Όμορφα αυτοκίνητα του παρελθόντος

Με ιστορία στην πλάτη τους, τα οχήματα αυτά μετρούν πολλά χρόνια από την κατασκευή τους ακι την πρώτη τους επαφή με το οδόστρωμα. Αυτοκίνητα που εντυπωσιάζουν με τον σχεδιασμό τους και μας φέρνουν στο νου μια άλλη εποχή. Διακριτική πολυτέλεια και προσεγμένο σχέδιο συνθέτουν τα οχήματα του παρελθόντος που βγήκαν στους δρόμους κάποιους αιώνες πριν και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Άλλωστε αυτά ήταν που έμαθαν τους ανθρώπους να κινούνται σε τέσσερις τροχούς και διευκόλυναν τις μετακινήσεις ή καλύτερα μείωσαν τις αποστάσεις μεταξύ τους. Κοσμήματα μιας άλλης εποχής αποτελούν πλέον ρετρό δείγματα της αυτοκινητοβιομηχανίας στα πρώτα της βήματα!

1. 1888 Benz


2. 1887 Coventry Daimler


3. 1900 Napier


4. 1901 Columbia


5. 1901 De Dion Bouton


6. 1902 De Dietrich


7. 1902 Panhard et Levassor


8. 1903 Mercedes


9. 1904 Gardner Serpoller Steam Car


10. 1904 Lanchester

Εν το Παν

Ο Πλάτωνας στο βιβλίο του «ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ» επιχειρεί να μας δώσει μία πρώτη προσέγγιση για να μας εισάγει στον ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ.

Ένας από τους μαθητές του Παρμενίδη, είναι ο Ζήνων ο Ελεάτης, ο οποίος είναι γνωστός για μία σειρά από ΠΑΡΑΔΟΞΑ, στα οποία επιχειρεί να μας εξηγήσει ότι τίποτα από όσα ζούμε, βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε δεν είναι αλήθεια.
Ο Αριστοτέλης δείχνει έναν ιδιαίτερο θαυμασμό για την συλλογιστική ικανότητα του Ζήνωνα και είναι αυτός που μας παραδίδει τα περίφημα παράδοξά του στο βιβλίο του «Φυσικά», θεωρώντας μάλιστα ότι ο Ζήνων είναι ο εφευρέτης της διαλεκτικής μεθόδου, την οποίαστην συνέχεια βεβαίως υιοθέτησε και εξέλιξε ο Σωκράτης, μέσω της περίφημης «μαιευτικής».
Ο διάλογος ξεκινά, έχοντας σαν δεδομένο ότι ο Ζήνων μέσω των παραδόξων του, υποστηρίζει τελικά την άποψη ότι στον κόσμος που ζούμε δεν μπορεί να υπάρχει πολλαπλότητα, αλλά μόνο η ενότητα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ.
Την αρκετά ενδιαφέρουσα θέση του Ζήνωνα, την σχολιάζει ο Σωκράτης.
Ας απολαύσουμε τις εξαιρετικά εύστοχες παρατηρήσεις του, μέσα από το αρχαίο κείμενο, διαπιστώνοντας για άλλη μία φορά τον μοναδικό και καταπληκτικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η νόησή του!
Πλάτωνος Παρμενίδης 127e
τὸν οὖν Σωκράτη ἀκούσαντα πάλιν τε κελεῦσαι τὴν πρώτην ὑπόθεσιν τοῦ πρώτου λόγου ἀναγνῶναι, καὶ ἀναγνωσθείσης, [127e]
Αφού λοιπόν ο Σωκράτης άκουσε την θεωρία του Ζήνωνα, τον παρακάλεσε να ξαναδιαβάσει την πρώτη υπόθεση, του πρώτου θεωρήματος για να βεβαιωθεί ότι την κατάλαβε σωστά και στην συνέχεια τον ρώτησε:
πῶς, φάναι, ὦ Ζήνων, τοῦτο λέγεις;
Δηλαδή Ζήνωνα, αυτό που θέλεις να μας πεις είναι το εξής:
εἰ πολλά ἐστι τὰ ὄντα, ὡς ἄρα δεῖ αὐτὰ ὅμοιά τε εἶναι καὶ ἀνόμοια,
Εάν υποθέσουμε ότι υπάρχουν πολλά όντα, θα πρέπει να δεχτούμε υποχρεωτικά ότι κάποια από αυτά είναι μεταξύ τους όμοια και κάποια ανόμοια.
τοῦτο δὲ δὴ ἀδύνατον.
Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον να συμβαίνει.
οὔτε γὰρ τὰ ἀνόμοια ὅμοια οὔτε τὰ ὅμοια ἀνόμοια οἷόν τε εἶναι;
Διότι τα ΑΝΟΜΟΙΑ, εξ ορισμού, δεν είναι δυνατόν να τα θεωρήσουμε ως ΟΜΟΙΑ, αλλά ούτε και τα ΟΜΟΙΑ να τα θεωρήσουμε ως ΑΝΟΜΟΙΑ.
οὐχ οὕτω λέγεις;
Αυτή δεν είναι η θεωρία που μας ανέπτυξες;
οὕτω, φάναι τὸν Ζήνωνα.
Ακριβώς αυτή είναι, είπε ο Ζήνων.
οὐκοῦν εἰ ἀδύνατον τά τε ἀνόμοια ὅμοια εἶναι καὶ τὰ ὅμοια ἀνόμοια, ἀδύνατον δὴ καὶ πολλὰ εἶναι;
Αφού λοιπόν είναι αδύνατον τα ΑΝΟΜΟΙΑ να είναι ΟΜΟΙΑ και τα ΟΜΟΙΑ να είναι ΑΝΟΜΟΙΑ, τότε θα είναι και αδύνατον, αυτά τα όντα στα οποία αναφερόμαστε να είναι πολλά.
εἰ γὰρ πολλὰ εἴη, πάσχοι ἂν τὰ ἀδύνατα.
Γιατί αν τα όντα ήταν πολλά, η ομοιότητα και η ανομοιότητα δεν θα ήταν αδύνατον να υπάρχει.
ἆρα τοῦτό ἐστιν ὃ βούλονταί σου οἱ λόγοι, οὐκ ἄλλο τι ἢ διαμάχεσθαι παρὰ πάντα τὰ λεγόμενα ὡς οὐ πολλά ἐστι;
Επομένως, η θεωρία σου προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν μπορεί να υπάρχει διαμάχη μεταξύ των αντιθέτων, διότι δεν υπάρχει το απαιτούμενο πλήθος όντων, που θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτήν την κατάσταση διπολισμού.
καὶ τούτου αὐτοῦ οἴει σοι τεκμήριον εἶναι ἕκαστον τῶν λόγων,
Δηλαδή αυτό που προσπαθείς να αποδείξεις με κάθε σου θεώρημα, είναι ότι δεν υπάρχει πλήθος, αλλά μόνο το ένα.
ὥστε καὶ ἡγῇ τοσαῦτα τεκμήρια παρέχεσθαι,
Αλλά για να καταφέρεις να αποδείξεις ότι υπάρχει μόνο το ένα και δεν μπορεί να υπάρχουν πολλά,
ὅσουσπερ λόγους γέγραφας, ὡς οὐκ [128a]ἔστι πολλά;
αναγκάζεσαι να διατυπώσεις ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ θεώρημα, αλλά ΠΟΛΛΑ θεωρήματα που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρχει πλήθος;
οὕτω λέγεις, ἢ ἐγὼ οὐκ ὀρθῶς καταμανθάνω;
Είναι έτσι όπως τα λέω ή μήπως δεν το έχω καταλάβει καλά;
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Σωκράτης διατυπώνει μία εξαιρετικά ευφυή και εύστοχη παρατήρηση, ως προς την θεωρία του Ζήνωνα περί της ύπαρξης του ΕΝΟΣ και όχι των ΠΟΛΛΩΝ.
Επισημαίνει στον Ζήνωνα το γεγονός, ότι παρόλο που υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρχει το πλήθος αλλά μόνο το ένα, για να καταφέρει να αποδείξει τον συλλογισμό του, θεωρεί ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνο με ένα παράδειγμα, αλλά προκειμένου να αποκτήσει η θεωρία του μεγαλύτερη βαρύτητα, αναφέρεται σε ένα πλήθος παραδειγμάτων που καταλήγουν στο ίδιο κοινό συμπέρασμα!

Ο λόγος που πετυχαίνουμε το αντίθετο από αυτό που επιθυμούμε

Ο Κουέ, ο διάσημος Γάλλος ψυχολόγος, όρισε το νόμο της αντίστροφης προσπάθειας ως εξής: «Όταν οι επιθυμίες και η φαντασία σας συγκρούονται, στο τέλος νικά πάντα η φαντασία».

Αν, για παράδειγμα, σας ζητούσαν να περπατήσετε πάνω σε μια σανίδα του πατώματος, θα το κάνατε χωρίς πρόβλημα. Αν, όμως, η ίδια σανίδα ήταν τοποθετημένη σε ύψος έξι μέτρων ανάμεσα σε δύο τοίχους, θα περπατούσατε κατά μήκος της;

Η επιθυμία σας να περπατήσετε πάνω στη σανίδα θα προσέκρουε στη φαντασία ή το φόβο σας που θα σας υπαγόρευε ότι θα πέσετε. Η ιδέα που θα κυριαρχούσε μέσα σας, και που θα ήταν η εικόνα της πτώσης, θα κέρδιζε τη μάχη. Η επιθυμία, η θέληση ή η προσπάθεια σας να περπατήσετε στη σανίδα θα αντιστρεφόταν και η ιδέα της αποτυχίας θα υπερίσχυε.

Η εσωτερική προσπάθεια πάντα καταλήγει στην αποτυχία και επιφέρει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η αυθυποβολή της ιδέας ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα πρόβλημα κυριαρχεί στο νου. Και το υποσυνείδητο μας ελέγχεται πάντα από την κυρίαρχη ιδέα. Από τις δύο αντιφατικές προτάσεις το υποσυνείδητο μας θα δεχτεί την ισχυρότερη. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός πού δεν περιλαμβάνει προσπάθεια.

Αν πείτε «Θέλω να θεραπευτώ, αλλά δεν μπορώ», «Προσπαθώ τόσο σκληρά», «Πιέζω τον εαυτό μου να προσευχηθώ», «Χρησιμοποιώ όλη τη δύναμη της θέλησης μου», πρέπει να ξέρετε ότι το λάθος βρίσκεται στην προσπάθεια. Ποτέ μην προσπαθείτε να πιέσετε το υποσυνείδητο σας να δεχτεί μια ιδέα χρησιμοποιώντας τη δύναμη της θέλησης σας.

Τέτοιου είδους προσπάθειες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ζητάτε.

Το παρακάτω παράδειγμα είναι μάλλον κοινή εμπειρία. Ένας σπουδαστής που δίνει εξετάσεις, παίρνει τα θέματα και προσπαθεί να γράψει. Και τότε διαπιστώνει ότι όλες οι γνώσεις του τον έχουν εγκαταλείψει.

Ξαφνικά νιώθει το κεφάλι του άδειο και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα από όσα ήξερε σχετικά με το θέμα. Και όσο περισσότερο σφίγγει τα δόντια του και καταβάλ-λει προσπάθεια για να σκεφτεί, τόσο δυσκολότερο του είναι να θυμηθεί.

Μόλις, όμως, βγει από την αίθουσα των εξετάσεων και απαλλαγεί από την ένταση, οι απαντήσεις στις ερωτήσεις έρχονται η μια μετά την άλλη. Η προσπάθεια να πιέσει τον εαυτό του να θυμηθεί ήταν η αιτία της αποτυχίας. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του νόμου της αντίστροφης προσπάθειας, εξαιτίας του οποίου παίρνουμε το αντίθετο από αυτό που ζητάμε.

Οι λέξεις αποτυπώνονται στον εγκέφαλο ως εικόνες

Όταν μαθαίνουμε γραφή, ο εγκέφαλός μας δε μαθαίνει τα ξεχωριστά γράμματα των λέξεων, αλλά αντίθετα είναι έτσι προγραμματισμένος ώστε να θυμάται κάθε λέξη σα σύνολο.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει μία νέα έρευνα, σύμφωνα με την οποία οι νευρώνες ανταποκρίνονται διαφορετικά στις πραγματικές λέξεις.
Κατά τη διάρκεια πειραμάτων, οι σαρώσεις του εγκεφάλου των εθελοντών αποκάλυψαν ότι οι νέες λέξεις εμφανίζονται σα σχήματα, αντί σα μια ομάδα γραμμάτων, κάνοντας τους ερευνητές να μιλούν για ένα «οπτικό λεξικό».
Η έρευνα που διεξήχθη από μια ομάδα ερευνητών στο Georgetown University Medical Centre, υποστηρίζει ότι ο εγκέφαλος είναι «ολιστικά συντονισμένος» να αναγνωρίζει ολόκληρες λέξεις.
Ο επικεφαλής της μελέτης, Dr Maximilian Riesenhuber, από το εργαστήριο υπολογιστικής, γνωστικής νευροεπιστήμης δήλωσε σχετικά: «Δεν αναγνωρίζουμε λέξεις συλλαβίζοντάς τες γρήγορα ή αναγνωρίζοντας τμήματα των λέξεων, όπως έχουν υποστηρίξει ορισμένοι ερευνητές. Αντίθετα, οι νευρώνες σε ένα μικρό τμήμα του εγκεφάλου θυμούνται πώς δείχνουν οι λέξεις σα σύνολο, χρησιμοποιώντας κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘οπτικό λεξικό’».
Η μικρή αυτή περιοχή του εγκεφάλου βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του οπτικού φλοιού, απέναντι από την ατρακτοειδή περιοχή προσώπου στη δεξιά πλευρά, η οποία είναι υπεύθυνη για την επεξεργασία πληροφοριών που αφορούν τα πρόσωπα.
«Η μία περιοχή είναι υπεύθυνη για να θυμάται ολόκληρα πρόσωπα, επιτρέποντάς μας να αναγνωρίζουμε γρήγορα τους ανθρώπους, και η άλλη είναι επιλεκτική σε ό,τι αφορά ολόκληρες λέξεις, βοηθώντας μας να διαβάζουμε γρήγορα» εξήγησε ο Dr Riesenhuber, σύμφωνα με όσα αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail.
«Η περιοχή αυτή δεν ενδιαφέρεται για το πώς ακούγονται οι λέξεις, αλλά για το πώς δείχνουν μαζί τα γράμματα των λέξεων. Το γεγονός ότι αυτό το είδος της μάθησης συμβαίνει μόνο σε ένα πολύ μικρό μέρος του εγκεφάλου αποτελεί ένα ωραίο παράδειγμα της επιλεκτικής πλαστικότητας του εγκεφάλου» κατέληξε ο ίδιος.

Ο αδιάφορος μπαμπάς καταστροφικός για τη ζωή του παιδιού!

Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Daily Mail αποδεικνύει πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί η αδιαφορία του πατέρα για ένα μικρό παιδί. Μια νέα παγκόσμια μελέτη που πραγματοποίησε ο καθηγητής Ronald Rohner εξετάζοντας τις περιπτώσεις περισσότερων από 10.000 παιδιών, συμπέρανε πως η ψυχρή ή απόμακρη σχέση με τον πατέρα, μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες στη ζωή του παιδιού, μερικές φορές ακόμη και δεκαετίες μετά.

Πιο συγκεκριμένα, ο ερευνητής και καθηγητής Ronald Rohner επεσήμανε ότι η πατρική αγάπη είναι το κλειδί στην ανάπτυξη του παιδιού και ελπίζει ότι τα ευρήματά του, θα κινητοποιήσουν όλο και περισσότερους μπαμπάδες να συμμετάσχουν ενεργά στη ζωή των παιδιών τους. «Τα τελευταία 300 χρόνια, στην Αμερική, στην Ευρώπη αλλά και στη Μ. Βρετανία, υπήρχε η πεποίθηση ότι στην υγιή ανάπτυξη των παιδιών, έπαιζε ρόλο η σχέση αγάπης με τη μητέρα και ότι ο ρόλος του πατέρα ήταν να στηρίξει οικονομικά τη μητέρα αλλά και όλη την οικογένεια χωρίς όμως η παρουσία τους να απαιτείται για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών.

Όμως αυτή η πεποίθηση είναι εντελώς λανθασμένη και πρέπει να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε πως η επιρροή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική στη ζωή του παιδιού μερικές φορές, μεγαλύτερη και από της μητέρας» μας λέει ο καθηγητής.

Τα συμπεράσματα αυτά, προέκυψαν από πολυάριθμες μελέτες σε παιδιά και ενήλικες που ρωτήθηκαν πόσο έδειχναν την αγάπη τους, οι γονείς τους. Ανάμεσα σε αυτές τις ερωτήσεις ήταν και αν ένιωθαν πως οι γονείς τους τα ήθελαν, αν ένιωθαν ότι τα αγαπούν και αν ο πατέρας και η μητέρα τους ήταν απόμακροι στο βαθμό που τα έκανε να νιώθουν πληγωμένα. Τα αποτελέσματα των παραπάνω ερευνών, έδειξαν ότι όσοι απορρίφθηκαν από τον πατέρα στη παιδική τους ηλικία, ένιωθαν μεγαλύτερη πίεση, άγχος, ένταση και ανασφάλεια στην ενήλικη ζωή τους. Η πατρική αγάπη είναι εξίσου σημαντική με τη μητρική ενώ η απόρριψη είναι πιο επώδυνη για το παιδί, όταν αυτή προέρχεται από τον γονιό που το παιδί θεωρεί ως πιο ισχυρό και άξιο σεβασμού, όπως δηλαδή είναι η πατρική φιγούρα στα μάτια του.

Μάλιστα, μία από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά στον εαυτό τους, είναι: «Αξίζω; Αξίζω να με αγαπούν οι γονείς μου και να περνάνε χρόνο μαζί μου;» Τα παιδιά που οι μπαμπάδες τους δεν συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμά τους, απαντούν αρνητικά. Ο καθηγητής Rohner επισημαίνει ότι τα παιδιά που δεν εισπράττουν αγάπη, τείνουν να γίνουν αγχώδη και ανασφαλή κι αυτό μπορεί να τα κάνει να χρειάζονται πάντα κάποιον για να σταθούν στα πόδια τους.

Ο θυμός και η απόρριψη μπορεί να τα οδηγήσει στο να κλειστούν στον εαυτό τους σε μια προσπάθεια να τον προστατέψουν από το να πληγωθεί περισσότερο. Μια τέτοια στάση μπορεί να τα δυσκολέψει στη δημιουργία σχέσεων στο μέλλον ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουν χαμηλή αυτό-εκτίμηση αλλά και αδυναμία να χειριστούν δύσκολες ή στρεσογόνες καταστάσεις.

Η συμμετοχή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική ενώ η εσκεμμένη απουσία του ή η απόμακρη στάση του, παίζει ρόλο όταν το παιδί μεγαλώνοντας ενδίδει σε εξαρτήσεις ή αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Οι παραπάνω μελέτες επισημαίνουν τη σημασία της σταθερής οικογένειας, μέσα στην οποία οι γονείς δεσμεύονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους από κοινού, ανεξάρτητα από το αν είναι διαζευγμένοι, χωρισμένοι ή σε διάσταση.

Πριν μάλιστα από δύο χρόνια στη Μ. Βρετανία, ορίστηκαν ποινές μέχρι και φυλάκιση για τις μητέρες που εμποδίζουν την επικοινωνία των παιδιών με τον πατέρα τους λόγω χωρισμού ή διαζυγίου ενώ αναμένεται να κατοχυρωθεί και νομικά το δικαίωμα στην «κοινή ανατροφή των παιδιών» σε αρκετές χώρες που σήμερα κάνουν ανύπαρκτα έως δειλά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση.

Μυρμήγκια-ρομπότ 3-D εκτυπωμένα

Έχουν το μέγεθος ενός ανθρώπινου χεριού και μιμούνται τη «συμπεριφορά» των κανονικών μυρμηγκιών-εργατών, λαμβάνοντας ατομικά αποφάσεις με στόχο την υλοποίηση ενός κοινού στόχου. Τα 3-D εκτυπωμένα τεχνητά «μυρμήγκια» της γερμανικής εταιρείας Festo, όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του New Scientist, μπορούν να ολοκληρώνουν εργασίες ομαδικά που δεν θα μπορούσαν να το κάνουν το καθένα μόνο του, όπως η μετακίνηση ενός μεγάλου αντικειμένου. Μια κάμερα στο κεφάλι του κάθε μυργμηγκιού βοηθά στον εντοπισμό θέσης και την ταυτοποίηση αντικειμένου, που μπορεί στη συνέχεια να πιαστεί με λαβίδες/ δαγκάνες. Επίσης, ειδικοί αισθητήρες βοηθούν τα ρομπότ να έχουν αίσθηση του περιβάλλοντός τους, επικοινωνώντας παράλληλα μέσω ασυρμάτου δικτύου.

Ο σχεδιασμός τους είναι επίσης ιδιαίτερος: το πλαστικό τους σώμα είναι 3-D εκτυπωμένο με ηλεκτρονικά κυκλώματα που έχουν τοποθετηθεί πάνω σε μία μηχανή. Τα πόδια και οι δαγκάνες είναι φτιαγμένα από μηχανικά τμήματα από κεραμικό, που μπορούν να κάμπτονται εύκολα και με ακρίβεια, χρησιμοποιώντας λίγη ενέργεια και διατηρώντας υψηλά επίπεδα αντοχής.

Σκοπός του προγράμματος είναι η δημιουργία «έξυπνων εργατών» που θα μπορούν να δουλεύουν στα εργοστάσια του μέλλοντος, προσαρμοζόμενοι σε διαφορετικές απαιτήσεις παραγωγής. Η εταιρεία, όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, έχει δημιουργήσει ήδη ρομποτικά καγκουρό, μία βιονική προβοσκίδα ελέφαντα και τεχνητούς πιγκουΐνους που μπορούν να προσαρμόζονται στα δεδομένα του περιβάλλοντός τους.

Τα βιονικά αυτά μυρμήγκια θα παρουσιαστούν τον επόμενο μήνα στην έκθεση βιομηχανικής τεχνολογίας Hannover Messe (13-17 Απριλίου).

Αναγνωρίστε και γιορτάστε τα κατορθώματα σας!

Μαθαίνουμε ότι το να μιλάμε για τα λάθη, τις αποτυχίες, τα αρνητικά μας στοιχεία ως προσωπικότητα είναι κάτι σωστό και αποδεκτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι εάν ρωτηθούν μπορούν εύκολα να πουν κάποια αρνητικά για τον εαυτό τους. Από την άλλη το να μιλάς θετικά για τον εαυτό σου, για αυτά που έχεις καταφέρει θεωρείται συχνά μη αποδεκτό ως αλαζονικό. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά μεταξύ της αναγνώρισης μιας επιτυχίας και της αλαζονείας.

Αναγνωρίστε τα κατορθώματα σας

Το να αναγνωρίζουμε και να σημειώνουμε τα επιτεύγματα μας, οτιδήποτε καταφέρνουμε μέσα από προσπάθεια και κόπο βοηθά πολύ στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης. Μας δίνει την δύναμη να προχωρήσουμε για να επιτύχουμε τους στόχους μας, κυρίως σε στιγμές που μπορεί να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε και είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε.

Πάρτε ένα μπλοκάκι και σημειώστε για λίγες μέρες κάθε βράδυ τι πετύχατε την ημέρα εκείνη. Να δώσετε τις εξετάσεις που αναβάλατε συνεχώς, να καθαρίσετε το σπίτι που αμελούσατε για μέρες, να κάνετε μια πετυχημένη παρουσίαση στην δουλειά. Να μιλήσετε στην κοπέλα που διστάζατε καιρό τώρα, να επιβληθείτε στον συνάδερφο που σας φόρτωνε επιπλέον δουλειά, να μιλήσετε στην φίλη για τα παράπονα σας, να τρέξετε τα πρώτα μέτρα στην προσπάθεια σας να ξεκινήσετε τρέξιμο, την προαγωγή που πήρατε μετά από σκληρή δουλειά. Τη μέρα που καταφέρατε να κοιμίσατε τα μικρά χωρίς κλάματα μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, το γλυκό που φτιάξατε με επιτυχία για τα γενέθλια του αγαπημένου σας προσώπου, που τα πήγατε πολύ καλά στην συνέντευξη για δουλειά, που προτείνατε με πολύ άγχος σε συναδέλφους να βγείτε για φαγητό, που τολμήσατε να πάρετε το μετρό όσο και αν σας φόβιζε αυτό.

Θα εκπλαγείτε από το πόσα πράγματα μπορεί να καταφέρνετε καθημερινά χωρίς να δίνετε σε αυτά ιδιαίτερη σημασία. Σκεφτείτε πως συνέβαλε κάθε ένα από αυτά στην ζωή σας και πως σας κάνει να βλέπετε τον εαυτό σας.

“Γιορτάστε τα κατορθώματα σας!”

Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε και να χαιρόμαστε για όσα πετυχαίνουμε και να μοιραζόμαστε την χαρά μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όσοι σας αγαπούν θα χαρούν να μοιραστούν την χαρά σας για κάτι που καταφέρατε να φέρετε εις πέρας. Ίσως γίνετε και παράδειγμα για αυτούς, να προσπαθήσουν όσα επιθυμούν και διστάζουν να κάνουν.

Πρώτα από όλα αναγνωρίστε αυτό που πετύχατε και επιβραβεύστε τον εαυτό σας που κατάφερε να κάνει κάτι που μπορεί να του ήταν πολύ δύσκολο. Επιλέξτε τους ανθρώπους, το μέρος, τον τρόπο με τον οποίο θα θέλατε να γιορτάσετε ένα σημαντικό, όπως εσείς το κρίνετε, κατόρθωμα για εσάς .

Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω...

Είναι αναμφίβολα αυτοί οι ραγδαίοι ρυθμοί της εποχής μας που δεν αφήνουν χώρο και χρόνο στους περισσότερους από εμάς να δεχτούμε τις πηγαίες χαρές της ζωής.

 Ο ελεύθερος χρόνος τείνει να γίνει πολυτέλεια για αρκετούς ανθρώπους γύρω μας, πολύ περισσότερους απ' ότι στο παρελθόν.

Σε πλείστες των περιπτώσεων, έχει ενσωματωθεί πλήρως στην καθημερινότητα, ενώ, όπου υπάρχει, είναι σίγουρα διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιείται, σε σχέση με κάποια χρόνια πριν.

Όλες οι αλλαγές, έγιναν μόλις μέσα σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια, ένα χρονικό διάστημα αρκετά μικρό για το μέγεθος των αλλαγών, ειδικά αν εστιάσουμε στη βαρύτητά τους.

Η οικονομική κρίση οπωσδήποτε έχει επηρεάσει τις συνήθειές μας και την καθημερινότητά μας, βάζοντάς την σε πιο ασφυκτικά πλαίσια, όμως δεν είναι μονάχα αυτή.

 Είναι η εποχή που, στη σκιά των οικονομικών δυσκολιών, αποθεώνονται ο υπερκαταναλωτισμός, ο εργατισμός και το εφήμερο ως στάσεις ζωής, όλα τρέχουν γύρω μας και προσπαθούμε κάτι να αρπάξουμε από αυτά, ο ημερήσιος χρόνος λειτουργεί ως μαθηματική σταθερά και εναγωνίως ψάχνουμε σε κάθε τι να βάλουμε και ένα χρονοδιάγραμμα.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε κάποιον να λέει δίπλα μας "δε μου φτάνει η μέρα, έχω τόσα πολλά να κάνω...". Κι όμως, αρκετές από τις ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί είναι απολύτως πλασματικές. Έρευνες έχουν καταδείξει ότι ο ελεύθερος χρόνος έχει μειωθεί κατά 40% απ' ότι την περασμένη εικοσαετία. Το ποσοστό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν - και αυτό είναι ένα πολύ ανησυχητικό στοιχείο - γίνεται λόγος για τα παιδιά.

Η σημασία του ελεύθερου χρόνου και του αδόμητου παιχνιδιού είναι πολύ σημαντική για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα, την κοινωνική και τη γνωστική εξέλιξη των παιδιών και δυστυχώς έχει επισκιαστεί στις μέρες μας από το σχολείο, τη μελέτη και τις οργανωμένες δραστηριότητες.

Η ασφυκτική διαχείριση του χρόνου, υπό το φόβο της ανασφάλειας σε ό,τι αφορά τη διαχείριση από την πλευρά των γονέων, επιδρά καταλυτικά στην ίδια την ψυχοσύνθεση του παιδιού και του στερεί τη δυνατότητα να χαρεί κάποια πράγματα που αργότερα λόγω ηλικίας θα τα έχει απωλέσει παντελώς.

Ο χρόνος μας, και πολύ περισσότερο των μικρών παιδιών, δε θα έπρεπε να υποδεικνύεται και να ορίζεται από τους άλλους, πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αντίστοιχο απρογραμμάτιστο χρόνο, που είναι και το ζητούμενο.

 Οι μη προσχεδιασμένες δραστηριότητες κοινωνικοποιούν πολύ πιο εύκολα το παιδί, του αφήνουν το ελεύθερο περιθώριο να αναπτυχθεί μόνο του, σε περιβάλλον που το ίδιο θα επιλέξει και να έχει το χρόνο και το χώρο που θα καθορίσει το ίδιο για την ανάπτυξή του αυτή.

Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε, γυρνώντας το χρόνο λίγο πίσω, το πόσο πολύ έχει αλλάξει η (πραγματική) ποιότητα ζωής.

Ο καπιταλισμός και οι οικονομικές αναδιαρθρώσεις που γίνονται μας κάνουν πιο υλιστικούς ως χαρακτήρες, μας αγχώνουν, μας γεμίζουν με ανάγκες και υποχρεώσεις που συχνά τις δημιουργούμε εμείς, πολλές φορές από απλή ανασφάλεια.

 Μπορούμε να πιστέψουμε στην αλλαγή, τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας. Ίσως το κλείδι να βρίσκεται στην αποκέντρωση και στην φυγή από το αστικό περιβάλλον, στην αναζήτηση πιο ανθρώπινων και υγιών συνθηκών διαβίωσης.

Ίσως πάλι, ακόμα και μέσα στα αστικά περιβάλλοντα, με δεδομένο το ότι κάποτε τα πράγματα ήταν και εκεί τελείως διαφορετικά, να μπορούμε να σκεφτούμε πιο καθαρά και να απεξαρτηθούμε από τις νέες μας συνήθειες.

Πάντως, η ισορροπία είναι το κλειδί, μπορούμε και είναι ανάγκη συχνά να κάνουμε ένα βήμα πίσω από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να σκεφτόμαστε πώς θα βρούμε τον χρόνο να αναπτύξουμε δραστηριότητες που θα μας γεμίζουν, εστιάζοντας στη δημιουργικότητα, την καινοτομία, ακόμα και την ίδια την ονειροπόληση και την ανεμελιά.

Αλήθεια, τι σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου;

Οι 10 εκφάνσεις της αγάπης προς τον εαυτό μας.
Στην ερώτηση «αγαπάς τον εαυτό σου;» οι περισσότεροι από εμάς θα σπεύσουν να απαντήσουν «φυσικά και αγαπάω τον εαυτό μου!», ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει ή τι απαιτεί το να αγαπάς τον εαυτό σου.

Αρκεί να ρίξουμε μία ματιά στα λεξικά για αντιληφθούμε τη μεγάλη παρανόηση γύρω από την αγάπη για τον εαυτό μας: συγχέεται με το ναρκισσισμό, τη ματαιοδοξία ή την έπαρση.
Η ερώτηση: «Αγαπάς τον εαυτό σου;» δεν είναι μία ερώτηση που απαντιέται με ένα ναι ή ένα όχι. Δεν αφορά 2 άκρα, δεν σημαίνει απαραίτητα «αγαπάς τον εαυτό σου, ή δεν αγαπάς τον εαυτό σου». Αντίθετα, μάλλον υπάρχουν στιγμές όπου αγαπάς τον εαυτό σου, που νιώθεις σαν ο εαυτός σου να είναι ο καλύτερος φίλος σου, και άλλες στιγμές όπου ο φόβος, η ντροπή, η ενοχή, η πίεση, το στρες και η κριτική σε κυριεύουν. Φορές που «πουλάς φτηνά» τον εαυτό σου, τον βάζεις τελευταίο, δεν τον τιμάς ή δεν τον αποδέχεσαι καθόλου. Τέτοιες στιγμές είναι δύσκολο να ακολουθήσεις αυτό που ένας καλός σύμβουλος ή φίλος θα σου έλεγε να κάνεις.

Το να γνωρίζεις αν πραγματικά αγαπάς τον εαυτό σου αποτελεί ένδειξη δύναμης και προϋπόθεση για την ευτυχία, διότι μόνον έτσι μπορείς να κάνεις συνειδητοποιημένες επιλογές και να λάβεις απλή αλλά μεταμορφωτική δράση, που θα διευρύνει εκείνο το πεδίο της αγάπης προς τον εαυτό σου, που χρειάζεται περισσότερο την προσοχή σου. Μην ξεχνάς ότι όπου εστιάζεις την προσοχή σου αυτό μεγεθύνεται, όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο.

Αλλά πως ξέρεις αν πραγματικά αγαπάς τον εαυτό σου;
Πρώτα, πρέπει να γνωρίζεις μερικά βασικά δεδομένα για την Αγάπη προς τον Εαυτό:
1. Η αγάπη προς τον εαυτό σου, δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο. Η αγάπη προς τον εαυτό σου χρειάζεται να αποτελεί συνειδητή επιλογή κάθε στιγμή της ημέρας. Στις καθημερινές σου επιλογές και σκέψεις, μπορείς να επιλέξεις είτε φόβο, ενοχή, ντροπή, άγχος και κριτική για και προς τον εαυτό σου, είτε αγάπη, συμπόνια, φροντίδα, σεβασμό και αποδοχή. Το να στραφείς όμως στα θετικά, ενδυναμωτικά συναισθήματα καμιά φορά μοιάζει δύσκολο.

2. Η πρόκληση δεν είναι το να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αλλά το να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να λάβει δράση Αγάπης. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν ποιες επιλογές πρέπει να κάνουν προκειμένου να πιστέψουν στον εαυτό τους, να τον φροντίσουν, να συντηρούν μόνο σχέσεις σεβασμού, να κυνηγούν τα όνειρά τους – για να αναφέρουμε μόνο λίγα παραδείγματα – αλλά συνήθως αφήνουμε τις ενοχές, το φόβο, και τη ντροπή να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο της αγάπης προς τον εαυτό μας.

3. Η αυτοεκτίμηση δεν είναι το ίδιο με την Αγάπη προς τον Εαυτό μας. Μπορεί να εκτιμάς τον εαυτό σου αλλά να μην τον αγαπάς αληθινά. Η αυτοεκτίμηση είναι μέρος της αγάπης προς τον εαυτό μας, αλλά ουσιαστικά αποτελεί μόνο το 1/10 της αγάπης αυτής! Για να μπορέσεις να χαρίσεις στον εαυτό σου βαθειά και ολοκληρωτική αγάπη χρειάζεται μέσα σου να αναπτύσσονται και να ενδυναμώνονται και οι 10 εκφάνσεις της Αγάπης προς τον εαυτό, όπως αναφέρονται παρακάτω… Διότι ακόμα και με υψηλή αυτοεκτίμηση, αλλά χωρίς συμπόνια για τον εαυτό σου, χωρίς φροντίδα, σεβασμό και άλλα πολλά, θα κάνεις επιλογές που δεν περιέχουν αγάπη, όπως το να δίνεις, να κάνεις ή να δουλεύεις υπερβολικά, να μένεις σε κακές σχέσεις ή να συμβιβάζεσαι με λιγότερα.

Οι 10 εκφάνσεις της αγάπης προς τον εαυτό μας:
Μερικές φορές η αγάπη προς τον εαυτό μας μπορεί να μοιάζει πολύ γενικευμένη και εσωστρεφής, τόσο πολύ που να μην ξέρεις από πού να ξεκινήσεις. Για αυτό φαντάσου ότι η Αγάπη προς τον Εαυτό μας είναι ένα δέντρο, που αποτελείται από 10 κλαδιά.

Συνειδητότητα και ειλικρίνεια: ξέρεις ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι και έχεις μία ακλόνητη δέσμευση προς την αλήθεια και την ειλικρίνεια σχετικά με το πως οι πράξεις σου, οι σκέψεις και οι επιλογές σου επηρεάζουν την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω σου.

Αποδοχή εαυτού: σου αρέσει αυτό που είσαι και δεν συγκρίνεσαι με τους άλλους ή δεν εύχεσαι να μπορούσες να είσαι κάποιος άλλος, συμπεριλαμβανομένου και ενός νεότερου εαυτού. Λατρεύεις και εκτιμάς αυτό που είσαι τώρα, και αυτό περιλαμβάνει και το σώμα σου. Αναγνωρίζεις συχνά την αξία του εαυτού σου.

Φροντίδα εαυτού: βεβαιώνεσαι ότι λαμβάνεις όλα όσα χρειάζεσαι κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα – συναισθηματικό, φυσικό, πνευματικό – χωρίς ενοχές, θυσίες ή την ανάγκη να είσαι μάρτυρας. Δεν δουλεύεις υπερβολικά, δεν δίνεις υπερβολικά ή δεν κάνεις υπερβολικά πολλά πράγματα που να σε εξουθενώνουν.

Συμπόνια και συγχώρεση προς τον εαυτό σου: ανοίγεις την καρδιά σου και γίνεσαι παρατηρητής του εαυτού σου. Χωρίς να κρίνεις, στέλνεις στον εαυτό σου «κύματα» καλοσύνης, κατανόησης, και συγχώρεσης που αγγίζουν, θεραπεύουν και μεταμορφώνουν τις «ατέλειες» της ανθρώπινης υπόστασής σου, μέσω της άνευ όρων αγάπης. Δεν έχεις εμμονή με την τελειομανία και την κριτική .

Εμπιστοσύνη στον εαυτό σου: ακούς και ακολουθείς την καθοδήγηση που προέρχεται από την εσωτερική φωνή σου, πιστεύοντας ότι ξέρεις τι είναι σωστό για σένα, έστω και αν οι άλλοι πιστεύουν το αντίθετο.

Εκτίμηση προς τον εαυτό σου: πιστεύεις και εκτιμάς τον εαυτό σου, έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση στην ικανότητά σου να κάνεις και να είσαι ό,τι αποφασίσεις, και πιστεύεις ότι η προσφορά σου είναι αξιόλογη.

Έκφραση εαυτού: αφήνεις τον κόσμο να σε δει ολοκληρωτικά, αληθινά, χωρίς να απολογείσαι ή να συγκρατείσαι. Πλήρης, ελεύθερος στην έκφραση της καρδιάς και της ψυχής.

Προσωπική ενδυνάμωση: αναλαμβάνεις την ευθύνη για τη ζωή σου με το να δρας για να δημιουργήσεις τη ζωή που επιθυμείς, χωρίς να απολογείσαι ή να ζητάς την επικύρωση των άλλων.

Αυτό-σεβασμός και τιμή: οι επιλογές σου σέβονται και τιμούν την ψυχή σου, ιδιαίτερα στις σχέσεις. Έχεις μόνο σχέσεις όπου επικρατεί η αγάπη και ο σεβασμός.

 Ευχαρίστηση εαυτού: Δημιουργείς συστηματικά, λαμβάνεις και βιώνεις χαρά, ό,τι και αν συμβαίνει, εξασφαλίζοντας ότι η ψυχή σου τρέφεται επαρκώς.

Για κάθε άνθρωπο υπάρχουν πεδία που χρήζουν βελτίωσης, όσον αφορά στη συνειδητή επιλογή της αγάπης προς τον εαυτό του και στην αντιμετώπισή του σαν να είναι ο καλύτερος φίλος του.
Για ‘σένα ένα τέτοιο πεδίο μπορεί να είναι το να γίνεις συμπονετικός με τον εαυτό σου όταν αποτυγχάνεις, όπου αντί να τον «μαστιγώνεις», μπορείς να επιλέξεις να τον παρηγορείς. Η μπορεί να είναι το ότι ενώ είσαι εξαιρετικός στη δουλειά σου και έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση, υστερείς πολύ στο κομμάτι των σχέσεων, γιατί σε αυτό το πεδίο σου λείπει ο σεβασμός προς στον εαυτό σου ή η εκτίμηση προς αυτόν. Ή ίσως να είσαι από αυτούς που μόνιμα συγκρατούν τον εαυτό τους, τον συμπιέζουν και δεν να τον αφήνουν να εκφραστεί, ή περιμένουν να αντιληφθούν τα πράγματα μέσα από τις απαντήσεις των άλλων και δεν εμπιστεύονται τη δική τους εσωτερική φωνή. Μπορεί να στερείσαι αυτό-ενδυνάμωσης, προσωπικής έκφρασης και εμπιστοσύνης. Ή ίσως δίνεις, κάνεις ή δουλεύεις υπερβολικά και εξαντλείς τον εαυτό σου, υποφέρεις από έλλειψη προσωπικής φροντίδας, αυτοεκτίμησης και ευχαρίστησης.

Χρειάζεται να αναρωτηθείς ποια είναι η έκφανση Αγάπης προς τον Εαυτό σου που απαιτεί περισσότερο την προσοχή και την εστίαση σου, ώστε να μπορείς να αναπτύξεις την ικανότητα του να λάβεις τη δράση που θα σε υποστηρίξει για να δημιουργήσεις τη ζωή που η καρδιά και η ψυχή σου επιθυμεί. Και αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να το κάνεις τώρα, το 2014.

Η ρίζα του δέντρου αυτού; Η προσωπική σου Αξία, η αξία που εσύ αποδίδεις στον εαυτό σου. Εκτιμάς τον εαυτό σου βασισμένος σε αυτό που είσαι μέσα σου, όχι σε αυτό που επιτυγχάνεις, ή σε ό,τι λένε οι άλλοι για ‘σένα. Ξέρεις τι σε παρακινεί, και δεν κινείσαι από ανάγκη εξωτερικής επικύρωσης, αναγνώρισης, έγκρισης ή αγάπης. Ζεις τη ζωή σου βάση του εσωτερικού συστήματος αξιών σου, όχι αυτών της κοινωνίας ή των άλλων ανθρώπων.
Κάνε το 2014 χρονιά Αγάπης για τον εαυτό σου. Δώσε μία υπόσχεση στον εαυτό σου, που θα σου επιτρέψει να παραμείνεις προσηλωμένος όλη τη χρονιά στο να αναπτύξεις αυτό το κομμάτι της ζωής σου.
Αυτή η υπόσχεση για αγάπη προς τον εαυτό σου θα λειτουργήσει σαν άγκυρα που θα σε επαναφέρει σε ευθυγράμμιση για να μπορείς και πάλι να «επιλέγεις» την αγάπη τις στιγμές όπου ο φόβος, η ενοχή, η ντροπή, η κριτική, θα θέλουν να διεισδύσουν και να σε κατευθύνουν προς ένα δρόμο εμποδίων αντί για ένα δρόμο γεμάτο Αγάπη.

Η δήλωση αυτή μπορεί να γραφτεί χρησιμοποιώντας λόγια που θα μπορούσες να πεις στον εαυτό σου τη στιγμή που τα χρειάζεται, όπως θα έκανε για ‘σένα ο καλύτερος σου φίλος. Για παράδειγμα, αν η έκφανση που θέλεις να «δουλέψεις» είναι η ευχαρίστηση του εαυτού σου, η υπόσχεση στον εαυτό σου θα μπορούσε να είναι «όση δουλειά και αν υπάρχει, θα αφήσω χώρο και για λίγη διασκέδαση». Εκείνη τη στιγμή, όταν, για παράδειγμα, είσαι κοντά στο να επιλέξεις την υπερβολική δουλειά, ενώ η ψυχή σου ζητάει να λάβει κάποια ευχαρίστηση ή χαρά, ο εσωτερικός εαυτός σου μπορεί να πει, όπως θα έκανε και ο καλύτερος φίλος σου, «υποσχέθηκες ότι όση δουλειά και αν υπάρχει, θα δημιουργήσεις και χώρο για λίγη διασκέδαση». Με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσεις, εκείνη την στιγμή, τη δύναμη να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να προχωρήσει σε μία πράξη αγάπης, που μόνον από τη δική σου καρδιά και ψυχή μπορείς να λάβεις.

Το ένα πράγμα πάνω στο οποίο έχεις τον απόλυτο έλεγχο στην ζωή σου

Δεν θα ευχόσουν μερικές φορές να κυματίσεις απλά ένα μαγικό ραβδί και αμέσως να αλλάξει κάποιο κομμάτι της ζωής σου, που δεν είναι αυτή την στιγμή όπως θα το ήθελες; π.χ. να εξαφανιστεί ο παράλογος εργοδότης σου, να εμφανιστεί μία συναρπαστική νέα σχέση, να λάβεις μία σημαντική αύξηση του εισοδήματός σου κτλ. Κι όμως! Όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, τέτοιου είδους συναρπαστικές αλλαγές είναι απολύτως εφικτές. Περισσότερα για αυτό, θα πούμε σε κάποιο μελλοντικό άρθρο. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σου τώρα είναι ένα εργαλείο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις σήμερα, αυτή τη στιγμή, για να αλλάξεις κάποια πτυχή της ζωής σου.

Πιθανότατα να έχεις ακούσει για το νόμο της έλξης. Η ουσία αυτού του καθολικού νόμου είναι ότι ολόκληρο το σύμπαν αποτελείται από ενέργεια, και ότι προσελκύουμε τους ανθρώπους, τις συνθήκες και τις εμπειρίες ζωής – τόσο ευχάριστες και δυσάρεστες – που έχουν παρόμοια ενέργεια με την ενέργεια που εμείς εκπέμπουμε. Σε απλή γλώσσα αυτό σημαίνει ότι, καθώς ξεκινάμε την καθημερινή ζωή μας, έχουμε την τάση να παρατηρήσουμε τα πράγματα στον εξωτερικό κόσμο, που απεικονίζουν την εσωτερική κατάσταση της ύπαρξης μας.

Αυτό εξηγεί γιατί, όταν είσαι ερωτευμένος, έχεις την τάση να παρατηρήσεις άλλους ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι ή αν νιώθεις απογοήτευση ενώ περιμένεις σε μια ουρά να πληρώσεις έναν λογαριασμό, θα αρχίσεις να εντοπίζεις και άλλους ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο.

Υπάρχει ένα μέρος του εγκεφάλου μας, που ονομάζεται Δικτυωτό Σύστημα Ενεργοποίησης (Reticular Activating System ή R.A.S). Φαντάσου το σαν το κουμπί του ραδιοφώνου, που το περιστρέφεις για να συντονιστεί στη συχνότητα που σε ενδιαφέρει. Tο R.A.S. φιλτράρει τα δισεκατομμύρια των bits των τυχαίων διαθέσιμων δεδομένων σε κάθε δευτερόλεπτο, και επικεντρώνει την προσοχή μας μόνο στο μικροσκοπικό τμήμα αυτών, που είναι σχετικά με αυτό στο οποίο έχουμε εστιάσει κάθε στιγμή. Αυτό που βλέπουμε, αυτό που αισθανόμαστε και αυτό που βιώνουμε όταν κοιτάμε τον κόσμο δεν είναι προκαθορισμένο. Αλλά δημιουργείται από τη δική μας οπτική εστίασης, όπως το παρατηρούμε. Αν κατανοήσεις αυτό και μόνο, η ζωή σου μπορεί να αλλάξει, γιατί, ενώ είναι αλήθεια ότι έχεις πολύ λίγο έλεγχο πάνω στον κόσμο, έχεις τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο σημείο της εστίασής σου.

Την επόμενη φορά που θα είσαι έτοιμος να πας κάπου – π.χ. σε ένα πάρτι ή ένα εμπορικό κέντρο- ρώτησε τον εαυτό σου εκ των προτέρων, τί είναι αυτό που θα ήθελες να βιώσεις, μέσα από την πληθώρα των εμπειριών που θα μπορούσες ενδεχομένως να έχεις. Θέλεις να διασκεδάσεις; Να συνδεθείς με άλλους ανθρώπους; Nα δεις ή να μάθεις κάτι καινούργιο; Μόλις αποφασίσεις τι είναι αυτό που θέλεις, αναγνώρισε την ικανότητα του εγκεφάλου σου να φιλτράρει κάθε άλλη εμπειρία, εκτός εκείνων που είναι σχετικές με αυτό που έχεις επιλέξει. Στη συνέχεια, δώσε στον εαυτό σου την άδεια να είναι ανοιχτός σε οτιδήποτε προσελκύει με φυσικό τρόπο την προσοχή σου. Με άλλα λόγια, μόλις αποφασίσεις τι θέλεις, ξέχασε το. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο.

Πρέπει να ξέρεις επίσης ότι ζούμε σε έναν κόσμο δυαδικότητας, που αποτελείται από αντίθετες δυνάμεις, όπως το σκοτάδι και το φως, την πληρότητα και την κενότητα, την αφθονία και τη στέρηση. Είναι πιθανό λοιπόν να προσέξεις ή να λάβεις πληροφορίες, εντελώς αντίθετες σε σχέση με την εμπειρία που επιθυμείς να ζήσεις. Αλλά και αυτές τις πληροφορίες μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις για να έρθεις σε μεγαλύτερη ευθυγράμμιση με την επιθυμία σου. Αν, για παράδειγμα θέλεις να εστιάσεις στο να βιώσεις την αφθονία αγαθών, αλλά σε κάποια έξοδό σου παρατηρήσεις έναν άστεγο που ζητά χρήματα, μπορείς εκείνη τη στιγμή να χρησιμοποιήσεις αυτή την πληροφορία για να αναγνωρίσεις ότι υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτό το νόμισμα: μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να αλλάξει την εστίασή του από την εμπειρία της αφθονίας αγαθών προς το φόβο της στέρησης, ή μπορείς να την χρησιμοποιήσεις για να ενισχύσεις την εμπειρία της αφθονίας αγαθών, νιώθοντας εκείνη την στιγμή βαθιά ευγνωμοσύνη για όλο αυτά που έχεις στην ζωή σου. Η επιλογή είναι δική σου.

Το κλειδί είναι το εξής: ό, τι βλέπεις συσχέτισε το με το επιλεγμένο αντικείμενο της εστίασης σου και θα συνεχίσεις να προσελκύσεις περισσότερα από όλα όσα πραγματικά επιθυμείς.

Πως να κάνεις την υπέρβαση σε κάθε τομέα της ζωής σου!

Ήρθε η στιγμή να διαχειριστείς τις στρατηγικές σου, την “ιστορία” που λες στον εαυτό σου, και τη διάθεσή σου.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει κανείς όταν «κυνηγάει το όνειρό του» είναι να μπορέσει να διαχειριστεί σωστά την υπομονή αλλά και την επιμονή του. Η επίμονη δράση αλλά και η ελπιδοφόρα υπομονή είναι τα εργαλεία που απαιτούνται προκειμένου να δει κανείς τελικά το όραμά του να γίνεται πραγματικότητα. Πρόκειται για μια κατάσταση μεγάλης έντασης. Πως όμως διαχειρίζονται αυτή την ένταση και τελικά υπερτερούν οι νικητές της ζωής;
Η εκπλήρωση των ονείρων σου και η ικανότητά σου να επιτυγχάνεις στους τομείς της ζωής που έχουν μεγαλύτερη σημασία για σένα, μπορεί να γίνει εφικτή μόνο αν πιστέψεις πως το αδύνατο είναι δυνατό. Αν κάποιος θέλει να επιτύχει σε κάποιο τομέα της ζωής του, χρειάζεται να υιοθετήσει τη πεποίθηση πως δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το απόλυτα «εξαιρετικό».

Αν θέλεις να πετύχεις ένα σημαντικό αποτέλεσμα σε πεδία όπως:
• Επιχειρήσεις
• Προσωπική ζωή
• Συναισθηματική σταθερότητα
• Υγεία
• Οικονομικά
• Καριέρα
υπάρχουν τρεις τομείς όπου χρειάζεται να κάνεις την υπέρβαση, να σπάσεις το φράγμα που εμποδίζει το δρόμο σου και να βιώσεις διαρκή επιτυχία.
Ένας τομέας υπέρβασης αφορά της Στρατηγικές. Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να πετυχαίνουν τους στόχους τους, σε σύγκριση με άλλους που αποτυγχάνουν, ενώ και αυτοί φαινομενικά διαθέτουν τον ίδιο ενθουσιασμό ή πάθος για την δουλειά που πρέπει να γίνει; Οι πρώτοι έχουν «στα χέρια τους» τις πληροφορίες και τις στρατηγικές, που τους επιτρέπουν να επιτύχουν πιο γρήγορα αυτά που επιδιώκουν.

Για παράδειγμα, σκέψου κάποιον που γεννήθηκε πολύ φτωχός, χωρίς εκπαίδευση, και που ενώ αντιμετώπισε συναισθηματικές και οικονομικές προκλήσεις, βρήκε τελικά τον τρόπο να είναι ιδιαίτερα επιτυχής και ζει τώρα μία άνετη και εμπνευσμένη ζωή. Μην πιστέψεις ότι απλά είναι τυχερός. Η Τύχη – αν δεχτείς ότι υπάρχει – μπορεί να σου φέρει ένα στιγμιαίο αποτέλεσμα. Αυτό που κάνει την ουσιαστική διαφορά είναι οι στρατηγικές που εφαρμόζεις με συνέπεια και που τελικά σου φέρνουν αποτέλεσμα, που διαρκεί δεκαετίες. Υπάρχουν τρία στοιχεία που επηρεάζουν τη μακροπρόθεσμη επιτυχία ή την αποτυχία ενός ατόμου, όπως και το αν τελικά θα καταφέρει να κάνει στη ζωή του την υπέρβαση, ή όχι. Για παράδειγμα, υπάρχουν εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες στρατηγικές εκεί έξω για την απώλεια βάρους, και ειλικρινά, οι περισσότερες έχουν αποδειχθεί ότι έχουν αποτέλεσμα. Αν κανείς ψάχνει, σίγουρα βρίσκει μία διαθέσιμη στρατηγική: γυμναστήρια σε κάθε δρόμο, διαιτολόγοι, προσωπικοί προπονητές, εκπαιδευτικά βίντεο, ηχητικό υλικό, βιβλία, κλπ. Ωστόσο, το 42% των ανθρώπων στην Ελλάδα είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και οι αριθμοί αυξάνονται γεωμετρικά. Άρα, το πρόβλημα για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι ενώ μπορεί να έχουν διαθέσιμη τη στρατηγική, παρόλα αυτά δεν την αξιοποιούν για να λύσουν το πρόβλημά τους.

Γιατί; Επειδή έχουν μία αποδυναμωτική «ιστορία» που πιστεύουν για τον εαυτό τους. Μία αρνητική πεποίθηση. Όλοι μας έχουμε «ιστορίες», που λέμε στους εαυτούς μας σχετικά με το γιατί μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ή να πετύχουμε κάποιο σκοπό στη ζωή μας. Είτε πιστεύεις ότι μπορείς, είτε πιστεύεις ότι δεν μπορείς, έχεις συνήθως δίκιο, γιατί η προσδοκία σου ελέγχει και την εστίαση σου, τις αντιλήψεις σου, και τον τρόπο με τον οποίο αισθάνεσαι και ενεργείς.
Όταν ένα άτομο επιτυγχάνει σε ένα στόχο, είναι επειδή έχει τη σωστή στρατηγική για τον εαυτό του, την οποία και κατάφερε να τη διαμορφώσει επειδή έχει μια πεποίθηση που υποστηρίζει ότι «η επιτυχία είναι δυνατή». Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που θέλουν να αδυνατίσουν αλλά δεν χάνουν βάρος, συνήθως έχουν μία πεποίθηση που δεν τους υποστηρίζει, όπως «έτσι είμαι φτιαγμένος». Με αυτό το σύστημα πεποίθησης στον πυρήνα της σκέψης τους δεν πρόκειται ποτέ να βρουν τη στρατηγική που θα τους βοηθήσει τελικά να αδυνατίσουν. Και αν ακόμα τη βρουν, σύντομα θα την εγκαταλείψουν.

Η «ιστορία» σου μπορεί να είναι αληθινή, μπορεί να έχεις βιώσει μια τρομακτική εμπειρία, μία βαριά αρρώστια, να έχεις κακοποιηθεί, να έχεις χάσει κάποιον αγαπημένο, να είσαι χρεωμένος, αλλά αυτοί δεν είναι λόγοι για τους οποίους δεν μπορείς να έχεις τη ζωή που θέλεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσες να είχες έναν άσχημο χωρισμό πριν από πέντε χρόνια, αλλά αυτό δεν είναι η αιτία που δεν έχεις βρει το πάθος και τη σχέση αγάπης, που σου αξίζει. Αυτό που σε εμποδίζει πιθανόν να είναι η αποδυναμωτική «ιστορία» που επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου, που αφορά αυτό το γεγονός, και που τελικά σε κάνει να προσκολλείσαι στις περιοριστικές πεποιθήσεις σου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι λένε στον εαυτό τους μια «ιστορία» με επιλεκτικό τρόπο, ώστε να μη χρειαστεί να μεγιστοποιήσουν ποτέ την προσπάθειά τους προς την κατεύθυνση μιας νέας στρατηγικής, επειδή φοβούνται ότι θα αποτύχουν. Για να καταφέρεις να σταματήσεις αυτόν τον μη-παραγωγικό κύκλο σκέψης και δράσης και να βγεις από την «ιστορία» σου, χρειάζεται να ενεργοποιηθείς από μία μεγάλη λαχτάρα για αλλαγή, χρειάζεται δηλαδή η θέλησή σου να είναι αρκετά ισχυρή για να ξεπεράσεις την πεποίθηση που σε περιορίζει.

Φυσικά, το αν έχεις μία ενδυναμωτική «ιστορία» ή μία αποδυναμωτική επηρεάζεται έντονα από την ψυχική και συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή. Ως ανθρώπινα όντα, όλοι έχουμε αναπτύξει συναισθηματικά πρότυπα, διαθέσεις, ψυχικές ή συναισθηματικές καταστάσεις που τείνουν να φιλτράρουν το πως βλέπουμε τη ζωή μας. Αυτό επηρεάζει και τις «ιστορίες» που τελικά υποδεικνύουν ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε, τι είναι για εμάς εφικτό και τι όχι .

Η συναισθηματική διάθεση στην οποία ανατρέχεις πιο συχνά, στη συνέχεια θα γίνει το πιο ισχυρό φίλτρο απ’όλα, και θα καθορίσει αν θα βρεις τις στρατηγικές που απαιτούνται για να πετύχεις και να καταλήξεις με μία πεποίθηση που σε ενδυναμώνει. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε την κατάσταση του νου μας όταν νιώθουμε ότι δεν είμαστε σε θέση να μεγιστοποιήσουμε τις πραγματικές δυνατότητές μας;

Μία από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ανακαλύψεις των τελευταίων 40 χρόνων είναι ότι μπορείς να αλλάξεις τη συναισθηματική διάθεση σου με μια ριζική αλλαγή στη φυσιολογία σου.

Για τους ανθρώπους που βιώνουν το άγχος κάθε δεδομένη στιγμή, μια μορφή ανακούφισης μπορεί να είναι απλά να αλλάξουν τη φυσιολογία τους, και αυτό μπορούν να το επιτύχουν παίρνοντας δυο βαθιές ανάσες. Οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν μόνο το 20% της χωρητικότητας των πνευμόνων τους, λαμβάνοντας μικρές σύντομες ανάσες, αλλά το 70% των τοξινών του σώματος μπορεί πραγματικά να ελευθερωθεί μόνο όταν παίρνεις μια βαθιά εισπνοή!

Δίνοντας χρόνο στον εαυτό σου να πάρει μία βαθιά ανάσα, να γεμίσει τους πνεύμονες του και να εκπνεύσει αργά, όχι μόνο βελτιώνεις την υγεία σου, αλλά πετυχαίνεις και σημαντική μείωση του άγχους που συνδέεται με εκείνη τη στιγμή.

Εκτός από τη σωστή αναπνοή υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να αλλάξεις τη φυσιολογία σου, όπως είναι η στάση του σώματος, ή κάποιο άθλημα, λίγο περπάτημα, τρέξιμο, χορός, ή τραγούδι. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι διαισθητικά ή από εμπειρία γνωρίζεις πως η διάθεσή σου μπορεί να αλλάξει αν προσθέσεις ενέργεια στο σώμα σου. Δεν έχεις λοιπόν παρά να το κάνεις. Και είναι πραγματικά τόσο εύκολο και προσιτό!

Το δεύτερο πράγμα που επηρεάζει τη διάθεσή μας είναι αυτό στο οποίο έχουμε επικεντρωθεί. Για παράδειγμα, έχεις πάει σε μια κηδεία τιμώντας κάποιον που αγαπούσες, και όλοι είναι σε μια θλιμμένη κατάσταση. Στη συνέχεια κάποιος αναφέρεται σε μια ιστορία ή ανέκδοτο για κάτι που ο άνθρωπος έκανε, που ήταν εξαιρετικά χιουμοριστικό και όλοι ξαφνικά περνάνε από τα δάκρυα στο γέλιο. Σε μια στιγμή η διάθεσή μας μπορεί να αλλάξει αν αλλάξουμε αυτό στο οποίο επικεντρωνόμαστε .

Το «λάθος» είναι πάντα διαθέσιμο, αλλά και το «σωστό» είναι πάντα διαθέσιμο. Αυτό στο οποίο εστιαζόμαστε επηρεάζει τη διάθεσή μας, και στη συνέχεια επηρεάζει τις πεποιθήσεις μας για το ποιοι είμαστε, τι είναι η ζωή, τι είναι δυνατό και τι όχι. Αυτή η πεποίθηση συχνά καθορίζει το κατά πόσον ή όχι θα μεγιστοποιήσεις τις δυνατότητές σου και τις στρατηγικές, που θα σε βοηθήσουν να επιτύχεις αυτό που πραγματικά επιδιώκεις, με ένα βιώσιμο τρόπο.

Το να μάθεις να θέτεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση αιχμής συστηματικά και με συνέπεια είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείς να κάνεις στην ίδια τη ζωή σου. Είναι το μέσο για να μεταμορφώσεις τις πεποιθήσεις σου και να μπορέσεις να χαράξεις τις στρατηγικές που θα σε οδηγήσουν σε επίτευγμα. Στο true-me® breakthrough coaching «προπονούμε» τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν το μυαλό και το σώμα τους έτσι ώστε να μπορούν να μετατοπίσουν την ποιότητα της απόδοσής τους.

Είτε είσαι αθλητής μέγιστης απόδοσης, πρόεδρος εταιρίας, γονέας, υπάλληλος, είτε νοικοκυρά ή φοιτητής και πραγματικά επιθυμείς να αλλάξεις τη ζωή σου, πρέπει να ακολουθήσεις τις τρεις, παρακάτω, αλλαγές:

Άλλαξε τη στρατηγική σου – Άλλαξε το αποτέλεσμά σου,
Άλλαξε την «ιστορία» σου – Άλλαξε τη ζωή σου,
Άλλαξε τη διάθεσή σου – και όλα θα αλλάξουν!

Το ρολόι των 10.000 χρόνων

Ένα ρολόι που θα κρατάει τον χρόνο για τα επόμενα 10.000 χρόνια έχει αρχίσει να χτίζεται βαθιά μέσα σε ένα βουνό στην πολιτεία του Τέξας. Το ύψους 150 μέτρων και διαμέτρου 4 μέτρων κυλινδρικό ρολόι, του οποίου ο σχεδιασμός έχει ξεκινήσει εδώ και περίπου 20 χρόνια, επιχειρεί να καθιερωθεί ως σύμβολο μακροπρόθεσμης σκέψης. Οι εμπνευστές του ίδρυσαν, το 1996, το Long Now Foundation στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που έχει στόχο να αποτελέσει τον σπόρο ενός μακροπρόθεσμου πολιτιστικού ιδρύματος.
«Θέλω να προτείνω ένα μεγάλο –κλίμακας Στόουνχετζ μηχανικό ρολόι, το οποίο θα κάνει ένα τικ τον χρόνο, θα χτυπάει μία φορά τον αιώνα και ο κούκος του θα βγαίνει μία φορά τη χιλιετία» είχε οραματιστεί ο Ντάνιελ Χίλις, o εμπνευστής του ρολογιού και διάσημος επιστήμονας υπολογιστών, ο οποίος έφτιαξε έναν από τους πρώτους και πιο γρήγορους υπερ-υπολογιστές που βγήκαν στην αγορά στις αρχές του ’90, και έτυχε μεγάλης εμπορικής επιτυχίας.

Ο πρώτος μηχανικός που ανέλαβε να φέρει εις πέρας αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο και παραμένει μέχρι σήμερα ο επικεφαλής του έργου του ρολογιού, είναι ο διευθυντής του Long Now Foundation, Αλεξάντερ Ρόουζ. Ο Ρόουζ, ομιλητής φέτος στο παγκοσμίου φήμης συνέδριο Lift που γίνεται κάθε χρόνο στη Γενεύη και έχει σκοπό να εμπνεύσει και να φέρνει κοντά ανθρώπους για να εξερευνήσουν τον κοινωνικό αντίκτυπο των νέων τεχνολογιών, μίλησε στην «Κ» για το όραμα, αλλά και τη μηχανική, πίσω από αυτό το ενθαρρυντικό εγχείρημα.

– Η μακροπρόθεσμη σκέψη βρίσκει εφαρμογή σε όλες τις πτυχές τη ζωής;
– Oχι, δεν πιστεύω ότι έχει νόημα στα πάντα. Ολόκληρος ο κόσμος της μόδας και της τέχνης, για παράδειγμα, χρειάζεται να κινείται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, να πειραματίζεται, και να μην προσκολλάται στο παρελθόν ή να ανησυχεί ιδιαίτερα για το μέλλον.
Σήμερα, όμως, είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα που ο πολιτισμός μας χρησιμοποιεί τον πλανήτη με βραχυπρόθεσμο τρόπο, επιφέροντας όμως μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Η υλοτόμηση, η χρήση ορυκτών καυσίμων και κάθε άλλη εξορυκτική δραστηριότητα, για παράδειγμα, πραγματοποιείται σήμερα με τρόπο κατά τον οποίο τα αποθέματα δεν μπορούν να αναπληρωθούν. Επίσης, είναι πολλοί οι τομείς που σχετίζονται με πολιτικές, και γενικότερα με τη διακυβέρνηση, που υποφέρουν από την εξαιρετικά βραχυπρόθεσμη σκέψη. Από τη συνταξιοδότηση και την περίθαλψη, μέχρι την εκπαίδευση και τα συστήματα σωφρονισμού, ο σχεδιασμός δεν φτάνει ούτε καν σε βάθος γενιάς.

Σημασία στα στατιστικά
– Ποια ζητήματα που άπτονται στην επιστήμη επιδέχονται μακροπρόθεσμο προγραμματισμό;
– Οι επιστήμες του κλίματος και του Διαστήματος είναι εξ ορισμού μακροπρόθεσμου χαρακτήρα. Σήμερα όμως, είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που μπορούμε να εντοπίσουμε και να σταματήσουμε μία πιθανή πρόσκρουση αστεροειδούς ή να επιβραδύνουμε την κλιματική αλλαγή και δεν κάνουμε τίποτα γι’αυτό. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε καλοί στην κατανόηση ανέκδοτων ενδείξεων ή ιστοριών, δεν είμαστε όμως το ίδιο καλοί στην επεξεργασία στατιστικών δεδομένων. Μπορεί να ανησυχούμε μήπως μας κατασπαράξει καρχαρίας όταν κολυμπάμε στη θάλασσα, αλλά στην πραγματικότητα, το –στατιστικά αποδεδειγμένα- πιο επικίνδυνο κομμάτι της διαδικασίας είναι η οδήγηση προς την παραλία. Σχετικά με τους αστεροειδείς, αλλά και άλλες απειλές, όπως οι μεγάλοι τυφώνες, τα τσουνάμι, οι σεισμοί και οι πλημμύρες, υπάρχει συχνά μία στοιχειώδης άρνηση ότι μπορεί αυτά να συμβούν, παρότι η στατιστική δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας, ότι σίγουρα θα συμβούν! Ο βασικός στόχος του Long Now Foundation, είναι να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους να αποκτήσουν επίγνωση αυτών των πραγμάτων.

– Πώς αποφάσισε ο Ντάνιελ Χίλις, ο άνθρωπος πίσω από τους πιο γρήγορους υπολογιστές, να αφιερωθεί σε κάτι τόσο «αργό»;
– Ο Χίλις, σχεδιάζοντας υπερ-υπολογιστές, αντιλήφθηκε ότι οι άνθρωποι εκτιμούν μόνο την ταχύτητα και όχι πράγματα που χρειάζονται χρόνο για να συμβούν, και επίσης ότι έχουμε σταματήσει να ασχολούμαστε με προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν γρήγορα. Αν ζητήσεις από κάποιον να λύσει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής ή της πείνας σε πέντε χρόνια θα σου πει ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Εάν όμως του δώσεις 5.000 χρόνια, πιθανώς να το αναλάβει. Το όραμα του Χίλις είναι να δώσει την άδεια στους ανθρώπους να σκεφτούν μακροπρόθεσμα, και αυτό ήταν που οδήγησε στην ιδέα για τη δημιουργία αυτού του συμβόλου, του ρολογιού των 10.000 χρόνων.

Οι κλίμακες
– Γιατί συγκεκριμένα 10.000 χρόνια;
– Δεν θέλαμε να πούμε για πάντα, να χρησιμοποιήσουμε κλίμακες γεωλογικές ή αστρονομικές, γιατί είναι δύσκολο να αισθανθεί κάποιος ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά σε τέτοιες χρονοκλίμακες. Το 10.000 συγκεκριμένα, αντιπροσωπεύει, κατά προσέγγιση, το χρονικό διάστημα που οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει πόλεις και έχουν αναπτύξει τη γεωργία. Το διάστημα δηλαδή κατά το οποίο χτίζουμε τον δικό μας κόσμο, αντί απλά να αντιδρούμε στο κράτος της φύσης.
– Τι θα προσφέρει αυτό το ρολόι στους ανθρώπους σήμερα, σε 100 και σε 1.000 χρόνια;
– Σήμερα, παρότι το ρολόι δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, η συζήτηση που κάνουμε αυτή τη στιγμή για τη μακροπρόθεσμη σκέψη, αποδεικνύει ότι έχει αρχίσει ήδη να δουλεύει. Τα επόμενα 50 με 150 χρόνια, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, είναι και τα πιο επικίνδυνα, όσον αφορά την καταστροφή του από ανθρώπινο χέρι. Και αυτό γιατί από τη μία δεν το εκτιμούν ακόμα για την παλαιότητά του και από την άλλη έχει βγει εκτός μόδας. Σε 1.000 χρόνια, ποιος ξέρει; Οι άνθρωποι μπορεί να το χάνουν και να το ξαναβρίσκουν, ή να γνωρίζουν πάντα την ύπαρξή του, αυτό όμως που ελπίζουμε είναι βλέποντάς το ή μαθαίνοντας γι’ αυτό να σκέφτονται ότι νοιαστήκαμε γι’ αυτούς.

Κατασκευή – υλικά
– Τι είδους σχεδιασμός και υλικά απαιτούνται για μία συσκευή που θα αντέξει τόσα χρόνια;
– Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η οξείδωση του ρολογιού. Τα μεγάλα εξαρτήματα είναι φτιαγμένα από ανοξείδωτο ατσάλι θαλάσσης, το οποίο οξειδώνεται μεν, αλλά πολύ αργά. Κάποια από τα μικρότερα εξαρτήματα που θέλουμε να μείνουν σε αυστηρά σταθερές διαστάσεις είναι φτιαγμένα από τιτάνιο και εκείνα που χρειάζονται να έχουν τη μεγαλύτερη ανθεκτικότητα, όπως τα ρουλεμάν, είναι φτιαγμένα από κεραμικά. Γνωρίζουμε με κάθε σιγουριά ότι κεραμικά αντικείμενα έχουν αντέξει πάνω από 10.000 χρόνια. Οσον αφορά την ενέργεια, χρησιμοποιούνται δύο πηγές. Η πρώτη είναι η διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ημέρας και νύχτας που δημιουργεί μία διαφορά πίεσης που στη συνέχεια, κινεί μπρος-πίσω ένα πιστόνι. Η δεύτερη είναι το «κούρδισμα» από τους επισκέπτες. Ενώ η πρώτη πηγή ενέργειας είναι υπεύθυνη για τον υπολογισμό του χρόνου, για να δείξει το ρολόι τον χρόνο, πρέπει κάποιος να το επισκεφθεί και να το κουρδίσει χρησιμοποιώντας ένα μοχλό. Αυτό το ρολόι δεν θα έχει δείκτες, δεν θα δείχνει τις ώρες και τα λεπτά, αλλά θα κρατάει τον χρόνο χρησιμοποιώντας κύκλους της φύσης, όπως των πλανητών και των αστεριών.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στο Μαντείο τους, όχι επειδή ήταν προληπτικοί και ανόητοι, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να πιστεύουν σ΄ αυτό

 "Ξέρω καλά ότι ο θεός έτσι πάντα ενεργεί: τον σοφό παρακινεί μ΄ αινιγματικά λόγια, και τους ανόητους διδάσκει καθαρά και σύντομα" Σοφοκλής.

Η ετυμολογία της μαντικής και της μαντείας ανάγεται στο ρήμα μαίνεσθαι. Δηλαδή τα σχετικά φαινόμενα θεωρούνταν καταστάσεις ιερής μανίας, δηλαδή έκστασης κάτι που σημαίνει την, έως ένα βαθμό, απώλεια του εγώ όσο διαρκούσε η κατάσταση αυτή. Στον αρχαίο κόσμο η μαντική συνδεόταν με κάποια θεότητα, που πρόσφερε την πληροφορία που λάμβανε ο μάντης, ο οποίος ήταν το διάμεσο μέσω του οποίου η θεότητα πληροφορούσε για το μέλλον.

Υπήρχαν τεχνητοί τρόποι για να μεταβεί το πρόσωπο σε κατάσταση «διαμεσότητας». Ας θυμηθούμε τα φύλλα δάφνης της Πυθίας ως ένα μικρό παράδειγμα. Κατά τον Πλούταρχο η πρόβλεψη του μέλλοντος είναι αποτέλεσμα συντονισμού της ψυχής του μάντη με τον κόσμο του υπερπέραν, ο οποίος φωτίζεται από τον Απόλλωνα - θεό του φωτός και του Ήλιου - οι ακτίνες του οποίου ξεδιαλύνουν το σκότος και τίποτα δεν είναι κρυφό από αυτόν. Η Κασσάνδρα, οι Σίβυλλες και οι Πυθίες θεωρούνταν « 'εξ 'Απόλλωνος μαινόμεναι ».

Η αγωνία και ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο και η επιθυμία του να προσεγγίσει την αιωνιότητα, αποτελούν βασικό έναυσμα της προσπάθειάς του να εξηγήσει και να αναλύσει τα συμβάντα του παρελθόντος αλλά και να έχει επίγνωση των συμβάντων του μέλλοντος με κάθε μέσο. Ένα απ’ αυτά τα μέσα αποτελεί η μαντεία. Μαντεία λοιπόν είναι η τέχνη πρόβλεψης του μέλλοντος και ερμηνείας του παρόντος και του παρελθόντος με μέσα που δεν βασίζονται στη λογική και στην επιστήμη. Βασικό της στοιχείο είναι αναμφισβήτητα ο νόμος της αιτιότητας, δηλαδή η αναζήτηση των αιτιών μιας ενέργειας για να είναι εφικτή η πρόγνωση του μέλλοντος. Επίσης ίσως, όπως μας λέει η Εύα Πάλμερ στο βιβλίο της "Ιερός Πανικός", "μερικές φορές, κατά τη διάρκεια ενός κύκλου εμπειριών, μια αστραπή από έναν κύκλο να ξεφεύγει και να διαπερνά το σπίτι κάποιου, έτσι που η όρασή του να θαμπώνεται από το περίσσειο φως" ή, να προσθέσουμε, η εσωτερική όρασή του να μεγθύνεται έως του σημείου ένας ανώτερος εαυτός να δίνει απαντήσεις σε χρόνια διατυπωμένα ερωτήματα...

Ο Σωκράτης πίστευε πως η μαντική μπορεί να γίνει κτήμα κάθε ανθρώπου μέσω της αυτογνωσίας. Για τους Στωικούς κάθε συμβάν συνδέεται με το σύνολο των γεγονότων, παρελθόντων, παρόντων και μελλόντων. Κατά τον Δημόκριτο οι ψυχές των προφητών και των τρελλών έχουν διαφορετική σύνθεση από τις ψυχές των υπόλοιπων ανθρώπων. Προκειμένου να επιτευχθεί η πρόγνωση είναι απαραίτητο η ψυχή να ελευθερωθεί από τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου. Γι' αυτό και οι μαντικές ικανότητες αυξάνονται στο μέγιστο σε κατάσταση ύπνωσης ή έκστασης.

Η ανίχνευση του αγνώστου κατά τους αρχαίους Έλληνες γινόταν μέσω των Θεών ή των σημείων που εκείνοι δίνουν στους ανθρώπους. Αυτό επιτυγχάνονταν με άμεσο, έμμεσο, σαφή ή συμβολικό τρόπο.

Οι αρχαίοι Έλληνες διαιρούσαν τη μαντική τέχνη σε δύο κατηγορίες: στην άτεχνη και την έντεχνη, ονόματα τα οποία αποδόθηκαν από τον Κικέρων στο Περί Μαντείας (De Divinatione). Η φυσική ή άτεχνος μαντεία ήταν μια «έμφυτη» ικανότητα προφητείας, μια θεόπνευστη ορμή, που μ’ αυτήν ο άνθρωπος γινόταν όργανο θείου πνεύματος. Αποτελούσε ένα χάρισμα που ασκούνταν με άμεσο τρόπο από ένα αγνό άτομο και ήταν κάθε στιγμή έτοιμο να δεχθεί την έμπνευση και να αποκαλύψει τη θεία βούληση. Από την άλλη πλευρά, η έντεχνη ή επαγωγική μαντεία διδασκόταν και συμπληρωνόταν από μακροχρόνια προσωπική πείρα. Διακρινόταν σε μαντική από έμψυχα όντα ή φυτά και σε μαντική από άψυχα αντικείμενα.

Οι Έλληνες θεωρούσαν πιο παλιά και επομένως πιο σεβαστή την άτεχνη μαντεία. Υπάρχουν δύο τρόποι άσκησης της άτεχνης μαντείας: α) «διά εμπνεύσεως» και β) «δια χρησμών» . Η πρώτη εξασκούταν μόνο από άτομα τα οποία βρίσκονταν σε κατάσταση έμπνευσης και δεν ήταν απαραιτήτως ιερείς. Αντίθετα η δεύτερη εξασκούταν από μάντεις, ιερείς, κλπ οι οποίοι έπεφταν σε έκσταση με διάφορα τεχνητά μέσα.

Ο πρώτος τρόπος άσκησης της άτεχνης μαντείας, δηλαδή «διά εμπνεύσεως» ασκούταν από τριών ειδών μάντεις: τους δαιμονόληπτες, τους ενθουσιαστικούς και τους εκστατικούς. Οι δαιμονόληπτοι αποκαλούνταν «πυθωνικοί ή πύθωνες» και «εγγαστρίμυθοι ή εγγαστρίται» σε περίπτωση που έφεραν στην κοιλιά τους δαίμονες/θεούς. Ο πρώτος που δίδαξε αυτήν την τεχνική ήταν ο Ευρυκλής. Οι ενθουσιαστικοί (Ορφεύς, Μουσαίος, Αμφίων κλπ) ήταν μάντεις ή άλλα πρόσωπα που περιέπεφταν ξαφνικά σε μαντική έξαρση. Τέλος, οι εκστατικοί περιέπεφταν σε πλήρη αναισθησία για πολύ ώρα, κατά την οποία η ψυχή τους απελευθερωνόταν από το σώμα και αποκτούσε πολύ ισχυρές δυνάμεις. Χαρακτηριστικά παράδειγμα αποτελούν ο μάντης Επιμενίδης και από γυναίκες η Κασσάνδρα, η Πυθία και οι Σίβυλλες. Τέλος στη θεία έμπνευση εντάσσονται και τα όνειρα, τα οποία στέλνονταν από τους θεούς (π.χ. ο Όνειρος). Στα όνειρα εμφανίζονταν θεότητες ή σκιές πεθαμένων και με έναν συμβολικό τρόπο δήλωναν τη βούληση των θεών. Υπήρχαν όμως και φορές που οι θεοί έστελναν όνειρα απατηλά.

Ο δεύτερος τρόπος άσκησης της άτεχνης μαντικής τέχνης («δια χρησμών») ασκούνταν κυρίως από τα μαντεία ή χρηστήρια και οι χρησμοί δίνονταν με διαφορετικό τρόπο από μαντείο σε μαντείο. Άλλες ονομασίες των χρησμών ήταν μαντεύματα, θεοπρόπια, φήμες, θέσφατα και λόγια και των μάντεων χρησμωδός ή χρησμολόγος (=εξηγητής / συλλέκτης χρησμών). Οι χρησμοί συχνά επηρέαζαν τις πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις ενός έθνους.

Η έντεχνη μαντεία εξαρτιόταν από σημεία που προϋπέθεταν σπουδή και γνώση, ενώ ερμηνεύονταν με βάση δεισιδαιμονίες και προλήψεις από γιατρούς, μάντεις, κήρυκες κλπ, οι οποίοι αποτελούσαν υψηλή κοινωνική τάξη. Τα σημεία αυτά θεωρούνταν ότι τα έστελνε ο Δίας και για αυτό το λόγο ονομάζονταν «διοσημίες», π.χ. αστραπές, κεραυνοί, βροντές κλπ. Η υπεροχή της έντεχνης μαντικής κατά τους πρώιμους χρόνους φαίνεται και από την εκτενή πραγμάτευσή της από τον Όμηρο, όπου τα διάφορα είδη της κατείχαν σημαντικό ρόλο τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο βίο: Η οιωνοσκοπία π.χ, καθώς και η εμπυρομαντεία, αναφέρονται πάρα πολύ συχνά ως τρόποι ερηνείας της θείας βούλησης και ως αρωγοί στη λήψη καθοριστικών αποφάσεων.

Παρ΄ όλα αυτά, η εμπνευσμένη μαντική στον Όμηρο δεν ήταν εντελών άγνωστη. Άτομα όπως ο Κάλχας και ο Έλενος εμφανίζονται να προφητεύουν κατόπιν θείκής εμπνεύσεως, δίχως τη βοήθεια θεϊκών σημαδιών, ενώ μια φορά στην Ιλιάδα αναφέρεται το όνομα "Πυθώ πετρήεσσα", το οποίο μάλλον αναφέρεται στην Πυθία των Δελφών. Δείγματα άσκησης της εμπνευσμένης μαντικής έχουμε σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας και για στις κύριες μεθόδους της θ΄ αναφερθούμε στην δημοσίευση της ερχόμενης Δευτέρας.

Ωστόσο, αξίζει ν΄ αναφερθεί πως ο ιστορικός μελετητής του αρχαίου κόσμου Έρικ Ρόμπερτσον Ντοντς μας λέει ότι "Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στο Μαντείο τους, όχι επειδή ήταν προληπτικοί και ανόητοι, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να πιστεύουν σ΄ αυτό". Το μαντείο σήμαινε πίστη και θρησκεία.

Τα όρια της επιστημονικής αλήθειας

Η επιστημονική αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο είναι όμηρος τόσο του πλαισίου αναφοράς μας στον χωρόχρονο όσο και της γλώσσας που χρησιμοποιούμε για να την εκφράσουμε

Ακόμη και να μπορούσαμε να ταξιδέψουμε σε άλλο Σύμπαν, δύσκολα θα καταφέρναμε να αντιληφθούμε την αλλαγή!

Εχουμε κλείσει ήδη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και το θέμα μιας ερμηνείας της επιστημονικής αλήθειας και των ορίων της είναι πάντοτε επίκαιρο με δεδομένη τη φρενήρη εξέλιξη της θετικής επιστήμης και των τεχνολογιών αιχμής στο σύνολό τους. Τα ερωτήματα «βάθους» ωστόσο παραμένουν αναπάντητα: Υπάρχει ανάγκη μιας μεταφυσικής οντότητας-δημιουργού του γνωστού τουλάχιστον Σύμπαντος; Γιατί τελικά να υπάρχει κάτι παρά τίποτα; Υπάρχει όντως κάποιο αινιγματικό σωμάτιο Higgs ή τουλάχιστον κάτι που είναι «σαν το σωμάτιο Higgs», όπως ανακοινώθηκε στην επιστημονική κοινότητα από τους ιθύνοντες του CERN στις 4 Ιουλίου του 2012, και το οποίο αναμένεται μέσω του ομώνυμου πεδίου να δώσει μια εμπειρική -επιστημολογική βάση στην ασυμβατότητα των παρατηρήσεων ανάμεσα στο κβαντικό και στο μακροσκοπικό επίπεδο πραγματικότητας; Είναι η Θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης μια πλήρης θεωρία για το Σύμπαν με την έννοια ότι μπορεί να ενσωματώσει θεωρητικά οποιεσδήποτε νέες παρατηρήσεις ή είναι απλώς ένα θεωρητικό μοντέλο που περιγράφει ως ένα σημείο επιτυχώς το τρέχον παρατηρησιακό - επιστημολογικό εποικοδόμημα;

Ολα τα παραπάνω ερωτήματα ανάγονται ιστορικά περίπου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν οι θετικές επιστήμες οδηγήθηκαν μέσα από μια σειρά θεωρητικών προβληματισμών που προκάλεσε η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνικής μετά την πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση του 19ου αιώνα σε νέους ριζοσπαστικούς προσανατολισμούς. Ηταν η εποχή της εισαγωγής της κβαντομηχανικής θεωρίας από τον Μαξ Πλανκ, η εποχή της εισαγωγής της ειδικής και μία δεκαετία περίπου αργότερα της γενικής σχετικότητας από τον Α. Αϊνστάιν, η εποχή της κρίσης των θεμελίων των μαθηματικών και της προσπάθειας συνεπούς θεμελίωσής τους από τους Ράσελ - Γουάιτχεντ μέσω του συστήματος της Principia Mathematica. Υπό μία έννοια, μάλιστα, δεν ήταν άσχετες οι ανατροπές στο κλασικό επιστημολογικό εποικοδόμημα με τη γενικότερη επανάσταση στον χώρο της τέχνης και της αισθητικής, ιδιαίτερα στον χώρο των αναπαραστατικών τεχνών. Για παράδειγμα, η τάση της αφαίρεσης των μορφών και του μινιμαλισμού στη σύγχρονη τέχνη δεν μπορεί παρά να ιδωθεί, ιστορικά τουλάχιστον, παράλληλα με την αφαιρετική τάση στα μαθηματικά και τη θεωρητική φυσική, με την αναζήτηση των υποκείμενων μαθηματικών δομών και των μορφολογικών τους αναλλοίωτων, τάση που υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξή τους καθ' όλον τον 20ό αιώνα. Ωστόσο, αυτές οι ριζικές ανατροπές δεν μπορούσαν παρά να δώσουν νέο περιεχόμενο στην ιστορικά φορτισμένη σχέση της επιστήμης με τη φιλοσοφία και την αναλυτική λογική.

Υπό το πρίσμα αυτό και με προϋπάρχουσα την αντιιδεαλιστική παράδοση του διαλεκτικού υλισμού είτε του θετικισμού του Ογκ. Κοντ, η συμβολή νέων φιλοσοφικών προσεγγίσεων - π.χ., της φαινομενολογικής - στη δόμηση ενός ανοικτού μοντέλου που είναι ικανό να «διαλεχθεί» με το επίκαιρο επιστημολογικό εποικοδόμημα στο σύνολό του είναι ακριβώς η ανάδειξη του ρόλου του συνειδότος υποκειμένου στη συγκρότηση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας και το πλαίσιο ερμηνείας που εξ αυτού του λόγου καθορίζει. Αυτό το πλαίσιο ερμηνείας δίνει και το εύρος του πεδίου μέσα στο οποίο μπορεί το υποκείμενο να θέτει καλώς εννοούμενα οντολογικά ερωτήματα ώστε να αναμένει καλά θεμελιωμένες απαντήσεις. Είναι χαρακτηριστικό να τονιστεί εδώ ότι η εναλλακτική αναλυτική θεωρία του Βαν Ορμαν Κουάιν εισάγει τον υπο-καθορισμό των επιστημονικών θεωριών, ακόμα και των τυπικο-λογικών, όπως η αναλυτική λογική και τα μαθηματικά, ως προς την εμπειρία και τον τρόπο πρόσληψης και συγκρότησής της τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, το μη μονοσήμαντο της επιστημονικής αλήθειας όπως αυτή τυποποιείται μέσω των αντίστοιχων θεωριών συνδέεται με το μέτρο κατά το οποίο η συγκρότηση της ίδιας της εμπειρίας επικαθορίζει το περιεχόμενο και τη φόρμα των θεωριών.

Αναφερόμενοι ειδικότερα στην έννοια του φαινομενολογικού ορίζοντα, νοούμενου όχι με τη συνηθισμένη έννοια του φυσικού ορίζοντα αλλά με την έννοια του πεδίου που καθορίζεται από την αποβλεπτικού τύπου συνείδηση του υποκειμένου κατά την εναργή παρουσία του στον κόσμο αλλά και από την ίδια τη φύση ως προ-αναγωγικό του πεδίο. Τα όρια του ορίζοντα αυτού είναι μεν αναλλοίωτα καθ' όσον αναφέρονται στη συνειδησιακή δομή του υποκειμένου και τον τρόπο συγκρότησης της πραγματικότητας από αυτό, είναι ωστόσο μετατοπίσιμα στον βαθμό που μετατοπίζεται το αποβλεπτικό του πεδίο.

Πώς θα ήταν το ταξίδι σε άλλο Σύμπαν;
Πιο απλά, αν υποθέσουμε ότι ευσταθούν κάποιες σύγχρονες κοσμολογικές θεωρίες που ισχυρίζονται ότι υπάρχουν άλλα παράλληλα ή εξωτικά σύμπαντα και σε κάποιο πολύ μακρινό μέλλον οι μελλοντικοί μας απόγονοι θα είχαν τις τεχνολογικές δυνατότητες να ταξιδέψουν ως εκεί, ποτέ δεν θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι όντως βρίσκονται σε κάποιο άλλο Σύμπαν και όχι στο δικό μας. Κι αυτό γιατί στον βαθμό που θα εξακολουθούσαν να είναι άνθρωποι με την ιδιαίτερη «αρχιτεκτονική» ενσωματωμένης συνείδησης και ορισμένου τύπου συγκρότησης της αντικειμενικής πραγματικότητας, θα μπορούσαν μόνο να ισχυριστούν ότι αυτό το οποίο βλέπουν ή αλληλεπιδρούν είναι απλώς μια επέκταση του δικού τους «ορίζοντα» όπως τον είχαν συγκροτήσει με όρους αμοιβαιότητας στο Σύμπαν-μήτρα τους. Αυτή είναι εξάλλου και η επικρατούσα σήμερα τάση ερμηνείας των τεσσάρων θεμελιωδών σταθερών της φυσικής (και όχι κατά κοινή παρανόηση παγκόσμιων σταθερών), δηλαδή της «παγκόσμιας» σταθεράς της βαρύτητας G, της σταθεράς Πλανκ h, της ταχύτητας του φωτός c και της σταθεράς του Μπόλτσμαν κ. Οι σταθερές αυτές, δηλαδή, εκφράζουν εγγενώς τα όρια της ανθρώπινης γνώσης που είναι μεν αναπόφευκτα και μη αλλοτριώσιμα αλλά που ταυτόχρονα μετατοπίζονται όπως ο φαινομενολογικός ορίζοντας.

Είναι γεγονός ότι οι τέσσερις αυτές σταθερές αρθρώνουν την ύπαρξη των «γραμμών οριζόντων» που μας χωρίζουν από το άπειρα μικρό και το άπειρα μεγάλο. Η ταχύτητα του φωτός c, π.χ., είναι κατά τη γενική σχετικότητα το ανώτατο όριο ταχύτητας στο Σύμπαν γιατί η άρνησή της θα οδηγούσε σε φαινόμενα ακαριαίας επίδρασης από απόσταση και σε παράλογα αποτελέσματα όπως το νοητικό πείραμα Αϊνστάιν - Ποντόλσκι - Ρόουζεν (υπάρχει ωστόσο ένσταση με πειραματικές αξιώσεις γι' αυτή τη θέση). Η σταθερά του Πλανκ h εκφράζει ένα κατώτατο όριο δράσης στο Σύμπαν με την έννοια μιας ελάχιστης δράσης που πρέπει να παραχθεί από μια συσκευή μέτρησης ώστε να έχουμε «απόκριση» του μετρούμενου κβαντικού αντικειμένου (ΔΑ •ΔΕ≥ h , - πρώτη ανισότητα του Χάιζενμπεργκ).

Το κβαντικό κατώφλι της συνείδησης
Εν ολίγοις, οι σταθερές της σχετικότητας G και c έχουν σχέση με το αδύνατο του ορισμού ενός απόλυτου χώρου και ενός απόλυτου χρόνου στο Σύμπαν, ενώ οι σταθερές h και κ μπορεί να θεωρηθεί ότι ορίζουν τα όρια του υποατομικού Σύμπαντος με την ταυτόχρονη άρση μιας αιτιοκρατούμενης και καλώς ορισμένης πραγματικότητας. Μια σύγχρονη ερμηνεία, στο πλαίσιο της κβαντικής βαρύτητας, της σταθεράς «παγκόσμιας» έλξης G, σε συνδυασμό με τις σταθερές h και c, οδηγεί στις έννοιες του χρόνου και του μήκους Πλανκ και την υποψία ότι ο ίδιος ο χωρόχρονος έχει κβαντική δομή με συνεπαγόμενη μια α-κατανόητη μη περαιτέρω «διαιρεσιμότητά» του. Με αυτό το δεδομένο, είναι σημαντική η μεταθεωρητική θέση ότι ο τρόπος συγκρότησης της πραγματικότητας από ένα υποκείμενο-φορέα αυτοσυγκροτούμενης χρονικής συνείδησης οριοθετεί όχι μόνο το «βάθος» της παρατήρησης εντός του φυσικού κόσμου αλλά και τα όρια της τυπικής γλώσσας των αντίστοιχων λογικο-μαθηματικών θεωριών. Η κατάσταση κβαντικής περιπλοκής (quantum entanglement) θεωρείται από πολλούς θεωρητικούς της κβαντομηχανικής ότι εκφράζει ακριβώς το κατώφλι μιας φυσικής κατάστασης «απρόσιτης» στην εξαντικειμένισή της από τη συνείδηση του υποκειμένου μέσω του τριγώνου κβαντικό γεγονός - συσκευή μέτρησης - νοούν υποκείμενο.

Αντίστοιχα σε τυπικο-λογικό επίπεδο είναι σήμερα ανοικτό στη μαθηματική κοινότητα κατά πόσο προτάσεις που αναφέρονται στο μαθηματικό συνεχές και στις ιδιότητές του ή το «ακαθόριστο» άπειρο είναι εν τέλει αναλυτικού χαρακτήρα και ως τέτοιες μπορεί κανείς να τις χειρισθεί. Είναι γνωστό ότι η αρχή της επαληθευσιμότητας των επιστημονικών θεωριών (Σχολή της Βιέννης) προσέκρουσε στην ένσταση του Καρλ Πόπερ για το μάταιο της επιβεβαίωσης των λεγόμενων καθολικών προτάσεων μιας τυπικής θεωρίας μέσω της επιστημονικής τους επαλήθευσης. Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την εγκυρότητα μιας καθολικής μαθηματικής πρότασης, πολύ περισσότερο μιας καθολικής εμπειρικής πρότασης της Φυσικής, αν δεν προϋποθέσουμε μια ad hoc επ' άπειρον επέκταση του πεδίου και της «μορφολογίας» της φυσικής μας εμπειρίας, την οποία ωστόσο δεν έχουμε κανέναν εμπειρικό τρόπο να αποδείξουμε; Η άρνηση, για παράδειγμα, μιας τέτοιας καθολικής πρότασης στα σύνολο των πραγματικών αριθμών (αρχιμήδεια ιδιότητα) μας οδηγεί στο «εξωτικό» σύμπαν των μη συμβατικών πραγματικών αριθμών. Η ποπεριανή υποκατάσταση της αρχής της επαληθευσιμότητας με το κριτήριο της διαψευσιμότητας όπου αρκεί μία και μόνο εμπειρική διάψευση μιας τυπικής πρότασης για να απορριφθεί εκφράζει ακριβώς και τους εγγενείς περιορισμούς της ανθρώπινης γνώσης. Δεν υπάρχει, δηλαδή, αντικειμενική πραγματικότητα ανεξάρτητη του τρόπου συγκρότησής της και, αν υπάρχει τέτοια, δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί παρά μόνο διαμεσολαβούμενη και διυποκειμενικώς οριζόμενη μέσω των υποκειμένων-φορέων συνείδησης που είναι όλοι οι άνθρωποι.

Ομηροι του χωροχρόνου και της γλώσσας
Αν η επιστήμη είναι η εξαντικειμένιση της εμπειρίας, τότε η φυσική εμπειρία υπεκφεύγει της πλήρους επιστημονικής της σύλληψης κατά το «έλλειμμα» της συγκρότησής της σε μια αντικειμενική δομή εντός ενός αντικειμενικού χωροχρόνου και την επακόλουθη αφαίρεσή της στο πλαίσιο μιας τυπικής μαθηματικής θεωρίας. Κατ' ακολουθίαν, η επιστημονική αλήθεια συναρτάται εγγενώς (κατά τον Κουάιν στο γνωστό έργο του «Word and Object») με το εκφραστικό εύρος του νοητικού σχήματος και της γλώσσας διά των οποίων αυτή διαμεσολαβείται. Είναι αξιοσημείωτο, ωστόσο, ότι τόσο τα μαθηματικά μοντέλα όσο και οι θεωρητικές εξιδανικεύσεις της Φυσικής έχουν αποδειχθεί διαχρονικά ιδιαίτερα αποτελεσματικά εργαλεία στην εν τοις πράγμασι περιγραφή των φυσικών φαινομένων, τουλάχιστον σε μια ευρεία γκάμα τους.

Εν τέλει, αν τα μεγάλα ερωτήματα της μη πληρότητας των μαθηματικών θεωριών κατά Κ. Γκέντελ και της μη αποφασισιμότητας κρίσιμων εικασιών για το μαθηματικό άπειρο (βλ., π.χ., θεωρία των «πολυ-συμπάντων» του Γ. Χ. Γούντιν) έχουν μια υποκείμενη κοινή συνιστώσα με τα μεγάλα ανοικτά προβλήματα της θεωρητικής φυσικής - κβαντομηχανικής θεωρίας - κοσμολογίας, αυτή είναι εύλογο να υποτεθεί ότι είναι η αναγωγή στον θεμελιώδη τρόπο συγκρότησης του πεδίου αναφοράς τους και στην υποκειμενική αρχή του, η οποία δεν είναι άλλη από την ανθρώπινη συνείδηση με την (αυτοσυγκροτούμενη) χρονικότητά της εντός του κόσμου-φορέα νοήματος που την περιβάλλει.
Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του ανθρώπου-φορέα συνείδησης σε σχέση με τον φυσικό κόσμο που τον «διαπερνά» και ταυτόχρονα τον υπερβαίνει και η έννοια του μετατοπίσιμου αλλά αναπαλλοτρίωτου κοσμικού ορίζοντα που επάγει η αρχιτεκτονική αυτή καθορίζουν τα όρια της επιστημονικής γνώσης για τον κόσμο αλλά και το εύρος των καλώς τιθέμενων ερωτημάτων σε σχέση με τον κόσμο αυτόν. Υπό το πρίσμα αυτό, ερωτήματα που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε μεταφυσικά ή τελεολογικά όπως, λ.χ., η αναζήτηση ενός υπέρτατου όντος δημιουργού του Σύμπαντος στερούνται νοήματος. Μάλλον εδώ πρέπει να μένουμε σιωπηλοί με τη βιτγκενσταϊνιανή έννοια της λέξης.

Τι σκέφτονται τα ψάρια

Ιάπωνες επιστήμονες «διάβασαν» τον εγκέφαλο τους

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν τα ψάρια μπορούν να σκεφτούν; Κι αν μπορούν, τι σκέφτονται; Την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δίνουν Ιάπωνες επιστήμονες οι οποίοι κατάφεραν να δουν τις σκέψεις ενός ψαριού μέσα στον εγκέφαλό του, καθώς αυτό κολυμπούσε.

Είναι η πρώτη φορά που οι νευροεπιστήμονες καταφέρνουν να παρακολουθήσουν εγκεφαλικά κύτταρα εν ώρα δράσης σε ένα ανεξάρτητα κινούμενο ζώο. Παρόλο που το αντικείμενο μελέτης ήταν ψάρι, η έρευνα αυτή παρέχει στοιχεία και για τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Οι ερευνητές του Εθνικού Ινστιτούτου Γενετικής της Ιαπωνίας και του Ινστιτούτου Επιστήμης του Εγκεφάλου του πανεπιστημίου Σαϊτάμα, με επικεφαλής τον καθηγητή Γιουνίτσι Νακάι και τον Κοϊτσι Καβακάμι, κατάφεραν να καταγράψουν ολόκληρη τη διαδικασία ενεργοποίησης και απενεργοποίησης των επιμέρους εγκεφαλικών κυττάρων κάθε στιγμή στον εγκέφαλο του ψαριού.
Οι ερευνητές τροποποίησαν γενετικά τη διαφανή προνύμφη ενός μικρού ψαριού-ζέβρα, έτσι ώστε το τμήμα του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην όραση, να εκπέμπει πλέον φωσφορίζον πράσινο φως, κάθε φορά που οι νευρώνες ενεργοποιούνταν. Με τη βοήθεια ενός μικροσκοπίου και μιας βιντεοκάμερας υψηλής ανάλυσης, οι επιστήμονες κινηματογράφησαν την εγκεφαλική δραστηριότητα του ψαριού σε διαφορετικές στιγμές (όταν κατασκόπευε τη λεία του, όταν κινείτο προς αυτήν, όταν αποφάσιζε να την πιάσει κλπ).

Η μεγάλη αυτή επιστημονική επιτυχία, δίνει ελπίδες ότι στο μέλλον θα καταστεί εφικτό για τους επιστήμονες να ερμηνεύουν τη συμπεριφορά ενός ζώου, τη διαδικασία μάθησης και μνήμης, καθώς και τα συναισθήματά του (φόβος, χαρά, θυμός κ.α.), με βάση την ιδιαίτερη ενεργοποίηση των ξεχωριστών συνδυασμών νευρώνων (εγκεφαλικών κυττάρων).

Η νέα τεχνολογία, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ευρύτερα για να μελετηθεί η νοητική διαδικασία σε ανθρώπους και ζώα διευκολύνοντας την μελέτη, κατανόηση και ίσως θεραπεία των εγκεφαλικών διαταραχών.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ

Άλλο ένα βράδυ που είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Το άτιμο το κρύο που δεν αφήνει το σπιτάκι μου να ζεσταθεί με κρατούσε ξύπνιο. Στην τηλεόραση παίζει άλλη μια χαζή ταινία. Στο μυαλό μου ωστόσο έρχονταν σιγά σιγά όλοι αυτοί οι φίλοι που ήρθαν στην ζωή μου και έτσι ξαφνικά χάθηκαν! Άλλοι που υπάρχουν ακόμα, άλλοι που έμειναν αρκετά, άλλοι που είτε έκαναν ένα γρήγορο πασάλειμμα, είτε ένα αργό και ολίγον τι βασανιστικό πασάλειμμα!

«Άραγε γιατί να έκατσαν όλοι αυτοί τόσο λίγο στην ζωή σου;». Πιστεύω όλοι μας έχουμε κάτσει, άλλοι περισσότερα και άλλοι λιγότερα βράδια, με την σκέψη αυτών που έτσι ξαφνικά αποφάσισαν και εξαφανιστούν από την μια στιγμή στην άλλη! Αλλά είμαι σίγουρος πως κανένας μας δεν μπόρεσε ακόμη να δώσει απάντηση σε αυτό το αναθεματισμένο «Γιατί έφυγαν;».

Στο ένα χέρι έχουμε εκείνους που πέρασαν, ψέκασαν, σκούπισαν και τελείωσαν. Αυτοί συνήθως κάνουν ένα αστραπιαίο πέρασμα χωρίς να σε επηρεάσουν τον τρόπο σκέψης σου και χωρίς να προλάβουν να γίνουν ένα σημαντικό κομμάτι στην ζωή.

Παρόλο που δεν υπήρξαν και κάτι το σπουδαίο, όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχουν πια δίπλα σου κάπως σου έρχεται ρε παιδί μου όπως και να το κάνουμε. Αυτό βέβαια συμβαίνει εξαιτίας της ματαιοδοξίας του ανθρώπου, που θέλει να είναι αρεστός σε όλους με το έτσι θέλω! Εντάξει δεν λέω υπάρχουν και εξαιρέσεις , που λένε αυτό το «τι έφταιξε και δεν μπόρεσα να ταιριάξω μαζί του, τι λάθος έκανα;», αλλά αποτελούν την μειονότητα.

Στο άλλο χέρι έχουμε εκείνους που έμειναν και έκαναν εκείνο το περιβόητο βασανιστικό πασάλειμμα. Αυτοί παρέμειναν αρκετό καιρό και εσύ άρχισες να δένεσαι μαζί τους, να μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους, να ζεις μαζί τους αξέχαστες στιγμές, να είναι εκεί και στα εύκολα και στα δύσκολα και στις χαρές αλλά και στις λύπες. Ένα ωραίο πρωινό ωστόσο εξαφανίστηκαν έτσι χωρίς να πουν ούτε ένα γεια, χωρίς λόγο και αιτία.

Οι λόγοι που έφυγαν χιλιάδες. Εικασίες που το μυαλό μας κάνει άπειρες, πηγαίνοντας πάντα μα πάντα, στο χειρότερο από όλα τα σενάρια, χωρίς κανένα απολύτως σημάδι έτσι απλά γιατί είναι από τη φύση του να σκέφτεται συνεχώς τα χειρότερα! Όμως την πικρή αλήθεια την γνωρίζουμε όλοι μας, όσο και αν προσπαθούμε να καθησυχάσουμε λίγο το μυαλό μας, το μοναδικό άτομο που μπορεί να μας δώσει αυτήν την πολυπόθητη απάντηση είναι αυτό που έφυγε.

Ας μην ξεχνάμε και αυτούς που πήραν την απόφαση να μείνουν στην ζωή μας και να διάλεξαν να είναι δίπλα σε κάθε σημαντική και ασήμαντη στιγμή της ζωής μας. Είναι εκεί σε όλα τα σκαμπανεβάσματα τις, στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας, στις μεγάλες αλλαγές και στο καθετί που θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Μπορεί να εκνευρίζονται με το παραμικρό, μπορεί να εκνευρίζονται από κάποιες συμπεριφορές μας αλλά δεν έφυγαν, έμειναν και με τον τρόπο τους και την στάση τους μας έκαναν καλύτερους!

Όπως και να έχει όμως ήταν άνθρωποι που είχαμε επιλέξει να υπάρχουν δίπλα μας. Ήταν ή μπορεί και να είναι ακόμα φίλοι μας. Ό,τι και να ήταν όμως μας έκαναν και να γνωρίσουν και τις δύο πλευρές του νομίσματος που μπορεί να έχει μια φίλια!

Ο πρώτος ηλίθιος

Ο ηλίθιος δεν μιλούσε πολύ. Μόνο οι άλλοι το έκαναν γι’ αυτόν. Ο ηλίθιος άκουγε. Άκουγε όλους τους άλλους. Ο καθένας είχε να του πει την ιστορία του, τον πόνο του και το βάσανό του. Ήταν χαρούμενοι μόνο όταν ήταν μαζί τους, όχι όταν ήταν με τους άλλους. Όταν έπαιζε με τα παιδιά τους, έλεγαν γι’ αυτόν ότι δεν είχε να κάνει τίποτα άλλο. Ο ηλίθιος άκουγε όλες αυτές τις ερμηνείες και τις απόψεις του κόσμου.

Δεν άλλαζε όμως. Ήταν πάντα με εκείνους που τον είχαν ανάγκη, ακόμα και αν δεν είχαν ανάγκες. Ήταν η άμμος της παιδικής χαράς. Όλα τα παιδιά έπαιζαν μαζί του κι ύστερα τον άφηναν μόνο για να μπορέσουν να τον βρουν και πάλι την επόμενη ημέρα να τα περιμένει.

Ο ηλίθιος τα αγαπούσε όλα και γι’ αυτό το λόγο δεν τον αγαπούσε κανένα ιδιαίτερα. Ήταν απλώς ο ηλίθιος τους. Μαζί του ένιωθαν πάντα ασφάλεια διότι ήταν ο μεγάλος. Όμως όπως ήταν ο μεγάλος τούς άρεσε να κοροϊδεύουν τα γεράματά του. Δεν έφταιγαν τα παιδιά αν είχε γεννηθεί γέρος για να τα προστατέψει. Εκείνος έφταιγε για όλα, τα παιδιά ήταν αθώα και το ίδιο οι γονείς τους. Δεν ήταν αγαθός αλλιώς πώς θα έφταιγε για όλους και όλα. Ήταν υπεύθυνος για όλα μπροστά σε όλους και για όλους μπροστά σε όλα. Όπως δεν ανήκε σε καμιά παρέα, ήταν ο παράξενος της παρέας. Και κάθε παρέα ήθελε τον παράξενό της.

Ο ηλίθιος αναλάμβανε αυτό το ρόλο με πάθος και περίμενε τα καρφιά της αθωότητας που δεν έλειπαν ποτέ να τον πληγώσουν. Για τα παιδιά ήταν ο γαλάζιος γίγαντας, εκείνος που δεν πέθαινε ποτέ για να τον βασανίζουν όλα τα παιδιά δίχως εξαίρεση. Βέβαια οι γονείς ήξεραν ότι ήταν παράξενος. Και τον πρόσεχαν όπως προσέχουν τους δασκάλους. Κάθε του λέξη την ερμήνευαν. Δεν έπρεπε να θίξει την κοινωνία. Ο ηλίθιος ήταν ο δάσκαλος των παιδιών διότι ήταν παιδιά. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν. Η ανθρωπιά του δεν ήταν ένα καλό παράδειγμα για τα κοινωνικά παιδιά και πρόσεχαν να μην εκτραπούν.

Ενώ τα παιδιά τον αγαπούσαν διότι μπορούσαν να τον πληγώσουν δίχως να πει τίποτα. Ενώ τους γιάτρευε κάθε φορά που πονούσαν ακόμα και αν το χτύπημα ήταν δικό τους. Ήταν ο δικός τους ηλίθιος. Έτσι τον έβλεπαν και οι γονείς. Αρκεί να μην έβλαπτε την κοινωνία. Μιλούσε βέβαια για την ανθρωπότητα αλλά του το συγχωρούσαν διότι ήξεραν ότι ήταν ηλίθιος και παράξενος. Έλεγαν μέσα τους ότι ο καθένας έχει τα κουσούρια του. Η ανθρωπότητα ήταν η αδυναμία του αλλά ποιος μπορούσε να κατανοήσει τι έλεγε πραγματικά και ουσιαστικά.

Όμως μερικά παιδιά που ήταν και αυτά παράξενα τον άκουσαν. Δεν μιλούσαν πολύ και οι γονείς δεν αντιλήφθηκαν αμέσως το κακό που γινόταν. Άκουγαν τον ηλίθιο και καταλάβαιναν για πρώτη φορά τι σημαίνει ζωή. Θέλησαν να μιλήσουν για πρώτη φορά για την ανθρώπινη ζωή στην κοινωνία και τότε εκείνη αποφάσισε να λυτρώσει τον ηλίθιο από τα βάσανα. Τον δηλητηρίασε.

Ήταν ο πρώτος ηλίθιος και λεγόταν Σωκράτης.

Mεταμοντέρνο Ολοκαύτωμα

Το μεταμοντέρνο Ολοκαύτωμα ολοκληρώνεται σε τέσσερα επίπεδα:
Πολιτισμική εξόντωση
Ηθική εξόντωση
Οικονομική εξόντωση
Κυριολεκτική εξόντωση
Η συνείδηση του ανθρώπου είναι ο πολιτισμός του.
Η πολιτισμική ένδεια είναι η πρωταρχική μορφή βίας, όσο παράδοξο και να ακούγεται αυτό.

Πολιτισμός είναι η γλώσσα.
Η γλωσσική ένδεια κάνει τον άνθρωπο ανήμπορο να αντιληφθεί την απάτη των κυβερνώντων. Αν χρησιμοποιείς μόνο 100 λέξεις τότε ο εγκέφαλος σου λειτουργεί, υπολειτουργεί ουσιαστικά, πατώντας πάνω σε αυτά τα θραύσματα σκέψης.
Είναι σαν να προσπαθείς να διασχίσεις τον Ειρηνικό Ωκεανό (ή τον Ολοκληρωτικό Ωκεανό), πατώντας πάνω σε εκατό ασταθείς πέτρες. Ανάμεσα από τις λέξεις που σου αφήσανε καιροφυλακτεί το απύθμενο κενό.
Και καθώς βουλιάζεις ουρλιάζεις: “Χαίρε βάθος απύθμενο”.

Πολιτισμός είναι η γνώση της Ιστορίας.
Η Ιστορία είναι μνήμη και (όλοι το γνωρίζουν, εσύ πως το ξέχασες;) όταν ξεχνάς το παρελθόν σου είσαι υποχρεωμένος να κάνεις τα ίδια λάθη. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που τα λάθη σου σε εξοντώνουν.
Ο ανιστόρητος άνθρωπος θα πιστέψει εύκολα ότι η σβάστικα είναι αρχαιοελληνικό σύμβολο και ότι οι ελέω Γερμανίας κυβερνώντες είναι οι καταλληλότεροι για να τον σώσουν από τον πνιγμό.
Και καθώς πνίγεται ωρύεται: “Heil Euro!”

Πολιτισμός είναι η επιστήμη.
Όταν αυτή απαξιώνεται για οικονομικούς λόγους, όταν ο Δαρβίνος θάβεται κάτω από τόνους θρησκευτικού φονταμενταλισμού, όταν το Γυμνάσιο και το Λύκειο γίνονται ο προθάλαμος της ανεργίας, όταν το πανεπιστήμιο παύει να είναι ναός της γνώσης και γίνεται ναός των Ιεροσολύμων, με τους Εμπόρους των Εθνών να ξεπουλάνε την πραμάτεια τους στις Στοές και στις Ακαδημίες, τότε η επιστήμη παράγει μόνο επιστημονισμό και εξελιγμένα πλυντήρια σκέψης.
Και οι απόφοιτοι απορούν: “Τι εννοείτε όταν λέτε διπλή μερίδα πατάτες;”

Πολιτισμός είναι οι παραδόσεις.
Αυτές καθορίζουν την ιστορική συνέχεια που δεν είναι καταγεγραμμένη στα βιβλία.
Λαός χωρίς παραδόσεις είναι σαν σπίτι χωρίς θεμέλια. Θα γκρεμιστεί με το πρώτο φύσημα κάθε έξωθεν ανέμου, είτε αυτός είναι μιλιταριστικός είτε οικονομικός είτε πολιτισμικός.
Και τα παιδία παίζουν με αμερικανικά παιχνίδια, κατασκευασμένα στην Κίνα, κάτω από το χριστουγεννιάτικο πλαστικό δέντρο, περιμένοντας τον Santa Claus για να τον κεράσουν κόκα-κόλα.

Πολιτισμός είναι η τέχνη.
Η μουσική χωρίς Κορεάτες ράπερ, ο κινηματογράφος χωρίς τρομοκράτες Άραβες, ο χορός χωρίς τηλεοπτικά σόου, η λογοτεχνία χωρίς θεληματικά πηγούνια, η ζωγραφική χωρίς τις συζύγους των υπουργών, η γλυπτική χωρίς πλατείες και αδριάντες, τα γκράφιτι χωρίς αστυνομία, η φαντασία χωρίς εξουσία.
Αλλά οι λόγιοι λογοδοτούν στους εκδότες και στα ιδρύματα των τραπεζών
Ο πολιτισμός είναι ο καθρέφτης, είναι η συνείδηση. Δίχως τη συνείδηση, δίχως τον πολιτισμό, επέρχεται η ηθική ένδεια.
Και αυτό είναι το δεύτερο επίπεδο στην καταρράκωση των ηθών και των λαών.

Ηθική ένδεια: Εκπτώσεις ηθικής όπου άξιος είναι μόνο ο νικητής.
Ανεξαρτήτως θυμάτων.
Ο απατεώνας γίνεται το πρότυπο, εφόσον παραμένει ελεύθερος.
Η πόρνη γίνεται το ίνδαλμα, εφόσον είναι στην τηλεόραση.
Ο τοκογλύφος γίνεται το παράδειγμα, εφόσον κερδίζει.
Ο ηθικός αυτουργός είναι αθώος, εφόσον είναι πολιτικός.
Ο δολοφόνος είναι ιλουστρασιόν, εφόσον είναι στα κουτσομπολιά των επιφυλλίδων.
Ο ψεύτης προάγεται, εφόσον είναι δημοσιογράφος.
Ο φοροφυγάς μένει ανέγγιχτος, εφόσον είναι εφοπλιστής.
Ο χρεοκοπημένος διασώζεται, εφόσον είναι τραπεζίτης.
Ο καταπατητής απαλάσσεται, εφόσον είναι αρχιμανδρίτης.
Ο φτωχός κατασπαράσσεται, εφόσον είναι φτωχός.
Ο έκπτωτος πίθηκος, ο sapiens χωρίς πολιτισμό, χωρίς ηθική πλέον, πασχίζει να γίνει κι αυτός απατεώνας, πόρνος, τοκογλύφος, ηθικός αυτουργός, δολοφόνος, ψεύτης, φοροφυγάς, χρεοκοπημένος, καταπατητής.
Μετά την πολιτιστική και την ηθική ένδεια έρχεται απαρέγκλιτα η οικονομική κατάρρευση.
Ο απολίτιστος και ο ανήθικος είναι εύκολοι στόχοι.
Αρκεί να τους δώσεις ένα καθρεφτάκι i-phone και μια πιστωτική κάρτα.
Τρέχουν τότε να δανειστούν για να αγοράσουν κι άλλα καθρεφτάκια, για να αποπληρώσουν τις δόσεις της κάρτας, κι όλο αγοράζουν κι όλο φουσκώνουν, κι όλο καταναλώνουν κι όλο δανείζονται, μέχρι να έρθει η ώρα που η φούσκα σκάει.
Τότε έρχεται η ώρα της φυσικής εξόντωσης, τότε αρχίζει το τέλος.
Αυτόχειρες, άστεγοι, άνεργοι, ανασφάλιστοι, ανεμβολίαστοι, αναλφάβητοι, απολιτικοί, αμέτοχοι, ανόητοι, άβουλοι, αβοήθητοι, απολυμένοι, άφραγκοι, απλήρωτοι, απελπισμένοι, αστοί (μικρό), άχρηστοι, αποτυχημένοι, αδύναμοι, αγανακτισμένοι, άγριοι, ανίσχυροι, απελπισμένοι…

Άνθρωποι.
Ο μεταμοντέρνος Ολοκληρωτισμός αδιαφορεί για τις φυλές, τις θρησκείες και τις εθνικότητες. Όλοι είμαστε αναλώσιμοι.
Στον μεταμοντέρνο Ολοκληρωτισμό δεν υπάρχουν Άριοι και Υπάνθρωποι, μόνο πλούσιοι και φτωχοί.
Ο μεταμοντέρνος Ολοκληρωτισμός είναι μανιχαϊστικός. Δεν υπάρχουν πενήντα αποχρώσεις του γκρίζου. Δεν υπάρχει καν γκρίζο.
Ή μπορείς (να βρεις δουλειά, να αποπληρώσεις τα δάνεια, να είσαι ασφαλισμένος, να υπακούσεις τον Μίλγκραμ, να πατάς τους άλλους κάτω για να ανέβεις λίγο πιο ψηλά) ή πεθαίνεις.

Διάλεξε: Αναλγησία ή θάνατος; Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Το μεταμοντέρνο Ολοκαύτωμα ολοκληρώνεται σε τέσσερα επίπεδα:
Πολιτισμική εξόντωση
Ηθική εξόντωση
Οικονομική εξόντωση
Κυριολεκτική εξόντωση.
Αν φτάσεις στο τέταρτο επίπεδο είναι αργά για δάκρυα.
Game over

Λέγε πολλά «όχι»

Αν θες να κόψεις δρόμο, γίνε κοφτερός σαν μαχαίρι.

Σταμάτα να είσαι ψευτο-καλούλης! Γίνε σκληρός, δηλαδή αληθινός, πρώτα με τον εαυτό σου.
Συνεπής, υπεύθυνος, στοχευμένος, λιτός, φλογερός, άπληστος και μαζί ολιγαρκής.

Κάθε στιγμή ζωής είναι μια μάχη, μια απόφαση, μια γεμάτη νόημα επιλογή.
Μην υποτιμάς καμιά στιγμή, κανένα σου λόγο, καμιά σου σκέψη, κανέναν και τίποτα.
Ζύγισε τους ανθρώπους και τα πράγματα σαν να είναι ο θησαυρός σου.

Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος και ενέργεια για πέταμα.
Κάθε σκέψη και πράξη σου σε προετοιμάζει για τον σκοπό της ζωής σου.
Μάθε να θέτεις συγκεκριμένους στόχους που ετοιμάζουν “άπιαστους” σκοπούς, δηλαδή σκοπούς που σε υπερβαίνουν, εσένα και τις δυνατότητές σου.

Μάθε να λες πολλά «όχι». Το «όχι» σου να είναι «όχι». Να γίνει δεύτερή σου φύση.
“Όχι” ασήμαντα και σημαντικά, ανώδυνα κι επώδυνα. Στον εαυτό σου και στους άλλους.
Μάθε, μέσα από τα “όχι” σου, να μην λογαριάζεις ακριβά την γνώμη των άλλων.
Χτίσε με γερές πέτρες την γνώμη σου, ψήλωσε και δυνάμωσε το εγώ σου. Τόσο, ώστε να θελήσεις ολόψυχα να το εγκαταλείψεις. Όταν έρθει η στιγμή, να το παραδώσεις για τον ακριβό μαργαρίτη.
Ο δρόμος της ψυχής σου προς το Μεγάλο “ΝΑΙ”, είναι στρωμένος με πολλά μικρά και μεγάλα “Όχι”.

Αν θες πολλά, γίνε πολύς.
Αν θες λίγα, συνέχισε να ‘σαι λίγος.
Πάντως, πάρε απόφαση!

Ανθρωποι ρομπότ

Άνθρωποι γίνονται ρομπότ στο υπόγειο του σπιτιού τους.

Σε ένα υπόγειο του Πιτσμπουργκ των ΗΠΑ, ένας καλλιτέχνης του piercing και ένας βετεράνος της Πολεμικής Αεροπορίας τοποθετούν μεταλλικά κομμάτια στις άκρες των δακτύλων τους με σκοπό να μεταμορφωθούν σε ρομπότ και καλωσορίζουν όποιον άλλον θέλει να το κάνει επίσης. Μην με ρωτήσεις γιατί ένας άνθρωπος να θέλει να κάνει κάτι τέτοιο; Δεν γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει να γνωρίζω, είναι  Αβυσσος ο νους (γιατί ψυχή δεν υπάρχει) και το μόνο άσχημο είναι το ό,τι ζούμε ανάμεσα τους.

Ένας δημοσιογράφος που επισκέφθηκε το μέρος μας περιγράφει πώς εμφύτευσαν μικρούς μεταλλικούς δίσκους στα ακροδάκτυλά τους και όλα αυτά σε ένα υπόγειο που είχαν μετατρέψει σε εργαστήριο. Μέσα στο εργαστήριο παρατήρησε μία σειρά Arduino motherboards, ηλεκτρόδια και μεταλλικά μέρη.

«Από τότε που ήμουν παιδί,» αναφέρει ο ένας από τους δύο, «έλεγα σε όλους ότι θέλω να γίνω ρομπότ. Αυτόν τον καιρό τελικά αυτό δεν φαίνεται και τόσο απίθανο. Το παράξενο αυτό ζευγάρι, θα τους ονομάζαμε βιονικούς biohackers έχουν εμμονή με την ανθρώπινη βελτίωση του σώματος και συνεχώς αναζητούν τρόπους να τοποθετήσουν μηχανικά κομμάτια στο σώμα τους. Έχουν επαφές με μία σειρά άλλους που έχουν την επιθυμία να τους μοιάσουν και ήδη μερικοί από αυτούς έχουν ήδη εμφυτεύσει στο σώμα τους μεταλλικά μέρη.

Το μαγνητικό εμφύτευμα δίνει τη δυνατότητα σε όποιον το φέρει να αντιλαμβάνεται τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, όπως μικροκύματα ή ακόμα και τους συρμούς του μετρό που περνούν κάτω από το έδαφος. Πέρα όμως από αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο επωφελές στο να έχει κάποιος εμφυτευμένο έναν μικρό μεταλλικό δίσκο. Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά, αναφέρουν οι biohackers είναι ότι πρόκειται μόνο για την αρχή.

«Το κόστος είναι πολύ μικρό και η τοποθέτηση δεν είναι αρκετά παρεμβατική στο σώμα. Σιγά σιγά συνηθίζεις στην ιδέα ότι έχεις ένα ξένο σώμα μέσα σου και όσο περνάει ο καιρός το βλέπεις πια σαν ένα κομμάτι του σώματός σου. Σίγουρα είναι πολύ ωραία να νιώθεις το μαγνητισμό, αλλά αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι δίνει στο σώμα μία μικρή πινελιά τεχνολογίας»

Κοντολογίς προετοιμάζουν τον άνθρωπο για τις εμφυτεύσεις των μεταλλικών τσιπ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η περίπτωση όμως αυτή, δηλαδή η μετατροπή ανθρώπων σε ρομπότ δεν είναι και η πρώτη στην ιστορία αφού οι μετανθρωπιστές Lepht Anonym και Kevin Warwick το κάνουν εδώ και χρόνια τώρα αν και υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Η Anonym είναι ερασιτέχνης hacker χωρίς κάποια εκπαίδευση και δεν χρησιμοποιεί αναισθησία ή ιατρικά εργαλεία σε αντίθεση με τον Warwick που είναι ακαδημαϊκός.

Σε κάποιο προφίλ για την Anonym διαβάζουμε ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι να μοιραστεί την ιδέα «κάντο μόνος σου.» Δεν πρόκειται για μία μετανθρωπιστική ιδέα, δεν πρόκειται για την αθανασία ή υπερφυσικές ικανότητες, αλλά όταν μία φορά ένα από τα εμφυτεύματα σταμάτησε να λειτουργεί ήταν σαν να ήταν τυφλή.

Ένας σχολιαστής στο ίδιο προφίλ πρόσθεσε τις δικές του ιδέες για τη «μηχανική βελτίωση του σώματος»

“Η μηχανική βελτίωση του σώματος είναι απλά αυτή η άκρη όπου το ήθος του Μετανθρωπισμού συναντά τις πραγματικότητες της ζωής. Δοκιμάζουμε τις ιδέες στα σώματά μας–πάντα γνωρίζοντας πολύ καλά τους κινδύνους τους οποίους αποδεχόμαστε πλήρως. Γιατί;  Είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε αυτό το ρίσκο έτσι ώστε να κάνουμε τη διαφορά με τρόπους που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πριν.

Για να δει κάποιος τον κόσμο με νέο τρόπο, για να βρει νέα εργαλεία και να εφαρμόσει ώστε να πει ότι ένας καλύτερος, διαφορετικός και πιο άγριος κόσμος είναι πιθανός–αυτό μπορώ να σας το δείξω. «Γιατί δεχόμαστε να παίρνουμε αυτό το ρίσκο; Για το λόγο ότι δείχνει το πόσο σημαντικό θεωρούμε ότι είναι αυτό που κάνουμε. Γιατί να επιχειρήσεις να πιάσεις το άπιαστο, να γνωρίσεις τα όριά σου, να έχεις ένα καλύτερα προσαρμόσιμο σώμα, να κάνεις το ακατόρθωτο, να βοηθήσεις στη δημιουργία καλύτερων μέσων που συνδέονται με την τεχνολογία μας;”

Ο Warwick από την άλλη πλευρά, έχει μελετήσει τη λειτουργία των εμφυτευμάτων στο εργαστήριο και για πολύ καιρό ήταν αρκετά δύσκολο να πείσει την ακαδημαϊκή κοινότητα ότι αυτό που έκανε δεν ήταν παράλογο. Τα πράγματα, όμως έχουν αλλάξει, όπως αναφέρει: «Μία δεκαετία πριν αν μιλούσες για μηχανική βελτίωση σώματος θα έβρισκες πολλές αντιδράσεις. Αν ο σκοπός σου δεν ήταν να βοηθήσεις όσους ήταν σωματικά ανάπηροι τότε δεν σήκωναν κουβέντα.»

Με την έλευση των smartphones αναφέρει ο Warwick όλα αυτά άλλαξαν. «Οι άνθρωποι αναγνώρισαν αυτή την εφαρμογή της τεχνολογίας επειδή ακριβώς τώρα επιβάλλεται να είναι κάποιος συνδεδεμένος συνεχώς.»

Γυρίζοντας πίσω στο Πίτσμπουργκ, ο δημοσιογράφος είδε μία μεγάλη ποικιλία από εμφυτεύματα για τα ακροδάκτυλα, από ένα εμφύτευμα που ελέγχει ένα  smart phone μέχρι άλλα που κάνουν παρεμβολές στον εγκέφαλο.

Ο άνθρωπος είναι ήδη έτοιμος να δεχτεί μεταλλικά αντικείμενα στο σώμα του σαν κάτι φυσιολογικό, μόνο που τα συνεπακόλουθα αποτελέσματα δεν θα του αρέσουν καθόλου, μα καθόλου.

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΑΣ !