ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΥ

Αποτελούμε παγκόσμιο φαινόμενο αμοραλισμού, εμείς οι Έλληνες να καυχόμαστε για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, και τους προγόνους μας, και από την άλλη να αποδεχόμαστε την εκκλησία και το ιερατείο να τους υβρίζει, και να τους αναθεματίζει.  ( Στους χαιρετισμούς, και την Κυριακή της ορθοδοξίας. )

Με δεδομένο ότι ο Ελληνισμός προϋπήρξε του χριστιανισμού,  στέκει λογικό σε κάθε πολιτική η εορταστική εκδήλωση του έθνους να έχει τον πρώτο λόγο το Ιερατείο.  Να ορκίζεται ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, η Κυβέρνηση από αυτούς.
Η Παλαιά  Διαθήκη  περιγράφει την ιστορία των  Εβραίων, αναλισκόμενη σε ένα πλήθος απόψεων, ενεργειών και γεγονότων, που τους αφορούσαν, και συνέβαλαν  στη  θεμελίωση της εθνική τους ταυτότητας.  Οι  Εβραίοι  όμως φρόντισαν  (και  καλά έκαναν)  να ανακηρύξουν  την Παλαιά  Διαθήκη  Ιερό τους Βιβλίο.
Εμείς οι Έλληνες  όμως  δεν έχουμε ανάγκη ούτε από Παλαιά ούτε από Καινή Διαθήκη. Για μας Ιερά  βιβλία  είναι αυτό το πλήθος  των  συγγραμμάτων που  μας  κληροδότησαν  οι  προγονοί μας.
Πρόγονοι μας είναι  ο Όμηρος,  ο Ηρόδοτος,  ο Θαλής,  ο Κλεισθένης,  ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Πρωταγόρας,  ο Επίκουρος,  ο Πλήθων,  ο Πυθαγόρας, ο Σοφοκλής,  ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης ο Ορφέας, η Σαπφώ, η Υπατία, ο Ιπποκράτης,  ο Δημόκριτος,    ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Περικλής, ο Μέγας Αλέξανδρος, και ένα πλήθος ακόμη σοφών και ενδόξων  Ελλήνων,   και  ΟΧΙ  βέβαια, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, και ο Ιακώβ τους οποίους  θέλει να μας επιβάλει το Ιερατείο.   Καθ’  ότι αυτοί είναι πρόγονοι των Εβραίων.  (Ακροάσου  προτροπές κατά την γαμήλιο τελετή ).
Είναι δυνατόν να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την  Αρχαιοελληνική φιλοσοφία, την φιλοσοφία που έκαναν κορωνίδα της σκέψης τους όλοι οι διανοούμενοι της  Γης.
Είναι δεδομένο ότι η διαλογική και η ελεύθερη σκέψη οδήγησε σε ένα απόγειο γραμμάτων και τεχνών τον πολιτισμό των Αρχαίων Ελλήνων   δημιουργώντας φιλοσοφικά ρεύματα, επιστήμες και τέχνες απαράμιλλης  πολιτισμικής αξίας, δίνοντας έτσι τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο.
Γι’ αυτούς  τους λόγους  είναι λοιπόν καιρός  για  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ  ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ  στους  Φιλοσόφους μας, που  αρθρώνοντας  λόγο που εγκλείει σεβασμό για τους άλλους, και αποσκοπεί στη διαμόρφωση προσωπικότητας με ελευθερία σκέψης – έκφρασης  και με αίσθημα ευθύνης, πεντακόσια χρόνια π. χ. δίδαξαν αλλά και Φιλοσόφησαν ιδέες και ηθικές αξίες, που οδηγούν στην εξιδανίκευση του ανθρώπου.  Χωρίς θαύματα και άλλα κομπογιαννίτικα τερτίπια.
Στους Φιλοσόφους μας, των οποίων  τα διασωθέντα – από την λαίλαπα του Χριστιανισμού – συγγράμματα  φωτίζουν τους δρόμους που οδηγούν σε πολίτες ελεύθερα σκεπτόμενους. Πολίτες με ολοκληρωμένη προσωπικότητα,  πολίτες που σέβονται τους νόμους και τις ηθικές αξίες γιατί  τους  το  επιβάλει η συνείδηση τους, το πνευματικό τους  επίπεδο και όχι βέβαια ο φόβος της τιμωρίας του Θεού.  Πολίτες  που γνωρίζουν  ότι οι φιλοσοφικές  ιδέες και  αξίες που δίδαξαν  εκείνοι είναι οι μόνες που παρέμειναν άφθαρτες και πάντα επίκαιρες και ας έχουν περάσει δυόμισι  χιλιάδες χρόνια.
Άρα το να διάγουν οι πολίτες  <βίον ενάρετο>  είναι θέμα καθαρά φιλοσοφικό  και όχι θρησκευτικό.
Οι  Αρχαίοι  Έλληνες  οι  γεννήτορες της  Δημοκρατίας σεβόμενοι την αυτοτέλεια, την αυτονομία και ανεπανάληπτη  μοναδικότητα κάθε ανθρώπου – το θεμελιώδες δικαίωμα του να είναι ο εαυτός του, αυθύπαρκτος και αυτόνομος -  και προπάντων την ατομική του ελευθερία και τη σοφία της Φύσεως, αποστρεφόμενοι δε κάθε κοινωνικό, θρησκευτικό, κοσμοθεωρητικό δόγμα, ποτέ δεν θα δέχονταν να ξαπλώσουν στην κλίνη του μυθικού ληστή Προκρούστη και να κοπούν στα μέτρα του.  Η Αθηναϊκή δημοκρατία, ειδικά, λάτρευε την Ελευθερία, και σέβονταν την αυτοτέλεια, φυσική, ηθική και πνευματική κάθε ανθρώπου.
Μία  ιδεώδης αλλά και ρεαλιστική  Δημοκρατία με σεβασμό στον άνθρωπο θα πρέπει να είναι η απάντηση των σημερινών  Ελλήνων στη θεοκρατία.  Αλλά για την εδραίωση της  στη μάχη των ιδεών που θα ακολουθήσει με τους κάθε λογής στενόμυαλους εξουσιαστές,  πρέπει να ανατρέξουμε  στις αδιαμφισβήτητες ιδέες και τις ηθικές αξίες  όπως τις δίδαξαν και τις φιλοσόφησαν ο Σωκράτης,  ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος, ο Πρωταγόρας, και τόσοι άλλοι  αρχαίοι  Έλληνες φιλόσοφοι, αλλά και οι Ευρωπαίοι Διαφωτιστές.
Οι μόνες  αξίες που έμειναν  άφθαρτες και πάντα επίκαιρες μέχρι σήμερα, Και είναι οι μόνες που μπορούν  να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα σύγχρονα προβλήματα, ήτοι την εγκληματικότητα,  τα ναρκωτικά, τον αλκοολισμό, τον χουλιγκανισμό, και την έξαρση βίας εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων, την τρομοκρατία, καθ’ ότι η καθεστηκυία  τάξη, πολιτική και θρησκευτική  φαίνεται ότι έχει αποτύχει.

Η ΜΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΟΙΖΗΝΙΩΝ

Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν άνθρωποι εύθυμοι και γλεντζέδες και χαίρονταν τη ζωή, ως γνήσια παιδιά της φύσης με την οποίαν ήταν στενά δεμένοι.

Εκτιμούσαν πολύ τα αστεία, που τα θεωρούσαν ένδειξη πολιτισμού. Οι ευθυμότεροι χωρίς άλλο από τους Αρχαίους Έλληνες ήταν οι Τροιζήνιοι, που τους έλεγαν φιλογέλωτες, γιατί δεν σταματούσαν να χωρατεύουν και να αστειεύονται ακόμα και την ώρα των συνελεύσεων της Εκκλησίας του Δήμου.  Και ναι μεν τα αστεία και τα πειράγματα προκαλούσαν άφθονα γέλια, εμπόδιζαν όμως την ομαλή λειτουργία των συνελεύσεων, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να παίρνουν αποφάσεις σε σοβαρά ζητήματα.

Τελικά κατέφυγαν στο Μαντείο των Δελφών, μήπως ο Απόλλων τους βρει κάποια λύση.

Η Πυθία τους συμβούλεψε πως τότε μόνο θα θεραπευθούν αν καταφέρουν να θυσιάσουν στον Ποσειδώνα έναν ταύρο, χωρίς καθ΄όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και της θυσίας να γελάσει έστω και ένας από τους συμμετέχοντες.

Συμμορφώθηκαν με την εντολή του θεού αλλά καλού κακού κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών της θυσίας έδιωξαν από το χώρο όλα τα παιδιά, μήπως με τις αναπόφευκτες σκανταλιές τους, δώσουν αφορμή στους μεγάλους να γελάσουν. Έτσι και έγινε αλλά την ώρα ακριβώς της θυσίας οι ιεροθύτες ανακάλυψαν έναν πιτσιρικά, που παρακολουθούσε κρυμμένος την διαδικασία

-- Φύγε από δω μικρέ, του βάλαν τις φωνές!

-- Γιατί, φοβάστε μη σας φάω τον ταύρο; απάντησε αυτός θαρρετά, προκαλώντας ακράτητα γέλια..

