ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (373-432)

ΦΑ. Τροζήνιαι γυναῖκες, αἳ τόδ᾽ ἔσχατον
οἰκεῖτε χώρας Πελοπίας προνώπιον,
375 ἤδη ποτ᾽ ἄλλως νυκτὸς ἐν μακρῶι χρόνωι
θνητῶν ἐφρόντισ᾽ ἧι διέφθαρται βίος.
καί μοι δοκοῦσιν οὐ κατὰ γνώμης φύσιν
πράσσειν κακίον᾽· ἔστι γὰρ τό γ᾽ εὖ φρονεῖν
πολλοῖσιν· ἀλλὰ τῆιδ᾽ ἀθρητέον τόδε·
380 τὰ χρήστ᾽ ἐπιστάμεσθα καὶ γιγνώσκομεν,
οὐκ ἐκπονοῦμεν δ᾽, οἱ μὲν ἀργίας ὕπο,
οἱ δ᾽ ἡδονὴν προθέντες ἀντὶ τοῦ καλοῦ
ἄλλην τιν᾽· εἰσὶ δ᾽ ἡδοναὶ πολλαὶ βίου,
μακραί τε λέσχαι καὶ σχολή, τερπνὸν κακόν,
385 αἰδώς τε· δισσαὶ δ᾽ εἰσίν, ἡ μὲν οὐ κακή,
ἡ δ᾽ ἄχθος οἴκων· εἰ δ᾽ ὁ καιρὸς ἦν σαφής,
οὐκ ἂν δύ᾽ ἤστην ταὔτ᾽ ἔχοντε γράμματα.
ταῦτ᾽ οὖν ἐπειδὴ τυγχάνω φρονοῦσ᾽ ἐγώ,
οὐκ ἔσθ᾽ ὁποίωι φαρμάκωι διαφθερεῖν
390 ἔμελλον, ὥστε τοὔμπαλιν πεσεῖν φρενῶν.
λέξω δὲ καί σοι τῆς ἐμῆς γνώμης ὁδόν.
ἐπεί μ᾽ ἔρως ἔτρωσεν, ἐσκόπουν ὅπως
κάλλιστ᾽ ἐνέγκαιμ᾽ αὐτόν. ἠρξάμην μὲν οὖν
ἐκ τοῦδε, σιγᾶν τήνδε καὶ κρύπτειν νόσον·
395 γλώσσηι γὰρ οὐδὲν πιστόν, ἣ θυραῖα μὲν
φρονήματ᾽ ἀνδρῶν νουθετεῖν ἐπίσταται,
αὐτὴ δ᾽ ὑφ᾽ αὑτῆς πλεῖστα κέκτηται κακά.
τὸ δεύτερον δὲ τὴν ἄνοιαν εὖ φέρειν
τῶι σωφρονεῖν νικῶσα προυνοησάμην.
400 τρίτον δ᾽, ἐπειδὴ τοισίδ᾽ οὐκ ἐξήνυτον
Κύπριν κρατῆσαι, κατθανεῖν ἔδοξέ μοι,
κράτιστον (οὐδεὶς ἀντερεῖ) βουλευμάτων.
ἐμοὶ γὰρ εἴη μήτε λανθάνειν καλὰ
μήτ᾽ αἰσχρὰ δρώσηι μάρτυρας πολλοὺς ἔχειν.
405 τὸ δ᾽ ἔργον ἤιδη τὴν νόσον τε δυσκλεᾶ,
γυνή τε πρὸς τοῖσδ᾽ οὖσ᾽ ἐγίγνωσκον καλῶς,
μίσημα πᾶσιν· ὡς ὄλοιτο παγκάκως
ἥτις πρὸς ἄνδρας ἤρξατ᾽ αἰσχύνειν λέχη
πρώτη θυραίους. ἐκ δὲ γενναίων δόμων
410 τόδ᾽ ἦρξε θηλείαισι γίγνεσθαι κακόν·
ὅταν γὰρ αἰσχρὰ τοῖσιν ἐσθλοῖσιν δοκῆι,
ἦ κάρτα δόξει τοῖς κακοῖς γ᾽ εἶναι καλά.
μισῶ δὲ καὶ τὰς σώφρονας μὲν ἐν λόγοις,
λάθραι δὲ τόλμας οὐ καλὰς κεκτημένας·
415 αἳ πῶς ποτ᾽, ὦ δέσποινα ποντία Κύπρι,
βλέπουσιν ἐς πρόσωπα τῶν ξυνευνετῶν
οὐδὲ σκότον φρίσσουσι τὸν ξυνεργάτην
τέραμνά τ᾽ οἴκων μή ποτε φθογγὴν ἀφῆι;
ἡμᾶς γὰρ αὐτὸ τοῦτ᾽ ἀποκτείνει, φίλαι,
420 ὡς μήποτ᾽ ἄνδρα τὸν ἐμὸν αἰσχύνασ᾽ ἁλῶ,
μὴ παῖδας οὓς ἔτικτον· ἀλλ᾽ ἐλεύθεροι
παρρησίαι θάλλοντες οἰκοῖεν πόλιν
κλεινῶν Ἀθηνῶν, μητρὸς οὕνεκ᾽ εὐκλεεῖς.
δουλοῖ γὰρ ἄνδρα, κἂν θρασύσπλαγχνός τις ἦι,
425 ὅταν ξυνειδῆι μητρὸς ἢ πατρὸς κακά.
μόνον δὲ τοῦτό φασ᾽ ἁμιλλᾶσθαι βίωι,
γνώμην δικαίαν κἀγαθὴν ὅτωι παρῆι·
κακοὺς δὲ θνητῶν ἐξέφην᾽ ὅταν τύχηι,
προθεὶς κάτοπτρον ὥστε παρθένωι νέαι,
430 χρόνος· παρ᾽ οἷσι μήποτ᾽ ὀφθείην ἐγώ.
ΧΟ. φεῦ φεῦ, τὸ σῶφρον ὡς ἁπανταχοῦ καλὸν
καὶ δόξαν ἐσθλὴν ἐν βροτοῖς καρπίζεται.

***
ΦΑΙ. Κυράδες της Τροιζήνας, οπού ζείτε
στο κατώφλι της χώρας της πελόπιας,
κάποτε, στις μακριές της νύχτας ώρες
μελετούσα πώς έχουνε χαλάσει
οι ανθρώποι τη ζωή τους! Και, θαρρώ,
δεν πράττουν το κακό από φυσικού τους,
γιατί ᾽ναι μυαλωμέν᾽ οι περισσότεροι.
Μα πρέπει άλλην εξήγηση να βρούμε.
380 Ξέρουμε τα καλά και τα κατέχουμε,
μα δεν τα κάνουμε· άλλοι τα βαριούνται,
άλλοι όμως προτιμούν την ευχαρίστηση
κι όχι το πρέπιο — κι είναι δα πολλά
των ανθρώπων τα ευχάριστα ελαττώματα:
το καθισιό και το κουβεντολόγι
κι η Ντροπή, που ᾽ναι δυο λογιών: η μια
είναι καλή, κι η άλλη χαλασμός!
Κι αν στην κάθε περίσταση μπορούσαν
να ξεχωρίσουν, τότες δυο δε θα ᾽ταν
και γραμμένες με τα ψηφιά τα ίδια!
Μια και στοχάζομ᾽ έτσι εγώ, κανένα
φάρμακο δεν υπάρχει να μου αλλάξει
390 την γνώμη μου κι ανάποδα να κρίνω.
Και νά ποιό δρόμο πήρε ο λογισμός μου.
Πληγωμένη απ᾽ τον έρωτα, κοιτούσα
πώς θα μπορούσα να τον υποφέρω
τίμια, χωρίς να ντροπιασθώ. Έτσι πρώτα
έκρυβα τα δεινά μου και σιωπούσα.
Στη γλώσσα εγώ δεν έχω εμπιστοσύνη.
Ξέρει τους άλλους να ορμηνεύει κι όμως
κάνει κακό πολύ στον εαυτό μας.
Δεύτερο: προσπαθούσα να βαστάξω,
όσο μπορούσ᾽ αξιόπρεπα την τρέλα μου,
γι᾽ αυτό την πολεμούσα με τη φρόνηση.
400 Τρίτο: αφού δεν μπορούσα να νικήσω
μ᾽ όλα τούτα την Κύπρη, πήρ᾽ απόφαση
να σκοτωθώ — κι αυτό ήταν το καλύτερο.
Αν να φαίνονται θέλω οι αρετές μου,
δεν θέλω να μαθαίνονται οι πομπές μου.
Το ξέρω πως δεν είναι τίμια πράματα
η αρρώστια μου κι οι τρόποι μου. Ως γυναίκα
είμ᾽ ένα πλάσμα καταφρονεμένο.
Καταραμένη να ᾽ναι αυτή, που πρώτη
τον άντρα της απάτησε με κάποιον!
Και πρωτάρχισε αυτό το παραστράτημα
410 των γυναικών απ᾽ τα μεγάλα σπίτια.
Σαν δίνουν το παράδειγμα οι αρχόντοι,
τί θες να κάνει ο παρακατιανός;
Μισώ κι αυτές που φρόνιμα τα λένε,
μα στα κρυφά τολμούν κάθε ατιμία.
Πως ημπορούνε, Κύπρη μου αφρογέννητη,
να κοιτάνε το σύγκλινό τους άντρα
καταπρόσωπα, δίχως να φοβούνται
το συνεργό τους, το σκοτάδι, κι ούτε
τη σκεπή του σπιτιού, μπας και μιλήσουν;
Τούτος ο φόβος με σκοτώνει, ω φίλες:
420 να μην πιαστώ ατιμάζοντας τον άντρα μου
και τα παιδιά μου. Θέλω στην Αθήνα
τη δοξασμένη λεύτεροι πολίτες
και με λεύτερη γλώσσα να τρανεύουν
κι απ᾽ όλους παινεμένοι για τη μάνα τους.
Όσο και να ᾽ναι παλικάρι ο άντρας,
νιώθει πως είναι δούλος, άμα ξέρει
τις ντροπές του πατέρα και της μάνας.
Και τούτα μοναχά στον κόσμο αξίζουνε:
συνείδηση γαλήνια, γνώμη δίκια!
Κι άμποτε ο χρόνος τούς κακούς ανθρώπους
να τους φανέρωνε όλους, βάζοντάς τους,
μπροστά τους, όπως κάνουν οι κοπέλες,
έναν καθρέφτη, για να ιδούν τα μούτρα τους.
430 Κι εγώ ποτές μ᾽ αυτούς να μη συντύχω.
ΧΟΡ. Ω! πόσο και παντού ᾽ναι όμορφο πράμα
η φρονιμάδα και τιμά τον άνθρωπο!

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της τελευταίας τριακονταετίας του 5ου αιώνα π.Χ.: Ο «πλούσιος ρυθμός»

6.3.2. Αγαλματικοί τύποι του δεύτερου μισού του 5ου αιώνα π.Χ.

Η αντιγραφική παράδοση των ρωμαϊκών κυρίως χρόνων μάς έχει διασώσει αρκετούς αγαλματικούς τύπους που ανάγονται με βεβαιότητα σε σημαντικές δημιουργίες του δεύτερου μισού του 5ου αιώνα π.Χ., χωρίς να είναι, ωστόσο, δυνατή η ταύτισή τους με έργα που μας είναι γνωστά από αρχαίους συγγραφείς.

 

Προβληματική είναι επίσης η απόδοση των αγαλματικών τύπων σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες.

 

Βέβαιο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με περίφημες δημιουργίες καλλιτεχνών που μαθήτευσαν ή δούλεψαν στην Αθήνα στα χρόνια 440-410 π.Χ. Τα αγάλματα αυτά προκαλούσαν τον θαυμασμό των αρχαίων ως τα όψιμα αυτοκρατορικά χρόνια (3ο-4ο αιώνα μ.Χ.)· ανάμεσά τους αξίζει να αναφέρουμε τη λεγόμενη Αθηνά Medici, της οποίας το πρωτότυπο ήταν ένα μεγάλο χρυσελεφάντινο άγαλμα (ίσως η Αθηνά Αρεία του Φειδία) των χρόνων γύρω στο 440 π.Χ., τον λεγόμενο Δία της Δρέσδης, που χρονολογείται γύρω στο 430 π.Χ. και ίσως εικονίζει τον Άδη, τον θεό του κάτω κόσμου, τη σύγχρονή του Αθηνά Farnese και τη λεγόμενη Αφροδίτη Λούβρου-Νεάπολης, που εικονίζει πιθανόν την Αφροδίτη Νυμφία.

 

Η τελευταία αυτή δημιουργία χρονολογείται στα χρόνια 420-410 π.Χ. και παρουσιάζει ενδιαφέρον από εικονογραφική άποψη εξαιτίας της γύμνωσης του αριστερού στήθους. Το μοτίβο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως απαρχή για την απεικόνιση της ημίγυμνης αρχικά και αργότερα εντελώς γυμνής Αφροδίτης μέσα στον 4ο αιώνα π.Χ.

Δίνοντας στους άλλους, νιώθουμε μεγαλύτερη ευτυχία;

Οι περισσότεροι από εμάς, προκειμένου να επιβιώσουμε, χρειάζεται να παίρνουμε. Να λαμβάνουμε από τους άλλους χρήματα, αγάπη, πόρους, έπαινο.

