Oυρανοξύστες χωρίς σκιά!

Το αρχιτεκτονικό γραφείο NBBJ παρουσίασε μια ενδιαφέρουσα ιδέα για δύο όμοιους ουρανοξύστες στο Λονδίνο που δεν έχουν σκιά. Η κεντρική ιδέα είναι ότι οι ουρανοξύστες αντανακλούν το φως μέσω των επιφανειών τους κι έτσι ο ένας φωτίζει τη σκιά που ρίχνει ο άλλος, κάνοντας τον ενδιάμεσο χώρο φωτεινό σε όλη τη διάρκεια της μέρας.

Για να γίνει αυτό οι κορυφές των κτηρίων είναι πιο φαρδιές και οι επιφάνειές τους είναι έτσι στραμμένες ώστε να προσαρμόζονται στην πορεία του ήλιου στο συγκεκριμένο σημείο της γης. Οι αρχιτέκτονες της μελέτης πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό οι σκιές θα μειωθούν κατά 60%. Η πρόταση είναι για το Greenwich του Λονδίνου, αλλά σύμφωνα με το γραφείο ΝΒΒJ ο αλγόριθμος θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε σημείο της γης.

O Πρωταγόρας και η Δημιουργία του Κόσμου

Πρωταγόρας: Από τα Άβδηρα της Θράκης, ήταν σημαντικός φιλόσοφος της αρχαιότητας.
Υπήρξε σύγχρονος του Δημόκριτου, από τα Άβδηρα επίσης, κορυφαίος μεταξύ των σοφιστών και ο ιδρυτής της σοφιστικής κίνησης. Ως δάσκαλος ταξίδεψε σε πολλές ελληνικές πόλεις. Επισκεπτόταν συχνά την Αθήνα όπου συνδέθηκε με φιλία με τον Περικλή και άλλους επιφανείς Αθηναίους. Αναφέρεται πως ο Περικλής του ανέθεσε να γράψει τους νόμους για τους Θούριους, της αθηναϊκής αποικίας στην Κάτω Ιταλία που ιδρύθηκε το 444 Π.Κ.Ε στη θέση της Σύβαρης

Στο θρυλικό διάλογο του Πρωταγόρα με το Σωκράτη για το διδακτό της αρετής, ο Πρωταγόρας, βρίσκει την ευκαιρία να παραθέσει το δικό του μύθο για τη δημιουργία του κόσμου.

Πρόκειται για μια εντελώς προσωπική μυθολογία, θα λέγαμε μια «πρωταγόρεια» μυθολογία, που χωρίς, επί της ουσίας, να ανατρέπει τα αρχαιοελληνικά μυθολογικά δεδομένα (ο Προμηθέας, η κλοπή της φωτιάς, η παρουσία του Δία ως απόλυτου ρυθμιστή των πάντων, η εμφάνιση του Ερμή κτλ, πιστοποιούν την πρόθεση του Πρωταγόρα να παραμείνει πιστός στα πλαίσια της δεδομένης μυθολογικής μαγιάς) τα προσαρμόζει, σε μια ιδιόμορφη ανάπλαση, στη δική του οπτική, την οπτική της αγάπης προς τον άνθρωπο.

Και μόνο που προσπερνά την συνήθη οπτική της θεογονίας, που εστιάζει στη δημιουργία των θεών, για να επικεντρωθεί στην κοσμογονία, τη δημιουργία των θνητών έμβιων όντων, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ανθρώπου, καθίσταται σαφές ότι αυτό που πρωτίστως τον ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος. Εξάλλου, ο Πρωταγόρας, ως δεδομένος αγνωστικιστής, δεν είχε άλλη επιλογή από το να εστιάσει στον άνθρωπο.

Οι θεοί δεν είναι παρά συμβολικές παρουσίες, που αφενός κάνουν το μύθο πιο οικείο (αν αφαιρούσε τους θεούς θα έχανε κάθε επαφή με τον πρωτόλειο αρχαιοελληνικό μύθο) κι αφετέρου προσδίδουν τη χειροπιαστή υπόσταση της φύσης που γίνεται άμεσα αντιληπτή χωρίς περαιτέρω φιλοσοφικές προεκτάσεις που στην παρούσα περίπτωση θα ήταν απολύτως περιττές.

Με άλλα λόγια, ο Δίας είναι η νομοτέλεια της φύσης που κινεί τη ζωή αυτού του κόσμου, ενώ οι άλλοι θεοί είναι τα όργανα που ελέγχουν και διέπουν αυτή τη νομοτέλεια. Η αλληγορική σημασία των θεών, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως πρόκληση ή, ακόμα περισσότερο, ως προσβολή ή βλασφημία, αλλά ως διασφάλιση των προθέσεων του Πρωταγόρα να επαναπροσεγγίσει ένα μύθο με καθαρά στοχευμένο τρόπο, την τελική κατάδειξη του διδακτού της αρετής.
Από τη στιγμή που ο μύθος δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο για τη στήριξη άλλων ιδεών, κάθε καταφανής αλλοίωση θα τον έθετε εκτός στόχου.

Οι θεοί ως κυρίαρχο στοιχείο του μύθου έπρεπε να διατηρηθούν, πράγμα που ο Πρωταγόρας όχι απλώς αντιλήφθηκε και υιοθέτησε διατηρώντας απολύτως τις ισορροπίες, αλλά το εκμεταλλεύτηκε επιπλέον τονίζοντας την μεγαλοσύνη και τη γενναιοδωρία τους προς τον άνθρωπο, τονίζοντας δηλαδή την αναγκαιότητα της ανθρώπινης επιβίωσης που, ως βασική μέριμνα των θεών, καταδεικνύει την υπεροχή των ανθρώπων και νομιμοποιεί την υπεροχή τους στη φύση.
Οι θεοί πλάθουν όλα τα θνητά γένη στο εσωτερικό της γης και καλούν τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα εφοδιάσουν κατάλληλα ώστε να βγουν στην επιφάνεια. Ο Επιμηθέας, αθεράπευτα απερίσκεπτος, πείθει τον Προμηθέα να κάνει ο ίδιος τη μοιρασιά και μετά να έρθει ο Προμηθέας και να επιθεωρήσει το έργο του.

Ο Προμηθέας πείθεται, κι αυτό βέβαια είναι και το μεγάλο του λάθος, κι επιτρέπει στον Επιμηθέα να διαχειριστεί το θέμα εν λευκώ.

Ο Επιμηθέας μοιράζει τα εφόδια στηριζόμενος σε τέσσερις άξονες: την αποφυγή της αλληλοεξόντωσης, (γι’ αυτό έδωσε σε όλα διαφορετικές δυνατότητες – σ’ άλλα έδωσε φτερά, σ’ άλλα ταχύτητα, σ’ άλλα τεράστιο μέγεθος, σ’ άλλα νύχια, δόντια κτλ. – ώστε να μπορούν να επιβιώσουν ως είδος, άσχετα με το γεγονός ότι κάποια θα κατασπαραχθούν), την επιβίωση μέσα στις κλιματολογικές συνθήκες (πυκνό τρίχωμα και σκληρό δέρμα που θα τα προστατεύει από το κρύο και τη ζέστη), τη διατροφή (άλλα τρέφονται με ρίζες, άλλα με καρπούς κι άλλα είναι σαρκοφάγα) και τη γονιμότητα (τα σαρκοφάγα γεννάν λίγα μικρά, ενώ αυτά που αποτελούν τροφή των σαρκοφάγων γεννάν πολλά).

Παρακολουθούμε, μέσα σε ελάχιστες σειρές, ολόκληρη την αλυσίδα της φύσης, την εξασφάλιση δηλαδή της φυσικής ισορροπίας που ορίζει τους σκληρούς νόμους της επιβίωσης και ταυτόχρονα προκαθορίζει τη διάσωση όλων των ειδών.

Όμως, όπως ήταν φυσικό, ο επιπόλαιος Επιμηθέας δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων καθώς του διαφεύγει ο άνθρωπος και δεν ξέρει πώς να τον εφοδιάσει αφού ξόδεψε όλες τις δυνάμεις στα όντα που στερούνται λογικής – «άλογα».

Βέβαια, και μόνο ο διαχωρισμός του ανθρώπου από τα άλλα όντα που αποκαλούνται «άλογα» καθιστά σαφές ότι ο άνθρωπος είναι έλλογος, ότι δηλαδή δεν είναι απολύτως εγκαταλειμμένος, αλλά διαθέτει το εφόδιο της λογικής, το σπουδαιότερο εφόδιο που δόθηκε ποτέ σε έμβιο ον. Ωστόσο η λογική, τουλάχιστον για τα πρώτα βήματα του ανθρώπου, κρίνεται απολύτως ανεπαρκής, αφού η λογική απαιτεί χρόνο για την υλοποίηση των έργων της, ενώ τα ζώα απειλούσαν απολύτως άμεσα τον άνθρωπο με αφανισμό.

Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο ο Προμηθέας, που ήρθε να επιθεωρήσει τη μοιρασιά, μπαίνει στο εργαστήρι της Αθηνάς και του Ηφαίστου και κλέβει τη φωτιά και τις τεχνικές γνώσεις και τις χαρίζει στον άνθρωπο. Ταυτόχρονα θέλει να κλέψει και την πολιτική αρετή, αλλά κάτι τέτοιο αποδεικνύεται αδύνατο, αφού την πολιτική αρετή την έχει στην ακρόπολή του ο Δίας, μέρος απλησίαστο για τον Προμηθέα.

Ο άνθρωπος εφοδιασμένος με τη φωτιά και τις τεχνικές γνώσεις, αλλά χωρίς την πολιτική αρετή είναι δύσκολο να επιβιώσει. Αφανίζεται από τα θηρία και αντιλαμβάνεται ότι μόνο μέσα από τη συλλογικότητα μπορεί να σωθεί. Αρχίζει δηλαδή να ζει ομαδικά ιδρύοντας πόλεις, αλλά στερούμενος την πολιτική αρετή αδυνατεί να τις διατηρήσει.

Αδικώντας ο ένας τον άλλον ακύρωνε κάθε έννοια συνύπαρξης με αποτέλεσμα οι πόλεις να διαλύονται και οι άνθρωποι να επιστρέφουν στη σποραδική ζωή για να αφανιστούν εκ νέου από τα θηρία. Με δυο λόγια η πολιτική αρετή ταυτίζεται με την επιβίωση, αφού χωρίς αυτή ο αφανισμός είναι δεδομένος.

Η σπουδαιότητα της πολιτικής αρετής προκαλεί την παρέμβαση του ίδιου του Δία, που βλέποντας το ανθρώπινο γένος να απειλείται με εξόντωση παίρνει την πρωτοβουλία και χαρίζει στον άνθρωπο την αιδώ και τη δίκη, το σεβασμό και τη δικαιοσύνη, που σηματοδοτούν τα θεμέλια της πολιτικής αρετής. Ορίζει μάλιστα, με αδιαπραγμάτευτη αυστηρότητα, να μοιραστούν η αιδώς και η δίκη σε όλους τους ανθρώπους και αν κάποιος δεν την έχει να θανατώνεται ως αρρώστια της πόλης.
Το γεγονός ότι ο Δίας μοιράζει την πολιτική αρετή σε όλους και ταυτόχρονα παραδέχεται το ενδεχόμενο ότι κάποιοι μπορεί να μην την έχουν ασφαλώς και δεν αποτελεί αντίφαση (ο Δίας δεν είναι δυνατό να αντιφάσκει) αλλά είναι η απόδειξη του διδακτού της αρετής, αφού ο Δίας δίνει την πολιτική αρετή στον άνθρωπο δυνάμει, δηλαδή ως δυνατότητα, κι από εκεί και πέρα είναι ευθύνη του ανθρώπου αν θα την κάνει ενεργεία, αν δηλαδή θα την εφαρμόσει.

Με άλλα λόγια η αρετή είναι σύμφυτη, αλλά όχι έμφυτη στον άνθρωπο ή αλλιώς ο άνθρωπος από τη φύση του μπορεί να κατανοήσει και να εφαρμόσει την πολιτική αρετή, αλλά δεν την έχει ως κάτι δεδομένο, όπως την όραση.

Μ’ αυτό τον τρόπο εξηγεί στο Σωκράτη ότι η καθολικότητα της πολιτικής αρετής, που εκείνος επικαλέστηκε τονίζοντας τη θεσμοθετημένη συμμετοχή όλων των Αθηναίων στις πολιτικές αποφάσεις της εκκλησίας του Δήμου, δεν αναιρεί το διδακτό της, κι ότι προφανώς δεν είναι έμφυτη, αφού δεν ταυτίζεται με τη γέννηση της ανθρωπότητας αλλά της προσφέρεται στην πορεία της ύπαρξής της ως δώρο θεϊκό και μάλιστα από τον ίδιο το Δία, τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων.

Όμως, πέρα από την ιδιοφυή σύνδεση του μύθου με την πολιτική αρετή, εκείνο που καταπλήσσει είναι το βάθος της ανθρωποκεντρικής ιδιοσυγκρασίας του Πρωταγόρα που φαίνεται πρωτίστως στην παρουσία και τη δράση των θεών.

Γιατί ο Προμηθέας, ως τιτάνας, δηλαδή όχι καθαρός θεός αλλά θεότητα, προσφέρει την απολύτως ανιδιοτελή του αγάπη στον άνθρωπο θυσιάζοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Η κλοπή της φωτιάς είναι το μεγαλείο της ψυχής του απόλυτου ευεργέτη, η αποθέωση της αυταπάρνησης, που μόνο ως ύψιστος ηρωισμός μπορεί να ερμηνευτεί, καθώς ο τιτάνας στρέφεται ενάντια στους ίδιους τους θεούς προκειμένου να βοηθήσει τον άνθρωπο. Η ανθρώπινη επιβίωση, ως ύψιστο ιδανικό, ξεπερνά όλους τους ενδοιασμούς, χωρίς την ελάχιστη σκέψη.

Ο Προμηθέας γνωρίζει φρικτή τιμωρία για την πράξη του – η γνωστή ιστορία στον Καύκασο με τον αετό που του τρώει τα συκώτια, μέχρι να τον ελευθερώσει ο Ηρακλής – αλλά το ανθρώπινο είδος προστατεύεται και προοδεύει κι αυτό είναι η μέγιστη ικανοποίηση. Ο Πρωταγόρας, δεν αναφέρει καν την τιμωρία του Προμηθέα, αφιερώνοντας μόνο την ασαφή φράση ότι πέρασε δίκη για κλοπή κι αυτό είναι άλλη μια απόδειξη του ανθρωπισμού του.

Γιατί ο άνθρωπος δεν χρειάζεται ούτε να λυπηθεί, ούτε να φορτωθεί με ενοχές για την τύχη του Προμηθέα. Και σα να μην έφτανε αυτό, βλέπουμε τον ίδιο το Δία να ανησυχεί για τον άνθρωπο και να προσφέρει τα δικά του δώρα, το σεβασμό και τη δικαιοσύνη.

Σ’ ένα ντελίριο γενναιοδωρίας ματαιώνεται κάθε απόπειρα κλοπής, αφού ο Δίας αποδεικνύεται πρόθυμος να χαρίσει αυτό που ο Προμηθέας σχεδίαζε να κλέψει. Κι εδώ πετυχαίνεται η απόλυτη εξισορρόπηση. Ο Δίας, επιδεικνύει τον μέγιστο ανθρωπισμό χωρίς μειώνεται στο ελάχιστο το αδιαπραγμάτευτο κύρος του.

Γιατί ο Προμηθέας πληρώνει ακριβά την κλοπή της φωτιάς. Γιατί η ακρόπολη – κατοικία του είναι αδιάβατη διατηρώντας την αίγλη της απόλυτης φρούρησης από το Κράτος και τη Βία. Γιατί ο Ερμής τα χάνει μπροστά του και συμπεριφέρεται σαν παιδαρέλι κάνοντας ανόητες ερωτήσεις.

Γιατί ο Δίας δεν χρειάζεται θυσίες για να επιβεβαιώσει την ισχύ του, ούτε μπορεί να ανεχτεί την καταστροφή του ανθρώπου διατηρώντας το επιτηδευμένα απόμακρο, ούτε έχει ανάγκη από ευχαριστίες. Ο, κατά Πρωταγόρα, Δίας είναι ο σύντροφος και ο προστάτης των ανθρώπων, το τελευταίο και οριστικό τους αποκούμπι κι αυτή είναι η πιο αισιόδοξη αντίληψη για το θείο, που καταδεικνύει τον ύψιστο ανθρωπισμό, αφού οι επινοημένοι θεοί του Πρωταγόρα ούτε φέρνουν κατακλυσμούς, ούτε θέτουν δοκιμασίες, ούτε διατηρούν εκλεκτούς λαούς.

Η δημιουργία των ανθρώπων μέσα στο μύθο είναι ισότιμη και δεν διαχωρίζεται ούτε σε Έλληνες και Βάρβαρους, ούτε σε ελεύθερους και δούλους και η ισότητα των ανθρώπων είναι η ισότιμη πρόσβαση όχι μόνο στο θείο, αλλά και στην επίγεια ζωή. Και κάπως έτσι «ο άνθρωπος συμμετέχει στη θεϊκή μοίρα». Και κάπως έτσι η ανθρωποκεντρική προσέγγιση του θείου μετουσιώνεται σε ανθρωπιά.

Η αληθινή συμπόνια μέσα από τη διδασκαλία του Επίκτητου

Ο Επίκτητος είπε: "Όταν βλέπεις κάποιον να κλαίει, είτε επειδή αποχωρίζεται το παιδί του, είτε εξαιτίας κάποιας υλικής απώλειας, πρόσεχε μην παρασυρθείς από τη σκέψη ότι η κατάστασή του είναι όντως άσχημη. Να έχεις υπόψη σου ότι ο άλλος δεν θλίβεται εξαιτίας του γεγονότος, αλλά εξαιτίας των ερμηνειών του για το γεγονός.

Επίσης, μη φοβηθείς να του συμπαρασταθείς με λόγια, ακόμα και να στενάξεις μαζί του, πρόσεχε όμως μη στενάξεις και μέσα σου".

Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που λέει ο Επίκτητος "πρόσεχε όμως μη στενάξεις και μέσα σου". Αυτό που πραγματικά εννοεί είναι να προσέξεις να μην εισέλθεις μέσα στη δυστυχία του άλλου. Η συμπόνια έχει δύο πλευρές. Η μία πλευρά είναι να νιώσεις τον πόνο του άλλου. Αυτή είναι η ενσυναίσθηση. Για να νιώσεις τον πόνο του άλλου πρέπει να έχεις περάσει κι εσύ από κάτι αντίστοιχο. Αν δεν έχεις υποφέρει, κατά πάσα πιθανότητα η ενσυναίσθηση είναι αρκετά δύσκολο να συμβεί.

Η άλλη πλευρά της αληθινής συμπόνιας είναι το βάθος που υπάρχει μέσα σου. Είναι μία περιοχή που δεν μπορεί να την αγγίξει η δυστυχία. Έτσι, ενώ δείχνεις συμπόνια προς κάποιον άλλον, ακόμα και αν νιώθεις τον πόνο του, μέσα σου, στο υπόβαθρο, υπάρχει μια αίσθηση γαλήνης. Και οι δύο αυτές διαστάσεις συνυπάρχουν.

Αν υπάρχει μόνο η μία διάσταση, δηλαδή αν μόνο συμπάσχεις με τον άλλον, εισέρχεσαι στον δικό του κόσμο και δεν τον βοηθάς. Τον βοηθάς μόνο αν παραμένεις συνδεδεμένος με το αιώνιο μέσα σου, ενώ παράλληλα συνδέεσαι και με τον άλλον. Τότε ξεκινάει και η θεραπεία. Μερικές φορές μάλιστα, δεν χρειάζεται να πεις τίποτα και ο άλλος μπορεί να νιώσει ξαφνικά μέσα του αυτή τη γαλήνη.

Ακόμα και σε άλλες περιπτώσεις, όπου συναντάς ανθρώπους να σου διηγούνται το δράμα τους, δεν χρειάζεται να μπαίνεις κι εσύ μέσα στο δράμα. Μπορεί να αρχίσουν να σου λένε "άκου τι μου συνέβη, άκου τι έπαθα, άκουσέ με!" και να προσπαθούν έτσι να ρουφήξουν την ενέργειά σου για να θρέψουν το δράμα τους. Ακόμα και αν τους προτείνεις κάποιες λύσεις θα δεις ότι θα αντιδράσουν αρνητικά, γιατί ουσιαστικά δεν θέλουν να τελειώσει το δράμα τους, καθώς είναι ταυτισμένοι με την όλη αυτή δραστηριότητα του νου. Αν εισέλθεις στο δράμα τους, μετά από μια ώρα μπορεί να νιώθεις εξουθενωμένος, ενώ μπορεί να έχεις την εντύπωση ότι έτσι συμπονάς τον άλλον και τον βοηθάς.

Μην μπαίνεις ολοκληρωτικά μέσα στην πραγματικότητα των άλλων. Αναγνώρισε την πραγματικότητά τους ως ένα ψεύτικο κατασκεύασμα που έχει δημιουργήσει ο νους τους. Αλλά μην τους το πεις αυτό. Να το ξέρεις, αλλά μην τους το πεις, γιατί αυτό το κατασκεύασμα δεν θέλει να το προκαλούν. Και επίσης, αν τους το πεις, θα απευθυνθείς μόνο στον νου τους, ο οποίος δεν είναι δεκτικός σε τέτοιου είδους λόγια. Ο νους δεν θέλει να δει τα ψεύτικα κατασκευάσματά του, γιατί αν τα δει θα επέλθει και το τέλος του.

Η απελευθέρωση της Καλαμάτας και της Βοστίτσας (Αίγιο), στις 23-3-1821

ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Την 23η Μαρτίου επαναστατικές δυνάμεις των Μανιατών του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, άλλοι Μανιάτες καπεταναίοι και ο Θ. Κολοκοτρώνης φτάνουν έξω από την Καλαμάτα. Από τους βορειοανατολικούς λόφους προσεγγίζουν την πόλη, ξεκινώντας από το μοναστήρι της Βελανιδιάς, κι άλλες δυνάμεις, με επικεφαλής τους Παπαφλέσσα και Αναγνωσταρά.
Ήδη από την προηγουμένη, 22 Μαρτίου, βρισκόταν στην πόλη δύναμη 2.500 Μανιατών, με επικεφαλής το γιο του Πετρόμπεη Ηλία και τους αδερφούς του Αντώνη και Γιάννη, και με πρόσχημα την προστασία του βοεβόδα της Καλαμάτας Σουλεϊμάν αγά Αρναούτογλου.
Ο Αρναούτογλου, ανήμπορος πλέον να αντιδράσει, αναγκάζεται να παραδοθεί αμαχητί και με όρο τη διασφάλιση της ζωής των Τούρκων.
Το μεσημέρι της 23ης Μαρτίου, οι δυνάμεις των εξεγερμένων Ελλήνων, με ηγέτες τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Παπαφλέσσα, Νικηταρά, Αναγνωσταρά, Μητροπέτροβα και πολλούς άλλους οπλαρχηγούς της ευρύτερης περιοχής της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου, θα συγκεντρωθούν σε παρόχθιο του Νέδοντα ναό [των Αγίων Αποστόλων (κρατούσα άποψη) ή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, (νεότερη και στηριζόμενη σε σημαντικά δεδομένα)], όπου θα τελεστεί δοξολογία.
Μετά την απελευθέρωση της πόλης, στο ναό των Αγίων Αποστόλων (κρατούσα άποψη) θα τελεστεί δοξολογία, στην οποία 24 ιερείς και ιερομόναχοι ευλόγησαν τις σημαίες των αγωνιστών και τους όρκισαν για τον απελευθερωτικό αγώνα. Στην εικόνα, αναπαράσταση της δοξολογίας, σε πίνακα του Ε. Δράκου.
Μετά την απελευθέρωση της πόλης, τμήματα των επαναστατημένων Ελλήνων κατευθύνθηκαν προς τη Σκάλα Μεσσηνίας και την Καρύταινα (με επικεφαλής τον Θ. Κολοκοτρώνη), προς την Τριπολιτσά (με τους Παπαφλέσσα, Αναγνωσταρά και Κυριακούλη Μαυρομιχάλη) και προς τις Κορώνη και Μεθώνη.
Στην πόλη παρέμειναν Μανιάτες οπλαρχηγοί και ντόπιοι δημογέροντες.
Επακολούθησε σύσκεψη των οπλαρχηγών, που αποφάσισαν τη δημιουργία μιας επαναστατικής επιτροπής, την οποία ονόμασαν «Μεσσηνιακή Γερουσία», για τον καλύτερο συντονισμό του αγώνα.
Η ηγεσία της ανατέθηκε στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που έφερε τον τίτλο Αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού.
Την ίδια μέρα, η «Μεσσηνιακή Γερουσία», με Προκήρυξή της προς την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, γνωστοποιεί ότι οι Πελληνεύς ξεσηκώθηκαν για την ελευθερία τους.

Το κείμενο της Προκήρυξης, το πρωτότυπο της οποίας σώζεται στα αρχεία του Foreign Office (βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών), είναι το εξής:
Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς, εκ μέρους του φιλογενούς αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου.
«Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και επέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μην μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς, ει μη μόνον πνοή και αυτή δια να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.
Εις τοιαύτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μίαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.
Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας.
Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάγχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν τον απετίναξε και άλλο δεν φρονεί, ει μη την Ελευθερίαν.
Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα της Ελευθερίας.
Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν. Τούτου ένεκεν προσκαλούμεν επιπόνως την συνδρομήν και βοήθειαν όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαίων γενών, ώστε να δυνηθώμεν να φθάσωμεν ταχύτερον εις τον Ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και να λάβωμεν τα δίκαιά μας.
Να αναστήσωμεν το τεταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας, και ευέλπιδες, ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρέωσιν, και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.»
1821 Μαρτίου 23 εν Καλαμάτα.
Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου
Πέτρος Μαυρομιχάλης,
αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και
Μεσσηνιακού στρατού.

ΒΟΣΤΙΤΣΑ
Οι πρόκριτοι του Αιγίου, Ανδρέας Σ. Λόντος, Δημήτριος Μελετόπουλος, Λέων Μεσσηνέζης, σύντομα ξεκίνησαν τις ετοιμασίες για τον αγώνα. Ο Ανδρέας Λόντος συγκρότησε το πρώτο μεγάλο στρατιωτικό σώμα της Πελοποννήσου (400 άνδρες από την Αιγιάλεια και την απέναντι Ρούμελη) το οποίο συντηρούσε με δικά του έξοδα.
Στις 23 Μαρτίου 1821 υψώνει στην πόλη επαναστατική σημαία (κόκκινη με μαύρο σταυρό στη μέση) αφού προηγουμένως, οι ελάχιστοι Τούρκοι της πόλης, είχαν φύγει έντρομοι με βάρκες για τη Φωκίδα, επειδή το Αίγιο δεν διέθετε κανένα φρούριο. Στην αποχώρησή τους αυτή τους βοήθησαν και οι ίδιοι οι Αιγιώτες.
Ο Ιστορικός του 19ου αιώνα Σπυρίδων Λάμπρος στο «Ιστορικό Λεξικό» του 1880 γράφει ότι το Αίγιον υπήρξεν η πρώτη πόλις, εκ της οποίας, εκραγείσης της Επαναστάσεως, έφυγαν οι Τούρκοι το κατ’ αρχάς έντρομοι.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ

Ὡς γὰρ τὸ φῶς τῶν βλεπόντων, καὶ ὁ λόγος τῶν ἀκουόντων ἀγαθόν ἐστιν, ἂν βούλωνται δέχεσθαι.

Όπως το φως γι’ αυτούς που βλέπουν, έτσι και ο λόγος γι’ αυτούς που ακούνε είναι αγαθό, εφόσον βέβαια θέλουν να τον δεχτούν.

Φοβικοί ενήλικες σε μόνιμη εφηβεία -Γιατί αρνούμαστε να μεγαλώσουμε

Καθώς πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι ο εγκέφαλός μας δεν φτάνει στην ενηλικίωση πριν από τα 20, οι ερευνητές ανησυχούν ότι έχουμε γίνει μια γενιά ενήλικων εφήβων με φόβους δέσμευσης.

Σύμφωνα με την Μπεατρίς Λούνα, καθηγήτρια Ψυχιατρικής και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, η ενήλικη ζωή δεν ξεκινά στα 18-21. Αντ’ αυτού, η εφηβεία φτάνει μέχρι τα μέσα των 20 και ακόμα πιο μετά, καθώς ο κόσμος αποφεύγει συστηματικά δεσμεύσεις όπως ο γάμος, η μητρότητα και η καριέρα και ο εγκέφαλος βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση εφηβείας, γνωστή και ως «Kidulthood».

Το ερώτημα όμως είναι γιατί… Σίγουρα, το μπουγέλωμα και το paintball είναι προτιμότερα από τους πόνους στις αρθρώσεις και τις φορολογικές δηλώσεις, αλλά γίνεται ένας ενήλικας να έχει τρομάξει τόσο πολύ από τις ευθύνες της ενήλικης ζωής ώστε να μεταλάσσεται σε νευρολογικό επίπεδο; Ο Φρανκ Φούρντι, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ, πιστεύει ότι η απάντηση βρίσκεται όχι στην επιστήμη, αλλά στον πολιτισμό.

 «Στην κοινωνία μας είναι πολύ δύσκολο να δούμε τη θετική πλευρά στην ζωή ενός ενήλικα», υποστηρίζει ο καθηγητής Φούρντι. «Δείτε τις ταινίες: σχεδόν κάθε γάμος είναι μια καταστροφή. Πάντα οι νέοι που είναι σχετικά ευχάριστοι χαρακτήρες, είναι ελεύθεροι, ανώριμοι και κυνικοί. Oι ενήλικοι θεωρούνται ως βαρετοί και αναίσθητοι κι έτσι η εν λόγω στροφή προς την ενηλικίωση σχεδόν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα. Έτσι, όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο όπου πρέπει να αρχίσουν να ενεργούν σαν ενήλικες, κυριολεκτικά αντιδρούν ενάντια σε αυτό»

 Αν ο Peter Pan θεωρείται μέρος της λαϊκής κουλτούρας ίσως είναι ταιριαστό ότι ο ίδιος ο πολιτισμός γέννησε μια γενιά που απεχθάνεται την ευθύνη. Τα στατιστικά στοιχεία αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, με τη μέση ηλικία γάμου, την ιδιοκατοίκηση και τη μητρότητα όλα να μετατοπίζονται ανοδικά κατά περίπου μια δεκαετία από το 1970. Σαφώς, τα μωρά που κλαίνε και οι λογαριασμοί κοινής ωφέλειας δεν θεωρούνται εισιτήριο για την ονειρική «χώρα του ποτέ».

 Παράλληλα οι δεδομένες οικονομικές συνθήκες ευνοούν την νωθρότητα και έτσι οι νέοι ενήλικες, γνωρίζοντας ότι η ανεξαρτησία είναι κάτι δύσκολο, εξακολουθούν να ζουν με τη μαμά τους στα 38 και να κοιμούνται με το πάπλωμα Transformers ή Barbie που είχαν από παιδιά.

 Μήπως όμως τα οικονομικά προβλήματα είναι απλώς μία δικαιολογία; Οπως αναφέρει ο Φούρντι: «Η ιδέα ότι με κάποιο τρόπο αυτή η γενιά είναι πιο φτωχή σε σύγκριση με τις προηγούμενες είναι μύθος, αλλά πολύ σπάνια αμφισβητείται. Μεγάλωσα στη δεκαετία του 1970, και όταν ήμουν 28 κανένας από εμάς δεν είχε υποθήκη. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο υπήρχαν τέσσερις ή πέντε από εμάς που ζούσαν σε δωμάτιο με εξωτερική τουαλέτα αντί να ζουν στο πατρικό σπίτι. Η ιδέα του να ζεις στο σπίτι των γονιών σου όταν είσαι 20 ή 21 ήταν κοινωνικός θάνατος. Ωστόσο, όσο δεν μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα που θα θέλαμε ως ενήλικες “μετατοπίζουμε” την ενηλικίωση μας αρκετά χρόνια μετά»

Κάθε κατάσταση της συνείδησης έχει τις αντίστοιχες φυσικές εκδηλώσεις της

Για τους περισσότερους από εμάς η θλίψη είναι μια λέξη, αλλά εσωτεριστικά η θλίψη είναι δηλητήριο.

Για παράδειγμα, η κβαντική θεωρία δηλώνει ότι η ενέργεια γίνεται ύλη και η ύλη γίνεται ενέργεια.

ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ.

Αν μιλάμε για το μίσος, υπάρχει μια φυσική εκδήλωσή του.

Κάποιο είδος στοιχείων σχηματίζονται στο αίμα σας.

Όταν το μίσος εκδηλώνεται στο αίμα σας, είναι πολύ δύσκολο να το διαλύσετε.

Αν το αμελήσετε, θα πάρει διάφορες μορφές και τελικά θα σας κάνει να ενεργείτε σαν τρελοί.

Μετασχηματισμοί του libido

Την ιδέα της ενέργειας του libido εισήγαγε για πρώτη φορά ο Ζίγκμουντ Φρόιντ ως "ιντ". Υπό αυτή την έννοια ανήκει σε κείνη την ψυχολογική φάση κατά την οποία το άτομο αναλαμβάνει διάφορους ρόλους προκειμένου να ζευγαρώσει και να επεκτείνει την αθανασία του[1]. Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, διευρύνοντας την ιδέα, όρισε το libido ως ελεύθερη δημιουργική ή ψυχική ενέργεια, την οποία πρέπει να χρησιμοποιήσει το άτομο στη διαδικασία της προσωπικής του ανάπτυξης μέσω της εξατομίκευσης.

Κινούμενη στις περιοχές του ασυνείδητου αυτή η ενέργεια επιδέχεται πολλών συνειδητών ή ασυνείδητων μετασχηματισμών. Τόσο ο χώρος, το ασυνείδητο, όσο και οι διαδικασίες μετασχηματισμού και οι επιπτώσεις τους στην καθημερινή μας πραγματικότητα είναι από μακρού χρόνου πεδίο επιστημονικής παρατήρησης. Όσο για την ενέργεια, αυτή υπάρχει άφθονη εκεί έξω και μέσα μας. Ενέργεια ουσιαστικά ουδέτερη στη φύση της αλλά libido, δηλαδή δημιουργική ζωική ενέργεια όταν ωθεί την ανθρώπινη ύπαρξη σε στην εξελικτική πράξη της ζωής και destrudo, καταστροφική, μανική και εντροπική βιολογική ροπή που ωθεί στην καταστροφή και τον θάνατο[2].

Τούτη τη δύναμη που η λαμπρή διάνοια του Φρόιντ προσδιόρισε στην ερωτική δύναμη, στην ενέργεια του ερωτισμού και εκεί συγκέντρωσε τις δημιουργικές και τις καταστροφικές της δυνατότητες, καθώς ο έρωτας, να θυμίσουμε, για τον ψυχολόγο είναι μια πράξη θανάτου και εγκατάλειψης του εαυτού, ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, θεώρησε πως δεν μπορεί να περιοριστεί στην ερωτική πράξη, στον ανθρώπινο ερωτισμό και τους συμβολισμούς του. Παρατήρησε επίσης πως συνδέεται με μια διαδικασία εσωτερικών μετασχηματισμών, που εκδηλώνονται καθημερινά στα όνειρά μας, την ψυχική μας διάθεση και την τέχνη. Βέβαια η τέχνη στις περισσότερες περιπτώσεις η τέχνη και η κριτική της ανάλυση αποδίδει με αμεσότερο τρόπο τη μεταφορική χρήση των όρων destrudo και libido, καθώς και του μεταξύ τους αγώνα[3], όπως επίσης και τους τρόπους με τους οποίους αντανακλούν το δυναμικό τους στο άτομο και το κοινωνικό του περιβάλλον[4]. Η ίδια η ζωή είναι έρωτας σε κάθε όψη της, θα έλεγε ο ποιητής, ένα απροσμέτρητο πλήθος καθημερινής έλξης και απώθησης που καθοδηγεί τα βήματά μας στη δημιουργία ή την καταστροφή, θα έλεγε ο ψυχολόγος. Το libido είναι η βασική δύναμη για το χτίσιμο και τη μεταστοιχείωση του πολιτισμού θα έλεγε ο ανθρωπολόγος, η βασική βιολογική δύναμη με τις εξελικτικές και εντροπικές διαδικασίες της θα έλεγε ο βιολόγος. Η θεραπευτική δύναμη της συνολικής οντότητας θα έλεγε ένας γιατρός. Όλοι μα όλοι συμφωνούν ότι το λίμπιντο είναι βασικό θεμέλιο της ζωής.

Το λίμπιντο, λοιπόν, είναι η κατευθυντήρια δύναμη της προσωπικότητας. Είναι μια βιολογική ζωική ενέργεια που συγκεντρώνεται όταν χρειάζεται να επιλυθούν διαφορετικά προβλήματα της καθημερινότητας, όταν επίσης χρειάζεται το ανθρώπινο πλάσμα να δημιουργήσει. Για τον Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, το λίμπιντο είναι η δημιουργική δύναμη ζωής που οδηγεί σε μια διαρκή ψυχολογική ανάπτυξη του ατόμου, όταν ασχολούμαστε με δραστηριότητες όπως ο έρωτας, ο ύπνος, η μελέτη, το περπάτημα και η ομιλία. Όλες αυτές οι καθημερινές ανάγκες απαιτούν ενέργεια και το λίμπιντο είναι η δεξαμενή της ενέργειας για όλες τις φυσικές, ψυχολογικές και πνευματικές ανάγκες μας. Ενώ για τον Φρόιντ το λίμπιντο είναι η βασική σεξουαλική επιθετική δύναμη ή ενέργεια, για τον Γιουνγκ η ενέργεια του libido είναι η ενέργεια που απαιτείται για το σύνολο της ζωής, όχι κατʼ ανάγκη περιορισμένη στο σεξ και την επιθετικότητα.

Το συμβολικό επίπεδο Ο άνθρωπος έκλεψε τη φωτιά καθοδηγούμενος από τη δύναμη του libido και αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία για να αντιληφθούμε τούτη την πρωταρχική ενέργεια σαν θεμέλιο κάθε διαδικασίας μεταστοιχείωσης του πολιτισμού. Είναι μια ατομική και συλλογική ενέργεια ταυτόχρονα που έχει τη δυνατότητα να παράγει πολιτισμό, ακόμη και να εγκαθιδρύσει εντροπικές τάσεις και καταστροφή ενός πολιτισμικού συστήματος, όταν αυτό πάψει να δημιουργεί προϋποθέσεις έκφρασης της libido. Η πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών, το σβήσιμο πολιτισμών του παρελθόντος και η στενή παρακολούθηση των αιτιών που οδήγησαν σε πνευματική και υλική παρακμή μεγάλα πολιτισμικά συστήματα, επιβεβαιώνουν αυτή την απλή, βασική, αλλά και ταυτόχρονα περίπλοκη δύναμη που καθοδηγεί ένα σύστημα στον κύκλο γέννηση, ανάπτυξη, παρακμή και θάνατος.

Τούτη η βασική ενέργεια, την οποία συμβολίζει ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ με τον ήλιο σε όλα τα επίπεδα της συμβολικής του έκφρασης είναι ανεξάρτητη από την ατομική έκφραση. Ενυπάρχει στο άτομο, αλλά και είναι διάχυτη στο σύμπαν ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Είναι τόσο ανεξάρτητη από την ατομική μας ύπαρξη όσο και ο ήλιος που προσπαθούμε να κοιτάξουμε κατάματα, αναγνωρίζοντας ενδόμυχα μια συγγένεια με τη βασική βιολογική αιτία της ύπαρξής μας.

Δεν υπάρχει ήλιος; Δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχει φωτιά; Δεν υπάρχει πολιτισμός. Ωστόσο, στο μυθικό του παρελθόν ο άνθρωπος κρύβει μια προμηθεϊκή λάμψη. Καθοδηγημένος σωστά από το βασικό ένστικτο της ζωής έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς χτίζοντας τη βασική αλληγορία που φωτίζει το μονοπάτι της ατομικής του εξέλιξης. Η πράξη της κλοπής και της οικειοποίησης της θεϊκής δύναμης, του tabu, αυτού που είναι απαγορευμένο για τον άνθρωπο είναι μια πράξη εξέγερσης, προς την κατεύθυνση της ηρωικής περιπέτειας.

Στη Ριγκ Βέντα ο ήρωας Ματαρίσβαν ανέκτησε τη φωτιά που ήταν κρυμμένα από την ανθρωπότητα[5]. Ένα άλλο παράδειγμα από την ελληνική μυθολογία είναι ο Προμηθέας. Σε ένα μύθο των Αλγκονκίν ο Λαγός έκλεψε για τον άνθρωπο τη φωτιά από ένα γέροντα και τις δύο κόρες του[6]. Με τη σειρά του ο Μάουι, στον Πολυνησιακό μύθο, έκλεψε τη φωτιά για το ανθρώπινο γένος από τους Μάντεν[7], ενώ στο βιβλίο του Ενώχ οι πεπτωκότες άγγελοι και ο Αζαζήλ διδάσκουν το ανθρώπινο γένος να χρησιμοποιεί τα εργαλεία και τη φωτιά[8]. Η εγκατάλειψη της ασφάλειας της κοινωνικής μήτρας, του ασφαλούς περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αναπτυσσόμαστε, για την επίτευξη ενός άθλου, άρα της προώθησης της κοινωνίας σε ένα επίπεδο μετασχηματισμού και εξέλιξης, παράγεται εξαιτίας μιας ώθησης, της ώθησης του libido. Του ατομικού libido που μας οδηγεί σε καθημερινές υπερβάσεις, ακόμα και όταν όλα γύρω μας φαινομενικά γκρεμίζονται. Άλλωστε αυτή είναι και η μεγάλη ελπίδα πίσω από το φαινόμενο της παρακμής και του θανάτου. Η γέννηση σε ένα άλλο υψηλότερο επίπεδο. Το libido είναι εκεί, για να μας θυμίζει ότι η ανθρωπότητα δεν είναι μόνη και απροστάτευτη, έτσι όπως πιστεύει συνήθως μέσα στην γκριζάδα και την απελπισία που της γεννούν εξωγενείς δυνάμεις.

Η γονεϊκή δύναμη του ήλιου, η θεραπευτική δύναμη και η ενέργεια της φλόγας είναι πάντα παρούσα. Ενεργεί στον χώρο του ασυνείδητου και παράγει νέες ωθήσεις, νέους άθλους για να κατακτήσουμε, νέα ζεστασιά για να νιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι αλλά τμήμα μιας συνολικής διαδικασίας μετασχηματισμού. Και τούτο έχει σήμερα παρά ποτέ πολύ μεγάλη σημασία.

Ο ρόλος της ενέργειας του libido στη σύγχρονη εποχή Σε μια αδιαμφισβήτητη παγκόσμια κρίση, τα αποτελέσματα της οποίας ήδη βιώνουμε σε καθημερινό επίπεδο σε παγκόσμιο επίπεδο και στη χώρα μας, μέσα από την κατάρρευση του παρόντος πολιτισμικού συστήματος, η ανθρωπότητα θα έπρεπε να περιμένει μια νέα γέννηση μια νέα ελπίδα, νέες μορφές που πρέπει να πληρωθούν με τη βασική ενέργεια της δημιουργίας και να παράγουν νέους πολιτισμούς.

Για μην είμαστε, λοιπόν, κοντόφθαλμοι, θα έπρεπε ως ανθρώπινες υπάρξεις, ως τμήματα ενός πολιτισμικού συστήματος, ως απλοί πολίτες μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται να περιμένουμε πολύ σύντομα απʼ ό,τι δείχνουν οι περιστάσεις τη χαραυγή ενός διαφορετικού μέλλοντος. Πιθανώς, θα εκπλαγούμε από το πόσο διαφορετικό μπορεί να αποδειχθεί αυτό το μέλλον, γιατί η τάση αυτής της βασικής ζωικής ενέργειας είναι προς την κατεύθυνση της δημιουργίας και του ερεβοκτόνου φωτός, όταν συντρέχουν σε αυτό κοινωνικές, πολιτισμικές και ψυχολογικές διαδικασίες μετασχηματισμού του λίμπιντο.

Είναι αναπόφευκτη η διαδικασία της γέννησης, γιατί ο μετασχηματισμός της δημιουργικής ενέργειας γίνεται μέσα μας, γεμίζει τα όνειρά μας και τις φαντασιακές δημιουργικές διεγέρσεις μας. Αυτό που μεταλλάσσεται, αυτό που μεταστοιχειώνεται στα όνειρα και τη δημιουργική φαντασία, γίνεται αναπόφευκτα πράξη. Ασυνείδητη πράξη ή εκούσια πράξη, δηλαδή εθελοντικό έργο.

Είναι στο χέρι της ανθρωπότητας ή να παρασυρθεί ασυνείδητα από το ρεύμα της βασικής αυτής ζωικής ενέργειας, εκεί που θα την οδηγήσει μέσω των μηχανισμών ατομικής μεταστοιχείωσης ή να αναλάβει συνειδητά αυτόν τον μετασχηματισμό και τη δημιουργική μετουσίωση της ενέργειας συμμετέχοντας σε δημιουργικές πράξεις, τελώντας δημιουργικές πράξεις αφεαυτού, σχεδιάζοντας και εκτελώντας δημιουργικά το όνειρό μας για έναν καλύτερο κόσμο.

Η συνειδητή επιλογή

Η κατανόηση της διαδικασίας με την οποία μετασχηματίζεται η δημιουργική ενέργεια σε πράξη μας κάνει πιο συνειδητούς σε σχέση με αυτή τη θεατρική σκηνή που ονομάζεται πεζά καθημερινότητα. Γινόμαστε ικανοί να αναλάβουμε εκείνους τους ρόλους που οδηγούν το εξελικτικό δράμα στην κορύφωση και την τελική του λύτρωση. Με λίγα λόγια, ακολουθούμε τα μονοπάτια του πρώτου ήρωα που έκλεψε τη φωτιά και έφτιαξε πολιτισμό για τους γύρω του και το μονοπάτι προς την ατομική του πνευματική εξέλιξη.

Αυτή είναι η ουσία του αναλυτικού έργου, μέσω του οποίου επιχειρεί ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ να μας κάνει γνωστή την πρωταρχική δύναμη που κινεί τη ζωή, τα ατομικά και συλλογικά νήματα του πολιτισμού, και πέρα από οποιονδήποτε στείρο επιστημονισμό προσπαθεί να βάλει τα πράγματα μέσα σε μια γυάλα, η ανάλυσή του είναι ανάλυση για αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητα, αλλά και τις πραγματικές μας δυνατότητες ως ψυχοειδείς μηχανισμοί μεταστοιχείωσης της βασικής δύναμης σε ζωή, δημιουργία και πολιτισμό[9].
---------------
Παραπομπές
[1] Nelson, Randy J. An Introduction to Behavioral Endocrinology (2005). Sunderland: Sinauer Associates. ISBN 0-87893-617-3
[2] Όρος τον οποίο εισήγαγε ο Ιταλός ψυχαναλυτής Εντουάρντο Βάις το 1935, αντιπροσωπευτικό της ενέργειας και του ενστίκτου του θανάτου. Βλ. International Journal of Psycho-Analysis (1953) Vol 23 σ. 74.
[3] Beugnet M. - Schmid M., Proust at the Movies (2004) σ. 194.
[4] Joseph Campbell στο Margery Hourihan, Deconstructing the Hero (1994) σ. 22.
[5] Ριγκ Βέντα (3:9.5)
[6] Hartley Burr. Alexander, The Mythology of All Races. Vol 10: North American. Boston, 1916.
[7] Westervelt, W.D. Legends of Maui – a Demigod of Polynesia, and of His Mother Hina. Honolulu, 1910, κεφ. 5.
[8] Ενώχ 8:1-3a.
[9] Γιουνγκ, Καρλ Γκούσταβ, Η Ψυχολογία του Ασυνείδητου, (2011)

Η επιρροή της απομόνωσης ως μέσο πειθαρχίας

Το τάιμ-άουτ (διάλειμμα) είναι η πιο δημοφιλής τεχνική πειθαρχίας που χρησιμοποιείται από τους γονείς και η πιο συχνά προτεινόμενη από τους παιδίατρους και τους ειδικούς στην ανάπτυξη παιδιών. Είναι όμως καλό για τα παιδιά; Είναι αποτελεσματικό; Σύμφωνα με τα πορίσματα των τελευταίων ερευνών σχετικά με τις σχέσεις και την ανάπτυξη του εγκεφάλου, δεν είναι.

Έρευνες που διεξήχθησαν, αναφέρουν ότι, κατόπιν σάρωσης του εγκεφάλου, φαίνεται ο πόνος που προκαλείται από την απομόνωση -κατά τη διάρκεια μιας τιμωρίας- να έχει την ίδια εικόνα με τη σωματική κακοποίηση. Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσετε την επικρατούσα άποψη ότι απομόνωση στη γωνία είναι το καλύτερο μέρος για το παιδί σας;

Μελέτες στην νευροπλαστικότητα και προσαρμοστικότητα του εγκεφάλου έχουν αποδείξει ότι οι επανειλημμένες εμπειρίες αλλάζουν σημαντικά τη φυσική δομή του εγκεφάλου. Από τη στιγμή που οι αλληλεπιδράσεις σχετικές με την πειθαρχία μεταξύ παιδιού και γονέα, αποτελούν μεγάλο μέρος των εμπειριών της παιδικής ηλικίας, είναι σημαντικό το να σκεφτούν οι γονείς σε βάθος το πως ανταποκρίνονται στα παιδιά τους όταν αυτά είναι ανυπάκουα. Η πειθαρχία είναι ζήτημα διδασκαλίας και όχι τιμωρίας. Στα πλαίσια της πειθαρχίας είναι σημαντικό να βρεθούν τρόποι να διδαχτούν τα παιδιά την κατάλληλη συμπεριφορά το οποίο είναι ουσιαστικό για την υγιή τους ανάπτυξη.

Τι συμβαίνει στην περίπτωση των τάιμ-άουτ; Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό που το παιδί αποκομίζει και νιώθει τελικά ως βασική εμπειρία κατά την διάρκεια των τάιμ-άουτ είναι η απομόνωση. Ακόμα και όταν παρουσιάζεται με υπομονετικό και τρυφερό τρόπο, το τάιμ-άουτ τα μαθαίνει ότι όταν κάνουν ένα λάθος ή όταν περνάνε μια δύσκολη στιγμή, θα αναγκαστούν να είναι μόνα τους- ένα μάθημα που βιώνεται συχνά, ιδιαίτερα από τα μικρότερα παιδιά, ως απόρριψη. Επίσης, το ‘‘μήνυμα’’ που επικοινωνείται στα παιδιά, είναι "Ενδιαφέρομαι να είμαι μαζί σου και να είμαι εκεί για εσένα μόνο όταν είσαι καλός".

Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα παιδιά έχουν μια βαθιά ανάγκη για σύνδεση. Δεκαετίες έρευνας στην θεωρία της προσκόλλησης δείχνουν ότι ιδιαίτερα σε στιγμές δυστυχίας, θέλουμε να είμαστε κοντά και να χαλαρώνουμε με τους ανθρώπους που νοιάζονται για εμάς. Αλλά όταν τα παιδιά χάνουν τον συναισθηματικό τους έλεγχο, οι γονείς τα στέλνουν στο δωμάτιό τους ή στην ‘‘καρέκλα τιμωρίας ή σκέψης’’, που σημαίνει ότι σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή της συναισθηματικής τους θλίψης θα πρέπει να υποφέρουν μόνα τους.

Όταν τα παιδιά υπερφορτώνονται συναισθηματικά, παρεκτρέπονται και εκφράζουν τα συναισθήματα τους έντονα καθώς οι υπερβολικές αντιδράσεις ή απαιτήσεις τους απορρέουν από την ανώριμη εσωτερική τους κατάσταση. Επομένως, η έκφραση μιας ανάγκης ή ενός έντονου συναισθήματος οδηγεί σε επιθετική, ασεβή ή μη συνεργάσιμη συμπεριφορά, η οποία είναι απλώς απόδειξη ότι τα παιδιά δεν έχουν ακόμα αναπτύξει ορισμένες δεξιότητες αυτορύθμισης. Η ανυπακοή είναι συχνά μια κραυγή για βοήθεια προκειμένου να ηρεμήσουν και μια προσπάθεια να συνδεθούν συναισθηματικά.

Όταν η γονική απάντηση είναι να απομονώσει το παιδί, μια ενστικτώδης ψυχολογική ανάγκη του παιδιού μένει ανεκπλήρωτη. Μάλιστα, το πιο σημαντικό στα πρόσφατα επιστημονικά ευρήματα από την απεικόνιση και δραστηριότητα του εγκεφάλου δείχνουν ότι η εμπειρία του σχετιζόμενου πόνου- όπως αυτός που προκαλείται από την απόρριψη- μοιάζει πολύ με την εμπειρία ενός σωματικού πόνου.

Πάνω από όλα, το τάιμ-άουτ είναι συνήθως αναποτελεσματικό στην επίτευξη των στόχων της πειθαρχίας, στο να αλλάξουν δηλαδή τα παιδιά τη συμπεριφορά τους και να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους. Οι γονείς μπορεί να θεωρούν ότι το τάιμ-άουτ βοηθάει τα παιδιά στο να ηρεμούν και να προβληματίζονται σχετικά με τη συμπεριφορά τους. Αντιθέτως όμως, το τάιμ-άουτ κάνει τα παιδιά να απορυθμίζονται και να θυμώνουν περισσότερο, νιώθοντας λιγότερο ικανά να ελέγξουν τον εαυτό τους ή να σκεφτούν τι έχουν κάνει, καθώς επικεντρώνονται περισσότερο στο πόσο κακοί είναι οι γονείς τους που τα τιμώρησαν.

Όταν τα παιδιά επικεντρώνονται στη ‘‘φρικτή τους τύχη’’ να έχουν έναν κακό και ​​άδικο γονέα που τους τιμώρησε, χάνουν την ευκαιρία να αναπτύξουν δεξιότητες όπως η διορατικότητα, η ενσυναίσθηση και η επίλυση προβλημάτων. Ο χρόνος που περνούν στο τάιμ-άουτ, τους στερεί τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις δεξιότητες που άλλα είδη πειθαρχίας θα μπορούσαν να εστιάσουν. Θεσπίζοντας σαφή όρια, τονίζοντας τη συνεργασία, την συνομιλία και το σεβασμό δίνουμε στα παιδιά την ευκαιρία να εξασκηθούν στο να είναι ενεργά, με ενσυναίσθηση, να νιώθουν συνυπεύθυνα στην λήψη αποφάσεων και να καταλάβουν ορισμένα πράγματα από μόνα τους.

Την επόμενη φορά που θα προκύψει η ανάγκη πειθαρχίας, οι γονείς θα μπορούσαν να σκεφτούν το ενδεχόμενο ενός ‘‘τάιμ-ίν’’, εμπλεκόμενου δηλαδή χρόνου έναντι του διαλείμματος, με στόχο να: δημιουργήσουν μια θετική σύνδεση αγάπης, να καθίσουν με το παιδί και να κουβεντιάσουν μαζί του ή να το παρηγορήσουν. Ορισμένος χρόνος για να ηρεμήσει το παιδί μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά πολύτιμος και να διδάξει το παιδί πως να κάνει μια παύση και να προβληματιστεί σχετικά με τη συμπεριφορά του. Ειδικά για τα μικρότερα παιδιά, η αντανάκλαση ενός θετικού μοντέλου διαπαιδαγώγησης και γονεϊκού προτύπου δημιουργείται στη σχέση και όχι στην απομόνωση. Οι γονείς με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν να είναι περισσότερο αποδοτικοί και αποτελεσματικοί μακροπρόθεσμα.

Τελικά θεραπεύονται οι ψυχικές παθήσεις?

Εισαγωγή
Ένα από τα μείζονα ζητήματα στην ψυχιατρική είναι η αποτελεσματικότητα των υπαρχόντων θεραπευτικών μεθόδων. Είναι διάχυτη και διαχρονική η εντύπωση που διατηρεί η πλειοψηφία του κόσμου ότι «οι ψυχικές παθήσεις δε θεραπεύονται» .Στόχος του άρθρου είναι να εξετάσει πόσο ακριβής είναι η εντύπωση αυτή.

Καταρχήν η φράση αυτή από μόνη της συνιστά μια γενίκευση και άρα δεν ευσταθεί. Μια σωστότερη έκφραση θα ήταν «κάποιες ψυχικές παθήσεις δε θεραπεύονται». Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν διαφορετικά ποσοστά αποτελεσματικότητας των θεραπευτικών μεθόδων για κάθε διαταραχή. Έτσι για παράδειγμα μπορούμε να πούμε ότι οι αγχώδεις διαταραχές έχουν υψηλά ποσοστά ανταπόκρισης στη θεραπεία είτε αυτή είναι φαρμακευτική, είτε ψυχοθεραπευτική είτε ο συνδυασμός τους, είτε και σε συνδυασμό με μη καθαρά ιατρικές παρεμβάσεις. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η σχιζοφρένεια, που όντως τα ποσοστά επιτυχούς θεραπείας της δε μας κάνουν περήφανους. Η διπολική διαταραχή επίσης δεν εμφανίζει υψηλό ποσοστό επιτυχούς θεραπείας, αν και βρίσκεται σε ελαφρώς καλύτερο επίπεδο από τη σχιζοφρένεια. Η μονοπολική κατάθλιψη σε ποσοστό περίπου 66% ανταποκρίνεται στην αρχική θεραπεία. Από τις διαταραχές διατροφής η ψυχογενής ανορεξία συνιστά μια πολύ δύσκολη κατάσταση, ενώ η βουλιμία αντιμετωπίζεται αποτελεσματικότερα. Οι διαταραχές προσωπικότητας συνιστούν μια ειδική κατηγορία που παρουσιάζουν επίσης μικρό ποσοστό επιτυχούς αντιμετώπισης, με βασικότερη αιτία το ότι σημαντικό ποσοστό τους ποτέ δεν αναζητούν ψυχιατρική βοήθεια. Τέλος η θεραπευτική αντιμετώπιση των εξαρτήσεων επίσης υπολείπεται σε αποτελεσματικότητα στις μέρες μας. Έτσι από τα παραπάνω προκύπτει ότι η «λαική εντύπωση» στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε πραγματικά δεδομένα. Τελειώνει όμως το θέμα εδώ?

Συνεχίζοντας, είναι σημαντικό να διευκρινήσουμε τον όρο θεραπεία. Αν με τον όρο αυτόν εννοούμε την πλήρη εξάλειψη του παθολογικού παράγοντα, την ίαση, τότε ατυχήσαμε στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Βέβαια εδώ πρέπει να αναγνωριστεί το εξής σημαντικό θέμα.

Σε σημαντικό ποσοστό των ψυχικών διαταραχών η συνεχιζόμενη λήψη φαρμακευτικής αγωγής για συνήθως μεγάλα διαστήματα προσφέρει αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Θεωρείται αυτό θεραπεία? Αν όχι, τότε το ίδιο μπορούμε να πούμε για την πλειοψηφία των ασθενειών ανεξαρτήτως ειδικότητας. Για παράδειγμα στο σακχαρώδη διαβήτη η διακοπή λήψης της αγωγής δεν είναι επικίνδυνη για τη ζωή του ασθενή? Το ίδιο δεν ισχύει για τις θυρεοειδοπάθειες, την καρδιαγγειακή νόσο, για διάφορες νευρολογικές παθήσεις κ.α.? Ίαση του διαβήτη θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν υπήρχε τρόπος οριστικής επιδιόρθωσης της παθολογικής λειτουργίας των κυττάρων του παγκρέατος. Ίαση στην ψυχιατρική αντίστοιχα θα μπορούσε να σημαίνει οριστική επιδιόρθωση των νευρικών κυττάρων και κυκλωμάτων του εγκεφάλου που εμπλέκονται στην εκάστοτε διαταραχή. Έτσι λοιπόν θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η μοναδική ειδικότητα που σε ορισμένες περιπτώσεις (και όχι σε όλες) μπορεί να προσφέρει ίαση είναι η χειρουργική, γιατί παρέχει τη δυνατότητα αφαίρεσης του παθολογικού παράγοντα. Άρα αν υιοθετήσουμε τη λιγότερη αυστηρή ερμηνεία του όρου θεραπεία, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι διαφορές της ψυχιατρικής θεραπείας από αυτές άλλων ειδικοτήτων δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαινομενικά θεωρείται.

Υποχρεωτικά βάσει των παραπάνω, θα πρέπει να αφήσουμε προς το παρόν την έννοια ίαση και να ορίσουμε τη θεραπεία ως την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων μιας νόσου. Στην ψυχιατρική η φαρμακευτική θεραπεία στοχεύει στην επιδιόρθωση μιας σειράς από νευρωνικές διασυνδέσεις στον εγκέφαλο, η δυσλειτουργία των οποίων θεωρείται υπεύθυνη για συμπτώματα όπως οι παραληρητικές ιδέες, οι ακουστικές ψευδαισθήσεις, το καταθλιπτικό, το ευφορικό, το δυσφορικό συναίσθημα, η απάθεια, το υπερβολικό άγχος, η συμπεριφορά εξάρτησης κ.α. Η συσχέτιση αυτή βασίζεται σε ισχυρότατες ενδείξεις που προκύπτουν από έρευνες στη νευροανατομία/νευροφυσιολογία του εγκεφάλου, όπου με απεικονιστικές μεθόδους (CT,MRI,fMRI,SPECT,PET) αναγνωρίζονται τόσο αυξομειώσεις στο μέγεθος όσο και στη δραστηριότητα διακριτών εγκεφαλικών περιοχών στις διάφορες ψυχιατρικές διαταραχές. Επιπλέον σε νευροβιολογικό επίπεδο η έρευνα στο επίπεδο των νευροδιαβιβαστών και των υποδοχέων τους παρέχει ολοένα και αυξανόμενες ενδείξεις ότι η φαρμακευτική τροποποίηση της λειτουργίας τους προσφέρει θεραπευτικό αποτέλεσμα. Παθολογικά επίπεδα μεταβολιτών διαφόρων νευροδιαβιβαστών ( π.χ. το 5HIAA μεταβολίτης της σεροτονίνης) σε εργαστηριακούς ελέγχους βιολογικών υγρών, αλλά και σε νεκροτομικές έρευνες, επίσης υποστηρίζουν τη θεώρηση αυτή. Η διερεύνηση της επίδρασης ψυχοδραστικών ναρκωτικών ουσιών στον εγκέφαλο συνεπικουρούν αυτό το πλαίσιο, με κορυφαίο παράδειγμα το κύκλωμα της ντοπαμίνης και πώς η διαταραχή του κατά τη χρήση ουσιών δημιουργεί εθισμό. Προκύπτει λοιπόν ότι εκτός από τον εθισμό η δυσλειτουργία ντοπαμινεργικών νευρώνων σε τμήματα του μεταιχμιακού συστήματος και του προμετωπιαίου φλοιού ευθύνεται για την παραγωγή ψυχωτικών συμπτωμάτων, διότι γνωρίζουμε ότι η λήψηκοκαίνης και αμφεταμίνης, ναρκωτικών που διεγείρουν κατά πολύ την παραγωγή ντοπαμίνης πολύ συχνά προκαλεί ψυχωτικα συμπτώματα. Τέλος η μοριακή γενετική είναι άλλος ένας τομέας που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να εντοπίζει συγκεκριμένα τμήματα του ανθρώπινου γονιδιώματος με παθολογικό υπόβαθρο και σχετίζονται με διαταραχές όπως η κατάθλιψη και η σχιζοφρένεια. Παραδείγματα αποτελούν το γονίδιο της διαμεμβρανικής πρωτείνης μεταφορέα της σεροτονίνης. Άτομα που φέρουν το κοντό αλλήλιο του γονιδίου σε ομόζυγη κατάσταση, παρουσιάζουν τη λεγόμενη γενετική ευαλωτότητα σε καταθλιπτικά επεισόδια υπό το βάρος των εκάστοτε ψυχοπιεστικών γεγονότων. Επιπλέον, μεταλλάξεις στα γονίδια του κυτοχρώματος P450,το οποίο αποτελεί ηπατικό σύστημα ενζύμων μεταβολισμού(CYP2D6,CYP2C19,CYP2C9,CYP1A2,CYP3A4) δύναται να επηρεάσουν τη δραστικότητα των περισσότερων ψυχιατρικών φαρμακευτικών παραγόντων, με πιθανό αποτέλεσμα τη μη ανταπόκριση στη θεραπεία.Η έρευνα στα πεδία αυτά είναι σε «οργασμό» στις προηγμένες χώρες του εξωτερικού, με τις ξένες κυβερνήσεις όπως η αμερικανική να αποδίδουν μεγάλη σημασία στη διερεύνηση του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Παράγοντες ανεπαρκούς ανταπόκρισης στη θεραπεία
Η ανταπόκριση στη φαρμακευτική θεραπεία στην ψυχιατρική επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Έστω κι ένας από τους παράγοντες αυτούς να υφίσταται, μπορεί η θεραπεία να μην αποδώσει. Ακολουθεί μια ανάλυση των γνωστών εώς τώρα παραγόντων :
Το φάρμακο να μην «πιάνει» το συγκεκριμένο ασθενή. Αίτια του φαινομένου αυτού είναι όπως αναφέρθηκαν παραπάνω ζητήματα μεταβολισμού των φαρμάκων, αλληλεπιδράσεων διαφόρων φαρμάκων μεταξύ τους και παράγοντες που ο περισσότερος κόσμος υποτιμά όπως το κάπνισμα και ο καφές. Για παράδειγμα, η νικοτίνη έχει την ιδιότητα να επάγει το ένζυμο CYP1A2, δηλαδή να αυξάνει τη δραστικότητά του με συνέπεια τον ταχύ μεταβολισμό κάποιων αντιψυχωτικών φαρμάκων και άρα μείωση των επιπέδων τους στην κυκλοφορία του αίματος και άρα μείωση της δράσης τους στον εγκέφαλο. Άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν είναι αλλαγές σε επίπεδο νευροδιαβιβαστών και υποδοχέων π.χ. ανοχή, υπορρύθμιση (downregulation), υπερρύθμιση (upregulation) οι οποίες επηρεάζουν τη φαρμακοδυναμική ενός φαρμάκου, η χρονιότητα της νόσου και η μακρά περίοδος νόσου χωρίς θεραπεία.

Σε ορισμένες περιπτώσεις αιτία της μη ανταπόκρισης είναι η ατυχής ψυχιατρική πρακτική, που ευτυχώς δε συναντάται συχνά στις μέρες μας. Αυτή αφορά είτε την υποθεραπευτική δοσολογία, είτε στο άλλο άκρο την πολυφαρμακία. Με απλά λόγια αν η δόση ενός φαρμάκου είναι χαμηλή, αυξάνεται η πιθανότητα να μην επιδράσει επαρκώς ή και καθόλου. Αντίθετα η στρατηγική χορήγησης υψηλών δοσολογικών σχημάτων από παράπάνω από 1-2 φαρμακευτικούς παράγοντες, ειδικά στα πρώτα στάδια μιας νόσου, επίσης αντενδείκνυται διότι αφενώς ενέχει τον υψηλό κίνδυνο εμφάνισης ανεπιθύμητων ενεργειών, αφετέρου οι αλληλεπιδράσεις μπορεί να μην επιφέρουν το επιθυμητό θεραπευτικό αποτέλεσμα και να «ακυρώσουν» για το μέλλον κάποιες φαρμακευτικές επιλογές.

Σχετικό με το προηγούμενο είναι και το «διάσημο» θέμα των «παρενεργειών των ψυχοφαρμάκων». Τα πράγματα εδώ είναι ξεκάθαρα, αλλά επειδή η σύγχυση των προτεραιοτήτων, ειδικά σε ψυχιατρικούς πληθυσμούς και συγγενείς, είναι πολύ συχνό φαινόμενο, οι ανεπιθύμητες ενέργειες εξυψώνονται σε αδικαιολόγητα δραματικό επίπεδο. Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ψυχιατρικά φάρμακα έχουν ποικίλλο βαθμό εμφάνισης ανεπιθύμητων ενεργειών. Όμως α) δε συμβαίνουν σε όλους β) κάποιες από αυτές αντιμετωπίζονται είτε με άλλα φάρμακα είτε με άλλες παρεμβάσεις όπως δίαιτα για την αύξηση βάρους κ.α. γ) κάποιες είναι παροδικές δ) στη ζυγαριά μεταξύ κάποιων σχετικά ανεκτών ανεπιθύμητων ενεργειών και της δυσμενούς για διάφορες παραμέτρους της ζωής του ασθενή εξέλιξης της ψυχικής του υγείας βαραίνει περισσότερο το δεύτερο! Ένα ακόμη σχετικό επιχείρημα είναι και φάρμακα άλλων ειδικοτήτων δύναται να εμφανίσουν παρενέργειες, όμως η διακοπή τους είναι απαγορευτική. Για παράδειγμα όποιος έχει δει τις θορυβώδεις εκδηλώσεις της νόσου Parkinson ή της επιληψίας δε μπορεί να διανοηθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η κορτιζόνη, απαραίτητο φάρμακο για δεκάδες παθήσεις διαφόρων ειδικοτήτων, δύναται να επιφέρει πολλές παρενέργειες, συνάμα και ψυχιατρικού τύπου συμπτωματολογία. Και φυσικά δε συζητάμε για την καρδιαγγειακή νόσο, την υπέρταση, το σακχαρώδη διαβήτη και άλλες σοβαρές παθολογικές οντότητες. Επιπλέον και με όπλο τα σύγχρονα φάρμακα που είναι γενικώς πιο καλά ανεκτά, ο ειδικός ψυχίατρος έχει τη δυνατότητα να ρυθμίζει τη βέλτιστη δόση ελέγχοντας το θεραπευτικό παράθυρο και εύρος του κάθε φαρμάκου. Η σύγχρονη ψυχιατρική πρακτική, η οποία εφαρμόζεται κυρίως από τις νεότερες γενιές ψυχιάτρων, δίνει μεγάλη βάση στην ποιότητα της ζωής του ασθενούς. Η τελευταία επηρεάζεται και από τις ανεπιθύμητες ενέργειες και άρα αυτές λαμβάνονται σοβαρά υπ’όψιν. Πάντοτε υπάρχει για παράδειγμα το ενδεχόμενο της αλλαγής ενός φαρμάκου, ασχέτως εάν αυτό είναι αποτελεσματικό, σε περίπτωση εμφάνισης κάποιας σοβαρής ανεπιθύμητης ενέργειας.

Κάτι που ο κόσμος ξεχνά όταν χαρακτηρίζει τις ψυχιατρικές διαταραχές μη θεραπεύσιμες είναι ότι σε μεγάλο ποσοστό η συμμόρφωση των ασθενών με τη φαρμακευτική θεραπεία είναι προβληματική. Υπάρχουν αρκετά σενάρια : άρνηση λήψης, ταχεία διακοπή ή διακοπή νωρίτερα από το συνιστώμενο, παράλειψη δόσεων, λήψη με διαφορετικό τρόπο από τις ιατρικές οδηγίες, διακοπή παρακολούθησης από τον ειδικό μετά από την πρώτη επίσκεψη με αποτέλεσμα τη μη σωστά συνεχιζόμενη ρύθμιση της φ.αγωγής κ.α. Βέβαια πρέπει να σημειωθεί ότι μέρος της ανεπαρκούς συμμόρφωσης οφείλεται στην ίδια τη φύση των ψυχιατρικών διαταραχών, καθώς σε σημαντικό ποσοστό εξ’ αυτών παραβλάπτεται η ορθή κρίση του ασθενή σχετικά με την πορεία της υγείας του και ακόμη το φαινόμενο της έλλειψης εναισθησίας (μη αναγνώρισης και παραδοχής του προβλήματος) κυρίως στις ψυχωτικού τύπου διαταραχές. Έχει παρατηρηθεί δε σε ουκ ολίγες περιπτώσεις ότι ακόμη και το συγγενικό περιβάλλον που θεωρητικά και κυριολεκτικά (συνήθως) δε νοσεί, δε συμβάλλει όσο θα μπορούσε στη βελτίωση της συμμόρφωσης του ασθενή. Εδώ για πολλοστή φορά επεισέρχεται η αρνητική επίδραση του στίγματος! Έτσι το σημείο αυτό θα μπορούσε να είναι στόχος κατάλληλων ψυχοκοινωνικών παρεμβάσεων από τη μεριά του θεραπευτή, παράμετρος που ομολογουμένως υποτιμάται από μερίδα των ειδικών ακόμα και στις μέρες μας. Συμπερασματικά η «ευλαβική» συμμόρφωση με τις ιατρικές συστάσεις είναι αναγκαία και η ανεπαρκής συμμόρφωση αποτελεί από τους κυριότερους λόγους της ύπαρξης χαμηλών ποσοστών θεραπείας κάποιων ψυχιατρικών διαταραχών.

Η συννοσηρότητα είναι μια ακόμη παράμετρος που μπορεί να περιπλέξει τα πράγματα. Καταρχήν η συνύπαρξη δύο ή και περισσότερων ενίοτε ψυχιατρικών διαταραχών στο ίδιο άτομο δυσχεραίνει τη φαρμακευτική παρέμβαση. Παραδείγματα αποτελούν οι μεικτές αγχώδεις και καταθλιπτικές διαταραχές, η αλληλοεπικάλυψη συναισθηματικών και ψυχωτικών διαταραχών μεταξύ τους και βέβαια η ταυτόχρονη χρήση ψυχοδραστικών ουσιών σε συνδυασμό με την ύπαρξη ψυχωτικής, καταθλιπτικής, μανιακής συμπτωματολογίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις φαρμακοδυναμικές και νευροβιολογικές επιδράσεις γίνονται συχνά «γόρδιος δεσμός» ή αλλιώς «σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες»!

Η συννοσηρότητα με σωματικές παθήσεις είναι άλλο ένα περίπλοκο κεφάλαιο και συναντάται ιδιαίτερα συχνά σε ηλικιωμένους. Καρδιαγγειακές ανεπιθύμητες ενέργειες όπως υπέρταση και διαταραχές ρυθμού σε έναν ηλικιωμένο άρρωστο με ήδη υπάρχον καρδιολογικό πρόβλημα, συνιστούν λόγο τροποποίησης της αγωγής. Οι εξωπυραμιδικές εκδηλώσεις σε ασθενή με προυπάρχουσα εγκεφαλική βλάβη θα είναι πιθανότατα βαρύτερες. Ασθενής με ηπατική βλάβη θα πρέπει να λάβει χαμηλές δόσεις φαρμάκων ή να επιλεχθούν κάποια με μικρό ή μηδενικό ηπατικό μεταβολισμό. Υπάρχουν πολλαπλά ακόμα παραδείγματα σε αυτό τον τομέα, που αποδεικνύουν ότι η ψυχιατρική έχει περισσότερους συνδετικούς κρίκους με τη «βιολογική» ιατρική απ’ότι ο κόσμος πιστεύει. Η διασυνδετική ψυχιατρική είναι ο «αρμόδιος» κλάδος της ψυχιατρικής που ασχολείται με το θεραπευτικό αυτό κομμάτι σε κλινικό επίπεδο, όμως δε λείπουν καθόλου σχετικές «προκλήσεις» και στην ιδιωτική ψυχιατρική πράξη.

Λίγο πριν το τέλος θα πρέπει να αναφερθεί η σημασία μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης του ασθενή από τον ειδικό ψυχίατρο. Αυτό μεταφράζεται στο εξής : Λήψη πλήρους ιστορικού, ΑΣΧΕΤΩΣ εάν χρειάζεται παραπάνω χρόνο, συνεκτίμηση βιολογικών, ψυχολογικών και περιβαλλοντικών παραγόντων στη θεραπευτική απόφαση, ενσυναίσθηση στην προσέγγιση του ασθενή, συμβουλευτική ενθάρρυνση και ψυχολογική υποστήριξη όπου χρειάζεται, ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις τόσο στον ίδιο όσο και στην οικογένεια (και στην κοινότητα όταν αυτό είναι εφικτό) και ρεαλιστική ενημέρωσή τους (ψυχοεκπαίδευση). Αυτό ΔΕ μεταφράζεται στο εξής : Τι έχετε, αυτό εκείνο και το άλλο, α μάλιστα πάρτε αυτό και όλα θα πάνε καλά, τα ξαναλέμε σε 20 μέρες, να περάσει ο επόμενος. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο υψηλή ιατρική αυθεντία ώστε να «θεραπεύει» μέσα σε 20 λεπτά. Είναι γεγονός ότι ο κόσμος έχει την τάση να εντυπωσιάζεται από το «φαίνεσθαι» και αυτό ισχύει ευρύτερα στις ανθρώπινες σχέσεις, όμως πολλές φορές από το πολύ φαίνεσθαι χάνεται η ουσία, αυτή που τελικά έχει ανάγκη ο ασθενής. Η ολοκληρωμένη προσέγγιση μπορεί επίσης να σημαίνει ότι για κάποιους ασθενείς ενδείκνυται να εφαρμοστεί ψυχοθεραπευτική μέθοδος και καθόλου φαρμακευτική αγωγή ή συνδυασμός των δύο.

Ως επίλογος, η αποτελεσματικότητα των ψυχιατρικών θεραπειών σίγουρα δεν έχει φτάσει στο επίπεδο που θα ήθελαν σήμερα τόσο επιστήμονες όσο και ασθενείς. Η αλματώδης εξέλιξη των νευροεπιστημών, σε συνδυασμό με ένα μεγαλύτερο έλεγχο των προαναφερόμενων παραμέτρων που επηρεάζουν την αποτελεσματικότητα μιας θεραπείας και τη συμμόρφωση των ασθενών σε αυτή , είναι ο δρόμος που μπορεί να προδιαγράψει ένα πιο ευοίωνο μέλλον για τη θεραπεία των ψυχικών παθήσεων.

Ποια η θεραπεία για τον εθισμό των ναρκωτικών...

Η θεραπεία για άτομα τα οποία χρησιμοποιούν ναρκωτικά αλλά που δεν έχουν ακόμη υποστεί εθισμό, η θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει ψυχοθεραπεία με στόχο την αλλαγή της συμπεριφοράς όπως γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, συμβουλευτική προσέγγιση, ομάδες στήριξης και οικογενειακή θεραπεία.

Όμως για άτομα που έχουν υποστεί εθισμό, η θεραπευτική αντιμετώπιση, περιλαμβάνει συχνά συνδυασμό από συμπεριφορικές θεραπείες και φάρμακα.

Φάρμακα όπως η μεθαδόνη ή το LAAM (levo-alpha-acetyl-methadol), είναι αποτελεσματικά στην καταστολή των συμπτωμάτων στέρησης και ακατάσχετης επιθυμίας για λήψη ναρκωτικού που χαρακτηρίζουν τον εθισμό στις εξαρτησιογόνες ουσίες. Έτσι τα εν λόγω φάρμακα μειώνουν τη χρήση παράνομων ουσιών και βελτιώνουν τις πιθανότητες του ναρκομανούς ασθενούς να ακολουθήσει τη θεραπεία απεξάρτησης.

Ο πρωταρχικός στόχος της θεραπείας απεξάρτησης με τη χρήση φαρμάκων, είναι να δίνεται στον ασθενή μια ανάλογη με τα ναρκωτικά ουσία η οποία όμως να δημιουργεί λιγότερο έντονα συμπτώματα στέρησης. Μετά σταδιακά, αποσύρεται και το φάρμακο υποκατάστασης που χρησιμοποιείται.

Το φάρμακο που χρησιμοποιείται συχνότερα, είναι η μεθαδόνη που λαμβάνεται από το στόμα μια φορά την ημέρα. Η χορήγηση αρχίζει με την χαμηλότερη δόση που είναι σε θέση να προλαμβάνει τα συμπτώματα στέρησης και μετά η δόση σταδιακά μειώνεται.

Υποκατάστατα φάρμακα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την απεξάρτηση από ηρεμιστικά φάρμακα. Στους ασθενείς μπορεί να χορηγηθούν ηρεμιστικά φάρμακα με μακρά χρονική δράση όπως η διαζεπάμη ή η φαινοβαρβιτόνη, τα οποία μετά μπορούν να μειωθούν σταδιακά.

Όταν ένας ασθενής υπόκειται σε θεραπεία απεξάρτησης, υπάρχει πάντοτε σημαντικός κίνδυνος υποτροπής με επαναστροφή στα ναρκωτικά. Οι ασθενείς είναι δυνατόν να πάνε πίσω στη χρήση ναρκωτικών έστω και εάν δεν έχουν πλέον σωματικά συμπτώματα στέρησης.

Διεξάγονται πολλές έρευνες που στόχο έχουν τη δημιουργία φαρμάκων που να μπορούν να σταματούν την ακατάσχετη επιθυμία για τα ναρκωτικά και να θεραπεύουν άλλους παράγοντες που προκαλούν την επιστροφή στη χρήση των εξαρτησιογόνων ουσιών.

Σε ασθενείς που αδυνατούν να απέχουν από τη χρήση των οποιοειδών, χορηγείται θεραπεία συντήρησης συνήθως με μεθαδόνη.

Η δόση συντήρησης για τη μεθαδόνη, είναι συνήθως ψηλότερη από εκείνη που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία απεξάρτησης και μπορεί να προλαμβάνει τα συμπτώματα στέρησης και ακατάσχετης επιθυμίας για την ηρωίνη. Επίσης αποτρέπει τους ασθενείς από του να βιώνουν την κατάσταση ευφορίας που η ηρωίνη προκαλεί, σχεδόν αμέσως μετά τη λήψη της («ανέβασμα») και που ακολουθείται σε σύντομο χρονικό διάστημα από μετάπτωση («κατέβασμα»).

Με τον τρόπο αυτό η θεραπεία υποκατάστασης, συντήρησης με τη μεθαδόνη, βοηθά τους ασθενείς ναρκομανείς να απέχουν από τη χρήση της ηρωίνης, μειώνει το κίνδυνο διάδοσης του AIDS μεταξύ των ναρκομανών και συνολικά μειώνει το ποσοστό των θανάτων λόγω ναρκωτικών.

Μεταξύ των διαφόρων προγραμμάτων με τη μεθαδόνη, εκείνα που παρέχουν τη ψηλότερη δόση (συνήθως τουλάχιστον 60 mg ημερησίως), έχουν καλύτερα ποσοστά επιτυχίας όσον αφορά στη συμμετοχή των εξαρτημένων στα ναρκωτικά ασθενών.

Επίσης τα προγράμματα που παρέχουν ολοκληρωμένη στήριξη, συμβουλευτικές υπηρεσίες, ιατρική φροντίδα παράλληλα με τη μεθαδόνη, έχουν καλύτερα αποτελέσματα από τα προγράμματα που παρέχουν λιγότερες ή ελάχιστες υπηρεσίες.

Ακόμη ένα φάρμακο υποκατάστασης που εγκρίθηκε πρόσφατα για τη θεραπεία συντήρησης, είναι το LAAM το οποίο χορηγείται 3 φορές την εβδομάδα παρά 1 φορά ημερησίως όπως γίνεται με τη μεθαδόνη. Η ναλτρεξόνη, χρησιμοποιείται επίσης για την αποτροπή υποτροπών με επιστροφή στη χρήση των ναρκωτικών.

Όπως η μεθαδόνη, το LAAM και η ναλτρεξόνη, αποτρέπουν τους ναρκομανείς από του να έχουν την παροδική κατάσταση ευφορίας που τους προκαλεί η ηρωίνη. Όμως η ναλτρεξόνη δεν καταστέλλει την ακατάσχετη επιθυμία για το ναρκωτικό και έτσι δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές φάρμακο μεταξύ των εξαρτημένων στα ναρκωτικά. Η ναλτρεξόνη, έχει καλύτερα αποτελέσματα μεταξύ των ασθενών που έχουν περισσότερη θέληση για την απεξάρτηση.

Προς το παρόν δεν υπάρχουν φάρμακα που έχουν εγκριθεί από τη Διεύθυνση Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA Ηνωμένων Πολιτειών) για τη θεραπεία λόγω εξάρτησης σε κοκαΐνη, LSD, PCP, μαριχουάνα, μεταμφεταμίνη ή άλλα διεγερτικά, εισπνεόμενες εξαρτησιογόνες ουσίες ή κορτικοστεροειδή. Υπάρχουν όμως φάρμακα ικανά να αντιμετωπίσουν τις παρενέργειες των εν λόγω ουσιών όπως σπασμούς, ψυχωτικές αντιδράσεις και για την αντιμετώπιση των υπερβολικών δόσεων οποιοειδών.Μεταξύ των σημαντικότερων προτεραιοτήτων των ερευνητών στον τομέα αυτό, περιλαμβάνεται η δημιουργία φαρμάκων για τη θεραπεία εξάρτησης στην κοκαΐνη.

Γνωρίζοντας πώς να διαχειριζόμαστε τους "ενοχλητικούς" ανθρώπους

Όλοι έχουμε κάποιον, ή πιθανόν περισσότερα από ένα άτομα, που μας έρχονται στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε «ενοχλητικούς ανθρώπους». Για παράδειγμα, αυτοί είναι οι γκρινιάρηδες, οι κουτσομπόληδες και οι αρνητικοί άνθρωποι στον περίγυρό μας που υπάρχουν στιγμές που όλοι έχουμε σκεφτεί να τους φωνάξουμε δυνατά: «Σταματήστε να είστε τόσο αρνητικοί! Δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι διαταράσσετε την ηρεμία μου».

Φυσικά, αν κάποιος βρίσκεται πραγματικά σε μια κατάσταση ηρεμίας, κανένα ίχνος διαμαρτυρίας, κουτσομπολιού, αρνητικότητας ή άλλης ενοχλητικής συμπεριφοράς δεν μπορεί να τον ταρακουνήσει. Τότε, γιατί να ενοχλούμαστε τόσο εύκολα; Μήπως έχει να κάνει με εκείνους ή τελικά με εμάς τους ίδιους;

Η θετική προσέγγιση των καταστάσεων, είναι κάτι που δουλεύεται κάθε μέρα - παρόμοια με την άσκηση. Αυτό που χρειάζεται είναι καθημερινή πρακτική, δέσμευση και υπομονή όπως ένας μυς που χρειάζεται εκπαίδευση. Παρόλο που πρόκειται για μια συνεχής διαδικασία, εύκολα κανείς μπορεί να γλιστρήσει πίσω σε παλιά πρότυπα αρνητικών σκέψεων. Ένας χρήσιμος τρόπος αντιμετώπισης και χαρτογράφησης των συναισθημάτων που αντλούνται από την καθημερινή αλληλεπίδραση με τους άλλους, κυρίως δε και ιδιαίτερα με εκείνες τις συμπεριφορές που μας ενοχλούν, όταν αυτό λαμβάνει χώρα, την δεδομένη στιγμή, είναι να θυμόμαστε να εστιάζουμε την προσοχή μας στα εξής:

1. Παρατηρούμε τι ακριβώς μας ενοχλεί
Γιατί για παράδειγμα, η γκρίνια των άλλων είναι τόσο ενοχλητική για μένα, ενώ άλλες συμπεριφορές - όπως η ακαταστασία, η αργοπορία ή η πολυλογία (π.χ. πράγματα που μπορούν πραγματικά να ενοχλήσουν τους άλλους) - δεν με ενοχλούν καθόλου;

Μήπως η γκρίνια και η αρνητικότητα των άλλων να υπογραμμίζουν πραγματικά αυτό που δουλεύω εγώ στο εδώ και τώρα για να επιτύχω την αλλαγή - πρότυπα της αρνητικότητας σε δικές μου σκέψεις και συμπεριφορές; Όταν συμβαίνει αυτό, μπορώ να δω πραγματικά το ενοχλητικό άτομο ως ένα είδωλο που καθρεφτίζει κάτι από εμένα και τη συμπεριφορά του ως υπενθύμιση, η οποία βοηθά να διευκρινίσει τις συμπεριφορές που δεν επιθυμώ πλέον να διαιωνίζω στη ζωή μου.

2. Αναρωτιόμαστε γιατί να συμβαίνει αυτή η εμπειρία τώρα
Αν αυτό που διάφορες ψυχολογικές θεωρίες υποστηρίζουν ότι «Όλα αυτά που είμαστε, είναι αποτέλεσμα του τί έχουμε σκεφτεί» έχουν δίκιο, τότε εμείς είμαστε ο δημιουργός όλων όσων βιώνουμε στη ζωή μας – συμπεριλαμβανομένων ακόμα και όλων αυτών των ενοχλητικών ατόμων και εμπειριών ή συμπεριφορών.

Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι η δική μας γκρίνια και αρνητικότητα στο παρελθόν έχουν προσελκύσει τις τρέχουσες εμπειρία μας και ότι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας, προσπαθώντας να αλλάξουμε τις σκέψεις μας. Αν όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα των παρελθοντικών μας σκέψεων, τότε κυριολεκτικά δημιουργούμε το μέλλον μας με τις τρέχουσες σκέψεις μας. Αυτή η ψυχολογική προσέγγιση παίρνει κάποια αποδοχή της ευθύνης αλλά νιώθοντας ότι έχω τη δύναμη αυτή, μας δίνει ακόμα περισσότερο λόγο να διατηρούμε τις σκέψεις μας θετικές.

3. Παίρνουμε το μονοπάτι της μικρότερης αντίστασης
Όταν νιώθουμε ενοχλημένοι από κάποιον, αυτό που εκείνη τη στιγμή κάνουμε είναι απλά να αποδεχόμαστε το γεγονός ως έχει, επιλέγοντας συνειδητά να άρουμε την αντίστασή μας, αυτό έχει ως συνέπεια αυτόματα να απαλείφει πάντα τη δύναμη της αρνητικότητας από πάνω μας.

Μερικές φορές ο δρόμος της μικρότερης αντίστασης, είναι μόνο για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας και να το βάλουμε στα πόδια ή σκόπιμα να αρνηθούμε την ευκαιρία να βάλουμε τον εαυτό μας στο «μονοπάτι» εκείνων που είναι πιθανό να «πατήσουν» τα κουμπιά μας. Μια άλλη «ελάχιστης αντίστασης» τεχνική μπορεί να παρουσιαστεί ως εξής: Η/Ο γκρινιάρης, κουτσομπόλης θα μπορούσε να μας πλησιάσει και να πει, «Είδες το φόρεμα αυτής της γυναίκας; Δεν ήταν πολύ άσχημο;» για να απαντήσω, «Όχι δεν το είδα, αλλά έχει τύχει να πας για φαγητό σε αυτό το νέο εστιατόριο στο κέντρο της πόλης; Είναι απίστευτο!», αλλάζοντας κουβέντα εσκεμμένα και τραβώντας την προσοχή από τον «στόχο» του κουτσομπολιού, σε κάτι ανώδυνο και λιγότερο ενοχλητικό.

4. Βρίσκοντας κοινό έδαφος
Αν αυτό το ενοχλητικό άτομο είναι κάποιος που βλέπετε συχνά, όπως ένας συνάδελφος, γνωστός ή μέλος της οικογένειας, τί διασκεδαστικό και θετικό έχετε κοινό που θα μπορούσατε να επικεντρωθείτε και να μιλήσετε όταν βρίσκεστε μαζί στον ίδιο χώρο και το οποίο θα μπορούσε να κάνει πιο υποφερτή την συνύπαρξή σας χωρίς να ενοχλείστε από τη συνήθη συμπεριφορά του; Αν ψάξετε αρκετά βαθιά, πιστεύω ότι μπορείτε να βρείτε κάτι που κάθε άνθρωποι μοιράζονται από κοινού. Μόδα; Αθλήματα; Τρόφιμα; Ταξίδι; Ταινίες; Πρέπει να υπάρχει κάποιο κοινό έδαφος που μπορεί να συνδεθείτε.

Το κλειδί είναι να επιλέξετε ένα θέμα που είναι ανάλαφρο και για τους δυο σας να συζητήσετε ούτως ώστε να ξεφύγετε από την συμπεριφορά ή τα θέματα που ξέρετε εκ των πραγμάτων ότι σας έχουν ενοχλήσει σε προγενέστερες συναντήσεις.

5. Είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματά μας
Όσο καλά ή ανακουφιστικά κι αν αισθανόμαστε κατηγορώντας τους ενοχλητικούς άλλους για τα πρόσκαιρα συναισθήματα ενόχλησης που μας προκαλούν με τις πράξεις τους, τις συμπεριφορές, τα λόγια και τις καταστάσεις που μας δυσαρεστούν προσωρινά, καλό είναι να θυμόμαστε ότι εμείς έχουμε τη δύναμη να ελέγχουμε το πώς αισθανόμαστε για αυτά. Απώτερος στόχος είναι να γίνει κατανοητή η ακλόνητη πεποίθησή μας στο δικαίωμα της δικής μας χαράς και θετικότητας, οι οποίες θα επηρεάζονται δύσκολα σε όποια διάθεση ή συμπεριφορά άλλου ανθρώπου μπορεί να μας ταράζει. Στην αρχή μπορεί αυτή η καινούργια στάση να είναι αρκετά ασταθής μέσα μας για αυτό και η αποδοχή της μετάβασης από το ένα στάδιο στο άλλο είναι μέρος της συνεχιζόμενης αυτής πρακτικής.

Σε όλους τους τομείς της ζωής, μπορούμε να ξεκινήσουμε να καλλιεργούμε την πρακτική ευγνωμοσύνης, σχεδόν όπως σαν έναν αδύναμο μυ που χρειάζεται καθημερινή άσκηση για να δυναμώσει. Μπορούμε να μάθουμε, μέσα από την πρακτική αυτή, πώς να επικεντρωνόμαστε περισσότερο στα θετικά και να αναλάβουμε την ευθύνη για τα δικά μας συναισθήματα και εμπειρίες - ακόμη και για αυτά τα τόσο ενοχλητικά.

Πώς η αγάπη απαντά στο εξελικτικό αίνιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης

Εμείς οι άνθρωποι αποτελούμε ένα σημαντικό κομμάτι του εξελικτικού αινίγματος, καθώς διαθέτουμε μοναδικά μεγάλους εγκεφάλους και μία παιδική ηλικία, τη μεγαλύτερη σε κάθε ζωντανό είδος. Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο «Perspectives in Psychological Science», η ρομαντική αγάπη και η προκύπτουσα από αυτήν σχέση των συντρόφων, ενδέχεται να αποτελούν μέρος της απάντησης σε αυτό το εξελικτικό αίνιγμα.

Ο ερευνητής Garth Fletcher του Πανεπιστημίου Victoria στο Wellington της Νέας Ζηλανδίας και οι συνεργάτες του υποστηρίζουν ότι η προσαρμογή της ρομαντικής αγάπης κατά την εξέλιξη των αιώνων, μπορεί να έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των μεγάλων, εξελιγμένων εγκεφάλων μας αλλά και της κοινωνικής επάρκειας.

«Οι εξελικτικές προσαρμογές έχουν συνήθως μια προκαθορισμένη φύση και η ρομαντική αγάπη δείχνει να μην αποτελεί εξαίρεση», λέει ο Φλέτσερ.

Παρ 'όλα αυτά, οι ερευνητές υποθέτουν ότι η ρομαντική αγάπη επέτρεψε στους πρώτους προγόνους μας, να διαμορφώσουν τις μακροπρόθεσμες, μονογαμικές σχέσεις ζευγαριών, οι οποίες με τη σειρά τους δημιούργησαν περισσότερες και ασφαλέστερες συνθήκες για την ανατροφή των παιδιών.

«Η αγάπη είναι ο άξονας που παρέχει μια ισχυρή κινητήρια ώθηση, για την ανάπτυξη της αφοσίωσης και της δέσμευσης που χρειάζεται ένας άνθρωπος ώστε να υποστηριχθεί για να αναθρέψει τα παιδιά του με επιτυχία», λέει ο Φλέτσερ και οι συνεργάτες του.

Οι συντροφικές σχέσεις, με τη σειρά τους, μπορεί να ενεθάρρυναν την ανάπτυξη των εκτεταμένων οικογενειών, οι οποίες συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανατροφή των παιδιών. Σύμφωνα με τον Φλέτσερ, η διαχείριση των κοινωνικών πολυπλοκοτήτων αυτού του είδους της οικογενειακής ζωής, θα μπορούσε να διευκολύνει την εξέλιξη των υψηλών επιπέδων κοινωνικής νοημοσύνης και των συνεταιριστικών δεξιοτήτων που απαντώνται στους σύγχρονους ανθρώπους.

«Στη σύγχρονη ανθρώπινη οικογένεια, οι συντροφικές σχέσεις συνήθως βρίσκονται στο επίκεντρο της εκτεταμένης οικογένειας», γράφουν οι συγγραφείς. «Αυτές οι κοινές προσπάθειες συνεργασίας στην ανατροφή των απογόνων και την υποστήριξη των κοντινών ανθρώπων, ενδεχομένως να επέτρεψε στους προϊστορικούς ανθρώπους να διαμορφώσουν ένα μεγαλύτερο εγκέφαλο και να επεκτείνουν την ανάπτυξη του παιδιού από τη γέννηση μέχρι την πρώιμη ενήλικη ζωή, πολύ πέρα ​​από ό,τι τα επίπεδα των πιθήκων θα μπορούσαν να επιτύχουν».

Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, αυτές οι ιδέες δεν είναι νέες, καθώς έχουν προταθεί και στο παρελθόν. Με αυτή τους την έρευνα έχουν ως στόχο να προσφέρουν την πιο ολοκληρωμένη και εκτενή ερευνητική ανασκόπηση τους μέχρι σήμερα, σε πολλούς επιστημονικούς κλάδους, που στηρίζουν αυτές τις αξιώσεις.

Ο Fletcher και οι συνεργάτες του σημειώνουν ότι μεταξύ των πλησιέστερων φυλογενετικών μας συγγενών, των μεγάλων πίθηκων, η συντροφική σχέση δεν προκύπτει και το θηλυκό ανατρέφει τους απογόνους περισσότερο ή λιγότερο μόνο του.

«Η πιθανή ύπαρξη της μονογαμίας και των σχετικών ενισχύσεων της οικογενειακής ζωής για την ανατροφή των παιδιών στους μακρινούς μας προγόνους, συνέβαλαν στα τελευταία βήματα της εξελικτικής μεταμόρφωσης από τον εγκεφάλο του πίθηκου στο σύγχρονο ανθρώπινο εγκέφαλο», λέει ο Φλέτσερ.

Η αξιοθρήνητη θρησκευτική μας παράνοια και… τα ζόμπι της Καινής Διαθήκης!

Ως που μπορεί να φτάσει αλήθεια η θρησκευτική μας παράνοια, η μυθομανία και η αγάπη μας στα θεολογικά κόμιξ, πριν χαρακτηρισθούμε επισήμως ως θεολογικά αλλοπαρμένοι;

Αν σας έλεγαν πως η γενική πρόβα της χριστιανικής ανάστασης έχει ήδη γίνει με επιτυχία, και μάλιστα πολλοί νεκροί, ήδη σηκώθηκαν από τους τάφους τους και περπάτησαν καμαρωτοί μέσα σε μια πολυσύχναστη πόλη όπως η Ιερουσαλήμ… θα το πιστεύατε;

Ε, λοιπόν αυτό πιστεύετε ήδη αποδεχόμενοι τον χριστιανισμό και τις εβραϊκές παρα-μυθοπλασίες των εβραϊκών γραφών!

Απ’ την άλλη μεριά, μήπως είναι καιρός να παραλεχθούμε πως όλοι εμείς, τα μονίμως απονήρευτα κουτάβια, πίνοντας απ’ τον θεολογικό μανδραγόρα αυτής της θρησκείας, υπήρξαμε σε τέτοιο αξιοθρήνητο βαθμό "υπνωτισμένοι" (κατ’ ουσία μαγεμένοι), αφού ανεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα, κυριολεκτικώς τα πάντα... και δεχθήκαμε ως θεόπνευστες, ακόμα και τις πλέον τερατώδεις και ανατριχιαστικές εικόνες, με νεκροζώντανα ζόμπι να παρελαύνουν μέσα στην Ιερουσαλήμ, γιορτάζοντας την ανάσταση κάποιου Ναζιραίου;!

Ναι, ακριβώς αυτό λέει ο Ματθαίος ότι συνέβη, την ώρα που ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα: «ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη... και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν». Μέχρις εδώ καμμία αντίρρηση, σε όσα μυθολογικά θέλει ο Ματθαίος να συμβαίνουν στον θάνατο του Ιησού, όμως η συνέχεια γελοιοποιεί βάναυσα κάθε έννοια θεολογικής παραμυθολογίας: «και τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς» Ματθ.27.50-54.

Το συγκεκριμένο εδάφιο, είναι εντελώς παρανοϊκό!
Όχι μόνο σηκώνονται μαζικά νεκροί από τους τάφους... αλλά ενώ ξύπνησαν απ’ τον σεισμό (την ώρα του θανάτου του Ιησού) προσέξτε, δεν αποφασίζουν να μπουν στην πόλη, παρά μόνο μετά την ανάσταση του Ιησού, ώρες (ή κατά την παραδεδεγμένη πίστη τρεις μέρες) αργότερα!

Δηλαδή, μόλις ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα, όχι μόνο έγινε ένας μεγάλος σεισμός, (τα ίδια έλεγαν για τον θάνατο, του Κύρου, Αλέξανδρου, Καίσαρα και... άλλους) αλλ’ απ’ αυτόν, "ξύπνησαν" (αναστήθηκαν) πολλοί αρχαίοι άγιοι... όπως ο Αβραάμ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, ο Ηλίας, ο Δανιήλ, και δεκάδες άλλοι προπάτορες και προφήτες της βιβλικής ιστορίας!

Αλλά... δεν σηκώθηκαν αμέσως από τους τάφους… βλέπεις, μετά από τόσους αιώνες νεκρικής ακινησίας χρειάζεται και κάποιος χρόνος για το σχετικό ξεμούδιασμα. Ή αν σηκώθηκαν αμέσως και πεταχτήκαν έξω από τους τάφους τους με την ζωντάνια του φρέσκο-αναστημένου νεκρού… για να μην προηγηθούν φανερά της ανάστασης του Ιησού, περίμεναν κάπου κρυμμένοι, ώρες ή μέρες ολόκληρες, πρώτα να αναστηθεί ο Ιησούς, η υποτιθέμενη: «απαρχή των
κεκοιμημένων» (Α΄Κορ.15.20) και μόνο «μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού» του αρχηγού της ανάστασης, αποφάσισαν να βγουν απ’ τις κρυψώνες τους, και όλοι μαζί έκαναν μια χαρούμενη πασχαλινή παρέλαση μέσα στην πόλη!

Τώρα, πως γίνεται να ανασταίνονται πρώτα τα ζόμπι των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης, και μετά ο Ιησούς, και παρ’ όλα αυτά, ο Ιησούς να είναι «η απαρχή των κεκοιμημένων», αυτό μόνο ο η χριστιανική λογική μπορεί να μας το εξηγήσει!

Ναι, κάπου εδώ χάνεται πλέον οριστικά κάθε αίσθηση μέτρου!
Κι όμως, αυτά ακριβώς λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος... Οι άγιοι της Π. Διαθήκης, σέρνοντας πίσω τους τα λειωμένα σάβανά τους, παρέλασαν καμαρωτοί μέσα στην πόλη!

Ναι, τα περί "λιωμένων κουρελιών" δεν είναι δική μας κακοήθεια… εκτός κι αν δίπλα στο θαύμα της ανάστασης των ζόμπι, προσθέσετε και την "ανάσταση ρούχων και σανδαλίων", ή υποπτευθούμε κάποια μυστική και άκρως ενημερωμένη υπηρεσία ολοζώντανων, που παρασκηνιακά ανέλαβαν τα σχετικά ενδυματολογικά καθήκοντα.

Υποθέτω δε, πως αυτή η δεύτερη ενδυματολογική εκδοχή, πρέπει οπωσδήποτε να απορριφθεί, μια και ένα ολόφρεσκο αναστημένο πτώμα, με κανονικά ρούχα και συμπεριφορά, όχι μόνο δεν θα έπειθε κανέναν, αλλά θα τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα την ευαίσθητη ψυχολογία των ζόμπι, που θα ανάλωναν όλο τους τον χρόνο σε όρκους… που δεν θα πίστευε κανένας. Έτσι αντί για κραυγές έκπληξης και φόβου, χάχανα και γέλια θα γέμιζαν την πόλη και όχι ανατριχίλες θεού και τσουνάμι πίστης. Η αρχική μας λοιπόν εκτίμηση περί της τυπικής κουρελοειδούς περιβολής των τυπικών ζόμπι… είναι και η επικρατέστερη.

Παρ’ όλα αυτά (σύμφωνα πάντα με την "θεόπνευστη" αφήγηση) κάτι δεν πρέπει να πήγε και τόσο καλά! Το περίεργο είναι πως, ενώ νυχτιάτικα ένα ολόκληρο λεφούσι από ζόμπι εισβάλει, στην κατάμεστη από κόσμο Ιερουσαλήμ… περιέργως, τίποτε το ιδιαίτερο δεν παρατηρείται!

Ο μοναδικός αφηγητής και ο εμπνευστής αυτής της παραμυθένιας εικόνας (ο Ματθαίος και μόνο αυτος!) διαβλέποντας εξαιρετικές αφηγηματικές επιπλοκές, δεν αναφέρει τίποτε περισσότερο γύρω από το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός, της μαζικής ανάστασης τρισένδοξων μάλιστα προσωπικοτήτων της εβραϊκής προϊστορίας, όπως ο Αβραάμ και ο Μωυσής! Μάλιστα οι υπόλοιποι ευαγγελιστές, αγνοούν επιδεικτικά ολόκληρο το περιστατικό, για τους ιδίους φαντάζομαι λόγους.

Όσο κι αν ψάξετε στα πατρολογικά κείμενα, δεν θα βρείτε πουθενά έναν ανάλογο σχολιασμό του συγκεκριμένου εδαφίου, παρά μόνο μια ξερή παράθεση του. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται κυριολεκτικά για την αχίλλειο πτέρνα της Καινής Διαθήκης. Ένας που το τόλμησε, εισέπραξε τον τίτλο του Ψευδο-Μακαρίου, γράφοντας το έξεις ενδιαφέρον: «Ήγειρεν δε αυτούς εκ των τάφων… και ενεφανίσθησαν εν τη πόλει Ιερουσαλήμ και είδον τους εαυτών φίλους και συγγενείς και πάλιν εκοιμήθησαν». Pseudo-Macarius Scr. Eccl. Work #003 20.1.37

Νομίζω λοιπόν πως οι συντάκτες της Καινής Διαθήκης, μας έκρυψαν το καλύτερο. Φαντάζεστε τον Μωυσή βρώμικο και κουρελή, να περιδιαβαίνει την Ιερουσαλήμ αναζητώντας τρόπους αναγνώριση; Πολύ θα θέλαμε να είχαμε κάποιες διασκεδαστικές λεπτομερές, από τον βασανιστικό αγώνα του φρεσκο-αναστημένου κουρελή Μωυσή, να πείσει τους συμπατριώτες του, ότι πράγματι αυτός είναι εκείνος ο μέγας αρχαίος Μωυσής… και κάποια στιγμή ενώ φαίνεται να τα καταφέρνει… το κάλεσμα του τάφου ξαναχτυπά, και ο Μωυσής, μαζί με τα υπόλοιπα (πάντα κατά τον Ψευδο-Μακαρίο) αναστημένα ζόμπι, επιστρέφουν εσπευσμένα στους τάφους τους! Κανονικό θρίλερ δηλαδή!

Εμείς όμως μένουμε με τις εξής δικαιολογημένες απορίες: Πως πέρασαν απαρατήρητοι άλλοι αυτοί οι κουρελήδες αναστημένοι άγιοι; Τι νέα μας έφεραν από τον άλλο κόσμο; Μην ξεχνάτε μάλιστα πως ο ένας, ο Αβραάμ δηλαδή, ήταν και διευθυντής του Παραδείσου, και συνομιλούσε με τροφίμους της κόλασης, όπως τον πλούσιο της παραβολής του Λαζάρου (Λουκ.16.24)… ειδικά λοιπόν η δική του μαρτύρια, ως επίσημου θυρωρού του παραδείσου, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα!

Είναι πραγματικά ειρωνικό. Δεν εξηγείται αλλιώς, κάποιοι παίζουν με τον πόνο μας. Χιλιετίες τώρα, ολόκληρη η ανθρωπότητα κόβει φλέβες για να μάθει έστω και το παραμικρό από το υποθετικό αυτό "επέκεινα", και ενώ εδώ έχουμε βεβαιωμένη την επιστροφή ολόκληρης διμοιρίας Εβραίων σοφών από εκεί, για κακή μας τύχη, αυτοί φαίνεται τελικά πως ήταν εντελώς μουγγοί, κι εμείς πάλι δεν μαθαίνουμε τίποτα! Τι στο καλό λοιπόν ήρθαν να κάνουν πίσω στην ταλαίπωρη γη μας... ολιγοήμερες σιωπηλές διακοπές;

Τόσοι αρχαίοι άγιοι και σοφοί λοιπόν που αναστήθηκαν, γιατί δεν καταδεχθηκαν να μας αφήσουν κάποια βαρύγδουπη σοφία; Σε ποιους εμφανίστηκαν και τελικά τι απέγιναν; Γιατί δεν ξεσηκώθηκε ξοπίσω τους ολόκληρη η κατάμεστη από κόσμο εορτάζουσα πόλη; Με ποιον τρόπο, πέρασαν ανάμεσά τους απαρατήρητοι ενώ ενεφανίσθησαν σε πολλούς, (δηλαδή σε ποιους; Μόνο σε ημέτερους;)... Γιατί δεν έγινε κοσμοσυρροή τέτοια, που θα μπορούσε να αφήσει πίσω της, μια απ’ τις εντονότερες καταγραφές στα ιστορικά αρχεία των Ρωμαίων;!

Όπως καταλαβαίνετε, εμείς δεν παρατραβάμε τίποτε! Αυτή είναι η κανονική εικόνα που δίνουν τα κείμενα... τα κείμενα των θρασύτατα ψευδόμενων, φαντασιόπληκτων και φοβοποιών μάγων της Βίβλου... που αιώνες τώρα δικαιολογημένα γελούν περιπαιχτικά με την ανίατα αρρωστημένη ευπιστία μας!

Προκύπτουν βέβαια κάποιες επιπλέον διασκεδαστικές απορίες. Τελικά γιατί αναστήθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι... και τι απέγιναν όλοι αυτοί οι αναστημένοι άγιοι; Πώς τους υποδέχθηκαν οι «πολλοί» που είχαν την τύχη να τους συναντήσουν; Ποιοι είναι αυτοί οι «πολλοί» και γιατί δεν μας είπαν τίποτε; Πώς τους περιποιήθηκαν; Τους έπλυναν, τους έντυσαν και τους τάισαν; Άραγε μπορούσαν να κοιμηθούν μετά από τόσο ύπνο αιώνων… ή μήπως είχαν επιμονές αϋπνίες;

Πώς τους φάνηκε ο κόσμος τόσους αιώνες μετά; Γνώριζαν το γλωσσικό ιδίωμα της εποχής; Πως είδαν το ναό της Ιερουσαλήμ, για έναν θεό που μονίμως δήλωνε πως δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς; Τι απαντήσεις έδωσαν στις επίμονες ερωτήσεις για το πώς πέρασαν όλο αυτόν τον καιρό στον άλλο κόσμο; Τι είπαν για τον Άδη απ’ τον οποίο επέστρεψαν; Πόσοι ήταν στον σκοτεινό Άδη, και πόσοι στον Παράδεισο ή στην κόλαση; Τι είπαν για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους που πρωτοαντίκρισαν;

Ο μέγας Μωυσής, πως αποδέχτηκε ρολό ασήμαντου κλητήρα, στην θεοκρατική διακυβέρνηση του Ισραήλ… που ο ίδιος δημιούργησε; Τι απέγινε ο Παράδεισος τον καιρό που απουσίαζε απ’ αυτόν, ο κλειδοκράτορας του εβραϊκού παράδεισου Αβραάμ;

Μήπως κάποιοι απ’ αυτούς έγραψαν και σημαντικότατα απομνημονεύματά, και κάποιοι κακοήθεις μας τα κρύβουν; Και μετά; Πόσο καιρό μετά ξαναπέθαναν;

Μια και ήταν ήδη άγιοι, δηλαδή μεγάλα ονόματα της Ιουδαϊκής ιστορίας... γιατί δεν ηγήθηκαν του Χριστιανισμού; Γιατί δεν κατάφεραν να εμπνεύσουν στο αδιόρθωτο φαρισαϊκό ιερατείο, την πιστή στον νέο-εμφανισθέντα Μεσσία Χριστό; Ή μήπως… τελικά πράγματι ηγήθηκαν του Χριστιανισμού, και αυτό ήταν και το μυστικό νόημα της ανεξήγητης και πραγματικά αλληγορικής αυτής εικόνας;!

Μήπως δηλαδή, με το τέλος της πετυχημένης "ανάστασης" του Ιησού, κάποιοι "νεκροί" άγιοι (προφήτες) δικαιώθηκαν (αναστήθηκαν) απολύτως... κι αυτό είναι όλο που υπονοείται στη γελοία μεν, αλλά ταιριαχτή αυτή αλληγορία, περί "ανάστασης" αρχαίων Εβραίων αγίων;

Μήπως δηλαδή, μόλις ολοκλήρωσε με επιτυχία την επικίνδυνη αποστολή του ο Ιησούς, στην μνήμη όλων, "ξύπνησε" ο Αβραάμ, αυτός που πρώτος δίδαξε την εικονική θυσία του γιού του; Μήπως με την ολοκλήρωση του άθλου της "ανάστασης", κάποιοι είδαν να δικαιώνεται μια ολόκληρη στρατιά μεγάλων προφητών, που με την ζωή και τα έργα τους, απέδειξαν ότι το κυνήγι του ακατόρθωτου, είναι ο φυσικός χώρος των προφητικών τεχνών; Μήπως η αλλαγή σκηνικού που πέτυχε ο Ιησούς, να περάσουν από τον βρυχώμενο και οργίλο Γιαχβέ, στον καλοσυνάτο και αγαπητικό βοσκό Ιησού, αποτελούσε και την κραταιά δικαίωση, άλλων εκείνων των αξιοθαύμαστων Εβραίων προφητών, που αιώνες πριν κατάλαβαν πως "χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις φίλησέ το";

Μήπως έτσι "αναστήθηκαν" οι μεγάλοι άγιοι του Ισραήλ, μόλις ο Ιησούς περαίωσε το "θέατρο της σωτηρίας" και την αναγκαία αλλαγή σκηνικού; Μήπως η πετυχημένη αποστολή του Ιησού, "ανέστησε" (δικαίωσε) πράγματι αλληγορικά και ηθικά, τους σημαντικότερους αγίους του Ισραήλ, και επιτέλους τους ανεγνώρισαν (τους "είδαν") πολλοί στην Ιερουσαλήμ, ενώ πρώτα (όπως οι Σαδδουκαίοι) τους αμφισβητούσαν, προσχωρώντας σταδιακά στον ελληνιστικό τρόπο ζωής; Μήπως εδώ, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, η βιβλική αλληγορία, διασώζει πράγματι το ξεχωριστό κρυφό νόημά της;

Επιτέλους! Μήπως κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει και η δική μας υπομονή, στα παραμύθια της ψεύτικης αυτής θρησκείας;!

Αναρωτιέμαι λοιπόν, άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν κυριολεκτικά οτιδήποτε γράφεται στην ιουδαϊκή Βίβλο, και επέτρεψαν αυτή τη "θεολογική λάσπη" της ιουδαϊκής πίστης, να εισχωρήσει τόσο βαθειά στον εγκέφαλο τους, πως θα μπορούσαν ποτέ, να ορθώσουν ένα αποφασιστικό φράγμα αντιρρήσεων και έλεγχου σε οποιονδήποτε τον επιβουλεύεται, εθνικά, οικονομικά, θεολογικά ή πολιτισμικά;

Μήπως εδώ μπροστά μας, βρίσκεται η εγκεφαλική διάφορα θηρευτών και θηραμάτων, που τελικά, είναι όντως κυριολεκτικά συντριπτική. Με τόσο λίγα εγκεφαλικά εφόδια αντίστασης ανάμεσα σε μας τους Έλληνες (και όχι μόνο), και τους Ιουδαίους δέσποτες μας, είναι πραγματικά, σαν να έχουμε αντιμέτωπους ανυπεράσπιστα μωρά, μπροστά σε καταχθόνιους ανθρωποφάγους γίγαντες! Κατάμαυρη λοιπόν είναι η προδιαγεγραμμένη μοίρα μας, αν δεν ξυπνήσουμε εγκαίρως από τον τρισάθλιο βιβλικό μας λήθαργο.

«Σύμφωνα με την χριστιανική Θεολογία οι νεκροί δεν έχουν απολέσει τη ζωή, αλλά κοιμούνται, βρίσκονται σε μια μέση κατάσταση και αναμένουν την δευτέρα παρουσία.»

Σύμφωνα με την λογική, τα ποίμνια έχουν απολέσει κάθε ικανότητα κρίσης και πράγματι κοιμούνται όρθια.

«Έτσι ο Χριστός, όποτε προέβη σε Ανάσταση, έδρασε όπως εμείς όταν θέλουμε να ξυπνήσουμε κάποιον.»

Όπως περίπου δηλαδή θέλουμε κι εμείς να ξυπνήσουμε μερικά από τα λιγότερο αποβλακωμένα σας ποίμνια…;.

«Γι' αυτό και στην Ανάσταση της Κόρης του Ιαείρου, όπως και στην Ανάσταση του υιού της χήρας της Ναϊν, δρα ταρακουνώντας τους απλά από το χέρι, ενώ στην περίπτωση του Λαζάρου, του λέγει "δεύρο έξω", και όχι "αναστήθιτι".»

Εννοούσε λες να βγει έξω χωρίς να αναστηθεί; Όπως περίπου τα ζόμπι δηλαδή;
Όμως ακόμα, γιατί την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου την αναφέρουν ο Μάρκος (5:37-40) και ο Λουκάς (8:51) που ΔΕΝ ήταν παρόντες στο θαύμα και ο Ιωάννης που υποτίθεται ότι ήταν παρών και το είδε, δείχνει ακολούθως να μην έχει ιδέα για το περιστατικό αφού δεν αναφέρει ΛΕΞΗ γι αυτό…;

Σε ότι επίσης αφορά την ανάσταση του Λαζάρου, τι ακριβώς νόημα είχε η ερώτηση του Ιησού: «που τον έχετε βάλλει;» (Ιωάν. 11:34)
Γιος του παντογνώστη άρχοντα του σύμπαντος ήταν που είχε την δύναμη να διατάξει τον νεκρό να αναστηθεί, αλλά …ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ που ήτανε;

Επίσης, τι διαφορά σπουδαιότητας είχε η συγκεκριμένη ανάσταση από αυτήν της κόρης του Ιαείρου που ο Ιωάννης την θυμάται τόσο καλά μιας και την αναφέρει λεπτομερώς;
Και γιατί την ανάσταση του Λαζάρου την αγνοούν οι υπόλοιποι μαθητές και την θυμάται ΜΟΝΟ ο Ιωάννης και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος;
Ήταν η σειρά των υπολοίπων να πάθουν ομαδικό Αλτσχάϊμερ εκτός του Ιωάννη που συνερχόταν από το εγκεφαλικό της προηγούμενης φοράς;

«Στην περίπτωση των Αναστάσεως που έχουμε κατά τη διάκρεια της Σταυρώσεως, πάλι το θαύμα γίνεται έναντι των λεγομένων δικαίων, οι οποίοι προσδοκούσαν Μεσσίαν, προεικονίζοντας ουσιαστικά την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, κατά Αυγουστίνον, τον Επίσκοπο Ιππώνος.»

Εγώ να ρωτήσω, τι ακριβώς έκαναν οι αναστημένοι περιμένοντας 2 ημέρες να μπουν στην Ιερουσαλήμ;
Τριγύριζαν εκεί στο νεκροταφείο ή πήγαν και περίμεναν κάπου αλλού; Πείναγαν αυτές τις 2 μέρες κι αν ναι έκλεβαν περιβόλια και κοτέτσια ή έτρωγαν τους περαστικούς;

Στην πόλη επίσης, μπήκαν ξεβράκωτοι ή έκλεψαν από πριν τα ρούχα περαστικών ή μήπως πάλι βρήκαν καμιά απόμερη μπουγάδα και κάπως βολεύτηκαν, πως ακριβώς έγινε;

Μετά που μπήκαν στην πόλη τι έκαναν; Πήγαν στο σπίτι που κατοικούσαν πριν από ίσως κάποιες γενιές, και αν ναι, τι είπαν στους τότε νόμιμους ιδιοκτήτες;
Διεκδίκησαν μαζί και τις παλιές τους περιουσίες πίσω ή όχι;
Μήπως πάλι δεν ενόχλησαν κανέναν και απλά έφυγαν μετανάστες κάπου αλλού;
Μπορεί λες να ξαναγύρισαν στους τάφους τους και ξαναθάφτηκαν μόνοι τους;
Καμία ιδέα για το τι μπορεί να έγινε, υπάρχει;

Η μελέτη του ιερού Αυγουστίνου έγινε από πολλούς και μάντεψε τα συμπεράσματα…
Οι σοβαρότεροι μελετητές διαπίστωσαν ότι ΔΕΝ ήταν λιγότερο βλαμμένος από τους υπόλοιπους που πίστευαν στα περί νεκραναστάσεων.

Εδώ ΔΕΝ πίστεψαν ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι μαθητές του Ιησού στο ενδεχόμενο της ανάστασης του ιδίου που τον έζησαν από τόσο κοντά (τρόμαξαν όταν τον είδαν, άλλοι ήθελαν να τον αγγίξουν ή ακόμα και ο Θωμάς τον τσεκάρισε με το ..δάχτυλο), ο Αυγουστίνος που δεν είχε ιδέα τι έγινε 400 χρόνια πριν (πέρα απ’ όσα του έλεγαν), έχει τόσο αξιόπιστη άποψη που την επικαλείσαι κι όλας…;

Κι εδώ βέβαια μπορεί να επικληθεί το περί «θείας θέλησης» ή του «άγιου πνεύματος» ή «θείας φώτισης» ή όποια άλλη ανοησία σας κατέβει…

Η φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα - Όταν οι «αντιρατσιστές» ανατρέχουν στο παρελθόν...

Ένα από τα συνήθη επιχειρήματα των επαγγελματιών «φιλάνθρωπων», «ανθρωπιστών» και «αντιρατσιστών», όταν θέλουν να καταδείξουν την «ξενοφοβία» και τον «ρατσισμό» των σύγχρονων Ελλήνων, που επιμένουν να αρνούνται την κατάληψη της Ελλάδος από τις ορδές των τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών, είναι αυτό που κάνει επίκληση του θεσμού της φιλοξενίας στην αρχαία Ελλάδα.
Υποστηρίζουν λοιπόν, πως οι αρχαίοι Έλληνες ήταν κατ' εξοχήν φιλόξενοι άνθρωποι κι ότι ο θεσμός της φιλοξενίας, πέραν του ότι αποτελούσε ηθικό χρέος, προστατεύονταν κι απ' τον Ξένιο Δία. Αυτό, σε πλήρη αντίθεση με τους «ρατσιστές» Νεοέλληνες, οι οποίοι αρνούνται -τι θράσος!- να «φιλοξενήσουν» μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών.

Όμως, όπως και στην περίπτωση με την πετσοκομμένη ρήση του Ισοκράτη («Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας»), έτσι κι εδώ προβάλλεται η μισή αλήθεια -και η μισή αλήθεια είναι χειρότερη απ' το ψεύδος...

Πράγματι, ο θεσμός της φιλοξενίας στην αρχαία Ελλάδα, ήταν ιερός και προστατεύονταν από τον Ξένιο Δία. Υπήρχε μάλιστα και συγκεκριμένο τυπικό, κατά την υποδοχή, διαμονή και αναχώρηση του φιλοξενούμενου, ενώ υπήρχε και η «δημοσία ξενία», όπου την φιλοξενία αναλάμβανε η πόλη, παρέχοντας στους ξένους διαμονή και τροφή στους «ξενώνες» της. Κάπου εδώ, σταματά η αλήθεια των «αντιρατσιστών» και συνεχίζει το ψεύδος διά της αποσιωπήσεως της υπόλοιπης αλήθειας...

Ως ξένος, στην κλασική αρχαία Ελλάδα, κατά κανόνα εννοούνταν, όχι ο αλλοδαπός κι αλλόφυλος, αλλά ο Έλληνας που κατοικούσε σε άλλη πόλη. Οι αλλόφυλοι, προσδιορίζονταν με τον πασίγνωστο περιφρονητικό όρο «βάρβαροι». Αλλά κι όταν ακόμη προσδιορίζονταν ως ξένοι, ο όρος λάμβανε και πάλι την αρνητική σημασία του βάρβαρου, του εχθρού (π.χ. οι Σπαρτιάτες «ξείνους γὰρ ἐκάλεον τοὺς βαρβάρους» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι - Καλλιόπη», 11]) και είναι επίσης γνωστό τι γνώμη είχαν οι αρχαίοι Έλληνες, για όσους δεν ανήκαν στη φυλή τους: «Πας μη Έλλην, βάρβαρος». Όπως δε αναφέρει κι ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός, Πολύβιος («Ιστορίαι», Θ'), οι Έλληνες πολεμούσαν «διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας». Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι οι αλλοεθνείς αποκλείονταν κι απ' τους Ολυμπιακούς Αγώνες («οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι - Τερψιχόρη», 22]), όπου δικαίωμα συμμετοχής είχαν μόνον όσοι αποδείκνυαν ότι ήταν Έλληνες.

Η φιλοξενία λοιπόν, αφορούσε κατά βάση Έλληνες, ενώ δεν ήταν χωρίς όρους, περιορισμούς και υποχρεώσεις. Στην Σπάρτη μάλιστα, υπήρχε και νόμος περί «ξενηλασίας» (Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»), ενώ ο Ηρόδοτος («Ιστορίαι - Κλειώ», 65), αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες ήταν «ξείνοισι ἀπρόσμικτοι».

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά των «αντιρατσιστών», οι αρχαίοι Έλληνες, όχι μόνο φιλόξενοι δεν ήταν έναντι των αλλοεθνών, αλλά «ρατσιστές» και «εθνίκια» του κερατά!
Υπάρχει όμως και συνέχεια...

Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η φιλοξενία μπορούσε να αφορά και τους αλλοεθνείς, υπήρχε μια πολύ σημαντική παράμετρος, την οποία οι «ανθρωπιστές», παραβλέπουν: Η φιλοξενία δεν διαρκούσε επ' αόριστον και για οποιονδήποτε. Αφορούσε μόνο τους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους αγγελιαφόρους, τους εμπόρους και γενικότερα τους προσωρινούς επισκέπτες. Όχι τους μετανάστες.

Οι Έλληνες που επιθυμούσαν να μετεγκατασταθούν μόνιμα ή επ' αόριστον σε άλλη ελληνική πόλη-κράτος, δεν θεωρούνταν πλέον φιλοξενούμενοι, αλλά «μέτοικοι» -μέτοικοι θεωρούνταν επίσης και οι απελεύθεροι δούλοι. Στη Σπάρτη, ονομάζονταν «περίοικοι», καθώς δεν κατοικούσαν μέσα στην πόλη, αλλά σε πέριξ οικισμούς. Στην αρχαία Αθήνα, ο κάθε μέτοικος, ήταν υποχρεωμένος να επιλέγει έναν «προστάτη», δηλαδή κάποιον γηγενή εγγυητή, σε αντίθετη δε περίπτωση κινδύνευε να μηνυθεί, αντιμετωπίζοντας την δικαιοσύνη. Ως μέτοικοι, ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν ειδικό φόρο, το «μετοίκιον». Όσοι δε, δεν πλήρωναν το μετοίκιον, οδηγούνταν προσωρινά στη φυλακή κι αν δεν έβρισκαν χρήματα να πληρώσουν, απελαύνονταν. Οι μέτοικοι, παρ' ότι είχαν αρκετά δικαιώματα, εν τούτοις δεν επιτρέπονταν να κατέχουν θέσεις εξουσίας και να συμμετέχουν στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις του δήμου.