Όπως ήταν επόμενο η θυσία ματαιώθηκε, γιατί οι Τροιζήνιοι κατάλαβαν πως ο θεός ήθελε να τους δείξει ότι η περίπτωσή τους ήταν ανίατη.

Η ανταλλαγή δώρων δεν είναι μόνο ανθρώπινη συνήθεια

         

Ο ρόλος των δώρων στο ζωικό βασίλειο

Πολλοί καταδικάζουν τον υπερκαταναλωτισμό που πιάνει τους ανθρώπους την περίοδο των Χριστουγέννων, όμως η οικονομία μας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη δύναμη της συνήθειας που έχουμε οι άνθρωποι να κάνουμε διάφορα δώρα στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Η ανταλλαγή δώρων είναι… αρχαίο φαινόμενο, διαπολιτισμικό και σε καμία περίπτωση δεν περιορίζεται στον Homo sapiens, γράφει η Natalie Angier στους New York Times.
Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει εντυπωσιακά, ανάλογα, παραδείγματα προσφοράς δώρων και στο ζωικό βασίλειο: σε έντομα, αράχνες, μαλάκια, πτηνά και θηλαστικά.
Πολλά από αυτά αποτελούν μέρος του «ερωτικού παιχνιδιού», κατά το οποίο –συνήθως το αρσενικό- προσπαθεί να αυξήσει τις πιθανότητές του να… μεταφέρει τα γονίδιά του στην επόμενη γενιά.
«Είναι ένα συναρπαστικό και ιδιαίτερα σημαντικό πεδίο γύρω από τη σεξουαλική επιλογή, που έχουμε μόλις αρχίσει να διερευνάμε» ανέφερε η καθηγήτρια βιολογίας στο πανεπιστήμιο Tufts, Sara M. Lewis. «Τα “γαμήλια αυτά δώρα” είναι ένας τρόπος με τον οποίο τα αρσενικά δείχνουν τι μπορούν να προσφέρουν στη σύντροφό τους και στα μελλοντικά παιδιά τους. Από την άλλη, τα δώρα μπορεί να αποτελέσουν μια πηγή σεξουαλικής σύγκρουσης, να είναι ένας τρόπος με τον οποίο το αρσενικό χειραγωγεί το θηλυκό έτσι ώστε τελικά να καταφέρει αυτό που θέλει» πρόσθεσε η ίδια.
Άλλοι ερευνητές μελετούν πώς τα ζώα χρησιμοποιούν τα δώρα στις κοινωνίες τους, για να προωθήσουν συμμαχίες ή να κατευνάσουν τα κυρίαρχα μέλη μιας ομάδας.
Το ξεψείρισμα, για παράδειγμα, στα πρωτεύοντα θεωρείται ένας τρόπος «προσφοράς δώρου» και στις περισσότερες περιπτώσεις τις υπηρεσίες προσφέρουν τα υφιστάμενα μέλη στα κυρίαρχα: οι βήτα στους άλφα και τα θηλυκά στα αρσενικά.
Σύμφωνα με την Dr. Lewis ένα «γαμήλιο» ή οποιοδήποτε άλλο δώρο στα ζώα, είναι εξ ορισμού κάτι που προσφέρεται εθελοντικά. «Αυτό δε σημαίνει όμως ότι γίνεται εξίσου “εθελοντικά” αποδεκτό. Όλοι έχουμε πάρει κάποιο δώρο που δε θέλαμε και είχαμε ευχηθεί να μπορούσαμε να το αλλάξουμε».
Ένα παράδειγμα ενός πιθανότατα «ανεπιθύμητου δώρου» θα μπορούσε, σύμφωνα με την ίδια, να είναι το «βέλος αγάπης ενός σαλιγκαριού».
Τα σαλιγκάρια που συναντά κανείς στον κήπο του είναι ερμαφρόδιτα, που σημαίνει ότι παράγουν τόσο ωάρια, όσο και σπέρμα και ζευγαρώνουν ανταλλάσοντας σπέρμα με άλλα σαλιγκάρια, πολλές φορές με αρκετά από αυτά. Γι’ αυτό, πριν από τη συνουσία, τα σαλιγκάρια τρυπούν το σύντροφό τους με ένα «βέλος αγάπης» από ανθρακικό ασβέστιο που παράγεται στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Μπορεί να είναι πολύ μικρό σε μέγεθος, όμως εκτινάσσεται με μεγάλη δύναμη και μπορεί να εισχωρήσει οπουδήποτε στο σώμα και το κέλυφος του άλλου σαλιγκαριού. Με αυτόν τον τρόπο το σαλιγκάρι μεταφέρει το «δώρο» του στο άλλο: μια δόση ισχυρών ορμονών, οι οποίες ενισχύουν τις πιθανότητες να επικρατήσει το σπέρμα του έναντι των υπόλοιπων ανταγωνιστών.
Στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια τα δώρα που προσφέρει ένα αρσενικό είναι αυτό που θέλει, ή χρειάζεται το θηλυκό.
Ο Martin Edvardsson, εξελικτικός βιολόγος από το πανεπιστήμιο Australian National University, μελετά ένα μικρό σκαθάρι (Callosobruchus maculates), το οποίο ζει παρασιτικά σε φασόλια και αποθηκευμένους σπόρους σιτηρών.
Καθώς τα σκαθάρια έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε νερό, τα θηλυκά διψούν αρκετά καθώς γεννούν τα αυγά τους. Και τι μπορούν να κάνουν προκειμένου να… ανακουφίσουν τη δίψα τους;
…Να ζευγαρώσουν με ένα αρσενικό!
Τα αρσενικά αποθηκεύουν μέρος των υγρών που συναντούν ως προνύμφες μέσα στα φασόλια και όταν ένα διψασμένο θηλυκό τα αναζητήσει, αντλεί το αποθηκευμένο νερό και το εκτοξεύει μαζί με το σπέρμα του… για επτά έως οκτώ λεπτά τη φορά.
Πραγματικός καταρράκτης!
«Όταν δίνω ομιλίες, χρησιμοποιώ παραδείγματα» ανέφερε ο Dr. Edvardsson. «Φέρνω μαζί μου τέσσερα μπουκάλια γάλα δύο λίτρων το καθένα –αναλογικά μιλώντας είναι το ανθρώπινο ισοδύναμο της εκσπερμάτωσης του σκαθαριού αυτού- και ένα μικρό σακουλάκι με σόγια σως από ένα εστιατόριο… που περιέχει περίπου την πραγματική ποσότητα σπέρματος που παράγει ένας άντρας».
Ο Dr. Edvardsson και οι συνεργάτες του έχουν βρει ότι όσο πιο διψασμένο είναι ένα θηλυκό, τόσο πιο συχνά ζευγαρώνει, και όσο πιο πολύ νερό εξασφαλίζει, τόσο περισσότερα αυγά γεννά.
Τα δώρα όμως μπορεί να είναι ιδιαίτερα δαπανηρά, για να τα αποκτήσει κανείς.
Η σιελογόνος μάζα που εκκρίνει ένα αρσενικό scorpionfly για να παρασύρει ένα πεινασμένο θηλυκό είναι γεμάτη με τόσες πρωτεΐνες και θρεπτικά συστατικά, που ένας λιγότερο ισχυρός μνηστήρας μπορεί να παραιτηθεί από την προσπάθεια και να καταφύγει στο να προσφέρει σε ένα θηλυκό απλά ένα… νεκρό έντομο.
Οι αρσενικές αράχνες Pisaura mirabilis ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή για να προσφέρουν κάποιο δώρο στα θηλυκά. Το πρώτο πράγμα που κάνουν ως ενήλικες είναι να αναζητήσουν το κατάλληλο θήραμα, το οποίο σκοτώνουν και τυλίγουν προσεκτικά σε μετάξι. Στη συνέχεια αναζητούν στο δάσος για θηλυκά κρατώντας ψηλά στα σαγόνια τους το «δώρο» τους.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα των επιστημόνων Pavol Prokop από το πανεπιστήμιο Trnava της Σλοβακίας και Michael R. Maxwell από το National University in La Jolla της Καλιφόρνια, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Animal Behaviour, η διαδικασία αυτή της μεταφοράς του «δώρου» για να προσελκύσουν θηλυκά, μειώνει την ταχύτητα τρεξίματος των αρσενικών αραχνών κατά 60%, θέτοντας τες σε κίνδυνο απέναντι στους εχθρούς τους.
Σε μερικές περιπτώσεις το ρόλο του «Αϊ Βασίλη» παίζουν τα θηλυκά. Στα σκαθάρια Zeus τα θηλυκά έχουν σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος από τα αρσενικά. Όχι μόνο επιτρέπουν στα αρσενικά να… κάθονται στη ράχη τους επί εβδομάδες, αλλά η πλάτη τους έχει τέτοιο σχήμα, ειδικά σχεδιασμένο για το «φιλοξενούμενό» τους, ο οποίος τρέφεται μάλιστα από πλούσιο κερί που έχουν φυλάξει μόνο για εκείνον.
Οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να διευκρινίσουν το λόγο που κάνει τα θηλυκά αυτού του είδους τόσο γενναιόδωρα, όμως υποψιάζονται ότι το κάνουν για να αποφύγουν άλλα… προβλήματα, όπως για παράδειγμα τη συνεχή παρενόχληση από άλλα αρσενικά, ή την κλοπή των αποθηκευμένων τροφίμων τους.
Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε νωρίτερα φέτος στο PLoS One, οι ερευνητές Jingzhi Tan και Brian Hare από το πανεπιστήμιο Duke υποστήριξαν ότι οι χιμπατζήδες bonobo προτιμούν να μοιράζονται το φαγητό τους με ξένους παρά με φίλους και με μέλη της οικογένειάς τους.
Όταν οι ερευνητές έβαλαν χιμπατζήδες που είχαν μεγαλώσει σε άγρια κατάσταση μέσα σε δωμάτια με λιχουδιές, όπως κομμάτια μήλου και μπανάνες, και τους έδωσαν τη δυνατότητα να ανοίξουν μια πόρτα για να βάλουν μέσα είτε κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο, ή έναν άγνωστο χιμπατζή… επέλεξαν τον ξένο και μάλιστα του έδειχναν το φαγητό τους σαν να του έλεγαν «φάε!».
«Η πρώτη φορά που είδαμε τη συμπεριφορά αυτή σε βίντεο ήταν σοκαριστική. Σαν να βλέπαμε έναν εξωγήινο στον Άρη» είπε ο Dr. Hare.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι χιμπατζήδες χρησιμοποιούν τα φαγητά-δώρα προκειμένου να επεκτείνουν το κοινωνικό τους δίκτυο, κάτι που θα μπορούσε να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης και αναπαραγωγής τους.
«Αν με συνδέει ήδη κάτι με κάποιον, το να μοιραστώ φαγητό μαζί του δεν θα αλλάξει τη σχέση αυτή. Αν είναι όμως κάποιος που δεν έχω συναντήσει ποτέ ξανά, γιατί να μην ξεκινήσει η σχέση μας με καλό τρόπο;» υποστηρίζει ο Dr. Hare για τον τρόπο σκέψης των χιμπατζήδων.
Ωστόσο, η ξενοφιλία των bonobo έχει όρια. Σε πειράματα που έγιναν, κατά τα οποία οι χιμπατζήδες μπορούσαν να επιτρέψουν την είσοδο ξένων ατόμων σε ένα δωμάτιο γεμάτο φαγητό, χωρίς όμως να μπορούν να αλληλεπιδράσουν μαζί τους… οι χιμπατζήδες δεν ασχολήθηκαν καν με το να ανοίξουν την πόρτα. «Άλλωστε σε τι θα με ωφελήσει αν δεν ξέρεις πόσο καλός φίλος μπορώ να γίνω;» φαίνεται να σκέφτηκαν.

Τα «λαμόγια» και ο Αριστοφάνης

Λένε πως οι ποιητές προηγούνται της εποχής τους και προβλέπουν πράγματα τα οποία οι άλλοι δεν μπορούν ούτε να τα φανταστούν. Σήμερα που η οικονομική δυσπραγία μαστίζει τους λαούς και η χρεοκοπία σαν μεταδοτική νόσος μεταδίδεται γρήγορα από το ένα κράτος στο άλλο και προκαλεί ανεργία, πείνα και κοινωνική αναστάτωση, ακούγονται κάποιες φωνές διαμαρτυρίας, οι οποίες προτείνουν λύσεις διεξόδου από το αδιέξοδο.

Ακούγονται χαρακτηρισμοί πρωτόγνωροι, όπως “λαμόγια”, “λαμογιά” για ανθρώπους που τους θεωρούν ως μία από τις αιτίες της οικονομικής τους δυσπραγίας.

Ο Αριστοφάνης, που ζει κι αυτός στην Αθήνα μια παραπλήσια οικονομική κατάσταση, βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για σπατάλη του δημόσιου πλούτου, για ατασθαλίες, για μίζες και τα παρόμοια. Και όλα αυτά τα αποδίδει
σε άρχοντες και ανθρώπους όμοιους με τα δικά μας λαμόγια,δηλαδή αθρώπους που αδιαφορούν για το κοινό καλό και ευλογούν, όπως λέει και ο λαός,  μόνο τα γένια τους.

Ο Αριστοφάνης εχθρός του πολέμου και των ανθρώπων αυτών που συνεχίζουν τον πόλεμο, για να πλουτίζουν αθέμιτα, την ώρα που πολλοί συμπολίτες τους υποφέρουν αποκλεισμένοι στην πόλη τους εξαιτίας του Πελοποννησιακού πολέμου, θέλει να αντιδράσει δυναμικά και να εκθέσει στα μάτια του κοινού αυτά τα πρόσωπα, να τα πολεμήσει. Το μόνο αποτελεσματικό του όπλο είναι η κωμωδία. Διαπιστώνει με λύπη του πως ακόμα και μια μερίδα δικαστών πάσχει από αυτή την ασθένεια, όταν ακούει τους ίδιους να ομολογούν ότι ανήκουν στην άρχουσα τάξη και έχουν την εξουσία οι ίδιοι στα χέρια τους και ότι αμείβονται καλύτερα από όλους τους υπαλλήλους για τις υπηρεσίες που προσφέρουν.

Ο ποιητής, που είναι αντίθετος μ’ αυτή τους την αντίληψη και πίστη, θέλει να τους αποδείξει το μεγάλο λάθος τους, ώστε να τους ανοίξει τα μάτια και να δουν την αλήθεια κατάματα. Γι’ αυτό το σκοπό το 422 π.Χ. ανεβάζει στη σκηνή την κωμωδία του Σφήκες, όπου χλευάζει τη φιλοδικία των συμπολιτών του και την κατάντια των δικαστηρίων της Αθήνας, ενώ ταυτόχρονα  προτείνει ένα τρόπο μείωσης της φτώχειας στην Αθήνα. Πρωτάκουστα για την εποχή του πράγματα, γιατί τονίζει στους συμπολίτες του πως, αν κάθε μια πόλη της Αθηναϊκής συμμαχίας, η οποία πληρώνει φόρους στην Αθήνα, επιφορτισθεί να συντηρεί είκοσι φτωχούς Αθηναίους πολίτες, τότε είκοσι χιλιάδες πολίτες θα ζουν με κάθε άνεση. Η ιδέα του ξενίζει πολλούς, γιατί τη θεωρούν καθαρά ουτοπική και γι’ αυτό ούτε καν τη συζητούν μεταξύ τους οι πολίτες. Την απορρίπτουν και τα δύο μέρη, η φιλοπόλεμη μερίδα, γιατί δεν ενισχύει τα συμφέροντά της αλλά και η μερίδα των φίλων της ειρήνης, γιατί τη βρίσκει πολύ προωθημένη.

Ο ποιητής όμως έχει και μια εναλλακτική πρόταση, όπως θα λέγαμε σήμερα. Φέρει στο προσκήνιο το θέμα της οικονομίας και τονίζει πως κι εδώ τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, αφού ο δημόσιος πλούτος διασπαθίζεται αλόγιστα από τους άρχοντες και από ανθρώπους που είναι πάντα στα πράγματα και ξέρουν να ελίσσονται και να ευδοκιμούν, χωρίς να το αξίζουν. Αν ήταν και μιλούσε σήμερα γι’ αυτούς τους ανθρώπους ασφαλώς και θα χρησιμοποιούσε τη λέξη λαμόγια, αφού εκείνοι της εποχής του και οι σημερινοί δε διαφέρουν καθόλου μεταξύ τους.. Ζουν πλουσιοπάροχα αυτοί και οι οικεγένειές τους και ο εργαζόμενος λαός δυστυχεί.

Στην κωμωδία αυτή επάνω στη σκηνή αντιμάχονται δύο πρόσωπα:ο Φιλοκλέων και ο Βδελυκλέων.

Ο πρώτος είναι δικαστής, φίλος του δημαγωγού Κλέωνα και πατέρας του Βδελυκλέωνα, δηλαδή εχθρού του Κλέωνα.

Ο Βδελυκλέων, που βλέπει την άθλια κατάσταση που επικρατεί στην πόλη του και την «αρρώστια» του δικαστή πατέρα του, που θέλει να δικάζει, για να παίρνει τους τρεις οβολούς την ημέρα για τη συμμετοχή στη δίκη και να επαίρεται ότι οι δικαστές είναι οι καλύτερα αμειβόμενοι υπάλληλοι, θέλοντας να τον συνετίσει, του λέει πως πλανάται, αν νομίζει πως αμείβεται ικανοποιητικά ο δικαστής με τους τρεις οβολούς που παίρνει από τη συμμετοχή του στη δίκη την ημέρα. Και, για να κάνει χειροπιαστή την άποψή του, λέει στον πατέρα του, ότι το κράτος από τα 2000 τάλαντα των εσόδων του κάθε χρόνο  δίνει στους δικαστές μόνο 150 τάλαντα ως μισθό το χρόνο. Τα υπόλοιπα τα καρπούνται οι επιτήδειοι!

ΒΔΕΛ. Άκουσέ με λοιπόν, πατερούλη,….

πόσους φόρους μας στέλνουν στο σύνολο εδώ

απ’ τις σύμμαχες πόλεις το χρόνο,

μα και χώρια απ’ τους φόρους λογάριασε εσύ

πόσες εκατοντάδες μαζεύει

από δάνεια, παράβολα, τέλη αγορών,

λιμανιών, νοίκια, κι όσα δημεύει.

Σούμα ετούτα αν τα κάμεις μας κάνουν κοντά

κάπου τάλαντα έως δύο χιλιάδες.

Βγάλε τώρα από τούτα και δίνε μισθούς

κάθε χρόνο για τους δικαστάδες,

οπού φτάνουν στους έξι χιλιάδες, ποτέ

πιο πολλούς δεν τους είχαμε, παίρνουν

εκατό και πενήντα μισθό τους αυτοί

τάλαντα, κάπου τόσα μας βγαίνουν.

ΦΙΛ. Ώστε μήτ’ ένα δέκατο παίρνουμε εμείς

για μισθό από όσα σοδεύουν.

Μα τότε λοιπόν

Τ’ άλλα τα χρήματα πού τα ξοδεύουν;

ΒΔΕΛ. Μα σ’ κείνους που ξέρεις και λεν:» το λαό

της Αθήνας δε θα προδώσω,

και για κείνον εγώ πάντοτε θ’ αγωνιστώ..»

γελασμένος τους δίνεις την ψήφο σου εσύ

και στο σβέρκο σου επάνω καθίζουν

……

Μα δεν είναι μεγάλη σκλαβιά που όλοι αυτοί

τις μεγάλες τις θέσεις κρατούνε

με τους μπράβους τους, κι όλοι τους παίρνουν μισθούς;

Και σένα, αν σου δώσουν τρεις μονάχα οβολούς

θέλουν έτσι φτωχό να σ’ αφήνουν.

Το γιατί; Θα στο πω, να το ξέρεις.

Γιατί , αν ήθελαν αυτοί να περνάει ο λαός

τη ζωή του καλά, το μπορούνε.

Χίλιες σύμμαχες πόλεις υπάρχουν, που εδώ

φόρο τώρα σ’ εμάς κουβαλούνε.

Αν πρόσταζε ένας άρχοντας η κάθε μια

πολιτεία να τρέφει είκοσι άντρες,

τότε έτσι θα ζούσαν είκοσι χιλιάδες πολίτες.

Οι αλήθειες αυτές ακουγονται στη σκηνή. Τις ακούει ο Δικαστής και αντιλαμβάνεται την κοροϊδία σε βάρος του και την απάτη, το ίδιο και το κοινό που λαχταρά να ακούσει αλήθειες, έστω και με τον τρόπο που τις προβάλλει μια κωμωδία, γιατί θέλει να πιστεύει πως κάποτε οι άνθρωποι θα αλλάξουν και θα αξιωθούν να δουν μια καλύτερη μέρα. Μήπως τα ίδια δεν εξακολουθούν να συμβαίνουν, δυστυχώς, και σήμερα; Τι άλλαξε; Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημά μας.

Ο Αριστοφάνης το παρατήρησε και το σχολίασε με το δικό του τρόπο. Κι όμως το πρόβλημα παραμένει. Ο ποιητής μένει πάντα επίκαιρος και αληθινός. Είναι σαν να φωνάζει δυνατά ότι είναι ντροπή για ένα λαό φιλότιμο και εργατικό, με λαμπρή ιστορία και πολιτισμό, όπως οι Έλληνες, να δέχεται να τον ξεγελούν και να τον εκμεταλλεύονται κάτι λαμόγια, που γνωρίζουν να ελίσσονται και να ευδοκιμούν, χωρίς να το αξίζουν.

Μήπως η υπόσχεση για καλύτερες μέρες, που πάντοτε οι επιτήδειοι υπόσχονται, δεν είναι μια ωραία φαντασίωση και τίποτε παραπάνω; Αν αποδεχτούμε την άποψη αυτή και εφησυχάζουμε, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να διατηρούμε μια αφόρητη κατάσταση, που μας εκθέτει. Τίποτα δε λύνεται με την αδράνεια, την αδιαφορία και την ηττοπάθεια. Η καταπολέμηση της αδικίας και της σπατάλης είναι υποχρέωση του κάθε πολίτη. Δεν  ανατρέπεται μια τέτοια οδυνηρή και επικίνδυνη κατάσταση με εφησυχασμό αλλά με αγώνα σκληρό, με συνεχή προσπάθεια και ακράδαντη πίστη πως στο τέλος η πλάστιγγα της νίκης θα γείρει προς το μέρος αυτού που αγωνίζεται. Αυτό είναι με άλλα λόγια το κήρυγμα του Αριστοφάνη.

Πόσοι  όμως το ενστερνίστηκαν; Ασφαλώς όσοι ενστερνίστηκαν από τους Έλληνες το σημερινό κήρυγμα. Τώρα που το κακό παραέγινε τα κλάματα περιττεύουν. Το μόνο που θα σώσει τους λαούς που κινδυνεύουν από πτώχευση και από τα παντός είδους λαμόγια και λαμογιές, το μόνο που αφήνει μιαν ελπίδα είναι να ξυπνήσουν και να αντιδράσουν με ψυχραιμία και σύμπνοια εναντίον αυτών που βλέπουν τους ανθρώπους ως αριθμούς και εργαλεία για το δικό τους πλουτισμό.

Κοράλλια, τα κοσμήματα του βυθού

Στο θαυμαστό κόσμο της θάλασσας είναι ίσως το πιο όμορφο κομμάτι. Τα χρώματά τους είναι εκπληκτικά και οι σχηματισμοί τους ακόμη πιο εντυπωσιακοί. Είναι από τους πιο παλιούς οργανισμούς του πλανήτη και σχηματίζουν ολόκληρες αποικίες.
Όσο όμορφα είναι όμως αλλο τόσο είναι και απειλούμενα τόσο από την παράνομη αλειία τους όσο, κυρίως, από την κλιματική αλλαγή. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν μας παρουσιάζουν σε όλο τους το μεγαλέιο τα κοσμήματα του βυθού.

30 Παράξενες εφευρέσεις

«Αν στην αρχή μια ιδέα δεν ακούγεται παράλογη, τότε δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να υλοποιηθεί» είπε κάποτε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Μερικές φορές όμως το παράλογο είναι απλά παράλογο. Ακόμη και έτσι όμως, οι ιδέες για εφευρέσεις αποτελούν ένα συναρπαστικό κομμάτι της ιστορίας, της περιέργειας και της πειραματικής καινοτομίας.

Δείτε στην συνέχεια τις 30 πιο παράξενες εφευρέσεις...
στην ιστορία. Κάποιες από αυτές τις χρησιμοποιούμε και σήμερα όπως το τηλέφωνο, κάποιες άλλες απλά δεν βρήκαν την ανταπόκριση που περίμενε ο εφευρέτης τους όπως το ξύλινο μαγιό και ξεχάστηκαν στον χρόνο..

1. Βαλιτσάκι αντιμετώπισης Βρικολάκων, 1800

2. Double Ender, το πούρο που το καπνίζουν δυο, 1949

3. Ο Γκράχαμ Μπέλ μιλάει στο τηλέφωνο, 1876

4. Όχημα 10 τροχών, ικανό να κατεβαίνει πλαγιές με κλίση ακόμα και 65 μοιρών, Αγγλία, 1936

5. Μοτοσυκλέτα με μια ρόδα, Παρίσι, 1920

6. Ερπυστριοφόρα Μοτοσικλέτα, 1939

7. Αυτοκίνητο – μοτοσυκλέτα, Μελβούρνη, 1957

8. Αυτοκίνητο με «φτυάρι» για τους πεζούς, Παρίσι, 1924

9. Φάξ – εφημερίδα, 1938

10. Το πρώτο ασθενοφόρο στο κόσμο

11. Ο μαρκήσιος d’Ecquevilly έτοιμος για απογείωση, Arles, Γαλλία.

12. Πτυσσόμενη Γέφυρα για Έκτακτη Ανάγκη, 1926

13. Το πρώτο GPS λειτουργούσε μετρώντας τα χιλιόμετρα, 1932

14. Φορητό τηλέφωνο που κρεμιέται στον λαιμό, 1956

15. Σεσουάρ για τα μαλλιά, 1920

16. Παγοπέδιλο για τις καθημερινές μετακινήσεις, 1936

17. Μια καφετέρια για το αυτοκίνητο, Γερμανία, 1950

18. Μια μάσκα αερίων για ζώα, Λονδίνο, 1940

19. Μηχάνημα ψεκασμού αντηλιακού, 1949

20. Ένας τεχνητός ήλιος που τροφοδοτείται από φιάλες υγραερίου, Γερμανία, 1959

21. Μάσκες προστασίας προσώπου, 1939

22. Καπέλο – ραδιόφωνο, 1931

23. Κάμερα σε σχήμα όπλου, 1938

24. Αμφίβιο ποδήλατο,Γαλλία, 1909

25. Βιονικά πόδια,1930

26. Γυαλιά κρεβατιού με καθρέφτες για διάβασμα στο κρεβάτι, 1936

27. Μαγιό από ξύλο, ΗΠΑ, 1929

28. Το πρώτο ξυπνητήρι

29. Πλαστική βούρτσα – κολάρο για να κρατάει καθαρό τον λαιμό των παιδιών, 1950

30. Το κορίτσι των ονείρων του Τσάκυ! Η κούκλα που μιλάει εφευρέθηκε από τον Τόμας Έντισον το 1949.