Έχοντας για γνώμονα την σκέψη, ότι οποιαδήποτε θεολογία δεν θέλει να κριθούν ελεύθερα οι σκέψεις και οι πράξεις του θεού της, είναι ύποπτη ψεύδους και καταστροφικής λατρείας, ας εξετάσουμε από κοντά, κάποια περιστατικά από την δράση του διασημότερου Ιουδαίου δαιμονο-διώκτη όλων των εποχών Ιησού, και ας δούμε κριτικά, και γιατί όχι και σατιρικά, τις πιθανές ερμηνείες των πράξεών του.
Ένα απ” τα πλέον ανεξήγητα πράγματα της ζωής του Ιησού είναι οι πολλοί δαιμονισμένοι που τον περιβάλουν. Όπου κι αν στραφεί, υπάρχει κάποιος δαιμονισμένος. Παρατηρώντας προσεκτικότερα, βλέπουμε πως στους δαιμονισμένους, που των περιστοιχίζουν, ύπαρχε κάποια διαβάθμιση δυσκολιών και συμπτωμάτων. Σε μια απλή σχετικά περίπτωση, υπάρχει π.χ. ο απλός «κουφός δαιμονισμένος», με ένα και με ένα μοναδικό δαιμόνιο! (Ματθ.9.13) Μόλις το ξόρκισε ο Ιησούς «ελάλησεν ο κωφός»! Ενώ σε μια άλλη, ο δαιμονισμένος είναι: «και κωφός και τυφλός». Μετά τον ξορκισμό κι αυτός ο παθόν, λαλούσε και έβλεπε! Ματθ. 12.2.
Ένα άλλο δαιμόνιο, είχε αδυναμία στην ραχοκοκαλιά ηλικιωμένων γυναικών! Λουκ.13.11. Όχι δεν πρόκειται για οστεοπόρωση… αλλά για ξεκάθαρο περιστατικό δαιμονο-σπονδυλίτιδας!
Υπάρχει επίσης δαιμόνιο που προτιμάει παιδιά: Ματθ.15.22. Δύσκολη περίπτωση γιατί χρειάζονται και γνώσεις παιδιατρικής. Αν μάλιστα το παιδάκι έχει και Χαναναία (εθνική) μάνα… τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Ο Δάσκαλος Ιησούς, θα πρέπει να την δυσκολέψει κάπως, γιατί έχει άδεια εξάσκησης επαγγέλματος μόνο «για τα απολωλότα πρόβατα του Ισραήλ»! Είναι αναγκασμένος να περάσει τη μάνα από ιδιαίτερο τεστ πίστης και αντοχής στην ταπείνωση, με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς…και αν αντέξει αφού πρώτα την αποκαλέσει «σκυλί που δέχεται να γλύψει τα ψυχούλα κάτω από το τραπέζι των υιών» του θεού Ισραηλιτών… τότε κάτι μπορεί να γίνει! Στους ξορκισμούς, (τουλάχιστον της Καινής Διαθήκης) υπάρχει και μια πρόσθετη δυσκολία. Αυτά τα δαιμόνια, είναι πολύ κακομαθημένα… όταν δεν τα πειράζεις λένε μόνο ψέματα και βρομόλογα, αν όμως πας να τα ξεβολέψεις (ξορκίσεις) τότε τους βγαίνει κάτι σαν μανία, και τους ξεφεύγουν μόνο αλήθειας που σε αφορούν. Για όσους δεν το γνωρίζουν σημειώνω πως πρόκειται για άλλη ράτσα δαιμόνων απ΄ τα σημερινά… που βρίζουν ακατάσχετα τα θεία, και φτύνουν τους ξορκιστές τους! Έτσι και ο ξορκιστής Χριστός, που δεν ήθελε να μάθει ο κόσμος απότομα, ότι είναι υιός θεού, τα ξόρκιζε στα γρήγορα και τους έκλεινε και το στόμα: «δεν άφηνε τα δαιμόνια να λαλώσιν, επειδή (ήταν παλιοί γνωστοί και) τον γνώριζαν». Προφανώς από κάποια παλιά σεμινάρια δαιμονολογία.
Τα δαιμόνια δεν έχουν συγκεκριμένο στέκι, μπορούν να λειτουργήσουν το ίδιο καλά και μέσα και έξω από ιερούς τόπους. Ένας μάλιστα είχε το θράσος να μπει και στη συναγωγή, όπου δίδασκε ο Δάσκαλος! Αυτό πρέπει δε να μύριζε και άσχημα, γιατί αναφέρεται και ως «πνεύμα ακάθαρτο». Μάρκ.1.26. Αυτός λοιπόν ο ευσεβής παθόν, Σάββατο μέρα και μέσα στη συναγωγή, βάζει ξαφνικά μια φωνάρα και παρ” τον κάτω να χτυπιέται και να ουρλιάζει ασταμάτητα… λέγοντας πράγματα που δεν τολμούσε να πει κανένας! Ναι, φώναζε κατάμουτρα στο Δάσκαλο: «Σε γνωρίζω ότι είσαι, ο Άγιος του Θεού»! Άκου ντροπής πράγματα! Η απόλυτη διαστροφή δηλαδή! Μεγάλο μπέρδεμα… δαίμονας που ουρλιάζει… αλήθειες! Τελικά έχουν δίκαιο, τις μεγαλύτερες αλήθειες από άσχετο στόμα τις ακούς! Δεν λένε από παιδί κι από τρελό… κάπως έτσι!
Ο Δάσκαλος όμως που (κι αυτός σαν τον Σούπερμαν) δεν ήθελε να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του, επεμβαίνει για να μην του επιτρέψει να πει κι άλλες αλήθειες! Ο δαίμονας αυτός βέβαια, αποδεδείχθηκε πιο γρήγορο πιστόλι, γιατί πρόλαβε και αποκάλυψε ήδη την θεϊκή του ταυτότητα, (και μάλιστα ουρλιάζοντας), δεν πρόλαβε βέβαια να πει περισσότερα, κάτι είναι κι αυτό! Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο δαίμονας δεν μπορώ να υποθέσω! Ίσως να ήθελε να μας αποκαλύψει που ήταν 18 ολόκληρα χρόνια πριν γίνει Δάσκαλος… τι ακριβώς έκανε το Άγιο πνεύμα την ημέρα της σύλληψής του… Τι απέγινε το χρυσάφι των Μάγων, ή κάποιες ασήμαντες κακοτεχνίες και οφειλές του μαραγκού πατερά του στους Ρωμαίους… πραγματικά δεν ξέρω! Το μόνο που γνωρίζω, είναι ότι ο Δάσκαλος εκνευρισμένος του είπε βούλωστο και δίνε του… ή κάπως έτσι: «Και επετίμησεν αυτό ο Ιησούς, λέγων· Σιώπα και έξελθε εξ αυτού»!
Ο δαίμονα που ήταν απ” τους σχετικά δύσκολους, τσατίστηκε, ξαναβρόντηξε κάτω το θύμα του, αλλά τελικά πείρε των ομματιών του κι έφυγε: «Και το δαιμόνιον έρριψεν αυτόν εις το μέσον και εξήλθεν απ” αυτού, χωρίς να βλάψη αυτόν παντελώς». Άλλος ένας ευχαριστημένος πελάτης!
