ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ

Κατά την παράδοση, ο Ξενοφάνης υπήρξε ιδρυτής της Ελεατικής Σχολής^[1] και άκμασε γύρω στο 540. Οι δοξογράφοι αναφέρονται σε αυτόν διεξοδικά και συζητούν αρκετές πλευρές της διδασκαλίας που του αποδίδουν, εμείς όμως θα την εξετάσουμε μόνο σε σχέση με τα προβλήματα που μας απασχόλησαν μέχρι τώρα. Ας παρατηρήσουμε εν πρώτοις ότι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη στο Μετά τα Φυσικά, ο Ξενοφάνης, έχοντας θεωρήσει τον ὅλον οὐρανόν (τον κόσμο, το σύμπαν ολόκληρο) «είπε ότι το ένα είναι ο θεός^[2]». Ο Ξενοφάνης απορρίπτει συνεπώς τον πολυθεϊσμό του Ομήρου και του Ησιόδου και ονομάζει θεό το Ένα. Η ιδέα αυτή του Ενός αναμφίβολα προϋπήρξε του Ξενοφάνη. όχι όμως με τη μορφή μεγάλης υπερβατικής αρχής, αρχής του είναι. Πρόκειται για την αφετηρία αυτού που θα γίνει στη συνέχεια το πρόβλημα της ορθολογικής θεολογίας στη φιλοσοφία, πρόβλημα που θα αποθηκεύσει – πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε; – την ανάπτυξή της και πώς, εν πάση περιπτώσει, θα την απασχολήσει έντονα μέχρι σήμερα. Αυτό όμως που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι ότι με τον Ξενοφάνη αρχίζει και συγχρόνως φτάνει αμέσως στο ανώτερο επίπεδο η κριτική της θεσμισμένης παράστασης, τόσο της ελληνικής παράδοσης όσο και των δοξῶν γενικότερα. Θα σας παρουσιάσου καταρχάς, χωρίς να προσπαθήσω να σας δώσω ακριβή μετάφραση, ορισμένα από τα αποσπάσματά του, ακολουθώντας την αρίθμηση του Diels. Στο 11^ο απόσπασμα βρίσκεται η περίφημη κριτική του στον Όμηρο και στον Ησίοδο, τους οποίους κατηγορεί ότι απέδωσαν στους θεούς όλα όσα οι άνθρωποι θεωρούν επαίσχυντα: ψεύδη, μοιχείες, διπλοπροσωπίες. Επανέρχεται στην κριτική αυτή στο 12^ο απόσπασμα: οι ποιητές αυτοί αποδίδουν στους θεούς ἀθέμιστας πράξεις, αντίθετες με τους κανόνες συμπεριφοράς και με το νόμο. Ύστερα, στο 14^ο απόσπασμα. προχωρεί ακόμα πιο μακριά, εφόσον γενικεύει την κριτική όλων των ανθρωπομορφικών θρησκειών: οι θνητοί θεωρούν πως οι θεοί γεννιούνται, πως φοράνε ρούχα και έχουν φωνή και σώμα σαν το δικό τους. Για πρώτη φορά συναντάμε καθαρή πρόταση, και κατά μία έννοια οριστική, που vet καταδικάζει την προβολή η οποία περιέχεται στην παράσταση του θείου σε όλες τις γνωστές θρησκείες. Κριτική η οποία γίνεται ακριβέστερη και βαθύτερη στο 15^ο απόσπασμα: αν τα βόδια, τα άλογα και τα λιοντάρια είχαν χέρια και μπορούσαν vet σχεδιάσουν ή να σκαλίσουν όπως οι άνθρωποι, θα παρίσταναν θεούς με μορφή βοδιού, αλόγου ή λέοντος. Και στο 16^ο απόσπασμα συνεχίζει: για τους Αιθίοπες οι θεοί έχουν γαμψή μύτη και μαύρο δέρμα, για τους Θράκες γαλάζια μάτια και κόκκινα μαλλιά. Η κριτική είναι όσο πιο καθαρή γίνεται και δεν θα έπρεπε να υποτιμήσουμε το θάρρος που τη χαρακτηρίζει. Ο Ξενοφάνης αντιτάσσει στα παραπάνω τη δική του σύλληψη για τον θεό (απ. 23-26), ένα θεό ο οποίος, όπως λέει, είναι όλος όραση, ακοή και στοχασμό (απόσπασμα 24) και δεν συγκρίνεται με τους θνητούς ούτε κατά το σώμα ούτε κατά τη σκέψη (απ. 23). Βλέπει κανείς αμέσως τη σημασία της ιδέας, ακόμα και από την άποψη της χριστιανικής θεολογίας. Η πλευρά όμως αυτή δεν θα μας απασχολήσει περαιτέρω, ίσως επανέλθω όταν θα μιλήσουμε για την καταγωγή της θεολογίας αυτής καθαυτής.

Δύο ακόμα αποσπάσματα μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα εδώ. Δεν θα επεκταθούμε στο πρώτο (απ. 32), όπου βρίσκουμε μια απαρχή κριτικής της γλώσσας καθαυτής: αυτό που αποκαλούν οι άνθρωποι Ίριδα (το ουράνιο τόξο) είναι ένα σύννεφο πορφυρό, κόκκινο και πράσινο. Βεβαίως, ο Ξενοφάνης πλανάται εδώ το ουράνιο τόξο δεν είναι, από φυσική άποψη, σύννεφο, το νόημα όμως της κριτικής του είναι εμφανές. Προχωρά πολύ πιο μακριά στο απόσπασμα 34, απόσπασμα ιδιαίτερης σημασίας. Ουδείς άνθρωπος, λέει, γνωρίζει και δεν θα μπορέσει ποτέ να γνωρίσει τίποτα το σίγουρο για τους θεούς ούτε εξάλλου για οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και αν κάποιος, προσθέτει, κατάφερνε να πει τη μεγαλύτερη αλήθεια ή την πιο ακριβή δυνατή, δεν θα το γνώριζε ούτε ο ίδιος. Σκέψη που περιέχει αναμφισβήτητη αλήθεια και που μπορεί να αναπτυχτεί περαιτέρω. Ο άνθρωπος που διαθέτει το πλέον κριτικό πνεύμα δεν γνωρίζει αν είναι αληθή όσα εκστομίζει, παρά το γεγονός ότι έχουν αυστηρά αποδειχθεί, και τούτο όχι με σχετικιστική-ιστορική έννοια αλλά διότι δεν θα είναι ποτέ σε θέση να επιστρατεύσει, να διευκρινίσει και να θεμελιώσει το σύνολο των προϋποθέσεων της αλήθειας που διατυπώνει. Κανένας ποτέ δεν θα μπορέσει να έχει τη γνώση και τη βεβαιότητα της γνώσης με απόλυτο τρόπο, ακόμα και προκειμένου να αποφανθεί ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Το απόσπασμα καταλήγει με το εξής εκπληκτικό ημιστίχιο, του οποίου δυστυχώς η δύναμή του μόνο στα Ελληνικά μπορεί να αποδοθεί: δόκος ἐπί πᾶσι τέτυκται. Δόκος είναι μια ιωνική λεκτική μορφή της δόξης, της γνώμης. Πρόκειται για τη δόξα ή μια δόξα που τέτυκται, κτίζεται, κατασκευάζεται, ἐπί πᾶσι, πάνω σε όλα τα πράγματα. Πρόκειται πάντα για την κατασκευή, τη διαμόρφωση μιας γνώμης, γι’ αυτό που σας φαίνεται σαν, που καλύπτει τα πάντα για τους ανθρώπους^[3]. Ιδού λοιπόν ο Ξενοφάνης γύρο στο 540 π.Χ.: κατά κάποιον τρόπο, τα πάντα έχουν ή6η λεχθεί και συγχρόνως τα πάντα αρχίζουν.

 

Ένα τελευταίο σημείο για τις πολύ βαθιές πολιτικές επιπτώσεις – αυτή τη φορά με τη στενή έννοια του όρου – που είχε η κριτική του μυθολογικού λόγου από τον Ξενοφάνη, σύγχρονο των μεγάλων ανακατατάξεων του 6^ου αιώνα και του δημοκρατικού κινήματος. Η αμφισβήτηση της ίδιας της ύπαρξης των ανθρωπόμορφων θεών που μοιχεύουν σημαίνει αμφισβήτηση της νομιμοποίησης των αριστοκρατικών οικογενειών, διότι οι πρόγονοι τους οποίους διεκδικούν συνήθως οι οικογένειες αυτές είναι ήρωες που γεννήθηκαν από τη συνεύρεση θεών με θνητές γυναίκες. Αν ο Αίας δεν είχε διαπράξει μοιχεία με την Αλκμήνη, μητέρα του Ηρακλή, οι Ηρακλείδες, βασιλείς της Σπάρτης, δεν θα κατάγονταν από τον Δία. Ιδού το συμπέρασμα που ο καθένας μπορούσε να βγάλει αβίαστα από την ως άνω κριτική. Βρίσκουμε άλλωστε και άλλες ενδείξεις στην ποίηση της εποχής, δεν θα επιμείνω όμως επ’ αυτού.

----------

[1] <Βλ. Πλάτων, Σοφιστής, 242d (DK 21 A 29)· Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά. A 5 986b 18, σκεπτικιστικά σχόλια επ’ αυτού στο KRS, σ. 175-176.>

[2] <Αριστοτέλης. Μετά τα Φυσικά, A 5.986b 21. Βλ. Burnet, ό.π., σ. 142-143. KRS. σ. 181-183.>

[3] [Σημ. περιθ.: Ο Ξενοφάνης για τη δόξαν, βλ. Guthrie I., <Α

Η Google ένα βήμα πιο κοντά στην ανάπτυξη μηχανών με την ανθρώπινη νοημοσύνη

Οι υπολογιστές θα έχουν αναπτύξει "κοινή λογική" μέσα σε μια δεκαετία και θα μπορούσαμε να τους υπολογίζουμε ανάμεσα στους φίλους μας (αυτό μάλλον ευσεβής πόθος είναι), έχει προβλέψει ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο επιστήμονες Τεχνητής Νοημοσύνης.

Ο καθηγητής Τζεφ Χίντον (Geoff Hinton), ο οποίος είχε προσληφθεί από την Google πριν από δύο χρόνια για να βοηθήσει στην ανάπτυξη ευφυών λειτουργικών συστημάτων, δήλωσε ότι η εταιρεία βρίσκεται στα πρόθυρα της ανάπτυξης αλγορίθμων με την ικανότητα λογικής, φυσικής συνομιλίας, ακόμη και φλερτ.

Ο ερευνητής δήλωσε στη Guardian ότι η Google εργάζεται πάνω σε ένα νέο είδος αλγορίθμου που έχει σχεδιαστεί για να κωδικοποιεί τις «σκέψεις» σε αλληλουχίες αριθμών που ονομάζονται «διανυσματικές σκέψεις».

Η νέα προσέγγιση, λέει ο καθηγητής Τζεφ Χίντον, θα λύσει δύο κεντρικά προβλήματα στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης: την κατανόηση και χρήση της φυσικής, καθημερινής ομιλίας, και την ικανότητα για λογική σκέψη.

Στα μαθηματικά, τα διανύσματα είναι χονδρικά αναπαραστάσεις φυσικών μεγεθών που μπορούν να αναλυθούν σε συνιστώσες. Για παράδειγμα, η ταχύτητα ενός αντικειμένου που κινείται διαγώνια μπορεί να θεωρηθεί η συνιστώσα δύο επιμέρους ταχυτήτων με κατεύθυνση προς τα εμπρός και προς τα πλάγια.

Αφορμή για την ερευνητική προσπάθεια ήταν τα προβλήματα στην υπηρεσία μετάφρασης Google Translate, η οποία βασίζεται σήμερα σε λεξικά και μεταφρασμένα κείμενα αναφοράς. Δεδομένου ότι οι αλγόριθμοι αυτοί δεν κατανοούν το νόημα του κειμένου, είναι επιρρεπείς σε χοντροκομμένα λάθη.

Τα διανύσματα σκέψης, λέει ο Χίντον, θα φέρουν τις μηχανές πιο κοντά στο πραγματικό νόημα. Κάθε λέξη σε μια πρόταση θα αντιστοιχίζεται σε ένα διάνυσμα που ορίζει τη θέση της σε έναν διανυσματικό χώρο νοήματος. Με άλλα λόγια, το νόημα ή σκέψη είναι η διανυσματική συνισταμένη των λέξεων.

Στην περίπτωση της αυτόματης μετάφρασης, οι διανυσματικές σκέψεις γεφυρώνουν τις δύο γλώσσες. Όπως λέει ο Χίντον, «αν πάρεις το διάνυσμα του Παρισιού, αφαιρέσεις το διάνυσμα της Γαλλίας και προσθέσεις το διάνυσμα της Ιταλίας, αυτό που παίρνεις είναι η Ρώμη. Είναι εντυπωσιακό».

Το δύσκολο βέβαια είναι να αποδώσει κανείς διανύσματα σε κάθε λέξη. Στην αρχή αυτό γίνεται στην τύχη, ωστόσο ο αλγόριθμος θα εκπαιδεύεται σταδιακά μέσω έτοιμων μεταφράσεων και θα ενημερώνεται για τα λάθη του σε κείμενα που συναντά για πρώτη φορά.

Η εκπαίδευση των αλγορίθμων με μεγάλα σύνολα δεδομένα είναι εξάλλου η βασική έννοια της λεγόμενης «Βαθιάς Μάθησης» (Deep Learning), της οποίας ήταν πρωτεργάτης ο Χίντον τη δεκαετία του 1980.

Η Βαθιά Μάθηση έχει ήδη αρχίσει να βρίσκει εμπορικές εφαρμογές. Ένα από τα εντυπωσιακότερα παραδείγματα είναι ο Watson, το σύστημα τεχνητής νοημοσύνης της IBM που ανακηρύχθηκε πρωταθλητής στο τηλεπαιχνίδι Jeopardy! και εκπαιδεύεται τώρα σε νέες ειδικότητες όπως η Ιατρική.

Ο καθηγητής παραδέχεται πως η ιδέα της ψηφιοποίησης των σκέψεων δεν θα βρει σύμφωνους τους πάντες. Όμως το όραμά του δεν φαίνεται υπεραισιόδοξο στον δρα Χέρμαν Χάουζερ, επιχειρηματία και επιστήμονα υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ: «Ο Χίντον είναι ο νούμερο 1 γκουρού παγκοσμίως σε αυτόν τον τομέα» είπε στην εφημερίδα.

Ο Hinton διασκέδασε με τις ανησυχίες σχετικά με τους κινδύνους της γρίπης των πτηνών που θέτουν κάποιοι, όπως ο Αμερικανός επιχειρηματίας Elon Musk, ο οποίος περιέγραψε τις τεχνολογίες υπό ανάπτυξη ως τη μεγαλύτερη απειλή για την ύπαρξη της ανθρωπότητας.
"Ο κίνδυνος για να συμβεί κάτι τόσο σοβαρά επικίνδυνο είναι ένα χρονοδιάγραμμα πέντε ετών. Δέκα χρόνια το πολύ", προειδοποίησε ο Musk, το περασμένο έτος.

«Είμαι πιο φοβισμένος για πράγματα που έχουν ήδη συμβεί," είπε ο Hinton προς απάντηση.
«Η NSA έχει ήδη υποκλέψει τα πάντα που ο καθένας κάνει. Κάθε φορά που υπάρχει μια νέα αποκάλυψη από τον Snowden, έχετε συνειδητοποιήσει την έκταση του προβλήματος "

«Φοβάμαι ότι αν κάνετε την τεχνολογία να λειτουργεί καλύτερα, θα βοηθήσετε την κατάχρηση από την NSA περισσότερο", πρόσθεσε. "Θα ανησυχούσα περισσότερο για αυτό παρά για αυτόνομα ρομπότ δολοφόνους.

Κι εμείς να μας επιτρέψει να ανησυχούμε και για τα δύο...... 

Αυτό γουστάρω να ζήσω

“Η ζωή ειναι μικρη”
“Η ζωη ειναι στιγμές”
“Ζηστε τη ζωη”
Αλήθεια;
Πόσο έυκολο να το λέμε ε;
Στους άλλους όμως. …όχι στον εαυτό μας.
Οι συμβουλές βλέπετε βγαίνουν αβίαστα απο μέσα μας όταν πρόκειται για κάποιον άλλο.
Όπως και οι ενοχές… ευκολα ενοχοποιουμε τον άλλο, αλλά δύσκολα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Στις πράξεις λοιπόν και στον ίδιο μας τον εαυτό χωλαίνει το πράγμα.

Έυκολο να πείσεις εναν τρίτο.
Πόσο όμως πειστικός γίνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό;

Πόσο έτοιμοι είμαστε η διατεθημένοι να ζήσουμε τη ζωή αντι να την βλέπουμε σαν καρτ ποσταλ? Η σαν ταινία μικρού μήκους?
Πόσο έτοιμοι είμαστε να την πιάσουμε απο τα μαλλιά και να της κάνουμε τρελό έρωτα?
Λίγο εως καθόλου θα ελεγα…

Δύσκολα βγαίνουμε απο το μικρό κουτάκι μας, το μικρό αυτό μίζερο και άθλιο κουτί που πολλοί αποκαλούμε στην καλύτερή “καταφύγιο” η στην χειρότερη “η ζωή μου”.
Θέλετε απο συνήθεια, απο φόβο ή ανασφάλεια..απο βολή;

Δεν ξέρω για ποιό λόγο.
Ο κάθε ενας απο εμάς όμως ξέρει και έχει προσαρμόσει το κουτί στα μέτρα του.
Και φυσικά ξέρει ακριβως για ποιό λόγο βιώνει αυτό που βιώνει.

Γιατι δεν εχει το θάρρος να ζήσει.
Γιατί δεν εχει το θράσος να κάνει ένα βημα παραπάνω.
Καταβάθος όλοι ξερουμε. Και ας το αρνούμαστε πεισματικά.
Αυτό το πείσμα… ο καλύτερος φίλος αλλά και ο χειρότερος εχθρός.
“Τι θα πουν οι αλλοι”
“Τι θα κανω μετα”
“τι θα χάσω”…
ΤΙ ΘΑ ΧΑΣΩ!!!
Μόνο τη βόλεψη δυστυχως, αλλά είναι τόσο ανετη η ατιμη που λίγοι την εγκαταλείπουν.

Ενα ντόμινο ειναι η ζωή.
Αν εχεις τα κότσια χτυπάς το πρώτο τουβλακι και μετα αρχίζεις ενα τρελό αγωνα δρόμου.
Ενα αγωνα γεμάτο εναλλαγες συναισθηματων, αγωνια, τρόμο, χαρα, παθος, ευκαιρίες, τρέλα… συναισθήματα που γεμίζουν την ψυχή και την καρδια μας.
Αν δεν τα βιώσεις εκείνη ακριβως τη στιγμή, χανονται.
Κάπου διάβασα ότι “η ζωή ειναι ενα ποτήρι με αλκοολ , ή το πίνεις και γίνεσαι τυφλα, ή μην το ακουμπήσεις καθόλου”.
Ετσι είναι.

Η ζωη δεν θέλει ημίμετρα.
Δεν θέλει απωθημένα.
Δεν θέλει να ξαπλώνεις το βραδυ και να αναλογίζεσαι τι ΔΕΝεκανες πάλι σημερα.
Θα γυρίσουν όλα μπούμερανγκ και θα σου σκάσουν στα μούτρα.

Τόλμη θελει.
Τόλμη σε όλα τα επίπεδα.
Να μιλήσουμε.
Να αγαπήσουμε.
Να διακδικήσουμε.
Να διαλυθούμε και να ξαναγινουμε από την αρχή.
Να ζήσουμε.
Ζήστε το τώρα λοιπόν.
Απαγκιστρωθείτε απο φόβους, αγχη, ενοχές, ζήλιες , ανασφάλειες και πείτε
“Αυτό γουστάρω να ζήσω και θα το κάνω”

Και πολύ απλά ζήστε το.
Ρουφίξτε κάθε στιγμή μέχρι το μεδούλι!

Υπάρχει τίποτα καλύτερο;

Κουράστηκα να χάνομαι

Κουράστηκα! Κάθε μέρα το ίδιο πράγμα… Παντού ασχήμια, μιζέρια. Ελάχιστα ευχάριστα… πολλά δυσάρεστα…. Πόσοδύσκολη είναι τελικά η ευτυχία? Τι θέλει τελικά ο κάθε ένας μας? Απλά πράγματα νομίζω. Να γελάμε. Ν’αγαπάμε. Να λιώνουμε. Να φιλιόμαστε. Ν’αγκαλιαζόμαστε. Να κάνουμε λάθη. Να βριζόμαστε. Να τα ξαναβρίσκουμε.

Απλά πράγματα… καθημερινά! Κι΄όμως για πολλούς άγνωστα η δεδομένα… Χαμένα κάπου ανάμεσα στο “κάνουμε λάθη” και στο “βριζόμαστε”. Σταματημένα. Δεδομένα.
Σταματήστε να θεωρείτε δεδομένα τα πάντα. Το χρόνο, τους ανθρώπους, τον έρωτα, τη ζωή την ίδια. Όλα μπορούν να ανατραπούν, ανά πάσα στιγμή. Συμβαίνει γύρω μας. ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

Εκφραστείτε όσο μπορείτε… Μιλήστε επιτέλους και βγάλτε από μέσα σας αυτό που σας πνίγει. Αυτό το ”σ αγαπώ γαμώτο” , “σε θέλω” ,”μου λείπεις”… πείτε το όσο μπορείτε.
Σταματήστε απλά να σκέφτεστε κάποιον και απλά μιλήστε του. Κάντε όλα όσα θέλατε, θέλετε ακόμα. Εκείνο το χιλιοαναβλημένο ( dead corrector…) ταξίδι, ένα χορό, ένα δείπνο, μια βόλτα …. Κάντε το πράξη επιτέλους. Απλά κάντε το.

Κρατήστε κοντά σας αυτούς που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εσάς, αλλά ούτε εσείς χωρίς αυτούς. Κάντε τους ευτυχισμένους. Ευτυχίστε και εσείς.. Μα γιατί γαμώτο όλοι φοβούνται την ευτυχία?
Σταματήστε να τραυματίζετε την ψυχή και την καρδιά σας καθημερινά. Σταματήστε να την φοβίζετε, να την ραγίζετε. Και όχι δεν δέχομαι παπαριες τύπου φοβάμαι να μην πληγωθώ… Αυτό λέγεται συμβιβασμός ….

Αγαπήστε διάολε… Αγαπήστε αυτούς που σας αγαπάνε.Επιθυμήστε αυτούς που σας επιθυμούν. Η καρδιά δεν αντέχει όταν δεν την αγαπάνε. Στοιχειώνει… ραγίζει… ΠΟΝΑ! Μιλήστε , αγκαλιαστείτε, φιληθείτε χορέψτε, γελάστε, κάντε έρωτα, λατρέψτε σαν να μην υπάρχει αύριο….!!! Τρέχουμε σαν τρελοί κάθε , μα κάθε μέρα.

Και έτσι απλά μια στιγμή…“χανόμαστε”

To θεώρημα του Μπελ

Το θεώρημα του Μπελ είναι μία από τις συγκλονιστικότερες ανακαλύψεις, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που πιστεύω ότι όταν θα γίνει κατανοητό στην ουσία του θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο σκέψης και αντίληψης της πραγματικότητας. Είναι ίσως το μοναδικό φαινόμενο το οποίο, αν και επιστημονικά αγνωρισμένο, η ίδια η επιστήμη το φοβάται και το περιορίζει.

To θεώρημα του Μπελ είναι μια πόρτα που οδηγεί σε μια πραγματικότητα συμπληρωματική της δικής μας, άχωρη και άχρονη, η οποία συνεχίζει να αγνοείται εξ αιτίας των σοβαρών επιπτώσεων που μπορεί να έχει στη λογική δομή πάνω στην οποία είναι βασισμένη.

«Τα υποατομικά μόρια είναι ικανά να προκαλέσουν «τηλεπαθητικά» φαινόμενα πέρα από τον χώρο, τα οποία δεν εξηγούνται αν δεν γίνει αποδεκτή η μη χωροχρονική ύπαρξη της Ψυχής.»

Το θεώρημα του Μπελ δείχνει πως μία εμπειρία αλληλεπίδρασης που λαμβάνει χώρα στο παρελθόν μεταξύ δύο μορίων δημιουργεί μεταξύ αυτών ένα είδος «σύνδεσης» που ξεπερνά τον χωρο-χρονο.

Καθένα από τα μόρια διατηρεί τη μνήμη της αλληλεπίδρασης που βίωσε, αλλά η συμπεριφορά του καθενός από αυτά συνεχίζει να καθορίζει τη συμπεριφορά του άλλου, πέρα από τον χωρόχρονο, ανεξάρτητα από τον χώρο ή τον χρόνο που τα χωρίζει.

Το θεώρημα αυτό αποδείχθηκε και επιβεβαιώθηκε πειραματικά και χάρισε στην ανθρωπότητα μια νέα μεγάλη ευκαιρία γνώσης, μέσω της οποίας κάθε γεγονός της ζωής κάθε ανθρώπινου ό-ντος μπορεί να αποκτήσει μια πολύ πιο βαθιά σημασία.

«Στο Σύμπαν ισχύει μία αρχή μη τόπον, μέσω της οποίας τα φαινόμενα εμφανίζονται έτσι που καθετί να μοιάζει ότι βρίσκεται σε απευθείας και άμεση επαφή με οποιοδήποτε άλλο, ανεξαρτήτως της φυσικής απόστασης που τα χωρίζει.»

Όλα ξεκίνησαν από το πείραμα που διεξήγαγαν οι Αϊνστάιν, Ποντόλσκι και Ρόζεν.

Στην ουσία, το πείραμα αποσκοπούσε στο διαχωρισμό ενός ζεύγους μορίων ή δύο δίδυμων μορίων (που είχαν γεννηθεί μαζί από το ίδιο γεγονός), στην τροποποίηση της συμπεριφοράς του ενός και στην παρατήρηση της συμπεριφοράς του άλλου.

Μία από τις χαρακτηριστικές ιδιότητες των υποατομικών μορίων είναι η αίσθηση της περιστροφής, το επονομαζόμενο spin. Τότε, λοιπόν, αν σε ένα από τα δύο μόρια, μόλις χωριστεί και απομακρυνθεί από το «αδερφάκι» του, αναστραφεί η αίσθηση της περιστροφής, άμεσα και ανεξάρτητα από την απόσταση που χωρίζει τα δύο μόρια, τότε και το «αδερφάκι» αναστρέφει την αίσθηση περιστροφής του.

Αυτή η «σύνδεση» μεταξύ των δύο μορίων είναι ακαριαία, επομένως, παραβιάζει τον νόμο της σχετικότητας που ορίζει πως τίποτε δεν μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως.

Οι φυσικοί έχουν επιχειρήσει να εξηγήσουν το φαινόμενο αυτό όπως έχουν κάνει και με όλες τις άλλες δυνάμεις: μέσω της έννοιας ενός μεταφορέα, ενός είδους «αγγελιαφόρου» που ξεκινά από το ένα μόριο για να φθάσει στο άλλο και να το ειδοποιήσει να αλλάξει τη συμπεριφορά του.

 Εν τούτοις, αν η εξήγηση ήταν αυτή, θα έπρεπε να περιμένουν μία καθυστέρηση λόγω του χρόνου που απαιτείται για να διανύσει ο υποθετικός αγγελιαφόρος το διάστημα ανάμεσα στα μόρια με ταχύτητα αναγκαστικά ίση ή κατώτερη αυτής του φωτός (η αποδοχή της υπόθεσης ότι ό αγγελιαφόρος μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως, θα ακύρωνε την ισχύ του νόμου της σχετικότητας). Παρά ταύτα, η πληροφορία φθάνει στιγμιαία και το ενδεχόμενο ενός αγγελιαφόρου απορρίπτεται.

Κατά συνέπεια, η ιδέα αυτή δεν έχει νόημα: πώς θα μπορούσε αλήθεια ένας «αγγελιαφόρος» που ξεκινά από ένα μόριο να γνωρίζει προς ποια κατεύθυνση πρέπει να ταξιδέψει στο Σύμπαν για να φθάσει στο άλλο; Και αν αυτό το μόριο είχε «κρυφτεί» κάπου; Ο υποθετικός αγγελιαφόρος θα έπρεπε να κινηθεί από το πρώτο μόριο προς κάθε κατεύθυνση στο Σύμπαν, για χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια, ώσπου να εισδύσει πλήρως στο δεύτερο.

Αν είχε αποδειχθεί ότι η υπόθεση του αγγελιαφόρου ισχύει στην πραγματικότητα, κατά παράδοξο τρόπο, ίσως να είχε διαφυλαχθεί η εγκυρότητα του νόμου της σχετικότητας, αλλά θα ήμασταν αντιμέτωποι με ένα άλλο μυστήριο, ακόμη πιο μεγάλο.

Για κάθε αλλαγή συμπεριφοράς κάθε υπαρκτού υποατομικού μορίου θα υπήρχε στο Σύμπαν ένας αγγελιαφόρος που εκτείνεται ως το άπειρο, και έτσι στο Σύμπαν θα κυκλοφορούσαν άπειρα πιο πολλοί αγγελιαφόροι από υποατομικά μόρια. Κάθε φωτόνιο θα μπορούσε να παράγει τρισεκατομμύρια αιώνιους αγγελιοφόρους εκτεινόμενους στο άπειρο του χωρόχρονου.

Η φυσική ψάχνει παντού τρόπους για να εξηγήσει όλα τα φαινόμενα που συμβαίνουν στη χωροχρονική πραγματικότητα, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν ότι υπάρχει και μία άλλη, μη χωροχρονική πραγματικότητα, από την οποία όχι μόνο προήλθε η χωροχρονική αλλά χάρη σ' αυτήν μπορεί και υπάρχει.

Υπάρχει μία πραγματικότητα που δεν έχει ούτε χώρο ούτε χρόνο, η οποία, κατά συνέπεια, δεν ακολουθεί τους νόμους του χώρου και του χρόνου• σ' αυτήν την πραγματικότητα που είναι συμπληρωματική της δικής μας, σε διαρκή και άμεση σύνδεση δεν βρίσκονται μόνο τα δύο μόρια μα και κάθε τι που υπάρχει στο Σύμπαν, απλά διότι, αν υπάρχει, υπάρχει διότι συνάδει με αυτήν την πραγματικότητα.

Το πείραμα Αϊνστάιν-Ποντόλσκι-Ρόζεν δεν κατάφερε να εξασφαλίσει ποτέ την αποδοχή και έγκριση της επίσημης επιστήμης, εν τούτοις, μπορεί τόσο να παρατηρηθεί όσο και να επαναληφθεί. Αν το πρώτο πείραμα των τριών αυτών επιστημόνων ήταν πιο θεωρητικό παρά πρακτικό, ο Άλεν Άσπεκτ και οι συνάδερφοι του στο Ινστιτούτο Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Οπτικής στο Παρίσι επιβεβαίωσαν μεταγενέστερα, με πείραμα που διενεργήθηκε το 1982, πως υπάρχουν μη τοπικές συνδέσεις, ταχύτερες από το φως, ακόμη και μεταξύ απομακρυσμένων περιοχών στον χωρόχρονο.

Το περιεχόμενο του πειράματος είχε «προβληματίσει» και τον ίδιο τον Αϊνστάιν είναι διάσημη η δήλωσή του: «Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένα ποντικάκι μπορεί να αλλάξει το Σύμπαν απλά και μόνο παρατηρώντας το». Παρά ταύτα, η επιστημονική επικύρωση του εν λόγω φαινόμενου ήρθε στη δεκαετία του '60 από τον Τζον Στούαρτ Μπελ στον οποίο οφείλει και το όνομά του.

Η επίσημη επιστήμη απορρίπτει έκτων προτέρων όλα τα φαινόμενα που θεωρεί ανεπίδεκτα λογικής εξήγησης, όχι μόνο αρνούμενη να τα ερευνήσει για να ανακαλύψει την αλήθεια, αλλά στρεφόμενη εναντίον τους με μόνη πρόθεση και επιθυμία να τα εξευτελίσει. Οι εκπρόσωποι εκείνης της «επιστήμης» (που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αναζήτηση της αλήθειας) αγνοούν το θεώρημα του Μπελ διότι μπορεί να εξηγήσει το μεγαλύτερο μέρος τέτοιου είδους φαινομένων.

Το θεώρημα του Μπελ δεν εξηγεί μόνο την τηλεπάθεια και τη διορατικότητα, αλλά και αυτό που ο καθένας από εμάς θεωρεί πως καθορίζει τη σκέψη και τη συμπεριφορά αυτού που σκέφτεται ανάλογα με την ένταση της αλληλεπίδρασης αυτών των δύο. Εξηγεί επίσης πώς ο καθένας από εμάς βρίσκεται σε διαρκή σύνδεση πέρα από τον χωρόχρονο και με καθετί που υπάρχει στο Σύμπαν.

Για να εδραιώσουμε μια «δυνατή» επαφή πέρα από τον χωρόχρονο, δεν χρειάζεται τα δύο μόρια να είναι δίδυμα (τουτέστιν, να έχουν τον ίδιο «γονέα»): αρκεί να υπάρχει έντονη αλληλεπίδραση μεταξύ τους όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση δυο ανθρώπων που κάνουν έρωτα- οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση αλληλεπίδραση προσδιορίζει μία επαφή πέρα από τον χωρόχρονο.

«Κάθε μόριο αποκτά πληροφορίες σχετικά με όλα εκείνα με τα οποία έχει αλληλεπιδράσει κατά την ύπαρξη του, ενώ διατηρεί τις πληροφορίες αυτές σε μία «μνήμη», την οποία μοιράζεται με καθετί που υπάρχει στο Σύμπαν και χωρίς χωροχρονικούς περιορισμούς. Στη μνήμη αυτή δεν εισέρχεται διαρκώς μόνο το μόριο για να γνωρίζει πώς πρέπει να «συμπεριφέρεται», αλλά, σε διαφορετικές αναλογίες, και όλα τα μόρια που έχουν αλληλεπιδράσει με αυτό ή είναι ίσα με αυτό.»

Σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα άποψη, είναι πως το φαινόμενο αυτό δεν αφορά μόνο σε υποατομικά μόρια αλλά σε οποιαδήποτε δομή της ύλης, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων, για τον επιπρόσθετο λόγο ότι τα πάντα συνίστανται από υποατομικά μόρια.

Η κατανόηση της σημαντικής αυτής έννοιας συμπίπτει με την αρχή της ανόδου με τον ανελκυστήρα. Τώρα θα αναφερθώ σε κάτι που ίσως σας ταράξει: σκεφτείτε τα άτομα που αποτελούσαν το σώμα του Ιησού. Με κάθε ανάσα του, ο Ιησούς Χριστός απελευθέρωνε στην ατμόσφαιρα έναν εντυπωσιακό αριθμό ατόμων ισοδύναμο με 100.000.000.000.000.000.000.000.

Αν αναλογιστούμε πόσες φορές ανέπνευσε ο Ιησούς στα 33 χρόνια της ζωής του καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως στην ατμόσφαιρα υπάρχουν τόσα πολλά από τα άτομά του που σε κάθε δική μας ανάσα υπάρχουν τουλάχιστον δέκα άτομα που ανήκαν στο σώμα του.

Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον αέρα, μα και για το ψωμί ή το κρασί που τρώμε και πίνουμε αντιστοίχως. Τα άτομα αυτά διατηρούν τις πληροφορίες σχετικά με τις εμπειρίες που βίωσαν στο σώμα του Ιησού.

Όταν κατά τη διάρκεια μιας χριστιανικής λειτουργίας ακούγεται το «τούτο εστι το σώμα Μου» (το σώμα του Χριστού), γνωρίζουμε πλέον ότι πρόκειται για φράση με βαθύτατο νόημα. Στο σώμα μας δεν εισέρχονται μόνο τα άτομα που ανήκουν στον Ιησού, μα και εκείνα του Χίτλερ, του Αϊνστάιν, ακόμη και της γειτόνισσάς μας.

Η ιδέα πως μέσα στο σώμα μας υπάρχουν άτομα που υπήρξαν μέρος του σώματος άλλων ανθρώπων οι οποίοι έζησαν στον πλανήτη μας, ίσως μας βοηθά να αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι αλλά το συγκλονιστικότερο είναι πως έχουμε πρόσβαση στις πληροφορίες που προέκυψαν από τις εμπειρίες τους οι οποίες, όπως και να 'χει, μας έχουν επηρεάσει.

Ο καθένας από εμάς επηρεάζεται διαρκώς, κατά τρόπο σαφή ή «διακριτικό», από όλα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν στον κόσμο και στο Σύμπαν, αλλά, με τον ίδιο τρόπο, ο καθένας μας επηρεάζει, ακόμη και μόνο με τη σκέψη, όχι απλά τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και τον κόσμο και το Σύμπαν του σήμερα και του μέλλοντος.

Ο άνθρωπος που ζει μέσα στον φόβο είναι ο πιο ευάλωτος στο να αντιδρά παθητικά στις εξωτερικές εξαρτήσεις, σαφείς ή «διακριτικές», και συχνά δεν κατορθώνει να κάνει τίποτε άλλο από το να συνεχίζει να πιστεύει στην τύχη ή στην ατυχία αντί να τις αντιμετωπίζει και να λυτρώνεται από τις φοβίες του.

«Τα άτομα που σήμερα υπάρχουν μέσα στα φρύδια σας είναι τα ίδια εκείνα που εκατομμύρια χρόνια πριν υπήρχαν μέσα στην πρωτόγονη ύλη από την οποία και προήλθαν στο Σύμπαν. Κάθε άτομο έχει συμβάλει και μπορεί να συμμετάσχει στην ιστορία του Σύμπαντος ενώ εμείς διαθέτουμε δυνητικά μια άμεση και απευθείας επαφή με τον καρπό των εμπειριών του καθενός από εμάς.»

Στην καθημερινή ζωή, το θεώρημα του Μπελ εξηγεί φαινόμενα στα οποία είναι πολλοί αυτοί που δεν πιστεύουν, όπως για παράδειγμα, την τηλεπάθεια, όπως το γεγονός ότι μια μητέρα μπορεί να προαισθάνεται τον πόνο του παιδιού της έστω κι αν εκείνο βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου- αλλά ακόμη και το γεγονός ότι όταν σκεφτούμε με μίσος ή αγάπη κάποιον με τον οποίο μας δένει μια σχέση περισσότερο ή λιγότερη δυνατή, τότε, είτε το άτομο αυτό το γνωρίζει είτε όχι, λαμβάνει άμεσα τις πληροφορίες.

Το αν το εν λόγω πρόσωπο κατορθώνει πνευματικά να γνωρίζει ή να αγνοεί την επικοινωνία αυτή εξαρτάται από την ευαισθησία του' όπως και να 'χει, οι πληροφορίες αυτές επηρεάζουν τόσο τη συμπεριφορά του σε σχέση με μας, όσο και τη συμπεριφορά του γενικά.

«Όταν κάποιος στενοχωριέται διότι πιστεύει ότι τον μισούν, τον έχουν προδώσει είτε δεν τον αγαπούν προκαλεί μέσα τον, στις σκέψεις του, ακριβώς εκείνη την αντίδραση για την οποία είναι πεπεισμένος.»

Κάθε σκέψη είναι μια πληροφορία που έχει τη δική της τάση να επηρεάζει τα γεγονότα πέρα από τον χωρόχρονο. Ο άνθρωπος πραγματοποιεί ένα σοβαρό «εξελικτικό άλμα» όταν γνωρίζει πως αυτό που σκέφτεται είναι πιο σημαντικό από αυτό που κάνει. Αυτό που κάνει εξαρτάται από αυτό που σκέφτεται, αλλά και αυτό που σκέφτεται μπορεί να έχει συνέπειες απείρως πιο σημαντικές, «ανεξήγητες» και ανεξέλεγκτες από αυτό που κάνει.

Κάθε «υλική» δράση προσδιορίζει τις αντιδράσεις, αυτό, όμως, συμβαίνει σε «τοπικό» επίπεδο και αφορά μόνο στον χωρόχρονο αυτού που δρα και αυτού που αντιδρά. Κάθε σκέψη που παράγει ένα ανθρώπινο ον, περιέχει πληροφορίες που ανταποκρίνονται στην έννοια της «μη τοπικότητας»• από αυτές δεν εξαρτώνται μόνο οι μελλοντικές του πράξεις, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θα αντιδράσει ολόκληρο το Σύμπαν όταν τις λάβει, όχι μόνο σε σχέση με το ίδιο το άτομο αλλά και σε σχέση με όλα όσα υπάρχουν στο Σύμπαν το ίδιο.

Εν τούτοις, όλα αυτά θα σας φανούν πιο αποδεκτά όταν ο ανελκυστήρας θα έχει ανέβει ακόμη πιο ψηλά.

Πέρνα στιγμή μου, πέρνα!

Δεν ξεχνιούνται οι στιγμές που νιώσαμε παντοδύναμοι.Ένα εμείς και Αυτή! Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, η ηδονή. Παντοδύναμοι στον ανεξέλεγκτο έρωτα μας.

Πανίσχυροι με το νεογέννητο μωράκι μας στο στήθος. Μεθυσμένοι, ζαλισμένοι, με στάχτες μες στα μάτια,απο την γλύκα του φιλιού της, θαμπωμένοι , σχεδόν ακινητοποιημένοι απο την αύρα του ζεστού της κορμιού. Του εντελώς δικού της μα και του άλλου της επιτυχίας, του πλούτου, της εξάρτησης, της ανάδειξης, της επιρροής του πανίσχυρου εαυτού μας. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι στιγμές που όλη η γη ήταν δική μας. Εμείς και Αυτή, ένα. Τα σπλάχνα απο τα σπλάχνα μας.

Αυταπάτη! Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε αυταπάτες. Τα γόνατα που μας χόρευαν μωρά παιδιά δεν ήταν τα δικά μας. Τα χείλη που μας τραγούδησαν τα πρώτα νανουρίσματα δεν ήταν τα δικά μας. Μα τα πρώτα μας βήματα τα κάναμε μόνοι μας. Όταν εμείς το πήραμε απόφαση και μόνο τότε. Άλλωστε αυτά τα βήματα ήταν το ζητούμενο. Σ ' αυτά τα βήματα μπροστά η όποια ιδέα , μητέρα και χίμμαιρα που είναι ώριμη και δυνατή κανονικά χαίρεται και νιώθει την ικανοποιήση της προσφοράς. Κοντά της μάθαμε, κοντά της μεγαλώσαμε , απο αυτή τραφήκαμε για να ανοίξουμε τα δικά μας φτερά. Αυτό που μας ενώνει , είναι αυτό που μας χωρίζει. Ο χρόνος ο αμείληχτος ο φθονερός θα μας το έδειχνε. Μας το έδειξε.

   Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, ο τρελλός έρωτας, το πιο βαθύ φιλί, η απογείωση στα πελάγη της πιο απίστευτης επιτυχίας, η μέθη της νίκης, όλα αυτά που είναι εκέι , τα βλέπουμε, τα ακουμπάμε, τα ζούμε, έρχεται η στιγμή που τα χάνουμε. Είναι εκεί που τελειώνει αυτός ο χρόνος, χάνεται η αυταπάτη και ξαναμένουμε μόνοι.

   Είμαστε μόνοι , είμαστε όλοι μόνοι. Εμείς και οι δυνάμεις μας, οι αρετές μας, οι ανάγκες μας, οι διαθέσεις μας, τα μεράκια μας, οι κληρονομιές μας. Οι στιγμές μας. Όλα αυτά που ζώντας φοβόμαστε ότι θα χάσουμε. Γιατί αν χαθούν θα μαγαλώσει το κενό. Και το κενό όλοι το έχουμε, άλλοι μεγαλύτερο και άλλοι μικρότερο.

Αχ και να βάζαμε το χέρι μας μπροστά. Όχι , όχι για να σταματήσουμε την στιγμή.Αυτή και να θέλαμε , δεν σταματά, μα για να την χαιρετήσουμε λεβέντικα , παλικαρίσια. Αχ και να της φωνάζαμε , πέρνα στιγμή μου πέρνα! Ξέρω πως σε χάνω μα ήταν πολύ σπουδαίο που σ'είχα. Χωρίς εσένα θα ήμουν αδύναμος και λίγος και μόνος πάντα. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει και δεν το αποδεχόμαστε; Να πούμε, ναι άλλαξαν τα πράγματα, ξεθώριασαν αυτά τα παλιά χρώματα, χάθηκαν εκείνα τα πέρα, ξοδεύτηκαν τα μέσα. Τι μας εμποδίζει να δούμε πως άλλαξε η εικόνα ; Δεν το μάθαμε τότε που ήταν να το μάθουμε. Δεν μας το δίδαξαν. Κρατηθήκαμε της αυταπάτης φύλακες.

Μικρά ποδαράκια κάνουν μικρά βηματάκια. Μας αποχωρίζονται τα μικρά μας βηματάκια. Τελείωσε η παράσταση. Υπόκλιση, χειροκρότημα, ξανά υπόκλιση, ξανά χειροκρότημα. Ένας κόμπος στο λαιμό . Που θα ξαναβρεθεί κάτι τόσο μεγάλο , τόσο σπουδαίο, τόσο χρωματιστό, τόσο γεμάτο. Ήταν η καλύτερη παράσταση μας. Μας αποθεώνει το κοινό μας. Το κοινό μας! Εμείς δηλαδή!

Χειροκροτούμε όρθιοι, βαθειά συγκινημένοι, πενθούντες. Θα ξαναμείνουμε μόνοι τώρα. Εμείς και η πραγματική ζωή..Αποχωρεί η πρωταγωνίστρια , αποχωρεί η αυταπάτη. Αυλαία!

Εσύ Είσαι Ο Ήρωας Του Εαυτού Σου

Μια από τις πιο επίπονες διαδικασίες της αφύπνισης, είναι να δεχτείς ότι εσύ είσαι ο σωτήρας και ο ήρωας του εαυτού σου.
Κανείς άλλος, κανείς άνθρωπος, καμία θρησκεία, καμία ιδεολογία, καμιά πράξη έξω από σένα δεν μπορεί να σε σώσει.
Όπως εσύ δεν είσαι υπεύθυνος για τις ζωές των άλλων, έτσι κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τη δική σου ζωή.
Κανείς δε θα σε κάνει ευτυχισμένο πέρα από σένα.
Όλοι οι άλλοι μπορούν να συμβάλλουν στην ευτυχία σου, όχι όμως και να τη δημιουργήσουν.
Όταν αποφασίσεις εσύ να είσαι ευτυχισμένος, τότε μόνο θα είσαι.

Και το σύμπαν θα κάνει τα πάντα για αυτό. Θα σε φέρει κοντά στους κατάλληλους ανθρώπους, στις κατάλληλες συνθήκες για να συμβεί αυτό που θες.
Αρκεί να το θες ειλικρινά, χωρίς κανένα φόβο, χωρίς να δειλιάζεις και να βάζεις τρίτες σκέψεις στο μυαλό σου.
Καμιά φορά θα φροντίσει να περάσεις και καταστάσεις δυσάρεστες.
Για να απαλλαγείς από αντιλήψεις, από δυσάρεστες καταστάσεις, από ανθρώπους και τοξικές σχέσεις.
Όλα θα είναι όπως πρέπει να είναι.
Όλα μέσα στο παιχνίδι.
Εσύ να έχεις στο μυαλό σου αυτό.
Εσύ είσαι ο ήρωας του εαυτού σου.
Και οι άνθρωποι που θες θα είναι γύρω σου για να χαρούν την ευτυχία σου και τα κατορθώματά σου μαζί σου.
Αλλά δε θα τα δημιουργήσουν για σένα.
Θα σε βοηθήσουν αλλά δε θα τα δημιουργήσουν.
Θα σε στηρίξουν αλλά δε θα τα δημιουργήσουν.
Για αυτό μην περιμένεις από άλλους να γεμίσουν λουλούδια τον κήπο σου.

Εγώ - Γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι;

Το Εγώ είναι η χειρότερη απάτη δημιουργίας αυτοπεποίθησης που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, να φανταστούμε ...γιατί δεν το βλέπουμε. Και η μοναδική μεγαλύτερη απάτη είναι το "Είμαι εσύ".... Το θέμα είναι ότι το Εγώ κρύβεται στο τελευταίο μέρος που θα έψαχνες ... μέσα σου. Μασκαρεύει τις σκέψεις του ως δικές σου. Τα συναισθήματα του επίσης. Νομίζεις ότι είσαι εσύ. Η ανάγκη προστασίας του Εγώ του ανθρώπου δεν γνωρίζει όρια. Λένε ψέματα, κλέβουν, σκοτώνουν. Κάνουν ό,τι χρειαστεί για να μην πληγωθεί το Εγώ τους.

Δεν ξέρουν ότι είναι φυλακισμένοι. Δεν ξέρουν ότι υπάρχει Εγώ. Ο νους δύσκολα αποδέχεται ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτό. Κάτι πιο ικανό να διακρίνει την αλήθεια εντός της αλήθειας.

Στη θρησκεία, το Εγώ φανερώνεται ως ο διάβολος. Φυσικά, κανείς δεν συνειδητοποιεί πόσο έξυπνο είναι το Εγώ, καθώς δημιούργησε το διάβολο για να κατηγορείται κάποιος άλλος.

Δημιουργώντας ένα φανταστικό εχθρό, δημιουργούμε έναν απτό εχθρό. Είναι κίνδυνος για το Εγώ, εκτός από παράγοντας γέννησής του. Δεν υπάρχει εξωτερικός εχθρός, ό,τι κι αν λέει η φωνή μέσα μας. Κάθε αντίληψη εχθρού είναι προβολή του Εγώ ως εχθρού.

Στην πραγματικότητα, οι εξωτερικού εχθροί μας είναι δημιουργήματά μας.

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι η ίδια μας η αντίληψη, η άγνοιά μας, το Εγώ μας.''

Αν θέλεις να δεις τον μεγαλύτερο εχθρό σου ... κοίτα σε έναν καθρέφτη !

Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί στο ίδιο επίπεδο της συνείδησης που το δημιούργησε

 Μηπως ξεχασαμε... τι σημαινει... να εισαι ανθρωπος ;

Ηρθε η ωρα να κοιταξουμε βαθια μεσα μας
με μια βαθια ματια στον κοσμο μας
Με την ελπιδα να ξεπερασουμε αυτο το χαος ...
Με ελπιδες οτι θα επιστρεψουμε στον αληθινο μας εαυτο

Εχουμε κανει ενα πολυ ανθυγιεινο κυκλο...
Τετοιο που κατεστρεψε την ισορροπια μας με το ζωικο βασιλειο ...
Με το περιβαλλον ...
Με το σωμα μας ...
Με τις ζωες μας ....
Την μεταξυ μας ισορροπια ...

Οι ανθρωποι ειναι φτιαγμενοι απο ολα τα στοιχεια που υπαρχουν σε αυτη τη Γη ...
Τα ορατα οπως επισης και τα αορατα
Και επομενως η εσωτερικη γαληνη μπορει...
να επιτευχθει μοναχα με την καθιερωση ισορροπιας και αρμονιας ...
Ισορροπια και αρμονια με τον εαυτο μας και τον περιβαλλοντα χωρο μας

Καποτε ζουσαμε με ειρηνη, ισορροπια, και αρμονια με ολα τα περιχωρα μας ...
Εφοσον εχουμε γεννηθει σε ενα πλανητη στον οποιο δεν ειμαστε οι μοναδικοι κατοικοι,
Οι στοιχοι μας θα πρεπει παντα να συμπεριλαμβανουν την καλη κατασταση του περιβαλλοντος μας.
Απο το ζωικο βασιλειο ...
και το περιβαλλον ....
ως τον καθεναν μας ...

Οταν σταματησουμε ολες τις εγωιστικες, ρατσιστικες, σεξιστικες, σπησισμικες πραξεις την μισαλλοδοξια και ολες τις αλλες αρχες που βασιζονται στο "Η ευημερια μου πανω απο ολα"
Ισως τοτε να μπορεσουμε να ξεκινησουμε να βλεπουμε και να κτιζουμε την ομορφια του αληθινου μας εαυτο.
Το συστημα μας εχει αλλαξει ...

Ο τωρινος μας τροπος ζωης μας οδηγει σε ολες τις αρνητικες εκβασεις του κοσμου μας.
Ο καθενας απο εμας ειναι υπευθυνος
επειδη ειμαστε ολοι συνδεδεμενοι ως ενα συστημα υπαρξης
Μα αν διαλεξουμε να αλλαξουμε
Το αποτελεσμα μπορει να φανει πολυ διαφορετικο

Με το να κατανοησουμε το δυναμικο μας, ξεκιναμε να αφαιρουμε την κορδελα με την οποια ειναι δεμενα τα ματια μας...
ωστε να ξεκινησουμε να βλεπουμε το τι ειναι λαθος στον κοσμο μας.

Οχι ο καθενας απο εμας αλλα οι προηγουμενες απο εμας γενεες
Αυτοι και εμεις δημιουργησαμε αυτη την τωρινη ανηθικη και καταστρεπτικη κοινωνια.
Και οι ονομαζομενοι μας "Μοντερνοι πολιτισμοι" συνεχισαν να μας ωθουν προς αφυσικους τροπους ζωης.
Και εμεις συνεχισαμε να κυνηγαμε ατομικιστικγ ευημερια και υλιστικη κατοχη των πραγματων.
Ποτε ικανοποιημενοι, παντα θελοντας περισσοτερα.
Η μια γενια μετα την αλλη
Εως οτου γινουμε αυτου που ειμαστε σημερα.

Και ειμαστε φυλακισμενοι απο αυτη την κοινωνια.
Αυτη η κοινωνια δομειται απο τον καθενα απο εμας.
Οποτε ειμαστε ολοι συνυπευθυνοι αυτης της κοινωνιας.

..."Δεν εχουμε προβλημα στο να ενστερνιστουμε αυτο που θεωρειται πως ειναι
τα μοντερνα οφελη της ανθρωποτητας.
Αλλα δεν υπαρχει αναγκη να ειμαστε, να καταπιουμε ...
δεν χρεαιζεται να τα δεχτουμε ολα ( να καταπιουμε ολοκληρο το κοτοπουλο)
μαζι με τα κοκκαλα, δεν χρειαζεται να το κανουμε αυτο."
Ειναι ολα στο να βρουμε την ισορροπια

..."Στην ουσια βλεπεις, εννοω ειναι ο συνδυασμος και των δυο.
Εννοω εδω ειναι το δυσικο ενστικτο και εδω ειναι ο ελεγχος.
Πρεπει να συνδυασεις τα δυο αυτα με αρμονία.
Αν εχεις το ενα σε υπερβολικο βαθμο θα καταληξεις πολυ αντιεπιστημονικος.
Αν εχεις το αλλο σε υπερβολικο βαθμο θα γινεις ξαφνικα ενας μηχανικος ανθρωπος,
οχι πια ενα ανθρωπινο πλασμα.
Ειναι ενας επιτυχγς συνδυασμος και των δυο."

Οπου ειναι εφικτο οχι μονο να αλλαξεις την κοινωνια,
αλλα ειναι εφικτο να αλλαξεις ριζικα, βαθια τις προυποθεσεις μας

Η αλλαγη δεν θα ερθει μεσα σε μια νυχτα
Ομως νεοι ανθρωποι γεννιουνται σε ολο τον κοσμο.
Το οποιο σημαινει οτι το μελλον ειναι στα χερια σας.
Θα ειναι μια γενια η οποια θα γιατρευσει τον κοσμο ;
Αυτη η επιλογη ειναι ΔΙΚΗ σας (και μας)!

Την επόμενη φορά που θα κρίνεις κάποιον σκέψου...

1 ....ότι οι άλλος μπορεί να καθρεφτίζει την συμπεριφορά σου , τις πεποιθήσεις σου, τους φόβους σου.
2.... οι άλλος μπορεί να καθρεφτίζει τον τρόπο που εσύ φέρεσαι στον εαυτό σου.
3 ....ότι εσύ μπορεί να φέρθηκες με τον ίδιο τρόπο σε άλλους.
4 ...ότι έδωσες στον άλλο αυτό το ρόλο για να μάθεις και να εξελιχθείς και επομένως είσαι συνδημιουργός της εμπειρίας που βίωσες ή κρίνεις,
5...ότι κάθε φορά που κρίνεις κάποιον συμβάλλεις στο να δημιουργηθεί αυτή η συμπεριφορά ξανά και συντονίζεσαι με άτομα ίδιας συμπεριφοράς μέχρι να μάθεις.
6...ότι η συμπεριφορά του άλλου χαρακτηρίζει τον άλλο αλλά ο τρόπος που αντιδράς αφορά εσένα.
7....ότι κάθε φορά που κρίνεις τον άλλο κρίνεις τον εαυτό σου και δεν τον αποδέχεσαι.
8....ότι έχεις εσωτερικές συγκρούσεις με τους άλλους επειδή έχεις συγκρούσεις με τον εαυτό σου.
9..ότι.ο άλλος είναι ένα Θεικό και πνευματικό ον .
10...ότι ερμηνεύεις την συμπεριφορά του σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σου και επομένως θίγεσαι ή στεναχωριέσαι εξαιτίας αυτών των πεποιθήσεων δηλαδή παρερμηνεύεις. Κάθε φορά που αισθάνεσαι θυμό ή μνησικακία προγραμματίζεσαι για να προσελκύσεις ίδιες εμπειρίες και να βιώσεις τα ίδια συναισθήματα.
11...ότι ζεις από το παρελθόν και δεν μπορείς να δημιουργήσεις μια νέα ιστορία ,με αγάπη και εσωτερική αρμονία.
13.. ότι με τις πεποιθήσεις και τα συναισθήματα μας εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητα μας.
14..ότι δείχνοντας συμπόνια και κατανόηση για την ιστορία του άλλου , τις τραυματικές εμπειρίες του σημαίνει ότι δείχνουμε συμπόνια και κατανόηση στον εαυτό μας δηλαδή δείχνουμε αγάπη χωρίς όρους για εμάς και για τους άλλους.
15...ότι μπορείς να στείλεις αγάπη και θεικό φως για να βοηθήσεις τον άλλο να θυμηθεί την πνευματικότητα του.
16...ότι Αγαπώ χωρίς όρους δεν σημαίνει ότι αποδέχεσαι την πράξεις κάποιου.
17...ότι όλοι είμαστε ψυχές σε εξέλιξη.
18...αν θα ασκούσες αυτή την κριτική αν το το άτομο που επικρίνεις είναι παρόν και ακούει αυτό που λες.

 Την επόμενη φορά αντί να κρίνεις κάποιον μπορείς να επιλέξεις Αγάπη, Συμπόνια . Μπορείς να κάνεις Reframe δηλαδή να δεις την κατάσταση διαφορετικά. Την επόμενη φορά απλά σκέψου αν θα μιλήσεις από την Καρδιά ή από το νου.

Ανοιχτή Πόρτα, Ανοιχτή Σκέψη: εξασκήσου στο βλέμμα

Και αν αξίζει να εξασκηθείς σε κάτι στην ζωή σου, είναι να διαβάζεις τα βλέμματα των ανθρώπων. Απλώς να τα διαβάζεις. Να μην ερμηνεύεις, να μην υποθέτεις, απλώς να ξέρεις να τα διαβάζεις. Φαίνονται τα πάντα. Ο εγωισμός, η έπαρση, η ανασφάλεια, η κακία, η προδοσία, η χαρά, η καλοσύνη, η εκδίκηση, ο έρωτας, η αλήθεια, ο πόνος.

Αν αξίζει να μάθεις κάτι, να ζυμωθείς με κάτι είναι αυτό. Τεράστιος κόσμος. Αλήθειες που ούτε και το σώμα του ίδιου του ανθρώπου γνωρίζει. Τίποτα δεν κρύβουν τα μάτια. Όλα είναι φάτσα κάρτα.

Προστασία για σένα είναι αυτό. Δεν παραμυθιάζεσαι, δεν σπαταλιέσαι. Ποιος θα αφιέρωνε χρόνο σε έναν αλαζόνα; Ποιος θα άκουγε έναν προδότη; Ποιος δεν θα αφοσιωνόταν στον ειλικρινή; Κερδίζεις χρόνο. Από το άσκοπο, το μάταιο, το αχάριστο, το ψεύτικο που σε περιτριγυρίζει. Ο χρόνος δεν είναι ακριβώς χρήμα. Ή μάλλον είναι «χρήμα», αν πουλάς την ώρα σου ακριβά. Αν δεν την σπαταλάς σε γυναικούλες και ανδρείκελα που πεθαίνουν για φιγούρα, για καλπασμό στα πλουμιστά τους άλογα, για λόγια που χαριεντίζονται οι μανταμίτσες με τα max mara και οι κοστουμάτοι με τα δίλιτρα στους δρόμους.

Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο με όλων των λογιών τα ψώνια. Τώρα έκαναν και μπότοξ για να δέσει το γλυκό. Κάθε σαραντάρα που σέβεται τον εαυτό της κάνει και ενεσούλες. Η ζωή σου, όμως, σε προδίδει. Τα μάτια σου λένε πάντα την αλήθεια. Και ό,τι είσαι το βλέπεις στα μάτια των παιδιών σου. Που και αυτά γεννιούνται με την ξιπασιά στο βλέμμα. Δεν έχουν περιθώριο σωτηρίας. Γιατί δεν στο έμαθε κανείς; Το πιο δυνατό γονίδιο είναι η εικόνα. Κι η δική σου έχει καεί. Αλλά δεν το πήρες είδηση. Ξέρεις γιατί; Αντέχεις να σου πω; Γιατί η ματιά σου στον κόσμο περνάει από πρίσμα. Των χρημάτων, της φιγούρας, των ντουβαριών. Άρα… τι να λέμε…είμαστε σε different level. Δεν θα διαφωνήσω. Ο καθένας μας κρίνεται από τον χρόνο και το αποτύπωμά του στον κόσμο. Αν με εννοείς...

Μα τι σου λέω; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για σένα. Εσύ συνέχισε τον δρόμο σου. Αυτόν που χάραξες για σένα. Όχι πλάι στους άλλους. Για σένα μόνο. Χρήσιμος δεν θα γίνεις ποτέ στους άλλους. Πού το ξέρω αναρωτιέσαι, ε; Μα φαίνεται στα μάτια σου. Στο βλέμμα σου που ξερνάει αρρώστια κι αλαζονεία. Για πλάκα λες διαβάζω τα μάτια; Κερδίζω χρόνο για μένα. Με απαλλάσσω από τους περιττούς. Είναι το ωραιότερο δώρο που έχω την πολυτέλεια να κάνω στον εαυτό μου.

Περί προνοίας

Απ' όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο είναι εύκολο για τον άνθρωπο να βρει την ευκαιρία να εγκωμιάσει την πρόνοια, αν έχει μέσα του αυτές τις δύο ιδιότητες: την ικανότητα να αντικρίζει συνορατικά το κάθε γεγονός, και την αίσθηση της ευγνωμοσύνης. Αλλιώς, ο ένας δε θα μπορεί να δει την χρησιμότητα αυτού που έγινε, και ο άλλος, ακόμα και αν την βλέπει, δεν θα είναι ευγνώμων γι' αυτό.

Αν ο Θεός είχε φτιάξει τα χρώματα, αλλά δεν έδινε την ικανότητα να τα δούμε, ποιο το όφελος; - Κανένα απολύτως. Αλλά, από την άλλη, αν είχε δώσει την ικανότητα, αλλά όταν έφτιαχνε τα αντικείμενα τα είχε φτιάξει έτσι ώστε να μην είναι ικανά να υποπίπτουν στην ικανότητα της όρασης, ποιο το όφελος; - Κανένα απολύτως. - Τι θα γινόταν τότε, αν είχε κάνει και τα δύο παραπάνω, αλλά δεν είχε φτιάξει το φως; - Ακόμα και έτσι θα ήταν χωρίς χρησιμότητα. - Ποιος είναι αυτός λοιπόν, που ταίριαξε το αυτό μ' εκείνο και εκείνο με αυτό; Και ποιος είναι αυτός που ταίριαξε το σπαθί με την θήκη του; Κανένας; Από την ίδια την κατασκευή των έργων μπορούμε να αποφανθούμε ότι το έργο είναι προϊόν κάποιου τεχνίτη, και ότι δεν κατασκευάστηκε στην τύχη.

Αποκαλύπτει λοιπόν κάθε τέτοιου είδους έργο τον τεχνίτη του, αλλά τα ορατά αντικείμενα, η όραση και το φως δεν τον αποκαλύπτουν; Και το αρσενικό και το θηλυκό, και η επιθυμία του καθενός για συνουσία με τον άλλο, και η ικανότητα να χρησιμοποιούμε τα όργανα που κατασκευάστηκαν γι' αυτό το σκοπό, ούτε αυτά αποκαλύπτουν τον τεχνίτη; Η δε κατασκευή της διάνοιας, με την οποία όταν υποπίπτει σε αντικείμενα όχι απλά αποτυπώνει τις μορφές, αλλά κάνει και επιλογή ανάμεσα τους, και αφαιρεί και προσθέτει, και κάνει και συνδυασμούς με αυτά, και ναι, μα το Δία, μεταβαίνει από κάποια σε κάποια άλλα τα οποία τρόπο τινά συσχετίζονται - ούτε αυτά είναι ικανά να προτρέψουν κάποιους στο να μην ξεχνάνε τον τεχνίτη; Αλλιώς αφήστε τους να μας εξηγήσουν τι είναι αυτό που παράγει το κάθε από αυτά τα αποτελέσματα, ή το πως είναι δυνατόν αντικείμενα τόσο θαυμαστά και τεχνικά είναι δυνατόν να παράγονται στην τύχη και αυθόρμητα.

Τι λοιπόν; Μόνο σ' εμάς τους ανθρώπους συμβαίνουν αυτά; Θα βρείτε πολλά μόνο σ' εμάς, τα οποία είχε ιδιαίτερη ανάγκη το λογικό ζώο, αλλά θα βρείτε και πολλά κοινά με τα άλογα ζώα. Άραγε μπορούν και αυτά τότε να κατανοούν αυτά που συμβαίνουν; Όχι! γιατί άλλο η χρήση και άλλο η κατανόηση. Ο Θεός είχε την ανάγκη τους για να χρησιμοποιούν τις εξωτερικές εντυπώσεις, ενώ από εμάς την ανάγκη να κατανοούμε τη χρήση τους. Έτσι για αυτά είναι αρκετό να τρώνε, να πίνουν, να ξεκουράζονται και να τεκνοποιούν και όσα άλλα το κάθε ένα από αυτά, για εμάς όμως, στους οποίους έδωσε την ικανότητα της κατανόησης, αυτά δεν είναι αρκετά, αλλά αν δεν πράξουμε με κατάλληλο τρόπο και μεθοδικά και ακολουθώντας ο καθένας τη φύση του και την κατασκευή του, δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε το σκοπό μας. Γιατί αυτοί οι οποίοι έχουν διαφορετική κατασκευή, αυτών τα έργα και οι σκοποί είναι διαφορετικοί. Έτσι για τα όντα που η κατασκευή είναι μόνο χρηστική, η χρήση είναι αρκετή, αλλά για αυτά που διαθέτουν το χάρισμα της κατανόησης της χρήσης, εάν δεν προσθέσουν τον τρόπο, ποτέ δεν θα πραγματώσουν το σκοπό τους.

Τι λοιπόν; Καθένα από τα ζώα που ο Θεός κατασκευάζει, άλλο για να φαγωθεί, άλλο για να βοηθάει στην καλλιέργεια, άλλο για να παράγει τυρί και άλλο για παρόμοιες χρήσεις, ποια ανάγκη έχουν για την κατανόηση των εξωτερικών εντυπώσεων και στο να είναι ικανά να τις διακρίνουν ώστε να διατελούν αυτές τις λειτουργίες; Αλλά ο Θεός εισήγαγε τον άνθρωπο στον κόσμο ως θεατή του εαυτού Του και των έργων Του, και όχι απλά ως θεατή αλλά και ως διερμηνέα αυτών. Γι' αυτό το λόγο είναι ντροπή για τον άνθρωπο να ξεκινά και να τελειώνει όπου και τα άλογα ζώα, αλλά να ξεκινά απ' όπου κι αυτά, και να καταλήγει εκεί που καταλήγει η φύση μας: στην ενατένιση, κατανόηση και τρόπο ζωής σύμφωνα με τη φύση. Προσέχετε λοιπόν μην τυχόν πεθάνετε χωρίς ποτέ να έχετε γίνει θεατές όλων αυτών.

Αλλά ταξιδεύετε στην Ολυμπία για να δείτε το έργο του Φειδία, και όλοι σας θεωρείτε ατυχία να πεθάνετε χωρίς να έχετε δει τέτοια θεάματα. Και όμως, όταν δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να ταξιδέψετε, αλλά εκεί που ο Δίας είναι ήδη και είναι παρόν στα έργα του, αυτά δεν θέλετε να τα δείτε και να τα κατανοήσετε; Θα αρνηθείτε λοιπόν να αντιληφθείτε ποιοι είστε, ή γιατί γεννηθήκατε, ή για ποιον λόγο σας δόθηκε η όραση; -Ναι αλλά δυσάρεστα και δύσκολα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή. -Στην Ολυμπία, δεν συμβαίνουν; Δεν ζεσταίνεσαι; Δεν στριμώχνεσαι; Δεν λούζεσαι με δυσκολία; Δεν μουσκεύεσαι όταν βρέχει; Δεν γίνεσαι παραλήπτης θορύβου και κραυγών και άλλων δυσκολιών; Αλλά φαντάζομαι ότι τα ανέχεστε όλα αυτά λόγω της αξίας του θεάματος.

Πέστε μου, δεν λάβατε ικανότητες που να σας βοηθάνε να αντέχετε αυτά που συμβαίνουν; Δεν λάβατε μεγαλοψυχία; Δεν λάβατε ανδρεία; Δεν λάβατε καρτερία; Και τι με νοιάζει τι θα συμβεί εάν είμαι μεγαλόψυχος; Τι θα με ταράξει ή τι θα μου φανεί οδυνηρό; Δεν θα χρησιμοποιήσω την ικανότητα που έλαβα προς αυτό το σκοπό, αλλά θα θλίβομαι και θα πενθώ για γεγονότα που συμβαίνουν;

"Ναι αλλά η μύτη μου τρέχει." -Και γιατί έχεις τότε χέρια δούλε; Δεν είναι για να σκουπίσεις τη μύτη σου; "Είναι τότε λογικό να υπάρχουν μύτες που τρέχουν στον κόσμο;" -Πόσο καλύτερο θα ήταν να σκούπιζες τη μύτη σου από το να βρίσκεις σφάλμα! Τι νομίζεις θα ήταν ο Ηρακλής αν δεν υπήρχε ένα λιοντάρι σαν αυτό που αντιμετώπισε, και μια ύδρα, και ένα ελάφι, και ένας κάπρος, και άνθρωποι άδικοι και κακοί, τους οποίους έδιωχνε και καθάριζε; Και τι θα έκανε αν δεν υπήρχε κανένα τέτοιο γεγονός; Δεν είναι πρόδηλο ότι θα τυλιγόταν με μια κουβέρτα και θα κοιμόταν; Καταρχήν δεν θα γινόταν ποτέ Ηρακλής αν κοιμόταν όλη του τη ζωή μέσα στη χλιδή και την ευκολία. Αλλά ακόμα και αν γινόταν, ποιο το όφελος; Ποια θα ήταν η χρησιμότητα των χεριών του, της γενναιότητας του και της καρτερίας του αν δεν παρουσιαζόταν όλες αυτές οι περιστάσεις και τα γεγονότα για να τον εξασκήσουν; Τι λοιπόν; Έπρεπε να τα προετοιμάσει αυτός για τον εαυτό του; και να ψάχνει να φέρει ένα λιοντάρι στη χώρα του από κάπου αλλού; και μια ύδρα και ένα κάπρο; Αυτό θα ήταν τρέλα και μωρία. Αλλά αφού υπήρχαν και γινόντουσαν ήταν εύχρηστα σαν μέσο για να αποκαλύψουν και να εξασκήσουν τον Ηρακλή.

Έλα λοιπόν τώρα που ξέρεις αυτά τα πράγματα, διαλογίσου πάνω στις ικανότητες που έχεις, και, αφού διαλογιστείς πες: "Φέρε μου τώρα, ω Δία, όποια περίσταση θέλεις. Γιατί έχω εργαλεία δοσμένα από εσένα, ώστε να την χρησιμοποιήσω ως αφορμή για να διακριθώ." Αλλά όχι, κάθεσαι τρέμοντας από φόβο μην συμβεί τίποτα, οδύρεσαι, γκρινιάζεις και θλίβεσαι για πράγματα που συμβαίνουν. Και κατηγορείς τους θεούς! Γιατί ποιος άλλος μπορεί να είναι ο λόγος ενός τόσο ποταπού πνεύματος παρά η ασέβεια;

Και όμως ο Θεός δεν μας έδωσε απλά αυτές τις ικανότητες για να αντέχουμε όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς να εξευτελιζόμαστε ή να συντριβόμαστε από αυτές, αλλά - όπως ταιριάζει σε καλό βασιλέα και σε αληθινό πατέρα - μας τις έδωσε ελεύθερες από περιορισμούς, εξαναγκασμούς και εμπόδια. Όλα αυτά μας τα έδωσε εξ' ολοκλήρου υπό τον έλεγχό μας χωρίς να κρατήσει γι' Αυτόν κάποια ισχύ ώστε να εμποδίσει ή να αποτρέψει. Αν και έχετε όλες αυτές τις ικανότητες ελεύθερες και εντελώς δικές σας, δεν τις χρησιμοποιείτε, ούτε έχετε συνειδητοποιήσει τα δώρα που έχετε λάβει, και από ποιόν, αλλά πενθείτε και αναστενάζετε, κάποιοι από εσάς τυφλοί προς αυτόν που σας τις έδωσε μην αναγνωρίζοντας τον ευεργέτη σας, και άλλοι, - τόσο ποταπό είναι το πνεύμα τους - μέμφονται και βρίσκουν λάθη στο Θεό. Και ενώ εγώ σου δείχνω ότι είσαι προικισμένος και έχεις αφορμές για μεγαλοψυχία και κουράγιο, σε παρακαλώ δείξε μου ποιες αφορμές έχεις εσύ για να παραπονιέσαι και να βρίσκεις λάθη.

Επίκτητος, Οι ομιλίες όπως καταγράφηκαν από τον Αρριανό: Βιβλίο Ι, κεφάλαιο 7.

Υπάρχει φιλία;

Φίλος: άτομο με το οποίο αναπτύσσει κάποιος μια (στενή) κοινωνική σχέση, η οποία βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, συμπάθεια, εκτίμηση.

Έχεις φίλους; Πάντα με ταλάνιζε αυτή η ερώτηση… και πότε-πότε τη ξεχνούσα και με ξεχνούσε κι αυτή. Όμως ποτέ δεν είχα μια άμεση και καθαρή απάντηση να της δώσω. Οι ερωτήσεις έχουν και ανάλογες απαντήσεις, σκεφτόμουνα και προσπαθούσα με πολλή προσοχή να περιγράψω κάτι αντάξιο της πραγματικότητας.

Έχεις φίλους; Ναι, έχω. Είναι στη Πάτρα, στο εξωτερικό, στην Αθήνα, στην απέναντι πλατεία, στο μυαλό μου, στο παρελθόν. Μπορούμε αλήθεια να έχουμε φίλους και να τους κρατήσουμε παντοτινούς; Υπάρχουν πρόσωπα που δε θα ξεχάσεις ποτέ ακόμα κι αν έχεις να τους δεις μήνες, χρόνια, αιώνες; Ίσως, μπορεί. Εξαρτάται από τις περιστάσεις και τους χαρακτήρες.

Αν αγαπάς κάποιον θα τον κρατήσεις. Θα μείνει για πάντα μαζί σου, λένε κάποιοι.

Ξυπνάς το πρωί και σκέφτεσαι ανθρώπους. Μπορεί να βρίσκονται δίπλα στο μαξιλάρι σου, ή στον τοίχο σου κρεμασμένοι. Χαρακτήρες που άλλοτε σε κάνουν και θυμώνεις, άλλοτε σε κάνουν να γελάς και να περνάς καλά. Δε ξέρεις αν αυτό θα κρατήσει, όμως εσύ ζεις τη στιγμή. Άλλωστε γιατί να σκέφτεσαι τι θα γίνει μετά; Το τώρα είναι που μετράει για σένα και για μένα.

Η λέξη «φίλος» τείνει να γίνεται απόλυτη όσο περνούν τα χρόνια, παρατηρώ. Όταν αποκαλείς κάποιον φίλο σου σημαίνει ότι έχεις κάποιες απαιτήσεις από αυτόν. Προσοχή, ενδιαφέρον, συμπάθεια.. Να σε καταλαβαίνει και να σε νοιάζεται όπως κι εσύ. Να μη σε ξεχνά, να σε παίρνει συνεχώς τηλέφωνο, να μιλάτε, να κάνετε σχέδια μαζί, να γελάτε.

Ο φίλος δεν είναι κάτι απόλυτο και δε πρέπει να γίνει. Βρίσκεις σε ένα πρόσωπο τον φίλο σου όταν ξέρεις ότι αν σου συμβεί κάτι, αν θες να μοιραστείς μια σκέψη, μια αγωνία, θα είναι εκεί.

«Δεν υπάρχουν καλοί φίλοι γιατί δεν είσαι καλός φίλος.»

Είναι αλήθεια αυτό; Πόσες φορές έχουμε φερθεί άσχημα σε κάποιον που το μόνο που ήθελε ήταν να είμαστε καλά; Δε ξέρω για σας, μα εγώ πολλές.

Πολλές φορές δε ξέρουμε πώς να κρατάμε κοντά μας τους ανθρώπους, γιατί δε ξέρουμε ακόμα πώς να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Πώς γίνεται να αποδεκτείς τον άλλον όταν δε μπορείς να αποδεκτείς τον εαυτό σου, τη σκέψη σου;

Είναι δύσκολο να έχεις φίλους, και πόσο μάλλον να είσαι ο φίλος κάποιου. Να έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις τι έχει κάποιος να σου πει από καθαρό ενδιαφέρον και όχι από υποχρέωση. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται δε χαρίζεται, και σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή σου θα την έχεις δώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι ίσως να οδηγήθηκες μπροστά σε καταστάσεις που δεν είχες προβλέψει και σε έκαναν να απομακρυνθείς. Ίσως.. Μπορεί όμως και να σου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσεις κάτι καινούριο που θα μείνει για αρκετό καιρό. Μια φιλία.

Σκέφτομαι τους φίλους που είχα πέντε χρόνια πριν και τους φίλους που έχω τώρα. Δεν είναι όλοι εδώ, όμως δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Γιατί κάποιοι έφυγαν όμως κάποιοι άλλοι ήρθαν. Έτσι είναι η συνέχεια του χρόνου, η φιλία. Έρχεται και φεύγει, σε ξαφνιάζει και σε κάνει να λυπάσαι.
Όπως μια κουραστική μα κυρίως όμορφη μέρα με το λεωφορείο. Φωτεινή και ανοιξιάτικη, με ξεχασμένα τραγούδια.

Άλλωστε τι είναι η φιλία, τελικά αναρωτιέμαι.
Ξεχασμένα τραγούδια σε ένα αστείο πικ-νικ στο δάσος..

Κυρίως όμως, να μένεις ξαναμμένος!

Μην εφησυχάζεις με ότι ανακαλύπτεις, γιατί η αποκάλυψη δεν έχει τέλος!
Η ματιά της κάθε στιγμής μεταμορφώνει την πραγματικότητα.

Να κινείται η σκέψη σου έτσι, ώστε να επιτρέπεις η σημερινή σου αλήθεια, να είναι ένα χαρούμενο παραμύθι αύριο.

Αυτό που θα σου μείνει από αυτή τη ζωή, και αυτό που θα ορίσει το πώς θα κινηθείς σε αυτή τη ζωή, δεν είναι η απάντηση στο ερώτημα το ποια είναι η αλήθεια της!

Είναι το πώς εσύ τοποθετείσαι σε κάθε αλήθεια που μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, ανακαλύπτεις και δημιουργείς.

Κυρίως όμως, να μένεις ξαναμμένος!

Χριστιανοί και Κρετίνοι

«Εάν η Βίβλος ήταν ένα έργο εμπνευσμένο από ένα Θεό,
δεν θα έπρεπε να είναι ορθό, σαφές, αληθινό, ευφυές, σωστό και όμορφο;
Και γιατί άραγε ξεχειλίζει από επιστημονικά παράλογα, λογικές αντιφάσεις,
ιστορικές πλάνες, ανθρώπινες ανοησίες, ηθικές διαστροφές και λογοτεχνικές ασχήμιες;»

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ίδιος όρος, κρετίνο προέρχεται από το «χριστιανός» (μέσω του γαλλικού crétin, από το chrétien), με ήδη πιστοποιημένη χρήση από την Εγκυκλοπαίδεια το 1754: σύμφωνα με τον Πιανιτζιάνι, «επειδή τέτοιου είδους άτομα θεωρούνταν απλοϊκοί και αγαθοί άνθρωποι, με άλλα λόγια επειδή, κουτοί και ανόητοι καθώς είναι, μοιάζουν σχεδόν απορροφημένοι από το θαυμασμό τους για τα ουράνια πράγματα».

Η σύνδεση ανάμεσα στο Χριστιανισμό και στον κρετινισμό, φαινομενικά αναιδής, στην πραγματικότητα ενισχύεται από την αυθεντική ερμηνεία του ίδιου του Χριστού, που στην επί του Όρους Ομιλία άρχισε τον κατάλογο των μακαρισμών ως εξής: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών» χρησιμοποιώντας μια διατύπωση που τυπικά απαντά και στα εβραϊκά (anawim ruach). Κατά βάθος, η κριτική στο Χριστιανισμό θα μπορούσε λοιπόν να συνοψιστεί στο εξής:

...αφού κυριολεκτικά είναι μια θρησκεία για κρετίνους, δεν είναι κατάλληλη για εκείνους που, ίσως για κακή τους τύχη, έχουν καταδικαστεί να μην είναι κρετίνοι.

Μια τέτοια κριτική, παρεμπιπτόντως, θα εξηγούσε εν μέρει και την τύχη του Χριστιανισμού: γιατί, όπως αναφέρει η στατιστική, ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός έχει ευφυϊα κατώτερη από τον μέσο όρο, και άρα λοιπόν είναι κατάλληλα προδιατεθειμένος πνευματικά γι’ αυτόν και για άλλους μακαρισμούς.

Μολονότι είναι απολύτως ικανοποιητική ως προς τα συμπεράσματά της, η ετυμολογική κριτική θα μπορούσε να αντικρουστεί εύκολα από όσους θα έβρισκαν την επιχειρηματολογία της υπερβολικά αβαθή: Κατά βάθος, ως Ευρωπαίοι (στα ελληνικά ευρύς+ωψ, ωπός, «ανοιχτομάτης, με μεγάλα μάτια»), μπορεί να μην είμαστε κυριολεκτικά «ανοιχτομάτηδες», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι έχουμε όλοι κρετίνικη έκφραση και άρα, λοιπόν, ως Ευρωπαίοι δεν μπορούμε να μην λεγόμαστε Χριστιανοί (αν και κάποιοι το έκαναν με όχι σαφέστερα επιχειρήματα).

Εάν θέλουμε να φτάσουμε με πειστικό τρόπο στα ίδια συμπεράσματα, δηλαδή ότι ο Χριστιανισμός είναι ανάξιος για τον ορθολογισμό και την ευφυϊα του ανθρώπου, θα πρέπει τότε να φορτωθούμε στους ώμους μας τη Βίβλο και να ανηφορίσουμε την οδό του μαρτυρίου προς τον Γολγοθά μιας ερμηνείας της: όχι μόνο των Ευαγγελίων (από την ελληνική λέξη ευαγγέλιον, «καλή είδηση» ή «καλή αγγελία»), αλλά όλων των γραφών από τις οποίες εμπνεύστηκαν οι συγγραφείς τους και που με τη σειρά τους ενέπνευσαν στη συνέχεια, από τη Γένεση μέχρι την Κατήχηση.

Συνεπώς, εάν θα θέλαμε να αποδείξουμε ότι ο Χριστιανισμός δεν αποτέλεσε το εφαλτήριο ή τις ρίζες της ευρωπαϊκής δημοκρατικής και επιστημονικής σκέψης, αλλά την τροχοπέδη ή τα ζιζάνια που κατέπνιγαν μονίμως την ανάπτυξή της, θα έπρεπε να κλείσουμε τη μύτη μας και να διατρέξουμε πάλι τη δύσοσμη ιστορία του αίματος των θυμάτων των Σταυροφοριών και των καπνών από τα πυρά της Ιεράς Εξέτασης.

Προκειμένου μάλιστα να αποφύγουμε την υπερβολικά εύκολη αγνόηση αυτής της ιστορίας με την αιτιολογία «δεν αφορά την εποχή μας», θα πρέπει να θυμίσουμε ότι και η δική μας εποχή έχει τις σταυροφορίες της και τις ιερές της εξετάσεις: Η κατάκτηση των πετρελαιοπηγών των Μουσουλμάνων ή η διενέργεια δημοψηφίσματος ενάντια στις βιοτεχνολογίες δεν διαφέρουν και πολύ από την απελευθέρωση του Παναγίου Τάφου από τους άπιστους ή από τη δίωξη του ηλιοκεντρισμού.

Κυρίως όταν ο Θεός που «το θέλει» ή «είναι μαζί μας» είναι ο ίδιος που το όνομά του, εκτός από την επίκλησή του μέσα στις εκκλησίες, χαράσσεται πάνω στις ναζιστικές πόρπες και τυπώνεται πάνω στα αμερικανικά δολάρια.

Το ζήτημα δεν είναι, φυσικά, να τα βάλουμε όλα σε ένα καζάνι, μολονότι η Καθολική Εκκλησία τα κατάφερε τον 20ό αιώνα να βγάζει από κάθε καζάνι ένα κονκορδάτο, θα κάνουμε διάκριση μεταξύ των ποικίλων προσδιορισμών του Χριστιανισμού, αλλά θα εστιάσουμε, φυσικά, στον Καθολικισμό, όχι ασφαλώς για τις φανταστικές αξιώσεις του ότι αποτελεί την αυθεντική εκδοχή της χριστιανικής θρησκευτικότητας, αλλά για τις πραγματικές του ικανότητες να κατευθύνει την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή των χωρών της Νότιας Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής (που, όχι τυχαία, είναι οι πιο καθυστερημένες των ηπείρων τους).

Κατά βάθος, επειδή ακριβώς ο Χριστιανισμός γενικά, και ο Καθολικισμός ειδικότερα, δεν είναι (μόνο) πνευματικά φαινόμενα και έχουν βαρύνουσα παρέμβαση στην εξέλιξη της πολιτικής ζωής ολόκληρων εθνών, οι μη πιστοί μπορούν πάντα να διεκδικούν το δικαίωμα, και μερικές φορές οφείλουν να επιφορτίζονται με το καθήκον, να αναχαιτίζουν την επιρροή τους. Κυρίως όταν, όπως σήμερα, ο αντικληρικισμός συνιστά περισσότερο υπεράσπιση της κοσμικότητας του κράτους παρά επίθεση στη θρησκεία της εκκλησίας.

Σε κανονικές συνθήκες, μια τέτοια υπεράσπιση θα αποτελούσε καθήκον των θεσμών και των αντιπροσώπων του λαού. Δυστυχώς όμως, τούτοι οι καιροί είναι ανισόρροποι, αφού πρόεδροι, υπουργοί και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι συναγωνίζονται ποιος θα γονατίσει πρώτος μπροστά σε πάπες, καρδινάλιους κι επισκόπους και δέχονται οποιαδήποτε βοήθεια από τους αποστάτες όχι μονο του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, αλλά και του ίδιου του Ρισορτζιμέντο, της ενότητας και της ανεξαρτησίας της Ιταλίας, οι θεμελιωτές της οποίας είχαν δεόντως διαχωρίσει τα ζητήματα του κράτους από εκείνα της εκκλησίας.

Ο κλήρος λοιπόν πέφτει στους απλούς πολίτες να αναλάβουν την υπεράσπιση του λαϊκού κράτους, για να διορθώσουν τις ανεπάρκειες των αντιπροσώπων τους. Και, στο υπό συζήτηση θέμα, ο κλήρος πέφτει σε ένα μαθηματικό να αναλάβει το βάρος να φανερώσει αυτή τη φορά τις ανεπάρκειες των φιλοσόφων.

Κυρίως εκείνων που στα λόγια υπερασπίζονται το κοσμικό κράτος, αλλά στην πράξη καταλήγουν να είναι πιο παπιστές από τον πάπα. Μια ολυμπιακού μεγέθους επιχείρηση, με δεδομένο ότι οι πάπες είναι σκληρά καρύδια. Και φυσικά ένας μαθηματικός δεν θα μπορούσε να μην αποδώσει φόρο τιμής, τουλάχιστον στον τίτλο, στον πιο διαπρεπή από τους προγενέστερους. Στον Μπέρτραντ Ράσελ του "Γιατί δεν είμαι χριστιανός" (1975), που ήταν ο αντίλογος στο "Γιατί δεν μπορούμε να μη λεγόμαστε χριστιανοί" του Μπενεντέτο Κρότσε (1943). Δηλαδή, κάθε εποχή δεν διαθέτει μόνο τους συνεργάτες φιλοσόφους της, αλλά και τους αντιστασιακούς μαθηματικούς της.

Αντίθετα, η εναρμόνιση με το απόφθεγμα του Σέρεν Κίρκεγκορ, "Δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί" είναι απλή και καθαρή ταυτοφωνία. Πράγματι, δεν δείχνει απλώς την υποτιθέμενη ανεπάρκεια του πιστού που θα τον εμπόδιζε να πετύχει μια αυθεντική προσωπική σχέση με τον Χριστό, αλλά τον αποδεδειγμένο παραλογισμό της ίδιας της χριστιανικής πίστης που αξιώνει να σερβίρει ακόμα στον σύγχρονο άνθρωπο της Δύσης μπαγιάτικους μύθους της Μέσης Ανατολής και παιδιάστικες μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες.

Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να ανακαλύψουμε μαζί αυτούς τους μύθους και τις δεισιδαιμονίες, για να δείξουμε με παρρησία ότι δεν βαίνουν όλα προς το καλύτερο στην (αυτοαποκαλούμενη) καλύτερη από όλες πίστεις.

Αν έπειτα οι αφελείς υπεραισιόδοξοι «πιστεύοντες» και «θεούσοι» θα διατηρήσουν με αισιοδοξία το Πιστεύω τους και τον θεό τους, θα είμαστε όλοι ευτυχείς. Κατά βάθος, και βάσει αρχών επίσης, ο αθεϊσμός δεν είναι πίστη και δεν ασκεί αντι-προσηλυτισμό.

Διεκδικεί μόνο, χριστιανικά, να μπορεί να αποδώσει τα της Λογικής στη Λογική. Και δεν λησμονεί, μέσα στο πνεύμα του Βολταίρου, ότι χρειάζεται να καλλιεργεί κανείς και τον δικό του κήπο και όχι μόνο εκείνον της Εδέμ.

Απόσπασμα του Piergiorgio Odifreddi από το βιβλίο του «Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί και πόσο μάλλον καθολικοί» Ο πρώτος σταθμός της δικής μας via crucis, της δικής μας οδού του μαρτυρίου, είναι η αρχή όλων των αρχών. Η εβραϊκή μυθολογία της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, εξιστορημένη σε δύο διαφορετικές και αντιφατικές εκδοχές στα κεφάλαια Α΄-ΙΑ΄ της Γένεσης» Έτσι ξεκινάει αυτό το εξαίσιο ταξίδι του αυθάδη μαθηματικού Πιερτζιόρτζιο Οντιφρέντι στις Γραφές αλλά και στην ιστορία της Εκκλησίας, μέχρι τις ημέρες μας. Ως άνθρωπος της επιστήμης, θεωρεί τη διαβεβαίωση ότι ο Θεός της Βίβλου είναι ο μοναδικός αληθινός Θεός βλασφημία προς Εκείνον που οι άνθρωποι καλής πίστης, από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα ως τον Σπινόζα, ανέκαθεν ταύτιζαν με την Ευφυΐα-τη Νοημοσύνη του Σύμπαντος και την Αρμονία του Κόσμου.

Ως πολίτης δηλώνει ότι ο χριστιανισμός δεν αποτέλεσε το εφαλτήριο της ευρωπαϊκής δημοκρατικής και επιστημονικής σκέψης, αλλά την τροχοπέδη που κατέπνιξε σοβαρά την πολιτική και ηθική ανάπτυξη και υποστηρίζει ότι σήμερα ο αντικληρικισμός αποτελεί περισσότερο μία άμυνα του κοσμικού κράτους παρά μία επίθεση στη θρησκεία της Εκκλησίας.

Ως συγγραφέας, εν τέλει, διαβάζει την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη καθώς και τις διαδοχικές δογματικές επεξεργασίες-ερμηνείες της Εκκλησίας για να αποκαλύψει σε αυτές, με τεκμηριωμένη όσο και συναρπαστική κριτική, όχι μόνο τις λογικές ανακολουθίες αλλά και τα ιστορικά αβάσιμα, αποδίδοντας τα του Λόγου στο Λόγο και αφήνοντας την Αλήθεια να ξεπροβάλει από τα κείμενα: δηλαδή, λέει ο Οντιφρέντι, ότι «ο Μωυσής, ο Ιησούς και ο πάπας είναι γυμνοί».

Περί του πιο Διάσημου Λόξιγκα της Αρχαιότητας.

Χωρίς αμφιβολία ο πιο διάσημος λόξιγκας—τουλάχιστον για την αρχαία Ελληνική γραμματεία είναι αυτός του κωμωδιογράφου Αριστοφάνη. Στο περίφημο έργο του Πλάτωνα Συμπόσιο, όπου το θέμα της συζήτησης ήταν ο έρωτας, όταν έρχεται η σειρά του Αριστοφάνη να μιλήσει, ο ίδιος ζητά από τους συνδαιτυμόνες του να τον συγχωρήσουν γιατί του είναι αδύνατο να μιλήσει εξαιτίας ενός έντονου λόξιγκα που έχει.

Παρακαλεί μάλιστα, τον περίφημο γιατρό Ερυξίμαχο που παραβρίσκεται να του υποδείξει έναν τρόπο ώστε να σταματήσει ο λόξιγκάς του: «Ερυξίμαχε, είσαι υποχρεωμένος είτε να μου σταματήσεις το λόξυγκα είτε να μιλήσεις στη θέση μου μέχρι να μπορέσω να τον σταματήσω.»

Και ο Ερυξίμαχος απάντησε: «Θα τα κάνω και τα δύο, θα μιλήσω στη θέση σου και όταν σταματήσει θα μιλήσεις εσύ στη δική μου. Όσο όμως εγώ θα μιλάω αν θέλεις κράτησε την αναπνοή σου για αρκετή ώρα τότε ίσως ο λόξιγκάς σου να σταματήσει. Αν πάλι όχι, κάνε γαργάρες με νερό. Αν πάλι ο λόξιγκάς σου είναι ισχυρός, τότε γαργάλησε με κάτι τη μύτη σου ώστε να φταρνιστείς.»

Ο Ερυξίμαχος, όντως πήρε το λόγο και από ό,τι φαίνεται από τα συμφραζόμενα, ο Αριστοφάνης όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσε απελπισμένα να σταματήσει το λόξιγκά του κρατώντας την αναπνοή του, κάνοντας γαργάρες και τέλος γαργαλώντας τη μύτη του μάλλον περισσότερες από μία φορές. Μάλιστα μετά το τέλος του λόγου του Ερυξίμαχου φαίνεται αδύνατο στον Αριστοφάνη—καλύτερα στον Πλάτωνα θα λέγαμε—να μη γελοιοποιήσει με υψηλό ύφος τη σοβαροφάνεια και υψηλή διάνοια που απαιτούσε το θέμα του συμποσίου.

Παρακολουθώντας θα λέγαμε μία μικρή κωμική σκηνή ο Αριστοφάνης σημειώνει: «μου προκαλεί εντύπωση που το σώμα μας για να διατηρεί μία ικανοποιητική κατάσταση έχει ανάγκη τέτοιους θορύβους και γαργαλίματα, σαν το φτάρνισμα. Ο λόξιγκας σταμάτησε αμέσως με την πρόκληση του φταρνίσματος.»

Ο σοβαρός Ερυξίμαχος δεν φαίνεται να βρήκε αστεία τα λόγια του συνδαιτυμόνα του και αναφώνησε: «Καλέ μου, Αριστοφάνη, κοίτα τι κάνεις! Προκαλείς γέλια με το να καθυστερείς να μιλήσεις και έτσι με αναγκάζεις να υπερασπιστώ το λόγο σου σε περίπτωση που πεις κάτι αστείο παρόλο που μπορείς να μιλήσεις με ήρεμο τρόπο.»

Η αλήθεια είναι πως δεν φαντάζεστε πόσο μελάνι έχει χυθεί για αυτόν τον περίφημο Αριστοφάνειο λόξιγκα. Μάλιστα υπάρχουν μελετητές που υποστηρίζουν ακράδαντα ότι αν κάποιος δεν καταλάβει το λόγο που ο Πλάτωνας σημειώνει το περιστατικό αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει το νόημα του Συμποσίου.

Όντως, από θέμα δομής ο λόξιγκας αυτός φέρνει τα πάνω κάτω στη σειρά των ομιλητών και ουσιαστικά χωρίζει τους ομιλητές σε δύο ομάδες. Πώς όμως είναι δυνατόν κάτι τόσο άναρθρο σαν ήχος όπως ένας λόξυγκας να κυριαρχεί σε αυτό τουλάχιστον το σημείο δίπλα στον έναρθρο, μεστό και σκεπτόμενο λόγο των εταίρων της παρέας του Συμποσίου;

Άναρθρες κραυγές ή ήχοι που προκαλούνται εκούσια ή μη από το ανθρώπινο σώμα όπως βήχας, λόξιγκας, ρέψιμο κτλ. φαίνεται πως αντιμετωπίζονταν στην αρχαιότητα σαν αυτό που συνδέει την ανθρώπινη φωνή με τη ζωώδη φύση. Ο Αριστοτέλης αναφέρει σχετικά με αυτό το ζήτημα στο έργο του Περί Ψυχής ότι η «φωνή είναι ο ήχος ενός έμψυχου όντος, γιατί τα άψυχα μπορεί μεν να έχουν φωνή, αλλά μόνο καθ’ ομοίωση λέμε ότι έχουν φωνή, όπως για παράδειγμα ο αυλός ή η λύρα.»

Επομένως, κάθε τι που ονομάζουμε ήχο δεν είναι απαραίτητα και φωνή, όπως για παράδειγμα ο ήχος που βγάζει ένα ζώο, ή ο ήχος της γλώσσας μας ή ακόμα και ακούσιοι ήχοι που βγάζουμε όπως ο βήχας, το ρέψιμο, ο λόξιγκας κτλ. Αυτό λοιπόν που παράγει τη φωνή, πρέπει να έχει ψυχή για τον Αριστοτέλη γιατί η ίδια η φωνή είναι ένας ήχος με περιεχόμενο και όχι απλά το αποτέλεσμα που παίρνουμε σε οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει ένα ηχητικό αποτέλεσμα όταν ο αέρας πάλλεται.

Αν λοιπόν η φωνή είναι ένας «έμψυχος ήχος», τότε ο λόξιγκας στο παράδειγμά μας είναι μία άψυχη φωνή και μάλιστα μία φωνή που δεν ηχεί κατάλληλα. Τόσο ο βήχας όσο και ο λόξιγκας είναι λειτουργίες που γίνονται ακούσια και επομένως αποτελούν μία ρήξη μέσα στη ροή του λόγου, μία διακοπή στο νόημα και το περιεχόμενο των σκέψεων, μία παρέμβαση στην ίδια τη δομή του λόγου.

Παρόλο αυτά είναι ενδιαφέρον ότι στο παράδειγμα του Αριστοφάνη το γεγονός αυτό αντιστρέφεται και οι λειτουργίες και ήχοι του σώματος—όσο ανεπιθύμητα—και αν είναι αποκτούν ουσιαστική δομή μέσα στο κείμενο και έχουν τη δική τους σημειολογία.

Σκεφθείτε για παράδειγμα πόσο άτυχοι είμαστε σήμερα όπου αν και έχουμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε μία κωμωδία του Αριστοφάνη, ουσιαστικά έχουμε χάσει για πάντα τα ξεχωριστά εκείνα ηχητικά στοιχεία που παρουσιάζονταν στη διάρκεια της παράστασης. Όλα εκείνα που ο Αριστοτέλης θα ονόμαζε «άψυχες φωνές», όπως χτυπήματα των χεριών-ποδιών, αστείες κραυγές και φωνές, σωματικοί ήχοι (λόξιγκας, φτέρνισμα και ήχους δύσοσμων αερίων) κτλ. ή κάθε είδους αστείοι ήχοι είναι αναπόσπαστο—χαμένο μεν για εμάς—κομμάτι μίας αρχαίας Ελληνικής κωμωδίας.

Σ’ αυτό να προσθέσουμε και τη γλώσσα του σώματος για την οποία μπορούμε να πάρουμε μία μικρή ιδέα από τον τρόπο που αποτυπώνουν τις χειρονομίες και τις στάσεις του σώματος οι αγγειογράφοι της εποχής. Δεν θα ήταν άτοπο να λέγαμε πως η ένταση όλων αυτών των ήχων και σε πολλές περιπτώσεις θορύβων είναι δυσανάλογη σε σχέση με τις αιτίες που τους προκαλούν πράγμα που επίσης σχετίζεται με τη διαμόρφωση ενός κωμικού κλίματος για τον θεατή. Στην πραγματικότητα αυτό που είναι άναρθρο είναι και αυτό που χαράζει την πορεία στον έναρθρο λόγο.

Έτσι λοιπόν, ίσως και ο Πλάτωνας με την σειρά του δίνει τόσο έμφαση και λεπτομέρεια στον λόξιγκα του Αριστοφάνη που είναι δυσανάλογη ως προς την ίδια τη βαρύτητα του θέματος που έχουν επιλέξει οι συνομιλητές του να αναλύσουν, δηλαδή τον έρωτα. Όσο και αν άναρθρος είναι ο λόξιγκας του Αριστοφάνη είναι μέρος της ίδιας της δομής του Συμποσίου. Όπως αναφέραμε μελετητές ακόμα και σήμερα στύβουν το μυαλό τους να καταλάβουν το υψηλό νόημα αυτού του λόξιγκα και συγκεκριμένα το φιλοσοφικό του υπόβαθρο.

Αυτή λοιπόν η αναφορά του συγκεκριμένου ήχου που προκαλείται ακούσια μπορεί να είναι για τον Πλάτωνα μία συμπυκνωμένη έννοια για τον άλογο ήχο που παράλληλα όμως μπορεί να δώσει λόγο και υπόσταση στο όλον.

Επομένως, όλα αυτά τα στοιχεία που δεν αποτελούν «έμψυχες φωνές» από τον βήχα και τον λόξιγκα, έως τις κραυγές, το γέλιο και την ομιλία των μωρών μπορεί να μην χαρακτηρίζονται σαν έλλογοι ήχοι, αλλά δεν βρίσκονται έξω από την ίδια τη δομή της γλώσσας. Ίσως, επειδή ακριβώς λειτουργούν έξω από μία έναρθρη δομή του λόγου να είναι ιδιαίτερα ικανά να ενσωματώνουν μία δική τους δομή και ένα νόημα που είναι από μόνα τους αυθύπαρκτα. Είναι θα λέγαμε με έναν δικό τους τρόπο είναι «οι ατίθασες και μη εξημερωμένες εκφράσεις» του έναρθρου λόγου.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δείγμα προόδου ενός πολιτισμού είναι το πόσο θόρυβο μπορεί να παράγει: όσο πιο πολύ φασαρία κάνει—άναρθρος λόγος—τόσο πιο πολύ πρόοδο σημειώνει. Ωστόσο τα όρια του τι είναι θόρυβος και τι φωνή είναι συχνά δυσδιάκριτα. Η αλήθεια πάντως είναι πως ο λόξιγκας του Αριστοφάνη ακόμα και σήμερα παράγει φωνή για όσους μπορούν και έχουν διάκριση.

Τα Ζωόμορφα Αγγεία στην Αρχαία Τέχνη

Τα ζωόμορφα αγγεία εμφανίζονται στην αρχαία τέχνη της Μεσογείου πολύ νωρίς, ήδη από τη νεολιθική εποχή. Οι κεφαλές των ζώων αποδείχτηκαν μάλιστα ιδιαιτέρως κατάλληλες για τα ρυτά, μια κατηγορία αγγείων που χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές τελετές ή συμπόσια και είχαν πολύ μεγάλη μορφολογική ποικιλία. Τα ρυτά ονομάζονται έτσι γιατί έχουν δύο οπές και συνεπώς το υγρό που περιέχουν διαρκώς ρέει. Από τη μια μεγαλύτερη οπή γεμίζει το σκεύος, από την μικρότερη στάζει ή ρέει σιγά-σιγά το υγρό. Η ζωομορφική απόδοση δίνει τη δυνατότητα να ζωντανέψει η λειτουργία του σκεύους περισσότερο όταν δημιουργείται η εντύπωση ότι το υγρό χύνεται από το στόμα ενός ζώου.

Τα ζωόμορφα αγγεία έγιναν ιδιαιτέρως δημοφιλή και ιδιαιτέρως περίτεχνα από τον 5ο αιώνα π.κ.ε. όταν η αττική αγγειοπλαστική φθάνει στο απόγειό της. Είναι η εποχή που η δεξιοτεχνία των αγγειοπλαστών του αθηναϊκού κεραμεικού φθάνει σε τόσο υψηλό επίπεδο ώστε αποδίδει γλυπτικά με εξαιρετικό νατουραλισμό είτε πλήρως ζωόμορφα αγγεία, όπως είναι οι ασκοί, είτε τις κεφαλές ζώων που κοσμούν την απόληξη των κλασικών ρυτών. Αυτή η δεξιοτεχνία μεταλαμπαδεύεται γρήγορα στη Νότια Ιταλία, από όπου προέρχονται πολλά εξαιρετικά δείγματα.

Από τον 5ο αιώνα ως και τη ρωμαϊκή εποχή παράγεται ένας μεγάλος αριθμός τέτοιων αγγείων και η συνολική παρουσίασή τους είναι βέβαια πρακτικά αδύνατη. Σκέφτηκα όμως ότι αξίζει να συλλέξει κανείς μερικά σπάνια και ιδίως εκφραστικά φυσιοκρατικά δείγματα και να συνθέσει έτσι έναν ιδιότυπο ζωολογικό κήπο που περιλαμβάνει μερικές πραγματικά θαυμάσιες απεικονίσεις ζώων.

 

Κώδικες και άλυτα μυστήρια της ιστορίας

Νομίζετε ότι γνωρίζετε τα πάντα;

Σε μία εποχή όπου η πληροφορία ρέει άφθονη και είναι διαθέσιμη κάθε λεπτό της ημέρας, υπάρχουν μερικά πράγματα που παραμένουν άλυτα μυστήρια και προκαλούν το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας και όχι μόνο.

Το άγνωστο πάντοτε σαγήνευε την ανθρώπινη φύση που πάσχιζε να πάρει απαντήσεις για να κατανοήσει τον κόσμο.
Κώδικες και μυστικά δημιουργούν ένα σύμπλεγμα μυστηρίου που συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα και να μας ιντριγκάρει.
Μήπως, όμως, μερικά πράγματα είναι καλύτερο να παραμένουν κρυφά ή θέλετε να σπάσετε μέχρι και τον Red Code του αρώματος Str8;


Τα κρυπτογραφημένα μηνύματα του δολοφόνου Zodiac
Τα γράμματα του Zodiac είναι μία σειρά από τέσσερα κρυπτογραφημένα μηνύματα που πιστεύεται ότι έχουν γραφτεί από τον κατά συρροή δολοφόνο που έγινε γνωστός με το όνομα Zodiac και τρομοκρατούσε τους κατοίκους του Σαν Φρανσίσκο στο τέλος της δεκαετίας του ’60 και αρχές των 70’s.
Τα γράμματα, κατά πάσα πιθανότητα είχαν σκοπό να αποπροσανατολίσουν τους δημοσιογράφους και την αστυνομία και παρόλο που κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν το ένα από τα γράμματα, το μυστικό των υπολοίπων παραμένει κλειδωμένο έως και σήμερα.
Όσο για την ταυτότητα του δολοφόνου που έβαψε τα χέρια του με αίμα τόσες φορές, παραμένει έως και σήμερα μυστήριο. Παρ” ολ” αυτά από το 1970 δεν έχουν συνδεθεί άλλοι φόνοι με το όνομά του.

Ο Δίσκος της Φαιστού


Το μυστήριο του δίσκου που ανακαλύφθηκε από τον Ιταλό αρχαιολόγο, Λουίτζι Περνιέρ, κρατάει για περισσότερα από 100 χρόνια και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά μυστήρια.
Παρόλο, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν προσπαθήσει, από το 1908 που ανακαλύφθηκε στο μινωικό παλάτι της Φαιστού, κανένας δεν έχει καταφέρει να τον αποκρυπτογραφήσει. Πολλοί πιστεύουν ότι τα σύμβολα που έχει πάνω είναι ένας συνδυασμός της Γραμμικής Α και της Γραμμικής Β. Το μόνο πρόβλημα; Η Γραμμική Α δεν έχει αποκρυπτογραφεί ακόμα. Μέχρι και σήμερα ο δίσκος της Φαιστού θεωρείται ένα από τους πιο διάσημους γρίφους της αρχαιολογίας.

Η Γραμμική Α της Κρήτης
Οταν το 1990 ένας αριθμός πήλινων σπασμένων δοχείων βρέθηκαν στην Κρήτη όλοι εκτίμησαν ότι πρόκειται για μια σπουδαία ανακάλυψη. Περιέχει δύο γραφές, την Γραμμική Α και τη Γραμμική Β και τα δοχεία χρονολογούνται από το 1800 π.Χ.
Ωστόσο, αν και οι επιστήμονες κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν τη Γραμμική Β, η Γραμμική Α δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί έπειτα από 25 χρόνια μελέτης.
Πιστεύεται ότι η αποκρυπτογράφησή της θα αποκαλύψει τη γλώσσα και ενδεχομένως και την καταγωγή των Μινωιτών. Τα ιδεογράμματα μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε με αρκετή ασφάλεια ότι το περιεχόμενο των πινακίδων αναφέρεται σε καταλόγους ανθρώπων και αγαθών.

Το κρυπτογραφημένο γλυπτό Kryptos στο κτίριο της CIA

Πρόκειται για ένα μυστηριώδες γλυπτό γεμάτο κώδικες που σχεδιάστηκε από τον καλλιτέχνη Τζιμ Σανμπορν και βρίσκεται ακριβώς έξω από τα γραφεία που έχει την έδρα της η CIA. Αποτελείται από 865 χαρακτήρες οι οποίοι δεν βγάζουν κανένα νόημα.
Το έργο, που ο τίτλος του είναι είναι εμπνευσμένος από την ελληνική λέξη «κρυφός», ανατέθηκε στον Σανμπορν το 1988, μέχρι και σήμερα δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί εντελώς, ενώ και μόνο το γεγονός ότι βρίσκεται έξω από την έδρα της CIA είναι αρκετό για να πυροδοτήσει πολλές φήμες και θεωρίες συνωμοσίας.

Ο αριθμός «7»
Πρόκειται για έναν αριθμό που επαναλαμβάνεται συνέχεια στην ιστορία, τη θρησκεία και τη μυθολογία. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε 7 ημέρες.
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι Πλειάδες ήταν οι 7 αδερφές που κρατούσαν συντροφιά στη Θεά Άρτεμη, ενώ 7 ήταν οι πληγές του Φαραώ, 7 τα θαύματα της ανθρωπότητας, 7 οι σοφοί της αρχαιότητας και πολλά ακόμα παραδείγματα. Από την αρχαιότητα οι Έλληνες πίστευαν ότι ο αριθμός 7 κρύβει κάποιο μυστήριο. Ο Πυθαγόρας τον θεωρούσε ως τον τέλειο αριθμό.
Η αλήθεια είναι ότι το 7 έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αφού είναι ο μοναδικός μονοψήφιος αριθμός που δεν προκύπτει από πολλαπλασιασμό ή διαίρεση άλλων μονοψήφιων αριθμών. Όσον αφορά τις μαγικές ιδιότητες του αριθμού 7, παραμένει μυστήριο…

Τα ξύλινα γλυπτά Rongo Rongo

Τα Rongo Rongo ανακαλύφθηκαν το 1868 στα Νησιά του Πάσχα και είναι ξύλινα γλυπτά θρησκευτικών χειροποίητων αντικειμένων και επιγραφών. Πολλοί πιστεύουν ότι αποτελούν ένα σύστημα γραφής ή μίας πρώτης γραφής- κώδικα- και ότι αποτελούν τρεις ή τέσσερις εφευρέσεις της γραφής στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο κωδικός που είναι στις ξύλινες πλάκες δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί ακόμα και τα αληθινά τους μηνύματα, που πολλοί πιστεύουν ότι έχουν πληροφορίες για την κουλτούρα και τον πολιτισμό της περιοχής, μπορεί να παραμείνουν για πάντα άλυτα.