Η επιστροφή στην πηγή και η επανασύνδεση με τον πραγματικό μας εαυτό

 Η ταύτιση με τον νου είναι η κατάσταση της άγνοιας. Είναι όταν νομίζουμε ότι το περιεχόμενο των σκέψεων είναι η πραγματικότητα.

Η προσοχή μας είναι συνεχώς στραμμένη προς τα έξω, δηλαδή προς τα αντικείμενα που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, ενώ στη σχέση μας με την πραγματικότητα παρεμβάλλονται συνεχώς τα φίλτρα του νου, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί κατά το παρελθόν.

Παρατηρώντας τον νου μεταβαίνουμε στην επόμενη κατάσταση, όπου κυριαρχεί η σχέση υποκειμένου-αντικειμένου. Εμείς είμαστε πλέον το υποκείμενο, ο παρατηρητής, που παρατηρεί τα αντικείμενα που γίνονται αντιληπτά όχι μόνο από τις αισθήσεις μας, αλλά και τα αντικείμενα μέσα μας (τις σκέψεις και τα συναισθήματα). Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων βρίσκεται ακόμα στην κατάσταση της άγνοιας, που είναι μια ονειρική κατάσταση, όπου οι σκέψεις και οι εικόνες που δημιουργεί ο νους γίνονται πιστευτές ακριβώς όπως και οι εικόνες σε ένα όνειρο που βλέπουμε τη νύχτα. Γι' αυτό η αποταύτιση από τον νου ονομάζεται και αφύπνιση.

Το τρίτο και τελευταίο στάδιο είναι αυτό της συνειδητής επανένωσης με τον πραγματικό μας εαυτό, και επιτυγχάνεται με την επιστροφή της προσοχής στην πηγή της. Η προσοχή, που προηγουμένως ήταν στραμμένη προς κάποιο αντικείμενο (έξω από εμάς ή μέσα μας), επιστρέφει στην πηγή της που είναι η επίγνωση.

 

Η προσοχή κατέχει έναν ρόλο κλειδί στην πορεία μας να επανασυνδεθούμε με τον πραγματικό μας εαυτό. Η σχέση -ή εξίσωση- που μπορούμε να θυμόμαστε, είναι η εξής:

Προσοχή = Επίγνωση + Αντικείμενο

 

Για να μεταβούμε από το δεύτερο στάδιο (υποκειμένου-αντικειμένου) στο τρίτο (εκεί όπου απλά είμαστε αυτό που είμαστε, η επίγνωση), η προσοχή επιστρέφει στην πηγή της, που σημαίνει ότι αφαιρούμε ταυτόχρονα τα αντικείμενα από την παραπάνω εξίσωση και φαίνεται καθαρά ότι η προσοχή ήταν πάντα η επίγνωση, ακόμα και όταν ήταν στραμμένη προς κάποιο αντικείμενο.

 

Μια γρήγορη ετυμολογική ανάλυση της αγγλικής λέξης attention (προσοχή), ξεκαθαρίζει καλύτερα τα πράγματα. Η λέξη attention προέρχεται από το λατινικό a που σημαίνει "προς" και το tendere που σημαίνει "τεντώνω". Δηλαδή, η προσοχή είναι αυτό που τεντώνεται και τείνει προς μια κατεύθυνση. Και ανάλογα με το πού στρέφουμε την προσοχή μας, αποκτούμε επίγνωση της ύπαρξης των αντικειμένων.

 

Την παραβολή της επιστροφής στην πηγή τη συναντάμε σε πάρα πολλές πνευματικές διδασκαλίες. Λίγοι όμως είναι αυτοί που έχουν κατανοήσει το πραγματικό της νόημα. Η πηγή δεν μπορεί ποτέ να είναι ένα μέρος, ένας τόπος, ή ένα αντικείμενο οποιασδήποτε μορφής. Αν ήταν έτσι, το "επιστρέφω στην πηγή" θα ήταν σαν να λέγαμε "κάνω ένα βήμα προς τον εαυτό μου", γιατί το ζητούμενο είναι η επανασύνδεση με τον πραγματικό μας εαυτό. Αλλά είναι αδύνατο να κάνουμε ένα βήμα προς την κατεύθυνση του εαυτού μας. Άρα, είναι αδύνατο να κατευθυνθούμε προς την πηγή μας όσο αντιλαμβανόμαστε την πηγή ως ένα αντικείμενο προς το οποίο πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας.

 

Για να είναι δυνατή η επιστροφή στην πηγή, δεν πρέπει να κατευθυνθούμε προς κάποια κατεύθυνση, αλλά πρέπει να επιστρέψει η προσοχή στην πηγή της. Να πάψουμε να βλέπουμε τον κόσμο είτε όντας ταυτισμένοι με τα αντικείμενα (που είναι η κατάσταση της άγνοιας), είτε ως υποκείμενα που παρατηρούν τα αντικείμενα. Η επιστροφή στην πηγή γίνεται μόνο με την επαναφορά της μορφοποιημένης υλικής επίγνωσης (όπου όλες οι μορφές γεννιούνται και πεθαίνουν) στην κατάσταση του αιώνιου Είναι (εκεί όπου η επίγνωση έχει αιώνια επίγνωση της ύπαρξης του εαυτού της - εκεί όπου δεν υπάρχει υποκείμενο και αντικείμενο, ούτε χώρος και χρόνος, ούτε αιτία και αποτέλεσμα, και όπου όλα είναι ένα).

 

Πρακτικά, στην καθημερινότητά μας, η επιστροφή στην πηγή γίνεται με το να έχουμε επίγνωση του τι είμαστε. Ο πιο σύντομος δρόμος, έτσι όπως τον περιγράφει ο Ρούπερτ Σπάιρα, για να επιστρέφουμε στην πηγή μας όποια στιγμή θέλουμε, είναι να θέτουμε την ερώτηση "είμαι συνειδητός τώρα;" Πριν βιαστεί ο νους να απαντήσει "ναι", το κενό διάστημα που ακολουθεί την ερώτηση και στο οποίο έχουμε επίγνωση ότι είμαστε συνειδητοί, είναι η επιστροφή στην πηγή.

 

Η επίγνωση τού ότι είμαστε συνειδητοί δεν προέρχεται μέσα από την παρατήρηση κάποιων σκέψεων, συναισθημάτων ή αισθήσεων του σώματος, γιατί έτσι θα επιστρέφαμε στο δεύτερο στάδιο, αυτό του υποκειμένου που παρατηρεί κάποιο αντικείμενο. Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί η διαδρομή της επιστροφής στην πηγή. Και αυτός είναι ο λόγος που έχει παρερμηνευθεί αυτή η πορεία της επανασύνδεσης με τον πραγματικό μας εαυτό εδώ και χιλιετίες. Η επίγνωση έγινε άγαλμα, εικόνα, σύμβολο, και ακόμα ο άνθρωπος δεν κατάφερε να βρει τον πραγματικό του εαυτό, γιατί απλούστατα ψάχνει με την προσοχή του να βρει κάποιο αντικείμενο, αντί να επιστρέψει την προσοχή του στην πηγή της.

Στα σανσκριτικά υπάρχει η έκφραση "neti neti" που αναφέρεται στον πραγματικό μας εαυτό και σημαίνει "ούτε αυτό, ούτε αυτό". Δηλώνει δηλαδή την αδυναμία του λόγου να περιγράψει τι είναι αυτό για το οποίο μιλάμε, αλλά για λόγους επικοινωνίας υποχρεούμαστε να του δώσουμε ένα όνομα. Δεν είναι όμως "κάτι", με την έννοια του αντικειμένου. Φανερώνεται στον υλικό κόσμο με όλες τις μορφές ενέργειας -τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τους πλανήτες, τους γαλαξίες, τα πάντα-, ενώ ταυτόχρονα είναι η καθαρή επίγνωση που γνωρίζει την ύπαρξή της, το τίποτα από το οποίο δημιουργούνται όλα.
------------------
Υ.Γ. Για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με την παρατήρηση των σκέψεων, δηλαδή την αποταύτιση, η πρακτική εφαρμογή των παραπάνω είναι σχεδόν αδύνατη. Πρέπει πρώτα να περάσει από το στάδιο της αποταύτισης για να μάθει να ξεχωρίζει την επίγνωση από τα αντικείμενα, ώστε τελικά να ξέρει ότι αυτό που επιδιώκει δεν είναι "κάτι".

Γίνε εσύ η αγάπη που ψάχνεις να βρεις

Όλοι έχουμε ανάγκη να βρούμε κάποιον που θα μας αγαπήσει και θα μας αποδεχτεί όπως είμαστε. Αλλά αυτή η ανάγκη μπορεί να κρύβει κάτι βαθύτερο: την αδυναμία μας να αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, δηλαδή το σώμα μας, τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, τις συμπεριφορές μας, ίσως και κάποια συμπτώματα.

Δεν είναι κακό, ούτε κατακριτέο, ούτε σημάδι ψυχικής αδυναμίας, η επιθυμία μας να βρούμε έναν άνθρωπο να μας καταλαβαίνει, να μας αποδέχεται και να μπορούμε να μοιραζόμαστε μαζί του τις εμπειρίες της ζωής.

Η διαφορά όμως μεταξύ του "για να νιώσω καλά πρέπει να βρω κάποιον να με αγαπήσει" και του "νιώθω καλά και θέλω κάποιον για να μοιραστώ μαζί του τη χαρά της ζωής" είναι μεγάλη. Στην πρώτη περίπτωση, ουσιαστικά ψάχνουμε για ένα ψυχικό υποστήριγμα. Ψάχνουμε να βρούμε έναν άνθρωπο που θα μας προσφέρει την ασφάλεια που δεν βρίσκουμε αλλού. Στη δεύτερη περίπτωση, ψάχνουμε κάποιον για να μοιραστούμε την αγάπη που νιώθουμε ήδη μέσα μας και που εκφράζουμε στον κόσμο με τις πράξεις, τα λόγια και τις συμπεριφορές μας.

Στην πρώτη περίπτωση, ο άνθρωπος που θα βρεθεί (αν βρεθεί) θα αισθάνεται ότι δίνει περισσότερα από όσα παίρνει. Θα δίνει αγάπη και στοργή, θα δείχνει κατανόηση, ενώ θα έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που θα νιώθει φόβο και ανεπάρκεια και που μόνο υπό όρους και προϋποθέσεις θα αισθάνεται ασφαλής. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να βρεθεί κάποιος που θα έχει την ανάγκη να φροντίζει τον άλλον για να νιώθει ο ίδιος καλά, αλλά μακροχρόνια μια τέτοια σχέση δεν μπορεί να αντέξει - κάποια στιγμή θα βγουν στην επιφάνεια τα ασυνείδητα μοτίβα και των δύο και θα επέλθει σύγκρουση, που θα συνοδεύεται από αισθήματα απογοήτευσης, θυμού ή προδοσίας.

Στη δεύτερη περίπτωση, που αναζητάμε να βρούμε κάποιον για να μοιραστούμε τη χαρά της ζωής, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν δυσκολίες και προκλήσεις. Αλλά οι δυσκολίες θα αντιμετωπιστούν χωρίς αισθήματα ανεπάρκειας και φόβου. Και χωρίς αυτά τα βάρη η ζωή γίνεται πολύ πιο εύκολη και ανάλαφρη.

Για να βρούμε έναν τέτοιον άνθρωπο, θα πρέπει πρώτα εμείς να έχουμε μάθει να αγαπάμε όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μας. Και "αγαπάω αυτά που συμβαίνουν μέσα μου" σημαίνει παρατηρώ και αποδέχομαι τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές και τα συμπτώματα, χωρίς να τα μετατρέπω σε ταυτότητα, δηλαδή χωρίς να τα κάνω Εγώ ("εγώ υποφέρω", "εγώ είμαι ανεπαρκής", "εγώ είμαι κατώτερος", "εγώ θα είμαι πάντα μόνος", "εγώ δεν μπορώ να ξεπεράσω τις συνέπειες του παρελθόντος μου", κ.τ.λ). Και ως φυσικό επακόλουθο (επειδή βλέπουμε τον κόσμο ανάλογα με το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας) την ίδια στάση κρατάμε και απέναντι στους άλλους: δεν τους κρίνουμε όταν παρατηρούμε να εκδηλώνουν μια συμπεριφορά που έχει τις ρίζες της στο ασυνείδητο παρελθόν τους.

Η "μαγική συνταγή" λοιπόν είναι η εξής: αφαιρούμε την αίσθηση της ταυτότητάς μας από τα ασυνείδητα μοτίβα που ενεργούν μέσα μας και τη μεταθέτουμε στον εσωτερικό παρατηρητή που παρατηρεί και αποδέχεται αυτά τα μοτίβα. Όταν το σύστημά μας (το σώμα και ο νους) συνηθίσει στο να αντλεί την ασφάλειά του από την αγάπη που του δείχνουμε εμείς, τότε θα αρχίσει να προβάλλει και προς τα έξω αυτή την αίσθηση της ασφάλειας, χωρίς να αναζητάει καταφύγια και σωτήρες.

Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Γκάντι "Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις", θα λέγαμε "Γίνε εσύ η αγάπη που ψάχνεις να βρεις".

Σαρκασμός, Γκρίνια, Κριτική

Τη θέση των νύξεων και υπαινιγμών μπορεί να πάρει ο σαρκασμός, η γκρίνια, η κριτική, π.χ. «θες να βγούμε έξω ή πάλι είσαι κουρασμένος;» Σε αυτή την περίπτωση δεν εκφράζουμε ξεκάθαρα την επιθυμία μας. Επιπλέον, βάζουμε το σύντροφό μας σε κατάσταση άμυνας, αφού είναι σαν να τον κατηγορούμε που δεν ανταποκρίνεται στα θέλω μας.

        

Από την άλλη σαμποτάρουμε τη διαδικασία, αφού δεν του δίνουμε πραγματικά την ευκαιρία να αποφασίσει αν θέλει να κάνει αυτό που του ζητάμε, γιατί αυτό που του ζητάμε είναι μεταμφιεσμένο και κρύβει παγίδες. Στο παραπάνω παράδειγμα αφενός τον ρωτάμε αν θέλει να βγούμε έξω χωρίς να επικοινωνούμε εμείς τι θέλουμε και αφετέρου το «ή είσαι πάλι κουρασμένος» μπορεί να χτυπάει καμπανάκι για εκείνον και να φέρει στο φως τη δυσλειτουργική επικοινωνία.

Ένας πιο αποτελεσματικός τρόπος να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας είναι να πούμε τι θέλουμε ξεκάθαρα και με ωραίο τρόπο και να ρωτήσουμε το σύντροφό μας αν συμφωνεί χωρίς να νιώσει ότι το απαιτούμε. Για παράδειγμα, μπορούμε να πούμε: «τις τελευταίες μέρες κουράζομαι πολύ στη δουλειά κι έχω ανάγκη από ένα διάλειμμα, να ξεφύγω. Θα ήθελα μια από τις επόμενες μέρες να κανονίζαμε μια έξοδο γιατί θέλω πολύ να περάσουμε μια ευχάριστη βραδιά μαζί απαλλαγμένοι από σκέψεις γύρω από τη δουλειά. Πώς σου φαίνεται;» Περνάμε στο σύντροφό μας το μήνυμα ότι αυτό που του ζητάμε είναι σημαντικό για μας, αφήνοντάς του παράλληλα το περιθώριο να αποφασίσει το χρονικό πλαίσιο ώστε αυτή η έξοδος να είναι κάτι που να το θέλουμε και οι δύο εξίσου.

Πώς Μπορεί Κάποιος να Εκφράσει τις Επιθυμίες του Χωρίς να καταλήξει σε Καβγά;
Μπορεί κάποιος να καταφύγει στη μέθοδο που χρησιμοποιούν τα παιδιά και έχουν εγγυημένα αποτελέσματα: την καταλληλότητα της στιγμής. Τα παιδιά είναι επιδέξια στο να εκμεταλλεύονται καταστάσεις ανάλογα με τη συναισθηματική διάθεση κάποιου. Αυτό σημαίνει ότι δε θα μιλήσουμε στο σύντροφό μας για οικονομικά ανοίγματα όταν είναι πιεσμένος οικονομικά. Αν όμως πάρει προαγωγή με μεγάλες οικονομικές απολαβές, μπορούμε να διεκδικήσουμε την πιθανότητα να προβούμε στην αγορά ενός μεγαλύτερου σπιτιού. Η καταλληλότητα της στιγμής χρησιμεύει όχι για να χειραγωγήσουμε το σύντροφό μας, αλλά για να βρούμε πρόσφορο έδαφος για να μιλήσουμε για όλα αυτά που μας απασχολούν.

Όταν Εκείνος δεν Καβγαδίζει και Εκείνη Φαίνεται η Υστερική!
Πολλοί άντρες όταν θυμώνουν χρησιμοποιούν τη σιωπή για όπλο. Αυτό εκνευρίζει τις συντρόφους τους, όταν εκείνες επιλέγουν να εκτονώσουν το θυμό τους φωνάζοντας ή και ουρλιάζοντας. Όσο εκείνος δεν ανταποκρίνεται, τόσο εκείνη εξοργίζεται. Είναι όντως ο άντρας το κακόμοιρο θύμα μιας υστερικής γυναίκας; Στην πραγματικότητα και οι δύο έχουν πολύ θυμό, αλλά ο άντρας αφήνει τη σύντροφό του να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δραματοποιώντας τα αρνητικά συναισθήματα και των δύο. Αυτό γίνεται σε ασυνείδητο επίπεδο, δηλαδή, έχει μάθει να βγάζει την επιθετικότητά του έμμεσα και έτσι όλη η προσοχή είναι στραμμένη στη γυναίκα, η οποία ξεχωρίζει γιατί είναι προφανές ότι είναι θυμωμένη. Όσο εκείνη φωνάζει, τόσο εκείνος την «εκδικείται» με το να της στερεί την ευκαιρία για επικοινωνία

3 μικρές παραβολές για το πώς βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας

Η παραβολή του Σαμουράι

Στην Ιαπωνία , σε χωριό κοντά στην πρωτεύουσα ζούσε ένας ηλικιωμένος Σαμουράι . Μια φορά , όταν ο ίδιος έκανε ασκήσεις με τους μαθητές του , τον πλησίασε ένας νεαρός μαχητής , που ήταν γνωστός για τη βιαιότητα και τη σκληρότητά του . Αγαπημένη του τεχνική δεν ήταν άλλη από την πρόκληση : « έβγαζε » τον εχθρό του από τα ρούχα του , ο οποίος τυφλωμένος από οργή απαντούσε στην πρόκλησή του κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο και ως εκ τούτου έχανε τον αγώνα .

Ο νεαρός μαχητής άρχισε να προσβάλλει το γέρο : πετούσε πέτρες σε αυτόν , φτύνοντας και βρίζοντάς τον με τα χειρότερα λόγια . Αλλά ο γέρος παρέμενε ήρεμος συνεχίζοντας τα μαθήματά του . Στο τέλος της ημέρας κουρασμένος και εκνευρισμένος ο νεαρός στρατιώτης έφυγε μια και καλή .

Οι μαθητές έκπληκτοι από το γεγονός ότι ο γέρος άντεξε τόσες προσβολές , τον ρώτησαν :

- Γιατί δε τον καλέσατε σε μάχη ; Είναι δυνατόν να φοβηθήκατε την ήττα ;

Ο γέρος Σαμουράι τότε απάντησε :

- Αν κάποιος σας πλησιάσει με ένα δώρο και εσείς δεν το αποδεχτείτε , σε ποιον θα ανήκει το δώρο ;

- Στον αρχικό του ιδιοκτήτη , είπε ο ένας από τους μαθητές .

- Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το φθόνο , το μίσος και τις ύβρεις . Όσο δεν τα αποδέχεσαι , αυτά ανήκουν στο πρόσωπο που τα έφερε.

Η παραβολή για τις δύο νιφάδες χιονιού

Χιόνιζε . Ήταν ήσυχα και ειρηνικά με τις αφράτες νιφάδες χιονιού να περιστρέφονται αργά σε αλλόκοτο χορό , πλησιάζοντας σιγά-σιγά τη γη .

Δύο μικρές χιονονιφάδες που πετούσαν δίπλα δίπλα , έπιασαν κουβέντα . Για να μην τις διασκορπίσει ο αέρας , ένωσαν τα χέρια και η μια νιφάδα χιονιού είπε χαρούμενα στην άλλη :

- Πόσο υπέροχη είναι η αίσθηση της πτήσης !

- Εμείς όμως δεν πετάμε , απλώς πέφτουμε , με λύπη απάντησε η δεύτερη .

- Πολύ σύντομα θα συναντηθούμε με τη γη και θα μεταμορφωθούμε σε ένα αφράτο ολόλευκο κλινοσκέπασμα !

- Όχι , στο τέλος της διαδρομής μας περιμένει ο θάνατος , όταν πάνω στη γη απλώς θα μας ποδοπατήσουν .

- Θα γίνουμε ρυάκια και θα κατευθυνθούμε προς τη θάλασσα . Εμείς θα ζήσουμε για πάντα! , δήλωσε η πρώτη .

- Όχι , θα λιώσουμε και θα εξαφανιστούμε για πάντα , της αντιτάχθηκε η δεύτερη .

Κάποια στιγμή βαρέθηκαν τη λογομαχία .

Άφησαν τα χέρια και η κάθε μία πέταξε προς την τύχη που η ίδια επέλεξε .

Η παραβολή του δέντρου

Στην άκρη του δρόμου φύτρωνε ένα μικρό στραβό δέντρο . Ένα βράδυ έτυχε να περνάει από το σημείο ένας κλέφτης . Πριν το πλησιάσει είδε από απόσταση μια σιλουέτα κι από φόβο νόμισε ότι στην άκρη του δρόμου είναι ένας αξιωματικός της αστυνομίας , γι’ αυτό τρομαγμένος τράπηκε σε φυγή .

Ένα άλλο βράδυ , περνούσε εκεί δίπλα ένας νεαρός ερωτευμένος άνδρας . Είδε από μακριά μια λεπτή σιλουέτα και αποφάσισε ότι ήταν η αγαπημένη του που τον περίμενε . Χάρηκε κι επιτάχυνε το βήμα του .

Μια μέρα μπροστά απ’ το δέντρο περνούσε μια μητέρα με το παιδί της . Το παιδί φοβισμένο από τις διάφορες τρομακτικές ιστορίες , σκέφτηκε ότι από την άκρη του δρόμου ξεπροβάλλει ένα φάντασμα και ξέσπασε σε κλάματα .

Αλλά ... το δέντρο ήταν ανέκαθεν απλώς ένα δέντρο .
Ο κόσμος γύρω μας είναι απλώς και μόνο μια αντανάκλαση του εαυτού μας !

Η Φωτιά κι ο Νους παίζουν ένα συζυγή συμβολισμό στον κόσμο της Μάγια

Απ' όλα τα Στοιχεία η Φωτιά είναι το πιο λεπτό και ίσως αντιστοιχεί στην πλέον ανώτερη και ενεργή δύναμη της φύσης την οποία μπορούμε να συλλάβουμε προς το παρόν, αν δεχτούμε, όπως οι γέροντες σοφοί, ότι κανένα από τα σημερινά μας σχήματα δεν έχει ολοκληρώσει τη γνώση του κόσμου στον οποίο ζούμε.

Γιατί η ανώτερη; Γιατί η πιο ενεργή; Αν ανακαλύψουμε το είδος της πυριγενούς ενεργητικότητας, θα καταλάβουμε γιατί είναι ανώτερη σε σχέση με τα άλλα στοιχεία, αν και για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να οξύνουμε το μυαλό και να προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στις συμβολικές σημασίες που οδηγούν πέρα από τις υλικές παρουσίες.

Η Γη κινείται με βάση σχηματισμούς που, αν δεν αλλοιώνουν την ουσία της, σίγουρα τροποποιούν τις παραστάσεις της. Χημικές και φυσικές μεταβολές ταράζουν συνεχώς την καρδιά του πλανήτη και σε συμφωνία με το Νερό, τον Αέρα και την ίδια τη Φωτιά, η Γη μεταβάλλεται χωρίς ν’ αλλάζει τη θέση της στο χώρο.

Το Νερό παρουσιάζεται ως δώρο από μια μείζονα κινητικότητα. Γι’ αυτήν δεν υπάρχουν μυστικά σε ό,τι αφορά την οριζόντια κίνηση. Ποταμοί και θάλασσες μετατοπίζονται, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ορμητικότητα, και σαρώνουν τις λεκάνες τους από τη μια άκρη ως την άλλη, αν και στηρίζονται πάντα στη μητέρα Γη, που είναι το αναγκαίο στήριγμα για να μπορούν να ρέουν. Μόνο το νερό των βροχών έχει μια κατακόρυφη δραστηριότητα, η οποία προσεγγίζει περισσότερο μια άλλη κίνηση κατακόρυφης πνευματικοποίησης, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Κι ο Αέρας; Αυτός ρέει οριζόντια ή κατακόρυφα, σαρώνοντας την επιφάνεια της Γης και αφού δεν έχει καθόλου ανάγκη να στηριχτεί σ’ αυτήν, δεν έχει τη ρίζα του στις λεκάνες των θαλασσών ούτε στην κοίτη των ποταμών.

Η Φωτιά χρειάζεται ένα μόνο σημείο στήριξης στη βάση της κι από κει και πέρα όλες οι κινήσεις της είναι κατακόρυφες. Ένας ατέρμονος χορός με φιλοδοξίες ανόδου σε μεγαλύτερα ύψη κι αυτό είναι το πιο ολοκληρωμένο παράδειγμα της ανθρώπινης πνευματικότητας, η οποία αναζητά το Θεό της προς τα πάνω, ενώ μόλις που ακουμπάει στο σώμα μέσω του οποίου της έτυχε να εκφραστεί.
Η Μάγια έχει δέσει τα άκρα του παιχνιδιού της με έναν τόσο επιδέξιο τρόπο, ώστε τίποτα δεν είναι απομονωμένο ούτε αφημένο στην τύχη. Όλα είναι ενωμένα και κάθε πράγμα υπάρχει στο βαθμό που συμμετέχει με τα υπόλοιπα.

Έτσι η Φωτιά χρειάζεται τον Αέρα, χωρίς τον οποίο θα ήταν αδύνατο να εκφραστεί. Στηρίζεται στη Γη κι όταν την αγγίζει την αναλώνει με τον ίδιο τρόπο που αναλώνει το οξυγόνο.
Ξηραίνει τα νερά κι ακόμα μπορεί να καίει μέσα τους, αν θυμηθούμε το παλιό μυστικό των Ελλήνων, που στις μέρες μας έχει χαθεί, τη λεγόμενη "ελληνική φωτιά", που μπορούσε να παραμένει αναμμένη μέσα στη φωτιά.

Η Φωτιά, στην ανωτερότητά της, τα διαπερνάει όλα και τα αναλώνει όλα, όχι σε μια απλή επίδειξη καταστροφικότητας, αλλά στο πλαίσιο μιας πιο σκληρής δουλειάς για την απελευθέρωση.
Ωστόσο μέσα στο διαρκές παιχνίδι της Μάγια, έχουμε φτάσει να θεωρούμε το Νερό ως εχθρό της Φωτιάς και ως το μοναδικό στοιχείο που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να νικήσει τη ρώμη της. Αυτό είναι εν μέρει σωστό και βγάζοντας τα πέπλα της ψευδαίσθησης είναι απλό να συναντήσουμε την αιτία αυτού του γεγονότος.

Αν το Νερό είναι ζωτικότητα, είναι η Μητέρα της Ζωής όσον αφορά την ύλη, στο βαθμό που το συγκρίνουμε με τη δύναμη των θαλασσών στη Γη και του αίματος στο σώμα. Αν η Φωτιά είναι ζωτικότητα, τότε είναι κι ο Πατέρας της Ζωής όσον αφορά το πνεύμα, στο βαθμό που συνηθίζουμε να τη συγκρίνουμε με τις φλόγες που αναλώνουν τα πάντα στη Γη και με το Νου που εξυπηρετεί σαν το πρώτο σκαλοπάτι για να καταλάβουμε την Αλήθεια στον άνθρωπο.

Μ' αυτόν τον τρόπο μας παρουσιάζεται η πάλη μεταξύ του Νερού και της Φωτιάς, με το κάθε στοιχείο να μάχεται για την κυριαρχία του ως ιδιαίτερη μορφή Ζωής. Από τη στιγμή που το ισοζύγιο της τρέχουσας εξέλιξης δεν είναι καθόλου εξισορροπημένο, από τη στιγμή που η αμφιβολία έχει μειώσει την ικανότητα να διακρίνουμε ποιο είναι το όφελος της ύλης και ποιο του πνεύματος, από τη στιγμή που για τον άνθρωπο αυτός ο πόλεμος των αντινομιών δεν έχει ακόμα επιλυθεί, είναι δυνατόν να νικήσει το Νερό τη Φωτιά ή η Φωτιά να επιβληθεί παρόλα αυτά...

Η Φωτιά κι ο Νους παίζουν ένα συζυγή συμβολισμό στον κόσμο της Μάγια. Ο Νους, όπως και η Φωτιά, ενώνεται με τις συγκινήσεις -σαν να επρόκειτο για τον Αέρα- αν και καταλήγει να τις αναλώσει. Στηρίζεται στη ζωτικότητα του σώματος (Νερό και Γη) για να το γνωρίσουμε και οι ιδέες του τελικά εκπέμπονται από το στόμα μας ή τις ενέργειές μας. Αυτό συμβαίνει αν ο Νους δεν μετατραπεί σε φλόγα που καταβροχθίζει, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει σώμα ούτε ψυχή για ν’ αντισταθεί, ακόμη και σε περίπτωση αρρώστιας, στη δύναμη ενός καταστροφικού Νου.

Οι πρόγονοί μας των παλιών πολιτισμών απέδιδαν πάντα μια ιδιαίτερη λατρεία προς τις θεότητες της Φωτιάς. Είδαν σ’ αυτές το σύμβολο του πλέον αρχέγονου και βαθύ κόσμου και εξωτερίκευσαν αυτό το μυστικό με την ενεργητική μορφή του πολέμου και της θυσίας. Πόλεμος -όπως ήδη εξηγήσαμε- όχι ως καταστροφή αλλά ως απελευθέρωση. Η Θυσία είναι η "ιερή λειτουργία" (Σημ. Μετ. στα Ισπανικά θυσία=sacrificio δηλαδή, sacro uficio, η ιερή τελετή, κατά την οποία παρεμβαίνει η Φωτιά με την ποιότητα του ανώτερου και συγχρόνως ιερού συμβόλου). Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στη Φωτιά που ρυθμίζεται από την τελετουργία, στη Φωτιά που μπορεί να καίει με την ίδια δραστικότητα στο πιο ταπεινό πήλινο αγγείο ή στα θυμιάματα των βωμών ή στις λαμπάδες από τάματα που υπάρχουν στους ναούς. Αυτή είναι επίσης η Φωτιά που καίει και δίνει λάμψη στο εσωτερικό του ανθρώπου.

Είναι ο ιερός σπινθήρας που διαφοροποιεί τον άνθρωπο απ' όλα τα άλλα βασίλεια της Φύσης και που, από την στιγμή που είναι αναμμένη, προξενεί τον αποφασιστικό πόλεμο μεταξύ του μικρού εγώ και του μεγάλου Εγώ, μεταξύ της ζωής του σώματος, που είναι το Νερό, και της ζωής της ψυχής, που είναι η Φωτιά.

Ας μεσολαβήσει η Μάγια, ώστε ο κάθε άνθρωπος να γίνεται υπεύθυνος για το δικό του πόλεμο και να θέτει τις δυνάμεις της στην υποστήριξη του μοναδικού δυνατού νικητή.

Η Οδός

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΑΥΤΟΣ Είναι η Αιώνια Βάση Πάνω στην Οποία χτίζονται όλες οι πρόσκαιρες αντιλήψεις, εμπειρίες, δραστηριότητες.
Είναι ο Ουρανός που «φιλοξενεί» τα διαβατάρικα σύννεφα που εμφανίζονται από το «πουθενά» και χάνονται στους ορίζοντες του χρόνου.

Η Κατανόηση της Ζωής είναι Σύλληψη του πραγματικού νοήματος «αυτού που συμβαίνει».
Αυτή η Κατανόηση δεν αποκτιέται με την συσσώρευση γνώσεων, εμπειριών, ή με δραστηριότητες.

Η Πραγματική (Πραγματωμένη) Γνώση του Εαυτού, δηλαδή η Βιωματική Μετοχή στην Αληθινή Ουσία μας, είναι η Πραγματική Ζωή και Ελευθερία.
Είναι η Βιωματική Μετοχή στο Απεριόριστο, στην Ενότητα της Ύπαρξης, Όπου Όλα Συνδέονται με Αληθινή Αγάπη και Μετουσιώνονται σε Κοινή Ουσία (έρωτας).
Αυτή είναι η Μόνη Αληθινή Αυτογνωσία κι όχι η αυτογνωσία του περιορισμένου, του διαχωρισμένου εαυτού, του «φαινομενικού εαυτού», του «άρρωστου εαυτού» - αυτό είναι απλή «ψυχολογική» αυτογνωσία.
Η ειλικρινής αυτογνωσία είναι απλά ένα Δίλλημα: Ή θα γιατρευτούμε, ή θα παραμένουμε μέσα στην αρρώστια.

Η ΟΔΟΣ της Αληθινής Αυτογνωσίας (όχι της απλής ψυχολογικής αυτογνωσίας) είναι η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ που Οδηγεί στην Ελευθερία και στην Αληθινή Ζωή, στη Χώρα της Αλήθειας.
Όχι η αποδοχή μιας διδασκαλίας ή η «πίστη» στα λόγια ενός άλλου ανθρώπου.
Κανείς δεν μπορεί να «χορτάσει» για λογαριασμό μας, ή να «ξεδιψάσει» για εμάς… είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας.

Η καταφυγή σε διδασκαλίες, ή στα λόγια άλλων (συμπεριλαμβανομένου και του ομιλούντος) είναι όχι μόνο απόρριψη της Αληθινής Αυτογνωσίας, της Ελευθερίας της Ύπαρξης και της Δράσης, είναι όχι απλά πνευματική αδυναμία, είναι καταφυγή σε ένα «τεχνητό παράδεισο», δηλαδή στη φαντασία, στο όνειρο, στη ψευδαίσθηση.

Η Πραγματική Ελευθερία (κι η Αληθινή Πνευματική Επανάσταση) είναι η Απελευθέρωση από τις «ψευδαισθήσεις», (δηλαδή από όλες τις δραστηριότητες που «παραποιούν» την Πραγματικότητα, «αυτό που συμβαίνει»), όχι μια δραστηριότητα στο χώρο του γίγνεσθαι (της αντιληπτικής διαδικασίας και του χρόνου), όχι μια δραστηριότητα μέσα στην σκέψη, όχι μια διαδικασία (μια εξέλιξη) μέσα στον χρόνο.

Όλες οι δραστηριότητες μέσα στο γίγνεσθαι (όλες οι διαδικασίες μέσα στον χρόνο) είναι «ψευδαισθητικά ταξίδια» που μας αφήνουν στη «μέση» - όσες γνώσεις κι εμπειρίες κι αν συσσωρεύσουμε – μας αφήνουν πάλι μέσα στον χώρο της ψευδαίσθησης.
Η «Εξοδος» δεν γίνεται μέσω μιας τέτοιας δραστηριότητας. Είναι (η Έξοδος) μάλλον μια Ολοκληρωτική «Παραίτηση» από κάθε τέτοια δραστηριότητα.

Η Πραγματική Ελευθερία, η Πραγματική Επανάσταση είναι η Γνώση του Αληθινού Εαυτού μας κι όχι η διερεύνηση των «ψευδαισθητικών καταστάσεών» του.
Η ειλικρινής αυτογνωσία είναι η Αρχή της Σοφίας, αλλά αυτή η αυτογνωσία πρέπει να Ανθίσει σε Αληθινή Αμάραντη Αυτογνωσία… όπως το «μπουμπούκι» πρέπει να ολοκληρωθεί σε λουλούδι για να είναι λουλούδι.

Όταν – Μέσα στην «Άγνωστη στο Βάθος» της Ύπαρξή μας – «πάψουν» όλες οι ψευδαισθητικές δραστηριότητες, τότε Μέσα σε Αυτή την «Υπαρξιακή Σιωπή» Γεννιέται η Αντίληψη, η «Αίσθηση», Μιας Διαφορετικής Πραγματικότητας, που «Αναγνωρίζεται» σαν τοΑληθινό, Ζωντανό αλλά Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Αλλοιώσεις, Χωρίς Όρια και Περιορισμούς… η «Γεύση» της Αληθινής Ύπαρξης, της Αληθινής Ζωής, της Αληθινής Εμπειρίας.
Είναι Μια «Αντίληψη» Τελείως Διαφορετική, Καθαρή Αντίληψη, χωρίς «παρατηρητή», χωρίς «εμπειρία», χωρίς «μνήμη», που υφίσταται μόνο όσο εκδηλώνεται.

Το Αληθινό Μπορεί να Υπάρξει Μονάχα Μέσα στη Σιωπή.
Όταν προσπαθούμε με την αντίληψη, την σκέψη – κάποια δραστηριότητα – να κατακτήσουμε το Αληθινό, να το ζήσουμε, τότε αυτό που συλλαμβάνουμε είναι απλά μια εμπειρία της σκέψης, μια ακόμα ψευδαίσθηση, κάτι που η ίδια η σκέψη προβάλει και ζει και «βεβαιώνει» τον εαυτό της ότι είναι πραγματικό.
Η σκέψη μπορεί να ολοκληρωθεί μονάχα στην Σιωπή, να φτάσει μονάχα μέχρι την Σιωπή. Από Εκεί και Πέρα Απλώνονται τα Άγνωστα Βάθη της Πραγματικότητας.

Πρέπει να Υπάρξει Σιωπή, να «τελειώσουν» όλες οι δραστηριότητες, οι προσπάθειες, οι επιθυμίες, οι «εμπειρίες», για να Αποκαλυφθεί το Πραγματικό.
Αυτή ακριβώς η Υπαρξιακή Σιωπή (να Βιώσεις την Σιωπή) είναι η Ελευθερία από τους περιορισμούς, από την συσσωρευμένη γνώση, την μνήμη, την φαντασία, από τον χρόνο (σαν διαδικασία εξέλιξης).

Όταν Υπάρξει Πραγματικά Αυτή η Σιωπή – που δεν είναι προϊόν προσπάθειας, επιθυμίας, δραστηριότητας – το πραγματικό τελείωμα των ψευδαισθήσεων, τότε Βιώνουμε το Άχρονο. Το Βιώνουμε με τους δικούς Του όρους, στην δική Του Κατάσταση – «εμείς» απουσιάζουμε τελείως.
Τότε – μονάχα τότε – Βιώνουμε την Αληθινή Ουσία μας, τον Αληθινό Εαυτό μας, την Πραγματική Ελευθερία, την Αληθινή Ζωή, την Αιωνιότητα. Τότε η Αίσθηση της Απεραντοσύνης Έχει Περιεχόμενο, η Ειρήνη Έχει Απέραντο Βάθος, και η ΜακαριότηταΈχει Ατελείωτη Έκταση.

Ένα είναι το σοβαρό ερώτημα: ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή

Πέντε απ’ τα καλύτερα μέντιουμ όλων των εποχών συναντήθηκαν σ’ ένα ξενοδοχείο και πρόβλεψαν πως η Ατλαντίδα σύντομα θ’ αναδυόταν απ’ τα βάθη των ωκεανών...

Υπάρχουν δυο χαμένες ήπειροι...
η Χαβάη ήταν η μία, λεγόταν Μου, δηλαδή Μάνα ,
με τις κορυφές της ακόμα να ερεθίζουν τις αισθήσεις μας... Υπάρχουν τρεις χαμένες ήπειροι...
Εμείς είμαστε μία: οι εραστές

(αλλά) ένα είναι το σοβαρό ερώτημα:
Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;

 Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου.
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου αποκαλύψω αν έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι...

Η πριγκίπισσα Λη-Τσέρι αγνάντευε απ’ το παράθυρο της σοφίτας της.
Το φεγγάρι είχε στρογγυλέψει τόσο πολύ που κόντευε να κατρακυλήσει.
Ήτανε πανσέληνος.
Ένα φεγγάρι που μπορούσε να ξυπνήσει άγρια πάθη σε μια κοιμισμένη αγελάδα.
Ένα φεγγάρι που μπορούσε να διαολέψει το κάθε κουνελάκι.
Πάνω από μια ώρα η Πριγκίπισσα αγνάντευε το άπειρο του ουρανού.
«Έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι;»,
ρώτησε η Λη-Τσέρι το Μαγεμένο Βασιλόπουλο...

Το ίδιο ερώτημα στη Ρέμινγκτον έδωσε την εξής απάντηση:

Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.

 Ο Τομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Σίγουρα όταν το έγραφε ο Καμύ θα ’χε στραβοκοιμηθεί κι ο Ρόμπινς θα ’χε ξεχάσει να βάλει το ξυπνητήρι.

 Ένα είναι το σοβαρό ερώτημα. Κι αυτό είναι:
Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;

Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου πω αν πρέπει ν΄αυτοκτονείς ή όχι.
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου.
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου αποκαλύψω αν έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι.

Κάθε φορά που εντυπωσιάζεις...

...αποκτάς κι έναν εχθρό Για να είσαι δημοφιλής πρέπει να είσαι μετριότητα

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα.
Ύστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
— Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
— Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα; "Όχι·,
— Σου έκανα κανένα κακό;
— Όχι
— Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
— Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

Νάρκισσοι: Άνθρωποι που αγαπάνε τον εαυτό τους υπερβολικά

Τι ακριβώς είναι ο ναρκισσισμός; Πρόκειται για ένα αρνητικό μοτίβο χαρακτηριστικών και συμπεριφορών που δηλώνουν το ξελόγιασμα και την εμμονή με τον εαυτό, αποκλείοντας άλλα άτομα, και το εγωιστικό και ανελέητο κυνήγι της ατομικής ευχαρίστησης, κυριαρχίας και φιλοδοξίας.

Η Διαταραχή της Ναρκισσιστικής Προσωπικότητας
Πρόκειται για ένα μοτίβο μεγαλομανίας, στη φαντασία ή τη συμπεριφορά, ανάγκη για θαυμασμό και λατρεία και έλλειψη συναισθημάτων για τον άλλον, κάτι που ξεκινά νωρίς στην ενήλικη ζωή κι εμφανίζεται σε διάφορες πτυχές της.

Πώς να αναγνωρίσετε τη ναρκισσιστική προσωπικότητα
Για να γίνει η διάγνωση, χρειάζονται πέντε ή περισσότερα κριτήρια. Το άτομο:
Αισθάνεται υπεροχή και ιδιαίτερα σημαντικό (πχ υπερβάλλει για τις επιδόσεις και τα ταλέντα του σε σημείο που να λέει ψέματα, απαιτεί να αναγνωρίζεται ως ανώτερο χωρίς αντίστοιχες επιδόσεις)
Έχει φαντασιώσεις σχετικά με χωρίς όρια επιτυχία, δόξα, δύναμη, παντοδυναμία, εξυπνάδα (εγκεφαλικός νάρκισσος) σωματική ομορφιά ή σεξουαλικές επιδόσεις (σωματικός νάρκισσος) ή ιδανική, παντοτινή αγάπη ή πάθος, όλα αυτά σε σημείο που να του γίνονται έμμονες ιδέες
Είναι πεπεισμένος ότι για τη μοναδικότητά του και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να τον καταλαβαίνουν, να συγχρωτίζεται και να συνδέεται μόνο με άλλα εξίσου ιδιαίτερα ή υψηλού κύρους σαν τον ίδιο άτομα
Απαιτεί υπερβολικό θαυμασμό, λατρεία, προσοχή κι επιβεβαίωση ή, αν κάτι τέτοιο δεν πετύχει, επιθυμεί να τον φοβούνται οι άλλοι και να είναι φοβερός και τρομερός
Θεωρεί ότι έχει αναφαίρετα δικαιώματα γενικώς. Προσδοκά παράλογη ή ιδιαίτερη μεταχείρηση
Απαιτεί αυτόματη και ολοκληρωτική συμμόρφωση με τις προσδοκίες του
Χρησιμοποιεί τους άλλους για να πετύχει τους δικούς του σκοπούς
Δεν έχει ενσυναίσθηση, δηλαδή συναισθήματα κατανόησης προς τους άλλους
Διαρκώς ζηλεύει τους άλλους ή πιστεύει ότι οι άλλοι τρέφουν τα ίδια συναισθήματα απέναντί του
Αλλαζόνας, επηρμένες συμπεριφορές ή στάση που συνδυάζονται με λυσσασμένο θυμό όταν απογοητεύεται, εκνευρίζεται, του πηγαίνουν κόντρα ή τον ξεμπροστιάζουν.

Τι προκαλεί τη ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας
Εξακολουθεί να μην είναι ξεκάθαρο αν η παθολογία του ναρκισσισμού είναι το αποτέλεσμα γενετικού σφάλματος ή δυσλειτουργικών οικογενειών και λανθασμένης ανατροφής του παιδιού, διαταραγμένων διαδικασιών κοινωνικοποίησης ή λίγο απ' όλα τα παραπάνω.

            Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, όλοι οι άνθρωποι είναι νάρκισσοι στην αρχή της ζωής τους: τα βρέφη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θεωρούν ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος, τα πιο σημαντικά, παντοδύναμα και παντογνώστα όντα. Σε αυτή τη φάση της ανάπτυξης, το παιδί θεωρεί ότι οι γονείς είναι σχεδόν μυθικές φιγούρες, αθάνατοι και με τεράστια δύναμη, που υπάρχουν απλώς και μόνο για να ικανοποιούν τις ανάγκες του παιδιού, να το τρέφουν και να το προστατεύουν. Το παιδί βλέπει τόσο τον εαυτό όσοι και τους άλλους ανώριμα. Πρόκειται για τον πρώιμο ναρκισσισμό της ψυχοδυναμικής θεωρίας.

            Αναπόφευκτα, η πραγματικότητα γρήγορα διαβρώνει αυτές τις πεποιθήσεις και πρσγειώνει το παιδί στον αληθινό κόσμο. Η προσαρμογή είναι μια διαδικασία απομυθοποίησης. Αν αυτή η διαδικασία είναι απότομη, αντιφατική, απρόβλεπτη, αυθαίρετη κι έντονη, ο ψυχικός τραυματισμός του βρέφους είναι μεγάλου βαθμού. Σε αυτή τη διαδικασία σημαντική είναι και η συναισθηματική υποστήριξη από τους γονείς. Σε περίπτωση που λείπει, η αίσθηση της αυτοπεποίθησης και της αυτοεκτίμησης στην ενήλικη ζωή τείνουν να έχουν διακυμάνσεις, από την υπερβολική εκτίμηση στην υπερβολική υποτίμηση. Οι ενήλικες νάρκισσοι εξελίσσονται έτσι λόγω κάποιας πικρής απογοήτευσης ή ριζικής απομυθοποίησης νωρίς στη ζωή τους.

Αλλά και οι τραυματικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία ή οι δυσλειτουργικές οικογένειες συντελούν στην εμφάνιση της διαταραχής αυτής στην ενήλικη ζωή.

Οι 9 Διαφορετικοί Τύποι Νάρκισσου
Νάρκισσιοι μπορεί να είναι άντρες και γυναίκες.

Ο συναισθηματικός επαίτης
Το άτομο αυτό είναι απύθμενο πηγάδι συναισθηματικών αναγκών, αισθάνεται μια επώδυνη συναισθηματική πείνα που δεν μπορεί να ικανοποιήσει. Δεν του φτάνει πόσο τον αγαπάνε, πάντα θέλει περισσότερο. Όταν δε βλέπει τον/την σύντροφό του, είναι σαν να έχει κοπεί η παροχή αγάπης. Προξενεί απογοητεύσεις στο σύντροφό του, που συχνά του λέει ‘μα κάναμε διακοπές μαζί! Χτες μιλούσαμε δυο ώρες στο τηλέφωνο!’. Ο ίδιος δε μπορεί να καλμάρει και να φροντίσει συναισθηματικά τον εαυτό του. Συνήθως έχει άγχος και φόβο εγκατάλειψης.

Ο εκλεκτός εραστής
Πιστεύει στην ιδεολογία της ρομαντική αγάπης, με πλούσια συναισθηματική ζωή, που βασίζει τις σχέσεις του σε υπερβολικές εξομολογήσεις για τον εαυτό του, που φτάνουν στο σημείο μεγαλομανίας. Οποιοδήποτε ελάττωμα του συντρόφου του το κατακρίνει και το παίρνει προσωπικά. Τα μεγαλόσχημα λόγια του ‘κανείς δεν θα σε αγαπήσει όπως εγώ’ προσπαθούν να κρύψουν το πόσο εύθραστος συναισθηματικά αισθάνεται. Η υπερβολή του σύντομα αρχίζει να κουράζει τον σύντροφό του, που τον εγκαταλείπει, με αποτέλεσμα η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή του να καταρρακώνονται.

Ο τραπεζίτης της δύναμης
Είναι το άτομο που έχει ερωτευθεί τη δύναμη, την οποία εκφράζει με επιθετικότητα, μείωση και τρομοκράτηση των υπαλλήλων του. Επίσης, μπορεί να είναι ψυχρός και γραφειοκράτης. Όμως, κρατά τη δύναμη στα χέρια του και τη χρησιμοποιεί διαρκώς. Η αλλαζονεία του είναι χαρακτηριστική και δείχνει περιφρόνηση για τους κατώτερους του. Δεν τρέφει θετικά συναισθήματα ή κατανόηση για τους άλλους. Παίρνει αποφάσεις χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες για τους άμεσα ενδιαφερόμενους: το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η προσωπική του άνοδος και το κυνήγι των χρυσών ευκαιριών στη δουλειά του. Η μεγαλομανία του επικεντρώνεται στην επιτυχία και τα επιτεύγματά του δεν είναι ποτέ αρκετά για να συνταιριαστούν με την εσωτερική του εικόνα της επιτυχίας.

Ο καταπληκτικός στην εμφάνιση
Δείχνει ωραίος! Αλλά αυτό είναι μόνο επιφανειακό. Οι αξίες του: εικόνα, μόδα, γοητεία, νεότητα και ομορφιά. Δεν πρόκειται απλώς για το πρότυπο της εποχής μας, ή τον άνθρωπο που προσέχει τον εαυτό του και πάει στο γυμναστήριο και επενδύει στην εξωτερική του εμφάνιση, αλλά για μια διαταραγμένη προσωπικότητα με υπερβολική ανάγκη να τον θαυμάζουν οι άλλοι. Η αυτοεκτίμησή του επικεντρώνεται στην εξωτερική του εμφάνιση. Προσελκύει εύκολα κόσμο, αλλά δε μπορεί να διατηρήσει μακροχρόνιες σχέσεις. Ο εσωτερικός του κόσμος είναι άδειος και μουντός.

Ο οργισμένος
Πρόκειτα για φανερά ναρκισσιστική προσωπικότητα, με θυμό που βράζει μέσα στο άτομο και ξεσπά με ή χωρίς λόγο στα άτομα γύρω του. Η δυσαρέσκεια και η δυστυχία του εκφράζονται με αυξανόμενη επιθετικότητα. Υπάρχουν επεισόδια εκρηκτικού θυμού που αφήνουν τους άλλους άναυδους. Χαρακτηριστική είναι η υπερευαισθησία του σε οποιαδήποτε προσβολή, φανταστική ή πραγματική. Παίρνει το κάθε τι προσωπικά και το παρερμηνεύει ως επίθεση. Αυτό που πυροδοτεί το θυμό του είναι ναρκισσιστική προσβολή. Βλέπει τον κόσμο ως άσπρο/μαύρο, ποτέ με ενδιάμεσες αποχρώσεις και κατηγορεί τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του. Η λογική του έχει παρανοϊκή χροιά.

Ο κολπατζής
Πρόκειται για μια επιφανειακά γοητευτική προσωπικότητα που σαγηνεύει τους άλλους. Δυστυχώς όμως, κάτω από την επιφάνεια κρύβεται μια διαταραγμένη προσωπικότητα. Πίσω από τα ‘έχε μου εμπιστοσύνη’ μηνύματα, κρύβεται δόλος και κακεντρέχεια, εκμετάλλευση του άλλου και αίσθηση προδοσίας όταν το ‘θύμα’ αντιληφθεί τι συμβαίνει. Ο ‘κολπατζής’ νάρκισσος είναι ανελέητος στις σχέσεις του, ξεγελά τον/την σύντροφό του με απιστίες, κλοπές, απάτες ή ακόμα κι εγκληματικές πράξεις. Υπάρχει ίντριγκα κι ευχαρίστηση στο να στήνει το κόλπο.

Ο φαντασιόπληκτος
Έχει έναν περίπλοκο εσωτερικό κόσμο, όπου όλη η ευχαρίστηση βρίσκεται στο βασίλειο της φαντασίας και όχι στην πραγματικότητα. Πρόκειται για άτομο που δείχνει κάπως επιφανειακό, ανάλαφρο, άδειο και μπορεί να έχει κοινωνικές φοβίες. Είναι εγκλωβισμένος στον εσωτερικό του κόσμο και έχει μεγαλομανίες που δεν τις γνωστοποιεί απαραίτητα στους άλλους, αλλά τις ζει μέσα του. Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και η αυταπάτη του είναι ότι είναι σπουδαίος, ωραίος, αγαπητός, θαυμαστός....Ο εσωτερικός του κόσμος αποτελεί πηγή ευχαρίστησης, την οποία δε βρίσκει εξωτερικά. Δεν εμπιστεύεται κανέναν και είναι δύσκολος στις σχέσεις του, αφού δε δίνει τίποτα στους άλλους. Αντί η φαντασία του να τροφοδοτεί την προσωπικότητά του και τη ζωή του, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας.

Ο οσιομάρτυρας
Υποφέρει και γύρω από αυτό περιστρέφεται η ύπαρξή του. Η προσωπική του ταυτότητα βασίζεται πάνω στον πόνο και τη δυστυχία ή το να είναι θύμα ή επιζών τρομερών ψυχικών καταστάσεων. Ο πόνος δικαιώνει την τεράστια απορρόφηση στον εαυτό, με παρασιτικές απαιτήσεις και συχνά σχέσης εκμετάλλευσης. Ο πόνος δεν αφορά απλώς το παρελθόν, μολύνει το παρόν και το μέλλον και καθιστά αδύνατη την συναισθηματική ισορροπία. Ο πόνος δεν είναι ποτέ αρκετός, πάντα χρειάζεται λίγο ακόμα γι’ αυτό το είδους νάρκισσου και η τέχνη του αυτοσαμποταρίσματος τελειοποιείται καθημερινά. Ο πόνος αυτός δεν είναι ο απλός πόνος που αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος: πρόκειται για ναρκισσιστικό πόνο μεγαλομανίας ‘κανείς δεν έχει υποφέρει ποτέ όσο εγώ’, και αυτή είναι ίσως η μόνη του παρηγοριά. Κάνει σχέσεις με άτομα που θέλουν να είναι χρήσιμα στους άλλους. Η ιστορία του θύματος συνεχίζεται και αποτελεί τρόπο να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα, μέχρι που οι άλλοι να αισθανθούν ότι τους χρησιμοποιεί. Ο πόνος του νάρκισσου είναι μια άμυνα για να αποφύγει τον πραγματικό πόνο, όταν αυτός εμφανίζεται στη ζωή.

Ο σωτήρας
Συνήθως δείχνει γεμάτος αρετές και προτερήματα, σπεύδει να βοηθήσει, νοιάζεται και φροντίζει τους άλλους. Σχεδόν πάντα. Αυτός ο τύπος νάρκισσου εμπλέκεται σε ανισόρροπες σχέσεις, τα δίνει όλα μονομερώς, κουράζεται, εκνευρίζεται και ρωτάει ‘γιατί δεν ικανοποιούνται επιτέλους οι δικές μου ανάγκες;’ Πίσω από αυτή την αρχικά θετική εμφάνιση, κρύβεται η μεγαλομανία του τύπου ‘μόνο εγώ μπορώ ν’ αλλάξω τα πράγματα’. Θέλει να έχει τον έλεγχο των πραγμάτων και κυνηγά το συναίσθημα και τις ανεκπλήρωτες ανάγκες του. Πρόκειται για έναν τοκογλύφο των συναισθημάτων και των σχέσεων, αφού για ό,τι δώσει το ζητάει πίσω φορτικά και στο πολλαπλάσιο.

Υπάρχει Βοήθεια;
Ναι, αλλά από επαγγελματία της ψυχικής υγείας και μόνο όταν το ίδιο το άτομο επιθυμεί ν’ αλλάξει το δυσλειτουργικό μοτίβο συμπεριφοράς του και να το αντικαταστήσει με κάτι υγιέστερο για τον ίδιο και τους γύρω του.
Τα άτομα που συναναστρέφονται με κάποιον με ναρκισσιστική προσωπικότητα μπορούν επίσης να πάρουν βοήθεια ώστε να μάθουν να χειρίζονται την ιδιόμορφη αυτή κατάσταση ή να κάνουν τις επιλογές τους και να απεμπλακούν από αυτή.

EN + ΑΙΣΘΗΣΗ και Ευφυία

Με την αυξημένη στροφή των ανθρώπων προς την πνευματικότητα, δεν έλειψαν τα τελευταία χρόνια και οι προσπάθειες του κατεστημένου τρόπου σκέψης που μέσα από "επιστημονικές" τοποθετήσεις επιδίωξαν να στιγματίσουν την ευαισθησία και την ανθρωπιά που διακρίνει τους αφυπνησμένους ανθρώπους.

Κάποια από τα δημοσιεύματα ανέφεραν πως "η πνευματική κατανόηση της ζωής" κάνει τους ανθρώπους να εμφανίζουν πιο συχνή ροπή προς προβλήματα ψυχικής υγείας, εθισμούς και αγχώδεις διαταραχές. (Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που βιώνει ένας άνθρωπος που εφαρμόζει π.χ. το διαλογισμό ή άλλες πνευματικές πρακτικές στη ζωή του...)

Με τίτλο "Οι πνευματικοί άνθρωποι είναι πιο πιθανό να είναι διανοητικά άρρωστοι - αλλά τουλάχιστον νομίζουν πως η ζωή έχει περισσότερο νόημα" χλευάζει σχεδόν το δημοσίευμα της Daily Mail ανθρώπους που έχουν θρησκευτική ή πνευματική στάση ζωής και συμμετείχαν στη μελέτη του καθηγητή Michael King του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, υπονοώντας πως διακατέχονται από ένα είδος "παράνοιας", αλλά τουλάχιστον νομίζουν πως η ζωή έχει κάποιο νόημα...

Με ανάλογο τρόπο καλύπτει και η εφημερίδα The Telegraph το θέμα της ίδιας έρευνας αναφέροντας πως οι άνθρωποι που δεν ανήκουν σε μία θρησκεία, αλλά αυτοπροσδιορίζονται ως "πνευματικοί άνθρωποι", διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης διανοητικών διαταραχών, όπως φοβίες, κρίσεις άγχους και διατροφικές διαταραχές.

Μολονότι έχω επανειλλημένα αναφέρει πως έλλειψη διάκρισης, αλλά και η τάση να πιέσουμε τον εαυτό μας να χωρέσει στα πλαίσια μιας πνευματικής παράδοσης και να παραχωρήσουμε την αυτογνωσία και αυτοκεπλήρωση μας στα χέρια κάποιου ειδικού "γκουρού" με τρόπο απόλυτο, ή η τυφλή πίστη σε συστήματα, εργαλεία και επιταγές των NewAgers, σίγουρα ενέχει τον κίνδυνο να χάσουμε τον έλεγχο του εαυτού μας και να βρεθούμε ανίκανοι να χειριστούμε απλές καταστάσεις της ζωής, η αλήθεια για την ψυχική και πνευματική κατάσταση των πνευματικών ανθρώπων απέχει παρασάγγες από την οπτική αυτή γωνία της συγκεκριμένης έρευνας.

Ναι μεν πολλοί πνευματικοί άνθρωποι και θεραπευτές διαθέτουν μια ιδιαίτερη ικανότητα να συναισθάνονται τα όσα συμβαίνουν γύρω τους, να νιώθουν στο είναι τους την ενεργειακή και συναισθηματική κατάσταση των συνανθρώπων τους και να κινούνται ανάμεσα στην ευλογία της ενσυναίσθησης και την κατάρα του να νιώθεις τον συλλογικό ή ατομικό πόνο (ειδικά μέχρι να μάθουν να οριοθετούν και να προστατεύουν τον ατομικό τους χώρο), ωστόσο πρόκειται για άτομα χαρισματικά κι όχι "άρρωστα", όπως θέλουν να τους χαρακτηρίσουν οι συμπεριφοριστές της ψυχολογίας.

Οι επιστήμονες αυτοί, με την περιορισμένη τους οπτική, έχουν αυθαίρετα ορίσει ένα στάνταρτ του φυσιολογικού και αρέσκονται να χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες νόσων, μη συνδέοντας τη γενική κοινωνική κατάσταση με το σύμπτωμα που εκφράζει το ευαίσθητο άτομο, που απλά δεν αντέχει την αδικία, την παραφροσύνη και το απάνθρωπο συχνά βόλεμα της συνήθειας που επικρατεί και δεν χάνει την ικανότητα του να ερμηνεύει ορθά την ψυχική κατάσταση των άλλων, ακόμη κι αν δεν την εκφράζουν ούτε στον εαυτό τους και την μασκαρεύουν ή την κουκουλώνουν όσο καλύτερα μπορούν....

Ευτυχώς νέες μελέτες φανερώνουν μια πιο αντικειμενική στάση και υπογραμμίζουν τη σύνδεση των ανθρώπων αυτών με τη γενική κοινωνική κατάσταση και τον πόνο που κυριαρχεί στον κόσμο. Πρόκειται όπως αναφέρουν για μια αυξημένη ικανότητα των ανθρώπων αύτών να αισθάνονται και να ερμηνεύουν την ψυχική κατάσταση των ανθρώπων γύρω τους.Ναι μεν υποφέρουν από το λεγόμενο "κοινωνικό άγχος", αλλά πρόκειται για άτομα με ανύσηχο, έντονα αναλυτικό νου και ιδιαίτερη ικανότητα ενσυναίσθησης. (Το σφάλμα των άγγλων να χρησιμοποιούν τον αρνητικό όρο εμπάθεια για την ενσυναίσθηση θα το δούμε σε επόμενο άρθρο...)

Όπως αναφέρουν τα αποτελέσματα της μελέτης, τα άτομα αυτά διαθέτουν μοναδικές κοινωνικές-γνωστικές ικανότητες και ένα προφιλ με έντονη και ακριβή ενσυναίσθηση. Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και δούμε τους ανθρώπους αυτούς με το χάρισμα τους να πιάνουν με ακρίβεια τον "παλμό" και τη δόνηση τόσο των ατόμων, όσο και του κοινωνικού περιβάλλοντος, ή της ανθρωπότητας ολόκληρης, δεν θα μας φαίνεται πλέον καθόλου περίεργο το γεγονός πως συχνά πάσχουν από συμπτώματα κατάθλιψης ή κοινωνικού στρες.

Μια κοινωνία άρρωστη, με τα μέλη της να μη θέλουν να βλέπουν την αλήθεια τη δική τους ή της κοινωνίας τους, στοχοποιεί τους συνειδητούς ανθρώπους... πραγματικά λυπηρό.

Ωστόσο όπως φανερώνει η έρευνα, πρόκειται για ιδιαίτερα ευφυή άτομα.

Μελέτες συνδέουν το άγχος με την ευφυία.

Μια μελέτη από το Πανειαστήμιο Lakehead διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ανέφεραν ότι πάσχουν από κοινωνικό άγχος επίσης πέτυχαν υψηλότερα σκορ σε ψυχολογικά τεστ που σχεδιάστηκαν για να μετρήσουν τη λεκτική νοημοσύνη. Οι άνθρωποι που ανέφεραν ότι είχαν Γενική Διαταραχή Άγχους και κατάθλιψη, είχαν υψηλότερη βαθμολογία στις λεκτικές -γλωσσικές δοκιμές από τους ανθρώπους που δεν υπέφεραν από άγχος.

Μια άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό European Journal of Psychology διαπίστωσε ότι οι συμμετέχοντες με τάσεις υψηλού άγχους ήταν ταχύτεροι στον εντοπισμό απειλών κινδύνου και ανταποκρίθηκαν πιο γρήγορα σε αυτές τις απειλές σε σχέση με άλλους συμμετέχοντες. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα:"Η κοινωνική θεωρία της άμυνας (Ein-Dor et al., 2010) προτείνει ότι σε απειλητικές καταστάσεις, οι άνθρωποι που παρουσιάζουν υψηλές επιδόσεις στο άγχος εντοπίζουν πιο γρήγορα την παρουσία απειλής και στη συνέχεια ειδοποιούν τα άλλα μέλη της ομάδας για τον κίνδυνο και την ανάγκη προστασίας. Με την υποστήριξη αυτής της συλλογιστικής, βρήκαμε ότι οι συμμετέχοντες με υψηλή "περιεκτικότητα" σε άγχος προσκόλλησης ήταν λιγότερο πρόθυμοι να καθυστερήσουν στο δρόμο τους για να παραδώσουν ένα μήνυμα προειδοποίησης."

Η μία εξήγηση αυτού είναι ότι τα ανήσυχα άτομα τείνουν επίσης να είναι πιο αλτρουιστικά.

Στη φύση, τα ζώα που είναι σε θέση να ανιχνεύσουν και να απαντήσουν σε απειλές πιο γρήγορα είναι πιο πιθανό να επιβιώσουν. Στην πραγματικότητα, ορισμένα είδη του ζωικού βασιλείου έχουν στο κοπάδι τους ένα μέλος, που μπορεί να ανιχνεύσει τις απειλές πριν από τους άλλους και τους ειδοποιεί. 'Ετσι είναι πιθανό το άγχος να είναι στην πραγματικότητα ένα εξελικτικό πλεονέκτημα. Θα μπορούσε το άγχος στην πράξη να αποτελεί μια βιολογική υπερδύναμη, η οποία μας βοηθά να λύσουμε τα προβλήματα, να αποφύγουμε τις απειλές, και να ανιχνεύσουμε τους κινδύνους... (ή ίσως ήταν ανέκαθεν μια ανθρώπινη ικανότητα που έχασε ο πολιτισμένος άνθρωπος των πόλεων...)

Μια άλλη μελέτη από το SUNY Downstate Medical Center της Νέας Υόρκης αποδείκνυει ότι οι συμμετέχοντες που έπασχαν από σοβαρές περιπτώσεις άγχους πέτυχαν υψηλότερα σκορ σε τεστ νοημοσύνης (IQ τεστ) σε σχέση με τα άτομα που δεν ειχαν τόσο πολύ άγχος. Με άλλα λόγια, υπήρχε άμεσος συσχετισμός μεταξύ του βαθμού του άγχους και του βαθμού νοημοσύνης. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσει δεδομένου πως οι ανήσυχοι άνθρωποι συνεχως αναλύουν, αξιολογούν, διατυπώνουν και επεξεργάζονται νέες πληροφορίες και ιδέες.

Ο Δρ Τζέρεμι Coplan αναφέρει στη μελέτη του:

"Αν και η υπερβολική ανησυχία θεωρείται γενικά ως ένα αρνητικό χαρακτηριστικό και η υψηλή νοημοσύνη ως θετική, η ανησυχία μπορεί να προκαλέσει το είδος μας ωστε να αποφεύγονται επικίνδυνες καταστάσεις, ανεξάρτητα από το πόσο απομακρυσμένη μπορεί να είναι μια τετοια πιθανότητα ."

Έτσι για άλλη μια φορά, έχουμε αποδείξεις ότι κάποια από τα άτομα που για τους ειδικούς χαρακτηρίζονται με «διαταραχές της ψυχικής υγείας» είναι στην πραγματικότητα πιο έξυπνα κατά μέσο όρο. Και όπως αναφέρθηκε προηγουμένως,'άλλη πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι με κοινωνικό άγχος διαθέτουν συνήθως αυξημένες ικανότητες κατανόησης και ουσιαστικά, έχουν πολύ υψηλότερη ψυχο-κοινωνική συνείδηση.

Τι σημαίνει αυτό ;

Ναι, οι άνθρωποι που είναι πνευματικά εστιασμένοι τείνουν να υποφέρουν από άγχος και κατάθλιψη περισσότερο. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή τα μάτια τους είναι ανοιχτά σε έναν κόσμο που έχει ανάγκη επισκευής.

Κυριολεκτικά έχουν αυξημένη ικανότητα να αισθάνονται τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω τους. Ειναι διαισθητικοί και συνήθως διαθέτουν IQ άνω του μέσου όρου. Ειναι επίσης άνθρωποι που λαμβάνουν τα σήματα κινδύνου και τις απειλές που ελλοχεύουν άμεσα, καθώς είναι συνδεμένοι με τη φύση και το όλον... και δεν διστάζουν ούτε καθυστερούν στην ενημέρωση των συνανθρώπων τους...

Ουσιαστικά αυτό που αποκαλούμε "κοινωνικό άγχος και διαταραχή γενικευμένου άγχους" δεν είναι στην πραγματικότητα μια διαταραχή, αλλά προϊόν μιας ισχυρής διαίσθησης και ενσυναίσθησης. Προκειται μάλλον για δώρο, το οποίο πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε για να μην υποφέρουμε...

Πρόκειται για ευλογία και χαρακτηριστικό αυξημένης συνειδητότητας κι οχι ψυχολογική διαταραχή.
Πρόκειται για την ικανότητα λήψης και αποκωδικωποίησης της αλήθειας γυμνής... δίχως φτιασίδια και ωραιοποιήσεις... και ναι πολλές φορές ξεπερνά τις δυνατότητες του ατόμου να διαχειριστεί τον πόνο που ξεχειλίζει από όσους και όσα τον περιβάλλουν... παρασύροντας τον σε μεγάλο άγχος...
Αλλά υπάρχει τρόπος να μάθει να το ελέγχει.

Του κόσμου τα παράξενα

* Είναι ψέμα ότι ο Αϊνστάιν ήταν ενεργός ειρηνιστής. Το 1939, ανησυχώντας για τη συνεχή άνοδο της ναζιστικής Γερμανίας, ο Εβραίος φυσικός Leo Szilard συναντήθηκε με τον Αϊνστάιν και τον έπεισε να γράψει μια επιστολή στον πρόεδρο των Η.Π.Α Φράκλιν Ρούσβελτ, προειδοποιώντας τον ότι η ναζιστική Γερμανία ίσως διεξάγει επιστημονικές έρευνες για την κατασκευή ατομικής βόμβας και προτρέποντας τις Η.Π.Α να κατασκευάσουν άμεσα μια δική τους ατομική βόμβα για να τη ρίξουν στη Γερμανία.
Η περιβόητη επιστολή Einstein- Szilard συχνά θεωρείται ως ένας από τους κύριους λόγους που ο Ρούσβελτ διέταξε τη δημιουργία του μυστικού Manhattan Project για την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας ( που αργότερα ρίχτηκε στην Ιαπωνία). Αν και ο Einstein ήταν αναγνωρισμένος φυσικός από το κατεστημένο της εποχής, ο αμερικανικός στρατός τον θεώρησε ως ρίσκο για την ασφάλεια του project και δεν τον κάλεσε να συμμετέχει στην υλοποίηση του. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό το γεγονός ανακούφισε ή δυσαρέστησε τον μεγάλο φυσικό…

* Ο Bruce Lee ήταν τόσο γρήγορος που στις ταινίες του, πάντα έπρεπε να χαμηλώνουν την ταχύτητα του φιλμ σε slow- motion, για να μπορείς να δεις τις κινήσεις του. Αυτό είναι το ακριβώς ανάποδο από αυτό που συμβαίνει με τις ταινίες του είδους, όπου οι κινήσεις όλων εκείνων που έχουν προσπαθήσει να μιμηθούν τον Bruce Lee, επιταχύνονται σε fast-motion για να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Όπως πάντα το original, το αυθεντικό, σκεπάζεται τελικά από τ’ αντίγραφα του και χάνεται, είτε τελείως είτε σε μεγάλο βαθμό, είτε διαστρεβλώνεται σημαντικά. Κάποτε ο Charlie Chaplin συμμετείχε για πλάκα σε ένα διαγωνισμό σωσιών του και… ήρθε τρίτος

* Για δέκα ολόκληρες μέρες στα τέλη του 1995, το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble φωτογράφιζε συνέχεια στο ίδιο σημείο του ουρανού- ένα σημείο που επιλέχτηκε επίτηδες, μόνο και μόνο γατί ήταν σχετικά άδειο από άποψη ορατότητας άστρων και γαλαξιών. Το γεγονός ότι ξόδεψε τόσες πολλές για να φωτογραφίσει μια περιοχή που σχεδόν δεν περιέχει τίποτα στην ορατότητα θεωρήθηκε πολύ παράξενο. Στις αρχές του 1996 όμως οι αστρονόμοι αποκάλυψαν τις προθέσεις του.
Οι 342 χωριστές φωτογραφίες μαζεύτηκαν και κολλήθηκαν η μια δίπλα στην άλλη για να δημιουργήσουν μια αποκαλυπτική και φημισμένη ποια, υπέρ-φωτογραφία που ονομάστηκε «το βαθύ πεδίο του Hubble». Σ΄ αυτό το φαινομενικά άδειο πεδίο από άποψης ορατότητας, αποδείχτηκε πως υπήρχαν τελικά πάνω από 1.500 τιτάνιοι μακρινοί γαλαξίες δισεκατομμύρια φορές μικρότεροι από οτιδήποτε μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι σε απόσταση.

* Ο Φιλόλαος (5ος π.κ.ε) πίστευε ότι στο ηλιακό μας σύμπαν υπάρχει ένα αόρατο σώμα που το ονόμασε «Αντιχθών» ή «Αντί-γη». Το ίδιο πίστευαν και οι Πυθαγόρειοι.

* Σύμφωνα με μια παράδοση της φυλής των Hottentots που βρίσκεται στην Αφρική, οι πρόγονοι τους έφτασαν στην περιοχή περνώντας μέσα από ένα παράθυρο!

* Το 1976, το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο Viking Orbiter κατάφερε να στείλει στη γη μια σειρά από φωτογραφίες από τον Άρη. Σε κάποιες φωτογραφίες, στην περιοχή Κυδωνία, εντοπίστηκε ένας σχηματισμός σαν βουνό που απεικόνιζε ένα πρόσωπο. Έτσι γεννήθηκε ο πολυσυζητημένος μύθος του «Προσώπου του Άρη», μιας κατασκευής που πιστεύεται ότι είναι ένα τεχνητό μνημείο ενός αρειανού πολιτισμού νοημόνων όντων. Όμως κάποιοι φαίνεται ότι είχαν προβλέψει αυτή τη παράξενη και αναπάντεχη ανακάλυψη.
Τον Σεπτέμβριο του 1958, οι διάσημοι σχεδιαστές κόμικς, Τζακ Κίρμπι ( δημιουργός των X-Men, Hulk, Fantastic Four κ.α) και ο Αλ Γουίλιαμσον , είχαν δημοσιεύσει ένα κόμικ που παραδόξως ονομαζόταν Το πρόσωπο του Άρη( The Face on Mars). Το κόμικς ανέπτυσσε μια αινιγματική ιστορία, στην οποία μια ομάδα γήινων αστροναυτών, ανακαλύπτουν στον Άρη ένα τεράστιο σκαλισμένο πρόσωπο μεγάλο σαν βουνό.  Το τεράστιο πρόσωπο είναι μια είσοδος προς το εσωτερικό του … κούφιου Άρη, όπου φαίνεται να κατοικεί ένας πολιτισμός γιγάντων. Οι ήρωες του κόμικς διαπιστώνουν ότι ο πολιτισμός των γιγάντων έχει καταστραφεί και το πρόσωπο είναι ένα είδος ολογραφικού σινεμά που δείχνει στους μελλοντικούς επισκέπτες του Άρη το τέλος των παλαιών κατοίκων του κόκκινου πλανήτη. Οι Αρειανοί εξολοθρεύτηκαν κατά τη διάρκεια της εισβολής που δέχτηκαν από τους κατοίκους ενός άλλου πλανήτη, που βρισκόταν κάπου ανάμεσα στον Άρη και στον Δία (εκεί όπου σήμερα υπάρχει η περίφημη «ζώνη των αστεροειδών». Πριν πεθάνουν και οι τελευταίοι Αρειανοί, κατάφεραν να καταστρέψουν ολόκληρο το πλανήτη των εισβολέων. Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ;
Έχουμε άραγε μια εκπληκτική σύμπτωση, στην οποία οι δημιουργοί του κόμικς εμπνευστήκαν απλώς μια ιστορία για ένα πρόσωπο όμοιο με αυτό που είδαμε 18 χρόνια αργότερα στις φωτογραφίες του Vikings; Στατιστικά αδύνατο. Μήπως το κόμικς επηρέασε υποσυνείδητα αυτούς που το διάβασαν, ώστε να δουν αργότερα το ίδιο πρόσωπο στον Άρη; Όχι, γιατί το πρόσωπο στον Άρη στις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν είναι πολύ ευκρινές για να πούμε ότι το δημιουργεί το υποσυνείδητο κάποιων και το κόμικς είναι σχεδόν άγνωστο για του περισσότερους.
Μήπως οι σχεδιαστές είχαν ακούσει φήμες για κάποιες παράξενες ανακαλύψεις στον Άρη που έγιναν από ανεπίσημα και μυστικά εξερευνητικά προγράμματα του ηλιακού συστήματος και τις μετέφεραν στη μυθοπλασία τους; Ή μήπως οι δημιουργοί ανέσυραν από το υποσυνείδητο τους μια σημαντική πληροφορία που όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε;

* Το 1541, μια ισπανική αποστολή στη Ν. Αφρική πέρασε με βάρκες ένα ποταμό, διασχίζοντας την απόσταση από τις πηγές του στις Άνδεις μέχρι τη θάλασσα. Κι όταν στην πορεία αναγκάστηκαν να συγκρουστούν με τους άγριους ιθαγενείς της φυλής Ταπούγια, οι Ισπανοί εξερευνητές εντυπωσιάστηκαν από το σθένος των γυναικών που πολεμούσαν σαν λέαινες στο πλευρό των αντρών τους. Πολεμούσαν σαν Αμαζόνες. Τότε ο αρχηγός της αποστολής, Ντιέγκο Ορελάνα , τις θαύμασε και ονόμασε προς τιμήν τους το ποταμό Αμαζόνιο.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι στη νότια ακτή της Μαύρης Θάλασσας , στον ποταμό Θερμώδοντα , οι Έλληνες κέρδισαν τη μάχη εναντίων των Αμαζόνων. Αφού τις αιχμαλώτισαν τις πήραν μαζί στα καράβια τους στον δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα τους. Αυτές όμως ξεσηκώθηκαν και κατέλαβαν τα πλοία. Μετά από μια τρομερή τρικυμία βγήκαν στις ακτές της Αζοφικής Θάλασσας, Στη χώρα των Σκυθών. Αφου πολέμησαν μεταξύ τους Σκύθες και Αμαζόνες έσμιξαν και εγκαταστάθηκαν ανατολικότερα, στις στέπες που βρίσκονται ανάμεσα στους ποταμούς Δον και Βόλγα. Από αυτούς γεννήθηκε μια άλλη μυθική μητριαρχική φυλή με ένα περίεργο όνομα, αγνώστου προελεύσεως: οι ΣΑΥΡΟΜΑΤΕΣ.

Ανακαλύφθηκε ο μακρινότερος γαλαξίας του σύμπαντος

Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων ανακάλυψε έναν ιδιαίτερα φωτεινό γαλαξία, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση άνω των 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.

Πρόκειται για τον μακρινότερο γαλαξία στον χώρο και τον χρόνο, που έχει ποτέ βρεθεί, γεγονός που τον καθιστά πλέον κάτοχο ενός νέου ρεκόρ.

Η ανακάλυψη, με επικεφαλής τον Pascal Oesch του Πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ, που παρουσιάσθηκε στο περιοδικό αστροφυσικής «Astrophysical Research Letters», έγινε αρχικά από τα διαστημικά τηλεσκόπια «Χαμπλ» και «Σπίτσερ» και, στη συνέχεια, επιβεβαιώθηκε από το επίγειο τηλεσκόπιο Κεκ της Χαβάης.

O εν λόγω γαλαξίας EGS-zs8-1 είναι ένα από τα φωτεινότερα και πιο μεγάλα αντικείμενα που έχουν παρατηρηθεί στο πρώιμο σύμπαν, η ηλικία του οποίου υπολογίζεται σε περίπου 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Ελάχιστοι γαλαξίες έχουν βρεθεί από εκείνη την αρχέγονη εποχή του σύμπαντος και μέχρι στιγμής κανένας που να είναι πιο παλαιός και πιο μακρινός.

«Αν και είδαμε τον γαλαξία όπως ήταν πριν από τουλάχιστον 13 δισεκατομμύρια χρόνια, είχε ήδη αποκτήσει πάνω από το 15% της μάζας του δικού μας γαλαξία, παρόλο που είχαν περάσει μόνο 670 εκατ. χρόνια από τη γέννηση του σύμπαντος», δήλωσε ο Oesch. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, ο γαλαξίας «γεννούσε» άστρα με ταχύτητα περίπου 80 φορές μεγαλύτερη από τον δικό μας.
Η νέα ανακάλυψη επιβεβαιώνει προηγούμενες παρατηρήσεις ότι στο νεαρό ακόμη σύμπαν υπήρχαν ήδη μεγάλοι γαλαξίες, πράγμα που δημιουργεί νέα ερωτήματα στους επιστήμονες.

Περίεργη οντότητα αποκωδικοποιήθηκε στο πίνακα της Μόνα Λίζα

Περίεργη οντότητα αποκωδικοποιήθηκε στο πίνακα της Μόνα Λίζα

Πολλοί θεολόγοι πιστεύουν ότι ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι απέκρυψε συνειδητά μυστικούς κώδικες και υποσυνείδητα μηνύματα στο μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του.

Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε μπορεί εύλογα να υποτεθεί ότι η Μόνα Λίζα ήταν στην πραγματικότητα, ένα δημιούργημα, προκειμένου να αποκρύψει σημαντικά ιστορικά και θρησκευτικά γεγονότα, ενδεχομένως, και σχετικά με την εξωγήινη παρουσία!

Στο βίντεο που ακολουθεί: Υποσυνείδητο μήνυμα ή απόλυτα φυσικές δομές του σώματος;


 

Ιμαλάια: Η δημιουργία τους οφείλεται σε ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο

Νέα θεωρία για τον σχηματισμό της υψηλότερης οροσειράς του πλανήτη -Η Ινδία έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω στην Ευρασία με αποτέλεσμα να σχηματιστούν τα Ιμαλάια

Δύο εβδομάδες μετά τον τρομερό σεισμό στο Νεπάλ όπου κυριολεκτικά σείστηκαν τα Ιμαλάια ερευνητές στις ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι βρήκαν τα κομμάτια που λείπουν από το παζλ του σχηματισμού της υψηλότερης οροσειράς της Γης.

Όπως αναφέρουν η δημιουργία τους οφείλεται σε ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο.

Οι κινήσεις
Εχει διαπιστωθεί ότι οι ήπειροι της Γης δεν είναι σταθεροί σχηματισμοί. Ακολουθούν αντίθετα τον λεγόμενο Κύκλο του Ουίλσον, κατά τον οποίο οι μάζες ξηράς απομακρύνονται η μία από την άλλη και στη συνέχεια επανενώνονται σχηματίζοντας ηπείρους και υπερηπείρους οι οποίες με τη σειρά τους κάποια στιγμή διαλύονται. Αυτή η διεργασία έχει συμβεί τουλάχιστον τρεις φορές τα τελευταία τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια.
Όταν οι ήπειροι απομακρύνονται η μία από την άλλη, σχηματίζονται ανάμεσά τους οι λεγόμενες μεσοωκεάνιες ράχες, βαθιές ρωγμές από τις οποίες αναβλύζει μάγμα το οποίο κλείνει έτσι το κενό. Αντίθετα, στην περίπτωση που οι ήπειροι πλησιάζουν η μία την άλλη, σχηματίζεται ανάμεσά τους μια ζώνη υποβύθισης μια ζώνη στην οποία η τεκτονική πλάκα της μίας ηπείρου βυθίζεται αργά κάτω από την πλάκα της δεύτερης.

Η θεωρία
Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία η Ινδία πριν από περίπου 140 εκ. έτη ανήκε στην υπερήπειρο Γκοντβάνα που κάλυπτε μεγάλο μέρος του Νότιου Ημισφαιρίου της Γης. Πριν από περίπου 120 εκ. έτη η Ινδία αποκόπηκε από τον Γκοντβάνα και άρχισε να μετακινείται βόρεια προς την άλλη μεγάλη υπερήπειρο που υπήρχε τότε στον πλανήτη που περιλάμβανε την περιοχή που σήμερα είναι η Βόρειος Αμερική και την Ευρασία.
Η Ινδία κινούνταν με αργό ρυθμό περίπου 5 εκατοστά ανά έτος. Όμως πριν από 80 εκ. έτη εντελώς ξαφνικά η Ινδία… πάτησε γκάζι και άρχισε να κινείται με τριπλάσια ταχύτητα. Πρόκειται για ταχύτητα διπλάσια από εκείνη με την οποία κινούνται οι πιο γρήγορες τεκτονικές πλάκες σήμερα.
Με την νέα της ταχύτητα η Ινδία χρειάστηκε περίπου 30 εκ. έτη για να φτάσει στην Ευρασία. Ετσι πριν από 50 εκ. έτη η Ινδία συγκρούστηκε με την Ευρασία προκαλώντας τη γέννηση των Ιμαλαΐων. Οι επιστήμονες δεν μπορούσαν μέχρι σήμερα να δώσουν μια εξήγηση για την ξαφνική αύξηση της ταχύτητας της Ινδίας.

H διπλή ζώνη
Ομάδα γεωλόγων του ΜΙΤ πιστεύουν ότι έλυσαν το μυστήριο. Υποστηρίζουν ότι στην έλξη της Ινδίας με την Ευρασία δεν συμμετείχε μια ζώνη υποβύθισης όπως συνήθως αλλά δύο τέτοιες ζώνες.
Τα χαρακτηριστικά αυτών των δύο ζωνών (το εύρος τους και η απόσταση μεταξύ τους) ήταν τέτοια που έδωσαν στην Ινδία την απαραίτητη ώθηση ώστε να αυξήσει την ταχύτητα της. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα τους μελετώντας δείγματα πετρωμάτων από τα Ιμαλάια και πραγματοποίησαν στη συνέχεια σειρά προσομοιώσεων.
«Στη γεωλογία είναι πολύ δύσκολο να είσαι απόλυτα βέβαιος για οτιδήποτε. Αλλά έχουμε στη διάθεση μας τόσο πολλά στοιχεία που ταιριάζουν με την εκδοχή των δύο ζωνών υποβύθισης που μας κάνει να είμαστε σχεδόν βέβαιοι για αυτό το σενάριο» αναφέρει ο Λι Ρόιντεν, καθηγητής γεωλογίας και γεωφυσικής του τμήματος Πλανητικών, Ατμοσφαιρικών και Γήινων Επιστημών του MIT. Η νέα θεωρία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience».

Αντίγραφο του κίονα της μάχης των Πλαταιών θα τοποθετηθεί στους Δελφούς

Ορείχαλκινο αντίγραφο οφιόσχημου κίονα – ύψους 6 μέτρων -που στήριζε τον τρίποδα της Μάχης των Πλαταιών, θα κατασκευαστεί και θα τοποθετηθεί στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών

 

Ένα ορειχάλκινο αντίγραφο του οφιόσχημου κίονα που στήριζε τον τρίποδα της Μάχης των Πλαταιών, ανάθημα (αφιέρωμα, προσφορά) το οποίο είχαν αφιερώσει στους Δελφούς το 477 π.Χ. και οι 31 Ελληνικές πόλεις που πολέμησαν στη μάχη, θα κατασκευαστεί και θα τοποθετηθεί στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, σύμφωνα με την ομόφωνη θετική γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.

Το ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα -που παρουσιάστηκε με λεπτομέρειες στο ΚΑΣ, τα μέλη του οποίου το υποδέχτηκαν με πολλά θετικά σχόλια- αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, αλλά και να επανορθώσει ένα «ιστορικό» λάθος, που όμως αν δεν είχε συμβεί, το αυθεντικό μνημείο θα είχε χαθεί για πάντα.

Κι αυτό γιατί ο ορειχάλκινος κίονας με τη μορφή τριών φιδιών, ύψους 6 μέτρων, που παρέμενε στην αρχική του θέση μέχρι και τον 4ο αι. μ.Χ., αποσπάστηκε και μεταφέρθηκε στη νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο.

Εκεί στήθηκε στο μέσο του Ιππόδρομου, σημείο όπου διατηρείται έως και σήμερα, μαρτυρώντας την εξέχουσα συμβολική σημασία που είχε για τη νέα πρωτεύουσα. Το γεγονός ότι είναι το μοναδικό χάλκινο ανάθημα της ελληνικής αρχαιότητας, που διατηρήθηκε ορατό ανά τους αιώνες, χωρίς ποτέ να χαθεί, το κάνει ακόμα πιο σημαντικό.

Το γύψινο εκμαγείο του οφιόσχημου στηρίγματος κατασκευάστηκε και μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη στο Μουσείο των Δελφών -όπου και φυλάσσεται σε αποθήκη από το 1980- μετά από πρωτοβουλία του τέως Εφόρου Αρχαιοτήτων, καθηγητή Πέτρου Θέμελη.

Μάλιστα, στο αντίγραφο αυτό διατηρούνται σε καλή κατάσταση οι εγχάρακτες επιγραφές με τα ονόματα των ελληνικών πόλεων που συμμετείχαν στη μάχη των Πλαταιών (Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Θεσπιείς, Τήνιοι, Λευκάδιοι, Κύθνιοι, Σίφνιοι κ.α.), ονόματα τα οποία έχουν σχεδόν σβηστεί από το πρωτότυπο, λόγω της οξείδωσης και της μακραίωνης παραμονής του στις καιρικές συνθήκες.

Ο χάλκινος οφιόσχημος κίονας, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχε κατασκευαστεί από περσικά λάφυρα, αποτελούνταν από τρία στριφογυριστά φίδια, στο σώμα των οποίων ήταν χαραγμένα τα ονόματα των πόλεων που είχαν πολεμήσει στην ένδοξη μάχη.

Τα κεφάλια των φιδιών στήριζαν χρυσό λέβητα, τον οποίον έλιωσαν οι Φωκείς για να καλύψουν τις ανάγκες του Γ΄ Ιερού Πολέμου. Είναι, γνωστό από μικρογραφίες της οθωμανικής περιόδου ότι ο κίονας με τις τρεις κεφαλές των όφεων ήταν ακέραιος έως και τον 16ο αι. Από αυτές πλέον σώζεται μόνο η μια, αποκομμένη από τον κορμό της που δεν διατηρήθηκε, η οποία βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης.

Η μάχη των Πλαταιών

Η μάχη των Πλαταιών διεξήχθη τον Αύγουστο του 479 π.Χ, μεταξύ Ελλήνων και Περσών, κατά τη διάρκεια της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα. Το 480 π.Χ, οι Πέρσες νίκησαν στις Θερμοπύλες και συνακόλουθα οι Έλληνες αποχώρησαν από το Αρτεμίσιο, για να απαντήσουν με τη νίκη στη Σαλαμίνα.

Ο Ξέρξης υποχώρησε, τότε, στην Ασία, αφήνοντας 300.000 άνδρες με τον Μαρδόνιο ως αρχηγό. Το 479 π.Χ, οι Έλληνες συγκέντρωσαν μεγάλο στρατό και συγκρούστηκαν με τους Πέρσες στις Πλαταιές. Αν και ήταν αριθμητικά λιγότεροι, οι Έλληνες επιτέθηκαν και κατέστρεψαν τον περσικό στρατό. Ο Μαρδόνιος έπεσε στη μάχη.

Η νίκη στις Πλαταιές συνοδεύτηκε από τη μεγάλη νίκη του ελληνικού στόλου κατά του περσικού στη Μυκάλη. Οι μάχες στις Πλαταιές και στη Μυκάλη είναι σημαντικότατες, γιατί εξάλειψαν την περσική απειλή και γιατί μετά απ’ αυτές, οι Έλληνες πέρασαν στην αντεπίθεση, μέχρι να λήξουν οι συγκρούσεις το 450 π.Χ..