Κάθε δάκρυ είναι μοναδικό!

Ο καλλιτέχνης φωτογραφίζει τα δάκρυα στο μικροσκόπιο για να δείξει σε όλους πόσο μοναδικά είναι στη σύσταση και στην εμφάνισή τους, ανάλογα με το λόγο που προκύπτουν στα μάτια μας… Ως αποτέλεσμα πόνου, θλίψης, χαράς, καθαρίσματος κρεμμυδιών, εισπνοής πιπεριού κ.λπ. Κάθε δάκρυ είναι μοναδικό! Σε ασπρόμαυρη αποτύπωση και σε ικανοποιητική μεγέθυνση, το αποτέλεσμα μας δείχνει ξεκάθαρα πως τα δάκρυα που βγαίνουν από τα μάτια μας δεν είναι στην ουσία ίδια σε καμία περίπτωση!
1. Δάκρυα έντονης συναισθηματικής φόρτισης

2. Δάκρυα από ερεθισμό των ματιών

3. Δάκρυα από κόψιμο κρεμμυδιών

4. Δάκρυα τρώγοντας τσίλι

5. Δάκρυα από δυνατό αέρα

6. Δάκρυα χαράς

Εντυπωσιακά είδη αχινού

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε τουλάχιστον μία δυσάρεστη καλοκαιρινή συνάντηση με αυτά τα μικρά, θαλάσσια ζώα με το ασβεστολιθικό σφαιρικό και καλυμμένο με αγκάθια κέλυφος. Η συνήθης εικόνα του αχινού είναι μία μαύρη αγκαθωτή μπάλα που κρύβεται ανάμεσα στα βράχια, έτοιμη να χαλάσει τη μέρα του πρώτου απρόσεκτου κολυμβητή. Όμως, δεν είναι όλοι οι αχινοί έτσι.
Οι αχινοί γενικά βρίσκονται σε βράχια ή σε μέρη με φύκια σε μικρό βάθος και ανήκουν στην συνομοταξία των Εχινοδέρμων, όπως και οι αστερίες, ενω είναι απο τα μακροβιότερα θαλάσσια πλάσματα, αφού φτάνει εως και τα 200 χρόνια ζωής. Εκτός όμως απο την κλασσική εικόνα του μαύρου αγκαθωτού αχινού των Ελληνικών ακτών, υπάρχουν κι άλλα εντυπωσιακά είδη του, που δεν είχατε φανταστεί.
1.Strongylocentrotus purpuratusΓνωστός ως ο μωβ αχινός της Καλιφόρνια. Αυτό το είδος αχινού έχει ένα βαθύ πορφυρό χρώμα και ζει στις ανατολικές ακτές του Ειρηνικού ωκεανού. Η διάμετρός του μπορεί να φτάσει τα 4 εκατοστά και η διάρκεια ζωής του τα 70 χρόνια. Αυτό το είδος αχινού έχει 7.700 κοινά γονίδια με τον άνθρωπο.


2.Echinus meloΓνωστός και ως αχινός-πεπόνι. Έχει σφαιρικό σχήμα και η διάμετρός του φτάνει τα 17 εκατοστά. Βρίσκεται κυρίως στη Μεσόγειο θάλασσα και στον ανατολικό Ατλαντικό ωκεανό. Είναι χορτοφάγος, όπως οι περισσότεροι αχινοί, όμως συχνά τρώει και μικρά ασπόνδυλα.

3.Heterocentrotus mammillatusΟ κόκκινος αυτός αχινός, ζει στα τροπικά νερά του Ινδο-Ειρηνικού ωκεανού και κυρίως στη Χαβάη. Δείγματα από τη Χαβάη έχουν έντονο κόκκινο χρώμα, ενώ από άλλες περιοχές μπορεί να έχουν κιτρινωπά ή καφέ αγκάθια


4.Echinosloth calamarisΈχει δύο σειρές με αγκάθια, μία με μικρά μαύρα, τα οποία είναι κλειστά και το τσίμπημα από αυτά είναι επώδυνο και άλλη μία με κίτρινα μεγαλύτερα αγκάθια. Το συγκεκριμένο είδος αχινού είναι και ιδιαίτερα «φιλόξενο», αφού επιτρέπει σε πολλά μικρά ψαράκια να κρυφτούν ανάμεσα στα αγκάθια του για προστασία.

5.Strongylocentrotus droebachiensisΟ «πράσινος αχινός», ζει στα βόρεια νερά του Ειρηνικού και του Ατλαντικού ωκεανού. Είναι εδώδιμο είδος, η διάμετρός του φτάνει τα 87 χιλιοστά και τρέφεται κυρίως με φύκια.

6. Heterocentrotus trigonariusΓνωστός και ως “αχινός-κοντύλι”, το είδος αυτό ζει στα τροπικά νερά του Ινδο-Ειρηνικού ωκεανού. Μοιάζει πολύ με τον Heterocentrotus mammillatus που προαναφέραμε, αλλά τα αγκάθια του trigonarius έχουν πιο σκούρο χρώμα απο του mammillatus.

7.Strongylocentrotus franciscanusΤο είδος αυτό ζει στον Ειρηνικό ωκεανό, σε ρηχά νερά και βραχώδεις ακτές και τα αγκάθια του μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 8 εκατοστά.

8.Paracentrotus lividusΟ ελληνικός μωβ αχινός. Ζει στη Μεσόγειο θάλασσα και στον ανατολικό Ατλαντικό ωκεανό και η διάμετρός του φτάνει έως και 7 εκατοστά.

Οι Φτερωτοί Ουσσάροι

«Είναι ιπποτισμός χωρίς προηγούμενο, είναι σθένος και μεγαλείο σε σημείο που είναι αδύνατο να φανταστεί κάποιος»

Cosimo Brunetti, 1676 (γραμματέας του Πολωνού βασιλέα & Μέγα Δούκα της Λιθουανίας Jan III Sobieski αναφερόμενος στους Φτερωτούς Ουσσάρους, σε επιστολή που απέστειλε στον μέγα Δούκα της Τοσκάνης Cosimo III de’ Medici).

Ανέκαθεν, κάθε φορά που γινόταν αναφορά στην ανδρεία του Πολωνικού ιππικού, υπήρχε αντίλογος με την ειρωνική αναφορά στην «επίθεση του Πολωνικού ιππικού κατά τεθωρακισμένων κατά την διάρκεια της Γερμανικής εισβολής (μάχη του Krojanty)». Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο αβάσιμοι οι εν λόγω ισχυρισμοί, αλλά όσον αφορά στο Πολωνικό ιππικό και ιδιαίτερα τους Φτερωτούς Ουσσάρους, αναγνωρίζονται ως μια από τις πλέον επίλεκτες – αξιόμαχες και γενναίες στρατιωτικές ομάδες που συστάθηκαν ποτέ. Αυτοί οι τολμηροί, γενναίοι και σκληροτράχηλοι πολεμιστές κυριάρχησαν στην Ευρώπη επί δύο αιώνες, νικώντας σε μάχες στρατούς τριπλάσιους σε μέγεθος, έχοντας ως εξοπλισμό μια λόγχη, ένα εντυπωσιακό ζεύγος πτερύγων στην πλάτη και μια εξίσου εντυπωσιακή πανοπλία.

Οι Ουσσάροι εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο στις αρχές του 16ου αιώνα, ως to επίλεκτο τμήμα ενός αξιόμαχου στρατού υπό τον Ούγγρο βασιλέα Stefan Bathory, ο οποίος πολέμησε τους Τούρκους μαζί με τον Βλάντ τον Ανασκολοπιστή (μετέπειτα γνωστό ως κόμη Δράκουλα).

Αυτός ουσιαστικά δημιούργησε την εν λόγω ιππική δύναμη, καθότι αφού στρατολόγησε Πολωνούς και Λιθουανούς αγρότες, τους εκπαίδευσε με σκοπό να ενισχύσουν την άμυνα στην πλευρά της Ανατολικής Ευρώπης. Tα επόμενα 200 χρόνια, αυτοί οι απλοί αγρότες μετατράπηκαν σε αιχμή του δόρατος του Πολωνικού στρατού, δημιουργώντας έναν μύθο γύρω από το όνομά τους, έχοντας κυριολεκτικά συντρίψει κάθε αντίπαλο που αντιμετώπισαν στο πεδίο της μάχης.

Τα κατορθώματα των Ουσσάρων «μιλούν από μόνα του». Το 1577 διέλυσαν τον Γερμανικό στρατό στην μάχη του Lubieszów, εξαπολύοντας κεραυνοβόλα επίθεση εναντίον δύναμης 12.000 ανδρών, συντρίβοντάς τους στην κυριολεξία. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην εν λόγω μάχη οι απώλειες του Πολωνικό – Λιθουανικού Συνασπισμού ανήλθαν σε περίπου 88 άνδρες και οι περισσότεροι εξ’ αυτών δεν ήσαν καν Ουσσάροι. Το 1601, χίλιοι Ουσσάροι νίκησαν μια Σουηδική δύναμη ιππικού τέσσερις φορές μεγαλύτερη σε μέγεθος.

Στη μάχη του Kircholm τέσσερα χρόνια αργότερα, 1.000 Ουσσάροι επιτέθηκαν στο Σουηδικό πεζικό που αριθμούσε 11.000 στρατιώτες και κανόνια και όλως παραδόξως, παρά το παράλογο της αποστολής, οι Ουσσάροι συνέτριψαν οτιδήποτε συναντούσαν στο διάβα τους και όχι μόνο νίκησαν, αλλά κατέσφαξαν όλες τις μονάδες πεζικού αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν το πεδίο της μάχης. Ακόμη εντυπωσιακότερο κατόρθωμα αποτελεί το γεγονός ότι το 1610 στην μάχη του Klushino, 4.000 Ουσσάροι εκμηδένισαν στράτευμα 40.000 Σουηδών και Ρώσων.

Αυτό όμως που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό ενισχύοντας περαιτέρω την φήμη τους, είναι ο εξοπλισμός μάχης που έφεραν. Κατ’ αρχάς ως προστασία φορούσαν ενισχυμένο αρθρωτό μεταλλικό θώρακα, την στιγμή κατά την οποία οι περισσότεροι Ευρωπαϊκοί στρατοί καταργούσαν την βαριά θωράκιση, δίδοντας έμφαση στα πυροβόλα όπλα (παθητική άμυνα). Ως βασικό όπλο χρησιμοποιούσαν την kopia που ήταν λόγχη το μήκος της οποίας εκυμαίνετο από 4,5 έως 6.2 μέτρα. Επιπρόσθετα έφεραν εγχειρίδιο (koncerz) ξίφος (szabla) και ενίοτε πιστόλι, αρκεβούζιο (bandolet) ή ακόμη και τόξο.

Ενώ τα όπλα και η πανοπλία ήταν αναμφισβήτητα απαραίτητα, οι Φτερωτοί Ουσσάροι, ήθελαν να εξασφαλίσουν ότι η εν γένει εμφάνισή τους θα προκαλούσε δέος στον εχθρό, εξασφαλίζοντας το ψυχολογικό πλεονέκτημα. Έτσι η πανοπλία τους ήταν σκουρόχρωμη και καλογυαλισμένη, ώστε να λάμπει στο φως του ήλιου (οι περισσότεροι ιππότες της Αναγέννησης εποχής προτιμούσαν σκουρόχρωμη πανοπλία, επειδή ήταν ανθεκτικότερη στην σκουριά) έφεραν έντονα εραλδικά χρώματα και είχαν γιγαντιαία φτερά δεμένα στις πλάτες τους τα οποία προέρχονταν από στρουθοκάμηλο, ή αετό και ήσαν κολλημένα σε ξύλινα τοξωτά πλαίσια προκαλώντας ένα τρελό σφύριγμα ενόσω εφορμούσαν στον εχθρό με περίπου είκοσι μίλια ανά ώρα.

Οι Ουσσάροι ήσαν άριστα εκπαιδευμένοι, δυνάμενοι να αλλάζουν τάχιστα κατεύθυνση κατά την επίθεση, να μεταβάλλουν τον σχηματισμό τους και κατόπιν να περικυκλώνουν τον εχθρό επιτιθέμενοι εκ των όπισθεν.

Τι ήταν όμως αυτό που καθιστούσε τους Ουσσάρους του Jan Sobieski διαφορετικούς από τις άλλες μονάδες βαρέος ιππικού του 17ου αιώνα;

Ορισμένα από τα κύρια στοιχεία που αξίζει να επισημανθούν είναι τα εξής:

– Οι Ουσσάροι χρησιμοποιούσαν άλογα που είχαν ανατραφεί και εκπαιδευθεί ειδικά για τον σκοπό αυτό. Ήταν ράτσα που προήρχετο από διασταύρωση Πολωνικών και Ταταρικών αλόγων, τα οποία είχαν την ικανότητα να καλπάζουν πολύ γρήγορα, ακόμη και με πολύ βαρύ φορτίο και επίσης μπορούσαν να ανακάμπτουν από τραυματισμούς πολύ γρήγορα.

– Χάρη σ’ αυτά τα προσόντα και την ειδικά διαμορφωμένη σέλα, ο Ουσσάρος μπορούσε να φορά πολύ βαρύτερη πανοπλία, ενώ είχε την δυνατότητα να εκτελεί πολλαπλές επιθέσεις κατά την διάρκεια της μάχης.

Η τακτική της Ουσσαρία περιελάμβανε ειδική μέθοδο επίθεσης, η οποία αποδείχθηκε αποφασιστικής σημασίας στις μάχες τις οποίες κέρδισε η Πολωνική – Λιθουανική Ομοσπονδία. Η ενίσχυση του σχηματισμού κατά την τελευταία, κρίσιμη στιγμή πριν την συντριβή του εχθρού, έδιδε την δυνατότητα να διασπάσει τελείως τις γραμμές του, ενώ ταυτόχρονα ήταν σε θέση να αλλάζει σχηματισμό ή κατεύθυνση, ακόμη και δευτερόλεπτα πριν το τελειωτικό χτύπημα. Ο συνδυασμός ταχύτητας – ευελιξίας και συνοχής, απεδείχθη ιδιαίτερα αποτελεσματικός έναντι των Ανατολικών και Δυτικών στρατευμάτων.

Έχοντας ήδη μια μακρά και ένδοξη σειρά κατορθωμάτων, το ενδοξότερο όλων επετεύχθη κατά τη διάρκεια της επικής μάχης της Βιέννης το 1683, όπου τα Οθωμανικά στρατεύματα είχαν κατακλύσει την Ανατολική Ευρώπη, επιδιώκοντας να κατακτήσουν όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Με το κύριο σώμα στρατού της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να πολιορκείται από 200.000 Τούρκους πολεμιστές ο Πολωνός βασιλέας Jan Sobieski οδήγησε το μεγαλύτερο και ενδοξότερο ιππικό της εποχής, στις χρυσές σελίδες της ιστορίας.

Με τα φτερά να κυματίζουν και να παράγουν αυτό το ανατριχιαστικό σφύριγμα, 3.000 Φτερωτοί Ουσσάροι κατέπεσαν στην Τουρκική δύναμη, λεηλατώντας τα εφόδιά τους και αναγκάζοντάς τους σε οπισθοχώρηση από το πεδίο της μάχης. Ήταν το δυτικότερο σημείο στο οποίο η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφθασε ποτέ και οι Πολωνοί ήσαν εκείνοι οι οποίοι τους είχαν αναχαιτίσει.

Όσον αφορά στην μάχη της Βιέννης πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στον Μεγάλο Βεζύρη Καρά Μουσταφά, ο οποίος προσπάθησε να βοηθήσει τους άνδρες του, πολέμησε ηρωικά ακόμη και όταν ολόκληρη η φρουρά του είχε εξουδετερωθεί και διέφυγε μόνον όταν διασφάλισε το ιερό λάβαρο που ανήκε κάποτε στον προφήτη Μωάμεθ προκειμένου να μην πέσει σε Χριστιανικά χέρια. Η ανταμοιβή για τον ηρωισμό του………ήταν ο αποκεφαλισμός με διαταγή του Σουλτάνου Μεχμέτ 4ου και η παράδοση της κεφαλής του σε βελούδινο σάκο.

Μάχη της Βιέννης, πίνακας του Pauwel Casteels.

Στην εν λόγω μάχη κατεγράφη επίσης η μεγαλύτερη επίθεση ιππικού στην ιστορία 18.000 Ιππείς εκ των οποίων 3.000 Φτερωτοί Ουσσάροι εναντίον της Οθωμανικής δύναμης. Η Χριστιανική Συμμαχία έχασε περίπου 4.500 στρατιώτες, ενώ οι Οθωμανοί 20.000.

Καθώς τα όπλα και το πυροβολικό εξελίσσονταν, το βαρύ ιππικό είχε όλο και μικρότερη συμμετοχή στο πεδίο της μάχης. Οι Φτερωτοί Ουσσάροι διαλύθηκαν το 1776, όταν τους διαδέχθηκε το πολύ ελαφρύτερο ιππικό οι Uhlans. Υπήρξαν από τις πιο αξιόμαχες στρατιωτικές δυνάμεις, παραμένοντας αήττητοι επί 125 χρόνια από την ίδρυση της μονάδας.
--------
Πηγές

Richard Brzezinski «Polish Armies 1569-1696» Osprey 1987.

Richard Brzezinski «Polish Winged Hussar 1576-1775» Osprey 2006.

Όταν τελειώνει το όνειρο

Ένας νεαρός λέει, ΄΄Ό,τι έχω πετύχει χάθηκε. Αισθάνομαι τεράστια λύπη και δεν μπορώ να διακρίνω το τέλος της -ή μήπως δεν υπάρχει τέλος;΄΄ Πολλοί θα πρέπει να σε ζηλέψουν. Αν ξέρεις ότι απέτυχαν τα πάντα, είναι τούτο η αρχή ενός νέου ταξιδιού. Αν ξέρεις πως ΄΄Ό,τι έχω πετύχει χάθηκε΄΄, πρόκειται για την αρχή μιας νέας αναζήτησης κάποιου πράγματος το οποίο δεν μπορεί να χαθεί. Όταν απογοητευθεί κανείς τελείως με τον κόσμο και όλες του τις επιτυχίες, τότε μόνον γίνεται πνευματικός.

Ίσως να μην το συνειδητοποιείς, αλλά κάτι έχει αρχίσει να κινείται, μια νέα χαρά αναδύεται πίσω από το πέπλο της λύπης -η χαρά μιας νέας αναζήτησης, μιας νέας περιπέτειας, μιας νέας ζωής, ενός νέου τρόπου ύπαρξης.

 ΄΄Δεν μπορώ να διακρίνω το τέλος της -ή μήπως δεν υπάρχει τέλος;΄΄Υπάρχει η αρχή του νου και υπάρχει το τέλος του νου, υπάρχει η αρχή του εγώ και υπάρχει το τέλος του εγώ, αλλά δεν υπάρχει αρχή σε σένα και τέλος σε σένα. Και δεν υπάρχει αρχή του μυστηρίου της ύπαρξης και τέλος δικό σου. Πρόκειται για μια συνεχιζόμενη διαδικασία.

Μυστήρια επί μυστηρίων σε περιμένουν, γι΄αυτό και υπάρχει ο ενθουσιασμός και η έκσταση. Νιώσε εκστατικός που δεν υπάρχει τέλος στη ζωή, που όταν έχεις φτάσει σε μια κορυφή, ξαφνικά μια άλλη κορυφή αρχίζει να σου δίνει πρόκληση -μια ψηλότερη κορυφή, μια πιο κοπιαστική αναρρίχηση, μια πιο επικίνδυνη προσέγγιση. Κι όταν έχεις φτάσει στην άλλη κορυφή, θα υπάρξει κάποια άλλη κορυφή΄ κορυφές επί κορυφών. Πρόκειται για τα αιώνια Ιμαλάια της ζωής.

Σκέψου κάποιο σημείο όπου φτάνεις και τώρα δεν έχει απομείνει τίποτα. Θα νιώσεις απόλυτη πλήξη τότε΄ η πλήξη θα αποτελεί τότε τη μοναδική σου μοίρα! Και η ζωή δεν αποτελεί πλήξη, αποτελεί χορό. Η ζωή δεν αποτελεί πλήξη, αποτελεί αγαλλίαση, αφθονία. Θα συμβούν πάρα πολλά πράγματα και θα απομένουν πάντοτε πάρα πολλά πράγματα που θα συμβούν. Το μυστήριο δεν τελειώνει ποτέ, δεν μπορεί να τελειώσει. Γι΄αυτό και λέγεται μυστήριο, δεν μπορείς καν να το γνωρίσεις. Δεν θα αποτελέσει ποτέ γνώση, γι΄αυτό και λέγεται μυστήριο΄ κάτι μέσα του είναι αιώνια φευγαλέο. Και αυτή είναι η όλη χαρά της ζωής.

Η μεγάλη αίγλη της ζωής είναι το γεγονός ότι σε κρατά αιώνια απασχολημένο, σε αναζήτηση, σε εξερεύνηση. Η ζωή είναι εξερεύνηση, η ζωή είναι περιπέτεια. Η έκσταση είναι η ίδια μας η φύση΄ είναι απλούστατα ανώφελο να μην είσαι εκστατικός. Είναι φυσικό πράγμα, αυθόρμητο, να είσαι εκστατικός. Δεν απαιτείται προσπάθεια για να είσαι εκστατικός, ενώ απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να είσαι δυστυχισμένος. Γι΄αυτό και φαίνεσαι τόσο κουρασμένος, διότι η δυστυχία είναι πράγματι σκληρή δουλειά΄ είναι πραγματικά δύσκολο να τη συντηρείς, διότι κάνεις κάτι ενάντια στη φύση.

Πηγαίνεις αντίθετα στο ρεύμα -αυτό σημαίνει δυστυχία. Και τι είναι ευδαιμονία; Να πηγαίνεις με τη ροή του ποταμού -τόσο πολύ που να χάνεται η διάκριση ανάμεσα σε σένα και το ποτάμι. Είσαι το ποτάμι. Πώς γίνεται να είναι δύσκολο το πράγμα; Για να πας με το ποτάμι δεν χρειάζεται κολύμπι΄ απλώς επιπλέεις στο ποτάμι και το ποτάμι σε πάει στον ωκεανό. Το ποτάμι πάει ήδη προς τον ωκεανό. Η ζωή είναι ένα ποτάμι. Μην την σπρώχνεις και δεν θα είσαι δυστυχισμένος.

Τα "ειδικά" παιδιά

Κι όμως... Παρ' όλες τις εφευρέσεις, την ανάπτυξη, τους ορισμούς και τις διαγνώσεις, δεν τα γνωρίζουμε.

Είναι γεγονός ότι ο νους αυτών των παιδιών λειτούργει διαφορετικά. Αλλά, διαφορετικά από τι;

Όλα όσα μπορούν κι αντιλαμβάνονται, παραμένουν κρυμμένα από το φαίνεσθαι. Και είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαν να προσφέρουν.

Καμία επιστήμη η σύστημα δεν το γνωρίζει ακόμα. Καμία «ειδική» εκπαίδευση ή σχολείο δεν τα βοηθάει ουσιαστικά!

Μπορούν να διεισδύσουν τόσο βαθιά στην αλήθεια της στιγμής, που ούτε οι κοντινοί τους άνθρωποι δεν καταφέρνουν να κατανοήσουν, έχοντας εκπαιδευτεί να βλέπουν τα παιδιά τους με «συμπονετική» μόνο μάτια.

Μπορούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα πολύ αληθινά αλλά καθόλου βολικά για εμάς τους υπόλοιπους.

Το "απλανές" τους βλέμμα συνδέεται εύκολα με κόσμους πέραν του επιφανειακού υπαρκτού. Οι πληροφορίες που φέρουν μαζί τους δεν ανταποκρίνονται στην γραμμική μας, ορθολογιστική οργάνωση της "τάξης".

Το γεγονός, "δεν τα ξέρουμε" παραμένει. Το "δεν εκτιμάμε" την πρόσφορα τους είναι απλά ένα τραγικό επακόλουθο, με πολλαπλές συνέπειες...

Γιατί ο άνθρωπος λαμβάνει αποφάσεις που θα μετανιώσει αργότερα;

Παρόλο που είναι σπάνιο τα επιστημονικά περιοδικά να ασχολούνται με φιλοσοφικά ερωτήματα, εντούτοις ένα άρθρο στο τεύχος αυτής της εβδομάδας του περιοδικού “Science’ ξεκινάει με την ερώτηση: «Γιατί οι άνθρωποι λαμβάνουν τόσο συχνά αποφάσεις για τις οποίες μετανιώνει ο μελλοντικός τους εαυτός;» Στην ηλικία των 18, το τατουάζ με την νεκροκεφαλή μοιάζει να είναι μια πολύ καλή ιδέα, αλλά στην ηλικία των 28 είναι τιμωρία. Συναντάτε τον άντρα των ονείρων σας στα 25, όμως τα όνειρά σας έχουν διαφοροποιηθεί στα 35, και καταλήγετε διαζευγμένοι.

«Ακόμη και στα 68, οι άνθρωποι σκέφτονται ότι δεν είναι αυτοί που ήταν στα 58, όμως είναι σίγουροι ότι θα παραμείνουν οι ίδιοι στα 78,» λέει Daniel Gilbert, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης και καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ .

Μια προφανής απάντηση στο ερώτημα είναι ότι οι άνθρωποι ωριμάζουν και ότι η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Όμως, μετά από εξέταση των απαντήσεων που έδωσαν περισσότεροι από 19.000 άνθρωποι, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ακόμα κι αν οι περισσότεροι αναγνώριζαν ότι οι ζωές τους έχουν αλλάξει κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής τους, εντούτοις δεν πίστευαν ότι αυτή η αλλαγή συμβαίνει διαρκώς. Κόντρα στα δεδομένα, οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι όπως είναι τώρα, έτσι -λίγο πολύ- θα είναι για πάντα.

Για παράδειγμα, O μέσος 33χρονος που ερωτήθηκε στην έρευνα, ανάμενε ότι θα αλλάξει λιγότερο κατά την επόμενη δεκαετία, σε σχέση με ότι ανέφεραν οι 43χρονοι για το πόσο άλλαξαν κατά την τελευταία δεκαετία. Όπως φαίνεται, οι άνθρωποι θεωρούν το παρόν ως το κρίσιμο σημείο της ζωής τους κατά το οποίο διαμορφώθηκε πλήρως η προσωπικότητα τους, και ότι έτσι θα παραμείνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρόλο που η προσωπικότητα και οι αξίες της ζωής τείνουν να σταθεροποιηθούν με την πάροδο της ηλικίας, οι περισσότεροι άνθρωποι υποτιμούν την έκταση των μελλοντικών αλλαγών της προσωπικότητας. Οι ερευνητές αποκαλούν αυτό το φαινόμενο ως «το τέλος της ιστορικής ψευδαίσθησης».

Αναλύοντας τις απαντήσεις των συμμετεχόντων στην μελέτη, οι ερευνητές κατέληξαν σε δυο συμπεράσματα:
1. Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερο πιστεύουμε ότι έχουμε αλλάξει ή θα αλλάξουμε. Το εύρημα αυτό δεν προκαλεί έκπληξη: εδώ και πολλά χρόνια, οι επιστημονικές έρευνες έχουν επιβεβαιώσει αυτό που γνωρίζουμε όλοι από την εμπειρία μας, δηλαδή ότι η προσωπικότητα και οι προτιμήσεις του καθενός σταθεροποιούνται με την ηλικία. Ο παππούς στα 80 θα είναι πιο φανατικά προσκείμενος στο πολιτικό κόμμα που υποστηρίζει, σε σχέση με όσο ήταν στα 65. Ακόμη και οι νέοι αισθάνονται ότι η προσωπικότητα τους έχει διαμορφωθεί. Τους είναι δύσκολο να φανταστούν ότι μπορούν να αλλάξουν σημαντικά οι πεποιθήσεις και οι αξίες στις οποίες πιστεύουν – ακόμα κι αν διαπιστώνουν ότι πραγματικά αλλάζουν συχνά απόψεις καθώς ο χρόνος προχωρεί.

2. Στην ίδια λογική, παρόλο που οι άνθρωποι αναγνωρίζουν γενικά ότι η προσωπικότητα και οι προτιμήσεις τους έχουν αλλάξει στο παρελθόν, εντούτοις αρνούνται να αποδεχτούν ότι η προσωπικότητα και οι προτιμήσεις τους θα αλλάξουν στο μέλλον. Στο πλαίσιο της έρευνας, οι ερευνητές συνέκριναν πόσο είχαν αλλάξει κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας 3.808 ενηλίκων. Οι συμμετέχοντες είχαν απαντήσει σ’ ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με την προσωπικότητα τους στα μέσα της δεκαετίας του 1990, και στη συνέχεια το απάντησαν πάλι στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες εκτίμησαν αρκετά καλά πόσο άλλαξαν κατά την τελευταία δεκαετία, αλλά υποτίμησαν δραματικά την επίδραση του χρόνου στην προσωπικότητα τους.

Το κατά πόσο οι άνθρωποι αλλάζουν είναι σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα της ψυχοβιολογίας. Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Science” προσθέτει ένα λιθαράκι στην προσπάθεια να δοθεί απάντηση: Καταλαβαίνουμε ότι έχουμε αλλάξει, αλλά αισθανόμαστε άβολα στην ιδέα ότι θα αλλάξουμε περαιτέρω.

Πιο ευτυχισμένοι όσοι αγοράζουν ''εμπειρίες'' και όχι αγαθά

Ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι ξοδεύουν περισσότερα χρήματα σε υλικά αγαθά, αλλά η συναισθηματική ανταμοιβή είναι χαμηλότερη, έναντι των εξόδων για μια ''άυλη'' εμπειρία.

Η αγορά εμπειριών καθιστά τους Αμερικανούς πιο ευτυχισμένους σε σχέση με την αγορά υλικών αγαθών, όπως αυτοκίνητα. Ωστόσο, τείνουν να επιλέγουν τα δεύτερα, λόγω της λανθασμένης πεποίθησης ότι παρέχουν μεγαλύτερη αξία, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Ερευνητές ρώτησαν ανθρώπους πριν και μετά τις αγορές τους και ανακάλυψαν ότι οι εμπειρίες –όπως ένα ταξίδι το Σαββατοκύριακο-τους έκαναν περισσότερο ευτυχισμένους και αποτελούσαν καλύτερη χρήση των χρημάτων σε σχέση με τα υλικά αγαθά.

Ο ερευνητής Ryan Howell, του San Francisco State University, δήλωσε ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν και προβλέπουν με ακρίβεια ότι οι εμπειρίες θα τους κάνουν πιο ευτυχισμένους.

Υποεκτιμούν τη χρηματική αξία που θα αποκομίσουν από μια εμπειρία. Ακόμα και αν κάποιος τους πει ότι οι εμπειρίες θα τους κάνουν πιο ευτυχισμένους, ακόμα θεωρούν ότι τα υλικά αγαθά αποτελούν καλύτερη αξία.

Μέρος της αιτίας είναι ότι οι εμπειρίες προσφέρουν μόνο αναμνήσεις, ενώ οι άνθρωποι γνωρίζουν την πραγματική αξία των υλικών αγαθών, δήλωσε ο Howell, που έχει πραγματοποιήσει εκτεταμένη έρευνα στις αγορές και την ευτυχία.

Τείνουμε να συσχετίζουμε την οικονομική αξία με τα πράγματα. ‘’Αγόρασα αυτό το αυτοκίνητο, στοιχίζει 8.000 δολάρια’’, εξήγησε. Είναι δύσκολο να υπολογίσουμε την οικονομική αξία που θα θέταμε στις αναμνήσεις μας.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η σημασία της έρευνας εκτείνεται πέρα από τα ψώνια.

Η ευτυχία δεν είναι κάποια φευγαλέα, θετική αίσθηση που έχουμε για ένα λεπτό, δήλωσε ο Howell.

Υπάρχουν σημαντικά οφέλη της ευτυχίας. Οι εταιρίες επιθυμούν να είναι ευτυχισμένοι οι εργαζόμενοί τους, καθώς έτσι γίνονται πιο παραγωγικοί. Οι γιατροί θέλουν να είναι ευτυχισμένοι οι ασθενείς τους, γιατί έτσι είναι πιο υγιείς. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να εξακριβώσουμε πώς θα βοηθήσουμε ανθρώπους να μεγιστοποιήσουν την ευτυχία τους, λόγω του οφέλους που τη συνοδεύει, κατέληξε ο ειδικός.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό ‘’Journal of Positive Psychology.’’

Τι στο μπιιπ …ξέρουμε?

Ο,τι ξέρουμε, το ξέρουμε.
Ο,τι ξέρουμε, δεν το ξέρουμε.
Ο,τι δεν το ξέρουμε, δεν το ξέρουμε.

Γίνε… η αλλαγή που θέλεις να δεις στο κόσμο!
Οι περισσότεροι άνθρωποι λαχταρούν να ξεφύγουν από την κατάστασηυπνοβασίας, στην οποία τους οδηγεί η καταναλωτική μας κουλτούρα.
Χρειάζεται να δούμε τον άνθρωπο σαν έξυπνο και πολυπράγμονα και όχι σαν ένα ανόητο και βαθιά κυνικό oν.
Θέτοντας στον εαυτό μας βαθιά ερωτήματα, ανοίγουμε καινούργιους δρόμους για την ύπαρξη μας.

Οι σημαντικές ερωτήσεις:
Το ανοιχτήρι της ζωής!
Δεν πειράζει αν δεν γνωρίζουμε ακόμη την απάντηση,
Σημασία έχει να κάνουμε την ερώτηση.
Όλα τα πράγματα επιτυγχάνονται με ανάλαφρη καρδιά.
Στην τυπική λογική, η αντίφαση αποτελεί σημάδι ήττας, αλλά στην εξέλιξη της πραγματικής γνώσης σηματοδοτεί το πρώτο βήμα στην πορεία για την νίκη.
Η επιστήμη και το πνεύμα δεν είναι τόσο διαφορετικά:
Είναι διαφορετικοί τομείς γνώσεις που προσπαθούν να καταλάβουν το ίδιο πράγμα.
Ερευνήστε βαθιά την ύλη και αυτή θα εξαφανιστεί και θα διαλυθεί σε απύθμενη ενέργεια.
Η φυσική των κβάντων, λέει, πως η πραγματικότητα δεν είναι όπως την βλέπουμε.
Πως μπορεί ένα σωματίδιο να βρίσκεται σε δυο μέρη ταυτόχρονα;
Πως παίρνουμε μια μέρα και την μετατρέπουμε σε κάτι εξαιρετικό;
Έχοντας την γνώση να σκεφτούμε κάτι εξαίρετο!

Όλοι μιλούν για τον νου υπεράνω ύλης,
αλλά ακόμη αυτός είναι ένας δυιστικος τρόπος σκέψης.
Αν θέλουμε να συμπυκνωσουμε τον χρόνο και τον χώρο και ναταξιδέψουμε σε άλλους γαλαξίες, πρέπει να δούμε τον νου σαν ύλη.
Τι γίνεται με την συνείδηση, το θεμελιώδες γεγονός της ίδιας της υπαρξης, που πάει εκεί που βρισκόμαστε;
Από τι αποτελείται;
Αν αντιλαμβάνεστε μόνο ο,τι γνωρίζετε πως μπορείτε να αντιληφθείτε κάτι καινούργιο;
Δεν είμαστε απλώς θεατές που βρέθηκαν τυχαία σε μια κοσμική σκηνή,
είμαστε διαμορφωτές και δημιουργοί του σύμπαντος.

Αν αλλάξουμε γνώμη για το ποιοι είμαστε και μπορέσουμε να δούμε τους εαυτούς μας σαν δημιουργικά αιώνια όντα που δημιουργούν την φυσική εμπειρία, η οποία ενώνεται με εκείνο το επίπεδο εμπειρίας που αποκαλούμε συνείδηση, τότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε και να δημιουργούμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε εντελώς διαφορετικά.
Υπάρχουν επιστήμονες που είναι τόσο προκαταλημμένοι σαν άνθρωποι όσο ο καθένας,
Υπάρχει επιστημονική μέθοδος που σαν στόχο έχει να ελαχιστοποιήσειτην επίδραση της προκατάληψης.
Πως μπορούμε να λέμε ότι έχουμε ζήσει ολοκληρωμένα όταν έχομε καθημερινά τις ίδιες εμπειρίες ,
στις οποίες είμαστε εθισμένοι; Να καταστήσουμε το Άγνωστο… Γνωστό!

Ποιος είναι ο ήχος
… μιας πραγματικότητας που καταρρέει?

Θαλασσινό νερό: γιατί μας ωφελεί;

Πλήθος βιταμινών και ιχνοστοιχείων κρύβονται μέσα στο θαλασσινό νερό. Πάμε για μπάνιο;

Υγρό με μαγικές ιδιότητες αποτελεί το θαλασσινό νερό καθώς είναι γεμάτο βιταμίνες και πολύτιμα συστατικά για το σώμα μας.

Ιδιαίτερα ευεργετικό για το αίμα
Το θαλασσινό αλάτι, περιέχει μεγάλη ποσότητα βιταμίνης C, η οποία καταπολεμάει τις ελεύθερες ρίζες και μαγνήσιο που συνεισφέρει στην δράση των αντιοξειδωτικών. Ως εκ τούτου, το αλάτι της θάλασσας είναι σε θέση να αποτοξινώσει τα κύτταρα του δέρματός σας σωστά και να απορροφήσει όλη τη βρωμιά, τη σκόνη και τα τοξικά υλικά από αυτά.

Ένα φυσικό peeling
Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε το αλάτι της θάλασσας ως φυσικό peeling . Η υφή του αλατιού βοηθά στην απομάκρυνση του εξωτερικού στρώματος των νεκρών κυττάρων της επιδερμίδας. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για καιρό καλύτερο τόνο στην επιδερμίδα τους και πιο καθαρή όψη σε πρόσωπο και σώμα.

Δέρμα βελούδινο
Έχει παρατηρηθεί ότι τα τακτικά μπάνια στην θάλασσα μπορούν να ενισχύσουν τον τόνο του δέρματος σε μεγάλο βαθμό. Το μαγνήσιο στο αλάτι μπορεί να εμποδίσει την κατακράτηση υγρών από το δέρμα σας κρατώντας το απαλό, σφριγηλό και νεανικό.

Αντίο ακμή και λοιμώξεις
Η περιεκτικότητα σε ασβέστιο από το αλάτι της θάλασσας μπορεί να βοηθήσει στον καθαρισμό των φραγμένων πόρων του δέρματος. Εάν έχετε ακμή στην επιδερμίδα σας, τότε το θαλασσινό αλάτι είναι ό, τι καλύτερο για εσάς. Διατηρεί το δέρμα σας καθαρό, μειώνοντας τις πιθανότητες εμφάνισης λοιμώξεων στο δέρμα.

Νεοελληνική Κρίση Λογικής

Μια ψυχαναλυτική προσσέγγιση της Νεοελληνικής κρίσης: Παραμένει αληθές, νομίζω, ότι τα ΕΓΩ ποτέ δεν συγκροτούν απλές «συλλογές μονάδων». Αντίθετα, ακόμη κι όταν μοιάζουν ότι ζουν εξατομικευμένα, προσδιορίζονται μέσα από τις σχέσεις που συνάπτουν ή είναι υποχρεωμένα να συνάπτουν μεταξύ τους.

Αυτό βεβαιώνουν οι αντιλήψεις στην ψυχολογία και – ω του θαύματος-  οι πιο «οπισθοδρομικές» απόψεις μιας λησμονημένης και στρεβλωμένης ελληνικής παράδοσης.

Αφημένο στον εαυτό του, το εγώ, χάνει τις αναγκαίες κοινωνικές αναφορές. Κατά βάσιν ζει μια ζωή δίχως νόημα και υπαρξιακό περιεχόμενο. Περιορίζεται η δυνατότητα του στοχασμού, καθώς αυτή πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από το λόγο και τα αισθήματα. Εξασθενεί ο συναισθηματικός εξοπλισμός, που θα μπορούσε να νουθετήσει την οργή ενάντια στην ανελευθερία και εκτοπίζεται η κοινωνικότητα που είναι απαραίτητη για να κινητοποιήσει την όποια επιθυμία για ριζική αλλαγή. Αίρεται, τέλος, η υπευθυνότητα που θα μπορούσε να γεννήσει την κοινωνική δράση. “Ότε ήμουν νήπιος ως νήπιος ελάλουν”, ομολογεί η δικιά μας παράδοση. Ποιά οργή απέναντι στην ανελευθερία; Το πολύ πολύ μια καπριτζιόζα αγανάκτηση, όπως στα βρέφη όταν χάνουν την πιπίλα του αδιάκοπου θηλασμού τους.

Ο νεοέλληνας επί δεκαετίες ασχολήθηκε περισσότερο με το εγώ του, με το στυλ και λιγότερο με την ίδια την κοινωνία. Η ενασχόληση με την κοινωνία δεν ήταν στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από μια αφορμή για να αναδειχθεί το ατομικό του  στυλ. Ανατρέξτε στα δεκάδες επιμελημένα ατημέλητα -αλλά πάντως γκλαμουράτα- free press, που αν και δεν ήξεραν άλλο μότο από το βαθύ ναρκισσιστικό και εγωκεντρικό «να είσαι ο εαυτός σου» σήμερα διαμαρτύρονται γιατί η κοινωνία δεν λειτουργεί ορθολογικά.

Όλοι αυτοί που αποκήρυσσαν την παράδοση του τόπου ως οπισθοδρομική, αλλά δεν έπαψαν στιγμή να απολαμβάνουν τους καρπούς της. Όλοι αυτοί που δεν έπαψαν στιγμή να διατυπώνουν ομολογίες πίστης στην εγωιστική τους ελευθερία, δίχως απολύτως καμία αίσθηση του επίμοχθου και συχνά οδυνηρού τιμήματος που χρειάστηκε να καταβάλλει η ελληνική συλλογικότητα  -στη διαχρονία της- για να γίνει αυτή η ελευθερία εφικτή.

Όλοι αυτοί –και όχι μόνον- οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στη χώρα των Λωτοφάγων της Οδύσσειας. Εκεί όπου οι άνθρωποι είναι «αυθεντικοί» τότε και μόνον τότε, όταν ζουν σε ένα αιώνιο παρόν, χωρίς παρελθόν ή μέλλον. Χωρίς να τους απασχολεί η μνήμη, ελεύθεροι από την παράδοση και χωρίς να τους απασχολούν τα «ανελεύθερα πρέπει». Όσοι έφτιαξαν μια κοινωνία όπου ο καθείς ήταν ο εαυτός του και όλοι ήταν για τον εαυτό τους, (το εγώ τους) διαμαρτύρονται σήμερα που αυτό το άθροισμα «εαυτών» (εγώ) δεν λειτουργεί.

Στα μεταπολιτευτικά χρόνια, το εγώ, έγινε ο ανώτατος ναός της πραγματικότητας, το νέο ιερό, με ιερουργούς τα new media, τους διαφημιστές, τους λογής –λογής δασκάλους αυτοπραγμάτωσης, τους excecutives, το Nitro και την Athens Voice που επειδή «μιλούσαν βρώμικα», δηλαδή «αυθεντικά», έκλεισαν απ’ έξω την «ξεπερασμένη ιστορία», το ανελεύθερο πρέπον, τη δημοκρατία και την ευθύνη της ενηλικίωσης.

Αν κοιτάξετε γύρω σας, στα χρόνια που πέρασαν, μάλλον δεν θα δείτε παρά ανθρώπους με μια μεγαλειώδη αίσθηση σπουδαιότητας, που αρέσκονταν να διογκώνουν τα επιτεύγματα τους. Χιλιάδες ατομικές περιπτώσεις ανθρώπων που ασχολήθηκαν -σχεδόν αποκλειστικά- με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας και ομορφιάς.

Μοναδική τους πίστη υπήρξε ότι οι ίδιοι (το εγώ) είναι κάτι σπέσιαλ και μοναδικό. Γι αυτό και απαιτούσαν διαρκώς το θαυμασμό των άλλων (εγώ) ενώ ταυτόχρονα δεν έπαψαν ούτε στιγμή να εκμεταλλεύονται αυτούς τους άλλους σε διαπροσωπικό επίπεδο, δίχως το παραμικρό χάρισμα ουσιώδους συναισθηματικής εμπλοκής. Οι προσωπικές εμπειρίες του καθενός (εγω) μπορούν απλά να το επισημάνουν.

Θυμηθείτε τα λουσάτα περιοδικά, τα μουράτα talk show και τις πολυδάπανες τηλεοπτικές σαχλαμάρες. Μερικά απ’ αυτά φυτοζωούν ακόμη. Νόμιζες ξαφνικά ότι όλοι οι Έλληνες διέμεναν σε μεζονέτες. Λες και ένα σύννεφο από σαγηνευτικό «τίποτα» είχε σκεπάσει τη χώρα. Όλη η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων έγινε ένα παιχνίδι γοητείας που το μόνο που επιζητούσε κανείς από τον άλλο ήταν ένα κομπλιμέντο. Ίσως γι αυτό τα κομμωτήρια στη χώρα έκαναν τζίρο όσο το μισό του κλάδου των γαλακτοκομικών. Ίσως γι αυτό η Θεσσαλονίκη είχε πιο πολλά κομμωτήρια απ’ όσα ολόκληρη η Αυστρία. (τώρα έχουν κλείσει ή κλείνουν σχεδόν το 70% αυτών)

Από το πρώτο τραπέζι πίστα στα σκυλάδικα και τις προκλητικές εμφανίσεις των λογής “σταρς” και της ολιγαρχίας, μέχρι τις πολυτελείς επαύλεις των Βορείων Προαστίων και τη μεγιστοποίηση του τζόγου ή του τζίρου της γκλάμουρ πορνείας, μια απαίτηση θαυμασμού μεταδόθηκε σαν επιδημία φτάνοντας ως το τελευταίο χωριό.

Από τη συμπεριφορά του δημόσιου υπαλλήλου και του κάθε ψιλικατζή εργοδότη, μέχρι τον κονομημένο ταρίφα και τον «χωμένο» στα κόλπα πασοκτζή, διαχέεται η ίδια βρωμερή μπόχα της αίσθησης κάποιων προνομιακών-ιδιαίτερων δικαιωμάτων που απαιτεί τη συμμόρφωση όλων των υπολοίπων στις προσδοκίες τους.

Η αλαζονεία και η υπεροψία δεν ήταν γνώρισμα μόνο της κυβερνώσας κάθε φορά ελίτ. Έγινε κρίσιμο χαρακτηριστικό, ειδοποιό γνώρισμα, της νεοελληνικής “κοινωνίας”.

Πίσω απ’ τη θεμελιώδη ανάγκη των νέων (και των οικογενειών τους) να βολευτούν στο δημόσιο, στην πραγματικότητα κρυβόταν ο βαθύς φόβος, που η ίδια η συλλογικότητα τους καλλιεργούσε. Ο φόβος του συναγωνισμού. Ο φόβος μη τυχόν και αποτύχουν. Πώς να οικοδομήσεις έτσι παραγωγική βάση; Πώς να τολμήσεις καινοτομία; Πώς να ερωτευτείς εν τέλει δίχως να ριψοκινδυνεύσεις; Καλύτερα στη σιγουριά του μπουρδέλου. Του κάθε λογής μπουρδέλου.
Στο όποιο συλλογικό επίπεδο –αν συγκροτήθηκε επί της ουσίας κάτι τέτοιο- η «κοινωνία» μας μεγάλωσε ως ναρκισσιστική προέκταση του ένδοξου παρελθόντος της, μη γνωρίζοντας τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες της και κατά συνέπεια μη γνωρίζοντας τον ίδιο της τον εαυτό ως συλλογικότητα. Αυτή η «κοινωνία» είχε και έχει ανάγκη από τη συνεχή επιβεβαίωση για να διατηρήσει την αψεγάδιαστη και χαρισματική εικόνα που η ίδια έχει δημιουργήσει για τον εαυτό της. Αυτή την συνεχή επιβεβαίωση πουλάει με εξαιρετική επιτυχία σήμερα. Ποιός λοιπόν δεν θα αγοράσει;

Ήμασταν μια αγέλη μεμονωμένων εγωπαθών υπάρξεων με εύθραυστη αυτοεκτίμηση και ως εκ τούτου ιδιαίτερα ευάλωτοι στην όποια κριτική. Και όταν ήρθε η ώρα αυτής της κρίσης, της βαρύτατης κριτικής, νοιώσαμε αίφνης ταπεινωμένοι και άδειοι γεμάτοι οργή και αγανάκτηση.

Αν θεωρούσες το gabrio και τα ζαντολάστιχα προέκταση του πουλιού σου, είναι «φυσικό» να θυμώνεις για την μειονεξία της φύσης σου, μόλις σου το πήρε η τράπεζα. Δεν είναι αθώα η τράπεζα, όφειλες όμως να έχεις λύσει το θέμα του μεγέθους σου κάπως νωρίτερα.

Αυτή η διαδικασία διάψευσης της αυτοεκτίμησης (εγω) του ανθρώπινου ζώου –ως συλλογικότητας- μας έσπρωξε ακόμη πιο βαθιά στην νοσηρή μας πραγματικότητα. Τώρα ξαφνικά υποπτευόμαστε τους πάντες ότι μας εξαπατούν. Τώρα μας εξαπατούν οι «πολιτικοί» τώρα μας κλέβει ο περιπτεράς που δεν κόβει απόδειξη. Τώρα αμφιβάλλουμε για την αξιοπιστία των Ευρωπαίων εταίρων. Τώρα κλονίστηκε η πίστη μας στους θεσμούς. Στον κο Πρόεδρο, στη δικαιοσύνη, στα κόμματα.  Τώρα, δεν είναι κανείς αξιόπιστος, να ποτίζει το γαϊδουράγκαθο του ναρκισσισμού μέσα μας. Να ταϊζει και την συντηρεί το Εγώ του ανθρώπινου ζώου.

Στη νέα φάση που βρίσκεται η ελλαδική συλλογικότητα, όλοι οι άλλοι είναι κακόβουλοι απέναντι στο μοναδικό και υπέροχο αλλά τόσο αδικημένο εαυτό (εγω). Όλες οι άλλες συλλογικότητες είναι κακόβουλες απέναντι στη μοναδική και ανεπανάληπτη ελλαδική. Παντού γύρω ανιχνεύουμε απειλητικά μηνύματα και συνωμοσίες. Μηρυκάζουμε καχύποπτα το κάθε τι.

Μια ολόκληρη «κοινωνία» πού ήταν για δεκαετίας υποχείριο μιας -κακόγουστης εκτός των άλλων- ελίτ, επαγρυπνεί τώρα και ζητά προφυλάξεις από τους μετανάστες. Και οι υποψίες μας επιβεβαιώνονται καθημερινά. Ένα κορίτσι έκανε παρέλαση ξυπόλυτη -προφανώς γιατί έχασε το ένα παπούτσι- και όλη η ιντερνετική κοινότητα εκθείασε την πράξη αντίστασης, εκτός από όσους υποψιάστηκαν ότι μάλλον ήταν προβοκάτσια.

Ένα καινούργιο νέφος απλώνεται τώρα πάνω από την έρημη χώρα. Ένα νέφος έντασης, επιφυλακτικότητας, ακαμψίας και νοσηρής ηθικολογίας. Θυμηθήτε τα επεισόδια στο «Χυτήριο» που δεν ήταν πια μια μεμονωμένη εκδήλωση κάποιων φανατικών θρησκόληπτων. Ήταν η πολιτική έκφραση μιας νοσηρής παράνοιας που για να κάνει το δικό της μικρόκοσμο ασφαλή, «προβάλλει» σε όλους τους υπόλοιπους, τα κίνητρα, τις ενορμήσεις, τις μεινοεξίες, ακόμη και τα αισθήματα που αδυνατεί να δεχτεί για δικά της.

Για να είναι ο μικρόκοσμος του φασισμού (της νοσηρότητας) ασφαλής, πρέπει ο υπόλοιπος κόσμος να είναι επικίνδυνος και απειλητικός. Ζούμε πια σε μια παρανοειδή συλλογικότητα, με την ψυχαναλυτική σημασία του όρου.

Στην κλινική ψυχιατρική λένε, η μετάπτωση της ναρκισσιστικής διαταραχής σε παρανοειδή διαταραχή, ακολουθείται συνήθως από ένα επόμενο στάδιο. Αυτό της σχιζοφρένειας. Αν η όλη συλλογιστική που προηγήθηκε είναι ορθή, τότε η επόμενη φάση σε επίπεδο συλλογικότητας θα είναι ένα «σχίσιμο» της ελλαδικής αγέλης σε δύο ή περισσότερα τμήματα. Με ότι αυτό συνεπάγεται, για όσους επιμένουν να κατανοούν τις λέξεις αλλά και πίσω από τις λέξεις …

Πραγματικότητα και "εικονική πραγματικότητα"…

«... Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν΄ αντικρίσετε τον ήλιο.

Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν΄ αντικρίσετε τον

Άνθρωπο...»

 Γ. Σεφέρης, απόσπασμα από την «Κίχλη»

Αρκετοί είναι αυτοί που κατέληξαν σε μια απεγνωσμένη επίκληση της ελευθερίας [αόριστη έννοια, καταρχήν, που γίνεται όμως συγκεκριμένη σε κάθε ιδιαίτερη κατάσταση], να ζητούν από τον άνθρωπο να γίνει ο εαυτός του με την κατανόηση και την ολοκληρωμένη πραγματοποίηση των εσωτερικών του δυνάμεων… Να ξαναβρεί δηλαδή το πινδαρικό «γένοιο οίος εσσί μαθών»...

Αλλά η παραδοξότητα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ακριβώς ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ο εαυτός του χωρίς τους άλλους... Μες στην ίδια την προσωπική ελευθερία βρίσκεται πάντοτε η παρουσία των άλλων, η επιτακτική ανάγκη επικοινωνίας, συνεννόησης, συνταύτισης με τους άλλους, που χωρίς αυτές η ελευθερία δεν έχει κανένα ουσιαστικό νόημα και η προσωπική ζωή φτωχαίνει και χάνεται μέσα σ΄ ένα πλήθος από εξωτερικές, συμβατικές και επιδερμικές σχέσεις...

Η ατομική ύπαρξη που έχει αποξενωθεί απ΄ αυτή την επικοινωνία και από αυτή τη συννενόηση και που έχει χάσει κάθε δυνατότητα επαφής και διαλόγου με τους άλλους ανθρώπους, είναι καταδικασμένη σε μια βασική ατροφία της προσωπικότητας, σε μια ουσιαστική άγνοια του εαυτού της...

Οι άνθρωποι μπορούν μέσα από την εγρήγορση των υποσυνείδητων δυνάμεών τους να εξαφανίσουν ή να περιορίσουν στο ελάχιστο αυτή τη χαλαρότητα των προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων και να επανασυνδεθούν κάτω από τη παρουσία υπερπροσωπικών συμβόλων, νοημάτων και αξιών...

Ο κάθε άνθρωπος που οι βαθιές αυτές δυνάμεις φέρνουν σε συνταύτιση με άλλους ανθρώπους που ασπάζονται τις ίδιες αξίες, δεν είναι ο ισοπεδωμένος άνθρωπος που κάνει ό,τι κάνουν οι άλλοι, δεν σκέφτεται όπως σκέφτονται οι άλλοι και δεν πιστεύει ό,τι πιστεύουν οι άλλοι...

Αλλά είναι ο άνθρωπος που πραγματοποιεί [που «ποιεί»] τις πιό γνήσιες προσωπικές του δυνατότητες, χωρίς να χάνεται κάτω απ΄ την απρόσωπη και «εικονική» πίεση των άλλων...

Το μαθηματικό "εργαλείο" του Νεύτωνα, που μπορεί να προβλέψει σχεδόν τα πάντα στον κόσμο

Από την απαρχή των μαθηματικών, η έννοια της ισότητας υπάρχει ως θεμέλιος λίθος τους. Οι πρώτες σπουδαίες εξισώσεις επινοήθηκαν χιλιετίες πριν. Σήμερα, μέσα σε ακαδημαϊκά βιβλία φιλοξενούνται εκατομμύρια. Οι διαφορικές όμως, είναι σαν να ξεχωρίζουν ανάμεσα τους.

Ένα ιδιάζον είδος εξισώσεων, που εισήχθη στον κόσμο των αριθμών πριν από περίπου 3 αιώνες, αλλά εξελίχθηκε πολλά χρόνια μετά. Μια οικογένεια ισοτήτων με στόχο να «προβλέψει» και όχι απλά να... εξισώσει.

Πώς ο Νεύτωνας επινόησε τις Διαφορικές Εξισώσεις – Ένα «εργαλείο» που θα τον βοηθούσε στην θεμελίωση της Κλασικής Φυσικής
Σαν κάθε άλλο μαθηματικό «εργαλείο», έτσι και οι Διαφορικές Εξισώσεις ανακαλύφθηκαν για να εξελίξουν κομμάτια της επιστήμης που βρίσκονταν σε αδιέξοδο. Ο Νεύτωνας, στην προσπάθεια του να δημιουργήσει τους νόμους της κλασικής μηχανικής, χρειαζόταν ένα τρόπο να εξηγήσει την έννοια του «ρυθμού μεταβολής». Πώς επηρεάζεται η θέση ενός αντικειμένου, σε σχέση με την ταχύτητα που έχει; Πώς επηρεάζεται η ταχύτητα του, σε σχέση με την δύναμη που του ασκείται;
Για να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, το 1671 ο Νεύτωνας επινόησε τις πρώτες εξισώσεις παραγώγων και συναρτήσεων. Η σκέψη του Άγγλου φυσικού προκάλεσε πολύ έντονο ενδιαφέρον στην σπουδαία επιστημονική κοινότητα της εποχής. Leibniz, Euler, Bernoulli, d'Alembert και Lagrange ήταν κάποιοι από τους σημαντικότερους που ασχολήθηκαν και εξέλιξαν, αυτό που πρώτος επινόησε ο Νεύτωνας.
Μαθηματικοί και φυσικοί έψαχναν μανιωδώς τρόπους να συσχετίσουν δύο ποσότητες μεταξύ τους. Να βρουν την κατάλληλη εξίσωση που περιγράφει την σχέση μεταξύ δύο εννοιών, όπως η επιτάχυνση και η θέση ενός αντικειμένου. Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια ώστε να «ανθίσει» ο τομέας των Διαφορικών Εξισώσεων. Ωστόσο, πέρασαν πολλά περισσότερα μέχρι αυτό το απίθανο εργαλείο να βρει τον ρόλο του σε επιστήμες πέραν των μαθηματικών και της φυσικής.

Το απόλυτο εργαλείο πρόβλεψης: Ο συνδυασμός ενός ισχυρού υπολογιστή και της σωστής εξίσωσης
Η κίνηση ενός σώματος, όταν γνωρίζουμε την θέση του και την ταχύτητα του, δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλεφθεί. Αυτό διότι οι παράγοντες που την επηρεάζουν είναι λίγοι και γνωστοί. Τι συμβαίνει όμως όταν προσπαθεί κανείς να περιγράψει μέσω Διαφορικών Εξισώσεων, την αύξηση ή την μείωση του πληθυσμού μιας πόλης; Ή ακόμα χειρότερα, την εξέλιξη ενός οικονομικού μοντέλου;
Όσοι περισσότεροι παράγοντες επηρεάζουν το αποτέλεσμα, τόσο δυσκολότερη είναι και η εύρεση της κατάλληλης εξίσωσης, αλλά και οι αποτελεσματικές προβλέψεις της.
Παρόλα αυτά, οι Διαφορικές Εξισώσεις κατάφεραν να βρουν εφαρμογή στην Βιολογία, στην Χημεία αλλά και σε αρκετά, απλά, πληθυσμιακά μοντέλα.
Η πρόβλεψη του πληθυσμού των βακτηρίων σε ένα σκεύος, ο μέγιστος αριθμός τους και ο ρυθμός της μείωσης τους όταν τους τελειώσει η τροφή, ήταν ένα από τα πιο απλά πειράματα στον χώρο της Βιολογίας, που επαληθεύτηκαν μέσω Διαφορικών Εξισώσεων. Τέτοιου είδους προβλήματα λύνονται χωρίς δυσκολία, από εξισώσεις που πλέον είναι γνωστές. Όμως ο στόχος των επιστημόνων, ήταν οι Διαφορικές Εξισώσεις να συντελέσουν στην δημιουργία αποτελεσματικών μοντέλων πρόβλεψης, σε τομείς όπως η ιατρική, η οικονομία, αλλά και η σύγχρονη φυσική.
Αυτό μπόρεσε να επιτευχθεί μόνο μέσω των υπολογιστών, καθώς οι πολλοί παράγοντες και ο συνδυασμός πολλών και δύσκολων εξισώσεων καθιστούσαν αδύνατη οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση. Ο ρόλος των μαθηματικών, στις πιο σύγχρονες εφαρμογές των Διαφορικών Εξισώσεων, είναι να βρουν τις σχέσεις που θα δώσουν τα πιο κοντινά αποτελέσματα με την πραγματικότητα. Τα πιο ισχυρά μέσα πρόβλεψης.
Για να πραγματοποιηθεί όμως η πρόβλεψη, απαιτείται η χρήση υπολογιστή. Σήμερα, η εξάπλωση των περισσότερων μορφών καρκίνου, η διάδοση μιας ασθένειας μέσα σε μια πόλη, οι μελλοντικές επιπτώσεις μιας οικονομικής πολιτικής, προβλέπονται επιτυχημένα μέσω Διαφορικών Εξισώσεων. Ο συνδυασμός υπολογιστή και σωστών μαθηματικών μοντέλων, έχει δημιουργήσει ένα απόλυτο «εργαλείο» πρόβλεψης. Για κάθε ποσότητα που θέλουμε, μπορούμε να βρούμε μια αντίστοιχη εξίσωση.
Οι Διαφορικές Εξισώσεις μπόρεσαν να βρουν χιλιάδες εφαρμογές εκτός των στενών συνόρων των μαθηματικών. Έγιναν «εργαλείο» για κάθε επιστήμη, για κάθε τί που απαιτεί πρόβλεψη. Κατάφεραν όμως ταυτόχρονα να εισάγουν την μαθηματική ακρίβεια, όσο λίγοι τομείς των μαθηματικών, στον σύγχρονο κόσμο.

Όσιρις: Καλωσορίσατε στην "κόλαση" του διαστήματος!

Όσιρις: ένας αέριος γίγαντας 150 έτη μακριά από τη Γη! Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "η κόλαση του διαστήματος", αφού η θερμοκρασία του φτάνει τους 1.100 βαθμούς Κελσίου, η ατμόσφαιρά του είναι γεμάτη από το δηλητηριώδες μονοξείδιο του άνθρακα και οι θύελλες που μαίνονται σε αυτόν, φτάνουν στην ιλιγγιώδη ταχύτητα των 7.000 έως και 10.000 χιλιομέτρων την ώρα!

 

Ποιος είναι ο τρομαχτικός Όσιρις!

 

Ο εξωπλανήτης Όσιρις, με την κωδική ονομασία HD 209458b, περιστρέφεται γύρω από από έναν αστέρα στον αστερισμό του Πήγασου, περίπου 150 έτη φωτός από το δικό μας ηλιακό σύστημα. Είναι σε τροχιά πολύ κοντά στο μητρικό του άστρο -γύρω στα 7 εκατομμύρια χλμ., δηλαδή δέκα φορές μικρότερη από ό,τι η απόσταση του Ερμή από τον Ήλιο. 

 

Ο Όσιρις είναι ο πρώτος εξωηλιακός πλανήτης που γνωρίζουμε ότι έχει ατμόσφαιρα, η οποία αποτελείται από ατμούς Υδρογόνου, Οξυγόνο και Άνθρακα και πρόσφατα αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης από ομάδα επιστημόνων!

 

Η μελέτη της "διαστημικής κόλασης"!

 

Με επικεφαλής τον Ίγκνας Σνέλεν του Αστεροσκοπείου του Λάιντεν της Ολλανδίας, και με τη χρήση του υπέρυθρου φασματογράφου του Πολύ Μεγάλου Τηλεσκοπίου του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου στην έρημο της Χιλής, οι επιστήμονες παρατήρησαν τις ασύλληπτης έντασης θύελλες στην επιφάνεια του εξωπλανήτη!

 

Όπως ανακοίνωσαν μιλώντας στο BBC, "oι τρομεροί άνεμοι προκαλούνται από τις μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας που υπάρχουν στον εξωπλανήτη ανάμεσα στην πλευρά εκείνη που φλέγεται από το κοντινό άστρο του και στην σημαντικά πιο κρύα σκοτεινή πλευρά του".

 

Η μελέτη της "κόλασης του διαστήματος", κατέστη δυνατή χάρη στην παρεμβολή του εξωπλανήτη μεταξύ του άστρου του και της Γης! Έτσι οι ερευνητές είχαν την μοναδική ευκαιρία να μελετήσουν για τουλάχιστον τρεις ώρες τις αλλαγές, οι οποίες προκλήθηκαν στο φως που έφτανε στον πλανήτη μας. Από αυτές τις αλλαγές, προέκυψαν τα συμπεράσματα σχετικά με τις φυσικές και χημικές συνθήκες στην επιφάνεια του Όσιρη!

 

Όσιρις, o θεός των νεκρών!

 

Η ονομασία "Όσιρις" που δόθηκε στον HD 209458b, οφείλεται στον θεό των αρχαίων Αιγυπτίων. Αν και αρχικά εθεωρείτο θεός της φύσης και ενσάρκωση "του πνεύματος της βλάστησης", στη συνέχεια καθιερώθηκε ως "θεός των νεκρών". Μετά από τον θάνατο και την ανάσταση του, αποσύρθηκε στα Ηλύσια Πεδία, όπου έγινε βασιλιάς των νεκρών.