"Το Παν που εντός μας είσαι, Ζωή σώζε, Φως φώτιζε..."

«Όλα τα πλάσματα του κόσμου ας υποδεχτούν το άκουσμα του ύμνου. Άνοιξε γη· ας ανοίξουν για χάρη μου όλα της βροχής τα κλείστρα· δέντρα μη σείεστε.

Πρόκειται να ψάλω τον κύριο της κτίσης, το Παν και το Εν...
Ανοίξτε ουρανοί, άνεμοι σταθείτε. Αθάνατε κύκλε του Θεού, δέξου τα λόγια μου.

Γιατί πρόκειται να υμνήσω τον κτίστη των πάντων, αυτόν που στερέωσε τη γη και κρέμασε τον ουρανό, αυτόν που γλυκό νερό από τον ωκεανό ρύθμισε να υπάρχει στην κατοικημένη και την ακατοίκητη γη για τη διατροφή και τη δημιουργία όλων των ανθρώπων, αυτόν που ρύθμισε να φανερωθεί η φωτιά για κάθε χρήση των θεών και των ανθρώπων.

Όλοι μαζί ας τον εγκωμιάσουμε, αυτόν που υψώνεται πάνω από όλους τους ουρανούς, τον κτίστη όλης της φύσης.
Αυτός είναι ο οφθαλμός του νου κι αυτός ας δεχτεί το εγκώμιο των δυνάμεών μου. Δυνάμεις που εντός μου είστε, υμνείτε το Εν και το Παν.

Όλες οι δυνάμεις που είστε μέσα μου ψάλτε σύμφωνα με το θέλημά μου. Άγια Γνώση, από σε φωτισμένος και χάρη σε σένα υμνώ το νοητό φως και χαίρομαι με του νου τη χαρά.

Όλες οι δυνάμεις υμνείτε μαζί μου.

Κι εσύ, εγκράτεια, ψάλλε για χάρη μου. Δικαιοσύνη μου, μέσα από μένα ψάλλε το δίκαιο. Αλήθεια, ψάλλε την αλήθεια, Αγαθό, ψάλλε το αγαθό. Ζωή και Φως, από σας ξεκινά και σε σας καταλήγει το εγκώμιο.

Σ’ ευχαριστώ, Πατέρα, ενέργεια των δυνάμεων. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ, δύναμη των ενεργειών μου. Ο Λόγος σου μέσα από μένα υμνεί εσένα.

Μέσα από μένα δέξου πίσω το Παν με το μέσο του Λόγου, σαν θυσία με λόγια.

Αυτά βοούν οι δυνάμεις που βρίσκονται μέσα μου. Υμνούν το Παν, τελούν το θέλημά Σου.

Η βουλή σου από σένα εξέρχεται και επιστρέφει σε σένα, το Παν. Δέξου απ’ όλα τα όντα θυσία με λόγια.

Το Παν που εντός μας είσαι, Ζωή σώζε, Φως φώτιζε, Πνεύμα, Θεέ.

Τον Λόγο σου τον ποιμαίνει ο Νους, πνευματοφόρε, δημιουργέ.

Συ είσαι ο Θεός.
Ο άνθρωπός σου αυτά βοά μέσα από τη φωτιά,
τον αέρα,
τη γη,
τα νερά,
το πνεύμα,
τα κτίσματά σου.
Από σένα βρήκα την ευλογία του Αιώνα
και αυτό που ζητώ, την ανάπαυση στη βούλησή σου.
Με το θέλημά σου εννόησα το εγκώμιο αυτό να εκφωνείται».
ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ-ΥΜΝΩΔΙΑ ΚΡΥΦΗ-ΛΟΓΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

Αμερικανικό ντοκιμαντέρ για τον Όλυμπο και την Ελασσόνα με συμμετοχή της NASA

Πρόκειται για το πρώτο τηλεοπτικό αφιέρωμα στο βουνό των Θεών, του ελληνοαμερικανικού οργανισμού Εllopia Media Group, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη, σε συνεργασία με τo δίκτυο PBS της αμερικανικής δημόσιας τηλεόρασης.

Τη σκηνοθεσία υπογράφει η δημοσιογράφος Αθηνά Κρικέλη. Το μίνι ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην ιστορία του Ολύμπου, αλλά και τους τρόπους ανάβασής του από την περιοχή Ελασσόνα, της Θεσσαλίας. Με την συμβολή της ΝΑΣΑ το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πλάνα από δορυφόρο, αλλά και από το βουνό/ηφαίστειο Όλυμπος που βρίσκεται στον πλανήτη Άρη.

Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ έχει κάτι ιδιαίτερο: Μας ξεναγεί στο βουνό των Θεών από τη μεριά της Ελασσόνας. Γι” αυτό και ονομάζεται: “Elassona: The secret path to mount Olympus” («Ελασσόνα: Το μυστικό μονοπάτι προς το βουνό Όλυμπος».

«Είναι μια ευκαιρία να δείξουμε την ομορφιά της Ελλάδας. Ο Όλυμπος είναι ίσως το πιο αναγνωρισμένο βουνό στον κόσμο και δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες να το προβάλλει προς τα έξω» δηλώνει η σκηνοθέτις Αθηνά Κρικέλη. Και συμπληρώνει:

«Οι αρμόδιες αρχές της Θεσσαλίας τον υποβαθμίζουν, ενώ θα μπορούσε ο Όλυμπος να αποτελεί τη βασική αιτία προσέλευσης τουρισμού στην περιοχή. Να σκεφτείτε πως όταν κάποιος ψάξει στο διαδίκτυο για τον Όλυμπο (στην αγγλική γλώσσα) θα εμφανιστούν περισσότερα αποτελέσματα για τους άλλους «Ολύμπους»

 

Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων για τον Πολεμιστή και τον Πόλεμο

 Οι Έλληνες όμως δεν υπήρξαν ποτέ φιλοπόλεμοι και ο κατ’ εξοχήν επικός ποιητής Όμηρος αναφέρει: «αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος εστίν εκείνος ός πολέμου έραται (Ραψωδία Ι, 63-64)». Φυσικά όταν ετίθετο το ζήτημα της Ελευθερίας της Πατρίδος οι Πρόγονοί μας έμπαιναν με αποφασιστικότητα στη σύγκρουση γιατί: μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς (Πλάτων, Κρίτων κεφ. 12) και ότι «Ειρήνης ατίμου, κρείσσων πόλεμος έντιμος» αλλά αυτό ήταν η έσχατη επιλογή.

Ο πολεμικές συγκρούσεις ήτα μια αναπόφευκτη πραγματικότητα στον Αρχαίο κόσμο. Η ζωή τότε δεν είχε σχέση με την απατηλή ειρήνη που ζούμε σήμερα. Οι Αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να λένε: «Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος» καθώς η εκστρατευτική περίοδος ήταν ανάμεσα στην Άνοιξη και το Φθινόπωρο. Άλλωστε ούτε η Πυθία τολμούσε να χρησμοδοτήσει ανοιχτά επί του θέματος.

Στα Ομηρικά Έπη η εμπλοκή σε σύγκρουση δεν παίρνεται από κανέναν ήρωα «ελαφρά τη καρδία» και η καυχησιά κάποιου ότι είναι μεγάλος πολεμιστής μπορεί να του βγει άσχημα. (1) Ο μόνος που αποκαλείται πολεμιστής αβίαστα είναι ο θεός του πολέμου ‘Άρης όταν αναφέρονται σε αυτόν οι θνητοί. (2) Από τους θνητούς μόνο ο ηλικιωμένος Νέστωρ που τα κατορθώματα της αλκής του είναι ήδη γνωστά δηλώνει πολεμιστής. (Ιλιάς K 549)

Κι ενώ τα ομηρικά ιδεώδη κυριαρχούσαν στην Αρχαϊκή και Κλασσική Περίοδο αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι υπόχρεοι εκτελούσαν το στρατιωτικό καθήκον αγόγγυστα ή δεν προσπαθούσαν να το αποφύγουν. Άλλωστε ακόμα και στη Σπάρτη υπήρχαν «κακοί» ή θεωρούμενοι λιποτάκτες (3) αλλά υπό συνθήκες αποκαθίσταντο ειδικά αν ήταν από «καλή οικογένεια». (4) Πάντως οι Σπαρτιάτες απαγόρευαν την ποίηση του Αρχιλόχου που είχε γράψει πως δεν ανησυχεί για τη ασπίδα που πέταξε γιατί θα εύρισκε άλλη καλύτερη.

Οι δημαγωγοί που εξωθούσαν τα πλήθη σε πολεμικές περιπέτειες είχαν σε πολλές περιπτώσεις ως αντιθέτους του σώφρονες στρατιωτικούς ηγήτορες. (5) Οι σώφρονες στρατιωτικοί δεν επιζητούσαν την κολακεία του πλήθους ώστε να το παραδώσουν στον εχθρό για να ωφεληθούν αυτοί (6) και προτιμούσαν τον πόλεμο έναντι της διπλωματίας.(7) Αντίθετα οι «πολεμισταράδες» από το βήμα ήταν οι πρώτοι που λιποτακτούσαν.(8)

Στον Όμηρο ο πολεμιστής αναγνωρίζεται από τους άλλους μαχητές (9) και οι ηγήτορες χρησιμοποιούν την λέξη σαν έπαινο ή παρότρυνση.(10) Η θέση των αρχαίων Ελλήνων ήταν να αποδέχονται την πραγματικότητα της πολεμικής βίας αλλά να μην αποδέχονται (ηθικά τουλάχιστον)τους φιλοπόλεμους. Επίσης εφάρμοζαν τη αυστηρή δίωξη των λιποτακτών από την αρχή σχεδόν της ιστορικής τους ύπαρξης. (11)

Πόσο αλήθεια θυμίζει αυτό τη εποχή μας που ο κάθε καυχησιάρης περί τα πολεμικά υποθάλπτει λιποτάκτες-επειδή μάλλον έχει τη στόφα του λιποτάκτη όπως ο Πάρις που παρά τις καυχησιές του το ‘σκασε από τα Μενέλαο γιατί όπως λέει ο λαός μας «δεν του βάσταγε η περδικούλα του»!

Παραπομπές
Όμηρος «Ιλιάς» Η 92 -102
Όμηρος «Ιλιάς» Ε 288, Y 78, Φ 267
Ξενοφώντος “Λακεδαιμονίων Πολιτεία“, 9, 3-6
Ηρόδοτος, βιβλίο Ζ΄, Πολύμνια, 231,
Θουκυδίδης, Ε΄, 34, 2
Πλούταρχος «Φωκίων» 5
Πλούταρχος «Φωκίων» 8
Πλούταρχος «Φωκίων» 9, «Φωκίων» 10
Όμηρος «Ιλιάς» Ε 602, Φ 589
Π 492,493, Φ 269
Ηρακλείδαι, στ. 843­863

Ο σιδηρόδρομος στην αρχαία Ελλάδα

Η Αρχαία Ελλάδα μια χώρα τόσο προηγμένη τεχνολογικά δεν θα μπορούσε να υστερεί στο τομέα της χερσαίας επικοινωνίας και των μεταφορών. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δημιουργήσει ένα μοναδικό σύστημα αμαξήλατης επικοινωνίας από τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ. Το πιο πυκνό δίκτυο βρίσκεται στην Πελοπόννησο και είναι έργο των Σπαρτιατών. Χάραζαν στα βραχώδη μέρη αυλάκια παντού και πάντοτε με σταθερό μετατρόχιο 1,40μ. μέσα στα οποία πήγαινε η άμαξα. Οι αρχαίοι ονόμαζαν αυτά τα αυλάκια αρματοτροχιές ή αμαξοτροχιές. Η άμαξα είχε προκαθορισμένη διαδρομή και κινούταν με τους τροχούς της μέσα στις αρματροχιές χώρις να μπορεί να λοξοδρομήσει…

φωτο: Δίολκος Ισθμού Κορίνθου
για περισσότερα δείτε το βίντεο

Τα αστρονομικά όργανα της αρχαίας Ελλάδας

Κατά την αρχαιότητα οι Έλληνες εφεύραν διάφορα αστρονομικά όργανα απλής μορφής , αλλά μεγαλοφυούς συλλήψεως που συνέβαλαν τα μέγιστα στην εξέλιξη της ναυτιλίας. Όργανα που έδωσαν πρακτικές λύσεις σε προβλήματα μετρήσεων , εντυπωσιάζοντας με την απλότητα της επινοήσεως τους. Τέτοια όργανα ήταν η πλινθίδα, το γωνιόμετρο, το μετεωροσκόπιο και ο πολομετρητής.

Εφευρέτης της πλινθίδας πιθανότατα ήταν ο αστρονόμος Ίππαρχος. Πρόκειται για ένα απλό όργανο , που παρουσιάζει ένα τέταρτο διαβαθμισμένου κύκλου, ενώ από το κέντρο κρέμεται ένα νήμα με ένα βάρος στο άκρο του. Στην μία ακτίνα του υπάρχει ένα σκόπευτρο έτσι ώστε να μπορούσαν να υπολογίσουν το ύψος ενός αστέρα ή του ήλιου.

Το γωνιόμετρο κατά πάσα πιθανότητα χρησιμοποιήθηκε από τον Ποσειδώνιο(135-51 π.Χ.) στον υπολογισμό της περιμέτρου της Γης. Η χρονολογία εφευρέσεως του προσδιορίζεται περίπου τον 4ο αιώνα π.Χ. Επίσης άγνωστη είναι και η τότε ονομασία του οργάνου αυτού, με τον όρο γωνιόμετρο να καθιερώνεται μεταγενέστερα για να καλύψει αυτό το κενό. Πρόκειται για ένα υποδιαιρεμένο κυκλικό δίσκο, που τοποθετούνταν στο επίπεδο της κατακόρυφου του τόπου και του αστέρα ή του ήλιου και μετρούσε την γωνιακή τους απόσταση. Ίσως ο δίσκος αυτός να ήταν μόνιμα τοποθετημένος κατά διάμετρο πάνω στους κατακόρυφους των αστεροσκοπείων της εποχής, με δυνατότητα περιστροφής γύρω από αυτήν και από το κέντρο του. Η ακρίβεια των μετρήσεων αποδεικνύει την μέγιστη ακρίβεια του οργάνου.

Το μετεωροσκόπιο κατασκευάσθηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. από τον Κλαύδιο τον Πτολεμαίο, ο οποίος το αναφέρει στο έργο του «Γεωγραφικήν Υφήγησις». Δυστυχώς καμιά περιγραφή του δεν είναι διαθέσιμη και έτσι η μορφή του αποτελεί ένα αίνιγμα. Το συγκεκριμένο όργανο χρησίμευε για την πρακτική καταγραφή γεωγραφικών δεδομένων.

Ο πολομετρητής ήταν ένα ναυτιλιακό όργανο των αρχαίων ναυτικών, του οποίου η αρκετά απλουστευμένη χρήση γρήγορα ξεπεράστηκε με την εμφάνιση εξελιγμένων αστρονομικών οργάνων. Τον πολομετρητή τον συναντούμε στο σύγχρονο μυθιστόρημα του Αμερικάνου Frank Slauchter «Ο Χαρτογράφος» (1957). Ο πολομετρητής ήταν ένα απλούστατο ναυτικό όργανο , που μετρούσε το έξαρμα του πόλου, χωρίς να χρειάζεται αλμανάκ, πένα ή χαρτί για να βγάλει το ύψος του παραλλήλου στον οποίο ταξίδευε το πλοίο.

Αποτελούνταν από ένα σανίδι όπου στη μέση μιας από τις στενές πλευρές του υπήρχε μια ημικυκλική εγκοπή διαμέτρου 2 εκατοστών, κάτω από αυτήν την εγκοπή υπήρχε μια μικρή οπή από την οποία ξεκινούσε ένας αρκετά επιμήκης και χονδρός σπάγκος.

Μόλις λοιπόν, έπεφτε η νύχτα και έχει ξαστεριά, ο παρατηρητής κρατούσε με το αριστερό του χέρι το σανίδι από μια από τις μακριές πλευρές του τοποθετώντας το έτσι ώστε μέσα από την εγκοπή της πάνω πλευράς να βλέπει τον πολικό αστέρα και με την κάτω μικρή πλευρά να αγγίζει τον ορίζοντα. Το ζύγιζε και με το δεξί χέρι τέντωνε το σπάγκο μέχρι την άκρη της μύτης του. Έκανε έναν κόμπο σε αυτό το σημείο του σπάγκου και έτσι έχει σχηματισμένη μια γωνία που έχει κέντρο την άκρη της μύτης του και οι δύο νοητές γραμμές του ορίζοντα και του πολικού αστέρα αποτελούσαν τις πλευρές της.

Την άλλη νύχτα έκανε ξανά τη μέτρηση της γωνίας και αν ο κόμπος στο σπάγκο άλλαζε θέση, μεγάλωνε δηλαδή, προς τον πολικό τότε υπήρχε βόρεια διαφορά πλάτους, αν μεγάλωνε προς τον ορίζοντα τότε νότια. Η ναυτική πείρα του παρατηρητή δίδασκε κατά πόσο έπρεπε να διορθωθεί η πορεία, ούτως ώστε το πλοίο να κρατηθεί στην παράλληλό του και να φτάσει στον προορισμό του.

Όλα αυτά τα όργανα ήταν ευφυής εφευρέσεις που έδιναν λύσεις σε προβλήματα, που μας ξαφνιάζουν ακόμα και σήμερα με την απλότητα και το πρακτικό πνεύμα τους.

Νέα σελίδα στο «κυνήγι» των βαρυτικών κυμάτων

Ένα αιώνα μετά τη διατύπωση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, Αμερικανοί επιστήμονες ελπίζουν πως η τεχνική που έχουν στα σκαριά θα τους δώσει τη δυνατότητα να ανιχνεύσουν για πρώτη φορά βαρυτικά κύματα, κι έτσι να επιβεβαιώσουν τη μοναδική πρόβλεψη του Άλμπερτ Αϊνστάιν που δεν έχει επαληθευτεί πειραματικά μέχρι σήμερα.

Γι’ αυτό τον σκοπό οι επιστήμονες, οι οποίοι ανήκουν στην κοινοπραξία North American Nanohertz Observatory for Gravitational Waves (NANOGrav), εξασφάλισαν χρηματοδότηση 14,5 εκατ. δολαρίων από το Εθνικό Ίδρυµα Επιστήµης (NSF) στις ΗΠΑ, ώστε να δημιουργήσουν και να λειτουργήσουν για μία πενταετία ένα εξειδικευμένο ερευνητικό κέντρο.

Το κέντρο ονομάζεται NANOGrav Physics Frontiers Center (PFC) και στόχος του είναι να εντοπίσει βαρυτικά κύματα χαμηλής συχνότητας, δηλαδή διαταραχές στο χωροχρονικό συνεχές που, όπως προβλέπει η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, προκαλούνται από βίαια συμπαντικά φαινόμενα στα οποία παίρνουν μέρος ουράνια σώματα με εξαιρετικά μεγάλη μάζα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως θα ανιχνεύσουν τέτοιες διαταραχές από τα «αποτυπώματα» που αυτές αφήνουν σε ραδιοπαλμούς οι οποίοι φθάνουν στη Γη προερχόμενοι από πάλσαρ.

«Πλέον έχουμε όλοι συνηθίσει να βλέπουμε εντυπωσιακές εικόνες του σύμπαντος από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble», λέει ο καθηγητής αστρονομίας του πανεπιστημίου Κορνέλ Τζέιμς Κορντ στο σάιτ του ιδρύματος, το οποίο συμμετέχει στην κοινοπραξία. «Τέτοιες εικόνες είναι η αποκορύφωση τεσσάρων αιώνων αστρονομικών παρατηρήσεων, που ξεκίνησαν από τον Γαλιλαίο και το τηλεσκόπιό του, με το οποίο είδε για πρώτη φορά ουράνια αντικείμενα αόρατα στο γυμνό μάτι».

Έκτοτε, για τη μελέτη του σύμπαντος έχει χρησιμοποιηθεί όλο το φάσμα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, οδηγώντας σε εντυπωσιακές ανακαλύψεις. «Το ίδιο θα συμβεί και με τα βαρυτικά κύματα, τα οποία είναι θεμελιωδώς διαφορετικά από το ορατό φως, τα ραδιοκύματα ή τις ακτίνες Χ», προσθέτει ο Κορντ. «Από τη στιγμή που θα έχουμε στα χέρια μας μια τεχνική ανίχνευσής τους, θα ξεκινήσει μία νέα εποχή για την αστρονομία. Έτσι, για παράδειγμα, θα μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς τα ζεύγη από μαύρες τρύπες στροβιλίζονται μεταξύ τους, ή θα λύσουμε ερωτηματικά που αφορούν το πρώιμο σύμπαν».

Τα βαρυτικά κύματα που έχουν στο «στόχαστρο» οι επιστήμονες χαρακτηρίζονται από τόσο μεγάλα μήκη κύματος –μεγαλύτερα από τις διαστάσεις του ηλιακού μας συστήματος- που δεν θα μπορούσαν να καταγραφούν από κανέναν επίγειο ανιχνευτή. Ευτυχώς για τους επιστήμονες, η φύση έχει προνοήσει, παρέχοντάς τους ως ανιχνευτικό εργαλείο τους πάλσαρ – αστέρες νετρονίων που περιστρέφονται με μεγάλη ταχύτητα και έχουν βαφτισθεί «φάροι του διαστήματος», καθώς εκπέμπουν ραδιοσήματα με τη μορφή παλμών εντυπωσιακά σταθερής συχνότητας.

Καθώς τα βαρυτικά κύματα διαδίδονται στον χωρόχρονο, επηρεάζουν τη χρονική στιγμή άφιξης των ραδιοπαλμών στη Γη. Έτσι, οι ερευνητές φιλοδοξούν να μετρήσουν αυτές τις απειροελάχιστες χρονικές μεταβολές, επιβεβαιώνοντας επομένως για πρώτη φορά την ύπαρξη των βαρυτικών κυμάτων. Αν και οι διακυμάνσεις δεν αναμένεται να ξεπερνούν τα λίγα δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου, η αμερικανική ομάδα ελπίζει πως θα τα καταφέρει, αφού θα «επιστρατεύσει» γι’ αυτό τον σκοπό τα δύο πιο ευαίσθητα τηλεσκόπια στον κόσμο – το Παρατηρητήριο Arecibo στο Πουέρτο Ρίκο και το Τηλεσκόπιο Green Bank από το Εθνικό Παρατηρητήριο Ραδιοαστρονομίας, στη Δυτική Βιρτζίνια.

Οι μαύρες τρύπες δεν διαγράφουν τις πληροφορίες, ισχυρίζονται οι επιστήμονες

Το «παράδοξο της απώλειας πληροφοριών" στις μαύρες τρύπες, ένα πρόβλημα που μαστίζει τη φυσική για σχεδόν 40 χρόνια, μπορεί να μην υπάρχει.

Καταστρέψτε ένα έγγραφο, και μπορείτε να το συναρμολογήσετε. Κάψτε ένα βιβλίο, και θα μπορούσε θεωρητικά να κάνετε το ίδιο. Αλλά αν στείλετε πληροφορίες σε μια μαύρη τρύπα, έχουν χαθεί για πάντα.

Μερικοί φυσικοί έχουν υποστηρίξει εδώ και χρόνια, ότι οι μαύρες τρύπες είναι τα τέλεια θησαυροφυλάκια, οντότητες που απορροφούν τις πληροφορίες και στη συνέχεια τις εξαϋλώνουν χωρίς να αφήνουν πίσω τους, τις όποιες ενδείξεις ως προς το τι περιείχαν κάποτε.

Όμως, η νέα έρευνα δείχνει ότι η προοπτική αυτή μπορεί να μην είναι σωστή.

Τη λύση στο «μυστήριο», το οποίο φέρνει σε αντίθεση θεμελιώδεις αρχές της κβαντικής φυσικής με τις ιδιότητες των μαύρων τρυπών, υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Μπάφαλο στις ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα, οι Αμερικανοί επιστήμονες ανέπτυξαν μια νέα θεωρία που απαντά στο Παράδοξο της Χαμένης Πληροφορίας, έναν γρίφο που προσπαθούν να λύσουν οι φυσικοί εδώ και τέσσερις δεκαετίες, με σκοπό να αποδείξουν πως οι μαύρες τρύπες δεν παραβιάζουν την κβαντομηχανική.

Το Παράδοξο συνδέεται με το γεγονός ότι μια μαύρη τρύπα έχει τόσο ισχυρό βαρυτικό πεδίο ώστε να «καταπίνει» την ύλη και το φως που θα βρεθούν στην εμβέλειά του. Τότε, μαζί με τα φωτόνια και τα σωματίδια που «καταβροχθίζονται», φαίνεται πως εξαφανίζονται για πάντα και οι πληροφορίες που αυτά κωδικοποιούν. Κάτι που όμως αντιβαίνει σε έναν από τους θεμελιώδεις «πυλώνες» της κβαντικής φυσικής, σύμφωνα με τον οποίο η πληροφορία δεν μπορεί ποτέ να χαθεί, αλλά πάντοτε διατηρείται.

Η νέα θεωρία αίρει το Παράδοξο, και έτσι «συμφιλιώνει» την κβαντική φυσική με τις ιδιότητες των μαύρων τρυπών, δείχνοντας πως η πληροφορία δεν χάνεται. «Η μελέτη μας έδειξε πως οι πληροφορίες δεν εξαφανίζονται όταν εισέλθουν σε μια μαύρη τρύπα», λέει χαρακτηριστικά στο σάιτ του πανεπιστημίου ο Ντέγιαν Στόικοβιτς, αναπληρωτής καθηγητής φυσικής και ένας από τους επιστήμονες που τη διατύπωσαν, συμπληρώνοντας ότι οι πληροφορίες είναι δυνατόν να ανακτηθούν από την ακτινοβολία που εκπέμπει η μαύρη τρύπα.

Η θεωρία περιγράφεται σε άρθρο των Αμερικανών φυσικών στο περιοδικό Physical Review Letters. Σε αυτό, οι συγγραφείς του δείχνουν με ποιον τρόπο από τις αλληλεπιδράσεις των σωματιδίων που εκπέμπει μια μαύρη τρύπα μπορούν να αποκαλυφθούν όχι μόνο τα χαρακτηριστικά της ύλης και της ενέργειας που έχει «καταπιεί», αλλά και οι ιδιότητες του άστρου από το οποίο αυτή προέκυψε.

Σύμφωνα τον Στόικοβιτς, πρόκειται για μία σημαντική ανακάλυψη, αφού ακόμη και οι φυσικοί που θεωρούσαν ότι η πληροφορία δεν χάνεται σε μία μαύρη τρύπα δεν είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να περιγράψουν με μαθηματικά τον μηχανισμό που τη διατηρεί. Αντίθετα, στο άρθρο στο Physical Review Letters, παρατίθενται εξισώσεις που δείχνουν πώς διατηρείται η πληροφορία.

Το Παράδοξο πρωτοδιατυπώθηκε πριν από 40 χρόνια, όταν ο Βρετανός φυσικό Στίβεν Χόκινγκ έδειξε πως οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία, με συνέπεια να «εξαερώνονται» με την πάροδο του χρόνου. Μία άμεση συνέπεια αυτής της ανακάλυψης ήταν πως οι πληροφορίες στο εσωτερικό της θα χαθούν για πάντα όταν αυτή εξαφανισθεί, παραβιάζοντας έτσι την κβαντική φυσική.

Αν και ο Χόκινγκ ήταν τόσο βέβαιος για το Παράδοξο που έβαλε στοίχημα με συναδέλφους του, λίγα χρόνια αργότερα έκανε στροφή 180 μοιρών, παρουσιάζοντας ένα θεωρητικό μοντέλο που επιτρέπει τη διατήρηση της πληροφορίας. Ωστόσο, η λύση του δεν έπεισε όλη την επιστημονική κοινότητα, με συνέπεια μέχρι σήμερα να μην έχει βρεθεί κοινά αποδεκτή εξήγηση.

Με βάση τους ερευνητές από το Μπάφαλο, αυτή η εξήγηση «κρύβεται» τόσο στα σωματίδια που εκπέμπει μία μαύρη τρύπα, όσο και στις ασθενείς αλληλεπιδράσεις τους. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, δείχνουν ότι ένας εξωτερικός παρατηρητής έχει τη δυνατότητα να ανακτήσει τα χαρακτηριστικά της ύλης και της ενέργειας που έχει «καταπιεί» το ισχυρό βαρυτικό πεδίο.

Οι αλληλεπιδράσεις αυτές περιλαμβάνουν από τη βαρυτική έλξη μεταξύ των σωματιδίων μέχρι την ανταλλαγή φωτονίων. Παρόλο που αυτές οι «συσχετίσεις» δεν ήταν άγνωστες, οι περισσότεροι επιστήμονες τις θεωρούσαν ασήμαντες μέχρι τώρα. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Στόικοβιτς, είναι το «κλειδί» που αίρει το Παράδοξο.

"Οι συσχετίσεις αυτές συχνά αγνοούνταν σε συναφείς υπολογισμούς αφού πίστευαν ότι είναι μικρές και δεν είναι ικανές να κάνουν μια σημαντική διαφορά," λέει ο Στοίκοβιτς. «Σαφείς υπολογισμοί μας δείχνουν ότι αν και οι συσχετισμοί ξεκινούν από πολύ μικροί, μεγαλώνουν με το χρόνο και γίνονται αρκετά μεγάλοι για να αλλάξουν το αποτέλεσμα."

Η Μορφή είναι το Παν

H μάζα ισοδυναμεί με ενέργεια
Η ύλη, εκτός από ορατός όγκος, αποτελεί το υπόστρωμα της ενέργειας. Η ενέργεια τρέφεται με ύλη. Οι κάθε είδους καύσεις που υποπίπτουν στην ανθρώπινη εμπειρία, χρειάζονται την καύσιμη ύλη για να συντελεσθούν. Και η ιδέα της καύσης, η φωτιά, είναι που υποβάλλει στον Ηράκλειτο την ιδέα της κίνησης, της συνεχούς αλλαγής. Το πυρ το αείζωον που αποσβέννυται μέτρα.

Υλικά σώματα σε κίνηση, αυτό είναι που αντιλαμβάνεται καθημερινά η όρασή μας. Αναφέρετε ότι η κίνηση είναι μορφή ύπαρξης της ύλης.

Όμως κάτι ξεχνάνε οι υλιστές, που οι ιδεαλιστές δεν κουράζονται να τους το θυμίζουνε. Αυτό το κάτι είναι η μορφή.Η μορφή είναι ο ειδικός τρόπος με τον οποίο η ύλη πέφτει στην αντίληψή μας.

Ένας από τους στόχους αυτού του κειμένου είναι να αποκαταστήσει την ενότητα της κατακερματισμένης τριάδας. Ύλη Κίνηση Μορφή. Ο κατακερματισμός αυτός, ιστορικά εκφράστηκε με τη μορφή της αντίθεσης ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό, μια αντίθεση που σήμερα μπορεί να αποδειχθεί ξεπερασμένη. Το σπέρμα της υπέρβασης βρίσκεται ήδη στον Αριστοτέλη.

Βιάστηκαν αλήθεια να τον αντιπαραθέσουν στον Πλάτωνα. Στον Πλατωνικό δυϊσμό της ιδέας και της ύλης ο Αριστοτέλης δεν τάσσεται με τη μεριά της ύλης, σε αντίθεση με τον Πλάτωνα που τάχθηκε με τη μεριά της ιδέας. Απλούστατα τον δυϊσμό αυτό τον υπερβαίνει, αποδίδοντας την ιδέα, που στη δική του ορολογία αποδίδεται με τη λέξη «μορφή» στην ίδια την ύλη. Ο υλισμός εξάλλου μιλάει για «μορφή οργάνωσης» της ύλης.

Ύλη Κίνηση Μορφή
Η τριάδα αυτή βρίσκεται αδιάσπαστη στην ενότητα αυτή που ονομάζουμε «ζωντανό οργανισμό».
Τι είναι ο ζωντανός οργανισμός, αν όχι μια μορφή που πραγματώνεται μέσω μιας ύλης, η οποία βρίσκεται σε διαρκή κίνηση;

Και όπου η ύλη αποκτάει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα, το οφείλει στη μορφή. Τι είναι ο όγκος του μαρμάρου σε σχέση με εκείνη την υπέροχη φιγούρα της Αφροδίτης της μήλου; Τι είναι ο Άμλετ σε σχέση με το προϊόν αυτό της χαρτοβιομηχανίας και της φωτοσύνθεσης που λέγεται «βιβλίο;» ή το ηχητικό υλικό μπροστά στην Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν;

Τι μπορεί να είναι η ύλη μπροστά στη μορφή, συμπεριλαμβανομένης και αυτής των ζωντανών οργανισμών; Και αν στη γλυπτική και στη ζωγραφική η ύλη παρουσιάζεται ως περίπου το αναπόσπαστο υπόστρωμα, το υπόστρωμα αυτό φαίνεται όλο και μικρότερης σημασίας στη μουσική, ελάχιστα στη πεζογραφία, σχεδόν καθόλου στην ποίηση, ενώ στην τέχνη των ραψωδών, που έδωσαν τόσο θαυμάσια έργα όπως τα ομηρικά έπη, φαίνεται να ελλείπει εντελώς.

Αν υπάρχει μια τελική αιτία στην ζωντανή ύλη, αυτή είναι η δημιουργία ωραίων μορφών.
Οι οργανισμοί εξελίσσονται. Όμως η εξέλιξη αυτή τι στόχο έχει; Μήπως την προσαρμογή, όπως λέγει ο Δαρβίνος; Η φυσική επιλογή πράγματι φαίνεται να έχει ως στόχο τη διεύρυνση των προσαρμοστικών ικανοτήτων ενός είδους. Όμως τι προσαρμοστικό ή εξελικτικό στόχο εξυπηρετεί η ομορφιά; Γιατί η βιολογική έλξη αφορά τους ωραιότερους εκπρόσωπους του άλλου φύλου; Μήπως γιατί διαθέτουν μεγαλύτερες προσαρμοστικές ικανότητες; Δεν υπάρχει τίποτα που να το αποδεικνύει.

Αντίθετα υπάρχει μια έμφυτη τάση του ανθρώπου για την ομορφιά, που ξεφεύγει από τα πλαίσια της χρησιμότητας, η οποία χρησιμότητα ως στοιχείο καλυτέρευσης της ζωής, δηλαδή ως στοιχείο προσαρμογής, αν και στα πρώτα στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης την επικαλύπτει (οι μαγικές εικόνες, η διακόσμηση, κ.λπ.) σήμερα παίρνει ολοκληρωτικό διαζύγιο απ’ αυτήν.

Η μορφή είναι που αναδεικνύεται τελικά στην Τριάδα.
Αν η ύλη είναι ο θεός και δημιουργός και η κίνηση ο υιός, ο λόγος και σωτήρας, η μορφή είναι το άγιο πνεύμα. Πραγματικά άυλη, πνεύμα. Η επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος δεν αποτελεί παρά μια εκστασιακή κατάσταση όπως η έμπνευση του καλλιτέχνη. Ανάλογη είναι και η μεταρσίωση του θεατή – δέκτη μπροστά στην ομορφιά. Η υπέρβαση της ύλης γίνεται μόνο μέσω της εκπνευμάτωσής της, της απόσταξής της σε ομορφιά, μέσα στην καλλιτεχνική εμπειρία. Και η υπέρβαση της υλικής πραγματικότητας συντελείται μέσω της εμπειρίας του μεταρσιωμένου δέκτη.

Η ύλη δεν είναι τίποτα, η μορφή είναι το παν
Αυτό ηχεί ως σκέτος ιδεαλισμός, όμως δεν είναι. Ο ιδεαλισμός δίνει προτεραιότητα στη μορφή απέναντι στην ύλη. Ο υλισμός δίνει προτεραιότητα στην ύλη απέναντι στη μορφή. Όμως το βασικό φιλοσοφικό ερώτημα, τουλάχιστον κατά την μαρξιστική του διατύπωση, μου φαίνεται ως παρεξήγηση. Προτεραιότητα, ως προς τι; Αν πρόκειται για χρονική προτεραιότητα, σαφώς προηγείται η ύλη.

Αποτελεί το υλικό υπόστρωμα, και οι φυσικές της νομοτέλειες (με καθοριστική κατά τη γνώμη μου την τάση για μεγαλύτερη συνθετότητα) είναι που «εκβιάζουν» την ανάδειξη των μορφών. Αν πρόκειται όμως για αξιολογική προτεραιότητα (τουλάχιστον μετά από ένα ορισμένο σημείο εξέλιξης της ανθρωπότητας και μετά), το προβάδισμα το έχει το πνεύμα. Ακόμη και η χρυσή μάσκα από τον τάφο των Ατρειδών δεν «αξίζει» τόσο ως όγκος χρυσού, όσο ως έργο τέχνης.

Η κυρίαρχη τάση που παρατηρούμε στην ύλη, όπως αναφέραμε πιο πριν, είναι η τάση για μεγαλύτερη συνθετότητα. Αυτή την τάση μπορούμε να την διακρίνουμε:
Α. Στον σχηματισμό των αστρικών σωμάτων με την συμπύκνωση των νεφελωμάτων.
Β. Στην συνθετότητα του ατόμου. Στις υψηλές θερμοκρασίες τα υποατομικά σωματίδια είναι ξέχωρα, για να ενωθούν σε άτομα μόλις οι θερμοκρασίες κατεβούν, στη συνέχεια σε μόρια, και ακολούθως στους μεγαλομοριακές οργανικές ενώσεις, στους μονοκύτταρους και πολυκύτταρους οργανισμούς, τις κοινωνικές ομάδες των ζώων (μυρμήγκια, μέλισσες) με επιστέγασμα τις ανθρώπινες κοινότητες και σήμερα την ανθρώπινη μεταμοντέρνα κοινωνία, με την παγκοσμιοποίηση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και πολλών άλλων τομέων της ζωής.

Σε τι διαφέρει το άτομο ενός υδρογόνου από την περιγραφή του;
Σε ό,τι και η ύλη από τη μορφή. Το άτομο είναι ένα υλικό σωματίδιο. Η περιγραφή του, ή η γραφική του απεικόνιση, είναι η μορφή του. Μ’ αυτή την έννοια δίνουμε ένα πολύ ευρύ περιεχόμενο στη λέξη «μορφή». Μορφή είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ύλη, οπτικά, ακουστικά, κ.λπ. Και επειδή οι αισθήσεις μας έχουν περιορισμένο αντιληπτικό εύρος για gestalt, δηλαδή συνολικές, προσεγγίσεις, στην έννοια της μορφής συμπεριλαμβάνουμε και τις εννοιολογικές αναπαραστάσεις της ύλης.

Μ’ αυτό τον πλατύ ορισμό, η μορφή ενός ατόμου είναι η λεκτική περιγραφή του ή η αναπαράστασή του, το «μοντέλο» του. Αυτή βέβαια είναι μια διαμεσολαβημένη ή αντανακλαστική μορφή, όπως π.χ. μια περιγραφή της Αφροδίτης της Μήλου. Μόνο που στην περίπτωσή της η διαμεσολάβηση αυτή μπορεί να ελλείπει.

Χρησιμοποίησα ένα μη ορατό αντικείμενο όπως είναι το άτομο του υδρογόνου για να δείξω καλύτερα τη διαφορά υλικού υποστρώματος και μορφής. Το υλικό υπόστρωμα είναι καθαυτό, η μορφή είναι δι εαυτό. Το καθαυτό είναι το υλικό εκ του οποίου εκπορεύεται το δι εαυτό. Το δι εαυτό είναι η αντίληψη που έχουμε για το καθαυτό. Και η διχοτόμηση αυτή πηγάζει από τη συνειδητοποίησή μας για το περιορισμένο της αντιληπτικής μας ικανότητας. Τοκαθαυτό υπάρχει μόνο ως αφαίρεση. Το καθαυτό είναι το καθαρό ον. Όταν το συλλογιζόμαστε, παύει να είναικαθαυτό και γίνεται διεαυτό.

Η συνειδητοποίηση του καθαυτού ως διεαυτό γίνεται με διάφορους τρόπους. Καταρχήν, μέσω των αισθητηριακών μας μηχανισμών, των αισθήσεών μας. Στη συνέχεια μέσω των διανοητικών μας ικανοτήτων, μέσω της λογικής. Τα όργανά μας είναι η έννοια, η κρίση, ο συλλογισμός.

Οι μέθοδοί της διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:
Α. Όταν εξετάζουν τα αντι-κείμενα (η παύλα μπήκε για να δείξουμε ότι δεν ταυτίζουμε τη λέξη αντικείμενο με το πράγμα) στη συνάφειά τους. Έχουμε την παραγωγή, την επαγωγή και την αναλογία.
Β. Όταν τα εξετάζουν μεμονωμένα. Έχουμε τότε την ανάλυση και τη σύνθεση.
Η σκέψη μας είναι το δίχτυ που ρίχνουμε στα πράγματα για να τα συλλάβουμε, να τα λάβουμε στο σύνολό τους, όχι απλά αισθητηριακά, εποπτικά. Ο βρόγχος του διχτυού είναι η έννοια, ή, πράγμα που είναι το ίδιο από την άποψη που την εξετάζουμε, η ιδέα...

Ο Πλάτων υποθέτει μια «ιδανική» αντιστοιχία ανάμεσα στα αντικείμενα και στην ιδέα. Η αντιστοιχία αυτή, κατά την αντίληψή του, αποτελεί μια αντικειμενική πραγματικότητα. Ενώ όμως το καθαυτό ενός αντικειμένου είναι ενιαίο, οι διάφοροι λαοί το αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Η πλατωνική αντίληψη για το χιόνι, ότι αποτελεί υλοποίηση της ιδέας του χιονιού, θα ξένιζε τους Εσκιμώους, οι οποίοι έχουν 18 διαφορετικές λέξεις για το χιόνι, ανάλογα με τις διάφορες καταστάσεις του. Στον εσκιμώικο κόσμο των ιδεών λοιπόν δεν υπάρχει μια ιδέα για το χιόνι, αλλά 18 ιδέες για 18 διαφορετικά χιόνια.

Ακόμη, στον κόσμο των πρωτόγονων Εσκιμώων, δεν υπάρχει η ιδέα για το χρήμα, υπάρχουν όμως ένα σωρό ιδέες για τις διάφορες μορφές δωρισμού, που ελλείπουν σε μας. Αν ο Πλάτων δεν φανταζόταν ένα ενιαίο κόσμο ιδεών από όπου κάθε λαός αντλεί σύμφωνα με τις ανάγκες του, θα πρέπει να φανταστούμε τόσους κόσμους ιδεών, όσους και πολιτισμούς. Έτσι λοιπόν η «υλικότητα» της ιδέας (ρεαλισμός με τη σημασία της σχολαστικής φιλοσοφίας) πάει περίπατο, αφού προφανώς δεν υπάρχει κάποιος ουρανός στον οποίο να κατοικήσει, αλλά κατοικεί μέσα στο κεφάλι μας.
Ας μας επιτραπεί η ενέργεια (και η αναλογία) να στήσουμε τον ιδεαλισμό του Πλάτωνα στα πόδια του.

Δεν προέρχονται τα πράγματα από τις ιδέες, αλλά οι ιδέες από τα πράγματα.
Γιατί όμως ο Πλάτωνας οδηγήθηκε σ’ αυτή την αντιστροφή;
Το μόνο πράγμα ελέγξιμο (σε κάποιο βαθμό βέβαια) από τον άνθρωπο είναι οι παραστάσεις του, οι ιδέες του, οι έννοιές του. Στον ρευστό και φευγαλέο χαρακτήρα της πραγματικότητας αντιπαρατίθεται η διακριτική καθαρότητά τους. Τα φθαρτά αντικείμενα του κόσμου τούτου έρχονται και παρέρχονται, και μόνο οι ιδέες μας γι αυτά φαίνεται να ανθίστανται στη φθορά του χρόνου. Και ο αντιληπτικός μηχανισμός του ανθρώπου χρειάζεται αυτή τη σταθερότητα.

Τι άλλο εξάλλου είναι η γνώση παρά η σύλληψη του μόνιμου μέσα στο φευγαλέο, του σταθερού μέσα στο μεταβλητό, της μόνιμης «ουσίας» μπροστά στη μεταβλητή «λεπτομέρεια»; Πριν την κινηματογραφική, δυναμική σύλληψη της πραγματικότητας προαπαιτείται η στατική σύλληψη των επί μέρους καρέ.

Ο κόσμος που ζούμε λοιπόν είναι ένας κόσμος φαινομενικός, ένας κόσμος μορφών, ένας κόσμος «δι εαυτόν». Όχι ότι αρνούμαστε την υλικότητά του. Απλώς η υλικότητα αυτή είναι κάτι το απροσπέλαστο, πράγμα που εκφράζεται στις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι γι αυτόν. Αντιλήψεις που συγκλίνουν στο βαθμό που ο αντιληπτικός τους μηχανισμός, η ιστορία τους, οι ανάγκες τους και οι όροι της ύπαρξής τους συγκλίνουν, και αποκλίνουν αντίστοιχα στο βαθμό που οι παραπάνω παράγοντες αποκλίνουν.

Έτσι η «πραγματικότητα», όπως την εννοούμε και την περιγράφουμε στα διάφορα εγχειρίδια, στην ουσία δεν είναι παρά μια «συναίρεση» της αντικειμενικής πραγματικότητας και του μηχανισμού που την αντιλαμβάνεται. Μια συναίρεση που περιπλέκεται από δυο παράγοντες. Ο πρώτος παράγοντας είναι η δυναμική φύση της πραγματικότητας και του αντιληπτικού μηχανισμού. Η πραγματικότητα συνεχώς μεταβάλλεται, το ίδιο και ο μηχανισμός που την αντιλαμβάνεται, άρα και η αντανάκλασή της συνεχώς τροποποιείται.

Ο δεύτερος είναι ότι ο αντιληπτικός μηχανισμός είναι μηχανισμός ενός δρώντος υποκειμένου που μετασχηματίζει συνεχώς την πραγματικότητα στη βάση της αντίληψης που έχει γι αυτήν και των αναγκών του. Με μια διαφορετική διατύπωση θα λέγαμε ότι συντελείται μια συνεχής ανάδραση (feed back) ανάμεσά τους, τα αποτελέσματα της οποίας είναι συνάρτηση της ταχύτητας και της ακρίβειας των εισόδων και των εξόδων.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την αλήθεια;
Η λογική του «όλα ή τίποτα» μάλλον δεν έχει σχέση σε ζητήματα γνωσιοθεωρίας. Η γνώση της πραγματικότητας γίνεται προσεγγιστικά. Οι προτάσεις μας για την πραγματικότητα είναι εν μέρει μόνο αληθείς. Ή μάλλον είναι αληθείς υπό όρους, συνήθως πιο περιοριστικούς από ότι φανταζόμαστε οι ίδιοι. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στα ζητήματα της ψυχολογίας. Οι αντιθέσεις των σχολών δεν σημαίνουν ότι κάποια σχολή είναι σωστή και οι υπόλοιπες λαθεμένες.

Εκφράζουν απλούστατα τη μερικότητα των προσεγγίσεων, το γεγονός ότι περικλείουν σπέρματα αλήθειας, αλλά όχι όλη την αλήθεια. Στην κλινική πραγματικότητα μπορεί να έχουν θεραπευτικά αποτελέσματα, όμως όχι σε κάθε κλινική περίπτωση. Κάποιες μάλιστα σχολές είναι πιο αποτελεσματικές στη θεραπεία κάποιων συμπτωμάτων από κάποιες άλλες. Έτσι ο εκλεκτισμός, κυρίως ανάμεσα σε τάσεις της ίδιας σχολής, κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Γιατί λοιπόν η πεισματική εμμονή σε ορισμένες αντιλήψεις, που στην πολιτική εκδοχή ονομάζονται δογματισμός;
Οι αντιλήψεις έχουν συνέπειες δράσης, αυτό πρώτος το δίδαξε ο Πραγματισμός. Έφτασε μάλιστα στην ακραία συνέπεια αυτής της αντίληψης, να εξαρτά την αλήθεια από τα θετικά ή μη αποτελέσματα της δράσης στην οποία οδηγεί. Κάθε αμφιταλάντευση ως προς την ορθότητα μιας αλήθειας σημαίνει μειωμένο ενθουσιασμό στη δράση. Μπορεί οι θεοί να έχουν σταματήσει να μας στέλνουν τις εντολές τους, όμως εμείς τις αντιλήψεις μας για τους τρόπους δράσης τις αντιμετωπίζουμε περίπου ως θεϊκές εντολές, δηλαδή ιερά και απαραβίαστα θέσφατα.

Την raison d’ être (λόγο ύπαρξης) μας την εξαρτούμε από την ορθότητα των αντιλήψεών μας. Οι ανατροπές προσφιλών ιδεών μας, με πρώτη και καλύτερη την κατάρρευση της Ου-τοπίας, συνιστά μια μεγάλη υπαρξιακή κρίση, που ξεπερνά τα όρια της απλής απογοήτευσης.

Για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, την πραγματικότητα την αντιλαμβανόμαστε στη βάση των μορφών που σχηματίζουμε στο γνωστικό μας όργανο γι αυτήν. Μορφές που, όπως είπαμε, δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά προέρχονται απ’ αυτήν. Μορφές που είναι τα είδωλα αυτής της πραγματικότητας πάνω σε ένα καθρέφτη, λιγότερο ή περισσότερο παραμορφωμένα.

Αντιμετωπίζοντας τη μεταφορά αυτή από την άποψη του γενετικού της χαρακτήρα, θα λέγαμε ότι υπάρχει εδώ μια αντιστροφή σε σχέση με την Πλατωνική θεωρία ή την Χεγκελιανή διαλεκτική. Η πραγματικότητα γεννά τα είδωλά της, τις ιδέες που έχουμε γι αυτήν, και όχι οι ιδέες την πραγματικότητα (σε τελευταία ανάλυση, θα προσθέσει ο Ένγκελς). Και έτσι, μ’ αυτή τη συλλογιστική επανερχόμαστε στο αιώνιο πρόβλημα υλισμού-ιδεαλισμού, φωτίζοντάς το όμως με ένα καινούριο φως.

Αποδεχόμενοι την γενετική – οντολογική προτεραιότητα του υλισμού, δίνουμε έμφαση στην αξιολογική προτεραιότητα του ιδεαλισμού, έμφαση που γίνεται ιδιαίτερα προφανής αν αποβλέψουμε στην κορυφή της πυραμίδας των μορφών, τις καλλιτεχνικές μορφές, οι οποίες παρά το υλικό υπόστρωμά τους, φαίνεται να το αγνοούν. Όταν βλέπει κανείς την Αφροδίτη της Μήλου δεν σκέφτεται το υλικό υπόστρωμά της, το μάρμαρο, ούτε όταν ακούει την 9η συμφωνία του Μπετόβεν τις ηχητικές συχνότητες.

Οι διπλοτυπικές ή αντιγραφικές ιδιότητες της τέχνης είναι που την κάνουν να ξεπερνά το υλικό υπόστρωμά της. Και αν οι αντιγραφικές μορφές τέχνης (γλυπτική, ζωγραφική) φαίνονται αξεχώριστες από το υλικό υπόβαθρό τους, γιατί κάθε αντίγραφο είναι τελικά αντίγραφο, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις διπλοτυπικές. Ο Άμλετ είται σε χαρτόδετη έκδοση είτε σε πολυτελή, είναι ο ίδιος Άμλετ. Και καμιά παράστασή του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως καλύτερη στο σύνολο των πραγματοποιημένων και δυνητικών παραστάσεών του, μια και αυτές είναι δυνητικά άπειρες.

Ένα έργο διπλοτυπικής τέχνης, όπως είναι ένα λογοτεχνικό ή μουσικό έργο, με τη γέννησή του αυτονομείται εντελώς από κάθε υλικό υπόστρωμα.

Στην αμέσως κατώτερη κατηγορία μορφών, από την άποψη της εξάρτησής τους από το υλικό υπόστρωμα, είναι ταμοντέλα. Εδώ η γενετική σχέση με την πραγματικότητα είναι προφανής. Όμως και εδώ το υλικό υπόστρωμα παίζει εντελώς επικουρικό ρόλο, πράγμα που είναι ιδιαίτερα εμφανές στα μαθηματικά μοντέλα. Από κάποιες απόψεις μάλιστα, και τις έννοιες θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε μοντέλα.

Η έννοια «αεροπλάνο» σε σχέση με ένα μοντέλο αεροπλάνου διαφέρει ως προς το ότι η έννοια αναλύεται σε ένα σύνολο άλλων εννοιών που η ανάγνωσή τους είναι γραμμική και μονόδρομη μέσα στο χώρο, ενώ ένα υλικό μοντέλο είναι μια τρισδιάστατη αναπαράσταση που η ανάγνωσή της διαφέρει όσο διαφέρει η ανάγνωση της Αφροδίτης της Μήλου από τον Άμλετ. Η (σελ. 36) κατανόηση της πραγματικότητας κερδίζει σε πολλές περιπτώσεις περισσότερο μέσω τέτοιων μοντέλων, μαθηματικών ή αναπαραστατικών, δισδιάστατων ή τρισδιάστατων, παρά μέσω λεκτικών αναπαραστάσεων.

Στην παρακάτω βαθμίδα της ιεραρχίας των μορφών (πάντα από την άποψη της εξάρτησής τους από το υλικό υπόστρωμα) είναι οι μορφές της ζωντανής ύλης.

Σε πρώτη ματιά, οι μορφές της ζωντανής ύλης φαίνονται εξίσου εξαρτημένες από το υλικό τους υπόστρωμα με τις μορφές της ανόργανης ύλης. Ένα βουνό όταν διαβρωθεί με τις χιλιετίες παύει να είναι βουνό, όπως και ένα ποτάμι όταν στερέψουν οι πηγές του παύει να είναι ποτάμι. Και ένας ζωντανός οργανισμός, όταν σταματήσουν οι μεταβολικές λειτουργίες που συντελούνται μέσα του, αποσυντίθεται. Η μορφή χάνεται ανεπιστρεπτί.
Όχι εντελώς.

Η μορφή, τουλάχιστον στη γενικευμένη μορφή του είδους, αναδημιουργείται.
Το μυστικό βρίσκεται στον αναδιπλασιασμό του DNA, δηλαδή στην αναπαραγωγή. Πριν πεθάνει ένας οργανισμός αφήνει απογόνους, οι οποίοι μάλιστα του μοιάζουν, περισσότερο ή λιγότερο, και προσωπικά.

Τι είναι λοιπόν ένας ζωντανός οργανισμός, ένας άνθρωπος; Όχι βέβαια ένα άθροισμα νερού, άνθρακα και ιχνοστοιχείων. Αυτό που είναι ο άνθρωπος, τα ξεπερνά. Ο άνθρωπος δεν είναι το υλικό υπόστρωμά του. Κατά περίπτωση είναι η μορφή του, οι λειτουργίες του, η δράση του. Όλα αυτά (αξιολογικά) υπερβαίνουν το υλικό υπόστρωμα, το οποίο από τον άνθρωπο, όσον αφορά αρκετούς από τους άλλους ζωντανούς οργανισμούς, αξιολογείται συνήθως στη βάση της θερμιδικής και πρωτεϊνικής τους απόδοσης, δηλαδή της διατροφικής τους αξίας, ή απλά της βιομάζας τους.

Με βάση την παραπάνω συλλογιστική μπορούμε να αξιολογήσουμε την σύγκλιση των δύο τόσο ανόμοιων κατά τα άλλα πνευμάτων, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Οι Πλατωνικές ιδέες βρίσκουν την αντιστοιχία τους στις αριστοτελικές μορφές (οι ακριβείς σχέσεις τους με το υλικό τους υπόστρωμα δεν έχουν και τόση σημασία, όσο η αξιολογική προτεραιότητά τους). Την ανθρώπινη νόηση την ενδιαφέρουν οι ιδέες και οι μορφές. Η ύλη αποτελεί τον ταπεινό τους υπηρέτη (Αριστοτέλης) ή το δημιούργημά τους (Πλάτων).

Οι μορφές λοιπόν βρίσκονται στην κορυφή της αξιολογικής ιεραρχίας του ανθρώπου. Όμως πως αποτιμώνται;
Δύο είναι οι κύριες παράμετροι. Η μια είναι η αισθητική παράμετρος. Η άλλη είναι η οικονομική. Στη βάση της οικονομικής παραμέτρου δεν βρίσκεται τόσο η ενσωματωμένη εργασία όπως θα ήθελε ο Μαρξ όσο η σπάνις και η παλαιότητα. Ένα αγγείο του 5ου αιώνα π.κ.ε. αξίζει περισσότερο από ότι ένα σύγχρονο γλυπτό, ακόμη και φτασμένου καλλιτέχνη. Ένα εργαλείο παλαιολιθικής εποχής, ακόμη περισσότερο. Τέλος ο πίνακας ακόμη και του πιο μέτριου καλλιτέχνη αξίζει περισσότερο από ότι ένας τόμος του Άμλετ στη βιβλιοθήκη μας. Σε αισθητικό όμως επίπεδο, η αξία ασφαλώς αντιστρέφεται.

Η παλαιότητα προσδίδει σπανιότητα, και το ανεπανάληπτο γίνεται πιο εμφανές. Τώρα που η όπερα ως μουσική φόρμα έχει εγκαταλειφθεί, ξεθάβονται μέτριες όπερες ατάλαντων συνθετών. Οι φιλόλογοι είναι χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι αυτού του είδους τυμβωρυχίας. Σπάνια βιβλία και χειρόγραφα, εντελώς μέτριας λογοτεχνικής αξίας, κατά τα άλλα κερδίζουν τον ανυπόκριτο θαυμασμό τους και το μέγιστο του ενδιαφέροντός τους.

Η λειτουργία ενός ζωντανού οργανισμού πώς πρέπει να αποτιμηθεί, ως ύλη ή ως μορφή;
Οπωσδήποτε εδράζεται και αυτή σε ένα υλικό υπόστρωμα, όμως το ξεπερνά. Το ξεπερνά όμως πώς; Όπως η μορφή ενός καλλιτεχνήματος, ή όπως ο χαρτοκόπτης στο μυαλό του τεχνίτη, κατά το παράδειγμα του Σαρτρ; Ο Σαρτρ χρησιμοποιεί το παράδειγμα του χαρτοκόπτη για να αποδείξει ότι, προκειμένου για τον άνθρωπο, η ουσία έπεται της ύπαρξής του, αντίθετα από ότι συμβαίνει με τον χαρτοκόπτη, που η ουσία του, η οποία δεν είναι άλλη από την λειτουργία του, προηγείται της ύπαρξής του.

Εδώ δεν μας ενδιαφέρει όμως η προβληματική του Σαρτρ. Μας ενδιαφέρει το ότι αποδίδει ένα μη υλικό χαρακτήρα στην ουσία, αφού μπορεί και εδράζεται ως κάτι το αφηρημένο στο μυαλό του τεχνίτη, και που η ουσία αυτή, σχεδόν απόλυτα στο παράδειγμα του χαρτοκόπτη, δεν είναι παρά η λειτουργία της κοπής του χαρτιού.

Με τον ίδιο τρόπο και η λειτουργία ενός ζωντανού οργανισμού ξεπερνά το υλικό υπόστρωμα. Μπορεί να συλληφθεί στο μυαλό ενός βιολόγου, όχι όπως το υλικό υπόστρωμα, όπως συμβαίνει με κάθε υλικό αντικείμενο, αλλά ως ένα σύστημα κινήσεων και μεταβολών.

Το ξεπερνά όμως και με ένα δεύτερο τρόπο: μπορεί και επαναλαμβάνεται, χρησιμοποιώντας το απειροελάχιστο ύλης που αποτελούν τα υλικά ενός σπερματοζωαρίου και ενός ωαρίου. Η μορφή τρέφεται με ύλη (ή ενέργεια, που αποτελεί την άλλη της όψη). Η ανωτερότητά της φαίνεται από την επιλεκτικότητα του υλικού υποστρώματος. Δεν μπορεί κάθε υλικό να αποτελέσει τη βάση μιας ανώτερης μορφής. Και όχι χωρίς να υποστεί κάποια επεξεργασία. Το μάρμαρο μέσω της γλυφίδας του καλλιτέχνη, τα θρεπτικά συστατικά μέσω του μεταβολισμού.

Να φτιάξουμε και εμείς την αγία Τριάδα μας, όπως οι Ευαγγελιστές και ο Χέγκελ: Ύλη, Λειτουργία, Μορφή. Η ύλη είναι η Θέση, το δεδομένο. Η Λειτουργία, ως κίνηση, είναι η Αντίθεση, καθώς αίρει την ύλη από την ακινησία της. Η μορφή είναι η Σύνθεση, ως προϊόν της επενέργειας της κίνησης πάνω στην ύλη. Αν στη θέση της Μορφής βάλουμε την Ιδέα, εν πολλοίς συνώνυμή της, ξαναβρίσκουμε πάλι τη διαλεκτική του Χέγκελ με το κεφάλι κάτω, που με τόσο κόπο την είχε (σελ. 37) στήσει ο Μαρξ στα πόδια της.

Με μια διαφορά: για τον Χέγκελ η Ιδέα ήταν μια causa efficiens (πρωταρχική αιτία), ενώ για μας είναι μια causa finalis (τελική αιτία).

Ο Μαρξ, προσπαθώντας να αποκαταστήσει τη γενετική σχέση ανάμεσα στην ύλη και τη μορφή, υποτιμά συνεχώς τη μορφή. Οι επίγονοί του έπεσαν στην παγίδα. Η υλική βάση καθορίζει το κοινωνικό εποικοδόμημα, την κοινωνική, πολιτική και διανοητική ζωή. Η παρεξήγηση αποδείχθηκε μεγάλη, και λίγοι πρόσεξαν τα συμπληρωματικά λόγια του Έγκελς, που την είχε έγκαιρα αντιληφθεί, «σε τελευταία ανάλυση».

Όπως είπαμε και πριν, από κάποια άποψη η διαμάχη υλισμού-ιδεαλισμού φαίνεται ως παρεξήγηση. Όλοι θαυμάζουν τα πνευματικά δημιουργήματα του ανθρώπου που είναι καλλιτεχνικές μορφές ή νέες, ασύλληπτες δημιουργίες. Ένα όμως από τα «είδωλα» για τα οποία μίλησε ο Μπέηκον οδήγησε στην παρεξήγηση ότι οι ανώτερες, πνευματικές μορφές, οι ιδέες, αποτελούν την γενετική αρχή της ύλης. Μια παρεξήγηση που ξεκινάει φιλοσοφικά από τον Πλάτωνα και φτάνει μέχρι τον Χέγκελ. Οι ρίζες της όμως βρίσκονται πιο πίσω.

Το είδωλο αυτό θα μπορούσε να το διατυπώσει ο Μπέηκον ως την προκατάληψη ότι το κατώτερο προέρχεται από το ανώτερο. Η ύλη δηλαδή προέρχεται από την ιδέα. Ή, στη γλώσσα της θρησκείας, ο υλικός κόσμος, αν δεν είναι δημιούργημα, βρίσκεται όμως στο έλεος μιας πνευματικής αρχής, ενός θεού. Οι υλιστές, προκειμένου να αποκαταστήσουν τη σωστή γενετική σχέση, κατάφεραν να πετάξουν μαζί με το νερό της μπανιέρας και το μωρό. Χαρακτηριστική συνέπεια υπήρξε στην μαρξιστική θεωρία της τέχνης το προβάδισμα του περιεχομένου απέναντι στη μορφή, η οποία υποτιμάται ως κάτι παράγωγο και δευτερεύον.

Έννοια, ιδέα, μορφή, μοντέλο, δομή, λειτουργία, βρίσκονται στον ίδιο παραδειγματικό άξονα. Οι ιδέες, τα μοντέλα, οι δομές, οι λειτουργίες, αποτελούν σε τελευταία ανάλυση αφαιρέσεις του συγκεκριμένου της υλικής πραγματικότητας, αφαιρέσεις που προϋποθέτουν το αντιληπτικό υποκείμενο, το «αφαιρετικό» υποκείμενο, τον άνθρωπο. Ακόμη κι ένας ζωγραφικός πίνακας δεν είναι παρά μια αφαίρεση, η οπτική εντύπωση στην οποία αποβλέπει ο ζωγράφος, ενώ τα υλικά της σύνθεσής του, οι μπογιές, κ.λπ. ελάχιστα ενδιαφέρουν, αποτελώντας αντικείμενο μελέτης των ειδικών.

Η μορφή είναι η «αφαίρεση» του κάτω από την επιφάνεια.
Με την παραπάνω συλλογιστική ανοίγουμε μια καινούρια πόρτα στον αγνωστικισμό ή, από μια άλλη άποψη, ο αγνωστικισμός έρχεται να φωτίσει από μια διαφορετική οπτική γωνία τη συλλογιστική μας. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που «ξέρουμε» για την υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά οι αφαιρέσεις μας γι αυτήν. Και όχι από αδυναμία.

Πραγματικά, οι αφαιρέσεις μας αφορούν περισσότερο, γιατί στην ουσία πρόκειται για γενικεύσεις. Η έννοια δένδρο είναι ταυτόχρονα αφαίρεση και γενίκευση. Τα κατηγορούμενα είναι τα θραύσματα της πραγματικότητας, που μας επιτρέπουν να την ανασυστήσουμε σε ένα περιορισμένο αριθμό μοντέλων-εννοιών στο μυαλό μας.

Παίρνοντας υπόψη τα βασικά χαρακτηριστικά της έννοιας του μοντέλου, και όχι τόσο την εφαρμογή του, μπορούμε να την επεκτείνουμε ακόμη περισσότερο. Αν θα μπορούσαμε να ορίσουμε το μοντέλο ως κάτι που απεικονίζει την πραγματικότητα, και όχι αναγκαστικά μια δισδιάστατη ή τρισδιάστατη κατασκευή, θα περιλαμβάναμε σ’ αυτήν τις έννοιες και τις κοσμοθεωρίες. Η κοσμοθεωρία σε τελευταία ανάλυση δεν αποτελεί παρά ένα ερμηνευτικό μοντέλο της πραγματικότητας.

Οι έννοιες και οι κοσμοθεωρίες αποτελούν μοντέλα αντιληπτικά και ερμηνευτικά. Στις έννοιες όμως, εξαιτίας της σχετικά γενικής ομοφωνίας ως προς το περιεχόμενό τους και εξαιτίας του ότι κάθε έννοια καταλαμβάνει μια «φωλεά» στο συνεχές της πραγματικότητας, βαραίνει περισσότερο το αντιληπτικό σκέλος, ενώ στις κοσμοθεωρίες, εξαιτίας του ότι αναφέρονται στην πραγματικότητα ως σύνολο, βαραίνει περισσότερο το ερμηνευτικό σκέλος.

Για τον ουδέτερο παρατηρητή κάθε κοσμοθεωρία αποτελεί μια εκδοχή της πραγματικότητας.

Για τον πιστό της όμως, είναι η πραγματικότητα.

Το ότι η κοσμοθεωρία δεν είναι παρά μια μορφή αντίληψης της πραγματικότητας φαίνεται και από το ότι μιλάμε για «κομψές» θεωρίες, χαρακτηρισμός που στην κυριολεκτική του σημασία αναφέρεται στην εμφάνιση, δηλαδή στη μορφή.

Συνοψίζοντας, η μορφή είναι η αντιληπτική διάσταση της ύλης. Ως αισθητικό – καλλιτεχνικό προϊόν όμως την υπερβαίνει.

Ποιά είναι η αξία επιβίωσης της ομορφιάς; Γιατί δηλαδή να χρησιμοποιείται ως κριτήριο επιλογής; Γιατί μας αρέσει η ομορφιά; Μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα χωρίς να ταυτολογήσουμε;

***
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ζαν Πωλ Σαρτρ, «Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός», Αθήνα 1967, Αρσενίδης.
Bertrand Russel, History of the western philosophy, London 1961, Allen & Unwin.
Τζέημς Χάντφιλντ, Ψυχολογία και ψυχική υγεία, Αθήνα 1991, Θυμάρι.
Ουίλλιαμ Τζέημς, Πραγματισμός, Αθήνα χχ, Αναγνωστίδης.
Ουμπέρτο Έκο, Θεωρία σημειωτικής, Αθήνα 1988, Γνώση.

Σκέψου... Δεν πέρασες τυχαία από εδώ

Μια Αρχαία Κινέζικη ιστορία λέει ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή συνδέει όλους εκείνους που προορίζονται για να συναντηθούν ανεξάρτητα από το χρόνο, τον τόπο, ή τις περιστάσεις. Το νήμα μπορεί να τεντώσει ή μπερδευτεί, αλλά ποτέ δεν σπάει…

Πολλές φορές δύο επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα που δεν μπορούν να ερμηνευτούν μπορεί να συνδέονται και να έχουν το νόημα τους. Οι περισσότεροι αυτό το ονομάζουν σύμπτωση, η τύχη. Ο Καρλ Γιούνγκ το ονομάζει συγχρονικότητα η αόρατο κοσμικό ιστό.

Πολλές φορές συμβαίνουν κάποια γεγονότα στη ζωή μας και που μας οδηγούν την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα άτομα έτσι ώστε να προχωρήσουμε τη ζωή μας προς μια νέα σημαντική κατεύθυνση. Οταν λειτουργούμε σαν όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν ένα νόημα και ένα σκοπό, μαθαίνουμε σιγά σιγά την τέχνη της συγχρονισμού και τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι αλλά είμαστε προνομιούχα άτομα στα οποία προσφέρεται στήριξη, καθοδήγηση, έμπνευση και όλα αυτά που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση του σκοπού και του οραμάτων μας…

Ο κόσμος της Γης με τα μάτια εξωγήινου

Σοκαριστηκά γεγονότα που το ανθρωπινό είδος αποδέχεται ως φυσιολογικά!

Η λίστα που θα δείτε παρακάτω σχεδιάστηκε από το The Free World Charter και πιστεύουμε ότι πραγματικά θα πρέπει να μας προβληματίσει…

1. Δίνουμε μεγαλύτερη προτεραιότητα στα χρήματα και στην οικονομία από άλλα βασικά, όπως ο αέρας, το νερό, η ποιότητα του φαγητού, η κοινωνία και το περιβάλλον.

2. Χρησιμοποιούμε ένα οικονομικό εμπορικό σύστημα που διευκολύνει τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.

3. Χωρίζουμε την γη μας σε κομμάτια και έπειτα πολεμούμε για την ιδιοκτησία τους.

4. Αποκαλούμε κάποιους ανθρώπους “στρατιώτες” και τους δίνουμε το ελεύθερο να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους.

5. Βασανίζουμε και σκοτώνουμε εκατομμύρια ζώα σε καθημερινή βάση για φαγητό, ρουχισμό και πειράματα.

6. Στέλνουμε παιδιά στο σχολείο όπου θα περάσουν όλη την παιδική τους ηλικία μαθαίνοντας πράγματα και ικανότητες που δεν θα χρησιμοποιήσουν σχεδόν ποτέ.

7. Ασκούμε οικονομικές πιέσεις στους γονείς, εξαναγκάζοντάς τους να χάνουν τα ζωτικά στάδια της ανάπτυξης του παιδιού τους.

8. Έχουμε χιλιάδες θρησκείες που η κάθε μία πιστεύει ότι ο δικός της θεός ή δόγμα είναι η μοναδική εκδοχή της αλήθειας .

9. .Η αγάπη και η συμπόνοια που προάγουν τη ζωή, θεωρούνται αδυναμίες, ενώ ο πόλεμος που καταστρέφει τη ζωή θεωρείται ανδρεία

10. Οποιοσδήποτε εφεύρει κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει στην κοινωνία να το χρησιμοποιήσει ή να το τροποποιήσει.

Πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα! Αρκεί να μην επιτρέψουμε ποτέ η απώλεια της ζωής και της αξιοπρέπειας να γίνονται απλοί αριθμοί και στατιστικές στη συνείδησή μας…

Αυτά τα λίγα.Yπάρχουν χιλιαδες αλλα που δείχνουν οτι οι άνθρωποι ειναι σαν ζώα! ένας εξωγήινος πολιτισμός, λογικά, θα έβλεπε τους ανθρώπους σαν τέρατα!

Η επιτυχία δε χωρά αναβολές

Αν έχετε την τάση να κωλυσιεργείτε, να αναβάλλετε πράγματα για μια άλλη αόριστη μέρα και γενικά να μην ολοκληρώνετε τις υποχρεώσεις σας επειδή απλά... βαριέστε θα πρέπει να αλλάξετε άμεσα προσέγγιση της καθημερινότητας, αν θέλετε φυσικά να φτάσετε κάπου.

 

Αν, εν ολίγοις, ανήκετε σε αυτή την κατηγορία ατόμων, θα έχετε ήδη αντιληφθεί το κακό που κάνετε στην πρόοδό σας και την εξέλιξή σας μπλοκάροντας διαρκώς την επίτευξη των στόχων σας και όσο πιο σύντομα σταματήσετε αυτή την τακτική, τόσο πιο γρήγορα θα πάρετε ξανά μπρος και θα πετύχετε όσα θέλετε και όσα είστε προορισμένοι να πετύχετε.
Ποια πράγματα λοιπόν, δεν πρέπει να αναβάλλετε για αύριο, ειδικά αν επιβάλλεται να τα κάνετε σήμερα;

1.Τον οικονομικό προγραμματισμό
Μη στηρίζετε την οργάνωση των οικονομικών και των αγορών σας στο αν απλά έχετε ή όχι χρήματα στην τσέπη σας τη στιγμή που αναρωτιέστε την οικονομική σας κατάσταση. Τα χρήματα σας παρέχουν δύναμη και μπορούν να σας οδηγήσουν με επιτυχία εκεί που θέλετε να φτάσετε, αρκεί να τα διαχειριστείτε σωστά και όχι με επιπολαιότητα.
Σκεφτείτε λοιπόν τι είναι αυτό που θέλετε να πετύχετε στη ζωή σας, αν τα λεφτά θα σας βοηθήσουν σε αυτό και οργανώστε τα οικονομικά σας πλάνα με αυτό το στόχο.

2.Την πτυχιακή σας
Ακόμα κι αν έχετε πείσει τον εαυτό σας ότι προλαβαίνετε να γράψετε την διπλωματική σας εργασία με επιτυχία μέσα σε μερικές ώρες, είναι αμφίβολο ότι θα καταφέρετε να πείσετε και τους καθηγητές σας.
Επενδύστε στους καλούς βαθμούς που θα σας βοηθήσουν στο μέλλον σας και στις επαγγελματικές σας επιδιώξεις και αναβάλλετε καλύτερα την έξοδο με τους φίλους σας. Οι φίλοι σας θα είναι πάλι φίλοι σας και αφού παραδώσετε μια καλή εργασία και θα έχετε έναν παραπάνω λόγο για να γιορτάσετε μαζί τους.

3.Την υγεία σας
Δώστε στο σώμα και την υγεία σας τη σημασία που τους αξίζει και όχι την αδιαφορία που συνηθίζετε μέχρι τώρα. Πάντα θα βαριέστε να αρχίσετε γιόγκα, μέχρι τη στιγμή που θα ξεκινήσετε, θα δείτε τα πρώτα αποτελέσματα και θα σας γίνει συνήθεια, μέχρι και ανάγκη. Η υγεία σας, αν μη τι άλλο, είναι αυτό που θα πρέπει να είναι πάντα προτεραιότητά σας.

4.Τις σημαντικές εργασίες
Μάθετε να βάζετε προτεραιότητες και στη δουλειά σας και να μην αφήνετε το γραφείο σας να γεμίζει με βουνά εγγράφων και αρχείων. Εντοπίστε τις πιο σοβαρές και επείγουσες εκκρεμότητες και ασχοληθείτε με εκείνες πρώτα. Η οργανωτικότητα πάντα εκτιμάται από τους προϊσταμένους και να είστε σίγουροι για την καλή εικόνα που θα δώσετε και τη μετέπειτα επιτυχημένη πορεία σας στην εταιρεία.

5.Την έρευνα πίσω από τα πράγματα
Μην παίρνετε βιαστικές αποφάσεις για τη ζωή σας και μην αναβάλλετε την απαραίτητη έρευνα που χρειάζεται για να πάρετε αυτές τις αποφάσεις. Στις ημέρες μας η πληροφορία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη, ώστε να μη δικαιολογείται μια στοιχειώδης αναζήτηση πριν αγοράσετε κάτι ή λάβετε κάποια κομβική απόφαση για το μέλλον σας.

6. Τη θετική σκέψη
Δυστυχώς η αρνητική σκέψη βγαίνει πιο φυσικά στον άνθρωπο, απ’ ότι η θετική διάθεση και η αισιοδοξία. Όχι τόσο επειδή είμαστε έτσι φτιαγμένοι σαν πλάσματα, αλλά επειδή η κοινωνία, οι συνθήκες και οι αντιξοότητες μας έχουν «μορφώσει» κατά αυτό τον τρόπο.
Αν όμως θέλετε να πετύχετε στη ζωή σας, θα πρέπει να σκέφτεστε σαν ήδη...πετυχημένοι και να μην αναβάλλετε ούτε λεπτό τη θετική σκέψη και την καλή διάθεση απέναντι στη ζωή. Δείτε κάθε πρόβλημα σα μια εναλλακτική προσέγγιση της καθημερινότητας και όχι σαν ακόμα ένα εμπόδιο και σε λίγο θα σταματήσετε να βλέπετε «προβλήματα».

7.Την πίστη στον εαυτό σας
Η επιτυχία θα έρθει μόνο όταν εσείς πιστέψετε στον εαυτό σας και τις δυνάμεις σας και δε θα επιτρέψετε σε κανέναν και καμία συνθήκη να σας αλλάξει τα σχέδια. Μη συμβιβάζεστε με κάτι λιγότερο από που θεωρείτε ότι πραγματικά αξίζετε και έχετε κερδίσει με την αξία και τη δουλειά σας και μην αναβάλλετε ή ακυρώνετε ποτέ την πίστη στον εαυτό σας. Είστε ο βασικός σας σύμμαχος, γι ‘αυτό μη γίνεστε ο κύριος εχθρός σας. 

Νέα θεωρία «συμφιλιώνει» τις μαύρες τρύπες με την κβαντική φυσική

Τη λύση σε ένα «μυστήριο» 40 ετών, το οποίο φέρνει σε αντίθεση θεμελιώδεις αρχές της κβαντικής φυσικής με τις ιδιότητες των μαύρων τρυπών, υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Μπάφαλο στις ΗΠΑ.

 

Πιο συγκεκριμένα, οι Αμερικανοί επιστήμονες ανέπτυξαν μια νέα θεωρία που απαντά στο Παράδοξο της Χαμένης Πληροφορίας, έναν γρίφο που προσπαθούν να λύσουν οι φυσικοί εδώ και τέσσερις δεκαετίες, με σκοπό να αποδείξουν πως οι μαύρες τρύπες δεν παραβιάζουν την κβαντομηχανική.

 

Το Παράδοξο συνδέεται με το γεγονός ότι μια μαύρη τρύπα έχει τόσο ισχυρό βαρυτικό πεδίο ώστε να «καταπίνει» την ύλη και το φως που θα βρεθούν στην εμβέλειά του. Τότε, μαζί με τα φωτόνια και τα σωματίδια που «καταβροχθίζονται», φαίνεται πως εξαφανίζονται για πάντα και οι πληροφορίες που αυτά κωδικοποιούν. Κάτι που όμως αντιβαίνει σε έναν από τους θεμελιώδεις «πυλώνες» της κβαντικής φυσικής, σύμφωνα με τον οποίο η πληροφορία δεν μπορεί ποτέ να χαθεί, αλλά πάντοτε διατηρείται.

 

Η νέα θεωρία αίρει το Παράδοξο, και έτσι «συμφιλιώνει» την κβαντική φυσική με τις ιδιότητες των μαύρων τρυπών, δείχνοντας πως η πληροφορία δεν χάνεται. «Η μελέτη μας έδειξε πως οι πληροφορίες δεν εξαφανίζονται όταν εισέλθουν σε μια μαύρη τρύπα», λέει χαρακτηριστικά στο σάιτ του πανεπιστημίου ο Ντέγιαν Στόικοβιτς, αναπληρωτής καθηγητής φυσικής και ένας από τους επιστήμονες που τη διατύπωσαν, συμπληρώνοντας ότι οι πληροφορίες είναι δυνατόν να ανακτηθούν από την ακτινοβολία που εκπέμπει η μαύρη τρύπα.

 

Η θεωρία περιγράφεται σε άρθρο των Αμερικανών φυσικών στο περιοδικό Physical Review Letters. Σε αυτό, οι συγγραφείς του δείχνουν με ποιον τρόπο από τις αλληλεπιδράσεις των σωματιδίων που εκπέμπει μια μαύρη τρύπα μπορούν να αποκαλυφθούν όχι μόνο τα χαρακτηριστικά της ύλης και της ενέργειας που έχει «καταπιεί», αλλά και οι ιδιότητες του άστρου από το οποίο αυτή προέκυψε.

 

Σύμφωνα τον Στόικοβιτς, πρόκειται για μία σημαντική ανακάλυψη, αφού ακόμη και οι φυσικοί που θεωρούσαν ότι η πληροφορία δεν χάνεται σε μία μαύρη τρύπα δεν είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να περιγράψουν με μαθηματικά τον μηχανισμό που τη διατηρεί. Αντίθετα, στο άρθρο στο Physical Review Letters, παρατίθενται εξισώσεις που δείχνουν πώς διατηρείται η πληροφορία.

 

Το Παράδοξο πρωτοδιατυπώθηκε πριν από 40 χρόνια, όταν ο Βρετανός φυσικό Στίβεν Χόκινγκ έδειξε πως οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία, με συνέπεια να «εξαερώνονται» με την πάροδο του χρόνου. Μία άμεση συνέπεια αυτής της ανακάλυψης ήταν πως οι πληροφορίες στο εσωτερικό της θα χαθούν για πάντα όταν αυτή εξαφανισθεί, παραβιάζοντας έτσι την κβαντική φυσική.

 

Αν και ο Χόκινγκ ήταν τόσο βέβαιος για το Παράδοξο που έβαλε στοίχημα με συναδέλφους του, λίγα χρόνια αργότερα έκανε στροφή 180 μοιρών, παρουσιάζοντας ένα θεωρητικό μοντέλο που επιτρέπει τη διατήρηση της πληροφορίας. Ωστόσο, η λύση του δεν έπεισε όλη την επιστημονική κοινότητα, με συνέπεια μέχρι σήμερα να μην έχει βρεθεί κοινά αποδεκτή εξήγηση.

 

Με βάση τους ερευνητές από το Μπάφαλο, αυτή η εξήγηση «κρύβεται» τόσο στα σωματίδια που εκπέμπει μία μαύρη τρύπα, όσο και στις ασθενείς αλληλεπιδράσεις τους. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, δείχνουν ότι ένας εξωτερικός παρατηρητής έχει τη δυνατότητα να ανακτήσει τα χαρακτηριστικά της ύλης και της ενέργειας που έχει «καταπιεί» το ισχυρό βαρυτικό πεδίο.

 

Οι αλληλεπιδράσεις αυτές περιλαμβάνουν από τη βαρυτική έλξη μεταξύ των σωματιδίων μέχρι την ανταλλαγή φωτονίων. Παρόλο που αυτές οι «συσχετίσεις» δεν ήταν άγνωστες, οι περισσότεροι επιστήμονες τις θεωρούσαν ασήμαντες μέχρι τώρα. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Στόικοβιτς, είναι το «κλειδί» που αίρει το Παράδοξο. 

Πώς αντιδράτε στο συναισθηματικό εκβιασμό;

Λίγο-πολύ όλοι πέφτουμε θύματα του συγκεκριμένου εκβιασμού νιώθοντας τις περισσότερες φορές αβοήθητοι και παγιδευμένοι. Μπορεί να συμβεί στη σχέση με κάποιο μέλος της οικογένειας, στις επαγγελματικές μας σχέσεις αλλά και γενικότερα νιώθουμε ότι η κοινωνία ίσως να μας εκβιάζει. Ο συναισθηματικός εκβιασμός είναι μία μορφή ψυχολογικής κακοποίησης με πολύ δυσάρεστες συνέπειες.

Ο «συναισθηματικός εκβιαστής» προκειμένου να βεβαιωθεί ότι θα πάρει αυτό που επιθυμεί χρησιμοποιεί ψυχολογική πίεση απειλώντας, άμεσα ή έμμεσα, ότι αν δε γίνει το δικό του θα υπάρξουν συνέπειες. Υπάρχουν διαφορετικές μορφές συναισθηματικού εκβιασμού.

Ο εκβιαστής μπορεί να απειλεί ότι θα κάνει κακό στον εαυτό του (όχι απαραίτητα σωματικό), ότι θα τιμωρήσει το «θύμα» του αν δεν ανταποκριθεί ή μπορεί να παριστάνει το μάρτυρα προκαλώντας συναισθήματα ενοχής και οίκτου. Υπάρχουν επίσης εκείνος που χρησιμοποιεί μία μορφή δωροδοκίας, υποσχόμενος διάφορα ανταλλάγματα προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπό του.

Για παράδειγμα, σκεφτείτε μια μαμά η οποία στερεοτυπικά όταν επιθυμεί κάτι αρχίζει τον εξής γνωστό μονόλογο «Που εγώ στερήθηκα τόσο πράγματα γι΄εσάς και ορίστε τώρα το ευχαριστώ. Που έκανα τόσες θυσίες για να σας μεγαλώσω. Και τώρα τι; Γίνεται αχάριστα, κακομαθημένα και αφιλότιμα.» Η στιχομυθία του μονολόγου μπορεί να συνεχιστεί για ώρες. Η μητέρα λοιπόν στο συγκεκριμένο παράδειγμα χρησιμοποιεί την ενοχή και την υποχρέωση προκείμενου να κινητοποιήσει τα παιδιά της για να πάρει αυτό που θέλει. Προβάλλει πάνω τους τις δικές τις ανάγκες και θέλω.

Εκτός λοιπόν από το είδος αυτό του συναισθηματικού εκβιαστή, υπάρχει και το άλλο όπου θέλει τις τιμωρείς και τις κυρώσεις να λειτουργούν ως κίνητρο. Εκτός, όμως από τους δύο παραπάνω υπάρχει και η περίπτωση που ο εκβιαστής δωροδοκεί το «θύμα» του για να κάνει αυτό που θέλει. Για παράδειγμα «Αν φας, θα συνεχίσω να σ΄αγαπάω».

Οι συνέπειες όμως του συναισθηματικού εκβιασμού μπορεί να είναι ολέθριες. Τα «θύματα» νιώθουν ανασφαλείς, ασήμαντα και έχουν φυσικά χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το χειρότερο απ΄όλα μόλις στρέψουν τη προσοχή τους στον εαυτό τους και κάνουν κάτι για εκείνα νιώθουν άσχημα γιατί αυτό-χαρακτηρίζονται «εγωιστές».

Τα κύρια συναισθήματα που εμπνέει ο συναισθηματικός εκβιασμός είναι φόβος, υποχρέωση και ενοχή. Το αποτέλεσμα είναι ότι το «θύμα» εμπλέκεται σε έναν ιστό από τον οποίο αισθάνεται αδύναμο ή ανίκανο να ξεφύγει.

Οι άνθρωποι που πέφτουν «θύματα» συναισθηματικού εκβιασμού είναι συνήθως άνθρωποι με έντονα αλτρουιστικά αισθήματα αλλά ταυτόχρονα φοβούνται και αποφεύγουν τη ρήξη, το θυμό και τη διαφωνία. Έχουν μεγάλη ανάγκη να τους αγαπούν, να τους αποδέχονται και να έχουν ανθρώπους γύρω τους. Γίνονται έτσι ευάλωτοι στις συναισθηματικές πιέσεις και εύκολα υπαναχωρούν με αποτέλεσμα να βάζουν πάντοτε τις ανάγκες τους σε δεύτερο πλάνο.

Το ζητούμενο όμως είναι τα θύματα να καταλάβουν πως το να υποκύπτουν στους εκβιασμούς τελικά κάνουν κακό στον εαυτό τους. Δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους αλλά και τελικά οι σχέσεις που δημιουργούν δεν έχουν γερές βάσεις.

Οι άνθρωποι που έχουν κοντά τους είναι επειδή μπορούν να τους εκμεταλλεύονται και όχι επειδή έχουν συναισθήματα για θύματά τους.

Δυστυχώς, ένας άνθρωπος που δέχεται συναισθηματικό εκβιασμό είναι δύσκολο να θέσει όρια. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια του.

Πώς ακριβώς;
Βάλτε όρια. Σπάστε το φαύλο κύκλο του εκβιασμού βάζοντας όρια και κρατήστε τα. Αυτό θα δώσει το μήνυμα ότι έχετε τη δύναμη να πείτε όχι σε κάτι που θεωρείτε παράλογο.

Φροντίστε τον εαυτό σας. Εξετάστε τις προσωπικές σας ανάγκες και επιθυμίες χωρίς να επηρεάζεστε από το φόβο της απειλής. Τι θα κάνατε για τον εαυτό σας αν είχατε απόλυτη ελευθερία;

Δείτε τον εαυτό σας από απόσταση. Πώς θα κρίνατε εσείς τον εαυτό σας; Τι ρόλο έχετε παίξει σε αυτή τη σχέση; Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο που βρίσκετε στη θέση σας;

Ξεκινήστε με μικρές αλλαγές. Κάνοντας μικρές προσωπικές επιλογές σε καθημερινή βάση και υποστηρίζοντας τον εαυτό σας, θα σας βοηθήσει όχι μόνο να βάλετε όρια αλλά και να θυμηθείτε σταδιακά πώς είστε δυνατοί, αξιόλογοι και πως η αγάπη και η συντροφιά σας αξίζει, χωρίς να χρειάζεται να την «εξαγοράζετε» υποχωρώντας πάντα σε αυτό που σας ζητούν .

ΠΡΟΣAΡΜΟΣΤΗΚΕΣ;

1. Θυμήσου τότε παλιά, που διαφωνούσες. Με όλο το σύστημα χονδρικά. Μάθε λοιπόν σήμερα, ότι και κάποιοι άλλοι έχουν το δικαίωμα της διαφωνίας. Χωρίς υποχρεωτικά να διαφωνούν επειδή βρίσκονται στην κατάσταση που ήσουν τότε παλιά.

2. Πρέπει να μελετάς το παρελθόν, εφόσον πιστεύεις οτι είσαι ράτσα. Κι εφόσον πιστεύεις οτι πας για γενεαλογικό δένδρο ή φαμίλια. Αν σου ξέφυγε νεότερος, ψάξε στο παρελθόν σου να βρεις δικά σου λάθη.

3. Να έχεις πάντα σεβασμό στον πελάτη, αφού από αυτόν εξαρτάσαι. Εσύ οφείλεις να είσαι πιστός, γνωρίζοντας οτι ο πελάτης είναι πάντα προσωρινός και πάντα άπιστος. Μπλέξε τον πελάτη με ιδεολογία.

4. Όταν με το καλό φτειάξεις αυλή, αφού έχεις ανάγκη να σε γλύφουν, φρόντισε να ελέγχεις την αυλή. Είναι αδύνατον να θεωρήσεις οτι το δικό σου δημιούργημα, το οποίο πάντα θα είναι χειρότερο από εσένα, θα μπορέσει και να σε συμβουλεύει. Βγες από τα ψυχοπαθητικά συμπτώματα οτι δήθεν ακούς κάποιους χειρότερους. Μάθε να κάνεις παρέα με καλύτερους, που δεν θα γίνουν αυλή σου.

5. Οι ανιχνευτές και οι πρεσβευτές, απλά θα σου φέρουν τις πληροφορίες του αντιπάλου. Μάθε να πηγαίνεις κατά μέτωπον και να συναλλάσσεσαι με την κανονική γλώσσα. Οι τριγωνικές συναλλαγές, δεν ευνόησαν κανέναν.

6. Να δίνεις πάντα προοπτική για το μέλλον, αφού αυτό αργά ή γρήγορα, θα έρθει. Οπότε φτειάξε την διάδοχη κατάσταση για να πέσεις στην ιστορία της συντήρησης της δεύτερης γενιάς ή της καταστροφής της τρίτης. Το παρελθόν είναι προϊόν εκδίκησης για το μέλλον, ακόμα κι εσωστρεφώς.

7. Να ξέρεις σε ποιούς θα ποντάρεις και να ξέρεις οτι ο χρόνος σου, δεν είναι αιώνιος. Κι εσύ δεν είσαι αιώνιος. Να ξέρεις οτι σε αυτούς που πόνταρες, την ίδια εγωπάθεια έχουν που θα την πληρώσουν σε χρόνο. Φυσικά και σε χρήμα.

8. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να αντιδράσει, είτε από συμφέρον είτε από πλάκα. Να είσαι έτοιμος να σέβεσαι την αντίδραση. Ειδικά όταν μεγαλώνεις, κι όταν γίνεσαι σύννομος.

9. Να πιστεύεις ότι πάντα μπορεί να βρεθεί κάποιος πιο ικανός από εσένα. Η ζούγκλα αναπλάθεται και η βία φέρνει μόνο βία. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε βαρέσει πιο δυνατά τώρα, αφού πλέον είσαι του συsτήματος και της προσωπικής παρακμής.

10. ΓΚΑΝΤΙ : Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ. ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΣ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΟΣ.

Τα οφέλη της αγκαλιάς στην υγεία μας!

Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα αγγίγματος για να νιώσουμε τα ευεργετικά οφέλη της αγκαλιάς στην ψυχή και το σώμα μας!

Η αλήθεια είναι πως σήμερα, η αγκαλιά σαν πράξη είναι πολύ υποτιμημένη, καθώς πλήθος υλικών αγαθών συνήθως αντικαθιστούν τις πιο απλές εκδηλώσεις συναισθημάτων!

Πόσο καλά γνωρίζουμε όμως τα ευεργετικά οφέλη αυτής της απλής κίνησης;

-Εκκρίνεται η ωκυτοκίνη, ορμόνη που εκκρίνεται με φυσικό τρόπο από το σώμα μας καθώς απολαμβάνουμε μια αγκαλιά, υπεύθυνη για το αίσθημα ευφορίας και θετικής ενέργειας του σώματος.
-Ενισχύεται το ανοσοποιητικό σύστημα: αφού με την ήπια πίεση στο στέρνο μας και το συναισθηματικό φορτίο που αυτή δημιουργεί, ενεργοποιεί τον θυμοειδή αδένα του εγκεφάλου, ο οποίος ρυθμίζει και εξισορροπεί την παραγωγή λευκών αιμοσφαιρίων, υπεύθυνων για την καταπολέμηση των λοιμώξεων.
-Μειώνει το ‘’σωματικό’’ στρες καθώς εκκρίνεται λιγότερη κορτιζόλη στον οργανισμό μας, ορμόνη που αυξάνει την ένταση και την πίεση που νιώθει το σώμα σε καταστάσεις στρες και έλλειψης ψυχικής ηρεμίας.
-Συμβάλει στην καλύτερη λειτουργίας της καρδιάς: αφού μειώνει τους γρήγορους παλμούς που την επιβαρύνουν, λειτουργώντας και σαν θεραπεία.
-Μειώνει την αρτηριακή πίεση: η αίσθηση της αφής στο δέρμα ενεργοποιεί τα κύτταρα της πίεσης, που στέλνουν μήνυμα χαλάρωσης στην περιοχή του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης.
-Απαλύνει τον πόνο: χαλαρώνουν οι μύες και αυξάνεται η κυκλοφορία του αίματος στους μαλακούς ιστούς.
-Εκκρίνονται καλύτερα οι νευροδιαβιβαστές σεροτονίνη και ντοπαμίνη, υπεύθυνοι για την μετάδοση πληροφοριών άγχους και ευφορίας στον εγκέφαλο, ρυθμιστές των συναισθημάτων και παράγοντες ψυχικών διαταραχών.
-Συμβάλει στην ψυχοκινητική εξέλιξη, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια ανάπτυξης των παιδιών, επηρεάζοντας την ανάπτυξη του εγκεφάλου.
-Μειώνει συναίσθημα της μοναξιάς.
-Απομακρύνει το αίσθημα του φόβου.
-Μειώνει την καταθλιπτική διάθεση και τα αρνητικά συναισθήματα.
-Ενισχύει την εγγύτητα και συναισθηματική ζεστασιά στις σχέσεις, βελτιώνοντας τες.
-Συμβάλει στην αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση μας.
-Μας μαθαίνει την ανταποδοτικότητα.

 Με όλα αυτά τα ευεργετικά οφέλη για την σημαντική και ψυχική υγεία μας… την επόμενη φορά που θελήσει κάποιος να σας αγκαλιάσει, ανταποκριθείτε και προσπαθήστε να επικεντρωθείτε στο τι νιώσατε και τι σκεφτήκατε… θα εκπλαγείτε… αρκεί να αφεθείτε!

Τip: Μια αγκαλιά μπορεί να είναι τόσο ‘’σφιχτή’’… που να κολλήσει όλα τα ‘’σπασμένα’’ κομμάτια μας…

Ξέρω ν’ ακούω;

Όταν ξέρει κανείς ν’ ακούει, μιλάει πάντα καλά…
Μολιέρος

«Κάθε φορά που μου μιλάς σκέφτομαι τα δικά μου. Πιστεύω ότι σ’ ακούω, προσπαθώ να σου βρω λύσεις και να σου δώσω συμβουλές, όμως, όταν φεύγεις δεν είμαι και πολύ σίγουρος τι ακριβώς μου είπες και καμιά στιγμή δεν σκέφτηκα πώς νιώθεις, πώς βλέπεις τα πράγματα και γιατί…»

Και τελικά αναρωτιέμαι: Ξέρω να ακούω τους άλλους;

Πολλές φορές κατηγορούμε τους άλλους ότι δεν ακούν, ότι δεν είναι εδώ όταν τους μιλάμε και ότι μόνο τον εαυτό τους σκέφτονται. Ας στραφούμε όμως στον εαυτό μας.

Τι σημαίνει σ’ ακούω;
Δεν παρεμβαίνω όταν μου μιλάς, δεν σε διακόπτω, δεν σ’ εμποδίζω να εκφραστείς όπως θέλεις, να μου πεις αυτά που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι, δεν αλλάζω θέμα και σου δίνω χρόνο για να σκεφτείς και να μου μιλήσεις.
Σιωπώ και αφοσιώνομαι σε όσα μου λες.
Προσπαθώ να μπω στη θέση σου και να δω το θέμα από τη δική σου οπτική γωνία.
Δεν σου ασκώ κριτική, προσπαθώ να κατανοήσω αυτά που λες.

Τι λάθη όμως κάνουμε στην προσπάθειά μας να ακούσουμε τους άλλους:

- Υποβαθμίζουμε το πρόβλημα ή τις δυσκολίες του άλλου για να τον κάνουμε να αισθανθεί καλύτερα (Έλα δεν έχεις τίποτα, πως κάνεις έτσι;). Το μήνυμα που μεταδίδουμε είναι «Για να παρηγορήσουμε κάποιον φτάνει να αρνηθούμε τον πόνο του». Πόσες φορές έχουμε αντιμετωπίσει άρνηση του πόνου μας, ελάχιστη διάθεση ή αδιαφορία να μας ακούσουν, μαθήματα ηθικής ή τα γέλια και την κοροϊδία των άλλων. Από παιδιά ακόμη παρατηρούμε και αντιγράφουμε τους τρόπους των μεγάλων, μαθαίνουμε τους ‘σωστούς’ κανόνες επικοινωνίας, την ίδια στιγμή που και αυτοί οι ίδιοι σιωπηλά υπέφεραν, καθώς δεν είχαν κάποιο να τους ακούσει, να μοιραστεί μαζί τους τις έγνοιές τους και να τους καταλάβει.

- Για να διατηρήσουμε την προσωπική μας ηρεμία, εμποδίζουμε τον άλλο να εκφράσει αυτό που μας ενοχλεί με κάθε μέσο, τον αποθαρρύνουμε να μιλήσει.

- Αρχίζουμε να δίνουμε συμβουλές ή να του υπαγορεύουμε λύσεις. Όταν έχουμε ανάγκη κάποιον να μας ακούσει, σίγουρα δεν έχουμε ανάγκη από συμβουλές και καθοδήγηση. Και πώς είμαστε σίγουροι ότι εμείς ξέρουμε, ότι είμαστε οι κατάλληλοι για να δώσουμε λύσεις;

- Ακυρώνουμε αυτά που μας λέει ο άλλος ή τα δεχόμαστε χωρίς όμως να του δώσουμε περισσότερη σημασία.

- Τα εκμεταλλευόμαστε για να κάνουμε μονόλογο, να μιλήσουμε για εμάς και για τα επιτεύγματα ή τις δυσκολίες μας.

- Ερμηνεύουμε τα λόγια του άλλου με βάση αυτά που εμείς έχουμε στο μυαλό μας.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από τον εαυτό μας και λειτουργώντας ως παράδειγμα για τους άλλους, ας ακούμε περισσότερο και ας είμαστε πιο ανοιχτοί στους άλλους. Αν ο άλλος πιστεύει κάτι που είναι εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτό που εμείς πιστεύουμε δεν σημαίνει πως εμείς πιστεύουμε το σωστό και ο άλλος το λάθος… απλά έχουμε διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις και πεποιθήσεις. Θα πρέπει να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του καθενός και τον τρόπο που ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα και συμπεριφέρεται, τον τρόπο που αισθάνεται και εκφράζει τα συναισθήματά του, τον τρόπο που λειτουργεί μέσα στις σχέσεις του…

Εκεί είναι ο παράδεισος. Να το ξέρεις.

Και να, τώρα κάθομαι εδώ, με δεμένη τη γλώσσα και χωρίς σταγόνα μελάνι στην πένα μου. Χαζεύω ηλεκτρόνια φορτισμένα να περνούν με εξωφρενικές ταχύτητες από μπροστά μου, κι ανήμπορος να αιχμαλωτίσω έστω κι ένα για να το περιεργαστώ, καταβροχθίζω λέξεις που ξέφυγαν από παντοδύναμες γλώσσες και σκάνε με φαντασμαγορικό τρόπο πάνω στους τοίχους μου και τους λερώνουν άτσαλα. Και δε χορταίνω.

Έξω ο κόσμος, γελάει, τρομάζει, γράφει και αγγίζει, αποδιοργανώνεται και αναδιπλώνεται, κοιμάται κάτω από την κουβέρτα, με τα πόδια απ’ έξω, χωρίς φόβο. Άλλοτε πάλι σωπαίνει για λίγο και μετά αλυχτά, φίλος με τη φύση του ή απλώς γεμάτος ανάγκη για συντρόφους. Κι εσύ εκεί, στη γωνία, με το δάχτυλο σου να προσπαθεί να σκεπάσει με τη σκιά του όσα δεν μπόρεσες μια ζωή να κρύψεις καλά, με δείχνεις ειρωνικά και νομίζεις πως πλησιάζεις έτσι μια δρασκελιά πιο κοντά στον παράδεισο.

Όμως ο παράδεισος δεν είναι εκεί που νομίζεις.

Είναι στις μικρές νωχελικές αλήθειες που ξερνάμε τα βράδια, κάτω από το κιτρινισμένο φως της λάμπας πετρελαίου, καθώς οι ανασφάλειές μας βγάλαν βόλτα τα σκυλιά τους, και μεις αιωρούμαστε έμπλεοι αποριών.

Είναι στις μικρές υποσχέσεις που δίνουν οι εραστές, με τη σιγουριά του αθάνατου να γιγαντώνει τα φτερά τους, και την ομορφιά του αγέρωχου να τους επιτρέπει να γλείφουν μικρές ρανίδες οργασμού από τα χείλη του άλλου.

Είναι στα κουκούτσια από το καρπούζι που ξεπαγώνει μέσα στις χούφτες μας, και φτύνουμε τα κουκούτσια του μετρώντας τα, προσπαθώντας να τα βγάλουμε λιγότερα από τις μέρες της ξενοιασιάς μας.

Είναι ακόμα σε ότι κι αν έχω πει και δεν μετάνιωσες που ήσουν εκεί για να τ’ ακούσεις. Είναι σε όποια σταγόνα δροσιάς πέφτει στο ιδρωμένο σου μέτωπο και σε κάνει να θυμάσαι πως η ζωή σε χρειάζεται, για να συνεχίσει να είναι όμορφη για κάποιους. Είναι στα χείλη όσων φωνάζουν από ένταση και όσων ουρλιάζουν από πάθος, αψηφώντας τον κίνδυνο και ερωτοτροπώντας με το θάνατο.

Είναι σ’ αυτό τ’ απαλό βραδινό αεράκι, που μας χτενίζει αλλόκοτα τα μαλλιά, προκαλώντας μας να αναμετρηθούμε με τις φοβίες μας, εκεί ψηλά ή εκεί χαμηλά, εγώ προτιμώ το πρώτο…

Εκεί είναι ο παράδεισος. Να το ξέρεις.

Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπάει τη μοναχικότητα.

Ένας βασιλιάς μιλούσε με έναν σοφό:

- Τι είναι το φως του ανθρώπου;

- Ο ήλιος, βασιλιά μου, απάντησε ο σοφός.

- Μετά τη δύση του ηλίου, τι είναι το φως για τον άνθρωπο;

- Το φεγγάρι.

- Όταν δύει ο ήλιος και σβήνει το φεγγάρι, τότε;

- Τότε η φλόγα είναι το φως.

- Αν δύει ο ήλιος, και σβήνει το φεγγάρι και η φλόγα, τότε τι είναι το φως;

- Η ομιλία. Ο άνθρωπος, πάει εκεί που ακούγεται φωνή, αν και εκεί δεν μπορεί να δει ούτε το δικό του χέρι.

- Αν όμως βασίλεψε ο ήλιος, έσβησε το φεγγάρι και η φλόγα, σταμάτησε η ομιλία, τότε τι αποτελεί φως για τον άνθρωπο; Τι μένει για τον άνθρωπο μέσα σε απόλυτο σκοτάδι και απόλυτη σιγή, όταν μείνει με τον εαυτό του;

- Τότε το μοναδικό στήριγμα-φως και πηγή ζωής για τον άνθρωπο είναι η εσωτερική δύναμη, η ικανότητα να μη φοβάται τη μοναξιά.

Ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι εκείνος που αγαπάει τη μοναχικότητα.

Γελάστε και το γέλιο σας θα εισακουστεί !

Η κακή διάθεση είναι ένας εχθρός που επισκιάζει την προσωπικότητα μας.

Ουσιαστικά η κακή διάθεση ή το κακό χιούμορ είναι η έλλειψη εσωτερικής γαλήνης, η έλλειψη συμφωνίας με τον εαυτό μας.

Είναι σίγουρο ότι το γέλιο έχει την δυνατότητα να δώσει χαρά, ευτυχία.

Όμως για ποια χαρά μιλάμε;

Συνήθως περιμένουμε από εξωτερικά πράγματα να βρούμε την χαρά.

Λάθος !

Η φιλοσοφία μαθαίνει τον άνθρωπο να καλλιεργεί την χαρά μέσα του ή με άλλα λόγια μας μαθαίνει ότι η χαρά είναι μια κατάσταση της Ψυχής ....

«Γέλα , καρδιά μου , γέλα Βρες χρόνο να γελάς_ αυτό είναι η μουσική της ψυχής» Γιάννης Ρίτσος

Θυμηθείτε :

- Γελάστε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σας.

- Γελάστε γιατί η ζωή αναδεικνύει την ομορφιά της μέσα από τις ανατροπές .

- Εκεί που νομίζετε ότι τίποτε δεν μπορεί να πάει χειρότερα, θυμηθείτε ότι το γέλιο μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα.

- Γιατί αν μπορέσουμε να γελάσουμε με κάτι, τότε μπορούμε και να το ξεπεράσουμε...

- Γελάστε γιατί ζωή χωρίς θάνατο και θάνατος χωρίς ζωή δεν υπάρχει. Αυτό το λέμε αναγέννηση.

- Γελάστε και το γέλιο σας θα εισακουστεί !

Γι αυτό λοιπόν...

- Να βρίσκουμε τα κίνητρα, ώστε κάθε μέρα που ξεκινάει να είναι μια γιορτή. «Μία ημέρα χωρίς γέλιο είναι μία χαμένη ημέρα».

- Ας ξυπνάμε με ενθουσιασμό και χαρά.

- Να φροντίζουμε να γεμίζουμε τις μπαταρίες μας με ενέργεια.

- Ας φέρουμε στην επιφάνεια το κρυμμένο παιδί που υπάρχει μέσα μας.

- Να ( χαμο) γελάμε συχνά, ιδίως με τον εαυτό μας.

- Να απαντάμε στις προκλήσεις της ζωής με αποφασιστικότητα.

- Να εκδηλώνουμε την αγάπη μας πιο συχνά.

- Χρειάζεται «να ανασαίνουμε» κάθε τόσο , να χαλαρώνουμε λίγα λεπτά , όχι μονό φυσικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά και νοητικά

-Να θυμάσαι πως η ζωή σου ανήκει και μπορείς να τα αλλάξεις όλα . Κι αν πάλι δεν μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα τότε να αλλάξεις το μάτι που βλέπει την πραγματικότητα .

Πάσχα Ελλήνων ιερό - Ένα μεταλλαγμένο εβραΐκό έθιμο, «πασπαλισμένο» με αρχαιοελληνικές (και όχι μόνο) τελετουργίες

Το χριστιανικό Πάσχα ή κοινώς «Πασχαλιά», ή ελληνοπρεπώς «Λαμπρή», είναι η μεγαλύτερη εορτή του Ορθόδοξων Χριστιανών (αντίστοιχα, στους Καθολικούς είναι τα Χριστούγεννα). Εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου μη συμπεριλαμβανομένης, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ορθόδοξη εκκλησία και κατά το Γρηγοριανό στην Ρωμαιοκαθολική. Εορτάζεται η ανάσταση του Ιησού Χριστού που πιστεύεται ότι έγινε το 33 μ.Χ. Με τον όρο Πάσχα αναφερόμαστε είτε στην εβδομάδα του Πάσχα μέχρι το Σάββατο της Διακαινησίμου, είτε στην περίοδο των 50 ημερών που ακολουθούν το Πάσχα, μέχρι την εορτή της πεντηκοστής ημέρας από του Πάσχα λεγόμενη (αριθμητικά) Πεντηκοστή.

Η ονομασία του Πάσχα προέρχεται από την εβραϊκή γιορτή Pesah (=διάβαση), την μεγαλύτερη εορτή του Ιουδαϊσμού, κατά την οποία γιορτάζουν την απελευθέρωση των Ιουδαίων από τους Αιγυπτίους («είπεν δε Μωυσής προς τον λαόν μνημονεύετε την ημέραν ταύτην εν η εξήλθατε εκ γης Αιγύπτου εξ οίκου δουλείας εν γαρ χειρί κραταιά εξήγαγεν υμάς κύριος» Έξ. 13:3). O όρος Πάσχα προέρχεται από το αραμαϊκό pasha και το εβραϊκό pesah. Για κάποιους, η προέλευση του εβραϊκού όρου είναι ένα θέμα που συζητείται καθώς του αποδίδουν ξένη ετυμολογία, ασσυριακή (pasahu, πραύνω) ή αιγυπτιακή (pash, η ανάμνηση, pesah, το πλήγμα). Πάντως, η Βίβλος συσχετίζει το pesah με το ρήμα pasah πού σημαίνει είτε χωλαίνω, είτε εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία (Γ' Βασ. 18:21,26), είτε, μεταφορικά, «εκφεύγω», «διέρχομαι», «απαλλάσσω». Το Πάσχα, είναι η διέλευση του Θεού πάνω από τις οικίες των Ισραηλιτών, η οποία έπληττε τις οικίες των Αιγυπτίων (Έξ. 12:13,23,27 / βλ. Ησ. 31:5). Όπως αφηγείται η «Έξοδος», ο Γιαχβέ, τη νύχτα κατά την οποία θα περνούσε και θα εξολόθρευε τα πρωτότοκα των ανθρώπων και των ζώων των Αιγυπτίων, θα προσπερνούσε και θα προστάτευε τα σπίτια των Εβραίων, οι θύρες των οποίων είχαν σημαδευτεί με το αίμα του αρνιού που είχαν θυσιάσει (Έξ. 11:5, 12:12). Αυτό θα ήταν στο εξής το νόημα του Πάσχα και η νέα του διάσταση. Το Πάσχα προϋπήρχε ως έθιμο στην αρχαία Αίγυπτο, όπου γιόρταζαν την άνοιξη το Πισάχ, δηλ. τη διάβαση του Ήλιου από τον ισημερινό (με άλλα λόγια την εαρινή ισημερία). Από τους Αιγύπτιους πήραν εθιμικά στοιχεία οι Εβραίοι και μαζί το έθιμο του Πάσχα.

Στοιχεία για το γιορτασμό του Πάσχα από τους Ιουδαίους υπάρχουν στο Δευτερονόμιο, όπου ερμηνεύεται η αιτία του τρόπου του γιορτασμού τους.

Η εαρινή ισημερία για τους Εβραίους είναι η 1η Νισάν (αρχικά ονομάζονταν Αβίβ και μετονομάστηκε σε Νισάν μετά την Βαβυλωνιακή εξορία). Σύμφωνα με την Έξοδο κάθε αρχηγός οικογένειας έπαιρνε στις 10 Νισάν ένα μονοετές αρσενικό ζώο, το οποίο θυσίαζε στις 14 Νισάν στο ναό των Ιεροσολύμων, για να ευλογηθεί από το Θεό όλο το ποίμνιο. Το σφάγιο ήταν αμνός ή ερίφιο, αρσενικό καί αρτιμελές (Εξ. 12:3-6), δεν έπρεπε να σπάσει κανένα οστό του (Έξ. 12:46, Αρ. 9:12) ενώ το αίμα του ως ένδειξη προστασίας, το τοποθετούσαν στην είσοδο κάθε οικίας (Εξ. 12:7,22). Οι μετέχοντες στο δείπνο ήταν ενδεδυμένοι, έτοιμοι για ταξίδι (Έξ. 12:8-11). Όσοι έμεναν έξω από την πόλη, στην επαρχία, δεν ήταν υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν αυτό το έθιμο της θυσίας του αρνιού και μπορούσαν να το αντικαταστήσουν με άλλα φαγητά. Το αρνί που θυσιαζόταν, το έψηναν αργότερα με τον όρο να το φάνε όλο το ίδιο βράδυ. Απαγορευόταν να περισσέψει από το ψημένο αρνί για την επόμενη ημέρα. Κατά τη γιορτή, το βράδυ, οι Εβραίοι άπλωναν στο τραπέζι όλα τα φαγητά, δηλαδή το αρνί, τις πικρίδες (είδος πικρών χόρτων), τα άζυμα και το βάμμα. Από όλα αυτά έτρωγαν πρώτα τις πικρίδες και προσεύχονταν. Στη συνέχεια, οι πιο γέροι της οικογένειας διηγούνταν όλη την ιστορία της δουλείας και της απελευθέρωσης από την αιγυπτιακή σκλαβιά και εξηγούσαν το συμβολισμό κάθε είδους φαγητού που βρισκόταν στο τραπέζι. Έτσι, τα άζυμα συμβόλιζαν τη βιαστική φυγή των Εβραίων, τόσο βιαστική ώστε δεν πρόλαβαν να ζυμώσουν. Επίσης οι πικρίδες συμβόλιζαν την πικρία της σκλαβιάς. Σε όλη τη διάρκεια του γιορτασμού υπήρχε ρητή απαγόρευση να φάνε ζυμωμένο ψωμί για εφτά μέρες, ενώ όλοι οι Εβραίοι φορούσαν παπούτσια οδοιπορίας, θέλοντας να συμβολίσουν τη φυγή. Εκτός από την απελευθέρωση από την αιγυπτιακή σκλαβιά και το πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας, οι Εβραίοι γιόρταζαν με το Πάσχα την ανοιξιάτικη συγκομιδή.

Γι' αυτό όλοι οι αρχηγοί των οικογενειών έφερναν ως τάμα στο ναό των Ιεροσολύμων και ένα δεμάτι κριθαριού. Έτσι κήρυσσαν και τη γιορτή της συγκομιδής και τότε μόνον επιτρεπόταν να φάνε ζυμωμένο ψωμί. Κατά το Πάσχα, επίσης, έδιναν χάρη σε έναν κατάδικο, συνήθεια που μάλλον εισήγαγαν οι Ρωμαίοι. Το ιουδαϊκό Πάσχα γιορτάζεται σήμερα κατά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, δηλαδή μεταξύ 30 Μαρτίου και 27 Απριλίου. Παλιότερα το ιουδαϊκό Πάσχα (γνωστό ως Νομικό Πάσχα) γιορταζόταν σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο μεταξύ 3ης Απριλίου και 1ης Μαΐου.
Μετά τον θάνατο του Ιησού, παράλαβε την εορτή και ο Χριστιανισμός, γεγονός που προκάλεσε αμφισβητήσεις, κυρίως σε ό,τι αφορούσε το χαρακτήρα του, γιατί ορισμένοι θεωρούσαν την εορτή ως αναμνηστική της σταύρωσης του Μεσσία, του νέου Αμνού, που θυσιάστηκε για τη σωτηρία της ανθρωπότητας (το όνομα Πάσχα θεωρούνταν εσφαλμένα ότι προέρχεται από το ελληνικό ρήμα «πάσχειν»), ενώ άλλοι, που τη συνέδεαν με την ευχαριστία, γιόρταζαν το Πάσχα σε ανάμνηση της Ανάστασης του Μεσσία, που είχε γίνει τρεις ημέρες μετά το θάνατο του, δηλαδή την Κυριακή.

Εξάλλου θέτονταν το πρόβλημα αν το Πάσχα έπρεπε να γιορτάζεται την Παρασκευή, σε ανάμνηση του θανάτου ή την επομένη Κυριακή. Οι Ανατολικοί ακολούθησαν το εβραϊκό έθιμο να το γιορτάσουν στις 14 του Νισάν γι’ αυτό και ονομάστηκε Τεσσαρεσκαιδεκαδίτες, ενώ στη Δύση επικράτησε η συνήθεια της Ρώμης και της Αλεξάνδρειας, όπου γιορτάζονταν την Κυριακή. Ύστερα από μακρές δογματικές διενέξεις, ο επίσκοπος Ρώμης Βίκτωρ, στο τέλος του 2ου αι, αφόρισε τις κοινότητες της Ασίας, που δεν ήθελαν να συμμορφωθούν με το δυτικό έθιμο. Ένας γενικός κανόνας καθορισμού του Πάσχα, που έγινε έτσι κινητή γιορτή, διατυπώθηκε στη Σύνοδο της Νίκαιας(325): το Πάσχα έπρεπε να πέφτει την πρώτη Κυριακή μετά τις 14 του Νισάν, δηλαδή του μήνα στον οποίο η 14η συμπίπτει με την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου) ή είναι η αμέσως επόμενη. Στην περίπτωση που η 14η του Νισάν αντιστοιχούσε σε Κυριακή, ο εορτασμός έπρεπε να μετατεθεί για την επόμενη Κυριακή. Σύμφωνα με το γρηγοριανό ημερολόγιο, το Πάσχα γιορτάζεται την Κυριακή που ακολουθεί τη μετά την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου) πανσέληνο. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες όμως, στην περίπτωση του Πάσχα, δεν ακολούθησαν το γρηγοριανό ημερολόγιο κι έτσι υπάρχουν δυο Πάσχα στο εκκλησιαστικό έτος. Οι πρώτοι Χριστιανοί, οι οποίοι ήταν στην πλειοψηφία τους Ιουδαϊκής καταγωγής μεγάλωσαν με την Εβραϊκή παράδοση και καθιέρωσαν το Πάσχα ως τη γιορτή για την ανάληψη του Χριστού, όπως είχαν προβλέψει οι προφήτες.

Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί διασκευή της εβραϊκής γιορτής «Άζυμα», που διαρκούσε επτά ημέρες και ήταν μάλλον αγροτική γιορτή. Στηρίζονταν στην πίστη πως, όταν αρχίσει να χρησιμοποιείται η νέα σοδειά δεν πρέπει να υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης από την παλιά ζύμη. Για τη βεβαιότητα πως θα υπάρξει πλήρης διακοπή, η πράξη αυτή διαρκούσε 7 ημέρες, όσες δηλαδή γιορτάζουμε μέχρι σήμερα το Πάσχα.

Το ελληνικό έθιμο του σουβλίσματος του πασχαλινού αρνιού (οβελίας), με το οποίο συμβολίζεται η θυσία του «αμνού» του Θεού (δηλ. του Χριστού), πιθανότατα προέρχεται από το εβραϊκό τελετουργικό που προαναφέρθηκε ως ανάμνηση της εξόδου από την δουλεία της Αιγύπτου υπό την ηγεσία του Μωυσή μέσω θεϊκής παρέμβασης. Μια άλλη επιστημονική άποψη σχετικά με την προέλευση της γιορτής του Πάσχα είναι πως τα περί του αμνού ανήκαν αρχικά σε ποιμενική γιορτή, που λάμβανε χώρα την πανσέληνο που ήταν πιο κοντά στην εαρινή ισημερία. Επρόκειτο μάλλον για θυσία ενός αρνιού έτσι ώστε ο θεός των ποιμνίων (της γονιμότητας) να πάρει το μερίδιό του για να εξασφαλίσει τη γονιμότητα του ποιμνίου. Το αρνί τρωγόταν σε ένδειξη κοινωνίας με το θεό προστάτη.

Ένα άλλο έθιμο των ημερών είναι τα πασχαλινά κόκκινα αυγά, τα οποία συμβολίζουν το αίμα του Iησού Xριστού που έσταξε όταν τον λόγχισε ο Pωμαίος στρατιώτης (όταν βρισκόταν στον σταυρό). Σύμφωνα όμως με τον Kοραή τα κόκκινα αυγών συμβολίζουν το αίμα των προβάτων με το οποίο οι Iουδαίοι έβαψαν τις οικείες τους, για να αποφύγουν την «υπό εξολοθρευτικού Aγγέλου φθοράν». Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Γαλάτες πρόσφεραν βαμμένα αβγά για να γιορτάσουν την άνοιξη. Όπως αναφέρει ο Γ. Α. Μέγας, χρωματιστά, κυρίως κόκκινα, αυγά μνημονεύονται στην Κίνα, για γιορταστικούς σκοπούς ήδη τον 5ο αι. και στην Αίγυπτο τον 10ο αι. Τον 17ο αι. τα βρίσκουμε στους Χριστιανούς και τους Μωαμεθανούς, π.χ. στη Μεσοποταμία και τη Συρία, έπειτα στην Περσία και τη Χερσόνησο του Αίμου. Έτσι μερικοί υποθέτουν ότι τα κόκκινα αυγά του Πάσχα διαδόθηκαν, με κάποιο αρχαίο έθιμο των Καλανδών, σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, έως την Κίνα και συνδέθηκαν με ντόπια έθιμα του κάθε λαού, αρχική κοιτίδα τους θεωρείται η Αίγυπτος.

Tο τσούγκρισμα των πασχαλινών αυγών, συμβολίζει την Aνάσταση του Xριστού, καθώς το αυγό συμβολίζει τη ζωή και τη δημιουργία που κλείνει μέσα του τη ζωή. Όταν το κέλυφος του αυγού σπάσει με το τσούγκρισμα, γεννιέται μια ζωή, έτσι και το πασχαλινό αυγό συμβολίζει το σπάσιμο του τάφου του Xριστού και την Aνάστασή Tου. Το αυγό βέβαια σε όλες σχεδόν τις αρχαίες κοσμογονίες συμβόλιζε την γέννηση του σύμπαντος και της ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων πού ήταν ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από ένα αυγό, που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα. Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, συμβόλιζε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησης έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.

Τα σοκολατένια πασχαλινά κουνελάκια, αποτελούν ίσως τη μεγαλύτερη χαρά των παιδιών, στην εορτή του Πάσχα. Αρχικά, το πασχαλινό κουνελάκι ήταν λαγός. Για τους Σάξονες ο λαγός ήταν το έμβλημα της θεάς Eastre, την οποία τιμούσαν την άνοιξη. Από αυτήν άλλωστε προέρχεται η λέξη Easter, που σημαίνει Πάσχα στα αγγλικά. Για τους Κέλτες και τους Σκανδιναβούς ο λαγός αποτελούσε επίσης το σύμβολο της θεάς της μητρότητας και της ανοιξιάτικης γονιμότητας. Το παραδοσιακό κουνελάκι που φέρνει αβγά στα παιδιά είναι γερμανικής προελεύσεως. Μια φτωχή γυναίκα, ανίκανη να προσφέρει γλυκίσματα στα παιδιά της, τα στέλνει στον κήπο όπου έχει κρύψει αβγά. Τα παιδιά βρίσκουν ένα κουνέλι και θα αποφασίσουν ότι αυτό το ζωάκι τούς έφερε τα πασχαλινά αβγά που είχε νωρίτερα διακοσμήσει η μητέρα τους.

Η επίδραση όμως των τελετουργιών της αρχαίας Ελλάδος στην Ορθοδοξία φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από όσο οι περισσότεροι γνωρίζουμε. Για παράδειγμα στο αντίστοιχο Χριστιανικό Πάσχα στην Αρχαία Ελλάδα γιόρταζαν τα «Αδώνια», κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι. Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι με λουλούδια και καρπούς τραγουδούσαν μοιρολόγια. Ακολουθούσε επιτάφιος πομπή, ενώ την επομένη ημέρα ακολουθούσε η ανάσταση του Άδωνι που συμβόλιζε την καρποφορία της φύσης.

Αλλά και η μετάληψη με το «θείο» σώμα και αίμα ήταν μέρος των τελετουργιών τόσο των Κορυβαντικών, όσο και των Ορφικών μυστηρίων. Στην μετάληψη των Ορφικών οι πιστοί, επιδίδονταν σε ωμοφαγία ταύρου και οινοποσία, που συμβόλιζε το σώμα και το αίμα του Ζαγρέα. Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο κατέρχονταν σε αυτούς η θεότητα και γέμιζε τι ς ψυχές τους. Στα Κρητικά μυστήρια, η προσφορά του Ζαγρέα Διόνυσου και η θυσία του Μινώταυρου, ήταν η θεία Δωρεά, κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες...