Ποια είναι η πατρίδα των Ορθόδοξων χριστιανών;

Μην είναι η χώρα της Ελλάδος; Δεν είναι. Μην είναι το Βυζάντιο; Όχι. Τότε ποια είναι;
Όλοι οι χριστιανοί σχίζουν τα ιμάτιά τους και κόπτονται υπέρ της πατρίδας τους που εκτός από την νυν επικράτεια της Ελλάδος θεωρούν πατρίδες τους και τις πατρίδες των προγόνων τους που βρίσκονται τώρα εκτός ελληνικής επικράτειας, όπως ο Πόντος, τα παράλια της Μικράς Ασίας κλπ.
Την χοντρομαλακία όμως των χριστιανών που θα διαβάσετε παρακάτω, οι οποίοι θεωρούν πατρίδα τους την έρημο του Σινά, δεν την σχολιάζουν καν!
Γιατί όμως αυτή τους η στάση; Διότι δεν σχολιάζουν καν την μάνα της χοντρομαλακίας αυτής, η οποία λέει: «Των αγίων προπατόρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ», την οποία ψάλλει ανελλιπώς το παπαδαριό του στις θείες λειτουργίες.
Μάλιστα, διότι η θρησκεία των Εβραίων, κόρη της οποίας είναι η χριστιανική, γεννήθηκε στην έρημο του Σινά.

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ


ΠΟΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΛΟΓΗΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΥΤΗ; ΑΣ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ:

Η «ΓΕΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ»
ΚΑΙ Η ΠΑΝΔΩΤΕΙΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ (ΓΗ-ΜΗΤΗΡ)
Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΡΜΟΥ
ΚΑΙ Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Εάν μελετήσει κανείς την παλαιά διαθήκη, το ιερό αυτό βιβλίο των Εβραίων και των χριστιανών και το τελευταίο βιβλίο της, την καινή λεγόμενη διαθήκη, το ιερό βιβλίο των απανταχού της γης χριστιανών (με τις χιλιάδες των αιρέσεών τους), αλλ’ ουχί των Εβραίων, θα παρατηρήσει ότι η φράση «γέεννα του πυρός» ή άλλως πως «το πυρ το εξώτερον» αναφέρεται κατά κόρον, με την έννοια πάντοτε της κόλασης δηλαδή της τιμωρίας.
«Γέεννα, Εβραϊκή λέξη σύνθετος ge- hinnom, κοιλάς Εννόμ, ήτις παριστά τον τόπον της μελλούσης κολάσεως Ευαγγ. κ. Ματθ. ε΄22 κ. αλλ. (λεξ. LIDDELL- SCOTT).
Ασφαλώς πρόκειται για τοποθεσία της ερήμου όπου οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στα ύψη.
Μόνο εάν περιπλανηθεί κανείς μέσα στην έρημο επί σαράντα χρόνια, όπως οι Εβραίοι όταν διέφυγαν από την Αίγυπτο, μπορεί να γνωρίζει άριστα τι πάει να πει «το πυρ το εξώτερο» ή «γέεννα του πυρός».
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσουμε δυο δεδομένα: πρώτον ότι εάν είναι κάποιος χριστιανός, οποιασδήποτε αίρεσης, τότε αυτομάτως δέχεται την Παλαιά Διαθήκη ως ιερό βιβλίο, εκτός αν έχει δηλώσει το αντίθετο.
Όσο για το δεύτερο ότι εάν η Καινή Διαθήκη είναι το τελευταίο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, αρκεί και μόνον η εξής δήλωση του Χριστού: (Ματθ. 5. 17-18) «Μη νομίσετε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι. αμήν λέγω υμίν έως αν παρέλθει ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται».
Πώς τώρα ένας χριστιανός να μη δέχεται την Παλαιά Διαθήκη ως ιερό βιβλίο του, παρ’ όλες τις φρικαλεότητες και τις γενοκτονίες των λαών της Παλαιστίνης που περιγράφει, από την πλευρά του εκλεκτού λαού του θεού; Πώς να του προτείνουμε να την αποβάλλει από τα ιερά βιβλία του!
Αλλά ας επανέλθουμε στο κυρίως θέμα μας. Πράγματι τα δεινά, οι κακουχίες, οι δίψες, οι λιμοί και οι λοιμοί, υπό τη μουσική υπόκρουση των συνεχών διαμαρτυριών των εξοδούχων, κατά του Μωυσέως και των διαδόχων του, για το άστοχο της εξόδου από την Αίγυπτο και μ’ έναν λόγο η κόλαση αυτή στην οποία κατακάηκαν οι Εβραίοι της περίφημης Εξόδου, μέχρι την εγκατάστασή τους στην γη της επαγγελίας, περιγράφονται τόσο παραστατικά μέσα στα βιβλία της Βίβλου: Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον, ώστε αρκεί μια απλή ανάγνωσή τους για να αισθανθεί κανείς το μέγεθος της κολάσεως αυτής.
Σχετικά χωρία δια του λόγου το αληθές: Έξοδος, ιε΄. 22, ιστ΄. 3, ιζ΄. 2, Αριθμοί, ια΄. 1-5, ιδ΄. 3 και 34, ιστ΄. 13, κα΄. 5, κζ΄. 14.
Αντιγράφουμε μερικά εξ αυτών: «και επορεύοντο τρεις ημέρας εν τη ερήμω και ουχ ηύρισκον ύδωρ ώστε πιείν, ήλθον δε εις Μερρά και ουκ ηδύναντο πιείν εκ Μαρράς, πικρόν γαρ ην… και διεγόγγιζεν ο λαός επί Μωυσή». «διεγόγγυζε πάσα συναγωγή υιών Ισραήλ επί Μωυσή και Ααρών και είπαν προς αυτούς, όφελον απεθάνομεν πληγέντες υπό Κυρίου εν τη γη Αιγύπτω, όταν εκαθίσαμεν επί των λεβήτων των κρεών και ησθίομεν άρτους εις πλησμονήν. ότι εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην πάσαν την συναγωγήν ταύτην εν λιμώ». «και ινατί τούτο;ανηγάγετε ημάς εξ Αιγύπτου παραγενέσθαι εις τον τόπον τον πονηρόν τούτον, τόπος ού ου σπείρεται ουδέ συκαί, ουδέ άμπελοι, ούτε ροαί, ούτε ύδωρ εστί πιείν».
Και δεν έφτανε το πυρ της ερήμου! Ο ίδιος ο θεός τους ο Γιαχβέ συναγωνίζονταν την έρημο στην κατάκαυση του λαού του, του Ισραήλ! Ιδού η απόδειξη: «Και ην ο λαός γογγύζων πονηρά έναντι Κυρίου, και ήκουσε Κύριος και εθυμώθη οργή και εξεκαύθη εν αυτοίς πυρ παρά Κυρίου και κατέφαγε μέρος τι της παρεμβολής…και εκλήθη το όνομα του τόπου εκείνου Εμπυρισμός, ότι εξεκαύθη εν αυτοίς παρά Κυρίου,,, και έκλαιον και οι υιοί Ισραήλ και είπαν: τις ημάς ψωμιεί κρέας; εμνήσθημεν τους ιχθύας, ους ησθίομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, και τους σικύους και τους πέπονας και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. νυνί δε η ψυχή ημών κατάξηρος, …
Το μαρτύριο όμως για τον εκλεκτό λαό του Γιαχβέ περιλαμβάνει και τα τρις χειρότερα: σαράντα χρόνια καταδίκη στην κόλαση της ερήμου και θάνατος εντός αυτής όλων των άνω των είκοσι ετών Ισραηλιτών για κάποιες ψιλοαμαρτίες τους. «λέγει Κύριος… εν τη ερήμω ταύτη πεσείται τα κώλα υμών, και πάσα η επισκοπή υμών… από εικοσαετούς και επάνω, όσοι εγόγγυζον επ’ εμοί … κατά τον αριθμόν των ημερών, όσας κατεσκέψασθαι την γην, τεσσαράκοντα ημέρας, ημέραν του ενιαυτού, λήψεσθε τας αμαρτίας υμών τεσσαράκοντα έτη και γνώσεσθε τον θυμόν της οργής μου».
Θεός να σου πετύχει!! Κύριε χριστιανέ αυτός ο σαδιστής θεός είναι και θεός δικός σου, διότι είναι ο πατέρας του Χριστού και βεβαίως βεβαίως ένα από τα τρία πρόσωπα της αγίας τριάδος σου. Μάλιστα, τέτοιον θεό σου φορέσανε. Τον θεό της ερήμου. Για να σε κατακάψουν. Θα μάθεις λίγο πιο κάτω ποιο είναι το αληθινό του πρόσωπο.

Είναι λογικό λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί, οι κατακαυμένοι ( από τι άραγε άλλο πλήν του ηλίου της ερήμου;) να μη μπορούσαν να φανταστούν κάτι χειρότερο από την κόλαση στην οποία έζησαν όλ’ αυτά τα σαράντα χρόνια της περιπλάνησής τους. Ποιος όμως είναι ο αληθινός αίτιος, τον οποίον αναγνωρίζουν έτσι κι αλλιώς οι πάντες και ο οποίος ανάβει το καμίνι του εξώτερου πυρός; Μα ποιος άλλος εκτός από τον ήλιο;
Κάποιοι Βεδουΐνοι κάθε πρωί εκτοξεύουν κατάρες προς τον ήλιο, τον αίτιο αυτόν της δυστυχίας τους. τι νόημα θα είχε γι’ αυτούς μια ηλιοκεντρική λατρεία, όπως αυτή των Ευρωπαϊκών λαών, για τους οποίους ο ήλιος είναι η πηγή της ζωής των πάντων τους;
Μια γη λοιπόν καταραμένη. Ένα σωστό καμίνι. Για να βρεις νερό πρέπει να βαδίσεις πολλά χιλιόμετρα. Πώς ο κατακαυμένος αυτός Βεδουΐνος να λατρέψει την γη όπως ο Ευρωπαίος λατρεύει τη Γη – Μητέρα (Δήμητρα, γ>δ), η οποία του παρέχει τα πάντα;
Οι Ευρωπαίοι θεοποίησαν τον φωτοδότη και ζωοδότη ήλιο (Απόλλων), την πανδότειρα και μάνα γη τους (Δήμητρα), τους ποταμούς και όλα τα στοιχεία της φύσης, τα οποία τους χορηγούσαν απλόχερα τα πάμπολλα αγαθά τους. Ήταν μιά πράξη ευγνωμοσύνης.
Ο περιπλανόμενος όμως και κατακαυμένος, εντός της ερήμου, Ισραηλίτης ποιο στοιχείο της φύσης θα μπορούσε να θεοποιήσει; Σε ποιο στοιχείο απέναντι θα έπρεπε να αισθανθεί ευγνώμων;
Ωστόσο έπρεπε να βρεθεί θεός και γι’ αυτόν. Και πώς ο θεός αυτός να ήταν του κόσμου αυτού: αυτής της κόλασης του εξωτέρου πυρός;
Και να! Έπλασε ο Μωυσής θεό τον Γιαχβέ. Θεό άϋλο, θεό πνεύμα. Θεό που έχει το βασίλειό του εκτός του πλανήτη γη, εκεί στους ουρανούς. Θεό εκδικητικό, διότι έπρεπε να δαμάσει το συρφετό αυτό των εξοδούχων. Θεόν έναν.
Η έρημος είναι μονοθεϊστική. Μια σκέτη πυρωμένη άμμος. «Ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού». Για πρώτη φορά στην οικουμένη των ανθρώπων ακούγεται η βδελυρή και απάνθρωπη αυτή διακήρυξη!! Πρέπει να σιχαίνεται κανείς κάθε φορά που ακούει αυτή την βρομερή απαίτηση εάν θέλει να κρατήσει ακέρια την ανθρωπιά του.
Όταν κανείς ψήνεται για δεκαετίες στο καμίνι της ερήμου καταταλαιπωρημένος, καθώς φαίνεται, αποξηραίνεται μάλλον η φαιά ουσία του και τα εξ ανάγκης καμωμένα όνειρά του, καρφώνονται σαν σφήνα στον αποξηραμένο εγκέφαλό του ανεπιστρεπτί. Οι επιθυμίες και οι βλέψεις του, λόγω της παντελούς ανέχειας, συγχέονται με την πραγματικότητα, ωσμώνονται και διαπιδούνται μ’ αυτήν, οδηγώντας τον στην παράνοια τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία.
Ο θεός αυτός έταξε στον λαό του Ισραήλ την γη της επαγγελίας, όπου ρέει μέλι και γάλα. Την γη των γειτόνων του. Ο λαός αυτός στο εξής θα είναι ο εκλεκτός λαός του θεού. Άρα οι λοιποί πρέπει να καταστούν, μ’ οποιοδήποτε τίμημα, υποπόδιο των ποδών του εκλεκτού αυτού λαού του Ισραήλ!
Όλα τα εγκλήματα και οι γενοκτονίες του λαού αυτού της εξόδου περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην Βίβλο, παράλληλα με τις ιδεολογικοθρησκευτικές υποστηρίξεις των απάνθρωπων αυτών συμπεριφορών. Αρρωσταίνει κανείς και μόνον από την απλή ανάγνωσή τους.
Και μόνο ένα χωρίο από το βιβλίο των Αριθμών (λα΄. 7) αρκεί για να γνωρίσει κανείς το μέγεθος της κτηνωδίας «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».
[Παρέκβαση τεράστιας σημασίας ανεξάρτητης από την γνώμη του γράφοντος: Σε έκδοση της Βίβλου από την αδελφότητα Θεολόγων « ΖΩΗ» εγκρίσει της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλλάδος , ο Ι. Θ. Κολιτσάρας αποδίδει ερμηνευτικά το νόημα του προαναφερθέντος χωρίου «…και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών..» ( = σκότωσαν μαζί και τους τραυματίες αυτών, μάλλον δε σωστότερα δολοφόνησαν τους τραυματίες αυτών) ως εξής: «Εκτός των άλλων φονευθέντων, εφόνευσαν συγχρόνως και τους βασιλείς των Μαδιανιτών».
Θαυμάστε παρακαλώ ήθος ανθρώπου ασύστολου ψεύτη και συνειδητού διαστρευλωτή, χάριν της απόκρυψης των κτηνωδιών του εκλεκτού λαού του Ισραήλ!!! Θεολόγος ο οποίος στους χριστιανικούς κύκλους θεωρείται κορυφή!! Ιδού το δείγμα της κατακαύσεως της ψυχής του Ευρωπαίου από το πυρ το εξώτερο της ερήμου του μονοθεϊσμού. Ο εξευτελισμός του Έλληνα χάριν του εκλεκτού λαού και του θεού του].
Κι όλη αυτή η απανθρωπιά (δεκάδες εκατοντάδων παρόμοια μακελειά αναφέρονται στο ιερό βιβλίο) αυτό το μελανότερο και ειδεχθέστερο τμήμα της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, να θεωρείται ιερό βιβλίο των χριστιανών Ευρωπαίων ανθρώπων και των χριστιανών Ελλήνων, οι οποίοι διέθεταν κάποιες από τις ανώτερες θρησκείες που υπήρξαν ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο!
Πρέπει να είναι κανείς ανεκτικός προς την Ιουδαϊκή νοοτροπία. Αυτή που διαμορφώθηκε μέσα στο καμίνι της ερήμου και η οποία στη συνέχεια διαμόρφωσε την θρησκεία της.
Ωστόσο από την ανεκτικότητα και την κατανόηση της νοοτροπίας αυτής, μέχρι του σημείου της αποδοχής της πλησιάζουμε πλέον στα όρια της σχιζοφρένειας και της ηλιθιότητας.
Κι όμως, ο παραλογισμός αυτός είναι μια πραγματικότητα αναμφισβήτητη! Δηλαδή ποια πραγματικότητα ρωτάει κάποιος; Η πραγματικότητα του να προσπαθείς να πείσεις κάποιους ότι η δολοφονία τραυματιών είναι ό,τι το χειρότερο θα μπορούσε να προκύψει στην συμπεριφορά των οποιονδήποτε ανθρώπων και αντί ν’ ακούσεις έναν καλό λόγο, να εισπράττεις (είδη τυγχάνουμε αυτής της συμπεριφοράς) ύβρεις, λοιδορίες κι όλο το κακό συναπάντημα.
Εκατομμύρια χριστιανών ψάλλουν και εξυμνούν στις εκκλησίες τους τα κατορθώματα του εκλεκτού λαού ο οποίος μεταξύ των άλλων δολοφονούσε και τραυματίες.
Όσοι δεν έχουν λησμονήσει παντελώς την έννοια της συνυπευθυνότητας, ας αναλογισθούν την παραπέρα στάση τους έναντι αυτού του καταντήματος.
****
Η μεθοδευμένη δολοφονία του αισθήματος της φιλοπατρίας από τον ιουδαιοχριστιανισμό
(Για του πάσχοντες αλλεργία στο άκουσμα της λέξης πατρίδα: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΕΞ ΙΣΟΥ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ)

ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ: ”«Εμείς, χριστιανοί μου, ΔΕΝ ΕΧΟΜΕΝ ΕΔΩ ΠΑΤΡΙΔΑ… Δια τούτο και ο Θεός μας έβαλε τον νουν εις το επάνω μέρος, δια να στοχαζώμεθα πάντοτε την ουράνιον βασιλείαν, την αληθινήν πατρίδα μας.» (Διδαχή Α , 1, Ι. Μενούνου.). Αυτός ο καλόγερος την πήγε την πατρίδα όσο πιο μακριά μπορούσε!
Για ποιους λόγους τα χριστιανικά ιερατεία επιχείρησαν και κατάφεραν να αμβλύνουν στα ποίμνιά τους το φυσιολογικότατο και πανανθρώπινο φιλοπατριδικό αίσθημα; Η απάντηση είναι πολύ απλή ισχυρίζομαι. Αιτία της εμμονής τους αυτής είναι η απληστία που μαστίζει την φύση τους. Είναι ο άκρατος κηφηνισμός τους. Δεν επιθυμούν μόνον να περνάνε καλά, εις βάρος των άλλων, αλλά να περνάνε όσο γίνεται καλύτερα.
Για να αυξήσουν λοιπόν τις προϋποθέσεις της καλοπέρασής τους, τους είναι αναγκαίο να αυξάνουν τον αριθμό των προβάτων του κοπαδιού τους. Μπορεί τα πρόβατα να ανήκουν σε διαφορετικές ράτσες, αλλά γενικώς τα γαλατάκια, τα μαλλάκια και κρεατάκια τους έχουν σχεδόν την ίδια αξία. Εδώ που τα λέμε, το κάθε διαφορετικό, όπως και να το κάνουμε, έχει και την χάρη του. Τα ολλανδέζικα, φερ’ ειπειν, κατεβάζουν πολύ γάλα, τα σαμοθρακίτικα είναι λουκούμια στη σούβλα, τα ασιατικά δίνουν καλό μαλλί… και πάει λέγοντας.
Έτσι λοιπόν δεν τους συμφέρει να υπόσχονται ότι το κοπάδι τους δέχεται μόνον ελληνικά προβατάκια, διότι θα παραμένει συνεχώς μικρό σε αριθμό. Ο αρχιαπατεώνας Παύλος το είπε έξω από τα δόντια: δεν υπάρχει Έλληνας ή Ιουδαίος, αρσενικό ή θηλυκό (πρόβατο)…
Επομένως, προβατάκια αφήστε κατά μέρος πατρίδες, φύλο, φυλή, χρώμα… ξεχάστε τους τόπους σας και τις ιστορίες σας και τους πολιτισμούς σας. Εδώ είμαστε όλοι το ίδιο. Μάζα. Πρόβατα. Δούλοι του θεού. Χέστε πατρίδες και προγόνους. Ένας αριθμός και πολύ σας πέφτει. Το χιλιοστό εκατοστό τεσσαρακοστό τρίτο πρόβατο του ποιμνίου των δούλων του θεού. Κι αν είσαι μαύρο ή άσπρο ή ζυγούρι ή βετούλι, σιγά τα λάχανα.
*******

Ο Παύλος αποκλήθηκε απόστολος των Εθνών. Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι σκοπός του ήταν η διάδοση του χριστιανισμού στους εθνικούς τού τότε γνωστού κόσμου. Η πρόθεσή του αυτή αναλύεται, ξεκάθαρα και στα ίσα, μέσα στις επιστολές του και στις πράξεις των αποστόλων. Μάλιστα τσακώθηκε με τον Πέτρο, μέχρι και ανόητο τον αποκάλεσε, επειδή αυτός ήταν της γνώμης ότι η διδασκαλία του Ευαγγελίου έπρεπε να απευθυνθεί κυρίως προς τους Εβραίους.
Δυο μυστήρια όμως προηγούνται πριν την εκδήλωση της πρόθεσής του αυτής. Το πρώτο έχει να κάνει με την θεαματική του στροφή, που από ανελέητος διώκτης του χριστιανισμού, κατέληξε ως ο ποιο φανατικός απόστολός του. Διότι οι εξηγήσεις του ίδιου περί του γεγονότος αυτού δεν μπορούν να πείσουν, πλην των πιστών, κανέναν νοήμονα άνθρωπο. Το δεύτερο μυστήριο είναι η στροφή του προς την διδασκαλία του Ευαγγελίου κυρίως στους εθνικούς. Μάλλον δεν επρόκειτο για μια επιλογή, λόγω διαφορετικού γούστου, από τους λοιπούς αποστόλους, αλλά για τη εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδίου.
Την ερμηνεία των δύο αυτών μυστηρίων – αλλά και την εξήγηση του μυστηρίου της διάδοσης του χριστιανισμού στον Ευρωπαϊκό χώρο, δηλαδή το πώς μια θρησκεία «πτωχών τω πνεύματι» επιβλήθηκε σ’ ανθρώπους και έθνη κατά πολύ σοφότερων ανθρώπων – μας τη δίνει με καθαρό και τεκμηριωμένο τρόπο, ο Γεώργιος Ιεροδιάκονος, στο βιβλίο του «Η ΜΕΘΟΔΕΥΜΈΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ», εκδ. «Νέα Θέσις». Από τα πολλά σχετικά βιβλία που διαβάσαμε, νομίζουμε ότι αυτό ξεχωρίζει αρκετά ως προς το ειδικό βάρος του. Θεωρούμε το βιβλίο αυτό ανεκτίμητο.

Ποια όμως η σχέση της «πολιτικής» αυτής του Παύλου, με το πατριωτικό αίσθημα των εθνών και των λαών του κόσμου; Αυτή τη σχέση λοιπόν θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε στο παρόν πόνημα. Διότι έχουμε την γνώμη ότι δίχως τη δολοφονία του πατριωτικού αισθήματος, το οποίο είναι εγγενές και φυσιολογικότατο σ’ όλους τους ανθρώπους, θα ήταν αδύνατη η επικράτηση του χριστιανισμού, και προπαντός η διαιώνισή του.
Εάν ο Παύλος αναγκάζονταν να διατυπώσει ολόκληρη την τακτική του στρατηγικού του στόχου θα την έλεγε ως εξής: «δεν υπάρχει Έλλην ή Ιουδαίος». Πράγματι έτσι ακριβώς το διατύπωσε ο ίδιος, όπως είναι καταγεγραμμένο μέσα στη Καινή Διαθήκη. Για τον Παύλο δυο λαοί-έθνοι υπάρχουν μπροστά του: οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι. Οι υπόλοιποι δεν τον ενδιαφέρουν. Γνωρίζει άριστα, ότι, για να κερδίσει τον πόλεμο, πρέπει οπωσδήποτε να πείσει τους Έλληνες.
Πώς όμως μπορεί να πείσει τους Έλληνες ένας Ιουδαίος και μάλιστα για μια Ιουδαϊκή υπόθεση, όταν οι Έλληνες παθαίνουν αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης Ιουδαίος!
Μόνον ένας τρόπος υπήρχε: να ξεκοπεί ο Έλληνας από την παράδοσή του, από τον πολιτισμό του, από τους δεσμούς με τους προγόνους του, από το πατριωτικό του αίσθημα. Εάν κανείς ξεπέσει σ’ αυτήν την κατάσταση τότε είναι ορφανός, ανίσχυρος και ανήμπορος. Χρειάζεται έναν θετό πατέρα, έναν κηδεμόνα. Και τότε είναι η στιγμή να του πασάρει κανείς έναν τέτοιο πατέρα που χρειάζεται.
Προσέξτε πώς ακριβώς δουλεύει αυτή τη μηχανή ο Παύλος: (Προς Ρωμαίους 8, 15-17) «… αλλ’ ελάβετε πνεύμα που σας κάνει υιούς, δια του οποίου φωνάζουμε ‘ Αββά, Πατέρα’. Αυτό το Πνεύμα μαρτυρεί μαζί με το πνεύμα μας ότι είμεθα παιδιά του θεού…». Ξέρεται ποιος είναι ο πατέρας αυτός; Είναι ο Γιαχβέ, ο θεός των Ιουδαίων.
Πράγματι ο Παύλος υπήρξε μέγας αρχιστράτηγος στην τακτική αυτή, όπως και στις υπόλοιπες, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια. Μπροστά στο ταλέντο του αυτό, θα έπρεπε κανείς να του βγάλει το καπέλο!
Το τέχνασμα πέτυχε απόλυτα. Ιδού η απόδειξη: εδώ και μιάμιση χιλιετία, αλλά ακόμα και σήμερα, ποιός γνωρίζει και μέχρι πότε, οι Έλληνες έψαλλαν και ψάλουν στις εκκλησίες τους το τροπάριο, «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ»! Έλληνες άνθρωποι με Εβραίους πατέρες!!!
Ας δούμε τώρα πως μεθόδευσε την τακτική της υποβάθμισης των πατέρων των Ελλήνων, ώστε ν’ ανοιχτεί ο δρόμος για το σπάσιμο των δεσμών των Ελλήνων από τους προγόνους τους. Έπρεπε να γελοιοποιηθεί η ύψιστη αρετή των προγόνων αυτών. Σ΄ όποιο μήκος και πλάτος της υφηλίου, αν κάνει κανείς την ερώτηση, ποια ήταν η μεγάλη αγάπη των Ελλήνων, θα πάρει την απάντηση: η φιλοσοφία. Ότι οι Έλληνες είχαν πολλούς φιλοσόφους, σ’ όλα τα μέρη που ζούσαν και σ΄ όλες τις αποικίες τους. Ότι είχαν πολλές φιλοσοφικές σχολές, όπου μάθαιναν γράμματα, αριθμητική και τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς. Σχολές όπου μορφώνονταν.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Παύλος διάλεξε τους Κορίνθιους, για να τους απευθύνει τον κατάπτυστο λόγο του, με τον οποίο επιχειρεί να εξευτελίσει την σοφία και φυσικά τους σοφούς, δηλαδή τους φιλοσόφους προγόνους των Ελλήνων. Διότι κανένα άλλο έθνος δεν διέθετε τέτοιου είδους ανθρώπους. Εάν δε υπήρχαν φιλόσοφοι άλλης εθνικότητας, αναγκαστικά ήταν σπουδαγμένοι σε ελληνικές σχολές ή ήταν μαθητές Ελλήνων φιλοσόφων. Οι Ρωμαίοι φιλόσοφοι ήταν ή Επικούρειοι ή Πλατωνικοί ή Στωικοί ή Πυθαγόρειοι, κλπ.
Για πρώτη φορά, λοιπόν, στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, παρουσιάζεται ένας τόσο ποταπός άνθρωπος, ο οποίος αποτολμά να περιφρονήσει, την κατ΄ εξοχήν ανθρώπινη επίδοση! Την ενασχόληση των ανθρώπων με την προσπάθεια του εξανθρωπισμού τους. Την καλλιέργεια των ανώτερων ανθρώπινων δυνατοτήτων. Την τάση των ανθρώπων να μορφωθούν, δηλαδή από άτομα να γίνουν προσωπικότητες. Αυτό το ελεεινό ανθρωπάριο είναι μέγιστος αρχιάγιος του χριστιανισμού. Τον τιμούν άνθρωποι που φέρουν το όνομα των Ελλήνων. Ας τον ακούσουμε πόσο χυδαία υβρίζει τη σοφία, αυτή τη Θεά των Ελλήνων, αλλά και την σύνεση και πώς εξυμνεί τη χριστιανική μωρία. Αποκλείεται να πέρασε άλλος άνθρωπος απ΄ αυτόν τον κόσμο, που να διέθετε τέτοιο απίστευτο θράσος και τόση χαμερπή αγένεια:
(Προς Κορινθίους Α΄ 1, 18-31) «διότι είναι γραμμένο (εννοείται στην Π.Δ,). Θα εξαφανίσω την σοφίαν των σοφών και την σύνεσιν των συνετών θα εκμηδενίσω’. Πού είναι ο σοφός; Πού ο γραμματεύς; Πού ο συζητητής του κόσμου τούτους; Δεν εμώρανε ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; Διότι αφού, κατά την σοφίαν του Θεού, ο κόσμος δεν εγνώρησε με την σοφίαν του τον Θεόν, ευδόκησεν ο θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώσει εκείνους που πιστεύουν. Οι Ιουδαίοι θέλουν θαύματα, οι δε Έλληνες σοφίαν, εμείς όμως κηρύττουμε Χριστόν σταυρωμένον, ο οποίος εις μεν τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλον, εις δε τους ΄Ελληνας μωρία, αλλά σ’ εκείνους που είναι καλεσμένοι, Ιουδαίους και Έλληνας, ο Χριστός είναι θεού δύναμις και Θεού σοφία.
Διότι εκείνο που θεωρείται θεία μωρία είναι σοφώτερον από την σοφίαν των ανθρώπων, και εκείνο που θεωρείται αδυναμία του Θεού είναι δυνατώτερον από την δύναμιν των ανθρώπων».
Αμέσως στη συνέχεια γίνεται η τέλεια περιγραφή του χριστιανικού συρφετού:
«Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοί είσθε σεις που ο Θεός εκάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπον, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν, αλλά τους μωρούς του κόσμου εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον εδιάλεξε ο Θεός δια να καταισχύνη τους δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινήν καταγωγήν κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο Θεός, ακόμα και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήση εκείνα που υπάρχουν».
Αυτό το τελευταίο «εδιάλεξε ο Θεός, ακόμα και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήση εκείνα που υπάρχουν», όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, περικλείει ολοκληρωτικά την πεμπτουσία της ιουδαιοχριστιανικής τακτικής. Δηλαδή με την φοβέρα ενός ανύπαρκτου θεού (κάτι που δεν υπάρχει), ο χριστιανισμός επιχείρησε να καταργήσει ότι ωραίο, αληθινό και βεβαίως υπαρκτό είχαν επιτύχει οι άνθρωποι, μέχρι εκείνη την στιγμή: Κατάργησε τις φιλοσοφικές σχολές, κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, γκρέμισε κάθε καλλιτεχνικό επίτευγμα των Ελλήνων, αγάλματα, ναούς, δημόσια κτήρια, έκαψε βιβλιοθήκες.
Έπρεπε η ανθρωπότητα να βυθιστεί στην χριστιανική αρετή της μωρίας. Η ευγενική καταγωγή έπρεπε να εξαφανιστεί από το πρόσωπο τη γης. Η παιδεία έπρεπε να ριχτεί στο «πυρ το εξώτερον», η δημοκρατία να αποβληθεί ακόμα κι από το λεξιλόγιο. Πράγματι, από την επικράτηση του χριστιανισμού μέχρι και την απελευθέρωση του 1821, δεν έπεσε ούτε μια ψήφος μέσα σε κάλπη!
Ο σκοταδισμός που πλανιόνταν μιάμιση χιλιετία στους τόπους των Ελλήνων, άφησε ίχνη ορατά μέχρι και σήμερα. Η φρικτή καταπίεση του ιερατείου, το οποίο πάντοτε συνέπραττε με την εκάστοτε εξουσία, δεν έχει παρά δυο δεκαετίες που ξεθύμανε στη χώρα της Ελλάδας. Μέχρι την δεκαετία του 1970, λόγου χάρη, μαθητές της μέσης εκπαίδευσης τιμωρούνταν εάν δεν εκκλησιάζονταν την Κυριακή.
Πρόκειται λοιπόν για το ολοκληρωτικό αναποδογύρισμα των αξιών του ελληνικού πολιτισμού. Εδώ τίθενται υπό καταλυτική κατηγορία όλες οι αρετές των Ελλήνων. Η χυδαιότητα στο μέρος της ευγένειας. Η μωρία στο μέρος της σοφίας. Η σύνεση αντικαθίσταται από την απερισκεψία και η δύναμη από την αδυναμία. Η ευγενική καταγωγή θεωρείται κατάρα. Δεν νομίζουμε ότι μπορεί να υπάρξει πιο παραστατική περιγραφή του χριστιανικού πνεύματος. Μ’ αυτό το πνεύμα κλήθηκαν ν΄ ανταλλάξουν οι Έλληνες τον λαμπρό τους πολιτισμό. Ποτέ η χυδαιότητα δεν ρίχτηκε με τόση μανία κατά της μόρφωσης.
Τι προτείνει λοιπόν ο βάρβαρος αυτός; Έλληνες, αν δεν απαρνηθείτε την ταυτότητά σας, τη ευγενική σας καταγωγή, δηλαδή τις αρετές των προγόνων σας και τελικά τους ίδιους τους προγόνους σας, είστε χαμένοι από το χέρι του Θεού. Οι περισσότερες επιστολές του Παύλου διακατέχονται απ’ αυτό το πνεύμα.
Υπάρχει όμως ένα είδος ανθρώπου που συγκεντρώνει όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία περιέγραψε προηγουμένως ο Παύλος. Τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που κάλεσε ο Θεός στις τάξεις του. Το είδος αυτό φέρει όνομα. Λέγεται δούλος. Πράγματι, ο ποταπός αυτός άνθρωπος υπήρξε ο ύπατος εγκωμιαστής της δουλείας.
Προς Ρωμαίους, 13. 1 «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν… Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν… Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».
Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον».
Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».
Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».
Φαίνεται όμως ότι το σχέδιο ήταν γενικό:
Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».
Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».
Μάλιστα οι κατοπινοί τελειοποίησαν το σχέδιο σε αξιοθαύμαστο βαθμό:
Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία, ΙΘ΄ σελ. 535, Ιωάννου Χρυσοστόμου, («ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 1980): «Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία. Και για να καταδείξει τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει (αναφέρεται σε λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου): Αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλείαν, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να μείνη δούλος. Διότι θέλει να δείξη ότι δεν βλάπτει καθόλου η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα».
Πώς είπατε; Ότι άλλα εννοεί! Μη βιάζεστε, μας το εξηγεί αμέσως στη συνέχεια ο πατέρας Χρυσόστομος. Φρόντισε και γι’ αυτό μην τυχόν του ξεφύγει κανείς με αμφιβολίες. «Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται, ότι το χρησιμοποίησε περισσότερο το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντες ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου… Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δείξη ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος, και επομένως, λέγει, και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος».
Μας προτείνει λοιπόν ο χριστιανισμός να γίνουμε δούλοι, όσοι δεν έτυχε ακόμα να είμαστε. Ο δούλος δεν έχει πατρίδα. Είναι άπατρις. Βρίσκεται εκεί που τον έχουν σύρει. Δεν έχει πάτρια. Ποιου λαού πατριώτης θα μπορούσε να είναι; Κανενός. Εξ ου και το «όπου γης και πατρίς».
Όμως πατρίδα δεν είναι μόνο η γη της πατρίδας. Είναι και κάτι, κατά πολύ, περισσότερο. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε, στη συνέχεια, το λέμε τώρα αμέσως:
Δεν μπορεί, δεν γίνεται ένας σωστός χριστιανός να είναι πατριώτης. Τελεία και παύλα. Εάν όμως παρουσιαστεί μια τέτοια περίπτωση, όπου πράγματι κάποιος που δηλώνει χριστιανός, έχει δείξει όντως πατριωτική συμπεριφορά, τότε αυτομάτως καθίσταται αιρετικός. Απλούστατα διότι έχει παραβεί βασικές εντολές του Ευαγγελίου. Είναι ή δεν είναι θεόπνευστη η Καινή Διαθήκη; Ασφαλώς και είναι. Για να δούμε τη λέει η θεοπνευστία, για το ζήτημα αυτό: μα δεν τα έχουμε ήδη αναφέρει. Δεν είναι γραμμένα πριν από δεκαριά αράδες;
Είναι ή δεν είναι μέγιστος άγιος της χριστιανοσύνης ο Χρυσόστομος; Και μάλιστα προστάτης της παιδείας των Ελλήνων! Τι λέει λοιπόν αυτός για το συγκεκριμένο θέμα: «και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος». Όταν αυτή την χυδαιότητα την ανέχεται κανείς πώς μπορεί να λέγεται Έλλην; Μωρέ καλοί χριστιανοί ξέρεται ότι οι Έλληνες δίδασκαν στα παιδιά τους ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την δουλεία; Ξέρεται ότι στον γραπτό και προφορικό λόγο εάν τοποθετηθούν οι δυο αυτές λέξεις η μια δίπλα στην άλλη, πρέπει η μια από τις δυο να αυτοκτονήσει. Ακούσατε ποτέ την έκφραση, Έλλην δούλος ή δούλος Έλλην;
Ιδού ένας σωστός χριστιανός και άγιος του έθνους (τρομάρα του) πως ξεκαθαρίζει το ζήτημα:
Από το βιβλίο του Ι.Θ.Κακριδή «ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΆΔΟΣΗ» έκδ. Εθνικής Τραπέζης, σελ. 13 διαβάζουμε: «Είναι χαρακτηριστικό ότι ως τον 18ο ακόμη αιώνα το χριστιανικό κήρυγμα αμφισβητεί την ελληνικότητα από το εκκλησίασμά του, που το αποτελούσαν ωστόσο Έλληνες. Αδελφοί μου, λέει ο Κοσμάς, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί…». Κοσμά Αιτωλού 1779, Διδαχαί, εκδ. Αρχιμανδρίτου Α.Ν.Καντιώτου 1959, σελ. 59.
Ο παππούλης αυτός μας το λέει στα ίσα: ή χριστιανός ή Έλληνας. Δεν γίνεται και τα δυο μαζί.
Ποιά είναι η αλήθεια για τον ρόλο της εκκλησίας στη επανάσταση του 1821; Το ζήτημα έχει ήδη διαλευκανθεί. Δεν είναι πρόθεσή μας εδώ να παρουσιάσουμε τα σχετικά ντοκουμέντα. Είναι πολλά και ξεκάθαρα. Η εκκλησία αφόρισε επανειλημμένως τους επαναστάτες.
Ο Αθανάσιος Διάκος, ο Παπαφλέσσας και οι λοιποί επαναστάτες, αφού έλαβαν τους αφορισμούς, τους έγραψαν εκεί που ταίριαζε στους εαυτούς τους. Εις αρχή δια των Ελληνοπρεπών των πράξεων, αγώνων υπέρ σωτηρίας του γένους, όπως αληθώς πιστοποίησαν.
Κι όμως, πατριώτης δεν είναι τόσο και κυρίως αυτός που μόνον πολεμά υπέρ της πατρίδας του. πώς γίνεται αυτό; Ας το κυττάξουμε καλύτερα το ζήτημα. Στον πόλεμο είτε αυτός είναι απελευθερωτικός είτε αμυντικός, λαμβάνει μέρος κανείς και για την υποστήριξη των συμφερόντων του. Είτε για να απελευθερώσει την περιουσία του ή για να αποκτήσει περιουσία. Όταν λοιπόν έχει κανείς μόνο τέτοιες βλέψεις, τότε δεν μπορεί να ονομαστεί πατριώτης.
Για τον προσδιορισμό αυτό, του πατριώτη, χρειάζονται επί πλέον στοιχεία και χαρακτηριστικά. Στοιχεία και χαρακτηριστικά τα οποία τα διέθεταν μεν οι επαναστάτες του 1821, αλλά όχι σε βαθμό ικανό, ώστε να πετύχουν ολοκληρωτικά. Γι’ αυτό τον λόγο απελευθέρωσαν μεν οι άνθρωποι αυτοί τη γη της Ελληνικής πατρίδος, αλλά όχι και την ελληνική ψυχή. Η ψυχή αυτή παρέμεινε χτικιασμένη από την χριστιανική φυματίωση. Την απάτριδα αυτή ανθελληνική χολέρα: «Των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ».
Εάν πετύχαινε ολοκληρωτικά η επανάσταση, τότε θα έπρεπε να ακούγονταν, αντί του κατάπτυστου προαναφερθέντος τροπαρίου, το «Των αγίων πατέρων ημών Δευκαλίωνος και Πύρρας, των αγίων προπατόρων Θαλή, Δημόκριτου, Επίκουρου, των αγίων Ρήγα Φεραίου, Καΐρη, Ροΐδη, Ίωνος Δραγούμη και πάντων των υπέρ πατρίδος πεσόντων και διωκομένων υπό του δουλικού χριστιανικού ιερατείου».
Ξέρουμε ότι σας ακούγονται από παράξενα μέχρι και γελοία τα λόγια αυτά. Έχετε δίκιο, διότι μετά από μιάμιση χιλιετία χριστιανικού κυριελέησον, Αβράμηδων , εν Βηθλεέμ, Σιων, Καπερναούμ, Ιορδάνη ποταμό και κάθε αποκλειστικά εβραϊκό άκουσμα, είναι φυσικό να ξινίζονται τ’ αυτιά σας όταν ακούσουν κάτι το ελληνικό.
Πατριώτης λοιπόν είναι αυτός που είναι τέτοιος 365 μέρες το χρόνο, κι όχι απαραιτήτως και κυρίως αυτός που πηγαίνει στον πόλεμο. Το σπεύδειν εις τον πόλεμον είναι αναγκαία μεν προϋπόθεση αλλά όχι ικανή.
Αλλά ακόμα και στον πόλεμο βρήκε τρόπο να μας εξευτελίζει η συμμορία του χριστιανικού ιερατείου. Μας αντικατέστησε τον τρομερό των Ελλήνων Θεό του πολέμου Άρη, με την κυρά κατίνα αγία Βαρβάρα!!! Να βλέπουμε το ελεεινό αυτό θέαμα, Στρατηγοί και αξιωματικοί να προσκυνούν και να ασπάζονται τα βρόμικα χέρια του δουλικού χριστιανικού ιερατείου!! Όταν απαγορεύονταν στους Έλληνες, ρητώς και κατηγορηματικώς, να προσκυνούν ακόμα και τους Θεούς τους. Οποίος εξευτελισμός για την ελληνική ψυχή.
Είναι προς ντροπή σας κύριοι στρατιωτικοί να προσκυνάτε το ιουδαιοχριστιανικό ιερατείο. Σας απευθύνουμε ένα μεγάλο κατηγορώ. Πρέπει να μας απαντήσετε ξεκάθαρα με ποιό δικαίωμα προσκυνάτε ανθρώπους που πιστεύουν σε αρετές του είδους: «και αν ακόμα εξαρτάται από σένα να ελευθερωθείς, μάλλον μένε ως δούλος», «Αδελφοί μου, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί…», «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού», «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».
Αφού γνωρίζουμε ότι, ευτυχώς, το φρόνημά σας είναι ελληνικότατο, γιατί άραγε χρειάζεστε τις ευλογίες του δουλοπρεπούς παπαδαριού; Γιατί ανέχεστε να σας ταλαιπωρούν, σε κάθε εθνική γιορτή, στήνοντάς σας, με τις ώρες, μπροστά στα ιουδαϊκά λάβαρα;
Οι Έλληνες δεν πολέμησαν ποτέ κινούμενοι από τα χριστιανικά τους αισθήματα, αλλά από τα ελληνικά. Διότι το ελληνικό μεδούλι τους δεν μπόρεσε ποτέ να το φθείρει η δουλική χριστιανική πανούκλα. Έφθειρε όμως τις σάρκες του ελληνικού σώματος. Απ’ έξω χριστιανικό κι από μέσα ελληνικό. Μια σχιζοφρενική ύπαρξη.
Το παπαδαριό με ψυχή και με δόντια προσπαθεί, μάταια πλέον, ν’ αποκρύψει τα αμαρτήματα που διέπραξε κατά του ελληνικού λαού. (Μέσα από την παρούσα ιστοσελίδα, έχουμε παρουσιάσει, και θα παρουσιάσουμε κι άλλα ντοκουμέντα, που φωτίζουν τις σκοτεινές πτυχές και γωνιές του θέματος. Επίσης κι άλλοι πολλοί πράττουν ανάλογα).
Μέχρις ότου ο ελληνικός λαός θα παραμένει μέσα στο ιστορικό σκοτάδι, ο πατριωτισμός του θα τυγχάνει κουτσός και ελλιπής. Θα περιορίζεται στον πόλεμο, κάτι που είναι σίγουρο, κι όχι και στην καθημερινότητα. Επείγει λοιπόν η απελευθέρωση της ελληνικής ψυχής.

Πέντε πράγματα που μετανιώνουν οι άνθρωποι λίγο πριν πεθάνουν...

H Bronnie Ware εργαζόταν στην...παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν.

Για χρόνια μιλούσε με ανθρώπους που δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν τις ασθένειές τους και κρατούσε σημειώσεις απ'όσα έλεγαν. Έπειτα από καιρό έγραψε και κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Top Five Regrets of the Dying», για όσα μετανιώνουν οι άνθρωποι όταν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους.

Η ίδια αναφέρει στο blog της: Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο. Οι ασθενείς, περνώντας από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση), στο τέλος αποδέχονταν το τέλος τους. Κάθε ασθενής έβρισκε την εσωτερική του γαλήνη.

Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, παρατήρησα πως πολλές απαντήσεις ήταν κοινές. Παρακάτω σας δίνω αυτά που άκουσα πιο συχνά:

1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ' αλήθεια, κι όχι όπως ήθελαν οι άλλοι.

Αυτή ήταν η πιο συνηθισμένη απάντηση. Όταν συνειδητοποιείς πως η ζωή σου τελειώνει και κοιτάς πίσω σου, βλέπεις πόσα όνειρα έμειναν απραγματοποίητα. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και θα πέθαιναν γνωρίζοντας πως γι' αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει, ή δεν είχαν κάνει. Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις κάποια όνειρά σου – όταν χάσεις την υγεία σου θα ναι αργά.

2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.

Aυτό ειπώθηκε από όλους τους άντρες. Έχασαν τα παιδικά χρόνια του γιου ή της κόρης τους, δεν έζησαν όσο έπρεπε τη συντροφικότητα. Οι γυναίκες επίσης εξέφρασαν μετάνοια για τον καιρό που έχαναν δουλεύοντας. Κάνοντας πιο απλή τη ζωή σας και κάνοντας πιο συνειδητοποιημένες επιλογές, είναι πιθανό να μην χρειαστείτε το εισόδημα που πιστεύετε πως πρέπει να αποκτήσετε. Και κάνοντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο χαρούμενοι και ανοιχτοί σε νέες ευκαιρίες, που ταιριάζουν περισσότερο στο νέο τρόπο ζωής σας.

3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για να κρατήσουν ήρεμο περιβάλλον γύρω τους και να αποφύγουν καβγάδες. Έτσι ζούσαν μια μέτρια ζωή. Πολλές ανίατες ασθένειές τους σχετίζονταν, εν μέρει, με την πικρία και την αναπόφευκτη μνησικακία που κουβαλούσαν σ' ολόκληρη τη ζωή τους.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε πώς θα αντιδράσουν οι γύρω μας. Όμως, ακόμη και αν πολλοί άνθρωποι αντιδράσουν άσχημα όταν αρχίσετε να μιλάτε με ειλικρίνεια, στο τέλος αυτό περνά τις σχέσεις σε άλλο επίπεδο, πιο υγιές, ή καταργεί τις λάθος σχέσεις από τη ζωή σας. Όπως και να έχει βγαίνετε κερδισμένοι.

4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.

Συχνά οι ασθενείς δεν είχαν πλήρως αντιληφθεί όλα τα οφέλη μιας παλιάς φιλίας, μέχρι τη στιγμή που έμαθαν πως πέθαιναν. Και τότε δεν ήταν εύκολο να εντοπίσουν τα άτομα αυτά. Πολλοί είχαν απορροφηθεί τόσο πολύ από τις ζωές τους που άφησαν «χρυσές φιλίες» να χαθούν μέσα στα χρόνια. Συχνά οι ετοιμοθάνατοι μετάνιωναν βαθιά που δεν είχαν «ξοδέψει» περισσότερα σε μια φιλία. Όλοι ανεξαιρέτως νοσταλγούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν.

Είναι σύνηθες όταν έχεις πλήρες καθημερινό πρόγραμμα στη ζωή σου να ξεχνάς τους φίλους σου, όμως όταν αντιμετωπίζεις τον θάνατο, οι φυσικές λεπτομέρειες της ζωής δεν μετρούν πια. Οι άνθρωποι θέλουν να τακτοποιήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, όμως ούτε τα λεφτά, ούτε η κοινωνική θέση απασχολούν τους ανθρώπους τις τελευταίες τους στιγμές. Αυτό που μένει τότε σε όλους είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους.

5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.

Αυτό ήταν, παραδόξως, πολύ σύνηθες. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονταν πως η ευτυχία είναι επιλογή, παρά μόνο στο τέλος της ζωής τους. Είχαν κολλήσει σε παλιές συνήθειες και συμπεριφορές. Αυτό που λέγεται «βόλεμα» ή «οικείο» γέμιζε τα συναισθήματά τους και τις ζωές τους.

Ο φόβος της αλλαγής τούς έκανε να υποκρίνονται στους άλλους, και στους εαυτούς τους, πως είναι πλήρεις. Όταν είσαι στο νεκροκρέβατο, αυτό που νομίζουν οι άλλοι δεν σε αφορά. Θέλεις να σηκωθείς και να χαμογελάσεις και να απελευθερωθείς από όλα αυτά. Η ζωή είναι επιλογή. Είναι Η ΖΩΗ ΣΟΥ. Πρέπει να επιλέγεις συνειδητά, σοφά και με ειλικρίνεια. Επέλεξε την ευτυχία.

Ιατρική και Χριστιανισμός

  Επισκόπηση του θέματος
Σ’ αυτό το άρθρο επιθυμούμε να δώ­σομε στο ελ­λη­νι­κό κοι­­νό λί­γες νύ­ξεις και αιχ­μές για τις ιστορικές και επιστημονικές σχέ­σεις τού Χρι­στια­νι­σμού με τις επι­­­σ­τή­μες και ει­δι­κό­τερα την ια­τρι­κή επι­στή­μη.

Η παγκόσμια βιβλιογραφία στο πα­­ρόν θέμα είναι απέ­ραντη. Ένα πλήρες δίτο­μο βι­βλίο σ’ αυτά τα θέ­μα­τα (μέχρι και την εποχή που γράφτηκε, αρχές 20^ου αιώνα,) είναι του κα­θη­γητή και προ­έ­δρου του Πανεπιστημίου Cornell της Πο­λιτείας της Νέας Υόρκης Andrew White A History of the Warfare of Science with Theo­logy in Chris­tendom (Mια Ιστορία του Πολέμου της Επιστήμης με την Θεολογία στον Χρι­σ­τιανι­σμό). Στο παρόν άρθρο η ανά­πτυξη θα είναι απλώς μερική.

Ό­σοι εν­δια­φέ­ρο­νται γενι­κό­τε­ρα γι’ αυ­τά τα θέ­μα­τα και δεν είναι αδιάφοροι ώστε να τα αφή­νουν να κυ­λούν απα­ρατή­ρη­τα όπως έρ­χο­νται και πά­νε, μπο­ρούν να ελέγ­ξουν και να με­λε­τήσουν τις ανα­φο­ρές και τα θέ­μα­τα που προ­­τεί­νο­με, ώστε μό­νοι τους με­τά από μία σύ­ντο­μη και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη με­λέ­τη να μπο­ρέ­σουν να βγά­λουν με­ρι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα αντι­κει­με­νι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα. Εί­ναι και­ρός διάφοροι φο­ρείς να στα­μα­τή­σουν να δρουν βα­σι­ζό­με­νοι στην τρο­μα­κτι­κή αμά­θεια ή την παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση του πλή­θους και τη θρη­σκο­λη­ψί­α, η οποία συ­χνά συ­νο­δεύ­ε­ται από θρη­σκευ­τι­κό φα­να­τι­σμό, που ολο­έ­να αυ­ξά­νε­ται στις μέ­ρες μας φι­μώ­νο­ντας και τυ­φλώ­νο­ντας τα πά­ντα.

Αρ­χι­κά στην Πα­λαιά Δια­θή­κη συ­να­ντά­με έναν «θε­ό» που όχι μό­νο δεν έχει κα­μιά ια­μα­τι­κή διάθε­ση αλ­λά απει­λεί με πρό­κλη­ση ασθε­νειών για να εξα­σφα­λίσει υπο­τα­γή του λαού του. Π. χ., βλέπε Δευ­τε­ρο­νό­μιον, KH΄: 15-63:

«Αν δεν υπα­κούσεις, ο Κύ­ριος θα σε κτυ­πή­σει με πυ­ρε­τό, ρί­γος, ερε­θι­σμό, μα­­ρα­σμό, φλό­γω­ση και ώχρα (κι­τρι­νά­δι;) με πλη­γή στις έδρες, με αι­μορ­ρο­ΐ­δες (!) και με άγρια ψώ­ρα και ξυ­σμό, με αρρώ­στιες αγιά­τρευ­τες… Θα σε χτυ­πή­σει (ο Κύ­ριος) με τρέ­λα, με τύ­φλω­ση… με σύγ­χυ­ση μυα­λού, θα ψη­λα­φείς σαν τον τυ­φλό στο κα­τα­με­σή­με­ρο… Ο Κύ­ριος θα σε χτυ­πή­σει στα γό­να­τα και στα σκέ­λη και από τις πα­τού­σες έως την κο­ρυ­φή σου με κα­κή πλη­γή, ώστε να μην μπο­ρείς να για­τρευ­τείς… Αν δεν υπα­κού­σεις, ο Κύ­ριος θα κά­νει τις πλη­­γές σου… πλη­γές με­γά­λες και αθε­ρά­πευ­τες και ασθέ­νειες κα­κές, βα­ριές και αθε­ράπευ­τες. Και θα φέ­ρει πά­νω σας όλες τις οδυ­νη­ρές πλη­γές, απ’ τις οποί­ες κα­τα­τρο­μά­ξα­τε και θα τις κολ­λή­σει σε σας. Αλ­λά ακό­μα και κά­θε ασθέ­νεια και κά­θε πλη­γή που δεν εί­ναι γραμ­μέ­νη στο βι­βλίο αυ­τό [για φαντάσου, α­κό­μα και αυ­τές!], θα φέ­ρει ο Κύ­ριος επά­νω σας, εάν δεν υπα­κού­σε­τε…»

Η αρ­νη­τι­κή ια­τρική λοι­πόν γίνεται το πιο αποτελεσματικό ερ­γα­λείο υπο­τα­γής! Εί­ναι πο­­λύ εν­δια­φέ­ρον αυ­τό το κε­φά­λαιο του Δευ­τε­ρο­νο­μί­ου όπως και το κεφάλαιο ΚΣΤ΄ του Λευι­τι­κού, το οποίο επαναλαμβάνει τα ίδια. Με­λε­τήσετε τα δύο αυτά κεφάλαια για να απο­λαύ­σε­τε και τις υπό­λοι­πες φοβε­ρές κα­τά­ρες (π. χ.,... και την γυναίκα που θα παν­τρευ­τείς να μην την χαρείς εσύ αλλά άλλος...) και απει­λές του βιβλικού θεού Γιαχβέχ που βρί­σκονται εκεί μέ­σα εν αφθονία…. (Περισσότερες τέτοιες Παλαιοδια­θηκικές αναφορές: Α΄ Σαμουήλ ή Βασιλειών Β΄: 3, Ψαλμοί ΙΣΤ΄ (ΙΖ΄): 37, ΚΕ΄ (ΚΣΤ΄): 1, Πα­ροιμίαι ΚΔ΄: 16, Ωσηέ Ε΄: 5, Ναούμ Γ΄: 19, Ιερεμίας ΣΤ΄: 21, ΙΗ΄: 23, κ. π. ά.)

Στα «θαύ­μα­τα» λοι­πόν της Πα­λαιάς Δια­θή­κης, εκτός από θε­ρα­πεί­ες νό­σων και μα­λα­κιών (κα­κώ­σε­ων), επεμβά­σε­ων, αλ­λα­γών και ανα­στο­λών φυ­σι­κών διερ­γα­σιών και φαι­νο­μέ­νων, στα βιβλία της Πεντατεύχου, των Κριτών, των Βα­σι­λειών, των Μακ­κα­βαί­ων και αλλού, βλέ­πομε τον θεό των Εβραί­ων – Ισ­ρα­η­λι­τών, Γιαχβέχ, (θε­ός της ερή­μου που τε­λι­κά ερή­μω­σε τα πά­ντα), να επεμ­βαί­νει θαυ­μα­τουρ­­γι­­κά, αδια­κρί­τως αν πρό­κει­ται για επι­θε­τι­κούς ή αμυ­ντι­κούς πο­λέ­μους και μά­­χες, για να δώ­σει τη νί­κη στον εκλε­κτό λαό του. Μά­λι­στα, συ­χνά έχομε πλή­ρη εξο­λό­θρευ­­ση αμά­χων, μέ­χρι θη­λα­ζό­ντων νη­πί­ων, ζώ­ων, και αμπε­λώ­νων, και ό,τι δεν μπο­ρού­σε να με­τα­φερ­θεί πα­ρα­δί­δε­ται στη φω­τιά (βλέ­πε π. χ.: Αριθ­μοί ΛΑ΄, όλο το αισχρό βιβ­λίο Ιησούς του Ναυί, Α΄ Βα­σι­λειών – Σα­μου­ήλ ΙΕ΄, Β΄ Βα­σι­λειών – Σα­μου­ήλ ΙΒ΄, και απανταχού στην «Ιε­ράν» Βίβλον). Θη­ριω­δί­ες άνευ προ­η­γου­μέ­νου και ίσως άνευ ε­πο­­μέ­­νου κατ’ εντο­λή του βι­βλι­κού θε­ού Γιαχβέχ.

Οι νόμοι πολέμου (Δευτερονόμιον Κ΄) και οι νόμοι εξουσίας (Α΄ Βασι­λει­ών-Σα­μουήλ Η΄, και στην Καινή, Πρός Ρω­μαίους ΙΓ΄: 1-7 και Πρώτη Επιστολή Πέ­τρου Β΄: 13-18) του βιβλικού θε­ού Γιαχβ­έχ κά­νουν τους εγκλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου των τε­λευ­ταί­ων αι­ώ­νων, να φαί­νο­ν­ται σχε­­δόν άγιοι μπρο­στά τους. Αυ­τός ο βι­βλι­κός θε­ός των Εβραί­ων, ο Γιαχβ­έχ ή Γιεχόβαχ (ο Ιαχωβάς όπως συνήθως τον λέει ο λαός), όσο κι αν φαί­νε­ται πα­ρά­ξε­νο εί­ναι ακρι­βώς ο ίδιος Θε­ός Πα­τήρ των Χρι­στια­νών και ο Αλλάχ των Μου­σουλ­μάνων! Άραγε τί μαγείρεμα συνέ­βη;

Στην Πα­λαιά Δια­θή­κη και εν συ­νε­χεία στην Και­νή βλέ­πομε ένα τε­ρά­στιο αρι­­θ­μό θαυ­μά­των με τρο­με­ρό εύρος θαυ­μα­τουρ­γι­κής ικανότητας, από θε­ρα­πεία πυ­­ρε­τού μέ­χρι ανα­στά­σε­ως νε­κρού τε­τρα­η­μέ­ρου. Προϋπόθεση αυτών των θαυ­μά­των ήταν η θρη­σκευτική πίστη στον Γιαχβέχ και τον Υιόν του Γιοσούαχ. Παντού και πάντοτε ακούμε Ματθαίος Θ΄: 22«η πίστις σου σέσωκέ σε», 29, ΙΖ΄: 19-21, Μάρκος Ε΄: 34, ΣΤ΄: 5-6, Θ΄: 19, 23-24 «ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία.», Ι΄: 52, Λουκάς Ζ΄: 48, ΙΖ΄: 6, 19, 42, κλπ. Σπανιό­τατα συναντάμε και την θέ­ληση όπως, Ιωάννης Ε΄: 6 «τούτον ιδών ο Ιη­σούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ· θέλεις υγιής γενέσθαι;» (Άραγε να μην ήθελε; Ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του!).

Από το 35 Κ. Ε. (Κοι­νής Επο­χής) μέ­χρι το 313 Κ.Ε. τα «θαύ­μα­τα» συ­νε­χί­ζο­νται με τον ίδιο πε­ρί­που ρυθ­μό και δύναμη αν πι­στέ­ψομε ό,τι μας λέ­νε οι Πρά­ξεις των Απο­στό­λων και όλα τα βι­βλια­ρά­κια με βί­ους Αγί­ων. Ο Ευαγ­γε­λι­στής Λου­κάς και οι Άγιοι Ανάρ­γυ­ροι, Κο­σμάς και Δα­μια­νός, ανα­φέ­ρο­νται ως ιατροί και θαυματουργοί. (Κατά την Βυζαντινή μόνο πα­ρά­δοση ο Λουκάς εί­ναι και ζωγρά­φος, αλλά αυ­τό... μό­νον κατά φαν­τασίαν...). Πριν λί­γο και­ρό μά­λι­στα, η Ανα­το­λι­κή Ορ­θό­δο­ξη Εκ­­κλη­σία της Αυ­στρα­λί­ας μας ενη­μέ­ρω­σε μέ­σω του δια­δι­κτύ­ου ότι ο Ά­γι­ος Χα­ρά­λαμπος ανέσ­τη­σε νε­κρό! Και εμείς νο­μί­ζα­με ότι η τε­λευ­ταία ανά­στα­ση νε­κρού, ήταν του Ευ­τυ­χούς στην Τρω­ά­δα από τον Απόστο­λο Παύ­λο! (Πρά­ξεις Κ΄: 9).

Το 313 Κ. Ε. με το κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κό διά­ταγ­μα των Με­διο­λά­νων των Κων­στα­ν­τί­νου και Λι­κι­νί­ου, νο­μο­θε­τή­θη­κε η ανε­ξι­θρη­σκία και ως εκ τού­του ο Χρι­στια­νι­σμός έ­γι­­νε ισό­τι­μη θρη­σκεία με κά­θε άλ­λη. Τού­το ήταν το δεύ­τε­ρο διά­ταγ­μα ανε­ξι­θρη­σκί­ας, εφό­σον το πρώ­το εί­χε εκ­δο­θεί ενά­μι­ση χρό­νο πρω­τύ­τε­ρα από τον σο­βα­ρά ασθε­νού­ντα Γαλέριο.

Αυ­τή η ανε­ξι­θρη­σκία ως εκ θαύ­μα­τος κρά­τη­σε πο­λύ μι­κρό χρο­νι­κό διάστη­μα, δι­ό­τι ο κε­νό­δο­ξος και μα­ταιό­δο­ξος εγκλη­μα­τί­ας Κων­στα­ντί­νος (ο Μέ­γας που η εκκ­λη­σία τον έκανε Άγιο και Ισαπόστολο για τις υπη­ρε­σίες του, παρά το πλήθος και την βαρβαρότητα των εγκλημάτων του!) έδω­σε αμέ­σως με­τά στους Χρι­στια­νούς μα­ζί με την «α­νε­ξι­θρη­σκί­α» και το επά­νω χέ­ρι, ή μάλλον ολόκληρη την αυτοκρατορία εν λευκώ! Τό­τε οι Χρι­στια­νοί ξέ­χα­σαν τι θα πει ανεξι­θρη­σκί­α, ει­ρή­νη, συγγνώμη και άφεση αμαρτιών, αγά­πη προς τον πλη­σί­ον, δι­καί­ω­μα σε άλ­λη γνώ­μη, άλ­λη αντί­λη­ψη, κλπ. Ένεκα όλων αυτών των συμβάντων και της λύσσας των άρτι νομιμοποιηθέντων Χριστιανών, πολλοί ερευνητές έφτασαν στο σημείο πολύ να αμφιβάλλουν αν το διά­ταγμα της ανεξιθρησκίας εξεδόθη ποτέ από τον Κων­σταν­τί­νον. Το αναμφισβήτητο γε­­γονός που ισχύει και παραμένει πάν­τως είναι το εξής: «Αν το διάταγ­μα της ανε­ξι­θρησκίας πράγματι εξεδόθη, ου­δέποτε εφ­αρμόστηκε, εκτός ίσως για έξη μόνο με­ταβατικά χρόνια μετά την έκδοσή του!».

Από το 320 Κ. Ε. πε­ρί­που και εφε­ξής, πέραν των πολλών ιδιοτελών, πολι­τι­κών και συγγενικών φόνων που διέπραξε ο Κων­σταντίνος, έγι­ναν οι με­γα­λύ­τε­ρες κα­τα­στροφές και διώ­ξεις που γνώ­ρι­σε πο­τέ η αν­θρώ­πι­­νη ιστο­ρία από τους Χριστιανούς, ενα­ντί­ον όχι μό­νο όλων των άλ­λων θρη­σκει­ών αλ­λά και με­τα­ξύ των χρι­στιανι­κών αι­ρέ­σε­ων και σχι­σμά­των. Στους επό­με­νους δυό­μι­σι αιώ­νες, σχη­μα­τί­σθη­κε εκτε­νής νο­μο­θε­σία για την εξά­λει­ψη και κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του αρ­χαί­ου κό­σμου και ει­δι­κό­τε­ρα του Ελ­λη­νι­κού και Ελ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κού Πο­λι­τι­σμού, που απλώς ζη­τού­σαν συ­νύπαρξη.

Η νομο­θε­σία αυτή υπάρχει στους κώδικες του Θεοδοσίου (του «Με­γά­λου») και του Ιουστι­νια­νού κ. α. Οι κα­τα­στρο­φές βι­βλιο­θη­κών, σχο­λών, έρ­γων κοι­νής ωφε­λεί­ας, έρ­γων τέ­χνης, βι­βλί­ων, διωγ­μοί κα­θη­γη­τών και κά­θε επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φι­κής σκέ­ψε­ως και με­λέ­της μα­ζί με όλα τα ανα­πά­ντε­χα κα­κά, συ­να­πε­τέ­λε­σαν την με­γα­λύ­τε­ρη μη­χα­νή κα­τα­στρο­φής πο­λι­τι­σμού που γνώ­ρι­σε η ιστο­ρία ολό­κλη­ρης της αν­θ­ρω­πότητας. Ταυ­τό­χρο­να όμως πα­ρα­τη­ρού­με, ότι εκεί­να τα ασύλ­λη­πτα και φο­βε­ρά θαύ­μα­τα, με τις θαυ­μα­τουρ­γι­κές θε­ρα­πεί­ες πάσης φύ­σε­ως, δεν συ­νε­χί­ζο­νται πλέ­­ον. Για­τί άρα­γε; Μό­νο σπο­ρα­δι­κώς και ανεκ­δό­τως ανα­φέ­ρο­νται «θαύ­μα­τα», τα οποία ωχ­ριούν σε δύ­να­μη και θε­ρα­πευ­τι­κή ικα­νό­τη­τα όλων εκεί­νων των θαυ­μά­των από τη δη­μιουρ­γία του κόσμου (γύ­ρω στο 5000 Π. Κ. Ε., αν δεν μας απα­τά η μνή­μη μας στα θέματα της βιβλικής «επι­στή­μης»!) μέ­χρι το 313 Κ. Ε. Πα­ρα­δείγ­ματος χά­ρη δεν ξα­να­βλέ­πομε ανά­στα­ση νε­κρού, αλ­λά κα­μιά φο­ρά βλέ­πομε ει­κόνες να «δα­κρύ­ζουν» ή να «μα­τώ­νουν» απα­τη­λά και αι­σ­χρο­κερ­δώς, όπως συ­νέ­βη πρό­σφα­τα,18 /6 /2001, με απο­ξη­ρα­μένο σι­ρό­πι βυσ­σι­νά­δας και γέ­λα­σε το πα­νελ­λή­νιο!

Ακό­μα, διάφοροι ιε­ρο­μό­να­χοι, ασχο­λού­με­νοι με το εμ­πό­ριο της ελ­πί­δας, φέ­ρα­νε σε δια­φό­ρους να­ούς της Ευ­ρώ­πης τό­σα ξυ­λα­ρά­κια από τον Τί­μιο Σταυ­ρό… που θα μπο­ρού­σαν να γε­μί­σουν μ’ αυ­τά ολό­κλη­ρο υπε­ρω­κε­ά­νιο πλοί­ο. Για όσους δεν ξέ­ρουν από ανα­το­­μί­α, υπεν­θυ­μί­ζομε ότι έφε­ραν και μπό­λι­κα (17) «αυ­θε­ντι­κά» πε­τσά­κια της πε­ρι­το­μής του Χρι­στού: Ένας μά­λι­στα έφε­ρε και ανά­σα του Χρι­στού κλει­σμέ­νη σε μια μπο­τί­λια και ένας άλ­λος γά­λα της Πα­να­γί­ας μέ­σα σ’ ένα μπου­κά­λι (ευ­τυ­χώς που δεν το ή­πιε!) και δε συμ­μα­ζεύ­ε­ται… (μέ­χρι και ακτίνες του άστρου της Βη­θλεέμ τολ­μού­σαν κάποτε να επι­δεικνύουν παγι­δευ­μέ­νες σ’ ένα μπου­κάλι). Υπεν­θυμί­ζομε βέ­βαια ότι όλες οι θρη­σκεί­ες του κό­σμου, κο­μπά­ζουν επι­δει­κτι­κά επι­δει­κνύ­ο­ντας ολό­κ­λη­ρους κα­τα­λό­γους τέ­τοιων «θαυ­μά­των»! Η καθε­μιά έχει τα δικά της. Δεν εί­ναι ειδι­κότητα μό­νον της χριστιανικής.

Παρ’ όλο λοι­πόν που η Εκ­κλη­σί­α, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται τα δόγ­μα­τά της, κα­θο­δηγεί­ται και προ­στα­τεύ­ε­ται από το Άγιο Πνεύ­μα και ο κλή­ρος απο­λαμ­βά­νει της Θεί­ας Χά­ρι­τος, ήδη από το 35 Κ. Ε. και εφε­ξής εκα­το­ντά­δες αι­ρέ­σεις, σχί­σμα­τα κλπ. δί­νουν και παίρ­νουν. Εσφα­γιά­σθη­καν και εδιώ­χθη­καν ανα­με­τα­ξύ τους με φο­βε­ρό μί­σος, πά­θος και βα­σανιστήρια. Σκε­φτεί­τε τί άλ­λα φο­βε­ρά και τρομε­ρά θα γι­νό­τα­νε αν δεν υπήρ­χε και η κα­θο­δή­γη­ση του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος και οι Χριστιανοί δεν συγ­χω­ρού­σαν ακό­μα και τους εχ­θ­ρούς τους σύμ­φω­να με τον Ματ­θαίο Ε΄: 44. Και μη χει­ρό­τε­ρα Θεέ μου!

Στο πα­ρόν άρθρο όμως θα πε­ριο­ρι­στού­με στο να δώ­σομε με­ρι­κές σύ­ντο­μες βι­βλι­κές και ιστορικές ανα­φο­ρές για να προ­κα­λέ­σομε το εν­δια­φέ­ρον του ερευ­νη­τή-ανα­γνώ­στη, για τις πα­ρά­ξε­νες βι­βλι­κές και χριστιανικές θέ­σεις και τα διάφορα συμ­βά­ντα. Εν τού­τοις διακα­ώς προ­τεί­νο­με, άπα­ντες να με­λε­τή­σουν λε­­πτο­με­ρώς και συ­στη­μα­τι­κά ολό­κλη­ρη την Εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο, από την Γέ­­νε­­σιν μέ­χρι την Απο­κά­λυ­ψιν, κάτω από το φα­κό της κρι­τι­κής ανά­λυ­σης, συ­γκρι­τι­­κής, ιστο­ρι­κής επι­στή­μης κλπ. Αφού η Βί­βλος απο­τε­λεί τη μό­νη αλή­θεια που ο Α­λη­θι­νός, Πα­ντο­δύ­να­μος, Πάν­σο­φος, Πα­νά­γα­θος, Πα­ν­το­γνώ­στης Θε­ός απο­κά­λυ­ψε στους αν­θρώ­πους, νο­μί­ζομε ότι πρέ­πει άπα­ντες να την γνω­ρί­ζουν πλή­ρως. Σ’ αυ­τό θα πρέ­πει όλοι να συμ­φω­νούν ή κά­νομε λά­θος;

Πρέ­πει να στα­μα­τή­σομε επι­τέ­λους να συ­μπε­ρι­φερό­μα­στε σαν τα αδαή παι­δά­κια του κα­τη­χη­τι­κού σχο­λεί­ου, που από μι­κρά και με­τά στο Δη­μο­τι­κό, Γυ­μνά­σιο και Λύ­κειο, μας δι­δά­σκουν επι­λε­κτι­κά και εκλα­ϊ­κευ­μέ­να θέ­μα­τα της Εβρα­ϊ­κής μυ­θο­λο­γί­ας και ιστο­ρί­ας κα­­θώς και δια­λεγμέ­νες πε­ρι­κο­πές από την Και­νή Δια­θήκη. Ως υπεύ­θυ­να άτο­μα, οφεί­λομε να μελε­τή­σομε προ­σε­κτι­κά την βά­ση της πί­στε­ώς μας, την Βί­βλο και να στα­θού­με απέ­να­ντί της ελε­γκτι­κά όπως θα κά­να­με σε οποιο­δή­πο­τε άλ­λο ση­μα­ντι­κό ζήτη­μα της ζω­­ής μας. Δεν πι­στεύ­ομε ότι μπο­ρεί επ’ αυ­τού να έχει κα­νείς λο­γι­κές αν­τιρ­­ρή­σεις! Μην το κά­νομε σαν τους Κα­θο­λι­κούς, που επί σει­ρά αιώ­νων απα­γό­ρευαν την ανά­γνω­ση της Βί­βλου από το κοι­νό επί ποι­νή θα­νά­του! Βέ­βαια εκεί­νοι γνώ­ρι­ζαν πο­λύ κα­λά για­τί το έκα­ναν!

Ορίστε λοι­πόν συ­νο­πτι­κά, μερικά (όχι όλα γιατί είναι πάρα πολλά) εν­δια­φέ­ρο­ντα ιστο­ρι­κά ση­μεία για με­λέ­τη και έρευ­να:

1. Κλεί­σι­μο σχο­λεί­ων, διωγ­μοί και φό­νοι δι­δασκό­ντων. Η μα­θη­μα­τι­κός και φι­λό­σο­φος Υπα­τία κα­τα­κρε­ουρ­γεί­ται από τον όχλο του Αγίου Κύ­ριλ­λου, Πα­τριάρ­χη Αλε­ξαν­δρεί­ας το 415 Κ. Ε. Βλ. Σω­κρά­τους Σχο­λα­στι­κού Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρία – Πε­ρί Υπα­τίας της Φι­λο­σό­φου 7.15 & Σου­ΐ­δας ύψι­λον 166, κ. ά.
2. Ο εμ­πα­θής θεολόγος, αυτοκράτωρ Ιουστινιανός κλείνει όλες τις σχολές των Αθη­νών, μεταξύ των οποί­ων ήταν και η Ακαδημία του Πλάτωνος, +529, και διώκει όλους τους καθη­γητές. Όσοι γλίτωσαν δρα­πέ­τευσαν τη νύκτα και κατέφυγαν στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη. Τί ειρωνεία αλήθεια!
3. Κά­ψι­μο βι­βλιο­θη­κών (με με­γα­λύ­τε­ρο θρή­νο απώ­λειας: τις βι­βλιο­θή­κες της Αλε­ξάν­δρειας, τη Δημοτική βιβλιοθήκη του Σεραπίου της Αλεξανδρείας, κάηκε από τον Επί­σκο­πο Θε­ό­φι­λο το 391 Κ. Ε. και τη με­γά­λη βι­βλιο­θή­κη «του Πα­λα­τίνου Απόλλωνος» της Ρώ­μης που είχε ιδρυθεί από τον Αύγουστο, κάηκε από τον Πά­πα Γρη­γό­ριο τον Μέ­γα γύ­ρω το 600 ή 601. Ο κατάλογος καύσεως πολ­λών άλλων βι­βλιοθηκών συνε­χί­ζεται επί μακρόν.). Βλέπε: Θε­ο­δώ­ρη­τος Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρί­α και Ε­πι­στο­λή Δα­μά­σου Επισκό­που Ρώμης τόμος 5^ος ΚΒ΄, 1245 (ή 320.16-321.16).
4. Κα­τα­στρο­φή γυ­μνα­στη­ρί­ων, λου­τρών, βα­λα­νί­ων (εί­δος αρ­χαί­ων λου­τρών), θερ­μών (λου­τρά θερ­μών υδά­των), λό­γω του τα­μπού της Παλαιάς Διαθήκης, των Εβ­ραί­ων και των Χριστιανών για το γυμνό. Αλλά ενώ οι Εβραίοι είχαν πολλές δια­τάξεις περί κα­θαριότητος και λουσίματος, οι Χριστιανοί εξύμνησαν τη γλίτσα, τη λίγδα και τη βρό­μα. Αυτό θα πει πρόοδος!
5. Κα­τα­στρο­φή των ασκλη­πιεί­ων (αρ­χαί­ων ια­τρεί­ων, νο­σο­κο­μεί­ων μετά πολλών επι­κουρικών χώρων όπως γυμναστηρίων, κλπ.), αφού ο Ασ­κλη­πιός (θε­ός της Ια­τρι­κής Επιστήμης) εθε­ω­ρεί­το δαί­μο­νας – διάβολος για τους Χριστιανούς.
6. Κα­τα­στρο­φή, σύμφωνη με τις διατάξεις της Εξόδου ΛΔ΄: 13, του Δευτε­ρο­νομίου Ζ΄: 5, ΙΒ΄: 3, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) Ζ΄: 3-4, Γ΄ Βασιλειών ΙΔ΄: 15, κλπ., των αλ­συλ­λί­ων και δα­συλ­λί­ων, τα οποία οι παγανιστές συνήθιζαν να τα αφιε­ρώνουν σε θε­ούς, ημι­θέ­ους, ήρωες, πο­λι­ούχους, κλπ. Οι θεόπνευστοι Χριστιανοί όμως τα θε­ω­ρού­σαν κα­τοι­κη­τή­ρια δια­βό­λων.
7. Διωγ­μός πά­σης επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φικής σκέ­ψε­ως, ώστε οι Χριστιανοί να μην έχουν να αντι­με­τω­πί­ζουν κα­μία αντίθε­τη γνώ­μη και επιχειρηματολογία αλλά να επι­βάλλουν διά πυρός και σιδήρου τις δικές τους ηλιθιότητες και βλα­κείες.

Μερικά αποτελέσματα όλων αυτών ήταν, η οπι­σθο­δρό­μη­ση της ια­τρι­κής και πά­σης επι­στή­μης και όλης της αν­θρώ­πι­νης σκέ­ψε­ως κα­τά 1500 χρό­νια, συν άλλα τό­σα ανα­δρο­μι­κά του­λά­χι­στον. Ο Ελληνι­κός και Ελληνο­ρω­μα­ϊ­κός πο­λι­τι­σμός, οι πλέον ευγενείς και πολλά υποσχόμενοι πολιτισμοί της ιστορίας, επλή­­γη­σαν θα­νά­σι­μα.

Ο Χριστιανισμός όχι μόνο κατέστρεψε τα ασκληπιεία, τα λουτρά και όσα μό­λις ανα­φέραμε, αλλά και καθ’ όλη την διάρκεια του μεσαίωνα απαγόρευσε την ια­­τ­ρι­κή την οποία αποκαλούσε υποτιμητικά με τα ονόματα: «φαρμακεία», «μα­γεία» και «μαγγα­νεία». Τις δε αιτίες των νόσων τις εξη­γούσε μυθολογικώς ως δρά­σεις δαι­μό­νων, εκπεσ­σόν­των αστέρων, διαττόντων και κομη­τών κατά του αν­θρώ­που και ως αν­τιδράσεις ολο­κλήρου της φύσεως κατά του ανθρώ­που λόγω της πτώσεως των πρω­το­πλά­στων και της αρχικής κατάρας του πανάγαθου και φι­λεύσπλαχνου Θε­ού Γιαχ­βέχ και της συνεχούς οργής του ένεκα των συνεχών αμαρτιών μας!

Η κατάφορη αντίφαση των ατελειών, βασάνων, πόνων και θλίψεων της ζωής μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι αμέτρητες νόσοι, από την μια μεριά, και της παν­το­δυναμίας και της πανα­γα­θό­τητας του εξωκοσμικού, τέλειου, δημι­ουρ­γού Θεού της χρι­στιανι­κής θεολογίας από την άλλη, είχε απα­σχο­λήσει τους Χρι­σ­τια­νούς φωστήρες από τους πρώτους αιώνες του Χριστια­νισμού χωρίς ποτέ τους να δώ­σουν απάντηση. Απλώς όταν κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να βρουν απάντηση, τότε την εναπόθεσαν στο μυ­στή­ριο και στις ανεξήγητες βουλές του Θεού των. Συνάμα προ­έ­τειναν να διατηρούμε συνεχή «φόβο Θεού», να έχομε ακ­λόνητη πί­στη και να μη πο­λυρωτάμε. Γιατί αν πολυανα­κα­τευόμαστε με τις δουλει­ές του Θε­ού, μπορεί να θυ­μώ­σει ο Θεός και τότε ουαί και αλίμονό μας.

Το ίδιο πρόβλημα, και πάλι χω­ρίς απάντηση, αντιμε­τώπισαν οι Πατέρες και οι θεολόγοι και με το ζή­τη­μα της θεοδι­κίας. Αυτό συνίσταται στην απο­ρία: «διατί ο Θε­ός ιαίνει ολί­γους που επι­λέ­γει και όχι όλους όσους τον παρακα­λούν και άραγε διά ποίων κρι­τη­ρί­ων επιλέγει τους μεν και απορρίπτει τους δε, κλπ. Ποία εί­ναι η εξή­γη­ση;». Ο Ιη­σούς εμφα­νίζεται ξανά και ξανά ως φιλεύσπλαχνος θεραπευτής όλων των ασθενών και απασών των ασθενειών (Ματ­θαίος Η΄: 16, ΙΑ΄: 15, Πρά­ξεις Ι΄: 38, κ. α.). Πλην όμως στο κεφάλαιο Ε΄: 1-16 του Ιωάννου, ενώ αντικρίζει μια τεράστια πληθώ­ρα ασ­θενών πολ­λών ει­δών ασθενειών, εντός των πέντε βρώμι­κων στοών της προβατι­κής κολυμβή­θρας Βηθεσ­δάς, μυστικά και βιαστικά επέλεξε να θεραπεύσει έναν μόνο ασ­θενή, πα­ραλυτικό. Με ένα πουφ θα μπο­ρούσε, ως παντοδύναμος και φιλεύσπλαχ­νος, να τους θεραπεύσει όλους προς έκπληξη απάντων και προς δόξαν του. Όμως δεν το έκα­νε παρά θεράπευσε μόνον έναν «παραλυ­τικό» και χωρίς να τον πάρει χαμ­πάρι κανένας! Γιατί άραγε; Μήπως οι υπόλοιποι άλλοι δεν θέλ­ανε να γίνουν κα­λά; Ούτε καν τους ρώτησε όπως ρώτησε τον παραλυ­τικό αλλά τους παράτησε στα «κρύα της κολυμβήθρας»! ...

Εδώ και τόσους αιώνες δεν έχουν βρει απάν­τηση και εξή­γη­ση στα εύλογα ερωτήματα της θεοδικίας. Ο Μαρκίων πρώτος επρότει­νε μία απάντηση αλλά την απ­έρριψαν! Πολύ θα θέ­λα­με να μάθομε τα μυστή­ρια αυτά και τις άγνω­σ­τες βουλές του Θεού των, αν ποτέ τα βρούνε και τις ξε­διαλύ­νουν! Αφού ισχυρίζονται ότι έχουν θεία φώτιση και αντλούν πληροφορίες από μυστηριώδεις πη­γές που δεν εί­ναι προσιτές σε ‘μας τους ολιγόπιστους ή άπιστους, τό­τε γιατί δεν μας δίνουν οι ίδιοι σαφείς και μο­νοσή­μαντες απαντήσεις στα ερωτήματά μας;

Σχε­τικά με τις αρρώ­στιες όμως ετόλ­μη­σαν να μας ανακοινώσουν κάτι το βα­ρύγ­δου­πο, το οποίο και έθε­σαν ως δόγμα ως εξής: «Ο Θεός ως παιδαγωγός μας δίδει παιδα­γω­γι­κά χαστουκάκια με τις αρρώστιες και τον πόνο και έτσι μας εκ­παι­δεύει δι’ αυ­τών και μας προτρέπει να μετανοήσομε ή μας φέρει εις μετάνοιαν. Ο Θε­ός επί­σης μας παι­δεύει με βά­σανα ένεκα των αμαρτιών μας. Ακόμα ο Θεός θέλει να δοκιμάσει την πίστη μας. Κλπ, κλπ.». Αυτές οι δικαιολογήσεις θεολογικώς βασίζονται στο κλε­ψίτυπο, ανόητο και ασυνάρτητο Βιβλίο του Ιώβ, στις βιβλικές Παλαιο-Διαθηκικές πα­ροι­μίες, Παροιμίαι Γ΄: 12, ΙΓ΄: 24, ΚΓ’: 13 και στην επανάληψή τους στην θεολογική επιστολή Πρός Εβ­ραίους ΙΒ΄: 6-13 «ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός· τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί. είτα τους μεν της σαρκός ημών πατέρας είχομεν παιδευτάς και ενετρεπόμεθα· ου πολλω μάλλον υποταγησόμεθα τω πατρί των πνευμάτων και ζήσομεν; οι μεν γαρ προς ολίγας ημέρας κατά το δοκούν αυτοίς επαί­δευον, ο δε επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού. πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι' αυτής γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης. Διό τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε, και τροχιάς ορθάς ποιήσατε τοις ποσίν υμών, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον.». Αυτές τις ίδιες αισχρές θεολογίες τις επικύ­ρωσαν και επεξέτειναν οι Πατέρες με την βλακεία τους. Βεβαίως δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι’ αλλιώς, διότι θα ερχόταν σε αντίθεση με την θεϊκή Βίβλο! Αυτό θα πει παρά­λογη, τρελή και κατα­στρο­φι­κή θρησκεία σε κάθε παράμετρο. Από την πιο απλή λογι­κή και κοινή αντίληψη μέ­χρι την πιο δύ­σκο­λη υπόθεση.

Δείγ­μα­τα ια­τρι­κής και ια­τρο­δι­κα­στι­κής της Βί­βλου

1. Μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αν­δρός. Η γυ­ναί­κα και τα ρούχα της είναι μολυσμένη-(α) κα­τά την πε­ρί­ο­δο αυ­τής, μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αυ­τής. Αφρο­δι­σια­κά νο­σή­μα­τα. Λευ­ι­τι­κόν ΙΕ΄: 1-33, ΙΗ΄: 19, Κ΄: 18, ΚΒ΄: 4-6. Δια­βά­στε να δεί­τε την «θε­ο­δώ­ρη­τη» και «σο­φότα­τη» αντι­με­τώ­πι­ση όλων αυ­τών των πε­ρι­πτώσε­ων.
2. Γυ­ναί­κες λε­χώ­νες, Ψαλ­μός Ν΄ (ΝΑ΄): 7 (5), Λευ­ιτι­κόν ΙΒ΄: 1-8. Κά­θαρ­ση λε­χώ­νας. Οι κυ­ρώ­σεις είναι δι­πλές εάν γεν­νή­σει κο­ρί­τσι αντί αγό­ρι. Η Παναγία έκανε κα­θαρμό 8 μέρες μετά την γένηση του Ιησού κατά τον Νόμον του Μωυσέως, Λουκάς Β΄: 22.
3. Κα­τα­πλη­κτι­κή Γιαχ­βι­κή μέ­θο­δος για τη διαπί­στω­ση απι­στί­ας ή μη απι­στί­ας γυ­ναι­κός με υπο­χρε­ω­τι­κή κα­τά­πο­ση βρω­μο­νέρου “του Ύδατος της Ζηλοτυπίας”, Αριθ­μοί Ε΄: 11-31, που πολλές φορές εφαρμοζόταν και τον μεσαίωνα.
4. Μέ­θο­δος διά τη δια­πί­στω­ση παρ­θε­νί­ας. Η μη παρθέ­νος λι­θο­βο­λεί­ται, Δευ­τε­ρο­νό­μιον ΚΒ΄: 13-21.
5. Βιασμοί παρ­θέ­νων. Μελετήστε τις τρεις πε­ρι­πτώ­σεις και τις επα­γό­με­νες τι­μω­ρί­ες, Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΒ΄: 23-29.
6. Προέ­λευ­ση της λέ­ξεως αυ­να­νι­σμός, αν και πρόκει­ται για δια­κο­πτό­με­νη συ­νου­σία (coitus interruptus), Γέ­νεσις ΛΗ΄: 1-10. Με τις διάφορες ανόητες και αντι­ε­πι­στη­μο­νι­κές θεωρίες των Χριστιανών ηλιθίων ο αυνανισμός κατάντησε δια­βο­λικό ταμπού και δημι­ουρ­γούσε τρομερές ψυχολογικές ενοχές και ψυχώ­σεις. Δεν ήταν λίγοι οι άν­δρες και οι γυναίκες των οποίων σακάτεψαν και πα­ρα­μόρ­φωσαν τα γεννητικά όργανά τους με φωτιά, εγκαύματα, σιδεράκια, βε­λόνες και άλλες φρι­κιαστικές διαστροφικές μεθόδους για να τους και να τις αναγ­κάσουν να μην αυνανίζονται. Αυτά περιγρά­φονται λεπτομερώς στο βι­βλίο Best­­seller της γερ­μα­νίδας θεολόγου, της καθολικής διομολογήσεως, Uta-Ranke Heinemann, Eunuchs for the Kingdom of Heavens (Ευ­νούχοι για τη Βασιλεία των Ουρα­νών). Βλέπε ακόμα και το τελευταίο άρθρο του περιοδι­κού Ελ­ληνικόν Πάνθεον, Τεύχος 19.
7. Χρή­ση ιερών πλακών, ου­ρίμ και θου­μίμ, και ιερών ζα­ριών για την εξιχ­νίαση των ανε­ξιχνί­ασ­των βου­λών του Γιαχβέχ και τη λή­ψη σο­βα­ρών απο­φά­σε­ων και τι­μω­ριών μέχρι και εκτελέσεων ανθρώπων. Άλ­λου εί­δους πε­ρί­ερ­γα αντικεί­με­να εί­ναι τα τε­ρα­φείμ και τα εφόδ των ιε­ρέ­ων. Όλα αυ­τά ανα­φέ­ρο­νται σε διάφορα ση­μεία από την Γέ­νε­σιν μέ­χρι τον Νε­ε­μί­α. (Πολύ αργότερα το 1823, στην πολιτεία Βερ­μόντ των Η. Π. Α., ο άγγελος του Θεού Γιαχβέχ «Μορόνι» έφερε τις χρυσές πλά­κες ου­ρίμ και θου­μίμ στον οραματιζόμενο Ιωσήφ Σμιθ από τις οποίες ανέγρα­ψε του βιβλίο του Μορμόνου. Μετά ο άγγελος τις πήγε στη θέση τους στον ουρανό. Έτσι ο Σμίθ εδημιούργησε την νέα χριστιανική αίρεση των Μορμόνων.).
8. Η κα­κο­τυ­χία του μπά­σταρ­δου παιδιού. Εξοστρα­κί­ζε­ται χω­ρίς οί­κτο αυ­τό και οι από­γο­νοί του μέ­χρι δε­κά­της γε­νε­άς, Mασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΓ΄: 3, Κρι­τές ΙΑ΄: 1-11.
9. Άν­δρες σε­ξουα­λι­κώς κου­τσου­ρε­μέ­νοι πε­ρι­θωριο­ποιού­νται, Μασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρονό­μιον ΚΓ΄: 1, Δευ­τε­ρο­νό­μιον των Εβδομή­κο­ντα ΚΓ΄: 3.
10. Για όσους δεν ξέ­ρουν από γε­νε­τι­κή, η σε­ξουαλι­κή ένω­ση ωραί­ων γυ­ναι­κών αν­θρώ­πων με υιούς του Θε­ού πα­ρά­γει γί­γα­ντες, Γε­νέ­σε­ως το ανά­γνω­σμα πρό­σχω­μεν ΣΤ΄: 2-7. Ωραί­ες γυ­ναί­κες με ωραία μαλλιά σκαν­δα­λί­ζουν αγ­γέ­λους, Πρώ­τη Πρός Κο­ριν­θί­ους ΙΑ΄: 6-10.
11. Πε­ρί­ερ­γη χρή­ση δρο­γών όπως Νάρ­δου και Μαν­δρα­γό­ρα (αμ­φό­τε­ρα ναρ­κω­τι­κά φυ­τά) για αντι­στάθ­μι­σμα στον έρω­τα, π.χ. Γένε­σις Λ΄: 14-16, Άσμα Ασ­μά­των, Α΄: 12,13 και Δ΄: 13,14.
12. Θεραπεία λέπρας ανθρώπων και σπιτιών και πραγμάτων, Λευιτικόν Κεφά­λαι­α ΙΓ΄ και ΙΔ΄. Διαβάστε να γελάσετε με ποιον τρόπο φορτώνουν αυτή την φοβερή αρ­ρώστια σε ένα πουλί πετάμενο για να την μεταφέρει στα χωράφια και στα βου­νά. Δεν υπάρ­χει πιο θεϊκή και σοφή θεραπεία αυτής της τρομερής αρρώστιας από αυτήν που κα­ταγράφει το Λευιτικόν! Εμείς τι άλλο να πούμε;
13. Στο Λευιτικόν Ι΄ : 8-11, τα οινοπνευματώδη ποτά απαγορεύονται για τους ιε­ρείς. Όμως, οι Χριστιανοί ιερείς δεν τηρούν αυτή την απαγόρευση. Γιατί;
14. Διαιτολόγιο κρέατος. Ζώα καθαρά και ακάθαρτα. Ποια επιτρέπεται να τρώ­νε οι άν­θρωποι. Λευιτικόν Κεφάλαιο ΙΑ΄. Ενώ λόγου χάριν, το χοιρινό κρέας εί­ναι αυ­στηρά απαγορευ­μέ­νο, τότε γιατί οι Χριστιανοί το καταβροχθίζουν;
15. Εξαγιασμός των προς βρώση σφαζομένων ζώων. Εξιλέωση αμαρτιών διά αί­μα­τος. Αυστηρή απαγόρευση του φαγώματος αίματος. Αίμα και λίπος προσ­φέ­ρον­ται μόνον εις οσμήν ευωδίας του Γιαχβέχ (πολύ ωραίος Θεός αυτός ο Γιαχ­βέχ!). (Αίμα = ψυχή ή ζωή.). Μελε­τήστε το πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο του Λευι­τικού ΙΖ΄. (Βλέπε και Πράξεις ΙΕ΄: 20.).
16. Νόμος απίθανης διαιτολογίας της Βίβλου: «Δεν θα μαγειρέψεις ένα αρνάκι με το γά­λα της μάνας του.». Αυτός ο νόμος για να δοθεί τρεις φορές, Έξοδος ΚΓ΄: 19 και ΛΔ΄: 26 καθώς και Δευτερονόμιον ΙΔ΄: 21, πρέπει να είναι το α­παύ­γα­σμα της Γιαχ­βι­κής σοφίας! Βέβαια δεν απαγορεύει να μαγειρέψεις το αρνάκι με το γάλα άλλου ζώ­ου ή ανθρώπου. Εάν δεν έχετε φάει ακόμα αρ­νά­κι μαγει­ρεμένο στο γά­λα αγελάδας δεν έχετε ιδέα τι θα πει φαγητό!
17. Β΄ Παραλειπομένων ΙΣΤ΄: 11-13. Εδώ το ιερό βιβλίο καταδικάζει τον Ασά επειδή εζήτησε την βοήθεια των ιατρών και όχι του θεού όταν αρρώστησε άσχημα. «Και ιδού οι λόγοι Ασά οι πρώτοι και οι έσχατοι γεγραμμένοι εν βιβλίω βασιλέων Ιού­δα και Ισραήλ. και εμαλακίσθη Ασά εν τω έτει τω ενάτω και τριακοστω της βα­σιλείας αυτού τους πόδας, έως σφόδρα εμαλακίσθη· και εν τη μαλακία αυτού ουκ εζή­τησε τον Κύριον, αλλά τους ιατρούς. και εκοιμήθη Ασά μετά των πα­τέρων αυ­τού και ετελεύτησεν εν τω τεσσαρακοστώ έτει της βασιλείας αυτού,».
18. Πα­νά­κεια της χρι­στια­νι­κής ια­τρι­κής το Ευχέ­λαιον, Κα­θο­λι­κή Επι­στο­λή Ια­κώ­βου Ε΄: 13-15 και Μάρκος ΣΤ΄: 13. Επίσης και η επίθεση των χειρών ή πε­τσετών στον ασθε­νή, Μάρκος ΙΣΤ΄: 18, Πράξεις ΙΘ΄: 6, 11-12, κλπ. (Ποιό λάδι να είναι άραγε ποιο αποτελεσματικό;).
19. Ε­κτός από τα ευ­χέ­λαια, αφού δεν έκα­ναν καλά τη δου­λειά τους, για όλες τις τό­τε γνω­στές και άγνωστες αρ­ρώ­στιες έπλα­σαν εξορ­κισμούς. Οι Ανα­το­λι­κοί Ορ­θό­δο­ξοι έ­χουν πολ­λούς εξορ­κι­σμούς του Εβραίου Ελληνι­στή Ιω­άν­νου του Χρυ­σο­στό­μου και του Καπ­πα­δό­κη Ελληνι­στή Βα­σι­λεί­ου του Μεγάλου.

Σας πα­ρα­θέ­τομε μι­κρό από­σπα­σμα από τον επί­ση­μο εξορ­κι­σμό του Ιωάν­νου Χρυ­σο­στό­μου. Μπο­ρεί­τε να τον χρησιμοποιείτε για τις αρρώστιες που ανα­φέρει με απόλυτη αποτελεσματικότητα! Είναι το μό­νο απο­τελεσματικό μέσο που εξαπο­σ­τείλει «τας νό­σους» στα όρη και στα βουνά. Παρατήσετε τους για­τρούς και τα φάρ­μακα...!

«Δέ­σπο­τα Κύ­ριε, που διέ­σω­σες τον Νώε και τον Αβρα­άμ ελευ­θέ­ρω­σες από θλί­ψεις. Που τον Μωυσή κά­λε­σες εξ Αι­γύ­πτου και τον Ισ­ρα­ήλ εκ του Φα­ραώ δια­σώ­σας… βο­ή­θη­σον και την δού­λη σου (κά­ποια άρρωστη Μα­ρί­α), σβή­σε τον πυ­ρε­τό πρά­υ­νε το άλ­γος κά­θε πο­νηρής ασθε­νεί­ας και σή­κω­σε την δού­λην σου από την οδυ­νη­ρή κλί­νη.

Ά­γιε Ιε­ρε­μί­α… Άγιοι Τρεις Παί­δες… Άγιοι Επτά Παί­δες, Άγιε Θε­ρά­πων, Άγιε… Άγιε… Άγιε… δω­ρί­στε στην δού­λη του θε­ού Μα­ρία υγεία και διώξ­τε τον πυ­ρε­τό και το ρί­γος της κα­κιάς αυ­τής ασθέ­νειας.

Ε­ξορ­κί­ζω τις 72 ασθέ­νειες τις οποί­ες έχει ο άν­θρω­πος, κε­φα­λό­πο­νο, οφθαλ­μό­πο­νο, οδο­ντό­πο­νο, στη­θό­πο­νο, χει­ρό­πο­νο, δυ­σου­ρία ή τρι­σου­ρία [ας μας εξήγησουν τί εστί τρισουρία. Τί να εννοεί άραγε ο μέγας πεφω­τισμέ­νος Χρυσόστομος! Ζητάμε διαφωτιστική απάντηση!] … εξορ­κί­ζω υμάς, ανα­χω­ρή­στε και απέλ­θε­τε στα άγρια όρη… εξορ­κί­ζω πά­ντα τα ακά­θαρ­τα πα­θή­μα­τα…».

Ι. Χρυ­σό­στο­μος, αρ­χιε­πί­σκο­πος Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως.

Oratio in infirmos (in servam Dei Maria).

Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ με τον «Μέγα Άγιο» Ιωάννη Χρυσό­στο­μο..., αυ­τόν τον μοι­ραίο άνθρωπο για την κοινωνία και τον πολιτισμό! Ήταν αυτός που εδογ­μά­τι­σε τα εξής: «Καί σύ, άν διακρούσης τάς επωδάς και τάς φαρμακείας καί τάς μαγ­γα­νείας, καί απο­θά­νης τή νόσω, λαμβάνεις στέφανον, ωσάν οι μάρ­τυρες.». Βγάλετε συμ­πέ­ρα­σμα μό­νοι σας!

(Για πολλά τέτοια μαργαριτάρια με μαγγανείες, μαγείες, εξορκισμούς απο­πομπές δαιμό­νων, κλπ., των Πατέρων της εκκλησίας, της Βίβλου, αποκρύφων βιβ­λίων, της Σολομωνικής καθώς και για θέ­ματα Ιστο­ρίας της Ιατρικής σε σχέση με Χαλδαιϊσμό, Ιουδα­ϊ­σμό και Χρι­στιανισμό βλέπε διάφορα τμήματα των βι­βλίων: Αβ­ραάμ ο Μάγος και Το θέ­α­τρο της Σω­τη­ρί­ας του κ. Μ. Θ. Καλόπουλου.).

Αλλά και ο Άγιος Βα­σί­λει­ος ο «Μέγας» δεν πάει πίσω. Έχει γράψει και αυτός δια­γνώσεις δαιμονοπαθειών και εξορ­κι­σμούς για την απο­πο­μπή δαι­μό­νων. Βρείτε τα να δεί­τε «τί εστί σοφία πνευματική...!». Όποιος ή όποια υπέ­φερε από επιλη­ψία, τρέλα ή διάφορες άλ­λες εγκε­φα­λικές διαταραχές είχε διαβό­λους μέ­σα του ή μέ­σα της που έπρεπε να βγουν και να διωχτούν μακριά με κάθε τρό­πο. Οι κυ­ρι­ότεροι χρι­στια­νι­κοί τρόποι ήταν οι εξορ­κισμοί και τα βασανιστή­ρια. Στα Ευαγγέλια βλέπομε ταχτικά τον Χριστό να τσακώ­νε­ται με δαιμόνια και να θεραπεύει «δαι­μονιζομέ­νους». Δύο ή τρεις φορές μάλιστα (Ματ­θαίος Η΄: 28-34, Μάρκος Ε΄: 1-21, Λουκάς Η΄: 26-36) έβγαλε τα δαιμόνια δαιμο­νι­σμένων και τα έβαλε μέσα σε αγέ­λες χοί­ρων καθώς τα ζώα έβο­σκαν ανέμελα. Τότε οι χοίροι κα­τα­τρόμαξαν τό­σο πολύ που έπεσαν σε μια λί­μνη και πνί­γηκαν. Θα επιθυ­μού­σα­με πολύ να μά­θομε αν τα δαιμόνια πνί­γηκαν μαζί με τους χοί­ρους ή βγήκαν πάλι στη γη για να ξα­να­κά­νουν τα ίδια! Φαν­τασθείτε αλήθεια το θέα­μα! Μια σχετικώς μικρή λίμνη γλυκού νερού (δεν εί­ναι μεγάλη η λί­μνη της Τιβε­ιά­δος) με (2000) δυο χιλιάδες πνιγμένους χοί­ρους (Μάρκος 5: 13) μέσ’ ‘τα νερά της! Καταπληκτικό! Δεν θα ήταν καλλίτερα να τα έστειλε κάπου μακριά, π. χ. στον γα­λα­ξία της Ανδρομέδας; Παντοδύναμος ήταν, αλλά ίσως να μην ήξερε αυτόν τον γα­λα­ξία ...! Οι ει­δήμονες θεολόγοι τί έ­χουν να μας απαν­τήσουν επί αυτών των σο­βα­ροτάτων ερω­τη­μά­των...;

Στο Βυ­ζά­ντιο και στην Δυτική Ευρώπη υπήρ­χαν συ­ντα­γές ανα­τρι­χια­στι­κής ια­τρι­κής δει­σιδαι­μονίας. Απο­λαύ­στε λοιπόν τέσσερις συντα­γές που αναφέρονται στο βι­β­λίο της Λιλής Ζω­γρά­φου, Αν­τι­γνώση, σελίδα 369!

1. Για πα­θή­σεις μα­τιού: «Πά­ρε το δε­ξί μά­τι βα­τρά­χου σε με­τα­ξω­τό πα­νί και κά­ν’ το φυλακτό. Για το αρι­στε­ρό μά­τι πά­ρε το αρι­στε­ρό μά­τι του βα­τρά­χου». Η αλά­θη­τη όμως αυ­τή οφθαλ­μο­λο­γι­κή συ­ντα­γή εί­χε και τις μι­κρο­ελ­λεί­ψεις της, αφού δεν όριζε… το εί­δος του βα­τρά­χου!
2. Για θε­ρα­πεία φα­λά­κρας: «Συ­χνή επά­λει­ψη με κό­πρα­να χή­νας»! Να λοι­πόν μια ευ­και­ρία για υπερ­κέρ­δη! Αλοι­φή από κου­τσου­λιές χή­νας και η φα­λά­κρα εί­ναι πια πα­ρελ­θόν!
3. Μια συ­ντα­γή για ίκτε­ρο από την Αγγλία: «Να φά­ει ο άρ­ρω­στος 9 ψεί­ρες με βού­τυ­ρο»! Αν τις φά­ει… χω­ρίς βού­τυ­ρο, τα απο­τε­λέ­σμα­τα δεν εί­ναι εγ­γυ­η­μέ­να!
4. Μια αρκετά πρόσφατη συ­ντα­γή για χο­λο­λι­θί­α­ση (του 18^ου αιώ­να): «Δια­λύ­στε κό­πρα­να προ­βά­του σε φρέ­σκο γά­λα και πο­τί­στε τον άρ­ρω­στο»!

Επίσης για πολλές αρρώστιες είχαν εφεύρει θεραπείες δι’ αιμορραγίας από πολλά ση­μεία του σώματος που είχαν χαρτογραφήσει. Βεβαίως εκτός από την αντικανονι­κό­τη­τα και τα μοιραία αποτελέσματα αυτών των μεθό­δων οι μο­λύν­σεις έδιναν και έπαιρ­ναν.

Ό­ση λοι­πόν σχέ­ση έχουν οι συ­ντα­γές αυ­τές με την ια­μα­τι­κή επι­στή­μη της ια­τρι­κής, άλ­λη τό­ση σχέ­ση εί­χε και η θρη­σκεία με την ια­τρική και κάθε επιστήμη. Σκε­­φ­θείτε ότι οι εμπνευ­σμέ­νοι πι­στοί του Βυζαντίου έξυ­ναν (όπως ξύ­νουν ακό­μα μερι­κοί) τις μπο­γιές των ει­κό­νων και τις έκα­ναν ρό­φη­μα-φάρμα­κο διά πά­σαν νό­σον και πά­σαν μα­λα­κί­αν (κά­κω­ση). Οι μπο­γιές, όμως δεν ήταν τί­πο­τε πα­ρα­πά­νω από επι­βλα­βείς ου­σί­ες, όπως π.χ. οξεί­διο του μο­λύ­βδου που βρί­σκε­ται στην άσπρη μπο­γιά, το οποίο όταν το πιεις πα­θαί­νεις μο­λυ­βδί­α­ση! Αυτά τα ροφήματα με μπογιές εικόνων και η κυ­ριολεκτική ασυδοσία των μοναστηριών ήταν μερικοί από τους λόγους της ει­κο­νο­μαχίας που τίναξε το Βυζάντιο στον αέρα. Επί της εικονομαχίας μελε­τή­σετε και Τό έπος τής Ει­κονομαχίας, Κωνσταντί­νου Παπαρηγοπούλου, Εκδό­σεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005, και θα μάθετε πολλά που δεν τα ξέρετε.

Εί­ναι πρα­γ­μα­τι­κά πά­­ρα πο­λύ εν­δια­φέ­ρον και ταυ­τό­χρο­να κω­μι­κο­τρα­γι­κό, να δια­βά­ζει κα­νείς ια­τρι­κές θε­ρα­πεί­ες και συ­ντα­γές των Βυ­ζα­ντι­νών και των άλλων Ευ­ρω­παίων κατά τον μεσαίωνα. Θα πείτε: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν να έγι­ναν αυ­τά από αν­θ­ρώ­πους; Αλλά να που είναι! Αν σκεφθούμε ότι ο Βυ­ζαντινός αυτοκράτωρ, των ετών +886 - +912, Λέων VI ο Σοφός εξέδωσε νε­αράν (νό­μον), με αριθμό 65, στην οποία νομοθετεί τα εξής: «Όποι­ος μέ τε­λει­ότητα φανή νά κά­μη μαγικά δι’ ιατρείαν σω­μα­τικής ασθενείας... νά παιδεύεται μέ εσχά­την τιμω­ρί­αν...», τότε τί άλλο περισ­σότερο να πού­με εμείς;! Ευτυχώς που ήταν και σοφός αλλιώς ποιος ξέρει τί ... ;

Σ’ Ανατολή και Δύ­ση, σύμφωνα με τα διάφορα χριστιανικά δόγματα που ήταν βασισμένα στην Αγία Γραφή, οι αρ­ρώστιες προέρχονταν από:

α) Προκαθορισμένα σχέδια του Θεού (Ιωάννης Θ΄: 1-3 «Και παράγων είδεν άνθ­ρωπον τυφλόν εκ γενετής. και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· ραβ­βί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; απεκρίθη Ιησούς· ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ.».).

β) Την οργή, τι­μω­ρί­α και δικαιοσύνη του Θε­ού ένεκα αμαρτιών, ανυπακοών, απι­στί­ας, κλπ. (Αυτά ομο­λο­γούνται απαντα­χού στην Παλαιά Διαθήκη, Μάρκον Θ΄: 24 «και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, κύριε· βο­ήθει μου τη απιστία», Ιωάννην Ε΄: 14 «... μηκέτι αμάρ­τανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται.», κλπ.).

γ) Επεμ­βά­σεις του δια­βό­λου (Ματ­θαίος ΙΒ΄: 43-45, Λουκάς ΙΑ΄: 24-26 θαυμάστε αυτό το «εξαιρετικό» χωρίο: «Όταν το ακά­θαρ­τον πνεύμα εξέλ­θη από του ανθ­ρώπου, διέρχεται δι’ ανύ­δρων τόπων ζητούν ανά­παυσιν, και μη ευ­ρίσ­κον λέ­γει· υποστρέψω εις τον οίκόν μου όθεν εξ­ήλθον· και ελθόν ευρίσκει σε­σα­ρω­μένον και κεκο­σμημένον. τότε πορεύε­ται και παρα­λαμβάνει επτά έτερα πνεύ­μα­τα πο­νη­ρό­τερα εαυτού, και εισελθόντα κα­τοικεί εκεί, και γί­νεται τα έσχα­τα του ανθ­ρώπου εκεί­νου χεί­ρονα των πρώτων.». Εντός των θε­οπνεύστων Ευαγγε­λίων και Πράξεων για διάφορες ασ­θένειες που προ­ήλ­θαν από δια­βό­λους - ακάθαρτα πνεύματα - βλέπε: Ματθαίος Θ΄: 32, ΙΑ΄: 28, ΙΒ΄: 22, 28, ΙΖ΄: 15, Μάρ­κος Θ΄: 17, Λου­κάς Θ΄: 39, ΙΑ΄: 14, 20, ΙΓ΄: 10-16, Πράξεις Η΄: 7, ΙΘ΄: 12.).

Έτσι ο ασθε­νής στις δύο πρώ­τες πε­ρι­πτώσεις, έμε­νε αβο­ή­θητος κι’ ας γι­νό­ταν ό,τι ήθε­λε, ... ας τον έπαιρνε και τον εσήκωνε... Κατά την χρισ­τιανική θεολογία δεν πρέπει να αντιστρατευό­μαστε τις ασθένειες όταν είναι σχέδια, έλεγχοι και τιμω­ρίες του Θεού. Στην τρίτη περίπτωση ο ασθενής υπε­βά­λε­το σε φρι­κτό­τα­τα βασα­νι­σ­τήρια, που κα­μιά νο­ση­ρή φαν­τα­σία δεν κα­τασκεύ­α­σε, εκτός των Χριστια­νών, για να βγει ο Σα­τα­νάς από μέ­σα του. Αλ­λά αντί να βγει ο Σα­τα­νάς, έβγαι­νε η ψυ­χή του. Ζή­τω η ανοησία και η σχιζοφρέ­νεια! Ού­τως λοι­πόν βασισμένοι, οι χρισ­τιανοί άγιοι και θεο­φόροι πατέρες αναθεμάτι­σαν και κατέστρεψαν την επισ­τημονική Ιατρική, τα δε Γυ­μνα­στήρια, Λουτρά και Ασκληπιεία ο χριστι­ανικός όχλος όχι απλώς και μό­νο τα έκ­λεισε αλ­λά τα κατέσ­τρεψε ολοσχερώς. Τύ­φλα να ‘χουν ο Ιπ­πο­κρά­της και ο Γα­λη­νός, κ. ά., κα­τά το ρητό των χριστιανών θεοφόρων Πατέρων: «Νοσεί Γαληνός, εκφο­βεί δέ τάς νό­σους ο Πέτ­ρος ημών τάς σαγήνας ο πλέκων.»!

Να λοι­πόν πως κα­τά­ντησε η Ια­τρι­κή από τους Χριστιανούς 800 χρό­νια με­τά τον Ιπ­πο­κρά­τη και μετά τον Διοσκουρίδη και τον Γαληνό που προ­σπαθού­σαν να θε­με­λι­ώ­­σουν την Ια­τρι­κή στην επι­στη­μο­νι­κή πα­ρα­τή­ρη­ση και την συστηματική με­λέ­τη, να ανακαλύψουν φάρμακα, να κάνουν εγχειρήσεις, να συ­να­γά­γουν τρό­πους θε­ρα­πει­ών, κλπ. Αλ­λά η Βί­βλος και οι Πα­τέ­ρες ως θεό­πνευ­στοι κα­τέ­στρε­ψαν το έρ­γο του Ιπ­πο­κρά­τη και μας επέ­βα­λαν τις δι­κές τους δεισιδαιμονίες, προλήψεις, αρ­λου­μπο­λο­γί­ες, ευχέλαια και εξ­ορκισμούς... που προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό Ιησού Χριστό! Ως γνωστόν, σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου οι ιατρικοί όροι είναι σχεδόν όλοι είτε Ελληνικοί είτε Λατινικοί. Γιατί δεν είναι άραγε Εβραϊκοί ή Χριστιανικοί αφού ο Θεός τους, όλοι οι προφήτες και οι άγιοι τους είναι οι μόνοι αποτελεσματικοί ιατροί; Μήπως μπορούν να μας απαντή­σουν σαφώς οι φω­σ­τήρες του Εβ­ραιο-Χριστιανισμού;

Για 1200 χρόνια η επιστημονική ιατρική χάθηκε. Η ανατομία ήταν ανύπαρκ­τη. Ο Leonardo Da Vinci (15 Απριλίου, 1452 – 2 Μαΐου, 1519) και μερικοί άλλοι αναγκάστηκαν με κίνδυνο της ζωής των να κλέβουν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας πτώματα φρεσκοπεθαμένων από φυλάκια νεκρών και νεκροταφεία για να σπουδά­σουν το ανθρώπινο σώμα. Εάν συνελλαμβά­νον­το θα ετιμωρούντο διά θα­νάτου σύμ­φωνα με τους χριστιανικούς θρησκοληπτικούς και σεμνότυφους κανόνες! Έτσι κατά­φεραν τόσο αργοπορημένα να φτιά­ξουν πάλι ανατομικούς χάρτες του ανθρωπίνου σώματος. Σ’ αυτούς η ανθρωπότητα οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη.

Για­τί άρα­γε σή­με­ρα όλοι οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι χρη­σι­μο­ποιούν τα επι­σ­τη­μο­νι­κά φάρ­μα­κα, τις επιστημονικές θεραπείες και τρέχουν στους για­τρούς και στα νο­σο­κο­μεία όταν αρ­ρω­σταί­νουν; Γιατί τότε δεν θέ­τουν σε εφαρ­μο­γή τα ευ­χέ­λαια, τις προσευχές, τις παρακλήσεις, τους εξορ­κι­σμούς των Αγί­ων και Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων και όλες τις θεϊκά δοσμένες μεθόδους της Πεντατεύχου και ολόκληρης της θε­ο­π­νεύ­σ­του Βίβλου; Περιμένομε την απάντησή τους άνευ περιτροπών! Του­λά­χι­σ­τον οι Μάρ­τυ­ρες του Ια­χω­βά, μέ­νο­ντας πι­στοί στη βλα­κεία τους, προ­τι­μούν να πε­θά­νουν αντί να κά­νουν μια απλή και σω­τή­ρια με­τάγ­γι­ση αί­ματος. Πόσοι κα­κό­μοιροι άν­θρωποι έχα­σαν την υγεία τους ή τη ζωή τους με το να έχουν προσκολληθεί σ’ όλων αυτών των ειδών τις ανοησίες. Φρι­κιάζει κανείς όταν μελετάει αυτά τα θέ­μα­τα...

Θε­ο­λο­γι­κές θέ­σεις για γυ­ναί­κα και έρω­τα

Εδώ αναφέρομε μερικές Εβραιογνωστικοχριστιανικές θεολογικές θέσεις για τη γυναί­κα και τον έρωτα. Σε σύγκρι­ση με όλα τα ανοσιουργήματα και συμπλέγματα που έχουν κατα­γρά­ψει η Καινή Διαθήκη και όλοι οι Πατέρες της εκκλησίας αυτά που κα­ταγρά­φομε εδώ εί­ναι εξαιρετικά ολίγα.

Πολ­λοί θε­ο­λό­γοι και ιε­ρείς ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο Χρι­στια­νι­σμός ανύ­ψω­σε την κοι­νω­νι­κή θέ­ση της γυ­ναί­κας. Δια­βά­στε λοι­πόν τα μαρ­γαρι­τά­ρια που εί­ναι σπαρ­μέ­να μέ­σα στις επι­στο­λές του Παύ­λου για τις γυ­ναί­κες (ει­δι­κό­τε­ρα Α΄ Πρός Κοριν­θί­ους: π. χ. Ζ΄: 1-2. «Κα­λόν εί­ναι εις τον άν­θρω­πον (= άνδραν) να μην αγ­γί­ζει γυ­ναί­κα. Αλλά προς απο­φυ­γή της πορ­νεί­ας, ο κα­θέ­νας ας έχει τη γυ­ναί­κα του…», Πρός Εφε­σί­ους Ε΄: 22-23, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­ο: Β΄: 11-14 «Η γυ­ναί­κα πρέ­πει να μα­θαί­νει με ησυ­χία και πλή­ρη υπο­ταγή. Στην γυ­ναί­κα δεν επι­τρέ­πω να δι­δά­σκει ή να εξου­σιά­ζει τον άν­δρα αλ­λά να μέ­νει ήσυ­χη…» κ.λ.π.). «Μό­νο γι’ αυ­τά θα έπρε­πε οι γυναί­κες να εί­ναι πιο Χριστιανές από τους άν­δρες», όπως φώναζε ένας θε­ο­λό­γος όταν ήμουν μαθητής γυμ­νασίου!

Μια πολύ παράξενη και επικίνδυνη εφεύρεση για την φυσιολογική και ψυ­χο­λο­γι­κή υγεία, την ευγονική και την διατήρηση του είδους, των Χριστιανών είναι η εξ­ύμνη­ση και η παρό­τρυν­ση για τη διατήρηση της παρθενίας ως υπερ­τάτης αρετής και υψηλοτάτου ιδανικού. Έτσι απέκοψε τις ρί­­ζες του έρωτα που είναι η βάση των σχέ­σεων των δύο φύ­λων, της οι­κογενειακής ζωής και αγά­πης. Αυτό έρχεται σε αντί­φαση με την Παλαιά Δια­θήκη όπου ο Μωυσής επιτρέπει τις φυ­σι­ο­λογικές σχέσεις και επι­βάλει τον Γάμο. Εκτός από τον Μωυσή ο οποίος εκτός από την σύζυγόν του παρα­νό­μως είχε πάρει και μια Αιθιοπίδα, έχομε και πλήθος επιβητόρων με­ταξύ των οποίων είναι οι κρι­τές Γεδεών και Σαμψών και οι βα­σιλείς Δαυίδ και Σο­λομών με τα μεγάλα χαρέμια τους, κ. ά.

Ένα σπουδαίο βιβλίο Bestseller πάνω στην αντιμε­τώπι­ση του σεξουα­λι­κού ζη­τή­μα­τος είναι και το Eunuchs for the Kingdom of Hea­ven (Ευνού­χοι για την Βα­σι­λεία των Ουρανών) της γερμανίδας καθολικής θεο­λόγου Uta-Ranke Heinemann, εκ­δόσεις Pinguin, το οποίο και συστήνομε προς με­λέτη. Μέσα στις Επιστολές του Παύ­λου, στην Απο­κάλυψιν του Ιωάν­νου, σε διάφορα μέρη της Ιε­ράς Παρα­δόσεως και γραμ­μα­τείας των Πατέρων κ.α. η αρετή της απο­λύτου παρ­θε­νίας είναι ξε­κάθαρη και απευ­θύ­­νε­ται και στους άνδρες και στις γυ­ναί­κες. Παν­τού επικρατεί η ψυχοπαθολο­γι­κή εμμο­νή «μη μο­λυνθείς μετά γυναι­κών»! Η γυ­ναίκα είναι μόλυνση, κατάρα, μία­σ­μα... και όλα αυτά τα ωραία στο­λίδια με τα ο­ποία την στολίζουν. Ο ερω­τι­σμός, η συν­­εύ­ρε­ση, η συνου­σία, ο αυτο­ερωτι­σμός κλπ. δεν θε­ω­ρούν­ται όμορφες, φυσι­κές και φυ­σιο­λογι­κές ανάγ­κες του αν­θρώ­που αλ­λά καταδι­κά­ζον­ται ως βαριές α­μαρ­τίες και αν­θ­ρώπινες αδυ­να­μίες. Όποι­ος δια­νοείται ή δια­πράτ­τει κάτι από αυτά είναι ένοχος και πρέπει να έ­χει τύψεις και ενο­χές μέ­χρι και την άλλη ζωή. Π. χ., βλέπε: Ματθαίος Ε΄: 27-30 «’Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρ­χαίοις, ου μοιχεύσεις. Εγώ (ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μιλάει εδώ) δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυ­τού. ει δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκαν­δα­λίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου· συμ­φέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των με­λών σου και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέεν­ναν. και ει η δεξιά σου χείρ σκαν­δαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου· συμφέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των μελών σου και μη όλον το σώμά σου βληθή εις γέενναν.». Πάρα πολύ ωραία...!

Αφού έτσι το θέλησε ο διεστραμμένος, ψευ­δο­λόγος και κομπλεξικός Ιερός Αυ­­γου­στίνος, κ. ά., το ερω­τικό στοιχείο της ανθρώ­πι­νης φύ­σης πρέπει να εξα­λει­φθεί πλή­­ρως, αλ­λά οι συνεπαγόμενες πα­θήσεις ας αυξηθούν και τα φρενοκο­μεία ας γεμί­σουν. Οι θεό­πνευστοι πάπες, επίσκοποι, σύνοδοι κλπ. υιοθέτησαν αυτές τις διεστραμ­μένες θέσεις του πανα­θλί­ου Αυ­γου­στί­νου. Βεβαίως πολλοί απ’ αυ­τούς δεν θα τη­ρή­σουν αυ­τές τις αυ­στη­ρές εντολές αλ­λά θα αφεθούν σε παντός εί­δους όργια και κρυ­φές σεξουαλικές συν­ευ­ρέ­σεις. Ο χορός των μα­νουαλιών, τα όργια και οι ακολασίες του Πάπα Λέ­οντος Χ και πολ­λών άλλων, κα­θώς και διάφορα μονα­στηριακά όργια δεν αν­τι­προσωπεύουν πα­ρά μό­νο ένα πολύ μικρό μέ­ρος όλων των οργια­στικών σεξου­αλι­κών συμβάντων.

Έπρεπε επίσης να έ­χομε δυο μέτρα και δυο στα­θμά: όσες γυ­ναίκες και όσοι άν­δρες είχαν «εκείνο το δαιμονάκι» που προκαλούσε στους άλ­λους ή στις άλλες σε­ξου­α­λι­κές επιθυμίες συλλαμβάνονταν και εξοντώ­νονταν με κάθε φρικτό βασα­νι­στή­ριο και νο­σηρό τρό­πο. Όποια γυ­ναί­κα συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «incubus -bi» (δαι­μό­νια που έκαναν έ­ρωτα τη νύκτα με γυναί­κες καθώς αυτές κοι­μό­ταν) και όποιος άν­δρας συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «succubus -bi» (δαιμ­ό­νια που έ­καναν έρωτα τη νύ­κτα με άνδρες καθώς αυτοί κοιμόνταν) έπρεπε να αποδεί­ξει ότι «δεν είναι ελέ­φας», αλ­λι­ώς την ή τον πε­ρί­με­ναν τα πιο επώδυνα βασανιστήρια μέχρις ότου ξε­ψυχήσει. Στη μαύρη βί­βλο κα­τά των μα­γισ­σών, το τρομα­κτι­κό βιβλίο, εγχει­ρί­διο, της καθολικής εκκλησίας Ma­l­leus Malefi­ca­rum (Η Σφύρα κατά των Κα­κο­πρα­γούντων) αναγράφονται διαγνωστι­κές, λεπτομερείς μέθοδοι για την διαπί­στωση του αν η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας προερ­χόταν από κανονικό άνδρα ή από incubus. Πε­ριττό να γράψομε εδώ τί πάθαινε μια γυ­ναί­κα, αν είχε μείνει έγκυος από κανέναν incubus ή αν κανένας άνδρας είχε κοιμηθεί με succubus χωρίς να το έχει πάρει χαμ­πάρι...! Το αφήνομε στην φαντα­σία σας, ή στην ερευνητική μελέτη σας...

Σχετικά με ερωτύλους δαίμονες (τον Ασμοδαίο) διαβάστε και το βιβλίο Τω­βίτ, το οποίο ανήκει στην χριστιανική Παλαιά Διαθήκη αλλά όχι στην Εβραϊκή. Γρά­φτηκε από άγνω­στο συγγραφέα κατά τον δεύτερο αιώνα Π. Κ. Ε. Όποιος είναι με τα καλά του απορεί πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σ’ ένα τέτοιο ανόητο τε­ρα­τούρ­γη­μα δαιμονολο­γί­ας και δεισιδαιμονίας. Διαβάστε το από περιέργεια να δείτε τι θα πει κρετινισμός, με ερωτύλους δαίμονες, θανάτους, συκώτια και χολές ψαριών, καπνούς, τον αρχάγγελο Ραφαήλ, χρυσές δραχμές, και ένα σωρό ανόητα αντι­αι­σθη­τι­κά και σαχλά παραμύθια. Ενώ λοιπόν οι Εβραίοι το απέρριψαν οι Χριστιανοί το πε­ρι­μά­ζε­ψαν!

Επίσης όποιος άνδρας ή όποια γυ­ναί­κα υπέφερε από διάφορες εμμονές ή είχε αλ­λόκοτη όψη εθεωρείτο μάγος ή μά­γισ­σα και έπρε­πε πά­ση θυσία να θανα­τωθεί είτε με κά­ψιμο, είτε με πνίξιμο, εί­τε με διάφορα άλλα χρι­στιανικά βασανιστή­ρια. Πολλές χιλιάδες κόσμος πλήρω­σαν πο­λύ ακριβά αυ­τές τις εμμονές τους μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Θε­σπέσια πράγμα­τα άπειρης θεο­πνευστίας έχομε εδώ... Η χριστιανική παράνοια και δια­στροφή δεν έχει κανένα μέτρο. Πουθενά αλ­λού δεν έχουν σημειωθεί τέτοιοι πα­ραλο­γι­σμοί, εγκλήματα, βασανιστήρια και φρικαλεό­τη­τες!

Στον Χριστιανισμό ακό­μα και η τεκνο­ποίη­ση θεωρείται αμαρ­τία, κατά το «... Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρ­τίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου...» του Εβρα­ϊ­κού Ψαλμού Ν΄: 7 (ή ΝΑ΄: 5 σε άλλες εκδόσεις). Γί­­νε­ται μόνον εξ’ ανάγ­κης («κατ’ οικονο­μί­αν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το ανθ­ρώ­πι­νο γένος. Αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αφού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπό­θη­το τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που περί­με­ναν αμε­σότατα οι πρώτοι Χριστιανοί και ο Παύλος. Ακόμα αυτή η εξ ανάγκης σε­ξου­α­λι­κή συνεύρε­ση πρέ­πει να γί­νεται χωρίς καμία απολύ­τως απόλαυση ηδονής και στο σκο­τά­δι. Η από­λαυση ηδονής εί­ναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους Χρι­σ­τι­ανούς. Τέλος η λεχώ­να χρειά­ζεται ει­δι­κή ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «α­μα­ρ­τία» της, 40 μέ­ρες μετά την γέννα· να σα­ραντίσει όπως λέει ο λαός, που ση­μαί­νει ότι για 40 μέρες η μη­τέρα και το μωρό δεν μπο­ρούν να εξέρχονται από το σπίτι τους. Με­τά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πρά­ξει είναι το να επισκεφτεί τον ιε­ρέα για την ειδι­κή ιε­ροπραξία με ευχές, εξορκι­σμούς, κλπ. Έτσι έ­χουν θε­σπιστεί αυ­τά τα πράγμα­τα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την Χρι­στιανι­κή Εκ­κλησία. Η γυ­ναί­κα λοιπόν γί­νε­ται απλώς μια καταραμένη βρεφο­μη­χα­νή και αυτό μόνο εξ’ α­νάγ­κης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Πρός Τιμόθεον Β΄: 15, η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννά παιδιά. Άραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να τε­κ­νο­ποι­ή­σουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο; Εδώ εξηγώ ότι με τη λέξη «βρεφο­μη­χα­νή» δεν θέλω καθόλου να υπερασπίσω την υπο­γεννητικότητα, αλλά θέλω να τονίσω ότι ο Χριστια­νισ­μός, εκτός από τις αγίες και τις καλογριές του, δεν ανεγνώρισε τίποτα άλ­λο στο λαϊκό γυναικείο φύλο εκτός μόνο το ότι ημ­πορεί να τίκ­τει. Πέραν τούτου το γυναικείο φύλο δεν έχει αφ’ εαυτού του υπόσταση και προσωπι­κότητα, όπως και για χίλια περίπου χρόνια δεν είχε ούτε ψυχή. Μετά απεφάσισαν να δώσουν και σ’ αυτό ψυχή!

Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυ­ναίκα και με τις νη­σ­τεί­ες να κα­τορ­θώσει να στα­ματήσει τα έμμηνά της. Αυτό είναι μεγάλη αρετή στον Χρι­σ­τι­ανισμό αλλά ταυτο­χρόνως και με­γάλη σχιζοφρένεια. Στον Μωσαϊκό Νόμο τα γυναι­κεία έμμηνα θεω­ρούνται μόλυν­ση και ακα­θαρσία. Γι’ αυτό απαγορεύεται να ει­σέρ­χον­­ται οι γυναί­κες στα ιερά των χριστιανικών και Εβραϊκών ναών. Διαβάσετε τις σχε­τικές αναφο­ρές του Λευιτικού ΙΕ΄: 19-30, ΙΗ΄: 19, 22, 29, Κ΄: 18, (και Δευτερονομίου, κλπ.).

Σ’ αυτά τα θέματα δια­βάστε και το σπουδαίο βιβλίο The X-Rated Bible (Η Ακα­τάλ­λη­λη Βίβλος) του Αμε­ρικα­νού καθη­γητή Ben Edward Akerley. Έτσι λοιπόν το κλείσιμο στα μονα­στή­ρια, ο αναχωρητισμός, ο ερημιτισμός, κλπ. σου δίνουν πο­λύ πιο βέβαιο εισι­τή­ριο για τον Παρά­δει­σο από το να αποκτή­σεις και να ανα­θρέ­ψεις οι­κογέ­νεια...! Αυτό το τονί­ζει σαφώς και ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του Α΄ Πρός Κορινθίους κε­φά­λαιο Ζ΄, όπου εκθειά­ζει την παρθενία και την θεωρεί υπέρτατη αρετή. Μελετήστε το προσ­εκτικά να δείτε περί τίνος πρόκειται! Αν τώρα κανείς εν­δι­α­φέ­ρε­ται να μάθει για τη νόσο των ασκη­τών, μο­να­χών, ερημιτών, αναχωρητών (νό­σος του αγίου Αντω­νί­ου) ας μελε­τή­σει το βιβλίο του Νί­κου Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέ­κο όπου την περι­γράφει θαυ­μά­σια, διότι την έπαθε και ο ίδιος μια φορά που βρισκό­ταν στη Βιέννη.

Για πε­ρισ­σό­τε­ρη ανά­λυση για τα σχε­τι­κά θέ­μα­τα από τους «Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες» δια­βά­στε: Έκτη οικουμενική σύνοδος: Παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητας η Ιε­ζάβελ (Γ΄ Βασιλειών ΙΣΤ΄-ΚΒ΄, Δ΄ Βασιλειών Θ΄) καθότι «ηγάθηνε την κεφαλήν αυ­τής». Στις γυναίκες επεβλήθησαν: ατημέλητη κόμη, φαιά φελόνια, μακρείς χιτώνες και μανδήλες. Τον Τερτυλλιανό που θεωρούσε την Εύα και την γυναίκα γενικότερα ως προσωποποίηση της αμαρτίας, ως πόρτα του διαβόλου κλπ. Εξυμνούσε τον ευνου­χισμό, τους ευνού­χους για την βα­σιλεία των ουρανών και τις παρθένες νύμφες του Χριστού. Τον Ιε­ρώ­νυ­μο, τον Βο­ή­θιο (π. χ. «Η γυ­ναί­κα εί­ναι ένας να­ός χτι­σμέ­νος πά­νω σε ένα υπό­νο­μο»). Κατά τον Χρυσό­στο­μο η γυναίκα «είναι αναγκαίο κακό» και δη­λώνει: «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέ­στρε­ψε». Τον Ωρι­γέ­νη (που αυ­το­ευ­νου­χί­στη­κε για τη βα­σι­λεία των Ου­ρα­νών, Ματ­θαί­ος ΙΘ΄: 12), τον Κλή­μεντα Αλε­ξαν­δρεί­ας (π. χ. «Κά­θε γυ­ναί­κα οφεί­λει να εί­ναι γε­μά­τη ντρο­πή και μό­νο από τη σκέ­ψη ότι εί­ναι γυ­ναίκα»), τον Ιγνά­τιο Λο­γιό­λα. Ίσως ο Ιε­ρός Αυ­γου­στί­νος να είναι ο πιο συμπλεγματικός απ’ όλους, αν οι συγκρίσεις έχουν πλέον νόημα. Μεταξύ πολλών μας λέγει: «Οι γυ­ναίκες δεν πρέπει να έχουν απο­λύτως καμιά δια­φώ­τιση ή παιδεία. Αλλά πρα­γ­μα­τικά πρέπει να απομο­νώ­νονται γιατί είναι η αι­τία των μισητών και ακου­σίων στύ­σεων στους αγί­ους άνδ­ρες.». Τον Καλ­­βί­νο, τον Odo της Cluny (π. χ. «Το να αγ­κα­­λιά­ζεις μια γυ­ναί­κα εί­ναι σαν να αγκα­λιά­ζεις ένα τσου­βά­λι κο­πριά»), τον Λούθηρο (π. χ. «Αν μια γυναίκα πε­θάνει από τις πολ­λές γέννες δεν πειράζει. Άστε την να πε­θά­νει. Γι’ αυ­τό άλ­λω­στε πλάστηκε.»), τον που­ρι­τα­νι­σμό του Προτε­στα­ντι­σ­μού, και πολ­λά άλ­λα.

Ε­πί­σης πολ­λοί από τους ανω­τέ­ρω Πα­τέ­ρες και άλ­λοι για πολ­λούς αιώ­νες (γύ­ρω στη χι­λιε­τία και βά­λε) δια­τύ­πω­ναν διάφορες γνώ­μες για το πό­τε γί­να­νε και που εί­ναι οι ψυ­χές, πό­τε ενώ­νο­νται με το αν­θρώ­πι­νο σώ­μα (ποια μέ­ρα της κυή­σε­ως ή ποια μέ­ρα με­τά τη γέν­νη­ση), αν οι γυναίκες έχουν ψυχή και πό­σο και­ρό η ψυ­χή μέ­νει κο­ν­τά στο σώ­μα όταν ο άν­θρω­πος ξε­ψυ­χή­σει και με­τά πού πά­ει (και βρά­σε όρυ­ζα!). Για χίλια χρόνια και βάλε οι γυναίκες δεν είχαν ψυχή, μετά όμως απέκτησαν και αυτές.

Πρέπει να το καταλάβετε: Χριστιανισμός και γυναίκες δεν μειγνύονται! Πώς με­τά να μη βγει δι­και­ω­­μέ­νος ο Sigmund Freud τον οποίο και πά­λι η εκ­κλη­σία πολέ­μη­σε; Πώς να μην πά­θουν κά­τι αυ­τές οι γυ­ναί­κες και μαζί τους και οι άν­δρες από όλους αυ­τούς τους εξαί­σιους τρό­πους ζω­ής που επεβλήθησαν από τους Χρι­σ­τι­α­νούς «θε­ο­φώτι­σ­τους»; Πώς να μην δη­μιουρ­γη­θούν αμέ­τρη­τες νευ­ρώ­σεις και ψυ­χώ­σεις και να μη γε­μί­σουν τα φρε­νο­κο­μεί­α; Π. χ. τα παραληρήματα θρη­σκευ­τι­κού ή σε­ξου­α­λι­κού τύπου, κλπ., εί­ναι συμπτώματα σχι­ζο­φρένειας.

Άλλα θέματα

Α­πό την τα­λαι­πω­ρία του σώ­μα­τος, τη βρω­μιά και την απλυ­σιά (α­φού η πα­ρα­μέ­λη­ση και η τι­μω­ρία του σώ­μα­τος ήταν χρι­στια­νι­κές αρε­τές, π. χ. Α΄ Πρός Κο­ριν­θίους Θ΄: 25-27) ο πλη­θυ­σμός της Ευ­ρώ­πης κα­τά τον με­σαί­ω­να απο­δε­κα­τί­στη­κε από τις τα­κτι­κές φο­βε­ρές πα­νώ­λεις που εξα­πλώ­νο­νταν με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα, ό­πως και από τις συχνές φρι­κι­α­στι­κές θρη­σκευτικές σφαγές τρομερού φανα­τι­σμού και αριθμού θυ­μά­των. Ο κό­σμος πί­στευε ότι, σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, οι πανώλεις ήταν θε­ό­σταλ­τες τιμω­ρίες που τις πιο πολλές φορές προ­ε­μή­­νυον το πολυπό­θητο τέ­λος του κό­σμου. Επίσης, οι τό­ποι προελεύσεώς τους ή­ταν τα άσ­τρα και οι πλανήτες. Πολλές φο­ρές τις φέρνανε οι κομήτες και οι διάττοντες αστέ­ρες. (Τρομακτικά παραδείγματα αν­τιεπι­σ­τή­μης και δεισιδαιμονίας!). Δεν υπήρχε κανέ­να επιστημονικό ή έστω εμπει­ρικό μέτρο προλήψεως ή αντιμε­τω­πί­σε­ώς τους. Μό­νο, μα­ζεύ­ο­νταν όλοι μα­ζί στις Εκ­κλη­σί­ες για να προ­σευχηθούν. Οι άρ­ρω­στοι για να γί­νουν κα­λά και οι υγιείς για να μην αρ­ρω­στή­σουν και όλοι για να σω­θούν με­τά το τέλος του κό­σμου. Τε­λι­κά μέ­σα στον κλει­στό χώ­ρο με τον τε­ρά­στιο συ­νω­στι­σμό με­τε­δί­δε­το η αρ­ρώ­στια και στους υγιείς και το απο­τέ­λε­σμα είπετο. Το δε τέλος του κόσμου είχε μπόλικες προβλέψεις αλλά πήρε και μπόλι­κες αναβολές και ακόμα παίρνει... «Ο νο­ών νοη­σά­τω!».

(Ας μας επιτραπεί εδώ να προσθέσομε ότι, για την εποχή που μιλάμε, δεν ήταν ολίγα τα πλοία που χά­θηκαν με τα πληρώματά τους επειδή έχασαν την πο­ρεία τους και ναυάγησαν, εφ’ όσον απαγορευόταν αυστηρώς να κοιτάξουν τον ου­ρανό με τ’ άστρα για να προ­σανατολιστούν μέσα στη νύχτα. Τα άστρα και οι πλα­νήτες ήταν γεμάτα με δια­βό­λους και αρρώστιες και το κοίταγμα τους απο­τε­λούσε μεγάλη αμαρ­τία. Κάθε ρο­μαν­τι­σμός και φυσιολατρία ένεκα του έναστρου ουρα­νού ήταν απαγο­ρευμένα ως μεγάλες αμαρτίες και ετιμωρούντο με σκληρές ποινές. Πολύ θεόπνευστες αυτές οι απαγορεύσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας!).

Βεβαίως και οι παράλογες υπερβολικές νηστείες των Χριστιανών συνέβαλαν στην εξασθένηση των πληθυσμών και τους κατέστη­σαν ευάλωτους στις αρρώ­στι­ες. Στην ορ­θόδοξη-καθολική εκκλησία οι μέρες νηστείας καλύπτουν το ήμισυ του έτους και πλέον. Μεταξύ αυτών υπάρχουν μία δεκαπενθήμερη και δύο σαρανταή­μερες πε­ρίοδοι αυστηρής νηστείας, ακόμα και βασικών τροφών, όπως π. χ. το λάδι. Κατα­λα­βαίνει λοιπόν κανείς πόσο καταστροφικές για την υγεία είναι η τεσ­σαρα­κο­στή (πριν το Πάσχα) και το σα­ραν­ταήμερο (πριν τα Χριστούγεννα)! Πολ­λοί λό­γοι συ­ν­έβαλαν στη θέ­σπι­ση των νηστειών στον Χριστιανισμό. Μερικοί απ’ αυ­τούς ήταν, οικονομι­κής ανάγκης, θεολογικοί λόγοι, μετανοίας και συντριβής, προχρι­στια­νι­κών πα­ραδόσε­ων, Ιουδαιογεννών αιρέσεων (π.χ. Φαρισαίοι, Εσσαίοι), εξα­σκή­σε­ως εγκρατείας, για να λά­βει κανείς τη θεία κοινωνία κλπ. Δεν ήταν οι λό­γοι της αποτοξίνωσης και της υγι­εινής διατροφής ό­πως έχει γίνει τε­λευ­ταία της μόδας να επικαλούνται μερικοί αμα­θείς ή συνωμότες. Για άλλες λεπτομέρειες αυ­τού του θέ­ματος μελετήστε το άρ­θρο: Μεγά­λο αφιέρωμα στην Υστέρα Αρχαιότητα, και ει­δικά το μέρος: Δύο χριστιανι­καί πρωτο­τυπίαι: «Η ποινικοποίησις του διαιτολο­γί­ου και η καταδίκη της γενε­τησίου ορ­μής και της αναπαρα­γω­γής», Περιοδικό Ελ­λη­νι­κόν Πάνθεον, τεύχος 17, σελίδα 84..., και τα σχετικά κεφάλαια από το σύγ­γραμμα του Γιάνη Κορδά­του, Ιησούς Χριστός και Χρι­στι­ανι­σμός.

Αλλά και το κλείσιμο πολλών χιλιάδων νέων και νεανίδων στα μοναστήρια στέ­ρη­σε την κοινωνία από πολύ νέο έμψυχο υλικό, τε­κνοποίηση, ικανούς στρα­τι­ώτες και λει­τουργούς των κρατικών υπηρεσιών σε όλα τα μέρη που επικράτησε ο Χρι­στι­α­νισμός. Ουσια­στικά, αυτά τα μοναστήρια έφε­ραν την εξασθένηση και την τελική κα­ταστροφή της χρι­στια­νο-θεοκρατικής Βυζαν­τινής Αυτοκρατορίας. Το νε­ο­ϊδρυθέν Ελ­ληνικό Κρά­τος προσπάθησε πολ­λές φορές να χτυπήσει τις νηστείες και τα μονα­στή­ρια για να κα­λυ­τε­ρεύσει η φυ­σική κατάστα­ση των Νεο-Ελλήνων, αλ­λά δυστυχώς δεν κατάφερε σπου­δαία απο­­­τε­λέ­σματα, αφού η εκ­κλησία είχε κα­τορθώσει να το κα­πε­λώ­σει κυριολεκτικά. (Δια­βάστε τα δύο Ελληνικά βι­βλία με τον ίδιο τίτλο Ρασο­φό­ροι, το ένα του Καρανι­κόλα και το άλλο του Αγγελίδη, για να δεί­τε τη συμφο­ρά που έπαθαν οι Νεοέλληνες. Και τα δύο βιβλία έχουν πάρα πολ­λά φρικιαστικά στοιχεία και απίθα­νες λεπτομέρειες πάνω σ’ αυτά τα θέματα).

Υπάρχουν επίσης πάμπολλες μαρτυρίες και αναφορές ότι κατά τους χρό­νους μετά την άλωση (+1453) μέχρι και τον 19^ον αιώνα, οι ορθόδοξες εκκλησίες Ελλάδος και Ρωσίας εμπόδιζαν με κάθε τρόπο την εισαγωγή και διδασκαλία των επιστημών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια των ανωτέρων χωρών. Έφτα­σαν σε σημείο να εκτ­ραπούν κατά του Ρή­γα Φεραίου για τις απόψεις του σ’ αυ­τό το ζήτημα καθώς και να καταστρέψουν σχολές, π. χ. της Σμύρνης, κ. ά.. Επίσης η ζωή, τα παθήματα και ο μαρ­τυ­ρικός θάνατος του Θεοφίλου Καΐρη μαρτυρούν κα­τά πόσο η εκκλησία ανεχό­ταν την μόρφωση των νέων, την ίδρυση σχολών και αλ­λαγές για την απαλλαγή από τον σκο­ταδισμό. Ακόμα και σήμερα η στάση τους στο θέμα αυτό είναι ασαφής. Μας τα λένε μασημένα, μια έτσι και μια αλλιώς και ανάλογα με το ποιος μιλά στην εκά­σ­τοτε πε­ρί­π­τωση.

Αν με­λε­τή­σομε λοι­πόν τις πα­ρα­πά­νω πα­ρα­πο­μπές και τα θέ­μα­τα που προ­τεί­νο­με, τό­τε δη­μιουρ­γεί­ται το ερώ­τη­μα: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν ένα πνευ­μα­τι­κό ίδρυ­μα που φέ­ρει τον τί­τλο του Πα­νε­πι­στη­μί­ου και ειδικά στην Ελλάδα, με ελα­φρά την συ­νεί­δη­ση, να απο­νέ­μει τι­μη­τι­κόν τί­τλο σε έναν ιε­ρω­μέ­νο που δεν έχει επι­δεί­ξει κα­μιά επι­στη­μο­νι­κή δρά­ση, αλ­λά αντι­θέ­τως ανή­κει στην ομά­δα αν­θρώ­πων που κα­λείται εκ­κλη­σία και προ­πα­γαν­δί­ζει μια θρη­σκεία που εί­ναι απο­δε­δειγ­μέ­να ένοχη για όσα εδώ της κα­τα­μαρ­τυ­ρού­με συν πολλά άλλα; Όπως εί­ναι γνω­στό η λέ­ξη πα­νε­πι­στή­μιο, που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε κυ­ρί­ως από τον Αρι­στο­τέ­λη, (Ανα­λυ­τι­κά Πρό­τε­ρα 64^α-34), ση­μαί­νει το μορ­φω­τι­κό ίδρυ­μα που ασχο­λεί­ται με «πά­σαν επι­στή­μην».

Η επι­στή­μη στη­ρί­ζε­ται στη συ­νε­χή έρευ­να που προ­κα­λεί­ται από το άγνω­στο, την αμ­φι­βο­λία και την ανά­γκη των αν­θρώ­πων να δί­νουν ολο­έ­να και πιο κα­τανο­η­τές απα­ντή­σεις στις διάφορες ερω­τή­σεις, κα­θώς και στη δυ­να­τό­τη­τα εφαρ­μο­γών όλων των επι­στη­μο­νι­κών επι­τευγ­μά­των για δια­φό­ρους σκο­πούς. Αντιθέ­τως, η θρη­σκεία βα­σί­ζε­ται στην ακλό­νη­τη πί­στη χω­ρίς έρευ­να. Το δόγ­μα της πί­στης εί­ναι το «πί­στευε και μη ερεύ­να» όπως το δια­τύ­πω­ναν οι οικουμενικές σύνοδοι, οι εκ­κλη­σια­στι­κοί Πα­τέ­ρες και Σχολές των τεσ­σά­ρων-πέντε πρώ­των αιώ­νων. Ο Ιωάννης το λέγει καθαρά Κ΄: 29 «λέγει αυτώ ο Ιησούς· ότι εώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύ­σαντες.». Η ρήση είναι σαφής. Πίσετυε χωρίς να δεις και θα είσαι μακάριος. Πλήρης προβατισμός δηλαδή!

Η παραδοσια­κή και πα­ρα­πλα­νη­­τι­κή δή­λω­ση «ε­ρευ­νά­τε τάς γρα­φάς» είναι πλα­στή και κίβδηλη. Αυτή η ρήση δεν υπάρχει απολύτως πουθενά μέσα στη Βίβλο σε προστακτική έγκλιση. Η εκκλησία συ­στή­νει μό­νο την ακαταλαβίστικη, την εγκω­μια­στι­κή και την προεξοφλη­μέ­νη «έ­ρευ­να» των γρα­φών. Διάβαζε τις γραφές και ότιδή­ποτε ανο­ησία, παραλογισμός, κτηνωδία, καταστροφικότητα, ανηθικότητα, κλπ. υπάρ­χει εκεί μέσα εσύ πρέπει να την αποδέχεσαι ασυζητητί διότι αυτά είναι εκ προοιμίου λόγια του ίδιου του Θεού! Ου­δέπο­τε η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία επέ­τ­ρε­ψε να κρί­νει κα­νείς ελεύ­θε­ρα, επι­σ­τημονικά και αμερό­ληπτα τις «ιε­ρές» γρα­φές ή να τις μετα­φράσει σε απλή λαϊκή γλώσσα! Μόνο όσες ερμηνείες των γραφών ενέπι­π­ταν εντός του δόγ­μα­τος ή ενί­σχυαν αυτό εγίνοντο δεκτές. Οι άλλες καταδικαζόταν ως αιρετικές ή σα­τανικές και ετι­μω­ρούντο με διάφορες σκληρές ποι­νές μέχρι και την θα­νατική. Είναι γνωσ­τά όλα τα φρι­κιαστικά κο­λα­στήρια που υπέμε­νε μέχρι τελικής εκ­π­νοής κα­νείς που έκα­νε το φρι­κτό λά­θος να τολ­μήσει να κρίνει έστω και στο ελάχιστον τι ... (Π. χ., Geleyn Cornelius, William Tyndale, Giordano Bruno, τον ιατρόν Servetus της Ελβε­τίας, Galileo Galilei, και αμέτρητοι άλ­λοι.).

Στη θρη­σκευ­τι­κή λοι­πόν σκέ­ψη και πίστη, ου­δέ­πο­τε τί­θε­ται θέ­μα αμ­φι­βο­λί­ας και ου­σια­στι­κής επι­στη­μο­νι­κής έρευ­νας. Ας μας πού­νε οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι αν αμ­φι­βά­λουν κα­θό­λου για την Ανά­στα­ση του Χρι­στού ή του Λα­ζά­ρου, ή ότι ερευ­­νούν να βρουν αν ισχύ­ει ή όχι το δόγ­μα της Αγί­ας Τριά­δος και όλα τα άλ­λα δόγ­μα­τά τους. Γι’ αυ­τό κά­θε θρη­σκεία αλ­λά και κά­θε αί­ρε­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι αυ­τή εί­­ναι η μό­νη σω­στή και όλες οι άλ­λες εί­ναι λά­θος και συ­νε­πώς συ­νέ­βαλαν και συ­νε­χώς συμ­βάλ­λουν στον σκο­τα­δι­σμό, αφού κρα­τά­νε την αλή­θεια από τα κέ­ρα­τα! Η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία για 1500 χρό­νια βύ­θι­σε τον κό­σμο σε ένα φοβε­ρό σκο­τά­δι, στον ρύ­πο, στην αρ­ρώ­στια, στην αμορ­φω­σιά, κλπ., για να κερ­δί­σει ο κό­σμος την άλ­­­λη ζω­ή, την επου­ράνια. Για να κερδίσεις την άλλη ζωή την επουράνια πρέπει να μισήσεις αυτήν εδώ την επίγεια! Έτσι, ο Χριστιανισμός έχει χαρα­κτηριστεί, από πολλούς σπου­­δαίους ε­ρευ­­νητές και επιστήμονες, ως η μεγα­λύ­τερη συμφο­ρά, το μεγαλύτε­ρο κακό, που συνέβη ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Συμ­φωνούμε και εμείς από­λυτα με αυτό το συμπέρασμα!

Μό­νο όταν πλέ­ον τα ανή­συ­χα πνεύ­μα­τα, άρχι­σαν πά­λι να ερευ­νούν το 1/1000 (κα­τά τις εκτι­­­μή­σεις των ει­δικών) που απέ­μει­νε από τις τόσες και τόσες καταστροφές από τα ως εκ θαύ­μα­τος δια­σω­θέ­ντα αρ­χαία συγ­γράμ­μα­τα και όταν το κρά­τος άρ­χι­σε να παίρ­νει σι­γά-σι­γά δύ­να­μη στα χέ­ρια του, πα­ρα­με­ρί­στη­κε, ολί­γον κατ’ ολί­γον η Εκ­κλη­σί­α και είδε ο κόσμος μια καλή φωτεινή μέρα (μην ξεχνάτε ότι στα αγγλικά ο χρι­στιανικός εκκλη­σια­στικός με­σαί­ωνας απο­καλείται και Έτη ή Επο­χές Σκότους –Dark Ages­–.).

Δεν εί­ναι άλ­λω­στε κα­θό­λου λί­γες οι βιαιο­πρα­γί­ες που συ­νέ­βη­σαν και από τα ανα­γεν­νη­σια­κά χρό­νια μέ­χρι και σή­με­ρα, για να πε­ρά­σομε σ’ αυ­τήν την με­τα­βα­τι­κή επο­χή της σχε­τι­κής (όχι πλήρους ακόμα) ελευ­θε­ρί­ας των πε­ποι­θήσε­ων. Και μη μας πουν οι θε­ο­λόγοι και ιερείς ότι ζή­τη­σαν συ­­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση για τα μακάβρια καμώματά τους σύμ­φω­να με τη βιο­μη­χα­νία συγ­χω­ρέ­σε­ων που έχουν κατά καιρούς δη­μιουρ­γή­σει ή όπως ο Πά­πας Ρώ­μης τα τε­λευ­ταία χρό­­νια έκανε της μό­δας. Εμείς βε­βαίως δεν έχομε α­κού­σει κα­μιά ακόμα απολογία από τους Χριστιανούς της Ανα­το­λι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας. Αλλά θα είναι ανώφελο. Μπο­ρούν να βά­λουν και ένα μα­γνη­τό­φω­νο να μας επα­να­λαμ­βά­νει συ­νε­χώς τις λέ­ξεις συ­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση. Δυ­σ­τυ­χώς όμως με τέ­τοια τε­χνά­σμα­τα δεν απο­κα­θί­στα­νται οι βα­ριές ανα­πη­ρί­ες και τα πλήγματα που προ­κά­λε­σαν στην ιστο­ρία του πο­λι­τι­σμού ούτε θα επανέλθουν τα χρό­νια που χάθηκαν, ού­τε θα επι­τα­χύ­νουν την εξ­έ­λι­ξη και την πρό­ο­δο της αν­θρω­πό­τη­τας. Αν είχαν λίγο φιλότιμο έπρε­πε να κηρύξουν εαυτούς εκτός υπάρξεως.

Τα γε­γο­νό­τα από το 313 Κ. Ε. έως και πρό­σφα­τα μπο­ρού­με να πού­με ότι φα­νε­ρώ­νουν πως αν οι ίδιοι άν­θρω­ποι πά­ρουν πά­λι το επά­νω χέ­ρι, ουαί και αλί­μονο στην ανθρω­πότητα. Ο Θε­ός να βά­λει το χέ­ρι του! Απλώς τώ­ρα δεν τους παίρνει να κά­νουν και πά­λι τα ίδια λό­γω της κο­σμι­κής εξου­σί­ας. Ευχόμαστε να την γλιτώσομε αυτή την φορά. Όμως κά­θε λί­γο και λι­γά­κι ακού­με, ακό­μη και σή­με­ρα, τον έναν ή τον άλ­λον ιε­ρω­μέ­νο και θεολόγο να κα­ταπο­λε­μεί την μία ή την άλ­λη επι­στη­μο­νι­κή θε­ω­ρία (π. χ. ηλιοκεντρική θεωρία, διάφορες θεωρίες περί σύμπαν­τος, Δαρ­βι­νι­κή θε­ω­ρία της εξέ­λι­ξης, ψυ­χια­τρι­κή εν γένει και ιδιαιτέρως του Freud, εξω­σω­μα­τι­κή γο­νι­μο­ποί­η­ση, διακοπή κυήσεως, κλω­νοποίηση, ευθανασία, τρόπους ταφής και εναποθέ­σεως του σώματος, κλπ.) τον έναν ή τον άλ­λον επι­στή­μο­να ή φι­λό­σο­φο, για λό­γους που κυ­ρί­ως προ­έρ­χο­νται από τα δόγματα της Θε­ό­δο­της Βί­βλου και Ιεράς Παράδοσης, αλ­λά όχι μό­νον. Από ό,τι διαβά­ζομε, βλέ­πομε και ακού­με, αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε ότι κα­ρα­δο­κούν για να ξανααρ­πάξουν την ευ­και­ρί­α (σαν αυτήν που τους πρόσ­φε­ρε ο «μέγας» ανόητος Κωνσταντίνος). Δεν είναι καθό­λου λίγα τα επεισόδια στην σύγχρο­νη Ελλη­νική ιστορία που η εκ­κλησία επεμβαίνει αυ­ταρχικά σε διάφορα πο­λιτικά ζη­τή­ματα. Π. χ. πριν λίγα χρό­νια δημιούργησε μεγάλο ζή­τη­μα με τις πολι­τι­κές ταυτότη­τες, το Ευρωπαϊκό σύν­ταγμα, κ.ά.

Πλήρες άρθρο περί ευθανασίας περιέχεται στο περιοδικό Ελληνικόν Πάν­θεον, 33, σελίδες 63-79, εντός του οποίου αναπτύσσεται το ζήτημα από πολλές πλευρές. Εκεί εκ­τί­θεται και η χριστιανική δογματική και καταστροφική άποψη επί του θέμα­τος. Η ευθα­να­σία όπως και η αυτοκτονία έχουν δογματισθεί και καταδι­καστεί από τον Χρι­στι­ανισμό σε ασυγχώρητες αμαρτίες σε κάθε περίπτωση. Διά τούτο δεν ψάλ­λεται νε­κρώ­σιμος ακο­λου­θία και χριστιανική κηδεία δεν τελείται ακόμα και σε ορθο­δόξους Χριστιανούς που είχαν την κακή τύχη φτάσουν μέχρι του σημείου να χρησι­μοποι­ή­σουν αυτές τις μεθόδους θα­νάτου! Καλά να κάνουν αυτά με τους πιστούς των, αλλά έχουν την δύναμη να τα επι­βάλ­λουν στους άλ­λους που δεν εί­ναι Χριστιανοί ή ανή­κουν σε αιρέσεις που επιτρέπουν την ευθα­να­σία. Η εκ­κλησίες έχουν γίνει κράτη εν κράτεσιν και όχι μόνον εμποδίζουν τα νο­μοθετικά έργα των κοινοβου­λίων και τις αποφάσεις των κυβερνήσεων αλλά πολ­λές φο­ρές αυτές αποφασίζουν διά του παρα­σ­κηνίου και του εκβιασμού. Οι Χριστιανοί έθεσαν το δόγμα: «Ο μόνος που έχει δι­καί­ωμα να διακόπτει την ζωήν είναι ο Θεός, ο οποίος είναι και ο μόνος υπ­εύ­θυ­νος διά την δημιουργίαν της.». Με αυτό νομίζουν ότι έχουν κάθε δι­καίωμα να κάνουν ό,τι θέ­λουν με όλους.

Η ευθανασία, κλπ., δεν είναι καν θέμα πλει­οψη­φίας. Είναι καθαρά προ­σω­πικό ζή­τημα. Αν κύριε τάδε δεν σου αρέσει, ουδέν πρόβλημα, δικαίωμά σου. Ποτέ σου να μην την χρησιμοποιήσεις. Δεν σε εξαναγ­κάζει κανείς. Αν όμως έστω το 1 % επιθυμεί την δυ­νατότητα εκλογής της ευθανα­σίας ως μεθόδου αξιο­πρεπούς αποβιώσεως, δεν είναι κανε­νός άλλου δουλειά για να αντι­δράσει εναντίον αυτής της ενσυνείδητης επι­θυμίας του 1 %, η οποία μάλιστα δεν έχει να κάνει με κανέναν άλ­λον, όπως κανείς λ. χ. δεν αντιδρά στην όρεξή μου για κάποιο φαγητό. Δεν είναι δουλεία ού­τε των νόμων, ούτε των εκκλη­σιών, ούτε κυβερνήσεων, ούτε, ούτε. ούτε... Μά­λι­στα δε το κρά­τος έχει εντεταλμένη υποχρέωση διά νόμων να δια­σφαλίσει την σω­στή, αξιόπιστη και πο­λιτισμένη διεκ­πε­ραί­ωση και εκ­τέλεση αυτής της επιθυμίας του 1%.

Όσοι λοιπόν εί­ναι σοβαροί επι­στή­μο­νες, αφή­νο­ντας κα­τά μέ­ρος τις προ­σω­πι­κές προτιμήσεις, μη επι­στη­μο­νι­κές σκέ­ψεις και ανη­συ­χί­ες, ας επα­νε­ξε­τά­σουν το εν­ταύθα θέ­μα και ας απο­φα­σί­σουν αντι­κει­μενι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα για την ευ­θύνη που φέ­ρουν, κά­τω από το βάρος όσων ανα­φέ­ρο­νται σε ολό­κλη­ρη την Εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο και των γε­γο­νό­των που δι­δά­σκει η αμε­ρό­λη­πτη Ιστο­ρί­α.