Κάνε μια νέα αρχή - Η άνοιξη γύρω σου, η άνοιξη στη ζωή σου...

Θα την δεις, θα την ακούσεις, θα την μυρίσεις ακόμη κι αν είσαι ασφαλισμένος στους τέσσερεις τοίχους της σύγχρονης σκλαβιάς σου.
Θα την νοιώσεις ακόμη κι αν είσαι κλεισμένος στο πιο βαθύ μπουντρούμι της ψυχής σου.

Έρχονται οι νέοι βλαστοί. Μικρά πράσινα ίχνη ξεπροβάλλουν με θράσος εκεί που πριν βασίλευε το τίποτα. Το πράσινο της ζωής, το πράσινο της ελπίδας σου.
Είναι η νέα σου αρχή.

Βλέπεις ξερά κλαδιά να χρωματίζονται από την έλευση του πράσινου.
Είναι η παγωμένη σου λαχτάρα για ζωή, που ζεσταίνεται από τον ήλιο της καρδιάς σου.

Βλέπεις φύλλα περσινά, που άντεξαν μες στον χειμώνα, να παραδίδονται στη γη.
Είναι οι αγωνίες σου οι παλιές, οι συνήθειες που έχασαν την λάμψη τους, το βόλεμα σου, που έκλεισε τον κύκλο του. Σου κράτησαν συντροφιά σε δύσκολες ώρες, μα τώρα ήρθε η στιγμή να ταξιδέψουν στη λήθη.

Βλέπεις να ανοίγουν μπουμπούκια νέα, με μια δύναμη που θαυμάζεις κι ενστερνίζεσαι.
Είναι τα νέα σου σχέδια
Ανθισμένο τοπίο, ανθισμένη ψυχή.
Βλέπεις τις πεταλούδες, τα πουλιά, το ίδιο το φως να μεταδίδουν το μήνυμα της χαράς. Όλα γύρω σου το φωνάζουν: Κάνε μια νέα αρχή!

Φέτος, άργησε να έρθει κι ίσως κι εσύ να έμεινες για περισσότερο χρόνο κλεισμένος στις χειμωνιάτικες αναμνήσεις σου. Κλειδωμένος στα πάθη και τις αγωνίες μιας πρότερης ζωής, που σε εμποδίζουν να βγεις από το κουκούλι σου.
Διστάζεις να κάνεις το πρώτο βήμα...

Μα έχεις αναλογιστεί γιατί η φύση δεν διστάζει ποτέ να κάνει μια νέα αρχή;

Είναι που δεν σκέφτεται όπως εσύ αλλά υπακούει αβίαστα στους ρυθμούς που την διέπουν. Υπακούει στον ήλιο, το νερό, τον άνεμο, στο χώμα που πατάς, με τον ίδιο στερεότυπο τρόπο εδώ και αιώνες. Η φύση δεν φιλοσοφεί αλλά πράττει. Δεν «νομίζει», ούτε «πιστεύει». Δεν συγκρίνει το αύριο με το χθες, απλά επαναλαμβάνει τις ακολουθίες της χωρίς τύψεις κι ενοχές. Η φύση δεν έχει τραύματα, εκτός από αυτά που της προκαλείς εσύ με τον πολιτισμό σου. Οι μνήμες της δεν είναι ούτε μαθήματα, ούτε καταδίκες αλλά το εχέγγυο της αναγέννησης της. Πάνω απ' όλα, η φύση αγαπά να δημιουργεί.

Κι εσύ θυμάσαι, θέλεις, ποθείς, μα είναι πολλές οι φορές που το μυαλό σου σε δένει κόμπο. Έμαθες να προβλέπεις, να ζυγίζεις καταστάσεις και να αδρανείς. Πάλι τα ίδια, λες, κι ο ενθουσιασμός σου αποθαρρύνεται. Ακόμη και το μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου σου, κοντεύεις να το μετατρέψεις σε ένα απολιθωμένο στερεότυπο. Εσύ διδάχτηκες να «ξέρεις» την συνέχεια και το τέλος των πραγμάτων γι' αυτό δεν ενδίδεις σε μάταιες –όπως λες- ελπίδες. Δεν αφήνεις χώρο στο απροσδόκητο, στη μαγεία του αγνώστου.

Όλα τα ξέρεις και τίποτα δεν ξέρεις...

Το μυαλό σου θα ήθελε να ορίζει ακόμη και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Να διατάζει «έλα άνοιξη», «φύγε χειμώνα», «στάσου θέρος» και να γίνεται.
Θα ήθελε να μπορείς να προβλέπεις τα πάντα και να τα επαληθεύεις μέχρι κεραίας.
Αλλά πες μου, τότε τι νόημα θα είχε η ζωή σου; Θα έκανες όλα αυτά που έχεις κάνει αν τα ήξερες από πριν;

Θα είχες παλέψει, θα είχες πονέσει, θα είχες γελάσει, θα είχες δημιουργήσει;
Θα είχες δώσει λύσεις εκεί που «δεν προβλέπονταν»;

Είναι η άγνοια σου που κρατά ζωντανή την σπίθα σου. Είναι η περιπέτεια του αγνώστου, που καρπίζει τις άδηλες δυνατότητες σου.

Γι' αυτό παράτα για μια στιγμή τα βιβλία και τις φιλοσοφίες σου, βάλε στο πίσω κάθισμα το μυαλό σου και στην θέση του οδηγού την καρδιά σου.

Ναι, το μυαλό σου είναι το βασικό σου εργαλείο κι αυτό που σε κάνει τόσο ξεχωριστό. Είναι το δίκοπο μαχαίρι σου, είναι συνάμα η ευλογία και η κατάρα σου, η λογική σου και η διαστροφή σου. Μα όπως κι αν έχει δεν είναι ο μόνος βασιλιάς του κόσμου σου.
Η ανυπότακτη καρδιά σου θα ζητά πάντα το μερτικό της. Αυτή είναι που σε θέλει Άνθρωπο.
Τελικά δεν μπορείς να κάνεις ούτε χωρίς το μυαλό σου, ούτε χωρίς την καρδιά σου.

Και θα μπορούσες να πετύχεις πολλά αν κατάφερνες να μονιάσεις το δισυπόστατο σου.
Μα εσύ στέκεις αμήχανα ανάμεσα στους δύο πυλώνες της ύπαρξης σου, πριονίζοντας πότε τον ένα και πότε τον άλλον. Από συνεταίρους τους έκανες εχθρούς, έτσι φαντάζουν στην ζωή σου. Έφτιαξες και δίπολα να καθρεφτίζουν αυτήν την αδυναμία σου. Αρσενικό και θηλυκό, γνώση και πίστη, κατάκτηση και δόσιμο έγιναν για σένα άσπρο-μαύρο, θρέφοντας τον διχασμό σου.

Λες κι ο νους σου πασχίζει να λυτρωθεί από την αγάπη, έμαθες να παίρνεις θέσεις απόλυτες, φανατικές, εξοστρακίζοντας με σπουδή την εσωτερική δημοκρατία σου. Υμνείς το ένα, αποκηρύσσεις μετά βδελυγμίας το άλλο. Από την σκλαβιά περνάς στην ασυδοσία κι από την αδικία στην αυτοδικία.

Δεν κάνεις έτσι μια νέα αρχή.

Κάθε φορά που αρχίζεις να κτίζεις τον κόσμο σου επάνω στο μίσος και την απόρριψη, αντί για την ευτυχία σου θεμελιώνεις την δυστυχία σου. Τα πρωτότοκα παιδιά ενός νου αποκομμένου από την αγάπη είναι ο φόβος και η βία. Κι έχεις πετύχει το θλιβερό προνόμιο να είσαι πρώτος στις σφαγές επάνω στον πλανήτη. Θανατώνεις με ευκολία και τους όμοιους σου, να τι σε κάνει τόσο ξεχωριστό μακριά από την καρδιά σου.

Δικαιολογείσαι λέγοντας ότι στη φύση επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, μα δεν σκέφτηκες ότι επάνω της καθρεφτίζεις τις δικές σου αδυναμίες. Την βάφτισες ζούγκλα, υποτιμώντας το γεγονός ότι σε αυτήν την «ζούγκλα» κάθε είδος διατηρεί ζωντανό το δικαίωμα της ύπαρξης του. Εξ άλλου είδες ποτέ να πολεμούν μέχρι θανάτου είδη που δεν τρέφονται το ένα από το άλλο; Μόνον η γάτα και ο σκύλος δείχνουν διάθεση να σε μιμηθούν κι αναρωτιέμαι αν είναι τυχαίες οι pet προτιμήσεις σου...

Αντίθετα, στην δική σου ζούγκλα, την διανθισμένη με ευήκοα αλλά στην πράξη κούφια αποφθέγματα του νου, έκανες τον θάνατο σπορ και σπας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Αφανίζεις οτιδήποτε δεν υπακούει στα μέτρα σου. Εξοντώνεις ή ακυρώνεις οτιδήποτε αντιμάχεται την κυριαρχία σου. Ζώα, φυτά κι ανθρώπους. Άνδρες γυναίκες και παιδιά, που αξιώνουν την δική τους θέση στον ήλιο, μα εσύ σκιάζεσαι να μοιραστείς.

Αν δεν τους φας, θα σε φάνε... Με αυτό σου πιπιλίζουν το μυαλό οι ταγοί σου κι ας μην σε έκαναν πιο δυνατό οι ωκεανοί του αίματος που έχυσες.

Δεν κάνεις έτσι μια νέα αρχή

Την κάνεις με αγάπη, με συμπόνια, με ενσυναίσθηση. Η καρδιά σου ούτε διχάζει, ούτε κατακρίνει, απλά νοιώθει.

Είναι ο αιώνιος σύνδεσμος σου με τη φύση. Είναι ακόμη ο λίθος που απέρριψε ο οικοδόμος νους σου αλλά εξακολουθεί να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ανώτερης ύπαρξης σου.

Κάνε λοιπόν την νέα σου αρχή από καρδιάς. Αυτή είναι που θα ανθίσει και θα καρπίσει, αυτή είναι που θα αναγεννήσει τις καλύτερες πλευρές σου.

ΒΟΥΝΤΟΥ, ΜΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Τα μαύρα κορμιά τους κινούνται αθόρυβα, σαν σκιές μες στο σκοτάδι. Ξέρουν ότι, αν συλληφθούν, κινδυνεύουν να τιμωρηθούν σκληρά. Με κάθε μυστικότητα συγκεντρώνονται σε έναν κλειστό χώρο, μακριά από τα μάτια των βέβηλων. Η ιέρεια και ο ιερέας παίρνουν θέση κοντά στο βωμό. Εκεί, μέσα σε ένα κλουβί, βρίσκεται το ιερό ζώο που ενσαρκώνει μια πανίσχυρη θεότητα: ένα φίδι! Οι τελετουργίες αρχίζουν, καθώς η ιέρεια και ο ιερέας μιλούν στο συγκεντρωμένο πλήθος. Οι μύστιδες και οι μύστες πλησιάζουν το «βουντού» -η λέξη κυριολεκτικά σημαίνει το υπερφυσικό πλάσμα- και του ζητούν να πραγματοποιήσει τον πιο βαθύ τους πόθο.

     Η ιέρεια παίρνει στα χέρια της το φίδι. Νιώθει την ενέργεια του θεού να τη διαπερνάει. Αρχίζει να σπαρταράει, καθώς όλο της το σώμα δονείται από σπασμούς. Μιλάει, όμως τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα της δεν είναι δικά της –είναι οι χρησμοί του πνεύματος του ερπετού.

     Όταν η κατοχή της από τη θεϊκή δύναμη τελειώνει, αφήνει το ζώο στο βωμό. Οι πιστές και οι πιστοί τού φέρνουν προσφορές. Στη συνέχεια, θυσιάζεται μια κατσίκα. Μαζεύουν το αίμα της σε βάζο και το χρησιμοποιούν για να «σφραγίσουν» τα χείλη όλων των παρισταμένων, ώστε να τηρηθεί απόλυτη μυστικότητα. Όποιος ή όποια παραβιάσει τον όρκο αυτό, απειλείται με την ποινή του θανάτου. Έπειτα ξεκινάει ο «χορός του Βουντού».

     Καινούρια πρόσωπα έχουν έρθει για να μυηθούν. Τα πνεύματα μπαίνουν μέσα τους και πέφτουν σε έκσταση, μέχρι που ο ιερέας να τους χτυπήσει στο κεφάλι. Η τελετουργία κορυφώνεται σε μια συλλογική φρενίτιδα: κάποια άτομα λιποθυμούν ή καταλαμβάνονται από μανία, τρέμοντας ανεξέλεγκτα. Στριφογυρίζουν ασταμάτητα, κάποτε σκίζουν τα ρούχα τους ή δαγκώνονται. Άλλοι απλώς χάνουν τις αισθήσεις τους και πέφτουν στο πάτωμα. Τότε τους μεταφέρουν σε ένα γειτονικό δωμάτιο, όπου λέγεται ότι επιδίδονται σε σεξουαλικά όργια…[1]

Η εξιστόρηση αυτής της τελετής βασίζεται στο έργο του Μορό ντε Σεντ-Μερί (Moreau de Saint-Méry) Περιγραφή του Γαλλικού Τμήματος του Αγίου Δομήνικου, όπως ονομαζόταν η Αϊτή την εποχή της αποικιοκρατίας. Γράφτηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν ο μαύρος πληθυσμός της χώρας τελούσε ακόμη υπό καθεστώς σκλαβιάς και η θρησκεία τους ήταν συχνά υπό διωγμό. Κι όμως, οι διώξεις των δουλοκτητών και της Καθολικής Εκκλησίας δεν κατάφεραν να την ποδοπατήσουν.

     Το αντίθετο συνέβη: οι χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι μεταφέρθηκαν βίαια από την Αφρική, για να εργαστούν μέσα σε απάνθρωπες κι εξευτελιστικές συνθήκες στις φυτείες των Γάλλων αποίκων, διατήρησαν πεισματικά τις παραδόσεις τους –το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει μετά τον ξεριζωμό τους. Παρόλο που ανήκαν σε διαφορετικές φυλές, οι ποικίλες λατρείες τους συγχωνεύτηκαν σε μία μέσα στην καινούρια τους πατρίδα. Ο υποχρεωτικός εκχριστιανισμός τους τους οδήγησε να υιοθετήσουν ένα επίχρισμα Καθολικισμού, ταυτίζοντας τις θεότητές τους με αγίους και αγίες, ακόμη και με την Παναγία ή το Χριστό. Σήμερα πάνω από τα δύο τρίτα του πληθυσμού είναι ρωμαιοκαθολικοί/ές, κι όμως οι ίδιοι άνθρωποι παραμένουν πιστοί στο Βουντού.

     Αγγίζει τα όρια του θαύματος το γεγονός ότι μια θρησκεία με πανάρχαιες ρίζες καταφέρνει και επιβιώνει στο σύγχρονο κόσμο, αν μάλιστα σκεφτούμε τις τραγικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε. Ωστόσο, η εικόνα που μας έχει δημιουργηθεί για αυτήν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ποιος ευθύνεται για αυτό; Μα ποιος άλλος από τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, η οποία δεν φημίζεται ούτε για το σεβασμό της για την ιστορική αλήθεια ούτε για την ευαισθησία της προς τα δικαιώματα των μαύρων! Έτσι, σήμερα στο νου των περισσότερων ανθρώπων το Βουντού ισοδυναμεί με σκοτεινή μαγεία –με κούκλες που τρυπιούνται με καρφιά για να προκληθεί κακό σε έναν εχθρό.

     Όταν κυριαρχούν τέτοιες παρανοήσεις, μοιάζει σχεδόν ιεροσυλία και το να διανοηθεί κανείς να συγκρίνει τις παραδόσεις της Αϊτής με τις αρχαίες ελληνικές λατρείες. Κι όμως, οι ομοιότητες είναι εμφανείς για ένα εξασκημένο μάτι. Ο Αλφρέντ Μετρό (Alfred Métraux), διακεκριμένος Ελβετός ανθρωπολόγος και ένας από τους σημαντικότερους μελετητές του Βουντού, επισημαίνει τα εξής:
     «Τα θρησκευτικά συστήματα της δυτικής Αφρικής, των οποίων το Βουντού συχνά δεν είναι παρά ένα φτωχό παράδειγμα, δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πρωτόγονα. Έχουν κρατήσει ζωντανές πεποιθήσεις και τελετουργίες που κληρονόμησαν από τις αρχαίες θρησκείες της Ανατολής και του αιγαιακού κόσμου. Προσέξτε το ρόλο που παίζει η λάβρυς –ο διπλός πέλεκυς της Κρήτης– στη λατρεία του θεού Shango».[2]
Η ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΕΚΣΤΑΣΗ

Στην τελετή του φιδιού, η οποία περιγράφτηκε στην αρχή, μπορούμε να βρούμε αρκετά κοινά σημεία με τα διονυσιακά δρώμενα. Ο ίδιος ο Μορό ντε Σεντ-Μερί παραλληλίζει την «ιερή μανία» που καταλαμβάνει τις πιστές και τους πιστούς με τα όσα συνέβαιναν στις βακχικές γιορτές. Δεν έχει άδικο, αφού το στοιχείο της έκστασης υπήρξε αναπόσπαστο μέρος τους. Επιτυγχανόταν, όπως και στο Βουντού, μέσα από τον ξέφρενο χορό και τους ήχους των τυμπάνων. Την απέδιδαν σε κατοχή από το ίδιο το πνεύμα του θεού.

     Το όνομα των Μαινάδων, που πρωταγωνιστούσαν στην οργιαστική λατρεία του, προέρχεται από το ρήμα μαίνομαι και το ουσιαστικό μανία, λέξη που δηλώνει την παραφροσύνη αλλά και τη θεϊκή έμπνευση.[3] Στη θρησκεία της Αϊτής πιστεύεται ότι το κατεχόμενο πρόσωπο γίνεται ένα με τη θεότητα για όσο διάστημα διαρκεί η κατάληψή του. Την ίδια ακριβώς αντίληψη συναντάμε και στη λατρεία του Διόνυσου: τα πρόσωπα που βρίσκονται κάτω από την επιρροή του ταυτίζονται μαζί του και ονομάζονται, αντίστοιχα, Βάκχοι και Βάκχαι.[4] Άλλωστε, το ρήμαβακχεύω σημαίνει «βρίσκομαι σε κατάσταση έκστασης» ή «εμπνέω μανία».

Μέσα από τις αρχαίες απεικονίσεις και τα κείμενα βλέπουμε τι σημαίνει αυτό: οι Μαινάδες, συνεπαρμένες από τον ιερό χορό τους, αναπηδούν, τινάζονται, στριφογυρνούν, ρίχνουν το κεφάλι προς τα πίσω, ξεσπούν σε κραυγές κι αλαλαγμούς.[5] Οι περιγραφές αυτές δεν απέχουν πολύ από τα φαινόμενα που βιώνουν οι οπαδοί του Βουντού. Εξάλλου, η κατάληψη από ένα πνεύμα –ή loa, όπως το ονομάζουν– αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα από τα πιο ζωτικά κι εντυπωσιακά στοιχεία τούτης της παράδοσης. Αξίζει να ακούσουμε όσα αφηγείται ο Ντένι Σάρτζεντ (Denny Sargent), συγγραφέας και ερευνητής των θρησκειών, ο οποίος πριν μερικά χρόνια βρέθηκε στη Νέα Ορλεάνη και παρακολούθησε δύο τελετές στην Πνευματική Εκκλησία του Βουντού (Voodoo Spiritual Church): «Η μία από αυτές ξεκίνησε σαν μια απλή εξάσκηση στο παίξιμο του τύμπανου, όμως εξελίχτηκε σε κάτι πολύ σημαντικότερο. Οι τυμπανιστές πραγματικά λικνίζονταν κι εγώ κουβέντιαζα με τον ιερέα Oswan για το ναό και την πίστη του, όταν η ιέρεια [Miriam Chamani]  άρχισε ξαφνικά να σείεται και να ταράζεται. Η Μίριαμ καταλήφθηκε, όπως μου είπαν αργότερα, από το loa του Ogun [του θεού του πολέμου και της μεταλλουργίας]. Ηλεκτρισμός γέμιζε τον αέρα καθώς το σώμα της Μίριαμ δονούνταν. Η φωνή της έγινε αγνώριστη, ενώ άρχισε να καπνίζει πούρα, φυσώντας τον καπνό προς το μέρος μας για να μας εξαγνίσει.

     Καθώς ο καπνός με χτύπησε, ένα ρεύμα διαπέρασε τη σπονδυλική μου στήλη. Το loa ήταν παρόν. Καθώς λικνιζόμαστε όλοι και χορεύαμε στο χτύπο των τυμπάνων (που τώρα έπαιζαν τον ιερό ρυθμό του Ogun), ο ιδρώτας κυλούσε στο σώμα μου. Η Μίριαμ άρχισε να τραγουδάει και να ψέλνει με μια ολότελα ξένη φωνή, καθώς ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό της. Ο αέρας γέμισε με μια παράξενη ηλεκτρική παρουσία. Εκείνη συνέχισε να προσφέρει ψαλμωδίες και καπνό από πούρο στον Ogun. Ήταν μια αυθόρμητη κι απρόσμενη κατάληψη, όμως, μια που είναι ικανή ιέρεια, μπόρεσε να ελέγξει και να κατευθύνει τα γεγονότα».[6]

Στο Βουντού η θεοληψία, ο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο ένα πνεύμα επικοινωνεί με τους πιστούς και τις πιστές, έχει άρρηκτη σχέση με το χορό. Μάλιστα, όπως επισημαίνει ο Αλφρέντ Μετρό, οι λατρείες της δυτικής Αφρικής, από τις οποίες προήλθε, συνδέονται τόσο στενά με τη μουσική και την όρχηση ώστε δεν θα ήταν άστοχο να χαρακτηριστούν «χορευτικές θρησκείες».[7] Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να πούμε και για τα διονυσιακά «όργια». Εξάλλου, τη λέξη Χορεία το συναντάμε ως όνομα Μαινάδων, ενώ ο Βάκχος είχε τους τίτλουςΧορεύς και Χορείος. Ο ίδιος ο θεός παραδίδεται στην έκσταση του ξέφρενου ρυθμού, όπως και οι άνθρωποι τους οποίους εμπνέει…[8]
                            
ΙΕΡΗ ΜΑΝΙΑ, ΙΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

 Η απόκτηση θεραπευτικής δύναμης είναι ένας από τους στόχους της θεοληψίας στο Βουντού. Έτσι, όταν ένα πρόσωπο καταλαμβάνεται από μια σημαντική θεότητα, οφείλει να αγγίξει τους/τις ασθενείς, προσφέροντάς τους την ίαση.[9]Παράλληλα, αυτή η διαφορετική κατάσταση συνείδησης μπορεί να βοηθήσει ένα άτομο που υποφέρει ή αντιμετωπίζει δυσκολίες και κινδύνους. Ο γιατρός Λουί Μαρ (Louis Mars), για παράδειγμα, είδε με έκπληξη έναν άρρωστο ο οποίος εγχειριζόταν να πέφτει σε έκσταση, τη στιγμή ακριβώς που ο πόνος έφτανε στο αποκορύφωμά του. Την ίδια αντίδραση παρατήρησε σε δύο ανθρώπους οι οποίοι μόλις είχαν γίνει θύματα τροχαίου ατυχήματος.

     Ακόμη, υπάρχουν αφηγήσεις για ναύτες που ναυάγησαν, όμως κατάφεραν να κολυμπήσουν μέχρι τη στεριά χάρη στη βοήθεια του θεού Agwé, o oποίος τους κατέλαβε δίνοντάς τους τη δύναμη να σωθούν. Ένα ακόμη παράδειγμα προσφέρει η Αϊτινή ιέρεια Lorgina Delorge. Κατά τη διάρκεια ενός προσκυνήματος στη σπηλιά Balan, κοντά στο Port-au-Prince, ήταν αναγκασμένη να βαδίζει σε ανώμαλο έδαφος, κουτσαίνοντας και σταματώντας κάθε λίγο εξαιτίας των ρευματισμών της. Η ταλαιπωρία της όμως δεν κράτησε για πολύ: μπήκε μέσα της το πνεύμα του ηλιοθεού Legba, βοηθώντας τη να φτάσει στον προορισμό της με αποφασιστικά βήματα και χωρίς σημάδια κούρασης.[10]

     Αλλά και οι βακχικές ιερουργίες συνδύαζαν το θεραπευτικό στοιχείο με την έκσταση. Για το λόγο αυτό ο Διόνυσος έπαιρνε τους τίτλους Ιατρός, Υγιάτης καιΛύσιος –εκείνος που έχει την ικανότητα να «λύνει» τη μανία, φέρνοντας συγχρόνως την κάθαρση στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων.[11] Οι λάτρισσες και οι λάτρεις του εξαγνίζονταν, όπως υποστηρίζει η διδάκτωρ της αρχαιολογίας Ευρυδίκη Κεφαλίδου:«Όση ώρα διαρκούσε ο εκστατικός χορός, οι άνθρωποι αυτοί έπαυαν να είναι ο εαυτός τους, εκτονώνονταν, απελευθερώνονταν από τις άλογες καταπιεσμένες ορμές τους. Οι φοβίες τους θεραπεύονταν και τα άγχη που προκαλούν οι νοσηρές καταστάσεις της ψυχής και του μυαλού εξαφανίζονταν. (…) Στο τέλος του δρώμενου οι συμμετέχοντες επέστρεφαν στην ‘κανονικότητα’ και απαλλάσσονταν όχι μόνο από την ένταση που προκαλούσε η τελετουργία καθεαυτή, αλλά και από οποιοδήποτε ψυχικό και διανοητικό πάθος τους βασάνιζε προηγουμένως».[12]Στις τελετές του Βουντού τα κατεχόμενα πρόσωπα αποκτούν μια ακόμη ιδιότητα: μπορούν να προφητεύουν και να συμβουλεύουν, μέσα από την επαφή τους με τη θεότητα. Για την ακρίβεια, πιστεύεται ότι το πνεύμα που καταλαμβάνει έναν άνθρωπο μιλάει μέσα από το στόμα του, δίνοντας οδηγίες στους παριστάμενους ή ακόμη και στο ίδιο το κατεχόμενο άτομο.[13]

     Η ίδια συσχέτιση ανάμεσα στην έκσταση και τη χρησμοδοσία εμφανίζεται και στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Οι όροι μάντις και μαντεία κατάγονται από τη λέξημανία, μια που οι χρησμοδότες/τριες συχνά τελούσαν κάτω από την επήρεια μιας θεότητας.[14] Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ευριπίδης στις Τρωάδες (στ. 172) αποκαλεί την Κασσάνδρα «μαινάδα», ενώ στις Βάκχες βάζει τον περίφημο μάντη Τειρεσία να λέει για το Διόνυσο:
«Ο θεός μας είναι μάντης, γιατί υπάρχει
μαντεία μες στη βακχεία και τη μανία·
όταν ο θεός το σώμα πλημμυρίσει,
εκείνον που η μανία του θα ΄χει πιάσει
προφήτη των μελλούμενων τον κάνει».[15]

Δεν μπορούμε εδώ να μη σκεφτούμε τον κατεξοχήν θεό της προφητείας, τον Απόλλωνα, ο οποίος έδινε τους χρησμούς του μέσα από το στόμα της Πυθίας, όταν εκείνη έπεφτε σε έκσταση –ένα φαινόμενο που θυμίζει πολύ έντονα τις τελετές Βουντού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το περίφημο μαντείο του στους Δελφούς δεν ανήκε μόνο σε εκείνον, αλλά και στον αδελφό του, το Διόνυσο. Ο Τειρεσίας στιςΒάκχες συνεχίζει τον ύμνο του προς τον τελευταίο λέγοντας:
«Και θα τον δεις και στων Δελφών τους βράχους
με τα δαδιά στο δίκορφο οροπέδιο
να πηδά, βακχικό κλαρί κρατώντας…»[16]                                           

ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΦΙΔΙ

Οι Δελφοί δεν είναι μονάχα ο ναός του Απόλλωνα και του Διόνυσου. Είναι συνάμα ο χώρος του Φιδιού, πράγμα το οποίο αποτελεί ακόμη ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην αρχαία ελληνική θρησκεία και το Βουντού. Στον τόπο αυτό ο ολύμπιος θεός σκότωσε το «δράκοντα», λέξη που σημαίνει «μεγάλο φίδι», το οποίο σε μια άλλη εκδοχή ήταν γένους θηλυκού. Υπήρξε το ιερό ερπετό της Γαίας, που συνδεόταν στενά με τέτοιου είδους ζώα, και συγχρόνως ο φύλακας του μαντείου, το οποίο αρχικά ανήκε σε εκείνη.[17]

     Με τη σφαγή του δράκοντα ο Απόλλων ιδιοποιήθηκε το μέρος αυτό, που ήταν αφιερωμένο στις παλιότερες, χθόνιες λατρείες. Ωστόσο, τα ίχνη τους δεν χάθηκαν ολότελα. Ο τόπος διατήρησε την αρχαιότατη ονομασία του, Πυθώ, από τον Πύθωνα, τον όφι που κατοικούσε εκεί. Ο θεός αναγκάστηκε να πάρει τον τίτλο Πύθιος και η ιέρειά του ονομάστηκε Πυθία. Άλλωστε, η έμπνευσή της ερχόταν μέσα από τις αναθυμιάσεις που ανέδιδε η γη, προδίδοντας τη χθόνια φύση της. Αντίστοιχα, η συσχέτιση του φιδιού με την προφητεία και τη γνώση προέρχεται από την ικανότητά του να διεισδύει στις σχισμές του εδάφους, προσλαμβάνοντας έτσι τη σοφία που κρύβει στα σπλάχνα της η Γαία, η Μεγάλη Μητέρα.

     Είναι πιθανό ότι στους Δελφούς θα λατρευόταν σε προγενέστερες εποχές ένα ζωντανό φίδι, πράγμα που θα έδωσε αφορμή να πλαστεί ο σχετικός μύθος. Η δαιμονοποίησή του και ο φόνος του από τον Απόλλωνα παραπέμπει στην άποψη ότι οι θεοί της παλιάς θρησκείας γίνονται οι δαίμονες της νέας. Κι όμως, παρά την επικράτηση της ολύμπιας λατρείας, το ερπετό παρέμεινε ιερό ζώο στην αρχαία Ελλάδα, συνοδεύοντας πλήθος θεότητες: τον Ερμή και την Αθηνά, τον Ασκληπιό και την Υγεία, τη Δήμητρα, την Εκάτη και όχι μόνο.

     Ακόμη και ο «ύπατος των θεών» δεν ξέφυγε από τη μαγική επιρροή του όφεως. Στη μεγαλύτερη γιορτή του, τα Διάσια, οι Αθηναίες και οι Αθηναίοι τον τιμούσαν ως Χθόνιο ή Μειλίχιο Δία, συγχωνεύοντάς τον με μια πιο αρχέγονη θεότητα: το Φίδι.[18] Τη σχέση αυτή τη βλέπουμε έμμεσα και στις Βάκχες, όπου ο χορός τραγουδάει τη γέννηση του Διόνυσου μέσα από το μηρό του Δία:
«Κι όταν σωστόν,
όταν πια τέλειον οι Μοίρες τον έκαμαν,
τότε με κέρατα ταύρου θεό τον εγέννησε
και για στεφάνι του φόρεσε φίδια·
φίδια τυλίγουν γι’ αυτό στις πλεξίδες τους
οι αγριμοθρόφες μαινάδες».[19]Η τραγωδία αυτή (στ. 1017-9) αποκαλύπτει επίσης ότι ο ίδιος ο Βάκχος μπορούσε να παίρνει τη μορφή δράκοντα!

Η οφιολατρία αποτελεί επίσης χαρακτηριστικό στοιχείο του Βουντού. Η τελετή που περιγράφτηκε στην αρχή, η οποία είχε στο επίκεντρό της ένα ζωντανό ερπετό, γινόταν προς τιμήν του θεού Νταμπαλά (Damballah), ενός από τα σημαντικότερα πνεύματα. Παριστάνεται με τη μορφή ενός όφι και συνδέεται με το ζωογόνο νερό, με τις πηγές και τα ποτάμια, και κατ’ επέκταση με την ευεργετική δύναμη της ζωής και της γονιμότητας. Για το λόγο αυτό πιστεύεται ότι φέρνει ευημερία και καλή τύχη.[20]

     Η συσχέτιση ανάμεσα στα ερπετά και το νερό, που συχνά αποτελεί την  κατοικία τους, είναι πολύ συνηθισμένη. Ο ομηρικός ύμνος 3 προς τιμήν του Απόλλωνα, για παράδειγμα, μας πληροφορεί ότι η δράκαινα των Δελφών κατοικούσε πλάι σε «κρήνην καλλίρροον» (στ. 300).

     Η ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορεί να τιμούν ένα πραγματικό φίδι, όπως συμβαίνει κάποιες φορές στο Βουντού, ίσως να μοιάζει γελοία ή αποκρουστική. Κι όμως, αυτό ακριβώς συνέβαινε στην καρδιά του αρχαίου κόσμου: στην κλασική Αθήνα. Όπως μας πληροφορεί ο Ησύχιος, ο «οικουρός όφις», που ανήκε στην Αθηνά Πολιάδα («Πολιούχο»), κατοικούσε στο ιερό του αρχαίου ήρωα Ερεχθέα στην Ακρόπολη.[21]

     Οικουρός σημαίνει κυριολεκτικά «φρουρός του οίκου», όμως η λέξη οίκος δεν δηλώνει μόνο το σπίτι αλλά και την πατρίδα. Με άλλα λόγια, το ζώο αυτό, που το τάιζαν καθημερινά μελόπιτες, το θεωρούσαν φύλακα του ιερού βράχου και κατ’ επέκταση της ίδιας της πόλης –τόσο μεγάλη ήταν η σημασία του! Άλλωστε, η θεά της σοφίας αγαπούσε ιδιαίτερα τα φίδια, για αυτό και κοσμούσαν πάντοτε την αιγίδα της. Κάποτε ταυτίζεται μαζί τους και αποκαλείται «δράκαινα», όπως δείχνει ο ορφικός ύμνος προς τιμήν της.[22]

     Την παρουσία ζωντανών ερπετών τη συναντάμε επίσης σε λατρείες της «μαύρης ηπείρου». Για παράδειγμα, στο λιμάνι Ουϊντά (Whydah) της δυτικής Αφρικής υπήρχε μέχρι και το 18ο αιώνα μεγάλος ναός με φίδια. Ένα σημαντικό μέρος των δούλων της Αϊτής προερχόταν από την περιοχή αυτή, πράγμα που εξηγεί την παρουσία ζωντανών όφεων στο Βουντού.[23] Κατά παράξενο τρόπο όμως, και η Αθηνά σχετίζεται με την Αφρική: κατά μια παράδοση γεννήθηκε στην λίμνη Τριτωνίδα που βρισκόταν στη Λιβύη…[24]

     Την προσφορά τροφής στο θεϊκό Φίδι τη βρίσκουμε όχι μόνο στην αρχαία Αθήνα, αλλά και στην Αϊτή, στα τέλη του 18ου αιώνα: εκεί οι σκλάβες και οι σκλάβοι απέδιδαν τιμές σε ένα ερπετό, ενώ οι ιερείς και οι ιέρειες του απεύθυναν προσευχές. Επίσης, του άφηναν κρέας, ψάρια και γάλα μπροστά στο τεράστιο δέντρο όπου ζούσε. Η περιγραφή αυτή θυμίζει ένα άλλο σύμβολο, επίσης χθόνιας προέλευσης, το οποίο συνδέεται με τον όφι: το Ιερό Δέντρο. Στην Ακρόπολη έπαιρνε της μορφή της περίφημης ελιάς, που ήταν το δώρο της Αθηνάς στην πόλη της.

     Ωστόσο, το Ιερό Δέντρο ανήκει επίσης στη Μάνα Γαία, η οποία τρέφει τους ανθρώπους με τους πολύτιμους καρπούς της. Στην ελληνική μυθολογία το δέντρο και το ερπετό συχνά εμφανίζονται μαζί. Για παράδειγμα, ένας δράκοντας, ο Λάδων, γιος της Γης, φύλαγε τη μηλιά με τα χρυσά μήλα, δώρο της ίδιας, στον κήπο των Εσπερίδων.[25] Ένα άλλο φιδίσιο παιδί της φρουρούσε την οξιά όπου ήταν τοποθετημένο το περιζήτητο χρυσόμαλλο δέρας.[26]

     Στη Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης συναντάμε ξανά το ερπετό και το δέντρο, μόνο που έχουν χάσει τον αρχικό τους χαρακτήρα και έχουν μετατραπεί σε σύμβολα του Κακού. Όμως, όσες και όσοι έχουν μυηθεί στο Βουντού διατηρούν μια δική τους εκδοχή αυτού του μύθου: γι’ αυτούς ο Όφις δεν είναι ο Σατανάς, αλλά ο θεός Νταμπαλά, ο οποίος προσφέρει τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης σε μια γυναίκα. Δεν πρόκειται για τη γνωστή μας Εύα, αλλά για την πρώτη και πολυμαθέστερη mambo, όπως ονομάζονται οι ιέρειες της θρησκείας αυτής.[27] Το ερπετό εδώ εμφανίζεται ως σύμβολο της σοφίας, πράγμα που μας παραπέμπει σε πανάρχαιες αντιλήψεις…

     Ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο στοιχείο είναι ότι το σύμβολο του Νταμπαλά απεικονίζει δύο αντικριστά φίδια, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται ένας στύλος –γνωστό υποκατάστατο του δέντρου. Ο μελετητής του Βουντού Μιλό Ριγκό (Milo Rigaud) παρατηρεί επίσης ότι το έμβλημα της θρησκείας αυτής είναι δύο ερπετά που τυλίγονται γύρω από την κεντρική κολόνα του ναού. Το παραλληλίζει με το κηρύκειο του Ερμή, το οποίο περιβαλλόταν από δύο όφεις.[28] Ο τελευταίος μάλλον δεν θα ενοχλούνταν από την ομοιότητα αυτή, αν λάβουμε υπόψιν τις στενές του σχέσεις με τη μαγεία και τη μαντική!

