Οι πέτρες που αψηφούν τους νόμους της φυσικής

Καλλιτέχνης ή μάγος, ο Μάικλ Γκραμπ καταφέρνει κάτι που αγγίζει τα όρια του εξωπραγματικού: να ισορροπεί πέτρες, μικρές και μεγάλες, και να φτιάχνει από "πύργους", μέχρι "γέφυρες" σε ποτάμια και ολόκληρες "πόλεις", αψηφώντας τους νόμους της φυσικής.

 

"Κατά τα τελευταία χρόνια εξάσκησης στην ισορροπία πετρών, η περιέργεια εξελίχθηκε σε θεραπευτική τελετουργία, καλλιεργώντας τελικά τον διαλογισμό, την ψυχική ευεξία και την τέχνη του σχεδιασμού" δηλώνει ο Μάικλ Γκραμπ για την τέχνη του.

Απολαύστε την...

 

 

Ο καλλιτέχνης εν δράσει

 

Πύραυλοι προωθούμενοι με λέιζερ

Έναν πρωτοποριακό τρόπο προώθησης πυραύλων, που παραπέμπει σε σελίδες επιστημονικής φαντασίας, προτείνουν ρώσοι ερευνητές.

 

Ειδικότερα οι φυσικοί Γιούρι Ρεζούνκοφ  και Αλεξάντερ Σμιντ παρουσίασαν σε έρευνά τους που δημοσιεύτηκε στο journal Applied Optics της OSA (Τhe Optical Society) μέθοδο για τη βελτίωση της ώθησης που παρέχεται από ένα σύστημα προώθησης με λέιζερ- η οποία μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία τέτοιων συστημάτων που θα ενδείκνυνται για πρακτική χρήση.

 

Αυτή τη στιγμή η μέγιστη ταχύτητα ενός διαστημοπλοίου περιορίζεται από την ποσότητα των στερεών ή υγρών καυσίμων που μπορεί να μεταφέρει. Η επίτευξη μεγαλύτερων ταχυτήτων συνεπάγεται ανάγκη χρήσης περισσότερου καυσίμου, το οποίο πρέπει πάντα να μεταφέρεται από το σκάφος. Ωστόσο, αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί με τη χρήση ενός λέιζερ – ευρισκομένου σε απόσταση και όχι πάνω στο ίδιο το διαστημόπλοιο – για την παροχή επιπλέον προωθητικής ισχύος.

 

Για τη δημιουργία μιας προώθησης λέιζερ τέτοιου είδους έχει προταθεί μια σειρά συστημάτων. Ένα από τα πλέον υποσχόμενα συστήματα έχει να κάνει με μια διαδικασία που αποκαλείται κατάλυση/ εκτομή λέιζερ (laser ablation), κατά την οποία μία παλμική ακτίνα λέιζερ χτυπά μια επιφάνεια, την θερμαίνει και καίει υλικό για να δημιουργήσει αυτό που είναι γνωστό ως «λοφίο πλάσματος» (plasma plume), δηλαδή μία στήλη από φορτισμένα σωματίδια που ρέουν από την επιφάνεια. Η ροή αυτή έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή ώθησης για την κίνηση του σκάφους.

 

Στο paper τους στο Applied Optics, οι Ρεζούνκοφ και Σμιντ περιγράφουν ένα νέο σύστημα το οποίο ενσωματώνει σύστημα προώθησης laser ablation με τα συμβατικά/ «παραδοσιακά» ακροφύσια ενός διαστημοπλοίου. Ο συνδυασμός των δύο συστημάτων, σύμφωνα με τους ρώσους ερευνητές, μπορεί να αυξήσει την ταχύτητα της ροής αερίων έξω από το σύστημα σε υπερηχητικές ταχύτητες, μειώνοντας παράλληλα την ποσότητα του καμένου καυσίμου.

 

Όπως επιδεικνύουν οι Ρεζούνκοφ και Σμιντ, η αποτελεσματικότητα των σημερινών τεχνικών προώθησης λέιζερ περιορίζεται από παράγοντες οι οποίοι περιλαμβάνουν την αστάθεια των υπερηχητικών αερίων καθώς διαχέονται έξω από το ακροφύσιο, καθώς και την παραγωγή ωστικών κυμάτων που έχουν αποτέλεσμα τη μείωση της ώθησης. Ωστόσο, αυτά μπορούν να μειωθούν με τη χρήση ενός «λοφίου πλάσματος» από laser ablation, που ανακατευθύνεται έτσι ώστε να ρέει κοντά στα εσωτερικά τοιχώματα του ακροφυσίου. Το τελικό αποτέλεσμα, όπως διαπιστώνουν οι δύο ερευνητές, βελτιώνει σημαντικά το τελικό αποτέλεσμα, αυξάνοντας κατά πολύ την παραγόμενη ώθηση.

 

«Συνοψίζοντας τα δεδομένα που προέκυψαν, μπορούμε να προβλέψουμε την εφαρμογή τεχνικών υπερηχητικής προώθησης λέιζερ όχι μόνο για την εκτόξευση μικρών δορυφόρων σε τροχιές γύρω από τη Γη, αλλά επίσης για επιπρόσθετη επιτάχυνση σε υπερηχητικά αεροσκάφη ώστε να επιτυγχάνουν ταχύτητες των 10 Μαχ και άνω» σημειώνει σχετικά ο Ρεζούνκοφ.

Αισιοδοξία: Πώς να ανακαλύψεις τη μεγάλη δύναμη μέσα σου

Ένα νεαρό ζευγάρι, περπατούσε στην παραλία μετά από μια ισχυρή καταιγίδα που κράτησε μέρες. Η θάλασσα είχε ανακατευτεί με μανία. Τα φουρτουνιασμένα κύματα και η παλίρροια είχαν γεμίσει τις ακτές με σκουπίδια και ατυχή θαλάσσια πλάσματα. Τα ερείπια της θαλάσσιας ζωής  ήταν τόσο πυκνά, ώστε το ζευγάρι  έβρισκε ελάχιστο χώρο για να περπατήσει. Μέδουσες, αστερίες και άλλα θαλάσσια ζώα κάλυπταν την ακτή σαν μία ζωντανή κουβέρτα που αργοπέθαινε.

Καθώς περπατούσαν, είδαν έναν γερασμένο, ηλιοκαμμένο άνδρα να περπατά μέσα κι έξω απ’το νερό. Σταμάτησαν για να παρατηρήσουν την παράξενη συμπεριφορά του.  Έσκυψε και  έπιασε στα χέρια του ένα από τα ζώα.Το κούνησε στα χέρια του, το άπλωσε προσεκτικά μες στο νερό και το απελευθέρωσε μέσα στη θάλασσα. Έπειτα επέστρεψε στην ακτή, μάζεψε ακόμα ένα ζώο και απαλά το επέστρεψε στο νερό.
 

Το ζευγάρι άρχισε να γελάει. Καθώς πλησίαζαν ρώτησαν, «Τι κάνεις εκεί,γέροντα; Δεν βλέπεις πόσο μάταιες είναι οι προσπάθειες σου;  Η ακτή είναι γεμάτη με χιλιάδες πεθαμένα κι ετοιμοθάνατα πλάσματα. Αποκλείεται να πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις κάποια διαφορά!»

Ο άνδρας έπιασε ένα χταποδάκι που έμοιαζε σχεδόν άψυχο. Το φρόντισε με προσοχή στα χέρια του, αγνοώντας το ζευγάρι. Έσκυψε και προσεκτικά τοποθέτησε το χταπόδι στο νερό, πλένοντας την άμμο και τα φύκια που είχαν μαζευτεί πάνω του και παγίδευαν τα πλοκάμια του. Χαμηλώνοντας τα χέρια στο νερό, επέτρεψε και πάλι στο μικρό πλάσμα να νιώσει το χάδι της θάλασσας. Εκείνο άπλωσε τα πλοκάμια του, αισθανόμενο την ευχαρίστηση της επιστροφής στο οικείο περιβάλλον του. Τα χέρια του γερασμένου άνδρα αγκάλιαζαν το ζώο μέχρι που αυτό βρήκε τη δύναμη να σπρώξει τον εαυτό του μπροστά. Ο άνδρας σηκώθηκε και στάθηκε παρακολουθώντας το χταπόδι , μ’ενα απαλό χαμόγελο στο προσωπό του, πιθανόν χαμόγελο ευχαρίστησης, που είδε ακόμα ένα πλάσμα να επιστρέφει σπίτι του.

Μόνο τότε γύρισε και προχώρησε πίσω στην ακτή. Σήκωσε το βλέμμα του,κοίταξε το ζευγάρι στα μάτια και είπε «Σίγουρα γι’αυτό το πλάσμα υπήρξε διαφορά!»

 

Νιώθεις ποτέ  ότι βρίσκεσαι μέσα σε μία κατάσταση τόσο ανέλπιδη που δεν έχει καν νόημα να προσπαθήσεις να την αλλάξεις;  Ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις είναι τόσο μεγάλο που δεν ξέρεις από που ν’αρχίσεις; Η ιστορία αυτή μας διδάσκει ότι η επιμονή που περιφρονεί τις πιθανότητες και τις απαισιόδοξες γνώμες των άλλων, είναι μία δύναμη που μπορεί να επιφέρει σταδιακή αλλαγή. Αν κατανοήσουμε ότι κρατάμε στα χέρια μας τη δύναμη ν’αλλάξουμε τις καταστάσεις στη ζωή μας, θα νιώσουμε κινητοποιημένοι ν’αρχίσουμε με μικρά αλλά σημαντικά βήματα. Όταν αρνούμαστε ν’υποτακτούμε στην ηττοπάθεια και συνεχίζουμε να προσπαθούμε , εμπνέουμε και τους ανθρώπους γύρω μας. Ως άνθρωποι, έχουμε μέσα μας την ανάγκη να πιστέψουμε ότι όλα είναι δυνατά .  Καμμιά φορά , στην πορεία  της ζωής, μαθαίνουμε να πιστεύουμε λιγότερο και ν’αμφιβάλλουμε περισσότερο. Μαθαίνουμε να πιστεύουμε κατά κάποιο τρόπο ότι η αμφιβολία και η δυσπιστία μας προστατεύουν ενώ η πίστη και ο ιδεαλισμός μας εκθέτουν και μας κάνουν να δείχνουμε απλοικοί ή ανόητοι.

 

Εάν όμως  πιστεύουμε ότι η διαδρομή προς τον ιδανικό μας προορισμό είναι τόσο μεγάλη και δύσκολη που δεν έχει νόημα να την προσπαθήσουμε, τότε μένουμε για πάντα στο ίδιο σημείο, χωρίς καμμία διαφορά. Εάν πιστεύουμε, ότι βήμα-βήμα, θα  κατακτήσουμε τον προορισμό, τότε αυτόματα ανοίγουμε τον εαυτό μας στην πιθανότητα να κάνει τη διαφορά. Με αυτόν τον τρόπο, της επιμονής και της υπομονής, μπορούμε σιγά-σιγά να φτάσουμε τον στόχο μας. Αλλά ακόμα κι αν η κατάσταση είναι  τόσο περίπλοκη(όπως τα χιλιάδες θαλάσσια ζώα στην ακτή) και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε πλήρως, σίγουρα με μικρές προσπάθειες, μπορούμε ν’αλλάξουμε κάτι  και αυτό το κάτι να είναι από μόνο του σημαντικό…

Ζωή και Θάνατος

Osho: Η Τέχνη του να πεθαίνεις

Ο θάνατος είναι ένα οργανικό, ένα αναπόσπαστο τμήμα της ζωής και είναι πολύ φιλικός προς τη ζωή. Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρχει η ζωή. Η ζωή υπάρχει λόγω του θανάτου. Ο θάνατος δίνει το φόντο.

 Ο θάνατος είναι, για την ακρίβεια, μια διαδικασία ανανέωσης και συμβαίνει κάθε στιγμή επίσης, όπως συμβαίνει κι η ζωή, διότι η ανανέωση είναι αναγκαία την κάθε μια στιγμή. Τη στιγμή που εισπνέεις και τη στιγμή που εκπνέεις συμβαίνουν και τα δυο. Όταν εισπνέεις, συμβαίνει η ζωή΄ όταν εκπνέεις, συμβαίνει ο θάνατος. Γι΄αυτό κι όταν γεννιέται ένα παιδί, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να εισπνεύσει, τότε η ζωή ξεκινά. Κι όταν πεθαίνει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, το τελευταίο πράγμα που κάνει είναι να εκπνεύσει, τότε η ζωή αναχωρεί.

Η εκπνοή είναι θάνατος, η εισπνοή είναι ζωή – και είναι και τα δυο σαν τους δυο τροχούς της βοϊδάμαξας. Ζεις εισπνέοντας το ίδιο όπως και ζεις εκπνέοντας. Η εκπνοή είναι μέρος της εισπνοής. Δεν μπορείς να εισπνέεις αν σταματήσεις να εκπνέεις. Δεν μπορείς να ζήσεις αν πάψεις να πεθαίνεις. Ο άνθρωπος που έχει καταλάβει τι είναι η ζωή του επιτρέπει να συμβεί ο θάνατος, τον καλοδέχεται. 

  Πεθαίνει τη κάθε μια στιγμή και ανασταίνεται την κάθε μια στιγμή. Ο σταυρός του κι η ανάστασή του συμβαίνουν συνεχώς ως μια διαδικασία. Πεθαίνει ως προς το παρελθόν κάθε στιγμή και γεννιέται ξανά και ξανά μέσα στο μέλλον.

 Η παράλογη αυτή ιδέα δημιουργεί ατέλειωτες δυστυχίες στη ζωή μας, διότι ο άνθρωπος που προστατεύει τον εαυτό του κατά του θανάτου γίνεται ανίκανος να ζήσει. Είναι ο άνθρωπος που φοβάται να εκπνέει, οπότε δεν μπορεί να εισπνέει οπότε μένει κολλημένος. Τότε απλώς σέρνεται, η ζωή του δεν είναι πια μια ροή, η ζωή του δεν είναι πια ποτάμι.

 Αν κοιτάξεις τη ζωή, θα μπορέσεις να γνωρίσεις τι είναι ο θάνατος. Αν καταλάβεις τι είναι ο θάνατος, τότε μόνον θα μπορέσεις να καταλάβεις τι είναι ζωή. Έχουν οργανική σχέση. Κατά κανόνα, από φόβο, δημιουργήσαμε ένα διαχωρισμό. Νομίζουμε ότι η ζωή είναι καλό πράγμα και ο θάνατος κακό. Νομίζουμε ότι πρέπει να επιθυμούμε τη ζωή και να αποφεύγουμε το θάνατο. Νομίζουμε ότι πρέπει με κάθε τρόπο να προστατεύουμε τον εαυτό μας από το θάνατο. 

Αν θέλεις πραγματικά να ζήσεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Ποιος είναι εκείνος μέσα σου που φοβάται το θάνατο; Φοβάται η ζωή το θάνατο; Δεν είναι δυνατό. Πώς γίνεται να φοβάται η ζωή την ίδια την εγγενή της διαδικασία; Κάτι άλλο μέσα σου φοβάται. Το εγώ μέσα σου φοβάται. Η ζωή και ο θάνατος δεν είναι αντίθετα, το εγώ και ο θάνατος είναι αντίθετα. Η ζωή και ο θάνατος δεν είναι αντίθετα, το εγώ και η ζωή είναι αντίθετα. Το εγώ είναι εναντίον και της ζωής και του θανάτου. Το εγώ φοβάται να ζήσει και το εγώ φοβάται να πεθάνει. Φοβάται να ζήσει, διότι η κάθε προσπάθεια, το κάθε βήμα προς τη μεριά της ζωής φέρνει κοντύτερα το θάνατο.

Ο Διαχωρισμός του Κενού και η Δημιουργία του Κόσμου

Κάποτε, μια καλοκαιρινή νύχτα, όταν όλα στη φύση ήταν σε αρμονία και οι καρδιές ήταν κι αυτές ανοικτές κι έτοιμες για να ακούσουν και να γνωρίσουν, μια ιδιαίτερη γιαγιά, βρέθηκε στην εξοχή μαζί με τα εγγόνια της. Καθόταν γύρω από μια μεγάλη φωτιά που είχαν ανάψει όλοι μαζί και επικοινωνούσαν σιωπηλά με τη φύση γύρω τους. Κάποια στιγμή το μικρότερο εγγονάκι ρώτησε: «Πες μας γιαγιά πως φτιάχτηκε όλος αυτός ο κόσμος που υπάρχει γύρω μας;»

 Η γιαγιά χαμογέλασε και νιώθοντας την ανοιχτοσύνη που είχαν οι καρδούλες τους άρχισε να μιλάει: «Μια φορά κι έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια, όταν στον κόσμο υπήρχε μόνο το Κενό του Μεγάλου Πνεύματος, δημιουργήθηκε μια μικρή σπίθα, που μέρα με τη μέρα άλλαζε, γινόταν ολοένα και πιο διαφορετική. Καθώς μεγάλωνε ξεπηδούσαν από μέσα της χρώματα, ήχοι και μυρωδιές. Διαφοροποιούνταν το σχήμα της και γινόταν όλο και πιο στρογγυλό. Απέκτησε κίνηση και ροή. Σιγά, σιγά σχημάτισε έναν σφαιρικό παλλόμενο κόσμο. Μόνο το κέντρο της έμενε το ίδιο άχρωμο, άηχο, άοσμο και ήρεμο όπως ήταν το Κενό πριν δημιουργηθεί η σπίθα.

Ξαφνικά μια μέρα μια μικρή έκρηξη δημιουργήθηκε και η σφαίρα ενώ ήταν ένα, ένιωσε, ότι χωρίστηκε στα δυο. Σαν να έγιναν μέσα της δυο διαφορετικοί κόσμοι. Άλλα χρώματα, ήχοι και μυρωδιές πήγαν στον ένα κόσμο και άλλα στον άλλον Όμως το καθένα από αυτά τα στοιχεία ξεχωριστά, ένιωθε την έλλειψη αυτών που μεταφέρθηκαν σε διαφορετικό κόσμο απ’ ότι βρισκόταν εκείνα. Γι’ αυτό το λόγο συνέχισαν όλα να κινούνται, ψάχνοντας να βρουν αυτά που νόμιζαν ότι είχαν χαθεί. Όπως κινιόνταν, άρχισε να τρίβεται το ένα με το άλλο. Μερικές φορές να μπερδεύονται μεταξύ τους και άλλες να ενώνονται. Έτσι γεννήθηκαν κι άλλοι ήχοι, κι άλλα χρώματα, κι άλλες μυρωδιές...

Σιγά, σιγά ανάλογα την ταχύτητα που είχαν τα στοιχεία του κάθε κόσμου γινόταν ολοένα και πιο ορατά ή αόρατα. Ο ένας κόσμος άρχισε να συμπυκνώνεται και να σταθεροποιείται. Μέσα του γεννήθηκαν τέσσερα καινούρια στοιχεία που ήταν πολύ ιδιαίτερα και σημαντικά. Αυτά ήταν η γη, το νερό, ο αέρας και η φωτιά, που με το πέρασμα των χρονών, μας έδωσαν τον κόσμο όπως υπάρχει σήμερα. Τον ορατό κόσμο της ύλης. Αντίθετα ο άλλος κόσμος άρχισε να αραιώνει και να μεταμορφώνεται σε έναν κόσμο διαφορετικό, αόρατο που κρατούσε όμως μέσα του όλα τα πρωτογενή του στοιχεία. Δημιουργήθηκε έτσι ο ουράνιος κόσμος του πνεύματος.

 Με αυτόν τον τρόπο πραγματοποιηθήκαν πολλές αλλαγές και στους δύο κόσμους που συνέχισαν να βρίσκονται σε μια συνεχομένη ροή. Σε μια συνεχομένη δράση που τις περισσότερες φορές δεν είναι ορατή γιατί είναι εσωτερική. Κάποια στιγμή με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που συνέβαιναν, σαν αποτέλεσμα της εσωτερικής αυτής κίνησης, άρχισαν να δημιουργούνται ήλιοι πλανήτες, γαλαξίες και αστεροειδή. Αυτά που βλέπουμε, συνέχισε η γιαγιά όταν το βράδυ ξαπλώνουμε κοιτάζοντας τον Ουρανό. Τότε που σαν καλός πατέρας, έρχεται στα κρυφά και μας σκεπάζει τρυφερά με την ουράνια κουβέρτα του, την ασημοκεντημένη με τα μυστικά του...

 Ένας πολύ ξεχωριστός πλανήτης δημιουργήθηκε εκείνον το καιρό, η Γη. Φτιάχτηκε για να φέρει την ένωση στους δυο κόσμους. Άρχισε τότε η γη, το νερό, ο αέρας και η φωτιά να συνεργάζονται για να δημιουργήσουν το χώρο όπου η Μάνα Γη θα έφερνε σ’ αυτόν τον καινούριο κόσμο τα παιδιά της. Έτοιμη να τα αγκαλιάσει και να τα φροντίσει, πάντα με τη βοήθεια του Πατέρα Ουρανού. Της γης τα μόρια ήρθαν πολύ κοντά και σχημάτισαν μια στερεή και ορατή με το γυμνό μάτι επιφάνεια. Αυτή καθώς κινούνταν τα μόρια της απέκτησε και εξωτερική κίνηση. Γυρνούσε γύρω από τον εαυτό της και στρογγύλευε ώσπου έγινε μια μεγάλη σφαίρα που αιωρείτο στο Άπειρο.

Το νερό έγινε ορατό, ρευστό και κυλώντας κάλυψε μια μεγάλη επιφάνεια της γης. Ο αέρας έχοντας περισσότερα στοιχεία από τον ουράνιο κόσμο, κύκλωσε αόρατα τη γη και το νερό, έχοντας σκοπό να προστατεύσει και να βοηθήσει να αναπτυχθεί η κάθε καινούρια μορφή ζωής που θα γεννιόταν. Ένα μέρος της φωτιάς έγινε ο ήλιος που κρατώντας όλες τις ιδιότητες της πρώτης σπίθας του Μεγάλου Κενού θα συντελούσε κι αυτός με τη σειρά του στην ανάπτυξη και την δημιουργικότητα της καινούριας Κτίσης.

 Σταδιακά με την πάροδο των χρονών, άρχισαν να σχηματίζονται τα πετρώματα και να γεννιούνται τα πρώτα φυτά, απόλυτα συνδεδεμένα με την ενέργεια του Σύμπαντος και του Μεγάλου Πνεύματος. Αργότερα, όταν εδραιώθηκε η εξωτερική κίνηση πάνω στον πλανήτη, ήρθαν τα ζώα, τα πουλιά και τα ψάρια που γέμισαν με έναν άλλο τρόπο ζωής τη στεριά και το νερό. Στην αρχή ήταν κι αυτά συνδεδεμένα με την Συμπαντική ενέργεια όμως, όσο πιο πολύ εξωτερική κίνηση αποκτούσαν τόσο περισσότερο απομακρύνονταν από την πηγή της ζωτικής ενέργειας που τα δημιούργησε. Ευτυχώς όμως το Πνεύμα τους χάρισε το δώρο της ‘’μη σκέψης’’ κι αυτά, έχοντας άδειο το μυαλό τους μπορούσαν να νιώθουν την Πηγή».

 Η γιαγιά γυρνώντας προς τα εγγόνια της ρώτησε:
«Έχετε προσέξει ότι τα αποδημητικά πουλιά βρίσκουν πάντα τον προορισμό τους πηγαίνοντας από τη μια χώρα για την άλλη;. Αυτό συμβαίνει γιατί νιώθουν την Πηγή που τα κατευθύνει και τα προστατεύει…

Αργότερα πολύ αργότερα γεννήθηκαν οι πρώτοι άνθρωποι στη γη. Ο τρόπος που είχε εξελιχθεί ο γήινος κόσμος δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις και οι άνθρωποι γεννήθηκαν με το χάρισμα της ευφυΐας, της νόησης. Ποτέ όμως ένα χάρισμα δεν είναι μόνο για καλό. Τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσεις. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στη φύση. Ότι σε μεγάλη ποσότητα μπορεί να είναι δηλητήριο, σε μικρή μπορεί να είναι φάρμακο. Έτσι και ο Νους του ανθρώπου μπορεί να είναι η σωτηρία του ή η καταδίκη του.

 Όσο η δράση του μυαλού του είναι εξωτερική, με σκέψεις γεμάτες αμφιβολία και έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος απομακρύνεται από την Πηγή. Και όταν συμβαίνει αυτό τότε απομακρύνεται από τον δρόμο της ψυχής του και περιορίζεται στον φτωχό κόσμο της ύλης. Όσο περισσότερο ησυχάζει το μυαλό του και μπαίνει σε μια δράση εσωτερική, αυτό που ονομάζουν όσοι γνωρίζουν ‘’μη–δράση’’, τόσο περισσότερο συνδέεται με τη σοφία του Σύμπαντος και νιώθει την πληρότητα και την αρμονία του.

 Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε άνθρωπος όπως και κάθε άλλο πλάσμα είναι μέρος του Μεγάλου Κενού. Έχει μνήμες στα κύτταρα του από την Ενέργεια από την οποία προήλθε. Έχει μνήμες από κάθε χρώμα, ήχο, μυρωδιά, γεύση ή αίσθηση που συνέβαλλε στην δημιουργία του. Γιατί ότι προϋπήρχε πριν τον άνθρωπο τον βοήθησε στο να δημιουργηθεί.

Όλα στο Σύμπαν συνδέονται με ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο τρόπο και μόνο ένας σιωπηλός Νους μπορεί να αγγίξει την Ολότητα του Πνεύματος... Ένας σιωπηλός Νους μπορεί να περιδιαβεί και στους δυο κόσμους που είπαμε πριν από λίγο. Τον Ουράνιο και τον Γήινο. Άλλωστε αυτοί δυο κόσμοι ενώνονται, από τότε που διαχωριστήκαν με έναν διάφανο λώρο καθαρής ενέργειας που άλλοι τον ονομάζουν όνειρο, άλλοι ιδέα, άλλοι έμπνευση και άλλοι διαίσθηση.

 Αυτοί που γνωρίζουν λένε ότι δεν μπορεί να γεννηθεί οτιδήποτε στον κόσμο της ύλης αν δεν σχηματιστεί πρώτα στον πνευματικό κόσμο. Όταν ολοκληρωθεί ο σχηματισμός του στον αόρατο κόσμο τότε κάποιοι άνθρωποι του ορατού, γήινου κόσμου το διαισθάνονται ή το ονειρεύονται ή το συλλαμβάνουν σαν ιδέα ή σαν έμπνευση και το κάνουν πράξη και δημιουργία στον υλικό κόσμο. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται κάποιες φορές το μυαλό να είναι σιωπηλό. Να αδειάσει από σκέψεις για να γεμίσει από γαλήνη και δημιουργική ενέργεια

Τα πλάσματα του Ουράνιου κόσμου εργάζονται καθημερινά για την δική μας υποστήριξη και βοήθεια. Ξέρουν ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε αναλάβει το δύσκολο έργο της ένωσης των δυο κόσμων. Γι’ αυτό μας βοηθάνε και μας υποστηρίζουν όποτε το χρειαζόμαστε και το ζητάμε. Η Γη είναι ο πλανήτης της ελεύθερης βούλησης. Αν κάποιος από μας δεν θέλει βοήθεια δεν θα την εισπράξει. Όμως όλα τα πνευματικά όντα αγκαλιάζουν με αγάπη και αποδοχή την κάθε μας επιλογή.
Ξέρουν ότι κάτι σαν ένα πέπλο, έχει σκεπάσει τον υλικό κόσμο και εμποδίζει εμάς τους ανθρώπους να έχουμε ξεκάθαρη την γνώση του αοράτου κόσμου. Γι’ αυτό και είναι πάντα έτοιμα να μας βοηθήσουν και να μας στηρίξουν, όταν καταφέρνουμε, τραβώντας λίγο το πέπλο να έρθουμε σε επαφή μαζί τους και να πάρουμε μια γεύση από τον δικό τους κόσμο. Και όταν έρθει η ώρα της μετάβασης μας από τον ένα κόσμο στον άλλον, μας γεμίζουν αγάπη και φως, για να κάνουν πιο εύκολη την μετακίνηση μας και την αλλαγή στη δομή μας.

 Μεγάλη δυσκολία έχουν εκείνα, όταν για κάποιους λόγους αποφασίζουν να έρθουν στο δικό μας κόσμο και να μεταμορφωθούν από φωτεινές οντότητες σε γήινα πλάσματα. Το πέπλο χωρίς διάκριση πέφτει πάνω τους και αφού τα σκεπάσει τα οδηγεί σιγά, σιγά στη λήθη. Τα πρώτα χρόνια της γήινης ζωής τους κρατάνε για λίγο τις μνήμες του πνευματικού κόσμου γι’ αυτό, και την περισσότερη ώρα είναι σιωπηλά. Τότε αισθάνονται τελείως διαφορετικά το κόσμο στον οποίο ήρθαν.

Όμως στον ερχομό τους εμείς οι άνθρωποι δεν λειτουργούμε υποστηρικτικά προς αυτά αλλά βοηθάμε το «πέπλο» να τα οδηγήσει γρηγορότερα στη λήθη. Και ενώ εκείνα σαν πνευματικά όντα σέβονται την ελευθερία μας εμείς αντίθετα κατασκευάζουμε και προσδιορίζουμε το μυαλό και τη σκέψη τους. Ευτυχώς κάποιες ξεχωριστές υπάρξεις καταφέρνουν να βγάλουν το πέπλο ενώ βρίσκονται ακόμα στη Γη και αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να προσπαθήσουν, να μας ανοίξουν το δρόμο προς την ελευθερία και την ολοκλήρωση.

 Αυτές οι υπάρξεις έρχονται για να μας θυμίσουν ότι ο χώρος από τον οποίο προερχόμαστε και ο χώρος στον οποίο θα καταλήξουμε είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η αγκαλιά του Μεγάλου Κενού. Και ότι τίποτε μέσα σε αυτήν την αγκαλιά δεν είναι διαχωρισμένο αλλά τα πάντα είναι ενωμένα. Τα πάντα είναι ένα.

 Το πέρασμα μας μέσα από τον ορατό κόσμο και ο τρόπος που θα ζήσει ο καθένας τη ζωή του, είναι το μέσον για να φύγει το πέπλο και να μην νιώθουμε πια το διαχωρισμό των δυο κόσμων.
Αυτό να το θυμάστε αγαπημένα μου πλάσματα είπε η γιαγιά, ακόμα και τότε που θα έχω επιλέξει να κάνω τη μετάβαση. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε το πως δημιουργήθηκε ο κόσμος αλλά είναι εξίσου σημαντικό να νιώθετε το πώς είναι ο κόσμος πραγματικά και να επιτρέψετε στην αλήθεια της καρδιάς σας να απομακρύνει το πέπλο.

 Η καρδιά σας είναι η πραγματική εξερευνήτρια των μυστηρίων. Είναι αυτή που λαχταρά την περιπέτεια και θέλει να γνωρίσει ότι δεν έχει χαρτογραφηθεί. Και είναι αυτή που θα μπορέσει να σας δώσει απαντήσεις, στην πορεία της ζωής σας, σε όλα τα ερωτήματα σας. Γιατί βρίσκεται σε απόλυτη σύνδεση με τους δυο κόσμους και έχει χαραγμένη στη μνήμη της τη φύση του Μεγάλου Κενού που είναι και η δική σας φύση. Όταν μάθετε να εμπιστεύεστε τότε ένας υπέροχος κόσμος θα σας αποκαλυφθεί.»

Και η γιαγιά χαμογελώντας τρυφερά στα εγγόνια της και ξεχειλίζοντας από αγάπη τους είπε:
«Και τώρα ξαπλώστε μαλακά γύρω από τη φωτιά, εδώ δίπλα μου, κλείστε τα ματάκια σας και αφήστε τη φύση, τη νύχτα και το όνειρο να σας μυήσουν στα μυστικά του Σύμπαντος…»

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ

Ο θάνατος έχει σχέση με τη θέωση…διότι
και οι δύο λέξεις ξεκινούν με το γράμμα Θ(ήτα).

Η ζωή και ο θάνατος είναι μια διαρκής αναγέννηση, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι μόλις καταλάβουν ότι κάποια μέρα θα πεθάνουν…..δεν θέλουν καν να σκέφτονται ότι τελικά κάποια μέρα θα πεθάνουν, ενώ κάποιοι άλλοι αρκούνται σε μια πιο απλοϊκή αντίληψη για τη μεταθανάτια ζωή, πιστεύοντας λόγω επηρεασμού θρησκείας ότι υπάρχει «παράδεισος» και «κόλαση».

Αυτό το δύσκολο και ανεξερεύνητο ζήτημα του θανάτου….όσοι αποτολμούν να το
μελετήσουν χρησιμοποιούν διάφορες αθώες ή αποτρόπαιες λέξεις και φράσεις για να μας ανακοινώνουν τα συμπεράσματά τους.

Ακούμε μα μας λένε: «Αγκαλιασμένοι από Φως», «Ταξίδι εις το Χρόνο», «Κοντά εις το Φως»…που έχουν γίνει ακόμη και τίτλοι βιβλίων που κυκλοφορούν και πραγματεύονται το θέμα του θανάτου.

Είναι ο Θάνατος όμως το τελικό στάδιο ανάπτυξης;

Τελικά με ποιον τρόπο πεθαίνουμε;

Ερωτήματα που είναι δύσκολα να απαντηθούνε…διότι μόλις πεθαίνεις….δεν καταλαβαίνεις ή αν θέλετε δεν έχουμε την δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω…εκτός εξαιρέσεων….οι οποίοι αφηγούνται διάφορα παράδοξα….που ένιωσαν.

Κακά τα ψέματα γύρω από το θέμα του θανάτου υπάρχει ένας φόβος και μια αποστροφή….την οποία μας την δημιούργησαν διάφοροι παράγοντες…είτε θρησκευτικοί, είτε κοινωνικοί, είτε ψυχολογικοί, είτε παράγοντες εμπειρικοί.

Ο Επίκτητος μας γράφει: «Δεν τους ταράζουν τα ίδια τα πράγματα (τους ανθρώπους), αλλά οι ιδέες που έχουν για τα πράγματα»…..και ακόμη: «O θάνατος δεν είναι κάτι το φοβερό, επειδή τότε θα ήταν και για τον Σωκράτη. Αυτό που φοβίζει, είναι η ιδέα ότι είναι φοβερός.»

Κάτι παρόμοιο μας το λέγει και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος: «Ας μιλήσουμε τώρα για το θάνατο, διότι ο θάνατος φοβίζει τους περισσότερους με την ιδέα ότι είναι πολύ μεγάλο κακό, επειδή αγνοούν την αλήθεια.»

Τελικά μήπως ο θάνατος μας τρομάζει ακριβώς επειδή σχετίζεται με το άγνωστο…..!!! ή τελικά μας είναι πιο βολικό να δεχτούμε την ιδέα του παραδείσου ή ακόμη και αυτής της κόλασης;

Η παρατήρηση εις τη Φύση γενικότερα μας διδάσκει ότι η ίδια η Φύση μας δείχνει φανερά και ξάστερα ότι το καθετί…..βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση και αλλαγή….και πολλές φορές μάλιστα βιώνουμε έντονα αυτήν την (βίαιη) αλλαγή.

Έχουμε μια μεταβολή της ουσίας της ζωής μας…διότι σε κίνηση όλα κυλούν και τίποτε δεν μένει σταθερό…..μας το είπε και ο Ηράκλειτος….αλλά και ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα μας λέγει ότι : «ο Σωκράτης μας λέγει…ότι παντού στη φύση μπορεί να παρατηρήσει κανείς το παιχνίδι των αντιθέσεων: μέρα και νύχτα, ύπνος και εγρήγορση, ζωή και θάνατος.»

Παρατηρούμε ότι όλα τα ζεύγη των αντιθέτων έχουν μια παροδική και μια μεταβαλλόμενη μορφή….όπως το καλό και το κακό όπου μπορούν να μεταβληθούν σε καλύτερο και χειρότερο αντίστοιχα π.χ. η νύχτα προβάλλει από τη μέρα….μέσω του λυκόφωτος και η μέρα από τη νύχτα μέσω του λυκαυγούς.

Παντού μέσα εις το Σύμπαν διακρίνουμε το παιχνίδι του γιν και του γιανγκ.

Οι Πρόγονοι μας Έλληνες έβλεπαν έναν Κύκλο Ζωής και Θανάτου: Γέννηση, βίος, θάνατος, μεταθανάτια κατάσταση και επαναγέννηση.

Κι επειδή πυκνά συχνά μπαίνει το θέμα της μετενσάρκωσης ή όχι, οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας Έλληνες προχωρούσαν λίγο πιο πέρα, δηλαδή…εις το ξεπέρασμα του Κύκλου αυτού μέσω αναγνώρισης της ίδιας της Φύσης και του ίδιου του Θανάτου.

Ο Σωκράτης έλεγε και βεβαίωνε το εξής: «Δεν υπάρχει θάνατος…ούτε για τους
ζωντανούς…ούτε για εκείνους που έχουν φύγει»….υπονοώντας φυσικά ότι είναι μόνο ένα γεγονός εις την Συνείδηση μας.

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποφαινόταν και έλεγε: «Ούτε γεννήθηκε, ούτε υπάρχει κάτι νεκρό στο κόσμο, ούτε θα υπάρξει ποτέ»….και κατά κάποιον τρόπο για να μας διαλύσει την κάθε πιθανή παρανόηση, διευκρίνισε ότι: «Τίποτε από όσα υπάρχουν εις τον κόσμο, δεν θα χαθεί ποτέ».

Ο Ευριπίδης πάλι γίνεται πιο ανθρώπινος και αναρωτιέται: «Ποιος ξέρει αν είναι
ζωή αυτό που λέμε θάνατος κι αν ο θάνατος είναι η ζωή;»

Ο Πίνδαρος πάλι έρχεται να μας δώσει μια θριαμβική απάντηση λέγοντας: «O ήλιος λάμπει για τους νεκρούς, ενώ οι ζώντες περιβάλλονται από τη σκιά της νύχτας.»

Οι Έλληνες σοφοί μιλάνε για γέννηση, για θάνατο και για επαναγέννηση….όπου θα μπορούσαν πράγματι να συμβούν κάποια στιγμή εις τη ζωή του Μύστη, όχι πραγματικά, αλλά μέσα εις την Συνείδησή του. O Κύκλος αυτός έπρεπε να βιωθεί όμως συνειδησιακά.

Σίγουρα διαβάζοντας κάποιος αυτό το κείμενο να περιμένει από εμένα μια απάντηση…αλλά είμαστε όμως τόσο υπερβολικά προσκολλημένοι εις το σώμα μας και εις τα γήινα πράγματα….που δεν επιτρέπουν την αντίληψή μας….να κατανοήσουμε το θέμα αυτό Πνευματικά.

Άρα ο φιλοσοφικός θάνατος ευρίσκεται μπροστά μας…..και το είδος θανάτου μας υπονοεί ο Δημόκριτος άριστα με την παράδοξη φράση: «Οι περισσότεροι άνθρωποι βαδίζουν ολοταχώς προς τον τάφο, επειδή φοβούνται το θάνατο.» Ο φιλοσοφικός θάνατος μας γράφει ο Θεμίστιος…:
«Κρυμμένη κρατούν τη ζωή οι θεοί από τους ανθρώπους», εννοώντας φυσικά την αληθινή ζωή, πέραν του καθημερινού βίου, της παύσης του βιολογικού Κύκλου και της επαναγέννησης.

Άρα αφού είναι ένα μυστικό που μας αποκαλύπτεται μόνον κατά τη Μύηση, αυτά που διασώθηκαν και έφτασαν έως εδώ σ’ εμάς τέλος πάντων…..είναι απλοί φιλοσοφικοί γρίφοι.

Έναν τέτοιον γρίφο μας τον διασώζει και ο νεοπλατωνικός Πορφύριος λέγοντας:
«O θάνατος έχει διπλή μορφή, τη μια όψη του την ξέρουν οι άνθρωποι, όταν δηλαδή….το σώμα αποδεσμεύεται από την Ψυχή, ενώ την άλλη, όταν η Ψυχή αποδεσμεύεται από το σώμα, τη γνωρίζουν μόνο οι Φιλόσοφοι.» Δηλαδή….εις τη μία περίπτωση ο Άνθρωπος γίνεται «πρόσγειο πνεύμα» κατά κάποιον τρόπο δηλαδή…μια φασματική παρουσία….όχι μόνο μετά το θάνατό του….αλλά και ενόσω ζει, ενώ εις την άλλη περίπτωση η αιώνια Ψυχή ενώνεται με το Πνεύμα κατά τη διάρκεια της ζωής και συνεχίζει το ίδιο και μετά το θάνατο του σώματος.

Ο Μύστης της αρχαιότητας Φιλιτάς μας γράφει: «Πέρασα από το μονοπάτι του Άδη, από αυτό απ’ όπου δεν γύρισε με αντίστροφη διαδρομή κανένας ταξιδιώτης.»

Μάλλον φαίνεται ότι αυτό θα είναι άλλωστε και το νόημα της καθόδου εις τον Άδη του Ορφέα, του Ηρακλή, αλλά τελικά και όσων κατέβηκαν εις τον Κάτω Κόσμο και γύρισαν πίσω ζωντανοί…..!

Οι Πρόγονοί μας Έλληνες στοχαστές έβλεπαν το θάνατο σαν ένα γεγονός που συμβαίνει εις τη Συνείδηση και αφού η Συνείδηση και η Ψυχή ζουν και μετά το Θάνατο, η αποχώρηση από το Σώμα ήταν γι’ αυτούς ένα απλό συμβάν. Απλό και εύκολο να επιτευχθεί, πολύ σημαντικό όμως για τον μυημένο.

Ο Ηράκλειτος…έγραψε: «Πραγματικός θάνατος είναι όλα όσα βλέπουμε ξύπνιοι». Όσο για τον άλλο θάνατο, εκείνον της Μύησης έγραψε: «Όταν τα μάτια του σβήνουν, (ο Μύστης) ανάβει ένα Φως…εις τον Εαυτό του μέσα εις τη Νύχτα».

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ…..!

Ξέφυγε από την αγέλη... Είσαι Άνθρωπος

Όλοι οι άνθρωποι ξέρουν να αγαπούν, αλλά είναι τόσο εγωιστές που αδιαφορούν για τον άλλον και κοιτάνε μόνο την πάρτη τους.

Πληγώνουν όχι γιατί δεν ξέρουν να αγαπούν, αλλά γιατί δεν θέλουν να αγαπούν...
Όλοι μπορούν να αγαπούν, όλοι ανεξαιρέτως... Η αγάπη μεταξύ μας είναι κάτι εντελώς αυθόρμητο της ανθρώπινης Φύσης, δεν είναι επιτήδευση ούτε πάρε-δώσε... Πάρε-δώσε το κάνει ο εγωισμός...
Ακόμα και αν ένα παιδί το μεγάλωναν λιοντάρια, ποτέ δεν θα γινόταν και εκείνο λιοντάρι... Θα εξακολουθούσε να είναι άνθρωπος, που νομίζει πως είναι λιοντάρι...

