ΨΥΧΟΦΘΟΡΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ... Η ΥΠΟΜΟΝΗ!

Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας βαθμός υπομονής.

Σε κάποιους βρίσκεται σε μεγαλύτερο βαθμό μέσα τους και σε κάποιους σε πολύ μικρότερο.
Η υπομονή στην καθημερινότητα μας είναι αναγκαία,
είναι αυτό που μας καθιστά ικανούς να φέρουμε  εις πέρας πολλές εργασίες και κατορθώματα
που αλλιώς θα έμοιαζαν αδύνατον να συμβούν.

Ο ορισμός που δίνει ένα λεξικό περιέχει μια σειρά λέξεων όπως...
αντοχή, επιμονή και ανοχή σαν τα ουσιώδη συστατικά της υπομονής..«Κάνε υπομονή».....

Το ακούσαμε τόσες φορές από παιδιά, που πλέον μας ακούγεται σαν απειλή.
Συχνά στ’ αυτιά μας, ο όρος «υπομονή» ηχεί σαν δικαιολογία για αργοπορία,
σαν άσκοπη αναμονή, σαν ενοχλητικό εμπόδιο σε μια εξέλιξη –
κι έτσι, πολύ απλά, δεν μας αρέσει να κάνουμε υπομονή....

Κι όμως, δεν είναι έτσι. Ας το σκεφτούμε το από την ανάποδη...
Πόση εξέλιξη μπορεί να φέρει η ανυπομονησία;
Μήπως αυτή είναι τελικά το μεγάλο εμπόδιο στην εξέλιξη μιας υποχρέωσης,
ενός σχεδίου μας, ή του ίδιου μας του εαυτού.

Περιττεύει να σας θυμίσω.. το κλασικό «όποιος βιάζεται…»
Πώς όμως θα γίνει πιο εύκολο να καταπιούμε το «μουρουνόλαδο» της υπομονής;
Όταν οι υποχρεώσεις τρέχουν και περιμένουν από εμάς αποτελέσματα,
πώς μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να μην παίρνει γρήγορες αποφάσεις και να δει μακροπρόθεσμα;

Συβουλές  ...για την Υπομονή... αν και δεν είμαι η πλέον αρμόδια....
μιας και την λέξη Υπομονή δεν την θέλω στο λεξιλόγιό μου..
και μέσα από αυτές προσπαθώ και γω να μάθω να την διαχειρίζομαι....

Ας το κάνουμε Παρέα!!!
1)Δεν  συγχέουμε, την υπομονή με την αδράνεια..
2)Κάνουμε ένα βήμα πίσω… …για να κάνουμε μετά δύο βήματα μπροστά...
3)Γινόμαστε φίλοι με τον χρόνο,για να έχουμε θετικά αποτελέσματα...
4)Αποφασίζουμε αν αξίζει τον κόπο οποιαδήποτε αναμονή που είναι και ψυχοφθόρα διαδικασία....
5)Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο ή για να το 'πω πιο σωστά, δεν θέλει βιασύνη, αλλά τακτική...
6)Η κατάλληλη στιγμή....Οι ευεργετικές συνέπειες του timing.
7)Μαθαίνουμε να εκτιμάμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε
ανά πάσα στιγμή ,αντί να κοιτάζουμε πάντα (πολύ) μπροστά και να χάνουμε..... το δάσος.
8)Αφήνουμε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους σιγά-σιγά,
αν και πολλοί θα μας θεωρήσουν «τεμπέληδες» ή χωρίς δυναμισμό.
9)Κάνουμε τα υπερβολικά.. γρήγορα, αν και για αυτό κάποιοι..
θα μας χαρακτηρίσουν βιαστικούς και ανεύθυνους.

Η αλήθεια είναι πως ό,τι κι αν κάνουμε, οι γύρω μας θα βρουν κάτι αρνητικό να πουν.

Το κλειδί είναι η δική μας κρίση,και όχι των άλλων:
Καθένας μας παρατηρει την δική του περίπτωση, ακολουθώντας το ένστικτό του!

Μαρία Ιωσηφίδου

Μυκητιασική κολπίτιδα

Η μυκητιασική κολπίτιδα είναι ένας τύπος κολπίτιδας που προσβάλλει τον κόλπο και το αιδοίο και χαρακτηρίζεται από κολπικό ερεθισμό, έντονο κνησμό, και κολπική έκκριση. Ονομάζεται επίσης καντιντίαση και είναι πολύ συχνή. Εκτιμάται ότι 3 στις 4 γυναίκες εμφανίζουν μυκητιασική κολπίτιδα μία φορά τουλάχιστον στη ζωή τους, ενώ είναι μεγάλος ο αριθμός των γυναικών που προσβάλλονται από τον μύκητα δύο ή περισσότερες φορές.

Η μυκητιασική κολπίτιδα μπορεί να μεταδοθεί μέσω της σεξουαλικής επαφής και κυρίως μέσω της στοματό-γεννητικής επαφής. Δε θεωρείται ωστόσο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, πρώτον, γιατί οι μύκητες βρίσκονται υπό φυσιολογικές συνθήκες στο περιβάλλον του κόλπου και δεύτερον, γιατί διαγιγνώσκεται και σε γυναίκες που δεν είναι σεξουαλικά ενεργές. Η συμβατική θεραπεία είναι συνήθως αποτελεσματική εκτός από την περίπτωση των επαναλαμβανόμενων λοιμώξεων, 4 ή περισσότερων μέσα σε ένα χρόνο, οπότε μπορεί να χρειαστεί θεραπεία μεγαλύτερης διάρκειας, καθώς και αγωγή συντήρησης.

Τα συμπτώματα της μυκητιασικής κολπίτιδας μπορεί να είναι από ήπια έως σοβαρά και περιλαμβάνουν:

• Κνησμό και ερεθισμό του κόλπου και του αιδοίου
• Αίσθημα καύσου κατά τη διάρκεια της συνουσίας, ή της ούρησης
• Ερυθρότητα και οίδημα του αιδοίου
• Πόνος στον κόλπο
• Παχύρευστη, λευκή, άοσμη κολπική έκκριση με εικόνα σαν αυτή του τυριού cottage

Η γυναίκα πρέπει να επισκεφτεί τον ιατρό της εάν:

• Είναι η πρώτη φορά που εμφανίζει αυτά τα συμπτώματα
• Δεν είναι σίγουρη ότι πρόκειται για μυκητίαση
• Τα συμπτώματα δε φεύγουν με την τυπική αντιμυκητιασική αγωγή, όπως είναι οι ενδοκολπικές κρέμες και τα κολπικά υπόθετα
• Εμφανίσει επιπλέον συμπτώματα

Η μυκητιασική κολπίτιδα προκαλείται συνήθως από τον μύκητα candida albicans, ο οποίος υπάρχει φυσιολογικά στον κόλπο μαζί με άλλους μικροοργανισμούς. Κάποια βακτήρια που ονομάζονται γαλακτοβάκιλλοι παράγουν ένα οξύ, το οποίο αποθαρρύνει την υπερβολική ανάπτυξη των μυκήτων στον κόλπο. Η διαταραχή της υγιούς ισορροπίας των μικροοργανισμών του κόλπου, μπορεί να οδηγήσει στη μυκητιασική κολπίτιδα με όλα τα παραπάνω συμπτώματα.

Η υπερβολική ανάπτυξη των μυκήτων στον κόλπο μπορεί να είναι αποτέλεσμα:

• Της χρήσης αντιβιοτικών η ο ποία οδηγεί σε μείωση της συγκέντρωσης των γαλακτοβάκιλλων στον κόλπο και αλλαγή του κολπικού pH, επιτρέποντας έτσι στους μύκητες να αναπτυχθούν.

• Εγκυμοσύνης
• Μη ελεγχόμενου διαβήτη
• Διαταραγμένου ανοσοποιητικού συστήματος συνήθως μετά τη λήψη ανοσοκατασταλτικών (κορτιζόλη), ή εξαιτίας λοίμωξης από HIV
• Οποιουδήποτε παράγοντα που διαταράσσει τη φυσιολογική χλωρίδα του κόλπου, όπως είναι τα ακατάλληλα προϊόντα καθαρισμού ή λίπανσης

Επιπρόσθετοι παράγοντες κινδύνου είναι η ενεργή σεξουαλική ζωή, από τη στιγμή που ο μύκητας μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή, και τα υψηλά επίπεδα οιστρογόνων που συνήθως προκύπτουν όταν η γυναίκα είναι έγκυος, καθώς και όταν λαμβάνει αντισυλληπτικά χάπια, ή θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης
Κάποιες φορές η μυκητίαση δεν είναι αποτέλεσμα του μύκητα candida albicans, αλλά ενός άλλου τύπου candida που συχνά δεν ανταποκρίνεται στη συμβατική θεραπεία και απαιτεί πιο αυστηρά μέτρα αντιμετώπισης.

Αν μια γυναίκα έχει πάρει θεραπεία για μυκητιασική κολπίτιδα στο παρελθόν, τότε ο ιατρός της μπορεί να της πει από το τηλέφωνο ποια αγωγή να ακολουθήσει. Διαφορετικά θα πρέπει να επισκεφτεί το γυναικολόγο της. Καλό θα είναι για να εκτιμηθεί σωστά η κατάσταση από τον ειδικό, η γυναίκα να αποφύγει την κολπική πλύση πριν το ραντεβού. Παράλληλα είναι πολύ χρήσιμη η καταγραφή αυτών που η γυναίκα θέλει να τον ρωτήσει. Πιθανές ερωτήσεις μπορεί να αναφέρονται στην πρόληψη των μυκητιάσεων, την έγκαιρη διάγνωσή τους, την αγωγή της ίδιας και του συντρόφου, καθώς και στην πιθανότητα υποτροπής.

Ο ιατρός από την άλλη θα ρωτήσει τη γυναίκα αν είναι σεξουαλικά ενεργή, αν είναι έγκυος, καθώς και αν έχει ήδη πάρει πρόσφατα αντιβιοτικά, ή άλλα φάρμακα και συμπληρώματα διατροφής. Θα ζητήσει επίσης πληροφορίες σχετικά με την έναρξη και τη διάρκεια των συμπτωμάτων, με το προηγούμενο ιστορικό μυκητιάσεων και τις θεραπείες που έχει λάβει.

Η γυναίκα δεν πρέπει να διστάσει να ζητήσει οποιαδήποτε διευκρίνιση και να εκφράσει όλες τις απορίες της κατά τη διάρκεια του ραντεβού.

Αφού λάβει το ιστορικό, ο ιατρός θα εξετάσει τα έξω γεννητικά όργανα και θα τοποθετήσει κολποδιαστολέα για να εξετάσει επισκοπικά τον κόλπο και τον τράχηλο. Πιθανό να λάβει και υλικό για κολπική καλλιέργεια. Τέλος θα κάνει κολπική εξέταση τοποθετώντας δύο δάχτυλα στον κόλπο της γυναίκας και ψηλαφώντας το υπογάστριο της με το άλλο χέρι. Με τον τρόπο αυτό θα εξετάσει τα εσωτερικά γεννητικά όργανα.

Στην περίπτωση επαναλαμβανόμενων κολπικών μυκητιάσεων είναι πολύ πιθανό ο ιατρός να στείλει δείγμα των κολπικών εκκρίσεων για εξέταση, ώστε να καθοριστεί ο τύπος του μύκητα.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση εξαρτάται από τη σοβαρότητα και τη συχνότητα των συμπτωμάτων.

Για την αντιμετώπιση ήπιων και όχι συχνών επεισοδίων μυκητιασικής κολπίτιδας συνήθως αρκεί η εφαρμογή μιας αντιμυκητιασικής κολπικής κρέμας, ή ενός κολπικού υπόθετου είτε εφάπαξ, είτε για 3 ημέρες. Πρέπει να σημειωθεί πως επειδή τα προϊόντα αυτά έχουν ως βάση τους το λάδι, είναι πολύ πιθανό να μειώνουν την αποτελεσματικότητα του προφυλακτικού, ή του διαφράγματος. Ο ιατρός είναι επίσης πιθανό να προτείνει την εφάπαξ πρόσληψη ενός αντιμυκητιασικού φαρμάκου από το στόμα.

Αν τα συμπτώματα δεν υποχωρήσουν μετά τη αγωγή, ή εάν επανεμφανιστούν μετά από δύο μήνες, η γυναίκα θα πρέπει να ανανεώσει το ραντεβού της με τον ιατρό.

Σοβαρή θεωρείται μια μυκητιασική κολπίτιδα όταν:

• Τα συμπτώματα είναι έντονα
• Οι μυκητιασικές λοιμώξεις είναι επαναλαμβανόμενες (4 ή περισσότερες σε ένα χρόνο)
• Η λοίμωξη έχει προκληθεί από candida αλλού τύπου από τη candida albicans
• Η γυναίκα είναι έγκυος
• Η γυναίκα πάσχει από μη ελεγχόμενο διαβήτη, ή είναι σε ανοσοκαταστολή

Στις παραπάνω περιπτώσεις η θεραπεία έχει μεγαλύτερη διάρκεια. Η εφαρμογή της κρέμας ή του υπόθετου γίνεται για 14 ημέρες, ενώ το φάρμακο από το στόμα χορηγείται σε δύο, ή τρεις δόσεις. Το τελευταίο δε συστήνεται για έγκυες γυναίκες.

Για τις επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις ο ιατρός συνήθως χορηγεί θεραπείες συντήρησης, οι οποίες αρχίζουν αφού τελειώσει με επιτυχία η αρχική θεραπεία. Ο ιατρός μπορεί είτε να συστήσει το φάρμακο από το στόμα να λαμβάνεται μια φορά την εβδομάδα για 6 βδομάδες, είτε την εφαρμογή κολπικής κρέμας στη θέση του φαρμάκου. Είναι επίσης πιθανό να χορηγήσει θεραπεία και στο σύντροφο.

Πολλές γυναίκες επίσης αναφέρουν επιτυχία στη πρόληψη και τη θεραπεία των μυκητιάσεων με τη βοήθεια σπιτικών συνταγών που περιλαμβάνουν τις πλύσεις με ξύδι, την κρέμα από τεϊόδεντρο και τα υπόθετα σκόρδου ή βορικού οξέος. Χρειάζεται όμως η διεξαγωγή κλινικών δοκιμών που θα επιβεβαιώσουν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια τους.

Έχουν γίνει μελέτες για την εξέταση της αποτελεσματικότητας της πρόσληψης γαλακτοβακίλλων είτε μέσω της κατανάλωσης γιαουρτιού, είτε ενδοκολπικά. Τα αποτελέσματα τους όμως δεν είναι αξιόπιστα, γιατί ο αριθμός των γυναικών που συμμετείχαν σε αυτές ήταν πολύ μικρός και δεν υπήρχαν ομάδες ελέγχου.

Για την μείωση του κινδύνου εμφάνισης μιας μυκητιασικής κολπίτιδας οι ειδικοί συστήνουν:

• Την αποφυγή των κολπικών πλύσεων
• Την αποφυγή αρωματισμένων προϊόντων για την υγιεινή του κόλπου
• Τη επιλογή βαμβακερών εσωρούχων και ρούχων που δεν είναι στενά
• Την αλλαγή των βρεγμένων ρούχων και μαγιό το συντομότερο δυνατό
• Την αποφυγή του πολύ ζεστού μπάνιου

Επίμονη Διαταραχή Διέγερσης: 100 οργασμοί την ημέρα;

Η επίμονη διαταραχή της διέγερσης των γεννητικών οργάνων (Persistent Genital Arousal Disorder –PGAD) είναι μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από συνεχή, αδιάκοπη και αυθόρμητη διέγερση των γεννητικών οργάνων στις γυναίκες. Η κατάσταση αυτή μπορεί να περιλαμβάνει ή να μην περιλαμβάνει διέγερση με οργασμό, ή/και μεγέθυνση των γεννητικών οργάνων. Παράλληλα η διέγερση της ασθενούς δε συνδέεται με σεξουαλική επιθυμία.

  

Τον Αύγουστο του 2012 μια γνωστή βρετανική εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο για μια γυναίκα που υπέφερε από PGAD και είχε περίπου 100 οργασμούς τη ημέρα. Η γυναίκα αποκάλυψε ότι ακόμα και η παραμικρή κίνηση της πυέλου της που μπορούσε να συμβεί όταν ήταν σε ένα μέσο μεταφοράς ‘ή κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, μπορούσε να πυροδοτήσει έναν οργασμό. Παράλληλα εξομολογήθηκε ότι ήταν εξαντλημένη, πονούσε πολύ και της ήταν αδύνατο να έχει μια φυσιολογική σχέση. Οι ιατροί της πιστεύουν πως η κατάσταση της προκλήθηκε από ένα ατυχία που είχε το 2001 όταν έπεσε από τις σκάλες.

H PGAD έχει μόλις πρόσφατα ταξινομηθεί στην ιατρική βιβλιογραφία ως ένα ξεχωριστό σύνδρομο, ενώ το διαγνωστικό εγχειρίδιο των ψυχικών διαταραχών DSM-IV δεν την αναγνωρίζει ως μια ιατρική κατάσταση που μπορεί να διαγνωστεί. Ταυτόχρονα υπάρχει ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός αναφορών που περιγράφουν μια παρόμοια κατάσταση και στον ανδρικό πληθυσμό.

Κάποιοι ιατροί μάλιστα ταξινομούν τον πριαπισμό των ανδρών ως έναν τύπο PGAD. Ο πριαπισμός είναι μια επίμονη στύση του πέους που δε συνοδεύεται από επιθυμία και δεν υποχωρεί. Οι διαθέσιμες θεραπείες για τον πριαπισμό, ο οποίος αναγνωρίζεται ως διαταραχή από το DSM-IV, περιλαμβάνουν τη λήψη φαρμάκων , την αφαίμαξη του πέους και τη χορήγηση αναισθητικού.

Η PGAD δεν σχετίζεται με την υπερσεξουαλικότητα η οποία είναι επίσης γνωστή ως σατυρίαση στους άνδρες και ως νυμφομανία στις γυναίκες. Η συχνότητα της διαταραχής είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί από τη στιγμή που πολλές γυναίκες που υποφέρουν από αυτή ντρέπονται να ζητήσουν ιατρική βοήθεια.

Μια γυναίκα που υποφέρει από PGAD μπορεί να βιώνει επεισόδια έντονης διέγερσης των γεννητικών της οργάνων αρκετές φορές την ημέρα για εβδομάδες, ή ακόμα και μήνες. Ο οργασμός μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα για λίγο, συνήθως όμως επανέρχονται μετά από λίγες ώρες, ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση. Τις περισσότερες φορές οι ασθενείς δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα ερεθίσματα που πυροδοτούν τη διέγερση, έτσι ώστε να τα αποφύγουν.

Εάν τα συμπτώματα αγνοηθούν και δεν αντιμετωπιστούν, η ασθενής μπορεί να βιώνει αλλεπάλληλους οργασμούς καθημερινά, το οποίο είναι εξοντωτικό για τη γυναίκα, ενώ παράλληλα δεν την αφήνει να συγκεντρωθεί στη διεκπεραίωση των υποχρεώσεων της. 

 

Υπάρχουν κάποια γνωστά ερεθίσματα που μπορεί να πυροδοτήσουν τα συμπτώματα, όπως είναι οι δονήσεις κατά τη μετακίνηση με αυτοκίνητο, λεωφορείο ή τραίνο. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα φαίνεται πως ακόμα και η επίσκεψη στην τουαλέτα μπορεί να οδηγήσει σε τόσο μεγάλη διέγερση που καταλήγει να είναι επώδυνη.

Οι χρόνιοι ασθενείς με PGAD είναι πολύ πιθανό να απολέσουν τελικά την αίσθηση της σεξουαλικής ευχαρίστησης, από τη στιγμή που η επίτευξη οργασμού σχετίζεται περισσότερο με την ανακούφιση από τον πόνο παρά με σεξουαλική απόλαυση.

Σήμερα πέντε θεωρούνται τα έγκυρα κριτήρια για τη διάγνωση της PGAD, αν και πολλοί ειδικοί πιστεύουν πως πρέπει να αυξηθούν. Τα 5 αυτά κριτήρια περιλαμβάνουν:

• Μη ηθελημένη διέγερση των γεννητικών οργάνων και της κλειτορίδας που επιμένει για περίοδο μεγάλης διάρκειας.
• Δεν μπορεί να αναγνωριστεί κάποιος λόγος για την επίμονη διέγερση
• Η διέγερση των γεννητικών οργάνων δε συνοδεύεται από αισθήματα σεξουαλικής επιθυμίας
• Η επίμονη αίσθηση τη διέγερσης βιώνεται ως επιβαλλόμενη και μη επιθυμητή
• Η διέγερση των γεννητικών οργάνων δεν υποχωρεί ακόμα και μετά από έναν , ή περισσότερους οργασμούς

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι για τη συγκεκριμένου τύπου διέγερση των γεννητικών οργάνων, η οποία προκαλεί έντονη δυσφορία στη γυναίκα και η οποία δεν ανακουφίζεται με τον οργασμό, δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα ποια μπορεί να είναι τα αίτια της. Υποθέτουν ωστόσο ότι μπορεί να υπάρχει μια σχέση με τη χρήση αντικαταθλιπτικών.

Ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι η PGAD μπορεί να επηρεάσει ένα μεγάλο εύρος γυναικών που διαφέρουν ως προς το ιστορικό και την ηλικιακή τους ομάδα. Αναφέρεται επίσης πως οι γυναίκες με PGAD συχνά έχουν υψηλότερο βαθμό δυσφορίας , αναφέρουν συχνότερα άγχος, προσβολές πανικού και κατάθλιψη, ενώ κάποιες από αυτές παρουσιάζουν και αυτοκτονικό ιδεασμό. Το έντονο στρες που προκαλεί η διαταραχή μπορεί να ευθύνεται τόσο για τα συμπτώματα που σχετίζονται με αυτή, όσο και με τη συνοδό ψυχολογική κατάσταση. Έχει βρεθεί μάλιστα πως οι περισσότερες γυναίκες που υποφέρουν από PGAD αναφέρουν προϋπάρχουσες ασθένειες που σχετίζονται με το στρες. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό για τις γυναίκες αυτές να μην αισθάνονται περιθωριοποιημένες και να ζητούν ιατρική βοήθεια.

Σε μια πρόσφατη μελέτη που διεξάχθηκε στο πανεπιστήμιο του New Jersey βρέθηκε πως είναι πιθανό η PGAD να συνδέεται με τις κύστεις Tarlov. Η βιβλιογραφία αναφέρει πως οι κύστεις αυτές μπορούν να δώσουν συμπτώματα παραισθησίας και αισθητηριακών διαταραχών στη γενετήσια περιοχή. Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν η PGAD θα μπορούσε να θεωρηθεί μια παραισθησία που προκλήθηκε από της κύστεις Tarlov. Το γεγονός ότι οι κύστεις αυτές παρατηρούνται πιο συχνά σε ασθενείς που υποφέρουν από PGAD, είναι πολύ πιθανό να συνιστούν έναν οργανικό αιτιολογικό παράγοντα της διαταραχής.

Οι κύστεις Tarlov είναι σάκοι που σχηματίζονται συνήθως στο κατώτερο τμήμα της σπονδυλικής στήλης και περιέχουν εγκεφαλονωτιαίο υγρό.

Γυναίκες λοιπόν όλων των ηλικιών από έφηβες έως και μετεμμηνοπαυσιακές υποφέρουν από αυτό το τόσο ενοχλητικό σεξουαλικό πρόβλημα. Περεταίρω έρευνα είναι απαραίτητη για την καλύτερη κατανόηση και αντιμετώπιση της υποτιμημένης αυτής σεξουαλικής δυσλειτουργίας.

ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Ξανασκέφτηκα κάποια πράγματα, αναπολώντας τα χρόνια, που, οι ανάγκες της επιβίωσης, ανάγκες που υπήρχαν από την εφηβική σχεδόν ηλικία, με οδήγησαν σε διάφορες δουλειές και απασχολήσεις , κατά τις οποίες προσπαθούσα , όχι μόνο να “ζήσω” αλλά,
και να κρατήσω κάτι σημαντικό, ” ζώντας”:
την ανθρώπινη αξιοπρέπεια!

Αυτό με οδήγησε σε μια άμεση τριβή, με διάφορα είδη ανθρώπων και
στην καταγραφή της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αντίδρασης.
Προσπαθούσα να δω τι ήταν” αυτό “, κάτω από αυτό, που παρουσίαζαν πάντα προς τα «έξω».

Αγωνιζόμουν να κατακτήσω την ύλη και να λύσω βασικά προβλήματα.
Πάλευα να γκρεμίσω τα τείχη του Ίλιου- Τροίας και να κατακτήσω
τα απαραίτητα…προς τον Ζην.

Είδα λοιπόν, πολλά κεφάλια να πέφτουν εκεί , πολύ πόνο, πολύ βία, ένα μεγάλο αγώνα και η Τροία απόρθητη.
Είδα, τους αρχηγούς των Ελλήνων και των Τρώων ,να διατάζουν επιθέσεις και χιλιάδες απλοί άνθρωποι και συνειδήσεις να εξαφανίζονται και να προδίδονται ταυτόχρονα
Είδα τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι, ζητιάνοι, δούλοι, γλείφτες του συστήματος και, τους πλούσιους , πλουσιότερους, πιο άπληστους, πιο προκλητικούς.
Παρατηρούσα τον εξευτελισμό των ανθρώπων και την γελοιοποίηση της ανθρώπινης υπόστασης, ‘σ΄ένα διαρκές ” σόου καραγκιόζηδων και γελωτοποιών”.
Είδα τους νέους των φτωχών, ν’αυτοκτονούν απελπισμένοι απο την εξαθλίωση, με το φτηνό “χόρτο” και τους νέους των πλούσιων να πνίγουν την ανία και την πλήξη τους στο ακριβό «χόρτο.»
Μα πάνω απ’όλα, είδα τους ανθρώπους όπως είναι πραγματικά, πίσω από αυτό που πλασάρουν και, το χειρότερο ,
την πλήρη αντίφαση των λόγων και των πράξεων τους.

Ακτινογράφησα λοιπόν , τον άνθρωπο κάτω από την μάσκα του, όπως είναι :Επιπόλαιος, απειθάρχητος ,άβουλος, αναποφάσιστος, θρασύδειλος, μίζερος, κοινότυπος, άπληστος, πολυλογάς, βίαιος.
Δουλικός, με τους ανώτερους ιεραρχικά και σκληρός και αυταρχικός με τους κατωτέρους.
Επιδεικτικός,ανταγωνιστικος, ωραιοπαθής, εγωμανής, οκνηρός, μονόπλευρος, με εμμονές
και ανόητες προσκολλήσεις, με ψεύτικα και ρηχά συναισθήματα, όπου και οταν τον βολεύουν.
Είδα τον άνθρωπο να χαραμίζει την ζωή του , μ’αυτό τον τρόπο και ταυτόχρονα είδα και τον εαυτό μου να είναι κάπως,…έτσι.
Διαπίστωσα πως η ανθρώπινη ζωή είναι ούτως η άλλως μια Ιλιάδα και κάποιοι άνθρωποι δεν θα ξεκινήσουν ποτέ μια Οδύσσεια κα, τον δρόμο της επιστροφής…
Θα μείνουν εκεί, ακρωτηριασμένοι, ηττημένοι και «νεκροί» κάτω από τα τείχη μιας Τροίας, που δεν μπόρεσαν …να πάρουν ποτέ.

Αυτό το αδυσσώπητο συναίσθημα, όχι μόνο με ωρίμαζε, και με έκανε πιό δυνατό, αλλά μου έδινε και ένα στόχο ,που εστιαζόταν σ’ένα άκαμπτο σκοπό.Με μια λέξη:
Όχι , όχι, δεν θα μπορούσε να περάσει έτσι!

ΑΡΙΣΤΩΝ Ο ΚΕΙΟΣ, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΟΥΦΙΖΕΙΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ

Αρχικά θεωρήθηκε ότι το Περί του κουφίζειν υπερηφανίας είχε τη μορφή επιστολής, στην οποία ο Αρίστων, αφού κατεδείκνυε την ηθική ασχήμια της αλαζονικής συμπεριφοράς και των κακών που προκύπτουν απ’ αυτήν, στη συνέχεια εξέταζε και περιέγραφε μερικά είδη αλαζονείας, όπως αυτά υλοποιούνται σε συγκεκριμένους ανθρώπινους τύπους ή χαρακτήρες. Ωστόσο προσεκτικότερη μελέτη του φθαρμένου κειμένου οδήγησε στο γενικά σήμερα αποδεκτό συμπέρασμα ότι το έργο μπορεί να θεωρηθεί μία σύντομη έκθεση (επιτομή) του τρόπου, με τον οποίο μπορεί κανείς να απαλλαχθεί από το βάρος της αλαζονείας.

1. Ο ΑΥΤΑΡΕΣΚΟΣ
[Φιλόδημος, Περί κακιών βιβλίο 10ο, στήλη 16.29 κ.εξ.]
Ο άνθρωπος που αποκαλείται «αυτάρεσκος» μοιάζει να είναι ένα μίγμα οίησης, υπερηφάνειας και υπεροψίας, ενώ έχει και ένα μεγάλο μερίδιο απερισκεψίας. Είναι το είδος του ανθρώπου, λέει ο Αρίστων, που στα λουτρά ζητά ζεστό ή κρύο νερό, χωρίς να ρωτήσει προηγουμένως τον διπλανό του αν του αρέσει και εκείνου και...
[στήλη 17]
...όταν αγοράζει δούλο, δε ρωτά ούτε καν το όνομά του, ούτε του δίνει ένα όνομα ο ίδιος, αλλά τον αποκαλεί «δούλε» και τίποτε άλλο. Αν κάποιος τον αλείψει με λάδι, δεν τον αλείφει κι αυτός σε ανταπόδοση. Αν τον φιλοξενήσουν, δεν ανταποδίδει τη φιλοξενία. Όταν χτυπά ξένη πόρτα και τον ρωτήσουν ποιος είναι, δεν απαντά, μέχρι ο άλλος να βγει έξω. Όταν είναι άρρωστος και τον επισκέπτεται κάποιος φίλος, δεν του λέει πώς αισθάνεται, ούτε όταν κάνει ο ίδιος επίσκεψη σε κάποιον θα ρωτήσει κάτι αντίστοιχο. Όταν γράφει επιστολή, δεν προσθέτει το «χαίρε», ούτε στο τέλος το «να είσαι υγιείς».

2. Ο ΙΣΧΥΡΟΓΝΩΜΩΝ
[στήλη 17, συνέχεια]
Ο ισχυρογνώμων, πάλι, δεν είναι πολύ απερίσκεπτος, ούτε παράλογος όπως ο αυτάρεσκος, είναι όμως ιδιότροπος, επειδή επαίρεται ότι μόνο αυτός διαθέτει κρίση. Έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του ότι θα κάνει το σωστό σε όλα τα ζητήματα, ενώ αν εμπιστευτεί την κρίση κάποιου άλλου θα αποτύχει, γίνεται και αλαζόνας. Είναι το είδος του ανθρώπου που δε ζητά τη συμβουλή κανενός πριν ταξιδέψει, αγοράσει, πουλήσει, αναλάβει κάποιο αξίωμα ή ολοκληρώσει άλλες υποθέσεις. Αν τον ρωτήσει κανείς τι πρόκειται να κάνει, απαντά: «Ξέρω εγώ». Αν τον κατηγορήσει κανείς, του λέει υπομειδιώντας: «Εσύ (κατηγορείς) εμένα;». Αν τον καλέσουν σε μια συνάντηση για έναν άνθρωπο που ζητά συμβουλή, αρνείται να πει τι πιστεύει, αν ο άνθρωπος αυτός δεν πρόκειται να εφαρμόσει τη συμβουλή του. Και όλα στα οποία απέτυχε...
[στήλη 18]
...και δεν επιθυμεί να παραδεχτεί ότι συνέβη. Δεν ντρέπεται, όταν τον αποκαλούν ισχυρογνώμονα, αλλά λέει ότι είναι παιδάκια όσοι ζητούν την καθοδήγηση των άλλων ως παιδαγωγών, και ότι είναι ο μόνος που, αν και διαθέτει γενειάδα και γκρίζα μαλλιά, θα μπορούσε να επιβιώσει, αν τον άφηναν στην ερημιά.

3. Ο ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ
[στήλη 18, συνέχεια]
Ακόμη χειρότερος από τον προηγούμενο είναι ο παντογνώστης, ο οποίος έχει πείσει τον εαυτό του ότι τα ξέρει όλα: άλλα τα έχει μάθει από τους πλέον ειδικούς, άλλα μόνο με το να τους βλέπει να τα κάνουν, άλλα τα έχει μηχανευτεί από μόνος του. Και δεν αρκείται μόνο να ισχυρίζεται, όπως ιστορεί ο Πλάτων για τον Ιππία τον Ηλείο, ότι κάθε τι που φορά στο σώμα του το έχει φτιάξει από μόνος του, αλλά επιπλέον κατασκευάζει σπίτι και πλοίο από μόνος του και χωρίς αρχιτέκτονα. Συντάσσει για τον εαυτό του συμβόλαια που απαιτούν νομική εμπειρία. Κάνει το γιατρό όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους δούλους του, και επιχειρεί να γιατρέψει κι άλλους. Ασχολείται με εκείνα τα είδη της γεωργίας και της εμπορικής ναυτιλίας που περισσότερο από όλα τα άλλα απαιτούν τους πλέον ειδικούς, για να έχουν επιτυχία. Η τρέλα του δεν έχει τέλος, ακόμη κι αν ναυαγήσουν όλα του τα σχέδια. Είναι το είδος του ανθρώπου που γελοιοποιεί τον εαυτό του, εγείροντας αξιώσεις για όλους τους τομείς της γνώσης. Εκείνους που τον περιγελούν τους αποκαλεί ανίδεους…

4. Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ
[στήλη 21]
Ο υποκριτής, πάλι, είναι ως επί το πλείστον ένα είδος αλαζόνα…
[στήλη 22]
...έχει στο μυαλό του… αλλά μάλλον τα αντίθετα, με αποτέλεσμα να επαινεί κάποιον που στην πραγματικότητα ψέγει, να ταπεινώνει και να ψέγει τον εαυτό του και εκείνους που… Είναι το είδος του ανθρώπου που σε κάθε περίπτωση συνηθίζει να μιλά με υπονοούμενα για όσα επιθυμεί. Τον βοηθούν στις επινοήσεις του και η δεξιότητα και η αληθοφάνεια που παρουσιάζουν οι μυθοπλασίες του. Είναι το είδος του ανθρώπου που τις περισσότερες φορές περιγελά, μορφάζει, μειδιά και σηκώνεται ξαφνικά να παραχωρήσει τη θέση του σε όσους πλησιάζουν, αναπηδώντας και αποκαλύπτοντας το κεφάλι του. Με μερικούς παραμένει σιωπηλός, μολονότι έχει περάσει πολύ χρόνο μαζί τους. Όταν κάποιος τον επαινεί ή τον προτρέπει να μιλήσει ή λένε γι’ αυτόν ότι θα μείνει στη μνήμη των ανθρώπων, αυτός απαντά: «Και τι ξέρω εγώ, εκτός βέβαια από αυτό, δηλαδή ότι δεν ξέρω τίποτα;» και «Τι αξία έχω εγώ;» και «Αν υπάρξει κάποια περίπτωση να με θυμηθείτε». Συνηθίζει να εκφράζεται ως εξής: «Ευλογημένοι που είναι μερικοί απ’ τη φύση τους» ή «για τις ικανότητές τους» ή «για την τύχη τους». Δεν αποκαλεί τους ανθρώπους μόνο με το όνομά τους, αλλά «ο ωραίος Φαίδρος», «ο σοφός Λυσίας», και επιθέτει λέξεις αμφίσημες, όπως «χρηστός», «γλυκός», «απλός», «ευγενής», «ανδρείος». Κάνει επίδειξη δήθεν σοφών σκέψεων, τις αποδίδει όμως σε άλλους, όπως κάνει ο Σωκράτης με την Ασπασία και τον Ισχόμαχο. Λέει σ’ εκείνους που απορρίφθηκαν στις εκλογές για την ανάδειξη των αρχόντων: «Στ’ αλήθεια έβαλαν σε δοκιμασία εσένα που είσαι ο αξιότερος όλων;
[στήλη 23]
… είσαι ικανός να φέρεις εις πέρας τα πάντα». Και αν τύχει να συναντήσει κάποιον, παριστάνει στους διπλανούς του ότι μένει κατάπληκτος και θαυμάζει την εμφάνιση, την αξία και το λόγο του. Όταν τον προσκαλούν να μοιραστεί με τους άλλους τις σκέψεις του, λέει ότι φοβάται και ότι και τα πιο ασήμαντα προβλήματα του φαίνονται ανεπίλυτα. Αν κανείς τον περιγελάσει, απαντά: «Σωστά κάνεις και με περιφρονείς εσύ που είσαι τόσο σπουδαίος. Γιατί και ο ίδιος περιφρονώ τον εαυτό μου» και «Μακάρι να ήμουν νέος, κι όχι γέρος, για να γίνω δούλος σου». Aν κάποιος από τους παρόντες κάνει μια ξεκάθαρη δήλωση κι ο άλλος πει «Γιατί άραγε λες κάτι τέτοιο;», ο είρωνας θα αναφωνήσει υψώνοντας τα χέρια του: «Πόσο γρήγορα το κατάλαβες! Όμως εγώ είμαι ανόητος, αργόστροφος και βραδύνους». Αυτόν που μιλά τον κοιτά με προσοχή και ανοιχτό το στόμα, μετά όμως μιλά με υπαινιγμούς και κάνει νεύματα στους άλλους, κάποτε μάλιστα γελά με καγχασμό. Είναι το είδος του ανθρώπου που λέει σ’ εκείνους με τους οποίους τυχαίνει να μιλά: «Φίλοι, κάντε μου φανερή την αγραμματοσύνη και τα άλλα λάθη μου και μη με αφήνετε να γελοιοποιούμαι» και «Δε θα μου διηγηθείτε τις επιτυχίες του τάδε, για να χαρώ και, αν μπορέσω, να τον μιμηθώ;»…

5. Ο ΕΥΤΕΛΙΣΤΗΣ
[στήλη 24]
…ο ευτελιστής ή εξευτελιστής και ο μηδενιστής ή εκμηδενιστής είναι όροι όμοιοι και αναφέρονται στην ίδια συμπεριφορά, διαφέροντας μόνο στη χαλάρωση ή την επίταση της διαβολής προς τον πλησίον. Γιατί ο ευτελιστής για κάποιον που απουσιάζει θα ισχυριστεί ότι δεν του φαίνεται και τόσο σημαντικός, ενώ ο μηδενιστής θα τον παρουσιάσει ως ίσο με το μηδέν…

Ένα βότσαλο στη λίμνη: Το ξύπνημα απ’ την υπαρξιακή ακινησία

Η ψυχή προγνωρίζει το μέλλον μας, με την έννοια των ακόμη απλήρωτων επιταγών που καλούμαστε από κείνη -επειδή το χρειαζόμαστε για να εκπληρωθούμε ως υπαρξιακά όντα-, να τις εξαργυρώσουμε.

Γι’ αυτό, μας στέλνει κατά καιρούς, συνήθως με ανεπαίσθητους τρόπους, κεκαλυμμένα, κωδικοποιημένα μηνύματα, τα οποία εμείς χρειάζεται να αποκωδικοποιήσουμε και να «διαβάσουμε» σωστά.

Το μεγαλύτερο όμως κομμάτι της ζωής μας το ξοδεύουμε ως πιστοί θιασώτες ενός εαυτού, μερικώς ή πλήρως, αυτοματοποιημένου, που αρκείται στο να στοχοθετεί τις ρουτίνες ως βασικό επίτευγμα κι ανάγκη του.

Ρουτίνες που, βέβαια, εξυπηρετούν τις ανάγκες τις φυσικής μας επιβίωσης και κοινωνικής προσαρμογής σ’ ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο διαβίωσης.

Που όμως συχνά, όταν τίθενται από το ψυχικό υποκείμενο ως βασική προτεραιότητα, συγκαλύπτουν και υπονομεύουν τις ψυχικές ανάγκες μας και τις πνευματικές μας προοπτικές.

Αυτό συμβαίνει γιατί δημιουργούν πλεόνασμα λιμνάζουσας ψυχικής ενέργειας, ενώ κρατούν την λεπτή ψυχική μας αντίληψη υποτονική, ανενεργή, δίχως εναργείς προσλαμβάνουσες.

Οι περισσότεροι από μας έχουμε οικοδομήσει –και συνεχίζουμε να το κάνουμε- την καθημερινή μας ζωή πάνω σε μια πληθώρα μηχανιστικών συμπεριφορών και συστημάτων λόγου, αντίληψης, και σκέψης έχοντας ως βασικά κριτήρια ορθότητας κι επιλογής την εξοικονόμηση ενέργειας και την υλική – σωματική μας ασφάλεια.

Στην πραγματικότητα, οι πλειοψηφία των επιλογών μας που υπαγορεύονται από τα παραπάνω κριτήρια έχουν ως αναπόφευκτο κι ανεπαίσθητο αποτέλεσμα την δραματική μείωση της διαθέσιμης ψυχοσωματικής μας ενέργειας, η οποία συνήθως λιμνάζει μέσα μας προκαλώντας πλήθος από ψυχικές κι οργανικές δυσφορίες και νόσους.

Επίσης η βούληση μας ατονεί, ή συντονίζεται με τις απαιτήσεις του αυτοματοποιημένου οργανισμού επιτείνοντας την αίσθηση της ψυχοσωματικής κόπωσης και πτώχευσης.

Για να αρχίσουν η βούληση και η ενέργειά μας να κινητοποιούνται χρειάζεται να συμβεί στην ζωή μας κάτι ασυνήθιστο κι ανατρεπτικό.

Η ανατροπή συνήθως φοράει τον μανδύα μιας δυσεπίλυτης δυσκολίας, ενός προβλήματος που δεν μπορεί να «λυθεί» μέσα από τα προϋπάρχοντα συστήματα σκέψης, συναισθηματικής αντίληψης, έκφρασης και συμπεριφοράς.

Η πίεση και η αδυναμία διευθέτησης με τους γνωστούς μας τρόπους μας αναγκάζει να κινηθούμε σε οδούς αντίθετες με τη πεπατημένη.

Σε αυτό το ανερχόμενο πλαίσιο, σταματάμε να ορίζουμε και να επιδιώκουμε ως σκοπό της ζωής μας την ασφάλεια, κι επικεντρωνόμαστε στην ανακάλυψη νέων συνιστωσών που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο.

Το αδιέξοδο γίνεται, έστω και για λίγο, η ευκαιρία για να μεταβούμε από τον μηχανιστικό και προβλέψιμο άνθρωπο στον ενεργά ψυχικό, καρδιακό και, κάποιες φορές, στον οντολογικό άνθρωπο.

Σε αυτόν που στην προσπάθειά του να δώσει απαντήσεις σε νέα ερωτήματα, ανακαλύπτει καινούργιες ερωτήσεις, μέσα από τις οποίες διευρύνει τις υπαρξιακές του προσλαμβάνουσες και ξανά ορίζει το νόημα και τον σκοπό της ζωής του.

Ο νέος άνθρωπος σύντομα έχει την τάση να δημιουργήσει και να ενδώσει πάλι σε ένα οικείο κανονιστικό πλαίσιο σκέψης κα συμπεριφοράς, ώστε να το ελέγχει και να περιορίσει τον «κίνδυνο» του τυχαίου και του μη προβλέψιμου.

Χρειάζεται συνεχή αυτογνωστική δουλειά κι επαγρύπνηση προκειμένου να αποκτά συνεχώς πρόσβαση στις «τρύπες» και τις «λακκούβες» της μηχανικότητας που επισκιάζουν τις κατακτήσεις του και περιορίζουν την ζωοφόρο βίωση του αέναου παρόντος χρόνου.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ...

Υπάρχει ένα είδος ελευθερίας, που οι άνθρωποι, το ξεχνούν.
Είναι, το να αφήνουμε τον κάθε άλλο, να κατανοεί, όπως ο ίδιος μπορεί, ή θέλει τα πράγματα (που κατανοούμε εμείς), κι αυτό ισχύει, ακόμα και γι’ αυτά, που προσπαθούμε «οι ίδιοι» να του δώσουμε να καταλάβει.

Η δική μας κατανόηση όμως, είναι «δική μας». Ακόμα κι αν είναι, (ή την θεωρούμε) ολική, μάλλον «ξεχνάμε», ή δεν θέλουμε να δούμε, (για εγωιστικούς λόγους, λόγους εκμετάλλευσης, ή ανωτερότητας), πως ο καθένας, από το κάθε τι, «κατανοεί» και «νιώθει», μόνο ότι του αναλογεί, γιατί στην τελική αυτό του χρειάζεται.

Γιατί η κατανόηση, εξαρτάται από το διανοητικό και εξελικτικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται, που σημαίνει πως παίρνει από τα πάντα, (άρα και από ένα θέμα συγκεκριμένο που γίνεται λόγος), τα ανάλογα.

Άσχετα αν «μπορεί» και παραπάνω, χρειάζεται να τιμήσουμε την επιλογή του….. να μην θέλει.
Ή την επιλογή να «περνάει μόνο τον καιρό του», χωρίς να θέλει να εμβαθύνει σε τίποτα… Μπορεί «να τη βρίσκει» με το να παιδεύεται….
Ή να κάνει πως καταλαβαίνει, ενώ τελικά δεν γνωρίζει «την ίδια του την τύφλα».
Ή, «να το παίζει» ανώτερος μας, γιατί με αυτό θρέφεται, και τον κάνει να αισθάνεται πως έτσι αξίζει….
Ή να εργάζεται μεν, αλλά να «βαριέται», και να μη θέλει να χάσει τα σίγουρα στα οποία βολεύεται.
Ή, να κάνει βήματα (εσωτερικά), αλλά τα «πάθη» του, να είναι δυνατότερα, οπότε, «που να τρέχει τώρα…»

Ο κάθε άνθρωπος, είναι ο μόνος υπεύθυνος για το τι κατανοεί, τι επιλέγει, ποια ζωή θέλει να ζήσει, και τελικά ποια ζει. Ο καθένας, που «συντηρεί» ένα παραμύθι, καλά κάνει και το συντηρεί. Μόνο αν μας ζητηθεί ξεκάθαρα η «γνώμη» μας για το πώς να ελευθερωθεί, (και υπάρχει γι’ αυτό μέσα μας κάποια ιδέα), έχουμε και «το δικαίωμα» να του πούμε κάποια πραγματάκια, αλλά και πάλι, όχι ξεκάθαρα αλλά υπονοώντας, μια και είναι δικός του Ατομικός δρόμος το να αντιληφθεί τις λειτουργίες του, να θέλει να αλλάξει, για να γνωρίσει εις βάθος τελικά τον Εαυτό του.

Δεν μπορούμε να κατηγορούμε κάποιον που δεν βλέπει όπως εμείς τα πράγματα, πόσο μάλλον να έχουμε μία τέτοια απαίτηση. Τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες), όταν κάτι τέτοιο ισχύει, «εμείς» έχουμε το πρόβλημα τελικά, μια και θέλουμε να βλέπουν όλοι αυτά που βλέπουμε εμείς. Για να τα πιστέψουμε και οι ίδιοι τελικά; Ίσως…. Μπορεί να υπάρχουν χιλιάδες λόγοι. Πάντως σίγουρα έχουμε πρόβλημα το οποίο δεν βλέπουμε, και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την επιμονή μας, οι άλλοι να καταλαβαίνουν ότι κι εμείς…..

Καθένας είναι Μοναδικός και Διαφορετικός σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Κάθε άνθρωπος λοιπόν με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή, είναι και μία ξεχωριστή περίπτωση, όπως και «βγάζει» από μέσα μας ένα Μοναδικό κομμάτι του Εαυτού μας. Και στην συμπεριφορά μας απέναντι του, και (κυρίως), στο να κατανοήσουμε σε κάθε κατάσταση, αυτά που έχουμε μέσα μας εμείς. Αλλιώς, αυτοί οι άνθρωποι θα μας ήταν αόρατοι, όπως ισχύει με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους στον πλανήτη, που δεν είχαμε, και δεν έχουμε έρθει ποτέ σε επαφή.

Συνθέτουμε τον Εαυτό μας από τις επιλογές μας, την αναγνώριση αυτού που Είμαστε κάθε στιγμή, κι αυτό, με τι άλλο; Με τις επαφές μας με όλους τους ανθρώπους της ζωής μας.

Όταν συγχωρούμε άτομα του παρελθόντος μας που μας πλήγωσαν, γιατρεύουμε αυτό το κομμάτι μέσα μας.
Όταν απορρίπτουμε ανθρώπους από τη ζωή μας, επιλέγουμε να μην λειτουργούμε αυτά τα μέρη του εαυτού μας, γιατί δεν μας αντιπροσωπεύουν πια. (Βρίσκοντας όμως το που είμαστε…)
Όταν «αποφεύγουμε» κάποιους, είναι γιατί μέσα μας, κρυβόμαστε από καταστάσεις και μέρη μας, τα οποία δεν θέλουμε να δούμε.
Και όταν πιέζουμε ανθρώπους να βλέπουν όπως εμείς τα πράγματα, έχουμε μια συνεχή πίεση, (με κανόνες, πρέπει, και βία), προς τον ίδιο τον εαυτό μας, για να είμαστε «κάτι», ή «κάποιος», που τελικά δεν είμαστε…. Μια και αυτό που πράγματι είμαστε, το καταπιέζουμε, το απορρίπτουμε, το κατηγορούμε, το σακατεύουμε….

Τι σημαίνουν όμως τελικά όλα τα παραπάνω;
Ότι πάνω απ’ όλα, ΕΜΕΙΣ, δείξαμε, (νιώσαμε) πρώτα κατανόηση, βλέποντας εις βάθος σε μας, και ανοιχτήκαμε στη Ελευθερία του Εαυτού μας, για να μπορέσουμε τελικά, να «παρέχουμε» Ελευθερία Κατανόησης, και σε οποιονδήποτε, και οτιδήποτε άλλο…

Ας δώσουμε την Ελευθερία στον καθένα, να είναι λοιπόν, (και στην προκειμένη περίπτωση), να κατανοεί, όπως επιλέγει ο ίδιος τα πράγματα…
Δική του η ζωή.
Δική του η Ευθύνη…
Ευθύνη δική μας; Η δική μας Ελευθερία…
Ας ανοιχτούμε στον Εαυτό μας, να κατανοήσουμε…

Αγάπη και Ελευθερία και τα δυο φτερά είναι αναγκαία.

Osho: Όταν είσαι μόνος, νιώθεις μοναξιά, νιώθεις να σου λείπει ο άλλος. Η ζωή σου μοιάζει μισή. Χάνει τη χαρά, χάνει τη ροή, το άνθισμα. Παραμένει υποσιτισμένη. Αν είσαι με άλλον, τότε προκύπτει ένα καινούργιο πρόβλημα, γιατί ο άλλος αρχίζει να καταπατά τον χώρο σου. Αρχίζει να σου βάζει όρους, να ζητάει πράγματα από σένα, αρχίζει να καταστρέφει την ελευθερία σου κι αυτό πληγώνει. Και μέχρι τώρα η ανθρωπότητα έχει ζήσει με τέτοιο τρελό τρόπο, που μόνο μία ανάγκη μπορείς να ικανοποιήσεις. Μπορείς να είσαι ελεύθερος, μόνον αν εγκαταλείψεις την ιδέα της αγάπης.

Αυτό κάνουν οι μοναχοί και οι καλόγριες όλων των θρησκειών. Εγκατέλειψε την ιδέα της αγάπης και είσαι ελεύθερος. Δεν υπάρχει κανένας για να σε εμποδίσει, δεν υπάρχει κανένας για να ανακατευτεί μαζί σου, κανένας για να έχει απαιτήσεις, κανένας για να σε κατέχει.

Τότε όμως η ζωή γίνεται κρύα, σχεδόν νεκρή. Δεν υπάρχει χορός ούτε χαρά ούτε τραγούδι. Όλα τα τραγούδια έχουν εξαφανιστεί, κάθε χαρά έχει πεθάνει. Είναι παράλυτοι. Πώς μπορούν να χορέψουν; Είναι ανάπηροι. Πώς μπορούν να χορέψουν; Δεν υπάρχει τίποτα για να χορέψουν. Οι ενέργειές τους είναι κολλημένες, δεν ρέουν πια. Για τη ροή χρειάζεται ο άλλος. Χωρίς τον άλλο δεν υπάρχει ροή. Και η πλειοψηφία της ανθρωπότητας έχει προτιμήσει την αγάπη κι έχει εγκαταλείψει την ιδέα της ελευθερίας. Τότε οι άνθρωποι ζουν σαν σκλάβοι.

Ο άντρας έχει υποβιβάσει τη γυναίκα σε πράγμα, σε είδος και το ίδιο έχει κάνει και η γυναίκα με τον δικό της επιδέξιο τρόπο: Έχει καταδυναστέψει όλους τους συζύγους. Ο άντρας έχει υποβιβάσει τη γυναίκα σε σκλάβα και η γυναίκα έχει υποβιβάσει τον άντρα σε σκλάβο. Και φυσικά και οι δύο μισούν τη σκλαβιά και οι δύο της αντιστέκονται. Συνεχώς μάχονται και με την παραμικρή αφορμή αρχίζει η μάχη.

Στο βάθος όμως βρίσκεται η πραγματική μάχη. Η πραγματική μάχη βρίσκεται στο ότι και οι δύο αποζητούν την ελευθερία. Δεν μπορούν να το πουν τόσο ξεκάθαρα, μπορεί ακόμη και να το έχουν ξεχάσει εντελώς. Για χιλιάδες χρόνια, αυτός είναι ο τρόπος που έχουν ζήσει οι άνθρωποι. Έχουν δει τον πατέρα τους και τη μητέρα τους να έχουν ζήσει με τον ίδιο τρόπο, έχουν δει τους παππούδες τους να έχουν ζήσει με τον ίδιο τρόπο...

Μ' αυτόν τον τρόπο ζουν οι άνθρωποι, τον έχουν αποδεχτεί. Η ελευθερία τους έχει καταστραφεί. Είναι σαν να προσπαθούμε να πετάξουμε στον ουρανό με ένα φτερό. Μερικοί άνθρωποι έχουν το φτερό της αγάπης και μερικοί έχουν το φτερό της ελευθερίας. Και οι δύο είναι ανίκανοι να πετάξουν. Χρειάζονται και τα δύο φτερά. Η αγάπη είναι φυσική ανάγκη. Είναι σαν το φαγητό. Αν πεινάς, φυσικά θα αισθάνεσαι μια βαθιά ανησυχία. Χωρίς αγάπη, η ψυχή σου πεινάει. Η αγάπη είναι η τροφή της ψυχής.

Όπως ακριβώς το σώμα χρειάζεται φαγητό, νερό και αέρα, έτσι και η ψυχή χρειάζεται αγάπη. Αλλά η ψυχή χρειάζεται και ελευθερία. Και είναι ένα από τα πιο περίεργα πράγματα το ότι δεν έχουμε δεχθεί ακόμη αυτό το γεγονός. Αν αγαπάς, δεν υπάρχει ανάγκη να καταστρέψουν την ελευθερία σου. Και τα δύο μπορούν να συνυπάρχουν, δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ τους. Εξαιτίας της ανοησίας μας έχουμε δημιουργήσει ανταγωνισμό. Γι' αυτό οι μοναχοί νομίζουν πως οι εγκόσμιοι άνθρωποι είναι ανόητοι και κατά βάθος οι εγκόσμιοι άνθρωποι ξέρουν πως οι μοναχοί είναι ανόητοι, γιατί χάνουν όλες τις χαρές της ζωής.

Μάλλον θα πρέπει να αλλάξεις τη νοοτροπία σου σχετικά με την αγάπη και την ελευθερία. Αγάπα τον άλλο, δώσε του όμως ολοκληρωτική ελευθερία. Αγάπα τον άλλο, ξεκαθάρισέ του όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή πως δεν πουλάς την ελευθερία σου. Κι αν δεν μπορείς να το πραγματώσεις σ' αυτήν την κοινότητα, εδώ, μαζί με μένα, δεν μπορείς να το κάνεις πουθενά αλλού. Αυτό είναι η αρχή μιας νέας ανθρωπότητας. Φυσικά τώρα είναι μόνο ένας σπόρος, αλλά σύντομα θα το δεις να εξελίσσεται σε ένα τεράστιο δέντρο. Εδώ πειραματιζόμαστε πάνω σε πολλά πράγματα.

Μία από τις διαστάσεις του πειράματός μας είναι το να κάνουμε εφικτή την συνύπαρξη της αγάπης και της ελευθερίας. Αγάπα ένα άτομο αλλά μην το κατέχεις και μη κατέχεσαι. Επέμενε για ελευθερία και μη χάνεις την αγάπη! Δεν υπάρχει ανάγκη. Δεν υπάρχει φυσική έχθρα ανάμεσα στην ελευθερία και την αγάπη. Πρόκειται απλώς για μια καλλιεργημένη εχθρότητα. Φυσικά, επί αιώνες έχει γίνει έτσι, οπότε το έχεις συνηθίσει, έχει γίνει κατεστημένο. Μόνο λίγος διαλογισμός χρειάζεσαι.

Διαλογισμός είναι η διαδικασία απελευθέρωσης του νου. Οτιδήποτε έχει δημιουργήσει η κοινωνία, πρέπει να καταστραφεί. Όταν είσαι απελευθερωμένος, θα μπορέσεις να δεις την ομορφιά της αγάπης και της ελευθερίας μαζί. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν πραγματικά αγαπάς το άτομο, θα του δώσεις απόλυτη ελευθερία. Αυτό είναι ένα δώρο αγάπης. Και όταν υπάρχει ελευθερία, τότε η αγάπη ανταποκρίνεται απεριόριστα. Όταν δίνεις ελευθερία σε κάποιον, του έχεις δώσει το μεγαλύτερο δώρο και τότε η αγάπη έρχεται σε σένα τρέχοντας.

Η αγάπη είναι μια βασική ανάγκη, όσο βασική είναι η ελευθερία, οπότε και οι δύο χρειάζεται να ικανοποιηθούν. Και ένας άνθρωπος γεμάτος από αγάπη και ελευθερία είναι ένα από τα πιο όμορφα φαινόμενα στον κόσμο. Και όταν συναντιόνται δύο πρόσωπα τέτοιας ομορφιάς, τότε η σχέση τους δεν είναι καθόλου σχέση. Είναι σύνδεσμος. Είναι μια συνεχής ροή, σαν του ποταμού. Συνεχώς κατευθύνεται προς μεγαλύτερα ύψη. Το αποκορύφωμα της αγάπης και της ελευθερίας είναι η εμπειρία του Θεού. Στο Θεό θα βρεις και τα δύο: απεριόριστη αγάπη, απόλυτη αγάπη και απόλυτη ελευθερία. Όταν ένα ώριμο άτομο είναι μόνο του, νιώθει πληρότητα.

Όταν ένα ώριμο άτομο είναι αγάπη, δίνει χωρίς κανένα κίνητρο, απλώς δίνει. Και όταν ένα ώριμο άτομο δίνει αγάπη, αισθάνεται ευγνωμοσύνη που έχεις δεχθεί την αγάπη. Δεν προσδοκεί να είσαι ευγνώμων γι' αυτό, όχι, καθόλου, ούτε και χρειάζεται τις ευχαριστίες σου. Σε ευχαριστεί που δέχθηκες την αγάπη του. Και όταν δύο ώριμα άτομα είναι ερωτευμένα, συμβαίνει ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της ζωής, ένα από τα πιο όμορφα φαινόμενα: Είναι μαζί κι όμως απίστευτα μόνοι. Είναι τόσο πολύ μαζί, που είναι σχεδόν σαν ένα.

Η ενότητά τους όμως δεν καταστρέφει την ατομικότητά τους, στην πραγματικότητα, την εντείνει. Γίνονται περισσότερο άτομα. Δύο ερωτευμένα ώριμα άτομα βοηθούν το ένα το άλλο να γίνουν περισσότερο ελεύθερα. Δεν υπεισέρχεται καμία πολιτική ούτε διπλωματία, καμία προσπάθεια για κυριαρχία. Πώς μπορείς να δυναστεύεις το άτομο που αγαπάς; Σκέψου το μονάχα.

Η κυριαρχία είναι ένα είδος μίσους, θυμού, εχθρότητας. Πώς μπορείς να δυναστέψεις το άτομο που αγαπάς; Θα ήθελες να δεις το άτομο τελείως ελεύθερο, ανεξάρτητο, οπότε θα του δώσεις περισσότερη ατομικότητα. Γι' αυτό το αποκαλώ το μεγαλύτερο παράδοξο: Είναι τόσο πολύ μαζί, ώστε να γίνονται σχεδόν ένα, όμως, μέσα σ' αυτή την ενότητα, παραμένουν ακόμη άτομα. Οι προσωπικότητές τους δεν εξαλείφονται, εξυψώνονται περισσότερο. Ο σύντροφός τους έχει εμπλουτίσει σε ό,τι αφορά την ελευθερία τους. Όταν ερωτεύονται οι ανώριμοι άνθρωποι, καταστρέφουν την ελευθερία του άλλου, υποδουλώνουν, φυλακίζουν. Όταν ερωτεύονται τα ώριμα άτομα, βοηθούν ο ένας τον άλλο να είναι ελεύθεροι, βοηθούν ο ένας τον άλλο να καταστρέψουν κάθε είδους υποδούλωση. Και όταν η αγάπη ρέει με ελευθερία, υπάρχει ομορφιά. Όταν όμως ρέει με εξάρτηση, υπάρχει ασχήμια.

Να θυμάσαι, η ελευθερία έχει μεγαλύτερη αξία από την αγάπη. Οπότε, αν η αγάπη καταστρέφει την ελευθερία, τότε δεν αξίζει. Η αγάπη μπορεί και να παραληφθεί. Η ελευθερία πρέπει να διασωθεί. Η ελευθερία έχει μεγαλύτερη αξία. Και χωρίς ελευθερία δεν μπορείς ποτέ να είσαι χαρούμενος. Αυτό είναι αδύνατον! Η ελευθερία είναι επιθυμία κάθε άντρα και κάθε γυναίκας. Απόλυτη ελευθερία! Πέρα για πέρα ελευθερία! Έτσι, οτιδήποτε καταστρέφει την ελευθερία, ο άλλος αρχίζει να το μισεί.

Βρίσκομαι εδώ για να σας δώσω ελευθερία. Δεν θέλω να σας επιβάλλω τίποτε, δεν θέλω να σας ακρωτηριάσω με κανέναν τρόπο. Θέλω απλώς να είστε ο εαυτός σας. Και τη μέρα που θα ανεξαρτητοποιηθείτε από μένα, θα είστε ικανοί να με αγαπάτε πραγματικά. Όχι πριν! Σας αγαπώ. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Απλά σας αγαπώ. Αν δεν είστε εδώ, αυτό ο αμφιθέατρο Τσουάνγκ Τσου θα πλημμυρίζει από την αγάπη μου. Δεν θα υπάρχει καμία διαφορά. Αυτά τα δέντρα θα εξακολουθούν να δέχονται την αγάπη μου, αυτά τα πουλιά θα συνεχίσουν να την εισπράττουν. Κι αν ακόμη εξαφανισθούν όλα τα δέντρα κι όλα τα πουλιά, αυτό δεν κάνει καμία διαφορά. Η αγάπη θα εξακολουθήσει να ρέει. Η αγάπη υπάρχει, οπότε η αγάπη ρέει.

Πράγματι, όταν δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, δεν θα πρέπει να μένουν μαζί όλο το εικοσιτετράωρο. Είναι πάρα πολύ βλαβερό για εκείνους κι ακόμη περισσότερο είναι βλαβερό για την ίδια την αγάπη. Οι άνθρωποι σκοτώνουν και καταστρέφουν την αγάπη τους με το να μένουν μαζί τόσο πολύ, γιατί στο βάθος κάτι παραβιάζεται. Ο καθένας χρειάζεται ένα συγκεκριμένο χώρο και οι εραστές αναμιγνύονται υπερβολικά, ο ένας στη ζωή του άλλου, χωρίς να το γνωρίζουν. Αγαπούν, έτσι θέλουν να προσκολλούνται και ν' αναμιγνύονται με το καθετί.

Και να πώς καταστρέφεται κάθε αγάπη. Η αγάπη μπορεί να είναι υπερβολικά όμορφη, όταν δεν καταστρέφεται. Αν καταστρέφεται, μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη κόλαση που υπάρχει.Αν ζεις για πάρα πολύ καιρό μόνος, βαριέσαι. Δεν υπάρχει διέγερση. Μονάχα εσύ και εσύ και εσύ. Είναι μονότονο, μία και μοναδική νότα. Θέλεις μια αλλαγή, λίγο καρύκευμα. Ο άλλος φέρνει την αλλαγή, φέρνει έναν άλλο κόσμο μέσα στο δικό σου κι αυτό είναι χρήσιμο. Έτσι, όταν αισθάνεσαι την ανάγκη του άλλου, αναζήτησέ τον. Και μόλις νιώσεις ότι η ανάγκη έχει εκπληρωθεί, επέστρεψε στο δικό σου κόσμο.

Οι εραστές μπορούν να μάθουν αυτό το ρυθμό. Να είναι ο καθένας μόνος του, αλλά και να συνυπάρχουν. Και συνεχώς να κινούνται ανάμεσα στα δύο. Αν το άλλο πρόσωπο σ' αγαπά, θα σεβαστεί την ανάγκη σου να μείνεις μόνος, και αν το αγαπάς, θα σεβαστείς την ανάγκη του. Η εναλλακτική λύση βρίσκεται ανάμεσα στην αγάπη και στη μη αγάπη. Αν δεν αφήνεις χώρο στο άλλο πρόσωπο, τότε, σιγά-σιγά αυτό γίνεται δυστυχισμένο και θα δραπετεύσει τελείως. Λοιπόν, δώσε του λίγο χώρο, μην προσκολλάσαι και τότε η ερωτική σχέση μπορεί να γίνει κάτι μόνιμο. Μπορεί να συνεχίζεται και να συνεχίζεται, αν το σχοινί είναι αρκετά μακρύ. Αν το σχοινί είναι πολύ κοντό, αργά ή γρήγορα ο ένας αισθάνεται φυλακισμένος και μόλις έρθει αυτό το συναίσθημα, τότε η ελευθερία γίνεται πιο σημαντική από την αγάπη.

Η ελευθερία δεν είναι πιο σημαντική από την αγάπη, αλλά την αισθάνεσαι έτσι, αν η ίδια η αγάπη γίνει μια φυλακή. Αν η αγάπη συνεχίζει να ξεχειλίζει από ελευθερία, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πρόβλημα προκύπτει γιατί νομίζουν ότι εσύ προσπαθείς να δραπετεύσεις και ότι η αγάπη θα καταστραφεί, οπότε φοβούνται και προσκολλώνται περισσότερο. Όσο περισσότερο προσκολλώνται, τόσο περισσότερο αρχίζεις να δραπετεύεις. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.Εφόσον η κατανόηση ρέει μεταξύ σας, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Είμαστε εδώ για να κάνουμε ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο, όχι δυστυχισμένο. Αν κάνεις τον άλλο ευτυχισμένο, η δική σου ευτυχία αυξάνεται και ο άλλος στο ανταποδίδει ατελείωτα. Μπορεί να συνεχίσει να αντανακλάται με χίλιους δυο τρόπους. Υπάρχει ένα από τα πιο βαθιά ριζωμένα προβλήματα σε κάθε σχέση άντρα - γυναίκας. Ο άντρας έχει περισσότερη ανάγκη από ελευθερία, παρά από αγάπη και η γυναίκα έχει περισσότερη ανάγκη από αγάπη, παρά από ελευθερία. Δεν είναι μόνο δικό σου πρόβλημα. Αποτελεί πρόβλημα για όλο τον κόσμο, για κάθε ζευγάρι. Η γυναίκα δεν ανησυχεί καθόλου για ελευθερία. Είναι έτοιμη να γίνει σκλάβα αν κάνει και τον άλλο σκλάβο. Είναι έτοιμη να κάνει οποιαδήποτε δέσμευση, αν δεσμευτεί και ο άλλος. Είναι έτοιμη να ζήσει σε μια φυλακή, αν κι ο άλλος είναι έτοιμος να ζήσει σ' ένα σκοτεινό κελί.

Και ο άντρας είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη και την αγάπη του, αν ριψοκινδυνεύει η ελευθερία του. Θα ήθελε να ζήσει στον ανοιχτό ουρανό, ακόμη και μόνος, δεν πειράζει. Θα ήθελε να ζει σε μια αγαπημένη σχέση, αυτή όμως γίνεται σκοτεινή φυλακή. Λοιπόν αυτό είναι το πρόβλημα. Αν έχουν κατανόηση, τα βρίσκουν. Αυτός μειώνει λίγο την ανάγκη του για ελευθερία και η γυναίκα την ανάγκη της για δέσμευση και κτητικότητα και έρχονται σε ισορροπία. Τότε, η γυναίκα χρειάζεται πενήντα τοις εκατό αγάπη, πενήντα τοις εκατό δέσμευση και ο άνδρας πενήντα τοις εκατό αγάπη, πενήντα τοις εκατό ελευθερία. Τότε υπάρχει μια δυνατότητα για κατανόηση και ανάπτυξη.


Αν εσύ ζητάς εκατό τοις εκατό δέσμευση κι εκείνος ζητάει εκατό τοις εκατό ελευθερία, τότε θα υπάρχει συνεχής διαμάχη και διαπληκτισμοί και γκρίνια κι αυτό είναι άσχημο. Και ποιο είναι το νόημα όλου αυτού; Βρίσκεις κάποιον άλλον. Εσύ μπορεί να βρεις κάποιον που να θέλει να είναι δεσμευμένος και ο άλλος μπορεί να βρει κάποια που να του επιτρέπει την ελευθερία του. Η παροχή της ελευθερίας πρέπει να γίνεται χωρίς όρους. Με ή χωρίς σεξ, δεν είναι εκεί το θέμα.

Όταν δίνεις στο άλλο άτομο το δικό του χώρο, τον δίνεις ολοκληρωτικά, χωρίς περιορισμούς. Δεν πρόκειται για ένα μακρύ σχοινί, δεν υπάρχει σχοινί. Αν με την ελευθερία εννοείς ένα μακρύ σχοινί, αυτό δεν είναι ελευθερία. Είναι απλά εξυπνάδα και πανουργία και δεν πρόκειται να σε βοηθήσει. Δίνεις χώρο και ελευθερία, αλλά συνεχίζεις να ελπίζεις πως δεν θα θεωρηθεί δεδομένο. Εδώ βρίσκεται και η σύγχυση, γι' αυτό αισθάνεσαι ανισορροπία.

Δίνουμε ελευθερία στον άλλο, με την ιδέα ότι ο άλλος δεν πρόκειται να τη χρησιμοποιήσει. Στο βάθος συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι ο άλλος θα αισθάνεται υποχρεωμένος σε μας, ότι θα μας ερωτευθεί περισσότερο. Δίνουμε ελευθερία, αλλά με τη βαθιά ασυνείδητη ελπίδα πως ο άλλος δεν πρόκειται να τη χρησιμοποιήσει. Αν ο άλλος τη χρησιμοποιήσει, τότε δημιουργείται το πρόβλημα. Δώσε απόλυτη ελευθερία. Το να κάνεις κάποιον να αισθάνεται ένοχος, είναι αμαρτία.

Δεν υπάρχει άλλη αμαρτία σαν αυτή. Ακρωτηριάζει τους ανθρώπους, τους παραλύει. Λοιπόν πες στον άλλο να είναι τελείως ελεύθερος και να μην αισθάνεται καμία ενοχή. Από τη στιγμή που το έχεις αποδεχτεί, θα αισθανθείς μια πάρα πολύ βαθιά ελευθερία μέσα σου, γιατί αυτός είναι ένας βασικός νόμος: Αν μπορείς να δώσεις ελευθερία στους άλλους, τότε την έχει κι εσύ.

Και δεν υπάρχει τίποτα σαν την ελευθερία. Αν δεν δίνεις ελευθερία στους άλλους, τότε δεν την έχεις, δεν μπορείς να την έχεις. Όσο περισσότερο τη δίνεις, τόσο περισσότερο την έχεις. Όσο πιο λίγο δίνεις, τόσο πιο λίγο έχεις. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Κόβει κι απ' τις δυο πλευρές. Δίνεις ελευθερία στον άλλο κι αμέσως είσαι ελεύθερος.

Προσπάθησε να δημιουργήσεις μια δέσμευση, μια κτητικότητα γύρω απ' τον άλλο και είσαι κι εσύ δεμένος, είσαι σκλάβος. Είναι αμοιβαίο. Οπότε απλά δέξου το. Αν το κάνεις, πολύ σύντομα, μια βαθιά ηρεμία θα έρθει σε σένα, ξάφνου μια ελευθερία. Μπορεί να έρθει ευθύς αμέσως. Δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το σκέφτεσαι. Πρόκειται απλώς για μια αναλαμπή κατανόησης. Κι αν εκείνη αισθάνεται έλξη για κάποιον άλλο, τι μπορείς να κάνεις; Τίποτα δεν μπορεί να γίνει γι' αυτό. Ο καθένας μας πέφτει θύμα τόσων πολλών επιθυμιών, οπότε νιώσε συμπόνια για εκείνην και απλά πες της να μη ενοχλείται με κανένα τρόπο γι' αυτό.

Σύντομα, θα δεις ότι καθώς της δίνεις περισσότερη ελευθερία, η ενοχή της θα χαθεί και τότε, σιγά - σιγά, η επιθυμία για άλλους θα σβήνει κι αυτή. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Αισθάνεσαι έλξη για κάποιον κι αισθάνεσαι ένοχη, γιατί έχεις υποσχεθεί σε κάποιον άλλο ότι θα είσαι μαζί του για πάντα. Πηγαίνεις ενάντια στη δική σου υπόσχεση, στο δικό σου εγώ, στη δική σου εικόνα. Όσο πιο ένοχη αισθάνεσαι, τόσο πιο πολύ έλξη αισθάνεσαι. Όσο πιο πολύ της αντιστέκεσαι, τόσο πιο πολύ το μυαλό φαντασιώνεται γι' αυτήν. Όταν χάνεται η ενοχή, αυτό είναι ένα καλό σημάδι, ένα σημάδι πως η ανουράντα βγαίνει έξω απ' τον φαύλο κύκλο. Σύντομα θα δει πως κανένας δεν την εμποδίζει και τότε όλη η γοητεία θα χαθεί. Θα δει πως υπάρχει κάποιος που την αγαπά τόσο πολύ, που είναι έτοιμος ν' αγαπήσει ακόμα και τους εραστές της. Θα αισθανθεί μια ανανεωμένη κι ακόμα βαθύτερη σχέση με σένα. Η ελευθερία θα σας φέρει όλο και πιο κοντά. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει κατανοητό.

Μπορείς να βρίσκεσαι κοντά σε κάποιον με δύο τρόπους. Μπορείς να υποχρεωθείς με το νόμο, με τη συνείδηση, με την ενοχή, με τη θρησκεία, με την αστυνομία. Τότε βρίσκεσαι κοντά, αλλά δεν είσαι κοντά. Μόνο με το σώμα βρίσκεσαι κοντά. Υπάρχει ένα άλλο πλησίασμα, που προκύπτει από την ελευθερία. Και οι δύο σύντροφοι είναι ελεύθεροι να είναι όσο μακριά θέλουν, παρά ταύτα διαλέγουν να είναι κοντά. Είναι μια επιλογή που πηγάζει από απόλυτη ελευθερία. Έχει μια διαφορετική ευωδιά. Δεν έχει να κάνει μ' αυτόν τον κόσμο! Σχεδόν πρόκειται για κάτι από άλλον κόσμο. Γι' αυτό απλά δέξου το και δέξου το με χαρά. Νιώσε χαρούμενος, που μπόρεσες να της προσφέρεις τέτοια ελευθερία.

Πως να μεγαλώσεις τρώγοντας μόνο... junk food;

Όλα τα προβλήματα μας έχουν την αφετηρία τους στο ότι είμαστε ημιμαθείς, ανεύθυνοι κι ανώριμοι.

Περισσότερο όμως απ’ όλα, στο ότι δεν θέλουμε να δούμε τα παραπάνω, ούτε να αλλάξουν.

Με ρωτάνε συχνά στις συνεδρίες:

«Μα δεν καταλαβαίνω, γιατί συμβαίνει αυτό στη ζωή μου; Γιατί μου το λέτε αυτό;
Γιατί να μην το καταλαβαίνω τώρα;!…».

Το πρώτο σου πρόβλημα δεν είναι πως δεν καταλαβαίνεις.

Είναι πως δεν συνειδητοποιείς ότι είσαι ανέτοιμος.

Πως δεν έχεις τις προϋποθέσεις για να καταλάβεις.

Κυρίως, πως δεν είσαι καν πρόθυμος να δεχτείς αυτό που σου λέω αυτήν την στιγμή…

Για να «καταλάβεις» κάποτε, χρειάζεται από σήμερα να εκπαιδεύσεις εαυτόν στην στάση της αναμονής.

Της ενεργητικής παραφύλαξης του θησαυρού.

Χρειάζεται σιγά σιγά, καθώς υπομένεις την ανετοιμότητά σου να καταλαβαίνεις αυτό που θέλεις, να μάθεις να την αναγνωρίζεις και να την αποδέχεσαι.

Το δεύτερο σημαντικό σου πρόβλημα είναι πως νομίζεις ότι, εάν καταλάβεις τι, πως, γιατί σου λέω αυτό που σου λέω, γιατί σου συνέβη, ή σου συμβαίνει, αυτό που σου συμβαίνει, καθάρισες! Ότι αναπαύτηκες, θεραπεύτηκες, ξεμπέρδεψες με σένα και τα προβλήματά σου!...

Αυτή σου η πεποίθηση, την οποία χτίζεις από μικρό παιδί, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Έχεις αναπτύξει μεγάλη εμπιστοσύνη στο μυαλό σου, και συγκεκριμένα, στην ικανότητα σου να κατανοείς τα πράγματα.

Δεν ξέρεις όμως ότι έτσι έχουν ατονήσει άλλες σου ικανότητες.

Πιστεύεις πως η ικανότητά σου να κατανοείς είναι η αναγκαία κι επαρκής συνθήκη για να βελτιώσεις την ζωή σου, για να δεχτείς και να αλλάξεις τον εαυτό σου.

Όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ έτσι.

Πάνω και πρώτα απ΄όλα, χρειάζεσαι να αρχίζεις να αναγνωρίζεις το αληθινό σου αίτημα από την ζωή.

Το αληθινό σου αίτημα δεν είναι να καταλαβαίνεις, αλλά:

Α) να αισθανθείς πως σε καταλαβαίνουν, και
Β) να αφεθείς στην επιθυμία σου να καταλειφθείς.

Για να αναγνωρίσεις όμως τις δύο παραπάνω βασικές σου ψυχικές ανάγκες, χρειάζεται πρώτα να μάθεις να εμπιστεύεσαι.

Πρώτα, την ροή των πραγμάτων -ενώ αυτά συμβαίνουν- και τους τρόπους που εσύ αλληλεπιδράς μαζί τους. Τις σχέσεις σου και τον τρόπο που εσύ συμμετέχεις σε αυτές.

Αυτό γίνεται σταδιακά, καθώς παραδίδεις την αδιαφιλονίκητη επιθυμία σου να καταλάβεις στην επιθυμία σου να ζήσεις, να βιώσεις τον εαυτό σου, να παραδοθείς.

Δεύτερον, καθώς αποταυτίζεσαι από την επιταχτική σου ανάγκη για νοητικό έλεγχο και κατανόηση, ανοίγεις ένα παράθυρο στην ικανότητά σου να συμμετέχεις καρδιακά στα δρώμενα της ζωής σου, εσωτερικής κι εξωτερικής.

Αφήνεις έτσι το μυστήριο να σου «χαμογελάσει». Το φλερτάρεις, αποδεχόμενος το δικό του φλερτ προς εσένα.

Το μυστήριο & η σχέση του μαζί σου δεν είναι πια για σένα απειλή, αλλά τρόπος να γνωρίζεις βιωματικά τον εαυτό σου και τους άλλους.

Κι όσο, με λιγότερες δικλείδες ασφαλείας ανοίγεσαι με την βάρκα σου στο πέλαγος της καρδιακής συμμετοχής και γνώσης, τόσο πιο πολύ σε ελκύει ο απύθμενος βυθός της, τα χρώματα που κρύβει και τα πλάσματά του.

Τόσο λιγότερο έχεις ανάγκη τα κουπιά και την πυξίδα του νου σου.

Όσο περισσότερο εκούσια «χάνεσαι», τόσο με μεγαλύτερη ασφάλεια βρίσκεσαι, ταξιδεύεις και φτάνεις.

Τ’ όνειρό σου ίσως, ταξιδεύοντας έτσι, γίνει πραγματικότητα:
Σπίτι σου ο ωκεανός, μαξιλάρι, σύντροφος και συνομιλητής σου η εμπιστοσύνη.

Ο ΧΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

της Μαρίας Ιωσηφίδου*

O χορός γεννήθηκε από πολλές και διαφορετικές ανάγκες του ανθρώπου:
να ξορκίσει τους φόβους του, να εξευμενίσει τους θεούς, να εκφράσει τον έρωτά του και κυρίως να επικοινωνήσει.
Από τότε, πολλά πράγματα άλλαξαν, ο χορός όμως παραμένει ακόμα πανταχού παρών.
Έχετε παρατηρήσει ότι ορισμένες φορές, στο άκουσμα μιας ρυθμικής μουσικής,
δεν μπορείτε να αντισταθείτε στον πειρασμό του λικνίσματος;
Μελέτες δείχνουν ότι ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται τους δυνατούς ήχους σαν απότομες μετακινήσεις
και προσπαθώντας να ισορροπήσει το σώμα, του δίνει εντολή για κίνηση.
Όλη αυτή η διαδικασία προκαλεί, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μια έντονη αίσθηση ευχαρίστησης που πλημμυρίζει τον οργανισμό.
Λόγος ικανός για να εντάξετε το χορό στη ζωή σας.
Προσπαθούμε να κάνουμε λέξεις τις κινήσεις και τα συναισθήματα που εκδηλώνουμε με το χορό
και να σας παρουσιάσουμε τα βασικότερα είδη του.
 Δεν είναι τυχαίο που οι χορευτές έχουν σώματα άξια θαυμασμού. Ο χορός είναι από τις καλύτερες αεροβικές ασκήσεις..
Αυξάνει το ρυθμό του μεταβολισμού, βοηθάει στις καύσεις του οργανισμού και επομένως συμβάλλει στην απώλεια κιλών.
Έχει μάλιστα υπολογιστεί ότι 90" χορογραφίας διαγωνιστικού τύπου (υψηλού δηλαδή επιπέδου) ισοδυναμεί με 800 μέτρα σπριντ!
Αν πιστεύετε ότι χορεύοντας γυμνάζονται μόνο τα πόδια,καιρός να αναθεωρήσετε.
Όσο εσείς απολαμβάνετε το ρυθμό της μουσικής, όλες οι μυϊκές ομάδες του σώματός σας καταβάλλουν τη δική τους προσπάθεια. Ενας χρόνος συστηματικής ενασχόλησης με το χορό,βοηθά στη σύσφιξη των κοιλιακών,δυναμώνει τον κορμό, ενώ παράλληλα χαρίζει ευλυγισία.
Oι μαθητές διδάσκονται να συντονίζουνι τα διάφορα μέλη του σώματός τους, αποκτώντας αρμονία στην κίνηση.
Επίσης, μέσα από το χορό, διδάσκεται κανείς να στέκεται και να περπατάει σωστά, ελέγχοντας το σώμα του.
Όλα αυτά επιτυγχάνονται και με τη βοήθεια της διαφραγματική αναπνοής,
που ισχυροποιεί την #καρδιά και διευρύνει την ελαστικότητα των #πνευμόνων.
Τα οφέλη, όμως, δεν είναι μόνο σωματικά.
Η μουσική συμβάλλει στην ψυχική ισορροπία και ο χορός είναι μια δυνατότητα έκφρασης,
μια διέξοδος από την καθημερινότητα και το στρες.
Κάθε χορός γεννήθηκε εξάλλου για να υπηρετήσει μια κοινωνική ανάγκη.
Μακριά από την έννοια του «μοναχικού σπορ», ο χορός είναι φτιαγμένος Πάντα για δύο ή περισσότερους ανθρώπους,
που βιώνουν έτσι τη χαρά της επαφής και της ομάδας.
Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ο χορός, με την παραδοσιακή του έννοια, είναι της μόδας...
Προσωπικά...Ο χορός που λατρεύω ...είναι το Τάνγκο 
('''Oι ρίζες του. Ξεκίνησε να χορεύεται αποκλειστικά από άνδρες σε κακόφημες συνοικίες και οίκους ανοχής της Αργεντινής. Λέγεται μάλιστα ότι ξεπήδησε από την ανάγκη ενός άνδρα να εκφράσει τον πόνο του για μια γυναίκα που τον παράτησε για κάποιον άλλον. Γρήγορα απέκτησε φανατικούς οπαδούς στην υψηλή κοινωνία της χώρας και σταδιακά διαδόθηκε στην Ευρώπη. Στο Παρίσι αποκτά πιο σοφιστικέ στυλ και μεταμορφώνεται στο ευρωπαϊκό τανγκό που γνωρίζουμε σήμερα. Χαρακτηριστικά. Δεν θα μπορούσε παρά να ονομαστεί «χορός της φωτιάς ή του πάθους», αφού οι φιγούρες είναι ταυτόχρονα δραματικές και δυναμικές, απαλές και κοφτές. Πρόκειται για εξαιρετικά δύσκολο χορό όταν θέλει κανείς να αποδώσει το στυλ του. Συνήθως διδάσκεται τόσο το αυθεντικό αργεντίνικο τάνγκο όσο και η ευρωπαϊκή του μορφή, που είναι πιο στυλιζαρισμένη''')
Βέβαια εξυπακούεται πως οποιοσδήποτε χορός ..είναι η Γιορτή της ζωής...
''Tα συναισθήματα ζωντανεύουν και παίρνουν την μορφή των λέξεων.
Αν οι λέξεις δεν αρκούν, μιλάμε με αναστεναγμούς.
Αν οι αναστεναγμοί δεν αρκούν, τα τραγουδάμε.
Αν το τραγούδι δεν είναι αρκετό, τότε ασυνείδητα τα χέρια μας τα χορεύουν και τα πόδια μας χτυπούν στον ρυθμό''
Χορέψτε.....
Ο χορός είναι έκφραση δυνατή. Μιλάει στην γη και τον ουρανό. Μιλάει για τη χαρά μας, τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Ο χορός μιλάει για το άπιαστο, παρόλα΄αυτά αποκαλύπτει την σκέψη ενός ανθρώπου και το ταμπεραμέντο και τον χαρακτήρα ενός λαού.Οπως πολλοί πολιτισμοί στον κόσμο, οι ιθαγενείς της Ταϊβάν χορεύουν σε κύκλο. Οι πρόγονοί τους πίστευαν ότι τα κακά πνεύματα θα απομακρύνονταν από τον κύκλο. Κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου μοιράζονται την ζεστασιά ο ένας του άλλου και κινούνται με κοινούς παλμούς. Ο χορός φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ο χορός πραγματοποιείται στο σημείο τομείς παραλλήλων. Οι κινήσεις εξαφανίζονται καθώς συμβαίνουν. Ο χορός υπάρχει μόνο εκείνη την φευγαλέα στιγμή. Είναι πολύτιμος. Είναι μια μεταφορά της ίδιας της ζωής. Σε αυτή την ψηφιακή εποχή κινούμενες εικόνες μπορούν να πάρουν εκατομμύρια μορφές. Εχουν ενδιαφέρον. Αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν ποτέ τον χορό γιατί οι εικόνες δεν αναπνέουν......
Ο χορός είναι γιορτή της ζωής!!!
------------------------
*Η Μαρία Ιωσηφίδου είναι Ιατρός Πνευμονολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομειό Ρίου και Ιατρός Πνευμονολόγος-Φυματιολόγος, Αναπληρώτρια Υπεύθυνη στον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών ΟΚΑΝΑ και τιμά το παρόν blog με τις σκέψεις της!

Γεφύρωμα των Αντιθέτων

«Προχωρήστε στη πνευματική οδό σαν πάνω σε γέφυρα που πρέπει να περάσετε για να φτάσετε απέναντι. Πολλά είναι εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να γεφυρωθούν και να ισορροπήσουν, πρέπει όμως να βρεθεί ο απέναντι στόχος για να γίνει αυτό. Καθετί έχει το αντίθετό του, που πρέπει να βρεθεί, να πραγματωθεί και τελικά να φτάσει κανείς στην υπέρβαση της αντίθεσης.»

Το παραπάνω μήνυμα ουσιαστικά μας μιλά για την υπέρβαση της δυαδικότητας. Να ενώσουμε δηλαδή όλα εκείνα τα αντίθετα στοιχεία, ώστε να γίνουν ένα. Φυσικά είναι μια πνευματική διαδικασία, που με τη διάνοια δεν μπορούμε να την κάνουμε. Ή για να είμαστε ακριβείς, η διάνοια είναι που προκαλεί τη διαχωριστικότητα και τη δυαδικότητα. Μέσα στο διαλογισμό αυτό ακριβώς προσπαθούμε, την ενότητα του νου. Απ’ την οποία ενότητα θα έρθει η γαλήνη και η εσωτερική θεραπεία.

Τι είναι αυτό που προκαλεί δυαδικότητα; Οι χαμηλοί κραδασμοί, δηλαδή η έλλειψη ενέργειας, δεν επιτρέπουν την ενότητα του νου και άρα τη γαλήνη. Για να βρει κανείς εσωτερική ειρήνη πρέπει να έχει πληρότητα ενεργειακή, να κραδαίνεται δηλαδή η φυσιολογία του σε γρήγορες συχνότητες, σε αγάπη και χαρά και ομορφιά. Αυτά τα τελευταία είναι βέβαια και ασκήσεις πνευματικές, στις οποίες σε κάθε διαλογισμό μας οφείλουμε να εξασκούμαστε. Και είναι αυτή η εξάσκηση που θα μάς αναβιβάσει το κραδασμό.

Θα έχετε βρεθεί σε χώρους ή σπίτια στα οποία σάς έπιασε κόπωση, νευρικότητα ή υπνηλία με το που μπήκατε. Σε αυτούς τους χώρους υπάρχουν χαμηλοί κραδασμοί, σκεπτομορφές αρνητικές και έλλειψη ενέργειας, και καλό είναι να αποφεύγονται. Πιο σπάνια ίσως έχετε βρεθεί σε χώρους που σάς έφεραν γαλήνη, ίσως σε κάποια εκκλησάκια. Ας κάνουμε τη φυσιολογία μας ένα εκκλησάκι.

Δουλεύοντας με το νόμο των αντιθέτων: Ο πνευματικός άνθρωπος δεν φοβάται τις αρνητικότητες και τους κινδύνους της ζωής. Δουλεύει συνειδητά με τις επίπονες επιρροές, δεν τις κρύβει, δεν τις κάνει ταμπού, αλλά τις μετατρέπει σε όχημα που τον μεταφέρουν σε ανώτερα επίπεδα της εξελικτικής σπείρας. Είναι επιφυλακτικός με τις χαρές και τις ευκολίες, δουλεύει συνειδητά με το νόμο των αντιθέτων, κι έτσι μετατρέπει:
τον πόνο > σε ανείπωτη Χαρά.
τον περιορισμό > σε Ελευθερία.
τη μοναξιά > σε Επαφή.
την ασθένεια > σε Υγεία.
την σύγκρουση > σε Ειρήνη.
τον θάνατο > σε νέα Ζωή.
την βρωμιά > σε Αγνότητα.
την προδοσία > σε Πίστη.
το δηλητήριο > σε Ελιξίριο.
την στέρηση > σε Πληρότητα.
το σκότος > σε Φως.

Έχει το νου του απ’ την άλλη να μετατρέπει:
την ξεκούραση > σε Μόχθο.
την ευκολία > σε Δοκιμασία.
την ειρήνη > σε Πόλεμο.
την άνεση > σε Αφαίρεση.
την κοσμικότητα > σε Μοναξιά.
τον πλούτο >σε Απάρνηση.

Μη φοβούμενος καμία εκδήλωση της ζωής, ούτε τις φαινομενικά δύσκολες, ούτε τις φαινομενικά εύκολες, κοιτάει πέρα απ’ την επιφάνεια των εκδηλώσεων, σπάζοντας το κέλυφος που κρύβει την ανάλογη αντίθετη και ζωοποιό ποιότητα μέσα της. Με την οξεία αυτή ματιά σε κάθε γεγονός που απομονώνει και εξετάζει προσεκτικά, μη αποφεύγοντάς το, κινεί το γιν γιανγκ της ζωής, πατώντας τα εσωτερικά κουμπιά των αντιθέτων. Έτσι αποκτά ταχύτητα στην περιστροφή του, ανανεώνει τη ζωή και φέρνει μπροστά του νέες προκλήσεις.

Ο μη επιφανειακός άνθρωπος κάνει τις αρνητικές εκδηλώσεις της ζωής ένα όχημα για εξέλιξη. Δεν τις φοβάται, αντίθετα χαίρεται, γιατί βλέπει καθαρά μέσα τους το σπόρο της θετικής εκδήλωσης που αναμένει απ’ αυτόν να απελευθερωθεί. Δεν χαίρεται με τις ευκολίες κι ευτυχίες, γιατί γνωρίζει την ύπαρξη της ανάλογης αρνητικής ποιότητας, και αποτρέπει την εκδήλωσή τους με το να ενεργοποιεί αυτοβούλως την εποικοδομητική αρνητική ποιότητα που σπερματικά κρύβεται στις χαρές της ζωής. Δεν αρκείται σε μια επιφανειακή ζωή, γιατί γνωρίζει την αξία της και δεν την σπαταλά, αλλά και γιατί γνωρίζει πως αν αφεθεί στην επιφανειακή ζωή, θα μένει σκλάβος του νόμου των αντιθέτων, αντί να τον κυβερνά. Έτσι η ζωή του γίνεται μια ευδαιμονική κρίση που οδηγεί σε συνεχείς υπερβάσεις και σε μεγάλο πλούτο γνώσης κι εμπειρίας.

Γιν Γιανγκ – Η Δύναμη της Ζωής: Είναι περιττό να πούμε ότι η δύναμη της Ζωής επικρατεί στα πάντα. Η ζωή είναι υπέρ της επιβίωσης, πάντα. Και η δύναμη της ζωής είναι η αγάπη.
Ακόμα και μέσα από τα τραυματικά γεγονότα της ζωής και τις τραυματικές ή και καταστροφικές ή μοχθηρές συμπεριφορές που έχουμε λάβει από τους γονείς ή άλλους ανθρώπους που μας σημάδεψαν, αν αναπτύξουμε τη διάκριση, θα δούμε ότι πίσω από αυτές βρίσκεται η δύναμη της αγάπης, η δύναμη της ζωής. Ένας γονιός για παράδειγμα, στα –πολλές φορές καταστροφικά- λάθη που μπορεί να κάνει, κρύβεται από πίσω η πρόθεσή του για προστασία του παιδιού, προστασία της ζωής. Γιατί πάντα η ζωή είναι υπέρ της επιβίωσης. Το πρόβλημα είναι ότι, λόγω του εγωισμού, η αρχική πρόθεση για ζωή διαστρέφεται και γίνεται καταστροφή, τραύμα. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους ανθρώπους που μας πλήγωσαν ή μας κατέστρεψαν – δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, κι αυτοί ασυναίσθητα υπέρ της επιβίωσης αγωνίζονται, γιατί είναι η μόνη δύναμη στο σύμπαν.

Αν σχηματοποιήσουμε τα παραπάνω βάσει του συμβόλου της Ζωής, του Γιν Γιανγκ, θα δούμε ότι μέσα στην επιφάνεια της μαύρης πλευράς, που συμβολίζει τη κακότητα και τη καταστροφή, κρύβεται η λευκή τελεία, ο σπόρος του Καλού. Όπως επίσης και μέσα στη λευκή επιφάνεια, που συμβολίζει το ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ‘καλό’, κρύβεται η μαύρη τελεία, ο σπόρος του κακού, της καταστροφής. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι οι δυο επιφάνειες του Γιν Γιανγκ, η άσπρη και η μαύρη (χωρίς τις τελείες) είναι η ΕΓΩΙΣΤΙΚΗ εκδήλωση της ζωής, το ‘φουσκωμένο’ εγώ, που μπορεί να εκδηλώνεται καταστροφικά ή με ‘καλοσύνη’ ακόμα.

Σκοπός λοιπόν είναι να ξεφουσκώσουμε το εγώ μέσω της ταπεινότητας και να πάμε στο κέντρο της κάθε επιφάνειας του Γιν Γιανγκ. Τότε, θα λειτουργούμε τις δυνάμεις της δημιουργίας και τις δυνάμεις της καταστροφής για το Καλό. Γιατί παραδόξως, το Καλό είναι πέρα από τον δυϊσμό – το Καλό είναι η ίδια η εξέλιξη, την οποία το συνεχώς κινούμενο/περιστρεφόμενο Γιν Γιανγκ συμβολίζει. Η επαφή μας με το κέντρο/κουκίδα της κάθε επιφάνειας του Γιν Γιανκ, είναι αυτή που θα φέρνει τη ΚΙΝΗΣΗ του, τη περιστροφή του, που θα προωθεί δηλαδή την εξέλιξη της ζωής.

Ας αναλάβουμε υπευθυνότητα

Εμείς είμαστε τα πιο ισχυρά σύμβολα-πρότυπα στο σύμπαν. Συνδημιουργοί και συνυπεύθυνοι: Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πολύ απλό. Είμαστε ζωντανά σύμβολα-πρότυπα. Την στιγμή που έχουν αποδειχθεί επανειλημμένα αυτές οι επιρροές και ακολουθούμε τις επιταγές άυλων προγραμμάτων- προτύπων δημιουργημένων από άλλους, είναι προφανές πως τα πρότυπα είναι επισκέψιμα από όλους και ακόμη πιο έντονα από αυτούς που έχουν κάποια σχέση με μας.

Επίσης είναι προφανές πως η επιρροή των δικών μας σκέψεων στην δική μας υγεία θα πρέπει να είναι ακόμη εντονότερη. Το νερό καταγράφει τις πληροφορίες (σκέψεις, συναισθήματα) και γνωρίζουμε πως αποτελούμαστε από νερό κατά 75%. Κάθε κύτταρό μας αντιλαμβάνεται έτσι τα πάντα στιγμιαία και βγάζει συμπεράσματα.
Οι σκέψεις λοιπόν έχουν κεφαλαιώδη σημασία, αλλά ακόμη μεγαλύτερη έχουν οι ανείπωτες, υποσυνείδητες προθέσεις-ανησυχίες-φόβοι-ελπίδες μας. Αυτά μας κυβερνούν σε τελική ανάλυση και αυτά επίσης φέρουν και την υπευθυνότητά μας για όλους όσους συντονισθούν με τα δυναμικά-πρότυπα που δημιουργήσαμε.

Επομένως το να φέρουμε όλα αυτά στην επιφάνεια της συνείδησης και να τα αντικαταστήσουμε είναι και ο μόνος αυθεντικός δρόμος προς την ελευθερία μας, την αρμονία μας, και άρα την υγεία μας.

Σύμφωνα μ’ αυτήν την προσέγγιση, η συμπεριφορά μας καθρεφτίζεται ακαριαία παντού, μέσω του προτύπου που εκδηλώνει. Εάν πετάξω το πακέτο τσιγάρων στον δρόμο, ακόμη και εάν δεν με δει κανείς, ενισχύω στον χώρο-χρόνο των δυναμικών το πρότυπο της αδιαφορίας για το κοινό καλό και δεν πρέπει να ξαφνιαστώ όταν συναντήσω την ίδια συμπεριφορά γύρω μου.
Εάν τα λόγια μου δεν συμφωνούν με τις σκέψεις μου, ενισχύω το σύμβολο της υποκρισίας, και επειδή συντονίζομαι μ’ αυτό, θα βρω με βεβαιότητα στον δρόμο μου αυτούς που συντονίζονται με το ίδιο σύμβολο και που θα με αποδείξουν έτσι ότι είχα δίκιο. Αυτό θα ενισχύσει την πεποίθησή μου ότι σε ένα κόσμο υποκριτών που συναντώ, θα έπρεπε κι’ εγώ να κάνω το ίδιο. Δηλαδή ένας φαύλος κύκλος που συν-δημιούργησα.

Θα έπρεπε να αναλάβουμε την υπευθυνότητα μας, ατομικά και συλλογικά, γι’ αυτήν την δύναμη μας: Έχει ειπωθεί ότι ο μεγαλύτερος, υποσυνείδητος, φόβος του ανθρώπου είναι ο φόβος του να συνειδητοποιήσει την μεγαλοσύνη του και να αναλάβει την ελευθερία του, διότι αυτό θα συνεπάγεται και την υπευθυνότητά του, κάτι που φαίνεται να τον παραλύει. Τα στοιχεία αυτού του άρθρου, με την παρατήρηση της καθημερινής συμπεριφοράς των ανθρώπων, μας οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Κάνουμε ότι μπορούμε για να αποφύγουμε την συνειδητοποίηση «τα δύσκολα».
Πράγματι. Εστιάζουμε την προσοχή μας, και άρα την ενέργειά μας, στην φθορά της ανά-λυσης, της ενασχόλησης με λεπτομέρειες, και αυτό είναι προφανές παντού: π.χ. η διδασκαλία – εκπαίδευση συγκεντρώνεται συχνότατα μόνο προς ότι είναι άμεσα ωφελιμιστικό, στην αποστήθιση, στα θέματα που «θα πέσουν» και όχι στην πλήρη κατανόηση, στην ευκολία, στις πληροφορίες και όχι στην γνώση, και ακόμη λιγότερο στην σοφία. Μιλάμε ώρες στα κινητά τηλέφωνα χωρίς να λέμε κάτι το ουσιαστικό.

Το διαδίκτυο μπορεί να μας προσφέρει πληθώρα γνώσεων αλλά δεν έχουμε πια τα κριτήρια να ξεχωρίζουμε τα σημαντικά και έτσι χανόμαστε. Οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις μας βομβαρδίζουν με άχρηστες λεπτομέρειες, και μάλιστα ανησυχητικές, χωρίς να αναφέρουν το παραμικρό αισιόδοξο νέο ανά τον πλανήτη, οδηγώντας μας στο υποσυνείδητο συμπέρασμα ότι μόνο καταστροφές, τωρινές και μελλοντικές, μας περιστοιχίζουν.

Την ώρα των συζητήσεων στην τηλεόραση, έχουμε συχνά μια σειρά μονολόγων χωρίς συνοχή, δομή, η συμπεράσματα. Μια βαθιά ανία και κατάθλιψη πλημμυρίζει τον κόσμο, που έχασε κάθε σταθερή αναφορά για το ποιος είναι και πού βαδίζει.

Εμείς όμως γνωρίζουμε τώρα πως η λύση για οτιδήποτε μας απασχολεί βρίσκεται στην απόφασή μας να ξοδεύουμε ένα μέρος του χρόνου μας με προσοχή στην σύνθεση, στο ουσιώδες, στο πρότυπο, στο αληθινό, άρα στην αποκωδικοποίηση, στη ανακάλυψη του νοήματος γι’ αυτά που συμβαίνουν, στην μεγαλύτερη συνειδητοποίηση. Την στιγμή που οι σκέψεις και οι υποσυνείδητες ανησυχίες μας δημιουργούν πρότυπα προσβάσιμα από τα άλλα μέλη του συνόλου, καμία αλλαγή δεν είναι δυνατή εάν δεν ξεκινήσει από την συνειδητοποίηση των μελών του συνόλου.

Το σύνολο συσσωρεύει τα δυναμικά, δεν τα δημιουργεί αφ’ εαυτού του, σαν ξεχωριστή ύπαρξη. Στην συνέχεια, το συσσωρευμένο αυτό δυναμικό παρόμοιας χροιάς, (εγωκεντρισμός, αλληλεγγύη, κτλ.) αποκτά τεράστια δύναμη και μπορεί να παρασύρει τους πολλούς η, αντίθετα, να ανατρέψει μια αφαινομενικά απελπιστική κατάσταση.
Οι διαμαρτυρίες αντίδρασης δεν μπορούν να είναι δημιουργικές διότι εμπεριέχουν τον φόβο γι’ αυτό που δεν θέλουμε να συμβεί και επομένως συντονίζονται με τα δυναμικά φόβου και χειροτερεύουν την κατάσταση. Προκαλούμε αυτό που φοβόμαστε. Ακόμη και η ελπίδα εμπεριέχει τον φόβο ότι υπάρχουν πιθανότητες να μην συμβεί αυτό που επιθυμούμε. Τα άσχημα δυναμικά «τρίβουν τα χέρια τους» με την άγνοιά μας, διότι αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη.
Η λύση, σύμφωνα με τους νόμους του περιγράψαμε, είναι η απόλυτη βεβαιότητα στις δημιουργικές μας προτάσεις. Δεν είμαστε εναντίον κάτι, αλλά προτείνουμε κάτι διαφορετικό, δημιουργούμε ένα πρότυπο με το οποίο οι πολλοί θα μπορέσουν να συντονισθούν, ακόμη κα ι εν αγνοία τους, μεγαλώνοντας έτσι την πιθανότητα υλοποίησής του.
Μια απαραίτητη συνθήκη για την έξοδο από τα συλλογικά αδιέξοδα, δηλαδή σαν πρώτη κα βασική συνειδητοποίηση μας, είναι το εμφανές και το πιο λογικό συμπέρασμα : είμαστε μέλη ενός (κοινωνικού) οργανισμού και καμία πράξη ούτε καν σκέψη δεν θα έπρεπε να τείνει προς το κοινό κακό !

Είναι αδιανόητο για τα κύτταρα να μην συνεργασθούν στενά για την επιβίωση του όλου, από την οποία εξαρτάται άμεσα η δική τους. Ακόμη κα οι καρκινικοί όγκοι δεν αποτελούντα από χαοτικό συνονθύλευμα κυττάρων, όπου το καθένα κάνει ότι θέλει.
Εχουν συγκεκριμένη δομή αρτηριών, φλεβών, νεύρων κτλ., διότι έχουν ένα νόημα τείνουν προς ένα σκοπό, όπως απέδειξε περίτρανα ο Δρ. Χάμερ. Η στενότητα αντίληψης των ανθρώπων για την εμφανή πραγματικότητα, πως οτιδήποτε επιβλαβές για το σύνολο είναι ακόμη περισσότερο για τα μέλη του, μας τοποθετεί σε ένα επίπεδο συνειδητότητας υποδεέστερο και αυτού των καρκινικών κυττάρων. Διότι οι άνθρωποι σαν νοήμονα όντα θα έπρεπε τουλάχιστον να ενδιαφέρονται και για την επόμενη γενιά.

Τα συλλογικά πρότυπα για τον Ελληνικό χώρο είναι γνωστά κα ι η κατανόησή τους θα μπορούσε να μας φωτίσει:

«…Η ελκυστικότητα της φιλοσοφίας των Ελλήνων οφείλεται στο ότι ποτέ, σε κανένα άλλο τόπο στον πλανήτη, δεν δομήθηκε ένα τέτοιο σύστημα γνώσεων και καινοτομιών χωρίς να χρειαστεί να προστρέξει στο κομμάτιασμα των επιστημών που έγινε ανυπόφορο στις μέρες μας Δεν υπήρχε κανένα όριο στα θέματα σπουδής, καμία προκατάληψη, και ήταν παραδεκτό ότι η πρόοδος στο ένα θα είχε αντίκτυπους σε όλα τα άλλα. Η επιστροφή σήμερα στην αρχαία σκέψη είναι για να ξανακερδίσουμε, χάρη σε αυτήν, την ελευθερία της σκέψης μας. Η επιστήμη είναι ο ελληνικός τρόπος να σκεφτεί ο άνθρωπος τον κόσμο. Για τον λόγο αυτόν, η επιστήμη ποτέ δεν υπήρξε παρά μόνο σε λαούς με ελληνική επιρροή…» E. Schrodiger « Η Φύση και οι Έλληνες», 1948 Βραβείο Νόμπελ, Από τους πρωτεργάτες της Κβαντικής Φυσικής, Φιλόσοφος

Έχουμε λοιπόν δημιουργήσει, σ αυτόν τον χώρο που ζούμε και αγαπάμε, τις απαραίτητες προυποθέσεις- δυναμικά-προσόντα για δημιουργικότητα και καινοτομία χωρίς όρια. Ας παρατηρήσουμε όμως πώς το ελληνικό αυτό προτέρημα έχει την τάση να εφαρμόζεται στην πράξη, μέσα από τα κείμενα των Οξύρρυγχων παπύρων.
Τα κείμενα αυτά, παρόλο που η αυθεντικότητά τους είναι αμφίβολη (δημιούργημα του Κ. Τσάτσου το 1954) είναι κατατοπιστικά διότι μας κάνουν να σκεφθούμε σοβαρά, εκφράζοντας μία αρκετά πιστή ραδιογραφία της πραγματικότητας των Ελλήνων, όπως την παρατηρούμε και σήμερα. Υποτίθεται πως γράφτηκε από ένα Ρωμαίο διοικητή στον τελευταίο αιώνα π.κ.ε. για να συμβουλεύσει ένα συνάδελφό του που μόλις είχε αφιχθεί στην Ελλάδα.

«Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και επομένως από όλα τα έθνη. Το άτομό του είναι « πάντων χρημάτων μέτρον» κατά τον Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των Ελλήνων. Χάρη & αυτό σκεφτήκανε πηγαία πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρη σ αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια αυτών που είδαν πριν απ’ αυτούς.

και επίσης:

H μοίρα μας έταξε (εμάς τους Ρωμαίους) νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πώς η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λ γη π στη στο νόμο. Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι Έλληνες πείθονται «τούς κείνων ρήμασι». Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, ή όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή το δόλο. A! τόσο τη χαίρεται ο Έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!….

O Έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνέψεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή». Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόμους». Αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής!

Οι Έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν απάνω από τα πράγματα. Για να κρ νουν αν ένας νόμος ε ναι δ καιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. O Έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Αν τύχη και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του, δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί.

Κι εν τούτος τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων. Πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Αλλά δεν τ’ ακούει αυτά ο Έλληνας! Δεν δέχεται να θυσιάσει τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ ένα νόμο σκόπιμο, και δίκαιο στη γενικότητά του, από την έλλειψη τούτη της αλληλεγγύης ματαιώνονται στις ελληνικές κοινωνίες οι κοινές προσπάθειες. H δράση του Έλληνα κατακερματίζεται σε ατομικές ενέργειες, που συχνά αλληλοεξουδετερώνονταικαι συγκρούονται…»

Έχουμε λοιπόν δημιουργήσει τέτοια δυναμικά εξυπνάδας, καινοτομίας αλλά συγχρόνως και αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς; Ένα μεγάλο ποτάμι που κυλά ήρεμα έχει ένα τεράστιο δυναμικό που υλοποιείται όταν ελευθερωθεί πέφτοντας από ένα μεγάλο υψόμετρο. Είναι βέβαιο με τα παραπάνω πως αυτό το δυναμικό υπάρχει στον ελληνικό χώρο και μπορεί να ελευθερωθεί.
Το σημαντικό είναι πως να οδηγήσουμε αυτήν την συλλογική ενέργεια σε παραγωγή ελεγχόμενης ενέργειας (π.χ. τουρμπίνα ηλεκτρισμού), αντί να την αφήνουμε να εξαφανίζεται χαοτικά στο βάθος της κοιλάδας. Πως θα μπορέσουμε να συντονισθούμε με τα δημιουργικά δυναμικά και πως να αντικαταστήσουμε αυτά που μας οδηγούν στην απώλεια μας την στιγμή που φαίνεται πως έχουμε μπει σε άσχημη τροχιά ;

Περὶ τοῦ προσώπου τῆς Σελήνης

Ένα από τα όχι και τόσο γνωστά έργα του Πλουτάρχου είναι το Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης, δηλ. σε ελεύθερη μετάφραση Σχετικά με το πρόσωπο που φαίνεται στην σφαίρα της Σελήνης. Αν και το κείμενο που είναι γραμμένο σε μορφή διαλόγου δεν σώζεται ολόκληρο σήμερα, πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα έργα που συγκεντρώνει τις ερμηνείες και τις απόψεις σχετικά με τη Σελήνη, όπως αυτές έγιναν αντιληπτές μέσω παρατηρήσεων από τους σύγχρονους ερευνητές της εποχής του Πλουτάρχου.

Το Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης έχει συμπεριληφθεί από τους φιλολόγους σε ένα ευρύτερο σώμα έργων που ονομάζεται Ηθικά, μία συλλογή από πολλές πραγματείες και λόγους που κατέγραψε ο Πλούταρχος καλύπτοντας μία μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Η πραγματεία, λοιπόν, αυτή σε μορφή διαλόγου επηρέασε σε σημαντικό βαθμό όπως φάνηκε αργότερα τον αστρονόμο Κέπλερ.

Όσοι διαβάσουν το έργο του Πλουτάρχου για τη Σελήνη δεν είναι παράξενο αν τους φέρει στο μυαλό τα έργα του Λουκιανού με την αντίστοιχη θεματολογία, την Αληθινη Ιστορία και τον Ικαρομέννιπο ή τον Υπερνέφελο. Υπάρχουν σύγχρονες μελέτες από ιστορικούς και φιλολόγους που υποστηρίζουν αρκετά πειστικά ότι ο Λουκιανός αν δεν επηρεάστηκε άμεσα, φαίνεται ότι είχε διαβάσει ή είχε υπόψη του το συγκεκριμένο έργο του Πλουτάρχου παρόλο που δεν αναφέρει σε κανένα από τα έργα του το όνομά του. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι οι αστρονόμοι έχουν ονομάσει δώσει το όνομα του αρχαίου Έλληνα συγγραφέα του Πλουτάρχου σε έναν από τους κρατήρες της Σελήνης παραπέμποντας με αυτόν τον τρόπο στο συγκεκριμένο έργο του.

«Ολόκληρη γύρω γύρω λάμπει με φωτιά,
Πιο γαλανό από πέτρα κυανή
Φαίνεται μιας κόρης το μάτι και το υγρό της μέτωπο
Κοιτάζοντάς τη μοιάζει με πρόσωπο.»
—ποίημα του ποιητή Αγησιάνακτα για το πρόσωπο της Σελήνης όπως αναφέρεται στο
Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης, 920e

Λίγα λόγια για το έργο και τα πρόσωπα του διαλόγου: Το Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης, ή εν συντομία Περί του Προσώπου της Σελήνηςείναι ένας πολύπλευρος διάλογος μεταξύ προσώπων πάνω σε θέματα αστρονομίας, κοσμολογίας, γεωγραφίας και οπτικής. Σημαντικό κομμάτι του διαλόγου για το οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικότερα είναι ο μύθος για τον ρόλο της σελήνης στον κύκλο ζωής των ψυχών, ένα θέμα στο οποίο ο ρόλος της Σελήνης φαίνεται να είναι καίριος για τους ανθρώπους στην αρχαιότητα, αλλά και έχει αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα από τον Ίωνα Μάγγο (δες εδώ, Ποιοί Κλέβουν Τις Ψυχές, Από την Σελήνη;) Το πρόσωπο/φάσεις της Σελήνης σε όλες τις κοσμολογίες του αρχαίου κόσμου θεωρείτο από το πιο καλοπροαίρετο έως το πιο τρομακτικό πράγμα που μπορούσε να αντιμετωπίσει η ψυχή στην προσπάθειά της να αποδεσμευτεί από τον κόσμο της ύλης.

Όπως φαίνεται από το διάλογο που έχει διασωθεί, τα εισαγωγικά κεφάλαιά του προφανώς έχουν χαθεί και έτσι δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η αφορμή για την συζήτηση αυτή, πότε έγινε και πού. Ωστόσο, τα πρόσωπα που συμμετέχουν φαίνεται να αντιπροσωπεύουν τα φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής του συγγραφέα και εμφανίζονται με την παρακάτω σειρά.

1) Σέξτιος Σύλλας: πρόκειται για έναν Καρχηδόνιο, οποίος είναι πολύ πρόθυμος να διηγηθεί έναν μύθο ή ιστορία σχετικά με την Σελήνη από κάποιον φίλο του που άκουσε στην Καρχηδόνα. Την ιστορία αυτή ο Σύλλας όντως τη διηγείται στο τέλος του έργου δίνοντας πληροφορίες σχετικά με τη λατρεία του Κρόνου στην Καρχηδόνα και πώς αυτή συνδέεται με τη φύση και τη θέση της Σελήνης στο πλανητικό στερέωμα.
2) Λαμπρίας: πρόκειται μάλλον για τον μεγαλύτερο αδελφό του Πλουτάρχου.
3) Απολλωνίδης: αστρονόμος και γεωμέτρης.
4) Αριστοτέλης: πιθανόν ο Πλούταρχος να τον ονομάζει έτσι για να δηλώσει έναν εκπρόσωπο της Περιπατητικής Σχολής του Αριστοτέλη.
5) Φαρνάσης: ένας Στωϊκός φιλόσοφος.
6) Λούκιος: μαθητής της φιλοσοφίας του Πυθαγόρα από την Ετρουρία.
7) Θέων: γραμματικός από την Αίγυπτο.
8 ) Μενέλαος: ένας εξέχων αστρονόμος που έζησε και εργάστηκε στην Αλεξάνδρεια όπου πολλές από τις παρατηρήσεις του καταγράφηκαν από τον Πτολεμαίο και άλλους συγγραφείς.
Ένας ίσως από τους λόγους που το έργο αυτό του Πλουτάρχου δεν έχει μελετηθεί σε βάθος να οφείλεται στο στη δυσκολία που προβάλλουν οι επιστημονικές-αστρονομικές λεπτομέρειες όπως αυτές καταγράφονται στο κείμενο, ενώ το τμήμα που αναφέρει το μύθο σχετικά με το ρόλο της Σελήνης στο ταξίδι των ψυχών φαίνεται να έχει απασχολήσει τους μελετητές της φιλοσοφίας, αλλά και πάλι όχι συστηματικά. Στην πραγματικότητα, το κείμενο φαίνεται να είναι χωρισμένο σε τρία μέρη που διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους, τουλάχιστον τα δύο τελευταία από το πρώτο. Ας δούμε με περισσότερες λεπτομέρειες καθένα από αυτά τα μέρη.

Μέρος Πρώτο, το επιστημονικό μέρος: Στο πρώτο μέρος συναντάμε το κεντρικό θέμα της συζήτησης που αφορά τις σύγχρονες για την εποχή του Πλουτάρχου φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρίες σχετικά με τη Σελήνη. Σε αυτό το μέρος παρουσιάζεται μία μεγάλη γκάμα από απόψεις βασισμένες στη φυσική, αστρονομία και γεωμετρική οπτική της εποχής που χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία γιαν τον προσδιορισμό των συστατικών των υλικών που διαμορφώνουν τη Σελήνη. Ίσως αυτό το κομμάτι να είναι και ένα από τα μοναδικά στην αρχαιοτότητα που συγκεντρώνει με τον καλύτερο τρόπο όλες τις επιστημονικές αλήθειες της εποχής σχετικά με το δορυφόρο της Γης.

Στο τμήμα αυτό συνοψίζονται από τους ομιλητές θεωρίες όπως αυτές του Αρίσταρχου και του Ιππάρχου, αμφισβητούνται οι νόμοι της ανάκλασης, απορρίπτεται η θεωρία περί φυσικής κίνησης προς το κέντρο του σύμπαντος, ενώ μπορούμε να διακρίνουμε τις πρώτες βάσεις για τις μελλοντικές θεωρίες του Κοπέρνικου, του Γαλιλαίου και του Κέπλερ. Μάλιστα ο τελευταίος υποστήριξε οτι ο διάλογος αυτός του Πλουτάρχου ήταν το πιο σημαντικό έργο της αρχαιότητας με θέμα το δορυφόρο της Γης. Ο Κέπλερ, ήδη από νωρίς είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τη Σελήνη και μετέφρασε το κείμενο του Πλουτάρχου από τα Ελληνικά που ήταν αρχικά γραμμένο στα Λατινικά, συμπληρώνοντας και δικές του παρατηρήσεις, όπου ο ίδιος θεωρούσε ότι ήταν απαραίτητες.

Η άποψη που κυριαρχεί σε αυτή την ενότητα είναι σε αντίθεση με τους Στωϊκούς και τον Αριστοτέλη—που υποστήριζαν ότι η Σελήνη είναι ένα μείγμα φωτιάς και σκοτεινού αέρα, ένα αιθέριο και φωτεινό άστρο που περιέχει ένα αρκετά πιο εξαιρετικό στοιχείο από τα συνηθισμένα τέσσερα, αυτά της γης, του νερού, της φωτιάς και του αέρα—η Σελήνη είναι ένα συμπαγές ουράνιο σώμα σαν τη Γη. Η επιχειρηματολογία της παραπάνω θέσης είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και βασίζεται κυρίως στην ανθρώπινη παρατήρηση.

Οι ομιλητές αναφέρονται σε θέματα που άπτονται των σκιών που φαίνονται στο πρόσωπο που δείχνει η Σελήνη, της κίνησής της σε σχέση με τη Γη, το χρώμα της και τις φάσεις της. Ένα αρκετά σημαντικό στοιχείο που θίγεται σε αυτό το κομμάτι και που αρκετά αργότερα στη σύγχρονη ιστορία απασχόλησε τους επιστήμονες είναι το γεγονός ότι ζητήματα αστρονομικά συνδέονται άμεσα με τη γεωγραφία του χώρου καθώς οφείλεται να δίνεται έμφαση στην αμοιβαία σχέση που υπάρχει μεταξύ των όσων συμβαίνουν στη γη και στον ουρανό.

Είναι ενδιαφέρον ότι με το που εδραιώνεται μία ισχυρή επιχειρηματολογία υπερ της θέσης ότι η Σελήνη είναι σαν τη Γη, οι ομιλητές επιχειρούν να προσεγγίσουν το θέμα κατά πόσο μπορεί η Σελήνη να κατοικηθεί. Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο κομμάτι του διαλόγου όπου οι συνδιαλεγόμενοι εξερευνούν μία σειρά γεωγραφικών θεμάτων που αφορούν το περιβάλλον, αλλά και την ίδια τη ζωή πάνω στον δορυφόρο της Γης.

Μέρος Δεύτερο: τελεολογικές και περιβαντολλογικές θεωρίες: Το κομμάτι αυτό μονοπωλεί σχεδόν ο μονόλογος του Λαμπρία, ο οποίος φαίνεται ότι συμφωνεί με τις προσωπικές απόψεις του Πλουτάρχου για το θέμα, αλλά και των Πλατωνικών φιλοσόφων. Αυτό που προσπαθούν να επιλύσουν οι συνομιλητές δεν είναι τόσο αν όντως υπάρχουν όντα στη Σελήνη, αλλά κατά πόσο θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί. Σε ένα άλλο έργο του, το «Περί των αρεσκόντων τοις φιλοσόφοις φυσικών δογμάτων» ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η απόψη ότι υπάρχουν όντα στη Σελήνη αποδίδεται στους Πυθαγορίους, ενώ ο Διογένης ο Λαέρτιος την αποδίδει στον Αναξαγόρα (Περί των αρεσκόντων τοις φιλοσόφοις, 892a:
«Οἱ Πυθαγόρειοι γεώδη φαίνεσθαι τὴν σελήνην διὰ τὸ περιοικεῖσθαι αὐτὴν καθάπερ τὴν παρ´ ἡμῖν γῆν μείζοσι ζῴοις καὶ φυτοῖς καλλίοσιν· εἶναι γὰρ πεντεκαιδεκαπλασίονα τὰ ἐπ´ αὐτῆς ζῷα τῇ δυνάμει μηδὲν περιττωματικὸν ἀποκρίνοντα, καὶ τὴν ἡμέραν τοσαύτην τῷ μήκει.»
Απ. : «Οι Πυθαγόριοι υποστηρίζουν ότι η Σελήνη φαίνεται να είναι γήινη για το λόγο ότι κατοικείται όπως και η γη μας. Και πάνω σε αυτήν υπάρχουν ζώα μεγαλύτερα σε μέγεθος και φυτά εξαιρετικής ομορφιάς από αυτά που μπορεί να φιλοξενήσει ο πλανήτης μας. Επίσης δεν αφήνουν πίσω τους περιττώματα και εκεί οι μέρες διαρκούν δεκαπέντε φορές περισσότερο.»)
Αυτός που προσεγγίζει, όμως, πρώτος την πιθανότητα ύπαρξης ζωής στη Σελήνη είναι ο Θέων βασιζόμενος σε ένα τελεολογικό επιχείρημα που είχε διατυπωθεί νωρίτερα, ότι δηλαδή η Σελήνη είναι σαν την Γη. Αναφέρει, λοιπόν:
«Αν δεν είναι δυνατόν [η ύπαρξη ζωής στη Σελήνη], τότε είναι παράλογο και το να είναι η γη η Σελήνη, διότι θα φανεί τότε πως δεν έχει γίνει για κανένα σκοπό αλλά μάταια, εφόσον ούτε καρπούς βγάζει ούτε προσφέρει σε ανθρώπους κάποιου είδους έδρα, γέννηση και τρόπους επιβίωσης, πράγματα που λέμε πως έχει γίνει και τούτη εδώ (Γη)…» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 937d-e)
Ο λόγος του Θέωνα επικεντρώνεται στο να δυσφημίσει κατά κάποιον τρόπο ότι μπορεί να υπάρξει κατοίκηση στη Σελήνη και καταθέτει για αυτό μία σειρά περιβαντολλογικών θα λέγαμε εμποδίων που καθιστούν κάθε μορφή ζωής εκεί αδύνατη. Το λόγο παίρνει κατόπιν ο Λαμπρίας, ο οποίος διαφωνεί με την άποψη ότι η Σελήνη δεν έχει κανένα απολύτως ρόλο επειδή και μόνο δεν μπορούν να ζήσουν πάνω της άνθρωποι. Άλλωστε, υπάρχουν, υποστηρίζει πολλά μέρη πάνω στη Γη που δεν είναι κατοικήσιμα:
«Πρώτα απ’όλα, λοιπόν, δεν είναι αναγκαίο, αν δεν κατοικούν άνθρωποι στη Σελήνη, αυτή να έχει γίνει μάταια και χωρίς λόγο. Πράγματι, ούτε τούτη εδώ τη γη βλέπουμε να παράγει ή να κατοικείται σε όλη της την έκταση, αλλά μικρό της μέρος, σαν να ήταν κορυφές ή χερσόνησοι που αναδύονται από το βυθό, είναι γόνιμο σε ζώα και φυτά, ενώ από τα υπόλοιπα άλλα είναι έρημα και άκαρπα λόγω της κακοκαιρίας και του καύσωνα, ενώ τα περισσότερα έχουν βυθιστεί στη μεγάλη θάλασσα … Κάθε άλλο, όμως, παρά μάταια έχουν γίνει αυτά, διότι και απαλές αναθυμιάσεις βγάζει η θάλασσα και τους πιο ευχάριστους ανέμους, όταν το καλοκαίρι είναι στην ακμή του, από την ακατοίκητη και παγωμένη περιοχή ελευθερώνουν και σκορπίζουν τα χιόνια, καθώς λιώνουν σιγά σιγά…» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 938d-e)

Με τον ίδιο τρόπο, μία Σελήνη άγονη από κάθε ίχνος ζωής μπορεί ακόμα να εκτελεί «χρήσιμες» λειτουργίες, όπως να απορροφά τις αναθυμιάσεις της Γης και να μετριάζει τον υπερβολικό καύσο και τη δριμύτητα του ήλιου. Ο Λαμπρίας συνεχίζει λέγοντας ότι τίποτα δεν έχει ειπωθεί που να αποδεικνύει ότι η κατοίκηση στη Σελήνη είναι απίθανη και υποστηρίζει στον μονόλογό του ότι αυτή κατοικείται από ζωντανά όντα, που είναι όμως ανώτερα σε ιεραρχία από τους γήινους θνητούς.
Μπορεί η κίνησή της να μη θυμίζει αυτή της Γης, αλλά δεν είναι όμως ακανόνιστη ή μη σταθερή, εφόσον οι αστρονόμοι έχουν αποδείξει το αντίθετο. Μία ανάλογη ισορροπία φέρνει την ηρεμία στις μεγάλες διαφορές της θερμοκρασίας, ενώ η λεπτή και διάφανη ατμόσφαιρά της διαχέει το φως του ήλιου, αναφέρει ο Λαμπρίας. Στην συνέχεια υποστηρίζει ότι και στη Γη υπάρχουν φυτά που αντέχουν σε ακραίες καιρικές συνθήκες και επιβιώνουν είτε με ελάχιστο νερό, είτε με ξηρασία είτε με χιονιά και παρόλο αυτά προσαρμόζονται άψογα. Στο σημείο αυτό ο Πλούταρχος μέσω του Λαμπρία απαριθμεί μία λίστα τέτοιων φυτών στη Γη και θέτει την εξής ερώτηση στους συνομιλητές του: «γιατί να μην υπάρχουν και ανάλογα τέτοια φυτά στη Σελήνη που να προσαρμόζονται στις συνθήκες που επικρατούν εκει;» Με λίγα λόγια:
«Εκείνοι πάλι που θεωρούν τη Σελήνη σώμα πυρωμένο και φλογισμένο κάνουν λάθος, αλλά κι αυτοί, που απαιτούν τα εκεί ζωντανά πλάσματα να διαθέτουν όσα ακριβώς (όργανα) διαθέτουν και τα εδώ για τη γένεση, την τροφή και την επιβίωση, μοιάζουν να μην έχουν ιδέα από τις ανωμαλίες τις σχετικές με τη φύση, στις οποίες μπορεί κανείς να ανακαλύψει μεγαλύτερες και περισσότερες διαφορές και ανομοιότητες των ζωντανών πλασμάτων μεταξύ τους παρά με τα μη ζωντανά πλάσματα.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 940b)

Και συνεχίζει ο Λαμπρίας μετά τις παρατηρήσεις του για το περιβάλλον και για ίδιους τους ανθρώπους που κατοικούν στη Σελήνη, οι οποίοι μπορεί να μην χρειάζονται τόσο τροφή όσο εμείς στη Γη για να επιβιώσουν. Ετσι, αντίστοιχα, το περιβάλλον της Σελήνης ενδέχεται να είναι το κατάλληλο για αυτούς με τον ίδιο τρόπο που ένας φαινομενικά για τον άνθρωπο αφιλόξενος ωκεανός μπορεί να υποστηρίξει κάποια μορφή ζωής διαφορετιή από την ανθρώπινοι. Οι άνθρωποι της Σελήνης, λοιπόν…
«θα απορούσαν πολύ περισσότερο με τη Γη, βλέποντάς τη, σαν κατακάθι και λάσπη του σύμπαντος [ὑποστάθμην καὶ ἰλὺν τοῦ παντὸς], να αχνοφαίνεται μέσα από τα υγρά, ομίχλες και νέφη, τόπος χωρίς φως, χαμηλός και ακίνητος, αν γεννάει και τρέφει ζωντανά πλάσματα, που έχουν μερίδιο στην κίνηση, την αναπνοή και τη θερμότητα.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 940e)
Είναι πάρα πολύ σημαντικός ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσει την επιχειρηματολογία του ο Λαμπρίας, η οποία βασίζεται στο μοτίβο της ανεστραμμένης προοπτικής βάζοντας κατά κάποιο τρόπο τους συνομιλητές του, αλλά και τον αναγνώστη του σε μία έξω από την οικεία ανθρώπινη κατάσταση/ θέση παρατήρησης. Υπό αυτήν την ανεστραμμένη προοπτική των όντων που κατοικούν στην Σελήνη—όπου τα γήινα όντα δεν είναι το σημείο αναφοράς/παρατήρησης—η ίδια η Σελήνη είναι η «πραγματική Γη», η οποία καταλαμβάνει τη μέση θέση μεταξύ του οίκου των θεών και του ό,τι είναι ο «Κάτω Κόσμος» για αυτούς. (δηλ. στην κορυφή οι θεοί, στη μέση η Σελήνη-Γη και στο τέλος ο Κάτω Κόσμος).

Αυτή, η κατά κάποιου είδους προειδοποίηση προς τους αναγνώστες και τους συνομιλητές του να μην υιοθετούν και να επιβάλλουν το μοντέλο ζωής της Γης σαν εκείνη τη νόρμα/φόρμουλα/θεώρηση βάσει της οποίας θα πρέπει να αντιλαμβάνονται και να προβλέπουν τη ζωή στο σύμπαν, διαφημίζει θα λέγαμε μία διαφορετική εξω-κοσμική προοπτική του γνωστού μας ανθρωπίνου κόσμου, και αποκαλύπτει τη διαφορετικότητα σαν το δομικό υλικό της ίδιας της ζωής. Σύμφωνα με τον Λαμπρία, η άποψη που υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ζωή στη Σελήνη ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη φύση στέκεται εμπόδιο στο να αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι υψηλότερες μορφές ζωής από τη δική του είναι πιθανόν να υπάρχουν στο σύμπαν.

Σε αυτό το σημείο τελειώνει και το δεύτερο μέρος του διαλόγου, αλλά θα ήταν άδικο να μην κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις με αφορμή όλες αυτές τις περιβαντολλογικές γνώσεις που παρατίθενται από τον Πλούταρχο σχετικά με τη διαφορετικότητα των περιοχών πάνω στη γη, των ζώων και των φυτών. Ο Πλούταρχος ακούγεται σαν να μας προειδοποιεί ότι τα διάφορα περιβάλλοντα μπορεί να φαίνονται φαινομενικά αφιλόξενα για τον άνθρωπο αλλά υπό μία μη τελεολογική θεώρηση δεν πρέπει απαραίτητα όλα να έχουν έναν ολοκληρωτικό ή άμεσα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα-σκοπό. Για παράδειγμα, υπάρχει ζωή στους ωκεανούς και τις ερήμους που από μόνη της έχει τη δική της αξία και χαρακτήρα παρόλο που για τον άνθρωπο η σημασία της μπορεί να είναι φαινομενικά απόμακρη.

Υπάρχουν και άλλοι συγγραφείς στην αρχαιότητα, όπως ο Λουκρήτιος που παρουσιάζουν μία σειρά παραδειγμάτων τα οποία αποδεικνύουν ότι ακόμα και αν υπήρχε ένας Δημιουργός, τότε σίγουρα δεν δημιούργησε τα πάντα για τον άνθρωπο ή θα συμπληρώναμε για να βολεύουν και να εξυπηρετούν αυτόν ή ακόμα ότι και η Γη δεν δημιουργήθηκε για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η Γη, υποστηρίζει, δεν είναι τέλεια: μεγάλες περιοχές της δεν είναι προσβάσιμες στον άνθρωπο και δεν είναι μυστικό ότι πολλά από τα ζώα που κατοικούν πανω της προσαρμόζονται πολύ καλύτερα στη φύση από ότι εκείνος.

Αν και η ζωή μπορεί να βρεθεί ακόμα και στις πιο αφιλόξενες περιοχές, ο Πλούταρχος σε αυτό το κομμάτι καταλήγει ότι ακόμα και αυτές παίζουν το ρόλο τους στη λειτουργία του όλου. Αναδεικνύοντας αυτές τις αλληλεπιδράσεις μέσα σε ένα γεωγραφικό περιβάλλον απορρίπτει την ιδέα ότι η προοπτική κατοίκησης είναι αυτή που καθιστά ένα μέρος χρήσιμο, είτε πρόκειται για τη Γη είτε για τη Σελήνη.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως ο Πλούταρχος θέτει προβληματισμούς σύγχρονους σε εμάς, μιας και η τελεολογική θεώρηση του σύμπαντος είναι ακόμα εξέχουσα σε αρκετές σχολές σκέψεις που αφορούν τις φυσικές επιστήμες και ιδιαίτερα όσες ασχολούνται με τη ζωή. Ειδικά τα διάφορα οικοσυστήματα αναπόφευκτα εγείρουν προβλήματα όσον αφορά τη λειτουργία τους και το σκοπό τους. Παραμένει ακόμα και σήμερα θέμα προς συζήτηση κατά πόσο ή όχι μία τελεολογική θεώρηση του σύμπαντος μπορεί να μειώνεται με την μηχανιστική επεξηγηματική συμπεριφορά των επιμέρους μερών του και κατά πόσο μία καθαρά μηχανιστική επεξήγηση των φαινομένων είναι πιθανή. Ο Πλούταρχος τουλάχιστον στο έργο του αυτό βρήκε την αφορή να υποδείξει ότι η αιτιότητα και η αιτία δεν είναι συνώνυμες, και ότι η επεξήγηση ενός γεγονότος παραθέτοντας τις αιτίες του δεν εξαλείφει την ανάγκη κάποιου να κατανοήσει και την σημασία του.

Τρίτο Μέρος: ο ρόλος της Σελήνης στη γένεση-δημιουργία: Ίσως το τρίτο μέρος του έργου είναι και αυτό που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, τουλάχιστον εδώ. Στο σημείο αυτό, αρχικά ο Σύλλας ξεκινάει την αφήγηση μίας ιστορίας που έμαθε από κάποιον ξένο που έμενε στο νησί του Κρόνου, που βρίσκεται δυτικά της Βρετανίας. Πέρα από αυτά τα νησιά, συνεχίζει η ιστορία βρίσκεται μία μεγάλη ήπειρος όπου τα ποτάμια της χύνονται στον Ατλαντικό ωκεανό και από την οποία στέλνονται στο νησί του Κρόνου απεσταλμένοι κάθε τριάντα χρόνια (όταν ο Κρόνος περάσει στον αστερισμό του Ταύρου).

Το τμήμα αυτό μαζί και με άλλες λεπτομέρειες που αναφέρονται θυμίζει έντονα το μύθο της Ατλαντίδας που καταγράφεται στον Τιμαίο του Πλάτωνα, και είναι και αυτό που έχει απασχολήσει περισσότερο τους ερευνητές. Οι ομοιότητες είναι αρκετές, αλλά δεν θα μας απασχολήσει περισσότερο εδώ, εφόσον θα επικεντρωθούμε στο δεύτερο κομμάτι της ιστορίας του Σύλλα. Ο ξένος, λοιπόν, που γνώρισε ο Συλλας στην Καρχηδόνα είχε ανακαλύψει κάτι ιερές περγαμηνές που είχαν ξεχαστεί για πολύ καιρό μέσα στη Γη και συμβούλεψε τον Σύλλα:
«ότι από τους ορατούς θεούς πρέπει να τιμούν οι άνθρωποι ξεχωριστά τη Σελήνη, πράγμα που παρότρυνε και εμένα να κάνω, επειδή είναι κυρία της ζωής…βρίσκεται κοντά.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 942c)

Στη συνέχεια, περιληπτικά θα λέγαμε ότι ο Πλούταρχος αναδιατυπώνει μία αρκετά δημοφιλή θέση για την αρχαιότητα ότι δηλαδή η Σελήνη είναι ο απαραίτητος ενδιάμεσος σταθμός για την ανύψωση της ψυχής στις ανώτερες σφαίρες. Ας δούμε περιληπτικά τι αναφέρει η ιστορία του Σύλλα για τη λειτουργία αυτή της Σελήνης και μετά θα προχωρήσουμε σε μία ανάλυσή του για το πώς φυλακίζεται η ψυχή και τη θέση της μέσα στη δημιουργία, ή όπως τα αρχαία κείμενα την αναφέρουν σαν γένεση.
Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών: Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για το ίδιο το πρόσωπο της Σελήνης που τρομοκρατεί τις ψυχές, αν και ο ίδιος ο Πλούταρχος παρουσιάζει πιο ρεαλιστικά το γεγονός λέγοντας ότι απλά αυτό που βλέπουν οι ψυχές όταν αφήνουν το σώμα πίσω στη Γη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βάθος/κοίλωμα, το μεγαλύτερο μάλιστα από αυτά που αποκαλούν και μυχό της Εκάτης. Ίσως να πρόκειται, όπως αναφέρει και ο Ίων Μάγγος στο άρθρο του «Ποιοι μας κλέβουν την ψυχή» για τη λεγόμενη περιοχή της σελήνης που ονομάζεται Mare Orientale, από όπου ξεκινά μία μωβ διπλή εσωτερικά ακτίνα που ρουφά την ψυχή κάποιου όταν αυτός πεθάνει. Στο μέρος αυτό, αναφέρει ο Πλούταρχος τιμωρούνται και παίρνουν εκδίκηση οι ψυχές για όσα υποστούν ή πράξουν. Άραγε να έχει να κάνει σχέση με τη λεγόμενη περιοχή ανακύκλωσης-σταθμού υποδοχής, Sinus Midii όπου υπάρχει και το περίφημο κτίσμα-κατασκευή SHARD; Ας δούμε πώς περιγράφει ο Πλούταρχος αυτό το σημείο:
«Τις φοβίζει [ψυχές] όμως και το αποκαλούμενο πρόσωπο, όταν φθάνουν κοντά, που είναι βλοσυρό και τρομακτικό να το βλέπεις. Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε, αλλά, όπως ακριβώς η δική μας η γη διαθέτει κόλπους βαθείς και μεγάλους … έτσι και τούτα είναι τα βάθη της σελήνης και τα κοιλώματα. Από αυτά το μεγαλύτερο αποκαλούν μυχό της Εκάτης, όπου τιμωρούνται και παίρνουν εκδίκηση οι ψυχές για όσα τυχόν υποστούν ή πράξουν. Και δύο μεγάλες από αυτές ονομάζονται πύλες και από μέσα τους περνούν οι ψυχές, η μια προς τη μεριά της σελήνης που βλέπει προς στον ουρανό, την άλλη προς τη μεριά που βλέπει προς τη γη.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 944c)

Ας δούμε, όμως, από την αρχή πώς περιγράφει ο Πλούταρχος το ταξίδι αυτό των ψυχών. Στην ιστορία αυτή ο αναγνώστης θα διαπιστώσει πάρα πολλές ομοιότητες με τις ιδέες του Πλάτωνα και συγκεκριμένα με το τρόπο που παρουσιάζεται η ψυχή στο έργο του Τιμαίος.
Και για τους δύο συγγραφείς ο άνθρωπος αποτελείται από τρία μέρη: τον νου (πνεύμα), την ψυχή και το σώμα όπου προχέρχονται ή δίνονται στον άνθρωπο αντίστοιχα από τον Ήλιο, τη Σελήνη και τη Γη. Δεν θα πρέπει να θεωρείται ο νους σαν το μέρος της ψυχής, όπως θεωρείται η ψυχή σαν μέρος του σώματος. Στον Τιμαίο η ψυχή έχει ένα θνητό και ένα αθάνατο κομμάτι: στο μεν πρώτο κατοικεί το θυμοειδές και το επιθυμητικόν και στο αθάνατο κατοικεί το λογιστικόν. Για τον Πλούταρχο ο νους (πνεύμα) είναι ανώτερος και πιο θεϊκός από την ψυχή για όσο βρίσκεται η ψυχή στο σώμα. Η ανάμειξη της ψυχής και του σώματος δημιουργεί αίσθηση, ενώ η σύνοδος του νου και της ψυχής τον λόγο. Όλα αυτά τα αναφέρουμε γιατί κεντρικό θέμα της ιστορίας του Πλουτάρχου σχετικά με το ταξίδι των ψυχών στη Σελήνη έχει να κάνει με τον Διπλό Θάνατο.
«Όσο για το θάνατο που πεθαίνουμε, ο ένας [πρώτος θάνατος] κάνει τον άνθρωπο αντί για τρία [νους-ψυχή-σώμα] να αποτελείται από δύο στοιχεία· ο άλλος [θάνατος] αντί για δύο να αποτελείται από ένα. Ο πρώτος γίνεται στη γη της Δήμητρας [επίγειος θάνατος]…, μέσα σε αυτή γίνεται το μυστήριο και τους νεκρούς Δημήτρειους ονόμαζαν παλιά οι Αθηναίοι. Ο άλλος θάνατος γίνεται στη Σελήνη της Φερσεφόνης [Περσεφόνης]. Συνοικος της μίας είναι ο χθόνιος Ερμής, της άλλης ο ουράνιος. Λύνει όμως η Γη γρήγορα και με βία την ψυχή από το σώμα, ενώ η Φερσεφόνη μαλακά και επί μεγάλο χρονικό διάστημα λύνει τον νου από την ψυχή, για αυτό το λόγο έχει αποκληθεί και μονογενής, γιατί μένει μόνο του το καλύτερο μέρος του ανθρώπου, καθώς διαχωρίζεται από αυτήν.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 943a-c)

Στο κομμάτι, λοιπόν αυτό είναι ξεκάθαρο ότι ο Πλούταρχος αναφέρεται στο διπλό θάνατο του ανθρώπου και στο πόσο διαφορετικά αυτοί συμβαίνουν. Στη συνέχεια περιγράφονται με αρκετές λεπτομέρειες τι συμβαίνει στις ψυχές μέχρι να έρθει ο δεύτερος θάνατός τους. Είναι αρκετά αξιοσημείωτο ότι για τον Πλούταρχο δεν έχουν όλες οι ψυχές αυτό που ονομάζει νου-πνεύμα, ή όπως θα λέγαμε θεϊκό σπινθήρα. Το πιθανότερο είναι να αναφέρεται σε αυτό που ονομάζουμε έμψυχα και άψυχα όντα, έμψυχοι και άψυχοι άνθρωποι. Αυτό που ακολουθεί είναι μία καταπληκτική περιγραφή της «ενεργειακής απογύμνωσης της ψυχής κατά επίπεδα.»
«Καθένας από αυτούς τους διαχωρισμούς (νου-ψυχής) επιτυγχάνεται κατά φύση με τον τρόπο αυτό: κάθε ψυχή, τόσο χωρίς όσο και με νου, όταν βγει από το σώμα, είναι ορισμένο από την ειμαρμένη να πλανηθεί στην περιοχή μεταξύ Γης και Σελήνης για ορισμένο διάστημα—όχι ίσο· αλλά οι άδικες και οι ακόλαστες ψυχές πληρώνουν για τα αδικήματά τους, ενώ οι άλλες όσο για να εξαγνιστούν, και, σαν να ήταν χαλασμένος ατμός, να εκπνεύσουν τα μιάσματα που προέρχονται από το σώμα, στο πιο γαλήνιο μέρος του αέρα που το αποκαλούν «τα λιβάδια του Άδη,» πρέπει να μείνουν για ορισμένο χρονικό διάστημα.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 943c)

Σε αυτό θα λέγαμε το μεσοδιάστημα, οι ψυχές πριν φθάσουν στη Σελήνη έχουν την ψευδαίσθηση της κίνησης και ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα νιώθοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Ο Πλούταρχος χρησιμοποιεί την εικόνα της θάλασσα και των κυμάτων για να αποδώσει το νόημα αυτό:
«Εκεί σαν να επαναφέρονται στην πατρίδα από την ξενιτιά της εξορίας γεύονται χαρά παρόμοια με εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα μυστήρια, συνδυασμένη με ελπίδα γλυκιά αλλά ανακατεμένη σε μεγάλο βαθμό με ταραχή και έξαψη.» Πράγματι, πολλές είναι εκείνες τις οποίες σπρώχνει εκείνη και απομακρύνει με το κύμα, μολονότι έχουν ήδη πιαστή από τη Σελήνη, ορισμένες πάλι από τις εκεί βλέπουν να αναποδογυρίζουν και να καταποντίζονται, λες, πάλι σε βυθό.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 943d)

Μετά από αυτό μεσοδιάστημα αγκιστρώνονται οι ψυχές στη Σελήνη τις οποίες ο Πλούταρχος παρομοιάζει με ακτίνες, που όμως έχουν φωτιά στην ψυχή που ελαφραίνει και πηγαίνει προς τα πάνω.

Εκτός από το πρόσωπο της Σελήνη που όπως αναφέραμε πιο πάνω τρομοκρατεί τις ψυχές, ένα άλλο στοιχείο που έχει την ίδια επίδραση είναι η σκιά της και συγκεκριμένα η σκιά της Γης που πεφτει πάνω της σε εκλείψεις. Σε αυτή την περίπτωση αναφέρει ο Πλούταρχος οι ψυχές των αγαθών την παροτρύνουν να κινηθεί πιο γρήγορα ώστε να βγει έξω από τη σκιά γιατί όταν βρίσκονται κάτω από αυτήν δεν ακούν την μουσική του ουρανού, ή αλλιώς τη θεία αρμονία κατά τον Πλάτωνα.
Στην αντίθετη περίπτωση, οι ψυχές των αδίκων περνούν μέσα από τη σκιά με οδυρμούς και αλαλαγμούς και αυτός είναι ο λόγος όπου και οι περισσότεροι άνθρωποι συνηθίζουν να κάνουν θόρυβο χτυπώντας μέταλλα κατά τη διάρκεια των εκλείψεων για να κάνουν πάταγο εναντίον των φαύλων ψυχών. Είναι γνωστό ότι το χτύπημα των μετάλλων στην αρχαιότητα θεωρούνταν πως έχει τη δύναμη να αποτρέπει το κακό και γι’αυτό το λόγο γινόταν κατά τη διάρκεια των εκλείψεων ώστε να διώξει τα κακά πνεύματα που τις προκαλούσαν.

Κάποιες από αυτές τις ψυχές εκεί, που ο Πλούταρχος αποκαλεί δαίμονες κατεβαίνουν στη Γη για να φροντίσουν τα μαντεία και να παρευρίσκονται και να να λαμβάνουν μέρος στις ανώτατες οργιαστικές τελετές, αλλά και να βοηθούν και να προστατεύουν όσους αδικούνται, να σώζουν ανθρώπους στους πολέμους και στη θάλασσα. Όσοι όμως από αυτούς σφάλλουν, φυλακίζονται και πάλι σε ανθρώπινα σώματα, δηλ. ενσαρκώνονται και πάλι πριν έρθει ο δεύτερος θάνατος όπως στις άλλες ψυχές.

Και από το σημείο αυτό ο Πλούταρχος μέσα σε μία παράγραφο περιγράφει ακριβώς τι είναι αυτός ο δεύτερος θάνατος, μία αλλαγή όπως λέει σε άλλο τόπο προς το άριστο. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τον διαχωρισμό του νου από την ψυχή, που για άλλες ψυχές έρχεται νωρίς και για άλλες πιο αργά. Είναι η στιγμή εκείνη που η ψυχή όντας το περίβλημα του νου, του πνεύματος, του θεϊκού σπινθήρα τον ξετυλίγει για να γυρίσει αυτός πίσω στην πηγή του, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τον ήλιο.
«Την πετυχαίνουν [την αλλαγή] τώρα άλλοι νωρίτερα άλλοι αργότερα, όταν ο νους διαχωριστεί από την ψυχή. Διαχωρίζεται μέσω του έρωτα για την εικόνα στον ήλιο, με την οποία λάμπει και φαίνεται επιθυμητό, το ωραίο, το θεϊκό και το μακάριο, το οποίο κάθε φύση, η κάθεμιά με το δικό της τρόπο λαχταρά … Η ουσία όμως της ψυχής (τῆς ψυχῆς φύσις) μένει πάνω στη σελήνη, διατηρώντας κάποια ίχνη και όνειρα ζωής, για να το πούμε έτσι, και γι’αυτήν να θεωρείς ότι σωστά έχει λεχθεί το «ψυχή σαν όνειρο φτερούγισε και πέταξε.» Στην πραγματικότητα δεν το παθαίνει αμέσως, ούτε αφού αποχωριστεί από το σώμα, αλλά αργότερα, όταν μείνει έρημη και μόνη, αφού χωριστεί από τον νου.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 944f)

Με λίγα λόγια αυτός ο δεύτερος θάνατος είναι η επιστροφή του παγιδευμένου θεϊκού σπινθήρα στην αρχική του πηγή· είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν όλοι όσοι τον διαθέτουν για να μην κάνουν πάλι το σφάλμα της ενσάρκωσης, να μην υποστούν άλλη μία γένεση, άλλη μία δημιουργία. Και η Σελήνη παίζει έναν καίριο ρόλο σε αυτό το διαχωρισμό της ψυχής από το νου, ώστε ο δεύτερος να ξεφύγει από τη φυλακή της δημιουργίας και να επιστρέψει πίσω στη θεία φλόγα, όπως οι ψυχές που διαθέτουν σωφροσύνη και πόθησαν ζωή φιλοσοφημένη και χωρίς σκοτούρες, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος. Όπως στη Γη γίνεται ο διαχωρισμός του σώματος από τα δύο άλλα μέρη, έτσι γίνεται και στη Σελήνη που αποτελεί το σύνορο για τη φυλακή των ψυχών. Ο αγώνας για την απελευθέρωση είναι αρκετά δύσκολος αφού:
«Από τις ψυχές που αγαπούσαν τις τιμές, τη δράση, από τις ψυχές που ερωτεύονταν τα σώματα και λειτουργούσαν με το θυμικό ορισμένες ζουν σε ύπνο βλέποντας για όνειρα ό,τι θυμούνται από τη ζωή. Αν όμως το άστατο και το επιρρεπές στα πάθη στοιχείο τις ξεσηκώνει και τις τραβάει από τη σελήνη προς άλλη γένεση, δεν τις αφήνει η σελήνη … αλλά τις καλεί πίσω και τις κρατάει με μάγια να γείρουν προς τη γη.» (Περί του Προσώπου της Σελήνης, 945b)

Στο τέλος του διαλόγου αναφέρεται εν συντομία και η αντίστροφη διαδικασία, αυτή της γένεσης: ο ήλιος θερίζει τη ζωτική δύναμη, τον νου. Κατόπιν η Σελήνη τον σπέρνει και δημιουργεί νέες ψυχές και στο τέλος η Γη τις ντύνει με σώματα. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των τριών αυτών ουράνιων σωμάτων είναι οτι τόσο ο Ήλιος όσο και η Γη δίνουν κάτι, ενώ μόνο η Σελήνη δίνει και παίρνει μαζί και συνθέτει και διαιρεί ανάλογα με τις διαφορετικές της δυνάμεις. Σε όλη αυτή τη διαδικασία της γένεσης, οι τρεις Μοίρες σύμφωνα με τους αρχαίους παίζουν μεγάλο ρόλο:η Άτροπος εγκατεστημένη στον Ήλιο δίνει αρχή στη γένεση, η Κλωθώ που κινείται γύρω από τη Σελήνη συνδέει και αναμειγνύει, ενώ τελευταία γύρω από τη γη συμμετέχει στο έργο η Λάχεσις.
Κλείνοντας ο Πλούταρχος αναφέρει πως το άψυχο είναι από μόνο του αδύναμο και επηρεάζεται από άλλα πράγματα. Ο νους-πνεύμα αντίθετα είναι ανεπηρέαστος και αυτοκράτωρ.

Γένεσις και Απογένεσις: Ο Πορφύριος (3ος αι. μΚΕ) στο έργο του Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρου (Σχετικά με το στην Οδύσσεια Σπήλαιο των Νυμφών) συνδέει το γεγονός της απογένεσις, δηλ. της ανύψωσης της ψυχής από τον υλικό κόσμο με τον ήλιο, και τη διαδικασία της γένεσις με την κάθοδο της ψυχής στον υλικό κόσμο την συνδέει με τη Σελήνη. Αναφέρει, όπως και άλλοι θεολόγοι αλλά και προγενέστερες παραδόσεις, ότι τόσο ο ήλιος όσο και η σελήνη αποτελούν τις δύο «πύλες» μέσα από τις οποίες γίνεται η ανύψωση και η κάθοδος της ψυχής αντίστοιχα.
Ανεξάρτητα από το πόσες σφαίρες ή στρώματα διασχίζει η ψυχή για να ανυψωθεί έξω από τη δημιουργία, η Σελήνη σε όλες αυτές τις παραδόσεις είναι το τελευταίο και κατώτατο όριο-φυλακή πριν τον κόσμο της ύλης. Καθώς είναι η ίδια ο τελευταίος σταθμός της καθόδου της ψυχής, η Σελήνη είναι αυτή που ολοκληρώνει και τη διαδικασία την ενσάρκωσης. Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όπως είδαμε και τμήμα του έργου Περί του Προσώπου της Σελήνης.

Για να καταλάβουμε όμως το ρόλο της Σελήνης στο θέμα της γένεσης ας πούμε λίγα πράγματα το κοσμολογικό σύστημα στην αρχαιότητα και τις διαιρέσεις του. Εκτός από το διαχωρισμό του κόσμου σε επτά ουράνιες σφαίρες που ήταν αρκετά δημοφιλής στους Ελληνιστικούς και Ύστερους αρχαϊκούς χρόνους, ο διαχωρισμός του σύμπαντος γινόταν και σε τρεις άλλες σφαίρες: την υλική ή γήινη, την αιθερική ή κοσμική και την νοητική ή υπερκοσμική. Υπό αυτή την οπτική αντί να υπάρχουν άρχοντες που να ελέγχουν αυτές τις σφαίρες, κάθεμιά τους βρισκόταν υπό την επιρροή της Γης, της Σελήνης και του Ήλιου αντίστοιχα.

Η Σελήνη σε αυτό το σύστημα αποτελεί το κατώτατο σύνορο της κοσμικής σφαίρας και έτσι ο υλικός κόσμος που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό συχνά αναφέρεται σαν υπο-σελήνιος τον οποίο και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις της Σελήνης. Οι δύο αυτές διαφορετικές διαιρέσεις του κόσμου (επτά σφαίρες και η τριμερής διαίρεση) δεν ακυρώνουν η μία την άλλη, απλά δίνουν έμφαση σε διαφορετικά ουράνια σώματα.

Το πρόσωπο της Σελήνης στην αρχαία Κοσμολογία: Η Σελήνη σύμφωνα με τις πηγές φαίνεται να μας δείχνει δύο πρόσωπα όσον αφορά τις ψυχές: ένα ευσπλαχνικό και ένα τρομακτικό. Αυτό θα δούμε ότι έχει να κάνει με το πώς αξιολογείται σε κάθε περίπτωση η γένεση-δημιουργία σαν κοσμολογικό σύστημα, δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά.

Το θέμα της ενσάρκωσης και συγκεκριμένα ο/οι λόγοι της καθόδου της ψυχής μέσα από τη γένεση-δημιουργία, εκούσια ή ακούσια απασχόλησε αρκετούς τους φιλοσόφους είτε πρόκειται για την κάθοδο μεμονωμένων ψυχών μέσα στον υλικό κόσμο της Δημιουργίας είτε πρόκειται για την αρχική κάθοδο της Ψυχής γενικότερα από τις ανώτερες σφαίρες στις κατώτερες. Σε κάθε περίπτωση η ενσάρκωση-παγίδευση της ψυχής στον κόσμο της ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών.

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό. Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλωτε θετικά και άλλωτε αρνητικά, γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα.

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική—θετική ή αρνητική—και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα. Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική. Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου. Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης.

Η Καθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία: Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής, την απογένεση όπως την αποκαλούσαν. Για παράδειγμα, στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθραείναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό, ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας. Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό; Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης;

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική. Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα. Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου, μία άποψη που όπως είδαμε μοιράζεται και ο Πλούταρχος. Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης, την προσωποποίηση του υλικού κόσμου.

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου, εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα. Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης, με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα, εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία. Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση, αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη.

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση, ή διαφορετικά Δημιουργία. Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής. Η Σελήνη, λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο.

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης, δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος. Μάλιστα, όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης. Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνομωτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο, παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση.

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης. Στο άρθρο του Ίωνα Μάγγου «Ποιοί ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ;» μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το γνωστικό κείμενο The First Apocalypse of James (NHC V,3) έναν αποκαλυπτικό διάλογο με έναν μη ονομαζόμενο Δάσκαλο (Κύριος), ο οποίος δίνει μυστική γνώση στον James για την αντιμετώπιση των αλλογενών οντοτήτων όταν κάποιος βρίσκεται στο δρόμο της λύτρωσης.

Λίγες Σκέψεις για το τέλος: Αν όλα αυτά σας φαίνονται παράδοξα ή υπερβολικά αναλογιστείτε τον ρόλο που παίζει η σελήνη στη φυσική ζωή των έμβυων όντων πάνω στη Γη, από την περίοδο και ωορρηξία των γυναικών που είναι στενά συνδεδεμένη με τις φάσεις της Σελήνης μέχρι τα φαινόμενα παλίρροιας και περιοδικότητας σε θάλασσες και ωκεανούς.

Όπως φαίνεται ήδη στην αρχαιότητα ήταν γνωστή η λειτουργία της ενεργειακής φυλακής του συστήματος Γης-Σελήνης. Το ποιος και γιατί καταναλώνει όλη αυτή την ενέργεια έχει γίνει θέμα συζήτησης πολλές φορές από αυτή εδώ την ιστοσελίδα. Η φυλακή της Δημιουργίας εξυπηρετεί κάποιους-κάτι και δεν υπάρχει απλά για να υπάρχει. Και όπως κάθε φυλακή είναι ανάγκη να διαθέτει ένα σύστημα υψίστης ασφαλείας με τη διαφορά ότι εδώ μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν οι ίδιοι οι φυλακισμένοι.

Ίσως μία αρκετά σημαντική παράμετρος σε όλο αυτό το παιχνίδι—ναι, γιατί είμαστε παιχνίδια—είναι ότι υπάρχει σε όλους ένα έμφυτο ρεύμα διπλής ενέργειας-κατεύθυνσης που όταν ρέει προς τα πάνω γεννά θεούς και όταν ρέει προς τα κάτω γεννά ανθρώπους. Μόνο που έχουμε χάσει τον μπούσουλα ανάμεσα σε αυτές τις πολικότητες και η «ενέργεια» που συγκεντρώνεται κυρίως προς τα κάτω ούτε πια ανθρώπους γεννά. Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι να γεννά ούτε και θεούς που δημιουργούν τα μικρά ιδιωτικά τους κλαμπ σαν άλλες δημιουργίες μέσα στα οποία βαριούνται μέχρι θανάτου και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ρισκάρουν την «αθανασία» τους πολεμώντας εναντίον ενός άλλου αθανάτου.

Το ζητούμενο ίσως εδώ να βρίσκεται στην ανάγκη να πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι μυστηριώδης και απύθμενος σαν έκφραση της εσώτερης προτίμησης του πολεμιστή, όπως αναφέρει ο Δον Χουάν. Από την άλλη δεν χρειάζεται να στίβεις και τον κόσμο σαν λεμόνι, αλλά να παραμένεις μαζί του όσο χρειάζεται και μετά να απομακρύνεσαι γρήγορα.

«Είναι αλήθεια, όπως λεει και ο Πλούταρχος, πως στις περιπτώσεις αυτές δεν υπάρχει όντως μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών που πιστεύουν ακράδαντα κάτι και εκείνων που ενοχλούνται πολύ μαζί τους και δυσπιστούν πέρα για πέρα, αλλά δεν εννοούν να εξετάσουν ήρεμα το δυνατόν και το ενδεχόμενο.» Η επίγνωση άλλωστε απέχει πάρα πολύ από τη δυσπιστία.
---------
Πηγές:
—για το αρχαίο κείμενο, Πλούταρχος, Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης(εκδόσεις Κάκτος)
—Ίων Μάγγος, «Ποιοι μας Κλέβουν την Ψυχη: http://miastala.com/s/archives/18053
— P. Coones, “The Geographical Significance of Plutarch’s Dialogue, concerning the Face Which Appears in the Orb of the Moon,” Transactions of the Institute of British Geographers New Series 8.3 (1983), 361-372 .
—W. Hamilton, “The Myth in Plutarch’s De Facie (940F – 945D)” CQ28.1 (1934) 24-30.
—Radcliffe G. Edmonds III”Faces of the Moon: Cosmology, Genesis, and the Mithras Liturgy,” in Heavenly Realms and Earthly Realities in Late Antique Religions, eds. Ra’anan S. Boustan & Annette Yoshiko Reed, Cambridge University Press, 2004, pp. 275-295.