Εκκλησιαστικά ελληνορθόδοξα παραμύθια: Η Κερκόπορτα και ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»

 

Είναι γνωστόν, πως κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι ρασοφόροι λειτούργησαν ως πέμπτη φάλαγγα, καλλιεργώντας είτε κλίμα ηττοπάθειας -αντιτιθέμενοι στην ένωση των Εκκλησιών- λέγοντας πως «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», είτε ερχόμενοι και σε απευθείας συνομιλίες με τους Οθωμανούς. Τις προδοσίες των ρασοφόρων, προσπαθεί μέχρι και σήμερα η Εκκλησία να καλύψει με το παραμυθάκι της ξεχασμένης Κερκόπορτας (λες και επρόκειτο για μια απλή πόρτα που έκλεινε με ένα απλό πόμολο που δεν ασφάλισε καλά). Βεβαίως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ακόμη κι αν παρακάμψουμε το γεγονός, πως τουλάχιστον 30.000 ρασοφόροι «πέρδονταν κι έθρεφαν πρωκτό» (κατά την έκφραση του Δημήτρη Λιαντίνη) στα πάμπολλα μοναστήρια και τις εκκλησιές της περιοχής της Κωνσταντινούπολης (μόνο εντός της πόλεως υπήρχαν, όπως λέγεται, 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, ενώ διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό έως και 300.000), όταν την ίδια στιγμή, την άμυνα της πόλης προσπαθούσαν να κρατήσουν μετά βίας 10.000 άνδρες, απέναντι στους 150.000 περίπου Οθωμανούς πολιορκητές, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε και να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως στο πλάι των ρασοφόρων αυτών συντάχθηκαν και πολλοί κοσμικοί, που βλέποντας το τέλος να πλησιάζει προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.
Η Κερκόπορτα -που αξίζει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιούνταν κυρίως από μοναχούς-, ότι κι αν συνέβη, δεν απέφερε το αποφασιστικό πλήγμα στην ήδη παραπαίουσα Κωνσταντινούπολη. Στην πραγματικότητα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε πάψει εκ των πραγμάτων να υφίσταται, αρκετά χρόνια πριν, και είχε περιοριστεί στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Οι Οθωμανοί είχαν ήδη κατακυριεύσει την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία και το μόνο που έμενε ήταν η χαριστική βολή· το κερασάκι στην τούρτα: Η τυπική κατάληψη της πρωτεύουσας. Και λέμε τυπική, γιατί ουσιαστικά η Κωνσταντινούπολη είχε υποταχθεί, όταν πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο. Η Κωνσταντινούπολη έπαψε να έχει τον έλεγχο των Στενών, απ' την στιγμή που οι Τούρκοι ευθαρσώς έχτισαν δίπλα στην Πόλη, στον Βόσπορο, το κάστρο «Ρούμελη Χισάρ» και φορολογούσαν τα διερχόμενα πλοία.
Η Κερκόπορτα (που παρεμπιπτόντως, δεν μνημονεύεται ούτε στο χρονικό του Φραντζή, ούτε του Μπαρμπάρο), είτε «ξεχάστηκε» ανοικτή, είτε -το πιθανότερον- την άνοιξαν κάποιοι από μέσα, δεν συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης. Άλλωστε οι Τούρκοι είχαν ήδη σκαρφαλώσει στα μισογκρεμισμένα τείχη και εισέβαλαν στην πόλη. Επέφερε όμως ένα άλλο πλήγμα: Συνέβαλε στον εγκλωβισμό και στην παρεμπόδιση διαφυγής των αλλοφρονούντων κατοίκων. Όχι όλων βέβαια, γιατί πολλοί -και κυρίως οι ανθενωτικοί- κλειστήκαν στις εκκλησιές και το άβουλο και φανατισμένο θρησκευτικά πλήθος έψελνε μοιρολατρικά «Κύριε ελέησον» και περίμενε βοήθεια απ' τον...ουρανό. Το άνοιγμα της Κερκόπορτας όμως, εξυπηρετούσε έναν πολύ πιο ουσιαστικό σκοπό. Το Κοράνι προβλέπει την προστασία των «απίστων» κατοίκων μιας πόλης που παραδίδονται οικειοθελώς. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθούν τα βασικά κίνητρα αυτών που άνοιξαν την Κερκόπορτα, είτε ρασοφόρων, είτε κοσμικών, είτε και των δυο μαζί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η περιοχή όπου βρίσκονταν η Κερκόπορτα -όπως και αρκετές ακόμη- δεν πειράχτηκε απ' τους Τούρκους.
Τα παραπάνω ενισχύει κι ένα έγγραφο που φέρει τον τίτλο «Η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» και το οποίο συνέταξε η Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του πρωτοβεστιάριου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Γεωργίου Φραντζή. Η Θεοδώρα Φραντζή ήταν σύζυγος του στρατιωτικού σύμβουλου του αυτοκράτορα, Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Το έγγραφο εκδόθηκε στην Αγγλία το 1454, όπου είχαν καταφύγει και οι δύο μετά την Άλωση. Στο έγγραφο αυτό, περιγράφεται, μεταξύ άλλων και μια περίπτωση συνδιαλλαγής ρασοφόρων και κοσμικών με τον εκπρόσωπο του Μωάμεθ Β' του Πορθητή, Ρεσίτ Πασά της Ανδριανούπολης, λίγες ημέρες πριν την κατάληψη της πόλης. Οι συναντήσεις γινόταν -κρυφά και νύχτα φυσικά- στο μοναστήρι της Αγίας Ευθυμίας και κατά τύχην υπέπεσαν στην αντίληψη του Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Από πλευράς των ρασοφόρων, στις διαπραγματεύσεις αυτές έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. Παρατίθεται ο διάλογος μεταξύ των δωσίλογων και του Ρεσίτ Πασά, έτσι όπως διασώθηκε και δημοσιεύθηκε («Δαυλός», Μάρτιος 1993):

Μέγας Δούκας Λεόντιος: Πρέπει να είμαστε εξασφαλισμένοι απ' όλες τις πλευρές πασά μου. Εσείς ζητάτε όρκους, ενέχυρα κι ομήρους, χωρίς να προσφέρετε τίποτε.

Ρεσίτ Πασάς: Ο αρχηγός των πιστών, ο Μωάμεθ, όσο εξαρτάται απ' αυτόν, επιθυμεί να μην χυθεί το αίμα των υπηκόων του, καθώς και των Ναζωραίων, γιατί έτσι μας προστάζουν τα ιερά μας βιβλία που γράφουν: «Αιχμαλωσία στους άπιστους και θάνατος στους αποστάτες». Με έστειλε λοιπόν να συνθηκολογήσουμε μαζί σας, όχι γιατί αμφιβάλλει πως ο Αλλάχ θα του παραδώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί θέλει να χαθούν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι για την απόκτησή της.

Ιωάσαφ: Αυτό μπορεί να γίνει! Να πεις όμως στον σουλτάνο σου, ότι αν θεωρεί ότι μπορεί να καταλάβει την πόλη πολεμώντας, κάνει λάθος. Θα πρέπει να ρίξει στην μάχη όλον τον στρατό του κι ολάκερο το πυροβολικό. Και τότε πάλι, μα τους Άγιους Αναργύρους, δεν είναι σίγουρο πως θα νικήσει.

Ρεσίτ Πασάς: Σας ακούω λοιπόν. Πέστε μας τις προτάσεις σας.

Ιωάσαφ: Δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθείτε όσα θ' ακούσετε και να τα πείτε στον αφέντη σας. Πρώτον, οι δέκα κυριότερες εκκλησίες και η Αγία Σοφία να μείνουν στους χριστιανούς, καθώς και όλα τα μοναστήρια με τις περιουσίες και τα εισοδήματά τους. Δεύτερον, ζητούμε εγγυήσεις ζωής, προσώπων, ιδιοκτησίας, οικιών, γαιών, υπηρεσιών και όλων εκείνων, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μέσα σ' αυτό το έγγραφο που σας παραδίδω. Και τρίτον, οι χριστιανοί που θα σωθούν, να μην υποχρεωθούν ν' αλλάξουν τρόπο ντυσίματος και να έχουν δικαίωμα να καβαλάνε σε άλογο. Επίσης να μην καταπιέζονται θρησκευτικά.

Οι συναντήσεις αυτές γνωστοποιήθηκαν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά αποφάσισε να μην τους συλλάβει, μέχρι να μάθει την απάντηση του Μωάμεθ Β'. Στην επόμενη συνάντηση, τον λόγο πήρε πρώτος ο Ρεσίτ Πασάς:

Ρεσίτ Πασάς: Σας αναγγέλλουμε, ότι σύμφωνα με όσα είπαμε στην τελευταία μας συνάντηση, οι σύντροφοί μου κι εγώ ήρθαμε σε επαφή με τον σεβαστό μας σουλτάνο στην Ανδριανούπολη...

Ιωάσαφ: Ελπίζω ότι η απάντηση του σουλτάνου θα είναι ευχάριστη για όλους. Ο κίνδυνος αυτών των συναντήσεων, είναι πολύ μεγάλος για εμάς. Εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Κι αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, εμείς θα έχουμε πάντα τον φόβο, μήπως και μαθευτούν αυτά που συζητάμε, ενώ εσείς θα πάρετε αμοιβή από τον κύριό σας, γι' αυτήν σας την αποστολή.

Ρεσίτ Πασάς: Οι όροι του σουλτάνου είναι ευνοϊκοί για όλους, εκτός κι αν, παρά την απελπιστική σας θέση, φανείτε άνθρωποι παράλογοι.

Ιωάσαφ: Η θέση μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και δεν ήρθαμε εδώ για ν' ακούσουμε απειλές. Προχώρα σε παρακαλώ στην απάντηση. Έχε όμως υπόψιν σου, ότι όποιες κι αν είναι οι συνέπειες αυτών των νυχτερινών μας συναντήσεων, είναι η τελευταία φορά που μαζευόμαστε εδώ.

Ρεσίτ Πασάς: Για την πρώτη πρόταση, δηλαδή για τις δέκα εκκλησιές και τα μοναστήρια, καθώς και για τις εκκλησιαστικές περιουσίες, ο σουλτάνος λέει «ναι», σας τα παραχωρεί. Για την δεύτερη, λέει «ναι»· σαν εγγύηση ορκίζεται στον άγιο μας νόμο. Για την τρίτη, λέει «μερικώς ναι», γιατί οι μουφτήδες δεν συμφωνούν να ιππεύουν οι χριστιανοί σε άλογα. Διέταξε να εξαιρεθούν αυτοί που θα του παραδώσουν την πόλη.

Με το τέλος της συνάντησης, συνελήφθησαν όλοι οι συνωμότες και οδηγήθηκαν στον αυτοκράτορα. Ο αρχηγός της συνωμοσίας, Ιωάσαφ, όχι μόνο δεν αρνήθηκε την ενοχή του, αλλά καυχήθηκε για την προδοσία του, αιτιολογώντας την πως προτίμησε να σώσει την Εκκλησία «απ' τους Άζυμους (Καθολικούς) και την βδελυρά ένωση», ακόμη κι αν γι' αυτό θα έπρεπε να βάλει «τέλος στην ύπαρξη αυτής της αυτοκρατορίας». Θεωρώντας ότι η πτώση και κατάκτηση της Πόλης είναι μοιραία κι αναπόφευκτη, λέει καταλήγοντας: «Τι χρειάζονται λοιπόν οι υπεκφυγές; Ότι είναι να γίνει, ας γίνει». Ο Παλαιολόγος του απάντησε, επικαλούμενος την προδοσία του Ιούδα: «Αφού ήταν θέλημα Θεού, να σταυρωθεί η Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τότε καλά έκανε ο Ισκαριώτης και τον πρόδωσε. Άρα σε ερωτώ: Ο Ιούδας είναι συγχωρητέος;». Ο Ιωάσαφ, μπροστά σ' αυτό το επιχείρημα, προτίμησε να απαντήσει με την γνωστή ξύλινη και υπεκφεύγουσα εκκλησιαστική γλώσσα, λέγοντας: «Πεθαίνω, μαχόμενος κατά της ένωσης των Εκκλησιών. Σήμερα με κρίνεις εσύ. Αύριο ο Θεός θα δικάσει εσένα».
Φτάνουμε λοιπόν στις μέρες, όπου η Εκκλησία, εντελώς υποκριτικά και με θράσος χιλίων καρδιναλίων κι άλλων τόσων πιθήκων, «θρηνεί» τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» που κάποτε θ' αναστηθεί και θα ξαναπάρει την Πόλη που οι ίδιοι οι ρασοφόροι έκαναν τα πάντα για να πέσει στα χέρια των Τούρκων (ας μην ξεχνάμε την αλησμόνητη ρήση του πατριάρχη Γεννάδιου, που έβγαινε στους δρόμους και καταριόταν τον Παλαιολόγο, μόλις έπεσε η Πόλη: «Δεν βλέπετε ότι η Ορθοδοξία εθριάμβευσεν; Από του νυν, ουδέν πλέον φοβείται»), όπως κι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει απ' τα χέρια τους (βλέπε αφορισμούς και προδοσίες). Είναι αληθινά θαυμαστό, τι σχιζοφρενικές καταστάσεις μπορεί πράγματι να δημιουργήσει η περίφημη ελληνορθόδοξη «παράδοση». Ας μην ξεχνάμε, πως την έλευση του ίδιου άγγελου Κυρίου, που σύμφωνα και πάλι με την ελληνορθόδοξη «παράδοση», παρέλαβε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον μαρμάρωσε, μέχρι την μεγάλη ώρα που θα επέστρεφε και πάλι για να ξαναπάρει την Πόλη (τι ανοησίες που ήταν και είναι διατεθειμένος να πιστέψει ο κόσμος...), «προφήτευαν» οι ανθενωτικοί ρασοφόροι και πριν την Άλωση. Μόνο που θα ερχόταν για διαφορετικό σκοπό: Να καθαιρέσει τον Παλαιολόγο και να ορίσει άλλον αυτοκράτορα -προφανώς ανθενωτικό. Ως τέτοιο «θείο» σημάδι μάλιστα, ερμήνευσαν μια έκλειψη σελήνης που συνέβη την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τον πανικό και ενισχύοντας τις υπονομευτικές ενέργειες.
Αλλά μιας και έγινε -αναπόφευκτα- η αναφορά στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, θα ήταν σκόπιμο να ληφθούν υπόψιν και κάποιες παράμετροι -λιγότερο γνωστές- που αφορούν τον θάνατό του. Γνωρίζουμε σήμερα -από το χρονικό του Γεωργίου Φραντζή-, πως ο Παλαιολόγος έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κι όταν αναγνωρίσθηκε απ' τους Τούρκους το πτώμα του από τους χρυσούς δικέφαλους αετούς που κοσμούσαν τα πέδιλά του, αποκεφαλίστηκε και το μεν κεφάλι εστάλη ως τρόπαιο σε περιφορά στις οθωμανικές κτήσεις, ενώ το σώμα του παραδόθηκε στους χριστιανούς για να ταφεί με βασιλικές τιμές. Το ερώτημα που αμέσως προκύπτει, είναι: Που 'ν 'το; Που είναι ο τάφος του; Γιατί απ' την στιγμή που οι ίδιοι οι Οθωμανοί παρέδωσαν όπως λέγεται το σώμα του, δεν υπήρχε κανέναν λόγος να τον θάψουν κάπου κρυφά. Εκτός κι αν το εξαφάνισαν οι ανθενωτικοί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν θα είχε διασωθεί από μαρτυρίες αυτός ο τόπος; Αντ' αυτού γίνεται βομβαρδισμός ανοησιών περί «μαρμαρωμένου βασιλιά» (κάποιοι αιθεροβάμονες παραμυθατζήδες μάλιστα, επικαλούνται σήμερα μέχρι και μαρτυρίες Τούρκων, οι οποίοι λένε ότι γνωρίζουν που βρίσκεται ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» [υπονοείται κάπου στα υπόγεια της Αγιάς Σοφιάς]). Ο Ενετός γιατρός, Νικολό Μπαρμπάρο, γράφει πως «Για τον αυτοκράτορα κανένας δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ είδηση για τις πράξεις του. Ούτε ζωντανός βρέθηκε κι ούτε νεκρός, αλλά μερικοί λένε ότι τον είδαν ανάμεσα στα πτώματα των σκοτωμένων». Μήπως θα πρέπει να αξιολογηθούν καλύτερα και οι εκδοχές που αναφέρονται σε τουλάχιστον τρία χρονογραφήματα (του επίσκοπου Σαμουήλ, του Αρμένιου Αβραάμ απ' την Άγκυρα και του Νικολά της Τούκια) που σύμφωνα μ' αυτές, ο Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη, αλλά τις κρίσιμες στιγμές, κατέφυγε σε πλοίο και διέφυγε; Άλλωστε, η εικόνα που προκύπτει από τα περισσότερα χρονικά, είναι ότι αυτοί που αντιστάθηκαν περισσότερο ήταν οι Γενουάτες μισθοφόροι (αν και ο αρχηγός τους Τζιοβάνι Τζιουστινιάνι, εγκατέλειψε κι αυτός την μάχη δύο ημέρες πριν την Άλωση), παρά οι ίδιοι οι Βυζαντινοί. Όλα αυτά στην κρίση του καθενός...

Ο ρόλος της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης

 

«Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα άγια, παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστήτε, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».
Εικόνα: Ο πατριάρχης Γεννάδιος με τον Σουλτάνο και οι πατριάρχες Κύριλλος Λούκαρις και Ιερεμίας ο Τρανός. O Κύριλλος έπεσε θύμα της συνωμοσίας επισκόπων στα πλαίσια του πλειστηριασμού του πατριαρχικού θρόνου. Ο Ιερεμίας φέρεται ως ο τελευταίος πατριάρχης που έφερε το πλατύγυρο σκιάδιο που του αφαίρεσε ο Σουλτάνος για να τιμωρήσει τον Ανώτατο υπάλληλό του.
Η συμβολή του ορθοδόξου κλήρου στην πτώση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε καθοριστική και οφείλουμε να του την αναγνωρίσουμε. Το γεγονός επιτεύχθει με συντονισμό 4 παραγόντων:
α) Αποψίλωση του στρατού λόγω μοναχισμού
β) Ψυχολογικό πόλεμο πως η Πόλη πέπρωται να πέσει
γ) Παρασκηνιακές συνεννοήσεις και αυτομολήσεις με και προς τον εχθρό
δ) Σαμποτάζ της βοήθειας των δυτικών
Πρωταγωνιστής αυτής της θεάρεστης προσπάθειας υπήρξε ο μοναχός Γεννάδιος, που αργότερα εισέπραξε την ανταμοιβή του, προαγόμενος από τον Σουλτάνο σε πατριάρχη, φορτωμένος με τιμές και προνόμια. Την ώρα που ο Ουνίτης αυτοκράτορας Κων. Παλαιολόγος Δραγάτσης και ο πελοποννήσιος καρδινάλιος Ισίδωρος, πολεμούσαν, ο Γεννάδιος οι καλόγεροι και ο όχλος υπονόμευαν την άμυνα σκορπίζοντας με τις κατάρες και τις προφητείες τους ηττοπάθεια και μοιρολατρία. χολωμένοι που στον πατριαρχικό θρόνο κάθισε και χοροστάτησε ο Ισίδωρος. Ο τελευταίος, όντας διορισμένος από την Πόλη προκαθήμενος της ρωσικής Εκκλησίας, δραπέτευσε από τον μαινόμενο τσάρο που τον φυλάκισε ως προδότη της Ορθοδοξίας και στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον πάπα που μετά την οικουμενική Σύνοδο της Φλωρεντίας ήταν πιά αρχηγός όλης της χριστιανοσύνης. Αποστολή του να επικυρώσει την Ένωση των Εκκλησιών και να βοηθήσει στην άμυνα. Από τα χέρια του κοινώνησε ο αυτοκράτορας στην οικουμενική λειτουργία που τελέστηκε στην Αγία Σοφία, όπου μνημονεύθηκε ο πάπας. (Μετά την Άλωση ο πάπας διόρισε τον Ισίδωρο πατριάρχη, αλλά η Ορθοδοξία αναγνώρισε ως νόμιμο πατριάρχη αυτόν που διόρισε ο Σουλτάνος). Οι ορθόδοξοι έβριζαν λέγοντας πως η εκκλησία κατάντησε “καταφύγιον δαιμόνων και βωμός ελληνικός”, θυσιάζοντας την Πόλη τους, την τιμή τους, τα παιδιά τους, την περιουσία τους, τη ζωή τους, την ελευθερία τους στο βωμό των δογματικών ανοησιών. Ο Διον.Κόκκινος στηλιτεύοντας την προδοσία του Αγ.Όρους στην επανάσταση του ‘21, την συγκρίνει με αυτήν των καλόγερων της Πόλης που “αντί να λάβουν τα όπλα και να ενισχύσουν τον Παλαιολόγον……κατηγορούσαν τον βασιλέα και ωμιλούσαν περί της επικειμένης πτώσεως ως επί μοίρας αναποφεύκτου”. Μόλις 5.000 αντρες ήταν ο στρατός της Κων/πολης, κατά ένα μέρος μάλιστα μισθοφορικός, ενισχυμένος και από 200 άντρες του Ισίδωρου και 700 Γενουάτες εθελοντές του Ιουστινιάνη. Όπως όμως επισημαίνει ο κορυφαίος ιστορικός Vasiliev, αν στρατολογούνταν 20-30.000 ορθόδοξοι-η Κωνσταντινούπολη είχε την δυνατότητα αυτή-η Πόλη δεν θα έπεφτε. Αυτή όμως “Σαν πόρνη εκαρτέραγε τον τούρκο να την πάρει” (Κ.Παλαμά, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»).
Ο φανατισμός της πλειοψηφίας των Ορθόδοξων (Ουνίτες* έγιναν ελάχιστοι κληρικοί, άρχοντες και ο αυτοκράτορας) εκδηλωνόταν σε κάθε ευκαιρία, σε βάρος της άμυνας. Όπως γράφει ο ιστορικός της Άλωσης Φρατζής, ο Μεγάλος Δούκας Νοταράς αρνήθηκε να δώσει στον καθολικό σύμμαχό του Ιουστινιάνη τα δυο πυροβόλα που του ζήτησε για την άμυνα της Πύλης του Ρωμανού. “Προδότη, δεν ξέρω τι με εμποδίζει να σε σφάξω τώρα…”, ήταν η απάντηση του ηρωϊκού Γενουάτη που τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο φανατικός ορθόδοξος Νοταράς προτιμούσε να να δει στην Πόλη “φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων, ή καλύπτραν λατινικήν”. Δεν είχε υπολογίσει πως ο 14χρονος “ευειδής” γυιός του θα άρεσε στον Σουλτάνο. Η άρνησή του να τον παραδώσει, έγινε αιτία να χάσει το κεφάλι του. Ο Νοταράς πάντως φαίνεται πως υπερασπίστηκε μαχόμενος την Πόλη, αν και έχει κατηγορηθεί για κρυφές συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, ο οποίος τον δέχτηκε με φιλοφρονήσεις μετά την Άλωση. Πάντως οι κατηγορίες για προδοσία του Νοταρά δεν επιβεβαιώνονται ξεκάθαρα, πέρα από τις εκδηλώσεις που μπορούμε να αποδώσουμε στον τυφλό φανατισμό του. Είναι όμως γεγονός πως πολλοί καλόγεροι και παπάδες αυτομόλησαν στις γραμμές των Οθωμανών. (Βλ.”Ιστορία της Πόλης”, του Τούρκου ιστορικού της άλωσης Ταρίχ μουν Χεβατί. Το αναφέρει και ο Γερμανός βυζαντινολόγος Α.Μορντμαν στο “Πολιορκία και άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως”, ελλ. μτφρ 1893, σ.145, βασιζόμενος στον Τσελεμπή. και σ.33, βασιζόμενος στον Τούρκο ιστορικό της Άλωσης Σακαϊκούλ Νoυμάνι. Το αναφέρει ο κορυφαίος Γάλλος βυζαντινολόγος Σλουμπερζέ, που μεταφράστηκε από τον Σ.Λάμπρου. Τέλος η άποψη των κρυφών συνεννοήσεων κληρικών με τους Τούρκους, βρίσκεται και στο ιστορικό μυθιστόρημα του Άγγλου ιερέα και άριστου γνώστη της ελληνικής και μεταφραστή Neale: “Theodora Phranza or, the Fall of Constantinople”. By John Mason Neale New York: E.P. Dutton, 1913. First published London: J. Masters, 1857. Εδώ δεν έχουμε ιστορική μαρτυρία, αλλά την μεταφορά της προσωπικής γνώμης του ιστοριοδίφη συγγραφέα. Είναι γεγονός πως η μετάφραση του έργου του το 1901 από τον Χ.Α.Παρμενίδη, αναβαθμίστηκε αυθαίρετα στις μέρες μας σε ιστορικό ντοκουμέντο και μερικοί μάλιστα αναγνώρισαν στο πρόσωπο του προδότη μοναχού Ιωάσαφ τον τρίτο μετά την άλωση πατριάρχη).
Ο Γεννάδιος βυσσοδομούσε και απεργαζόταν την πτώση. Παλιός δικαστής με το όνομα Γεώργιος Σχολάριος, έκαιγε βιβλία εθνικών φιλοσόφων όπως ο Πλήθων
(”Τρέμε γύφτε, κ’οι άπιστοι όλοι!
Καίμε το βιβλίο τ’αφορισμένο,
το κακούργο, το γραμμένο απ’το Γεμιστό…“, Κ.Παλαμάς)
και έδινε διαστροφικές συμβουλές βασανιστηρίων: «… τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής … ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ.» ). Φανατικός αρχικά οπαδός της Ένωσης τόσο ώστε να αναγκαστεί ο βασιλιάς να του συστήσει αυτοσυγκράτηση (Ν.Τωμαδάκη “Περί αλώσεως…”), επιστρέφοντας από την Φεράρα, όταν διαπίστωσε το ανθενωτικό φρόνημα του όχλου, εξελίχθηκε σε αρχηγό των ανθενωτικών κερδίζοντας έτσι την εύνοια του Πορθητή.: “Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας;
Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμι του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι” έγραφε σύμφωνα με τον Δούκα σε προκήρυξή που θυροκόλλησε στο κελί του, προσπαθώντας να σπάσει το ηθικό των πολιορκημένων εμφανίζοντας την άλωση ως νομοτέλεια της θείας δίκης. Ήταν ένας κληρικός με μεγάλη μόρφωση, φανατικός ορθόδοξος. Ο ίδιος δήλωνε: “Έλλην ων τη φωνή ουκ αν ποτε φαίην Έλλην είναι“, και συμπλήρωνε “Δεν ονομάζω τον εαυτό μου Έλληνα γιατί δεν πιστεύω ότι πίστευαν οι Έλληνες” (Στήβεν Ράνσιμαν “Η μεγάλη Εκκλησία…“). Ο Γεννάδιος αργότερα, αυτοεξόριστος στο αγ.Όρος σε έναν επικήδειο που εκφώνησε το 1456 στον νεκρό ανηψιό του αποκαλεί τους Έλληνες «το πιο επιφανές έθνος της οικουμένης». Ίσως μέσα στην σκληρή σκλαβιά, ο βάρβαρος δικαστής και ο φανατικός καλόγερος να υποχώρησαν μπροστά στον λόγιο. Άλλωστε με την ίδια ευκολία είχε μεταστραφεί από ενωτικός σε ανθενωτικό. Η στροφή του βέβαια δεν αντιπροσώπευε την Εκκλησία της εποχής, που όπως έγραψε στο περιοδικό “Εστία” (τ. 387-1883) ο καθηγητής της Νομικής Παύλος Καλιγάς, αποκαλούσε τους Τούρκους “νέους Έλληνας” διότι γι αυτήν “το όνομα Έλλην ην τότε συνώνυμον τώ αντιχρίστω”.
Η Άλωση δεν βρήκε απροετοίμαστους τους καιροσκόπους κληρικούς, που έγκαιρα είχαν επιλέξει στρατόπεδο. Το 1397, ο δεσπότης Σαλώνων, με αφορμή την αρπαγή από Φράγκους μιας ανηψιάς του, έγραψε στους Τούρκους να τους παραδώσει την πόλη, λέγοντας “καλύτερα να δουλεύουμε Τούρκους παρά Φράγκους” (Χρονικό Γαλαξειδιού, εκδ.1944 Βαλέτας). Για τον ηγούμενο Βλατάδων Θεσσαλονίκης (Τσαούς μαναστήρ), υπάρχουν στοιχεία (Κ. Ν. Σάθα Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη Βενετία 1872) τ. Α’.πως συνεργάστηκε με τους Οθωμανούς. Οι καλόγεροι με επιστολή τους το 1430 στον Μουράτ Β΄ που πολιορκούσε την Θεσσαλονίκη, τον συμβούλεψαν να αποκόψει τους σωλήνες του υδραγωγείου της πόλης που ερχόντουσαν από τον Χορτιάτη. Ο Σουλτάνος ακολούθησε τις οδηγίες τους, η Θεσσαλονίκη έπεσε και ευγνωμονών τους έδωσε τσαούση με φρουρά και φοροαπαλλαγές. Είναι κλασσικός καλογερίστικος χαμαιλεοντισμός. Σύμφωνα με το “Χρονικό του Νέστορα” και το 988 στην Χερσώνα, ο μοναχός Αναστάσιος, μετέπειτα επίσκοπος Κίεβου, πρόδωσε στον τσάρο Βλαδίμηρο, το μυστικό υδραγωγείο της πολιορκημένης πόλης, η οποία έπεσε και οι κάτοικοί της κατασφάχτηκαν. Σε πολλά σουλτανικά φιρμάνια που σώζονται στα αγιορείτικα μοναστήρια γράφεται: “Επειδή οι Αγιορείται προ των άλλων ραγιάδων εδέχθησαν την υπηκοότητα και απέκτησαν την ασυδοσίαν…”. Οι Αθωνίτες, βλέποντας την πτώση της Πόλης, έστειλαν αντιπροσωπεία στον Σουλτάνο Ορχάν, “προφητεύοντας” την τουρκική κατάκτηση, δηλώνοντας υποταγή, και εισπράττοντας προνόμια. Ο περιηγητής R.Walpole είδε στις Καρυές στις αρχές του 19ου αι. το σχετικό φιρμάνι. Ανανέωση των προνομίων πέτυχαν το 1430 στέλνοντας πρεσβεία στον Μουράτ Β΄ και υπαγόμενοι σε τουρκική κατοχή. Το 1453 ζήτησαν και πήραν προστασία από τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Αυτή ήταν η πάγια τακτική του Όρους που επαναλήφθηκε και με την δουλική του επιστολή προς τον Χίτλερ.
Μετά την άλωση, ο πατριάρχης ανυψώθηκε από τον Πορθητή ως Εθνάρχης (Μιλιέτ Μπασής) του έθνους (μιλιέτ) των Ορθοδόξων Τούρκων, Ελλήνων, Βλάχων, Σλάβων. Αλβανών και Αράβων της αυτοκρατορίας. Τα υπόλοιπα ανατολικά πατριαρχεία υπήχθησαν στον πατριάρχη που έδρευε παρά τω Σουλτάνω. Το πατριαρχείο έγινε θέατρο των αγοραπωλησιών του πατριαρχικού θώκου και των επισκοπών, θεσμός που καθιερώθηκε με ευθύνη των Ορθοδόξων και με την έγκριση του Σουλτάνου που αποκόμιζε από τον πλειστηριασμό των μητροπόλεων σημαντικά κέρδη. Ο Δημ. Φωτιάδης επισημαίνει πως μιλώντας στις 8 Οκτωβρίου του 1838 ο Θ. Κολοκοτρώνης στην Πνύκα είπε για τον Σουλτάνο; “Διώρισε έναν Βιτσερέ (Vicere, στα Ιταλικά αντιβασιλιάς), έναν Πατριάρχην, και του έδωκε την εξουσίαν της Εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαναν ότι τους έλεγε ο Σουλτάνος”.
Η πτώση της Πόλης σύμφωνα με τους ανθενωτικούς, δεν θα ερχόταν ως νομοτέλεια μιας καλογεροκρατούμενης, διεφθαρμένης και βάρβαρης αυτοκρατορίας, που αρνιόταν ακόμη και την τελευταία στιγμή τους φυσικούς συμμάχους της τους δυτικούς χριστιανούς, αλλά ακριβώς επειδή προσπαθούσε να τους προσεγγίσει. Ο στείρος αντιδυτικισμός των φανατικών διαιωνίζεται μέχρι σήμερα με διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν τη φθονερή Δύση να υπονομεύει τον Γίγαντα ελληνισμό. Το τυφλό και συμπλεγματικό μίσος για τη Δύση που το καλλιέργησε ιδιαίτερα ο φανατικός αρχιεπίσκοπος Εφέσου άγιος Μάρκος Ευγενικός, επιβιώνει σήμερα με διάφορες ανορθολογιστκές εκφράσεις, που διαπερνούν ακόμη και την κουλτούρα τμήματος της Αριστεράς και στην πιο χυδαία μορφή του εκδηλώνεται από τη λαικιστική Δεξιά, που λανσάρει διάφορες θεωρίες συνωμοσίας.
Η αντίληψη πως η πτώση της Πόλης ήταν αποτέλεσμα θείας τιμωρίας συνέχισε να τρομοκρατεί τους υπόδουλους και μετά την Άλωση. Ο Μιχ.Περδικάρης, υβριστής του Ρήγα Φεραίου και συγγραφέας του αναιρετικού των αρχών του έργου “Ρήγας ή κατά ψευδοφιλλελήνων” (1811), θεωρεί ότι η τουρκική κυριαρχία είναι καλή αφού έδωσε προνόμια στον πατριάρχη (Σ.Ι.Ασδραχά “Τα διφορούμενα Φώτα”, “Ιστορικά” της “Ελευθεροτυπίας”, 28-11-2002). Το ίδιο πνεύμα θα συναντήσουμε στον Αιτωλό αγ.Κοσμά, που προτιμά τους Τούρκους από τους Δυτικούς («εσήκωσε ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο….και του το έδωσε διά εδικόν μας καλόν και το είχε ο Τούρκους το βασίλειον χρόνους τριακοσίους είκοσιν οκτώ»), και σε μια σειρά καλογερίστικων κειμένων, που διαχέουν την γνώμη πως θείο σχέδιο επέβαλε την οθωμανική δουλεία. Στα 1730 ο μοναχός Νεκτάριος Τέρπος, δίνει και το σκεπτικό αυτής της αντίληψης, που είχε τόσο επεκταθεί πέραν των επιθυμιών των εμπνευστών της, ώστε να δικαιολογεί στην λαϊκή συνείδηση τις αλλαξοπιστίες: «Μην τολμήσει λοιπόν τινάς να λέγη, ότι και τους Τούρκους ο Θεός…τους έδωκε βασιλείαν…Ναι και εγώ το λέγω, και δεν το αρνούμαι, μα διά κάποια σφάλματα, οπού εκάμαμεν και κάμνομεν» (Γ.Βαλέτα «Ο αρματωμένος λόγος», 1971). O Mατθαίος επίσκοπος Μυρέων (16ος αι.) στον Θρήνο του για την σκλαβιά διαιωνίζει την πίστη της συλλογικής ενοχής και ταυτόχρονα της εναπόθεσης κάθε ελπίδας απελευθέρωσης στα χέρια ενός άδικου θεού:
«Επαίδευσές μας Δέσποτα διά το πταίσιμόν μας…
.Πολλά καλά το έκαμες ως να σωφρονιθούμεν…»
(Απ.Βακαλόπουλου «Ιστορία Ν.Ελληνισμού», Τ.Β΄-Θεσσ. 1964).
Ανώνυμος κληρικός οδύρεται στον έμμετρο Θρήνο του «Περί της Αναλώσεως…ή γέγονεν υπό των Περσών εις Αττικήν Αθήναν» (Πέρσες ονομάζονται οι Τούρκοι), που εκδόθηκε το 1881 από τον καθηγητή Γαβριήλ Δεστούνη. Όπως ομολογεί ο Καμπούρογλου, ο κληρικός θέλοντας να εξυμνήσει την Αθήνα μέσω των σοφών ανδρών της «δεν ευρίσκει άλλους ειμή τους Γρηγόριον Ναζιανζού….Βασίλειον, Χρυσόστομον». Στην θρηνωδία του ο παπάς παρουσιάζει την πόλη να ομολογεί: «Και ταύτα όλα έπαθον διά τας ανομίας τας αδικίας τας πολλάς και τας παρανομίας».
Όλα αυτά τα μοιρολατρικά κλαψουρίσματα δεν είχαν καμιά σχέση με την γενναία στάση του Σέρβου από μητέρα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που με την περήφανη απάντησή του που θύμιζε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: «Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’εμόν εστίν ούτ’άλλου των κατοικούντων εν ταύτη» στον Πολιορκητή, έσωσε ανέλπιστα την τελευταία στιγμή την τιμή μιάς αμαρτωλής αυτοκρατορίας. Ευτυχώς που ήταν Ενωτικός (Ουνίτης) πιστός στην τελευταία οικουμενική Σύνοδο του 1439, γιατί σήμερα θα τον είχαμε κι αυτόν μυθοποιημένο ως Άγιο άσπιλο και θαυματουργό να θεραπεύει τους δαιμονισμένους στο ιαματικό νερό του Μπαλουκλιού ή σε καμιά ιερή κρήνη του Μυστρά.
* Ο όρος καθιερώθηκε στα 1596 και προέρχεται από το unus που σημαίνει ένας και υπαινίσεται τον ενωτικό, αυτόν που θέλει την μία Εκκλησία. Την εποχή του Παλαιολόγου είχαμε τους Ενωτικούς και τους Ανθενωτικούς. Είναι σαφές πως όταν λέμε πως ο Παλαιολόγος ήταν Ουνίτης, εννοούμε πως αναγνώριζε τον πάπα ως αρχηγό της Εκκλησίας, υποστήριζε τις αποφάσεις της Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας και είχε όλα τα χαρακτηριστικά αυτού που αργότερα ονομάστηκε Ουνίτης. Σήμερα τους λέμε και Ελληνόρυθμους, Γραικοκαθολικούς, Ρουμ-Κατολίκ, Βυζαντινούς καθολικούς, ίσως και Φραγκολεβαντίνους κλπ.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΜΙΣΤΟΣ Η ΠΛΗΘΩΝ

Ο Γεώργιος Γεμιστός γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη πριν από το 1360 και πέθανε στον Μυστρά το 1452. Η ζωή του καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τον τελευταίο δραματικό αιώνα του Βυζαντίου. Στην Κωνσταντινούπολη έλαβε πολύ καλή γενική κλασική Ελληνική παιδεία.

Προκειμένου να γνωρίσει το λαό που απειλούσε το Βυζάντιο, επισκεύθηκε την αυλή του σουλτάνου Μουράτ, ως λόγιος της εποχής, εκεί γνωρίστηκε και με τον Ζωροάστρη πολυθεϊστή Ελισσαίο.
Βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή, και την κυρία της αιτία που ήταν η θρησκεία, ο πληθωρικός μοναχισμός, και πολιτική κακοδιοίκηση, κατέληξε στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την αναγέννηση του Ελληνισμού, αλλά μόνο η επιστροφή στις αρχαίες εθνικές αντιλήψεις, όχι μόνο στις φιλοσοφικές και πολιτικές αλλά και στις θρησκευτικές.
Το 1393 εγκαταστάθηκε στον Μιστρά, όπου ανέπτυξε πλούσια δράση, ως δάσκαλος, δικαστικός, φιλόσοφος και συγγραφέας. Εκεί άλλαξε το όνομά του από Γεμιστός σε Πλήθων, γιατί ήθελε να το καταστήσει Ελληνικότερο και ηχητικά να μοιάζει με το Πλάτων, το όνομα του μεγάλου προτύπου του, στην φιλοσοφία και την πολιτική θεωρία.
Με το όνομα αυτό θα μείνει στην ιστορία του Ελληνισμού ως ο δυναμικότερος Βυζαντινός Φιλόσοφος, η τελευταία αναλαμπή του Ελληνισμού πριν από την πτώση και ο πρώτος «Νεοέλλην» στους πολιτικούς στοχασμούς του. Συνέταξε υπομνήματα προς τον αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, προς τον δεσπότη του Μιστρά Θεόδωρο, υποβάλλοντας ολοκληρωμένα μεταρρυθμιστικά σχέδια με προδρομικές για την εποχή του ιδέες.
Ο Πλήθων αντιμετωπίζει εδώ όπως και αργότερα θέματα όπως, διοικητική αναδιοργάνωση της χώρας, αναδασμό της γης, εθνικής παραγωγής, εμπορίου, φορολογίας, κρατικών δαπανών, εθνικοποίησης του στρατού. Έντονη είναι η παρακίνηση του για οικονομική δραστηριότητα και χειρωνακτική εργασία, αλλά και η αποδοκιμασία του περιχαρακωμένου μόνο στη θρησκεία μοναχικού βίου, σε μιά εποχή που το έθνος χρειάζονταν παραγωγικά και αμυντικά χέρια.
Σε μια εποχή που η λέξη Έλλην, θεωρείτο ύβρις κυρίως από την θρησκεία, ο Πλήθων είχε έντονη την Ελληνική αυτοσυνειδησία του. Κορυφαία διατύπωση του ιδανικού αυτού ήταν η αναφώνηση του προς τον αυτοκράτορα Μανουήλ: «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Το 1438 έλαβε μέρος στη σύνοδο της Φλωρεντίας για την ένωση των Εκκλησιών, όπου και προκάλεσε τον θαυμασμό των Ιταλών, για τη σοφία του και την ευγλωττία του. Κατά παράκλησή των τότε έγραψε και το πολύκροτο έργο του «Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται».
Σε ηλικία 80 ετών ολοκλήρωσε το λαμπρότερο του έργο, «Νόμων συγγραφή» ένα ολοκληρωμένο καταστατικό χάρτη, του ιδανικού κράτους, όπως το οραματιζόταν από τη νεότητά του. Τα μεγάλα θέματα που πραγματεύεται είναι το πολιτικό το ηθικό και το θρησκευτικό. Δυστυχώς δεν σώζεται ολόκληρο διότι ο αντίπαλος του Γεώργιος Σχολάριος όταν έγινε Πατριάρχης διέταξε την δια πυρός εξαφάνισή του.
Είναι φανερό ότι η αγωνία του εμπρός στην τραγική ιστορική συγκυρία είναι εκείνη που τον επηρέασε αποφασιστικά στο τολμηρό βήμα να εισηγηθεί μια νέα θρησκεία με βάση την «Νεοπλατωνική φιλοσοφία». Στο ίδιο έργο του διαφαίνεται ότι ο άνθρωπος πρέπει να δρα με κύριο όπλο τον «λογισμό». Στην δε φιλοσοφία αναθέτει την σπουδαία αποστολή να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τον θρησκευτικό δογματισμό και να δει κατάματα την αλήθεια.
Στο πολιτικό πραγματεύεται την «ιδανική πολιτεία» έχοντας ως πρότυπο την αρχαία Σπάρτη αλλά με Πλατωνική θεμελίωση. Σε αυτόν οφείλεται κατά κύριο λόγο η αναγέννηση των Πλατωνικών σπουδών στην Ιταλία, με επί κεφαλής τον μαθητή του Βησσαρίωνα. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει ακόμα ένα πλήθος μικρότερων συγγραφών.
Πέθανε το 1452 ο θάνατος μόλις πρόλαβε το μέγα πένθος που θα δοκίμαζε ο φιλόσοφος από την οριστική πτώση της αυτοκρατορίας. Η φήμη του ήταν και έμεινε και στην Ιταλία μεγάλη, και το 1465 ο ηγεμόνας του Ρίμινι Σιγισμούνδος Μαλατέστα μετέφερε και εναπόθεσε τα οστά του μέσα σε ωραία λάρνακα στον καθεδρικό ναό της πατρίδος του. Εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Η ασέβεια και η ανευλάβεια προς την ιστορία και γενικότερα προς την αλήθεια έχει καθιερωθεί, στην χώρα της Ελλάδος, ως ο κατ΄ εξοχήν στίβος με τις εντυπωσιακότερες επιδόσεις και ποιοτικά και ποσοτικά. Μετά από 16 αιώνες συστηματικής λωτοφαγίας, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με θαυμαστή σταθερότητα, δεν είναι ν’ απορεί κανείς για το μέγεθος της εθνοκτόνου αυτής νοοτροπίας.

Η συστηματική καλλιέργεια ενός γενικού ψεύδους, αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την κάλυψη του κενού που δημιουργείται από την εκδίωξη της αλήθειας.
Το γενικό ψεύδος στην προκειμένη περίπτωση είναι η υποτιθέμενη συνέχεια του Ελληνικού Πνεύματος μέσω του Βυζαντινού πολιτισμού. Πρόκειται περί του υβριστικού αυτού κατασκευάσματος που ονομάστηκε «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός».
Προσέξτε παρακαλώ την αλήθεια. Όταν όλα τα ιστορικά στοιχεία, αλλά και τα σημερινά, καταδεικνύουν την λυσσαλέα διάθεση και επίδοση του χριστιανικού κόσμου κατά του οτιδήποτε Ελληνικού, οι ένοχοι του εγκλήματος αυτού της δολοφονίας των Ελλήνων και του πολιτισμού τους, σκαρφίζονται την έκφραση «Ελληνοχριστιανισμός»! (Όλα τα αναγκαία αλλά και ικανά στοιχεία περί του εγκλήματος που αναφέρουμε, βρίσκονται καταχωρισμένα στα άρθρα μου που είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα «athriskos.gr»).
Μ’ ένα τμήμα του ψεύδους αυτού, ελάχιστο εκ πρώτης όψεως αλλά τεράστιο για την Ελληνική ψυχή, θ’ ασχοληθούμε εδώ. Το ψέμα αυτό αφορά στη βυζαντινή μουσική και ισχυρίζεται ότι η μουσική αυτή αποτελεί την συνέχεια της αρχαιοελληνικής ή τουλάχιστον ότι η μουσική αυτή είναι ελληνική.
Ένα ελεεινό ψέμα το οποίο πότισε τόσο βαθειά το πετσί του Νοεέλληνα και το οποίο δεν αμφισβητείται ακόμα κι από μουσικούς που γνωρίζουν την αλήθεια, ένεκα του «φόβου των Ιουδαίων».
Οι μόνοι που τόλμησαν να θίξουν το θέμα ήσαν οι συνθέτες οπερεττών του μεσοπολέμου, του τύπου Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Κι αυτοί γι’ άλλους λόγους. Για να μας επιβάλλουν την ελαφρότητα της οπερέττας εξ Εσπερίας. Αξίζει να κυττάξουμε τον χαρακτήρα και το ήθος των ανθρώπων αυτών, παρ’ όλο που δεν είναι του άμεσου ενδιαφέροντός μας.
Θαυμάστε τον χαρακτήρα και το ήθος τους: από συνέντευξη του Θεόφραστου Σακελλαρίδη – μέγας θεωρούμενος στο είδος του – στην εφημερίδα «Αθηνά» το 1911 «… πηγαίνω μαζί με τους συγγραφείς της επιθεωρήσεως – άλλα νούμερα κι αυτοί – εις το καφέ σαντάν και κρατώ εις το μουσικό μου τετράδιο εστενογραφημένα πρακτικά… Συνήθως είναι ναπολιτάνικα τραγούδια, διότι το αυτί των Ναπολιτάνων είναι εις την αυτήν μοίραν με των Αθηναίων. Εφέτος όμως, επειδή η ναπολιτάνικη μουσική ήτο πολύ φτωχική και επειδή είναι της μόδας η των βιεννέζικων οπερεττών, επροτιμήσαμε την δευτέραν δια τα Παναθήναια… Παίρνω δεξιά αριστερά από οπερέττες, την «Πριγκήπισσα των δολλαρίων» την ετρύγησα εφέτος. Άλλα σβήνω, άλλα αφήνω. Από δυο-τρία τραγούδια παίρνω μερικές πατούτες, εις αυτάς κολλώ ξένην εισαγωγήν και κάμνω νέο τραγούδι». «Ονομάζω αστό όποιον σκέφτεται χαμερπώς» Φλωμπέρ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι κάθε φορά που γίνεται γενικότερος λόγος για τα μουσικά μας πράγματα, δεν παραλείπουν ποτέ οι βυζαντινόπληκτοι να τονίζουν ότι η βυζαντινοί μουσική αποτελεί την συνέχεια της αρχαιοελληνικής.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: όση σχέση έχει το «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» του ιουδαιοχριστιανισμού με το «αρχή βλακείας φόβος θεού» του Επίκουρου, τόση ακριβώς σχέση έχει και η βυζαντινή μουσική με την αρχαιοελληνική.
Πριν εξετάσουμε αυτό καθ’ εαυτό το θέμα ας δούμε το δουλικό χαρακτήρα των βυζαντόπληκτων. Την ολοκληρωτική τους παράδοση στο αλλότριο ιουδαιοχριστιανικό κυρίαρχο δόγμα. Οι άνθρωποι αυτή έχουν αλώσει τα τελευταία χρόνια εντελώς τη μουσική παιδεία της χώρας, σύμφωνα με στοιχεία που θα παραθέσουμε. Προσέξτε σας παρακαλώ τι είδους άνθρωποι κουμαντάρουν την μουσική παιδεία μας: «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια», σελ. 101 στο λήμμα «Ιουδαίος» γράφει ο βυζαντινοκτυπημένος μουσικολόγος Γ. Σκλάβος (όνομα και πράγμα) «ολίγοι λαοί εκαλλιέργησαν την μουσικήν όσον οι Εβραίοι. Εν τούτοις τίποτε συγκεκριμένο δεν γνωρίζουμε περί της μουσικής των, εφ’ όσον ουδέν λείψανον ή τεκμήριον των αποτάτων χρόνων έχει περισωθεί».
Ολόκληρη η απάτη του ιουδαιοχριστιανισμού ξεσκεπασμένη εντελώς. Εκτεθημένη στο φως του ήλιου. Κι αυτό δεν είναι τίποτε ακόμη. Η χριστιανική ξεδιαντροπιά δεν έχει φραγμούς και όρια. Να τι γράφει στη συνέχεια: «το βέβαιον είναι ότι πολύ προ των Ελλήνων είχον καλλιεργήσει οι Εβραίοι την τέχνην των ήχων»!!! Προσέξτε το «βέβαιον» και το «πολύ».
Μένει κανείς άναυδος μπροστά στην αναίδεια και το θράσος του βιασμένου θρησκευτικώς ανθρώπου. Νομίζετε ότι θεωρεί πως απευθύνεται σε ζώα; Όχι καλοί μου άνθρωποι. Γνωρίζει πολύ καλά ότι απευθύνεται σε ανιστόρητους και ταυτοχρόνως ιουδαιόπληκτους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που δεν ντρέπονται να ψάλλουν στις εκκλησίες τους ανελλιπώς, Έλληνες όντες, το «των αγίων πατέρων υμών Αβραάμ Ισαάκ και Ιακώβ».
Κι όλ’ αυτά όταν σύμπασα η ανθρωπότητα γνωρίζει ότι η ελληνική μουσική, όχι μόνον διαθέτει άπειρα τεκμήρια από την αρχαιότητα, όχι μόνον είναι η αρχαιότερη αλλά και ότι ολόκληρος ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο μόνος στην υφήλιο που μπορεί αβασάνιστα να χαρακτηριστεί ως μουσικός πολιτισμός. Οι μισοί θεοί των Ελλήνων ήσαν και θεοί της μουσικής.
Δηλαδή από την πλευρά των Εβραίων τίποτε ενώ από την πλευρά των Ελλήνων ολόκληρο βουνό. Και παρ’ όλ’ αυτά «το βέβαιον είναι ότι πολύ προ των Ελλήνων είχον καλλιεργήσει οι Εβραίοι την τέχνην των ήχων»!!! Είναι πραγματικά να τρελαίνεται κανείς.
Με την μέθοδο αυτή της πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας, και της ελληνικής και της ιουδαϊκής, κατόρθωσαν οι πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας να ρίξουν το Ελληνικό έθνος σε κατάσταση πλήρους αμάθειας και υποταγής στο αλλότριο θρησκευτικό τους ιουδαιοχριστιανικό δόγμα.
Παρεξηγήστε μας όσο δικαιούστε αλλά δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε στον πειρασμό να μην αναφερθούμε, παρεκβατικώς έτσι κι αλλιώς, σε κάποιες από τις μέγιστες αυτές απάτες.
Μας έχουν ποτίσει και εξακολουθούν να μας ποτίζουν συνεχώς με το δηλητήριο που λέει ότι οι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες ενώ οι Εβραίοι όχι μόνον δεν ήσαν αλλά κι ότι πίστευαν στον Γιαχβέ (έτσι λέγεται ο θεός στην Βίβλο), ο οποίος είναι πνεύμα. Τι θα λέγατε αν διαπιστώνατε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή ουδέποτε οι Έλληνες υπήρξαν ειδωλολάτρες ενώ οι Ιουδαίοι διέτριψαν ως τέτοιοι στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορία τους; Τι θα πείτε αν διαβάσετε μέσα στην Βίβλο τον Μωϋσή να συμβουλεύει τους Εβραίους, πώς να αποπατούν έτσι ώστε ο θεός τους, που είναι πνεύμα, να μην πατήσει τα κόπρανά τους!!! Τι λέτε, δεν αξίζει τον κόπο να δείτε το «έργο» αυτό; Και μάλιστα παιγμένο αποκλειστικά από χριστιανούς;
Πάμε λοιπόν πρώτα στα περί ειδωλολατρίας των Ελλήνων: Θα μας το πει έξω από τα δόντια τώρα αμέσως ένας τίμιος χριστιανός. Ο Νικόλας Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄ έκδοση, 1956. Βλέπετε ότι μέχρι την δεκαετία του πενήντα υπήρχαν ακόμα θεολόγοι επιστήμονες οι οποίοι δεν ήταν υποχείρια του Ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, όπως άπαντες οι σημερινοί τυγχάνουν.
Γράφει λοιπόν ο θεολόγος αυτός: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριο λόγο του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…».
Σ’ αυτούς που αγνοούν το τι εστί Ελληνικό θρήσκευμα προτείνουμε, με το συμπάθιο, να αναλογισθούν το ποσοστό της Ελληνικότητάς τους. Οι Ευρωπαίοι πάντως το γνωρίζουν.
Ο Ν. Τωμαδάκης είναι κατηγορηματικός για τον απλούστατο λόγο: διότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καμμιά ιστορική μαρτυρία που να αναφέρει ή να δείχνει ειδωλολατρία στο Ελληνικό κόσμο. Δεν προβαίνει σε καμμιά απόπειρα να στηρίξει την άποψή του αυτή επειδή η έλλειψη τέτοιων στοιχείων είναι δεδομένη.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμώς τον οποιονδήποτε γνωρίζει, να μας πληροφορήσει πότε, πού και πώς οι Έλληνες προσκυνούσαν είδωλα; Αναλογίσου καλέ μου Έλληνα πώς χώνεψες τη παπάρα αυτή. Τελειώσαμε λοιπόν με την δήθεν ειδωλολατρία των Ελλήνων.
Πάμε τώρα στην απουσία ειδωλολατρίας των Ιουδαίων: Γνωρίζετε κύριοι, προγονόπληκτοι των πατέρων των Εβραίων, ότι οι άπαντες σχεδόν οι πρόγονοι και οι απόγονοι του Ισραήλ και του Ιούδα ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, όπως, χαρτί και καλαμάρι, τους περιγράφει το ιερό βιβλίο τους η Βίβλος; Ιδού τα πειστήρια από τα βιβλία της Βίβλου: ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ , ιβ΄ 28, ιδ΄ 22, ιε΄ 3-12, ιστ΄ 2-25 και 30, ιη΄ 18, κ΄ 25, κβ΄ 44 και 53.
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ , α΄ 3, γ΄ 2, η΄ 18, ι΄ 29 και 31, ια΄ 18, ιβ΄ 10 και 21, ιγ΄ 2, 6 και 11, ιδ΄ 4 και 24, ιε΄ 4,9,16,18,24,28 και 35, ιστ΄ 3,4 και 10-20, ιζ΄ 2 και 9-36, ιη΄ 4, κα΄ 2-21, κγ΄ 4-20 και 32-37, κδ΄ 9 και 19.
Τι γράφεται στα χωρία αυτά; Να τι λέει το πρώτο από τα προαναφερόμενα: (ιβ΄ 28) «και εβουλεύσατο ο βασιλεύς (Ιεροβοάμ) και επορεύθη και εποίησε δύο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν, ικανούσθω υμίν αναβαίνειν εις Ιερουσαλήμ, ιδού θεοί σου Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ της Αιγύπτου». Όλα τα προαναφερθέντα χωρία περιγράφουν όπως το προηγούμενο ανάλογα και χειρότερα καμώματα.
Καταλαβαίνετε καλοί μου χριστιανοί ποιούς προγόνους σας φόρεσαν καπέλο; Αυτούς τους κακόμοιρους ειδωλολάτρες, όπως ήταν και ο αδελφός του περίφημου Μωυσή, ο Ααρών.
Από αυτά τα σπουδαία μυαλά ξεπρόβαλε ο ανώμαλος μονοθεϊσμός τους. Η απάνθρωπη και βδελυρή απαίτηση του Γιαχβέ, που είναι και δικός σας θεός: «ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού». Να όμως και το τρισχειρότερο και ασυγχώρητο ολίσθημα του σοφού Σολομώντα. Η παράβαση της πρώτης εντολής, της «ουκ έσσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού».
Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄ 4 «όταν δε ο Σολομών επροχώρησεν εις την ηλικίαν, δεν είχε πλέον την καρδιάν του αγνήν… διότι αι αλλόφυλαι γυναίκες εξέκλιναν αυτόν, από την λατρείαν του αληθινού θεού, ώστε να λατρεύει ξένους ειδωλικούς θεούς.
Τότε ο Σολομών ανοικοδόμησε εις έναν υψηλόν τόπον ιερόν δια τον θεό Χαμώς, είδωλον των Μωαβιτών… επίσης και δια την Αστάρτην, την αισχράν…κ. ά.».
Λίγο πιο κάτω στον στίχο 11 ακολουθούν οι απειλές του Γιαχβέ κατά του Σολομώντα και ελάχιστα πιο κάτω στον στίχο 14 (Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄) έχουμε για πρώτη φορά στη Βίβλο την λέξη σατάν (σατανάς): «Και ήγειρε Κύριος σατάν τω Σολομώντι…». Ο Κολιτσάρας αποδίδει το χωρίο αυτό ως εξής: «Παρεχώρησε όμως ο Κύριος να εγερθούν προς τιμωρία του Σολομώμντος, πειρασμοί και πολέμιοι…».
Άπαντες οι απόγονοι του Σολομώντος, βασιλείς του Ισραήλ, αλλά και οι αντίστοιχοι του Ιούδα, υπήρξαν ειδωλολάτρες, τουλάχιστον μέχρι «της μετοικεσίας Βαβυλώνος», όπως περιγράφονται στα βιβλία των Βασιλειών.
Μας έμεινε τώρα η τελευταία πράξη του «έργου» που σας υποσχεθήκαμε. Το πνεύμα Γιαχβέ.
Επειδή γνωρίζουμε κάποιον καλό και μορφωμένο χριστιανό, κατά πολύ αρμοδιότερο από μας και για να μη χρειαστεί να ελέγχουμε συνεχώς την εμφανέστατη εμπάθειά μας προς τα χριστιανικά πράγματα, θα του δώσουμε ευχαρίστως τον λόγο, αφού η χειρονομία αυτή βολεύει απόλυτα και τις δύο πλευρές.
Ο άνθρωπος αυτός λέγεται Παναγιώτης Ι. Μπρατσιώτης. Καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Το 1915 διορίστηκε καθηγητής των ιερών στο διδασκαλείο Πειραιώς. Κατά το 1921-22 διετέλεσε και διευθυντής του περιοδικού «Ιερός Σύνδεσμος», επισήμου τότε οργάνου της Ιεράς Συνόδου. Το 1924 διορίστηκε υφηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου κ.λπ.
Μας περιγράφει λοιπόν εμπεριστατωμένα τον Γιαχβέ, μέσα από την Π.Δ. στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός» στη σελ. 765: «… Και αλλαχού μεν αποδίδονται εις τον θεόν αισθήσεις, οίον όρασις δι’ ής τα πάντα εφορά (Α΄ Βασιλ. ΙΕ΄ 19, Ψαλμ. Θ΄ 14, Ησαΐου ΛΖ΄ 17 και πολλά άλλα), ακοή (Δευτερ. ΛΓ΄ 7, Ψαλμ. Ε΄ 2, Μιχ. Ζ΄ 7 και πολλά άλλα), όσφρησις (Γενες. Η΄ 21, Εφεσ. Ε΄ 2 και άλλα), αφή (Ιωβ ΙΘ΄ 21, Ιερεμ. Α΄ 9 και άλλα), αλλαχού δε μέλη του ανθρωπίνου σώματος, οίον στόμα δι’ ού ,α,εί (Ησ. Α΄ 20, Ιερεμ. ΚΓ΄ 16), γλώσσα δίκην πυρός καταναλίσκοντος (Ησ. Λ΄ 27), χείρες δε και βραχίονες, δι’ ών τα πάντα δύναται (Ψαλ. ΙΣΤ΄ 14, Ησ. ΙΘ΄ 25, Ιερεμ. ΚΑ΄ 5, Αββακ. Β΄ 16 και άλλα), πρόσωπον (Ψαλμ. ΞΘ΄ 4), πόδες (Ησ. ΞΣΤ΄ 1 και άλλα), αλλαχού κινήσεις ανθρώπινοι (Ωσηέ ΙΑ΄ 3, Ησ. ΣΤ΄ 1, Αμως Ζ΄ 9, Γεν. ΙΑ΄ 7 και άλλα πολλά), αλλαχού δε αποδίδεται τω θεώ ψυχή (Εβρ. Ι΄ 38) μετά παθών ανθρωπίνων, οίον μίσους (Ησ. Α΄ 14), χαράς (Ησ. ΜΒ΄ 1), λύπης (Γεν. ΣΤ΄ 6), οργής (Ψαλμ. Β΄ 12), μετανοίας (Γεν. ΣΤ΄ 6), των τοιούτων ανθρωπομορφισμών λεγομένων και ανθρωποπαθισμών. Τέλος αποδίδονται τω θεώ εν τη Βίβλω διάφοροι ενέργειαι ή καταστάσεις διανοητκαί, οίον ανάμνησις (Τωβ. Γ΄ 3), πρόβλεψις (Δ΄ Βασιλ. ΙΘ΄ 27), διαλογισμός (Ιωνά Α΄ 6, Σοφ. Σολομ. Δ΄ 17), λήθη (Ψαλ. ΙΒ΄ 1)».
Και μάλλον από ευγενική διάθεση ο αγαθός αυτός καθηγητής παρέλειψε να αναφέρει ότι ο θεός αυτός κινδύνευε σχεδόν να πατήσει ακόμη και ανθρώπινα κόπρανα!!! Φανταστείτε να αναφέρονταν κάτι ανάλογο για τον Δία. Κι όμως για την Βίβλο τέτοιες θεϊκές περιπέτειες φαντάζουν φυσιολογικές.
Και για τους πιστούς και για τους άπιστους καταθέτουμε την απόδειξη: Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15 «και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου…»!!!
Σ’ όλες τις αποδόσεις στην νεοελληνική οι οποίες διαθέτουν τις εγκρίσεις της εκκλησίας της Ελλάδος, το προαναφερθέν χωρίο αποδίδεται ως εξής: «θα έχεις στη ζώνη σου τσαπί και όταν πηγαίνεις έξω προς σωματική σου ανάγκη να ανοίξεις λάκκο και μετά να σκεπάσεις τα κόπρανά σου». Κι όλ’ αυτά διότι «ο Κύριος ο θεός σου πηγαινοέρχεται μέσα στο στρατόπεδό σου…». πρόκειται περί εντολής του Μωϋσή προς στρατωνισμένους Ισραηλίτες. Μιά εντολή που δεν χρειάζεται να δώσει κανείς καν στις γάτες, φέρ’ ειπείν, διότι τα ζώα αυτά το πράττουν από μόνα τους και μάλιστα με εξαιρετική επιμέλεια.
Σ’ όποιον κι όποια αρέσουν τέτοιες θεϊκές ιστορίες μπορεί να διασκεδάσει όσο τραβά η ψυχή του αφού η Π.Δ. έχει αρκετές καταγεγραμμένες. (Τέλος παρέκβασης).
Λέγαμε λοιπόν για την δήθεν συνέχεια της αρχαιοελληνικης μουσικής μέσω της βυζαντινής. Πράγματι υπήρξε και υπάρχει αδιάσπαστη συνέχιση της ελληνικής μουσικής, η οποία ουδεμία απολύτως σχέση έχει με την βυζαντινή, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Η συνέχεια αυτή έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνον με το ελληνικό δημοτικό τραγούδι και κατόπιν προσφάτως σχετικά με το αστικό λαϊκό τραγούδι, το λεγόμενο «ρεμπέτικο».
Στάσου καλέ μου άνθρωπε. Μη κλωτσάς έτσι. Ξέρω ότι για το δημοτικό συμφωνείς, αλλά εξάπτεσαι για το ρεμπέτικο. Ναι αυτή είναι η γραμμή των βυζαντινόπληκτων, το ήθος των οποίων σου το φανερώσαμε λίγο πριν. Περίμενε πρώτα να σου παραθέσουμε τις ιστορικές μαρτυρίες. Ποιές μαρτυρίες; Για το ανελέητο διωγμό του δημοτικού τραγουδιού από τους χριστιανούς. Για την απόπειρα να το δολοφονήσουν. Για τον πόλεμο που του κήρυξαν αυτά τα ανθελληνικά καθάρματα, οι πατέρες της εκκλησίας.
Μωρέ για τι τους λες καθάρματα αυτούς τους άγιους ανθρώπους; Θα σου πω γιατί. Άκουσε πώς αποκαλεί ο αρχιπατέρας Χρυσόστομος τους προπάτορές μας, επειδή πρέπει να καταλάβεις γιατί τον αποκαλώ Βρομόστομο: «μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497. Επί πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους» και χίλιες δυο άλλες ανυπόστατες λοιδορίες. Όλ’ αυτά και μύρια άλλα είναι γραμμένα στο βιβλίο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980.
Ξέρεται ο Βρομόστομος αυτός άνθρωπός γιατί τα λέει όλ’ αυτά; Διότι τέτοιοι ακριβώς ήσαν οι καινούργιοι πατέρες του. Ας δούμε μια τέτοια περίπτωση: Βασιλ. Β΄ κεφ. ΙΓ΄ 1 «Έπειτα από αυτά συνέβησαν τα εξής θλιβερά γεγονότα. Αδελφή του Αβεσσαλώμ υιού του Δαβίδ, ήτο η ωραιωτάτη κατά την μορφήν Θημάρ. Αυτήν την ερωτεύθη σφοδρώς ο Αμνών, ο υιός του Δαβίδ..»

Στη συνέχεια περιγράφεται λεπτομερώς πώς ο Αμνών δολίως συνεβρέθη μετά της αδελφής του και πώς ο πατέρας του ο Δαβίδ έμαθε τα ανήκουστα συμβάντα. Αλλά (Β΄ 21) «δεν ετιμώρησε τον Αμνών διότι δεν ήθελε να τον λυπήση, επειδή ήτο πρωτότοκος υιός του και τον αγαπούσε ιδιαιτέρως».
Ας δούμε λοιπόν την στάση των πατέρων απέναντι στη μουσική των Ελλήνων. Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαβίδ».
Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα και ανώμαλου αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν…».
Ας δούμε όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του αλλά και οι συνάδελφοί του μεταξύ των άλλων: «και επεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω ρομφαίαν μαχητού. Και κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ, 13-15).
Στο «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσς/νίκη) κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας γραφάς αγία Γραφή») διαβάζουμε από την εν Λαοδικεία τοπική σύνοδο εν έτει 364, κανών 53ος : «ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους απερχομένους βαλλίζειν ή ορχήσθαι αλλά σεμνώς δειπνείν ή αιριστείν ως πρέπει Χριστιανοίς». Κατηγορηματική δηλαδή απαγόρευση του τραγουδιού και του χορού, των κατ’ εξοχήν Ελληνικών αυτών στοιχείων.
Η διαταγή του βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκάδιου στα τέλη του 4ου αιώνα, το περίφημο «ες έδαφος φέρειν», το οποίο αφορούσε στην ισοπέδωση κάθε ελληνικού ναού και δημοσίου κτίσματος, δεν ίσχυσε καθόλου λιγότερο και για το ελληνικό τραγούδι, απ’ ότι διαπιστώνουμε.
Στον 55ο κανόνα διαβάζουμε: «ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, αλλ’ ουδέ λαϊκούς, εκ συμβολής συμπόσια επιτελείν». Απαγόρευση των συμποσίων στους πάντες: κληρικούς και λαϊκούς. Μας είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια: «μολπή τ’ ορχηστός τε, τα γαρ αναθήματα δαιτός», μας πληροφορεί ο Όμηρος. Ότι το τραγούδι κι ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου.
Οι στείροι, ανώμαλοι, απάτριδες, ευνούχοι, μισάνθρωποι, κηφήνες και κακούργοι επίσκοποι της χριστιανικής εκκλησίας, όταν επιχειρούν να δολοφονήσουν την χαρά και την διασκέδαση του καθημερινού βίου. Τον κατ’ εξοχήν ελληνικό αλλά και πανανθρώπινο φυσιολογικό τρόπο ζωής. Όταν επιχειρούν να υποβιβάσουν την ανθρώπινη καθημερινή συμπεριφορά πιο κάτω κι απ’ την ζωώδη.
Επισήμανση για μιά βαθειά ανάσα: μετά απ’ όλα τα προαναφερθέντα, ας μη ξεχνάμε ότι υφίσταται ακόμη το θέμα ότι η μουσική των πατέρων αυτών αποτελεί την συνέχεια της μουσικής των Ελλήνων!!! Είναι πράγματι πολύ κουραστική δουλειά να προσπαθεί κανείς να αναποδογυρίσει μέσα από μερικές αράδες, την αναποδογυρισμένη επί δυό χιλιετίες ιστορία. Δηλαδή να χρειάζεται να αποδείξει τα αυτονόητα.
Ο συγγράφων το παρών πόνημα δηλώνει ότι έχει «κλατάρει» στο σημείο αυτό κι ότι έχει ανάγκη να διασκεδάσει την κόπωσή του. Θυμήθηκε μιά λειτουργία που άκουσε όταν ήταν μικρός. Τότε πήγαινε, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές του, υποχρεωτικά στην εκκλησία την Κυριακή, διότι καταχωρούνταν οι απουσίες των απόντων από τον εκκλησιασμό και έπεφταν αποβολές στους απείθαρχους. Βάλτε τέλη της δεκαετίας του 1960.
Στην λειτουργία λοιπόν εκείνη, ο ψάλτης είπε το «κύριε ελέησον» συνεχόμενα, αρκετές δεκάδες φορές. Όπως ακριβώς κολλούσε τα χρόνια εκείνα η βελόνα στο πικάπ αρκετά συχνά. Σίγουρα ήταν στο τυπικό της συγκεκριμένης λειτουργίας. Και τώρα του ’ρθε ν’ αναλογιστεί: με ποιό είδος ελληνικής μουσικής άραγες να μοιάζει εκείνο το ατελείωτο «κύριε ελέησον»; Να είχε άραγε σχέση με την συνέχεια κάποιου, «Ζεύ ελέησον»; «Διόνυσε ελέησον»; «Απόλλων ελέησον»; Γιατί οι λέξεις Ζεύς, Διόνυσος και Απόλλων, όταν τεθούν δίπλα στη λέξη ελέησον μας προκαλούν αηδία;
Ποιός είναι ο ύψιστος των χριστιανών μελωδών; Ο Ρωμανός ο μελωδός. Ιδού πώς «εξυμνεί» την «πλάνην» και την «μωρίαν» των Ελλήνων στον ύμνο του εις την πεντηκοστήν, οίκος ιζ΄: «τι φυσώσι και βαμβεύουσιν οι Έλληνες; Τι πλανώνται προς Πλάτωνα; Τι Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή; Τι Πυθαγόραν θρυλλούσι τον δικαίως φιμωθέντα;». Αυτό είναι δείγμα από την συνέχεια της αρχαιοελληνικής μουσικής!!! Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι ακόμα έχει ευχέρεια ο χριστιανός άνθρωπος να μας δουλεύει εν ψυχρώ, λόγω της πλήρους ασχετοσύνης μας.
Άραγε ποιά συνέχεια της αρχαιοελληνικής μουσικής αποτελούν οι βυζαντινοί ύμνοι οι οποίοι, άπαντες και μηδενός εξαιρουμένου, αναφέρονται στους προγόνους των Εβραίων. Στα χωριουδάκια και ποταμάκια της Παλαιστίνης; Στις γενοκτονίες των λαών της γης της επαγγελίας από τον εκλεκτό λαό του Γιαχβέ. Στις κατάρες των Εβραίων κατά των Ελλήνων;
Μήπως έχουν κανέναν ρυθμό ελληνικό ρυθμό; Συρτό; Αντικρυστό; Πεντοζάλι;
Αμάν. Συγνώμη. Εκείνος ο Χατζηέλληνας ο Ζουράρις, τώρα το θυμήθηκα, μας είχε εξηγήσει στην τηλεόραση, ότι το «Υπερμάχω Στρατηγώ» είναι ένα σχεδόν ατόφιο ζεϊμπέκικο. Το άκουσαν αυτό χιλιάδες Έλληνες.
Μιά παρέα μερακλήδων μπεκρήδων που το άκουσε αυτό, έπαθε την πλάκα της. Δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσα μπουκάλια ουΐσκι έπρεπε να πιεί κανείς για να ξεστομίσει τέτοια μαλακία. Και είπαν ουΐσκι διότι γνώριζαν ότι αυτό δεν μπορεί να λεχθεί από άνθρωπο που πίνει τσίπουρο ή κρασί, ακόμη κι αν κατεβάσει βαρέλια από τα ποτά αυτά.
Ρε συ, είπε κάποιος, μπας και πάνω στη σούρα του μπέρδεψε το τραγούδι του Τσιτσάνη, εκείνο το «σαν χριστιανός κι ορθόδοξος», που είναι ζεϊμπέκικο και λέει:
Σαν χριστιανός κι ορθόδοξος, σ’ αυτή την κοινωνία
Εβάλθηκα ρε μάγκες μου, να κάνω λιτανεία
Εμάζεψα τα σέα μου, κι ένα κομμάτι μαύρο
Και ξεκινώ ρε μάγκες μου, να πάω στον άγιο Μάμο
Ανάμεσα στις εκκλησιάς, τις στρογγυλές καμάρες
Ανάψαμε τον ναργιλέ, σαν νά ’τανε λαμπάδες
Νά ’σου και ο αρχάγγελος, με μιά μεγάλη φούργια
Απ’ τα ντουμάνια τα πολλά, τον έπιασε η μαστούρα
Μου λέει άκου χριστιανε, δεν είναι αμαρτία
Που μπήκες μες ’την εκκλησιά, να κάνεις λιτανεία
Μα ξάφνου ένας καλόγερος, μου λέει τράβα πίσω
Γιατί και ’γω έχω σειρά, καμμιά για να ρουφήξω
Άκουσε να δεις όμως ο μπαγάσας ο Περικλής προχθές στο στέκι του Θανάση, τι κοτσάρησε στα στοιχάκια:
Την ψώνισα Δερβίσια μου, με τόσα κυριελέησον
Κι απ’ τα πολλά πατερημά, κοντεύω να λωλέψω
Θέλω απ’ το μαρκούτσι του, πολύ να μπαϊλντίσω
Και όρκο δίνω στο θεό, να μη το χώσω πίσω
Κι από το τέμπλο το ψηλό, το μάτι του θεούλη
Ανάμεσα στις ντουμανιές, φύλαγε καραούλι
Πράγματι όμως υπάρχει ένα στοιχείο της αρχαιοελληνικής μουσικής το οποίο κράτησαν, ΑΛΛΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΚΑΝΈΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, οι Βυζαντινοί. Πρόκειται για τις μουσικές κλίμακες: Δωρική, Αιολική, Ιωνική κ.λπ.
Αλλά και στο θέμα αυτό έδειξαν την κακοήθειά, την ασέβεια και την ανευλάβειά τους. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να κρατήσουν «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Και τον βρήκαν. Έσβησαν οι αχρείοι τα ελληνικά ονόματα, και επάνω έγραψαν ονόματα αλφαβητικά: «ήχος πρώτος», δεύτερος, τρίτος, «πλάγιος πρώτος», «πλάγιος δεύτερος» κ.λπ.
Ήταν και είναι αδύνατο να ανακαλυφθούν καινούργιες κλίμακες, διότι αιώνες πριν όλος ο τότε γνωστός κόσμος χρησιμοποιούσε τις κλίμακες αυτές. Από την εποχή δε του Μεγάλου Αλεξάνδρου το σύστημα αυτό των κλιμάκων, οριστικοποιήθηκε στους μουσικούς πολιτισμούς, με τους οποίους ήρθε σε επαφή αυτός και οι επίγονοί του.
Ο Πλούταρχος μας δίνει την εξής εντυπωσιακότατη πληροφορία: «και Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσίων παίδες τας Ευριπίδου και Σοφοκλέους τραγωδίας ήδον». Αυτά ήσαν τα αποτελέσματα της εκστρατείας του «σφαγέα των λαών» όπως τον αποκαλούν χωρίς καμμιά ντροπή, ακόμα και κάτοικοι της χώρας της Ελλάδος.
Ξανατονίζουμε ότι υποχρεωτικά παρέλαβαν οι Βυζαντινοί τις ελληνικές κλίμακες, διότι την ποικιλία τους την είχαν εξαντλήσει αιώνες πριν οι Έλληνες. Έκτοτε όχι μόνον δεν ανακαλύφθηκε άλλη κλίμακα, αλλά επί πλέον εγκαταλείφθηκαν αρκετές, λόγω της απουσίας μουσικής παιδείας, καθ’ όλη την διάρκεια τη σκοταδιστικής και παπαδοκρατούμενης Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Αλλά μουσική δεν είναι κυρίως οι κλίμακες. Όσοι δεν γνωρίζουν την τέχνη της μουσικής ας προσέξουν κάπως περισσότερο και θα αντιληφθούν το ζήτημα ικανοποιητικά. Οι κλίμακες είναι κοινές σ’ όλους τους λαούς. Παγκοσμίως εδώ και δυό αιώνες αναφέρονται με τα αρχαιοελληνικά τους ονόματα, πλην μιας χώρας. Αυτής της Ελλάδος στην οποία, λόγω της παπαδοκρατίας, αναφέρονται με τα αλφαβητικά τους ονόματα ακόμα. Θα δούμε μέχρι πότε.
(Ο συγγράφων το παρόν πόνημα δίδαξε την ελληνική μουσική σε πάνω από χίλια άτομα. Τα άτομα αυτά και οι μαθητές τους, διότι οι μισοί έγιναν κατόπιν και οι ίδιοι δάσκαλοι, διδάσκουν και διδάσκονται την μουσική χρησιμοποιώντας για τις κλίμακες τα ελληνικά τους ονόματα. Επίσης κι άλλοι δάσκαλοι πράττουν παρομοίως. Γι’ αυτό είπαμε προηγουμένως «μέχρι πότε»)
Όμως παρ’ όλο που οι κλίμακες είναι κοινές, αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η μουσική είναι Ελληνική ή Τουρκική ή Ρώσικη ή Αραβική. Επομένως η κλίμακα της οποιασδήποτε συγκεκριμένης μουσικής δεν αρκεί καθόλου για να την χαρακτηρίσει.
Από ποιό άλλο βασικό στοιχείο απαρτίζεται η μουσική; Από τον ρυθμό. Ότι όμως ισχύει για τις κλίμακες ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους ρυθμούς. Ακούμε μουσικές που έχουν ακριβώς τον ίδιο ρυθμό και αμέσως λέμε αυτή είναι Τουρκική, η άλλη Αραβική και η παρ’ άλλη Ρωσική.
Αναφέρουμε συνεχώς τη λέξη μουσική και όχι τραγούδι διότι όταν υπάρχει και ο λόγος τα πράγματα τότε ευκολύνονται εντελώς, σε ότι αφορά στην εθνικότητά της.
Τι είναι αυτό λοιπόν που ταυτοποιεί μιά μουσική. Που της δίνει την ταμπέλα της εθνικότητας; Είναι το ήθος και ο χαρακτήρας της. Είναι η ψυχή που παρέλαβε τα υλικά τις μουσικής – κλίμακα και ρυθμό κι όταν πρόκειται για τραγούδι καί λόγο – και τα συνάρμοσε με τον δικό της μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο.
Η ψυχή αυτή δεν πέφτει ουρανοκατέβατη. Σέρνει πίσω της τις όλες τις ψυχές των προγόνων της. Έναν ολόκληρο λαό. Ένα ολόκληρο έθνος. Μάλιστα. Και τα έθνη έχουν ψυχή, χαρακτήρα και ήθος. Μήπως, τις τελευταίες δυό δεκαετίες που αναβιώνουν οι λαϊκές μουσικές δεν ονόμασαν την τάση αυτή «Έθνικ».
Πώς λοιπόν η Βυζαντινή μουσική, την οποία δημιούργησαν Ιουδαϊκές ψυχές, μπορεί να χαρακτηριστεί ως Ελληνική;;; Οι άνθρωποι αυτοί που την δημιούργησαν δεν ψάλλουν συνεχώς, μέχρι και σήμερα στις εκκλησίες τους το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ». Η μουσική τους δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε Εβραϊκές υποθέσεις;; Πείτε μας μωρέ λέμε τίποτε που δεν αληθεύει; Με ποιό θράσος αποκαλείται ελληνική μουσική κάτι που όχι μόνον δεν περιέχει τίποτε το ελληνικό αλλά επί πλέον λοιδορεί, ειρωνεύεται και μέμφεται τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, ο οποίος είναι απείρως ανώτερος από τον Βυζαντινό.
Μήπως είναι ψέμα ότι μόλις επικράτησε ο χριστιανισμός στη Ευρώπη την βύθισε για χίλια χρόνια στην απανθρωπιά του Μεσαίωνα. Είναι μήπως αναλήθειες τα αποτρόπαια εγκλήματα του χριστιανισμού κατά των λαών της παγκόσμιας κοινότητας των ανθρώπων.
Τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με τους Έλληνες και την Ελληνική ψυχή μωρέ δούλοι του Γιαχβέ; Γιά κυττάξτε τώρα τι θα πει Ελληνική ψυχή: στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της «Εκδοτικής Αθηνών», τόμος Δ΄, σελ. 226 διαβάζουμε: «Ο σεβασμός του Αλέξανδρου προς τους λαούς των χωρών που κατέκτησε, συνυφασμένος και με την γενικώτερη πολιτική του, που μέγας στόχος της ήταν η ομόνοια μεταξύ των ηπείρων, πήρε μια ιδιαίτερη χαρακτηριστική έκφραση στη στάση που τήρησε απέναντι στις θρησκείες και στα έθιμα θρησκευτικής λατρείας. Δεν περιορίσθηκε μάλιστα στη θρησκευτική ανεκτικότητα. Φάνηκε να ασπάζεται ο ίδιος την πίστη και υιοθετεί τις λατρείες των Ασιατών και των Αιγυπτίων και επιχείρησε να συναδελφώσει και να καθιερώσει ως ισότιμες και ισοδύναμες τις θεότητες των Ελλήνων και τις θεότητες της Ασίας και της Αιγύπτου. Άνοιξε έτσι τον δρόμο που πάνω του προχώρησε ακόμη περισσότερο ο παιδικός του φίλος και ένθερμος υπερασπιστής της μνήμης του Πτολεμαίος ο Λάγου, όταν ως βασιλεύς σκέφτηκε να συγχωνεύσει στη συμβολική μορφή ενός θεού, που ονομάσθηκε Σάραπις, τον Όλυμπο με τις Αιγυπτιακές θεότητες».
Ας μη λησμονούμε δε, ότι ο Αλέξανδρος με εντολή των Πανελλήνων εξεστράτευσε στην Περσία για λόγους γενικότερης εθνικής άμυνας, αφού δυο φορές και σε οριακό σημείο απέφυγαν τον Περσικό ζυγό αυτοί και πιθανότατα ολόκληρη η Ευρώπη.
Γιά δείτε τώρα τον θεό σας τι λογής είναι: (Δευτερονόμιο Ζ΄ ): «1 Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλη από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους…Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας, 2 και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου, θα κτυπήσης αυτούς, θα τους εξαφανίσης τελείως, δεν θα συνάψης καμμίαν συνθήκην μαζή των και δεν θα τους λυπηθήτε καθόλου…5 Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξης εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών: Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακόψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. 6 Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος εις τον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος και Θεό σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία… 8… αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν εις τους προπάτοράς σας … Αλλά είναι και Θεός δίκαιος, ο οποίος ανταποδίδει προσωπικώς εις τους μισούντας αυτόν και αμετανοήτους κατά τα έργα αυτών και εξολοθρεύει αυτούς… 16 Συ θα απολαύσης τα λάφυρα των εθνών τα οποία ο Κύριος σου δίδει… 22 Κύριος ο Θεός σου θα καταστρέψη και θα εξαφανίση ολίγον κατ’ ολίγον τα έθνη αυτά από εμπρός σου. Δεν θα ημπορέσης και δεν πρέπει, να εξαφανίσης αυτούς ταχέως, δια να μη μείνη έρημος και ακατοίκητος η χώρα από ανθρώπους και πληθυνθούν τα άγρια θηρία εναντίον σου. 23 Αυτούς Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώση εις τας χείρας σου και θα καταστρέφης αυτούς ολοκληρωτικώς μέχρις ότου εξολοθρευθούν και εξαφανισθούν πλήρως. 24 Ο Θεός θα παραδώση εις τα χέρια σας τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε, ώστε να χαθούν και τα ονόματα αυτών από τον τόπον, όπου εβασίλευον. Κανείς δεν θα ημπορέση να αντισταθή απέναντί σας, μέχρις ότου τους εξολοθρεύσετε όλους. 25 Τα αγάλματά τών θεών των θα τα παραδώσετε εις το πυρ, δια να καούν…». Αριθμοί (λα΄. 7): «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».
Ο θεός όμως αυτός ενδιαφέρεται κατ’ αρχάς για τον εαυτούλη του: (Δευτερονόμιο 13. 6) «Εάν δε παρακαλέσει σε ο αδελφός σου εκ πατρός σου ή εκ μητρός σου, ή ο υιός σου, ή η θυγάτηρ σου, ή η γυνή σου η εν κόλπω σου, ή ο φίλος σου ο ίσος τη ψυχή σου, λάθρα λέγων, πορευθώμεν και λατρεύσωμεν θεοίς ετέροις… από των θεών των εθνών… αναγγέλλων αναγγελείς περί αυτού και η χειρ σου έσται επ’ αυτώ πρώτοις, αποκτείναι αυτόν, και αι χείρες παντός λαού επ’ εσχάτω… Εάν δε ακούσης εν μιά των πόλεών σου… λέγοντες, πορευθώμεν, και λατρεύσωμεν θεοίς ετέροις… ανελών ανελείς πάντας τους κατοικούντας εν τη πόλει εκείνη εν φόνω μαχαίρας… και τα κτήνη αυτής εν στόματι μαχαίρας…».
Αυτόν τον αποτρόπαιο θεό είχαν οι Βυζαντινοί στην καρδιά και στην ψυχή τους κι αυτόν εξακολουθούν να έχουν οι χριστιανοί. Με τέτοιον λοιπόν θεό στην ψυχή του πρέπει να είναι κανείς άμετρα θρασύς για να υποστηρίξει ότι η μουσική του μπορεί να είναι Ελληνική.
Κι ένα τελευταίο προς τους ψαλτάδες της βυζαντινής μουσικής: βρε καλά παιδιά, γνωρίζουμε πολύ καλά (έχουμε προβεί και σε στατιστική ανάλογη έρευνα) ότι η συντριπτική σας μερίδα δεν γνωρίζει γρυ από την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα τροπάρια και οι ύμνοι που ψέλνετε προς τον Γιαχβέ και τον υιό του τον Χριστό, τον θεό αυτόν των Εβραίων αλλά και δικό σας.
Σας είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθείτε σε ποιά απαράδεκτη κατάσταση σας έχει φέρει το παπαδαριό το οποίο υπηρετείται; Δηλαδή πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι είναι τουλάχιστον γελοίο το να ψέλνει κανείς χρόνια και ζαμάνια πράγματα που δεν γνωρίζει καν τι λένε; Ή μήπως θέλετε να σας επαινέσουμε γι’ αυτό σας το «κατόρθωμα»; Τι στο διάολο συμβαίνει με σας; Τόσο πολύ σας έχουν μαστουρώσει τα κεριά και τα λιβάνια που εισπνέετε μέσα στις εκκλησίες;
Θα κλείσουμε το παρόν πόνημα με τον επίλογο του άρθρου με τίτλο «Η Ελληνική μουσική υπό την καταδυνάστευση του ράσου» του Γιώργου Λεωτσάκου («Ημερησία» 18-19/ 9/1999). Στο άρθρο αυτό ο Λεωτσάκος παρουσιάζει ντοκουμέντα για την άλωση της ελληνικής μουσικής παιδείας από τους ρασοφόρους και τους υποτακτικούς τους μουσικούς και βιασμένους μουσικολόγους της δεκάρας.
Τελειώνει λοιπόν ως εξής: «Ναι, τέτοιες αλυσίδες πνευματικής δουλείας από σκληρότατο μεταλλικό κράμα σφυρηλατούνται έσωθεν! Μοιραία, αναλογιζόμαστε τους κατά Κέλσον Χριστιανούς του 178 μ.Χ.: Παντοδαπά συμπλάσσοντες δείματα επισπώνται τους ανθρώπους (…) Πάντα μεν σοφόν απεραύνουσι του λόγου της πίστεως αυτών, μόνους δε ανοήτους και ανδραποδώδεις καλούσι». («Ετούτοι, όμως, επινοώντας κάθε λογής φόβητρα προσελκύουν κόσμο στις γραμμές τους (…) Και κάθε έξυπνο άνθρωπο απομακρύνουν από τη διδασκαλία της πίστης τους, ενώ καλοδέχονται τους ανόητους και τους δουλοπρεπείς»). (Κέλσου: «Αληθής Λόγος», εκδ. «Θύραθεν», Θεσσαλονίκη, 1996, σελ. 58-59).
Και συνεχίζει: «Το οποίο ράσο, αιώνες τώρα, φαρμακώνει το χωράφι της μουσικής μας, τρέμει τη Δύση ως φυσικό κληρονόμο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού που αφάνισαν τα χριστεπώνυμα στίφη του Αλάριχου, οι φονιάδες του Ιλαρίου και της Υπατίας, ο Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός, οι εκτροπές της Δ΄ Σταυροφορίας στην Κωνσταντινούπολη το 1204, οι Νοταράδες και Σχολάριοι που μετά τη σύνοδο της Φλωρεντίας και της Φεράρας το 1438, άνοιξαν Κερκόπορτες και προσκύνησαν τον Πορθητή. Φοβάται, μέσα από την μουσική, τη νεκρανάσταση του ελληνισμού, από τον τάφο που αιώνες τώρα του σκάβει».
Ας αναλογιστούν λοιπόν τώρα το Παπαδαριό, οι Βυζαντινόπληκτοι, οι κάθε λογής και απόχρωσης Βυζαντινολιγούρηδες και οι Ψαλτάδες το μερίδιο της ευθύνης τους απέναντι στην διαπίστωση του Λεωτσάκου: επιμένουν στην Ιουδαιοχριστιανική τους νοοτροπία και συμπεριφορά διότι φοβούνται την νεκρανάσταση του Ελληνισμού, από τον τάφο που αιώνες τώρα του σκάβουν; Να αναλογιστούν αν ανήκουν στη κατηγορία αυτών των ανθρώπων που περιγράφει ο Κέλσος: «Ετούτοι, όμως, επινοώντας κάθε λογής φόβητρα προσελκύουν κόσμο στις γραμμές τους (…) Και κάθε έξυπνο άνθρωπο απομακρύνουν από τη διδασκαλία της πίστης τους, ενώ καλοδέχονται τους ανόητους και τους δουλοπρεπείς».

Ο ΚΛΗΡΟΣ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 17Ο ΑΙΩΝΑ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ

Όλες οι πληροφορίες εδώ από το βιβλίο «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της Μητροπόλεως Σερρών 1989, συγγραφική επιμέλεια Γιώργος Καφταντζής. Έργο επίπονο με εκατοντάδες διευκρινίσεις.




«Ο Παπασυναδινός χρησιμοποιεί την χρονολογία που καθόρισε η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως και αρχίζει από κτίσεως κόσμου, δηλαδή την 1η Σεπτεμβρίου του έτους 5508 π.Χ.» σελ. 10 εισαγωγή Γ. Καφταντζή. Υπενθυμίζουμε ότι οι αποφάσεις και οι καθορισμοί της συνόδου αυτής θεωρούνται θεόπνευστες, από τον χριστιανικό κόσμο μέχρι και σήμερα.
Δηλαδή έχουμε και λέμε, 5508 π.Χ. + 2013 μ.Χ. = 7521 χρόνια μέχρι σήμερα από κτίσεως κόσμου. Όποιος χριστιανός άνθρωπος δεν το παραδέχεται αυτό, αυτομάτως καθίσταται αιρετικός διότι αμφισβητεί την παντογνωσία του αγίου Πνεύματος. Μάλιστα προσφάτως στην Αυστραλία ένας εκπαιδευτικός απολύθηκε από το σχολείο του, διότι επέμενε να διδάσκει στους μαθητές του ότι ο θεός δημιούργησε τον κόσμο πριν από 7500 χρόνια. Ή είναι κανείς πιστός ή δεν είναι. Όχι όποτε μας βολεύει να επικαλούμαστε την παντογνωσία του θεού και όποτε δεν μας βολεύει να την πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων.

Το αξιόπιστον του Παπασυναδινού δηλώνεται ως εξής: σελ. 12 «οι πηγές του είναι πάντοτε αυθεντικές και όταν δεν μπορεί να τις ελέγξει, σημειώνει τις επιφυλάξεις του». Επίσης σελ. 14 «…γεμάτος ειλικρίνεια, ευαισθησία και προπαντός βαθειά θρησκευτικότητα».
Αξιοθαύμαστη δε τυγχάνει η αντικειμενικότητα του Γ. Καφταντζή, όπως και αυτή του Μητροπολίτη Μάξιμου, ο οποίος, προς τιμήν του, επέτρεψε υποσημειώσεις του εξής είδους (σελ. 22), σε αναφορά του Παπασυναδινού για την καύση χριστιανού από τους Τούρκους:
«Ο απάνθρωπος αυτός τρόπος εκτέλεσης δεν ήταν επινόηση Τουρκική. Κατά τον μεσαίωνα τα θύματα της ιερής Εξέτασης μόνο στην Ισπανία ανέβηκαν σε 320000 άτομα από τα οποία 30000 κάηκαν ζωντανά. Αγριότητα έδειχναν και οι ποινές των Βυζαντινών. Κατά τον Φώτιο (Νομοκάνων, τιτλ. Ε, κεφ. ΚΕ΄): Η χειροκοπή και η τύφλωση ανήκαν στην κατηγορία της εσχάτης των ποινών, όπως και το καυθήναι, φουρκισθήναι (παλούκωμα)..»
Και μιά ο λόγος περί παλουκώματος, είναι άξιο λόγου να πληροφορηθούμε από τον τι παρέλαβαν οι Τούρκοι από το «ένδοξόν μας Βυζάντιον», τους αθεόφοβους Βυζαντινούς (σελ. 25, υποσημείωση 42):
«Το παλούκωμα (φούρκισμα, ανασκολοπισμός) γίνονταν δημόσια και σε θέση περίοπτη με τον εξής τρόπο. Έπαιρναν μια μακριά ως 3 μέτρα σούβλα σιδερένια ή ξύλινη με σιδερένια μύτη, την οποία κουβαλούσε ο κατάδικος στον ώμο ως τον τόπο του απαίσιου μαρτυρίου.
Εκεί τον ξάπλωναν καταγής μπρούμυτα γυμνό μέχρι τη μέση και χειροπόδαρα με ανοιγμένα σκέλια. Ύστερα ο μπόγιας αφού ξέσχιζε το πανταλόνι και φάρδαινε με το μαχαίρι την τρύπα του απευθυσμένου, έχωνε τη σούβλα αλοιμένη λίπος για να γλιστρά και χτυπώντας σιγανά προσέχοντας να μη βλάψει βασικά όργανα όπως τα έντερα, καρδιά, πλεμόνια, την έβγαζε από το πίσω μέρος της δεξιάς πλάτης..»
Ένας πολιτισμός που μπορεί να πράττει τέτοιου είδους κτηνωδίες, που ποτέ κανένα κτήνος δεν έχει διαπράξει, έχει τώρα θαυμαστέ στην χώρα της Ελλάδος, και μάλιστα ουκ ολίγους! Είναι αυτοί οι Βυζαντινόπληκτοι Ελληνοχριστιανοί. Θαυμαστές των ανασκολοπιστών Βυζαντινών κτηνών. Των ανθρώπων που για αιώνες όταν ήθελαν να σου απευθύνουν την χειρότερη βρισιά σε αποκαλούσαν Έλληνα! Κι ας μη ξεχνάμε ότι οι Βυζαντινοί αυτοί άγιοι άνθρωποι τους ανασκολοπισμούς, τους έπρατταν εις το όνομα και υπό τα βλέμματα της πανταχού παρούσης αγίας τριάδος (του Πατρός του Υιού και του αγίου Πνεύματος). Αγία τριάδα να σου πετύχει!
Το πώς όμως έτσι διέτριβε η αγία τριάδα, μας το εξιστορεί ο ίδιος ο Παπασυναδινός στον θρήνο του γιά την άλωση της Κωνσταντινούπολης (σελ. 21 . 13 α). αφού θρηνεί για το κατάντημα των χριστιανών μετά την άλωση λέει:
«θεέ μου παντοδύναμε και πώς το υπομένεις;
όμως φιλανθρωπότατε θαρρώ ότι κοιμάσαι
και μας απελησμόνησες και δεν μας ενθυμάσαι …
ξύπνα, σηκώσου, δίωξε κίνδυνον της θαλάσσης…».
Θαρρούμε ότι νέον δόγμα προτείνετε μέσα από τους στίχους αυτούς. Εάν ο θεός όντως κοιμάται ποτέ ή όχι. Όπως οι καλόγεροι της Κωνσταντινούπολης που λίγο πριν πέσει η Πόλη, αυτοί τύρβαζαν περί του ποιά γλώσσα ομιλούνταν στον παράδεισο ή εάν μπορεί να μπει κάποιος στον παράδεισο εάν τον έχει φάει κροκόδειλος!!!
Εάν όντως λοιπόν ο θεός κοιμάται (τώρα τίθεται αυτομάτως και το ερώτημα: άραγε κοιμούνται και τα τρία πρόσωπα ταυτοχρόνως, αφού είναι αδιαίρετη η τριάδα, ή έχουν την δυνατότητα να κοιμάται ο καθένας ξεχωριστά, όποτε του καπνίσει του καθενός;) φαίνεται ότι μπορεί να το γνώριζαν οι Βυζαντινοί και τότε να διέπρατταν τους ανασκολοπισμούς.
Διότι πως να διέπρατταν τέτοιες κτηνωδίες έμπροσθεν του θεού της συγχωρήσεως και προ παντός της αγάπης, δίχως αυτός ο θεός να τους κατακάψει, όταν από την βίβλο πληροφορούμαστε ότι ο Γιαχβέ έριχνε φωτιά σε ανθρώπους για πολύ ελαφρύτερα αμαρτήματα.
Ο Παπασυναδινός επίσης, στην χρονογραφία του αυτή, μεταξύ των πολλών άλλων, χαρακτηρίζει και το ποιόν των ιερέων που γνώρισε, κυρίως δε των αποθανόντων στις μέρες του.
Περί τους τριανταριά που αναφέρει δυό τρεις τους χαρακτηρίζει καλούς. Ίσως και σαν καλούς. Τους υπόλοιπους τους περιγράφει ως εξής: «από γράμματα πολλά ολίγος, εις τα γράμματα ολίγος, καμπόσω ακριβούτζικος, αμή έργω και λόγω δεν είχε, άρπαγος, πλεονέκτης, κρασοπατέρας και ακαμάτης, πολλά μπεκρής και μορολόγος και πόρνος, πολλά αγράμματος, δεν ήτον καθάριος από την πορνείαν και μοιχίαν, από γράμματα μοροαχαμνός, το έμελεν μόνον δια την γούλαν, είχε ξεπέσει εν μοιχία, ζουλιάρης, λύξουροος…».
Δεν αναφέρουμε παραπομπές διότι απο την 27η έως την 100η σελίδα του, το βιβλίο βρίθει από τέτοιους χαρακτηρισμούς. Κανείς δε δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί, ότι το παπαδαριό ανά την τουρκοκρατούμενη χώρα διέφερε, επί το περισσότερο ή ολιγότερο, από τόπου εις τόπον.
Αυτό το σκυλολόι λοιπόν, όπως το περιγράφει παραστατικά ο άνθρωπος αυτός του θεού, στο βιβλίο αυτό που εξέδωσε η ιερά Μητρόπολης των Σερρών και δεν μπορεί κανείς να το θεωρήσει αναξιόπιστο, αυτό το σκυλολόι λοιπόν μας διδάσκουν στα σχολειά ότι κράτησε τον Ελληνισμό στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας κι ότι τα καθάρματα αυτά συνέβαλαν στην επανάσταση του 21!!! Αλλά έπονται και χειρότερα. Κάνετε υπομονή.
Ο άνθρωπος αυτός θα μας πληροφορήσει και για τις σιμωνίες (αγοραπωλησίες) των ενοριών και επισκοπών, και αυτής της Πατριαρχικής έδρας, της οικουμενικής.
Σελ. 28, εν έτη 1616 «Εγίνην αρχιερεύς εις τα Σέρας (σε κάθε περίπτωση κρατάμε την ορθογραφία του) ο κυρ Τιμόθεος ο καθηγούμενος του Τιμίου Προδρόμου, εκ χώρας Νεγρίτα (Νιγρίτα). Και με το να μην έχει άσπρα (χρήματα, μετρητά) ως υ ( = 400)… χιλιάδες… πολλά άσπρα εξοδίασεν και ήτον πάσα ημέραν εις μεγάλην στενωχορίαν, και από το πυκρόν του έπεσεν εις ασθένειαν..»
Σελ. 42, ο Παπασυναδινός για τον εαυτόν του: «τω αυτώ χρόνω, τον Αύγουστον ιβ έλαβα από τον κυρ Τιμόθεον την ενορίαν την Αγίαν Παρασκευή, τον Ταξιαρχούδη, την Αγίαν Μαρίνα και τον Άγιον Γεώργιον της Δύρβης και τον Άγιον Ιωάννην δι’ άσπρα (6000) Συναδινός ιερεύς και άρχον του ψαλητήρος Σερρών. Εις δόξαν θεού».
Και πάλι για την περίπτωσή του: «…. με έκαμαν αναφωράν και με αφώρησαν και με αναθεμάτησαν και με άργησαν έως να έλθη η τελεία μου καθέρησι. Και δεν με εσυγχώρησαν έως ου με επήραν βφ… άσπρα και τότες με εσυγχώρησαν με πολλά παρακαλέματα..».
Κανονική ανακατανομή του χριστιανικού πλούτου εδώ που τα λέμε! Και συ καλέ Παπασυναδινέ από που τα είχες τα τόσα σου άσπρα άραγε;
Σελ. 63, υποσημείωση 346: «Από μαρτυρία του Παπασυναδινού μαθαίνουμε πως τα 2/3 περίπου της παραγωγής ενός γεωργού πήγαιναν σε δοσίματα και φόρους, πράγμα που τον ανάγκαζε να πουλάει πολλές φορές και τα χωράφια του».
Πλην των Τούρκων ποιοί τα άρπαζαν; Σελ. 76, υποσημείωση 432: «… Γιατί τόσο ο Πατριάρχης όσο και οι Μητροπολίτες εκτός από τα εκκλησιαστικά μέτρα (αφορισμό, αργία, απόλυσι κ.λπ.) είχαν και ευρύτατη ποινική δικαιοδοσία (εξορία, φυλάκιση, μαστίγωμα κ.λπ.) πάνω σε χριστιανούς που κατά την κρίση τους παρεκτρέπονταν… καταργείται το φιρμάνι που είχε δοθεί στο μητροπολίτη Μελέτιο, να τιμωρεί τους παραβάτες… γιατί αυτός, όπως εξακριβώθηκε από το Πατριαρχείο, εξεβίαζε με το μέτρο αυτό τους ραγιάδες της επαρχίας του».
Το παπαδαριό ως κανονική συμμορία αρχιληστών εις βάρος των ραγιάδων, όπως βλέπουμε. Δηλαδή οι Τούρκοι να προστατεύουν τους ραγιάδες από την απληστία των χριστιανών παπάδων!!! Αυτά τα τομάρια που μας τους παρουσιάζουν για μάρτυρες του υπόδουλου Ελληνισμού!!!
Σελ. 81, υποσημείωση 444: «…με τον καιρό η συναλλαγή των εκκλησιαστικών οφφικίων ευξήθηκε. Ο πατριάρχης αφού αγόραζε τη δική του θέση πουλούσε ύστερα τις επισκοπές στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Τόσο προχώρησε η διαφθορά που ανάμεσα στα 1670 – 1678 ο πατριάρχης στην Κπολη άλλαξε έξη φορές».
Στην ίδια σελίδα ο Παπασυναδινός: «κι έτζι δεν ήθελε να καθίσει τινάς πατριάρχης με το να έχη το Πατριαρχείο πολλά χρέη και δια τα πολλά σκάνδαλα». Σελ. 86: «Τω αυτώ χρόνω έφυγεν ο παπά κυρ Μανόλης (ακαμάτης, αδούλης, οινοπότης, λέμαργος, άρπαγος, φόβον θεού δεν ήχεν) να πάγη εις ανεγνώρηστον τόπον δια να ζητά. Η ετία με το να έχει πολί χρέος και όλον ένα ήτον εις το χάψη. Και επούλησεν όσα και αν ήχεν, ως και ταις ενορίες του τον Άγιον Νικόλα και τον Άγιον Βλάσι και πάλιν απόμεινεν χρέος».
Στην τρίτη χιλιετία Μετά Χριστόν, αλλά και Μετά του Χριστού βεβαίως, άλλαξε άραγε κάτι στις τάξεις και το ήθος του κλήρου στην χώρα της Ελλάδος; Έχει ή δεν έχει η Εκκλησία της Ελλάδος τεράστια περιουσία; Από που την έχει; Μήπως καλλιεργεί χωράφια; Μήπως έχει βιομηχανίες και εργοστάσια; Μάλιστα κύριε, έχει και παραέχει. Όλοι το ξέρετε κι όλοι το ξέρουν.
Έχει καλλιέργεια χωρίς έξοδα παραγωγής, φουκαρά αγρότη. Καλλιέργεια που δεν χρειάζεται όργωμα, σκάλισμα, λιπάσματα, πετρέλαια, ραντίσματα, θερίσματα, αλωνίσματα, ποτίσματα, εκμεταλλεύσεις από εμπόρους, ασφαλίσεις από καιρικά φαινόμενα (χαλάζια, πλημμύρες, ξηρασίες, σκουληκοφαγώματα, καταστροφικούς αέρηδες και μυκητιάσεις).
Έχει κοπάδια ζώα, για να τα αρμέγει, δίχως να τα βόσκει, χωρίς να τα ταΐζει έτοιμη τροφή το χειμώνα, κοπάδια που δεν τα τρώνε οι λύκοι, που δεν θέλουν εμβόλια για πρόληψη ή αντιμετώπιση ασθενειών, που δεν κλωτσάνε στο άρμεγμα ποτέ, κοπάδια που κάνουν μόνα τους το τυρί και το γιαούρτι και το πηγαίνουν έτοιμο στους Ποιμένες τους, στους Αρχιμανδρίτες τους, πρόβατα αγαθά, άκακα.

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΝΟΥ

Το Βυζάντιο, που δεν ήταν παρά η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθιέρωσε με ωμή βία τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Ο χριστιανικός κόσμος ποτέ δε θέλησε να παραδεχτεί το βίαιον της υπόθεσης, παρ’ όλο που ατέλειωτες ιστορικές μαρτυρίες, γραπτές και αρχαιολογικές, βοούν προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως κι έντιμοι χριστιανοί οι οποίοι το αναγνωρίζουν. Θα αναφέρουμε μια τέτοια περίπτωση:

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17,
«Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν».
Ωστόσο είναι άξια απορίας τα φρικτά βασανιστήρια κι οι απάνθρωπες ποινές που εφαρμόστηκαν, καθ’ όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας αυτής, παρ’ όλα τα «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» και τα «καλώς ποιείται τοις μισούσιν υμάς». Όπως και να το κάνουμε, θρησκεία της αγάπης λέγεται. Κι όμως. Οι φρικαλεότητες εκτινάχθηκαν σε απίστευτα ύψη. Η απανθρωπιά των Βυζαντινών μας προκαλεί τεράστιες δέος και τρομερή κατάπληξη για το απίστευτο μέγεθος της διαστροφής, στην οποία μπορεί να περιέλθουν ανθρώπινα όντα.
Όλα τα στοιχεία που θα παραθέσουμε είναι από το ανεκτίμητο βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ». Ότι θα ακολουθήσει εδώ τυγχάνει προϊόν αντιγραφής από το προαναφερθέν βιβλίο. Θέτουμε υπ’ όψιν των αναγνωστών ότι τίποτε απολύτως δεν αναφέρει ο εν λόγω συγγραφέας χωρίς να το τεκμηριώσει και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις με αρκετά και ικανά ιστορικά ντοκουμέντα, τα οποία παραθέτει στις πάμπολλες υποσημειώσεις. Πρόκειται για ένα άκρως επιστημονικό έργο. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι το βιβλίο είναι ογκωδέστατο, ότι καλύπτει όλες τις ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς και ότι όσα θα αποσπάσουμε εδώ τυγχάνουν ψήγματα του όλου έργου. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Στο Βυζάντιο άναψαν οι πρώτες πυρές για την θανάτωση αιρετικών και μάγων. Στο Βυζάντιο η πρώτη Ιερά Εξέταση. Καινούργιες μέθοδοι βασανισμού και εκτελέσεων εφαρμόζονται για κατάδικους και εχθρούς της εξουσίας. Όλα αυτά μαζί με τη διαφθορά του συστήματος, συνθέτουν μια τοιχογραφία φρίκης και τρόμου. Η κατάκτηση και η διατήρηση της αυτοκρατορικής ηγεμονίας, γράφει ο Μιχαήλ Ψελλός, γινόταν «φόνοις και αίμασιν»…

Βασάνιζε η αυτοκρατορική εξουσία, βασάνιζε και η πατριαρχική. Με την ίδια αγριότητα. Οι βασανιστές του πατριαρχείου συναγωνίζονταν τους βασανιστές του παλατιού σε σκληρότητα και εφευρετικότητα.
Η αγριότητα των βυζαντινών ηθών, ο σαδισμός και οι εκδικητικές επινοήσεις στους βασανισμούς εξεικονίζονται στα κείμενα των χρονογράφων. Αναρωτιέται ο Νικήτας Χωνιάτης ποιός από τους πασίγνωστους τύραννους της αρχαιότητας υπήρξε τόσο θηριώδης όσο οι σύγχρονοί του ηγεμόνες. Μήπως ο Καμβύσης ή ο Ταρκύνιος, μήπως ο Έχετος ή ο Φάλαρις;
Δεν είναι επομένως περίεργο που πολλοί αυτοκράτορες χαρακτηρίζονται από Βυζαντινούς συγγραφείς αίσχιστοι, παμμίαροι, δυσεβείς, θεοβδέλυκτοι, ωμότατοι, ανόσιοι, τρισάθλιοι, θηριώδης, αιμοχαρείς, θεομισείς, αλιτήριοι, παλαμναίοι (δηλ. δολοφόνοι, βδελυροί).
Οι ποινές στους Βυζαντινούς χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες. Σα κείνες που συνεπάγονταν θάνατο, στις σωματικές ποινές και σε κείνες που όριζαν χρηματική αποζημίωση. Στις κεφαλικές ανήκαν αρχικά ο αποκεφαλισμός, η πυρά, η κρεμάλα, ο απαγχονισμός, ο καταποντισμός, ο λιθοβολισμός κι ακόμα η εξορία, ο περιορισμός και η δουλεία. Αργότερα θα προστεθούν στις θανατικές ποινές η εκτύφλωση, ο ακρωτηριασμός και το μεταλλισθήναι – ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία.
Απέραντη ποικιλία αυθαίρετων βασανισμών και μαρτυρικών θανατώσεων. Ψήσιμο στη θράκα, εκδορά, θανάτωση σε κοχλαστό νερό, βραστό λάδι ή αναλειωτή πίσσα, ανασταύρωση, παλούκωμα, κατόρυξη, πυρωμένα σίδερα, φαρμάκωμα, ακόμα και ευνουχισμός.
Ο τεράστιος αριθμός των ακρωτηριασμών στο Βυζάντιο φαίνεται και από τα παρωνύμια που δίνονταν σε όσους είχαν υποστεί ρινοτομία, αποκοπή αφτιών, χεριών κλπ, Κοψόρρινος, Αργυρομύτης, Ασημομύτης, Χαλκομύτης – επειδή τα θύματα αντικαθιστούσαν την κομμένη ή πλαγιασμένη μύτη με ομοίωμα, ένα είδος θήκης από μέταλλο – Κουτσομύτης, Κουτσοχέρας, Κουτζοδάκτυλος, Δερμοκαΐτης. Κι ακόμα το όνομα Γάλλος που σημαίνει τον «αποτετμημένον τα αιδοία», τον ευνούχο.
Οι Βυζαντινοί αναζητούσαν και θεωρητική κάλυψη των ακρωτηριασμών και των εκτυφλώσεων, που κυριαρχούσαν στον κολασμό των πολιτικών, κυρίως, εγκλημάτων, με θεολογικά επιχειρήματα και αναγωγές στα ιερά κείμενα. Επιστράτευαν λ.χ. την ίδια τη διδασκαλία του Χριστού, τα ευαγγελικά ρήματα.
Βγάλε το μάτι σου, κόψε το χέρι σου ή το πόδι σου αν σε σκανδαλίζει. Καλύτερα κουτσός ή κουλός παρά αρτιμελής και κολασμένος – «και εάν σκανδαλίζει σε η χειρ σου, απόκοψον αυτήν. καλόν σοι εστί κυλλόν εις την ζωήν εισελθείν, ή τας δύο χείρας έχοντα απελθείν εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον… και εάν ο πούς σου σκανδαλίζει σε, απόκοψον αυτόν. καλόν εστί σοι εισελθείν εις την ζωήν χωλόν, ή τους δύο πόδας έχοντα βληθήναι εις την γέενναν… και εάν ο οφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, έκβαλε αυτόν. Καλον σοι κλπ.». (Μαρκος, θ΄, 43-47).
Αλλά και στον Ματθαίο ε΄, 29: «ει δε ο οθφαλμός σου ο δεξιός σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου. Συμφέρει γαρ ίνα απόληται εν των μελών σου, και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέενναν. Και ει η δεξιά σου χειρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου».
Και μιά άλλη, νομικοθεολογική αυτή τη φορά, θεμελίωση. Η εκτύφλωση και οι ακρωτηριασμοί αντικαθιστούν τη θανατική ποινή δίνοντας στον δράστη του εγκλήματος την ευκαιρία να μετανοήσει… πρόκειται φυσικά για σοφιστικές προφάσεις και υποκριτικές δικαιολογίες. Οι ακρωτηριασμοί και οι εκτυφλώσεις είναι η φρικαλεότερη μορφή βασανισμού, χειρότερη ποινή κι από τον θάνατο γιατί καταδικάζει το θύμα σε ισόβια δυστυχία.
Με τη συχνότητα, πολλαπλότητα και έκταση που παρουσιάζονται στο Βυζάντιο οι αποτρόπαιες αυτές τιμωρίες, δημιουργούν τη εντύπωση πνεύματος διαστροφής και κύματος βαρβαρότητας…
ΧΕΙΡΟΚΟΠΙΑ
Ήταν η πιο συνηθισμένη ποινή, για όποιους έγδυναν νεκρούς, παραχάραζαν νομίσματα, έκοβαν ξένο αμπέλι, πυρπολούσαν αποθήκες, γκρέμιζαν φράχτες, όποιος ξέκοβε κοπάδι από βοσκοτόπι ή μαντρί, προκαλούσαν βαρύ τραύμα με γροθιά, έπαιζαν ζάρια κ.ά. Από τις αρχές του Η΄ αιώνα οι ακρωτηριασμοί, με την ένταξή τους στην ποινική νομοθεσία, κατάντησαν ένα οικτρό φαινόμενο του βυζαντινού καθημερινού βίου. Σε ορισμένες περιόδους έπαιρναν διαστάσεις τρομακτικές. Σε κάθε βήμα συναντούσε κανείς ανθρώπους με κλαδεμένα μέλη.
ΡΙΝΟΤΟΜΙΑ

Ήταν ο ποιο συνηθισμένος ακρωτηριασμός. Θύματα ακόμα και αυτοκράτορες. Επιβαλλόταν για πολλά και ποικίλα εγκλήματα, πολιτικά και του κοινού δικαίου, και έπληττε άτομα όλων των τάξεων, κρατικούς αξιωματούχους, κληρικούς και απλούς πολίτες.
Αποτελούσε είδος βασανιστηρίου αλλά και ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής εξόντωσης σε περιόδους εσωτερικών αναστατώσεων ή θρησκευτικής διαμάχης, όπως στα χρόνια της εικονομαχίας. Επιβαλλόταν συνήθως στους δίγαμους, αιμομίκτες, πορνεύοντες σε μοναστήρι, βιαστές, απαγωγείς κοριτσιού κ.ά.
Επιβαλλόταν και στους μοιχούς μαζί με ξυλοδαρμό δημόσιο και κούρεμα ατιμωτικό. Σε περίπτωση μοιχείας ελεύθερης με δούλο η γυναίκα μαστιγωνόταν, κουρεύονταν και έχανε τη μύτη της ενώ ο δούλος καιγόταν ζωντανός ή θανατώνονταν με ξίφος.
Ρινοτομία στους Βυζαντινούς δεν σήμαινε πάντοτε αποκοπή της μύτης με μαχαίρι, κλάδεμα από τη ρίζα, όπως γινόταν επί τουρκοκρατίας. Έκοβαν με μια κοφτερή λαβίδα, ψαλίδιζαν δηλαδή, μόνο τον χόνδρο που χωρίζει τους δύο ρώθωνες. Έτσι η μύτη, χωρίς το εσωτερικό υποστήριγμα, έγερνε στο πλάι. Η αποκοπή του χόνδρου γινόταν από χειρουργό.
ΓΛΩΣΣΟΤΟΜΙΑ
Ποινή επί ψευδορκία.
ΤΑΥΤΟΠΑΘΕΙΑ
Πολλές φορές, έκοβαν το μέλος του σώματος που είχε προκαλέσει την εγκληματική πράξη ή επέβαλλαν την ταυτοπάθεια. Έκοβαν την γλώσσα του ψεύδορκου, έρριχναν στην πυρά τον εμπρηστή και φούρκιζαν τον φονιά ληστή στο σημείο ακριβώς που έγινε η ανθρωποκτονία.
0 χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός αναφέρεται στον βαρύ κολασμό με τη μέθοδο της ταυτοπάθειας μιας ομάδας αρρενοφθόρων (παιδεραστών) στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του Ιουστινιανού. Ανάμεσά τους και δύο επίσκοποι, ο Ησαΐας ο Ρόδιος και ο Αλέξανδρος Διοσπόλεως Θράκης. Ακρωτηριασμός των γεννητικών μορίων, έμπηξη μυτερών καλαμιών στην ουρήθρα, γύμνωση, περιαγωγή στους δρόμους, θάνατος.
ΚΑΥΛΟΚΟΠΙΑ
Ήταν θανατηφόρα εξαιτίας της αιμορραγίας που προκαλούσε. Με αποκοπή των γεννητικών οργάνων κολάζονταν και οι κτηνοβασία. Βλ. ταυτοπάθεια. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα χρησιμοποιούσαν την απειλή αποκοπής των γεννητικών μορίων ως όπλο τρομοκρατίας ή εκδικητικό μέσο εναντίον των αντιφρονούντων και μη υπάκουων. Για να εξοντώσει έναν επίφοβο εχθρό το αυτοκρατορικό ζεύγος έδινε εντολή να χαλκευθεί κατηγορία για παιδεραστία, με συνέπεια τον άμεσο ακρωτηριασμό του. Αυτή την τύχη είχε κάποιος Βασιανός που τόλμησε να μιλήσει σαρκαστικά για την Θεοδώρα.

ΕΚΤΥΦΛΩΣΗ
Στο Βυζάντιο τους ακρωτηριασμούς ακολουθεί σε συχνότητα η εκτύφλωση. Ως ποινή, βασανιστήριο, ανταπόδοση, ως προληπτικό ή κατασταλτικό μέτρο η εκτύφλωση κυριαρχεί στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο επί αιώνες με την τραγικότητα και τη φρίκη που προκαλεί. Η ευκολία προσφυγής σ’ αυτή την αποτρόπαιη τιμωρία ή εκδίκηση εξεικονίζει, περισσότερο από κάθε άλλο κοινωνικό χαρακτηριστικό βίας και ανομίας, τα ήθη του Βυζαντίου.
Κολασμός για τα εγκλήματα κατά της εξουσίας η εκτύφλωση είχε καταντήσει καθημερινό φαινόμενο εξαιτίας των μόνιμων εσωτερικών αναστατώσεων και των αδιάκοπων πολέμων, εξωτερικών και εμφύλιων, της πολιτικής διαφθοράς, των αναρίθμητων ανταρσιών, στάσεων και στρατιωτικών κινημάτων, των πραξικοπηματικών ανατροπών, της εξοντωτικής θρησκευτικής διαμάχης, του ανταγωνισμού των φατριών και της αρχομανίας… Θύματα αυτοκράτορες, πατριάρχες, στρατηγοί, βασιλόπαιδες, αξιωματούχοι. Αλλά και ιερόσυλοι, αιρετικοί και μάγοι…
Η εκτύφλωση προβλεπόταν αρχικά από την νομοθεσία αλλά μόνο για τους ιερόσυλους. Με αυτοκρατορική, ωστόσο, εντολή ή συγκατάθεση θα επεκταθεί αυθαίρετα και στα εγκλήματα καθοσιώσεως, για κάθε δηλαδή επιβουλή κατά της εξουσίας και του βασιλικού οίκου… Ο αυτοκράτορας, επίγειος εκπρόσωπος του θεού, ενσαρκώνει το ιερό και όσιο, όποιος επιβουλεύεται τον μονάρχη και την εξουσία προσβάλλει τα ιερά και τα όσια, ασεβεί στο θείο, είναι επομένως ιερόσυλος…
Δεν περνούσε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς εξομματισμούς και φονικά, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης. … η βασανιστική αυτή ποινή εφαρμοζόταν με δύο τρόπους. Ο πρώτος, με πυρωμένο σίδερο που κρατούσε ο δήμιος μπροστά στα μάτια του θύματος. Ο δεύτερος, με τη χρησιμοποίηση αιχμηρών αντικειμένων ή με κάποιο καυτό ή κοχλαστό υγρό.
Οι Βυζαντινοί συνήθιζαν και τις ομαδικές τυφλώσεις αιχμαλώτων. Κορυφαίο παράδειγμα, ίσως το πιο μαζικό και βάρβαρο της ιστορίας, η εκτύφλωση 15.000 Βουλγάρων στρατιωτών του Σαμουήλ, ύστερα από την μάχη του Μελένικου, το 1014.

ΚΑΨΙΜΟ ΒΙΒΛΙΩΝ
Το Βυζάντιο έχει και ένα άλλο θλιβερό προβάδισμα. Τη δημόσια ρίψη στην πυρά ανεπιθύμητων βιβλίων. Διαπομπεύονταν – «περιβωμίζονταν» – μάλιστα και οι κάτοχοί τους στους δρόμους της «βασιλεύουσας». Ήταν η εποχή που απαγορεύτηκε η διδασκαλία της φιλοσοφίας και έκλεισαν – το 529 με εντολή του Ιουστινιανού – οι αθηναϊκές σχολές. Όπως μας πληροφορεί ο χρονογράφος Ιωάννης Μαλαλάς ρίχτηκαν στην πυρά ελληνικά βιβλία των κλασσικών και μετακλασσικών χρόνων και έργα τέχνης πολυμίσητα για τη νέα θρησκεία.
Δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Το 724 ο εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων Γ΄ πρόσταξε να πυρποληθεί η περίφημη Οικουμενική Σχολή, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της εποχής, όπου στεγαζόταν η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του Βυζαντίου, επειδή οι δάσκαλοι του εκπαιδευτηρίου αρνήθηκαν να γνωματεύσουν εναντίον της λατρείας των εικόνων.
Οι χρονογράφοι Κεδρηνός, Ζωναράς, Γλυκάς και Μανασσής βεβαιώνουν ότι ο αυτοκράτορας έδωσε εντολή να κυκλωθεί από ένοπλους στρατιώτες το κτίριο κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς και να απαγορευθεί η έξοδος του προσωπικού από τη Σχολή, με αποτέλεσμα να καούν όχι μόνο οι θησαυροί της βιβλιοθήκης αλλά και οι διδάσκαλοι.
Εφτά περίπου αιώνες αργότερα, το 1463, δέκα χρόνια μετά την άλωση, ο πατριάρχης Γεννάδιος (Γεώργιος Σχολάριος) έκαψε το βιβλίο του Πλήθωνος (Γεμιστού) «Νόμοι», εξαιτίας εισηγήσεών του για πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Έτσι εγκαινίασε η Εκκλησία τη δράση της μετά τον σκλαβωμό του Γένους…

Ο Μ. Κωνσταντίνος καίει βιβλία
ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΩΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ
Οι Βυζαντινοί είναι οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν κρατουμένους ως πειραματόζωα για ιατρική έρευνα. Έχουν, δηλαδή, τα πρωτεία στα λεγόμενα επιστημονικά βασανιστήρια. Ο Θεοφάνης μας πληροφορεί ότι επί Βασιλείου Β΄ Βυζαντινοί πράκτορες πήγαν στη Βουλγαρία με αποστολή την απαγωγή ενός χριστιανού εξωμότη. Οι πράκτορες κατόρθωσαν να τον αρπάξουν και να τον μεταφέρουν δέσμιο στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, αφού του έκοψαν χέρια και πόδια, κάλεσαν τους γιατρούς. Κι εκείνοι τον άνοιξαν ζωντανό με τα νυστέρια τους από τα γεννητικά όργανα ως το στέρνο για να μάθουν τα μυστικά του ανθρώπινου σώματος.
ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ
Η διαπόμπευση, η ατιμωτική δηλαδή περιαγωγή καταδίκου στους δρόμους και η παράδοσή του στη χλεύη, στους ονειδισμούς αλλά και στις βάναυσες επιθέσεις του όχλου ήταν το κατ’ εξοχήν βυζαντινό βασανιστήριο. Άγριος βασανισμός ψυχικός και σωματικός γιατί η περιφορά των θυμάτων στην Αγορά συνοδευόταν όχι μόνο από τον ηθικό εκμηδενισμό τους, με τις λοιδορίες και τις προσβολές αλλά και από βιαιοπραγίες και κάθε λογής κακώσεις.
Δεν ήταν «ιδία ποινή», αποκλειστική δηλαδή η διαπόμπευση, αλλά προσθετική, συμπληρωματική και εφαρμοζόταν πριν από την τελική τιμωρία – πριν από τη φυλάκιση, τον ακρωτηριασμό, την εκτύφλωση ή τη θανάτωση…
Πριν από την διαπόμπευση, τον «θρίαμβο» όπως την αποκαλούσαν χλευαστικά, μαστίγωναν σκληρά τον κατάδικο, τον κούρευαν «εν χρω», τον ξούριζαν (μαλλιά, γένεια, μουστάκι, φρύδια), μουτζούρωναν το πρόσωπό του με καπνιά ή το άλειφαν με πίσσα, τον στεφάνωναν με μια πλεξάνα σκόρδα, τον τύλιγαν με βρωμερά άντερα από το χασαπιό, κρεμούσαν στο λαιμό του σαπιοκοιλιές και στους ώμους του κουδούνια.
Κατά την πάνδημη περιαγωγή του στους δρόμους και στην αγορά ή στον Ιππόδρομο κάθιζαν το θύμα γυμνό ή ημίγυμνο σε γάιδαρο, παλιομούλαρο, ψωριασμένη καμήλα, ακόμα και σε γελάδα ανάστροφα και το υποχρέωναν να κρατάει την ουρά του υποζυγίου.
Στην πομπή που σχηματιζόταν προπορεύονταν σαλπιγκτές και διαλαλητές. Και το πλήθος των συγκεντρωμένων περίεργων του πετούσαν στο πρόσωπο λάσπες και ανθρώπινες ακαθαρσίες, άδειαζαν πάνω του δοχεία με ούρα, τον χτυπούσαν στο στόμα με βορβορώδη εντόσθια σφαγίων. Μουτζούρωναν παλάμες και δάκτυλα με την καπνιά και τη γάνα των τσουκαλιών και των τζακιών, ζύγωναν τον «γαϊδουροκαθισμένο» και τον πασάλειβαν. Τον έφτυναν, τον πετροβολούσαν, τον χτυπούσαν με ραβδιά και μαστίγια, τον έβριζαν, τον λοιδορούσαν.
Διαπομπεύονταν γιατροί που δεν εφάρμοζαν καλή θεραπεία με αποτέλεσμα να πεθάνει ο ασθενής. Ανάγκαζαν, μάλιστα, τον άτυχο Ασκληπιάδη να κρατάει κατά την περιαγωγή δοχείο νυκτός….
Ακόμα και εκταφές και διαπομπεύσεις νεκρών γίνονταν στην Κωνσταντινούπολη. Όπως το πτώμα του αυτοκράτορα Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου που ύστερα από τη δολοφονία στο ναό σύρθηκε – το 820 – στους δρόμους και ρίχτηκε στον Ιππόδρομο. Ξέθαψαν τον πατριάρχη Ιωάννη «μετά του ωμοφορίου» και έφεραν τα λείψανά του στον Ιππόδρομο σε ήμέρα αγώνων. Εκεί, μπροστά στο πλήθος, αφού αποκάλυψαν και μαστίγωσαν τον σκελετό – «έτυψε μαγκλάβια» – τον έκαψαν.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΕΣ
Μετά το πραξικόπημα και τον αποκεφαλισμό του στρατηγού Αλέξιου Βρανά ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος πρόσταξε να περιαχθούν στους δρόμους της Πόλης το κεφάλι του κι ένα πόδι καρφωμένα σε παλούκια. Αλλά δεν αρκούσε η εκπόμπευση των λειψάνων του στασιαστή. Κατά την διάρκεια του επινίκιου γεύματος στο παλάτι ο αυτοκράτορας ζήτησε το κεφάλι του Βρανά και το κύλησε στο πάτωμα ανάμεσα στους συνδαιτημόνες. Άρχισαν τότε όλοι να το λακτίζουν πέρα – δώθε, «δίκην σφαίρας», όπως γράφει ο Ν. Χωνιάτης, που περιορίζεται να χαρακτηρίσει την πράξη του αυτοκράτορα «επεισόδιον ουκ ευπρεπές».
Ο Αλέξιος Κομνηνός έβρασε κάποιον σε καζάνι και έστειλε ύστερα το πτώμα του στους οικείους του μέσα σε μεγάλο κοφίνι. Άλλον έκλεισε σε σακί και τον πέταξε στη θάλασσα. Για τον αρχηγό όμως των στασιαστών ήταν πιο εφευρετικός. Πρόσταξε να ετοιμάσουν ένα χαλκωματένιο στέμμα, άνοιξε τέσσερες τρύπες γύρω – γύρω, στερέωσε το «διάδημα» στο κεφάλι του θύματος και έμπηξε με σφυρί τέσσερα σιδεροκάρφια από τις τρύπες στο κρανίο…
Οι αυτοκρατορικοί δήμιοι άλειφαν τα γένια και τα μουστάκια του δεμένου χεροπόδορα θύματος με κηρέλαιο και έβαζαν φωτιά με αποτέλεσμα να καίγεται το κεφάλι σαν αλειμματοκέρι. Άλλοτε, αντί κηρέλαιο, χρησιμοποιούσαν πίσσα και ελαιόλαδο.
Κατά την περίοδο των ενδοχριστιανικών διενέξεων οι αντιμαχόμενες μερίδες συναγωνίζονταν σε βασανισμούς και κακουργίες, απαράλλαχτα όπως κατά τους θρησκευτικούς πολέμους στη Δύση. Έγδαραν λ.χ. το γενειοφόρο τμήμα του προσώπου ενός μοναχού βγάζοντας το δέρμα μαζί με τα γένεια (υπενθυμίζουμε ότι όλες οι πληροφορίες στο βιβλίο του Σιμόπουλου είναι τεκμηριωμένες και ότι από τις αποτρόπαιες αυτές πράξεις που αναφέρει μόνο ένα μέρος αντιγράφουμε εδώ).
Η Θεοδώρα βασάνιζε τους εχθρούς της τυλίγοντας και σφίγγοντας με βούνευρο το κεφάλι τους τόσο πολύ που έβγαιναν τα μάτια από τις κόχες.
ΓΔΑΡΣΙΜΟ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Ο δρουγγάριος των βυζαντινών πλωίμων (στόλαρχος) Νικήτας Ωορύφας (Θ΄ αιώνας), που διακρίθηκε στις εκστρατείες κατά των Αράβων πειρατών, όταν αιχμαλώτιζε χριστιανούς εξωμότες στα εχθρικά καράβια, τους έγδερνε ζωντανούς. Χάραζε το δέρμα στον αυχένα και τραβούσε με δύναμη λωρίδες ως τις φτέρνες.
ΒΡΑΣΙΜΟ ΣΕ ΚΟΧΛΑΣΤΗ ΠΙΣΣΑ
Ο προηγούμενος Ωορύφας άλλους εξωμότες κρεμούσε με τροχαλία πάνω σε καζάνια με κοχλαστή πίσσα και τους άφηνε, χαλαρώνοντας τα σχοινιά, να βυθιστούν λέγοντας πως τους βαφτίζει στη νέα θρησκεία τους.
ΑΝΑΣΚΟΛΟΠΙΣΜΟΣ – ΠΑΛΟΥΚΩΜΑ
Η περιγραφή που ακολουθεί είναι από τον Σερραίο συγγραφέα Γιώργο Καφταντζή και αναφέρεται στο βιβλίο του «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της Μητροπόλεως Σερρών 1989.
«Το παλούκωμα (φούρκισμα, ανασκολοπισμός) γίνονταν δημόσια και σε θέση περίοπτη με τον εξής τρόπο. Έπαιρναν μια μακριά ως 3 μέτρα σούβλα σιδερένια ή ξύλινη με σιδερένια μύτη, την οποία κουβαλούσε ο κατάδικος στον ώμο ως τον τόπο του απαίσιου μαρτυρίου. Εκεί τον ξάπλωναν καταγής μπρούμυτα γυμνό μέχρι τη μέση και χειροπόδαρα με ανοιγμένα σκέλια. Ύστερα ο μπόγιας αφού ξέσχιζε το πανταλόνι και φάρδαινε με το μαχαίρι την τρύπα του απευθυσμένου, έχωνε τη σούβλα αλοιμένη λίπος για να γλιστρά και χτυπώντας σιγανά προσέχοντας να μη βλάψει βασικά όργανα όπως τα έντερα, καρδιά, πλεμόνια, την έβγαζε από το πίσω μέρος της δεξιάς πλάτης..»

ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ
ΑΠΟΚΟΠΗ ΤΩΝ ΤΕΝΟΝΤΩΝ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ
Προκαλούσε παράλυση.
ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ
Μια από τις πολυδοκιμασμένες μεθόδους για οριστικό παραμερισμό, για αχρήστευση και στιγματισμό εχθρών, αντιπάλων αντιφρονούντων και κυρίως νεαρών διεκδικητών ή κληρονόμων του θρόνου ήταν ο ευνουχισμός… Αναρίθμητα τα περιστατικά βίαιου ευνουχισμού για πολιτικούς λόγους.