και παραμένουν φίλες μου. Μπορεί οι κοινές μας δραστηριότητες να μειώθηκαν, δεν άφησα όμως ποτέ να χαθεί η επαφή μεταξύ μας.»

Διατηρήστε τις φιλίες σας
Φροντίστε να βρίσκετε έστω και λίγο χρόνο για προσωπική επαφή με τους φίλους σας. Να θυμάστε ότι καμία σχέση δεν είναι δεδομένη.

Αν νιώθετε πως οι φίλοι σας δεν στηρίζουν τις επιλογές σας, μην απομακρύνεστε. Εξηγήστε τους πως νιώθετε και ζητήστε τους να σας βοηθήσουν να γίνετε πιο «ευτυχισμένοι».

Αφιερώστε έστω και μερικά λεπτά για ένα τηλέφωνο ή ένα email, ώστε να δείξετε στους φίλους σας πως τους σκέφτεστε ακόμα και αν δεν καταφέρνετε να τα πείτε από κοντά.

Μην αμελείτε να δείχνετε και να λέτε στους φίλους σας πόσο σημαντικοί είναι για σας και πόσο απολαμβάνετε την παρέα τους.

Αν έχετε «προχωρήσει» στη ζωή σας, μην ξεχνάτε να «γυρίζετε» πίσω σε ανθρώπους και γεγονότα. Έτσι, δείχνετε σε όσους πιστεύουν ότι τους «εγκαταλείψατε» ότι παρότι θέλετε και κάτι καινούργιο, δεν παύετε να εκτιμάτε και ό,τι είχατε στο παρελθόν.

Αν κάποιος φίλος σας ζει μακριά, προσπαθήστε να τον επισκέπτεστε ή να επικοινωνείτε μαζί του όσο πιο συχνά μπορείτε, διατηρώντας έτσι επαφή με την καινούργια του ζωή.

Μην έχετε παράλογες απαιτήσεις από τους φίλους σας και συνειδητοποιήστε ότι χρειάζονται χρόνο για να εγκλιματιστούν στις νέες συνθήκες της ζωής τους.

Αν κάποιος φίλος μας «προχωρήσει» πριν από εμάς σε ένα διαφορετικό στάδιο στη ζωή του, ίσως να νιώσουμε παραμελημένοι ή απογοητευμένοι που δεν έχουμε κάνει το ίδιο. Αν όμως, μας ενδιαφέρει η φιλία του, πρέπει όχι μόνο να στηρίξουμε τις επιλογές του αλλά να μάθουμε κιόλας από αυτές. Η «νέα αρχή» ενός φίλου μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο κίνητρο και για μια δική μας.

Φιλικοί Αποχαιρετισμοί
Υπάρχουν φορές που εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να είμαστε πια φίλοι με κάποιους ανθρώπους, είτε λόγω απόστασης, είτε διαφορετικών επιλογών ή ενδιαφερόντων. Όμως αυτό δεν ακυρώνει το ότι κάποτε υπήρξαν σημαντικοί για μας. Κρατώντας λοιπόν όσα μας χάρισε αυτή η σχέση, καλό είναι να «αποχαιρετούμε» με ευγνωμοσύνη κάθε τέτοια φιλία, αποδεχόμενοι απλά το τέλος της.

Έκανα λάθος! Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου!

Όλοι κάνουμε λάθη. Όμως θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτό και να συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος.

 Κάθε άνθρωπος κάνει λάθη. Άλλες φορές μικρά και άλλες μεγαλύτερα. Λάθη που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα απέναντι στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Λάθη που έχουν σοβαρές συνέπειες ή άλλα που περνούν πιο ανώδυνα από τη ζωή μας. Σχεδόν πάντα όμως υπάρχει τρόπος να διορθώσουμε τα πράγματα.                                              

Ξεπερνώντας τις ενοχές

Σύμφωνα με ένα νόμο της μάθησης ο άνθρωπος προχωρεί στο σωστό μέσα από τη δοκιμή και το λάθος. Τα λάθη είναι ανθρώπινα και πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι, αν καταφέρνουμε να αντικαθιστούμε τα μεγάλα με μικρότερα.
Αν δεν κάναμε ποτέ λάθη, ποτέ δεν θα μαθαίναμε κάτι καινούργιο. Κάτι καινούργιο για τον εαυτό μας, για τους γύρω μας, για τη ζωή που μας εξελίσσει και μας κάνει πιο ολοκληρωμένους, πιο ώριμους, πιο δυνατούς. Η παραδοχή και η αποδοχή του λάθους μας, μας συμφιλιώνει με τον εαυτό μας και μας φέρνει πιο κοντά με τους άλλους. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σύστημα ενοχών το οποίο και πρέπει να κρατά σε μία ισορροπία, χωρίς να είναι ούτε υπερβολικά αυτοεπικριτικός άλλα ούτε και αδιάφορος για τα λάθη και τις συνέπειες τους στον εαυτό του και τους άλλους.

H γνώμη των άλλων

Παρότι οι ειδικοί μας παροτρύνουν να αποδεχτούμε και να αντιμετωπίσουμε τις ενοχές μας, δυστυχώς η κοινωνία φαίνεται να συνωμοτεί ενάντια σε αυτό. Οι ταμπέλες «καλός» και «κακός» χαρακτηρίζουν εύκολα κάποιον, καθώς η διαφοροποίηση ανάμεσα σε μια «κακή» πράξη και σε έναν «κακό» άνθρωπο δεν είναι και τόσο ευδιάκριτη.
Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι έχουν την τάση να μένουν στις «ταμπέλες» δεν πρέπει να κρίνουμε το πρόσωπο άλλα τις πράξεις του. Γιατί, αν πιστέψουμε ότι μια «κακή» ή καλύτερα μια λάθος πράξη καθορίζει και το σύνολο του χαρακτήρα μας, τότε θα καταλήξουμε έρμαια των ενοχών και της αρνητικής εντύπωσης που έχουμε για τον εαυτό μας. Όλοι εχουμε ελαττώματα, καλές και κακές πλευρές, ενιότε και κακές συμπεριφορές. Αυτό δεν συνεπάγεται όμως ότι είμαστε και κακοί άνθρωποι.

Όταν η συγγνώμη δεν είναι αρκετή

Υπάρχουν ψυχολογικά και συναισθηματικά οφέλη όταν ζητάμε συγνώμη ή όταν συγχωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Μία αληθινή συγγνώμη χρειάζεται μεγαλοψυχία και γενναιότητα. Και αν ειπωθεί σωστά μπορεί να οδηγήσει τις σχέσεις των ανθρώπων σε άλλο επίπεδο, πιο βαθύ, πιο συνειδητοποιημένο, πιο ουσιαστικό.
Είναι όμως δυστυχώς και φορές που μία συγνώμη δεν φτάνει για να διορθώσει ένα λάθος. Και είναι ίσως αυτές οι φορές που τα πράγματα δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς και που όσο και αν θέλουμε δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ πιο χρήσιμο να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα πράγματα επικεντρώνοντας τις δυνάμεις μας στις συνέπειες των πράξεων μας ή να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος.

Πως να συγχωρήσεις τον εαυτό σου

• Αναγνώρισε ότι ένα λάθος δεν καθορίζει το ποιος πραγματικά είσαι και προσπάθησε να δεις τις θετικές πλευρές του εαυτού σου που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.
• Για να προχωρήσεις μπροστά και να μάθεις απο τα λάθη σου πρέπει πρώτα να τα παραδεχτείς και να αναλάβεις την ευθύνη και τον έλεγχο των επιπτώσεών τους.
• Αν υπάρχει κάποιος που μπορείς ή νιώθεις ότι πρέπει να του ζητήσεις συγνώμη τότε κάντο. Προσπάθησε να του αποδείξεις ότι κατάλαβες το γιατί και το πως έκανες λάθος και τον πλήγωσες.
• Μην περιμένεις απο τους άλλους να δεχτούν τη συγνώμη σου αμέσως ή και εντελώς. Η συγχώρεση, όπως και η συγνώμη θέλουν χρόνο και θάρρος, εσωτερική σκέψη και συνειδητοποίηση.
• Βρες ένα τρόπο ανταπόδωσης του λάθους σου, με ένα τρόπο που να συνδέεται με αυτό. Με άλλα λόγια, κάθε χειρονομια καλής θέλησης μπορεί να αποδειχτεί λυτρωτική.

«Απευαισθητοποίηση» ο νέος τρόπος αντιμετώπισης των αυτοανόσων νοσημάτων

Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Μπρίστολ ανακάλυψαν μία μέθοδο για την αντιμετώπιση των αυτοανόσων νοσημάτων, συμπεριλαμβανομένης της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας, παρόμοια με αυτήν της απευαισθητοποίησης που χρησιμοποιείται εδώ και καιρό για την βελτίωση των αλλεργιών.

Οι ερευνητές, διαπίστωσαν πως χορηγώντας μικρά τμήματα των πρωτεϊνών εναντίον των οποίων το ανοσοποιητικό γίνεται επιθετικό και τις καταστρέφει στα πιο πάνω νοσήματα, (οδηγώντας έτσι τον οργανισμό στις γνωστές βλάβες του), τα κύτταρα του ανοσοποιητικού μαθαίνουν ξανά (σιγά-σιγά) όχι μόνον να μην καταστρέφουν, αλλά αντίθετα να προστατεύουν αυτές τις πρωτεΐνες και τα κύτταρα που τις περιέχουν.

Οι ερευνητές το πέτυχαν αυτό, χορηγώντας σταδιακά, όλο και μεγαλύτερα τμήματα αυτών των πρωτεϊνών. Διαπίστωσαν πως με αυτόν τον τρόπο, γίνονται αλλαγές στη λειτουργία των γονιδίων των κυττάρων του ανοσοποιητικού και επανέρχονται σιγά-σιγά τα κύτταρα αυτά στη σωστή τους λειτουργία, αναγνωρίζοντας σαν φιλικά τα κύτταρα που περιέχουν τις πρωτεΐνες αυτές.

Το επίτευγμα είναι καταπληκτικό, γιατί θα απαλλάξει τους ασθενείς που πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα από τα συμπτώματα που τους ταλαιπωρούν αλλά και από τις μέχρι τώρα χρησιμοποιούμενες ανοσοκατασταλτικές θεραπείες που έχουν πολλές παρενέργειες.

Ωστόσο μια καλύτερη αντιμετώπιση των στρες της ζωής (περιβαλλοντικών και ψυχικών), θεωρώ πως είναι απαραίτητη για να μην υποτροπιάσει η νόσος στα άτομα αυτά, αφού είναι γεγονός, σύμφωνα με την νέα βιολογία πως οι συνθήκες του περιβάλλοντος των κυττάρων είναι αυτές που οδηγούν σε αλλαγές της λειτουργίας των γονιδίων, δημιουργώντας νοσήματα (Bruce Lipton).
Και οι συνθήκες του περιβάλλοντος των κυττάρων εξαρτώνται από τον τρόπο της ζωής μας και από τα συναισθήματά μας. 

Θυμάσαι; Περπατήσαμε μαζί εδώ!

«Σε εκείνες τις περιπλανήσεις που δεν ξέρεις το που και το γιατί. Που απλά κλείνεις τα μάτια και μόνο αισθάνεσαι!»
Και έτσι απλά χαθήκαμε! Όταν τα ψέματα ξεστομίζονται με ευκολία-η ψυχή παγώνει!
Και σου έλεγα: " Μη λες ψέματα!"
-"Είναι καλύτερα έτσι." μου απαντούσες.
Μα είδες; Όταν κρύβουμε την πραγματικότητα, η ζωή φοβάται και φεύγει και αυτή! Θα τα πούμε σε ένα παραμύθι! Εκεί που τα ψέματα "επιτρέπονται!"
Τι μήπως φοβάσαι και αυτό; Γιατί; «Έλα, ότι κι αν είναι, θα τελειώσει γρήγορα. Μάζεψε την ψυχή σου και όρμα.» είχε πει και ο Λουντέμης.
Τι φοβάσαι; Ότι δεν θα σωθείς μέσα σε αυτό το χάος; Μα είναι το δικό μας χάος-πως γίνεται να φοβάσαι τον εαυτό σου; Πως γίνεται να φοβάσαι εμάς;
«Με κάνεις έξαλλη!»
«Το ξέρω»
«Και γιατί συνεχίζεις;»
«Γιατί έτσι, άμα με ρωτήσουν: «Ξέρεις τι άνθρωπο έχεις δίπλα σου;» εγώ θα μπορώ να τους απαντήσω: Ναι, ξέρω!»
«Τότε θα έπρεπε να ξέρεις επίσης, πως χάνουμε στιγμές για να αποδείξουμε σε άλλους πως τις ζήσαμε!»
«Θα τρόμαζες, αν ήξερες τι πραγματικά εννοώ.»
«Τι;»
Και κούνησε το κεφάλι του και χάθηκε στην σιωπή του. Ίσως δεν ήθελε να πει μεγάλα λόγια. Ξέρεις από εκείνα που δεν βγαίνουν ποτέ, ή δεν ήθελε να πει ψέματα ή απλά δεν ήξερε ούτε εκείνος. Συνέχισε να περπατάει στον χαμό της Αθήνας αφήνοντας τις στιγμές να γράψουν την δική τους ιστορία, για να μπορέσει να πει την μέρα που θα ξαναβρισκόμασταν: «Θυμάσαι; Περπατήσαμε μαζί εδώ!». Και για να μπορέσω να του απαντήσω: «Μα δεν το ξέχασα ποτέ!»

ΕΥΦΥΪΑ! Ο ΣΑΜΠΟΤΕΡ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ!

Η δυστυχία δεν χρειάζεται κανένα ταλέντο -ο καθένας μπορεί να την έχει. Η ευτυχία χρειάζεται χαρίσματα, ιδιοφυΐα, δημιουργικότητα .

Μόνο οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι .

Άσε το να πάει βαθιά μέσα στην καρδιά σου αυτό: μόνο οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι. Η ευτυχία είναι υποπροϊόν της δημιουργικότητας. Δημιούργησε κάτι και θα είσαι ευτυχισμένος. Δημιούργησε έναν κήπο, άφησε τον κήπο να ανθίσει και κάτι θα ανθίσει μέσα σου. Δημιούργησε ένα πίνακα ζωγραφικής και κάτι θα αρχίσει να αναπτύσσεται μέσα σου καθώς αναπτύσσεται ο πίνακας. Όπως φτάνει στο τέλος του ο πίνακας, όπως βάζεις τις τελευταίες πινελιές στον πίνακα, θα δεις ότι δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Βάζεις τις τελευταίες πινελιές σε κάτι που είναι πολύ καινούργιο μέσα σου .
Γράψε ένα ποίημα, πες ένα τραγούδι, χόρεψε έναν χορό και δες: αρχίζεις να γίνεσαι ευτυχισμένος .

Η ύπαρξη σού έδωσε απλώς μια ευκαιρία να είσαι δημιουργικός: η ζωή αποτελεί μια ευκαιρία να είσαι δημιουργικός .

Αν είσαι δημιουργικός, θα είσαι ευτυχισμένος .

Όταν θέλεις να ανέβεις στην ψηλότερη κορυφή των βουνών, πρόκειται για κάτι το κοπιαστικό. Κι όταν έχεις φτάσει στην κορυφή και ξαπλώνεις κάτω, ψιθυρίζοντας μαζί με τα σύννεφα, κοιτάζοντας τον ουρανό, η χαρά που γεμίζει την καρδιά σου -η χαρά αυτή έρχεται πάντα όποτε φτάνεις σε κάποια κορυφή δημιουργικότητας .

Απαιτείται ευφυΐα για να είσαι ευτυχισμένος και τους ανθρώπους τους διδάσκουμε να μένουν δίχως ευφυΐα. Η κοινωνία δεν θέλει να ανθίσει η ευφυΐα .
Η κοινωνία δεν χρειάζεται την ευφυΐα΄ για την ακρίβεια, φοβάται πολύ την ευφυΐα. Η κοινωνία χρειάζεται ανόητους ανθρώπους. Γιατί; Διότι οι ανόητοι άνθρωποι είναι διαχειρίσιμοι. Οι ευφυείς άνθρωποι δεν είναι κατ΄ανάγκην υπάκουοι΄ μπορεί να υπακούουν, μπορεί να μην υπακούουν. Αλλά ο ανόητος άνθρωπος δεν μπορεί να παρακούσει΄ είναι πάντοτε έτοιμος να τον διατάξεις. Ο ανόητος άνθρωπος χρειάζεται να τον διατάζει κάποιος, γιατί δεν έχει την ευφυΐα να ζει από μόνος του. Θέλει να τον κατευθύνει κάποιος΄ ψάχνει και αναζητεί τους ίδιους τους τυράννους του.

Οι πολιτικοί δεν θέλουν να συμβεί στον κόσμο η ευφυΐα, οι ιερείς δεν θέλουν να συμβεί στον κόσμο η ευφυΐα, οι στρατηγοί δεν θέλουν να συμβεί στον κόσμο η ευφυΐα. Κανείς δεν την θέλει πραγματικά. Οι άνθρωποι θέλουν να μείνουν οι πάντες ανόητοι, τότε θα είναι οι πάντες υπάκουοι, κομφορμιστές, δεν θα βγαίνουν ποτέ έξω από το μαντρί, θα παραμένουν πάντα μέρος του όχλου, θα μπορείς να τους ελέγχεις, να τους χειραγωγείς, να τους χειρίζεσαι.

Ο ευφυής άνθρωπος είναι εξεγερμένος. Ευφυΐα σημαίνει εξέγερση. Ο ευφυής άνθρωπος αποφασίζει μόνος του αν θα πει όχι ή ναι.

Ο ευφυής άνθρωπος δεν γίνεται να είναι παραδοσιακός, δεν γίνεται να λατρεύει διαρκώς το παρελθόν΄ δεν υπάρχει τίποτε στο παρελθόν να το λατρεύεις. Ο ευφυής άνθρωπος θέλει να δημιουργεί το μέλλον, θέλει να ζει στο παρόν. Η ζωή στο παρόν αποτελεί το δικό του τρόπο να δημιουργεί το μέλλον.

Ο ευφυής άνθρωπος δεν μένει προσκολλημένος στο νεκρό παρελθόν, δεν κουβαλάει πτώματα.

Όσο όμορφοι κι αν ήταν εκείνοι κάποτε, όσο πολύτιμοι, δεν κουβαλάει τα πτώματά τους. Έχει τελειώσει με το παρελθόν΄ έφυγε αυτό κι έφυγε για πάντα. Αλλά ο κουτός άνθρωπος είναι παραδοσιακός. Είναι πρόθυμος να ακολουθεί τον ιερέα, πρόθυμος να ακολουθεί τον κάθε ανόητο πολιτικό, πρόθυμος να ακολουθεί την οποιαδήποτε διαταγή -με τον οποιοδήποτε που έχει εξουσία, είναι έτοιμος να πέσει στα πόδια του. Χωρίς ευφυΐα δεν μπορεί να υπάρξει ευτυχία. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος μόνο αν είναι ευφυής, απόλυτα ευφυής.

Ο διαλογισμός αποτελεί ένα τέχνασμα για να ελευθερωθεί η ευφυΐα σου. Όσο πιο διαλογιστικός γίνεσαι, τόσο πιο ευφυής γίνεσαι.

Να θυμάσαι όμως, λέγοντας ευφυΐα δεν εννοώ τη διανοητικότητα. Η διανοητικότητα αποτελεί μέρος της ανοησίας.

Η ευφυΐα είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο, δεν έχει καμιά σχέση με το κεφάλι. Η ευφυΐα είναι κάτι που προέρχεται από το ίδιο το κέντρο σου. Αναβλύζει από μέσα σου και μαζί της αρχίζουν να αναπτύσσονται μέσα σου πολλά πράγματα. Γίνεσαι ευτυχισμένος, γίνεσαι δημιουργικός, γίνεσαι εξεγερμένος, αγαπάς την περιπέτεια, αρχίζεις να αγαπάς την ανασφάλεια, αρχίζεις να πηγαίνεις στο άγνωστο. Αρχίζεις να ζεις επικίνδυνα, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζει κανείς.

Για τους ανόητους, υπάρχει ο φαρδύς δρόμος όπου μετακινούνται τα πλήθη. Και μετακινούνται εδώ και αιώνες -και δεν φτάνουν πουθενά, κινούνται σε κύκλο. Έχεις έτσι την άνεση ότι μετακινείσαι μαζί με πολλούς ανθρώπους, ότι δεν είσαι μόνος σου.

Η ευφυΐα σού δίνει το θάρρος να είσαι μόνος σου και η ευφυΐα σού δίνει το όραμα να είσαι δημιουργικός. Προβάλλει μια μεγάλη παρόρμηση, μια μεγάλη πείνα να είσαι δημιουργικός. Και μόνο τότε, ως συνέπεια, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, μπορείς να είσαι ευδαίμων.

Ένας κίνδυνος για την υγεία είναι το να υπόσχεστε πράγματα που δεν μπορείτε να εκπληρώσετε

Ένας άλλος κίνδυνος για την υγεία είναι το να υπόσχεστε στους ανθρώπους πράγματα που δεν μπορείτε να εκπληρώσετε. Αποφύγετε να δίνετε υποσχέσεις εάν μπορείτε, αλλά εάν δώσετε μια υπόσχεση, προσπαθήστε να την τηρήσετε. Μια ψεύτικη υπόσχεση ή μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση δημιουργεί διαταραχές στο συναισθηματικό και νοητικό σας σώμα και επηρεάζει την σωματική σας υγεία.

Απ’ την άλλη, μπορεί να βομβαρδιστείτε απ’ τις αρνητικές ενέργειες που έρχονται από εκείνους που ένιωσαν θυμωμένοι που δεν εκπληρώσατε την υπόσχεσή σας. Οι αρνητικές αυτές δυνάμεις δημιουργούν ανισορροπία.

Υπάρχει ακόμα και η αυτο-υπόσχεση. Δεν χρειάζεται να υπόσχεστε πράγματα στον εαυτό σας, ωστόσο πρέπει να προσπαθείτε να βελτιώνετε τον εαυτό σας όσο περισσότερο μπορείτε.

“Η αξία της Παράκαμψης”

Μην μένεις στην Δυσκολία που βρίσκεται στην Ευκαιρία.
Εστιάσου στην Ευκαιρία που θα αναδυθεί από τη Δυσκολία…
Τα εμπόδια δεν βρίσκονται μπροστά μας για να μας εμποδίσουν τον Δρόμο.
Βρίσκονται για να μας μάθουν την αξία της Παράκαμψης…

Ένα εμπόδιο στον Δρόμο, βρίσκεται εκεί για να σταματήσει τον απλό άνθρωπο.
Και για να Διδάξει τον Πολεμιστή…

Είναι το σύμπαν μας αληθινό;

Πολλά βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας έχουν διατυπώσει την ιδέα ότι το σύμπαν μας είναι μία προσομοίωση, και ότι τίποτα δεν είναι αληθινό. Η ιδέα αυτή έχει απασχολήσει την ανθρωπότητα από την αρχή του πολιτισμού και πολλοί φιλόσοφοι όπως ο Πλάτωνας και ο Καρτέσιος διερωτήθηκαν το κατά πόσο θα ήταν πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Φυσικά, κανείς δεν μπόρεσε να παραθέσει κάποια εμπεριστατωμένη θεωρία ή αποδείξεις επ’ αυτού.

Γερμανοί επιστήμονες αναζητώντας τρόπο να απαντηθεί το ερώτημα αν είναι το σύμπαν μας αληθινό έθεσαν ως αφετηρία τη δημιουργία μιας επιτυχημένης προσομοίωσης: ένα τρισδιάστατο πλαίσιο που να απεικονίζει τα αντικείμενα και τις διαδικασίες του πραγματικού κόσμου και ένα εικονικό δικτυωτό πλέγμα ώστε να καθορίζονται οι αποστάσεις μεταξύ των εικονικών αντικειμένων αλλά και για να απεικονίζεται η εξέλιξη του χρόνου

Μία επιστημονική ομάδα Γερμανών φυσικών του Πανεπιστημίου της Βόννης δημοσίευσε πρόσφατα έναν τρόπο που θα μπορούσε να ελέγξει αποτελεσματικά την ορθότητα ή μη της αρχαίας αυτής υπόθεσης. Οι ερευνητές αρχικά βασίστηκαν σε παλαιότερες μελέτες που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν εξομοιώσεις του σύμπαντός μας και στη συνέχεια υπολόγισαν τις απαιτήσεις σε υπολογιστική δύναμη που θα χρειαζόταν έναν τέτοιο εγχείρημα.

 Στη συνέχεια έθεσαν ως αφετηρία ότι προκειμένου να δημιουργηθεί μια επιτυχημένη προσομοίωση, χρειαζόμαστε ένα τρισδιάστατο πλαίσιο να απεικονίζει τα αντικείμενα και τις διαδικασίες του πραγματικού κόσμου. Ένα εικονικό δικτυωτό πλέγμα είναι επίσης απαραίτητο ώστε να καθορίζονται οι αποστάσεις μεταξύ των εικονικών αντικειμένων αλλά και για να απεικονίζεται η εξέλιξη του χρόνου.

Οι Γερμανοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ένα τέτοιο πλέγμα θα μπορούσε να δημιουργηθεί βάσει κβαντικών χρωμοδυναμικών, μιας θεωρίας που περιγράφει τις πυρηνικές δυνάμεις μεταξύ υποατομικών σωματιδίων.

Χρωματική δύναμη ονομάζεται η ισχυρή θεμελιώδης αλληλεπίδραση μεταξύ κουάρκς και γλουονίων που δημιουργεί τα στοιχειώδη σωματίδια αδρόνια, όπως πρωτόνια, νετρόνια ή πι-μεσόνια.

Επομένως η ανακάλυψη μίας τέτοιας κυβικής, χωροχρονικής πλεγματικής υποδομής (ή έστω των ακραίων σημείων της) θα αποδείκνυε επαρκώς την ύπαρξη μιας εξομοιωμένης πραγματικότητας. Χρησιμοποιώντας ήδη υπάρχουσα τεχνολογία, θα μπορούσαμε να μετρήσουμε την ενέργεια των κβαντικών σωματιδίων και να υπολογίσουμε το σημείο αποκοπής τους στο ενεργειακό φάσμα, όταν και η ενέργεια διασκορπίζεται λόγω διαδράσεων π.χ. με μικροκύματα.

Ερευνώντας τις κατανομές των υψηλών ενεργειακών κοσμικών ακτίνων, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε πιθανά σημεία αποκοπής, στα σημεία όπου διαταράσσεται η περιστροφική συμμετρία. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο υπολογισμός αυτού του σημείου αποκοπής θα μπορούσε να ενισχύσει την ιδέα ότι το σύμπαν μας είναι στην πραγματικότητα μία εικονική πραγματικότητα, φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι οι γνώσεις μας πάνω στην κβαντική χρωμοδυναμική και στις εξομοιώσεις είναι ορθές.

Δυστυχείς είναι όσοι…

 Ένας ηλικιωμένος ιερέας είχε φτάσει λίγο πάνω από τα εκατό και ζούσε σ’ ένα χωριουδάκι, στην ενδοχώρα της Αργεντινής. Έπασχε σχεδόν από όλες τις ασθένειες, από τις χρόνιες ως τις οξείες, από τις ασήμαντες ως τις πιο σοβαρές, από τις πιο απλές ως τις πιο περίπλοκες… Για μένα, φοιτητή τότε της ιατρικής, ο γέροντας εκείνος έμοιαζε ένα ζωντανό εγχειρίδιο παθολογίας.

 Αν τον συναντούσες και τον ρωτούσες πως τα πάει, απαντούσε πάντα:

«Από ποια άποψη με ρωτάς παιδί μου;»

«Από ποια άποψη, πάτερ; Ας πούμε… γενικά, από κάθε άποψη… Πως πάει;» επέμενε ο ερωτών, αμήχανος με το σχόλιο του γέροντα.

«Ααα… Τώρα μπορώ να σου απαντήσω, παιδί μου… Από κάθε άποψη, γενικά, είμαι ευτυχισμένος!»

Ήταν άρρωστος, μπορεί να είχε όλους τους πόνους του κόσμου και είχε όλους τους πόνους του κόσμου και είχε στ’ αλήθεια πολλές φυσικές αναπηρίες, αλλά όπως ο ίδιος έλεγε, ήταν «από κάθε πλευρά», ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Ποιο ήταν το μυστικό του;

Σήμερα, υποθέτω ότι είχε με το μέρος του τον χρόνο, τη σοφία και την αποφασιστικότητα να διασχίσει προς κάθε κατεύθυνση αυτό το πεδίο –του πνεύματος-, μέχρι να γνωρίσει και τις πιο κρυφές πτυχές του. Σήμερα, πιστεύω πως η ευτυχία του βασιζόταν στο γεγονός ότι είχε μπορέσει να τοποθετήσει εκεί όλα όσα είχε χάσει το σώμα του.

Στον αντίποδα ακριβώς, ο Αμπντεραμάν ο 3ος, ο σχεδόν παντοδύναμος χαλίφης της Κόρδοβα του 10ου αιώνα, έλεγε:

«Κυβερνάω πάνω από πενήντα χρόνια, κι έχω στο ενεργητικό μου νίκες και περιόδους ειρήνης. Οι υπήκοοί μου μ’ αγαπάνε, οι εχθροί μου με φοβούνται και οι σύμμαχοί μου με σέβονται. Με μια μου λέξη, τα πλούτη, οι τιμές, η εξουσία και οι απολαύσεις απλώνονται στα πόδια μου. Δεν υπάρχει κοσμική τελετή που να μου ξέφυγε, ούτε αρρώστια που να άντεξε στη δύναμή μου. Με τέτοια ζωή που έζησα, κατέγραψα επιμελώς τις μέρες της γνήσιας και ολοκληρωτικής ευτυχίας που απόλαυσα: ανέρχονται σε δεκατέσσερις».

Κάπου ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα, βρισκόμαστε εμείς. Πιεσμένοι από κάποιο βαθμό νεύρωσης, σε κατάθλιψη, αγχωμένοι ή εξοργισμένοι, υπομένουμε εκείνη την αδιόρατη και χρόνια έλλειψη ικανοποίησης που μας επιφύλαξε η ύπαρξη.

Οι ειδικοί σήμερα γνωρίζουμε με σιγουριά ότι αυτή η έλλειψη ικανοποίησης (την οποία σύμφωνα με κάποιες στατιστικές, βιώνει πολύ πάνω από το μισό του πληθυσμού) δεν έχει να κάνει με την απουσία επιτυχίας, ούτε με τις οικονομικές στερήσεις, ούτε με την έλλειψη υλικών αγαθών ή προσδοκιών. Η δυστυχία, από την σκοπιά του ειδικού, είναι πάντα αποτέλεσμα της κάκιστης προσαρμογής του ανθρώπου σε μια πραγματικότητα όπου υποθέτει ότι δεν έχει πιθανότητες ν’ αποκτήσει αυτό που πιστεύει ότι του είναι απαραίτητο.

Δυστυχείς είναι όσοι, αντί ν’ αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα, προσπαθούν να την αποφύγουν.

Δυστυχείς είναι όσοι, αντί να θέτουν τις προσπάθειες και την ενεργητικότητά τους στην υπηρεσία της επίλυσης ενός προβλήματος, προτιμούν να αρνούνται τόσο την ύπαρξή του όσο και τις περιστάσεις που το δημιούργησαν.

Δυστυχείς είναι όσοι, αντί να αποδεχτούν τον πόνο μιας ματαίωσης ή μιας απώλειας, γεμίζουν τη ζωή τους με υποκατάστατα και περισπασμούς για να μην τον σκέφτονται.

Δυστυχείς είναι όσοι αρνούνται ότι δεν είναι δυνατόν να είναι σε όλους αρεστοί, και γι’ αυτό επινοούν να επιδεικνύουν ένα ευχάριστο προσωπείο στους ανθρώπους που τους περιβάλλουν.

Δυστυχείς είναι όσοι θεωρούν ότι η πραγμάτωσή τους εξαρτάται από το τι κάνουν ή σκέφτονται οι άλλοι.

Δυστυχείς είναι, τέλος, αυτοί που τίποτα δεν τους φαίνεται ποτέ αρκετό.

Δώστε σ’ έναν άνθρωπο όλα όσα επιθυμεί,
και την ίδια στιγμή θα σκεφτεί ότι όλα αυτά
δεν είναι πια όλα.
 ΙΜΑΝΟΥΕΛ ΚΑΝΤ

«Ο δρόμος της πνευματικότητας» του Χόρχε Μπουκάι

Ναρκωτικά Πληγή Ψυχής

Ναρκωτικά: Πληγή του σώματος και της ψυχής
Ο άνθρωπος στο ταξίδι της αναζήτησης της γνώσης ακολουθεί αρκετά μονοπάτια που πιστεύει πως θα τον οδηγήσουν πλησιέστερα στην πηγή, στην ουσία της αλήθειας αλλά και στην επίλυση θεμελιωδών ερωτημάτων που τον απασχολούν τόσο για την ίδια τη ζωή όσο και για τον τρόπο αντιμετώπισής της μέσα στην καθημερινότητά του.

Προσπαθεί να φτάσει το φως, την πηγή προέλευσής του αλλά και ενίοτε να ξεφύγει από την πραγματικότητα που τον εγκλωβίζει πλέον δημιουργώντας του ένα πλασματικό αδιέξοδο. Προσπαθεί με σωστούς και λάθος τρόπους να φτάσει, να αγγίξει την ουσία των πραγμάτων, να σπάσει τα δεσμά που βιώνει ή που διαισθάνεται πως θέτονται γύρω του.

Μέσα σε αυτήν την αναζήτηση πολλοί χάνονται.
Το σκοτάδι είναι έτοιμο να δεχτεί στους κόλπους του κάθε χαμένη ψυχή να την αγκαλιάσει και να την εξαφανίσει. Ένας από τους τόπους του σκοταδιού, μια ψεύτικη αγκαλιά του σύγχρονου κόσμου μας είναι ο τόπος των ναρκωτικών. Μια πληγή που αντί να κλείνει, να επουλώνει, προσβάλλει ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού καταστρέφοντάς το ανεπανόρθωτα.

Στο σύγχρονο κόσμο οι ναρκωτικές ουσίες είναι ουσίες σε ένα πολύ μεγάλο φάσμα φυσικών και χημικών κυρίως παρασκευασμάτων, που η κύρια ιδιότητά τους είναι ότι μεταβάλλουν ή διεγείρουν συγκεκριμένα εγκεφαλικά νεύρα, με αποτέλεσμα είτε τη δημιουργία ευφορίας μέσα σε μια διαφορετική κατάσταση ύπαρξης, είτε την ενεργοποίηση κάποιων αισθητηρίων, φυσικών ή αστρικών, χάρη στα οποία γίνεται αισθητή μια διαφορετική διάσταση του κόσμου και της εν γένει πραγματικότητας.

Οι ναρκωτικές ουσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη ήταν πάντοτε αρκετά διαδεδομένες καθώς τις συναντάμε σε πολλούς πολιτισμούς, σε όλες τις φυλές. Στο παρελθόν, βεβαίως, η χρήση τους ελεγχόταν από το ιερατείο της εκάστοτε φυλής και χρησιμοποιείτο ακριβώς για να πετύχουν αυτό το άνοιγμα σε άλλες διαστάσεις αλλά με απόλυτη γνώση των επιδράσεων και επιπτώσεων που αυτές οι ουσίες έφεραν και με περιορισμένη χρήση τους από συγκεκριμένα άτομα και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, καθώς δεν ήταν λίγα τα κρούσματα θανάτων ή απώλειας της συνείδησης και της κατάληξης σε τρέλα.

Σήμερα ο έλεγχος των ουσιών αυτών έχει περάσει σε άλλα κέντρα δύναμης οικονομικά ή και διοικητικά. Ολόκληρες οικονομίες στηρίζονται στην παραγωγή και διάθεση τέτοιων ουσιών, με μοναδικό κριτήριο το κέρδος και τον έλεγχο των περισσότερο συνειδητοποιημένων τμημάτων του πληθυσμού. Το φίλτρο που διέθεταν και χρησιμοποιούσαν οι παλαιότερες χρονικά και πολιτισμικά φυλές έχει φυσικά εκλείψει καθώς τα κέντρα ελέγχου έχουν διαφοροποιηθεί και φυσικά οι στόχοι είναι διαφορετικοί.

Ας δούμε τώρα, αφήνοντας για αργότερα αυτό το θέμα της επίδρασης και του έλεγχου μέσω των ναρκωτικών ουσιών που θα επανεξετάσουμε κάτω από τα όσα θα αναφερθούν τα σημεία εκείνα που μας απασχολούν εσωτερικά σχετικά με αυτές τις ουσίες, καθώς και τη λειτουργία τους επάνω στους φορείς του ανθρώπου, τις χημικές επιδράσεις που επιφέρουν στα σώματα (φυσικό σώμα, αστρικό σώμα ή σώμα των συναισθημάτων και νοητικό σώμα) καθώς επηρεάζουν συγκεκριμένα κέντρα και ανοίγουν αστρικές πύλες προς κάθε κατεύθυνση.

Πέρα λοιπόν από την καθαρά φυσική επίδραση και την εξάρτηση όλου του φυσικού φορέα από τη χημική διαδικασία που συντελείται στον οργανισμό, η κύρια και πολλές φορές αμετάκλητη καταστροφή που επέρχεται είναι η καταστροφή αυτών ακριβώς των πυλών που ανοίγουν και οι οποίες μένουν ανεξέλεγκτα ανοιχτές, χωρίς κανένα φίλτρο και καμία προστασία.

Ακόμα και αν κατορθώσει κανείς ν’ απαλλαγεί από αυτή την τόσο σοβαρή για τον οργανισμό του εξάρτηση, από φυσική άποψη, είναι σχεδόν αδύνατο να επανέλθουν οι πύλες που άνοιξαν στην προγενέστερη κατάσταση, καθώς έχουν καταστραφεί οι ψυχικές άμυνες που σφράγιζαν αυτές τις πύλες.

Για όσους ασχολούνται με την εσωτερική εξέλιξη, αυτοβελτίωση και περαιτέρω ανάπτυξη ίσως τα πράγματα να είναι κάπως καλύτερα καθώς μέσα από την εσωτερική εξάσκηση μπορεί να επιτευχθεί μια σχετική επούλωση και πέρα από τη φυσική εξάρτηση, που μπορεί να θεραπευτεί, είναι πιθανόν «οι τρύπες» που ανοίγονται στον αστρικό τομέα να κλείσουν και τα κέντρα να διατηρηθούν σε μια ισορροπημένη κατάσταση.

Πάντοτε όμως, θα απαιτείται συνεχής εγρήγορση εκ μέρους του ατόμου γιατί θα υπάρχει συνεχώς η ροπή τα κέντρα που μέσα από εσωτερικές εργασίες ελέγχονται να ανοίξουν ξανά, αν όχι με τις ίδιες ουσίες, τουλάχιστον με κάποιες παραπλήσιες, όπως για παράδειγμα με το αλκοόλ. Γι αυτό δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, άτομα με εμπειρίες σε ναρκωτικές ουσίες σε παλαιότερη εποχή να έχουν μια ροπή σε οποιαδήποτε άλλη ουσία μεταβάλλει τη συνείδηση και πολλές φορές να υποκύπτουν σε αυτή.

Η διέγερση των κέντρων που υφίσταται με χημικό τρόπο εξαιτίας των ναρκωτικών ουσιών, μπορεί να επιτευχθεί μέσα από εσωτερικούς παράγοντες και συγκεκριμένες λειτουργίες. Κάτω από τέτοιες συνθήκες το άτομο έχει την δυνατότητα να ελέγχει το ίδιο την επιτυγχάνουσα διέγερση και τα αποτελέσματά της καθώς επίσης και το άνοιγμα ή το κλείσιμο των διόδων που πραγματώνει.
Ο έλεγχος αυτός είναι συνειδητός και τα αποτελέσματα αυτής της εσωτερικής προσέγγισης είναι σαφώς καλύτερα ποιοτικά καθώς επιλέγεις ο ίδιος τι θέλεις να προσεγγίσεις και ταυτόχρονα ασφαλέστερα σε σχέση με εκείνα που επέρχονται κάτω από τη χρήση χημικών μέσων, καθώς τοποθετείς ο ίδιος τις δικλείδες ασφαλείας για τους αόρατους κόσμους.

Η χρήση χημικών μέσων σε οποιαδήποτε μορφή κι αν γίνεται προσφέρει αμεσότητα χωρίς κόπο. Η διέγερση, όμως μέσα από εσωτερικούς μηχανισμούς είναι πιο επίπονη, πιο χρονοβόρα και απαιτεί την εσωτερική θεμελίωση του ατόμου ενώ στοχεύει στην συγκρότηση και αναδόμηση του εαυτού και όχι στον αποσυντονισμό του.

Πρόκειται για δύο διαφορετικές εντελώς προσεγγίσεις του ίδιου ακριβώς θέματος και είναι σημαντικό να υπάρχει απόλυτη διάκριση και γνώση της μιας προσέγγισης και της άλλης. Τα άτομα που επιλέγουν το χημικό τρόπο, ή τον είχαν επιλέξει στο παρελθόν, αποδεικνύονται εξαιρετικά ευάλωτα σε κάθε ψυχική πίεση, καθώς οι πυλώνες τους είναι ευαίσθητοι και ανοιχτοί. Επίσης, διαθέτουν τη μη ελέγξιμη μεταβαλλόμενη κατάσταση συνείδησης που τα καθιστά ιδιαίτερα τρωτά μέσα στον υλικό κόσμο αλλά και γενικότερα μέσα σε όλους τους κόσμους.

Δεν ωφελεί μόνον η αποθεραπεία από τη χημική επίδραση στο φυσικό ή στον ψυχικό φορέα, χρειάζεται μια γενικότερη πόλωση σε μια προσπάθεια προστασίας των ανοιχτών πλέον διόδων και κατεστρεμμένων πυλών που τους αφήνουν ανά πάσα στιγμή ανοιχτούς σε κάθε επίθεση ηθελημένη ή ακούσια στον αστρικό κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο η γνώση και η πρόληψη είναι πολύ καλύτερη από οποιαδήποτε θεραπεία, καθώς τα αποτελέσματα της θεραπείας δε φθάνουν ποτέ στην απόλυτη ίαση
.
Ένας άλλος διαχωρισμός που πρέπει επίσης να προσεχτεί είναι ο διαχωρισμός των ναρκωτικών σε «σκληρά» και «μαλακά». Ουσιαστικά τέτοια διάκριση δεν υφίσταται. Υπάρχουν ουσίες που δημιουργούν μεγαλύτερη ή μικρότερη βλάβη και ως προς το βαθμό αυτό μπορεί να υπάρξει μια διαβάθμιση αλλά όχι διάκριση. Επειδή όμως τα πάντα εξειδανικεύονται και μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές κάθε ψυχή έχει να διανύσει ένα διαφορετικό μονοπάτι. Η ίδια ουσία μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά σε κάθε άτομο και να έχει σαφώς διαφορετικά, επιβλαβή πάντοτε αποτελέσματα, καθώς η βλάβη υφίσταται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ανάλογα με την ψυχοσύνθεση και τις χορδές κρούσης του κάθε ατόμου.

Η βλάβη κυμαίνεται ανάλογα με τον τύπο του ναρκωτικού. Τα λεγόμενα «μαλακά» ναρκωτικά βλάπτουν το ανεξέλεγκτο των εμπειριών και τραυματίζουν την ατομική ατμόσφαιρα καθώς καταστρέφουν κάθε ψυχική άμυνα. Τα «σκληρά» από την άλλη προκαλούν πλήρη απώλεια της άμυνας και πλήρη έκθεση των ψυχικών περιεχομένων του ατόμου σε κάθε επιβουλή. Η καταστροφή του αστρικού και του νοητικού κόσμου διαλύει τις ψυχικές άμυνες και καθιστά το άτομο ευάλωτο, όχι μόνο από το περιβάλλον του αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό.

Σήμερα, πίσω από τα δίκτυα που εμπορεύονται τα ναρκωτικά, υπάρχουν άλλα κέντρα διαχείρισης του κόσμου που γνωρίζουν όλες τις παραμέτρους λειτουργίας των ουσιών αυτών και κατευθύνουν ανάλογα με τους επιθυμητούς στόχους τις ουσίες έτσι ώστε να έχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα πάνω σε συγκεκριμένους πληθυσμούς. Έτσι ελέγχουν μερικά τους πληθυσμούς αυτούς και ειδικότερα τις νέες γενεές των πληθυσμών αυτών που είναι και οι πλέον επικίνδυνες για την ανατροπή των συστημάτων που αυτά τα κυκλώματα στηρίζουν.

Καταφέρνουν με αυτό τον τρόπο να διεισδύσουν μέσα σε αυτά τα πλέον επικίνδυνα κοινωνικά κομμάτια αλλοτροιώνοντά τα συνειδησιακά και εξαφανίζοντάς τα φυσικά, ώστε να ελέγχουν καλύτερα το γηραιότερο πληθυσμό και τα πιο συντηρητικά κομμάτια του νεανικού πληθυσμού. Αυτά τα κυκλώματα λειτουργούν σε όλη την επικράτεια του πλανήτη ανεξάρτητα οικονομικού υπόβαθρου του πληθυσμού ή πολιτισμού. Είναι απλωμένα παντού όχι μόνο μέσα από τα διοικητικά και τα εξουσιαστικά κέντρα, αλλά και μέσα από τα ίδια τα λαϊκά στρώματα, εξαπλώνοντας αυτή την αίσθηση διάλυσης σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής δομής.

Ένα μέρος μικρό αλλά δυναμικό από τους πληθυσμούς των πλέον οικονομικά και μορφωτικά χωρών έχει κατανοήσει σε αρκετά μεγάλο βαθμό το ζήτημα του προβλήματος και αγωνίζεται για τη διάσωση όχι μόνο των ήδη πληγέντων αλλά και των άθικτων τμημάτων την νεολαίας μέσα από ενημέρωση και αύξηση της συνείδησης. Όσον αφορά τους οικονομικά ασθενέστερους πληθυσμούς και χώρες, αυτές βρίσκονται έρμαια στα χέρια των κέντρων δύναμης, χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά, πέρα από τη δική τους κατά άτομο εσωτερική δομή και αντίσταση.

Το βέβαιο είναι πως κάθε ψυχή μπορεί να διαλέξει το δρόμο της και να αναδυθεί μέσα σε ένα καινούργιο κόσμο, ανάλογα με τις δυνάμεις που κρύβει μέσα της και το εξελικτικό επίπεδο που έχει κατακτήσει. Οι επιλογές της μπορούν να επιδεινώσουν ή να εξαγνίσουν, σε μεγάλο βαθμό τις πληγές και τις βλάβες του παρελθόντος. Φυσικά η πορεία της θεραπείας είναι πολύ πιο δύσκολη και επώδυνη από ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, γι αυτό η πρόληψη είναι πάντοτε η καλύτερη μέθοδος.

Η γνώση, η εσωτερική γνώση και η διάχυση αυτής της γνώσης χωρίς απαγορευτικές προτάσεις, αλλά με την εσωτερική διάσταση του ζητήματος, με την προσέγγιση μέσα από την κατανόηση, είναι πολύ πιο ευεργετική από οποιαδήποτε θεραπεία κι αυτό γιατί στο δρόμο της θεραπείας η ψυχή βρίσκεται απογυμνωμένη, πληγωμένη και πρέπει μόνη της να σταθεί και να αναδυθεί από το πηγάδι του ονομάζεται «το τούνελ της μοναξιάς».