Η πλατωνική Φιλοσοφία ως μελέτη θανάτου

Αυτό που εκλείπει πλέον από τους σημερινούς Έλληνες είναι ο ηρωικός τρόπος ζωής. Ο τρόπος ζωής εκείνος που χαρακτήριζε διαχρονικά τους Έλληνες χιλιάδες χρόνια. Ποιος είναι ο αληθινός ηρωικός τρόπος ζωής; Η συμφιλίωση του καθένα μας ξεχωριστά με τον θάνατο.

 Ο τρόπος που αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται κανείς τον επικείμενο θάνατό του αποτυπώνει μέσα στον ίδιο το βίο του, στην πρακτική καθημερινότητά του, το πώς προσλαμβάνει τον κόσμο, τους άλλους και τον εαυτό του τον ίδιο.

 Για να ζήσει, λοιπόν, κανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική αντιμετώπιση του δικού του θανάτου. Αυτό είναι που δίνει ζωή στη νιότη. Πραγματικά, όπως μας γράφει ο Πλάτωνας, για να φιλοσοφήσει αληθινά κανείς πρέπει, να «μελετά» διαρκώς το φαινόμενο του θανάτου.

 Τι εννοεί όμως ο Πλάτωνας όταν γράφει ότι η φιλοσοφία είναι «μελέτη θανάτου»; Αναφέρεται μόνο στο να ψάχνει διαρκώς κανείς την αλήθεια διαβάζοντας, μελετώντας και συζητώντας; Ή να μεταφέρει αυτού του είδους την ενασχόληση ή μελέτη του θανάτου και στην πρακτική ζωή; Βεβαίως και τα δύο.

 Πώς αποτυπώνεται στην πράξη η μελέτη αυτή του θανάτου; Ο Πλάτωνας μας γράφει πώς ακριβώς εννοεί αυτή τη μεταφορά.

 Γράφει ο Πλάτων στο διάλογο «Φαίδων» :

 [Οι ορθώς φιλοσοφούντες απέχονται των κατά το σώμα επιθυμιών απασών και καρτερούσι.]

 [Απόδοση στη νεοελληνική: Αυτοί που φιλοσοφούν ορθά είναι αυτοί που νηστεύουν, εγκρατεύονται από τις κάθε είδους επιθυμίες του σώματος και υπομένουν.]

 Όπως επίσης σε ένα άλλο σημείο γράφει ο Πλάτων:

 [Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι.]

 [Απόδοση στη νεοελληνική: όσοι φιλοσοφούν σωστά είναι αυτοί που μελετούν αποκλειστικά πώς θα πεθάνουν], δηλαδή ότι όλη τους η ζωή καθίσταται ένας μελετημένος βίος με βάση την οπτική του θανάτου.

 Ο θάνατος, λοιπόν, είναι καταλυτικά καθοριστικός παράγοντας της καθολικής στάσης ζωής του φιλόσοφου. Μέσα από τον λιτό τρόπο ζωής ο φιλόσοφος «πενθούσε», βίωνε έναν μελετημένο, φιλοσοφημένο βίο στην προοπτική του θανάτου.

 Σχεδόν οι περισσότεροι, όχι όλοι, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και στοχαστές αποπνέουν μέσα από τα έργα τους την «πίστη» τους σε έναν «μεταφυσικό» κόσμο, (όχι αυτόν πάντως). Η νηστεία και η αποχή τους από τις υλικές απολαύσεις και την τρυφηλή ζωή ήταν προσφιλής τους συνήθεια, ο ελληνικός τρόπος του βίου από τότε.

 Να θυμίσω τους Πυθαγόρειους, τους Κυνικούς, αργότερα τους Νεοπλατωνικούς κ.λπ. Οι αρχαίοι κάθε φορά που επρόκειτο να συμβεί ένα σημαντικό γεγονός για την πόλη, προσέφεραν θυσία στους θεούς τους. Επίσης, θεωρούσαν ότι, για να υπερβεί ο πολίτης την ατομικότητά του και να κοινωνήσει με τους άλλους, θα έπρεπε να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου, επειδή ο θάνατος ήταν για αυτούς η θύρα για έναν άλλο «κόσμο». Σήμερα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

 Θα αναφέρω αυτό που είπε και έγραψε ο Ιωάννης Συκουτρής: «αποφασιστικός ηρωικός τρόπος ζωής, αληθινός πολιτισμός, είναι η συναναστροφή μας με τους νεκρούς». Δηλαδή η συναναστροφή μας με το θάνατο εκδηλώνεται μέσα από τη συναναστροφή μας με το ύφος, το ήθος και το πνεύμα των προγόνων.

 Η συναναστροφή μας μαζί τους μας αρπάζει νοερά από το παρόν και μας ταξιδεύει στο παρελθόν. Στην ουσία όμως αυτό το ταξίδι πίσω στο παρελθόν, κοντά στα προσφιλή μας πρόσωπα και στους ηρωικούς προγόνους μας, εγκαινιάζει μια άλλη οπτική για το πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο.

 Τότε είναι που τον υπερβαίνουμε (τον χρόνο), μπορούμε τελικά να συνομιλήσουμε και εκτός χρόνου. Είναι ένα παιχνίδι μεταφυσικό που θέτει το βλέμμα μας προς το μέλλον.

 Ναι, αν η ενασχόληση με τη φιλοσοφία είναι στοχασμός πάνω στο φαινόμενο «θάνατος», τότε αυτή η ενασχόληση ενεργοποιεί όλους τους κλάδους της φιλοσοφίας χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Γίνεται τρία σε ένα. Δε χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς διακριτά με τους τρεις κλάδους της φιλοσοφίας με την κοπιαστική βάσανο των όρων και των εννοιών.

 Τότε η φιλοσοφία κομίζει μια άλλη γνωσιοθεωρία (α), μια άλλη οντολογία ή μεταφυσική (β), και μια άλλη ηθική ή αξιολογία (γ).

             Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με μία μόνο έγνοια, τη μελέτη θανάτου.

Αυτοκινούμενο υγρό μέταλλο

Πανεπιστήμιο στο Πεκίνο κατασκεύασε υγρό μέταλλο που μπορεί να κινείται μόνο του, να αλλάζει σχήμα ανάλογα με το περιβάλλον και να επανέρχεται στο αρχικό του σχήμα μετά από ηλεκτροσόκ. 

Μια μοναδική ανακάλυψη πραγματοποίησε Πανεπιστήμιο του Πεκίνο, το οποίο κατάφερε να βάλει σε κίνηση υγρό μέταλλο, τροφοδοτώντας μια σταγόνα από αυτό με ελάχιστες νιφάδες αλουμινίου. Επίσης, το μέταλλο έχει την ικανότητα να αλλάζει σχήμα προκειμένου να περάσει από κάποιο στενότερο σημείο και να επανέρχεται στο αρχικό του σχήμα, όταν για κάποιο λόγο διαλυθεί.
Σας θυμίζουν κάτι όλες αυτές οι ιδιότητες; Αν θυμάστε καλά την ταινία "Εξολοθρευτής 2", τότε θα έχετε καταλάβει ήδη πως πρόκειται για τις βασικές ιδιότητες του T100, του ρομπότ που κυνηγούσε τον Τζον Κόνορ και τη μητέρα του.

Η είδηση δημοσιεύτηκε σε επιστημονικό περιοδικό με τίτλο "Ενισχυμένα Υλικά", ενώ κυκλοφόρησε και εντυπωσιακό βίντεο με το επίτευγμα. Όπως διαβάζουμε στην περίληψη των Κινέζων επιστημόνων κατάφεραν να κάνουν το υγρό μέταλλο να κινηθεί μόνο του "τρώγοντας" αλουμίνιο. Η σφαίρα του υγρού μετάλλου κινείται αυτόνομα για μία ολόκληρη ώρα μέσα σε διάλυμα καυστικής σόδας ή απλώς αλατισμένου νερού.

Επίσης, το υγρό αυτό μέταλλο μπορεί αν τοποθετηθεί σε ένα σημείο να λειτουργήσει ως αυτοτροφοδοτούμενη τρόμπα που βοηθά στην κίνηση υγρού σε δίκτυο σωληνώσεων. Επιπλέον, το υγρό όταν κινείται έχει τη μοναδική ικανότητα να αλλάζει το σχήμα του προκειμένου να περνά από πιο στενά σημεία. Οι εφαρμογές του είναι αμέτρητες, προκειμένου να συμβάλει στην ιατρική σε καρδιακά επεισόδια ή σε κατασκευές για αποσυμφόρηση σε φραγμένα δίκτυα ύδρευσης.

Η πιο τρομακτική όμως δυνατότητα του υγρού αυτού μετάλλου, εκτός φυσικά από το γεγονός ότι κινείται είναι πως δεν... διαλύεται. Οι επιστήμονες εφάρμοσαν ηλεκτροσόκ στο μέταλλο με το οποίο διαλυόταν "σαν σούπα". Όταν το ρεύμα σταματούσε, το μέταλλο επέστρεφε στο αρχικό του σχήμα με χαρακτηριστική άνεση.

Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος

Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε!

Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ; Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις.

Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά γιατί μόνο η πράξη αλλάζει. Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη…

Διάλεξε το δρόμο της ζωής. Διάλεξε το δρόμο της αγάπης. Διάλεξε τον δρόμο του ενδιαφέροντος. Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας. Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο. Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης. Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης. Από εσένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις.

Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία, την δυστυχία. Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους. Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατι όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.

Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις. Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.

«Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος»
Και λοιπόν; Και λοιπόν; Συχνά λέω πως ο κόσμος βλέπει τον Μπουσκάλια σαν ενα είδος τρελού. Είναι πραγματικά τρελό! Εγώ όμως το γλεντάω αφάνταστα,ενώ χιλιάδες γνωστικοί πεθαίνουν από ανία.

«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός»

Δε φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά. Κλαίω από, από απελπισία. Μερικές φορές κλαίω διαβάζοντας τις εργασίες των μαθητών μου. Κλαίω όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους. Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους να αγαπιούνται. Δε με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματικός. Δεν πειράζει. Μ’αρέσει. Μου καθαρίζει τα μάτια.

«Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς»

Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στην ζωή; Δεν έχω καμιά διάθεση να ζήσω μόνος μου σ’ενα νησί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μαζί εσείς και εγώ, σημαίνει πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ας βρούμε τρόπους να κάνουμε την κατάσταση αυτή μια ευκαιρία χαράς.

«Όταν δείχνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου»

Εγώ χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου. Μπορείς να αποκαλύψεις πολύ χειρότερα πράγματα απο την ανθρωπιά σου.

«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου στο κόσμο, κινδυνεύεις να τα χάσεις»

Τι να γίνει. Δεν μπορείς να κερδίζεις τα πάντα. Κι ούτε είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει «Είναι απατεώνας. ‘Ελα ,Μέιμπελ,αρκετά ακούσαμε. Πάμε σπίτι ». Κι αυτό είναι πολύ καλό, ξέρετε, και σωστό. Δεν είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου»

Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για να αγαπάς, και όχι για να πάρεις ανταπόκριση – αυτό δεν είναι αγάπη.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις» και «’Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις»

Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. ‘Οποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, άλλα δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζεί και δεν αγαπά.

Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. ‘Εχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.

Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερή σου υποχρέωση είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος, άλλα και για δικό μου…

Είχα έναν μαύρο σκύλο, τον έλεγαν κατάθλιψη

Την αποκαλούν " η μάστιγα του 21ου αιώνα", που χτυπά χωρίς εξαιρέσεις. Αλήθεια ποιος ορίζει το αν θα είμαστε ή όχι η εξαίρεση; Μήπως κάποιοι επωφελούνται από την νόσο του αιώνα μας;

Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ κι έχοντας μεγάλο σεβασμό απέναντι στην ψυχική αυτή ασθένεια, θα ήθελα να το εξετάσουμε από μια άλλη πλευρά. Έχετε σκεφτεί πόση δύναμη μπορεί να κρύβουμε μέσα μας που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε; Καλούμαστε όμως να την φέρουμε στην επιφάνεια αν αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας και θέλουμε να τον δούμε ευτυχισμένο.

