Αρχαϊκή Επική Ποίηση: Από την Ιλιάδα στην Οδύσσεια - 4. Μορφή και ρόλος του αοιδού

4.1. Θάμυρις

Ο Θάμυρις κατάγεται από τη Θράκη. Έφτασε, λέει, κάποτε στο Δώριον της Πύλου (αφού προηγουμένως είχε σταματήσει στην Οιχαλία, στο παλάτι του βασιλιά Ευρύτου), για να πάρει μέρος σε ποιητικό αγώνα. Περήφανος για την τέχνη του, καυχήθηκε πως θα βγει νικητής, ακόμη και αν τον ανταγωνιστούν οι ίδιες οι Μούσες. Χολωμένες εκείνες με την υβριστική του έπαρση, τον τιμώρησαν παραδειγματικά: τον τύφλωσαν, του πήραν πίσω το χάρισμα της θεσπέσιας αοιδής, τον έκαναν ολότελα άμουσο, να μη θυμάται καν την τέχνη του κιθαριστή (Β 594-600). Το αρνητικό αυτό παράδειγμα του Θάμυρη είναι με τον τρόπο του αντιπροσωπευτικό και αξίζει κάπως να σχολιαστεί.

Πρώτα πρώτα επιβεβαιώνει την υπόθεση ότι στα χρόνια του Ομήρου, και νωρίτερα, κυκλοφορούσαν επαγγελματίες αοιδοί, φημισμένοι για την τέχνη τους, όχι μόνο στη μικρασιατική ακτή και στα παράκτια νησιά του Αιγαίου αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Όπου οργανώνονταν μουσικοί και ποιητικοί αγώνες με έπαθλα, κατά πάσα πιθανότητα στην αυλή του βασιλιά, ώστε να φημίζεται και ο ίδιος. Το παράδειγμα του Θάμυρη δείχνει ακόμη πως ανάμεσα στους αγωνιζόμενους αοιδούς υπήρχε έντονος ανταγωνισμός, προκειμένου να αναδειχτεί και να βραβευτεί ο καλύτερος· ότι ο μουσικός και ποιητικός αγώνας γινόταν στο όνομα των Μουσών, οι οποίες αναγνωρίζονταν ως πηγή της μουσικής αοιδής και ως αξεπέραστο πρότυπό της. Ο ανταγωνισμός επομένως του αοιδού με τις Μούσες ερμηνεύεται ως ανεπίτρεπτη και κολάσιμη πρόκληση· οι Μούσες στην εξαιρετική αυτή περίπτωση αφαιρούν αυτόματα από τον αοιδό το δώρο της αοιδής (το τραγούδι και τη μουσική) και τον σακατεύουν με τύφλωση. Όλα αυτά τα στοιχεία συστήνουν επαρκώς τη μορφή και τον ρόλο του αοιδού στα προομηρικά και ομηρικά χρόνια, και επαληθεύονται λίγο πολύ, όπως θα δούμε, και στην περίπτωση των επώνυμων αοιδών που φιλοξενεί η Οδύσσεια.

Απομένει ωστόσο ένα ακόμη ερώτημα: γιατί ο ποιητής της Ιλιάδας περιορίζεται, σε αντίθεση προς τον ποιητή της Οδύσσειας, σε έναν μόνο αοιδό, επιλέγοντας μάλιστα το αρνητικό παράδειγμα του Θάμυρη; Ο περιορισμός εξηγείται ίσως με το επιχείρημα ότι σ᾽ ένα έπος όπου κυριαρχεί το μεγάθεμα του πολέμου, τα περιθώρια μουσικής απαγγελίας στενεύουν, αν δεν μηδενίζονται. Γιατί το τραγούδι και η μουσική απαιτούν άνετη και εορταστική ατμόσφαιρα, τουλάχιστον πολεμική απραξία. Τούτο επαληθεύεται από δύο ιλιαδικά παραδείγματα, στα οποία η μουσική απαγγελία συντελείται ακριβώς σε ώρα πολεμικής αποχής ή πάνδημης γιορτής.

Το πρώτο παράδειγμα εμφανίζεται στο πλαίσιο της «Πρεσβείας» της ένατης ραψωδίας. Ο Φοίνικας, ο Οδυσσέας και ο Αίας, αποσταλμένοι από τον Αγαμέμνονα, φτάνουν στη σκηνή του οργισμένου, και γι᾽ αυτό απόλεμου, Αχιλλέα, για να τον εξευμενίσουν με παρακλητικές παραινέσεις και πλούσια δώρα. Τον βρίσκουν να τέρπεται παίζοντας την περίτεχνη φόρμιγγά του, λάφυρο πολέμου από το κάστρο του Ηετίωνα (πατέρα της Ανδρομάχης), τραγουδώντας κατορθώματα γενναίων πολεμιστών (κλέα ἀνδρῶν), ενώ ο Πάτροκλος, απέναντί του καθισμένος, τον ακούει σιωπηλός (I 186-190). Μπορεί ο Αχιλλέας να μην είναι επαγγελματίας αοιδός, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να ασκεί ερασιτεχνικά τη μουσική τέχνη, χτυπώντας την κιθάρα του και τραγουδώντας ένα τραγούδι με θέμα καθαρά επικό. Αν μάλιστα σωστά ερμηνεύεται η σιωπηλή προσήλωση του Πατρόκλου ως αναμονή, για να διαδεχθεί τον Αχιλλέα στην ίδια μουσική επίδειξη, τότε ο ζευγαρωτός αυτός τρόπος έγχορδης απαγγελίας συμφωνεί με ανάλογα ζεύγη σε προφορικά έπη, όπου ο ένας ραψωδός διαδέχεται στον μουσικό λόγο τον άλλο.

Το δεύτερο παράδειγμα, ανώνυμου τώρα, αοιδού εντοπίζεται στο τέλος της δέκατης όγδοης ραψωδίας, όπου περιγράφονται η κατασκευή και ο στολισμός της δεύτερης ασπίδας του Αχιλλέα από τον Ήφαιστο, επειδή η πρώτη ηφαιστότευκτη πανοπλία του έχει περάσει στα χέρια του Έκτορα, ο οποίος την οικειοποιήθηκε, σκοτώνοντας και γυμνώνοντας τον Πάτροκλο που τη φορούσε. Σ᾽ αυτή τη δεύτερη λοιπόν ασπίδα χαράσσει ο τεχνουργός θεός μια πάνδημη γιορτή, με την οποία ο ποιητής σφραγίζει πανηγυρικά τη σχετική περιγραφή του. Παραφράζονται οι οικείοι στίχοι, που καταλήγουν στην εμφάνιση ενός ανώνυμου αοιδού (Σ 590-606):

Χάραξε, λέει, ο χωλός θεός πάνω στην ασπίδα και στόλισε ένα χοροστάσι, αντάξιο μ᾽ εκείνο που είχε φτιάξει ο Δαίδαλος για χάρη της Αριάδνης στην Κνωσό. Κι ο στολισμός παρίστανε: αγόρια και κορίτσια να χορεύουν, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου από τον καρπό· λινό, λεπτό ρούχο φορούσαν οι κοπέλες, οι νέοι χιτώνες που έλαμπαν ποτισμένοι από το λάδι· στεφανωμένες εκείνες με λουλούδια, κι εκείνοι στολισμένοι με χρυσά μαχαίρια, κρεμασμένα από λουριά ασημένια· όλοι τους να χορεύουν με πόδια που πετούσαν ελαφρά και γρήγορα, όπως και όσο ο τροχός έμπειρου κεραμέα που παρακολουθεί το γύρισμά του· άλλοτε πάλι να γίνεται ο χορός αντικριστός, η μια σειρά απέναντι στην άλλη· γύρω τους κόσμος πολύς να τους κοιτά και να τους καμαρώνει, κι εκεί στο πλάι ο θείος αοιδός, χτυπώντας την κιθάρα του να τραγουδά, κρατώντας τον ρυθμό σε δύο ακροβάτες που ακροβατούσαν στη μέση του χορού.

Θεσπέσιο το τεχνούργημα του χωλού θεού, θεσπέσια και η περιγραφή του ποιητή, στους αντίποδες της φονικής μάχης. Σ᾽ αυτό το πλαίσιο, έχουμε ένα θετικό παράδειγμα ανώνυμου αοιδού, που ισορροπεί στην Ιλιάδα το επώνυμο αντιπαράδειγμα του Θάμυρη.

Πάμε στους αοιδούς της Οδύσσειας, που είναι περισσότεροι και εμπλέκονται αμεσότερα στην αφήγηση και στη δράση του έπους. Η Οδύσσεια λοιπόν διαθέτει τέσσερις αοιδούς: δύο επώνυμους και δύο ανώνυμους. Επώνυμοι είναι ο Φήμιος στην Ιθάκη και ο Δημόδοκος στη Σχερία, στο νησί των Φαιάκων. Ανώνυμοι: ένας που φευγαλέα εμφανίζεται στο γαμήλιο συμπόσιο της Σπάρτης (δ 17-18)· άλλος που εντοπίζεται στο Άργος, επιφορτισμένος μάλιστα από τον Αγαμέμνονα με πρόσθετα καθήκοντα φύλακα και συμβούλου της Κλυταιμνήστρας, όσο θα έλειπε ο σύζυγός της στην Τροία (γ 167-171). Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι η παρουσία αοιδού στο βασιλικό παλάτι θεωρείται την εποχή αυτή αυτονόητη - εξαίρεση αποτελεί μόνον η βασιλική αυλή του Νέστορα στην Πύλο.

Επιμένοντας ειδικότερα στους επώνυμους αοιδούς, στον Φήμιο και στον Δημόδοκο, πιστοποιούμε συστατικά στοιχεία κοινά και αποκλίνοντα. Ο Δημόδοκος φαίνεται παραδοσιακός και αρχαϊκότερος· ο Φήμιος μάλλον νεωτερικός και πιο οικείος. Διαφορά που συνοδεύει την εμφάνισή τους, το ρεπερτόριό τους, τη θέση τους και την τύχη τους μέσα στο βασιλικό παλάτι, τη συμπεριφορά και την αποδοχή τους.

Υποταγή στη Σύγχρονη Εποχή

Θα έχεις ήδη ακούσει πολλές φορές την φράση «οι εποχές έχουν αγριέψει». Είναι μια γενικόλογη διαπίστωση που κολλάει σχεδόν σε κάθε σκέψη που εκφράζεται ανοιχτά και αναφέρεται στη σύγχρονη εποχή.

Η φράση αυτή είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με την σημερινή εποχή που ενδεχομένως να έχεις κουνήσει πολλές φορές το κεφάλι σου μηχανικά θέλοντας να δείξεις ότι συμφωνείς και ενδεχομένως πράγματι να συμφωνείς αλλά μήπως έχεις και δεύτερες σκέψεις; Π.χ. «εσύ μήπως θα σώσεις τον κόσμο;».

Τέτοιου είδους σκέψεις εκφράζουν πιθανή αίσθηση αβοηθησίας και απογοήτευσης, μια πεποίθηση πως τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ότι κι αν κάνεις. Και τότε είναι που οδηγείσαι στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία και τα πράγματα όντως δεν αλλάζουν.

Άλλωστε αν δεν προσπαθήσεις να φέρεις την αλλαγή εκείνη δεν έρχεται. Πολλές φορές μάλιστα, καθώς γυρνάνε στο μυαλό σου τέτοιες σκέψεις, νιώθεις την αίσθηση του αδιεξόδου. Υπάρχει πράγματι αδιέξοδο; Δεν υπάρχουν όντως επιλογές; Ή μήπως αυτό έχεις μάθει ή προτιμάς να πιστεύεις;

Κοινωνικές Επιταγές

Η κοινωνική πραγματικότητα αντικατοπτρίζει τη συλλογική νοοτροπία. Μια νοοτροπία που αγαπά να χειρίζεται σημαντικές ανθρώπινες δεξιότητες με τον λάθος τρόπο. Η επιλογή αν θα την ακολουθήσεις είναι δική σου.

Προσαρμοστικότητα

Η προσαρμοστικότητα είναι μια από τις σημαντικότερες δεξιότητες που μπορεί να έχεις. Ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό όν. Ωστόσο έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αν θα προσαρμοστεί. Σήμερα, προκειμένου να ανταπεξέλθεις στους γρήγορους ρυθμούς, στα δύσκολα εργασιακά ωράρια και στον φόρτο εργασίας προσπάθησες να πιστέψεις πως αυτό είναι το φυσιολογικό, είναι η νέα πραγματικότητά σου.

Ήταν μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού σου, ένας μηχανισμός που σε βοήθησε προκειμένου να ανταπεξέλθεις στην πίεση που δέχτηκες να ασκείς στον ίδιο σου τον εαυτό.

Είναι όμως αυτό που θέλεις πραγματικά από τη ζωή σου;

Multitasking

Το περιβόητο «multitasking», με άλλα λόγια, όταν κάποιος καταπιάνεται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μια δεξιότητα που αν δεν χρησιμοποιηθεί με σύνεση οδηγεί σταδιακά στην σωματική και ψυχική εξουθένωση και φυσικά στην κατάθλιψη.

Είναι μια δεξιότητα που περιορίζει το οπτικό και αντιληπτικό πεδίο, αυξάνει το άγχος και σκοτώνει τη χαρά στερώντας από το άτομο την ευκαιρία να μπει σε ψυχολογική ροή, να χαθεί στην στιγμή και να την απολαύσει. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποια ήταν η τελευταία φορά που καταπιάστηκες με κάτι που σε γέμιζε τόσο που έχασες την αίσθηση του χρόνου;

Είναι γνωστό πως σήμερα που οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη, που οι ρυθμοί της ζωής τρέχουν ασταμάτητα, δεν δίνεις την απαιτούμενη προσοχή στις ανάγκες σου, σωματικές και συναισθηματικές. Οι ανάγκες σου κρύβονται κάτω από το χαλί. Πολύ συχνά σκέφτεσαι πως δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφτείς τον εαυτό σου καθώς είναι θέμα επιβίωσης.

Πώς Ορίζεται η Ψυχική Υγεία

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σου υπενθυμίσω πως η επιβίωσή σου θα επιτευχθεί αν έχεις την υγεία σου. Ό όρος υγεία δεν αναφέρεται μόνο στη σωματική υγεία. Αναφέρεται και στην ψυχική υγεία.

Ο Π.Ο.Υ. έχει δώσει μάλιστα τον ορισμό της ψυχικής υγείας: “Η κατάσταση ευεξίας όπου κάθε άτομο αντιμετωπίζει με επιτυχία τα προβλήματα της ζωής, μπορεί να εργαστεί παραγωγικά και να συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικό του περιβάλλον και όχι απλά η απουσία ενός προβλήματος ή μιας «διαταραχής»".

Συνεπώς, εύκολα γίνεται αντιληπτό πως η υγεία επιτυγχάνεται μέσα από μια κατάσταση ευεξίας, την οποία δύσκολα την εντάσσεις στην καθημερινότητά σου.

Εξωστρέφεια

Η εξωστρέφεια, μια δεξιότητα που αντανακλά το κατά πόσο ένα άτομο επιθυμεί να έρχεται σε επαφή με κόσμο. Εδώ αξίζει να τονισθεί πως το εν λόγο χαρακτηριστικό ανήκει στις διαπροσωπικές δεξιότητες, αποτελεί σημαντική συνιστώσα του μοντέλου προσωπικότητας των 5 παραγόντων, προβλεπτικό παράγοντα ενός καλού ηγέτη, ένα περιζήτητο προσόν του υποψήφιου εργαζομένου και για πολλούς ένα χαρακτηριστικό που προδιαγράφει προσωπική και επαγγελματική επιτυχία.

Έχεις σκεφτεί όμως πως μεγάλες αλλαγές ήρθαν από εσωστρεφείς και όχι από εξωστρεφείς ανθρώπους; Σου θυμίζω μερικούς: Μαχάτμα Γκάντι, ‘Αλμπερτ Αϊνσταιν, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Μαρσέλ Προυστ κ.ά.

Οι εσωστρεφείς είναι παντού και μπορούν να συμβάλλουν σε ουσιαστικές αλλαγές σε κάθε πτυχή της κοινωνίας παρά το γεγονός ότι από την βιομηχανική επανάσταση και έπειτα η εσωστρέφεια θεωρούνταν ένα «αρνητικό» χαρακτηριστικό που όποιος το είχει κατά πάσα πιθανότητα θα δυσκολευόταν, ειδικά στην επαγγελματική του ζωή.

Εξωστρέφεια και Σύγχρονη Εποχή

Η εποχή μας δεν ενδιαφέρεται για την βέλτιστη και πιο αποτελεσματική λύση αλλά για τη λύση που θα φαίνεται πιο καινοτόμα, πιο περίτεχνη, χωρίς απαραίτητα να είναι, αρκεί όμως να χρησιμοποιήσεις την εξωστρέφεια σου για να πείσεις πως αυτή είναι η καλύτερη λύση.

Στο σημείο αυτό εύκολα μπορείς να αντιληφθείς για ποιόν λόγο κυριαρχεί το «φαίνεσθαι». Το περιτύλιγμα έχει γίνει πιο σημαντικό από το ίδιο το περιεχόμενο, μάλιστα το μάρκετινγκ τείνει να αναγάγει το ζήτημα σε ξεχωριστό πεδίο έρευνας και μελέτης.

Έχουν καταμετρηθεί οι λέξεις που εμφανίζονταν συχνότερα στα εγχειρίδια συμβουλών περί προσωπικότητας στις αρχές του 20ου αιώνα και έχει πραγματοποιηθεί σύγκριση με τα εγχειρίδια συμβουλών περί προσωπικότητας του 19ου αιώνα. Τα παλαιότερα έδιναν έμφαση σε ιδιότητες που ο καθένας θα μπορούσε να βελτιώσει, περιγραφόμενες με λέξεις όπως:

• Ευσυνειδησία του πολίτη
• Καθήκον
• Εργασία
• Καλές πράξεις
• Τιμή
• Υπόληψη
• Ηθικότητα
• Τρόποι συμπεριφοράς
• Ακεραιότητα

Όμως τα νέα εγχειρίδια εκθείαζαν ιδιότητες όπως:

• Μαγνητικός
• Συναρπαστικός
• Εκθαμβωτικός
• Ελκυστικός
• Λαμπερός
• Κυριαρχικός
• Ισχυρός
• Ενεργητικός

Ιδιότητες που είναι πολύ δύσκολο να αποκτηθούν.

Στην εποχή μας, η οποία από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως η εποχή της εικόνας, που από την αξία του σεβασμού περάσαμε στην αξία του χρήματος, της ανέλιξης και της επιτυχίας, αν δεν καταφέρεις να διαθέτεις τις παραπάνω δεξιότητες συχνά οδηγείσαι στο να νιώθεις αισθήματα αποτυχίας και απογοήτευσης.

Η σκληρή και αέναη προσπάθειά σου για την κατάκτηση τέτοιων ιδιοτήτων όσο αντίθετες και αν είναι με την ιδιοσυγκρασία σου σε φέρνουν αντιμέτωπο με την κατάθλιψη.

Σύγχρονη Εποχή και Κατάθλιψη

Στο σημείο αυτό να σου πω πως εδώ η κατάθλιψη ενδεχομένως δημιουργήθηκε ως αντίδραση σε κάτι που σε πιέζει, ως η προσπάθεια αντιστάθμισης, ως το έναυσμα που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πως δεν ταιριάζεις εκεί που έχεις βρεθεί.

Ίσως γι αυτό αξίζει να την αγαπήσεις και να ακούσεις τι έχει να σου πει. Ίσως θέλει να σε βοηθήσει και όχι να σε πληγώσει. Αν βρεις την αιτία της ίσως βρει και τον δικό σου δρόμο για την αλλαγή και την αυτοπραγμάτωση. Ίσως εδώ η πιο ταιριαστή φράση είναι «να βρεις το δικό σου προσωπικό και υποκειμενικό ΝΟΗΜΑ»

Άλλωστε κράτα στο μυαλό σου πως τα πρώτα αγχολυτικά έκαναν την εμφάνισή τους στην προσπάθεια των ανθρώπων να παλέψουν την εσωστρέφειά τους τι κι αν αυτό το χαρακτηριστικό σε συνδυασμό με άλλα μας έδωσε:

• Τη θεωρία της βαρύτητας
• Τη θεωρία της σχετικότητας
• Το ποίημα Η Δευτέρα Παρουσία του Γέιτς
• Τα Νυχτερινά του Σοπέν
• Το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προύστ.

Ερωτηματολόγιο Εσωστρέφειας –Εξωστρέφειας (Cain, 2022)

Ερωτηματολόγιο εσωστρέφειας- εξωστρέφειας που τοποθετείται ο εαυτός σας;

Απαντήστε σε κάθε ερώτηση με «αλήθεια» ή «λάθος», ανάλογα με την απάντηση που σας ταιριάζει πιο συχνά.

1. Προτιμάω τις προσωπικές συζητήσεις παρά τις ομαδικές δραστηριότητες.

2. Προτιμάω συχνά να εκφράζομαι γραπτώς.

3. Απολαμβάνω την μοναξιά

4. Φαίνεται να νοιάζομαι λιγότερο για τον πλούτο, τη δόξα και το στάτους συγκριτικά με τους όμοιους μου.

5. Αντιπαθώ την ψιλή κουβέντα, αλλά απολαμβάνω να συζητάω σε βάθος για ζητήματα που έχουν σημασία για εμένα.

6. Μου λένε πως είμαι καλός στο ν ακούω τους άλλους

7. Δεν παίρνω μεγάλα ρίσκα

8. Απολαμβάνω μια δουλειά που μου επιτρέπει να βυθίζομαι σ αυτή με ελάχιστες διακοπές.

9. Μου αρέσει να γιορτάζω τα γενέθλιά μου σε στενό κύκλο, μονάχα με έναν, δύο καλούς φίλους ή με μέλη της οικογένειάς μου.

10. Με περιγράφουν ως “γλυκομίλητο” ή “μειλίχιο”.

11. Προτιμάω να μην δείχνω ή ν α συζητάω για τη δουλειά μου με άλλους μέχρι να την τελειώσω.

12. Αντιπαθώ τις συγκρούσεις.

13. Δουλεύω καλύτερα μόνος μου.

14. Έχω την τάση να σκέφτομαι πριν μιλήσω.

15. Νιώθω εξουθενωμένος ύστερα από μια εξόρμηση ακόμα κι αν την απόλαυσα.

16. Αφήνω συχνά να απαντήσει ο τηλεφωνητής μου.

17. Αν είχα να διαλέξω θα προτιμούσα ένα Σαββατοκύριακο που δεν είχα να κάνω τίποτα παρά να κανόνιζα χίλια δύο πράγματα.

18. Δεν χάνομαι όταν έχω να διεκπεραιώσω πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

19. Μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα.

20. Αν είναι να βρεθώ σε περιβάλλον σχολικής τάξης, προτιμάω τις διαλέξεις πάρά τα σεμινάρια.

Όσες περισσότερες φορές απάντησες αλήθεια πιθανότατα τόσο πιο εσωστρεφείς είσαι. Αν έxeiw τον ίδιο αριθμό “αλήθεια” και “λάθος” τότε ίσως είσαι αμφιστρεφής.

Όπως άλλωστε αναφέρει και ο Γιούνγκ: “Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να προσδιοριστεί ως καθαρά εσωστρεφής ή καθαρά εξωστρεφής. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα βρισκόταν σε άσυλο φρενοβλαβών”.

Αυτό οφείλεται στο ότι είμαστε εξαιρετικά περίπλοκα όντα και στο ότι υπάρχουν διαφορετικά είδη εσωστρεφών και εξωστρεφών.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να σταματήσεις να θεωρείς την μοναδικότητά σου ως πρόβλημα και να την αγκαλιάσεις;

Μην φοβάσαι την διαφοροποίηση όπως είδες αυτή μας πήγε μπροστά ως είδος και ως κοινωνία. “Σκύψε” με αγάπη σε κάθε σου πτυχή και αποδέξου την. μπορεί με αυτό τον τρόπο να μεγαλουργήσεις.

Και να θυμάσαι πως καθένας μας είναι μοναδικός όπως ακριβώς είναι. Ποτέ ξανά δεν θα περάσει από αυτόν το κόσμο άλλος άνθρωπος ίδιος με εσένα. Συνεπώς είναι κρίμα να στερήσεις την μοναδικότητά σου, αυτή την μίξη των χαρακτηριστικών σου, από τον κόσμο γιατί έχει να προσδώσει σημαντικά στους ανθρώπους γύρω σου.

Σε σκοτεινούς καιρούς

Σε σκοτεινούς καιρούς, ας έχουμε αρκετό ταλέντο για να ρισκάρουμε να πετάμε μες στη νύχτα σαν τις νυχτερίδες.

Σε σκοτεινούς καιρούς, ας είμαστε αρκετά υγιείς για να κάνουμε εμετό τα ψέματα που μας αναγκάζουν να καταπίνουμε κάθε μέρα.

Σε σκοτεινούς καιρούς ας είμαστε αρκετά γενναίοι για να έχουμε το θάρρος να είμαστε μόνοι και αρκετά γενναίοι για να ρισκάρουμε να είμαστε μαζί.

Σε σκοτεινούς καιρούς ας είμαστε αρκετά ώριμοι ώστε να ξέρουμε πως μπορούμε να είμαστε συμπατριώτες και σύγχρονοι με όλους εκείνους που έχουν τη θέληση για ομορφιά και τη θέληση για δικαιοσύνη, επειδή δεν πιστεύουμε στα σύνορα του χάρτη ούτε του χρόνου.

Σε σκοτεινούς καιρούς, ας είμαστε αρκετά ξεροκέφαλοι ώστε να συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε πείσμα των γεγονότων, ότι το να είσαι άνθρωπος αξίζει τον κόπο.

Σε σκοτεινούς καιρούς ας είμαστε αρκετά τρελοί ώστε να μας λένε τρελούς.

Σε σκοτεινούς καιρούς ας είμαστε αρκετά έξυπνοι ώστε να είμαστε ανυπάκουοι όταν δεχόμαστε εντολές αντίθετες προς τη συνείδησή μας και αντίθετες προς την κοινή λογική μας.

ALFRED ADLER: Η αντίληψη, η διάνοια, ο Νους

Ο Άνθρωπος, ως παιδί της Φύσης, είναι ένα πολλοστό μόριό της και πιστό της αντίγραφο, που πρέπει και αυτός για ν’ αποχτήσει μια σωστή συνείδηση, να εναρμονίσει τις αντιθέσεις του, για να επιβιώσει. Γιατί υπάρχει για κάθε ζωντανή ύπαρξη- ένας άτεγκτος βιολογικός νόμος

1] Να προσαρμοστεί προς το περιβάλλον

ή

2] Να μεταναστεύσει

ή

3] Να πεθάνει.

Ο άνθρωπος ξεκινά τη ζωή του με πρωτογενή ανάπτυξη των συναισθημάτων του, και δευτερευόντως (χρονικά) της διάνοιας- της λογικής. Ο ψυχισμός του διαμορφώνεται βαθμιαία αρχίζοντας από τα γνωστικά μηνύματα των πέντε αισθήσεων που εξελίσσονται σε συναισθήσεις. Η φαντασία, οι συνειρμοί, οι επιδράσεις, οι αναρίθμητοι παράγοντες της τυχαιότητας και τόσα άλλα γεγονότα επιδρούν στον ψυχισμό φυσιολογικά και παθολογικά. Οι παθολογικές φαντασιώσεις του ανθρώπου οδηγούν σε απίθανες τερατοειδείς ιδεοληψίες και δραστηριότητες.

Η ορθή νόηση (ο ορθολογισμός) έρχεται «ανακόλουθα» και αργοπορημένα στον άνθρωπο (σε σχέση προς τα άλλα μαστοφόρα θηλαστικά) και του δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Μπορεί να γονιμοποιηθεί σε ηλικία 6-7 ετών (στα θερμά κλίματα) και να κάνει οικογένεια… χωρίς μυαλό και χρήματα…

Τελικά έρχεται ο Νους για να βάλει «Τάξιν και Κόσμον» δημιουργώντας την Αλήθεια (:μια δραστηριότητα που ανακαλύπτει τους νόμους της Φύσης, για την επιβίωσή του μέσα σ’ έναν χώρο «ανθρωπισμού»).

Όλη αυτή η προσπάθεια της αρμονίας των βιολογικών αντιθέσεων (ιδίως των Ορμονών) στον οργανισμό, δεν καταφέρνει να φτάσει στην προσδοκώμενη τελειότητα. Τα ισχυρά ένστικτα, η ψυχολογία της ομάδας σε σχέση με την ατομική ψυχολογία, οι αρνητικές τυχαιότητες, η κακή αγωγή των παιδιών απ’ την οικογένεια, ο νόμος της ζούγκλας: «Το δίκαιο του ισχυρότερου», το είδος της εργασίας, το συναίσθημα κατωτερότητας και τόσα άλλα αρνητικά αστάθμητα, ωθούν περισσότερο προς τη δυσαρμονία, παρά στην αρμονία των αντιθέσεων. Η διαδοχική έξαρση των αντιθέσεων είναι ένα γεγονός διαχρονικό.

Και έτσι δομείται βαθμιαία η τραγικότητα του ανθρώπου που κολοβώνει τη χαρά και αυξάνει τον πόνο με τελικό «απευκταίο»! τον θάνατο.

Ωστόσο, και πάλι -κατά τη δημοτική ρήση «Και με τα τόσα βάσανα πάλι η ζωή γλυκιά είναι».

Ο άνθρωπος πρέπει τελικά να επιβιώσει σ’ έναν σκληρό χώρο, με όλες τις προδιαγραφές του. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα κράμα θετικών και αρνητικών ιδιοτήτων, δυναμικών σε κατάσταση «Γίγνεσθαι» και κάθε θετική-βιολογική δραστηριότητα συνδυάζεται με μια αρνητική, με μη ελεγχόμενη πάντοτε μορφή σε αρμονική σχέση. Και οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται.

Ακριβώς όπως στον ηθικό χώρο (κατά τον Αριστοτέλη) η Αρετή είναι «μεσότητα» μεταξύ μιας «έλλειψης» και μιας «υπερβολής», που θεωρούνται Κακίες. π.χ. Μεταξύ Δειλίας (=κακό) και Θράσους (=κακό) βρίσκεται το θάρρος, η Ανδρεία (=αρετή).

Μεταξύ δύο αντίθετων θεωριών η αρμονική μεσότητα είναι το Κέντρον… αλλά στη «λεωφόρο» αυτή ελάχιστοι βαδίζουν. Το μαχητικό ένστικτο του ανθρώπου δεν ειρηνεύει εύκολα. Το Άσπρο και το Μαύρο, η Ημέρα και η Νύχτα, ο Καύσωνας και η Παγωνιά είναι κυρίαρχα στοιχεία.

Παρ’ όλα αυτά το ένστικτο του ανθρώπου επιτάσσει να επιβιώσει παρακάμπτοντας νευρώσεις, ψυχώσεις και ηττοπάθειες, μεθοδεύοντας, εναρμονίζοντας τις αντιθέσεις, με μια «συνδιαλλαγή», έναν συμβιβασμό, μια συμφιλίωση του Εγώ με το Εμείς, του ατόμου με την κοινωνία. Η αρμονία των αντιθέσεων είναι προϋπόθεση της δημιουργίας: «Κοινωνική συνείδηση».

Σε αυτή την αρμονία των αντιθέσεων η Ατομική ψυχολογία του Adler έπαιξε αποφασιστικό ρόλο μεγαλύτερο από της ψυχολογίας του Freud και Jung. Έδωσε τον τρόπο και τη μέθοδο το σκυφτό κεφάλι των ανθρώπων – όλων των αντ θρώπων- να σηκωθεί και ν’ ατενίσει το μέλλον με μια πιο αισιόδοξη ματιά, αντλώντας από το ανεκμετάλλευτο μετάλλευμα της ψυχικής τους εσωτερικότητας δυναμικά στοιχεία αναπλήρωσης και υπεραναπλήρωσης της μειονεκτικότητάς τους. Ενίσχυσε την τόλμη να νικήσει την ατολμία, την ηττοπάθεια να νικήσει τον φόβο και την αντικοινωνική προ- διάθεση να την μεταβάλλει σε αγαπητική κοινωνικότητα.

Κατά τον Άντλερ όχι το γενετήσιο ένστικτο, αλλά το συναίσθημα της κατωτερότητας μαζί με την τάση για δύναμη, που προκαλείται από το πρώτο, δίνουν την κατεύθυνση στην ψυχική ζωή. Στο συναίσθημα της κατωτερότητας έχει την προέλευσή του και ο πολιτισμός ο οποίος είναι απο τέλεσμα της προσπάθειας να ανυψώσει ο αδύνατος σαν βιολογικό ον άνθρωπος τον εαυτό του.

Ο πολιτισμός του ανθρώπου είναι μια προσπάθεια από τα «κάτω» προς τα «άνω», από την κατωτερότητα προς την ανωτερότητα, από την αδυναμία προς τη δύναμη, από την ανασφάλεια προς την ασφάλεια.

Το ίδιο συμβαίνει και με την ατομική ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο άνθρωπος γεννιέται σαν μειονεκτικό ον. Το συναίσθημα αυτό της μειονεκτικότητας επιτείνεται, όταν το άτομο έχει οργανικές ατέλειες ή όταν σαν νήπιο παραχαϊδεύεται ή καταπιέζεται από τους ενήλικους.

Εξαιτίας του αναπτυσσόμενου συναισθήματος κατωτερότητας δημιουργείται στην ψυχή του παιδιού ένα αίσθημα πίκρας και μια εσωτερική δυσανασχέτηση, αλλά συγχρόνως και μια πεισματική φιλοδοξία που το παρακινεί να επιδιώξει σκοπούς για να απαλλαγεί από το συναίσθημα της μικρότη τας. Οι σκοποί αυτοί, όταν το συναίσθημα κατωτερότητας δεν είναι αρκετά ισχυρό, πραγματοποιούνται, και έτσι εξηγείται κατά τον Άντλερ η εμφάνιση των παιδιών-θαυμάτων, των επιτυχημένων και ταλαντούχων ατόμων, των μεγάλων ανδρών της ιστορίας κ.λ.π. Τα άτομα αυτά πέτυχαν την «αναπλήρωση» ή «υπεραναπλήρωσή» τους (Kompensation και Uberkompensation). Όταν όμως το συναίσθημα κατωτερότητας είναι αρκετά βαθύ και η αυτοπεποίθηση του ατό μου κλονισμένη, τότε ο μεγάλος σκοπός περιορίζεται στη φαντασία και οδηγεί στην ψύχωση ή στη νεύρωση.

Το γενετήσιο ένστικτο, που ο Φρόυντ έθεσε στο κέντρο της ψυχικής ζωής, για τον Άντλερ είναι ένα μόνο τμήμα, το οποίο μάλιστα δέχεται τις επιδράσεις του συναισθήματος της κατωτερότητας και της με αυτό συνδεδεμένης τάσης για υπεροχή. Κάτω απ’ αυτές τις επιδράσεις το ερωτικό ένστικτο διαστρέφεται και παίρνει διάφορες ανώμαλες μορφές.

Η Ψυχολογία του Άντλερ ονομάστηκε από τον ίδιο «Ατομική Ψυχολογία», γιατί δεν πλησιάζει όλους τους ανθρώπους με ένα άκαμπτο σχήμα, αλλά προσαρμόζει τις αρχές της στην ειδική περίπτωση κάθε ατόμου.

Θανάσιμο το “Εμπιστεύσου τους Ειδικούς”

Ας μην συγχέουμε την πίστη στους «ειδικούς» με την γνώση των δεδομένων.

Όσο ήμασταν παιδιά, μάθαμε να παίρνουμε τα πράγματα τοις μετρητοίς, να πιστεύουμε στα λόγια του δασκάλου. Ωστόσο, αυτή είναι μια κακή συνήθεια, την οποία καλό θα ήταν να εγκαταλείψουμε. Ως ενήλικες, πρέπει να υιοθετήσουμε έναν υγιή σκεπτικισμό και να αμφισβητούμε τα πάντα, ακόμη κι αυτά για τα οποία όλοι φαίνεται να συμφωνούν -ειδικά τότε.

Αν κάποιος σας ρωτούσε πώς ξέρετε ότι η Αυστραλία υπάρχει, τι θα λέγατε; Αν δεν έχετε πάει εκεί ο ίδιος, μπορεί να είναι απρόσμενα δύσκολο να απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση. Μπορείτε να επικαλεστείτε τον καθηγητή γεωγραφίας του δημοτικού που σας μίλησε για πρώτη φορά για την χώρα.

«Ξέρω ότι υπάρχει, επειδή μου το είπε ο καθηγητής μου», θα μπορούσατε να πείτε. Εναλλακτικά, μπορείτε να επικαλεστείτε κάποιον φίλο σας που έχει επισκεφθεί την χώρα και μπορεί να βεβαιώσει την ύπαρξή της. Τέλος, θα μπορούσατε να επισημάνετε ότι συμβουλευτήκατε έναν άτλαντα και επιβεβαιώσατε ότι η χώρα όντως εμφανίζεται στον χάρτη.

Αν και κάθε μία από αυτές τις αιτιολογήσεις μπορεί να ακούγεται αδιάσειστη, όλες στηρίζονται σε έναν κρίσιμο άξονα: την εμπιστοσύνη. «Εμπιστευτείτε με», λέει ο δάσκαλός σας, «το έχω ψάξει αυτό». «Εμπιστέψου με», λέει ο φίλος σας, «το είδα με τα ίδια μου τα μάτια». «Εμπιστευτείτε μας», λένε οι εκδότες του άτλαντα, «συμβουλευτήκαμε τους ειδικούς».

Σίγουρα, συχνά πρόκειται για αξιόπιστες πηγές, ωστόσο είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι κατά μία έννοια επιλέγετε να πιστέψετε αυτά που σας έχουν πει άλλοι. Αν δεν το έχετε ελέγξει ποτέ ο ίδιος, τότε δεν γνωρίζετε πραγματικά ότι η Αυστραλία υπάρχει, απλώς εμπιστεύεστε την θεώρηση ότι υπάρχει.

Εμπιστοσύνη και αυθεντία

Ο λόγος για τον οποίο αυτή η ερώτηση είναι σημαντική είναι ότι μας αποκαλύπτει πόσο πολύ βασιζόμαστε στην αυθεντία, όσον αφορά την σκέψη μας. Είναι εύκολο να θεωρούμε τον εαυτό μας τρομερά πληροφορημένο, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι πολύ περισσότερο αλήθεια ότι επιδεικνύουμε τρομερή εμπιστοσύνη.

Έχουμε αποδεχτεί αυτό που μας έχει πει η αυθεντία, σχεδόν σε κάθε τομέα και μάλιστα με πολύ λίγη επιφύλαξη.

Ο C.S. Lewis επέστησε την προσοχή σε αυτό το φαινόμενο στο βιβλίο του Mere Christianity:

«Μην τρομάζετε από την λέξη αυθεντία. Το να πιστεύεις πράγματα με βάση την αυθεντία σημαίνει απλά ότι τα πιστεύεις επειδή σου τα είπε κάποιος που θεωρείς αξιόπιστο. Το 99% των πραγμάτων που πιστεύετε, τα πιστεύετε με βάση την αυθεντία. Πιστεύω ότι υπάρχει το μέρος που ξέρουμε ως Νέα Υόρκη. Δεν το έχω δει ο ίδιος. Δεν θα μπορούσα να αποδείξω με θεωρητικούς συλλογισμούς ότι υπάρχει σίγουρα αυτό το μέρος. Το πιστεύω επειδή μου το είπαν αξιόπιστοι άνθρωποι. Ο συνηθισμένος άνθρωπος πιστεύει στο ηλιακό σύστημα, στα χημικά άτομα, στην θεωρία της εξέλιξης και στην κυκλοφορία του αίματος, με βάση την αυθεντία – επειδή το λένε οι επιστήμονες.

Κάθε ιστορική δήλωση στον κόσμο γίνεται πιστευτή με βάση την αυθεντία. Κανείς μας δεν έχει δει την απόβαση στην Νορμανδία, ή την ήττα της Ισπανικής Αρμάδας το 1588. Κανείς μας δεν θα μπορούσε να τα αποδείξει με καθαρή λογική, όπως αποδεικνύουμε κάτι στα μαθηματικά. Τις πιστεύουμε απλώς και μόνο επειδή οι άνθρωποι που τις είδαν άφησαν γραπτά που μας μιλούν γι’ αυτές: στην πραγματικότητα, βάσει αυθεντίας. Ένας άνθρωπος που απορρίπτει την αυθεντία σε άλλα θέματα, όπως κάνουν κάποιοι με την θρησκεία, θα έπρεπε να περιοριστεί στο να μην μάθει τίποτα σε όλη του την ζωή.»

Όπως επισημαίνει ο Lewis, δεν είναι κακό να πιστεύουμε πράγματα με βάση την αυθεντία. Το κάνουμε συνέχεια και μας βοηθάει να βρούμε το δρόμο μας στον κόσμο. Ωστόσο, παρ’ ό,τι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να εμπιστευόμαστε διάφορες πηγές, θα έλεγα ότι τείνουμε να είμαστε κάπως υπερβολικά εύπιστοι, ως κουλτούρα. Πιστεύουμε τις αρχές σε ό,τι κι αν μας πουν, ακόμη και όταν δεν θα έπρεπε.

Το όλο φιάσκο του κορωνοϊού είναι σίγουρα ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Πόσα στοιχεία χρειάστηκαν για να πεισθεί ο μέσος άνθρωπος να κάνει το εμβόλιο; Ντροπιαστικά λίγα. Οι άνθρωποι επίσης πίστεψαν στους μαζικούς εγκλεισμούς και την υποχρεωτική χρήση μάσκας, απλώς και μόνο επειδή κάποιοι «ειδικοί» είπαν ότι αυτές οι πολιτικές ήταν καλές ιδέες.

Το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι ένα άλλο καλό παράδειγμα του πόσο πολύ εμπιστευόμαστε τυφλά τις διανοητικές αυθεντίες. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε καμία εξειδίκευση στο θέμα, αρκούμαστε στο να πιστεύουμε τους ειδικούς σε ό,τι μας πουν. Δεν πειράζει όμως, μας διαβεβαιώνουν, μιας και «το 97% των επιστημόνων του κλίματος συμφωνούν». Αφού ξέρουμε ότι υπάρχει «συναίνεση», μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε, σωστά;

Ας μην βιαζόμαστε. Αναρωτηθείτε, γνωρίζετε πραγματικά ότι υπάρχει συναίνεση κατά 97%;

Κοιτάξατε εσείς οι ίδιοι τα πρωτογενή δεδομένα σχετικά με τις απόψεις των εμπειρογνωμόνων;

Αν δεν το έχετε κάνει, τότε και σε αυτό το θέμα βασίζεστε στην αυθεντία. Εμπιστεύεστε την πηγή αυτού του 97%. Συγκεκριμένα, πιστεύετε ότι οι άνθρωποι που κατέληξαν σ’ αυτό το ποσοστό δεν σας παραπλανούν και ότι η συλλογή και η αναπαράσταση των δεδομένων σχετικά με τις απόψεις των εμπειρογνωμόνων είναι ορθολογική, αμερόληπτη, ακριβής και πλήρης.

Θυμηθείτε, στην πραγματικότητα δεν ξέρετε ότι το 97% των επιστημόνων του κλίματος συμφωνούν, αλλά πιστεύετε ότι το 97% των επιστημόνων του κλίματος συμφωνούν. (Στην πραγματικότητα, το ποσοστό αυτό είναι πιο αμφίβολο από ό,τι συνειδητοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι). Και πάλι, δεν υπάρχει τίποτα κακό με την εμπιστοσύνη. Αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν εμπιστευόμαστε πολύ εύκολα, επειδή τα πράγματα δεν είναι πάντα αυτό που παρουσιάζεται ότι είναι.

Μια κουλτούρα που απαιτεί αποδείξεις.

Πώς μπορούμε λοιπόν να αποφύγουμε να εμπιστευόμαστε πολύ εύκολα; Η πρότασή μου είναι να υιοθετήσουμε αυτό που ονομάζω «κουλτούρα που απαιτεί αποδείξεις». Όπως υποδηλώνει και η φράση, η ιδέα εδώ είναι να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα όπου θα ζητάμε συστηματικά αποδείξεις, ειδικά για αμφιλεγόμενες ιδέες. Κάθε φορά που κάποιος κάνει έναν ισχυρισμό, η ενστικτώδης αντίδρασή σας θα πρέπει να είναι «κάποια απόδειξη».

Μεγαλώνοντας, μάθαμε να παίρνουμε τα πράγματα τοις μετρητοίς, να πιστεύουμε στα λόγια του δασκάλου. Ωστόσο, αυτή είναι μια κακή συνήθεια, την οποία καλό θα ήταν να εγκαταλείψουμε. Ειδικά ως ενήλικες, πρέπει να υιοθετήσουμε έναν υγιή σκεπτικισμό και να αμφισβητούμε τα πάντα, ακόμη και αυτά για τα οποία όλοι φαίνεται να συμφωνούν -ειδικά αυτά.

Η κουλτούρα του «απαιτείται απόδειξη» έχει επίσης να κάνει με το να πλησιάζεις όσο το δυνατόν περισσότερο στην πρωτογενή πηγή, ώστε να ελαχιστοποιείς τον αριθμό των ανθρώπων που πρέπει να εμπιστευτείς. Όταν αντλείτε την πληροφόρησή σας από τους πολιτικούς, η αλυσίδα εμπιστοσύνης είναι πιθανότατα πολιτικός-δημοσιογράφος-επιστήμονας-δεδομένα. Εδώ υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για διαστρέβλωση (σκόπιμη ή μη). Αν μπορείτε, είναι προτιμότερο να πάτε κατευθείαν στον επιστήμονα, ή ακόμα καλύτερα, στα ίδια τα πρωτογενή δεδομένα (αν υποθέσουμε ότι μπορείτε να τα ερμηνεύσετε).

Ένα άλλο μέρος της κουλτούρας του «απαιτείται απόδειξη» είναι η διανοητική ταπεινοφροσύνη. Όσο «προφανές» ή «αυτονόητο» κι αν φαίνεται κάτι, εάν ο ισχυρισμός σας καταλήγει στο «εμπιστεύομαι μια αυθεντία», τότε μάλλον δεν θα πρέπει να είστε καθόλου δογματικός γι’ αυτό. Αυτό είναι ιδιαίτερα σχετικό με ετερόδοξες ιδέες όπως οι θρησκείες και οι θεωρίες κάθε είδους.

Υπήρξε το Holodomor; Νομίζω πως ναι, αλλά δεν το έχω ψάξει ο ίδιος. Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που το έχουν κάνει, όπως ακριβώς εμπιστεύομαι τους γεωγράφους που μου λένε ότι η Αυστραλία υπάρχει.

Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι συχνά υποστηρίζουν δογματικά τους ισχυρισμούς τους, με βάση το ότι «όλοι ξέρουν» ότι αυτό είναι αλήθεια ή ότι «οι ειδικοί συμφωνούν» ότι αυτό είναι αλήθεια. Όμως οι επικλήσεις στην πλειοψηφία ή στην αυθεντία δεν πετυχαίνουν πολλά στην κουλτούρα της «απαραίτητης απόδειξης». Δείξτε μου τις αποδείξεις -αν μπορείς να τις αντιληφθείς και να τις αξιολογήσεις.

Εκτός από την φράση «απαιτείται κάποια απόδειξη», λοιπόν, η άλλη φράση που θα έπρεπε να είναι μια συνηθισμένη επωδός είναι «δεν διαθέτω αρκετές γνώσεις, ώστε να έχω μια τεκμηριωμένη άποψη γι’ αυτό». Είναι πολύ καλύτερο να παραδέχεστε την άγνοιά σας, παρά να προσποιείστε ότι γνωρίζετε κάτι, ενώ στην πραγματικότητα το έχετε ακούσει στην τηλεόραση.

Ο Murray Rothbard το έθεσε πολύ ωραία, σχολιάζοντας τον τομέα των οικονομικών.

«Δεν είναι έγκλημα να αγνοεί κανείς τα οικονομικά, τα οποία είναι, άλλωστε, ένας εξειδικευμένος κλάδος και μάλιστα ένας κλάδος που οι περισσότεροι άνθρωποι τον θεωρούν σαν μια θλιβερή επιστήμη. Αλλά είναι εντελώς ανεύθυνο να έχει κανείς μια και ηχηρή γνώμη για τα οικονομικά θέματα, ενώ παραμένει σε αυτήν την κατάσταση άγνοιας».

Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο τομέα, είτε πρόκειται για την ιστορία, είτε για την κλιματική επιστήμη, είτε για τις μολυσματικές ασθένειες, είτε για την γεωγραφία. Εμπιστευτείτε τις αυθεντίες όσο θέλετε, αλλά φροντίστε να μην συγχέετε την εμπιστοσύνη με την γνώση, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες

Η παιδεία είναι θέμα ανατροφής

Σ᾽ αυτό τον κόσμο οι άνθρωποι τείνουν να μπερδεύουν την εκπαίδευση με την παιδεία. Αν και τα δυο προέρχονται απ᾽ το ρήμα «παιδεύω», στην ουσία πρόκειται για δύο διαφορετικές έννοιες.

Η εκπαίδευση παρέχεται από τα σχολεία και πιστοποιείται με πτυχία, ενώ η παιδεία είναι αποτέλεσμα τόσο του περιβάλλοντος στο οποίο γαλουχήθηκες, όσο και προϊόν εσωτερικών ζυμώσεων του εκάστοτε ατόμου.

Η παιδεία είναι αυτή που σου μαθαίνει να ξεχωρίζεις το καλό απ᾽ το κακό. Σε διδάσκει τι είναι δικαιοσύνη και τι σεβασμός. Απ᾽ την άλλη, η εκπαίδευση επιτελεί το ρόλο του μορφωτικού αγαθού μέσω του οποίου αποκτάς γνώσεις, που με τη σειρά τους θ᾽ αποτελέσουν εφόδιο για ένα καλό βιοτικό επίπεδο.

Στις μέρες μας, εν αντιθέσει με τα παλαιότερα χρόνια, υπάρχει τέτοια πληθώρα εκπαιδευτικών μέσων και πτυχίων που φτάνουν να γεμίσεις έναν τοίχο. Στην ουσία, όμως, οι άνθρωποι είναι απαίδευτοι.

Οι παλιότεροι μπορεί να μην είχαν τη δυνατότητα να μορφωθούν, όμως, είχαν ιδιαίτερα αυξημένη την αίσθηση δικαίου. Τώρα γιατί εμείς χάσαμε την ουσία, είναι απορίας άξιο.

Προσποιούμαστε πώς γνωρίζουμε τα πάντα κι εκφράζουμε τη γνώμη μας επί παντός επιστητού. Μπορεί να μάθαμε να μιλάμε πολλές και διαφορετικές γλώσσες αλλά δε μιλάμε την κυριότερη: αυτή της πεπαιδευμένης αντίληψης.

Παιδεία: ένας τόσο ηχητικά εύκολος, μα τόσο δυσπρόσιτος στην πράξη όρος. Κανένας απ᾽ τους φιλοσόφους δεν όρισε τον όρο «εκπαίδευση» παρά μόνο τον όρο της παιδείας και ποτέ δεν έκανε το λάθος να τους ταυτίσει.
Ίσως γιατί ήξεραν ποιο απ᾽ τα δυο είναι ο θεμέλιος λίθος μιας υγιούς προσωπικότητας και κοινωνίας.

Εκπαίδευση χωρίς παιδεία μοιάζει με δέντρο χωρίς κορμό. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους με πτυχία, μα με παιδεία λίγους. Κι ας πιστεύουν λανθασμένα πως το ένα επιφέρει το άλλο.

Αν υπήρχε ουσιαστική παιδεία θα υπήρχε σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Θα υπήρχε δικαιοσύνη. Ο κόσμος θα έβλεπε όμορφες και άσπρες μέρες. Οι μαύρες και κόκκινες μέρες που ζούμε είναι προϊόν της εκπαίδευσης που χρησιμοποιείται απ᾽ τους μεγάλους για να χειραγωγήσουν τους λαούς.

Το χέρι του ανθρώπου που έχει γαλουχηθεί με τα ιδανικά της παιδείας δεν οπλίζεται ποτέ για να επιτεθεί. Ο άνθρωπος ο πεπαιδευμένος δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή, την τιμά, τη σέβεται και την υπερασπίζεται.

Σίγουρα η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας. Χωρίς αυτήν ο πολιτισμός μας δε θα είχε κάνει άλματα. Το πρόβλημα δεν είναι η εκπαίδευση ως μορφωτικό αγαθό, αλλά η έλλειψη της ουσιαστικής παιδείας ως βάση για να στηριχθεί και να ευοδώσει.

Κανένα βιβλίο και δε θα στη διδάξει. Η οικογένεια σου κι η ίδια η ζωή θα στη μάθουν, αρκεί να έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά να αφουγκραστείς τα γεγονότα γύρω σου.

Δυστυχώς στους τέσσερις μουντούς τοίχους του σχολείου η κριτική σκέψη αντικαθίσταται απ᾽ την παπαγαλία. Τα παιδιά μαθαίνουν για τις ιδέες της παιδείας χωρίς να μπορούν να τις αντιληφθούν πρακτικά.

Μα πώς θα μάθουμε να φερόμαστε σαν κοινωνικά όντα όταν μεγαλώνουμε σ᾽ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δε σέβεται τη διαφορετικότητα και προάγει ως την παπαγαλία αντί της κριτικής σκέψης;

Δεν ξέρω για εσάς, πάντως οραματίζομαι μια κοινωνία ανθρώπων για ανθρώπους. Μια κοινωνία που χαμογελά συχνότερα, που είναι αισιόδοξη και που δε λειτουργεί τυχοδιωκτικά για άτυπα χαρτιά πιστοποίησης ικανοτήτων.

Οφείλουμε να πλάσουμε έναν κόσμο ανθρωποκεντρικής συνείδησης κι όχι τεχνογνωσίας. Μια πραγματικότητα που δε θα φοβίζει τις νέες γενιές που θα ακολουθήσουν. Που θα τους μάθει να συνυπάρχουν αρμονικά και με σεβασμό προς τον συνάνθρωπο.

Η ελπίδα είναι σαν τον αέρα: Μόλις βρει μια μικρή χαραματιά στην ψυχή μας, ορμάει μέσα γυρεύοντας να γεμίσει το κενό που συνάντησε. Αρκεί να το πιστέψουμε!

Πόσο αγαπάτε τον εαυτό σας; Αυτή είναι η αξία σας

Αν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι, αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την αυτοαποδοχή και το τέλος της αυτοαπόρριψης. Μόλις καταφέρουμε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, από κει κι έπειτα όλα μπορούν να αλλάξουν.

Όλοι έχουν μια αξία και η Ζωή τη σέβεται. Η αξία αυτή δεν μετριέται σε χρήματα ή σε χρυσό- μετριέται σε αγάπη και ιδιαίτερα σε αγάπη για τον εαυτό μας. Πόσο αγαπάτε τον εαυτό σας; – αυτή είναι η αξία σας- και η Ζωή τη σέβεται. Όταν αγαπάτε τον εαυτό σας, η αξία σας είναι πολύ υψηλή, που σημαίνει ότι η ανοχή που έχετε στην αυτοκακοποίηση είναι ελάχιστη. Κι αυτό, γιατί σέβεστε τον εαυτό σας. Τον αγαπάτε όπως είναι και αυτό αυξάνει την αξία σας. Αν υπάρχουν πράγματα που δεν σας αρέσουν στον εαυτό σας, η αξία σας μειώνεται.

Μερικές φορές η αυτοκριτική είναι τόσο έντονη που κάποιοι πρέπει να είναι «ναρκωμένοι» για να μπορούν να είναι ο εαυτός τους. Αν δεν σας αρέσει κάποιος, μπορείτε να φύγετε μακριά του. Το ίδιο κι αν δεν σας αρέσει μια ομάδα ανθρώπων. Αν, όμως, δεν σας αρέσει ο εαυτός σας, όπου κι αν πάτε δεν μπορείτε να ξεφύγετε. Για να μην είστε ο εαυτός σας, πρέπει να πάρετε κάτι για να «ναρκωθείτε», για να στρέψετε το μυαλό σας μακριά από τον εαυτό σας.Ίσως λίγο αλκοόλ να βοηθούσε. Ή ίσως τα ναρκωτικά. Ή ίσως το φαγητό – φάτε, φάτε, φάτε. Η αυτοκακοποίηση μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη. Υπάρχουν άνθρωποι που μισούν πραγματικά τον εαυτό τους. Είναι καταστροφικά άτομα που σκοτώνουν σιγά σιγά τον εαυτό τους, γιατί δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν γρήγορα.

Αν παρατηρήσετε αυτοκαταστροφικούς ανθρώπους, θα δείτε ότι προσελκύουν άτομα που τους μοιάζουν. Τι κάνουμε όταν δεν μας αρέσει ο εαυτός μας; Προσπαθούμε να «ναρκωθούμε πίνοντας αλκοόλ για να ξεχάσουμε ότι υποφέρουμε. Αυτή είναι η δικαιολογία που χρησιμοποιούμε. Πού βρίσκουμε αλκοόλ; Πάμε σε μπαρ και μαντέψτε ποιοι βρίσκονται εκεί. Άνθρωποι σαν κι εμάς, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους, που προσπαθούν να πιουν για να ξεχαστούν. Πίνουμε μαζί, αρχίζουμε να μιλάμε για τον πόνο μας και καταλαβαινόμαστε. Μάλιστα, αρχίζει να μας αρέσει η παρέα. Καταλαβαινόμαστε απόλυτα, γιατί εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Είμαστε και οι μεν και οι δε αυτοκαταστροφικοί. Σε πληγώνω και με πληγώνεις – η τέλεια σχέση της κόλασης.

Τι συμβαίνει όταν αλλάζετε; Για έναν κάποιο λόγο, δεν έχετε πια ανάγκη το αλκοόλ. Τώρα νιώθετε καλά όταν είστε μόνοι με τον εαυτό σας, το απολαμβάνετε. Δεν πίνετε πια, αλλά έχετε τους ίδιους φίλους και όλοι πίνουν. Μεθούν, νιώθουν χαρά αλλά εσείς βλέπετε ότι η χαρά τους δεν είναι πραγματική. Αυτό που αποκαλούν χαρά είναι μια επανάσταση απέναντι στον ίδιο τον συναισθηματικό τους πόνο. Σε αυτή τους τη «χαρά» είναι τόσο πληγωμένοι ώστε περνούν καλά όταν πληγώνουν τους άλλους και τον εαυτό τους.

Πλέον δεν ταιριάζετε μαζί τους και φυσικά σας κρατούν κακία γιατί δεν τους συμπαθείτε πια. «Με απορρίπτεις, αφού δεν πίνεις πια μαζί μου, αφού δεν κάνεις μαζί μου ναρκωτικά»· Τώρα πρέπει να επιλέξετε: μπορείτε να επανέλθετε στις παλιές σας συνήθειες ή να διαλέξετε άλλο μήκος κύματος και να αρχίσετε να συναναστρέφεστε ανθρώπους που αποδέχονται τον εαυτό τους, όπως κι εσείς. Διαπιστώνετε ότι υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, ένα νέο είδος σχέσης και πλέον δεν ανέχεστε συγκεκριμένα είδη καταστροφικής συμπεριφοράς.

Αλαίν ντε Μποττόν: Μην πανικοβάλλεσαι, διάβασε φιλοσοφία

Ο Αλαίν ντε Μποττόν μάς δείχνει πώς οι φιλόσοφοι μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή μας, πώς μας βοηθούν να ξεπερνάμε τις αντιξοότητες και να δημιουργούμε καλύτερες συνθήκες για τον εαυτό μας.

Δεν έχεις χρήματα; Ζήτα βοήθεια από τον Επίκουρο

Δυσκολεύεσαι το πρωί να σηκωθείς. Δεν έχεις κέφι, είσαι εριστικός. Διαισθητικά κατηγορείς τη δουλειά που κάνεις. Δεν βγάζεις αρκετά χρήματα και αυτό σε καταπιέζει. Αποφασίζεις να αλλάξεις δουλειά. Την αλλάζεις, κερδίζεις περισσότερα αλλά και πάλι δεν βρίσκεις ευτυχία. Δεν έχεις χρήματα; Βρες αλλού την ευτυχία, στη φιλία και στην παρέα, στην ελευθερία, στη σκέψη, αυτό συνιστά ο Επίκουρος.

«Αν αφαιρέσω τις ηδονές της γεύσης, αν αφαιρέσω τη σεξουαλική ηδονή, αν αφαιρέσω την ηδονή της ακοής και αν αφαιρέσω τα γλυκά συναισθήματα που προκαλούνται στη θέα όμορφων μορφών… δεν γνωρίζω πώς να διανοηθώ το καλό» θα πει. Ωστόσο παράλληλα θα αναρωτηθεί: «Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος χωρίς χρήματα και πώς;».

Στην ερώτηση αυτή ο Επίκουρος απαντάει με έναν κατάλογο των απαραίτητων και μη για την ευτυχία: Φυσικά και αναγκαία στοιχεία για να ζει κανείς ευτυχισμένος θεωρεί τη φιλία, την ελευθερία, τη σκέψη. Φυσικά και όχι αναγκαία πράγματα θεωρεί το μεγάλο σπίτι, τα ιδιωτικά λουτρά, τα συμπόσια και τους υπηρέτες. Ούτε φυσικά ούτε αναγκαία θεωρεί τη φήμη και την εξουσία. Ο ίδιος υποστήριξε με το παράδειγμά του αυτή τη θεωρία.

Ζούσε με φίλους του εκτός των Αθηνών και απολάμβανε αυτή την παρέα. Αποφάσισαν να μην εμπλακούν στις εμπορευματικές σχέσεις της αθηναϊκής αγοράς και φρόντισαν να έχουν τον δικό τους κήπο, με τρόφιμα που τους επέτρεπαν να ζουν. Στον κήπο αυτόν γίνονταν και οι περισσότερες συζητήσεις, καθώς ο Επίκουρος και οι μαθητές-φίλοι του είχαν ως μότο ότι η σκέψη είναι το καλύτερο αγχολυτικό. Η φιλοσοφία του Επίκουρου λέει: Αν διαθέτουμε χρήματα δίχως φίλους, δίχως ελευθερία και μια μεθοδική ανάλυση της ζωής μας, δεν θα είμαστε ποτέ αληθινά ευτυχισμένοι. Ενώ αν τα διαθέτουμε αλλά στερούμαστε πλούτου, δεν θα είμαστε ποτέ δυστυχισμένοι.

Είσαι απογοητευμένος; Ζήτα βοήθεια από τον Σενέκα

Όλα πάνε καλά και μια μέρα μαθαίνεις ότι ένα αγαπημένο σου πρόσωπο θα πεθάνει από ανίατη ασθένεια. Πανικοβάλλεσαι. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Ο Αλαίν ντε Μποττόν συνιστά το παράδειγμα του Σενέκα. Να είσαι προετοιμασμένος. Οταν ο Νέρωνας έστειλε να θανατώσουν τον Σενέκα, οι φίλοι του φιλοσόφου χλώμιασαν και ξέσπασαν σε κλάματα. «Πού έχει πάει η φιλοσοφία σας;» τους ρώτησε αυτός.

Σύμφωνα με τον Σενέκα στον πυρήνα κάθε απογοήτευσης βρίσκεται μια βασική δομή: η σύγκρουση της επιθυμίας με τη σκληρή πραγματικότητα. Πίστευε ότι υπομένουμε ευκολότερα εκείνες τις απογοητεύσεις για τις οποίες έχουμε προετοιμαστεί. Γλιτώνουμε κατ΄ αυτόν τον τρόπο αν όχι από την απογοήτευση, τουλάχιστον από το σύνολο των ολέθριων συναισθημάτων που τη συνοδεύουν. Ετσι αποφεύγουμε την οργή. Ο βαθμός αρνητικής αντίδρασής μας σε διάφορες περιστάσεις σημαίνει ότι δεν έχουμε εκλογικεύσει ότι αυτές μπορεί να μας συμβούν. Αποφεύγουμε το σοκ. Ενα αεροπλάνο πέφτει, γίνεται ένας σεισμός. Ας δεχθούμε, λέει ο Σενέκας, ότι η τύχη πάει χωρίς πρόγραμμα σαν τη θεά Φορτούνα. Μπορεί μια καταστροφή να μας πλήξει, μπορεί και όχι. Κανένας δεν σου έχει υποσχεθεί ότι τίποτε ανάποδο δεν θα συμβεί στη ζωή σου. Δέξου αυτή την απλή αλήθεια για να είσαι προετοιμασμένος. Απαντάς στην αδικία. Κάτι συμβαίνει και αισθάνεσαι αδικημένος, αν και θεωρείς ότι ενεργείς ορθά. Το αποδίδεις στην αδικία ή πιστεύεις ότι έκανες κάτι κακό, γι΄ αυτό τιμωρείσαι. Μπορούμε να είμαστε δυστυχισμένοι ή ευτυχισμένοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ευθύνεται για αυτό η δικαιοσύνη. Προετοιμασμένος επίσης μπορείς να αντιμετωπίσεις το άγχος ή τη χλεύη. Ο καθησυχασμός είναι το χειρότερο αντίδοτο σε ό,τι συμβαίνει.

Αισθάνεσαι ανικανότητα σεξουαλική; Ζήτα βοήθεια από τον Μονταίνι

Aν αισθάνεσαι σεξουαλικά ανίκανος, η μόνη λύση είναι να το παραδεχθείς για να αποενοχοποιηθείς. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποία καταλήγει ο Αλαίν ντε Μποττόν μελετώντας τον Μονταίνι. Ο περίφημος για τα δοκίμιά του φιλόσοφος του 16ου αιώνα Μονταίνι είχε παρατηρήσει ότι οι άνδρες πολλές φορές έπεφταν σε μεγάλη απογοήτευση όταν δεν είχαν στύση και δεν μπορούσαν να χαρίσουν ερωτική ευτυχία στο ταίρι τους. Κάποιοι μάλιστα είχαν τέτοιο άγχος που αυτοευνουχίζονταν για να απελευθερωθούν από αυτό. Ο Μονταίνι διδάσκει ότι «η πλέον αλλόκοτη αναπηρία μας είναι να περιφρονούμε την ύπαρξή μας… οφείλουμε να σταματήσουμε τον πόλεμο με το περίπλοκο σωματικό μας περίβλημα και να μάθουμε να το αποδεχόμαστε ως αμετάβλητο στοιχείο της κατάστασής μας, κάτι όχι τόσο φριχτό ούτε τόσο ταπεινωτικό».

Αναφερόμενος ο φιλόσοφος σε έναν φίλο του που η στύση του τον εγκατέλειψε λίγο πριν από τη διείσδυση, πρότεινε «να δεχθεί κανείς την απώλεια ελέγχου του πέους ως άκακη πιθανότητα στον έρωτα», ώστε αν παραδεχθεί και εξομολογηθεί στην ερωτική του σύντροφο και στον εαυτό του εκ προοιμίου την αδυναμία του τότε η ψυχική του ένταση θα ανακουφιστεί και- όταν το κακό θα έφτανε, όπως το περίμενε- η ευθύνη του θα μειωνόταν και θα τον βάραινε λιγότερο.

Δεν καταλαβαίνεις ένα βιβλίο; Ζήτα, και πάλι, βοήθεια από τον Μονταίνι

Διαβάζεις ένα βιβλίο και δεν καταλαβαίνεις απολύτως τίποτε.

Σκέφτεσαι: Είμαι ανίκανος να καταλάβω τη σοφία του συγγραφέα, δεν γνωρίζω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Ο Μονταίνι είχε διαφορετική γνώμη: Κλείσε το βιβλίο αν σου φαίνεται ανόητο ή ακατανόητο. Οταν ο Μονταίνι διάβαζε ένα βιβλίο που δεν το καταλάβαινε, σκεφτόταν ότι είτε ο συγγραφέας είναι ανίκανος να είναι ξεκάθαρος είτε ο ίδιος είναι ανόητος.

Ξεκινούσε από το πρώτο, μια και είχε παρατηρήσει ότι «η δυσκολία είναι ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν οι μορφωμένοι, όπως οι παπατζήδες, για να μην αποκαλύπτεται η ματαιότητα των τεχνασμάτων τους, και αυτό το νόμισμα το αποδέχεται εύκολα η ανθρώπινη βλακεία». Το να γράφεις απλά απαιτεί θάρρος, κατά τον Μονταίνι. Κοιτάζοντας γύρω του τα όπως και σήμερα ακαταλαβίστικα ακαδημαϊκά έργα, αναρωτιέται αν η πλειονότητα των πανεπιστημιακών λογίων θα είχε εκτιμήσει τον Σωκράτη με τον καθαρό και απόλυτα κατανοητό λόγο του.

Το σημαντικό σε ένα βιβλίο είναι η χρησιμότητά του και η καταλληλότητά του. Δεν έχει σημασία τόσο πολύ να μεταφέρεις με ακρίβεια τι έγραψε ο Πλάτωνας όσο το να κρίνεις αν αυτά που είπε έχουν ενδιαφέρον και μπορούν μέσα στη νύχτα να μας βοηθήσουν με τις αγωνίες και τη μοναξιά μας. Και μια εντελώς επίκαιρη παρατήρηση του Μονταίνι: «Περισσότερα είναι τα βιβλία για τα βιβλία, παρά για όποιο άλλο θέμα: δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αλληλο-υπομνηματιζόμαστε. Ολα είναι ένα σμάρι από σχόλια: από συγγραφείς όμως υπάρχει μεγάλη έλλειψη».

Αντιμετωπίζεις δυσκολίες; Ζήτα βοήθεια από τον Νίτσε

Bρίσκεσαι μπροστά σε αξεπέραστες δυσκολίες στη ζωή σου. Νομίζεις ότι έχεις «τελειώσει». Η εύκολη λύση είναι να τα παρατήσεις. Αντίθετα, ο Νίτσε σού δίνει μιαν άλλη προοπτική: Εκμεταλλεύσου τις δυσκολίες. Ανάπτυξε τα πάθη σου.

Πάρε αφορμή από αυτά για να δημιουργήσεις μια καλύτερη ζωή. Ολες οι ζωές έχουν δυσκολίες. Αυτό που τις διακρίνει είναι ο τρόπος που αποφασίζεις να τις αντιμετωπίσεις. Κάθε βάσανο είναι ένα ακαθόριστο σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά, και μπορεί να επιφέρει καλό ή κακό αποτέλεσμα, ανάλογα βέβαια με την ευθυκρισία και την πνευματική δύναμη του παθόντος. Το άγχος μπορεί να προκαλέσει πανικό ή μια ενδελεχή ανάλυση σχετικά με το τι πήγε στραβά. Η αίσθηση αδικίας μπορεί να οδηγήσει στον φόνο ή σε ένα ριζοσπαστικό έργο οικονομικής θεωρίας. Ο φθόνος ίσως οδηγήσει στην πικρία ή στην απόφαση να ανταγωνιστείς έναν αντίπαλο δημιουργώντας ένα αριστούργημα. Η τέχνη της ζωής επαφίεται στην εκμετάλλευση των αντιξοοτήτων. Ο Νίτσε αναφέρει ως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Κοιτάζεις τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και νομίζεις ότι αντικαθρεφτίζει την ηρεμία στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Λάθος. Οι αρχαίοι Ελληνες, μας λέει ο Νίτσε, επέτρεπαν στα πάθη τους να υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Και κατέληγε: Οσο πιο μεγάλα και φοβερά είναι τα πάθη που μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της μια εποχή, ένας λαός, ένα άτομο, επειδή είναι σε θέση να τα χρησιμοποιήσει ως μέσα, τόσο υψηλότερα στέκεται η κουλτούρα της».

Τρως χυλόπιτα; Ζήτα βοήθεια από τον Σοπενχάουερ

Eίσαι στο βαγόνι του τρένου και προσπαθείς να αποσπάσεις το βλέμμα της ωραίας κοπέλας που κάθεται απέναντί σου. 'Οσο την παρατηρείς τόσο νιώθεις ότι είναι φτιαγμένη για σένα. Γνωρίζεσαι μαζί της αλλά στο τέλος «τρως χυλόπιτα». Πέφτεις στα τάρταρα. Νομίζεις ότι ο ήλιος έσβησε γύρω σου. «Μην κάνεις έτσι» θα σου πει ο Σοπενχάουερ.

«Υπάρχουν κι άλλες γυναίκες». Ο Σοπενχάουερ δηλώνει: «Δεν είμαστε κληρονομικά μη ερωτεύσιμοι, ο χαρακτήρας μας δεν είναι αποκρουστικός, ούτε το πρόσωπό μας απεχθές. Μια μέρα θα συναντήσουμε κάποιον που θα μας θεωρήσει υπέροχους και θα αισθανθεί εξαιρετικά φυσικός και ανοικτός μαζί μας. Με τον καιρό θα μάθουμε να συγχωρούμε όσους μάς απορρίπτουν». Ο Σοπενχάουερ πιστεύει ότι υπάρχει μια ακατανίκητη δύναμη που έλκει δύο πρόσωπα, τις πιο πολλές φορές εν αγνοία τους. Η δύναμη αυτή, που την ονόμαζε «θέληση για ζωή» (Wille zum leben), είναι μια έμφυτη παρόρμηση του ανθρώπου να παραμείνει ζωντανός και να αναπαραχθεί. Αν και ο Σοπενχάουερ ήταν ο κατ΄ εξοχήν πεσιμιστής φιλόσοφος που έζησε μια ζωή μέσα στην κατάθλιψη, εν τούτοις πίστευε ότι η θέληση για ζωή είναι αυτή που σώζει τον καταθλιπτικό, τον ασυγκίνητο, τον μισογύνη. Ενα σφάλμα υπάρχει στη σκέψη μας, κατά τον Σοπενχάουερ, ότι πιστεύουμε πως υπάρχουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αν ρίξουμε μια ματιά στους ηλικιωμένους, θα καταλάβουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Οι νέοι πιστεύουν ότι δίπλα τους αιωρούνται οράματα ευτυχίας που ανά πάσα στιγμή μπορούν εύκολα να τα πιάσουν.

Αν μπορούσαμε να διδάξουμε στους νέους ότι η ζωή έχει πολλά να τους προσφέρει, θα τους κάναμε περισσότερο ανθεκτικούς στις αναποδιές.

Αλαίν ντε Μποττόν, Η παρηγοριά της φιλοσοφίας

Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ

ΙΣΟΚΡ 4.51–60

Εγκώμιο των πολεμικών κατορθωμάτων της πόλης – Η Αθήνα αρωγός και ευεργέτιδα των ασθενέστερων πόλεων στο απώτερο παρελθόν

Συνεχίζοντας το επιδεικτικό μέρος του λόγου του, ο ρήτορας τόνισε ότι στην Αθήνα αναδείχθηκε και καλλιεργήθηκε η τέχνη του λόγου, που με τον παιδευτικό της χαρακτήρα βελτίωσε ηθικά τους ανθρώπους και επέτρεψε την αρμονική συμβίωσή τους. Η πόλη ξεπέρασε στον τομέα αυτό τους υπόλοιπους Έλληνες τόσο πολύ, ώστε να ονομάζονται Έλληνες όσοι συμμετείχαν στα αγαθά αυτής της παιδευτικής δραστηριότητας.

[51] Ἵνα δὲ μὴ δοκῶ περὶ τὰ μέρη διατρίβειν ὑπὲρ ὅλων
τῶν πραγμάτων ὑποθέμενος μηδ’ ἐκ τούτων ἐγκωμιάζειν
τὴν πόλιν ἀπορῶν τὰ πρὸς τὸν πόλεμον αὐτὴν ἐπαινεῖν,
ταῦτα μὲν εἰρήσθω μοι πρὸς τοὺς ἐπὶ τοῖς τοιούτοις φιλο-
τιμουμένους, ἡγοῦμαι δὲ τοῖς προγόνοις ἡμῶν οὐχ ἧττον
ἐκ τῶν κινδύνων τιμᾶσθαι προσήκειν ἢ τῶν ἄλλων εὐεργε-
σιῶν. [52] οὐ γὰρ μικροὺς οὐδ’ ὀλίγους οὐδ’ ἀφανεῖς
ἀγῶνας ὑπέμειναν, ἀλλὰ πολλοὺς καὶ δεινοὺς καὶ μεγάλους,
τοὺς μὲν ὑπὲρ τῆς αὑτῶν χώρας, τοὺς δ’ ὑπὲρ τῆς τῶν ἄλλων
ἐλευθερίας· ἅπαντα γὰρ τὸν χρόνον διετέλεσαν κοινὴν τὴν
πόλιν παρέχοντες καὶ τοῖς ἀδικουμένοις ἀεὶ τῶν Ἑλλήνων
ἐπαμύνουσαν. [53] διὸ δὴ καὶ κατηγοροῦσίν τινες ἡμῶν
ὡς οὐκ ὀρθῶς βουλευομένων, ὅτι τοὺς ἀσθενεστέρους εἰθίσ-
μεθα θεραπεύειν, ὥσπερ οὐ μετὰ τῶν ἐπαινεῖν βουλομένων
ἡμᾶς τοὺς λόγους ὄντας τοὺς τοιούτους. οὐ γὰρ ἀγνοοῦν-
τες ὅσον διαφέρουσιν αἱ μείζους τῶν συμμαχιῶν πρὸς τὴν
ἀσφάλειαν οὕτως ἐβουλευόμεθα περὶ αὐτῶν, ἀλλὰ πολὺ
τῶν ἄλλων ἀκριβέστερον εἰδότες τὰ συμβαίνοντ’ ἐκ τῶν
τοιούτων ὅμως ᾑρούμεθα τοῖς ἀσθενεστέροις καὶ παρὰ τὸ
συμφέρον βοηθεῖν μᾶλλον ἢ τοῖς κρείττοσιν τοῦ λυσιτε-
λοῦντος ἕνεκα συναδικεῖν.

[54] Γνοίη δ’ ἄν τις καὶ τὸν τρόπον καὶ τὴν ῥώμην τὴν
τῆς πόλεως ἐκ τῶν ἱκετειῶν, ἃς ἤδη τινὲς ἡμῖν ἐποιήσαντο.
τὰς μὲν οὖν ἢ νεωστὶ γεγενημένας ἢ περὶ μικρῶν ἐλθούσας
παραλείψω· πολὺ δὲ πρὸ τῶν Τρωϊκῶν (ἐκεῖθεν γὰρ
δίκαιον τὰς πίστεις λαμβάνειν τοὺς ὑπὲρ τῶν πατρίων
ἀμφισβητοῦντας) ἦλθον οἵ θ’ Ἡρακλέους παῖδες καὶ
μικρὸν πρὸ τούτων Ἄδραστος ὁ Ταλαοῦ, βασιλεὺς ὢν
Ἄργους, [55] οὗτος μὲν ἐκ τῆς στρατείας τῆς ἐπὶ Θήβας
δεδυστυχηκώς, καὶ τοὺς ὑπὸ τῇ Καδμείᾳ τελευτήσαντας
αὐτὸς μὲν οὐ δυνάμενος ἀνελέσθαι, τὴν δὲ πόλιν ἀξιῶν
βοηθεῖν ταῖς κοιναῖς τύχαις καὶ μὴ περιορᾶν τοὺς ἐν τοῖς
πολέμοις ἀποθνῄσκοντας ἀτάφους γιγνομένους μηδὲ
παλαιὸν ἔθος καὶ πάτριον νόμον καταλυόμενον, [56] οἱ δ’
Ἡρακλέους παῖδες φεύγοντες τὴν Εὐρυσθέως ἔχθραν, καὶ
τὰς μὲν ἄλλας πόλεις ὑπερορῶντες ὡς οὐκ ἂν δυναμένας
βοηθῆσαι ταῖς αὑτῶν συμφοραῖς, τὴν δ’ ἡμετέραν ἱκανὴν
νομίζοντες εἶναι μόνην ἀποδοῦναι χάριν ὑπὲρ ὧν ὁ πατὴρ
αὐτῶν ἅπαντας ἀνθρώπους εὐεργέτησεν.

[57] Ἐκ δὴ τούτων ῥᾴδιον κατιδεῖν ὅτι καὶ κατ’ ἐκεῖνον
τὸν χρόνον ἡ πόλις ἡμῶν ἡγεμονικῶς εἶχεν· τίς γὰρ ἂν
ἱκετεύειν τολμήσειεν ἢ τοὺς ἥττους αὑτοῦ ἢ τοὺς ὑφ’ ἑτέροις
ὄντας, παραλιπὼν τοὺς μείζω δύναμιν ἔχοντας, ἄλλως τε καὶ
περὶ πραγμάτων οὐκ ἰδίων ἀλλὰ κοινῶν καὶ περὶ ὧν οὐδένας
ἄλλους εἰκὸς ἦν ἐπιμεληθῆναι πλὴν τοὺς προεστάναι τῶν
Ἑλλήνων ἀξιοῦντας; [58] ἔπειτ’ οὐδὲ ψευσθέντες φαίνονται
τῶν ἐλπίδων, δι’ ἃς κατέφυγον ἐπὶ τοὺς προγόνους ἡμῶν.
ἀνελόμενοι γὰρ πόλεμον ὑπὲρ μὲν τῶν τελευτησάντων πρὸς
Θηβαίους, ὑπὲρ δὲ τῶν παίδων τῶν Ἡρακλέους πρὸς τὴν
Εὐρυσθέως δύναμιν, τοὺς μὲν ἐπιστρατεύσαντες ἠνάγκασαν
ἀποδοῦναι θάψαι τοὺς νεκροὺς τοῖς προσήκουσιν, Πελο-
ποννησίων δὲ τοὺς μετ’ Εὐρυσθέως εἰς τὴν χώραν ἡμῶν
εἰσβαλόντας ἐπεξελθόντες ἐνίκησαν μαχόμενοι κἀκεῖνον
τῆς ὕβρεως ἔπαυσαν. [59] θαυμαζόμενοι δὲ καὶ διὰ τὰς
ἄλλας πράξεις, ἐκ τούτων τῶν ἔργων ἔτι μᾶλλον εὐδοκίμη-
σαν. οὐ γὰρ παρὰ μικρὸν ἐποίησαν, ἀλλὰ τοσοῦτον τὰς
τύχας ἑκατέρων μετήλλαξαν, ὥσθ’ ὁ μὲν ἱκετεύειν ἡμᾶς
ἀξιώσας βίᾳ τῶν ἐχθρῶν ἅπανθ’ ὅσων ἐδεήθη διαπραξάμε-
νος ἀπῆλθεν, Εὐρυσθεὺς δὲ βιάσεσθαι προσδοκήσας αὐτὸς
αἰχμάλωτος γενόμενος ἱκέτης ἠναγκάσθη καταστῆναι,
[60] καὶ τῷ μὲν ὑπερενεγκόντι τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, ὃς
ἐκ Διὸς μὲν γεγονὼς ἔτι δὲ θνητὸς ὢν θεοῦ ῥώμην ἔσχεν,
τούτῳ μὲν ἐπιτάττων καὶ λυμαινόμενος ἅπαντα τὸν χρόνον
διετέλεσεν, ἐπειδὴ δ’ εἰς ἡμᾶς ἐξήμαρτεν, εἰς τοσαύτην
κατέστη μεταβολήν, ὥστ’ ἐπὶ τοῖς παισὶ τοῖς ἐκείνου γενό-
μενος ἐπονειδίστως τὸν βίον ἐτελεύτησεν.

***
[51] Για να μη δώσω όμως την εντύπωση πως πελαγοδρομώ σε λεπτομέρειες, ενώ στην αρχή υποσχέθηκα πως θα αναπτύξω όλο το θέμα στη γενική μορφή του, και για να μη φανεί πως πλέκω εγκώμιο στην πόλη μας με όλα τα παραπάνω, γιατί αδυνατώ να την επαινέσω για τα πολεμικά της κατορθώματα, ας πούμε πως τα είπα όλα αυτά για όσους ικανοποιείται το φιλότιμο τους όταν ακούν τέτοια θέματα. Εγώ προσωπικά νομίζω ότι στους προγόνους μας δεν ταιριάζει μικρότερη τιμή για τους πολεμικούς κινδύνους που αντιμετώπισαν από όση για τις άλλες ευεργεσίες που πρόσφεραν στους Έλληνες. [52] Δεν ήταν δα ούτε μικροί ούτε ασήμαντοι ούτε και λίγοι οι αγώνες που υπόμειναν· αντίθετα, πολλοί και μεγάλοι και φοβεροί! Άλλοι για να υπερασπίσουν τη δικιά τους χώρα και άλλοι για την ελευθερία των Ελλήνων ― είναι γνωστό πως πάντοτε διέθεταν τη δύναμη της πόλης για το κοινό συμφέρον της Ελλάδας και για την υπεράσπιση Ελλήνων, που δεινοπαθούσαν. [53] Γι' αυτό δα και μας κατακρίνουν μερικοί πως τάχα δε σκεφτόμαστε λογικά, αφού είχαμε την ανόητη συνήθεια να βοηθούμε τους αδύνατους ― λες και δε βοηθάνε τέτοια λόγια αυτούς που θέλουν να μας επαινέσουν! Υιοθετήσαμε αυτή την τακτική όχι γιατί δεν ξέρουμε τι ρόλο παίζουν οι ισχυρές συμμαχίες για την ασφάλεια μας· ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους τις συνέπειες μιας τέτοιας τακτικής, αλλά το βρίσκουμε πιο έντιμο να υπερασπίζουμε τους πιο αδύναμους ενάντια, στο συμφέρον μας, παρά να συνεργούμε στις αδικίες των ισχυρών, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουμε υλικά κέρδη.

[54] Ίσως θα ήταν δυνατό να αντιληφθεί κανείς τη νοοτροπία και τη δύναμη της πόλης μας από τις επικλήσεις για βοήθεια που μερικοί μας έκαναν ως τώρα. Αυτές που τώρα τελευταία έγιναν ή ήταν για ασήμαντα ζητήματα θα τις παραλείψω. Όμως πολύ προτού να γίνουν τα Τρωικά ―από εκεί είναι σωστό να αντλούν επιχειρήματα όσοι προβάλλουν δικαιώματα πατροπαράδοτα―, ήρθαν οι γιοι του Ηρακλή και λίγο πριν ο Άδραστος του Ταλαού και βασιλιάς του Άργους. [55] Ο τελευταίος απότυχε στην εκστρατεία κατά της Θήβας και δεν είχε τη δύναμη ο ίδιος να σηκώσει και να θάψει τους νεκρούς πολεμιστές του, που είχαν πέσει κάτω από τα τείχη της Καδμείας. Ζήτησε λοιπόν από την πόλη μας να τον συνδράμει σ' αυτή τη συμφορά ―που σε όλους είναι δυνατό να τύχει― και να μην ανεχτεί να μένουν άταφοι οι σκοτωμένοι στους πολέμους, ούτε να καταπατηθεί παλιά συνήθεια και νόμος ιερός πατροπαράδοτος. [56] Τα τέκνα πάλι του Ηρακλή, κυνηγημένα από την έχθρα του Ευρυσθέα, άφησαν κατά μέρος τις άλλες πόλεις της Ελλάδας σαν ανίκανες να τους προσφέρουν συνδρομή στη δυστυχία τους και πίστεψαν πως μόνο η δικιά μας ήταν σε θέση να τους παρασταθεί για το καλό που ο πατέρας τους έκανε σε όλη την ανθρωπότητα.

[57] Από όλα αυτά φαίνεται ολοκάθαρα πως και τα χρόνια εκείνα η πόλη μας είχε τα πρωτεία: Ποιος τάχα θα είχε το κουράγιο να κάνει επικλήσεις για βοήθεια ή σε κατώτερούς του ή στους υποταγμένους σε άλλους και δε θα λογάριαζε τους πιο ισχυρούς; Ακόμα περισσότερο που τα ζητήματά τους δεν είχαν χαρακτήρα ιδιωτικό, αλλά παρουσίαζαν ενδιαφέρον γενικό, και ήταν φυσικό να ασχοληθούν με αυτά μονάχα όσοι διεκδικούσαν το δικαίωμα να κατευθύνουν τις τύχες των Ελλήνων.

[58] Άλλωστε δε φαίνεται να διαψεύστηκαν οι ελπίδες τους, που τους οδήγησαν να καταφύγουν στους προγόνους μας. Ανάλαβαν, όπως ξέρουμε, από τη μια μεριά τον πόλεμο ενάντια, στους Θηβαίους για να πετύχουν να ενταφιαστούν οι νεκροί, και από την άλλη τα έβαλαν με τη δύναμη του Ευρυσθέα για το χατήρι των παιδιών του Ηρακλή. Έτσι ανάγκασαν με εκστρατεία τους Θηβαίους να παραδώσουν τους νεκρούς στους συγγενείς τους να τους θάψουν· αλλά και το στρατό των Πελοποννησίων, που έκαμε εισβολή στη χώρα μας μαζί με τον Ευρυσθέα, τον καταδίωξαν, τον νίκησαν στη μάχη και έδωσαν γερό χτύπημα στην υπεροψία και τη θρασύτητα εκείνου.

[59] Και για τα άλλα τους κατορθώματα βέβαια τους θαυμάζουν τους προγόνους μας, όμως φήμη ακόμα μεγαλύτερη απόχτησαν από τις πράξεις τους αυτές. Δεν πέτυχαν δα και μικρό πράγμα: Άλλαξαν τόσο τύχη και στις δυό περιπτώσεις που ανάφερα πιο πάνω, ώστε αυτός που έκρινε σωστό να μας ικετεύσει γύρισε πίσω, αφού πέτυχε όλα όσα ζήτησε, με τη βία, απ' τους εχθρούς του· ο Ευρυσθέας πάλι, που έλπισε για μια στιγμή πως θα μας επιβληθεί με τη βία, πιάστηκε αιχμάλωτος και αναγκάστηκε να πέσει στα πόδια μας ικέτης. [60] Αυτός που σε όλη τη ζωή του έδινε εντολές και καταδυνάστευε εκείνον, που ξεπέρασε τη φύση την ανθρώπινη ―ήταν γιος του Δία, μα και σαν άνθρωπος θεϊκιά δύναμη είχε―, όταν έκανε το λάθος να τα βάλει μαζί μας, τόσο ανάποδα του ήρθαν τα πράγματα, ώστε έπεσε στα χέρια των απογόνων του θύματός του και τελείωσε ντροπιασμένος τη ζωή του.