Προκειμένου όμως να ζούμε μια ζωή που αξίζει, είναι σημαντικό να δίνουμε στους άλλους. Προσφέρουμε με όλη μας την καρδιά τις δυνάμεις μας, τα συναισθήματα, τις ικανότητές μας, τους πόρους που διαθέτουμε.

Το να δίνεις δε σημαίνει να ελεείς ούτε να μειώνεις αυτόν που δέχεται. Σημαίνει να βοηθάς τους άλλους, με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι άλλοι, με τη σειρά τους, θα βοηθήσουν εσένα. Σημαίνει να υπηρετείς τους άλλους.

Ξέρουμε τη χαρά του να παίρνεις, την έχουμε νιώσει, οπότε είναι εύκολο να καταλάβουμε τη χαρά των άλλων όταν παίρνουν από εμάς.

Όταν δίνουμε στους άλλους, σίγουρα θα πάρουμε πίσω σημαντικά πράγματα. Ταυτόχρονα, στέλνουμε στο υποσυνείδητό μας το μήνυμα της αφθονίας. Ότι έχουμε άφθονες ιδέες ή συναισθήματα ή ικανότητες ώστε να δίνουμε χωρίς το φόβο ότι θα στερέψουμε ποτέ. Έτσι, δε γινόμαστε τσιγκούνηδες, ούτε είμαστε σφιγμένοι, ούτε συγκρατούμε τον εαυτό μας. Αυτό συμβαίνει σε όσους φοβούνται ότι θα χάσουν ότι έχουν.

Η δουλειά μας αποτελεί πολύ πρόσφορο έδαφος για τέτοια συμπεριφορά. Πώς μπορούμε να δώσουμε παραπάνω στην επαγγελματική μας ζωή; Όταν προσφέρεις, συχνά η ίδια η προσφορά είναι και η ανταμοιβή, η χαρά ότι αυτό που παρέχεις έχει αξία. Τις περισσότερες φορές ότι δίνεις το παίρνεις πίσω. Οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι όμως δε σκέφτονται έτσι. Μπορεί να προσφέρουν πολλαπλάσια από όσα λαμβάνουν. Αυτό που τους ευχαριστεί όμως καταρχήν είναι η χαρά της προσφοράς. Η ικανοποίηση που παίρνουν επειδή αγαπούν τη δουλειά τους και διοχετεύουν τις ικανότητές τους δημιουργικά.

Υπάρχουν πολλοί και δημιουργικοί τρόποι για να σκεφτούμε πώς θα προσφέρουμε περισσότερα στους ανθρώπους που αγαπάμε, στους φίλους μας ή στην κοινωνία. Πόση παραπάνω αγάπη; Πόση παραπάνω συμπόνια; Πόση φροντίδα; Βέβαια, η προσφορά δεν είναι εμπορική συναλλαγή. Αν δίνω για να πάρω, χάνω όλη τη χαρά και, στην ουσία, υποκρίνομαι ότι δίνω, ενώ πραγματικά αυτό που θέλω είναι να πάρω – αγάπη, δώρα, υπηρεσίες.

Ξεκαθαρίζοντας τις ντουλάπες μας, τι μπορούμε να κάνουμε τα ρούχα μας; Να τα κρατήσουμε ή να τα προσφέρουμε σε άλλους; Να τα στοιβάξουμε αχρησιμοποίητα σε μια αποθήκη; Να τα παραχώσουμε στο πίσω μέρος του γκαράζ κάτω από μια σκάλα; Να τα μοιράσουμε ή να τα πουλήσουμε; Κάθε αντικείμενο που προσφέρουμε υπηρετεί κάποιον άλλον και εμάς. Εμάς γιατί εκπροσωπεί τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί υπηρετεί κάποια σημερινή τους ανάγκη.

Όταν υπηρετούμε τους άλλους χωρίς φόβο ότι κάτι θα στερηθούμε δίνοντας, στην πραγματικότητα κερδίζουμε τη χαρά να δούμε τους άλλους ευτυχισμένους, την κοινωνία καλύτερη. Στην ιστορία αλλά και στην καθημερινή μας ζωή, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υπηρετούν την κοινωνία, την πατρίδα, την τοπική κοινότητα άμισθοι, μόνο υπηρετώντας την ιδέα να είναι χρήσιμοι στους άλλους.
Αυτή η προσφορά επιβεβαιώνει την αίσθηση αφθονίας που έχουμε για το δυναμικό μας. Κάνουμε χώρο για το καλό, δίνοντας από το καλό που έχουμε μέσα μας.

Η Πραγματικότητα

Στην Παγκόσμια Εσωτερική Παράδοση (που πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω) έχει καταγραφεί, από προσωπικές εμπειρίες, κι υπεύθυνες μαρτυρίες, ότι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ διακρίνεται (από την βιωματική εμπειρία, από την αντίληψη) σε Τρεις Περιοχές Εμπειρίας.

 

Η Περιοχή της ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, του ΩΣ ΕΧΕΙ.

 

Ο Φωτεινός Κόσμος, οι Τρεις Ουράνιες Περιοχές, Όπου υπάρχει, σε διάφορους βαθμούς, η Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης.

 

Ο Κόσμος της Σκιάς, ο Νοητικός Κόσμος, που μέσω Της Ψυχής προβάλλεται στο πιο σκοτεινό μέρος στον Φυσικό Κόσμο της Ύλης, (Αυτοί είναι οι τρεις κατώτεροι κόσμοι).

 

Από άλλη άποψη οι Περιοχές της Εμπειρίας διακρίνονται σε Πέντε ή Επτά, ανάλογα την περιγραφή.

 

Οι Πέντε Περιοχές Εμπειρίας είναι: το Απόλυτο, Ο πνευματικός Ουρανός, κι οι Τρεις Κατώτεροι Κόσμοι (νοητικός, ψυχοενεργειακός, κι υλικός κόσμος).

 

Οι Επτά Περιοχές Εμπειρίας (σύμφωνα με άλλη περιγραφή) είναι: το Απόλυτο Οι Τρεις Ουράνιες Περιοχές, κι οι Τρεις Κατώτεροι Κόσμοι.

 

Στην πραγματικότητα όλες οι περιγραφές περιγράφουν την ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, απλά οι διαφορές είναι μόνον περιγραφικές.

 

Τελικά:
 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Δεν Υπάρχει τίποτα Έξω από Αυτή την Πραγματικότητα.

 

Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην κατάσταση της Πλήρους Αφύπνισης, όπου Βιώνουμε την Πραγματικότητα και την Ψευδαισθητική Εμπειρία όπου η Πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή διαφορετικά… Στον Κόσμο της Ψευδαισθητικής Εμπειρίας, άλλωστε, υπάρχει διάκριση Αντικειμενικού-Υποκειμενικού. Το Αντικειμενικό Αποτελεί πάντα την Βάση της Εμπειρίας. Το Υποκειμενικό δεν είναι παρά η πρόσκαιρη δραστηριότητα της Ουσίας. Η Ανάδυση του Υποκειμένου γίνεται πάντα στο Αντικειμενικό που Πάντα Προηγείται της Δραστηριότητας.

 

Κάθε Δραστηριότητα, Κίνηση, Εξέλιξη, (στον Κόσμο της Ψευδαισθητικής Εμπειρίας), Ολοκληρώνεται σε Τρεις Φάσεις. Τρεις είναι οι Περιοχές της Εμπειρίας. Τρεις είναι οι Ουράνιες Περιοχές. Τρεις είναι οι Κατώτεροι Κόσμοι.

 

Το Απόλυτο και οι Τρεις Φάσεις Εξέλιξης της Ψευδαισθητικής Εμπειρίας (αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Δημιουργία), αποτελούν τον Χώρο της Ζωής.
 

Πέντε είναι οι κόσμοι σύμφωνα με την πιο επικρατούσα περιγραφή: το Απόλυτο, το Πνεύμα, ο Νους, η Ψυχή, η Εξωτερική Φύση.

C. Bukowski: Πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.

Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..

Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.

Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.

Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.

Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.

Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.

Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.

Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.

Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.

Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.

Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.

Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.

Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.

Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.

Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.

Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.

Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.

Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.

Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή αλλού, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.

Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.

Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.

Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.

Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.

Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

 

Charles Bukowski

Νίτσε: Είναι η βούλησή μας αιτία των πράξεων μας;

Η πλάνη μιας ψευδούς αιτιότητας. - Τι εστί αίτια; Οι άνθρωποι σε κάθε εποχή πίστευαν ότι ήξεραν τι είναι αιτία: όμως από πού αντλούσαμε αυτή μας τη γνώση ή, πιο συγκεκριμένα, αυτή μας την πίστη ότι κατείχαμε αυτήν τη γνώση; Από τη σφαίρα των περίφημων «εσωτερικών γεγονότων¹», κανένα εκ των οποίων δεν έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα πραγματικό. Πιστεύαμε πως ήμασταν -εμείς οι ίδιοι!- οι αιτιώδεις παράγοντες της πράξης της βούλησης· νομίζαμε πως τουλάχιστον εδώ συλλαμβάναμε την αιτιότητα επ' αυτοφώρω.

 

Επίσης, κανένας δεν αμφέβαλλε ότι όλα τα antecedentia [προγενέστερα] μιας πράξης, οι αιτίες της, βρίσκονταν στη συνείδηση και ότι θα μπορούσε να τα βρει κανείς εκεί, αν τα αναζητούσε - ως «κίνητρα»: αλλιώς, κανένας δε θα ήταν ελεύθερος να κάνει την πράξη αυτή ούτε θα ήταν υπεύθυνος γι’ αυτήν. Τέλος, ποιος θα αμφισβητούσε το ότι μια σκέψη προκαλείται από κάτι; Το ότι το Εγώ προκαλεί τη σκέψη;...

Από αυτά τα τρία «εσωτερικά γεγονότα», μέσω των οποίων φαινόταν να πιστοποιείται η αυθεντικότητα της αιτιότητας, το πρώτο και το πιο πειστικό είναι εκείνο της βούλησης ως αιτίας· η σύλληψη μιας συνείδησης («πνεύματος») ως αιτίας και αργότερα εκείνη του Εγώ (του «υποκειμένου») ως αιτίας είναι απλώς μεταγενέστερες, καθώς πρώτα εδραιώθηκε η αιτιότητα της βούλησης ως δεδομένη, ως εμπειρία...

 

Εν τω μεταξύ σκεφτήκαμε τα πράγματα καλύτερα. Σήμερα δεν πιστεύουμε λέξη από όλα αυτά. Ο «εσωτερικός κόσμος» είν' όλο αντιφεγγίσματα και ιριδισμούς - ανάμεσά τους η βούληση. Η βούληση δεν κινεί τίποτα πια, επομένως και τίποτα δεν εξηγεί πια - απλώς συνοδεύει τα συμβάντα· μπορεί ακόμα και να απουσιάζει.

Το λεγόμενο «κίνητρο»: άλλη μία πλάνη. Απλώς ένα επιφανειακό φαινόμενο της συνείδησης, ένα συνοδευτικό στοιχείο της πράξης, το οποίο συγκαλύπτει μάλλον παρά αποκαλύπτει τα antecedentia [προγενέστερα] μιας πράξης.

Και τώρα το Εγώ! Αυτό έχει γίνει μύθος, αποκύημα της φαντασίας, λογοπαίγνιο: έχει πάψει εντελώς να σκέ­φτεται, να αισθάνεται και να θέλει!... Τι προ­κύπτει από αυτό; Αιτίες κατά φαντασίαν²! ΔΕΝ υφίστανται! Όλη η δήθεν εμπειρία που τις επιβεβαίωνε πήγε κατά διαόλου! Αυτό προκύ­πτει! - Είχαμε κάνει υπερβολική κατά­χρηση αυτής της «εμπειρίας»· βασιζόμενοι σε αυτήν είχαμε πλάσει τον κόσμο σαν έναν κόσμο αιτιών, σαν έναν κόσμο βούλησης, σαν έναν κό­σμο πνευμάτων³.

Η παλαιότερη και μακρο­βιότερη ψυχολογία ήταν εδώ επί το έργον, δεν έκανε τίποτε άλλο: κάθε συμβάν ήταν γι’ αυτή μια πράξη, κάθε πράξη το αποτέλεσμα μιας βούλησης· ο κόσμος έγινε γι’ αυτή μια πολλα­πλότητα δρώντων, ένας δρων (ένα «υποκείμε­νο») φορτώθηκε κάθε συμβάν.

Ο άνθρωπος πίστευε ακράδαντα σε τούτα τα τρία «εσωτερικά γεγονότα» του: τη Βούληση, το Πνεύμα, το Εγώ· από ΜΕΣΑ του τα πήρε, προβάλλοντάς τα στο κάθετί. Πρώτα, απ' το Εγώ παρήγαγε το ον, το Είναι· έπειτα, όρισε τα «πράγματα» ως υπαρκτά, ως οντότητες ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ του, νοώντας το Εγώ ως αιτία. Ε, και μετά, όποια πέτρα σήκωνε, ξαναέβρισκε μες στα πράγματα ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΙΟΜΙΣΜΑΤΑ.⁴ Εύλογο!

Επαναλαμβάνω: ακόμα κ' η λέξη «πράγμα» αντικατοπτρίζει την πίστη μας στο Εγώ-αιτία... Και στο προσφιλές σας Άτομον⁵, αγαπητοί μηχανοκράτες και φυσικοί, πόση πλάνη ακόμα και σ’ αυτό, πόσα και πόσα υπολείμματα ατελούς ψυχολογίας εκεί μέσα!

Για να μη μιλήσω για το «πράγμα καθ’ εαυτό»⁶, για το horrendum pudendum⁷ [επαί­σχυντο πράγμα] των μεταφυσικών! Η πλάνη να συγχέουμε το πνεύμα ως αιτία με την πραγ­ματικότητα! Και να την ανάγουμε σε μέτρο της πραγματικότητας! Και να την αποκαλούμε Θεό!

-----------------------------

1.“Inneren Thatsachen” στο πρωτότυπο. Εννοεί τον «ψυχικό μας κόσμο». Πρβλ υ. 201.2. “Geistige Ursache” στο πρωτότυπο. Έκφραση σύστοιχη των «πλασμάτων του νου» (fictions), των φανταστικών αιτιών (imaginare Ursache). Πρβλ και Αντίχριστο 39,137 [KSA, VI, 212,4] – όπου ο Νίτσε διακρίνει αφ’ ενός τι εισπράττει η συνείδηση, τι δέχεται ο νους ως «αλήθεια» (παραδοχές, βεβαιότητες, πίστεις), κι αφ’ ετέρου τι πράγματι συμβαίνει κάτω απ’ την «επιφάνεια» της συνείδησης στο πεδίο των ενστίκτων. Βλ. και υ. 201, περί «ηθικών γεγονότων» (moralische Thatsachen).3. Υπαινιγμός στον Σοπενχάουερ, ο οποίος στο έργο του Die Welt als Wille und Vorstellung, ίί, 16 γράφει ότι ο κόσμος των εννοιών είναι ένας κόσμος πνευμάτων προσιτός μόνο στον ανθρώπινο νου.4. Υπαινιγμός περί Κάντ, ο όποιος στον Πρόλογο της β' έκδ. της Κριτικής του καθαρού Λόγου έγραφε ότι ο άνθρωπος, για νάχει βέβαιη a priori γνώση, δεν πρέπει να βάλει τίποτε άλλο στο εκάστοτε υπό εξέτασιν αντικείμενο· αρκούν όσες ιδιότητες συν­άγονται διά του ορισμού αυτής τούτης της έννοιας του (...er, um sicker etwas a priori zu wissen, er der Sache nichts beilegen musse, aΙs was aus dem notwendig folgte, was er seinem Begriffe gemab selbst in sie gelegt hat).  5. Πρβλ Λυκόφως, «Ο 'Λόγος' στη φιλοσοφία», 5 (και υ. 135· 388). Γι’ άλλη μια φορά, ο Νίτσε βάλλει κατά της πίστης σε «πρωταρχικές ουσίες» και, συγκεκριμένα, στο «απειροελάχιστο σβωλαράκι-Άτομον, το τελευταίο τάχα στερεό θεμέλιο της γης» (Πέρα από το Καλό και το Κακό, 12 [KSA, VI. 26]). Βλ. Gori, Boscouich, 8· Παράρτημα II.6. “Ding an sich” στο πρωτότυπο: το επέκεινα της εμπειρίας. Ο μεγάλος Πρώσος φιλόσοφος Ιμάνουελ Καντ (1724- 1804) ήταν μόνιμος στόχος των επιθέσεων του Νίτσε. Ο υπαινιγμός εδώ είναι στη διάκριση του Καντ (στην Κριτική του καθαρού Λόγου) ανάμεσα στον «φαινομενικό» κόσμο των φαινομένων, που είναι ο μόνος που μπορούμε να συλλάβουμε με την αισθητηριακή αντίληψή μας, και στον «νοούμενο» κόσμο του «πράγματος καθ’ εαυτού». Βλ. Λυκόφως, «Ακροβολισμοί ενός άκαιρου», 29 (και υ. 379)· επίσης: Αντίχριστος, υ. 96.
Η θεωρία των δέκα «κατηγοριών» ή «κλάσεων» του Είναι διατυπώθηκε πρώτα από τον Αριστοτέλη· στη φιλοσοφία του Καντ, οι «κατηγορίες» είναι οι μορφές που επιβάλλει η διάνοια στις αισθητηριακές αντιλήψεις στον χώρο και τον χρόνο: μέσω αυτών των κατηγοριών, αυτό που θα ήταν σε άλλη περίπτωση αισθήσεις ασύνδετες μεταξύ τους γίνεται συστηματικά συνδεδεμένος κόσμος. Από την ύπαρξη των κατηγοριών, ο Καντ παράγει την ύπαρξη των «πραγμάτων καθ’ εαυτών»: τα αντικείμενα που αντιλαμβανόμαστε κάτω από τις μορφές των κατηγοριών πρέπει, όπως λέει αυτός, να έχουν κάποια ύπαρξη έξω απ’ αυτές τις μορφές, προκειμένου να μπορέσουν να τεθούν πάνω τους αυτές. Βλ. Κριτική του καθαρού Λόγου, 1781.7. ^ΔΗ Λατινικά στο πρωτότυπο. Σε κάπως ελεύθερη απόδοση: τα φρικιαστικά αχαμνά, τ’ άθλια αιδοία, τη γύμνια των Μεταφυσικών. Η έκφραση αυτή του Νίτσε θυμίζει το αντίστοιχο του Seidler για κάποιον «ζηλωτή» φιλόλογο της εποχής, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Δημήτριος Βερναρδάκης, στη μνημειώδη έκδοση του -της Ηλέκτρας- του Ευριπίδη (Δράματα, Γ', εν Αθήνησιν, 1903, 425: «...Ο Σείδλερ λέγει, όχι άνευ ειρωνείας τινός, ότι ο Εάθ εισήγαγε “το μόριόν του”...»)!

 

Friedrich Nietzsche, Οι τέσσερις μεγάλες πλάνες
Από το βιβλίο του: Το λυκόφως των ειδώλων ή πώς φιλοσοφεί κανείς με το σφυρί.

Το Βιβλίο του Σκώληκα

Η Βυθισμένη Ρ’λύε… Τα σαγηνευτικά μυστήρια της μυθολογίας κθούλου και των μεγάλων Παλαιών… Πως μοιάζουν οι Εξωδιαστατικές σφαίρες ύπαρξης της μυθολογίας κθούλου; Πού κατοικούν εγκλωβισμένοι και φυλακισμένοι οι Μεγάλοι Παλαιοί του Χ.Φ. Λάβκραφτ;… Όλα εξηγούνται μέσα στο Βιβλίο του Σκώληκα

Για να κατανοήσουμε μερικά από τα παραπάνω ερωτήματα θα πρέπει να ρίξουμε λίγο φως μέσα στις σελίδες του Παράξενου και αρχαίου Γροιμόριου «De Vermis Mysteriis”, το οποίο περιγράφει αρκετές από τις τελετουργίες που χρησιμοποιούσαν οι Ιερείς των Μεγάλων Παλαιών, αλλά και μας προσφέρει απλόχερα πληροφορίες σχετικά με τις άγνωστες πτυχές της εν λόγω σκοτεινής μυθολογίας…

Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν στις ρίζες του παράξενου αυτού γροιμόριου:

Το Βιβλίο του Σκώληκα

“Πιστεύεται πως Συγγραφέας του Περίφημου De Vermis Mysteriis ήταν ο Ρωμαίος Τέρτιος Σιμπέλιος ( 280 π.χ – ? ) . Στα νιάτα του υπηρέτησε τον Ρωμαϊκό στρατό της Αιγύπτου, και ήταν ευρέως γνωστός για την εμμονή του να συλλέγει διάφορα αντικείμενα. Αγόραζε διάφορα αγαλματίδια, φυλακτά και πάπυρους Φιλοσοφικού και θεολογικού ενδιαφέροντος..

Ως ένας από τους πιό λογικούς ανθρώπους της εποχής του, ο Τέρτιος τασσόταν κατά της Χριστιανοσύνης, κάτι που όμως ίσως και να οφείλεται στο γεγονός πως ένιωθε πως δεν του προσέφερε τίποτα να πιστεύει σε Ρωμαϊκούς Θεούς….

Έχει γραφτεί σε μυστικά έγγραφα, πως ο Σιμπέλιος ήταν μέλος των αποτρόπαιων ταγμάτων που ίδρυε ο Αιθίοπας Μαύρος Μάγος Talim. Τα ίδια αυτά έγγραφα μας ενημερώνουν για την χρονολογία που γράφτηκε το De vermis Mysteriis.Ήταν το 331 μ.χ , εποχή όπου ο Τέρτιος είχε εκδιωχθεί από τις ένοπλες δυνάμεις και ζούσε στην κατοικία του Στην Ρώμη. Άρα Το De vermis Mysteriis ανέφερε τα Ιερά Ονόματα των Μεγάλων Παλαιών της Μυθολογίας Κθούλου 4 Αιώνες Πρίν από το πολυσυζητημένο Νεκρονομικόν του Τρελού Άραβα Αλ χαζρέντ.

Το βιβλίο σύντομα διαδόθηκε ανάμεσα στις τάξεις των ανθρώπων που εξασκούσαν τις ¨Μαύρες Τέχνες¨ και απαγορεύτηκε απο τους Χριστιανούς Αυτοκράτορες. Κατά την Περίοδο του Φεοδόσου II του Μέγα σχεδόν όλα τα αντίτυπα καταστράφηκαν. Όμως, το De Vermis Mysteriis διασώθηκε από λάτρεις των Μαύρων τεχνών που επιβίωναν ζώντας με τους Βάρβαρους στα μακρινά σύνορα της Αυτοκρατορίας.”

Αυτό ήταν ένα απόσπασμα από την ιστορία του βιβλίου που Ονομάστηκε De vermis Mysteriis… Ποιό ήταν όμως το περιεχόμενο του; Ας δούμε το πρώτο μέρος του βιβλίου, όπου παρουσιάζονται μερικές προσευχές προς τους Θεούς:

De Vermis Mysteriis: Επικλήσεις

Στο Όνομα Εκείνου, που κατοικεί στο ημίφως, και στέκεται πέρα από την Γραμμή
Στο Όνομα Εκείνου, Που έκανε τα θεμέλια των Κόσμων να ραγίσουν,
Γιατί εκείνοι δεν μπορούν να επιβιώσουν μπροστά στην Μεγαλειότητά του και την καταστροφική δύναμή του.

‘Ω, Εσύ, που ξύπνησες από το βραστό αίμα των υπηρετριών,
Άκου το Κάλεσμά μου, Έλα στην Αμαρτωλή Γη, αγαλλιασμένος από τις κραυγές των Θυσιών.

Από τα Επτά πεδία του Κενού, Από τους Εννέα τόπους του Χαμού,
Φανερώσου, Άρχοντα
Yain! Σε λατρεύω
Yain! Σε υπηρετώ
Yain! Σε εξυμνώ
Είθε ο Ήλιος να Σκοτεινιάσει. Είθε να γίνει Χίλια Κομμάτια.. Είθε το σκότος των περασμένων καιρών να έλθει πίσω σε εμάς.
Egh’ Yaggihn
Nghe! Αδαμάντινε Yath Yattharlrl
Nghe! Αχόρταγε Eggalahamosh
Nghe! Αόρατε Ashtanga Yadu
Yain, Άρχοντες της Alyach. Egh’ Yaggihn

ﮒﭺﭻ

De Vermis Mysteriis: Τα Κλειδιά της Alyah

Έχουμε όλοι διαβάσει λίγο πολύ τις περιγραφές του Λάβκραφτ,του Ντέρλεθ αλλά και άλλων που έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί με την μυθολογία Κθούλου, για τις τρομερές τοποθεσίες και τις πόλεις όπου ο Χρόνος είναι αλλοπρόσαλλος και ο ανθρώπινος νους φτάνει τα όρια της τρέλας. Πως περιγράφονται όμως οι εν Λόγω τοποθεσίες στο De Vermis Mysteriis; Ας δούμε παρακάτω:

“O κόσμος των τεσσάρων διαστάσεων περικυκλώνεται από εκτάσεις πέρα από σύνορα , πιέζοντάς τον με σκοπό να τον συνθλίψουν.Υπάρχουν άπειρες τέτοιες «φυσαλίδες» στο Σύμπαν. Υπάρχουν Αρκετοί τέτοιοι κόσμοι, κατοικούμενοι από δίποδα άσχημα πλάσματα που διαιωνίζουν τους εαυτούς τους με την ερωτική πράξη. Αλλά μία ημέρα αυτά τα πλάσματα θα αφανιστούν. Αυτό λένε οι Προφητείες.

Συνήθως η επιφάνεια αυτής της φυσαλίδας/κελύφους μπορεί να σπάσει σε μερικά σημεία. Αυτό δεν σημαίνει αυτόματη και ολοκληρωτική καταστροφή μέσα σε μια στιγμή. Και τότε αμέτρητες Ορδές από πλάσματα και τέρατα γκρεμοτσακίζονται μέσα στον κόσμο. Αυτό συμβαίνει σε τοποθεσίες όπου βαθιές τρύπες βρίσκονται κρυμμένες στο υπέδαφος.

Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι κόσμοι, οι οποίοι κατοικούνται από υπηκόους των τεράτων που λατρεύουν τους γονείς τους. Αυτοί οι κόσμοι είναι γνωστοί ως «Άστρα του Tesi», ή Μαύρα Άστρα Μερικές φορές Τερατώδεις Φυλές εισέρχονται στους κατώτερους κόσμους μέσω του κενού που υπάρχει ανάμεσά τους…

Η Έκταση του Kerosh: Διασκορπίζεται μέσα στην φυσαλίδα και ενώνεται με την επιφάνειά της. Βρίσκεται απομονωμένη από τον κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων από first πέπλο και είναι σφραγισμένη με σφραγίδα. Κατοικείται από ράτσες της νύχτας, από Λυκανθρώπους, Λάμιες, και περιέχει Λίθους. Εκεί υπάρχει μια πόλη, η R’lyehf, όπου ο Μέγας Κθούλου και ο Άρχων των ερπετών Yheg κατοικούν… Κοιμούνται ανάμεσα στα Μαύρα Άστρα και περιμένουν την ώρα τους. Υπάρχει και η τοποθεσία της Saccath στην άλλη πλευρά της επιφάνειας. Δαίμονες και τρομεροί μάγοι μή ανθρώπινης φύσης κατοικούν εκεί…

Η Saccath είναι το καταφύγιο του Σκουληκιού και της τεράστιας δύναμής του που όλο και μεγαλώνει, όταν οι νεκροί ανοίγουν τα μάτια τους. Υπάρχει και μια Πόλη, η Kn’en, που είναι χτισμένη από σκόνη και στάχτες γινωμένες στο άπειρο του χρόνου. Ο Τύμβος του Koth βρίσκεται εκεί. Παραπέρα βρίσκεται το Δεύτερο Πέπλο καί πέρα από αυτό βρίσκεται το Λυκόφως. Ο χρόνος εκεί είναι τρομερά ασταθής, και τα τέρατα περιφέρονται σε άγνωστα μονοπάτια..

Η Μαραμένη Έρημος της Khammon βρίσκεται στην περιοχή του Λυκόφωτος, κρύα και δίχως ζωή, και τα άστρα που βρίσκονται απο πάνω της είναι σβησμένα.. Όλες αυτές οι τοποθεσίες βρίσκονται περικυκλωμένες απο το Σύνορο που είναι σιωπηλό, αόρατο και δίχως έλεος. Περιέχει και τα τρία πέπλα, και τα πάντα στην επικράτεια αυτή υπόκεινται στην δύναμή του…Όμως υπάρχει και κάτι πέρα από την δύναμή του. Το ανεξάρτητο Τίποτα εξαπλώνεται πέρα απο εκεί. Τούτος είναι Ο κατοικούμενος Τόπος των αντανακλάσεων και των Αρχόντων που αποδέχονται την Aliyah, Ο Τόπος όπου όλα τα μονοπάτια σταματούν προτού καν ξεκινήσουν..

Η δύναμη του Συνόρου μεταφέρεται μέσω των 11 γραμμών της Dha, που διαπερνούν όλες τις κατευθύνσεις και βάσεις σε διάφορα σημεία του Σύμπαντος. Μονάχα αυτές οι γραμμές και εκείνοι που τις ακολουθούν μπορούν να διαπεράσουν το Πέπλο.

Αυτές επεκτείνονται:

Από τον Άνω Πόλο – Τάφοι και Ναοί
Από τον Κάτω Πόλο – Πεδιάδες και Λόφοι
Από τον Αριστερό Άνω Πόλο – Μαύροι Βράχοι, καλυμμένοι με Μούχλα
Απο τον Δεξιό Άνω Πόλο – Tar pits
Από τον Δεξιό Άνω Κόμβο – Πυκνά δάση και βάλτοι γεμάτοι με ερπετοειδή πλάσματα
Από τον Αριστερό Κάτω Κόμβο – Δηλητηριώδες βροχή και Πυκνή Ομίχλη
Από τον Δεξιό Κάτω κόμβο – Βαθιές Σπηλιές
Από τον Αριστερό Κάτω Πόλο – Ποτάμια Φωτιάς και Λίμνες Λάβας
Από τον Δεξιό Κάτω Πόλο – Τεράστιοι Πύργοι και οχυρά που το Ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να χτίσει..

Η Ενεργοποίηση των Γραμμων που οδηγούν στις Μυστικές Τοποθεσίες

Πως μπορούμε όμως να προσεγγίσουμε τις υποτιθέμενα υπαρκτές Εξωκοσμικές τοποθεσίες της Μυθολογίας Κθούλου; Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να αντικρύσουμε αυτες τις όμορφες μα και συνάμα τρομερές εκτάσεις όπου οι Μεγάλοι Παλαιοί κατοικούν μαζί με τους αποτρόπαιους Υπηκόους τους; Το De Vermis Mysteriis μας δείχνει τον τρόπο:

“Αν κατέχουμε το κλειδί μπορούμε να αφυπνίσουμε την κάθε γραμμή, αν συνθέσουμε την λέξη με σύμβολα. Αυτά ακούγονται ως εξής : Κάτω κορυφή – Neyrh, Αριστερή Κορυφή – zsm, Δεξιά κορυφή – Eshig. Υπόλοιπες κορυφές του Τριγώνου – Ksv ,Ksv, Vhl.

Απεικόνιση Το Κλειδιού που σχηματίζει το Τρίγωνο με τα mantra

Τρείς πτυχές του Κλειδιού είναι χωρισμένες σε έντεκα μέρη στην περιφέρεια και την περιοχή της διασταύρωσης. Κάθε μέρος ανταποκρίνεται σε μια γραμμή της Dha. Τα μέρη επάνω από την οριζόντια πτυχή ανταποκρίνονται σε όλες τις Άνω γραμμές, και τα κάτω μέρη στις κάτω γραμμές. Τα μέρη που βρίσκονται μέσα στην περιφέρεια αλλά και στην οριζόντια πτυχή του κλειδιού ανταποκρίνονται στην μεσαία γραμμή και σε όλες τις ακτίνες. Τα μέρη που είναι τοποθετημένα δεξιά από τον κεντρικό κάθετο άξονα σε όλες τις δεξιές…

Έξω από την περιφέρεια του Κλειδιού, βρίσκεται συλλαβιστά γραμμένο το μέρος που αντιστοιχεί σε κάποια ήδη επιλεγμένη γραμμή (τοποθεσία)Αν το μέρος είναι τοποθετημένο μέσα στην περιφέρεια, τότε γράφεται συλλαβιστά κάτω από το μέρος, και συνορεύει με την περιφέρεια που περιλαμβάνει την συλλαβισμένη λέξη που βρίσκεται γραμμένη απο επάνω…

Για παράδειγμα: Η σύνθεση της Λέξης – κλειδιού του Αριστερού κάτω Κόμβου θα μπορούσε να είναι ως εξής: Χωρισμένη σε δύο συλλαβές η λέξη Neirh – Nhe, Irh, τοποθετώντας την λέξη Vhl ενδιάμεσα. Άρα έχουμε ως αποτέλεσμα: Nhev Hlirh, ή Nhvhlrh (χωρίς τα φωνήεντα).

Μόλις αφυπνίσουμε όλες τις γραμμές, μπορούμε να ακολουθήσουμε την μία και να κινηθούμε παράλληλα με την δύναμη της λέξης,συγκρατώντας τα οράματα των Πόλων που συνοδεύουν την εκάστοτε γραμμή, να Εισχωρήσουμε σε απαγορευμένες Πόλεις και να δούμε τα μυστικά τους. Μπορούμε να διασχίσουμε τον χώρο του Κενού, και να εμφανιστούμε σε οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο εμείς επιλέξουμε, να περάσουμε αόρατοι μέσα απο τοίχους…

Οι κατευθύνσεις και οι ήχοι των γραμμών της Dha…

Η Αριστερή άνω Γραμμή συνδέεται Βορειο – Δυτικά με τον Κόσμο μας, την Ατσάλινη βάση του Kerosh , την κεχριμπαρένια βάση της Saccath και την απορροφητική κατεύθυνση του Κενού και διαχωρίζει τον Άνω Πόλο από τον Αριστερό Άνω..
Ηχος: Fayn

Η Δεξιά Άνω Γραμμή συνδέεται Βορειο – Ανατολικά με την Χάλκινη βάση του Kerosh, την Σμαράγδινη Βάση της Saccath, την συσπειρωτική κατεύθυνση του Κενού και διαχωρίζει τον Άνω Πόλο από τον Δεξιό Άνω
Ηχος: N’laf

Η Αριστερή Κάτω γραμμή συνδέεται με Νοτιο – Δυτικά με την τενεκεδένια Βάση του Kerosh, την Ιάσπινη βάση της Saccath,την διαχωριστική κατεύθυνση του Κενού και διαχωρίζει τον Κάτω Πόλο από τον Αριστερό Κάτω Πόλο
Ηχος: N’gha

Η Δεξιά Κάτω γραμμή συνδέεται Νοτιο – Ανατολικά με την μολυβένια βάση του Kerosh, την ρουμπινένια Βάση της Saccath,την στρεβλωτική Κατεύθυνση του Κενού και διαχωρίζει τον Κάτω Πόλο από τον Δεξιό Κάτω Πόλο
Ηχος: Fhagnn

Αυτά Βλέπει ο Μάγος, “Κρατώντας” τις γραμμές της Dha. Ο Άνω Πόλος ορίζεται από την μεσαία, την αριστερή άνω και δεξιά άνω γραμμή. Ο Κάτω Πόλος Ορίζεται από από την μεσαία, την κάτω δεξιά και την Κάτω αριστερή γραμμή. Η Αριστερή και η δεξιά ακτίνα συνεχίζουν την πορεία της Μεσαίας γραμμής. Όλες οι άλλες ακτίνες κείτονται ανάμεσά τους, μαζί με τέσσερις (δύο άνω και δύο κάτω) γραμμές της Dha. Μια περιοχή ενός Πόλου που Ορίζεται από Δυο ακτίνες ονομάζεται Κόμβος.

Η Αριστερή Άνω Ακτίνα συνδέει το Φεγγάρι, τον Ατσάλινο πύργο του Kerosh, τον κεχριμπαρένιο Κίωνα της Saccath, τους Ανεμοστρόβιλους της Khammon και διαχωρίζει τον Αριστερό Άνω Κόμβο από τον Αριστερό Άνω Πόλο
Ηχος: Nhaf

Η Δεξιά άνω Ακτίνα συνδέει τον Ήλιο, τον Χάλκινο πύργο του Kerosh, τον Σμαράγδινο Κίονα της; Saccath,το λυκόφως και διαχωρίζει τον Δεξιό Άνω Κόμβο από τον Δεξιό Άνω Πόλο.
Ηχος: Haat

Η Αριστερή Κάτω Ακτίνα συνδέει τον Άνεμο με τον Πύργο από Κασσίτερο του Kerosh, τον Κίονα από Ίασπι της saccath,τα pits του Κενού και διαχωρίζει τον Αριστερό Κάτω Κόμβο από τον Αριστερό Κάτω Πόλο.
Ηχος: Lha

Η Δεξιά Κάτω Ακτίνα συνδέει τα σύννεφα, τον Μολύβδινοπύργο του Kerosh, τον Ρουμπινένιο Κίωνα της Saccath, τα Άστρα του Khammon και διαχωρίζει τον Δεξιό Κάτω Κόμβο από τον Αριστερό Κάτω Πόλο
Ηχος: Ag’Haa

Η Αριστερή Ακτίνα της Dhaa συνδέει την Δύση, τις Πύλες της R’lyehf, την πηγή της Saccath, τις Μαύρες τρύπες και διαχωρίζει τον Αριστερό Άνω Κόμβο από τον Αριστερό Κάτω Κόμβο.
Ηχος: Nyaf

Η Δεξιά ακτίνα συνδέει την Ανατολή με τα Λατομεία του Kerosh, τις Πύλες της Knyan, τα Άστρα της Alyah και διαχωρίζει τον Δεξιό Άνω Κόμβο από τον Δεξιό Κάτω Κόμβο.
Ηχος: Ehgeh

Η Μεσαία γραμμή ενώνει τον Βορρά, την Λίμνη από Υδράργυρο του Kerosh, το καταφύγιο της Saccath, την φλεγόμενη κατεύθυνση του κενού και διαχωρίζει τον Άνω πόλο από τον Κάτω Πόλο
Ηχος: Saaf

Μερικές Γραμμές αφιερωμένες στην Γεωγραφία της Γοητευτικής Μυθολογίας Κθούλου. Έστω και μέσα από το Περίφημο αλλά και αμφισβητούμενο De Vermis Mysteriis, καταφέραμε ανοίξουμε μια χωροχρονική χαραμάδα που μας οδήγησε κατευθείαν στα μυστικά των τόπων όπου ο Μέγας Κθούλου κοιμάται περιμένοντας την ώρα της επιστροφής. Και ποιός ξέρει. Ίσως μια μέρα να μπορέσουμε να μεταφερθούμε πραγματικά σε μία απο αυτές τις Υπερκόσμιες τοποθεσίες, αντικρύζοντας με τα αληθινά μας μάτια τα τρομερά ανείπωτα μυστήριά τους….

Ο νόμος του Zipf επιχειρεί να συστηματικοποιήσει την τυχαιότητα κάποιων φαινομένων

Πολλοί τύποι των δεδομένων που μελετήθηκαν και στις φυσικές και στις κοινωνικές επιστήμες, ακολουθούν μια κατανομή γνωστή ως “νόμος των δυνάμεων”. Στη στατιστική ο νόμος των δυνάμεων είναι μια συναρτησιακή σχέση μεταξύ δύο ποσοτήτων, και εκφράζει την ιδιότητα μιας ποσότητας που μεταβάλλεται ως δύναμη της άλλης. Περισσότερες από εκατό κατανομές νόμου δύναμης έχουν εξακριβωθεί στη φυσική, στη βιολογία και στις κοινωνικές επιστήμες. Μια από αυτές είναι και ο νόμος του Zipf.

Σε γενικό πλαίσιο ο νόμος του Zipf χρησιμοποιείται και σε διάφορα φυσικά φαινόμενα, όπου έχουμε πολλά και μικρά γεγονότα και λίγα αλλά μεγάλα γεγονότα, πχ. έχουμε πολύ λίγους και μεγάλους σεισμούς και πολλούς μικρούς σεισμούς, έχουμε λίγους και πλούσιους και πολλούς αλλά φτωχούς κλπ.

Ωστόσο ο ίδιος ο Zipf ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το πόσο συχνά εμφανίζονται οι λέξεις μέσα σε ένα κείμενο, και τι κατανομή ακολουθεί η συχνότητα εμφάνισης μιας λέξης.

Στη δεκαετία του 1940 ο George Kingsley Zipf , καθηγητής  στο Χάρβαρντ παρατήρησε  κάτι αξιοσημείωτο.

Σε μια έρευνα πάνω σε ένα τυχαίο λογοτεχνικό βιβλίο, ερευνητές στο πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν σε διάστημα 14 μηνών συνέταξαν μια λίστα  με όλες τις λέξεις του βιβλίου και την διέταξαν κατά φθίνουσα σειρά (από την μεγαλύτερη συχνότητα προς την μικρότερη) με κριτήριο την συχνότητα εμφάνισης κάθε λέξης.

Η δέκατη δημοφιλέστερη λέξη ( εγώ) ήταν περίπου 10 φορές πιο συχνά εμφανιζόμενη από την εκατοστή λέξη (είπε) και περίπου χίλιες φορές πιο συχνά εμφανιζόμενη από την  χιλιοστή λέξη  (φλογερός).

Ο Zipf μελέτησε περισσότερα κείμενα  και κατέληξε ότι το παραπάνω συμπέρασμα ισχύει  για κάθε βιβλίο σε όποια γλώσσα και αν έχει γραφεί.

Ο ίδιος δήλωσε ότι «αν οι λέξεις ταξινομηθούν κατά φθίνουσα σειρά του αριθμού εμφάνισής τους σε ένα σχετικά μεγάλο κείμενο, τότε η θέση/σειρά μιας λέξης σε αυτόν τον κατάλογο όταν πολλαπλασιάζεται με τη συχνότητα εμφάνισής της είναι ίση με μια σταθερά».

Έτσι δημιουργήθηκε μια εξίσωση για να περιγράψει αυτή τη σχέση, και η οποία μπορεί να προβλέψει τη συχνότητα με την οποία θα χρησιμοποιηθεί μια λέξη οπουδήποτε.

Η εξίσωση αυτή είναι: “r x f = k” η οποία μας λέει ότι: η συχνότητα της r-οστής πιο συχνά εμφανιζόμενης λέξης είναι αντιστρόφως ανάλογη του r, ή εναλλακτικά το γινόμενο της τάξης, (r), (rank, σειρά μιας λέξης, 1η, 2η κλπ σε συχνότητα εμφάνισης), επί τη συχνότητά της (f) είναι σχεδόν σταθερά (k).

Για παράδειγμα αν μέσα σε ένα αρκετά μεγάλο κείμενο μια λέξη που βρίσκεται στην θέση 1 (π.χ. η λέξη the) εμφανίζεται 1000 φορές, τότε η λέξη της θέσης 2 (π.χ. η λέξη of) θα εμφανίζεται περίπου 500 φορές, η λέξη της θέσης 3 (π.χ. η λέξη and) θα εμφανίζεται περίπου 300 φορές, κτλ….

Το γιατί μπορεί να ισχύει αυτό δεν είναι γνωστό.

Ο ίδιος ο Zipf όμως το είχε αιτιολογήσει σύμφωνα με μια ντετερμινιστική αρχή, που συνδέεται με την αρχή της ελάχιστης δράσης. Στην ουσία η αρχή της ελάχιστης δράσης αρχικά εφαρμόστηκε σε κλασικά μηχανικά συστήματα. Στην συνέχεια όμως παρατηρήθηκε ότι είχε εφαρμογή σε όλους τους μηχανισμούς της φύσης και έτσι χρησιμοποιήθηκε από τη βιολογία, τις ανθρωπιστικές επιστήμες κλπ.

Η αρχή αυτή υποστηρίζει ότι τα ζώα, οι άνθρωποι, ακόμη και οι καλά σχεδιασμένες μηχανές θα επιλέξουν τον δρόμο της μικρότερης «προσπάθειας» προκειμένου να πετύχουν κάποιον στόχο τους. Χαρακτηριστικά ο Richard Feynman είχε πει για την αρχή της ελάχιστης δράσης σε μια από τις διαλέξεις του: “Μια μέρα όταν ήμουν ακόμα μαθητής στο Λύκειο ο καθηγητής μου της Φυσικής – ο κ. Bader – με φώναξε μετά το μάθημα και μου είπε: «Φαίνεται ότι βαριέσαι κατά τη διάρκεια του μαθήματος, γι αυτό θα θελα να σου πω κάτι που το θεωρώ ενδιαφέρον». Αυτό που μου είπε αμέσως μετά το βρήκα απόλυτα συναρπαστικό, τόσο που εξακολουθεί να με συναρπάζει μέχρι και σήμερα. Το θέμα αυτό εμφανίζεται συνέχεια μπροστά μου και δουλεύω πάνω σ’ αυτό διαρκώς.”

Λίγα χρόνια μετά ο μαθηματικός Benoit Mandelbrot μελέτησε τον νόμο του Zipf, και τον εξέλιξε δημιουργώντας τον νόμο Zipf–Mandelbrot. O Mandelbrot υποστήριξε ότι ακόμα και στην περίπτωση που πατήσεις τυχαία πλήκτρα σε ένα πληκτρολόγιο, το αποτέλεσμα που θα βγάλεις θα υπακούσει στον νόμο του Zipf. Όλοι οι χαρακτήρες, από το a μέχρι το z, ακόμα και το spacebar, και όλοι οι συνδυασμοί τους έχουν ένα κανόνα συχνότητας στον οποίο υπακούν.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ: ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Πριν παρακολουθήσουμε ένα απόσπασμα από την απάντηση του Προμηθέα στον Ερμή, για την παράδοση της φωτιάς στους ανθρώπους, λίγα λόγια για τον Προμηθέα δεσμώτη.

Στον Προμηθέα του Αισχύλου οι άνθρωποι πριν από την παρέμβαση του Προμηθέα ζούσαν σε σπηλιές και δεν διέθεταν πρακτική νοημοσύνη για να μπορούν να συλλάβουν, να κατανοήσουν τον κόσμο και να επινοήσουν τρόπους βελτίωσης της ζωής τους. Ο Προμηθέας, λοιπόν, τους διδάσκει όλες τις τέχνες: αρχιτεκτονική, ξυλουργική, αστρονομία, μαθηματικά, γραφή, γλώσσα, ιστορία, γεωργία, τη χρήση των ζώων και την ίππευση, τη ναυτική τέχνη, την ιατρική, τη φαρμακευτική, τη μαντική και τη μεταλλοτεχνία.

Η μετάβαση του ανθρώπου από την κατάσταση των βιολογικών εξαρτήσεων στην κατάσταση της αυτονομίας του νοήμονος όντος συμβολίζεται με τον Προμηθέα και την φιλάνθρωπη κλοπή των «δώρων» του για τον άνθρωπο από το εργαστήρι της Αθηνάς και του Ηφαίστου. Έτσι η κλοπή δεν κρίνεται ως παράβαση ηθικής φύσεως που δεν έπρεπε να γίνει, αλλά ως ευρηματική πράξη του Προμηθέα – ανθρώπου που υπαγορεύεται από αυτή την ίδια την αρχή, η οποία κατηύθυνε και τη μοιρασιά του Επιμηθέα, της σύμμετρης και ισόρροπης διατήρησης του φυσικού κόσμου και της αναπλήρωσης της φυσικής αδυναμίας του ανθρώπου σε αυτόν.

Η κατ’ αναγκαιότητα, λοιπόν, παράβαση έχει πρακτικό αντίκρισμα στον άνθρωπο, καθώς η τεχνογνωσία και η γνώση της τέχνης της φωτιάς επιτρέπουν στον άνθρωπο να επινοεί τα προς το ζῆν και να εφαρμόζει πρακτικά τις επινοήσεις του. Ο άνθρωπος είναι σε θέση με τις δύο αυτές κατακτήσεις να μετασχηματίζει τους σχεδιασμούς και τις επινοήσεις του σε πρακτικό πρόγραμμα ζωής. Πρόκειται συνεπώς για την πρώτη ενέργεια της ανθρώπινης ελευθερίας, που είναι και ρήξη με την προ-ανθρώπινη τάξη του κόσμου.

Τα δώρα του Προμηθέα συνετέλεσαν στο να αποκτήσει ο άνθρωπος «τὴν περὶ τὸν βίον σοφίαν», χρήσιμες δηλαδή γνώσεις προκειμένου να αντισταθμίσει τις ελλείψεις των εφοδίων που είχαν δοθεί στα υπόλοιπα έμβια όντα. Έτσι, ο άνθρωπος μπόρεσε με τη γνώση να καλύψει τις βιολογικές του ανάγκες (τροφή, στέγη, ένδυση, υπόδεση, κ.τ.λ.) και να κυριαρχήσει πάνω στη φύση, να την αλλάξει και να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του. Αυτά ακριβώς τα πρώτα βασικά επιτεύγματά του υποδηλώνονται με τη φράση «εὐπορία μὲν ἀνθρώπῳ τοῦ βίου γίγνεται».

Ο άνθρωπος όμως δεν σταμάτησε εκεί: ανέπτυξε γλώσσα, θρησκεία, δηλαδή πολιτισμό, και αργότερα ανέπτυξε και αρετές, όπως ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη, που τον βοήθησαν να οργανωθεί πολιτικά και να συμβιώσει αρμονικά με τους συνανθρώπους του. Αυτά, λοιπόν, τα εφόδια του έδωσαν τη δυνατότητα όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να διαφοροποιηθεί σημαντικά από τα άλλα έμβια όντα.

Γενικά η κατάκτηση τεχνικής συνδέεται με την ανάπτυξη τεχνικών δεξιοτήτων, την οργάνωση της εργασίας ως κατασκευαστικής διαδικασίας, για παράδειγμα σπιτιών, όπλων, εργαλείων, με την επινόηση συμβολικών συστημάτων επικοινωνίας και αντιμετώπισης καθημερινών αναγκών, πχ. γλώσσα, γραφή, αρίθμηση, με την καλλιέργεια, πχ. γης, και με την αγωγή, καθώς όλα αυτά δεν είναι εξωτερικά προς τη φύση του ανθρώπου, αλλά την επηρεάζουν και οδηγούν τον άνθρωπο σταδιακά σε έλεγχο των παθών και οργάνωση της άμυνάς του προς τους άλλους.

Στην εξέλιξη του μύθου, κάθε στάδιο της ανθρώπινης παρουσίας και εξέλιξης στον κόσμο συμβολίζεται με κάποιον θεό και την προσφορά του στον άνθρωπο. Το στάδιο της βιολογικής συγκρότησης του ανθρώπου συμβολίζεται με τον Επιμηθέα, το επόμενο, της δημιουργίας τεχνικού πολιτισμού, με τον Προμηθέα και τα δώρα του και το τελευταίο, του σχηματισμού της πολιτικής κοινωνίας, με τον Δία και τη δική του προσφορά στον άνθρωπο. Αξιολογώντας και συγκρίνοντας τα δώρα του Προμηθέα και του Δία, αρχικά μπορούμε να πούμε ότι συνδέονται με διαφορετικές φάσεις εξέλιξης και ανταποκρίνονται σε διαφορετικές ανάγκες του ανθρώπου.

Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο Δίας δεν δώρισε στον άνθρωπο την πολιτική τέχνη, αν και την κατείχε, αλλά την αιδώ και τη δίκη, με τις οποίες ο άνθρωπος είναι σε θέση να κατακτήσει την πολιτική τέχνη. Τα «δώρα του Δία» εκφράζουν ένα ανώτερο στάδιο εξέλιξης του πολιτισμού, κατά το οποίο ο άνθρωπος ωριμάζει ηθικοπνευματικά και παράγει πολιτισμό που προσανατολίζεται όχι απλώς από την ανάγκη του ζῆν, αλλά από τη συνειδητοποίηση της αξίας
του εὖ ζῆν

Η χρήση συμβόλων αποτελεί χαρακτηριστικό του μύθου και η αναφορά στους θεούς φαίνεται να είναι συμβολική: ο Δίας συμβολίζει τη νομοτέλεια που υπάρχει στη φύση, ενώ ο Προμηθέας, ο Επιμηθέας και ο Ερμής αποτελούν τα όργανα αυτής της νομοτέλειας, που ρυθμίζουν τις σχέσεις των όντων και εξασφαλίζουν ισορροπία.

Προμηθέας προς Ερμή

Εν πρώτοις ότι ουδέν εζημιώθησαν οι θεοί διότι οι άνθρωποι ήλθον εις την ζωήν θα προσπαθήσω ν’ αποδείξω• έπειτα δε ότι είνε και συμφέρον και καλλίτερον δι’ αυτούς λίαν παρά εάν έμενεν η γη έρημος και χωρίς ανθρώπους. Εάν λοιπόν παλαιόθεν — διότι ευκολώτερα θ’ αποδειχθή ούτω εάν εγώ κακώς έπραξα να σχηματίσω το ανθρώπινον γένος—εάν υπήρχε μόνον το θείον και επουράνιον γένος, η δε γη ήτο εις αγρίαν και άμορφον κατάστασιν, κατεχομένη όλη από δάση άγρια, ούτε βωμοί, ούτε ναοί θεών υπήρχον—και πώς ηδύναντο να υπάρχουν;-— ούτε αγάλματα ή ξόανα ή άλλο τι τοιούτον, εξ εκείνων τα οποία, πολυάριθμα φαίνονται τώρα παντού και μετά τόσης φροντίδος τιμώνται.

Εγώ δε — διότι πάντοτε κάτι προνοώ χάριν του κοινού συμφέροντος και προσπαθώ πώς ν’αυξηθούν μεν τα ανήκοντα εις τους θεούς, προκόψουν δε και τα άλλα όλα εις αρμονίαν και ωραιότητα —εσκέφθηκα ότι ήτο καλλίτερον να λάβω ολίγον πηλόν και να πλάσω εξ αυτού ζώα τινα και να δώσω εις αυτά μορφάς προσομοιαζούσας προς τας ιδικάς μας• διότι ενόμιζα ότι κάτι έλειπεν από το θείον, επειδή δεν υπήρχε τι αντίθετον, προς το οποίον να δύναται να συγκριθή και ούτω να αναδεικνύεται ευδαιμονέστερον. Και να είνε μεν θνητόν το γένος τούτο, αλλ’ ευφυέστατον κατά τα άλλα και νοημονέστατον και δυνάμενον να διακρίνη το καλλίτερον.

Λοιπόν, ως λέγουν οι ποιηταί, «γαίαν ύδει φύρας» και μαλάξας έπλασα τους ανθρώπους, παρεκάλεσα δε και την Αθηνάν να με βοηθήση εις το έργον. Αυτά είνε τα μεγάλα εγκλήματά μου προς τους θεούς. Και βλέπεις ποία είνε η ζημία εάν εκ πηλού έκαμα ζώα και εις το πρώην ακίνητον έδωκα κίνησιν και φαίνεται ότι έκτοτε οι θεοί είνε ολιγώτερον θεοί, διότι και επί της γης έγειναν ζώα τινα θνητά• ο δε Ζευς τώρα αγανακτεί, ως εάν εκ της δημιουργίας των ανθρώπων ελαττούται η αξία των θεών, εκτός εάν φοβήται μήπως και αυτοί σκεφθούν να επαναστατήσουν εναντίον του και να κινήσουν πόλεμον κατά των θεών, όπως οι Γίγαντες.

Αλλ’ ότι ουδόλως εζημιώθητε, ω Ερμή, παρ’ εμού και των έργων μου είνε φανερόν• ή συ απόδειξέ μου και την ελαχίστην ζημίαν και τότε εγώ θα σιωπήσω και θ’ αναγνωρίσω ότι δίκαια έπαθα εκ μέρους υμών. Ότι δε τα έργα μου έγειναν χρήσιμα εις τους θεούς αρκεί, διά να το εννοήσης, να παρατηρήσης εξ’ ύψους την γην όλην και να ίδης ότι δεν είνε πλέον ξηρά και ακαλλιέργητος, αλλά στολισμένη με πόλεις, αγρούς καλλιεργημένους και φυτά ήμερα, και την θάλασσαν διασχιζομένην υπό πλοίων και τας νήσους κατοικημένας, πανταχού δε βωμούς και θυσίας και ναούς και πανηγύρεις• μεσταί δε Διός πάσαι μεν αγυιαί, πάσαι δ’ ανθρώπων αγοραί Εάν εδημιούργουν τους ανθρώπους διά να είνε μόνον κτήμα μου, θα ηδυνάμην ίσως να κατηγορηθώ ως πλεονέκτης• αλλ’ εγώ αφού τους εδημιούργησα τους κατέστησα κοινόν κτήμα των θεών• και ενώ παντού δύναταί τις να ίδη ναούς του Διός και του Απόλλωνος, της Ήρας και σου, ω Ερμή, του Προμηθέως ουδαμού φαίνεται ναός. Βλέπεις, ότι μόνον περί του συμφέροντός μου φροντίζω, τα δε κοινά καταπροδίδω και ζημιώνω.

Αλλά θέλω να μου είπης και τούτο, ω Ερμή, εάν νομίζης ότι δύναται να υπάρξη αγαθόν άγνωστον, κτήμα ή έργον το οποίον ουδείς βλέπει και ουδείς επαινεί και αν το τοιούτον δύναται να είνε εξ ίσου ευχάριστον εις τον κάτοχον αυτού. Διά τούτου θέλω να είπω, ότι αν δεν εδημιουργούντο οι άνθρωποι, θα έμενε χωρίς θεατάς το κάλλος του σύμπαντος και θα ήμεθα κάτοχοι πλούτου, ο οποίος ούτε υπό άλλων θα εθαυμάζετο, ούτε δι’ ημάς θα ήτο όσον σήμερον πολύτιμος, διότι, δεν θα είχαμεν τίποτε κατώτερον προς το οποίον να τον συγκρίνωμεν, ούτε θα είχαμεν συνείδησιν όλης της ευτυχίας μας μη βλέποντες άλλους στερουμένους των όσων ημείς απολαμβάνομεν. Το μέγα φαίνεται τοιούτον μόνον όταν συγκρίνεται προς το μικρόν. Σεις, δε αντί να με τιμήσετε δι’ αυτάς μου τας πράξεις, μ’ εσταυρώσατε, και αυτήν την αμοιβήν μου εδώκατε διά την προνοητικότητά μου.

Αλλά θα είπης ότι μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν κακούργοι και μοιχεύουν και πολεμούν και τας αδελφάς των νυμφεύονται και επιβουλεύονται την ζωήν των γονέων των. Αλλά μήπως και μεταξύ ημών των θεών δεν είνε πολλή αφθονία τοιούτων εγκλημάτων; Και πρέπει κανείς διά τούτο να κατηγορήση την Γην και τον Ουρανόν διότι μας εγέννησαν; Αλλά δύνασαι να είπης και τούτο ακόμη ότι μας δίδει πολλάς φροντίδας η επιτήρησίς των. Ο ποιμήν όμως δεν θεωρεί δυστύχημα ότι έχει το ποίμνιον και ευρίσκεται εις την ανάγκην να φροντίζη δι’ αυτό• διότι αι φροντίδες αποτελούν την ευτυχίαν του• άλλως και η φροντίς είνε τέρψις διότι συντελεί να διερχώμεθα τον καιρόν χωρίς πλήξιν.

Διότι τι θα εκάναμεν εάν δεν είχαμεν να φροντίζωμεν περί των ανθρώπων;

Θα διηρχόμεθα τον καιρόν με αργίαν, θα επίναμεν το νέκταρ και θα εγεμίζαμεν την γαστέρα με αμβροσίαν χωρίς να έχωμεν κανένα πόθον. Εκείνο δε το οποίον προ πάντων με πνίγει από αγανάκτησιν, είνε ότι ενώ με κατηγορείτε ότι έκαμα τους ανθρώπους και μάλιστα τας γυναίκας, όμως τας ερωτεύεσθε και δεν παύετε να κατέρχεσθε εις την γην, άλλοτε μεν εις ταύρους, άλλοτε δε εις σατύρους και κύκνους μεταμορφούμενοι και καταδέχεσθε να γεννάτε εξ αυτών θεούς. Αλλ’ ίσως θα είπης ότι έπρεπε μεν να πλασθούν οι άνθρωποι, διαφορετικοί όμως και όχι ομοιάζοντες προς ημάς. Και ποίον άλλο υπόδειγμα ηδυνάμην να προτιμήσω από εκείνο το οποίον εγνώριζα ως το τελειότερον;

Ή έπρεπε να κάμω τον άνθρωπον ζώον ανόητον, άγριον και θηριώδες; Αλλά τότε πώς θα προσέφεραν θυσίας εις τους θεούς και πώς θα σας απένεμον τας άλλας τιμάς αν ήσαν τοιούτοι; Αλλά σεις όταν μεν σας προσφέρουν εκατόμβας προσέρχεσθε και δεν βαρύνεσθε ούτε και αν είνε ανάγκη να μεταβήτε μέχρι του Ωκεανού «μετ’ αμύμονας Αιθιοπήας »• τον δε αίτιον των προσφερομένων προς υμάς τιμών εσταυρώσατε. Ως προς το ζήτημα λοιπόν των ανθρώπων, όσα είπα είνε επίσης αρκετά.

Τώρα δε μεταβαίνω εις την υπόθεσιν του πυρός και την επονείδιστον εκείνην κλοπήν. Και σ’ εξορκίζω εις τους θεούς να μην αρνηθής να μου αποκριθής εις την εξής ερώτησιν• μήπως ημείς εστερήθημεν το πυρ, αφ’ ότου το έχουν και οι άνθρωποι; Βεβαίως όχι. Διότι η φύσις του πράγματος τούτου είνε, μου φαίνεται, να μη ολιγοστεύη, εάν και άλλος πάρη εξ αυτού• διότι δεν σβύνει αν ανάψη κανείς άλλος. Επομένως είνε φθόνος καθαρός το τοιούτον, διότι εμποδίζατε να δοθή εις τους έχοντας ανάγκην κάτι το οποίον σεις δεν θα εστερείσθε και ουδόλως θα εζημιώνεσθε. Και όμως αφού είσθε θεοί έπρεπε να είσθε αγαθοί και «δοτήρες εάων» και απηλλαγμένοι παντός φθόνου.

Άλλως τε και αν ολόκληρον το πυρ αφήρουν εκ του ουρανού και το εκόμιζα κάτω εις την γην, χωρίς ν’ αφήσω εξ αυτού τίποτε, η ζημία σας δεν θα ήτο μεγάλη.

Διότι ουδόλως έχετε ανάγκην αυτού, καθότι ούτε κρυόνετε, ούτε την αμβροσίαν ψήνετε, ούτε τεχνητόν φως χρειάζεσθε. Εις τοις ανθρώπους δε είνε απαραίτητον το πυρ και διά τας άλλας των ανάγκας, αλλά και διά τας θυσίας, διά να διαχύνουν εις τας οδούς την κνίσσαν των θυμάτων, να θυμιάζουν διά του λιβανωτού και να καίουν τα μηρία επί των βωμών. Γνωρίζω δε πόσον σας ευχαριστεί ο καπνός των θυσιών και ότι αυτήν την ευωχίαν νομίζετε ως την νοστιμωτέραν, όταν η κνίσσα φθάνη εις τον ουρανόν «ελισσομένη περί καπνώ».

Επομένως η κατηγορία αύτη είνε όλως εναντία προς τας διαθέσεις σας. Απορώ δε πώς δεν διατάσσετε και τον ήλιον να παύση να φωτίζη τους ανθρώπους• διότι και αυτός είνε πυρ, πολύ θαυμαστότερον και φλογερώτερον. Ή και εκείνον κατηγορείτε ότι ασωτεύει την περιουσίαν σας; Αυτή είνε η απολογία μου. Σεις δε, Ερμή και Ήφαιστε, εάν νομίζετε ότι είπα τίποτε, το οποίον δεν είνε ορθόν, ελέγξετε και επανορθώσετέ με, εγώ δε θα απολογηθώ εκ νέου.

Ανακαλύφθηκε ρήγμα στο μαγνητικό πεδίο της Γης που επηρεάζει τους δορυφόρους

Μεγάλους «πονοκεφάλους» για δορυφόρους μπορεί να προκαλέσει ένα μικρό μεν, αυξανόμενο δε, ρήγμα στο μαγνητικό πεδίο της Γης.  Γιατί τo μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας λειτουργεί ως προστατευτική ασπίδα, απωθώντας και παγιδεύοντας φορτισμένα σωματίδια από τον Ήλιο οπότε μας προστατεύει.

Ωστόσο πάνω από τη Νότια Αμερική και τον νότιο Ατλαντικό, ένα ασυνήθιστα αδύναμο σημείο στο πεδίο αυτό – η αποκαλούμενη Ανωμαλία Νοτίου Ατλαντικού, SAA (South Atlantic Anomaly)- επιτρέπει στα σωματίδια αυτά να φτάνουν πιο κοντά στην επιφάνεια από ό,τι είναι φυσιολογικό. Η ακτινοβολία σε αυτή την περιοχή μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σε υπολογιστές δορυφόρων που διέρχονται από εκεί, εμποδίζοντας τη συλλογή δεδομένων- και αυτός είναι ο λόγος που επιστήμονες της NASA θέλουν να παρακολουθήσουν και να μελετήσουν περαιτέρω τη συγκεκριμένη ανωμαλία. 

Η Ανωμαλία Νοτίου Ατλαντικού επίσης παρουσιάζει ενδιαφέρον για γεωεπιστήμονες της NASA που παρακολουθούν τις αλλαγές στη δύναμη του μαγνητικού πεδίου εκεί, τόσο για τον τρόπο με τον οποίο οι αλλαγές αυτές επηρεάζουν την ατμόσφαιρα της Γης, όσο και ως ένδειξη για το τι συμβαίνει στα μαγνητικά πεδία του πλανήτη μας.

Επί της παρούσης η SAA δεν έχει ορατές επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή στην επιφάνεια του πλανήτη μας, ωστόσο πρόσφατες παρατηρήσεις και προβλέψεις δείχνουν ότι η περιοχή επεκτείνεται προς τα δυτικά και η έντασή της αποδυναμώνεται. Επίσης, φαίνεται να διασπάται: Πρόσφατα δεδομένα υποδεικνύουν πως η «κοιλάδα» της ανωμαλίας- η περιοχή με τη μικρότερη δύναμη πεδίου- έχει διασπαστεί σε δύο «λοβούς», κάτι που μπορεί να σημαίνει νέα πιθανά προβλήματα για τις αποστολές δορυφόρων.

Η Ανωμαλία Νοτίου Ατλαντικού προκύπτει από δύο χαρακτηριστικά στον πυρήνα της Γης: Την κλίση του μαγνητικού άξονα και τη ροή των λιωμένων μετάλλων εντός του εξώτερου πυρήνα του. Η Γη θυμίζει μαγνήτη, καθώς διαθέτει βόρειο και νότιο πόλο που αντιπροσωπεύουν αντίστροφες μαγνητικές πολικότητες και αόρατες γραμμές μαγνητικού πεδίου που περικυκλώνουν τον πλανήτη μεταξύ αυτών. Ωστόσο το μαγνητικό πεδίο του πυρήνα δεν είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο, ούτε είναι απόλυτα σταθερό, καθώς προκύπτει από τον εξώτερο πυρήνα της Γης, ο οποίος είναι τηγμένος, πλούσιος σε σίδηρο και εν κινήσει σε βάθος χιλιάδων χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια. Τα μέταλλα αυτά λειτουργούν ως μια τεράστια γεννήτρια (γεω-δυναμό) δημιουργώντας ηλεκτρικά ρεύματα που παράγουν το μαγνητικό πεδίο.

Καθώς η κίνηση του πυρήνα μεταβάλλεται με το πέρασμα του χρόνου, λόγω πολύπλοκων γεωδυναμικών συνθηκών εντός του πυρήνα και στα όρια με τον στερεό φλοιό ψηλότερα, το μαγνητικό πεδίο παρουσιάζει διακυμάνσεις και στον χώρο και τον χρόνο. Οι δυναμικές αυτές διαδικασίες στον πυρήνα επηρεάζουν το μαγνητικό πεδίο γύρω από τον πλανήτη, παράγοντας το SAA και άλλα χαρακτηριστικά στο περιβάλλον πάνω και γύρω από τη Γη- μεταξύ των οποίων την κλίση των μαγνητικών πόλων, που μετακινούνται κατά το πέρασμα του χρόνου. Οι εξελίξεις αυτές στο μαγνητικό πεδίο παρέχουν στους επιστήμονες νέα στοιχεία για την κατανόηση των διαδικασιών στο γεωδυναμό.

Από τον Ήλιο έρχεται μαι συνεχής ροή σωματιδίων και μαγνητικών πεδίων που είναι γνωστή ως ηλιακός άνεμος, καθώς και μεγάλα νέφη θερμού πλάσματος και ακτινοβολίας που είναι γνωστά ως CME (στεμματική εκτόξευση μάζας). Όταν το ηλιακό αυτό υλικό ταξιδεύει στο διάστημα και πέφτει στη μαγνητόσφαιρα της Γης, τον χώρο που καταλαμβάνεται από το μαγνητικό πεδίο της Γης, μπορέι να παγιδευτεί και να συγκρατηθεί σε δύο ζώνες- τις Ζώνες Βαν Άλεν. Παρόλα αυτά, όταν καταφθάνει στη Γη μια ιδιαίτερα ισχυρή θύελλα σωματιδίων από τον Ήλιο, οι Ζώνες Βαν Άλεν διεγείρονται και το μαγνητικό πεδίο μπορεί να παραμορφωθεί, επιτρέποντας στα φορτισμένα σωματίδια να διεισδύσουν στην ατμόσφαιρα.

Αν και η Ανωμαλία Νοτίου Ατλαντικού προκύπτει από διαδικασίες εντός της Γης, επιδρά πολύ παραπέρα από την επιφάνειά της: Η περιοχή αυτή μπορεί να είναι επικίνδυνη για δορυφόρους που κινούνται σε χαμηλή τροχιά οι οποίοι περνούν από εκεί. Εάν ένας δορυφόρος χτυπηθεί από ένα πρωτόνιο υψηλής ενέργειας, μπορεί να βραχυκυκλώσει και να προκαλέσει ένα συμβάν ονόματι SEU (single event upset). Αυτό μπορεί να προκαλέσει προσωρινά ή μόνιμα προβλήματα εάν πληγεί κάποιο βασικό εξάρτημα. Για να αποφεύγονται τέτοια φαινόμενα, οι χειριστές των δορυφόρων τείνουν να απενεργοποιούν μη απαραίτητα συστήματα καθώς οι δορυφόροι διέρχονται από τη SAA. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός περνάει και αυτός από εκεί: Είναι καλά προστατευμένος ώστε οι αστροναύτες να είναι ασφαλείς, ωστόσο υπάρχουν διάφορα όργανα που επηρεάζονται από τα υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας.

Για την καλύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η Ανωμαλία μεταβάλλεται και να προετοιμαστούν για μελλοντικές απειλές σε δορυφόρους και όργανα, επιστήμονες της NASA προβαίνουν σε παρατηρήσεις και έρευνες προκειμένου να συμβάλουν στη διαμόρφωση των μοντέλων του μαγνητικού πεδίο του πλανήτη. Επί της προκειμένης, αξιολογείται η υπάρχουσα κατάσταση του μαγνητικού πεδίου με δεδομένα από τον αστερισμό δορυφόρων Swarm του ΕΟΔ, προηγούμενες παρατηρήσεις από άλλες διαστημικές υπηρεσίες και μετρήσεις από το έδαφος. Γενικότερα μιλώντας, η SAA παρέχει στους επιστήμονες νέες ευκαιρίες για καλύτερη κατανόηση του πυρήνα της Γης, και του τρόπου με τον οποίο επηρεάζονται άλλοι τομείς του συστήματος της Γης- αλλά και του τρόπου με τον οποίο μεταβάλλεται ο πλανήτης μας.

M. Heidegger: Ερμηνεία και Γλώσσα

Martin Heidegger: 1889-1976

Προς ερμηνευτική του Πολιτικού

§1

Ι. Ο ίδιος ο Λόγος, ως Λόγος του Είναι, κατά τον Χάιντεγκερ, είναι αυτός που μας προς(σ)-καλεί να προσεγγίζουμε το παρόν με όρους της φιλοσοφίας, με τη δύναμη της σκέψης, με την ερμηνευτική της δεινότητα, και όχι με τις έκφυλες λεκτικές ή έμπρακτες συμπεριφορές συγκεκριμένων πολιτικών υποκόσμων, που υπολείπονται ακόμη και αυτής τούτης της εφήμερης κουλτούρας των αιγοπροβάτων.

ΙΙ. Η χαϊντεγκεριανή ερμηνευτική του Πολιτικού εκκινεί από τη διαπίστωση πως το Πολιτικό, η πολιτική και οι πολιτικοί, από τμήμα της πολιτικής κοινότητας, της πολιτείας, κατ’ Αριστοτέλη, έχουν φτάσει να είναι επικυρίαρχοι αυτής της τελευταίας: το μέρος καταβροχθίζει το όλο. Πώς συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει δυνάμει της επενέργειας ενός φαύλου πολιτικού συστήματος.

ΙΙΙ. Η εν λόγω φαυλότητα δομείται εσωτερικά στη βάση της μεταφυσικής υποκειμενικότητας, που ιεραρχείται εξουσιαστικά με αλυσιδωτές κάθετες αλληλο-εξαρτήσεις: από τον έναν εκάστοτε άρχοντα προς τα ενδιάμεσα όντα, τους ολίγους ανώνυμους/απρόσωπους λέει ο Χάιντεγκερ, δηλαδή τους ολίγους [=πολλούς] ανώνυμους, εκείνους που είναι πλήρως ταυτισμένοι με το σύνολο των πολιτικών-κρατικών μηχανισμών και τους κρατούν σε λειτουργία, και προς τα κάτω μέχρι τον τελευταίο οπαδό, πολιτικό πελάτη των διαφόρων αντίστοιχων «μαγαζιών».

ΙV. Τελικό αποτέλεσμα: η συντριβή της εαυτότητας (Selbstheit), υπό τις άναρθρες θριαμβολογίες περί «προόδου», περί «κοινωνικής ισότητας», περί «ανάπτυξης» κ.λπ. της εν λόγω υποκειμενικότητας [=συλλογικής +ατομικής], ξεμωραμένης πια από τη φιλαρχία. Ο άνθρωπος, ως εκ τούτου, των σημερινών πόλεων, μας προειδοποιεί ο Χάιντεγκερ, απομακρύνεται από τη σκέψη του Είναι, που είναι ενδιάθετη στην ύπαρξή του, και συναφώς από τον αληθινό μόχθο του βίου του.

§2

Ι. Η εγκατάλειψη των ανθρώπων από το Είναι (τους) τους μετατρέπει σε «πιθήκους του τεχνικού πολιτισμού» (Χάιντεγκερ), που έχουν χάσει τον δρόμο προς τον επαναπατρισμό τους. Πολλοί, ελλείψει αληθινής πατρίδας του Είναι, στοιβάζονται, προς αναζήτηση βεβαιότητας, στη μια ή την άλλη κομματική, γενικώς συντεχνιακή, «πατρίδα» με τις αντίστοιχες ιδεολογικές μορφές, ανεστραμμένες λογικές, απολιθωμένες ιδεοληψίες.

ΙΙ. Η πλειονότητα εκ των στοιβαγμένων «εντός των τειχών» γίνεται η «ανεμόσκαλα» (Χέγκελ) για να αναρριχηθούν στην εξουσία οι ολίγοι άξεστοι φύρερ των σκοτεινών πολιτικο-κομματικών πλεγμάτων Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι τελευταίοι επιχειρούν να αναπληρώσουν με την εξουσιαστική τους κυριαρχία την ελαφρόμυαλη ματαιοδοξία τους ως αδύναμων, διασκορπισμένων όντων, ως ανυπόστατων πολιτικών υποκόσμων: μοναδικό τους κριτήριο τα άγρια ένστικτα και μια αρρωστημένη βούληση για βούληση, η οποία, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, μεταφράζει τη δύναμη, την εξουσία σε αυτοσκοπό.

ΙΙΙ. Όσο πιο ανυπόστατοι είναι τέτοιοι πολιτικοί υπόκοσμοι, τόσο εμφανίζονται στις προθήκες των πολιτικών τους "καταστημάτων" να φορούν τα κουστούμια «της δημοκρατικής αλλαγής», του «σοσιαλισμού», του «κομμουνισμού» κ.λπ.. Καταφεύγουν σε μια τέτοια μεταμφίεση, γιατί αισθάνονται ένα Τίποτα και δεν μπορούν να έχουν αφ’ εαυτών καμιά πνευματική καλλιέργεια και καμιά αρετή για να αποκτήσουν το απαραίτητο κύρος δημοσίου προσώπου.

IV. Τα πάντα και οι πάντες υποτάσσονται σε μια υπολογιστική μεθοδολογία ζωής και μάλιστα σε επίπεδο πλανητικής κυριαρχίας. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας υπολογιστικής σκέψης και κυριαρχίας, ο άνθρωπος χειραγωγείται τεχνικά και συμπεριφέρεται ως «κατοικίδιο ζώο» της τεχνικής. Το παράδοξο, το ανοίκειο τώρα είναι πως ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τούτη τη γενικευμένη πλαισιοθέτησή του, την τεχνικά κατασκευασμένη χειραγώγησή του και νομίζει πως είναι απόλυτα χειραφετημένος και «ελεύθερος».

V. Στ’ αλήθεια όμως γυροφέρνει βαριεστημένος μέσα στη μαζική κοινωνία και αφήνει την ύπαρξή του να παραπαίει· συγχρόνως, ωστόσο, κάνει αισθητή και την οντότητά του και μπορεί να αναζητήσει τη χαμένη τιμή του Είναι του, όχι στη μιμητική συμπεριφορά της μάζας, της μαζικής ολιγαρχίας των «δημοκρατών», των «σοσιαλιστών» κ.λπ., αλλά στον άλλο δρόμο, στην άλλη απαρχή, όπως προτείνει η χαϊντεγκεριανή ερμηνευτική.

ΠΛΑΤΩΝ: Πολιτεία (338e-340b)

[338e] Τίθεται δέ γε τοὺς νόμους ἑκάστη ἡ ἀρχὴ πρὸς τὸ αὑτῇ συμφέρον, δημοκρατία μὲν δημοκρατικούς, τυραννὶς δὲ τυραννικούς, καὶ αἱ ἄλλαι οὕτως· θέμεναι δὲ ἀπέφηναν τοῦτο δίκαιον τοῖς ἀρχομένοις εἶναι, τὸ σφίσι συμφέρον, καὶ τὸν τούτου ἐκβαίνοντα κολάζουσιν ὡς παρανομοῦντά τε καὶ ἀδικοῦντα. τοῦτ᾽ οὖν ἐστιν, ὦ βέλτιστε, ὃ λέγω ἐν ἁπάσαις [339a] ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν εἶναι δίκαιον, τὸ τῆς καθεστηκυίας ἀρχῆς συμφέρον· αὕτη δέ που κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ ὀρθῶς λογιζομένῳ πανταχοῦ εἶναι τὸ αὐτὸ δίκαιον, τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον.
Νῦν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ δὲ ἀληθὲς ἢ μή, πειράσομαι μαθεῖν. τὸ συμφέρον μὲν οὖν, ὦ Θρασύμαχε, καὶ σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον εἶναι —καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες ὅπως μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην— πρόσεστιν δὲ δὴ αὐτόθι τὸ «τοῦ κρείττονος.»
[339b] Σμικρά γε ἴσως, ἔφη, προσθήκη.
Οὔπω δῆλον οὐδ᾽ εἰ μεγάλη· ἀλλ᾽ ὅτι μὲν τοῦτο σκεπτέον εἰ ἀληθῆ λέγεις, δῆλον. ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον γέ τι εἶναι καὶ ἐγὼ ὁμολογῶ τὸ δίκαιον, σὺ δὲ προστιθεῖς καὶ αὐτὸ φῂς εἶναι τὸ τοῦ κρείττονος, ἐγὼ δὲ ἀγνοῶ, σκεπτέον δή.
Σκόπει, ἔφη.
Ταῦτ᾽ ἔσται, ἦν δ᾽ ἐγώ. καί μοι εἰπέ· οὐ καὶ πείθεσθαι μέντοι τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς εἶναι;
Ἔγωγε.
[339c] Πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ ἄρχοντες ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις ἢ οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν;
Πάντως που, ἔφη, οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν.
Οὐκοῦν ἐπιχειροῦντες νόμους τιθέναι τοὺς μὲν ὀρθῶς τιθέασιν, τοὺς δέ τινας οὐκ ὀρθῶς;
Οἶμαι ἔγωγε.
Τὸ δὲ ὀρθῶς ἆρα τὸ τὰ συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ δὲ μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα; ἢ πῶς λέγεις;
Οὕτως.
Ἃ δ᾽ ἂν θῶνται ποιητέον τοῖς ἀρχομένοις, καὶ τοῦτό ἐστι τὸ δίκαιον;
Πῶς γὰρ οὔ;
[339d] Οὐ μόνον ἄρα δίκαιόν ἐστιν κατὰ τὸν σὸν λόγον τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον ποιεῖν ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον, τὸ μὴ συμφέρον.
Τί λέγεις σύ; ἔφη.
Ἃ σὺ λέγεις, ἔμοιγε δοκῶ· σκοπῶμεν δὲ βέλτιον. οὐχ ὡμολόγηται τοὺς ἄρχοντας τοῖς ἀρχομένοις προστάττοντας ποιεῖν ἄττα ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου, ἃ δ᾽ ἂν προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες δίκαιον εἶναι τοῖς ἀρχομένοις ποιεῖν; ταῦτ᾽ οὐχ ὡμολόγηται;
Οἶμαι ἔγωγε, ἔφη.
[339e] Οἴου τοίνυν, ἦν δ᾽ ἐγώ, καὶ τὸ ἀσύμφορα ποιεῖν τοῖς ἄρχουσί τε καὶ κρείττοσι δίκαιον εἶναι ὡμολογῆσθαί σοι, ὅταν οἱ μὲν ἄρχοντες ἄκοντες κακὰ αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι φῇς ταῦτα ποιεῖν ἃ ἐκεῖνοι προσέταξαν — ἆρα τότε, ὦ σοφώτατε Θρασύμαχε, οὐκ ἀναγκαῖον συμβαίνειν αὐτὸ οὑτωσί, δίκαιον εἶναι ποιεῖν τοὐναντίον ἢ ὃ σὺ λέγεις; τὸ γὰρ τοῦ κρείττονος ἀσύμφορον δήπου προστάττεται τοῖς ἥττοσιν ποιεῖν.
[340a] Ναὶ μὰ Δί᾽, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος, σαφέστατά γε.
Ἐὰν σύ γ᾽, ἔφη, αὐτῷ μαρτυρήσῃς, ὁ Κλειτοφῶν ὑπολαβών.
Καὶ τί, ἔφη, δεῖται μάρτυρος; αὐτὸς γὰρ Θρασύμαχος ὁμολογεῖ τοὺς μὲν ἄρχοντας ἐνίοτε ἑαυτοῖς κακὰ προστάττειν, τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι ταῦτα ποιεῖν.
Τὸ γὰρ τὰ κελευόμενα ποιεῖν, ὦ Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον εἶναι ἔθετο Θρασύμαχος.
Καὶ γὰρ τὸ τοῦ κρείττονος, ὦ Κλειτοφῶν, συμφέρον [340b] δίκαιον εἶναι ἔθετο. ταῦτα δὲ ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν αὖ ἐνίοτε τοὺς κρείττους τὰ αὑτοῖς ἀσύμφορα κελεύειν τοὺς ἥττους τε καὶ ἀρχομένους ποιεῖν. ἐκ δὲ τούτων τῶν ὁμολογιῶν οὐδὲν μᾶλλον τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον δίκαιον ἂν εἴη ἢ τὸ μὴ συμφέρον.
Ἀλλ᾽, ἔφη ὁ Κλειτοφῶν, τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον ἔλεγεν ὃ ἡγοῖτο ὁ κρείττων αὑτῷ συμφέρειν· τοῦτο ποιητέον εἶναι τῷ ἥττονι, καὶ τὸ δίκαιον τοῦτο ἐτίθετο.
Ἀλλ᾽ οὐχ οὕτως, ἦ δ᾽ ὃς ὁ Πολέμαρχος, ἐλέγετο.

***
[338e] Κάθε κυβέρνηση βάζει τους νόμους σύμφωνα με το συμφέρον της, η δημοκρατία δημοκρατικούς, η βασιλεία μοναρχικούς και κατά τον ίδιο τρόπο κι οι άλλες. Και αφού άπαξ τους βάλουν, ορίζουν πως αυτό είναι δίκαιο για τους υπηκόους, εκείνο δηλαδή που συμφέρει στον εαυτό τους, και όσοι τολμήσουν να το παραβούν, τους τιμωρούν ως παρανόμους και άδικους. Αυτό λοιπόν είναι, σοφολογιότατέ μου, που λέγω ότι σε όλες [339a] τις πόλεις είναι το ίδιο το δίκαιο, δηλαδή το συμφέρον εκείνου που έχει την εξουσία στα χέρια του· και αυτός είναι, όπως ξέρουν όλοι, ο ισχυρότερος· ώστε συμβαίνει, για έναν που γνωρίζει να σκέπτεται, το αυτό να είναι παντού και πάντοτε το δίκαιο, δηλαδή το συμφέρον του ισχυροτέρου.
Τώρα μάλιστα, εννόησα τί λέγεις, είπα εγώ· αν όμως είναι και αληθινό αυτό, ή όχι, θα προσπαθήσω να το καταλάβω. Το συμφέρον λοιπόν, είπες και συ Θρασύμαχε, πως είναι το δίκαιο· αν και σε μένα είχες απαγορεύσει τότε ν᾽ απαντήσω έτσι· με μόνη τη διαφορά πως επρόσθεσες εσύ και: του ισχυροτέρου.
[339b] Μικρή ίσως προσθήκη, είπε εκείνος.
Δεν ξέρομε ακόμη αν είναι και μεγάλη· τούτο μόνο ξέρω, πως πρέπει να εξετάσομε αν είναι αλήθεια αυτό που λες· γιατί κι εγώ οπωσδήποτε είμαι σύμφωνος πως το δίκαιο είναι κάποιο συμφέρον· μόνο που εσύ προσθέτεις και λες: το συμφέρον του ισχυροτέρου· και, επειδή εγώ δεν το ξέρω αυτό, είναι ανάγκη να το εξετάσομε.
Εξέταζε λοιπόν.
Αυτό και θα κάμω· αλλά πες, και το να πείθεται κανείς στους άρχοντες, δε λες πως είναι δίκαιο κι αυτό;
Βεβαιότατα.
[339c] Αλλά οι άρχοντες, στις διάφορες πολιτείες, είναι τάχα αναμάρτητοι, ή μπορεί και αυτοί να υποπέσουν σε σφάλματα;
Μπορεί βέβαια.
Ώστε όταν αναλαβαίνουν να βάλουν νόμους, δεν μπορεί να συμβεί άλλοι μεν να είναι σωστοί, μερικοί όμως και όχι;
Αυτό φρονώ και γω.
Και άραγες εκείνοι που είναι σωστά νομοθετημένοι θα είναι σύμφωνοι με το συμφέρον τους, ενώ οι άλλοι θα είναι ασύμφοροι στον εαυτό τους; ή πώς το λες εσύ;
Έτσι ακριβώς.
Όσα όμως νομοθετήσουν, οφείλουν να τα τηρούν οι υπήκοοι, και σ᾽ αυτό έγκειται το δίκαιο, καθώς είπαμε;
Πώς όχι;
[339d] Δίκαιο λοιπόν κατά το λέγει σου είναι όχι μόνο εκείνο που συμφέρει στον ισχυρότερο, μα και κείνο που δεν συμφέρει.
Καλέ τί μας λες.
Εκείνα που λες εσύ, καθώς μου φαίνεται· κι έλα να εξετάσομε το πράγμα καλύτερα. Δε μείναμε σύμφωνοι πως οι άρχοντες, όταν επιβάλλουν στους υπηκόους των τί πρέπει να κάνουν, αστοχούν καμιά φορά το συμφέρον του εαυτού των· είναι όμως δίκαιο οι υπήκοοι να εκτελούν πάντα τις προσταγές των. Δεν το παραδεχτήκαμε αυτό;
Ναι νομίζω.
[339e] Ομολόγησε λοιπόν πως έχεις παραδεχτεί, αφού λέγεις ότι δίκαιο είναι οι υπήκοοι να κάνουν όσα τους προστάζουν οι άρχοντες, δίκαιο είναι επίσης να κάνουν και όσα δεν συμφέρουν στους άρχοντες και τους ισχυροτέρους, όταν αυτοί, χωρίς να το θέλουν, νομοθετήσουν πράγματα ενάντια στο συμφέρον τους· ώστε δεν πρέπει τότε να συμβαίνει κατ᾽ ανάγκην, σοφότατε Θρασύμαχε, να είναι δίκαιο ολωσδιόλου το αντίθετο από κείνο που έλεγες;
[340a] Χωρίς αμφιβολία, Σωκράτη, διέκοψε ο Πολέμαρχος· αυτό είναι φως φανερό.
Χωρίς άλλο, μπήκε στη μέση και είπε ο Κλειτοφών, αν και συ βέβαια το μαρτυρείς.
Και τί ανάγκη έχει από μάρτυρα, ξανάειπε ο Πολέμαρχος, αφού ο ίδιος ο Θρασύμαχος ομολογεί πως οι άρχοντες νομοθετούν καμιά φορά πράγματα κακά για τον εαυτό τους και πως οι υπήκοοι είναι δίκαιο να τα εκτελούν;
Το να πράττουν απλώς όσα προστάζουν οι άρχοντες, Πολέμαρχε, όρισε ότι είναι δίκαιο ο Θρασύμαχος.
Ναι, αλλά όρισε ακόμη, Κλειτοφών, πως το συμφέρον [340b] του ισχυροτέρου είναι το δίκαιο· και αφού έθεσε αυτά τα δύο αξιώματα, ομολόγησε πάλι πως καμιά φορά οι ισχυρότεροι προστάζουν στους ασθενεστέρους να κάνουν πράγματα που δεν συμφέρουν στον εαυτό τους. Και από αυτές τις δυο ομολογίες βγαίνει το συμπέρασμα πως το δίκαιο θα ήταν όχι περισσότερο εκείνο που συμφέρει τους ισχυροτέρους, παρά και κείνο που δεν τους συμφέρει.
Αλλά, είπε ο Κλειτοφών, όταν ο Θρασύμαχος έλεγε το συμφέρον του ισχυροτέρου, εννοούσε εκείνο που κρίνει συμφέρον του ο ισχυρότερος· κι αυτό πρέπει να κάνει ο αδυνατότερος, κι αυτό όριζε πως είναι το δίκαιο.
Ναι, μα δεν έλεγε καθόλου έτσι, είπε ο Πολέμαρχος.