Όλα ξεκινούν από την αποδοχή και την αναγνώριση του προβλήματος. Αφού πρώτα έχεις σιγουρευτεί περί τίνος πρόκειται ( γιατί χρησιμοποιείται σαν καραμέλα από ανθρώπους που έχουν μια απλή μελαγχολία και την βαφτίζουν κατάθλιψη από μόνοι τους) είναι αναγκαίο να σκεφτείς που θα σε ωφελήσει η καταθλιπτική περίοδος στην ζωή σου.

Μη σκέφτεσαι μόνο όσα έχασες και σε οδήγησαν εκεί.. σκέψου πόσα περισσότερα πρόκειται να χάσεις αν αφήσεις τον εαυτό σου να πενθεί. Γιατί ουσιαστικά πρόκειται περί πένθους. Ξέρετε πότε είναι στο χέρι μας η αντιμετώπιση της κατάθλιψης; Όταν πάψουμε να εξαρτιώμαστε ψυχολογικά από τους πάντες. Όταν σταματήσουμε να επιτρέπουμε να μας ορίζει την διάθεση και την ζωή ο καθένας. Όταν πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας. Δεν γεννηθήκαμε μόνο για να είμαστε προετοιμασμένοι για ευχάριστα γεγονότα. Αγκάλιασε και τον πόνο και την θλίψη ισάξια με την χαρά. Τότε θα βρεις γαλήνη κι όταν μάθεις να τα ισορροπείς και να μην σε διαλύουν.

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ χρησιμοποιούσε τη φράση «Μαύρος Σκύλος» προκειμένου να περιγράψει τις μαύρες περιόδους κατάθλιψης, που βίωνε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, καθώς έπασχε από μανιοκατάθλιψη.Τη φράση αυτή επέλεξε για τίτλο ο Παγκόσμιος Οργανισμό Υγείας (WHO) για ένα βίντεο που δημιούργησε σε συνεργασία με το συγγραφέα και εικονογράφο Matthew Johnstone, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατάθλιψης.

Πρόκειται για ένα μάθημα αντιμετώπισης της πάθησης που πλήττει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Το βίντεο με τίτλο «Είχα ένα μαύρο σκύλο, τον έλεγαν κατάθλιψη». Όπως σημειώνεται, «πολλά άτομα και οι οικογένειές τους φοβούνται να μιλήσουν για αυτό που περνούν και δεν ξέρουν που να απευθυνθούν για βοήθεια. Όμως η κατάθλιψη προλαμβάνεται και θεραπεύεται σε μεγάλο βαθμό. Η αναγνώριση της κατάθλιψης και η αναζήτηση βοήθειας είναι το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα προς την ανάρρωση». 

 

Κάποιες πολύ σημαντικές προτάσεις-συμβουλές:

Προσπάθησε να αποδεχτείς τον εαυτό σου, παρόλο που νιώθεις θλίψη. Μην νιώθεις άσχημα επειδή νιώθεις άσχημα. Δώσε την άδεια στον εαυτό σου να αισθάνεται άσχημα, να έχει ανάγκη από βοήθεια και να είναι ευάλωτος.
Αμφισβήτισε τις πεποιθήσεις ότι ευθύνεσαι εσύ για ό,τι αρνητικό συμβαίνει. Αυτή η στρεβλή σκεπτομορφή είναι μέρος της κατάθλιψης και θα μετριαστεί όταν αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα.
Να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν και να αποφέυγεις αυτά που σε δυσαρεστούν. Είναι σημαντικό για την αυτοεκτίμησή σου να καταπιάνεσαι με πράγματα τα οποία μπορείς να καταφέρεις.
Μοιράσου αυτό που αισθάνεσαι με ανθρώπους που νιώθεις άνετα και εμπιστεύεσαι.
Μην παίρνεις σημαντικές ααποφάσεις όταν βρίσκεσαι σε κατάθλιψη.
Απόφυγε οινοπνευματώδη ποτά και ναρκωντικές ουσίες γιατί επιδεινώνουν παρά βελτιώνουν την διάθεση.
Προσπάθησε να μην αποθαρρύνεσαι αν δεν περνάει γρήγορα η συναισθηματική δυσφορία. Επέτρεψε στον εαυτό σου να πάρει τον χρόνο του.
Να διαγράψεις την επιτακτική ανάγκη τα πράγματα να είναι διαφορετικά από ότι είναι.
Μην προσκολλάσαι σε επιθυμίες και προσδοκίες που σε εμποδίζουν να αντλείς ικανοποίηση από το παρόν.
Η κατάθλιψη εμφανίζεται όταν ακριβώς δηλώνεις ότι είσαι ανίκανος να μετατρέψεις το συναίσθημά σου σε πράξη. Μεταμόρφωσε την απραξία σε δημιουργία.
Μερικές φορές είμαστε τόσο θολωμένοι από τον θυμό, τον πόνο ή την κακή διάθεση, που δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις πόρτες που είναι ανοιχτές μπροστά μας. Εστίασε σε αυτά που έχεις στο παρόν.

" Δεν θα έλεγα ότι είμαι ευγνώμων για τον μαύρο σκύλο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ένας απίστευτος δάσκαλος. Με ανάγκασε να επανεκτιμήσω και να απλοποιήσω την ζωή μου. Έμαθα ότι αντί να αποφεύγω τα προβλήματά μου, είναι καλύτερο να τα αγκαλιάζω. Άμα αντιμετωπίζεις δυσκολίες μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Δεν είναι ντροπή! Η μόνη ντροπή είναι να στερηθείς σημαντικές στιγμές από την ζωή σου."

Τα όρια της ελευθερίας είναι η αρχή της ελευθερίας του άλλου

Τα όρια της ελευθερίας είναι η αρχή της ελευθερίας του άλλου αλλιώς είναι καταπάτηση.

Όταν αποδέχομαι να βάλω όρια στην ελευθερία μου είναι επειδή λόγω ανθρωπιάς καταλαβαίνω ότι πρέπει να έχει ελευθερία και ο άλλος. Τώρα έχουμε ένα άλλο πρόβλημα, όταν έχουμε δύο ελευθερίες πώς θα συμφωνήσουμε.

Ξαφνικά πρέπει να χάσουμε χρόνο, τότε έχουμε τη δημοκρατία.

Η δημοκρατία βασίζεται πάνω σε ανθρώπους οι οποίοι σε κάποια φάση γίνονται συνάνθρωποι και για να έχουν ο ένας σεβασμό προς την ελευθερία του άλλου χάνουν χρόνο για να τα βρουν αλλιώς δεν τα βρίσκουμε.

Χάνουμε και δεν σπαταλάμε. Τον χάνουμε συνειδητά.

Ο Δάσκαλος χάνει χρόνο με τον μαθητή για να εξελιχθεί ο μαθητής. Γιατί;

Γιατί η συνέχεια του Δασκάλου είναι οι μαθητές.

Άρα άμα δεν χάσει χρόνο στη φάση της διδασκαλίας, και για τους πιο εξελιγμένους της Διδαχής, δεν θα περάσει αυτή η συνέχεια.

 Άρα η δράση του χρόνου δεν θα εμφανιστεί.

Ο χρόνος είναι το αντικείμενο, η Ανθρωπότητα είναι το υποκείμενο και παράγουν μαζί το κείμενο που είναι το έργο.

 Είναι το έργο που παράγει το ον και όχι το αντίθετο.

Για να γίνει όμως αυτό το έργο όταν είναι πολύπλοκο χρειάζομαι τον συνάνθρωπο και όχι μόνο τον άνθρωπο.

Άρα δεν είναι ένας συμβιβασμός είναι συνανθρωπισμός ο οποίος μας επιτρέπει να σκεφτούμε πώς σκέφτεται ο άλλος.

Αν ένας συνάνθρωπος είναι σκλάβος τότε κι εσείς έχετε ένα κομμάτι σκλαβοσύνης μέσα σας γιατί είναι η συνανθρωπιά σας.

Οι εποχές έτσι περνούσαν…

Οι εποχές έτσι περνούσαν,
πουλιά διαβατάρικα,
των ουρανών εραστές,
χρονοτριβές ανούσιες δε δέχονταν
κι οι ανθρώπινες ψυχές κλεισμένες,
απ’ τα μικράτα τους αμπαρωμένες,
πρόωρα γερασμένες,
το πίστευαν πως ζούσαν…
πίσω απ’ των παραθυριών τις σιδεριές,
πίσω από τζάμια ανθεκτικά…
το κρύο του χειμώνα απόδιωχναν,
την ανοιξιάτικη υγρασία εξάτμιζαν,
το καύσος του καλοκαιριού συγκράταγαν,
το βρόχινο φθινόπωρο έξω μαντάλωναν

Κι οι εποχές ανώφελα γυρνούσαν…
επισκέπτες απαρηγόρητοι,
πουλιά διαβατάρικα,
των ουρανών εραστές,
απρόσκλητα χτυπούσαν…
όπως χτυπούν οι λιγοστές χαρές
σα σπάνια…
πόρτα ανθρώπινη συντύχουν…
μα ήταν το κλίμα αφιλόξενο
κι ήταν τα ανθρωπάκια άμαθα…
τα τείχη της εστίας να εγκαταλείπουν
και ήταν τ’ ανθρωπάκια μαθημένα…
τις εποχές πίσω από οθόνες να θωρούν.

Κι απλοϊκά έτσι κι ανόητα,
όπως η κάθε παρεξήγηση συμβαίνει…
άνθρωποι κι εποχές…
ποτέ δεν ανταμώσανε,
ακοίταχτοι, ανέγγιχτοι…
ξένοι παράλληλοι πορεύτηκαν,
οι εποχές έξω απ’ τα παραθύρια
ματαιοπονώντας…
για λίγο… έγνεφαν,
τα ανθρωπάκια πίσω απ’ τα παραθύρια
τις μνήμες βιωμάτων των παλιών
με «υψηλό το πνεύμα» έκριναν.

Ο ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΟΥ...

"Όταν συνειδητοποιήσεις ότι το έξω το έχεις δημιουργήσει εσύ, ότι εσύ περιέχεις τον κόσμο και όχι το αντίστροφο...όταν θυμάσαι ότι όλο αυτό που βλέπεις, ακούς, αγγίζεις, είναι καρπός της δημιουργίας σου, δεν μπορείς πλέον να το φοβάσαι...

Ο κόσμος είναι μια τσιχλόφουσκα, παίρνει το σχήμα των δοντιών σου...Ο κόσμος, οι άλλοι, είναι η πιο έντιμη, η πιο ειλικρινής έκφραση του τι πραγματικά είμαστε...

Ο επίγειος παράδεισος είναι η προβολή μιας ψυχικής κατάστασης, ενός φορητού παραδείσου...Για να κρατήσεις ανέπαφο αυτόν τον παράδεισο, για να κρατήσεις ενωμένα τα άτομα που τον απαρτίζουν, πρέπει πάντα να επαγρυπνείς, πρέπει συνεχώς να "επεμβαίνεις"....

ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙΣ σημαίνει να μάθεις να εισέρχεσαι στα πιο σκοτεινά σημεία του εαυτού σου και να τα φωτίζεις....

...Εάν επέτρεπα, έστω και σε ένα μόνο κόκκο της κόλασης να διεισδύσει στον παράδεισό Μου...όλα αυτά θα εξαφανίζονταν...Κάποτε, για να αξίζεις τον παράδεισο, και για να μπορέσεις να τον διατηρήσεις, θα πρέπει να μάθεις να τον θωρακίζεις από κάθε αμέλεια...από τους εσωτερικούς σου θανάτους...Ένας λαμπερός άνθρωπος προβάλλει τη φωτεινότητά του:έναν ευτυχισμένο, ολοκληρωμένο κόσμο, και δεν επιτρέπει σε τίποτα να τον αμαυρώσει..."

...ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΥΛΙΚΟΤΗΤΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΜΥΡΩΔΙΕΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ....ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΤΕΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ν' ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΗ ΔΥΣΩΔΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΑΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ, ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ, ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΜΙΑ ΔΙΑΡΡΟΗ ΓΚΑΖΙΟΥ, ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ...
"Ο κόσμος είναι η τέλεια αναπαράσταση των καταστάσεων του Είναι σου".

Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΙ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ

Μία προσεκτική μελέτη του εαυτού μας, των σκέψεών μας, των συναισθημάτων, της συμπεριφοράς που έχουμε και των αντιδράσεών μας, του τρόπου με τον οποίον "εκλαμβάνουμε" τα περιστατικά, θα μας επέτρεπε να ανακαλύψουμε ότι ο καθημερινός άνθρωπος σκέφτεται κι αισθάνεται αρνητικά.

ΜΟΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ, ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ. ΕΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΓΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΤΗ ΣΥΝΕΧΗ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΜΙΑς ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ΩΔΗΣ, ΣΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ ΓΕΜΑΤΗ ΑΜΗΣΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΡΟΜΕΡΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ, ΠΙΘΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΙΘΑΝΩΝ.

Αλλά πώς γίνεται να επέμβεις στις εσωτερικές καταστάσεις, στις προσωπικές διαθέσεις, συναισθήματα και τρόπους σκέψης; Αρκεί να σκεφτεί κανείς τη δυσκολία να εξέλθει απλά κάποιος από μια κατάσταση κακής διάθεσης! Η φυσική ενέργεια που μπορεί να μετακινήσει ένα βουνό δεν μπορεί να αλλάξει μια σκέψη και ακόμα λιγότερο ένα συναίσθημα.

Η δύναμη για να καθοδηγήσεις μια σκέψη ή για να ελέγξεις ένα συναίσθημα, παράγεται από μια πιο υψηλή ενέργεια. Για να συσσωρεύσεις αυτή την ειδική ενέργεια πρέπει να κλείσεις ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΡΡΟΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΤΑΜΑΚΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ, ΣΑΝ ΣΟΥΡΩΤΗΡΙ, ΧΑΝΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΟΥΝ ΚΥΡΙΩΣΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΔΙΑΘΕΣΕΩΝ.
Εάν ένα γεγονός συμβεί εξωτερικά και δεν το συνδυάσω με τις καταστάσεις του Είναι μου που το δημιούργησαν, έχω χάσει μια σημαντική ευκαιρία.

Αν παρατηρήσουμε με προσοχή, πολλά γεγονότα της ζωής μας επαναλαμβάνονται και θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τη φύση τους με μεγαλύτερη σαφήνεια, αν διακρίναμε την αντιστοιχία τους με συγκεκριμένες καταστάσεις του Είναι.
Π.χ.μια πληθώρα σκέψεων ονομάζεται "έχω αργήσει".
Το "έχω αργήσει" μου προκαλεί διάθεση αγωνίας.
Η ευφυΐα είναι να ξέρω ότι εκείνες οι εξωτερικές συνθήκες αντιστοιχούν σε μια εσωτερική κατάσταση που δεν δημιουργήθηκε εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει ένα μέρος του Είναι μου που με συνδέει με εκείνα τα γεγονότα. Για να τα διαγράψω από τη ζωή μου δεν υπάρχει άλλη λύση από την αλλαγή της εσωτερικής κατάστασης που εγώ ονομάζω αγωνία, φόβο, ανησυχία, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από μια αρρώστια του Είναι, μια σφαλερότητα.

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, εκείνο το είδος γεγονότων θα επαναλαμβάνεται στη ζωή μου όσο επικρατούν εσωτερικά οι ψυχολογικές καταστάσεις που το προκάλεσαν. Εκείνα τα γεγονότα, εάν βρούμε τη δύναμη να τα συνδέσουμε με τις ψυχικές καταστάσεις που τα γέννησαν, στην πραγματικότητα είναι συμπτώματα που αναγγέλλουν μια θεραπεία. Το να τα "δούμε", να προσηλωθούμε στις ψυχολογικές μας καταστάσεις, σημαίνει ότι στρέφουμε το βέλος προς τους εαυτούς μας, αναποδογυρίζουμε τη διαδικασία και από το συμβάν ανατρέχουμε στην ψυχική κατάσταση. Εκεί βρίσκεται το σημείο πρόσβασης στην κατανόηση, και η χειροπιαστή δυνατότητα για να μεταμορφωθεί η ζωή μας.

Το να δικαιολογούμε τον εαυτό μας, να ενοχοποιούμε ένα εξωτερικό γεγονός χωρίς να έχουμε εντοπίσει την αιτία σε κάποια ψυχική μας κατάσταση, σε έναν τρόπο σκέψης, αντίδρασης, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει. Και δεν έχουμε καταλάβει σημαίνει ότι εκείνο το γεγονός, με κάποιο τρόπο θα επαναληφθεί ξανά και ξανά.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ, ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΜΑΣΚΕΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΕΝΟΧΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ...

Οι ψυχικές μας καταστάσεις μπορούν να μας οδηγήσουν στην ήττα ή να μας στέψουν νικητές, να μας κάνουν φτωχούς ή πλούσιους, να μας αρρωστήσουν ή να μας θεραπεύσουν. Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ, Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΚΑΙ ΜΟΝΟ, ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ, ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΦΥΙΑ.

Τί είναι η «πίστη ως κόκκος σινάπεως»; Και ποιά τα "όρη" που αυτή μετακινεί;

Το περιστατικό του δαιμονο-επιληπτικού, που περιγράψαμε νωρίτερα, τελειώνει με την ενδιαφέρουσα ερώτηση των μαθητών του Ιησού: «κύριε γιατί εμείς δεν καταφέραμε να εκβάλλουμε το δαιμόνιο;».

Ο Ιησούς σε ρόλο αγανακτισμένου καθηγητή απάντησε: «δια την ολιγοπιστία σας. Σας βεβαιώνω πως αν είχατε πίστη έστω και σαν κόκκο σινάπεως, θα λέγατε σ’ αυτό το βουνό πήγαινε από εδώ εκεί και θα πήγαινε και τίποτε δεν θα ήταν αδύνατο σε σας. Αυτό δε το δαιμονικό γένος (οι δαίμονες της επιληψίας) δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» Ματθ.17.19-21.

Υπήρχε λοιπόν κάποιο μικρό μυστικό, που μπορούσε να βοηθήσει τους μαθητευομένους δαιμονομάχους, να επανακτήσουν την χαμένη αυτοπεποίθησή τους! Ο δάσκαλος τους εξήγησε ότι το συγκεκριμένο γένος των δαιμόνων (της επιληψίας), δεν αντέχει στις προσευχές και την πείνα!

Τώρα τι ακριβώς κατάλαβαν εκείνοι οι πρώην ψαράδες, στο δύσκολο αυτό μάθημα δαιμονογνωσίας και τους λεπτούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα διαφορετικά γένη των δαιμόνων, δεν γνωρίζουμε, γιατί κανείς απ’ αυτούς δεν τόλμησε να ζητήσει πρόσθετες εξηγήσεις απ’ τον ήδη εκνευρισμένο δάσκαλό τους! Όμως υπάρχει πράγματι μια σημαντική ερώτηση... ποιός έπρεπε να προσεύχεται και να πεινάει, ο ίδιος δαιμονισμένος, ο πατέρας του, ή ο επίδοξος εξορκιστής του;

Παρακολουθούμε λοιπόν κάτι εκπληκτικό! Η σολομώντεια δαιμονοδιωκτική "θεραπευτική", που λόγω διωγμών παρέμεινε στάσιμη από την εποχή του Εζεκία και του Τωβίτ, ξαφνικά επανεμφανίζεται στα χέρια του Ιησού, σαν μέγιστο κοινωνικό αγαθό! Κατά την διαβεβαίωση του δάσκαλου Ιησού, με λίγη πείνα και άφθονες προσευχές, πράγματα καθόλου δυσεύρετα στην περιοχή, οι ασθενοποιοί δαίμονες, μπορούσαν πιά οριστικά να νικηθούν!

Κάποιοι απ’ την νεοφώτιστη εκείνη ομάδα των μαθητευομένων δαιμονο-κυνηγών, (οι Ghost Busters της εποχής εκείνης) πρέπει να χάρηκαν ιδιαιτέρως για τις διευκρινίσεις αυτές. Ψαράδες οι ίδιοι, μόλις είχαν απαλλαγεί απ’ την βαριά επαγγελματική ψαρίλα και πρέπει να αισθάνθηκαν εξαιρετική ανακούφιση στην σκέψη, πως δεν χρειαζόταν πιά να κουβαλάνε μαζί τους τα μυρωδάτα σπλάχνα δυσεύρετων ψαριών από την Βαβυλώνα, για να ψαρο-καπνο-διώχνουν απ’ τα ανθρώπινα κορμιά, τους τρισάθλιους δαίμονες, οπως έκανε εκείνος ο πρωτοπόρος συνάδελφός τους ο Τωβίτ! Σύμφωνα με την νέα δαιμονο-διωκτική πρόταση του δασκάλου, λίγη πείνα και προσευχή ήταν αρκετά!

Πρέπει λοιπόν να ομολογήσουμε, ότι με την εμφάνιση του Ιησού, σημαντικές απλοποιήσεις σημειώθηκαν στις χαλδαϊκές μεθόδους καταδίωξης δαιμόνων. Σε σχέση με την εποχή του Τωβίτ και των ψαροκαπνισμών, το επάγγελμα του δημόσιου διώκτη δαιμόνων, σημείωνε επιτέλους πρόοδο με μια ενδιαφέρουσα αναβάθμιση σε υλικά και μεθόδους!

Βέβαια ανεξήγητο ιστορικό παράδοξο παραμένει, το γιατί κανένα απ’ τα αναρίθμητα χριστιανικά ιδρύματα, που αιώνες τώρα συγκεντρώνουν πιστούς και τίποτε άλλο δεν κάνουν, απ’ το να προσεύχονται και να νηστεύουν, δεν κατάφερε να διαπρέψει στην συστηματική θεραπεία της επιληψίας! Αντ’ αυτού, σε πολλά απ’ τα "άγια" αυτά μέρη, υπάρχουν αρκετοί επιληπτικοί, με εξαιρετική πίστη, νηστείες και καθημερινές προσευχές που... παίρνουν τακτικά και ανελλιπώς τα ιπποκρατικά φάρμακά τους κατά της επιληψίας!

Όμως, τί πραγματικά εννοούσαν όλα εκείνα τα βαρύγδουπα λόγια του δασκάλου Γιάχσουα, όταν ανέφερε στους μαθητές του, τα περί ελαχιστότατης απαιτουμένης "πί­στης", ικανής να μετακινεί βουνά; Μάλιστα σε κάποια ανάλογη στιγμή, ο δάσκαλος το επανέλαβε, σε μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή: «αν εί­χατε πίστη ως κόκκον σινάπεως, θα λέγατε σ’ αυτή τη μουριά ξεριζώ­σου και πήγαινε να φυτρώσεις στη θάλασσα και εκείνη θα υπάκουε». Λουκ.17.6. Κι όμως, όλοι γνωρίζουμε, ότι ποτέ και καμμία, μικρή ή μεγάλη πίστη δεν μετακίνησε αληθινά βουνά, ούτε κατάφερε να μεταφυτεύσει μου­ριές στην θάλασσα... λοιπόν, τί ακριβώς ήθελε να μας πει ο ποιητής;

Είναι φανερό, ότι τα λόγια αυτά είναι πράγματι γεμάτα νόημα.

Η συγκεκριμένη δήλωση, οπωσδήποτε δεν ήταν τυχαία. Μπορεί να μην ακούγεται και τόσο θεϊκή, δηλαδή εναρμονισμένη με την φυσική (θεϊκή) τάξη των πραγμάτων, μια και ξεριζώνει βουνά και μεταφυτεύει μουριές στη θάλασσα... αλλά είναι προφανές, ότι κάτι πολύ σημαντικό θέλησε να αφήσει κληρονομιά στους τοτηνούς και μελλοντικούς μαθητές του, ο μεγάλος Χαλδαίος! Τί κρύβει λοιπόν ο χαλδαϊκός γρίφος;

Όσοι από μας γνωρίσαμε από κοντά την φιλοσοφία του αβρααμισμού, δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου να το καταλάβουμε! Ο ίδιος ο Χριστός είναι συνεχιστής μιας χαλδαϊκής σχολής προφητών, που πριν απ’ αυτόν έβγαλε εκατοντάδες ικανότατους παραδοξοποιούς προφήτες.

Ο Ιησούς, γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά σε τι αναφέρεται! Οι μετακινήσει ιδεατών βουνών και η εκρίζωση και η βίαιη μεταφύτευσης ιδεών, ήταν ανέκαθεν ο φυσικός τους χώρος! Ακριβώς σ’ αυτήν την μονομαχία με το ακατόρθωτο διέπρεψαν πριν απ’ αυτόν, όλοι οι ένδοξοι παλαιοδιαθηκικοί συνάδελφοί του, οι προφήτες!

Μελετώντας (απομυθοποιώντας) προσεκτικά τα απίστευτα θαύματά τους, διακρίναμε πίσω τους λεπτά αόρατα νήματα και μι­κρές προετοιμασμένες κινήσεις, με τις οποίες εντυπωσιάζοντας άρχοντες ή μάζες ανθρώπων, κατόρθωναν να επιτυγχάνουν απίστευτες μετακινή­σεις κοινωνικών δυνάμεων! Δεν νικούσε ο δυνατώτερος, αλλά ο εντυπωσιακώτερος και ο δολιώτερος! Δεν νικούσε αυτός που είχε την φανερή εξουσία ή το οποιοδήποτε ορατό πλεονέκτημα, αλλά αυτός που κρυφά και έντεχνα σχεδίαζε, υπονόμευε και τελικά χειραγωγούσε τις εξελίξεις!

Δεν νίκησε ο «άρχων των ονείρων» (ονειροποιός) Ιωσήφ, ολομό­ναχος ολόκληρη την αυλή της Αιγύπτου; Υπέθεσε ποτέ κανείς, ότι τα "όνειρα" των αξιωματούχων της Αιγύπτου, στα οποία πάτησε για να αναρριχηθεί στην αιγυπτιακή εξουσία, τα κρατούσε ο ίδιος στα χέρια του, με τους ονειροποιούς μανδραγόρες (Γεν.30.14) της μητέρας του;

Υπέθεσε ποτέ κανείς, ότι απ’ την θέση του αρχισιτοποιού της Αιγύπτου, ο Ιωσήφ με απλή υπερθέρμανση, μπορούσε να στειρώσει τους σπόρους της ετήσιας σποράς, προκαλώντας τριετή επαναλαμβανόμενο λιμό (αφορία) στους διπλής σοδιάς εύφορους σιτοβολώνες της Αιγύπτου;

Διέκρινε ποτέ κανείς, τί κρατούσαν στα χέρια τους, τα δυο ταλα­ντού­χα τερατοποιά αδέλφια, Μωυσής και Ααρών, όταν γέμισαν ανε­ξή­γη­τες πληγές και θανατηφόρα "τέρατα" την Αίγυπτο; Υπο­πτεύθηκε ποτέ κανείς (έστω αμυδρά) τους παράξενους τρόπους, με τους οποίους τα δυο αδέλφια εξασφάλισαν τόσους ανεξήγητους θανάτους μόνο οικόσιτων ζώων και ανθρώπων στην Αίγυπτο; Όχι ποτέ!

Μήπως κατάλαβε ποτέ κανείς τον ανεξήγητο άθλο εισβολής στην Χαναάν, από έναν ανοργάνωτο και άοπλο εισβολέα, για τον οποίο μάλιστα έχει γραφτεί: «κάθε δυσκαταμάχητον έθνος και φρικαλέο αλλόφυλο γένος σαν δρεπανιστές τους θέρισαν (οι Εβραίοι) από την ρίζα»!

Προβληματίσθηκε ποτέ κανείς, γύρω απ’ τους πολλούς, περίεργους και "θαυμαστούς" τρόπους με τους οποίους καθηλώθηκαν 14 οργανωμένα έθνη και οι πάνοπλες οργανωμένες στρατιές των Χαναναίων κατανικήθηκαν από τον Ιησού του Ναβή, την Δεββώρα ή τον Γεδεών, κατά την είσοδο και την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στην γη Χαναάν; Υποψιάστηκε ποτέ κανείς, το πώς νικήθηκε μια ολόκληρη πανστρατιά Χαναναίων, από τους τριακόσιους σταμνο-κουβαλητές του Γεδεών;

Δεν επανέλαβαν τα ίδια στην Βαβυλώνα, χάρη στους άψογους αλλά και αόρατους μηχανισμούς της προετοιμασίας τους; Δεν αχρήστευσαν ανεξήγητα κι εκεί πύρινες φλόγες οι τρεις παίδες; Δεν έφραξε με άγνωστες μεθόδους τα στόματα των ανθρωποφάγων λεόντων, ο γέροντας Δανιήλ; Δεν μετέβαλαν ανεμπόδιστα βασιλιάδες σε ζώα; Δεν τους έσυραν σαν υπνωτισμένα υποζύγια σε πόλεμο; Δεν νίκησαν άπειρες φορές στον πόλεμο των εντυπώσεων; Δεν είναι αυτοί οι ίδιοι προφήτες, που νίκησαν αμέτρητες φορές, σχεδιάζοντας το αδύνατο; Μάλιστα στο τέλος, δια της αέναης επανάληψης και της συνεχούς θρυλοποίησης, δεν επέβαλαν ως αληθινά ακόμα και όσα απ’ τα θαύματά τους (πτώση αερόλιθων, σταμάτημα του ηλίου κ.λ.π.) δεν ήταν παρά πανθομολογούμενες καθαρές ποιητικές υπερβολές;

Όλα αυτά τα γνωστά και τα άγνωστα θαύματα της Βίβλου, δεν γεννήθηκαν από έναν τέτοιο μικρό, σχεδόν αόρατο, αλλά πάντα αποτελεσματικό (καρποφόρο) σπόρο πανουργίας; Κάθε ένα απ’ αυτά τα "θαύματα" των προφητών, δεν κατάφερνε φαινομενικά το αδύνατο;

Θυμηθείτε για λίγο την χαρακτηριστική και άμεση μετακίνηση της λαϊκής πίστης, από την λατρεία του Βαάλ στην λατρεία του Γιαχβέ, που ο πυροτεχνουργός Ηλίας επέτυχε, όταν κατόρθωσε το φαινομενικά αδύνατο, να ανάψει δηλαδή φωτιά απ’ το πουθενά, πάνω στον βωμό του Γιαχβέ!

Κάθε φορά λοιπόν, που αυτοί οι απίθανοι σκηνοθέτες θαυμάτων, οι θαυματοπλάστες προφήτες, παρουσίαζαν το ακατόρθωτο ως εφικτό, δεν μετακινούσαν πράγματι προς την επιθυμητή σ’ αυτούς κατεύθυνση την ροή της ιστορίας; Μετά απ’ τα θαύματά τους αυτά, που όλα ανεξαιρέ­τως αποδόθηκαν αβασάνιστα, στην ανταπόκριση του Θεού στην πίστη των προφητών, οι ραγδαίες ιστορικές εξελίξεις που ακο­λού­θησαν, δεν έμοιαζαν πράγματι με απίστευτες μετακινήσεις "βουνών";

Να λοιπόν ο προφητηκός «κόκκος σινάπεως». Ο κρυφός μηχανισμός της προφητικής ραδιουργίας! Μια άγνωστη τέχνη πολέμου, με μικρά σαν κόκκο συνάπεως αλλά πανίσχυρα δραστικά όπλα!

Ο μάχιμος δόλος, στην ουσία του ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα μικρό καλά κρυμμένο μυστικό! Η φαινομενική νίκη του ανίκητου και το καλοστημένο θαύμα, η προσχεδιασμένη αντιπαλότητα, η ψευδοπάθεια και ο ψευδοθεραπευτής, η φαινομενική ανατροπή της τάξης του κόσμου, δεν ήταν παρά το μικρό μυστικό μιας αρχαίας, γόνιμης, ιερατικής τέχνης. Διαχρονικό τους ζητούμενο, ο θεοειδής εντυπωσιασμός, η θεοκαπηλία και το επακόλουθο πλεονέκτημα της επιρροής και της χειραγώγησης των εξελίξεων.

Στο σύνολό της, αυτή η μελέτη αποκάλυψε ότι τα βιβλικά θαύματα, δεν είναι παρά μια διαχρονική συλλογική καταγραφή θεουργιών! Είδαμε τα βιβλικά θαύματα, να στηρίζονται σε ένα μικρό δραστικό μυστικό ανθρώπινης πανουργίας. Όμως, όλοι ανεξαιρέτως οι ονομαστοί θαυματοποιοί της Βίβλου, επιμελώς αρνήθηκαν να αποκαλύψουν το μικρό ανθρώπινο μυστικό των θαυμάτων τους, αποφεύγοντας με ισχυρή αυτοσυγκράτηση να εισπράξουν την δόξα του κατασκευαστή θαυμάτων, προτιμώντας με αξιοθαύμαστη σύνεση να δώσουν δόξα στον θεό των προετοιμασμένων θαυμάτων Γιαχβέ!

Για όλο αυτό, υπήρχε επιπροσθέτως ένας πολύ καλός λόγος. Ο σχεδιασμός και η εκπόνηση αυτών των θαυμάτων, τις περισσότερες φορές ήταν αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς. Πίσω απ’ τους θαυματουργούς προφήτες υπήρχε το ανώτατο διευθυντήριο, η μυστική ιερατική ομάδα Γιαχβέ, που δίκην θεού, ανέθετε σε ικανούς εκτελεστές τα προσχεδιασμένα θαύματά της!

Υπ’ αυτήν μόνο την έννοια, υπήρξε και προφανώς υπάρχει ακόμα ο "θεός" Γιαχβέ! Αυτός ήταν και προφανώς παραμένει ακόμα, ο διαχρονικός αρχηγός μιας ομάδας παραγωγής "γιαχβικών" ή αβρααμικών (δηλαδή πληγο-θεραπευτικών) θαυμάτων!

Την θεολογική ιστορία των προφητών, δεν την έγραψε λοιπόν κανένας θεός Γιαχβέ, αλλά ο «γιαχβισμός»! Που δεν είναι άλλο απ’ την διαχρονική μυστική τέχνη της θεοκάπηλης θαυματοποιίας και δι αυτής, η δημιουργία αναρίθμητων ευκαιριών αναρρίχησης στις κατά τόπους εξουσίες και εκείθεν οι κοινωνικές ανατροπές, μέχρι την τελική χειραγώγηση της ιστορίας.

Ο θεοκάπηλος θαυματοποιός λοιπόν, είναι ο καλύτερος κλέφτης προνομίων! Ο ικανότερος κυνηγός αξιωμάτων! Όταν μάλιστα χρησιμοποιεί, την διαχρονική σοφία και την ιστορική επίγνωση αυτής της τέχνης, τότε αυτός είναι ο πραγματικός θεός της ιστορίας και ο μόνιμος βραχνάς της ανθρωπότητας! Απέναντι σε τέτοιους ευκίνητους και αόρατους θηρευτές, εμείς είμαστε απλά, τροφαντά, νυσταλέα θηράματα, με μονοδιάστατη και ολιγόβια σοφία, που άλλες ελπίδες διαφυγής δεν έχουν... εκτός απ’ την μεθοδική αποκάλυψη, της συγκεκριμένης θηρευτικής τέχνης και την μαζική ενημέρωση των θυμάτων της!

Η τέχνη αυτή, αιώνες τώρα ανέπτυξε τα δικά της μικρά δόλια μυστικά! Κάθε νέα μικρή επινόηση, στην λεπτή τέχνη της παραπλάνησης και του δόλου μπορούσε πράγματι να γίνει αφετηρία τεράστιων ιστορικών εξελίξεων! Οποιαδήποτε μικρή ιδέα θεολογικού εντυπωσιασμού, μπορούσε να γίνει ο μικρός σπόρος, ενός τεράστιου μελλοντικού ιστορικού δένδρου!

Όλα αυτά, πρέπει να τα γνώριζε ο δάσκαλος, λέγοντας βαθυστόχαστα: «η βασιλεία του (δικού μας) θεού, μοιάζει με κόκκο σιναπιού, που κάποιος φύτεψε κι αυτός (ο κόκκο σιναπιού!) μεγάλωσε και έγινε δένδρο και τα πετεινά του ουρανού κατασκήνωσαν στα κλαδιά του*» Λουκ.13.18. Βέβαια ο γιός του Γιαχβέ μπερδεύει λίγο εδώ, τα δένδρα με τους θάμνους, μα αυτό είναι λεπτομέρεια, σημασία έχει ότι το σωστό νόημα είναι εκεί!

Μόνο αν αλλάξουμε την ορθογραφία της λέξεως, θα καταλάβουμε αμέσως ότι ο προφ(ύ)της (εκ του προ-φυτεύω) ήταν ανέκαθεν ο ισχυρότερος σπορέας του μέλλοντος! Αυτοί κατάλαβαν πρώτοι ότι: το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που μεθοδικά το προετοιμάζουν! Στον χώρο λοπόν της θεολογικής ιστοριοσποράς, δεν χρειάζεται κάτι μεγάλο!

Κάτι μικρό και δραστικό είναι αρκετό! Ο δάσκαλος το γνώριζε αυτό λέγοντας: «με τί να παρομοιάσω την βασιλεία του θεού (μας); Είναι όμοια με (προ)ζύμι που έκρυψαν (κειμ: ενέκρυψεν) σε (άφθονο) αλεύρι έως ου εζυμώθη όλο» Λουκ.13.20.

Το ωραιότατο αυτό χημικό παράδειγμα, αφορά την κοινωνική χημεία και είναι απολύτως κατανοητό στον απόστολο Παύλο και στους ομοίους του. Εύστοχα το παράδειγμα αυτό τόνιζε πως: «ολίγη ζύμη (λίγο προζύμι) καθιστά όλον το φύραμα ένζυμον»! Γαλάτας 5.9. Πράγματι μικρά αλλά εντυπωσιακά πραγματάκια, όπως τα ανεξήγητα "θαύματα", μπορούσαν να αλλοιώσουν δραστικά, την χημεία μιας ολόκληρης κοινωνίας και να ορίσουν νέες προτεραιότητες και παραδοχές!

Τίποτε κραυγαλέο ή φανερό... ένα μικρό τέχνασμα, μια μικρο-πανουργία, λίγη οργανωμένη θεατρικότητα, μια μικρή αλλά δραστική σταγόνα δόλου... και "δάση" ολόκληρα, ριζωμένα βαθιά σε άλλες πεποιθήσεις, θα ξεριζωθούν και θα μεταφυτευθούν πάραυτα!

Η Βίβλος, όπως εμείς την εξετάσαμε, δεν είναι παρά η πληρέστερη διαχρονική παρακαταθήκη πανουργίας. Μια συλλογή εφαρμοσμένων προφητικών μυστικών, ικανή να εμπνεύσει και σε ικανά χέρια να αναγεννήσει την φοβερή τέχνη των προφητών! Και έτσι ακριβώς συνέβη! Ο τελευταίος των προφητών της, ο αποθεωθείς δάσκαλος Ιησούς, παρουσίασε με την σειρά του, το μικρό αλλά πανίσχυρο μυστικό της δικής του προφητικής σχολής: την αξία των καλοστημένων δημόσιων μαζικών θαυμάτων θεραπείας, με αποκορύφωση αυτό της ανάστασής του, το οποίο σε λίγο θα εξετάσουμε λεπτομερώς!

Ο δάσκαλος είχε δίκαιο! Απ’ την εποχή του Μωυσή, πολλά τέτοια "βουνά" ξερίζωσε και μετακίνησε η προφητική πανουργία! Ένας δήθεν μαραγκός, με συντροφιά δήθεν απλοϊκούς απαίδευτους πρώην ψαράδες, με λίγη προσοχή και προετοιμασία, μπορούσαν να κάνουν τους θαυματομανείς αφελείς ανθρώπους, να βλέπουν ως φυσική και επωφελέστερη την μεταφύτευση της "μουριάς" τους, απ’ το φυσικό καρποφόρο χώμα της δικής τους "γης", στην μέση του πουθενά, δηλαδή στην αλμυρόνερη άγονη προφητική θάλασσα!

Απ’ την στιγμή που οι μαθητές του, θα μπορούσαν να στηριχθούν (να εμπιστευθούν, να πιστέψουν) και να παρουσιάσουν δημόσια τον προσχεδιασμένο προφητισμό του, ο δάσκαλος υποσχέθηκε: «δεν θέλει είσθε ουδέν αδύνατον εις εσάς» Ματθ.17.20.

Μεγάλη κληρονομιά η προφητική πανουργία!

Με μικρά ή μεγαλύτερα, προσεκτικά σκηνοθετημένα θαύματα, όλα μπορούσαν να συμβούν! Η μικρή σαν κόκκος σινάπεος πονηριά του σκηνοθετημένου θαύματος, θα μπορούσε να ανατρέψει τα "βουνά" των προηγούμενων πεποιθήσεων και να δημιουργήσει ρεύμα οπαδών μεταξύ των απονήρευτων ανθρώπων! Σύνθημα του δασκάλου: «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω θεώ (ημών) εστίν»! Λουκ:18.27.

Το περίεργο είναι, ότι ακόμα και ο επίσημος ορισμός της «πίστις» από τον απόστολο Παύλο, ταιριάζει εκπληκτικά με όλα όσα εδώ αναφέρουμε! Προσέξτε τι είναι πίστη κατά τον Παύλο: «είναι δε πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων»! Εβρ.11.1. Βέβαια, ο Παύλος ξέχασε να μας πει, ότι αυτό που γέννησε την συγκεκριμένη πίστη, ήταν τα επαναλαμβανόμενα και φυσικά εντελώς βλεπόμενα "θαύματα" της στημένης θεραπείας!

Οι άνθρωποι γεφυρώνουν με την φαντασία τους, ό,τι δεν καταλαβαίνουν και συνήθως είναι οι "δαίμονες" και οι "άγγελοι" αυτοί που συμπληρώνουν τα κενά ανάμεσα στην ακατανόητη σ’ αυτούς αιτία και το θαυμαστό αποτέλεσμα! Ακόμα και απλοί θαυματοποιοί, όπως οι κατ’ επάγγελμα ταχυδακτυλουργοί, παρά τις διαβεβαιώσεις τους, πως ό,τι κάνουν δεν είναι τίποτε περισσότερο από ταχυδακτυλουργίες, απολαμβάνουν θυελλώδους εκτίμησης και συχνά γίνονται αποδέκτες παρακλήσεων για θεραπεία ασθενειών!

Οι απλοϊκοί άνθρωποι, βλέποντας μπροστά στα μάτια τους να πραγματοποιούν το φαινομενικά αδύνατον, όπως να μετεωρίζονται ή να μετακινούν πράγματα, να εμφανίζουν ή να εξαφανίζουν κάτι, να διαβάζουν την σκέψη ή τις κινήσεις κάποιου, να λυγίζουν μέταλλα και να κατακόπτονται εικονικά... μη μπορώντας να υποθέσουν τους μηχανισμούς που καθιστούν όλα αυτά τα πράγματα δυνατά, δεν μπορούν να αποβάλουν την ιδέα της ανάμειξης σ’ όλα αυτά, υπερφυσικών όντων ή ικανοτήτων!

Αν μάλιστα ο ίδιος ο ταχυδακτυλουργός, ψευδώς δηλώσει (όπως έκανε ο Γιούρι Γκέλερ) ψυχικό φαινόμενο, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει πασίγνωστος, με ελάχιστους κινδύνους διάψευσης!

Σήμερα, βασιζόμενοι στην πλούσια εμπειρία της διεθνούς θρησκευτικής αγυρτείας, μπορούμε να βεβαιώσουμε, ότι ένα καλοστημένο θαύμα θεραπείας, παράγει εύκολα θυελλώδεις ελπίδες και πεισματική διαβεβαίωση, αναπόδεικτων και μη βλεπομένων πραγμάτων!

Εκατομμύρια απελπισμένοι άνθρωποι συνωθούνται ετησίως σ’ αυτούς τους κατ’ ευφημισμόν τόπους θαυμάτων, μεταβάλλοντάς τους σε προσκυνηματικά χρυσωρυχεία, χωρίς ποτέ και κανείς να έχει αποδείξει την οποιανδήποτε θεραπευτική τους δύναμη!Εκατοντάδες τέτοιοι θεραπευτικοί ισχυρισμοί, γεννώνται ετησίως σ’ ολόκληρο τον πλανήτη και μεγαλουργούν ανενόχλητα!

Οι πρώτοι διδάξαντες λοιπόν αυτή την τέχνη της αναρρίχησης στο άρμα της ιστορίας δια των σκηνοθετημένων θαυμάτων, ήταν οι απόγονοι του πολυτάλαντου Χαλδαίου Αβραάμ! Το διαχρονικό ιερατείο της Παλαιάς Διαθήκης, η παραγωγικότερη σχολή προμελετημένων θαυμάτων, αφού έγραψε ένδοξη ιστορία με προφήτες ψευδο,-θεραπευτές που θεράπευαν πληγές που οι ίδιοι κρυφά προκαλούσαν, ήταν μόλις ένα βήμα μακριά από την εκπληκτική προέκταση της βασικής αυτής ιδέας, δηλαδή την θεραπεία της προσποιητής ψευδοπάθειας. Οι ιερείς του αβρααμικού ιερατείου λοιπόν, με δημόσιο εκφραστή τους τον Ιησού, τον θαυματουργό γιο του Γιαχβέ, γνώριζαν ότι με το πανίσχυρο αυτό μυστικό όπλο, μπορούσαν πράγματι να εντυπωσιάσουν και να μετακινήσουν ολόκληρα "βουνά" και "δάση"!

Το να μετακινείς "βουνά", είναι νίκη πάνω στο φαινομενικά αδύνατον. Η καταγωγή μιας τέτοιας παρομοίωσης, βρέθηκε σε στοίχους στις πινακίδες της Βαβυλώνας (στο Χαλδαϊκό έπος της Δημιουργίας) όπου μια απίστευτη νίκη παρομοιάζεται με... σκοτωμένο βουνό:

«Εσύ τον αιχμαλώτισες παρά την παντοδυναμία του
Ήσουν τόσο γενναίος που σκότωσες το βουνό!
Έκανες όλους τους εχθρούς σου
να γονατίσουν στα πόδια του πατέρα σου.
Επειδή ήσουν τόσο γενναίος σκότωσες το βουνό»

Το περίεργο είναι, πως ακριβώς αυτήν την τελείως απλή εξήγηση περί πο­νηρών πνευμάτων, που μπορούν να μετακινήσουν "όρη", είχαν κατά νου, όσοι έγραψαν και την Διαθήκη Σολομώντος: «εγώ δε (ο Σολομών) ρώτησα αυτόν (τον δαίμονα) τί μπορείς να κάνεις; και αυτός μου απά­ντησε, εγώ δυνατός ειμί όρη μεταστήναι (να μετακινήσω), οίκους με­ταφέρειν και βασιλείς καταβάλειν». Διαθ. Σολομ.(1)69.6.

Αν ποτέ καταφέρουμε να παραδεχθούμε ότι δεν υπάρχουν δαίμονες, τότε θα καταλάβουμε ότι οι μόνοι υπαρκτοί δαίμονες, είναι οι δαιμόνιες ιδέες των προφητών, που μπορούν να πραγματοποιήσουν ακριβώς όσα ο παραπάνω δαίμονας ισχυρίζεται!

Κάποιος "δαίμονας" λοιπόν (δαιμόνια σύλληψη θα λέγαμε σήμερα) και όχι οποιαδήποτε αόριστη πίστη, είναι που μετακινεί "όρη", λαούς και βασιλείς! Ναι με μικρά σαν κόκκο σινάπεως τεχνάσματα, οι θεοκάπηλοι μάγοι της Καινής Διαθήκης, εκπληρώνοντας το όραμα των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης για εξουσιαστική πορεία του Ιουδαϊσμού στα έθνη, μπορούσαν πράγματι να μετακινήσουν ολόκληρα βουνά από ανθρώπινες μάζες, στην δική τους πνευματική εξουσία!
---------------
*Η σιναπιά είναι λαχανικό! (φωτογραφία) και όχι δένδρο με κλαδιά ικανά να φιλοξενήσουν πουλιά! Η παρομοίωση είναι εξαιρετικά ατυχής και δείχνει ότι αυτός που την είπε, δεν ήταν θεός, αλλά κι αυτός που την έγραψε, δεν είχε δει ποτέ του συναπιά! Τέτοια είναι όμως η "θεοπνευστία" της Βίβλου!

Η χαρούμενη επιστήμη

Είμαστε όλοι ηφαίστεια που περιμένουν την ώρα της έκρηξής τους, κανένας δεν ξέρει όμως πότε, σε λίγο ή σε πολύ, θα γίνει η έκρηξη αυτή – ούτε καν ο θεός.

* Κάποτε ήμασταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλο μέσα στη ζωή που τίποτα δε φαινόταν να εμποδίζει τη φιλία και την αδερφοσύνη μας, και μόνο ένα γεφυράκι υπήρχε ανάμεσα μας. Ακριβώς τη στιγμή που πήγαινες να ανέβεις σε αυτό σε ρώτησα: «Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι για να με συναντήσεις;» – και τότε έπαψες πια να το θέλεις κι όταν σε παρακάλεσα ξανά έμεινες σιωπηλός. Από τότε βουνά κι ορμητικοί ποταμοί κι ό,τι άλλο χωρίζει κι αποξενώνει μπήκαν ανάμεσά μας κι ακόμα κι όταν το θέλαμε, δεν ήταν μπορετό να συναντηθούμε! Μα όταν θυμάσαι τώρα εκείνο το μικρό γεφυράκι δεν έχεις πια λόγια – μόνο λυγμούς και απορία.

* Λίγες χιλιετίες ακόμη στο δρόμο του τελευταίου αιώνα! – και καθετί που θα κάνει ο άνθρωπος θα εκφράζει την ανώτερη εξυπνάδα γι’ αυτό όμως η εξυπνάδα θα χάσει όλη την αξιοπρέπειά της. Τότε θα είναι σίγουρα αναγκαίο να είναι κανείς έξυπνος, αυτό όμως θα είναι τόσο κοινό και συνηθισμένο πράγμα, που ένα ευγενέστερο γούστο θα θεωρεί αυτή την αναγκαιότητα χυδαιότητα. Κι όπως ακριβώς μια τυραννία ασκούμενη από την αλήθεια και την επιστήμη μπορεί να ανεβάσει ψηλά την τιμή του ψέματος, έτσι και μια τυραννία της εξυπνάδας μπορεί να προκαλέσει την εμφάνιση ενός είδους ευγένειας. Το να είσαι ευγενής – αυτό μπορεί ίσως τότε να σημαίνει, να έχεις τρέλες μέσα στο κεφάλι σου.

* Οι λόγοι και οι προθέσεις που υπάρχουν πίσω από τη συνήθεια προστίθενται σε αυτήν μέσω ενός ψέματος, μόλις κάποιοι αρχίσουν να αμφισβητούν τη συνήθεια και να ρωτούν για τις προθέσεις και τους σκοπούς της. Εδώ έγκειται η μεγάλη ανεντιμότητα των συντηρητικών όλων των εποχών: είναι αυτοί που προσθέτουν ψέματα.

* Ο άνθρωπος εκπαιδεύτηκε από τις πλάνες του: Πρώτον, πάντα έβλεπε τον εαυτό του ως ατελή, δεύτερον, προίκιζε τον εαυτό του με φανταστικές ιδιότητες, τρίτον, έβαζε τον εαυτό του στην ιεραρχία των όντων σε λάθος βαθμίδα ανάμεσα στο ζώο και τη φύση τέταρτον, επινοούσε συνεχώς καινούριους πίνακες των καλών και τους δεχόταν για ένα διάστημα ως αιώνιους και μη εξαρτώμενους από όρους: το αποτέλεσμα ήταν πως άλλοτε η μια και άλλοτε η άλλη ανθρώπινη ενόρμηση και κατάσταση έπαιρνε την πρώτη θέση και εξευγενιζόταν λόγω αυτής της εκτίμησης. Αν αγνοήσουμε αυτές τις τέσσερις πλάνες, θα αγνοήσουμε και την ιδιότητα του να είσαι άνθρωπος, την ανθρωπιά και την «ανθρώπινη αξιοπρέπεια».
Κανένας νικητής δεν πιστεύει στην τύχη.

* Τι λέει η συνείδησή σου; «Πρέπει να γίνεις αυτός που είσαι.»

* Έδωσα ένα όνομα στον πόνο μου και τον φωνάζω «σκύλο». Είναι το ίδιο πιστός, το ίδιο φορτικός και αδιάντροπος, το ίδιο διασκεδαστικός και έξυπνος όσο κάθε άλλος σκύλος – και μπορώ να τον μαλώνω και να ξεσπώ πάνω του, όταν έχω τις κακές μου, όπως κάνουν άλλοι με τους σκύλους, τους υπηρέτες και τις γυναίκες τους.

* Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακούν ακριβώς την αντίθετη διαταγή όταν πλησιάζει ένας μεγάλος πόνος: ποτέ άλλοτε δε δείχνουν πιο περήφανοι, πιο φιλοπόλεμοι και πιο ευτυχισμένοι, ναι, ο ίδιος ο πόνος τούς χαρίζει τις μεγαλύτερες στιγμές τους! Αυτοί είναι οι ηρωικοί άνθρωποι, οι μεγάλοι προμηθευτές πόνου της ανθρωπότητας: αυτοί οι λίγοι ή σπάνιοι άνθρωποι που χρειάζονται την ίδια απολογία που χρειάζεται γενικά και ο ίδιος ο πόνος – και πράγματι! δεν πρέπει να τους την αρνηθούμε! Είναι οι πρωταρχικές δυνάμεις διατήρησης και ανάπτυξης του είδους, έστω και μόνον επειδή αντιστέκονται στο βόλεμα και δεν κρύβουν ότι αποστρέφονται αυτό το είδος ευτυχίας.

Νίτσε

Ο Μέγας Παν πέθανε

Η «Λουλουδική» Συνείδηση της Νέας Ανθρωπότητας!

Πού πηγαίνουμε και γιατί μυρίζει έτσι όπως μυρίζει

Για να το τοποθετήσουμε απλά, η ανθρωπότητα πρόκειται να μπει στην ανθοφορική φάση της εξελικτικής της ανάπτυξης. Σε μυθολογικό επίπεδο, δηλαδή σε ψυχικό-συμβολικό επίπεδο (όχι λιγότερο πραγματικό από το φυσικό επίπεδο), αυτό το γεγονός σηματοδοτείται από το θάνατο του Πάνα. Ο Παν, φυσικά, αντιπροσωπεύει τη ζωώδη συνείδηση. Ο Παν ενσαρκώνει τη συνείδηση των θηλαστικών, μόλο που υπάρχουν και πτυχές ερπετοειδούς συνείδησης στην προσωπικότητά του.

Η ερπετοειδής συνείδηση δεν εξαφανίστηκε όταν οι εγκέφαλοί μας εισήλθαν στη θηλαστική φάση. Η θηλαστική συνείδηση τοποθετήθηκε απλώς πάνω από την ερπετοειδή και σε πολλά αφώτιστα – αργόστροφα, υπανάπτυκτα – άτομα, το θηλαστικό επικάλυμμα ήταν λεπτό και πορώδες κι έτσι η ερπετοειδής ενέργεια εξακολουθούσε να το διαπερνάει.

Όταν οι αρχέγονοι και πολύ απόμακροι πρόγονοί μας σύρθηκαν έξω από τη θάλασσα, είχαν αναμφίβολα μυαλό ψαριού. Ήταν βέβαια πιο ριψοκίνδυνοι και περίεργοι από τους συντρόφους τους που παρέμειναν στο νερό, αλλά πάντως ψαρόμυαλοι. Ωστόσο κατά τη μακριά, βαλτώδη διαδρομή μας ως τον αρχικό πρωτεύοντα σχηματισμό, αναπτύξαμε ένα μυαλό ερπετού. Άλλωστε, σ’ αυτές τις δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, η ερπετοειδής ενέργεια ήταν αυτή που δέσποζε στον πλανήτη φτάνοντας στο αποκορύφωμά της με τους δεινόσαυρους.

Όπως τόνισε ο Μαρσέλ Λεφέβρ στο συνέδριο των αρωματοποιών, η ερπετοειδής συνείδηση είναι ψυχρή, επιθετική, θυμώδης, άπληστη και παρανοϊκή. Ο Πωλ Μακλήν, ήταν ο πρώτος νευροφυσιολόγος που κατέδειξε ότι εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να έχουμε ένα ερπετοειδή εγκέφαλο, άθικτο και ενεργό. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια, είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Έχει καλυφθεί, βέβαια, από τον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά υπάρχει, βαθιά μέσα στον προεγκέφαλο και αποτελείται από την παρεγκεφαλίδα, τον υποθάλαμο και, ίσως, από μερικά άλλα όργανα του διεγκεφάλου. Όταν νοιώθουμε μια τυφλή οργή, κρύο ιδρώτα ή μια αυτάρεσκη απάθεια, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη τη στιγμή ο ερπετοειδής εγκέφαλος κουμαντάρει την συνείδησή μας.

Καθώς η περίοδος των ερπετών πλησίαζε στο τέλος της, εμφανίστηκαν τα πρώτα άνθη  και θηλαστικά.

Ο Μαρσέλ Λεφέβρ πιστεύει ότι τα λουλούδια εξαφάνισαν, στην ουσία, τα μεγάλα ερπετά. Ωστόσο, μπορεί και τα θηλαστικά να συνεισέφεραν για τον αφανισμό τους επειδή, για πολλά από τα πρώτα θηλαστικά, δεν υπήρχε καλύτερο μπρέκφαστ από κάνα δύο αβγά δεινόσαυρου. Όπως και να’ χει το πράγμα, μέχρι τότε οι πρόγονοί μας είχαν αναπτύξει εγκεφάλους που διέθεταν τόσο θηλαστικά όσο και ανθώδη χαρακτηριστικά.

Για δικούς της λόγους, η εξέλιξη επέτρεψε στη θηλαστική ενέργεια να κυριαρχήσει και έτσι, ο πρόσφατα αναπτυγμένος ανθρώπινος μεσεγκέφαλος που κάλυψε τον παλιό διεγκέφαλο, μπορεί να επονομασθεί, με ακρίβεια, θηλαστικός εγκέφαλος. Τα χαρακτηριστικά της θηλαστικής συνείδησης είναι η ζεστασιά, η γενναιοδωρία, η αφοσίωση, η αγάπη (ρομαντική, πλατωνική, οικογενειακή), η χαρά, η λύπη, το χιούμορ, η περηφάνια, ο συναγωνισμός, η διανοητική περιέργεια και η εκτίμηση της τέχνης και της μουσικής.

Στην όψιμη περίοδο των θηλαστικών, αναπτύχθηκε ένας τρίτος εγκέφαλος.

Ήταν ο τηλεγκέφαλος, που το κύριο μέρος του ήταν ο εγκεφαλικός φλοιός, μια πυκνή μεμβράνη νευρικής δομής γύρω στα τέσσερα χιλιοστά πάχος που απλώθηκε πάνω από τον υπάρχοντα εγκέφαλο. Οι ερευνητές του εγκεφάλου έχουν σαστίσει μ’ αυτό τον εγκεφαλικό φλοιό. Ποια είναι η λειτουργία του; Και γιατί αναπτύχθηκε, εδώ που τα λέμε;

Ο Λεφέβρ διατύπωσε την άποψη ότι ο εγκεφαλικός φλοιός είναι μια διευρυμένη μνημονική παρακαταθήκη – και σίγουρα ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα. Ο Ρόμπερτ Μπλάυ πιστεύει ότι κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το φως. Αν ο ερπετοειδής εγκέφαλος ισοδυναμεί με την ψυχρότητα και ο θηλαστικός με την θερμότητα, τότε ο εγκεφαλικός φλοιός ισοδυναμεί με το φως. Η άποψη του Μπλάυ έχει κάποια βάσιμη λογική, επειδή ο τρίτος εγκέφαλος είναι ένας  ανθώδης εγκέφαλος, ακριβώς γιατί τα λουλούδια απορροφούν ενέργεια από το φως. Ακόμη και πριν από τη μυστηριώδη εμφάνιση του εγκεφαλικού φλοιού, οι εγκέφαλοί μας είχαν έντονα ανθώδη χαρακτηριστικά.

Η επιστήμη περιγράφει ολόκληρο τον εγκέφαλο σαν ένα βολβό.

Οι νευρώνες που τον αποτελούν έχουν δενδρίτες, ρίζες, κλαδιά. Η παρεγκεφαλίδα, αποτελείται από μια μεγάλη μάζα πυκνά συμπιεσμένων φυλλωμάτων. Δεν είναι μόνο οι νευρώνες που μοιάζουν πολύ με άνθη, αλλά και ο ίδιος ο εγκέφαλος μοιάζει με κάποιο βοτανολογικό είδος. Έχει ένα μίσχο και – κατά την ανάπτυξη του εμβρύου –ένα μπουμπούκι που ξεδιπλώνεται όπως και τα πέταλα του ρόδου.

Στον καινούργιο εγκέφαλο – τον τηλεγκέφαλο – αυτή η ανθώδης ομοιότητα μεγαλώνει. Τα νευρικά του νημάτια υποδιαιρούνται συνεχώς όπως τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εύστοχα διακλάδωση. Κατά τον πολλαπλασιασμό αυτών των νευροβλαστών, εκκρίνονται μικρές ποσότητες νευρομελανίνης σαν σπόροι.

Αυτοί οι σπόροι της νευρομελανίνης είναι προφανώς τα κύρια οργανωτικά μόρια στον εγκέφαλο. Συνδέονται με τα γλυκοκύταρρα για να ρυθμίσουν την νευροδότηση των νευρικών κυτάρρων. Όταν σκεφτόμαστε, όταν μας έρχονται φαεινές και δημιουργικές ιδέες, τότε πραγματοποιείται μια κυριολεκτική άνθηση. Ένας εγκέφαλος που έχει ενοράσεις, είναι πολύ παρόμοιος, από φυσική άποψη, μ’ έναν ανθισμένο θάμνο γιασεμιού. Μόνο που είναι πιο μικρός και ταχύτερος, αυτό είναι όλο.

Επιπλέον, η νευρομελανίνη απορροφά φως και έχει την ικανότητα να μετατρέπει το φως σε άλλες μορφές ενέργειας. Έχει δίκιο λοιπόν ο Μπλάυ. Ο εγκεφαλικός φλοιός είναι ευαίσθητος στο φως και μπορεί να φωτιστεί από ανώτερες μορφές διανοητικής δραστηριότητας, όπως ο διαλογισμός ή ο ψαλμός. Οι αρχαίοι δεν μιλούσαν μεταφορικά όταν χρησιμοποιούσαν την λέξη “επιφώτιση”. Με την ανάπτυξη του εγκεφαλικού φλοιού, οι ανθώδεις ιδιότητες του εγκεφάλου, που για εκατομμύρια χρόνια περίμεναν την σειρά τους, άρχισαν να κινούνται σταδιακά, με σκοπό την επικράτηση μιας ανθώδους συνείδησης – μιας συνείδησης λουλουδιού ας πούμε.

Όταν η ζωή ήταν ακόμα μια διαρκής μάχη μεταξύ αρπακτικών, ένας από λεπτό σε λεπτό αγώνας για επιβίωση, η ερπετοειδής συνείδηση ήταν απαραίτητη.Όταν είχαμε να διασχίσουμε θάλασσες, να εξερευνήσουμε άγριες ηπείρους, να εποικίσουμε τραχιές περιοχές, να οργανώσουμε την γεωργία και να βάλουμε τα θεμέλια του πολιτισμού, τότε η θηλαστική συνείδηση ήταν απαραίτητη. Από κοινωνική και οικογενειακή σκοπιά, εξακολουθεί να είναι απαραίτητη, αλλά δεν χρειάζεται πια να κυριαρχεί.

Τα φυσικά και σωματικά σύνορα έχουν κατακτηθεί.

Η βιομηχανική επανάσταση έχει ολοκληρώσει τον ατσάλινο κύκλο της. Στην εποχή μας, εποχή υψηλής τεχνολογίας, οι τραχιές και σκληρές εκδηλώσεις της θηλαστικής λογικής δεν είναι πια βοηθήματα αλλά εμπόδια. (Και τα κατάλοιπα της ερπετοειδούς λογικής, με την έμφασή της στις εδαφικές διεκδικήσεις και την υπεράσπισή τους  – είναι επικίνδυνα σε βαθμό παραφροσύνης). Τώρα χρειαζόμαστε ένα λιγότερο επιθετικό και λιγότερο τραχύ ανθρώπινο ον.

Χρειαζόμαστε ένα πιο εύκαμπτο είδος ατόμου, πιο χαλαρωμένο, πιο ήρεμο, ευγενικό και σκεφτόμενο, γιατί μόνο αυτό μπορεί να επιβιώσει (και να επιταχύνει) αυτό το πολύ καινούργιο σύστημα που βρίσκεται μπροστά μας. Μόνο αυτό το είδος ατόμου μπορεί να συμμετάσχει στην επόμενη εξελικτική φάση. Το δίχως άλλο, αυτή η ανθώδης συνείδηση έχει πνευματικές αποχρώσεις.

Στις πιο έντονες πνευματικές εμπειρίες, το βασικό γνώρισμα είναι το σταμάτημα του χρόνου.

Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω απ’ τον χρόνο, ότι είσαι αιώνιος – αυτή είναι η πηγή της έκστασης στον διαλογισμό, την ψαλμωδία, την ύπνωση και την εμπειρία των ψυχεδελικών φαρμάκων. Μια παρόμοια κατάσταση αχρονικότητας (αν και κάπως συντομότερη και λιγότερο διαυγής), μια κατάσταση άρνησης του εγώ (το εγώ υπάρχει στο χρόνο, όχι στο χώρο) πραγματοποιείται με τον σεξουαλικό οργασμό, γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ένα τόσο επιθυμητό αίσθημα. Ακόμα και οι μπεκρήδες, με τον άξεστο και ανεπαρκή τρόπο τους, ψάχνουν γι’ αυτόν τον άχρονο χρόνο. Ο αλκοολισμός είναι μια ατελής πνευματική επιθυμία.

Με χίλιους δυο τρόπους, έχουμε κυριαρχήσει την τέχνη του χώρου. Γνωρίζουμε πάρα πολλά για τον χώρο. Αλλά οι γνώσεις μας για τον χρόνο είναι αξιοθρήνητα λιγοστές. Φαίνεται ότι μόνο με την μυστικιστική κατάσταση μπορούμε να κυριαρχήσουμε το χρόνο. Τα κλειδιά γι’ αυτή την μυστικιστική κατάσταση είναι ο “οσφρητικός εγκέφαλος” – η μνημονική περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιείται από τα οσφρητικά νεύρα – και ο “φωτεινός εγκέφαλος” – ο εγκεφαλικός φλοιός. Με αμεσότητα και ένταση, η οσμή ενεργοποιεί την μνήμη, επιτρέποντάς μας να ταξιδεύουμε ελεύθερα στο χρόνο. Οι πιο βαθιές μυστικιστικές καταστάσεις είναι εκείνες όπου η συνηθισμένη διανοητική δραστηριότητα φαίνεται να αιωρείται στο φως. Και, στη μυστικιστική επιφώτιση, όπως και στην ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος παύει να υπάρχει.

Τα λουλούδια, μόλο που δεν βλέπουν, ούτε ακούν, ούτε διαθέτουν γεύση ή αφή, αντιδρούν στο φως με καθοριστικό τρόπο και ρυθμίζουν τη ζωή τους και το περιβάλλον τους με μια ενορχήστρωση αρωμάτων. Με την ανάπτυξη της λουλουδικής συνείδησης, τα ανθρώπινα όντα θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν πληρέστερα τον φωτεινό τους εγκέφαλο και να κάνουν πιο εξευγενισμένη και ντελικάτη χρήση του οσφρητικού εγκεφάλου τους.

Αυτοί οι δύο συνδέονται θαυμάσια. Στην ουσία, αλληλεπικαλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ενιαίοι και αδιαίρετοι. Ζούμε σε μια τεχνολογία της πληροφορικής. Τα λουλούδια ζούσαν ανέκαθεν σε μια πληροφορική τεχνολογία. Τα λουλούδια συγκεντρώνουν διαρκώς πληροφορίες στο διάστημα της ημέρας. Τη νύχτα τις επεξεργάζονται. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται φωτοσύνθεση.

Καθώς ο εγκεφαλικός μας φλοιός θα χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο, θ’ αρχίσουμε και εμείς να κάνουμε ένα είδος φωτοσύνθεσης. Στην ουσία, κάτι τέτοιο το κάνουμε και τώρα, αλλά σε σύγκριση με τα λουλούδια, η δική μας φωτοσύνθεση είναι πρωτόγενης και περιορισμένη. Κι ο λόγος είναι πως, οι πληροφορίες που συγκεντρώνουμε από τις εφημερίδες, τα σήριαλ, τις σαπουνόπερες, τα εμπορικά συνέδρια και τις καφετζούδες, είναι κατώτερες από τις πληροφορίες που παίρνουμε από το ηλιακό φως. (Εφ΄ όσον όλη η ύλη είναι συμπυκνωμένο φως, το φως είναι η πηγή, η γενεσιουργός αιτία της ζωής. Συνεπώς το φως είναι θεϊκό. Τα λουλούδια έχουν μια απευθείας επικοινωνιακή σύνδεση με το θεό, κάτι που για την αποκτήσει ένας ευαγγελιστής, θα έκανε ακόμα και φόνο).

Ωστόσο, είτε επειδή τα πληροφορικά στοιχεία μας είναι ανεπαρκή, είτε γιατί τα επεξεργαστικά μας μηχανάκια δεν είναι άμεσα συνδεδεμένα με την επικοινωνιακή γραμμή, η νυχτερινή μας επεξεργασία είναι μια δουλειά έκτακτης απασχόλησης – part time. Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει το συνειδητό τμήμα του μυαλού μας στις ώρες της εγρήγορσης, επεξεργάζονται από το ασυνείδητό μας στη διάρκεια του ύπνου που ονομάζεται “βαθύς ύπνος”.

Κάθε νύχτα, πέφτουμε σε βαθύ ύπνο μόνο δυο ή τρεις ώρες το πολύ. Τις υπόλοιπες ώρες της νυχτερινής μας βάρδιας, το ασυνείδητο τμήμα του μυαλού μας είναι εκτός υπηρεσίας. Βαριέται. Ζητάει επίμονα αναψυχή.

Έτσι παίζει με ό,τι υλικό υπάρχει πρόχειρο. Κατά κάποιο τρόπο, παίζει με τον εαυτό του. Ρίχνει πασιέντζες με τις μνήμες, ανακατεύει εικόνες, επινοεί τρομαχτικές ή γαργαλιστικές ιστορίες – ονειρεύεται. Πολλοί πιστεύουν ότι στη διάρκεια του ονείρου επεξεργαζόμαστε πληροφορίες. Εντελώς το αντίθετο συμβαίνει. Το όνειρο συμβαίνει όταν το μυαλό παίζει επειδή δεν υπάρχει επεξεργασία για να το κρατήσει απασχολημένο.

Στο μέλλον, όταν θα είμαστε σε θέση να συγκεντρώνουμε πληροφοριακά στοιχεία ποιότητας κι όταν θα έχει επικρατήσει η λουλουδική μας συνείδηση, τότε πιθανότατα θα κοιμόμαστε περισσότερες ώρες και σπάνια θα ονειρευόμαστε. Από παράδοση, ο Παν εποπτεύει τα όνειρα, ειδικά τα ερωτικά όνειρα και τους εφιάλτες. Η φθίνουσα πρόοδος στα όνειρα θα είναι ακόμα μια απόδειξη ότι ο Παν έχει πεθάνει.

Αλλά, ας ξαναγυρίσουμε στην πληροφορική αποτελεσματικότητα

Η επιστήμη έχει διαπιστώσει πρόσφατα ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα ένα δέντρο που δέχεται επίθεση εντόμων θα μεταβιβάσει την πληροφορία σε ένα άλλο δέντρο που βρίσκεται δεκάδες μέτρα μακρύτερα έτσι ώστε το δεύτερο να ξεκινήσει μια διαδικασία κατασκευής κάποιου χημικού που θα απωθήσει αυτό το συγκεκριμένο είδος εντόμων. Έτσι τα δέντρα αλληλοπροστατεύονται.

Η πληροφορία, πιθανότατα, μεταβιβάζεται με τη μορφή αρώματος

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι τα φυτά είναι σε θέση να προσλαμβάνουν οσμές όσο και να εκπέμπουν. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι έχει αναπτυχθεί κάποιο είδος τηλεπάθειας ανάμεσα στα δέντρα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα πως αυτό που ονομάζουμε πνευματική τηλεπάθεια, να πραγματοποιείται με την όσφρηση.

Δεν διαβάζουμε τη σκέψη κάποιου άλλου, την οσφραινόμαστε.

Ξέρουμε ότι οι σχιζοφρενείς μπορούν να μυρίσουν την δυσπιστία, τον ανταγωνισμό, την επιθυμία κλπ. από τη μεριά των γιατρών, των επισκεπτών ή των συνασθενών τους, όσο καμουφλαρισμένες και αν είναι αυτές οι διαθέσεις οπτικά ή προφορικά. Το ανθρώπινο οσφρητικό νεύρο μπορεί να είναι μικρό σε σύγκριση με του λαγού, είναι όμως ο μεγαλύτερος από τους ενδοκρανιακούς μας δέκτες. Ποιος μπορεί να ξέρει τι είδους “αόρατες” οσμές μπορεί να ανιχνεύσει.

Καθώς θα ωριμάζει η λουλουδική συνείδηση, η τηλεπάθεια, αναμφίβολα, θα γίνεται ένα κοινό μέσο επικοινωνίας.

Με την ερπετοειδή συνείδηση, είχαμε εχθρική αντιμετώπιση.

Με τη θηλαστική συνείδηση, είχαμε πολιτισμένη λογομαχία.

Με τη λουλουδική συνείδηση, θα έχουμε συμπαθητική τηλεπάθεια.

Μια λουλουδική συνείδηση και μια ήπια τεχνολογία πληροφορικής είναι ιδανικά πλασμένες η μία για την άλλη. Μια λουλουδική συνείδηση και ένας ειρηνόφιλος διεθνισμός είναι ιδανικά πλασμένα το ένα για το άλλο. Μια λουλουδική συνείδηση και ένας ήρεμος, πολυποίκιλος αισθησιασμός είναι ιδανικά πλασμένα το ένα για το άλλο. Τα λουλούδια έχουν μια σεξουαλικότητα πιο ανοιχτή και πιο ελεύθερη από τα ζώα. Η Ταντρική αντίληψη της μετατροπής της σεξουαλικής ενέργειας, σε πνευματική, είναι μια λουλουδική στρατηγική.

Μια λουλουδική συνείδηση και διαστημικό πρόγραμμα εξερεύνησης άλλων κόσμων, είναι ιδανικά πλασμένα το ένα για το άλλο. (Οι άνθρωποι θα εκπέμπονται μέσα σε ασημένια κουκούλια για να γονιμοποιήσουν, σαν την γύρη, μακρινούς πλανήτες). Μια λουλουδική συνείδηση και μια κοινωνία αθανάτων είναι ιδανικά πλασμένες η μια για την άλλη. Τα λουλούδια διαθέτουν ισχυρότερες δυνάμεις ανανέωσης και η μακροβιότητα των δέντρων είναι περιλάλητη. Ο ανθώδης εγκέφαλος είναι το όργανο της αιωνιότητας.

Για να μη μας περάσει η ιδέα ότι θα γίνουμε, μαγικά και χωρίς προσπάθεια, σαν τα λουλούδια που μπουμπουκιάζουν την άνοιξη τρα-λα-λά, ας έχουμε κατά νου ότι οι ερπετοειδείς και οι θηλαστικές δυνάμεις εξακολουθούν να βρίσκονται μαζί μας. Τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχουν πανίσχυρες  ερπετοειδείς δυνάμεις στο Πεντάγωνο και το Κρεμλίνο, καθώς και στους άμβωνες των εκκλησιών, των συναγωγών και των τζαμιών όπου κηρύσσονται πεισιθανάτια δόγματα τιμωρίας και κρίσης, αυταπάρνησης και μαρτυρίου. Αλλά υπάρχουν επίσης ερπετοειδείς δυνάμεις και μέσα σε κάθε άτομο. Οι μύθοι, δεν είναι ούτε μυθιστοριογραφικά, ούτε ιστορικά κατασκευάσματα.

Οι μύθοι διαδραματίζονται μέσα στις ψυχές μας και είναι συνεχείς και αδιάλειπτοι.

Ο ιππότης Ζίγκφρηντ και άλλοι ήρωες που εξοντώνουν τους δράκοντες είναι πτυχές του ασυνείδητού μας. Η σημασία των κατορθωμάτων τους είναι ολοφάνερη. Τους στέλνουμε με τα συμβολικά τους σπαθιά και τις λόγχες τους για να εξοντώσουν την ερπετοειδή συνείδηση. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος είναι ο δράκοντας που ενεδρεύει μέσα μας.

Όταν, κατά την εξελικτική διαδικασία, έφτασε η ώρα για να υποτάξουμε τη θηλαστική συνείδηση,ακολούθησε μια λιγότερο βίαιη τακτική.

Όπως ακριβώς οι τρομεροί δράκοντες του ερπετοειδούς παρελθόντος μας έπρεπε να εξοντωθούν από το σπαθί του ήρωα για να ανοίξει ο δρόμος για τον Πάνα και τις λάγνες ευνοούμενές του, έτσι και ο ίδιος ο Παν έπρεπε να φθαρεί και να γίνει ατελέσφορος, έπρεπε να εκτοπισθεί στο βάθος της διαρκώς εξελισσόμενης ψυχής μας.

Επειδή ο Παν βρίσκεται πιο κοντά στις καρδιές μας και στα γεννητικά μας όργανα, θα μας λείψει περισσότερο απ’ ότι θα μας λείψει ο δράκος. Θα μας λείψουν οι αυλοί του που μας οδηγούσαν, τρέμοντας, στο χορό της λαγνείας και της σύγχυσης. Θα μας λείψει η χλευαστική του ανατροπή της ευπρέπειας, ο τρόπος που έκανε το αίμα μας να βράζει, τις αγελάδες να βελάζουν και το κρασί να ρέει.

Πιο πολύ απ’ όλα, ίσως, θα μας λείψει ο τρόπος που μας περιγελούσε, με το λοξό του βλέμμα και το γέλιο, όταν είχαμε πάρει την αναλαμπή της θηλαστικής μας νοημοσύνης πολύ στα σοβαρά.

Πτώσεις μετεωριτών στη παράδοση των Αβοριγίνων της Αυστραλίας

Στην καρδιά της Αυστραλίας, σε μια απομακρυσμένη περιοχή νότια της Alice Springs, υπάρχουν μια δωδεκάδα περίεργες κατακρημνίσεις. Μην πίνετε το νερό της βροχής που μαζεύεται εκεί, διότι ένας δαίμονας της φωτιάς θα σας γεμίσει με …σίδηρο!

Αυτό πιστεύουν τουλάχιστον οι ιθαγενείς Αβορίγινες, που η προφορική παράδοση τους πάει από γενιά σε γενιά.

Σύμφωνα με μια εργασία της Sarah Zielinski για το Πανεπιστήμιο Σμισθσόνιαν, το 1921, ένας άνδρας με το όνομα James M. Μίτσελ επισκέφθηκε την περιοχή Henbury, με τον Αβοριγίνα οδηγό του να αρνήται να πάει κοντά στις εσοχές, λέγοντας ότι στην περιοχή εκεί είχε πέσει πυρκαϊά, «debil-debil» (διάβολος) από τον ουρανό και σκότωσε τα πάντα .
Δεκατρία χρόνια αργότερα, ο Μίτσελ επέστρεψε με νέους Αβοριγίνες οδηγούς, που και αυτοί όμως εξέφρασαν τον φόβο τους για την περιοχή. Είπαν ότι δεν θα κατασκηνώσουμε εντός δύο μιλίων από τις κατακρημνίσεις, και επίσης να μήν συλλέγουν το νερό που υπάρχει εκεί, διότι ένας “διάβολος φωτιά” θα τους γεμίσει με σίδηρο! Ο οδηγός το γνώριζε αυτό, γιατί ο παππούς του είχε δει το “διάβολο πυρκαϊά” να προέρχεται από τον Ήλιο.
Ο κρατήρας στο Henbury δημιουργήθηκε περίπου 4.700 χρόνια πρίν, όταν ένας μεγάλος μετεωρίτης αποτελούμενος από σίδηρο πέρασε την ατμόσφαιρα και προσέκρουσε στο έδαφος σκορπώντας παντού θραύσματα.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι έχουν βρεθεί αρκετές παρόμοιες ιστορίες, που διάφοροι Αβορίγινες είπαν σε επισκέπτες κατά το πρώτο ήμιση του 20ου αιώνος.