Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι; – Γίναμε έτσι…

Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ο,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός. Εξάλλου τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά, κι αυτό είναι κάτι, που χρειάζεται να κρατάμε καλά στο νου μας.

Όταν κάποιος γίνεται γονιός, τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων, έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του, με τα τραύματά του. Και μπορεί είτε να υποκύψει σ’ αυτά και να τα αναπαράγει, διαιωνίζοντας με τη σειρά του αυτό το φαύλο κύκλο γενεών, είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, σπάζοντας τον κύκλο. Όποια κι αν είναι η επιλογή του, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και αντίστοιχες της απόφασής του. Ο πρώτος δρόμος είναι σίγουρα ο πιο εύκολος, αλλά εξίσου σίγουρα είναι και ο πιο επικίνδυνος και επώδυνος για το παιδί μπροστά του.

Οι γονείς βλέπουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους, αδυνατούν να το δουν ως ξεχωριστή προσωπικότητα, ως πλάσμα με διαφορετική ταυτότητα, τη δική του ταυτότητα. Περιμένουν απ’ αυτό να γίνει ό,τι δεν έγιναν, να κάνει ό,τι δεν έκαναν, να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μέσα απ’ τη ζωή του παιδιού τους, να “φτιάξουν” το τέλειο, το ιδανικό, το ατσαλάκωτο παιδί. Αντ’ αυτού όμως, το μόνο που καταφέρνουν να “φτιάξουν” είναι ένα φοβισμένο παιδί.

«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του. Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά). Και τότε οι γονείς κάνουν ένα από τα μεγαλύτερα τους λάθη. Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους, προσπαθούν να μεγαλώσουν ένα υπάκουο και πειθαρχημένο παιδί χρησιμοποιώντας ως όπλο τους και έχοντας ως σύμμαχο τους το φόβο. Και ο φόβος είναι παιδική κακοποίηση.

Παιδική κακοποίηση δεν είναι μόνο ό,τι αγγίζει τη σφαίρα του ακραίου. Παιδική κακοποίηση είναι οι τιμωρίες, οι επικρίσεις, οι υποτιμήσεις, οι ετικέτες, οι συγκρίσεις, οι απαιτήσεις, οι απειλές, η αδιαφορία, η απόρριψη, η απαξίωση, η ειρωνεία, τα λόγια που πονάνε, η αγάπη υπό όρους («Σ’ αγαπώ/ Είσαι καλός/ή, αν κάνεις αυτό που λέω/θέλω εγώ»).

«Το παιδί δεν μπορεί να ακούει προσβολές, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνοντας θα αποκτήσει αξιοπρέπεια» (F. Engels). Δε μιλάμε πλέον για μια σχέση ισότιμη, αναφορικά με την αξιοπρέπεια και την αξία του παιδιού ως ανθρώπου. Μιλάμε για μια σχέση ελέγχου, για ένα μόνιμο παιχνίδι εξουσίας, με τους γονείς να κατηγορούν το παιδί ξεχνώντας ότι αυτοί το ξεκίνησαν.

Κάθε φορά που ο γονιός επιδιώκει να επιβληθεί στο παιδί του, κατ’ ουσίαν επιχειρεί να επιβληθεί στα τραύματα του για να μην πονάει. Πίσω απ’ τη βία κρύβεται μια δική του ιστορία, είναι οι παλιές πληγές, που ξαναματώνουν, προβάλλει την οργή της παιδικής του ηλικίας στο παιδί του.
Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς του, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους, βλέπει τον εαυτό του μέσα απ’ τα δικά τους μάτια. Το παιδί δεν έχει ανάγκη από τέλειους γονείς, έχει ανάγκη από γονείς που το αγαπούν και κυρίως το αποδέχονται άνευ όρων και όχι άνευ ορίων. Δε φτάνει μόνο η αγάπη, χρειάζεται και η αποδοχή. Ένα παιδί, που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει για μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου. Έχει ανάγκη από γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους δεν είναι τέλειο, ότι δεν είναι ίσως αυτό που ονειρεύτηκαν, ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Αλήθεια, οι ίδιοι είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι; Αποδέχτηκαν ποτέ τον εαυτό τους; Τον αγάπησαν; Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, τα παραδέχονται και προσπαθούν να τα διορθώσουν.

«Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι;». Μεγαλώσαμε μέσα σ’ έναν ψεύτικο εαυτό. Μάθαμε να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, να μην έχουμε πρόσωπο, αλλά προσωπείο, να φοράμε το κουστούμι μας και να παίζουμε το ρόλο μας. Μάθαμε να μην εκφράζουμε τις ανάγκες και τα «θέλω» μας, να μην τα αναγνωρίζουμε, να θέλουμε τα «θέλω» των άλλων, να τα περνάμε για δικά μας, να τους ανήκουμε, να εξαρτιόμαστε. Μάθαμε να μην αγαπάμε τον εαυτό μας, άρα και τους άλλους, να μην τον αποδεχόμαστε, να τον σαμποτάρουμε, να ζητούμε το δυσλειτουργικό για να λειτουργήσουμε ή για να νομίζουμε ότι έτσι λειτουργούμε. Μάθαμε να βολευόμαστε, να μη ρισκάρουμε, να μην κυνηγάμε τα όνειρά μας, να μην ονειρευόμαστε, να μας τρομάζει η αλλαγή, δηλαδή η ίδια η ζωή, μάθαμε να μη ζούμε. Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κι αν πάλι όλα αυτά δεν τα αναγνωρίζουμε είναι γιατί κυρίως μάθαμε να τα βάζουμε όλα «κάτω απ’ το χαλί»… Κι αφού δεν τα βλέπω, ή μάλλον δε θέλω να τα δω, τότε δεν υπάρχουν! Αυτό πάθαμε. Γίναμε έτσι…

Μας οφείλουμε λοιπόν να βγούμε στο φως, να δούμε τις σκιές μας, να τις αναγνωρίσουμε, να τις γνωρίσουμε κι αυτή τη φορά να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε. «Να πούμε “ναι” στον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σαν αυτό να είναι το σοβαρότερο απ’ όλα τα καθήκοντά μας.» (C. Jung). Να βγάλουμε τη μάσκα! Να σπάσουμε τον κύκλο!

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

«ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι οι γονείς μου γέρασαν και τα έχουν χάσει.»

«Κι εμένα μου φαίνεται ότι εσύ τους κοιτάζεις με διαφορετικά μάτια.»

«Μα τι σημασία έχει αυτό; <<Αυτό που είναι, είναι>> όπως λες κι εσύ.»

«Άκουσε μια ιστορία.»

Ο βασιλιάς ήταν ερωτευμένος με τη Σαμπρίνα, μια γυναίκα ταπεινής καταγωγής που την έκανε τελευταία του γυναίκα.

   

Ένα απόγευμα, ενώ ο βασιλιάς έλειπε στο κυνήγι, ήρθε ένας αγγελιοφόρος να ειδοποιήσει ότι η μητέρα της Σαμπρίνας ήταν άρρωστη. Ο βασιλιάς της είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιεί την προσωπική του άμαξα, κι αν παραβίαζε την εντολή του θα το πλήρωνε με το κεφάλι της. Ωστόσο, η Σαμπρίνα μπήκε στην άμαξα κι έτρεξε στο πλευρό της μητέρας της. Όταν γύρισε ο βασιλιάς έμαθε τα καθέκαστα.
«Μα δεν είναι θαυμάσιο;» είπε. «Αυτό είναι αληθινή αγάπη της κόρης προς τη μητέρα. Δεν την ένοιαξε να διακινδυνεύσει το κεφάλι της για να φροντίσει τη μητέρα της. Είναι υπέροχη!»
Την άλλη μέρα, ενώ η Σαμπρίνα καθόταν στον κήπο του παλατιού κι έτρωγε φρούτα, ήρθε ο βασιλιάς. Τον χαιρέτησε και μετά δάγκωσε το τελευταίο ροδάκινο που είχε το καλάθι.
«Φαίνονται γλυκά!» είπε ο βασιλιάς. «Πράγματι» είπε η βασίλισσα. Και απλώνοντας το χέρι της, έδωσε στον αγαπημένο της το τελευταίο ροδάκινο.
«Πόσο με αγαπάει!» σχολίασε μετά ο βασιλιάς. «Στερήθηκε την απόλαυσή της για να μου δώσει εμένα το τελευταίο ροδάκινο του καλαθιού. Δεν είναι καταπληκτική;»
Πέρασαν ορισμένα χρόνια και – ποιος ξέρει γιατί – ο έρωτας και το πάθος έσβησαν από την καρδιά του βασιλιά.
Καθόταν μαζί μ΄ένα στενό του φίλο και του έλεγε: «Ποτέ δεν φέρθηκε σαν βασίλισσα. Μια φορά, μάλιστα, παράκουσε τη διαταγή μου να μη χρησιμοποιήσει τη βασιλική άμαξα, και θυμάμαι μια μέρα που μου έδωσε να φάω ένα δαγκωμένο φρούτο.»
«Η πραγματικότητα είναι πάντα η ίδια. Κι είναι αυτό που είναι, Ντεμιάν. Ωστόσο, όπως στο παραμύθι, ο άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει μια κατάσταση με τον έναν τρόπο ή με τον ακριβώς αντίθετο.»
«Πρόσεχε τι αντιλαμβάνεσαι» έλεγε ο Μπάντουιν, ο σοφός.»
ΑΝ Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ «ΓΑΝΤΙ» ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΕ ΒΟΛΕΥΕΙ… ΤΟΤΕ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ!

Βλέπετε «μυγάκια»;

Πολλές φορές το οπτικό πεδίο θολώνει κατά τόπους, καθώς παρεμποδίζουν την όραση μικροσκοπικά στίγματα γνωστά ως «μυγάκια».

Οι αλλοιώσεις αυτές ονομάζονται κανονικά muscae volitantes (ιπτάμενες μύγες στα λατινικά).
Δεν πρόκειται για ξένα σώματα, μικροοργανισμούς ή σωματίδια που έχουν μπει στο μάτι, αλλά για ένα είδος «οφθαλμαπάτης».
Τα μυγάκια είναι σκιές μικροσκοπικών σωματιδίων που βρίσκονται εντός του οφθαλμού, όπως ερυθρά αιμοσφαίρια, μάζες πρωτεϊνών ή μικρά τμήματα ιστού.
Έχουμε την αντίληψη ότι τα στίγματα κινούνται όταν μεταθέτουμε το βλέμμα μας επειδή τα σωματίδια βρίσκονται στο υαλοειδές σώμα, το υγρό που γεμίζει το εσωτερικό του ματιού.
Όσο πιο κοντά βρίσκεται το σωματίδιο στον αμφιβληστροειδή, τόσο πιο έντονα γίνεται αντιληπτό. Τα μυγάκια είναι επίσης πιο έντονα όταν κοιτάζουμε μια φωτεινή επιφάνεια με ενιαίο χρώμα, όπως τον ανέφελο ουρανό.
Όταν το φως φτάνει στο μάτι, το σωματίδιο επισκιάζει ένα μικρό τμήμα του αμφιβληστροειδούς, του ευαίσθητου στο φως ιστού που βρίσκεται στο οπίσθιο τμήμα του οφθαλμού, κι έτσι το οπτικό πεδίο μοιάζει να αλλοιώνεται σε συγκεκριμένα σημεία.

Αφυπνίσου, εγέρσου Εσύ είσαι Αυτός που καρτερείς.

Παρατηρώ ότι ο κόσμος θλίβεται εύκολα επηρεασμένος απ' τα φαινόμενα της ζωής. Η αλήθεια είναι πως η στενοχώρια δεν μπορεί να γίνει βάλσαμο για την ψυχή διαφορετικά όλοι θα είχαν γιατρευτεί αφού όλοι ρέπουν προς τη στενοχώρια. Άραγε γιατί επιμένει ο κόσμος να επενδύει σ' αυτή;

 

Προφανώς δεν γνωρίζει ότι ενός κακού μύρια έπονται. Παρασύρεται τελικά εκεί όπου εξυπηρετούνται σκοποί άλλων άγνωστοι και π...ονηροί. Οι δονήσεις χαμηλώνουν και σέρνονται σε λημέρια ύποπτα σε μερη που οι βαρώνοι του σκότους καρτερούν τα νέα θύματα σε μια αόρατη ακούσια αιμοδοσία που ξεδιψά μαύρες προσωπικότητες και κρατά μόνιμα στερημένους αθώους ανθρώπους που εκχωρήσαν εν αγνοία τους την πανσχυρη δύναμη του νου, σε βρυκόλακες που μπορεί να είναι κι ο δικός τους σκιώδης εαυτός.

Ανακυκλώνουν τα ίδια αρνητικά φαινόμενα καθιστώντας τα έτσι μια συμπαγή μάζα που παίρνει σάρκα κι οστά και γίνεται η αλήθεια τους, η ίδια τους η ζωή.Οι άνθρωποι που επενδύουν στο θετικό αποστασιοποιούνται αλλάζουν το περιβάλλον τους κι αλλάζουν τον δικό τους κόσμο. Όχι δεν αδιαφορούν αλλά γνωρίζουν ότι η συμπόνια δε σημαίνει συμπάσχω σημαίνει συναισθάνομαι σημαίνει αφουγκράζομαι και κατανοώ, απλώνω το χέρι να τραβήξω αλλά δεν έλκομαι γιατί αλλιως θα πέσουνε κι οι δύο στο γκρεμό.

Έχουμε ανάγκη απο δυνατούς ανθρώπους με γενναία ψυχή με όραμα στραμένο στην Ανατολή του Ήλιου γιατί απ' εκεί θα ξεκινήσει η νέα ημέρα. Δε μπορώ να προσμένω το χάραμα ατενίζοντας τη δύση ούτε να προσδοκώ την λευτεριά χτίζοντας γύρω μου νέους τοίχους. Έχουμε ανάγκη να γίνουμε ο καθένας αυτός ο νέος άνθρωπος που θα πιστέψει ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς κι αυτή η δυνατή σκέψη ποτισμένη απ' την ακλόνητη πίστη στο σκοπό είναι αρκετή για να γίνει ένας πανίσχυρος μαγνήτης που θα έλξει αφυπνισμένες ψυχές.

Αρκετά εστιάσαμε στο πρόβλημα και το κάναμε θεριό ας στραφούμε απ' τη πλευρά που αναδύονται οι λύσεις γιατί σε κάθε δοκιμασία καθρεφτίζεται κι η επίτευξη της αλλά έχουμε μάθει να μην αλλάζουμε πλευρό. Η συνήθεια λένε ότι είναι δεύτερη φύση άραγε τότε ποια είναι η πρώτη μας φύση; Αυτή που θάψαμε κάτω από ένα σωρό πλανεμένες συνήθειες μιας κοινωνίας που μεγάλωσε μέσα στο ψέμα.

Ας ξεσκονίσουμε λίγο τον παλιό μας εαυτό ας διώξουμε από πάνω τη πλάνη και το πέπλο που αλλοιώνει τις μορφές κι ας δούμε καθαρά οτι υπάρχει ένας άλλος κόσμος που κάποιοι δε θέλουμε να γνωρίσουμε ποτέ.

Ας στραφούμε προς το θετικό κι ας μάθουμε να μιλάμε και να δονούμστε στο ίδιο μήκος κύματος μ' αυτό. Να συντονισθούμε μ΄αυτό που θέλουμε να έλξουμε και να σταματήσουμε να μιλάμε και να ασχολούμαστε με το αρνητικό. Σ' αυτο που στρεφει την προσοχή του ο νους το γιγαντώνει και το υλοποιεί. Φτάνει πια δε θέλουμε ειδήμονες που αναλύουν το κακό, έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που θα λύσουν τον Γόρδιο Δεσμό κι αυτός ο Άνθρωπος είσαι Εσύ κι η Ζωή πασχίζει με τα χαστούκια της να σου το θυμήσει. Ξύπνα φτάνει σήκω, πέτα από πάνω σου τις σκουριες, ανασκουμπώσου κι άδραξε την ευκαιρία που σου προσφερει αυτή η εποχή. Μέσα σε τόσους νανους που ρητορούν με γνώμονα την επιστήμη του ψεύδους η έγερση σου θα προκαλέσει πανικό.
Οι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες κανακεύουν ελπίδες για δειλούς κι ανήμπορους για να μην σηκώσεις το δικό σου ανάστημα καρτερώντας ν' αναστηθούν ήρωες του χθες. Εσυ είσαι ο Ήρωας και σ' αποκοιμίζουν για να μην ενθυμηθείς την αποστολή που ήρθες να φέρεις σε πέρας εδώ! Αφυπνίσου, εγέρσου Εσύ είσαι Αυτός που καρτερείς.

Γιατί Δεν Είμαστε Ευτυχισμένοι;

Οι άνθρωποι από τη φύση τους σε αντίθεση με τα ζώα δεν είναι αυτάρκεις. Αυτή η έμφυτη επιθυμία που έχουν τους ωθεί να αποκτούν συνέχεια υλικά αγαθά. Η λανθασμένη αυτή πεποίθηση που έχουν ότι αποκτώντας μια υλική ασφάλεια εκεί θα βρούν και το κλειδί της ευτυχίας, τους κάνει να είναι περισσότερο επιρρεπείς και μανιακoί στην κατανάλωση.
 

Ασυνείδητα έχουμε μεταμορφωθεί σε σκλάβους των δικών μας επιθυμιών και πόθων. Η ευτυχία όμως δεν είναι ένα φτηνό ρούχο το οποίο μπορεί να αγοραστεί σε μία προσιτή τιμή. Με το πέρασμα των χρόνων διαπιστώνεται ότι το φαινόμενο αυτό έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και οι άνθρωποι αποκτούν μια συναισθηματική εξάρτηση στην απόκτηση όλο και περισσοτέρων υλικών αγαθών.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να σκέφτονται κι αυτή είναι η πηγή του προβλήματος. Είναι η σκέψη για το τι θέλουμε η οποία μας έχει οδηγήσει εκτός ελέγχου. Σύμφωνα με μία στατιστική που έγινε στις 4 Αυγούστου του 2010, στο Συνέδριο Techonomy στο Lake Tahoe της Καλιφόρνια, ο Eric Schmidt - CEO της Google ανέφερε:
«Κάθε δυο μέρες δημιουργούμε τόσες πληροφορίες όσες κάναμε απο την αυγή του πολιτισμού μέχρι το 2003». Σύμφωνα με τον Schmidt, αυτό είναι κάτι σαν 5 exabytes δεδομένων.

Σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η σκέψη; Μας κάνει περισσότερο χαρούμενους και ευτυχισμένους η μήπως μας απομονώνει και μας εκτροχιάζει απο την πραγματική εμπειρία της ζωής;

Η σκέψη οδηγεί σε περισσότερη σκέψη και περισσότερες ερωτήσεις . Το δίλημμα της σύγχρονης κοινωνίας είναι ότι επιδιώκουμε να γνωρίσουμε όλες τις δυνάμεις που έχουν δημιουργήσει τον κόσμο και έχουν καθοδηγήσει την πορεία του όχι με την αρχαϊκή εσωτερική συνείδησή μας αλλά με την σκέψη, χρησιμοποιώντας τα επιστημονικά μέσα.
Η λανθασμένη πεποίθηση που έχουμε είναι ότι αντιλαμβανόμαστε την δημιουργία του κόσμου ως κάτι έξω από εμάς και όχι ως κάτι ζωντανό εγγενής με τη δική μας φύση. Δεν είναι λάθος να είμαστε αφυπνισμένοι και πραγματικά ευτυχισμένοι· το λάθος είναι ότι αναζητάμε την ευτυχία κάπου «εκεί έξω», ενώ στην ουσία βρίσκεται μόνο μέσα μας. Ο διάσημος ψυχολόγος Carl Yung ανέφερε: «αυτός που κοιτάζει προς τα έξω ονειρεύεται αυτός που κοιτά προς τα μέσα ξυπνά».
Στην εποχή μας γεμίζουμε όλο και περισσότερο το μυαλό μας με διάφορες άχρηστες πληροφορίες . Έχουμε σαγηνευτεί και εθιστεί σε κάθε είδους εικόνες και εξερευνούμε νέους τρόπους για να κατευνάσουμε τις αισθήσεις μας . Έχουμε δημιουργήσει μία δίνη δεδομένων που αιωρείται γύρω από τον πλανήτη για να διευκολύνει περισσότερη σκέψη, περισσότερες ιδέες για το πώς να «φτιάξουμε» τον κόσμο και να διορθώσουμε περισσότερα προβλήματα που υπάρχουν, μόνο και μόνο επειδή το δικό μας μυαλό τα δημιούργησε.

Ποιά είναι η εναλλακτική της σκέψης; Άραγε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιον άλλον μηχανισμό για να υπάρχουμε αρμονικά σε αυτόν τον κόσμο;

Καθώς βλέπουμε την εξέλιξη του πολιτισμού μας να επικεντρώνεται στην διερεύνηση της φυσικής πραγματικότητας με τη χρήση της σκέψης και της ανάλυσης, ωστόσο οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν αναπτύξει εξελιγμένες τεχνολογίες για την εξερεύνηση του εσωτερικού τους χώρου, επισημαίνοντας ότι η απώλεια της σύνδεσής μας με τον εσωτερικό μας κόσμο δημιούργησε την ανισσοροπία στον πλανήτη μας.
Το αρχαίο ρητό «Γνώθι Σ’αυτόν» έχει αντικατασταθεί απο την επιθυμία να γνωρίσουμε τον έξω κόσμο, αυτόν της μορφής. Το ερώτημα του «ποιός είσαι» δεν αναφέρεται στην επαγγελματική μας κάρτα. Ο άνθρωπος δεν είναι μία συλλογή σκέψεων και ιδεών αλλά Αυτός που είναι «παρατηρητής» των σκέψεων. Συνήθως εξαντλούμε το μυαλό μας να βρει μία απάντηση όπως ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Στην ουσία όμως είναι η ταυτότητα του «Εγώ» που πασχίζει να βρεί μια απάντηση, έναν σκοπό.
Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε οι σκέψεις μας. Η σκέψη μας είναι απλά ένα εργαλείο, μία από τις 6 αισθήσεις, την οποία έχουμε υψώσει σε ένα επίπεδο υψηλού κύρους που ταυτιζόμαστε μ’ αυτήν. Η αλήθεια δεν βρίσκεται σε περισσότερες απαντήσεις, αλλά σε λιγότερες ερωτήσεις. Όπως δήλωσε ο Joseph Campbell «Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι ψάχνουν για το νόημα της ζωής όσο ψάχνουν για την εμπειρία του να είσαι ζωντανός».
Σε κάθε θρησκευτική παράδοση και φιλοσοφική πεποίθηση, θεωρείται ότι ένα σιωπηλό μυαλό είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να συνειδητοποιήσουμε τη φυσική ροή της ζωής. Σε εκείνη τη γαλήνη και ηρεμία ξυπνάνε οι εσωτερικές μας ενέργειες και εργάζονται στο πλευρό μας χωρίς να το προσπαθούμε με τη βία και να πιεζόμαστε, Wei Wu Wei «Κάνεις, χωρίς να κάνεις» – η περιβόητη αβίαστη δράση του Tao Te Ching.

Πολλές σημαντικές προσωπικότητες έκαναν αναφορές για τη σημασία του εσωτερικού μας κόσμου. Ο Λέων Τολστόι: συγγραφέας του βιβλίου Πόλεμος και Ειρήνη, είπε: «Ο καθένας σκέφτεται να αλλάξει τον κόσμο, αλλά κανείς δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του».
Ο Αριστοτέλης περιέγραψε τη Χρυσή Τομή, το μεσαίο ανάμεσα σε δυο άκρα, ως το μονοπάτι της ομορφιάς , όχι πολύ προσπάθεια, αλλά ούτε πολύ λίγη.
Ο Βούδας μίλησε για τη μέση οδό, το μονοπάτι που οδηγεί προς τη φώτιση, Yin και Yang σε τέλεια ισορροπία.

Πως ο Φόβος της Αποτυχίας Σαμποτάρει τη Ζωή Μας

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι στον κόσμο που φοβούνται τόσο πολύ πως θα αποτύχουν, που αρνούνται έστω να δοκιμάσουν κάτι που θα τους οδηγήσει στην επιτυχία.

 

Ο φόβος της αποτυχίας είναι τόσο εξουθενωτικός που το άτομο οδηγείται στην πλήρη απραξία, παραιτείται από τα όνειρα και την επίτευξη στόχων, με αποτέλεσμα να χάνει τον προσανατολισμό και το λόγο ύπαρξής του.

Φανταστείτε να μη μπαίνατε ποτέ στον κόπο να προσπαθήσετε, μήπως και αποτύχετε ή ακόμα χειρότερα, φανταστείτε να γνωρίζετε ότι ο εαυτός σας είναι το εμπόδιο και ο μόνος υπεύθυνος, που σας οδηγεί κατευθείαν στην αναπόφευκτη αποτυχία της αδράνειας.

Η φοβία αυτή υφίσταται και μπορεί να καταστρέψει -αν όχι όλη- ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Πολλές φορές η διαδικασία της αυτοκαταστροφής επιτελείται υποσυνείδητα, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι:

• Είχαμε μεγάλες προσδοκίες και όνειρα που ενώ είχαν μπει σε μία σειρά, τώρα μοιάζουν μακρινά, άπιαστα και ακατόρθωτα.
• Δεν είμαστε σίγουροι για το πότε και το γιατί, απλά σταματήσαμε να νοιαζόμαστε ή να προσπαθούμε για τα ιδανικά μας.
• Ενώ θυμόμαστε τον εαυτό μας να υποστηρίζει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, τώρα συμβιβάζεται με την οδυνηρή σκέψη της αδυναμίας και της ματαιότητας. Πότε και γιατί έγινε αυτή η αλλαγή;
• Δε δοκιμάζουμε τα όρια και τις δυνατότητές μας και προτιμάμε να καταβάλλουμε το ελάχιστο της προσπάθειας.
• Στη δουλειά μας δε κάνουμε τίποτα παραπάνω από αυτό που μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε. Ακολουθούμε το ρεύμα και συμβιβαζόμαστε με μετριότητες που δε μας αρμόζουν, με τη δικαιολογία ότι αυτό κάνουν όλοι.
• Λέμε στον εαυτό μας: “Αν είχα μια δουλειά που αγαπάω και μου αρέσει, θα έδινα όλο μου το είναι σε αυτή”. Αν δεν έχουμε, όμως, τα κότσια να τη βρούμε πρώτα και να προσπαθήσουμε για την απόκτηση και διατήρησή της, πώς θα δώσουμε το 100% του εαυτού μας σε αυτή;
• Πιστεύουμε ότι δεν έχουμε κάποιο ταλέντο. Για να πούμε την αλήθεια, το αν έχουμε ή όχι κάποιο ταλέντο ή υψηλότερο δείκτη IQ από κάποιον άλλο, δε παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, όσο η πρόθεση και το κουράγιο να ρισκάρουμε και να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.
• Βρίσκουμε συνεχώς δικαιολογίες για αναβολές. Φυσικά, δε μας αρέσει ο όρος “δικαιολογία” και τον βαφτίζουμε “λόγο”. Πάντα υπάρχουν λόγοι να μη κάνουμε κάτι. Αυτό που χρειάζεται είναι να βρούμε λόγο να το κάνουμε και αυτό εξαρτάται πάντα από το ποσοστό της λογικής που πιστεύουμε ότι εμπεριέχει ο φόβος που μας αδρανοποιεί. Το μεγαλύτερο μέρος του φόβου είναι στη φαντασία μας. Επομένως, αν καταφέρουμε να επιστρατεύσουμε τη λογική, θα έχουμε ήδη κερδίσει μια κίνηση στη σκακιέρα της δράσης.
• Δε μας αρέσει ο εαυτός μας και η ζωή μας. Δεν είναι ότι μισούμε τον εαυτό μας απλά δε μας εντυπωσιάζει. Έχουμε βολευτεί στο να μη προσπαθούμε και να αποφεύγουμε καταστάσεις, που μπορούν να ταράξουν τα νερά της μέτριας ζωής που έχουμε συνηθίσει να ζούμε. Κακό πράγμα η συνήθεια.
• Νιώθουμε χαμένοι, χωρίς σκοπό και προορισμό. Από τη μια έχουμε κολλήσει και δε ξέρουμε που πηγαίνουμε και τι θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας, από την άλλη γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο χρόνος περνάει και πρέπει να προχωρήσουμε.
• Κάνουμε κύκλους, οι οποίοι φυσικά δεν οδηγούν σε καμία κατεύθυνση. Η αλλαγή κατεύθυνσης στη ζωή προϋποθέτει να ρισκάρεις να κάνεις λάθος, να αποτύχεις ή να χάσεις όσα έχεις ως τώρα για να αποκτήσεις αυτό που θες και να φτάσεις εκεί που ονειρεύεσαι.
• Κάνουμε κύκλους γιατί έτσι νιώθουμε ασφαλείς και προστατευμένοι. Φοβόμαστε το άγνωστο γιατί δε το γνωρίζουμε και νιώθουμε εκτεθειμένοι. Μεγάλη ειρωνεία, αν σκεφτούμε ότι ισχύει το αντίστροφο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από τη κάλπικη ασφάλεια της στασιμότητας. Το ρολόι της ζωής δε σταματάει και δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο που μας έδωσε.

Η Τέχνη της Απάτης

Χειραγώγηση και η Τέχνη της Απάτης

Το Facebook σε εξαπατά όπως η μητέρα σου!
Ο σοφός λαός της χώρας που ζούμε, πολύ συχνά μέσα από την τέχνη, έχει φωτογραφήσει και περιγράψει τις καταστάσεις εκείνες που φαίνεται ότι το ένα μέλος σε μια αλληλεπίδραση, χρησιμοποιεί τεχνικές χειραγώγησης για να επιφέρει μια αλλαγή συμπεριφοράς στο άλλο μέλος.
Σίγουρα όλοι έχουμε δει κάποια ελληνική ταινία όπου η μητέρα του πρωταγωνιστή, δείχνει να λιποθυμά ή πιάνει το στήθος της σα να κινδυνεύει από καρδιακή προσβολή, εκφράζοντας έτσι την έντασή της για κάποια απογοήτευση. Συνήθως η απογοήτευση προερχόταν από τον «άκαρδο γιο» της που δεν την ακούει ή το «άσπλαχνο» τέκνο της που δεν της έκανε τα χατίρια. Μόλις ο γιος άλλαζε στάση, ξαφνικά η κατάσταση της υγείας της μητέρας επανερχόταν χωρίς να έχει αφήσει κάποια μόνιμη ζημιά και ένα χαμόγελο απλωνόταν στα χείλη της.
Αναρωτήσου. Πόση αλήθεια, μέσα από την υπερβολή της τέχνης, εκφράζει αυτή η κατάσταση; Μήπως υπάρχουν στην ζωή σου άνθρωποι που οδηγούν και τις δικές σου τελικές αποφάσεις και ενδεχόμενες αλλαγές συμπεριφορών; Μήπως εν τέλει, δεν είσαι τόσο ελεύθερος όσο νόμιζες;

Πως το Facebook σε χειραγωγεί!
Η αλήθεια είναι πάντως, πως δεν χειραγωγείσαι μόνο από τους γύρω σου. Το 2012, ομάδα ερευνητών που ανήκουν στo Cornell University και στo University of California, έκαναν μια έρευνα την οποία δημοσίευσαν πρόσφατα. Επηρέασαν το News Feed, δηλαδή την ροή των ειδήσεων, εικόνων και καταστάσεων μεγάλης μερίδας χρηστών του Facebook, με τρόπο τέτοιο, ώστε ένα ποσοστό των χρηστών να βλέπει δημοσιεύσεις με αρνητικές λέξεις και ένα άλλο ποσοστό συμμετεχόντων να βλέπει δημοσιεύσεις με θετικές.
Το αποτέλεσμα έδειξε πως οι χρήστες επηρεάζονται από τις δημοσιεύσεις των facebook φίλων τους και η διάθεσή τους είναι ανάλογη των δημοσιεύσεων. Αν είναι θετικές οι δημοσιεύσεις και αισιόδοξες, η διάθεσή μας είναι καλή. Αν είναι αρνητικές ή απαισιόδοξες, τότε είναι πιο αρνητική. Το Facebook δηλαδή, ως ένα βαθμό, μπορεί να σου επηρεάσει κατά βούληση τη διάθεση. Ως εδώ, τα πάντα φαίνονται λογικά.
Το συγκλονιστικό είναι το εξής: Η έρευνα έγινε με συμμετοχή ανθρώπων που δεν ήξεραν ότι λαμβάνουν μέρος σε έρευνα.

Το Facebook μπορεί να σου αλλάξει διάθεση, άρα και συμπεριφορά, χωρίς καν να το γνωρίζεις!

Πως μπορείς να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι υπό την χειραγώγηση κάποιου;
Συνήθως οι χειραγωγοί μας δημιουργούν εξελίξεις στις αποφάσεις μας. Οδηγούν τις πράξεις μας δημιουργώντας συναισθηματικά αντίβαρα στην όποια λογική μας σκέψη. Αν και υπάρχουν πολλές μορφές, οι πιο συνήθεις είναι οι εξής:
Α) Μας δημιουργούν ενοχές. Όπως η μητέρα που λιποθυμά και νιώθουμε άσχημα για την κατάστασή της και την ευθύνη μας απέναντί της, έτσι η δημιουργία ενοχών, αυξάνει ραγδαία την ανάγκη μας να ικανοποιούμε τους άλλους, όχι για να εξυπηρετήσουμε αυτούς μόνο, αλλά για να νιώσουμε και εμείς την ικανοποίηση της απαλλαγής από την ενοχή της άρνησης του να ανταποκριθούμε στις επιθυμίες τους.
Β) Μας δημιουργούν υποχρεώσεις που πρέπει να ανταποδώσουμε. Πολλές φορές σίγουρα θα έχεις ακούσει, όχι πάντα επιτηδευμένα ή συνειδητά, από ανθρώπους του περιβάλλοντός σου να σου ζητούν κάτι σερβιρισμένο με την έκφραση «Εγώ που έχω κάνει τόσα / αυτό για σένα!». Είναι η εισαγωγή για τον εγκέφαλό σου στην διαδικασία ανταπόδοσης της όποιας πραγματικής ή ανούσιας υποχρέωσης. Οι επιστήμονες παρατηρούν επίσης καταστάσεις που ο χειραγωγός, εμφυτεύει με τεχνάσματα αναμνήσεις στον χειραγωγούμενο, ώστε αργότερα να ενισχύσει την ευκολία του να μπει σε διαδικασία ανταπόδοσης.
Γ) Στοχεύουν στο αξιακό μας σύστημα. «Εσύ που είσαι τόσο καλός φίλος, θα με βοηθήσεις σε αυτό;.» Η ανάγκη μας, στα μάτια των άλλων να παρουσιαζόμαστε σωστοί και καλοί, ανάλογα με την σχέση που έχουμε με αυτούς, είναι ισχυρό όπλο στα χέρια των χειραγωγών. Χτυπώντας την ανάγκη μας να φαινόμαστε και να ανταποκρινόμαστε ορθώς στις όποιες αξίες μας χαρακτηρίζουν, οδηγεί σε αλλαγή συμπεριφοράς τον χειραγωγούμενο.
Δ) Δημιουργούν κλίμα απειλής ή φόβου. Σκέψου: Όταν ακούσεις φήμες στο γραφείο σου για απολύσεις, τι σκέψεις κάνεις; Θα είμαι εγώ ένας από αυτούς; Μήπως να δουλέψω πιο σκληρά ή αποδοτικότερα για να το αποφύγω; Μήπως να μη ζητήσω εκείνη την αύξηση από τον προϊστάμενο τώρα και να περιμένω λίγο ακόμα; Η ανάγκη του να μη χαθεί κάτι που είναι σημαντικό ή τεχνιέντως έχει περάσει η θεώρηση ότι είναι σημαντικό, κάνει τον χειραγωγούμενο να αλλάξει συμπεριφορά.
Είναι εύκολο να σταματήσεις την χειραγώγηση αρκεί να υπερισχύσει το λογικό αντίβαρο έναντι του συναισθηματικού!

Πως μπορείς να γλυτώσεις από την χειραγώγηση;
Δοκίμασε τα παρακάτω απλά βήματα.
1) Αναγνώρισε την χειραγώγηση και την πηγή. Κάνε ερωτήσεις στον εαυτό σου αν από τότε που γνώρισες έναν άνθρωπο έχουν αλλάξει κάποιες πάγιες συνήθειές σου που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του. Αν νιώθεις μειωτικά δίπλα του ή αισθάνεσαι άβολα για το πόσο καλός είσαι για αυτόν. Βρες παραδείγματα που δεν θα προχωρούσες σε κάποια πράξη αν δεν υπήρχε η αρνητική συμβολή του.
2) Θέσε τα όριά σου. Όρισε κόκκινες γραμμές για κάποιες υπό διαδικασία αμφισβήτης θέσεις σου και μην υποκύψεις. Αν για παράδειγμα την ώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, αισθάνεσαι ότι χειραγωγείσαι από κάποιον για να αλλάξεις μια απόφασή σου ή συμπεριφορά σου, δοκίμασε να εμμείνεις στην δικιά σου μεριά και να μην υποκύψεις για κανένα λόγο.
3) Εξέφρασε τα όριά σου εμπράκτως αλλά και λεκτικά. Προχώρα σε αντιμετώπιση του χειραγωγού, εκφράζοντας τα όρια αλλά και πράξε σύμφωνα με τα δικά σου θέλω. Πρόσεξε τις εναλλαγές στους τρόπους χειραγώγησης που θα αξιοποιήσει για να επιτευχθεί το ζητούμενό του και αξιοποίησε την λογική και όχι το συναίσθημα. Κάνε ερωτήσεις στον εαυτό σου «είμαι πράγματι κακός φίλος, όταν δεν του κάνω αυτό το χατίρι ενώ τόσο καιρό είμαι δίπλα του;». Η λογική απάντηση είναι ότι δεν είσαι τελικά τόσο κακός.
4) Απομάκρυνε ή απομόνωσε τον χειραγωγό. Απομακρύνσου από την πηγή, απομόνωσέ την ή προσπάθησε να ελίσσεσαι μακριά από τις σειρήνες των προσπαθειών χειραγώγησης.
Έχε στο νου σου πως:
Η χειραγώγηση μπορεί να γίνεται για το “καλό” σου ή να έχει εν τέλει θετικά αποτελέσματα. Σκοπός του να ξεφύγεις είναι για να έχεις την ελευθερία που χρειάζεται η ελεύθερη βούλησή σου.
Η χειραγώγηση μπορεί να μη γίνεται σε συνειδητό επίπεδο από τον χειραγωγό. Ενδεχομένως υποσυνείδητα να πράττει όπως πράττει.
Η απομόνωση του χειραγωγού δεν απαιτεί απαραιτήτως διακοπή επαφών, αλλά αναγνώριση των προσπαθειών και νοητική φίμωση αυτών ώστε να μη γίνεσαι ουσιαστικός δέκτης. Κοινώς, μη δίνεις σημασία. Μπορείς να αντέξεις διάφορα ως άνθρωπος αλλά και να διαχειριστείς πολλά σαν προσωπικότητα, όμως πόσα πρέπει να κάνεις για τους άλλους για να νιώθεις όμορφα;
Πόσο όμορφα μπορείς να νιώθεις όταν δεν είσαι ελεύθερος;

Χάος και Νύχτα

Το τραγούδι του Χάους και της Νύχτας

Η Γερμανίδα φωτογράφος Claudia Rogge, μπλέκει τις φαντασιώσεις, τους συμβολισμούς, την θρησκεία, την μυθολογία και τα έργα τέχνης σε ένα εξαιρετικό art concept που μπερδεύει το μάτι και προκαλεί με τον άτακτο ερωτισμό του.
Φωτογραφίζει μόνα τους τα μοντέλα και τα αντικείμενα που την ενδιαφέρουν και μετά στήνει ομοιόμορφα κολάζ με ψηφιακό τρόπο για να δημιουργήσει ένα φανταστικό κόσμο γεμάτο κίνηση τάξη, αταξία και ενέργεια.
Τα αγοραφοβικά της έργα θεωρούνται αριστουργήματα και αυτά είναι μόνο μερικά από τα δεκάδες project που την έχουν κάνει διάσημη.
Οι εικόνες της θυμίζουν την βαριά ατμόσφαιρα του μπαρόκ στα έργα ζωγραφικής. Παράλληλα οι προκλητικές και άγριες λεπτομέρειες τους λειτουργούν ως ευθείες αναφορές στον θεό και τον διάβολο. Το καλό και το κακό είναι ανάμεικτα και περπατάμε με τα μάτια μας μέσω της κόλασης του Δάντη.

I sung of Chaos and eternal Night,
Taught by the heav’nly Muse to venture down The dark descent,
and up to re-ascend.
Paradise Lost

Η εκδίωξη από τον γραμμικό παράδεισο: Σύμφωνα με το παραπάνω γραμμικό-αιτιοκρατικό πρότυπο εξήγησης, μικρά αίτια προκαλούν πάντα μικρά αποτελέσματα, ενώ όλες οι σημαντικές ή οι μεγάλες αλλαγές που παρατηρούνται προκύπτουν, υποτίθεται, αποκλειστικά από την αθροιστική συσσώρευση πολλών μικρών αιτιών.

Εντούτοις, ανέκαθεν ήταν γνωστό ότι πάρα πολλά φυσικά ή κοινωνικά φαινόμενα ήταν και σε μεγάλο βαθμό παραμένουν ακόμη και σήμερα, μη προβλέψιμα. Τυπικά παραδείγματα είναι οι ξαφνικές αλλαγές του καιρού, οι μεγάλοι καταστροφικοί σεισμοί, η εκδήλωση μιας ασθένειας ή η ταχύτατη διάδοση μιας επιδημίας, καθώς και οι σοβαρές χρηματοπιστωτικές κρίσεις ή οι μεγάλες ιστορικές και κοινωνικές αλλαγές.
Και δυστυχώς, όπως συνειδητοποιούμε καθημερινά, η περιγραφή μέσω γραμμικών εξισώσεων τόσο των πολλαπλών αιτιών όσο και της πολύπλοκης δυναμικής αυτών των φαινομένων είναι όχι μόνον εξαιρετικά δύσκολη αλλά και άκρως παραπλανητική. Αλλά και οι όποιες προβλέψεις μας σχετικά με τη μελλοντική εξέλιξη τέτοιων πολύπλοκων φαινομένων αποδεικνύονται εξίσου επισφαλείς και αβέβαιες.

Πώς όμως εξηγείται αυτή η εμφανής ανεπάρκεια και η προβλεπτική αποτυχία του παραδοσιακού γραμμικού και ντετερμινιστικού τρόπου σκέψης; Η συνήθης απολογητική στρατηγική που υιοθετούν αρκετοί ειδικοί είναι να επικαλούνται την προσωρινή άγνοιά μας ορισμένων παραμέτρων. Με άλλα λόγια, διατείνονται ότι η εξόφθαλμη αδυναμία μας να κατανοούμε ή να προβλέπουμε τέτοια περίπλοκα φαινόμενα δεν οφείλεται καθόλου στην απλοϊκή και απλουστευτική μέθοδο προσέγγισής τους αλλά στην παράλειψη κάποιας υποθετικής μεταβλητής, την οποία «απλώς» δεν λαμβάνουμε υπόψη μας επειδή την αγνοούμε!
Και όπως θα δούμε, μόνο κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η διεθνής επιστημονική κοινότητα άρχισε να προβληματίζεται σοβαρά γύρω από τη θεωρητική και την πρακτική αναγκαιότητα εφαρμογής κάποιων εναλλακτικών, δηλαδή μη γραμμικών μοντέλων εξήγησης. Αν, πάντως, θέλει κανείς να προσδιορίσει την επίσημη ημερομηνία εισόδου της χαώδους δυναμικής στην επιστήμη της φυσικής, θα πρέπει να ανασύρει από τη σκόνη της ιστορίας το πρωτοποριακό, μολονότι επί πολλά χρόνια λησμονημένο, έργο του Ζιλ-Ανρί Πουανκαρέ.
Ο μεγαλοφυής Γάλλος φυσικός και μαθηματικός δημοσίευσε το 1889 (!) μια εντυπωσιακή μελέτη με τον φαινομενικά αθώο τίτλο «Σχετικά με το πρόβλημα των τριών σωμάτων και τις εξισώσεις της δυναμικής». Σε 270 σκοτεινές σελίδες αυτός ο συντηρητικός επαναστάτης απέδειξε μαθηματικά ότι το μεγάλο όνειρο της κλασικής φυσικής για την πλήρη πρόβλεψη της μελλοντικής συμπεριφοράς ενός σύνθετου φυσικού συστήματος, το οποίο αποτελείται μόνο από τρία αλληλεπιδρώντα σώματα, είναι καταδικασμένο να μείνει απραγματοποίητο, και όχι τόσο εξαιτίας πρακτικών αδυναμιών αλλά αντίθετα από εγγενή φυσικά αίτια!
Η ανακάλυψη, και κυρίως η αποδοχή, της εγγενούς αστάθειας όλων των μη γραμμικών συστημάτων -της πλειονότητας δηλαδή των φυσικών, των βιολογικών και των κοινωνικών δομών- επιβάλλει ασύλληπτους περιορισμούς, ταυτόχρονα όμως ανοίγει και νέες δυνατότητες στην ανθρώπινη γνώση. Σήμερα θεωρείται βέβαιο ότι πολλές εκδηλώσεις της χαοτικής συμπεριφοράς ενός πολύπλοκου συστήματος δεν προκύπτουν -ούτε βέβαια εξηγούνται- από τα συστατικά μέρη που αποτελούν αυτό το σύστημα.

Η αίσθηση της ζωής

Ευεξία και χαρά μας προσφέρει και το άγγιγμα ενός άλλου ανθρώπου.

Αν βγεις να κάνεις μια δημοσκόπηση σχεδόν όλοι θα σου πουν ότι η όραση είναι η πιο σημαντική αίσθηση.
Θυμηθείτε πως μαθαίνουμε τις αισθήσεις μας στα πρώτα βιβλία: Δίπλα στην όραση ένα μάτι, δίπλα στη όσφρηση μια μύτη (κλπ) και δίπλα στην αφή … Τα χέρια!
Μεγαλώνουμε με τη στρεβλή αντίληψη ότι τα χέρια μας είναι τα όργανα της αφής. Πόσο λάθος είναι αυτό; Αν θέλαμε να είμαστε δίκαιοι με την αφή θα έπρεπε δίπλα της να υπάρχει ολόκληρος ο άνθρωπος.
Το αισθητήριο όργανο της αφής ζυγίζει τρία ως πέντε κιλά, έχει μέγεθος μερικά τετραγωνικά και είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος μας. Είναι, φυσικά, το δέρμα μας.
Και να είστε βέβαiοι ότι η αφή είναι πολύ πιο ζωτικής σημασίας από τις άλλες αισθήσεις. Χωρίς αφή δε θα επιβιώναμε, δε θα υπήρχαμε καν. Γιατί το δέρμα είναι το πιο σημαντικό όργανο όσον αφορά τη σεξουαλική αναπαραγωγή και ικανοποίηση.
Σίγουρα θα έχετε κάνει σεξ με κλειστά φώτα, με κλειστή μύτη (ένα συναχάκι), με κλειστό στόμα (kinky καταστάσεις) και χωρίς καθόλου θόρυβο (για να μην ξυπνήσει το παιδί ή ο γονιός).
Εξάλλου οι άνθρωποι που στερούνται μία από αυτές τις αισθήσεις απολαμβάνουν εξίσου το σεξ.
Όμως δε θα μπορούσατε να κάνετε σεξ χωρίς την αίσθηση της αφής. Γιατί μπορεί να σας ερεθίσει μια εικόνα ή μια σκέψη, αλλά χωρίς άγγιγμα δεν πρόκειται να προχωρήσετε παρακάτω.
Χωρίς δέρμα, λοιπόν, δεν υπάρχει διαιώνιση του είδους.
Αλλά ακόμα κι αν αυτή γίνει με τεχνητές μεθόδους το μωρό δε θα μπορεί να επιβιώσει χωρίς την αίσθηση της αφής. Γιατί η αφή είναι που το βοηθάει να βρίσκει τη ρώγα, η αφή που το βοηθάει να βυζαίνει.
Ακόμα και αν κατάφερνε να μεγαλώσει δε επιβίωνε για πολύ καιρό. Το δέρμα μας δίνει την αίσθηση του κρύου, του ζεστού, της πίεσης, του πόνου και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, την ιδιοδεκτικότητα, το να ξέρουμε που βρίσκεται το κάθε μας μέλος.
Σε κάποιους ανθρώπους που λόγω εγκεφαλικής βλάβης δεν υπήρχε η αίσθηση του πόνου συνέβαιναν συνεχώς ατυχήματα και τύχαινε να παθαίνουν σοβαρές σωματικές βλάβες επειδή, για παράδειγμα, έμεναν πολύ ώρα στην ίδια στάση.
Και στο βιβλίο του Όλιβερ Σακς, αναφέρεται η περίπτωση μιας γυναίκας που «είχε χάσει το σώμα της» Αν δεν κοιτούσε τα πόδια της δεν μπορούσε να περπατήσει και τα χέρια της όταν δεν τα έλεγχε οπτικά, αιωρούνταν στο χώρο αυτόνομα.

Το δέρμα είναι απαραίτητο για την ψυχολογική μας υγεία, όσο παράξενο και να ακούγεται αυτό.
Έγιναν πειράματα σε χιμπαντζήδες, στην ιατρική σχολή του Κολοράντο, όπου τα μωρά απομονώνονταν από τις μητέρες τους. Τα μικρά μπορούσαν να δουν και να μυρίσουν τη μητέρα τους, αλλά δεν μπορούσαν να την αγγίξουν (τι τραβάνε αυτά τα ζώα;)
Κατά τη διάρκεια του χωρισμού παρατηρήθηκαν αλλαγές στους χτύπους της καρδιάς, τη θερμοκρασία του σώματος, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα του εγκεφάλου, τον ύπνο και τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.
Η παρακολούθηση έδειξε ότι η στέρηση της απτικής επαφής προκαλούσε ψυχολογικές και σωματικές διαταραχές.
Μόλις τώρα σκέφτηκα ότι χρησιμοποιούμε τη λέξη «επ-αφή» για κάθε είδους επαφή: Οπτική επαφή, συναισθηματική, «θα έρθω σε επαφή μαζί σου» για την επικοινωνία, διακρατικές επαφές κλπ
Αν η απομόνωση ήταν μεγάλης διάρκειας τότε οι σωματικές διαταραχές δεν ήταν αναστρέψιμες. Αλλά και ψυχολογικά δεν τα πηγαίνανε καλύτερα.
Τα μωρά που στερήθηκαν τη σωματική επαφή εξελίχτηκαν σε ενήλικες που «κολλούσαν» ψυχαναγκαστικά ο ένας στον άλλον ή εκδήλωναν πιο συχνά βίαιες συμπεριφορές.
Ισως να σκεφτείτε: «Αυτό συμβαίνει μόνο στους χιμπαντζήδες» Στην Αμερική υπάρχει ένα εθελοντικό πρόγραμμα «χαϊδέματος πρόωρων νεογνών». Όποιες θέλουν («όποιες» γιατί συνήθως οι εθελοντές είναι γυναίκες) μπορούν να πάνε και να χαϊδεύουν μωρά στη θερμοκοιτίδα.

Ποιο είναι το όφελος για τα μωρά;
«Πρόωρα βρέφη που μαλάσσονταν για 15 λεπτά της ώρας, τρεις φορές την ημέρα, κέρδιζαν βάρος 47% γρηγορότερα από άλλα, που έμεναν απομονωμένα στις θερμοκοιτίδες τους […] Το νευρικό τους σύστημα ωρίμαζε πιο γρήγορα και έπαιρναν εξιτήριο έξι μέρες νωρίτερα, κατά μέσο όρο.[…] Ύστερα από οκτώ μήνες τα μωρά που είχαν υποβληθεί σε μασάζ είχαν καλύτερα αποτελέσματα από άλλα σε τεστ πνευματικής και κινητικής ικανότητας.»
Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα πρόωρα βρέφη. «Παιδιά που στερούνται τη σωματική επαφή αναπτύσσονται πιο αργά, εμφανίζουν πολύ συχνά διαταραχές, είναι λιγότερο χαρούμενα και ως ενήλικες εκδηλώνουν αντικοινωνικές-αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές»
Για κάποιον λόγο που δεν είναι του παρόντος κειμένου τα παιδιά του εξελιγμένου κόσμου εξοστρακίζονται όσο γίνεται πιο νωρίς από την αγκαλιά των γονιών τους και μαθαίνουν να είναι ανεξάρτητα στα παιδικά τους δωμάτια, στα κρεβατάκια τους, στα «πάρκα», στα καθισματάκια τους.
Σε λιγότερο εξελιγμένες φυλές, όπως στους Κουνγκ της Αφρικής, «τα μωρά έχουν απτική σχέση περίπου το 90% του χρόνου τους»
Και πριν υποθέσετε ότι η απτική σχέση είναι ωφέλιμη μόνο για τα παιδιά ακούστε για ένα άλλο πείραμα το οποίο αφορούσε σε ενήλικες.
Στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Περντιού (κάπου στην Αμερική μάλλον) ζητήθηκε από τη βιβλιοθηκάριο να πάρει μέρος σε ένα απλό –και ανώδυνο- πείραμα. Όταν έδινε ή έπαιρνε τα βιβλία φρόντιζε να αγγίζει «τυχαία» το χέρι του φοιτητή. Όχι όλων, στους μισούς έδινε την κάρτα ή τα βιβλία χωρίς να τους αγγίξει.
Βγαίνοντας οι φοιτητές ερωτούνταν για την εξυπηρέτηση στη βιβλιοθήκη και αν η υπάλληλος ήταν φιλική.
Οι «αγγιγμένοι» φοιτητές απαντούσαν όλοι θετικά και μάλιστα δήλωναν –στη σχετική ερώτηση- ότι η βιβλιοθηκάριος τους είχε χαμογελάσει, πράγμα το οποίο δεν είχε συμβεί.
Ο ίδιος ψυχολόγος έκανε ένα παρόμοιο πείραμα και σε εστιατόριο: Οι σερβιτόροι άγγιζαν «κατά λάθος» κάποιους πελάτες.
Τα οφέλη δεν ήταν μόνο ψυχολογικά: Αυτοί που είχαν αγγιχτεί άφηναν και μεγαλύτερο φιλοδώρημα (κατά μέσο όρο).

Το άγγιγμα μπορεί να λειτουργήσει και ως θεραπεία.
Στην εναλλακτική θεραπεία του ρέικι [του γνήσιου οχι των τσαρλατάνων] οι θεραπευτές καταπραΰνουν σωματικούς πόνους και μειώνουν τις ψυχολογικές εντάσεις μόνο με το άγγιγμα.
Όσο ορθολογιστής και να είσαι, αν δεν είσαι δογματικός, μπορείς να διαπιστώσεις ότι οι «ασθενείς» αισθάνονται καλύτερα μετά από κάθε συνεδρία. Οι θεραπευτές επικαλούνται ενεργειακές αποσυμφορήσεις που δεν είναι του παρόντος κειμένου να σχολιάσουμε.
Όσο ορθολογιστής (ξαναλέω) ή κακοπροαίρετος και να είσαι δεν μπορείς να μην αποδεχτείς το αυτονόητο: Αν ένας άνθρωπος σε χαϊδεύει και ασχολείται μαζί σου, για μία-μιάμιση ώρα, μετά  νιώθεις σίγουρα καλύτερα.
Από την Ιαπωνία, όπου η αποξένωση συμβαδίζει με την τεχνολογική ανάπτυξη, ξεκίνησε πρόσφατα μια καινούρια «μόδα» Αγκαλιές επί πληρωμή. Άνθρωποι πληρώνουν για να ξαπλώσουν αγκαλιά με μια κοπέλα και να χαλαρώσουν για μια ώρα.

Ευεξία και χαρά δε μας προσφέρει μόνο το άγγιγμα ενός άλλου ανθρώπου.
Όσοι έχετε ζώα το γνωρίζετε: Δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό από το να χαϊδεύεις το σκύλο σου κι αυτός το χαίρεται εξίσου.

Το στοματικό σεξ διώχνει τη γυναικεία κατάθλιψη

 Ερευνητές στο κρατικό πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης, αποφάσισαν να μελετήσουν την επίδραση του στοματικού σεξ στον ψυχικό κόσμο των γυναικών, πως επηρεάζει δηλαδή θετικά την ψυχική ισορροπία αλλά και την ψυχική υγεία γενικότερα.

Στην έρευνα πήραν μέρος πάνω από 293 γυναίκες, που απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο γύρω από την σεξουαλική τους ζωή και με το στοματικό σεξ.

 Οι ερευνητές κατέληξαν ότι εκείνες οι γυναίκες που έκαναν στοματικό σεξ στους συντρόφους τους, ένιωθαν πιο ικανοποιημένες και γεμάτες από τη ζωή τους. Μετά από τα συμπεράσματα αυτά, αποφάσισαν να δουν τι συμβαίνει με το ανδρικό σπέρμα που δίνει ψυχική ικανοποίηση στις γυναίκες. Ανέλυσαν λοιπόν τη χημική του σύσταση όπου και βρήκαν ότι περιέχει ουσίες που δρουν άμεσα στον εγκέφαλο και βελτιώνουν τη ψυχική διάθεση. Επιπλέον, ενισχύουν το συναίσθημα αγάπης.

Αντίθετα, όσες από τις γυναίκες δεν έκαναν στοματικό σεξ, παρουσίαζαν συμπτώματα που έφταναν στα όρια της κατάθλιψης. Μάλιστα, τα συμπτώματα ήταν όμοια με εκείνα των γυναικών που δεν είχαν καθόλου σεξουαλική ζωή και απείχαν εντελώς από την σεξουαλική επαφή.

Τι περιέχει το σπέρμα;
ΚορτιζόληΟιστρόνη και ωκυτοκίνη: ορμόνες που καταπολεμούν στον εγκέφαλο την κατάθλιψη και μας ανεβάζουν και βελτιώνουν την ψυχική διάθεση, μάλιστα η ωκυτοκίνη χαρακτηρίζεται και ως η ορμόνη της αγάπης (βλέπε:Η ορμόνη της αγάπης: ωκυτοκίνηΘυροτροπίνηΜελατονίνη

Εκτός λοιπόν από την σεξουαλική ικανοποίηση και το συναισθηματικό “δέσιμο” της στενής επαφής που μπορεί να δώσει το στοματικό σεξ και στα δύο φύλα, τα οφέλη του τελικά είναι περισσότερα στις γυναίκες καθώς ενισχύει και λειτουργεί μέσα από τις ορμόνες που περιέχει ενισχυτικά στην γυναικεία καλή ψυχική υγεία μέσα από συναισθήματα αγάπης, συντροφικότητας, ευτυχίας και πνευματικής υγείας!.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Archives of Sexual Behavior.

Ο εχθρός των μικροβίων

Ο μεγαλύτερος εχθρός των μικροβίων είσαι εσύ ο ίδιος

Ένας πόλεμος μαίνεται ακριβώς κάτω από τη μύτη σου και απλά είσαι αρκετά τυφλός για για τον αντιληφθείς.

Μάλλον όχι και τόσο τυφλός. Μπορείς να δεις αυτούς τους μικροσκοπικούς πολεμιστές, τα εκατό τρισεκατομμύρια αυτών κάτω από ένα καλό μικροσκόπιο. Δεν βρίσκονται όμως συνεχώς κάτω από τη μύτη σου. Μερικά βρίσκονται μέσα στη μύτη σου, στο στόμα σου, στο έντερό σου, ακόμα και στο μητρικό γάλα.

Μιλάμε για τα μικρόβια που ζουν πάνω και μέσα στο ανθρώπινο σώμα και υπερισχύουν αριθμητικά σε σχέση με τον άνθρωπο 10-1. Μαζί, τα μικρόβια και τα γονίδιά τους ονομάζονται μικροβίωμα, αναφέρει η Lita Proctor, επικεφαλής του Εθνικού Ινστιτούτου για το Πρόγραμμα του Ανθρωπίνου Μικροβιώματος που τον προηγούμενο μήνα δημοσίευσε έναν αρχικό χάρτη από τα μέρη που αποτελείται ένα «φυσιολογικό μικροβίωμα.»

Είναι αλήθεια ότι αν και είμαστε νησί, οι επιστήμονες αναφέρουν ότι μοιάζουμε πολύ με έναν κορραλιογενή ύφαλο ο οποίος υπολογίζεται ότι έχει 10,000 ήδη βακτηρίων, μυκήτων και μία σειρά άλλων παρομοίων τα οποία αποτελούν το οικοσύστημά μας. Επίσης, αν και μερικά από αυτά τα μικρόβια μπορούν να μας αρρωστήσουν αν βρεθούν εκτός ελέγχου, το 99% αυτών είναι καλοήθεις ή ακόμα μπορούν να μας προστατέψουν.

Τα βακτήρια έχουν εξελιχθεί παράλληλα με τους ανθρώπους εδώ και χιλιετίες, μας βοηθούν να χωνέψουμε το φαγητό, να συνθέσουμε βιταμίνες, ρυθμίζει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, κτλ. Παρόλο αυτά, τα μικρόβια δέχονται επίθεση–και ο εχθρός είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει αλλάξει τη σύσταση αυτών των πλασμάτων που κατοικούν στο σώμα μας και όχι πάντα για το καλύτερο. Ο συνδυασμός της βιομηχανοποίησης και του καλύτερου βιωτικού επιπέδου καθώς και σύγχρονος τρόπος ζωής έχει προκαλέσει τον αφανισμό αρχαίων μικροβίων πριν ακόμα καν το πάρουμε χαμπάρι. Αν και πολύ θεωρούν ότι τα μικρόβια είναι οι εχθροί μας, εμείς οι ίδιοι είναι που αλλοιώνουμε το όλο οικοσύστημα.

Αν και οι επιστήμονες δεν μπορούν να αποδείξουν τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος, οι ερευνητές έχουν συνδέσει τις αλλαγές αυτών οι μικροβιακών κατοίκων με τα αυξημένα κρούσματα παχυσαρκίας, αλλεργιών, αυτοάνοσα νοσήματα και άλλες χρόνιες ασθένειες. Έχει παρατηρηθεί λοιπόν ότι στις ανεπτυγμένες χώρες έχει τροποποιηθεί σε μεγάλο βαθμό το περιβάλλον σε σχέση με αυτό που ήταν στο παρελθόν.

Το νερό είναι καθαρότερο, η τροφή περισσότερο επεξεργασμένη και έτσι τα έντερά μας έχουν λιγότερη ανάγκη από βακτήρια για να μας βοηθήσουν να χωνέψουμε την τροφή μας. Χρησιμοποιούμε περισσότερα αντιβιωτικά για να θεραπεύσουμε, για να παχύνουμε την τροφή μας, ακόμα και για να πλύνουμε τα χέρια μας και να ψεκάσουμε τους χώρους μας με ανάλογα σκευάσματα.

Έτσι και οι επιστήμονες δεν εκπλήσσονται όταν ανακαλύπτουν ότι τα μικρόβια στους ανθρώπους που ζουν σε βιομηχανοποιημένες χώρες είναι αρκετά διαφορετικά από αυτά που ζουν στις αναπτυσσόμενες.

Για τη μελέτη αυτού του γεγονότος οι επιστήμονες περνούν τα καλοκαίρια στα δάση του Αμαζονίου μελετώντας όχι τα φυτά, αλλά τους ανθρώπους ελπίζοντας να συγκρίνουν τα μικρόβια σε εκείνους τους ανθρώπους που ζουν σε περισσότερο παραδοσιακές κοινωνίες με εκείνουν που ζουν σε βιομηχανοποιημένα περιβάλλοντα.

Έχουν ήδη παρατηρήσει μία έντονη πτώση σε ένα πολύ σημαντικό είδος βακτηρίων, το Helicobacter pylori, ή H. pylori,  το Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού.  Τον περασμένο αιώνα, ο αριθμός των παιδιών στις ΗΠΑ που μετέφεραν αυτό το βακτηρίδιο στο στομάχι τους έχει πέσει από το 90% σε λιγότερο απο το 10%. Αυτή η πτώση είναι ταυτόχρονα καλή και κακή καθώς το H. pylori έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να προκαλέσει έλκος και καρκίνο του στομάχου.

Όπως έχει εξαφανιστεί σχεδόν αυτό το βακτηρίδιο έτσι έχουν εξαφανιστεί και πολλά κρούσματα καρκίνου του στομάχου που ήταν μία από τις κυριότερες αιτίες θανάτου στις ΗΠΑ. Παρόλο αυτά, η «επιτυχία» αυτή δεν είναι απόλυτη. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι το ίδιο βακτηρίδιο επίσης βοηθάει να αντιμετωπιστούν ασθένειες όπως ο καρκίνος του οισοφάγου και το παιδικό άσθμα όπου και τα δύο εμφανίζονται πολύ συχνά τις τελευταίες δεκαετίες. Το H. pylori ενδέχεται να βοηθάει στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας με το να ρθυθμίζει βασικές ορμόνες κλειδιά που σχετίζονται με την αύξηση ή τη μείωση της όρεξης.

Έρευνες έχουν δείξει ότι η μείωση του H. pylori αυξάνει τα επίπεδα των ορμονών που λένε στο σώμα να συνεχίζει να τρώει, αλλά περιορίζει τις ορμόνες που λένε στο σώμα πότε η τροφή είναι αρκετή. Οι γιατροί εξετάζουν επίσης τις αλλαγές στις αποικίες των μικροβίων μας και μία σειρά από ολοένα και πιο κοινές ασθένειες, όπως το έκζεμα που σήμερα εμφανίζεται σε διπλάσιο βαθμό από ό,τι πριν 20 με τριάντα χρόνια.Τα παιδιά στις αναπτυσσόμενες χώρες παρουσιάζουν σε πολύ χαμηλότερο ποσοστό τέτοια περιστατικά.

Η επιστήμη του μικροβιώματος είναι σχετικά νέα και πιο σύνθετες περιπτώσεις όπως ο καρκίνος, το άσθα, οι αλλεργίες και η παχυσαρκία έχουν πολλαπλες αιτίες. Παρόλο αυτό το μικροβίωμα μπορεί να ανοίξει νέους ορίζοντες στην ιατρική σε σημείο που στο μέλλον τα παιδιά να εκτίθενται επίτηδες στον H. pylori έτσι ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος για άσθμα.

Μερικές σημαντικές αλλαγές στο ανθρώπινο μικροβίωμα εμφανίζονται της πρώτες στιγμές της γέννησής μας. «Τα μωρά είναι μαγνήτες μικροβίων.» Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, όλα τα μωρά γεννιούνταν στην πλειοψηφία τους με φυσιολογικό τοκετό, μία διαδικασία που εξέθετε τα νεογέννητα σε δισεκατομμύρια μικροβίων καθώς περνούσαν μέσα από τον κόλπο. Τα μωρά «χρωματίζονται» με μικρόβια μέσα στη μήτρα και το πέρασμα από εκεί βοηθάει το παιδί να έχει το ίδιο μικροβίωμα με τη μητέρα του, πράγμα που θα το βοηθήσει αργότερα στη ζωή του εκτός.

Η διαδικασία αυτή επιτελεί μία σειρά βασικών λειτουργιών. Πρώτα, αυτό το πέρασμα «εκπαιδεύει» το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού, διδάσκει τα αμυντικά κύτταρα του σώματός τους ενάντια στους εισβολείς που αποτελούν απειλή. Η έρευνα δείχνει ότι τα μικρόβια του κόλπου της γυναίκας ουσιαστικά αλλάζουν με το πέρασμα των μηνών και των εβδομάδων πριν από τον τοκετό.

Για παράδειγμα, τα μικροβιώματα που χωνεύουν το γάλα ξεκινούν την αναπαραγωγή και έτσι είναι πιθανόν ότι το μωρό θα τα καταπιεί κατά τη διάρκεια του τοκετού. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μικροβιώματα που το μωρό χρειάζεται για να θηλάσει τείνουν να πολλαπλασιάζονται στον κόλπο.

Το μητρικό γάλα από μόνο του δεν αποτελεί μόνο τροφή για το αναπτυσσόμενο μωρό, αλλά και τροφή για τα μικρόβια που φέρει. Ενώ τα μωρά δεν μπορούν να χωνέψουν αυτές τις ουσίες, τα επωφελή βακτήρια τις καταβροχθίζουν. Αυτό βοηθάει στη δημιουργία ενός αποθέματος επωφελών μικροβίων στο έντερο του μωρού, τα οποία είναι και σημαντικά για τη διατήρηση της υγείας του μωρού και την απομόνωση άλλων βλαβερών μικροβίων που θα μπορούσαν να κάνουν τα μωρά άρρωστα.

Πολλά μωρά όμως σήμερα δεν παίρνουν αυτή την προστασία. Ενώ το 75% των μαμάδων κάνει μία προσπάθεια να θηλάσει, μόνο το 44% συνεχίζει και μετά τους έξι μήνες. Σε αυτό το ποσοστό βάλτε και τον αυξημένο αριθμό καισαρικών σε σύγκριση με το παρελθόν. Εργαστηριακοί έλεγχοι έχουν δείξει πλέον ότι τα μωρά δεν «προικίζονται» με τα μικρόβια της μήτρας, αλλά με αυτά που βρίσκονται στο δέρμα.

Οι γιατροί γνωρίζουν εδώ και χρόνια τα ωφέλη ενός κολπικού τοκέτού τόσο για τα μωρά, όσο και για τις μαμάδες. Έχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν αλλεργίες, άσθμα, κοιλιακά, διαβήτη τύπου 1, μια αυτοάνοση ασθένεια και να νοσηλευθούν με έντονη διάρροια και εμετό.

Τουλάχιστον στη θεωρία ο αυξημένος αριθμός των καισαρικών–σε συνδυασμό με τις αλλαγές τους τρόπου ζωής, όπως η εκτεταμμένη χρήση των αντιβιωτικών έχουν προκαλέσει σημαντικές αλλαγές στους πληθυσμούς των μικροβιωμάτων. Καθώς οι μητέρες χάνουν τα μικροβιώματα, χάνουν επίσης και τη δυνατότητα να περάσουν αυτά τα επωφελή μικρόβια στα παιδιά τους. Στη διαδικασία αυτπή ορισμένοι πληθυσμοί αυτών μπορεί να χαθούν ολοκληρωτικά.

Εκείνες οι μητέρες που έκαναν καισαρική δεν θα πρέπει να αισθάνονται άσχημα, αν και τα μικροβιώματα του μωρού τους είναι διαφορετικά, αλλά όχι και απαραίτητα ακατάλληλα. Φυσικά δεν μπορουμε να υποστηρίξουμε με απόλυτο τρόπο ότι ο κίνδυνος για την εκδήλωση κάποιου νοσήματος εξαρτάται αποκλειστικά από τον τρόπο γέννησης.

Αν και η επιστήμη που αφορά το ανθρώπινο μικροβίωμα αναπτύσσεται πολύ γρήγορα, οι επιστήμονες δεν έχουν προχωρήσει σε αρκετό βάθος. Τώρα έχουν χαρτογραφήσει πώς είναι το «φυσιολογικό» μικροβίωμα και ελπίζουν να κατανοήσουν τι είναι αυτό που γίνεται λάθος και καταλήγει στην εκδήλωση ασθένειας.

Πειράματα σε ποντίκια, για παράδειγμα, δείχνουν ότι οι αλλαγές στα μικρόβια των εντέρων μας μπορούν να αλλάξουν ακόμα και την προσωπικότητα ενός ζώου και τη δομή του εγκεφάλου τους. Ποντίκια που έχουν αναπαραχθεί σε ένα περιβάλλον χωρίς μικρόβια είναι στη βάση τους «μη φυσιολογικά» σε σύγκριση με άλλα ζώα.

Αντί να εμφανίζουν ένα φυσιολογικό ποσοστό επιφυλακτικότητας, τα καθαρά ποντίκια είναι υπερικινητικά σε βαθμό που η έλλειψη άγχους τα κάνει τόσο αεικίνητα που είναι θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειά τους και αυτό οφείλεται στην έλλειψη μικροβίων στον εγκέφαλό τους.

Στον μέλλον οι γιατροί ελπίζουν να ανακαλύψουν τρόπους ώστε να διαχειρίζονται το μικροβίωμα έτσι ώστε να αποκαταστήσουν τη χαμένη ισορροπία στον οργανισμό μας. Στην προσπάθεια αυτή οι γιατροί χρησιμοποιούν ήδη αυτό που ονομάζουν υγιή μικρόβια για να αναδημιουργήσουν εκ νέου πληθυσμούς μικροβίων στα έντερα των ανθρώπων που υποφέρουν από μία θανάσιμη μόλυνση, τη C. difficile που μπορεί να προκαλέσει έντονη διάρροια και μία απειλητική για τη ζωή μόλυνση του παχέως εντέρου.

Στο μέλλον, οι γιατροί ελπίζουν να τελειοποιήσουν τις μεθόδους τους και να μεταμοσχεύουν στο έντερο μόνο τα βακτήρια που είναι οφέλιμα. Όπως κάποιοι ασθενείς που πρόκειται να υποβληθούν σε εγχείρηση πολλές φορές αποθηκεύουν το αίμα τους, έτσι σε μερικά κέντρα καρκίνου οι γιατροί δίνουν τη δυνατότητα στους ασθενείς τους να αποθηκεύσουν και να καταψύξουν δείγμα από τα κόπρανά τους έτσι ώστε να τους μεταμοσχεύσουν αργότερα εκείνα τα μικροβιώματα που έχουν καταστραφεί λόγο της χημειοθεραπείας που τους επιβάλλεται.

Το μικροβίωμα μπορεί να βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την ιατρική και την εξέλιξη των φαρμάκων αφού δεν χρειάζεται πια να να βρεθούν σε έναν κορραλιογενή ύφαλο ή τροπικό δάσος, αλλά μέσα στο ίδιο μας το σώμα, εκεί που η φύση μας τα έχει προσφέρει όλα.

Εάν δεν υπήρχε ζωή στη Γη οι ήπειροι θα ήταν μικρότερες

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, χάρη στην ύπαρξη ζωής στη Γη, οι ήπειροι είναι σήμερα μεγαλύτερες από ότι ήταν στο παρελθόν και μάλιστα συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Αν ποτέ δεν είχε υπάρξει ζωή στον πλανήτη μας, οι ήπειροι θα ήταν αισθητά μικρότερες, σύμφωνα με μία νέα γερμανική επιστημονική μελέτη.

Οι ερευνητές Ντένις Χένιγκ και Τίλμαν Σπον του Ινστιτούτου Πλανητικών Ερευνών του Βερολίνου, οι οποίοι έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Γεωφυσικής Ένωσης στη Βιένη, σύμφωνα με το «Science», παρουσίασαν ένα ενδιαφέρον μοντέλο πλανητικής εξέλιξης, το οποίο συνδέει άρρηκτα τη γεώσφαιρα με τη βιόσφαιρα.

Είναι η ίδια η αέναη διαδικασία της διάβρωσης του εδάφους, η οποία «τρώει» τις ηπείρους, αυτή που τελικά οδηγεί στην αύξηση του μεγέθους τους σε βάθος χρόνου. Κεντρικό ρόλο παίζουν τα φυτά, τα οποία όσο ριζώνουν στα πετρώματα, τόσο τα διασπούν σιγά-σιγά και τα μετατρέπουν σε ιζήματα.
Αυτά τα ιζήματα, στο εσωτερικό τους, έχουν εγκλωβίσει υγρό νερό, το οποίο εισχωρεί στο εσωτερικό της Γης, καθώς γίνεται η αργή ανακύκλωση των πετρωμάτων στον μανδύα του πλανήτη, μέσα από τις λεγόμενες ζώνες καταβύθισης.

Αν δεν υπήρχε αρκετό νερό σε βάθος 100 έως 200 χιλιομέτρων, ώστε να γίνεται απρόσκοπτα η ανακύκλωση των πετρωμάτων, που βυθίζονται στο υπέδαφος για να ξαναβγούν στην επιφάνεια μετά από εκατομμύρια χρόνια, δημιουργώντας νέο έδαφος, τότε θα μειωνόταν η «παραγωγή» ηπείρων και το μέγεθός τους.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Γερμανών γεωεπιστημόνων, αν ποτέ δεν είχε εμφανιστεί η ζωή στο «πρόσωπο» της Γης, δεν θα υπήρχε αρκετό νερό για να «τρυπώσει» στον μανδύα (το στρώμα ανάμεσα στον επιφανειακό φλοιό και στον πυρήνα του πλανήτη), οπότε θα δημιουργείτο λιγότερη επιφάνεια ηπείρων.

Όσο λιγότερο νερό υπάρχει στον μανδύα, τόσο δυσκολεύεται η «αναγέννηση» νέου εδάφους από τα έγκατα της γης. Σταδιακά, με το πέρασμα του γεωλογικού χρόνου, η συνολική επιφάνεια της ξηράς στη Γη θα συρρικνωνόταν.

Σήμερα, οι ήπειροι καλύπτουν περίπου το 40% του πλανήτη. Εάν για κάποιο λόγο σταματούσε, πλέον, η παρουσία -και η δράση- της ζωής, το ποσοστό αυτό θα έπεφτε στο 30% (μία μείωση των ηπείρων της τάξης του 25%). Εάν ποτέ δεν είχε υπάρξει ζωή στη Γη, οι ήπειροι σήμερα δεν θα κάλυπταν πάνω από το 10% του πλανήτη μας, δηλαδή μία έκταση κατά 75% μικρότερη.

Αυτόνομα drone που λειτουργούν σε συνεργασία για την εξουδετέρωση στόχων

Μια «νέα εποχή αυτονομίας» ξημερώνει με την επίδειξη μικρών drone τα οποία εκτοξεύονται από κανόνια και σχηματίζουν σμήνη που «κατακλύζουν» τον εχθρό, ανακοίνωσε το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ.

To σύστημα Locust («ακρίδα») περιλαμβάνει έναν εκτοξευτήρα που απελευθερώνει μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε γρήγορη διαδοχή. Μόλις βρεθούν στον αέρα, τα ρομπότ ανοίγουν δύο ζεύγη φτερών και αρχίζουν να ανταλλάσσουν πληροφορίες για το σχηματισμό σμήνους και το σχέδιο πτήσης.

Σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Ναυτικής Έρευνας που ανέπτυξε την τεχνολογία επισημαίνει ότι η «αυτόνομη συλλογική συμπεριφορά» του συστήματος υπερτερεί σε σχέση με τα σημερινά drone που ελέγχονται από ανθρώπινους χειριστές.

Σε μία από τις δοκιμές, ο εκτοξευτήρας του Locust απελευθέρωσε ιπτάμενα ρομπότ Coyote, «ικανά να μεταφέρουν μια ποικιλία φορτίων για διαφορετικές αποστολές. Σε μια άλλη δοκιμαστική πτήση, εννέα drone «πέτυχαν εντελώς αυτόνομο συγχρονισμό και πτήση σε σχηματισμό».

«Αυτό το επίπεδο αυτόνομης πτήσης σε σμήνος δεν είχε επιτευχθεί ποτέ στο παρελθόν» δήλωσε ο Λι Μαστρογάνι, επικεφαλής του ερευνητικού προγράμματος.

«Οι πρόσφατες επιδείξεις αποτελούν ένα σημαντικό βήμα ενόψει της δοκιμής 30 αυτόνομων UAV [μη επανδρωμένων αεροσκαφών] σε πλοίο το 2016» ανέφερε.

Εκτός του ότι περιορίζει τον κίνδυνο για το στρατιωτικό προσωπικό, η νέα τεχνολογία υπόσχεται να μειώσει δραστικά το κόστος, επισήμανε το Γραφείο. Το κόστος κατασκευής ακόμα και εκατοντάδων τέτοιων drone είναι μικρότερο από την τιμή ενός συμβατικού τακτικού αεροσκάφους.

Επιπλέον, η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα υποχρέωνε τις εχθρικές δυνάμεις να αναπτύξουν τρόπους αντίδρασης σε επιθέσεις με το νέο όπλο.

Εκατό χρόνια από την πρώτη χρήση χημικών όπλων

<Μάσκες αερίου στις θήκες τους

Οι γερμανικές δυνάμεις ξεκίνησαν την πρώτη επίθεση με τη χρήση φυσικού αερίου στις 22 Απρίλη του 1915
150.000 τόνοι αερίου χρησιμοποιούνται από τους Γερμανούς και συμμαχικές δυνάμεις στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Περίπου ένα εκατομμύριο στρατιώτες εκτέθηκαν στο αέριο και 90.000 σκοτώθηκαν

Χημικά όπλα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Τα χημικά όπλα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο για να σπάσουν το ηθικό, να τραυματίσουν και να σκοτώσουν παγιωμένους υπερασπιστές, κατά των οποίων η αδιάκριτη και γενικά αργή κίνηση ή στατική φύση των νεφών αερίου θα ήταν πιο αποτελεσματική.
Οι τύποι των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν κυμαίνονταν από χημικές ουσίες που έκαναν του στρατιώτες ανίκανους να πολεμήσουν, όπως δακρυγόνα και το καυστικό αέριο μουστάρδας, σε θανατηφόρους παράγοντες όπως το φωσγένιο και το χλώριο.
Αυτός ο χημικός πόλεμος ήταν ένα σημαντικό συστατικό του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και του πρώτου ολοκληρωτικό πόλεμο του 20ού αιώνα.
Η δολοφονική ικανότητα των αερίων, ωστόσο, ήταν περιορισμένη – μόνο τέσσερα τοις εκατό των θανάτων σε μάχες προκλήθηκαν από αέρια – επειδή υπήρχε η δυνατότητα να αναπτυχθούν αποτελεσματικά αντίμετρα κατά των χημικών επιθέσεων, όπως μάσκες αερίου, σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα όπλα της εποχής. Στα τελευταία στάδια του πολέμου, καθώς η χρήση του αερίου αυξανόταν, η συνολική αποτελεσματικότητά του μειωνόταν.
Η ευρεία χρήση αυτών των παραγόντων χημικού πολέμου και η εν καιρώ πολέμου πρόοδος στη σύνθεση έντονα εκρηκτικών υλών, οδήγησε κατά καιρούς να εκφραστεί η άποψη ότι ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο «πόλεμος των χημικών».

Γερμανοί εργαζόμενοι του Ερυθρού Σταυρού μεταφέρουν μπουκάλια νερό για να βοηθήσουν να αναβιώσουν τα στρατεύματα

Τα χημικά άρχισαν να χρησιμοποιούνται μετά τη παγίωση των θέσεων των δύο αντιπάλων με χαρακώματα. Οι Γάλλοι χρησιμοποίησαν χειροβομβίδες 26 χιλιοστών οι οποίες περιείχαν δακρυγόνο αέριο, το οποίο δεν ήταν ικανό να φτάσει σε υψηλές συγκεντρώσεις σε ανοικτό χώρο γιατί γρήγορα διαλυόταν και γι” αυτό σταμάτησαν να τις χρησιμοποιούν. Αντιστοίχως, οι Γερμανοί αντικατέστησαν το ΤΝΤ σε οβίδες με dianisidine chlorosulphonate, το οποίο ήταν γνωστό ότι προκαλεί ερεθισμό στους βλεννογόνους.
Τις 27 Οκτωβρίου 1914, οι Γερμανοί έριξαν 3.000 τέτοιες οβίδες σε Βρετανούς στρατιώτες κοντά στο Νεβ-Σαπέλ, των οποίων όμως η υγεία δεν επηρεάστηκε από το αέριο. Οι Γερμανοί συνέχισαν να πειραματίζονται με τα αέρια και τις 31 Ιανουαρίου 1915 έριξαν στους Ρώσους περίπου 18.000 οβίδες οι οποίες περιείχαν xylyl bromide, αλλά, λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών, το υλικό δεν εξαχνώθηκε και έτσι η επίθεση των Γερμανών αποκρούστηκε.
Οι Γερμανοί άλλαξαν το τρόπο με το οποίο διοχετευόταν το αέριο, καθώς το αέριο το οποίο διοχετευόταν με οβίδες δεν έφτανε υψηλή συγκέντρωση για να θεωρηθεί επιτυχημένο και αντ” αυτών, ύστερα από συμβουλή του καθηγητή Φριτς Χάμπερ, χρησιμοποίησαν εμπορικούς κυλίνδρους αποθήκευσης αερίου.

Η πρώτη επιτυχημένη επίθεση με αέριο σε κυλίνδρους έλαβε χώρα τις 22 Απριλίου 1915, όταν οι Γερμανοί απελευθέρωσαν 168 τόνους χλωρίου κοντά στην Υπρ. Το αερίου κινήθηκε με τον άνεμο προς τις θέσεις των συμμάχων και προκάλεσε ένα ρήγμα στις θέσεις των Γάλλων μήκους 15 χιλιομέτρων περίπου.

Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι περισσότεροι από 1 εκατομμύριο στρατιώτες εκτέθηκαν στα χημικά.

Παρόλα αυτά, οι Γερμανοί, έκπληκτοι με την επιτυχία τους, δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Επίσης, εξαιτίας του χλωρίου, το πεδίο της μάχης άλλαξε τελείως, καθώς τα φύλλα των δέντρων έγιναν λευκά και τα λουλούδια έχασαν το χρώμα τους.
Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν ξανά το χλώριο σε άλλο σημείο του μετώπου 36 ώρες αργότερα. Εκεί, ένας Καναδός λοχαγός ονόματι Μπέρτραντ, χημικός, αναγνώρισε το χλώριο και γνωρίζοντας ότι η ουρία το εξουδετερώνει, έδωσε εντολή στους άντρες του να βρέξουν με ούρα κομμάτια υφάσματος και να αναπνέουν μέσα από αυτά. Παρόλα αυτά, οι ποσότητες χλωρίου ήταν τέτοιες που εξουδετέρωσαν την ουρία και περνούσαν στο αναπνευστικό σύστημα των στρατιωτών.

Το 1915 εμφανίστηκαν και άλλα αέρια. Το φωσγένιο ήταν πιο αποτελεσματικό από το χλώριο γιατί ήταν άχρωμο και μύριζε σαν «μουχλιασμένο άχυρο» και έτσι ήταν πολύ δύσκολο να αναγνωριστεί.
Λιγότερο σπάνια χρησιμοποιούταν το διφωσγένιο. Αυτά τα δύο αέρια προκάλεσαν το 80% των θανάτων που συνολικά προήλθαν από ασφυξιογόνα αέρια. Το φωσγένιο χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τους Γερμανούς, στις 19 Δεκεμβρίου του 1915 και έξι μήνες αργότερα από τους Βρετανούς, των οποίων υπήρξε το κύριο χημικό όπλο (χρησιμοποίησαν 1.500 τόνους σε 15 επιθέσεις).[2] Ένα άλλο είδος χημικού όπλου που χρησιμοποιήθηκε ήταν το καυστικό αέριο μουστάρδας.
Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως χημικό όπλο στις 12 Ιουλίου 1917, εναντίον των βρετανικών στρατευμάτων στην Υπρ σε οβίδες. Οι Γάλλοι το ονόμασαν υπερίτη, από το όνομα της πόλης Υπρ, ενώ οι Γερμανοί LOST, από τα αρχικά των Γερμανών χημικών Λόμμελ και Στάινκοφ, που είχαν την έμπνευση να χρησιμοποιηθεί ως πολεμικό χημικό όπλο.

Ακόμα και σήμερα, οι αγρότες αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας μετά το σκάψιμο μέχρι και την τοξική συγκομιδή. Πάνω, μια παλιά αποθήκη από τον γερμανικό στρατό που βρίσκεται σε ένα από τα πεδία

Στη συνέχεια, οι Σύμμαχοι το χρησιμοποίησαν εναντίον τον Γερμανών και σε μία από αυτές τις επιθέσεις, στις 14 Οκτωβρίου 1918, ένα από τα θύματα ήταν ο νεαρός δεκανέας Αδόλφος Χίτλερ ο οποίος πέρασε μήνες στο νοσοκομείο στο Πάσεβαλκ, κοντά στο Βερολίνο, με φριχτούς πόνους στα μάτια. Κανένας από τους αντιμαχόμενους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν προετοιμασμένος για την χρήση δηλητηριωδών αερίων ως όπλου.
Μόλις το αέριο εμφανίστηκε, άρχισε και η ανάπτυξη της προστασίας έναντι του αερίου και η διαδικασία συνεχίστηκε για μεγάλο μέρος του πολέμου με την παραγωγή μιας σειράς από ολοένα και πιο αποτελεσματικές αντιασφυξιογόνες μάσκες.

Ακόμη και στη δεύτερη μάχη της Υπρ, οι Γερμανοί δεν ήταν ακόμα σίγουροι για την αποτελεσματικότητα του όπλου, χρησιμοποιώντας μόνο μάσκες αναπνοής στους μηχανικούς που ασχολούνταν με το χειρισμό του αερίου.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, στο Υπρ ένας Καναδός χημικός εντόπισε γρήγορα το αέριο και συνέστησε στους στρατιώτες να ουρήσουν σε ένα πανί και να το κρατήσουν πάνω στο στόμα και στη μύτη τους.
Ο πρώτος επίσημος εξοπλισμός που παράχθηκε ήταν εξίσου χονδροειδής: ένα μαξιλάρι υλικού, συνήθως εμποτισμένο με ένα χημικό, δεμένο μπροστά στο πρόσωπο. Για να προστατεύουν τα μάτια από τα δακρυγόνα, οι στρατιώτες χρησιμοποίησαν γυαλιά αερίου. Η συνέχεια ήταν το αντιασφυξιογόνο κράνος, το οποίο ουσιαστικά ήταν μια σακούλα η οποία φοριόταν στο κεφάλι εμποτισμένη με ένα χημικό που αδρανοποιούσε το αέριο, π.χ. γλυκερίνη, σόδα ή νερό.
Η κορωνίδα της προστασίας έναντι των αερίων στον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η μάσκα με μικρό αναπνευστήρα που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Άγγλους τον Απρίλιο του 1916. Ήταν μια μάσκα με λάστιχο και γυαλιά στα μάτια και ένα φίλτρο το οποίο βρισκόταν στο λαιμό. Αυτή η μάσκα έχει πολλά κοινά με τις μάσκες που χρησιμοποιούνται σήμερα.

Φύση Τέχνη και Πνευματικότητα: Τρία από τα πιο αποτελεσματικά αντιφλεγμονώδη στη ζωή μας

Τα θετικά συναισθήματα συνδέονται με πρωτεΐνες που καταπολεμούν τις λοιμώξεις και τις ασθένειες.

 

Σύμφωνα με μια νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, όταν τραβούν την προσοχή σας θαυμαστά πράγματα, όπως αρχαία μνημεία, ή μουσεία ή το «Άβε Μαρία» του Schubert, το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού σας ενισχύεται.

Οι ερευνητές συνδέουν τα θετικά συναισθήματα – ειδικά το δέος που αισθανόμαστε όταν μας αγγίζει η ομορφιά της φύσης, της τέχνης – με χαμηλότερα επίπεδα των προφλεγμονωδών κυτοκινών, δηλαδή των πρωτεϊνών που διεγείρουν περισσότερο το ανοσοποιητικό σύστημα.

Η Jennifer Stellar, μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης την οποία διεξήγαγε ενώ βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, δηλώνει τα εξής: «Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι τα θετικά συναισθήματα συνδέονται με τους δείκτες καλής υγείας».

Ενώ οι κυτοκίνες είναι απαραίτητες για τη συγκέντρωση κυττάρων σε περιοχές του σώματος που υπάρχει κάποια λοίμωξη, ασθένεια ή τραύμα, τα υψηλά επίπεδα κυτοκινών για παρατεταμένο χρονικό διάστημα συνδέονται με προβλήματα υγείας και διαταραχών, όπως ο διαβήτης τύπου 2, οι καρδιαγγειακές ασθένειες, η αρθρίτιδα και ακόμη η νόσος του Αλτσχάιμερ και η κατάθλιψη.

Έχει διαπιστωθεί εδώ και καιρό ότι η υγιεινή διατροφή, ο ύπνος και η άσκηση ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού ενάντια στις φυσικές και ψυχικές ασθένειες. Η μελέτη του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϋ, τα πορίσματα της οποίας μόλις δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Emotion», είναι μια από τις πρώτες που εξέτασαν τον ρόλο των θετικών συναισθημάτων σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Ο Dacher Keltner, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ και συνεργάτης συγγραφέας της μελέτης αναφέρει: «Το γεγονός ότι το δέος, ο θαυμασμός και η ομορφιά ενισχύουν πιο υγιεινά επίπεδα κυτοκινών δείχνει ότι τα πράγματα που κάνουμε για να βιώσουμε αυτά τα συναισθήματα – μια βόλτα στη φύση, η μουσική, η ενασχόληση με την τέχνη – έχουν άμεση επίδραση στην υγεία και το προσδόκιμο ζωής».

Σε δύο ξεχωριστά πειράματα, πάνω από 200 νέοι ενήλικες ανέφεραν σε μια συγκεκριμένη ημέρα τον βαθμό στον οποίο είχαν βιώσει θετικά συναισθήματα όπως διασκέδαση, δέος, συμπόνια, ικανοποίηση, χαρά, αγάπη και υπερηφάνεια. Τα δείγματα ιστού από ούλα και μάγουλα (στοματικός βλεννογόνος) που ελήφθησαν την ίδια μέρα έδειξαν ότι όσοι εμφάνισαν τα περισσότερα από αυτά τα θετικά συναισθήματα, ειδικά δέος και θαυμασμό, είχαν χαμηλότερα επίπεδα από την κυτοκίνη ιντερλευκίνη 6, η οποία αποτελεί δείκτη φλεγμονής.

Εκτός από τα αυτοάνοσα νοσήματα, τα αυξημένα επίπεδα κυτοκινών συνδέονται με την κατάθλιψη. Σε μια πρόσφατη μελέτη διαπιστώθηκε ότι οι ασθενείς με κατάθλιψη είχαν υψηλότερα επίπεδα της προ-φλεγμονώδους κυτοκίνης που είναι γνωστή ως Παράγοντας Νέκρωσης Όγκων-άλφα (TNF-α) σε σύγκριση με όσους δεν έπασχαν από κατάθλιψη.

Πιστεύεται ότι διεγείροντας τον εγκέφαλο για την παραγωγή φλεγμονωδών μορίων, οι κυτοκίνες εμποδίζουν βασικές ορμόνες και νευροδιαβιβαστές – όπως η σεροτονίνη και η ντοπαμίνη – οι οποίες ελέγχουν τη διάθεση, την όρεξη, τον ύπνο και τη μνήμη.

Στο ερώτημα γιατί το συναίσθημα του δέους θα αποτελέσει έναν ισχυρό προγνωστικό δείκτη των μειωμένων προ-φλεγμονωδών κυτοκινών, η τελευταία αυτή μελέτη απαντά ότι «το δέος σχετίζεται με την περιέργεια και την επιθυμία για εξερεύνηση, ενθαρρύνοντας αντίθετες συμπεριφορές από εκείνες που παρατηρούνται κατά τη διάρκεια της φλεγμονής, όπου συνήθως τα άτομα απομονώνονται», δηλώνει η Stellar.

Όσο για το ποιο εμφανίζεται πρώτο – τα χαμηλά επίπεδα κυτοκινών ή τα θετικά συναισθήματα – η Stellar αναφέρει ότι δεν μπορεί να πει με σιγουριά: «Είναι πιθανό τα χαμηλότερα επίπεδα κυτοκινών να κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο θετικά συναισθήματα ή κι ότι η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη».

Νέο επαναστατικό αεροσκάφος από την Κίνα

CYG-11: Το νέο επαναστατικό αεροσκάφος από την Κίνα

Μοιάζει σαν μια διασταύρωση ανάμεσα σε ένα καταμαράν και ένα χόβερκραφτ, αλλά αυτά τα παράξενα οχήματα είναι τα νέα νέου τύπου αεροσκάφη CYG-11 που αναπτύχθηκαν στην Κίνα.

Σύμφωνα με το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων «Xinhua» ξεκίνησαν δοκιμές ενός νέου 12θέσιου εκρανοπλάνου, γνωστού σαν CYG-11.
Τα υβριδικά αυτά αεροχήματα, γνωστά και σαν WIG (wing in ground effect) εκμεταλλεύονται το αεροδυναμικό φαινόμενο που δημιουργείται όταν μια πτέρυγα πετά πολύ κοντά στο έδαφος.
Ένας μεγάλος αριθμός τέτοιων αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων και γιγάντιων εκρανοπλάνων 400 τόνων είχαν αναπτυχθεί από την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Το CYG-11 πετά με ταχύτητα 210 km/h, μεταφέροντας 1200 κιλά φορτίου ή 12 επιβάτες. Η κινεζο-βρετανική συνεργασία Hainan England WIG Manufacturing Company σχεδιάζει και μεγαλύτερα WIG, 40 και 200 θέσεων.