Πώς από την ερωτική σχέση οδηγούμαστε στον χωρισμό

Υπάρχουν τέσσερα στάδια ανάπτυξης μιας ερωτικής σχέσης ξεκινώντας από τη μηδενική επαφή μεταξύ των δύο ατόμων και καταλήγοντας στο στάδιο της αμοιβαιότητας που οδηγεί τελικά και στη δημιουργία της σχέσης. Ποια είναι, όμως, τα στάδια που οδηγούν στον τερματισμό της;

Συγκεκριμένα, στο πρώτο στάδιο της μηδενικής επαφής δεν υπάρχει ουσιαστική επαφή ανάμεσα στα δύο άτομα, αφού αγνοούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Στη ζωή μας θα συναντήσουμε και θα συναναστραφούμε με πολλούς ανθρώπους, όμως, όπως είναι λογικό δεν μπορούμε να δείξουμε ενδιαφέρον σε όλους τους ανθρώπους, ούτε να τους ερωτευτούμε.

Το δεύτερο στάδιο, ονομάζεται αναγνωριστικό στάδιο και αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι για τη δημιουργία της σχέσης. Σε αυτό το στάδιο ένας από τους δύο ενδιαφερόμενους αρχίζει να εντοπίζει το πρόσωπο που τον ενδιαφέρει, να δίνει προσοχή στα εξωτερικά χαρακτηριστικά χωρίς να γίνεται όμως αντιληπτός. Αυτή φυσικά είναι μια μονόπλευρη επαφή, όπου το αντικείμενο του πόθου μας δεν την γνωρίζει.

Το τρίτο στάδιο είναι το στάδιο της επιφανειακής επικοινωνίας, όπου οι δύο ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου έχοντας κάποια αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Αυτού του είδους την επικοινωνία την έχουμε με πάρα πολλά άτομα που συναναστρεφόμαστε στην καθημερινή μας ζωή, αλλά δεν μένουμε μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά, μας ενδιαφέρει και ο ρόλος που παίζει ο άλλος. Σε αυτό το στάδιο ο άνθρωπος που μας ενδιαφέρει γίνεται αντικείμενο του ενδιαφέροντος μας και τον συγκρίνουμε με τους άλλους που συναναστρεφόμαστε.

Στο τελευταίο και πιο ουσιαστικό στάδιο, αυτό της αμοιβαιότητας, έχουμε και τη δημιουργία της σχέσης. Καταρχάς, θα πρέπει για να δημιουργηθεί μια σχέση, τα δύο άτομα αρχικά να έχουν επίγνωση του εαυτού τους, των επιθυμιών τους, των ορίων τους και μετά να προχωρήσουν στη σχέση. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η ύπαρξη οικειότητας, που δημιουργείται μόνο όταν υπάρξει εμπιστοσύνη, υποχωρήσουν οι δισταγμοί και οι δεύτερες σκέψεις. Τέλος, σε αυτό το στάδιο καλλιεργείται και αναπτύσσεται η αγάπη με την ουσιαστική της έννοια.

Όπως υπάρχουν τα στάδια που οδηγούν στη δημιουργία της σχέσης, έτσι υπάρχουν και τα αντίστοιχα στάδια που οδηγούν στον τερματισμό της.

Το πρώτο στάδιο είναι αυτό τηςενδοψυχικής φάσης, όπου έχει αρχίσει η απομυθοποίηση του συντρόφου μας, αρχίζουμε να διακρίνουμε τα στοιχεία που δεν μας αρέσουν και που μπορεί στην αρχή να παραβλέπαμε. Επίσης, σκεφτόμαστε και ζυγίζουμε τα θετικά και τα αρνητικά της αποχώρησης από αυτή τη σχέση, χωρίς ακόμη να έχουμε ενημερώσει τον ενδιαφερόμενο.

Το δεύτερο στάδιο είναι αυτό της δυαδικής φάσης, όπου έχουμε αποφασίσει πως νιώθουμε δυσαρεστημένοι με τη σχέση μας, το μοιραζόμαστε αυτό με τον σύντροφό μας και εξετάζουμε είτε τα ενδεχόμενα της συμφιλίωσης είτε του τερματισμού της σχέσης.

Το τρίτο στάδιο είναι αυτό της κοινωνικής φάσης, κατά το οποίο αποφασίζουμε πως θα κοινοποιήσουμε τον χωρισμό μας στους τρίτους, το συζητάμε με τους φίλους μας και βλέπουμε πως μπορούμε να λειτουργήσουμε χωριστά από τον σύντροφό μας.

Στο τελευταίο στάδιο, της οριστικής φάσης αποδεχόμαστε τον χωρισμό και προσπαθούμε να τον ξεπεράσουμε. Είναι η περίοδος που ψάχνουμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να προετοιμαστούμε για τη δημιουργία μιας καινούργιας σχέσης.

Το δόγμα: "ήρωας ή νεκρός", ήταν ανέκαθεν η πεμπτουσία της Βίβλου!

«Πάλιν εκ δευτέρου προσευχήθη (ο Ιησούς) λέγων. Πάτερ μου εάν είναι δυνατόν, να παρέλθει τούτο το ποτήριον (δοκιμασία) απ’ εμού, χωρίς να πίω αυτό... και προσευχήθη και τρίτη φορά ειπών τον αυτόν λόγον (τρίτη δηλαδή φορά με την ίδια παράκληση)» Ματθ.26.44. Μάρκ.14.41.

Ο Ιωάννης (που υποτίθεται πως ήταν παρών) συμπληρώνει την εικόνα τού εντελώς πανικόβλητου Ιησού, βάζοντας όπως θα δείτε σε μια φαινομενικά ανεξήγητα αντεστραμμένη σειρά τις ψυχικές μεταπτώσεις του Ιησού: «φανερώθηκε τότε σ’ αυτόν άγγελος Κυρίου ενισχύων αυτόν και (εδώ προσέξτε την αντιστροφή των εξελίξεων... μετά απ’ την "ενίσχυση" αυτή του αγγέλου, ο Ιησούς) γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γήν» Λουκ.22.43-44.

Το συγκεκριμένο λοιπόν εδάφιο, (Λουκάς 22.43) δεν είναι καθόλου ανά­ποδα διατυπωμένο![1] Σωστά η αγωνία του Ιησού επιτείνεται μετά την "ενίσχυση" (απόφαση απόρριψης) του τριπλού αιτήματός του απ’ τον "άγγελο"! Ο "Πατέρας" της υπόθεσης αυτής, γνώριζε καλύτερα απ’ όλους, ότι ο επίλογος σ’ αυτό το θρησκευτικό θέατρο, δεν μπορούσε να αλλάξει σε καμμία απ’ τις λεπτομέρειές του! Η ιστορία θα συνεχιζόταν όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί!

Ο Ιησούς κατέρρευσε συνειδητοποιώντας τις μικρές πιθανότητες διαφυγής που είχε, να περάσει ζωντανός μέσα απ’ τις δυσκολίες μιας δίκης και καταδίκης σε ρωμαϊκό σταυρικό θάνατο. Έπρεπε να εμπιστευθεί την ζωή του στον "Πατέρα" που έμελλε να του αποδείξει, πως μετά από τόσα πετυχημένα, στημένα θαύματα ιάσεων, θα κατάφερνε να κατασκευάσει και την δική του εικονική ανάσταση, περνώντάς την ακριβώς κάτω απ’ την μύτη των Ρωμαϊκών αρχών!

Τελικώς, το δίλημμα του αγγέλου, ήρωας ή νεκρός, αποδείχθηκε η καταλληλότερη "ενίσχυση"! Προφανώς ο "άγγελος" έδωσε στον Ιησού την αναγκαία αίσθηση του ηρωικού μονοδρόμου και έτσι ενίσχυσε πράγματι τον ατάλαντο αυτόν διορισμένο σωτήρα, να συμμαζέψει το κουράγιο του και να ολοκληρώσει την σοβαρή ιστορική του αποστολή!

Ανοίγοντας εδώ μια μικρή παρένθεση, θέλω να υπενθυμίσω ότι το δόγμα «ήρωας ή νεκρός» ήταν ανέκαθεν στα χέρια του εξουσιαστικού ιερατείου, απ’ τους ισχυρότερους μοχλούς παραγωγής ηρώων. Πολύ σύντομα, θα υπενθυμίσω πως μια ανάλογη ιστορία ωμού εκβιασμού, βοήθησε ("ενίσχυσε") εκβιαστικά και τον άλλον μεγάλο ήρωα της εξόδου, τον Μωυσή, στην ανάληψη της δικής του δύσκολης αποστολής!

Κατά την διάρκεια της μύησης και της εκπαίδευσής του στις τέχνες της χαλδαιικής μαγείας από τον αρχιερέα Ιοθόρ, ο Μωυσής απέφευγε συνεχώς και με ασυγχώρητο πείσμα, να αναλάβει την αποστολή της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ από την Αίγυπτο, εφευρίσκοντας μάλιστα ψευδώς διάφορες θρασύτατες δικαιολογίες, όπως ισχνοφωνία, βραδυγλωσσία και άλλα.

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος μας το επιβεβαιώνει γράφοντας: «αλλ’ όμως και ο μέγας Μωυσής και σκήπτεται (προσποιείται) και μυρίας επινοεί προφάσεις παραιτήσεως, λέγων: ισχνόφωνος είμαι και βραδύ-γλωσσος και δέομαι Κύριε άλλον απόστειλε αντί εμού... και θυμωθείς, οργίσθη ο Κύριος επί Μωυσήν» Εις τον Ησαΐα 6.5.17. // Έξ.4.10-14.

Τελικώς, φεύγοντας δήθεν για την Αίγυπτο... όλα δείχνουν ότι ο Μωυσής "λοξοδρόμησε" εσκεμμένα, προσπαθώντας να ξεφύγει οριστικά απ’ τον φορτικό ιερέα Ιοθόρ, τον απειλητικό "θεό" Ιεχωβά και την απίστευτα δύσκολη αποστολή που με το στανιό ήθελαν να του φορτώσουν, να τα βάλει με τον Φαραώ της Αιγύπτου!

Όμως ο "θεός" του Σινά, που από τότε δια των "αγγέλων" του είχε την πρόνοια να παρακολουθεί άγρυπνα τους ήρωές του, βλέποντάς τον Μωυσή, τον επιστρατευμένο και ήδη εκπαιδευμένο ήρωά να ξεστρατίζει εκτός πορείας, επενέβη δυναμικά. Έτσι: «όταν ο Μωυσής (λοξοδρόμησε απ’ την υποτιθέμενη πορεία του για την Αίγυπτο) σταμάτησε για να διανυκτερεύσει, (τότε) όρμησε ο Κύριος (Ο΄ άγγελος Κυρίου) εναντίον του (Μωυσή!) και ζητούσε να τον θανατώσει»! Eξ.4.24.

Προφανώς τον μεγάλο Μωυσή, εκτός πορείας, συνάντησε κάποιος συνοδοιπόρος ξένος, που στην συνέχεια αποδείχθηκε "άγγελος Κυρίου", (δηλαδή απεσταλμένος της ηγετικής, θεοκρατικής ομάδας του Σινά) που με τις κρυφές του μαγγανείες, (υπνοποιά βότανα) έριξε τον Μωυσή σε αφασία, δείχνοντας μάλιστα αποφασισμένος να του αφαιρέσει ακόμα και την ζωή, αν δεν συμμορφωθεί πλήρως με τις αρχικές εντολές της αποστολής του!

Την ζωή του μεγάλου Μωυσή, που κατάκοιτος πρέπει να παρακολουθούσε ανήμπορος τις εξελίξεις, γλίτωσε από του χάρου τα δόντια, η αποφασιστική παρέμβαση της γυναίκας του Σεπφώρας, που μόνη της συνδιαλεγόμενη με τον φονικώτατο "άγγελο" του υποσχέθηκε πλήρη συμμόρφωση με τις επιταγές του "θεού" και την εκτέλεση της δύσκολης αποστολής του στην Αίγυπτο!

Βέβαια κάποιοι επιμένουν ότι, ο παρ’ ολίγον αυτός θάνατος του Μωυσή, ακριβώς πριν από την ανάληψη της αποστολής του, είχε μοναδική αφορμή την καθυστερημένη περιτομή του γιού του! Όμως, θα πρέπει να μας δώσουν μια πειστική απάντηση, στο γιατί αυτή η παράλειψη του Μωυσή δεν τακτοποιήθηκε νωρίτερα, αλλά μόνο μετά την αποχώρηση του Μωυσή απ’ την Μαδιάμ, καθ’ οδόν προς την Αίγυπτο και προς εκτέλεση μιας αποστολής που τόσο πολύ ήθελε να αποφύγει.

Γιατί απλά δεν του υπεδείχθη η παράβαση, αλλά ο άγγελος απειλεί με θάνατο, τον ίδιο άνθρωπο, που μόλις πριν από λίγο ο ίδιος ο θεός, παραβλέποντας την παράβαση του δήθεν απερίτμητου γιού του, του ανέθεσε την σημαντικότερη εντολή της απελευθέρωσης των Εβραίων από την Αίγυπτο;

Ο Μωυσής, όταν συνήλθε κατάλαβε πιά, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεφύγει από την ελεγχόμενη μοίρα του, που τον ήθελε ήρωα απελευθέρωσης... ή νεκρό!

Το παράξενο αυτό νυχτερινό περιστατικό, όπου ο βιβλικός θεός, ήθελε να σκοτώσει έναν από τους μεγαλύτερους ήρωές του, η Βίβλος το περιγράφει φευγαλέα και το προσπερνά βιαστικά με ασάφειες. Φαίνεται όμως ξεκάθαρα, ότι το ισχυρό δίλημμα: ήρωας ή νεκρός, ήταν από τότε σε εκβιαστική δράση αναγκάζοντας δειλούς, ή αδιάφορους αρχικά ανθρώπους, όπως ο Μωυσής, να πάρουν υποχρεωτικά τον δύσκολο δρόμο του ήρωα, καθώς γινόταν πια σαφές, ότι από μικρά παιδιά, τους είχαν γι’ αυτό ακριβώς επιλέξει, αλλά και εκπαιδεύσει!

Είδαμε άλλωστε πως οι ίδιες ξεκάθαρες απειλές κατά της ζωής της και των δικών της ανθρώπων, ανάγκασαν (επί το βιβλικότερον: "ενίσχυσαν") και την άτολμη μικρούλα Εσθήρ, να αναλάβει τον ρόλο της ριψοκίνδυνης ηρωίδας στην αυλή του Ξέρξη, για την σωτηρία των συμ­πατριωτών της Ιουδαίων της διασποράς, όταν ξαφνικά, ο "προστάτης" Μαρδοχαίος, έγινε σαφέστερος: «Μη νομίζεις πως η ζωή σου είναι ασφαλέστερη από των άλλων Ιουδαίων, επειδή ζεις μέσα στο παλάτι. Αν δεν μιλήσεις τώρα, (στο βασιλιά) η βοήθεια για μας θα έρθει απ’ αλλού, εσύ όμως και (όλοι) οι συγγενείς σου θα εξαφανισθείτε. Κείμ: «σε δε και ο οίκος του πατρός σου θέλετε απολεσθεί». Εσθ.4.13-14.

Για να βεβαιωθούμε εντελώς, ότι ολόκληρη η βιβλική θεολογία υπήρξε ξεκάθαρα εξαναγκαστική και ολόκληρη στηρίχθηκε στο δόγμα ήρωας ή νεκρός υπενθυμίζω τα ίδια της τα λόγια: «Σήμερα θέτω έμπροσθέν σας ευλογίαν και κατάραν, ευλογία εάν υπακούετε... κατάρα εάν δεν υπακούετε» Δευτερ.11.26-28.

Λίγο παρακάτω συνεχίζει: «Eάν δεν υπακούσεις επιμελώς στην φωνή του Κυρίου του θεού σου, για να προσέχεις να εκτελείς όλες τις εντολές του και τα διατάγματά του τα οποία εγώ σε προστάζω σήμερα, όλες αυτές οι κατάρες θα έλθουν πάνω σου και θα σε βρούν... Ο Κύριος θα φέρει πάνω σου θανατικό... θα σε χτυπήσει με πυρετό, ρίγος, ερεθισμό, μαρασμό, φλόγωση και με μαχαίρι... θα σε καταδιώκει εωσού αφανισθείς... το πτώμα σου θα γίνει τροφή στα όρνια του ουρανού και στα θηρία της γης... ο Κύριος θα κάνει τις πληγές σου μεγάλες και αθεράπευτες και τις ασθένειές σου κακές βαριές και αθεράπευτες. Θα φέρει πάνω σας όλες τις οδυνηρές πληγές της Αιγύπτου και θα τις κολλήσει σε σας, αλλά (θα φέρει ακόμα εναντίον σας) και κάθε ασθένεια και κάθε πληγή που δεν είναι γραμμένη στο βιβλίο αυτό, και θα σας χτυπήσουν μέχρι αφανισμού! … Αν υπακούσετε: «ο Κύριος θα σας αγαθοποιεί» Αν όμως δεν υπακούσετε: ο Κύριος θα ευφρανθεί στο να σας εξαλείψει και να σας εκμηδενίσει»! Δευτερ.28.15-63. Το δόγμα: ήρωας ή νεκρός, ήταν ανέκαθεν η πεμπτουσία της Βίβλου!

Αυτός λοιπόν υπήρξε ο εκβιαστικότερος "θεός" όλων των εποχών!

Αυτός ήταν ανέκαθεν ο απόλυτος βιβλικός κανόνας! Υποταγμένος και ευλογημέ­νος ή ανυπάκουος και νεκρός! Αξίζει βέβαια να διαβάσετε ολόκληρο αυτό το 28ο (ΚΗ΄) κεφάλαιο του Δευτερονομίου, για να δείτε τις απίστευτες και ατελείωτες κατάρες, με τις οποίες ο "θεός" (δηλαδή οι Λευίτες) εξασφάλιζαν την απόλυτη συνεργασία και την υποταγή, απ’ τους δύσμοιρους λαϊκούς Εβραίους!

Ολόκληρη η Βίβλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια συλλογή εξαναγκασμών σε δράση, με την ελπίδα της σωτηρίας απ’ την μια και την απειλή του θανάτου απ’ την άλλη. Υπερβολικά σαφής γίνεται επ’ αυτού ο θεολόγος Κλήμης Αλεξαν­δρεύς γράφοντας: «δια της (μη κατακαιόμενης) βάτου λαλεί (ο θεός της Π. Διαθήκης) και μέσα από το πυρ δίδεται στους ανθρώπους, δείγμα ομού χάριτος και φόβου: εάν υπακούσεις το φως, εάν παρακούσεις το πυρ». Προτρεπτικός προς Έλληνες 1.8.3.

Κλείνοντας λοιπόν την παρένθεση ήρωας ή νεκρός, συμπεραίνουμε πως κάτι ανάλογο συνέβη και με τον πανικόβλητο Χριστό, μπροστά στο "ποτήρι" της σταύρωσής του! Διαφορετικά δεν εξηγείται η κραυγαλέα ανακολουθία στην παραπάνω διατύπωση, όπου βλέπουμε τον ήρωα Ιησού, να τον κόβει ματωμένος ιδρώτας, όχι πριν, αλλά μετά την "ενίσχυση" του "αγγέλου"!

Για όσους λοιπόν ακόμα αναρωτιούνται, πώς είναι δυνατόν, το διάσημο αυτό σπαραξικάρδιο σταυρικό δράμα, με όλα τα τόσο θυσιαστικά αλλά και άκρως επικίνδυνα, να ολοκληρώθηκε από μικρόψυχους ταλαντούχους υποκριτές και απλούς ψεύτες, νομίζω πως η απάντηση είναι πλέον σαφής... Στην κατάλληλη στιγμή, λειτούργησε αποφασιστικά ο ωμός εκβιασμός ζωής και θανάτου! Το δόγμα ήρωας ή νεκρός, υπήρξε ανέκαθεν ο βασικότερος μοχλός εξαναγκασμού των βιβλικών ηρώων, σε δράση εκτός ορίων!

------------------------
[1] Συνήθως οι θεολόγοι αντιστρέφουν (διορθώνουν) την σειρά των εξελίξεων όπως βολεύει σ’ αυτούς: Ο Επιφάνιος χωρίς καμμιά δυσκολία, βάζει πρώτα τον ματωμένο ιδρώτα του Ιησού και μετά την ενίσχυση του αγγέλου: «εν αγωνία ίδρωσε και εγένετο ο ίδρως αυτού ως θρόμβοι αίματος. Εφάνη δε άγγελος κυρίου ενισχύων αυτόν» Επιφάνιος Ancοratus 37.1. Το ίδιο κάνουν εδώ και αιώνες οι καθ’ έξιν ψευδόμενοι θεολόγοι.

Οι βιταμίνες των τροφίμων

Προστατέψτε τις βιταμίνες των τροφίμων σας
Αγοράζουμε ντόπια φρούτα και λαχανικά: Οι μεγάλες αποστάσεις που πρέπει να καλύψουν και ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι να φθάσουν στον καταναλωτή τα εισαγόμενα φρούτα και λαχανικά, υποχρεώνει τους καλλιεργητές να κόβουν τα προϊόντα τους πριν την πλήρη ωρίμανση τους. Αυτό σημαίνει ότι στα ράφια ναι μεν ωριμάζουν μέχρι να πάρουν καλύτερη γεύση αλλά μειώνεται κατά πολύ η δυνατότητα σύνθεσης βιταμινών.
Επίσης αν υπολογίσουμε ότι σε θερμοκρασία δωματίου τα φρούτα και τα λαχανικά χάνουν κάθε μέρα το 10%-50% των βιταμινών τους, μπορούμε να υποθέσουμε την απώλεια που υφίστανται προϊόντα από μακρινές περιοχές.

Προτιμάμε ώριμα προϊόντα: Τα φρούτα και τα λαχανικά συνθέτουν τις βιταμίνες όσο βρίσκονται στον ήλιο και επάνω στο φυτό. Εάν γνωρίζουμε ότι τα προϊόντα είναι ντόπια, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να έχουν συλλεχθεί στην σωστή στιγμή ωρίμανσης. Τα μικρά παντζάρια ή τα πολύ μικρά πράσινα λαχανικά δε σημαίνει ότι είναι και καλύτερα. Αν οι επιλογές μας τείνουν προς τις βιολογικές αγορές (για περισσότερες πιθανότητες αποφυγής χημικών λιπασμάτων), καλό είναι να διαλέγουμε τα κανονικού μεγέθους φρούτα και λαχανικά γιατί πήραν το χρόνο να ολοκληρώσουν το κύκλο ωρίμανσης.
Παίρνουμε υπ’ όψιν μας ότι το βαθύ πράσινο χρώμα στα φυλλώδη λαχανικά είναι ένας από τους δείκτες ωριμότητας και παρ’ ότι διαλέγουμε την ανοιχτόχρωμη “καρδιά” από τα μαρούλια, οι περισσότερες βιταμίνες βρίσκονται στα εξωτερικά φύλλα που έχουν πρασινίσει καλά. Για να μη χαλάνε αγοράζουμε λίγα και όσο μπορούμε πιο συχνά.

Ψυγείο και κατάψυξη: Δεν αφήνουμε φρούτα στη φρουτιέρα και φροντίζουμε να τα αποθηκεύουμε στο ψυγείο. Στους 4 βαθμούς C, που είναι η συνηθισμένη θερμοκρασία των οικιακών ψυγείων, τα φρούτα χάνουν περίπου το 30% της βιταμίνης C σε 48 ώρες, σε θερμοκρασία δωματίου το 40 % περίπου το 24ωρο. Εάν δεν έχουμε τη δυνατότητα να ψωνίζουμε συχνά μικρές ποσότητες, καλό είναι να πάρουμε υπ’ όψιν μας ότι τα κατεψυγμένα λαχανικά είναι πολλές φορές καλύτερα από τα πολυκαιρισμένα του ψυγείου μας ή και του μανάβη.
Οι μεγάλες εταιρείες συσκευασίας κατεψυγμένων προϊόντων, φροντίζοντας να μειώσουν τις οικονομικές ζημίες που υφίστανται με τη καθυστέρηση της επεξεργασίας τους-μια και κινδυνεύουν να σαπίσουν-τα καταψύχουν αμέσως μετά τη συγκομιδή. Οι βιταμίνες των λαχανικών, στο μεγαλύτερο μέρος τους, διατηρούνται στην κατάψυξη.
Ακόμα και τα λαχανικά που καταψύχουμε μόνοι μας, πολλές φορές είναι κατώτερης ποιότητας από αυτά των βιομηχανικά κατεψυγμένων, γιατί συχνά κάνουμε το λάθος να τα βράζουμε και μάλιστα πάνω από 1-2 λεπτά, οπότε χάνεται το 50%-70% των βιταμινών τους.

Καταναλώνουμε όσο μπορούμε ωμά φρούτα και λαχανικά: Όπως προαναφέραμε κατά το βρασμό χάνεται το μεγαλύτερο ποσοστό των βιταμινών. Το πολύτιμο φολικό οξύ σε 2′ χάνεται κατά 90% περίπου. Η μεγάλη χρονικά παραμονή των παρασκευασμάτων σε υψηλές θερμοκρασίες- όπως στα «μπεν μαρί» των εστιατορίων – επιταχύνει την καταστροφή των βιταμινών που έχουν απομείνει. Καλό είναι μόλις κρυώνει το μαγειρεμένο φαγητό, άσχετα από την εποχή, να το βάζουμε αμέσως στο ψυγείο.
Τα ατμόβραστα λαχανικά και κομπόστες, διατηρούν μεγαλύτερο ποσοστό βιταμινών. Άλλωστε μαζί με τις βιταμίνες, χάνεται και η γεύση τους. Για την παρασκευή κομπόστας δε χρειάζεται να υπερβούμε τους 80 βαθμούς, αρκεί να παραμείνει στο ψυγείο και να καταναλωθεί σε λίγες μέρες. Τα μικροκύματα επίσης επιδρούν αρνητικά στη διατήρηση των βιταμινών π.χ. καταστρέφουν το 30 % περίπου της βιταμίνης Β1.

Κοπή φρούτων και λαχανικών: Δεν είναι τυχαίο που στα καλά εστιατόρια πολλοί σεφ χρησιμοποιούν κεραμικά μαχαίρια. Ακούγεται τραβηγμένο, αλλά καλό είναι να σεβόμαστε τον κόπο μας άρα και την τροφή μας (γι’ αυτήν άλλωστε γίνονται τα περισσότερα πάνω στη γη). Η επαφή των λαχανικών και των φρούτων με μεταλλικά στοιχεία οξειδώνει τς βιταμίνες. Ο ατμοσφαιρικός αέρας επίσης κάνει την ίδια ζημιά και χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι το μαύρισμα στις περιοχές των κοπών.
Καλό είναι να κόβουμε όσο μπορούμε με τα χέρια τα λαχανικά και να αποφεύγουμε τα πολύ μικρά κομμάτια. Το λεμόνι και η βιταμίνη C βοηθά ώστε να καθυστερεί η οξείδωση.

Αποφλοιωμένα ή αναποφλοίωτα; Η μεταπολεμική περίοδος μάλλον κακό έκανε στις διατροφικές μας συνήθειες. Το σκληρό ψωμί, η πατάτα με τη φλούδα και η εκμετάλλευση και της παραμικρής διατροφικής ουσίας, η πείνα, η ανέχεια και η δυσκολία εύρεσης τροφής, οδήγησε αυτήν τη γενιά μάλλον σε λάθος επιλογές. Η έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης της μεταπολεμικής περιόδου και η άνθηση του εμπορίου και της διαφήμισης, έκαναν έναν κακό συνδυασμό με την στέρηση που είχε υποστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ότι θεωρήθηκε «πολυτελές» βρέθηκε στα τραπέζια μας με αποτέλεσμα όλα τα αφράτα, όμορφα, μεγάλα, γλυκά και προωθούμενα ως νόστιμα παρασκευάσματα να αντικαταστήσουν ότι θύμιζε δυσκολίες του παρελθόντος. Το αλεύρι ολικής άλεσης, έδωσε τη θέση του στο λευκό και αποφλοιωμένο, τα μήλα δεν ήταν πια νόστιμα με τη φλούδα, τις πατάτες έπρεπε να τις ξεφλουδίσουμε. Τα τελευταία χρόνια, άρχισαν οι διατροφολόγοι να υπενθυμίζουν ότι οι περισσότερες βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς κάτω ή επάνω στους φλοιούς.
Χρησιμοποιούμε προϊόντα ολικής άλεσης, προσπαθούμε να ξεφλουδίζουμε όσο γίνεται λιγότερο τα φρούτα, βράζουμε ή ψήνουμε τις πατάτες με τη φλούδα, χρησιμοποιούμε αναποφλοίωτο ρύζι και όσο γίνεται λιγότερο επεξεργασμένες τροφές.
Για παράδειγμα: ακριβώς κάτω από τη σκληρή επιφάνεια του καρπουζιού βρίσκεται η μεγαλύτερη ποσότητα χλωροφύλης που τη κάνει εύπεπτη ακόμα και γι αυτούς όσους έχουν σοβαρά προβλήματα δυσπεψίας. Στη φλούδα επίσης (αφαιρουμένης της σκληρής επιφάνειας), βρίσκονται πρωτεΐνες, βιταμίνες, μεταλλικά άλατα, Α, Β, και C με τα ανάλογα ένζυμα καθώς και πολλά άλλα στοιχεία. Σοβαρή αμφιβολία για τις φλούδες έχουμε στα προϊόντα που υπάρχει υποψία για ενεργά φυτοφάρμακα. Τα βιολογικά προϊόντα είναι μια καλύτερη επιλογή μπροστά σ’ αυτόν το κίνδυνο.

Μεταποίηση και συσκευασία: Στις διαδικασίες της μεταποίησης των προϊόντων χάνονται πολύτιμες βιταμίνες. Οι θερμικές διαδικασίες, η προσθήκη χημικών συντηρητικών, η αποφλοίωση είναι κάποιες απ’ αυτές που καταστρέφουν πολύτιμες ουσίες. Προτιμάμε ότι έχει υποστεί τη μικρότερη επεξεργασία και μελετάμε πριν αγοράσουμε τις προσθήκες συντηρητικών και πρόσθετων υλικών.
Τα γνωστά Ε αφενός συντηρούν καλύτερα και για περισσότερο καιρό τα προϊόντα, τους δίνουν καλύτερο χρώμα, βελτιώνουν τα οργανοληπτικά τους χαρακτηριστικά, απ’ την άλλη πλευρά όμως καταστρέφουν πολλά στοιχεία και επιβαρύνουν με επιβλαβείς ουσίες τον οργανισμό, π.χ. ο συμβατικός κιμάς σόγιας περιέχει διαλύτες προερχόμενους από πετρέλαιο με σκοπό να αφαιρεθούν οι λιπαρές ουσίες του και να μην κολλάει δημιουργώντας «βώλους»
Η διαδικασία της έκθλιψης επίσης είναι άλλο ένα σημείο που πρέπει να μάθουμε να προσέχουμε. Στο λάδι που προέρχεται από έκθλιψη στην οποία αναπτύσσονται υψηλές θερμοκρασίες , καταστρέφεται η βιταμίνη Ε. Προτιμάμε τα λάδια που προέρχονται από ψυχρή έκθλιψη, ιδιαίτερα αυτά που πρόκειται να καταναλώσουμε ωμά. Το ίδιο ισχύει και για διάφορα σιρόπια που κυκλοφορούν στο εμπόριο, π.χ. σφενδάμου, αγάβης, κ.λ.π. Παράγουμε εξαιρετικά μέλια, αλλά ακόμα και γι’ αυτούς που δεν τα καταναλώνουν υπάρχουν επιλογές ωμές ή μαγειρεμένες που μπορούν να παρασκευάσουν μόνοι τους.
Ο τομέας της συσκευασίας, είναι κι αυτός πολλές φορές υπεύθυνος για την απώλεια θρεπτικών συστατικών και την επιβάρυνση με επικίνδυνα χημικά. Τα διαφανή μπουκάλια επιτρέπουν στο γάλα να χάσει το 85% της βιταμίνης Β2 μέσα σε 2 ώρες και σε 1 μέρα το 50 % της Β6. Τα λάδια πρέπει να είναι συσκευασμένα σε σκουρόχρωμες φιάλες, αλλιώς χάνουν τη βιταμίνη Ε προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ηλιακή ακτινοβολία.
Προϊόντα που είναι συσκευασμένα με πλαστικό κολλημένο επάνω τους (όχι αυτά σε κενό αέρος) έχουν δεχτεί χημικά συστατικά που περιέχει, επειδή η διαδικασία είναι θερμική. Το αλουμίνιο είναι ακόμα ένα υλικό που πρέπει να αποφεύγουμε συστηματικά στις συσκευασίες αλλά και στις περισσότερες χρήσεις που το έχουμε συνηθίσει, γιατί σαν βαρύ μέταλλο που είναι, αποβάλλεται δύσκολα από τον οργανισμό και η ζημιά που κάνει είναι προσθετική.

Πλύσιμο φρούτων και λαχανικών: Παρ’ ότι έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι είναι καλό να μένουν τα λαχανικά και τα φρούτα στο νερό για να διαλύονται και να φεύγουν τα φυτοφάρμακα, καλό είναι να λάβουμε υπόψιν μας ότι οι υδατοδιαλυτές βιταμίνες αποβάλλονται επίσης. Τα πλένουμε καλά αλλά σύντομα και κατά προτίμηση με ξυδόνερο το οποίο είναι ικανό να αφαιρέσει μεγάλο μέρος φυτοφαρμάκων αλλά και μικροοργανισμών.

Βιολογικά ή συμβατικά προϊόντα; Η ασάφεια στην αγορά αγαθών, η παραπληροφόρηση πολλές φορές, η ασυνέπεια πολλών παραγωγών αλλά και η κρίση της εποχής οδηγούν πολλούς καταναλωτές στην αμφισβήτηση της αξίας των βιολογικών προϊόντων. Ας κάνουμε μόνο μια ερώτηση στον εαυτό μας. Η υπερεκμετάλλευση των εδαφών, η σίγουρη χρήση χημικών φυτοφαρμάκων, οι «πουσαρισμένες» καλλιέργειες μπορούν να συγκριθούν με ηπιότερες μορφές καλλιέργειας, συμπεριλαμβανομένων και των παραδοσιακών;
Σε γενικές γραμμές οι κανόνες για τη διατήρηση των βιταμινών είναι ντόπια, φρέσκα, ώριμα, ωμά, σωστά συντηρημένα, με καλές προδιαγραφές συσκευασμένα και όσο το δυνατόν λιγότερο επεξεργασμένα προϊόντα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ζήτηση καθορίζει την προσφορά. Αν μάθουμε να ζητάμε σωστά, θα υποχρεωθούν να μας προσφέρουν καλύτερα προϊόντα. Τη δύναμη την έχει ο καταναλωτής, αρκεί να το γνωρίζει.

Ο ιος της μιζεριας

Ξυπνήστε μια μέρα με καθαρό μυαλό
Σταματήστε τον ιό της μιζέριας. Ξεχάστε όποιον κι αν βρίσκεται κοντά σας για λίγα δευτερόλεπτα. Αγνοήστε ότι ίσως δεν έχετε και πάλι λεφτά, και σβήστε απ το μυαλό σας τα μπιλιέτα – βαμπίρ λογαριασμών, οφειλών και εφορίας. Κοιτάξτε τον ήλιο, τον καθαρό ουρανό, το δεντράκι που άνθισε, και δείτε μόνον ό,τι σας δίνει ελάχιστη, έστω, χαρά. Αναπνεύστε. Και επιμείνετε να κρατήσετε την αισιοδοξία σας όσο γίνεται μέσα στην μέρα πιο πολύ.

Σύντομα θα συναντήσετε το πρώτο άτομο, -οικείο, φίλο, συνάδελφο, σύζυγο ή συγγενή- που τα βλέπει όλα μαύρα απ το πρωί. (Διόλου δύσκολο άλλωστε). Καταβάλετε κάθε προσπάθεια εσείς να μείνετε βράχος Αυτό είναι το δύσκολο. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα θα αρχίστε όλο και πιο συχνά να παρατηρείτε. Πόσο σας επηρεάζουν οι γύρω και η γκρίνια τους, πόσο σας μεταδίδουν την δική τους απελπισία, πόσο η κατάθλιψη των άλλων ευθέως σας απειλεί.

Στους καιρούς που κοινωνίες ολόκληρες βυθίζονται σε μαζική απόγνωση ή κατάθλιψη, -με πρώτο «πιλότο» εδώ και τρία χρόνια την ελληνική κοινωνία- η έρευνα της μαζικής ψυχολογίας επιχείρησε … να σπάσει τους κώδικες, και κυρίως την αλληλουχία των αντιδράσεων που μετατρέπουν αρνητικά ή και θετικά συναισθήματα του ενός σε ασθένεια των πολλών.

Το βέβαιο είναι ότι η μιζέρια είναι viral, και συγκεκριμένα οι καταθλιπτικές σκέψεις είναι αυτές που χαρακτηρίζονται άκρως μεταδοτικές. Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την κατάθλιψη ως μια χημική ανισορροπία του εγκεφάλου, οι επιστήμονες πλέον διαλαλούν ότι ο κοινωνικός περίγυρος του κάθε ατόμου και ο τρόπος που βλέπει κανείς τον εαυτό του και τον κόσμο, είναι προδιαθεσιακοί παράγοντες ικανοί να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την ασθένεια στη ζωή ενηλίκων και νεαρών.

«Ο τρόπος σκέψης είναι από τους κυριότερους παράγοντες κινδύνου για την κατάθλιψη», λέει ο Gerald Haeffel, αναπληρωτής καθηγητής κλινικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Notre Dame, που μόλις δημοσίευσε τα αποκαλυπτικά αποτελέσματα της έρευνάς του. «Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς το γενικότερο άγχος της ζωής, όπως και τα negative moods, – οι αρνητικές διαθέσεις με συχνότητα και σταθερή παρουσία στην ημερήσια διάθεση-, είναι αντιπροσωπευτικοί δείκτες επιστημονικά για την πρόβλεψη της εμφάνισης της κατάθλιψης στο μέλλον της ζωής ενός ατόμου.» Ο Haeffel και η ομάδα του εξέτασαν δύο είδη σκέψης που έχουν συνδεθεί στο παρελθόν ερευνητικά με την κατάθλιψη.

Τις εμμονές και την απελπισία. Η εμμονή για τους ψυχιάτρους είναι το διαρκές αναμάσημα. Το άτομο που αναμασά τα άγχη του εστιάζει αναπόφευκτα στην αρνητική διάθεση, διευρύνει και μεγιστοποιεί τις ανησυχίες στο πώς το γιατί, αναλογίζεται τις επιπτώσεις, και πάλι από την αρχή. Αντίθετα κάποιος που δεν πάσχει από εμμονές, όσο ανήσυχος ή στενοχωρημένος κι αν είναι, μπορεί να αποσυνδεθεί ευκολότερα από το στρες και τα προβλήματα κάνοντας και έναν περίπατο, πχ, έστω και για λίγα λεπτά προσωρινά. Η απελπισία κατά τον Haeffel συνδέει τα επίπεδα της αυτοεκτίμησης με τις επιπτώσεις και τις συνέπειες ενός γεγονότος.

Για παράδειγμα, ένα άτομο που αισθάνεται απελπισία, όταν απολυθεί θα το δει ως προσωπική αποτυχία και ως «σημάδι» ότι δεν θα ξαναβρεί δουλειά ποτέ. Αντίθετα ο πιο αισιόδοξος, θα το αποδώσει στην γενικότερη κατάσταση της οικονομίας και ίσως, ως μια ευκαιρία να βρει άλλη, διαφορετική και ίσως καλύτερη δουλειά που εν τέλει θα τον ευχαριστεί. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η απελπισία δεν είναι μεταδοτική.

Είναι όμως, αντίθετα, το «αναμάσημα» και οι εμμονές Η εγκατάσταση της απελπισίας σχετίζεται με βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις της κάθε προσωπικότητας ξεχωριστά και διεισδύει δυσκολότερα στον τρόπο σκέψης των άλλων. Η εμμονή από την άλλη πλευρά, είναι πιο εύκολο να αντικατοπτρισθεί, αλλά και να εγκατασταθεί μεταδίδοντας την έμφαση στις αρνητικές σκέψεις, το focus στην θλίψη και την συνεχή συζήτηση για τις πλέον σκοτεινές προοπτικές.

Τα συμπτώματα της κατάθλιψης επίσης δεν είναι μεταδοτικά. Η συγκατοίκηση με καταθλιπτικό άτομο, πχ, δεν αυξάνει τον κίνδυνο για την ανάπτυξη της ψυχικής ασθένειας. Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι φοιτητές που συγκατοικούσαν με άτομα με εμμονές είχαν διπλασιάσει μέσα σε τρεις μήνες την εμφάνιση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων σε σχέση με εκείνους που δεν έτυχε να συγκατοικήσουν με τέτοια άτομα, ή, ενσυνείδητα μετά από τρεις μήνες εξέφραζαν την αντίθεση τους με εμμονικές των άλλων πρακτικές. Ο κίνδυνος να «κολλήσει» κατάθλιψη κανείς, μεγιστοποιείται όσο αυξάνονται στη ζωή του τα προβλήματα και τα επίπεδα του στρες.

…. και γέλα κάθε μέρα ΓΕΛΑ το καλύτεροτερο όλων.

Ιππότες τον 21ο αιώνα;

Υπάρχουν ιππότες τον 21ο αιώνα;
Οι πανοπλίες μας αποχαιρέτησαν μαζί με τη φεουδαρχία, όμως οι βασικές αρχές του ιπποτισμού ζουν και ας μη βασιλεύουν. Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ιδανικό. Συνδύαζε τον αυστηρό ηθικό κώδικα συμπεριφοράς με τη μεγαλοθυμία προς τον αντίπαλο, το έλεος προς τον αδύναμο, την ευγένεια προς τις γυναίκες.

Ο μεσαιωνικός ιππότης όφειλε να είναι λύκος στον πόλεμο, αρνάκι στην ειρήνη, δίκαιος με τους άδικους, πράος με τους οργίλους, τίμιος με τους άτιμους.

Μάταια θα αναζητήσετε παρόμοια φαινόμενα σήμερα – κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Ο ιππότης δεν ήταν ξεκάρφωτος θεσμός, αποτελούσε αριστοκρατικό εξάρτημα μιας φεουδαλικής κοινωνίας, όπου όλοι ήταν εξαρτημένοι από τους ανωτέρους τους.

Υπερασπιζόταν ταπεινούς και καταφρονεμένους από το ύψος του αλόγου του ακριβώς επειδή κάποιοι είχαν αποκλειστικά δικαιώματα και κάποιοι μόνο υποχρεώσεις. Αφήστε που για να περιμένει να σωθεί το εκάστοτε εν κινδύνω θηλυκό από τον κοντινότερο πάνοπλο μαντράχαλο, εκτός από ευγένεια απαιτείται και μια γενναία δόση πατερναλισμού.

Η ισότητα των δύο φύλων, βλέπετε, είναι ασυμβίβαστη με την ιπποσύνη: ο άντρας είναι ο πολεμιστής, ταγμένος στον δημόσιο βίο, η γυναίκα η κλεισμένη στον πύργο νοικοκυρά, δούλα και κυρά ταυτόχρονα. Και μην ψάχνετε για αλλαγές, αυτή είναι η ελέω θεού τάξη πραγμάτων, εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, αλί και τρις αλι!

Ωστόσο, λειτουργικά στοιχεία της κουλτούρας του ιπποτισμού, όπως η ευγένεια ή η ευθύτητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, έχουν επιβιώσει μέσα από αυτό που ο Γερμανός κοινωνιολόγος Νόρμπερτ Ελίας περιγράφει ως «διαδικασία του πολιτισμού». Σήμερα που η ηθική είναι προσωπική επιλογή, όχι γενική κατηγορική προσταγή όπως στον Μεσαίωνα, είναι στο χέρι του καθενός να τα εφαρμόσει.

Πιο πρακτικό από ένα άλογο στο μπαλκόνι σας.

Η Ανατροπή της Πραγματικότητας

Η πραγματικότητα στην πραγματικότητα είναι μόνο μέσα μας. Ζούμε μέσα μας. Ό,τι ξέρεις είναι μέσα σου, ό,τι βλέπεις είναι μέσα σου, όλοι οι άλλοι άνθρωποι και όλα τα πράγματα του κόσμου, και ο ίδιος ο κόσμος ολόκληρος είναι μέσα σου.
Έξω σου, για σένα, δεν υπάρχει απολύτως τίποτε. Όλα τα βλέπεις με τα δικά σου μάτια, ταυτόχρονα τα επεξεργάζεσαι σύμφωνα με ό,τι ξέρεις (γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντικό το τι ξέρεις), και παίρνεις το αποτέλεσμα που είναι η αποκλειστικά δική σου αντίληψη.

Παντού εκεί έξω βλέπεις τον εαυτό σου.
Τον εαυτό σου ανθρωπότητα, τον εαυτό σου κόσμο, τον εαυτό σου σύμπαν. Τον εαυτό σου αλήθεια, τον εαυτό σου ψέματα, τον εαυτό σου σωστά, τον εαυτό σου λάθος, τον εαυτό σου εικόνες μέσα σε εικόνες και γνώμες μέσα σε γνώμες, όλα δικά σου. Όταν βλέπεις κάτι κακό «εκεί έξω», αυτό το κακό απλώς είναι μέσα σου, γι’ αυτό το βλέπεις, αλλιώς δεν θα το έβλεπες καθόλου. Δεν γνωρίζεις αληθινά τίποτε, μονάχα αναγνωρίζεις, αυτά που ήδη έχεις μέσα σου.

Όλοι οι άνθρωποι που ξέρεις, για παράδειγμα, ζουν και υπάρχουν μόνο μέσα σου, διότι δεν είναι παρά μεταμφιέσεις του εαυτού σου, αντικατοπτρισμοί του δικού σου εαυτού, και κατά τα άλλα δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια για σένα. Δηλαδή, υπάρχουν, αλλά εσύ δεν ξέρεις σχεδόν τίποτε γι’ αυτήν τους την ύπαρξη, παρά μόνο ένα καθρέφτισμά τους που είναι μέσα σου, απόλυτα ταυτισμένο και ερμηνευμένο από σένα όπως είσαι.
Όλα αυτά που έζησες φτιάχνουν τη ζωή για σένα, όλα αυτά που έμαθες φτιάχνουν τη γνώση για σένα, όλες σου οι εμπειρίες είναι μνήμες που συμμετέχουν στις επόμενες εμπειρίες. Καμία εικόνα δεν είναι καθαρή για σένα, όλες σε περιέχουν. Για σένα τα πάντα λειτουργούν σε σχέση με σένα. Κι ο κόσμος όλος είναι σχεδιασμένος από σένα για σένα, είναι απόλυτα φανταστικός. Η μεγαλύτερη δύναμή σου είναι η φαντασία σου. Τα πάντα τα έχεις φτιάξει για σένα με τη φαντασία σου -και με τις εμπειρίες σου (δηλαδή τις μνήμες σου, δηλαδή αυτά που φαντάζεσαι γι’ αυτά που συνέβησαν).
Όλα αυτά είναι το πνεύμα μας, διότι είμαστε πνεύματα, και ανάλογα με το πώς είναι το πνεύμα σου έτσι είναι και ο κόσμος, έτσι είναι τα πάντα. Για να κάνεις κάποια ζητήματα πράξη, πρέπει να γίνει μια επέμβαση του πνεύματος πάνω στην «πραγματικότητα», και αυτή θα γίνει, αν γίνει, όπως ακριβώς είναι το πνεύμα. Κι έπειτα το πνεύμα θα την παρατηρήσει και θα την κάνει πάλι δική του, δηλαδή: η υλική επέμβασή σου θα ξαναγίνει πνευματική.
Αυτό κάνουμε συνεχώς: υλοποιούμε το πνεύμα, και έπειτα πνευματοποιούμε την ύλη, και πάλι από την αρχή, ώσπου όλα καταλήγουν πάλι στο πνεύμα. Αυτό που κάποτε φανταζόσουν, τώρα το έκανες πράξη, και μετά απλώς το θυμάσαι και το φαντάζεσαι πάλι, και θέλεις να το ξανακάνεις, κλπ. Και συνεχώς οι πράξεις των άλλων γίνονται πνεύμα μέσα στο πνεύμα μας, το ίδιο και οι δικές μας μέσα στους άλλους. Το πιο όμορφο από όλα, όμως, είναι εκείνο το καθαρό πνεύμα, που ταξιδεύει απευθείας από πνεύμα σε πνεύμα, και δεν παύει ποτέ να είναι πνεύμα, και ταξιδεύει στον χρόνο, αθάνατο και αιώνιο.
Το πραγματικό, προκύπτει από το πράγμα, που είναι το προϊόν της πράξης. Το πνευματικό, πρόκυπτει από το πνεύμα, που είναι το προϊόν της πνοής (της πνοής που μας ζωογονεί, που οξυγονώνει τον εγκέφαλο μας). Εν προκειμένω, της έμπνευσης (εν-πνεύση), της πνοής που φυσάει μέσα μας από αλλού. Το «φάντασμα» είναι το προϊόν της φαντασίας.

Ζούμε ανάμεσα σε φαντάσματα.
Το πνεύμα μας πράττει το πραγματικό ανάμεσα σε φαντάσματα, κι όλα στο τέλος γίνονται πνευματικά. Τον πραγματικό κόσμο τον παρακολουθεί το πνεύμα μας και τον αφομοιώνει, άρα ο πραγματικός κόσμος είναι κομμάτι του πνευματικού κόσμου. Τον πνευματικό κόσμο στον οποίο συμμετέχει το πνεύμα μας, τον επηρεάζει καθημερινά ο πραγματικός κόσμος με τρόπους ανεξιχνίαστους από εμάς, άρα ο πνευματικός κόσμος είναι κομμάτι του πραγματικού κόσμου. Το «μέσα» και το «έξω» συνδέονται, αλλά αυτή η σύνδεση είναι «μέσα».

Η φαντασία είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπει το πνεύμα την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να τη δει αλλιώς. Λένε πώς ο κόσμος μας είναι μια φυλακή, στην οποία είμαστε φυλακισμένοι, (μεγάλος είναι ο πόθος μας να αποδράσουμε από την τυραννική καθημερινή πραγματικότητα του κόσμου). Ναι, είμαστε «πραγματικά» φυλακισμένοι, αλλά δεν είμαστε «πνευματικά» φυλακισμένοι. Κι αφού είμαστε πνεύματα, τότε δεν είμαστε στ’ αλήθεια φυλακισμένοι, είμαστε ελεύθερα πνεύματα.

Η Ουτοπία υπάρχει μόνο μέσα στα όνειρα μας (το λέει η λέξη: ου-τοπία, ο ου τόπος, ο τόπος που δεν είναι τόπος, ο τόπος που δεν υπάρχει, ο τόπος που δεν είναι τοπικός), και η δύναμή της είναι ότι μπορεί να αλλάξει τον ίδιο μας τον εαυτό, όχι τον κόσμο, αλλά ίσως και τα πνεύματα που έρχονται σε επαφή με το δικό μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, διότι δεν τον γνωρίζουμε, και ο κόσμος δεν μας δίνει και καμία σημασία. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τα πνεύματα, που δημιουργούν τον κόσμο μέσα τους, και τότε, κατά κάποιο τρόπο, θα έχουμε αλλάξει τον κόσμο, όταν αυτά υλοποιήσουν το πνεύμα όπως το συνηθίζουν.
Οι αλλαγές του κόσμου γίνονται μέσω του πνεύματος, όχι μέσω της πραγματικότητας. Αν θέλεις να γίνουν τα όνειρα σου πραγματικότητα, τότε προδίδεις τα όνειρα σου, τα ξεγελάς. Κράτα τα όνειρα σου, σαν όνειρα, μεγάλα και όμορφα, και άσε τα, ως όνειρα, να αλλάξουν τα πνεύματα των άλλων ανθρώπων γύρω σου.
Αν θέλεις να βοηθήσεις τον κόσμο να εξελιχθεί, να γίνουν οι άνθρωποι καλύτεροι, τότε πρέπει να γίνεις εσύ καλύτερος, να βοηθήσεις τον εαυτό σου να εξελιχθεί, και τότε, ως δια μαγείας, ο κόσμος θα εξελιχθεί, οι άλλοι θα γίνουν καλύτεροι, απλά διότι όλα και όλοι είναι μέσα σου και θα έχεις γίνει εσύ καλύτερος και άρα θα το βλέπεις αυτό και γύρω σου. Αυτή είναι η Αλήθεια, γι’ αυτό και είναι σημαντικό να το καταλάβουμε αυτό σε όλες του τις προεκτάσεις.

Γινόμαστε καλύτεροι για να αποκτήσουμε αληθινή όραση, αληθινά μάτια, όσο πιο αληθινά γίνεται. Κι όταν θα δεις τον κόσμο με τα αληθινά μάτια (σου), τότε θα δεις παντού τον μεγάλο μυστικό πόλεμο του πνεύματος, που δημιουργεί αναλόγως τον κόσμο, και τότε θα μπορέσεις να συμμετέχεις δυναμικά σε αυτόν τον πόλεμο, για να αλλάξουμε τον κόσμο, δηλαδή το μεγάλο πνεύμα, με τη βοήθεια του μεγάλου πνεύματος στο οποίο όλοι μας συμμετέχουμε και από το οποίο όλοι μας προερχόμαστε μαζί με τα πάντα, διότι, στην πιο υψηλή εικόνα -όπως όλα βρίσκονται μέσα στο πνεύμα μας- όλα βρίσκονται μέσα σε ένα μεγάλο πνεύμα, μαζί με όλα μας τα πνεύματα.
Πιστεύω ότι η ώρα της ανατροπής, αργά ή γρήγορα, έρχεται. Της ανατροπής του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Είναι μια προσωπική ανατροπή, μια πνευματική ανατροπή, αλλά ταυτόχρονα είναι μια πραγματική ανατροπή, μια παγκόσμια ανατροπή. Ολοι οι καλύτεροι άνθρωποι ανάμεσα στους ανθρώπους, εργάζονται αφοσιωμένα γι’ αυτό, και δεν εργάζονται μόνοι τους αλλά και κάτι άλλο ανώτερο εργάζεται μαζί τους. Δεν θέλουμε να κάνουμε τη φαντασία πράξη, θέλουμε να κάνουμε την πράξη, φαντασία.
Ακούγεται τρελό, ίσως, αλλά το Πνεύμα κάνει όλα αυτά τα τρελά πράγματα, δεν φταίω εγώ.

Το μάθημα της πεταλούδας

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει.

Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου, τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει.

Μα δεν μπορούσε, μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να την βοηθήσω. Του κάκου, είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο και τώρα πια ήταν αργά. Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη,κουνήθηκε απελπισμένη και σε λίγο πέθανε στην παλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά..

Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους, έχεις χρέος ν’ ακολουθείς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.

Η μικρή ετούτη πεταλούδα, που σκότωσα γιατί παραβιάστηκα να την αναστήσω, ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο. Κι έτσι μια πεταλούδα που πρόωρα πέθανε να βοηθήσει μιαν αδερφή της, μιαν ανθρώπινη ψυχή, να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες!

Νίκος Καζαντζάκης.