     Τα δύο ενωμένα φίδια στο ραβδί του Ερμή, το ένα θηλυκό και το άλλο αρσενικό, υποδηλώνουν συγχρόνως τη σχέση του με τον έρωτα και τη γονιμότητα. Ο συμβολισμός των δύο ερπετών στο Βουντού είναι επίσης σεξουαλικός: ο Νταμπαλά συνοδεύεται από τη σύντροφό του, τη φιδογυναίκα Aida Wédo, που εκπροσωπεί την ομορφιά και τον πλούτο. Η ίδια συνδέεται με την καρποφόρα γη, με τη «γλυκιά και ώριμη μπανάνα» αλλά και το αγνό γάλα, κι ακόμη με τη συζυγική πίστη, την ειρήνη και την καρδιά.[29]

     Ωστόσο, το μοτίβο του διπλού φιδιού δεν το συναντάμε μόνο στο Βουντού και στο κηρύκειο του αγγελιοφόρου των θεών. Το βρίσκουμε ακόμη και στα δύο μινωικά γυναικεία αγαλματίδια που κοσμούσαν το βωμό στο «ανάκτορο» της Κνωσού, γνωστά ως Θεές των Όφεων. Η μία κρατάει ένα ερπετό στο κάθε της χέρι, ενώ η άλλη απλώνει τα μπράτσα της προς τα εμπρός, με τα φίδια τυλιγμένα πάνω τους.

Κάποτε οι αριστουργηματικές αυτές μορφές ονομάζονται «Ιέρειες των Όφεων», πράγμα που μάλλον δεν απέχει από την αλήθεια: εκείνες οι οποίες υπηρετούσαν τις θεές θα τις ενσάρκωναν στη διάρκεια της τελετουργίας. Τα μάτια τους, ορθάνοιχτα και απόκοσμα, καθηλώνουν, δίνοντας την αίσθηση ότι βρίσκονται σε έκσταση. Ίσως, όπως συνέβη με τη mambo στην τελετή που περιγράφτηκε στην αρχή, να τις έχει καταλάβει το πανίσχυρο και μυστηριώδες πνεύμα του Φιδιού…
                                 
ΕΝΑ ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Όσο κι αν μας εκπλήσσει το γεγονός, είναι πολλές ακόμη οι ομοιότητες ανάμεσα στο Βουντού και την αρχαία ελληνική θρησκεία. Ανάμεσα στις παραδόσεις της Αϊτής συναντάμε τη λατρεία του Ήλιου και της Σελήνης, όπως και στον κλασικό κόσμο. Βρίσκουμε ακόμη τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα, την Erzulie, η οποία, όχι τυχαία, φέρει τον τίτλο La Belle Vénus: «η Ωραία Αφροδίτη». Σύμβολό της, όπως και της Ελληνίδας αντίστοιχής της, είναι ο καθρέφτης, ενώ συνδέονται και οι δύο με τη θάλασσα και τα ναυτικά ταξίδια.

     Συγχρόνως, στους ναούς του Βουντού καίει αέναα η ιερή φλόγα –η φωτιά της Εστίας στην αρχαιότητα. Στις τελετουργίες προΐσταται μια αρχιέρεια κι ένας αρχιερέας, όπως συνέβαινε και στα Ελευσίνια Μυστήρια. Άλλωστε, οι μυήσεις παίζουν σημαντικό ρόλο, και μάλιστα η θεότητα ονομάζονται και mystère, που δεν είναι άλλη από την ελληνική λέξη μυστήριο. Ανακαλύπτουμε ακόμη το θεατρικό αλλά και το φαλλικό στοιχείο, τα οποία παραπέμπουν ξανά στο Διόνυσο.

     Πώς να τα ερμηνεύσουμε άραγε όλα αυτά; Αν εξαιρέσουμε κάποιες επιρροές που οφείλονται στους Γάλλους αποικιοκράτες, οι υπόλοιπες ομοιότητες είναι δύσκολο να εξηγηθούν. Ίσως να έχουν τη ρίζα τους στην ίδια την ανθρώπινη ψυχή, η οποία δεν διαφέρει πολύ από τόπο σε τόπο. Μπορεί πάλι να προέρχονται από το γεγονός ότι όλες οι πολυθεϊστικές θρησκείες βασίζονται στη Φύση και για αυτό ερωτοτροπούν με τα ίδια βασικά μοτίβα, παρμένα από τους δικούς της κόλπους.

     Τέλος, όσο κι αν ο αρχαίος ελληνικός κόσμος και η σύγχρονη Αϊτή χωρίζονται από έναν ωκεανό κι ένα απέραντο βάθος χρόνου, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κάποιες αλληλεπιδράσεις. Στο κάτω κάτω το Βουντού κατάγεται από την Αφρική, η οποία δεν βρίσκεται τόσο μακριά από την Ελλάδα. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι η μινωική Κρήτη είχε εμπορικές σχέσεις με την Αίγυπτο, ενώ τον 7ο αιώνα άποικοι από τη Θήρα ίδρυσαν στη Λιβύη την Κυρήνη, πόλη με ακμαίο πολιτισμό.

Εξάλλου, για αιώνες το βόρειο τμήμα της «μαύρης ηπείρου» ήταν υπό ρωμαϊκή κατοχή, η οποία έφερε πολλές ελληνικές επιρροές.

     Ενδεχομένως όλα αυτά να έπαιξαν το ρόλο τους, μικρό ή μεγάλο. Οι επιστήμες της αρχαιολογίας και της συγκριτικής θρησκειολογίας μπορεί κάποτε να μας δώσουν πιο συγκεκριμένες απαντήσεις. Μέχρι τότε το μυστήριο θα παραμείνει ανεξιχνίαστο. Κι ωστόσο, είναι παρήγορο να γνωρίζουμε ότι κάτι από το πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας παραμένει ζωντανό σε τόπους μακρινούς. Ίσως ο Διόνυσος, εξόριστος από τη χώρα του, να επισκέπτεται πότε πότε τους ναούς της Αϊτής για να χύσει τη γλυκιά μέθη της έκστασης σε όσες και όσους καταφτάνουν εκεί για να παραδοθούν στη δική του ιερή μανία…                                             
 -----------------
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Métraux, σελ. 36-8.
[2] Ό.π. 29.
[3] Λίντελ & Σκοτ, λ. «μαινάς», «μανία».
[4] Λίντελ & Σκοτ, λ. «Βάκχος».
[5] Λεκατσάς, σελ. 42.
[6] Sargent, σελ. 7.
[7] Métraux, σελ. 29.
[8] Λεκατσάς, σελ. 42.
[9] Métraux, σελ. 125.
[10] Ό.π., σελ. 131.
[11] Λεκατσάς, σελ. 62.
[12] Ευρυδίκη Κεφαλίδου, σελ. 34-41.
[13] Métraux, σελ. 125.
[14] Λίντελ & Σκοτ, λ. «μάντις».
[15] Μετ. Θρασύβουλου Σταύρου, σελ. 352.
[16] Ό.π.
[17] Ο Παυσανίας, μιλώντας για το άλλο όνομα των Δελφών, που ήταν Πυθώ, γράφει ότι «η πιο διαδεδομένη παράδοση αναφέρει ότι σάπισε εκεί αυτός που ο Απόλλων σκότωσε με το τόξο του. (…) Οι ποιητές λένε ότι το θύμα του Απόλλωνα ήταν ένας δράκοντας, ο οποίος είχε ταχθεί εκεί από τη Γη ως φύλακας του μαντείου της». (10. 6, 5)
[18] Καραμπούζης, Το Αρχαίο Αττικό Ημερολόγιο και Εορτολόγιο, «Διάσια».
[19] Μετ. Θρασύβουλου Σταύρου, σελ. 345
[20] Sargent, σελ. 8.
[21] Λίντελ & Σκοτ, λ. «οικουρός».
[22] Ορφικός ύμνος 32, στ. 11.
[23] Métraux, σελ. 38.
[24] Λίντελ & Σκοτ, λ. «Τριγογένεια», Ευριπίδης Ίων 872.
[25] Κερένυι.
[26] Ορφέως Αργοναυτικά, στ. 929 κ.ε., σελ. 71 στη μετ. Μαρκετάκη. Απολλώνιος Ρόδιος, Τα Αργοναυτικά 2. 1206.
[27] Rigaud, σελ. 99.
[28] Ό.π., σελ. 45-6.
[29] Ό.π., σελ. 75.
                                                 
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ευριπίδη, Τραγωδίες, μετ. Θρασύβουλος Σταύρος, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας», Αθήνα 1980Euripidis Tragoediae, vol. 1, Lipsia-Παπαδήμας, Αθήνα 1976
Καραμπούζης, Το Αρχαίο Αττικό Ημερολόγιο και Εορτολόγιο, Μεταίχμιο, Αθήνα 2001Κεφαλίδου, Ευρυδίκη, «Η εικονογραφία των εκστατικών χορών στην αρχαϊκή και κλασική εποχή: Ένθεος χορεία», Αρχαιολογία, 90, Μάρτιος 2004, 34-41
Kερένυϊ, K., H Μυθολογία των Eλλήνων, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας», Aθήνα 1998Λεκατσάς, Παναγής, Διόνυσος: Καταγωγή και Εξέλιξη της Διονυσιακής Θρησκείας, Καστανιώτη, Aθήνα 1999Λίντελ, Χένρι Τζ. & Ρόμπερτ Σκοτ, Mέγα Λεξικόν της Eλληνικής Γλώσσης,  Iωάννης Σιδέρης, AθήναOμηρικοί Ύμνοι, μετ. Δ. Π. Παπαδίτσας & Ελένη Λαδιά, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας», Αθήνα 1997
Ορφέας, Αργοναυτικά, Ύμνοι, Περί Λίθων, μετ. Τώνια Μαρκετάκη, Εξάντας, Αθήνα 1995
Oρφικοί Ύμνοι, μετ. Δ. Π. Παπαδίτσας & Ελένη Λαδιά, Bιβλιοπωλείον της «Eστίας», Αθήνα 1997
Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, τόμ. 1, 2, 3, Πάπυρος, Μαρούσι 1975Métraux, Alfred, Voodoo in Haiti, Schocken Books, New York 1959/1972Rigaud, Milo, Secrets of Voodoo, City Lights Books, San Francisco 1953/1985Sargent, Denny, “Voodoo: Path of the Loa”, PanGaia, autumn 1997, 5-9

Θα 'θελα, να μάθω τα μυστικά της της ζωής και του σύμπαντος.. !

- Θα 'θελα Δάσκαλε, να μάθω τα μυστικά της ζωής και του σύμπαντος!

Η πραγματική γνώση παιδί μου, δεν μεταδίδεται. Μπορώ μόνο να σου δείξω τον δρόμο, οι απαντήσεις στα ερωτήματα σου, θα πρέπει να είναι δική σου 'κατάκτηση'. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να περιχαρακώνεται από κάθε είδους δόγματα και φανατισμούς. Μην πιστεύεις αυτούς που λένε πως κατέχουν την αλήθεια, αλλά αυτούς που την αναζητούν. Η αλήθεια δεν τεμαχίζεται, παρόλα αυτά, όλοι υποστηρίζουν πως την κατέχουν, κατηγορώντας τους άλλους ως πλανεμένους…

Η δική μου οπτική αφορά την δική μου ατραπό, τον δικό δρόμο όπως εγώ τον επέλεξα, σύμφωνα με αυτά που μου δίδαξαν, φιλτραρισμένη μέσα από τα δικά μου φίλτρα. Με αυτόν τον τρόπο όμως, θα μάθεις θεωρίες και γνώσεις άλλων, δεν θα είσαι ο εαυτός σου. Την δική σου αλήθεια δεν μπορεί κανένας να σου τη μάθει! Μπορείς μόνο να τη βιώσεις. Και το δικό σου βίωμα, θα έχει άλλες αποχρώσεις, ξεχωριστές και μοναδικές!

         - Και αν επιλέξω λάθος ατραπό δάσκαλε;

Μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Τα λάθη είναι αναγκαία. Το μυστικό για να κάνεις λιγότερα λάθη, είναι να είσαι υπομονετικός και ταπεινός. Όταν είσαι έτοιμος, ο σωστός δρόμος θα εμφανιστεί μπροστά σου. Τότε είναι η στιγμή που θα σου αποκαλυφθούν οι απαντήσεις στα ερωτήματα σου με βάση τα βιώματα σου, έτσι ώστε να ζεις μία ενσυνείδητηζωή προς όφελος όλης της κοινωνίας. Δεν θα αντιλαμβάνεσαι πλέον τότε, την ζωή ως βίωμα μόνο, αλλά ως δώρο, το οποίο θα σου επιτρέψει να δημιουργείς υλικά ή πνευματικά έργα, τα οποία θα διαρκέσουν περισσότερο από την μικρή χωροχρονικά ύπαρξη σου, ως ένα μικρό δώρο για τις επόμενες γενεές…

Το αίνιγμα που σκότωσε τον Όμηρο

Ο μεγαλύτερος επικός ποιητής των Ελλήνων πέθανε επειδή παράκουσε ένα χρησμό της Πυθίας. Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, ο Όμηρος επισκέφτηκε το μαντείο των Δελφών για να ρωτήσει την Πυθία ποιοι ήταν οι γονείς του και η καταγωγή του.

 

Η Πυθία απάντησε με τον εξής χρησμό: «Πατρίδα της μητέρας σου είναι η νήσος Ίος, η οποία θα σε δεχθεί όταν πεθάνεις, αλλά φυλάξου από το αίνιγμα των νεαρών παιδιών».

 

Ο ποιητής όμως παράκουσε τον χρησμό και ταξίδεψε μέχρι την Ίο. Εκεί είδε μερικά μικρά παιδιά που ψάρευαν στην ακτή. Τα ρώτησε τι έπιασαν και τα παιδιά του απάντησαν: «Όσ’ έλομεν λιπόμεσθα, όσ’ ουχ έλομεν φερόμεσθα». Δηλαδή, ότι πιάσουμε το αφήνουμε, ότι δεν πιάσουμε το φέρουμε μαζί μας. Τα παιδιά αναφέρονταν στις ψείρες. Όσες έβρισκαν, τις σκότωναν, αλλά όσες δεν έβρισκαν, τις έφεραν στο κεφάλι τους. Ο Όμηρος δεν κατάφερε να βρει την απάντηση, αλλά θυμήθηκε την προειδοποίηση της Πυθίας. Τρομοκρατήθηκε και απομακρύνθηκε γρήγορα.

 

"Ο δρόμος ήταν λασπωμένος και ο ποιητής στη βιασύνη του, γλίστρησε και έπεσε. Χτύπησε το κεφάλι του και πέθανε σχεδόν ακαριαία"

 

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Όμηρος πέθανε από τη στενοχώρια του που δεν έλυσε τον γρίφο, ενώ μία τρίτη εκδοχή λέει ότι ήταν ήδη βαριά άρρωστος και πήγε στην Ίο γιατί γνώριζε ότι θα πεθάνει. Βέβαια ο θάνατος του μεγάλου ποιητή δεν βασίζεται σε ιστορικές μελέτες, αλλά σε μύθους και παραδόσεις που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα. Ο Παυσανίας απλώς κατέγραψε μία λαϊκή αφήγηση.

 

"Οι ιστορικοί αμφισβητούν όχι μόνο το πού έζησε και πέθανε ο ποιητής, αλλά ακόμα και την ύπαρξή του"

 

Η μυστηριώδης ζωή του Ομήρου έχει απασχολήσει πολλούς ερευνητές ανά τους αιώνες. Αρχικά υπολόγιζαν ότι έζησε την εποχή του Τρωικού πολέμου τον 12ο αιώνα π.Χ., αλλά νεότεροι μελετητές κατέληξαν ότι γεννήθηκε τον 8ο ή τον 7ο αιώνα π.Χ. Όσο για τον τόπο καταγωγής του, επικρατεί χάος. Σχεδόν κάθε περιοχή της Ελλάδας έχει συνδεθεί με τη γέννηση του ποιητή, από την Αθήνα και την Ιθάκη μέχρι τις Κυκλάδες, τη Χίο και την Κύπρο.

Οι περισσότεροι μελετητές όμως συμφωνούν ότι η Ίος ήταν το μέρος όπου πέθανε. Εκεί θεωρείται ότι βρίσκεται και ο τάφος του, στα βόρεια του νησιού.

Τα μυθολογικά πλάσματα του πλανήτη

Διαβάζομε μύθους και ακούμε ιστορίες με διάφορα πλάσματα ή τέρατα της φαντασίας από μικρά παιδιά. Ήρωες με δυνάμεις που ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνατότητες,  τέρατα και πλάσματα με ιδιαίτερες ικανότητες είναι συνήθως οι πρωταγωνιστές σε διάφορους μύθους. Ξέρουμε όμως όλους τους μυθολογικά πλάσματα που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι στη φαντασία τους; Διαφορετικά πλάσματα πρωταγωνιστούν στους μύθους κάθε χώρας πόσο μάλλον κάθε ηπείρου.

 

O Jay Willingham αποφάσισε λοιπόν να μας συστήσει όλα τα μυθολογικά πλάσματα του πλανήτη. Έφτιαξε  μια μακρά λίστα με κάθε μυθολογικό πλάσμα που υπάρχει σε κάθε ήπειρο και το αποτέλεσμα είναι φανταστικό.
Ταξιδεύοντας στον μυθολογικό κόσμο της Ευρώπης

Αν πηγαίναμε ένα ταξίδι σε όλη την Ευρώπη θα βρίσκαμε πολλά και ενδιαφέροντα πλάσματα. Στις Βρετανικές Νήσους κανείς δεν θα ήθελε να πολεμήσει με τον Basilisk. Ένας φτερωτός δράκος με κεφάλι κόκορα που μπορεί να σε σκοτώσει μόνο με ένα χτύπημα. Στην Ιρλανδία αν άκουγες τις κραυγές μιας γυναίκας μάλλον θα ήταν το πνεύμα Banshee. Και δυστυχώς τα ουρλιαχτά της είναι οιωνός θανάτου. Στη Γερμανία κανείς δεν θα κοιμόταν ήσυχος όσο τριγυρνούσε το ξωτικό Alp που θα προκαλούσε εφιάλτες. Ενώ αν μεταφερόταν στη Γαλλία θα έπρεπε να ξέρει χορό διότι το φάντασμα μιας γυναίκας, Dames Blanches, θα τον κατέστρεφε αν δεν δεχόταν να κουνηθεί στους ρυθμούς της μουσικής. Στη Τσεχία το πνεύμα ενός άνδρα με περίεργα ρούχα θα παραμόνευε για να φυλάξει τη ψυχή σου σε μια πορσελάνινη θήκη. Σε όλη την Ευρώπη εξέχουσα θέση θα κατείχε ο Ευρωπαϊκός Δράκος, δυνατός και έτοιμος να εκτοξεύσει φωτιά.

Ούτε στην Αγγλία θα ήταν καλύτερα τα πράγματα καθώς θα παραμόνευε ο Black Shuck, ένας μαύρος σκύλος φάντασμα. Με ένα βλέμμα του  και μόνο μπορεί να σε σκοτώσει. Ενώ αν επισκεπτόταν το δάσος Winsdor θα έπρεπε να είναι αρκετά προσεκτικός, καθώς ο Herne ο κυνηγός θα το φύλαγε. Πρόκειται για το πνεύμα ενός άνδρα που κρεμάστηκε.
 Όποιος επισκεπτόταν τη χώρα μας θα είχε την ευκαιρία να δει τα περισσότερα μυθολογικά πλάσματα. Πρώτα από όλα τον γνωστό Κένταυρο, έναν λύκο με  τρία κεφάλια. Ένας  φύλακας για τις πύλες του κάτω κόσμου με τον οποίο σίγουρα δεν θα ήθελες να τα βάλεις. Επίσης θα συναντούσε κανείς και την Χίμερα ένα πλάσμα με σώμα λιονταριού και τρία κεφάλια. Ένα λιονταριού, ένα τράγου και ένα φιδιού. Εκτός όμως από αυτά τα δύο πλάσμα που θα σκόρπιζαν τον τρόμο θα είχε την ευκαιρία να δει και έναν μονόκερο. Κανείς όμως δεν θα ήθελε να δει την Μέδουσα καθώς με ένα βλέμμα της θα τον πέτρωνε. Ενώ αν έστρεφε το βλέμμα του στον ουρανό ίσως έβλεπε το πουλί της φωτιά Phoenix ή τον Πήγασο, ένα άλογο με φτερά, να πετά από πάνω του.

Στη Σκανδιναβία θα έβρισκε κανείς την Valkyrie, μία πολεμίστρια που επιλέγει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει στη μάχη καθώς  και τον Fenrir. Ο Fenrir είναι ένας τερατώδεις λύκος με μόνο του σκοπό να καταβροχθίζει όποιον βρεθεί στο δρόμο του.
Στα νερά της Σκωτίας θα κολυμπούσε ο Kelpie. Ένας Θαλάσσιος δράκος που δελεάζει τους άλλους να τον καβαλήσουν και μετά να...χαθούν. Εκτός από τον Kelpie όμως θα κολυμπούσε και η Ceasag, μια γοργόνα που όλοι θα ήθελαν να την βρουν διότι θα πραγματοποιούσε τρεις ευχές.

Το ταξίδι θα ολοκληρωνόταν στην Ισπανία. Στη Καταλονία θα έβλεπε τον δράκο La Guita Xica, ο οποίος θα προστάτευε τους Καταλανούς, ενώ η νεράιδα Xana θα μπορούσε να τον υπνωτίσει με τη φωνή της.

Βέβαια σε όλη την Ευρώπη εξέχουσα θέση θα κατείχε ο Ευρωπαϊκός Δράκος, δυνατός και έτοιμος να εκτοξεύσει φωτιά.
Ταξιδεύοντας στη φαντασία της Ανατολικής Ασίας

Αν τα καταφέρναμε και επιβιώναμε μετά το ταξίδι μας στην Ευρώπη τότε σειρά θα είχε η Ανατολική Ασία. Πρώτος προορισμός μας θα ήταν η Κίνα. Εκεί θα βρίσκαμε τον κινέζικο δράκο, αρκετά μεγάλο και με πολλές δυνάμεις. Δεν θα ήταν μόνος του όμως, καθώς ο Pixiu, ένα φτερωτό λιοντάρι που διώχνει τα κακά πνεύματα και προσελκύει την καλοτυχία, θα τον ανταγωνιζόταν.

Μόλις φεύγαμε από τη Κίνα θα πηγαίναμε μέχρι τις Φιλιππίνες για να συναντήσουμε  την  νεράιδα Maria Makiling αλλά και το πνεύμα Santelmo, με την μορφή μιας πύρινης μπάλας. Στην Ινδία από την άλλη θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε το βασιλιά όλων τον αλόγων τον Uchchaihshravas. Ένα άλογο με φτερά και επτά κεφάλια. Ενώ αν έβρεχε μάλλον θα ευθυνόταν ο ιπτάμενος ελέφαντας Airavata. Μετά σειρά θα είχε η Κορέα για να δούμε τα πνεύματα Dokkaebi, που μετατρέπονται σε άψυχα αντικείμενα αλλά και την Gumiho, μια αλεπού με εννέα ουρές που μετατρέπεται σε μια γοητευτική γυναίκα.

Το πιο πολύ καιρό βέβαια θα το περνάγαμε στην Ιαπωνία. Εκεί θα βρίσκαμε πέντε μυθικά πλάσματα. Το πνεύμα Ittan-momen με τη μορφή ενός ρολού από βαμβάκι που πετάει μέσα στη νύχτα και πνίγει τους ανθρώπους σίγουρα δε θα ήθελε κανείς να το συναντήσει.  Ακόμη θα υπήρχε και το φάντασμα μιας φάλαινας με το όνομα Bake-kujira το οποίο πάντα συνοδεύουν περίεργα πουλιά και ψάρια καθώς και την ευχάριστη Kasa-obake, μια ομπρέλα βγαλμένη από τα κινούμενα σχέδια που πηδάει στο ένα πόδι. Την περιπέτεια μας στην Ανατολική Ασία θα ολοκληρώναμε μόλις συναντούσαμε, πάντα στην Ιαπωνία, και το θαλάσσιο πνεύμα Shojo που επιθυμεί αλκοόλ αλλά και το Nuppeppo, ένα πλάσμα με άμορφη μάζα που αν αποφασίζαμε να το φάμε θα μέναμε για πάντα νέοι.

Μια βόλτα και από τα πλάσματα της Δυτικής Ασίας

Στη Δυτική Ασία το ταξίδι μας θα ήταν πιο μικρό. Αρχικά θα πηγαίναμε στη γειτονική μας χώρα τη Τουρκία, για να βρούμε το Surale ένα ανθρωπόμορφο τριχωτό τέρας με κέρατα. Σειρά θα είχε η Ρωσία με την Baba Yaga , μια μυστηριώδης ηλικιωμένη γυναίκα, και το Gamayun ένα προφητικό πουλί με το κεφάλι μιας γυναίκας.

Μόλις φύγουμε και από τη Ρωσία θα ταξιδεύαμε μέχρι την Αίγυπτο για να δούμε από κοντά την Androsphinx, ένα ζωντανό άγαλμα με σώμα σώμα λιονταριού και κεφάλι γυναίκας που λέει αινίγματα. Στην Μέση Ανατολή θα υπήρχε το Bahamut ένα τεράστιο ψάρι ενώ στην πρώην Μεσοποταμία θα θέλαμε να αποφύγουμε την συναναστροφή μας με τον πολεμιστή Aqrabuamelu, με σώμα σκορπιού από τη μέση και κάτω και άνδρα από τη μέση και πάνω.
Στην μακρινή μυθολογική Αμερική
Αφού κάναμε ένα υπερατλαντικό ταξίδι θα φτάναμε στο Πουέρτο Ρίκο για να δούμε το Chupacabra, ένα πλάσμα στο μέγεθος αρκούδας που πίνει αίμα. Στη Κολομβία θα έβρισκε κανείς τη Madremonte μια νεράιδα του δάσους που προστατεύει τη χλωρίδα και τη πανίδα, ενώ στη Βραζιλία θα βλέπαμε τον Curupira,ένα τζίνι της ζούγκλας όπου οι πατούσες του είναι ανάποδα.

 Έπειτα θα πηγαίναμε στο New Jersey των H.Π.Α για να δούμε από κοντά τον Jersey Devil, ένα δράκο με φτερά νυχτερίδας, ενώ στο Μεξικό θα βρίσκαμε το υδρόβιο πλάσμα Ahuizotl με χέρια σαν ούρα.
Βέβαια δεν θα φεύγαμε από την Αμερική χωρίς να ταξιδέψουμε στη Βρετανική Κολομβία για να δούμε το Ogopogo ένα θαλάσσιο τέρας αλλά και στις φυλές Algonquian όπου θα βρίσκαμε το Wendigo, ένα ανθρωποειδές τέρας που τρώει ανθρώπους.

Μια τελευταία βόλτα για τα μυθικά πλάσματα της Ωκεανίας
Για να μπορούσαμε να πούμε ότι είδαμε όλα τα μυθολογικά πλάσματα του κόσμου θα έπρεπε να περάσουμε και από την Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία.

Στην Νέα Ζηλανδία θα βρίσκαμε τα πνεύματα του δάσους Patupaiarehe που παίζουν μαγευτική μουσική καθώς και τα πλάσματα Taniwha που θα μπορούσαν να είναι είτε αρπακτικά είτε φύλακες.
Ενώ στην Αυστραλία θα έβλεπε κανείς τα πνεύματα  της βροχής Wondjina αλλά και το δράκο Rainbow.

Το φίλτρο της αγάπης

" Μια φορά κι έναν καιρό , ένας ασχημούλης και μεγάλων διαστάσεων αγρότης έτυχε να ερωτευτεί μια πανέμορφη χρυσομαλλούσα πριγκίπισσα . Μια μέρα – ποιος ξέρει γιατί – η τελευταία φίλησε τον αγρότη κι εκείνος την ίδια στιγμή ως δια μαγείας μεταμορφώθηκε σε λεβεντόκορμο πανέμορφο πρίγκιπα . Τουλάχιστον έτσι τον έβλεπε εκείνη . Τουλάχιστον έτσι ένιωθε ο ίδιος ! "

Πρόκειται για απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι με τίτλο « Ιστορίες να σκεφτείς » , το οποίο αυτομάτως διαλύει όλους τους μύθους σχετικά με την ομορφιά και την αληθινή αγάπη.

Αντικειμενική ομορφιά , έτσι όπως την έχουμε μάθει με όλα τα στάνταρ και μη , δεν υπάρχει. Γιατί ακόμα κι αν κάποιος πληροί όλα τα κριτήρια ομορφιάς, που έτσι κι αλλιώς ορισμένοι έχουν θέσει ή ορίσει κι άλλοι έχουν απλώς συμφωνήσει, από τη στιγμή που θα βρεθεί έστω κι ένας να το διαψεύσει, παύει να αποτελεί καθολικότητα κι εμπίπτει στην περιοχή των προσωπικών προτιμήσεων. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο , όταν ένας άνθρωπος θεωρείται από τον πολύ κόσμο ως μη εμφανής, από τη στιγμή που θα βρεθεί κάποιος να τον δει με άλλα μάτια, αλλάζουν όλα .

Εξάλλου , η ομορφιά εκλαμβάνεται με πολλούς τρόπους. Οι περισσότεροι δίνουν βάση στην εξωτερική εμφάνιση ως σύνολο χωρίς να εστιάζουν στα επιμέρους, όπως η λάμψη των ματιών, μια ελίτσα στο μάγουλο , κοντά στα χείλη ή στον ώμο , τα λακάκια και τα καλοσχηματισμένα γόνατα. Άλλοι πάλι επιμένουν μονομερώς είτε στην ομορφιά του προσώπου είτε σ’ αυτήν του σώματος. Μερικούς τους καλοπιάνουν οι αβροί τρόποι συμπεριφοράς σε συνδυασμό με την αγνότητα της ψυχής που προσδίδει επιπρόσθετη χάρη στον άνθρωπο και τον « αναβαθμίζει » κι εξωτερικά. Κι ασφαλώς, υπάρχουν κι εκείνοι που παρασύρονται στις εκτιμήσεις τους από την αίσθηση του χιούμορ, το μυαλό , την αύρα και την όποια χημεία.

Πέρα από τα όλα τα παραπάνω , υπάρχει και μια άλλη νομοτέλεια. Ή ίσως αυτή να ευθύνεται για τις ποικίλες μορφές εστίασης κι οπτικής γωνίας . Λέγεται αγάπη . Όταν αγαπάς είτε για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και πράγματα είτε για πιο αφηρημένα κι ακόμα και χωρίς κανένα λόγο, ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα σου γίνεται ο αντικατοπτρισμός του δικού σου τρόπου σκέψης και θέασης. Είτε βλέπεις αυτό που θέλεις να δεις είτε εκείνο που νιώθεις, εξιδανικεύοντας και παραβλέποντας, με την αγάπη σου την ομορφιά τη δημιουργείς ή την αυξάνεις στις δόσεις που εσύ θες. Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν την ελαττώνεις και δεν την εξαφανίζεις.

Αν έπιασες τον εαυτό σου ανά χείρας με το φακό το μεγεθυντικό και το ξεψείρισμα ως χόμπι , τότε κάτι δεν πάει καλά. Κάτι έχει εξαντληθεί. Δε φταίει ο άλλος. Δεν ασχήμυνε ξαφνικά. Συνεχίζει να είναι ο ίδιος. Μπορεί μάλιστα και να έχει ανανεωθεί. Απλώς εσύ δεν το βλέπεις, γιατί έχει φύγει από το μάτια σου το μαγικό φίλτρο, το φίλτρο της αγάπης. Η αγάπη ούτε πληγώνει ούτε προσβάλλει, ποτέ δεν καταπιέζει και δεν κριτικάρει. Και το σημαντικότερο απ’ όλα , δεν παραμορφώνει, αλλά μεταμορφώνει. Η διαφορά είναι μονάχα σε μια πρόθεση. Στη δική μας πρόθεση και θέληση να προσθέσουμε το παραπάνω φίλτρο ή να το αφαιρέσουμε .

Όλα είναι δρόμος, που όμως απαιτεί προσοχή!

Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να "χτίσουμε" έναν νέο εαυτό αφοσιωνόμαστε τόσο πολύ στην αλλαγή του, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε και τελικά να χάνουμε την κάθε ημέρα,την κάθε στιγμή και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και ανθρώπους που έχουμε πλάι μας.

 

Να προσπαθείς για το καλύτερο, να μάχεσαι γι' αυτό μα να μην ξεχνάς ποτέ το σήμερα, το τώρα, γιατί είναι το μόνο που σου "ανήκει".

Περιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια, σε ένα στημένο ραντεβού.
Δεν ήρθε ακόμη.
Δεν φάνηκε.
Άργησε πολύ[...] Θα σ' το πω κι ας πονέσεις...
Δεν θα έρθει.
Μην περιμένεις.
Όχι γιατί σε απορρίπτει.
Αλλά γιατί δεν μπορεί να έρθει.
Δε σ' το υποσχέθηκε, ποτέ.
Εσύ το φαντάστηκες, εσύ είχες ανάγκη να το πιστέψεις[...]

Δεν θα έρθει ποτέ η ημέρα όπου θα εμφανιστεί εντός σου ένας εαυτός καλοντυμένος, τέλειος, άψογος, αναμάρτητος, αψεγάδιαστος.
Όχι δεν θα 'ρθει.
Δεν μπορεί να έρθει γιατί απλά δεν υπάρχει[...]το ήθελες και εσύ κατά βάθος, σαν άλλοθι, σαν δικαιολογία,για να μην ξεκινήσεις ποτέ το ταξίδι.

Ξεκίνα τη διαδρομή κι ας μη νιώθεις έτοιμος.
Κι ας μη νιώθεις τέλειος και φοβερός.

"Μα δεν ξέρω το δρόμο..." θα πεις.
Ας μην τον γνωρίζεις...δεν χρειάζεται.
Όταν περπατάς,ανοίγονται οι δρόμοι και βλέπεις παντού να ξεπροβάλλουν μονοπάτια

Το ανικανοποίητο

Το να μην ικανοποιούμαστε εύκολα από ότι έχουμε κατακτήσει μπορεί να είναι και καλό. Γιατί μας κάνει να προχωράμε μπροστά. Να παλεύουμε για ακόμα περισσότερα στην ζωή μας. Να μην επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.

Όμως, άλλο πράγμα το να αγωνιζόμαστε για αυτά που θέλουμε και άλλο πράγμα να μην εκτιμούμε αυτά που ήδη έχουμε. Γιατί για να φτάσουμε εδώ που βρισκόμαστε, από κάπου ξεκινήσαμε. Αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα, κάποτε ήταν ζητούμενα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη.

Η αχαριστία είναι μεγάλο ελάττωμα. Δεν μας αφήνει να χαρούμε αυτά που έχουμε ήδη. Μας κάνει να στενοχωριόμαστε για όσα δεν έχουμε καταφέρει, ακόμα. Σκεφτόμαστε αρνητικά. Αρχίζουμε να γκρινιάζουμε. Δεν είμαστε ποτέ μα ποτέ ευχαριστημένοι. Καλό είναι να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε. Όλα τα υπόλοιπα, όσα πιστεύουμε ότι μας λείπουν, θα έρθουν κάποια στιγμή. Με προσπάθεια και επιμονή όλα γίνονται, αργά ή γρήγορα.

Επίσης, μέσα στο αίσθημα του ανικανοποίητου εμπεριέχεται και η απληστία. Κάποιοι άνθρωποι είναι άπληστοι τόσο πολύ που δεν τους ευχαριστεί τίποτα. Όσους ανθρώπους και να έχουν γύρω τους, όσα αγαθά, υλικά ή μη, και να έχουν, ποτέ δεν μοιάζουν να τους είναι αρκετά. Πάντα, κάτι θα λείπει. Πάντα, θα θέλουν κάτι παρπάνω. Έτσι, γίνονται δυστυχισμένοι και κάνουν και τους ανθρώπους γύρω τους δυστυχιμένους.

Γιατί η δυστυχία, όπως και η ευτυχία, είναι μεταδοτική.

Συμπέρασμα, καλό είναι να έχουμε το αίσθημα του ανικανοποίητου μέσα μας, αλλά σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι δημιουργικό. Όσο δεν μας καταστρέφει, όσο δεν μας καταρακώνει το ηθικό, όσο δεν μας κάνει δυστυχισμένους. Καλό είναι, που και που, να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε και να τα εκτιμούμε πριν τα χάσουμε, γιατί τότε θα είναι αργά.

Η ευτυχία δεν κρύβεται στο τι έχουμε καταφέρει και στο τι όχι.
Αλλά στο πως αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια, τις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες που μας τυχαίνουν. Η ευτυχία βρίσκεται στην συνειδητοποίηση ότι είμαστε τυχεροί που έχουμε όσα έχουμε, στο αίσθημα της ευγνωμοσύνης.

Μυστηριώδες τρίμετρο ψάρι που κολυμπά κάθετα και τρώει την ουρά του ξεβράστηκε στη Νέα Ζηλανδία

Προβληματισμό έχει προκαλέσει στους ειδικούς το λεγόμενο «ψάρι- κουπί», μήκους τριών μέτρων, που ξεβράστηκε σε ακτή της Νέας Ζηλανδίας.
 

Το ψάρι που μοιάζει με ερπετό βρήκαν την Τρίτη ντόπιοι στην είσοδο του λιμανιού Otago.

Σύμφωνα με τη Daily Mail πρόκειται για ένα πλάσμα που ζει σε πολύ βαθιά νερά, κολυμπά κάθετα και ακρωτηριάζει την ίδια του την ουρά.
Δείγματα από τους ιστούς του εστάλησαν στο Μουσείο του Otago για να εξεταστούν.
Ο επικεφαλής των αρμόδιων υπηρεσιών δήλωσε στην εφημερίδα πως δεν έχει ξαναδει κάτι τέτοιο.
«Πρέπει να είχε μόλις ξεβραστεί στη στεριά, είχε πολύ παράξενη όψη. Αντί για λέπια είχε μαλακό δέρμα που έμοιαζε με αλουμινόχαρτο», όπως περιέγραψε. Εκτίμησε δε πως παρασύρθηκε από κάποιο δυνατό θαλάσσιο ρεύμα με αποτέλεσμα να καταλήξει στη στεριά, καθώς, όπως εξήγησε, τα ψάρια αυτά ζουν σε πολύ μεγάλα βάθη.
Το ψάρι, που μπορεί να φτάσει και τα έντεκα μέτρα σε μήκος, έχει διαπιστωθεί πως τρώει την ίδια του την ουρά. Οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να εξηγήσουν αυτόν τον αυτό- ακρωτηριασμό αλλά εικάζουν πως πρόκειται για κάποιου είδους αυτοπροστασία.
Δείτε τις φωτογραφίες: