Τα τυχερά παιχνίδια στην αρχαία Ελλάδα

Οι αστράγαλοι, η τηλία και ο αρτιασμός

Από τις μαρτυρίες των ομηρικών επών γίνεται φανερό ότι οι πρόγονοί μας αρέσκονταν στον τζόγο ενώ τα περισσότερα παίγνια διατηρήθηκαν αναλλοίωτα μέσα στους αιώνες.

Καθισμένοι μπροστά στο τραπέζι με την πράσινη τσόχα, με τα φύλλα της τράπουλας να μοιράζονται για μια παρτίδα πόκερ, πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι εκείνη τη στιγμή παίζουν ένα…
μινωικό παιχνίδι; Και βέβαια κανείς δεν έχει στο μυαλό του όταν ρίχνει τα ζάρια ότι οι εξάρες που θα του χαρίσουν τη νίκη είναι η «ριξιά της Αφροδίτης» ή ότι ο απευκταίος άσος ονομάζεται «ριξιά του σκύλου».

Τα δώδεκα πλακίδια από φαγεντιανή με τους επαναλαμβανόμενους, γραπτούς χαρακτήρες στη μία τους όψη, που ήρθαν στο φως κατά την ανασκαφή στο μινωικό ανάκτορο της Ζάκρου, μπορεί να μιλούν για ένα παιχνίδι βασισμένο στην ίδια αρχή με αυτήν μερικών σύγχρονων παιχνιδιών με χαρτιά, όπως η πόκα και το πόκερ, λένε σήμερα οι μελετητές του ευρήματος. Αλλωστε η ύπαρξη επιτραπέζιων παιχνιδιών στη μινωική Κρήτη δεν αμφισβητείται. Οπως και άλλα σημερινά τυχερά παιχνίδια έτσι και το πόκερ μπορεί λοιπόν να έλκει την καταγωγή του από την αρχαιότητα. Τόσο μακρινή όσο και 3.500 χρόνια πριν.


Η κυβεία του Παλαμήδη 

Από τις μαρτυρίες των ομηρικών επών ήδη γίνεται φανερό ότι οι Ελληνες αρέσκονταν στα παιχνίδια ενώ η αμέσως επόμενη διαπίστωση είναι ότι τα περισσότερα από αυτά διατηρήθηκαν ως εμάς, συχνά αναλλοίωτα, ακόμη κι αν πέρασαν χιλιάδες χρόνια. Ενδεχομένως γιατί οι άνθρωποι αναφορικά με το παιχνίδι αλλά και τον τζόγο παραμένουν ίδιοι. Οι αργόσχολοι σαν τους μνηστήρες της Πηνελόπης στον Ομηρο μαζεύονταν συχνά στο ύπαιθρο για να παίξουν. Και στην Κόρινθο, κάτω από την Ακρόπολη, υπήρχε ένας ιδιαίτερος τόπος συνάντησης των παικτών. Οσο για το πλέον τυχερό παιχνίδι, την κυβεία, η ελληνική παράδοση αναφέρει τον ομηρικό ήρωα Παλαμήδη ως εφευρέτη του, ο οποίος το επινόησε, καθώς λέει ο Σοφοκλής, κατά τη διάρκεια της μακράς πολιορκίας της Τροίας. Στον Παλαμήδη άλλωστε απέδιδαν ένα ακόμη αγαπητό παιχνίδι, αυτό του διαγραμμισμού, της ντάμας δηλαδή.

Τα παιχνίδια κυβείας λοιπόν, δηλαδή τα ζάρια, οι αστράγαλοι που στο Βυζάντιο ονομάζονταν κόττια, για να φθάσουν ως εμάς με τις ονομασίες κότσι, κότσια, βεζίρης κτλ., τα «μονά – ζυγά» που τα έπαιζαν με χάλκινα νομίσματα αλλά και με κοκαλάκια και κουκιά, το «κορόνα – γράμματα», τα πεντόβολα, οι κοκορομαχίες ή οι αγώνες ορτυκιών (ορτυγοκοπία), που πάθιαζαν τους επαγγελματίες του στοιχήματος, και πολλά άλλα ακόμη, όπως ο ιμαντελιγμός, η πεντάλιθα, ο αρτιασμός, η πλειστοβολίδα και άλλα, παιχνίδια του τζόγου τα περισσότερα ή έστω παιχνίδια με έντονο τον παράγοντα της τύχης, διατήρησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παικτών διά μέσου των αιώνων. Αλλωστε ακόμη και τα πιο αθώα παιδικά παιχνίδια θεωρήθηκαν κάποια στιγμή τυχερά, υπακούοντας στο πάθος των ανθρώπων για τον τζόγο.


Αυτοκράτορες-παίκτες 

Όλες οι κοινωνικές τάξεις μπερδεύονταν έτσι μέσα στο πάθος του παιχνιδιού και των στοιχημάτων, τα οποία, παρ’ ότι ήταν παράνομα τις περισσότερες φορές, δεν έπαυαν να προσελκύουν τους ανθρώπους. Παθιασμένοι παίκτες ζαριών οι Αθηναίοι μπορεί να έχαναν ακόμη και περιουσίες στα κυβεία ή κυβευτήρια, τα οποία σήμερα ονομάζουμε μπαρμπουτιέρες. Χώροι που και στην αρχαιότητα θεωρούνταν κακόφημοι, και μάλιστα η είσοδος σε αυτούς ήταν ντροπή. Στην Αθήνα όμως υπήρχαν πολλά, ένα μάλιστα εξ αυτών, το Ιερό της Αθηνάς Σκιράδος στην Ιερά οδό, φαίνεται ότι συγκέντρωνε την προτίμηση των κυβευτών.

Τα ζάρια παίζονταν στην αρχαία Ελλάδα με τρεις πήλινους κύβους (δύο ζάρια άρχισαν να χρησιμοποιούνται από τη ρωμαϊκή εποχή), τα οποία δεν έριχαν ποτέ με το χέρι, αλλά αφού τα κουνούσαν μέσα σε ένα αγγείο, το κήθιον. Για κάθε περίπτωση πάντως οι κυβευτές είχαν και τους προστάτες τους θεούς, τον Ερμή και τον Πάνα.

Στο Βυζάντιο, παρ’ ότι εξέλιπαν πολλά αρχαιοελληνικά παιχνίδια, τα κυβευτικά πρωταγωνιστούσαν στη ζωή των ανθρώπων από τους αυτοκράτορες ως τους λαϊκούς. Ζάρια έπαιζαν με μανία ο Λέων Φωκάς, αδελφός του Νικηφόρου Φωκά, ο Ρωμανός Β’, γιος του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, και ο Κωνσταντίνος Η’, που ήταν μάλιστα και διαρκώς χαμένος, όπως παραδίδει ο Μιχαήλ Ψελλός.


Οι απαγορευμένοι χώροι 

Οι αρχαίοι συγγραφείς πάντως καταδίκαζαν την είσοδο στα κυβεία και τους ίδιους τους κυβευτές, όπως φαίνεται και στα έργα του Αριστοφάνη. Στη ρωμαϊκή εποχή μάλιστα, όταν τα παιχνίδια αυτά εξελίχθηκαν σε κοινωνική μάστιγα, ελήφθησαν αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό τους. Και αργότερα, από τον 2ο αιώνα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς συμβουλεύει τα παιδιά να μην παίζουν ζάρια. Ο Μέγας Βασίλειος επιτίθεται με οργή εναντίον των κυβευτών και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος κατηγορεί κάποιον λέγοντάς του «πίνεις, κυβεύεις, παίζεις, γελάς»… Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος πάλι λέει για τους ανθρώπους ότι στα σπίτια τους δεν βρίσκει κανείς ιερά βιβλία παρά πεσσούς και κύβους. Και τον 11ο αιώνα η Αννα η Κομνηνή θυμώνει με τους υπηκόους της, που δεν μελετούν τους συγγραφείς και τους ποιητές, αλλά «νυν πεττεία το σπούδασμα και άλλα τα έργα τα αθέμιτα». Με τέτοιες συστάσεις λοιπόν δεν είναι περίεργα τα μέτρα που ελήφθησαν ήδη από τις αρχές του 5ου αιώνα με βαριές ποινές για τους κυβευτές.

«Δημήτριος τυφλός ουδέ βλέπει ουδέν παίζων αστραγάλους έκλεψεν αυτώ Ερμίας αστραγάλους» λέει μια επιγραφή από τη Δήλο, δείχνοντας το πάθος για τον τζόγο, που δεν σέβεται ούτε τις ανθρώπινες ανάγκες. Οι αστράγαλοι, προσφιλές παιχνίδι τύχης και κερδοσκοπίας σε όλες τις εποχές, αναφέρονται για πρώτη φορά στον Ομηρο, όταν λέει ότι ο Πάτροκλος είχε σκοτώσει πάνω στο παιχνίδι τον φίλο του Κλεισώνυμο «χολωθείς αμφ’ αστραγάλοισιν». Ενα παιχνίδι το οποίο σε πολλά σημεία του μοιάζει με το σημερινό, παιζόταν από παίκτες καθισμένους κυκλικά, ενώ κάποιος από αυτούς αναγορευόταν σε βασιλιά κατόπιν κλήρωσης. Από τη θέση των αστραγάλων, μετά από κάθε ριξιά, εξαρτιόταν η επιτυχία του παίκτη. Οι αρχαίοι μάλιστα έδιναν ονόματα στις διάφορες ριξιές, τα οποία επέτρεπαν στους έμπειρους παίκτες να κάνουν γρήγορους υπολογισμούς.

Το μέγα πάθος για τους αστραγάλους φαίνεται και μέσα από ένα στιμιότυπο το οποίο μας μεταφέρει ο Πλούταρχος. Ο Αλκιβιάδης παίζοντας κάποτε αστραγάλους με τους φίλους του στη μέση του δρόμου αρνήθηκε να σταματήσει για να περάσει μια άμαξα, αντίθετα προκάλεσε τον αμαξά να περάσει από πάνω του, προκειμένου να τους χαλάσει το παιχνίδι. Ενα άλλο αρχαιοελληνικό παιχνίδι, η τηλία, έφθασε ως τις μέρες μας ως τάβλι, αφού στη ρωμαϊκή εποχή έγινε το παιχνίδι των «12 γραμμών», η τάμπουλα, και στο βυζαντινό το τάβλιον.

Σκηνές που εικονίζονται πάνω στα αρχαία αγγεία μιλούν σαφέστατα για μια άλλη ενασχόληση των αρχαίων Αθηναίων: στοιχήματα για κόκορες, για ορτύκια, καμιά φορά και για σκυλιά. Ο τζόγος σε όλη του την ένταση. Οι παίκτες στοιχηματίζουν ολόκληρες περιουσίες στα ζώα που κτυπιούνται, τα οποία άλλωστε έχουν αναθρέψει γι’ αυτόν τον σκοπό. Τους καλλιεργούν την επιθετικότητα, δίνοντάς τους σκόρδο και κρεμμύδι, και δένουν στα πίσω νύχια των πετεινών μεταλλικά πλήκτρα για να προκαλούν στον αντίπαλο θανάσιμα τραύματα.

Ιδιαίτερα αγαπητό παιχνίδι ήταν και ο αρτιασμός, τα μονά – ζυγά δηλαδή, που μπορεί να παιζόταν με αμύγδαλα ή κουκιά, οπότε μικρό το κακό, μπορεί όμως και με αργυρά ή χρυσά νομίσματα, μετατρεπόμενο αυτομάτως σε τυχερό. Το ίδιο και η οστρακίνδα, το σημερινό κορόνα – γράμματα, που παιζόταν με ένα όστρακο στην αρχαία Ελλάδα και ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή με νόμισμα.
Το βέβαιο είναι ότι τα τυχερά παιχνίδια δεν είναι εφεύρεση της εποχής μας αλλά η αφετηρία τους βρίσκεται στις απαρχές των ανθρώπινων κοινωνιών. Ισως γιατί πηγάζουν από την ανθρώπινη φύση, που θέλει να προκαλέσει την τύχη, να αντιμετωπίσει τη μοίρα και να παλέψει μαζί της. Με όποια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως η επιβίωσή τους επιβεβαιώνει τη διατήρηση αρχαίων συνηθειών ως συνέχεια του ίδιου πολιτισμού από τους μινωικούς χρόνους ως σήμερα.

Οι κίνδυνοι της υγείας, σύμφωνα με την ηλικία σου

Οι κίνδυνοι της υγείας, σύμφωνα με την ηλικία σου
Η εμφάνιση των σοβαρών ασθενειών ανάλογα με το φύλο και την δεκαετία ζωής του ανθρώπου, παρουσιάζεται σε ένα πρακτικό εγχειρίδιο, αποτυπώνοντας τους "κινδύνους" από την ηλικία των 20 ετών έως και τα 70.

Κίνδυνοι στα 20:
 
Γυναίκες

• Μελάνωμα:

-η σημαντικότερη μορφή καρκίνου σε ενήλικες από 25-29
-η 2^η πιο συνηθισμένη μορφή καρκίνου σε νέους από 15-25

• HPV (ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων): η σημαντικότερη μορφή καρκίνου του τραχήλου
• Υψηλή χοληστερόλη: μπορεί να ξεκινήσει από τα 20 σας
• Καρκίνος του μαστού: οι νεαρές οι γυναίκες με οικογενειακό ιστορικό έχουν όλο και πιο υψηλό κίνδυνο

Έλεγχος:

• ετήσιος δερματολογικός έλεγχος για σημάδια για καρκίνο του δέρματος
• ετήσιες γυναικολογικές εξετάσεις και τεστ ΠΑΠ
• μέτρηση πίεσης σε κάθε επισκεψη στον γιατρό
• εξετάσεις χοληστερίνης κάθε 5 χρόνια, ξεκινότας από τα 20

Άνδρες

• Μελανωμα: H συχνότητα στους άνδρες αυξάνεται κατά 3,1% ετησίως
• Καρκίνος των γενητικών οργάνων:  συνήθως εμφανίζεται σε άνδρες ηλικίας μεταξύ 20-39
• Υψηλή χοληστερόλη: πρόδρομος των καρδιακών νοσημάτων

Έλεγχος:

• ετήσιος δερματολογικός έλεγχος για σημάδια για καρκίνο του δέρματος
• εξετάσεις χοληστερίνης κάθε 5 χρόνια, ξεκινότας από τα 20
• εξετάσεις γενητικών οργάνων μετα τα 20 χρόνια

Κίνδυνοι στα 30:
 
Γυναίκες

• Καρκίνος του τραχήλου: Νο1 καρκίνος σε γυναίκες ηλικίας μεταξύ 30-40
• Καρκίνος του μαστού: αυξημένη συχνότητα εμφάνισης σε υψηλού κινδύνου οικογενειακό ιστορικό σε ηλικίες άνω των 40
• Διαβήτης τύπου 2: το 18% των γυναικών άνω των 30 έχουν διαβήτη τύπου 2

Έλεγχος:

• Ετήσιος γυναικολογικός  έλεγχος και τεστ ΠΑΠ, για τυχών ανωμαλίες του τραχήλου
• Εξετάσεις μαστού και μαστογρφίες, ειδικά σε γυναίκες με καρκίνο του μαστού στο οικογενειακό τους ιστορικό
• Εξετάσεις αίματος σακχάρου κάθε 5 χρόνια και ετησίως εάν πρόκειται για υπέρβαρους

Άνδρες

• Διαβήτης τύπου 2: το 20% των ανδρών άνω των 30 έχουν διαβήτη τύπου 2
• Καρκίνος των γενητικών οργάνων: περίπου το 15% των καρκίνων σε άνδρες ηλικιών μεταξύ 30-40
• Μελάνωνμα: το 11% των καρκίνων σε άνδρες άνω των 30
• Καρκίνος του παχέως εντέρου: το 10% των καρκίνων σε άνδρες ηλικιών μεταξύ 30-40
• Καρδιακά νοσήματα: Νο1 αίτιο θανάτου σε άνδρες άνω των 35

‘Ελεγχος

• Εξετάσεις αίματος σακχάρου κάθε 5 χρόνια και ετησίως εάν πρόκειται για υπέρβαρους
• Εξετάσεις χοληστερίνης κάθε 5 χρόνια
• Ετήσιος έλεγχος γενητικών οργάνων
• Έλεγχος παχέως εντέρου και προστάτη σε περιπτώσεις υψηλού κινδύνου

Κίνδυνοι στα 40:

Γυναίκες

• Καρδιακά νοσήματα: Νο1 αίτιο θανάτου σε γυναίκες ηλικιών μεταξύ 40-50
• Καρκίνος μαστού: Νο1 καρκίνος σε γυναίκες ηλικιών μεταξύ 40-50
• Καρκίνος στις οωθήκες: πιο σύνηθες μετά τα 40

Έλεγχος

• Έλεγχος πυκνότητας οστών κάθε 3 χρόνια σε περίπτωση κινδύνου οστεοπόρωσης
• Ετήσια μαστογραφία για όλες τις γυναίκες
• Συνέχιση εξέτασης αίματος σακχάρου και χοληστερίνης ετησίως για τον εντοπισμό ή την πρόληψη καρδιακών νοσημάτων
• Έλεγχος οωθηκών για την προεμμηνοπαυσιακη κάθε 3 χρόνια

Άνδρες

• Καρδιακά νοσήματα: οι άνδρες άνω των 40 έχουν 3 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες από τις γυναίκες άνω των 40
• Καρκίνος του παχέως εντέρου: περίπου το 40% των καρκίνων σε άνδρες άνω των 40
• Καρκίνοι ανδρών:

-άνδρες άνω των 45 ή με οικογενειακό ιστορικό είναι σε υψηλότερο κινδύνο για την εμφάνιση καρκίνου του προστάτη
-υπάρχει αύξηση του κινδύνου για καρκίνο των γενητικών οργάνων
Έλεγχος

• Εξέτασης αίματος σακχάρου κάθε 3 χρόνια
• Έλεγχος για καρδιακά νοσήματα κάθε 5 χρόνια και ετησίως σε άτομα υψηλού κινδύνου
• Έλεγχος χοληστερίνης ετησίως
• Συνέχιση ετήσιας εξέτασης για καρκίνο του δέρματος
• Εξετάσεις προστάτη σε άτομα υψηλού κινδύνου ή αν εμφανίζονται συμπτώματα όπως δυσκολία στην ούρηση ή πυελικό πόνο

Κίνδυνοι στα 50:

Γυναίκες

• Οστεοπόρωση: οι μισές γυναίκες άνω των 50 σπάνε κάποιο οστό κατά τη διάρκεια της οστεοπόρωσης
• Καρκίνος του παχέος εντέρου: ο 2^ος πιο θανατηφόρος καρκίνος για γυναίκες
• Καρκίνος στις οωθήκες: πιο σύνηθης σε γυναίκες άνω των 50
• Καρδιακά νοσήματα:  Νο1 θανατηφόρα ασθένεια σε γυναίκες άνω των 50
• Εγκκεφαλικό: το 65% των εγκεφαλικών συμβαίνουν πριν από τα 65

Έλεγχος

• Ελεγχος πυκνότητας οστών κάθε 3 χρόνια
• Ελεγχος παχέους εντέρου κάθε 5 χρόνια
• Έλεγχος οωθηκων κάθε 3 χρόνια
• Εξέταση για στεφανιαία νόσο
• Σύνεχιση ετήσιου δερματολογικού ελέγχου, μαστογραφιών, τεστ ΠΑΠ και εξέταση πυελού

Άνδρες

• Καρδιακή νόσος: No1 θανατηφόρα ασθένεια για άνδρες άνω των 50
• Καρκίνος του προστάτη:

-σε υψηλό κίνδυνο είναι άνδρες ανω των 50
-1 στους 38 άνδρες μεταξύ ηλικιών 50-59 πρόκειται να εμφανίσουν καρκίνο του προστάτη

• Καρκίνος του παχέος εντέρου:

-το 13% αυτού του καρκίνου διαγιγνώσκεται σε ηλικίες μεταξύ 45-54
-το 20% διαγιγνώσκεται σε ηλικίες μεταξύ 54-60

• Εγκεφαλικό:

-το 25% των εγκεφαλικών εμφανίζονται πριν τα 65
- ο κίνδυνο εγκεφαλικών επεισοδίων υπερδιπλασιάζεται κάθε δεκαετία μετα τα 55
Έλεγχος

• Εξετάσεις προστάτη κάθε 3 χρόνια και ετησίως σε άτομα υψηλού κινδύνου
• Ετήσιες εξετάσεις χοληστερίνης
• Συνέχιση ετήσιου ελέγχου γενητικών οργάνων
• Ελεγχος παχέους εντέρου κάθε 3 χρόνια και ετησίως σε άτομα υψηλού κινδύνου

Κίνδυνοι στα 60:

Γυναίκες

• Οστεοπόρωση: 1 στις 2 γυναίκες θα υποφέρουν από κάποιο ράγισμα
• Καρκίνος του παχέος εντέρου: εμφανίζεται μετά τα 60
• Εγκεφαλικό: το 75% των εγκεφαλικών επεισοδίων εμφανίζονται μετα τα 65
• Καρδιακή νόσος: Νο1 θανατηφόρα ασθένεια σε γυναίκες ανω των 60

Έλεγχος

• Ελεγχος παχέους εντέρου κάθε 3 χρόνια
• Εξέταση κολονοσκόπησης κάθε 5 χρόνια
• Ελεγχος πυκνότητας οστών κάθε 2-3 χρόνια
• Τα παρακάτω θα πρέπει να εξετάζονται ετησίως:

-μαστογραφία
-εξέταση πυελού
-Τεστ ΠΑΠ
-εξέταση για στεφανιαία νόσο

Άνδρες

• Καρκίνος προστάστη: 1 στους 15 άνδρες ηλικιών 60-65 αναπτύσσουν αυτόν τον καρκίνο
• Καρκίνος του παχέος εντέρου:

-το 20% διαγιγνώσκεται μεταξύ των ηλικιών 60-64
-το 24% διαγιγνώσκεται μεταξύ των ηλικιών 65-70

• Εγκεφαλικό: το 75% εμφανίζεται μετά τα 65

Ελεγχος

• Όλα τα παρακάτω θα πρέπει να επαναλμβάνονται ετησίως:

-έλεγχος χοληστερίνης
-εξέταση για στεφανιαία νόσο
-εξέταση προστάτη

• Εξέταση παχέως εντέρου κάθε 3 χρόνια

Είτε στα 20 είτε στα 70, η πρόληψη είναι το κλειδί για την διατήρηση της υγείας και της ζωτικώτητας. Ακολουθείστε αυτόν τον απλό οδηγό ώστε να συντηρήσετε την καλή σας υγεία και τη γαλήνη σας από τα τα χρόνια της νεότητας μεχρι την τρίτη ηλικία. 

ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΥΧΑΙΑ ...

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν έγινε τυχαία. Και στις δέκα τεχνικές θα αναγνωρίσει κανείς τη δική του καθημερινότητα, τη δική του....πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια της ευημερίας μας

Δικαίως συμπεραίνει κανείς ότι όλα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχαν σχεδιάσει. Όλες οι τεχνικές εφαρμόστηκαν πάνω μας και σήμερα πια μπορούμε να πούμε ότι αποδειχθήκαμε τα ιδανικά πειραματόζωα!

1. Η τεχνική της διασκέδασης Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, διʼ ενός αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής.

«Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται, να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μʼ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτʼ απʼόλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.

Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.

Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους»

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, η κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσεις του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απʼ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απʼόσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους..

Ή θρησκεία προπαγανδίζει την αντίληψη oτι ή γυναίκα είναι κατώ­τερη.

«…Ή θρησκεία όλων των εποχών και των λαών καλλιεργούσε στον άν­δρα την αντίληψη ότι έχει τα δικαίωμα να θεωρεί τη γυναίκα σαν «σκύλο τής οικίας του». Γκόρκυ

Ή θρησκευτική αντίληψη άτι ή γυναίκα είναι ύπαρξη περιορισμένη, με μικρές ικανότητες για αυτοτελή δράση, όχι μόνο είναι υβριστική και μειωτική για τη γυναίκα, άλλα εμποδίζει και την πνευματική της ανάπτυξη, εμποδίζει τή συμμετοχή τής γυναίκας στην κοινωνικοπολιτική και πολιτιστι­κή δραστηριότητα. Ή κατάσταση αυτή επιδρά καταστρεπτικά στη ζωή όλης τής κοινωνίας και επιβραδύνει την πρόοδο της.

Οι γυναίκες αποτελούν τη μισή ανθρωπότητα. Ή θρησκεία αναπτύσσοντας σ” αυτές τη συνείδηση ότι έχουν κάποια ειδική αδυναμία, ότι δεν αξίζουν και είναι άσημες σχετικά με τον άνδρα, καλλιεργώντας τους τη δου­λική υποταγή και παθητικότητα, τις καταδικάζει σε εξαρτημένη θέση στην οικογένεια και στην κοινωνία και αλυσοδένει τις δημιουργικές τους δυνά­μεις. Έτσι το ήμισυ τής ανθρωπότητας καταδικάζεται σε αδράνεια, σε φυτοζωία. Ή μείωση τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας των γυναικών φαίνεται και στις θρησκευτικές διηγήσεις για την προέλευση τής γυναίκας.

«Ή “Αγία Γραφή» τής χριστιανικής θρησκείας — ή Βίβλος, αναφέρει ότι ή πρώτη γυναίκα -— ή Εύα δημιουργήθηκε από θεό πού πήρε γι” αύ­τόν ένα πλευρό από τον πρώτο άνθρωπο, ότι ό θεός δημιούργησε τη γυναίκα για να μην είναι μόνος του και πλήττει ό άνδρας. Ή Βίβλος αναφέρει σχε­τικά:

«και είπε Κύριος & θεός” ού καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αύτω βοηθόν κατ” αύτόν. (Βίβλος, Γένεσις κεφ. Β” στ. 18).

Τον ίδιο μύθο για τη δημιουργία τής γυναίκας αναφέρει και το Κορά­νιο των μουσουλμάνων, και τα άλλα «ιερά» βιβλία των διαφόρων θρησκειών. Όλες οι θρησκευτικές διηγήσεις υποστηρίζουν ότι ή γυναίκα από την καταγωγή της είναι κατώτερη ύπαρξη, πού δημιουργήθηκε ύστερα από τον άνδρα και υποτάσσεται σ” αυτόν.

Ή θρησκεία, με τα να κηρύσσει τη φανταστική διδασκαλία ότι στον άνθρωπο προσιδιάζει ή «αθάνατη ψυχή» πού ζει μέσα στο σώμα του, πού του δίνει ζωή και του προσφέρει το λογικό και από αυτή την άποψη μειώνει τη γυναίκα. Ή Βίβλος αναφέρει άτι ό θεός δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο και εμφύσησε την αθάνατη ψυχή. Σχετικά με τη γυναίκα τίποτε δεν αναφέρει ή Βίβλος αν έχει ψυχή και γι” αυτό οι εκκλησιαστικοί παράγοντες, για μεγάλο χρονικό διάστημα πολύ φιλονικούσαν μεταξύ τους, αν ή γυναίκα έχει «ψυχή», μ” άλλα λόγια αν ή γυναίκα είναι άνθρωπος. Είναι ή γυναίκα λογική ύπαρξη; Το πράγμα έφθασε ως το κωμικό. Σέ μια εκκλησιαστική σύνοδο έγιναν οξύτητες συζητήσεις γι” αυτό τό ζήτημα, οι γνώμες διχάστη­καν και όταν έγινε ψηφοφορία, ή μισή συνέλευση ψήφισε ότι ή γυναίκα δεν είναι άνθρωπος και μόνο με πλειοψηφία μιας ψήφου αναγνωρίσθηκε ή γυναί­κα σαν λογική ανθρώπινη ύπαρξη.

Ό Βιβλικός μύθος για τη ζωή των πρώτων ανθρώπων στον παράδεισο, για το αμάρτημα και την εκδίωξη τους από τον παράδεισο, επίσης είναι δια­ποτισμένος από έλλειψη σεβασμού προς τη γυναίκα. Ό μύθος αυτός αναφέ­ρει ότι o Αδάμ και ή Εύα παραπλανήθηκαν από τον εχθρό τού θεού — το Σατανά πού είχε τη μορφή φιδιού και έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό. Ένοχος για την παράβαση τής θείας εντολής είναι ή γυναίκα, πού εξαιτίας της αδυναμίας της δεν άντεξε στον πειρασμό. “Εξαιτίας λοιπόν τής γυναίκας ή κατάρα τού θεού έπεσε σε όλο το ανθρώπινο γένος. Οι άνθρωποι διώχτηκαν από τον παράδεισο και καταδικάστηκαν να κερδίσουν τον άρτο τους με τον ίδρωτα τού προσώπου τους. Ό μύθος αυτός είναι ιερός και για τη χριστια­νική και για την ιουδαϊκή θρησκεία.

Οι παράγοντες τής εκκλησίας στηριζόμενοι σ” αυτά τα παραμύθια τής «’Αγίας Γραφής» προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μειώσουν το ρόλο τής γυ­ναίκας και στην οικογένεια και στην κοινωνία. Στο ιερό, για τούς χριστια­νούς βιβλίο, «Επιστολές των Αποστόλων», πού παραθέτονται στο Ευαγγέλιο, στην «Πρώτη επιστολή τού αποστόλου Παύλου πρός Τιμόθεον» (κεφ. Β” στ. 11-14) αναφέρεται:

«Γυνή έν ησυχία μανθανέτω έν πάση ύποταγή  γυναικί δέ διδάσκει ουκ επιτρέπω, ουδέ αύθεντείν ανδρός, άλλ” είναι εν ήσυχία. Αδάμ γάρ πρώτος έπλάσθη, είτα Εύα καί “Αδάμ ού ήπατήθη, ή δέ γυνή άπατηθείσα έν παραβάσει γέγονε».

Ό θεολόγος Τερτυλιανός, έγραψε:

«Γυναί­κα, εσύ θάπρεπε νά σέρνεσαι σαν την πιο άθλια ύπαρξη, να έρπεις με χαμη­λωμένα τα μάτια από μεταμέλεια, ώστε να υποχρεωθείς να λησμονήσεις ότι συ ακριβώς οδήγησες την ανθρωπότητα στην πτώση».

Οί χριστιανοί εκκλησιαστικοί παράγοντες διαρκώς υβρίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τής γυναίκας. “Ονομάζουν τη γυναίκα πηγή παντός αμαρ­τήματος και κακού, άγγείον τού διαβόλου. Ο άγιος Αντώνιος ο Αιγύπτιος κήρυσ­σε:

«Όταν βλέπετε γυναίκα, να ξέρετε ότι δεν έχετε μπροστά σας ανθρώπινη  ύπαρξη, αλλά τον ίδιο το διάβολο. Ή φωνή τής γυναίκας φιδιού».

Ή βίβλος προσβάλλει και τη μητρότητα τής γυναίκας. Σύμφωνα με τη θρησκευτική διδασκαλία οι καρποί τής κοιλίας της (οι τοκετοί) κάνουν τη γυναίκα «ακάθαρτη», τη «μολύνουν» και γι” αυτό πρέπει με δεήσεις να επανορθώσει το αμάρτημα της. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν ή γυναίκα γεν­νήσει κορίτσι τότε αυτή θεωρείται «μολυσμένη», διπλάσιο χρονικό διάστημα από άτι όταν θα γεννούσε αγόρι. Να τι αναφέρει σχετικώς ή Βίβλος:

«ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γιους Ισραήλ, λέγοντας: Αν μια γυναίκα συλλάβει και γεννήσει αρσενικό, τότε θα είναι ακάθαρτη επτά ημέρες· και στις ημέρες τού χωρισμού για τα γυναικεία της, θα είναι ακάθαρτη. Και την όγδοη ημέρα θα περιτέμνεται η σάρκα τής ακροβυστίας του Κι ακόμα, 33 ημέρες θα μείνει στο αίμα τού καθαρισμού της· δεν θα αγγίξει κανένα άγιο πράγμα, και δεν θα μπει μέσα στο αγιαστήριο, μέχρις ότου συμπληρωθούν οι ημέρες τού καθαρισμού της. Αλλά, αν γεννήσει θηλυκό, τότε θα είναι ακάθαρτη δύο εβδομάδες, όπως στον χωρισμό της· και θα μείνει ακόμα στο αίμα τού καθαρισμού της 66 ημέρες.». (Βίβλος, Λευϊτικδν κεφ. IB” στιχ. 1-5).

Η “Ιουδαϊκή ορθοδοξη θρησκεία βλέπει τη γυναίκα με τήν ίδια περιφρόνηση όπως καί ή χριστιανική. Στή συναγωγή οί γυναίκες πιάνουν τή χειρότερη θέση, χωριστά από τούς άνδρες. Οί “Ιουδαίοι κατά τήν πρωινή προσευχή τους λένε τά παρακάτω λόγια:

«Δόξα στό ονομά σου, Κύριε, εξουσιαστή μας καί του σύμπαντος κόσμου, πού δέν μέ έκαμες γυναίκα».

 Ή μουσουλμανική θρησκεία μειώνει και προσβάλλει τη γυναίκα το ίδιο όπως ή ιουδαϊκή, ή χριστιανική και οι άλλες θρησκείες. Σύμφωνα με το Κο­ράνιο, ή γυναίκα δημιουργήθηκε για τον άνδρα.

«Αί γυναίκες υμών είναι ο αγρός σας. Πορεύεσθε εις τόν άγρον υμών ώς θέλετε, προηγουμένως όμως πράξετέ τι έργον υπέρ τής ψυχής ύμών. Φοβήθητε τον Κύριον καί μάθετε ότι πρός αυτόν απελέσεσθε μίαν ήμέραν. Άνάγγειλον τοις πιστοίς χαράς εύαγγέλια. (Κοράνιο, κεφ. Β” στιχ. 223) .

Το Κοράνιο διδάσκει ότι ή γυναίκα πρέπει να υπηρετεί τον άνδρα όχι μόνο στη ζωή, άλλα και μετά θάνατο !!!  Όταν σκοτωθεί ένας ευσεβής μου­σουλμάνος στην μάχη για την πίστη του, αυτός πηγαίνει στον παράδεισο, όπου θα τον υπηρετούν οι ωραιότατες νεαρές γυναίκες —τα ουρί.

Την αντίληψη ότι ή γυναίκα είναι κατώτερη ύπαρξη, ή θρησκεία και ή εκκλησία, δεν την κηρύσσουν μόνο στα λόγια, αλλά την εφαρμόζουν και στα έργα: Η γυναίκα δεν έχει το δικαίωμα να καταλάβει εκκλησιαστικά αξιώ­ματα, να γίνει ιερέας, επίσκοπος κ.λ.π. “Ακόμα ή μουσουλμανική θρησκεία δεν επιτρέπει στη γυναίκα να μπει στην εκκλησία, στο τζαμί. Ή χριστιανι­κή εκκλησία επιτρέπει στις γυναίκες να μπαίνουν στις εκκλησίες, αλλά θεω­ρεί ανευλάβεια να μπαίνουν στο ιερό — στο χώρο τής άγιας τράπεζας. Σύμφωνα με τούς εκκλησιαστικούς κανόνες ή μάνα πρέπει να φέρει στην εκ­κλησία το νεογέννητο αφού συμπληρώσει σαράντα μέρες μετά τη γέννησή του. Ό ιερέας, αφού το διαβάσει με δέηση «κάθαρσης» το φέρνει στο ιερό, ενώ αν είναι κορίτσι δεν επιτρέπεται να το μπάσει στο Ιερό.

Ο Μέγας “Α­θανάσιος θεωρούσε τη γυναίκα:

«αποδιοπομπαίο τράγο και πιο επικίνδυνη από το διάβολο».

Ή καθολική εκκλησία, θεωρώντας τη γυναίκα πηγή αμαρτήματος και κάθε κακού, το μεσαίωνα καλλιεργούσε την απαίσια παράδοση για τις στρίγκλες, πού τάχα έχουν την ικανότητα να πετούν στον αέρα να μετατρέπον­ται σε ζώα και σε άψυχα αντικείμενα, χάρη στη σχέση τους με το ακάθαρτο πνεύμα. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες κατηγορήθηκαν ότι έχουν σχέσεις με το διάβολο και κάηκαν ζωντανές στην πυρά από την ιερή εξέταση (εκκλησιαστικό δικαστήριο). Και έκαιγαν γυναίκες κάθε ηλικίας, από τετράχρονα κορίτσια μέχρι γριές 70 χρονών,

Ή πίστη άτι υπάρχουν στρίγκλες, δυστυχώς, διατηρείται και σήμερα. Ιδεολογικό στήριγμα αυτής τής πίστης είναι ή θρησκεία, πού κηρύσσει την πίστη στο θεό, στα διάβολο και στα θαύματα.

Ή μουσουλμανική θρησκεία με την «Αγία Γραφή της», το Κοράνιο α­παγορεύει στις γυναίκες να εμφανίζονται δημοσία χωρίς να έχουν καλυμμένο το πρόσωπο. Ή γυναίκα -είναι υποχρεωμένη να φέρει ειδικό κάλυμμα — φερετζέ. Σύμφωνα με το Κοράνιο, ή γυναίκα μπορεί να αποκαλύψει το πρό­σωπο της μόνο μπροστά στον άνδρα της, Έτσι ή μουσουλμανική θρησκεία καταδικάζει εκατομμύρια γυναίκες στον ασκητισμό και τις αποκλείει από την κοινωνική ζωή.

Ή απελευθέρωση τής γυναίκας από τη θρησκευτική και την οικογε­νειακή σκλαβιά χρειάστηκε τον ηρωικό αγώνα των πρωτοπόρων γυναικών. Πολλές γυναίκες σε πολλές χώρες του ισλάμ, θυσίασαν τη ζωή τους για να καταργηθεί ο μειωτικός για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια φερετζές και το γιασμάκι.

Ή στάση τής θρησκείας έναντι στη γυναίκα εδραίωνε τη δουλική κα­τάσταση στην οποία, για πολλές εκατονταετίες, είχε καταδικάσει τις γυ­ναίκες ή δουλοπαροικία, ή φεουδαρχία. Ή γυναίκα δεν ήταν μόνο σκλάβα τού δουλοκτήτη, δουλοπάροικος τού φεουδάρχη, αλλά και σκλάβα τού άνδρα μέσα στην οικογέ­νεια.

Ή θρησκεία υποστηρίζει και εδραιώνει την υποταχτική θέση της γυ­ναίκας. Απευθυνόμενη προς τις γυναίκες ή χριστιανική θρησκεία διδάσκει:

«Παρόμοια, οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας, ώστε, και αν κάποιοι απειθούν στον λόγο, να κερδηθούν χωρίς τον λόγο, διαμέσου τής διαγωγής των γυναικών αφού δουν την καθαρή, με σεβασμό διαγωγή σας. Των οποίων ο στολισμός ας είναι όχι ο εξωτερικός, αυτός με το πλέξιμο των τριχών και της περίθεσης των χρυσών [αντικειμένων] ή της ένδυσης των ιματίων, αλλά ο κρυφός άνθρωπος της καρδιάς, [κοσμημένος] με την αφθαρσία τού πράου και ησύχιου πνεύματος, το οποίο μπροστά στον Θεό είναι πολύτιμο. Επειδή, έτσι και άλλοτε οι άγιες γυναίκες, αυτές που έλπιζαν στον Θεό, στόλιζαν τον εαυτό τους, καθώς υποτάσσονταν στους άνδρες τους. Όπως η Σάρρα υπάκουσε στον Αβραάμ, αποκαλώντας αυτόν κύριο· από την οποία εσείς γίνατε παιδιά, οι οποίες αγαθοποιούσαν και δεν φοβόνταν κανέναν εκφοβισμό.» (ΙΙρώτη επιστολή αποστό­λου Πέτρου, κεφ. Γ’, στίχ. 1 – 6) .

Επίσης και ό σαμανισμός μειώνει τη γυναίκα και την θεωρεί σαν κα­τώτερη και χωρίς πλήρη δικαιώματα ύπαρξης. Σύμφωνα με τις συνήθειες των Σαμανιστών την αρραβωνιαστικιά την αγοράζουν, σαν ζώο, ή την κλέβουν. Όταν παντρεύεται μια κοπέλα, και δεν είναι κλεμμένη, την παραλαβαίνουν οι γονείς τού γαμπρού και την μεταφέρουν στη σκηνή τους, στη δια­δρομή όμως δεν πρέπει να βλέπει το δρόμο, ούτε τούς ανθρώπους και ούτε να μιλάει μ” αυτούς. Ή σαμανική παράδοση απαγορεύει στη γυναίκα να προ­σφωνεί τον άνδρα της και τούς συγγενείς του με το όνομα τους. Μπροστά στον πεθερό της δεν επιτρέπεται να αποκαλύψει τό κεφάλι της ή να είναι ξυπόλητη, ούτε μπορεί να τού δώσει κάτι χέρι με χέρι, γιατί είναι «άκάθαρτη». Τό νυχτικό τής Σαμάνας τό ράβουν και το στολίζουν γυναί­κες, ωστόσο άμα φορεθεί απαγορεύεται να το αγγίξουν. Οι γυναίκες δεν πρέ­πει να αγγίξουν το άλογο πού προσφέρεται θυσία στα πνεύματα: πιστεύουν άτι το άγγιγμα τής γυναίκας μαγαρίζει το θύμα. Υπό την επίδραση των σαμάνων οί γυναίκες των Άλτάϊ στις στέπες, δεν ήθελαν να πάνε στο σχολείο πού ο δάσκαλος ήταν άνδρας.

Στην ιστορίας της Ευρώπης, Οί νόμοι του φεουδαρχικών και και καπιταλιστικών κρατών ακόμη και μετά το μεσαίωνα εδραίωσαν όλα, την χωρίς δικαιώματα θέση των γυναικών. Στη μεσαιωνική φεουδαρχική κοινωνία της Δυτικής Ευρώπης, ή γυναίκα βρισκόταν σε πλήρη εξάρτηση από την αυθαιρεσία τού άνδρα. Ό άνδρας μπορούσε ατι­μώρητα να δέρνει τη γυναίκα και ή εκκλησία όχι μόνο δεν τον καταδίκαζε, αλλά τον ενίσχυε με το κύρος τού θεού.

Ή μουσουλμανική θρησκεία από την άλλη μπάντα με το Κοράνιο, διδάσκει τούς πιστούς να περιορίζουν τα περιουσιακά δικαιώματα των γυναικών στην οικογένεια.

«Ό θεός σχετικά με τα παιδιά σας έντέλεται ύμίν: το μερίδιο του αγοριού να είναι ίσο με το μερίδιο δυο κοριτσιών. (Κοράνιο, κεφ. ΙΛ, στιχ. 11).

Σύμφωνα με τούς νόμους τής Ορθόδοξης τσαρικής Ρωσίας ή αγρότισσα γυναίκα δεν είχε το δικαίωμα να παίρνει γεωργικό κλήρο. Ή κοινοτική γη μοιραζό­ταν κατά «ψυχές», και μερίδιο ψυχής δικαιούνταν μόνο οι άνδρες. Ή αγρο­τική οικογένεια πού είχε μόνον κορίτσια, είχε πολύ μικρή γη και ήταν κα­ταδικασμένη στην αθλιότητα. Οι νόμοι τής Ορθόδοξης τσαρικής Ρωσίας δεν επέτρεπαν στη γυναίκα, χωρίς τη συμφωνία τού άνδρα, να πάρει διαβατήριο, να ζει σε άλλο μέρος, να πιάνει εργασία ή να πάει σε εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Μέχρι των πρωτινών ετών, οι νόμοι όλων των καπιταλιστικών κρατών, δεν αναγνώριζαν -ούτε καν- την γυναίκα ως πολίτη του κράτους, καθότι δεν είχε ούτε δικαίωνα ψήφου και αναγνώριζαν σαν αρχηγό τής οικογε­νείας μόνο τον άνδρα, ενώ ή γυναίκα να τον υπακούει σε όλα.

Η έννοια της Ελευθερίας, για τις γυναίκες ήταν ανύπαρκτη σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ακόμη και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, στις αστικές δημοκρατίες  με τους ανήκουστα παρά­νομους, απαίσιους, σκληρούς νόμους για την ανισότητα τής γυναίκας, τους νόμους για το γάμο και το διαζύγιο, για την ανι­σότητα των εξώγαμων παιδιών με τα «νόμιμα», για τα προνόμια των ανδρών και τον υποβιβασμό και την προσβολή της γυναίκας.  Ό ζυγός τού κεφαλαίου, και της «Ιερής ατομικής Ιδιοκτησίας», ό δεσποτισμός τής αστικής βλακείας, τής μικροαστικής πλεονεξίας, όλα αυτά εμπόδιζαν και τις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες να καταργήσουν αυτούς τους απαίσιους αισχρούς νόμους.

Ή αδικία σε βάρος τής γυναίκας στην κοινωνία έβρισκε και βρίσκει δικαίωση και ιδεολογική «θεμελίωση» στη θρησκεία. Ή θρησκεία μειώνει τη γυναίκα τής καλλιεργεί στενά μέσω των παλαιών αστικών κατάλοιπων και περιορισμένες αντιλήψεις ως προς το ρόλο της στην κοινωνία.Ή εκκλησία βοηθώντας στην καταπίεση των γυναικών και στραγγα­λίζοντας τήν κοινωνικοπολιτική τους δραστηριότητα, ενίσχυε τις θρησκευτι­κές διαθέσεις και δεισιδαιμονίες, την πολιτική και πολιτιστική καθυστέρηση τους.

Ή θρησκόληπτη γυναίκα μπλεγμένη στα δίχτυα των δεισιδαιμονιών, των κα­θυστερημένων διαθέσεων και παραδόσεων, όχι μόνο δεν μπορεί ή ίδια να είναι δραστήριος καί προοδευτικός κοινωνικός παράγων και μαχητής για μια καλύτερη ζωή, αλλά ακούσια καλλιεργεί και στα μέλη τής οικογένειας της το πνεύμα τής θρησκευτικής διδασκαλίας. Ή θρησκόληπτη γυναίκα καλλιεργεί στά παιδιά της τις ιδιότητες: ύποταγή, ανοχή, θρησκευτικότη­τα, ελπίδα στήν εύνοια τού θεού κ.λ.π.

Οι θρησκόληπτες μητέρες παραμορφώνουν την ψυχή, τη συνείδηση των παιδιών τους: διαπαιδαγωγώντας τα με το πνεύμα κάθε θρησκευτικής δει­σιδαιμονίας και υποχρεώνοντας τα να παρακολουθούν όλες τις θρησκευτικές ιερουργίες, δεν τα κάνουν τολμηρούς και σταθερούς μαχητές για μια καλύτε­ρη κι” ευτυχισμένη ζωή για τον εαυτό τους και για όλη την κοινωνία, άλ­λα φτωχούς τω πνεύματι και υπάκουους δούλους. Έδώ άκριβώς βρίσκεται τό μεγάλο κακό πού κάνει ή αγωγή των παιδιών μέσα στο θρησκευτικό πνεύμα.

Στο παρελθόν, τη θρησκόληπτη γυναίκα, εν μέσω αντιστάσεων και επαναστάσεων της κοινωνίας, ή εκκλησία την χρησιμοποίησε στον αγώνα εναντίον τού κινήματος. Στις δυτικές χώρες πολύ συχνά ό κλήρος συγκέντρωνε, από τις θρησκόληπτες γυναίκες πληροφορίες για τούς άνδρες τους, πού είναι επα­ναστάτες, κομμουνιστές και τις μετέδιδαν στην ασφάλεια και στη χωροφυ­λακή, εναντίον των αγώνων.

Η θρησκεία, μαζί και η αστική ιδεαλιστική φιλοσοφία, συνοδοιπόροι κήρυξαν  στην ευρωπαϊκή ήπειρο την ιδέα ότι στον κόσμο υπάρχουν «δυο αρχές: ή αρμενική και ή θηλυκή», άτι ή αρσε­νική αρχή είναι δραστήρια και ή θηλυκή είναι παθητική, άτι ή αρσενική αρχή είναι ανώτερη από τη θηλυκή και γι” αυτό ή γυναίκα πρέπει να παί­ζει, στην οικογένεια και στην κοινωνία, δευτερεύοντα, κατώτερο ρόλο.

Τέλος, παρόλο όμως που σήμερα η γυναίκα έχει απελευθερωθεί, από την αιώνια πολιτική αδι­κία και είναι πλέον ισότιμη με τον άνδρα από κάθε άποψη: πολιτική, νομι­κή, οικονομική, πολιτιστική. Η θρησκείες συνεχίζουν απτόητες την ελεεινή προπαγάνδα τους εις βάρος των γυναικών, εις βάρος δηλαδή του μισού και πλέον πληθυσμού του κόσμου, με πρωτοπόρο  τον σκοταδιστικό και άπληστο χριστιανισμό.

Η ασθένεια είναι η λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική.
Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Όπως λέει, η ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος – αυτή είναι η νέα ιατρική.

Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής. Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:
«Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.
Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.
-Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
-Ο καρκίνος των πνευμόνων στον έντονο φόβο του θανάτου.
-Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
-Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).
-Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας).
Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.
Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι εντυπωσιακό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Όσο, δηλαδή, η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο …
Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως «αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες»:
Ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερστις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.
Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων».
Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν… μαγικές.
Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της. Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει: τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές: εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη, εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά. Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού: κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο.
Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου: ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.
Συμπέρασμα: Χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό,τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού! Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ.. Ας σημειώσουμε, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης. Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;
Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα · – Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία · - Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική · -
Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική · - Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική. Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής.
Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: "αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ,δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω", και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε… Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει.
Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο. Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων ,στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος. Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε ; Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας.
Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε.
Πώς; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει: το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί.
Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν… – να εκφράζουμε τις ανάγκες μας: πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.
Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις. – να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας:
Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας.
Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.).
Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.).
Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται.
Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε: στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)]. Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας. – να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους:
Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβηνα μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει …
Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. – να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι : συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε. Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά: η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο. – οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα: επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος.
Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ. – να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό.
Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους. – να συγχωρούμε : τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας. Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.
Στις 18 Αυγούστου 1978, ο γιατρός Dr. Ράϊκε Γκέρντ Χάμερ, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ο διευθυντής παθολόγος της ογκολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου του Μονάχου στην Γερμανία, έλαβε την συνταρακτική είδηση πως ο γιος του Ντιρκ είχε πυροβοληθεί. Ο Ντιρκ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1978. Λίγους μήνες αργότερα, ο Dr. Χάμερ διαγνώσθηκε με καρκίνο των όρχεων. Επειδή ποτέ δεν είχε ασθενήσει σοβαρά, αμέσως υπέθεσε πως η εμφάνιση του καρκίνου, ίσως και να σχετίζεται με την τραγική απώλεια του γιου του. Της Κάρολαϊν Μάρκολιν Ph.D.,Βανκούβερ, Καναδάς
ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ (ΝΓΙ) – Το Ιατρικό Πρότυπο του Dr. Χάμερ
Ο θάνατος του Ντιρκ και η προσωπική του εμπειρία με τον καρκίνο τον ώθησε να διερευνήσει το προσωπικό ιστορικό των ασθενών του. Σύντομα ανακάλυψε πως όπως και εκείνος, είχαν και αυτοί ζήσει κάποιο εξαιρετικά στρεσογόνο γεγονός πριν από την εμφάνιση του καρκίνου. Η παρατήρηση αυτής της νοητικο-σωματικής σχέσης δεν τον εξέπληξε καθόλου. Πολυάριθμες μελέτες είχαν ήδη δείξει πως ο καρκίνος, όπως και άλλες ασθένειες, συχνά παρουσιάζεται μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός. Ο Dr. Χάμερ όμως προχώρησε την έρευνά του κατά ένα κοσμοϊστορικό βήμα. Ακολουθώντας την υπόθεση πως όλες οι σωματικές λειτουργίες ελέγχονται από τον εγκέφαλο, ανέλυσε τις αξονικές τομογραφίες εγκεφάλου των ασθενών του και τις αντιπαρέβαλε με το ιατρικό ιστορικό τους. Τότε ανακάλυψε πως κάθε ασθένεια – όχι μόνο ο καρκίνος! – ελέγχεται από την δική του συγκεκριμένη περιοχή στον εγκέφαλο και συνδέεται με κάποιο πολύ συγκεκριμένο, αναγνωρίσιμο, «συγκρουσιακό σοκ» (conflict shock). Το αποτέλεσμα της έρευνάς του είναι ένας επιστημονικός χάρτης που απεικονίζει την βιολογική σχέση ψυχής – εγκεφάλου με τα όργανα και τους ιστούς του συνόλου του ανθρώπινου σώματος. (Ο «Επιστημονικός Χάρτη της ΝΓΙ είναι ήδη διαθέσιμος στην Αγγλική γλώσσα).
Ο Dr. Χάμερ ονόμασε τελικά τα ευρήματά του «Οι Πέντε Βιολογικοί Νόμοι της Νέας Ιατρικής», επειδή αυτοί οι βιολογικοί νόμοι, που ισχύουν στην περίπτωση κάθε ασθένειας, προσφέρουν μια εντελώς νέα κατανόηση των αιτιών, της ανάπτυξης και της φυσικής διαδικασίας ίασης των ασθενειών. (Ως απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό παρερμηνειών των ανακαλύψεών του και με σκοπό να διαφυλάξει την ακεραιότητα και αυθεντικότητα της επιστημονικής του εργασίας, ο Dr. Χάμερ έχει πλέον νομικά κατοχυρώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του υπό την ονομασία Νέα Γερμανική Ιατρική (ΝΓΙ) (German New Medicine® GNM). Ο όρος «Νέα Ιατρική» (New Medicine) δεν ήταν δυνατό να κατοχυρωθεί διεθνώς.
Το 1981, ο Dr. Hamer παρουσίασε τα ευρήματά του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen ως μετα-διδακτορική διατριβή. Όμως, μέχρι σήμερα το Πανεπιστήμιο έχει αρνηθεί να προβεί σε δοκιμές επαλήθευσης της έρευνας του Dr. Χάμερ παρά το γεγονός ότι υποχρεούται νομικά να το κάνει. Πρόκειται για μια πρωτοφανή περίπτωση στην ιστορία των πανεπιστημίων. Ομοίως η επίσημη ιατρική κοινότητα αρνείται να αποδεχθεί τις ανακαλύψεις του παρά τις 30 επιστημονικές επαληθεύσεις τους τόσο από ανεξάρτητους ιατρούς όσο και από επαγγελματικούς ιατρικούς συλλόγους.
Λίγο καιρό μετά την κατάθεση της διατριβής του, του επιδόθηκε τελεσίγραφο από την Πανεπιστημιακή κλινική στην οποία εργαζόταν, να αποποιηθεί τις ανακαλύψεις του, ειδάλλως δεν θα του ανανεωνόταν το συμβόλαιο συνεργασίας του με αυτήν. Το 1986, παρότι η επιστημονική του εργασία δεν είχε ποτέ καταγγελθεί επίσημα, πόσο μάλλον αποδειχθεί λανθασμένη, του αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος με το πρόσχημα της άρνησής του να συμμορφωθεί με τις αρχές της κλασσικής ιατρικής. Παρ’ όλα αυτά ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει την έρευνά του. Μέχρι το 1987 κατάφερε να επεκτείνει τις ανακαλύψεις του ώστε να καλύπτουν πρακτικά σχεδόν κάθε γνωστή στην ιατρική ασθένεια.
Ο Dr. Χάμερ έχει διωχθεί και παρενοχληθεί για πάνω από 25 χρόνια, ιδιαίτερα από τις Γερμανικές και Γαλλικές αρχές. Από το 1977 ο Dr. Χάμερ ζει εξόριστος στην Ισπανία όπου συνεχίζει τις έρευνές του και τη μάχη για την επίσημη αναγνώριση της «Νέας Ιατρικής». Όσο όμως το καθηγητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου του Τούμπινγκεν συνεχίζει την παρελκυστική τακτική του, οι ασθενείς όλου του κόσμου θα στερούνται των ευεργετημάτων των επαναστατικών ανακαλύψεων του Dr. Χάμερ.
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ
Ο Dr. Χάμερ απέδειξε ότι «κάθε ασθένεια προκαλείται από ένα συγκρουσιακό σοκ που βρίσκει το άτομο παντελώς απροετοίμαστο» (Πρώτος Βιολογικός Νόμος). Προς τιμή του γιου του, ο Dr. Χάμερ ονόμασε αυτό το απρόσμενο στρεσογόνο γεγονός Σύνδρομο Ντιρκ Χάμερ ή DHS (Dirk Hamer Syndrome). Από ψυχολογική άποψη, το DHS είναι ένα πολύ προσωπικό γεγονός διαμορφωμένο από τις παρελθοντικές μας εμπειρίες, τις αδυναμίες μας, τις προσωπικές μας αντιλήψεις, τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Όμως, το DHS δεν είναι απλά μια ψυχολογική εμπειρία, αλλά περισσότερο μια βιολογική σύγκρουση που πρέπει να γίνει κατανοητή στο πλαίσιο της εξέλιξής του ανθρώπινου είδους.
Τα ζώα βιώνουν αυτά τα βιολογικά σοκ με όρους πραγματικούς, για παράδειγμα, μέσα από την ξαφνική απώλεια της φωλιάς ή της εδαφικής περιοχής τους, την απώλεια ενός νεοσσού, τον χωρισμό από το ταίρι ή την αγέλη τους, μέσα από μια απροσδόκητη απειλή λιμοκτονίας, ή από αιφνίδιο φόβο θανάτου. Επειδή όμως μέσω των αιώνων ο ανθρώπινος νους ανέπτυξε την ικανότητα της αφηρημένης σκέψης, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να βιώσουμε αυτές τις βιολογικές συγκρούσεις και με μεταφορικό τρόπο. Ένας άντρας ας πούμε, μπορεί να βιώσει ως «σύγκρουση εδαφικής απώλειας» την απροσδόκητα απώλεια της οικίας ή της εργασίας του. Μια γυναίκα μπορεί να βιώσει μια έντονη ανησυχία για την υγεία ενός μέλους της οικογένειας ως «σύγκρουση φωλιάς» Μία «σύγκρουση εγκατάλειψης» μπορεί να πυροδοτηθεί μέσα από ένα αναπάντεχο διαζύγιο ή από επείγουσα μεταφορά στο νοσοκομείο. Τα παιδιά συχνά βιώνουν ως «σύγκρουση χωρισμού» την επιστροφή της μητέρας τους στη δουλειά ή τον χωρισμό των γονιών τους.
Αναλύοντας χιλιάδες αξονικές τομογραφίες εγκεφάλων (CT) σχετικές με τα ιστορικά των ασθενών του, ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε πως την στιγμή που ο ασθενής υφίσταται το DHS, το σοκ επηρεάζει μία συγκεκριμένη και προκαθορισμένη περιοχή του εγκεφάλου δημιουργώντας μια «κάκωση» που είναι ορατή στην αξονική τομογραφία ως μια σειρά ευδιάκριτων ομόκεντρων κύκλων ( το 1989, η Siemens, εταιρεία που κατασκευάζει αξονικούς τομογράφους, πιστοποίησε ότι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι δεν ήταν τεχνουργήματα του τομογράφου). Τη στιγμή του συγκρουσιακού σοκ, τα εγκεφαλικά κύτταρα που επηρεάζονται μεταφέρουν το σοκ στο αντίστοιχο όργανο, που με τη σειρά του αντιδρά με μια εντελώς προκαθορισμένη αλλοίωση. Ο λόγος για τον οποίο συγκεκριμένες συγκρούσεις είναι άρρηκτα δεμένες με καθορισμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι ότι κατά τη διάρκεια της ιστορικής μας εξέλιξης, κάθε τμήμα του εγκεφάλου προγραμματίστηκε ώστε να αντιδρά άμεσα σε συγκρούσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν την επιβίωσή μας. Και ενώ ο «αρχέγονος εγκέφαλος» (στέλεχος και παρεγκεφαλίδα) είναι προγραμματισμένος να αντιμετωπίζει ζητήματα επιβίωσης που αφορούν την αναπνοή, την τροφή, ή την αναπαραγωγή, ο «νέος εγκέφαλος» (ο εγκεφαλικός φλοιός) είναι κωδικοποιημένος με πιο εξελιγμένα ζητήματα όπως εδαφικές συγκρούσεις, συγκρούσεις χωρισμού, συγκρούσεις ταυτότητας και αυτό-υποτίμησης.
Η ιατρική έρευνα του Dr. Χάμερ είναι στενά συνδεδεμένη με την επιστήμη της εμβρυολογίας, καθόσον το κατά πόσο το όργανο αντιδρά σε μια σύγκρουση με δημιουργία όγκου, με καταστροφή ιστών, ή λειτουργική απώλεια, καθορίζεται από την εμβρυϊκή βλαστική στοιβάδα από την οποία προέρχονται τόσο το όργανο όσο και ο αντίστοιχός εγκεφαλικός ιστός (Τρίτος Βιολογικός Νόμος).
Το «Οντογενετικό Σύστημα Όγκων» της ΝΓΙ μας εξηγεί πως όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», που προέρχονται από το ενδόδερμα ή το «αρχέγονο» μεσόδερμα, όπως οι πνεύμονες, το συκώτι, το κόλον, ο προστάτης, η μήτρα, το χόριο, τα πλευρά, το περιτόναιο, το περικάρδιο, οι αδένες των μαστών κ.λπ., πάντα αντιδρούν στο συγκρουσιακό σοκ με πολλαπλασιασμό κυττάρων. Οι όγκοι αυτών των οργάνων συνεπώς, αναπτύσσονται αποκλειστικά κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase) – που ξεκινά με το DHS.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καρκίνο του πνεύμονα. Η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον καρκίνο του πνεύμονα, είναι μια «σύγκρουση φόβου-θανάτου», γιατί σε βιολογικούς όρους ο πανικός θανάτου συνδέεται με την αδυναμία αναπνοής. Με το σοκ του φόβου-θανάτου οι κυψελίδες των πνευμόνων, που ρυθμίζουν την αναπνοή, αρχίζουν άμεσα να πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας ένα πνευμονικό όγκο. Αντίθετα με την κλασσική ιατρική άποψη, αυτός ο πολλαπλασιασμός πνευμονικών κυττάρων δεν είναι μια άσκοπη διεργασία. Υπηρετεί συγκεκριμένο βιολογικό σκοπό που δεν είναι άλλος από την αύξηση της χωρητικότητας των πνευμόνων ώστε να βελτιστοποιηθούν οι  πιθανότητες επιβίωσης του οργανισμού. Οι αναλύσεις των αξονικών τομογραφιών εγκεφάλου που έγιναν από τον Dr. Χάμερ δείχνουν ότι κάθε άτομο με καρκίνο του πνεύμονα επιδεικνύει μία χαρακτηριστική διάταξη ευκρινών ομόκεντρων κύκλων στην αντίστοιχη περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου και ότι κάθε ασθενής έχει ζήσει έναν εντελώς αναπάντεχο πανικό φόβου-θανάτου πριν την εκδήλωση του καρκίνου. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η σύγκρουση φόβου-θανάτου πυροδοτήθηκε από μια διάγνωση καρκίνου την οποία το άτομο εξέλαβε ως «θανατική καταδίκη». Δεδομένου ότι το κάπνισμα βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία διεθνώς, αυτή η ανακάλυψη ρίχνει νέο φως στην αινιγματική αύξηση του καρκίνου των πνευμόνων («του υπ’ αριθμόν ένα δολοφόνου») και αμφισβητεί ευθέως πως το κάπνισμα είναι αφ’ εαυτού αιτία του καρκίνου των πνευμόνων.
Ο αδενοειδής καρκίνος του μαστού, σύμφωνα με τα ευρήματα του Dr. Χάμερ,είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης-ανησυχίας «μητέρας-παιδιού» ή «συντρόφου». Αυτοί οι τύποι σύγκρουσης επιδρούν πάντα στον «αρχέγονο εγκέφαλο» στην περιοχή που ελέγχει τους γαλακτοποιούς αδένες. Μία γυναίκα μπορεί να βιώσει μια σύγκρουση «μητέρας-παιδιού» όταν το παιδί της τραυματιστεί ξαφνικά ή ασθενήσει σοβαρά. Κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης, τα κύτταρα του γαλακτοποιού αδένα πολλαπλασιάζονται συνεχώς, δημιουργώντας έναν όγκο. Ο βιολογικός σκοπός του πολλαπλασιασμού των κυττάρων είναι η αύξηση της ικανότητας παροχής μητρικού γάλατος στο παιδί που υποφέρει ώστε να επιταχυνθεί η ίασή του. Κάθε γυναίκα όπως και κάθε θηλαστικό, γεννιέται με αυτό το πανάρχαιο βιολογικό πρόγραμμα. Πληθώρα περιπτωσιολογικών μελετών του Dr. Χάμερ, δείχνουν πως γυναίκες, ακόμα και όταν δεν θηλάζουν, ανέπτυξαν όγκο των γαλακτοποιών αδένων λόγω μιας έμμονης ανησυχίας για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο (ένα παιδί που βρίσκεται σε δυσκολία, έναν γονέα που ασθενεί, ή έναν αγαπημένο φίλο/φίλη για τον οποίον έχει πραγματικά λόγο να ανησυχεί).
Αυτά που έχουν ειπωθεί για τον καρκίνο των πνευμόνων και των μαστών έχουν επίσης εφαρμογή και σε όλους τους άλλους καρκίνους που προέρχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Ο καθένας απ’ αυτούς πυροδοτείται από ένα συγκεκριμένο συγκρουσιακό σοκ που ενεργοποιεί ένα «Σημαντικό Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα» (Significant Biological Special Program – SBS) (Πέμπτος Βιολογικός Νόμος) που επιτρέπει στον οργανισμό να αντιπαρέρχεται.