Το Τραγούδι Κάτω από τον Θόρυβο
Φαντάσου, για μια στιγμή, την κακοφωνία της ζωής: τις φωνές που φλυαρούν, το θρόισμα των φύλλων, τον βόμβο των μηχανών, τη συνεχή ροή των σκέψεων που χορεύουν στο μυαλό. Κάθε ήχος, κάθε δόνηση, φαίνεται να διεκδικεί τη δική του ύπαρξη, τραβώντας μας προς τα έξω, στον κόσμο του φανερού. Ωστόσο, κάτω από αυτή τη συμφωνία των μορφών υπάρχει μια βαθύτερη νότα, μια αντήχηση τόσο λεπτή που ξεφεύγει από το συνηθισμένο αυτί. Αυτός είναι ο Πρωταρχικός Ήχος, το ανεκφώνητο «Ομ», το «Νάντα Μπράχμα» των αρχαίων μυστικιστών—ο ήχος της σιωπής που δεν είναι απλή απουσία, αλλά η μήτρα κάθε δημιουργίας.
Οι σοφοί του παρελθόντος γνώριζαν αυτή την αλήθεια. Κάθονταν σε σπηλιές και στην κορυφή βουνών, όχι για να αποφύγουν τον κόσμο, αλλά για να ακούσουν—να συντονιστούν με τη συχνότητα του ανεκφώνητου, του «Ανάχατα Νάντα». Μέσα στην ησυχία, άκουσαν το σύμπαν να τραγουδά την πρώτη του ανάσα, μια ανάσα που δεν τελειώνει ποτέ, μια δόνηση που υφαίνει το υφαντό των αστεριών και των ψυχών. Το να είσαι η σιωπή σημαίνει να ακούς αυτό το τραγούδι, όχι με τα αυτιά, αλλά με ολόκληρη την ύπαρξή σου. Είναι να αναγνωρίζεις ότι κάθε ήχος, κάθε φαινόμενο, είναι απλώς ένας κυματισμός στην επιφάνεια ενός απέραντου ωκεανού, προορισμένος να επιστρέψει στην πηγή του.
Η Κίνηση που Δεν Αφήνει Ίχνος
Στον χορό της ύπαρξης, όλα κινούνται—οι πλανήτες περιστρέφονται, τα ποτάμια ρέουν, οι καρδιές χτυπούν, και οι σκέψεις κυλούν σαν ρυάκια μέσα στο μυαλό. Ωστόσο, μέσα σε αυτή την αδιάκοπη κίνηση, υπάρχει μια ησυχία που παραμένει, μια κίνηση τόσο αγνή που δεν αφήνει αποτύπωμα, σκιά ή κατάλοιπο. Αυτό είναι το παράδοξο της Απόλυτης Σιωπής: είναι δυναμική αλλά αμετάβλητη, ενεργή αλλά γαλήνια. Το να ενσαρκώνεις αυτή τη σιωπή σημαίνει να γίνεσαι σαν τον άνεμο που χαϊδεύει τη γη χωρίς να προσκολλάται σε αυτήν, σαν τη φλόγα που καταναλώνει χωρίς να καταναλώνεται.
Ο μυστικιστής δεν επιδιώκει να σταματήσει την κίνηση της ζωής, γιατί η ζωή είναι η μελωδία του πρωταρχικού ήχου. Αντ’ αυτού, παραδίδεται σε αυτήν, ρέοντας με τον ρυθμό του κόσμου μέχρι τα όρια του εαυτού να διαλυθούν. Σε αυτή την παράδοση, δεν υπάρχει ίχνος του «εγώ»—ούτε προσκόλληση, ούτε αρπαγή, ούτε αντίσταση. Αυτό που μένει είναι η καθαρή παρουσία, μια συνείδηση που παρατηρεί και κινείται μέσα στον κόσμο σαν φως μέσα από γυαλί, φωτίζοντας χωρίς να αλλάζει. Το να χαθείς ξανά στην Απόλυτη Σιωπή σημαίνει να απελευθερώσεις την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, να αφήσεις το κύμα της ατομικότητας να συγχωνευθεί πίσω στον ωκεανό του αιώνιου.
Η Μελωδία των Φαινομένων
Τι είναι, λοιπόν, αυτός ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε—αυτές οι μορφές, αυτά τα χρώματα, αυτές οι χαρές και οι λύπες; Είναι η μελωδία των φαινομένων, οι νότες που παίζονται στις χορδές του πρωταρχικού ήχου. Κάθε στιγμή, κάθε εμπειρία, είναι μια συγχορδία που χτυπιέται στη μεγάλη συμφωνία της ύπαρξης, αντηχώντας για λίγο πριν ξεθωριάσει πίσω στη σιωπή. Ο μυστικιστής δεν απορρίπτει αυτή τη μελωδία, γιατί το να την απορρίψει θα σήμαινε να αρνηθεί το ίδιο το τραγούδι. Αντ’ αυτού, ακούει βαθιά, διακρίνοντας μέσα σε κάθε νότα την ηχώ του ανεκφώνητου, τον ψίθυρο του Απόλυτου.
