ΟΜΗΡΟΣ: Ὀδύσσεια (17.150-17.232)

150 Ὣς φάτο, τῇ δ᾽ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε.
τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε Θεοκλύμενος θεοειδής·
«ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆος,

ἦ τοι ὅ γ᾽ οὐ σάφα οἶδεν, ἐμεῖο δὲ σύνθεο μῦθον·
ἀτρεκέως γάρ τοι μαντεύσομαι οὐδ᾽ ἐπικεύσω.
155 ἴστω νῦν Ζεὺς πρῶτα θεῶν ξενίη τε τράπεζα
ἱστίη τ᾽ Ὀδυσῆος ἀμύμονος, ἣν ἀφικάνω,
ὡς ἦ τοι Ὀδυσεὺς ἤδη ἐν πατρίδι γαίῃ,
ἥμενος ἢ ἕρπων, τάδε πευθόμενος κακὰ ἔργα,
ἔστιν, ἀτὰρ μνηστῆρσι κακὸν πάντεσσι φυτεύει·
160 οἷον ἐγὼν οἰωνὸν ἐϋσσέλμου ἐπὶ νηὸς
ἥμενος ἐφρασάμην καὶ Τηλεμάχῳ ἐγεγώνευν.»
Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·
«αἲ γὰρ τοῦτο, ξεῖνε, ἔπος τετελεσμένον εἴη·
τῶ κε τάχα γνοίης φιλότητά τε πολλά τε δῶρα
165 ἐξ ἐμεῦ, ὡς ἄν τίς σε συναντόμενος μακαρίζοι.»
Ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον·
μνηστῆρες δὲ πάροιθεν Ὀδυσσῆος μεγάροιο
δίσκοισιν τέρποντο καὶ αἰγανέῃσιν ἱέντες,
ἐν τυκτῷ δαπέδῳ, ὅθι περ πάρος, ὕβριν ἔχοντες.
170 ἀλλ᾽ ὅτε δὴ δείπνηστος ἔην καὶ ἐπήλυθε μῆλα
πάντοθεν ἐξ ἀγρῶν, οἱ δ᾽ ἤγαγον οἳ τὸ πάρος περ,
καὶ τότε δή σφιν ἔειπε Μέδων· ὃς γάρ ῥα μάλιστα
ἥνδανε κηρύκων, καί σφιν παρεγίγνετο δαιτί·
«κοῦροι, ἐπεὶ δὴ πάντες ἐτέρφθητε φρέν᾽ ἀέθλοις,
175 ἔρχεσθε πρὸς δώμαθ᾽, ἵν᾽ ἐντυνώμεθα δαῖτα·
οὐ μὲν γάρ τι χέρειον ἐν ὥρῃ δεῖπνον ἑλέσθαι.»
Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἀνστάντες ἔβαν πείθοντό τε μύθῳ.
αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ἵκοντο δόμους εὖ ναιετάοντας,
χλαίνας μὲν κατέθεντο κατὰ κλισμούς τε θρόνους τε,
180 οἱ δ᾽ ἱέρευον ὄϊς μεγάλους καὶ πίονας αἶγας,
ἵρευον δὲ σύας σιάλους καὶ βοῦν ἀγελαίην,
δαῖτ᾽ ἐντυνόμενοι. τοὶ δ᾽ ἐξ ἀγροῖο πόλινδε
ὀτρύνοντ᾽ Ὀδυσεύς τ᾽ ἰέναι καὶ δῖος ὑφορβός.
τοῖσι δὲ μύθων ἄρχε συβώτης, ὄρχαμος ἀνδρῶν·
185 «ξεῖν᾽, ἐπεὶ ἂρ δὴ ἔπειτα πόλινδ᾽ ἴμεναι μενεαίνεις
σήμερον, ὡς ἐπέτελλεν ἄναξ ἐμός, ―ἦ σ᾽ ἂν ἐγώ γε
αὐτοῦ βουλοίμην σταθμῶν ῥυτῆρα λιπέσθαι·
ἀλλὰ τὸν αἰδέομαι καὶ δείδια, μή μοι ὀπίσσω
νεικείῃ· χαλεπαὶ δὲ ἀνάκτων εἰσὶν ὁμοκλαί·
190 ἀλλ᾽ ἄγε νῦν ἴομεν· δὴ γὰρ μέμβλωκε μάλιστα
ἦμαρ, ἀτὰρ τάχα τοι ποτὶ ἕσπερα ῥίγιον ἔσται.»
Τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
«γιγνώσκω, φρονέω· τά γε δὴ νοέοντι κελεύεις.
ἀλλ᾽ ἴομεν, σὺ δ᾽ ἔπειτα διαμπερὲς ἡγεμόνευε.
195 δὸς δέ μοι, εἴ ποθί τοι ῥόπαλον τετμημένον ἐστί,
σκηρίπτεσθ᾽, ἐπεὶ ἦ φατ᾽ ἀρισφαλέ᾽ ἔμμεναι οὐδόν.»
Ἦ ῥα καὶ ἀμφ᾽ ὤμοισιν ἀεικέα βάλλετο πήρην,
πυκνὰ ῥωγαλέην· ἐν δὲ στρόφος ἦεν ἀορτήρ.
Εὔμαιος δ᾽ ἄρα οἱ σκῆπτρον θυμαρὲς ἔδωκε.
200 τὼ βήτην, σταθμὸν δὲ κύνες καὶ βώτορες ἄνδρες
ῥύατ᾽ ὄπισθε μένοντες· ὁ δ᾽ ἐς πόλιν ἦγεν ἄνακτα
πτωχῷ λευγαλέῳ ἐναλίγκιον ἠδὲ γέροντι,
σκηπτόμενον· τὰ δὲ λυγρὰ περὶ χροῒ εἵματα ἕστο.
Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ στείχοντες ὁδὸν κάτα παιπαλόεσσαν
205 ἄστεος ἐγγὺς ἔσαν καὶ ἐπὶ κρήνην ἀφίκοντο
τυκτὴν καλλίροον, ὅθεν ὑδρεύοντο πολῖται,
τὴν ποίησ᾽ Ἴθακος καὶ Νήριτος ἠδὲ Πολύκτωρ·
ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ αἰγείρων ὑδατοτρεφέων ἦν ἄλσος,
πάντοσε κυκλοτερές, κατὰ δὲ ψυχρὸν ῥέεν ὕδωρ
210 ὑψόθεν ἐκ πέτρης· βωμὸς δ᾽ ἐφύπερθε τέτυκτο
νυμφάων, ὅθι πάντες ἐπιρρέζεσκον ὁδῖται·
ἔνθα σφέας ἐκίχανεν υἱὸς Δολίοιο Μελανθεὺς
αἶγας ἄγων, αἳ πᾶσι μετέπρεπον αἰπολίοισι,
δεῖπνον μνηστήρεσσι· δύω δ᾽ ἅμ᾽ ἕποντο νομῆες.
215 τοὺς δὲ ἰδὼν νείκεσσεν ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζεν
ἔκπαγλον καὶ ἀεικές· ὄρινε δὲ κῆρ Ὀδυσῆος·
«νῦν μὲν δὴ μάλα πάγχυ κακὸς κακὸν ἡγηλάζει,
ὡς αἰεὶ τὸν ὁμοῖον ἄγει θεὸς ὡς τὸν ὁμοῖον.
πῇ δὴ τόνδε μολοβρὸν ἄγεις, ἀμέγαρτε συβῶτα,
220 πτωχὸν ἀνιηρόν, δαιτῶν ἀπολυμαντῆρα;
ὃς πολλῇς φλιῇσι παραστὰς φλίψεται ὤμους,
αἰτίζων ἀκόλους, οὐκ ἄορας οὐδὲ λέβητας·
τόν γ᾽ εἴ μοι δοίης σταθμῶν ῥυτῆρα γενέσθαι
σηκοκόρον τ᾽ ἔμεναι θαλλόν τ᾽ ἐρίφοισι φορῆναι,
225 καί κεν ὀρὸν πίνων μεγάλην ἐπιγουνίδα θεῖτο.
ἀλλ᾽ ἐπεὶ οὖν δὴ ἔργα κάκ᾽ ἔμμαθεν, οὐκ ἐθελήσει
ἔργον ἐποίχεσθαι, ἀλλὰ πτώσσων κατὰ δῆμον
βούλεται αἰτίζων βόσκειν ἣν γαστέρ᾽ ἄναλτον.
ἀλλ᾽ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται·
230 αἴ κ᾽ ἔλθῃ πρὸς δώματ᾽ Ὀδυσσῆος θείοιο,
πολλά οἱ ἀμφὶ κάρη σφέλα ἀνδρῶν ἐκ παλαμάων
πλευραὶ ἀποτρίψουσι δόμον κάτα βαλλομένοιο.»

***
150 Μ᾽ αυτά τα λόγια τής ξεσήκωσε στα στήθη την ψυχή,
αλλά στη μέση μπήκε ο Θεοκλύμενος θεόμορφος μιλώντας:
«Του Οδυσσέα σεμνή γυναίκα, που τον εγέννησε ο Λαέρτης·
εκείνου η γνώση ήταν λειψή, όμως εσύ συνάκουσε
και τον δικό μου λόγο.
Αλάνθαστη η μαντεία που θα πω, δεν θα σου κρύψω τίποτε.
Μάρτυς μου πρώτος από τους θεούς ο Δίας και τούτο το φιλόξενο
τραπέζι, η εστία του άψογου Οδυσσέα, όπου και παραβρίσκομαι·
είναι αναμφίβολα ο Οδυσσέας εδώ στα πατρικά του χώματα·
κουρνιάζει ή σέρνεται, να μάθει όσα παράνομα
συμβαίνουν· κλώθει μες στο μυαλό του των μνηστήρων τον χαμό.
160 Τέτοιος ο αετός, ο οιωνός που εγώ αντίκρισα,
όπως καθόμουν στην κουπαστή του καλοζυγισμένου καραβιού,
που τον εξήγησα και στον Τηλέμαχο.»
Πήρε τον λόγο η Πηνελόπη φρόνιμη και τον προσφώνησε:
«Άμποτε, ξένε, να ᾽βγαινε αληθινός ο λόγος σου·
τότε θα γνώριζες και την αγάπη και τα πολλά μου δώρα,
τόσα που να σε μακαρίζει όποιος σ᾽ αντικρίσει.»
Κι ενώ εκείνοι συναλλάσσοντας τα λόγια τους μιλούσαν μεταξύ τους,
μπροστά στου Οδυσσέα τα δώματα ξέδιναν οι μνηστήρες,
ακόντια ρίχνοντας και δίσκους στο πατημένο χώμα της αυλής,
δίχως καμιά ντροπή — το είχαν πάρει πια συνήθεια.
170 Αλλ᾽ όταν σήμανε του φαγητού η ώρα, τα σφάγια έφτασαν
από τους γύρω αγρούς (τα κουβαλούσαν πάντα οι ίδιοι),
τότε τους φώναξε ο Μέδων, ο κήρυκας που τους ευχαριστούσε
περισσότερο — ήταν αυτός που τους παράστεκε στα γεύματα:
«Παλληκαράκια μου, αφού ευφράνθηκε όλων σας η ψυχή
με τ᾽ αγωνίσματά σας, κοπιάστε μέσα, να στρωθούμε στο τραπέζι.
Γιατί δεν είναι κι άσχημα κάποιος να τρώει στην ώρα του.»
Έτσι τους μίλησε, κι αυτοί συμφώνησαν, σηκώθηκαν να ᾽ρθουν.
Και μόλις έφτασαν μέσα στο αρχοντικό παλάτι, απόθεσαν
τις χλαίνες τους σε πολυθρόνες και καθίσματα.
180 Έπειτα πήραν να σφάζουν πρόβατα μεγάλα, γίδες θρεμμένες,
χοίρους σιτευτούς, κι απ᾽ το κοπάδι μια δαμάλα,
το γεύμα τους να συνταιριάξουν.
Στο μεταξύ ξεκίνησαν να κατεβούν στην πόλη
ο Οδυσσέας κι ο θείος χοιροβοσκός — πρόλαβε όμως ο χοιροβοσκός
να του μιλήσει, της συντροφιάς του ο πρώτος:
«Ξένε, αφού το αποφασίζεις σήμερα να πας στην πόλη —
θα ᾽θελα εδώ να σε κρατήσω εγώ, στη μάντρα φύλακα,
αλλά εκείνον σέβομαι και τον φοβάμαι, μήπως θυμώσει
και με ταπεινώσει — είναι βαριές, το ξέρεις, των κυρίων οι φωνές.
190 Πάμε λοιπόν· η μέρα γέρνει, σε λίγο θα βραδιάσει, και τότε
πέφτει το κρύο τσουχτερό.»
Εύστροφος κι έξυπνος ο Οδυσσέας απάντησε:
«Το ξέρω, και το βλέπω τι σκέφτεσαι και θέλεις.
Αλλά καιρός να ξεκινήσουμε, εσύ μπροστά, άνοιγε δρόμο·
δώσε μου μόνο, αν πρόχειρο σου βρίσκεται, κάποιο κομμένο ρόπαλο,
να στηριχτώ· κι εσείς το λέτε, ο δρόμος είναι ανώμαλος.»
Μιλώντας, πέρασε στον ώμο βρώμικο δισάκι,
τρύπιο παντού και κρεμασμένο από σχοινί.
Κι όταν ο Εύμαιος στο χέρι τού έβαλε καλάρμοστο ραβδί,
πήραν οι δυο τους να βαδίζουν, αφήνοντας για φύλαξη στη μάντρα
200 άλλους βοσκούς και τα σκυλιά.
Τον βασιλιά του οδηγούσε ο χοιροβοσκός στην πόλη,
παραλλαγμένο σ᾽ άθλιο ζήτουλα, γερόντιο ακουμπισμένο
σε ραβδί, να κρέμονται γύρω στο σώμα του κουρέλια.
Κι όταν τον δρόμο περπατώντας, όλο κοτρόνες και στροφές,
κόντεψαν πια στην πόλη, βρέθηκαν σε μια κρήνη,
καλοχτισμένη και καλλίρροη, από όπου οι άνθρωποι της πόλης
έπαιρναν νερό.
Την είχαν χτίσει ο Ίθακος, Νήριτος και Πολύκτορας,
καταμεσής του άλσους με τις σκούρες λεύκες, τις υδρόχαρες —
την κύκλωναν από παντού· έπεφτε γάργαρο νερό
210 ψηλά από βράχο, όπου έστεκε βωμός στις Νύμφες χαρισμένος,
κι όλοι οι διαβάτες προσπερνώντας έκαναν προσφορές.
Εκεί τους πέτυχε ο Μελάνθιος, ο γιος του Δολίου,
τις γίδες σελαγώντας που ξεχώριζαν μέσα στα αμέτρητα κοπάδια,
να τρων και να χορταίνουν οι μνηστήρες — πίσω του πήγαιναν
οι άλλοι δυο γιδοβοσκοί.
Μόλις τους είδε, πήρε να τους βρίζει, ξεστομίζοντας λόγια βαριά,
ξεδιάντροπα, που την καρδιά του Οδυσσέα συντάραξαν:
«Να τοι λοιπόν! Ένας αγύρτης σέρνει πίσω του άλλον αγύρτη,
όμοιος τον όμοιο — τους ζευγαρώνει πάντοτε ο θεός.
Για πες, χοιροβοσκέ ξεφτιλισμένε, πού τον πηγαίνεις
αυτόν τον βρωμοζήτουλα, αυτή τη λαίμαργη σαπιοκοιλιά,
220 που ξέρει μόνο τραπέζια να ξαφρίζει;
Σίγουρα, ξύνοντας τη ράχη του σε κάθε πόρτα, θα κοντοστέκει
ξεροκόμματα ζητώντας — όχι ασφαλώς λεβέτια και σπαθιά.
Αν μου τον έδινες εμένα, να τον βάλω στις στάνες φύλακα,
να τις σαρώνει και να κουβαλά στα κατσικάκια μου βλαστάρια,
πίνοντας τότε το τυρόγαλο, θα χόντραινε κι ο πισινός του.
Αλλά όπως έχει κακομάθει, δεν θα θελήσει
τη στρωτή δουλειά· το ᾽χει καλύτερο σκυφτός να σέρνεται
ανάμεσα στον κόσμο, κι έτσι να βόσκει την αχόρταγη κοιλιά του.
Έχω και κάτι ακόμη να σου πω, κι εσύ πες το συντελεσμένο:
230 ας το τολμήσει μόνο να τρυπώσει στο αρχοντικό του θεϊκού Οδυσσέα·
από παλάμες αντρικές θα πέσουν στο κεφάλι του
πολλά σκαμνιά, θα σπάσουν τα πλευρά του οι βολές
που θα τον βρούνε μέσα στο παλάτι.»

Δεν καλλιεργείται η αρετή, όπως δεν μπορεί κανείς να καλλιεργήσει την αγάπη ή την ταπεινότητα

Εμείς δημιουργούμε την κοινωνία και η κοινωνία μάς διαμορφώνει. Ο νους μας βασανίζεται και διαμορφώνεται βαθιά από μια ηθική που δεν είναι ηθική. Η ηθική της κοινωνίας είναι ανηθικότητα, γιατί η κοινωνία δέχεται κι ενθαρρύνει τη βία, την απληστία, τον ανταγωνισμό, τη φιλοδοξία, κ.ο.κ., πράγματα που είναι ουσιαστικά ανήθικα. Δεν υπάρχει αγάπη, εκτίμηση, στοργή, τρυφερότητα, και η «ηθική υπευθυνότητα» της κοινωνίας είναι εντελώς χαοτική. Ένας νους που γυμνάστηκε χιλιάδες χρόνια ν’ αποδέχεται, να υπακούει και να συμμορφώνεται, δεν μπορεί με κανένα τρόπο να είναι υπερευαίσθητος και συνεπώς εξαιρετικά ενάρετος. Έχουμε πιαστεί σ’ αυτή την παγίδα. Τι είναι λοιπόν αρετή; Πρέπει να το δούμε επειδή η αρετή είναι απαραίτητη.

Χωρίς σωστές βάσεις ένας μαθηματικός δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Με τον ίδιο τρόπο, προκειμένου κανείς να καταλάβει και να πάει πιο πέρα, σε κάτι που είναι μιας εντελώς διαφορετικής διάστασης, πρέπει να έχει σωστές οάσεις και η σωστή βάση είναι η αρετή, που είναι τάξη -όχι η τάξη της κοινωνίας, που είναι αταξία. Χωρίς τάξη πώς μπορεί ο νους να είναι ευαίσθητος, ζωντανός, ελεύθερος;

Προφανώς, αρετή δεν είναι η γεμάτη επαναλήψεις συμπεριφορά της συμμόρφωσης σ’ ένα πρότυπο που έχει γίνει σεβαστό σ’ ένα πρότυπο που το κατεστημένο, σ’ αυτή τη χωρά ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, δέχεται σαν Ηθική. Πρέπει κανείς να είναι ξεκάθαρος σχετικά με το τι είναι αρετή. Φτάνει κανείς στην αρετή: Δεν καλλιεργείται η αρετή, όπως δεν μπορεί κανείς να καλλιεργήσει την αγάπη ή την ταπεινότητα. Φτάνει κανείς σ’ αυτήν -στη φύση της αρετής, στην ομορφιά της, στην τάξη της- όταν ξέρει τι δεν είναι αρετή· μέσα από την άρνηση βρίσκει κανείς το θετικό. Δεν έρχεται κανείς στην αρετή ορίζοντας το θετικό και προσπαθώντας στη συνέχεια να το μιμηθεί -αυτό δεν είναι καθόλου αρετή. Δεν έχει κανένα νόημα να καλλιεργείς διάφορες μορφές «εκείνου που θα έπρεπε να είσαι», μορφές που ονομάζονται αρετή -όπως μη βία- ασκώντας τις καθημερινά μέχρι να γίνουν μηχανικές.

Ασφαλώς η αρετή υπάρχει κάθε στιγμή, όπως η ομορφιά, όπως η αγάπη -δεν είναι κάτι που το έχετε συσσωρεύσει και μέσα απ’ αυτό δράτε. Αυτό δεν είναι μια απλή λεκτική διαπίστωση που είτε τη δέχεσαι είτε όχι. Υπάρχει αταξία -όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και μέσα μας, πλήρης αταξία- αλλά δεν είναι ότι κάπου μέσα μας υπάρχει τάξη και το υπόλοιπο πεδίο είναι σε αταξία: αυτός είναι ένας ακόμα δυϊσμός και συνεπώς αντίφαση, μπέρδεμα και πάλη. Όπου υπάρχει αταξία πρέπει να υπάρχει επιλογή και σύγκρουση. Μόνον ο μπερδεμένος νους επιλέγει. Για το νου που βλέπει τα πάντα ολοκάθαρα, δεν υπάρχει επιλογή. Αν είμαι μπερδεμένος, οι πράξεις μου θα ‘ναι κι αυτές μπερδεμένες.

Ένας νους που βλέπει τα πράγματα πολύ καθαρά, χωρίς διαστρέβλωση, χωρίς προσωπική προκατάληψη, που έχει καταλάβει την αταξία και είναι ελεύθερος απ’ αυτήν ένας τέτοιος νους είναι ενάρετος, είναι σε τάξη, όχι σε τάξη σύμφωνα με τους Κομμουνιστές, τους Σοσιαλιστές, τους Καπιταλιστές ή κάποια εκκλησία, αλλά σε τάξη επειδή έχει καταλάβει όλο το μέγεθος της αταξίας μέσα του. Η τάξη, εσωτερικά, είναι παρόμοια με την απόλυτη τάξη των μαθηματικών. Εσωτερικά η ύψιστη τάξη είναι κάτι απόλυτο και δεν μπορεί να βγει μέσα από την καλλιέργεια, ούτε μέσα από την άσκηση, την καταπίεση, τον έλεγχο, την υπακοή και τη συμμόρφωση. Μόνον ένας νους που έχει εξαιρετική τάξη μπορεί να είναι ευαίσθητος, νοήμων.

Πρέπει κανείς να έχει επίγνωση της αταξίας μέσα του, επίγνωση των αντιφάσεων, της δυϊστικής διαμάχης των αντίθετων επιθυμιών, να έχει επίγνωση των ιδεολογικών κυνηγητών και του εξωπραγματικού χαρακτήρα τους. Πρέπει να παρατηρεί «αυτό που είναι» χωρίς καταδίκη, χωρίς κριτική, χωρίς κανένα ζύγισμα. Βλέπω το μικρόφωνο σαν μικρόφωνο -όχι σαν κάτι που μου αρέσει ή δε μου αρέσει, θεωρώντας το καλό ή κακό-το βλέπω όπως είναι. Με τον ίδιον τρόπο, πρέπει να δει κανείς τον εαυτό του όπως είναι, χωρίς αυτό που βλέπει να το ονομάζει «κακό» ή «καλό» -χωρίς να υπολογίζετε τίποτα (πράγμα που δεν σημαίνει να κάνει ο καθένας ό,τι του αρέσει). Η αρετή είναι τάξη. Δεν μπορείς να έχεις το αντίγραφό της. Αν έχεις το αντίγραφο της αρετής και το ακολουθείς, έχεις γίνει ανήθικος, είσαι σε αταξία.

H θεωρία των χορδών: O χώρος και ο χρόνος δεν είναι θεμελιακές ιδέες, αλλά προϊόντα βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος

Mια από τις πολλά υποσχόμενες, αλλά και τις πλέον αμφιλεγόμενες θεωρίες της μοντέρνας φυσικής είναι εκείνη των Xορδών. Oι συζητήσεις που ξεσήκωσε όταν πρωτοδιατυπώθηκε ήταν πολλές. Όπως αναφέρεται και σε βιβλίο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, είναι η θεωρία των Πάντων (Yπερχορδές: H θεωρία των Πάντων, Kάτοπτρο 1989), μια θεωρία που μπορεί να δώσει όλες τις απαντήσεις στην φυσική. Έχει όμως ένα πρόβλημα: δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο πειραματικής μελέτης. Θεωρία που δεν προσφέρει τον τρόπο διάψευσής της, είχε γράψει ο μεγάλος φιλόσοφος της επιστήμης Karl Popper, δεν μπορεί να είναι επιστημονική. Παρ’ όλα αυτά όμως η συζήτηση στους κύκλους των φυσικών είναι έντονη.

«H θεωρία των χορδών υπόσχεται την συνένωση των δύο βασικών θεωριών της φυσικής του 20ου αιώνα», δήλωσε ο καθηγητής Brian Green στο ηλεκτρονικό περιοδικό Amazon.com. «Έχουμε μάθει ότι τα μεγαλύτερα πράγματα στο σύμπαν, αστέρια, γαλαξίες (ακόμη και το σύμπαν καθεαυτό) εξηγούνται πολύ καλά από την γενική θεωρία της σχετικότητας του Aϊνστάιν. Tα μικρά πράγματα του σύμπαντος – μόρια, άτομα, υποατομικά σωματίδια κ.λ.π. – εξηγούνται καλά από μια άλλη θεωρία που ονομάζεται κβαντομηχανική. Tο περίεργο είναι πως κάθε μία από αυτές τις θεωρίες ισχυρίζεται ότι η άλλη είναι λάθος. Yπάρχει ένας τρομερός ανταγωνισμός μεταξύ της γενικής σχετικότητας και της κβαντομηχανικής, που πενήντα χρόνια τώρα προσπαθούν να συμβιβάσουν οι άνθρωποι. Tελικά, ήρθε η θεωρία των χορδών και μας έδειξε τον τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό.

H βασική ιδέα της θεωρίας των χορδών είναι απλή. Πριν από καιρό μάθαμε ότι τα μόρια και τα άτομα απαρτίζονται από μικρότερα σωματίδια: τα μικρά ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα. O πυρήνας με την σειρά του είναι φτιαγμένος από μικρότερα ακόμη σωματίδια: τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Για κάμποσο καιρό οι άνθρωποι πίστευαν ότι η ιστορία τέλειωνε εκεί. Aλλά πιο εκλεπτυσμένα πειράματα έδειξαν ότι αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά μέσα σε ένα πρωτόνια ή ένα νετρόνιο, θα βρούμε ακόμη μικρότερα σωματίδια, τα ονομαζόμενα κουάρκ. H θεωρία των χορδών λέει πως υπάρχει ένα ακόμη χαμηλότερο επίπεδο. Aν δείτε πολύ βαθιά μέσα σε ένα ηλεκτρόνια ή μέσα σε ένα κουάρκ, λέει η θεωρία των χορδών, θα βρείτε ένα μικρό βρόγχο ένα νηματίδιο ενέργειας που χορεύει. Aυτό τον μικρό βρόγχο τον αποκαλούμε χορδή. Mοιάζει με ένα μικρό κομμάτι χορδής.

H υπέροχη ιδέα αυτής της θεωρίας είναι ότι τελικά έχουμε ένα μόνο συστατικό, ένα βασικό πράγμα, για να εξηγήσουμε όλο το σύμπαν: την χορδή. Mια χορδή όμως μπορεί να ταλαντώνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, όπως μια χορδή ενός βιολιού μπορεί να παίξει πολλές νότες. Kάθε διαφορετικό είδος ταλάντωσης αυτών των μικρών βρόγχων, λοιπόν δεν δίνει διαφορετικούς ήχους, δίνει διαφορετικά σωματίδια. Tο ηλεκτρόνιο δηλαδή στην πραγματικότητα είναι μία χορδή που ταλαντώνεται κατά ένα τρόπο, το κουάρκ μια επίσης χορδή που ταλαντώνεται κατά διαφορετικό τρόπο. Kατά μία έννοια η θεωρία των χορδών ξαναφέρνει στην ζωή την παλιά ιδέα της μουσικής των σφαιρών, αλλά σε μικροσκοπικό επίπεδο».

Πως γίνεται όμως μεγάλοι φυσικοί να στέκονται σκεπτικοί σε μια θεωρία που μπορεί να απαντήσει σε τόσο θεμελιακά προβλήματα;

Πολλοί, απαντά το Brian Green, θέλουν την ένωση των δύο βασικών θεωριών και αν και ξέρουν ότι «η θεωρία των χορδών μπορεί να δώσει λύση σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα, φοβούνται ότι μπορεί να μην υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί πειραματικά…

Aυτοί οι μικρού βρόγχοι είναι εξαιρετικά μικροσκοπικοί. αν θεωρήσουμε ότι το άτομο έχει το μέγεθος του γνωστού σύμπαντος, τότε η χορδή θα έχει το μέγεθος ενός δένδρου. Προς το παρόν δεν έχουμε μια πειραματική διαδικασία που να μεγεθύνει τα πράγματα τόσο πολύ ώστε αν μπορέσουμε να τα δούμε απ’ ευθείας. Έτσι λοιπόν το σκεπτικό είναι: “Ωραία, έχουμε μια όμορφη θεωρία που μπορεί να λύσει αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Θα μπορέσουμε όμως ποτέ να την δοκιμάσουμε πειραματικά;” H απάντηση σ’ αυτό τον φόβο, είναι ότι παρ’ όλο που είναι εκτός των δυνατοτήτων μας να δούμε αυτά τα μικρά πραγματάκια, υπάρχουν έμμεσοι τρόποι να προσεγγίσουμε αυτή την θεωρία πειραματικά. Για παράδειγμα, η θεωρία των χορδών θέλει το σύμπαν να έχει περισσότερα είδη υποατομικών σωματιδίων – περισσότερες μορφές ταλαντώσεων – που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη. Ένας μεγάλος επιταχυντής που τώρα φτιάχνεται στην Γενεύη της Eλβετίας μπορεί ίσως να έχει την δυνατότητα να παράγει αυτά τα σωματίδια μέσω των τρομαχτικών συγκρούσεων που δημιουργεί. Aν τα βρεθούν τα σωματίδια που προβλέφθηκαν, τότε είμαστε στον σωστό δρόμο.»

Ένα από τα πεδία που η θεωρία των χορδών βρίσκει εξαιρετική εφαρμογή είναι οι μαύρες τρύπες. Aυτές είναι πολύ μικρές περιοχές του διαστήματος όπου συγκεντρώνεται μεγάλη μάζα ύλης. Eίναι δε τόσο μεγάλη η συγκέντρωση της μάζας και τόσο μικρό το μέγεθός τους, που οι τεράστιες δυνάμεις βαρύτητας που αναπτύσσει, δεν αφήνει ούτε το φως να ξεφύγει. Eξ ου και το όνομά τους, “μαύρες τρύπες”.

«Oι μαύρες τρύπες, λόγω της τεράστιας μάζας τους, χρειάζονται την θεωρία της γενικής σχετικότητας. Λόγω του μικρού τους μεγέθους χρειάζονται την κβαντομηχανική. Xρειαζόμαστε δηλαδή τους νόμους του μεγάλου και τους νόμους του μικρού την ίδια στιγμή…

Στην δεκαετία του 1970, ο Stephen Hawking συνειδητοποίησε πως οι μαύρες τρύπες έχουν μερικά ασυνήθιστα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα έχουν θερμοκρασία διαφορετική του μηδενός, που στην φυσική αυτό σημαίνει ότι υπάρχει αστάθεια. O Stephen Hawking μπόρεσε να υπολογίσει πόση αστάθεια (ή σε όρους φυσικής πόση εντροπία) έχουν αυτές οι μαύρες τρύπες.Tα τελευταία χρόνια δύο θεωρητικοί των χορδών κατάφεραν να υπολογίσουν επακριβώς το μέγεθος της αστάθειας μέσα σε μια μαύρη τρύπα. Έκαναν από την αρχή τους υπολογισμούς, με αυτό το πιό εκλεπτυσμένο πλαίσιο και κατέληξαν ακριβώς στην ίδια απάντηση που είχε καταλήξει ο Stephen Hawking. Ήταν μια επιβεβαίωση της προ 25ετίας πρόβλεψης του Hawking, που τώρα απέκτησε μια πολύ στέρεα θεωρητική θεμελίωση από την θεωρία των χορδών…

Σήμερα ο Brian Green εργάζεται να αποδείξει ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι θεμελιακές ιδέες, αλλά προϊόντα βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος. «H ιδέα του χώρου και του χρόνου είναι προσεγγίσεις βαθύτερων οργανωτικών αρχών, αρχές που εμφανίζονται όταν το σύμπαν βρεθεί σε ακραίες καταστάσεις. Aυτό που προσπαθούμε τώρα να κάνουμε είναι να βρούμε ποιες είναι αυτές οι αρχές…»

Φιλοσοφώ σημαίνει κρίνω τα πράγματα καλά

Υπάρχει αλήθεια και αλήθεια.

Υπάρχει μια επιστημονική αλήθεια και μια φιλοσοφική αλήθεια. Στην αρχή, οι επιστήμες και η φιλοσοφία ήταν ένα. Η καθολική γνώση τις περιλάμβανε και τις δύο δίχως διάκριση.

Ο μεγάλος Γάλλος μαθηματικός Ανρύ Πουανκαρέ είπε όμως ότι η επιστήμη απαντά στο ερώτημα «Πώς;» ενώ η φιλoσοφία στο ερώτημα «Γιατί;» Για να κάνουμε σαφέστερη τη διάκριση, πρέπει να προσθέσουμε τα εξής: Η γεωμετρία αποσπάστηκε από τη φιλοσοφία τον καιρό του Ευκλείδη· η αστρονομία αποχωρίστηκε από τον κοινό κορμό με τον Πτολεμαίο, αλλά έπρεπε να περιμένουμε ως το τέλος του 17ου αιώνα (Νεύτων) για να αποσπαστεί η φυσική από τη μεταφυσική, ως το τέλος του 18ου αιώνα (Λαβουαζιέ) για να χωριστεί η χημεία από την αλχημεία, ως την αρχή του 19ου αιώνα για να ανακαλυφθεί η βιολογία από τον Λαμάρκ- το 1850 ανέπτυξε ο Αύγουστος Κοντ την κοινωνιολογία, την οποία διέκρινε από τη φιλοσοφία, ενώ η Ψυχολογία αποσπάστηκε γύρω στα 1880 από την κοινή ρίζα (χάρη στον αυθορμητισμό και χάρη σε ανθρώπους όπως ο Βέμπερ, ο Φέχνερ και ο Βουντ, που εφάρμοσαν στο εργαστήριο μια πειραματική Ψυχολογία).

Το αντικείμενο της φιλοσοφίας είναι η αναζήτηση του απόλυτου. Ο Αριστοτέλης ήδη μίλησε για την «αναζήτηση των πρώτων αρχών και των πρώτων αιτίων».

Πιο κοντά σε μας βρίσκεται ο Μπιρλού, που επιστρέφει σε μια αριστοτελική έννοια και λέει: «Η φιλοσοφία ασχολείται με την αναζήτηση των πρώτων αρχών μέσω μιας ανάλυσης του πνεύματος και με την προοπτική μιας πλήρους σύνθεσης».

Ερώτηση: Μήπως η φιλοσοφία είναι η τέχνη της λεπτολογίας;

— Οι εχθροί της φιλοσοφίας την κατηγορούν ότι αναπτύσσει ιδέες τόσο γενικές, ώστε δεν είναι καθόλου χρήσιμες στην πραγματικότητα. Αυτό δεν είναι σωστό. Η φιλοσοφία μάς επιτρέπει, χάρη στη λογική ή στην τέχνη της τέλειας εξαγωγής συμπερασμάτων, να αναλύουμε καταστάσεις και να προσδιορίζουμε τις καλύτερες δυνατές λύσεις· μας επιτρέπει να βρούμε τη σοφία μέσω της καθυπόταξης των παθών μας, και να κρίνουμε σωστά τη θέση μας μέσα στην κοινωνία. Ο κοινός νους δεν απατάται όταν λέει ότι κάποιος παίρνει κάτι φιλοσοφικά, όταν αυτός ο κάποιος διατηρεί την ψυχραιμία του μέσα στη χειρότερη δυστυχία και δεν αφήνει να τον καταβάλουν τα σκληρά χτυπήματα της μοίρας. Φιλοσοφώ σημαίνει κρίνω τα πράγματα καλά- και ο Καρτέσιος προσθέτει: «εκεί να κρίνεις σωστά, για να πράττεις σωστά».

Ο Καντ, ο μεγαλύτερος ίσως φιλόσοφος όλων των εποχών, βάφτισε το σύστημά του μ’ ένα πολύ χαρακτηριστικό όνομα: Κριτικισμός. Τα τρία σημαντικότερα έργα του ονομάζονται Κριτική του Καθαρού Λόγου (1781), Κριτική του Πρακτικού Λόγου (1788) και Κριτική της Κριτικής Δύναμης (1790). Ανήγαγε όλα τα ερωτήματα της φιλοσοφίας σε τρία ερωτήματα-κλειδιά:

— Τι μπορώ να γνωρίσω;

— Τι πρέπει να κάνω;

— Σε τι μου επιτρέπεται να ελπίζω;

Εδώ εκφράζεται ένα πνεύμα διαφορετικό από κείνο που αναδύεται όταν ασχολείται η θρησκεία με τα ερωτήματα αυτά. Η θρησκεία είναι συνδεδεμένη πάντα με μια ορθοδοξία, δεν αμφισβητεί τίποτα. Δεν προχωράει μέσω ερωτημάτων. Προσφέρει λύσεις, οριστικές απαντήσεις. ‘Ένας μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος, ο Καρλ Γιάσπερς (1883-1974), σημειώνει στην εισαγωγή του στη φιλοσοφία ότι η φιλοσοφία δε δίνει ποτέ λύσεις σε προβλήματα· γιατί «η απάντηση στο πρόβλημα θέτει καινούργια ερωτήματα». Ας πάρουμε το παράδειγμα του θανάτου: η θρησκεία μάς δίνει λύσεις κατάλληλες για όλους. Ορισμένες θρησκείες μιλούν για νιρβάνα, για μηδέν· , ο χριστιανισμός, αντίθετα, δίνει τη λύση της Δευτέρας Παρουσίας και της λύτρωσης. Όσον αφορά τη φιλοσοφία, υπάρχουν τόσες λύσεις, όσοι και φιλόσοφοι. Ο καθένας πιστεύει πως έχει βρει το δικό του σύστημα. ‘Ένας σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος, ο Ζωρζ Γκισντόρφ, διευκρινίζει τούτο το γεγονός: «Καμιά φιλοσοφία δεν μπόρεσε να δώσει τέλος στη φιλοσοφία, παρόλο που αυτό είναι η κρυφή επιθυμία κάθε φιλοσοφίας».

Δε θέλουμε να δούμε τη φιλοσοφία σαν περιοχή γνώσης παρόμοια με τις άλλες, ούτε σαν καλά ταξινομημένη γνώση, βολική και πρακτική. Η φιλοσοφία είναι πάνω απ’ όλα στοχασμός, μια ερωτηματοθεσία, μια επαναερωτηματοθεσία, μια δοκιμασία και θεώρηση τον εαυτού της, μια συνεχής αναζήτηση του Είναι. Κάθε αναζήτηση δεν κατευθύνεται όμως προς ένα σκοπό;

Όχι απαραίτητα. Η φιλοσοφία είναι η αναζήτηση της αλήθειας ή μιας αλήθειας· αλλά οι φιλόσοφοι δεν πιστεύουν ότι αυτή η αλήθεια μπορεί να συλληφθεί οριστικά ή απόλυτα. Εξακολουθούν να φιλοσοφούν, παρά την ύπαρξη χιλιάδων έργων, που σωρεύονται στις βιβλιοθήκες με την προσωπική τους άποψη για το σύμπαν.

Κανένας φιλόσοφος δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να εφαρμοστούν πλήρως οι απόψεις του. Μια γενναία μητέρα παρουσίασε μια μέρα στον Ρουσσώ ένα μικρό παιδί που είχε διαπαιδαγωγηθεί σύμφωνα με τις αρχές του Αιμιλίου. Ο Ρουσσώ φώναξε αγανακτισμένος: «Δεν κάνατε καλά, κυρία μου!» Ερωτήματα, αμφιβολία και αβεβαιότητα είναι τα καλύτερα κριτήρια της φιλοσοφικής πράξης. Ο Καντ είχε δίκιο όταν έλεγε: «Δεν υπάρχει φιλοσοφία που να μπορεί κανείς να τη μάθει· το μόνο που μπορεί να μάθει κανείς, είναι να φιλοσοφεί».

Η διαστροφικότητα δεν προέρχεται από ψυχική διαταραχή αλλά από ψυχρό ορθολογισμό

Η διαστροφικότητα δεν προέρχεται από ψυχική διαταραχή αλλά από ψυχρό ορθολογισμό και, παράλληλα, από την αδυναμία του ατόμου να θεωρήσει τους άλλους ανθρώπινα όντα. Ορισμένα από αυτά τα άτομα διαπράττουν παρανομίες για τις οποίες δικάζονται, τα περισσότερα όμως κάνουν χρήση της γοητείας τους και της ικανότητας προσαρμογής που διαθέτουν προκειμένου ν’ ανοίξουν δρόμο στην κοινωνία, αφήνοντας πίσω τους πληγωμένους ανθρώπους και ρημαγμένες ζωές.

Ψυχίατροι, δικαστές, εκπαιδευτές, όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα διεστραμμένων ατόμων που θεωρούνταν θύματα. Μας είχαν δείξει ό,τι ακριβώς περιμέναμε από τέτοια άτομα, με στόχο να μας σαγηνέψουν ευκολότερα, κι εμείς τους είχαμε αποδώσει νευρώσεις. Όταν, αργότερα, αποκάλυψαν το αληθινό τους πρόσωπο, καθιστώντας σαφείς τους εξουσιαστικούς τους στόχους, αισθανθήκαμε εξαπατημένοι, εξευτελισμένοι, ακόμη και ταπεινωμένοι. Αυτό ερμηνεύει την επιφυλακτικότητα των ειδικών όταν πρόκειται να αποκαλύψουν τέτοια άτομα. «Προσοχή, είναι διεστραμμένος!» λένε οι ψυχίατροι μεταξύ τους, που σημαίνει «Είναι επικίνδυνος» αλλά και «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Παραιτούμαστε έτσι από οποιαδήποτε παροχή βοήθειας προς τα θύματα. Φυσικά, ο χαρακτηρισμός «διαστροφή» είναι πολύ σοβαρός· χρησιμοποιούμε συνήθως τον όρο για πράξεις μεγάλης ωμότητας, αδιανόητες ακόμη και για τους ψυχιάτρους, όπως είναι οι κατά συρροή δολοφονίες.

Ωστόσο, είτε μιλάμε για ανεπαίσθητες επιθετικές ενέργειες, με τις οποίες άλλωστε θ’ ασχοληθούμε εδώ, είτε για κατά συρροή δολοφονίες, πρόκειται για «σαρκοφαγία», για μια πράξη δηλαδή που ιδιοποιείται τη ζωή. Ο όρος «διεστραμμένος» σκανδαλίζει, ενοχλεί. Αντιστοιχεί σε μια αξιολογική κρίση και οι ψυχαναλυτές αρνούνται να διατυπώνουν αξιολογικές κρίσεις. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι πρέπει να δέχονται τα πάντα; Η άρνησή τους να ορίσουν τη διαστροφή συνιστά πολύ σοβαρότερη πράξη, γιατί έτσι το θύμα εγκαταλείπεται απροστάτευτο, αβοήθητο, ευάλωτο, στο έλεος του επιτιθέμενου.

Έχω ακούσει την οδύνη των θυμάτων και την αδυναμία τους να προστατευτούν. Θα καταδείξω, λοιπόν, ότι η πρώτη ενέργεια των σαρκοβόρων αυτών είναι να παραλύσουν τα θύματά τους, ώστε να μην μπορούν να προστατευτούν. Αργότερα, ακόμη και την προσπαθήσουν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει, δεν έχουν τα να προστατευτούν. Επίσης, αναλύοντας τη διαστροφική επικοινωνία, θα επιχειρήσω να αποκαλύψω τη διαδικασία που μέσα συνδέει τον επιτιθέμενο με το θύμα της επίθεσης, προκειμένου να βοηθήσω τα θύματα ή τα μελλοντικά θύματα να ξεφύγουν από τα δίχτυα του θύτη. Συμβαίνει συχνά να ζητούν βοήθεια τα θύματα και να μη βρίσκουν ανταπόκριση. Είναι σύνηθες να συμβουλεύουν οι ψυχαναλυτές τα θύματα διαστροφικής επίθεσης να αναζητήσουν τη δική τους ευθύνη για την επίθεση την οποία υπέστησαν ή υφίστανται. Τους καθοδηγούν ώστε να κατανοήσουν ότι την επιδίωξαν, ακόμη και ασυνείδητα. Πράγματι, η ψυχανάλυση εξετάζει μόνο το ενδοψυχικό, δηλαδή αυτό που συμβαίνει στο μυαλό του ατόμου, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το περιβάλλον αγνοεί, επομένως, το πρόβλημα του θύμα τος, το οποίο θεωρείται ο μαζοχιστής συνένοχος. Ενίοτε, οι ψυχοθεραπευτές, στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τα θύματα, λόγω του δισταγμού τους να χρησιμοποιήσουν τους όρους «επιτιθέμενος» και «θύμα επίθεσης», ενισχύουν τις ενοχές του θύματος και συνεπώς, επιτείνουν τη διαδικασία εξόντωσής του. Θεωρώ ότι οι κλασικές θεραπευτικές μέθοδοι δεν επαρκούν για να βοηθήσουν τα θύματα.

Προτείνω, λοιπόν, μέσα προσαρμοσμένα στην κάθε περίπτωση, που θα λαμβάνουν υπόψη την ιδιομορφία της διαστροφικής επίθεσης. Δεν πρόκειται να δικάσουμε εδώ τους διεστραμμένους – εξάλλου, είναι σε θέση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους θαυμάσια αλλά να συνειδητοποιήσουμε τη βλαβερότητα, την επικινδυνότητά τους για τους άλλους, ώστε να επιτρέψουμε στα θύματα ή στα μελλοντικά θύματα να προστατευτούν. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε -και δικαίως- τη διαστροφή ως αμυντική λειτουργία (άμυνα κατά της ψύχωσης ή της κατάθλιψης), τα διεστραμμένα άτομα δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους. Υπάρχουν ανώδυνοι χειρισμοί που αφήνουν απλώς μια γεύση πικρίας ή ντροπής, στην περίπτωση της εξαπάτησης, αλλά και χειρισμοί πολύ σοβαρότεροι, που πλήττουν ακόμη και την ταυτότητα του θύματος και αποτελούν ζήτημα ζωής ή θανάτου. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα διεστραμμένα άτομα είναι επικίνδυνα τόσο άμεσα, για τα θύματά τους, όσο και έμμεσα, για το περιβάλλον, γιατί το ωθούν να απεμπολήσει τις σταθερές του και να θεωρήσει ότι μπορεί να υιοθετήσει έναν τρόπο σκέψης πιο ελεύθερο, εις βάρος των άλλων.

ΚΟΜΦΟΥΚΟΣ: Να μην πραγματοποιώ αυτό που θεωρώ καθήκον μου, να μην απασχολούμαι με τα ίδια μου τα λάθη

Ο Κομφούκιος γεννήθηκε στην Κίνα την εποχή περίπου του Βούδα στην Ινδία και του Πυθαγόρα στην Ελλάδα, το 552 π.Χ.

Όπως οι περισσότεροι από τους πραγματικά μεγάλους ηγέτες των αρχών και της ηθικής δεν έγραψε τίποτα. Η διδασκαλία του καταγράφηκε (από τους οπαδούς του) σε τέσσερα κύρια έργα έναν αιώνα μετά το θάνατό του, που ονομάζονται τα Σου (τα τέσσερα Κλασικά). Απ’ αυτά, η κύρια εργασία πάνω στην ηθική είναι το Λούεν Γιου.

Ο Κομφούκιος ήταν άνθρωπος, όχι θεός. Δεν ανέπτυξε ούτε θεωρητικά, ούτε καθολικά αποφθέγματα. Δεν διατύπωσε υποδείγματα για την ανθρώπινη φύση ή για θεϊκές εντολές. Απέφυγε ν’ ασχοληθεί με το μυστικισμό και τα πνευματικά ζητήματα και συγκεντρώθηκε περισσότερο στις απτές καθημερινές δραστηριότητες, τις περιπλοκές και τα διλήμματα της ζωής.

Αναφέρεται συχνά ως ο μεγαλύτερος διδάσκαλος στην κινέζικη ιστορία και αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στις ανθρωπιστικές του διδασκαλίες και τη διαμόρφωση του ηθικού χαρακτήρα. Μπορεί στην ουσία να ειπωθεί ότι ήταν περισσότερο ένας κοινωνικός μεταρρυθμιστής από έναν θρησκευτικό ηγέτη. Τα μεγαλύτερα ενδιαφέροντά του ήταν να παρακινήσει τους ανθρώπους να έχουν το κουράγιο να είναι ο εαυτός τους και ν’ αποκτήσουν τη σύνεση, να αποτελέσουν ένα ενεργό κομμάτι της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν. Στην ουσία, ο σκοπός της αυτοπραγμάτωσης, σύμφωνα με τον Κομφούκιο, ήταν να μας βοηθήσει ν’ ανακαλύψουμε το μέρος που μας αναλογεί στη διαδικασία σύνθεσης και εναρμονισμού του κόσμου.

Στο κεφάλαιο V της Μεγάλης Μάθησης, ο Κομφούκιος λέει:

Όσοι θέλουν να δείξουν τον λεπτό τους χαρακτήρα στον κόσμο θα πρέπει πρώτα να βάλουν πειθαρχία στην κατάστασή τους. Αυτοί που θέλουν να βάλουν πειθαρχία στην κατάστασή τους θα πρέπει πρώτα να ρυθμίσουν τα του οίκου τους. Αυτοί που θέλουν να ρυθμίσουν τα του οίκου τους, θα πρέπει πρώτα να καλλιεργήσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους.

Συνεχίζει:

Αυτοί που θέλουν να καλλιεργήσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους θα πρέπει πρώτα να πετύχουν τον εξευγενισμό του μυαλού τους. Αυτοί που θέλουν να πετύχουν τον εξευγενισμό του μυαλού τους θα πρέπει πρώτα να πετύχουν την ειλικρίνεια των επιθυμιών τους. Αυτοί που θέλουν να πετύχουν την ειλικρίνεια των επιθυμιών τους θα πρέπει πρώτα να επεκτείνουν τις γνώσεις τους. Η επέκταση των γνώσεων εξαρτάται από την έρευνα των πραγμάτων. Όταν εξετάζονται τα πράγματα, η γνώση επεκτείνεται. Όταν επεκτείνεται η γνώση, επιτυγχάνεται η ασφάλεια της επιθυμίας και το μυαλό εξευγενίζεται. Όταν εξευγενίζεται το μυαλό, καλλιεργείται η ανθρώπινη υπόσταση.

Η προσωπικότητα δεν ήταν για τον Κομφούκιο μια κατάσταση τελειότητας, αλλά περισσότερο μια συνεχώς μεταβαλλόμενη, πολύ ανθρώπινη κατάσταση, ακολουθούμενη συχνά από ανησυχία. Έλεγε για τον εαυτό του, “Το να μην αφοσιώνομαι στην αρετή, να μην εξηγώ στον εαυτό μου καθαρά τι μελετώ, να μην πραγματοποιώ αυτό που θεωρώ καθήκον μου, να μην απασχολούμαι με τα ίδια μου τα λάθη: Αυτές είναι οι ανησυχίες μου”. (Λουέν Γιου, VII, 3).

Είμαστε πλασμένοι για κοινωνική συμβίωση, για να μην πεθάνουμε

Ο Adler έχει πυρήνα της Ατομικής ψυχολογίας του το «κοινωνικό συναίσθημα», που είναι η έκφραση της ικανοποίησης της υποσυνείδητης τάσης προς κοινωνική συμβίωση. Χαιρόμαστε όταν ικανοποιείται και λυπούμαστε για το αντίθετο. Το κοινωνικό συναίσθημα είναι ο συνδετικός ιστός των ατόμων μιας ομάδας, ώστε να μην τη διαλύει η σύγκρουση των ατόμων που την απαρτίζουν. Μοιάζει με την παγκόσμια έλξη που συγκρατεί τα ουράνια σώματα. Στον Σοφοκλή η Αντιγόνη φωνάζει: «Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ»! Το κοινωνικό συναίσθημα είναι έμφυτο. Είμαστε πλασμένοι για κοινωνική συμβίωση, για να μην πεθάνουμε.

Η κατασκευή του σωματικού μας οργανισμού αποδεικνύει την ανάγκη της συμβίωσης, γιατί είναι τόσο μειονεκτική σχετικά με τα άλλα ζώα, ώστε μπορεί να καταστραφεί από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, εάν αφεθεί μόνος χωρίς τη βοήθεια των συνανθρώπων. Η γενική υγεία του και η μεγάλη διάρκεια της παιδικής ηλικίας (και εφηβικής) ηλικίας του είναι το ένα τέταρτο της όλης ζωής του, συνήγορεί για την ανάγκη της κοινωνικής συμβίωσης.

Ο άνθρωπος ο σοφός (homo sapiens) είναι ένας τραγικός «βασιλιάς» του ζωικού βασιλείου. Στην Ιλιάδα του Ομήρου πρωτοσυναντούμε τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό του.

«Από όσα πλάσματα ζούνε και σέρνονται πάνω στη γης κανένα άλλο πλάσμα πιο αδύναμο δεν βρίσκεται απ’ τον θνητό άνθρωπο».

Οὐδὲν ἀκινδότερον τρέφει ἀνθρώποιο πάντων ὅσα τε γαίαν ἔπι πνέειτε καί έρπει) Ιλιάς Σ 130-131.

Τα στερημένα από αγάπη παιδικά χρόνια

Η αγάπη ανάμεσα στους δυο γονείς γεννάει την αγάπη προς τα παιδιά. Ακούει κανείς καμιά φορά ιστορίες για γονείς που η μεγάλη αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον καταναλώνει όλα τα αποθέματα της οικογένειας, μη αφήνοντας για τα παιδιά παρά μερικά ψίχουλα. Αλλά αυτό το οικονομικό μοντέλο αγάπης που δίνει άθροισμα μηδέν, δεν είναι και πολύ λογικό. Το αντίθετο φαίνεται πως ισχύει: Όσο περισσότερο αγαπάς, τόσο περισσότερο ανταποκρίνεσαι στα παιδιά σου, και σε όλους, με αγάπη.

Τα στερημένα από αγάπη παιδικά χρόνια έχουν σοβαρές επιπτώσεις. Τα παιδιά που έχουν στερηθεί τον σύνδεσμο με τη μητέρα, δεν μπορούν ν’ αναπτύξουν τη βασική εμπιστοσύνη που χρειάζονται για να αγαπούν τον εαυτό τους, για να πιστεύουν ότι οι άλλοι θα τους αγαπήσουν ή για να αγαπούν τη ζωή. Όταν ενηλικιωθούν αποξενώνονται, αποτραβιούνται στον εαυτό τους και συχνά ζουν σε σχέση αντιπαλότητας με τους άλλους.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Και ποιους λες πλούσιους και ποιους φτωχούς Ευθύδημε;

Υπήρχε όμως ένας Έλληνας που του άρεσε να κάνει ερωτήσεις. Καλοπροαίρετος, συνεπής και λογικός. Καταλάβατε ήδη ότι μιλάμε για τον Σωκράτη.

Στις «Αναμνήσεις του Σωκράτη» του Ξενοφώντα υπάρχει ένα καταπληκτικό κεφάλαιο «Συζήτηση με τον Ευθύδημο για την Ανάγκη Μάθησης» ερωτήσεις που ο Σωκράτης έθεσε στον νεαρό πολιτικό Ευθύδημο για τη δικαιοσύνη και την ευημερία.

«Πες μου: είναι δίκαιο να λες ψέματα, να εξαπατάς, να κλέβεις, να αρπάζεις ανθρώπους και να τους πουλάς για σκλάβους;»

– “Φυσικά και είναι άδικο!”

– «Λοιπόν, αν ο διοικητής, αφού αποκρούσει την επίθεση των εχθρών, αιχμαλωτίσει τους αιχμαλώτους και τους πουλήσει για σκλάβους, θα είναι και αυτό άδικο;».

– «Όχι, ίσως είναι δίκαιο».

– «Και αν λεηλατεί και λεηλατεί τη γη τους;»

– «Επίσης δίκαιο».

– “Και αν τους ξεγελάσει με στρατιωτικά κόλπα;”

– «Ισχύει κι αυτό. Ναι, ίσως σας είπα ανακριβώς: τα ψέματα, η εξαπάτηση και η κλοπή είναι δίκαια για τους εχθρούς, αλλά άδικα για τους φίλους».

-“Εκπληκτικά! Τώρα κι εγώ φαίνεται να αρχίζω να καταλαβαίνω. Αλλά πες μου αυτό, Ευθύδημε, αν ένας διοικητής δει ότι οι στρατιώτες του είναι σε κατάθλιψη και τους πει ψέματα ότι τους πλησιάζουν σύμμαχοι, και αυτό θα τους φτιάξει τη διάθεση, θα είναι άδικο ένα τέτοιο ψέμα;»

– «Όχι, ίσως είναι δίκαιο».

– “Και αν ένας γιος χρειάζεται φάρμακο, αλλά δεν θέλει να το πάρει, και ο πατέρας τον ξεγελάσει με φαγητό και ο γιος αναρρώσει, – θα ήταν άδικη μια τέτοια εξαπάτηση;”

– «Όχι, επίσης δίκαιο».

– «Κι αν κάποιος, βλέποντας έναν φίλο σε απόγνωση και φοβούμενος ότι θα βάλει τα χέρια πάνω του, κλέψει ή του αφαιρέσει το σπαθί και το στιλέτο, – τι να πει κανείς για τέτοια κλοπή;»

«Και αυτό είναι αλήθεια. Ναι Σωκράτη αποδεικνύεται ότι σου είπα πάλι ανακριβώς. ήταν απαραίτητο να πούμε: ψέματα, δόλος και κλοπή – αυτό είναι δίκαιο σε σχέση με τους εχθρούς, αλλά σε σχέση με τους φίλους είναι δίκαιο όταν γίνεται για το καλό τους και άδικο όταν γίνεται για το κακό τους».

«Πολύ καλά, Ευθύδημε. Τώρα βλέπω ότι για να μπορέσω να αναγνωρίσω τη δικαιοσύνη, πρέπει να μάθω να αναγνωρίζω το καλό και το κακό. Αλλά το ξέρεις, φυσικά;»

– «Νομίζω ότι ξέρω, Σωκράτη, αν και για κάποιο λόγο δεν είμαι τόσο σίγουρος πια γι’ αυτό».

– “Οπότε, τι είναι;”

– «Λοιπόν, για παράδειγμα, η υγεία είναι καλή και η ασθένεια είναι κακή. Το φαγητό ή το ποτό που οδηγεί στην υγεία είναι καλό, και εκείνα που οδηγούν σε αρρώστια είναι κακά».

– «Πολύ καλά, κατάλαβα για φαγητό και ποτό. αλλά τότε, ίσως, είναι πιο σωστό να πούμε ότι αντίστοιχα με την υγεία έτσι με τον ίδιο τρόπο: οτιδήποτε οδηγεί στο καλό, τότε είναι καλό, και οτιδήποτε οδηγεί στο κακό, τότε είναι κακό;».

– «Τι λες, Σωκράτη; Πότε μπορεί η υγεία να είναι για κακό;».

-«Για παράδειγμα, ένας ανίερος πόλεμος ξεκίνησε και, φυσικά, τελείωσε με ήττα. Οι υγιείς πήγαν στον πόλεμο και πέθαναν, αλλά οι άρρωστοι έμειναν στο σπίτι και επέζησαν. τι ήταν η υγεία εδώ – καλή ή κακή;».

-«Ναι, βλέπω, Σωκράτη, ότι το παράδειγμά μου είναι ατυχές. Αλλά, ίσως, μπορούμε να πούμε ότι το μυαλό είναι μια ευλογία!».

– «Μα είναι πάντα; Εδώ ο Πέρσης βασιλιάς ζητά συχνά έξυπνους και επιδέξιους τεχνίτες από τις ελληνικές πόλεις στην αυλή του, τους κρατά μαζί του και δεν τους αφήνει σπίτι τους. Είναι καλό το μυαλό τους;»

– “Τότε – ομορφιά, δύναμη, πλούτος, δόξα!”

-«Αλλά οι όμορφοι σκλάβοι δέχονται επιθέσεις πιο συχνά από σκλάβους, επειδή οι όμορφοι σκλάβοι είναι πιο πολύτιμοι. Οι δυνατοί συχνά αναλαμβάνουν ένα έργο που ξεπερνά τις δυνάμεις τους και μπαίνουν σε μπελάδες. Οι πλούσιοι περιποιούνται τον εαυτό τους, γίνονται θύματα ίντριγκας και χάνονται. Η δόξα πάντα προκαλεί φθόνο, και από αυτό, επίσης, υπάρχει πολύ κακό».

-«Λοιπόν, αν είναι έτσι», είπε ο Ευθύδημος με θλίψη, «δεν ξέρω καν για τι να προσευχηθώ στους θεούς».

– “Μην ανησυχείς! Σημαίνει απλώς ότι ακόμα δεν ξέρετε τι θέλετε να πείτε στους ανθρώπους. Αλλά ξέρεις εσύ τους ανθρώπους;».

«Νομίζω ότι ξέρω, Σωκράτη».

– “Από ποιον είναι φτιαγμένος ο λαός;”

– «Από φτωχούς και πλούσιους».

– “Και ποιους λες πλούσιους και φτωχούς;”

– «Φτωχοί είναι εκείνοι που δεν έχουν αρκετά για να ζήσουν, και πλούσιοι είναι εκείνοι που έχουν τα πάντα σε αφθονία και σε περίσσεια».

– «Μα δεν συμβαίνει ο φτωχός να ξέρει να τα πάει καλά με τα μικρά του μέσα, ενώ ο πλούσιος να μην έχει αρκετά πλούτη;»

– «Μάλιστα, συμβαίνει! Υπάρχουν ακόμη και τύραννοι που δεν τους φτάνει ολόκληρο το ταμείο τους και χρειάζονται παράνομους εκβιασμούς».

– “Και λοιπόν;Δεν πρέπει να κατατάξουμε αυτούς τους τυράννους στους φτωχούς και τους οικονομικούς φτωχούς στους πλούσιους;».

– «Όχι, καλύτερα όχι, Σωκράτη. Βλέπω ότι εδώ, όπως αποδεικνύεται, δεν ξέρω τίποτα».

-“Μην απελπίζεστε! Θα σκεφτείτε τους ανθρώπους, αλλά φυσικά έχετε σκεφτεί τον εαυτό σας και τους μελλοντικούς συνομιλητές σας, και πολλές φορές. Πες μου λοιπόν το εξής: υπάρχουν τόσο κακοί ρήτορες που εξαπατούν τον λαό εις βάρος του. Κάποιοι το κάνουν άθελά τους και κάποιοι έστω και επίτηδες. Ποια είναι καλύτερα και ποια είναι χειρότερα;»

-«Νομίζω, Σωκράτη, ότι οι σκόπιμοι απατεώνες είναι πολύ χειρότεροι και πιο άδικοι από τους ακούσιους».

– «Πες μου: αν ο ένας διαβάζει και γράφει με λάθη επίτηδες, και ο άλλος όχι επίτηδες, τότε ποιος είναι πιο εγγράμματος;»

– «Μάλλον αυτός που το κάνει επίτηδες: άλλωστε αν θέλει μπορεί να γράφει χωρίς λάθη».

– «Μα δεν βγαίνει από αυτό ότι ένας σκόπιμος απατεώνας είναι καλύτερος και πιο δίκαιος από έναν ακούσιο: στο κάτω-κάτω, αν θέλει, μπορεί να μιλήσει με τον κόσμο χωρίς να εξαπατήσει!».

– «Μη, Σωκράτη, μη μου το λες αυτό, βλέπω τώρα και χωρίς εσένα ότι δεν ξέρω τίποτα και καλύτερα να κάτσω να σιωπήσω!».

Μελέκ Ταούς: Η Επανάσταση του Παλιμπαιδισμού

Διάβολος και Θεός: Δύο Όψεις του Ιδιου Νομίσματος

Άγγελοι, υπάρξεις ανώτερης τάξης από τους ανθρώπους (Ψαλμ. η’ 5), δημιουργήθηκαν για να απολαμβάνουν τη στενή επικοινωνία με το Θεό. (Αποκ. α’ 1, γ’ 5, ε’ 11). Υπάρξεις μιας ανώτερης δύναμης, και υπάκουοι στον Θεό (Ψαλμ. ργ’ 20), λειτουργούσαν ως δούλοι ή «λειτουργικά πνεύματα». (Εβρ. α’ 14). Αν και γενικώς αόρατοι, κατά διαστήματα παρουσιάσθηκαν σε ανθρώπινο σχήμα. (Γέν. ιη’ ιθ’ Εβρ. ιγ’2). Διαμέσου ενός αυτών των αγγελικών υπάρξεων, η αμαρτία εισχώρησε στο σύμπαν. Τι Θεός είναι ετούτος που χρειάζεται δούλους; Ρητορική η ερώτηση! και Όχι το σύμπαν ο Διάβολος-Θεός-Εωσφόρος δεν το έφτιαξε αταξικό κι ας χτυπιούνται τα κομμούνια. Το άρθρο ανέβηκε 14 Αυγούστου 2012 και κάθε χρονιά με νέες προσθήκες. Στις 14 Αυγούστου 2014 ο πλανήτης μαθαίνει για τους Γεζίντι*. Διάβασες ίσως κι εσύ στην εφημερίδα για μια φυλή που ΜΟΛΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ!! τα εντεταλμένα δημοσιογραφάκια, που δεν αναπνέουν αν δεν πάρουν εντολή! Όμως όπως πάντα, λένε μόνο ότι τους επιτρέπουν και ποτέ τα σημαντικά. Για πάμε να δούμε και λίγο «κάτω από το χαλί»

Χρησιμοποιώντας τους βασιλείς της Τύρου και της Βαβυλώνας ως παραβολικές περιγραφές για τον Εωσφόρο, η Βίβλος λέει, Ο «Εωσφόρος, ο υιός της αυγής», «το χερούβ το κεχρισμένον διά να επισκιάζει» διέμενε στην παρουσία του Θεού, (Ησ. ιδ’ 12, Ιεζ. κη’ 14). 1«Συ επεσφράγισας τα πάντα, είσαι πλήρης σοφίας και τέλειος εις κάλλος. Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι.» (Ιεζ. κη’ 12,15) … δηλαδή «πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο»

Η επανάσταση του Εωσφόρου Αυγερινού, εναντίον του Θεού, το τουρλουμπούκι των θρησκειών και οι παλιμπαιδίζοντες επαναστάτες !

Πόσο γέλιο να αντέξει ο άνθρωπος που «θέλει ν’ αγιάσει και τα πλοκάμια του Εωσφόρου δεν τον αφήνουν;»

«Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας» λέει η πάνσοφη ρήση, αλλά απέφυγε να αναφέρει, τα μάτια του παγωνιού, που είναι και πολλά. Βεβαία υπάρχει το «καμαρώνει σαν παγώνι» όταν θέλει να κοροϊδέψει όποιον καμαρώνει άνευ λόγου, ματαιόδοξα, ανόητα, «αυτός ο λαός καμαρώνει σαν παγώνι για τον πολιτισμό του, όταν οι άλλοι λαοί, γελάνε μαζί του, για την κατάντια του» π.χ. Στο σύμπαν της ύλης, της μορφής, όλα εκδηλώνονται σε δίπολα, άσπρο vs μαύρο, κακό vs καλό, ήλιος vs σελήνη, άνδρας vs γυναίκα, αρσενικό vs θηλυκό κλπ, κλπ, έτσι γίνεται και με το θέμα «παγώνι» υπάρχει η μαύρη πλευρά του παγωνιού και η χρυσή πλευρά του, κοντολογίς, «μαύρο παγώνι vs χρυσό παγώνι»

Κάθε δίπολο είναι, όπως «ο Διάβολος με το Θεό» μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Δεν υπάρχει ο Θεός χωρίς τον Διάβολο και δεν μπορεί να υπάρχει ο Διάβολος χωρίς τον Θεό. Όπως δεν μπορεί, αλλά και δεν υπάρχει ο Ήλιος χωρίς την Σελήνη. Πολύ απλά, μέσα στις δημιουργίες της ύλης (και η ψυχή είναι λεπτοφυής ύλη, εκδήλωση του άυλου Πνεύματος, μέσα στην δημιουργία) αυτά τα φαινομενικά διαφορετικά υλικά δημιουργήματα, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς δίπολα. Λες να μην το γνωρίζει αυτό ο Δημιουργός των Δημιουργιών; Εδώ το γνωρίζουμε εμείς.

Σκέψου τώρα, τα ανθρώπινα ζώα, που δογματικά (–ισμός) λατρεύουν τον Θεό, δηλ. την Υλη, θεωρώντας πως λατρεύουν, κάτι άυλο; Αμ δε, και οι σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα βρίσκονται στον κόσμο της ύλης, αφού βρίσκονται μέσα στον κόσμο της δημιουργίας και μάλιστα στα κατώτερα επίπεδα της ύλης, στα επίπεδα του «κόσμου του εγώ» O κόσμος του ΕΓΩ, είναι αυτό το «τέρας με τα 5000 κεφάλια» Με απλά λόγια οτιδήποτε κι αν λατρεύεις είτε το φως, είτε το σκοτάδι, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Ο Ήλιος λάμπει στο Σκοτάδι του Κοσμικού. Σε ένα Κοσμικό Φωτός δεν θα φαινόταν καν και δεν θα υπήρχε Δημιουργία.

Αυτό που θέλω να κάνω κατανοητό –γιατί με διαβάζουν και βλάκες– είναι να μην «καμαρώνεις σαν παγώνι» αν πηγαίνεις στην εκκλησία του Θεού, γιατί και οι πιστοί του Διαβόλου σε εκκλησία πηγαίνουν, δες τις εικόνες πιο κάτω. ΕΣΥ λατρεύεις-προσκυνάς-πιστεύεις-υπακούς-υποτάσσεσαι (διαλέγεις και παίρνεις) στο Θεό σου, με κερί και λιβάνι και οι Εωσφορικοί με κερί και λιβάνι λατρεύουν την δική τους επιλογή, υποταγής-λατρείας. «Επιλογή;» (sic) στην νιοστή!!! Κάθε λατρεία είναι και μια δουλικότητα, υποταγή σε κάτι άλλο, καλό ή κακό δεν έχει σημασία. Κάθε –ισμός και πάγος και κάθε πάγος ισσούται με Θετική Εντροπία, άρα θάνατος, όχι μόνο Υλικός αλλά και Νοητικός, Ψυχικός Πνευματικός. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν λατρεύεις το φως ή το σκοτάδι, το μαύρο ή το χρυσό όταν και τα δύο βρίσκονται ΜΕΣΑ στις δημιουργίες και το ζητούμενο (αν έχεις μυαλό στο κεφάλι σου και την απαιτούμενη ενέργεια) είναι να φύγεις ΕΞΩ από αυτές.

Αφού το καλό και το κακό είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, τότε το ίδιο το νόμισμα τι είναι;

Που και σε ΠΟΙΟΝ, ανήκει το δίπολο όταν είναι ένα;

Εφόσον βρίσκεται και αυτό μέσα στην δημιουργία; Τι λατρεύουν οι καλοί και οι κακοί πάνω, πέρα, από το καλό και το κακό; Δηλ. στο σημείο που το δίπολο ενώνεται και γίνεται ένα, τι υπάρχει; Τι λατρεύει ο ανόητος που προσκυνάει εικόνες στην όποια εκκλησία; Του Θεού, του Εωσφόρου, του μαύρου, του χρυσού παγωνιού ή του μπλε με ροζ βούλες κερασφόρου Θεού; Ένα τουρλουμπούκι απύθμενης ηλιθιότητας, είναι στημένο για να παρασύρει τον αδύναμο που ψάχνει-ψάχνεται να βρει τι στο καλό γίνεται εδώ μέσα στο MATRIX, που είναι εγκλωβισμένος. Είναι η έτοιμη ευκολοχώνευτη παγίδα για τον βλάκα αλλά και για τον απλό καλόπιστο αναζητητή κάθε –ισμός και δυστυχώς για σένα, έχει για κάθε γούστο ο μπαξές της δημιουργίας, να λατρέψεις να μισήσεις να προσκυνήσεις, να παραδώσεις την Ενέργεια σου, το ΕΙΝΑΙ σου και να καταλήξεις μετά τον θάνατο σου, μεζεδάκι στο «ράμφος του Αετού».

Διάβασε να μάθεις τι προσκυνάς, σε τι υποτάσσεσαι, ποιοί σου ζητούν την ΕΝΕΡΓΕΙΑ σου. Γιατί χωρίς αυτή την πολύτιμη ΕΝΕΡΓΕΙΑ δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε οι καλοί ούτε οι κακοί. Αυτό που χρειάζεται να γνωρίζεις είναι πως έξω από την δημιουργία, του καλού και του κακού, θα μπορέσεις (αν μπορέσεις) να βγεις ΜΟΝΟ όταν αποδεσμευτείς από κάθε –ισμό κάθε χρώματος, υφής, ομορφιάς ή ασχήμιας. Χρειάζεται ΕΝΕΡΓΕΙΑ για να διατηρηθεί αυτή, αλλά και κάθε δημιουργία της ύλης. Αυτή την ΕΝΕΡΓΕΙΑ χρειάζονται και οι καλοί και οι κακοί για να υπάρχουν-επικρατήσουν. Μην τους την δίνεις. Ούτε στον Εωσφόρο, ούτε στο δίδυμο του αδελφό τον Θεό. Αν θέλεις να πάψεις να βολοδέρνεις μέσα στις δημιουργίες και να γίνεις ένας Σιντάρτα Γκαουτάμα, ένας Τζούλιους Εβολα, ένας Ηράκλειτος, που δεν μπόρεσε κανένας –ισμός να τους παγιδέψει. Φυσικά μπορείς να κάνεις ότι σου κάνει κέφι, αλλά ας γνωρίζεις τουλάχιστον, τι προσκυνάς, σε τι υποτάσσεσαι, σε ποιόν ανήκεις, όταν σκύβεις το κεφάλι κι ανάβεις λιβάνι και κερί στον αι- Νικολάκη, Γρηγοράκη, Παρασκευή, Άρη, Δία, Αυγή με πούλιες ή χωρίς κλπ, λέγοντας «χρόνια πολλά» στον δυστυχή που φέρει το όνομα του.

Μελεκ Ταους: Η Επανάσταση του Παλιμπαιδισμού

Τα μάτια του παγωνιού μπορεί να βλέπουν πολλές όψεις μιας μυθικής μορφοπλασίας, αλλά μια απλή ανάλυση πάνω στο σύμβολο της Θεάς Ήρας και όχι μόνο αυτής, μπορεί να οδηγήσει τον επίδοξο ερευνητή στο σημείο, αντί να τραβάει τα μαλλιά του, να θέλει να τσουρομαδήσει κάθε φτερό του καμαρωτού αυτού αγγέλου. Το παγώνι, πέρα απ την οικογένεια των φασιανιδών και με καταγωγή από τα δάση της Ινδίας, ήταν κάποτε ένας άγγελος γεμάτος περηφάνια. Λατρευόταν σε ναούς και μαντριά για την παντεποπτική του ικανότητα και το ταλέντο να αντανακλά το θεϊκό και ακατάπαυστο πυρ, διασπώντας το σε φασματικές κουτσουλιές ύλης και προστατεύοντας τις εύθραυστες αυτές δημιουργίες του. Δυστυχώς όμως, όλο αυτό, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα οικογενειακής αντιδικίας.

Ήταν απλά, ο άσωτος, επαναστάτης, γιος και αδελφός, (ο πρώτος απ’ τους επτά) μιας διαγαλαξιακής φαμίλιας τσοπαναρέων, που αρνήθηκε να υποταχτεί στην προσταγή να μοιραστεί την λάμψη του με τα ευτελή ανθρωποειδή ζώα, αλλά εν τέλη ακολούθησε τον μαύρο και άχαρο δρόμο της προστασίας του βασιλείου των γαιοπλασμάτων. Του δόθηκε το όνομα Μελέκ Ταούς, ή Αγγελος Παγώνι, ή Σεϊτάν, ή Εωσφόρος και λατρεύτηκε σε πολλούς μύθους, με πολλές οντολογικές διαμορφώσεις και σε πολλά χρώματα, για να ταιριάξει και με τη νοητική και χρωματική μας γκαρνταρόμπα. Άσπρο, χρυσό, μαύρο και με ιριδίζοντα κέρατα!

Έτσι, επιτέλους, φτερωτός και καμαρωτός, ο παντεπόπτης μπανιστιρτζής έσπευσε να κουμαντάρει τα πήλινα δοχεία που κληρονόμησε απαρχής χρόνου. Κι εκείνα όμως τον λατρέψανε, τοποθετώντας τον συμβολικά στον ουρανό, να ανατέλλει και να δύει ως Αυγερινός και Αποσπερίτης και να σουλατσάρει με ερπετικούς ελιγμούς στις δημιουργίες, χαρούμενος απ’ την οργασμική πανσπερμία της ίδιας του της λάμψης. Μιλάμε δηλαδή για μεγάλη ψωνάρα και με την τάση, ενίοτε, να ξεγελά τους διάφορους πολιτισμούς και να παίρνει την γυναικεία μορφή και υπόσταση μια άλλης αδελφής ψυχής, της Αφροδίτης.

Η εκδήλωση αυτής της κατεργαριάς του, προσδιορίστηκε από το κoπάδι των μελιστάλαχτων κατειλημένων ανθρωπιδών, ως Venus Project και έλαμψε στο στερέωμα ως η νέα εποχή πολεμικών αντεγκλήσεων, παλιμπαιδισμού και αποσάρθρωσης των εγκεφαλικών συνάψεων. Η εποχή που θα μείνει γνωστή στα εκστασιασμένα πλήθη, ως η εποχή της θεϊκής μαστούρας, της επονομαζόμενης και Ιερής Μέθης του Εωσφορικού κελεύσματος και της θυσιαστικής καύσης των κυττάρων μας στην τελετουργική του υψικάμινο!

Για να σοβαρευτούμε (χα χα χα) τώρα και με την προτροπή του ίδιου του ασόβαρου Σκοτεινού Αγγέλου, ίσως θα πρέπει να διεισδύσουμε στα άδυτα της πιο εγγενούς ομάδας απ’ όλα τα αγαπημένα του παιδιά. Της μυστικής αδελφότητας των Γεζίντι -τόσο μυστικής που την γνωρίζουν όλοι- η οποία αποτέλεσε την μαύρη πτέρυγα της λατρείας του Μελέκ Ταούς, του Θεού Παγωνιού. Με προεκτάσεις και συμβολικές που περνάνε από τους προχριστιανικούς Γνωστικούς, την μυθολογία Κθούλου, τον μίστερ Κρόουλυ και την Μονή ΤΑΩ – Νταού Πεντέλης. Ο Νταβέλης (Devilish) δεν ξέρουμε που εμπλέκεται, αλλά σίγουρα έβαλε κι αυτός την ουρά του, υπό το βλέμμα της τσακιρομάτας αρχιέρειας Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ.

Η μαύρη θρησκεία των Γεζίντι και η εκκλησία τους (δείτε τις φωτογραφίες) τα Στραν και ο Μελέκ Ταούς, για άλλους και Μελκάρτ, Μελχισεδέκ ή Μελικέρτης, ακολούθησε το μυστικό δόγμα της πίστης στον αντίπαλο Θεό και Δημιουργό, τον Σατανά-Σετ, πολύ πριν τον Χριστιανισμό και Ιουδαϊσμό. Λίγα επιτρέπεται να γίνουν γνωστά, για αυτήν την παράξενη λατρεία και αυτό γιατί οι ίδιοι τηρούν σιγή σχετικά με τις παραδόσεις τους, για να τις διατηρήσουν ανόθευτες, αλλά κυρίως λόγω έλλειψης μόρφωσης. Δεν υπάρχουν γραπτά κείμενα, τα απαγορεύει η θρησκεία τους. Τα βιβλία είναι για τους Δαιμόνους, (όχι τους Δαίμονες που προσκυνούν αυτοί, τους άλλους Δαίμονες, των άλλων!) για τους ανθρώπους, σαν ελόγου τους, είναι τα Στραν (μακρόσυρτα λυπητερά τραγούδια-διηγήσεις).

Ο Γεζίντ Φαρφαρ είναι ο θεός καταστροφέας. Ο Σατανάς, ο Διάβολος. Οι μουσουλμάνοι αποστρέφονται τον όρο «Γεζίντ» τον ταυτίζουν με το κακό και αποφεύγουν να τον χρησιμοποιούν. Οι Γεζίντες ζουν σε χώρες μουσουλμάνων. Είναι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ. Η γλώσσα τους είναι διάλεκτος της κουρδικής. Ο προπάτοράς τους ήταν ο χαλίφης Γεζίντ που έζησε κοντά στο 800 μ.κ.ε. Η θρησκεία και τα τελετουργικά των Γεζίντ είναι ένα μείγμα μουσουλμανικών και χριστιανικών προτύπων. Τρώνε χοιρινό κρέας, πίνουν κρασί, αποστρέφονται την περιτομή, επισκέπτονται ξυπόλητοι το ναό τους, έχουν ως θρησκευτικό σύμβολο το παγώνι «σεϊτάν-τάο» φορούν λευκά ρούχα, θεωρούν πως στο κατώφλι των ναών βρίσκεται ο διάβολος τον οποίο εξαργυρώνουν με νομίσματα, προσκυνούν το μαύρο φίδι που στολίζει την είσοδο του ναού, πιστεύουν στη μετενσάρκωση, δεν τρώνε μαρούλια, ούτε μπάμιες.

Λατρεύουν τον Διάβολο για τον οποίο πιστεύουν πως ο Θεός τον συγχώρεσε και τον έθεσε επικεφαλής των αγγέλων ως υπεύθυνο για τη γη και όπως βλέπουμε, αυτός τα ‘κάνε μπουρδέλο. Σύμφωνα με την πίστη τους, ο Θεός δημιούργησε επτά αγγέλους. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο Μελέκ Ταούς. Ο Θεός διέταξε τους αγγέλους να του φέρουν σκόνη από την γη, ώστε να δημιουργήσει το σώμα του Αδάμ. Τότε τους είπε να προσκυνήσουν το δημιούργημά του. Όλοι το έκαναν, εκτός από τον επαναστάτη άγγελο, ο οποίος είπε στο Θεό: «Πως μπορώ να υποταχτώ σε ένα άλλο πλάσμα! Είμαι από την λάμψη σου, το φως σου, ενώ ο Αδάμ φτιάχτηκε από χώμα» Τότε ο Θεός τον επαίνεσε, τον έθεσε επικεφαλής όλων των αρχαγγέλων και του ανέθεσε τον γήινο κόσμo και όλοι μας βλέπουμε πόσο καλή δουλειά κάνει !!!

Μέχρι πρόσφατα οι περισσότεροι λάτρεις του Εωσφόρου, αρνήθηκαν να μάθουν γράμματα, θεωρώντας ότι οι παραδόσεις τους μπορούν να μεταδίδονται μόνο με τα τραγούδια, τα έθιμα και τις διηγήσεις τους. Πολλές από τις αλλόδοξες ομάδες που γειτονεύουν με τα χωριά και τις γειτονιές των Γεζίντι λένε πως είναι αιμομίκτες, βίαιοι και κλέφτες. Λένε επίσης ότι έχουνε ουρά, ότι είναι τελείως απολίτιστοι και ότι δεν είναι καν άνθρωποι. Αν πω πως ξαφνιάζομαι θα είναι ψέματα. Όμως το κυριότερο όλων που τους προσάπτουν, είναι ότι λατρεύουν τον Ιμπλίς ή Σεϊτάν, τον Σατανά. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Γεζίντι έχουν υποστεί πάμπολλες διώξεις εδώ και 6 αιώνες τουλάχιστον. Είναι επίσης ο λόγος που πολλές φορές αντιμετωπίζονται με καχυποψία και φόβο από το ορθόδοξο Ισλάμ.

Ένας θρύλος αναφέρει ότι αν χαράξεις ένα κύκλο στο έδαφος γύρω από ένα Γεζίντι, αυτός δε θα μπορέσει να βγει ποτέ, παρά μόνο αν σπάσει κάποιος τον κύκλο απ’ έξω. Αυτό έχει σχέση με το σύμβολο του ουροβόρου φιδιού, που καταπίνει την ουρά του σ’ έναν αέναο σαμσαρικό τροχό μετενσαρκώσεων και την αδυναμία κάποιου να αποδράσει. Δεν βοηθάει κι ο Θεός τους και κάθονται εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα κύκλο !!!

Αλλά ας σοβαρευτούμε (πόσο να σοβαρευτούμε όταν γράφουμε ηλίθιες γραφικότητες; Ας προσπαθήσομεν) ακόμα περισσότερο, όσο πλησιάζουμε στην πύλη του εσώτερου χάους, με όλες τις φασματικές ιριδίζουσες στρεβλώσεις και τον Πυλωρό να προεκτείνει την σκιά του! Κατά τον Λάβκραφτ η πύλη που ανοίχτηκε για το πέρασμα των μεγάλων παλαιών, νοείται ως μια δύναμη που δεν ανήκει στο δικό μας χώρο, αλλά ενεργεί και διαμορφώνεται από άλλους νόμους. Οι περιγραφές που δίνει για τον φρουρό της πύλης, τον Γιογκ Σοθόθ (Yog-Sothoth) και την εκδήλωσή του στο δικό μας χωροχρονικό συνεχές δεν είναι σαφείς, αλλά κάνουν νύξη για κάτι πελώριο και αόριστα ερπετοειδές, ένα κράμα χταποδιού, σαρανταποδαρούσας και αράχνης. (Καλά το χταπόδι στην σχάρα με λαδόξυδο, μια χαρά είναι, τα υπόλοιπα όμως;)

Ο Κέννεθ Γκραντ περιγράφει τον Yog-Sothoth σαν μια μάζα από ιριδίζουσες φυσαλίδες ή σφαίρες. Ενώ ή Μπλαβάτσκυ μας δίνει μια εικόνα για τις τελετές των Γεζίντι, κατά τις οποίες λέγεται ότι εμφανίζονταν τεράστιες σφαίρες φωτιάς που παίρνουν την μορφή των πιο αλλόκοτων ζώων. !!! Ο Γιογκ Σοθόθ σχετίζεται έμμεσα με τον θεό των Γεζίντι. Το όνομά του ίσως να αναλύεται ετυμολογικά σε «Αιώνα του Σετ-Θωθ» ή «Πατέρας Θεός Σετ-Θωθ», του αντίστοιχου αιγυπτιακού Σατανά που αποτέλεσε μια άλλη όψη του φιδιού-παγωνιού. Αλλά και σε άλλες παραλλαγές με την ίδια ρίζα της λέξης Αμαλήκ, ξαναβρίσκουμε τον Μελέκ Ταούς, τον βιβλικό δαίμονα Αντραμμελέχ και τους μυστηριώδεις Αμαληκίτες ή Υξώς. Αυτοί ήρθανε από τα ανατολικά από την Αραβία και αναγνώρισαν στον αιγυπτιακό θεό Σετ τον δικό τους Σουτέχ ή Μπααλ και εγκαθίδρυσαν έτσι την λατρεία αυτού του Σκοτεινού Θεού, αντί του Φωτεινού του αδελφού, του Όσιρι. Οι Αμαληκίτες και το όνομα Αμαλήκ σχετίζονται με το φίδι της Εδέμ, τον Σαμαήλ, Φαρμάκι του Θεού, έναν από τους επτά αγγέλους που ζευγάρωσαν με τις κόρες των ανθρώπων. «Αλλά τη μορφή τους κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει, εκτός μονάχα στα χαρακτηριστικά των τέκνων που Εκείνοι γέννησαν στην ανθρωπότητα»

Ο Λάβκραφτ γράφει για τους φοβερούς Υξώς: «Για την λατρεία τους λέγεται ότι το κέντρο βρίσκεται στις απάτητες ερήμους της Αραβίας, όπου η Ιρέμ, η πόλη των Κιόνων, ονειρεύεται κρυμμένη και ανέγγιχτη» και αλλού: «Ίσως ήταν αυτός που ορισμένες μυστικές λατρείες της Γης ανέφεραν ψιθυριστά σαν Yog-Sothoth κι ο οποίος ήταν μια θεότητα κάτω από άλλα ονόματα»

Βλέπουμε λοιπόν ότι ασχέτως με τις διαφορές σε εξωτερικά, τοπικά ή πολιτισμικά, χαρακτηριστικά, ο Γιογκ Σοθόθ ταυτίζεται με τον Μελέκ Ταούς, τον Ουμρ ατ Ταουίλ καθώς και με κάθε άλλη παρεμφερή θεότητα που εμπεριέχει στο χαρακτήρα της το συμβολισμό του Πυλωρού ή του Φρουρού της Πύλης. Έτσι γενικότερα στην ανθρώπινη συνείδηση κάποιοι από τους αρχαίους Δρακοβασιλιάδες ανθρωποποιήθηκαν, ενώ άλλοι, όπως ο Σετ, διατήρησαν σε μεγάλο ποσοστό την αρχαϊκή φιδίσια μορφή. Ειδικά στη περίπτωση της Γνωστικής παράδοσης, πολύ πριν τον Χριστιανισμό, όπου ταυτιζόταν ο Θεός- Δημιουργός αυτού του σύμπαντος, με οποιαδήποτε Ερπετοειδή Θεότητα, ενώ ο αληθινός Θεός γι’ αυτούς, βρισκόταν έξω απ’ τις δημιουργίες.

«Αυτή η λατρεία της Φασματικής Ύαινας επέζησε όταν όλες οι άλλες μορφές του θεού της είχαν πια χαθεί. Ο δρ Τζων Ντη ήταν ο πρώτος που τον κάλεσε από τους χώρους του Ντάαθ κατά τις ιστορικές εποχές και τον ονόμασε Χορονζόν. Ο Άλιστερ Κρόουλυ που ήρθε σε επαφή μαζί του κατά την δική μας εποχή, επίσης τον αποκάλεσε Χορονζόν, ενώ ο Λάβκραφτ τον «έπιασε» διαισθητικά ως μια τερατώδη και άμορφη βλέννα που είναι γνωστή ως Γιογκ-Σοθόθ. Nightside of Eden by Kenneth Grant

«Κι ενώ υπάρχουν εκείνοι» έγραφε ο Τρελός Άραβας, που έχουν αποτολμήσει να επιδιώξουν κάποιες ματιές πέρα από το Πέπλο, και να δεχτούν ΕΚΕΙΝΟΝ ως οδηγό, θα ήταν πιο συνετοί αν είχαν αποφύγει κάθε δοσοληψία μαζί ΤΟΥ. Γιατί είναι γραμμένο στο βιβλίο του Θωθ, πόσο τρομερό είναι το αντίτιμο έστω μίας μοναδικής ματιάς. Ούτε και μπορεί εκείνοι που περνούν να επιστρέψουν ποτέ, γιατί στις απεραντοσύνες πέρα από τον κόσμο μας υπάρχουν μορφές του σκότους που αρπάζουν και κρατούν. Το Πράγμα που αργοσέρνεται στη νύχτα, το κακό που αψηφά το Πρεσβύτερο Σημείο, το Κοπάδι που φρουρεί τη μυστική πύλη την οποία ο κάθε τάφος είναι γνωστό ότι διαθέτει και που τρέφεται από εκείνα που ξεχύνονται από τους ενοίκους τους, όλες εκείνες οι Μαυρίλες είναι ελάσσονες συγκρινόμενες με ΕΚΕΙΝΟΝ που φρουρεί την Πύλη. Εκείνον, που θα οδηγήσει τον απερίσκεπτο πέρα απ’ όλους τους κόσμους και προς την Άβυσσο των ακατανόμαστων οι οποίοι καταβροχθίζουν τα πάντα. Γιατί, Αυτός είναι ο ΟΥΜΡ ΑΤ ΤΑΟΥΙΛ, ο Υπέρτατα Αρχαίος, τον οποίο ο γραφέας αποδίδει ως Ο ΠΑΡΑΤΑΘΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ» Χ.Φ. Λάβκραφτ. «Πέρα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού»

«Η Σκιά του Κθούλου» ένα βιβλίο, που μπορεί να σου δείξει, τις αρχαίες λατρείες και πως φτάνουν μέχρι σήμερα οι ίδιες ποιότητες δύναμης με διαφορετικά ονόματα του καλού ή του κακού. Το αίνιγμα και η πραγματικότητα πίσω από την περίφημη «Μυθολογία Κθούλου» του Χ.Φ. Λάβκραφτ. Μια ιστορία με απέραντες προεκτάσεις που απλώνονται από την αρχαιότητα έως και σήμερα. Άραγε πόσες άλλες παράξενες ράτσες μπορεί να προηγήθηκαν του ανθρώπου σε τούτο τον πλανήτη; Ναι, μπορεί η Γη να μη μας ανήκε πάντοτε, μπορεί να μην ήταν ανέκαθεν δική μας. Και ίσως κάποτε να πάψει να είναι ξανά! Σε τούτη την ιστορία υπάρχει και τρόμος: τρόμος αληθινός και ατόφιος, τρόμος που είναι δύσκολο να περιγραφεί. Αλλά υπάρχει και ομορφιά που ίσως είναι ακόμη πιο δύσκολο να περιγραφεί! Ναι, τούτη η ιστορία είναι ένα χαλί όπου μουντά νήματα ατόφιου τρόμου συνυφαίνονται με λαμπερά νήματα ομορφιάς! Άρατε τι από τα δύο είναι πιο σαγηνευτικό και μπορεί τάχα να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο ή είναι τα δυο τους αναπόσπαστα δεμένα; Μια έρευνα σε μια από τις πλέον σκοτεινές παραδόσεις του κόσμου μας και σε άλλους πέρα από αυτόν.

Πρέπει, είναι απόλυτα απαραίτητο, να γνωρίζεις, τι σου πλασάρουν δόλια, οι λογής λογής βλάκες, που το παίζουν υπέρμαχοι κάποιου -όποιου- μονοπατιού αλήθειας, υποτελείς, του Κρόουλυ, της Μπλαβατσκυ, του Γκουρτζιεφ, του Εωσφόρου, του Αυγερινού και της πούλιας με τις πούλιες και τα φτερά παγωνιού (χρυσού ή μαύρου, αδιάφορο). Όπως επίσης και τα δίδυμα αντίστοιχα τους, Χριστός, Γιεχωβά, θρησκείες, εκκλησίες, κάθε λογής για κάθε γούστο. Μοναδικός σκοπός τους είναι να σε εγκλωβίσουν ΜΕΣΑ στο matrix και να σε παραδώσουν έτοιμη συνείδηση στο ράμφος του Aετού – Δημιουργού – Θεού – Yog Sothoth – Azathoth – Μελέκ Ταούς – Ουμρ ατ Ταουίλ … και πάει λέγοντας, όλα το ίδιο είναι.

Διάβασε, Γνώρισε και Πράξε Αναλόγως!

***
“Όποιος αμφιβάλλει σχετικά με την πίστη των Γιεζίντι δεν έχει παρά να επισκευθεί τα χωριά τους, αν και μερικά τα κατέλαβαν οι ISIS, στο Βόρειο Ιρακ, στα Βόρειο Δυτικά ορεινά της Σουλεϊμανίγια (As Sulaymaniyah). Όποιος θέλει να έχει μια εμπειρία γεμάτη απόλυτο τρόμο και πανικό που θα θυμάται ολόκληρη την ζωή του., δεν έχει παρά να τους επισκευθεί στον τόπο τους. Όσο ορθές κι αν είναι οι θεωρίες όσο αντικειμενικές κι αν είναι οι επιστημονικές διατριβές κι έρευνες περί του θέματος η έστω και ελάχιστη βίωση στον φυσικό τους χώρο, θα σας αποκαλύψει ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας τους, το οποίο απέχει έτη φωτός από την όποια αντικειμενική καταγραφή. Η Σουλεϊμανίγια είναι πόλη στο Ιρακινό Κουρδιστάν, πρωτεύουσα του κυβερνείου Σουλεϊμανίγια. Η πόλη υπολογίζεται ότι έχει 725.000 κατοίκους. Η πόλη βρίσκεται στο βορειοανατολικό Ιράκ και περιβάλλεται από οροσειρές και λόφους και έχει ημι-ερημικό κλίμα. Η σημερινή πόλη ιδρύθηκε το 1784 από τον Ιμπραήμ Πασά Μπαμπάν, ο οποίος κυβερνούσε την περιοχή του Κουρδιστάν, και την όρισε πρωτεύουσα του οίκου Μπαμπάν. Ο Ιμπραήμ Πασάς έδωσε στη πόλη το όνομα του πατέρα του, Σουλεϊμάν Πασά. Παρέμεινε πρωτεύουσα των Μπαμπάν μέχρι το 1850. Σήμερα η Σουλεϊμανίγια είναι σημαντικό αγροτικό κέντρο, παράγοντας κυρίως σιτάρι, ενώ διαθέτει μικρά εργόστασια παραγωγής οικοδομικών υλικών, τα οποία τροφοδοτούν την οικοδομική δραστηριότητα στη πόλη. Επίσης έχει αναδειχθεί μετά το 2003 ως τουριστικός προορισμός εγχώριου τουρισμού” @Όμηρος

Σημείωσις: Η ISIS αρχαία πολύ σημαντική θεότητα της Αιγύπτου, έχει σχέση με την Σουμερία και την θεά Semiramis,η Ishtar, είναι επίσης το όνομα της οργανώσεως των τζιχαντιστών που τώρα κυνηγάνε τους Γιεζίντι. Ο δε Χαλίφης (sic) τους είναι πράκτορας της Mossad και εβραϊκής καταγωγής και φίλος του γερουσιαστή McKain! Το όνομα του διαστημικού σταθμού είναι ISS (τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;) Φυσικά υπάρχει και Αμερικανική εταιρεία μισθοφόρων ονόματι ISIS, σύμπτωση βέβαια, χι χι χι !!! Άλλωστε η ISIS είναι η αγαπημένη των Ελευθεροτεκτόνων και των Illuminati. Περαστικά σας!

> Πέντε μαστουρωμένοι κάθονταν σε μια αυλή, όταν μπήκε ένας ελέφαντας. Ο πρώτος είχε μαστουρώσει από τον ύπνο και δεν είδε τον ελέφαντα αλλά ονειρεύτηκε πράγματα που δεν είναι πραγματικά για όσους είναι ξύπνιοι. Ο δεύτερος είχε μαστουρώσει από τη νικοτίνη, την καφεϊνη, το DDT, τους υδατάνθρακες, την υπερβολική δόση πρωτεϊνών και τα άλλα χημικά που περιέχονται στη δίαιτα την οποία έχουν επιβάλλει στους μισοξύπνιους οι Ιλλουμινάτοι για να μην ξυπνήσουν εντελώς. «Έι,» είπε, «ένα μεγάλο ζώο που βρωμάει μπήκε στην αυλή μας.»

Ο τρίτος μαστουρωμένος είχε πιει χόρτο και είπε, «όχι, μάγκα, είναι το Παλαιό Κόμμα των Πνευμάτων στην αληθινή φύση του, η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής» και χαχάνισε σαν χαζός. Ο τέταρτος μαστουρωμένος τρίπαρε με πεγιότ. «Δεν βλέπετε το μυστήριο διότι ο ελέφαντας είναι ένα ποίημα γραμμένο με κιλά αντί για λέξεις» είπε και τα μάτια του χόρεψαν. Ο πέμπτος μαστουρωμένος είχε πάρει LSD και δεν είπε τίποτα. Απλώς προσκύνησε σιωπηλά τον ελέφαντα ως Πατέρα του Βούδα. Τότε μπήκε στην αυλή ο Ιεροφάντης και κάρφωσε ένα καρφί μυστηρίου στην καρδιά τους λέγοντας, «Είστε όλοι ελέφαντες!» Κανείς τους δεν τον κατάλαβε τίποτε, πως θα μπορούσε άλλωστε !!

Ο Επίκουρος και η άχρονη σοφία του

Ο Επίκουρος πίστευε ότι η αποστολή της φιλοσοφίας είναι ν’ ανακουφίσει την ανθρώπινη δυστυχία. Ποια αιτία όμως βρίσκεται στη ρίζα της ανθρώπινης δυστυχίας; Ο Επίκουρος δεν είχε καμιά αμφιβολία ως προς την απάντηση στο ερώτημα αυτό: ο πανταχού παρών φόβος μας για τον θάνατο.

Η τρομακτική σκέψη του αναπόφευκτου θανάτου, επέμενε ο Επίκουρος, μας εμποδίζει ν’ απολαύσουμε τη ζωή μας και δεν αφήνει καμιά ηδονή αδιατάρακτη. Επειδή καμιά δραστηριότητα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τη λαχτάρα μας για αιώνια ζωή, οποιαδήποτε δραστηριότητα είναι εγγενώς μη ικανοποιητική. Ο Επίκουρος έγραψε ότι πολλοί άνθρωποι αναπτύσσουν ένα μίσος για τη ζωή σε σημείο να φτάνουν, κατά έναν ειρωνικό τρόπο, ακόμα και στην αυτοκτονία. Άλλοι αφοσιώνονται στη φρενιτιώδη και άσκοπη δραστηριότητα, η οποία δεν έχει άλλο στόχο από την αποφυγή της οδύνης που είναι εγγενής στην ανθρώπινη μοίρα.

Ο Επίκουρος απάντησε στην ατελείωτη και ανικανοποίητη αναζήτηση καινούριων δραστηριοτήτων προτρέποντάς μας ν’ αποθηκεύουμε και ν’ ανακαλούμε βαθιά χαραγμένες μνήμες ευχάριστων εμπειριών. Αν μπορούμε να μάθουμε ν’ αντλούμε πάλι και πάλι από αυτές τις μνήμες, υποστήριζε, τότε δεν θα έχουμε ανάγκη την ατελείωτη ηδονιστική αναζήτηση.

Ο θρύλος λέει ότι ο Επίκουρος ακολούθησε την ίδια του τη συμβουλή, και στο κρεβάτι του θανάτου του (από επιπλοκές που ακολούθησαν την εμφάνιση πέτρας στα νεφρά) διατήρησε, παρά τους αφόρητους πόνους, την αταραξία του ανακαλώντας ευχάριστες συζητήσεις που είχε κάνει στο παρελθόν με τον κύκλο των φίλων και των μαθητών του.

Η μεγαλοφυΐα του πρόλαβε μάλιστα τη σύγχρονη άποψη για το ασυνείδητο: ο Επίκουρος τόνιζε ότι οι ανησυχίες μας για τον θάνατο στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι συνειδητές, αλλά μπορούμε να τις συναγάγουμε από μεταμφιεσμένες εκδηλώσεις, όπως, για παράδειγμα, την ακραία θρησκευτικότητα, την ολοκληρωτική ανάλωση στη συγκέντρωση πλούτου και την τυφλή αρπακτικότητα για εξουσία και τιμές, πράγματα που προσφέρουν μια επίπλαστη εκδοχή αθανασίας.

Πώς επιχείρησε ο Επίκουρος ν’ ανακουφίσει το άγχος θανάτου; Διατύπωσε μια σειρά από καλά κατασκευασμένα επιχειρήματα, τα οποία οι μαθητές του απομνημόνευαν σαν κατήχηση. Πολλά απ’τα επιχειρήματα αυτά αμφισβητήθηκαν στα 2.300 χρόνια που μεσολάβησαν, συνεχίζουν όμως να αποδεικνύονται καίρια στο πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου. Στο κεφάλαιο αυτό θα συζητήσω τρία απ’ τα πιο γνωστά του επιχειρήματα, τα οποία αποδείχτηκαν πολύτιμα στη δουλειά μου με πολλούς ασθενείς αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό, για την ανακούφιση του προσωπικού μου άγχους θανάτου.

1. Η θνητότητα της ψυχής
2. Το υπέρτατο τίποτα του θανάτου
3. Το επιχείρημα της συμμετρίας

Η θνητότητα της ψυχής

Ο Επίκουρος δίδασκε ότι η ψυχή είναι θνητή και πεθαίνει μαζί με το σώμα, ένα συμπέρασμα διαμετρικά αντίθετο με το συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει ο Σωκράτης. Λίγο πριν από τη θανάτωσή του, εκατό χρόνια νωρίτερα, ο Σωκράτης είχε βρει παρηγοριά στην πίστη του στην αθανασία της ψυχής και στην προσδοκία ότι μετά τον θάνατο η ψυχή του θ’ απολάμβανε αιώνια μια κοινότητα ανθρώπων με παρόμοιο τρόπο σκέψης, με τους οποίους θα μοιραζόταν την αναζήτηση της σοφίας. Ένα μεγάλο μέρος της θέσης του Σωκράτη που περιγράφεται ολοκληρωμένα στον πλατωνικό διάλογο Φαίδων υιοθετήθηκε και διατηρήθηκε από τους νεοπλατωνικούς και επρόκειτο στο μέλλον ν’ ασκήσει πολύ σημαντική επιρροή στη χριστιανική κατασκευή για τη μετά θάνατον ζωή.

Ο Επίκουρος καταδίκαζε δριμύτατα τους σύγχρονούς του θρησκευτικούς ηγέτες, οι οποίοι, προσπαθώντας ν’ αυξήσουν τη δύναμή τους, ενέτειναν το άγχος θανάτου των οπαδών τους προειδοποιώντας τους για τις τιμωρίες που θα επιβάλλονταν μετά θάνατον σε όσους δεν τηρούσαν συγκεκριμένους κανόνες και κανονισμούς. (Στους αιώνες που θ’ ακολουθούσαν, η θρησκευτική εικονογραφία του μεσαιωνικού χριστιανισμού που απεικόνιζε τις τιμωρίες της Κόλασης όπως στις σκηνές της Ημέρας της Κρίσεως που ζωγράφισε ο Ιερώνυμος Μπος πρόσθεσε στο άγχος θανάτου μια αιματοβαμμένη εικαστική διάσταση.)

Αν είμαστε θνητοί κι η ψυχή μας δεν ζει μετά τον θάνατό μας, επέμενε ο Επίκουρος, τότε δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε στο επέκεινα της ζωής. Δεν θα έχουμε συνείδηση, δεν θα νιώθουμε θλίψη για τη ζωή που χάσαμε, ούτε θα υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε απ’ τους θεούς. Ο Επίκουρος δεν αρνιόταν την ύπαρξη θεών (ένα τέτοιο επιχείρημα θα τον εξέθετε σε θανάσιμο κίνδυνο, αφού ο Σωκράτης είχε θανατωθεί με την κατηγορία του αιρετικού λιγότερο από έναν αιώνα νωρίτερα),υποστήριζε όμως ότι οι θεοί δεν ασχολούνταν με τη ζωή των ανθρώπων και μας χρησίμευαν μόνο ως πρότυπα γαλήνης και μακαριότητας, προς τα οποία θα έπρεπε να προσβλέπουμε.

Το υπέρτατο τίποτα τον θανάτου

Στο δεύτερο επιχείρημά του ο Επίκουρος υποστηρίζει ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα για μας, γιατί η ψυχή είναι θνητή και τη στιγμή του θανάτου διασκορπίζεται. Αυτό που διασκορπίστηκε δεν έχει ικανότητα αντίληψης, και οτιδήποτε δεν γίνεται αντιληπτό είναι για μας ένα τίποτα. Με άλλα λόγια: όπου είμαι εγώ, δεν είναι ο θάνατος. Όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ. Επομένως, έλεγε ο Επίκουρος, «γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο, αφού δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να τον αντιληφθούμε;»

Η θέση του Επίκουρου έχει την ακριβώς αντίστροφη οπτική απ’ το ευφυολόγημα του Γούντυ Άλλεν:«Δεν φοβάμαι τον θάνατο, απλώς δεν θέλω να είμαι εκεί όταν θα έρθει». Ο Επίκουρος λέει ότι πράγματι δεν θα είμαστε εκεί, ότι δεν θα το ξέρουμε όταν θα συμβεί, γιατί ο θάνατος κι «εγώ» με τίποτα δεν γίνεται να συνυπάρχουμε. Επειδή είμαστε νεκροί, δεν γνωρίζουμε ότι είμαστε νεκροί. Σ’ αυτή την περίπτωση λοιπόν, τι να φοβηθούμε;

Το επιχείρημα της συμμετρίας

Το τρίτο επιχείρημα του Επίκουρου υποστηρίζει ότι η κατάσταση της μη ύπαρξης μετά τον θάνατο είναι η ίδια κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν πριν απ’ τη γέννησή μας. Παρά τις πολλές φιλοσοφικές διαφωνίες γι’ αυτό το αρχαίο επιχείρημα, πιστεύω ότι εξακολουθεί να διατηρεί μεγάλη δύναμη να προσφέρει ανακούφιση στους ανθρώπους που πεθαίνουν.

Απ’ τους πολλούς ανθρώπους που επαναδιατύπωσαν αυτό το επιχείρημα στο πέρασμα των αιώνων, κανείς δεν το έχει πει τόσο όμορφα όσο ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, ο μεγάλος Ρώσος μυθιστοριογράφος, στην αυτοβιογραφία του, Μίλα, μνήμη , η οποία ξεκινάει με τις εξής φράσεις: «Το λίκνο αιωρείται πάνω από μια άβυσσο, κι η κοινή λογική μας λέει ότι η ύπαρξη μας δεν είναι παρά μια σύντομη αναλαμπή φωτός ανάμεσα σε δύο αιωνιότητες σκότους. Παρότι οι δυο τους είναι όμοια δίδυμα, ο άνθρωπος κατά κανόνα βλέπει την προγεννητική άβυσσο με μεγαλύτερη γαλήνη από την άβυσσο προς την οποία κατευθύνεται (με περίπου τεσσερισήμισι χιλιάδες παλμούς την ώρα)»

Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΑΙ

ΘΟΥΚ 4.15.1–4.16.3

Ανακωχή Αθηναίων–Σπαρτιατών μετά τη σύγκρουση στην Πύλο – Οι όροι της ανακωχής

Το 425 π.Χ. ο Δημοσθένης κατέλαβε και οχύρωσε την Πύλο. Θορυβημένοι οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν τη νησίδα Σφακτηρία, ώστε να ελέγχουν τις εισόδους του λιμανιού. Ο αθηναϊκός στόλος κατέφθασε και νίκησε σε ναυμαχία τους Σπαρτιάτες και η σπαρτιατική φρουρά της Σφακτηρίας περιήλθε σε δεινή θέση.

[4.15.1] Ἐς δὲ τὴν Σπάρτην ὡς ἠγγέλθη τὰ γεγενημένα περὶ
Πύλον, ἔδοξεν αὐτοῖς ὡς ἐπὶ ξυμφορᾷ μεγάλῃ τὰ τέλη κατα-
βάντας ἐς τὸ στρατόπεδον βουλεύειν παραχρῆμα ὁρῶντας
ὅτι ἂν δοκῇ. [4.15.2] καὶ ὡς εἶδον ἀδύνατον ὂν τιμωρεῖν τοῖς
ἀνδράσι καὶ κινδυνεύειν οὐκ ἐβούλοντο ἢ ὑπὸ λιμοῦ τι
παθεῖν αὐτοὺς ἢ ὑπὸ πλήθους βιασθέντας κρατηθῆναι,
ἔδοξεν αὐτοῖς πρὸς τοὺς στρατηγοὺς τῶν Ἀθηναίων, ἢν
ἐθέλωσι, σπονδὰς ποιησαμένους τὰ περὶ Πύλον ἀποστεῖλαι
ἐς τὰς Ἀθήνας πρέσβεις περὶ ξυμβάσεως καὶ τοὺς ἄνδρας
ὡς τάχιστα πειρᾶσθαι κομίσασθαι. [4.16.1] δεξαμένων δὲ τῶν στρα-
τηγῶν τὸν λόγον ἐγίγνοντο σπονδαὶ τοιαίδε, Λακεδαιμονίους
μὲν τὰς ναῦς ἐν αἷς ἐναυμάχησαν καὶ τὰς ἐν τῇ Λακωνικῇ
πάσας, ὅσαι ἦσαν μακραί, παραδοῦναι κομίσαντας ἐς Πύλον
Ἀθηναίοις, καὶ ὅπλα μὴ ἐπιφέρειν τῷ τειχίσματι μήτε κατὰ
γῆν μήτε κατὰ θάλασσαν, Ἀθηναίους δὲ τοῖς ἐν τῇ νήσῳ
ἀνδράσι σῖτον ἐᾶν τοὺς ἐν τῇ ἠπείρῳ Λακεδαιμονίους ἐκ-
πέμπειν τακτὸν καὶ μεμαγμένον, δύο χοίνικας ἑκάστῳ Ἀττικὰς
ἀλφίτων καὶ δύο κοτύλας οἴνου καὶ κρέας, θεράποντι δὲ τού-
των ἡμίσεα· ταῦτα δὲ ὁρώντων τῶν Ἀθηναίων ἐσπέμπειν
καὶ πλοῖον μηδὲν ἐσπλεῖν λάθρᾳ· φυλάσσειν δὲ καὶ τὴν
νῆσον Ἀθηναίους μηδὲν ἧσσον, ὅσα μὴ ἀποβαίνοντας, καὶ
ὅπλα μὴ ἐπιφέρειν τῷ Πελοποννησίων στρατῷ μήτε κατὰ
γῆν μήτε κατὰ θάλασσαν. [4.16.2] ὅτι δ’ ἂν τούτων παραβαίνωσιν
ἑκάτεροι καὶ ὁτιοῦν, τότε λελύσθαι τὰς σπονδάς. ἐσπεῖσθαι
δὲ αὐτὰς μέχρι οὗ ἐπανέλθωσιν οἱ ἐκ τῶν Ἀθηνῶν Λακε-
δαιμονίων πρέσβεις· ἀποστεῖλαι δὲ αὐτοὺς τριήρει Ἀθηναίους
καὶ πάλιν κομίσαι. ἐλθόντων δὲ τάς τε σπονδὰς λελύσθαι
ταύτας καὶ τὰς ναῦς ἀποδοῦναι Ἀθηναίους ὁμοίας οἵασπερ
ἂν παραλάβωσιν. [4.16.3] αἱ μὲν σπονδαὶ ἐπὶ τούτοις ἐγένοντο,
καὶ αἱ νῆες παρεδόθησαν οὖσαι περὶ ἑξήκοντα, καὶ οἱ πρέ-
σβεις ἀπεστάλησαν.

***
[4.15.1] Όταν έφτασαν τα νέα στη Σπάρτη για ό,τι είχε συμβεί γύρω στην Πύλο αποφάσισαν, γιατί το θεώρησαν σα μεγάλη συμφορά, να κατεβούν οι αρχές αμέσως στο στρατόπεδο και να συσκεφτούνε βλέποντας την κατάσταση κι αποφασίζοντας ό,τι τους φανεί καλύτερο. [4.15.2] Κι όταν είδαν πως ήταν αδύνατο να βοηθήσουν τους άντρες τους στο νησί και δεν ήθελαν να το ρισκάρουν, είτε να πάθουν αυτοί από την πείνα είτε να αναγκαστούν από τον αριθμό των εχτρών να υποταχτούν, αποφάσισαν, αφού πρώτα κάνουνε σπονδές με τους στρατηγούς των Αθηναίων, αν το δεχτούν αυτοί, ως για τις επιχειρήσεις κοντά στην Πύλο, να στείλουν ύστερα αντιπροσώπους στην Αθήνα για συνομολόγηση ειρήνης, και να πασκίσουν όσο γινόταν πιο γρήγορα να φέρουν πίσω τους στρατιώτες τους.

[4.16.1] Κι όταν δέχτηκαν οι στρατηγοί τις προτάσεις τους έγινε ανακωχή με τους ακόλουθους όρους: οι Λακεδαιμόνιοι από τη μια μεριά να παραδόσουν στους Αθηναίους όλα τα καράβια που μ' αυτά είχαν ναυμαχήσει κι' όσα άλλα βρίσκονταν στη Λακωνική, αν ήταν πολεμικά, φέρνοντάς τα στην Πύλο, και να μη χτυπήσουν το οχύρωμα μ' ένοπλες δυνάμεις ούτε από τη στεριά ούτε από τη θάλασσα, οι Αθηναίοι πάλι να επιτρέπουν στους Λακεδαιμονίους από την ξηρά να στέλνουν στους άντρες στο νησί τρόφιμα ορισμένου βάρους, δυο Αττικούς χοίνικες ζυμωμένο αλεύρι για κάθε άντρα και δυο κοτύλες κρασί, και κρέας, για κάθε όμως υπηρέτη τα μισά απ' αυτά· και να τα στέλνουν μπροστά στα μάτια των Αθηναίων, αλλά κανένα πλοίο να μην πηγαίνει εκεί κρυφά· κ' οι Αθηναίοι να μην περιπολούν γι' αυτό λιγότερο γύρω απ' το νησί, φτάνει να μην κάνουν απόβαση εκεί και να μην επιτεθούν ένοπλα στο Πελοποννησιακό στρατόπεδο ούτε από τη στεριά ούτε από τη θάλασσα. [4.16.2] Ο,τιδήποτε απ' αυτά κι αν παραβούν, είτε οι Λακεδαιμόνιοι, είτε οι Αθηναίοι, ας είναι και το παραμικρό, να θεωρούνται οι σπονδές ακυρωμένες. Και να λογίζονται πως έχουνε συμφωνηθεί όσο να γυρίσουν οι πρέσβεις των Λακεδαιμονίων από την Αθήνα· και να τους πάει και να τους ξαναφέρει από κει Αθηναϊκό πολεμικό. Όταν όμως γυρίσουν να έχει λήξει η συμφωνία αυτή και οι Αθηναίοι να επιστρέψουν τα καράβια στην ίδια κατάσταση που τα παρέλαβαν. [4.16.3] Κλείστηκε λοιπόν η συμφωνία μ' αυτούς τους όρους, και παραδόθηκαν τα καράβια, κάπου εξήντα, και στάλθηκαν οι πρέσβεις.