Ας πούμε λοιπόν ότι το παιδί μεγαλώνει σαν "εγώ", αλλά στην ουσία ποτέ δεν είναι ένα "εγώ" μόνο...
Και αν το μάθαινες αυτό, ότι δεν είσαι "λιοντάρι", αλλά Άνθρωπος, δεν θα έκανες ανατροπή μέσα σου?

Θα πάλευες με πελώρια κύματα, θα περπατούσες σε ερήμους, θα διέσχιζες ωκεανούς και στέπες, για να ξαναβρείς την Φύση σου... Να βρεθείς κοντά στους ανθρώπους, να τους μάθεις και να σε μάθουν...
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τα κάνουν όλα αυτά...
Βρίσκουν έναν άνθρωπο και τον κάνουν κι αυτόν λιοντάρι και έτσι ζουν απομονωμένοι, αποφεύγοντας τους άλλους ανθρώπους... Ο καθένας διαμορφώνει την μικρή του αγέλη…
Και αν ο άλλος άνθρωπος δεν είναι σαν λιοντάρι, τότε γίνονται μοχθηροί και άγριοι, σαν λιοντάρι... Αλλά λιοντάρι δεν είναι... Εθισμένοι στην ιδέα είναι...
Η απάντηση "δεν ξέρω να αγαπώ" δεν είναι σωστή... Η σωστή απάντηση είναι "δεν θέλω να αγαπώ", για να είμαστε εντελώς ειλικρινείς.... Όταν χάσεις τον άλλον άνθρωπο όμως, τότε πονάς και λυπάσαι, και τα λιοντάρια δεν λυπούνται καθόλου όταν χάσουν το ταίρι τους και δεν έχουν καθόλου ενοχές ή θυμό γι' αυτό.
Κάτι δεν πάει καλά λοιπόν... Γιατί ο χωρισμός μας πονάει, ενώ κανονικά ένα "εγώ" δεν πρέπει να πονάει...
Κάτι δεν πάει καλά με τους ανθρώπους...
Ενώ έχουν Καρδιά, συμπεριφέρονται σαν άγρια ζώα... Σαν να μην έχουν αισθήματα, παρά τα ανακαλύπτουν μόνο όταν κάτι δεν πάει καλά...
Εγώ ξέρω ένα... Εκμεταλλεύεσαι κάθε λεπτό που Ζεις σε τούτον τον Κόσμο, για να χαρείς και να κάνεις και τους άλλους ανθρώπους χαρούμενους...
Μην λες λόγια που πληγώνουν...
Μην κάνεις πράξεις που πληγώνουν...
Μην προδίδεις την Φύση σου κάθε λεπτό...
Δεν είσαι το κέντρο του Σύμπαντος, το Σύμπαν είναι το κέντρο σου...
Ο κάθε άνθρωπος ξέρει να αγαπά, δεν θέλει όμως να αγαπά... Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αγαπά, σαν άνθρωπος, όχι σαν λιοντάρι...
Αν το δούμε από απόσταση αυτό, ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι αξία έχουν τα αισθήματα και όχι οι συμπεριφορές...
Ένας άνθρωπος από την Φύση του έχει την δυνατότητα να έχει βαθιά και αληθινά αισθήματα Αγάπης και να συγχωρεί τα λιοντάρια... Τα λιοντάρια όμως δεν μπορούν να το κάνουν αυτό... Δεν είναι η Φύση τους.
Ας βρούμε λοιπόν την αληθινή μας Φύση και η καλύτερη ευκαιρία να το κάνεις αυτό είναι να μην ξεσυνερίζεσαι τα «λιοντάρια» και να μην τα μισείς που δεν σε έμαθαν ότι είσαι Άνθρωπος, γιατί ούτε εκείνα δεν ξέρουν τι είναι... Σε «υιοθέτησαν», σε περιέθαλψαν, τους χρωστάς ευγνωμοσύνη γι’ αυτό, αλλά δεν ανήκεις στην αγέλη…

Ξέφυγε από την αγέλη...
Είσαι Άνθρωπος

ΟΤΑΝ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΣΠΙΘΕΣ ΘΑ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΦΩΤΙΑ, ΟΤΑΝ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΦΩΤΙΕΣ ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΣ , ΟΤΑΝ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΗΛΙΟΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΓΑΛΑΞΙΕΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΤΟ ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑΝ !

Κάποιος φίλος μου διαμαρτυρήθηκε, ότι δεν ασχολούμαι με τα "πρακτικά" όπως είπε, για να ξεφύγουμε από την υποταγή των επικυρίαρχων σκέψεων!


Ότι πρέπει πιο ενεργά να γίνει κάτι ,για να ελευθερωθεί ο κόσμος από το ζυγό των λίγων!
Δεν είναι οι διαμαρτυρίες που θα αλλάξουν τον "εχθρό-εξουσιαστές".

Αν εμείς μόνο τους φωνάζουμε και κάνουμε έστω πρακτική αντίσταση με τα όπλα μας στο δρόμο, θα μας λιώσουν!

Υπάρχει τεχνολογία σε ψυχικό και υλικό επίπεδο που δεν μπορούμε να την αντισταθούμε!
Προκειμένου να σταματήσουμε το στόχο τους, πρέπει να σπρώξετε από τα μέσα σας το πέπλο, και μπορούμε να το κάνουμε αυτό με το να εξασκήσουμε την Ολική Ατομική Κυρίαρχία μας!
Τα ανθρώπινα όντα πρέπει να γίνουν αυτο-συνείδητα, ξε-προγραμματισμένες οντότητες, οι οποίες να κατανοούν συγκεκριμένα το πώς έχουμε υποδουλωθεί και για ποιό λόγο!
Επειδή φίλοι μου, παει πολυ βαθύτερα από το φυσικο πεδίο η υποδούλωση!
θα μπορούμε συλλογικά να τρυπήσουμε από το πέπλο που μας χωρίζει από τον αληθινό ολικό εαυτό μας.
Αυτό θα δημιουργήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα επηρεάζει τους πάντες,
συμπεριλαμβανομένων των επικυρίαρχων σκέψεων.
Το πέπλο θα φύγει σε πολλούς από αυτούς επίσης!
Χρησιμοποιώντας τη συνείδηση της "ουσίας της ζωής",ο άνθρωπος θα αποκαλύψει την ανθρώπινα επινοημένη πραγματικότητα.
και θα αποτραβηχτεί από το ολόγραμμα της ιεραρχίας του δυνατότερου και της δυσαρμονίας, και θα δεί στην πραγματικότητα οτι υπάρχουν απείρως, ως ίσοι, στην ενότητα. "
Με αυτή την κατανόηση ξεκινά,
η καινούργια Εποχή του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Ειρήνη σε όλους!

 

Ο έρωτας είναι παιχνίδι της ζωής

Σε άκουσα να λες πως ψάχνεις για έρωτα. Επιθύμησες λίγο ατόφιο συναίσθημα, λίγη ένταση, λίγο πάθος. Θέλεις να νιώσεις το κορμί σου να μυρμηγκιάζει, τα μέσα σου να στήνουν χορό, τον νου σου να ταξιδεύει σε θάλασσες ηδονής σπαρμένες με συναισθήματα που ξεχειλίζουν από ερωτική επιθυμία.

Σε άκουσα να λες πως δεν υπάρχουν πραγματικοί άντρες και αληθινά θηλυκά. Πως οι εποχές άλλαξαν, ο έρωτας έγινε φθηνός, επιπόλαιος, περισσότερο ένα συναισθηματικό ξεπέταγμα παρά αιώνιο ενσταντανέ δυο ψυχών που πήραν φωτιά με μια ματιά, ένα άγγιγμα, μια σπίθα της στιγμής που τους έφερε κοντά.

Σε άκουσα να λες πως πλήρωσες το τίμημά του έρωτα. Εκείνος σε αγόρασε μια νύχτα φθινοπωρινή και σε πέταξε πριν αλλάξει η εποχή. Σε πούλησε για τριάντα αργύρια ηδονής και σε άφησε μόνο να μαζεύεις τα κομμάτια σου ένα-ένα.

Σε άκουσα να λες πως βαρέθηκες να κυνηγάς, να δίνεις και να δίνεσαι χωρίς αντίκρισμα, να λαχταράς ένα σώμα και εκείνο να τρέχει προς άλλη κατεύθυνση, ένα φιλί και εκείνο να βυθίζεται στα χείλη άλλου, μια αγκαλιά και εκείνη να χαρίζεται σε χέρια ξένα.

Σε άκουσα να λες πως είσαι μαλωμένος με το συναίσθημα. Πως θέλεις αλλά δεν μπορείς. Πως κάθε φορά που είσαι έτοιμος να δοθείς συναισθηματικά, ο δαίμονας μέσα σου ξυπνά, αγριεύει και δίνει μια γροθιά σε όσα συναισθήματα πάλευες να μαζέψεις από τις ερωτικές αλάνες που έτρεχες και έπαιζες με έρωτες.

Σε άκουσα να λες πως το ρολόι της ζωής σου δεν σε προτρέπει, σε σταματά, δεν σε σπρώχνει να προσπαθήσεις να βρεις ξανά τον έρωτα. Είναι αργά λες. Ο έρωτας θέλει νιάτα και όρεξη, τις αισθήσεις στις επάλξεις και την καρδιά να χτυπά σε ρυθμούς τρελούς. Κι εσύ έπαψες να αντέχεις το γρήγορο χτύπο, την ένταση της ψυχής, τη δύναμη του συναισθήματος.

Σε άκουσα να λες και να λες και να λες….

Νομίζεις πως ελέγχεις ή πως παραιτήθηκες από ένα παιχνίδι που δεν είναι καν δικό σου. Όμως, ο έρωτας, φίλε μου, είναι παιχνίδι της ζωής. Τριγυρνά ελεύθερος και παίζει με τους ανθρώπους. Έρχεται ξαφνικά και αναπάντεχα ή αργά και βασανιστικά. Έρχεται και πότε-πότε απλώς ξυπνά τις αισθήσεις ή βγάζει από το λήθαργο τα συναισθήματα που νόμιζες πως είχες ξεχάσει.

Άλλοτε σου δίνει μια και σε ζαλίζει με τα μεθυστικά αρώματά του ή σε πνίγει στα φιλιά και τις αγκαλιές. Άλλες φορές σε τραβά από το χέρι , σε καλεί σε ένα τανγκό όλο υποσχέσεις. Μετά σε αφήνει να περιμένεις τον επόμενο χορό και όλο έρχεται μα δεν φτάνει ποτέ.

Κάποτε σου χτυπά την πόρτα και φεύγει πριν αποφασίσεις αν θέλεις να του ανοίξεις ή μπαίνει μέσα βίαια και αρπάζει όποιο συναισθηματικό λάφυρο βρει μπροστά του. Είναι κι εκείνες οι φορές που σε παρασύρει, σε στροβιλίζει, σε ταρακουνά. Και εκείνες οι άλλες που σε τρελαίνει, σε κάνει να υποφέρεις, σε παραμυθιάζει.

Είναι όμως φορές που ο έρωτας παίρνει την υπόσταση που του ταιριάζει απόλυτα. Γίνεται θεός, αιχμαλωτίζει τις καρδιές, κυριεύει τα σώματα, υποτάσσει το μυαλό και οδηγεί τους εραστές σε μοναδικά ερωτικά μονοπάτια.

Ποιος είπε πως ο χρόνος φθείρει τα πάντα; Πως βγαίνει νικητής σε όλες τις μάχες ενάντια στο συναίσθημα; Είναι και αυτές οι φορές, οι σπάνιες, οι λίγες, οι μετρημένες στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού που ο χρόνος ηττημένος γονατίζει μπροστά σε έρωτες που έγιναν αγάπες μεγάλες και αψήφησαν τα «πρέπει και τα «μη» για να είναι μαζί. Δόθηκαν χωρίς να ζητούν να πάρουν αλλά και πάλι τα πήραν όλα. Έζησαν την κάθε στιγμή κόντρα σε νόμους, σε κανόνες, σε «πρέπει» και «μη». Έγιναν «θέλω τα πάντα μαζί σου» και «σε θέλω όπως είσαι».

Λάτρεψαν την έννοια του έρωτα και έμαθαν να τον μετατρέπουν σε αγάπη. Αγάπη που κρατά όσο η καρδιά χτυπά, που όπου και αν τους βρίσκει ο καιρός, μαζί ή χώρια, ξέρουν πως ένα κομμάτι του ενός βρίσκεται μέσα στον άλλο.

Έρωτες που νίκησαν τον φόβο, έβαλαν πλώρη για το άγνωστο και εξερεύνησαν τις πτυχές του έρωτα εκείνου που δεν φοβάται να τσαλακωθεί, να νιώσει, να αλλάξει μορφές και χρώματα.

Ο έρωτας δεν είναι για εκείνους που λένε πως θέλουν να δοκιμάσουν τη δύναμή του αλλά μένουν αμέτοχοι. Είναι για εκείνους που τολμούν. Για εκείνους που ξέρουν πως είτε πέσουν στη μάχη είτε βγουν νικητές, θα μετρούν πάντα πληγές, αγάπες και στιγμές.

Ο έρωτας, φίλε μου, δεν σε θέλει θεατή. Σε θέλει μέσα στην αρένα. Πάντα νικητή, πάντα ηττημένο.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ Σ' ΑΓΑΠΩ

Ποιος μπορεί να ξέρει τι σημαίνει αυτή η άγια λέξη, ποιος μπορεί να την κρίνει ή να την επικρίνει.

Και όμως μπορεί, έχει κάθε δικαίωμα να την κρίνει αυτός που την έχει ακούσει χιλιάδες φορές ψέματα.

Στο ερώτημα πιο σ αγαπώ είναι ψέμα, δύσκολη η απάντηση αλλά όχι ακατόρθωτη.

Ψεύτικο είναι εκείνο που έχεις τον άλλον μέσα στην αγκαλιά σου να λιώνει από έρωτα, πόθο και εσύ με ένα τόσο εύκολο τρόπο θυσιάζεις μια τόσο ιερή λέξη στο βωμό της ηδονής.

Πιο είναι για εσάς το σ αγαπώ να συνευρίσκεστε με κάποιο άτομο του λέμε και ένα σ αγαπώ να περάσει η ώρα και ένα δεύτερο και μετά άντε γεια.

 Σε ανθρώπινη μορφή και έκφραση πως λέγεται όλο αυτό, κοροϊδία, ψευτιά, εξυπνάδα.

 Όχι όλο αυτό είναι απάνθρωπο, την στιγμή που εσύ το ξεστομίζεις ένας άνθρωπός καλός ή κακός συνδυάζει τη ζωή του μαζί σου.

Στη συνέχεια λένε μα ζήτησα συγνώμη, ε και να την κάνει χαρτομάντιλο να σκουπίζει τα δάκρια του-της ή να σε θεωρήσει ήρωα και να σου απονέμει τα εύσημα.

Στη «δεν ήθελα λες μετανιώνω ήταν της στιγμής, και στην τελική δεν είμαστε παντρεμένοι».

Ξέρεις τι είπες με αυτό και που ξέρεις τι ένιωθε αυτός -η, όλα δεν είναι γάμος αλλά ουσία, αν ξέραμε πόσα ζευγάρια παντρεμένα λένε το σ αγαπώ κάθε μέρα και αισθάνονται το εντελώς αντίθετο.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε σκληροί, κάνουμε κακό με μια μας λέξη και σε άτομα που δεν πρέπει.

Το κακό είναι να το καταλάβεις αργά και χειρότερο ακόμα και καθόλου.

Οπότε τη επόμενη φορά που θα πούμε σ αγαπώ να το υποστηρίζουμε και να το νιώθουμε μετά από λίγους μήνες, για να μην αναγκαστούμε μια μέρα να φτύσουμε το πρόσωπο μας στον καθρέφτη και για όσους δεν ξέρουν αυτοκριτική το θέμα είναι να μπορείς να αναλαμβάνεις και να παραδέχεσαι τα λάθη σου.

Και να θυμάσαι μην πεις σε κάποιον σ' αγαπώ που τον θεωρείς λάθος.

Ωχ, εδώ τι απαντάμε; (XIV)

Ποιοι ήταν οι πρωτόπλαστοι;

Γένεσις (4.16-17)

Πρόχειρη δική μου μετάφραση:

16 Έφυγε λοιπόν ο Καϊν (αφού είχε σκοτώσει τον αδελφό του Άβελ) από την περιοχή, στην οποία βρισκόταν και είχε την ευλογία του Θεού, και κατοίκησε στη χώρα Ναίδ, απέναντι από την Εδέμ.

17 Και γνώρισε τότε ο Καϊν  τη σύζυγόν του, η οποία έμεινεν έγκυος και εγέννησε τον Ενώχ. Εκτισε δε ο Καϊν μία πόλη και την ονόμασε...

Τι γίνεται εδώ αδελφοί χριστιανοί; Δεν ήταν ο Αδάμ και η Εύα πρωτόπλαστοι, οι οποίοι απέκτησαν δύο τέκνα, τον Κάιν και τον Άβελ; Μετά το θάνατο του Άβελ, δεν έμεινε μόνος με τους γονείς ο Κάιν; Πού βρέθηκαν οι άλλοι απέναντι από την Εδέμ; Ποιος τους έφτιαξε;

Μήπως ήταν αυτοί προϊόν της εξέλιξης και αναμετρήθηκαν με τα προϊόντα της θεϊκής δημιουργίας; Μήπως είχαν μετακομίσει από άλλες περιοχές και ήταν δημιουργήματα του σατανά; Τι μας μαθαίνουν στο σχολείο και διαδίδουν στον κόσμο και τι γράφουν τα "ιερά βιβλία";

Κάποτε που ρώτησα μια καθηγήτρια θεολόγο, μου εξήγησε μυστικοπαθώς -ίσως για να μην διαδοθεί το μυστικό- ότι ο Αδάμ και η Εύα είχαν κι άλλα παιδιά, από τα οποία προέκυψε ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν ήξερε τίποτα για πόλη απέναντι από τον παράδεισο. Και περί αιμομιξίας κτλ. δεν ίσχυαν τότε... άμα ήθελε ο θεούλης τα ακύρωνε όλα!

Εδώ βλέπουμε -μελετάτε τας γραφάς, μπρε!- ότι υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που δεν φαίνεται να τους δημιούργησε ο θεούλης... Αλλιώς θα το ανέφεραν οι γραφές, έτσι;

Υπάρχει τώρα και η εκδοχή να έμεναν εκεί κοντά στον παράδεισο άνθρωποι από το διάστημα, από άλλον πλανήτη, π.χ. οι ΕΛ που γράφει και ο Λιακό! Έχει κανείς την εντύπωση ότι στον Σείριο λούφαραν οι πρόγονοί μας και δεν παρακολουθούσαν τι γίνεται εδώ; Κι έτσι συνδέονται τα παραμύθια των Ιουδαίων, των Χριστιανών άμα τε και Μωαμεθανών με εκείνα του Λιακό και άλλων σαλταρισμένων...

Θεωρία καταστροφής

Μαθηματική θεωρία, η οποία αποδίδει τις απότομες και αναπάντεχες μεταβολές της συμπεριφοράς ενός συστήματος σε ενδογενείς παράγοντες.

Λος Άντζελες, 1994. Δονήσεις και εντάσεις που από αιώνες συσσωρεύτηκαν στο εσωτερικό της Γης εκτονώθηκαν ξαφνικά, μετακινώντας τοπικά το γήινο φλοιό κατά είκοσι εκατοστά. Ο σεισμός που προέκυψε κατέστρεψε γέφυρες και αυτοκινητόδρομους, ενώ έχασαν τη ζωή τους 61 άτομα.

Αθήνα, 1999. Η ισχυρή σεισμική δόνηση που προκλήθηκε από την ενεργοποίηση του ρήγματος της Πάρνηθας προκάλεσε σοβαρές υλικές καταστροφές. Συνολικά σκοτώθηκαν 143 άτομα

Παρίσι, 25 Ιουλίου του 2000. Από ένα τζετ που απογειώθηκε από το αεροδρόμιο Σαρλ ντε Κουλέ έπεσε μια μεταλλική μπάρα η οποία πριν από τρεις βδομάδες δεν είχε βιδωθεί καλά. Αμέσως μετά, στην ίδια πίστα, ένα Κονκόρντ της Air France ανέπτυξε ταχύτητα για απογείωση. Μια από τις ρόδες του πέρασε πάνω από τη μικρή μπάρα που είχε πέσει, με αποτέλεσμα το επίσωτρο (η μεταλλική στεφάνη) της ρόδας να εκτιναχθεί και να χτυπήσει τις αποθήκες καυσίμων Αυτές πήραν φωτιά καθώς το αεροπλάνο απογειώθηκε. Το σκάφος άρχισε να χάνει ύψος κι έπεσε σ´ ένα ξενοδοχείο. Σκοτώθηκαν 114 άτομα.
Αν και διαφορετικά μεταξύ τους ως προς το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά τους, αυτά τα επεισόδια έχουν κάτι κοινό. Πρώτον, το αποτέλεσμα: ένα καταστροφικό γεγονός. Δεύτερον, την αφορμή: ένα φαινομενικά ασήμαντο συμβάν. Ο ίδιος ακριβώς μηχανισμός εμφανίζεται σε όλες τις καταστροφές: από την κατάρρευση των κτιρίων έως τις πιο ακραίες εκδηλώσεις της ανθρώπινης τρέλας κι από τα ναυάγια των υπερωκεάνιων έως τους τροπικούς τυφώνες.
Με βάση τον τρόπο που εκδηλώνονται μπορούμε να διακρίνουμε δύο είδη καταστροφών: εκείνες που προκαλούνται από την προοδευτική συσσώρευση ενέργειας ή ύλης, όπως οι χιονοστιβάδες ή οι πλημμύρες, κι εκείνες που προκύπτουν αιφνίδια, όπως οι εκρήξεις και οι σεισμοί. Στην πραγματικότητα αυτή η διάκριση είναι φαινομενική και ανακριβής. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει κάτι που αυξάνεται ταχύτατα και σε υπερβολικό βαθμό.
Η Θεωρία των Καταστροφών μελετά με ποιον ακριβώς τρόπο εξελίσσονται στο χώρο και στο χρόνο τέτοιου είδους φαινόμενα. Μάλιστα, έχει ήδη προτείνει μια σειρά από μαθηματικά μοντέλα τα οποία προσφέρουν μια πολύ ικανοποιητική περιγραφή όλων εκείνων των φαινομένων που στο παρελθόν ήταν αδύνατο να μελετηθούν με βάση τα μοντέλα της κλασικής φυσικής.

Κρίσιμη καμπή. Ο μεγάλος Γάλλος μαθηματικός Ρενέ Τομ είχε επεξεργαστεί από χρόνια ένα μαθηματικό μοντέλο από το οποίο σύντομα διαμορφώθηκε η Θεωρία των Καταστροφών, ικανή να περιγράφει και να προβλέπει φυσικές, κοινωνικές και τεχνολογικές καταστροφές. Όπως δήλωσε, βαθύτερος σκοπός της θεωρίας είναι να συλλάβει και να περιγράψει την ακατάπαυστη δημιουργία, εξέλιξη και καταστροφή των μορφών .
Πρόκειται για ισχυρή μαθηματική θεωρία που μελετά και περιγράφει ικανοποιητικά τις δυναμικές διαδικασίες, τη μετάβαση από μια σταθερή κατάσταση Α σε μια άλλη σταθερή κατάσταση Β, μέσα από μία ή περισσότερες ενδιάμεσες ασταθείς καταστάσεις. Παράδειγμα ο σπόρος του καλαμποκιού. Αν τον τηγανίσουμε φτάνει σε μια ορισμένη θερμοκρασία και μεταμορφώνεται μετά από μια μικρή έκρηξη σε ποπκόρν. Άλλο καταστροφικό φαινόμενο είναι η ασυνεχής μετάβαση του νερού από την υγρή στη στερεά κατάσταση (πάγος) όταν υπερβαίνει το σημείο τήξης ή, αντίστροφα, του νερού σε πάγο όταν υπερβαίνει το σημείο πήξης.
Το θερμικό όριο ανάμεσα στις δύο αυτές καταστάσεις ονομάζεται Κρίσιμο Σημείο Καμπής, μια οριακή τιμή που όταν την υπερβούμε είναι αδύνατο να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Σε κάθε καταστροφή υπάρχει λοιπόν ένα τέτοιο κρίσιμο σημείο μη επιστροφής, που αν το υπερβούμε εμφανίζεται μια απότομη και εκρηκτική αλλαγή στην εξέλιξη του φαινομένου. Σχεδόν πάντα πριν φτάσουμε στο σημείο καμπής παρατηρούμε μια προοδευτική συσσώρευση ενέργειας ή μια σειρά από φαινομενικά ασήμαντα συμβάντα.
Ένα μικρό κομμάτι πάγου που αποσπάται από την παγωμένη βουνοκορφή δεν είναι ακόμα μια χιονοστιβάδα. Αν το σταματούσαμε στα πρώτα δέκα με είκοσι μέτρα τίποτα δε θα συνέβαινε. Κατρακυλώντας όμως ανεμπόδιστα μέχρι τους πρόποδες του βουνού μεταμορφώνεται σε μια γιγάντια και επικίνδυνη χιονοστιβάδα.

Σφάλματα και τυφώνες. Αυτός δεν είναι εύκολος στόχος, αν σκεφτεί κάποιος ότι τα μαθηματικά μάς επιτρέπουν να κατασκευάσουμε μοντέλα που μπορούν πράγματι να προβλέπουν τις συνέπειες μιας ανθρώπινης ενέργειας, αλλά μέχρι ενός σημείου. Η δυνατότητα πρόβλεψης, έστω και στατιστικά, ορισμένων φαινομένων αμφισβητήθηκε από τη Θεωρία του Χάους, σύμφωνα με την οποία ελάχιστες διαταραχές ή παρεκκλίσεις γεννούν τεράστιες αλλαγές.
Τόσο στη φύση όσο και στην καθημερινή μας ζωή μικρές αλλαγές ή διαταραχές μπορούν προοδευτικά να ενισχυθούν και να οδηγήσουν αναπόδραστα σε σοβαρές καταστροφές. Μια από τις συνέπειες είναι ότι τα χαοτικά συστήματα -τα περισσότερα συστήματα που υπάρχουν στη φύση και στην κοινωνία- δεν μπορούν ούτε να προβλεφθούν ούτε να ελεγχθούν ολοκληρωτικά. Τυπικό παράδειγμα οι μετεωρολογικές προβλέψεις. Γνωρίζοντας τις ακριβείς ατμοσφαιρικές συνθήκες μια δεδομένη στιγμή, μπορούμε να προβλέψουμε βάσει κάποιων μαθηματικών υπολογισμών το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση.
Όμως ένα απρόβλεπτο συμβάν μπορεί να επηρεάσει δραματικά τις μέχρι τότε ασήμαντες διαταραχές, μετατρέποντας τες σε τρομερούς τυφώνες. Προσομοιώνοντας στον υπολογιστή του ένα τέτοιο μοντέλο πρόβλεψης του καιρού, ο Έντουαρντ Λόρεντζ, μαθηματικός στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), ανακάλυψε στη δεκαετία του 1960 το διάσημο Φαινόμενο της Πεταλούδας. Το πέταγμα μιας πεταλούδας στη Βραζιλία , υποστήριξε, μπορεί να προκαλέσει έναν κυκλώνα στο Τέξας .
Σας φαίνεται απλοϊκό; Αντίθετα, απλοϊκή ήταν η μέχρι τότε επικρατούσα αντίληψη ότι από δύο παρόμοιες αρχικές συνθήκες προκύπτουν παρόμοια φαινόμενα. Πράγματι, ο Λόρεντζ απέδειξε ότι ένας τυφώνας μπορεί να προκύψει από μετεωρολογικές συνθήκες παρόμοιες, αλλά όχι ταυτόσημες, μ´ εκείνες που δημιουργούν μια συνηθισμένη μέρα με άνεμο.

Παράλληλοι Κόσμοι

Οι Παράλληλοι Κόσμοι υπάρχουν στ’ αλήθεια, σύμφωνα με μία πρόσφατη σημαντικότατη επιστημονική ανακάλυψη επιστημόνων του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, η οποία έχει ήδη περιγραφεί από αρκετούς ειδικούς ως «μία από τις πιο σπουδαίες εξελίξεις στην ιστορία της Επιστήμης»
Η επιστημονική Θεωρία του Παράλληλου Σύμπαντος, προτάθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1950 από τον αμερικανό φυσικό Hugh Everett, και είναι επιστημονικά αποδεκτό ότι βοηθά σημαντικά στην κατανόηση και εξήγηση μυστηρίων της Κβαντομηχανικής που έχουν απασχολήσει και προβληματίσει τους επιστήμονες για δεκαετίες.
Στο Σύμπαν των «Πολλών Κόσμων» της θεωρίας του Everett, κάθε φορά που μία νέα φυσική πιθανότητα εξερευνείται, το Σύμπαν διχάζεται και διαχωρίζεται. Με έναν αριθμό πιθανών εναλλακτικών αποτελεσμάτων, το κάθε ένα αποτέλεσμα πραγματοποιείται στο ολόδικό του Σύμπαν, το οποίο δημιουργείται εξαιτίας του.
Για παράδειγμα, ο οδηγός ενός αυτοκινήτου που παραλίγο να εμπλακεί σε ένα μοιραίο ατύχημα αλλά κατάφερε να το αποφύγει και γλίτωσε, στον κόσμο μας. Αλλά σε ένα παράλληλο Σύμπαν, μια άλλη εκδοχή αυτού του ίδιου οδηγού θα έχει σκοτωθεί στο ατύχημα που τελικά έγινε. Σε ένα άλλο παράλληλο Σύμπαν, ο οδηγός θα αναρρώσει έπειτα από θεραπεία σε ένα νοσοκομείο. Κ.ο.κ. Ο αριθμός των εναλλακτικών σεναρίων είναι προφανώς ατελείωτος.
Είναι μια πολύ παράξενη ιδέα που στο παρελθόν έχει χαρακτηριστεί ως απλά φαντασμαγορική από αρκετούς ειδικούς, ενώ έχει γίνει αποδεκτή με ενθουσιασμό από αρκετούς άλλους ειδικούς. Αλλά η νέα έρευνα στην Οξφόρδη έδειξε ότι αυτή η ιδέα προσφέρει μια σαφή μαθηματική απάντηση σε κβαντικά αινίγματα που δεν μπορούν να απορριφθούν απροβλημάτιστα, και αποδεικνύει ότι ο Dr. Everett (που ήταν ένας από τους σημαντικούς συνεχιστές των Κβαντικών μοντέλων, με Phd από το πανεπιστήμιο Princeton) ήταν στον σωστό δρόμο.
Ο φημισμένος Dr. Michio Kaku, καθηγητής στην έδρα Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, και συγγραφέας πολλών σημαντικών επιστημονικών έργων, έχει γράψει:
«Όλα τα Παράλληλα Σύμπαντα είναι πραγματικά. Οι κάτοικοι του κάθε Σύμπαντος μπορεί να διαμαρτύρονται πως μόνο το δικό τους είναι πραγματικό και πώς όλα τα άλλα είναι φανταστικά ή κίβδηλα. Αυτά τα Παράλληλα Σύμπαντα, όμως, δεν είναι εφήμεροι, πλασματικοί κόσμοι, αλλά μέσα τους εμφανίζονται στέρεα αντικείμενα και συμπαγή συμβάντα, εξίσου πραγματικά και αντικειμενικά με οποιαδήποτε άλλα.
Αυτό, στην Κβαντική Φυσική, είναι πάρα πολύ σημαντικό, διότι καταρρίπτει τον βασικό όρο της «Κατάρρευσης της Κυματοσυνάρτησης» Δηλαδή, οι κβαντικές κυματοσυναρτήσεις δεν καταρρέουν ποτέ, αλλά συνεχίσουν να εξελίσσονται, διαιρούμενες αέναα σε άλλες κυματοσυναρτήσεις, σε ένα δέντρο με άπειρες διακλαδώσεις, όπου το κάθε κλαδί παριστάνει ένα ολόκληρο Σύμπαν. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Θεωρίας των Πολλών Κόσμων, είναι ότι είναι πολύ πιο απλή από την «Ερμηνεία της Κοπεγχάγης», και ότι δεν προϋποθέτει την «κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης» κατά την οποία τελικά ορίζεται η πραγματικότητα του παρατηρητή.
Αυτό σημαίνει ότι τη στιγμή αυτή που διαβάζετε αυτή τη φράση, το σώμα σας συνυπάρχει και δίνει μάχη με τις κυματοσυναρτήσεις των δεινοσαύρων. Στο δωμάτιο που βρίσκεστε υπάρχει η κυματοσυνάρτηση κόσμων όπου οι Ναζί επικράτησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γη κυριεύτηκε από τους εξωγήινους, κι εσείς δεν γεννηθήκατε ποτέ. Όλα τα επεισόδια από τη Ζώνη του Λυκόφωτος, είναι μόνο μερικά από τα Σύμπαντα που συνυπάρχουν στο σαλόνι σας. Απλώς, εμείς δεν αλληλεπιδρούμε πια με αυτούς τους κόσμους, γιατί δεν είναι πλέον σύμφωνοι με τον δικό μας» (Parallel Worlds).
Όπως έχει πει ο Δρ. Άλαν Γκαθ: «Υπάρχει κάποιο Σύμπαν όπου ο Έλβις ζει ακόμη»

Οταν ο Αϊνστάιν εναντιωνόταν στην κοινή λογική

Πώς ο σπουδαίος φυσικός άλλαξε την αντίληψή μας γύρω από τον χρόνο
Πρόκειται για τον άνθρωπο που έχει συνδέσει το πρόσωπο του με την επιστήμη της φυσικής περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Μπορεί το μοναδικό του παρουσιαστικό και ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του να συνετέλεσαν σε αυτό, όμως ο Αλμπερτ Αϊνστάιν ήταν αδιαμφισβήτητα ο πιο σημαντικός επιστήμονας του προηγούμενου αιώνα, λόγω των εξωπραγματικών ανακαλύψεων του.
Ανά καιρούς έχουν παρουσιαστεί τεράστια επιστημονικά επιτεύγματα, ικανά να αλλάξουν κάθε αξία που θεωρείται δεδομένη πάνω στον πλανήτη. Ένα από αυτά, ίσως και το πιο εντυπωσιακό, είναι δημιουργία του πασίγνωστου Γερμανού.

Η «σύγκρουση» του Γερμανού με τις αντιλήψεις της εποχής – Οι πρωτοποριακές του ιδέες
Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 110 χρόνια μετά την διατύπωση της Θεωρίας της σχετικότητας, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει καταλάβει τον λόγο που ο Αϊνστάιν θεωρείται τόσο σπουδαίος επιστήμονας. Βέβαια αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού ο Γερμανός φυσικός κατάφερε να καταρρίψει κάποια από τα πιο βασικά θεμέλια της φυσικής. Πως είναι δυνατόν κάποιος να πιστέψει ότι έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι αυστηρά ορισμένες, δεν αποτελούν ανεξάρτητες και «ακλόνητες» ποσότητες , αλλά έχουν την ικανότητα να μεταβάλλονται ανάλογα με τα υπόλοιπα δεδομένα;
Η διαισθητική αντίληψη του ανθρώπου γύρω από την έννοια του χρόνου είναι πολύ συγκεκριμένη. Μάλιστα πρόκειται για μια ποσότητα τόσο θεμελιώδη, όπου ούτε σαφής ορισμός δεν χρειάζεται για να την καθορίσει. Στην σκέψη μας, αλλά και στην πράξη, τα δευτερόλεπτα κυλούν ανεξάρτητα από την ζωή μας. Αντίστοιχα, ο χώρος στον οποίο βρισκόμαστε είναι κάτι που δεν μπορεί να μεταβληθεί από κανένα άλλο γεγονός. Μέχρι και το 1905, το μόνο που είχαν... καταφέρει οι επιστήμονες ήταν να χωρίσουν τον χρόνο και τον χώρο σε διαστήματα, ορίζοντας ως βασικές τους μονάδες το δευτερόλεπτο και το μέτρο αντίστοιχα.

Το παράδοξο μεταξύ Νεύτωνα και Γαλιλαίου – Η σύγκρουση δύο παλιών αξιωμάτων που οδήγησε στη Θεωρία της σχετικότητας
Ο σπουδαίος Γερμανός φυσικός ήταν 26 ετών όταν δημοσίευε την θεωρία που μετέβαλλε εντελώς την αντίληψη μας για τον χρόνο και τον χώρο. Κάθε βασική αρχή της φυσικής, κάθε θεώρημα, κάθε απόδειξη βασιζόταν πάνω στο αξίωμα ότι ο χρόνος είναι μια ανεξάρτητη μεταβλητή. Με όσα απέδειξε ο Αϊνστάιν το 1905 κατάφερε να τοποθετήσει ένα ιστορικό «φράγμα» στη φυσική, χωρίζοντας την σε δύο κατηγορίες.
Στην παλιά «Νευτώνεια» φυσική η οποία ήταν βασισμένη στην έννοια του «απολύτου χρόνου» και στην καινούργια φυσική κατά την οποία ο χρόνος και ο χώρος ήταν πλέον μεταβλητές. Το έργο του Αϊνστάιν αποτέλεσε μια πρωτοφανή επανάσταση για την επιστημονική αλλά και την φιλοσοφική έρευνα.
Πως μπορεί όμως να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο χρόνος είναι τελικά μεταβλητός; Ο Αϊνστάιν προσπαθώντας να εργαστεί με τα δεδομένα της Νευτώνειας φυσικής κατέληξε σε ένα παράδοξο αποτέλεσμα. Σε πολύ υψηλές ταχύτητες, αν ο χρόνος δεν μεταβαλλόταν, η αρχή της σχετικότητας όπως την είχε διατυπώσει ο Γαλιλαίος παραβιαζόταν. Για να λύσει το μυστήριο... αναγκάστηκε να αμφισβητήσει την έννοια του «απολύτου χρόνου» και κατέληξε στο να την καταρρίψει.
Στο έργο του Αϊνστάιν, ο χρόνος χαρακτηρίζεται ως «ελαστικός» ως προς την ταχύτητα των αντικειμένων. Απλούστερα, η ροή του χρόνου είναι διαφορετική πάνω σε έναν άνθρωπο που κινείται και σε έναν άλλον που παραμένει ακίνητος.
Όμοιες είναι και οι ιδιότητες του χώρου, σύμφωνα με το έργο του Γερμανού φυσικού. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, ο χώρος συστέλλεται σε αντίθεση με τον χρόνο ο οποίος διαστέλλεται όσο προσεγγίζουμε την ταχύτητα του φωτός. Χώρος και χρόνος σχετίζονται μεταξύ τους καθώς μεταβάλλονται, ενώ εκτιμάται πως ένα δευτερόλεπτο χρόνου αντιστοιχεί σε 300000 χιλιόμετρα.

Η μυστήρια ιδιότητα του φωτός – Η εναντίωση του Αϊνστάιν στην κοινή λογική
Βασικό στοιχείο που συνετέλεσε για αυτή την επαναστατική ανακάλυψη ήταν μια εντυπωσιακή ιδιότητα του φωτός. Αν δύο οποιαδήποτε αντικείμενα κινούνται, τότε η σχετική τους ταχύτητα είναι η διαφορά των ταχυτήτων τους. Για παράδειγμα, αν δυο αμάξια κινούνται με την ίδια ακριβώς ταχύτητα τότε η σχετική τους ταχύτητα είναι μηδενική, σαν να ήταν ακίνητα. Αυτό δεν ισχύει αν συγκρίνουμε την ταχύτητα οποιουδήποτε αντικειμένου με την ταχύτητα του φωτός. Το φως κινείται με μια συγκεκριμένη ταχύτητα, αμετάβλητη ως προς τα υπόλοιπα αντικείμενα.
Αν λοιπόν κάποιος κατάφερνε να κινηθεί με την ταχύτητα του φωτός, τότε σύμφωνα με την Νευτώνεια φυσική και τον απόλυτο χρόνο θα κινούταν «παράλληλα» με το φως. Το γεγονός αυτό κατέρριπτε την ιδιότητα του φωτός να «κινείται» ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα αντικείμενα. Κάπως έτσι ο Αϊνστάιν σκέφτηκε το ενδεχόμενο να αμφισβητήσει την απόλυτη πεποίθηση ότι ο χρόνος είναι αμετάβλητος. Συνεχίζοντας την έρευνα του πάνω σε αυτά τα δεδομένα, κατάφερε να αποδείξει μαζί με αρκετά άλλα, πως τελικά ο χρόνος είναι... σχετικός.

Το παράδειγμα των διδύμων – Η θεωρητική και η πρακτική εφαρμογή όσων απέδειξε ο Αϊνστάιν
Το πιο γνωστό, έστω και θεωρητικό, παράδειγμα που εξηγεί μέρος όσων ανακάλυψε ο Γερμανός φυσικός είναι το παράδοξο των διδύμων. Πρωταγωνιστές είναι δύο δίδυμα αδέρφια ηλικίας 20 ετών, ένας εκ των οποίων αποφασίζει να μπει σε ένα διαστημόπλοιο και να ταξιδέψει σε ένα μακρινό αστέρι που απέχει από την Γη 30 έτη φωτός.
Το διαστημόπλοιο κινείται με ταχύτητα που προσεγγίζει αυτήν του φωτός και όταν φτάσει το αστέρι αλλάζει άμεσα πορεία και κινείται πάλι προς την Γη. Οταν το διαστημόπλοιο φτάσει πίσω στον πλανήτη μας, τα δύο αδέρφια συναντιούνται μετά από καιρό. Μετά από πόσο καιρό όμως; Ο αδερφός που έμεινε στην Γη έχει φτάσει την ηλικία των 80, ενώ αυτός που ταξίδεψε είναι κατά πάρα πολύ νεότερος.
Το παράδειγμα αυτό, αν και εντυπωσιακό, είναι εντελώς θεωρητικό. Έχει αποδειχτεί πως είναι αδύνατον να φτάσει κανείς την ταχύτητα του φωτός. Με την ταχύτητα που μπορούμε να αποκτήσουμε, η μεταβολή του χρόνου είναι αμελητέα. Ωστόσο, η θεωρία του Αϊνστάιν διαπλάτυνε κατά πολύ τους ορίζοντες που αντιλαμβανόμαστε την φυσική.
Σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα απέρριψε την Νευτώνεια φυσική, που χρησιμοποιείται πλέον μονάχα στις... λογικές ταχύτητες, και έστρεψε την προσοχή της σε αυτά που μπορούν να επιτευχθούν αν προσεγγίσουμε την ταχύτητα του φωτός.
Ακόμα και σε φιλοσοφικό επίπεδο, το έργο του Γερμανού έδωσε τροφή για ατελείωτη σκέψη. Κατάφερε με όσα απέδειξε να δημιουργήσει μια «έκρηξη» στον τομέα της φυσικής, να ισοπεδώσει όλα όσα θεωρούνταν δεδομένα αλλά και να αλλάξει την παγκόσμια αντίληψη γύρω από την έννοια του χρόνου.