Η ζωή τι φέρνει…

Μία απλή ενόχληση σε παρακινεί να πάρεις την απόφαση και να επισκεφτείς τον γιατρό. Ξυπνάς το πρωί και πηγαίνεις στο νοσοκομείο για έναν απλό έλεγχο. Έτσι σκέφτεσαι, έτσι πιστεύεις. Η ζωή όμως σου επιφυλάσσει κάτι διαφορετικό. Κάτι δύσκολο και επώδυνο.

Η στιγμή που μαθαίνεις ότι ο άνθρωπός σου έχει κάτι, είναι μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου. Τα λεπτά περνούν βασανιστικά μέχρι να τον αντικρίσεις και να σου πει τι συμβαίνει. Δεν ακούς τίποτα, δεν βλέπεις τίποτα. Όλα τριγύρω σου σταματούν κι εσύ απλά είσαι ένα στρατιωτάκι που κινείται μέσα στον χώρο. Αναμένεις… Η αναμονή αυτή σε σκοτώνει. Σε λυγίζει.

Και τότε εμφανίζεται εκείνος. Είναι ο άντρας σου, ο φίλος σου, ο πατέρας σου, ο άνθρωπος σου. Τον βλέπεις και καταλαβαίνεις πώς αισθάνεται. Το παίζει σκληρός και δυνατός, αλλά μόλις μένετε οι δύο σας, λυγίζει. Χώνεται στην αγκαλιά σου και κλαίει με λυγμούς, σαν ένα μικρό παιδάκι. Τον αφήνεις να χαλαρώσει και τότε του ζητάς να μοιραστεί μαζί σου ό,τι τον απασχολεί. Ό,τι μοιράζεσαι με κάποιον άλλον, γίνεται ελαφρύτερο. Ακούς λόγια που δεν πίστευες ότι θα άκουγες. Πονάει ο άνθρωπός σου κι εσύ σπας σε περισσότερα κομμάτια. Κομμάτια όμως που πρέπει να μαζέψεις ώστε να μπορέσεις να τον στηρίξεις.

Σε χρειάζεται. Βάζεις αυτό σαν οδηγό και προχωράς. Δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου, παρά μόνο εκείνον. Τον αγαπάς και το μόνο που θέλεις είναι να τον βλέπεις να χαμογελά. Δε σε νοιάζει τι θα πάθεις εσύ, αρκεί να είναι εκείνος καλά. Για σένα δεν υπάρχει σωματική κούραση, παρά μονάχα η διάθεση να είσαι δίπλα του 24 ώρες το 24ώρο.

Είναι ένα δύσκολο μάθημα αυτή η εμπειρία. Είναι μία εμπειρία ζωής. Μία εμπειρία που σου μαθαίνει πως η κάθε μέρα είναι μοναδική. Μακάρι να μπορούσαμε εμείς οι άνθρωποι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό πριν μας βρει η κακοτοπιά. Ας μάθουμε να χαιρόμαστε κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι θα έρθει και το επόμενο. Το τώρα είναι το μόνο σίγουρο που έχουμε. Αγαπήστε, ζήστε, χαμογελάστε, φωνάξτε, μιλήσετε, κάντε τα όλα τώρα!

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που ψάχνουν τη δύναμη για να στηρίξουν ένα δικό τους άτομο.

Βρίσκεσαι σε αδιέξοδο; Μην ανησυχείς! Ξεκινάς καλά!

Λυπάμαι και χαίρομαι μαζί που είσαι τόσο μπερδεμένος.

Ο πρώτος και βασικός στόχος της αυτογνωστικής διαδικασίας δεν είναι -όπως ίσως νομίζεις- να πάρεις απαντήσεις στα ερωτήματά σου.

Πρώτον, γιατί δεν έχεις βρει ακόμη τις αληθινές σου ερωτήσεις.

Στόχος της είναι να γίνεις εσύ ο αυθεντικός, ερωτικός άνθρωπος, πλήρως ψυχο-διανοητικά ανοιχτός στη νέα πληροφορία που εκλύεται από τις σωστές ερωτήσεις.

Να κατεβάσεις εκούσια τον εαυτό σου από το πλασματικό βάθρο της αυτάρκειας, ώστε να αρχίζεις να θέτεις τις κρίσιμες εκείνες ερωτήσεις, σπρωγμένος από τον δημιουργικό πόνο της αγνωσίας.

Η αποκάλυψη της αλήθειας -που ακολουθεί την αυτο-αποκάλυψη, την απουσία βεβαιότητας και την αναρώτηση για το "ποιός στ' αλήθεια είσαι;"- είναι συνήθως το επιστέγασμα του τόσο επιθυμητού αδιεξόδου, στο οποίο η ψυχή σου, οι δυσκολίες σου, τα παθήματα, και ο πόνος σου -ανεπίγνωστά σου- σε οδηγούν..

Τα αρχαία μουσικά όργανα λύρα και κιθάρα λαλούν ακόμη στην Αφρική

Μπορεί η χριστιανική λαίλαπα να εξαφάνισε την λύρα και την κιθάρα, τα κατ’ εξοχήν μουσικά όργανα του αρχαίου κόσμου, εκεί όπου επικράτησε. Στα πέριξ όμως της επικράτειάς του, τα όργανα αυτά παίζονται ακόμη μέχρι και σήμερα.
 
Κάποια ντοκουμέντα από την λύσσα των Πατέρων της χριστιανικής εκκλησίας κατά της μουσικής:
Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαβίδ».
Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα και ανώμαλου αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν…».
Να όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του αλλά και οι συνάδελφοί του μεταξύ των άλλων: «και επεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω ρομφαίαν μαχητού. Και κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ, 13-15). Στο «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσς/νίκη)
Κατά τον χριστιανικό κόσμο το «ΠΗΔΑΛΙΟ» «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας γραφάς αγία Γραφή»).
Διαβάζουμε από την εν Λαοδικεία τοπική σύνοδο εν έτει 364,
- κανών 53ος : «ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους απερχομένους βαλλίζειν ή ορχήσθαι αλλά σεμνώς δειπνείν ή αιριστείν ως πρέπει Χριστιανοίς». Κατηγορηματική δηλαδή απαγόρευση του τραγουδιού και του χορού, των κατ’ εξοχήν Ελληνικών αυτών στοιχείων. Η διαταγή του βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκάδιου στα τέλη του 4ου αιώνα, το περίφημο «ες έδαφος φέρειν», το οποίο αφορούσε στην ισοπέδωση κάθε ελληνικού ναού και δημοσίου κτίσματος, δεν ίσχυσε καθόλου λιγότερο και για το ελληνικό τραγούδι, απ’ ότι διαπιστώνουμε.
- Στον 55ο κανόνα διαβάζουμε: «ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, αλλ’ ουδέ λαϊκούς, εκ συμβολής συμπόσια επιτελείν». Απαγόρευση των συμποσίων στους πάντες: κληρικούς και λαϊκούς. Μας είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια: «μολπή τ’ ορχηστός τε, τα γαρ αναθήματα δαιτός», μας πληροφορεί ο Όμηρος. Ότι το τραγούδι κι ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου. Οι στείροι, ανώμαλοι, απάτριδες, ευνούχοι, μισάνθρωποι, κηφήνες και κακούργοι επίσκοποι της χριστιανικής εκκλησίας, όταν επιχειρούν να δολοφονήσουν την χαρά και την διασκέδαση του καθημερινού βίου. Τον κατ’ εξοχήν ελληνικό αλλά και πανανθρώπινο φυσιολογικό τρόπο ζωής. Όταν επιχειρούν να υποβιβάσουν την ανθρώπινη καθημερινή συμπεριφορά πιο κάτω κι απ’ την ζωώδη.
                         
  Λύρα και κιθάρα του Γιώργου Πολύζου





Bedouin Music



Kenya Music



Egetinkinya Ekengaini Obokano



Αιγυπτιακό Δημοτικό Τραγούδι που παίχτηκε με Αρχαία Λύρα

Τα smartphones εξουσιάζουν τη μνήμη μας

Αφήστε τα κινητά και ζήστε τη στιγμή για γερές αναμνήσεις, βροντοφωνάζουν οι επιστήμονες. Η μανία των κατόχων «έξυπνων» κινητών να φωτογραφίζουν ή να βιντεοσκοπούν κάθε σημαντική στιγμή της ζωής τους, προκειμένου να απαθανατίζουν τις αναμνήσεις τους, φαίνεται κατά τους επιστήμονες ότι επηρεάζει τη μνήμη τους.

Αμερικανοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο της hi-tech εποχής, οδηγεί μάλλον σε «απώλεια» των πραγματικών στιγμών της ζωής μας και άρα των αναμνήσεων που συνδέονται με αυτές. Ερευνητές από τα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ, του Ουισκόνσιν-Μάντισον και του Κολούμπια, σε πρόσφατες μελέτες τους είδαν ότι πολλά άτομα χρησιμοποιούν την τεχνολογία και το Διαδίκτυο ως μια μορφή «εξωτερικής μνήμης», όπου και ανεβάζουν υλικό από τις αναμνήσεις τους.
Μάλιστα η συγκεκριμένη συνήθεια, κατά τους επιστήμονες, κάνει τον κόσμο τόσο εξαρτώμενο από τις ηλεκτρονικές συσκευές ώστε να μην έχει ιδιαίτερη υπομονή όταν π.χ. αναζητεί κάτι και δεν το βρίσκει αμέσως.

Φωτογραφίζοντας το «κενό» μνήμης. Η καθηγήτρια ψυχολογίας δρ Μέριαν Γκάρι, από το Πανεπιστήμιο Βικτόρια, στο Ουέλινγκτον, στη Νέα Ζηλανδία, μελέτησε τις επιδράσεις της φωτογραφίας στις παιδικές αναμνήσεις.

«Νομίζω ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο κόσμος δεν ζει τη στιγμή» εξηγεί η ειδικός. «Βγάζει όμως χιλιάδες φωτογραφίες, τις οποίες αποθηκεύει στη συνέχεια στο κινητό ή στον υπολογιστή και δεν ξαναβλέπει σχεδόν ποτέ, καθώς ακόμα και η ταξινόμησή τους αποτελεί δύσκολη υπόθεση. Αυτό, για μένα, αποτελεί απώλεια της στιγμής».

Κατά τους ειδικούς, από τα γενέθλια των παιδιών μέχρι τις πολυαναμενόμενες οικογενειακές διακοπές, ο περισσότερος κόσμος κρατάει φωτογραφικές αναμνήσεις. Επισημαίνουν ωστόσο ότι αν οι άνθρωποι δεν ζήσουν την κάθε στιγμή, δεν επιτρέπουν στον εγκέφαλο να δημιουργήσει λεπτομερείς αναμνήσεις.

Αναμνήσεις hi-tech. Προηγούμενη αμερικανική μελέτη από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Φέαρφιλντ, είχε πραγματοποιηθεί σε μουσείο και είχε δείξει ότι τα άτομα που φωτογράφιζαν τα εκθέματα αργότερα δεν θυμούνταν καν ότι τα είχαν δει. Αντίθετα, τα άτομα που απλά περιηγούνταν στον χώρο και άκουγαν προσεκτικά τις αναλυτικές περιγραφές των εκθεμάτων από τον ξεναγό, θυμόντουσαν καλύτερα τα όσα είχαν πρόσφατα δει.

«Ο κόσμος στις μέρες μας τείνει να βγάζει το smartphone και τη φωτογραφική του μηχανή σχεδόν ενστικτωδώς από την τσέπη ή την τσάντα» εξηγεί η επικεφαλής της μελέτης δρ Λίντα Χένκελ. «Όταν κάποιος βασίζεται υπερβολικά στην τεχνολογία, π.χ. στην περίπτωση των προσωπικών αναμνήσεων, τότε κάτι τέτοιο επιδρά αρνητικά ως προς την ανάκληση των εμπειριών που έχει βιώσει».

Η μελέτη των αμερικανών ερευνητών είχε παρουσιαστεί στο επιστημονικό έντυπο «Psychological Science».

Το αλφαβητάρι του διαβόλου

Τα πρώτα λήμματα από “Το αλφαβητάρι του Διαβόλου” γράφτηκαν στο πλαίσιο εβδομαδιαίας σατιρικής στήλης στην εφημερίδα “San Francisco News Letter”. Ο Άμπροουζ Μπιρς ήταν ο υπεύθυνος της στήλης από τον Δεκέμβριο του 1868. Υπέγραφε ως “Τελάλης” σατιρίζοντας κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς.
Μια πρώτη συλλογή των λημμάτων του εκδόθηκε το 1906 με τον τίτλο “The Cynic’s Word Book”. Η επίδρασή του γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη στη διάρκεια του 20ού αιώνα και προετοίμασε το έδαφος για ένα νέο είδος καλλιτεχνικής έκφρασης που έλαβε διάφορες μορφές: από τις πνευματώδεις γελοιογραφίες του “New Yorker” έως τις ανεπανάληπτες ατάκες του κωμικού Γκράουτσο Μαρξ.
“Το αλφαβητάρι του διαβόλου” είναι κλασικό έργο της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας του, Αμπρόουζ Μπηρς (1842 – 1913;), χτυπούσε αλύπητα την πολιτική σαπίλα και την κάθε λογής υποκρισία. Υπήρξε φίλος και συμπαραστάτης του Μάρκ Τουαίην. Οι θρασύτατες, διασκεδαστικές και συχνά τολμηρές στήλες του στις αμερικανικές εφημερίδες έγιναν εξαιρετικά διάσημες. Εξάλλου, είχε στην άκρη της γλώσσας του ένα απολαυστικά φαρμακερό κεντρί, ακονισμένο από την έκθεσή του σε ό,τι χειρότερο θα μπορούσαν να κάνουν οι άντρες και οι γυναίκες τούτου εδώ του κόσμου. Θα μπορούσε άραγε το “πνεύμα” αυτού του Γιάνκη Όσκαρ Ουάιλντ, να βρει καλύτερο ταίρι από το αιχμηρό πενάκι του πρωτοπόρου σατυρικού εικονογράφου Ράλφ Στέντμαν;
Ο Αμπρόουζ Μπηρς, ο “Πικρόχολος Μπηρς”, ο πιο “Μοχθηρός άνθρωπος του Σαν Φρανσίσκο”, γεννήθηκε το 1842, στο Οχάιο. Παρακολούθησε μαθήματα ενός χρόνου στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο του Κεντάκι και ήταν απ’ τους πρώτους που κατατάχτηκαν στο στρατό του Λίνκολν όταν ξέσπασε ο Αμερικανικός εμφύλιος. Πολέμησε σε όλες τις μεγάλες μάχες από το Σιλό ως την Τσικαμάουγκα, με το στρατό των Βορείων. Μετά τη νίκη των Βορείων επέστρεψε στο Σαν Φρανσίσκο και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία καυτηριάζοντας την εγκληματική συμπεριφορά των Χριστιανών συμπολιτών του, τον κλήρο και τους πολιτικούς.
Παράλληλα αρχίζει να γράφει διηγήματα. Θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόδρομος του “μαγικού ρεαλισμού”, του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Το βιβλίο του “Chickamauga”, είναι ένα από τα δυναμικότερα σύγχρονα αντιπολεμικά πεζογραφήματα. Το γεγονός πως η δημοσιογραφία τον έκανε διάσημο, δεν τον εμπόδισε να την εγκαταλείψει, έχοντας σιχαθεί τη σχέση της με την πολιτική.
Στο απόγειο της φήμης του, το 1913, αποφάσισε να πάει στο Μεξικό, που εκείνη την εποχή συνταρασσόταν από την εξέγερση του Pancho Villa, προφανώς για να ενωθεί με τον στρατό του. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Η εξαφάνισή του δημιούργησε μια ολόκληρη μυθολογία στην Αμερική. Πλήθος μελετών και λογοτεχνικών βιβλίων (όπως το “Gringo Viejo” -”Ο γερο-Γκρίνγκο”- του Κάρλος Φουέντες) γράφτηκαν. Γυρίστηκαν κινηματογραφικές ταινίες (όπως η βασισμένη στο βιβλίο του Φουέντες, “The Old Gringo” του Luis Puenzo, με τον Γκρέγκορι Πεκ και την Τζέιν Φόντα), ανέβηκαν θεατρικά έργα και δημιουργήθηκαν σύλλογοι θαυμαστών του έργου του. Ακόμη και σήμερα ανακαλύπτονται συνεχώς στοιχεία που περιπλέκουν τα γεγονότα ακόμη περισσότερο.
Ο Μπηρς δεν ανεχόταν τους ηλίθιους, δεν χαριζόταν στους εχθρούς και έφτυνε κατάμουτρα τους θεούς που έφτιαχναν οι άνθρωποι και όσους προσεύχονταν σε εκείνους. Είναι φημισμένος για τις υπερφυσικές του ιστορίες, καθώς επίσης και για το θρυλικό του πνεύμα, που μπορεί κανείς να εκτιμήσει καλύτερα διαβάζοντας το “Αλφαβητάρι του διαβόλου”.
Εκτός από τον H.L. Mencken, πνευματικό κληρονόμο του, δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος των γραμμάτων σαν τον Αμπρόουζ Μπηρς. Κι αν η τύχη του παραμένει ένα μυστήριο, ο Μπηρς παραμένει ένα αίνιγμα.
Μερικά από τα λήμματα στο ‘Αλφαβητάρι’…
ΑΔΑΗΣ: Το πρόσωπο που αγνοεί ορισμένες από τις γνώσεις που κατέχεις καλά και διαθέτει κάποιες άλλες, τις οποίες αγνοείς παντελώς.
ΑΘΕΙΣΜΟΣ: Η μεγαλύτερη από τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου.
ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ: Η συναισθηματική κατάσταση στην οποία περιέρχεσαι, ενώ αναλογίζεσαι τι τραβάει ο γείτονάς σου.
ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το κυριότερο στοιχείο της επιτυχίας. Δεδομένου ότι υπάρχει ένας μόνο τρόπος να μην καταφέρεις τίποτε και μερικοί να καταφέρεις κάτι, εκ των οποίων απόλυτα σίγουρο είναι μόνο ο ένας, μπορούμε να συμπεράνουμε πως αυτός που αδρανεί από αναποφασιστικότητα έχει λιγότερες πιθανότητες να αποτύχει από αυτόν που αποφασίζει να ενεργήσει.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ: Ο καρπός της συνεύρεσης μιας φαλάκρας και ενός τραπεζικού λογαριασμού.
ΑΠΟΤΙΝΑΞΗ ΖΥΓΟΥ: Το πέρασμα ενός σκλάβου από την τυραννία του άλλου στο δεσποτισμό του εαυτού του.
ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ: Μια λανθασμένη αξιολόγηση.
ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ: Πανέξυπνο όργανο που δείχνει τι καιρό ήδη έχουμε.
ΒΟΥΛΗ: Ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνονται για να καταργήσουν νόμους.
ΓΑΜΟΣ: Τελετή στην οποία δύο άτομα αναλαμβάνουν την ευθύνη να γίνουν ένα, το ένα τίποτα και το τίποτα ανεκτό.
ΓΕΡΑΤΕΙΑ: Η περίοδος της ζωής μας, στη διάρκεια της οποίας περιορίζουμε τα ελαττώματά μας, αποκηρύσσοντας εκείνα που δεν το λέει η περδικούλα μας να έχουμε πια.
ΔΕΙΚΤΗΣ: Το δάχτυλο με το οποίο συνήθως δείχνουμε δύο κακοποιούς.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: Εμπόρευμα. Πρόκειται για ένα λίγο ως πολύ νοθευμένο προϊόν, το οποίο το Κράτος πουλάει στους πολίτες ως αντιστάθμισμα για την υποταγή, τους φόρους και τις προσωπικές υπηρεσίες που του προσφέρουν.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Αυτός που ξέρει να παρακάμπτει το νόμο.
ΔΥΣΗ:  Το τμήμα του κόσμου που εκτείνεται δυτικά (ή ανατολικά) της Ανατολής. Κατοικείται στο μεγαλύτερο μέρος του από Χριστιανούς, ένα ισχυρό φύλο υποκριτών, οι οποίοι παράγουν κυρίως δολοφονίες και απάτες, “πολέμους” και “εμπορικές συναλλαγές” τις ονομάζουν αντίστοιχα. Το ίδιο και οι κάτοικοι της Ανατολής, οι οποίοι επίσης παράγουν κατά κύριο λόγο τα ίδια προϊόντα.
ΕΚΒΑΣΗ: Ιδιαίτερος τύπος απογοήτευσης. Για κείνο το είδος νοημοσύνης που βλέπει στην εξαίρεση την επιβεβαίωση του κανόνα, η σοφία μιας πράξης κρίνεται από τις συνέπειές της, από την έκβαση. Πρόκειται για μιαν ακόμα αθάνατη ανοησία. Η σοφία μιας πράξης κρίνεται από την λογική με την οποία την εκτελεί ο πράτων.
ΕΜΠΙΣΤΟΣ: Αυτός στον οποίο ο Α εμπιστεύεται τα μυστικά που ο Β εμπιστεύτηκε στον Γ.
ΕΠΙΤΥΧΙΑ: H μόνη ασυγχώρητη αμαρτία για τους φίλους σου.
ΕΡΩΤΑΣ: Παροδική φρενοβλάβεια, η οποία θεραπεύεται με γάμο ή απομάκρυνση του ασθενούς από τους παθογόνους παράγοντες. Η πάθηση αυτή, όπως η τερηδόνα και πολλές άλλες, είναι διαδεδομένη μόνο στους πολιτισμένους λαούς που ζουν σε τεχνητό περιβάλλον, ενώ οι βάρβαροι που αναπνέουν καθαρό αέρα και τρέφονται λιτά, παρουσιάζουν ιδιαίτερη ανοσία. Μερικές φορές, ο έρωτας επιφέρει το θάνατο, κυρίως στους γιατρούς και λιγότερο συχνά στους ίδιους τους ασθενείς.
ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ: Η ευγενική αναγνώριση του γεγονότος πως κάποιος μας μοιάζει καταπληκτικά.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Κόρη της Ελπίδας και του Φόβου, που εξηγεί στους αμαθείς τη φύση της αμάθειας.
ΙΕΡΕΑΣ: Το πρόσωπο που αναλαμβάνει τη διαχείριση των δικών μας πνευματικών υποθέσεων, προκειμένου να βελτιώσει τις δικές του υλικές.
ΚΑΤΟΙΚΟΣ: Αυτός που δεν μπορεί να πάει αλλού.
ΚΛΑΡΙΝΟ: Όργανο βασανιστηρίων, το οποίο χειρίζεται κάποιος με μπαμπάκι στ’αυτιά. Υπάρχουν μόνο δύο όργανα που είναι χειρότερα από ένα κλαρίνο: δύο κλαρίνα.
ΜΕΓΑΡΟ: Η πολυτελής και εξαιρετικά δαπανηρή κατοικία, ιδίως των σημαντικών δημοσίων λειτουργών. Η κατοικία ενός υψηλόβαθμου στελέχους της Χριστιανικής Εκκλησίας ονομάζεται παλάτι ,ενώ η κατοικία του Ιδρυτή της θρησκείας του ,χωράφι ή πεζοδρόμιο.
Αυτό είναι εξέλιξη!
ΜΕΛΛΟΝ: Η χρονική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας οι δουλειές μας ανθούν, οι φίλοι μας είναι πιστοί και η ευτυχία μας σίγουρη.
ΝΟΥΣ: Μυστηριώδες υλικό σώμα κρυμμένο μέσα στον εγκέφαλό μας. Η κύρια δραστηριότητά του συνίσταται στην προσπάθεια διαλεύκανσης της ίδιας της φύσης του. Η ματαιότητα της προσπάθειας οφείλεται στο γεγονός πως το μόνο στοιχείο που διαθέτει για να προχωρήσει στη γνώση του εαυτού του είναι ο εαυτός του.
ΝΥΦΗ: Μια γυναίκα με υπέροχες προοπτικές ευτυχίας πίσω της.
ΠΑΝΤΡΕΙΑ: Το καθεστώς ή η κατάσταση μιας κοινότητας, που αποτελείται από έναν αφέντη, μια αφέντρα και δύο δούλους. Σύνολο: άτομα δύο.
ΠΑΡΘΕΝΑ: Νεαρό άτομο του αθέμιτου φύλου, με επίμονα αηδέστατη συμπεριφορά και απόψεις που μπορούν να σε οδηγήσουν σε φόνο. Το είδος γνωρίζει μεγάλη γεωγραφική εξάπλωση. Μπορείς να το βρεις όπου και να κοιτάξεις και να το περιφρονήσεις όπου και να το βρεις. Η παρθένα δεν είναι εντελώς αποτρόπαια στη θέα, ούτε [αν εξαιρέσεις το πιάνο και τις απόψεις της] αφόρητη στο άκουσμα, μολονότι από την άποψη της ομορφιάς είναι σαφώς υποδεέστερη του ουρανίου τόξου και σε ότι αφορά στη φωνή της – αν και εφόσον ακουστεί – είναι παρασάγγας κατώτερη από του αηδονιού, το οποίο επίσης μετακινείται ευκολότερα.
ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ: Εύφλεκτα σκουπίδια, τα οποία διαβάζει στο φως ενός δαυλού κάποιος φιλόδοξος ,που αποσκοπεί στην φωταγώγηση του ονόματός του. Στο διάσημο λεξικό του Δρος Τζόνσον,ο πατριωτισμός ορίζεται ως ”το τελευταίο καταφύγιο κάθε παλιοτόμαρου”. Με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό σ’έναν φωτισμένο αλλά οπωσδήποτε ελάσσονα λεξικογράφο, τολμώ να ισχυριστώ: και το πρώτο.
ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ: Το εμπόριο χωρίς εκείνες τις βλακώδεις φασκιές, γυμνό όπως το έπλασε ο Θεός.
ΠΙΡΟΥΝΙ: Εργαλείο με το οποίο συνήθως τοποθετούμε νεκρά ζώα στο στόμα μας.
ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ: Ζητώ να καταργηθούν οι νόμοι του σύμπαντος για χάρη ενός και μόνο αιτούντος που, συν τοις άλλοις, είναι ομολογουμένως ανάξιος.
ΣΑΛΤΣΑ: Το μόνο αλάνθαστο σημάδι πολιτισμού και καλλιέργειας. Ένας άνθρωπος χωρίς καμιά σάλτσα έχει χίλια ελαττώματα. Ένας άνθρωπος με μια σάλτσα έχει εννιακόσια ενενήντα εννέα ελαττώματα. Κάθε φορά που επινοείται και καθιερώνεται μια σάλτσα, αποκηρύσσεται και συγχωρείται ένα ελάττωμα.
ΣΑΤΑΝΑΣ: Ένα από τα πιο θλιβερά λάθη του Δημιουργού, που το μετάνιωσε με φωτιά και τσεκούρι. Στην αρχή ο Σατανάς είχε βαθμό Αρχαγγέλου, αλλά ήταν απερίγραπτα θρασύς και έτσι διώχτηκε από τον Παράδεισο. Καθώς κατέβαινε στη γη, στάθηκε για μια στιγμή, σκέφτηκε κάτι και ξαναγύρισε πίσω.
”Θέλω μια χάρη, αν γίνεται” είπε.
”Λέγε”.
”Καταλαβαίνω πως είσαι έτοιμος να φτιάξεις τον άνθρωπο. Θα χρειαστεί νόμους.”
”Τι είπες κάθαρμα! Εσύ ο χειρότερος εχθρός του, που τάχθηκες από την αυγή της αιωνιότητας ν’αντιμάχεσαι την ψυχή του, εσύ ζητάς το δικαίωμα να του φτιάξεις νόμους?”
”Συγγνώμη, δεν κατάλαβες! Η χάρη που θέλω είναι να τους φτιάξει μόνος του.”
Ε,του την έκανε.
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: Η διαγωγή, όπως διαμορφώνεται όχι από την ηθική αλλά από την αναπαραγωγή.
ΣΥΝΗΘΕΙΑ: Χειροπέδες για τον ελεύθερο άνθρωπο.
ΤΡΕΛΟΣ: Ο προσβεβλημένος από υπερβολική πνευματική ανεξαρτησία. Ο μη συμμορφωμένος με τις προδιαγραφές της σκέψης, του λόγου και της πράξης, που έχουν διαμορφώσει οι συμμορφωμένοι μελετώντας τους εαυτούς τους. Ο διαφωνών με την πλειοψηφία. Κοντολογίς, ο ασυνήθιστος. Αξίζει να σημειωθεί πως η απόφαση για το αν κάποιος είναι τρελός λαμβάνεται από ειδικούς, οι οποίοι απλά δεν διαθέτουν κανένα στοιχείο πως δεν είναι οι ίδιοι εντελώς ψυχοπαθείς.
ΤΣΙΡΚΟ: Το μέρος, όπου τα άλογα, τα πόνι και οι ελέφαντες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν άντρες, γυναίκες και παιδιά να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες.
ΦΙΛΙΑ: Ένα πλοίο αρκετά μεγάλο για να μεταφέρει δύο άτομα όταν έχει πολύ καλό καιρό, αλλά μόνο ένα όταν πιάσει φουρτούνα.
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ: Ο αντίλαλος μιας κοινοτοπίας.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ: Αυτός που πιστεύει πως η Καινή Διαθήκη είναι ένα θεόπνευστο βιβλίο, αξιοθαύμαστα κατάλληλο για τις πνευματικές ανάγκες του γείτονά του. Αυτός που ακολουθεί την διδασκαλία του Χριστού, στο βαθμό που δεν συγκρούεται με την αμαρτία.

Το Χάος στην Κοινωνιολογία

Υπάρχουν νόμοι της Φυσικής πίσω από ένα χάμπουργκερ με καλαμάρι ή πίσω από ένα ευρωψηφοδέλτιο;

Θεωρία του Χάους, ελκυστές και Glocalization έχουν λόγο σε καθετί που ζούμε.

Κατά την εξέλιξη ενός φαινομένου δεν είναι πάντα εύκολο να προβλεφθούν οι ελκυστές που θα οδηγήσουν στην επόμενη φάση σταθεροποίησης ενός συστήματος.

Μπορείς να κοιτάξεις μέσα σε μια χαώδη παγκοσμιοποίηση και να αρχίσεις να βλέπεις συγκεκριμένα σχήματα και οργανωμένες καταστάσεις ακριβώς όπως το κατόρθωσε κάποτε ο Ιλιά Πριγκoζίν με ένα υγρό που βράζει και φαίνεται να μην υπακούει σε οποιαδήποτε λογική; Υπάρχουν κοινωνιολόγοι που το πιστεύουν και προσπαθούν να το αποδείξουν. Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα εργαλεία που χρησιμοποιούν.

Η Φυσική πίσω από την Κοινωνιολογία: Στις 24 Απριλίου Apple, Google, Intel και Adobe συμφώνησαν να συμβιβαστούν και να μην προχωρήσουν στη διεξαγωγή τον Μάιο μιας κολoσσιαίας δίκης καταβάλλοντας εξωδικαστικά 324 εκατ. δολάρια – νωρίτερα Intuit, Pixar και Lucasfilm είχαν καταβάλει άλλα 20 εκατ. δολάρια – σε λίγo περισσότερους από 64.000 προγραμματιστές και μηχανικούς που είχαν σχηματίσει μια ομάδα μηνυτών και είχαν κάνει αγωγή στις εταιρείες αυτές.

Αιτία της αγωγής ήταν η αποκάλυψη ότι από το 2005 και ως το 2009 τουλάχιστον οι μεγάλοι εγκέφαλοι των εταιρειών αυτών, Τζομπς, Πέιτζ, Σμιθ κλπ. είχαν συμφωνήσει να μην κάνουν προσλήψεις παίρνοντας ο ένας τους καλούς και χρήσιμους υπαλλήλους του άλλου. Πέρα από το πώς κρίνει ο καθένας την κίνηση αυτή και την αποδοχή του συμβιβασμού, εδώ μας ενδιαφέρει η δυνατότητα να συντονιστούν σε μια κοινή δράση όλες αυτές οι χιλιάδες εργαζόμενων, αν και διασπαρμένοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αντιστοιχούν στον πληθυσμό μιας πόλης όπως περίπου η Καβάλα ή τα Χανιά.

Η ειρωνεία είναι βέβαια ότι εργαλεία και δίκτυα που δημιούργησαν οι ίδιες αυτές εταιρείες έκαναν εφικτό τον συντονισμό αυτόν που θύμισε για άλλη μία φορά πως οι χιλιομετρικές αποστάσεις δεν είναι πλέον τόσο αποφασιστικές για τις διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Στην Κοινωνιολογία έχει υπάρξει μια τάση για τη μελέτη φαινομένων, που αγκαλιάζουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων, να καταφεύγουν οι ερευνητές σε έννοιες που δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά στη Φυσική, στη Χημεία και στα Μαθηματικά από τους επιστήμονες που μελετούσαν τα λεγόμενα «χαοτικά φαινόμενα». Μόνο που πλέον η λέξη χαοτικό δεν πρέπει να παραπέμπει στην ιδέα ότι τα φαινόμενα αυτά δεν υπακούουν σε κανέναν νόμο της Φυσικής αλλά ότι έχουν κάποια ιδιαίτερη συμπεριφορά με βασικό γνώρισμα πως το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι προβλέψιμο κάθε φορά αλλά διαφέρει εξαρτώμενο από το ποιες ήταν οι συνθήκες όταν ξεκινούσε.

Οπως καταλαβαίνει ο καθένας ίσως, αυτή η μελέτη των κοινωνικών εκδηλώσεων και συμπεριφορών θα ενδιέφερε και τους πολιτικούς εκείνους που θέλουν να κατανοήσουν πώς τάσεις δημιουργημένες σε παγκόσμιο επίπεδο και έξω από τη χώρα τους διαμορφώνονται όταν εισέλθουν πλέον σε μια χώρα και έλθουν σε επαφή με τις τοπικές κοινωνίες. Και τώρα, στην εποχή του Internet, κανένας δεν είναι τόσο αφελής να νομίζει ότι μπορούν να κρατηθούν εκτός.

Glocalization και στα χάμπουργκερ: Η Glocalization, σήμερα ένας όρος με σοβαρή και θεμελιωμένη δυναμική παρουσία και αποδοχή, είναι ένα υβρίδιο που προκύπτει από τις λέξεις Global και Localization, και στα ελληνικά στους πανεπιστημιακούς κύκλους, όπου κυρίως διακινείται, θα τη συναντήσουμε ως «πλανητοπικότητα» ή «παγκοσμιοτοπικότητα». Δημιούργημα ιαπώνων οικονομολόγων αναφερόταν αρχικά στην προσαρμογή ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας που έχει διαδοθεί σε παγκόσμια κλίμακα αλλά στον κάθε τόπο υφίσταται μια ιδιαίτερη επίδραση από αυτόν.

Για παράδειγμα, κάποιο έδεσμα με παγκόσμια κυκλοφορία όπως το χάμπουργκερ μπορεί στην Ελλάδα λόγω της συνυφασμένης με την ορθόδοξη θρησκεία νηστείας να αποκτά κάποιες φορές και μια σύσταση εντελώς χορτοφαγική. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε ένα φαινόμενο παγκοσμιοτοπικότητας ή πλανητοπικότητας. Ωστόσο τα πράγματα από ορισμένους αρκετά φημισμένους κοινωνιολόγους όπως ο Τζον Ερι δεν μένουν στα χάμπουργκερ. Φαίνεται να προτείνουν μια ανάγνωση του κόσμου που δεν υπακούει σε θεωρίες παγκόσμιας συνωμοσίας αλλά σε έναν παράξενο ελκυστή με τα χαρακτηριστικά της glocalization.

Παγκόσμιας εμβέλειας συναθροίσεις που πραγματοποιούνται σε μέρη με έντονα τοπικά χαρακτηριστικά, που επηρεάζουν κατά κάποιον τρόπο το παγκόσμιο γεγονός αλλά παρακολουθούνται από όλον τον πλανήτη. Για παράδειγμα, η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ή τώρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου στη Βραζιλία. Ή ειδήσεις από σταθμούς όπως το CNN ή το Al Jazeera.

Το τοπικό και το παγκόσμιο στις ευρωεκλογές: Είναι πια μέσα στη ζωή μας και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτά αλλά και εκείνα δεν μπορούν να αποφύγουν την επίδραση των τοπικών κοινωνιών. Γίνονται διαδηλώσεις σε τόπους ενάντια σε προϊόντα που παράγονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Με συνθήματα όπως «Η αντίστασή μας θα είναι τόσο πολυεθνική όσο και το κεφάλαιο». Αλλά, για να μην πάμε πολύ μακριά τοπικά και χρονικά, οι αυριανές ευρωεκλογές είναι στην ουσία ένα φαινόμενο glocalization. Πολυεθνικές, αλλά σε κάθε κράτος θα υπάρχει μια τοπικά καθορισμένη διαμόρφωση.

Σε μερικά σημεία θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη την εμβέλεια αυτού του γεγονότος και, για παράδειγμα, να μην προτείνονται και να μην ψηφίζονται υποψήφιοι που έχουν μόνο τοπική «λάμψη» χωρίς δυνατότητα να σταθούν σε ένα πιο ευρύ περιβάλλον. Επίσης βλέπουμε ότι μερικές φορές η εμφάνιση ενός μικρού σχηματισμού μπορεί να αλλάξει σημαντικά το εκλογικό τοπίο και τα αποτελέσματα, όπως έγινε παλαιότερα με τους Πράσινους στη Γερμανία.

Μπορεί όλα αυτά να συνοδεύονται από τη λέξη χάος αλλά μπορούν να μπουν σε μια δική τους «τάξη» που υπόσχεται να κάνει λιγότερο θαμπά τα πράγματα, ακριβώς όπως όταν φορέσουμε τα ειδικά γυαλιά και παρακολουθήσουμε ένα έργο γυρισμένο σε 3D.

Το χάος, ο ελκυστής και ο γάμος: Η θεωρία του Χάους απορρίπτει την παρορμητική διάθεση να πιστεύουμε ότι μόνο μεγάλες αλλαγές στις αιτίες έχουν κατακλυσμιαία αποτελέσματα. Σύμφωνα με αυτήν και πολύ μικρές μεταβολές (ειδικά αυτές που δεν γωνρίζουμε καν) μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες διαφοροποιήσεις. Το αίτιο και το αποτέλεσμα συνδέονται αλλά όχι πάντα με τον τρόπο που υποδεικνύει η λεγόμενη «κοινή λογική».

Δημιουργούμε έναν σωρό άμμου. Προσθέτοντας συνεχώς κόκκους στην κορυφή έρχεται κάποια στιγμή που ένας κόκκος προκαλεί την κατάρρευση ολόκληρου του σωρού, όμως αν επαναλάβουμε αυτή την ενέργεια, όσο και αν προσπαθήσουμε να είναι ίδιες οι συνθήκες, σε μια κάπως διαφορετική στιγμή θα έχουμε πάλι κατάρρευση και το αποτέλεσμα θα μοιάζει αλλά αποκλείεται να είναι εντελώς ίδιο με το προηγούμενο. Εδώ έχουμε ένα χαοτικό σύστημα.

Η θεωρία της πολυπλοκότητας εξετάζει τη συμπεριφορά αυτών των συστημάτων. Και ένα ακόμη βασικό τους γνώρισμα είναι η «ανάδυση». Από την κοινή δράση όλων των αναρίθμητων συνιστωσών δεν προκύπτει κάτι προβλέψιμο κάνοντας απλώς τη σούμα αλλά μια νέα συμπεριφορά. Η θεωρία λοιπόν εξετάζει το πώς αυθόρμητα αναπτύσσονται συλλογικές δραστικές ιδιότητες που δεν μπορούμε να φανταστούμε εξετάζοντας ένα-ένα τα απειράριθμα συστατικά τους.

Καμία μέλισσα μόνη της δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, πολλές μαζί όμως δημιουργούν το θαύμα της κυψέλης και οι 64.000 που γονάτισαν τις γιγάντιες εταιρείες αν ενεργούσαν ο καθένας μόνος του δεν θα μπορούσαν να πετύχουν και πολλά.

Μία από τις θεμελιώδεις έννοιες στα συστήματα αυτά είναι και αυτή του «ελκυστή». Ένα εκκρεμές που κινείται πέρα-δώθε περνά μόνο από ορισμένα σημεία του χώρου και σταματά τελικά σε ένα. Αυτό λέμε ότι είναι ένας ελκυστής της όλης τροχιάς του. Ένα σύστημα κλιματισμού, που του έχουμε επιβάλει κατώτερο και ανώτερο όριο στη θερμοκρασία, έχει ελκυστή μέσα σε αυτή την περιοχή θερμοκρασιών.

Η έρευνα όμως αποκάλυψε και ότι υπάρχουν οι λεγόμενοι «παράξενοι ελκυστές», όπου ένα σύστημα φθάνει σε κάποιο σημείο και έχει να «διαλέξει» ποιον δρόμο θα ακολουθήσει, ποια διακλάδωση (bifurcation) για να γίνει πιο σταθερό. Εδώ η συνέχεια μπορεί να εξαρτάται από το πώς ξεκίνησε και κάθε φορά δεν μπορούμε να προβλέψουμε την επιλογή που θα κάνει για την εξέλιξή του ανάμεσα σε διάφορες σταθερές τελικά καταστάσεις που εμφανίζονται μακριά από μια κατάσταση ισορροπίας.

Οπως αναφέρει ο Πριγκoζίν, «μπορεί αρχικά να έχεις ενδιαφέρον και να αγαπάς δύο κοπέλες αλλά κάποια στιγμή επιλέγεις μία και την παντρεύεσαι».

Πόσο φαγητό χωράει στο στομάχι σου;

Ετοιμάζεις το λαχταριστό ριζότο σου με τα ζουμερά μανιτάρια και βγάζεις μια γενναία μερίδα στο πιάτο σου, έτοιμη να την απολαύσεις μετά από μια κουραστική μέρα.

Ε κι όσο από διατροφή, εντάξει, μια μερίδα θα φας, όσο χωράει στο πιάτο, άντε και με λίγο περιθώριο γύρω γύρω για να μην το παρακάνεις, όλα καλά.
Όλα καλά; Χμ, μάλλον όχι. Βλέπεις, μπορεί στο μυαλό μας να έχουμε την σωστή μερίδα φαγητού ίση με αυτή του εστιατορίου ή αυτή που μας έρχεται στο αλουμινένιο πακέτο στα delivery, αλλά το στομάχι μας δεν συμφωνεί με αυτή την αναλογία.

Κάθε φορά που θα τρως ένα γεύμα, θα πρέπει να έχεις συνεχώς στο μυαλό σου πως το στομάχι μας έχει το μέγεθος της γροθιάς μας.

Αυτό σημαίνει πως μια χούφτα φαγητού είναι αρκετή για να μας δημιουργήσει το αίσθημα της πληρότητας και κάθε επιπλέον ποσότητα είναι περιττή.

Μπορεί να σου φαίνεται ελάχιστο, θα δεις όμως πως αν τρως αργά, με την ησυχία σου, απολαμβάνοντας κάθε μπουκιά και αφού τελειώσεις αφήσεις να περάσουν 20 λεπτά χωρίς να τσιμπήσεις κάτι ακόμα, θα νιώσεις χορτάτη και ευχαριστημένη -και χωρίς περιττές θερμίδες και φούσκωμα.

Γιατί οι Ευρωπαίοι και όλος ο κόσμος μισεί τους Έλληνες - Μια Ελβετίδα το εξηγεί στο βιβλίο της με τίτλο "Σκυλάνθρωποι"

Στο γιατί μας συμπεριφέρονται άσχημα οι Ευρωπαίοι και γενικά οι ξένοι θέλησε να απαντήσει μια Ελβετίδα παραθέτοντας τη δική της αφήγηση στο υβριστικό βιβλίο "Σκυλάνθρωποι".

Η Ελβετίδα που θεωρεί τη φυλή των Ελλήνων κυριολεκτικά αφόρητη γι αυτό και τη μισεί δικαιολογεί το μένος λέγοντας πως στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε ψυχικά καταπιεσμένη:

"Οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη ανακαλύψει, εξηγήσει, να μην το είχαν τεκμηριώσει, να μην το είχαν τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες. Κι αν κάποτε ανέφεραν κανένα άλλον συγγενή της γνώσης και της σοφίας, που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η γνώση του και η σοφία του ήταν βασισμένη επάνω στη σοφία κάποιου Έλληνα φιλόσοφου! Σιγά σιγά ένιωθα πως οι γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξή μου ως το πιο έσχατο κύτταρο μου ήταν όλα επηρεασμένα, ήταν ταγμένα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε "Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων".

Όλη αυτή η Ελληνική πραγματικότητα λοιπόν καταστάλαξε στα βάθη της ψυχής της Ελβετίδας ένα φλογερό μίσος για καθετί Ελληνικό και το οποίο θεωρεί πως είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει:
"Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χυμάμε, τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε είμαστε ζώα μ' όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα!
Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε. Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό και εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε! . η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος. Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο Ελληνισμός γιατί θεωρούν ότι τους αφαιρούμε Σεβασμό και Κύρος".
Και κλείνοντας με λίγη ακόμη παράνοια:

"Για αυτό παρόλο που τους μισώ, γιατί δεν προέρχομαι από τη φυλή τους, δεν μπορώ να μη τους θαυμάζω και να μη τους σέβομαι και θα συνεχίσω να Μελετάω τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και τον Περικλή όσο θα ζω, διδάσκοντας στα παιδιά μου τη Δύναμη της Σοφίας τους και την επιρροή της στη Ζωή μας και στην Ευτυχία μας".

Ξεκινούν οι πραγματικές δοκιμές νεκροφάνειας σε ανθρώπους

Αυτό που μέχρι τώρα βλέπαμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αστροναύτες να μένουν ζωντανοί/νεκροί για αρκετά χρόνια μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, θα δοκιμαστεί πραγματικά.

Δεν είναι αστείο, δεν είναι κόλπο. Είναι πραγματικότητα.
Οι επιστήμονες σε νοσοκομείο του Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ βρήκαν 10 εθελοντές προκειμένου να ξεκινήσουν την επέμβαση στο ανθρώπινο σώμα για την δοκιμή της εφαρμογής της διαδικασίας νεκροφάνειας.

Αυτό που μέχρι τώρα βλέπαμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αστροναύτες να μένουν ζωντανοί/νεκροί για αρκετά χρόνια μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, θα δοκιμαστεί στην πραγματικότητα.

Δεν είναι κάτι άγνωστο. Οι πρώτες δοκιμές έχουν γίνει σε ποντίκια, με ποσοστό επιτυχίας 90% στην επαναφορά και χωρίς να παρουσιάζεται καμία βλάβη. Ωστόσο, η δοκιμή σε ανθρώπους είναι κάτι πρωτοποριακό και παράλληλα τρομακτικό.

Αρχικά, και αν τα πειράματα έχουν αίσιο πέρας, οι επιστήμονες θέλουν να χρησιμοποιήσουν την τεχνική προκειμένου να «συντηρούν» ανθρώπους εισάγοντας τους σε κατάσταση νεκροφάνειας όταν έχουν ανίατες ασθένειες και μέχρι να εφευρεθεί κάποια θεραπεία ή όταν έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιο σημαντικό τραυματισμό ο οποίος μπορεί να απαιτεί μεταμόσχευση.

Φυσικά όλοι μας μπορούμε να σκεφτούμε και πολύ πιο τρομακτικές εφαρμογές αλλά η ιστορία θα δείξει το κατά πόσο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνογνωσία για καλό σκοπό...