ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλῆς Μαινόμενος (1-59)

ΑΜΦΙΤΡΥΩΝ
Τίς τὸν Διὸς σύλλεκτρον οὐκ οἶδεν βροτῶν,
Ἀργεῖον Ἀμφιτρύων᾽, ὃν Ἀλκαῖός ποτε
ἔτιχθ᾽ ὁ Περσέως, πατέρα τόνδ᾽ Ἡρακλέους;
ὃς τάσδε Θήβας ἔσχον, ἔνθ᾽ ὁ γηγενὴς
5 σπαρτῶν στάχυς ἔβλαστεν, ὧν γένους Ἄρης
ἔσωσ᾽ ἀριθμὸν ὀλίγον, οἳ Κάδμου πόλιν
τεκνοῦσι παίδων παισίν· ἔνθεν ἐξέφυ
Κρέων Μενοικέως παῖς, ἄναξ τῆσδε χθονός.
Κρέων δὲ Μεγάρας τῆσδε γίγνεται πατήρ,
10 ἣν πάντες ὑμεναίοισι Καδμεῖοί ποτε
λωτῶι συνηλάλαξαν ἡνίκ᾽ εἰς ἐμοὺς
δόμους ὁ κλεινὸς Ἡρακλῆς νιν ἤγετο.
λιπὼν δὲ Θήβας, οὗ κατωικίσθην ἐγώ,
Μεγάραν τε τήνδε πενθερούς τε παῖς ἐμὸς
15 Ἀργεῖα τείχη καὶ Κυκλωπίαν πόλιν
ὠρέξατ᾽ οἰκεῖν, ἣν ἐγὼ φεύγω κτανὼν
Ἠλεκτρύωνα. συμφορὰς δὲ τὰς ἐμὰς
ἐξευμαρίζων καὶ πάτραν οἰκεῖν θέλων
καθόδου δίδωσι μισθὸν Εὐρυσθεῖ μέγαν,
20 ἐξημερῶσαι γαῖαν, εἴθ᾽ Ἥρας ὕπο
κέντροις δαμασθεὶς εἴτε τοῦ χρεὼν μέτα.
καὶ τοὺς μὲν ἄλλους ἐξεμόχθησεν πόνους,
τὸ λοίσθιον δὲ Ταινάρου διὰ στόμα
βέβηκ᾽ ἐς Ἅιδου τὸν τρισώματον κύνα
25 ἐς φῶς ἀνάξων, ἔνθεν οὐχ ἥκει πάλιν.
γέρων δὲ δή τις ἔστι Καδμείων λόγος
ὡς ἦν πάρος Δίρκης τις εὐνήτωρ Λύκος
τὴν ἑπτάπυργον τήνδε δεσπόζων πόλιν,
τὼ λευκοπώλω πρὶν τυραννῆσαι χθονὸς
30 Ἀμφίον᾽ ἠδὲ Ζῆθον, ἐκγόνω Διός.
οὗ ταὐτὸν ὄνομα παῖς πατρὸς κεκλημένος,
Καδμεῖος οὐκ ὢν ἀλλ᾽ ἀπ᾽ Εὐβοίας μολών,
κτείνει Κρέοντα καὶ κτανὼν ἄρχει χθονός,
στάσει νοσοῦσαν τήνδ᾽ ἐπεσπεσὼν πόλιν.
35 ἡμῖν δὲ κῆδος ἐς Κρέοντ᾽ ἀνημμένον
κακὸν μέγιστον, ὡς ἔοικε, γίγνεται.
τοὐμοῦ γὰρ ὄντος παιδὸς ἐν μυχοῖς χθονὸς
ὁ καινὸς οὗτος τῆσδε γῆς ἄρχων Λύκος
τοὺς Ἡρακλείους παῖδας ἐξελεῖν θέλει
40 κτανὼν δάμαρτά ‹θ᾽›, ὡς φόνωι σβέσηι φόνον,
κἄμ᾽ (εἴ τι δὴ χρὴ κἄμ᾽ ἐν ἀνδράσιν λέγειν,
γέροντ᾽ ἀχρεῖον), μή ποθ᾽ οἵδ᾽ ἠνδρωμένοι
μήτρωσιν ἐκπράξωσιν αἵματος δίκην.
ἐγὼ δέ (λείπει γάρ με τοῖσδ᾽ ἐν δώμασιν
45 τροφὸν τέκνων οἰκουρόν, ἡνίκα χθονὸς
μέλαιναν ὄρφνην εἰσέβαινε, παῖς ἐμός)
σὺν μητρί, τέκνα μὴ θάνωσ᾽ Ἡρακλέους,
βωμὸν καθίζω τόνδε σωτῆρος Διός,
ὃν καλλινίκου δορὸς ἄγαλμ᾽ ἱδρύσατο
50 Μινύας κρατήσας οὑμὸς εὐγενὴς τόκος.
πάντων δὲ χρεῖοι τάσδ᾽ ἕδρας φυλάσσομεν,
σίτων ποτῶν ἐσθῆτος, ἀστρώτωι πέδωι
πλευρὰς τιθέντες· ἐκ γὰρ ἐσφραγισμένοι
δόμων καθήμεθ᾽ ἀπορίαι σωτηρίας.
55 φίλων δὲ τοὺς μὲν οὐ σαφεῖς ὁρῶ φίλους,
οἱ δ᾽ ὄντες ὀρθῶς ἀδύνατοι προσωφελεῖν.
τοιοῦτον ἀνθρώποισιν ἡ δυσπραξία·
ἧς μήποθ᾽ ὅστις καὶ μέσως εὔνους ἐμοὶ
τύχοι, φίλων ἔλεγχον ἀψευδέστατον.

***
ΑΜΦΙΤΡΥΩΝ
Ποιός θνητός τον σύντροφο του Διός στη γυναίκα,
τον Αργίτη Αμφιτρύωνα, δεν ξέρει, που ο Αλκαίος
τονε γέννησεν, ο γιος του Περσέα, πατέρα
του Ηρακλή; Κι εγκαταστάθηκα εδώ στη Θήβα,
που των σπαρτών ανθρώπων βλάστησε απ᾽ τη γη της
τ᾽ αστάχυ, που ο Άρης έσωσεν απ᾽ τη γενιά τους
λίγους κι αυτοί στην πόλη γέννησαν του Κάδμου
παιδιά των παιδιώνε τους. Όθε γεννήθη
ο Κρέοντας, γιος του Μενοικέα, ρήγας του τόπου.
Κι ο Κρέοντας της Μεγάρας γίνεται πατέρας,
10 που κάποτες όλ᾽ οι Καδμείοι στα στέφανά της
με τους αυλούς αλάλαξαν, στο σπίτι μου όταν
την οδηγούσεν ο Ηρακλής ο δοξασμένος.
Και τη Θήβ᾽ αφήνοντας, τη νέα κατοικιά μου,
τα πεθερικά του και τη Μεγάρα, ο γιος μου
στ᾽ αργίτικα πεθύμησε να κατοικήσει
τα τείχη και στην πόλη των Κυκλώπων, που είμαι
φευγάτος απ᾽ αυτήν εγώ, τι έχω σκοτώσει
τον Ηλεκτρύωνα· και θέλοντας ν᾽ αλαφρώσει
τις συμφορές μου φέρνοντάς με στην πατρίδα,
μεγάλο αντάλλαγμα του γυρισμού πλερώνει
20 στον Ευρυσθέα, όλη τη γη να μερώσ᾽ είτε
κεντρισμένος από την Ήρα ή από γραφτό του.
Κι όλα τ᾽ άλλα τα βαριά έργα τα᾽ χει τελειώσει
και για στερνό πια από το στόμα του Ταινάρου
στον Άδην εκατέβηκε, στο φως να φέρει
το τρισώματο σκυλί, δίχως να γυρίσει.
Και στους Καδμείους ένας παλιός υπάρχει λόγος,
πως ήταν κάποιος Λύκος πριν, άντρας της Δίρκης,
αυτής της εφτάπυλης πόλης βασιλέας,
προτού βασιλέψουν ο Αμφίωνας και ο Ζήθος,
30 άσπρων ατιών καβαλαραίοι, παιδιά του Δία.
Αυτουνού ο γιος, συνονόματος του πατρός του,
όχι Καδμείος, αλλ᾽ απ᾽ την Εύβοια κινημένος,
σκοτώνει τον Κρέοντα και το βασίλειο παίρνει,
σε καιρό επανάστασης πέφτοντας στην πόλη.
Κι η συγγένεια πὄχουμε με τον Κρέοντα τώρα
συμφορά μάς γίνεται, φυσικά, μεγάλη.
Γιατί όντας το παιδί μου μες στης γης τα βάθη,
ο Λύκος, ο καινούριος άρχοντας του τόπου,
βούλεται να ξεκάνει του Ηρακλή τα τέκνα
40 και τη γυναίκα, σβήνοντας φόνο με φόνο,
κι εμέν᾽, αν πρέπει να με λογαριάζουν μέσα
στους άνδρες, γέρον άχρηστο, μη καμιά μέρα
τρανεμένα τα παιδιά πάρουν πίσω το αίμα.
Κι εγώ, που μ᾽ άφησε μες στο παλάτι ο γιος μου
για να κοιτάζω τα παιδιά του μες στο σπίτι
(όταν κατέβαινε στης γης το μαύρο σκότος)
με τη μητέρα τους για να μη τα σκοτώσουν,
κάθομαι ικέτης στου σωτήρα Διός ετούτον
τον βωμόν οπού έχτισεν ο ευγενικός γιος μου,
50 δώρο της νίκης που έλαβεν απ᾽ τους Μινύες.
Και τώρα εδώ φυλάγομε, στερημένοι όλα,
και τροφή και πιοτό και ρούχα, επά στο χώμα
τ᾽ άστρωτο πλαγιάζοντας· γιατί κλεισμένοι έξω
απ᾽ το σπίτι σωτηρίας δεν έχουμε τρόπο.
Κι από τους φίλους άλλους σωστούς δεν τους βλέπω
κι οι αληθινοί δεν ημπορούνε να ωφελήσουν.
Τέτοιο κακό είναι η δυστυχία, που είθε κανένας
να μην την πάθει κι απ᾽ τους λίγο αγαπητούς μου,
που χωρίς γέλασμ᾽ αποδείχνει ποιοί ᾽ναι φίλοι.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της αρχαϊκής εποχής

3.3.8. Αναθήματα στο Ηραίο της Σάμου

Είδαμε πόσος πλούτος είχε συγκεντρωθεί στη Σάμο στα πρώιμα αρχαϊκά χρόνια και με ποιον τρόπο ο πλούτος αυτός έγινε αφορμή να αφιερωθούν στο μεγάλο ιερό του νησιού, το Ηραίο, μεγάλα και λαμπρά αγάλματα κούρων. Στο ίδιο ιερό στήθηκαν λίγο πριν από τα μέσα του 6ου αιώνα και άλλα αναθήματα, που μπορεί να μην έχουν το κολοσσικό μέγεθος του κούρου του Ισχή, δεν είναι όμως λιγότερο ενδιαφέροντα. Θα εξετάσουμε δύο από αυτά: (α) δύο όμοιες κόρες που αποτελούσαν σύνταγμα (ήταν δηλαδή στημένες στην ίδια βάση)· και (β) ένα πολυπρόσωπο σύνταγμα που απεικόνιζε τα μέλη μιας αριστοκρατικής οικογένειας.

 

Οι κόρες του πρώτου αναθήματος είχαν ύψος που ξεπερνούσε τα 2 m μαζί με το κεφάλι (το οποίο δυστυχώς δεν σώζεται)· η πρώτη βρέθηκε γύρω στο 1875 και εκτίθεται σήμερα στο Παρίσι, στο Μουσείο του Λούβρου· η δεύτερη ανακαλύφθηκε το 1984, στις ανασκαφές του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου. Τα δύο αγάλματα, από χοντρόκοκκο (πιθανόν σαμιώτικο) μάρμαρο, χρονολογούνται στη δεκαετία 570-560 π.Χ. και είναι έργα του ίδιου καλλιτέχνη. Η τεχνοτροπία του σημαντικού αυτού γλύπτη είναι χαρακτηριστική για τη σαμιώτικη τέχνη της αρχαϊκής εποχής: το ραδινό γυναικείο σώμα, ίσιο σαν λαμπάδα, εξαφανίζεται σχεδόν κάτω από τα ρούχα· μόνο στο πίσω μέρος, ιδιαίτερα στην πλάτη, διαφαίνονται οι καμπύλες του. Η πλούσια ενδυμασία αποτελείται από τον χιτώνα, που ζώνεται σφιχτά στη μέση, ένα μικρό ιμάτιο, που φοριέται λοξά επάνω από τον κορμό, και έναν μακρό επενδύτη, που, διπλωμένος στα δύο, καλύπτει την πλάτη και το αριστερό σκέλος, ενώ η μία άκρη του στερεώνεται στη ζώνη. Ο επενδύτης φαίνεται ότι σκέπαζε και το κεφάλι. Οι πτυχές του χιτώνα αποδίδονται με δεξιοτεχνικά χαραγμένες πυκνές και λεπτές εγχάρακτες γραμμές· αντίθετα, η επιφάνεια του επενδύτη είναι λεία. Το αριστερό χέρι είναι λυγισμένο και ακουμπάει στο στήθος· κρατούσε κάτι, πιθανότατα μια προσφορά για τη θεά. Δυο επιγραφές χαραγμένες στο άγαλμα του Λούβρου και στο άγαλμα της Σάμου (και οι δύο στην παρυφή του επενδύτη κατά μήκος του αριστερού σκέλους) μας πληροφορούν ότι οι κόρες ήταν αναθήματα του Χηραμύη στην Ήρα. Οι δύο κόρες αποτελούσαν σύνολο και ήταν στημένες από την αρχή στην ίδια βάση. Οι μορφές είναι ανώνυμες, αλλά το μέγεθος και η ομορφιά τους φανερώνουν τον πλούτο του Χηραμύη και τον σεβασμό του στην Ήρα· οι επιγραφές λένε ότι ήταν ἀγάλματα ("χαρούδια"), δηλαδή όμορφα και πολυτελή δώρα, με τα οποία ο αναθέτης ήθελε να ευχαριστήσει τη μεγάλη θεά της Σάμου, αλλά και να προκαλέσει τον θαυμασμό των επισκεπτών του ιερού.

 

Ο Χηραμύης πρέπει να ήταν σημαντικό πρόσωπο, γιατί είχε αφιερώσει και άλλα γλυπτά στο ιερό της Ήρας: αναθηματικές επιγραφές με το όνομά του είναι χαραγμένες στο σώμα μιας ακόμη κόρης, λίγο μικρότερης από τις δύο προηγούμενες, που κρατάει με το αριστερό χέρι μπροστά στο στήθος έναν λαγό (σήμερα στο Βερολίνο) και στο αριστερό σκέλος ενός κούρου, από τον οποίο σώζονται μόνο σπαράγματα. Δεν ξέρουμε αν τα δύο αυτά έργα ήταν ανεξάρτητα αναθήματα ή αν ήταν αρχικά στημένα πάνω στην ίδια βάση με τις δύο μεγαλύτερες κόρες.

 

Το δεύτερο ανάθημα είναι λίγο μεταγενέστερο από εκείνα του Χηραμύη (560-550 π.Χ.) και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επειδή εικονίζει τα μέλη μιας οικογένειας που αποτελείται από τον πατέρα, τη μητέρα, τρεις κόρες και έναν νεαρό γιο. Τα αγάλματα ήταν τοποθετημένα επάνω σε μια μακρόστενη βάση· στις δύο άκρες βρίσκονται ο πατέρας και η μητέρα. Ο πατέρας στα δεξιά (ως προς τον θεατή), παχύς και επιβλητικός, όπως ταιριάζει σε έναν πλούσιο άρχοντα, φοράει μακρύ χιτώνα και ιμάτιο· είναι ξαπλωμένος σε κλίνη και ανασηκώνει το κορμί του ακουμπώντας στο μαξιλάρι με τον αριστερό αγκώνα, ενώ στο χέρι κρατάει ένα πουλί. Η στάση είναι χαρακτηριστική για άνδρα της ανώτερης τάξης που συμμετέχει σε συμπόσιο. Η μητέρα και κυρία του σπιτιού κάθεται μεγαλόπρεπα στο πολυτελές κάθισμά της (έναν θρόνο) με υποπόδιο κάτω από τα πόδια. Ανάμεσα στους γονείς στέκονται τα παιδιά: τρεις κόρες και ένας γιος. Τέσσερις από τις έξι συνολικά μορφές (ο πατέρας, η μητέρα και δύο από τις κόρες, η μία από τις οποίες βρίσκεται σήμερα στο Βερολίνο) σώζονται σχετικά καλά: λείπουν μόνο τα κεφάλια τους, και στην περίπτωση της μητέρας το επάνω μέρος του κορμού. Από την τρίτη κόρη έχουμε μόνο λίγα θραύσματα και από τον νεαρό γιο (που εικονιζόταν μικρότερος) μόνο ένα κομμάτι από την πλίνθο με τα δάχτυλα του αριστερού ποδιού. Τα ονόματα των εικονιζόμενων προσώπων ήταν χαραγμένα στα ενδύματα τους· σώζονται εκείνα της μητέρας (που λεγόταν Φίλεια) και των δύο από τις τρεις κόρες (που λέγονταν Φιλίππη και Ορνίθη· η δεύτερη είναι στο Βερολίνο), ενώ από το όνομα του πατέρα διατηρείται μόνο το τέλος ([…]άρχης). Επάνω στο καθιστό άγαλμα της Φίλειας είναι χαραγμένη ακόμη μια επιγραφή με το όνομα του σημαντικού γλύπτη που κατασκεύασε τα αγάλματα: ἡμᾶς ἐποίησε Γενέλεως.

Η ΜΥΘΙΚΗ ΣΚΕΨΗ / 1α. «Μια φορά κι ένα καιρό»

Από τα πολύ παλιά χρόνια (έτσι αρχίζουν όλα τα παραμύθια) ο άνθρωπος, για λόγους επιβίωσης, προσπαθούσε να αναγνωρίσει το περιβάλλον του, να γνωρίζει που βρίσκεται, που μπορεί να πάει, τι μπορεί να κάνει. Η αναγνώριση, η γνώση του περιβάλλοντος, ήταν πάντα όρος απαραίτητος της επιβίωσης σε μια ζωή εχθρική για τον αδύναμο άνθρωπο.

Συχνά, ίσως πολύ συχνά, οι ερμηνείες που έδιναν οι άνθρωποι για το περιβάλλον και τα φαινόμενα ήταν αυθαίρετες και φανταστικές. Ίσχυαν όσο εξυπηρετούσαν και δεν διαψεύδονταν. Η Μυθική Σκέψη, που προηγήθηκε της Λογικής Ανάλυσης και της Επιστημονικής Γνώσης, στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.

Για παράδειγμα, ενώ η επιστημονική ερμηνεία του κόσμου (με την Θεωρία της Σχετικότητας και την Κβαντική Φυσική) έχει προχωρήσει πολύ μετά τον Νεύτωνα, εμείς εξακολουθούμε (επειδή έτσι μας πληροφορούν οι αισθήσεις μας) να ζούμε και να κινούμαστε στο «Σύμπαν του Νεύτωνα» με τον χώρο σαν «περιβάλλον πλαίσιο» των φαινομένων και τον χρόνο σαν μια απόλυτη γραμμή από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον. Ζούμε σε ένα «φανταστικό» κόσμο, όσο κι αν η αντίληψή μας ακολουθεί κάποιους κανόνες.

Ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο πολλά από αυτά που γνωρίζουμε, που πιστεύουμε, που σεβόμαστε κι ακολουθούμε στην ζωή μας δεν είναι πραγματικά. Έτσι οι πιο πολλοί άνθρωποι «ζούνε στον κόσμο» τους, όπως λέει η λαϊκή έκφραση.

Συνεπώς, το Φανταστικό, ο Μύθος, το Παραμύθι, δεν είναι κάτι ξένο από την ζωή μας. Ίσως είναι η ζωή μας. Και συχνά η ζωή μας είναι όχι ένα καλό παραμύθι, σαν αυτά που διηγούνταν παλιά οι παππούδες κι οι γιαγιάδες στα εγγόνια αλλά ένα «κακό» παραμύθι.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε τι είναι το «Παραμύθι»; Οι μικρές ή μεγάλες ιστορίες που μαγεύουν όχι μόνο την φαντασία των μικρών παιδιών αλλά εντυπωσιάζουν και την λογική σκέψη των μεγάλων; Τι λέει το Παραμύθι; Τι προσπαθεί να πει; Μιλάει για την ζωή; Ποια ζωή; Την ζωή που ζούμε; Ή την ζωή που θα θέλαμε να ζούμε; Και τελικά τι μας διδάσκει το Παραμύθι; Σαν λόγος ή σχόλιο ζωής αλλά και σαν κάθε ιστορία ξεχωριστά; Γιατί κάθε παραμύθι από τα χιλιάδες παραμύθια κάτι έχει να μας πει. Αρκεί να έχουμε καρδιά καθαρή και αυτιά ανοιχτά. Και πέρα από την ανώτερη επιστημονική γνώση, την βέβαιη και επιβεβαιούμενη γνώση που τα όριά της είναι πάντα λιγοστά, μήπως ο Σοφός Λόγος του Παραμυθιού, της Φαντασίας, δεν είναι χάσιμο χρόνου αλλά Δημιουργική Διαφώτιση της ζωής;

Σίγουρα το Παραμύθι δεν είναι μια ανόητη ή ανούσια ιστορία. Συνήθως είναι Απόσταγμα Ζωής. Η διήγηση ακολουθεί κανόνες κι η εξέλιξη της ιστορίας οδηγεί στο Ξέφωτο της Γνώσης, της Αληθινής Ηθικής Γνώσης. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο νοητική γνώση. Είναι και Ηθική Συναίσθηση και Ενάρετη ή όχι Συμπεριφορά.

Ασφαλώς το Παραμύθι σαν λόγος, σαν διήγηση και σαν καταστάλαγμα ζωής δεν υποκαθιστά την θρησκευτική ή φιλοσοφική ή κοινωνική ηθική. Όμως αναδεικνύει με ένα άμεσο, απλό κι ανθρώπινο τρόπο της Βασικές Αξίες της Ζωής: την ζωή και τον θάνατο, την αλήθεια και το ψέμα, το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, την ευτυχία και την στέρησή της, την ηθική ανταμοιβή του καλού και την τιμωρία του κακού. Όλα όσα θα ήθελαν να ζουν οι άνθρωποι και που τόσο στερούνται στον πολιτισμένο κόσμο που έφτιαξαν πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες κι άρχοντες του κόσμου τούτου μαζί με ανώριμους υπηκόους.

Έτσι, το Παραμύθι, σαν λόγος, σαν διήγηση κι εξιστόρηση γεγονότων, δεν είναι ούτε μια φανταστική περιπέτεια χωρίς νόημα, ούτε μια μάταιη μίμηση της αληθινής ζωής, ούτε ένας παράλογος κόσμος χωρίς αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Μιλά για την ίδια την ζωή, τις αξίες της ζωής κι ακολουθεί τους χτύπους της ανθρώπινης καρδιάς μέσα στην ερημιά του κόσμου. Είναι το Φως που Οδηγεί μέσα από το σκοτάδι της ιστορίας σε μια πιο Ουσιαστική κι Αληθινή Ζωή. Μιλά με Σύμβολα Αιώνια για τις Πανάρχαιες Άχρονες Αξίες της Αληθινής Ζωής μιας ζωής που πάντα προόριζε ο Θεός στον άνθρωπο και πάντα οι άνθρωποι «πρόδιδαν», μιας ζωής που μπορούν να βρουν οι άνθρωποι αν ήθελαν μόνο να ακούσουν, να διδαχτούν, να καταλάβουν, ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά, τόσο απλά όσο το ξετύλιγμα ενός παραμυθιού, σαν την κόκκινη κλωστή του παραμυθιού. Αρκεί να έχεις καθαρή καρδιά, ξάστερο νου και να κρατάς την ανάσα σου, όταν αρχίζει το παραμύθι, έτσι όπως έκαναν πάντα τα παιδιά όταν άρχιζε το παραμύθι. «Μια φορά κι ένα καιρό». Κι εκείνη η φορά κι εκείνος ο καιρός είναι στην πραγματικότητα τώρα. Γιατί κάθε φορά που μπαίνουμε στο Παραμύθι στην πραγματικότητα Εισχωρούμε στον Αληθινό Κόσμο της Ψυχής μας σε όσα ονειρευόμαστε σαν άνθρωποι, σε όσα αξίζουμε σαν άνθρωποι, σε όσα χάνουμε σαν άνθρωποι γιατί ακριβώς δεν θέλουμε να Ζούμε σε Αυτόν τον Αληθινό Ανθρώπινο Κόσμο του Παραμυθιού αλλά στον παράλογο, βίαιο, απάνθρωπο κι ανόητο κόσμο που φτιάξαμε με την επιστημονική γνώση μας, το πολιτικό ήθος μας και τον μη-ανθρώπινο πολιτισμό μας.

Σσσσς! Ησυχία! Ας Ακούσουμε με Προσοχή τι έχει να μας Πει το Παραμύθι!

Οι έρωτες που σπάνε τα κοντέρ σπάνε και τους ανθρώπους;

Έχουμε ακούσει πολλάκις για την ανιδιοτελή εκείνη αγάπη άνευ όρων που για κάποιους ανθρώπους αποτελεί άπιαστο όνειρο. Λίγοι μπορούν να παραδεχτούν πως έχουν αγαπήσει ή κι αγαπηθεί άνευ όρων. Αλλά ακόμα πιο σπάνια αναφέρουν ή τολμούν να αναζητήσουν την έννοια του «έρωτα άνευ όρων». Μπορούμε να φτάσουμε στην αγάπη για έναν άλλον άνθρωπο αν έχουμε προσπεράσει τον έρωτα; Έρωτας λοιπόν δίχως όρους, χωρίς προϋποθέσεις με δεσμευτικό χαρακτήρα, ο οποίος δε λογαριάζει τίποτα, δε σκέφτεται τίποτα και δεν προσμετράει τίποτα. Ο Τερζάκης ήταν σωστός όταν μας έκανε να αναρωτηθούμε «Τι σχέση έχει με την αγάπη ο έρωτας; Η αγάπη είναι αυταπάρνηση, ο έρωτας εγωισμός».

Ο πραγματικός έρωτας είναι ασταμάτητος, καταιγιστικός, διεκδικητικός, εκρηκτικός, απόλυτος και δυναμικός· απόλυτα προετοιμασμένος και διατεθειμένος από τη φύση του να κρατήσει και να επικρατήσει. Οι χλιαροί έρωτες -ομολογουμένως- έχουν ήδη από νωρίς ημερομηνία λήξης. Όμως γίνεται πραγματικά ένας έρωτας να μη λαμβάνει υπόψη του τίποτα; Οι ρομαντικές ψυχές θα έλεγαν πως έτσι θα έπρεπε να είναι, να αφήνονται όλα στο συναίσθημα. Οι περισσότερο ρεαλιστές πιθανότατα θα διαφωνούσαν κάθετα, λέγοντας ότι «καλά και τα συναισθήματα αλλά και λίγη λογική δε βλάπτει». Οι κυνικοί θα υποστήριζαν μάλλον πως ο έρωτας είναι πιο απλός -αν υπάρχει φυσικά- και δεν έχει ανάγκη τόσες πολλές αναλύσεις. Κι όπως σχεδόν, πάντα η λύση βρίσκεται στο ενδιάμεσο.

Θα ήταν ουτοπικό ίσως να φανταζόμαστε πως ένας έρωτας θα μπορούσε να επιβιώσει ακόμα κι αν ο άλλος καταπατούσε τις αρχές, τις πεποιθήσεις μας, τα θέλω μας. «Ο έρωτας όμως είναι τυφλός» έχουμε ακούσει να λένε και ίσως ισχύει αυτό. Αλλά αν είναι υποταγή και υποβάθμιση, σίγουρα δεν είναι έρωτας. Συνήθως δεν εμπίπτει σε λογικές προσαρμογές, εξονυχιστικά φιλτραρίσματα και μακροπρόθεσμες σκέψεις κι αυτή άλλωστε είναι η ομορφιά του. Ο έρωτας δεν είναι εμπορική συμφωνία και ούτε θα έπρεπε να γίνεται. Για να λειτουργήσει κάτω από όρους όμως, γίνεται μια συμφωνία; Συμφωνείς να αγαπάς, να εμπιστεύεσαι, να δίνεις και να παίρνεις, να χαίρεσαι και να μεταδίδεις τα συναισθήματα και στο άλλο άτομο, να φανερώσεις τον εαυτό σου και την ψυχή σου. Κι όταν αυτοί οι όροι καταπατηθούν; Υπάρχει κάποιου είδους ρήτρα σ’ αυτό το άτυπο συμφωνητικό, που να προστατεύει τα άτομα; Πόσο πεζό ακούγεται να μιλάμε για τον έρωτα με αυτόν τον πρακτικό και τυποποιημένο τρόπο; Αλλά γίνεται; Κι αν έπαψε πια να σου προσφέρει όλα όσα αξίζεις; Αν κάποια στιγμή στέρεψε από αισθήματα για σένα; Αν αδυνατεί να δώσει κάτι παραπάνω σε αυτή τη σχέση;

Οι όροι δεν πληρούνται πια και ήρθε η στιγμή της σκληρής απόφασης. Του χωρισμού ή της προσπάθειας. Η απάντηση είναι πιο απλή από ό, τι περιμένουμε συνήθως. Θέλεις; Αντέχεις; Αγαπάς ακόμη; Ο άλλος άνθρωπος της εξίσωσής σας είναι διατεθειμένος; Μένουμε στα δικά μας συναισθήματα και λησμονούμε ότι μία σχέση χρειάζεται δύο. Όσο ερωτευμένος κι αν είσαι με τον άνθρωπό σου, αν εκείνος δεν αισθάνεται το ίδιο τότε η λύση είναι μονόδρομος. Αυτός θα ήταν σημαντικό να είναι λοιπόν ένας απαραβίαστος όρος- για τον εαυτό σου κυρίως. Αλλά δίπλα στους όρους θα μπορούσαν να προστεθούν και τα όρια; Τα ανώτερα ή κατώτερα επιτρεπτά σημεία, που στον έρωτα είναι το άπειρο έναντι του απείρου. Πόσα πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις έχουμε συγχωρέσει; Παραβλέψει; Προσπεράσει; Αγνοήσει; Δικαιολογήσει; Αδιαφορήσει; Η απάντηση είναι πολλά, κάποιες φορές ίσως και παρά πολλά.

Στον έρωτα κυριαρχεί η πεποίθηση πως «μπορούμε να συγχωρέσουμε τα πάντα εάν υπάρχει αγάπη και θέληση». Μπορούμε; Θέλουμε; Αντέχουμε; Αξίζει; Ίσως οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν είναι πραγματικά έρωτας. Υπάρχει η έλξη, η προσκόλληση, ο εθισμός στο άλλο άτομο, η δύναμη της συνήθειας· κάποια πράγματα που διαφέρουν από τον έρωτα.

Ίσως θα έπρεπε ν’ αναζητήσουμε τον έρωτα στην απόλυτη του μορφή για αρχή, δίχως όρους. Οφείλουμε στον εαυτό μας να τον αφήσουμε ελεύθερο να ερωτευτεί με πηγαίο πάθος και με κλιμακωτή ένταση. Αν περιμένουμε από τον έρωτα να είναι προσεκτικός, μετρημένος και περιορισμένος μέσα σε ασφαλή πλαίσια τότε, ίσως φοβόμαστε να ερωτευτούμε. Αλλά τα όρια οφείλουμε να τα θέσουμε εξαρχής και με αφετηρία τον ίδιο μας τον εαυτό. Μπορεί σε κάποια φαντασιακή μας σκέψη να αναζητούμε κάποιον που δε θα σκέφτεται τίποτα κι απλά -όσο απλά γίνεται- θα αισθάνεται, αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα. Τα όρια επιτρέπουν στο συναίσθημα να διαρκέσει και να κρατήσει χωρίς να το περιορίζουν. Όρια δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να ερωτευτεί, όρια είναι θέσεις αυτοσεβασμού που αφήνουν έναν έρωτα να ανθίσει. Ερωτευτείτε λοιπόν απεριόριστα με όρια!

Η Έννοια της Διάγνωσης, και το Διαγνωστικό Εγχειρίδιο (DSM-V)

Η έννοια της διάγνωσης βρίσκεται στον πυρήνα τόσο της Ψυχιατρικής όσο και της Ψυχοθεραπείας, και θεωρείται αναπόσπαστη από την διαδικασία της διαχείρισης ή αντιμετώπισης ψυχικών παθήσεων ή συμπτωμάτων. Παρόμοια, τα διαγνωστικά εγχειρίδια αποτελούνε ‘Βίβλο’ για τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, που καλούνται να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες τους, ώστε να προσφέρουν στο μέγιστο. Τόσο όμως η διάγνωση όσο και τα εγχειρίδια στο οποίο βασίζεται έχουν λάβει έντονη κριτική, οδηγώντας σε κεντρικά ερωτήματα, και εν τέλη, σε αβεβαιότητα για τον απαραίτητο χαρακτήρα τους.

 

Τα κύρια διαγνωστικά εγχειρίδια έχουν κοινή νοοτροπία και είναι το ICD και το DSM (Diagnostic and Statistical Manual), με το δεύτερο να έχει την πιο ευρεία και διαδεδομένη χρήση (ιδιαίτερα στην Ελλάδα, χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά).

 

Η διάγνωση της ψυχικής πάθησης ή του συμπτώματος βάση του DSM έχει ισχυρά πλεονεκτήματα. Ενισχύει την κατανόηση του επαγγελματία για την κατάσταση του ατόμου, μα και για το τι να περιμένει από την πορεία, και κατευθύνει προς τις πιο ταιριαστές μεθόδους αντιμετώπισης.

 

Αυτό, οδηγεί σε κατανόηση από την πλευρά του ατόμου, και ελπίδα για πραγματική βελτίωση, ενώ η αναγνώριση σε αντίθεση με προηγούμενη αβεβαιότητα μπορεί να μειώσει το ‘βάρος’ που βιώνει το άτομο, όπου πλέον δεν αισθάνεται πως ‘κάτι τρέχει’ μαζί του, μα γνωρίζει πως υπάρχει μία γνωστή και διαχειρίσιμη πάθηση.

 

Ταυτόχρονα όμως, η έννοια της διάγνωσης έχει και μειονεκτήματα, τόσο για τον επαγγελματία όσο και για το άτομο. Ο επαγγελματίας είναι πιθανό να οδηγηθεί σε λάθος διάγνωση (ακόμα και έχοντας εμπειρία), ή αυτή να τον περιορίσει, μην επιτρέποντάς του να παρατηρήσει άλλες πτυχές του ατόμου, άλλα συμπτώματα, ή ακόμα και την ύπαρξη άλλης πάθησης (στην περίπτωση συννοσυρότητας- δύο ή περισσότερων παθήσεων μαζί). Επιπλέον, η ονοματοδότηση μέσω της διάγνωσης μπορεί να επιφέρει στίγμα στο άτομο, και χαρακτηρισμό από τον περίγυρο, ιδιαίτερα εάν δεν υπάρχει κατανόηση για το τι σημαίνει η πάθηση (κάτι που μπορεί να έχει επιπτώσεις στον κοινωνικό κύκλο του ατόμου και τις διαπροσωπικές του σχέσεις). Τέλος, η διάγνωση απλουστεύει το άτομο σε ένα σύνολο συμπτωμάτων, και περιορίζει το βίωμα του ίδιου του ανθρώπου (το οποίο, ιδιαίτερα στην περίπτωση ύπαρξης πάθησης, είναι ιδιαίτερα φορτισμένο με συναισθήματα, εμπειρίες), στερώντας από την όλη διαδικασία τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα.

 

Παρόμοια προνόμια και μειονεκτήματα έχει και το διαγνωστικό εγχειρίδιο, το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως περιτριγυρίζεται από έντονες αντιπαραθέσεις, τόσο ως σύνολο όσο και αναφορικά με επιμέρους στοιχεία ή κατηγορίες του. Αδιαμφησβήτητα, διευκολύνει στην κατηγοριοποίηση και την διαδικασία κατανόησης (και διάγνωσης), και την καθοδήγηση προς καταλληλότερους τρόπους αντιμετώπισης (φαρμακευτικά και ψυχοκοινωνικά). Από την άλλη όμως, παρά τις προσπάθειες, οι διαγνωστικές κατηγορίες έχουν ‘θολά’ όρια μεταξύ τους (καθώς ένα άτομο μπορεί να ταιριάζει σε πάνω από μία κατηγορίες, κάποιες περιπτώσεις δεν ταιριάζουν σε καμία, και συχνά τα κοινά μεταξύ τους περιπλέκουν)και αποδίδει στην ψυχική ασθένεια μονόπλευρο αντί για ολιστικό χαρακτήρα (ενώ ετούτη είναι περίπλοκη, με πληθώρα επιρροών και παραγόντων που την επηρεάζουν- σχεδόν αδύνατο να περικλείσουμε όλα ετούτα σε έναν ορισμό ή μία διάγνωση). Ο μεγαλύτερος περιορισμός όμως είναι ο έντονα απρόσωπος χαρακτήρας του DSM, το οποίο δεν λαμβάνει υπόψιν προσωπικές διαφορές (παρά την αναφορά σε αυτές), ούτε το ίδιο το βίωμα του ατόμου, και την ‘βαρύτητα’ αυτού, ενώ υποβαθμίζει το άτομο σε ένα σύνολο συμπτωμάτων, λειτουργώντας ‘ακυρωτικά’ προς τον άνθρωπο.

 

Τα έντονα θετικά, μα και τα κρίσιμα αρνητικά της έννοιας της διάγνωσης και του DSM προβληματίζουν, με την ‘λύση’ να κρύβεται κάπου στην μέση, και το DSM να έχει χαρακτηριστεί ως ‘απρόσωπο, ατελές, απαραίτητο’!

Το διαγνωστικό εγχειρίδιο, και η διάγνωση βάση αυτού μπορούν να κατευθύνουν, όχι όμως να καθορίζουν.

Έτσι μπορούν να διατηρηθούν τα δομικά πλεονεκτήματα αυτών και ο επιστημονικός τους χαρακτήρας, χωρίς να περιοριστεί η ανθρωπιστική και ανθρωποκεντρική πτυχή, εστιάζοντας στο άτομο και όχι στην πάθηση ή το σύμπτωμα.

Τα 6 βασικά συναισθήματα

Μιλώντας για το συναίσθημα, χρειάζεται να κατανοήσουμε πως πρόκειται για μια συνειδητή ψυχική εμπειρία που περιλαμβάνει τη φυσιολογική διέγερση και την ερμηνεία αυτής. Συνεπώς, αποτελείται από δύο παράγοντες. Τον βαθμό διέγερσης και την απόπειρα κατηγοριοποίησής του από το άτομο που το βιώνει.

Τι είναι τα συναισθήματα

Κάποιες φορές αποτελούν ασυνείδητες πληροφορίες ή είναι συνειδητές αλλά όχι αποδεκτές από το άτομο που τα βιώνει και έτσι αμυντικά δε τα εκφράζει ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Οι άνθρωποι τείνουν να τοποθετούν προσδιορισμούς στα συναισθήματα, όπως καλό ή κακό συναίσθημα (π.χ. η χαρά είναι κάτι καλό, ενώ η λύπη κάτι κακό). Στην πραγματικότητα, μπορεί να υπάρχει ένα πρόσημο μεν, αφού κάποια προκαλούν και μειωμένη διάθεση, όμως τα συναισθήματα δεν απαντώνται με καλά και άσχημα. Όλων των ειδών τα συναισθήματα, βρίσκονται εκεί ως μια ενημέρωση στον οργανισμό ότι κάτι το ευχαριστεί ή όχι, το φοβίζει ή το ενθουσιάζει κ.ο.κ.

Καθ’ αυτόν τον τρόπο, τα συναισθήματα λοιπόν αποτελούν και μέρος της αναγνώρισης των αναγκών ενός ανθρώπου.

Για παράδειγμα, αν απολαμβάνω μια δραστηριότητα, το πιο πιθανό είναι να την επαναλάβω και αντίστροφα αν κάτι με στεναχωρεί, πιθανότατα να το αποφύγω. Φυσικά, αυτά είναι πρακτικά ζητήματα και εύκολα να απαντηθούν, όμως και στα πιο περίπλοκα θέματα και καταστάσεις, τα συναισθήματα παίζουν το ρόλο της αναγνώρισης και ενημέρωσης αυτού που τα βιώνει. Παράλληλα, ο τρόπος που τα διαχειριζόμαστε μας μαθαίνει ακριβώς αυτή τη δεξιότητα. Πώς να τα διαχειριστούμε και να τα μετουσιώσουμε.

Τα βασικά συναισθήματα

Τα συναισθήματα λοιπόν, χωρίζονται στα έξι βασικά και ακολουθούν οι υποκατηγορίες αυτών.

Στα έξι βασικά ανήκουν: Η χαρά, η λύπη, ο θυμός, ο φόβος, η έκπληξη και η αηδία.

Τα συναισθήματα έχουν απομονωθεί σε έξι το 1970 από τον P. Eckman, ο οποίος αναγνώρισε τον παγκόσμιο χαρακτήρα αυτών των συναισθημάτων. Αυτά τα συναισθήματα δηλαδή, εμφανίζονται σε παγκόσμια κλίμακα από τους περισσότερους ανθρώπους. Παράλληλα, αντιστοιχούν στην έκκριση χημικών ουσιών του εγκεφάλου αλλά και την ενεργοποίηση συγκεκριμένων περιοχών του. Αργότερα, προστέθηκαν στη λίστα των έξι περισσότερα συναισθήματα όπως η υπερηφάνεια, η ντροπή, η αμηχανία και ο ενθουσιασμός.

Ο Robert Plutchik αργότερα, δημιούργησε τον τροχό των συναισθημάτων. Ο τροχός αυτός, λειτουργεί όπως εκείνος των χρωμάτων. Ο συνδυασμός των διαφόρων συναισθημάτων, συμβαίνει όπως και στα χρώματα. Επεξηγηματικά, για να παράγει κάποιος ένα χρώμα μπορεί να συνδυάσει δύο από τα βασικά. Εάν συνδυαστεί το μπλε με το κόκκινο μπορεί να φέρει ως αποτέλεσμα το μωβ. Αντίστοιχα, στα συναισθήματα, αν συνδυαστεί για παράδειγμα η χαρά και η εμπιστοσύνη μπορεί να παραχθεί η αγάπη.

Στη λίστα των βασικών συναισθημάτων, οι επιστήμονες του επιστημονικού περιοδικού Proceedings of National Academy of Sciences (2017), προτείνουν την προσθήκη άλλων 21 διαφορετικών κατηγοριών συναισθημάτων. Ωστόσο, περαιτέρω έρευνες δείχνουν ότι αυτά τα συναισθήματα δεν είναι τόσο ευδιάκριτα και μάλλον οι άνθρωποι τα βιώνουν ως μια διαβάθμιση, παρά ως μεμονωμένα (π.χ. θυμός, οργή κ.α.). 

Το συναίσθημα της χαράς

Η χαρά μοιάζει να είναι το συναίσθημα που αποζητούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ορίζεται ως μια ευχάριστη συναισθηματική κατάσταση και χαρακτηρίζεται από ικανοποίηση, ευφορία και ευεξία. Συνήθως, εκφράζεται μέσω της έκφρασης προσώπου -όπως το χαμόγελο-, τη γλώσσα του σώματος -χαλαρή στάση ή ένταση χαράς- και έναν πιο ευχάριστο και αισιόδοξο τόνο φωνής.

Η χαρά, που ανήκει στην κατηγορία των βασικών συναισθημάτων, πολλές φορές μπορεί να μπερδευτεί από τους ανθρώπους με καταστάσεις παροδικής ικανοποίησης, που συχνά σηματοδοτούνται από την κοινωνία. Για παράδειγμα, θεωρείται από κάποιους ότι οι αγορές σε καταστήματα, ή μια εργασία που παρέχει υψηλό μισθό θα επιφέρει χαρά. Ωστόσο, το ερευνητικό υλικό είναι αρκετά ανεπτυγμένο και έχει διευκρινιστεί ότι η ανάπτυξη της χαράς είναι συνήθως πιο περίπλοκη και εξαιρετικά εξατομικευμένη (Gruber & Moskowitz, 2014).

Παράλληλα, το συναίσθημα της χαράς έχει συνδεθεί με βελτίωση της σωματικής και ψυχικής υγείας, αλλά και τη μακροζωία. Συγκεκριμένα, μειώνονται οι πιθανότητες για στρες, άγχος, κατάθλιψη και αισθημάτων μοναξιάς. Ταυτόχρονα, βοηθά το ανοσοποιητικό σύστημα και τις φλεγμονές. Μάλιστα, μπορεί να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα βελτίωσης και για τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Το συναίσθημα της λύπης

Η λύπη πρόκειται για ένα συναίσθημα που χαρακτηρίζεται από αβοηθησία, απογοήτευση, θρήνο, ανορεξία και μια μουντή διάθεση. Κάποιες φορές παρατηρείται ότι η λύπη αναφέρεται ως ένα αρνητικό συναίσθημα, που αντιτίθεται σε αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι ψυχολόγοι, ότι τα συναισθήματα πρόκεινται για χρήσιμες αντιδράσεις, οποιασδήποτε φύσεως και να είναι.

Παρόλα αυτά, σε εκτεταμένο χρονικό διάστημα (περίπου 6 μηνών), η έντονη λύπη μπορεί να σημαίνει και καταθλιπτικό σύμπτωμα. Μπορεί να εκφραστεί με την ησυχία, τον λήθαργο, το κλάμα και την αποφυγή άλλων προσώπων. Κάποιες φορές, η λύπη είναι ένα συναίσθημα που ενισχύει τις αρνητικές σχέσεις και πολλοί άνθρωποι οδηγούνται στο να τις μηρυκάζουν και αυτόματα αυτή η διαδικασία να μην επιτρέπει στο άτομο να καθησυχαστεί.

Υποκατηγορίες βασικών συναισθημάτων

Το συναίσθημα πρόκειται για μια συνειδητή εμπειρία και έξι από αυτά έχουν αναγνωριστεί ως τα βασικά. Υπάρχουν όμως πολλές υποκατηγορίες, που δημιουργούνται από τους συνδυασμούς των βασικών συναισθημάτων ή των υποπαραγόντων τους. Η χαρά φαίνεται να είναι ένα κοινώς αποζητούμενο συναίσθημα, ενώ η λύπη πρόκειται για ένα συναίσθημα που συνήθως οι άνθρωποι τοποθετούν αρνητικό πρόσημο. Ωστόσο, η χρησιμότητα βρίσκεται και στα δύο, αφού πρόκειται για την αντίδραση του οργανισμού που τα βιώνει.

Ο φόβος της αλλαγής

Ο φόβος της αλλαγής είναι ριζωμένος σε όλους. Είναι αόρατος. Πίσω από κάθε υπερβολική προσδοκία κρύβεται η επιθυμία να ελέγχουμε τα πάντα, ο φόβος της αλλαγής. Μερικές φορές επώδυνες αλλαγές που επιβάλλονται στη ζωή μας τροφοδοτούν ακόμη περισσότερο τον φόβο της αλλαγής.

Η ανάγκη για έλεγχο κι ο φόβος της αλλαγής

Όταν δεν είμαστε προετοιμασμένοι για ένα συμβάν, περνάμε μερικές φορές μια κρίσιμη περίοδο. Μια αρρώστια, ένα ατύχημα, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή η απόλυση από τη δουλειά μπορεί να αναστατώσει μια ολόκληρη ζωή και να κάνει σκόνη ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο. Αυτές οι κρίσεις θυμίζουν στον καθένα πόσο απατηλό είναι να πιστεύουμε ότι ελέγχουμε την ύπαρξή μας. Τι να κάνουμε; Να δώσουμε νόημα όχι στο ίδιο γεγονός, που φαίνεται να μην έχει νόημα, αλλά στην κρίση.

Ο Γάλλος συγγραφέας Christiane Singer έγραφε: «Η κρίση λειτουργεί ως ένα είδος πολιορκητικού κριού για να σπάσει τις πόρτες του κάστρου μας, όπου καθόμαστε μέσα στα τείχη, με όλο το οπλοστάσιο της προσωπικότητάς μας, αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε». Η κρίση δείχνει την ασυμφωνία ανάμεσα στη ζωτική ώθηση και τον ψευδή εαυτό. Αν δεν αλλάξετε τη σχέση σας με τον εαυτό σας και με τη ζωή, θα υφίστασθε με βία τις κρίσεις που είναι συνυφασμένες με την ύπαρξη.

 

Κρίσεις και εσωτερικές συγκρούσεις

Ορισμένες κρίσεις είναι η έκφραση μιας εσωτερικής σύγκρουσης. Οι τάσεις για αλλαγή έχουν ανάγκη να απελευθερωθούν, να εκφραστούν και να υλοποιηθούν. Όταν αυτές οι ωθήσεις καταπνίγονται, κάποιο γεγονός υποχρεώνει να αλλάξουμε, να ακολουθήσουμε μια διαφορετική πορεία. Ο καθένας μπορεί να μετατρέψει τις εμπειρίες του, ακόμη και τις πλέον επώδυνες, σε νέες αντιλήψεις. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι κάτι τέτοιο είναι εύκολο. Από διάφορες σκοπιές, η ζωή είναι δύσκολη, αλλά ο φόβος είναι ένας σύμμαχος. Διδάσκει πώς να κινητοποιούμε δυνάμεις, που μερικές φορές μάς είναι άγνωστες, για να ξεπεράσουμε τις δοκιμασίες και τις κρίσεις.

Όταν ο πόνος γίνεται αποδεκτός και αισθανόμαστε συμπόνια για τον πόνο μας, τότε αναδύεται μια νέα κατανόηση. Όταν εκφράζουμε τον πόνο μας, όταν υποστηρίζουμε καλοπροαίρετα τον εαυτό μας, όταν του δίνουμε κουράγιο και τον ενθαρρύνουμε να συνεχίσει να πορεύεται, έχουμε απτές ενδείξεις ότι ο φόβος δεν είναι πλέον εχθρός.

Η αλλαγή είναι η φυσική ροή της ζωής

Τι αισθάνεστε όταν σκέφτεστε την αλλαγή; Κούραση, ανικανότητα, θυμός ή ίσως ανυπομονησία, έκπληξη, χαρά; Ακούστε τις διαφορετικές φωνές μέσα σας. Τι σας λένε; «Δε θα τα καταφέρω», «Ν' αλλάξω, γιατί;», «Και τι θα μου προσφέρει;», «Δε ξέρω από που να αρχίσω», «Ναι, αλλά πώς;», «Ανυπομονώ», «Έχω ένα σωρό ιδέες» κ.λπ.

Η αλλαγή δεν αποτελεί επιλογή, αλλά αναγκαιότητα. Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα καλπάζουν, ο κίνδυνος θα ήταν να πιστέψετε ότι η αλλαγή συνίσταται στο να προσαρμόζεστε όλο και περισσότερο. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν έχουν αρκετό χρόνο και έτσι τρέχουν όλο και πιο ξέφρενα. Συσσωρεύουν τις εμπειρίες της ζωής μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Άλλοι αισθάνονται ανεπαρκείς, λαχανιασμένοι. Ωστόσο, υπάρχει ένα όριο στην ταχύτητα και στο άγχος που ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει. Αυτό το τρέξιμο είναι μια μορφή φυγής από τον εαυτό σας. Κάθε αλλαγή απορρέει από μια βαθιά σχέση με τον εαυτό σας. Αυτό που αλλάζω στον εαυτό μου, μου ανοίγει νέες δυνατότητες. Πώς να ακούσετε τις αλλαγές που γίνονται μέσα σας, να πετύχετε τις αλλαγές που γίνονται μέσα σας, να πετύχετε και να αντιμετωπίσετε τις διάφορες όψεις του φόβου της αλλαγής;

Πώς να καλωσορίζεις την αλλαγή

Αξιολογήστε τις προσδοκίες σας. Είναι φυσικό να έχουμε προσδοκίες, αλλά είναι σημαντικό να γνωρίζουμε αν είναι σωστές ή όχι. Η Φωτεινή θυμάται: «Όταν απέτυχα δυο φορές στις εξετάσεις μου για να γίνω δασκάλα, ο κόσμος μέσα μου κατέρρευσε. Ήμουν πεπεισμένη ότι παιζόταν όλη μου η ζωή.. και ότι η ζωή μου έχανε το νόημά της. Για πολλούς μήνες ήμουν βυθισμένη στην κατάθλιψη. Ένα πρωί ξύπνησα διαφορετική. Η απογοήτευση είχε αφήσει τη θέση της σε μια νέα πεποίθηση: δεν μου ταίριαζε αυτό το επάγγελμα. Το παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω ηθοποιός. Σήμερα είμαι επαγγελματίας ηθοποιός». Στην περίπτωση της Φωτεινής, οι προσδοκίες της δεν συμφωνούσαν με τις βαθύτερες ορμές της. Παρά την οδυνηρή απογοήτευσή της, μπόρεσε να βρει τον δρόμο της.

Όταν μια προσδοκία μένει αμετακίνητη, το άτομο θέλει να πάει κόντρα στο ρεύμα της ζωής. Κάποια γυναίκα αρνείται να δει την αποτυχία του γάμου της και κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ενός ενωμένου ζευγαριού. Κάποιος άντρας επιμένει να δανείζεται ενώ το εστιατόριό του έχει πτωχεύσει. Αυτά τα άτομα αντιστέκονται στην αλλαγή και χτυπούν πάνω σε έναν τοίχο. Ο κόσμος τούς φαίνεται άδικος ή κακός. Όμως, η ζωή είναι κίνηση, διαρκής αλλαγή και μεταμόρφωση. Μπορεί να φοβίζει όταν δε τη βλέπουμε με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχει πάντα μια πόρτα εξόδου προς νέες ευκαιρίες.

Κάθε προσδοκία προκαλεί τον φόβο της αποτυχίας. Η αξιολόγηση των προσδοκιών σας είναι απαραίτητη για να μη φοβάστε πια. Εξετάστε προσεκτικά αυτό που θέλετε. Είναι σωστό και δίκαιο για εσάς; Πόσο εξαρτάται από εσάς αυτό που θέλετε;

Κάντε μικρά βήματα προς την αλλαγή

Ορισμένες αλλαγές εμφανίζονται σαν μια απόμακρη κορυφή ενός βουνού. Αν είναι σημαντικό να μην εγκαταλείπουμε τους στόχους που θέτουμε, είναι εξίσου συνετό να προσέχουμε κάθε βήμα που κάνουμε. Κοιτάζοντας διαρκώς την κορυφή, θα νιώσετε τον φόβο ότι δεν θα τα καταφέρετε και κινδυνεύετε να εγκαταλείψετε ένα πολύτιμο σχέδιο που εκφράζει τον πραγματικό εαυτό σας. Προτιμότερο είναι να κοιτάτε τα βήματά σας. Μια ζωή χτίζεται βήμα - βήμα, με υπομονή. Έτσι, υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες.

Αποδεχτείτε τις δοκιμές και τα λάθη

Εάν εξετάσετε προσεκτικά τη ζωή ενός μεγάλου δημιουργού, θα ανακαλύψετε ότι κάθε επίτευγμα περιλαμβάνει σχέδια που ματαιώθηκαν και αποτυχίες. Ο σκηνοθέτης Jean - Pierre Jeunet μιλάει για τη μακρά προετοιμασία της φιλόδοξης ταινίας L' Odyssee de Pi. Τον είχε προσλάβει η Fox και έτσι ρίχτηκε στην υλοποίηση της ταινίας: «Για τεσσερισήμι μήνες, τράβηξα περισσότερες από τρεις χιλιάδες φωτογραφίες...»

Με δεδομένες τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε το αμερικανικό στούντιο, αναγκάστηκε να επανεξετάσει τη δουλειά του: «Ο επικεφαλής της Fox με ρώτησε αν η παραγωγή της ταινίας μπορούσε να γίνει στην Ευρώπη. Έτσι, επί δυόμισι μήνες μαζί με τους συνεργάτες μου, κάναμε μια έρευνα στην Ευρώπη... Τότε άκουσα τη φράση που με έκανε να ανατριχιάσω: «Ξεκινάμε από το μηδέν και βρίσκουμε νέες λύσεις!» Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι μπορούσα κάλλιστα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου δουλεύοντας πάνω σε αυτό το σχέδιο». Με λύπη του εγκατέλειψε αυτή την ταινία, την οποία ξανάρχισε αργότερα ο Ang Lee.

Η αποτυχία αποτελεί μέρος κάθε δημιουργικής διεργασίας. Επιπλέον, αυτό που μοιάζει με αποτυχία είναι συχνά μια προετοιμασία για μια άλλη δημιουργία.

Παραμείνετε δεκτικοί

Η αλλαγή απαιτεί να μπορούμε να αφήνουμε πράγματα πίσω μας, να τα ξεχάσουμε, ώστε να είμαστε ανοιχτοί να αδράξουμε τις νέες ευκαιρίες. Απαιτεί επίσης να δεχόμαστε ότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα συμβεί. Μαζί με τη ζωή, συν-δημιουργούμε την ύπαρξή μας. Η ζωή είναι ένας ενεργός παράγοντας που φέρνει αυτό που χρειαζόμαστε με τη μορφή απροσδόκητων δώρων και συναντήσεων. Αρκεί να καλωσορίζουμε όλα αυτά τα πλούτη. Η αντίληψή μου για τη ζωή αντανακλά τη σχέση μου με τον εαυτό μου. Αν αντιλαμβάνομαι τον κόσμο ως απειλή ή εχθρό, αυτό κλείνει την πόρτα των πιθανοτήτων, των ευκαιριών.

Πώς να αλλάξετε συνήθειες για το καλό

Η συγγραφέας του βιβλίου “The kindness method: changing habits for good “ Shahroo Izadi υποστηρίζει πως το να είσαι καλός είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο που βοηθά την αυτογνωσία, την αυτοεκτίμηση και τον έλεγχο της συμπεριφοράς του κάθε ανθρώπου.

Είναι εύκολο να επικεντρωθούμε στα αρνητικά και τι συμβαίνει με τις συμπεριφορές μας, αλλά για να διασφαλίσουμε πραγματική, διαρκή αλλαγή, ίσως ήρθε η ώρα να αφήσουμε την καλοσύνη να οδηγήσει τον δρόμο μας. Είναι φυσικό να σκεφτόμαστε πολύ πάνω στα αρνητικά των συνηθειών μας – τελικά, είναι συχνά ο λόγος που θέλουμε να αλλάξουμε. Όμως, εστιάζοντας στο πώς τα μοτίβα της συμπεριφοράς μας μας βοηθούν να παραμείνουμε ίδιοι, μπορεί αυτό να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε πολύ πιο χρήσιμες γνώσεις.

Γιατί όμως κάποιος να αλλάξει συνήθειες και να γίνει ‘’περισσότερο’’ καλός; 

1. Όταν προσπαθείς να αλλάξεις μία συνήθεια καταλαβαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου

Ας υποθέσουμε πως υπάρχουν κάποιες στιγμές που απογοητεύεσαι από τον εαυτό σου και αναρωτιέσαι, γιατί αντέδρασες απότομα σε μία συνθήκη. Έχεις προσπαθήσει ποτέ να καταλάβεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την αντίδραση ή αν σου θυμίζει κάτι αυτή η συμπεριφορά; Σύμφωνα με το περιοδικό Balance, ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις τον εαυτό σου είναι να αναρωτηθείς εξ αρχής γιατί φέρεσαι με έναν τρόπο που δεν σου αρέσει και μετά το μετανιώνεις. Για να καταλάβεις τους αγαπημένους σου θα χρειαστεί πρώτα να καταλάβεις εσένα. 

2. Όταν σκέφτεσαι θετικά για τους ανθρώπους γύρω σου είναι πιο πιθανό να θεωρείς ότι θα κάνουν το ίδιο για σένα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό από το να μην φοβάσαι πως η συμπεριφορά σου θα παρεξηγηθεί από τους ανθρώπους γύρω σου. Παρόλα αυτά, για να καταφέρω να βρεθώ σε αυτό το σημείο όπου σταμάτησα να αμφιβάλω τόσο συχνά για τον εαυτό μου, έπρεπε πρώτα να σταματήσω να ερμηνεύω αρνητικά τις συμπεριφορές των άλλων.

Αν για παράδειγμα, ένας περαστικός σε σπρώξει με την τσάντα του καθώς σε προσπερνά, μπορείς να ερμηνεύσεις με πολλούς τρόπους την συμπεριφορά του. Μπορεί να σκεφτείς πως ήταν αφηρημένος γιατί μάλλον περνάει δύσκολα ή πως το έκανε επίτηδες γιατί είναι αγενής και δεν τον νοιάζουν οι άνθρωποι γύρω του ή πως κάτι πολύ επείγον συμβαίνει στη ζωή του και έτρεχε. Όταν επέλεγα να συμπονώ τους ανθρώπους που βρίσκονταν κοντά μου ήταν πιο πιθανό να πιστεύω πως και κάποιος δεν θα σκεφτεί άσχημα και για μένα.

3. Όταν φέρεσαι και σου φέρονται με καλοσύνη γίνεσαι πιο αισιόδοξος

Πολλές έρευνες έχουν συνδέσει τις πράξεις καλοσύνης με την αύξηση της ορμόνης της οξυτοκίνης ή αλλιώς της ορμόνης της αγάπης στον οργανισμό.

Η οξυτοκίνη ανήκει στις ορμόνες που μας κάνουν πιο χαρούμενους. Όταν φερόμαστε καλά σε έναν  άνθρωπο γινόμαστε πιο χαρούμενοι και οι ίδιοι. Ταυτόχρονα το κίνημα ‘’Random Acts Of Kindness” έχει οδηγήσει και στην καταγραφή όμορφων τρόπων με τον οποίο θα μπορούσες να γίνεις ‘’καλύτερος’’ με τους γύρω σου. Προσωπικά έχω παρατηρήσει ότι όσες φορές κάποιος μου πει μία καλή κουβέντα ή με βοηθήσει με κάποιον τρόπο θα το ανταποδώσω στον επόμενο άνθρωπο που θα συναντήσω. Είναι λες και η καλοσύνη ανακυκλώνεται με έναν τρόπο.

H Aπόκρυφη Δύναμη του Ήλιου

H Aπόκρυφη δύναμη του Ήλιου: Μπορεί ο άνθρωπος να τραφεί -ή ακόμα και να γεννηθεί- μέσω του ηλιακού φωτός; Με την πρώτη ματιά, το ερώτημα αυτό μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μήπως, όμως, η ευεργετική λάμψη του ήλιου πάνω στην πλάση και τον άνθρωπο, κρύβει μέσα της την κυρίαρχη ουσία που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ή να συντηρηθεί μια ύπαρξη;

Από πολύ παλιά, οι αθέατες ιδιότητες του ήλιου είχαν παρατηρηθεί από αντισυμβατικούς ερευνητές, συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία των ‘παράξενων’ πεποιθήσεων τους που αποτυπώθηκαν στις διδασκαλίες τους. Η γέννηση ενός στοιχειακού πλάσματος στον υλικό κόσμο, η τροφή μέσω της ακτινοβολίας του ήλιου και το άνοιγμα αστρικών πυλών είναι μερικές απ’ τις ιδέες τους που έχουμε ανακαλύψει.
 

Μήπως, λοιπόν, πέρα απ’ τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης, τη διατήρηση της επιφανειακής θερμοκρασίας της γης, την πρόκληση των μετεωρολογικών φαινομένων και την ωφέλιμη εκμετάλλευση της ακτινοβολίας του απ’ τον άνθρωπο, ο ήλιος αποτελεί κάτι παραπάνω; Μήπως είναι το κλειδί της αθανασίας που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας και οι αρχαίοι το γνώριζαν καλύτερα από εμάς;

Θεός Ήλιος

Από τα προϊστορικά χρόνια ο Ήλιος λατρευόταν ως θεότητα ενώ στην αρχαία Ελλάδα οι ιδιότητες του Ήλιου αποδόθηκαν στον Θεό Απόλλωνα, του οποίου η μητέρα λεγόταν πως καταγόταν απ’τους Υπερβόρειους. Στην ελληνική μυθολογία παρατηρούμε αναφορές για την Υπερβορεία, μια μυθική χώρα που βρισκόταν ψηλά στο έσχατο βόρειο άκρο του τότε γνωστού κόσμου στις πολικές περιοχές, στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ και επικρατούσε πάντα άνοιξη. Η Έσχατη Θούλη ήταν η πρωτεύουσα αυτής και εθεωρείτο πως ήταν πιο αρχαία ακόμη κι απ’ την Ατλαντίδα και τη Λεμουρία. Σύμφωνα, πάλι, με την αιγυπτιακή μυθολογία, ο θεός Ρα ήταν ο δημιουργός των θεών, των ανθρώπων και του σύμπαντος. Το έμβλημα του ήταν ο ήλιος, που συμβόλιζε τη ζωή, το φως και τη γονιμότητα και το κεφάλι του θύμιζε εκείνο του γερακιού.

Σύμφωνα με τις αντιστοιχίες των άστρων και των μερών του ανθρώπινου σώματος ο ήλιος αντιστοιχεί στην καρδιά, δηλαδή το κέντρο του σώματος μας. Ταυτόχρονα είναι και η καρδιά του πλανητικού μας συστήματος. Χωρίς την ηλιακή ενέργεια τίποτα δεν μπορεί να αναπτυχθεί και να ανθίσει κι όλα σταδιακά νεκρώνουν. Ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως για παράδειγμα η ταινία «Sunshine» του 2007, κατά την οποία μια διεθνή ομάδα αστροναυτών αποστέλλεται σε μια επικίνδυνη αποστολή αναθέρμανσης του ‘νεκρού’ ήλιου, μαρτυρούν την πολυτιμότητα αυτής της ουράνιας σφαίρας στη ζωή του πλανήτη μας.

Οι Πύλες του Ήλιου 

Ένα απ’ τα πιο αινιγματικά μνημεία του πλανήτη, η Πύλη του Ήλιου, βρίσκεται στην κορυφή των Άνδεων σε υψόμετρο σχεδόν 4000 μέτρων απ’ την αρχαία πόλη Τιαουανάκο της Βολιβίας. Οι κάτοικοι των Άνδεων θεωρούσαν πως στο σημείο το οποίο είχε χτιστεί το μνημείο αποτελούσε το κέντρο του κόσμου. Τα σύμβολα που είναι χαραγμένα πάνω στο μεγαλιθικό μνημείο απεικονίζουν το ζωικό βασίλειο της γης, περίεργες ανθρώπινες φιγούρες καθώς και το θεό του Ήλιου Viracocha -ή τον Αιγυπτιακό Θεό Ρα-, ενώ λέγεται πως η ηλικία του ξεπερνά ακόμα και τα 15.000 χρόνια. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την μυστήρια Πύλη του Ήλιου, όπως ότι αποτελεί ένα Star gate (αστρική πύλη), μέσω του οποίου επισκέπτονταν τον πλανήτη μας εξωγήινες φυλές (του ήλιου;), ένα τεράστιο τεχνολογικό κατασκεύασμα ή ένα Ατλάντιο ημερολόγιο που σκοπό είχε να μην ξεχαστεί το μεγαλείο της Ατλαντίδος. Ότι και να ισχύει, το σίγουρο είναι πως η πύλη του Ήλιου αποτελεί ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα μυστήρια του κόσμου.

Όσον αφορά την αρχαία Ελλάδα, καθώς και ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο, είναι γεμάτη από περίεργες πύλες, όπως η Πύλη της Νάξου που αποτελεί κομμάτι του μισοτελειωμένου ναού του Θεού Απόλλωνα. Η Πύλη της Νάξου, η πύλη της Χατούσας των Ασσύριων, η Αιγυπτιακή Σφίγγα καθώς και άλλες κατασκευές σε αμέτρητα σημεία του πλανήτη, είναι προσανατολισμένες στον αστερισμό του Λέοντα (ο αστερισμός που αντιστοιχεί στον Ήλιο!). Ο συγγραφέας Richard Leviton στο έργο του Stars on the Earth, μας φανερώνει πως οι μυστηριώδες Πύλες των αρχαίων φυλών δεν αποδεικνύουν απλώς τις πνευματικές αλλά και τεχνογνωσιακές καταβολές τους ούτε αποτελούν απλές θρησκευτικές προεκτάσεις της πίστης τους, αλλά ‘μηχανές’ τοποθετημένες σε κομβικά ενεργειακά σημεία (τα ηλεκτρομαγνητικά κανάλια Λέι που διαπερνούν τον πλανήτη μας), ικανά να μας μεταφέρουν υλικά σε άλλους μακρινούς κόσμους. Αυτές οι τηλεμεταφορές ‘πετυχαίνουν’ όταν ακολουθείται επακριβώς η κατάλληλη αντιστοιχία των ουράνιων φαινομένων με τα φυσικά κτλ, ενώ προωθούνται από την ηλιακή ακτινοβολία. Γι’αυτό τούτα τα μνημεία χτίζονται με μεγάλο κόπο, ακρίβεια και μελέτη.

Αξιοπερίεργο είναι και το γεγονός ότι, διάφορες πόλεις της Ελλάδας όπως το Πήλιο που από την αρχαιότητα ακόμα σημαίνει Πύλη του Ηλίου, χρωστούν το όνομα τους στη γεωγραφική τους θέση σε σχέση με τον ήλιο. Δεν είναι τυχαίο, που οι χώρες που ευνοούνται πιο πολύ απ’τον ήλιο, θεωρούνται οι πιο φιλόξενες, ισορροπημένες και αρμονικές ως προς την ψυχική ανάπτυξη ενός ατόμου κι έχουν πολεμηθεί ανα τους αιώνες για την ευδοκίμηση, την αυτάρκεια και την πολιτισμική και τεχνολογική τους πρόοδο. Αποτελούν, τελικά, οι Πύλες δημιουργήματα των πολιτισμών αφιερωμένα σε θεότητες λόγω αστρικής λατρείας ή θέλουν κάτι βαθύτερο και πολυπλοκότερο να μας πουν;

Γιατί η ''SS'' της Ναζιστικής Γερμανίας απήγαγε χιλιάδες παιδιά με άρια χαρακτηριστικά (ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια) ώστε να δημιουργήσει τον ‘τέλειο στρατιώτη’; Ποια ήταν η σχέση της SS με την μυστική οργάνωση Schwarze Sonne (=Μαύρος Ήλιος); Γιατί οι βρυκόλακες δεν μπορούν να εκτεθούν στον ήλιο; Γιατί όταν σβήνει ένα αστέρι (ήλιος) πιστεύεται ότι έχει έρθει στη ζωή ένας άνθρωπος; Μήπως ο ήλιος της Βεργίνας συμβολίζει τη γονιμοποίηση; Και άλλες παρόμοιες εύλογες απορίες, μας κάνουν να αναρωτηθούμε αν τελικά οι άνθρωποι πίστευαν πραγματικά στην απόκρυφη δύναμη του ήλιου δημιουργώντας μια παρασκηνιακή φρενίτιδα λατρείας που αποτυπώθηκε στο χρόνο…

Γέννηση με 3 τρόπους

Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των σοφών, όλα τα όντα είναι προϊόντα της δημιουργικής δύναμης της Σκέψης (φαντασίας), είτε εκείνη εκπορεύεται από τη Θεό, τη φύση, ή τον άνθρωπο. Αν ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Κτίστη του τότε μπορεί κι εκείνος με την καθοδήγηση της ψυχής του και βοήθεια των επιστημών και των τεχνών, να δημιουργήσει πλάσματα που θα αποτελούν κι εκείνα με τη σειρά τους είδωλα του δικού του Κτίστη. Η ζωή είναι βαθμίδες. Η νοημοσύνη κληροδοτείται. Ο άνθρωπος έχει το χάρισμα να μεταβιβάζει τη ζωή στις εμπνεύσεις του κι η φύση παρέχει τη βοήθεια ώστε εκείνες να αναπτυχθούν κατάλληλα με χειροπιαστή μορφή και υπόσταση. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε τα εργαλεία του Θεού να χρησιμοποιούνται απ’τα χέρια του ανθρώπου, και το θαύμα της συνείδησης αποκτά όλο και περισσότερες μορφές ζωής μέσα από το τίποτα.

Σύμφωνα με τον ιατρό, αποκρυφιστή και αλχημιστή Παράκελσο, ενός απ’ τα πιο λαμπρά μυαλά της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει (δηλαδή να γεννηθεί) μέσα από τρεις διαφορετικούς τρόπους:

Α) Μέσω της φυσικής διαδικασίας της γέννησης: Η υποσυνείδητη φαντασία των γονέων κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, δημιουργεί το σπέρμα, το οποίο κατέχει όλες τις πληροφορίες της φαντασίας και η γυναικεία μήτρα παρέχει τις απαραίτητες συνθήκες για την ανάπτυξη του. Έτσι δημιουργείται ο φυσικός άνθρωπος, ο οποίος είναι φτιαγμένος από σάρκα και είναι ταυτόχρονα προικισμένος με πνεύμα.

Β) Μέσω της φαντασίας και της θέλησης που μαζί γονιμοποιούν μεταφυσικά το σώμα των παρθένων, δημιουργώντας πλάσματα που έχουν έμφυτες κι αφυπνισμένες τις Θεανθρώπινες δυνάμεις τους και αποτελούν αγγελιοφόρους του Πνεύματος. (Ιησούς;)

Γ) Μέσω της ενέργειας που εκπέμπει ο ήλιος και της μήτρας της φύσης, η οποία παράγει απευθείας απ’ τη Θεική Ουσία πρωτογενείς ανθρώπους, χωρίς φύλο, χωρίς υλικούς περιορισμούς και χωρίς γονείς. Δεν είναι αθάνατα και μοιάζουν με ανθρωπόμορφες σκεπτομορφές.

Ο ίδιος ο Παράκελσος μας παραθέτει τους βασικούς παράγοντες -όχι την ακριβή διαδικασία- που χρειάζονται ώστε να ‘γεννηθεί’ ένα τέτοιο στοιχειακό, το οποίο είχε ο κάθε μάγος/αλχημιστής σαν βοηθό του. Εν συντομία έχουν ως εξής:

Είναι απαραίτητη η ζωτική ουσία. Μια μορφή πνευματικής ενέργειας (mumia) η οποία μπορεί να προέρχεται από έναν άνθρωπο, ένα ζώο ή ένα φυτό και μπορεί να αφαιρεθεί με απλό τρόπο από το αστρικό σώμα. Είναι απαραίτητος ένας μαγνήτης για την αποθήκευση της ενέργειας.

Μία ‘μήτρα’ που θα φιλοξενήσει τα υλικά. (πχ έδαφος)

Ένας αντιπρόσωπος, ένας υλικός φορέας, τη μορφή του οποίου θα υιοθετήσει το στοιχειακό. (συνήθως το DNA ενός ζώου ή ενός ανθρώπου)

Κατάλληλες αστρικές επιρροές και εποχές, πλανήτες σε όψη και αντιστοιχίες, διάφορα άλλα αστρονομικά χαρακτηριστικά, ακριβής πλανητική ώρα κλπ.

Ένα αντικείμενο του αλχημιστή, το ποίο θα ‘δένει’ το στοιχειακό με τον ίδιο.

Η ενέργεια του ήλιου (ή της σελήνης), η οποία εισχωρεί στη μήτρα του εδάφους και προικίζει τη σκεπτομορφή με ζωή.

Τα παραπάνω αφορούν στην δημιουργίας μιας πνευματικής οντότητας, η οποία μπορεί να κινείται ανάμεσα στον υλικό και στον αστρικό κόσμο, κι όχι την δημιουργία του λεγόμενου Homunculus.

Τα παραπάνω ακούγονται αλλόκοτα και εξωπραγματικά σε έναν άνθρωπο της καθημερινότητας. Για τα μυημένα και φωτισμένα μυαλά, όμως, των αρχαίων χρόνων η μαγεία αποτελούσε επιστήμη. Μια συναρπαστική μελέτη και πρακτική, που στηριζόταν στους νόμους και στην αρμονία του σύμπαντος. Κατέβαλαν κοπιαστική προσπάθεια σε κάθε εξερεύνηση του αγνώστου και πάντα προχωρούσαν με σεβασμό προς το θαύμα της ζωής. Αξιοποιώντας στο έπακρο το θεανθρώπινο πνεύμα τους, δεν είχαν απλώς ευφυία και εξυπνάδα αλλά, εμπιστοσύνη στα μάτια της ψυχής. Με εκείνα κατόρθωναν να ‘δουν’ όλα όσα γνωρίζουν οι επιστήμες σήμερα. Σαν μικροί Θεοί της ανθρωπότητας. Ποιος ξέρει… Ίσως, να είχαν στ’ αλήθεια ονομαστεί έτσι από κάποιους κατώτερους λαούς εξαιτίας της μεγαλειώδους συνειδησιακής ικανότητας που είχαν αναπτύξει.

Αναπνοϊστές

Αναπνοϊστές (breatharians) αποκαλούνται οι άνθρωποι που τρέφονται με τον ήλιο, όπως ακριβώς τα φυτά. Μέσω της ηλιοθέασης και της ευεργετικής ακτινοβολίας του ήλιου, οι αναπνοϊστές μπορούν να ζουν πολλά χρόνια χωρίς να καταναλώνουν φαγητό και νερό. Το φαινόμενο της αφαγίας έχει τις ρίζες του στα πολύ παλιά χρόνια όταν οι σαμάνοι είχαν καταφέρει, μέσω του διαλογισμού και της επαφής με τους κόσμους των πνευμάτων, να βρίσκονται σε μια κατάσταση έκστασης κατά την οποία δεν χρειαζόταν να φάνε και να πιούν. Πολλοί επιστήμονες έχουν διαφωνήσει κάθετα με το φαινόμενο των αναπνοϊστών, ισχυριζόμενοι πως ο άνθρωπος δεν είναι φυτό και τα όργανα του έχουν ανάγκη από τις ουσίες των τροφών. Αν σκεφτούμε, όμως, ότι όλα είναι στο μυαλό μας κι ότι όλες οι αισθήσεις και οι ανάγκες φιλτράρονται, κωδικοποιούνται και εκτελούνται απ’ τον εγκέφαλο, τότε δεν είναι καθόλου απίθανη η εκούσια υποβολή του σε έναν νέο τρόπο σωματικής τροφής. Όπως η ηλιοθέαση. Βέβαια, δεν είναι παιχνίδι αλλά απαιτεί πίστη και ακατάπαυστη προσπάθεια κι αν όντως υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν καταφέρει τότε αξίζουν λίγο την προσοχή μας…

Ο άνθρωπος κατέχει την υλική του υπόσταση διότι πρωτίστως κατέχει την πνευματική. Όσο κι αν εξαρτώμαστε υπερβολικά από τον ορθολογικό τρόπο σκέψης της επιστήμης, πάντα θα είμαστε ελλιπείς και περιορισμένοι με τις προόδους μας, διότι πορευόμαστε με κλειδωμένη τη συνείδηση και τα έμφυτα ένστικτα που μας κρατούν σε αρμονία με το μέσα μας και τον μακρόκοσμο.

Έχει πολλά να ανακαλύψει ακόμα ο άνθρωπος. Αρκεί να Πιστέψει. Στον ήλιο του ουρανού, αλλά και στον Ήλιο της ψυχής του.

Η Ελληνική Αρχαιότητα: Ι. ΑΡΧΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ - 1. Πόλεις και αποικίες

Μέγαρα, πρώιμος 6ος αιώνας

Σε συμπόσιο αριστοκρατών ο ποιητής Θέογνις απήγγειλε μια ελεγεία, με την οποία φαινομενικά τιμούσε τον φίλο του Κύρνο, ενώ στην ουσία εγκωμίαζε την τέχνη του λόγου. Η δύναμη της ποίησης να παράσχει την αθανασία βρήκε στην ελεγεία αυτή την αποκορύφωσή της:

 

Κύρνε, σου χάρισα φτερά ανάλαφρα

να σε σηκώσουν πάνω από την απέραντη θάλασσα και ολάκερη την οικουμένη.

Παντού σε όλα τα συμπόσια και τις γιορτές θα βρίσκεσαι και συ,

όλοι τους θα ᾽χουνε για σε να λένε.

[…] Και όταν στα σπλάχνα

της μαύρης γης θα κατεβείς,

όταν θα φτάσεις στο πολυστέναχτο παλάτι του Άδη,

ούτε και τότε, αν και νεκρός, θα ξεχαστείς.

Όλοι θα σε θυμούνται,

αθάνατο θα ᾽ναι στους ανθρώπους το όνομά σου.

 

Πόσο έντονα πρέπει να αισθάνονταν οι αρχαίοι την υμνητική δύναμη της ποίησης· πόσο μεγάλη πρέπει να ήταν η επιθυμία τους για αθανασία· και πόσο ισχυρή η πεποίθησή τους ότι άλλη ζωή, εκτός από την παρούσα, δεν υπάρχει, για να καταφεύγουν με τόσο πάθος στη μνήμη των μεταγενέστερων γενεών προκειμένου να διατηρήσουν, ως μοναδικό αντίβαρο στον θάνατο, την αιώνια διατήρηση του ονόματός τους!

Το λάθος δεν είναι εκείνου που εμπιστεύεται, αλλά εκείνου που ψεύδεται!

Η εμπιστοσύνη είναι σαν ένα εύθραυστο και διαφανές κρυστάλλινο κόσμημα που διαμορφώνει τη ζωή μας. Χρειάζεται πολύ χρόνο και προσπάθεια για να το φτιάξουμε, επειδή είναι πολύτιμο και ανεκτίμητο.

Ωστόσο, μπορεί αυτό το κόσμημα να φέρνει μεγάλη ευτυχία, αλλά σπάει εύκολα σε λίγα δευτερόλεπτα από αμέλεια, από εγωισμό και από κακή συμπεριφορά.

Όταν ένα συναίσθημα τόσο σημαντικό όσο η εμπιστοσύνη καταρρέει, κάτι πεθαίνει μέσα μας.
Αυτό συμβαίνει επειδή το ψέμα αμφισβητεί χιλιάδες αλήθειες, οδηγώντας μας να αμφισβητούμε τον εαυτό μας, ακόμη και για τα βιώματα που θεωρούσαμε ότι ήταν τα πιο ειλικρινή.

Το ψέμα έχει πολύ κοντά πόδια και πολύ μακριά χέρια.

Ακόμα κι αν το ψέμα μπορεί να φτάσει σε ανυποψίαστα όρια, η αλήθεια πάντα αναδύεται στην επιφάνεια.

Ωστόσο, το θέμα μας δεν είναι ότι όσα χτυπήματα κι αν δεχτούμε, θα  παραμείνουμε όρθιοι. Είναι φυσιολογικό να συμβεί το αντίθετο και πράγματι, το ψέμα και η προδοσία οριοθετούν ένα πριν και ένα μετά στη ζωή μας.

«Ένα πουλί που στέκεται σε ένα κλαδί δεν φοβάται ποτέ ότι το κλαδί αυτό θα σπάσει, γιατί δεν πιστεύει στο κλαδί. Πιστεύει στα δικά του φτερά … »

Η Ευθύνη για την προδοσία!

Συχνά λέμε ότι «αν προδοθείς μία φορά, είναι λάθος του άλλου, αλλά αν σε προδώσουν δύο φορές, τότε είναι λάθος δικό σου». Προφανώς, αυτή η δήλωση δεν είναι εντελώς λανθασμένη, αλλά πρέπει να τη σκεφτούμε κάπως πιο σοβαρά.

Με άλλα λόγια, το ζήτημα είναι ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας και δεν τα επαναλαμβάνουμε. Δεν πρέπει να αισθανόμαστε ένοχοι για τις προδοσίες που έχουμε υποστεί. Πώς μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι για το τι κάνουν οι άλλοι; Αυτό είναι παρανοϊκό.

Εντούτοις, αυτό πιθανότατα μας έχει ταλαιπωρήσει αρκετές φορές, με αποτέλεσμα να νιώθουμε ηλίθιοι που έχουμε πέσει στην παγίδα ενός ατόμου που θα μπορούσαμε να «είχαμε καταλάβει από πριν τι ήταν». Επομένως, είναι εύκολο να βγάζουμε συμπεράσματα όταν το σπίτι έχει ήδη καταρρεύσει.

Δεν είμαστε ούτε μάντεις, ούτε αλάνθαστοι. Επίσης, οι άλλοι δεν είναι τέλειοι και μερικές φορές θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ακόμη κι οι σωστοί άνθρωποι σφάλουν, κάνουν τα δικά τους λάθη και κάποιος πρέπει να είναι πρόθυμος να συγχωρήσει.

«Μετά από λίγο, θα καταλάβετε ότι αν εκτεθείτε στον ήλιο για πολύ, θα καείτε. Θα αποδεχτείτε με τον καιρό ότι ακόμη κι οι καλοί άνθρωποι κάποια στιγμή μπορεί να σας πληγώσουν και εσείς μετά θα πρέπει να τους συγχωρήσετε. Θα μάθετε ότι ο λόγος μπορεί να απαλύνει τους πόνους της ψυχής … θα ανακαλύψετε όμως ότι χρειάζονται χρόνια» . –William Shakespeare

Η συναισθηματική πληγή της προδοσίας!

Η αθανασία και η προδοσία μας βλάπτουν περισσότερο όταν επηρεάζουν τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας περιβάλλουν ως σύντροφοι, φίλοι, ή μέλη της οικογένειάς μας. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε αισθανόμαστε διάφορα συναισθήματα όπως μίσος, αδυναμία και θυμό.

Είναι επίσης πολύ οδυνηρό (και δυστυχώς πολύ συνηθισμένο) κάποιος να κάνει κάτι για χάρη μας μόνο και μόνο διότι περιμένει αντάλλαγμα. Αυτός ο τύπος συγκλονίζει τα πρότυπά μας και βυθίζει τον συναισθηματικό μας κόσμο σε πραγματικό χάος.

Ωστόσο, ακόμα κι αν η πλάνη αυτή μας πονάει βαθιά στην καρδιά μας, δεν έχει νόημα, διότι την ώρα που μας τραυμάτισε, μας άλλαξε και τον τρόπο ύπαρξής μας και μας οδήγησε να συμπεριφερόμαστε άσχημα με τους άλλους, λόγω εκδίκησης ή καταστροφής.

Όσο απίστευτη κι αν φαίνεται, αυτή η αντίδραση είναι πολύ κοινή, όταν η «συναισθηματική πληγή» είναι ακόμη ανοιχτή και μολυνθεί.

Με τον ίδιο τρόπο, δεν πρέπει κανείς να κρύβεται πίσω από μια πανοπλία για να αντιμετωπίζει την κοινωνία και τον περίγυρό του. Αρκεί απλώς να προστατευθεί από το πρόσωπο που προέβη στην πράξη της προδοσίας.

Πώς ξεπερνάει κανείς το ψέμα, την προδοσία και την εξαπάτηση!

Η ασφάλεια, η ειλικρίνεια και η πίστη στις σχέσεις μας αποτελούν βασικό πυλώνα για την ανάπτυξή μας. Ωστόσο, οι αμφιβολίες, ο φόβος και το ψεύδος μας βλάπτουν, μας καίνε και μας καταστρέφουν … τίποτα περισσότερο.

Έτσι, αν η δυσπιστία έχει ριζώσει μέσα μας, μπορούμε όλοι το ξεπεράσουμε. Είναι φυσιολογικό ότι σε τέτοιες καταστάσεις, η αμφιβολία μεγαλώνει μέσα μας μαζί με τον φόβο. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να είναι λόγος να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στους άλλους.

Με άλλα λόγια, είναι πιθανό να βρεθούμε σε μια τέτοια ανεπιθύμητη κατάσταση αρκετές φορές στη ζωή μας, γι' αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι μια ευκαιρία για μας να ωριμάσουμε ως άτομα και να επιλέγουμε καλύτερα τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.

Ραββίνος Marcus Eli Ravage: Είναι να απορεί κανείς γιατί μας απεχθάνεστε; Έχουμε βάλει εμπόδιο στην πρόοδό σας!

Δύο άρθρα γραμμένα το μακρινό 1928 από τον ραβίνο Marcus Eli Ravage, αναπτύσσουν τις απόψεις του για το θέμα του αντισημιτισμού και του μίσους εναντίον των Εβραίων.

Κάθε άλλο παρά αμυντικός ο Ravage εκθειάζει όλους όσους παραμένουν ακόμα και σήμερα ανιστόρητοι και ανίδεοι. Ένα καταπληκτικό κείμενο που λέει μεγάλες αλήθειες ,οι οποίες καθορίζουν τον άνθρωπο ακόμα και σήμερα.Τα παρακάτω δύο άρθρα είναι ιδιαιτέρως σημαντικά διότι έχουν γραφεί από τον Marcus Eli Ravage, έναν ραβίνο συγγραφέα. Αυτό που ακολουθεί αποτελεί μια πιστή μεταφορά.

Μπορείτε να ελέγξετε τα άρθρα αυτά σε οποιαδήποτε μεγάλη βιβλιοθήκη αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία.

1. ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
(Δημοσιεύτηκε στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Ιανουάριο του 1928.)
Από τον ραββίνο Marcus Eli Ravage

«Φυσικά και μας απεχθάνεστε. Δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητείτε αυτό. Γι’ αυτό ας μη χάνουμε τον καιρό μας με αμφισβητήσεις και δικαιολογίες. Ξέρετε πολύ καλά ότι έτσι είναι, και εγώ το γνωρίζω αυτό και εμείς καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.

Σίγουρα, κάποιοι από τους καλύτερους φίλους σας είναι Εβραίοι και όλα τα σχετικά. Το έχω ξανακούσει αυτό και πάνω από μια φορά, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και γνωρίζω επίσης, ότι δεν εννοείτε εμένα προσωπικά -«εμένα» εννοώντας οποιονδήποτε Εβραίο σαν ατομική προσωπικότητα- όταν εκτοξεύετε αυτά εναντίον μας με τον υγιεινό σας τρόπο, γιατί εγώ είμαι, τέλος πάντων, τόσο διαφορετικός, σαν να μην το ξέρατε, σχεδόν εξίσου καλός σαν εσάς. Η μικρή αυτή εξαίρεση δεν με γεμίζει, ωστόσο, με ευγνωμοσύνη -αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για τώρα. Είναι το επιθετικό, ανερχόμενο, καταπιεστικό, υλιστικό είδος που απεχθάνεστε- αυτούς, που με μια λέξη, σας υπενθυμίζουν τόσο πολύ τη δική σας ανερχόμενη γενιά. Κατανοούμε απόλυτα ο ένας τον άλλον. Δεν σας κατηγορώ.

Μα το Θεό, δεν κατηγορώ κανένα που δεν του αρέσει κάποιος. Αυτό όμως που μου προκαλεί το ενδιαφέρον σε όλη αυτήν την αντι-Εβραϊκή υπόθεση, όπως εσείς το παρουσιάζετε, είναι η πλήρης έλλειψη θάρρους. Αυτός ο πλάγιος και σχετικός τρόπος τον οποίο χρησιμοποιείτε, μεταχειριζόμενοι τέτοιες διάτρητες δικαιολογίες που φαίνεστε να πάσχετε από προβλήματα ευσυνειδησίας τόσο έντονα, που αν η όλη παράσταση δεν ήταν τόσο τραγελαφική, θα ήταν εκνευριστική.

Δεν είναι ότι είστε ερασιτέχνες: ασχολείστε με αυτό πάνω από δεκαπέντε αιώνες. Όμως παρακολουθώντας και ακούγοντας τα παιδικά σας προσχήματα, σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε για πιο πράγμα πρόκειται. Μας σιχαίνεστε, αλλά δεν μπορείτε ξεκάθαρα να πείτε το γιατί. Σκέφτεστε μια νέα δικαιολογία -αιτία την ονομάζεται- κάθε μέρα. Έχετε συσσωρεύσει δικαιολογίες για τον εαυτό σας αυτά τα εκατοντάδες χρόνια και κάθε νέο σας εύρημα είναι περισσότερο γελοίο από το προηγούμενο και κάθε καινούρια δικαιολογία αντιφάσκει και εξουδετερώνει την προηγούμενη.

Πριν από λίγα σχετικά χρόνια, συνήθιζα να ακούω ότι ήμαστε σκαφτιάδες χρημάτων και εμπορικοί υλιστές. Τώρα διαδίδεται το παράπονο ότι κανένα έργο τέχνης και κανένα επάγγελμα δεν είναι ασφαλές ενάντια στην Εβραϊκή εισβολή.

Εμείς είμαστε, αν σας πιστέψει κανείς, συγχρόνως και προσηλωμένοι στη φυλή μας και αφιερωμένοι σε αυτήν και μη αφομοιώσιμοι επειδή δεν συνάπτουμε γάμους με σας, και ταυτόχρονα είμαστε αναρριχητές και καταπιεστές και μια απειλή στην φυλετική σας ακεραιότητα.

Το επίπεδο διαβίωσής μας είναι τόσο χαμηλό που εμείς δημιουργούμε τις δικές σας εξαθλιωμένες συνοικίες και τις απάνθρωπες βιομηχανίες σας, και ταυτόχρονα τόσο υψηλό που σας διώχνουμε από τις ακριβότερες περιοχές σας.

Αποφεύγουμε το πατριωτικό μας καθήκον σε καιρό πολέμου γιατί είμαστε ειρηνόφιλοι από τη φύση μας και από παράδοση, αλλά ταυτόχρονα είμαστε οι αρχι-συνωμότες των συμπαντικών πολέμων και οι κύριοι χρηματοδότες των πολέμων αυτών – ανατρέξατε στο τελευταίο Dearborn Independent καθώς και στα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών.

Είμαστε συγχρόνως οι ιδρυτές και ηγέτες του καπιταλισμού αλλά και οι κύριοι υποκινητές των επαναστάσεων εναντίον του καπιταλισμού.

Δίχως αμφιβολία, η ιστορία δεν έχει να επιδείξει άλλο παράδειγμα, σαν εμάς, για την προσαρμοστικότητα!

Και ναι! Παρ’ ολίγο να ξεχάσω την αιτία όλων των αιτιών. Εμείς είμαστε οι ξεροκέφαλοι άνθρωποι που ποτέ δεν δέχθηκαν τον χριστιανισμό, και εμείς είμαστε οι εγκληματίες που σταύρωσαν τον ιδρυτή του.

Όμως μπορώ να σας πω ότι αυταπατάστε. Σας λείπει είτε η αυτογνωσία είτε το θάρρος να αντιμετωπίσετε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα και να σταθείτε μπρος στην αλήθεια. Απεχθάνεστε τον Εβραίο όχι επειδή, όπως ίσως κάποιοι από σας να νομίζουν, αυτός σταύρωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτός τον γέννησε. Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε!

Οι χλιαρές, αντικρουόμενες κατηγορίες σας εναντίον μας δεν είναι ένα μπάλωμα στην μαυρίλα της αποδεδειγμένης ιστορικής μας επιθετικότητας. Μας κατηγορείτε για την ανακίνηση της επανάστασης στη Μόσχα. Ας υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε την κατηγορία. Και λοιπόν; Συγκρινόμενο με το τι κατάφερε ο Παύλος, ο Εβραίος της Ταρσού, στη Ρώμη, ο ρωσικός ξεσηκωμός δεν αποτελεί παρά ένα καβγά του δρόμου.

Δημιουργείτε πολύ θόρυβο και εκφράζετε μεγάλη οργή για την ανάρμοστη Εβραϊκή επιρροή στα θέατρα και στους κινηματογράφους σας. Πολύ καλά. Δεκτό, το παράπονό σας, είναι βάσιμο. Αλλά τι είναι αυτό συγκρινόμενο με την συγκλονιστική μας επιρροή στις εκκλησίες σας, στα σχολεία σας, στους νόμους σας και στις κυβερνήσεις σας, και ακόμα και στις ίδιες τις σκέψεις σας που κάνετε κάθε μέρα;

Ένας αδέξιος Ρώσος παραχαράζει ορισμένα έγγραφα και τα δημοσιεύει σε ένα βιβλίο με το όνομα Τα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών, που δείχνουν ότι εμείς συνωμοτήσαμε για να επιφέρουμε τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εσείς πιστεύετε αυτό το βιβλίο. Εντάξει. Για χάρη της συζήτησης εμείς υπογράφουμε την κάθε λέξη του. Είναι γνήσιο και αυθεντικό. Αλλά τι είναι αυτό πέρα από την αναμφισβήτητη ιστορική συνωμοσία που έχουμε πραγματοποιήσει, που δεν έχουμε ποτέ αρνηθεί γιατί εσείς δεν είχατε ποτέ το θάρρος να μας κατηγορήσατε γι’ αυτό, και του οποίου η πλήρης καταγραφή υπάρχει για τον οποιοδήποτε να διαβάσει;

Δεν έχετε ακόμα ξεκινήσει να εκτιμάτε το πραγματικό βάθος της ενοχής μας. Εμείς είμαστε παρείσακτοι. Εμείς είμαστε ταραξίες. Εμείς είμαστε υπονομευτές. Έχουμε πάρει τον φυσικό σας κόσμο, τα ιδανικά σας, τον προορισμό σας και έχουμε προκαλέσει τον όλεθρο. Εμείς βρισκόμαστε πίσω όχι μόνο από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αλλά πίσω σχεδόν από όλους σας τους πολέμους, πίσω όχι μόνο από τη Ρωσική αλλά και από κάθε μεγάλη επανάσταση της ιστορίας σας. Εμείς έχουμε επιφέρει τη διχόνοια και τη σύγχυση και την αγανάκτηση στην ιδιωτική και στην δημόσιά σας ζωή. Εξακολουθούμε να το κάνουμε. Κανείς δεν μπορεί να πει για πόσο καιρό θα εξακολουθούμε να το κάνουμε.

Ανατρέξετε λίγο πίσω και αναλογιστείτε τι έχει συμβεί. Δεκαεννέα αιώνες πριν, ήσαστε μια αθώα, ανέμελη, παγανιστική φυλή. Λατρεύατε αναρίθμητους θεούς και θεές, τα πνεύματα του αέρα, των τρεχούμενων νερών και του δάσους. Νιώθατε αδιάντροπη περηφάνια στη ομορφιά των γυμνών σας κορμιών. Χαράζατε μορφές των θεών σας καθώς και του προκλητικού ανθρωπίνου σώματος. Γοητευόσαστε με τις μάχες στις πεδιάδες, στις αρένες και στα πολεμικά εδάφη.

Πόλεμος και σκλαβιά αποτελούσαν καθιερωμένους θεσμούς στα κοινωνικά σας συστήματα. Διασκεδάζοντας στις βουνοπλαγιές και στις πεδιάδες της εξοχής, ασχοληθήκατε με τη θεώρηση του θαύματος και του μυστηρίου της ζωής και θέσατε τα θεμέλια της φυσικής επιστήμης και φιλοσοφίας. Είχατε μια ευγενική, αισθησιακή κουλτούρα, ανεπηρέαστη από τις όποιες ενοχλήσεις μιας κοινωνικής συνειδήσεως ή από οποιεσδήποτε συναισθηματικές αμφισβητήσεις περί ανθρώπινης ισότητας. Ποιος ξέρει ποιο μεγάλο και δοξασμένο πεπρωμένο θα ήταν δικό σας αν σας αφήναμε ήσυχους.

Αλλά δεν σας αφήσαμε ήσυχους.

Σας πήραμε από το χέρι και γκρεμίσαμε το όμορφο και ευγενικό οικοδόμημα που είχατε εγείρει, και αλλάξαμε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας σας. Σας κατακτήσαμε όπως ποτέ καμιά δικιά σας αυτοκρατορία δεν υπέταξε την Αφρική ή την Ασία. Και το καταφέραμε αυτό δίχως στρατούς, δίχως σφαίρες, δίχως αίμα και αναταραχές, δίχως κανένα είδους εξαναγκασμού. Το καταφέραμε αποκλειστικά και μόνο με την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματός μας, των ιδεών μας, της προπαγάνδας μας.

Σας κάναμε τους πρόθυμους και ασυνείδητους φορείς της αποστολής μας σε ολόκληρο τον κόσμο, στις βαρβαρικές φυλές της γης, στις αναρίθμητες αγέννητες γενιές. Χωρίς να καταλάβετε πλήρως το τι σας κάναμε, γίνατε οι ενεργοί πράκτορες της φυλετικής μας παράδοσης, μεταφέροντας το ευαγγέλιο μας στις ανεξερεύνητες γωνιές του κόσμου.

Τα έθιμα της φυλής μας έχουν γίνει ο πυρήνας του ηθικού σας κώδικα. Οι νόμοι της φυλής μας έχουν μορφοποιήσει τη βάση όλων των συνταγμάτων σας και των νομικών σας συστημάτων. Οι θρύλοι μας και τα λαϊκά μας παραμύθια αποτελούν την ιερή, (απόρρητη) από γενεά σε γενεά γνώση, την οποία σιγοτραγουδάτε στα νήπιά σας. Οι ποιητές μας έχουν γεμίσει τα υμνολόγιά σας και τα προσευχητάριά σας. Η εθνική μας ιστορία έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος των παστόρων σας και των ιερέων σας και των μελετητών σας.

Οι βασιλιάδες μας, οι πολιτικοί μας, οι προφήτες μας, οι πολεμιστές μας αποτελούν τους ήρωές σας. Η μικρή αρχαία μας χώρα είναι ο Ιερός σας Τόπος. Η εθνική μας λογοτεχνία είναι το Ιερό σας Βιβλίο (Βίβλος). Αυτά που σκέφτηκε και δίδαξε ο λαός μας έχουν ανεξίτηλα ενσωματωθεί τόσο στην ίδια σας την ομιλία όσο και στην παράδοσή σας, ώστε κανείς από σας δεν μπορεί να αποκαλείται μορφωμένος αν δεν γνωρίζει την εθνική μας κληρονομιά.

Εβραίοι τεχνίτες και Εβραίοι ψαράδες αποτελούν τους δασκάλους και τους αγίους σας, με αμέτρητα αγάλματα λαξευμένα με την μορφή τους και αναρίθμητες εκκλησίες αναγερμένες στην μνήμη τους. Μια Εβραία παρθένα ενσαρκώνει το ιδανικό σας για την γυναίκα. Ένας εβραίος επαναστάτης-προφήτης είναι η κεντρική μορφή της θρησκευτικής σας λατρείας. Έχουμε γκρεμίσει τα είδωλά σας, έχουμε παραμερίσει την εθνική σας κληρονομιά, και τα έχουμε αντικαταστήσει με το δικό μας Θεό και τις δικές μας παραδόσεις. Καμία κατάκτηση στην ιστορία μπορεί έστω αμυδρά να συγκριθεί με αυτήν την απόλυτη κατάκτησή μας πάνω σε σας.

Πώς το καταφέραμε; Σχεδόν κατά λάθος. Περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πριν, στην μακρινή Παλαιστίνη, η θρησκεία μας είχε παραπέσει στην παρακμή και στον υλισμό. Έμποροι-χρηματιστές είχαν στην κατοχή τους τον ναό. Διεφθαρμένοι, εγωιστές ιερείς επέβαλλαν πρόστιμα στον λαό μας και πάχαιναν. Τότε ένας νεαρός ιδεαλιστής-πατριώτης ήρθε στην επιφάνεια και περιόδευσε τη χώρα καλώντας για μια αναγέννηση της πίστεως. Δεν είχε καμία πρόθεση να ιδρύσει κάποια νέα εκκλησία.

Όπως όλοι οι προφήτες πριν από αυτόν, ο μόνος του στόχος ήταν να εξαγνίσει και να αναζωογονήσει την παλιά θρησκεία. Επιτέθηκε στους ιερείς και απομάκρυνε τους εμπόρους-χρηματιστές από τον ναό. Αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με την καθιερωμένη τάξη και τα στηρίγματά της. Οι Ρωμαϊκές αρχές, που είχαν υπό την κατοχή τους τη χώρα, φοβούμενοι την επιθετική του επαναστατικότητα και εκλαμβάνοντάς την ως μια πολιτική προσπάθεια απομακρύνσεώς τους, τον συνέλαβαν, τον πέρασαν από δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο δια της σταυρώσεως, έναν συνηθισμένο τρόπο εκτέλεσης της εποχής εκείνης.

Οι ακόλουθοι του Ιησού της Ναζαρέτ, κυρίως σκλάβοι και φτωχές γυναίκες, μέσα στο πένθος και την απογοήτευσή τους, στράφηκαν μακριά από τον κόσμο και μετασχηματίστηκαν σε μια αδελφότητα αποτελούμενη από ειρηνιστές μη-αντιδρώντες, μοιράζοντας την μνήμη του εσταυρωμένου ηγέτη τους και διαβιώνοντας μαζί κατά τρόπο κομμουνιστικό. Δεν ήταν παρά μια νέα αίρεση στην Ιουδαία, δίχως δύναμη και σημασία, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία.

Μόνο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, η νέα αυτή πίστη απέκτησε σημασία. Τότε, ένας πατριώτης Εβραίος ονομαζόμενος Παύλος ή Σαούλ συνέλαβε την ιδέα να ταπεινώσει την Ρωμαϊκή ισχύ καταστρέφοντας το ηθικό των στρατιωτών της με δόγματα αγάπης και μη-αντίστασης, κηρυγμένα από την μικρή αίρεση των Εβραίων Χριστιανών. Έγινε ο Απόστολος των Εθνικών, αυτός που μέχρι τότε ήταν από τους πλέον δραστήριους διώκτες αυτής της ομάδας. Και τόσο καλά εκτέλεσε ο Παύλος την αποστολή του ώστε μέσα σε τέσσερις αιώνες η μεγάλη αυτοκρατορία που είχε κυριέψει την Παλαιστίνη μαζί με τον μισό κόσμο, μετατράπηκε σε σωρό από ερείπια. Και ο νόμος που βγήκε από τη Σιών έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρώμης.

Αυτή ήταν η αρχή της κυριαρχίας μας στον κόσμο σας. Μα ήταν μόνο μια αρχή. Από αυτό το σημείο και μετά, η ιστορία σας δεν παρά μια διαμάχη για κυριαρχία μεταξύ της παλαιάς παγανιστική σας ψυχή και της δικής μας Εβραϊκής ψυχής. Οι μισοί σας πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί, είναι θρησκευτικοί πόλεμοι, που έχουν πραγματοποιηθεί βασιζόμενοι στην ερμηνεία ενός ή άλλου εδαφίου της διδασκαλίας μας.

Δεν προλάβατε καλά καλά να απελευθερωθείτε από την πρωτόγονη θρησκευτική σας απλοϊκότητα και να επιχειρήσετε την εξάσκηση της παγανιστικής Ρωμαϊκής διδασκαλίας όταν ο Λούθηρος, οπλισμένος με τα δικά μας ευαγγέλια, σηκώθηκε να σας ρίξει κάτω και να ενθρονίσει την δική μας κληρονομιά. Πάρτε τις τρεις κύριες επαναστάσεις των σύγχρονων καιρών – την Γαλλική, την Αμερικάνικη και την Ρωσική. Τι αποτελούν παρά τον θρίαμβο της Εβραϊκής ιδέας για κοινωνική, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη.

Και το τέλος είναι ακόμα πολύ μακριά. Εξακολουθούμε να κυριαρχούμε πάνω σας. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι εκκλησίες σας είναι τεμαχισμένες από τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Φανατικών και Μοντερνιστών, ή με άλλα λόγια μεταξύ αυτών που κρέμονται κατά γράμμα στις διδασκαλίες μας και στις παραδόσεις μας και αυτών που προσπαθούν με αργά βήματα να μας αποβάλλουν.

Στην Dayton, Tennessee, μια κοινωνία μεγαλωμένη με την Βίβλο, απαγορεύει την διδασκαλία της επιστήμης σας γιατί έρχεται σε αντίθεση με την δική μας Εβραϊκή εκδοχή για την προέλευση της ζωής. Και ο Mr.Bryan, ο αρχηγός του αντί-Εβραϊκού Ku Klux Klan στο Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο, δίνει την υπέρτατη μάχη της ζωής του για δικό μας λογαριασμό, χωρίς να αντιληφθεί την αντίφαση.

Ξανά και ξανά η Πουριτανική κληρονομιά της Ιουδαίας ξεσπά κατά κύματα στην λογοκρισία των θεαμάτων, σε Κυριακάτικους ηθικούς νόμους και σε εθνικά απαγορευμένες πράξεις. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, εσείς σαχλαμαρίζετε με την Εβραϊκή επιρροή στις ταινίες!

Είναι να απορεί κανείς γιατί μας απεχθάνεστε; Έχουμε βάλει εμπόδιο στην πρόοδό σας.

Σας έχουμε επιβάλλει ένα ξένο βιβλίο και μια ξένη πίστη που δεν μπορείτε να χωνέψετε, που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την γηγενή σας ψυχή, που σας έχει μόνιμα σε μια κατάσταση ασθενείας και που δεν έχετε τη δύναμη ούτε να απορρίψετε ούτε όμως και πλήρως να αποδεχτείτε.
Στην ουσία, βέβαια, ποτέ δεν δεχτήκατε τα Χριστιανικά μας διδάγματα, Στην καρδιά σας παραμένετε παγανιστές. Εξακολουθείτε να αγαπάτε τον πόλεμο, τις χαραγμένες μορφές και τον ανταγωνισμό. Εξακολουθείτε να περηφανεύεστε για το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Η εθνική σας συνείδηση, παρ’ όλη την δημοκρατία και τις κοινωνικές επαναστάσεις, παραμένει ένα αξιολύπητο ατελές αντικείμενο.

Εμείς απλά έχουμε διαιρέσει την ψυχή σας, έχουμε προκαλέσει σύγχυση στις ορμές σας, έχουμε παραλύσει τις επιθυμίες σας. Στη μέση της μάχης είστε υποχρεωμένοι να γονατίζετε κάτω σε αυτόν που σας πρόσταξε να γυρίσετε το άλλο μάγουλο, που είπε να μην Αντισταθείτε σε κανένα κακό και Ευλογημένοι είναι οι ειρηνοποιοί. Μέσα στον πόθο σας για απόκτηση, ενοχλείστε ξαφνικά από κάποια ανάμνηση από τις ημέρες του κατηχητικού περί καμία έγνοιας για την επόμενη μέρα.

Στις βιομηχανικές σας μάχες, όταν θα τσακίζατε μια απεργία δίχως τύψεις, ξαφνικά θυμόσαστε ότι οι φτωχοί είναι ευλογημένοι και ότι οι άνδρες είναι αδέλφια στην Πατρότητα του Κυρίου. Και καθώς είστε έτοιμοι να υποκύψετε στον πειρασμό, η Εβραϊκή σας εξάσκηση ακουμπά ένα αποτρεπτικό χέρι στον ώμο σας και εκσφενδονίζει το υπερχειλισμένο ποτήρι μακριά από τα χείλη σας. Εσείς οι Χριστιανοί δεν έχετε ποτέ εκχριστιανιστεί. Σε αυτό το σημείο έχουμε αποτύχει. Αλλά όμως έχουμε καταστρέψει για πάντα τη χαρά του παγανισμού για σας.

Έτσι λοιπόν γιατί να μην μας απεχθάνεστε; Αν βρισκόμαστε εμείς στη δική σας θέση κατά πάσα πιθανότητα θα απεχθανόμαστε εσάς πιο έντονα απ’ ότι εσείς εμάς. Όμως εμείς δεν θα είχαμε πρόβλημα να σας πούμε το γιατί. Δεν θα ανατρέχαμε σε υπεκφυγές και σε διάφανα προσχήματα. Με εκατομμύρια αξιοσέβαστους Εβραίους καταστηματάρχες γύρω μας δεν θα προσβάλλαμε την νοημοσύνη σας και την δική μας εντιμότητα ισχυριζόμενοι ότι ο κομμουνισμός είναι μια Εβραϊκή φιλοσοφία. Και με εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους και αδέκαρους Εβραίους μικροπωλητές και εργάτες δεν θα γελοιοποιούμασταν ισχυριζόμενοι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα Εβραϊκό μονοπώλιο.

Όχι, θα πηγαίναμε κατευθείαν στο θέμα. Θα ατενίζαμε σκεπτικά αυτήν την μπερδεμένη, αναποτελεσματική αταξία που ονομάζουμε πολιτισμό, αυτό μισό-Χριστιανικό μισό-παγανιστικό συνονθύλευμα, και – με τις θέσεις μας αντεστραμμένες – θα σας λέγαμε στα ίσα: Για αυτό τα χάλι, ευχαριστούμε εσάς, τους προφήτες σας και την Βίβλο σας.»

THE CENTURY MAGAZINE 1928
A Real Case Against The Jews

2. Περί Αντι-Εβραϊκής Υπόθεσης
(Δημοσιεύτηκε στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Φεβρουάριο του 1928.)
Από τον Marcus Eli Ravage

ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ

Ο πρώτος που αντελήφθη τις Δυνατότητες του Πολέμου μέσω Προπαγάνδας

Εσείς οι Χριστιανοί ανησυχείτε και παραπονιέστε για την επιρροή των Εβραίων στον πολιτισμό σας. Είμαστε, όπως λέτε, ένας διεθνής λαός, μια συμπαγής μειονότητα ανάμεσά σας, με παραδόσεις, ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες και στόχους ξεχωριστά από τα δικά σας. Και διακηρύσσετε ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων αποτελεί κίνδυνο για την μεθοδική σας ανάπτυξη.

Μπερδεύει τις παρορμήσεις σας. Νικά τους σκοπούς σας. Προκαλεί σύγχυση στην πορεία σας. Και αδιαφορώ ποια είναι η απόμακρη καταγωγή και δεδηλωμένη πίστη της φατρίας των κυβερνώντων.

Η επιρροή, από την άλλη μεριά, είναι σίγουρα παρούσα, και είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και περισσότερο ύπουλη από ότι δείχνει να αντιλαμβάνεστε. Αυτό είναι που μας μπερδεύει, μας διασκεδάζει και καμιά φορά μας εξάπτει σε αυτό το παιχνίδι σας εναντίον των Εβραίων. Ακούγεται τόσο πομπώδες. Κυκλοφορείτε ψιθυρίζοντας τρομαγμένοι για την ανάμειξη των Εβραίων σε αυτό σε εκείνο και στο άλλο. Μας προκαλεί ρίγος. Συνειδητοποιούμε την πληγή που σας προκαλέσαμε όταν σας επιβάλλαμε την ξένη μας πίστη και τις παραδόσεις.

Ας υποθέσουμε, λέμε τρέμοντας, ότι θα ξυπνήσετε και θα καταλάβετε ότι η θρησκεία σας, η εκπαίδευσή σας, η ηθική σας, το κοινωνικό, κυβερνητικό και νομικό σας σύστημα, είναι ουσιαστικά δικά μας δημιουργήματα! Και τότε το ξεκαθαρίζετε και μιλάτε αορίστως για Εβραίους χρηματοδότες και Εβραίους διαφημιστές κινηματογραφικών ταινιών και ο τρόμος μας διαλύεται μέσα στο γέλιο. Ποτέ, αντιλαμβανόμαστε με ανακούφιση, δεν θα μάθετε την πραγματική μαυρίλα των εγκλημάτων μας.

Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Είτε δεν γνωρίζετε είτε δεν έχετε το κουράγιο να μας κατηγορήσετε για εκείνες τις πράξεις για τις οποίες κάποιο τουλάχιστον ίχνος αποδείξεως υπάρχει και που ένας ευφυής δικαστής και ένα σώμα ενόρκων θα μπορούσε να εξετάσει δίχως ανυπομονησία. Γιατί να παίζετε με μη πειστικά ψιλοπράγματα όταν μπορείτε πολύ απλά να μας κατηγορήσετε για σοβαρά και αποδείξιμα αδικήματα;

Γιατί να μας πετάτε μια ολοφάνερη και αδέξια πλαστογραφία όπως αυτή των Πρωτοκόλλων των Γερόντων της Σιών όταν μπορείτε κάλλιστα να μας αντιμετωπίσετε με την Αποκάλυψη του Ιωάννου; Γιατί να συζητάτε για Μαρξ και Τρότσκι όταν διαθέτετε τον Ιησού της Ναζαρέτ και τον Παύλο της Ταρσού για να μας αναστατώσετε;

Μας αποκαλείτε υπονομευτές, ταραξίες, καπηλευτές επαναστάσεων. Είναι η αλήθεια και εγώ μαζεύομαι από την ανακάλυψή σας. Μπορεί να αποκαλυφθεί μόνο με την ελάχιστη προσπάθεια και ανακάτεμα των γεγονότων ότι εμείς βρισκόμαστε πίσω από όλες τις κύριες επαναστάσεις της ιστορίας σας.

Δίχως αμφιβολία είχαμε μεγάλο μερίδιο στην Λουθηριανή Επανάσταση, και αποτελεί απλά γεγονός ότι ήμαστε οι κύριοι υποκινητές των δημοκρατικών επαναστάσεων της αστικής τάξης του προτελευταίου αιώνα τόσο στην Γαλλία όσο και στην Αμερική. Αν δεν ήμασταν, δεν θα γνωρίζαμε τα συμφέροντά μας. Αλλά μήπως υψώνετε το δάκτυλό σας να μας καταδείξετε, κατηγορώντας μας για αυτά τα αποτρόπαια και καταγεγραμμένα εγκλήματα; Καθόλου!!

Μας αποδίδετε παράλογα, τον τελευταίο μεγάλο Πόλεμο και την αναταραχή στην Ρωσία, που δεν έχουν απλά προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά στους ίδιους τους Εβραίους αλλά και που ένας μαθητής μπορούσε να προβλέψει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.

Αλλά ακόμα και αυτές οι σκευωρίες και επαναστάσεις δεν είναι τίποτα συγκρινόμενα με την μεγάλη συνομωσία που μηχανευτήκαμε στο ξεκίνημα αυτής της εποχής και που προοριζόταν να μετατρέψει την πίστη ενός Εβραϊκού δόγματος στην θρησκεία του Δυτικού Κόσμου. Η Μεταρρύθμιση δεν είχε σχεδιαστεί από καθαρό δόλο. Πήρε για μας εκδίκηση από έναν παλαιό εχθρό και αποκατέστησε την Βίβλο μας δίνοντάς την τιμητική θέση στην Χριστιανοσύνη.

Οι Δημοκρατικές επαναστάσεις του δεκάτου όγδοου αιώνα μας απελευθέρωσαν από τις χρόνιες πολιτικές και κοινωνικές ανικανότητες. Εμάς μας ευεργέτησαν, αλλά εσάς δεν σας προκάλεσαν καμία ζημιά. Αντιθέτως, σας έφεραν ευημερία και σας διεύρυναν. Χρωστάτε τα πρωτεία σας στον κόσμο, σε αυτές.

Αλλά η αναταραχή που έφερε την Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη ήταν – ή τουλάχιστον μπορεί πολύ εύκολα να φανεί ότι ήταν – σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από Εβραίους σαν πράξη εκδίκησης ενάντια σε μια μεγάλη Εθνική πολιτεία. Και όταν μιλάτε για Εβραϊκές συνομωσίες, δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί δεν αναφέρεστε στην καταστροφή της Ρώμης και ολόκληρου του πολιτισμού της αρχαιότητας που ήταν συγκεντρωμένος κάτω από το λάβαρό της, από τα χέρια του Εβραϊκού Χριστιανισμού.

Είναι απίστευτο, αλλά φαίνεται ότι εσείς οι Χριστιανοί δεν γνωρίζετε από πού ήρθε η θρησκεία σας, πώς και γιατί. Οι ιστορικοί σας, με μία μόνο μεγάλη εξαίρεση, δεν σας τα λένε. Τα έγγραφα σε αυτήν την υπόθεση, που είναι μέρη της Βίβλου, τα ψέλνετε αλλά δεν τα διαβάζετε. Έχουμε κάνει τη δουλειά μας τόσο τέλια. Πιστεύετε την προπαγάνδα μας τόσο ανεπιφύλακτα.

Ο ερχομός του Χριστιανισμού δεν είναι για σας ένα συνηθισμένο ιστορικό γεγονός που ξεπήδησε μέσα από άλλα γεγονότα της εποχής. Είναι η εκπλήρωση μιας θεϊκής Εβραϊκής προφητείας – με εναρμονισμένες δικές σας βελτιώσεις. Δεν επέφερε, όπως εσείς το αντιλαμβάνεστε, την καταστροφή ένας μεγάλου Εθνικού πολιτισμού και μιας μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας με την οποία ο Εβραϊσμός βρισκόταν σε πόλεμο. Δεν έριξε την ανθρωπότητα σε βαρβαρότητα και σε σκοτάδι για χίλια χρόνια. Ήρθε για να φέρει τη σωτηρία σε έναν Εθνικό κόσμο!

Αλλά εδώ, υπήρξε ένα φοβερό υπονομευτικό κίνημα, που εκκολάφτηκε στην Παλαιστίνη, που εξαπλώθηκε από Εβραίους ταραχοποιούς, που χρηματοδοτήθηκε από Εβραϊκά κεφάλαια, που διδάχθηκε από Εβραϊκά φυλλάδια και γραπτά, σε μια εποχή που ο Εβραϊσμός και η Ρώμη βρίσκονταν σε μια μάχη θανάτου και που κατέληξε με το γκρέμισμα της μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας.

Ούτε καν το βλέπετε αυτό, παρ’ όλο που ένα ευφυές παιδί, ανεπηρέαστο από θεολογική μαγεία, θα μπορούσε να σας εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει μετά από μια βιαστική μόνο ανάγνωση της απλής καταγραφής. Και συνεχίζετε να φλυαρείτε για Εβραϊκές συνομωσίες και παραθέτετε περιπτώσεις σαν τον Μεγάλο Πόλεμο και την Ρωσική Επανάσταση!

Και ύστερα απορείτε που εμείς οι Εβραίοι πάντα αντιμετωπίζαμε τους αντισημίτες τόσο επιπόλαια, αρκεί να μην κατέφευγαν στην βία;

Και έχετε υπ’ όψη, ότι μια αυθεντία σαν τον Gibbon προσπάθησε πριν από χρόνια να σας διαφωτίσει. Έχει περάσει πάνω από ενάμισης αιώνας από τότε που «Η παρακμή και η Κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» τα ξεμπρόστιασε όλα.

Ο Gibbon, ο οποίος δεν ήταν κανένας ιερέας που έπαιζε με την Ιστορία, δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει το τέλος μιας μεγάλης εποχής επινοώντας βλακώδεις ηλιθιότητες σχετικά με την φαυλότητα και την διαφθορά της Ρώμης, σχετικά με την παρακμή των ηθικών αξιών και της πίστης σε μια αυτοκρατορία που βρισκόταν ακριβώς την εποχή εκείνη στην πιο δοξασμένη και δημιουργική της περίοδο.

Πώς θα μπορούσε; Ζούσε στην Αυγουστιανή Εποχή στο Λονδίνο που – παρ’ όλο τα δύο χιλιάδες χρόνια από τον ερχομό της Χριστιανικής σωτηρίας, αποτελούσε την καλύτερη απομίμηση της Ρώμης του Αυγούστου όσον αναφορά την εξευγενισμένη ακολασία, που μπορούσαν να παρουσιάσουν οι ομιχλώδεις νησιώτες.

Όχι, Ο Gibbon ήταν ένας φυλετικά συνειδητοποιημένος Εθνικός και ένας θαυμαστής της κουλτούρας της Παγανιστικής Δύσης, καθώς επίσης και ιστορικός με μυαλό και μάτια. Έτσι δεν είχε καμία δυσκολία υποδεικνύοντας την αρρώστια που είχε σαπίσει και εξαφανίσει το ευγενικό οικοδόμημα του αρχαίου πολιτισμού. Έθεσε την Χριστιανοσύνη – τον νόμο που εξαπλώθηκε από την Σιών και τον λόγο του Θεού από την Ιερουσαλήμ – σαν την βασική αιτία της παρακμής και κατάρρευσης της Ρώμης και των όσων αντιπροσώπευε.

Μέχρι εδώ καλά. Αλλά ο Gibbon δεν προχώρησε όσο έπρεπε. Βλέπετε, γεννήθηκε και πέθανε έναν αιώνα πριν την εφεύρεση του επιστημονικού αντί-Σημιτισμού. Δεν υπολόγισε καθόλου το στοιχείο της πρόθεσης. Είδε μια ξένη πίστη να ξεπετάγεται από την Ανατολή και να κατακυριεύει τα όμορφα μέρη της Δύσης. Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σε αυτό το καταστρεπτικό τέλος ήταν αφιερωμένη η όλη δολοπλοκία της σωτηρίας. Και όμως τα γεγονότα είναι τόσο ξεκάθαρα όσο θα θέλατε. Αφήστε με, εν συντομία, να εξιστορήσω για μια ακόμα φορά την ιστορία, δίχως θαύματα, προφητείες ή μαγείες.

Για να έχουμε μια καλύτερη προοπτική, θα πρέπει να πάω λίγο περισσότερο πίσω. Η δράση αποτελείται βολικά από τέσσερις πράξεις, φτάνοντας στο αποκορύφωμα στην τρίτη. Ο χρόνος, όπου σηκώνεται η πρώτη αυλαία, είναι περίπου το 65 π.Χ. Τα πρόσωπα του δράματος είναι, εκτός από τους μικρούς ρόλους, η Ιουδαία και η Ρώμη.

Η Ιουδαία είναι ένα μικρό βασίλειο πέρα από τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου. Για πέντε αιώνες δεν αποτελούσε παρά γεωγραφικό όρο. Ξανά και ξανά είχε καταπατηθεί και καταστραφεί και ο πληθυσμός του είχε εξοριστεί ή σκλαβωθεί από τους ισχυρούς γείτονες. Κατ’ όνομα μόνο ανεξάρτητο, είναι την εποχή αυτή ασταθής όσο ποτέ και βρίσκεται στο χείλος εμφυλίου πολέμου.

Η αυτοκρατορία της Δύσης, με τον πυρήνα της στην Δημοκρατική Πόλη της Ρώμης, αν και ακόμα δεν αποτελεί κυρίαρχο του κόσμου, οδεύει τάχιστα προς τα ‘ κει. Είναι αναγνωρισμένη ως η μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη της εποχής καθώς επίσης και διάδοχος της Ελλάδος και το κέντρο του Πολιτισμού.

Μέχρι το σημείο αυτό, οι δύο πολιτείες είχαν ελάχιστη ή και καθόλου επαφή, η μία με την άλλη. Τότε χωρίς καμία πρόσκληση από την ίδια, ζητήθηκε από την Ρώμη να ανακατευτεί στις Ιουδαϊκές υποθέσεις. Μια αντιδικία είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε δύο αδέλφια σχετικά με τη διαδοχή στον ασήμαντο θρόνο, και ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, που έτυχε να βρίσκεται στην Δαμασκό ασχολούμενος με σοβαρότερα θέματα, ζητήθηκε να διαιτητεύσει στους διεκδικητές.

Με την απλοϊκή ευθύτητα ενός δημοκρατικού στρατιώτη, ο Πομπήιος εξόρισε ένα από τα αδέλφια, πέταξε την ανώτερη βαθμίδα του ιερατείου στον αντίζηλο, και διέλυσε τελείως την βασιλική αξιοπρέπεια. Για να μην μακρηγορούμε, ο συλλογισμός του Πομπήιου είχε σαν στόχο να γίνει η Ιουδαία Ρωμαϊκή κτήση.

Οι Εβραίοι, ίσως όχι περίεργο, αντέδρασαν. Και η Ρώμη για να τους κατευνάσει και για να συμβιβαστεί με την τοπική καχυποψία, αποκατέστησε την βασιλική εξουσία. Διόρισε, δηλαδή, έναν δικό της βασιλιά. Ήταν γιος φοροεισπράκτορα, από την φυλή των Ιδουμαίων, ονομαζόμενο Ηρώδη. Αλλά οι Εβραίοι δεν ηρέμησαν και εξακολούθησαν να δημιουργούν φασαρίες. Η Ρώμη το θεώρησε μεγάλη αχαριστία από μεριά τους.

Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας πρόλογος, και έχει εισαχθεί στην δράση για να κατανοηθεί το τι επακολουθεί. Η Εβραϊκή δυσφορία μετατράπηκε σε δυσαρέσκεια και σε ανοικτή εξέγερση όταν οι Εθνικοί ηγέτες τους άρχισαν να εισάγουν στην Ιερουσαλήμ τις ευλογίες της Δυτικής κουλτούρας.

Χαραγμένες απεικονίσεις, αθλητικοί αγώνες, Ελληνικό δράμα και παραστάσεις μονομάχων δεν ήταν του γούστου των Εβραίων. Οι ευσεβείς τα θεώρησαν ως προσβολή κάτω από την μύτη του Ιεχωβά, παρ’ όλο που οι τοπικοί αξιωματούχοι εξηγούσαν υπομονετικά ότι αυτά όλα είχαν σκοπό την διασκέδαση και την διαπαιδαγώγηση της μη-Εβραϊκής φρουράς.

Οι Εβραίοι αντιστάθηκαν με ιδιαίτερη σθεναρότητα στην έλευση του αποτελεσματικού Ρωμαίου φόρο-εισπράκτορα. Μα πάνω απ’ όλα, ήθελαν πίσω ένα βασιλιά της δικής τους φυλής και της δικής τους βασιλικής γενιάς.

Στα πλήθη μέσα, η επανάσταση πήρε την μορφή μιας αναγέννησης της παλιάς πίστης σε έναν Μεσσία, έναν διορισμένο από τον Θεό σωτήρα που θα απολύτρωνε τον λαό του από τον ξένο ζυγό και θα καθιστούσε την Ιουδαία υπέρτατη δύναμη ανάμεσα στα έθνη. Δεν υπήρχε ανεπάρκεια διεκδικητών αυτής της αποστολής. Στην Γαλιλαία, ένας Ιούδας οδήγησε μια μάλλον ισχυρή εξέγερση, που γνώρισε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη.

Ο Ιωάννης, ο αποκαλούμενος Βαπτιστής, δρούσε στην χώρα της Ιορδανίας. Ακολουθήθηκε από έναν άλλο άνθρωπο της βόρειας χώρας, τον Ιησού της Ναζαρέτ. Και οι τρεις ήταν δάσκαλοι της τεχνικής να ενσωματώνουν εμπρηστικές, πολιτικό – ανατρεπτικές θέσεις σε άκακες θεολογικές φράσεις. Και οι τρεις χρησιμοποίησαν το ίδιο σημάδι εξέγερσης – Έφτασε η ώρα. Και οι τρεις γρήγορα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, και οι δύο Γαλιλαίοι με σταύρωση.

Ξέχωρα από προσωπικές αρετές, ο Ιησούς της Ναζαρέτ υπήρξε, όπως και οι προκάτοχοί του, ένας πολιτικός ταραχοποιός απασχολημένος με το να απελευθερώσει την χώρα του από τον ξένο κατακτητή. Υπάρχουν ακόμα αρκετές αποδείξεις ότι διατηρούσε και μια φιλοδοξία να γίνει βασιλιάς μιας ανεξάρτητης Ιουδαίας.

Υποστήριζε, ή τέλος πάντων όπως υποστήριξαν αργότερα οι βιογράφοι του, ότι κρατούσε από την αρχαία βασιλική οικογένεια του Δαυίδ. Αλλά η πατρότητά του είναι κάπως μπερδεμένη. Οι ίδιοι συγγραφείς που εξιχνιάζουν την καταγωγή του συζύγου της μητέρας του πίσω στον ψαλμωδό-βασιλιά επίσης σκιαγράφησαν τον Ιησού ως τον γιο του Ιεχωβά και παραδέχτηκαν ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν πατέρας του.

Φαίνεται ωστόσο ότι ο Ιησούς κατάλαβε σύντομα την ματαιότητα της πολιτικής του αποστολής και έστρεψε τα ρητορικά του ταλέντα και την μεγάλη του δημοτικότητα με τα πλήθη προς μια διαφορετική κάπως κατεύθυνση. Ξεκίνησε να κηρύττει μια πρωτόγονη μορφή λαϊκισμού, σοσιαλισμού και φιλειρηνισμού. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής του προγράμματός του ήταν να κερδίσει την εχθρότητα των δυναμικά ισχυρότερων, οικονομικά, τάξεων, γενικά των ιερέων και των πατριωτών, και να περιορίσει τους πιστούς του στους φτωχούς , στην εργατική τάξη και στους σκλάβους.

Μετά τον θάνατό του, αυτοί οι χαμηλής τάξεως απόστολοί του δημιούργησαν μια κομμουνιστική αδελφότητα. Ένα κήρυγμα που ο αποθανών ηγέτη τους είχε κάποτε πραγματοποιήσει σε μια λοφοπλαγιά, συγκέντρωνε για αυτούς την ουσία της διδασκαλίας του, και το μετέτρεψαν στον κανόνα της ζωής τους. Ήταν μια φιλοσοφία υπολογισμένη να συγκινήσει βαθύτατα ταπεινούς ανθρώπους.

Παρηγορούσε αυτούς που βασανίζονταν εδώ στην γη με υποσχόμενες αμοιβές πέρα από τον τάφο. Έκανε αρετές τις αναγκαιότητες των αδυνάτων. Άνδρες δίχως ελπίδα στο μέλλον, ωθούνταν να μην σκέφτονται το αύριο. Άνδρες ανίκανοι να αντιδράσουν σε προσβολές ή τραυματισμούς διδάσκονταν να μην αντιστέκονται σε κανένα κακό. Άνδρες καταδικασμένοι σε μια ζωή δουλικότητας και ανέχειας, βεβαιώνονταν για την αξιοπρέπεια της εργασίας και της φτώχειας.

Οι αδύναμοι, οι καταφρονημένοι, οι καταπατημένοι, θα αποτελούσαν – από τούδε και στο εξής – τους εκλεκτούς και τους αγαπημένους του Θεού. Στους κοσμικούς, στους φιλόδοξους, στους πλούσιους και στους ισχυρούς θα απαγορευόταν η είσοδος στον παράδεισο.

Το αποτέλεσμα, τότε, της αποστολής του Ιησού ήταν η δημιουργία μιας νέας αίρεσης στην Ιουδαία. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Η Ιουδαία, όπως η σημερινή Αμερική, αποτελούσε γόνιμο έδαφος για περίεργα δόγματα. Οι Εβιονίμ (Εβραίοι Χριστιανοί) – οι άποροι, όπως αυτοαποκαλούνταν – δεν θεωρούσαν τα πιστεύω τους ως μια νέα θρησκεία. Εβραίοι γεννήθηκαν και Εβραίοι παρέμειναν.

Οι διδασκαλίες του κυρίου τους ήταν ενταγμένες περισσότερο σε μια μορφή κοινωνικής φιλοσοφίας, έναν ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, έναν τρόπο ζωής. Στους σημερινούς Χριστιανούς, που ποτέ δεν κουράζονται να ρωτάνε γιατί οι Εβραίοι δεν δέχτηκαν τον Ιησού και τις διδασκαλίες του, μπορώ μόνο να απαντήσω ότι για ένα μεγάλο διάστημα κανείς, πάρα μόνο οι Εβραίοι τον δέχτηκαν.

Το να νιώθει κανείς έκπληξη γιατί όλος ο Εβραϊκός λαός δεν έγινε Εβιονίμ είναι σαν να περιμένει όλους τους Αμερικανούς να γίνουν Ουνιταριανοί ή Βαπτιστές ή Χριστιανοί Επιστήμονες. Σε συνηθισμένους καιρούς μικρή σημασία θα δίνονταν στην κουρελιασμένη αδελφότητα. Δούλοι και εργάτες οι περισσότεροι, η αδυναμία τους ίσως και να είχε ενθαρρυνθεί από τις ισχυρές τάξεις.

Αλλά με την χώρα να βρίσκεται στην μέση μιας μάχης με έναν ξένο εχθρό, η μη-κοσμική φιλοσοφία πήρε έναν επικίνδυνο προσανατολισμό. Ήταν ένα δόγμα των ψευδαισθήσεων, της παραίτησης και της ήττας. Απειλούσε να κάμψει το ηθικό των πολεμιστών του έθνους εν καιρώ πολέμου.

Αυτές οι ευλογίες των ειρηνοποιών, αυτό το γύρισμα του άλλου μάγουλου, αυτή η μη-αντίσταση, αυτή η αγάπη για τον εχθρό, φαινόταν σαν μια σκόπιμη προσπάθεια παράλυσης και εγκλωβισμού της θελήσεως του έθνους σε μια κρίση και βεβαιωμένη νίκη για τον εχθρό.

Έτσι δεν ήταν περίεργο που οι Εβραϊκές αρχές άρχισαν να καταδιώκουν τους Εβιονίμ. Εισέβαλαν στις συγκεντρώσεις τους και τις διέλυαν, οι ηγέτες τους ρίχτηκαν στην φυλακή, τα δόγματά τους κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Φάνηκε για λίγο ότι η αίρεση αυτή σύντομα θα εξαφανίζονταν. Τότε, ξαφνικά, η αυλαία σηκώθηκε για την τρίτη πράξη και τα γεγονότα πήραν μια νέα τροπή.

Ίσως ο πιο αμείλικτος εχθρός των αιρέσεων ήταν κάποιος Σαούλ, ένας σκηνοποιός. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ταρσό και άρα άνθρωπος με κάποια μόρφωση στην Ελληνική κουλτούρα, απεχθανόταν τις νέες διδασκαλίες για τη μη-κοσμικότητα και την αποξένωσή τους από την ζωή. Σαν Εβραίος πατριώτης φοβόταν την επίδρασή τους στον εθνικό αγώνα. Πολυταξιδεμένος άνθρωπος, γλωσσομαθής, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να πηγαίνει στις σκορπισμένες Εβραϊκές κοινότητες για να εξουδετερώνει την εξάπλωση των σοσιαλιστικών, ειρηνιστικών τους δογμάτων. Οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ τον διόρισαν κύριο διώκτη των Εβιονίμ.

Βρισκόταν στο δρόμο για την Δαμασκό για να συλλάβει μια ομάδα αιρετικών όταν του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Στην αλλόκοτη φράση του Βιβλίου των Πράξεων, είδε ένα όραμα. Είδε, στην πραγματικότητα, δύο. Αντιλήφθηκε, αρχικά, πόσο ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες της μικρής Ιουδαίας να κερδίσει έναν ένοπλο αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του κόσμου.

Δεύτερον, και σημαντικότερο, συνειδητοποίησε ότι η πλανεμένη αίρεση που αυτός κατέπνιγε, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα ακαταμάχητο όπλο ενάντια στον τρομακτικό αντίπαλο. Παθητικότητα, μη-αντίσταση, παραίτηση, αγάπη, αποτελούσαν επικίνδυνες διδασκαλίες στην πατρίδα. Διασπαρμένες όμως στις εχθρικές λεγεώνες, θα μπορούσαν ίσως να διασπάσουν την πειθαρχία τους και να επιφέρουν ακόμα και την νίκη στην Ιερουσαλήμ.

Ο Σαούλ, με λίγα λόγια, ήταν πιθανότητα ο πρώτος άνθρωπος που είχε αντιληφθεί τις δυνατότητες διεξαγωγής πολέμου μέσω της προπαγάνδας.

Ταξίδεψε στην Δαμασκό, και εκεί προς έκπληξη τόσο των φίλων του όσο και αυτών που είχε σκοπό να καταστείλει, ανακοίνωσε τον προσηλυτισμό του στην θρησκεία και ζήτησε την ένταξη του στην αδελφότητα. Κατά την επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ ξεδίπλωσε την νέα του στρατηγική μπροστά στους έκπληκτους Γέροντες της Σιών. Μετά από πολλές διαφωνίες και βαθύτερες συζητήσεις, υιοθετήθηκε. Περισσότερη αντίσταση σημειώθηκε από τους ηγέτες των Εβιονίμ της πρωτεύουσας.

Δυσπιστούσαν ως προς τα κίνητρά του και φοβούνταν ότι η πρότασή του να απογυμνωθεί η θρησκεία από τις αρχαίες Εβραϊκές συνήθεις και τελετές για να γίνει αποδεκτή από τους Εθνικούς, θα γέμιζε την αδελφότητα με ξένους μισό-προσηλυτισμένους και θα μείωνε τη δύναμή της. Αλλά στο τέλος κέρδιζε και τη δική τους υποστήριξη. Και έτσι ο Σαούλ, ο τρομερότερος διώκτης των ακολούθων του Ιησού, έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνικών. Και έτσι, ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η διασπορά στις παγανιστικές χώρες της Δύσης, μια ολότελα καινούρια Ανατολίτικη θρησκεία.

Δυστυχώς για το σχέδιο του Παύλου, η νέα στρατηγική λειτούργησε παραπάνω από καλά. Η ανακαινισμένη και κάπως σαγηνευτική του θεολογία, προσηλύτιζε πιστούς γρηγορότερα από ότι τολμούσε να ελπίζει ή ακόμα και να ευχόταν. Η ιδέα του, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ’ όψη μας, σε αυτήν την φάση ήταν καθαρά αμυντική. (αυτό είναι συζητήσιμο). Δεν είχε καμία σκέψη ευαγγελισμού του κόσμου. Έλπιζε μόνο να αποθαρρύνει τον εχθρό. Έχοντας επιτύχει αυτό, και με την Ρωμαϊκή φρουρά έξω από την Παλαιστίνη, ήταν έτοιμος για ανακωχή.

Αλλά οι σκλάβοι και οι καταπιεσμένοι της Αυτοκρατορίας, οι άθλιοι κληρωτοί και το πεινασμένο προλεταριάτο της ίδιας της πρωτεύουσας, βρήκαν τόση παρηγοριά στην προσαρμοσμένη Παυλική εκδοχή της αίρεσης όσο και οι καημένοι Εβραίοι πριν από αυτούς είχαν βρει στα πρωταρχικά διδάγματα του σταυρωμένου τους κυρίου. Το αποτέλεσμα αυτής της απρόβλεπτης επιτυχίας ήταν να ανοιχτούν τα μάτια του εχθρού στο τι ακριβώς συνέβαινε. Ανησυχητικές αναφορές για κρούσματα απειθαρχίας ανάμεσα στους στρατιώτες άρχισαν να κατακλύζουν την Ρώμη από τους διοικητές του στρατού στην Παλαιστίνη και αλλού.

Αντί να προκαλέσουν την παύση στις αυτοκρατορικές αρχές, οι νέες τακτικές πείσμωσαν περισσότερο την αποφασιστικότητά τους. Η Ρώμη έπεσε πάνω στην Ιερουσαλήμ με φωτιά και ξίφος και μετά από μια τρομακτική πολιορκία που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, κατέστρεψε την φωλιά της αναστάτωσης (70 μ.Χ). Τουλάχιστον νόμιζε ότι την κατέστρεψε.

Οι ιστορικοί της εποχής δεν μας αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις της Ρώμης. Μας λένε ότι ο Νέρων έστειλε τον Βεσπασιανό και τον γιο του τον Τίτο με απόλυτες και ρητές εντολές να συντρίψουν την Παλαιστίνη μαζί με τον Χριστιανισμό. Για τους Ρωμαίους, η Χριστιανοσύνη δεν ήταν παρά Ιουδαϊκή Μαχητικότητα, μια ερμηνεία εν πάση περιπτώσει, που δεν απέχει και πολύ από τα γεγονότα. Όσο αναφορά την ευχή του Νέρωνα, πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον κατά το ήμισυ.

Η Παλαιστίνη συντρίφτηκε τόσο ολοκληρωτικά που παραμένει μέχρι και σήμερα ένα πολιτικό ερείπιο. (Το Ισραήλ δεν υπήρχε όταν γράφτηκε αυτό το άρθρο). Αλλά η Χριστιανοσύνη δεν καταστράφηκε τόσο εύκολα.

Εν αντιθέτως, μόνο μετά από την πτώση της Ιερουσαλήμ το πρόγραμμα του Παύλου αναπτύχθηκε στο μέγιστο. Μέχρι τώρα, όπως έχω πει, η τακτική του ήταν απλά να φοβίσει και να διώξει τον κατακτητή (ξανά, συζητήσιμο), με τον ίδιο τόπο που ο Μωυσής μόλυνε τους Φαραώ. Προχωρούσε με επιφύλαξη και δισταγμό, προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον ισχυρό αντίπαλο. Ήταν διατεθειμένος να παίξει με το νέο του όπλο μπρος τη μύτη του εχθρού και να τον κάνει να νιώσει την άκρη του, αλλά δείλιαζε στο να το καρφώσει με όλη του τη δύναμη. Τώρα που έχει συμβεί το χειρότερο και η Ιουδαία δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα άλλο, πέταξε τις αναστολές του και μετέφερε τον πόλεμο στη χώρα του εχθρού. Ο στόχος τώρα δεν ήταν τίποτα λιγότερος από το να ταπεινωθεί η Ρώμη όπως αυτή είχε ταπεινώσει την Ιερουσαλήμ, να τη σβήσει από το χάρτη όπως αυτή είχε σβήσει την Ιουδαία.

Αν τα ίδια γραπτά του Παύλου δεν σας πείθουν για αυτήν την ερμηνεία των πράξεών του, σας εφιστώ την προσοχή σας στον πιο ειλικρινή του συνεργάτη, τον Ιωάννη. Εκεί που ο Παύλος, ενεργώντας μέσα στην σκιά του βασιλικού παλατιού, και τον μισό καιρό αιχμάλωτος σε Ρωμαϊκές φυλακές, είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με παραβολές και κρυμμένες ενδείξεις, ο Ιωάννης, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους Ασιάτες, έχει την πολυτέλεια της απλής ομιλίας. Όπως και να έχει, το φυλλάδιό του με τον τίτλο «Αποκάλυψη», είναι, στην ουσία, μια αποκάλυψη της όλης καταπληκτικής υπόθεσης.

Η Ρώμη, φανταστικά αποκαλούμενη Βαβυλωνία, περιγράφεται λεπτομερώς με τη γλώσσα εκρηκτικού μίσους, σαν την μητέρα των πόρνων και των βδελυγμάτων της γης, σαν τη γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων (Εβραίων), σαν τον καταπιεστή των «ανθρώπων και μαζών και εθνών και γλωσσών» και – για να αφαιρεθεί κάθε αμφιβολία για την ταυτότητά της – σαν «τη μεγάλη πόλη που κυριάρχησε πάνω στους βασιλιάδες της γης».

Ένας άγγελος θριαμβευτικά φωνάζει: «Η Βαβυλωνία η μεγάλη έχει πέσει, έχει πέσει». Στην συνέχεια ακολουθεί μια οργιαστική εικόνα καταστροφής. Εμπόριο και βιομηχανία και θαλάσσιες συναλλαγές βρίσκονται στο τέλος. Τέχνη και μουσική και «η φωνή του γαμπρού και της νύφης» έχουν σιωπήσει. Σκοτάδι και ερήμωση κυριαρχούν σαν το πέπλο πάνω στην σκηνή.

Οι ευγενικοί Χριστιανοί κατακτητές κυλιούνται ηδονικά μέσα στο αίμα μέχρι τις σέλες των αλόγων τους. «Αγαλλιάστε πάνω από αυτήν, εσύ ουρανέ, και σεις άγιοι απόστολοι και προφήτες, γιατί ο Θεός την εκδικήθηκε για σας».

Και ποιο το τέλος και ο σκοπός όλου αυτού του χάους και της καταστροφής; Ο Ιωάννης δεν συγκρατεί τα λόγια του για να μας πει. Γιατί κλείνει την ευσεβή του προφητεία με ένα όραμα από τις δόξες της νέας – δηλαδή της αποκατεστημένης – Ιερουσαλήμ. Όχι κάποια αλληγορική φαντασίωση, να ξέρετε, αλλά κυριολεκτικά η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του μεγάλου ξαναενωμένου βασιλείου των «δώδεκα φυλών των παιδιών του Ισραήλ» (Το Ισραήλ ιδρύθηκε 20 χρόνια μετά που γράφτηκε αυτό το άρθρο).

Μπορεί κανείς να απαιτήσει κάτι πιο ξεκάθαρο;

Φυσικά, κανένας πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για πάντα ενάντια σε τέτοιου είδους επίθεσης. Μέχρι το έτος 200 οι προσπάθειες του Παύλου και του Ιωάννη και των διαδόχων τους είχαν προχωρήσει τόσο πολύ σε όλες τις τάξεις της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ώστε η Χριστιανοσύνη είχε γίνει το κυρίαρχο δόγμα σε όλη την αυτοκρατορία.

Εν τω μεταξύ, όπως διορατικά είχε προβλέψει ο Παύλος, η Ρωμαϊκή ηθική και πειθαρχία είχαν ξεπέσει, τόσο που όλο και συχνότερα, οι ρωμαϊκές λεγεώνες, που κάποτε αποτελούσαν τον τρόμο του κόσμου και την σπονδυλική στήλη της Δυτική κουλτούρας, γνώριζαν την ήττα από βάρβαρους εισβολείς. Στο έτος 326 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ελπίζοντας να ελέγξει την ύπουλη νόσο, υπέκυψε στον προσηλυτισμό και ανακήρυξε την Χριστιανοσύνη σαν επίσημη θρησκεία.

Ήταν πλέον αργά. Μετά από αυτόν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προσπάθησε να καταφύγει για μια ακόμη φορά στην καταστολή. Αλλά ούτε αντίσταση ούτε εκχώρηση δικαιωμάτων ωφελούσαν. Το Ρωμαϊκό πολιτικό σώμα είχε καταντήσει σκουληκοφαγωμένο από Παλαιστινιακή προπαγάνδα. Ο Παύλος είχε θριαμβεύσει.

Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας, θα ερμήνευα την έλευση ένας διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό κόσμο.

THE CENTURY MAGAZINE 1928
A Real Case Against The Jews

ΔΕΣ: Οι καταραμένοι «Απικορσείμ»