1. Η ανάγκη να έχουμε στην κατοχή μας πράγματα γίνεται λιγότερο ελκυστική. Παύουμε να συσσωρεύουμε
2. Μειώνεται η επιθυμία για έπαινο, και την επιδοκιμασία των άλλων. Αποφεύγουμε να είμαστε στο επίκεντρο
3. Δεν έχουμε αγωνία για το δίκιο μας
4. Δεν επιθυμούμε να ελέγξουμε ή να κάνουμε κριτική σε κανέναν
5. Μειώνεται η διάθεση για σύγκριση με τους άλλους
6. Πιστεύουμε στην ενότητα των πάντων, νιώθουμε συνδεδεμένοι με όλους
7. Απολαμβάνουμε τη σοφία της φύσης. Αναγνωρίζουμε την ομορφιά παντού
8. Επιζητούμε χρόνο ηρεμίας, γαλήνης απόσυρσης – Αρχίζουμε να κάνουμε λιγότερα μειώνοντας την υπέρ-δραστηριότητα
9. Βλέπουμε και αναγνωρίζουμε ¨περίεργες¨ συμπτώσεις
10. Αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε εμάς!
( Μη νομίσετε ότι συμβαίνουν όλα μαζί !)
"Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα..."
Ίσως το γράμμα αυτό να μη διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας να 'χω πια ολότελα ξεχαστεί απ’ όλους. Αλλά, ούτε δα κι αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και Ζωή και Χάρος ήμουν! Έζησα, τ'ομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι’ αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για με ήταν θάνατος. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με τον θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που 'λέγαν πως μ’ αγάπησαν κι ας μη μπόρεσαν ποτέ κι ας μη τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν την ψυχή που 'κρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της.
Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτον φυγήν. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάμματα, μη τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους. Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθεί ότι λυπόμουνα βαθιά όταν καταλάβαινα ότι μ’ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου κι η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου κι όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε πως αγαπούσα αληθινά. Δεν είναι στ’ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν τη γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς εκείνοι που νιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στον πόνο της; Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μες στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι αυτοί! Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων;
Άνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι άλλοι -οι λίγοι- προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μου 'παιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονεί για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μες σ’ ένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαριά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ονόμασε χήρα!
Είναι που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θα 'θελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενιά ηττημένη. Κάποιοι από μας 'κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε -ούτ’ από μας, ούτ’ από τους άλλους- δεν τόλμησε να ξεφύγει από το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν -ήμασταν- δειλοί που 'ψαχναν απλά να βρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι κι υπερφίαλοι! Απόκληροι της αντίληψης. Κι όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν κι ο Κ. (εννοεί τον Καρυωτάκη) ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε κι εκείνος τόλμησε. Μου 'πε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα, πως ήμουνα γι’ αυτόν μια παρηγοριά. Το 'χε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι’ αυτό θαρρώ κι έζησα τόσο μόνη κι ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σ’ ένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν.
Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δε δέχτηκα μ’ ευμένεια κι οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα. "Πόσο είναι αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε 'μεις που την ανεχόμαστε τέτοια", έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου. Μα, από τότε έχουν πια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξέρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πια για με καμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω -αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή- μες από τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετράδια του μυαλού και κοιτάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο. Γυρνώ το βλέμμα και κοιτάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είναι μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη, είναι τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος κι όμως -Θεέ συγχώρεσέ με- θα τον έπαιρνα με τη καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια. Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ έβρω μοναδική κι αξέχαστή μου αγάπη.
Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ, να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου 'κείνο που μου 'ριχνες σαν έφτανα, τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου, να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν, να ιδώ, να νιώσω το φίλημά σου. Είναι τόσο μεγάλος ο καημός κι είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν. Τα λόγια αυτά ίσως ν’ ακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλί, δεν μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουν ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχομαι αλλά και ποιο παιδί δεν είναι άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη! Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά κι αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική που 'ναι ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στη καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, τη κάθε σας στιγμή τραγούδι κι όταν έρθει η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα 'μεις τα παίρναμε για γκρίνια.
Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες γραμμές, κοιτώ πίσω κι αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμιά άλλη κι αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, 'κείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ’ Απρίλη, δεν ήμουν πια μόνη. Νέοι που μ’ αγάπησαν ήρθαν να μ’ αποχαιρετήσουν και φίλες καρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν. Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι η καλή μου φίλη.
Και ποιόν να επικαλεστείς, μια τέτοια ώρα... Ποιός να σ' ακούσει. Όταν έχει τόσο βάθος η χαράδρα... Κι εσύ κατρακυλάς... Κατρακυλάς... Κι αν, έστω, σε κάποιον φτάσει η ηχώ της κραυγής σου, από ποιό μονοπάτι να κατέβει, για να σου δώσει το χέρι. Να σου πετάξει ένα σκοινί. Πολλοί θα μαζευτούν στην άκρη του γκρεμού και θα σχολιάζουν ή θα συσκέπτονται για τη σωτηρία σου. Ίσως, οι πιο πονετικοί, μπορεί και να κλάψουν για την τύχη σου. Πάντως, η συμπαράσταση και η συμπόνοια, κατά κανόνα, έχουν όρια. Να ματώσει λίγο τα γόνατά του ο άλλος, προκειμένου να προσπαθήσει να σε πλησιάσει, ναι! Να γρατσουνίσει τα χέρια του, εντάξει! Αλλά, ως εκεί, ρε φίλε. Στο κάτω - κάτω, ας πρόσεχες. Τώρα... Υπάρχουν και κάποιοι, βέβαια, που δεν τα 'χουν καλά ούτε με τους κανόνες ούτε με τα όρια. Αν τύχει ένας τέτοιος, θα την κάνει τη βουτιά στον γκρεμό, για να 'ρθει κοντά σου.Μπορεί να μην έχει τα μέσα να σε τραβήξει. Αλλά θα καθίσει εκεί, δίπλα σου, να σου κάνει συντροφιά. Να σου λέει παραμύθια. Να σου μαζεύει αγριολούλουδα.
Πώς γίνεται, σ’αυτόν τον ‘‘ψεύτη κόσμο”, άνθρωποι που αγάπησες, που τους κράτησες και σου κράτησαν το χέρι έστω και λίγο, που ορκιζόσουνα τότε – και το πίστευες – πως θα υπάρχουν πάντα στο κάδρο της ζωής σου…Πώς γίνεται να χάνονται… Να μένουν μόνο σαν κιτρινισμένες φωτογραφίες στο αλμπουμ της ψυχης σου. Το ποδοβολητό της μοίρας; Η σκόνη του χρόνου; Οι φουρτούνες; Οι καταιγίδες; Η βιάση να προλάβεις εκείνο που δεν έρχεται ποτέ; Πώς γίνεται… Και φεύγουν οι μέρες, κυλά η ζωή και μένει μόνο η μυρωδιά απο το άγγιγμά τους να σ΄ακολουθεί. Και μια νοσταλγία, που σε πληγώνει γλυκά, κάτι δειλινά, που ο ήλιος βάφει τη θάλασσα τριανταφυλλί. Ή κάτι νύχτες του καλοκαιριού, που δεν σ΄αφήνει ν΄αποκοιμηθείς το αρωμα της βιολέτας.
Έχεις σκεφτεί, έχεις αναλύσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου; Έχεις προσέξει ποτέ ένα ζευγάρι γλάρων, όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό; Πετούν αργά-αργά, πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται, κάνουν λίγο να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον και ακουμπάνε τις φτερούγες τους. Πετούν ανέμελα... Νωχελικά... Σίγουρα... Σα να 'ναι δικός τους ο ουρανός. Και είναι δικός τους ο ουρανός. Αμφιβάλλεις; Κι εμάς είναι δικός μας ο ουρανός...Δύο ψυχές, η μία με βαριές αποσκευές από το παρελθόν και η άλλη με δανεικές στολές και ψεύτικα παράσημα, συναντώνται για να βαδίσουν μαζί σ' ένα άγνωρο μονοπάτι, σ' ένα γύρισμα της ζωής.
Ήθελα να ’ξερα γιατί οι άνθρωποι θέλουν να σε ξενερώσουν όταν βλέπουν πως είσαι ευτυχισμένος. Και γίνονται ξαφνικά προφήτες, συμβουλάτορες, προφεσόροι... Για το καλό σου, θα μου πεις. Για να σε προστατέψουν. Μπορεί. Αλλά εγώ δεν θέλω. Επιθυμώ να ζήσω αυτό που ζω χωρίς να βάζω συρματοπλέγματα στην καρδιά μου. Έχω δώσει παραγγελιά και χορεύω. Έχω πληρώσει τα όργανα με το παραπάνω. Σε κανέναν δεν πέφτει λόγος. Μακάρι να ήταν έτσι. Μακάρι να έπαιζαν τα όργανα την παραγγελιά και να περίμεναν ώσπου να τελειώσει ο χορός. Αλλά πού... Μακάρι οι συμβουλάτορες και οι προφήτες να μην έπαιρναν χαμπάρι πότε χάλασε η γιορτή. Να μην έσπευδαν όσοι σπεύδουν μ’ εκείνο το υφάκι το καλού Σαμαρείτη - Αχ μωρέ! Και σου τα ’λεγα εγώ - να σε βοηθήσουν να μαζέψεις τα σπασμένα σου. Να σου σκουπίσουν τα αίματα από τα πόδια σου. Τι το ’θελες κι εσύ... Τι το ’θελες να χορεύεις ξυπόλυτος πάνω στα γυαλιά;
Ποιος να σε φυλάξοι απ΄αυτές τις συμπεριφορές που προσφέρονται σε συσκευασία αποστειρωμένης γάζας. Κολλάνε πάνω στην πληγή και πονάνε.. Πονάνε πολύ... Αμ αυτός ο πληθυντικός πια. Στα πολύ αγαπημένα και οικεία πρόσωπα; Δείγμα, τάχα μου, καλής ανατροφής... Ένας είναι αυτός που αγαπάς και απευθύνεσαι άμεσα σ' αυτόν. Ένας και μοναδικός. Δεν είναι ομάδα. Δεν φοράει γάντια η αγάπη.
