ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Βάτραχοι (76-107)

ΗΡ. εἶτ᾽ οὐ Σοφοκλέα πρότερον ἀντ᾽ Εὐριπίδου
μέλλεις ἀνάγειν, εἴπερ ‹γ᾽› ἐκεῖθεν δεῖ σ᾽ ἄγειν;
ΔΙ. οὔ, πρίν γ᾽ ἂν Ἰοφῶντ᾽, ἀπολαβὼν αὐτὸν μόνον,
ἄνευ Σοφοκλέους ὅ τι ποεῖ κωδωνίσω.
80 κἄλλως ὁ μέν γ᾽ Εὐριπίδης πανοῦργος ὢν
κἂν ξυναποδρᾶναι δεῦρ᾽ ἐπιχειρήσειέ μοι·
ὁ δ᾽ εὔκολος μὲν ἐνθάδ᾽, εὔκολος δ᾽ ἐκεῖ.
ΗΡ. Ἀγάθων δὲ ποῦ ᾽στιν; ΔΙ. ἀπολιπών μ᾽ ἀποίχεται,
ἀγαθὸς ποητὴς καὶ ποθεινὸς τοῖς φίλοις.
85 ΗΡ. ποῖ γῆς ὁ τλήμων; ΔΙ. ἐς μακάρων εὐωχίαν.
ΗΡ. ὁ δὲ Ξενοκλέης; ΔΙ. ἐξόλοιτο νὴ Δία.
ΗΡ. Πυθάγγελος δέ; ΞΑ. περὶ ἐμοῦ δ᾽ οὐδεὶς λόγος
ἐπιτριβομένου τὸν ὦμον οὑτωσὶ σφόδρα.
ΗΡ. οὔκουν ἕτερ᾽ ἔστ᾽ ἐνταῦθα μειρακύλλια
90 τραγῳδίας ποιοῦντα πλεῖν ἢ μυρία,
Εὐριπίδου πλεῖν ἢ σταδίῳ λαλίστερα;
ΔΙ. ἐπιφυλλίδες ταῦτ᾽ ἐστὶ καὶ στωμύλματα,
χελιδόνων μουσεῖα, λωβηταὶ τέχνης,
ἃ φροῦδα θᾶττον, ἢν μόνον χορὸν λάβῃ,
95 ἅπαξ προσουρήσαντα τῇ τραγῳδίᾳ.
γόνιμον δὲ ποιητὴν ἂν οὐχ εὕροις ἔτι
ζητῶν ἄν, ὅστις ῥῆμα γενναῖον λάκοι.
ΗΡ. πῶς γόνιμον; ΔΙ. ὡδὶ γόνιμον, ὅστις φθέγξεται
τοιουτονί τι παρακεκινδυνευμένον,
100 «αἰθέρα Διὸς δωμάτιον,» ἢ «χρόνου πόδα,»
ἢ «φρένα μὲν οὐκ ἐθέλουσαν ὀμόσαι καθ᾽ ἱερῶν,
γλῶτταν δ᾽ ἐπιορκήσασαν ἰδίᾳ τῆς φρενός.»
ΗΡ. σὲ δὲ ταῦτ᾽ ἀρέσκει; ΔΙ. μἀλλὰ πλεῖν ἢ μαίνομαι.
ΗΡ. ἦ μὴν κόβαλά γ᾽ ἐστίν, ὡς καὶ σοὶ δοκεῖ.
105 ΔΙ. μὴ τὸν ἐμὸν οἴκει νοῦν· ἔχεις γὰρ οἰκίαν.
ΗΡ. καὶ μὴν ἀτεχνῶς γε παμπόνηρα φαίνεται.
ΔΙ. δειπνεῖν με δίδασκε. ΞΑ. περὶ ἐμοῦ δ᾽ οὐδεὶς λόγος.

***
ΗΡΑ. Μα αν απ᾽ τον Άδη πρέπει, πώς δε φέρνεις
το Σοφοκλή; Γιατί τον Ευριπίδη;
ΔΙΟ. Θέλω να δοκιμάσω τον Ιοφώντα,
χωρίς το Σοφοκλή, τί κάνει μόνος.
80 Εξάλλου ο πονηρός μας ο Ευριπίδης
μπορεί και να πασκίσει, αν είναι ανάγκη,
μαζί μου να το σκάσει· ο Σοφοκλής,
όπως εδώ, κι εκεί ᾽ναι βολεμένος.
ΗΡΑ. Κι ο Αγάθωνας; ΔΙΟ. Α, μ᾽ άφησε και πάει·
καλός ποιητής, και ποθητός στους φίλους.
ΗΡΑ. Πού, ο δόλιος; ΔΙΟ. Στο συμπόσιο των μακάρων.
ΗΡΑ. Κι ο Ξενοκλής; ΔΙΟ. Α, στην οργή να πάει.
ΗΡΑ. Κι ο Πυθάγγελος;
Ο Διόνυσος κάνει μια περιφρονητική χειρονομία.
ΞΑΝ., μέσα του. Όχ! Για μένα ωστόσο,
που ο ώμος μου πονεί, κανένας λόγος.
ΗΡΑ. Και τραγωδίες δε φτιάνουν χίλιοι τόσοι
90 νεαροί, που ξεπερνούνε στη φλυαρία
τον Ευριπίδη πάνω από ᾽να στάδιο;
ΔΙΟ. Αυτοί είναι αποτρυγίδια, φαφλατάδες,
χελιδονολαλιές, χαλασοτέχνες·
αν η άδεια τούς δοθεί να παίξουν κάτι,
πετούν μια κατουρλιά στην τραγωδία
για μια φορά, κι από δω πάνε κι άλλοι.
Μα γόνιμος ποιητής δε βρίσκεται ένας,
μια φράση να μπορεί να πει γενναία.
ΗΡΑ. Γόνιμος; Δηλαδή; ΔΙΟ. Που να συνθέτει
παράτολμες εκφράσεις σαν και τούτες:
100 «σπίτι του Δία, Αιθέρα» ή «χρόνου πόδι»
«σκέψη που να ορκιστεί δε θέλει, γλώσσα
που έξω απ᾽ τη σκέψη παίρνει ψεύτικο όρκο».
ΗΡΑ. Κι εσένα αυτά σ᾽ αρέσουν; ΔΙΟ. Με τρελαίνουν.
ΗΡΑ. Κασκαρίκες· κι εσύ έτσι θα πιστεύεις.
ΔΙΟ. Μη χώνεσαι στη σκέψη μου· έχεις σπίτι.
ΗΡΑ. Μα αυτά είναι σάχλες. ΔΙΟ. Δάσκαλο σε παίρνω
για το φαΐ. ΞΑΝ. (μέσα του.) Για με κανένας λόγος.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΙΖΟΝΕΣ ΘΕΟΙ - ΑΡΗΣ και Mars - Λατρεία

Άρης και Mars

Ο Άρης θεωρείται ισοδύναμος θεός με τον Mars του ρωμαϊκού πανθέου. Ωστόσο, δεν έπαιξε ποτέ τον ρόλο που είχε ο πατέρας των ιδρυτών της Ρώμης, Ρωμύλου και Ρέμου, και ο οποίος ξεπερνούσε κατά πολύ τον πολεμοχαρή Άρη. Αυτό, βέβαια, ταίριαζε στη ρωμαϊκή κοινότητα με τους πολλούς πολέμους στους οποίους όφειλε την εξάπλωσή της.

 

Λατρεία

 

Ο Άρης δεν λατρευόταν σε πολλούς τόπους, δεν υπήρχαν πολλά ιερά προς τιμή του και δεν ήταν προστάτης καμιάς πόλης. Λατρευόταν κυρίως στον τόπο της καταγωγής του, τη Θράκη, όμως το κυριότερο ιερό του βρισκόταν στη Θήβα, όπου θεωρούνταν πρόγονος των Καδμείων.

 

Όταν ο Κάδμος, φτάνοντας στην περιοχή, θέλησε να θυσιάσει την αγελάδα στην Αθηνά, έστειλε μερικούς από τους συντρόφους του να φέρουν νερό από την Αρεία (του Άρη) πηγή που τη φρουρούσε ένα φίδι που κάποιοι έλεγαν ότι καταγόταν από τη γενιά του Άρη και άλλοι ότι ήταν γιος του. Σκότωσε τους περισσότερους από τους απεσταλμένους, μέχρι που, οργισμένος ο Κάδμος σκότωσε τον δράκο. Από τα δόντια αυτού του δράκου, που τα έσπειρε ο Κάδμος ύστερα από συμβουλή της Αθηνάς, αναδύθηκαν από τη γη οι Σπαρτοί, πάνοπλοι και όμοιοι στον χαρακτήρα με τη γη της πηγής του πατέρα τους. Αλληλοεξοντώθηκαν σε τυχαία φιλονικία ή και χωρίς λόγο. Για τον φόνο του φιδιού ο Κάδμος εξαγνίστηκε με οκτάχρονη δουλική υπηρεσία στον Άρη (Απολλοδ. 3.22-25).

 

Αμέσως μετά οι θεοί τον πάντρεψαν με την κόρη του θεού από την Αφροδίτη, την Αρμονία, και η Αθηνά του εξασφάλισε τον θρόνο στη Θήβα. Το τείχος της επτάπυλης πύλης ονομάζεται στην Ιλιάδα ἄρειον (Δ 407), ενώ ο χορός των Θηβαίων γυναικών στην τραγωδία Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας του Αισχύλου ζητά από τον θεό να μην εγκαταλείψει την πόλη, το ίδιο και από την Αφροδίτη. Και ακόμη, όταν η Θήβα πολιορκούνταν από τους Επιγόνους, ο Τειρεσίας προφήτευσε ότι θα νικήσουν αν ο Μενοικέας, ο γιος του Κρέοντα, προσφέρει τον εαυτό του θυσία στον Άρη. Αμέσως ο νέος αυτοκτόνησε μπροστά στις πύλες της πόλης.

 

Ναοί του υπήρχαν στην Αθήνα, κοντά στον Άρειο Πάγο, όπου είχε δικαστεί για τον φόνο του επίδοξου βιαστή της κόρης του Αλκίππης· στη Λακωνία, στην Τεγέα, κοντά στη Μεγαλόπολη, στην Τροιζηνία. Ο Φρίξος, φτάνοντας στην Κολχίδα, θυσίασε το χρυσόμαλλο κριάρι που τον είχε μεταφέρει εκεί από την Ιωλκό, στον Δία Φύξιο και χάρισε το δέρμα του θυσιασμένου ζώου στον Αιήτη· εκείνος το κάρφωσε γύρω από μια βελανιδιά στο άλσος του Άρη.

 

Ο Απολλώνιος Ρόδιος (2.1052 κ.ε.) παραδίδει ότι οι Στυμφαλίδες όρνιθες, που είχαν φτερά από σίδερο, ήταν αφιερωμένες στον Άρη. Σκύλος και γεράκι ήταν τα ζώα που αφιέρωναν οι θνητοί στον θεό.

Εγώ ή εμείς;

Ο κόσμος μας βρίσκεται διαχωρισμένος αλλά δεν το βλέπεις εύκολα. Παντού αυτός ο διαχωρισμός είναι εμφανής, αν κοιτάξεις με «διαφορετικά μάτια»: σε χώρες, σε κοινωνίες, σε περιοχές, ακόμα και μέσα σε οικογένειες, στο ίδιο σου το σπίτι, στον ίδιο σου τον εαυτό. Οι αριθμοί δεν αλλάζουν την πραγματικότητα.

Υπάρχει το εγώ και υπάρχει το εμείς. Στη μια περίπτωση το «δικό μου» και το «υπάρχω μόνο ή πρώτα εγώ και μετά όλοι οι άλλοι» είναι κυρίαρχο και καθορίζει το γίγνεσθαι και την ποιότητα της ζωής. Στην άλλη περίπτωση «εγώ δεν έχω σημασία αλλά υπάρχω για τους άλλους (την οικογένεια/τη χώρα/το έθνος/τα ιδανικά που μου δόθηκαν κλπ», καθορίζει το πλαίσιο της ύπαρξης. Η συνεχόμενη πάλη ανάμεσα στα δυο, ενισχύει τον εσωτερικό διάλογο, την αυτό-αμφισβήτηση αλλά και δημιουργεί παράλληλα άπειρους άλλους διαχωρισμούς.

Η προσπάθεια να ισορροπήσεις ανάμεσα στα δυο, να διακρίνεις κάθε φορά το «σωστό» και να αισθάνεσαι ταυτόχρονα ασφαλής, χρήσιμος και αυτάρκης, αποδεικνύεται ένας συνεχιζόμενος αγώνας, που απλά ενισχύει τον δυαδισμό. Ο νους και ο τρόπος σκέψης που μάθαμε να εμπιστευόμαστε, καθώς και το ποιοι εκπαιδευτήκαμε να είμαστε, δεν έχει τρόπο διαφυγής από τη γραμμική, δυαδική σκέψη. Πέρα από τις θεωρίες, διαπιστώνεις, στην καθημερινότητά σου, ότι πιο συχνά, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα ή περισσότερα δίλληματα κάθε φορά, για το ποιος θα υπερισχύσει, ποια «αρχή» σου θα εμφανιστεί, ως πράξη ή αντίδραση.

Πολλοί μιλάνε για την καρδιά, θεωρώντας «ανώτερο» ν’ ακολουθείς «την καρδιά σου», ενώ παράλληλα, τα δικά τους κρυφά πάθη, τα κρυφά θέλω τους, αγωνιούν να εκφραστούν και να υλοποιηθούν. Οι παρερμηνείες αυτής της διπολικής υπόστασης είναι όσες και οι προσωπικές σου σχέσεις, τα προσωπικά σου προβλήματα, οι αντιφατικές έννοιες μέσα σου, τα λόγια που ασυνείδητα χρησιμοποιείς, αδυνατώντας να συνθέσεις αυτά που φαίνονται αντίθετα.

Ρωτάς, είτε άλλους είτε τον εαυτό σου, «τι πρέπει να κάνω;» ή «τι θα έπρεπε να είχα κάνει;» ψάχνοντας κανόνες που δύσκολα εφαρμόζονται στην διαφορετικότητα της κάθε στιγμής. Εκπαιδευτήκαμε να θέλουμε χάρτες, αναλυτική καθοδήγηση, στο «πώς» της ζωής μας. Σκέφτεσαι ανάμεσα στο «σωστό» και το «λάθος» ποιο θα έχει τις λιγότερες συνέπειες, τον μικρότερο πόνο, τη λιγότερη έλλειψη. Και σίγουρα δεν αντιλαμβάνεσαι τις επαναλήψεις. Δεν αντιλαμβάνεσαι την υποσυνείδητη κριτική που σου φανερώνει, ως προσωπικό βίωμα, όλα όσα κατηγόρησες, ως δικά σου.

Το είδωλο, των κρυμμένων σου κομματιών βρίσκεται παντού. Αλλά η μυωπική, συγκεκριμένη όρασή σου είναι ανίκανη να σου φανερώσει, αυτό που εκπαιδεύτηκες να μη βλέπεις. Σ’ αυτούς που έχουν την ικανότητα να βλέπουν, όλα μοιάζουν με σκηνή θεάτρου, όπου οι περισσότεροι ηθοποιοί δεν αντιλαμβάνονται καν ότι είναι ηθοποιοί, ότι έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τοςυ να παίξουν το συγκεκριμένο ρόλο, ότι υπάρχουν πολλά θέατρα, σε πολλά επίπεδα, που δεν εμφανίζονται καν στην περιοριστική, «κοντινή» όραση.

Δεν μπορείς, μέσω του ίδιου νου, που εστιάζεται αποκλειστικά σε αυτή τη μια γραμμική πραγματικότητα, να αντιληφθείς ότι ο χρόνος έχει διαφορετική έννοια από αυτήν που του έχεις δώσει και ότι η ψυχή καταχωρεί εντελώς διαφορετικά απ' ό,τι εσύ. Η ταυτόχρονη διείσδυση στη στιγμή και η παράλληλη απομακρυσμένη διευρυμένη ύπαρξη, ως ένα, μοιάζουν παιχνίδια λέξεων, των οποίων σου διαφεύγει το βίωμα της αλήθειας τους. 

Προτού αντιληφθείς όμως όλα αυτά, σε βιωματικό, προσωπικό, καθημερινό επίπεδο, δεν έχει κανένα νόημα η ζωή. Ο σκοπός είναι πάντα εγωιστικός, άσχετα από την πλευρά της πολικότητας που έχεις επιλέξει να «παίζεις» και τίποτα διαφορετικό δεν μπορεί να εμφανιστεί, από αυτό που ασυνείδητα έλκεις στην πραγματικότητά σου, κατηγορώντας άλλες (πραγματικότητες και επιλογές).

Η πορεία του «ανοίγματος» της εσωτερικής ή διευρυμένης όρασης είναι αναγκαστικά υποκειμενική. Χρειάζεται πειθαρχία, αφοσίωση και ταπεινότητα… έννοιες, ήδη ερμηνευμένες από τον νου που εμπιστεύεσαι, νομίζοντας πως κατανοείς. Είναι απόφαση συνειδητή και πορεία αμετάκλητη.

Έρευνα: Η αγάπη και το σεξ δεν πάνε πάντα μαζί σε μία σχέση

Μπορεί μία συντροφική σχέση να είναι υγιής και να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σε αυτήν όταν η ερωτική επιθυμία και το σεξ λείπουν εντελώς από το κάδρο της. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας αυτό είναι δυνατό. Υπάρχουν γύρω μας πολλά ζευγάρια που θεωρούν ότι αγάπη και σεξ δεν πάνε απαραιτήτως μαζί και ότι υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι για να αντλήσουν ικανοποίηση από τη σχέση του με έναν άλλον άνθρωπο.

Μεταξύ όλων των ηλικιακών ομάδων που συμμετείχαν σε πρόσφατη έρευνα ένα ποσοστό 29%, απάντησε «όχι σεξ». Περίπου το 18% των ερωτηθέντων ηλικίας κάτω των 30 ετών έκαναν σεξ λιγότερες από 10 φορές το προηγούμενο έτος.

Εκπομπή του BBC ασχολήθηκε με έρευνα που έγινε κατά παραγγελία του βρετανικού Mumsnet, έκανε το ρεπορτάζ και βρήκε ανθρώπους που δηλώνουν απερίφραστα: αγάπη και σεξ δεν χρειάζεται να πηγαίνουν μαζί.

«Τα 10 τελευταία χρόνια βλέπουμε περισσότερους ανθρώπους να δηλώνουν ότι είναι δυσαρεστημένοι από τη σεξουαλική τους ζωή»

Πολλά ζευγάρια φαίνεται πως δεν έχουν ανάγκη το σεξ ποτέ -ή σχεδόν ποτέ. Αλλά δεν είναι μόνο οι μεσήλικες γονείς που έχουν λιγότερο ικανοποιητική σεξουαλική ζωή, σύμφωνα με τον σύμβουλο και θεραπευτή Martin Burrow, από την οργάνωση Relate: «Τα 10 τελευταία χρόνια βλέπουμε περισσότερους ανθρώπους να δηλώνουν ότι είναι δυσαρεστημένοι από τη σεξουαλική τους ζωή». Αυτό σημαίνει πως είτε οι άνθρωποι νιώθουν πιο άνετα να μιλήσουν για το σεξ, είτε απλώς κάνουν λιγότερο σεξ. Πάντως μια σχέση μπορεί να είναι επιτυχημένη, με σεξ ή χωρίς».

«Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και οι δύο ασέξουαλ»

Επίσης κάποια ζευγάρια δεν θεωρούν ότι το σεξ είναι απαραίτητο στη σχέση τους. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και οι δύο ασέξουαλ. Ενώ σε άλλες μπορεί να είναι μόνο ο ένας.  Σε περιπτώσεις όπου ο ένας σύντροφος είναι ασέξουαλ, ίσως να έχουν δοκιμάσει το σεξ αλλά να μην έχουν και την καλύτερη χημεία. Έτσι οι σύντροφοι φαίνεται πως καταφέρνουν να αντλούν ευχαρίστηση από άλλου είδους επαφή και επικοινωνία. Το σκεπτικό είναι πως υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι για να δείξουν αγάπη μεταξύ τους οι σύντροφοι. Στην περίπτωση που και οι δύο είναι ασέξουαλ, τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά, χωρίς πειραματισμούς. Μάλιστα υπάρχουν και περιπτώσεις ζευγαριών που είναι χρόνια μαζί και παντρεύτηκαν χωρίς να έχουν κάνει ποτέ μεταξύ τους σεξ -και έτσι συνεχίζουν.

«Το σκεπτικό είναι πως υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι για να δείξουν αγάπη μεταξύ τους δυο σύντροφοι»

Για τον θεραπευτή Martin Burrow, όταν πρόκειται για την ποσότητα του σεξ στις σχέσεις, «κανονικό ή νορμάλ δεν υπάρχει» αφού ορισμένα ζευγάρια, μπορούν να «φτάσουν σε υψηλά επίπεδα οικειότητας χωρίς να κάνουν σεξ».

Όσο ζω, μαθαίνω τους ανθρώπους

Βρέθηκαν στο δρόμο μου διάφοροι άνθρωποι. Διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους. Άλλοι ήθελαν να με εκμεταλλευτούν με όποιο τρόπο τους βόλευε, άλλοι να με κοροϊδέψουν, άλλοι να με χρησιμοποιήσουν για κάποιο δικό τους σκοπό, χωρίς να το ξέρω… Αλλά υπήρχαν και κάποιοι άλλοι, που ότι έλεγαν το εννοούσαν, ειλικρινείς και τίμιοι απέναντί μου. Που ήταν πρόθυμοι να με βοηθήσουν σε ότι χρειαζόμουν, χωρίς καν να το ζητήσω και να ενδιαφέρονται πραγματικά για μένα.

Όλα αυτά φυσικά δε μπορείς να τα καταλάβεις από την αρχή και να πιστέψεις ότι σου λέει ο καθένας. Γιατί στην αρχή όλοι είναι καλοί και σου λένε όμορφα λόγια, για να σου χαϊδέψουν τα αυτιά. Λίγοι είναι οι ξεκάθαροι, αλλά και πάλι δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις αμέσως, αν ισχύουν τα όσα σου λένε. Στην πορεία κρίνονται όλοι και φαίνεται αργά ή γρήγορα τι είναι ο καθένας και τι σκοπό είχε η γνωριμία του μαζί σου.

Μην ενθουσιάζεσαι με ότι ωραίο ακούς, γιατί μπορεί να είναι ψεύτικο, αλλά μην απελπίζεσαι κιόλας. Μπορεί να είναι η εξαίρεση και ότι λέει να το εννοεί. Πάρε το χρόνο σου. Τέσταρε τους ανθρώπους και πέρνα τους από μικρές, απλές δοκιμασίες σε σχέση με σένα, για να δεις κατά πόσο αξίζουν να είναι κοντά σου.

Μη τους βάλεις όλους στο ίδιο τσουβάλι και μη τους συγκρίνεις με παρόμοιες καταστάσεις που τυχόν έχεις περάσει. Τίποτα δεν είναι ίδιο και κανένας δε συγκρίνεται με κανέναν. Αν και έχω πέσει στην παγίδα της σύγκρισης και έχω εμπιστευτεί άτομα ξανά και ξανά και στη συνέχεια την πάταγα, όμως αυτό δε σημαίνει ότι είναι όλοι έτσι. Όσο ζω, μαθαίνω τους ανθρώπους και προσπαθώ να τους καταλαβαίνω.

Οι μέρες δεν χαρίζονται, κερδίζονται

Μια μέρα ζωής ακόμα… Αυτό προσδοκώ… Μια μέρα ζωής ακόμα, που σαν θα ξημερώσει, στα γόνατα θα ευγνωμονώ για το δώρο αυτό!

Μια μέρα που θα μου θυμίζει συνεχώς, το σ’ αγαπώ να λέω στους ανθρώπους που αγαπάω, το σε ευχαριστώ να λέω στους ανθρώπους που ευγνωμονώ, το σε συγχωρώ να λέω στους ανθρώπους που σε σύγκρουση έχω έρθει εγώ.

Μια μέρα, που θα είναι η ευκαιρία μου για να δράσω και να κάνω όλα αυτά που τη νύχτα στο ονείρεμά μου ήταν. Που θα ξεδιψάσει αυτήν την ακόρεστη δίψα της καρδιάς μου για δημιουργία. Που θα στάξει πάλι και απόψε τον ιδρώτα από το μέτωπό μου, καθώς το όνειρο, σε πραγματικότητα θέλει να αναγεννηθεί.

Μια μέρα, που δικαίωμα για σχέδια καινούργια μου δίνει, καθώς είναι η πρώτη μέρα του υπόλοιπου της δικής μου ζωής, και μπορώ τώρα σε αυτήν να επιλέξω, το ποιοι θα με επηρεάσουν, με ποιους θα συνταξιδέψω, ποιους από την πόρτα στη ζωή μου θα βάλω, και ποιους από το παράθυρο έξω θα πετάξω.

Μια μέρα που θα ρουφήξω το κάθε της λεπτό, αφήνοντας χρόνο ιδιαίτερο για τη σκέψη, για τη δράση, για το συναίσθημα, για τη διασκέδαση. Θα τη ζήσω έτσι, που θα κάνω την πλάση όλη να καταλάβει το πόσο πολύτιμος της είμαι, ώστε δικαιωματικά όταν η μέρα αυτή θα φεύγει, να ελπίζω σε καινούργιες ανατολές.

Γιατί οι μέρες δεν χαρίζονται… αλλά κερδίζονται.

Ο φαύλος κύκλος των αναπάντητων ερωτήσεων

Όλοι έχουμε βρεθεί κάποτε στη δυσάρεστη θέση ενός κυκεώνα αναπάντητων ερωτήσεων, στον φαύλο κύκλο των «γιατί». «Γιατί σε εμένα;». «Γιατί να μου το κάνει αυτό;». «Γιατί κανείς δε με καταλαβαίνει». «Γιατί, αφού εγώ δεν πείραξα ποτέ κανένα». «Γιατί όλα σε μένα;». «Γιατί να μου συμβεί αυτό;». Κι οι απορίες γεμάτες παράπονο για την αδικία της ζωής και τους αχάριστους ανθρώπους γύρω μας συνεχίζονται.

Κατά έναν περίεργο τρόπο νιώθουμε (σχεδόν πάντα) θύματα των περιστάσεων και των καταστάσεων. Αισθανόμαστε, μονίμως, ότι οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν κι ότι δεν μπορούν, ούτε κι επιθυμούν, να κατανοήσουν πώς νιώθουμε εμείς κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι.

Κι αυτό είναι συνήθως απλώς υπερβολικά εγωιστικό. Οι άλλοι δε βρίσκονται μέσα στο μυαλό σου, ούτε μπορούν να καταλάβουν τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις. Αν ήταν έτσι, αν μπορούσαν να διαβάσουν τη σκέψη μας ή να καταλάβουν πώς αισθανόμαστε και πόσο δε θέλουμε να περάσουμε απ’ αυτή τη θέση, ίσως και να μην πλήγωνε και να μην πληγωνόταν ποτέ κανένας.

Στην επιστήμη, η δράση φέρει αντίδραση, και στους ανθρώπους η αρχή αυτή δε διαφέρει και πολύ. Είμαστε σαν τους καθρέπτες, ίσως η συμπεριφορά των άλλων να κρύβει μια αντανάκλαση της δίκης μας συμπεριφοράς προς αυτούς.

Μη σκέφτεσαι μόνο τα δικά σου συναισθήματα, σκέψου και του άλλου. Μην κρίνεις κανένα για το φέρσιμό του, τις πράξεις ή τα λόγια του∙ ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει πίσω από οποιαδήποτε κίνησή του, ποια μάσκα φοράει για να καλύψει τον πόνο που ίσως να νιώθει ή ποιο είναι το κίνητρό του, για ποιο λόγο συμπεριφέρθηκε όπως σου συμπεριφέρθηκε. Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι, δε σκεφτόμαστε κι ούτε νιώθουμε τα ίδια κι εννοείται πως δεν αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο.

Συνειδητοποίησε ποια είναι τα δικά σου λάθη. Αν το κανείς αυτό, συγχαρητήρια, μόλις έκανες το πρώτο βήμα για να τα διορθώσεις. Παραδέξου τα, αποδέξου τα, επεξεργάσου τα κι άμα δε σου αρέσουν, άλλαξέ τα. Ο κάθε άνθρωπος είναι μια διαφορετική οντότητα η οποία χτίζει το χαρακτήρα της με βάση τα βιώματά της. Η ζωή μας δεν είναι παρά μια σειρά από τυχαία γεγονότα που μας έκαναν να γίνουμε αυτό που σήμερα είμαστε.

Δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά του κάθε ατόμου, αλλά σίγουρα μπορείς να επιλέξεις τι θα δεχτείς και τι όχι. Ποτέ δεν ξέρεις γιατί ο άλλος έκανε ό,τι έκανε. Ίσως να είχες κι εσύ ένα μικρό μερίδιο ευθύνης στο ό,τι έγινε -εξάλλου, οι άλλοι μας συμπεριφέρονται όπως εμείς τους επιτρέπουμε. Δίνε ευκαιρίες στους ανθρώπους, αλλά μην επιτρέψεις σε κανένα να κάνει κατάχρηση της ανεκτικότητας και της καλοσύνης σου. Μην παίρνεις ποτέ κανένα δεδομένο και μην αφήσεις κανένα να σε πάρει για δεδομένο.

Το να πέσεις ψυχολογικά είναι λογικό κι ανθρώπινο και σε όλους μας έχει συμβεί κάποια στιγμή, το θέμα είναι τι κάνεις γι’ αυτό. Τίποτα δεν έρχεται μόνο του αν δεν το προσπαθήσεις κι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις, η προσπάθεια θα μετρήσει κι έστω κι ένα βήμα θα σε μετακινήσει. Αν θες να πέσεις, πέσε, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς και να ξαναπροσπαθήσεις και πάλι απ’ την αρχή. Μη μείνεις εκεί να περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα δια μαγείας, με το να αναρωτιέσαι τα «γιατί», απλά μένεις στάσιμος. Δεν υπάρχει «γιατί». Γιατί έτσι, κανένας δεν μπορεί να σου λύσει τα προβλήματα της δικής σου ζωής. Μα εσύ μπορείς να το κάνεις.

Δεν υπάρχουν απαντήσεις κι ούτε οδηγίες χρήσης. «Όσο ζω μαθαίνω» είναι η σωστή αντιμετώπιση. Αν κάτι δεν μπορεί να αλλάξει προς το παρόν, απλά άσε το στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάνε υπομονή. Μην περιμένεις να φτιάξουν όλα σε μία μέρα, χρειάζεται χρόνος κι εξάλλου ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί την επόμενη στιγμή. Μην προϊδεάζεις, η ζωή ποτέ δεν έπαψε να μας εκπλήσσει.

Στην τελική, θέλει και λίγη τρέλα. Γέλα με όλη σου την ψυχή, ακόμα κι αν όταν γελάς ακούγεσαι δέκα χιλιόμετρα μακριά. Βγες έξω, κάνε βλακείες, ανακάλυψε το παιδί που έχεις μέσα σου. Όσο χάλια και να νιώθεις, εκτονώσου, πέρνα καλά κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Μην το ψάχνεις, σταμάτα να αναρωτιέσαι γιατί το ένα και γιατί το άλλο.

Ένας φίλος κάποτε μου είπε την εξής φράση: «Όταν σταμάτησα να ρωτώ τα «γιατί» τότε ηρέμησα». Ναι, τώρα το καταλαβαίνω. Άλλωστε ό,τι είναι να γίνει θα γίνει -είτε το θέλουμε είτε όχι.

Μηχανισμοί άμυνας: Τα «έμφυτα εργαλεία» μας για την αντιμετώπιση του άγχους

Το άγχος είναι μια τόσο οδυνηρή κατάσταση που αδυνατούμε να την αντέξουμε για πολύ. Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση; Πώς ο ανθρώπινος νους αμύνεται μπροστά σε αυτό; Η ψυχανάλυση μας αποκάλυψε πως οι άνθρωποι αναπτύσσουμε μηχανισμούς άμυνας (defense mechanisms) ενάντια στο άγχος.

Ασυνείδητα, λοιπόν, αναπτύσσουμε μεθόδους παραποίησης της πραγματικότητας και απώθησης κάποιων συναισθημάτων από τη συνείδηση προκειμένου να μην αισθανόμαστε εξαντλητικό άγχος. Πώς γίνεται όμως αυτό;

Ένας από τους πιο πρωτόγονους μηχανισμούς άμυνας είναι η προβολή. Σε αυτή, οτιδήποτε εσωτερικό και μη αποδεκτό προβάλλεται προς τα έξω και νοείται ως εξωτερικό. Αντί για παράδειγμα να παραδεχόμαστε στα δικά μας εχθρικά συναισθήματα, θεωρούμε ότι οι άλλοι είναι εχθρικοί απέναντί μας. Αν νιώθετε άγχος ή ενοχές επειδή αντιπαθείτε ή μισείτε κάποιο άτομο, είναι πολύ πιθανό να προβάλλετε εχθρικά συναισθήματα πάνω σε αυτό και να θεωρήσετε πως εκείνο είναι που σας φέρεται εχθρικά.

Ένας δεύτερος μηχανισμός άμυνας είναι η άρνηση. Μπορεί να έχουμε είτε άρνηση της πραγματικότητας είτε άρνηση της παρόρμησης, όπως όταν κάποιος φανερά οργισμένος, αρνείται ότι έχει θυμώσει ή ότι φωνάζει. Άρνηση της πραγματικότητας παρατηρείται σε περιπτώσεις που τα άτομα δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν το μέγεθος μιας απειλής ή κάτι συγκλονιστικού (όπως όταν αρνούμαστε την είδηση του θανάτου ενός αγαπημένου ατόμου).

Ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης του άγχους και της απειλής είναι να απομονώσουμε τα γεγονότα στη μνήμη ή να απομονώσουμε τα συναισθήματα από το περιεχόμενο μιας ανάμνησης ή μιας παρόρμησης. Κατά τη διαδικασία της απομόνωσης δεν αρνούμαστε την παρόρμηση, τη σκέψη ή την πράξη να έχουν πρόσβαση στη συνείδηση, αλλά αρνούμαστε το συνεπακόλουθο συναίσθημα.

Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την απομόνωση, συχνά χρησιμοποιούν και το μηχανισμό της ματαίωσης. Στην περίπτωση αυτή, το άτομο ακυρώνει ως δια μαγείας μιας πράξη ή επιθυμία, βάζοντας στη θέση της μία άλλη. Η εκλογίκευση επίσης, ένας άλλος μηχανισμός άμυνας, συμβαίνει όταν ενώ μια πράξη γίνεται αντιληπτή, δεν γίνεται το κίνητρο πίσω από αυτή. Η συμπεριφορά επανερμηνεύεται έτσι ώστε να φαίνεται λογική και αποδεκτή.

Για την ψυχανάλυση όμως, ένας συγκεκριμένος μηχανισμός άμυνας έχει λάβει σημαντική θέση στην πρόσβαση στο ασυνείδητο: η απώθηση. Με την απώθηση, μια σκέψη, μια ιδέα ή επιθυμία απομακρύνονται από τη συνείδηση. Είναι σαν να λέμε: «Ό,τι δεν ξέρουμε και δεν θυμόμαστε, δεν μπορεί να μας πληγώσει». Η απώθηση θεωρείται ότι παίζει κάποιο ρόλο σε όλους τους άλλους μηχανισμούς άμυνας και, όπως και οι άλλοι, έτσι και εκείνη, απαιτεί τη σταθερή κατανάλωση ενέργειας προκειμένου να κρατήσει οτιδήποτε επικίνδυνο μακριά από τη συνείδηση.

Άλλοι μηχανισμοί άμυνας αποτελούν η μετουσίωση, η παλινδρόμηση και η αντισταθμιστική συμπτωματολογία. Σύμφωνα με τους ψυχαναλυτές, όλοι οι μηχανισμοί άμυνας είναι χρήσιμοι και ωφέλιμοι όταν ειδικά χρειάζεται να αποφύγουμε ένα αρχικό σοκ, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν κάποιος από αυτούς (ή και περισσότεροι) εμπλέκονται τόσο πολύ στην καθημερινότητά μας που τελικά καταλήγουν να την κάνουν δυσλειτουργική.

Η μαγεία της ψυχοθεραπείας έγκειται ακριβώς στην αποκάλυψη κάποιων από αυτούς τους μηχανισμούς, μέσω των οποίων ξεδιπλώνονται τα πραγματικά μας άγχη και οι φόβοι μας.

Σημασία δεν έχει να είσαι σε όλα άψογος, αλλά να είσαι σε όλα αληθινός

Κι αν έκανες κάποιο λάθος, δεν πειράζει. Αυτό δεν είναι λόγος για να αυτομαστιγωθείς. Χαλάρωσε το σφίξιμο του «πρέπει» που σε πνίγει σαν μία καλοσιδερωμένη γραβάτα. Πάρε βαθιές ανάσες και απόλαυσε τη στιγμή. Δεν πειράζει, αν το μπλουζάκι σου είναι λίγο τσαλακωμένο, αν δεν φάνηκες Εγγλέζος στο ραντεβού σου, αν δεν είπες την τέλεια ατάκα στην κοπέλα που φλερτάρεις.

Πάρε πρωτοβουλίες και ας μην φέρουν το αποτέλεσμα που προσδοκάς. Στείλε το μήνυμα που στριφογυρίζει στο μυαλό σου εδώ και μέρες. Δείξε το ενδιαφέρον σου στον συνάνθρωπό σου, πιάνοντας συζήτηση ή πήγαινε για εκείνον τον καφέ που όλο αναβάλλεις.

Αρκεί που ενήργησες, που δεν έμεινες άπραγος και εγκλωβισμένος στη φυλακή του «Μην τυχόν και κάνω λάθος». Γι’ αυτό, αποκάλυψε το ανθρώπινο πρόσωπό σου, χωρίς φόβο, σπάζοντας τον καθρέφτη του τέλειου προσωπείου.

Να φανούν μέσα από τις ρωγμές όλα εκείνα που συνθέτουν τη μοναδικότητά σου. Μόνο τότε, θ’ αγαπηθείς γι’ αυτό που είσαι πραγματικά, χωρίς τον μανδύα του ιδανικού. Η ζωή είναι για να τη ζεις και να την απολαμβάνεις στο έπακρον.

Μην συγκρίνεις τις προτεραιότητες των άλλων με τις δικές σου. Διεκδίκησε μια καλύτερη εργασιακή θέση, παρακολούθησε τα μαθήματα που επιθυμείς χρόνια τώρα, πάρε στο τηλέφωνο τους ξεχασμένους φίλους σου και λύσε τις παρεξηγήσεις.

Προσπάθησε για το καλύτερο κι ας ξεφύγεις από την πεπατημένη. Ό,τι λούζει με φως την ψυχή σου, είναι σημαντικά πρωτεύον κι ας είναι ασήμαντο για τον υπόλοιπο κόσμο. Κλείσε τ’ αυτιά σου στις φωνές και στους ψιθύρους.

Πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τον κατάλογο με τα κλισέ της λογικής και του καθωσπρεπισμού. Η αξιοπρέπειά σου τίποτα δεν έχει να χάσει, αν αναπνεύσει λίγο άρωμα ενθουσιασμού και παρόρμησης. Ίσα – ίσα θα την νιώσεις πιο ανάλαφρη και μυρωδάτη πάνω στο κορμί σου.

Θα γεμίσει το μυαλό σου με χρωματιστές εικόνες κι η καρδιά σου σαν χαρταετός θ’ ανυψωθεί στο στερέωμα των ονείρων σου. Γέλασε λοιπόν με τα λάθη σου. Αγάπησε τον ατελή σου εαυτό, πέσε και πάρε φόρα να ξανασηκωθείς με περισσότερη σιγουριά και δύναμη.

Όπως τα παιδιά που τρέχουν και παίζουν με αστείρευτο κέφι. Ρουφούν όλο το οξυγόνο της ζωής και το προσφέρουν αντίδωρο στους ιστούς της ύπαρξής τους. Θα κάνουν λάθη και θα μάθουν από αυτά. Θα τολμήσουν και θα ρισκάρουν χωρίς δισταγμό μπροστά στο άγνωστο.

Δεν θα νικηθούν από τους φόβους και τις εικασίες, γιατί κρατούν ανοιχτή την πόρτα της ψυχής τους. Διψούν γι’ αγάπη κι επαφή. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν, δεν να είσαι σε όλα άψογος. Σημασία έχει να είσαι σε όλα αληθινός.

Ράντυαρντ Κίπλινγκ: Αν

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι
τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,
στον εαυτό σου αν μπορείς να ‘χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν
μα κι αδιάφορος να ‘σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,
αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,
ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ’ το ψέμα
κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,
κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,

αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,
αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,
αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,
να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,
αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες,
στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους,
ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,
κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,

αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα,
κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις
και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,
και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,
κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,
να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,
και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ‘χεις
άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,

αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,
ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,
κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,
τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον,
αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας
στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,
τότε θα ‘ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,
και —περισσότερο ακόμα— θε να ‘σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.

Ένα ταξίδι αγάπης

Ο Βούδας έγραψε κάποτε: «Όταν πάψουμε να προσδοκούμε, θα τα έχουμε όλα». Αν δεν περιμένουμε τίποτα, μας ευχαριστεί το καθετί. Όταν, όμως, έχουμε προσδοκίες, άσχετα με το πόσες απ’ αυτές ικανοποιούνται, έχουμε την τάση να προσδοκούμε όλο και περισσότερα. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι όλοι θα μας αγαπούν, αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα το κάνουν κιόλας. Συνειδητοποιώντας το, απελευθερώνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους από την υποχρέωση να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες μας. Οι άνθρωποι που λένε, «Πρέπει να μ’ αγαπάς, είμαι η γυναίκα σου, ο άντρας σου, η μητέρα σου, ο αδερφός σου, ο εραστής σου κτλ.», ξεχνούν ότι η αγάπη προσφέρεται μόνον ελεύθερα. Άσχετα με το πόσο πολύ την απαιτούμε, θα ‘ρθει μόνον όταν προσφερθεί ελεύθερα.

Οι περισσότεροι δημιουργούμε σχέσεις, έχοντας ένα προκαθορισμένο πλαίσιο προσδοκιών, που συνέχεια συσσωρεύονται και περιμένουν το κατάλληλο πρόσωπο να τις ικανοποιήσει. Αν ο κατάλογος είναι μακρύς και οι απαιτήσεις αυστηρές, η αναμονή μπορεί να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή. Και μόνο η ιδέα ότι περιμένουμε από τους άλλους να συμπεριφερθούν κατά έναν προκαθορισμένο τρόπο ή να ανταποκριθούν σε μια προκατασκευασμένη εικόνα, τους στερεί το πολυτιμότερο προτέρημά τους, τη μοναδικότητά τους και τους κατατάσσει στην κατηγορία εμπορεύματος.

Αυτό που μας προσελκύει στους άλλους είναι, συνήθως, τα προτερήματα που τους καθιστούν μοναδικούς. Αντί, λοιπόν, ν’ απολαμβάνουμε τη μοναδικότητά τους, προσπαθούμε να τους κατατάξουμε σε κατηγορίες και περιμένουμε απ’ αυτούς να συμπεριφερθούν ανάλογα. Πόσο καλύτερα θα ήταν, αν ξεχνούσαμε τις προσδοκίες μας και συναναστρεφόμασταν τα άτομα που αγαπούμε γι’ αυτό που είναι. Άτομα αξιόλογα, μοναδικά κι ανεπανάληπτα!

Οι δάσκαλοι πρέπει ν’ αποφεύγουν σταθερά την μετάδοση προκαθορισμένων εννοιών στους σπουδαστές τους, για τον απλούστατο λόγο, ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο, τις μετατρέπουν σε αυτό-ικανοποιούμενες προφητείες. Περιμένοντας από τους σπουδαστές να λειτουργήσουν κατά έναν ορισμένο τρόπο, ανάλογο με τη φυλή τους, την εμφάνισή τους, την οικογενειακή τους κατάσταση ή την καταγωγή τους, τους αναγκάζουμε να παίζουν μόνιμα το ρόλο που τους έχει ανατεθεί και, κατά συνέπεια, δεν μπορούν να είναι ο εαυτός τους.

Ένας φίλος μου, αφού είπε κάποτε, ότι ήταν μόνιμα απογοητευμένος από τις ερωτικές του σχέσεις. Κάθε φορά, από το πρώτο ραντεβού με μια κοπέλα, ήταν βέβαιος ότι θα συναντούσε το μεγάλο έρωτα της ζωής του. Φυσικά, καμιά κοπέλα δεν μπορούσε ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του για σύζυγο, μητέρα, νοικοκυρά, σύντροφο, σύμβολο του σεξ και συνομιλήτρια. Δοκίμασε πολλές απογοητεύσεις, μέχρι ν’ ανακαλύψει ότι ήταν ουσιαστικά πιο διασκεδαστικό (και σίγουρα πιο ρεαλιστικό), ν’ ανακαλύπτει στην κάθε κοπέλα ένα ξεχωριστό άτομο και να της επιτρέπει να του δείχνει τον εαυτό της, όπως ακριβώς ήταν κι όχι όπως την ονειρευόταν. Δεν πέρασε πολύς καιρός, μέχρι να κάνει έναν ευτυχισμένο γάμο.

Για ν’ αποφύγουμε τη μοιραία απογοήτευση που προκαλούν οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, θα πρέπει να έχουμε προσδοκίες μόνον από τον εαυτό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θ’ αφήσουμε ελεύθερους τους άλλους να είναι ο εαυτός τους, ενώ εμείς θα επεκτείνουμε και θα τελειοποιούμε τις δυνατότητές μας.

Ο έξυπνος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από δόγματα και γίνεται ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του

Ρωτάτε απευθείας τη συνείδησή σας. Εννοείται, εντελώς αμερόληπτα. Τουλάχιστον αυτό πιστεύετε.

Όμως, πόσο ανόθευτη και ειλικρινής είναι η ενδοσκόπηση; Ο Σουηδός ψυχολόγος Πέττερ Γιόχανσον παρουσίασε σε εθελοντές δύο πορτρέτα, γρήγορα κι από απόσταση, ζητώντας να του πουν ποιο από τα δύο πρόσωπα έβρισκαν πιο ευχάριστο. Έπειτα τους έδειξε από κοντά τη φωτογραφία που είχαν προτιμήσει ζητώντας τους να εξηγήσουν γιατί έβρισκαν αυτό το πρόσωπο πιο συμπαθητικό. Αλλά, την τελευταία στιγμή, ταχυδακτυλουργικά, άλλαξε τις φωτογραφίες. Οι περισσότεροι εθελοντές δεν πρόσεξαν το κόλπο και δικαιολόγησαν λεπτομερώς γιατί αυτή η φωτογραφία (η ψεύτικη) τους άρεσε περισσότερο. Συμπέρασμα: Η ενδοσκόπηση δεν είναι αξιόπιστη. Όταν κάνουμε ενδοσκόπηση για να εξερευνήσουμε τα βάθη της ψυχής μας, κατασκευάζουμε κάτι.

Η πεποίθηση ότι με την αυτοεξέταση βρίσκουμε το αληθινό και το σωστό ονομάζεται Ψευδαίσθηση της ενδοσκόπησης. Και δε γλιτώνει κανείς απ’ αυτή. Επειδή είμαστε τόσο σίγουροι για τις πεποιθήσεις μας, όταν κάποιος δε μοιράζεται την οπτική μας πάνω στα πράγματα παρουσιάζουμε τριών ειδών αντιδράσεις:

Αντίδραση 1: Η «υπόθεση της άγνοιας» – ο άλλος απλούστατα δεν έχει τις αναγκαίες πληροφορίες. Αν ήταν ενημερωμένος, θα συμφωνούσε μαζί μας. Πρέπει απλώς να τον διαφωτίσουμε πάνω στο ζήτημα. Έτσι σκέφτονται οι ακτιβιστές – νομίζουν ότι μπορούν να πείσουν τους άλλους πληροφορώντας τους.

Αντίδραση 2: Η «υπόθεση της ηλιθιότητας» – παρόλο που ο άλλος διαθέτει τις αναγκαίες πληροφορίες, ο εγκέφαλός του δεν έχει αναπτυχθεί αρκετά, πράγμα που τον εμποδίζει να εξάγει τα σωστά συμπεράσματα. Απλούστατα, ο άλλος είναι βλαξ. Αυτή η αντίδραση είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη στους γραφειοκράτες που θέλουν να προστατέψουν τους «ηλίθιους» καταναλωτές από τον εαυτό τους.

Αντίδραση 3: Η «υπόθεση της κακίας» – ο άλλος έχει τις σωστές πληροφορίες, τις καταλαβαίνει, αλλά επιζητεί την αντιπαράθεση. Έχει κακές προθέσεις. Έτσι αντιμετωπίζουν πολλοί πιστοί τους άπιστους: οι άπιστοι είναι οι εκλεκτοί του διαβόλου.

Συμπέρασμα: Τίποτα δεν είναι πειστικότερο από τα δικά μας πιστεύω. Το να επιμένεις στις θέσεις σου πάση θυσία είναι φυσικό αλλά και επικίνδυνο. Η ενδοσκόπηση, αυτό το βλέμμα προς τα ενδότερά μας, είναι εν πολλοίς κατασκευή. Αν έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό σας για μεγάλο χρονικό διάστημα, υπάρχει κίνδυνος το ξύπνημα να είναι πολύ οδυνηρό. Κατά συνέπεια, όσο πιο ισχυρές είναι οι πεποιθήσεις σας, άλλο τόσο πιο κριτικός πρέπει να είστε απέναντι στον εαυτό σας. Ο έξυπνος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από δόγματα και γίνεται ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του.

Θα είστε βέβαιοι για την ακεραιότητά σας όταν θα αισθάνεστε καλά, όταν θα νιώθετε ευτυχισμένοι

Για να ανακτήσει κανείς την ακεραιότητά του, πρέπει να χρησιμοποιεί άμεμπτα το λόγο του. Απωλέσαμε την ακεραιότητά μας την πρώτη φορά που δεν κρατήσαμε μια υπόσχεση, την πρώτη φορά που κινηθήκαμε εναντίον του ίδιου του εαυτού μας. Η προδοσία από τον ίδιο μας τον εαυτό, είναι που διασπά την ακεραιότητά μας. Ακόμη και έννοιες όπως ομορφιά ή ασχήμια, είναι, στην πραγματικότητα, συμφωνίες που ελέγχουν την κοινωνία κι αργότερα ελέγχουν τον ατομικό νου. Επενδύουμε τη δύναμή μας σ’ αυτές τις συμφωνίες, γινόμαστε σκλάβοι τους – έπειτα, άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις αξίες αυτές για να μας χειριστούν.

Πρέπει να εμπιστευτείτε τον εαυτό σας. Δεν μπορείτε να πηγαίνετε σε κάποιον και να ρωτάτε, «Είναι σωστό αυτό που κάνω; Είναι λάθος αυτό που κάνω;» Όχι. Είστε μόνοι, και ευτυχώς είστε μόνοι επειδή είστε επιτέλους ελεύθεροι να είστε ο εαυτός σας, συνεπώς η ακεραιότητά σας δεν θα σας επιτρέψει να εναντιωθείτε στον ίδιο σας τον εαυτό. Θα είστε βέβαιοι ότι έχετε ανακτήσει την ακεραιότητά σας όταν θα αισθάνεστε καλά, όταν θα νιώθετε ευτυχισμένοι.

Οι Τέσσερις Συμφωνίες μάς βοηθούν να ευθυγραμμιστούμε με την ακεραιότητά μας. Η πρώτη συμφωνία, η άμεμπτη χρήση του λόγου, είναι απολύτως ευθυγραμμισμένη με την ακεραιότητά σας. Η δεύτερη και η τρίτη, μην παίρνετε τίποτα προσωπικά και μην κάνετε υποθέσεις, μας κάνουν απρόσβλητους στη Νομοθεσία και σε όλους τους άλλους γύρω μας. Με την ανοσία που έχουμε αποκτήσει, εξασφαλίζουμε ότι το εξωτερικό όνειρο δεν θα κάνει πλέον τις επιλογές μας αντί για εμάς. Και η τέταρτη συμφωνία, δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας, είναι η κινητήρια δύναμη που μας βοηθά να προχωρήσουμε: είναι η δράση.

ΠΛΑΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: Δεσμώτες και σύγχρονος άνθρωπος

Μετά από αυτά όμως, είπα, φαντάσου την ανθρώπινη φύση ως προς την παιδεία και την απαιδευσία, σαν μια εικόνα που παριστάνει μια τέτοια κατάσταση. Δες λοιπόν με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που να έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως, σε όλο το μήκος της σπηλιάς μέσα της να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι από την παιδική ηλικία στα πόδια και στον αυχένα, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπου τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί μπροστά από τους ανθρώπους, και πάνω απ’ αυτά τους επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.

Βλέπω, είπε.

Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχάκι, ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε είδους, που προεξέχουν από το τοιχάκι, καθώς και ανδριάντες και κάποια άλλα αγάλματα ζώων, πέτρινα και ξύλινα και κατασκευασμένα με κάθε είδους υλικό, και, όπως είναι φυσικό, από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι μιλούν και άλλοι μένουν σιωπηλοί.

Παράδοξη εικόνα περιγράφεις, και παράδοξους συνάμα δεσμώτες, είπε.

Μα είναι όμοιοι με μας, είπα εγώ και πρώτα και κύρια, νομίζεις πως αυτοί έχουν δει κάτι άλλο από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημιουργεί η φωτιά, και που αντανακλούν ακριβώς απέναντι τους στον τοίχο της σπηλιάς;

Μα πως είναι δυνατόν, είπε, αφού είναι αναγκασμένοι να κρατάνε ακίνητα τα κεφάλια τους εφ’ όρου ζωής;

Κι από αυτά που μεταφέρονται; Δεν θα έχουν δει ακριβώς το ίδιο; Τι άλλο;

Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους, δεν νομίζεις πως σ’ αυτά που βλέπουν θεωρούν πως αναφέρονται οι ονομασίες που δίνουν;

Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριο τους έστελνε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο, κάθε φορά που κάποιος από τους περαστικούς μιλούσε, νομίζεις πως θα θεωρούσαν πως αυτός που μιλάει είναι τίποτε άλλο από τη φευγαλέα σκιά;

Μα το Δία, όχι βέβαια, είπε.

Και σε κάθε περίπτωση, είπα εγώ, αυτοί δεν θα θεωρούν τίποτα άλλο σαν αληθινό, παρά τις σκιές των αντικειμένων.

Απόλυτη ανάγκη είπε.

Σκέψου όμως, είπα εγώ, ποια θα μπορούσε να είναι η λύτρωσή τους και η θεραπεία τους και από τα δεσμά κι από την αφροσύνη, αν τους συνέβαιναν τα εξής: Αν κάθε φορά, δηλαδή, που θα λυνόταν κάποιος και θ’ αναγκαζόταν ξαφνικά να σταθεί και να βαδίσει και να γυρίσει τον αυχένα του και να δει προς το φως, κι όλ’ αυτά θα τα έκανε με μεγάλους πόνους και μέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε να διακρίνει εκείνα, που μέχρι τότε έβλεπε τις σκιές τους, τι νομίζεις πως θ’ απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε πως τότε έβλεπε φλυαρίες, ενώ τώρα είναι κάπως πιο κοντά στο ον και πως έχει στραφεί προς όντα που πραγματικά και βλέπει με σωστότερο τρόπο, και αν του έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν, ρωτώντας τον τι είναι και αναγκάζοντάς τον ν’ αποκριθεί, δεν νομίζεις πως αυτός θ’ απορούσε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε ήταν πιο αληθινά από τα τωρινά που του δείχνουν;

Και πολύ μάλιστα, είπε.

Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε να βλέπει προς το ίδιο το φως, δεν θα πονούσαν τα μάτια του και δεν θα έφευγε για να ξαναγυρίσει σ’ εκείνα που μπορεί να δει καλά, και δεν θα νόμιζε πως εκείνα στην πραγματικότητα είναι πιο ευκρινή από αυτά που του δείχνουν;

Έτσι, είπε.

Και αν, είπα εγώ, τον τραβούσε κανείς με τη βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό, και δεν τον άφηνε, πριν τον τραβήξει έξω στο φως του ήλιου, δεν θα υπέφερε τάχα και δεν θα αγανακτούσε όταν τον έπαιρναν, κι αφού θα έφτανε στο φως, δεν θα πλημμύριζαν τα μάτια του από τη λάμψη και δεν θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα απ’ αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;

Όχι βέβαια, δεν θα μπορούσε έτσι ξαφνικά, είπε.

Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συνηθίσει, αν σκοπεύει να δει τα πράγματα που είναι πάνω. Και στην αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, και μετά απ’ αυτό, πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων, και κατόπιν αυτά τα ίδια. Και μετά από αυτά, τ’ αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο τον ουρανό θα μπορούσε να δει ευκολότερα τη νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και της σελήνης, παρά στη διάρκεια της μέρας, τον ήλιο και το ηλιόφως.

Πως όχι;

Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δει τον ήλιο, όχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια διαφορετική θέση τα είδωλά του, αλλά θα μπορούσε να δει καλά τον ήλιο καθαυτό στο δικό του τόπο και να παρατηρήσει προσεκτικά τι είδους είναι.

Κατ’ ανάγκη, είπε.

Και μετά θα συλλογιζόταν τότε για κείνον, πως αυτός είναι που ρυθμίζει τις εποχές και τους χρόνους και που κανονίζει τα πάντα στον ορατό κόσμο, καθώς και ο αίτιος, κατά κάποιο τρόπο, όλων εκείνων που έβλεπαν αυτοί.

Είναι φανερό, είπε, πως αυτά θα συμπεράνει ύστερα από τα προηγούμενα.

Τι λες λοιπόν; Όταν αναλογίζεται την πρώτη του κατοικία και την εκεί σοφία που είχε αυτός και οι τότε συνδεσμώτες του, δεν νομίζεις πως θα καλοτυχίζει τον εαυτό του για τούτη την αλλαγή και θα οικτίρει τους άλλους;

Και πολύ μάλιστα.

Κι αν υπήρχαν μεταξύ τους τότε κάποιες τιμές και έπαινοι και βραβεία γι’ αυτόν που θα μπορούσε να διακρίνει πιο καθαρά αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και γι’ αυτόν που θα μπορούσε να θυμηθεί περισσότερο ποια συνήθως περνούσαν πρώτα, ποια μετά και ποια ταυτόχρονα, και έτσι θα μπορεί να προβλέπει, τι θα έρθει στο μέλλον, νομίζεις πως αυτός θα κατεχόταν από σφοδρή επιθυμία και θα ζήλευε τους τιμημένους από κείνους και τους μεταξύ εκείνων κυρίαρχους ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος, και πολύ θα επιθυμούσε να ήταν ζωντανός στη γη κι ας δούλευε για άλλον, που είναι ο φτωχότερος” και θα προτιμούσε να έχει πάθει τα πάντα, παρά να νομίζει εκείνα που νόμιζε και να ζει έτσι εκεί;

Έτσι νομίζω τουλάχιστον, είπε, πως θα προτιμούσε να πάθει οτιδήποτε παρά να ζει έτσι.

Και τώρα βάλε στο μυαλό σου το εξής, είπα εγώ. Αν κατέβει αυτός πάλι και καθίσει στον ίδιο θρόνο, δεν θα ξαναγεμίσουν τάχα τα μάτια του σκοτάδι, αφού ήρθε ξαφνικά από τον ήλιο;

Και πολύ μάλιστα, είπε.

Αν χρειαζόταν ν’ ανταγωνιστεί αυτός με κείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον χρόνο η όρασή του είναι αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του, και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και τόσο μικρός χρόνος, άραγε δεν θα προκαλούσε περιπαιχτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι’ αυτόν πως με το ν’ ανεβεί επάνω, γύρισε με καταστραμμένα τα μάτια του και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν καν να πάνε επάνω; Και αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;

Αναμφίβολα, είπε.

Αυτή την εικόνα λοιπόν, φίλε μου Γλαύκωνα, είπα εγώ, πρέπει να την προσαρμόσεις σε όλα όσα είπαμε πρωτύτερα και να παρομοιάσεις τον ορατό κόσμο με την κατοικία του δεσμωτηρίου, και τη φωτιά που αντιφέγγιζε μέσα σ’ αυτή με τη δύναμη του ηλιακού φωτός. Αν όμως παρομοιάσεις την ανάβαση και τη θέα των αντικειμένων, που βρίσκονται στον επάνω κόσμο, με την άνοδο της ψυχής στον νοητό κόσμο, δεν θα σφάλεις ως προς τη δική μου άποψη, αφού επιθυμείς να την ακούσεις. Κι ο θεός τουλάχιστον ξέρει αν τυχαίνει να είναι αληθινή. Εμένα λοιπόν έτσι μου φαίνεται. Πως στην περιοχή του γνωστού η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεται, όταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μην συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός, και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου και πως πρέπει να την ατενίσει οπωσδήποτε αυτός που εννοεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή.

Στην παραστατική εικόνα των αλυσοδεμένων μέσα στην υπόγεια σπηλιά, παρουσιάζεται ο άνθρωπος της “δόξας”, της πλάτης, του περιορισμένου οπτικού πεδίου, της εξαναγκασμένης όρασης. Ο άνθρωπος, που εκλαμβάνει ως κάτι πραγματικό τη θέα της σκιάς των πραγμάτων, αγνοεί την αλήθεια και είναι ανίκανος για ουσιαστική βοήθεια προς το σύνολο. Η εικόνα των αλυσοδεμένων αισθητοποιεί τον άνθρωπο της “εικασίας της “δόξας”, τον δέσμιο της πλάνης. Αυτός ο άνθρωπος μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει αφού αδυνατεί να υπηρετήσει τόσο το ιδιωτικό όσο και το δημόσιο καλό. Συγκεκριμένα, στην 11η ενότητα εντοπίζονται οι εξής συμβολισμοί:

Η μισοσκότεινη σπηλιά: είναι ο αισθητός κόσμος, η ψευδής και απατηλή αισθητή πραγματικότητα. Το ημίφως της σπηλιάς είναι σύμβολο της αμάθειας, της ατελούς γνώσης των όντων στην οποία οδηγούν οι αισθήσεις. Παράλληλα, το σπήλαιο συμβολίζει και την αποτυχημένη πολιτική κοινωνία, στην οποία δεν κυβερνούν οι πεπαιδευμένοι, οι φιλόσοφοι (όπως στην ιδανική πλατωνική πολιτεία), αλλά δημαγωγοί και διεφθαρμένοι πολιτικοί. Στην αποτυχημένη αυτή πολιτεία (εδώ ο Πλάτων περιγράφει τα απορριπτέα πολιτικά συστήματα της εποχής του και κυρίως την παρηκμασμένη αθηναϊκή δημοκρατία), οι πολίτες (σύμβολό τους είναι οι δεσμώτες), απαίδευτοι, χωρίς κρίση και άβουλοι, παρασύρονται από φιλόδοξους δημαγωγούς, λαϊκιστές και διεφθαρμένους πολιτικούς, που κυβερνούν παρασύροντας το πλήθος σε λανθασμένες αποφάσεις με σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Η αιτία της κατάστασης αυτής είναι η απαιδευσία : και των’ πολιτών, που τους κάνει άβουλους, και των’ αρχόντων’, που τους κάνει διεφθαρμένους. Στην ερμηνεία αυτή της αλληγορίας του σπηλαίου μας προσανατολίζει, μάλιστα, ο ίδιος ο Σω. με το «Όμοιους ἡμῖν»: οι δεσμώτες είμαστε εμείς, λέει στον Γλαύκωνα, οι απαίδευτοι δεσμώτες-πολίτες της διεφθαρμένης πολιτείας-σπηλιάς που κυβερνούν επίσης απαίδευτοι άρχοντες.

Οι δεσμώτες: είναι οι απαίδευτοι άνθρωποι, που ζουν μέσα στο σκοτάδι της αμάθειας, της πλάνης και της πνευματικής και ηθικής αποτελμάτωσης. Θεωρούν ότι οι σκιές είναι τα πραγματικά όντα, χωρίς να αντιλαμβάνονται την πλάνη τους. Είναι επίσης οι απαίδευτοι πολίτες : χωρίς κρίση και άβουλοι, παρασύρονται από φιλόδοξους δημαγωγούς, λαϊκιστές και διεφθαρμένους πολιτικούς, που κυβερνούν παρασύροντας το πλήθος σε λανθασμένες αποφάσεις με σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Οι αλυσίδες /τα δεσμά : είναι οι αισθήσεις. Κρατούν τους ανθρώπους δέσμιους κι ακίνητους από την παιδική τους ηλικία, υποχρεώνοντάς τους να βλέπουν’ μόνο τις σκιές των’ όντων στο τοίχωμα του σπηλαίου. Δεν’ τους αφήνουν να αντιληφθούν την πραγματικότητα με τη βοήθεια της λογικής και υπό το φως του ορθού λόγου. Σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο, οι αλυσίδες μπορούν να παρομοιαστούν με τα εμπόδια που συναντάμε στη ζωή μας, με την προσήλωσή μας στα υλικά αγαθά που μας κρατούν μακριά από τη θέαση του αγαθού.

Οι σκιές και οι ήχοι: είναι τα δεδομένα της αίσθησης που οι αλυσοδεμένοι εκλαμβάνουν ως αληθινή πραγματικότητα. Πρόκειται για τα αισθητά πράγματα, τα αντιληπτά δια των αισθήσεων, τα θολά, σκιώδη και ψευδή «ομοιώματα», τα απεικάσματα, τα είδωλα των- ιδεών, των νοητών όντων, που είναι και τα μόνα αληθινά. Η κατάσταση των δεσμωτών είναι τέτοια, ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι η αισθητή πραγματικότητα είναι ψευδής. Πιστεύουν πως η μόνη πραγματικότητα είναι ό,τι βλέπουν ή ακούν, ό,τι τους δίνει η αίσθηση. Θεωρούν ότι οι σκιές και οι αντίλαλοι είναι η αλήθεια των όντων, ακριβώς διότι βρίσκονται δέσμιοι «έκ παίδων». Θα αντιδράσουν, επομένως, εναντίον όποιου προσπαθήσει να τους οδηγήσει προς την’ αληθινή γνώση (του φιλοσόφου, δηλαδή, που θα επιχειρήσει να τους διδάξει την αλήθεια των όντων). Στη συνέχεια της αλληγορίας, μάλιστα, ο Πλάτων αναφέρει ότι οι δεσμώτες θα σκοτώσουν αυτόν που θα μπορέσει να αποδράσει και αφού βγει από το σπήλαιο και γνωρίσει τις ιδέες και το Αγαθόν, επιστρέφει για να τους φωτίσει (υπαινιγμός για τη θανάτωση του Σωκράτη). Η στάση των δεσμωτών απέναντι στην πραγματικότητα μπορεί να αποδοθεί με τον όρο «αφελής εμπειρισμός» και η γνωστική τους κατάσταση με τον όρο «εικασία». Οι ήχοι που συνδέονται με τις σκιές αφορούν τα δεδομένα της αίσθησης το οποίο και εμπιστεύεται το υποκείμενο έχοντας τη χαμηλότερη ποιότητα γνώσης (εικασία). Έτσι, και σύμφωνα με το σχολικό βιβλίο (σελ. 116, παραπομπή «φθεγγομένους»), οι δεσμώτες συνδέουν τους ήχους με τις σκιές που βλέπουν και πιστεύουν ότι τους ήχους παράγουν οι σκιές.

Η τεχνητή φωτιά: πρόκειται για την αίσθηση, την’ οποία ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ως πηγή γνώσης, δηλαδή τη δυνατότητα που δίνει η αίσθηση στον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Η φωτιά που καίει μέσα στη σπηλιά αποτελεί μια πηγή τεχνητού φωτός (και όχι φυσικού, όπως το φως του ήλιου), από το οποίο φωτίζονται τα αντικείμενα μέσα στη σπηλιά και δημιουργούνται οι σκιές. Έτσι, η φωτιά αυτή συμβολίζει την αίσθηση ως πηγή ατελούς γνώσης.

Επιπλέον, ως προς την γνωσιολογική πορεία του ανθρώπου από τον απατηλό αισθητό στον αληθινό νοητό κόσμο, η φωτιά αντιπροσωπεύει το στάδιο της «πίστεως», το στάδιο δηλαδή κατά το οποίο οι απελευθερωμένοι δεσμώτες βλέπουν κάτι διαφορετικό από τις σκιές που μέχρι τώρα αντίκριζαν. Είναι η πρώτη συνειδητοποίηση ότι αυτά που έβλεπαν μέχρι τώρα δεν ήταν τα αληθινά όντα. Βέβαια, δεν έχουν φτάσει ακόμη στην απόλυτη θέαση του Αγαθού. Αυτό θα γίνει, όταν καταφέρουν να βγουν έξω από τη σπηλιά, στο φως του ήλιου και της γνώσης (αληθινό φως).

Οι άνθρωποι που βρίσκονται ανάμεσα στη τεχνητή φωτιά και στους δεσμώτες- τα αντικείμενα που μεταφέρουν – οι ήγοι: πρόκειται για εικόνες φυσικών αντικειμένων που προέρχονται από το ανώτερο ορατόν (τη δεύτερη ανώτερη βαθμίδα του γνωσιολογικού σταδίου της “δόξας”). Δεν πρόκειται δηλαδή για τις σκιές, αλλά για τα αισθητά αντικείμενα στα οποία οφείλονται οι σκιές, και φωτίζονται από το τεχνητό φως της φωτιάς. Ο άνθρωπος αυτά τα συλλαμβάνει με την αίσθηση, είναι «προς μάλλον όντα τετραμμένος» (στραμμένος προς τα “μάλλον όντα”) και βρίσκεται στη γνωστική κατάσταση της «πίστεως», Ό,τι υπάρχει στη σπηλιά (με την εξαίρεση των φερόντων και των ίδιων των δεσμωτών), είτε είναι σκεύη είτε σκιές, θα πρέπει να θεωρηθούν λιγότερο φωτεινά και αληθή από τα όντα που βρίσκονται εκτός σπηλιάς. Οι ήχοι που συνδέονται με τους “φέροντας” τα διάφορα αντικείμενα αφορούν την εμπιστοσύνη του υποκειμένου στην ίδια την αίσθηση και όχι πια στο δεδομένο της (πίστις). Από την άποψη αυτή ο ήχος συνδέεται με τον φυσικό παραγωγό της και όχι με τη σκιά του.

Επομένως, για να συνοψίσουμε, καταλήγουμε ότι αυτοί που μεταφέρουν τα αντικείμενα, τα ίδια τα αντικείμενα. οι ήχοι και η φωτιά αφενός βρίσκονται μέσα στο σπήλαιο, αφετέρου συμβολίζουν τα «μάλλον όντα», που για να τα γνωρίσουν οι δεσμώτες έπρεπε πρώτα να απελευθερωθούν και να αρχίσουν την «ανάβαση» εντός σπηλιάς, αφήνοντας πίσω τους τις εικασίες, και τον σκιώδη κόσμο (σκιές) που αυτοί έβλεπαν (και άκουγαν). Βρισκόμαστε δηλαδή από γνωσιολογική άποψη στο επίπεδο της πίστης, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος εμπιστεύεται την ίδια την αίσθηση (φωτιά) και όχι το δεδομένο της (σκιά). Έτσι, η πίστις είναι γνώση ανώτερη από την εικασία, αλλά και οι δύο, εικασία και πίστις, αντιστοιχούν στον αισθητό κόσμο και στη δόξα, δηλαδή στην αισθητηριακή γνώση, η οποία είναι μεταβαλλόμενη και ασταθής και άρα όχι αληθινή.

Ο φωτεινός κόσμος είναι ο κόσμος που βρίσκεται έξω από τη σπηλιά και συμβολίζει τον κόσμο των ιδεών, την αληθινή πραγματικότητα, που γίνεται αντιληπτή μόνο με τη νόηση.

Ο ήλιος ως πηγή φωτός: είναι η ύψιστη Ιδέα του Αγαθού, πηγή της αληθούς, θείας και υπερβατικής γνώσης.

Η ανηφορική πορεία από το σπήλαιο προς την έξοδο: συμβολίζει την κοπιαστική πορεία του απελευθερωμένου δεσμώτη από την άγνοια προς τη γνώση, την γνωσιολογική απελευθέρωσή του, που σκοπό έχει την κατάκτηση της γνώσης και της αλήθειας με τη νόηση και την παιδεία και, επομένως, τη μεταστροφή του σε φιλόσοφο-βασιλέα. Έτσι, ο αισθητός κόσμος η εικασία και η δόξα αντιστοιχούν στον κόσμο εντός της σπηλιάς κατά αιτούσα πορεία, από τον χαμηλότερο και σκοτεινότερο χώρο προς τον υψηλότερο και φωτεινότερο, εντός σπηλιάς. Από την άλλη, ο πνευματικός κόσμος, η διάνοια και η νόηση αντιστοιχούν στον κόσμο έξω από τη σπηλιά κατά ανιούσα πορεία πάλι, δηλαδή από τον φωτεινό χώρο στην πηγή του φωτός (Ιδέα του Αγαθού). Έχοντας αποκτήσει ο άνθρωπος αυτά τα γνωστικά και κατά συνέπεια και ηθικά εφόδια θα μπορέσει να αφοσιωθεί πλήρως στο έργο της διακυβέρνησης της πολιτείας, που είναι και το ζητούμενο. Συνοπτικά, για να κατακτήσει κανείς τη γνώση χρειάζεται σταδιακά να αποδεσμεύεται από την κυριαρχία της αίσθησης και να κατακτήσει τη νόηση, να πορευτεί δηλαδή από τον αισθητό κόσμο στον νοητό. Ειδικότερα, η πορεία της γνώσης έχει ως εξής (βλ. και σχεδιαγραμματική απόδοση της πλατωνικής θεωρίας των ιδεών):

Αισθητός κόσμος:

α. ο κόσμος της δόξας (= γνώμης) ή της εικασίας: οι δεσμώτες βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων, εμπιστεύονται ό,τι αισθάνονται.

β. η πίστη: ο απελευθερωμένος δεσμώτης αντικρίζει για πρώτη φορά τα αισθητά πράγματα (αυτά που μεταφέρουν οι άνθρωποι κατά μήκος του τοίχου) και τη φωτιά χάρη στην οποία «βλέπει» τον κόσμο της σπηλιάς. Συνειδητοποιεί πως διαθέτει αισθήσεις, στις οποίες οφείλεται η αντίληψή του για τον κόσμο.

Νοητός κόσμος:

α. διάνοια: ο απελευθερωμένος δεσμώτης αντικρίζει την εξωτερική πραγματικότητα, τον νοητό κόσμο, τις Ιδέες, τα «όντα όντως».

β. νόηση: ο απελευθερωμένος δεσμώτης ατενίζει τον ίδιο τον ήλιο, την πηγή του φωτός, δηλαδή φτάνει στη θέαση της Ιδέας του Αγαθού («… ο Πλάτωνας την ιδέα του αγαθού σαν πηγή της πνευματικής ύπαρξης, που δίνει στα νοητά αντικείμενα την αλήθεια και στον άνθρωπο που βρίσκεται στο δρόμο της γνώσης τη δυνατότητα να τα συλλάβει, τη συγκρίνει με τον ήλιο, που επιτρέπει στα πράγματα να γεννιούνται μέσα στον ορατό κόσμο, μας δημιουργεί όμως χάρη στο φως την προϋπόθεση με την οποία τα βλέπουμε.» Α. Lesky, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, Θεσσαλονίκη, 1964 σελ. 736-737).

Δεσμώτες και σύγχρονος άνθρωπος

Όπως οι πλατωνικοί δεσμώτες, κλεισμένοι μέσα στη σπηλιά, θεωρούν πραγματικότητα τις σκιές που βλέπουν να προβάλλονται μπροστά τους, έτσι και ο σύγχρονος άνθρωπος είναι δέσμιος της καταναλωτικής του μανίας σε όλα τα επίπεδα και πρώτα πρώτα στην’ άκριτη, παθητική και εξανδραποδιστική κατανάλωση θεάματος. Το θέαμα ως είδηση, γνώση, ψυχαγωγία, ενημέρωση κ.τ.λ., η ισοπεδωτική λειτουργία των ΜΜΕ και η υπερπληροφόρηση συσκοτίζουν την πραγματικότητα και απομακρύνουν τον σύγχρονο άνθρωπο από την αλήθεια. Πιστεύει ότι η πραγματική ζωή και ευτυχία βρίσκονται στο θέαμα, στα υλικά αγαθά και στο χρήμα και έτσι παραμελεί άλλα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως την αυτογνωσία, τις ανθρώπινες σχέσεις, την πνευματική καλλιέργεια.

ΠΛΑΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Πρακτικός Ιδεαλισμός του κόμη Coudenhove Kalergi

Praktischer Idealismus (Πρακτικός Ιδεαλισμός) του κόμη Coudenhove Kalergi.

«Οι Ευρωπαίοι πρέπει να γίνουν νεγροειδείς μιγάδες».

Μια εις βάθος ρατσιστική περιγραφή, του ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για την δημιουργία της ιδέας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του κόμη Richard Nicolaus Coudenhove Kalergi. Είναι παρμένο από το βιβλίο του «Πρακτικός Ιδεαλισμός» που δείχνει την ρατσιστική ιδεολογία της Εβραϊκής υπεροχής και καλεί για την εξαφάνιση των ντόπιων Ευρωπαϊκών φυλών, του κόμη Richard N. Coudenhove Kalergi που εκδόθηκε στην Βιέννη το 1925. Θαυμάστε τον !

Ο Coudenhove Kalergi δεν ήταν Εβραίος ο ίδιος. Από την πλευρά του πατέρα του ήταν μικτής Ευρωπαϊκής καταγωγής (Φλαμανδικής, Τσέχικης, Ουγγαρέζικης και Ελληνικής) και αριστοκρατικής. Η μητέρα του ήταν Γιαπωνέζα από αριστοκρατική οικογένεια. Παντρεύτηκε την 13 χρόνια μεγαλύτερη του Εβραία Ida Roland (που γεννήθηκε ως Ida Klausner) μια δημοφιλής ηθοποιός με την οποία απέκτησε δύο γιούς. Η Ida Roland πέθανε το 1951. Το 1952 παντρεύτηκε την Alexandra Gräfin von Tiele που το πατρικό της ήταν Bally. Το 1969 παντρεύτηκε την Αυστριακή Εβραία Melanie Benatzky Hoffmann.

Ο κόμης R. N. Courdenhove-Kalergi είναι ο πατέρας της μοντέρνας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν αυτός που πρότεινε τον ύμνο του Beethoven ως εθνικό ύμνο της ΕΕ, και δραστηριοποιήθηκε πολύ για το λογότυπο της ΕΕ που περιλαμβάνει 12 αστέρια που συμβολίζουν τις 12 φυλές του Ισραήλ. Το λογότυπο οριστικοποιήθηκε από τον Εβραίο Paul M.G. Lévi. Ο Otto von Habsburg ήταν ο διάδοχος του Coudenhove-Kalergi σαν πρόεδρος της Πανευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ισραήλ και αποδέκτης του ’International Humanitarian Award’, της ’Anti Defamation-League’ (ADL) της Εβραϊκής Μασονικής Στοάς B’nai B’rith. Ο πατέρας του Coudenhove-Kalergi ήταν στενός φίλος του Theodor Herzl, του ιδρυτή του Σιωνισμού.

Ο Kalergi ήταν ένας απ’ τους βασικούς εμπνευστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο βιβλίο του όμως αναφέρει ότι η εβραϊκή πνευματική ελίτ που αναδείχθηκε μέσα απ’ τους διωγμούς εναντίον των Εβραίων στην Ευρώπη, θα διοικήσει στο μέλλον την νέα φυλή κατοίκων της Ευρώπης που θα μοιάζει εξωτερικά με τους αρχαίους Αιγύπτιους μετά τις επιμειξίες που θα υποστούν οι Ευρωπαίοι με τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών που οι Εβραίοι φέρνουν στην Ευρώπη, την εξαφάνιση κάθε έννοιας έθνους και εθνικότητας όπως και την επιβολή της πολυπολιτισμικότητας. Στο Ισραήλ  κάνουν εξετάσεις DNA σε όποιον θέλει να γίνει Εβραίος πολίτης Ισραήλ. Αυτοί μένουν καθαρόαιμοι και προωθούν την επιμειξία σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Στην Ευρώπη το παίζουν προοδευτικοί, στη πατρίδα τους το Ισραήλ, είναι φανατικοί εθνικιστές.

Το 1922 ο Coudenhove Kalergi ίδρυσε το κίνημα «Πανευρώπη» στη Βιέννη, που στόχευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Μεταξύ των πρώτων οπαδών του, συγκαταλέγονται οι Τσέχοι πολιτικοί Tomáš Masaryk και Edvard Beneš καθώς και ο τραπεζίτης Max Warburg (Εβραίος κεντρικός τραπεζίτης), ο οποίος διέθεσε τα πρώτα 60.000 μάρκα. Ο Αυστριακός καγκελάριος Ignaz Seipel και ο επόμενος πρόεδρος της Αυστρίας Karl Renner ανέλαβαν στην συνέχεια υπεύθυνοι για την καθοδήγηση του κινήματος της «Πανευρώπης». Αργότερα θα προσφέρουν την βοήθειά τους Γάλλοι πολιτικοί, όπως ο Léon Bloum, ο Aristide Briand, ο Ιταλός πολικός Alcide De Gasperi κ.λπ.

Με την άνοδο του Φασισμού στην Ευρώπη, το σχέδιο τίθεται υπό νάρκωση και η «Πανευρωπαϊκή» κίνηση αναγκάζεται να διαλυθεί, αλλά μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Kalergi, χάρη σε μία ξέφρενη και ακούραστη δραστηριότητα, καθώς και την υποστήριξη του Winston Churchill, της ιουδαϊκής μασονικής στοάς B’nai B’rith και σημαντικών εφημερίδων, όπως οι New York Times, καταφέρνει το σχέδιο του να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην συνέχεια η CIA αναλαμβάνει την αποπεράτωση του σχεδίου της ενωμένης Ευρώπης. Κάθε δύο χρόνια το ίδρυμα της Πανευρώπης που ίδρυσε ο Kalergi βραβεύει προσωπικότητες που προωθούν το όραμα αυτό! Τελευταία βραβεύτηκαν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Herman van Rompuy και η Angela Merkel.

Στο βιβλίο του «Praktischer Idealismus», ο Kalergi δηλώνει ότι οι κάτοικοι των μελλοντικών “Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης” δεν θα είναι οι παλαιοί λαοί της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά ένα είδος υπανθρώπων που θα προέρχονται από επιμιξία. (δηλ. η Γκρίζα Φυλή) Δηλώνει ξεκάθαρα, ότι θα πρέπει οι λαοί της Ευρώπης να διασταυρωθούν με ασιατικές και έγχρωμες φυλές, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα, μνήμη, ιστορία, πολιτισμό, ιστορία και εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα τάξη. Ο Kalergi διακηρύσσει την κατάργηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών και στη συνέχεια, την εξάλειψη των εθνών μέσω των εθνοτικών αυτονομιστικών κινημάτων ή την μαζική μετανάστευση. Προκειμένου η Ευρώπη να είναι ελεγχόμενη από μία ελίτ, θέλει να μετατρέψει τους ομοιογενείς λαούς σε μία μικτή φυλή μαύρων, λευκών και Ασιατών. Ποιά όμως είναι αυτή η ελίτ; Ο Kalergi είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός επ’ αυτού.

Praktischer Idealismus
Πάρτε μια γεύση του τι οραματίζονται και τι σχεδιάζουν οι εν λόγω «κύριοι» και τα γράφουν στα βιβλία τους παρακαλώ, για όποιον πιστεύει ακόμη ότι υπάρχουν κρυμένα, μυστικά και ντοκουμέντα ! κι όλα αυτά πραγματοποιούνται με την δική σας Συμφωνία φυσικά.

* O άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλετικής καταγωγής. Οι φυλές και οι τάξεις του σήμερα θα εξαφανισθούν σταδιακά λόγω της εξάλειψης του χώρου, του χρόνου και της προκατάληψης. Η ευρωασιατική-νεγροϊδής φυλή του μέλλοντος, όμοια στην εμφάνιση της με τους αρχαίους Αιγύπτιους, θα αντικαταστήσει την διαφορετικότητα των λαών και την διαφορετικότητα των ατόμων. Αντί της καταστροφής του ευρωπαϊκού ιουδαϊσμού, η Ευρώπη, ενάντια στην θέλησή της, εξευγένισε και μόρφωσε αυτόν τον λαό, οδηγώντας τον στο μελλοντικό του στάτους ως ηγετικό έθνος διαμέσου αυτής της τεχνητής εξελικτικής διαδικασίας. Δεν προξενεί κατάπληξη ότι αυτός ο λαός που δραπέτευσε από το Γκέττο-φυλακή, εξελίχθηκε σε μία πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. Συνεπώς η ευσπλαχνική πρόνοια έδωσε στην Ευρώπη μια νέα φυλή αριστοκρατίας με τη χάρη του πνεύματος. Αυτό συνέβη τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή φεουδαλική αριστοκρατία κατέπεσε, λόγω της χειραφέτησης των Ιουδαίων.
*Η Χριστιανοσύνη, ηθικά προετοιμασμένη από τα Εβραϊκά Κείμενα (Ιωάννης), πνευματικά προετοιμάσθηκε από τους Εβραίους Αλεξανδρινούς (Φίλωνας), ήταν αναγεννημένος Εβραϊσμός. Στον βαθμό που η Ευρώπη είναι Χριστιανική, είναι στην πνευματική έννοια Εβραϊκή, στον βαθμό που η Ευρώπη είναι ηθική, είναι Εβραϊκή.
*Σχεδόν όλη η Ευρωπαϊκή ηθική βασίζεται στον Εβραϊσμό. Όλοι οι πρωταγωνιστές για μια θρησκευτική η μη θρησκευτική Χριστιανική ηθική, από τον Αυγουστίνο έως τον Ρουσσώ, τον Καντ και τον Τολστόι ήταν Εβραίοι κατ επιλογήν [Wahljuden] κατά μια πνευματική έννοια. Ο Νίτσε ήταν ο μόνος μη Εβραίος, ο μόνος Ευρωπαίος ειδωλολάτρης ηθικολόγος.
*Στην Ανατολή ο Κινεζικός λαός είναι κατεξοχήν ηθικός, στην δύση είναι οι Εβραίοι.
*Ο Θεός ήταν ο αρχηγός του κράτους των αρχαίων Εβραίων, η ηθική ήταν ο αστικός κόσμος, η αμαρτία ήταν έγκλημα.
*Μέσω των αιώνων ο Εβραϊσμός παρέμεινε πιστός στην θεοκρατική ιδέα της ταυτοποίησης πολιτικής και ηθικής: Ο Χριστιανισμός και ο Σοσιαλισμός είναι απόπειρες να δημιουργήσουν έναν γήινο παράδεισο. (στην κυριολεξία ένα Κράτος του Θεού).
*Δυο χιλιάδες χρόνια πριν, οι αρχαίοι Χριστιανοί – όχι οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι – ήταν οι αναγεννητές της Μωσαϊκής παραδόσεως. Σήμερα δεν είναι ούτε οι Σιωνιστές ούτε οι Χριστιανοί, αλλά οι Εβραίοι ηγέτες του Σοσιαλισμού, διότι επιθυμούν με την πιο υπερυψωμένη ανιδιοτέλεια, να διαγράψουν το προπατορικό αμάρτημα του καπιταλισμού, να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την αδικία, την βία και την υποταγή και να αλλάξουν τον εξαργυρωμένο κόσμο σε έναν γήινο παράδεισο.
*Από τον Μωυσή στον Weininger η ηθική ήταν το κύριο πρόβλημα της Εβραϊκής φιλοσοφίας.
*Σε αυτήν την βασική ηθική τάση ως προς τον κόσμο βρίσκεται η απαρχή της εξαιρετικής μεγαλοσύνης του Εβραϊκού λαού – την ίδια στιγμή επίσης ο κίνδυνος ότι οι Εβραίοι που έχουν ξεχάσει τα πιστεύω τους στην ηθική γίνονται κυνικοί εγωιστές: ενώ άνθρωποι με άλλη νοοτροπία – ακόμη διατηρούν το ίδιο ποσόν των ιπποτικών τους αξιών και των προκαταλήψεων (άνθρωπος της τιμής, τζέντλεμαν, ιππότης κλπ), που τους προστατεύει από την πτώση στην άβυσσο των αξιών.
*Αυτό που κυρίως διαχωρίζει τους Εβραίους από τους μέσους αστούς είναι το γεγονός ότι είναι καθαροί άνθρωποι.
*Το σθένος του χαρακτήρα συνδυασμένο με το κοφτερό μυαλό προορίζει τους Εβραίους στο πιο εξαιρετικό δείγμα τους να γίνονται οι ηγέτες της αστικής ανθρωπότητας, από τους ψευδείς στους γνήσιους πνευματικούς αριστοκράτες στους πρωταγωνιστές του καπιταλισμού αλλά και της επαναστάσεως.
*Τώρα στεκόμαστε στο κατώφλι της τρίτης εποχής στους νέους καιρούς, τον Σοσιαλισμό. (Εννοεί τον Κομμουνισμό).
*Επίσης ο σοσιαλισμός υποστηρίζεται από την αστική τάξη των βιομηχανικών εργατών, οδηγούμενη από την αριστοκρατία των επαναστατών συγγραφέων (δηλαδή τους φρενοβλαβείς όπως ο Μπαμπέφ).
*Η επιρροή της αριστοκρατίας του αίματος, η επιρροή της αριστοκρατίας του μυαλού μεγαλώνει.
*Αυτή η εξέλιξη και με αυτήν το χάος της μοντέρνας πολιτικής θα βρει τότε το τέλος της, όταν μια πνευματική αριστοκρατία (δηλαδή οι Χαζάροι) καταλάβει τα μέσα της ισχύος της κοινωνίας: η πυρίτιδα, ο χρυσός, το μελάνι (η δημοσιογραφία) και η χρήση τους για την ευλογία τους γενικού κοινού.
*Η Κομμουνιστική δικτατορία: Ένα σημαντικό βήμα για τον δρόμο. (πολύ δημοκρατικός ο πατέρας της ΕΕ)
*Ο Ρωσικός Μπολσεβικισμός συνιστά ένα αποφασιστικό βήμα προς τον σκοπό όπου μια μικρή ομάδα κομμουνιστών πνευματικών αριστοκρατών (πάρα πολύ sic, η φρενοβλάβεια δεν έχει όρια) κυβερνούν την χώρα και συνειδητά προκαλούν την ρήξη με τον πλουτοκρατισμό (η διακυβέρνηση του κόσμου μέσω του πλούτου) δημοκρατισμό που σήμερα κυβερνά τον κόσμο.
*Ο πόλεμος μεταξύ του Καπιταλισμού και του Κομμουνισμού για την κληρονομιά της εκλιπαρούσης αριστοκρατίας του αίματος είναι ένας πόλεμος φατριών της νικηφόρας αριστοκρατίας του πνεύματος, ένας αγώνας μεταξύ ατομισμού και του σοσιαλισμού, του εγωισμού και του αλτρουισμού, του ειδωλολατρικού και του χριστιανικού πνεύματος.
*Το γενικό επιτελείο αμφοτέρων στρατολογείται από την πνευματική αρχηγική φυλή της Ευρώπης [Führerrasse] τους Εβραίους.
*Ο Καπιταλισμός και ο Κομμουνισμός είναι αμφότεροι λογικοί, αμφότεροι μηχανικοί, αμφότεροι αστικοί. Το αποτέλεσμα του πνεύματος, η ισχύς του πνεύματος, η πίστη στο πνεύμα, η ελπίδα για το πνεύμα μεγαλώνει: και μαζί του μια νέα αριστοκρατία.
*Για να ανέβει, η προωθήση στόχων είναι αναγκαία, για την επίτευξη των στόχων χρειάζονται άνθρωποι οι οποίοι θα καθορίζουν τους στόχους, που οδηγούν στους στόχους: η αριστοκρατία.
*Ο αριστοκράτης σαν αρχηγός είναι μια πολιτική έννοια, ο αριστοκράτης για παράδειγμα είναι ένα αισθητικό ιδεώδες.
*Η μεγαλύτερη πρόκληση απαιτεί η αριστοκρατία να συμπίπτει με την ευγένεια, ο ηγέτης με παράδειγμα: αυτή η ηγεσία πέφτει στους τέλειους ανθρώπους.
*Οι Ευρωπαίοι είναι άνθρωποι της ποσότητος και οι Εβραίοι άνθρωποι ποιότητος.
*Από τους Ευρωπαίους ανθρώπους της ποσότητας , που πιστεύουν μόνο στους αριθμούς, η μάζα, δύο ποιοτικές ράτσες αναδύονται: η αριστοκρατία του αίματος και ο Εβραϊσμός.
*Ξεχωριστά η μια από την άλλη κολλάνε στο πιστεύω τους στην ανώτερη αποστολή τους, του καλύτερου αίματος τους, στις διαφορετικές τάξεις των ανθρώπων.
*Σε αμφότερες αυτές τις ετερογενείς από πλευράς αξίας φυλές ανήκει ο πυρήνας των Ευρωπαίων ευγενών στο μέλλον: στην φεουδαρχική αριστοκρατία του αίματος, τόσον όσο δεν θα άφηνε τον εαυτό της να διαφθαρεί από την φάρμα, στην Εβραϊκή πνευματική αριστοκρατία τόσον όσο δεν θα άφηνε τον εαυτό της να διαφθαρεί από τα χρήματα (καπιταλισμός).
*Ως εγγύηση για ένα καλύτερο μέλλον υπάρχει ένα υπόλοιπο ηθικού κύρους ρουστίκ [χώρα-style] αριστοκρατίας και για όσο μια μικρή μάχιμη ομάδα της επαναστατικής διανόησης παραμένει.
*Εδώ η συμμόρφωση μεταξύ του Λένιν, του ανθρώπου από την χαμηλή αριστοκρατία της χώρας, και του Τρότσκυ, οι Εβραίοι εγγράμματοι γίνονται σύμβολο: εδώ οι αντιθέσεις στον χαρακτήρα και το πνεύμα, από τσιφλικάδες και εγγράμματοι, από τους κατοίκους της χώρας και των αστών, των ειδωλολατρών και των χριστιανών που ενώνεται σε μια δημιουργική σύνθεση της επαναστατικής αριστοκρατίας.
*Ένα βήμα μπροστά κατά την πνευματική έννοια θα επαρκούσε να τοποθετήσει τα καλύτερα στοιχεία των ευγενών του αίματος, οι οποίοι στην χώρα έχουν προστατεύσει την φυσική και ηθική τους υγεία από την εξαχρειωμένη επίδραση της μυρουδιάς της φάρμας, στην υπηρεσία της νέας απελευθερώσεως των ανθρώπων.
*Γιατί αυτοί προορίζονται γι “αυτή την θέση εξαιτίας του παραδοσιακού θάρρους τους, την αντι-μπουρζουακή και αντι-καπιταλιστική νοοτροπία, την ευθύνη τους, την περιφρόνησή τους για τα υλικά αγαθά, της στωικής εκπαίδευσης της θέλησης τους, την ακεραιότητά τους, τον ιδεαλισμό τους.

Προκειμένου η Ευρώπη να είναι ελεγχόμενη από μία ελίτ, θέλει να μετατρέψει τους ομοιογενείς λαούς σε μία μικτή φυλή μαύρων, λευκών, και Ασιατών. Ποιά όμως είναι αυτή η ελίτ; Ο Kalergi είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός επ’ αυτού:

«O άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλετικής καταγωγής. Οι φυλές και οι τάξεις του σήμερα θα εξαφανισθούν σταδιακά λόγω της εξάλειψης του χώρου, του χρόνου και της προκατάληψης. Η ευρωασιατική – νεγροϊδής φυλή του μέλλοντος, όμοια στην εμφάνισή της με τους αρχαίους Αιγυπτίους, θα αντικαταστήσει την πολυμορφία των λαών με την διαφορετικότητα των φυσικών προσώπων.

Αντί της καταστροφής του ευρωπαϊκού ιουδαϊσμού, η Ευρώπη, ενάντια στην θέλησή της, εξευγένισε και μόρφωσε αυτόν τον λαό, οδηγώντας τον στο μελλοντικό του στάτους ως ηγετικό έθνος διαμέσου αυτής της τεχνητής εξελικτικής διαδικασίας. Δεν προξενεί κατάπληξη ότι αυτός ο λαός που δραπέτευσε από τη γκέτο – φυλακή, εξελίχθηκε σε μία πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. Συνεπώς η ευσπλαχνική πρόνοια έδωσε στην Ευρώπη μια νέα φυλή αριστοκρατίας με τη χάρη του πνεύματος. Αυτό συνέβη τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή φεουδαλική αριστοκρατία κατέπεσε, λόγω της χειραφέτησης των Εβραίων».

“Heidnische und christliche Mentalität” («Ειδωλολατρική και Χριστιανική Νοοτροπία»)
«…Τρεις λαοί: οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Εβραίοι έχουν κατακτήσει ο καθένας με τον τρόπο του τον αρχαίο πολιτισμικό κόσμο. Πρώτα ο αισθητικά – φιλοσοφικός λαός των Ελλήνων: στον Ελληνισμό· μετά ο πρακτικός – πολιτικός λαός των Ρωμαίων: στην Imperium Romanum («Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία»)· τέλος ο ηθικός – θρησκευτικός λαός των Εβραίων: στον Χριστιανισμό.

Ο Χριστιανισμός που ηθικά προετοιμάστηκε από τα Εβραϊκά Ευαγγέλια (Ιωάννης), πνευματικά προετοιμάστηκε από τους Εβραίους Αλεξανδρινούς (Φίλων), αναγεννήθηκε εβραϊκά. Στο βαθμό που η Ευρώπη είναι χριστιανική, είναι (με την ηθική – πνευματική έννοια) εβραϊκή· στο βαθμό που η Ευρώπη είναι ηθική, είναι εβραϊκή. Σχεδόν το σύνολο της Ευρωπαϊκής ηθικής έχει τις ρίζες της στον Εβραϊσμό. Όλοι οι πρωταγωνιστές για την χριστιανική ή μη χριστιανική ηθική, από τον Αυγουστίνο μέχρι τον Ρουσσώ, τον Κάντ και τον Τολστόι, ήσαν Εβραίοι επιλογής (Wahljuden) κατά την πνευματική έννοια· Ο Νίτσε είναι ο μόνος μη Εβραίος, ο μόνος ευρωπαίος ειδωλολάτρης ηθικολόγος.

Στην Ανατολή ο Κινεζικός Λαός είναι κατεξοχήν ηθικός (σε αντίθεση με τους αισθητικά – ηρωικούς Ιάπωνες και τους θρησκευτικά – θεωρητικούς Ινδούς) – στην Δύση ο εβραϊκός. Ο Θεός ήταν ο αρχηγός του κράτους των αρχαίων Εβραίων, ο ηθικός νόμος αστικός κώδικας, η αμαρτία ήταν έγκλημα.

Ο Εβραϊσμός διαμέσου των αιώνων παρέμεινε πιστός στην θεοκρατική ιδέα της πολιτικής και ηθικής ταυτοποίησης: ο Χριστιανισμός και ο Σοσιαλισμός αποτελούν προσπάθειες για να δημιουργηθεί μία θεϊκή αυτοκρατορία (η Πολιτεία του Θεού). Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, οι αρχαίοι χριστιανοί υπήρξαν οι αναγεννητές της Μωσαϊκής Παράδοσης και όχι οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι· σήμερα δεν είναι οι Σιωνιστές ούτε οι Χριστιανοί, αλλά οι Εβραίοι ηγέτες του Σοσιαλισμού: διότι και αυτοί επιθυμούν, με μεγάλη ανιδιοτέλεια, να διαγράψουν την αρχική αμαρτία του καπιταλισμού, να ελευθερώσουν τους ανθρώπους από την αδικία, την βία και την υποδούλωση και να μετασχηματίσουν τον καθαρό πλέον από αμαρτίες κόσμο σε επίγειο παράδεισο.

Σ’ αυτούς τους εβραίους προφήτες του παρόντος, που προετοιμάζουν μία νέα παγκόσμια εποχή, πρωτεύει το ηθικό: στην πολιτική, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία στη τέχνη. Από τον Μωυσή μέχρι τον Weininger η ηθική υπήρξε το κύριο πρόβλημα της εβραϊκής φιλοσοφίας. Σ’ αυτή την βασική ηθική συμπεριφορά προς τον κόσμο βρίσκεται το εξαιρετικό μεγαλείο του εβραϊκού λαού – ταυτόχρονα και ο κίνδυνος ότι οι Εβραίοι που απώλεσαν την πίστη τους στα ηθικά νάματα να καταστούν κυνικοί εγωιστές: ενώ άνθρωποι με άλλη νοοτροπία – ακόμη κι αν χάσουν την ηθική τους συμπεριφορά – εξακολουθούν ακόμη να διατηρούν ιπποτικές αξίες και προκαταλήψεις (έντιμος άνθρωπος, τζέντλεμαν, ιππότης) που τους προστατεύουν από την πτώση των αξιών.

Αυτό που ξεχωρίζει τους Εβραίους από τον μέσο όρο των αστών είναι το γεγονός ότι είναι ενδογαμικοί άνθρωποι. Η δύναμη του χαρακτήρα σε συνδυασμό με την διαύγεια του μυαλού προορίζει τον εβραίο, στο άριστο δείγμα του, να καταστεί ο ηγέτης της αστικής ανθρωπότητας, από τον ψεύτικο στο γνήσιο αριστοκράτη του πνεύματος σε πρωταγωνιστή του καπιταλισμού όπως και της επανάστασης».

Στο υποκεφάλαιο “6. Geistesherrschaft statt Schwertherrschaft” («Η κυριαρχία του πνεύματος έναντι της κυριαρχίας του ξίφους») και συγκεκριμένα στις σελίδες 32–33

«…Τώρα βρισκόμαστε στο κατώφλι της τρίτης εποχής των νέων καιρών: στον Σοσιαλισμό. Επίσης ο σοσιαλισμός υποστηρίζεται από την αστική τάξη των βιομηχανικών εργατών, που καθοδηγείται από την αριστοκρατία των επαναστατικών συγγραφέων. Η επιρροή της εξ αίματος αριστοκρατίας πέφτει, η επιρροή της αριστοκρατίας του πνεύματος αυξάνεται. Η εξέλιξη αυτή, και με αυτή το χάος της σύγχρονης πολιτικής θα τελειώσει, όταν μια πνευματική αριστοκρατία θα αρπάξει τα μέσα εξουσίας της κοινωνίας: πυρίτιδα (όπλα), χρυσό, μελάνη και θα τα χρησιμοποιήσει για την ευλογία του κοινωνικού συνόλου.

Ο ρωσικός μπολσεβικισμός αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα προς τον σκοπό αυτό όπου μια μικρή ομάδα κομμουνιστών πνευματικών αριστοκρατών κυβερνούν την χώρα και συνειδητά έρχονται σε ρήξη με τον πλουτοκρατικό δημοκρατισμό ο οποίος ελέγχει σήμερα τον υπόλοιπο κόσμο. Ο αγώνας μεταξύ Καπιταλισμού και Κομμουνισμού για την κληρονομιά της χαμένης εξ αίματος αριστοκρατίας είναι ένας αδελφοκτόνος πόλεμος της νικηφόρας αριστοκρατίας του πνεύματος, μια μάχη μεταξύ του ατομικού και του κοινωνικού, του εγωιστικού και του αλτρουιστικού, του ειδωλολατρικού και του χριστιανικού πνεύματος. Το επιτελείο και των δύο πλευρών έχει στρατολογηθεί από την πνευματική άρχουσα φυλή (Führerrasse) της Ευρώπης: του Εβραϊσμού. Ο Καπιταλισμός και ο Κομμουνισμός είναι αμφότεροι λογικοί, αφαιρετικοί και ευγενικοί. Η στρατιωτική αριστοκρατία (ή αριστοκρατία του ξίφους) έχει οριστικά ξοφλήσει. Η επιρροή του πνεύματος, η εξουσία του πνεύματος, η πίστη στο πνεύμα, η ελπίδα στο πνεύμα μεγαλώνει: και μαζί με αυτά μεγαλώνει μία νέα αριστοκρατία.»

Υποκεφάλαιο “9. Blutadel und Zukunftsadel” («Η εξ αίματος και η μελλοντική αριστοκρατία»)
«… Για την ανόρθωση, για την εξέλιξη χρειάζονται στόχοι· για την επίτευξη των στόχων χρειάζονται άνθρωποι, οι οποίοι θα καθορίζουν τους στόχους, που καθοδηγούν προς τους στόχους: αριστοκράτες. Ο αριστοκράτης ως ηγέτης αποτελεί πολιτική έννοια· ο ευγενής ως πρότυπο είναι ένα αισθητικό ιδεώδες. Η μεγαλύτερη πρόκληση απαιτεί, η αριστοκρατία να συμπίπτει με την ευγένεια, ο ηγέτης με το πρότυπο: ότι στους τέλειους ανθρώπους αναλογεί η ηγεσία.

Από την ευρωπαϊκή ποσοτική ανθρωπότητα, που πιστεύει μονάχα στον αριθμό, στη μάζα, ξεχωρίζουν δύο ποιοτικές φυλές: η εξ αίματος αριστοκρατία και ο Εβραϊσμός. Ξεχωριστά η μία από τον άλλο και οι δύο διατηρούν την πίστη τους στην ανώτερη αποστολή τους, στο καλλίτερο αίμα τους, στη διαφορετικότητα των ανθρώπινων αξιωμάτων. Στις δύο αυτές ετερογενείς προτιμώμενες φυλές (Vorzugsrassen) βρίσκεται ο πυρήνας της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας του μέλλοντος: στην φεουδαλική εξ αίματος αριστοκρατία, στον βαθμό που δεν έχει διαφθαρεί από την «αυλή» και στην εβραϊκή πνευματική αριστοκρατία στο βαθμό που δεν έχει διαφθαρεί από το κεφάλαιο.

Σαν εγγύηση για ένα καλλίτερο μέλλον παραμένει ένα υπόλοιπο αριστοκρατίας με ηθικό κύρος και μια μικρή μάχιμη ομάδα επαναστατικής διανόησης. Εδώ η σχέση μεταξύ του Lenin, ενός ανθρώπου της χαμηλής αριστοκρατίας της χώρας, και του Τρότσκι, του εγγράμματου Εβραίου αναπτύσσεται συμβολικά: εδώ συμφιλιώνουν οι αντιθέσεις του χαρακτήρα και του πνεύματος, του χωριατόπαιδου και του λογοτέχνη, του παραδοσιακού και του αστού, του ειδωλολάτρη και του χριστιανού σε μια δημιουργική σύνθεση της επαναστατικής αριστοκρατίας.

Ένα βήμα μπροστά με την πνευματική έννοια θα αρκούσε, για να τοποθετήσει τα καλλίτερα στοιχεία της εξ αίματος αριστοκρατίας, η οποία στην επαρχία έχει διατηρήσει την φυσική και ηθική της υγεία από τις διεφθαρμένες επιδράσεις του «αυλικού αέρα», στην υπηρεσία της νέας απελευθέρωσης των ανθρώπων. Γιατί αυτοί προορίζονται γι’ αυτή την θέση εξαιτίας του παραδοσιακού θάρρους τους, της αντιαστικής και αντικαπιταλιστικής νοοτροπίας τους, της υπευθυνότητάς τους, της περιφρόνησής τους για τα υλικά αγαθά, της στωικής εκπαίδευσης της θέλησής τους, της ακεραιότητας και του ιδεαλισμού τους».

Στο τρίτο κεφάλαιο, το οποίο τιτλοφορείται “Asien und Europa” («Ασία και Ευρώπη»), στο δεύτερο υποκεφάλαιο “Kultur und Klima” («Πολιτισμός και κλίμα») στη σελ. 78, ο κόμης είναι της πεποίθησης ότι η Ευρώπη έχει κατακτηθεί θρησκευτικά από τον περιούσιο λαό: «Η Ευρώπη έχει κατακτηθεί θρησκευτικά από τους Εβραίους, στρατιωτικά από τους Γερμανούς, στην Ασία κέρδισαν οι θρησκείες της Ινδίας και της Αραβίας, ενώ κυρίαρχη πολιτική εξουσία είναι η Ιαπωνία.»

Το δέκατο υποκεφάλαιο… κάθε σχόλιο περιττεύει:

«ΕΒΡΑΪΣΜΟΣ: Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ»
Κύριος στυλοβάτης της διεφθαρμένης όσο και της ακέραιης πνευματικής αριστοκρατίας: του Καπιταλισμού, της Δημοσιογραφίας και της φιλολογίας είναι οι Εβραίοι. Η ανωτερότητα του πνεύματός τους, τούς προορίζει να καταστούν ο κύριος παράγοντας της μελλοντικής αριστοκρατίας. Μια ματιά στην ιστορία του εβραϊκού λαού εξηγεί την ηγετική του θέση στην πάλη για την διακυβέρνηση της ανθρωπότητας. Για δυο χιλιάδες χρόνια ο Εβραϊσμός ήταν μια θρησκευτική κοινότητα, αποτελούμενη από ηθικά θρησκευτικά προδιατεθειμένα άτομα απ’ όλα τα έθνη του αρχαίου πολιτιστικού χώρου, με ένα εθνικό – εβραϊκό κέντρο στην Παλαιστίνη. Ήδη την εποχή εκείνη ο κοινός και αρχικός δεσμός δεν ήταν το έθνος, αλλά η θρησκεία. Κατά την διάρκεια της πρώτης χιλιετίας του ημερολογίου μας, προσήλυτοι από όλους τους λαούς εισήλθαν σε αυτή την θρησκευτική σέχτα, ακόμη και ο βασιλιάς, η αριστοκρατία και ο λαός των Μογγόλων Χαζάρων, των κυρίων της Νότιας Ρωσίας. Από τότε και μετά η εβραϊκή θρησκευτική κοινότητα ενώθηκε σε τεχνητό έθνος και απέκλεισε τον εαυτό της απ’ όλους τους υπόλοιπους λαούς.

Επί μία χιλιετία η χριστιανική Ευρώπη με αχαρακτήριστες διώξεις προσπαθεί να εξολοθρεύσει τον εβραϊκό λαό. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι όλοι οι Εβραίοι, οι οποίοι ήσαν αδύναμης θέλησης, τυχοδιώκτες ή σκεπτικιστές να αλλαξοπιστήσουν, ώστε να ξεφύγουν από το μαρτύριο των ατέλειωτων διώξεων. Από την άλλη πλευρά οι Εβραίοι που δεν ήσαν επιδέξιοι, έξυπνοι και αρκετά δημιουργικοί για να επιβιώσουν σε αυτή την πάλη για την ύπαρξή τους, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, υπέκυψαν. Έτσι στο τέλος, από όλες αυτές τις διώξεις προέκυψε μια μικρή κοινότητα, διαμορφωμένη από ένα ηρωικό ατελείωτο μαρτυροδρόμιο για την ιδέα, και απαλλαγμένη από όλα τα στοιχεία με αδύναμη θέληση και πνευματική φτώχεια.

Αντί για την καταστροφή των Εβραίων, η Ευρώπη ενάντια στην θέλησή της, εκλέπτυνε και μόρφωσε αυτό τον λαό δημιουργώντας ένα μελλοντικό ηγετικό έθνος, μέσω αυτής της τεχνητής διαδικασίας επιλογής. Δεν είναι περίεργο ότι αυτός ο λαός, που διέφυγε τις γκέτο – φυλακές, εξελίχθηκε σε μια πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. Έτσι μια ευγενική πρόνοια χάρισε στην Ευρώπη, όταν κατέρρευσε η φεουδαρχική αριστοκρατία, μέσω της εβραϊκής απελευθέρωσης, μια νέα φυλή ευγενών πνευματικής χάριτος. Ο πρώτος τυπικός αντιπρόσωπος της μελλοντικής αριστοκρατίας ήτο ο ευγενής – εβραίος (Edeljude) La Salle, ο οποίος συνδύαζε την φυσική ομορφιά με την ευγένεια του μυαλού και την οξύτητα του πνεύματος: αριστοκράτης με την ανώτατη και πιο αληθινή έννοια της λέξης, ήταν ένας γεννημένος ηγέτης και αρχηγός της εποχής του.

Δεν είναι ο Εβραϊσμός η νέα αριστοκρατία· αλλά ο Εβραϊσμός είναι ο κόλπος από τον οποίο θα αναδειχθεί μία νέα πνευματική ευρωπαϊκή αριστοκρατία· ο πυρήνας γύρω από τον οποίο ομαδοποιείται μία νέα πνευματική αριστοκρατία. Δημιουργείται μία πνευματική αστική κυρίαρχη φυλή: Ιδεαλιστές, πνευματώδεις και ευαίσθητοι, δίκαιοι και πιστοί στα πιστεύω τους, γενναίοι όπως η φεουδαρχική αριστοκρατία στις καλλίτερες ημέρες της, οι οποίοι με χαρά δέχονται τον θάνατο και την δίωξη, το μίσος και την περιφρόνηση, για να κάνουν την ανθρωπότητα πιο ηθική, πιο πνευματική και πιο ευτυχισμένη.

Οι Εβραίοι ήρωες και μάρτυρες της Ανατολικής και της Μέσης Ευρωπαϊκής Επανάστασης δεν είναι κατά κανένα τρόπο υποδεέστεροι από τους μη Εβραίους ήρωες του Παγκόσμιου Πολέμου στο θάρρος, την επιμονή και τον ιδεαλισμό – ενώ ξεπέρασαν τους παραπάνω πολλές φορές στο πνεύμα. Η φύση αυτών των ανδρών και γυναικών, που προσπαθούν να λυτρώσουν την ανθρωπότητα και να την αναγεννήσουν, είναι μία ιδιόμορφη σύνθεση θρησκευτικών και πολιτικών στοιχείων: αποτελούμενη από ηρωική μαρτυρία και πνευματική προπαγάνδα, επαναστατική ενεργητικότητα και κοινωνική αγάπη, από δικαιοσύνη και συμπόνια. Αυτά τα χαρακτηριστικά που άλλοτε τους έκανε δημιουργούς του παγκόσμιου χριστιανικού κινήματος, τους καθιστούν σήμερα στην κορυφή του σοσιαλιστικού (κοινωνικού).

Με αυτές τις δύο απόπειρες για την απολύτρωση της πνευματικοηθικής προέλευσης, ο Εβραϊσμός πιστώθηκε το μεγαλύτερο δώρο για τις απόκληρες μάζες, από οποιονδήποτε άλλο λαό. Ο σύγχρονος Εβραϊσμός επίσης ξεπερνά όλους τους άλλους λαούς σε ποσοστό σπουδαίων ανδρών: σχεδόν έναν αιώνα μετά την απελευθέρωσή του αυτός ο μικρός λαός έχει έναν Αϊνστάιν που πρωτοπορεί στον τομέα της σύγχρονης επιστήμης, έναν Μάλερ που πρωτοπορεί στον τομέα της σύγχρονης μουσικής, έναν Bergson στη κορυφή της σύγχρονης φιλοσοφίας, έναν Τρότσκι στην κορυφή της σύγχρονης πολιτικής.

Η εξέχουσα θέση που κατέχει ο Ιουδαϊσμός αυτόν τον καιρό οφείλεται στην πνευματική του υπεροχή η οποία του επιτρέπει να κερδίζει την πνευματική μάχη ενάντια σε υπέρτερο αριθμό ευνοημένων, μισητών, ζηλόφθονων αντιπάλων. Ο σύγχρονος αντισημιτισμός είναι ένα από τα πολλά αντιδραστικά φαινόμενα της μετριότητας ενάντια σε κάτι ανώτερο. Είναι μια νέα μορφή εξοστρακισμού, που εφαρμόζεται ενάντια σε έναν ολόκληρο λαό. Σαν λαός ο Εβραϊσμός βιώνει την ατέλειωτη πάλη της ποσότητας ενάντια στην ποιότητα, των κατώτερων ομάδων ενάντια στην υψηλή ποιότητα των ατόμων, κατώτερων πλειοψηφιών ενάντια σε ανώτερες μειοψηφίες.

Οι κύριες ρίζες του αντισημιτισμού είναι η μικρόνοια και ο φθόνος: μικρόνοια στην θρησκευτική ή επιστημονική σφαίρα, φθόνος στην πνευματική και οικονομική σφαίρα.

Επειδή προέρχονται από μια παγκόσμια θρησκευτική κοινότητα και όχι από μια τοπική φυλή, οι Εβραίοι είναι ένας λαός με το πιο ανάμικτο αίμα, διότι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους έναντι των άλλων φυλών για μια χιλιετία, αλλά επίσης και ο πιο καθαρός (αιμομικτικός). Έτσι συνδυάζουν, όπως στην υψηλή αριστοκρατία, οι επίλεκτοι μεταξύ τους, την δύναμη της θέλησης με την πνευματική οξύτητα, ενώ ένα άλλο τμήμα των Εβραίων συνδέεται με τις αδυναμίες της ενδογαμίας και τα ελαττώματα της αιμομιξίας: ανηθικότητα με μικρόνοια. Εδώ βρίσκεται η αγιότερη αυτοθυσία, δίπλα στην πιο περιορισμένη εγωμανία, ο καθαρότερος ιδεαλισμός, δίπλα στον ακρότατο υλισμό. Και εδώ επιβεβαιώνεται ο κανόνας: όσο πιο ανάμικτος ο λαός, τόσο πιο ανόμοιοι είναι οι εκπρόσωποί του μεταξύ τους, τόσο πιο δύσκολο να κατασκευαστεί ένας συνολικός τύπος.

Όπου υπάρχει πολύ φώς, εκεί υπάρχει άφθονη σκιά. Ιδιοφυείς οικογένειες παρουσιάζουν μεγαλύτερο ποσοστό τρελών και εγκληματιών, απ’ ότι μέτριες, κάτι που ισχύει και στα έθνη. Όχι μόνον η αυριανή επαναστατική πνευματική αριστοκρατία – αλλά και η σημερινή πλουτοκρατία και τοκογλυφική – κακιστοκρατία στρατολογείται κυρίως από Εβραίους: και με αυτό τον τρόπο οξύνονται τα δημαγωγικά όπλα του αντισημιτισμού.

Τα χιλιάδες χρόνια της σκλαβιάς έχουν ωφελήσει τους Εβραίους, με σπάνιες εξαιρέσεις, καθιστώντας τους μέλη των κυρίαρχων ανθρώπων (Herrenmenschen). Η αέναη καταστολή αναστέλλει την ανάπτυξη της προσωπικότητας και έτσι αφαιρεί τα κύρια στοιχεία των αισθητικών ιδανικών της αριστοκρατίας. Ένα μεγάλο μέρος του Εβραϊσμού υποφέρει τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά απ’ αυτή την ανεπάρκεια· αυτή η έλλειψη αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες που το ευρωπαϊκό ένστικτο αρνείται να αποδεχθεί τους Εβραίους σαν αριστοκρατική φυλή.

Η δυσαρέσκεια με την οποία η καταπίεση έχει επιβαρύνει τον Εβραϊσμό, παρέχει ζωτική ένταση, αλλά του αποστερεί αρκετή αριστοκρατική αρμονία. Η υπερβολική ενδογαμία, σε συνδυασμό και με τα γκέτο του παρελθόντος, ήταν η αιτία πολλών γνωρισμάτων σωματικής και ψυχολογικής παρακμής. Ό,τι κέρδιζε το μυαλό των Εβραίων, το έχανε συχνά ο οργανισμός τους· ό,τι κέρδιζε ο εγκέφαλός τους, το έχανε το νευρικό τους σύστημα.

Έτσι ο Εβραϊσμός πάσχει από υπερτροφία του εγκεφάλου, που βρίσκεται σε αντίθεση με τις απαιτήσεις τις αριστοκρατίας και της αρμονικής ανάπτυξης της προσωπικότητας. Η φυσική και νευρώδης αδυναμία πολλών πνευματικά εξαίρετων Εβραίων, δείχνει μία έλλειψη σωματικού θάρρους (συχνά σε συνδυασμό με την υψηλότερη μορφή του ηθικού θάρρους), και την ανασφάλεια των επιδόσεων: ποιότητες οι οποίες σήμερα φαίνονται ασυμβίβαστες με το ιπποτικό ιδεώδες ενός αριστοκρατικού λαού.

Τόσο πολύ έχει πληγεί η πνευματικά κυρίαρχη φυλή των Εβραίων κάτω από τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων – σκλάβων (Sklavenmensch), ώστε της έχουν αποτυπώσει την ιστορική της εξέλιξη· ακόμη σήμερα πολλές κορυφαίες εβραϊκές προσωπικότητες κρατούν τη στάση και συμπεριφορά ενός ανελεύθερου, καταπιεσμένου ανθρώπου. Στις συμπεριφορές τους οι ξεπεσμένοι αριστοκράτες είναι συχνά ευγενέστεροι από εξαιρετικούς Εβραίους. Αυτά τα ελαττώματα του Εβραϊσμού, που προήλθαν λόγω της εξέλιξης, θα εξαφανιστούν πάλι λόγω της εξέλιξης.

Η αγροτική ευρωστία του Εβραϊσμού (ένας κύριος στόχος του Σιωνισμού), σε συνδυασμό με την αθλητική ανατροφή, θα απελευθερώσει τον Εβραϊσμό από το απομεινάρι των γκέτο που σήμερα ακόμη κουβαλά μέσα του. Ότι αυτό είναι δυνατό, αποδεικνύεται από την ανάπτυξη του αμερικανικού Εβραϊσμού. Η πραγματική ελευθερία και δύναμη, που ο Εβραϊσμός έχει αποκτήσει βαθμιαία θα δημιουργήσει συνείδηση και βαθμιαία θα δημιουργηθεί η στάση και η συμπεριφορά ενός ελεύθερου, ισχυρού ανθρώπου.

Δεν είναι μόνον οι Εβραίοι εκείνοι που θα κινηθούν προς την κατεύθυνση των δυτικών αριστοκρατικών ιδεωδών – επίσης τα δυτικά αριστοκρατικά ιδεώδη θα υποστούν μετασχηματισμό, που θα ικανοποιεί τον Εβραϊσμό κατά το ήμισυ. Σε μια ειρηνική μελλοντική Ευρώπη η αριστοκρατία θα μεταβάλλει τον πολεμικό της χαρακτήρα και θα τον ανταλλάξει με ένα πνευματικό – ιερατικό χαρακτήρα. Μια ειρηνική και σοσιαλιστική Δύση δεν θα χρειάζεται πλέον κυρίους και ηγεμόνες, μόνον ηγέτες, εκπαιδευτές και παραδείγματα. Σε μία ανατολίτικη Ευρώπη ο αριστοκράτης του μέλλοντος θα μοιάζει περισσότερο με έναν βραχμάνο ή μανδαρίνο παρά με ιππότη.»

ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΓΚΡΙΖΑ ΦΥΛΗ
Αν και κανένα εκπαιδευτικό βιβλίο δεν μιλά για τον Kalergi, οι ιδέες του είναι οι κατευθυντήριες αρχές της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πεποίθηση ότι οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να αναμιχθούν με Αφρικανούς και Ασιάτες, για να καταστραφεί η ταυτότητα και να δημιουργηθεί μια ενιαία φυλή μιγάδων, είναι η βάση όλων των κοινοτικών πολιτικών που στοχεύουν στην ένταξη και την “προστασία” των μειονοτήτων. Αυτό δεν γίνεται για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά εξαιτίας οδηγιών που έχουν εκδοθεί με αδίστακτη αποφασιστικότητα, για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία.

Η προτροπή σε γενοκτονία, αποτελεί επίσης την βάση των συνεχών εκκλήσεων των Ηνωμένων Εθνών, για να γίνουν δεκτά εκατομμύρια μεταναστών, έτσι ώστε να αντισταθμιστεί το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με μία έκθεση που δημοσιεύθηκε στις αρχές της νέας χιλιετίας, τον Ιανουάριο του 2000, στην αναφορά «Population division» των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, με τίτλο «Μετανάστευση αντικατάστασης: Μία λύση για την μείωση και γήρανση του πληθυσμού» η Ευρώπη θα έχει ανάγκη έως το 2025 από 159.000.000 μετανάστες. Αναρωτιέται κανείς, πώς θα ήταν δυνατό να γίνουν τόσο ακριβείς εκτιμήσεις για τη μετανάστευση, αν δεν ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο. Είναι βέβαιο ότι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων θα μπορούσε εύκολα να αντιστραφεί μέσω των κατάλληλων μέτρων για την στήριξη των οικογενειών. Είναι εξίσου σαφές, ότι δεν είναι με τη συμβολή ξένων γονιδίων που θα προστατευθεί η γενετική κληρονομιά της Ευρώπης, αλλά ότι με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται η εξαφάνισή της.

Ο μοναδικός σκοπός αυτών των μέτρων είναι να στρεβλώσει εντελώς έναν λαό, να τον μετατρέψει σε ένα σύνολο ατόμων χωρίς καμία εθνική, ιστορική και πολιτισμική συνοχή. Εν ολίγοις, οι θέσεις του σχεδίου Kalergi ήταν και εξακολουθούν να είναι, η βάση των επισήμων πολιτικών των κυβερνήσεων που αποσκοπούν στην γενοκτονία των λαών της Ευρώπης, μέσω της μαζικής μετανάστευσης. Ο G. Brock Chisholm, πρώην διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (OMS), αποδεικνύει ότι έχει μάθει καλά το μάθημα του Kalergi όταν λέει: «Αυτό που σε όλους τους τόπους οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν είναι να εφαρμόσουν τον περιορισμό των γεννήσεων και να τελούν μικτούς γάμους (μεταξύ διαφορετικών φυλών) και αυτό με σκοπό να δημιουργηθεί μια ενιαία φυλή σε ένα κόσμο που θα κατευθύνεται από μια κεντρική αρχή».

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, το σχέδιο του Kalergi φαίνεται να υλοποιείται πλήρως. Είμαστε αντιμέτωποι με μία πραγματική τριτοκοσμοποίηση της Ευρώπης. Η μάστιγα της επιμειξίας παράγει κάθε χρόνο χιλιάδες νέα άτομα μιγάδες της Γκρίζας Φυλής «Τα παιδιά του Kalergi». Υπό τη διπλή πίεση της παραπληροφόρησης και την ανθρωπιστική αποβλάκωση που καλλιεργείται από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, διδάσκεται στους Ευρωπαίους να απαρνηθούν την καταγωγή τους, να απαρνηθούν την εθνική τους ταυτότητα και κληρονομιά.

Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν να μας πείσουν ότι το να απαρνηθούμε την ταυτότητά μας, είναι μια προοδευτική και ανθρωπιστική πράξη, ότι ο “ρατσισμός” είναι λάθος, αλλά μόνο και μόνο επειδή θέλουν να μας κάνoυν όλους τυφλούς καταναλωτές. Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο σε αυτούς τους καιρούς να αντιδράσουμε στα ψέματα του συστήματος, να αφυπνιστεί το πνεύμα της εξέγερσης στους Ευρωπαίους. Θα πρέπει να τεθεί μπροστά στα μάτια όλων το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένταξη, ισοδυναμεί με Εθνική Γενοκτονία. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, η εναλλακτική λύση είναι η εθνική αυτοκτονία.

Μετά ενοχλείσθε ανθρώπινα ζωντανά, που σας αποκαλούν ΠΡΟΒΑΤΑ! Νεοελληναράδες που γονατίζετε στις εκκλησίες και προσκυνάτε -αν είναι δυνατόν- τον Μωυσή, τον Αβρααμ, τον Ιακώβ, τον Ιωσήφ, την Μαρία, τη Μάρα, τη Σάρα και το κακό συναπαντημα των χριστιανικών προβάτων! …όλα δε, αρχαιοελληνικά ονόματα! Το θέμα έχει δυνατές μεταφυσικές προεκτάσεις που κατά καιρούς τις αναλύουμε κι ανάλογα με την παιδεία του κάποιος είτε καταλαβαίνει, είτε δεν καταλαβαίνει.

Αρχαϊκή Επική Ποίηση: Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ (ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΙ)

Εισαγωγή

Ποιά είναι η σχέση των ομηρικών επών με την Ιστορία; Οι ιστορίες που εμπεριέχονται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια είναι πραγματικές ή φανταστικές; Έγινε ο Τρωικός πόλεμος ή τα γεγονότα που αναφέρονται σ' αυτόν αποτελούν αναμνήσεις και συναιρούν τα στοιχεία από άλλους πολέμους της προϊστορίας; Ήταν υπαρκτά πρόσωπα ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας και οι άλλοι ήρωες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας; Πόλεις όπως η Τροία, οι Μυκήνες, η Ιθάκη υπήρχαν στην πραγματικότητα ή είναι αποκυήματα της φαντασίας μιας ποιητικής ιδιοφυίας ή γενικότερα της αρχαίας ποίησης; Ποιά ιστορική περίοδος αποτελεί το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται τα έπη; Είναι μία ή πολλές; Πώς μπορούμε, αν μπορούμε, να συσχετίσουμε αρχαιολογικές και ιστορικές πληροφορίες με τις ομηρικές περιγραφές; Μπορούν οι πληροφορίες αυτές να μας δώσουν μια αξιόπιστη εικόνα για το κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δρούσαν οι ομηρικοί ήρωες και για τον υλικό και πνευματικό κόσμο, για τις ιδέες, τις αξίες και την καθημερινότητα κάποιας συγκεκριμένης ιστορικά εποχής;

 

Τα παραπάνω ερωτήματα έχουν απασχολήσει από πολύ παλιά την έρευνα. Ακόμα και σήμερα οι οπαδοί της ιστορικότητας και της μη ιστορικότητας του Ομήρου «συγκρούονται σθεναρά». Ο Γ. Λάτατζ (J. Latacz), κλασικός φιλόλογος και ομηριστής, κλείνει το βιβλίο του H Τροία και Όμηρος: Ο δρόμος για τη λύση ενός παλαιού αινίγματος (Latacz 2005) με την πρόταση ότι «πρέπει να πάρουμε τον Όμηρο στα σοβαρά». Αντίθετα, ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της επικρατούσας, σήμερα, φιλολογικά, νεοαναλυτικής σχολής, η οποία θεωρεί τα έπη ως αποκλειστικά λογοτεχνικά δημιουργήματα, ο Β. Κούλμαν (W. Kullmann) σημειώνει χαρακτηριστικά: «το όνειρο του Σλήμαν (σημ. του Γερμανού αρχαιολόγου που «βρήκε την Τροία») ότι είναι δυνατόν να αντληθούν από τα ομηρικά έπη ιστορικές πληροφορίες για έναν Τρωικό Πόλεμο ενταφιάστηκε οριστικά».

 

Το κείμενο που ακολουθεί διερευνά την ιστορικότητα του Ομήρου προσπαθώντας να συζητήσει και να σκιαγραφήσει την ομηρική εποχή με βάση τα παλαιότερα και νεότερα αρχαιολογικά ευρήματα και τα σχετικά συμπεράσματα των αρχαιολόγων, των φιλόλογων και των ιστορικών ακολουθώντας τις νεότερες κατευθύνσεις της έρευνας σύμφωνα με την οποίαQ

 

«Ο Όμηρος είχε στραμμένο το βλέμμα του στο παρελθόν. Στα δύο έπη βρίσκονται αναμεμειγμένα στοιχεία από τη μυκηναϊκή εποχή, από τους σκοτεινούς αιώνες που τη διαδέχθηκαν και από την περίοδο της τελικής σύνθεσης των δύο επών τον 8ο αιώνα. Σε αυτά αποτυπώνονται, όμως, επίσης -και μάλιστα με ιδιαίτερη ευκρίνεια- ιδέες, αντιλήψεις και νοοτροπίες που θα σφράγιζαν την αρχαία ελληνική ιστορία στο σύνολό της. Σε θέματα όπως είναι η σχέση των ανθρώπων με τους θεούς, η σημασία της αριστείας, το επισφαλές και απρόβλεπτο της ανθρώπινης ζωής και ο ρόλος της ποίησης στην κοινωνία, το ομηρικό κοσμοείδωλο διατήρησε την αξία του για αιώνες.

 

Ο Όμηρος ήταν κοινό κτήμα για όλους τους Έλληνες, και ο ιδεατός κόσμος του ένα σταθερό σημείο αναφοράς για την ταυτότητά τους. Μέσω αυτού οι νέοι διδάσκονταν γραφή και ανάγνωση έως το τέλος της αρχαιότητας. Αυτόν επικαλούνταν φιλόσοφοι, σοφιστές, πολιτικοί και ρήτορες προκειμένου να περιβάλουν μια θέση τους με το κύρος της παράδοσης και την αίγλη του κοινά αποδεκτού. Ποτέ δεν έπαψαν, μάλιστα, να ερίζουν οι πόλεις που θεωρούσαν τον Όμηρο δικό τους γέννημα και θρέμμα. Ιδιοποίηση του Ομήρου σήμαινε ιδιοποίηση του καθολικότερου στοιχείου του ελληνισμού».

 

Είναι γεγονός, πάντως, ότι όσο και να το θέλουμε «ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αποκομίσουμε πραγματική ιστορία από τα ομηρικά ποιήματα, αλλά μπορούμε να μάθουμε το τί σκέφτονταν οι Έλληνες του όγδοου αιώνα π.Χ. για τον κόσμο και τον εαυτό τους» (Powell 2004: 50).