Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Το µυστήριο του χαµόγελου

Από πού πηγάζει ένα χαµόγελο;
 Ποιος είναι ο σκοπός του και ποια η επίδρασή του στους γύρω µας;
Τι είναι αυτό που µας κάνει να συστέλλουµε τους µείζονες ζυγοµατικούς µυς και ν’ ανυψώνουµε τις δύο γωνίες του στόµατος;

Μία οµάδα επιστηµόνων αποφάσισε να µελετήσει αυτό που συνήθως θεωρούµε «αυτονόητο»: το χαµόγελο και τους διάφορους τύπους του, που έχουν την ικανότητα να επηρεάσουν τη διάθεσή µας στη στιγµή.

Η Πόλα Νίντενταλ και οι συνεργάτες της ανέλυσαν πλήθος µελετών, από µαγνητικές τοµογραφίες µέχρι κοινωνικές αναλύσεις, µε στόχο να δηµιουργήσουν ένα νέο επιστηµονικό µοντέλο για το χαµόγελο, εξηγώντας όχι µόνο την πηγή του, αλλά και το πώς το αντιλαµβάνονται οι άνθρωποι. Σε ένα πρόσφατο τεύχος της επιθεώρησης «Behavioral and Brain Sciences» (Συµπεριφορικές και εγκεφαλικές επιστήµες) κατέληξε στο συµπέρασµα ότι το χαµόγελο δεν είναι απλά η έκφραση ενός εσωτερικού συναισθήµατος, αλλά και το φανερό κοµµάτι της «συνάντησης» δύο ανθρώπων. Η Νίντενταλ κατηγοριοποίησε τα διαφορετικά είδη χαµόγελου ανάλογα µε διαφοροποιήσεις στην έκφραση του προσώπου, όµως επισηµαίνει πως αυτές από µόνες τους δεν µπορούν να δώσουν απαντήσεις στο µυστήριο του χαµόγελου. Κάποιοι ερευνητές προσπαθούν να φτάσουν στην πηγή, να κατανοήσουν την κατάσταση του εγκεφάλου που παράγει ένα χαµόγελο. Εχουν βρει για παράδειγµα, ότι όσο περισσότερο συστέλλονται οι ζυγοµατικοί µύες τόσο πιο ευτυχισµένοι λένε πως είναι αυτοί που χαµογελούν. Από την άλλη όµως, οι ίδιοι µύες συστέλλονται όταν αισθανόµαστε στεναχώρια ή αηδία. Γιατί όµως τα συναισθήµα τά µας «φαίνονται» στο στόµα µας;

Ο Δαρβίνος προσπάθησε για χρόνια να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτηµα και εντόπισε κοινά µε τον άνθρωπο στοιχεία στους χιµπαντζήδες, οι οποίοι επίσης ανυψώνουν τις γωνίες του στόµατός τους. Ο Δαρβίνος θεώρησε ότι οι χιµπαντζήδες χαµογελούν κι αυτοί. Οι ειδικοί στα πρωτεύοντα θηλαστικά συµφωνούν και χωρίζουν τα χαµόγελα των χιµπαντζήδων σε κατηγορίες, ανάλογα µε την αιτία ή τη σκοπιµότητά τους. Μερικές φορές χαµογελούν από ευχαρίστηση, όπως όταν παίζουν τα µικρά µεταξύ τους. Αλλες φορές, χαµογελούν όταν προσπαθούν να συσφίγξουν τις κοινωνικές τους σχέσεις µε άλλους χιµπαντζήδες.

Τι δείχνουν οι εκφράσεις και οι κινήσεις του προσώπου
Οι επιστήµονες κατατάσσουν το ανθρώπινο χαµόγελο σε κατηγορίες ανάλογα µε τις εκφράσεις και τις κινήσεις του προσώπου. οταν κάποιος χαµογελά από αµηχανία, για παράδειγµα, χαµηλώνει το σαγόνι, ενώ, όταν χαιρετά κάποιον, ανασηκώνει τα φρύδια. αντίστοιχα, ένα χαµόγελο από θέση ισχύος συνδέεται µε ανασηκωµένο σαγόνι. «αυτός που χαµογελάει κοιτάζει τον άλλο αφ’ υψηλού. “είσαι ηλίθιος”, του λέει µε αυτόν τον τρόπο, “κι εγώ είµαι καλύτερος από σένα”», εξηγεί η Πόλα Νίντενταλ. απεικονιστικές µελέτες έχουν δείξει πως ένα ευτυχισµένο χαµόγελο ενεργοποιεί τον κογχοµετωπιαίο φλοιό του εγκεφάλου, ο οποίος συνδέεται µε τα συστήµατα λήψης αποφάσεων, ανταµοιβής και συναισθηµάτων. αντίστοιχα, όταν ένα χαµόγελο είναι ψεύτικο, ενεργοποιείται διαφορετικό τµήµα του εγκεφάλου, το οποίο µας βοηθά να αναγνωρίσουµε τι εννοεί αυτός που χαµογελά

Η "ελευθερία επιλογής" στο ταξίδι της ζωής!

Παρατηρώντας γύρω μου τι συμβαίνει, η θέληση μου να εκφραστώ μου δίνει την έμπνευση να παρουσιάσω με γραπτό λόγο μερικά συναισθήματα, χωρίς να υπάρχει σκοπός να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα, ούτε να επηρεάσω την γνώμη κάποιου, άπλα να τα μοιραστώ, με όποιον ο δρόμος του οδήγησε εδώ.
 
Ζούμε πιστεύω σε αξιοθαύμαστους καιρούς, καθώς παρατηρώ την ποικιλία των αντιλήψεων να πληθαίνει. Τόσα ενδιαφέροντα, τόσες γνώσεις, τόσοι διαφορετικοί πολιτισμοί μεταξύ τους, υπάρχουν τόσα πολλά σε αυτόν τον πλανήτη να επικεντρωθείς που ξεχνάς να θαυμάσεις την ύπαρξη όλων αυτών. Αξίζει να κάνεις ένα βήμα πίσω απ όλες τις σκέψεις, και να εκτιμήσεις ότι υπάρχει, διότι εκεί που θα μπορούσε να μην υπάρχει τίποτα.. υπάρχουν τόσα πολλά! Τόσα όσα μπορούμε να αντιληφθούμε και μας επιτρέπει η συνείδησή μας, για αυτό και η επέκταση των ορίων της αντίληψης που καταφέρνουμε συνεχώς έχει ως αποτέλεσμα μια ποικιλομορφία που μας δίνει τη δυνατότητα να χανόμαστε σε αυτόν τον ωκεανό των κόσμων, αλλά ταυτόχρονα να ερχόμαστε πιο κοντά στην ιδιοφυή φύση μας.

Υπάρχουν άπειρες συχνότητες συναισθημάτων με δυνατότητες υλοποίησης, κι ο καθένας να μπορεί να αντιληφθεί μόνο αυτές που εκπέμπει, ιδού η ελευθερία στη ρίζα μας! Η ελευθερία να ήμαστε ελεύθεροι ή όχι, να πιστεύει ο καθένας ότι διαλέγει, ή να μη διαλέγει τι θα πιστεύει.
 
Η κάθε απορία γεννάει μια απάντηση, και το ταξίδι από την συχνότητα της ερώτησης σε αυτή της απάντησης  μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικό, όπως επίσης  και οδυνηρό, εξαρτώμενο αναλόγως  από τη συναισθηματική συχνότητα που διαλέγει να βρίσκεται ο κάθε ένας μας. Μπορεί να είναι και μόνο διασκεδαστικό χωρίς να έχουμε επιλογή, αν και αυτό δεν θα ήταν πραγματική ελευθερία, μιας και ήμαστε ελεύθεροι να διαλέγουμε και να μην ήμαστε ελεύθεροι.
 
Και για κάποιον που θέλει να καταλήξει, του είναι δύσκολο να ακούσει ότι δεν καταλήγει, αλλά είναι τόσο ελεύθερος που μπορεί να ζήσει την εμπειρία της κατάληξης. Να ζήσει την εμπειρία του ολόκληρου, που είναι απλά μια επιθυμία πραγματοποιημένη, κι όχι κάποιο τελικό συμπέρασμα, αλλά μία ακόμη απόδειξη πως όλα είναι δυνατόν να συμβούν!

Βρίσκομαι λοιπόν σε αυτή τη συχνότητα που πιστεύω ότι η πηγή της ζωής είναι η "αγάπη δίχως όρους" και η θέληση της ύπαρξης, η θέληση για ζωή, η θέληση να εξερευνούμε τον εαυτό μας και την ίδια την ύπαρξη, να ανακαλύπτουμε συνεχώς, και να απολαμβάνουμε το ταξίδι της ζωής. Και όποιες υπάρξεις αισθάνονται άσχημα είναι διότι βρίσκονται σε άλλες συχνότητες, εκείνες τις οποίες «αγαπάμε» τόσο, διότι ήμαστε ελεύθεροι να βρισκόμαστε κι εκεί, διότι εκεί στα μεγαλύτερα μπερδέματα γεννιούνται οι μεγαλύτερες απορίες, διότι χωρίς τις απορίες, δεν θα υπήρχε το ταξίδι για τις απαντήσεις, το ταξίδι που όλοι ήρθαμε να γευτούμε, όπως θυμάται κι η ψυχή του καθένα μας, η γεύση του οποίου θα εξαρτηθεί από εμάς εάν θα την απολαύσουμε η όχι, αφού εμείς οδηγούμε τη συχνότητα της συνείδησής μας. Πηγή: http://www.blackstate.gr/ideologia/448-eleytheria-epiloghs.html

Το μυστικό της αιώνιας νεότητας

Ένα βήμα πιο κοντά στο μυστικό της αιώνιας νεότητας μπορεί να βρίσκονται οι επιστήμονες, μετά την επιτυχή μεταμόρφωση παλαιών ανθρώπινων κυττάρων σε… νεότερα.
Η διαδικασία που ανακάλυψαν ερευνητές από τις ΗΠΑ αυξάνει το μήκος των τελομερών, των προστατευτικών τμημάτων στο τέλος των χρωμοσωμάτων τα οποία επηρεάζουν τη διαδικασία της γήρανσης και της εμφάνισης ασθενειών.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν, ότι η τεχνική που ανέπτυξαν θα μπορούσε να επεκταθεί και στους ανθρώπους, παρέχοντας νέες ελπίδες για την καταπολέμηση ασθενειών, οι οποίες εμφανίζονται λόγω της διαδικασίας της γήρανσης.
Τα τελομερή –συχνά παρομοιάζονται με τα πλαστικά προστατευτικά στις άκρες των κορδονιών- βοηθούν στη διατήρηση της «υγείας» του DNA. Με κάθε αντιγραφή του DNA τα τελομερή γίνονται πιο μικρά και τελικά δεν έχουν το απαραίτητο μήκος για να μπορούν να προστατεύουν το DNA από τις βλάβες και τις μεταλλάξεις, με αποτέλεσμα να οδηγούν στο γήρας.
Στα νεαρά άτομα, τα τελομερή είναι περίπου 8.000-10.000 οργανικά μόρια –ή νουκλεοτίδια- μακριά.
«Τώρα, βρήκαμε ένα τρόπο για να επιμηκύνουμε τα ανθρώπινα τελομερή έως και κατά 1.000 νουκλεοτίδια, γυρνώντας πίσω το εσωτερικό ρολόι σε αυτά τα κύτταρα, κάτι που αντιστοιχεί σε αρκετά χρόνια στην ανθρώπινη ζωή» εξήγησε η Helen Blau από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
«Μια μέρα ίσως είμαστε σε θέση να στοχεύσουμε στα βλαστικά κύτταρα, για παράδειγμα των μυών ενός ασθενούς με μυϊκή δυστροφία Duchenne, και να επεκτείνουμε τα τελομερή τους» πρόσθεσε η ίδια και συνέχισε: «Θα μπορούσαν ακόμη να υπάρξουν επιπτώσεις στη θεραπεία ασθενειών, όπως ο διαβήτης και οι καρδιακές ασθένειες. Μας ανοίγει το δρόμο για να εξετάσουμε όλους τους πιθανούς τρόπους αξιοποίησης αυτής της νέας δυνατότητας».
Οι ερευνητές, καταλήγει το δημοσίευμα της Daily Mail που επικαλείται την έρευνα, ότι η μέθοδος θα επιτρέψει στους επιστήμονες στην παραγωγή μεγάλων αριθμών κυττάρων, τα οποία θα μπορούσαν κάποια μέρα να οδηγήσουν στην ανάπτυξη αποτελεσματικών αντιγηραντικών φαρμάκων.

Μυθομανία: Γιατί κάποιοι άνθρωποι λένε συνέχεια ψέματα;

Πώς ορίζεται η μυθομανία και πώς εκφράζεται στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου;

H παραποίηση της αλήθειας, η αλλοίωση ή απόκρυψή της είναι χαρακτηριστικά που ενίοτε συνοδεύουν την κοινωνική συμπεριφορά ενός ανθρώπου. Οταν όμως οι συμπεριφορές αυτές γίνονται ένα αναπόσπαστο κομμάτι της έκφρασής του, τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα συγχέονται και γίνεται μυθομανής.

Στη μυθομανία η φαντασία είναι αναπόσπαστο κομμάτι των διηγήσεων, το οποίο όσο το άτομο τις εξιστορεί τόσο εισχωρεί μέσα στις κατασκευές του με απόλυτη πίστη ότι πράγματι συνέβησαν.

Συνήθως είναι ο πρωταγωνιστής σεναρίων τα οποία δημιουργούν άμεσο εντυπωσιασμό στον περίγυρο και επιφέρουν στιγμιαία ικανοποίηση και ψυχική ανακούφιση στον ίδιο.

Δεν υποκρίνεται με στόχο, ούτε εξαπατά εκούσια, αλλά η αυτοεκτίμησή του είναι τόσο χαμηλή και η ανάγκη του για αποδοχή τόσο έντονη που η κοινωνική του συνείδηση είναι εύπλαστη και ρευστή όταν είναι με κόσμο. Αν πιεστεί να παραδεχτεί την πραγματικότητα μπορεί να το κάνει στιγμιαία, θα ξανακυλήσει όμως στη δική του πραγματικότητα η οποία τον κυριαρχεί.
Τι κάνει έναν άνθρωπο μυθομανή;
Η λέξη-κλειδί είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση ως κυρίαρχο ψυχικό κίνητρο. Τα κενά στην ταυτότητα του ατόμου αναπληρώνονται προσωρινά μέσα από τις φανταστικές ιστορίες που αφηγείται.

Πρόκειται για μια ψυχική άμυνα η οποία προσφέρει στο ψυχικά ευάλωτο άτομο τη «δυνατότητα» να είναι αυτός που θα ήθελε να είναι. Αμυνα όμως τόσο εύθραυστη, ώστε εκείνο καταντά εύκολα να γελοιοποιείται και να ξαναοδηγείται στην απόρριψη και την αυτομομφή. Η μοναξιά και το αδιέξοδο μεγαλώνουν και το άτομο οδηγείται σε περισσότερα ψέματα για να αναπληρώσει το κενό, εγκλωβισμένο σε έναν φαύλο κύκλο.

Ο ψυχαναλυτής Ντόναλντ Γουίνικοτ ονόμασε τους μυθομανείς ενηλίκους «as-if-personalities» («σαν-να-προσωπικότητες») δηλαδή ψεύτικους εαυτούς.

Στο πρώιμο περιβάλλον ενός μικρού παιδιού, μπορούμε να εντοπίσουμε την τάση του να προσαρμόζεται σε αδυσώπητες γονεϊκές προσδοκίες και να ταυτίζεται μόνο με αυτό που θέλουν οι άλλοι, ξεχνώντας το τι υπάρχει πραγματικά μέσα του. Επίσης γονείς που οι ίδιοι χρησιμοποιούν ψέματα συστηματικά για να χειρίζονται, να ελέγχουν ή να γεμίζουν τα ψυχικά τους ελλείμματα, μαθαίνουν στο παιδί αντίστοιχους δυσλειτουργικούς τρόπους διαχείρισης της συμπεριφοράς.

Η τραυματισμένη αυτοεκτίμηση στο παιδί μπορεί να το κάνει να ψάξει για διέξοδο στην κατασκευή μύθων για να αντλήσει την αποδοχή που νιώθει ότι του λείπει. Ολες οι παραπάνω καταστάσεις συνεχίζουν να λειτουργούν ως κίνητρα της συμπεριφοράς στην ενήλικο πλέον ζωή με μεγάλο ψυχικό κόστος για το άτομο.

Η αποδοχή του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα. Μέσα από μια ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης μέσα από μια αληθινή σχέση τόσο με τον εαυτό όσο και με τους άλλους μπορεί να αποβεί λυτρωτική. Εδώ, η δυνατότητα χτισίματος μιας αληθινής σχέσης με τον θεραπευτή θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο.

Άραγε τα δικά μου όνειρα ποιος θα τα φωταγωγήσει;

Ένα ντεκόρ φρίκης όλα γύρω μου τώρα που με κλείνει όλο και πιο πολύ σαν ατσάλινη γροθιά… Ολοένα η απόγνωση και το μίσος ανεβαίνουν, αίμα πηχτό στο λαιμό μου. Πού πήγε η ζωή μας; Πού χάθηκε; Σε ποιών καταραμένων ποιητών τους στίχους κρύφτηκε φοβισμένη; Πέστε μου, πού κρύφτηκε λησμονημένη…

 Μέσα σ’ ένα μέλλον που είναι γεμάτο συννεφιές εγώ μεσ’ στη νυχτιά το παραθύρι ανοίγω… Εκεί, στην αιώνια γειτονιά τις ψιθυριστές κουβέντες των απέναντι συνοδοιπόρων μου στη ζωή. Κουβεντολόι κάτω από έναν απογυμνωμένο και σκονισμένο λαμπτήρα, να ρίχνει το αρρωστημένο φως του λες και θέλει, έστω για λίγο, να φωτίσει τα όνειρά τους… Άραγε τα δικά μου όνειρα ποιος θα τα φωταγωγήσει; Και κοιτώντας ψηλά στον ουρανό μετρώ και ξαναμετρώ τα χαμένα ιδανικά μου, την ώρα που ένα αστέρι αυτοκτονεί, κρεμασμένο από τα μαύρα πέπλα της νύχτας που βρόγχος έγιναν και το έπνιξαν… Το ξέρω. Κι εσύ το ξέρεις… Μην παραμυθιάζεσαι λοιπόν… Ένα μεγάλο ψέμα είναι η κόλαση! Εδώ κάτω ζωντανοί όρθιοι σαν δένδρα γυμνά τη ζούμε, σε σιδηροδέσμιες μέρες αιχμάλωτοι είμαστε και οι νύχτες μας Ερινύες που εισβάλουν φασιστικά στον ύπνο μας. Γι’ αυτό σου λέω, έλα να σπάσουμε το καγκελόφραχτο παραπέτασμα που φτιάξαμε οι δόλιοι στη ζωή μας… Εγώ, εσύ, οι γύρω μας, όλοι μαζί ενωμένοι, μαζί να βρούμε την επίγεια Εδέμ! Έτσι:

Άσε με να ακροβατώ στους γκρεμούς του κορμιού σου, αυτούς που λάγνα με παρασέρνουν στα λάθρα μονοπάτια όλων των ηδονικών επιθυμιών. Κι αν τσακιστώ στις κοφτερές αιχμές ενός λανθάνοντος σφάλματος, ξέρω πως σ’ ένα φιλί σου ανάσταση ψυχής εκεί θα βρω!

Καταρρίπτοντας τους μύθους της κατάθλιψης

Παρότι πρόκειται για μία εξαιρετικά σοβαρή και συχνή ασθένεια, η κατάθλιψη περιβάλλεται από πολλούς μύθους και παρανοήσεις τόσο σε σχέση με τα αίτια της, όσο και την θεραπεία της. Τέτοιοι μύθοι είναι ενδεχομένως καλοπροαίρετοι, στην πραγματικότητα όμως αποδεικνύονται εξαιρετικά επιβλαβείς, καθώς πολύ συχνά στέκονται εμπόδιο στην αναζήτηση έγκαιρης θεραπείας και αντιμετώπισης της ψυχικής νόσου. Η Ελένη Βούσουρα, Δρ. Κλινικής Ψυχολογίας, βοηθά να καταρρίψουμε τους δέκα πιο συχνούς μύθους σχετικά με την κατάθλιψη.

ΜΥΘΟΣ #1: Η κατάθλιψη δεν είναι μια συχνή πάθηση και δεν θα συμβεί σε μένα
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η κατάθλιψη είναι μια πολύ συχνή νόσος που μπορεί να εκδηλωθεί σε ανθρώπους όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικο-οικονομικών στρωμάτων, σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Επηρεάζει σήμερα περισσότερα από 350 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Υπολογίζεται ότι ένας στους 10 ανθρώπους πάσχει από κατάθλιψη και ένας στους 5 έχει νοσήσει από κατάθλιψη στη διάρκεια της ζωής του.

ΜΥΘΟΣ #2: Η κατάθλιψη δεν είναι μια πραγματική ασθένεια
ΑΛΗΘΕΙΑ: Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η κατάθλιψη αποτελεί την 2η συχνότερη αιτία αναπηρίας παγκοσμίως και μια από τις κύριες αιτίες απώλειας ετών ζωής λόγω δυσλειτουργίας ή πρόωρου θανάτου, ενώ νέα στοιχεία δείχνουν ότι συμβάλλει σημαντικά στην αυτοκτονικότητα και την ισχαιμική καρδιοπάθεια.

ΜΥΘΟΣ #3: Κατάθλιψη σημαίνει να είναι κανείς λυπημένος
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η λύπη είναι συναίσθημα, η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια. Η κατάθλιψη συχνά χαρακτηρίζεται από ένα επίμονο και διαρκές συναίσθημα θλίψης (για τουλάχιστον 2 εβδομάδες), ωστόσο όχι πάντα. Μπορεί, δηλαδή, κανείς να πάσχει από κατάθλιψη χωρίς να είναι απαραίτητα λυπημένος. Αντίθετα, μπορεί να βιώνει αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν ανηδονία, δηλαδή μια έντονη απώλεια ενδιαφέροντος και ευχαρίστησης ακόμη και για δραστηριότητες που προηγουμένως ήταν πηγή ευχαρίστησης για το άτομο (π.χ., χόμπι, οικογένεια, φίλοι). Επιπλέον, τα παιδιά, οι έφηβοι, και οι ηλικιωμένοι συνήθως εκδηλώνουν ευερεθιστότητα αντί θλίψης.

ΜΥΘΟΣ #4: «Είναι όλα στο κεφάλι σου»
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η κατάθλιψη είναι μια διαταραχή της διάθεσης, ωστόσο περιλαμβάνει ένα πλήθος σωματικών συμπτωμάτων, όπως διαταραχές στην όρεξη και την ποιότητα του ύπνου, έντονη κόπωση και ψυχοκινητική επιβράδυνση, νευρικότητα και διέγερση, καθώς και δυσκολία συγκέντρωσης και λήψης αποφάσεων ακόμα και για τα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Άλλα σωματικά συμπτώματα περιλαμβάνουν ανησυχία, δυσπεψία, ναυτία, πονοκεφάλους, και μυϊκή κόπωση.

ΜΥΘΟΣ #5: Κατάθλιψη παθαίνει κανείς όταν έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες της ζωής
ΑΛΗΘΕΙΑ: Ο καθένας βιώνει σκαμπανεβάσματα στη ζωή, και συχνά αισθάνεται λυπημένος για κάποιο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα μετά από μια σοβαρή απώλεια ή απογοήτευση. Η κατάθλιψη είναι κάτι περισσότερο από περιστασιακές αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα που προκύπτουν από τις καθημερινές δυσκολίες. Τα επεισόδια της κατάθλιψης διαρκούν για μεγάλες χρονικές περιόδους, και συχνά μπορεί να προκύψουν ξαφνικά, ακόμη και όταν τα πράγματα στη ζωή φαίνεται να πηγαίνουν καλά.

ΜΥΘΟΣ #6: Η κατάθλιψη είναι ένα σημάδι ψυχικής αδυναμίας
ΑΛΗΘΕΙΑ: Μια από τις πολύ συχνές παρανοήσεις σχετικά με την κατάθλιψη είναι η λανθασμένη εντύπωση ότι η κατάθλιψη οφείλεται σε ψυχική αδυναμία ή ελάττωμα του χαρακτήρα. Η κατάθλιψη είναι μια σοβαρή ψυχική διαταραχή που, όπως οι περισσότερες ασθένειες, έχει βιολογικές, ψυχολογικές και κοινωνικές διαστάσεις. Όπως δε θα κατηγορούσαμε ποτέ κάποιον που υποφέρει από καρδιακή νόσο ή διαβήτη ότι η ασθένεια του οφείλεται σε «αδυναμία χαρακτήρα», έτσι και η κατάθλιψη δεν είναι σημάδι αδυναμίας, τεμπελιά, ή αυτολύπηση. Είναι μια σοβαρή σοβαρή κλινική διαταραχή, που απαιτεί άμεση διάγνωση και έγκαιρη θεραπεία.

ΜΥΘΟΣ #7: Η κατάθλιψη επηρεάζει μόνο τις γυναίκες
ΑΛΗΘΕΙΑ: Είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες διατρέχουν διπλάσιο κίνδυνο να εκδηλώσουν κατάθλιψη σε σχέση με τους άντρες, μια ευαλωτότητα που κορυφώνεται στα αναπαραγωγικά χρόνια και εκδηλώνεται ως προεμμηνορροϊκό σύνδρομο, κατάθλιψη στην εγκυμοσύνη και λοχεία, και εμμηνοπαυσιακή κατάθλιψη. Ωστόσο, τα ποσοστά κατάθλιψης στους άνδρες δεν είναι καθόλου αμελητέα: 1 στους 8 άνδρες αναμένεται να αναπτύξει κατάθλιψη κάποια στιγμή στη ζωή του, ποσοστό που είναι ακόμη μεγαλύτερο αν συμπεριλάβουμε την χρήση αλκοόλ και ουσιών που συνδέονται συχνά με κατάθλιψη. Επιπλέον, η κατάθλιψη στους άνδρες τείνει να είναι πιο καταστροφική, καθώς οι άνδρες έχουν πολύ αυξημένο κίνδυνο θανάτου λόγω αυτοκτονιών σε σχέση με τις γυναίκες.

ΜΥΘΟΣ #8: «Απλά πρέπει να προσπαθήσεις να το ξεπεράσεις»
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η κατάθλιψη δεν θα φύγει από μόνη της – απαιτεί θεραπεία και υποστήριξη, όποιες και αν είναι οι αιτίες που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της. Στην πραγματικότητα, τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι πιθανό να επιδεινωθούν και να χρονίσουν αν αφεθούν χωρίς θεραπεία. Δυστυχώς, μόνο το 1/3 των ανθρώπων που υποφέρουν από κατάθλιψη υποβάλλονται σε θεραπεία.

ΜΥΘΟΣ #9: Η κατάθλιψη δε θεραπεύεται
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η κατάθλιψη είναι μια ψυχική διαταραχή που θεραπεύεται. Με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή για να ρυθμιστούν αποτελεσματικά οι βιοχημικές αλλαγές στον εγκέφαλο, σε συνδυασμό με μια αποτελεσματική ψυχοθεραπεία, το άτομο που πάσχει από κατάθλιψη μπορεί να θεραπευτεί πλήρως. Είναι ζωτικής σημασίας για τους ανθρώπους που υποπτεύονται ότι οι ίδιοι ή κάποιο μέλος της οικογένειας τους μπορεί να πάσχει από κατάθλιψη να αναζητήσουν φροντίδα από έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας που διαθέτει κατάρτιση και εμπειρία στην θεραπεία της κατάθλιψης.

ΜΥΘΟΣ #10: Η κατάθλιψη μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με φαρμακευτική αγωγή
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η φαρμακευτική αγωγή είναι μόνο μία από τις διαθέσιμες αποτελεσματικές θεραπείες για την κατάθλιψη. Η κατάθλιψη μπορεί επίσης να αντιμετωπιστεί με επιστημονικά τεκμηριωμένες ψυχοθεραπείες, μη-φαρμακευτικές βιολογικές θεραπείες και αλλαγές στον τρόπο ζωής. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να βοηθηθούν περισσότερο από μια ψυχολογική παρέμβαση, άλλοι μπορεί να θεωρήσουν χρησιμότερο ένα συνδυασμός θεραπευτικών προσεγγίσεων. Το καλύτερο είναι να προσεγγίσει κανείς ένα επαγγελματία ψυχικής υγείας για να μάθει περισσότερα για τα διάφορα είδη θεραπείας και να αναπτύξει το δικό του, εξατομικευμένο πρόγραμμα στήριξης και θεραπείας.

Εισπνέω Φως – εκπνέω Φως… Κάθε Πνοή είναι και Δημιουργία…

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξεπερνούν μεν εύκολα την οικογενειακή-κοινωνική-θρησκευτική ηθική που τους έχτισε, αλλά στο βάθος βάθος ζηλεύουν τρομερά αυτούς που δεν δίνουν δεκάρα γι' αυτήν και έχουν σαν Οδηγό τον Εαυτό τους και τους Νόμους…
Φαίνονται επικριτικοί στο διαφορετικό, σε ότι δεν τους ταιριάζει και δεν συμφωνεί με τα πρότυπά τους και φτάνουν σε απίστευτες βιαιότητες, φυσικές, συναισθηματικές ή και πνευματικές…
Στην ουσία απεχθάνονται αυτό που ζηλεύουν… Την Ελευθερία που μας δίνει η πνευματική μας αυτάρκεια… Γιατί αυτάρκης είναι μόνο ο Ελεύθερος Άνθρωπος, που δεν έχει πατρίδα, θρησκεία και σύνορα, αλλά τιμάει το Αγαθό όπου και να βρίσκεται…
Αλλιώς, ακόμα και στην πατρίδα του να βρίσκεται θα συμπεριφέρεται σαν αλλοδαπός!
…και μέσα στους ναούς της θρησκείας του θα συμπεριφέρεται σαν δούλος, τιμώντας έναν θεό που σε τίποτα δεν θυμίζει την Αγάπη και την Σοφία του Αγαθού…
Η πίστη κάποτε γράφεται με μικρό και κάποτε γράφεται με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα…Και τούτο έχει σημασία μόνο για αυτούς που ξέρουν τι σημαίνει Πίστη και τι περιλαμβάνει σε ποιότητες…
Και από εκεί ξεκινά και η Ζωή…ή οι ενοχές της αμαρτίας!
Το θέμα είναι ότι αν χάνεις τον Στόχο σου, έχεις χίλιες δικαιολογίες να πιστεύεις ότι οι άλλοι δεν στοχεύουν καλά…
Μα ο Κόσμος μας αφορά, όσο και ο Εαυτός μας… Γιατί το ένα χωρίς το άλλο, είναι θάνατος μέσα μας! Και όταν αυτός είναι νεκρός μέσα μας, το μόνο σίγουρο είναι ότι πουθενά δεν θα βρίσκουμε Αγάπη και Σοφία στην Ζωή μας…
Γιατί όλα ξεκινούν από την βαθιά αποδοχή του «ήρθα για να Ζήσω»…
Οι περισσότεροι όμως πιστεύουν ότι ήρθαν για να επιβιώσουν… Και το ένα δεν αναιρεί το άλλο, παρά μόνο στις αποφάσεις μας να επιλέγουμε το απλό και βαθιά πνευματικό vs του πολύπλοκου προγραμματισμού μας…
Αυτό που μας κάνει να παίρνουμε βαθιές ανάσες είναι τόσο απλό, που κανείς δεν μπορεί να το σκεφτεί σαν το δυνατό του Σημείο…
Εισπνέω Φως – εκπνέω Φως… Κάθε Πνοή είναι και Δημιουργία… Και έτσι ο Κόσμος μας βρίσκει ξανά την Καρδιά του, σε μια Πορεία προς την Αλήθεια και την Ζωή…


Άντε άνθρωπε, σήκω τώρα, έχουμε κι άλλη διαδρομή να κάνουμε...Έχουμε πολλά να Ζήσουμε ακόμα...

Όλα αλλάζουν αν το θελήσεις..
Ίσως χρειάζεται να περάσεις και από τούτον τον θυμό στο τι επέτρεψες να γίνει η Ζωή σου και να βγάλεις τους περιορισμούς σου...
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την Αλήθεια, τότε ναι θυμώνεις στην αρχή...
Θυμώνεις που έγινες έρμαιο των πεποιθήσεων σου
Θυμώνεις για τον χαμένο χρόνο
Θυμώνεις για καταστάσεις που νομίζεις ότι δεν επανορθώνονται
Θυμώνεις για τις προτεραιότητες που έδωσες
Θυμώνεις για τις παραχωρήσεις που έκανες
Θυμώνεις γιατί περίμενες το όνειρο, παραπάνω από όσο σου επιτρεπόταν
Ο θυμός μπορεί να γίνει όμως και εποικοδομητικός... Να σε εκτοξεύσει σε ένα Ύψος που σου δίνει πίσω την Δύναμή σου, σου δίνει πίσω τον Εαυτό σου...
Φτάνεις σε ένα βαθύ σκοτάδι και τότε ή φοβάσαι και μένεις εκεί, ή ακολουθείς το Φως, ακόμα και αν είναι μόνο μια μικρή αχτίδα του... Κάπου να Πιστέψεις χρειάζεται... Η Πίστη είναι η σημαντικότερη Αρετή, που αφήνει τους Νόμους μέσα μας να ολοκληρωθούν…
Μιλάω για εκείνη την Πίστη που δεν αφήνει υπονοούμενα στο τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, αλλά σε δραστηριοποιεί ώστε να συμβούν όλα στο παρόν...
Δεν αρκεί να πιστεύεις... Χρειάζεται να κινηθείς προς τα εκεί και να μην περιμένεις τούτο να συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον...
Αυτή η αστείρευτη Πηγή Ζωής μέσα μας δεν είναι ουτοπία, είναι Αλήθεια...
Αν φοβάσαι ότι η αφύπνιση της Συνείδησης σου θα σε βάλει σε περιπέτειες και θα σε πάει μακριά από αυτό που βόλεψες στην Ζωή σου, τότε το σίγουρο είναι ότι θα κάνεις πως δεν την βλέπεις τούτη την Πηγή... Θα την κοιτάς στον Ουρανό και δεν θα την βλέπεις στην Γη... Όμως τούτο δεν είναι Αλήθεια... Γιατί εσύ ενώνεις Ουρανό και Γη και κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει...
Είναι σαν το Βασίλειο των Ουρανών, που μας μίλησε ένας Άνθρωπος (ή πολλοί Άνθρωποι)... Οι περισσότεροι το βρήκαν στον Ουρανό.. .Άλλοι πάλι το βρήκαν στην Γη... Κανείς δεν σκέφτηκε ότι το Βασίλειο των Ουρανών, είναι στην καρδιά του μόνο, μια μικρή κουκίδα Φωτός που φτάνει έως την Αιωνιότητα... Γιατί στα μικρά και στα απλά γράφεται η ιστορία της Ζωής μας, όταν ανοίγουμε στην εμπειρία και δεν περιμένουμε να έρθει να μας βρει, όποτε τύχει... Μάλλον τότε δεν θα τύχει ποτέ... ίσως γιατί εμείς δεν είμαστε αρκετά τυχεροί, ίσως γιατί δεν είμαστε αρκετά θαρραλέοι, ίσως γιατί δεν είμαστε αρκετά ζωντανοί, όπως και να έχει, αυτό που νομίζουμε, αυτό έχουμε κιόλας...
Η Ζωή δεν είναι "νομίζω", ούτε μία σκέψη, ούτε ένα συναίσθημα... Και δεν αλλάζει ποτέ, είναι αυτό που είναι... Κίνηση, ενέργεια, ροή... Το φυσιολογικό όμως για τους ανθρώπους είναι να πιστεύουν ότι η Ζωή είναι στατικότητα και αντίσταση, πόλεμος και πόνος ίσως με κάποιες αναλαμπές, που τους δίνουν κουράγιο να ελπίζουν...
Άντε άνθρωπε, σήκω τώρα, έχουμε κι άλλη διαδρομή να κάνουμε.. .Έχουμε πολλά να Ζήσουμε ακόμα...
Όλα εξαρτώνται από τις Επιλογές μας και τις Αποφάσεις μας… Και ο φόβος είναι μια Επιλογή που δεν κάναμε, μια Απόφαση που δεν πήραμε… τίποτα άλλο!
Εύχομαι σήμερα να αλλάξουν οι φόβοι των ανθρώπων… Να γίνουν μία Απόφαση γι’ αυτό που αξίζει στον Άνθρωπο…

Η Νέα Αντίληψη της Πραγματικότητας κι η παλιά θεώρηση

Υπάρχει ένα πραγματικά περίεργο φαινόμενο και αξίζει να διερευνηθεί: Ενώ η επιστήμη, εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον, καθιέρωσε να ερμηνεύει και να περιγράφει την Πραγματικότητα, με όρους διαδικασίας, δομής, κι αλλαγής της διάταξης των σχέσεων μεταξύ των αντικειμένων, η ανθρωπότητα, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο, αντιλαμβάνεται και λειτουργεί σύμφωνα με την μεσαιωνική νοοτροπία μιας πραγματικότητας που περιέχει ουσίες και σχέσεις ουσιών, και χρησιμοποιεί το απαρχαιωμένο γλωσσικό σύστημα, που περιγράφει διαδικασίες και φαινόμενα με ουσιαστικά και σχέσεις ουσιαστικών.

Είναι περίεργο ότι αυτή η νοοτροπία και η χρήση της γλώσσας επιβάλλεται σε όλη την εκπαίδευση, παγκόσμια και την υιοθετούν ακόμα κι αυτοί που υποτίθεται ότι είναι μορφωμένοι άνθρωποι.

Θέλουμε να πούμε ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι έλλειψη παιδείας, μόρφωσης, αλλά ότι είναι αποτέλεσμα μιας στρεβλής, μη έγκυρης παιδείας κι αγωγής.

Ακόμα κι αν θέλουμε πίσω από αυτά που συμβαίνουν να δούμε τις αιτίες, δεν θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την κατάσταση με πολιτικά αίτια. Είναι κάτι βαθύτερο. Αυτοί που υποτίθεται ότι είναι στην εξουσία είναι το ίδιο τυφλοί, αν όχι πιο τυφλοί από τους υπόλοιπους.

 Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμα αρκετά ώριμη για να αφυπνιστεί στην Πραγματικότητα, να Οργανωθεί σε πραγματικές βάσεις, και να λύσει βασικά κοινωνικά προβλήματα, που βασανίζουν τις κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που είναι αφυπνισμένοι, που μπορούν να δουν και να αντιμετωπίσουν την Πραγματικότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα στην παγκόσμια αυταπάτη, μια πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει η εμπειρία, η γνώση, το παρελθόν, η παράδοση, ο πολιτισμός…

Ενώ η Ίδια η Ζωή τρέχει μπροστά και ξεπερνά τις απολιθωμένες ερμηνείες της, οι άνθρωποι μένουν πίσω στα ονειροπολήματά τους.

Αν ζητήσεις ακόμα και από φιλοσόφους, διανοούμενους, ή θρησκευτικούς ηγέτες, να σου μιλήσουν για την Πραγματικότητα είναι βέβαιο ότι το μόνο που μπορούν να παρουσιάσουν είναι εμπειρίες, γνώσεις, πληροφορίες, αναφορές στην παράδοση, και το παρελθόν.

Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που θα υποδείξουν ότι η Πραγματικότητα είναι Εδώ, Τώρα, Έξω από τον γραμμικό χρόνο της σκέψης και τα γνώσης του παρελθόντος.
Και τελικά πόσοι είναι αυτοί που προβληματίζονται για τον τρόπο που βιώνουν την ζωή, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα και αναζητούν μια υπέρβαση από τον παλιό τρόπο αντίληψης, της δυαδικότητας, των σταθερών ουσιών, όλης της εμπειρίας του παρελθόντος, για να αναδυθεί στο Ζωντανό Παρόν που Ρέει;

Όπως κι αν έχει Υπάρχει Μόνο Μια Πραγματικότητα. Η Πραγματικότητα που Αποκαλύπτεται όταν είμαστε σε Εγρήγορση κι Αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει, σε Πραγματικό Χρόνο, στην Στιγμή που Ρέει. Όλα τα άλλα είναι ονειροφαντασίες.

Τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα;

Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει αδύναμοι ή κουρασμένοι από τα πάντα γύρω μας; Δεν έχουμε νιώσει να έχουμε την ανάγκη να φύγουμε μακριά από όλους και από όλα; Η πίεση και η απογοήτευση που έχουμε νιώσει κατά διαστήματα από καταστάσεις δύσκολες και περίεργες μας έχουν κάνει να νιώθουμε πολλές φορές το περιβάλλον μας ασφυκτικό…!

Μήπως έχω φτιάξει μια φυλακή μέσα στην οποία έχω εγκλωβιστεί; Μια φυλακή της τέλειας εικόνας που δεν μ? αφήνει να ζήσω; Κι αν δείξω τον πραγματικό μου εαυτό; Κι αν σκεφτούν κάτι αρνητικό για μένα;

Τι θα πουν οι άλλοι; Τι θα σκεφτούν οι άλλοι; Τι θα πιστέψουν για μένα και τι θα συζητήσουν για μένα;

Και… βρίσκομαι κλεισμένος μέσα σε μια τεράστια φυλακή, όπου ζω με το φόβο του τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα. Προσπαθώ να εξασφαλίσω μια όσο το δυνατόν καλύτερη αξιολόγηση, προσπαθώ να προσαρμοστώ στα μέτρα των άλλων και να φτιάξω μια καλή εικόνα σταθερή στα μάτια των άλλων… όμως, είμαι τόσο απορροφημένος σε αυτή την προσπάθεια που ξεχνώ να κοιτάξω λίγο και μέσα μου. Περνώντας ο καιρός έχω ξεχάσει ότι εκτός από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα θα πρέπει να ασχοληθώ λίγο και με την εικόνα που έχω εγώ για τον εαυτό μου.

Με αυτή την εικόνα ζω, αυτή η εικόνα είναι σταθερή και πιο «αντικειμενική» για μένα τον ίδιο και αυτή η εικόνα είναι η δική μου εικόνα. Επηρεάζεται, διαμορφώνεται και αναδιαμορφώνεται, θολώνει, βιώνει ρήγματα και εντάσεις, εξυψώνεται και βελτιώνεται… Όλα αυτά μπορεί να συμβούν στην εικόνα που έχω για τον εαυτό μου, αλλά και στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για τον εαυτό μου. Το τι σκέφτονται όμως οι άλλοι για μένα, οι εντυπώσεις που σχηματίζουν και οι απόψεις που έχουν δεν με επηρεάζουν άμεσα ή δεν θα έπρεπε να με επηρεάζουν άμεσα.

«Η μεγαλύτερη φυλακή μέσα στην οποία ζούμε, είναι ο φόβος για το τι σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι για εμάς…»
Όταν ξέρεις ποιος είσαι… Δεν σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι…

Ζεις μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, αλληλεπιδράς με άλλους ανθρώπους και αυτοπροσδιορίζεσαι και αυτοκαθορίζεσαι μέσα από αυτές τις αλληλεπιδράσεις, χωρίς όμως να είναι αυτές καθοριστικές για την ύπαρξή σου. Έχεις μια εικόνα για τον εαυτό σου, που δεν ραγίζει κάθε φορά που θα ακούσεις μια αρνητική κριτική, κάθε φορά που θα σου κάνουν μια παρατήρηση. Μόνο εσύ ξέρεις ποιος είσαι… τι είναι το καλύτερο για σένα… μόνο εσύ ξέρεις εσένα ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι…

Το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς θα πρέπει να μας αγγίζει στο βαθμό που μας βοηθάει να αναζητήσουμε και να ανακαλύψουμε κομμάτια του εαυτού μας.

Γίνεται να μην αποτύχεις ποτέ;

«Αγαπητέ μου φίλε, αλίμονο στον άνθρωπο που δεν απότυχε ποτέ. Κλάψ' τον! Πάρε όλα τα έργα. Δίπλα στα πολύ μεγάλα υπάρχουν τα πολύ μικρά. Και να το ξέρετε: Τα μεγάλα υπάρχουν χάρη στα μικρά. Μια μεγάλη αποτυχία φέρνει μια μεγαλύτερη επιτυχία. Ποτέ όμως η μεγάλη επιτυχία δε φέρνει μια μεγαλύτερη. Άμα πετύχαινε ο άνθρωπος στην πρώτη εξόρμηση, δε θα 'κανε δεύτερη. Η δόξα είναι μια κορυφή που για να την ανέβεις πρέπει πρώτα να κατέβεις».
«Οι Κερασιές Θα Ανθίσουν Και Φέτος», Λουντέμης...

Πόσο εφικτό είναι να μην αποτύχουμε ποτέ και τι είναι αυτό που μας κάνει να ζούμε με το φόβο της αποτυχίας; Τι φοβόμαστε; Με τι έχουμε συνδέσει την αποτυχία; Πόσο χειρότερη την φανταζόμαστε από ότι να τη ζήσουμε; Πόσο άγχος μας προκαλεί αυτή η κατάσταση και πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο; Τι σκέψεις κάνουμε σχετικά με την αποτυχία; Τι σημαίνει για εμάς τους ίδιους και τι σημαίνει για την εικόνα που εμείς θεωρούμε ότι θα σχηματίσουν οι άλλοι για εμάς;

Ένα άτομο που θέλει να είναι τέλειο σε όλα, έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του και θέλει να έχει μια τέλεια εικόνα και απέναντι στους άλλους. Κρίνει τόσο σκληρά τον εαυτό του, που σκέφτεται πως και οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο μαζί του και θα σκεφτούν διάφορα αρνητικά στοιχεία σχετικά με το ίδιο, τις ικανότητές του και την προσωπικότητά του. Μια αποτυχία θεωρεί ότι ακυρώνει ολόκληρη την ύπαρξή του, τον εκθέτει απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους, καταστρέφει την εικόνα που έχει και έχουν και οι άλλοι για αυτόν.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να μπορέσουμε να δούμε και τα θετικά που μας προσφέρει μια αποτυχία. Θα πρέπει να είμαστε ικανοί να δούμε τι μάθαμε μέσα από αυτή την εμπειρία και ποιοι ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στην αποτυχία. Η αποτυχία είναι, δηλαδή, μια ευκαιρία να δούμε πράγματα στον εαυτό μας, να αξιολογήσουμε συμπεριφορές, ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι μια ευκαιρία για προσωπκή βελτίωση και ανάπτυξη, αλλά και να κάνουμε ένα ακόμη βήμα στο μονοπάτι της ωρίμανσης.

Σίγουρα είναι μια ακόμη εμπειρία στο ενεργητικό μας, που στο παρόν ή στο μέλλον μπορεί να μας φανεί χρήσιμη. Το ζητούμενο είναι πως θα αξιολογήσουμε και πως θα «εκμεταλλευτούμε» την αποτυχία ώστε να μάθουμε, να μπορέσουμε να βελτιωθούμε. Είναι σημαντικό να μπορέσουμε ακόμη και να βρούμε τρόπους ώστε να αντιμετωπίσουμε την αποτυχία. Ουσιαστικά, δείχνουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε, μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και να προχωρήσουμε. Βρίσκουμε τρόπους να προστατεύουμε τον εαυτό μας χωρίς όμως να ζούμε απλά με το φόβο τι θα γίνει αν αποτύχουμε, παίρνοντας τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό μας και κάνοντάς το να φαντάζει σαν κάτι πολύ απειλητικό, που θα μας καταστρέψει τη ζωή μας. Επίσης, μια αποτυχία μας υπενθυμίζει ή μας μαθαίνει ότι η ζωή έχει και επιτυχίες και αποτυχίες. Όλοι θέλουμε μόνο να επιτυγχάνουμε, όμως, και μια αποτυχία μπορεί να μας δώσει πολλά… μπορεί να μας μάθει πολλά, μπορεί να μας βοηθήσει περισσότερο κι από μια επιτυχία.

Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος και να λες, με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Οι φόβοι και οι ανασφάλειες μοιάζουν πολύ με τα σκυλιά. Αν καταλάβουν πως τρέμεις, σου χιμούν. Αν δείξεις αδιαφορία, χοροπηδούν γύρω σου, κάνουν χαρούλες και απομακρύνονται κουνώντας την ουρά τους.
Χρειάστηκαν τόσα χρόνια να περπατήσω στη βροχή, για να καταλάβω επιτέλους, πως πάντα πίσω από τα μαύρα σύννεφα, κρύβεται ένας ήλιος λαμπερός.
Κράτησε μια μικρή πλατεία μέσα στην ψυχή σου, που θα κάθεσαι μόνο εσύ και τα πουλιά.
Άκου, φίλε μου, αν δε χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες τώρα το σχήμα τους!

Φοβοφοβία: φοβάμαι μήπως φοβηθώ

«Φοβάμαι μη φοβηθώ»

Φόβος της φοβίας ή φόβος του φόβου: περιλαμβάνει έντονο άγχος και μη πραγματικό και μόνιμο φόβο μήπως το άτομο βιώσει φόβο ή αναπτύξει μια φοβία. Ο όρος φοβοφοβία (Phobophobia) αναφέρεται στο φόβο της φοβίας ή των φοβιών που μπορεί να εμφανίσει το άτομο, με αποτέλεσμα να εκδηλώνει έντονο άγχος και φόβο, που μπορεί να φτάσει στα όρια του πανικού. Πρόκειται για ένα πιο διάχυτο και γενικευμένο είδος φοβίας, που βιώνεται χωρίς καν το άτομο να έχει βιώσει την αίσθηση του φόβου. Απλά το άτομο ζει με το φόβο ότι θα νιώσει φόβο και προσπαθεί να αποφύγει την αίσθηση του φόβου έτσι ώστε να μην φοβηθεί. Το άτομο όταν βρίσκεται σε κατάσταση στρες ως απάντηση κινητοποιείται και εμφανίζει φόβο μήπως εμφανίσει φοβία, προσπαθώντας να το αποφύγει. Συνήθως, η φοβοφοβία εμφανίζεται από εσωτερικές προδιαθέσεις, που βρίσκονται σε υποσυνείδητο επίπεδο και συνδέονται με συμβάντα ή καταστάσεις που προκαλούν στο άτομο άγχος και φόβο.

Το άτομο μπορεί να έχει άλλα είδη φοβίας μπορεί και όχι, όμως μπορεί να αναπτύξει φοβοφοβία όταν έχει για μεγάλο χρονικό διάστημα αγχώδεις διαταραχές που δεν έχουν αντιμετωπιστεί ή έχει βιώσει κάποια συναισθηματικά τραύματα. Ο έντονος φόβος προς οποιοδήποτε φόβο μπορεί να οδηγήσει το άτομο στο να πιστεύει ότι η εμφάνιση του φόβου θα είναι καταστροφική για το ίδιο και θα το κάνει να νιώσει ακόμη χειρότερα, έχοντας αρνητικές επιδράσεις στην ψυχοσύνθεσή του.
Η φοβοφοβία εμφανίζει συμπτώματα που είναι κοινά με τις αγχώδεις διαταραχές και κυρίως τις κρίσεις πανικού και την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Έτσι, το άτομο εμφανίζει ζαλάδα, έντονους παλμούς της καρδιάς, εφίδρωση, ελαφρά παραισθησία, ένταση, τρόμος, τάση λιποθυμίας και αποφυγή καταστάσεων που μπορεί να προκαλέσουν αυτά τα συμπτώματα.

Το άτομο εμφανίζει έντονο φόβο μήπως αναπτύξει μια φοβία, με αποτέλεσμα να εμφανίζει άγχος σχετικά με την εκδήλωση συμπτωμάτων της φοβίας. Πρόκειται για άτομα που είναι αρκετά επιρρεπή στο να βιώνουν το φόβο του φόβου, όπου αισθάνονται έντονο φόβο λόγω της αίσθησης του άγχους και των σωματικών συμπτωμάτων που προκαλεί.

Η φοβοφοβία έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με την πανφοβία, όπου το άτομο εμφανίζει ένα φόβο για οτιδήποτε. Το βασικό κοινό τους στοιχείο ήταν ένα σταθερό και επίμονο αίσθημα φόβου, που προκαλεί ένταση και αγωνία. Η φοβοφοβία εμποδίζει το άτομο να χαρεί τη ζωή του και να λάβει ικανοποίηση από τις εμπειρίες του. Κάθε στιγμή ζει με το φόβο μήπως εμφανίσει μια φοβία ή βιώσει έντονο φόβο και άγχος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ηρεμήσει και να χαλαρώσει, ενώ βρίσκεται σε μια διαρκή επαγρύπνηση για να προλάβει την εμφάνιση ή την εκδήλωση της αίσθησης του φόβου. Το άτομο συνειδητοποιεί ότι οι φόβοι του είναι παράλογοι. Ωστόσο, κάποιες φορές δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει και δεν μπορεί να σκεφτεί και να λειτουργήσει με τη λογική, καθώς τα συναισθήματα είναι πιο έντονα και το κατακλύζουν, με αποτέλεσμα να έρχεται σε μια κατάσταση έντασης και άγχους.

Η φοβοφοβία μπορεί να έχει αρνητική επίδραση στη ζωή και λειτουργικότητα του ατόμου σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, στο σχολείο, τη δουλειά, τις διαπροσωπικές σχέσεις και γενικότερα τον τρόπο και την ποιότητα της ζωής του. Όταν το άτομο γίνεται μη λειτουργικό και η φοβοφοβία δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινή ζωή του ατόμου.

Η καλή και η ανάποδη

Αρκεί ένα μόνο φως να λάμψει και ξεχειλίζω από μια συγκεχυμένη και μεθυστική χαρά. Αυτό το απόγευμα με φέρνει έτσι απέναντι στην ανάποδη μεριά του κόσμου. Μα η ατμόσφαιρα παραμένει κρύα. Παντού ένα αραχνοΰφαντο πέπλο ήλιου που κι ένα νύχι θα το ‘σχιζε, μα που ντύνει τα πάντα μ’ ένα θαλερό χαμόγελο. Ποιος είμαι εγώ και τι άλλο μπορώ να κάνω παρά να συμμετέχω στο παιχνίδι του φωτός μέσα στα φυλλώματα; Να είμαι αυτή η αχτίδα που καίει το τσιγάρο μου, αυτή η γλυκύτητα κι αυτό το διακριτικό πάθος που ανασαίνει με τον αέρα.

Κι αν προσπαθήσω να βρω τον εαυτό μου, το πετυχαίνω μόνο χάρη στο φως. Κι αν επιχειρήσω να καταλάβω και να δοκιμάσω τούτη τη λεπτή γεύση που μου φανερώνει το μυστικό του κόσμου, μόνο τον εαυτό μου ανακαλύπτω στο βάθος του σύμπαντος. Τον εαυτό μου, δηλαδή αυτή την ακραία συγκίνηση που με λυτρώνει απ’ το σκηνικό. Άλλοι αφήνουν ένα λουλούδι ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου, φυλακίζουν εκεί έναν περίπατο όπου τους άγγιξε ο έρωτας.

 Κι εγώ κάνω περιπάτους, μα με χαϊδεύει ένας θεός. Η ζωή είναι σύντομη κι είναι αμαρτία να χάνεις τον καιρό σου. Λένε πως είμαι δραστήριος. Αλλά το να είσαι δραστήριος σημαίνει να χάνεις τον καιρό σου, εφόσον χάνεσαι ο ίδιος.

Το σήμερα είναι μία στάση και η καρδιά μου φεύγει να συναντήσει τον εαυτό της. Αν με πνίγει ακόμα μια αγωνία, είναι γιατί αισθάνομαι τούτη την αψηλάφητη στιγμή να γλιστρά μέσα απ’ τα δάχτυλά μου όπως οι σταγόνες του υδράργυρου.

Αφήστε λοιπόν όσους θέλουν να γυρίσουν την πλάτη τους στον κόσμο. Δεν παραπονιέμαι αφού βλέπω να γεννιέμαι. Τούτη την ώρα, όλο μου το βασίλειο ανήκει σ’ αυτό τον κόσμο.

Αυτός ο ήλιος κι αυτές οι σκιές, αυτή η ζέστη κι αυτό το κρύο που έρχονται απ’ το βάθος του αέρα: ν’ αναρωτηθώ αν κάτι πεθαίνει κι αν οι άνθρωποι υποφέρουν, αφού τα πάντα γράφονται σ’ αυτό το παράθυρο όπου ο ουρανός σκορπίζει την πληρότητά του που έρχεται να σμίξει με τον οίκτο μου.
Μπορώ να πω και θα το πω αμέσως ότι αξίζει να είναι κανείς αληθινός, κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα, και την ανθρωπιά και την απλότητα. Και πότε λοιπόν είμαι αληθινός, αν όχι όταν είμαι ο κόσμος;Η επιθυμία μου εκπληρώνεται πριν προλάβω να την εκφράσω. Η αιωνιότητα είναι εδώ κι εγώ την περίμενα με ελπίδα. Τώρα δεν εύχομαι πια να είμαι ευτυχισμένος αλλά να έχω συνείδηση της πραγματικότητας.

Ένας άνθρωπος παρατηρεί με θαυμασμό τον κόσμο κι ένας άλλος σκάβει τον τάφο του: πώς να τους ξεχωρίσω; Τους ανθρώπους και τον παραλογισμό τους; Αλλά να το μειδίαμα του ουρανού. Το φως δυναμώνει και μήπως έρχεται σε λίγο το καλοκαίρι; Αλλά να τα μάτια και η φωνή εκείνων που πρέπει ν’ αγαπώ. Είμαι δεμένος με τον κόσμο με όλες μου τις κινήσεις, με τους ανθρώπους, με όλο τον οίκτο και την ευγνωμοσύνη μου. Ανάμεσα σε τούτη την καλή και την ανάποδη του κόσμου, δεν θέλω να επιλέξω, δεν μου αρέσει να επιλέγω.

Το πραγματικό θάρρος είναι ακόμα να κρατά κανείς τα μάτια ανοιχτά στο φως όπως και στον θάνατο. Άλλωστε, πώς να εκφράσω αυτό που συνδέει την τρομερή αγάπη της ζωής μ’ εκείνη τη μυστική απελπισία; Αν δεχτώ την ειρωνεία, κρυμμένη στο βάθος των πραγμάτων, εκείνη τότε αποκαλύπτεται αργά. Κλείνοντας το μικρό και φωτεινό μάτι της, λέει: «Ζήστε σαν…» Παρά τις τόσες έρευνες, η γνώση μου σταματά εδώ.

A. Camus, Η Καλή και η Ανάποδη

Θύματα Θυμάτων

Για ψύλλου πήδημα
Είναι γνωστό πως ο ψύλλος πηδάει 400 φορές το ύψος του. Αν ο άνθρωπος είχε την ίδια δυνατότητα θα μπορούσε να κάνει άλματα 800 μέτρων. Μπορούμε ωστόσο, να κάνουμε έναν ψύλλο να πάει κόντρα στη φύση του και να μην κάνει καθόλου άλματα.

Ας πάρουμε ένα κουτί διαφανές που να έχει ύψος 20 εκατοστά. Όταν τοποθετήσουμε μέσα τον ψύλλο, θα αρχίσει να πηδάει και να χτυπάει στο καπάκι, διότι το άλμα του είναι μεγαλύτερο από το ύψος του κουτιού. Τα χτυπήματα του δημιουργούν πόνο και φυσικά ο πόνος τον ενοχλεί, έτσι ο ψύλλος, προσαρμόζει το άλμα του στο ύψος του κουτιού.

Μόλις συμβεί αυτό ας πάρουμε τον ψύλλο και να τον τοποθετήσουμε σε ένα άλλο κουτί 10 εκατοστών. Ο ψύλλος θα προσαρμόσει πάλι το ύψος του στα 10 εκατοστά, ενώ όσο μικραίνουμε το κουτί, μικραίνει και το άλμα του. Τέλος τοποθετούμε τον ψύλλο σε κουτί ίσο με το ύψος του και θα τον δούμε, μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες, να σταματάει τελείως τα άλματα. Βγάζοντάς τον από το κουτί, διαπιστώνουμε πως ο ψύλλος, έχοντας συνδυάσει το άλμα με τον πόνο, δε θα ξαναπηδήξει ποτέ πια, για το υπόλοιπο της ζωής του.

Τι σας κρατά δέσμιους;
Ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούμε ένα μεγαλύτερο μέρος από τις εκπληκτικές τους δυνατότητες είναι η “εκπαίδευση του ψύλλου” από την οποία κανένας δεν έχει γλιτώσει.

Οι πρώτοι μεγάλοι εκπαιδευτές στη ζωή μας είναι οι γονείς μας. Δεν το κάνουν βέβαια από κακία αλλά από συνήθεια, σε συνδυασμό πάντοτε με την τεράστια άγνοια που έχουνε για απλά και βασικά πράγματα. Είναι βλέπετε και αυτοί άριστα εκπαιδευμένοι ψύλλοι. Με άλλα λόγια είμαστε αρχικά θύματα θυμάτων.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το Γιαννάκη, που είναι ένα τρισχαριτωμένο υγιέστατο παιδάκι ηλικίας 6 μηνών. Οι γονείς του τον έχουν στο πάτωμα κι αυτός μπουσουλάει με τα τέσσερα προσπαθώντας να ανακαλύψει τον κόσμο του. Από πάνω του βέβαια η μαμά, ο μπαμπάς και πιθανότατα η γιαγιά η κάποιοι άλλοι ενήλικες.

Η εκπαίδευση σου αρχίζει.
ΜΗ, Γιαννάκη, τζιζ αυτό. ΜΗ, Γιαννάκη, κακό αυτό. ΜΗ, Γιαννάκη, θα χτυπήσεις κ.τ.λ. Οι άνθρωποι – εκπαιδευτές δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κάθε ΜΗ κατεβάζει και λίγο το ύψος του κουτιού του Γιαννάκη, σύμφωνα με το παράδειγμα του ψύλλου.

Και το παιδί μεγαλώνει και γίνεται δυο χρονών και το έχουνε βγάλει να παίξει στον κήπο. Γύρω του οι εκπαιδευτές του,μαμά, μπαμπάς και σια, ΜΗΝ ανεβαίνεις στο πεζούλι γιατί θα πέσεις. ΜΗΝ ακουμπάς τις τριανταφυλλιές. ΜΗΝ τρέχεις. ΜΗ-ΜΗ-ΜΗ γιατί δεν μπορείς. Και το ύψος του κουτιού όλο και μικραίνει.

Το κράτος με την σειρά του σου μαθαίνει τα πάντα εκτός από το πως να ζεις και όταν μεγαλώσεις συνειδητοποιείς ότι ζεις μεταξύ χιλιάδων απαγορεύσεων, τις οποίες έπρεπε να γνωρίζεις, συχνά παράλογες και αποπνικτικές, αλλά πάντα δικαιολογημένες από το πέπλο που γράφει επάνω “για το καλό σου” και “το καλό του συνόλου” και “το καλό του κράτους που κινδυνεύει έναντι των εχθρών του”

Στην ώρα του έρχεται κι ο μεγαλύτερος, ο πιο επικίνδυνος, ο εγκληματικότερος και γενικά ο χειρότερος εκπαιδευτής, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και Προπαγάνδας, π.χ. τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες κ.τ.λ. αλλά και τα τραγούδια, το θέατρο ο κινηματογράφος κ.τ.λ. Όταν πηγαίνουμε σε μια ταβέρνα και τραγουδάμε μαζί με τον τραγουδιστή του κέντρου “σφάξε με, λιώσε με, πόνεσε με κι εγώ θα σ’ αγαπώ” και “κοινωνία άδικη που δε μ’ αφήνεις να ζήσω” ή “ο κόσμος με αδικεί, μανούλα μ’ γι’ αυτό θα φύγω στα ξένα” τι άλλο κάνουμε εκτός από το να διατηρούμε, να ενισχύουμε και να συνεχίζουμε την εκπαίδευση του ψύλλου;

«Δικαιολογητική» προσωπικότητα
Οι δυο πρώτοι ιστορικοί, ο Εκαταίος και ο Ηρόδοτος αρχίζουν τα συγγράμματα τους και τα δικαιολογούν με την βεβαίωση ότι αυτά που οι Έλληνες διηγούνται για το παρελθόν τους είναι παραμύθια. Εν τούτοις, αυτά με κανέναν τρόπο δεν σημαίνουν απεμπόληση ή λησμονιά της παράδοσης.

Συμβαδίζουν με την διαμόρφωση μιας νέας σχέσης ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, που μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς με δυο λέξεις φαινομενικά αντιφατικές, σεβασμός και μεταμόρφωση. Η αντίφαση αίρεται άμα σκεφτούμε ότι σ’ αυτό το πεδίο σεβασμός δεν σημαίνει τυφλή λατρεία και παγωμένη συντήρηση, αλλά αναζωογόνηση του παρελθόντος μέσω της μεταμόρφωσης των στοιχείων του που έτσι γίνονται σημαντικά για το παρόν.

Τα κύρια χαρακτηριστικά της «δικαιολογητικής» προσωπικότητας είναι αδυναμία, ανωριμότητα και αυταπάτη μαζί με μια δυνατή επιθυμία να εξαπατούν άλλους ανθρώπους. Αυτό τους στερεί την δυνατότητα για μεταμόρφωση και σεβασμό. Η αδυναμία είναι σημαντικός παράγοντας γιατί φαίνεται να είναι η ρίζα της ανικανότητας για «υψηλότερη σκέψη» πέρα από την πραγματικότητα του matrix δηλ. των κατώτερων ενεργειακών κέντρων. Τέτοια σκέψη χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια συγκεκριμένου είδους, και πολλά άτομα απλώς δεν θέλουν να την εφαρμόσουν.

Μοιάζει πολύ με δουλειά. Ακόμη και άτομα ικανά να παράγουν τεράστιο φυσικό έργο, δε φαίνεται να έχουν την ικανότητα να καταλάβουν τι είδους εργασία είναι πραγματικά πολύτιμη. Μπορεί να ξοδέψουν μέρες, εβδομάδες, μήνες ψάχνοντας ατέλειωτες λέξεις και μεταθέσεις σε λεξικά, αλλά η ικανότητα να δουν μέσα στη βαθύτερη πραγματικότητα, που προέρχεται από ψυχικό σθένος, απλά δε βρίσκεται μέσα τους.

Τέτοια «δικαιολογητικά» όντα ως θύματα θυμάτων, έχουν εκπληκτικά ταλέντα αυτό-δικαιολόγησης και ανορθολογισμούαυτών που κάνουν. Είναι επίσης ειδικοί στο να επικαλούνται τη συμπόνια και τα συναισθηματικά εναύσματα άλλων ανθρώπων. Ακόμη, έχουν μια πολύ καλά ανεπτυγμένη ικανότητα να αποσυνδέουν αυτό που δε θέλουν να δουν ή να παραδεχτούν. Είναι γενικά δειλοί αλλά με μια στρέβλωση, ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι πως οι άλλοι θα τους δουν ως αδύναμους, έτσι δημιουργούν μια ψευδή προσωπικότητα μεγαλόστομου σθένους και δύναμης που απλώς δεν υπάρχει.
Οι «δικαιολογητικοί» ως θύματα θυμάτων, είναι επίσης υπερευαίσθητοι στο τι λέγεται γι’ αυτούς και θυμώνουν υπέρμετρα όταν νομίσουν πως ταπεινώνονται, αλλά είναι εντελώς αναίσθητοι στα συναισθήματα των άλλων στους οποίους μπορεί να φερθούν με την μεγάλη σκληρότητα. Φυσικά, όταν μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάποιον, κάνουν μεγάλες προσπάθειες να προσποιηθούν πως του συμπαραστέκονται.

Το «δικαιολογητικό» μυαλό υποφέρει του θύματος, από μια σειρά λανθασμένων μηχανισμών μπλοκαρίσματος κι ευσεβείς πόθους. Είναι τυφλοί και κουφοί σε οτιδήποτε αντικρούει τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Κυριολεκτικά ΒΛΕΠΟΥΝ τα πράγματα διαφορετικά.
Τώρα, είναι προφανές πως όλοι βρισκόμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση σε κάποιο βαθμό και είναι αυτοί ακριβώς οι ευσεβείς πόθοι που μας κρατάνε στο matrix. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η μελέτη του «δικαιολογητικού» μυαλού έχει την ίδια επίδραση πάνω μας με αυτή που είχαν τα Φαντάσματα των Χριστουγέννων στον Ebenezer Scrooge και μας κάνει να έχουμε περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας που αγνοούμε.

Οι «δικαιολογητικοί» ως θύματα θυμάτων, που δεν έχουν ακόμη σχηματιστεί ολοκληρωτικά επιδιώκουν απεγνωσμένα να κρύψουν αυτό το σπόρο των δικαιολογιών, μέσα τους, κάνοντας «καλές» πράξεις. Αυτό δε γίνεται συνειδητά. Σ’ αυτό το σημείο η ναρκισσιστική γνώμη τους για τον εαυτό [το ΕΓΩ] είναι τόσο δυνατή, που είναι αδύνατον να κοιτάξουν στον καθρέφτη και να δουν την αληθινή κενότητα του εσωτερικού εαυτού. Ένα τέτοιο γεγονός θα είχε ως αποτέλεσμα την ολική κατάρρευση ολόκληρου του συγκροτήματος της προσωπικότητας και οι υποσυνείδητες άμυνες δεν το επιτρέπουν.

Αντί να αποδεχθούν και να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά ζητήματα, οι «δικαιολογητικοί» ως θύματα θυμάτων, να αναγνωρίσουν δηλ. το σκοτάδι μέσα τους, να αναγνωρίσουν τα ψέματα και τη χειραγώγηση τους προς άλλους, να κόψουν τις δικαιολογίες αληθινά και να ζητήσουν πραγματικά βοήθεια, τέτοιοι άνθρωποι προσπαθούν απελπισμένα να εξουδετερώσουν με όποιο τρόπο μπορούν αυτό που υποσυνείδητα υποψιάζονται για τον εαυτό τους.
Η κύρια μέθοδός τους είναι να κάνουν «καλές» πράξεις προβάλλοντας δικό τους το εσωτερικό κενό και την ανικανότητα τους, σε κάποιον άλλο.

Οι αρχετυπικές δυνάμεις θα χρησιμοποιήσουν αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς και θα κινητοποιήσουν τέτοιον τρόπο σκέψης, για να πετύχουν τους δικούς τους στόχους. Το «δικαιολογητικό» όν, έχει πειστεί μέσα στο μυαλό του πως, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη πορεία δράσεως μπορεί – σιγά σιγά – να εξαφανίσει την τρομακτική σκιά που στοιχειώνει το μυαλό του και την εκπληκτική ανικανότητα του να πετύχει στόχους και σκοπούς ή την παντελή ανυπαρξία τους.
Φυσικά, η ανικανότητα είναι «εκεί έξω, από τον εαυτό του».
Η λαϊκή παράδοση για τα βαμπίρ μας λέει πως το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα βαμπίρ είναι μια επικίνδυνη δουλειά. Με επαγγελματικούς και ψυχολογικούς όρους, το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα «δικαιολογητικό» όν, που έχει ενεργό το αρχέτυπο του βαμπίρ μέσα του, είναι τουλάχιστον προβληματικό. Εκείνη τη στιγμή το άτομο έχει τρεις επιλογές: άρνηση, ανάπτυξη ή απόγνωση.

Με όρους εγκληματικής ψυχολογίας, έχουν την επιλογή να συνεχίσουν την εγκληματική «δικαιολογητική» συμπεριφορά τους με μεγάλες πιθανότητες έσχατης καταστροφής, να αλλάξουν ριζικά, ή να αυτοκτονήσουν και να τελειώνουν. Το άτομο που επιλέγει να μην αλλάξει και να μην αναπτυχθεί, να μην αναγνωρίσει την «δικαιολογητική» συμπεριφορά, ουσιαστικά επιλέγει να γίνει ένα πλήρες ανίκανο όν.

Ένα τέτοιο θύμα, αντιμέτωπο με μια τέτοια αποκάλυψη για τον εαυτό του είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εντελώς ανίκανο να εγκαταλείψει την απατηλή τελειότητα και τη «διάσημη» υπόστασή του ΕΓΩ. Δε μπορεί να απαγκιστρωθεί από την προγραμματισμένη ψευδαίσθηση και αυταπάτη του ναρκισσιστικού εαυτού – δημιουργημένης από ένα ψεύτικο βιογραφικό και ψεύτικα διαπιστευτήρια.
Πρέπει να αντιληφθεί πως είναι ο ψεύτικος δικαιολογητικός εαυτός, γιατί στις βαθύτερες εσοχές του υποσυνείδητου νου του, νιώθει και ξέρει πως το ΕΓΩ, είναι ένα τίποτα. Με το να αφήνει αυτό το ψυχολογικό πρόγραμμα να τον ελέγχει, χρησιμοποιεί την ενέργειά του για να εκδηλώσει αυτό το αρχέτυπο των δικαιολογιών και της ανικανότητας.

Το matrix -η κοινωνία- υποστηρίζει τέτοια «δικαιολογητική» συμπεριφορά. Άλλωστε, η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους- μηχανές δηλ. υπαλλήλους υπάκουους κι ελεγχόμενους, όχι σκεπτόμενους υγιείς και ανεξάρτητους ανθρώπους ικανούς για επιχειρείν. Η ψευδαίσθηση, η πραγματικότητα των ευσεβών πόθων, των φαντασιώσεων, στην οποία ζει ένα τέτοιο ον, αποτελείται από την ισχυρή πεποίθηση πως είναι πραγματικά ικανό ον κι ένα «πνευματικά ανώτερο πλάσμα» και πως πρέπει να καταστρέψει αυτό που καθρέφτισε πίσω σ’ αυτόν τη φριχτή αλήθεια των ψευδών και των ατελειών του, μια αλήθεια που υποστηρίζεται από αποδείξεις και μάρτυρες ΜΕΤΡΗΣΙΜΑ δηλ. με αριθμούς, στατιστικές και αποδείξεις.

Δραστηριοποιεί όλη την ενέργειά του για να χτυπήσει και να καταστρέψει, να εξορκίσει την ανικανότητα, ώστε να μπορέσει να ζήσει στην αιώνια ψευδαίσθηση των δικαιολογιών, που του έχει «υποσχεθεί» για τις «υπηρεσίες» του.

Το καταστροφικό «δικαιολογητικό» θύμα θύματος, που έριξε μια φευγαλέα μάτια στον εαυτό του και την κενότητα του και πρόβαλλε αυτήν την κενότητα σε κάποιον άλλο, γνωρίζει ενστικτωδώς ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει τις «άλλες μορφές» του για να επιβιώσει και τελικά να καταστρέψει αυτό που απειλεί την ύπαρξή του. Αυτές οι άλλες μορφές αποτελούνται αρχικά από φαινομενικές αλλαγές στη συμπεριφορά του. Αυτό εκδηλώνεται ξανά με την ψυχολογική πεποίθηση του ατόμου πως κάνοντας καλές πράξεις μπορεί να κατατροπώσει τις «δικαιολογίες» και την ανικανότητα «εκεί έξω».

Θα κάνει «χάρες» σε άλλους, πιστεύοντας πως αυτό είναι μια καλή, ανταποδοτική πράξη που θα του φέρει τη εξέλιξη στην ιεραρχία. Αλλά κατά βάθος ξέρει πως το άτομο στο οποίο κάνει μια χάρη, είναι κάποιος που έχει αδικήσει. Στην πραγματικότητα πιστεύει πως το να κάνει κάτι για κάποιον που έχει αδικήσει χωρίς να ομολογεί το λάθος του, ή τουλάχιστον να το αναγνωρίζει, την κάνει μια ακόμα πιο καλή πράξη.

Το «δικαιολογητικό» θύμα θύματος, αφιερώνει το χρόνο και την ενέργειά του σε μια ομάδα ή ένα σκοπό που κατά βάθος περιφρονεί. Θα κάνει πράγματα για ανθρώπους που κρυφά απαξιώνει και θα το κάνει με ακόμη περισσότερη γλυκύτητα αν νομίζει πως θα αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει και αν αναδειχθεί στο γραφείο, στην οικογένεια, στην κοινωνία. Ένα τέτοιο «δικαιολογητικό» θύμα θύματος, που έχει καταφέρει να κρυφτεί καλύτερα, πατρονάρει ανθρώπους τους οποίους στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται κρυφά. Σίγουρα διακηρύσσει πως είναι οπαδός πεποιθήσεων που μυστικά βεβηλώνει και οι πράξεις – στατιστικές του είναι αυτές, που τελικά επιδεικνύουν ότι δεν είναι αληθινά υπερασπιστής τέτοιων ιδεών στην ψυχή του.
Σε μερικές περιπτώσεις, όταν οι «δικαιολογίες» και η αποτυχία κάποιου, γίνονται πολύ έντονες για να τις αντέξει, θα τα προβάλλει σε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων. Τότε θα ψάξει να βρει μια ομάδα γειτόνων και φίλων με παρόμοια ανικανότητα που θέλουν να την ξεφορτωθούν και θα συμφωνήσουν σε ποια ομάδα θέλουν να προβάλλουν την πολλαπλασιασμένη «διαλογικότητα» και ανικανότητα τους. Με αυτόν τον τρόπο δε χρειάζεται να κρύβουν την ανικανότητα τους γιατί μπορούν να συμμετέχουν σ’ ένα δημόσιο όργιο προβολής.

Πιστεύουν πως αν μπορέσουν να καταστρέψουν αυτό στο οποίο έχουν προβάλλει συλλήβδην την «θυματοποίηση» τους θα εξυγιανθούν συλλογικά και θα είναι όλοι φρέσκοι και καινούριοι και τέλειοι μαζί. Το μόνο πρόβλημα είναι, σε μια τέτοια δυναμική, ηπροσωπική και συλλογική «δικαιολογητική» του θύματος, αναπτύσσεται σ’ αυτήν την ανθυγιεινή επιρροή ανικανότητας – ξεφαντώματος και όπως αναπτύσσεται, πρέπει να προβάλλουν όλο και περισσότερο την θυματοποίηση και την ανικανότητα τους, για να καθαρίζουν και να αντέχουν τον εαυτό τους.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι πως, βήμα προς προσαυξανόμενο βήμα, σκοτώνουν την ίδια την ζωή τους. Γιατί τρέφοντας την θυματοποίηση και την ανικανότητα μέσα στον εαυτό, αυτό το αρχετυπικό γίνεται όλο και δυνατότερο και αυτή είναι η εκδήλωση της ανικανότητας και της αποτυχίας στην εργασία και στην ζωή τους. Φυσικά, όπως έχει ήδη σημειωθεί, αυτή είναι μια σταδιακή διαδικασία.

Όταν ένας «δικαιολογητικός» θύμα, θύματος απατεώνας εξαπατά κάποιον σκόπιμα, κρατάει τα ανθρώπινα συναισθήματά του χωριστά και στεγανοποιημένα. Μπορεί να είναι, ουσιαστικά, δυο όντα, ένα ανθρώπινο όν, για τη σύζυγο την οικογένεια και τους φίλους του κι ένας εγκληματίας για τα θύματά του. Όλες οι ψυχολογικές έρευνες δείχνουν πως αν συνεχίσει σ’ ένα τέτοιο μονοπάτι για αρκετό καιρό, τελικά γίνεται όλο και λιγότερο ανθρώπινος με όλους. Όταν υπάρχει το μικρόβιο-ξενιστής της «δικαιολογητικής» αυτό το μικρόβιο κατατρώει τον ξενιστή του.

Κάθε φορά που ενδίδει στην «δικαιολογητική» συμπεριφορά των ευσεβών πόθων, κάθε φορά που δεν αντιστέκεται και δεν την υπερνικά, αυτή γίνεται όλο και δυνατότερη. Ο απώτερος στόχος είναι να καταστραφεί αυτό το θύμα το οποίο, στην επιθανάτια αγωνιά της δικής του καταστροφής, απλώνει τα χέρια προσπαθώντας να σωθεί, καταστρέφοντας άλλους.

Για την πιο κοινότυπη φυσιο-λογική, αυτό εκδηλώνεται στον πραγματικό μας κόσμο ως άνθρωποι που δεν έχουν τρόπους, δεν έχουν φινέτσα, δεν έχουν ευγένεια ψυχής και που είναι ανίκανοι να τα αναγνωρίσουν αυτά, ενώ επίσης δεν κατανοούν πως δεν τα έχουν. Έτσι επιχειρούν να αντισταθμίσουν την έλλειψή τους δηλώνοντας πως αυτά δεν έχουν καμιά αξία, συνεπώς το ότι δεν τα έχουν δε μειώνει την προσωπική αξία τους μέσα στο οικοδόμημα των ευσεβών πόθων τους.
Επιπρόσθετα, επειδή είναι κάτι που αυτοί δεν έχουν, πρέπει να επιτεθούν σε αυτά και σε όσους τα κατέχουν. Το έχεις δει να γίνεται αυτό στο γραφείο, ειδικά όταν ασχολείσαι με δημιουργικές εργασίες-τέχνης, στις πωλήσεις και στην δικτύωση. Γίνεται πολύ έντονο σε εργασίες που οι άνθρωποι αξιολογούνται με στατιστικές και μετρήσιμες δραστηριότητες. Εκεί τα «δικαιολογητικά» θύματα θυμάτων δίνουν ρέστα.

Ανέλαβε την ΕΥΘΥΝΗ της ζωής σου και κόψε τις δικαιολογίες, όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως δικαιολογείς την ανικανότητα σου και σε αγνοούν στην καλύτερη περίπτωση ή σε λυπούνται αν σε ‘χουν στο περιβάλλον τους.

Στην υποταγή υπάρχει πάντα ο φόβος κι ο φόβος θολώνει το μυαλό

Η προσπάθεια είναι ακριβώς η ουσία του “εγώ”: Βλέπω, λοιπόν, τη ρίζα όλης της σύγχυσης της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, των βασάνων, της προσπάθειας. Η ρίζα τους είναι ο εαυτός, το “εγώ”. Εντάξει, κύριε; Γίνεται τώρα να ελευθερωθώ από το “εγώ” που παράγει όλο αυτό το χάος, τόσο εξωτερικά – πολιτικά θρησκευτικά, οικονομικά και όλα τα υπόλοιπα – όσο και εσωτερικά απ’ αυτή τη συνεχή πάλη, τη συνεχή μάχη, τη συνεχή προσπάθεια; Εντάξει;

Ρωτάω λοιπόν: Μπορεί να τελειώσει η σκέψη; Έτσι η σκέψη δεν περνάει στο μέλλον, κάθετί που τελειώνει έχει μετά ένα εντελώς διαφορετικό ξεκίνημα, όχι το ξεκίνημα του “εγώ” που σταματά για να ξαναρχίσει αργότερα.

Οι άνθρωποι στη Δύση έχουν την τάση να βλέπουν ό,τι λέω σαν κάτι, που ανήκει αποκλειστικά στην ινδική παράδοση και δεν ταιριάζει στους ανθρώπους των δυτικών παραδόσεων. Στην Ινδία, αντιθέτως, θεωρούν ότι παρουσιάζω μια δυτική φιλοσοφία. Εάν με κρίνουν τόσο διαφορετικά, αυτό σημαίνει ότι η Αλήθεια δεν ανήκει ούτε στη Δύση ούτε στην Ανατολή.

Η Αλήθεια δεν παρηγορεί, δεν μπορεί κανείς να τη φυλακίσει, δεν μπορεί να μειώσει τη δύναμή της, όπως του ηλεκτρικού ρεύματος, και να τη χρησιμοποιήσει για να έχει τις ανέσεις του. Το δυνατό φως δεν μπορεί να σκιαστεί. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία, σχετική μ’ αυτό. Κάποια άνοιξη, όλες οι πεταλούδες μιας κοιλάδας συγκεντρώθηκαν στη δροσερή σκιά ενός δέντρου και συζητούσαν για το φως. Μερικές απ’ αυτές βεβαίωναν πως το φως είναι κάτι που οι άλλες το αρνούνταν, έως ότου μια πεταλούδα δήλωσε ότι είναι έτοιμη να πάει να δει τι πραγματικά είναι το φως. Όλες την περίμεναν υπομονετικά να γυρίσει. Όταν η πεταλούδα επέστρεψε, τους ανακοίνωσε ότι το φως παραήταν δυνατό για να μπορέσει κανείς να το πλησιάσει.

Οι άλλες, όμως, δεν έμειναν ικανοποιημένες από την απάντηση αυτή και ήθελαν να μάθουν περισσότερα. Έτσι, πήγε μια δεύτερη πεταλούδα κι όταν γύρισε κι αυτή τους είπε ότι το φως ήταν τόσο δυνατό και εκτυφλωτικό που δεν μπόρεσε να το πλησιάσει. Ούτε, όμως, αυτή η δήλωση κρίθηκε ικανοποιητική και μια τρίτη πεταλούδα πέταξε για τον ίδιο σκοπό. Γυρίζοντας πληγωμένη τους είπε ότι το φως έβγαζε τέτοια θερμότητα που την έκαψε. Κι ύστερα απ’ αυτή πήγε και μία τέταρτη, αλλά για να μη γυρίσει ποτέ. Η Αλήθεια -που είναι Φως— την είχε εξαφανίσει.Έτσι και οι άνθρωποι μέσα στον πόνο τους, προτιμούν μάλλον να περιμένουν να τους φέρουν την αλήθεια, παρά να πάνε να την αναζητήσουν.

Κι από κείνους πάλι που ξεκινούν να τη βρουν, περισσότεροι ζητάνε παρηγοριά κι όχι την αλήθεια. Στην παρηγοριά δεν υπάρχει η ζωή στην πληρότητά της, γιατί αντί να κάνει τον άνθρωπο να κατανοήσει την αιτία των πόνων τον, υποβιβάζει την αλήθεια, τη μειώνει, δημιουργώντας θρησκευτικές πίστεις και δόγματα. Τη ζωή, που είναι Αλήθεια, δεν μπορεί να τη συναντήσει κανείς στην πληρότητά της παρά μόνο μέσα από το να τη ζήσει ολοκληρωτικά χωρίς να την υποβιβάζει. Οι άνθρωποι βασίζουν τη ζωή τους σε μια διαρκώς διαψευδόμενη ελπίδα.

Η ελπίδα είναι προδοσία της αλήθειας, επειδή καθώς καθηλώνει τον άνθρωπο σε μία αναμονή του αύριο τον εξασθενεί και τον απομακρύνει από το παρόν. Στο μελλοντικό παράδεισο που του υπόσχονται δεν υπάρχει ούτε ίσκιος αλήθειας, η αλήθεια απουσιάζει ολοκληρωτικά απ’ αυτόν. Όσο περισσότερο στηρίζει ο άνθρωπος την αναζήτησή τον πάνω στην ελπίδα να βρει παρηγοριά και κουράγιο για να θεραπεύσει τις πληγές του, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από την αιώνια Αλήθεια.

Αυτή δεν έχει ανάγκη από καμιά λατρεία, καμιά προσευχή, καμιά θρησκεία ή τα τυπικά. Είναι απόλυτη. Και μπορεί ο καθένας να την ανακαλύψει μέσα από την πλήρη  Ε Π Ι Γ Ν Ω Σ Η  των καθημερινών τον πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων, μία  Ε Π Ι Γ Ν Ω Σ Η  που ο καθένας μπορεί να αποκτήσει.

Η ουσία του μηνύματος τoυ Κρισναμoύρτι εμπεριέχεται στη δήλωση που έκανε τo 1929, και πραγματικά τα λέει ΟΛΑ. Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο πέρα από αυτές τις αράδες λέξεις, για να αντιληφθείς τι να κάνεις και τι όχι, ποιος είσαι και τι σκοπό έχεις. Δεν σου χρειάζονται οι εκκλησίες, οι θρησκείες οι ταγοί κανενός είδους, οι δάσκαλοι και οι γκουρού της σκόπιμης παραπλάνησης και προπαγάνδας των meme που σκοπό έχουν να σε εγκλωβίσουν μέσα στο βδέλυγμα της δημιουργίας.

Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο παρά ΜΟΝΟΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ … και όλες οι γνωστές φυσικές και μεταφυσικές ασχολίες σκοπό έχουν να σου στερήσουν την πολύτιμη ΕΝΕΡΓΕΙΑ σου !
...εεε «κοντά στον νου κι η γνώση»

Μην καλλιεργείτε τη βία

Μην καλλιεργείτε τη βίαΜην καλλιεργείτε τη βία στα παιδιά
Γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη βία; Γιατί τους κάνει να νιώθουν «ανώτεροι». Να διαχωρίζονται σε ισχυρούς και μη. Για τον λόγο αυτό πάντα πίστευα πως και ο οίκτος έχει συγγένεια με τη βία, γιατί προέρχεται από το ίδιο ακριβώς αίσθημα άντλησης «ανωτερότητας».

Η χρήση της βίας προς τον μικρότερο, τον ανυπεράσπιστο, τον αδύναμο, η χρήση της βίας από τους πολλούς προς τον έναν, είναι ό,τι πιο σαθρό και ποταπό συναίσθημα συναντούμε γύρω μας, δυστυχώς συχνά. Είναι σαθρό και ποταπό γιατί πηγάζει από εσωτερικά κενά, κομπλεξισμούς, ανασφάλειες, που προσπαθεί κάποιος βίαια να κρύψει. Αν το δεις από άλλη σκοπιά είναι και τραγικό. Η ανάγκη της επιβεβαίωσης μέσω της βίας είναι στην πραγματικότητα μια δειλή, αναξιοπρεπής κατάσταση.

Ένα τέτοιο περιστατικό διαδραματίστηκε αυτές τις μέρες στην αυλή ενός σχολείου της Λέσβου, εναντίον ενός εννιάχρονου αγοριού. Μεγαλύτερα παιδιά ανέβασαν τον μικρό μαθητή σε μια μπασκέτα για να διορθώσει το δίχτυ και έπειτα τον άφησαν εκεί κρεμασμένο, ώσπου έπεσε στο τσιμέντο και υπέστη κατάγματα και στα δυο του χέρια.

Το χειρότερο στοιχείο στο παραπάνω περιστατικό είναι ότι προέρχεται από την κοινωνία του σχολείου, που οφείλει να είναι χώρος αγωγής. Από την κοινωνία των παιδιών. Παιδιά που, παρά τη μικρή τους ηλικία, έχουν εμποτιστεί με τη χλεύη, την κοροϊδία και τελικά το μίσος. Παιδιά που αναρωτιέσαι πώς θα εξελιχθούν σε υγιείς ενήλικες, όταν στην ηλικία αυτή αντλούν ευχαρίστηση από τη βιαιοπραγία εναντίον ενός μικρότερου παιδιού.

Δεν φταίνε όμως ποτέ τα παιδιά. Φταίει το περιβάλλον τους. Το περιβάλλον που καλλιεργεί τη βία, που ταυτίζει τη μυϊκή ισχύ με τη δύναμη και την τσογλανιά με τη μαγκιά. Παιδιά που ποτέ κανείς δεν τους είπε – ούτε γονείς ούτε δάσκαλοι – με τρόπο πειστικό, ότι η πραγματική δύναμη βρίσκεται στον σεβασμό και ότι η πραγματική μαγκιά αποδεικνύεται καθημερινά ως αξιοπρέπεια, ως στάση ζωής. Παιδιά τα οποία δεν πρέπει να τιμωρήσουμε. Πρέπει να τους μιλήσουμε.


Ενέργεια της Φαντασίας

Ενέργεια της ΦαντασίαςΠόση δύναμη έχει η φαντασία μας;
Μαλλιά που ξαναφυτρώνουν, καλογυμνασμένοι μύες χωρίς γυμναστική, χορτάτο στομάχι χωρίς φαγητό, βελτίωση της υγείας μέσω της καθημερινής εργασίας, επιβράδυνση της γήρανσης. Ακούγονται αδύνατα όλα αυτά; Και όμως ισχύουν, αρκεί κάποιος να εκμεταλλευτεί ένα πολύ ισχυρό όπλο με το οποίο είμαστε όλοι προικισμένοι: τη φαντασία. Αυτό απέδειξαν οι μέχρι τώρα έρευνες.

Κορεσμός με εικονικό φαγητό. Σύμφωνα με μελέτη του Carnegie Mellon University στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια, όταν κάποιος φαντάζεται – πριν ξεκινήσει το κανονικό γεύμα του – ότι τρώει το αγαπημένο του έδεσμα, τελικά τρώει μικρότερη ποσότητα. Οι συμμετέχοντες στο πείραμα του πανεπιστημίου κατανάλωσαν πρώτα εικονικά και κατόπιν πραγματικά σοκολατένιες λιχουδιές και τυρομπουκιές. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι το εικονικό φαγητό που προηγήθηκε ήταν ικανό να προσφέρει αίσθηση κορεσμού περιορίζοντας την κατανάλωση πραγματικών ανθυγιεινών τροφών.

Τελικά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η βιωματική εμπειρία και η φανταστική ενέργεια έχουν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα στη συμπεριφορά και στον εγκέφαλο. Δηλαδή είτε κάνεις κάτι με τη φαντασία σου είτε το κάνεις πραγματικά, το σώμα αντιδρά με τον ίδιο τρόπο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, χορταίνεις στην κυριολεξία… με αέρα.

Ο νους γυμνάζει το σώμα. Οι επιστήμονες προσπάθησαν επί δεκαετίες να βρουν τον καλύτερο τρόπο για να αποκτήσει ένα σώμα δυνατούς, καλοσχηματισμένους μυς. Το δεδομένο ήταν: αν δεν ιδρώσεις, αποτέλεσμα δεν βλέπεις. Όταν όμως ήρθε η ώρα να διερευνηθεί ο πραγματικός ρόλος του εγκεφάλου στη μυική ανάπτυξη, το επιστημονικό κατεστημένο δέχτηκε ένα ισχυρό σοκ. Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο Bishop’s University εστιάστηκε σε τρεις ομάδες ατόμων.
Η πρώτη ακολούθησε τη συνηθισμένη ζωή της, η δεύτερη ασκήθηκε 3 φορές εβδομαδιαίως γυμνάζοντας ένα συγκεκριμένο μυ και η τρίτη απλώς άκουγε οδηγίες από ακουστικά εκτελώντας με τη φαντασία της τις ασκήσεις της δεύτερης ομάδας. Όπως αποδείχτηκε, η πρώτη ομάδα δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, η δεύτερη αύξησε τη δύναμη του συγκεκριμένου μυός κατά 28% και η τρίτη, που απλώς φανταζόταν ότι ασκείται, δυνάμωσε τον μυ κατά 24%!

Σταμάτησε την τριχόπτωση! Πώς να εξηγήσει κάποιος την ικανότητα του οργανισμού να σταματάει, ως ένα ποσοστό, την απώλεια των μαλλιών και να ξεκινάει την παραγωγή νέων τριχών με τη λήψη ενός εικονικού φαρμάκου (placebo); Και όμως, αυτό ακριβώς παρατηρείται κατά τις δοκιμές φαρμάκων, που δίνουν λύσεις σε θέματα προβλημάτων του τριχωτού της κεφαλής. Το φαντάζεσαι και αρχίζεις να βγάζεις μαλλιά!

Να πηγαίνεις στη δουλειά σαν να πηγαίνεις στο γυμναστήριο. Σύμφωνα με την ψυχολόγο – ερευνήτρια και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Harvard Ellen Langer, αν κάποιος θεωρήσει την καθημερινή εργασία του σαν μια άσκηση που ωφελεί την υγεία του, θα δει την οργανική του κατάσταση να βελτιώνεται. Στην πρωτοποριακή μελέτη της ψυχολόγου οι επιστήμονες εξήγησαν στο μισό προσωπικό καθαριότητας ενός μεγάλου ξενοδοχείου πως οι καθημερινές εργασίες που έκαναν ήταν ό,τι χρειαζόταν το σώμα τους για να γίνει πιο υγιές, ενώ δεν έκαναν καμία αντίστοιχη ενημέρωση στις υπόλοιπες εργαζόμενες.
Τέσσερις εβδομάδες αργότερα οι ενημερωμένες καμαριέρες έχασαν βάρος, ελάττωσαν την πίεση του αίματος και το ποσοστό του λίπους στο αίμα, έχασαν πόντους στην περιοχή της μέσης και μείωσαν τον δείκτη μάζας σώματος σε αντίθεση με τις άλλες μισές συναδέλφους τους, οι οποίες δεν παρουσίασαν καμία σωματική μεταβολή. Πώς συνέβη αυτό; Απλώς οι πρώτες πίστεψαν ότι η δουλειά τους ήταν ικανή να προξενήσει θετικές αλλαγές στο σώμα τους. Όπως φάνηκε, ο εγκέφαλος των γυναικών ανταποκρίθηκε θαυμάσια στη νέα προοπτική που του δόθηκε.
Σύμφωνα με την Ellen Langer: «Οι αντιλήψεις αλλάζουν το σώμα και το βάρος σας. Αν πιστεύετε ότι ασκείστε, το σώμα σας μπορεί να ανταποκριθεί σαν να γυμνάζεται πραγματικά. Δεν νομίζω ότι ο κόσμος έχει καταλάβει πόσο βαθειά είναι η επίδραση του νου στη φυσική μας κατάσταση».

Επιστροφή στη νιότη. Στις αρχές του 2010 ήρθαν στην επιφάνεια τα αποτελέσματα ενός παράξενου πειράματος, που παρέμενε κρυφό. Το πείραμα πραγματοποιήθηκε το 1979 από την ίδια ψυχολόγο: Ένας αριθμός ηλικιωμένων χωρίστηκε σε δύο ομάδες και μεταφέρθηκε σε ένα απομονωμένο ησυχαστήριο έξω από τη Βοστώνη. Η πρώτη ομάδα διέμεινε σε ένα τεχνητό περιβάλλον, όπου ο χρόνος είχε γυρίσει μια εικοσαετία πίσω (στo 1959). Οι συμμετέχοντες καλούνταν, υποκρινόμενοι, να ενεργούν και να συζητούν σαν να ζούσαν την εποχή που ήταν 20 χρόνια νεότεροι.
Μέσα στο καταφύγιό τους άκουγαν μουσική και έβλεπαν ταινίες της περιόδου εκείνης, μιλούσαν για τον Κάστρο, την Αβάνα και την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου της NASA. Μια εβδομάδα μετά η ομάδα των ηλικιωμένων που έζησε πάλι τον νεότερο εαυτό της ξανάνιωσε στην κυριολεξία. Ένας άνδρας πέταξε το μπαστούνι του, άλλος ήταν έτοιμος να παίξει ποδόσφαιρο και όλοι μετέφεραν μόνοι τους τις βαλίτσες τους. Οι μετρήσεις που πραγματοποίησε η Langer απέδειξαν ότι όλες οι παράμετροι της υγείας των ηλικιωμένων αυτής της ομάδας, η οποία είχε γυρίσει πίσω στο χρόνο, είχαν βελτιωθεί περισσότερο από αυτές της δεύτερης ομάδας.
Η μνήμη, οι γνωστικές ικανότητες, η ταχύτητα του βηματισμού, η επιδεξιότητα, η όραση και η ακοή τους ήταν εντυπωσιακά ανανεωμένες, ενώ η αρθρίτιδα είχε περιοριστεί και η πίεση του αίματος είχε μειωθεί.
Η Dr Langer δημοσίευσε τα στοιχεία αυτής της μελέτης το 1981 με συνοπτικό τρόπο, φοβούμενη, ως νέα ακαδημαϊκός τότε, μήπως απορριφθεί. Το 2011, μετά από 30 χρόνια συνεχούς έρευνας πάνω στα θέματα της διασύνδεσης νου και σώματος και διαθέτοντας πλέον την αυτοπεποίθηση μιας αναγνωρισμένης καθηγήτριας του Harvard, αποφάσισε να εκθέσει όλα τα γεγονότα στο φως. Η άποψή της σχετικά με τα γηρατειά είναι: «Ενθαρρύνοντας το μυαλό των ηλικιωμένων να σκέφτεται σαν να ήταν νεότερο, το σώμα ακολουθεί και γίνεται και αυτό νεότερο».

Πλαστική Αισθητική Ιατρική

Πλαστική Αισθητική ΙατρικήΣτο ζωικό βασίλειο το εντυπωσιακό και όμορφο είναι το αρσενικό για να ελκύει τα θηλυκά. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει στο ανθρώπινο βασίλειο.

Και είναι γεγονός πως τα πρότυπα ομορφιάς που επικράτησαν στις διαφορετικές χρονικές περιόδους και στη σύγχρονη επίσης, σε συνδυασμό με την “καλοστημένη βιομηχανία” καλλωπισμού, ενισχύουν ακόμη πιο πολύ τη γυναικεία αυταρέσκεια και ματαιοδοξία με αντιαισθητικά και ολέθρια αποτελέσματα πολλές φορές, θα συμπλήρωνε κάποιος, αφού είναι παραφύση.

Το αποτέλεσμα των παρεμβάσεων είναι πολύ συχνά υπερβολικό, άλλοτε όχι όμορφο και σε κάθε περίπτωση μακριά από το φυσικό. Aναμφίβολα η επιδίωξη της “πλαστικής” γοητείας έχει τίμημα όχι μόνο σωματικό αλλά και ψυχικό.

Τα νέα περίεργα trends στην αισθητική ιατρική

Κενό στους μηρούς: Κι όμως, τα αψεγάδιαστα σώματα των μοντέλων δημιούργησαν τη νέα τάση “κενό” ανάμεσα στους μηρούς. Ετσι όσες ακολουθούν πιστά τις νέες τάσεις και δεν χάνουν, χειρουργείο για χειρουργείο, τρέχουν να “χωρίσουν” τους μηρούς τους για να αποκτήσουν, πόδια μοντέλου.

Μεταμόσχευση βλεφαρίδων: Οι μακριές βλεφαρίδες είναι μόδα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα οι πλαστικοί χειρουργοί χρησιμοποιούν ακόμα και μαλλιά από το πίσω μέρος του κεφαλιού για να ενισχύσουν το βλέμμα των γυναικών ή των αντρών που θέλουν να ενισχύσουν τα βλέφαρά τους. Η συγκεκριμένη τεχνική δημιουργήθηκε αρχικά για να αποκαταστήσει τα βλέφαρα σε άτομα που υπέστησαν εγκαύματα. Πλέον όμως αποτελεί τη νέα μόδα για πλούσιες και πυκνές βλεφαρίδες.

«Το χειρουργείο της Σταχτοπούτας»: Γιατί μια γυναίκα να θέλει να κάνει επέμβαση στα πόδια της; Για να δείχνουν όμορφα σε γόβες στιλέτο! Αυτή είναι άλλη μία ασυνήθιστη αισθητική επέμβαση που όμως φαίνεται να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος καθώς απ’ότι φαίνεται πολλές γυναίκες θέλουν να διορθώσουν τις ατέλειες των ποδιών τους και να έχουν το τέλειο αισθητικό αποτέλεσμα όταν φορούν τα αγαπημένα τους τακούνια!

Vacation Breasts ή αλλιώς το «στήθος των διακοπών» Οι γυναίκες πλέον μπορούν να τονώσουν το στήθος τους λίγο πριν πάνε διακοπές και για όσο είναι διακοπές. Προσωρινή τόνωση στήθους λοιπόν η οποία διαρκεί 2 με 3 εβδομάδες, είναι μια από τις τελευταίες αισθητικές θεραπείες την οποία έκανε μόδα ο Dr. Norman Rowe, πλαστικός χειρουργός στη Νεα Υορκη! Για όσες φοβούνται το νυστέρι!

Ανακατασκευή λοβού: Γι’ αυτούς που φοράνε χρόνια σκουλαρίκια και τα αυτιά τους έχουν κρεμάσει, πλέον υπάρχει η κατάλληλη αισθητική επέμβαση! Με την νέα αυτή τεχνική, ο πλαστικός χειρουργός μαζεύει και αφαιρεί το κομμάτι του αυτιού που έχει ξεχειλώσει και «δημιουργεί» ένα καλοσχηματισμένο λοβό!

Αιδοιοπλαστική: Η αιδοιοπλαστική είναι η χειρουργική αισθητική επέμβαση η οποία καθιστά δυνατή την αισθητική αποκατάσταση των δύσμορφων ιστών στην περιοχή των γυναικείων έξω γεννητικών οργάνων. Η αιδοιοπλαστική με τη χρήση ιατρικού Laser καταφέρνει την αναμόρφωση και τη βελτίωση της εμφάνισης των μικρών και των μεγάλων χειλέων του αιδοίου, αλλά και στην αποκατάσταση των δυσμορφικών ουλών της περιοχής του περινέου (π.χ. περινεοτομή, ουλή βαρθολινείου αδένα, κονδυλώματα).

Όταν η Παρα – Λογική θεωρείται Φυσιο – Λογική

Κβαντική Τηλεμεταφορά

Κβαντική Τηλεμεταφορά: Στέφθηκε Με Επιτυχία Το Πρώτο Πείραμα!

Αμερικανοί επιστήμονες πέτυχαν να κάνουν τηλεμεταφορά πληροφοριών ανάμεσα σε δύο άτομα που απείχαν ένα μέτρο μεταξύ τους. Πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα στην παγκόσμια αναζήτηση πρακτικών μεθόδων για την κβαντική επεξεργασία των πληροφοριών, η οποία, μεταξύ άλλων, αναμένεται ότι θα οδηγήσει σε μια νέα πολύ ταχύτερη γενιά «κβαντικών υπολογιστών», αλλά και σε ένα τύπο «κβαντικού Ίντερνετ».

Η τηλεμεταφορά στον κβαντικό κόσμο είναι ένα από τα πιο μυστηριώδη φυσικά φαινόμενα: κβαντικές πληροφορίες, όπως η περιστροφή ενός σωματιδίου ή η πόλωση ενός ηλεκτρονίου, μεταφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς να ταξιδεύουν μέσω κάποιου φυσικού μέσου. Μέχρι τώρα τηλεμεταφορά, από τους επιστήμονες, είχε επιτευχθεί μεταξύ φωτονίων σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, μεταξύ φωτονίου και ομάδας ατόμων, καθώς και μεταξύ μεμονωμένων γειτονικών ατόμων, αλλά μόνο με τη μεσολάβηση της δράσης ενός τρίτου ατόμου. Κανείς όμως από όλους αυτούς τους τρόπους δεν θεωρείται ότι παρέχει ένα εφικτό μέσο για την αποθήκευση και διαχείριση μεγάλου όγκου κβαντικών πληροφοριών σε μεγάλες αποστάσεις.

Τώρα, μια επιστημονική ομάδα των πανεπιστημίων Μέριλαντ και Μίσιγκαν, υπό τον Κρίστοφερ Μονρόε, πέτυχε να τηλεμεταφέρει μια κβαντική κατάσταση (πληροφορία) άμεσα – χωρίς μεσολάβηση- από το ένα άτομο στο άλλο σε απόσταση ενός μέτρου. Αυτή η ικανότητα είναι αναγκαία αν πρόκειται να υπάρξουν κβαντικά υπολογιστικά συστήματα. Η σχετική εργασία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Science». Προς το παρόν, σύμφωνα με τους ερευνητές, η πληροφορία που φθάνει στο άλλο άτομο, έχει απόλυτη ακρίβεια στο 90% των περιπτώσεων τηλεμεταφοράς, ποσοστό που μπορεί να αυξηθεί μελλοντικά.

Η τηλεμεταφορά επιτυγχάνεται χάρη σε ένα αξιοσημείωτο κβαντικό φαινόμενο, τη λεγόμενη «εμπλοκή», που συμβαίνει μόνο σε ατομικό και υποατομικό επίπεδο. Από τη στιγμή που δύο αντικείμενα τεθούν σε κατάσταση κβαντικής εμπλοκής, οι ιδιότητές τους συμπλέκονται αξεδιάλυτα. Η μέτρηση οποιουδήποτε από τα δύο αντικείμενα αυτόματα καθορίζει τα χαρακτηριστικά και του άλλου, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά βρίσκονται. Έτσι, ουσιαστικά η πληροφορία που ενσωματώνεται στην κατάσταση του ενός «τηλεμεταφέρεται» και στο άλλο αστραπιαία.

Οι επιστήμονες, όπως δήλωσε ο Μονρόε, θεωρούν ότι τα φωτόνια είναι ιδανικά για την ταχεία μεταφορά πληροφοριών σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, ενώ τα άτομα είναι ιδανικά για την αξιοποίησή τους σε κβαντικές μνήμες μεγάλης χρονικής διάρκειας. Η νέα τεχνική της αμερικανικής ομάδας συνδυάζει τις δύο μεθόδους, χρησιμοποιώντας τόσο φωτόνια όσο και άτομα, κάτι που προσδοκάται ότι θα αποτελέσει τη βάση για ένα νέο τύπο «κβαντικού Ίντερνετ».

 

Ερευνητές ανακάλυψαν έναν κώδικα κρυμμένο μέσα στο RNA ιών και κατάφεραν να τον σπάσουν

Ερευνητές «έσπασαν» έναν κώδικα που… κυβερνά τις λοιμώξεις τις οποίες προκαλεί μια μεγάλη ομάδα ιών, συμπεριλαμβανομένων των ιών του κοινού κρυολογήματος και τις πολιομυελίτιδας.
«Ξεκλείδωμα» του κρυμμένου κώδικα
Μέχρι σήμερα οι ειδικοί δεν είχαν παρατηρήσει αυτόν τον κώδικα ο οποίος ήταν κρυμμένος στην αλληλουχία του ριβονουκλεϊνικού οξέος (RNA) των ιών. Τώρα όμως μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» από ερευνητές των Πανεπιστημίων του Λιντς και του Γιορκ «ξεκλειδώνει» τον κώδικα δείχνοντας επίσης πως παρεμβαίνοντας σε αυτόν και αλλάζοντάς τον μπορούν να χτυπηθούν οι ιοί στη ρίζα τους.
Όπως εξήγησε ο επικεφαλής της μελέτης καθηγητής Βιοχημείας στη Σχολή Βιολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Λιντς Πίτερ Στόκλι «αν θεωρήσουμε ότι μιλούμε για έναν μοριακό πόλεμο, αυτά είναι τα κρυπτογραφημένα σήματα που επιτρέπουν στον ιό να παραταχθεί με τον καλύτερο τρόπο στη μάχη. Τώρα, για ολόκληρη αυτήν την ομάδα των ιών ανακαλύψαμε τη ‘μηχανή Enigma’ – το σύστημα κωδικοποίησης των κρυφών σημάτων. Δείξαμε ότι μπορούμε να διαβάσουμε τα μηνύματα αλλά και να παρέμβουμε σε αυτά σταματώντας την ανάπτυξη των ιών».

Οι RNA ιοί μονής έλικας
Οι RNA ιοί μονής έλικας αποτελούν τον πιο απλό τύπο ιών και πιθανότατα ήταν από τους πρώτους που εμφανίστηκαν. Ωστόσο συνεχίζουν ακόμη να είναι πολύ ισχυρά και καταστρεπτικά παθογόνα. Οι ρινοϊοί που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα είναι υπεύθυνοι κάθε χρόνο για περίπου 1 δισεκατομμύριο κρούσματα (περισσότερα από όσα προκαλούν όλοι οι άλλοι μολυσματικοί παράγοντες μαζί). Παράλληλα ιοί όπως ο τσικουνγκούνια που μαστίζει την Αφρική προέρχονται από την ίδια αρχαία οικογένεια. Αλλοι RNA ιοί μονής έλικας είναι ο ιός της ηπατίτιδας C, o HIV αλλά και ο νοροϊός που προκαλεί εμέτους και διάρροιες.
Οι ειδικοί ανέπτυξαν μαθηματικούς αλγόριθμους για να σπάσουν τον «ιο-κώδικα» και δημιούργησαν μοντέλα σε υπολογιστή του κωδικού συστήματος. Με τον τρόπο αυτόν «ξεκλείδωσαν» τον κώδικα. Η ομάδα χρησιμοποίησε φθορίζουσα φασματοσκοπία προκειμένου να παρακολουθήσει τον τρόπο με τον οποίον ένας RNA ιός μονής έλικας των φυτών (satellite tobacco necrosis virus) κωδικοποιούσε τα μηνύματα με στόχο τον πολλαπλασιασμό του.
Ο δρ Ρόμαν Τούμα, λέκτορας Βιοφυσικής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, σημείωσε πως «γνωρίζαμε επί δεκαετίες ότι το RNA φέρει τα γενετικά μηνύματα που δημιουργούν τις ιικές πρωτεΐνες, δεν γνωρίζαμε όμως ότι κρυμμένος μέσα στα γράμματα είναι ένας δεύτερος κώδικας που κυβερνά το πώς πολλαπλασιάζεται ο ιός – συγκεκριμένα το πώς εκατοντάδες χιλιάδες πρωτεΐνες συγκεντρώνονται γύρω από ιικό νουκλεϊκό οξύ για να σχηματίσουν ένα πρωτεϊνικό κέλυφος που ονομάζεται καψίδιο. Είναι σαν να βρίσκει κάποιος ένα μυστικό μήνυμα μέσα στα γράμματα ενός δημοσιογραφικού κειμένου και να καταφέρνει τελικώς να σπάσει όλο το σύστημα κωδικοποίησης πίσω του».

Προς ανάπτυξη φαρμάκων
Κατά τον δρα Τούμα η μελέτη αυτή πάει ένα βήμα πιο πέρα «δείχνοντας ότι μπορούμε να σχεδιάσουμε μόρια που θα παρεμβαίνουν στον κώδικα καθιστώντας τον ακατάληπτο και σταματώντας έτσι τον πολλαπλασιασμό του ιού».
Το επόμενο βήμα για τους ερευνητές είναι να «ανοίξουν» τη μελέτη τους σε ιούς ζώων. Σε κάθε περίπτωση εκτιμούν ότι τα υπολογιστικά μοντέλα που ανέπτυξαν προσφέρουν έναν νέο δρόμο για την ανακάλυψη νέων αντι-ιικών φαρμάκων.

Τα δύο γεωλογικά πρόσωπα του Άρη προσπαθούν να εξηγήσουν οι επιστήμονες

Ομάδα επιστημόνων στην Ελβετία ρίχνει στο τραπέζι μια νέα θεωρία για τα δύο πρόσωπα του πλανήτη Αρη.
 
Τα δύο ημισφαίρια του Κόκκινου Πλανήτη είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Το βόρειο ημισφαίριο αποτελείται από επίπεδες πεδινές περιοχές χωρίς ηφαιστειογενή δραστηριότητα.
Το νότιο ημισφαίριο αποτελείται από ορεινές περιοχές γεμάτες με ηφαίστεια. Σύμφωνα με γεωφυσικούς του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας (ΕΤΗ) στη Ζυρίχη, υπεύθυνο για αυτή τη γεωλογική διαφορά είναι ένα μεγάλο σώμα (αστεροειδής, κομήτης κ.ά.) που έπεσε στον νότιο πόλο του Αρη την πρώιμη περίοδο της ύπαρξής του.

Οι προσομοιώσεις που πραγματοποίησαν οι ερευνητές δείχνουν ότι αυτή η σύγκρουση παρήγαγε κολοσσιαίες ποσότητες ενέργειας με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας ωκεανός μάγματος που κάλυψε σχεδόν ολόκληρο το νότιο ημισφαίριο του Αρη. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, το σώμα που έπεσε στον Κόκκινο Πλανήτη πρέπει να είχε μέγεθος ίσο ή μεγαλύτερο με το 10% του μεγέθους του Αρη.

Η σύγκρουση συνέβη όταν ο Αρης ήταν «νέος»
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η τρομερή σύγκρουση συνέβη μόλις 4-15 εκατ. έτη μετά τον σχηματισμό του Αρη όταν ο φλοιός του ήταν ακόμη λεπτός και από κάτω δεν υπήρχαν άλλα στερεά στρώματα (το εσωτερικό του πλανήτη ήταν ακόμη υγροποιημένο).
Οι επιπτώσεις της σύγκρουσης ήταν πολλές. Κατ” αρχάς ο Αρης απέκτησε περισσότερη μάζα και προστέθηκαν τεράστιες ποσότητες σιδήρου σε αυτόν. Τα λιωμένα πετρώματα κάποια στιγμή στερεοποιήθηκαν μετατρεπόμενα στα όρη και στα υψίπεδα που υπάρχουν σήμερα στο νότιο ημισφαίριο. Ταυτόχρονα ξεκίνησε μια έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα η οποία, σύμφωνα με τους ερευνητές, διήρκεσε τρία δισ. έτη.

Ο «κλέφτης» Ηλιος
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 προοδευτικά στον Αρη σχηματίστηκε ένας στόλος δορυφόρων που τον εξερευνούν και τον μελετούν. Μια από αυτές τις αποστολές, η αποστολή Maven της NASA, αποκάλυψε πρόσφατα νέα σημαντικά στοιχεία για την απώλεια της ατμόσφαιρας και του νερού από τον έρημο σήμερα πλανήτη.
Το σκάφος της αποστολής τέθηκε σε τροχιά το περασμένο φθινόπωρο. Αμέσως το σκάφος κατέγραψε σύννεφα ατόμων υδρογόνου, άνθρακα και οξυγόνου τα οποία δραπετεύουν από την ατμόσφαιρα του Αρη και χάνονται στο Διάστημα – μια διαδικασία που συνεχίζεται εδώ και τρία δισεκατομμύρια χρόνια και άφησε τον πλανήτη παγωμένο και στεγνό.
Προηγούμενες αποστολές της NASA έχουν δείξει με σχετική βεβαιότητα ότι ο Αρης ήταν κάποτε θερμός, διέθετε πυκνή ατμόσφαιρα και καλυπτόταν από λίμνες και θάλασσες που θα μπορούσαν να φιλοξενούν ζωή.
Αυτό όμως άλλαξε πριν από περίπου τρία δισεκατομμύρια χρόνια, όταν ο πλανήτης άρχισε να χάνει την ατμόσφαιρά του. To Μaven είναι η πρώτη αποστολή που σχεδιάζεται ειδικά για να λύσει το μυστήριο της χαμένης ατμόσφαιρας.
Η Γη διατήρησε το νερό και την πυκνή ατμόσφαιρά της κυρίως χάρη στο μαγνητικό πεδίο της, το οποίο εκτρέπει τα επικίνδυνα φορτισμένα σωματίδια που εκπέμπει διαρκώς ο Ηλιος. Το πεδίο πηγάζει από την κίνηση του λιωμένου σιδήρου από το οποίο αποτελείται ο εσώτερος πυρήνας του πλανήτη μας και ουσιαστικά λειτουργεί σαν γιγάντιο δυναμό.
Αγνωστο πώς, ο Αρης έχασε το μαγνητικό πεδίο που πιθανότατα διέθετε στα αρχικά στάδια της ζωής του. Και αυτό άφησε την ατμόσφαιρα του πλανήτη ευάλωτη στην επίδραση του Ηλιου.
Οι εικόνες που στέλνει το Maven δείχνουν ότι το φαινόμενο συνεχίζεται ως και σήμερα, με τον Ηλιο να κλέβει ακόμη υλικό από την αραιή ατμόσφαιρα του Αρη, η οποία είναι σήμερα 100 φορές πιο αραιή από της Γης.