Το Ἑλένης ἐγκώμιον, ένα από τα ελάχιστα έργα σοφιστών που σώζονται ολόκληρα, στην ουσία δεν είναι εγκώμιο αλλά "υπεράσπιση" της Ελένης. Πρόκειται για ρητορική επίδειξη, γραμμένη σε αττική διάλεκτο και στο γνωστό, περίτεχνο ύφος του Γοργία, ο οποίος πρωτοήρθε στην Αθήνα το 427 π.Χ. ως απεσταλμένος της πατρίδας του (των Λεοντίνων). Έχει διατυπωθεί η εικασία ότι το έργο περιλαμβανόταν στην τέχνη (εγχειρίδιο ρητορικής) που φέρεται να είχε γράψει ο Γοργίας.
Στο Ἑλένης ἐγκώμιον ο Γοργίας αναλαμβάνει να αποδείξει ότι η Ελένη δεν ευθύνεται που ακολούθησε τον Πάρη, όποιος και αν ήταν ο λόγος. Εισαγωγικά απαριθμούνται τέσσερις παράγοντες στους οποίους θα μπορούσε να αποδοθεί η ευθύνη για την απόφασή της: 1) οι θεοί και η τύχη, 2) η βία, 3) ο πειστικός λόγος και 4) ο έρωτας. Στη συνέχεια ο Γοργίας εξετάζει έναν ένα με τη σειρά τους τέσσερις αυτούς παράγοντες και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι και στις τέσσερις περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με δυνάμεις πολύ πιο ισχυρές από τη θέληση ενός ανθρώπου.
*** [1] Ευκοσμία είναι για την πόλη οι γεροί άντρες, για το σώμα η ομορφιά, για την ψυχή η σοφία, για την πράξη η αρετή, για το λόγο η αλήθεια· τα αντίθετά τους ακοσμία. Τον άντρα και τη γυναίκα, το λόγο και την πράξη, την πόλη και το πράγμα που αξίζουν τον έπαινο πρέπει με επαίνους να τα τιμάμε, ενώ τα ανάξια να τα κατακρίνουμε· γιατί είναι εξίσου σφάλμα όσο και αμάθεια να κατακρίνει κανείς τα αξιέπαινα και να επαινεί τα αξιοκατάκριτα.
[2] Ο ίδιος άνθρωπος λοιπόν είναι που πρέπει και να πει σωστά αυτό που πρέπει, και να αντικρούσει όσους κατακρίνουν την Ελένη, μια γυναίκα για την οποία έχει υπάρξει ομόφωνη και ομόψυχη και η γνώμη όσων έχουν ακούσει τους ποιητές, αλλά και η φήμη του ονόματός της, το οποίο έχει καταστεί υπόμνηση συμφορών. Εγώ όμως θέλω, προσδίδοντας κάποια λογική στον λόγο μου, από τη μια μεριά αυτήν να την απαλλάξω από το να δέχεται κατηγορίες άδικες, και από την άλλη να καταδείξω ότι αυτοί που την κατακρίνουν λένε ψέματα· και δείχνοντας την αλήθεια να σταματήσω την αμάθεια.
[3] Δεν είναι άγνωστο, ούτε καν σε λίγους, πως η γυναίκα την οποία αυτός ο λόγος αφορά είναι, ως προς τη φύση και την καταγωγή της, πρώτη από τους πρώτους, άντρες και γυναίκες. Είναι γνωστό ότι μητέρα της ήταν η Λήδα και πατέρας της, ο πραγματικός, ένας θεός, ενώ ο υποτιθέμενος, ένας θνητός, ο Τυνδάρεως και ο Δίας —από τους οποίους ο ένας πιστεύτηκε ότι ήταν επειδή πράγματι ήταν, ενώ ο άλλος λέχθηκε ότι ήταν επειδή το ισχυρίστηκε— και ο ένας ήταν ο ισχυρότερος από τους ανθρώπους, ο άλλος κυρίαρχος των πάντων.
[4] Έχοντας απ᾽ αυτούς γεννηθεί, είχε ομορφιά όση οι θεοί, που την δέχτηκε και δεν την έκρυψε· προκάλεσε σε πάρα πολλούς πάρα πολύ ερωτικό πάθος, και με ένα σώμα συγκέντρωσε σώματα πολλών ανδρών που είχαν επιδιώξεις μεγάλες για μεγάλους στόχους· απ᾽ αυτούς άλλοι είχαν μεγάλο πλούτο, άλλοι ένδοξη παλαιά γενιά, άλλοι την ευρωστία της δικής τους αλκής, άλλοι τη δύναμη της κατακτημένης σοφίας· και όλοι έρχονταν οδηγημένοι από άμιλλα ερωτική και φιλοδοξία απαράμιλλη.
[5] Δεν θα αναφερθώ στο ποιός και γιατί και πώς ικανοποίησε τον έρωτά του παίρνοντας την Ελένη· γιατί το να λέει κανείς σ᾽ αυτούς που ξέρουν αυτά που γνωρίζουν είναι πειστικό, δεν φέρνει όμως ευχαρίστηση. Αφήνω τώρα με το λόγο μου τον τότε χρόνο και θα προχωρήσω στην αρχή του μελλοντικού μου λόγου· θα εκθέσω τις αιτίες για τις οποίες ήταν πιθανό να έγινε το ταξίδι της Ελένης στην Τροία.
[6] Έκανε όσα έκανε είτε από θέλημα της Τύχης και απόφαση των θεών και της Ανάγκης προσταγή, είτε επειδή αρπάχτηκε με τη βία, είτε επειδή πείσθηκε με λόγια, είτε επειδή από τη θωριά ερωτεύτηκε. Αν λοιπόν είναι το πρώτο, πρέπει την ευθύνη να την έχει μόνο ο υπαίτιος· γιατί είναι αδύνατον η προαπόφαση του θεού να εμποδιστεί από την ανθρώπινη προνοητικότητα. Αφού από τη φύση του το ανώτερο δεν εμποδίζεται από το κατώτερο, παρά το κατώτερο κυριαρχείται και καθοδηγείται από το ανώτερο, και το ανώτερο κυβερνά ενώ το κατώτερο ακολουθεί. Αλλά ο θεός είναι ανώτερος από τον άνθρωπο και ως προς τη βία και ως προς τη σοφία και ως προς τα υπόλοιπα. Αν λοιπόν πρέπει να αποδώσουμε την ευθύνη στην Τύχη και στο θεό, την Ελένη πρέπει οπωσδήποτε να την απαλλάξουμε από την καταισχύνη.
Η ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ, Η ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η συμβολή των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων στην πρόοδο του ανθρώπινου πνεύματος είναι δεδομένη. Οι απόψεις τους, που αποτελούν διαχρονικές διδαχές, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις μπορούν να δημιουργήσουν το καλύτερα εφαρμόσιμο πλαίσιο έρευνας και εκπαίδευσης στις Βιολογικές Επιστήμες.
Ο Σωκράτης ο Αθηναίος, ο Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης και ο Επίκουρος ο Αθηναίος είναι τρεις μεγάλοι φιλόσοφοι, που προσπάθησαν να διερευνήσουν τις σημαντικές έννοιες της Ζωής και της Φύσης με σκοπό την εκπαίδευση των συνανθρώπων τους. Οι φιλοσοφικές απόψεις και η παιδαγωγική προσέγγιση των τριών φιλοσόφων διέφεραν σε σημαντικά σημεία.
Οι βιογραφίες τους περιλαμβάνονται στο έργο του Διογένη Λαέρτιου «Βίοι Φιλοσόφων», αλλά οι πρωτογενείς πηγές σχετικά με τις απόψεις των τριών φιλοσόφων διαφέρουν ως προς την ποσότητα και την αυθεντικότητά τους. Ο εσωτεριστής Σωκράτης δεν έγραψε τίποτα, αλλά γνωρίζουμε τις απόψεις του κυρίως από τα έργα των μαθητών του Πλάτωνα και Ξενοφώντα. Πολλά από τα έργα του πολυγραφότατου πανεπιστήμονα Αριστοτέλη έχουν σωθεί. Αντίθετα, η μεγάλη πλειοψηφία των έργων του επίσης πολυγραφότατου και φιλάνθρωπου Επίκουρου έχουν χαθεί και μόνο τρεις επιστολές του και ένας κατάλογος των βασικότερων απόψεών του («Κύριαι δόξαι») έχουν διασωθεί από τον βιογράφο του Διογένη Λαέρτιο.
Σε αυτό το δοκίμιο θα καταγραφούν περιληπτικά τα βασικά σημεία της κοσμοθεωρίας, της διερευνητικής προσέγγισης της ζωής και της εκπαιδευτικής μεθοδολογίας του κάθε φιλοσόφου. Στη συνέχεια, θα γίνει προσπάθεια σύγκρισης των προβλέψεών τους με τα ευρήματα της σύγχρονης επιστημονικής γνώσης καθώς και εκτίμηση της συμβολής τους στην καλύτερη δυνατή έρευνα και εκπαίδευση στις Βιολογικές Επιστήμες.
2. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ (470-399 π.Χ.)
2.1. Η φιλοσοφία του Σωκράτη
Ο Σωκράτης πίστευε ότι η άυλη ψυχή και το υλικό σώμα είναι δύο διαφορετικές υποστάσεις. Ο αισθητός υλικός κόσμος, που οι άνθρωποι βλέπουν και αγγίζουν είναι ένα σκιώδες είδωλο του μοναδικού αληθινού κόσμου των ιδεών. Ένας δημιουργός θεός έφτιαξε τον υλικό κόσμο με βάση τις ιδέες, που είναι αιώνιες και οι μόνες αληθινά υπαρκτές. Όποτε το κρίνει σωστό ο μοναδικός θεός παρεμβαίνει στον κόσμο, δηλαδή υπάρχει θεία πρόνοια.
Η ψυχή είναι η έδρα των νοητικών λειτουργιών αλλά και της ηθικής συνείδησης. Ο Σωκράτης πίστευε ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας τη λογική του, την ενδοσκόπηση και τη διαλεκτική μπορεί να γνωρίσει τις σταθερές και αναλλοίωτες αρχές που θα τον οδηγήσουν στο Αγαθό, δηλαδή την αρετή της δίκαιης διαβίωσης. Δεν μαθαίνουμε τίποτα, αλλά απλώς θυμόμαστε ό, τι γνώριζε η αθάνατη ψυχή μας όταν βρισκόταν στον κόσμο των ιδεών. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου προορίζεται μετά από μια σειρά μετενσαρκώσεων να ενωθεί με το αιθέριο σώμα των άστρων.
Η μελέτη της Φύσης δεν έχει να προσφέρει τίποτα κατά τον Σωκράτη, επειδή ο υλικός κόσμος είναι μια σκιά και οι αισθήσεις μάς απατούν. Πίστευε ότι δεν χρειάζεται να μελετάμε τα ουράνια φαινόμενα γιατί δεν θα μάθουμε ποτέ τη φύση τους, την οποία θα γνωρίζαμε αν ήθελε o θεός να την γνωρίζουμε. Η άποψη του Σωκράτη συμπυκνώνεται στο ρητό «πίστευε και μη ερεύνα».
2.2. Η βιολογική έρευνα κατά τον Σωκράτη
Ο Σωκράτης πίστευε ότι δεν χρειάζεται να διερευνούμε ούτε τα φυσικά και τα βιολογικά φαινόμενα, αφού θα γνωρίζαμε και γι’ αυτά αν ήθελε ο θεός. Θεωρούσε βέβαιη την αιώνια ύπαρξη των ψυχών και τους διαρκείς κύκλους μετενσάρκωσής τους. Στο τέλος της ζωής του ο Σωκράτης είπε: «Είμαι πεπεισμένος πως υπάρχει αληθινά αυτό που λέμε ζεις ξανά και πως οι ζωντανοί προέρχονται από τους νεκρούς».
Σύμφωνα με το μαθητή του Πλάτωνα, ο Σωκράτης υποστήριζε ότι μια αγνή ψυχή ενός αριστοκράτη άνδρα λόγω των υλικών επιθυμιών μπορεί να ξεπέσει στην επόμενη μετενσάρκωση σε φτωχό άνδρα. Αν η ψυχή παγιδευτεί απελπιστικά σε υλικές επιθυμίες, υποβιβάζεται στις επόμενες ζωές διαδοχικά σε δούλο άνδρα, σε γυναίκα και στη συνέχεια σε ζώα. Οι λαίμαργοι και οι αλκοολικοί μπορούν να γεννηθούν γαϊδούρια, οι βίαιοι και οι άδικοι σαν λύκοι και γεράκια και όσοι παρασύρονται τυφλά από τα κοινωνικά γεγονότα σαν μέλισσες και μυρμήγκια. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η ψυχή αποκτά ξανά τη δυνατότητα να επανέλθει σε ανθρώπινη μορφή με ανανεωμένη την ευκαιρία να απελευθερωθεί από τον κύκλο μετενσαρκώσεων και να ενωθεί με τα άστρα.
2.3. Η παιδαγωγική προσέγγιση του Σωκράτη
Ο Σωκράτης προσποιείτο ότι δεν γνωρίζει τίποτα, αλλά ότι ήθελε να μάθει τι είναι καλό και κακό, όσιο και ανόσιο, θάρρος και δειλία. Ο φιλόσοφος εφάρμοζε την διαλεκτική μέθοδο, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος με ερωτήσεις και απαντήσεις μπορεί να προσεγγίσει την αλήθεια φτάνοντας στη γνώση που έχει ήδη μέσα του. Με τη χρήση των επίμονων και σαφών ερωτήσεων έκανε το συνομιλητή του να βάζει το νου του σε κίνηση, να γεννάει σκέψεις, ιδέες, απορίες για το πώς να ενεργεί στη ζωή του, πώς να κρίνει τους άλλους και τον εαυτό του. Κατά συνέπεια δίδασκε την αυτογνωσία και αναζητούσε την αιώνια αλήθεια της ηθικής, της δικαιοσύνης και του θείου.
Στα θετικά σημεία του Σωκράτη ήταν η διατύπωση της περιέργειας (που αποτελεί το πρώτο βήμα της έρευνας) και το γεγονός ότι άνοιξε το δρόμο για τη θεμελίωση της Ηθικής ως μέρους της Φιλοσοφίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Σωκράτης ήταν ένας από τους πρώτους μεγάλους παιδαγωγούς της ανθρωπότητας, καθώς προώθησε την αυτοδιδασκαλία καθιστώντας το δάσκαλο καθοδηγητή και όχι μεταδότη γνώσεων.
Αρνητικό του σημείο ήταν ότι οι ερωταποκρίσεις δεν κατέληγαν στην εξαγωγή λογικών συμπερασμάτων ή στην απόκτηση αντικειμενικής γνώσης της πραγματικότητας («ένα πράγμα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω τίποτα»
3. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (384-322 π.Χ.)
3.1. Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη
Ο ιδρυτής της Περιπατητικής Σχολής Αριστοτέλης πίστευε σε έναν υλικοπνευματικό κόσμο που είχε δημιουργηθεί τελεολογικά και ντετερμινιστικά από μία αλυσίδα αιτίου-αιτιατού με έναρξη το θεϊκό πρώτο κινούν ακίνητο. Με μία σειρά λογικών συλλογισμών είχε καταλήξει ότι υπάρχουν 47 ή 55 θεοί ως πρωταρχικά αίτια. Δεν υπάρχει άλλη θεϊκή παρέμβαση (θεία πρόνοια) στον κόσμο. Με τη βοήθεια των αισθήσεων, που είναι αξιόπιστες, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρήσει και με τη λογική να κατανοήσει το σκοπό της ύπαρξης όλων των πραγμάτων στον κόσμο. Η Φύση μπορεί να κατανοηθεί σε μεγάλο βαθμό, αφού καταγραφούν και κατηγοριοποιηθούν με μεγάλη σχολαστικότητα όλες οι γνώσεις, εκτός από κάποια αξιώματα τα οποία πρέπει να γίνουν αποδεκτά χωρίς να αποδειχθούν.
Ο κόσμος αποτελείται από τα τέσσερα στοιχεία φωτιά, νερό, γη και αέρα, τα οποία μέσω της μετουσίωσης μετατρέπονται το ένα στο άλλο. Επιπλέον, στον κόσμο υπάρχει σε μικρή ποσότητα και μία πέμπτη θεϊκή ουσία, ο αιθέρας (πεμπτουσία), που αποτελεί και συστατικό της ανθρώπινης ψυχής. Ο αιθέρας είναι αγέννητος, άφθαρτος, αναλλοίωτος. Ο κόσμος είναι στατικός και αποτελείται από την επίπεδη γη με το στερέωμα, δηλαδή το θόλο όπου είναι καρφωμένα τα άστρα, ο ήλιος και η σελήνη. Ο άνθρωπος είναι ο ανώτερος και τελειότερος ζωντανός οργανισμός. Η ψυχή του ανθρώπου είναι ιδιότητα του σώματός του και διαλύεται μετά τον θάνατο.
Ο σκοπός του ανθρώπου είναι η τελειοποίηση των δυνατοτήτων του. Ο Αριστοτέλης δεχόταν ότι η ανθρώπινη φύση ελκύεται από την ηδονή, αλλά θεωρούσε ανώτερη την ηδονή που πηγάζει από τις πνευματικές ενασχολήσεις και τη μάθηση. Οι ανθρώπινες ενέργειες αποσκοπούν στην ευδαιμονία, την οποία θεωρούσε ως «δραστηριότητα της ψυχής σύμφωνα με την αρετή, που έχει ένα ώριμο πρόσωπο». Για τα πάντα προτιμούσε τη χρυσή μεσότητα. Για παράδειγμα, η αρετή που κυριαρχεί στα πάθη παίζει ρυθμιστικό ρόλο ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη.
3.2. Η βιολογική έρευνα κατά τον Αριστοτέλη
Ο Αριστοτέλης υπήρξε πολυγραφότατος και τα έργα του είχαν ως αντικείμενο τη Λογική, την Ηθική, την Πολιτική, τη Φυσική και κυρίως τη Βιολογία, η οποία κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος των ερευνών του. Οι βιολογικές μελέτες του βασίζονταν σε δείγματα ζώων και φυτών που μάζεψε ο ίδιος στη Μικρά Ασία, στη Λέσβο, στην Πέλλα και την Αθήνα, αλλά και πολλά που του έστειλε ο μαθητής του Μέγας Αλέξανδρος από μακρινές χώρες. Στηρίχθηκε σε προσωπικές παρατηρήσεις και ανατομικές μελέτες που διεξάγονταν με μεθοδικότητα και ταξινόμησε με εκπληκτική οξυδέρκεια ένα μεγάλο αριθμό πληροφοριών.
Τα βιολογικά έργα του είναι τα “Περί Ζώων Ιστορίαι” (το αρχαιότερο γνωστό βιολογικό κείμενο), “Περί Ζώων Μορίων”, “Περί Ζώων Γενέσεως”, “Περί Ζώων Πορείας”, “Περί Ψυχής”, “Μικρά Φυσικά”, “Περί Ζώων Κινήσεως” και “Περί Φυτών”. Κατά τον Αριστοτέλη οι ζωντανοί οργανισμοί αποτελούν μία ιεραρχική πυραμίδα με κορυφαίο τον άνδρα και μετά τη γυναίκα, τα θηλαστικά, τα άλλα ζώα και τελευταία τα φυτά, που είναι εκφυλισμένα ζώα.
Η συμβολή του Αριστοτέλη στις Βιολογικές Επιστήμες είναι τεράστια. Ο Σταγειρίτης φιλόσοφος θεωρείται ο πατέρας της Ζωολογίας αλλά και της Ψυχολογίας. Ειδικότερα, η συμβολή του στην βιολογική κατάταξη των ζωντανών οργανισμών ήταν ότι τεκμηρίωσε την έννοια του είδους με πολλούς ελεγχόμενους χαρακτήρες και το καθιέρωσε ως βασική μονάδα κατάταξης, καθιέρωσε πολυάριθμες ταξινομικές ομάδες κατηγοριών που διατηρούνται και σήμερα και έθεσε τη βάση της ζωολογικής ονοματολογίας, με βάση τα εμφανή και μοναδικά χαρακτηριστικά των ζώων. Ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούνται διεθνώς τα ονόματα που έδωσε σε διάφορα ζώα, όπως κολεόπτερα, δίπτερα, πάνθηρ, λυγξ και πολλά άλλα.
Ένα από τα αρνητικά του Αριστοτέλη ήταν η πεποίθηση ότι «όλα στη Φύση έχουν κάποιο σκοπό». Αντίθετα ο διάδοχός του στην Περιπατητική Σχολή Θεόφραστος αρνήθηκε να δεχθεί την τελεολογία του Αριστοτέλη, επειδή παρατήρησε ότι στη Φύση υπάρχουν πολλά περιττά πράγματα (π.χ. οι μαστοί στα αρσενικά ζώα). Με αυτό το σκεπτικό, δεν δέχθηκε την άποψη του δασκάλου του ότι τα φυτά είναι εκφυλισμένα ζώα. Ο Θεόφραστος θεωρείται ο ιδρυτής της Βοτανικής επειδή περιέγραψε αναλυτικά τα γνωστά φυτά της εποχής του και τα ταξινόμησε ως ξεχωριστούς βιολογικούς οργανισμούς από τα ζώα.
3.3. Η παιδαγωγική προσέγγιση του Αριστοτέλη
Σκοπός της μάθησης σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι η επίτευξη της τελείωσης, η οποία έγκειται στην πραγμάτωση των ιδιαίτερων δυνατοτήτων της νόησης που διαθέτει ο άνθρωπος. Η τελείωση του ανθρώπου ("εντελέχεια") ταυτίζεται με την ευδαιμονία, η οποία εκτός από την ευχαρίστηση από την απόλαυση υλικών ή πνευματικών αγαθών, επιδιώκει και την άσκηση της αρετής στην πράξη. Οι άριστοι και ευδαίμονες πολίτες, που διακρίνουν το ορθό και το αληθές και έχουν κατακτήσει την αρετή, αποτελούν τη βάση για την ευδαιμονία της πόλεως. Η εκπαίδευση που αποκτούν τους βοηθά να γίνουν καλύτεροι μέσα από τον ορθολογισμό και την ορθοπραξία.
Η παιδαγωγική του Αριστοτέλη βασιζόταν στην προφορική ανάπτυξη ενός θέματος από το δάσκαλο-αυθεντία, που κατείχε την αδιαμφισβήτητη γνώση και την πρακτική εμπειρία και τη μετέδιδε προς τους μαθητές του. Την προφορική διδασκαλία μπορεί να συμπλήρωνε και η πρακτική ανατομική επίδειξη.
Ο Επίκουρος ο Αθηναίος συνδύασε τη Φυσική του Δημόκριτου του Αβδηρίτη και την Ηθική του Αριστοτέλη του Σταγειρίτη, αλλά και μετεξέλιξε τις ιδέες τους δημιουργώντας μια συνεπή κοσμοθεωρία χωρίς εννοιολογικά κενά. Ο φιλόσοφος δέχθηκε τη δημοκρίτεια ατομική θεωρία, σύμφωνα με την οποία όλα στη Φύση αποτελούνται από άφθαρτα άτομα και κενό. Το σύμπαν είναι αιώνιο («τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα»), η συνολική ύλη διατηρείται, αλλά αλλάζει διαρκώς μορφές, αφού ο αριθμός των ατόμων είναι άπειρος, όπως και οι συνδυασμοί τους στην αιωνιότητα, που δημιουργούν εξελικτικά ήλιους, σφαιρικούς κόσμους (πλανήτες), βράχους και ζωντανούς οργανισμούς. Οι θεοί υπάρχουν μέσα σε μακάρια αθανασία, αλλά δεν ασχολούνται μαζί μας (δεν υπάρχει θεία πρόνοια), όπως δείχνει η ανθρώπινη εμπειρία. Δεν πρέπει να τους φοβόμαστε αλλά να προσπαθούμε να τους μιμηθούμε στην αρετή και την ευδαιμονία.
Ο Επίκουρος άφησε κάποια θέση για το τυχαίο στην αναγκαιότητα των φυσικών νόμων. Εκτός από τις φυσιολογικές ισοταχείς κινήσεις των ατόμων και τις κινήσεις μετά από σύγκρουση με άλλα άτομα, υποστήριξε την ύπαρξη της σπάνιας τυχαίας παρέκκλισης κάποιου ατόμου σε απρόβλεπτο χρόνο, που σπάει τη ντετερμινιστική αλυσίδα αίτιου-αιτιατού και επιτρέπει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Ο φιλόσοφος δέχθηκε ότι αφού ο άνθρωπος είναι μία κατασκευή από άτομα, ακολουθεί τους ίδιους φυσικούς νόμους δημιουργίας, εξέλιξης και φθοράς όπως όλα τα συσσωματώματα ατόμων. Υιοθετώντας τη βιολογική προσέγγιση του Αριστοτέλη, αποδέχθηκε την αξιοπιστία των αισθήσεων ως βάση της πληροφόρησής μας για το περιβάλλον, εφόσον έτσι προσαρμοστήκαμε κατά την πορεία της Εξέλιξης για να ζήσουμε στο συγκεκριμένο κόσμο. Επιπλέον, όπως και ο Αριστοτέλης, θεώρησε ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι ιδιότητα του σώματός του και διαλύεται μετά τον θάνατο.
Ο Επίκουρος αναγνώρισε τη φυσική τάση του ανθρώπου για την επιδίωξη της ηδονής και την αποφυγή του πόνου. Η φρόνηση βοηθά τον άνθρωπο να επιλέγει εκείνες τις ηδονές που δεν θα τον βλάψουν επιφέροντας πόνο αντί για ευχαρίστηση. Συμφώνησε με τον Αριστοτέλη ότι ο σκοπός της ζωής είναι η ευδαιμονία, την οποία όρισε ως «ηδονική κατάσταση απουσίας του σωματικού πόνου και της ψυχικής ταραχής», κατά συνέπεια εφικτή για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από το φύλο και την κοινωνική τους θέση. Η κατάσταση ευτυχίας μπορεί να επιτευχθεί με τη συνειδητοποίηση της φύσης του ανθρώπου και του σύμπαντος, την απελευθέρωση από τους αβάσιμους φόβους, τη φρόνηση για τη συνετή ικανοποίηση των φυσικών αναγκών, τη συναισθηματική ισορροπία και το συμμετοχικό αγαθό της φιλίας.
4.2. Η βιολογική έρευνα κατά τον Επίκουρο
Ο Επίκουρος δέχθηκε την αξιοπιστία των αισθήσεων σύμφωνα με τη βιολογική προσέγγιση του Αριστοτέλη, αλλά περιέγραψε τους μηχανισμούς της αίσθησης με βάση την ατομική θεωρία. Άτομα από το περιβάλλον ερεθίζουν ειδικούς υποδοχείς στα αισθητήρια όργανά μας έτσι ώστε μπορούμε να βλέπουμε, να ακούμε, να γευόμαστε. Η υλικότητα των αισθήσεων αποδεικνύεται από την κατάργησή τους μετά το θάνατο. Αναγνώρισε ότι η συμπεριφορά του ανθρώπου εξαρτάται φυσιολογικά από τα ένστικτα (π.χ. ικανοποίηση της πείνας), τα συναισθήματα (π.χ. ευχαρίστηση) και τις νοητικές λειτουργίες (π.χ. δημιουργική φαντασία).
Προώθησε το βιολογικό τρόπο σκέψης προτείνοντας τη γένεση της ζωής στην αρχέγονη γη, την κληρονομικότητα των βιολογικών χαρακτηριστικών μέσω επικρατητικών και υπολειπόμενων σπερμάτων, την Εξέλιξη των ζωντανών οργανισμών και την επιβίωση εκείνων με την καλύτερη προσαρμογή στο περιβάλλον τους. Ο Επίκουρος θεώρησε βέβαιο ότι υπάρχουν πολλοί σφαιρικοί κόσμοι (πλανήτες), που μπορεί να μοιάζουν ή όχι με τη γη, στους οποίους υπάρχουν ζωντανοί οργανισμοί, δηλαδή μίλησε για ύπαρξη εξωγήινης ζωής!
Η μεθοδολογία του φιλοσόφου ήταν να αποδέχεται ως πιθανή κάθε θεωρία που εξηγούσε ένα φαινόμενο, αποδεχόμενος ως βέβαιη γνώση μόνο ό, τι είναι ολοφάνερο σύμφωνα με τη μαρτυρία των αισθήσεων ή του νόμου της αναλογίας. Επιπλέον, μίλησε και για τα δύο σφάλματα που αναγνωρίζει η επιστημονική μεθοδολογία: το τυχαίο και το συστηματικό. Προσπαθώντας να κατανοήσει την πραγματικότητα, ο Επίκουρος έκτισε τα θεμέλια της αντικειμενικής επιστημονικής έρευνας, η οποία βασίζεται στην πειραματική παρατήρηση. Ο διάδοχος του Θεόφραστου στην Περιπατητική Σχολή Στράτωνας άρχισε να καταστρώνει πειράματα για να ελέγξει τις απόψεις του Επίκουρου, που ήταν σύγχρονός του στην Αθήνα. Για πρώτη φορά στην Ιστορία πραγματοποιούνται και καταγράφονται πειράματα, π.χ. επιβεβαίωση ότι ο αέρας έχει υλική υπόσταση, αναποδογυρίζοντας ένα άδειο δοχείο μέσα σε νερό και παρατηρώντας τις φυσαλίδες που αναδύονται. Ο Στράτωνας τελικά θα δεχθεί ότι όλα στη Φύση αποτελούνται από μικροσκοπικά αόρατα σωματίδια και κενό.
4.3. Η παιδαγωγική προσέγγιση του Επίκουρου
O Επίκουρος θεώρησε την αφιλοκερδή και ειλικρινή φιλία ως την υπέρτατη ανθρώπινη σχέση και βάση της ευτυχισμένης ζωής. Η σχέση με τους μαθητές του βασιζόταν στη φιλία, την ψυχική ηρεμία και τον αμοιβαίο σεβασμό. Ο έμπειρος δάσκαλος έπρεπε να βοηθήσει τους νεότερους φίλους του να βαδίσουν τον ίδιο δρόμο της φρόνησης και της γνώσης. Χρησιμοποιούσε βιωματική προσέγγιση της γνώσης με τη βοήθεια των αισθήσεων και της εμπειρίας.
Ο Επίκουρος πρέσβευε ότι με την επιστημονική γνώση ο άνθρωπος καταπολεμά τους ανυπόστατους φόβους και οδηγείται στην ευδαιμονία. Η γνώση βρίσκεται με τη βοήθεια των αισθήσεων και όχι με τις διάφορες θεωρίες. Ο στόχος είναι η ευχαρίστηση που είναι ταυτόχρονη με την απόκτηση γνώσεων.
5. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΝ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Η φιλοσοφική άποψη του Σωκράτη είναι κυρίως ιδεαλιστική, ενώ εκείνες του Αριστοτέλη και του Επίκουρου είναι πιο φυσιοκρατικές. Ειδικότερα η φιλοσοφία του Επίκουρου, η οποία περιλαμβάνει την ατομική θεωρία, την κοσμολογία και την Εξέλιξη των ειδών είναι εκείνη που προσεγγίζει περισσότερο την σύγχρονη Επιστήμη.
Η βιολογική έρευνα απορρίπτεται από την ιδεαλιστική φιλοσοφία του Σωκράτη (εκτός από την Ηθική), ενώ ο Αριστοτέλης με την αποδοχή των αισθήσεων θεμελιώνει τη Ζωολογία και τη βιολογική έρευνα, που συνεχίζει στη Βοτανική ο Θεόφραστος. Ο Επίκουρος με τις θεωρίες του για την Εξέλιξη των ειδών, την κληρονομικότητα των βιολογικών χαρακτηριστικών και τους σωματιδιακούς μηχανισμούς των αισθήσεων προσφέρει το υπόβαθρο της μοριακής βάσης της ζωής (Μοριακή Βιολογία). Επιπλέον, ο Επίκουρος συνδέει την ελεύθερη βούληση με το τυχαίο (την ύπαρξη του οποίου υποστηρίζει και η αρχή απροσδιοριστίας της κβαντικής φυσικής) και θέτει τις μεθοδολογικές βάσεις της πειραματικής Επιστήμης γενικότερα.
Με την παιδαγωγική προσέγγισή του, ο Σωκράτης μπορεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον του συνομιλητή του και να τον κατευθύνει στην ενδοσκόπηση και στην αναζήτηση της αλήθειας, αλλά δεν προσφέρει ουσιαστική γνώση και κατανόηση για τη φύση της ζωής και του ανθρώπου. Αντίθετα, ο Αριστοτέλης έχει συγκεκριμένο παιδαγωγικό σκοπό που οδηγεί στην πνευματική και ηθική τελείωση του ανθρώπου με τη συμβολή του ορθολογισμού. Η παιδαγωγική αξία της διδασκαλίας του Επίκουρου είναι μεγάλη, επειδή η βιωματική απόκτηση της επιστημονικής γνώσης μέσα σε συνθήκες φιλίας και πνευματικής απόλαυσης οικοδομεί τη φρόνηση του ανθρώπου απομακρύνοντας τους ανυπόστατους φόβους και τον οδηγεί σε κατάσταση ευδαιμονίας.
Συμπερασματικά, ο Σωκράτης με την απορητική στάση του φαίνεται να αντιστοιχεί πνευματικά στην παιδική ηλικία της ανθρώπινης σκέψης, ο Αριστοτέλης στην εφηβεία της που χαρακτηρίζεται από δογματισμό καθώς μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και ο Επίκουρος στην ώριμη ηλικία της ανθρώπινης σκέψης με τη διατύπωση πολλών πιθανών ερμηνειών και την αποδοχή μόνον όσων στηρίζονται σε εμπειρικά δεδομένα.
-------------
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. Anderson E. «Ο Επίκουρος στον 21ο αιώνα». Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσσαλονίκη, 2002 2. Αριστοτέλης. «Ηθικά Νικομάχεια» (Μτφ. Σ.Χ.Μαγγίνας). Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός, Αθήνα, 1970. 3. Γιαπιτζάκης Χ. «Επικουρείων Δόξαι». Εκδόσεις Βερέττα, Αθήνα, 2008. 4. Διογένης Λαέρτιος. «Βίοι Φιλοσόφων» (Μτφ. Ομάδα φιλολόγων). Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1994. 5. During I. «Ο Αριστοτέλης: Παρουσίαση και ερμηνεία της σκέψης του» (Μτφ. Α. Γεωργίου–Κατσιβέλα). Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 1994. 6. Louis-Andre Dorion. «Σωκράτης» Μτφ Μ. Μουρκούση, 2007. 7. Ξενοφών. «Απομνημονεύματα» (Μτφ. Θ.Γ.Μαυρόπουλος). Εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη, 2007. 8. Πλάτων. «Φαίδων» (απόδοση του Benjamin Jowett) 1998. 9. Ross WD. «Αριστοτέλης» (Μτφ. Μ. Μήτσου). Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 1993. 10. Farrington B. «Η Επιστήμη στην Αρχαία Ελλάδα» (Μτφ. Ν. Ραϊσης). Εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα, 1989.
Να παραμένεις πιστός στην απιστία, όποια κι αν είναι η πίστη σου.
Να γίνεις Άνθρωπος, ελεύθερα σκεπτόμενος.
Να εξετάζεις τα πάντα αλλά να παραμένεις άδειος, πρόθυμος να μετακινηθείς. Από οπουδήποτε, όσο βολικά κι αν είναι.
Πουθενά δεν είναι ασφαλές.
Πάντα θα νομίζεις πως έχεις φτάσει. Κάθε φορά!
Γιατί έμαθες/εκπαιδεύτηκες να είσαι πιστός. Να ακολουθείς. Και θα θεωρείς την κάθε νέα πίστη ως απελευθέρωση.
Αρχίζουν να προσαρμόζονται οι λέξεις, οι σκέψεις, οι δράσεις σου προς τη νέο-αποκαλυφθήσα πίστη σου. Και έτσι παραδίνεσαι, μεταλλάσσεσαι.
Ένα τεράστιο εγώ, που νομίζει πως ξέρει.
Όμως διεξάγει συνέχεια κλειστές συζητήσεις. Για να καταλήγει πάντα στην ίδια σφαίρα του γνώριμου. Εκεί που αισθάνεται ασφάλεια.
Θέλει να διδάξει, χωρίς να είναι πρόθυμο να ανακαλύψει εκ νέου αυτό που πρέπει να διδάξει κάθε φορά.
Η προσφορά παραμένει επανάληψη, φθορά, ενίσχυση της ταυτότητας. Δεν διδάσκεις έτσι. Μαζεύεις πιστούς.
Πρέπει να γίνεις ελεύθερος και άνθρωπος για να μη φοβάσαι τους ανθρώπους, την ελευθερία. Για να αναγνωρίζεις όταν συναντάς, το ψέμα και την αλήθεια.
Για να ξυπνάς καθημερινά σε ένα νέο, μαγικό κόσμο που δημιουργείς, συνθέτεις και αντιλαμβάνεσαι, με νέο Νου, νέα συνείδηση.
Η πρόκληση παραμένει. Η φθορά είναι πιο πιστευτή. Η ευκολία συνεχίζει να είναι η δυνατότερη συνήθεια.
Η κάθε πίστη που υιοθετείς είναι παράλληλα η ευκαιρία της εξερεύνησης σου, όπως είναι και τα δεσμά της συνείδησής σου.
Πολλά δεν θα ονομάσεις "πίστη" αλλά αλήθειες. Οι ονομασίες ενισχύουν την υποτιθέμενη ασφάλεια και την ανάγκη παραμονής.
Ανεξέταστη σκέψη.... ο μόνος αόρατος εχθρός αλλά και οι κόσμοι που δημιουργούμε.
Ανοίγω τα όριά μου!
Πιστεύω στον εαυτό μου. Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που δεν μπορώ να καταφέρω. Ακόμη και αν βρεθώ στο «άγνωστο», διαχειρίζομαι όλες τις προκλήσεις και τα εμπόδια με θάρρος και αυτοπεποίθηση. Συνειδητοποιώ ότι μπορώ να πετύχω ό,τι αποφασίζω.
Όταν νιώθω πιεσμένος, κάνω μία μικρή παύση για να ξεκουραστώ. Κατανοώ ότι όταν υπάρχει πίεση, έρχεται η απογοήτευση, γι’ αυτό επιλέγω να ξεκουραστώ και να ανακτήσω τη δύναμή μου αντί να τα παρατήσω. Μόλις νιώσω ξανά δυνατός, συνεχίζω το ταξίδι μου προς την επιτυχία.
Η αποφασιστικότητά μου ενισχύεται μετά από ένα μικρό διάλειμμα και εγώ είμαι ικανός να επιτύχω όσα θέλω, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία μου.
Οι προθεσμίες είναι αγχωτικές αλλά επιλέγω να μην κρυφτώ πίσω από την πίεση και την αναβλητικότητα που φέρνει το άγχος. Ανακαλύπτω δημιουργικούς τρόπους για να ξεπερνώ το stress. Όταν χρησιμοποιώ τη δημιουργικότητά μου για να ξεπεράσω τις δύσκολες στιγμές, γίνομαι ικανός να πετύχω τους στόχους μου.
Ξέρω ότι έχω όλες τις ικανότητες και τις δεξιότητες για να διαχειρίζομαι και να ξεπερνώ τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στο δρόμο μου.
Μαθαίνω τα όριά μου και τη δύναμή μου όταν ξεπερνώ μια πρόκληση. Ακόμη και όταν νιώθω να με παραλύει ο φόβος, αρνούμαι να καταρρεύσω ή να χάσω το κουράγιο μου.
Σήμερα, γίνομαι η δύναμη στην οποία μπορώ να στηριχθώ. Οι ικανότητές μου είναι πέρα από όσα έχω ήδη επιτύχει στη ζωή μου. Είμαι ικανός να κάνω κάθε βήμα που χρειάζεται για να ξεπεράσω κάθε πρόκληση. Τα όριά μου ανοίγουν και μεγαλώνουν όσο εγώ προχωρώ.
Ανακαλύπτω και ανοίγω τα όριά μου ρωτώντας τον εαυτό μου…
1/ Ποιοι εξωτερικοί παράγοντες με βοηθούν να ενισχύσω την αποφασιστικότητά μου και να οδηγηθώ στην επιτυχία;
2/ Έχω επιτύχει ποτέ κάτι που ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου; Με ποιο τρόπο το κατάφερα;
3/ Πως είμαι σίγουρος ότι έχω ανοίξει τα όριά μου σε μια συγκεκριμένη κατάσταση;
Κάθε μέρα έχεις μία μεγάλη ευκαιρία.
Να γίνεις η καλύτερη εκδοχή σου!
Ως Ανθρώπινο πνεύμα σε αυτή τη σφαίρα, μερικές φορές βρίσκουμε τους εαυτούς μας να αισθανόμαστε σαν να είμαστε σε ένα "τρενάκι του λούνα παρκ" συναισθημάτων. Αυτά τα συναισθήματα αφορούν τις σχέσεις (αγάπη), καθώς και άλλα συναισθήματα που σχετίζονται με πιο βασικά πράγματα, όπως το να βρει κάποιος τον εαυτό του στον κόσμο, που ανήκετε, και να επιτύχετε αυτό που θέλετε στη ζωή.
Όλα αυτά έρχονται με το δικό τους πακέτο συναισθημάτων που είναι μοναδικό για εσάς και την εμπειρία σας σε αυτή τη σφαίρα.
Όπως το νερό δεν έχει όρια για το πού ρέει, το ίδιο ισχύει και για την συναισθηματική μας εμπειρία. Ωστόσο, το να πολεμάμε τη ροή των "αρνητικών" συναισθημάτων θα έχει μόνο ως αποτέλεσμα να πνιγούμε στα ίδια μας τα συναισθήματα, όπως ακριβώς συμβαίνει και αν παλέψουμε ενάντια στο ρεύμα ή την ενέργεια του νερού στο σέρφιν ή σε ποτάμι. Αν απλά αφήσουμε αυτό το θέλω για «έλεγχο» να φύγει, τότε μπορούμε να κυλήσουμε με την εμπειρία του συναισθήματος, ό, τι αυτό μπορεί να είναι. Απώλεια, θυμός, αγανάκτηση, φθόνος.
Μπορώ να σχετίσω αυτή την εμπειρία με το σέρφιν. Έχοντας περάσει μερικά αρκετά μεγάλα κύματα στη ζωή μου, έπρεπε να μάθω να μην πανικοβάλλομαι, ενώ η δύναμη του ωκεανού πετάει το αδύνατο σώμα μου από εδώ και από εκεί. Σε αυτή την εμπειρία έχω τελικά καταλάβει ότι η χαλαρώνοντας ολόκληρο το σώμα μου εκείνη την στιγμή διευκολύνει την εμπειρία του να πετιέμαι ολόγυρα. Και όχι μόνο το σώμα μου, αλλά επίσης και χαλαρώνοντας το μυαλό μου - το οποίο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας, σε ορισμένες περιπτώσεις, καθώς ο πανικός μπορεί να αυξήσει την αρνητική συναισθηματική αντίδραση μας σε μια κατάσταση.
Έτσι, για μένα, έχω σαν εμπειρία την αληθινή αίσθηση του νερού, καθώς και τη δύναμη και την ενέργεια που περιέχεται στο νερό. Γνωρίζω από πραγματική εμπειρία στο surf ότι, αν παλέψεις, συνήθως το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις τα πράγματα χειρότερα για τον εαυτό σου. Αλλά χαλαρώνοντας και επιτρέποντας στο νερό να κάνει ό, τι πρέπει να κάνει, και επιτρέποντας στην ενέργεια να κυλήσει γύρω σας - μέσα από εσάς - όχι μόνο επιτρέπετε στον εαυτό σας να «βιώσει» το γεγονός, αλλά το κάνετε με έναν τρόπο που είναι ηρεμιστικός, σχεδόν γαλήνιος.
Αντικαταστήστε τώρα τις λέξεις «νερό» με «συναισθήματα» και έχετε την ίδια έννοια. Την ίδια διαδικασία σκέψης.
Όταν βρείτε τον εαυτό σας να αισθάνεται αυτά τα συναισθήματα που κανένας από εμάς δεν απολαμβάνει, επιτρέψτε τους να εισέλθουν, νιώστε την ακατέργαστη ενέργεια πίσω από αυτά τα συναισθήματα, νιώστε πώς επηρεάζουν την «κατάσταση» του είναι σας. Παρατηρήστε ποιες αλλαγές συμπεριφοράς συμβαίνουν μέσα σας. Αυτό έχει σχέση με το να έχετε επίγνωση, αυτό έχει να κάνει με το να είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας. Αυτό έχει να κάνει με το να είστε ειλικρινής με εκείνους τους οποίους τα συναισθήματά σας αφορούν. Και όταν είστε ειλικρινής και ρέετε με την ενέργεια, το Σύμπαν ακούει.
Αφήστε τα συναισθήματα να ρέουν μέσα από εσάς σε σημείο που να είναι σχεδόν οπτικά. Δείτε τα συναισθήματα αυτά για αυτό που είναι ... Συναισθήματα .... Ενέργεια. Πρόκειται για μια εμπειρία, μοναδικά προσαρμοσμένα σε ΕΣΑΣ, ΑΠΟ ΕΣΑΣ ... και μόνο εσάς.
Ανεξάρτητα από τις συνθήκες, κανένα άλλο πρόσωπο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τα συναισθήματά σας. Είναι εκεί επειδή έπρεπε να πάρετε αυτό το μάθημα. Είχατε μια εμπειρία που εκδηλώθηκε λόγω της επιθυμίας σας να μάθετε. Είναι τόσο απλό.
Έτσι, όταν είστε αντιμέτωποι με τη συναισθηματική σας θύελλα, βοηθά να βρείτε κάτι που να έχει σχέση με τα ακατέργαστα συναισθήματα. Αυτό επιτρέπει το νου να ξεκινήσει τη «λογική» διαδικασία, ενώ ελαχιστοποιεί τον τρόπο που τα ακατέργαστα αυτά συναισθήματα επηρεάζουν τη φυσική κατάσταση της ύπαρξης σας.
Το είναι μας είναι διαφόρων ειδών και έτσι είναι και η συναισθηματική μας εμπειρία. Όταν το μυαλό σας έχει επίγνωση και μπορείτε να διαχειριστείτε όλα τα συναισθήματα ως «σώμα νερού», μπορείτε να προσδιορίσετε αν κάθε συναίσθημα και η ένταση του θεωρείται ως ρεύμα, ρυάκι, κανάλι, ποτάμι ή άγριο ορμητικό ποτάμι.
Για παράδειγμα, όταν κάποιος που αγαπάμε μας πληγώσει, βιώνουμε το συναίσθημα ενός ποταμού ή άγριου γρήγορου ποταμού με ίσως ένα καταρράκτη ύψους χιλιάδων ποδιών, έτσι δεν είναι; Αν μπορούμε λοιπόν να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας να βλέπει την απογοήτευση στην αγάπη σαν ένα ποτάμι, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη ροή ... και να κάνουμε προσωπικές προσαρμογές για να χαλαρώσετε αντί να παλεύουμε με το ρεύμα του ποταμού.
Επιτρέψτε στη δύναμη του ακατέργαστου συναισθήματος να ρεύσει χωρίς καμία αντίσταση, και θα βρείτε τον αντίκτυπο λιγότερο επιζήμιο. Αντί να βιώσετε απλά τον πόνο, κερδίζετε το δώρο της κατανόησης. Της κατανόησης ότι τα ταξίδια μας παίρνουν πολλές μορφές, και ότι κάθε διαδρομή είναι γεμάτη με μαθήματα.
«Πηγαίνετε απλά με τη ροή» ... γιατί αυτό είναι αυτό που εμείς ως ανθρώπινα όντα πρέπει να κάνουμε για να βιώσουμε πλήρως τη δική μας προσωπική συναισθηματική θύελλα.
Να είστε σαν το νερό και επιτρέψτε τη ροή της ενέργειας.
Ακόμη κι αν είστε αυστηροί με τις διατροφικές σας επιλογές και φροντίζετε να μην κάνετε ούτε πολλές υπερβολές ούτε πολλές παρασπονδίες, είναι μάλλον δύσκολο να αντισταθείτε στη θέα ενός κουτιού με λαχταριστά γλυκά ή ενός πιάτου με πατάτες τηγανητές. Επίσης, όταν αισθάνεστε λιγούρα, και βρεθεί μπροστά σας ένα λαχταριστό τρόφιμο, όσο ανθυγιεινό κι αν είναι, θα πρέπει να έχετε πολύ μεγάλη δύναμη για να αντισταθείτε.
Σύμφωνα με μία νέα μελέτη, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απλώς να σερβιριστείτε μόνοι σας, παρά να περιμένετε κάποιος άλλος να σας σερβίρει.
Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Journal of Marketing Research αποκαλύπτει ότι οι άνθρωποι καταναλώνουν λιγότερο ανθυγιεινό φαγητό, όταν το σερβίρουν μόνοι τους, παρά όταν κάποιος άλλος τους σερβίρει.
“Βρήκαμε ότι όταν στους συμμετέχοντες δόθηκε η επιλογή του αν θα καταναλώσουν ένα σνακ που θεωρούν ανθυγιεινό, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να το καταναλώσουν όταν τους προσφέρεται, παρά όταν πρέπει να πάει ο ίδιος να το σερβίρει στον εαυτό του”, τόνισαν οι συγγραφείς της μελέτης Linda Hagen, Aradhna Krishna και Brent McFerran.
Όταν λοιπόν η κατανάλωση του junk food προϋποθέτει δική σας προσπάθεια, όπως π.χ. το να σηκωθείτε, το να φτάσετε στο τραπέζι και να πάρετε μία ποικιλία από σοκολατάκια, είναι πολύ πιο πιθανό να φάτε λιγότερο από όσο θα τρώγατε αν σας έδινε κάποιος άλλος ένα πιάτο με σοκολατάκια.
Αυτή η συμπεριφορά προκύπτει επειδή όταν δεν σερβίρουν μόνοι τους το πιάτο τους, οι συμμετέχοντες απορρίπτουν την ευθύνη της ανθυγιεινής κατανάλωσης τροφής, αισθάνονται επομένως καλύτερα με τον εαυτό τους, αφού έχουν καταναλώσει κάτι απολαυστικό. "Αφού δεν το σέρβιρα εγώ, δεν φταίω, σωστά"; Τι ενδιαφέρον στοιχείο της μελέτης είναι ότι δεν συνέβαινε το ίδιο με την κατανάλωση των υγιεινών φαγητών.
Για να φτάσουν σε αυτά τα συμπεράσματα, οι ερευνητές πραγματοποίησαν πέντε διαφορετικά πειράματα. Οι εθελοντές μπήκαν σε ένα εργαστήριο όπου υπήρχαν σε ένα τραπέζι σοκολατάκια με φιστικοβούτυρο, που μπορούσαν να φάνε. Δοκιμάστηκαν τότε διάφορες μέθοδοι σερβιρίσματος- όταν τα σοκολατάκια τοποθετήθηκαν σε μεγάλα μπωλ και ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να σερβιριστούν μόνοι τους, κανένας δεν το έκανε.
Ωστόσο, όταν σερβιρίστηκαν σε μικρά μπολάκια, σε ατομικές μερίδες δηλαδή, το ένα τρίτο των συμμετεχόντων τα έφαγε. Αν επομένως θέλετε να τρώτε λιγότερο junk food, η απάντηση ίσως να είναι να σερβίρεστε πάντοτε μόνοι σας.
Η νέα τρέλα μας έρχεται (από πού αλλού;) από την Ιαπωνία…
Οι βαλίτσες Kenchikukagu μπορεί να μην σας λένε πολλά. Και λογικό. Αλλά στην Ιαπωνία κάνουν θραύση μιας και είναι η νέα τρέλα.
Τι είναι ακριβώς; Μια γκαρσονιέρα σε βαλίτσα! Ναι, αυτό που διαβάσατε. Το κουβαλάς μαζί σου και όπου το ανοίγεις έχεις το δωμάτιό σου. Αν μάλιστα έχεις και τις τρεις Kenchikukagu τότε φτιάχνεις ένα διαμέρισμα ίσο με εκείνα στην… Κυψέλη!
Δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε για τι ακριβώς σας μιλάμε…
Το τι οδηγεί ένα ζευγάρι στην ευτυχία διαφέρει από ζευγάρι σε ζευγάρι, ωστόσο φαίνεται ότι υπάρχουν δύο μυστικά που μπορούν να εξασφαλίσουν τη μακροβιότητα της σχέσης σας, αποκάλυψε έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Νότιου Ειρηνικού (Φίτζι).
Παλαιότερη έρευνα από το ίδιο Πανεπιστήμιο, είχε αναγνωρίσει επτά στοιχεία κλειδιά για μια υγιή και ευτυχισμένη σχέση: την επικοινωνία, τη γνώση του συντρόφου μας, το σεξ, την αποτελεσματική διαχείριση του στρες, την επίλυση των διαφορών, τις δεξιότητες της ζωής και την αυτοδιαχείριση.
Μετά την επανάληψη της συγκεκριμένης έρευνας ωστόσο, πέρσι, ο καθηγητής Robert Epstein ανακάλυψε ότι από τα επτά αυτά στοιχεία, δύο ήταν εκείνα που είχαν τη μεγαλύτερη σημασία: η επικοινωνία και το πόσο καλά γνωρίζουμε τον σύντροφό μας. Αυτό μπορεί να μοιάζει αυτονόητο, αλλά ρωτώντας περισσότερους από 2000 ενήλικες, η μελέτη αποκάλυψε ότι όσοι είχαν καλύτερες επιδόσεις σε αυτά τα δύο στοιχεία, εξέφρασαν και τα μεγαλύτερα επίπεδα ικανοποίησης από τη σχέση τους.
Η μελέτη βρήκε επίσης, ότι η βελτίωση σε αυτά τα δύο στοιχεία, αυτόματα οδηγούσε σε βελτίωση και των υπολοίπων.
Τι πρέπει να κάνετε λοιπόν;
Όσον αφορά στην επικοινωνία, θα πρέπει να αποφεύγετε εκφράσεις του τύπου “Εσύ πάντα” ή “Εσύ ποτέ”, γιατί μπορεί να πληγώσουν τον/τη σύντροφό σας. Εκφράστε τη δυσαρέσκειά σας με δηλώσεις όπως «Αισθάνομαι ότι δεν με σέβεσαι όταν...»
Με αυτόν τον τρόπο, ο σύντροφός σου δεν θα νιώσει την ανάγκη να αμυνθεί, αλλά θα καταλάβει ότι έχει κάνει λάθος.
Επιπλέον, το να γνωρίζεις καλά το άτομο με το οποίο σχετίζεσαι, πηγαίνει πέρα από τα προφανή. Δεν έχει να κάνει απλώς με το να θυμάστε πράγματα όπως την αγαπημένη του/της ταινία, αλλά η γνώση πραγμάτων που θα τον κάνουν να αισθανθεί ότι τον/την αγαπάτε, εκτός από το “σ’ αγαπώ” και την αμέριστη προσοχή σας.
Τι ακριβώς «καταλαβαίνουν» από την ποιητική ουσία του αρχαίου δράματος οι θαυμαστές του; Καταλαβαίνω ένα έργο Τέχνης σημαίνει ότι το συσχετίζω με τις εμπειρίες και τις σκέψεις μου, τους καημούς και τις λαχτάρες μου και, επειδή ανακαλύπτω μέσα στα σύμβολα του μια δική μου «οικειότητα» μαζί του, αισθάνομαι ικανοποίηση που επικοινωνώ με το νόημά του και μπορώ να διατυπώσω με την τέλεια «γλώσσα» του ό,τι δεν είχα κατορθώσει ως τώρα να εκφράσω με τα ψελλίσματά μου – έναν οραματισμό και μιαν ελπίδα, ένα πρόβλημα που πάει να διαβρώσει την ψυχή μου ή μια λύση που αρχίζει να σχηματίζεται μέσα στο σκοτάδι και να φωτίζει τη ζωή μου. Φέρνουν άραγε τόσο κοντά τους οι άνθρωποι της εποχής μας την αρχαία τραγωδία, ή πηγαίνουν τόσο κοντά της, ώστε να μπορεί να ειπωθεί για όσους λέγουν ότι την «αγαπούν» (ή δραματικότερα, ότι τη «χρειάζονται») πως πραγματικά την καταλαβαίνουν;...
Ας θέσουμε πιο συγκεκριμένα την απορία μας: τι άραγε μπορούν να καταλάβουν από την περιώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, τις Βάκχες, όσοι χειροκροτούν μ’ ενθουσιασμό την παράστασή της.
Συνοψίζω την «υπόθεση» του δράματος: Η οργιαστική λατρεία του Διονύσου έχει από τις ασιατικές χώρες και τη Θράκη εισβάλει στην Θήβα, όπου οι θεοπαρμένες γυναίκες, με πρώτες και καλύτερες του ιερού θιάσου τη μητέρα του βασιλιά, Αγαύη, και τις αδερφές της, άρπαξαν τον «θύρσον» και βγήκαν έξαλλες στον Κιθαιρώνα, για να παραδοθούν (μακριά από τα μάτια των αντρών) στις μυστικές τελετές τους. Ο βασιλιάς Πενθέας που έχει εξαφθεί από το θυμό του γι’ αυτή την ομαδική μανία των Θηβαίων γυναικών και υποψιάζεται ότι η βακχεία τους εκδηλώνεται με άλλου είδους ασχημίες, αποφασίζει (παρακινημένος από τον ίδιο το θεό Διόνυσο που θέλει να τον τιμωρήσει για την ασέβειά του) να μεταμφιεστεί σε γυναίκα, ν’ ανεβεί στο βουνό και κρυμμένος στο δάσος να παρακολουθήσει τα βακχικά όργια. Εκεί όμως γίνεται αντιληπτός από τις μαινάδες και αυτές με κορυφαία την Αγαύη ορμούν καταπάνω του και τον κατασπαράζουν. Η δύστυχη μάνα (που ο θεός είχε θολώσει το νου της) εμφανίζεται στη σκηνή κρατώντας τον θύρσο και απάνω του κρεμασμένο το ματωμένο κεφάλι του γιου της. Το επιδείχνει πιστεύοντας ότι έχει σκοτώσει ένα ωραίο τριχωτό λιονταράκι … Έως ότου συνέρχεται, βλέπει τη «μαύρη αλήθεια» και θρηνολογεί σπαραχτικά. Ο Διόνυσος έχει εκδικηθεί την οικογένεια του Κάδμου που συκοφάντησε τη μητέρα του Σεμέλη ότι δεν τον είχε γεννήσει με το Δία, αλλά τον έφερε στον κόσμο μ’ έναν άνομο έρωτα της.
Αυτό το μύθο επεξεργάστηκε και δραματοποίησε στις Βάκχες ο ογδοντάχρονος Ευριπίδης (επηρεασμένος – λέγουν οι ερμηνευτές – από τη λατρεία του Διονύσου στην πρωτόγονη Μακεδονία, όπου καλεσμένος του βασιλιά Αρχέλαου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του) με θαυμαστή, ανυπέρβλητη δύναμη και δεξιοτεχνία. Το πλέξιμο των δραματικών στοιχείων, η κρουστή στιχομυθία, ο λυρισμός των χορικών, η έξαρση του πάθους τη στιγμή που κορυφώνεται τραγωδία, σε καμιάν άλλη Ευριπίδεια σύνθεση δεν έχουν φτάσει σε παρόμοιο βαθμό τελειότητας. Αυτές άραγε οι αρετές του δράματος (που σπάνια γίνονται φανερές και στις καλύτερες ακόμα μεταφράσεις) εντυπωσιάζουν το ακροατήριο στις παραστάσεις του; Θα ήταν πολύ τολμηρό να κάνουμε μια τέτοια υπόθεση. Όσο και αν η «μορφή» του έργου με την τεχνική της εδραιώνει και αναδείχνει την αξία του – το θεατρικό Κοινό δεν αποτελείται από φιλόλογους και κριτικούς που προσέχουν και λεπτολογούν αυτές τις ιδιότητες. Κάτι άλλο λοιπόν θα καταλαβαίνει και συγκινείται. Αλλά τι; Ένα έργο εμπνευσμένο από το μυθολογικό θησαυρό και τη θρησκευτική τελετουργία ενός κόσμου τόσο μακρινού και τόσο διαφωτιστικού από τον σημερινό, έργο που, όπως παρατηρήθηκε από μερικούς ερμηνευτές του, ακόμα και με τον ορθολογισμό και τη ρεαλιστική προοπτική του ίδιου του Ευριπίδη δύσκολα συμβιβάζεται, πως μπορεί να «μιλήσει» σ’ έναν Ευρωπαίο του εικοστού αιώνα;
Θα ριψοκινδυνέψω μιαν απάντηση. Από το μύθο των Βακχών αναδύεται δραματικά σαρκωμένη μια ιδέα που μπορεί και ένα σύγχρονο θεατρικό Κοινό να το συγκινήσει. Η ιδέα ότι ένα «δαιμονικό», παράφορο και σκοτεινό στοιχείο που εμφανίζεται άλλοτε καλόγνωμο και ειρηνικό, άλλοτε πάλι φοβερό και αβυσσαλέο (και με τα δύο πρόσωπα δρουν ο Διόνυσος και οι εμφορούμενες από τη δύναμη του θεού Βάκχες της τραγωδίας) δεσπόζει κυρίαρχο τόσο μέσα στην άψυχη Φύση όσο και στην ψυχή του ανθρώπου. Και είναι ακαταγώνιστο. Κάθε απόπειρά μας να του αντιταχθούμε με τη λεγόμενη φρόνηση, δηλαδή με τον κριτικό έλεγχο ή τους κοινωνικούς θεσμούς, και να το ζέψουμε με τη βία ή το δόλο στο ζυγό της λογικής και του νόμου, τελικά στρέφεται εναντίον μας. Όποιος το επιχειρεί απερίσκεπτα προσβάλλει μια πανίσχυρη θεότητα που κρατεί μακριά από των βέβηλων τα μάτια τα μυστικά της και τιμωρεί χωρίς έλεος όσους τολμούν να τα παραβιάσουν. Αν υπάρχει κάποια λύση, αυτή είναι να αναγνωρίσουμε το κράτος του «παραλόγου» και να μην υπερβαίνουμε τα όρια που μας έχουν ταχθεί.
Αυτή την ιδέα που τόσο υποβλητικά την ερμηνεύει η Ευριπίδεια τραγωδία με τη φρικιαστική σκηνή του διαμελισμού του βλάσφημου Πενθέα από το θεοκίνητο χέρι της ίδιας της μητέρας του, την «καταλαβαίνει» – αλίμονο! – πολύ, πάρα-πολύ καλά ο σύγχρονος άνθρωπος, ο χειμαζόμενος μέσα στα φοβερά προβλήματα που δημιούργησε η πλεονεξία και η αλαζονεία του. Χτυπάει κάθε στιγμή την άφρονα κεφαλή του απάνω στον τοίχο του Ανυπέρβλητου που τον περιστοιχίζει, για να ανοίξει ρήγματα και να διαλύσει το «μυστήριο». Και δεν συνετίζεται από τις θανάσιμες πληγές που δέχεται για το θράσος του. Είναι περίεργο αυτό που μας συμβαίνει. Από το ένα μέρος, εκτός από τη δική μας καμιά άλλη εποχή δεν υποχρεώθηκε να παραδεχτεί τόσο κατηγορηματικά το άλογο στοιχείο που υπάρχει στη σύσταση του κόσμου και στην κίνηση της ζωής. Από το άλλο μέρος πάλι, εκτός από τη δική μας καμιά άλλη εποχή δεν επιχείρησε με τόση απερισκεψία να σπάσει το φράγμα τούτο και να κάνει με τις επίνοιές της δυνατά τα αδύνατα.
Ο δέκατος ένατος απέναντί της υπήρξε ένας πολύ απλοϊκός αιώνας. Πίστευε στη λογική τάξη του φυσικού και του ιστορικού σύμπαντος και χειροκροτούσε με παιδιάστικη αφέλεια κάθε φορά που με τα σύνεργα της ανύποπτης επιστήμης του ανακάλυπτε κανένα από τα κλειδιά των πυλώνων αυτού του άπαρτου κάστρου. Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό να νομίζει ότι ο λογικός άνθρωπος είναι προορισμένος κάποτε να το κατακτήσει και να το υποτάξει στους σκοπούς του. Του δικού μας όμως αιώνα η οπτική γωνία είναι εντελώς διαφορετική. Ξέσπασαν στο μεταξύ οι επιστημονικές, ηθικές και πολιτικές θύελλες που λέγονται «φυσική του μικρόκοσμου», «ψυχανάλυση», θεωρία και πράξη της «ερυθράς και της λευκής βίας», και μας ανάγκασαν θέλοντας και μη να κατεβάσουμε τα απλοϊκά είδωλα του δέκατου ένατου αιώνα, τα χαμογελαστά και καλοσυγυρισμένα, και να κάνουμε θέση στο εικονοστάσι μας για νέους, αινιγματικούς και δύσμορφους, παράταιρους και αντιφατικούς, «παράλογους» θεούς. Και όμως (άραγε από κεκτημένη ταχύτητα ή από κουφότητα αθεράπευτη;) εξακολουθούμε να ενεργούμε σαν αυθέντες του κόσμου τούτου και προσπαθούμε να δαμάσουμε το άλογο στοιχείο που έχει στα χέρια του τη Φύση και την ψυχή μας, πολιορκώντας το με μηχανές – όπως τα ευρήματα της τεχνολογίας και οι οικονομικοπολιτικοί σχεδιασμοί μας – που άρχισαν ήδη να στρέφονται εναντίον μας και υπάρχει φόβος να εξολοθρέψουν το ανθρώπινο γένος στο σύνολό του. Γιατί με την άφρονα παρέμβασή μας εξαπολύουμε δυνάμεις (όπως ο Πενθέας την έξαλλη οργή των Βακχών) που δεν μπορούμε να τις κυβερνήσουμε.
Την ώρα τούτη της μεγάλης αγωνίας ακούει ο άνθρωπος του καιρού μας το λόγο του μεγάλου Τραγικού από το βάθος της ιστορίας. Γίνεται να μη το προσέξει και να μη συγκινηθεί; Το «άλογο» στοιχείο του κόσμου τιμωρεί σκληρά τον άνθρωπο της «λογικής», λέγει με τις Βάκχες του ο Ευριπίδης. Πως θα εξευμενίσετε αυτόν τον δαίμονα για να σωθείτε, είναι δικός σας λογαριασμός. Ένας τρόπος είναι να αναγνωρίσετε τα όριά σας και να σταθείτε με ευλάβεια μπροστά στο Αδύνατο. Ένας άλλος, να σκύψετε με ταπεινοσύνη το κεφάλι και να πείτε μαζί με τον μάντη Τειρεσία της τραγωδίας:
«Ναι, με τους θεούς δεν κάνουμε εξυπνάδες. Όσα παλιά, πατροπαράδοτα όσα βρήκαμε, αυτά κανείς δε θα τα ρίξει λογισμός λεπτεπίλεπτης σοφίας».
Δεν ισχυρίζομαι ότι έτσι πραγματικά αισθάνονται ή έτσι πρέπει να αισθάνονται τις Βάκχες του Ευριπίδη όσοι γοητεύονται από τη σκηνική τους παράσταση. Το μόνο που υποστηρίζω είναι ότι έχει και στον σύγχρονο άνθρωπο να δώσει ένα «μήνυμα» ο αρχαίος Τραγικός με το έργο του. Και το μήνυμα τούτο είναι περίπου αυτό που προσπάθησα να αναλύσω. Αυτή να ήταν άραγε και η πρόθεση του ίδιου του ποιητή; Τέτοιο νόημα έδινε και ο ίδιος στην τραγωδία του; Εδώ αρχίζει ένα άλλο κεφάλαιο, που ανήκει όμως στους χώρους της φιλολογικής ερμηνείας. Οι σχολιαστές του Ευριπίδη, και οι παλαιότεροι και οι νεώτεροι, ούτε συμφώνησαν ούτε – φοβούμαι – πρόκειται να συμφωνήσουν για να εξηγήσουν πως αυτός ο ορθολογιστής, ο «σοφιστής» του θεάτρου, αλλάζει τροχιά στα ύστερα χρόνια της ζωής του και συνθηκολογεί με το Ιερό και το Απαραβίαστο. Του δοκιμίου μου σκοπός είναι όχι να προτείνει λύση σ’ ένα φιλολογικό πρόβλημα, αλλά να δείξει ότι μπορούμε και μεις οι άνθρωποι του εικοστού αιώνα να καταλάβουμε και ν’ αγαπήσουμε ακόμα κι ένα δράμα τόσο ιδιόρρυθμο και ριζωμένο μέσα σε πολύ παρωχημένο κοινωνικό και ψυχολογικό κλίμα σαν τις Βάκχες. Άλλωστε για το αίσθημα του δέκτη ενός καλλιτεχνικού έργου πολύ μικρό ρόλο παίζει η πρόθεση του δημιουργού. Ισχύει πάντα αυτό που είπε ο Paul Valery: ότι από τη στιγμή που έφυγε από τα χέρια του ποιητή το ποίημα, έχει το νόημα που του δίνει ο αναγνώστης. Ιδίως όταν το έργο είναι αυθεντικά «κλασικό». Γιατί κλασικά είναι, και αξίζουν να ονομάζονται, μόνο εκείνα τα έργα που υπερβαίνουν τα σύνορα του κοινωνικού χώρου και του ιστορικού χρόνου και «μιλούν» ακόμα και σε ανθρώπους πολύ μακρινών τόπων και εποχών.
Όλοι οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας. Αυτό είναι σίγουρο – κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Όλοι οι γονείς νοιαζόμαστε για το καλό τους: προσπαθούμε να μην τους λείψει τίποτα, να μην έχουνε παράπονο, να τους παρέχουμε τα πάντα – μην τυχόν και νιώσουν άσχημα, στερημένα, αδικημένα...
Και ύστερα όμως εμείς, οι γονείς...
-Γεμάτοι ανησυχίες, άγχη, προβληματισμούς.
-Πάντα για το καλό των παιδιών.
-Ποτέ, τίποτα, πουθενά δεν είναι αρκετά…
-Ποτέ και πουθενά δεν φτάνει.
-Πάντα υπάρχει κάτι που δεν προλάβαμε, κάτι που δεν προβλέψαμε, κάτι που δεν καταφέραμε…
«Μα φυσικά θα μπορούσα να τα είχα κάνει καλύτερα»
Περισσότερο. Πλουσιότερο. Ή λιγότερο… σε λιπαρά, θερμίδες… Πιο καθαρό, πιο κομψό, πιο περιποιημένο.
Καλύτερο παιδί, καλύτερος μαθητής, καλύτερος στην μπάλα, το τζούντο, την ενόργανη, το μπαλέτο…
Ας χαλαρώσουμε λίγο. Ας δούμε τα παιδιά μας όπως είναι, τα καλά μας τα παιδάκια που δεν θα τα αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο...
Ας απολαύσουμε την χάρη της γονεϊκότητάς μας γι' αυτό που είναι κι όχι γι' αυτό που θα έπρεπε να είναι, γι' αυτό που είμαστε, αυτό που μπορούμε, αυτό που αντέχουμε κάθε φορά...
Ίσως αντιληφθούμε έτσι ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, ίσως οι αγωνίες μας ηρεμήσουν, ίσως και εμείς ''οι απανταχού αγωνιώδεις γονείς'' αφεθούμε στην απλότητα κι εντέλει στην ουσία του ρόλου μας...
Όταν κάτι δεν το χρησιμοποιείς έχει κάποιες αυξημένες πιθανότητες να χαλάσει ή να αλλοιωθεί. Πολύ σωστά. Ωστόσο υπάρχουν και πράγματα τα οποία όταν τα κρατάς κλειστά (π.χ. ένα ουίσκι μέσα σε βαρέλι) γίνεται ακόμα καλύτερο. Τίποτα από τα 2 παραπάνω δεν ισχύει για ένα αιδοίο που απέχει από τον έρωτα.
Το ότι ο γυναικείος κόλπος στενεύει μετά από 6 μήνες ή 1 χρόνο αποχής είναι ένας ανυπόστατος μύθος, σύμφωνα με τους ειδικούς.
«Πολλοί πιστεύουν πως οι γυναίκες που κάνουν λιγότερο έρωτα είναι πιο ‘σφιχτές’ σε σχέση με εκείνες που κάνουν πολύ συχνά και άρα είναι πιο χαλαρές». Αυτό έλειπε να ποινικοποιήσουμε και τον πολύ έρωτα τώρα παιδιά.
Πρόκειται για μία απόλυτα εσφαλμένη αντίληψη. Αυτό που ισχύει είναι πως οι μύες του κόλπου είναι ελαστικοί, προσαρμόζονται στο μέγεθος του πέους και επανέρχονται στα φυσιολογικά τους αμέσως μετά την ερωτική επαφή.
Το μέγεθος του κόλπου αλλάζει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μόνο σε 2 περιπτώσεις: α) Μετά την εγκυμοσύνη, όπου επανέρχεται μέσα σε διάστημα 6 μηνών το πολύ, β) Σε προχωρημένη ηλικία, λόγω της αλλαγής των ορμονικών επιπέδων. Και στις 2 περιπτώσεις οι ασκήσεις Kegel κρατούν τον κόλπο σε μεγαλύτερη φόρμα.
Αν λοιπόν αισθάνεσαι (εσύ ή ο παρτενέρ σου) καμία φορά πως ο κόλπος σου είναι πιο στενός απ’ ό,τι συνήθως, δεν έκλεισαν τα τοιχώματα σα να ‘ναι Συμπληγάδες Πέτρες απλά δεν είσαι επαρκώς υγρή.
Ολονύχτιο διάβασμα, διπλοβάρδια, απανωτά επαγγελματικά ραντεβού; Ό,τι κι αν έχετε στο φορτωμένο πρόγραμμά σας μπορείτε να το αντιμετωπίσετε εάν λάβετε εκ των προτέρων τα απαραίτητα μέτρα!
Η τακτική που ακολουθούμε οι περισσότεροι μετά από μια δύσκολη μέρα ή ένα ξενύχτι είναι να αναπληρώνουμε ύπνο το μεσημέρι ή το Σαββατοκύριακο, υπάρχει όμως και ένας άλλος τρόπος να αποφύγουμε τις συνέπειες της υπερβολικής κούρασης. Σύμφωνα με νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι στον Καναδά, μπορούμε να δημιουργήσουμε «απόθεμα» ύπνου για να καταφέρνουμε να αντιμετωπίσουμε τις υποχρεώσεις που μας περιμένουν! Οι ερευνητές εκτιμούν ότι δύο έξτρα ώρες ύπνου κατά το διάστημα πριν την ημέρα που το πρόγραμμά μας θα είναι φορτωμένο θα βοηθήσουν να τα βγάλουμε πέρα.
«Δουλεύουμε περισσότερο και κοιμόμαστε λιγότερο. Είναι εξαιρετικά σύνηθες στους δυτικούς πληθυσμούς ο ύπνος να διαρκεί λιγότερο από έξι ώρες κάθε βράδυ» αναφέρει ο Γκιγιόμ Μιλέ, ένας εκ των δύο ερευνητών που εκπόνησαν τη μελέτη. Έτσι, όταν υπάρχει δυνατότητα θα πρέπει να «αποταμιεύουμε» λίγη ξεκούραση.
Για να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους, ο Μιλέ και ο συνάδελφός του Πιερίκ Αρνάλ πραγματοποίησαν ένα πείραμα στο οποίο συμμετείχαν 12 υγιείς νεαροί άνδρες. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να παραμείνουν ξύπνιοι για 38 ώρες και στο διάστημα αυτό υποβλήθηκαν σε τεστ αξιολόγησης της εγκεφαλικής τους λειτουργίας και της μνήμης τους καθώς και της σωματικής τους δύναμης. Σε δεύτερη φάση, οι άνδρες κοιμήθηκαν καλά για ένα βράδυ και επαναλήφθηκε η αξιολόγηση και στην τελευταία φάση του πειράματος υποβλήθηκαν στα τεστ αφού είχαν κοιμηθεί δύο έξτρα ώρες για έξι συνεχόμενες ημέρες.
Τα αποτελέσματα που δημοσιεύονται στο περιοδικό American Journal of Sports Medicine αναφέρουν ότι οι επιδόσεις των συμμετεχόντων ήταν εξαιρετικές όταν είχαν δημιουργήσει «απόθεμα» ύπνου για μερικές ημέρες.
Η τακτική της «αποταμίευσης» ύπνου βασίζεται στη θεωρία του «χρέους ύπνου». Το χρέος ύπνου δημιουργείται όταν κοιμόμαστε συστηματικά λιγότερο απ’ όσο πρέπει, με αποτέλεσμα ο οργανισμός μας να συσσωρεύει τις χαμένες ώρες ύπνου. Το χρέος ύπνου μπορεί να «εξοφληθεί» με λίγη έξτρα ξεκούραση όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος (π.χ. το Σαββατοκύριακο) ή να «προληφθεί» δημιουργώντας «πίστωση» ύπνου εκ των προτέρων.
Οι επιστήμονες, εδώ και χρόνια, πιστεύουν ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε μετά από μία σφοδρή σύγκρουση ενός μεγάλου ουράνιου σώματος όσο ο Άρης πάνω στη Γη, πριν από περίπου 4,5 δισ. χρόνια.
Ο λόγος των ισοτόπων του τιτανίου της Σελήνης μοιάζει πιο πολύ με της Γης, κάτι που δεν αναμενόταν με την παλιά παραδοσιακή θεωρία.
Όμως αυτή η επικρατούσα θεωρία τίθεται τώρα σε αμφισβήτηση, καθώς μία νέα χημική ανάλυση των σεληνιακών πετρωμάτων, όσον αφορά την ποσότητα του τιτανίου, διαπίστωσε ότι είναι υπερβολικά όμοια με την αντίστοιχη των γήινων πετρωμάτων, κάτι που δεν δικαιολογείται αν το φεγγάρι είχε σχηματιστεί από δύο διαφορετικά σώματα, τη Γη και το άλλο που έπεσε πάνω της.
Ερευνητές του πανεπιστημίου του Σικάγο, με επικεφαλής την γεωχημικό Junjun Zhang που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό Nature Geoscience, χρησιμοποίησαν ένα φασματογράφο μάζας για να κάνουν την πιο ακριβή μέτρηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα, της αναλογίας των ισοτόπων τιτανίου-50 και τιτανίου-47, τα οποία περιέχονται στα δείγματα σεληνιακών βράχων που έφεραν για μελέτη στη Γη οι αποστολές «Απόλλων» τη δεκαετία του 1970 (τα άτομα των περισσότερων χημικών στοιχείων, όπως το τιτάνιο, υπάρχουν στη φύση σε ελαφρώς διαφορετικές μορφές, που λέγονται ισότοπα και έχουν διαφορετικές μάζες ανάλογα με τον αριθμό των νετρονίων στον πυρήνα τους).
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η αναλογία των δύο ισοτόπων στη Σελήνη είναι ουσιαστικά ίδια με αυτή που υπάρχει στον μανδύα της Γης (το στρώμα μεταξύ του φλοιού και του πυρήνα), δηλαδή περίπου 4 μέρη ανά εκατομμύριο. Όμως αυτή η ομοιότητα δεν δικαιολογείται, αν η Σελήνη, από γεωλογική άποψη, αποτελεί όχι κομμάτι μόνο της Γης, αλλά μίγμα δύο ουρανίων σωμάτων.
Κανονικά, η χημική «υπογραφή» της Σελήνης θα έπρεπε να αντανακλά και τους δύο «γονείς» της, τόσο τη Γη, όσο και το άλλο άγνωστο σώμα που συγκρούστηκε με τον πλανήτη μας. Το σώμα αυτό πρέπει να είχε διαφορετική γεωχημική σύσταση από τη γήινη, αφού οι μελέτες μετεωριτών που έχουν πέσει στη Γη από το διάστημα, δείχνουν ότι έχουν αφθονία ισοτόπων τιτανίου (έως 600 μέρη ανά εκατομμύριο).
Οι επιστήμονες έχουν υπολογίσει ότι, μετά την τρομακτική πρόσκρουση και τα υλικά που εκτινάχτηκαν στο διάστημα για να σχηματίσουν τελικά το δορυφόρο μας, η Γη συνεισέφερε κατά προσέγγιση έως το 60% της Σελήνης και το άλλο σώμα τουλάχιστον το 40%. Έτσι, η Σελήνη δεν θα έπρεπε σήμερα να έχει ακριβώς ίδια με τη Γη αναλογία των ισοτόπων τιτανίου στο έδαφός της.
Η νέα ανάλυση δεν είναι η μόνη που ρίχνει σοβαρή σκιά αμφιβολίας στην προέλευση της Σελήνης. Οι επιστήμονες ήδη γνωρίζουν ότι η αναλογία των ισοτόπων οξυγόνου στα σεληνιακά πετρώματα είναι επίσης ίδια με αυτή στον μανδύα της Γης. Η ανακάλυψη ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει με το τιτάνιο, ενισχύει την άποψη ότι κάτι πάει λάθος με την κυρίαρχη θεωρία δημιουργίας της Σελήνης.
Μία εναλλακτική θεωρία, που θα εξηγούσε καλύτερα τα νέα στοιχεία, είναι ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε αποκλειστικά από τη Γη, όταν ένα τμήμα της τελευταίας αποκόπηκε, όσο ακόμα η φυγόκεντρη δύναμη του πλανήτη μας ήταν ισχυρότερη από την κεντρομόλο δύναμη της βαρύτητας. Όμως και αυτό το σενάριο έχει διάφορες αδυναμίες. Από την άλλη, οι επιστήμονες προσπαθούν να φανταστούν μία κατάλληλη τροποποίηση του κυρίαρχου μοντέλου της δημιουργίας της Σελήνης μετά από πρόσκρουση, έτσι ώστε να εξηγούνται και τα νέα στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν υπάρχει ακόμα οριστική απάντηση για τον τρόπο που δημιουργήθηκε το φεγγάρι.
Αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν τους αρχαιότερους γνωστούς πλανήτες, οι οποίοι γεννήθηκαν κατά την «αυγή» του σύμπαντος. Με περισσότερους από 750 γνωστούς εξωπλανήτες αυτοί παρουσιάζουν ένα πρόσθετο ενδιαφέρον για τους επιστήμονες.
Το ηλιακό μας σύστημα πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε πριν από περίπου 12,8 δισεκατομμύρια χρόνια, λίγες εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά από τη Μεγάλη Έκρηξη. Οι δύο εξωπλανήτες βρίσκονται στα όρια του Γαλαξία, σε απόσταση 375 ετών φωτός από τη Γη, όμως το άστρο τους γεννήθηκε όταν ο γαλαξίας μας βρισκόταν ακόμη στο στάδιο της δημιουργίας.
Υπάρχει πιθανότητα οι πλανήτες να είναι νεώτεροι, εάν σχηματίστηκαν πολύ αργότερα από το άστρο τους, όμως κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο, σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Αστρονομίας Μαξ Πλανκ, στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας.
«Συνήθως οι πλανήτες δημιουργούνται σχεδόν αμέσως μετά το σχηματισμό του άστρου», εξηγεί ο επικεφαλής της Johny Setiawan. «Οι πλανήτες δεύτερης γενιάς θα μπορούσαν να σχηματιστούν και μετά το θάνατο του άστρου, όμως κάτι τέτοιο παραμένει υπό συζήτηση».
Με τη βοήθεια ενός γιγαντιαίου τηλεσκοπίου στη Χιλή, οι επιστήμονες εντόπισαν τους δύο πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από το άστρο HIP 11952, στον αστερισμό του Κήτους. Ο ένας από τους δύο πλανήτες - ο HIP 11952c – είναι στο μέγεθος του Δία και ο άλλος – ο HIP 11952b – έχει περίπου το τριπλάσιο μέγεθος. Ολοκληρώνουν μια τροχιά γύρω από τον ήλιο τους κάθε 7 ημέρες και 9,5 μήνες, αντίστοιχα.
Νέα δεδομένα;
Η ανακάλυψη καταδεικνύει, σύμφωνα με τους ερευνητές, ότι ο σχηματισμός πλανητών στις απαρχές του Σύμπαντος ήταν εφικτός παρά το γεγονός ότι τα άστρα ήταν τότε φτωχά σε μεταλλικά στοιχεία, δηλαδή δεν περιείχαν στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο. Στην περίπτωση του HIP 11952, «η περιεκτικότητά του σε σίδηρο ανέρχεται μόλις στο 1% αυτής του δικού μας ήλιου», λέει ο Johny Setiawan.
Η ιδέα του σχηματισμού πλανητών κατ’ αυτόν τον τρόπο έρχεται σε αντιδιαστολή με την ευρέως αποδεκτή θεωρία της επαύξησης, κατά την οποία η δημιουργία πλανητών, συμπεριλαμβανομένων γιγάντων αερίων όπως ο Κρόνος και ο Δίας- προϋποθέτει την ύπαρξη βαρέων στοιχείων. Όπως ωστόσο εκτιμά ο ερευνητής, το μοντέλο της επαύξησης ενδέχεται να έχει επικρατήσει επειδή οι κυνηγοί πλανητών αναζητούν ως επί το πλείστον νεώτερα άστρα που μοιάζουν με τον Ήλιο.
Ημερομηνία λήξης
Παρότι οι δύο πλανήτες κατόρθωσαν να ζήσουν σχεδόν 13 δισεκατομμύρια χρόνια, ο Setiawan και οι συνάδελφοί του πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα έρθει και γι’ αυτούς το πλήρωμα του χρόνου. Το άστρο τους θα μετατραπεί σε κόκκινο γίγαντα – όπως συμβαίνει στα άστρα που μοιάζουν με τον Ήλιο- στάδιο κατά το οποίο θα γίνει πολύ μεγαλύτερο και πιθανότατα θα «καταπιεί» όσους πλανήτες βρίσκονται κοντά του.
Το ανθρώπινο μάτι είναι ζωτικής σημασίας για την αστρονομία. Χωρίς να μπορούμε να δούμε, το φωτεινό σύμπαν των πλανητών, των άστρων, των γαλαξιών κλπ θα ήταν κλειστό για μας, άγνωστο για πάντα. Παρ’ όλα αυτά, οι αστρονόμοι δεν μπορούν να μην γοητεύονται με το αόρατο.
Από άκρη σε άκρη, οι πρόσφατα ανακαλυφθείσες φυσαλίδες ακτίνων γάμμα εκτείνονται 50.000 έτη φωτός, ή περίπου το μισό της διαμέτρου του Γαλαξία μας, όπως φαίνεται σε αυτήν την εικόνα. Υπαινιγμοί για τις άκρες των φυσαλίδων παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά σε ακτίνες Χ (με το μπλε χρώμα), με το Παρατηρητήριο ROSAT στη δεκαετία του 1990. Το Fermi χαρτογράφησε τις ακτίνες γάμμα (σε χρώμα ματζέντα) οι οποίες εκτείνονται πολύ μακρύτερα από το επίπεδο του Γαλαξία.
Έξω από το βασίλειο της ανθρώπινης όρασης είναι ολόκληρο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα των θαυμάτων. Κάθε είδος ακτινοβολίας – από ραδιοκύματα έως τις ακτίνες γάμμα – αποκαλύπτει κάτι μοναδικό για το σύμπαν. Μερικά μήκη κύματος είναι καλύτερα για τη μελέτη των μαύρων οπών. Άλλα πάλι μας αποκαλύπτουν νεογέννητα άστρα και πλανήτες. Ενώ μερικά φωτίζουν τα πρώτα χρόνια της κοσμικής ιστορίας.
Η NASA έχει πολλά τηλεσκόπια που δουλεύουν σε διάφορα μήκη κύματος στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Ένα από αυτά, το τηλεσκόπιο Fermi των ακτίνων-γ που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη, έχει μόλις διασταυρωθεί με ένα νέο ηλεκτρομαγνητικό σύνορο.
“Με το Fermi είμαστε σε θέση να παράγουμε τον πρώτο χάρτη όλου του ουρανού σε ακτίνες πολύ υψηλής ενέργειας, με πολύ ενεργητικά φωτόνια," λέει ο Dave Thompson, ένας αστροφυσικός στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA.
"Η ενέργεια των φωτονίων σε αυτό το άκρο του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος ξεκινάει από τα 10 δισεκατομμύρια έως τα 100 δισεκατομμύρια ηλεκτρονιοβόλτ."
Μια γιγαντιαίο δομή ακτίνων γάμμα ανακαλύφθηκε από την επεξεργασία των δεδομένων όλου του ουρανού που βρήκε το Παρατηρητήριο Fermi, σε ενέργειες από 1 έως 10 δισεκατομμύρια ηλεκτρονιοβόλτ Το χαρακτηριστικό σχήμα σαν αλτήρας (στο κέντρο) προκύπτει από το γαλαξιακό κέντρο και εκτείνεται 50 μοίρες βόρεια και νότια από το επίπεδο του Γαλαξία μας, από τον αστερισμό της Παρθένου έως τον αστερισμό του Ερωδιού (Grus).
Για σύγκριση το φως που βλέπουμε αποτελείται από φωτόνια με ενέργειες λίγα ηλεκτρονιοβόλτ. Το Fermi ανιχνεύει ακτίνες γάμμα με δισεκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια από αυτήν που ανιχνεύει το μάτι μας, από 20 εκατομμύρια έως και 300 δισεκατομμύρια ηλεκτρονιοβόλτ. Αυτά τα φωτόνια των ακτίνων γάμμα είναι τόσο ενεργητικά, που δεν μπορούν να ανακλαστούν από τα κάτοπτρα και τους φακούς που βρίσκονται στα συνήθη τηλεσκόπια. Αντίθετα το Fermi χρησιμοποιεί έναν αισθητήρα που μοιάζει περισσότερο με έναν μετρητή Γκάιγκερ από ένα τηλεσκόπιο. Αν μπορούσαμε να φορέσουμε "γυαλιά" που να έβλεπαν ακτίνες γάμμα, θα βλέπαμε σφαίρες ενέργειας από κοσμικά φαινόμενα, όπως τις υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες και τις εκρήξεις υπερνόβα. Ο ουρανός θα φαινόταν να είχε μια φρενιτιώδη δραστηριότητα.
Προτού το Fermi πετάξει τον Ιούνιο του 2008, υπήρχαν μόνο τέσσερις γνωστές ουράνιες πηγές φωτονίων σε αυτό το φάσμα της ενέργειας. «Στα 3 χρόνια Fermi έχει βρει πάνω από 500 πηγές», λέει ο Dave Thompson.
Και τι βρίσκεται μέσα σε αυτό το νέο βασίλειο;
"Είναι ένα μυστήριο,” αναφέρει ο Dave Thompson,. "Περίπου το ένα τρίτο των νέων αυτών πηγών δεν συνδέονται καθαρά με οποιαδήποτε γνωστή πηγή ακτίνων γάμμα. Δεν έχουμε ιδέα τι είναι."
Τα υπόλοιπα όμως έχουν ένα κοινό γνώρισμα: την καταπληκτική ενέργεια.
“Μεταξύ αυτών είναι κάποιες εξαιρετικά ογκώδεις μαύρες τρύπες που ονομάζονται blazars. Πρόκειται για απομεινάρια υπερκαινοφανών εκρήξεων και ταχύτατα περιστρεφόμενα άστρα νετρονίων, τα γνωστά πάλσαρ."
Μερικές από τις ακτίνες γάμμα φαίνεται να προέρχονται από τις «φυσαλίδες Fermi» – γιγάντιες δομές που απορρέουν από το κέντρο του Γαλαξία μας και εκτείνονται σε μια έκταση, περίπου, 20.000 έτη φωτός πάνω και κάτω από το γαλαξιακό επίπεδο.
Το πώς ακριβώς σχηματίζονται οι φυσαλίδες αυτές είναι άλλο ένα μυστήριο.
Τώρα που ο πρώτος χάρτης του ουρανού είναι πλήρης, το Fermi εργάζεται πάνω σε μια άλλη, πιο ευαίσθητη και λεπτομερής έρευνα.
“Στα επόμενα χρόνια, το Fermi θα πρέπει να μας αποκαλύψει κάτι νέο για όλα αυτά τα φαινόμενα, όπως τι τα κάνει κι έχουν τέτοιου είδους εξωγήινα επίπεδα ενέργειας," λέει ο David Paneque, επικεφαλής αυτού του πρότζεκτ από το Ινστιτούτο Max Planck στη Γερμανία.
Όπως αποκαλύπτουν οι επιστήμονες η αγκαλιά είναι ιδιαίτερα ευεργετική για την υγεία μας. Εκτός από αγάπη και στοργή σού δίνει το καλύτερο αγχολυτικό και αντιϊκό «φάρμακο». Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Sheldon Cohen από το Πανεπιστήμιο Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών Carnegie Mellon του Πίτσμπεργκ, οι συχνές αγκαλιές αυξάνουν την κοινωνική ζωή και χαμηλώνουν κατά πολύ την ευαισθησία στις μολύνσεις.
Και αυτό τι σημαίνει; Λιγότερες ιώσεις και κρυολογήματα! «Η προφανής προστατευτική επίδραση της αγκαλιάς μπορεί να αποδοθεί στην ίδια τη φυσική επαφή ή στο αγκάλιασμα όντας ένας συμπεριφοριστικός δείκτης της υποστήριξης και της οικειότητας. Όπως και να το εκλάβουμε, εκείνοι που απολαμβάνουν περισσότερες αγκαλιές, είναι πιο προστατευμένοι απέναντι στο στρες και τις μολύνσεις», σημειώνει ο επικεφαλής της έρευνας.
Ένα τζιν που σας πάει (σχεδόν) μόνο του στον προορισμό σας. Φανταστείτε το και ενημερωθείτε ότι έχει γίνει ήδη πραγματικότητα. Η γαλλική εταιρεία Spinali Design κυκλοφόρησε πρόσφατα τη συλλογή των “έξυπνων τζιν”της, τα οποία συνδέονται με το smartphone σας, δονούνται και σας προσφέρουν πληροφορίες για το πώς θα φτάσετε στον προορισμό σας.
Συγκεκριμένα, είναι εξοπλισμένα με ειδικούς αισθητήρες σε κάθε πλευρά τους και, με τη βοήθεια της… δόνησης, σας ενημερώνουν ότι πρέπει να στρίβετε δεξιά ή αριστερά. Τα Essential Jeans της εταιρείας έδωσαν το “παρών” και στην έκθεση CES 2017 τις προηγούμενες ημέρες στο Las Vegas, με τους δημιουργούς τους να υποστηρίζουν ότι το προϊόν έχει ως στόχο να εξαλείψει την ανάγκη να ελέγχετε συνεχώς το τηλέφωνό σας όταν βρίσκεστε σε μια άγνωστη γειτονιά και αναζητάτε έναν προορισμό.
Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να συνδέσετε το τζιν με το smartphone σας, να ενεργοποιήσετε το GPS και να αφήσετε το παντελόνι να σας οδηγήσει σωστά. Διαθέτει δύο αισθητήρες σε κάθε πλευρά που δονούνται αντίστοιχα, ανάλογα με το πού έχετε να πάτε. Αν μάλιστα κάνετε λάθος, και οι δύο δονούνται ταυτόχρονα.
Το Essential jeans έχουν ενσωματωμένη μη αφαιρούμενη μπαταρία που διαρκεί για τέσσερα χρόνια, αν χρησιμοποιείτε το GPS feature μία φορά την εβδομάδα. Μπορείτε ωστόσο να χρησιμοποιήσετε τη δόνηση και σε άλλες εφαρμογές, όπως π.χ. όταν λαμβάνετε σημαντικά μηνύματα ή emails. Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό τους όμως είναι και το πιο αμφιλεγόμενο. Ονομάζεται “ping” και σας επιτρέπει να κάνετε το τζιν του άλλου να δονείται για να έχετε την προσοχή του. Ένα εργαλείο… φλερτ, που σε άλλους φαίνεται καλή ιδέα και σε άλλους όχι και τόσο.
Τα Essential jeans βρίσκονται ήδη στην αγορά σε ποικιλία σχεδίων και μπορείτε να μάθετε περισσότερα γι’ αυτά στο ακόλουθο video.
Τα σιντριβάνια έχουν μακρά ιστορία στη ζωή μας, καθώς χρονολογούνται από τους αρχαίους ρωμαϊκούς χρόνους, όταν πρωτοσχεδιάστηκαν αυτές οι δεξαμενές νερού καθαρά για πρακτικούς σκοπούς, για την εκμετάλλευση του πόσιμου νερού και για μπάνιο.
Φυσικά οι Ρωμαίοι πρόσθεσαν και αρκετά διακοσμητικά στοιχεία στα σιντριβάνια και κάπως έτσι ξεκίνησε μια παράδοση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, που έχουν διακοσμητική θέση στη ζωή μας. Καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες δημιουργούν πανέμορφα σιντριβάνια που μοιάζουν με γλυπτά και ομορφαίνουν το αστικό τοπίο, εξαίροντας παράλληλα τη δημιουργικότητα των καλλιτεχνών που τα εμπνεύστηκαν.
Μπορεί να είναι ανεπίτρεπτο και αγενές, αλλά διεθνής ομάδα επιστημόνων ισχυρίζεται πως όσοι βρίζουν μπορεί να είναι πιο ειλικρινείς απ’ ό,τι όσοι παριστάνουν τους καθωσπρέπει και γλυκομίλητους. Το συμπέρασμα αυτό προέρχεται από δύο δημοσκοπήσεις τις οποίες πραγματοποίησαν επιστήμονες από την Ολλανδία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και το Χονγκ Κονγκ, οι οποίοι εξέτασαν τη δυνητική συσχέτιση μεταξύ της βωμολοχίας και της ειλικρίνειας. Ως βωμολοχία οι ερευνητές όρισαν «τη γλώσσα που περιέχει σεξουαλικές αναφορές, βλασφημίες ή χυδαίους όρους». Στην πρώτη δημοσκόπηση συμμετείχαν 276 εθελοντές και στη δεύτερη 73.789 χρήστες του Facebook.
Όπως γράφουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Social Psychological and Personality Science, ζήτησαν από την πρώτη ομάδα εθελοντών να τους πουν ποιες λέξεις χρησιμοποιούν όταν βρίζουν και για ποιους λόγους θα τις χρησιμοποιούσαν – και για να εξασφαλίσουν ότι οι απαντήσεις τους θα ήταν ειλικρινείς και όχι «με βάση τον τρόπο που θα ήταν κοινωνικώς αποδεκτός», τους υπέβαλλαν και σε τεστ σε ένα σχετικό τεστ σε ανιχνευτή ψεύδους. Αποτέλεσμα: όσοι παραδέχθηκαν ότι έχουν… πλούσιο λεξιλόγιο όταν βρίζουν, είχαν τις περισσότερες πιθανότηρες να λένε την αλήθεια. Στο δεύτερο σκέλος της μελέτης, οι ερευνητές αναζήτησαν τη χρήση βωμολοχιών στα κοινωνικά προφίλ των χρηστών του Facebook.
Όπως διαπίστωσαν, όσοι χρησιμοποιούσαν βωμολοχίες στον γραπτό λόγο τους, χρησιμοποιούσαν συνηθέστερα λέξεις που υποδηλώνουν ειλικρίνεια (π.χ. το «εγώ») ή έγραφαν συχνότερα στο το πρώτο ενικό πρόσωπο. Αντιθέτως, όσοι συνήθιζαν να απαντούν λακωνικά, είχαν τις λιγότερες πιθανότητες να βρίζουν αλλά και να λένε ανοικτά τη γνώμη τους για οτιδήποτε.
«Η συσχέτιση βωμολοχίας-ειλικρινείας είναι πολύπλοκη. Αν και το να βρίζει κάποιος είναι απωθητικό και ανεπίτρεπτο, ενδέχεται να αποτελεί ταυτοχρόνως ένδειξη ότι κάποιος μιλάει με ειλικρίνεια. Όπως δηλαδή κάποιος δεν “κρατάει” τη γλώσσα του για να είναι πιο κόσμιος, μπορεί να μην “κρατάει” και τις αληθινές απόψεις του για τον εαυτό του», δήλωσε ο επιβλέπων ερευνητής δρ Ντέιβιντ Στίλγουελ, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ.
Η γέννηση του, υπό τον Δία ή τον Πρωτέα με προαναγγελία στην μητέρα του, ο θάνατος του, η ανάσταση του και η ανάληψη του -ανελήφθη στην Κρήτη στο ιερό του Δια παραπέμπουν σε μια σύγκριση με τη ψεύτικη ιστορία του Ιησού.
«Θάνατος ουδείς ουδενός ή μόνον εμφάσει, καθάπερ ουδέ γένεσις ουδενός ή μόνον εμφάσει. Το μεν γαρ εξ ουσίας τραπέν εις φύσιν έδοξε γένεσις, το δε εκ φύσεως εις ουσίαν κατά ταυτά θάνατος ούτε γιγνομένου κατ΄αλήθειάν τινος, ούτε φθειρομένου ποτέ, μόνον δε εμφανούς όντος αοράτου τε ύστερον του μεν διά παχύτητα της ύλης, του δε διά λεπτότητα της ουσίας, ούσης μεν αιεί της αυτής, κινήσει δε διαφερούσης και στάσει. Τούτο γαρ που το ίδιον ανάγκηι της μεταβολής ουκ έξωθεν γενομένης ποθέν, αλλά του μεν όλου μεταβάλλοντος εις τα μέρη, των μερών δε εις το όλον τρεπομένων ενότητι του παντός»
Απόδοση: «Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο όλον λόγω της ενότητος του παντός» Απολλώνιος ο Τυανεύς – Επιστολή νη’ -Στον Βαλέριο. [Περί ζωής και θανάτου] -Απολλώνιος ο Τυανεύς – Βίος και Έργο.
«Απολλώνιος ο Τυανεύς ουκέτι φιλόσοφος, αλλ’ εκ των Θεών και ανθρώπων μέσον» Ευνάπιος «Βίοι Σοφιστών»
«Ο Σωκράτης αφήνει τον άνθρωπο εις την γη. Ο Απολλώνιος τον μεταφέρει εις τον ουρανό» Ρενάν «Βίος Ιησού Χριστού»
«Η προσωπικότης του μεγάλου μάγου φιλοσόφου των Τυάνων γοητεύει το πνεύμα ως μεγαλοπρεπής υπεράνθρωπος προσωπικότης» Κ.Π. Καβάφης εφημ. Τηλέγραφος 25-11-1829
Απολλώνιος ο Τυανέας, ο άγνωστος Έλληνας φιλόσοφος και θεραπευτής
Γεννήθηκε περί του 60 μ.κ.ε. στα Τύανα της Καπαδοκίας κι έμεινε γνωστός ως ο «Απολλώνιος ο Τυανέας».
Υπήρξε ιερέας του Ασκληπιού, θαυμαστής της φιλοσοφίας του Πυθαγόρη, φιλόσοφος ο ίδιος και διδάσκαλος με μεγάλη απήχηση. Έζησε ζωή ενάρετη, λιτή, αποποιούμενος τα υλικά αγαθά και καταδικάζοντας αυστηρά τις καταχρήσεις, την χλιδή και την αμαρτία. Πρότεινε την καρτερία και την απλότητα. Γι’ αυτό τον αποκάλεσαν «Θείον Άνδρα». Περιβαλλόταν από μαθητές κι έκανε πολλά θαύματα. Δεν έλεγε ποτέ το εγωπαθές και γελοίο ότι είναι «υιός θεού» παρά πως ό,τι πετύχαινε οφειλόταν στην ιδιαίτερη ανθρώπινη μύηση του και πως ότι μπορεί να κάνει ένας, μπορούν να το κάνουν όλοι.
Γι’ αυτόν τον Έλληνα φιλόσοφο γράφτηκαν πολλά κι ενδιαφέροντα από τους μετέπειτα ιστορικούς, φιλόσοφους και συγγραφείς. Ήταν μία πολύ άξια προσωπικότητα που έδρασε κι επηρέασε σημαντικά την πορεία της εξέλιξης της φιλοσοφικής σκέψης όχι μόνο της εποχής του. Αναγνωρίστηκε ως «Θείος Άνθρωπος» σχεδόν από όλους τους λαούς της Μεσογείου. Αργότερα όμως ξεχνιέται από τον πολύ κόσμο και συντροφεύει μόνο τη σκέψη εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην φιλοσοφία, ειδικά την εποχή που διαστρεβλώθηκε σε θρησκεία. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια και οι αναφορές για την γέννησή του είναι γεμάτες από συμβολικά στοιχεία. Αυτό συμβαίνει μόνο σε Ανθρώπους που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της Ανθρώπινης εξέλιξης.
Ο Φιλόστρατος γράφει πως η μητέρα του Απολλώνιου είδε ένα όνειρο λίγο πριν από τη γέννησή του. Της παρουσιάστηκε στο όνειρό της ένας Θεός. Όταν τον ρώτησε για το μέλλον του παιδιού το οποίο θα γεννούσε, αυτός της απάντησε:
-Θα γεννήσεις Εμένα !
– Και ποιός είσαι εσύ τον ρώτησε εκείνη.
– Είμαι ο Π ρ ω τ ε ύ ς, ο θαλάσσιος γέρων.
Πράγματι ο Απολλώνιος, είχε την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον σαν τον Πρωτέα, να ελέγχει όλες τις καταστάσεις και να διαφεύγει από κάθε κίνδυνο που συναντούσε. Η μητέρα του Απολλώνιου, λίγο πριν τον γεννήσει πήγε σ’ ένα λιβάδι για να μαζέψει λουλούδια. Εκεί νύσταξε και κοιμήθηκε, ενώ ένα σμήνος λευκών κύκνων την περικύκλωσε με σηκωμένα τα φτερά προς τον ουρανό, κάτω από τον ήχο ενός μελωδικού παιάνα. Καθώς ξυπνούσε από αυτήν την εξαίσια μελωδία γέννησε τον Θεόσταλτο Απολλώνιο, χωρίς πόνο. Ταυτόχρονα, ένας κεραυνός σταλμένος από τον Δία έπεσε δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει.
Από μικρή ηλικία φανερώθηκαν τα πλούσια χαρίσματά του. Είχε μεγάλη ευφυία, πολύ δυνατή μνήμη και έκφραζε ό,τι διάβαζε με πολύ μεγάλη ευφράδεια. Ο πατέρας του τον έστειλε σε ηλικία 14 χρόνων στην Ταρσό της Κιλικίας, δίπλα στον μεγάλο ρήτορα Ευθύδημο από τη Φοινίκη, για να τον διαπαιδαγωγήσει. Αργότερα πήγε στις Αιγές των Τυάνων, όπου μυήθηκε στη φιλοσοφία του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Χρύσιππου, του Επίκουρου και άλλων φιλοσόφων. Ο ευγενικής καταγωγής Απολλώνιος [όχι γιδοβοσκός] μαθήτευσε δίπλα στον ρήτορα Ευθύδημο και αργότερα στις Αιγές, μυήθηκε στην πυθαγόρεια φιλοσοφία από τον Εύξενο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, ήταν μόλις είκοσι ετών. Μοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς συγγενείς και στον αδερφό του, τον οποίο υποδέχτηκε με μεγαλοθυμία, παρά την άσωτη ζωή που έκανε και αποσύρθηκε στο ναό του Ασκληπιού στις Αιγές.
Δήλωνε θαυμαστής του Πυθαγόρη και έζησε σύμφωνα με τα πρότυπα του Πυθαγορισμού. Δώρισε την έπαυλή του στον τότε Δάσκαλο της Πυθαγόρειας σχολής Εύξενο και από 16 χρονών άρχισε να ζεί πολύ πειθαρχημένα. Δεν έτρωγε κρέας παρά μόνο χόρτα και καρπούς. Έπινε μόνο νερό και απέφευγε οτιδήποτε προερχόταν από ζώα. Μόνιμη κατοικία του ήταν τα Ιερά. Στο απώτερο στάδιο του πυθαγόρειου μυστικισμού έδωσε όρκο σιωπής για πέντε χρόνια. Του αποδίδονται δεκάδες θαύματα, πύρινοι λόγοι υπέρ της εγκαρτέρησης και κατά των θυσιών των ζώων προς τους θεούς, ενώ σε κάθε επαρχία σχεδόν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εμφανίζονταν αναρίθμητοι προσήλυτοι της διδασκαλίας του.
Γνώριζε τη γλώσσα των πουλιών, εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν κατά βούληση σε άλλο τόπο ενώ υπάρχουν αναφορές ότι βρισκόταν σε δύο σημεία ταυτόχρονα. Ο ίδιος ο Δομιτιανός τον είδε να χάνεται την ώρα που τον δίκαζε. Θεράπευε ψυχές και σώματα με ένα απλό άγγιγμα, ήταν απίστευτος γλύπτης, ζωγράφος, προφήτης και ρήτορας. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ στο τάφο του, όπως έγραψε ο Φιλόστρατος. Ο Απολλώνιος προέβλεπε με επιτυχία κάθε σεισμό, επιδημία, θάνατο ή άλλη αναταραχή. Έφτασε στο σημείο να αναστήσει ένα κορίτσι και γι’ αυτό τον κατηγόρησαν για μάγο !!! (Όμως κανένας υποκριτής χριστιανός δεν είπε μάγο τον Γιαχβέ – Ιησού επειδή ανάστησε το Λάζαρο και το γιορτάζουν με τυμπανοκρουσίες κάθε χρόνο και τόνους αίμα μωρών να ρέει, οι κανίβαλοι χριστιανοί). Παλαιότερα είναι γνωστό ότι και ο Εμπεδοκλής είχε γιατρέψει την ετοιμοθάνατη κόρη Πανθεία, του οποίου αργότερα δεν βρέθηκε ούτε το δικό του νεκρό σώμα, στοιχεία που μας σώζει ο Διογένης ο Λαέρτιος.
Μια επιγραφή μεγάλης ιστορικής σημασίας, στο Νέο Μουσείο στα Άδανα, περιέχει ένα επίγραμμα σχετικά με τον Απολλώνιο τον Τυανέα:
«Αυτός ο άνθρωπος, πήρε το όνομα του από τον Απόλλωνα
ο οποίος λάμπει από τα Τύανα
σβήνοντας τα λάθη των ανθρώπων.
Ο τάφος στην Τυάνα έλαβε το σώμα του
αλλά στην πραγματικότητα ο ουρανός τον έλαβε
ούτως ώστε να μπορέσει να διώξει έξω τον πόνο των ανθρώπων»
Ο Απολλώνιος ο Τυανέας υπήρξε αληθινός φιλόσοφος
Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τις Διδασκαλίες που διέδωσε, άλλα κυρίως από τον τρόπο που τις εφάρμοζε. Ήταν ένας πρακτικός φιλόσοφος και για κάθε διδασκαλία του έβρισκε ένα πεδίο εφαρμογής μέσα στην κοινωνία. Ο Φιλόστρατος αναφέρει πως σε κάθε χώρα που ταξίδευε έδινε συμβουλές στους άρχοντες οι οποίοι τις εφάρμοζαν προς όφελος όλων των ανθρώπων. Δεν ήταν απλώς ένας ρήτορας αλλά ήταν ένας πραγματικός αναζητητής της αλήθειας. Μέσα από όλα τα φιλοσοφικά συστήματα αναζήτησε και βρήκε τις πιο εσωτερικές διδασκαλίες και τις έκανε τρόπο ζωής.
Ακολουθώντας πιστά τα διδάγματα του Πυθαγόρη ασκούσε αυστηρή δίαιτα για το σώμα και, σαν αποτέλεσμα της πνευματικής του εξέλιξης, άσκησε τον αυτοέλεγχο και την πενταετή σιωπή. Η πρακτική εφαρμογή των διδασκαλιών του πρόσφερε τη δυνατότητα να αναπτύξει υπερφυσικές δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό που οι αδύναμοι άνθρωποι τον “Θεοποίησαν” όπως συμβαίνει πάντοτε όταν οι αδύναμοι συναντούν έναν Δυνατό. Πάνω απ’ όλα όμως, αυτό που χαρακτήρισε τον Απολλώνιο ήταν ότι σε όλη του την ζωή τον συνόδεψε η Αξιοσύνη, η Αψογοσύνη και η Αρετή.
Ταξιδεύοντας σχεδόν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, σε Ανατολή και Δύση ήρθε σε επάφή με πολλά και διαφορετικά ιερατεία. Οι Ιερείς τον αποδέχτηκαν σαν ένα μεγάλο Ιερέα ο οποίος είχε την ικανότητα να επικοινωνεί με άλλες διαστάσεις κι άλλα υπερανθρώπινα όντα. Σιγά-σιγά η φήμη του απλώθηκε σε όλες τις περιοχές της Παμφυλίας, της Κιλικίας, της Παλαιστίνης και της Αραβίας. Ταξίδεψε και στις Ινδίες για να αναζητήσει εκεί τους Διδασκάλους για τους οποίους υπήρχε η φήμη ότι εφάρμοζαν τις διδασκαλίες που πρέσβευαν, για το καλό όλων των ανθρώπων. Έτσι ξεκίνησε ένα μακρυνό ταξίδι, αρκετά δύσκολο για την εποχή εκείνη και μέσα από θαυμαστές περιπέτειες φθάνει στη χώρα των Ινδών φιλοσόφων.
Σε όλα τα ταξίδια του τον ακολουθούσαν μαθητές του. Ο Δάμις ήταν ο πιο πιστός και αργότερα έγραψε με κάθε λεπτομέρεια τη βιογραφία του Δασκάλου του. Με βάση αυτά τα γραπτά ο Φλάβιος Φιλόστρατος έγραψε τον βίο του Απολλώνιου του Τυανέα [αναζητήστε το βιβλίο στα ελληνικά, εκδόσεις Γεωργιάδης] Υπάρχουν πολλές αναφορές για την ζωή και το έργο του μεγάλου φιλοσόφου. Τον αναφέρουν ο Δίων Κάσσιος, ο Αμμιανός Μαρκελίνος, ο Λουκιανός Ιεροκλής, ο Ευσέβιος, ο Κασσιόδωρος, ο Φώτιος και πολλοί άλλοι.
Ο μαθητής του Δάμης ο Νινευΐτης δεν έλειψε ποτέ από κοντά του στις περιπλανήσεις. Κράταγε σημειώσεις οι οποίες ήρθαν αργότερα στα χέρια της Σύριας Αυτοκράτειρας Δόμνας Ιουλίας, κόρης Ιερέα του Ήλειου, μητέρας του Στωικού Καρακάλλα (Μάρκου Αυρήλιου Αντωνίνου) και σύζυγος του Σέπτιμου Σέβηρου. Στις εκστρατείες της υπό τον γιό της Αυρήλιο, συνέλλεγε στοιχεία για τον Τυανέα τα οποία έδωσε αργότερα στον φιλόσοφο Φλάβιο Φιλόστρατο με την εντολή να συγγράψει τον βίο του επιφανούς αυτού Θείου Ανδρός. Για τον Τυανέα είχαν γράψει επιπλέον, ο Μάξιμος ο Αιγιεύς, ο Μοιραγένης και ο Σωτήριχος, έργα τα οποία χάθηκαν υπό την ευγενική προσφορά της χριστιανικής-ιουδαϊκής εκκλησίας.
Ο γνωστός εσωτεριστής Ελφάς Λευϊ ερμηνεύει και αποκαλύπτει ερμητικές και αλχημικές διδασκαλίες που είναι διάσπαρτες μέσα στις αναφορές για τον Απολλώνιο. Η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ αφιερώνει ένα ειδικό κεφάλαιο σε έναν από τους τόμους της Μυστικής Διδασκαλίας, κατατάσσοντας τον Απολλώνιο στους μεγαλύτερους Μυημένους Διδασκάλους όλων των εποχών. Η παράλληλη εξάπλωση της πανούκλας του χριστιανισμού την εποχή εκείνη, είναι η βασική αιτία που η φήμη του Απολλώνιου καλύφθηκε με γκρίζα πέπλα και το έργο του έμεινε άγνωστο για πολλά χρόνια. Είναι φυσικό αφού τα χριστιανικά ιερατεία ήθελαν πάση θυσία να κρύψουν από πού αντέγραψαν την υποτιθέμενη ζωή του Γιαχβέ- Ιησού.
Ο Απολλώνιος ασχολήθηκε με την αναγέννηση και την διατήρηση σε υψηλά επίπεδα των Ιερατείων τα οποία βρίσκονταν γύρω από τη Μεσόγειο. Ταξίδεψε στην Κύπρο, την Έφφεσο, τη Χίο, τη Ρόδο, την Κρήτη, την Αθήνα και τη Σπάρτη. Αργότερα επισκέφτηκε την Αίγυπτο, την Ιταλία και την Ισπανία. Ήρθε σε επαφή με Ρωμαίους αυτοκράτορες, τους οποίους συμβούλεψε και τους έστρεψε προς την δύναμη και την αξιοσύνη. Η θέλησή του για την εφαρμογή των Διδασκαλίων με στόχο την αύξηση της Δύναμης από όλους, τον έφερε σε σύγκρουση με το κατεστημένο κι έτσι φυλακίστηκε και εκδιώχθηκε από τον Δομιτιανό. Γρήγορα όμως ελευθερώθηκε και συνέχισε απτόητος το ιερό του έργο.
Ο Απολλώνιος δεν είχε ποτέ σπίτι, ούτε ήθελε να αποκτήσει. Περιπλανιόταν με μακριά μαλλιά και λινά ρούχα. Απείχε από κάθε κρεατοφαγία και οινοποσία. Ταξίδεψε για να μάθει περισσότερα και συνάντησε Χαλδαίους μάγους, Ινδούς βραχμάνους και Αιγυπτίους γυμνοσοφιστές. Έδρασε περισσότερο στην ΝΑ Μικρά Ασία και στη Συρία. Οι προφητικές και τηλεπαθητικές ικανότητες του ήταν τέτοιες που η φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε ρωμαϊκό κόσμο. Ο ιστορικός Έντουαρντ Γκίμπον, αλλά και άλλοι συγγραφείς του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, διατύπωσαν την λογική άποψη ότι το κατασκευασμένο προφίλ του Γιαχβέ-Ιησού ταιριάζει απόλυτα με την ζωή του Απολλώνιου του Τυανέα.
Οι Άραβες συγγραφείς τον αποκάλεσαν Μπαλίνα (ημίθεο) και σώζονται στην αραβική γλώσσα φιλοσοφικά κείμενά του. Οι ελάχιστες πηγές που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι της ημέρες μας γι’ αυτόν, αμφισβητούνται ως αντιχριστιανικές [sic] διότι οι χριστιανόπληκτοι ιστορικοί νομίζουν ότι όποιος είναι αντίθετος σε κάτι, είναι υποχρεωτικά και υποκειμενικός ή μεροληπτεί. Επιβάλλουν κανόνες που σκοτώνουν την ιστορία, η οποία δεν τολμά όμως να αμφισβητήσει τα ευαγγέλια και τις αρλούμπες που γράφουν, ούτε φυσικά την «ιερή» Χριστιανο-Ιουδαϊκή Βίβλο με τα χίλια μύρια αίσχη και ανομήματα που περιγράφει !!!!
Απολλώνιος ο Τυανεύς: Η Θαυμαστή Ζωή Του
Μια προσεκτική μελέτη των αναφορών για τον Απολλώνιο αποκαλύπτει ότι ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος εκδήλωνε πολύ φυσικά με απλό και αποτελεσματικό τρόπο τις υπερανθρώπινες δυνάμεις του. Θεράπευσε πάρα πολλούς ανθρώπους από ανίατες ασθένειες, εμφανιζόταν σε πολλά και διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα, έκανε προγνώσεις για το άμεσο μέλλον που σε λίγες μέρες επαληθεύονταν, καταλάβαινε όλες τις γλώσες χωρίς ποτέ ο ίδιος να τις έχει διδαχθεί και τέλος του αποδίδονται αναστάσεις νεκρών.
Ο ίδιος δεν έκανε επίδειξη των δυνάμεών του, άλλα βοηθούσε ανθρώπους και λαούς που είχαν άμεση ανάγκη, με στόχο την απαναφορά των ανθρώπων στον λογικό δρόμο. Έτσι προκάλεσε το θαυμασμό και την αποδοχή χιλιάδων ανθρώπων άλλα και την συκοφαντία και την διαστρέβλωση των ενεργειών του από αυτούς που προσβλέπουν στην χειραγώγηση των μαζών για ίδιον όφελος. Αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να εμβαθύνει πιο πολύ στη μελέτη και την έρευνα για την ζωή και το έργο του Απολλώνιου, καταλαβαίνει ότι ο Απολλώνιος ξεφεύγει από τα ανθρώπινα πλαίσια. Τον βλέπουμε να διορθώνει και να κατευθύνει ιερείς και ιερατεία για να αποκατασταθεί με πιο σωστό τρόπο η επικοινωνία των ανθρώπων με την Δύναμη το Ισχυρό το Θείο. (Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι οι Θεοί είναι η προσωποποίηση της ισχύος, αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο το επίθετο ιερός απέκτησε θρησκευτική σημασιολογική χροιά: ιερός δηλ. τόσο ισχυρός ώστε να αγγίζει τα όρια του θείου ή θείος λόγω μεγάλης ισχύος)
Διδάσκει τον σφαιρικό [φρακταλικό] τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, την ανεκτικότητα στο διαφορετικό, την αναζήτηση της αλήθειας και την αποφυγή από τον φανατισμό και τον δογματισμό που βλάπτει τους ανθρώπους. Δίνει σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής του απλού ανθρώπου, γι’ αυτό τον βλέπουμε να κατευθύνει βασιλείς άλλα και να συγκρούεται με το κατεστημένο της εποχής, αμετακίνητος. Η ζωή και του έργο του Απολλώνιου του Τυανέα μπορεί να αποτελέσει πρότυπο και πηγή πρακτικών εφαρμογών για όποιον θέλει να ακολουθήσει ένα δρόμο εξέλιξης, ένα δρόμο Ισχύος με ανοιχτό μυαλό και χωρίς εμφυτεύσεις – προκαταλήψεις, με στόχο έναν καλύτερο άνθρωπο.
Το Θαύμα της πολυγλωσσίας
Τον πλησίασε ο Δάμις ο Νίνιος, για τον όποιο ανέφερα στην αρχή πως ταξίδεψε μαζί του, αφομοίωσε την σοφία του και διέσωσε πολλά σχετικά με την ζωή του. Αυτός, θαυμάζοντας τον και επιθυμώντας να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του, του είπε: «Ας φύγουμε, Απολλώνιε, εσύ ακολουθώντας τον Θεό κι εγώ εσένα. Θα δεις πως αξίζω. «Αν δεν γνωρίζω τίποτε άλλο, ξέρω σίγουρα τον δρόμο που οδηγεί στην Βαβυλώνα, τις πόλεις πού συναντάει κανείς και τα χωριά, γιατί πρόσφατα επέστρεψα από κει, όπου υπάρχουν πολλά αγαθά. Ακόμη ξέρω τις βαρβαρικές γλώσσες, που είναι διαφορετικές. «Άλλη είναι των Αρμενίων, άλλη των Μήδων και Περσών, άλλη των Καδουσίων.
«Εγώ, φίλε μου», είπε ο Απολλώνιος, «όλες τις καταλαβαίνω, χωρίς να έχω μάθει καμμία». Ο Νίνιος απόρησε και ο Απολλώνιος του είπε: «Μην απορείς που ξέρω όλες τις ανθρώπινες γλώσσες, γιατί ξέρω ακόμη κι αυτά πού αποσιωπούν οι άνθρωποι». Ο Ασσύριος, μόλις άκουσε αυτά, ένιωσε δέος. «Άρχισε να τον συναναστρέφεται, να ωφελείται από την σοφία του και να απομνημονεύει όσα μάθαινε» (Κεφ. Α΄ XIX ) και γρήγορα έδωσε αποδείξεις για του λόγου το αληθές στην Περσία όταν μιλώντας Περσικά:
«Ό ευνούχος εξεπλάγη, επειδή έβλεπε πως ούτε διερμηνέα χρειαζόταν και επίσης απαντούσε με ευκολία και άφοβα. Του είπε λοιπόν παρακλητικά, αλλάζοντας πια τον τόνο της φωνής του: «Για όνομα του Θεού, ποιος είσαι;» Παίρνοντας τον λόγο ο Απολλώνιος του είπε: «Επειδή ρωτάς με μετριοπάθεια και ανθρώπινα, άκου ποιος είμαι. Είμαι ο Τυανέας Απολλώνιος και πηγαίνω στον βασιλιά των Ινδών για να γνωρίσω την χώρα του. Θα ήθελα όμως να συναντήσω και τον δικό σου βασιλιά, διότι όσοι τον συνάντησαν λένε πως δεν είναι κακός, αν βέβαια είναι αυτός ο Ουαρδάνης που κάποτε είχε χάσει την εξουσία του και τώρα την έχει ξαναποκτήσει». «Αυτός είναι, Θεϊκέ Απολλώνιε», είπε. «Από παλιά έχουμε ακούσει για σένα» (Κεφ. Α΄ XXI).
Περί κοινοκτημοσύνης: Το θαύμα με τα σπουργίτια
Συνέβη στην Έφεσο σε μία από τις ομιλίες του προς τους κατοίκους της πόλεως. Περιγράφει ο Φιλόστρατος. «Κάποτε που μιλούσε σχετικά με την κοινοκτημοσύνη και δίδασκε ότι τα μέλη της κοινωνίας πρέπει να αλληλοβοήθιουνται, πάνω στα δέντρα κάθονταν σπουργίτια σιωπηλά και μόνο ένα απ’ αυτά πέταξε βγάζοντας φωνή σαν να ήθελε να παρακίνηση τα υπόλοιπα για κάτι. Αυτά, μόλις άκουσαν την φωνή, σηκώθηκαν και πέταξαν φωνάζοντας κάτω από την καθοδήγηση του ενός.
Ο Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία του γιατί ήξερε τι έκανε τα σπουργίτια να πετάξουν. Δεν το εξήγησε όμως στους άλλους. Επειδή παρ’ όλα αυτά όλοι σήκωσαν τα μάτια τους ψηλά κοιτάζοντας τα πουλιά και μερικοί από άγνοια θεώρησαν το περιστατικό αξιοπερίεργο, ο Απολλώνιος ξέφυγε από την ροή του λόγου του και είπε: «Ένα παιδί, ενώ μετέφερε σιτάρι μέσα σε δοχείο, γλίστρησε. Στην συνέχεια συγκέντρωσε τους σπόρους απρόσεχτα και έφυγε, αφήνοντας πολλούς σκόρπιους στο τάδε στενό. Το σπουργίτι αυτό είχε την τύχη να δη το συμβάν και ήρθε να αναγγείλει και στα άλλα το απρόσμενο εύρημα και να τα καλέσει να συμφάγουν».
Οι περισσότεροι ακροατές έφυγαν να πάνε εκεί κι ο Απολλώνιος συνέχισε να μιλάει σ’ αυτούς που παρέμειναν συνεχίζοντας τον λόγο που είχε στο μυαλό του περί κοινοκτημοσύνης. Όταν ήρθαν και οι άλλοι, φωνάζοντας και γεμάτοι θαυμασμό, είπε: «Βλέπετε με πόση επιμέλεια τα σπουργίτια φροντίζουν το ένα το άλλο και χαίρονται μ’ αυτήν την κοινοκτημοσύνη. Εμείς απαξιούμε για κάτι τέτοιο κι αν δούμε κάποιον να μοιράζεται ό,τι έχει με άλλους, τον κατηγορούμε για σπατάλη, έπαρση και τα παρόμοια, ενώ αυτούς πού φροντίζει τους λέμε παράσιτα και κόλακες» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. III).
Ο Απολλώνιος σταματά τον λιμό της Εφέσσου
«Αφού συγκέντρωσε τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου. Εκεί είδε την μορφή ενός γέρου με μάτια μισόκλειστα τεχνητά, σαν τυφλά, πού κρατούσε σακκούλι με ένα κομμάτι ψωμί και ήταν ρακένδυτος με σιχαμερό πρόσωπο. «Έβαλε γύρω του τους Εφέσιοι και είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό των Θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες».
Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο, πού βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση και τους ικέτευε και ζητούσε το έλεος τους. Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε να τους παρακινεί να ρίχνουν πάνω του και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, αυτός, πού φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιο θηρίο και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη στήλη.
Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανισθεί και στην θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στην μορφή με τα σκυλιά των Μολοσσών και στο μέγεθος ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο από τις πέτρες, πού έβγαζε αφρούς από τα στόμα όπως οι λυσσασμένοι» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. Χ).
Το θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου
Αυτό το θαύμα συνέβη στην Αθήνα όταν ένας νέος από την Κέρκυρα περιγέλασε την προτροπή τού Απολλώνιου σε μία ομιλία του, να μην πίνουν από το σπονδικό ποτήρι, άλλα να το φυλάνε μόνο για τις σπονδές για τους θεούς. Όταν λοιπόν ο νέος συνέχισε να γελάει και να υβρίζει έτσι τους θεούς τότε: «τον κοίταξε και είπε: «Δεν είσαι εσύ ο υβριστής άλλα ο δαίμονας πού σε κυρίευσε χωρίς να το ξέρεις».
Πράγματι ο νέος είχε κυριευθεί από δαίμονα εν αγνοία, του, διότι γελούσε για πράγματα που σε άλλους δεν προκαλούσαν γέλιο, έκλαιγε χωρίς αιτία, μιλούσε μόνος του και τραγουδούσε. Πολλοί νόμιζαν ότι η ορμή της νιότης του οδηγούσε σ’ αυτά. «Όμως εκείνος αποτελούσε φερέφωνο του δαίμονα και έμοιαζε μεθυσμένος, με τις ανοησίες πού έκανε τότε. Όταν τον κοίταξε ο Απολλώνιος, το δαιμόνιο έβγαλε φωνή φοβισμένη και οργισμένη, σαν άνθρωπος πού καίγεται ή βασανίζεται, και ορκίσθηκε να εγκατάλειψη τον νέο και να μην κατακυρίευση κανέναν άλλο άνθρωπο.
Όταν ο Απολλώνιος οργισμένος, σαν αφέντης που μιλούσε σε δούλο του αναξιόπιστο, πανούργο, αναιδή και τα παρόμοια, του είπε να αποδείξει με σημάδι ότι πράγματι έτσι θα έκανε, του είπε: «Θα ρίξω κάτω τον δείνα ανδριάντα», δείχνοντας προς την Βασιλική στοά, όπου διαδραματιζόταν το περιστατικό. Ο ανδριάντας κουνήθηκε πρώτα και έπειτα έπεσε. Ποιος θα μπορούσε να περιγραφή τον θόρυβο που ακολούθησε και το χειροκρότημα των παρευρισκομένων για το θαύμα, τότε ο νέος, σαν να είχε μόλις ξυπνήσει, έτριψε τα μάτια του και κοίταξε προς τον ήλιο.
Επειδή όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους πάνω του, ντράπηκε. Είχε χαθεί το αδιάντροπο ύφος του κι οι τρελές ματιές του από δώ κι από κει και είχε επανέλθει στο φυσιολογικό του σαν να είχε θεραπευθεί με φάρμακα. Παράτησε τις πολυτελείς χλαμύδες και τα ελαφριά ενδύματα, και γενικά τον Συβαριτικό τρόπο ζωής, έγινε εραστής τής λιτότητας και του φιλοσοφικού τρίβωνα, και απογυμνώθηκε από τις παλιές του συνήθειες για να υιοθέτηση εκείνες του Απολλώνιου» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. XX )
Το θαύμα της ανάστασης της νεκρής κόρης
«Ενα από τα σημαντικότερα θαύματα του μεγάλου διδασκάλου ήταν αυτό που συνέβη στην Ρώμη, που μας το περιγράφει και αυτό με αρκετές λεπτομέρειες ο Φιλόστρατος. «Ένα από τα θαύματα του Απολλώνιου είναι και το έξης. Μία κοπέλα είχε πεθάνει, όπως φαινόταν, τον καιρό του γάμου της και ο γαμπρός ακολουθούσε το φέρετρο θρηνώντας για τον ανολοκλήρωτο γάμο. Μαζί του θρηνούσε όλη η «Ρώμη γιατί η κοπέλα καταγόταν από οικογένεια υπάτων. Ο «Απολλώνιος έτυχε να παρευρεθεί σ’ αυτή την συμφορά και είπε:
«Αφήστε κάτω το φέρετρο κι εγώ θα δώσω τέλος στα δάκρυα που χύνετε για την νέα». Αμέσως ρώτησε το όνομα της κοπέλας. Οι περισσότεροι νόμισαν πώς θα εκφώνηση λόγο, σαν τους επικήδειους που συνήθιζαν θρήνους, όμως ο «Απολλώνιος το μόνο που έκανε ήταν να αγγίξει την κοπέλα και αφού ψιθύρισε κάτι, ξύπνησε την κοπέλα από τον φαινομενικό θάνατο. Η νέα έβγαλε μία φωνή και επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα της, όπως η Άλκηστη όταν ο Ηρακλής την ξαναέφερε στην ζωή. Οι συγγενείς ήθελαν να του δώσουν χρηματική αμοιβή εκατόν πενήντα χιλιάδες, όμως τους είπε να κρατήσουν τα χρήματα για την προίκα της νέας» (ΧLV).
Το μέγα θαύμα της οπτασίας, του Απολλώνιου Τυανέα
Το 81 μ.κ.ε. βασιλεύει στην Ρώμη ο Δομιτιανός. Αρχικά βασίλευσε καλά, αλλά στην συνέχεια η βασιλεία του έγινε μία αφόρητη τυραννία για τους υπηκόους του. Οι κατηγορίες του Απολλώνιου κατά του Αυτοκράτορα και η αλληλογραφία του με τους φίλους του Ρούφο, Όρφιτο και Νέρβα που εξόρισε ο Δομιτιανός το 92 μ.κ.ε. από την Ρώμη ο Δομιτιανός, έγιναν οι βασικές αιτίες για την σύλληψη του και τις κατηγορίες εναντίον του.
Φυλακίζεται, δικάζεται, και την ημέρα της δίκης του εξαφανίζεται μέσα απ’ το δικαστήριο και παρουσιάζεται 200 χιλιόμετρα πιο μακρυά στον χώρο της Δικαιαρχίας, όπου είχε στείλει πριν τον Δάμι προφητεύοντας του να πάει εκεί και να περιμένει, μαζί με τον Δημήτριο όταν ακόμα ευρίσκετο στην φυλακή. «Ας αφήσουμε όμως και πάλι τον Φιλόστρατο να μας διηγηθεί.
«Ο Δάμις είχε ξεσπάσει σε δάκρυα και είπε: «Άραγε, Θεοί, θα ξαναδούμε ποτέ τον καλό και ενάρετο φίλο;» Ο Απολλώνιος που ήδη είχε παρουσιασθεί στο σπήλαιο των νυμφών, τον άκουσε και είπε: «Θα δείτε ή μάλλον ήδη τον είδατε». «Ζωντανό;» είπε ο Δημήτριος «γιατί αν είσαι πεθαμένος, δεν θα σταματήσουμε να θρηνούμε για σένα». Ο Απολλώνιος άπλωσε το χέρι του και είπε: «Πιάσε με, κι αν σου ξεφύγω, είμαι οπτασία που ήρθε από τον κόσμο της Περσεφόνης, σαν κι αυτές πού στέλνουν οι Θεοί του κάτω κόσμου σε όσους η λύπη τους είναι δυσβάσταχτη.
«Αν με ακουμπήσεις και δεν χαθώ, πείσε και τον Δάμι ότι είμαι ζωντανός και δεν έχω χάσει το σώμα μου». Δεν μπορούσαν πια να είναι δύσπιστοι, σηκώθηκαν, τον αγκάλιασαν, τον φιλούσαν και τον ρωτούσαν για την απολογία. ο Δημήτριος νόμιζε πως δεν είχε καν απολογηθεί, γιατί αλλιώς θα θανατωνόταν ακόμα και χωρίς να έχει αποδειχθεί η ενοχή του. Ο Δάμις είχε την γνώμη πως είχε απολογηθεί, όμως συντομότερα απ’ ό,τι περίμεναν, γιατί δεν φανταζόταν πως είχε τελειώσει την απολογία του εκείνη την μέρα.
Ο Απολλώνιος είπε: «Έχω απολογηθεί, φίλοι μου και απαλλάχθηκα από την κατηγορία. Η απολογία μου τελείωσε σήμερα, πριν από λίγες ώρες, όταν κόντευε πια μεσημέρι». «Πώς λοιπόν», είπε ο Δημήτριος, «κατάφερες να κάλυψης τόσο μεγάλη απόσταση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;». Ο Απολλώνιος είπε: «Έκτος από ιπτάμενο κριάρι και φτερά κολλημένα με κερί φαντάσου ό,τι άλλο θέλεις και θεώρησε αυτό το ταξίδι θεϊκό έργο». «Πάντα πίστευα» είπε ο Δημήτριος, «πως οι πράξεις και τα λόγια σου είναι θεόπνευστα και σε κάποιο Θεό οφείλεται αυτό που τώρα συμβαίνει» (XII).
Αυτά τα φοβερά λοιπόν συνέβησαν, όταν ο Απολλώνιος θα έπρεπε κανονικά να εκείτο νεκρός κάπου στην «Ρώμη, αφού οι κατηγορίες πού είχε δεχθεί, οδηγούσαν σίγουρα στην ποινή του θανάτου. Ποιές ήταν οι κατηγορίες εναντίον του; Πρώτον: Συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα, μαζί με τον κύκλο του Νέρδα. Δεύτερον: Κατηγορία Μαγείας κυρίως λόγω της μαντικής ικανότητας του Απολλώνιου. Τρίτον: Κατηγορία ότι το πλήθος λόγω των ικανοτήτων του, των θαυμάτων και των προφητιών του, τον λατρεύει σαν Θεό. Η απάντηση του Απολλώνιου σε όλα αυτά; Ενώ οι φίλοι του και μαθητές του, ο Δημήτριος και ο Δάμις τον συμβούλευαν να φύγει στην Αίγυπτο ή την Λιβύη για να σωθεί, αυτός αντίθετα αποκρούει τις προτάσεις φυγής και παρουσιάζεται αυθόρμητα στην Ρώμη για να δικασθεί.
Το θαύμα της ανάληψης του Απολλώνιου
Σε μεγάλα γηρατειά κοντά στα εκατό, πραγματοποιείται το μέγα γεγονός της ανάληψης του Απολλώνιου, το δρώμενο στην Κρήτη καθόλου τυχαία, εκεί δηλαδή όπου όλα ξεκίνησαν, συνετέλεσθησαν πρώτα τα οργανωμένα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, στην μητρίδα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ δύο εκ των τριών κριτών του κάτω κόσμου και συγκεκριμένα στο ιερό σπήλαιο της Δίκτυνας, της πότνιας θηρών, της κυρίας των θηρίων, όχι τυχαία και αυτό περιγράφει πάλι ο Φιλόστρατος:
«Λοιπόν λένε πως πέθανε στην Λίνδο και πως μπήκε στο ιερό της Αθηνάς και εκεί εξαφανίσθηκε. Στην Κρήτη λένε κάτι πιο θαυμαστό απ’ ό,τι στην Λίνδο ότι δηλαδή ο Απολλώνιος ζούσε στην Κρήτη τότε που τον θαύμαζαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ότι πήγε αργά το βράδυ στο ιερό της Δίκτυννας. Το ιερό αυτό φυλάγεται από σκυλιά γιατί μέσα υπάρχουν πολλά πλούτη και λένε οι Κρητες πως τα σκυλιά αυτά είναι το ίδιο άγρια με τις αρκούδες ή οποιοδήποτε άλλο άγριο θηρίο.
Όμως όταν πλησίασε ο Απολλώνιος, δεν γαύγισαν καθόλου, αντίθετα, τον πλησίασαν κουνώντας την ουρά, έτσι όπως δεν έκαναν ούτε σε κάποιον πολύ γνωστό. Οι φύλακες του Ιερού τον συνέλαβαν με την κατηγορία πως είναι μάγος και ληστής και τον έδεσαν λέγοντας πως έρριξε στα σκυλιά λίγο κρέας και σώπασαν. Ο Απολλώνιος τα μεσάνυχτα λύθηκε, φώναξε αυτούς που τον είχαν δέσει για να τον δουν, έτρεξε προς τις πόρτες του ιερού που άνοιξαν διάπλατα και έκλεισαν μόλις βγήκε, όπως ήταν κλεισμένες προηγουμένως, και ακουστήκαν παρθένες που τραγουδούσαν το έξης τραγούδι: «Πορεύσου από την γη, πορεύσου στον ουρανό, πορεύσου», δηλαδή ανέβα πάνω από τη γη» ΒΙΒΛΙΟ Θ»΄ ΚΕΦ. XXX
Μετά την ανάληψη του Απολλώνιου πολλές συζητήσεις εγένοντο σχετικά με το απίστευτο γεγονός της αναλήψεως του. Πολλοί δεν το πίστευαν και πεισματικά αρνούντο ότι συνέβη. Μία τέτοια περίπτωση μας περιγράφει και ο Φιλόστρατος ότι συνέβη στα Τύανα αρκετό καιρό μετά όταν: «Είχε πάει στα Τύανα ένας θρασύς νέος, έτοιμος για φιλονικία και χωρίς διάθεση να παραδεχθεί την αλήθεια. ο Απολλώνιος είχε ήδη φύγει από τους ανθρώπους, ωστόσο όλοι εξακολουθούσαν να είναι έκπληκτοι για την μεταβολή της φύσης του, κανείς όμως δεν τολμούσε να πει πως δεν είναι αθάνατος.
Γι’ αυτό και οι περισσότερες συζητήσεις αφορούσαν την ψυχή, γιατί ήταν εκεί και πολλοί νέοι πού είχαν έφεση προς την σοφία. Ο νέος όμως περί ου ο λόγος, δεν συμφωνούσε καθόλου με την αθανασία της ψυχής και είπε: «Εγώ, φίλοι, εδώ και δέκα μήνες σχεδόν παρακαλώ τον Απολλώνιο να μου αποκάλυψη την αλήθεια σχετικά με την ψυχή, όμως είναι τόσο νεκρός που δεν μ’ ακούει που τον παρακαλώ ούτε με πείθει για την αθανασία του».
«Έτσι είπε ο νέος, και μετά από πέντε μέρες, ενώ συζητούσαν για τα ίδια πράγματα κι αυτόν τον πήρε ο ύπνος εκεί που μιλούσαν και οι άλλοι νέοι ήταν απασχολημένοι με τα βιβλία και με γεωμετρικούς τύπους που τους χάραζαν πάνω στην γη, πετάχθηκε από τον ύπνο του σαν μανιασμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, με τον ιδρώτα του να τρέχει ποτάμι, φώναζε: «Σε πιστεύω». Όταν τον ρώτησαν τι έχει πάθει «δεν βλέπετε τον σοφό Απολλώνιο που είναι ανάμεσα μας, ακούει τις συζητήσεις μας και ψάλλει ραψωδίες υπέροχες για την ψυχή;»
«Πού είναι;» του είπαν «δεν τον βλέπουμε πουθενά, αν και θα το θέλαμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αγαθό». «Φαίνεται πως μόνο σε μένα παρουσιάσθηκε για να με πείσει για όσα δεν πίστευα», είπε ο νέος. «Ακούστε τι λέει: Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν ανήκει σε σένα, άλλα στην Δύναμη. Το σώμα μαραίνεται κι αυτή σαν γρήγορο άλογο ελευθερώνεται από τα δεσμά, φεύγει γρήγορα και γίνεται ένα με τον ελαφρό αέρα αποδοκιμάζοντας την φοβερή και δυσβάσταχτη φροντίδα.
Τι θα κερδίσεις μ’ αυτά; Κάποτε, που δεν θα υπάρχεις πια, θα τα κατανοήσεις. Όσο είσαι ζωντανός γιατί προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις σ’ αυτά; Αυτό ήταν σαφής ομιλία του Απολλωνίου, σαν λόγια αξιοσύνης, για τα μυστήρια της ψυχής για να βαδίζουμε εύθυμοι και με γνώση της φύσης μας στον δρόμο που ορίζουν οι Μοίρες. Τάφο ή κενοτάφιο τους ανδρός δεν είδα πουθενά, παρ’ όλο που επισκέφτηκα το μεγαλύτερο τμήμα της γης. Παντού λέγονται ιστορίες παράδοξες που μιλούν για την θεϊκή φύση του. Στο ιερό του στα Τύανα γίνονται τελετές που ταιριάζουν σε βασιλιάδες γιατί ακόμα και αυτοί τον θεωρούσαν άξιο να τιμάται με τον τρόπο που τιμώνται οι ίδιοι» (ΒΙΒΛΙΟ Θ΄, Κεφ. ΧΧΧΙ)
Διδασκε: Δύναμη, Αξιοσύνη, Ισχύ κι
όχι υποταγή, υπακοή και δουλικότητα.
Ο Απολλώνιος δεν έψαχνε για πιστούς, ούτε ζητούσε να τον ακολουθήσουν, όπως ο Γιαχβέ αμόρφωτος γιδοβοσκός. Μέχρι και οι φιλόσοφοι -ειδικά οι χριστιανοί-αποσιώπησαν ή διαστρέβλωσαν τον βίο του. Όσοι είχαν την ανάγκη του τον πλησίαζαν ενώ αυτοί οι ίδιοι αργότερα τάσσονταν με τους διώχτες του, (τι πρωτότυπο!!!). Η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος του ιερατείου της Ιουδαϊκής εκκλησίας και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία, όπως κάθε παρασιτικός που σέβεται τον εαυτό του. Η χριστιανική εκκλησία ανακοίνωσε ως θανάσιμη αμαρτία την ανάγνωση, την αναφορά ή τον ψίθυρο οποιασδήποτε ιδέας ή συγγράμματος γύρω από δράση του Τυανέα. Ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. (sic)
Το 325 μ.κ.ε. με την 1η οικουμενική σύνοδο, ο Μέγας Δολοφόνος και Σαλτιμπάγκος Κωνσταντίνος αποφάσισε να παραχαράξει την ιστορία αντιγράφοντας τον βίο του Τυανέα στο πρόσωπο ενός σούπερ υπερφυσικού Σωτήρα, του γιδοβοσκού Γιαχβέ. Ευτυχώς που διεσώθη για 1.000+ χρόνια από άραβες το πιο απαγορευμένο βιβλίο «ο βίος του Τυανέα» γραμμένο από τον βιογράφο Φιλόστρατο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των παπικών σταυροφόρων να το βρουν και να το καταστρέψουν.
Ο Απολλώνιος κήρυττε
«Κανένας δεν έχει την ανάγκη της πίστης των ανθρώπων, ούτε να εμπλέκεται με ασήμαντα πράγματα. Ο παρόν κόσμος είναι μια φυλακή αυταπάτης από την οποία πρέπει να ελευθερωθεί η ψυχή του ανθρώπου ώστε να ανέλθει πορεία. Κάθε ον οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για την δική του ύπαρξη».
Οι βασιλείς και οι αυτοκράτορες της εποχής του, τον συμβουλεύονταν για τα διοικητικά τους θέματα (Τίτος, Βεσπασιανός, Αυρηλιανός κ.αλλ.). Η Αυτοκράτειρα Δόμνα Ιουλία με τον σύζυγό της εκτίμησαν τόσο την προσφορά του Τυανέα, που έδωσαν εντολή να καταγραφεί ιστορικά το έργο του. Κατά τον Ωριγένη τα απομνημονεύματα που συντάχθηκαν υπό τον Μοιραγένη, ήταν αυθεντικά και κάποια φέρανε την υπογραφή του Απολλώνιου.
Η επιρροή του Τυανέα ήταν τόσο ισχυρή, ώστε οι άλλοι αυτοκράτορες που δεν μπορούσαν να τον οικειοποιηθούν, του καταλόγιζαν συνωμοτικές τάσεις. Ποτέ δεν ζήτησε ισχύ ούτε έπαιρνε ανταλλάγματα για οτιδήποτε πρόσφερε. Αργότερα και μόνο το όνομά του να έλεγε κάποιος, έμπαινε στο στόχαστρο της βδελυρής ιεράς εξέτασης και των εκτρωματικών σαδιστικών βασανιστηρίων της.
Τ’ αληθινά θαύματα που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλο πονοκέφαλο στη νεοσύστατη τότε Εβραϊκή-Χριστιανική Εκκλησία. Ο Ιουστίνος αναρωτιόταν. «Πώς γίνεται και η Δύναμη του Απολλώνιου έχει ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, να αποτρέπουν την μανία των κυμάτων, την σφοδρότητα των ανέμων, τις επιθέσεις των αγρίων ζώων κι ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση, αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα κι αποδεικνύονται σε πραγματικά γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν»!!
Η χριστιανική πανούκλα κατά του Απολλώνιου
Η αλήθεια, η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος του χριστιανικού ιερατείου και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία. Η χριστιανική εκκλησία ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. Πιο συγκεκριμένα, οι παρακάτω “Άγιοι” χριστιανοί της εκκλησίας προέβησαν στα εξής:
* Ο “αγιομάρτυρας” Ιουστίνος (100-165 μ.κ.ε.) δια στόματος Κεδρηνού, έλεγε πως ο δαίμονας που κατοικεί στον ανδριάντα του Τυανέα είναι αυτός που τον γκρέμισε κι όχι οι χριστιανοί.
*Ο “άγιος” Τατιανός ο Σύρος (172 μ.κ.ε.) αποκαλεί μάγο και ψεύτη τον Τυανέα. Μισούσε γενικά τους Έλληνες τους οποίους αποκαλούσε ψεύτες και αλαζόνες με μια γελοία θρησκεία, φιλοσοφία και επιστήμη (Τατιανός, προς Έλληνες).
* Ο “άγιος” Αυγουστίνος (354-430 μ.κ.ε.) θεωρούσε κάθε συστηματική έρευνα ως πνευματική πορνεία και το δωδεκάθεο ως ένα ανίερο όργιο Θεών. Έλεγε τον Τυανέα σατανά και μάγο και ήταν υπέρ της μαζικής δολοφονίας των αλλόθρησκων ενώ παράλληλα διατηρούσε επικερδείς οίκους ανοχής όπου τον βοηθούσαν να ζει πλουσιοπάροχα.
* Ο “άγιος” Ιερώνυμος (340-420 μ. κ.ε.) γνωστός ως διορθωτής των “ιερών” γραφών έλεγε πως ο Τυανέας έκανε θαύματα με την βοήθεια του Σατανά ως ένα τρίτο τέρας αποκάλυψης. Ο Ιερώνυμος είχε αποπλανήσει την 17χρονη Ευστοχία κι αργότερα για να μην εκτεθεί την ανακήρυξε σε αγία η οποία γιορτάζετε κάθε 28 Σεπτ. Σύμφωνα με κριτικές των ίδιων των εκκλησιαστικών πατέρων ήταν απίστευτος πλαστογράφος, μηχανορράφος και συκοφάντης (περί Ιερονύμου ΙΙ).
* Ο “άγιος” Ιωάννης ο Χρυσόστομος ενώ τον θαύμαζε όσο τον μελετούσε και τον θεωρούσε ισάξιο του Σωκράτη, αργότερα τον αποκαλούσε «γόη-απατεώνα» και απαγόρευε να ζυγώνουν το άγαλμά του, γιατί έλεγε ότι μέσα σε αυτό κατοικούσε ένας δαίμονας. Την ίδια εποχή είχε δώσει και εντολή να κλείσει ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο.
* Ο “αγιος” Βασίλειος αποκαλεί τον Απολλώνιο αγύρτη των Τυάνων και τους Έλληνες που εμμένανε στο δωδεκάθεο, τους έλεγε, βλάσφημους φρενοβλαβείς.
* Ο “άγιος” Κλήμης ο Αλεξανδρείας (3ος αι. μ.κ.ε.) αποκαλεί τον Τυανέα, όργανο του Σατανά και τους εθνικούς χαρακτηρίζει ανθρωπόμορφα-κτήνη, βιαστές-γουρούνια (επιστολή “αγίου” Κυπριανού) και κάθε τι αρχαιοελληνικό έλεγε πως είναι βλασφημία και παράνοια (Κλήμεντος Αλεξανδρείας – Λόγος Προτρεπτικός προς Έλληνες).
* Ο “άγιος” Κύριλλος έλεγε σατανικό τέρας τον Τυανέα και ήταν σπουδαίος τοκογλύφος και φοροεισπράκτορας προβαίνοντας σε εξαγορά αμαρτιών λαμβάνοντας κληροδοτήματα. Κατ’ εντολή του ιδίου και του Μεθοδίου ημών “αγίου” όπως είναι ήδη γνωστό, διαμελίζουν με όστρακα την μέγιστη των φιλοσόφων, αστρονόμο και μαθηματικό, Υπατία την Αλεξανδρινή όπου υπήρξε και η τελευταία βιβλιοθηκάριος της Αλεξάνδρειας. Πολλές από τις καταστροφές που έγιναν εναντίον εθνικών μνημείων από βαρβάρους ήταν υπό την ευγενική αιγίδα της χριστιανικής εκκλησίας η οποία εσύναπτε μυστικές συμφωνίες με αυτούς.
* Ο Αρνόβιος ο πρεσβύτερος (290 μ.κ.ε.) και ο Λακτάνιος (240-320 μ.κ.ε.) δέχονται τα θαύματα του Τυανέα αλλά τα αποδίδουν σε μυστική μαγεία και απόκρυφη επιστήμη κι όχι σε θεία φώτιση. Το ίδιο έλεγαν και για τον Γιαχβέ – Ιησού κάποια απόκρυφα ευαγγέλια, γι’ αυτό κι έμειναν απόκρυφα.
* Ο “άγιος” Αθανάσιος, γνωστός κι αυτός ως αρχιμάγειρας της πλαστογράφησης των ιερών κειμένων, αποκαλεί τους εθνικούς άθεους και αδαείς (Αθανασίου, περί απολογίας Αρειανών & επιστολή προς Αμμούν) και θεωρεί αξιέπαινη πράξη την εξόντωση κάθε θρησκευτικού αντιπάλου.
* Ο Φίρμικος ο Ματερνός (360 μ.κ.ε.) ήταν δευτεροκλασάτος “άγιος” πατέρας και μέγας υβριστής του Απολλωνίου, εκπρόσωπος της γενοκτονίας κάθε τι ελληνικού, εθνικού και «θύραθεν» στοιχείου. Πρότεινε τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε αρχαιοελληνικού στοιχείου (Φιρμίκου Ματερνού, επιστολή προς Κωνστάντιο).
* Ο Τερτυλλιανός ο απολογητής (160-220 μ.κ.ε.) αποκαλούσε τον Τυανέα όργανο του Σατανά και στρεφόμενος ο ίδιος κατά του δόγματός του γίνεται αιρεσιάρχης. Αποκαλούσε την αγαλματοποιεία των εθνικών πράξη πορνείας (Τερτυλλιανού, Απολογητικός)
* Ο αρχιμανδρίτης Αντιοχείας Παύλος που έμεινε γνωστός ως λάγνος για τις ερωτικές του επιδόσεις, αποκαλούσε τον Τυανέα αγύρτη-μάγο και επέβαλλε στους χριστιανούς όταν έβγαζε λόγο, να χειροκροτούν χτυπώντας πόδια και χέρια.
* Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος ο Καππαδόκας (361 μ.κ.ε.) αποκαλεί τον Τυανέα μάγο και κιβδηλοποιό του Γιαχβέ-Ιησού. Υπήρξε βιαστής και βασανιστής γυναικών, μονοπωλούσε τις κηδείες και δολοφονούσε τους απογόνους των κληροδοτών της εκκλησίας ώστε να μην εγείρουν περιουσιακές αξιώσεις. Γκρέμιζε αρχαίους ναούς και έκτιζε από πάνω τους εκκλησίες. Οι χριστιανοί τον μίσησαν τόσο που μετά από επάλληλες απόπειρες τον σκότωσαν, τον έκαψαν και πέταξαν στη θάλασσα τη στάχτη του.
* Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Λούκιος (377 μ.κ.ε.), έβριζε ασύστολα τον Τυανέα και κυκλοφορούσε με σωματοφύλακες. Βίαζε τις χριστιανές και όποιες στην συνέχεια τον κατέδιδαν, τις διαπόμπευε δημόσια και τις χτυπούσε.
* Ο Πατριάρχης Φώτιος (820-891 μ.κ.ε.) αποκαλούσε τις ομιλίες του Τυανέα ως ευαγγελικές παρωδίες (Φωτίου, Μυριόβιβλος).
«Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την αυτοκρατορία από ότι αυτές του Απολλώνιου.
Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Γιαχβέ-Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». Από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ σ’ αυτούς τους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία τοϋ Κωνσταντίνου.
Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.κ.ε. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.κ.ε. αιώνες. Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2.000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως με την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχθηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1.000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του χριστιανοπαπισμού.» Έτσι τελειώνει ο Μπερνάντ και μάλλλον τα σχόλια περιττεύουν. [Γεώργιος Τσαγκρινός, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 15, άρθρο «Απολλώνιος ο Τυανέας»]
Είναι αμέτρητοι οι εχθροί του Τυανέα κι εδώ σημειώνουμε μόνο τους κυριότερους, απ’ όσες μαρτυρίες έχουν σωθεί. Το οξύμωρο είναι πως των παραπάνω έργα, χρησιμοποιεί η επίσημη επιστήμη της φιλοσοφίας για μελέτη και διατριβές. Η λογική για την χριστιανική πανούκλα κατοικεί στην ζώνη του λυκόφωτος!!
Το «Απολλώνιος» είναι η ανώτερη από τις τέσσερεις βαθμίδες μύησης των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων.
Ο Τυανεύς είχε την ικανότητα να γιατρεύει αρρώστους αφού η πρώτη βαθμίδα είναι ‘Ιασώς’ (αυτός που έχει ικανότητα ίασης). Ενώ υπήρξαν παλιότερα και άλλοι «Απολλώνιοι» δεν έγιναν γνωστοί λόγο του άρρητου των μυστηρίων. Ο Τυανεύς από τους τελευταίους μεγάλους Μύστες, έγινε γνωστή η ιδιότητα του λόγο της κρίσης της παλαιάς θρησκείας και του αγώνα που έκανε γι’ αυτή. Στους Απολλώνιους δίνονταν απίστευτες ιδιότητες, άλλωστε είναι πασίγνωστο το περιστατικό σε ρωμαϊκό δικαστήριο όταν εξαφανίστηκε μέσα σε όλους τους παριστάμενους λέγοντας στον δικαστή ότι δεν έχει καμία επιρροή πάνω του. Το ίδιο αναφέρεται και για τον Julius Evola.
Ιούλιος Έβολα «Ο καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του»
O Ιούλιος Έβολα υπήρξε ακέραιος στοχαστής και φιλόσοφος μιας πνευματικής παρακαταθήκης και ενός ηρωικού τρόπου ζωής στα πρότυπα των αρχαίων ευγενών πολεμιστών. Μιας ασκητικής διδασκαλίας, διαχωρισμένης με τον πλέον αυτάρκη τρόπο, από το μη αυθύπαρκτο και αδρανές υλιστικό πνεύμα της σύγχρονης μαζικοποίησης, στρεφόμενης καθαρά προς ένα υπερβατικό κέντρο, έξω και πέρα από την αιτιότητα και την αναγκαιότητα της εξαρτημένης δημιουργίας και καταστροφής. Το πνεύμα ενός Ολύμπιου, Απολλώνιου, αξιακού νου ο οποίος ατάραχος και γαλήνιος φωτίζει σαν ήλιος τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις των απέραντων δημιουργιών και του κύκλου της ζωής.
Σ’ αυτήν την καθοδική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού και τον ξεπεσμό του στον εκτρωματικό χριστιανισμό, την οποία ο Έβολα παρομοίωσε με την σκοτεινή εποχή της Ινδουιστικής Κάλι Γιούνγκα, το σιδηρούν γένος του Ησίοδου, αλλά και ως το Λυκόφως των Θεών, παρέθεσε ένα πλήθος «υπερβατικών σημείων αναφοράς» προτείνοντας στην ουσία τόσο το δρόμο της ατομικής δράσης, όσο και τον δρόμο της ανάτασης, ψυχικής και σωματικής.
Σκοπός του ήταν η αφύπνιση και η απελευθέρωση της ενεργητικής-αιθαρικής αρχής του ανθρώπου και το Κβαντικό άλμα αυτού προς το εσωτερικό του κέντρο, το Απειρο, την Ενωση. Στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται το πρόβλημα του «απαραβίαστου της ύπαρξης» το Είναι, η Ψυχή, το ΑΤΜΗΝ, πρόσωπο με πρόσωπο και σε αέανη αντιπαράθεση, με το αδηφάγο κι ακόρεστο Γίγνεσθαι, το Εγώ, που μας περιβάλλει.
«Ο καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του, δεν υπάρχει κανένας άλλος άρχοντας και με το να κυριεύσεις τον εαυτό σου θα έχεις έναν αφέντη όμοια του οποίου είναι δύσκολο να βρεις» Julius Evola
Ενας άλλος μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος ο Νίτσε, είχε το ψυχικό σθένος να τους πετάξει κατάμουτρα: «Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά. Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, καθετί έντιμο σε αχρειότητα. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο, που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν δίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας. Το σκότος του Χριστιανισμού, έσβησε το Αρχαίο Ελληνικό Φως» Ο Αντίχριστος F.W.N
Μάρκος Αυρήλιος «Τα Εις Εαυτόν» «Από τον Απολλώνιο έμαθα την ανεξαρτησία του πνεύματος και την απόλυτη επιφύλαξη έναντι της τύχης. Και να μην στρέφω πουθενά αλλού την προσοχή μου, ούτε για λίγο, εκτός από τον λόγο, να είμαι πάντοτε σταθερός και στους δυνατούς περιοδικούς πόνους και στον θάνατο του τέκνου και στις μακροχρόνιες ασθένειες, και να αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, σαν να βλέπω, ότι μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να είναι άλλοτε πολύ δραστήριος και άλλοτε νωθρός. Και να μην αγανακτώ όταν πρόκειται να εξηγήσω κάτι και να μπορώ να αντιμετωπίζω άνθρωπο που θεωρεί πολύ μικρότερη από τα δικά του προτερήματα την εμπειρία και την ευφυΐα την σχετική με την διατύπωση θεωριών και να ξέρω πώς πρέπει να αξιολογώ την φαινομενική ευγένεια των φίλων μου χωρίς να υποχρεώνομαι υπερβολικά γι’ αυτήν, αλλά ούτε και να την προσπερνώ με αναισθησία»
Ε.Π. Μπλαβάτσκυ περί της χριστιανικής παράνοιας και τον Απολλώνιο Τυανέα: «Θα μπορούσε κάποιος να φτιάξει έναν περίεργο κατάλογο των δικαιολογιών και των εξηγήσεων του κλήρου να αιτιολογήσει τις ομοιότητες οι οποίες καθημερινά ανακαλύπτονται μεταξύ Ρωμανισμού και παγανιστικών θρησκειών. Ωστόσο η σύνοψη θα οδηγούσε κατά κανόνα σ’ έναν σαρωτικό ισχυρισμό: Τα δόγματα του χριστιανισμού εκλάπησαν από τους πανάρχαιους Παγανιστές ανά τον κόσμο! Ο Πλάτων και η παλαιότερη Ακαδημία του έκλεψαν τις ιδέες από την Χριστιανική Αποκάλυψη- είπαν οι Αλεξανδρινοί Πατέρες !! Οι Βραχμάνοι κι ο Μανού δανείστηκαν από τους Ιησουίτες ιεραποστόλους και η Μπαγκαβάτ Γκίτα ήταν προϊόν του Πατέρα Καλμέτ, ο οποίος μεταμόρφωσε τον Χριστό και τον Ιωάννη στον Κρίσνα και τον Αρτζούνα για να ταιριάξουν στο μυαλό των Ινδών!!
Το ασήμαντο γεγονός ότι ο Βουδισμός και ο Πλατωνισμός προηγούνται του χριστιανισμού και οι Βέδες είχαν ήδη εκφυλιστεί στον Βραχμανισμό πριν την εποχή του Μωυσή, δεν κάνει κάποια διαφορά. Το ίδιο για τον Απολλώνιο από τα Τύανα. Μολονότι οι θαυματουργικές του ικανότητες δεν μπορούσαν ν’ αμφισβητηθούν χάρη στην μαρτυρία των αυτοκρατόρων, των δικαστηρίων τους και των πληθυσμών αρκετών πόλεων και μολονότι λίγοι εξ αυτών είχαν ακούσει για τον Ναζαρηνό «προφήτη» του οποίου τα δήθεν «θαύματα» είχαν δει μόνον μερικοί δικοί του απόστολοι, οι προσωπικότητες των οποίων παραμένουν μέχρι σήμερα ιστορικό πρόβλημα, παρ’ όλα αυτά ο Απολλώνιος -κατά τους χριστιανούς- πρέπει να γίνεται αποδεκτός ως ο ‘πίθηκος’ του Χριστού» Δεν έχει αφήσει τίποτε όρθιο η χριστιανική πανούκλα στο διάβα της.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης αξιοποιεί στο ποίημά του το κάτω απόσπασμα από το έργο του Φιλόστρατου, προκειμένου να τονίσει την επιζήμια τάση των ανθρώπων να παρασύρονται από την επιφανειακή διάσταση των πραγμάτων, αδιαφορώντας τελικά για τα πιο ουσιώδη και τα πιο δυσεπίτευκτα. Εντυπωσιάζονται από το επιδεικτικό και το υπερφίαλο, έστω κι αν στερείται περιεχομένου∙ δίνουν μεγαλύτερη σημασία στα χρήματα και στα υλικά αγαθά, παρά στην παιδεία και τη συγκροτημένη προσωπικότητα ενός ατόμου. Παραμένουν εν τέλει ευάλωτοι σε ό,τι συνδέεται με τον πλούτο ή την κοινωνική θέση ενός ατόμου, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους πως ό,τι έχει πραγματική σημασία δεν βρίσκεται στην ιδιοκτησία κάποιου, αλλά στην εσωτερική του ποιότητα.
Ο ποιητής για να δημιουργήσει μια δραστικότερη εντύπωση παραλείπει τα επιμέρους στοιχεία του διαλόγου ανάμεσα στον Απολλώνιο και τον ευκατάστατο νέο. Θέμα της συζήτησής τους είναι η κατάλληλη παιδεία και αγωγή ενός ανθρώπου, ενώ αφορμή γι’ αυτή τη συζήτηση δίνει το πολυτελές σπίτι το οποίο χτίζει ο νεαρός στη Ρόδο. Η επιθυμία του νέου να ξοδέψει πολλά χρήματα για να φτιάξει ένα πολυτελές σπίτι, που κύριο σκοπό του έχει να τραβά την προσοχή των άλλων και να δηλώνει τον υλικό πλούτο του ιδιοκτήτη του, προκαλεί την εύλογη αντίδραση του φιλοσόφου. Είναι το ζητούμενο για τους ανθρώπους ο εντυπωσιασμός και η επίδειξη ενώ η περί-ουσία βρίσκεται κάπου άλλου.
Συνέβη επίσης τότε ένας νεόπλουτος και απαίδευτος νεαρός να χτίζει σπίτι στη Ρόδο και να συγκεντρώνει για το σκοπό αυτό πολύχρωμους ζωγραφικούς πίνακες και λίθους από όλες τις χώρες. Τον ρώτησε λοιπόν ο Απολλώνιος πόσα χρήματα είχε ξοδέψει για δασκάλους και μόρφωση. «Ούτε δραχμή» απάντησε. «Και για το σπίτι πόσα;» «Δώδεκα τάλαντα και αν χρειαστεί, θα ξοδέψω άλλα τόσα». «Σε τι θα σου είναι χρήσιμο το σπίτι;» ρώτησε. «Θα είναι εξαιρετικό μέρος για τη σωματική μου άσκηση, γιατί έχει μέσα και περιστύλια για περίπατο και άλση, έτσι που λίγες φορές θα χρειάζεται να πηγαίνω στην αγορά· οι άνθρωποι πάλι που θα έρχονται μέσα θα μου μιλούν με ακόμη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, σαν να επισκέπτονται ένα ιερό.»
«Οι άνθρωποι» ρώτησε ο Απολλώνιος, «εκτιμώνται πιο πολύ γι’ αυτό που είναι οι ίδιοι ή για τα υπάρχοντά τους;» «Για τα πλούτη τους» απάντησε, «γιατί αυτά έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη». «Και για τα υπάρχοντα, νεαρέ, ποιος είναι» ρώτησε ο Απολλώνιος, «πιο ικανός φύλακας, ο πεπαιδευμένος ή ο απαίδευτος;» Επειδή εκείνος δεν απάντησε, «Μου δίνεις» είπε, «την εντύπωση, νεαρέ, πως δεν ανήκει το σπίτι σε εσένα, αλλά εσύ στο σπίτι. Όσο για μένα, αν πήγαινα σε ένα ιερό, με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση θα έβλεπα σε ένα, έστω και μικρό ιερό άγαλμα χρυσελεφάντινο παρά σε μεγάλο άγαλμα πήλινο και ευτελές».
Το Ἑλένης ἐγκώμιον, ένα από τα ελάχιστα έργα σοφιστών που σώζονται ολόκληρα, στην ουσία δεν είναι εγκώμιο αλλά "υπεράσπιση" της Ελένης. Πρόκειται για ρητορική επίδειξη, γραμμένη σε αττική διάλεκτο και στο γνωστό, περίτεχνο ύφος του Γοργία, ο οποίος πρωτοήρθε στην Αθήνα το 427 π.Χ. ως απεσταλμένος της πατρίδας του (των Λεοντίνων). Έχει διατυπωθεί η εικασία ότι το έργο περιλαμβανόταν στην τέχνη (εγχειρίδιο ρητορικής) που φέρεται να είχε γράψει ο Γοργίας. 
