Διερεύνησα το Σύμπαν με διαφορετικό τρόπο απ αυτόν που επιχειρούμε εδώ και πολλά χρόνια ξεκινώντας από κάποιες αδιαμφισβήτητες παραδοχές οι οποίες με οδήγησαν σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα και εκ του αποτελέσματος αυτού είμαι σε θέση να το περιγράψω.
Η πρώτη παραδοχή είναι ότι τα σώματα που βλέπουμε συμπεριλαμβανομένης της Γης αποτελούν μέρος ενός συνόλου, η δεύτερη ότι αυτό το σύνολο υλικών αντικειμένων αποτελεί μία οντότητα και η τρίτη ότι αυτή η οντότητα κινείται.
Μία οντότητα για να ζει ( άρα λειτουργεί ) πρέπει τα ζωτικά της όργανα να κινούνται, όταν σταματήσουν να κινούνται, πεθαίνει. Τα συστατικά των οργάνων της στο «μικρόκοσμο» ούτος ή άλλως κινούνται εν τη γενέσει τους, όταν όμως πεθάνει δεν κινούνται τα όργανά της, με μία ευρύτερη έννοια μπορούμε να θεωρήσουμε οποιαδήποτε οντότητα λειτουργεί ότι ζει. Απ’ τη στιγμή που υφίσταται υπάρχει επιτάχυνση μέχρι να σταθεροποιηθεί η λειτουργία της. Αναπτύσσεται δε εντός της θερμοκρασία λόγο των κινήσεων των ζωτικών της οργάνων, δηλαδή των «μηχανικών» της μερών που δημιουργούν τριβές. Ένα μέρος της θερμοκρασίας που αναπτύσσεται απορροφάται απ το περιβάλλον (ψύχεται) και αυτό έχει σαν συνέπεια τη σταθεροποίησή της σε κάποιο επίπεδο. Στην αρχή της λειτουργίας της έχουμε αυξανόμενη θερμοκρασία μέχρι να επέλθει σταθεροποίηση. Δύο απ’ τις παραμέτρους που καθορίζουν τη θερμοκρασία λειτουργίας της είναι το έργο που παράγει ο οργανισμός (μηχανή) και η θερμοκρασία του περιβάλλοντός της.
Πρώτα δημιουργείται μια μηχανή και μετά εκκινείται.
Έτσι και το Σύμπαν άρχισε να διαστέλλεται λόγο αναπτυσσόμενης θερμοκρασίας μετά την εκκίνησή του μέχρι να σταθεροποιηθεί η ταχύτητα περιστροφής του. Κατά τη λειτουργία του ανάλογα με το αν βρίσκεται σε επιτάχυνση ή επιβράδυνση, μετά απ την αρχική του σταθεροποίηση, διαστέλλεται ή συστέλλεται αντίστοιχα.
Ως Σύμπαν εννοούμε το σύνολο των πραγμάτων που υπάρχουν, το σύνολο δηλαδή των όντων. Σύμφωνα με την επιστήμη το Σύμπαν αφορά το χωροχρονικό συνεχές στο οποίο περιλαμβάνεται το σύνολο της ύλης και της ενέργειας. Στις μεγάλες διαστάσεις του είναι αντικείμενο μελέτης της επιστήμης της αστροφυσικής. Στις πολύ μικρές διαστάσεις το Σύμπαν το εξερευνά η κβαντική μηχανική. Ενδιάμεσα προσπαθούν να κατανοήσουν τη λειτουργία του και την υπόστασή του όλες οι επιστήμες.
Θα σας δώσω επιγραμματικά τις εξηγήσεις κάποιων μυστηρίων τα οποία προσπαθούμε να διαλευκάνουμε από δημιουργίας μας.
Οι ανακαλύψεις τις οποίες έχουμε κάνει έως τώρα σε κάθε τι επιστητό περιέχουν μισές αλήθειες. Θα ξεκινήσω με επαναπροσδιορισμό των μέχρι τώρα θεωριών, υπάρχει κι άλλη μέθοδος για να δούμε αν η θεωρία των χορδών η οποία παραπέμπει στο πολυσύμπαν είναι σωστή. Ας γνωρίσουμε όμως πρώτα το δικό μας Σύμπαν.
Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν ορισμένοι σας λέω ότι αρκούν τα αισθητήρια και η λογική μας ώστε να κατανοήσουμε τι συντελείται.
Η ύλη έχει τρεις διαστάσεις, με αυτές και μόνο τις διαστάσεις μπορούμε να εξηγήσουμε ότι την αφορά. Ο χρόνος αποτελεί παράμετρο που καθορίζει τα γεγονότα που σχετίζονται με την ύλη.
Ο μεγάλος επιστήμονας της λογικής Kurt Gödel υποστήριξε ότι ‘’οι μαθηματικές έννοιες και ιδέες αποτελούν μια δική τους αντικειμενική πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ή να αλλάξουμε παρά μόνο να αντιληφθούμε και να περιγράψουμε’’, αλλά και στην περίπτωση που οι μαθηματικές έννοιες έχουν Πλατωνική φύση όπως είπαν κάποιοι ίσως να αποτελούν το κλειδί για την κατανόηση της δικής μας Πραγματικότητας!
Ένα σώμα αποτελείται από μόρια, τα μόρια αποτελούνται από άτομα, τα άτομα αποτελούνται από ηλεκτρόνια, πρωτόνια και νετρόνια. Το ηλεκτρόνιο αποτελεί τη μικρότερη μορφή ύλης, αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο έχει κερδίσει τον τίτλο του θεμελιώδους σωματιδίου, έχει αυτούσια ύπαρξη και συγκεκριμένη μάζα, το μέγεθός του ορίζει κατ ανάγκη μια μονάδα μέτρησης.
Αν όλα τα συστατικά της ύλης περιείχαν κάποια άλλα και αυτή η διαίρεση δε σταματούσε πουθενά τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για άπειρο.
Τα υλικά που συνθέτουν το Σύμπαν έχουν συγκεκριμένα μεγέθη, αυτό που συνθέτουν είναι συγκεκριμένο.
Κι αν ανακαλύψουμε αργότερα σωματίδια που αποτελούν το ηλεκτρόνιο;
Ακόμη κι αυτό να συμβεί κάπου σταματάει η διαίρεση κι εφόσον σταματάει η διαίρεση έχουμε μία βάση για να κάνουμε πολλαπλασιασμό. Με συγκεκριμένα μεγέθη πρώτης ύλης δεν χτίζονται αφηρημένα οικοδομήματα κι ας επιμένουν κάποιοι για άπειρο και αφηρημένο Σύμπαν!
¨Μπορεί η ηλεκτρασθενή θεωρία να απαιτεί τα σωματίδια-φορείς μιας ηλεκτρασθενούς αλληλεπίδρασης να μην έχουν μάζα, αλλά σύμφωνα με τη θεωρία του Higgs, καθώς το Σύμπαν διαστελλόταν και η θερμοκρασία του μειωνόταν, έφτασε σε μια κρίσιμη θερμοκρασία όπου μπήκε σε λειτουργία ο περίφημος μηχανισμός Higgs, σπάζοντας την ηλεκτρασθενή συμμετρία και εφοδιάζοντας τα στοιχειώδη σωματίδια με τη μάζα τους.¨
Η διαίρεση που αφορά στα σωματίδια όταν σταματάει και μας δίνει τη συγκεκριμένη μάζα του μικρότερου σωματιδίου της ύλης, μας δίνει κατά συνέπεια τη μονάδα με την οποία δημιουργήθηκε όλο αυτό το οικοδόμημα που ονομάσαμε Σύμπαν. Δεν είναι αναγκαίο να θεωρήσουμε ότι ο πολλαπλασιασμός αυτής της μονάδας εκτείνεται στο άπειρο, αλλά και στην περίπτωση που θα το θεωρήσουμε έτσι, από κάπου ξεκινάει. Εφόσον έχουμε τη βάση της ύλης, μιλώντας για υλική ευθεία εννοούμε προφανώς «ημιευθεία», άρα τουλάχιστον υλική ευθεία δεν υπάρχει.
Όπως και να το εξηγήσουμε, συγκεκριμένα υλικά μεγέθη δεν μπορεί να συνθέτουν κάτι αφηρημένο.
¨Πολλοί επιστήμονες μίλησαν, για το Big Bang, το πληθωριστικό Σύμπαν, το κυκλικό Σύμπαν, το κοσμικό αυγό κ.α. Ο κοσμολόγος Alexander Vilenkin κατά τη συνάντηση των πιο σημαντικών προσωπικοτήτων που έγινε για να τιμήσουν τα 70α γενέθλια του Στίβεν Χόκινγκ, καταλαβαίνοντας τι θα μπορούσε να σημαίνει ο αιώνιος πληθωρισμός για την σταθερά του Hubble που περιγράφει μαθηματικά την διαστολή του Σύμπαντος, επεσήμανε ότι οι εξισώσεις δεν λειτουργούσαν. ‘’Δεν μπορείς να κατασκευάσεις έναν χωροχρόνο με αυτή την ιδιότητα’’ είπε. Αποδεικνύεται ότι η σταθερά του Hubble έχει ένα κατώτατο όριο που αποτρέπει τον πληθωρισμό και στις δύο κατευθύνσεις του χρόνου. ‘’Δεν είναι δυνατόν να είναι αιώνιος ο πληθωρισμός του Σύμπαντος στο παρελθόν’’, πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους όριο’’ και καταλήγει : ‘’ Όλα λοιπόν τα στοιχεία που έχουμε λένε ότι το Σύμπαν είχε μια αρχή’’.
Ο Στίβεν Χόκινγκ στη συνάντηση αυτή, στο Πανεπιστήμιο Cambridge σε μια ηχογραφημένη ομιλία είπε:
‘’Μια σημειακή αρχή θα ήταν ένα μέρος όπου η επιστήμη δεν θα μπορούσε να μελετήσει. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να προσφύγει στη θρησκεία και το χέρι του Θεού’’¨
Συμφωνώ ! Αλλά δεν είναι ενδιαφέρον μόνο, στο ενδεχόμενο να υπάρχει Δημιουργός γιατί έφτιαξε το Σύμπαν μ αυτόν τον τρόπο, αλλά τι έφτιαξε;
Υπάρχει όμως και δεύτερο σκέλος στην ίδια υπόθεση. Στην περίπτωση που δεν υπήρξε σημειακή αρχή με την έννοια ενός γενικότερου Σύμπαντος, μήπως και πάλι θα έπρεπε να προσφύγουμε στο χέρι αν όχι του ιδίου, κάποιου άλλου Θεού;
Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο το πως δημιουργήθηκε το Σύμπαν αλλά και πως μπορεί να καταστραφεί!
Θα σας δώσω τις κατευθύνσεις της σκέψης πάνω στις οποίες κινήθηκα εξετάζοντας τα πράγματα από καινούρια βάση που με οδήγησε να αντιληφθώ την πραγματική τους διάσταση.
Δύο είναι οι έννοιες που περιγράφουν αυτό που ζούμε, η μία εκφράζεται με τη λέξη Πραγματικότητα και η άλλη εκφράζεται με διάφορες λέξεις. Όπως και να εκφράσουμε όμως τη δεύτερη έννοια η Πραγματικότητα παραμένει μέχρι να γίνει κατανοητή. Διαθέτουμε λογική αλλά και φαντασία, όπου όμως σταματάει η λογική μας συνεχίζουμε με τη φαντασία, προχωράμε αν και γνωρίζουμε ότι κινούμαστε εκτός λογικής. Δεν είναι απαραίτητα κακό που χρησιμοποιούμε τη φαντασία, μέσω αυτής μερικές φορές μπορεί να ανακαλύψουμε και κάποια αλήθεια αλλά τις πιο πολλές φορές μας παραπλανεί. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες στο να κατανοήσουμε πολλά πράγματα και καταστάσεις γι αυτό προσπαθούμε με διάφορους τρόπους να παρηγορήσουμε την αδυναμία μας αυτή δημιουργώντας εικονική πραγματικότητα που μας εξυπηρετεί.
Ο Θαλής περιέγραψε την αναγκαιότητα με την εξής φράση: «Ισχυρότατων η ανάγκη, κρατεί γαρ πάντων»
Αναπτύσσουμε θεωρίες που «εξηγούν» αυτά που συμβαίνουν και προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι είναι σωστές, γνωρίζουμε όμως ότι δεν μας καλύπτουν πάντα, κάποιες φορές μας αφήνουν κενά και μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Πλάθουμε παραμύθια με τα οποία διασκεδάζουμε δυσάρεστες καταστάσεις, δημιουργούμε κόσμους ευχάριστους για να θωρακίσουμε την ψυχή μας από κακά ενδεχόμενα αλλά δε μπορούμε με τίποτα τελικά να αγνοήσουμε την Πραγματικότητα. Επιβάλλεται όμως από κάπου να πιαστούμε, κάπου να πατήσουμε, έστω και με αναληθείς θεωρίες, τις έχει ανάγκη η υπόστασή μας. Κατασκευάσαμε θρησκείες, αιρέσεις και εξαιρέσεις, προσπαθώντας να εξηγήσουμε αυτά που συμβαίνουν! Νοιώθουμε όμως παρόμοιο συναίσθημα με κάποιον που δε γνώρισε τους γονείς του, όσο ζει προσπαθεί να μάθει ποιοι είναι αυτοί που τον έφεραν στον κόσμο. Αυτή η επιθυμία του αν δεν ικανοποιηθεί δε γιατρεύεται, δεν είναι μόνο περιέργεια είναι βιολογική ανάγκη, η ίδια η φύση μας σπρώχνει να διαλευκάνουμε τέτοιες καταστάσεις. Μη μπορώντας όμως να αντιληφθούμε ορισμένα πράγματα προσπαθούμε να τους δώσουμε κάποια διάσταση έστω και πλασματική για να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η διάσταση οδηγεί σε ατραπούς ; Ο συλλογισμός και τα τεχνολογικά επιτεύγματα που έχουμε πετύχει είναι τα εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να συμπληρώσουμε το Πάζλ.
Ας υποθέσουμε ότι κατασκευάζουμε μια μηχανή στην οποία εξασκούμε δυνάμεις τέτοιες που το φως τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα απ αυτή που γνωρίζουμε!
Όταν δημιουργούμε μια μηχανή η οποία λειτουργεί, δημιουργούμε ένα ολόκληρο κόσμο υλικών και μη αντικειμένων, ουσιαστικά ένα οργανισμό, ο οποίος με τις συνθήκες και τους νόμους που εφαρμόζουμε είναι αναγκασμένος να εκτελεί αυτό που του επιβάλουμε. Κάθε μηχανή που κατασκευάζουμε αποτελεί κλειστό σύστημα και μπορούμε να της προσδώσουμε κάποιες ιδιότητες, δε σημαίνει όμως ότι αυτό που καταφέραμε για τη μηχανή ισχύει απαραίτητα σαν νόμος και για το δικό μας περιβάλλον και αυτό που μας διέπει.
Έχουμε κάνει μεγάλες προσπάθειες να κατανοήσουμε τι είναι ατό που μας περιβάλλει, δεν αντιληφθήκαμε όμως ακόμη τον μηχανισμό του, πόσο μάλλον να διευκρινίσουμε τους φυσικούς του νόμους.
Ορίσαμε νόμους στηριζόμενοι στα φαινόμενα τα οποία έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε με τις αισθήσεις μας και την τεχνολογία την οποία έχουμε αναπτύξει αλλά δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην Πραγματικότητα και μας υποχρεώνουν να ορίσουμε και εξαιρέσεις.
Οι φυσικοί νόμοι δεν μπορεί να έχουν εξαιρέσεις. Αν γνωρίζαμε ακριβώς τι συντελείται οι νόμοι που θα φτιάχναμε δεν θα είχαν εξαιρέσεις.
Νόμοι με εξαιρέσεις είναι λάθος νόμοι.
Ας δούμε τα πράγματα με απλή λογική η οποία μας δίνει κάποιες απαντήσεις.
Έχουν γραφεί πάρα πολλές σελίδες με εικασίες για το τι μπορεί να είναι αυτό που μας περιέχει, βλέπουμε ότι βρισκόμαστε πάνω σε μία σφαίρα την οποία ονομάσαμε πλανήτη αφού πρώτα ορίσαμε τι σημαίνει πλανήτης, βλέπουμε γύρω μας άλλους πλανήτες, αστέρια, γαλαξίες, νεφελώματα κ.τ.λ. Όλο αυτό το σύστημα το ονομάσαμε Σύμπαν και υποψιαζόμαστε κι άλλα σύμπαντα!.
Η πιο βασική αναλήθεια που έχουμε πιστέψει μέχρι σήμερα είναι η απεραντοσύνη του, το ορίσαμε σαν κάτι το αφηρημένο χωρίς τέλος, πάνω σ’ αυτή την αντίληψη χτίσαμε πολλές λάθος θεωρίες.
Οι αφηρημένες έννοιες δεν ορίζουν κανόνες, οι κανόνες ορίζονται επαληθεύοντας συγκεκριμένες καταστάσεις κι εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που μας διέπει είναι συγκεκριμένο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιέχει την έννοια του απείρου.
Τι είναι όμως αυτό που ονομάσαμε Σύμπαν;
Το Σύμπαν είναι μια μηχανή και μην εκλάβετε την φράση σαν παρομοίωση, στο εξής με τη λέξη Σύμπαν θα εννοώ μηχανή.
Με την τεχνολογική εξέλιξη που έχουμε σημειώσει όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούμε με όλο και μεγαλύτερα τηλεσκόπια να δούμε μακρύτερα, τα όρια ίσως του Σύμπαντος και έξω αν είναι δυνατόν απ’ αυτό, όλο και μακρύτερα μήπως και καταλάβουμε, είναι ένας τρόπος κι αυτός. Κατασκευάσαμε ειδικά διαστημόπλοια με τεράστια για τα ανθρώπινα δεδομένα «μάτια» και «αυτιά» και τα στείλαμε εδώ και αρκετά χρόνια «πολύ» μακριά για να δουν τις λεπτομέρειες αυτής της μηχανής αλλά αποδεικνύονται μέχρι στιγμής ανεπαρκή.
Είμαστε πολύ μικροί σε μέγεθος σε σχέση με το Σύμπαν για να μπορέσουμε να το δούμε όντας μέσα σ’ αυτό, οι οπτικές παρατηρήσεις οπωσδήποτε μας παρέχουν αδιάψευστα στοιχεία, βοηθάνε τη σκέψη, αλλά τη λύση θα μας τη δώσει ο συλλογισμός.
Έχουμε μπροστά μας ένα αντικείμενο, αν είμαστε μεγαλύτεροι απ’ αυτό εύκολα το προσδιορίζουμε, μπορούμε να μετρήσουμε τις διαστάσεις του, να αντιληφθούμε το σχήμα του κ.ο.κ. Στην περίπτωση που αυτό είναι μεγαλύτερο από μας και μάλιστα πολύ μεγαλύτερο όπως είναι το Σύμπαν τα πράγματα δυσκολεύουν.
Έχει βρεθεί ποτέ κανείς σας σε μηχανή από υπερωκεάνιο; Όσοι ζήσανε αυτή την εμπειρία γνωρίζουν τι περιγράφω. Η μηχανή και μόνο ενός μεγάλου καραβιού μπορεί να φθάνει τους τρεις με τέσσερις ορόφους σπιτιών σε ύψος με ανάλογο πλάτος. Κατασκευάζουμε πράγματα πολύ μεγάλα σε σχέση με το μέγεθός μας, πράγματα που προκαλούν δέος σε μας τους ίδιους λόγο του μεγέθους τους και μας δίνουν την αίσθηση ότι είμαστε πολύ μικροί μπροστά τους.
Ας υποθέσουμε ότι μέσα στον χώρο της μηχανής ενός καραβιού γεννιούνται οντότητες και μάλιστα υποπολλαπλάσιες σε μέγεθος απ του Ανθρώπου, πολύ μικρότερες από ένα κύτταρο, με σχέση μεγέθους τέτοια που έχει ο Άνθρωπος προς το Σύμπαν, αλλά με τη νοημοσύνη του Ανθρώπου και δεν είχαν τη δυνατότητα να βγουν απ το χώρο παρά μόνο να κινηθούν μέσα σ’ αυτόν, ούτε να δουν έξω απ αυτή, θα ήταν δύσκολο αυτά τα όντα να αντιληφθούν περί τίνος πρόκειται, τα μόνα αντικείμενα που θα μπορούσαν να παρατηρήσουν είναι αυτά που την απαρτίζουν. Θα ήταν δύσκολο να κατανοήσουν τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η κίνηση την οποία θα αισθάνονταν δίπλα τους. Θα έβλεπαν για παράδειγμα κάποια αντικείμενα να κάνουν κάποιες κινήσεις, π.χ. το στρόφαλο της μηχανής να διαγράφει κυκλική κίνηση, τα έμβολα να διαγράφουν παλινδρομική, άλλα εξαρτήματα να κάνουν διάφορες κινήσεις τις οποίες θα ήταν σχεδόν αδύνατο να κατανοήσουν. Και λέω σχεδόν, γιατί με την εξέλιξη που έχουμε οι Άνθρωποι εκατομμύρια χρόνια μέσα στο αποκαλούμενο Σύμπαν είμαστε σε θέση τώρα να κατανοήσουμε αρκετά απ αυτά που συμβαίνουν.
Θα μπορούσαν να κατανοήσουν ότι βρίσκονται μέσα σε μία μηχανή η οποία κινεί ένα πλοίο;
Δεν αρκεί να καταλάβουν ότι είναι μέσα σε μια μηχανή, πρέπει οπωσδήποτε να βγουν έξω, όχι μόνο απ’ τη μηχανή αλλά απ’ το σκάφος για να αντιληφθούν τι ακριβώς συντελείται.
Είναι δυνατόν αυτά τα όντα (με τις δυνατότητες του Ανθρώπου) αν δεν βγουν έξω απ το σκάφος να κατανοήσουν ότι αυτό είναι πλοίο και μάλιστα επιτελεί συγκεκριμένο έργο;
Κανείς δε φτιάχνει μια μηχανή μόνο και μόνο για να τη φτιάξει, κάπου τη χρησιμοποιεί, κάτι εξυπηρετεί.
Ο χρόνος σχετίζεται με το χώρο, αναπτύξαμε θεωρίες για το ταυτόχρονο κ.λ.π. Το χρόνο κάπως έπρεπε να τον ορίσουμε, τον ορίσαμε με βάση την ημέρα, μία περιστροφή της Γης γύρω από τον εαυτό της την ονομάσαμε μία ημέρα. Τον ορίσαμε με μια μαθηματική λογική η οποία μας εξυπηρετεί, υποδιαιρέσαμε την ημέρα σε 24 ώρες, ορίσαμε και τις υποδιαιρέσεις της ώρας και προσπαθούμε με αυτό τον ορισμό να δώσουμε περαιτέρω εξηγήσεις.
Το πρώτο και καθοριστικό λάθος που έχουμε κάνει είναι το μέγεθός του, όπως τον ορίσαμε αποτελεί λάθος βάση για τις εξηγήσεις που αναζητούμε.
Σε ένα κινητήρα οι στροφές του ορίζονται απ’ το πόσες πλήρεις περιστροφές διαγράφει ο στρόφαλος στη μονάδα χρόνου. Όταν ένας κινητήρας λειτουργεί στις 5.000 στροφές, σημαίνει ότι εκτελεί 5.000 στροφές κάθε λεπτό που περνάει. Εκτελεί 5.000 στροφές επί 60 λεπτά που έχει η ώρα όπως την έχουμε ορίσει, δηλαδή 300.000 στροφές σε μία ώρα. Σε μία ημέρα εκτελεί 300.000 επί 24 ώρες, δηλαδή, 7.200.000 στροφές. (Εφτά εκατομμύρια, διακόσιες χιλιάδες στροφές). Για τα όντα του «μικρόκοσμου» που βρίσκονται μέσα στη μηχανή και συγκεκριμένα σε κομβίο του στροφάλου, μία ημέρα δική μας μπορεί να αντιστοιχεί σε 7.200.000 ημέρες δικές τους. Αν περιστρέφονται πάνω στον άξονα της αντλίας νερού για παράδειγμα μπορεί να αντιστοιχεί σε πολλαπλάσιες ημέρες απ του στροφάλου.
Χρειαζόμαστε μετρικό σύστημα, φτιάξαμε πολλά, κάθε ένα έχει τη λογική του, το πιο διαδεδομένο είναι το δεκαδικό σύστημα που μέχρι ενός σημείου μας εξυπηρετεί, αλλά με αυτά τα μαθηματικά περισσεύουν κάποιες ώρες όσον αφορά το ημερολογιακό έτος, στην τετραετία είμαστε υποχρεωμένοι να προσθέσουμε μία ολόκληρη μέρα (δίσεκτο έτος) για να καλύψουμε τις απώλειες χρόνου.
Μήπως αυτή η διόρθωση μαρτυράει κάτι;
Ας δούμε τα πράγματα με μια γνωστή λογική.
Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν, ή τα μαθηματικά δεν είναι σωστά για να μπορέσουν να υπολογίσουν ακριβώς τη συγκεκριμένη περίοδο της κίνησης που συντελείται ή αυτό που προσπαθούμε να διαιρέσουμε δεν υπάρχει. Στην προκειμένη περίπτωση όμως κάτι υπάρχει όπως υπάρχει και ο κύκλος που προσπαθούμε να υπολογίσουμε, δεν αντιληφθήκαμε σωστά όμως τι είναι αυτό.
Εδώ μπαίνουν ερωτήματα ; Μήπως με άλλα μαθηματικά μπορούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο χωρίς άρρητους αριθμούς και άπειρα δεκαδικά ψηφία;
Μα ποιο κύκλο θέλουμε να τετραγωνίσουμε; Έναν απόλυτο κύκλο;
Έχει αποδειχθεί ότι τουλάχιστον στη Γη απόλυτος υλικός κύκλος δεν υπάρχει στην πράξη! Κάποιες δυνάμεις δεν επιτρέπουν να υπάρχει απόλυτος κύκλος! Είναι οι ίδιες δυνάμεις που έχουν παραμορφώσει τη Γη και δεν είναι απόλυτη σφαίρα.
Χρησιμοποιούμε τα γνωστά μαθηματικά – γεωμετρία – φυσική για πολλές εφαρμογές που δεν μπορούν ουσιαστικά να επαληθευτούν ή επαληθεύονται με λάθος τρόπο. Ζούμε σε ένα υπαρκτό κόσμο με διαστάσεις, δεν είναι δυνατόν «πραγματικά μαθηματικά» να μην είναι σε θέση να υπολογίσουν την περίμετρο ενός κύκλου, γιατί ένας κύκλος έχει συγκεκριμένη περίμετρο, με καμία γεωμετρία όμως μέχρι τώρα δε μπορέσαμε να τη μετρήσουμε γιατί τα μαθηματικά και η γεωμετρίες που έχουμε κατασκευάσει δεν αφορούν στην πραγματική κατάσταση που μας διέπει. Τα άπειρα δεκαδικά ψηφία που προκύπτουν δεν αποτελούν μέτρηση, αποτελούν σχετική μέτρηση. Όταν αναγκαζόμαστε να στρογγυλοποιήσουμε ένα άρρητο αριθμό ο οποίος προκύπτει απ’ τη μέτρηση κάποιας απόστασης πάνω στη Γη τι είδους μέτρηση μπορούμε να κάνουμε σε αποστάσεις μεταξύ αστεριών; Κάθε δεκαδικό ψηφίο το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να στρογγυλοποιήσουμε αφορά τεράστιες αποστάσεις.
Η εξήγηση: Ότι βρίσκεται εντός του Σύμπαντος δέχεται πιέσεις οι οποίες επιδρούν πάνω του και το παραμορφώνουν ανάλογα με το σημείο στο οποίο βρίσκεται μέσα στο χώρο. Όταν νοούμε ένα ευθύγραμμο αντικείμενο αυτό είναι καμπύλο, με τις δυνάμεις που επιδρούν πάνω του όμως ευθυγραμμίζεται, δεν θα το υπολογίσουμε όμως σαν ευθύγραμμο τμήμα αλλά σαν καμπύλο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα (υλικό) δακτύλιο, όταν περιστρέφεται μέσα στο Σύμπαν οι πιέσεις που δέχεται τον κάνουν ελλειπτικό, η χρονική στιγμή καθορίζει πόσο απέχουν δύο συγκεκριμένα αντιδιαμετρικά του σημεία. Το πόσο ελλειπτικός είναι έχει συνάρτηση με το που βρίσκεται στο χώρο, ούτε στο κέντρο της Γης δεν θα ήταν η περίμετρός του απόλυτος κύκλος γιατί η Γη δεν είναι απόλυτη σφαίρα. Για να ήταν απόλυτη σφαίρα έπρεπε οι δυνάμεις που εξασκούνται πάνω της να ήταν ακριβώς ίσες σε κάθε σημείο της επιφάνειάς της κάτι που δε συμβαίνει, γι αυτό έχουμε διαφορετική επιτάχυνση (g) σε διαφορετικά σημεία της και τη συγκεκριμένη μορφή της.
Οι δυνάμεις που επιδρούν στη Γη περιστρέφονται κι αυτές με την ίδια φορά ως προς τον άξονα του Σύμπαντος και διαγράφουν ελλειπτική τροχιά γύρο της με συνέπεια η διαφορά πιέσεων που εξασκούν σε κάθε περιστροφή της να μεταβάλει το σχήμα της. Η Γη επειδή είναι στοιχείο ενός βραχίονα και η Σελήνη στοιχείο ενός άλλου βραχίονα του Σύμπαντος περιστρεφόμενες γύρω απ τον κεντρικό άξονά του ακολουθούν τα γειτονικά τους αστέρια τα οποία είναι στοιχεία ενός δίσκου ο οποίος περιστρέφεται κι ο ίδιος εφαπτόμενος στην εσωτερική περίμετρο του Σύμπαντος.
Η Γη και η Σελήνη είναι τα μόνα σώματα του Σύμπαντος που βρίσκονται στην περιοχή του δίσκου και δεν ανήκουν σ αυτόν.
Ο ήλιος μας καθώς και τα υπόλοιπα σώματα, γνωστά και άγνωστα, που έχουμε τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε αποτελούν στοιχεία της δομής του δίσκου και είναι αυτά που περιστρέφονται γύρω απ τη Γη και τη Σελήνη και όχι το αντίθετο που πιστεύουμε μέχρι τώρα.
Η Γη συμπορεύεται με τα γειτονικά της σώματα.
Λόγο κατασκευής και θέσης, απ το περιβάλλον που δημιουργούν τα γειτονικά της σώματα μπορεί και διατηρεί την επιφάνειά της σε στέρεα κατάσταση και αντιστέκεται σε μεγάλες μεταβολές. Εσωτερικά όμως βρίσκεται σε υγρή κατάσταση και μεταβάλλεται σε κάθε περιστροφή. Αν ήταν εξ ολοκλήρου υγρή, σε κάθε περιστροφή γύρο απ τον εαυτό της, θα υπήρχε μεγαλύτερη μεταβολή στο σχήμα της απ’ αυτή που συντελείται τώρα. Στην τωρινή της κατάσταση η υγρή εσωτερικά μάζα της λόγο της αύξησης των εξωτερικών δυνάμεων (απ τα γειτονικά της αστέρια) που συντελείται λόγο επιτάχυνσης, δέχεται μεγαλύτερες πιέσεις και ενίοτε μετατοπίζονται οι τεκτονικές πλάκες δημιουργώντας ηφαίστεια και σεισμούς.
Αυτό είναι το αίτιο που προκαλεί, λόγο των συμπτώσεων των ελλείψεων του δίσκου και της περιμέτρου του Σύμπαντος, που αυξάνει «στιγμιαία» την επιτάχυνση, ηφαίστεια και σεισμούς.
Σ’ ένα κόσμο στρόγγυλο υπάρχουν άραγε ευθείες;
Στο πιο κάτω πρόβλημα η μαθηματική εξήγηση που δίνεται είναι η εξής:
Παίρνουμε δύο παράλληλες «ευθείες». Ε1 και Ε2.
Φέρνουμε μία κοινή κάθετο Ε. Αυτή τέμνει τις «ευθείες» στα σημεία Α και Β.
Η γωνία (α) είναι 90*.
Μετακινούμε το σημείο (Α) προς τα δεξιά, στο (Α’).
Η οξεία γωνία που προκύπτει (α1), είναι μικρότερη από (α). α1<α.
Συνεχίζουμε να μετακινούμε προς τα δεξιά το σημείο (Α), στο (Α’’).
Η οξεία γωνία που προκύπτει τώρα (α2), είναι μικρότερη από την (α1). α2<α1<α. κ.ο.κ. Παρατηρούμε ότι, όσο απομακρυνόμαστε απ’ το αρχικό (Α) προς την ίδια κατεύθυνση η αντίστοιχη γωνία μικραίνει, κάποτε θα γίνει μηδέν, τότε το σημείο (Α) που ανήκει στην «ευθεία» (Ε1) θα ανήκει και στην «ευθεία» (Ε2).Η απάντηση είναι ότι στην Ευκλείδειο γεωμετρία αυτό είναι σωστό, τέμνονται στο άπειρο διότι θεσπίσαμε ένα αξίωμα που λέει: ‘’Πάντα μεταξύ δύο σημείων υπάρχει ένα τρίτο’’, αλλά και στις άλλες γεωμετρίες ή δεν θα τέμνονται ή θα τέμνονται στο άπειρο!
Το δικό μου συμπέρασμα:
Με φανταστικά μαθηματικά μπορούμε να «λύσουμε» κάποια φανταστικά προβλήματα σε θεωρητικό και μόνο επίπεδο. Υπάρχουν όμως προβλήματα που αφορούν σε πραγματικές καταστάσεις κι αυτά δεν λύνονται με φανταστικά μαθηματικά!
Ο παραπάνω συλλογισμός μας επιβεβαιώνει ότι οι «παράλληλες ευθείες» τέμνονται, το ερώτημα όμως είναι που τέμνονται;
Όταν μια γωνία μικραίνει συνεχώς για κάποιο λόγο, σε κάθε μεταγενέστερη χρονική στιγμή ανεξαρτήτως της μεταβολής του ρυθμού σμίκρυνσής της θα είναι μικρότερη, μετρήσιμη και πάντα συγκεκριμένη μέχρι να γίνει μηδέν. Στην περίπτωση που οι «παράλληλες αυτές ευθείες» αφορούν στη Γη και είναι εγκάρσιες προς τον άξονά της είναι καμπύλες και τέμνονται σε συγκεκριμένα σημεία, αν γνωρίζουμε πόσο απέχουν απ’ τη Γη και μεταξύ τους μπορούμε να υπολογίσουμε το μήκος τους. Στην περίπτωση που είναι «κατακόρυφες» είναι και πάλι καμπύλες και τέμνονται στο κέντρο της Γης, δεν μπορούμε να τις ονομάσουμε όμως «παράλληλες ευθείες» θα μπορούσαμε να τις πούμε π.χ. ευθύλες για να τις διαχωρίσουμε απ’ τις καμπύλες. Οι «κατακόρυφες» έχουν κι αυτές συγκεκριμένο μήκος, μπορεί να εκτείνονται από τη Γη μέχρι κάποιο άστρο για παράδειγμα ή το μέγιστο μήκος τους να είναι απ’ τη Γη έως τα όρια του Σύμπαντος.
Σε ένα κλειστό σύστημα όπως είναι το Σύμπαν δεν υπάρχουν στην πράξη ευθείες.
Το παραπάνω αξίωμα αφορά μια γενικότητα στην οποία ενδεχομένως το άπειρο να έχει νόημα, στους νόμους που μας διέπουν δεν ισχύει.
Για να διανύσουμε την απόσταση απ’ τη Γη στη Σελήνη δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μαθηματικά που περιλαμβάνουν την έννοια του απείρου, η απόσταση είναι συγκεκριμένη και μάλιστα γνωρίζουμε υποτίθεται και ποια είναι.
(Το γεγονός ότι διορθώνουμε πηγαίνοντας στη Σελήνη «εφτά» φορές την πορεία μας δείχνει το έλλειμμα των μαθηματικών).
Το Σύμπαν είναι πεπερασμένο και επιβάλει συγκεκριμένους νόμους.
Επειδή ορίσαμε λάθος αξιώματα γιατί έτσι τα αντιληφθήκαμε και δυστυχώς η αντίληψη είναι μια ιδιότητα που μας έδωσε η φύση αλλά μας την έδωσε περιορισμένη, θέλει πολύ δουλειά ακόμη για να αντιληφθούμε βασικές έννοιες, έχουμε λάθος θεωρήματα.
Χτίσαμε ημιτελή οικοδομήματα όπως μαθηματικά, γεωμετρία, φυσική σε μη πραγματικές βάσεις.
Όταν ο George Boole, επηρεασμένος απ’ τη θεωρία του Αριστοτέλη εφηύρε τη γνωστή πλέον σ’ εμάς μαθηματική λογική και κατασκεύασε την ονομαζόμενη άλγεβρα Boole, μας έδωσε το εργαλείο με το οποίο δημιουργήσαμε τους υπολογιστές, πολλά τεχνολογικά επιτεύγματα που πετύχαμε τα οφείλουμε σ’ αυτή τη λογική, είναι μία επαληθεύσιμη λογική με απτά αποτελέσματα που δίνει απαντήσεις σε πολλές καταστάσεις.
Κατά την πρόσθεση με την άλγεβρα Boole: 1^1 ισούται με 0 και 1 (ένα) κρατούμενο.
Αυτή η πράξη της πρόσθεσης που αφήνει ένα (1) κρατούμενο είναι που προσδιορίζει την καμπυλότητα του χώρου.
Αυτό το κρατούμενο προσδιορίζει τους νόμους που μας διέπουν όντας μέσα σε ένα κλειστό σύστημα όπως είναι το Σύμπαν.
Αυτό είναι που μας πηγαίνει με καμπύλη πάντα τροχιά στο απομακρυσμένο σημείο.
Αυτό είναι που δημιουργεί τη Γεωμετρία.
Αυτό είναι που δίνει την τάση για αέναη περιστροφή και αποτελεί το ελατήριο που θα περιγράψω παρακάτω.
Το αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει!
Τα επιτεύγματα του Δημιουργού μας κάνουν να νοιώθουμε την τελειότητα και την αρμονία με την οποία λειτουργούν τα πάντα γύρο μας και μαρτυρούν κάτι που τελικά δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε. Τα μεγάλα ψάρια τρώνε τα μικρά αλλά τα μικρά αναπαράγονται με μεγάλους ρυθμούς ώστε να αποτελούν τροφή για τα μεγάλα χωρίς να εκλείπουν.
Η λογική που αφήνει πάντα ένα υπόλοιπο.
Το υπόλοιπο αυτό είναι που συντηρεί τον αέναο κύκλο συγκεκριμένης κατάστασης, δεν παραπέμπει υποχρεωτικά στο άπειρο.
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους νόμους που μας διέπουν. Οι νόμοι πρέπει να ορισθούν βάσει του ότι βρισκόμαστε σε συγκεκριμένο περιβάλλον (κλειστό σύστημα) με αρχή και τέλος. Δεν θα εξετάσουμε τώρα τι νόμοι επικρατούν έξω απ’ το σύστημά μας.
Στο σύστημά μας δεν αφορά η έννοια του απείρου.
Το Σύμπαν απαρτίζεται από συγκεκριμένα εξαρτήματα, ότι βλέπουμε επειδή μοιάζει με κάτι άλλο δε σημαίνει απαραίτητα ότι ανήκει στην ίδια κατηγορία. Ένα σώμα (άστρο, πλανήτης, γαλαξίας κ.τ.λ.) μπορεί να αποτελεί ένα μοριακό συστατικό της Μηχανής, ένα άλλο όμως μπορεί να αποτελεί υπομόχλιο κίνησης. Η Γη σ’ αυτό το σύστημα αλληλεπιδρά με τα γειτονικά της σώματα με συγκεκριμένο τρόπο και αποκτά κατά συνέπεια συγκεκριμένες ιδιότητες. Σαν μια μαγνητική σφαίρα που είναι αποτελεί κι αυτή ένα κλειστό σύστημα για τον εαυτό της και έχει δικούς της φυσικούς νόμους.
Αν βάλουμε μια μαγνητική σφαίρα μέσα σε ρινίσματα σιδήρου θα παρατηρήσουμε ότι αυτά σχηματίζουν καμπύλες γύρο της επηρεαζόμενα απ’ το μαγνητικό της πεδίο, καμπύλες με αρχή και τέλος, με μέγεθος το οποίο είναι συγκεκριμένο και σε συνάρτηση με τον όγκο της σφαίρας. Η μαγνητική σφαίρα προσδίδει σε ότι βρίσκεται στο χώρο επιρροής της ιδιότητες και δημιουργεί δικούς της νόμους, επιδέχεται επηρεασμούς από άλλες κοντινές μαγνητικές σφαίρες αλλά αποτελεί κλειστό σύστημα.
Έχουμε ορίσει θεμελιώδης νόμους της φυσικής αλλά με εξαιρέσεις!
Ορίσαμε με το 2ο θερμοδυναμικό νόμο τις συμπεριφορές ανοικτών και κλειστών συστημάτων, θεωρίες σωστές εν μέρει, όχι όμως ολοκληρωμένες, δημιουργούν αμφιβολίες.
Παρατηρούμε ότι το Σύμπαν διαστέλλεται, έχουμε τον τρόπο αυτό το φαινόμενο να το δούμε. Δεν μπορούσαμε όμως έως τώρα να εξηγήσουμε το λόγο για τον οποίο διαστέλλεται γιατί δεν είχαμε κατανοήσει τι είναι το Σύμπαν.
Ορίσαμε την έννοια της εντροπίας, φτιάξαμε κι ένα νόμο με εξαίρεση. Εξαιρείται λέει η γέννηση των πλασμάτων της Γης. Είναι δυνατόν ο νόμος αυτός να εξαιρεί την πιο βασική λειτουργία της Ανθρώπινης και όχι μόνο υπόστασης; Μήπως είναι λάθος ο νόμος και δε φταίει η εξαίρεση;
Όταν σχεδιάζουμε με σκοπό να κατασκευάσουμε μία μηχανή αυτό που θα συμβεί αναπόφευκτα είναι ότι θα προκύψει ένα σχήμα μετρήσιμο, με συγκεκριμένες διαστάσεις, με αρχή και τέλος. Θα περικλείει εξαρτήματα τα οποία θα λειτουργούν με συγκεκριμένους νόμους και όλα μαζί θα αποτελούν ένα κλειστό σύστημα. Κάθε εξάρτημα όμως της μηχανής θα διέπεται από δικούς του νόμους.
Ας δούμε ένα κινητήρα εσωτερικής καύσης αυτοκινήτου. Κάθε κομβίο του στροφάλου εκτελεί συγκεκριμένη περιστροφική κίνηση, είναι αναγκασμένο απ’ τη διάταξη των μηχανικών μερών που έχει ορίσει ο κατασκευαστής να εκτελεί αυτή και μόνο την κίνηση, το ίδιο συμβαίνει με όλα τα μηχανικά του μέρη. Για να ορίσουμε τις στροφές του κινητήρα πρέπει να μετρήσουμε τις στροφές του κεντρικού άξονα (στροφάλου) σε σχέση με το σώμα του το οποίο θεωρούμε σταθερό. Υπάρχει περίπτωση όμως να περιστρέφεται και ο ίδιος ο κινητήρας, οι στροφές του και πάλι ορίζονται απ’ την περιστροφή του άξονά του σε σχέση με το σώμα του. Θεωρώντας τον εαυτό μας σταθερό ( για να ισχύει αυτό, πρέπει να βρισκόμαστε σε σταθερό σημείο, π.χ. στο σώμα του κινητήρα ή έξω απ’ αυτόν, εφόσον δεν περιστρέφεται και ο ίδιος ) μπορούμε να ορίσουμε κατ αρχήν μία μονάδα χρόνου και τις περιστροφές του κινητήρα συναρτήσει της μονάδας χρόνου που ορίσαμε.
Αν μετρήσουμε τις στροφές ενός μηχανικού μέρους του, της αντλίας νερού για παράδειγμα, μπορούμε να υπολογίσουμε τις στροφές του κινητήρα; Φυσικά όχι. Αν δε γνωρίζουμε τη σχέση των γραναζιών με την οποία μεταδίδεται η κίνηση απ’ το στρόφαλο στην αντλία αυτό είναι αδύνατο, πρέπει ή να μετρήσουμε απευθείας τις στροφές του στροφάλου ή μετρώντας τις στροφές της αντλίας να γνωρίζουμε τη σχέση των γραναζιών που την κινούν.
(Η Γη μέσα στο Σύμπαν έχει ρόλο ανάλογο με της αντλίας νερού σε ένα κινητήρα, οι στροφές του κεντρικού άξονα καθορίζουν το χρόνο κι όχι της ίδιας).
Βέβαια ο κατασκευαστής πάντα προβλέπει κάποιες ανοχές λόγο θερμοκρασίας, με τις θερμοκρασίες που θα αναπτυχθούν λόγο τριβών θα επέλθει διαστολή, άρα μεγάλωμα των μηχανικών μερών, όταν διασταλεί το έμβολο απ’ τις τριβές θα διασταλεί ταυτόχρονα και ο κύλινδρος, θα διασταλεί εν τέλει και το σώμα της μηχανής και θα μεγαλώσουν οι διαστάσεις του, δε θα μεγαλώσουν όμως απαραίτητα με την ίδια αναλογία όλα τα μηχανικά του μέρη.
Με τη λογική που σας ανέπτυξα κατασκεύασα ένα αεικίνητο μηχανισμό ο οποίος κάνει προσομοίωση του Σύμπαντος. Απ την κατασκευή αυτή προκύπτουν κάποια συμπεράσματα, σας τα περιγράφω πιο κάτω:
Το Σύμπαν είναι δίσκος, η περίμετρός του δεν αποτελεί απόλυτο κύκλο, οι δυνάμεις που ασκούνται έξωθεν δεν επιτρέπουν να είναι απόλυτος κύκλος, είναι ένας ελλειπτικός δίσκος και μόνο στο επίπεδο που τον καθορίζει υπάρχει ύλη. Αν μπορούσαμε να τον δούμε απ’ έξω σαν ενιαίο σώμα θα βλέπαμε ένα δίσκο με συγκεκριμένο πάχος, θα παρατηρούσαμε δε ότι στην περίμετρό του έχει μεγαλύτερη μοριακή συνοχή απ’ ότι στο κέντρο του. Υπάρχουν σώματα εσωτερικά του που σε συνδυασμό με κάποιους βραχίονες δημιουργούν την τάση περιστροφής του.
Τρεις είναι οι περιπτώσεις που μπορεί να συμβαίνουν κατά την κίνησή του:
α. Το σώμα του Σύμπαντος να περιστρέφεται και ο άξονας του να είναι σταθερός.
β. Το σώμα να είναι σταθερό και ο άξονας να περιστρέφεται.
γ. Σώμα και άξονας να περιστρέφονται (με διαφορετική ταχύτητα εννοείται), σε σχέση με κάποιο σημείο εκτός Σύμπαντος.
Ο ήλιος μας γύρω από το κεντρικό άξονά του δεν περιστρέφεται με την ίδια γωνιακή ταχύτητα που περιστρέφεται ο ίδιος ο άξονας.
Τα ουράνια σώματα που παρατηρούμε γύρω μας είναι μόρια που συνθέτουν το υλικό της κατασκευής και σε κάποιες περιπτώσεις σχηματίζουν στοιβάδες.
Η Γη δεν ανήκει σε γαλαξία όπως νομίζουμε, αποτελεί στοιχείο ενός βραχίονα και βρίσκεται στον ομφαλό του δίσκου ο οποίος δεν περιέχει ύλη. Η ατμόσφαιρα της Γης αποτελεί αυτούσιο σώμα με συγκεκριμένη μάζα, είναι το κουζινέτο της το οποίο συγκρατείται από βραχίονα του Σύμπαντος και περιστρέφεται το ίδιο και ότι βρίσκεται εντός του με την ίδια φορά αλλά με διαφορετική γωνιακή ταχύτητα απ’ της ίδιας, είναι δε απαραίτητο εξάρτημα για τη λειτουργία της Μηχανής. Η όρασή μας όμως δεν μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε σαν σώμα, το αισθανόμαστε απ’ την αντίσταση που παρουσιάζει ή όταν χρωματίζεται από διάφορες αιτίες (σύννεφα, ουράνιο τόξο κ.λ.π.) Ότι βρίσκεται μέσα στην ατμόσφαιρα ακολουθεί τη Γη με μικρότερη γραμμική ταχύτητα. Το φαινόμενο που παρατηρούμε όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο από κάποιο ύψος σε ελεύθερη πτώση αυτό να πέφτει πάντα ανατολικότερα οφείλεται στο γεγονός ότι το αντικείμενο ξεκινάει την πτώση του ενώ έχει διαφορετική γραμμική ταχύτητα από αντίστοιχο σημείο της επιφάνειας της Γης (το οποίο ορίζεται απ’ την «κατακόρυφο» τη χρονική στιγμή που ξεκινάει η πτώση) και συνεπώς η χρονική διάρκεια της πτώσης καθορίζει την απόκλιση του απ’ την «κατακόρυφο».
Τα σώματα που συντελούν στην κίνηση του Σύμπαντος και μοιάζουν με γαλαξίες είναι τρία, τα υπόλοιπα σώματα αποτελούν στοιχεία της μοριακής δομής του, αυτά τα τρία σώματα ορίζουν το επίπεδό του.
Οι βραχίονες του «γαλαξία μας» που αρχικά τους είχαμε ορίσει σε δύο και αργότερα σε τέσσερις αφορούν στο Σύμπαν.
Ο άξονας της Γης είναι περίπου κάθετος στο επίπεδο του Σύμπαντος, έχει κάποια κλίση προς το επίπεδο αυτό, όχι σταθερή, κάνει κάποιες ταλαντώσεις λόγο των συμπτώσεων των ελλείψεων του δίσκου και της εσωτερικής περιμέτρου του.
Ο χρόνος όταν παρέρχεται δεν επιστρέφει, δεν καμπυλώνει ούτε παραμορφώνεται, έχει αναλογική μορφή, υπολογίζεται με απλά μαθηματικά και δεν ορίζεται απ’ τις περιστροφές της Γης γύρω απ τον εαυτό της ή γύρο από τον ήλιο μας (όπως τον ορίσαμε) είναι ίδιος σε όλα τα σημεία του και μπορούμε να τον ορίσουμε μετρώντας τις στροφές του άξονά σε σχέση με το σώμα του.
Όταν υπολογίσουμε την πλήρη περιστροφή του άξονα θα είμαστε σε θέση να ορίσουμε το χρόνο εντός του Σύμπαντος.
Τα έμβια όντα της Γης αποτελούν μικρόκοσμο για το Δημιουργό.
Τα ουράνια σώματα που παρατηρούμε γύρω μας είναι «μόρια» που συνθέτουν τον δίσκο. Οι βραχίονες του Σύμπαντος κινούνται χωρίς να συγκρούονται με το δίσκο. Κατά την περιστροφή των βραχιόνων, τον ήλιο μας (και τους άλλους ήλιους) τον «λούζουν» ράβδοι ηλεκτρονίων με συνέπεια να του προσδίδουν τη γνωστή ενέργεια και δε θα σβήσει (μέχρι να εξαντληθεί) όσο κινείται το Σύμπαν. Αυτός είναι ο λόγος που ο ήλιος μας θα είναι πάντα πυρακτωμένος καθώς και τα άλλα σώματα που αποτελούν κι αυτά ήλιους. Παίρνουν ενέργεια από ράβδους ηλεκτρονίων
Το Σύμπαν μόνο ένα κόμβο χρειάζεται για να κινηθεί, δεν υπάρχει άλλος.
Παρατηρούμε ότι γεννιούνται νέα άστρα. Κάθε μηχανή αποτελεί ένα οργανισμό με κύτταρα τα οποία αναπλάθονται, με όργανα στα οποία τα κύτταρα αναπλάθονται με διαφορετικό ρυθμό όπως συμβαίνει και στον Ανθρώπινο οργανισμό ανάλογα με τις ανάγκες του, αυτό ακριβώς που ξέρουμε το παρατηρούμε και στο Σύμπαν.
Με την ίδια λογική είναι φτιαγμένα τα πάντα εντός του.
Το πήγαινε – έλα των ψυχών των έμβιων όντων δημιουργεί το «ελατήριο» το οποίο είναι απαραίτητο για την κίνηση του Μηχανισμού, την τάση δηλαδή που εφαρμόζει το υπομόχλιο Γη πάνω σε βραχίονα του Σύμπαντος.
Ίσως οι Αζτέκοι, κάτι να γνώριζαν όταν προέβαιναν σε μαζικές Ανθρωποθυσίες για να μη σβήσει ο ήλιος!
Η ανακύκλωση των ψυχών των έμβιων όντων μέσω της Σελήνης, επιδρά στους βραχίονες του Σύμπαντος και μάλιστα αυτή η ενέργεια αλληλεπιδρά και με το αντίβαρο της Μηχανής το οποίο βρίσκεται έξωθεν. Το αντίβαρο έχει μάζα συγκεκριμένη και λειτουργεί σαν σταθεροποιητής του συστήματος αφενός αλλά συμβάλει ταυτόχρονα και στη στρέψη.
Η Γη αποτελεί την «καρδιά» της Μηχανής, είναι ο «αντιδραστήρας» της, η λειτουργία του στηρίζεται στην ανακύκλωση των ψυχών των έμβιων όντων.
Η Σελήνη αλληλεπιδρά με τη Γη μέσω του πεδίου που δημιουργεί η ανακύκλωση.
Ο Άνθρωπος δημιουργήθηκε απ’ τις συνθήκες λειτουργίας της παρουσία οξυγόνου που είναι συστατικό ζωής και απαραίτητο στοιχείο για την ανακύκλωση. Αποτελεί τη σκουριά της Μηχανής. Όσο εξελίσσεται δημιουργεί όλο και μεγαλύτερη σκουριά. «Ένα πολιτισμό σκουριάς» που απειλεί τη Μηχανή και είναι ανεπιθύμητη στον Δημιουργό.
Έχουμε ακόμη τη δυνατότητα να σταματήσουμε τη διάβρωση, να «αναπτυχθούμε» χωρίς να καταστρέφουμε, να σταματήσουμε να πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε πάνω και αυτό θα επουλωθεί!
Tο γεγονός της αύξησης της τάσης του «ελατηρίου» προκαλεί ήδη επιτάχυνση, ο Δημιουργός όμως έχει προβλέψει κάποια ανάδραση η οποία ισορροπεί μέχρι κάποιο σημείο τέτοιες καταστάσεις, όταν αυξάνεται ο Ανθρώπινος πληθυσμός μειώνεται ταυτόχρονα ο θαλάσσιος ή κάποιοι άλλοι πληθυσμοί έμβιων όντων και η τάση παραμένει εντός ορίων, δεν έχουμε «κατορθώσει» ακόμη να ανατρέψουμε αυτές τις ισορροπίες. Αν καταφέρουμε και εξαφανίσουμε μεγάλο αριθμό έμβιων όντων με ατομικές βόμβες και περάσει μονοσήμαντα μεγάλη ενέργεια (λόγο θανάτων) στο αντίβαρο που προανέφερα τότε το ελατήριο θα σπάσει με συνέπεια η Μηχανή να σταματήσει και δεν θα επιβιώσει κανένας οργανισμός στο Σύμπαν.
Η αύξηση ή η ελάττωση της τάσης του «ελατηρίου» αφορά και στην αύξηση ή ελάττωση της ταχύτητας του δίσκου αντίστοιχα, ο οποίος κινείται στο εσωτερικό του Σύμπαντος διαγράφοντας ημιτονοειδή τροχιά σε σχέση με το επίπεδό του.
Η ημιτονοειδής τροχιά του δίσκου «αντικατοπτρίζεται» στη Σελήνη απ τη γωνία σε σχέση με τη Γη που τη φωτίζει ο ήλιος και απ τις εποχές που δημιουργεί στη Γη.
Σημείωση: Το επίπεδο του δίσκου συμπίπτει με του Σύμπαντος κατά την πανσέληνο.
Λόγο της αυξανόμενης ταχύτητας περιστροφής (δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε διότι βρισκόμαστε μέσα σ αυτό το κλειστό σύστημα) που δημιουργεί η αύξησης της τάσης του «ελατηρίου» αυξάνει και η ταχύτητα κυματισμού του δίσκου κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ράβδος ηλεκτρονίων να λούζει λιγότερο χρόνο τον ήλιο μας, γι αυτό η δραστηριότητά του ελαττώνεται εδώ και αρκετά χρόνια. Το φαινόμενο όμως αυτό επιδρώντας στο αίτιο που προκάλεσε την αύξηση της τάσης του «ελατηρίου» θα επιφέρει μείωση της τάσης αυτής, ομαλοποίηση του κυματισμού και σταθεροποίηση της λειτουργίας της Μηχανής.
Πολύ ορθά λοιπόν διαπιστώσαμε ότι έρχεται η εποχή παγετώνων!
Η επιτάχυνση ή η επιβράδυνση του Σύμπαντος έχει σχέση με την τάση του «ελατηρίου» προς τις τριβές (οι οποίες κατά τη λειτουργία του δημιουργούν τον κοσμικό θόρυβο που παρατηρούμε). Αύξηση της τάσης όμως σημαίνει αύξηση και της γωνιακής ταχύτητας της Γης ως προς σταθερό σημείο της περιμέτρου του Σύμπαντος, αλλά ταυτόχρονα και αύξηση της ίδιας της περιμέτρου λόγο διαστολής. Σημαίνει δε και αύξηση της ακτινικής ταχύτητας των γειτονικών σωμάτων της Γης των οποίων οι κινήσεις έχουν επιπτώσεις πάνω της.
Η αύξηση της τάσης του «ελατηρίου» όμως επιφέρει (ταυτόχρονα) αύξηση στη θερμοκρασία ολόκληρου του Σύμπαντος με συνέπεια την άνοδο θερμοκρασίας και στη Γη.
Σημείωση: Όταν αυξάνεται η γωνιακή ταχύτητα του άξονά του αυξάνεται και η γωνιακή ταχύτητα της Γης γιατί υπάρχει συνάρτηση στις κινήσεις τους, τη σχέση αυτή είμαστε σε θέση να την ορίσουμε.
Μετράμε επιβράδυνση της περιστροφής της Γης και διορθώνουμε κατά ένα δευτερόλεπτο το χρόνο περιστροφής της σε κάποια τελευταία χρόνια. Το δευτερόλεπτο (+1) που διαπιστώνουμε ότι πρέπει να προσθέτουμε προκύπτει απ τη διαστολή του Σύμπαντος η οποία αυξάνει σε μέγεθος όλα τα μηχανικά του μέρη αλλά όχι αναλογικά, μεταβάλλεται λόγο αυτής της διαστολής η σχέση της περιμέτρου του ως προς το δίσκο. Ο δίσκος τώρα σε κάθε περιστροφή του διανύει λιγότερο τόξο της περιμέτρου του Σύμπαντος λόγο της διαστολής. Μπορεί η μεταβολή στις σχέσεις να είναι «ελάχιστη» αλλά ικανή να δημιουργήσει αυτό το μετρήσιμο φαινόμενο.
Κατά την περιστροφή τα σώματα διαγράφουν τις κινήσεις που παρατηρούμε λόγο της ελλειπτικής περιμέτρου του δίσκου, της ελλειπτικής περιμέτρου του Σύμπαντος πάνω στην οποία κινείται ο δίσκος και της κυματοειδούς κίνησής του.
Ο ήλιος μας είναι αυτός που περιστρέφεται γύρω απ τη Γη και τη Σελήνη και όχι το αντίθετο. Η δε Σελήνη δεν περιστρέφεται γύρω απ τη Γη, έχει «σταθερή» διόπτευση (ως προς σταθερό σημείο) σε σχέση μ αυτή, μεταβάλει την απόστασή της σύμφωνα με το πώς συμπίπτουν οι ελλείψεις του δίσκου και της περιμέτρου του Σύμπαντος και κινείται στον άξονα που τη συγκρατεί σύμφωνα με τον κυματισμό του δίσκου με αποτέλεσμα να μας δείχνει το 59% της επιφάνειάς της. Αν δεν συντελούνταν ο κυματισμός του δίσκου θα είχαμε δύο εκλείψεις σε κάθε περιστροφή του κάθε ημέρα.
Η Γη διαγράφει εκτός της περιστροφής της γύρω απ τον άξονά της και περιστροφική κίνηση γύρω απ το κέντρο του Σύμπαντος και απέχει συγκεκριμένη απόσταση απ το κέντρο του δίσκου. Η απόσταση αυτή καθορίζεται με τη γνωστή περιοδικότητα, απ τις ελλείψεις των περιμέτρων του Σύμπαντος και του δίσκου και μεταβάλλεται ελάχιστα σε σχέση με το μέγεθος του Σύμπαντος.
Οι βραχίονες και οι περίμετροι του Σύμπαντος και του δίσκου αποτελούν τον «οστέινο» ιστό του οργανισμού, δηλαδή τον «σκελετό» του Σύμπαντος, ο οποίος δεν είναι ορατός.
Ο πιο μακρινός «γαλαξίας» βρίσκεται εκτός της περιμέτρου του και αποτελεί το αντίβαρο του συστήματος, συντελεί δε στην κίνηση και στην σταθεροποίηση της περιστροφής του και βρίσκεται πίσω απ την Ανδρομέδα. Απ τη Γη μπορούμε να δούμε ένα ελάχιστο τμήμα του, παρεμβάλλονται όμως μεταξύ αυτού και της Ανδρομέδας δύο δακτύλιοι (οι οποίοι δεν είναι ορατοί) που δεν επιτρέπουν σε κανένα διαστημόπλοιο να τους διαπεράσει.
Αισθανόμαστε την ατμόσφαιρα της Γης από κάποιες ιδιότητες που παρουσιάζει, τη βλέπουμε να χρωματίζεται από διάφορες αιτίες αλλά δεν τη θεωρούμε ξεχωριστό απ τη Γη αντικείμενο. Βλέπουμε τη Γη απ το διάστημα χωρίς να ξεχωρίζουμε ότι αυτή κινείται μέσα σ ένα μηχανικό κουζινέτο. Η Σελήνη δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε γιατί βρίσκεται εκεί και αποτελεί εξαίρεση στους νόμους, όμως κάτι τη συγκρατεί εκεί αλλά δεν το έχουμε κατανοήσει γιατί αυτό δε χρωματίζεται όπως η ατμόσφαιρα της Γης. Αυτό που τη συγκρατεί είναι ένας απ τους βραχίονες του σύμπαντος ο οποίος δεν διέρχεται απ το κέντρο της και επειδή «έλκεται» απ τη Γη δεν περιστρέφεται γύρο απ τον εαυτό της.
Το Σύμπαν είναι μια μηχανή αεικίνητη, δεν χρειάζεται εξωτερική ενέργεια για να λειτουργήσει, το μόνο που χρειάζεται είναι το «ελατήριο».
Οι συνθήκες που καθιστούν τη Γη «αντιδραστήρα» είναι μοναδικές στο Σύμπαν. Αυτό το συμπέρασμα το εξαγάγω απ το γεγονός ότι μόνο ένας κόμβος χρειάζεται για να κινηθεί και σ αυτόν τον κόμβο επιδρούν η Γη και η Σελήνη!
Είμαστε σε θέση τώρα να κατασκευάσουμε αεικίνητες μηχανές οι οποίες θα κάνουν προσομοίωση του Σύμπαντος. Δεν είναι απαραίτητο να είμαστε Θεοί, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, για να κατασκευάσουμε αεικίνητες μηχανές παρόμοιου τύπου. Μπορούμε να κατασκευάσουμε «μικρότερες» κι εμείς οι Άνθρωποι, εφόσον κατανοήσαμε τι έφτιαξε ο Δημιουργός. Δε θα συντηρούν απλά τον εαυτό τους, θα μπορούν να παράγουν έργο, όσο έργο θέλουμε, θα παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και ότι άλλο χρειαζόμαστε χωρίς να καταναλώνουν ενέργεια και να μολύνουν το περιβάλλον. Τα ελατήρια αυτών της μηχανών θα τα κατασκευάσουμε με μηχανικό τρόπο.
Μπορούν να μας δώσουν προοπτική και να μας βγάλουν από τη ματαιοδοξία.
Χρησιμοποιώ το ‘’θα’’ γιατί πρώτα πρέπει να το θελήσουμε. Με ορθολογική σκέψη και πρακτική μπορούμε να επιβιώσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές.
Μα θα μου πουν κάποιοι!
¨Και τα υλικά αγαθά που έχουμε αποκτήσει θα τα χάσουμε; Θα τα μοιραστούμε με τους υπόλοιπους ;¨
Αν συνεχίσουμε με την ίδια ματαιοδοξία είναι σίγουρο ότι θα τα καταστρέψουμε όλα, δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιος που θα προτιμήσει να κρατήσει όλα όσα έχει αποκτήσει μέχρι σήμερα ενώ γνωρίζει ότι αύριο δε θα υπάρχει ούτε αυτός ούτε οι απόγονοί του.
Τα οικόπεδα που αγοράζουν κάποιοι εκτός Γης για να είναι χρήσιμα πρέπει να μη σπάσει το «ελατήριο» που δημιουργεί την κίνηση του Σύμπαντος.
Αν δεν υπάρχει ζωή στη Γη δεν θα υπάρξει πουθενά στο Σύμπαν. (Όπου κι αν έχουμε φθάσει)
Εδώ πρέπει να εκφράσω κι εγώ με το δικό μου τρόπο κάποιες διαπιστώσεις χιλιοειπωμένες και συνάμα τον προβληματισμό μου που αφορά στη φύση του Ανθρώπου.
Είμαι βέβαιος ότι ανησυχούμε όλοι απ’ την τροπή που παίρνει η εξέλιξη των πραγμάτων, η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει μου δίνει την εντύπωση πως κάποιοι νομίζουν πως και να καταστραφεί η Γη αυτοί θα «μετακομίσουν».
Τους διαβεβαιώνω ότι πλανώνται πλάνη οικτρά.
Συγκρίνοντας τις συμπεριφορές όλων των έμβιων όντων με του Ανθρώπου βλέπουμε ότι μόνο εμείς διαθέτουμε καταστροφικές τάσεις. Σαν το πιο νοήμον είδος που είμαστε μελετάμε τις συμπεριφορές και τις ανάγκες για επιβίωση όλων των υπολοίπων ζώων αλλά ξεχνάμε τις δικές μας! Όταν ένα άγριο θηρίο κυνηγάει μετά μανίας ένα θήραμα ξέρουμε το λόγο, είναι θέμα επιβίωσης, σκοτώνει για να τραφεί και μάλιστα όταν τραφεί περισσεύει τροφή και για κάποια άλλα είδη.
Υπάρχει ζώο που θα σηκωθεί απ’ την ησυχία του χωρίς να υπάρχει λόγος επιβίωσης; Το μόνο είδος που το κάνει αυτό είναι ο Άνθρωπος. Μόνο ο άνθρωπος σκοτώνει μαζικά από αρχαιοτάτων χρόνων και μάλιστα με ιδιοτέλεια. Απ’ ότι μαρτυρούν οι πράξεις μας διαθέτουμε την πιο άγρια φύση από όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου!
Μα θα μου πείτε γι αυτό το λόγο έχουμε φτιάξει τα «κλουβιά», δηλαδή τις κοινωνίες. Έχουμε ορίσει νόμους, θρησκείες, συμπεριφορές, κανόνες και όρια. Και σε κάθε κοινωνία έχουμε κυβερνήτες οι οποίοι ελέγχουν τις καταστάσεις, με παρακολούθηση, αστυνόμευση, δυνάμεις καταστολής και άλλα μέσα. Έχουμε θεσπίσει και ιεραρχία, κανένας δεν είναι ανεξέλεγκτος, κάθε κυβερνήτης ελέγχεται κι αυτός απ’ τον πιο πάνω και αν είναι ικανός έχει τη δυνατότητα να αλλάξει κλουβί, να εξουσιάζει περισσότερους.
Κι αυτοί που ήδη είναι στα ψηλότερα βάθρα και δεν εννοώ της συμβατικής ιεραρχίας που γνωρίζουμε, δεν παραμένουν όπως κι εμείς οι υπόλοιποι θηρία με την πιο άγρια φύση;
Αλλά αυτά που ονομάζουμε ζώα διαθέτουν μόνο ένστικτα κι ορμές, εμείς που διαθέτουμε λογική δικαιούμαστε να συμπεριφερόμαστε το ίδιο και χειρότερα; Το κυρίαρχο μέλημά μας πρέπει να είναι πως θα επιβληθούμε στους υπόλοιπους;
Δεν εννοώ ότι μπορούμε να ζήσουμε άναρχα χωρίς περιορισμούς, περιγράφω μόνο τη φύση μας. Όταν κάποιος κατέχει ένα όπλο είναι πιθανό κάποια στιγμή να το χρησιμοποιήσει. Τα όπλα όμως είναι εργαλεία που προξενούν ανεπανόρθωτο κακό, η πρόφαση ότι τα κατέχουμε μόνο για εκφοβισμό δε στέκει. Όταν κάποιος άλλος που διαθέτει κι αυτός όπλο νιώσει ότι απειλείται μπορεί να χρησιμοποιήσει πρώτος το δικό του για να προλάβει!
Είναι αναγκαίο να αναθεωρήσουμε τους κανόνες, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αλαζονείες και εγωισμούς. Ισχυρότερος είναι αυτός που κατέχει την πιο ισχυρή ατομική βόμβα; Που μπορεί να καταστρέψει όλη τη Γη; Μα και ο άλλος που έχει μικρότερη μπορεί να την καταστρέψει! Στην προκειμένη περίπτωση όταν τσακώνονται τα βουβάλια δεν θα την πληρώσουν μόνο τα βατράχια, αν δε μας επιτρέψει ο εγωισμός μας να δούμε την Πραγματικότητα δε θα μας φταίει κανείς. Αν δεν αντιληφθούμε έστω τώρα, ότι ‘’δεν είναι στραβός ο γιαλός εμείς στραβά αρμενίζουμε’’ το τέλος θα είναι κοντά.
Μη βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε καταστροφολόγο, οι ενδείξεις μαρτυρούν ότι στο τέλος με την αλαζονεία, την υπεροψία και τόσα άλλα «χαρίσματα» που διαθέτουμε κάποιος θα το πατήσει το κουμπί. Επιβάλλεται να βρούμε τρόπο ώστε να ζήσουμε εν ειρήνη. Βρήκαμε το εργαλείο που θα συντηρήσει το Σύμπαν κι εμάς μαζί, η ματαιοδοξία μας οδήγησε στο χείλος της καταστροφής, ακόμη δεν είναι αργά.
Η πρόθεσή μου δεν είναι να κάνω κατηχητικό κήρυγμα, ο μοναδικός σκοπός μου είναι να εκθειάσω την πραγματικότητα.
Απευθύνομαι στους εξουσιαστές της Γης: Σταματήστε να δημιουργείτε δούλους είναι λάθος, δεν οδηγεί πουθενά, όλοι δούλοι είμαστε υπό μία ευρύτερη έννοια του Θεού μας. Οι άνθρωποι δεν είναι σκουπίδια και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι. Αν επιμένετε σας λέω ότι ακόμη και μέσα στα σκουπίδια μπορούμε να βρούμε πολύτιμους λίθους, δεν είναι σοφό να αξιολογείτε κάποιους σαν «σκουπίδια». Αυτοί που νομίζουν ότι : «Όσοι μπορούν και πηδάνε τέσσερα ή περισσότερα μέτρα ύψος» είναι χρήσιμοι, οι υπόλοιποι στον ΚΑΙΑΔΑ, κάνουν λάθος. Δυστυχώς η βλακεία του Ανθρώπου σε μερικές περιπτώσεις τρέχει περισσότερο κι απ το φως, το είπε ο Αϊνστάιν και ισχύει!
Πρέπει να κατανοήσετε ότι η εξήγηση του Σύμπαντος που δίνει την πραγματική «διάσταση» των πραγμάτων είναι η πιο δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετωπίσει η Ανθρωπότητα.
Αναγκαστήκαμε να ορίσουμε «αξίες» και κανόνες ελλείψει Πραγματικότητας, λάθος αξίες και λάθος κανόνες. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οδεύουμε στην καταστροφή μας, το αισθανόμαστε, το επιβεβαιώνουν οι συνέπειες της «λογικής» μας και των πράξεών μας.
Επειδή όμως αυτό το κατεστημένο που δημιουργήσαμε κάποιοι θα προσπαθήσουν να το υπερασπιστούν γιατί νομίζουν ότι τους εξυπηρετεί κι ας αντιλαμβάνονται ότι είναι λάθος, πρέπει να κατανοήσουν τις συνέπειες τυχόν αντίδρασής τους.
Μπορείτε να διανοηθείτε τι παρενέργειες θα δημιουργηθούν αν δεν προετοιμαστεί η Ανθρωπότητα, όταν ο καθένας θα έχει τη δυνατότητα με τον δικό του αεικίνητο μηχανισμό να παράγει όση ενέργεια χρειάζεται;
Κι ενώ είναι εύκολο σήμερα να γίνει γνωστός ο μηχανισμός αυτός είναι συνάμα και το πιο επικίνδυνο για την ίδια, πρέπει απαραίτητα πριν απ αυτό να κατανοήσει τι την διέπει και μετά να το μάθει. Να συνειδητοποιήσει αφ ενός ότι αυτός που προτίθεται να της το αποκαλύψει έχει την καλύτερη των προθέσεων και ότι δεν είναι δυνατόν να εξουδετερωθεί και αφ ετέρου ότι αν είχε πρόθεση να καταστρέψει τα πάντα θα το είχε αποκαλύψει!
Σας περιέγραψα την Πραγματικότητα με απλά λόγια για να μην προφασιστεί κάποιος έναντι του εαυτού του ότι δεν κατάλαβε! Σας επισήμανα τον κίνδυνο που λόγο της φύσης του διατρέχει ο Άνθρωπος γνωρίζοντας απόλυτα τις νοητικές δυνατότητές του.
Δεν θα υπάρξει επιείκεια μετά απ αυτό σε κάποιους στο ενδεχόμενο κακοβουλίας από μέρους τους.
Επέλεξα αυτόν τον τρόπο σαν τον καταλληλότερο για να παρουσιάσω τις ενδείξεις που συνθέτουν την Πραγματικότητα, οι αποδείξεις θα ακολουθήσουν. Αν δεν θελήσετε να τη «δείτε» θα ζήσετε τον «Αρμαγεδώνα»,
Μετά απ αυτή την ανακάλυψη η ονομαζόμενη νέα τάξη πραγμάτων έχει ξεπεραστεί, η οριστική τάξη πραγμάτων ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ!
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα συμβουλευτικού λόγου του Δημοσθένη, αξιοπρόσεκτο και για τον τρόπο επιχειρηματολογίας και για το χαρακτηριστικό δημοσθενικό ύφος και τη δραστική ειρωνεία.