1. Κοιτάξτε τι σας ενοχλεί στους άλλους, ποιοι τύποι ανθρώπων σας ενοχλούν. Ποιους συνήθως κριτικάρετε. Τι σας λέει αυτό για τον εαυτό σας
2. Κάντε μια φορά το αντίθετο απ’ ότι συνηθίζετε και δείτε τι θα προκύψει
3. Καταγράψτε πως ξοδεύετε τον χρόνο σας
Το πρώτο εμπόδιο στην επιτυχία είναι οι προσωπικές πεποιθήσεις.
Το δεύτερο είναι η γρήγορη παραίτηση
Είμαστε υπεύθυνοι για τις συνήθειες που εξακολουθούμε να διατηρούμε στη ζωή μας
Για να λάβεις πρέπει να είσαι ανοιχτός
Το βαρύ ανθρώπινο χρέος μας είναι όχι να ξεδιαλύνουμε και να φωτίσουμε το ρυθμό της πορείας του Θεού, παρά να προσαρμόσουμε, όσο μπορούμε, μαζί του το ρυθμό της μικρής λιγόχρονης ζωής μας. Έτσι μονάχα κατορθώνουμε να εχτελούμε κάτι αιώνιο, εμείς οι θνητοί, γιατί συνεργαζόμαστε με κάποιον Αθάνατο. Έτσι μονάχα νικούμε τη λεπτομέρεια την θανάσιμη αυτή αμαρτία. Νικούμε τη στενότητα του μυαλού μας.
Η ζωή σας είναι μια αντανάκλαση του ό,τι είστε μέσα σας.
Αν υπεκφεύγετε από ευθύνες και καθήκοντα, αν οι σχέσεις σας είναι επώδυνες και δημιουργούν θλίψη, αυτό σημαίνει ότι ο νους σας, μέσα σας, είναι σε θλίψη, πόνο και βασανισμό, επειδή δεν έχετε απελευθερώσει τον εαυτό σας από τους περιορισμούς στο νου σας και δημιουργείτε τους ίδιους περιορισμούς στη ζωή σας.
Η ζωή σας είναι μια αντανάκλαση του τι είστε.
Οτιδήποτε είστε είναι η αντανάκλαση του τι κάνατε.
Γεια σας φίλοι και φίλες μου,
Το ότι η κακοποίηση των παιδιών (σεξουαλική, ψυχική κ.λπ) οδηγεί σε διαταραχή της φυσιολογικής λειτουργίας του εγκεφάλου, με επιπτώσεις στην ικανότητα τόσο την νευροψυχολογική όσο και την νευρογνωστική στην ενήλικη ζωή του ατόμου, είναι κάτι απόλυτα παραδεκτό από τις διάφορες επιστήμες.
Αυτό που έχει βρεθεί είναι πως οι διάφορες περιοχές του εγκεφάλου είναι ευαίσθητες στην κάθε είδους κακοποίηση των παιδιών, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής. Έτσι, άλλα τμήματα του εγκεφάλου επηρεάζονται λειτουργικά όταν η κακοποίηση συμβεί αμέσως μετά την γέννηση και άλλα αργότερα. Αυτό είναι αντικείμενο μελέτης πολλών ερευνητών στις μέρες μας.
Το γεγονός όμως παραμένει, πως η κάθε είδους κακοποίηση (η απόρριψη ή η παραμέληση αποτελούν και αυτές κακοποίηση, μην το ξεχνάμε) επιδρά στον εγκέφαλο και βλάπτει την αρμονική του λειτουργία, με επιπτώσεις στην ενήλικη ζωή του ατόμου. Τα αποτελέσματα της παιδικής κακοποίησης εξαρτώνται από την κληρονομικότητα, την ένταση και τη συχνότητα των στρεσογόνων ερεθισμάτων, αλλά και τον χρόνο που αυτά συμβαίνουν στη παιδική ζωή.
Η σοβαρή παραμέληση όμως στα πρώτα χρόνια της παιδικής ζωής, έχει αποδειχθεί πως οδηγεί σε μικρότερο εγκέφαλο, με αύξηση των κοιλιών και μείωση του πάχους του φλοιού του εγκεφάλου, πράγμα που οδηγεί τόσο σε καθυστέρηση ανάπτυξης, όσο και σε διαταραχές, συναισθηματικές, συμπεριφορικές, γνωστικές και κοινωνικές.
Η εποχή μας με την προηγμένη τεχνολογία έχει αυξήσει τα στρες της ζωής, έχει κάνει πολύ πιο αγχώδεις τους γονείς, οι περισσότερες μητέρες εργάζονται σκληρά για να επιβιώσουν και τελικά ο χρόνος που διατίθεται για την ανατροφή των παιδιών δεν είναι ούτε αρκετός ούτε ουσιαστικός.
Η παραμέληση, όμως, των παιδιών και των αναγκών τους σε αγάπη και φροντίδα, οδηγεί σε επιδράσεις στον εγκέφαλο που τον καθιστούν περισσότερο ευάλωτο στα στρες της ζωής, με αποτέλεσμα την αύξηση όχι μόνον των ασθενειών (παρά την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης) αλλά και της επιθετικότητας και της βίας γενικότερα στον κόσμο.
Το θέμα είναι σημαντικό και πρέπει η κοινωνία και η πολιτεία να το αντιμετωπίσουν με την πρέπουσα σοβαρότητα.
Ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να΄ ναι ευτυχισμένος. Φτάνει να ‘χει δυο-τρείς φίλους να τον αγαπούνε πραγματικά και χρήματα τόσα για να μπορεί να τους κερνά… Νίκος Ξυλούρης.
Εγώ θα πρόσθετα απλά ότι η φιλία φτάνει τον άνθρωπο στην κορυφή, αλλά αυτό που πραγματικά τον απογειώνει, είναι ο έρωτας. Είναι οι τελευταίες ώρες τις ημέρας μετά από δουλειά, συγκρούσεις αδρεναλίνης και σκέψης για εκείνα που δεν έχουμε. Το μυαλό σου τριγυρνά στην τελευταία σου περιπέτεια του έρωτα, σε ταξίδια που θα ήθελες να κάνεις, σε φίλους που είναι μακριά και προσπαθείς να βρεις λύση σε όλα αυτά γιατί νιώθεις, ότι αν το πετύχεις, θα είναι αυτό που θα σε κάνει τέλειο.. Είναι τα τελευταία λεπτά πριν κοιμηθείς που αναλογίζεσαι με εσένα.
Και αν θέλετε τη γνώμη μου σε αυτό, προσπαθήστε να μείνετε με όσο λιγότερες επιθυμίες και απωθημένα. Προσπαθήστε να κάνετε πράγματα ώστε να αποφεύγεται τα γιατί που δημιουργούνται πριν κοιμηθείτε. Η ψυχολογία σας πριν κοιμηθείτε επηρεάζει την ψυχολογία σας όταν ξυπνήσετε. Μην σπαταλάτε έτσι στενάχωρα τις μέρες σας. Να, για παράδειγμα, κάτι τέτοιες ώρες, ζηλεύω την αντρική λογική και σοφία. Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι άντρες έχουν πολύ λιγότερα απωθημένα από τις γυναίκες; Γιατί οι άντρες προχωρούν πιο εύκολα στη ζωή τους παρά οι γυναίκες; Γιατί δεν τα παίρνουν όλα τοις μετρητοίς και είναι ακομπλεξάριστοι; Γιατί δεν επηρεάζονται και δεν τραυματίζονται ψυχολογικά όπως οι γυναίκες;
Σίγουρα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις αλλά μιλάμε για το σύνολο. Είναι η γυναικεία λογική που κάνει την τρίχα, τριχιά. Που ακόμη και όταν δεν υπάρχει πρόβλημα, αυτή θα κάνει τις καλύτερες σκέψεις ώστε να το δημιουργήσει. Είναι αυτή που δεν πιστεύει στην τελειότητα ή και ακόμα όταν όλα είναι υπέροχα στη ζωή της, γεννιέται ο φόβος μέσα της γιατί πιστεύει ότι το χειρότερο έρχεται. Που συνηθίζει σε κάτι και όταν το χάνει πέφτει πάλι στα πατώματα. Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες συνηθίζουν πιο εύκολα σε κάτι και με αυτό δεσμεύονται σε όνειρα και επιλογές. Όταν έρθει η στιγμή που η συνήθεια σταματά, τότε ξεκινά απ’ την αρχή για να στηρίξει και να χτίσει πάλι το μέσα της. Να λοιπόν, γιατί το γυναικείο ποσοστό είναι μεγαλύτερο στην κατάθλιψη απ’ τους άντρες. Είναι ο λόγος που καταλαβαίνω τα αταίριαστα ζευγάρια. Καταλαβαίνω το τι βρίσκουν ο ένας στον άλλων. Είναι απλά ευδιάθετοι και χαμογελαστοί. Κανένας άντρας δεν μπορεί να αντέξει για πολύ μια κακόκεφη, αρνητική και πιεστική γυναίκα δίπλα του.. Νόμος…
Ακόμα και να σε έχει ξεχωρίσει απ’ όλες. Είναι ο διαφορετικός τρόπος σκέψης των δύο φύλων. Ο άντρας θα το παλέψει μέχρι ένα σημείο. Η γυναίκα θα επιμείνει εις πέρας. Ο άντρας δεν θα κάτσει να αναλύσει ένα πρόβλημα για αρκετό καιρό.. Δεν θα το δει πολύπλευρα όπως η γυναίκα. Θα βλέπει την πραγματικότητα και θα σκέφτεται τη λύση. Είναι το σημείο του χαρακτήρα τους, που ζηλεύω, περισσότερο απ’ όλα.. Σε ένα πρόβλημα ή μια κατάσταση, σκέφτονται τη λύση και όχι το πρόβλημα. Το πρόβλημα γεννά προβλήματα, ενώ αν σκέφτεσαι τη λύση, τότε ξέρεις εύκολα τι να κάνεις και πώς να χρησιμοποιήσεις την άμυνα σου. Σκέψου πόσα πράγματα θα είχαν αλλάξει αν υιοθετούσες αυτό το χαρακτηριστικό των αντρών. Πόσο πιο ωραία θα ήταν όλα. Δες την πραγματικότητα και βρες λύση πάνω σε ρεαλιστικές κινήσεις ή ακόμη και καταστάσεις. Ζήσε την αλήθεια και πάψε να σκέφτεσαι, πως θα ήταν αν, αν έτσι, αν αλλιώς…
Δεν υπάρχουν Αν. Υπάρχει μια πραγματικότητα και τουλάχιστον μια λύση. Αναζήτησε τη και προχώρα. Είναι όπως οι εξισώσεις που λύναμε, με τις ώρες στην Τρίτη λυκείου. Λίγο χρόνο θέλει, πριν κοιμηθείς. Μην υπερφορτίζεις το μυαλό σου με ΑΝ. Ο χρόνος σου είναι πολύτιμος για να τον σπαταλάς σε καταστάσεις που έχουν τελειώσει και τις τραβάς εγωιστικά απ’ τα μαλλιά.
Ο Πρόεδρος Harry Truman είπε: “Σε κανέναν άνθρωπο που δεν καταλαβαίνει τα γουρούνια, δε θα έπρεπε να του επιτραπεί να γίνει πρόεδρος."
1. Τα γουρούνια έχουν άλλο χώρο για να κοιμούνται και άλλο για την τουαλέτα τους και αφήνουν το μέρος που κοιμούνται και που περνούν πεντακάθαρο.
2. Τα γουρούνια δεν "ιδρώνουν σα γουρούνια".
Στην πραγματικότητα είναι ανίκανα να ιδρώσουν γιατί έχουν ελάχιστους ιδρωτοποιούς αδένες. Λαχανιάζουν όταν έχει ζέστη και τους αρέσει να κυλιούνται στη λάσπη η να μπαίνουν στο νερό για να τα διατηρεί δροσερά. Τα ανοιχτόχρωμα γουρούνια έχουν πολύ ευαίσθητο δέρμα κι έτσι καλύπτουν το σώμα τους με λάσπη για να προστατεύσουν το σώμα τους από τα εγκαύματα ή από έντομα. Μια γυναίκα έφτιαξε ένα λουτρό για τα γουρούνια της, και εκείνα έμαθαν να το ανοίγουν και να το κλείνουν.
3. Τα γουρούνια είναι προστατευτικά και έχουν σώσει πολλές φορές τη ζωή άλλων, ακόμα και ανθρώπων.
Σύμφωνα με το The Mirror του Λονδίνου, “ένα οικόσιτο γουρουνάκι με το όνομα Pru επαινέθηκε από την ιδιοκτήτριά του αφότου την τράβηξε και την απελευθέρωσε από ένα λασπώδη βάλτο." Η ιδιοκτήτρια είπε, "Πανικοβλήθηκα όταν κόλλησα στο βάλτο. Δεν ήξερα τι να κάνω και πιστεύω ότι ο Pru το διαισθάνθηκε. Είχα ένα σκοινί μαζί μου που το χρησιμοποιώ για να το δένω όταν πηγαίνουμε βόλτα. Φώναζα 'πήγαινε σπίτι, πήγαινε σπίτι' και εκείνη ήρθε προς εμένα, τραβώντας με σιγά από τη λάσπη."
Παρόμοια με τον Pru, η Priscilla, ένα γουρούνια που έσωσε ένα μικρό αγόρι από πνιγμό. Η Spammy, που οδήγησε τους πυροσβέστες σε ένα φλεγόμενο παράπηγμα για να σώσει τον Σποτ, ένα φίλο της γουρουνάκι. Και η Lulu, που βρήκε βοήθεια για ένα άνθρωπο φίλο της, που κατέρρευσε από έμφραγμα. Ένα γουρούνι με το όνομα Tunia κυνήγησε έναν εισβολέα, και ένα άλλο με το όνομα Mona, κράτησε από το πόδι έναν ύποπτο που προσπαθούσε να ξεφύγει μέχρι που ήρθε η αστυνομία.
4. Τα γουρούνια μπορούν να μάθουν να παίζουν βιντεοπαιχνίδια.
Άνθρωποι που συντηρούν καταφύγια ζώων που περιλαμβάνουν γουρούνια αναφέρουν ότι μοιάζουν πολύ περισσότερο με τους ανθρώπους απ' ότι θα περίμενες. Όπως οι άνθρωποι, τα γουρούνια απολαμβάνουν να ακούν μουσική, να παίζουν με μπάλες ποδοσφαίρου και να τους κάνουν μασάζ. Μπορούν ακόμα και να παίξουν βιντεοπαιχνίδια, με περισσότερη συγκέντρωση και επιτυχία μάλιστα από τους χιμπατζήδες!
5. Οι επιστήμονες κατατάσσουν τα γουρούνια στα πιο έξυπνα ζώα, μετά τις μαϊμούδες και τα δελφίνια.
Τα γουρούνια επικοινωνούν διαρκώς μεταξύ τους. Περισσότερες από 20 φωνές, γρυλίσματα και σκουξίματα έχουν ταυτοποιηθεί με διαφορετικές καταστάσεις, από το ερωτικό κάλεσμα του συντρόφου τους μέχρι την έκφραση της πείνας τους.
Η βιολόγος Tina Widowski μελετά τα γουρούνια και θαυμάζει την εξυπνάδα τους:
"Όταν εργαζόμουν με τις μαϊμούδες, συνήθιζα να τις βλέπω και να λέω: 'Αν ήσουν γουρούνι, αυτό θα το είχες ήδη καταλάβει.'" Επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Illinois έχουν μάθει πως τα γουρούνια, όχι μόνο έχουν προτιμήσεις στη θερμοκρασία, αλλά μαθαίνουν μέσω της δοκιμής και του λάθους πώς να ανοίγουν τη ζέστη σε ένα κρύο στάβλο αν τους δοθεί η ευκαιρία και να την κλείσουν όταν ζεσταθούν αρκετά.
6. Τα γουρούνια που δε ζουν σε βιομηχανικές φάρμες, ζουν περίπου 15 χρόνια. Αλλά το μακροβιότερο γουρούνι, ο Όσκαρ, έζησε ως 21 ετών και 13 ημερών.
Όταν βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον - και όχι σε βιομηχανικές φάρμες - τα γουρούνια είναι κοινωνικά, παιχνιδιάρικα, προστατευτικά ζώα που αναπτύσσουν δεσμούς μεταξύ τους, φτιάχνουν φωλιές, αναπαύονται στον ήλιο και δροσίζονται στη λάσπη.
7. Πολλοί ειδικοί θεωρούν τα γουρούνια πιο εύκολα στην εκπαίδευση από τα σκυλιά.
Τα γουρούνια έχουν πολύ καλή μνήμη. Ο Δρ. Stanley Curtis του Πανεπιστημίου Penn State τοποθέτησε μια μπάλα, ένα φρίσμπι και έναν αλτήρα μπροστά από μερικά γουρούνια και μπόρεσε να τα μάθει να πηδούν, να πιάνουν ή να κάθονται δίπλα σε όλα τα αντικείμενα όταν τους το ζητούσες, και μπορούσαν να ξεχωρίσουν τα αντικείμενα ακόμα και τρία χρόνια μετά.
Ειδικά η μνήμη τους σχετικά με μια τοποθεσία κάποιου αντικειμένου είναι εξαιρετική. Αν βρουν τροφή σε ένα συγκεκριμένο σημείο, θα θυμούνται να ψάξουν εκεί την επόμενη φορά! Τα γουρούνια έχουν επίσης εξαιρετική αίσθηση προσανατολισμού και κατεύθυνσης. Μπορούν να βρουν το δρόμο για να επιστρέψουν σπίτι ενώ βρίσκονται σε τεράστια απόσταση.
8. Τα γουρούνια είναι εξαιρετικοί κολυμβητές!
9. Τα γουρούνια αγαπούν να φωλιάζουν και προτιμούν να κοιμούνται μύτη με μύτη. Ονειρεύονται σχεδόν όπως οι άνθρωποι.
Τα γουρούνια ονειρεύονται, αναγνωρίζουν το όνομά τους, μαθαίνουν "κόλπα" όπως το να κάθονται για να τους δώσεις μια λιχουδιά, έχουν κοινωνική ζωή τέτοιας πολυπλοκότητας που παρατηρείται μόνο στα πρωτεύοντα. Πολλά γουρούνια κοιμούνται σε "σωρούς", σαν τα σκυλιά. Σε μερικά αρέσει να χαϊδεύονται και άλλα προτιμούν κάποια απόσταση.
10. Τα νεογέννητα γουρουνάκια μαθαίνουν να τρέχουν ακούγοντας τη φωνή της μητέρας τους, και εκείνη τους τραγουδάει καθώς θηλάζουν.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γελάνε δυνατά, που μιλάνε δυνατά, που αγαπάνε δυνατά, που κλαίνε λες και έσπασε κύμα, που φωνάζουν μέσα στους δρόμους, στις απειλές και στη ανοχή, μου αρέσουν οι άνθρωποι με τα φωτεινά χαμόγελα και με τους σπασμένους φόβους, οι άγριοι, οι αδέσποτοι, οι αδάμαστοι, οι πληγωμένοι, οι τρελαμένοι, οι χαοτικοί, οι σιωπηλοί, οι χρωματιστοί, αυτοί που αναζητούν τον ένα Νόμο,
μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν να χάνονται μέσα σ ένα βλέμμα, σ ένα βιβλίο, σ ένα σώμα, σε μια ελπίδα, μέσα στο απόλυτο, μέσα στο μοιραίο,
μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν να σέβονται όταν όλοι οι άλλοι γίνονται χυδαίοι,
οι άνθρωποι που φιλιούνται και είναι λες και καταπίνουν ο ένας τον άλλον, που κάνουν έρωτα και είναι σαν τον αυτό που λέει ο Καρούζος αν θυμάμαι καλά που εξαϋλώνονται χωρίς σκέψη,
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που όταν αντικρίζουν τα σκοτάδια τους και ψάχνουν μέσα σε πανικούς να δουν που είναι και τι κάνουν και όλοι τους λένε ότι η πόρτα ανοίγει απ΄ έξω, τότε εκείνοι απλά βλέπουν ότι η πόρτα είναι το μέσα τους...
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ενώ είναι πεσμένοι σηκώνουν τους άλλους...
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μπορούν ν αναγνωρίζουν την γήινη φύση του ψέματος και την συμπαντικότητα της αλήθειας...
Αυτοί που ξέρουν να φτιάχνουν τα πιο αληθινά παραμύθια,
Αυτοί που δίνουν όταν δεν έχουν...
αυτοί που ξέρουν να ζουν μέσα σε κάθε κατάσταση γιατί μπορούν να νιώσουν την παροδικότητα των πάντων και πώς μένεις στην όποια φάση μέχρι να πάρεις το μάθημα, από τoν εαυτό σου στον εαυτό σου...
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ξύπνησαν ένα πρωί και απλά την έκαναν από το κατεστημένο τους, ένιωσαν την ελαφρότητα της βαρύτητας...
Αυτοί που ξέρουν να φεύγουν...
Μου αρέσουν αυτοί που έζησαν τον κοινό θάνατο του άστεγου έρωτα.
Μέσα στο δρόμο της Μεγάλης Αγάπης, Εκεί που οι πόθοι μπουρδουκλώνονται με τα όνειρα. Εκεί που η λησμονιά σε κάνει να χάνεις κάθε αίσθηση χώρου και χρόνου. Εκεί που κελαρύζουν ρυάκια και τιτιβίζουν ανάμελα πουλιά, μη αφήνοντας τόπο για λογικές. Εκεί που ο έρωτας της, συρρικνώνει σύμπαντα και διαστέλλει καρδιές. Εκεί σου εύχομαι να βρεθείς. Μέσα στο δρόμο της Μεγάλης Αγάπης, Όχι σε αυτή τη μικρή, την καθημερινή, την τόσο χιλιοτραγουδισμένη. Όχι σε αυτή που ζητά, που απαιτεί, που θέτει όρους και όρια. Όχι σε αυτή των θυσιών, των προσβολών, των εκβιασμών, των αν, αφού και γιατί. Όχι σε αυτή που εγκλωβίζει, που στο όνομά της προκαλεί το φόβο, που προγραμματίζει. Έχεις περπατήσει εκεί, και πάντα έσβηνε το χαμόγελό σου. Μέσα στο δρόμο της Μεγάλης Αγάπης, Εκεί που τα αποκτήματα, νόημα δεν έχουν, γιατί ευλογημένη θεωρείται η ίδια η ζωή. Εκεί που το ποιος είσαι, καθορίζεται από την προσφορά σου και όχι από το πόσα έχεις. Εκεί, που ένα χέρι θα σε προσμένει, ένα χαμόγελο θα σε αντικρίζει, μια ζέστη θα σε πλημμυρίζει. Εκεί, που δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα, γιατί τίποτα δεν θα πάρεις και μαζί σου φεύγοντας. Εκεί σου εύχομαι να βρεθείς. Μέσα στο δρόμο της Μεγάλης Αγάπης, Όταν τον περπατάς, αν πηγαίνεις ή αν έρχεσαι, σημασία δεν έχει. Αρκεί που είσαι μέσα του, και νοιώθεις το κάθε σου βήμα, με την κάθε σου αναπνοή. Μέσα σε αυτόν τον δρόμο, το Παιχνίδι δεν σε απασχολεί ποιος θα το κερδίσει. Επειδή εσύ, το παίζεις με χαμόγελο στα χείλη και ευτυχία στην καρδιά. Επειδή εσύ ένοιωσες, για να αγαπάς, για να συμπονάς, για να κατανοείς. Μέσα στο δρόμο της Μεγάλης Αγάπης, Εκεί που δημιουργούν οι ειρηνοποιοί και οι θεραπευτές.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να προχωράς μπροστά αντίθετα στο ρεύμα και στον άνεμο.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να πορεύεσαι με οδηγό σου την ελπίδα και το Θεό σου.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να μένεις πιστός στην ταπεινότητά σου και να ψάχνεις να βρεις το αντίδοτό σου.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να μην λυγίζεις σε κάθε εμπόδιο κι αν συναντάς.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να κοιτάς βαθιά στα πιστεύω σου και στο τυχαίο της ύπαρξης σου.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να ακούς τη σάλπιγγα από τον ωκεανό του νου σου.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να φωνάζεις για να μάθεις ότι ακόμη ζεις.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να κλαις για να νιώθεις ότι υπάρχεις.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να γνωρίζεις ότι κερδίζεις τη φαρέτρα εκείνη για να πολεμήσεις.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να ξέρεις ότι ανοίγεις και ένα δρόμο με φώτα πορείας.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα μοιάζουν για να σου ψιθυρίσουν την αλήθεια.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα σε ανθίζουν με δώρα ανταμοιβής για να αγγίξεις την υπέρβαση.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα μη σκεφτείς, γιατί ο χρόνος θα σε προλάβει και θα κάνει του κεφαλιού του.
Όταν όλα μοιάζουν αδύνατα να τα δέχεσαι ως εν δυνάμει δυνατά, γιατί ό,τι μοιάζει μπορεί να είναι ίδιο ή παρόμοιο, αλλά ποτέ κάτι μακριά από ό,τι είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε, σαν να 'λαχε ως ένα από τα πιο γελοία του κόσμου.
Να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό που έχεις. Θα καταλήξεις να έχεις περισσότερα. Αν επικεντρώνεσαι σε ό,τι δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. - OprahWinfrey.
Η ευγνωμοσύνη είναι το κλειδί της αφθονίας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και πολλοί δεν έχουν αυτά που εμείς μπορούμε να απολαύσουμε καθημερινά. Βρες ένα λεπτό κάθε μέρα να πεις ευχαριστώ για όλα τα πολύτιμα αγαθά που υπάρχουν στη ζωή σου ∙ για όλα αυτά που σου προσφέρουν χαρά, ηρεμία, ευτυχία, γέλιο, θετική διάθεση και ομορφιά. Πες ευχαριστώ για τα μάτια σου με τα οποία βλέπεις τα μαγική ομορφιά της φύσης και τα θαύματα που συμβαίνουν καθημερινά… Πες ευχαριστώ για τα αυτιά σου με τα οποία ακούς το κελάηδημα των πουλιών, τα κύματα της θάλασσας, το θρόισμα των φύλλων, τις μαγευτικές μελωδίες… Πες ευχαριστώ για τη μύτη σου με την οποία μυρίζεις τα δροσερά λουλούδια, το άρωμα της θάλασσας, το σπιτικό φαγητό… Πες ευχαριστώ για τα χέρια σου με τα οποία μπορείς να δημιουργείς αυτό που αγαπάς και σε εμπνέει, να κρατήσεις ένα παιδί αγκαλιά… Πες ευχαριστώ για τα πόδια σου με τα οποία μπορείς να περπατάς τα χιλιόμετρα του δρόμου της ζωής…
Πες ευχαριστώ για τους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν, για ό,τι έχουν να σου πουν, για ό,τι έχουν να σου προσφέρουν, για ό,τι έχεις να τους δώσεις… Πες ευχαριστώ για τις δοκιμασίες που έχουν έρθει στη ζωή σου και σε έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο… Πες ευχαριστώ για το σπίτι σου, το φαγητό σου, το κρεβάτι που κοιμάσαι… Πες ευχαριστώ για την αγάπη που χαρίζεις και σου χαρίζουν απλόχερα οι άνθρωποι… Πες ευχαριστώ για τη δύναμη σου να χαμογελάς… Πες ευχαριστώ στους γονείς σου για το πολύτιμο δώρο της ζωής που σου χάρισαν… Πες ευχαριστώ στους δασκάλους της ζωής σου που σου άνοιξαν το δρόμο και σε καθοδήγησαν… Πες ευχαριστώ για τις τέχνες, τη μουσική, τη ζωγραφική, το χορό, που κάνουν τον θεϊκό κόσμο μας ακόμα πιο όμορφο… Πες ευχαριστώ για όλα όσα είσαι, όλα όσα ήσουν και όλα όσα θα γίνεις… Πες ευχαριστώ για τη μέρα, τη νύχτα, τον ήλιο, το φεγγάρι, τα δέντρα, τον ουρανό, τη θάλασσα, τα βουνά, τα λουλούδια, τη βροχή, το χιόνι… Πες ευχαριστώ στα παιδιά που σου δείχνουν το πραγματικό νόημα της ζωής, την αθωότητα, το αυθόρμητο γέλιο και το θαυμασμό για κάθε τι που μας περιτριγυρίζει…
Η ηθική φαίνεται, ή έτσι πρέπει να φαίνεται, ως ο ακρογωνιαίος λίθος της χριστιανικής θρησκείας για τους χριστιανούς. Πριν λίγες μέρες ακούσαμε την ηλιθιότητα του παραζαλισμένου από την θρησκεία και καταγόμενου από γενιές παπάδων, έξοχου κατά τα άλλα συγγραφέα, Fyodor Dostoyevsky “χωρίς θεό όλα επιτρέπονται” (Αδερφοί Καραμαζώφ), να επαναλαμβάνετε από τον λαλίστατο αρχιπαπά του Πειραιά Σεραφείμ, θέλοντας να εννοηθεί ότι ένας “άθεος” (ό,τι και να σημαίνει αυτό) είναι αξιωματικά ανήθικος. Αυτό είναι και ένα από τα όπλα του Χριστιανισμού, γιατί αν και χωρίς στοιχειώδη λογική ή τεκμηρίωση, έχει καταφέρει αυτή η ιδέα να είναι κοινή στους πιστούς του, όπως και ότι η ηθική προέρχεται από τον θεό τους.
Αν αγνοήσουμε ότι υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα θεϊστών και ειδικά χριστιανών και ακόμα ειδικότερα ατόμων εχόντων την “Θεία Χάρη”, όπως λένε οι χριστιανοί για τους παπάδες και επισκόπους, που έχουν πέσει σε ιδιαίτερα σοβαρά ηθικά παραπτώματα, και αν αγνοήσουμε ότι όταν κατάφερε με την δύναμη του Καίσαρα ο Χριστιανισμός να επικρατήσει, σήμανε ο Μεσαίωνας και ήταν και μεσαίωνας στην ηθική, η ιδέα αυτή, ότι την ηθική την έχει δώσει ο Θεός, είναι πολύ παλιά.
Οι αρχαίοι Έλληνες γρήγορα ξεπέρασαν το θέμα κατανοώντας ότι η ηθική δεν ορίστηκε από κανένα θεό και είναι αποτέλεσμα κοινωνικής κατανόησης και πράξης, εξαρτάται τέλος από τον ίδιο τον άνθρωπο που είναι η βάση της κοινωνίας. Η φράση “το μέτρο πάντων είναι ο άνθρωπος”, η γνωστή ρήση του Πρωταγόρα, συνοψίζει την προηγούμενη αυτή λογική. Ο Αριστοτέλης στα “Ηθικά Νικομάχεια” θεωρεί την ηθική αρετή, το ήθος, ως αποτέλεσμα του ομόηχου “έθους” δηλαδή του εθισμού, της συνήθειας. Η ηθική είναι λοιπόν προφανές ότι υπήρχε πριν την θεωρούμενη εμφάνιση του Ιησού και την εξάπλωση του Χριστιανισμού και είχε αναλυθεί σε βάθος από τους Έλληνες φιλοσόφους.
Υπάρχει ένα ερώτημα βέβαια: Υπάρχει μία ηθική σε όλους, ή πολλές ηθικές, και ποια είναι η σωστή; Από την στιγμή που ο φορέας της ηθικής είναι ο άνθρωπος, σαφώς και υπάρχουν πολλές ηθικές που διαμορφώνονται ανάλογα με την κοινωνία ή και την μικρο-κοινωνία και τις ιδιομορφίες της ή την ιστορία της.
Για να καταλάβουμε ότι όλοι έχουν ένα ηθικό κώδικα αλλά και την σχέση μικρο-κοινωνίας και κοινωνίας είναι η γνωστή φράση που λέει ο λαός μας “μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια”, που δείχνει ότι πάντα υπάρχουν ηθικοί κανόνες άσχετα αν δεν είναι ίδιοι παντού. Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα για να κατανοήσουμε το πως επηρεάζει την ηθική η κάθε κοινωνία είναι η θέση της γυναίκας στην αρχαία Αθήνα και αρχαία Σπάρτη, που έχω αναλύσει παλαιότερα. Υπάρχει μεγάλη διαφορά και εμφανίζεται ξεκάθαρα σαν αποτέλεσμα των κοινωνικών διαδικασιών και της κυρίαρχης ιδεολογίας της κάθε ξεχωριστής πόλης. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερη ηθική, υπάρχει η καλύτερη για την συγκεκριμένη κοινωνία και μόνο σε επαφή με τα άλλα κοινωνικά μορφώματα γίνονται συγκρίσεις και ωσμώσεις στο να δημιουργηθεί μια νέα μέση ηθική. Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι κρίνουμε την ηθική με τα σημερινά κριτήρια ηθικής της κοινωνίας, αυτά που γενικώς από την συνήθεια κυρίως αλλά και τους νόμους της κοινωνίας μας θεωρούνται αποδεκτά και σωστά, που και αυτά με την πάροδο του χρόνου αναδιαμορφώνονται εκ νέου. Το ίδιο συμβαίνει και με την ηθική της Εκκλησίας. Αν και είναι ο πιο συντηρητικός οργανισμός που υπάρχει, εκ των πραγμάτων επηρεάζεται σε ένα βαθμό από την κοινωνία. Για παράδειγμα, σήμερα δεν περιορίζονται οι γυναίκες στον γυναικωνίτη όπως πριν από μερικές δεκαετίες, γιατί άλλαξε η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ανεξάρτητα από το πως την βλέπει η ίδια η Εκκλησία.
Ας δούμε όμως τι λένε σήμερα οι άνθρωποι της Εκκλησίας και τι τα κείμενά τους, για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, πέρα από τον σύγχρονο επηρεασμό τους, τι καταβολές έχει το δόγμα τους και πόσο σοβαρές μπορεί να είναι.
Στο κείμενο–σχεδίασμα για την χριστιανική θεώρηση της ηθικής που διδάσκεται στην Γ' Λυκείου, γραμμένο από την Ιωάννα Κομνηνού, αναφέρονται τα τρία κριτήρια ηθικής που χρησιμοποιούν υποτίθεται οι χριστιανοί για να μετρήσουν το καλό και το κακό. Αυτά είναι: Η Αλήθεια, η Αγάπη και η Ελευθερία (σ. 16).
Τρεις λέξεις με κακή ιστορία για τους χριστιανούς. Διότι η μοναδική αλήθεια που πιστεύουν είναι γραμμένη από άγνωστους συγγραφείς σε κακογραμμένους και ανασκευασμένους μύθους της Εποχής του Χαλκού και της εποχής των μεσσιανισμών, αγνοούν δε επιδεικτικά την επιστημονική αλήθεια παρά την αυξημένη της ακρίβεια. Ο όρος “Αγάπη” είναι μόνον για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των υπολοίπων, αντίθετα ούτε στα κείμενά τους ούτε στην ιστορική τους διαδρομή επέδειξαν αγάπη, και η μόνη σταθερή δραστηριότητα τους ήταν η διατήρηση της εξουσίας που έχουν. Ναι, αναφέρεται κάποια στιγμή “αγάπα τον πλησίον σου” σε αντίθεση με άλλες προτροπές μίσους και διαχωρισμού όπως “όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου”, αλλά κανείς δεν ορίζει τον “πλησίον”, και την απόστασή του από τον...“μακρίον” από την μια και από την άλλη το θέμα δεν είναι τα ωραία λόγια αλλά η πράξη -θα ξαναθυμίζω ότι η εποχή της πλήρους επικράτησης του χριστιανισμού της υποτιθέμενης “αγάπης” έφερε τον Μεσαίωνα.
Παρακάτω, στην σελίδα 19, αναφέρει ποια είναι η θανάσιμη αμαρτία για τους χριστιανούς: “Η μόνη θανάσιμη αμαρτία είναι η αμετανοησία” και αυτή φυσικά αναφέρεται σαν μεταστροφή στον Χριστιανισμό. Δεν έχει σημασία πόσους έχεις σφάξει ή δολοφονήσει, αν μετανοήσεις σύμφωνα με την χριστιανική ηθική όλα είναι καλά. Επίσης, δεν έχει σημασία αν έχεις κάνει καλό στους γύρω σου και ζεις ηθικά αλλά αν έχεις απομακρυνθεί από τον Χριστιανισμό και δεν μετανόησες, είσαι χαμένος σύμφωνα με την χριστιανική ηθική, αν και αυτό δεν το γράφει, αυτό εδώ υπονοείται αλλά ξεκαθαρίζεται παρακάτω.
Στην σελίδα 21 αναφέρει την αντιεπιστημονική άποψη ότι η ζωή δεν έγινε μόνη της αλλά είναι δώρο του Ιεχωβά επειδή “αγαπούσε” τον άνθρωπο.
Στην σελίδα 27 μιλάει για την οικολογία. Εδώ την ευθύνη λέει ότι την έχει η τεχνολογία και η ηθική, μάλιστα στο κομμάτι της ηθικής (σ. 28) μας λέει ότι υπάρχει εσφαλμένη στάση του ανθρώπου γιατί η φύση δεν είναι κτήμα μας αλλά κτήμα του Ιεχωβά και εμείς διαχειριστές της. Φυσικά ξεχνάει εύσχημα την βιβλική αναφορά της Γένεσης, ότι ολόκληρος ο κόσμος, όλη η Φύση φτιάχθηκε για τον άνθρωπο, μάλιστα και τα ζώα έγιναν για να τον υπηρετούν (τον άνθρωπο φυσικά). Αν δεν βλέπεται εδώ διάκριση και ακραία αντιοικολογική συμπεριφορά, τότε κάποιος από τους δυο μας στραβά αρμενίζει. Τέλος φέρνει την ασκητική παράδοση σαν το άριστο παράδειγμα οικολογικού ήθους. Δεν ξέρω αν αναφέρεται στην προσπάθεια της επιχειρηματικής ανάδειξης της Βιστωνίδας που επειδή δεν έκατσε έγινε ανταλλαγή με εμπορικά ακίνητα που πουλήθηκαν σε δικές τους offshore, ή για τις ανεμογεννήτριες στην Σκύρο τα ηλιακά της Πεντέλης, ή τα γήπεδα γκολφ της μονής Τοπλού, όλα από “ευσεβείς οικολόγους ασκητές” αντίστοιχων μονών.
Μετά, στην σελίδα 29, μιλάει για το “Εγώ και οι άλλοι”. Θέλοντας να μας πει ότι για την αλλοτρίωση, φταίνε ένα σωρό πράγματα και καταστάσεις εκτός φυσικά του Χριστιανισμού. Το πρόβλημα είναι, ότι ο χριστιανός, σύμφωνα με την στρεβλή ιδεολογία τους, κάνει ό,τι κάνει για έναν απόλυτα ιδιοτελή λόγο, να αποκτήσει την αιωνιότητα όπως φαντάζονται. Αυτό σημαίνει ότι τα ωραία λόγια περί αγάπης, αλτρουισμού κ.λπ. είναι ωραία λόγια, χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα πέρα από την άκριτη σχετική φλυαρία.
Τέλος, καταλήγει με το κήρυγμα που είναι το μαστίγιο και το κερασάκι. Ποίος είναι ο εκκλησιαστικός άνθρωπος, και ποιος ο κοσμικός. “Ο σωστός ο εκκλησιαστικός είναι αυτός που είναι βαπτισμένος και συμμετέχει στην Εκκλησία και πιστεύει στην Ανάσταση”. Αυτός δηλαδή που τελικά “δεν θα πεθάνει”, γιατί “ο Χριστός (προσδιορισμός του Ιησού του φερόμενου και ως γιου του Ιεχωβά), με τον “θάνατό” του κατάργησε τον θάνατο”. Ο κοσμικός θα πεθάνει αλλά δεν είναι μόνο αυτό ακολουθούν και άλλα που δεν λέει το κείμενο.
Αυτές τις παραλογίες εδραιωμένες σε ιστορικούς και προϊστορικούς μύθους, διδάσκονται τα παιδιά μας στην τρίτη Λυκείου από αυτούς τους ανθρώπους σαν την κα Κομνηνού. Δεν νομίζω ότι πρέπει να ξανααναφέρω ότι δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ούτε καν ένδειξη ότι τα αναφερόμενα στα Ευαγγέλια, γεγονότα της δράσης του γιου του Γιαχβέ, επίσημα και απόκρυφα έχουν κάποια ιστορική ταύτιση με κάτι που καταγράφηκε για την περιοχή από τους δεκάδες ιστορικούς της εποχής, και ξέρουμε πλέον ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε δειλά δειλά στην ιστορία έναν αιώνα αργότερα, όσοι διαβάζετε τα κείμενά μας θα το έχετε εμπεδώσει. (Για να κατανοηθεί η παραπληροφόρηση που γίνεται στα παιδιά μας πριν αναπτύξουν ακόμα το κριτήριο της κρίσης και της λογικής διαβάστε για το βιβλίο της Γ' Γυμνασίου, πως αναφέρει τις “δοκιμασίες" που πέρασε η Εκκλησία επί Τουρκοκρατίας).
Σε χριστιανικό ιστοτόπο που ασχολείται με το θέμα σε ποιο θεολογική βάση, διαβάζουμε ότι “Ο άνθρωπος δεν είναι ο εισηγητής του κακού, δηλαδή ο αρχέκακος, αλλά θύμα του αρχέκακου, που είναι ο διάβολος. Αυτό διδάσκει η Αγία Γραφή και επιβεβαιώνει η καθημερινή ζωή”. Πάρα κάτω μαθαίνουμε ότι “αιτία των παθών δεν είναι τα συναισθήματα ή οι επιθυμίες αλλά η άγνοια του Θεού”, τρία είναι κατά αυτούς τα βασικά πάθη “η γαστριμαργία, η φιλαργυρία και η κενοδοξία”. Για την γαστριμαργία λένε (καλά έχουν δει τις κοιλιές των περισσότερων παπάδων;) ότι γεννά την “πορνεία” και την “σαρκική ακαθαρσία” για την καταπολέμηση της γίνεται νηστεία. Η φιλαργυρία (καλά η Εκκλησία δεν θησαυρίζει;), είναι η ρίζα όλων των κακών και γεννά την πλεονεξία την κλοπή και την αρπαγή, εδώ όμως δεν μας λέει πως καταπολεμάτε, ίσως να μην υπάρχει φάρμακο. Τέλος, η “κενοδοξία” (χρυσές μήτρες, μεταξωτά φορέματα και λιμουζίνες) οδηγεί στην υπερηφάνεια και τον φθόνο και το μοναδικό μέσο για την καταπολέμηση η “ταπείνωση”. Μετά, μας λέει ότι υπάρχουν καλοί (σωματικοί πειρασμοί και θλίψη) και κακοί (ψυχικοί) πειρασμοί.
Το κείμενο έχει και συνέχεια, ιδιαίτερα κουραστική αν δεν συνηθίσει κάποιος την ορολογία, με την οποία λένε πολλά για αυτούς αλλά τίποτα σαν ουσία. Θα σταθώ στο γνωστό θέμα ότι δεν υπάρχει το κακό, αλλά όπως ισχυρίζονται είναι απουσία αγαθού. Αν θεωρείς ότι το αγαθό είναι ή προέρχεται από τον Θεό, μπορείς φυσικά να βγάλεις το πόρισμα ότι το κακό είναι η έλλειψη του θεού σου. Από την άλλη αν θέλεις να θεωρείς ή έτσι σου είπαν ότι ο Θεός είναι μόνο αγαθός δεν μπορείς να δεχθείς ότι το κακό έχει σχέση με αυτό και για τον λόγο αυτό οφείλεις να εφεύρεις τον αίτιο του κακού τον Διάβολο, και την μέθοδο που επηρεάζει τον άνθρωπο, δηλαδή αυτό που λένε οι χριστιανοί και “αυτεξούσιο”.
Έχει ενδιαφέρον ότι στα κείμενα αυτά δεν αναφέρονται οι συνέπειες της κακής για τους χριστιανούς ηθικής που θα είναι όπως λένε η οδήγηση τους στην κόλαση, αλλά μόνο τα θετικά που είναι η αναμενόμενη αθανασία τους. Στο πρώτο κείμενο απλά αναφέρεται ότι ο κακός (ο κοσμικός άνθρωπος) θα πεθάνει. Το τι είναι η κόλαση και το πως αναστρέφουν τα κείμενα τους με απίθανες ερμηνείες για να μην φανταστεί κανείς ότι ο θεός τους είναι τόσο κακός, δηλαδή αυτός που θα καίει δισεκατομμύρια ανθρώπους αιώνια, το έχουμε παρουσιάσει σε παλαιότερη ανάρτηση.
Η γνώμη μου πάντως είναι, ότι το χειρότερο ηθικό στοιχείο της χριστιανικής διδασκαλίας είναι ακριβώς αυτό το τέλος. Το τέλος δηλαδή που υπόσχεται ή που απειλεί. Αυτό κάνει την χριστιανική ηθική αυστηρά προσωπική υπόθεση και μάλιστα ιδιοτελή και όχι κοινωνική. Άλλωστε τονίζεται συνέχεια με την ιδιαίτερη σχέση που πρέπει να καλλιεργήσει ο πιστός με τον θεό του και αναλύθηκε σε έναν βαθμό σε άλλη ανάρτηση για το βίωμα. Ο καλός χριστιανός δεν γίνεται καλός για το καλό της κοινωνίας, του συνόλου, της ανθρωπότητας, γίνεται καλός για να αρέσει στον θεό του αυτός ο ίδιος για να πάει στον Παράδεισο. Το κίνητρο είναι απόλυτα ιδιοτελές και τελικά αντικοινωνικό.
Το δεύτερο ανήθικο στοιχείο είναι της συγχώρεσης, που αν είναι ειλικρινής υποτίθεται ότι το τέλος της θα είναι η θέωση. Θα ρωτήσει κάποιος και ποιό είναι το πρόβλημα, επειδή δεν έχουμε μετρητή ειλικρίνειας, ή επειδή θα θεωθεί πριν από μας και θα την πάθουμε σαν τον “καλό” αδερφό στην παραβολή του “άσωτου υιού”; Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί χριστιανοί που πιστεύουν, έχουν ένα καλό θεολογικό αποκούμπι ώστε ό,τι κακό και να κάνουν, κάποια στιγμή θα εξομολογηθούν ή θα ταπεινωθούν και τελικά όλα θα πάνε καλά. Το πρόβλημα όμως στην κοινωνία έχει γίνει από αυτή την ηθική αναστολή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τακτικότεροι θαμώνες στις εκκλησίες είναι οι γέροι. Αρχίζουν οι τύψεις από την ζωή που έκαναν ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή στο τέλος θα εξιλεωθούν και τώρα πλησιάζει αυτή η ώρα. Εδώ κολλάει και το γνωστό ανέκδοτο με το ποδήλατο του Emo Philips: (Όταν ήμουν παιδί, προσευχόμουν στο Θεό για ένα ποδήλατο. Μετά κατάλαβα ότι ο Θεός δεν δουλεύει έτσι, γι’ αυτό έκλεψα ένα ποδήλατο και προσευχήθηκα στο Θεό για να με συγχωρέσει).
Τέλος, η ιδέα της ηθικής εκ θεού σε συνδυασμό με την ιδεοληψία του “θεϊκού σχεδίου”, την στιγμή μάλιστα που ο ίδιος είναι άναρχος και κάνει ότι θέλει, μπερδεύει τους πιστούς σε ένα κυκεώνα να δικαιολογηθούν όλα τα καλά αλλά και τα στραβά και ανάποδα που συμβαίνουν στους ίδιους ή γύρω τους. Στον καθημερινό τους λόγο έχουμε πολλά παραδείγματα. Αν γίνει κάτι καλό είναι γιατί ο θεός μας προσέχει και μας αγαπά, αν γίνει κάτι κακό είναι γιατί μας δοκιμάζει ή για να ταπεινωθούμε. Το ίδιο και όταν συμβαίνει σε τρίτους: “ήταν καλός άνθρωπος και ο θεός του έφερε πολλά καλά”, ή “παρόλο που ήταν άγιος ο θεός τον δοκίμαζε”, αν κάποιος είναι κακός και του τύχουν κάποια άσχημα συμβάντα τότε “καλά έπαθε τον τιμώρησε ο θεός”. Αν όμως είναι κακός αλλά όλα του πηγαίνουν εξαιρετικά, τότε “άγνωσται αι βουλαί του κυρίου” ή “θα τον τιμωρήσει στην άλλη ζωή”. Αν συμβεί μια τραγική καταστροφή, τότε “άγνωσται αι βουλαί του θεού” ή μας τιμωρεί για τα αμαρτήματα μας (οι άλλοι φυσικά όχι οι χριστιανοί). Η ιδέα και η ιδεολογία που κρύβεται πίσω σε κάθε μια από αυτές τις καθημερινές κουβέντες είναι τραγική.
Στην κριτική στην χριστιανική ηθική που έκανε ο Sam Harris, σε μια 12λεπτη ομιλία από θρησκευτικό debate, αναφέρει:
Την λάθος ηθική των χριστιανών και ειδικά αυτών που θεωρούν τον θεό σαν υπεύθυνο ενός “θεϊκού σχεδίου” που περιλαμβάνει συμπτωματικά δεκάδες καταστροφές ανθρώπων και ειδικά μικρών παιδιών κάθε λεπτό στον πλανήτη μας, με την αφοπλιστική λογική ότι ο θεός είναι “μυστηριώδης”.
Την άρνηση σωτηρίας όλων αυτών που για γεωγραφικούς λόγους πιστεύουν σε “λάθος θεό”.
Την αποδοχή ως θετικής της υποτιθέμενης μεταστροφής, ακόμα και του ποιο στυγνού εγκληματία πριν την εκτέλεσή του ό,τι και να έχει κάνει.
Την προκλητική “ασεμνότητα” αυτών που τα καλά που τους συμβαίνουν τα απευθύνουν στον θεό τους ενώ γύρω τους γίνεται χαμός.
Το πως μπορεί να θεωρείται ηθικό και εκ θεού ένα βιβλίο (η Βίβλος) που προτρέπει στην δουλεία ή στην δολοφονία για φανταστικά εγκλήματα όπως η μαγεία.
Την ιδιότητα ενός άναρχου θεού που δεν υποχρεούται σε κάποια ηθική δέσμευση, και ότι καταστροφικό αποφασίζει θεωρείται καλό και τελικά “ηθικό”.
Την πραγματική αδυναμία των χριστιανών εφόσον δέχονται αυτή την απαράδεκτη “ηθική”, να καταδικάσουν την ηθική οποιαδήποτε φονταμενταλιστικής τρομοκρατικής εκδήλωσης των μουσουλμάνων εκτός από το ότι απευθύνεται σε “λάθος θεό”, αφού άμα είχαν τον σωστό θεό, δεν θα υπήρχε πρόβλημα σύμφωνα με την θεωρία της “θεϊκής διοικήσεως”.
Το περίεργο είδος “θεϊκής αγάπης” που εξαρτά την σωτηρία από την απόλυτη πίστη σε αυτόν τον θεό, βασισμένη σε σαθρές αποδείξεις.
Την ανηθικότητα της λογικής της “ανθρώπινης θυσίας” που ευαγγελίζεται ο Χριστιανισμός.
Οι Hauser και Singer έκαναν μια μελέτη πάνω στις Δέκα Εντολές, που θεωρούνται το απαύγασμα της ηθικής της Βίβλου. Τα σημαντικότερα σημεία της μελέτης είναι, ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι, άθεοι και ένθεοι, έχουν κάποιους κοινούς κανόνες ηθικής που δεν επηρεάζονται από θεϊκές εντολές. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι, ότι οι εντολές αυτές δεν αναφέρονται σε όλους τους ανθρώπους αλλά μόνο στους Ισραηλίτες, αφού υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα στην Γραφή, ότι δεν ισχύουν σαν στάση των Ισραηλιτών ως προς τους αλλόφυλους, αφού και να τους δολοφονούν μπορούν και τις γυναίκες τους να επιθυμήσουν, και τα αγαθά τους. Τέλος κανείς χριστιανός δεν ακολουθεί την 6η εντολή παρά την αυστηρότητά της που περιλαμβάνει ακόμα και τα κτήνη, που δείχνει την σχετικότητα τους ακόμα και στις συνειδήσεις τους.
Ας δούμε όμως και μερικά δείγματα ηθικής από την Βίβλο...
Ανισότητα και ηθικότητα τιμωριών στις γραφές Η γνωστή ιστορία του Ανανία που σκοτώθηκε υποτίθεται από τον θεό, γιατί είπε ψέματα και αυτός και η γυναίκα του. Το ψεματάκι ήταν ότι δεν έδωσαν το σύνολο των χρημάτων που πήραν από την πώληση του δικού τους αγρού, για να συνεισφέρουν στο κοινό ταμείο, δηλαδή στον ταμία, δηλαδή στον Πέτρο, αλλά κράτησαν κάτι τις από τα δικά τους λεφτά για τα γεράματά τους (όχι βέβαια το ενάμιση δις ξένα λεφτά του Παντελεήμονα που τιμωρήθηκε από την Εκκλησία με...6μηνη αργία). Αυτό ήταν από ότι φαίνεται πολύ μεγάλο αμάρτημα και τιμωρήθηκε άμεσα, με ξαφνικό θάνατο και αυτός και η γυναίκα του, όχι για τα χρήματα, προσέξτε, αλλά για το μεγάλο ψέμα (η ΟΟΔΕ έτσι μας λέει).
Ένα επίσης ψέμα, ή μάλλον τρία στην σειρά, είπε ο ίδιος ο Πέτρος, αναφερόμενος όμως για τον ίδιο τον θεό του τον Ιησού που τον απαρνήθηκε τρεις φορές και μάλιστα υποτίθεται ότι προειδοποιήθηκε ότι θα το κάνει. Εδώ δεν είχαμε τιμωρία. Αν και το ψέμα ήταν αντίστοιχο και εις τριπλούν όπως είπαμε και ο Πέτρος ήταν προετοιμασμένος, ο Ιησούς ο ίδιος τον συγχώρησε, όχι φυσικά όπως τον Ανανία και την γυναίκα του. Ψέματα και απάτες που δεν τιμωρούνται υπάρχουν εκατοντάδες στην Αγ. Γραφή, όπως το ενδιαφέρον κατά τα άλλα κόλπο της “αδερφής” των Πατριαρχών που θα δούμε παρακάτω.
Μέσα στα κείμενα έχουμε χιλιάδες αλλοπρόσαλλα παραδείγματα όπως την δολοφονία 42 μικρών σκανταλιάρικων παιδιών, που κορόιδεψαν τον φαλακρό προφήτη Ελισσαιέ και αυτός από αγάπη τα καταράστηκε (Βασιλέων Δ', 2: 23-24).
Την γνωστή συμπεριφορά της πόρνης Θάμαρ που αποπλάνησε με τέχνασμα τον πεθερό της (Γένεσις, 38: 14-19) και έγινε εβραϊκό αλλά κυρίως χριστιανικό σύμβολο (αναφέρεται μάλιστα και στον χριστιανικό γάμο ως πρότυπο το δακτυλίδι που πήρε σαν λάφυρο από την πορνεία). Αντίστοιχα ο Αυνάν επειδή δεν “εγνώρισε” την Θαμάρ (επειδή ήταν γυναίκα του θανόντος αδερφού του) και έχυνε εκτός αυτής το σπέρμα του, αμέσως θανατώθηκε από τον θεό, αφού ο θεός νωρίτερα θανάτωσε τον άνδρα της τον Ηρ αδερφό του Αυνάν, επειδή ήταν...πονηρός (Γένεσις, 27: 8-10).
Η έκδοση και πορνεία των γυναικών των πατριαρχών (Σάρρας και Ρεβέκας). Στην πρώτη περίπτωση ο αρχιμάγος Αβραάμ ξεγελάει λέγοντας ψέματα στον Φαραώ (Γένεσις, 12: 13) και στην δεύτερη στον Αβιμελέχ (Γένεσις, 20: 1) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Παρουσιάζει την γυναίκα του σαν αδερφή του, ο βασιλιάς ενδιαφέρεται να την παντρευτεί και ενώ η Σάρρα βρίσκεται στο παλάτι ήδη και προετοιμάζετε ο γάμος, αρχίζουν και συμβαίνουν διάφορα κακά και όταν ο βασιλιάς προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει και μαθαίνει την αλήθεια, τους διώχνει φορτώνοντάς τους με έναν σωρό πλούτη για να μην ξαναγυρίσουν, κατανοώντας το επικίνδυνο ποιόν τους. Το κόλπο της “αδελφής” πρέπει να ήταν ιδιαίτερα αποδοτικό γιατί το εφάρμοσε και ο γιος του Αβραάμ ο Ισαάκ πάλι στον Αβιμελέχ (Γένεσις, 26: 7) αφού έχει αποδειχθεί ήδη μια φορά θύμα. Αυτή τη φορά ο Ισαάκ παίρνει “ελευθέρας” για να κινείται σε όλη την περιοχή με βασιλική διαταγή και να κάνει τα μαγικά του κόλπα στα πηγάδια της περιοχής χωρίς να τον ενοχλεί κανείς. Θα μου πει κανείς ότι είχαν τον θεό μαζί τους άρα και “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.
Ο Ιεφθάε συγκέντρωσε τους Γαλααδίτες και έσφαξαν 42 χιλίαδες Εφραιμίτες με κριτήριο αν μπορούσαν να αρθρώσουν σωστά μια λέξη, την λέξη “Σχίββωλεθ” (Κριτές, 12: 5-6).
Ο Λωτ, όταν οι ακόλαστοι Σοδομίτες ήθελαν να “γνωρίσουν” (με την βιβλική πάντα έννοια) τους προσκεκλημένους του, αυτός με μεγάλη ευκολία τους προσφέρει τις κόρες του εκθειάζοντας μάλιστα την παρθενία τους. “Κάντε τις”, έλεγε, “ό,τι σας είναι αρεστό” (Γένεσις, 19: 1-8). Τελικά το έκανε ο ίδιος μόνος του αργότερα, αφού βίασε και τις δύο κόρες (φυσικά η Αγία Γραφή λέει ότι οι κόρες οι ίδιες βίασαν τον πατέρα αφού τον μέθυσαν (Γένεσις, 19: 30-38), αλλά είναι γνωστό ότι πριν τον Φρόιντ, ευχαρίστως οι χριστιανοί απέδιδαν στα παιδιά τις ακόλαστες επιθυμίες τους).
Έχουμε επίσης δύο ανθρωποθυσίες για χάρη του Ιεχωβά. Η μία που (θυμίζει αντιγραφή της Ιφιγένειας) τελικά αποσοβήθηκε την τελευταία στιγμή, είναι η γνωστή θυσία του Αβραάμ (Γένεσις, 22) που ετοιμαζόταν να σφάξει τον μονάκριβο γιο του προς χάρη και απαίτηση του θεού του. Την τελευταία στιγμή ο θεός Ιεχωβάς, που “πλημμυρίζει από αγάπη”, αποσόβησε την θυσία και ο Ισαάκ την γλύτωσε. Δεν είχε όμως την ίδια τύχη της αγάπης του θεούς της η μονάκριβη κόρη του Ιεφθάε που την έψησε ζωντανή ο καταλυπημένος πατέρας της προς χάριν του Ιεχωβά. Η ανθρωποθυσία αυτή έγινε επειδή ο Ιεφθάε κατατρόπωσε τους κακούς Αμμωνίτες και δεν φαντάστηκε ότι γυρνώντας σπίτι ο πρώτος άνθρωπος που θα συναντούσε θα ήταν η κόρη του -για την γυναίκα προφανώς δεν θα υπήρχε πρόβλημα (Κριτές, 11: 30-40).
Η επιβολή της Εκκλησίας δημιούργησε και άλλα τραγελαφικά. Όπως το θέμα του “περιούσιου λαού”. Αυτό για τους Εβραίους ήταν λογικό, θεός τους ήταν γιατί να μην αισθάνονται και να διαλαλούν ως περιούσιοι. Σήμερα όμως η ιδέα ότι ένας θεός υποτίθεται όλων των λαών και φυλών, επέλεξε δηλαδή διαχώρισε έναν λαό σαν ιδιαίτερο από τους άλλους τους φτυμένους, και όταν υποτίθεται έστειλε τον γιο του και δεν τον πίστεψαν οι “ιδιαίτεροι” σταμάτησε να τους θεωρεί “περιούσιους”, είναι πέρα για πέρα εκτός λογικής, ανθρωπιάς και ηθικής.
Γενικά δηλαδή, από πλευράς Θεού δεν υπάρχει σταθερότητα στην αντιμετώπιση έκνομων ή ανήθικων καταστάσεων αλλά όπως λάχει, ενώ συχνά τις δημιουργεί ο ίδιος και τις επιβραβεύει. Για τον λόγο αυτό και οι χριστιανοί λένε συχνά “Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου”, αφού δεν υπάρχει καμιά λογική για την ηθική του που να μπορούν να αντιτάξουν. Όπως είπαμε, ο Θεός είναι αναρχικός ή κομψά “άναρχος”. Και την ηθική, που υποτίθεται θέλει να επιβάλλει στην ανθρωπότητα, αυτός πρώτος καταστρατηγεί.
Τελικά, η χριστιανική ηθική δεν βοήθησε την ανθρωπότητα. Όσο επικράτησε ο χριστιανισμός και η Εκκλησία είχαμε μια από τις χειρότερες εποχές, την εποχή του Μεσαίωνα. Η σύγχρονη ηθική έχει ευτυχώς απεμπλακεί σε μεγάλο βαθμό από την Βίβλο και τον χριστιανισμό, παρά τις προσπάθειες που κάνει συνέχεια η Εκκλησία για πισωγύρισμα. Το πρόβλημα είναι ότι η Εκκλησία έχει μεγάλη δύναμη στην ελληνική εξουσία, στα ΜΜΕ, και στα περισσότερα κόμματα, ώστε να καθυστερεί την εξέλιξη και να ονειρεύεται ακόμα δόξες Βυζαντίου.
Το μικρότερο εξωπλανήτη που έχει παρατηρηθεί με επίγειο τηλεσκόπιο ανακάλυψαν οι αστρονόμοι.
Πρόκειται για έναν πολύ νεαρό αέριο γίγαντα, σε απόσταση περίπου 96 ετών φωτός, που μοιάζει με τον Δία στα «νιάτα» του, αλλά έχει διπλάσιο μέγεθος. Περιβάλλεται από μία ατμόσφαιρα πλουσιότερη σε μεθάνιο από κάθε άλλο γνωστό εξωπλανήτη, ενώ η επιφανειακή θερμοκρασία του υπολογίζεται σε 430 βαθμούς Κελσίου.
Ο πλανήτης 51 Ηριδανού b βρίσκεται σε ένα πλανητικό σύστημα που μοιάζει αρκετά με το δικό μας και έχει ως μητρικό άστρο τον 51 Ηριδανού, που είναι περίπου μιάμιση φορά μεγαλύτερος από τον Ήλιο μας. Το εν λόγω άστρο, γνωστό και ως 51 Eri, έχει ηλικία μόλις 20 εκατομμυρίων ετών (έναντι 4,6 δισεκατομμυρίων του Ήλιου) και βρίσκεται στο νότιο αστερισμό του Ηριδανού.
Η ανακάλυψη, με επικεφαλής τον καθηγητή αστροφυσικής Μπρους Μάκιντος του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, παρουσιάσθηκε στο περιοδικό «Science» και έγινε με το νέο όργανο Gemini Planet Imager, που έχει τοποθετηθεί πάνω στο διαμέτρου οκτώ μέτρων τηλεσκόπιο Gemini South στη Χιλή. Είναι η πρώτη ανακάλυψη του εν λόγω οργάνου, που ανιχνεύει άμεσα τους εξωπλανήτες στο οπτικό και υπέρυθρο φάσμα.
Κατά την τελευταία εικοσαετία σχεδόν 2.000 εξωπλανήτες έχουν επιβεβαιωμένα ανακαλυφθεί (η πλειονότητά τους από το διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ»). Όμως σχεδόν όλες τις φορές ο εντοπισμός τους γίνεται έμμεσα, συνήθως καθώς ο πλανήτης περιοδικά σκιάζει εν μέρει το φως του άστρου του, όταν αυτός παρεμβάλλεται μεταξύ του «ήλιου» του και της Γης.
Επειδή οι εξωπλανήτες είναι πολύ αχνοί σε σχέση με τα μητρικά λαμπερά άστρα τους, είναι πολύ δύσκολη η άμεση παρατήρησή τους, εκτός και αν είναι πολύ μεγάλοι. Μέχρι σήμερα είχε επιτευχθεί ο άμεσος εντοπισμός πλανητών (περίπου δέκα) με μάζα τουλάχιστον πενταπλάσια του Δία. Όμως το νέο όργανο Gemini Planet Ιmager, το οποίο τέθηκε σε λειτουργία το 2014 και ενσωματώνει άκρως εξελιγμένη οπτική τεχνολογία, μπορεί να «δει» πλέον μικρότερους εξωπλανήτες και να κάνει φασματοσκοπική-χημική ανάλυση του φωτός τους
Οι οδηγοί θα είναι σε θέση να επαναφορτίζουν τα αυτοκίνητά τους εν κινήσει, αν πραγματοποιηθεί το αντίστοιχο προτεινόμενο έργο από την υπηρεσία διαχείρισης αυτοκινητοδρόμων της Αγγλίας.
Ο κυβερνητικός οργανισμός έχει εξαγγείλει σχέδια για τη δοκιμή ασύρματης τεχνολογίας μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, και ελπίζει να την εγκαταστήσει κάτω από τους αυτοκινητόδρομους και μεγάλους οδικούς άξονες της χώρας.
Μία αρχική μελέτη βιωσιμότητας έχει ήδη ολοκληρωθεί και τώρα ο οργανισμός ζητά την υποβολή προσφορών από εταιρείες για δοκιμές εκτός δρόμων. Ωστόσο κάποιοι ειδικοί ακόμα αμφισβητούν το κατά πόσον ένα τέτοιο σύστημα θα είναι αποτελεσματικό από άποψη κόστους.
Παρόμοιες τεχνολογίες έχουν ήδη δοκιμαστεί αλλού. Το 2013, η πόλη Γκούμι της Νότιας Κορέας ενεργοποίησε μια διαδρομή 12 χιλιομέτρων που επιτρέπει σε λεωφορεία με κατάλληλο εξοπλισμό να φορτίζονται ενώ κινούνται πάνω σε αυτή.
Ηλεκτρικά καλώδια θαμμένα κάτω από το δρόμο χρησιμοποιούνται για να παράγουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία, τα οποία συλλέγονται από ένα πηνίο στο εσωτερικό της συσκευής και στη συνέχεια μετατρέπονται σε ηλεκτρισμό.
Πέρυσι, η πόλη Μίλτον Κινς δοκίμασε επίσης τη χρήση ενός πιο περιορισμένου συστήματος, στο οποίο τα λεωφορεία επαναφορτίζονται ασύρματα μέσω πλακών στο δρόμο. Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, τα οχήματα πρέπει να σταματήσουν για αρκετά λεπτά ώστε να φορτιστούν.
«Είναι ακόμα πολύ νωρίς. Η τοποθεσία και οι λεπτομέρειες των δοκιμών δεν έχουν ακόμη προσδιοριστεί», δήλωσε ο Στιούαρτ Τόμπσον, εκπρόσωπος του κυβερνητικού οργανισμού, και πρόσθεσε πως πλήρεις λεπτομέρειες θα δημοσιοποιηθούν όταν βρεθεί η ανάδοχος εταιρεία.
«Η δυνατότητα φόρτισης μπαταριών οχημάτων χαμηλών εκπομπών εν κινήσει προσφέρει συναρπαστικές δυνατότητες», σχολίασε ο υπουργός Μεταφορών Άντριου Τζόουνς.
Ακόμη και αν το σχέδιο τελικά αποτύχει, η υπηρεσία διαχείρισης αυτοκινητοδρόμων έχει δεσμευθεί να εγκαταστήσει μακροπρόθεσμα σημεία φόρτισης κάθε 20 μίλια (32 χιλιόμετρα) στο εθνικό οδικό δίκτυο.
1. Η ανάγκη να έχουμε στην κατοχή μας πράγματα γίνεται λιγότερο ελκυστική. Παύουμε να συσσωρεύουμε
