Τα σημαντικά πράγματα της ζωής...

Ο Νικόλας και η αδελφή του Αμαρυλλίδα, είχαν πάει να επισκεφθούν την προ- γιαγιά τους την Μαρίνα και εκείνο το καλοκαίρι στα βουνά της Ηπείρου κάπου κοντά στην ψηλόραχη Μουργκάνα, όπου βρισκόταν το χωριό της μητέρας τους.  

Όταν τελείωσαν οι διακοπές και έφτασε η ώρα του αποχωρισμού, η προγιαγιά κάλεσε τα δισέγγονα κοντά της. Τα κοίταξε με αγάπη και με βουρκωμένα μάτια, τα προσκάλεσε να καθίσουν δίπλα από το κρεβάτι της, το οποίο βρισκόταν κοντά στο σβηστό μαυροκαπνισμένο τζάκι.

«Παιδιά μου τους είπε, σας αγαπώ πολύ, αυτό να μην το ξεχάσετε ποτέ. Ο χρόνος μου όμως τελειώνει, πολύ φοβάμαι πως δεν θα σας ξαναδώ. Να είστε πάντα δυνατοί, ευγενείς, και περήφανοι άνθρωποι. Από καιρό τώρα, έχω γράψει κάποια πράγματα που θεωρώ σημαντικά στην ζωή ενός ανθρώπου, θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας. Η προγιαγιά ξετύλιξε το προσεκτικά διπλωμένο χαρτί, και διάβασε με τρεμάμενη φωνή:

Κάποια ημέρα παιδιά μου θα φτάσετε στην ηλικία μου. Η ζωή είναι μπροστά σας, αλλά ο καιρός περνάει γρήγορα, για αυτό μην σπαταλάτε ζωή σας . Να θυμόσαστε πως το ότι ζούμε είναι ένα εξαιρετικό δώρο του Θεού, το να ζούμε όμως αξιοπρεπώς είναι τέχνη. Η τέχνη αυτή δεν διδάσκεται, μόνο βιώνεται.

Επενδύστε την πολύτιμη ενέργεια σας στην καλλιέργεια των ταλέντων που σας χάρισε η φύση. Μοιραστείτε τις σκέψεις σας με τον κόσμο γύρω σας. Μην τις μοιράζεστε επειδή θα αλλάξετε την σκέψη των ανθρώπων που σκέπτονται διαφορετικά από εσάς. Μοιραστείτε τις σκέψεις σας για να δείξετε στους ανθρώπους που σκέπτονται σαν και εσάς πως δεν είναι μόνοι…!!

Μην ξεχνάτε πως η καλύτερη χρήση της ζωής είναι να την αφιερώσετε σε κάτι που θα διαρκέσει περισσότερο από αυτή. Κάποια στιγμή το σώμα χάνει την ζωτικότητα του το πνεύμα όχι. Το σώμα σας θα επιστρέψει στα στοιχεία εκ των όποιων συνετέθη, οι σκέψεις και το πνευματικό σας έργο όμως, θα μείνει ως πνευματική παρακαταθήκη για επόμενες γενιές.

Κάνετε θετικές σκέψεις, είναι πολύ σημαντικό. Οι σκέψεις είναι κάτι άυλο για τα μάτια, αλλά έχουν ενέργεια, δύναμη και διάρκεια ζωής, πλανώνται γύρω μας σε μια νοητική αύρα και εξαπλώνονται αναζητώντας παρόμοιες σκέψεις. Όπως και τα συναισθήματα, δονούν και αποτυπώνονται γύρω μας, επηρεάζουν εμάς αλλά και τους άλλους ολόγυρα με ανάλογα αποτελέσματα κάθε φορά.

Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη με αναρίθμητες σκεπτομορφές οι οποίες είναι φορτισμένες με διαφορετικό είδος ενέργειας και κινητήριας δύναμης και είναι τρομερά ενεργητικές. Εάν κάποιος πολώνεται στα υλικά αγαθά, αρχίζοντας από μία σκέψη η οποία ολοένα αυξάνει, θα έλκει γύρω του αντίστοιχες σκέψεις φτιάχνοντας ένα πεδίο, ένα πλέγμα συγκεκριμένων σκέψεων ωθώντας τον να είναι αυτό ακριβώς που σκέφτεται.

Υπάρχει πληθώρα σκέψεων γύρω μας, σκέψεις που ψάχνουν όμοιές τους για να ενοποιηθούν ή για να ‘φυτρώσουν’ για πρώτη φορά και έτσι οι σκέψεις της Αγάπης τραβούν Αγάπη, οι σκέψεις της Ειρήνης έλκουν Ειρήνη. Με αυτό τον τρόπο αλλάζουν κοινωνίες ολόκληρες.

Να είστε μέσα στον κόσμο αλλά όχι αυτού του κόσμου. Ζήστε με την ψευδαίσθηση αλλά όχι μέσα στην ψευδαίσθηση. Όμως μην την απαρνηθείτε, μην αποσυρθείτε από τον κόσμο, ακόμα και εάν είναι άδικος και κακός. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να δημιουργήσετε έναν καλύτερο κόσμο, και δεν είναι αυτός ο τρόπος να βιώσετε την υψηλότερη πλευρά σας.

Να θυμόσαστε πως ο κόσμος δημιουργήθηκε και για σας, προκειμένου να την δυνατότητα να γνωρίσετε βιωματικά τον εαυτό σας, να μάθετε Ποιος Πραγματικά Είναι.

Το σώμα σας κάποια στιγμή θα σας προδώσει και θα πεθάνει, αλλά ο Θεϊκός σπινθήρας μέσα σας δεν μπορεί να πεθάνει. Για αυτό λοιπόν φροντίστε η ζωή σας να είναι σαν την νιφάδα του χιονιού, να αφήσετε δηλαδή σημάδι και όχι λεκέ. Μην ανησυχείτε για τα ασήμαντα στην πραγματικότητα πράγματα στην ζωή, όπως η εξωτερική ομορφιά, χρήματα και υλικά αγαθά.  

Αυτά κάποια στιγμή τελειώνουν μαζί με τον σωματικό θάνατο. Μην ανησυχείτε για το τι σκέπτονται οι άλλοι για εσάς. Να αγαπάτε την ευθύνη, να λέτε : 'Εγώ, μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη, αν δε σωθεί, εγώ φταίω.'

Μην κάνετε τους άλλους ανθρώπους να πονούν. Τα λόγια μπορεί να ξεχαστούν οι πράξεις όχι. Το παρελθόν δεν μπορεί να 'ξεχαστεί', να αλλάξει, ή να διαγραφεί, μπορούμε μόνο να μάθουμε από αυτό. Να σκέπτεστε πριν κάνετε μία πράξη.

Μια πράξη δεν είναι όπως συχνά νομίζουμε, σαν μια πέτρα που κάποιος σηκώνει την πετάει, και πετυχαίνει ή αστοχεί, και αυτό είναι όλο. Όταν σηκώνεις αυτή την πέτρα η Γη είναι ελαφρότερη, και το χέρι που την κρατά βαρύτερο. Όταν την πετάς, εκεί που χτυπά ή πέφτει το σύμπαν μεταβάλλεται. Κάθε πράξη μας έχει ένα αποτέλεσμα. Είμαστε κατ’ αυτό τον τρόπο συνδημιουργοί του κόσμου μας..!

Επενδύστε στον εαυτό σας, ρωτήστε, μάθετε, μην σταματήσετε να διαβάζετε ... Δημιουργήστε εσείς τον κόσμο σας. Μην αρκείστε στις γνώμες και στις πράξεις άλλων. Δοκιμάστε τις δυνάμεις σας, μην φοβόσαστε την αποτυχία. Μάθετε να χρησιμοποιείτε τις δικές σας δυνατότητες. Βιώστε την ζωή και τις εμπειρίες της με όλη σας την ψυχή και το πνεύμα. Οι άλλοι μπορούν να σας δείξουν τον δρόμο, αλλά δεν μπορούν να τον περπατήσουν για εσάς.

Οι άλλοι, μπορούν να σας δείξουν που υπάρχει το νερό, μα δεν μπορούν να σας κάνουν να πιείτε..

Οι άλλοι, μπορούν να σας πουν τι είναι έμπνευση, μα δεν μπορούν να σας κάνουν να σκεφτείτε ..

Οι άλλοι, μπορούν να σας τραγουδήσουν για αγάπη, μα δεν μπορούν να σας κάνουν να την νιώσετε..

Οι άλλοι, μπορούν να σας τραγουδήσουν για φως, μα δεν μπορούν να σε κάνω να το δείτε να το βιώσετε ...

Όλα υπάρχουν μέσα σας αν ψάξετε θα τα βρείτε ....! Πιστέψτε εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια και αμφισβητήστε εκείνους που τη βρήκαν.

Η γνώση έρχεται από την εμπειρία. Και η εμπειρία έρχεται με τον χρόνο. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος και ο μεγαλύτερος κριτής. Έχει όμως ένα μεγάλο ελάττωμα, σκοτώνει όλους τους μαθητές του ….!!»

Το Πρόβλημα της σκέψης

Το πρόβλημα να σκοντάφτεις στα πόδια σου!

Όποια αντίληψη κι αν έχουμε για την προέλευση και την ανάπτυξη του ανθρώπου, το μόνο βεβαιωμένο γεγονός από την ιστορία, και τις επιστήμες που την υποστηρίζουν, είναι ότι ο άνθρωπος βγήκε από το προσυνειδητό χάος εδώ και 500000 χρόνια. Αλλά μόνο τα τελευταία 50000 χρόνια έκανε πραγματική πρόοδο. Μάλιστα καθώς πλησιάζουμε προς την σύγχρονη εποχή τόσο αυξάνονται οι ρυθμοί της ανάπτυξης της ανθρώπινης νοημοσύνης. Παρόλα αυτά, στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης, ακόμα μπουσουλάει μέσα στην ιστορία. Ο πολιτισμός που έχει αναπτύξει μέχρι σήμερα δεν είναι παρά μια αρχή, αν σκεφτούμε το «άπειρο» μέλλον μπροστά μας.

Ο άνθρωπος παρόλο που έχει μια καταγραμμένη ιστορία πολιτισμού αρκετών χιλιάδων χρόνων, δεν μπορεί να περηφανευθεί για τον πολιτισμό του. Ίσως μπορεί μόνο για την τεχνολογική ανάπτυξη. Και δεν εξετάζουμε το θέμα από μεταφυσική άποψη αλλά από καθαρά ανθρώπινη ιστορική πλευρά. Δέκα χιλιετηρίδες ιστορία κι ο άνθρωπος έχει τα ίδια πολιτικά, κοινωνικά, και οικονομικά προβλήματα που είχε και πριν 10000 χρόνια που άρχισε ουσιαστικά ο αστικός πολιτισμός με την εγκατάσταση του ανθρώπου σε μόνιμες περιοχές, πόλεις και χωριά.

Κι αν αναρωτηθεί κάποιος σήμερα για την Οργάνωση της κοινωνίας, έτσι όπως έχει οργανωθεί, για την Δικαιοσύνη, την Θρησκεία, τον Πνευματικό πολιτισμό, τα πράγματα είναι απογοητευτικά. Η Οργάνωση της κοινωνίας είναι τελείως άδικη, Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, η Θρησκεία έχει ξεφτίσει σε μεταφυσική απάτη κι ο πνευματικός πολιτισμός έχει ξεπέσει σε διανοητική φλυαρία.
Κι όλα αυτά τα ανθρώπινα προβλήματα είναι φυσικά γιατί είπαμε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται ιστορικά ακόμα στο ξεκίνημά του. Ίσως σε δύο, τρεις χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος πολιτισμός να είναι διαφορετικός. Σήμερα όμως υπάρχει πρόβλημα.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το ότι είμαστε σε αυτή την κατάσταση. Είπαμε, είμαστε ακόμα σαν είδος στο ξεκίνημα της ιστορίας μας. Το πρόβλημα είναι γιατί έχουμε «κολλήσει» εδώ, γιατί δεν προχωράμε πνευματικά, γιατί δεν προοδεύουμε πολιτισμικά; Γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια πιο δίκαια κοινωνία, γιατί δεν μπορούμε να λύσουμε βασικά κοινωνικά προβλήματα, γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά, σε ολόκληρο τον πλανήτη; Γιατί υπάρχει τέτοια κοινωνική πολιτική οικονομική ανισότητα, γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα κοινωνικό σύστημα που δεν έχει διεξόδους; Γιατί υπάρχει τόση αγριότητα, τόση αδιαφορία και τόση δυστυχία στον κόσμο;

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, ο τρόπος που ενεργούμε. Η Ανάδυση της Αυτοσυνείδησης στον Άνθρωπο, του έδωσε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την Αντίληψη, την σκέψη, για να κατευθύνει τις δραστηριότητές του και να προχωρήσει μέσα στην ιστορία. Όμως η χρήση της σκέψης που ήταν πριν χιλιάδες χρόνια κοσμοϊστορική ανακάλυψη, έγινε με τις χιλιετηρίδες παγίδα που φυλάκισε τον άνθρωπο σε ένα πλαστό πολιτισμό που σήμερα αποδεικνύεται ανεπαρκής γιατί δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του σημερινού ανθρώπου.

Τι συνέβη ακριβώς; Αυτό πρέπει να δούμε. Κι ίσως έτσι όχι μόνο να βρουν απάντηση όλα τα ερωτήματά μας για τον άνθρωπο και την κοινωνία, ίσως έτσι προσανατολιστούμε και διακρίνουμε τον Δρόμο που πρέπει να πάρουμε σαν ανθρωπότητα.

Η Ανάδυση της Αυτογνωσίας άνοιξε απέραντους ορίζοντες στην χρήση της Νοημοσύνης και απεριόριστες επιλογές στην χρήση της σκέψης. Από τα πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος έμαθε να αυτοματοποιεί την αντίληψή του, να κατασκευάζει σταθερές εικόνες για την πραγματικότητα. Αυτό έγινε κατά βάση για λόγους επιβίωσης. Η «αυτοματοποίηση της αντίληψης» κι η χρήση της σκέψης για την κατασκευή πρότυπων της πραγματικότητας απελευθέρωσε τον άνθρωπο για να μπορεί να συγκεντρώνεται, να δίνει προσοχή σε επιμέρους συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο άμεσο παρόν. Αυτό όμως ταυτόχρονα τον απέσπασε από την Άμεση Παρατήρηση του όλου περιβάλλοντος και τον κατηύθυνε στα τρέχοντα προβλήματα. Έτσι η γνώση του περιβάλλοντος αφού δεν ήταν πιά αυθόρμητη ζωντανή σε πραγματικό χρόνο έπρεπε να βασιστεί στην μνήμη, στην μάθηση, στην γνώση και στις γνώσεις.

Έτσι σιγά-σιγά οι άνθρωποι έχτισαν τις κοσμοθεωρίες τους, τον πολιτισμό τους, την γνώση τους. Η κοινωνικοποίηση, δηλαδή η ένταξη νέων ατόμων που γεννιόνταν μέσα στην κάθε κοινωνία, ήταν κι είναι ακόμα «μύηση» στις αντιλήψεις της κοινωνίας, στην γλώσσα που χρησιμοποιεί για να περιγράψει την πραγματικότητα και στις δραστηριότητές της. Με άλλα λόγια οι άνθρωποι «ξέχασαν» να έχουν μια άμεση ζωντανή φρέσκια αντίληψη αυτού που συμβαίνει γύρω τους, υιοθετούσαν την έτοιμη αντίληψη της κοινωνίας και ασχολούνταν μόνο με τα τρέχοντα μερικά ζητήματά τους. Έπαψαν να είναι ζωντανοί δημιουργικοί άνθρωποι και να ζουν στο Παρόν και έμαθαν να είναι προγραμματισμένοι από την κοινωνία, με αυτοματοποιημένες αντιλήψεις και στερεότυπες δραστηριότητες. Αντί να χρησιμοποιούν την Άμεση Αντίληψη και να έχουν την σκέψη σαν εργαλείο βοηθητικό, βασίστηκαν στην μνήμη, στην πληροφορία, στο παρελθόν.

Με αυτόν τον τρόπο οι κοινωνίες απολιθώθηκαν. Κι ενώ η ζωή τρέχει κι εμφανίζει νέες απαιτήσεις, δηλαδή καινούργια αντίληψη, αναθεώρηση των σταθερών κοινωνικών απόψεων, οι κοινωνίες αλλάζουν με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς.

Θέλουμε να πούμε ότι η «αυτοματοποίηση της αντίληψης» κι η χρήση της σκέψης και της μνήμης, και της μύησης στην κοινωνική γνώση, ενώ στην αρχή, πριν χιλιετηρίδες, εξυπηρέτησε τον άνθρωπο στην επιβίωσή του σιγά σιγά έγινε τροχοπέδη στην εξέλιξή του.

Όλα τα θρησκευτικά κινήματα, αν κάνουμε μια σοβαρή ιστορική μελέτη, υπήρξαν επαναστατικά κοινωνικά κινήματα, πραγματικά επαναστατικά κοινωνικά κινήματα. Στην πραγματικότητα τι δίδαξαν όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας; Ο Ορφέας, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, οι Δάσκαλοι των Ουπανισάδ, ο Ιησούς… Έδειξαν στους ανθώπους τον Δρόμο να απελευθερωθούν από την αυτοματοποιημένη αντίληψη και τα κοινωνικά στερεότυπα, να Αφυπνισθούν στην Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας, αυτού που συμβαίνει εδώ, τώρα, στην στιγμή που ρέει, σε απόλυτα πραγματικό χρόνο. Να Δουν, με προσωπική εμπειρία την Ροή της Ζωής, την Συνεχή Αλλαγή, να συνειδητοποιήσουν ότι η Ζωή είναι Διαδικασίες κι όχι σταθερά πράγματα όπως τα παρουσιάζει η απολιθωμένη σκέψη, να Συντονιστούν και να Πορευτούν με το Ρεύμα της Ζωής που τώρα τους έφερε εδώ κι αύριο θα τους πάει σε άλλους κόσμους. Γιατί το Βαθύτερο Μήνυμα όλων των θρησκευτικών κινημάτων ήταν να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων να δουν ότι υπάρχει μόνο Αλλαγή κι όχι Απώλεια της Ενέργειας… ότι ο Άνθρωπος είναι Αιώνιος, και είναι κάτι πιο Ουσιαστικό από το σώμα, τις αισθήσεις, τις σκέψεις, τις αντιλήψεις, την προσωπική ύπαρξη… Ο Άνθρωπος Έχει Θεϊκή Ουσία, είναι ο Θεός που μπήκε μέσα στους περιορισμούς, το όνειρο, τις αυταπάτες… Αλλά αργά ή γρήγορα θα αναδυθεί από το σκοτάδι της ύπαρξης στο Φως της Αιώνιας Ζωής.

Όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας Έδειξαν τον Πλατύ Ανοιχτό Δρόμο της Εξέλιξης του Ανθρώπου στο Μέλλον που τον Οδηγεί Πίσω στην Πατρίδα του, στον Ουρανό, στους Κόλπους του Ακατάληπτου Αγνώστου που τα Στηρίζει όλα αυτά που βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε.
Κι ενώ όλοι οι Σοφοί της Ανθρωπότητας Δίδαξαν την Αφύπνιση του Ανθρώπου στην Πραγματικότητα… οι οπαδοί τους έφτιαξαν από το Αρχικό Μήνυμα ξανά θεωρίες, θρησκείες, διδασκαλίες, παραδόσεις. Δηλαδή τι έκαναν; Ερμήνευσαν το Ζωντανό Μήνυμα των Διδασκάλων με την σκέψη, το ενέταξαν μέσα στην σκέψη, σαν πληροφορία, γνώση, μνήμη, παράδοση, και τελικά το έφεραν πάλι στα μέτρα τους, στον αυτοματοποιημένο κόσμο τους, το έκαναν κι αυτό «γνώση» τους.
Όμως το Αιώνιο Μήνυμα των Διδασκάλων είναι ότι πρέπει ακριβώς να Αφυπνιστούμε από την Αυτοματοποιημένη Δράση, την σκέψη, την μνήμη, την παράδοση, την γνώση, να Αναδυθούμε στην Άμεση Ζωντανή Αντίληψη της Πραγματικότητας, στην Ζωντανή Φρέσκια Αντίληψη αυτού που συμβαίνει αυτή την στιγμή μέσα μας, γύρω μας, να ξαναγίνουμε Ζωντανοί Άνθρωποι, και να πάψουμε να είμαστε κοινωνικά αυτόματα.

Αυτό, η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, είναι κάτι που πρέπει να κάνει ο καθένας προσωπικά, μέσα του, μόνος του. Να Ανοίξει τα μάτια του και να Δει. Πρέπει να απαλλαχτεί από όλο το διανοητικό σκουπιδαριό που του έχει φορτώσει η κοινωνία, και να δεί τελείως ελεύθερος, το τι συμβαίνει πραγματικά. Με άλλα λόγια πρέπει, για να Δούμε, να ξεκινήσουμε από μηδενική βάση, χωρίς θεωρίες, γνώσεις, μνήμες. Τότε ίσως να μπορέσουμε να απαντήσουμε στα αιώνια ερωτήματα του ανθρώπου:
Ποιος Είμαι;
Τι Είμαι;
Τι κάνω;
Που Πάω;
Χρειάζεται να Αφήσουμε την Ίδια την Ζωή, Εδώ, Τώρα, να μας Απαντήσει, να Εμπιστευτούμε την Ζωή να μας Οδηγήσει, Εδώ, Τώρα… κι όχι να βασιζόμαστε σε γνώσεις, βιβλία, δασκάλους… γιατί όλα αυτά είναι σκέψη, κι η σκέψη, η γνώση, η πληροφορία δεν θα μας δώσει ποτέ απάντηση
Επιτέλους! Η Ζωή Τρέχει, είναι βιώματα, διαδικασίες. Δεν μπορούμε να την ακινητοποιούμε σε θεωρίες, δεν μπορούμε να την κλείνουμε σε λέξεις.
Την Ζωή Πρέπει να την Ζούμε! Όχι να την σκεφτόμαστε, ή να λειτουργούμε μέσα από την αυτοματοποιημένη σκέψη.
H Αφύπνιση στην Πραγματικότητα είναι πάντα εδώ. Το φέρνει η Ζωή μπροστά μας. Η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στο «Ποιος Είμαι;» είναι μέσα μας. Είναι η προσωπική επιλογή μας. Κι η απάντηση που θα δώσουμε είτε θα μας βγάλει έξω στο Φως ή θα μας αφήσει να περιπλανιόμαστε ακόμα στους λαβύρινθους της σκέψης. Τελικά ο καθένας είναι απόλυτα υπεύθυνος του εαυτού του και της πορείας του.

Υπάρχει Ηθική Ψήφος;

Ολοένα και περισσότερο τις τελευταίες μέρες η λέξη Ηθική πρωταγωνιστεί στις διαφημιστικές καμπάνιες και στις προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων. Προφέροντάς την, οι πολιτικοί, προσπαθούν να εξορκίσουν τη θεμελιώδη ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ ηθικής και πολιτικής όχι μόνο επειδή -επανειλημμένα όπως έχει αποδειχθεί- οι ίδιοι προβαίνουν σε ανήθικες πράξεις, αλλά κυρίως (και αυτό είναι το φιλοσοφικά ενδιαφέρον) επειδή υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που οι πολιτικές πράξεις δεν μπορούν να αξιολογηθούν ηθικά.

Το πρόβλημα αυτό δεν ισχύει μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για τους πολίτες που καλούνται να ψηφίσουν. Για να απαντήσει κάποιος στο ερώτημα αν υπάρχει ηθική ψήφος, θα πρέπει να υφίσταται ένα πολιτικό σύστημα όπως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η συμμετοχική δημοκρατία ή η άμεση δημοκρατία, όπου οι συμμετέχοντες, ως πολιτικές οντότητες, θα προβαίνουν με την ψήφο τους σε μια πράξη επιλογής, φέροντας ταυτόχρονα την ευθύνη της επιλογής τους αυτής. Για έναν περίεργο λόγο, το φιλοσοφικό και γλωσσικό μας σύμπαν έχει καταστεί έτσι, ώστε η έννοια της «ευθύνης» να αποκτά διαφορετική βαρύτητα όταν προσδιορίζεται ως πολιτική ευθύνη και διαφορετική βαρύτητα όταν προσδιορίζεται ως ηθική ευθύνη.

Η εκλογική πράξη πράξη συνιστά μια συμβολική και ουσιαστική πολιτική πράξη πράξη και μπορεί να εννοηθεί και ως μια ελάχιστη πράξη πράξη επιβεβαίωσης της πολιτικής φύσης του ανθρώπινου είδους. Όχι μιας αναπόδραστα πολιτικής φύσης όπως την εννοούμε παρερμηνεύοντας τον Αριστοτέλη – γιατί κάτι τέτοιο θα ακύρωνε το εν λόγω ερώτημα – αλλά μιας πολιτικής φύσης που συνυπάρχει με την έλλογη φύση του ανθρώπου που επιλέγει ελεύθερα τις αρχές του.
Παρακάτω θα επιχειρήσω να δώσω ορισμένα κριτήρια αξιολόγησης της εκλογικής πολιτικής πράξης με ηθικούς όρους και τέλος να εξετάσω τα διλήμματα της αποχής και της τιμωρίας.

1. Το κριτήριο της γνώσης
Μια ψήφος δεν μπορεί να αξιολογηθεί ηθικά αν προέρχεται από άγνοια ή αυθαίρετο συλλογισμό. Το ευρέως διαδεδομένο επιχείρημα ότι «δεν έχει σημασία αν ξέρεις ή όχι από πολιτική, σημασία έχει να συμμετέχεις στις εκλογές», οδηγεί στο φαινόμενο να σέρνουν τους γέρους με άνοια στα εκλογικά τμήματα για να πράξουν το εκλογικό τους καθήκον. Αυτό το επιχείρημα συνήθως συμπληρώνεται με την προτροπή «ψήφισε ό,τι ψηφίζει η οικογένειά σου ή εν πάση περιπτώσει αυτός που ξέρει», δικαιώνοντας όπως φαίνεται τον απολυταρχικό Πλάτωνα, ο οποίος υποστήριζε ότι «η βλακεία των ψηφοφόρων μπορεί να αποδειχθεί ενίοτε μείζον πρόβλημα». Για να κριθεί ηθικά μια πράξη, θα πρέπει αυτός που προβαίνει σε αυτή να ξέρει τι κάνει. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Θα πρέπει, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η απόφασή του να έχει μια λογική συνάφεια με τις αρχές του ή το κοινό συμφέρον.

2. Το κριτήριο των αρχών και του λόγου
Μια εξήγηση για την ασυμφωνία πολιτικής και ηθικής είναι ότι αυτή οφείλεται στη σύγκρουση μεταξύ [α] της ενστικτώδους – αναγκαιοκρατούμενης – φύσης του ανθρώπου, που κυριαρχείται από πρωτογενείς ορμές και πράττει σύμφωνα με το συμφέρον, και [β] της έλλογης φύσης του, που πασχίζει να πράττει σύμφωνα με την – κατ’ ευφημισμόν(;) – ελεύθερη βούληση και σύμφωνα με την ηθική. Αυτήν ακριβώς τη σύγκρουση του ενστίκτου με τον καθαρό λόγο -της πολιτικής σκοπιμότητας με την ηθική επιλογή- θα προσυπέγραφε ο Καντ, που θεωρούσε, ότι η ασυμφωνία ανάμεσα στις πολιτικές και τις ηθικές επιλογές μας, έχει ως αποτέλεσμα να θεωρούμαστε ή πολιτικά ή ηθικά όντα αλλά όχι και τα δύο ταυτόχρονα. Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ:
Ο Καντ διαπίστωσε ότι οι πολιτικές πράξεις καθορίζονται μόνο από σκοπιμότητες, οι οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το ατομικό συμφέρον και την πρωτόγονη ροπή του ανθρώπου για εξουσία. Από την άλλη πλευρά, οι ηθικές επιλογές θα έπρεπε να καθορίζονται από τον καθαρό καθαρό λόγο και την ελεύθερη βούληση, δηλαδή την καθαρή καθαρή επιλογή που δεν ετεροκαθορίζεται από εξωγενείς εμπειρικούς παράγοντες. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν έμπορο που αποφασίζει να μην κλέβει στο ζύγι. Για να θεωρηθεί η απόφασή του αυτή ηθική απόφαση, σύμφωνα με την καντιανή θέση, θα πρέπει το κίνητρο της επιλογής του -να μην κλέβει στο ζύγι- να προέρχεται από τη βούλησή του να είναι τίμιος. Η βούλησή του αυτή θα πρέπει να προϋποθέτει την υιοθέτηση της αρχής της τιμιότητας, όχι για κάποιον «εμπειρικό», υστερόβουλο ή κερδοσκοπικό λόγο, όχι παραδείγματος χάριν για την απόκτηση πελατείας ή για την αποφυγή των συνεπειών του φοροελεγκτικού νόμου, αλλά επειδή και μόνον επειδή θέλει να είναι τίμιος και να μην κλέβει στο ζύγι και διότι η ελεύθερα επιλεγμένη αυτή αρχή του, μπορεί να καθολικοποιηθεί και να ισχύσει για όλους τους ανθρώπους –εν προκειμένω τους εμπόρους- καθολικά καθολικά.

Με αυτή τη λογική λοιπόν, για να αξιολογηθεί ηθικά η συμμετοχή ενός προσώπου στην εκλογική διαδικασία, θα πρέπει το πρόσωπο αυτό να έχει τις προϋποθέσεις για να συμμετέχει. Θα πρέπει να είναι σε θέση να επιλέξει ελεύθερα τις αρχές του, δηλαδή να υιοθετήσει ένα σύστημα ιδεών και αξιών, όχι με βάση κάποια σκοπιμότητα, αλλά σύμφωνα με την καθαρή βούληση. Αν το σύστημα αυτό των αρχών του εκφράζεται από κάποιο κόμμα, τότε το πρόσωπο αυτό, προβαίνοντας σε μια πολιτική πράξη, δικαιολογείται ηθικά, αφού η πράξη αυτή είναι συνεπής ως προς τις αρχές του και τις αντανακλά στο πρόσωπο ή στο κόμμα που επιλέγει. Με πρόσθετο όρο, τη διερώτηση: «τι θα γινόταν αν όλοι ψήφιζαν με το κριτήριο που εγώ θεωρώ σωστό;»

Είναι σαφές ότι με ένα τέτοιο σκεπτικό οποιαδήποτε ψήφος στερούμενη ενός πλαισίου αρχών, βασιζόμενη σε οπαδικές πρακτικές, στη συνήθεια, στην άγνοια ή στην παρανόηση δεν μπορεί να αξιολογηθεί ηθικά. Προπάντων δεν μπορεί να θεωρηθεί ηθική ψήφος μια ψήφος που βασίζεται στο ίδιο συμφέρον, στην πελατειακή σχέση και σε κάθε είδους σκοπιμότητα.

Ακόμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί ηθική ψήφος μια ανελεύθερη ψήφος. Μια ψήφος με το πιστόλι στον κρόταφο, μια ψήφος που «δεσμεύεται» από ψευτοδιλήμματα που είναι ανεξάρτητα από τις αρχές, τις ιδέες και τις αξίες που έχουμε επιλέξει.

Με βάση μια τέτοιου τύπου αξιολόγηση λοιπόν, η σκοπιμότητα απαξιώνεται, ενώ η συνέπεια στις ελεύθερα επιλεγμένες αρχές και η πρόθεση για καθολικοποίηση αυτών των αρχών, αποτελούν το κριτήριο της ηθικής πράξης.

3. Το κριτήριο της ωφέλειας και των συνεπειών
Ο αντίλογος στο παραπάνω κριτήριο, θα υποστηρίξει ότι η συνέπεια στις αρχές που έχουμε επιλέξει, δεν είναι αρκετή όταν πρόκειται για το δημόσιο συμφέρον. Είναι πολλοί αυτοί που ψηφίζουν με πρόθεση να κάνουν «το καλό» τόσο για το κοινωνικό σύνολο όσο και για τους ίδιους, αλλά τελικά οι επιλογές τους επιφέρουν μεγαλύτερο κακό παρά καλό. Σύμφωνα με τους ωφελιμιστές, μια ψήφος θα μπορούσε να αξιολογηθεί ως ηθική ψήφος, μόνο αν οι συνέπειές της, το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας δηλαδή, θα μπορούσε να κριθεί συμφέρον για τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων.

Με μια τέτοια ωφελιμιστική οπτική θα μπορούσε να προτάξει κανείς ότι μια διακυβέρνηση που θα πρόσφερε καλύτερες οικονομικές συνθήκες για τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, θα συνιστούσε τη μόνη επιλογή. Εδώ θα πρέπει να κατανοήσουμε όμως, ότι το οικονομικό κριτήριο δεν είναι κριτήριο ηθικής επιλογής. Η οικονομία δεν είναι ηθική ή ανήθικη από μόνη της, ούτε η μεγαλύτερη ευδαιμονία του μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων μπορεί να μετρηθεί με οικονομικά μεγέθη. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο σφάλμα κατηγορίας, όπου προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε μια κατάσταση χρησιμοποιώντας έννοιες που ανήκουν σε μια άλλη κατάσταση.

Το σφάλμα αυτό προκύπτει λόγω της ταύτισης της ζωής μας με την οικονομική μας ζωή. Επικεντρώνοντας όλο το ενδιαφέρον στις οικονομικές συνέπειες της μιας ή της άλλης επιλογής, πέφτουμε και πάλι στην παγίδα συγκυριακών ψευδοδιλημμάτων (όπως συμβαίνει στην περίπτωση του μνημονίου) παραβλέποντας ότι είναι αδύνατον τελικά να γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι συνέπειες θα έχει η επιλογή μας αυτή όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στη συνολική ζωή των ανθρώπων στο άμεσο και απώτερο μέλλον.

Για να ισχύει το ωφελιμιστικό κριτήριο κριτήριο: «μεγαλύτερη ευδαιμονία για μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων» ως ηθικό κριτήριο κριτήριο, θα πρέπει η επιλογή ψήφου να έχει ως συνέπεια, την ευδαιμονία του μεγαλύτερου δυνατού μέρους του πληθυσμού, καλύπτοντας ταυτόχρονα κοινωνικά, ατομικά και οικονομικά κριτήρια κριτήρια για τη μεγαλύτερη δυνατόν χρονική περίοδο.
Μια αξιολόγηση της αποχής και της ψήφου τιμωρίας με ηθικούς όρους.

Μπορεί να αξιολογηθεί ηθικά η αποχή από την εκλογική διαδικασία; Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία μπορεί να εννοηθεί ως υποχρέωση ή ως δικαίωμα. Η αριστοτελικής έμπνευσης πολιτική φύση του ανθρώπου –όπως την έχουμε κληρονομήσει από τις εγελιανής ανάλυσης ερμηνείες- υπονοεί μια αναγκαστική συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αν ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ζώο, τότε η συμμετοχή στις εκλογές είναι υποχρεωτική.

Αν δεχθούμε όμως τη διφυή φύση του ανθρώπινου όντος, ως πολιτικού ζώου που πράττει σύμφωνα με τις ανάγκες του και ως ηθικού ζώου που επιλέγει έλλογα τις πράξεις του, τότε η εκλογική πράξη είναι δικαίωμα. Ως τέτοιο περιγράφεται και στο ισχύον σύνταγμα. Όπως κάθε δικαίωμα όμως, έτσι και το δικαίωμα συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία, μπορεί να ασκηθεί, μπορεί και όχι. Αξιολογείται η μη άσκηση του δικαιώματος αυτού, ως πολιτική και ηθική στάση; Η απάντηση είναι ναι.

Για παράδειγμα, στην περίπτωση που κάποιος διαφωνεί με το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, είναι ας πούμε κατά της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και υποστηρίζει μια άλλη μορφή διακυβέρνησης, μπορεί με τη στάση του αυτή, να δηλώσει την αντίθεσή του. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που κάποιος αποφασίζει να μη συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, επειδή θεωρεί ότι η ψήφος του δεν θα επιφέρει καμιά αλλαγή στο αποτέλεσμα;

Εδώ η απάντηση δίνεται αν αναλογιστεί κανείς «τι θα συνέβαινε αν όλοι επέλεγαν να πράξουν όπως εγώ;». Δεοντολογικά λοιπόν και σε αντίθεση με την αποχή λόγω αντίθεσης στο πολιτικό σύστημα, μια τέτοια στάση είναι ηθικά απαράδεκτη. Επίσης, ηθικά επιλήψιμη μπορεί να θεωρηθεί και η στάση «Ποντίου Πιλάτου», όπου κάποιος αποφασίζει να μη συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, επειδή δεν θέλει να έχει την ευθύνη ενός προδικασμένου, ασύμφορου για το κοινό συμφέρον, ή ασύμβατου με τις αρχές του εκλογικού αποτελέσματος.

Το πρόβλημα με την αποχή είναι, ότι κανείς δεν μπορεί να ερμηνεύσει τη στάση των προσώπων που απέχουν. Μπορεί να είναι αντίθετοι με το πολιτικό σύστημα, μπορεί να είναι ευθυνόφοβοι και να μη θέλουν να έχουν την ευθύνη μιας κακής διακυβέρνησης ή μπορεί να είναι απλώς αδιάφοροι. Κρινόμενοι από τη στάση τους δεν μπορούν να αξιολογηθούν ηθικά, παρά μόνο αν γίνουν γνωστές οι προθέσεις τους, πράγμα συλλογικά ανέφικτο.

Από την άλλη πλευρά, η αξιολόγηση μιας αρνητικής ψήφου είναι πιο ξεκάθαρη. Για παράδειγμα, ψηφίζοντας κάποιο κόμμα όχι με γνώμονα τη σύγκλιση των αρχών ούτε με γνώμονα το κοινό συμφέρον, αλλά με μοναδικό κριτήριο την τιμωρία, υποπίπτουμε σε αξιολογικό σφάλμα. Σύμφωνα με όσα έχουν περιγραφεί παραπάνω, η ψήφος τιμωρίας θα μπορούσε μεν να θεωρηθεί πολιτική πράξη, αλλά σε καμιά περίπτωση μια τέτοια πράξη δεν έχει ηθικό έρεισμα. Και λέω ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί πολιτικά θεμιτή πράξη, γιατί κάποιοι ενδεχομένως δεχτούν ότι μέσα από την εκλογική διαδικασία, ο ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να εκφράσει την αγανάκτησή του.

Η γνώμη μου είναι ότι η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι μια πράξη επιλογής του κόμματος που εκφράζει τις αρχές μας και όχι μια πράξη απόρριψης εκείνων που μας έχουν θυμώσει. Επιλέγοντας μια τιμωρητική ψήφο, όχι επειδή θεωρούμε καλύτερη την επιλογή μας, αλλά επειδή έχουμε την πρόθεση να δείξουμε την αγανάκτησή μας, τότε εμμέσως ακυρώνουμε την έννοια της εκλογικής διαδικασίας.

Πέραν όμως της πολιτικής της διάστασης, η ψήφος τιμωρίας είναι ηθικά απαράδεκτη, γιατί όχι μόνο παραβιάζει τα κριτήρια που έχουμε θέσει πιο πάνω, αλλά και προσβάλει την έλλογη επιλογή, εμπεριέχοντας (θεωρητικά) τον κίνδυνο να κερδίσει τις εκλογές κάποιο κόμμα το οποίο δεν «εκφράζει» τις αρχές κανενός πολίτη, ούτε φυσικά το συλλογικό συμφέρον. Αν φερ’ ειπείν όλοι ψήφιζαν με το κριτήριο της τιμωρητικής ψήφου, τότε θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές όχι ο καταλληλότερος για διακυβέρνηση, αλλά ο εκφραστής της αγανάκτησης, άσχετα με τις ικανότητές του. Θεωρώ ότι μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα, η αποχή ως ηθική στάση είναι προτιμότερη από την ψήφο τιμωρίας.

Καταλήγοντας, θα έλεγα ότι ηθική ψήφος είναι η συνειδητοποιημένη και αιτιολογημένη ψήφος. Η ψήφος εκείνη, που δεν δίνεται εν θερμώ, ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο. Η θέση μου είναι ότι ο ορθολογικός δρόμος σύγκλισης πολιτικής και ηθικής πράξης, είναι ο δρόμος της επιλογής του κόμματος που εκφράζει τις ελεύθερα επιλεγμένες αρχές μας, των οποίων τις συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο, τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον, μπορούμε να κατανοήσουμε, ως έλλογα όντα και ώριμοι πολίτες.

Ανταγωνισμός μεταξύ γυναικών και ορμονικές αλλαγές

Οι ορμόνες ποιο ρόλο έχουν στον ανταγωνισμό μεταξύ των γυναικών, ιδιαίτερα όσον αφορά στην επιλογή ανδρών;

Οι επιστήμονες επισημαίνουν, ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των γυναικών για τους άντρες είναι μια πραγματικότητα, που έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Οι γυναίκες που έχουν ψηλά επίπεδα οιστρογόνων στο αίμα τους με αυξημένη γονιμότητα κατά τη διάρκεια του ορμονικού τους κύκλου, είναι ανταγωνιστικές και μειώνουν περισσότερο άλλες γυναίκες.

Στη φάση του κύκλου τους με χαμηλότερα επίπεδα οιστρογόνων και μειωμένη γονιμότητα είναι λιγότερο επικριτικές για την εμφάνιση και ελκυστικότητα άλλων γυναικών.

Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από έρευνα που έγινε στον Καναδά, που είχε ως στόχο να μελετήσει τους μηχανισμούς σεξουαλικής επιλογής για το αντίθετο φύλο στις γυναίκες. Η έρευνα συμπεριέλαβε 57 φοιτήτριες που έπρεπε να σχολιάσουν τις φωτογραφίες 35 γυναικών και 30 ανδρών.

 Οι φοιτήτριες που βρίσκονταν μεταξύ των ημερών από 12 έως 21 του κύκλου τους, δηλαδή με ψηλά επίπεδα οιστρογόνων, βαθμολογούσαν την ελκυστικότητα των άλλων γυναικών πολύ πιο χαμηλά σε σύγκριση με τις γυναίκες που βρίσκονταν στις μέρες του κύκλου τους με χαμηλά οιστρογόνα. Η αξιολόγηση των ανδρών δεν επηρεαζόταν από τις ορμονικές αλλαγές των φοιτητριών.

Οι ερευνητές εξετάζουν κατά πόσο αυτό είναι ένδειξη μιας έμμεσης επιθετικότητας που μειώνει τις αντιπάλους με πλάγιο τρόπο. Ο ανταγωνισμός οφείλεται στην ανάγκη εξασφάλισης δυνατών ανδρών για την τεκνοποίηση που θεωρούνται ικανοί για να προστατέψουν τα παιδιά τους.

Άλλες έρευνες έδειξαν ότι οι γυναίκες κατά τις ημέρες του κύκλου τους στις οποίες είναι λιγότερο γόνιμες ψάχνουν για πιο ευαίσθητους άνδρες. Κατά τις μέρες ψηλής γονιμότητας με αυξημένα οιστρογόνα στο αίμα τους, ψάχνουν για ισχυρότερους, επικρατούντες άνδρες.

Σύμφωνα με τους Καναδούς ερευνητές, για να αυξήσουν τις δικές τους πιθανότητες ανεύρεσης ανδρός, που να ικανοποιεί τις προσδοκίες τους, είναι δυνατόν να αναπτύσσουν πιο επικριτική συμπεριφορά έναντι άλλων γυναικών που θεωρούν αντίπαλες.

Επίσης στις μέρες του κύκλου τους με ψηλά οιστρογόνα και αυξημένη γονιμότητα πιθανόν να χρησιμοποιούν και άλλες τεχνικές μείωσης των αντιπάλων τους και ανάλογα με το δικό τους επίπεδο που μπορεί να είναι η διάδοση κακών ψιθύρων, ιστοριών απιστίας ή πολλών ερωτικών περιπετειών και δηκτικό κουτσομπολιό.

Τα δεδομένα που προέκυψαν έχουν ενθαρρύνει τους επιστήμονες να διενεργήσουν περισσότερες έρευνες στο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον των γυναικών για να διαφανούν σχέσεις μεταξύ των κυκλικών ορμονικών αλλαγών και συγκεκριμένων συμπεριφορών.

Ο πλούσιος μάγος και τα πρόβατα

«Υπάρχουν, όμως, χίλια πράγματα που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ξυπνήσει, που τον κρατούν δέσμιο των ονείρων του. Για να δράσει συνειδητά, με την πρόθεση να ξυπνήσει, είναι απαραίτητο να γνωρίζει τη φύση των δυνάμεων που τον κρατούν σε κατάσταση ύπνου.

Πρώτα απ’όλα, πρέπει να αντιληφθείτε ότι ο ύπνος, που μέσα σ’αυτόν ζει και κινείται ο άνθρωπος, δεν είναι φυσιολογικός αλλά μια ύπνωση. Ο άνθρωπος είναι υπνωτισμένος και αυτή η κατάσταση της ύπνωσης διατηρείται και ενισχύεται αδιάκοπα μέσα του. Θα λεγε κανείς ότι υπάρχουν δυνάμεις που έχουν συμφέρον να κρατήσουν τον άνθρωπο σε κατάσταση ύπνου και να τον εμποδίσουν να δει την αλήθεια και να κατανοήσει τη θέση του.

Υπάρχει μια Ανατολική ιστορία για έναν πλούσιο μάγο που είχε πολλά πρόβατα. Ήταν, όμως, ταυτόχρονα, και πολύ φιλάργυρος. Δεν ήθελε να μισθώσει βοσκούς, ούτε να βάλει φράχτη γύρω από το λιβάδι όπου έβοσκαν τα πρόβατα. Γι αυτό, τα πρόβατα συχνά περιπλανιόνταν στο δάσος, έπεφταν στις χαράδρες και, πάνω απ’όλα, έφευγαν γιατί ήξεραν ότι ο μάγος ήθελε το κρέας και το τομάρι τους και αυτό δεν τους άρεσε.

Τελικά ο μάγος βρήκε μια λύση. Υπνώτισε τα πρόβατά του και, πρώτα απ’όλα, τους υπέβαλε την ιδέα ότι ήταν αθάνατα και ότι δεν θα πάθαιναν τίποτα αν τα έγδερναν, ότι, αντίθετα, αυτό θα ταν για το καλό τους και μάλιστα πολύ ευχάριστο. Τους υπέβαλε ύστερα την ιδέα ότι ο μάγος ήταν καλό αφεντικό, ότι αγαπούσε το κοπάδι του τόσο πολύ ώστε ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα στον κόσμο για χατίρι τους. Ύστερα, τους είπε ότι έστω κι αν τους συνέβαινε κάτι δεν θα συνέβαινε τότε, οπωσδήποτε όχι εκείνη τη μέρα γι αυτό δεν ήταν ανάγκη να σκέφτονται. Ύστερα, τους υπέβαλε την ιδέα ότι δεν ήταν καθόλου πρόβατα. Σε μερικά υπέβαλε την ιδέα ότι ήταν λιοντάρια, σε άλλα ότι ήταν αετοί, σε άλλα ότι ήταν άνθρωποι και σε άλλα ότι ήταν μάγοι.

Μετά απ’αυτό, τέλειωσαν οι έγνοιες και οι στενοχώριες του με τα πρόβατα. Ποτέ δεν ξανάφυγαν, αλλά περίμεναν ήσυχα την ώρα που το μάγος θα απαιτούσε το κρέας και τα τομάρια τους.

Αυτή η ιστορία απεικονίζει πολύ καλά την κατάσταση του ανθρώπου.»

Οι δύο τρόποι γνώσης

Κατά μία έννοια (κάτι που το βλέπουμε όλοι μας) έχουμε δύο μυαλά: ένα που σκέφτεται κι ένα που αισθάνεται.
Αυτοί οι δυο θεμελιακά διαφορετικοί τρόποι γνώσης αλληλεπιδρούν στη δόμηση της διανοητικής μας ζωής. Ο ένας, ο λογικός νους, είναι ο τρόπος κατανόησης του οποίου έχουμε επίγνωση: πιο ενσυνείδητος, πιο στοχαστικός, πιο ικανός να ζυγίζει και να συλλογίζεται. Αλλά δίπλα σ’ αυτόν υπάρχει και ένα άλλο σύστημα γνώσης, παρορμητικό και πανίσχυρο, αν και μερικές φορές παράλογο: ο συγκινησιακός νους.

Ο συγκινησιακός-λογικός διχασμός προσεγγίζει τη λαϊκή διάκριση μεταξύ «καρδιάς» και «μυαλού». Το να γνωρίζεις ότι κάτι είναι σωστό «στην καρδιά σου» είναι ένας διαφορετικός τρόπος πεποίθησης – κατά κάποιον τρόπο μια βαθύτερη μορφή σιγουριάς – από το να το σκέφτεσαι με το λογικό μυαλό σου. Υπάρχει μια σταθερή αναλογία όσον αφορά τον έλεγχο του συναισθήματος και της λογικής στο μυαλό. Όσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα, τόσο πιο πολύ κυριαρχεί ο συγκινησιακός νους – και τόσο πιο αδρανής καθίσταται ο λογικός. Αυτή είναι μια ρύθμιση που μοιάζει να προκύπτει από το προαιώνιο πλεονέκτημα της εξέλιξης των ειδών: το να καθοδηγούν δηλαδή τα συναισθήματα και η διαίσθησή μας τις αυθόρμητες αντιδράσεις μας όταν αντιμετωπίζουμε καταστάσεις όπου η ζωή μας βρίσκεται σε κίνδυνο – όπου το να σταθούμε και να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε θα μπορούσε να μας κοστίσει τη ζωή.

Αυτά τα δύο μυαλά, το συγκινησιακό και το λογικό, λειτουργούν ως επί το πλείστον σε αγαστή συνεργασία, ταιριάζοντας τους τόσο διαφορετικούς τρόπους γνώσης που κατέχουν, για να καθοδηγούν τα βήματά μας στον κόσμο. Κανονικά υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο συγκινησιακό και το λογικό νου, καθώς το συναίσθημα τροφοδοτεί και διαπλάθει τις λειτουργίες του λογικού νου και ο λογικός νους τελειοποιεί και μερικές φορές ασκεί βέτο στην επιρροή των συναισθημάτων. Και, όμως, ο συγκινησιακός και ο λογικός νους αποτελούν εν μέρει ανεξάρτητες λειτουργίες, η καθεμιά από τις οποίες, όπως θα δούμε, αντανακλά τη λειτουργία ενός ξεχωριστού αλλά αλληλοσυνδεόμενου κυκλώματος του εγκεφάλου.

Πολλές ή τις περισσότερες φορές αυτά τα μυαλά είναι εξαιρετικά συντονισμένα. Τα συναισθήματα είναι ουσιώδη για τη σκέψη και η σκέψη είναι ουσιώδης για τα συναισθήματα. Όταν όμως εμφανίζονται τα πάθη, η ισορροπία διαταράσσεται, και τότε ο συγκινησιακός νους παίρνει το πάνω χέρι, καθυποτάσσοντας το λογικό.

Ο Έρασμος, ο γνωστός ουμανιστής του δέκατου έκτου αιώνα, έγραψε με σατιρική διάθεση γι’ αυτή την προαιώνια ένταση ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα:
Ο Δίας στοίβαξε πολύ περισσότερο πάθος παρά λογική – μπορείτε να υπολογίσετε μια αναλογία είκοσι τέσσερα προς ένα. Έστησε δύο οργισμένους τυράννους απέναντι στη μοναχική δύναμη της Λογικής: το Θυμό και τον Πόθο. Πόσο μπορεί η Λογική να υπερισχύσει αντιμέτωπη με τις συνδυασμένες δυνάμεις αυτών των δύο φαίνεται ξεκάθαρα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Η Λογική κάνει το μόνο που μπορεί, ξελαρρυγγίζεται επαναλαμβάνοντας κανόνες αρετής, ενώ οι άλλοι δύο της λένε να πάει να πνιγεί, και γίνονται ολοένα και πιο θορυβώδεις και προσβλητικοί, τόσο που πια ο Αφέντης τους εξαντλείται, παραδίδει τα όπλα και υποτάσσεται.

Δύο (πάντα) επίκαιρα κείμενα…

Κανείς βλέπει να ελέγχονται τα πάντα, σε όλο τον κόσμο, όλο και πιο πολύ, από τις κυβερνήσεις, από τους πολιτικούς, από τους ανθρώπους που έχουν εξουσία, που θέλουν να διαμορφώσουν το νου και την καρδιά μας, που θέλουν να σκεφτόμαστε με έναν ορισμένο τρόπο.  Ξέρετε, όταν θεωρείς κάτι ότι είναι σημαντικό, ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο, τότε δίνεις όλη σου την καρδιά σ’ αυτό, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις και κοινωνικές επιταγές, κι έτσι αυτό πετυχαίνει. Αλλά οι περισσότεροι από μας δεν δίνουμε την καρδιά μας σε τίποτα. Αν εσείς κι εγώ νοιώθαμε έντονα ότι μπορεί να υπάρξει ένας καινούργιος κόσμος, αν ο καθένας μας ήταν ολοκληρωτικά επαναστατημένος μέσα του, ψυχολογικά, πνευματικά, τότε θα δίναμε την καρδιά μας, το νου μας, το σώμα μας για να δημιουργηθεί ένα σχολείο όπου δεν θα υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ο φόβος με όλα όσα πάνε μαζί του. 

 Οτιδήποτε αληθινά επαναστατικό, έρχεται από εκείνους που βλέπουν τι είναι αληθινό και είναι πρόθυμοι να ζήσουν σύμφωνα μ’ αυτήν την αλήθεια· αλλά για να ανακαλύψεις τι είναι αληθινό χρειάζεται ελευθερία από την παράδοση, που σημαίνει ελευθερία από όλους τους φόβους. Οι πολιτικοί, οι κυβερνήσεις, οι οργανωμένες θρησκείες σε θέλουν να έχεις μόνο ένα τρόπο σκέψης, επειδή αν σε κάνουν έναν τέλειο υποταγμένο οπαδό, τότε δεν θα τους είσαι πρόβλημα, απλώς θα πιστεύεις και θα δουλεύεις σαν μηχανή· οπότε δεν θα υπάρχει και καμιά αντίφαση γιατί είσαι απλώς και μόνο οπαδός. Αλλά το να είσαι οπαδός είναι καταστροφικό γιατί είναι μηχανικό, είναι απλώς συμμόρφωση που μέσα στα πλαίσιά της δεν μπορείς να είσαι δημιουργικά αδέσμευτος.

Υπεύθυνοι για την κατάσταση της κοινωνίας είμαστε εμείς. Εσείς και εγώ είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζούμε.Εσείς είστε υπεύθυνοι, όχι οι πολιτικοί σας, γιατί εσείς κάνατε τους πολιτικούς να είναι ανέντιμοι, να αυτοδοξάζονται, να επιζητούν τη δύναμη και το γόητρο· κάτι, δηλαδή που κι εσείς, κάνετε καθημερινά. Εσείς είσαστε υπεύθυνοι για ό,τι είναι η κοινωνία, γιατί η ψυχολογική δομή της κοινωνίας είναι πολύ πιο σημαντική από την οργανωτική πλευρά της. Η ψυχολογική δομή της κοινωνίας βασίζεται στην απληστία, στο φθόνο, στην πλεονεξία, στον ανταγωνισμό, στη φιλοδοξία, στο φόβο· σε αυτή την ασταμάτητη απαίτηση του ανθρώπου να θέλει να είναι ασφαλής στις κάθε είδους σχέσεις του: ασφαλής στην ιδιοκτησία, ασφαλής στη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, ασφαλής στη σχέση του με τις ιδέες. Αυτή είναι η δομή της κοινωνίας που δημιουργούμε· κι έπειτα έρχεται η κοινωνία και επιβάλλει αυτή τη δομή ψυχολογικά στον καθένα μας. Και η απληστία, ο φθόνος, η φιλοδοξία, ο ανταγωνισμός, όλα αυτά είναι σπατάλη ενέργειας, γιατί σε αυτά υπάρχει πάντα εσωτερική σύγκρουση – μια σύγκρουση που είναι αδιάκοπη, όπως σε ένα άτομο που ζηλεύει.

Συνεξάρτηση: Πώς Να Φέρεις Ισορροπία στις Σχέσεις Σου

Ένιωσες ποτέ σου ότι βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα μέσα στη σχέση σου; Ότι ανέχεσαι περισσότερα απ?όσα μπορείς επειδή νιώθεις ότι ο/η σύντροφος σου σε χρειάζεται και δεν μπορείς να τον αφήσεις; Η επειδή θέλεις με κάθε τρόπο ν?αποφύγεις τη μοναξιά;
Οι ανθρώπινες σχέσεις χαρακτηρίζονται από εξαιρετική ποικιλομορφία :καμμία δεν είναι ίδια με την άλλη. Γι?αυτό το λόγο είναι δύσκολο να τις κατηγοριοποιήσουμε και να τις βάλουμε σε καλούπια. Πέρα όμως από τη διαφορετικότητα , υπάρχει και ομοιότητα , κάποια κοινά χαρακτηριστικά και μοτίβα που προσδιορίζουν ορισμένες σχέσεις και τα οποία δημιουργούν μια συγκεκριμένη δυναμική.

Ο όρος συνεξάρτηση προήλθε αρχικά από τους Ανώνυμους Αλοκοολικούς για να υποδηλώσει τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονταν με τους αλκοολικούς συντρόφους τους οι μη αλκοολικοί σύντροφοι/σύζυγοι. Από τότε όμως η έννοια επεκτάθηκε και στο γενικό πληθυσμό. Στη συνεξαρτητική σχέση, το ένα μέλος βάζει διαρκώς σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό του και τις ανάγκες του προκειμένου να ικανοποιήσει το άλλο μέλος το οποίο συχνά μπορεί να βρίσκεται σε μια δύσκολη κατάσταση ή να εμφανίζει κάποια παθολογία( π.χ ανθρώπους εξαρτημένους σε ουσίες, ναρκισσιστές ή άλλους ανθρώπους με πολλαπλά προβλήματα).

Η συνεξάρτηση μπορεί να προκύψει σε κάθε είδους σχέση, ερωτική, φιλική και οικογενειακή. Επίσης, κάθε σχέση ενέχει ένα βαθμό αμοιβαίας εξάρτησης,πράγμα φυσιολογικό όταν δεν διαταράσσει την αίσθηση προσωπικής ηρεμίας και την ψυχολογική ισορροπία μας. Η συνεξαρτητική σχέση όμως δεν είναι μια σχέση υγιούς εξάρτησης, αλλά αντίθετα αποτελεί μια επώδυνη εμπειρία.

Στη συνεξαρτητική σχέση, το άτομο που παίρνει το ρόλο του «βοηθού» (και που είναι εκείνο που αναφέρεται ως συνεξαρτητικό) διακρίνεται από την εσωτερική ώθηση να «προσφέρει στους άλλους» και παίρνει συχνά το ρόλο του μάρτυρα.Αυτά τα άτομα τείνουν να βάζουν τους άλλους πάνω από τις δικές τους ανάγκες δημιουργώντας έτσι μέσα τους την αίσθηση ότι είναι χρήσιμοι. Αντίθετα οι άνθρωποι με ναρκισσιστικά στοιχεία τοποθετούν τις δικές τους ανάγκες πάνω απ?όλα ,είναι υπερόπτες, πιστεύουν πώς είναι ανώτεροι, πως οι άλλοι θα πρέπει να τους δίνουν διαρκώς προσοχή και πως δεν έχουν ποτέ λάθος, με αποτέλεσμα να σπρώχνουν πάντα το φταίξιμο στον άλλο. Η φαινομενική διαφορετικότητα των δύο αυτών τύπων, λειτουργεί σα μαγνήτης που φέρνει τον ένα κοντά στον άλλο. Στην ουσία όμως, και οι δύο χρειάζονται ο ένας τον άλλο, και εξαρτώνται ο ένας στον άλλο. Ο «βοηθός» για να δώσει και να νιώσει χρήσιμος και ο ναρκισσιστής για να πάρει την πολυπόθητη προσοχή που επιβεβαιώνει την ανωτερότητα του.

Αναλυτικά, κάποια από τα χαρακτηριστικά των συνεξαρτητικών ατόμων είναι :
Μπερδεύουν την αγάπη/έρωτα με τη συμπόνια τείνοντας ν?αγαπούν ανθρώπους που μπορούν να διασώσουν και να συμπονέσουν.
Τείνουν να ξεπερνούν τους εαυτούς τους και τα όρια τους διαρκώς κάνοντας παραπάνω από αυτά που μπορούν.
Χρειάζονται έντονα την επιδοκιμασία και την αναγνώριση των άλλων.
Δυσκολεύονται να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα και σκέψεις από φόβο ότι θα απογοητεύσουν τους άλλους.
Δεν τους αρέσει ο εαυτός τους/έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Είναι πολύ ευαίσθητοι στην κριτική των άλλων και τις σκέψεις τους.
Έχουν την ισχυρή ανάγκη να διατηρούν το έλεγχο γιατί έτσι νιώθουν ασφαλείς. Βέβαια όλοι μας θέλουμε μια αίσθηση ελέγχου στη ζωή μας , όμως για τον συνεξαρτητικό, υπάρχει ένα επιπλέον όφελος : Όταν ο ένας σύντροφος είναι αυτός που είναι εκτός ελέγχου, ο συνεξαρτητικός παίζει το ρόλο αυτού που έχει τον έλεγχο κι έτσι γίνεται αυτός που είναι άξιος σεβασμού.

Έχουν έντονο άγχος εγκατάλειψης και γι?αυτό κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν μία σχέση ακόμα κι αν ξέρουν ότι η σχέση αυτή δεν τους κάνει καλό.
Δεν θέτουν επαρκή όρια με αποτέλεσμα να υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στους εαυτούς τους και τους συντρόφους τους
Αισθάνονται ενοχές όταν διεκδικούν κάτι για τον εαυτό τους.
Βγάζουν προς τα έξω την εικόνα του ικανού ενώ μέσα τους αισθάνονται αβοήθητοι ή συναισθηματικά μουδιασμένο.
Δυσκολεύονται να δεχτούν βοήθεια από τους άλλους και να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση εκείνου που δέχεται την «προσοχή».
Πώς να φέρεις ισορροπία στη ζωή και τις σχέσεις σου

Μια σχέση συνεξάρτησης δημιουργεί δύσκολα συναισθήματα όπως ντροπή,άγχος, φόβο, ενοχές, κατάθλιψη, θυμό και είναι πιθανό πως θα το βρίσκεις δύσκολο να την τελειώσεις, λόγω των όσων προαναφέρθηκαν κι αν φαίνεται αρχικά.

Το πιο σημαντικό βήμα για ν?απελευθερωθείς από σχέσεις συνεξάρτησης είναι να δημιουργήσεις μία νέα, υγιή σχέση με τον εαυτό σου. Πώς θα γίνει αυτό;

1. Εάν μέσα σου κρύβονται αμφιβολίες για τον εαυτό σου, την αξία σου και την ικανότητα σου ν?αγαπηθείς, καμμία άλλη σχέση, ακόμα και μία στην οποία είσαι εκείνος/η που προσφέρει αδιάκοπα, δε θα είναι δυνατό να σε ολοκληρώσει. Γι?αυτό, κοίταξε βαθιά μέσα σου και δές τι είναι αυτό που κερδίζεις από τη σχέση αυτή. Κάθε πράξη μας, ακόμα κι αν εν τέλει έχει αρνητικές συνέπειες, ξεκινά με θετική πρόθεση : θέλουμε να ικανοποιήσουμε μία ανάγκη, να εκπληρώσουμε κάτι μέσα μας ή ν?αποφύγουμε κάτι που μας πληγώνει, κι έτσι πράττουμε ανάλογα.
Ποιά βαθύτερη ανάγκη σου εκπληρώνεις έχοντας διαλέξει αυτή τη σχέση; Κι αν η πρόθεση σου ήταν να ικανοποιήσεις αυτή την ανάγκη τελικά την ικανοποιείς;
Εάν τελικά, οι ανάγκες σου δεν ικανοποιούνται ή η ικανοποίηση τους έχει μεγάλο κόστος για σένα, τι σε ωθεί να παραμένεις μέσα σε αυτή τη σχέση;

2. Οι υγιείς σχέσεις βασίζονται στην εξισορρόπηση της ανεξαρτησίας του καθένας μας αλλά στο πώς συνυπάρχουμε αρμονικά με τον άλλο. Η ιδανική σχέση δε μας κάνει να νιώθουμε ούτε μόνοι, ούτε ολοκληρωτικά απορροφημένοι από τον άλλο, τόσο που δεν αναγνωρίζουμε τα προσωπικά μας όρια. Εάν έχεις συνηθίσει να βάζεις τόσο πολύ τις ανάγκες σου κάτω από τις ανάγκες του συντρόφου σου, αναλογίσου
Πώς μπορείς να επανακαθορίσεις τα προσωπικά σου όρια; Ποιός/ποιά είσαι χωρίς τον άλλο;Ποιές είναι οι ξεκάθαρα δικές σου αξίες, ανάγκες,σ τόχοι που δεν εξαρτώνται από τον σύντροφό σου;
3. Όλοι αναζητάμε σε κάποιο βαθμό την αποδοχή και την αναγώριση, είναι μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη μας. Όμως, εάν νομίζεις ότι την αναζητάς σε υπερβολικό βαθμό, ίσως να χρειάζεσαι βοήθεια για να ξεπεράσεις την αμφιβολία και να πιστέψεις στην ικανότητα σου να είσαι άξιος σεβασμού, αποδοχής κι αγάπης.

Ξεκίνησε ζητώντας βοήθεια από την ίδια την εσωτερική σου σοφία, ας πούμε,ένα κομμάτι σου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Σοφό Εαυτό». Ο Σοφός Εαυτός σου έχει όλες τις απαντήσεις κι έχει καταφέρει να εξισορροπήσει όλες τις αμφιβολίες και τους φόβους σου. Μπορείς να φανταστείς τη νοερή αναπαράσταση του εάν θές, για παράδειγμα πώς είναι, τι έκφραση έχει στο πρόσωπο του, τι ρούχα φοράει, πώς είναι ο τόνος της φωνής του. Ο Σοφός Εαυτός σε ξέρει καλύτερα απ?όλους, ξέρει τι ποθείς και τι χρειάζεσαι αλλά και τι σε σταματά. Είναι ευγενής, συμπονετικός και γεμάτος αγάπη απέναντι σου.Φαντάσου πως στέκεσαι απέναντι του, του μιλάς και του ζητάς να σε συμβουλεύσει. Τι σου λέει; Τι πρέπει ν?αλλάξεις στη ζωή σου για να εξισορροπήσεις τα συναισθήματα και τις σχέσεις σου; Πώς μπορείς να τιμήσεις τις ανάγκες σου και να ξεπεράσεις τους φόβους σου;

Χρειάζομαι ηρεμία και ισορροπία στην ζωή μου.

Αλήθεια ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το ανακαλύψουμε; Το περιβάλλον παίζει ρόλο σ' αυτό; Η οικονομική κατάσταση; Ποιος φταίει που δεν είμαστε ευτυχισμένοι; Μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;

Πολλοί από εμάς περνάνε τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους με το να ανησυχούν αν έφτασε το e-mail στον προορισμό του, πως θα αποκτήσουν το τελευταίο μοντέλο του smartphone, με το να καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος
της ημέρας τους σε επαγγελματικά ραντεβού, να μην μπορούν να προσφέρουν ευχαρίστηση στους εαυτούς τους γιατί είναι πολύ κουρασμένοι και εξουθενωμένοι απ' την πολύ δουλειά και να χάνουν επαφή απ' τους σημαντικούς άλλους της ζωής τους... Με λίγα λόγια να δίνουν προτεραιότητα στα λάθος πράγματα... και να εγκλωβίζουν τους εαυτούς τους σε έναν ατελείωτο και θλιβερό φαύλο κύκλο. Πώς μπορούν να είναι ήρεμοι και ισορροπημένοι λοιπόν, όταν βρίσκονται σε ένα διαρκές κυνηγητό.. όταν κυνηγούν χίμαιρες;

Κατ' αρχήν η ηρεμία και η ισορροπία είναι δύο απαραίτητα συστατικά για την λειτουργικότητα μας. Φανταστείτε μία ζωή στο fastforward... στην γρήγορη κίνηση... θα ήταν μία ζωή χωρίς απολαύσεις και χωρίς διαπροσωπικές σχέσεις. Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έντασης, το στρες είναι υψηλό και οι λειτουργίες μας εκτός ελέγχου. Αν συνεχίσουμε για πολύ αυτή την κατάσταση, το σίγουρο είναι ότι θα καούμε στο τέλος... Χρειαζόμαστε και λίγο φρένο στη ζωή μας, όχι μόνο γκάζι!
Πώς μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό;

1. Να ζούμε το εδώ και τώρα.
Συνήθως αν έχετε προσέξει ποτέ δεν επικεντρωνόμαστε σ' αυτό που κάνουμε την στιγμή που το κάνουμε και το μυαλό μας τρέχει σε χιλιάδες άλλα θέματα... αν πληρώσαμε τον λογαριασμό, να πάμε στο supermarket, να καθαρίσουμε το σπίτι... Έτσι χάνουμε τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας που μοιραζόμαστε με τους συντρόφους μας ή τους φίλους μας και τις απολαύσεις της ζωής. Πολλές φορές επίσης όταν ο άλλος πει κάτι που δεν μας αρέσει, χάνουμε το νήμα της συζήτησης και επικεντρωνόμαστε στις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε για το συμβάν...

Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο υπάρχει τρόπος να επαναφέρουμε τον εαυτό μας στην πραγματικότητα του εδώ και τώρα:
Α. Να επικεντρωθούμε στο σώμα μας: Πώς χτυπάει η καρδιά μας; Η αναπνοή μας είναι ρηχή; Βρισκόμαστεσεένταση;
Β. Να επικεντρωθούμε στα συναισθήματα μας: Πώς νιώθουμε πραγματικά την δεδομένη στιγμή; Είμαστεθυμωμένοι; Εκνευρισμένοι; Απογοητευμένοι;
Γ. Να επικεντρωθούμε στις σκέψεις μας: Τι σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μας την συγκεκριμένη στιγμή;
Δ. Να επικεντρωθούμε στο περιβάλλον: Πού βρισκόμαστε; Τι ήχους ακούμε; Τι χρώματα; Τι βλέπουμε μπροστά μας;
Αυτά τα στάδια θα μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα και θα μας κρατήσουν επικεντρωμένους στην στιγμή. Και με λίγη εξάσκηση θα αξιολογήσουμε την κάθε στιγμή όπως την βιώνουμε και όχι όπως την μηρυκάζουμε εκ των υστέρων!

2. Να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας.
Μόλις διαπιστώσουμε ότι έχουμε χάσει την ισορροπία μας, καλό θα είναι να την ξαναβρούμε! Πώς; Με το να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας στους άλλους καθώς και τις ανάγκες μας! Η καλή επικοινωνία πάντα ωφελεί την σχέση!

Όταν η συζήτηση έχει ένταση ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Ας αναρωτηθούμε τι είναι καλό να πράξουμε; Να μείνουμε στην ένταση ή να απομακρυνθούμε για να καθαρίσει το μυαλό μας; Να συζητήσουμε με κάποιον που εμπιστευόμαστε και να ζητήσουμε την βοήθεια του; Να λύσουμε τις διαφορές μας επί τόπου ή να περιμένουμε να περάσει ο πρώτος θυμός;
Όποια απόφαση και να πάρουμε, είναι σημαντικό να είμαστε σε θέση να την υποστηρίξουμε, γιατί μόνο τότε θα μείνουμε ισορροπημένοι. Οι αποφάσεις μπορεί να είναι δύσκολες, αλλά η υλοποίηση τους καμία φορά είναι δυσκολότερη. Γι' αυτό πρέπει να έχουμε αυτογνωσία, για να ξέρουμε τι θέλουμε, πώς να επικοινωνούμε τις ανάγκες μας και πώς να τις ικανοποιούμε.
Το ζήτημα είναι να είμαστε ευτυχισμένοι ακόμα και σε καταστάσεις που υπάρχουν εντάσεις. Άλλωστε όλες οι παράμετροι – οι καλές και οι κακές - είναι μέρος της ζωής. Εμείς θα μείνουμε θεατές;

Και οι γυναίκες εκσπερματώνουν όταν φτάνουν σε οργασμό

Γάλλοι επιστήμονες, από το νοσοκομείο Parly II, στο Chesnay της Γαλλίας, με επικεφαλής το γυναικολόγο καθηγητή Samuel Salama, μελετησαν το φαινόμενο της γυναικείας εκσπερμάτωσης κατά τη διάρκεια ενός οργασμού. Συγκεκριμένα μελέτησαν γυναίκες δίχως κάποια γυναικολογική ανωμαλία, οι οποίες κατά τον οργασμό τους εκτοξεύουν επανειλημμένα απίστευτες ποσότητες υγρών.

Οι επιστήμονες υπέβαλαν σε υπερηχογράφημα ελάσσονος πυέλου («είδαν» δηλαδή τις περιοχές της μήτρας, των ωοθηκών και της ουροδόχου κύστης), τις γυναίκες πριν και μετά από οργασμό, από ούρηση και κατά τη διάρκεια της ερωτικής διέγερσης. Στις γυναίκες που παρουσίαζαν εκσπερμάτωση παρατηρήθηκε το εξής φαινόμενο. Λίγο πριν να φτάσουν σε οργασμό, είχαν την αίσθηση ότι η ουροδόχος κύστη τους ήταν γεμάτη ενώ μετά τον οργασμό είχαν την αίσθηση ότι η κύστη τους άδειαζε. Και πράγματι άδειαζε, αφού κατά τη διάρκεια του οργασμού τους, ακούσια άδειαζαν την κύστη τους μέσω της ουρήθρας τους, μαζί με άλλες εκκρίσεις.

Στατιστικά από άλλες έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι το 50% των γυναικών, έχουν αναφέρει πως κατά τη διάρκεια του οργασμού τους λιγότερο ή περισσότερο έχουν νιώσει να εκτοξεύουν υγρά. Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτές μάλιστα είχε τύψεις διότι δεν γνώριζε ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις του συντρόφου τους.

Μάλιστα ο συγγραφέας του πρώτου βιβλίου που βεβαιώνει την ύπαρξη του σημείου G, δρ Beverley Whipple, θεωρεί πως η ποσότητα των υγρών που μπορεί να παράγει μια γυναίκα κατά τη διάρκεια ενός και μόνο οργασμού, μπορεί να γεμίσει άνετα ένα φλιτζάνι.

Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα.

Πάντως μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80, οι γιατροί είχαν άλλη άποψη για την γυναικεία εκσπερμάτωση. Θεωρούσαν ότι πρόκειται απλά για εκτόξευση ούρων και συνιστούσαν στις γυναίκες να κάνουν ασκήσεις Κέγκελ για να ενδυναμώσουν τους μύες στην ουρήθρα.

Τελευταίες έρευνες πάντως έδειξαν ότι τα συγκεκριμένα υγρά δεν περιέχουν μόνο ούρα. Είναι αλκαλικής σύστασης, έχουν χρώμα διαυγές, δεν μυρίζουν και όταν στεγνώσουν δεν λερώνουν τα σεντόνια, ή τα ρούχα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα υγρά της γυναικείας εκσπερμάτωσης περιέχουν παρόμοια χημικά συστατικά με το υγρό που παράγεται από τον προστάτη το οποίο όμως περιέχει σε μεγάλη ποσότητα γλυκόζη και φρουκτόζη.

Ιεροί Κανόνες Εκλογών

Οι ανατρεπτικοί και ιεροί κανόνες των εκλογών: Γκόρτζος, Μαυρογιαλούρος, ξενύχτηδες, κονκαρδοφόροι και προσημειωμένα ψηφοδέλτια και κούκλες αστυνομικίνες. Ας βάλουμε επιτέλους μία τάξη στις εκλογές. Γιατί δεν πας να ψηφίσεις από νωρίς; Ή, αν το κάνεις, γιατί πρέπει να είναι κατευθείαν μετά το club; Και, τελικά, γιατί ο καφές στη λιακάδα μετά είναι το καλύτερο πράγμα και από την ίδια ψηφοφορία; Ξέχνα ότι ήξερες, οι εκλογές έχουν μυστικά και κανόνες, διαφορετικούς από αυτούς που φαντάζεσαι, επίσης έχουν και ενδιαφέρον για τους ψηφοφόρους- πρόβατα, πέρα από τα τετριμμένα.

Μην τους ακολουθήσεις κατα γράμμα και φυσικά όχι όλους μαζί.

* Πήγαινε νωρίς ή πήγαινε κατευθείαν από το club. Μια ψυχή που είναι να βγει, τουλάχιστον ας μην περιμένει στην ουρά.

* Δεν στέλνουμε μηνύματα μέσω της κάλπης. Ψηφίζουμε ανθρώπους που θα μας εκπροσωπήσουν. Αν θες να στείλεις μήνυμα πάρε ένα πανό και μπες μπροστά στο πλάνο του CNN.
* Τα ίδια ζήσαμε και το ’81, πίστεψε με. Μόνο που τότε ήταν μπλε και πράσινοι.
* Ψηφίζεις το συμφέρον σου και όχι αυτό που θεωρείς καλό για τη χώρα.
* Πάντοτε θα υπάρχει ο γραφικός που δεν είναι σίγουρος αν είναι στη σωστή τάξη, παρόλο που τα αρχικά του επιθέτου του είναι τοιχοκολημμένα φαρδιά πλατιά στην πόρτα. Φρόντισε να μην είσαι εσύ αυτός.
* Όχι αστειάκια στον κόσμο στα εκλογικά. Δεν έχουν την όρεξή σου.
* Κυριακάτικο φαγητό με την οικογένεια, όπως πήγατε να ψηφίσετε.
* Η ψήφος δεν είναι αντίδραση. Ούτε στους γονείς σου ούτε πουθενά. Ειδικά στην χώρα που ζεις, οφείλεις να είσαι λίγο πιο σοβαρός
* Ψήφισε αυτόν, ανεξαρτήτως προγράμματος, που είχε την τσίπα να μην γεμίσει κάθε κολόνα του δήμου με αφίσες του. Ή τουλάχιστον εκείνον που οι αφίσες του προσβάλουν λιγότερο την αισθητική σου.
* Είναι γελοίο να ρωτάς τη μάνα σου τι να ψηφίσεις, επειδή εσύ δεν σκαμπάζεις γρι από το ποιος είναι ποιός, τι, και που. Παρ’ όλ’ αυτά, άκου την. Κάτι παραπάνω παίζει να ξέρει.
* Μην πας να ψηφίσεις σαν λέτσος, φορώντας βερμούδα και t-shirt. Όλο και κάποια πρώην σου από το σχολείο μπορεί να πετύχεις.
* Δεν σου φταίει η γιαγιά που κάνει μια ώρα να αποφασίσει τι θα ρίξει στην κάλπη, αλλά εσύ που πήγες και κάθισες ακριβώς από πίσω της στην ουρά.
* Μην γελάς από μέσα σου με τα τσαντισμένα μέλη της εφορευτικής επιτροπής. Αν δεν είχες μπάρμπα στο δημαρχείο, θα μπορούσες να ήσουν εσύ στη θέση τους.
* Μην κατέβεις ΠΟΤΕ υποψήφιος αν σε λένε Μαυρογιαλούρο ή Παπανδρέου. Μην κοιτάς τον ΓΑΠ η καρδούλα του το ξέρει.
* Τα τελευταία χρόνια οι αστυνομικίνες είναι πολύ χοτ. Πιάσε κουβεντούλα.
* Σίγουρα, ένας απ’ τους υποψήφιους είναι θείος ή πατέρας ή γείτονας κάποιου συμμαθητή απ’ το σχολείο.
* Σταμάτα να μουτζουρώνεις τα ψηφοδέλτια αυτών που δεν θα ψηφίσεις. Δεν είσαι 12.
* Μην κοιτάς συνέχεια πίσω, κανείς δεν θα ανοίξει το παραβάν.
* Αριστερά οι σταυροί.
* Πήγαινε να ψηφίσεις μεθυσμένος.
* Πήγαινε να ψηφίσεις μετά το μεσημέρι. Δεν θες να περιμένεις στην ουρά.
* Αν σε φωνάξουν εφορευτική πρέπει να πας. Αν θες να το αποφύγεις όπως και να ‘χει, δήλωσε διεύθυνση κατοικίας το σπίτι της μάνας σου.
* Μην κοιτάζεις περίεργα τα παιδιά με τις κομματικές κονκάρδες. Έχεις όρεξη για κήρυγμα της τελευταίας στιγμής;
* Μην αρχίζεις τα περί απολιτίκ, εσύ που ψηφίζεις τον ξάδερφο από το χωριό που είναι και διαιτητής στη Β’ Εθνική.
* Δεν πας νωρίς. Ο δικαστικός αντιπρόσωπος έχει το δικαίωμα να σε μαζέψει για εφορευτική.
* Μπες, ψήφισε, βγες. Ο καφές στη λιακάδα είναι πιο σημαντικός.
* Έχει πάντα λιακάδα, θυμάσαι ποτέ εκλογές με βροχές και καταιγίδες;
* Μην ξεχάσεις την ταυτότητα.
* Πάλι.
* Μην ψαρώνεις, διλήμματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.
* Έτοιμο ψηφοδέλτιο από τα γραφεία του κόμματος. Οργάνωση πάνω απ’ όλα.
* Μην την πέφτεις στην κοπέλα της εφορευτικής. Έχει την κούραση της, να έχει κι εσένα;
* Πρόσεχε τι χρώμα ρούχων θα επιλέξεις. Δεν θες να σε κατηγοριοποιήσουν οι γείτονες και οι γνωστοί που θα πετύχεις.
* Γενικά πήγαινε να ψηφίσεις. Κάνει μόνο καλό.
* Μην κάνεις σκονάκι από το διπλανό παραβάν.
* Ψήφισε με την καρδιά.
*Ψηφισε με το μυαλό.
* Δεν χαιρετάς κανέναν, δεν λες καλημέρες, δεν είσαι υποψήφιος.
* Είμαστε έτοιμοι για το τσουνάμι από selfies που θα δούμε πάνω από την κάλπη;
* Μπορείς για δυο λεπτά να σταματήσεις τη γκρίνια για το πώς μας κατάντησαν έτσι και να ψηφίσεις κάτι χρήσιμο;
* Στην περίπτωση που νιώσεις ότι ο αντιπρόσωπος σε κόβει περίεργα, ο αντιπρόσωπος σε κόβει περίεργα. Αυτή είναι η δουλειά του αντιπρόσωπου.
* Όσοι κομματονοματαίοι και να υπάρχουν γύρω από την κάλπη, αν θέλει ο δικαστικός να κλέψει, θα κλέψει.
* Αν πας μεσημεράκι μπορεί να πετύχεις και το “ποιος την έχει πιο μεγάλη” στη μορφή μεσημεριανού “για τα παιδιά”. Το ένα κόμμα πίτσες και μπύρες, το άλλο σάντουιτς και κόλες, το άλλο τυροπιτάκια και νερό.
* Ναι, αυτός ο συμμαθητής σου που ήταν λίγο μαλάκας στο σχολείο, ακόμα μαλάκας είναι, μην τον ψηφίσεις μόνο και μόνο επειδή τον ξέρεις.

Τύποι του ψηφοφόρου
Εντάξει, εσύ είσαι μοναδικός ψηφοφόρος που δεν μοιάζεις με κανέναν, αλλά υπάρχω κι εγώ, ακόμη πιο μοναδική. Έχω δει πολύ κόσμο να παρελαύνει μπροστά από την κάλπη. Άλλοι ξενερωμένοι, άλλοι αποφασισμένοι, άλλοι χαρούμενοι και άλλοι απλά βαριεστημένοι. Εντάξει, εσύ είσαι μοναδικός και δεν μοιάζεις με κανέναν από τους παρακάτω τύπους. Αλλά για σκέψου το λίγο. Δεν σου μοιάζει κανένας απολύτως από αυτούς τους τύπους;
Ο περήφανος παππούς / γιαγιά: Αυτός που τιμάει την κάλπη με την ψήφο του και συνήθως ζει σε άλλη εποχή. Γιατί είχε ψηφίσει και μετά τον Εμφύλιο. Γιατί είχε ψηφίσει και στο δημοψήφισμα. Γιατί έχει δει περισσότερους πρωθυπουργούς κι από τα πρωταθλήματα της ΑΕΚ. Γιατί την Κυριακή των εκλογών θα βάλει το καλό του κουστούμι, θα ισιώσει το μαλλί με την τσατσάρα και θα πάει να εκτελέσει ένα ιερό καθήκον. Αυτό για το οποίο αγωνίστηκε και τώρα είναι υπερήφανος.

Ο βαριεστημένος πιτσιρικάς / πιστιρίκα. Τον σηκώσανε. Όχι οι πολιτικοί. Οι γονείς του. Για την ακρίβεια τον έχουν σηκώσει όπως τον τρέχουν κάθε Μεγάλο Σάββατο στην εκκλησία. Την βλέπεις στην φάτσα του την βαρεμάρα και τον ωχαδερφισμό. Από την μία τον ψήνει που θα ψηφίσει για πρώτη φορά αλλά όχι και να του χαλάς την Κυριακή ρε φίλε. Μέχρι να μπει στο παραβάν twittάρει πόσο βαριέται. Στο ψηφοδέλτιο μπορεί να ζωγραφίσει και καμιά μούτζα ή αν κολλήσει την τσιχλόφουσκα.

Ο αποφασισμένος πολιτικάντης. Υπάρχουν πολλοί με κομματικά ιδεώδη και πιστεύω ποτισμένα στο αίμα τους. Άλλοι γιατί πραγματικά πιστεύουν σε ένα κόμμα και τις διακηρύξεις του, άλλοι γιατί είναι βολεμένοι και έχουν να περιμένουν και άλλα από το κόμμα αυτό. Αυτοί είναι που μπαίνουν πιο καμαρωτοί από όλους στην αίθουσα. Το ψηφοδέλτιο μπορεί να το έχουν ακόμα και σταυρωμένο στην τσέπη. Και είναι και οι πρώτοι που θα κάνουν φασαρία έτσι και το έχουν καταχωνιάσει τελευταίο το ψηφοδέλτιο του κόμματος. Τους καταλαβαίνεις με την μια είτε θηλυκό είτε αρσενικό.

Ο δημοκράτης οικογενειάρχης. Σε παράταξη την φέρνει την οικογένεια. Μπροστά ο γιος και η κόρη. Πίσω τους η σύζυγος και τελευταίος αυτός να κλείνει την ομάδα. Θεωρεί την ψήφο μια στιγμή της οικογένειας, μια στιγμή που η οικογένεια εντάσσεται στην κοινωνία. Είναι ακόμα πιο περήφανος αν τα καμάρια του έχουν πάρει και τις πολιτικές του πεποιθήσεις αλλά δεν τον πειράζει και πολύ αν ο γιος του βγει επαναστάτης, όχι όμως η κόρη.

Ο ανήσυχος αγανακτισμένος. Έχει έρθει για να μαυρίσει. Να τιμωρήσει. Τον κόβεις από το ύφος και την νευρικότητα. Θέλει να τελειώνει. Ρίχνει άγριες ματιές στον δικηγόρο, σίγουρος ότι είναι κι αυτός ένα λαμόγιο – μέρος του συστήματος. Στην καλύτερη θα ρίξει σαλαμάκι στην κάλπη. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ψηφίσει ένα πολύ μικρό κόμμα για να τιμωρήσει τους μεγάλους.

Ο παραλίας. Δεν τον ενδιαφέρει και πολύ. Τον ενδιαφέρει δηλαδή αλλά όχι και φοβερά. Για αυτόν η Κυριακή των εκλογών είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για καφέ, επίσκεψη στο πατρικό και σπιτικό φαγητό της μαμάς, αλλά και άραγμα στο σπίτι κανενός φίλου για τα exit polls. Καταφθάνει συνήθως το απόγευμα στην κάλπη μιας και έχει περάσει το πρωινό του στην παραλία ή σε κάποια κοντινή καφετέρια. Το σκέφτηκε πολύ βασικά το αν θα έρθει να ψηφίσει. «Αφού οι ίδιοι θα βγουν μωρέ και τα ίδια θα κάνουν». Πόσο δίκιο έχει.

Ο νερόβραστος ψηφοφόρος. Όπως και η πλειοψηφία των ανθρώπων. Θες να γίνει κάτι στο πολιτικό τοπίο, το σκέφτεσαι, αλλά ψηφίζεις. Ναι είσαι ξενέρωτος. Αν δεν σε εκφράζει κανένας, δεν ψηφίζεις κανέναν, τόσο απλό.

Υπάρχω κι εγώ, μια κατηγορία από μόνη μου. Απέχω. Από την πρώτη φορά που με πήγε ο μπαμπάς και μου έδειξε τι και πως, απέχω από αυτό το καρναβάλι συνειδητά. Μάλιστα αυτή η αποχή είναι συνειδητή πολική πράξη. Επίσης δεν είμαι μόνη μου, με τα χρόνια έχουμε μαζευτεί κάμποσοι και ΑΠΕΧΟΥΜΕ. Δεν θα το αναλύσω εδώ, δες το άρθρο «Η αποψή είναι πολιτική πράξη»

Συνηθισμένα όντα
Ερευνητές που παρακολούθησαν τις κινήσεις 100.000 κατόχων κινητών τηλεφώνων, επιβεβαίωσαν τη θεωρία ότι οι άνθρωποι είναι όντα που λειτουργούν με βάση τη συνήθεια. Οι περισσότεροι από εμάς, πηγαίνουμε στη δουλειά ή το σχολείο και επιστρέφουμε στο σπίτι με χαρακτηριστικά προβλέψιμα μοτίβα, κάτι μάλιστα που οι ερευνητές ανέφεραν ότι θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμο στο σχεδιασμό αστικών υπηρεσιών.
«Παρά την ποικιλομορφία στην ταξιδιωτική ιστορία, οι άνθρωποι τελικά ακολουθούν απλές, προβλέψιμες διαδρομές στην καθημερινή τους ζωή», αναφέρει ο Άλμπερτ-Λάζλο Μπαραμπάσι, ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature.
«Η ομοιότητα αυτή επηρεάζει όλα τα φαινόμενα που ορίζονται από την ανθρώπινη κινητικότητα, από την πρόληψη επιδημιών μέχρι τον αστικό σχεδιασμό», καταλήγει το κείμενο της μελέτης. Σύμφωνα με την έρευνα συνηθίζουμε τα πάντα, και ζούμε από τη ζωτική «μπανάνα» που θα μας σερβίρει καθημερινά ο κάθε λογής σχεδιαστής του μέλλοντός μας. Αλλιώς δεν εξηγείται η αφασία μας στο ότι ακούμε, το τι βλέπουμε, το τι τρώμε, το τι μας φορτώνουν καθημερινά.
Θέμα συνήθειας είναι και η ανεξάντλητη υπομονή μας για τις πράξεις και τα λόγια των αιρετών «σωτήρων» μας, αφού έτσι κι αλλιώς από συνήθεια τους ίδιους θα χρίσουμε ξανά σωτήρες με την «ελεύθερη» συνηθισμένη βούλησή μας. Αφού η συνήθεια έχει γίνει η κανονική φύση μας, κάθε τι ασυνήθιστο μας φαίνεται παράλογο και αποδιοπομπαίο, αν παρ’ όλα αυτά κάποιο ασυνήθιστο φαινόμενο προέρχεται από την ανθρώπινη σκέψη και είναι για το καλό του κοινωνικού συνόλου, το προσπερνάμε και το καταδικάζουμε λόγω συνήθειας.
Η όραση (βλ. τηλεόραση) κατευθυνόμενη από συνήθεια, η ακοή (βλ. μουσική) τα ίδια, η γεύση (βλ. menu) τα ίδια, η σκέψη (βλ. οράματα σωτήρων) τα ίδια, η αφή (πιάσε ότι θέλεις) τα ίδια, όσο για την όσφρηση, μπες σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς. Δεν μπορείς πια να προστρέξεις για βοήθεια στους συνανθρώπους, γιατί θα βρεις μπροστά σου συνηθειανθρώπους, που αν δεν υποκύψεις στα θέλω τους και τον διογκωμένο ατομισμό τους «θα σου τη στήσουν στη γωνία» για να σε κυνηγήσουν. Δεν πρόκειται για αγέλη σαρκοφάγων που κυνηγάνε για επιβίωση , εδώ πρόκειται για αγέλη συνηθειανθρώπων που δεν ξέρουν τι κυνηγάνε.
Προσοχή λοιπόν στις αγέλες και στους αγελαίους ανθρώπους.

Μέθοδοι προπαγάνδας και υπονόμευσης

Ο Yuri Bezmenov (alias Tomas Schuman), ένας πρώην σοβιετικός υπονομευτής της KGB, εξηγεί λεπτομερώς τις τεχνικές που χρησιμοποιεί η KGB για να υπονομεύσει και να καταλάβει στρατιωτικά χώρες – στόχους σε μια διάλεξη του στο Los Angeles το 1983.

Yuri Bezmenov ήταν προπαγανδιστής της KGB στον οποίο ανατέθηκε αποστολή στην Ινδία, η οποία παραδόθηκε στους δυτικούς το 1970.

Ο Bezmenov εξηγεί μερικές από τις τεχνικές πάνω στις οποίες εκπαιδευτηκε και τον τρόπο με τον οποίο η σοβιετική προπαγάνδα απλώνεται σε τρίτες χώρες για να υπονομεύσει τους δασκάλους, τους πολιτικούς και τους υπόλοιπους διαμορφωτές της κοινής γνώμης της χώρας – στόχου ώστε οι κάτοικοι να δεχθούν την σοβιετική ιδεολογία.
Περιγράφει με λεπτομέρεια τους στόχους και τις μεθόδους της σοβιετικής προπαγάνδας για την υπονόμευση της χώρας – στόχου με μια μεθοδολογία τεσσάρων βημάτων.
Ο Yuri Bezmenov αυτομόλησε στην Αμερική και προφανώς τώρα εργάζεται υπηρετώντας την Αμερικανική προπαγάνδα, πράγμα που είναι εμφανές στη διάλεξη του.
Οι μέθοδοι όμως που περιγράφει, είναι πραγματικές και χρησιμοοποιούνται με τον τρόπο που περιγράφονται στη διάλεξη. Οι μέθοδοι αυτές αναφέρονται στα αμερικανικά στρατιωτικά εγχειρίδια ψυχολογικού πολέμου.
Σήμερα, οι μέθοδοι της υπονόμευσης χρησιμοποιούνται και εναντίον της χώρας μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως περιγράφονται στη διαλεξη.
Οι ομοιότητες των καταστάσεων που ζει η χώρα μας είναι ανατριχιαστικές, όπως ανατριχιαστική είναι και η κατάληξη της υπονόμευσης όπως την περιγράφει ο Bezmenov ειδικά στο τελευταίο στάδιο της εξομάλυνσης.
Η διεθνιστική ιδεολογία που έχει δηλητηριάσει τη νεολαία μας, ο ρόλος των ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων, οι παρελάσεις ομοφυλοφίλων, τα ΜΜΕ, οι πουλημένοι πολιτικοί μας, ταιριάζουν ανατριχιαστικά με τις περιγραφές του Bezmenov.
Είναι ένα βίντεο που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε ολόκληρο. Αγνοήστε τις αναφορές στους κακους σοβιετικούς (τώρα ο Yuri Bezmenov δουλεύει για την Αμερική) και δείτε την ουσία.
Θα σας λυθούν ίσως πολλές απορίες για όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας και μια ιδέα για όσα πρόκειται να συμβούν.

Νέα ευρήματα για ανθρώπους καί δεινοσαύρους ανατρέπουν την ιστορία!

Πολλοί ανεξάρτητοι ερευνητές έχουν εδώ και καιρό υποστηρίξει την άποψη ότι υπάρχουν στοιχεία για την συνύπαρξη του άνθρωπου με τους δεινόσαυρους.
 

Τα στοιχεί αυτά μέχρι πρότινος βασίζονταν σε δεκάδες απεικονίσεις που έχουν βρεθεί στην τέχνη αρχαίων λαών που δείχνουν ανθρώπους να βαδίζουν πλάι πλάι σε προϊστορικά ζώα και δεινόσαυρους, και αυτό πολύ πριν η σύγχρονη επιστήμη σχηματίσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της μορφής αυτών των εξαφανισμένων ζώων.

Όμως μια πρόσφατη ανακάλυψη προσθέτει νέα βέλη στην φαρέτρα των ερευνητών που υποστηρίζουν την πιθανότητα αυτή της συνύπαρξης.

Οι ερευνητές Mark Armitage και KevinAnderson, δημοσίευσαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας που πραγματοποίησαν, στην οποία ανέλυσαν μικροσκοπικά τους μαλακούς ιστούς που επιβίωσαν σε ένα απολιθωμένο κέρατο Τρικέρατου.
Οι Τρικέρατοι υπήρξαν τεράστιοι φυτοφάγοι δεινόσαυροι που η επίσημη επιστήμη τοποθετεί την ύπαρξη τους πριν από 68 εκ χρόνια, και άρα πολύ μακριά από την εμφάνιση των πρώτων ανθρώπων.

Όμως τα αποτελέσματα της μελέτης φαίνεται να ανατρέπουν αυτή την παραδοχή, εκπλήσσοντας τους ερευνητές και δημιουργούν θύελλα αντιδράσεων στους επιστημονικούς κύκλους.
Η χρονολόγηση των ερευνητών έδειξε ότι ο συγκεκριμένος δεινόσαυρος δεν περπατούσε στην Γη πριν από εκατομμύρια χρόνια, αλλά πέθανε μόλις πριν από 33,500 χρόνια, γεγονός που τον κάνει σύγχρονο του ανθρώπου.