Όπως σας είπα, το επάγγελμα του δαιμονο-διώκτη μπορεί να σε κάνει φίρμα, αλλά τελικά δεν είναι εύκολο! Ειδικά εκείνη την εποχή, που τα δαιμόνια πρέπει να είχαν κάτι σαν γενική συνέλευση στην ευρύτερη περιοχή, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η απίστευτη συχνότητα των εμφανίσεών τους, που ανάλογη της δεν κατέγραψε ποτέ ξανά η ιστορία. Κυριολεκτικά παντού δαίμονες! Στην Καπερναούμ (Λουκ.4.31), στην Γαλιλαία (Μαρκ.1.39) στους Γεωργιανούς (Λουκ. 8.27). Μέχρι και στα όρια της Τύρου (Μαρκ.7.24)!
Οι δαίμονες ήταν τόσοι πολλοί… που ακόμα και ένας τύπος, παντελώς άγνωστος στον Ιησού και τους μαθητές του, περιφερόταν στην ιδία περιοχή με τον Χριστό, και έκανε λέει (Μαρ. 9.38) κι αυτός εξορκισμούς με επιτυχία! Οι μαθητές παραξενεύτηκαν και το ανέφεραν στο Δάσκαλο, αλλά αυτός τους καθησύχασε λέγοντας: «Μη εμποδίζετε αυτόν». Δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε, ουτε ποιος ήταν. Φαίνεται πως οι ξορκισμοί είναι κληρονομικό χάρισμα. Άμα το “χεις δεν χιάζεσαι και πολλές επαφές με τον Δάσκαλο. Κάπου τον είδε να το κάνει… και το ξεσήκωσε στα γρήγορα μ” επιτυχία!
Τελικά τέτοια ήταν η έξαρση της δαιμονο-κατάληψης, που έγινε φανερό, πως ο Δάσκαλος δε προλάβαινε μόνος του όλα τα περιστατικά! Γιατί μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά το κάθε περιστατικό θέλει ξεχωριστό χειρισμό και χρόνο, χώρια την κούραση.
Φώναξε λοιπόν ο Δάσκαλος τους δώδεκα, και τους έμαθε να ξορκίζουν κι αυτοί δαίμονες (Λουκ.9.1). Έτσι δεκατρείς συνολικά δαιμονο-ξορκιστές, έπεσαν στη μάχη! Το μέτρο αρχικά είχε επιτυχία, αλλά μπροστά στην ραγδαία επιδημική εξάπλωση του φαινόμενου, ήταν ακόμα ανεπαρκές. Ο Δάσκαλος με εξαιρετική στρατηγική διαίσθηση, σκέφτηκε να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες! Διάλεξε λοιπόν, όχι ένα και δυο, ουτε δώδεκα αλλά άλλους εβδομήντα δυο (72) ικανούς στα πνευματικά μαθητές του, και αφού τους έκανε μια ταχύρυθμη εξάσκηση, τους έστειλε στα γύρω χωριά, που είχε παρατηρηθεί η φοβερή έξαρση του δαιμονο-λοιμού! Μάλιστα τους έστειλε στα μέρη που επρόκειτο και ο ίδιος να πάει… για να θεραπευόσουν τα ελαφρά περιστατικά, (π.χ. μονο-δαιμονισμού) και όταν με το καλό θα κατεύθυνε και ο ίδιος, θα περιποιόταν τις δύσκολες περιπτώσεις, ανθεκτικότερων δαιμόνων. Ογδόντα πέντε (85) δαιμονο γιατροί, δρούσαν συνολικά στην περιοχή της Γαλιλαίας, για να περιορίσουν την ξαφνική αυτή δαιμονο-εισβολή!
Γι εκείνους τώρα που διατυπώνουν κάποιες αμφιβολίες για τον τελικό ρολό των 72 αυτών συνεργατών του Ιησού, στον αγώνα του κατά του πρωτοφανούς αυτού δαιμονο-λοιμού, και υπαινίσσονται ανίερη συμπαιγνία και στημένα περιστατικά δαιμονισμού… απαντάμε πως δεν γνωρίζουν, ότι οι δαιμονισμένοι μετά τον πρώτο αποδαιμονισμό τους, συχνά παρουσιάζουν επιπλοκές και υποτροπιάζουν. Αυτό το τονίζει ο ίδιος ο Δάσκαλος, λέγοντας πως αν δεν φυλαχτούν και ξανα-κρυώσουν… συγγνώμη ενδώσουν ήθελα να πω… τότε εκεί που ήταν ένα δαιμόνιο, έρχονται και θρονιάζονται επτά (Ματθ.12.45.) και όχι μόνο στρογγυλοκάθονται αλλά μουλαρώνουν κιόλας.
Είναι φυσικό λοιπόν, αυτές οι δύσκολες επιδεινώσεις, να θέλουν μια δεύτερη ευκαιρία περίθαλψης, που δεν θα μπορούσαν να την προσφέρουν οι πρωτοετείς φοιτητές της νεοσύστατης δαιμονο-διωκτικής επιστήμης! Διαφορετικά, θα μπορούσε πράγματι να τους στείλει σε τόπους όπου δεν επρόκειτο να πάει!
Μάλιστα προς επιβεβαίωση όλων των παραπάνω δυσκολιών, και επιπλοκών που αναφέραμε, υπάρχει ένα περιστατικό, που οι 12 μαθητές του, μάταια προσπαθούν να θεραπευόσουν ένα νεαρό, αλλά ο δαίμονα του “χει κάτσει στραβά, και δεν λέει με τίποτα να ξεκουμπιστεί. Η «τσιμπίδα της πίστη» των μαθητών, είναι ακόμα μικρή, και δεν τον φτάνει. Ο πελάτης δικαιολογημένα διαμαρτύρεται. «Το παιδί μου εδώ και ώρα σφαδάζει και οι μαθητές σου δεν μπορούν να κάνουν τίποτε»! Ο Δάσκαλος αυτή τη φορά, κατ εξαίρεση χάνει την ψυχραιμία του, και τους κατσαδιάζει ψιλο-βρίζοντας: Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε θα είμαι μαζί σας και θα σας υπομένω; φέρε το παιδί σου εδώ» Λουκ.9.41.
Βεβαία η συνολική ιατρική ομάδα, είχε και τις καλές της στιγμές. Χαρακτηριστική είναι οι χαρά των 72 «πρωτοετών», που σαν χαρούμενα μαθητούδια, ανακοίνωσαν τις επιτυχίες τους λέγοντας: «Δάσκαλε και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας και στ” όνομά σου»! Λουκ.10.17. Οι ξαφνική εκείνη μαζική επίθεση δαιμόνων στα χωριά της Γαλιλαίας, που τόσο είχε βοηθήσει τον θεραπευτή Δάσκαλο, να αποκτήσει όνομα, είχε σχετικά αναχαιτιστεί! Η νίκη της δαιμονο-διωκτικής πίστης, είχε προοπτικές, και μαζί της και ο νέος επίδοξος δαιμονο-διώκτης θεος, που το όνομα του «Ιησούς», έμελε να γίνει παγκοσμίως γνωστό. Και αναγάλλιασε ο Δάσκαλος και είπε… επιτέλους, δεν πήγαν χαμένα τόσα μαθήματα ξορκισμών… η κάτι τέτοιο τέλος πάντων!
Το περίεργο βέβαια με την δαιμονο-διωκτική «επιστήμη», την οποία με τόσες πολλές και ενδιαφέρουσες λεπτομερές καθιέρωσε ο μεγαλύτερος διώκτης δαιμόνων άλλων των εποχών Ιησούς, είναι ότι ακόμα μέχρι και σήμερα κανείς δεν ξέρεις πως, πότε ακριβώς, και γιατί λειτουργεί! Για όλα τα αλλά θαύματα πιστής, γνωρίζουμε ότι για να γίνεις άξιος μιας θαυματουργικής θεραπείας, κάποιος θα πρέπει να έχει ο ίδιος προσωπικά την απαραίτητη πίστη! Έτσι ο θεός ανταμείβει την πιστή με θεραπεία. Ο κανόνας όμως αυτός, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν είσαι δαιμονισμένος… γιατί ένας εκτός εαυτού δαιμονισμένος, μόνο τέτοια πιστή δεν μπορεί να εκδηλώσει! Έτσι εμφανίζεται κάτι περίεργο που μας μπερδεύει… κάποιος άλλος, συγγενής ή όχι, μπορεί αν θέλει να καταθέσει την δική του πίστη, για να θεραπευτεί ο αγαπημένος του δαιμονισμένος, ο οποίος λόγω πάθησης, είναι στον κόσμο του, και φυσικά δεν μπορεί να επιδείξει κανένα ίχνος πίστης!
Τώρα γιατί η κατάθεση πίστης από τρίτους λειτουργεί… δεν το ξέρω! Είναι κάτι σαν ψυχικό δάνειο… Αυτό που ξέρω, είναι ότι σε κάθε οικογένεια, ακόμα και σε ολόκληρη περιοχή, αν υπάρχει κάποιος που είναι πρόθυμος να καταθέτει ευχαρίστως την πιστή του για τρίτους, τότε όλα αυτά τα δύσκολα περιστατικά μπορούν να θεραπευτούν. Είναι σαν να δίνεις το βιβλιάριο υγείας σου σε κάποιο άσχετο, αλλά το ασφαλιστικό σύστημα το αποδέχεται… κάπως έτσι!
Βεβαία μη βιάζεστε, γιατί ακόμα δεν τελειώσαμε την ενδιαφέρουσα ξενάγηση μας, στο δύσκολο αυτό ιατρικό ζήτημα της δαιμονο-θεραπείας! Αυτές ήταν οι μονο-δαιμονικές περιπτώσεις (συγκρατήστε τον ιατρικό όρο). Υπάρχουν όμως και οι πολύ-δαιμονισμένοι, που ήταν πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις, και χρειαζόταν ιδιαίτερη αυτοσυγκέντρωση και απομόνωση.
Τέτοια ήταν η περίπτωση της όμορφης αλλά και σεξουαλικά άστατης αναμαλλιασμένης Μαρίας απ” τα Μάγδαλα, που δυστυχώς οι άκρως ενδιαφέρουσες λεπτομερές της πάθησης, αλλά και της θεραπείας της, χάθηκαν κάπου… στη «μετάφραση»! Δεν ξέρουμε π.χ. την ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, αν περιφερόταν γυμνή στους αγρούς, όπως ο συνάδελφος της απ” τα Γάδαρα, προφέροντας προωθημένες ευκαιρίες τέρψης οφθαλμών, αλλά ξέρουμε τον ακριβή αριθμό των δαιμόνων που φιλοξενούσε στο ποθητό κορμί της. Αυτή είχε επτά δαιμόνια επειδή όπως προαναφέραμε, είχε υποτροπιάσει!
Πως τα μέτρησαν; μόνο να το υποθέσουμε μπορούμε. Μια υπόθεση είναι ότι σε κάθε στεναγμό της, έβγαινε κι από ένα! Πόσα μπορεί να ήταν λοιπόν, αφού συνολικά στέναξε εφτά φορές; Άλλος τρόπος είναι… ο Δάσκαλος, ο μόνος που μπορούσε να την περιθάλψει… τα άκουγε και προφανώς τα έβλεπε κιόλας, και φυσικά τα μετράτε ένα ένα, πάνω στην δύσκολη επέμβασή του!
Αυτό που δεν μάθαμε ποτέ, είναι ποιας ιδιαίτερης κατηγορίας ήταν τα δαιμόνιά της. Αν τα δαιμόνια της είχαν ειδικότητα στην κατάληψη αισθήσεων, τότε η συγκεκριμένη Μαρία, που είχε πέντε αισθήσεις, όπως όλοι μας, πρέπει να ήταν… εντελώς αναίσθητη! Της περίσσευαν μάλιστα και δυο εφεδρικά δαιμόνια, για να καλύψουν αλλού τύπου ευαισθησίες! Ο Δάσκαλος όμως, τις τα πέταξε όλα έξω ένα μετά το άλλο. Που ακριβώς τα πέταξε; Αυτό δεν θα το μάθαμε ποτέ! Οι λεπτομερές λογοκριθήκαν από τους εχθρούς την επιστήμης… των ξορκισμών!
Αλήθεια τι απογίνονται τα δαιμόνια μετά τον εξορκισμό; Μετακινούνται ομαδικά όπως έζησαν; Μπορούν να μετακομίσουν σε άλλο σώμα; Κι αν ναι, τότε τι νόημα έχει ο εξορκισμός; Υπάρχει κάτι που τα δαιμόνια φοβούνται; Έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματευτούν την έξοδο τους απ” το ζεστό κορμί των θυμάτων τους; Σ” αυτές τις πολύ σπουδαίες και παράξενες ερωτήσεις, θα επιχειρήσουμε να βρούμε απαντήσεις στο επόμενο διδακτικό περιστατικό της δαιμονο-διωκτικής δράσης του Ιησού, του πλέον ένδοξου ξορκιστή δαιμόνων της ανθρωπότητας!
Ναι υπάρχει ένα περιστατικό της ζωής του, πάνω στο όποιο στηρίζεται ολόκληρη η διδακτέα υλη της δαιμονολογικής επιστήμης, αφού αφήνει τεράστια περιθώρια εξαγωγής πολυτίμων συμπερασμάτων. Ας το δούμε:
Ήταν λοιπόν «Κατά το δειλινό, (ο Δάσκαλος στην Καπερναούμ και) έφεραν (τι άλλο) πολλούς δαιμονισμένους και (ο ακατάβλητος Ιησούς), εξέβαλε τα (μοχθηρά και ακάθαρτα) πνεύματα μόνο με τον λόγο του… Όταν (όμως το κακό παράγινε) είδε ο Ιησούς πολύ κόσμο να τον περιτριγυρίζει (κάτι που δεν πολυ-άντεχε ο Ιησούς… το γιατί θα το δούμε σε άλλη μελέτη μας), έδωσε εντολή να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης» Ματθ.8.16-18.
Πράγματι, άφησαν σύξυλους τους κανονικούς ανθρώπους με τους δαιμονισμένους τους στη μια μεριά της λίμνης και: «ήρθαν (ο Ιησούς και οι μαθητές του) στο απέναντι μέρος της λίμνης (Γενισαρέτ) στην περιοχή των Γαδαρηνών, εκεί (πριν ακόμα προλάβει ο Ιησούς να σηκώσει κεφάλι) αμέσως τον συνάντησε ένας άνθρωπος δαιμονισμένος… και ιδών τον Ιησούν μακρόθεν έδραμεν (έτρεξε!) και τον προσκύνησε» Μάρκ.5.6.
Όπως είπαμε, η κατάσταση ήταν αφόρητη! Παντού δαιμονισμένοι! Είχαν κάνει κατάληψη γύρο-γύρο ολόκληρη τη λίμνη! Ενώ λοιπόν αφήνει την μια μεριά της λίμνης με τους «πολλούς δαιμονισμένους»… και πάει στην άλλη μεριά της, μήπως και ξαποστάσει, ξαναπέφτει πάνω σε δαιμονισμένο![1]
«Όταν (ο δαιμονισμένος) είδε από μακριά τον Ιησού, (τι φαντάζεστε πως έκανε;) έτρεξε και τον προσκύνησε, και (σαν να μην έφτανε αυτή η ανεξήγητη τιμητική συμπεριφορά) μετά φώναξε δυνατά (μήπως και δεν το ακούσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι). Τι είναι μεταξύ μας υιέ του θεού του υψίστου; Ορκίζω (σε θερμο-παρακαλώ) σε τον θεόν (εκτός από υιόν υψίστου, τον αποκαλεί… και θεό, μήπως και δεν κατάλαβαν τον υπαινιγμό!) μη με βασανίσεις». Μάρκος 5.7 Ή «ήρθες εδώ να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Ματθ.8.28.
Βέβαια, η σκηνοθετική συμπεριφορά του δαιμονισμένου, σε μας φαίνεται λίγο αλλοπρόσαλλη! Αλλά δεν είναι έτσι. Όπως μας διαβεβαιώνει η επιστήμη της δαιμονολογίας, η οποία αναλύει λεπτομερώς την παράξενη ψυχολογία των δαιμόνων… οι δαίμονες γουστάρουν κάπου-κάπου να βασανίζονται, και μόλις βρουν την ευκαιρία, τρέχουν να την αρπάξουν! Αντί να το βάλουν στα πόδια λοιπόν, ναι, τρέχουν προς τον βασανιστή του παρακαλώντας! Τώρα… το γιατί κανείς δεν φέρθηκε τιμητικότερα στον Ιησού, από τους ίδιους τους προαιώνιους ορκισμένους εχθρούς του, τους δαίμονες, είναι πράγματι μια απορία, που θα απασχολήσει την σχετική επιστήμη στο μέλλον! Βέβαια, αν δεχθούμε ότι οι «δαίμονες» παρ” όλα αυτά παρέμειναν πιστοί στον ρόλο τους, δηλαδή εξακολουθούσαν μονίμως να ψεύδονται… τότε μόνο με την αντιστροφή των λόγων τους, ανακαλύπτουμε ότι και οι συγκεκριμένοι δαίμονες, έκαναν πολύ σωστά την δουλειά τους… μια και ο Χριστός ούτε υιός ύψιστου ήταν, και φυσικά ούτε θεός!
Στην συνέχειά του, αυτό το δαιμονο-διωκτικό περιστατικό, (που κακώς νομίζουν κάποιοι ότι θυμίζει έντονα παραμυθάκι για μεγάλα παιδιά), ο Ιησούς παίρνει το ιατρικό ιστορικό του πελάτη. Ας ακούσουμε τις λεπτομερές: «Ρώτησε ο Ιησούς: Ποιό είναι το όνομά σου; (και ο δαίμονας απάντησε) Λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί. (Λουκ: και τον παρακαλούσαν να μην τα επιτάξει (διατάξει) να πάνε στην άβυσσο!;). Εκεί κοντά έβοσκε ένα κοπάδι χοίρων. Παρακαλούσαν λοιπόν οι δαίμονες τον Ιησού λέγοντας: Αν είναι να μας διώξεις (είχε και τις αμφιβολίες του) στείλε μας στην αγέλη των πολλών εκείνων χοίρων που βοσκούν. (εδώ είναι που σας έλεγα, πως το περιστατικό έχει ασυνήθιστο ενδιαφέρον) Και εκείνος (ο ξορκιστής Ιησούς με την συνηθισμένη του ψυχραιμία) είπε: Πηγαίνετε. Αυτοί δε βγήκαν από τον άνθρωπο, και εισήλθαν στο κοπάδι των χοίρων. Και τότε όρμησε η αγέλη των χοίρων κατά του γκρεμού και γκρεμίστηκαν στην λίμνη και πνίγηκαν. (Μαρκ: ήταν δε οι χοίροι περί τις δύο χιλιάδες)! Οι δε βοσκοί τους έφυγαν και πήγαν στην πόλη και ανήγγειλαν τα συμβάντα. Βγήκε τότε όλη η πόλη (των Γαδαρηνών) σε συνάντηση του Ιησού και όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Αυτός λοιπόν μπήκε στο πλοίο και επέστρεψε»! Ματθ.8.28-34. Μάρκ. 5.1-20. Λουκ.8.26-39.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς μη χειρότερα… θα πουν κάποιοι άπιστοι! Και συνεχίζω παραθέτοντας τις αιχμηρές αμφισβητήσεις τους: «Είναι ολοφάνερο ότι στην αφήγηση υπάρχουν άφθονες ετερόκλητες σκοπιμότητες, αλλά και απίστευτα ασύνδετες… γελοιότητες! Την δραματοποιημένη αυτή αγαστή συνεργασία δαιμόνων και δαιμονο-διωκτών μάγων, όπου το φανταστικό και το κωμικό σφιχταγκαλισμένα οργιάζουν, δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο με χιούμορ μπορούμε να την σχολιάσουμε»! Μη δίνετε σημασία, αυτά τα λένε όσοι δεν γνωρίζουν καλά δαιμονολογία.
Βέβαια μας βάζουν κι εμάς στο λούκι του προβληματισμού: Κατ’ αρχάς, ο μεγάλος αριθμός δαιμόνων σε ένα μόνο άτομο, είναι τουλάχιστον δυσεξήγητος. Πράγματι, τι θα ανάγκαζε δύο χιλιάδες δαίμονες, ή έστω μια ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων, να συνωστίζονται στον εσωτερικό «χώρο» ενός μοναδικού ανθρώπινου σώματος; Κατ” αρχάς, γιατί στριμώχθηκαν όλοι εκεί; Μήπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω τους είχαν δαιμονο-διωκτικά φυλαχτά; Ή μήπως ήταν ασυνήθιστα «καθαροί» και «άσπιλοι» όλοι τους στην περιοχή; Και αν η περιοχή τους ήταν γεμάτη «καθαρούς»… τι εμπόδιζε τους δαίμονες να αλλάξουν περιοχή… τα ναύλα δεν είχαν, ή μήπως θα πήγαιναν με τα πόδια; Δεν ήταν ολόκληρη η γη μπροστά τους; Γιατί στριμώχθηκαν 2000 δαίμονες μέσα σε έναν μοναδικό άνθρωπο;
Γιατί δεν πήγαιναν ας πούμε στη Ρώμη… να φωλιάσουν σε κανέναν ορεξάτο παχουλό συγκλητικό, που μπορoύσε να τους ξεφαντώσει και σε κανένα τρικούβερτο όργιο. Αλήθεια… γιατί σ” ολόκληρη την αφήγηση της δαιμονολογικής Καινής Διαθήκης, δεν βρίσκουμε ουτε έναν Ρωμαίο δαιμονισμένο; Γιατί οι δαίμονες τρελαίνονται μόνο για Ισραηλίτες; Μια εξήγηση είναι ότι οι Ρωμαίοι με τόσα αρματολίκια που φοράνε δεν είναι… τόσο τραγανοί! Καλά αυτό είναι μια πρόχειρη ιδέα… Μα επιτέλους, αφού οι δαίμονες αποκαλούν τον Ιησού θεό, και τον παρακαλούν για χάρες, γιατί δεν πάνε στον Πιλάτο, να τον αποτρελάνουν προσφέροντας του τις καλύτερες υπηρεσίες;
Τι τους έπιασε λοιπόν και στριμώχθηκαν 2000 δαίμονες, μέσα σε έναν φτωχό αγροίκο, που το μόνο κακό που μπορούσε να τους προσφέρει… ήταν να κλέψει καμία κότα, ή να ασελγήσει σε καμιά… «κατσίκα»! Συγγνώμη, αλλά εξακολουθώ να μη μπορώ να φανταστώ καθόλου, τι το αξιοπόθητο έχει ένας απλός χωρικός, ώστε να τραβήξει επάνω του σαν μαγνήτης 2000 δαίμονες!
Αυτές βέβαια είναι δίκες μας πρόχειρες δαιμονο-κουβέντες… γιατί, πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό, εμείς δεν έχουμε και πολύ γνώση του πράγματος. Μπορεί αυτή η δαιμονο-καταιγίδα, να ήταν πράγματι τοπική, και να ξέσπασε ειδικά στην περιοχή της δράση του Ιησού… ακριβώς για να εμποδίσει τις δοξαστικές ευκαιρίες του τρισενδόξου και υποψήφιου υιού του θεού και δαιμονο-διώκτη Χριστού! Μόνο που αν είναι έτσι, αυτό που δεν μπορώ πάλι να καταλάβω είναι, ποιος επιτέλους είναι εναντίον ποιου, αφού οποτεδήποτε ανταμώνουν οι δυο αυτοί υποτιθέμενοι θανάσιμοι εχθροί, ο Ιησούς εισπράττει τις καλύτερες δυνατές κραυγές αναγνώρισης και διαβεβαίωσης της θεότητάς του!
Βρε μήπως ήταν στημένο; Μήπως οι δαίμονες που για μας του φτωχούς αμφισβητίες έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν, ήταν μια εντυπωσιακή σκηνοθετική σύλληψη του συνεργείου θεοποίησης, για να αποκτήσει το κατασκλαβωμένο Ισραήλ, προοπτικές εξόδου στη νέα γη της επαγγελίας; Αναρωτιέμαι τώρα κι εγώ… μήπως;
Ας επιστρέψουμε όμως στο τελευταίο αυτό ενδιαφέρον περιστατικό, που θα μας δώσει κι αλλά στοιχειά δαιμονο-γνωσίας, για να ξανασκεφτούμε συνολικά τα δεδομένα της δαιμονο-κουβέντας μας! Πραγματικά αυτό που δεν μας εξηγείται πουθενά στο κατ εξοχήν δαιμονο-κεντρικό βιβλίο που λέγεται Καινή Διαθήκη, είναι ο λόγος για τον οποίο κάποια άτομα πάσχουν από δαιμονο-κατάληψη και άλλα όχι!
Αν οι δαίμονες προτιμούν τους αμαρτωλούς, τότε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, που τράβηξε επάνω δυο χιλιάδες (2000) δαίμονες… πρέπει να ήταν πράγματι ένας απίστευτο κάθαρμα, που δικαιολογημένα τελικά υπέφερε όσα του έπρεπαν! Αν πάλι οι δαίμονες εισέρχονται αδιακρίτως στην ανθρώπινη ψυχή αθώων, τότε παραμένει ανεξήγητο, γιατί τόσοι πολλοί δαίμονες συνωθούνται στο σώμα ενός μόνο αθώου! Δεν υπήρχαν αρκετοί αθώοι ή μικρο-κατεργάρηδες Γαδαρινοί για να τους φιλοξενήσουν με περισσότερη ευρυχωρία; Βέβαια, το γεγονός ότι οι δαιμονισμένοι συστηματικά θεραπεύονται, χωρίς καν να ζητηθεί πίστη απ’ αυτούς, ευνοεί την δεύτερη εκδοχή, που θυμίζει περισσότερο ακούσια πάθηση και όχι ηθική υπαιτιότητα.
Τι είναι λοιπόν ένας πολυ-δαιμονισμένος άνθρωπος;
Ένας πολύ κακός ή ένας εξαιρετικά κακότυχος άνθρωπος; Οι σκεπτικιστές έχουν πάντα έναν κακό λόγο να πουν: Προφανώς η δυσνόητη αυτή εικόνα του πολυ-δαιμονισμένου, είναι ένα ακόμα εφεύρημα της ευφάνταστης δεισιδαιμονίας των «θεραπευτών» της Ιουδαίας. Στην προσπάθειά τους να βρουν κάποιες πειστικές εξηγήσεις για τις βαρύτερες (πολυαλγείς) ασθένειες, αυτοί οι ευφάνταστοι απατεώνες, ανακάλυψαν την από κάθε άποψη αστεία θεωρία του πολυ-δαιμονισμένου, και φυσικά, αντιστοίχως πρότειναν την θεραπεία του πολυ-εξορκισμού!
Ιδιαιτέρως αναγκαία φαινόταν η εξήγηση αυτή, στις περιπτώσεις εξαιρετικά βίαιης (σχιζοφρενούς[2]) συμπεριφοράς. Το σκεπτικό τους ήταν προφανώς απλοϊκό: ένας δαίμονας ασθενοποιεί μεν, αλλά ο ασθενής δεν είναι ιδιαίτερα βίαιος και εύκολα καταβάλλεται. Όμως οι εξαιρετικά βίαιοι (μανιοκαταθλιπτικοί ή σχιζοφρενείς) που βρίσκονται συχνότερα ή μονίμως σ’ αυτήν την κατάσταση, θα πρέπει να έχουν περισσότερο από έναν δαίμονες, που καταντούν τα άτομα αυτά ακατάβλητα, (εξαιρετικά βίαια) και άβουλα ισόβια υποχείρια δαιμόνων!
Όμως και πάλι εδώ ανεξήγητη παραμένει η συμπεριφορά του συγκεκριμένου πολυ-δαιμονισμένου ατόμου! Ενώ μέσα του χοροπηδούσαν αναρίθμητοι δαίμονες, που γνώριζαν πολύ καλά και μάλιστα το δήλωσαν, ότι ο «θεόσταλτος» Χριστός, θα τους «βασάνιζε πριν την ώρα τους» με εξορκισμό… αντί να τρέψουν το ανθρώπινο υποχείριό τους, (τον δαιμονισμένο κορμί), σε άτακτη φυγή, μακριά απ’ τον εξορκιστή τους, αυτοί σπεύδουν και τον ρίχνουν εθελουσίως, ικέτη στα πόδια του δαιμονο-κυνηγού Χριστού, αποκαλώντας τον ταυτόχρονα «υιέ του θεού», και «Θεό»! Ανεξήγητα πράγματα!!!
Η εικόνα είναι μάλλον από μόνη της πολύ παράξενη αν όχι κωμική!
Δύο χιλιάδες δαίμονες, όχι μόνο δεν ήταν σε θέση να ματαιώσουν την συνάντηση του σώματος που εξουσίαζαν με τον βασανιστικό εξορκιστή τους, αλλά ούτε καν δυσανασχετούν! Απεναντίας χωρίς κανέναν εξαναγκασμό, τρέχουν και τον «προσκυνούν» (Μάρκ.5.6) λούζοντάς τον κυριολεκτικά… όχι με ύβρεις και σαρκασμούς όπως θα ταίριαζε σε αξιοπρεπείς δαίμονες… αλλά ομοθυμαδόν τον ραίνουν με τους υψηλότερους τίτλους τιμής, που ακούστηκαν ποτέ για τον Ιησού! Βρε μήπως έχουμε την ψευδαντιπαλότητα στην πληρέστερη αποκορύφωσή της! Λέω… μήπως;
Δείτε την σαφώς σκηνοθετημένη εικόνα, που δεν ανταποκρίνεται ούτε στο πλέον επίπλαστο θεολογικό σκεπτικό της! Οι δύο υποτιθέμενοι προαιώνιοι αντίπαλοι σε αγαστή συνεργασία! Ο πολυ-δαιμονισμένος, βρώμικος και τρισάθλια ντυμένος, ή γυμνός… γονατιστός μπροστά στον Χριστό, μιλά μαζί του, προφανώς με βαριά αλλοιωμένη φωνή! Τα δαιμόνια γονατιστά μπροστά του, τον προσφωνούν «θεό» και «υιόν του θεού του υψίστου» και στο τέλος: «οι δαίμονες παρεκάλουν αυτόν», (του ζητούνε δηλαδή παρακλητικά χάρες), να τους εκβάλλει μεν, αλλά… χωρίς να «πονέσουν» πολύ!
Στην συζήτηση γνωριμίας, που με ξεκάθαρη σολομώντεια άνεση στήνει ο Ιησούς με τους δαίμονες, (αυτά για όσους διάβασαν τη μελέτη μας περί σολομωνικής) αυτοί του αποκαλύπτουν τον εξαιρετικά μεγάλο αριθμό τους, υποβάλλοντας ταυτόχρονα προτάσεις ευνοϊκότερης μετοικεσίας: «παρεκάλουν[3] αυτόν ίνα μη επιτάξει αυτοίς εις άβυσσον[4] απελθείν» Λουκ.8.31.
Δηλαδή: μη μας διατάξεις, (εμάς που τόσα καλά λόγια σου είπαμε), να πάμε στην κρύα και κατασκότεινη άβυσσο,[5] αλλά «παρεκάλουν αυτόν» (και μάλιστα μεθ’ όρκου!) «ορκίζω σε» (Μάρκ.5.7) να μας στείλεις, σε εκείνα εκεί τα τροφαντά ζεστά γουρουνάκια, που βόσκουν εκεί πέρα αμέριμνα στην λιακάδα!
Και Εκείνος, ο φιλεύσπλαχνος, που ουτε σε δαίμονες δεν χαλούσε χατίρι… δέχθηκε αμέσως… χαμογελώντας παράξενα! Πηγαίνετε είπε, κι αυτά πέταξαν προς την μεριά των γουρουνιών… φτερουγίζοντας για λίγο χαρούμενα πάνω απ’ το ηλιόλουστο λιβάδι! Τελικά, θυμήθηκαν ότι δεν ήταν πεταλούδες αλλά δαίμονες, που χρειάζονται επειγόντως ζεστό κορμί γύρω τους και ρίχτηκαν πάνω στα γουρούνια, βρήκαν ορθάνοικτα τα ρουθούνια τους και εισέβαλαν στο ζεστό κορμί τους. Όλα αυτά πρέπει να έγιναν με ξεχωριστή τάξη και χωρίς να μπερδευτούν. Από το πλήθος της προσφοράς, ξεχώρισαν στα γρήγορα ένα γουρούνι το καθένα τους, και περνώντας μέσα από τα βρώμικα γουρουνίσια ρουθούνια, βρέθηκαν να στρογγυλοκάθονται στο ζεστό ευρύχωρο εσωτερικό, δύο χιλιάδων γουρουνιών! Το γιατί οι 2000 δαίμονες που συγκατοικούσαν, δεν διάλεξαν ένα μοναδικό γουρούνι για να συνεχίσουν το κοινόβιό τους… δεν θα το μάθουμε ποτέ!
Η εικόνα αποκτά λυρισμό: Για μια στιγμή, εκεί στο Γαδαρινό λιβάδι, όλα ήταν γαλήνια! Μια παράξενη ειρήνη επικράτησε! Θεοί, δαίμονες, άνθρωποι και γουρούνια, ήταν όλοι τους ευτυχισμένοι! Τα τρισευτυχισμένα διαβολάκια, προσπαθούσαν ακόμα να πιστέψουν στην καλή τους τύχη, και να βολευτούν στην χοιρινή μονοκατοικία τους! Με ικανοποίηση διαπίστωναν, ότι με τα πονηρά παινέματά τους, είχαν μάλλον ξεγελάσει τον γιο του Γιαχβέ, τον αμείλικτο εξολοθρευτή δαιμόνων! Με αντάλλαγμα λίγα καλά λόγια, είχαν τελικά αποφύγει την σκοτεινή υγρή και πνιγηρή άβυσσο!
Ξαφνικά όμως… την ίδια διαπίστωση με τους δαίμονες έκαναν και οι ιεροσυντάκτες της Καινής Διαθήκης… και η πένα τους ανατρίχιασε… κι άρχισε να γράφει νέο τέλος για την συγκεκριμένη αναμέτρηση θεού και δαιμόνων! Η ιστορία αυτή δεν θα μπορούσε να τελειώνει έτσι… γι’ αυτό και την συμπλήρωσαν… κάνοντάς την απλά χειρότερη!
Ξαφνικά λοιπόν, (το χαμόγελο του Ιησού έγινε πλατύτερο, σχεδόν θριαμβικό) με μυστική εντολή του, τα παραγεμισμένα με δαίμονες γουρούνια, αφηνίασαν και όλα μαζί, έπεσαν στην λίμνη, όπου… τι; Πνίγηκαν; Δε νομίζω;! Γιατί, δεν πνίγονται οι δαίμονες;! Συγγνώμη… όχι βέβαια, δεν πνίγηκαν τα κακά αθάνατα δαιμόνια… αλλά τα αθώα δαιμονισμένα γουρούνια! Ξανά μπέρδεμα… πολύ κακό τέλος για την ιστορία μας!
Τέλος πάντων… η εξαιρετικά παράξενη αυτή ιστορία, δεν μπορούσε να βελτιωθεί περισσότερο, και την παράτησαν έτσι…! Με το δραματικότερο αυτό τέλος, φαινόταν τουλάχιστον ότι ο δαιμονο-κυνηγός Χριστός είχε νικήσει! Με μια παραπλανητική κίνηση, είχε ρίξει τουλάχιστον δύο χιλιάδες… αθάνατους δαίμονες… στη λίμνη! Ε, και λοιπόν;! Ε… να… όλο αυτό, αν δεν αναλυθεί και πολύ, μάλλον θα αρέσει στα «ψάρια» που θα το διαβάσουν αργότερα!
Η διασκεδαστική αυτή ιστορία, που κάνει ακόμα και τους πλέον ένθερμους πιστούς, να χαμογελάνε αμήχανα, έχει πολλές ακόμα ανέλπιστες προεκτάσεις! Μπορεί να χάθηκαν… εκατό χιλιάδες κιλά γουρουνίσιο κρέας, αλλά… δεν μπορείς να αναγκάσεις δύο χιλιάδες δαίμονες να πέσουν ταυτόχρονα στο νερό και να… βραχούν (;!) μέχρι το κόκαλο, χωρίς να θυσιάσεις κι εσύ κάτι!
Τέλος πάντων, ο παράξενος αυτός άθλος, που μόνο ο γιος του Χαλδαίου θεού Γιαχβέ, χρειαζόταν στο βιογραφικό του, δεν μπορούσε να έχει καλύτερο τέλος! Οι θεολόγοι σε πλήρη πανικό, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, ψελλίζουν ακόμα διάφορες δικαιολογίες για τα ακριβή αίτια της ανεξήγητης μετάβασης των δαιμόνων στα γουρούνια![6] και για τον άδικο χαμό 2000 αθώων γουρουνιών!
Αυτό βέβαια που εδώ κάνει διασκεδαστική την χριστιανική δαιμονολογία, είναι η ξαφνική παραδοχή, ότι άνθρωποι και γουρούνια βρισκόμαστε στο ίδιο μενού επιλογής των δαιμόνων! Και εδώ είναι που η μηχανή αναζήτησης συμπερασμάτων τρελαίνεται! Αν μπορούν να δαιμονιστούν τα γουρούνια… τότε γιατί όχι και οι αγελάδες, τα κατσίκια και τα κοτόπουλα! Εξού και η πρόσφατη συζήτηση για τρελές αγελάδες… Λες;
Με την βιβλική αυτή περιγραφή και παραδοχή της εισόδου δαιμόνων σε γουρούνια, τα περί ενοχής και αμαρτωλότητας των δαιμονισμένων θυμάτων, χάνουν αυτόματα κάθε ίχνος σοβαρότητας, αφού φαντάζομαι… (με την θεολογία δεν μπορεί κανείς ποτέ να είναι σίγουρος), δεν υπάρχουν αμαρτωλά γουρούνια…! Μπορεί τα γουρούνια, πράγματι να ανακατεύονται με βρωμιές, αλλά απ’ ότι γνωρίζουμε… ποτέ δεν υπήρξε εντολή… που να τους το απαγορεύει!
Απ’ την άλλη, αν τον πνιγμό των γουρουνιών, δεν τον υποκίνησε μυστικά ο γιος του Γιαχβέ, για να μην του χρεώνουμε και αυθαίρετα κρίματα… τότε προκύπτει η δικαιολογημένη ερώτηση: τι είδους χάρη ήταν αυτή, που με τόσα παρακάλια και κομπλιμέντα ζήτησαν οι εντελώς χαζοί αυτοί δαίμονες, αφού το μόνο που κατάφεραν ήταν να κερδίσουν ολιγόλεπτη παράταση κατοχής κάποιου σώματος;
Όποιος κοιτάξει το περιστατικό με σκεπτικισμό, έχει την εξής διασκεδαστική εντύπωση: Οι δαίμονες θέλησαν απλά να κάνουν ένα τελευταίο χαρούμενο ομαδικό μπάνιο, φορώντας για λίγο (σαν σωσίβια) τα ζεστά παχουλά γουρουνάκια! Συμπέρασμα; Δύο χιλιάδες δαίμονες, δεν κατάφεραν να κάνουν έναν μοναδικό άνθρωπο να το βάλει στα πόδια, μπροστά από τον εξορκιστή τους, και από τους δύο χιλιάδες δαίμονες, κανείς τους δεν κατάφερε να κουμαντάρει έστω και ένα τρελαμένο γουρούνι μακριά απο τη λίμνη! Διαφορετικά γιατί όλα τους έπεσαν στην θάλασσα (άβυσσο) που τόσο πολύ οι δαίμονες ήθελαν να αποφύγουν!
Τελικά, ποιός μπορεί αλήθεια να μας εξηγήσει ικανοποιητικά την απολύτως αδικαιολόγητη και σαφώς άδικη συνέργεια του Χριστού, στην ανώφελη απώλεια δύο χιλιάδων γουρουνιών; Γιατί πληρώνουν τα ολιγόλεπτα κέφια των δαιμόνων με την ζωή τους, αυτά τα εντελώς αθώα χοιρίδια ελευθέρας βοσκής; Δεν ήταν αυτή μια ανεξήγητη σπατάλη ζωής ή τουλάχιστον… χοιρινής μπριζόλας; Ποιος θα αποζημιώσει τους χοιροβοσκούς; Μπορεί η ζωή τους ή έστω το κρέας τους, να χαρίζεται στα ολιγόλεπτα βίτσια εξορκιστών και δαιμόνων; Δηλαδή για να το καταλάβουμε καλύτερα. Αν σήμερα σε μια εκκλησία, λιβάδι ή πλατεία, ξορκίζοντας εναν δαιμονιζόμενο… πνίγαμε και λίγα γουρούνια δημοσίως, θα ήμαστε μέσα στο πνεύμα του χριστιανικού θεραπευτισμού; Και επιτέλους το πιο επίφοβο… όταν ξορκίζουν δαίμονες, πως ξέρουν ότι αυτοί δεν πάνε στα ζωντανά μας;
Βέβαια, η ερώτηση είναι θεωρητική! Γιατί ο θηριώδης θεός της Βίβλου, ο Γιαχβέ, (θεωρητικά ο ίδιος ο Ιησούς στην προανθρώπινη ζωή του) αιώνες πριν (από την ενσάρκωσή του ως Ιησούς) έκανε ότι του κατέβει σε ανθρώπους, διατάζοντας την σφαγή αθώων «νηπίων και θηλαζόντων» (Α΄Σαμ.15.3 ή Α΄ Βασιλειών 15.3) και μακαρίζοντας «εκείνους που θα συνέτριβαν στο βράχο τα παιδικά κεφάλια» (Ψαλμός 136.9 ή 137.9)… τα γουρούνια θα σκεφτόταν τώρα;!
Ποια η τύχη των ξορκιζόμενων δαιμόνων;
Για την τελική τύχη των ίδιων των μοχθηρών δαιμόνων, μόνο φήμες έχουν απομείνει! Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι, μετά τον πνιγμό των γουρουνιών, είδαν αναταράξεις στην επιφάνεια της λίμνης, που πιστοποιούσαν την διαφυγή των δαιμόνων, γιατί τα υδάτινα ίχνη οδηγούσαν πίσω στην ακτή! Λέγεται δε, ότι δύο χιλιάδες καταμουσκεμένοι και ανατριχιασμένοι[7] απ’ το κρύο δαίμονες, βγήκαν στην ακτή των Γαδαρηνών και φτύνοντας και βρίζοντας την κακή τους τύχη, ξάπλωσαν να στεγνώσουν το πλούσιο τρίχωμά τους!
Όμως, μπορεί να σιχαίνονται το νερό και να βράχηκαν, αλλά τελικά, από την περιπέτεια αυτή, οι δαίμονες βγήκαν με ένα πολύ συγκεκριμένο όφελος. Αφού ο σπλαχνικός Ιησούς, δεν τα έστειλε στην άβυσσο… μόλις στέγνωσαν, πήραν κι αυτά ξανά τους δρόμους, αναζητώντας νεαρούς δυνατούς Γαδαρινούς και Γαδαρινές, για να τρυπώσουν στα ζεστά φιλόξενα κορμιά τους, πανέτοιμοι για νέες σαρκικές απολαύσεις! Μάλιστα σύμφωνα μ’ αυτό το σκεπτικό, ένας Γαδαρινός έγινε καλά, αλλά δύο χιλιάδες άλλοι, πρέπει να βρήκαν για τα καλά τον… διάολό τους!
Συμπέρασμα αυτής της εκδοχής, για τους ασκούμενους δαιμονο-ξορκιστές είναι: αν κάποιος ασθενής, σας δηλώσει πως μέσα του έχει χιλιάδες δαίμονες, προς θεού μην τον πειράξετε, μη τον ξορκίσετε όσο κι αν σας παρακαλάει! Ο άνθρωπος αυτός είναι κάτι σαν βόμβα (δαιμονο)διασποράς! Ο άνθρωπος αυτός, είναι μαγνήτης δαιμόνων, συλεκτήρας ακαθάρτων πνευμάτων, και ουσιαστικά αποτελεί δώρο θεού για ολόκληρη την περιοχή του! Αυτός ο ένας, ο δύσμοιρος μπορεί να υποφέρει, αλλά χιλιάδες άλλοι έχουν βρει την ησυχία τους!
Υπάρχει όμως και μια τελευταία περίπτωση, που θα ήταν κρίμα να μην την αναφέρουμε, τώρα που μπήκαμε για τα καλά στο πνεύμα της δαιμονολογίας! Υπάρχει λοιπόν και η περίπτωση, οι συγκεκριμένοι δαίμονες να μην είχαν κανένα πρόβλημα με το υγρό στοιχείο, γι αυτό και διάλεξαν τη λίμνη μονοί τους! Αυτή η υπόθεση είναι εξαιρετικά ανησυχητική, γιατί αφήνει ανοιχτή την σημαντική ερώτηση: Τι θα γινόταν αν μετά από τα πνιγμένα γουρούνια, τα δαιμόνια περνούσαν στα λαχταριστά και ολοζώντανα λιμνίσια ψάρια… θα μιλούσαμε σήμερα και για δαιμονισμένες πέστροφες;
Τελικά, η βασανιστική ερώτηση επανέρχεται: τι να απέγιναν άραγε οι δύο χιλιάδες βρεγμένοι δαίμονες; Κάποιοι ανησυχούν, μήπως εκτός από τα γουρούνια και τις πέστροφες, οι δαίμονες μπορούσαν να διατηρηθούν σαν υδρόβια κακά πνεύματα και στο λιμνίσιο νερό… και να εισχωρούν στα παραλίμνια αγριόχορτα, λουλουδάκια… και άλλα ποτιστικά και εδώδιμα! Δηλαδή… μπορεί κάποτε να μιλάμε και για δαιμονισμένα μαρούλια;
Μπορώ να παραδεχθώ ότι αυτή τη φορά, δεν προσπάθησα να συγκρατήσω ιδιαίτερα την σατυρική μου διάθεση. Αλλά και εσείς, πρέπει να αναγνωρίσετε, ότι τέτοια που είναι η αφήγηση, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια σοβαρότητας.
[1] Ο Ματθαίος (8.28) για το ίδιο περιστατικό αναφέρει: «δύο δαιμονισμένους». Βέπετε είχαν περάσει κάποια χρόνια… και το άγιο πνεύμα δεν θυμόταν ακριβώς το περιστατικό!
[2] Στην Ελλάδα 100.000 άνθρωποι (δηλαδή ένας στους εκατό) πάσχουν από διαγνωσμένη σχιζοφρένεια κάποιου βαθμού!
[3] Ομοίως οι δαίμονες παρακαλούν τον Σολομώντα: «δεόμεθά σου, μη διατάξεις να απέλθουμε εις πέλαγος αχανές (δηλαδή άβυσσο)» Διαθήκη Σολομώντος (6)84.19.
[4] «Εκεί έπεσε Εωσφόρος ο Σατανάς εις την άβυσσο» Διαθ. Σολομώντος (10)111.9.
[5] Άβυσσος: α-βυθός, χωρίς βυθό. «Οι Ίωνες τον βυθόν βυσσόν αποκαλούν» Σουΐδας
[6] Τα δαιμονισμένα γουρούνια δεν είναι χωρίς εξήγηση! Η θρησκευτική δεισιδαιμονία του Ιουδαίων είχε δει την διαδεδομένη ασθένεια του πυρετού των γουρουνιών που προσομοιάζει σε συμπτώματα με την επιληψία ζώων και πίστεψε ότι και τα γουρούνια δαιμονίζονται! Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης συμμεριζόμενοι τις δεισιδαιμονίες της εποχής τους έφτιαξαν μια ιστορία, ανάλογη με την πνευματικότητά τους!
[7] Αν δεν γνωρίζατε ότι οι δαίμονες ανατριχιάζουν, άρα έχουν τρίχωμα, τότε σας παραπέμπω στην βιβλική δήλωση «και τα δαιμόνια φρίσσουσι» επιστ. Ιακώβου.2.19. «Φρίσσω: ορθοτριχώ, ανατριχιάζω». Λεξικό Σταματάκου.