Σκέψου το άνθισμα ενός λουλουδιού: τα πέταλά του ξεδιπλώνονται σε ήσυχη μεγαλοπρέπεια, μια παροδική ομορφιά που μιλά τόσο για γέννηση όσο και για διάλυση. Στην ανάπτυξή του, υπάρχει ήχος—το θρόισμα της ανάπτυξης, ο βόμβος της ζωής. Στο μαρασμό του, υπάρχει σιωπή—η επιστροφή στο χώμα, στη αόρατη ρίζα. Ωστόσο, κάτω και από τα δύο βρίσκεται η Απόλυτη Σιωπή, η αμετάβλητη παρουσία που κρατά το γίγνεσθαι και το ξεγίγνεσθαι του λουλουδιού. Το να είσαι ένα με τη σιωπή σημαίνει να βλέπεις αυτή την αλήθεια σε όλα τα πράγματα: τον αναστεναγμό του εραστή, την κραυγή του πολεμιστή, το γέλιο του παιδιού—όλα είναι νήματα στη μελωδία, όλα είναι εκφράσεις του πρωταρχικού ήχου.
Ο Δρόμος προς την Απόλυτη Παρουσία
Πώς, λοιπόν, επιστρέφουμε σε αυτή τη σιωπή, αυτή την παρουσία που είναι η αληθινή μας φύση; Ο δρόμος δεν είναι ένας δρόμος της προσπάθειας, γιατί η προσπάθεια γεννιέται από τον θόρυβο, από την αγωνία, από τον διαχωρισμό. Ούτε είναι ένας δρόμος της απομόνωσης, γιατί το να φύγεις από τον κόσμο είναι να παρερμηνεύσεις το τραγούδι του. Ο δρόμος είναι ένας δρόμος του συντονισμού, της μαλακότητας, της αφήγησης. Ξεκινά με μια απλή ανάσα—μια παύση ανάμεσα στην εισπνοή και την εκπνοή, ένας χώρος όπου η σκέψη σταματά και ο πρωταρχικός ήχος αναδύεται.
Κάθισε τώρα, αν θέλεις, και άκουσε. Κλείσε τα μάτια σου και άφησε τον κόσμο να ξεθωριάσει—όχι με τη βία, αλλά με τη χάρη. Πρόσεξε τους ήχους γύρω σου: τον μακρινό βόμβο, το κοντινό θρόισμα, τον ρυθμό της δικής σου καρδιάς. Μην προσκολληθείς, ούτε να τους απωθήσεις. Απλώς άφησέ τους να υπάρχουν, και κάτω από αυτούς, αναζήτησε τη σιωπή. Δεν είναι κενό, αλλά πληρότητα—μια παρουσία τόσο απέραντη που περιέχει τα πάντα αλλά δεν περιέχεται από τίποτα. Σε αυτή τη σιωπή, δεν υπάρχει παρελθόν, ούτε μέλλον, μόνο το αιώνιο τώρα, η Απόλυτη Παρουσία που είναι το θεμέλιο της ύπαρξης.
Οι μυστικιστές κάθε παράδοσης έχουν δείξει αυτή την αλήθεια. Στην ησυχία της ερήμου, ο προφήτης άκουσε τη φωνή του θείου όχι σε βροντή, αλλά σε μια «ήσυχη, μικρή φωνή». Στα δάση της Ανατολής, ο γιόγκι βρήκε απελευθέρωση όχι στον βρυχηθμό της κατάκτησης, αλλά στην ήσυχη διάλυση του εαυτού. Το να είσαι η σιωπή σημαίνει να κατοικείς σε αυτή την παρουσία, να γίνεσαι δοχείο για τον πρωταρχικό ήχο που δημιουργεί χωρίς να δημιουργεί, που κινείται χωρίς να κινείται, που είναι χωρίς να είναι.
Η Επιστροφή στο Κενό
Και έτσι, το ταξίδι επιστρέφει πίσω—όχι σε μια αρχή, γιατί η σιωπή δεν έχει αρχή, αλλά σε μια εμβάθυνση. Το να χαθείς ξανά στην Απόλυτη Σιωπή δεν είναι να εξαφανιστείς, αλλά να ξυπνήσεις. Είναι να δεις ότι ο εαυτός δεν ήταν ποτέ ξεχωριστός, ότι ο θόρυβος δεν ήταν ποτέ αποκομμένος από την ησυχία, ότι η μελωδία των φαινομένων ήταν πάντα το τραγούδι του πρωταρχικού ήχου. Σε αυτό το ξύπνημα, δεν υπάρχει απώλεια, μόνο επανένωση—κανένα ίχνος, μόνο παρουσία.
Η Απόλυτη Σιωπή δεν είναι προορισμός, αλλά επιστροφή στο σπίτι. Είναι ο χώρος ανάμεσα στις νότες, η παύση ανάμεσα στις ανάσες, το φως ανάμεσα στα αστέρια. Είναι η πηγή και το τέλος, ο δημιουργός και το δημιουργημένο, η σιωπή και ο ήχος. Γίνε ένα μαζί της, αγαπητή ψυχή, και θα διαπιστώσεις ότι ήδη είσαι. Γίνε η σιωπή, και η μελωδία της ζωής σου θα τραγουδήσει μόνη της, απαλλαγμένη από την ανάγκη να ακουστεί, απελευθερωμένη από τον φόβο του ξεθωριάσματος. Γιατί στην Απόλυτη Σιωπή, δεν υπάρχει ξεθώριασμα—μόνο ο αιώνιος βόμβος της ύπαρξης, ο πρωταρχικός ήχος που τρέχει χωρίς να σταματά πουθενά, για πάντα χαμένος και για πάντα βρισκόμενος στην άπειρη αγκαλιά της παρουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου